Autor: Northpoint

Uwaga! Jest to zaawansowana wersja robocza artykułu a nie wersja ostateczna. Proszę więc
wybaczyć ew. niedociągnięcia opisów i potknięcia językowe.

Artykuł pochodzi oryginalnie ze strony www.northpoint.prv.pl. Publikacja za osobistą zgodą autora.

Wszystkie prawa zastrzeŜone. Ta strona jest jedną z nich, która otrzymała na to pozwolenie.
MoŜna je uzyskać jedynie bezpośrednio od autora.

Urządzenia J.R.R. Searla.

Wstęp.

W artykule tym postaram się opisać (jak najszerzej i jak najdokładniej) wszystko co wiem na temat
budowy i działania urządzeń J.R.R. Searla - tak zwanego Generator Efektu Searla = GES (Searl
Effect Generator = SEG). W związku z tym pominę tu wszelkie informacje nie związane
bezpośrednio z urządzeniami, np. wątki biograficzne itp.

Czym jest Generator Efektu Searla?

Jest to wysoko-sprawny silnik czysto magnetyczny, o otwartej strukturze umoŜliwiającej łatwe

przystosowanie go do pełnienia funkcji źródła energii mechanicznej lub elektrycznej. Jego działanie
klasyfikuje go jako urządzenie "free energy" (wolna/darmowa energia) i "over unity" (efektywność
powyŜej 100%) - oznacza to Ŝe urządzenie to samo podtrzymuje swój ruch i dostarcza uŜytecznej
energii. Dodatkowo w trakcie działania urządzenia mogą pojawiać się efekty "utraty cięŜaru" z
lewitacją włącznie.

Efekty działania urządzenia.

Według posiadanych przeze mnie informacji Generator Efektu Searla moŜe zostać określony jako
urządzenie telekinetyczne. Oznacza to Ŝe do swojego działania wykorzystuje on tzw. efekt
telekinetyczny (rozpracowany przez dr inŜ. Jana Pająka) czyli efekty magnetyczne drugiej generacji -
inercję (przyspieszenie lub opóźnienie) pola magnetycznego. Najprościej rzecz ujmując efekt
telekinetyczny polega na bezpośredniej zamianie energii cieplnej otoczenia na ruch przy uŜyciu
odpowiednio pola magnetycznego.
Wspomniana "utrata cięŜaru" urządzenia jest efektem wtórnym jego działania. Nie naleŜy uwaŜać tego
efektu za "antygrawitację" - jest to najprawdopodobniej tzw. napór telekinetyczny. Potwierdzają to
obserwacje - po zmianie kierunku działania urządzenia dochodziło do "zwiększenia cięŜaru" gdyŜ
zwrot naporu telekinetycznego odwracał się.
Kolejny efekt to lokalny spadek ciśnienia i pole elektrostatyczne wokoło urządzenia. Efekty te wydają
mi się mieć podobne podłoŜe - tj. radialnie (promieniście) działający efekt telekinetyczny który
odpycha od urządzenia zarówno molekuły powietrza jak i ładunki elektryczne. Silne pole
elektrostatyczne jest takŜe przyczyną wytwarzania się ozonu. Warto teŜ dodać Ŝe miejscem
powstawania tych efektów jest obszar między rolkami a pierścieniem.
Wspominany czasem przez Searla pozytywny wpływ działającego urządzenia na zdrowie moŜe mieć
dwa źródła - działający sterylizująco ozon i jony oraz aktywne biologicznie pole telekinetyczne.

Zapewne niektóre efekty obserwowane w trakcie działania urządzenia mają podłoŜe w znanych
zjawiska fizycznych np. efekt dynama Faradaya (interesujący opis działania Generatora Efektu Searla
w/g Paula LaViolette'a) itd.

Rodzaje Generatorów Efektu Searla.

W większości źródeł opisuje się dwa rodzaje Generatorów Efektu Searla.
Najbardziej rozbudowaną wersją jest tzw. Generator Trójpierścieniowy.

Rysunek po lewej: Copyright © by SISRC Ltd.

Jak pokazują ilustracje składa się on z trzech połoŜonych współśrodkowo (koncentrycznie) pierścieni i
trzech zestawów rolek. Dla poprawnego działania całego urządzenia kaŜdy z trzech zestawów
pierścieni i rolek musi mieć taką samą masę. Na najbardziej wewnętrzny pierścień ma przypadać 12
rolek, na kolejny (środkowy) 10 więcej czyli 22, na zewnętrzny znów 10 więcej czyli 32. Na razie nie
udało mi się znaleźć więcej szczegółowych informacji na temat budowy tego typu generatora.

Prostszym urządzeniem zdolnym do samodzielnego działania jest tzw. Generator

Jednopierścieniowy nazywany takŜe Gyro-Cell.
Składa się on tylko z jednego pierścienia i jednego zestawu rolek. Generator Trójpierścieniowy to nic
więcej niŜ trzy połączone (zestawione) ze sobą Gyro-Cell.

Budowa Gyro-Cell.

Gyro-Cell składa się z jednego nieruchomego pierścienia i zestawu wirujących dookoła niego rolek.
Wszystkie te elementy są wykonane z magnesów stałych. Układ biegunów jest przeciwny tj. rolki mają
być przyciągane do pierścienia. JeŜeli płasko leŜący pierścień ma na górnej powierzchni biegun
północny to rolki mają mieć biegun południowy.

Rozmiary pierścienia i rolek nie mają większego znaczenia - moŜna budować urządzenia niemal
dowolnej wielkości. Dla poprawnego działania stosunek średnicy pierścienia do średnicy pojedynczej
rolki musi być liczbą całkowitą większą bądź równą 12.

Dp
---- = 12, 13, 14 ...
Dr
Dp - średnica pierścienia
Dr - średnica pojedynczej rolki

WiąŜe się to z tzw. ścieŜkami biegunów magnetycznych jakie muszą się znajdować na pierścieniu i
rolkach. ŚcieŜki te są rzędami niewielkich (1-2mm średnicy) biegunów magnetycznych które mają się
znajdować na bocznych ściankach pierścienia i rolek.

Ilość tych biegunów teŜ nie pozostaje bez znaczenia.

Np Nr

----- = ----- = const.

Dpπ Drπ

Np - ilość biegunów ścieŜki na pierścieniu

Nr - ilość biegunów ścieŜki na rolce
Dpπ - obwód pierścienia
Drπ - obwód rolki
Warunek ten oznacza tyle Ŝe ilości biegunów na pierścieniu i rolkach są ze sobą powiązane a
odległości między kolejnymi biegunami ścieŜek na pierścieniu oraz na rolkach muszą być takie same.

Mówiąc prościej - oddziaływanie ścieŜek biegunów na rolkach i pierścieniu przypomina działanie

zębatki, tu: "magnetycznej zębatki". A by ta "magnetyczna zębatka" działała sprawnie jej "zęby"
(bieguny ścieŜek) musą być rozłoŜone równomiernie i w odpowiednich odległościach, odległości te
muszą być teŜ takie same na pierścieniu i rolkach.

Minimalna ilość rolek wymagana dla poprawnego działania ma w/g Searla wynosić 12.
Tutaj pojawiły się pewne problemy. Np. dlaczego poprawną ilością jest 12 rolek a nie np. 13 lub 14?
Ile maksymalnie rolek moŜe posiadać generator? Czy istnieją optymalne ilości rolek?
Na pytania te udało się (przynajmniej częściowo) odpowiedzieć jednemu z moich znajomych który
takŜe zajmuje się tego typu urządzeniami – Adamowi (pozdrowienia i podziękowania!.

Przyjmijmy następujące załoŜenia: Stosunek średnic wynosi 12. Ilość biegunów ścieŜki na rolce - 8.
Ilość biegunów ścieŜki na pierścieniu - 96.
Minimalna ilość rolek w/g Searla - 12. A więc 96/12=8.
A jeŜeli rolek jest np. 13? 96/13=7,38...
14? 96/14=6,86...
15? 96/15=6,40...
16? 96/16=6
17? 96/17=5,65...
18? 96/18=5,33...
19? 96/19=5,05...
20? 96/20=4,80...
21? 96/21=4,57...
22? 96/22=4,36...
23? 96/23=4,17...
24? 96/24=4
Przyjmijmy Ŝe zalecenie Searla jest poprawne. Jak widać stosunek ilości biegunów na rolce do ilości
rolek jest w takim przypadku liczbą całkowitą. Tak samo jest w przypadku 16 i 24 rolek.
Czy to ma znaczenie?
Wykonałem graficzna analizę:

Ten układ pokazuje ułoŜenie rolek w sytuacji

gdy jest ich 12. Jak widać ułoŜenie biegunów
ścieŜek na obu rolkach jest takie same
względem biegunów ścieŜki na pierścieniu.

Ten układ pokazuje ułoŜenie rolek w sytuacji

gdy jest ich 16. Sytuacja niemal identyczna jak
poprzednio.
 Ten układ pokazuje ułoŜenie rolek w sytuacji
gdy jest ich 24. I znów ułoŜenie jest niemal
takie same.

Ten układ pokazuje ułoŜenie rolek w sytuacji

gdy jest ich 20. Mała odmiana - układ
biegunów ścieŜek jest inny. Górna rolka jest
nieco przesunięta. W danym momencie ruchu
ułoŜenie rolek wględem magnesów ścieŜki
będzie inne dla kaŜdej rolki. To moŜe mieć
wpływ na pracę urządzenia.

A co jeŜeli zmienimy ilość biegunów ścieŜek? Np. 5 biegunów ścieŜek na rolce i 60 na pierścieniu? 12
rolek - 60/12=5
13 - 60/13=4,62...
14 - 60/14=4,29...
15 - 60/15=4
16 - 60/16=3,75...
17 - 60/17=3,53...
18 - 60/18=3,33...
19 - 60/19=3,16...
20 - 60/20=3
21 - 60/21=2,86...
22 - 60/22=2,73...
23 - 60/23=2,61...
24 - 60/24=2,5...
Mała niespodzianka. Podana przez Searla minimalna ilość rolek ciągle pozostaje właściwa. Ale inne
ilości rolek juŜ nie. Gdy poprzednio poprawne były ilości 16 i 24 tak tutaj poprawne są ilości 15 i 20.

Wnioski robocze: 12 rolek jest właściwe dla kaŜdego przypadku niezaleŜnie od ilości biegunów
ścieŜek na rolce i pierścieniu. Poprawność innych ilości rolek zaleŜy od ilości biegunów ścieŜek.

Wnioski te nie są jednak do końca poprawne gdyŜ analizowany przypadek dotyczy stosunku średnic
równego 12.

Dla stosunku średnic równego 12 i zachowanego warunku odpowiedniej ilości biegunów ścieŜek na
rolce i pierścieniu (patrz dwa w/w wzory) zawsze poprawna jest ilość 12 rolek. Pozostałe ilości rolek są
poprawne jeŜeli ilość biegunów ścieŜki na pierścieniu dzielona przez ilość rolek jest liczbą całkowitą.
Idąc dalej tym tokiem myślenia - skoro dla stosunku średnic równemu 12 zawsze poprawna jest ilość
12 rolek to podobnie będzie w innych przypadkach np. 13, 14 itp.

Ciągle jest jednak niejasne dlaczego stosunek średnic musi być akurat równy lub większy niŜ 12.
Adam zasugerował Ŝe moŜe chodzić o ilość wyzwalanego ruchem rolek efektu telekinetycznego - w
innych przypadkach, gdy stosunek ten jest mniejszy niŜ 12, ilość ta moŜe być zbyt mała dla
podtrzymania ruchu urządzenia.

PowyŜsze analizy dotyczące zaleŜności między ilością rolek a ilością biegunów ścieŜek są oczywiście
tylko teoretyczne. W kontekście działania urządzenia moŜe chodzić o to aby rolki oddziaływały z
pierścieniem "w jednej fazie" - to znaczy zawsze tak samo w danym momencie ruchu.

Z tego co wiem to rolki w oryginalnym urządzeniu Searla nie były w Ŝaden sposób łączone
mechanicznie. Trzymały się pierścienia wyłącznie za pomocą sił magnetycznych, właściwe odległości
między nimi zapewniało ich wzajemne odpychanie. Searl twierdzi Ŝe w czasie działania urządzenia
siły odśrodkowe odpychały rolki od pierścienia na odległość kilku milimetrów dzięki czemu zanika
tarcie. Adam podpowiedział Ŝe moŜe to teŜ być sposób kontroli prędkości obrotowej - wzrost prędkości
oznacza wzrost odległości między pierścieniem i rolkami, ale większa odległość do słabsze
oddziaływanie a więc spadek prędkości i zbliŜenie się rolek do pierścienia.
Z drugiej strony mechaniczne połączenie rolek ze sobą umoŜliwa ich łatwe rozpędzenie do
odpowiedniej prędkości oraz, w razie potrzeby, uzyskiwanie energii mechanicznej z tego urządzenia.

Energię moŜna teŜ uzyskiwać w inny sposób - przystawiając do wirujących rolek cewki. Zmienne pole
magnetyczne będzie indukowało w nich prąd elektryczny (coś takiego będzie jednak wyhamowywać
rolki - moŜe to znaleźć zastosowanie jako sposób kontroli szybkości działania generatora).
Odpowiednie zaprojektowanie cewek (ilość zwojów, grubość przewodów, rodzaj rdzenia itp.)
umoŜliwia uzyskanie prądu elektrycznego o poŜądanych parametrach. MoŜna takŜe pozyskiwać
energię z pola elektrostatycznego otaczajacego pracujący generator za pomocą odpowiednich
elektrod.

Searl podał dokładne wymiary małego urządzenia. Trójwymiarowy rysunek Gyro-Cell pokazany przy
omawianiu budowy przedstawia właśnie takią maszynę.
Pierścień: średnica zewnętrzna 300mm, średnica wewnątrzna 250mm, grubość pierścienia 25mm,
wysokość 50mm.
Rolki: średnica zewnętrzna 25mm, średnica wewnętrzna 10mm, wysokość 50mm (5×10mm).
Dla 8 magnesów ścieŜki na rolce optymalne ilości rolek to 12, 16 i 24.
Oczywiście podane parametry moŜna przeliczyć zaleŜnie od swoich potrzeb. Przy zmianie ilości
magnesów ścieŜki na rolke naleŜy teŜ przeliczać optymalną ilość rolek.

Searl twierdzi Ŝe jego urządzenia są zdolne do samo-uruchamiania się. Roszczin i Godin musieli
jednak swoją maszynę przez pewien czas rozpędzać, zanim weszła w stan samo-napędzania.
Prędkość przy jakiej urządzenie to uniezaleŜniało się od zewnętrznego zasilania wynosiła ok. 590
obrotów na minutę.

Jak zrobić ścieŜki biegunów magnetycznych?

W oryginalnych urządzeniach Searla ścieŜki biegunów magnetycznych mają rzekomo powstawać

przez odpowiedni proces magnesowania, polegający na jednoczesnym oddziaływaniu stałego i
szybkozmiennego pola magnetycznego. JednakŜe proces ten jest trudny do przeprowadzenia -
wymaga posiadania własnego, odpowiedniego sprzętu itp. Poza tym ok. połowa tak wykonanych
elementów jest wadliwa.

Na początku lat 90 XX wieku dwaj Rosjanie - panowie Roszczin i Godin - wykonali działajacą replikę
urządzenia Searla. Nie zastosowali oni jednak wspomnianej procedury magnesowania. ŚcieŜki
biegunów magnetycznych wykonali oni metodą bardzo skuteczną i genialną w swojej prostocie -
wywiercili w pierścieniu i rolkach odpowiednie otworki i wstawili w nie małe magnesy stałe. Metoda ta
ma przewagę nad tą o której mówi Searl gdyŜ gwarantuje odpowiednią ilość i wielkość biegunów
ścieŜek, odpowiednie ich ułoŜenie, poza tym jest nieporównywalnie łatwiejsza i tańsza. Jedynym jej
mankamentem moŜe być ogromna trudność wiercenia w niektórych materiałach magnetycznych -
niektóre z nich są twarde i kruche.

Jerzy podsunął mi nieco inny pomysł - ścieŜki biegunów moŜna by uzyskać przez nacięcie wąskich
kanałów na obwodzie rolek i pierścieni i umieszczenie w nich małych płaskich magnesów. Nacięcie
takich rowków miało by być wielokrotnie prostsze od wiercenia otworów. MoŜna by bowiem
zrealizować je tarczą do cięcia twardych materiałów i naciąć takie rowki nawet w bardzo twardych
magnesach spiekanych.

Innym rozwiązaniem moŜe być wykonanie nacięć wzdłuŜ osi rolki bądź pierścienia.
Kolejny pomysł podsunął mi Anzelm - zamiast wykonywać pierścień i rolki z litych magnesów moŜna
umieścić magnesy na elementach stalowych. Mogło by to wyglądać następująco: płaski magnes
pierścieniowy, przekładka ze stali z nawierconymi otworkami na ścieŜki biegunów magnetycznych -
znów magnes - druga wstawka ze stali - i znów magnes (niedługo wykonam rysunek przedstawiajacy
ten pomysł).

Następne rozwiązanie przedstawił mi Przemysław Filipek. MoŜna wykonać odpowiednie tuleje

(pierścienie) z miękkiej stali, do których w środek których będą wkładane magnesy a ścianki tych tulei
będą miały prostopadłe do osi otwory na magnesy ścieŜek biegunów.

Czerwony - stalowa tuleja. Niebieski - magnes.

Informacje dodatkowe, hipotezy robocze.

Searl sam produkował stosowane przez siebie w budowanych urządzeniach magnesy. Wytwarzał z
dostępnych w handlu proszków ferromagnetycznych które mieszał z nylonem i stapiał pod ciśnieniem
w elektrycznie podgrzewanej formie. Skład i sposób wytwarzania klasyfikuje stosowane przez niego
magnesy jako magnetodielektryki. Tak wykonany materiał był następnie magnesowany przez
równoczesne oddziaływanie stałego i szybkozmiennego pola magnetycznego.

Adam zbudował SEG o średnicy pierścienia 180mm, zawierający 13 rolek o średniy 13,8mm. Niestety
mimo usilnych prób model ten nie wchodził w stan samo-napędzania. Jak twierdzi Adam -
prawdopodobną przyczyną jest to Ŝe im mniejszy jest SEG tym większej prędkości wymaga aby wejść
w stan samo-napędzania. Model Roszczina i Godina miał pierścień o średnicy ok. 75-100cm,
stosunek średnicy pierścienia do średnicy rolki równy conajmniej 12 a w stan samo-napędzania
wchodził przy prędkści 580 obr/min. W tym momencie rolka miała prędkość obrotową (dookoła
własnej osi) zbliŜającą się do 7000 obr/min (!!!) i prędkość liniową (po obwodzie pierścienia) ok. 80-
100 km/h. Prawdopodobnie istotny jest ten drugi parametr. JeŜeli przeliczymy te dane dla urządzenia
o średnicy pierścienia 180mm to wychodzi Ŝe dla wejścia w stan samo-napędzania wymagana jest
prędkość ok. 3000 obr/min (!!!) czyli rolka będzie miała prędkość obrotową (dookoła własnej osi) ok.
40000 obr/min (!!!). Jest to całkowicie nieosiągalne w warunkach amatorskich i conajmniej bardzo
trudne w warunkach laboratoryjnych.
NaleŜało by tu dodać Ŝe najmniejszy proponowany przez Searla generator miał by mieć pierścień o
średnicy 300mm. Nie wiem jednak czy Searl zbudował działający model tej wielkości. Zgodnie z tymi
ustaleniami aby wszedł on w stan samo-napędzania musiał by być rozpędzany do prędkości ok 2000
obr/min.

Uwagi.

Chciał bym tu jeszcze napisać iŜ uwaŜam Ŝe wszelkie komplikowanie budowy tego urządzenia (i w
zasadzie wszystkich urządzeń free energy) jest zupełnie niepotrzebne. WaŜna jest umiejętność
poznania i skutecznego uŜycia najbardziej podstawowych zasad działania urządzenia. Tak jak
wspomniałem - moim zdaniem podstawą działania urządzenia Searla jest uŜycie wirujących,
poruszających się źródeł pola magnetycznego do uzyskania efektu telekinetycznego (patrz prace dr
Pająka). Tak więc komplikowanie sposobu wytwarzania magnesów, magnesowania, struktury rolek i
pierścienia itd. jest pozbawione sensu, przynajmniej na początku badań nad tym urządzeniem.

Mimo iŜ nie dysponuję odpowiednimi funduszami, kontaktowałem się z firmami produkującymi

magnesy na zamówienie. Wykonanie wszystkich magnesów (pierścień i 12 rolek) do urządzenia o
średnicy pierścienia 300mm kosztowało by ok. 5000zł. Tak więc, dla prywatnego konstruktora
pozostają raczej standardowo produkowane mniejsze magnesy.

Inne urządzenia, podobne urządzenia, nawiązania.

Kilka lat temu John Bedini zbudował urządzenie które nazwał "Hi-speed Spinner" opisany na stronie
www.keelynet.com/energy/bedhispd.htm.

Urządzenie to przypomina Gyro-Cell ale nie jest zbudowane we właściwych proporcjach wymiarowych
a takŜe nie posiada ścieŜek biegunów magnetycznych.

Z magnesów, dostępnych do wysyłkowego kupienia na stronie www.magnesy.pl/cennik/, złoŜyłem

model Bedini's Hi-Speed Spinner.

Potrzebne magnesy: Zdjęcie modelu:

1 sztuka MP41×15×10/N35 = 1×22,20zł (W tle zwykły papier w kratkę.)
6 sztuk MP15×4,55×8/N35 = 6×2,62zł =
15,72zł
Suma: 37,92zł + 22%VAT = 46,26zł (+koszta
wysyłki).

Stosunek średnicy pierścienia i rolki - 2,73(3).

Model ten nie spełnia podanej przez Searla
proporcji wymiarów tj. stosunku średnicy
pierścienia do średnicy rolki większego bądź
równego 12.

Minimalną liczbą rolek, przy których układały się one w równych odległościach na pierścieniu, była
piątka. Cześć rolek dawało juŜ dość stabilny układ. Testowałem to urządzenie takŜe przy 7 (bardzo
stabilne) i 8 rolkach (układ zbyt gęsty - częste utraty stabilności).

Wbrew twierdzeniom Bediniego nie udało mi się uzyskać Ŝadnego z opisywanych efektów -
urządzenie nie działa.

Widzę trzy moŜliwości - a) urządzenie było za małe; b) urządzenie było za słabo rozpędzone; c) Bedini
ukrył jakieś waŜne informacje konstrukcyjne (albo po prostu kłamał).

(Przy okazji: Pracując z tak silnymi magnesami jak neodymowe naleŜy bardzo uwaŜać aby
przypadkiem nie skasować sobie dyskietek, dysków twardych, kaset audio i wideo czy kart
kredytowych (bankomatowych, płatniczych etc.) albo nie uszkodzić telewizora bądź monitora.
Magnesów neodymowych nie naleŜy teŜ upuszczać jeden na drugi gdyŜ istnieje ryzyko rozpryśnięcia
się ich na drobne odłamki które mogą pechowo trafić np. w oko. A jeŜeli nawet magnesy nie rozprysną
się to mogą być problemy z ich rozłączeniem.)

Na koniec muszę dodać Ŝe nie gwarantuję działania tego co tu opisuję więc jeŜeli ktoś zdecyduje
się to zbudować to powinien wiedzieć Ŝe robi to na własne ryzyko.
JeŜeli ktoś mimo tego ostrzeŜenia wykona takie urządzenie to proszę o kontakt (zwłaszcza jeŜeli
wyniki okaŜą się interesujące - np. zbuduje działający model Bedini'S Hi-Speed Spinner).
Mój adres e-mail: .
Tam teŜ moŜna kierować dodatkowe pytania co do tego artykułu (czy teŜ ogólniej - strony lub treści na
niej opisywanych).

Chris B. / Northpoint

Źródła:

Urządzenie zbudowane przez Roszczina i Godina:

alexfrolov.narod.ru/russearl.html (angielski)
www.rexresearch.com/roschin/roschin.htm (angielski)
www.daminet.pl/~pinopa/Konwertor_Ro-Go.html (polski)
www.daminet.pl/~pinopa/Patent R-G/Patent R-G.html (polski) - nowość!

Raporty S. Gunnara Sandberga:

www.rexresearch.com/searl/searl.htm (angielski)
www.rexresearch.com/searl/searl2.htm (angielski)

Oficjalna strona konsorcjum badawczego J.R.R. Searla:

www.sisrc.com (angielski)

Strona ściśle związana z działalnością Searla (niestety większość informacji jest dostępna za opłatą):
www.searleffect.com (angielski)

Za pozwoleniem autora artykuł ten jest dostępny takŜe na stronach:

www.z-labs.prv.pl
www.ndw.v.pl
www.grawitacja.mogilno.com
www.ekologika.com