czął przełączać wszystkie systemy śledzące w tryb pasywny.
- Co to takiego ? - zapytał niecierpliwie dowódca. Nieprzewidziane zmiany
Skraj mgławicy Nubila
Dwa okręty przechwytujące klasy Faustus unosiły się bezgłośnie w
przestrzeni manewrując ostrożnie pomiędzy wirującymi skalnymi bryłami.
Niebieskie płomienie buchały z ich silników korekcyjnych przesuwając ok-
ręty z miejsca w miejsce w miarę jak przemykały poprzez pole asteroidów.
Szafranowa zasłona tworząca mgławicę Nubila Reach rozpościerała się
przed nimi na obszarze tysięcy kilometrów, tworząc mglistą kurtynę spowi-
jającą krańce Światów Sabbat.
Każdy z patrolowców był elegancką jednostką długości stu stóp, liczo-
nych od ostrego nosa po zakończoną poziomymi statecznikami rufę. Faustu-
sy przypominały kształtem katedralne iglice, smukłe i opływowe. Na ich
opancerzonych burtach widniał stylizowany Imperialny Orzeł otoczony zie-
lonymi insygniami Floty Segmentu Pacificus.
Przesuwając wzrokiem po elektronicznych panelach rozmieszczonych
wokół fotela pilota w pierwszym patrolowcu, dowódca skrzydła Torten La-
Hain poczuł, jak jego puls przyśpiesza machinalnie w odpowiedzi na wy-
czuwalny wzrost obrotów plazmowego reaktora. Sprzężony neuralnie z
okrętem, dzięki technologii Adeptus Mechanicus mógł zsynchronizować
swój metabolizm z systemami statku, wyczuwając każdy niuans w jego ru-
chu, każdy skok i spadek mocy w silnikach. LaHain miał za sobą dwu-
dziestoletni staż na patrolowcach. Pilotował Faustusy od tak dawna, że teraz
postrzegał je jako naturalne przedłużenie swego organizmu. Popatrzył ze
stanowiska dowódcy w dół, gdzie obserwator zmagał się z komputerem na-
wigacyjnym.
- I jak ? – zapytał LaHain przez zawieszony przy ustach interkom. Nawi-
gator spojrzał w górę na pochylonego wyczekująco kapitana, po czym wska-
zał dłonią migoczące wskaźniki na swym panelu.
- Pięć stopni na sterburtę. Astropata kazał przelecieć ostatni raz wzdłuż
krawędzi mgławicy i wracać do domu.
Za plecami nawigatora rozległ się ledwie słyszalny pomruk potwierdze-
nia. Siedzący na fotelu w kształcie małego tronu astropata zakołysał się ryt-
micznie. Dziesiątki kabli podłączonych do jego gładko wygolonej czaszki
odchodziło gdzieś w tył, by zniknąć w obudowie masywnej aparatury. Każ-
dy przewód oznakowany był niewielką żółtą plakietką, opisaną niezrozu-
miałymi komunikatami, których LaHain nigdy nie miał ochoty przeczytać.
Wokół astropaty unosił się wyraźnie wyczuwalny zapach kadzidła i ludz-
kiego potu.
- Co on powiedział ? - zapytał LaHain.
- Kto wie ? Któż by chciał wiedzieć ? - odparł filozoficznie obserwator
wzruszając ramionami.
Umysł astropaty pracował w tym czasie intensywnie, przetwarzając stru-
mień danych astronomicznych pompowanych bezustannie do jego mózgu
przez pracujące sensory. Przesiewając setki informacji sondował jednocześ-
nie otaczającą go podprzestrzeń, szukając wszelkich budzących podejrzenia
anomalii. Małe statki patrolowe wyposażone w astropatów od dawna stano-
wiły system wczesnego ostrzegania floty. Służba taka niosła ze sobą poważ-
ne obciążenie dla umysłów psioników i chwilowe utraty świadomości bądź
przejściowa katatonia nie należały do rzadkości. Tym razem było jeszcze
gorzej. Przechodząc tydzień temu przez pole asteroidów bogatych w rudę
niklu astropata dostarczył załodze niezapomnianych wrażeń, wpadł bowiem
w stan niekontrolowanych spazmów, którym nikt nie potrafił zaradzić.
- Kontrola systemów - LaHain rzucił do interkomu rutynową komendę.
- Tylna wieżyczka sprawna ! - odpowiedział czuwający na rufie Faustusa
serwitor.
- Inżynier lotu na stanowisku ! - zatrzeszczał głos oficera ukrytego w ma-
szynowni.
LaHain przełączył się na kanał zewnętrzny i wywołał swojego skrzyd-
łowego.
- Moselle... ruszaj przodem i zaczynaj przeczesywanie. Idę za tobą jako
ubezpieczenie. Robimy co trzeba i spływamy do domu.
- Przyjąłem - potwierdził pilot drugiego statku. Silniki jego Faustusa roz-
błysły snopem niebieskiego ognia i patrolowiec skoczył do przodu po wy-
znaczonym wcześniej kursie. LaHain przestawił komunikator w tryb pasy-
wny i niemal poderwał się z miejsca na dźwięk dobiegających z interkomu
chrapliwych słów astropaty. Rzadko zdarzało się, by psionik mówił coś do
pozostałych członków załogi.
- Kapitanie, przemieść statek według następujących koordynatów i zatrzy-
maj. Przechwyciłem sygnał... To wiadomość... z nieznanego źródła.
LaHain przesunął dłońmi po panelu sterowniczym wprowadzając do
komputera nowe współrzędne. Seria białych rozbłysków oświetliła na mo-
ment ciemny kadłub patrolowca i silniki korekcyjne skierowały go na wyz-
naczoną pozycję. Obserwator odsunął się od komputera nawigacyjnego i za-
cz
w pieczołowicie zaplanowanej misji zawsze wprawiały go w zły nastrój.
Astropata zwlekał przez chwilę z odpowiedzią, chrząkając znacząco.
- To mentalne połączenie, przesyłane poprzez Osnowę. Nadchodzi z ekstre-
malnie dalekiego zasięgu. Muszę je przechwycić i przesłać do Dowództwa
Floty.
- Dlaczego ? - irytacja LaHaina rosła z każdą sekundą.
- To poufny transfer... o pierwszym stopniu tajności. Poziom Vermilion.
Pełna niedowierzania cisza zapadła na pokładzie statku, przerywana je-
dynie miarowym pomrukiem pracujących na wolnym biegu silników, popis-
kiwaniem czujników i cichym świstem wentylatorów.
- Vermilion... - wyszeptał w końcu LaHain.
Vermilion był najwyższym poziomem utajnienia danych stosowanym
przez kryptografów krucjaty. Praktycznie nigdy nie używany, był niemalże
mityczny. Nawet globalne plany układane przez imperialnych strategów
objęte były niższym poziomem Magenta. LaHain poczuł zimne ciarki bie-
gające po kręgosłupie, w odpowiedzi na ten dreszcz maszyny Faustusa od-
powiedziały chóralnym pomrukiem. Rutynowy patrol stał się bardzo
nietypowy i choć kapitan tego nie cierpiał, zdawał sobie sprawę z koniecz-
ności zrobienia wszystkiego, co w jego mocy, by namierzona transmisja
dotarła do przełożonych.
- Ile czasu potrzebujesz ? - zapytał marszcząc czoło.
Kolejna chwila milczenia.
- Rytuał potrwa dłuższą chwilę. Nie rozpraszaj mnie, gdy próbuję się skon-
centrować. Musisz utrzymać pozycję do chwili, kiedy powiem ci, że skoń-
czyłem – poinstruował go zirytowany astropata. Jego głos stał się ledwie
zrozumiały, jakby mentat dławił się własną śliną. Po dłuższej chwili mru-
czane cicho słowa przeszły w nieludzki bełkot. Temperatura wewnątrz kabi-
ny spadła zauważalnie. Coś się zaczynało dziać.
LaHain zacisnął ręce na sterach Faustusa czując jak ramiona pokrywa mu
gęsia skórka. Nienawidził czarodziejskich sztuczek psioników. W ustach
zrobiło mu się sucho, na czole dla odmiany skroplił mu się pot. Dalej, dalej,
ponaglał w myślach astropatę. To wszystko trwało za wolno, zbyt długo
stali w miejscu odsłonięci i podatni na niespodziewany atak. Pomruki
psionika nasiliły się. LaHain przesunął wzrokiem po morzu różowawej mgły
zalega-jącej w centrum nebuli miliard kilometrów dalej. Zimne odległe
światło sta-rych słońc przenikało przez nią niczym przez zwiewną kurtynę,
rozpraszając mroczne chmury gazu kłębiące się w przestrzeni.
- Kontakty ! - wrzasnął nagle obserwator - Trzy ! Nie, cztery ! Idą jak bu-
rza, prosto na nas !
- Pozycja i czas wejścia w nasz zasięg ? - odkrzyknął LaHain.
Obserwator przesłał na ekran komputera dowódcy parametry intruzów i
Faustus poruszył się nieznacznie w miejscu ustawiając smukły nos w ich
kierunku.
- Ależ zasuwają ! Na Tron Ziemi, zaraz tu będą !
LaHain jednym pociągnięciem dłoni włączył rząd przycisków na swym
panelu.
- Systemy obronne uaktywnione ! Przygotować broń ! - nim jeszcze dokoń-
czył komendę, automatyczne ładowniki w przedniej wieżyczce zaczęły
wprowadzać do komory amunicyjnej podwójnie sprzężonych działek
pierwsze kasety z nabojami. Jedna z migoczących na panelu kontrolek sy-
gnalizowała gromadzenie energii w przygotowanych do strzału działach
plazmowych, wbudowanych w nos patrolowca.
- Skrzydło Dwa do Skrzydła Jeden ! - głos Moselle rozległ się w komu-
nikatorze - Dopadli mnie ! Łamcie szyk i uciekajcie ! Łamcie i uciekajcie,
na Imperatora !
Drugi patrolowiec zmierzał w ich stronę na pełnej szybkości. Poprzez
skanery optyczne LaHain dostrzegł wyraźnie czarną sylwetkę nadlatującego
statku Moselle, chociaż był od niego oddalony o blisko tysiąc kilometrów.
Za nim i powyżej, nadciągały mroczne wampiryczne cienie okrętów Cha-
osu. Płomienie ich potężnych silników pozostawiały za myśliwcami długie
smugi żółtego ognia.
Krzyk Moselle, urwany nagle wpół, rozdarł ciszę panującą w interkomie.
Nadlatujący Faustus zniknął w nagłym rozbłysku, który po ułamku sekundy
przybrał postać kuli białego światła. Trzej napastnicy zmienili swój kurs tak,
by przeciąć ewentualną drogę ucieczki tkwiącego nadal w bezruchu patro-
lowca.
- Idą na nas ! - LaHain poczuł jak krople potu kapią mu na kombinezon.
Szarpnął silnikami zwiększając gwałtownie ich obroty i spojrzał desperacko
na astropatę - Ile jeszcze czasu ?!
- Przejąłem całą wiadomość... Teraz wysyłam ją dalej... - wysapał wyczer-
pany psionik.
- Szybciej, szybciej, nie mamy już czasu ! - popędził go LaHain.
Dwa silniki Faustusa grały nerwowo, niebieski ogień buzował na rufie
smukłego okrętu. Kapitan odnosił wrażenie, że jego krew burzy się w rytm
ich
ich pulsującego pomruku. Balansował na krawędzi mocy zdolnej wyrzucić
statek w przód. Alarmowe kontrolki rozbłyskiwały wszędzie wokół. Zgarbił
się nieco w fotelu przygotowując w myślach do nieuniknionego starcia.
Siedzący w tylnej wieżyczce serwitor przeładował magazynki podwójnie
sprzężonych działek wypatrując celu. Nie widział samych przeciwników, ale
dostrzegał wyraźnie ich cienie: poruszające się szybko plamy czerni na tle
migoczącego kosmosu. Wieżyczka ożyła z jękiem serwomotorów i skiero-
wała lufy w kierunku nadlatujących napastników, działka wypluły w próżnię
strumień śmiercionośnej stali.
Do błyskających rytmicznie kontrolek dołączył niski basowy jęk syreny
alarmowej. Pasywne skanery sygnalizowały namierzanie Faustusa przez
terminale celownicze rebelianckich myśliwców. Skulony nad swym kompu-
terem obserwator wykrzywił głowę w bok patrząc ponaglająco na kapitana.
Jego dłonie zawisły wyczekująco nad klawiaturą, gotowe do programowania
współrzędnych manewru skokowego. W interkomie rozległ się zniekształ-
cony głos inżyniera lotu Manusa, ale pomruk pracującego w maszynowni
reaktora zagłuszył jego słowa. LaHain poczuł nagle ogromny spokój, odprę-
żenie wynikłe ze świadomości tego, co stało się nieuniknione.
- Czy już skończyłeś ? - zapytał astropatę. Mężczyzna zgarbił się na swym
fotelu, bliski śmierci. Skrajne wyczerpanie poraziło jego ciało falą niekont-
rolowanych dreszczy.
- Skończyłem - wychrypiał z wysiłkiem.
Faustus skoczył do przodu niczym dźgnięty ostrogami koń, mknąc
wprost na napastników. LaHain nie liczył na to, by zdołał uciec, nie łudził
się też nadzieją na pokonanie przewyższających go liczebnością przeciw-
ników. Ale obiecał sobie w duchu, że przynajmniej jednego z nich zabierze
ze sobą.
Przednia wieżyczka wyrzuciła z siebie serię tysiąca ciężkich pocisków,
po pięćset z każdej lufy. W ślad za nimi poleciała jaskrawa, fosforyzująca
kula plazmy. Jeden z mrocznych kształtów przeciął tę strugę ognia i eksplo-
dował rozrzucając wokół wirujące szaleńczo szczątki. LaHain nie tracił cza-
su na podziwianie efektów swego strzału. Pełną mocą silników korekcyj-
nych rzucił statek w ciasny skręt i przeciągnął serią po kadłubie drugiego
myśliwca. Zdehermetyzowana maszyna pomknęła prosto przed siebie ciąg-
nąc z tyłu rosnący warkocz płomieni.
Sekundę później deszcz pocisków w kształcie ostrych metalowych igieł
przestębnował burtę Faustusa od nosa po rufę. Miniaturowe głowice rozer-
wały głowę nieprzytomnego astropaty i dosłownie unicestwiły obserwatora
wraz z jego komputerem. Inżynier lotu umarł w maszynowni, nawet nie
zdążył spostrzec rozbłysku eksplozji uszkodzonego reaktora. Dwie bilise-
kundy później kadłub patrolowca wybrzuszył się od wewnątrz niczym nad-
muchana bańka i kula białego ognia pochłonęła smukły okręt wraz z jego
twardo dzierżącym stery kapitanem.
Fala uderzeniowa eksplozji rozeszła się wkoło na odległość ośmiu kilo-
metrów, po czym znikła w zwiewnej kurtynie mgławicy.
Darendala, 20 lat wcześniej
Zimowy pałac został otoczony. W lesie na północnym krańcu zamarznię-
tego jeziora polowe działa Imperialnej Gwardii wyrzucały z siebie kolejne
pociski. Wstrząsane odgłosem kanonady powietrze strącało z gałęzi drzew
płaty śniegu. Odrzut przesuwał koła dział z miejsca w miejsce, wytrącając je
z pieczołowicie podkładanych drewnianych podpór. Gorące łuski spadały z
otwieranych rytmicznie komór prosto w płynną breję pod nogami
artylerzys-tów topiąc ją z głośnym sykiem.
Wznoszący się na drugim końcu jeziora pałac przedstawiał żałosny wi-
dok. Jedno z jego pięknych skrzydeł runęło tworząc nieforemną stertę gruzu.
Wysokie mury zwieńczone łukami arkad nosiły na sobie szpecące piętno
dziur wybitych ciężkimi pociskami. Każdy kolejny strzał obracał w perzynę
następny fragment umocnień, pokrywając je warstwą brudnego śniegu. Nie-
które źle wymierzone pociski nie dolatywały do celu i spadały na lodową
pokrywę jeziora wzbijając w powietrze fontanny lodowatej wody i mułu.
Komisarz generał Delane Oktar, najwyższy stopniem oficer polityczny
hyrkańskiego regimentu, stał wyprostowany na dachu pokrytego zimowym
kamuflażem gąsienicowego transportera i obserwował postępy artylerzy-
stów przez polową lornetę. Kiedy dowództwo Floty wysłało Hyrkańczyków
do stłumienia powstania na Darendali, wiedział już, jaki będzie koniec tej
kampanii. Krwawy i szybki. Ileż dał możliwości do złożenia broni secesjo-
nistom ? Zbyt wiele, odpowiedziałby pułkownik Dravere, który dowodził
pancernymi brygadami wspierającymi Hyrkańczyków.
Oktar wiedział, że Dravere nie omieszka złożyć stosownego raportu na
temat jego przesadnego humanitaryzmu. Pułkownik był niezwykle ambit-
nym oficerem pochodzącym z arystokratycznego rodu. Wspinał się szybko
po szczeblach kariery, trzymając się jej kurczowo obiema rękami i kopiąc
bez litości tych, którzy znajdowali się poniżej.
Oktar nie dbał o to. Liczyło się zwycięstwo, a nie gloria. Komisarz gene-
rał posiadał ogromny autorytet i nikt nigdy nie ośmieliłby się zakwestio-
nować jego lojalności wobec Imperium. Wierzył jednocześnie, że wojna to
prosty mechanizm, gdzie rozwaga i zdrowy rozsądek mogą zdziałać więcej
od brawury, a przy mniejszych stratach. Zbyt często spotykał się z odmien-
nym podejściem do tej kwestii. Wielu wysokich rangą oficerów Gwardii
uważało, że każdego przeciwnika można zmiażdżyć odpowiednią liczebnie
armią, a potencjał Gwardii w tym względzie był wręcz niewyczerpalny:
miliardowe zasoby mięsa armatniego w całej galaktyce.
Oktar nie cierpiał takiego podejścia do żołnierzy. Przez długi czas wpajał
hyrkańskiej kadrze oficerskiej swoje zasady i przekonania. Nauczył generała
Caernavara i jego zastępców szacunku dla każdego podwładnego i znał nie-
mal wszystkich z sześciu tysięcy Hyrkańczyów, wielu z imienia. Był z nimi
od samego początku, od dnia założenia pierwszego regimentu na smaganych
wiatrem granitowych wyżynach ich rodzinnej planety. Sześć regimentów
tam powołano do służby, sześć dumnych jednostek, które rozsławiły nazwę
Hyrkanu wśród światów Imperium.
To byli dobrzy chłopcy. Oktar nie chciał ich tracić i nie zamierzał na to
pozwolić żadnemu ze swoich oficerów. Zeskoczył z dachu transportera i
szybkim krokiem ruszył poprzez głęboki w tym miejscu śnieg w kierunku
uwijających się jak w ukropie artylerzystów. Hyrkańczycy byli silnymi
ludźmi, choć postronnych obserwatorów mogłaby wprowadzić w błąd ich
mizerna postura i blady kolor skóry. Gęste brązowe włosy ścinali bardzo
krótko. Nosili szare ocieplane kombinezony z zarzuconymi na wierzch ka-
mizelkami kuloodpornymi i czarne czapki z daszkami. Stroju dopełniały
długie płaszcze i skórzane rękawice.
Żołnierze obsługujący działa zrzucili z siebie wierzchnie warstwy ubrań i
pracowali w samych podkoszulkach, ładując pociski w lufy armat. Strugi
potu ściekały po ich odkrytych ciałach. Niezwykłe wrażenie sprawiał widok
półnagich ludzi w ten mroźny dzień, gdy para ich zamarzających oddechów
unosiła się nad głowami.
Oktar znał każdą zaletę i słabość swoich żołnierzy. Wiedział doskonale,
którego z nich należy wysłać na rekonesans, którego jako snajpera, kto
nadaje się do przeprowadzenia błyskawicznego ataku, a kto do wyczysz-
czenia pola minowego, pasów zasieków, przesłuchania jeńców. Cenił i sza-
nował umiejętności każdego z nich. Nie chciał ich tracić. On i generał Caer-
navar umieli umiejętnie wykorzystywać swych ludzi i wygrywać, wygry-
wać, wygrywać, po stokroć częściej i szybciej niż ci, którzy swoje regimen-
ty traktowali jako zatyczki wpychane w wyrwy na skrwawionej linii frontu.
Ludzie tacy jak Dravere. Oktar czuł strach na myśl o czynach, jakich mógł-
by się dopuścić ten człowiek po dotarciu na odpowiednio wysokie stano-
wisko, chociażby takie jak to, które sprawował on sam. Uśmiechnął się na
myśl, że dzisiejsze zwycięstwo nie należało do dumnego bezdusznego puł-
kownika.
 Rzucił lornetę w nadstawione ręce towarzyszącego mu sierżanta.
- Gdzie jest Chłopiec ? - zapytał.
Sierżant wyszczerzył zęby w uśmiechu na myśl o tym, jak „Chłopiec”
nie cierpi swojego przezwiska.
- Nadzoruje baterie na szczycie urwiska, komisarzu generale - wyjaśnił w
lekko zniekształconym niskim gothicu, wypowiadając słowa z silnym hyr-
kańskim akcentem.
- Przyślij go do mnie - Oktar zatarł dłonie, by je nieco rozgrzać - Myślę, że
nadszedł czas, by mógł się wreszcie wykazać.
Sierżant zasalutował i odszedł szybkim krokiem wykonać polecenie.
* * * * *
Hyrkański sierżant wspinał się stromym zboczem na szczyt urwiska,
ogołoconego z drzew podczas nalotu secesjonistów w ubiegłym tygodniu.
Pod warstwą udeptanego dziesiątkami butów śniegu kryła się drzewna miaz-
ga, jedyna pozostałość po gęstym sosnowym zagajniku, jaki rósł tu jeszcze
niedawno. Sierżant poczuł pewną ulgę na myśl o tym, że nie będzie już wię-
cej nalotów. Maszyny secesjonistów bazowały na dwóch polowych lotnis-
kach ukrytych w lasach na południe od zimowego pałacu, zajętych już przez
pancerne zagony pułkownika Dravere. Rebelianckie lotnictwo miało zaled-
wie jakieś sześćdziesiąt samolotów, starych turbośmigłowych maszyn z
działkami wbudowanymi w skrzydła i pojedynczymi zaczepami bombo-
wymi, ale ich piloci byli naprawdę dobrzy. Pracowali ciężko, ryzykując ży-
ciem za każdym razem, gdy bombardowali hyrkańskie pozycje pozbawieni
wsparcia nowoczesnej aparatury celowniczej. Sierżant nie potrafił wymazać
z pamięci widoku wrogiego samolotu, który zniszczył centrum łączności
przedwczoraj o świcie. Nadleciał wolno balansując na granicy przeciągnię-
cia, przebijając się przez kurtynę czarnych kłębków wybuchów pocisków
przeciwlotniczych. Sierżant dostrzegł twarze obu pilotów, bo owiewka kabi-
ny została odrzucona, by nie ograniczała im pola widzenia. Brawurowi des-
peraci... większość z nich pewnie wiedziała jeszcze przed rozpoczęciem
wojny, że ją przegrają, ale pragnęli spróbować oderwać się od Imperium za
wszelką cenę. Sierżant wiedział, że Oktar darzył skrytym podziwem tych
ludzi. Sam podziwiał w głębi duszy Oktara, widząc jak komisarz generał
próbuje przy każdej okazji skłonić buntowników do kapitulacji. Hyrkańczyk
zgadzał się z nim całkowicie. Nie cierpiał bezsensownego zabijania.
Sierżant wstrząsnął się bezwolnie na wspomnienie ciężkiej bomby o
wadze trzech tysięcy funtów, spadającej stromym łukiem prosto na płaski
dach bunkra. Nim jeszcze na ziemię opadły rozrzucone eksplozją szczątki
zniszczonej budowli, skoncentrowany ogień poczwórnie sprzężonych dzia-
łek przeciwlotniczych zamontowanych na Hydrach odstrzelił tylne statecz-
niki przyśpieszającego bombowca. Maszyna wykonała niekontrolowany
manewr przypominający próbę stanięcia na ogonie, po czym wpadła w kor-
kociąg i ciągnąc za sobą warkocz gęstego dymu runęła na zalesione wzgó-
rza.
Brnąc przez śnieg mężczyzna dotarł w końcu na szczyt wzniesienia i
przystanął w miejscu szukając wzrokiem „Chłopca”. Młodzieniec uwijał się
pomiędzy artylerzystami, rzucając wyciągane z jaszczy pociski prosto w rę-
ce ładowniczych. Wysoki, bladoskóry, szczupły, ale muskularny – „Chło-
piec” intrygował sierżanta. Jeśli śmierć nie upomni się o niego wcześniej,
któregoś dnia stanie się pełnoprawnym komisarzem, pomyślał Hyrkańczyk.
Teraz, będąc w randze komisarza-kadeta, starał się z całej siły wykazać
przed swym mentorem, Delane Oktarem. Podobnie jak komisarz-generał,
„Chłopiec” nie był Hyrkańczykiem. Obserwując go spod lekko przymru-
żonych powiek sierżant po raz pierwszy uświadomił sobie, że nie wie nawet,
skąd młody kadet pochodzi.
- Komisarz-generał chce cię widzieć - oświadczył podchodząc do zasapa-
nego chłopaka. „Chłopiec” pochwycił kolejny pocisk leżący w pojemniku i
rzucił go w wyciągnięte ręce artylerzysty.
- Słyszałeś mnie ? - zapytał lekko zirytowany sierżant.
- Słyszałem - odparł komisarz-kadet Ibram Gaunt.
* * * * *
Wiedział, że jest sprawdzany. Wiedział, że to jego decydujący egzamin i
znał konsekwencje ewentualnej porażki. Zdawał sobie sprawę z faktu, że
nadszedł czas udowodnienia Oktarowi prawa do noszenia insygniów impe-
rialnego komisarza. Nie istniał oficjalny okres szkolenia kadetów. Po ukoń-
czeniu Schola Progenium i podstawowym treningu Imperialnej Gwardii
kadet wysyłany był na linię frontu, gdzie zdobywał doświadczenie do chwi-
li, w której jego przełożony uznawał go za wartego promocji. Oktar, i tylko
Oktar, mógł go awansować lub zniszczyć. Wszystko zależało od samodys-
cypliny, zdolności do poświęceń i bezgranicznego oddania wobec boskiego
Imperatora.
Gaunt był bardzo młodym kadetem, ale funkcja komisarza stała się jego
aaa
największym pragnieniem od pierwszych dni w Schola Progenium. Wierzył
w sprawiedliwy osąd Oktara. Komisarz-generał osobiście wybrał go spośród
absolwentów elitarnej szkoły jako swego podopiecznego i przez ostatnie
osiemnaście miesięcy stał się niemalże przybranym ojcem. Być może ojcem
surowym i bezwzględnym, ale jednocześnie godnym zaufania.
- Widzisz zawalone skrzydło pałacu ? - zapytał Oktar - To droga do środka.
Secesjoniści wycofali się zapewne do podziemi, by przeczekać ostrzał arty-
lerii. Generał Caernavar i ja proponujemy wysłać kilka drużyn przez tę wyr-
wę i zniszczyć ich centrum dowodzenia. Załatwisz to ?
Gaunt wstrzymał oddech czując jak serce zaczyna mu szybciej bić.
- Sir... chce pan, żebym ja...
- Poprowadził ich. Owszem. Nie bądź taki zaskoczony, Ibramie. Często
prosiłeś mnie o możliwość wykazania się w dowodzeniu ludźmi w polu. Ko-
go chcesz zabrać ze sobą ?
- Mój wybór ? - upewnił się kadet.
- Twój.
- Żołnierzy z czwartej brygady. Tanhause ma świetnych specjalistów od
walki w zamkniętych pomieszczeniach. Wezmę ich i drużynę wsparcia
Rychlinda.
- Dobrze wybrałeś, Ibramie - pochwalił go Oktar - Pokaż teraz, co potrafisz.
* * * * *
Poprzez zawalony fragment budowli dostali się na długie marmurowe
korytarze, pokryte pyłem i śniegiem wpadającym do środka przez rozbite
okna. Kadet Gaunt prowadził swych ludzi tak jak zrobiłby to na jego miejs-
cu Delane, trzymając laser w rękach. Miał na sobie czarny mundur z nie-
bieskimi epoletami i naszywkami komisarza-kadeta.
W piątej sali natrafili na secesjonistów przygotowujących się do ostat-
niego kontrataku. Laserowe wiązki przecięły pomieszczenie. Kadet Gaunt
skoczył za stojącą pod jedną ze ścian sofę, Tanhause padł na brzuch tuż przy
nim.
- Co teraz ? - zapytał szczupły hyrkański major kręcąc na wszystkie strony
przyciśniętą do podłogi głową.
- Daj mi granaty - zażądał Gaunt odpinając od pasa swoje.
Tanhause szybko pozbawił ładunków leżących w pobliżu żołnierzy i
pchnął je w kierunku komisarza. Gaunt zawinął wszystkie dwadzieścia gra-
natów w kawałek jedwabnej draperii zerwanej z okna i uformował elegancki
tobołek. Przesuwając dłonią po powierzchni materiału odbezpieczył jeden z
nich.
- Ściągnij tu Walthema - zażądał od majora.
Szeregowiec Walthem doczołgał się do nich ostrożnie. Gaunt wiedział,
że potężny mężczyzna słynie w regimencie ze swej krzepy. Na Hyrkanie był
kiedyś mistrzem olimpijskim w rzucie oszczepem.
- Poślij to tam, gdzie należy - powiedział komisarz wskazując tobołek.
Walthem wyszczerzył zęby w uśmiechu i cisnął pakunek w kierunku ostrze-
liwujących się zaciekle buntowników. Sześćdziesiąt kroków dalej korytarz
przestał istnieć.
Skoczyli poprzez kurz i ogień, gotowi do otwarcia ognia, dalszy rozlew
krwi przestał być jednak konieczny. Morale secesjonistów zostało złamane.
Ich przywódcę, Degredda, znaleźli martwego w jego prywatnym aparta-
mencie, z lufą lasera w ustach i wypaloną potylicą. Gaunt wysłał radiowy
komunikat do generała Caernavara i komisarza-generała Oktara informując
ich o wykonaniu misji, po czym przystanął po jedną ze ścian obserwując
jeńców wychodzących z podziemi z rękami założonymi za głowy oraz Hyr-
kańczyków zabezpieczających porzuconą broń i amunicję.
* * * * *
- Co z nią zrobimy ? - zapytał Tanhause. Na dźwięk jego słów Gaunt od-
wrócił się od automatycznego działka, które odpinał właśnie z zamontowa-
nego na balkonie trójnoga.
Dziewczyna była śliczna. Miała białą skórę i gęste czarne włosy, świad-
czące o czystym darendańskim pochodzeniu. Ręce złożyła za głową podob-
nie jak pozostali rebelianci eskortowani do wyjścia przez Hyrkańczyków.
Kiedy ujrzała Gaunta, stanęła gwałtownie w miejscu zatrzymując całą ko-
lumnę. Zacisnął zęby oczekując potoku wściekłych wyzwisk pełnych złości
i nienawiści, tak często słyszanych z ust tych, których marzenia zostały
zmiażdżone imperialnymi butami. Milczała, ale widok jej twarzy zmroził
mu krew w żyłach. Oczy miała błyszczące niczym kawałki wypolerowanego
szkła. Patrzyła dziwnie i Gaunt zrobił znienacka krok w tył uświadamiając
sobie, że ta pierwszy raz spotkana kobieta jakimś niewytłumaczalnym spo-
sobem go znała.
- Będzie ich siedem - powiedziała nagle w zaskakująco płynnym i pozba-
wionym lokalnego akcentu wysokim gothicu. Głos zdawał się nie należeć
do niej. Był niski i chrapliwy, a jej usta nie poruszały się w rytm wypowia-
aa
danych słów.
- Siedem kamieni mocy. Przerwij je, a staniesz się wolny. Nie zabijaj ich.
Lecz wpierw musisz znaleźć swoje duchy.
- Dość tych bredni - warknął wytrącony z równowagi Tanhause i skinął ku
swym ludziom, by odprowadzili dziewczynę. Jej spojrzenie utraciło nagle
swą głębię i stało się dziwnie puste, z kącika ust pociekła strużka śliny. Zda-
wała się wpadać w trans. Ludzie otoczyli ją kręgiem bojąc się podejść bliżej
niż na odległość wyciągniętej ręki. Temperatura w korytarzu zaczęła zauwa-
żalnie spadać, w powietrzu pojawiły się obłoczki pary wydychane przez żoł-
nierzy. Gaunt poczuł ostry zapach ozonu. Włosy uniosły mu się na karku,
ale nie potrafił oderwać zafascynowanego spojrzenia od mamroczącej coś
niezrozumiale dziewczyny.
- Inkwizycja się nią zajmie - syknął Tanhause - Jeszcze jedna nielicencjono-
wana wiedźma pracująca dla wroga.
- Czekajcie ! - Gaunt zatrzymał eskortę i podszedł do czarownicy - Co to
znaczy ? Siedem kamieni ? Duchy ?
Przewróciła oczami, gardłowe słowa wydostały się z jej krtani.
- Osnowa zna cię, Ibramie.
Odskoczył do tyłu, jakby uderzyła go pięścią.
- Skąd znasz moje imię ? - wyjąkał.
Nie odpowiedziała. A przynajmniej nie w normalny sposób. Z jej ust
popłynęła potępieńcza kakofonia nonsensownych słów i zwierzęcych wark-
nięć, zaczęła pluć wokół gęstą śliną.
- Zabrać ją stąd ! - wrzasnął z odrazą major.
Jeden z żołnierzy zrobił krok w stronę dziewczyny, by pchnąć ją dłonią.
Nawet go nie dotknęła, tylko spojrzała. Upadł na kolana, z nosa pociekła mu
struga krwi. Szepcząc trwożliwie modlitwy pozostali mężczyźni popędzili
czarownicę kolbami karabinów w stronę wyjścia.
Gaunt patrzył pustym wzrokiem na ścianę korytarza przez pełne pięć mi-
nut po tym jak dziewczyna zniknęła z jego pola widzenia, wdychając głębo-
ko nadal mroźne powietrze. W końcu odwrócił się z niemym pytaniem w
oczach do czekającego cierpliwie Tanhause’a.
- Nie przywiązuj do tego wagi - poradził hyrkański oficer próbując wyrwać
młodego kadeta z szoku. Widział wyraźnie, jak bardzo całe zajście wstrząs-
nęło Ibramem. Brak doświadczenia, pomyślał. Jeszcze kilka lat, jeszcze kil-
ka kampanii, i chłopak nauczy się wyrzucać z pamięci takie wspomnienia.
Tylko w taki sposób można było spokojnie spać nocami.
Gaunt pokręcił głową.
- Co ona chciała powiedzieć ? - zapytał jakby wierzył, że major zinterpre-
tuje dziwne proroctwo.
- To wszystko brednie. Proszę o tym zapomnieć, sir.
- Tak. Zapomnieć. Dobrze.
Ale bez względu na to jak mocno próbował, Gaunt nigdy nie zdołał wy-
mazać z pamięci tego spotkania.
Fortis Binary
Nocne niebo było matowe i czarne, przypominające materiał kombine-
zonów, które nosili od tylu dni. Świt nadszedł bez ostrzeżenia, niczym nagłe
cięcie noża, wypełniając czerwienią wąski pas nieboskłonu tuż nad horyzon-
tem. Słońce wysunęło się zza widnokręgu ociężale i zaczęło wspinać się
wolno w górę rzucając pierwsze promienie na biegnące we wszystkich kie-
runkach okopy. Gwiazda oświetlająca planetę była stara, ogromna i czer-
wona, przywodząca na myśl gigantyczną pomarańczę. Ciszę poranka przer-
wał huk potężnej błyskawicy przecinającej niebo tysiąc kilometrów dalej.
Colm Corbec obudził się i przeciągnął z trzaskiem. Ziewając szeroko
zwinął swój koc i spiął go klamrą, by nie zajmował cennego miejsca w oko-
pie. Zawiązał sznurówki w wysokich skórzanych butach, założył na głowę
znoszony beret. Corbec był potężnym mężczyzną po niewłaściwej stronie
czterdziestki, muskularnie zbudowanym, ale zaczynającym już tyć. Jego
ramiona zdobiły niebieskie spiralne tatuaże. Nosił czarny tanithijski kombi-
nezon polowy i narzucony na niego płaszcz maskujący. Podobnie jak jego
ludzie, miał czyste niebieskie oczy i kruczoczarne włosy. Był pułkownikiem
Pierwszego Regimentu Tanithu, zwanego Duchami Gaunta.
Ziewnął ponownie. Wszędzie wokół w okopach zaczął się poranny ruch.
Duchy wstawały powoli na nogi wysuwając się z legowisk urządzonych po-
śród zwojów drutu kolczastego i we własnoręcznie wykopanych niszach,
przeciągając się, mamrocząc, klnąc z cicha i pozdrawiając wzajemnie. Zasz-
czękały mechanizmy spustowe w sprawdzanych karabinach. Paczki z racja-
mi żywnościowymi zaczęły wędrować z rąk do rąk wzdłuż okopów, docie-
rając do najdalej położonych stanowisk. Corbec wyjrzał na przedpole forty-
fikacji obserwując spod przymrużonych powiek nadciągających w jego stro-
nę wartowników z nocnej zmiany, bladych i zmęczonych. Obejrzał się na
moment przez ramię. Jedenaście kilometrów za linią frontu olbrzymie masz-
ty służące do komunikacji międzyplanetarnej wznosiły się w niebo pomię-
dzy gigantycznymi budowlami wykorzystywanymi jako doki stoczniowe,
montażownie tytanów i magazyny Adeptus Mechanicus. Migoczące na
szczytach masztów różnokolorowe światła ostrzegawcze przestały być już
widoczne w promieniach słońca.
Ciemne płaszcze maskujące wartowników, osławiona część uniformu
Tanithijskiego Pierwszego, były pomięte i ubrudzone zaschniętym błotem.
Mijający ich zmiennicy przystawali na moment przy zaspanych towarzy-
szach wymieniając pozdrowienia i papierosy. Duchy powracające o świcie
do swych grobów, pomyślał na ich widok Corbec.
Na dnie okopu opodal stanowiska pułkownika jeden z snajperów, Sza-
lony Larkin, gotował coś pachnącego kawą na niewielkim przenośnym ko-
cherze. Przyjemny zapach wwiercił się natrętnie w nozdrza Corbeca.
- Daj spróbować, Larks - powiedział do snajpera. Żołnierz wyciągnął z kie-
szeni płaszcza poobijany blaszany kubek i nalał gorącego napoju do pełna.
Był niskim mężczyzną około pięćdziesiątki, o niezdrowo bladej twarzy,
trzech srebrnych kolczykach w lewym uchu i purpurowoniebieskim smoku
wytatuowanym na prawym policzku. Gdy podawał dowódcy naczynie, ten
dostrzegł w jego oczach troskę i coś, co można było uznać za cień strachu.
- Dzisiaj, jak myślisz, dzisiaj ? - zapytał.
- Kto wie... - odparł wymijająco Corbec pociągając łyk gorącego płynu.
Wysoko w górze na tle pomarańczowej troposfery odbiły się metalicz-
nym blaskiem dwa imperialne myśliwce, lecące wzdłuż linii frontu na pół-
noc. Corbec odprowadził je wzrokiem. Na horyzoncie w miejscu, gdzie
znikły z jego pola widzenia buchnął gęsty słup dymu, spowijający niebo po-
nad zbombardowanymi fabrykami Adeptus Mechanicus. Sekundę później
suchy wiatr przyniósł z północy odległy dźwięk serii detonacji.
Corbec dopił kawę do końca i oddał kubek Larkinowi.
- Tego potrzebowałem - powiedział ocierając usta.
* * * * *
Kilometr dalej, pośród wijących się niczym ślad żmii okopów, szerego-
wiec Fulke dostał napadu szaleństwa. Major Rawne, drugi rangą oficer regi-
mentu, zbudził się na odgłos strzelającego w pobliżu lasera. Wcisnął na gło-
wę beret i popędził transzeją w stronę źródła kanonady, słysząc za plecami
tupot butów swego adiutanta Feygora. Zrywający się z koców żołnierze klęli
wściekle trąc zaspane oczy i sięgając po broń.
Fulke zobaczył szczury. Wielkie tłuste szczury wielkości kotów, żarłocz-
nie pożerające jego starannie strzeżone zapasy żywności. Gdy Rawne do-
biegł do miejsca incydentu, ujrzał stadko gryzoni pierzchające w popłochu
na długich zajęczych łapach. Fulke strzelał z ustawionego na pełną moc ka-
rabinu do wygrzebanej w ścianie okopu dziury służącej mu za legowisko,
krzycząc przy tym histerycznie. Feygor dopadł go pierwszy, próbując wyr-
www
wać broń z rąk żołnierza. Ogarnięty szałem Fulke najwyraźniej nie rozpoz-
nał adiutanta, bo jednym ciosem pięści powalił go w błoto zalegające dno
okopu, rozbijając nos. Rawne przeskoczył nad jęczącym podwładnym i
wymierzył potężnego sierpowego w szczękę szeregowca. Rozległ się trzask
pękającej kości i wrzeszczący z bólu żołnierz upadł na ziemię trzymając się
obiema dłońmi za twarz.
- Wyjaśnić okoliczności zajścia i wyciągnąć konsekwencje - powiedział
Rawne do podnoszącego się na nogi Feygora i zawrócił w kierunku swojego
stanowiska.
* * * * *
Szeregowiec Bragg zsunął się po ścianie okopu do środka. Olbrzymi
mężczyzna, bez wątpienia największy pośród Duchów, był nadzwyczaj
dobrodusznym i prostolinijnym człowiekiem. Nazywano go „Spróbuj raz
jeszcze, Bragg” ze względu na fatalne wyniki w strzelaniu. Wszystkie noce
w ostatnim tygodniu spędził na warcie i rozłożony w kącie transzei koc
wabił go teraz nieodparcie. Idąc dnem okopu w stronę miejsca odpoczynku
wpadł na biegnącego z przeciwka szeregowca Caffrana i niemal go prze-
wrócił impetem zderzenia. Silny uchwyt potężnej pięści olbrzyma poderwał
padającego na ziemię żołnierza w powietrze. Młody Tanithijczyk wysapał
przeprosiny i popędził dalej. Bragg spojrzał za nim i wzruszył ramionami.
Teraz interesował go tylko sen.
Caffran przystanął na moment, by upewnić się, że nie stracił orientacji
pośród plątaniny okopów łącznikowych, po czym skręcił w trzeci kolejny
przed sobą. Transzeja kończyła się niskim wejściem do podziemnego schro-
nu, obłożonego grubymi kompozytowymi płytami i niewielkimi skrzyn-
kami, zawierającymi przenośne recyrkulatory powietrza pozwalające oczyś-
cić atmosferę w promieniu kilku metrów od urządzenia z niepożądanych
toksyn i gazów bojowych. Szeregowiec poprawił nie prasowany od miesięcy
mundur i wszedł do środka schronu.
Bunkier oficerski był głęboki, jego szkielet wykonano z grubych alumi-
niowych rur. Sodowe lampy wypełniały wnętrze zimnym białym światłem.
Podłogę stanowiły starannie ułożone metalowe płyty, a duszę przybysza cie-
szyły widoczne wokół oznaki cywilizacji w postaci szafek i półek, książek
oraz zapachu świeżo parzonej kawy. Przechodząc przez przedpokój kwatery
Caffran wpadł na Brina Milo, szesnastoletnią maskotkę regimentu towarzy-
szącą im od dnia fundacji. Milo został uratowany z płomieni ich umierają-
cego świata przez samego Gaunta osobiście i od tego czasu pełnił rolę mu-
zykanta regimentu i asystenta komisarza. Caffran nie przepadał zbytnio za
towarzystwem chłopca. Było coś w jego wzroku, co przypominało szere-
gowcowi stracony dom.
Milo kończył właśnie przygotowywać śniadanie na małym rozkładanym
stoliku. Caffran zamrugał nerwowo oczami wciągając zniewalający zapach
w nozdrza. Smażone jajka z szynką i tosty. Szeregowiec poczuł lekkie ukłu-
cie zazdrości na myśl o przywilejach towarzyszących randze dowódcy.
- Czy komisarz dobrze się wyspał ? - zapytał Caffran.
- Nie zmrużył oka - odparł Milo nie przerywając pracy - Przez całą noc
przysłuchiwał się transmisjom rozpoznawczym z orbity.
Caffran skinął mu dłonią i poszedł wąskim przejściem w stronę prywat-
nej kwatery Gaunta. Szeregowiec był niskim młodzieńcem o kruczoczar-
nych włosach i niebieskim tatuażu przedstawiającym smoka na skroni.
- Wejdź i usiądź - Caffran pomyślał w pierwszej chwili, że to Milo nadszedł
w ślad za nim. Komisarz Ibram Gaunt odwrócił się od metalowej szafki sto-
jącej za drzwiami pomieszczenia i mrugnął do lekko zaskoczonego żołnie-
rza. Oficer wyglądał na bladego nawet w nienaturalnym blasku sodowych
lamp. Miał na sobie pełny regulaminowy uniform i czapkę imperialnego ko-
misarza. Wskazał Caffranowi niewielki stolik pod jedną ze ścian i dostawił
tam zręcznie dwa polowe krzesła. Wyprostowany jak deska szeregowiec
usiadł na jednym z nich przyglądając się spod oka dowódcy.
Gaunt był wysokim mężczyzną o twardych rysach twarzy, lekko po
czterdziestce. Caffran przestudiował kiedyś uważnie biografię komisarza i
poznał doskonale jego dokonania na Balhaucie, na Formal Prime, służbę w
Ósmym Hyrkańskim oraz udział w tragedii, która zakończyła się utratą
Tanith. Gaunt wyglądał na znacznie bardziej zmęczonego niż Caffran, ale
szeregowiec poczuł w stosunku do niego niewytłumaczalne zaufanie. Jeśli
ktokolwiek mógł uratować Duchy, był to właśnie Gaunt. Komisarz był rzad-
kim przykładem oficera politycznego, który za swe zasługi otrzymał pełno-
prawne dowództwo nad imperialnym regimentem i rangę pułkownika.
- Przepraszam, że przeszkadzam w śniadaniu, sir - usprawiedliwił się nie-
śmiało żołnierz czując skrępowanie w obecności przełożonego.
- Wcale nie przeszkadzasz, Caffran. Przeciwnie, przyszedłeś w samą porę,
by do mnie dołączyć.
Szeregowiec nic nie odparł nie wiedząc, czy to przypadkiem nie jakiś
przewrotny żart.
- Mówię serio - Gaunt zdawał się czytać w jego myślach - Wyglądasz na
aaa
równie głodnego jak ja. Jestem pewien, że Milo przygotował więcej jedz-
enia niż my dwaj moglibyśmy pochłonąć.
Niczym na zawołanie, chłopiec wszedł do pokoju niosąc dwie ceramito-
we tace. Caffran wlepił wzrok w jeszcze parujące śniadanie nie bardzo wie-
dząc, co robić.
- Dalej, żołnierzu. Nie co dzień masz okazję spróbować oficerskich racji –
ponaglił go Gaunt gryząc tosta.
Caffran nie dał sobie więcej powtarzać. Na jego pełne policzki wychynął
błogi uśmiech. To była najlepsza wędlina, jaką jadł od sześćdziesięciu dni.
Przypominała mu odległe czasy, gdy był jeszcze pomocnikiem inżyniera w
tartakach utraconego Tanith, przed Fundacją, przerwy śniadaniowe w
przesyconych zapachem mokrego drewna halach roboczych. Komisarz jadł
wolno przyglądając się z tajemniczym uśmiechem podwładnemu.
Gdy skończyli posiłek, Milo postawił na stoliku dwa kubki gorącej kawy.
Nadszedł czas na interesy.
- No i co rozkazy mówią nam dziś rano ? - zapytał Gaunt.
- Nie wiem - odparł Caffran sięgając po grubą kopertę schowaną pod bluzą
- Ja to tylko noszę, nigdy nie pytam.
- I bardzo dobrze, żołnierzu - komisarz dopił kawę i rozerwał kopertę wy-
ciągając poranne dyrektywy. Przesunął wzrokiem po zapisanych drobnym
drukiem kartkach marszcząc czoło.
- Całe noce ślęczę nad tym terminalem - wskazał ponad ramieniem na po-
łyskujący zielonym światłem ekran taktyczny wbudowany w ścianę kwatery
- a on nie potrafi odpowiedzieć na moje pytania.
Skończył czytać rozkazy i rzucił kartki na blat stołu.
- Zastanawiacie się pewnie, jak jeszcze długo będziemy tkwili zakopani po
uszy w tym piekle. Powiem ci. To będą długie miesiące...
Caffran czuł się w tej chwili tak odprężony i zrelaksowany, że nawet
wiadomość o śmierci matki zamordowanej przez zielonoskórych nie zdoła-
łaby nim specjalnie wstrząsnąć.
- Sir ? - zaniepokojony czymś Milo stanął w progu pokoju.
- Co się dzieje, Brin ? - zapytał Gaunt mrużąc oczy.
- Myślę... to znaczy... myślę, że zaraz zacznie się atak.
Caffran parsknął z niedowierzaniem.
- Skąd możesz wiedzieć... - zaczął, ale komisarz przerwał mu gestem dłoni.
- W jakiś sposób Milo zawsze przeczuwa nadchodzący atak. Każdy. Wy-
daje mi się, że to zasługa jego wyczulonego słuchu - wyjaśnił - Chciałbyś
się założyć ?
Caffran otworzył usta, by odpowiedzieć i wtedy właśnie pierwsza salwa
spadła na okopy Tanithijczyków.
* * * * *
Gaunt zerwał się na nogi przewracając kolanem stolik, ceramitowe tace
poleciały z trzaskiem na podłogę. Jego ruch bardziej zaskoczył Caffrana od
świstu nadlatujących pocisków. Rozszerzonymi oczami patrzył jak komi-
sarz chwyta leżący na jednej z półek pistolet i chowa go do kabury. Nie tra-
cąc czasu dowódca sięgnął po ukryty między książkami ręczny moduł łącz-
ności i włączył główny kanał komunikacyjny:
- Gaunt do wszystkich jednostek ! Do broni ! Do broni ! Przygotować się na
szturm wroga !
Caffran nie czekał na dalsze instrukcje. Gdy pierwsze pociski rozerwały
się wokół umocnień, szeregowiec był już pomiędzy asekurującymi wejście
do bunkra recyrkulatorami powietrza. Grudki błota i ziemi spadły mu
gradem na głowę i ramiona, a pobliski okop wypełniły nagle przeraźliwe
krzyki rannych żołnierzy. Kolejny pocisk wybuchł z hukiem gdzieś z tyłu
wyrywając w ziemi krater wielkości kapsuły zrzutowej. Bryły błota i kamie-
nie niemal powaliły Caffrana na kolana. Zerwał z ramienia laser, odbezpie-
czył go i potoczył wzrokiem po okopie. Wszędzie panował chaos i panika,
zaskoczeni żołnierze miotali się krzycząc coś niezrozumiale.
Czy to już, pomyślał zdezorientowany szeregowiec, czy to finałowy mo-
ment tego długiego, męczącego konfliktu ? Wychylił się z okopu próbując
dostrzec coś na przedpolu fortyfikacji i dalej, pośród odległych umocnień
obrońców, które trzymały imperialną armię w szachu od dobrych sześciu
miesięcy. Jedyne co zobaczył to gęsta zasłona dymu.
Gdzieś opodal rozpętała się wściekła kanonada z laserów, towarzyszyły
jej dzikie krzyki. Z nieba spadły kolejne pociski, jeden z nich rozerwał się w
sąsiednim okopie łącznikowym. Caffran wrzasnął z wstrętem i przerażeniem
widząc, że tym razem oprócz błota obsypało go coś jeszcze. Dymiące
okrwawione ludzkie szczątki. Klnąc plugawo wytarł rękawem zachlapany
czarną breją celownik swojego karabinu. Gdzieś za plecami usłyszał niski,
władczy głos rozbrzmiewający pośród transzei. Odwrócił się na czas, by
dostrzec wyskakującego ze swojego bunkra komisarza.
Gaunt miał na sobie pełny polowy mundur i czarną czapkę z daszkiem,
jedynym odstępstwem od regulaminowego stroju komisarza był tanithijski
płaszcz kamuflujący zarzucony na ramiona. W jednej ręce trzymał pistolet
ss
boltowy, w drugiej włączony łańcuchowy miecz.
- W imię Tanith ! Wreszcie przyszło nam walczyć ! Trzymać szyki, nie
strzelać, dopóki nie przejdą przez dym !
Caffran poczuł się pewniej słysząc głos dowódcy. Komisarz był z nimi,
więc musieli dać radę. Nie zdążył tego powiedzieć stojącemu obok Tanithij-
czykowi, bo w tej samej chwili ziemia zatrzęsła mu się pod nogami pośród
przerażającego huku. Fala uderzeniowa poderwała ciało szeregowca w po-
wietrze i cisnęła nim o ścianę okopu.
Transzeja opodal otrzymała bezpośrednie trafienie. Dziesiątki żołnierzy
zginęły na miejscu, inni leżeli na ziemi powaleni eksplozją. Caffran skulił
się na brzuchu plując błotem i charcząc. Czyjaś dłoń chwyciła go za
kołnierz kombinezonu i pociągnęła w górę stawiając na nogi. Przetarł oczy i
spojrzał prosto w twarz Gaunta.
- Drzemka po dobrym śniadaniu ? - zapytał ściszonym głosem komisarz.
- Nie, sir... ja... ja... - trzask laserów zagłuszył jego słowa. Strzelanina roz-
gorzała teraz na całej linii obrony. Gaunt wskazał Caffranowi parapet oko-
pu.
- Myślę, że nadszedł nasz czas - oświadczył - i chciałbym, żeby wszyscy
moi ludzie byli ze mną, kiedy pójdziemy do kontrataku.
- Jestem z panem, sir - odparł bez wahania szeregowiec - Od Tanith po
kraniec piekieł.
Komisarz wspiął się zwinnie na szczyt parapet i stanął wyprostowany nie
bacząc na strzały wroga. Uniósł w górę swój miecz.
- Tanithijczycy ! - krzyknął - Chcecie żyć wiecznie ?
Chóralna odpowiedź wydarta z setek gardeł utonęła pośród huku eks-
plozji, ale Gaunt wiedział, co krzyczeli jego ludzie.
* * * * *
W rejonie, gdzie hordy wroga zderzyły się z fortyfikacjami Imperialnej
Gwardii pojawił się mur laserowego ognia, szeroki na dwieście kroków i
ponad dwadzieścia kilometrów długi. Z oddali wyglądało to niczym wojna
wielkich mrowisk, wymieszanych ze sobą i walczących pośród gęstego dy-
mu, błysku eksplozji i malutkich wiązek laserów.
Lord Militant generał Hechtor Dravere odsunął twarz od swojego ozdob-
nego teleskopu na pozłacanym trójnogu. Otrzepując nieskazitelnie czysty rę-
kaw z wyimaginowanego pyłku skinął wypielęgnowanymi palcami w stronę
swego towarzysza.
- Któż tam dzisiaj umiera ? - zapytał nienaturalnie cienkim głosem, który
zdawał się zupełnie nie pasować do jego postury.
Pułkownik Flense, dowódca Jantyńskich Patrycjuszy, jednego z najstar-
szych i najbardziej poważanych regimentów Imperialnej Gwardii, podniósł
się ze swego stołka i stanął wyprostowany niczym struna. Był wysokim,
harmonijnie zbudowanym mężczyzną o łatwej do zapamiętania twarzy, ze-
szpeconej dawno temu strumieniem tyranidzkiego kwasu.
- Generale ?
- Ci... te mrówki tam daleko... - Dravere kiwnął głową w kierunku odległej
kanonady - Chcę wiedzieć, kim są.
Flense przeszedł przez werandę w kierunku ściennej mapy taktycznej i
przesunął palcem po gładkiej szklanej tafli wyświetlacza rozbłyskującej róż-
nokolorowymi sygnaturami. Ciągnąc dłonią po szkle skontrolował czterysta
kilometrów frontu na Fortis Binary, zatrzymując się w końcu na plątaninie
okopów oddzielających obróconą w perzynę strefę niczyją od zajętych kilka
miesięcy temu zniszczonych kompleksów fabrycznych.
- Zachodnie fortyfikacje - powiedział - To Pierwszy Regiment Tanithu. Zna
ich pan, sir. Banda Gaunta. Niektórzy wołają na nich Duchy, jak mi się
zdaje.
Dravere zbliżył się do wielkiego czajnika i nalał do kubka gorącej smo-
listej kawy. Pociągnął łyk i przytrzymał płyn na chwilę w ustach, płucząc
nim zęby. Flense skulił się na ten widok. Pułkownik Draker Flense widział
wiele rzeczy, które okaleczyłyby umysł zwykłego człowieka. Na jego
oczach konały całe legiony ludzi, pamiętał koszmarny obrazy żołnierzy po-
żerających swych towarzyszy w nienaturalnym szaleństwie wywołanym
przez moce ciemności. Widział planety wpadające w kolaps i umierające. A
jednak w generale Dravere było coś, co budziło w duszy pułkownika jeszcze
większą grozę. Jego niezachwiane przekonanie o swej wyższości.
Dravere przełknął w końcu kawę i odstawił kubek na stolik.
- Zatem Duchy zostały wyciągnięte z grobów tego pięknego poranka – oś-
wiadczył z lodowatą drwiną.
Hechtor Dravere był niskim, silnie umięśnionym mężczyzną około sześć-
dziesiątki, pucołowatym i mocno łysiejącym. Jego mundur zdawał się wy-
magać niewyobrażalnych ilości proszków czyszczących i krochmalu każ-
dego ranka. Całą pierś generała pokrywały rzędy baretek i medali. Nigdy ich
nie zdejmował. Flense nawet wszystkich nie znał, ale był dostatecznie roz-
sądny, by o to nie pytać. Zdawał sobie sprawę, jak bardzo żądny chwały i
glorii jest jego przełożony. Czasami myślał nad tym, dlaczego generał tak
aaa
się obnosi ze swymi odznaczeniami, ale w końcu machnął na to ręką. Skoro
był lordem generałem, mógł robić wszystko, na co miał ochotę.
Pałac, na werandzie którego stali, wydawał się nietknięty pomimo sześ-
ciu miesięcy bombardowań, jakie spadły na tę okolicę i obróciły w stertę
kamieni i metalu wielką dolinę Diemos, niegdyś industrialne serce Fortis
Binary, a teraz scenę krwawej kampanii. We wszystkich kierunkach, tak da-
leko jak sięgnąć mogło ludzkie oko, rozciągały się przemysłowe kompleksy:
wieże i hangary, magazyny i bunkry, składy broni i amunicji, huty i rafine-
rie. Gigantyczny ziggurat wznosił się daleko na północy, stanowiąc błysz-
czący złotem pomnik Adeptus Mechanicus. Budowla zdawała się rywalizo-
wać, a może nawet przerastać, olbrzymią świątynię Eklezjarchii, poświęco-
ną Bogu-Imperatorowi. Techkapłani demonstrowali w ten sposób objęcie
całej planety jurysdykcją kultu Boskiej Maszyny. Ziggurat stanowił admini-
stracyjne serce całej społeczności Fortis Binary. To stąd kierowano pracą
dziewiętnastu miliardów mieszkańców przelewających pot w potężnych za-
kładach zbrojeniowych. Teraz piękna budowla była zaledwie wypaloną sko-
rupą. Stała się pierwszym celem rebeliantów.
Na odległych wzgórzach wznoszących się ponad doliną, w ufortyfiko-
wanych fabrykach, opancerzonych magazynach i składach przywarował
wróg – liczący miliard dusz legion czcicieli demonów. Fortis Binary był
przodującym imperialnym światem przemysłowym, rozwijającym się pręż-
nie i elastycznie. Nikt nie miał pojęcia, w jaki sposób moce ciemności zdo-
łały zakorzenić się na jego powierzchni, ani w jakim stopniu skorumpowały
mieszkańców planety wizje Upadłych Bogów. Osiem miesięcy wcześniej, w
przeciągu jednej nocy, pracujące pełną parą zakłady zbrojeniowe zostały
przejęte przez skażonych piętnem Chaosu pracowników, jeszcze niedawno
oddanych kultowi Boskiej Maszyny. Tylko garstka techkapłanów zdołała
ujść z rzezi i ewakuować się z powierzchni pogrążonego w krwi i ogniu
świata.
Przybyłe na Fortis Binary regimenty Imperialnej Gwardii znalazły się w
niekorzystnym położeniu. Gigantyczne zakłady i infrastruktura pomocnicza
były zbyt cenne dla imperialnych strategów, aby można było zrównać je z
ziemią za pomocą orbitalnego bombardowania. Bez względu na koszty, dla
dobra Imperium świat musiał zostać odzyskany w jednym kawałku, poprzez
mozolną i krwawą walkę na ziemi. I tak żołnierze Gwardii wylądowali na
Fortis Binary z rozkazem oczyszczenia planety ze buntowników i zabezpie-
czenia bezcennych kompleksów przemysłowych do czasu ponownego jej
zasiedlenia.
- Co kilka dni próbują kolejny raz, uderzając na inny fragment umocnień.
Szukają słabego punktu w naszych liniach - skomentował lord generał
patrząc przez teleskop na masakrę dokonującą się piętnaście kilometrów
dalej.
- Tanithijczycy to twardzi żołnierze, generale, przynajmniej tak mówią –
Flense przystanął obok Dravere i założył ręce za plecy w postawie ocze-
kiwania. Wytrawiona kwasem szeroka blizna pulsowała na jego policzku,
zdradzając skryte niezadowolenie - Wykazali się na wielu frontach, a Gaunt
sprawia wrażenie kompetentnego dowódcy.
- Znasz go ? - zapytał Dravere zerkając na pułkownika z ciekawością.
- Ze słyszenia. Reputacja znacznie go wyprzedza - wycedził przez zęby
Flense - Raz spotkaliśmy się podczas transferu. Muszę przyznać, że jego
filozofia dowodzenia kłóci się z moją.
- Nie lubisz go, prawda, Flense ? - Dravere uśmiechnął się kącikami ust.
Potrafił bezbłędnie odczytywać emocje pułkownika i dostrzegał wyraźnie
głęboki uraz, jaki Jantyńczyk żywił do komisarza Gaunta. Wiedział, jaka
jest jego przyczyna, czytał raporty. Wiedział też, dlaczego Flense nigdy
otwarcie się do tego nie przyzna.
- Szczerze ? Nie. To komisarz. Oficer polityczny, który dziwnym zbiegiem
okoliczności otrzymał dowództwo nad imperialnym regimentem. Marszałek
Slaydo zagwarantował mu to stanowisko na łożu śmierci. Rozumiem rolę
spełnianą przez komisarzy w tej armii, ale razi mnie jego oficerska ranga.
Sprawia wrażenie sympatycznego, gdy powinien być inspirujący, staje się
inspirujący w sytuacjach, gdy powinien być dogmatyczny. Ale pomimo to...
jest oficerem, któremu chyba możemy zaufać.
Dravere uśmiechnął się szerzej. Opinia pułkownika była instynktowna i
szczera, ale starannie złagodzona dyplomatycznym taktem, tak by skrywała
osobiste animozje.
- Ufam wyłącznie sobie, Flense, każde zwycięstwo wypracowuję własnymi
rękami. Twoi Patrycjusze czekają w rezerwie, o ile się nie mylę ?
- Tak jest, w starych silosach na zachodnim odcinku, gotowi do wyjścia w
każdej chwili.
- Postaw ich w stan gotowości - polecił lord generał. Podszedł do mapy tak-
tycznej i przycisnął do jej powierzchni czubek świetlnego pióra. Kilka dot-
kniętych markerem ikon zapaliło się zielonym światłem.
- Jesteśmy tu zbyt długo, zaczynam się niecierpliwić. Ta wojna powinna się
zakończyć dobre kilka miesięcy temu. Ile brygad zużyliśmy do przełamania
tych przeklętych fortyfikacji ?
 Flense nie był pewien. Dravere nigdy nie liczył się ze stratami. Z dumą
opowiadał, że może podbić nawet Oko Grozy, jeśli będzie miał odpowiednią
ilość ciał, po których tam wmaszeruje. W ciągu kilku ostatnich tygodni lord
generał wyraźnie popadł w irytację, niezadowolony z braku postępów w
ofensywie. Flense podejrzewał, że główną przyczyną tej frustracji była nie-
możność wykazania się przed marszałkiem Macarothem, nowym naczelnym
dowódcą krucjaty na Światach Sabbat. Macaroth i Dravere od dawna konku-
rowali ze sobą o sukcesję po marszałku Slaydo. Przegrywając tę rywalizację
Dravere stracił twarz i dumę, choć nigdy tego nie okazywał. W zamian jesz-
cze bardziej zawziął się, by wszystkim wokół udowodnić swą wartość. Mar-
szałkowi Macarothowi w pierwszej kolejności.
Flense słyszał pogłoski, że inkwizytor Heldane, jeden z najbardziej zau-
fanych doradców lorda generała, przybył na Fortis Binary tydzień temu, aby
porozmawiać w cztery oczy z Dravere. Po spotkaniu tym Dravere zaczął
sprawiać wrażenie, jakby mu bardzo zaczęło się gdzieś śpieszyć, jakby
nawet tak istotna kwestia jak odzyskanie Fortis Binary nagle przestała się
dla niego liczyć.
Lord generał odezwał się ponownie.
- Shriveni uderzyli tego ranka znacznie większymi siłami niż dotychczas.
Sądzę, że przegrupowanie i uzupełnienie amunicji po szturmie zajmie im
osiem lub dziewięć godzin. Przeprowadzimy kontratak. Użyję Duchów jako
bufora do wybicia dziury w umocnieniach wroga. Z pomocą Imperatora po
ich trupach wedrzemy się do serca heretyckiej linii obrony - głos Dravere
był zimny niczym lód, wykluczający całkowicie możliwość zakwestionowa-
nia wydanych rozkazów.
Flense zagryzł ze złością usta. Od początku kampanii na Fortis Binary
zakładał, że jego regiment odegra fundamentalną rolę w oczyszczaniu pla-
nety. Myśl, że Gaunt mógłby odebrać mu ten przywilej nie mieściła się w
głowie pułkownika, napawała go pełną gniewu frustracją. Potrząsnął głową
odpędzając posępne wizje i zaczął zimno kalkulować szanse na wykorzysta-
nie dla własnych celów śmierci Gaunta i jego miernych szumowin. W końcu
uśmiechnął się złowrogo. Nigdy nie zaszkodzi wykazać nieco inicjatywy.
Podszedł do ściennej mapy i wskazał jeden z punktów na jej powierzchni.
- Mamy tutaj duży płaski obszar, sir. Jeśli ludzie Gaunta... ulegną panice,
moi Patrycjusze będą mogli przebić się jednym zmotoryzowanym uderze-
niem zarówno przez nadwerężone linie Shrivenów jak i dezerterów.
Dravere cmoknął z namysłem. Ulegną panice – jakie subtelne określenie
dla tchórzostwa, użyte przez pułkownika w geście respektu przed Gauntem.
Klasnął w pulchne dłonie niczym dziecko cieszące się z urodzin.
- Sygnaliści ! Oficer łącznikowy do mnie, natychmiast ! - drzwi wejściowe
na werandę otworzyły się z trzaskiem. Krępy żołnierz w znoszonym, ale
czystym mundurze i wypolerowanych butach stanął na baczność w progu
salutując obu oficerom. Nie zwracając na niego uwagi Dravere pisał coś
pośpiesznie na kartce papieru. Skończywszy wydarł kartkę z notatnika, zło-
żył w pół i podał oczekującemu w milczeniu żołnierzowi.
- Wyślemy vitriańskich dragonów jako wsparcie dla Duchów. Razem być
może odrzucą Shrivenów daleko w tył. Patrycjusze ruszą w momencie, gdy
linia obrony heretyków zostanie przełamana i wedrą się w głąb. Połączcie
się z dowódcą Tanithijczyków. Ma przeć do przodu bez względu na straty.
Dziś nadszedł jego wielki dzień. Ma zdobyć okopy Shrivenów albo umrzeć.
Dopilnujcie, żeby potwierdził odbiór rozkazu. Nie ma prawa zatrzymać
szturmu, powiedzcie mu to wyraźnie. Żadnego odwrotu. Wygra albo zginie.
Flense ukrył starannie paskudny uśmieszek, jaki wykrzywił na moment
jego okaleczoną twarz. Gaunt został skazany na beznadziejną misję, która w
ostatecznym efekcie opromieni chwałą Jantyńskich Patrycjuszy. Łącznik za-
salutował ponownie, schował kopertę do zawieszonej na szyi torby i ruszył
w stronę wyjścia.
- Jeszcze jedno - głos Dravere zatrzymał go w miejscu. Łącznik popatrzył
nerwowym wzrokiem na przełożonego. Dravere wskazał upierścienionym
palcem czajnik.
- Niech ktoś przyniesie świeżą kawę. Ta nie nadaje się do picia.
Żołnierz rozchylił lekko usta. Z miejsca, w którym stał widział, że naczy-
nie jest niemal całkowicie pełne. Regiment potrafił pić przez szereg dni to,
co generał jednym gestem dłoni nakazał wylać. Skinął głową w milczeniu,
starannie zamknął podwójne drzwi i dopiero wtedy pozwolił sobie na pełne
pasji, choć ciche przekleństwo pod adresem człowieka odpowiedzialnego za
wielomiesięczną krwawą łaźnię na Fortis Binary.
Pułkownik Flense zasalutował również i ruszył w kierunku wyjścia. Wy-
jął spod ramienia swoją czapkę oficerską i założył ją na głowę.
- Chwała Imperatorowi, lordzie generale - powiedział.
- Co ? Ach tak, oczywiście - kiwnął dłonią Dravere siadając na swym fotelu
i zapalając cygaro.
* * * * *
Major Rawne rzucił się płasko do najbliższego krateru i niemal całkowi-
cie zniknął pod powierzchnią wypełniającej go mlecznej wody. Krztusząc
się i plując podpełzł do krawędzi zagłębienia i wyjrzał na zewnątrz ponad
lufą lasera. Powietrze wokół było gęste od czarnego dymu i latających na
wszystkie strony pocisków. Nim zdołał wypatrzyć jakiś cel, następne ciała z
pluskiem runęły w bezpieczny krater: szeregowiec Neff, adiutant Feygor,
szeregowcy Caffran, Varl i Lonegin. Był też szeregowiec Klay, ale już nie
żył. Krzyżowy ogień wroga sięgnął jego głowy w połowie skoku. Żaden z
Duchów nie spojrzał drugi raz na pogrążone w wodzie ciało martwego towa-
rzysza. Widzieli takie obrazy o tysiąc razy za często, by mogły wzbudzać
głębsze uczucia.
Rawne użył swojego przenośnego peryskopu, by nie wychylając głowy z
krateru obejrzeć dokładnie okolicę. Gdzieś w pobliżu Shriveni ustawili cięż-
ki karabin maszynowy, bo jego rytmiczne dudnienie wybijało się wyraźnie
ponad krzyki szarżujących Duchów. Leżący obok Neff szamotał się ze swo-
ją bronią rozpraszając majora.
- Co jest, żołnierzu ? - zapytał Rawne.
- Brud w mechanizmie aktywującym, sir. Nie mogę go oczyścić.
Feygor bez słowa wyjął laser z rąk młodszego Tanithijczyka, wyciągnął z
broni akumulator i otworzył błyszczącą od oleju komorę energetyczną. Po-
dłubał w niej wskazującym palcem, splunął do środka i zatrzasnął silnie. Z
uśmiechem satysfakcji na twarzy włożył akumulator ponownie w slot. Neff
patrzył z lekko otwartymi ustami jak adiutant odbezpiecza karabin, wysuwa
go z krateru i strzela w chmurę dymu spowijającą stanowiska Shrivenów.
- Działa - oświadczył oddając laser szeregowcowi. Ten skinął głową w po-
dziękowaniu i podczołgał się bliżej majora.
- Będziemy martwi, nim zdążymy przejść następny metr - oświadczył ponu-
ro Lonegin.
- Na fetha ! - splunął Varl - Przyciśnijmy im łby do ziemi - odpiął wiszące
przy pasie granaty i podał je pozostałym Duchom niczym uczeń częstujący
kolegów owocami. Wyjmowane zawleczki szczęknęły metalicznie wywołu-
jąc złowrogi uśmiech na twarzy majora.
- Varl ma rację, oślepmy ich - powiedział biorąc zamach prawą ręką. Ciś-
nięte z całej siły granaty poleciały łukiem w powietrze. Były to ładunki od-
łamkowe, rozrzucające wokół miejsca upadku dziesiątki malutkich, ale ost-
rych szrapneli.
Seria detonacji wstrząsnęła ziemią.
- Ciekawe, czy się schowali ? - powiedział Caffran, ale kończąc pytanie
uświadomił sobie, że w kraterze już nikogo poza nim nie ma. Wyskoczył z
dziury sadząc wielkimi susami za resztą grupy.
Krzycząc ochryple pełnymi dymu gardłami Duchy skoczyły przez pas
ziemi niczyjej w kierunku wypatrzonych wcześniej umocnień Shrivenów,
będących płytkim, ale profesjonalnie wykonanym okopem wartowniczym.
Efekty eksplozji przeszły najśmielsze oczekiwania majora, bo wszystkie
granaty rozerwały się na obrzeżu uśmiercając znajdujących się w środku
obrońców.
Rawne przyklęknął na moment przy okopie patrząc w dół. Po raz
pierwszy od sześciu miesięcy na Fortis Binary miał okazję zobaczyć na
własne oczy wrogów. Byli bez wątpienia ludźmi, ale dziwnie zdeformowa-
nymi. Martwe ciała były ubrane w pancerze osobiste przerobione z kombi-
nezonów roboczych używanych w hutach, ochronne maski i ciężkie rękawi-
ce zdawały się zrastać z szorstką bladą skórą właścicieli. Rawne nie przyglą-
dał im się długo. Widok trupów przypominał mu wszystkich tych ludzi, któ-
rych zabił wcześniej.
Krążąc pośród kłębów czarnego dymu znalazł dwóch poranionych od-
łamkami Shrivenów, zwijających się z bólu opodal okopu. Skończył z nimi
szybko, dwoma wiązkami lasera. Caffran podbiegł do dowódcy słysząc
odgłosy wystrzałów. Major zauważył, że młodym szeregowcem wyraźnie
wstrząsnął nieludzki wygląd przeciwników.
- Oni mają karabiny laserowe - wydyszał z wysiłkiem - i ciężkie kami-
zelki...
Neff zmaterializował się w dymie tuż obok. Przewrócił czubkiem buta
jedno z ciał na plecy wskazując ręką pas opinający biodra zabitego.
- Patrz... granaty i zapasowe akumulatory... - obaj szeregowcy spojrzeli na
majora jakby oczekiwali jakiegoś komentarza. Rawne machnął niecierpliwie
ręką czując cieknącą po skroni strużkę potu.
- Twarde skurwysyny - oświadczył ocierając czoło - A czegoście oczeki-
wali ? Trzymają nas tutaj w szachu od sześciu miesięcy.
Lonegin, Varl i Feygor dołączyli do nich cicho. Skradając się wzdłuż
transzei łącznikowej Tanithijczycy szli wolno w kierunku głównej linii wro-
ga. Podmuch wiatru rozpędził nagle zasłonę dymu przed majorem i oczom
Duchów ukazał się wielki metalowy silos. Zaskoczony Rawne machnął ręką
ostrzegawczo nakazując odsłoniętym nagle żołnierzom skok do transzei.
W tej samej chwili wokół rozpętało się piekło laserowych strzałów. Varl
został trafiony w ramię, które znikło w chmurze czerwonej mgły. Upadł na
plecy z łomotem i przeciągnął swe ciało ponad krawędzią okopu za pomocą
aa
drugiej ręki. Potworny ból był tak zaskakujący, że szeregowiec nawet nie
krzyknął.
- Feth ! - warknął Rawne - Neff, sprawdź go !
Neff był medykiem plutonu. Pośpiesznie rozsunął zamek błyskawiczny
swojej torby i wysypał jej zawartość na ziemię poszukując opasek samoza-
ciskowych. Feygor i Caffran runęli w tym czasie na rzucającego się w kon-
wulsjach Varla przygniatając go do dna okopu. Kolorowe wiązki laserów
przelatywały ze świstem nad ich głowami nie pozwalając wychylić się spod
osłony. Neff szybko opatrzył straszną ranę Varla i podskoczył w stronę ma-
jora.
- Musimy go zabrać do tyłu, sir ! - wrzasnął próbując przekrzyczeć huk
kanonady.
Rawne pokręcił umazaną błotem głową z wściekłym grymasem na twa-
rzy.
- Nie teraz ! - odkrzyknął.
*****
Ibram Gaunt wskoczył do okopu łamiąc ciężkimi butami kark pierwsze-
go Shrivena, gapiącego się z zaskoczeniem na spadającego napastnika. Lą-
dując na lekko ugiętych nogach zamachnął się mieczem łańcuchowym wy-
prowadzając dwa pionowe cięcia, jedno w prawo, drugie w lewo. Stru-
mienie krwi bryznęły spod ostrza i dwaj następni obrońcy runęli na ziemię z
rozpłatanymi wpół korpusami. Jakiś Shriven skoczył w stronę Gaunta wywi-
jając nad głową wielkim zakrzywionym nożem. Nie czekając, aż przeciwnik
podejdzie bliżej, komisarz podniósł trzymany w drugiej dłoni pistolet bolto-
wy i jednym strzałem rozwalił na miazgę ukrytą pod przeciwgazową maską
twarz.
To była najdziksza i najbardziej okrutna walka, jaką Gaunt i jego ludzie
musieli stoczyć od chwili lądowania na Fortis Binary, rzeź pośród czarnego
dymu unoszącego się nad wrogimi umocnieniami. Skryty za plecami komi-
sarza Brin Milo podniósł do strzału własną broń – mały kompaktowy auto-
mat, który otrzymał w prezencie od dowódcy kilka miesięcy temu. Wpako-
wał jedną kulę prosto między oczy nadbiegającego dnem okopu Shrivena,
potem zastrzelił drugiego, trafiając go w środek klatki piersiowej. Milo dy-
gotał na całym ciele. Otaczał go koszmar wojny, o którym często śnił, a
którego nigdy nie chciał oglądać. Ogarnięci szałem ludzie mordowali się za-
ciekle w okopie szerokim na trzy metry, a na sześć głębokim. Shriveni byli
potworami, ich przyrośnięte do twarzy długie pomarszczone maski przeciw-
gazowe przypominały makabryczne karykatury ziemskich słoni. Na szaro-
zielonych pancerzach obwieszonych rozmaitymi rupieciami nosili wszech-
obecny wizerunek pojedynczego oka, plugawy symbol kultu.
Przygnieciony do ściany okopu przez upadające ciało, Milo ze zgrozą
przesunął wzrokiem po otaczających go trupach. Po raz pierwszy uświa-
domił sobie dokładnie, z jakim przeciwnikiem ma do czynienia: zdeformo-
wanymi na wskutek nieznanych mutacji ludźmi służącymi bogom ciemnoś-
ci, istotami noszącymi z chlubą bluźniercze runiczne insygnia, namalowane
na pancerzach lub wypalone w skórze.
Jeden ze Shrivenów umknął spod wyjącego miecza Gaunta i runął na
unieruchomionego chłopca. Milo uchylił się w bok na tyle, na ile pozwalały
mu przygniecione nogi. Automat wypadł mu z ręki, ale zdążył wyrwać laser
z kurczowego uścisku leżącej obok wcześniejszej ofiary komisarza. Rosły
Shriven nadział się na lufę podnoszonego karabinu i nie zdążył już odsko-
czyć. Czerwony promień przeszył na wylot jego tors wypalając w ciele here-
tyka okrągłą dziurę. Konający mężczyzna przygniótł chłopca do ziemi wcis-
kając jego głowę w wielką kałużę błota. Milo poczuł, jak grząska woda zale-
pia mu usta i nos. Zaszamotał się rozpaczliwie i wtedy poczuł, jak jakaś siła
unosi go w górę. Przecierając mokre oczy dostrzegł pochylającą się nad nim
olbrzymią postać szeregowca Bragga, największego pod względem rozmia-
rów Ducha, który zdawał się zawsze czuwać nad adiutantem Gaunta.
- Kryj głowę ! - wrzasnął Bragg zarzucając na ramię przenośną wyrzutnię
rakiet. Milo upadł na kolana i zacisnął dłonie na uszach. Mrucząc pod no-
sem Litanię Celnego Strzału Bragg strzelił w głąb okopu. Fontanna błota i
innych niezidentyfikowanych szczątków bryznęła wysoko w górę kilka-
naście metrów dalej. Szeregowiec często chybiał, ale w tych warunkach nie
mógł nie trafić.
Po prawej Gaunt wycinał sobie za pomocą okrwawionego miecza drogę
poprzez grupę obrońców. Komisarz zaczął się śmiać szaleńczo, zbryzgany
krwią powalonych przeciwników. Po każdym jego strzale z pistoletu kolejny
Shriven padał martwy na ziemię. Rozsadzała go wściekłość. Rozkaz lorda
generała Dravere był drakoński i bezlitosny. Gaunt spodziewał się polecenia
szturmu na pozycje wroga, ale rozkaz samobójczego ataku bez prawa od-
wrotu wzbudził w nim szał. Taka decyzja mogła się zrodzić tylko w
zimnym, nie znającym szacunku dla życia żołnierzy umyśle. Nigdy nie ży-
wił sympatii do Dravere, od chwili ich pierwszego spotkania dwadzieścia lat
temu, kiedy Dravere był jeszcze ambitnym pułkownikiem wojsk pancernych
Dwadzieścia lat temu na Darendarze, z Oktarem i Hyrkańczykami...
Gaunt wydawał rozkazy analizując je z punktu widzenia swoich pod-
władnych. W przeciwieństwie do lorda generała znał mechanizmy kontro-
lujące morale i inspirację. Zdobędą te cholerne okopy, bardziej na przekór
Dravere niż z jego polecenia. Śmiech komisarza był śmiechem gniewu i du-
my ze swoich ludzi, próbujących dokonać niemożliwego. Milo podążał tuż
za Gauntem, ściskając oburącz laser. Mamy ich, krzyknął w myślach komi-
sarz, złamaliśmy ich obronę !
Dziesięć jardów dalej sierżant Blane szalał w okopie wraz ze swoimi Du-
chami, zmagając się w krwawej walce wręcz. W półmroku fortyfikacji błys-
nęły srebrne tanithijskie noże i długie bagnety. Gaunt popatrzył z aprobatą w
ich stronę, po czym odwrócił się do Brina i wyrwał mu z rąk karabin.
Ciśnięty na ziemię laser pogrążył się w błotnistej kałuży.
- Wydaje ci się, że jesteś żołnierzem, synku ? - wrzasnął komisarz.
- Tak jest, sir !
- Doprawdy ?
- Wie pan, że jestem !
Gaunt popatrzył z góry na szesnastoletniego chłopca i uśmiechnął się
lekko.
- Być może i jesteś, ale teraz będziesz nam grał. Graj nam psalm zwy-
cięstwa.
Milo ściągnął z pleców kobzę i dmuchnął z całej siły w ustniki. Instru-
ment wydał z siebie przeciągły dźwięk przypominający rzężenie konającej
owcy, po czym popłynął z niego marsz Waltrauba, stary tanithijski utwór,
który można było usłyszeć dawno temu w niemal wszystkich knajpach
Tanith.
Sierżant Blane usłyszał muzykę i przystanął na moment ocierając ręka-
wem spocone czoło. Tuż obok radiooperator plutonu Symber zaczął śpiewać
na całe gardło strzelając bez przerwy z lasera. Szeregowiec Bragg roześmiał
się do sobie tylko znanych wspomnień i załadował kolejną rakietę do wy-
rzutni. Chwilę później następny fragment shriveńskich umocnień rozleciał
się z hukiem na strzępy.
*****
Szeregowiec Caffran odetchnął z ulgą słysząc odległe dźwięki kobzy.
Ludzie majora Rawne biegli skuleni w stronę źródła muzyki. Poruszali się w
milczeniu, z wyjątkiem Varla, który klął i płakał z bólu czując jak znieczu-
lacz zaaplikowany przez Neffa przestaje działać.
Wtedy właśnie zaczęło się bombardowanie. Caffran poczuł tylko jak leci
w powietrzu, ciśnięty niczym szmaciana lalka falą uderzeniową pocisku,
który wyrwał w ziemi krater o dwudziestometrowej średnicy. Gdy spadł
bezwładnie na ziemię, gruba warstwa błota niemal go pogrzebała. Leżał tak
bez ruchu, obolały i przerażony. Nie potrafił przyjąć do wiadomości faktu,
że Neff, major Rawne, Feygor, Larkin, Lonegin, wszyscy pozostali – nie
żyją, rozerwani wybuchem na strzępy. Gdy kolejne pociski zaczęły spadać
ze świstem, Caffran wcisnął się jeszcze głębiej w błoto, modląc się gorąco,
by jakaś cudowna siła zabrała go z tego piekła.
*****
Daleko od zasnutego dymem pola bitwy Lord Militant generał Dravere
wzdrygnął się na odgłos ciężkiej artylerii Shrivenów. Zrozumiał, że długo
oczekiwany dzień jeszcze nie nadszedł. Mrucząc coś gniewnie pod nosem
napełnił kubek świeżą kawą z właśnie wymienionego czajnika.
*****
Pułkownik Corbec prowadził trzy plutony Duchów dnem krętych shri-
veńskich fortyfikacji. Bombardowanie rozpalało nieziemską poświatą niebo
nad ich głowami od ponad dwóch godzin, anihilując wszystkich Tanithij-
czyków, którzy nie zdążyli opuścić na czas strefy niczyjej i schronić się
pośród okopów wroga. Zygzakowate transzeje, przez które szli były puste,
najwyraźniej w pośpiechu opuszczone. Umocnienia wykonane zostały sta-
rannie i pieczołowicie, w myśl zaleceń najlepszych imperialnych podręcz-
ników. Odstępstwem od inżynierskich przepisów były jedynie niewielkie
odrażające kapliczki umieszczone na każdym zakręcie czy ślepym końcu
okopu. Corbec szedł przodem wraz z szeregowcem Skulane pilnując, aby
jego miotacz płomieni spopielił każdy ołtarzyk, nim idący w tyle ludzie
zdążą zorientować się w naturze leżących w kapliczkach ofiar.
Zgodnie z sugestią sierżanta Currala, po dogłębnej analizie posiadanych
map gwardziści zdecydowali się pójść w głąb pozycji nieprzyjaciela. Corbec
czuł się nieprzyjemnie samotny, całkowicie odcięty od reszty regimentu
przez dywanowe bombardowanie powodujące bezustanne drżenie umęczo-
nej ziemi.
Pułkownik wysłał przodem swych zwiadowców, ludzi szybkich i czuj-
nych,
nych, doświadczonych w tym fachu: Baru, Colmara i sierżanta Mkolla. Za-
pięli dokładnie swoje płaszcze kamuflujące i znikli w mrocznych transze-
jach. Kłęby dymu i pyłu unosiły się wszędzie wokół, coraz bardziej ograni-
czając widoczność. Sierżant Blane pomachał pułkownikowi dłonią wskazu-
jąc otaczające ich zwiewne zasłony. Corbec zrozumiał, że podoficer nie
chce mówić, aby nie zaalarmować głosem mogących ukrywać się w okolicy
obrońców, odgadł też treść pokazanego gestu. Shriveni z upodobaniem ko-
rzystali z gazów bojowych niszczących płuca nieostrożnych ofiar.
Pułkownik założył swój respirator i sprawdził go trzema szybkimi wy-
dechami powietrza. Reszta Duchów zarzuciła na ramiona lasery i powtó-
rzyła czynność dowódcy, wkładając maski. Pułkownik nienawidził respira-
torów, do szału doprowadzała go ograniczona widoczność, klaustrofobiczny
ucisk gumowego kołnierza, płytkie oddechy wymuszone małą przepusto-
wością ustnika. Zresztą gaz nie stanowił jedynego zagrożenia. Zryte bom-
bardowaniem morze błota kryło w sobie inne niespodzianki: tyfus, gangre-
nę, zwierzęce bakterie trawiące truchła zdechłych stworzeń, wreszcie tajem-
nicze mykotoksyny przekształcające organiczną materię w czarną breję.
Jako najwyższy rangą oficer tanithijski, Corbec miał dostęp do więk-
szości sztabowych danych. Wiedział doskonale, że blisko osiemdziesiąt
procent strat Imperialnej Gwardii od dnia lądowania na Fortis Binary spo-
wodowane było skażeniem powietrza, zatruciami żywności i powikłaniami
po infekcji. Shriveński żołnierz z ustawionym na pełną moc laserem był
mniej niebezpieczny od patrolu w opustoszałej strefie niczyjej.
Zirytowany duszącą go maską przystanął na czele kolumny obserwując
uważnie plątaninę okopów wijących się we wszystkich kierunkach i krzy-
żujących ze sobą bez większego sensu. Wezwał sierżanta Grella, dowódcę
piątego plutonu i nakazał mu wraz z trzema sekcjami Duchów skontrolować
flanki oddziału. Patrząc jak trzydziestu Tanithijczyków znika pośród dymu
Corbec poczuł, że jego irytacja rośnie jeszcze bardziej. Żadne wieści nie
nadeszły od zwiadowców. Pułkownik czuł się równie ślepy i zagubiony jak
przed ich wysłaniem.
Przyśpieszając kroku poprowadził pozostałą setkę żołnierzy szerokim
okopem o ubitym starannie dnie. Dwaj szperacze wyprzedzali go o kilka
metrów przesuwając miarowo po ziemi wykrywaczami min w poszukiwaniu
shriveńskich niespodzianek. Wyglądało na to, że wróg wycofał się zbyt
raptownie, by przygotować bardziej złożone pułapki, ale co kilka jardów
szperacze znajdowali świeże jeszcze ślady ludzkiej obecności: rozlaną
kałużę stygnącej kawy, rękawicę, opróżnioną do połowy manierkę. Czasami
natrafiali na dziwnego bożka odlanego z rudy na kształt odrażającej bestii.
Corbec własnoręcznie rozwalił dwa pierwsze znaleziska strzałami z lasero-
wego pistoletu. Za trzecim razem metalowa figurka wybuchła niespodzie-
wanie siejąc na wszystkie strony ostrymi jak igła odłamkami. Szeregowiec
Drayl, idący kilka kroków za pułkownikiem, został trafiony w szczękę.
Krzyknął głośno zaskoczony i usiadł na dnie okopu. Sierżant Curral natych-
miast krzyknął przyciszonym głosem do komunikatora wzywając sanitariu-
sza.
Corbec przeklinał w myślach swą głupotę. Bezmyślnie zapędził się tak
daleko w niszczeniu shriveńskich bożków, że osobiście zranił jednego z
własnych ludzi.
- Nic się nie stało, sir - zapewnił go Drayl mówiąc niewyraźnie przez res-
pirator, kiedy Corbec pomagał mu wstać - Przy Bramie Wodnej na Voltis
dostałem w udo bagnetem i żyję.
- A na Tanith ktoś rozharatał mu kiedyś cały bark rozbitą butelką podczas
bijatyki w knajpie - dodał szeregowiec Coll stając na chwilę obok - Bywało
z nim już gorzej.
Zgromadzeni w pobliżu żołnierze roześmiali się na te słowa, spod ich
masek przeciwgazowych popłynęły przytłumione syczące dźwięki. Pułkow-
nik wiedział, jaką sympatią otaczany był w kompanii Drayl. To on grał rolę
polowego błazna, rozbawiając innych żartami i rubasznymi piosenkami.
- Mój błąd, Drayl - powiedział - Jestem ci winien drinka.
- Co najmniej jednego, sir - odparł szeregowiec i potrząsnął karabinem de-
monstrując gotowość do dalszego marszu.
*****
Corbec wstrzymał swych ludzi natrafiając na miejsce, gdzie okop został
trafiony monumentalnym pociskiem. W centrum wybuchu ział teraz olbrzy-
mi krater o średnicy trzydziestu metrów. Mętna woda zdążyła już wypełnić
jego dno. Idąc wraz ze szperaczami pułkownik zanurzył nogi w tłustej cie-
czy próbując przedostać się na drugą stronę zagłębienia. Gdy poziom wody
sięgnął jego podudzia, zatrzymał się gwałtownie. Nogi zdawały się płonąć
żywym ogniem pomimo okrywających je spodni, dziwna mgiełka zaczęła
unosić się w miejscu, gdzie ciecz przeżerała syntetyczną tkaninę. Odwrócił
się w miejscu i krzyknął do obserwujących go z nagłym przerażeniem żoł-
nierzy, by okrążyli krater po suchych zboczach, po czym biegiem dołączył
do wyskakujących na przeciwny brzeg szperaczy.
Wszyscy trzej zaczęli oglądać z grozą swoje nogawki, dymiące na zmoczo-
nej żrącą wodą powierzchni. Corbec poczuł oparzeliny tworzące się na
udach i łydkach. Machnął ręką do patrzącego z drugiego brzegu krateru sier-
żanta Currala.
- Kieruj wszystkich wokół wody, nie pozwól nikomu do niej wejść ! I przy-
ślij tu medyka !
Zgięci wpół żołnierze pośpiesznie okrążali niebezpieczny krater starając
się nie wystawiać głów ponad szczyt okopu. Corbec i Curral sprawnie roz-
lokowali ich pod ścianami umocnień zezwalając na krótki odpoczynek. Sa-
nitariusz nadbiegł po chwili wyciągając z plecaka butlę płynu dezynfekują-
cego. Obmył starannie skórę poparzonych Duchów i posypał je znieczulają-
cym ból pudrem. Uczucie silnego pieczenia zelżało natychmiast, co trzej Ta-
nithijczycy skwitowali pełnymi ulgi westchnieniami. Corbec właśnie spraw-
dzał swą broń, gdy z przodu okopu pojawił się sierżant Grell i jego ludzie.
Posuwając się szybciej od głównej kolumny przemierzyli równoległy od-
cinek fortyfikacji i skręcili po pewnym czasie w bok, by ponownie dołą-
czyć do reszty Duchów. Posępna mina sierżanta wieściła kłopoty. Idąc w
ślad za Grellem wzdłuż szeregu odpoczywających żołnierzy Corbec zasta-
nawiał się z niepokojem, cóż takiego chce mu pokazać milczący sierżant, że
uznał za konieczne osobiście zademonstrować dowódcy znalezisko, a nie
opowiedzieć o nim przy pozostałych żołnierzach.
Był to Colmar, jeden z wysłanych przodem zwiadowców. Wisiał grotes-
kowo na ścianie okopu przyszpilony do niej wbitą w pierś żelazną piką
niczym wielki motyl do tekturowej podstawki. Przeszywający jego ciało
gruby pręt należał do narzędzi używanych przez hutników przy manipulo-
waniu pojemnikami z płynną rudą. Martwy zwiadowca nie miał dłoni ani
stóp, ktoś mu je odciął tępym ostrzem.
Corbec patrzył na trupa swego podwładnego przez blisko minutę, potem
rozejrzał się wokół. Chociaż do tej pory nie natrafili na ślad żywej istoty,
stało się oczywiste, że nie są sami pośród tych okopów. Nie sposób było
oszacować, ilu Shrivenów mogły skrywać mroczne transzeje i tunele, ale na-
leżało przyjąć, że grupy ich dywersantów krążyły gdzieś w pobliżu. Kipiący
furią pułkownik szarpnął za uchwyt piki pozwalając ciału Colmara spaść na
ziemię. Odczepił od plecaka swój koc i okrył nim starannie zwiadowcę, aby
inni nie dostrzegli jego okaleczeń. Nie potrafił zmusić się do spalenia ciała,
tak jak to zrobił z kapliczkami.
- Idziemy - wydał rozkaz i ludzie Grella objęli prowadzenie wiodąc ko-
lumnę Tanithijczyków w głąb terytorium wroga. Zrobił krok, by ruszyć w
ślad za nimi, ale nagły trzask w uchu zatrzymał go w połowie ruchu. Moduł
łącznościowy ożył znienacka. Przez sekundę pomyślał, że odzyskali łącz-
ność dalekiego zasięgu, ale natychmiast skorygował to przypuszczenie.
Wiadomość pochodziła od sierżanta Mkolla, dowódcy zwiadowców.
- Czy pan też to słyszy, sir ? - głos Mkolla był ledwie słyszalny pośród
trzasku zakłóceń.
- Feth ! Co mam słyszeć ? - zapytał Corbec próbując wyłowić z otoczenia
coś innego niż jednostajny grzmot nieustannego bombardowania i dźwięk
pękającego pod wpływem wstrząsów betonu.
- Trąby - odparł z niedowierzaniem sierżant - Mógłbym przysiąc, że słyszę
trąby.
*****
Brin Milo pierwszy usłyszał trąby. Gaunt już dawno nauczył się cenić
nienaturalnie ostre zmysły adiutanta, ale czasami chłopiec wprawiał go w
starannie ukrywane zakłopotanie. Było w nim coś, co przypominało komi-
sarzowi kogoś innego. Dziewczynę spotkaną lata temu. Tę obdarzoną mocą.
Tę, która spędzała mu sen z powiek tyle nocy.
- Trąby ! - wysyczał chłopiec i chwilę później Gaunt również usłyszał ten
dźwięk.
Szli pomiędzy pustymi silosami i wypalonymi skorupami wielkich prze-
mysłowych hal wznoszących się za shriveńską linią frontu. Gruz i kawałki
metalu zgrzytały pod ich butami. Żelazne gargoyle przymocowane do da-
chów budowli w roli piorunochronów leżały strącone na ziemi blokując dro-
gę. Gaunt posuwał się bardzo ostrożnie do przodu, wydarzenia tego poranka
wzbudziły w nim rosnący niepokój. Wniknęli znacznie głębiej za linię fron-
tu niż pierwotnie oczekiwał, dzięki nieoczekiwanemu łutowi szczęścia i dra-
końskiemu rozkazowi lorda generała Dravere. Przełamując umocnienia
Shrivenów komisarz z zaskoczeniem stwierdził, że generalnie zostały one
opuszczone, nie licząc niewielkiej grupy obrońców pełniących rolę tylnej
straży. Gdy ognista nawała wrogiego bombardowania odcięła Duchy od
reszty jednostek Gwardii, Gaunt uznał, że Shriveni popełnili karygodny błąd
wycofując się zbyt daleko w tył w celu uniknięcia zarówno atakujących
gwardzistów jak i ognia własnej artylerii. W grę wchodziła albo ta ewentu-
alność albo jakiś niezrozumiały manewr taktyczny, którego sensu komisarz
nie potrafił odgadnąć. Prowadził ze sobą dwustu trzydziestu Tanithijczyków
i wiedział, że w przypadku zmasowanego kontrataku Shrivenów równie
aaaa
dobrze mógłby być sam.
Skradając się przez opustoszały teren żołnierze kontrolowali każdą fab-
rykę, każdy magazyn i wieżę kontrolną w poszukiwaniu śladu wroga. Znaj-
dowali jedynie łopoczące na wietrze podarte sztandary i trzaskające cicho
witryny rozbitych okien. Maszyny przemysłowe trwały w bezruchu, w wielu
przypadkach rozłożone na części lub zdewastowane. Wszystko wokół nosiło
na sobie niszczycielskie piętno wandalizmu – z wyjątkiem niewielkich shri-
veńskich kapliczek. Podobnie jak pułkownik Corbec, Gaunt wysłał przodem
Ducha z miotaczem ognia, unicestwiającego wszelkie ślady bluźnierczego
kultu.
Komisarz nie zdawał sobie sprawy, że jego grupa porusza się pośród
zrujnowanych zakładów w przeciwnym kierunku do marszruty obranej
przez Corbeca. Brak komunikacji sprawił, że oderwane od siebie elementy
regimentu poruszały się po obcym terenie niczym dwaj ślepcy, nie wiedząc
o sobie wzajemnie.
Dźwięk trąb ciągle się nasilał. Gaunt przywołał swojego radiooperatora,
szeregowca Rafflana, i uparcie zaczął wzywać odpowiedzi na wszystkich
pasmach radiowych, kręcąc podziałką noszonego na plecach mężczyzny na-
dajnika.
Trąby huczały niesamowitym wibrującym tonem. Pośród ich hałasu ko-
misarz pochwycił ledwie słyszalną odpowiedź. W pierwszej chwili pomyś-
lał, że transmisja jest zakodowana nieznanym mu szyfrem, ale po chwili
uświadomił sobie, że słyszy słowa wypowiadane w obcym języku. Powtó-
rzył ponownie swe wezwanie i po krótkiej, ale pełnej bolesnego oczekiwa-
nia chwili nadeszła odpowiedź w zniekształconym niskim gothicu.
- Tu pułkownik Zoren, vitriańscy dragoni. Idziemy do was z wsparciem.
Nie strzelajcie.
Gaunt potwierdził odbiór, przesłał swoją lokalizację i nakazał ludziom
postój. Rozproszyli się szybko pośród ruin wielkiego magazynu odpoczy-
wając w oczekiwaniu na następne rozkazy. Gdzieś za ich plecami coś błys-
nęło w świetle dnia i podnoszący do oczu lornetę komisarz dostrzegł syl-
wetki żołnierzy idących w ich kierunku. Duchy wtopiły się w otoczenie
dzięki swym kamuflującym płaszczom dając komisarzowi pewność, że nie
zostaną spostrzeżone do ostatniej chwili. Tanithijczycy byli niedoścignio-
nymi mistrzami w ukrywaniu się i maskowaniu swej obecności.
Dragoni poruszali się zwartym szykiem, w formacji liczącej około trzy-
stu ludzi. Gaunt uznał, że sprawiają wrażenie dobrze wyszkolonych i fizycz-
nie silnych żołnierzy, noszących pancerze przypominające wyglądem kol-
czugi, które połyskiwały dziwnie i zdawały się wchłaniać światło niczym
nie polerowany metal. Gaunt opatulił się szczelnie tanithijskim płaszczem i
trwał w bezruchu oczekując, aż Vitrianie podejdą bliżej. Gdy pierwsi dra-
goni znaleźli się kilkanaście metrów od komisarza, wstał ukrywając uśmiech
zadowolenia na widok ich zaskoczonych min i ruszył na poszukiwanie do-
wodzącego oddziałem oficera.
Oglądani z bliska, Vitrianie potwierdzili wcześniejsze obserwacje komi-
sarza. Ich pancerze osobiste wykonane były z zębatej metalicznej siateczki,
która błyszczała niczym obsydian. Nosili kompozytowe hełmy ukrywające
całą twarz, z przyciemnianymi przyłbicami. Lasery lśniły rażącą w oczy
czystością.
- Komisarz Ibram Gaunt z tanithijskiego Pierwszego i Jedynego – zasaluto-
wał dowódca Duchów.
- Zoren z vitriańskich dragonów - padła odpowiedź - Dobrze wiedzieć, że
się jeszcze ktoś z was ostał. Baliśmy się, że idziemy z pomocą regimentowi,
który już nie istnieje.
- Trąby ? Czy to wasze... ?
Zoren odsunął w tył hełmu swoją przyłbicę odsłaniając czarnoskórą
twarz. Spojrzał na Gaunta ze zdziwieniem.
- Nie... na Imperatora, myśleliśmy, że to wasze instrumenty.
Gaunt przesunął wzrokiem po zasnutych kłębami dymu konturach oko-
licznych budynków. Złowieszczy dźwięk zdawał się rosnąć z każdą sekun-
dą. Brzmiał teraz niczym piekielna orkiestra złożona z setek trąb... tysięcy...
rozbrzmiewających wszędzie wokół. Przy każdej trąbie trębacz, pomyślał
Gaunt. Byli otoczeni i żałośnie nieliczni w obliczu wroga.
*****
Caffran czołgał się przez błoto do chwili, w której znalazł sprawiający
wrażenie bezpiecznego krater. Piekło bombardowania wokół ani na moment
nie słabło. Zgubił gdzieś swój karabin i większość ekwipunku, ale nadal
miał przy sobie srebrny tanithijski nóż i automatyczny pistolet, który wygrał
kiedyś w karcianym turnieju.
Zerkając poza krawędź krateru dostrzegł w oddali sylwetki ludzi w pan-
cerzach sprawiających wrażenie wykonanych ze szkła. Cały ich oddział
wpadł prosto pod ostrzał shriveńskiej artylerii... zostali zmasakrowani. Po-
ciski znów zaczęły spadać w pobliżu i Caffran zsunął się na dno krateru
zaciskając dłonie na pulsującej boleśnie głowie. Znalazł się w piekle i nie
aaa
istniał żaden sposób, by z niego uciec. Parszywy pech, na fetha !
Zerwał się na kolana i odbezpieczył pistolet słysząc jak coś ciężkiego
wpada znienacka do innego krateru tuż obok. Był to jeden z zauważonych
wcześniej ubranych w szkło żołnierzy, który zdołał wyrwać się ze strefy
śmierci. Widząc wymierzoną w siebie lufę broni podniósł w górę obie ręce.
- Gwardia ! Jestem z Gwardii, jak ty ! - opuścił jedną dłoń po to, by odsu-
nąć przyłbicę hełmu i odsłonić młodą, przystojną twarz o skórze w kolorze
ciemnego mahoniu - Szeregowiec Zogat z vitriańskiego regimentu. Wysłano
nas tutaj jako wasze wsparcie, ale połowa oddziału wpadła prosto pod lufy
ich dział.
- Miło mi poznać - oświadczył Caffran bez cienia uśmiechu chowając pis-
tolet do kabury. Wyciągnął dłoń w geście powitania udając, że nie widzi jak
mężczyzna w metalicznym błyszczącym pancerzu gapi się na zdobiący jego
skroń niebieski tatuaż w kształcie smoka.
- Szeregowiec Caffran, Pierwszy Tanithu - przedstawił się. Vitrianin z
wahaniem uścisnął jego rękę.
Pocisk rozerwał się z hukiem opodal obryzgując ich błotem. Wstając z
klęczek popatrzyli wokół w milczeniu chłonąc wzrokiem apokaliptyczny
widok ognistego piekła.
- Zatem, przyjacielu - odezwał się w końcu Caffran - Zapraszam do mojej
dziury. Myślę, że będziemy musieli spędzić w tym kraterze znacznie więcej
czasu.
*****
Na zachodzie zmotoryzowana kolumna Jantyńskich Patrycjuszy pod roz-
kazami pułkownika Flense toczyła się z rykiem silników w stronę frontu.
Gąsienicowe transportery Chimera sunęły bez przeszkód poprzez gęste
błoto. Patrycjusze byli dumnymi żołnierzami, rosłymi mężczyznami w
ciemnopurpurowych mundurach o zdobieniach koloru chromu. Pułkownika
spotkał wielki zaszczyt, gdy sześć lat temu przekazano mu komendę nad
tym regimentem. Jego żołnierze byli waleczni i uparci, wykonywali rozkazy
dowódcy z ogromnym zaangażowaniem. Historia regimentu sięgała piętnas-
tu generacji wstecz do czasu pierwszej Fundacji na Jant Normanidus Prime -
piętnastu generacji dumnych zwycięstw, osławionych oficerów i chwaleb-
nych kampanii. Tylko jedna skaza plamiła ich honorowe kroniki. Tylko jed-
na, ale to wystarczało, by dręczyć bezustannie duszę pułkownika. Obiecał
sobie solennie, że to on ją zmaże. Tutaj, na Fortis Binary.
Przyjrzał się poprzez lornetę strefie niczyjej. Miał ze sobą dwie kolumny
wozów i dziesięć tysięcy piechoty, gotowych do wbicia się niczym klin w
linie Shrivenów. Liczył na to, że Tanithijczycy i Vitrianie odepchną obroń-
ców w tył, poza umocnienia, gdzie łatwiej będzie ich zniszczyć. W swych
kalkulacjach nie uwzględnił zaporowego bombardowania, które stworzyło
gigantyczną ścianę ognia pomiędzy pozycjami Gwardii i Shrivenów. Dwa
kilometry przed Chimerą pułkownika ziemia zmieniła się w wulkaniczne
piekło, wyrzucana w niebo olbrzymimi pociskach. Czarne błoto spadało na
pojazdy Jantyńczyków niczym upiorny deszcz. Flense nie dostrzegał nigdzie
luki, przez którą mógłby wjechać za strefę ostrzału, a nawet nie dopuszczał
do siebie myśli, by zaryzykować szarżę przez ognistą zaporę. Lord generał
Dravere akceptował straty ponoszone dla wyższych celów i wielokrotnie de-
monstrował to bez wahania, ale Flense nie zamierzał stać się heroicznym
samobójcą. Blizna na jego twarzy pulsowała rytmicznie. Zaklął. Dzięki pro-
tekcji Dravere otrzymał swoją szansę, a teraz nie mógł jej wykorzystać.
- Wycofać się ! – warknął do zawieszonego przy ustach mikrofonu. Łapiąc
dłońmi za krawędź włazu poczuł jak jedna z gąsienic Chimery zaczyna
przesuwać się w odwrotnym kierunku obracając transporter w miejscu.
Wielki jak niedźwiedź major Brochuss spojrzał pytająco z wnętrza pojazdu.
- Wycofujemy się, pułkowniku ? – syknął, jakby odległe bombardowanie
nie robiło na nim żadnego wrażenia.
- Zamknij się ! – Flense splunął na burtę Chimery i powtórzył rozkaz pat-
rząc jak pozostałe maszyny zaczynają zawracać w stronę pozycji, z których
kilkanaście minut wcześniej wyjechały.
- A co z Gauntem ? – nie ustępował Brochuss.
- A jak myślisz ? – Flense machnął ręką w stronę strefy śmierci – Nie okry-
jemy się dzisiaj chwałą, ale przynajmniej możemy się cieszyć myślą, że ten
przeklęty bękart jest martwy.
Brochuss pokiwał głową z zadowoleniem i mściwy uśmiech skrzywił
brutalne rysy jego twarzy. Żaden z weteranów nigdy nie zapomniał tego, co
wydarzyło się na Khedd 1173.
Pancerny konwój Patrycjuszy zawrócił w miejscu i ruszył w drogę
powrotną za linię imperialnych umocnień pędząc z łoskotem gąsienic przed
posuwającą się w ślad za nim nawałą artyleryjską Shrivenów. Zwycięstwo
może jeszcze trochę poczekać, pocieszył się rozczarowany Flense. Tanithij-
ski Pierwszy i Jedyny oraz wspierający go vitriański regiment zostały pozo-
stawione samym sobie. O ile jeszcze ktokolwiek z nich żył, w co jantyński
pułkownik szczerze wątpił.
 Gylatus Decimus, 18 lat wcześniej
Oktar umierał powoli. Trwało to osiem dni.
Generał zażartował kiedyś, może na Darendarze, a może na Folionie,
Gaunt już zapomniał gdzie. Ale żart pamiętał dobrze: To nie wojna mnie za-
bije, tylko te przeklęte ceremonie na cześć zwycięstwa. Stali wtedy w peł-
nym tytoniowego dymu hallu, otoczeni tłumami wiwatujących i machają-
cych chorągiewkami ludzi. Oczy wielu hyrkańskich oficerów błyszczały al.-
koholowym upojeniem. Sierżant Gurst rozebrał się do bielizny i wspiął na
marmurową statuę Imperialnego Orła, by na jego piersi zawiesić proporzec
w barwach Hyrkanu. Ulice metropolii wypełniały tysiące śpiewających coś
mieszkańców, ponad ich głosy wybijało się tryumfalne staccato wystrzałów
z broni palnej. Atmosfera szalonej fiesty unosiła się nad wyzwoloną stolicą.
Folion, zdecydowanie Folion. Kadet Gaunt roześmiał się wtedy słysząc
komentarz swego przełożonego. Nie mógł wiedzieć, że i tym razem Oktar
miał rację. Operacja oczyszczania Światów Gylatus z zielonoskórych najeź-
dźców trwała dziesięć miesięcy. Dziesięć miesięcy nieustannego zabijania
na wszystkich otaczających planetę księżycach. Oktar wraz z Gauntem po-
prowadzili ostatni szturm na pozycje orków w Kraterze 9 na Tropis, rozbi-
jając ufortyfikowany obóz wodza Elgoza. Generał osobiście wbił sztandar
regimentu w skrwawioną ziemię pośrodku krateru, przyszpilając do piachu
czaszkę zielonoskórego przywódcy.
A potem nadszedł czas fiesty w gylatańskiej stolicy na Decimusie. Zwy-
cięskie parady. Podziękowania ze strony ludności cywilnej. Niekończące się
festiwale. Ceremonie wręczania odznaczeń. Bankiety... trucizna.
Przebiegłe posunięcie jak na orków. Wiedząc, iż stoją w obliczu nie-
uniknionej klęski, zielonoskórzy zatruli w ostatnich dniach okupacji zapasy
żywności. Testy przeprowadzone przez serwitorów wykryły i zneutralizo-
wały większość skażonych produktów, ale z nieznanej przyczyny przeoczyli
oni jedną małą butelkę wina. Jedną butelkę. Adiutant Broph znalazł ją dru-
giej nocy festynu, ukrytą pośród sterty porzuconych orczych łupów w pała-
cu zarekwirowanym na potrzeby generała Oktara i jego kadry oficerskiej.
Nikt niczego nie podejrzewał... Ośmiu zmarło, w tym Broph, nie wiedząc
nawet, co ich zabiło. Martwi w przeciągu sekund, powaleni konwulsjami,
pobrudzeni śliną i krwią cieknącą z ust. Oktar zaledwie zanurzył usta w kie-
liszku, gdy wybuchł alarm.
Jeden mały łyk. To oraz żelazny organizm utrzymały go przy życiu całe
osiem dni. Gaunt bawił się w koszarach na tyłach pałacu, gdy Tanhause
przyniósł straszną wieść. Nic już nie można było zrobić.
Ósmego dnia Oktar przypominał żywego trupa. Lekarze stali pod drzwia-
mi jego apartamentu kręcąc z rezygnacją głowami i rozkładając ręce. W
pałacu unosiła się wyczuwalna atmosfera żałoby i bezsilnej wściekłości.
Gaunt siedział otępiały w przedpokoju generalskich komnat patrząc jak krą-
żący wokół starzy hyrkańscy weterani bez zażenowania wycierają ściekają-
ce po policzkach łzy.
- Chce, żeby przyszedł Chłopiec – oświadczył jeden z lekarzy wychodząc z
apartamentu.
Czując jak żołądek zmienia mu się w bryłę lodu kadet wszedł do środka.
W pokoju było gorąco i duszno. Podłączony do plątaniny przewodów syste-
mu podtrzymywania życia, otoczony kręgiem ułożonych na podłodze kadzi-
deł i lamp olejnych, Oktar balansował na cienkiej linii pomiędzy życiem i
śmiercią.
- Ibram... – jego głos był cichszy od szeptu, sprawiał upiorne wrażenie.
- Komisarzu-generale ?
- Nadszedł czas, aby to zakończyć. Zasłużony czas. Nie powinienem był
zwlekać, kazać ci czekać tak długo...
- Czekać ?
- Prawda jest taka, że nie chciałem cię stracić... nie ciebie, Ibramie... zbyt
dobry żołnierz, by pozwolić mu odejść po szczeblach kariery... Kim jesteś ?
Gaunt przełknął ślinę niezbyt rozumiejąc sens pytania.
- Kadet Ibram Gaunt, sir – odpowiedział.
- Błąd. Od tej chwili jesteś komisarzem Ibramem Gauntem, promowanym
na to stanowisko za niepodważalne zasługi na polu walki i odpowiedzial-
nym za opiekę nad hyrkańskim regimentem. Wezwij oficera notarialnego,
musimy zarejestrować moje rozkazy oraz twoją przysięgę.
Oktar znalazł w sobie dość siły, by przeżyć jeszcze siedemnaście minut
po tym jak oficer polowy Administratum sporządził odpowiedni protokół i
przyjął od Gaunta tekst imperialnej przysięgi. Komisarz-generał zmarł
ściskając ręce Ibrama w swoich szponiastych wychudłych dłoniach.
Gaunt nie bardzo pamiętał, co działo się z jego duszą w tamtej chwili.
Czuł się dziwnie pusty, jakby brutalnie wydarto mu część serca. Kiedy z
kamienną twarzą wychodził z pałacu, nawet nie zauważył salutujących mu
żołnierzy. Wieści szybko się rozchodziły.
Fortis Binary
To nie same trąby budziły irytację Corbeca, tylko nieharmonijny rytm ich
melodii. Zdawał się nie mieć żadnego sensu. Powtarzające się w nieregular-
nych odstępach czasu dęcie przypominało uderzenia pulsującego serca. Ryk
artyleryjskiej nawały nie słabł nawet na chwilę, ale teraz, blisko źródła pie-
kielnej muzyki, trąbienie zdawało się zagłuszać potężne eksplozje.
Corbec doskonale zdawał sobie sprawę z faktu, iż jego ludzie są prze-
straszeni, zanim jeszcze stwierdził to otwarcie sierżant Curral. Wąskim ko-
rytarzem łącznikowym z przodu nadbiegał właśnie sierżant zwiadowców
Mkoll. Przegapił rozkaz założenia masek przeciwgazowych i na widok
swych towarzyszy bezwiednie sięgnął po wiszący przy pasie respirator,
wkładając go pośpiesznie na twarz.
- Meldunek ! – zażądał Corbec nie dając sierżantowi odetchnąć.
- Wszędzie z przodu odkryta przestrzeń – wydyszał przez respirator zwia-
dowca – Gęsto zabudowany obszar, same fabryki. Przeszliśmy przez ich for-
tyfikacje prosto w serce tej sekcji przemysłowej. Nikogo nie zauważyłem...
ale słyszałem trąby. Brzmią jakby ich były... tysiące wszędzie wokół. Już
dawno powinni nas zaatakować. Na co czekają ?
Corbec wezwał szeregowca Skulane. Z trzymanego przez żołnierza obu-
rącz ciężkiego miotacza płomieni skapywał olej i tłuste krople petrolium.
Wciągając w nozdrza ostry zapach paliwa Corbec wskazał gwardziście
szereg wejść do fabrycznych pomieszczeń.
- Sierżant Grell będzie cię ubezpieczał - powiedział - Niczym się nie przej-
muj i nie oglądaj za siebie. Po prostu idź i wypalaj po kolei każdą z tych
cholernych dziur.
Skulane potwierdził rozkaz i podkręcił palnik w miotaczu. Podszedł do
pierwszej arkady, ubezpieczany przez ludzi Grella, poprawił pasy zawie-
szonej na ramieniu broni. Jego palec powoli zacisnął się na spuście miota-
cza.
To było uderzenie. Pojedyncze uderzenie. W jednej sekundzie ryczące w
ekscentrycznym nieregularnym rytmie mechaniczne trąby odezwały się
zgodnie niczym gigantyczny instrument.
Głowa szeregowca Skulane eksplodowała. Runął na ziemię niczym cięż-
ki worek, zaciskając palec na włączniku miotacza w spazmie umierającego
systemu nerwowego. Strumień żarłocznych płomieni wystrzelił z lufy broni
osmalając framugi portyku, po czym cofnął się łukiem po ścianie i sięgnął
trzech strzegących Skulane żołnierzy. Żywe pochodnie zaczęły krzyczeć w
agonii, wydając z siebie mrożący krew w żyłach wrzask śmiertelnego bólu.
Przerażeni Tanithijczycy rzucili się na wszystkie strony z wyrazem paniki
na pobladłych twarzach. Corbec zawył przeciągle na ten koszmarny widok.
W momencie śmierci palec wskazujący Skulane zacisnął się konwulsyjnie
na spuście broni i teraz jej lufa podskakiwała na podłodze pod wpływem siły
odśrodkowej tryskającej ze środka strugi petrolium, ziejąc na wszystkie
strony ognistym smoczym oddechem. Płomienie pochłonęły następnych
dwóch żołnierzy, następnych trzech. Kompozytowa okładzina na ścianie
zaczęła się topić z sykiem.
Corbec runął płasko na ziemię czujący szczypiący w oczy żar. Jego
oszołomiony umysł nie nadążał za instynktowną reakcją organizmu. Bez-
wiednie chwycił granat i odbezpieczył go, wszystko to jednym płynnym
ruchem. Krzyknął do pozostałych Duchów, by skoczyli za osłonę, po czym
cisnął granat w płonące ciało operatora miotacza. Wybuch sięgnął przytro-
czonego do pleców Skulane zbiornika z paliwem i kula białego ognia wy-
strzeliła na wszystkie strony zawalając fragment dachu.
Corbec upadł na ziemię przewrócony falą uderzeniową wybuchu, podob-
nie jak większość jego żołnierzy. Ukryty w wyrwie sierżant Mkoll uniknął
poparzenia. Osłonięty przed podmuchem gorącego powietrza zdołał zauwa-
żyć coś, co umknęło zaskoczonemu Corbecowi, chociaż dźwięk ryczących
nierytmicznie trąb wyjątkowo przeszkadzał w koncentracji. Wiedział dob-
rze, co zobaczył. Skulane został trafiony w tył głowy strzałem z lasera. Ścis-
kając mocniej karabin sierżant odwrócił się w dołku próbując wypatrzyć
ukrytego przeciwnika. Snajper, pomyślał, shriveński dywersant krążący po
ziemi niczyjej.
Wszyscy żołnierze leżeli na brzuchach przykrywając dłońmi głowy.
Wszyscy z wyjątkiem szeregowca Drayla, który stał w miejscu z laserem w
ręku i uśmiechem na ustach.
- Drayl ! – krzyknął ostrzegawczo sierżant i podniósł się z wyrwy. Gwar-
dzista spojrzał na niego pozbawionymi wyrazu oczami, podniósł karabin i
strzelił.
Mkoll runął na podłogę i pierwsza wiązka otarła się o jego grzbiet prze-
palając skórzany pas. Tocząc się z powrotem do wgłębienia poczuł tępy ból
emanujący z okolic łopatki. Nie było śladu krwi. Energia ładunku wypaliła
powierzchowną ranę.
 Wokół rozległy się przeraźliwe krzyki, pełne jeszcze większej paniki niż
przed momentem. Zawodząc dziwnym, mrożącym krew głosem Drayl zabił
dwóch najbliższych Duchów strzałami w potylice. Kiedy inni rozproszyli się
w poszukiwaniu schronienia, przestawił broń do trybu ognia seryjnego i
zastrzelił dalszych pięciu, sześciu, siedmiu...
Corbec podniósł się na kolana zdjęty grozą. Przyłożył karabin do ramie-
nia, wymierzył starannie i strzelił prosto w środek klatki piersiowej Drayla.
Żołnierz zakaszlał chrapliwie i upadł na plecy machając rękami.
Zapadła cisza.
Corbec zrobił krok do przodu, podobnie jak Mkoll i ci Tanithijczycy,
którzy nie byli zajęci udzielaniem pomocy rannym towarzyszom.
- Na fetha ! – wydyszał pułkownik idąc w kierunku zabitego gwardzisty –
Co mu się stało, do diabła ?!
Mkoll nie odpowiedział. Skoczył do przodu i odepchnął dowódcę w bok
przewracając go na ziemię.
Drayl nie był całkowicie martwy. Coś dziwnego zaczęło poruszać się
wewnątrz jego ciała, pod naprężoną skórą. Wstał, najpierw na kolana, potem
na równe nogi. Mierzył już prawie dwa razy więcej od człowieka, kombi-
nezon i tkanka wisiały na nim w strzępach rozdzierane zdeformowaną struk-
turą rosnącego gwałtownie wewnątrz szkieletu.
Corbec nie chciał na to patrzeć. Nie chciał widzieć istoty narodzonej z
ciała Drayla. Wodnista krew i płyny ustrojowe tryskały z korpusu mężczyz-
ny, gdy stwór Chaosu rozerwał w końcu trupa i wydostał się ze swego kosz-
marnego więzienia.
Drayl, a raczej istota, która nim kiedyś była, spojrzała w kierunku Tanit-
hijczyków. Była wysoka na dwanaście stóp, tworząc groteskowy szkielet
zbudowany z kości i mięśni przypominających stal. Wielka głowa stwora
była zwieńczona wypolerowanymi rogami. Olej, krew i jakieś inne ciecze
kapały z kończyn i korpusu bestii. Sprawiała wrażenie, jakby się uśmiecha-
ła. Pokręciła głową rozglądając się po pomieszczeniu.
Corbec dostrzegł identyfikator Drayla wciąż wiszący na szyi stwora, je-
dyną pozostałość po żołnierzu.
Stwór podniósł wielkie metaliczne szpony i zaryczał ku niebu.
- Pod osłonę ! – wrzasnął Corbec do przerażonych żołnierzy i wszyscy
rzucili się w poszukiwaniu kryjówek. Pułkownik i Mkoll wpadli do stu-
dzienki ściekowej. Sierżant był wstrząśnięty. W pobliskim kanale ścieko-
wym oficer zobaczył szeregowca Melyra, który obsługiwał zazwyczaj wy-
rzutnię rakiet. Gwardzista tkwił w miejscu, zbyt przerażony, by zrobić jaki-
kolwiek ruch. Corbec dopadł go brnąc przez gęstą wodę i chwycił za prze-
wieszoną przez ramię broń. Oszołomiony Melyr nie chciał mu jej oddać.
- Mkoll ! Pomóż mi, na fetha ! – krzyknął Corbec siłując się z operatorem
wyrzutni. Wyszarpnął mu w końcu broń i trzymał ją teraz w rękach nie-
pewnie, nienawykły do posługiwania się tak ciężkim sprzętem. Rzut oka na
panel kontrolny upewnił go, że wyrzutnia jest załadowana i gotowa do
odpalenia. Wielki cień padł na postać pułkownika. Bestia nie będąca już
dłużej Draylem stała nad nim sycząc przez zaciśnięte metalowe zęby.
Corbec cofnął się w tył i spróbował wycelować wyrzutnię, ale jego
dłonie były mokre i śliskie. Poślizgnął się na błotnistym dnie kanału, zaczął
mamrotać modlitwę: Święty Imperatorze, ustrzeż nas przed złem Ciemności,
czuwaj nad bronią, która Ci służy... Święty Imperatorze, ustrzeż nas przed
złem Ciemności. Nacisnął spust. Nic. Błoto dostało się do wnętrza mecha-
nizmu odpalającego.
Stwór pochylił się nad kanałem i chwycił czubkami szponiastych palców
za bluzę oficera. Podniesiony w powietrze pułkownik zawisł na odległość
wyciągniętej ręki od istoty Chaosu. Błoto wyciekło z przechylonej wyrzutni.
Pociągnął ponownie za spust i rakieta oderwała głowę stwora.
Wybuch cisnął Corbecem dwadzieścia kroków w tył, prosto w stertę
śmieci. Wyrzutnia zagrzechotała spadając na stertę gruzu..
Bezgłowy stwór stał przez moment w miejscu, po czym wpadł do stu-
dzienki. Sierżant Grell dopadł otworu wraz z tuzinem żołnierzy, których ze-
brał przy sobie miotając na wszystkie strony plugawymi wyzwiskami. Sto-
jąc wokół studzienki strzelali do jej wnętrza, póki zdeformowany metalowy
szkielet bestii nie zmienił się w osmalony złom.
Corbec gapił się na dymiące szczątki przez dłuższą chwilę, potem usiadł
nieporadnie pośród gruzowiska i przewrócił się na plecy.
Teraz pojął już wszystko. I nie potrafił zaprzeczyć rzucanym samemu so-
bie zarzutom o spowodowanie tej tragedii. Drayl został skażony odłamkiem
przeklętej roztrzaskanej statuetki. Weź się w garść, wysyczał przez zaciśnię-
te zęby oficer, twoi ludzie cię potrzebują. Zaszczękał zębami w nagłym
ataku dreszczy. Rebeliantom, bandytom, nawet odrażającym orkom potrafił
sprostać, ale to tutaj...
Bombardowanie wciąż trwało, wszędzie wokół dudniły bez ustanku trą-
by. Po raz pierwszy od upadku Tanith, zmęczony ponad wszelką miarę, puł-
kownik Corbec poczuł płynące z oczu łzy.
*****
Nadszedł wieczór. Artyleryjska nawałnica Shrivenów nie ustawała mimo
ciemności tworząc ryczący wał ognia i fontann ziemi szeroki na trzysta kilo-
metrów. Gaunt doszedł do wniosku, że przejrzał już taktyczne zagranie nie-
przyjaciela. Był to podwójny manewr asekuracyjny.
Heretycy podjęli poranną ofensywę licząc na przełamanie imperialnej li-
nii frontu, ale utknęli na fortyfikacjach bronionych przez ludzi Gaunta. Nie
potrafiąc złamać zaciekłego oporu lojalistów Shriveni wycofali się znacznie
dalej niż było to konieczne prowokując kontrofensywę chcących zająć ich
umocnienia lojalistów... i wciągając ich w pole rażenia ciężkich baterii stac-
jonujących na wzgórzach.
Lord Militant generał Dravere utrwalił Gaunta i innych oficerów Gwardii
w przekonaniu, że trwające trzy tygodnie dywanowe naloty lotnictwa mary-
narki zmieniły nieprzyjacielską artylerię w sterty bezużytecznego metalu eli-
minując ją całkowicie z użytku. I faktycznie lżejsze baterie polowe nękające
ostrzałem pozycje lojalistów zamilkły raz na zawsze. Lecz Shriveni mieli
jeszcze znacznie cięższego kalibru artylerię ukrytą w podziemnych bunk-
rach odpornych nawet na bezpośrednie bombardowanie orbitalne.
Prowadzące nawałę działa musiały być prawdziwymi lewiatanami, ale
fakt ten nie budził zbytniego zaskoczenia komisarza. Walczyli na świecie
należącym niegdyś do Adeptus Mechanicus, a sami Shriveni, jakkolwiek
skorumpowani plugawymi dogmatami Chaosu, nie byli bynajmniej głup-
cami. Wywodzili się spośród inżynierów i robotników Fortis Binary, swe
wykształcenie odbierali pod okiem marsjańskich techkapłanów. Mogli bez
trudu wyprodukować wszelką potrzebną broń, a na przygotowania mieli
dostatecznie wiele miesięcy.
I tak powstała ta perfekcyjnie opracowana pułapka, wabiąca Tanithijczy-
ków, vitriańskich dragonów i Imperator jeden wie jakie jeszcze jednostki lo-
jalistów wabiąca w opuszczone fortyfikacje wroga, gdzie cofająca się wolno
ściana ognia unicestwiała metr po metrze wszystko, przez co się przetoczy-
ła swym płomienistym walcem.
Frontowa część shriveńskich umocnień już nie istniała. Zaledwie kilka
godzin wcześniej ludzie Gaunta musieli krwią i potem płacić za zdobycie
tych fortyfikacji. Zaprzepaszczony wysiłek tych zmagań budził bezradną
wściekłość komisarza.
Duchy i towarzysząca im kompania vitriańskich dragonów zatrzymały
się na krótki odpoczynek w zrujnowanych zakładach przemysłowych około
kilometra od ściany nawały artyleryjskiej. Wszelka łączność z innymi im-
perialnymi jednostkami była zerwana. Naoczne dowody kazały przyjąć za-
łożenie, że okupująca zakłady grupa jest jedynym oddziałem lojalistów, któ-
ry dotarł bezpiecznie w głąb nieprzyjacielskich pozycji. Nie można było li-
czyć na jakiekolwiek wsparcie ze strony sił sojuszniczych, na żaden manewr
ratunkowy. Gaunt łudził się wcześniej, że być może przeklęci Jantyńscy
Patrycjusze czy nawet elitarni szturmowcy samego Dravere zostaną prze-
rzuceni na flankę Duchów, ale nagłe bombardowanie pogrzebało raz na
zawsze te nadzieje.
Elektromagnetyczne wyładowania i zakłócenia radiowe wywołane nie-
ustającym bombardowaniem uniemożliwiały nawiązanie łączności ze szta-
bem ani jednostkami pozostającymi wciąż na linii frontu, a nawet zwykła
komunikacja taktyczna na poziomie drużyny pełna była szumów radiowych
i przekłamań. Pułkownik Zoren ponaglał swojego oficera komunikacyjnego
nakazując mu połączyć się z jakimś nasłuchującym na orbicie okrętem ma-
rynarki w nadziei na orbitalne rozpoznanie i określenie precyzyjnej pozycji
lojalistów. Lecz po sześciu miesiącach nieustającej wojny górne warstwy at-
mosfery planety przesycone były grubymi warstwami dymu, popiołów, ano-
malii energetycznych i Imperator jeden wie, czego jeszcze. Nic nie potrafiło
się przebić przez ten ekran.
Na jedyne dobiegające zewsząd dźwięki składał się grzmot artyleryjskiej
kanonady i zgiełk porykujących nieustannie mosiężnych trąb.
Gaunt spacerował po zajmowanej przez gwardzistów ciemnej hali. Żoł-
nierze siedzieli w niewielkich grupkach, opatuleni szczelnie swymi płasz-
czami przed zimnem nocy. Komisarz zakazał korzystania z przenośnych ko-
cherów i rozpalania ognisk w obawie przed rebelianckimi obserwatorami
wyposażonymi w urządzenia termowizyjne. Kompozytowe ściany zakładu
stanowiły wystarczający ekran dla sygnatur cieplnych wydzielanych przez
ludzkie organizmy.
W hali znajdowało się ponad stu vitriańskich dragonów więcej niż Du-
chów, ale członkowie tego regimentu skupili się we własnej grupie po dru-
giej stronie pomieszczenia. Pomiędzy najbliżej siebie siedzącymi gwardzis-
tami nawiązały się luźne pogawędki, zazwyczaj ograniczone do wymiany
pozdrowień i zwyczajowych pytań.
Vitrianie stanowili dobrze wyszkolony i zdyscyplinowany oddział, Gaunt
słyszał zresztą wcześniej wiele pochlebnych uwag pod adresem stoickiego
charakteru i stosunku do wojny charakteryzującego tych żołnierzy. Komi-
sarz zastanawiał się w myślach, czy owa kliniczna postawa Vitrian, równie
czysta i ostra jak błysk ich osławionych szklanych pancerzy osobistych, nie
potrzebowała bynajmniej odrobiny wewnętrznego ognia i zaangażowania
aaa
cechującego prawdziwą liniową jednostkę. Słysząc zbliżającą się coraz bar- Vitrianin nawet nie spojrzał na swego towarzysza niedoli.
dziej artyleryjską kanonadę zwątpił, by dane mu było uzyskać kiedyś odpo- - Życie to bieg ku śmierci, a nasza własna śmierć jest równie nieunikniona
wiedź na to pytanie. jak zagłada nieprzyjaciela.
Pułkownik Zoren odłożył w końcu słuchawkę radiokomunikatora i prze- Caffran zastanawiał się przez chwilę nad usłyszanymi słowami, potem
szedł między swymi żołnierzami w kierunku Gaunta. Ledwie widoczna w potrząsnął niepewnie głową.
półmroku hali, jego ciemnoskóra twarz była posępna i zacięta. - Coś ty za jeden, filozof ?
- I co robimy, komisarzu-pułkowniku ? – zapytał odwołując się do formal- Vitriański szeregowiec, Zogat, obrócił głowę i spojrzał na Ducha z lek-
nej szarży Gaunta – Będziemy czekać, aż śmierć przyjdzie po nas niczym po kim politowaniem. Wizjer jego hełmu był odsunięty, toteż Tanithijczyk do-
bezradnych starców ? strzegł podejrzliwy błysk w oczach żołnierza.
Przed ustami rozglądającego się po pomieszczeniu Gaunta unosiły się - Byhata, vitriańska sztuka toczenia wojen. To nasz kodeks, filozofia kasty
niewielkie obłoczki pary. Komisarz potrząsnął przecząco głową. wojowników. Nie oczekuję, byś zdołał to pojąć.
- Jeśli pisana jest nam śmierć – oświadczył – niech przynajmniej przyniesie Caffran wzruszył ramionami.
jakiś pożytek. Mamy tu prawie czterystu żołnierzy, pułkowniku. Los sam - Nie jestem taki głupi jak ci się wydaje. Mów dalej... jak to jest z tą sztuką
wybrał za nas kierunek działania. wojen ?
Zoren zmarszczył czoło. Vitrianin wyglądał na nieco zaniepokojonego pytaniem, najwyraźniej za-
- Co ma pan na myśli ? stanawiał się, czy intencją rozmówcy była zamierzona drwina. Lecz niski
- Odwrót zaprowadzi nas prosto pod artyleryjską nawałnicę, marsz zarówno gothic nie był bynajmniej językiem rodzinnym obu mężczyzn, a Caffran
w prawo jak i lewo to równie pewna zguba, ostrzał dopadnie nas prędzej czy wręcz wydawał się lepiej nim posługiwać W kwestii różnic kulturowych
później. Istnieje tylko jedna droga, w głąb terytorium nieprzyjaciela. Musi-światy pary gwardzistów musiały być do siebie podobne.
my uderzyć na ich nową linię frontu i poczynić tyle szkody, ile tylko zdo- - Byhata zawiera filozofię żołnierskiej kasty. Studiują ją wszyscy Vitrianie,
łamy. ponieważ stanowi wykładnię naszego postępowania na polu bitwy. Jej mąd-
Zoren milczał przez chwilę zamyślony, potem uśmiechnął się złowiesz- rość kieruje naszymi taktykami, siła umacnia wolę, czystość i przejrzystość
czo. Jego śnieżnobiałe zęby błysnęły w półmroku. Vitriański pułkownik naj- rozjaśnia umysły, a pojęcie honoru decyduje o zwycięstwie.
wyraźniej zaakceptował propozycję swego kolegi. Plan działania miał w - To musi być wyjątkowo obszerna księga – skomentował sardonicznym to-
sobie prostą logikę i element żołnierskiego honoru, który w skrytej opinii nem Caffran.
Gaunta mógł zaważyć na decyzji Zorena. - Bo i jest – wzruszył niechętnie ramionami Zogat.
- Kiedy wyruszymy ? – zapytał Vitrianin zakładając z powrotem swoje - Wyuczyłeś się jej na pamięć czy nosisz przy sobie ?
rękawice. Vitrianin rozsznurował swoją kamizelkę i pokazał Duchowi wierzch
- Shriveńskie bombardowanie obróci ten obszar w perzynę za godzinę, cienkiego tomu o szarych okładkach, noszony w kieszeni kombinezonu.
najwyżej dwie. Im wcześniej, tym lepiej. A najlepiej natychmiast. - Nosimy ją na sercach. Osiem milionów liter naniesionych na monokrysta-
Obaj oficerowie wymienili lekkie ukłony i szybko ruszyli pomiędzy swo- liczny papier.
ich ludzi podrywając ich z miejsc spoczynku. Caffran ledwie zdołał ukryć swe oszołomienie.
W przeciągu niecałych dziesięciu minut cała grupa była już gotowa do - Mogę ją obejrzeć ? – zapytał.
wymarszu. Tanithijczycy założyli do swych laserów nowe baterie, wymie- Zogat pokręcił przecząco głową i zasznurował kamizelkę.
niając w razie konieczności nadtopione lufy i zgodnie z poleceniem przesta- - Stronnice posiadają zakodowany wzór linii papilarnych właściciela, tylko
wiając Gaunta potencjometry broni na poziom połowy mocy. Srebrne tanit- on może otworzyć swój egzemplarz księgi. Poza tym napisano ją po vitriań-
hijskie noże podwiesili pod karabinami poczerniając ich ostrza sadzą i bło- sku, a wątpię, żebyś znał ten język. A jeśli nawet byłby ci znany, udostęp-
tem. Poprawiając maskujące płaszcze Duchy podzieliły się na niewielkie nianie obcych dostępu do tego świętego tekstu jest poważnym przestęp-
drużyny liczące nie więcej niż dwunastu mężczyzn, w tym przynajmniej stwem.
jed-nego operatora broni ciężkiej. Caffran przysiadł na piętach i rozmyślał nad czymś przez dłuższą chwilę.
Gaunt obserwował w milczeniu przygotowania Vitrian. Ich podoficero- - My Tanithijczycy... my nie mamy niczego podobnego. Żadnej wielkiej
wie objęli komendę nad większymi drużynami piechoty, liczącymi po dwu- sztuki wojennej.
dziestu żołnierzy i rzadko wyposażonymi w broń ciężką. Dragoni najwyraź- Vitrianin spojrzał na niego z ukosa.
niej faworyzowali karabiny plazmowe, Gaunt nie dostrzegał nigdzie śladu - Nie posiadacie żołnierskiego kodeksu ? Bitewnej filozofii ?
karabinów termicznych ani miotaczy ognia. Zdecydował, że to Duchy pójdą - Robimy to, co musimy – oświadczył Caffran – Działamy w myśl powie-
w forpoczcie grupy. dzenia „Walczmy twardo, kiedy trzeba i nie pozwólmy im nas dostrzec, gdy
Vitrianie podwiesili pod lufy laserów bagnety, w sposób przywodzący na nadchodzimy”. Nie jest to zbyt wiele, jak sądzę.
myśl choreograficzny układ niemal jednocześnie sprawdzili stan naładowa- Vitriański gwardzista rozważał przez chwilę słowa rozmówcy.
nia baterii i ustawili potencjometry broni na maksymalny poziom. Potem - Bez wątpienia... brakuje tu subtelnych podtekstów i głębszych myśli prze-
znów jednocześnie wszyscy żołnierze nacisnęli niewielkie przyciski na opla- wodnich naszej Sztuki Wojen – oświadczył w końcu.
tających ich biodra pasach. Z ledwie słyszalnym zgrzytem połyskliwe płytki Zapadła długa chwila ciszy.
vitriańskich pancerzy osobistych przesunęły się na drugą stronę ukazując Caffran parsknął i niemal jednocześnie obaj mężczyźni wybuchli szcze-
ciemną matową farbę. Gaunt z trudem zdołał ukryć swe zdumienie. Kombi- rym śmiechem. Przez kilka minut chichotali prawie przy tym płacząc, dając
nezony dragonów okazały się niespodzianką, posiadały bowiem funkcjonal- upust nagromadzonej w przeciągu dnia histerii. Pomimo trwającego cały
ny kamuflaż nocny, o którym komisarz nie miał wcześniej pojęcia. czas bombardowania, pomimo nieustannej obawy, że kolejny pocisk może
Grzmot bombardowania niósł się ponad ruinami, odległy i tak już znajo- wpaść wprost do krateru i unicestwić ich w ułamku sekundy, strach para-
my, że lojaliści przestali zwracać na niego uwagę. Gaunt skontrolował swój liżujący dotąd myśli żołnierzy wyraźnie zelżał.
słuchawkowy komunikator i wdał się w szybką wymianę zdań z Zorenem. Vitrianin odpiął od pasa manierkę, upił z niej łyk wody i podał naczynie
- Używajcie kanału Kappa – polecił – Kanał Sigma to rezerwa. Pójdę przo- Duchowi.
dem z Duchami. Nie zostawajcie zbyt daleko w tyle. - Wy Tanithijczycy... niewielu was pozostało, jak słyszałem ?
Zoren kiwnął głową poprzez halę dając komisarzowi znać, że zrozumiał Caffran skinął głową.
komunikat. - Zaledwie dwa tysiące. Tyle komisarz-pułkownik Gaunt zdołał zebrać w
- Widziałem, że twoi ludzie ustawili moc laserów na pełną – dodał Gaunt dniu naszej Fundacji. W dniu, kiedy nasz świat umarł.
pytającym tonem. - Mimo to posiadacie świetną reputację – dodał Zogat.
- Istnieje taki zapis w vitriańskiej sztuce wojny: „Uderz za pierwszym - Doprawdy ? Jeśli nawet, to jest to reputacja zdobyta dzięki wszystkim tym
razem tak, by zabić. Nie musisz się wówczas kłopotać drugim ciosem”. czarnym robotom jakie zrzuca się na grzbiety jednostek specjalnych. Wy-
Gaunt popadł na moment w zadumę, po czym odwrócił się i wyszedł z syłają nas do nieprzyjacielskich miast i cytadeli, na których inni łamią sobie
hali w ślad za swymi gwardzistami. zęby. Zastanawiam się nad tym, kogo będą do tej roboty przydzielać, gdy
zginą ostatni z nas.
***** - Często śni mi się mój ojczysty świat – oświadczył melancholijnym tonem
Zogat – Widzę wtedy miasta ze szkła, kryształowe pawilony. Chociaż jes-
Siedzącym w kryjówce ludziom wydawało się, że świat dokonał podziału tem przekonany, że nie ujrzę ich już nigdy więcej, wspomnienia koją duszę.
na dwie połowy: ciemność głębokiego krateru i oślepiającą łunę bombardo- To musi być straszne uczucie nie mieć własnego domu.
wania na zewnątrz. Szeregowiec Caffran i Vitrianin kulili się na dnie wyrwy Caffran wzruszył ramionami.
podczas gdy nad ich głowami szalała ognista pożoga. - Jak straszne może być ? Gorsze od samobójczego szturmu na pozycje
- Na fetha ! Nie sądzę, żebyśmy wyszli z tego żywi... wroga ? Gorsze od umierania ? Wszystko, co spotyka cię na gwardyjskiej
służbie jest
służbie jest na swój sposób straszne. Czasami brak własnego domu staje się
wręcz zaletą.
Zogat posłał w stronę towarzysza pytające spojrzenie.
- Nie mamy już nic do stracenia, nic nie może nas rozproszyć ani posiać w
nas zwątpienia. Oto jestem, szeregowiec Gwardii Dermon Caffran, sługa
Imperatora, niech władza Jego trwa wiecznie.
- A widzisz, więc jednak posiadasz swą własną filozofię życia – odparł Vit-
rianin. Obaj żołnierze umilkli wsłuchując się przez dłuższą chwilę w grzmot
dział.
- Jak... jak umarł twój świat, człowieku z Tanith ? – zapytał w końcu Zogat.
Caffran zamknął oczy zastanawiając się przez jakiś czas, sięgając umys-
łem po wspomnienia, które od dawna starał się wymazać z pamięci lub
przynajmniej ignorować. Westchnął.
- To stało się w dniu naszej Fundacji – zaczął.
*****
Nie mogli zostać w tym miejscu ani chwili dłużej. Nikt nie pomyślał o
przesuwającym się powoli bombardowaniu, to wstrząsające czyny Drayla
wprawiły wszystkich w drżenie i lęk budząc w ludziach przemożną chęć
ucieczki z tego miejsca.
Corbec wezwał sierżantów Grella i Currala rozkazując im podłożyć ła-
dunki wybuchowe w halach zakładu, by dzięki wysadzeniu obiektu w po-
wietrze uciszyć choć część doprowadzających ludzi do szaleństwa trąb. Puł-
kownik postanowił ruszyć w stronę linii nieprzyjaciela i poczynić tyle znisz-
czenia, ile zdoła, zanim wróg go zatrzyma.
Kiedy kompania – po rzezi Drayla Corbecowi pozostało zaledwie stu
dwudziestu żołnierzy - kończyła ostatnie przygotowania do wymarszu, po-
wrócił zwiadowca Baru, jeden z trzech szperaczy wysłanych na rozpoznanie
przedpola grupy. Nie był sam. Uwięziony ostrzałem na dobre pół godziny
we wschodnim labiryncie okopów, zwiadowca stwierdził z niepokojem, że
drogę powrotną odcięła mu inna ściana ogniowej nawałnicy. Przez dłuższy
czas Baru był święcie przekonany, iż nie zdoła odnaleźć ponownie swej
kompanii. Przekradając się między zasiekami, ziemnymi wałami i okopami
wpadł ku swemu zaskoczeniu na pięciu innych Tanithijczyków: Feygora,
Larkina, Neffa, Lonegina i majora Rawne. Piątka Duchów zdołała dobrnąć
tuż po rozpoczęciu bombardowania do sieci porzuconych przez wroga
umocnień i krążyła w nich bez celu niczym zgubione owce szukające reszty
stada.
Corbec ucieszył się szczerze widząc znajome twarze. Larkin był najlep-
szym strzelcem wyborowym w regimencie i jego pomoc w rychłym natarciu
mogła okazać się wręcz nieoceniona. Feygor świetnie strzelał, a przy tym
dorównywał skrytością działań zwiadowcom. Lonegin specjalizował się w
materiałach wybuchowych, toteż pułkownik posłał go natychmiast do Grella
i Currala. Neff dołączył do sanitariuszy grupy, a Rawne ku skrywanej uldze
Corbeca przejął bezpośrednie dowodzenie nad częścią sporej grupy gwar-
dzistów.
Nocne przestworza pulsowały czerwoną poświatą, punktowane ognisty-
mi rozbłyskami synchronizowanymi w dziwaczny sposób z nieregularnym
rytmem trąb. Grell podszedł do Corbeca meldując o podłożeniu ładunków.
Zegary detonatorów ustawiono na piętnaście minut.
Kompania ruszyła główną arterią komunikacyjną wiodącą z fabryki, w
dwóch kolumnach poprzedzanych przez sześcioosobową czujkę. Forpocztę
grupy tworzyli sierżant Grell, snajper Larkin, zwiadowcy Mkoll i Baru, nio-
sący wyrzutnię rakiet Melyr i wyposażony w pakiet szperacza Domor. Zada-
niem szóstki było przeczesanie terenu przed maszerującą szybko kolumną i
jego zabezpieczenie.
Opuszczone kilkanaście minut wcześniej przemysłowe hale zaczęły wy-
latywać w powietrze. W ciemność nocy wystrzeliły wielkie słupy jaskrawe-
go światła rozrywające mroczne sylwety budowli. Najbliżej położone trąby
ucichły w pół dźwięku.
Kiedy huk detonacji ucichł, do uszu gwardzistów dobiegło zawodzenie
innych instrumentów. Zainstalowane w fabryce trąby swym hałasem masko-
wały obecność reszty diabolicznej orkiestry. Niepokojący harmider targał
skołatanymi nerwami żołnierzy. Corbec splunął ze złością na ziemię,
dźwięk trąb zaczynał budzić w nim zwierzęcą wściekłość. Zbyt przypominał
liczne noce spędzone w tanithijskich puszczach. Tak często wystarczyło na-
depnąć na ukrytego opodal ogniska cykotnika, by natychmiast setka innych
podjęła irytujący zew insekta.
- Ruszać się – burknął do najbliższych Duchów – Niebawem ich znaj-
dziemy. Wykończymy ich wszystkich, do ostatniego.
Usłyszał krzepiące serce pomruki aprobaty. Kompania sunęła czujnie
przed siebie.
*****
Milo złapał Gaunta za rękaw i pociągnął ku sobie na ułamek sekundy
przed pojawieniem się pierwszych rozbłysków detonacji, jakieś sześć kilo-
metrów na zachód od pozycji grupy komisarza.
- Bliższa nawała ogniowa ? – zapytał chłopiec. Komisarz sięgnął po swą
lornetę, okulary instrumentu zazgrzytały cichutko ustawiając automatycznie
ostrość konturów obserwowanych w oddali budowli.
- Co to było ? – w słuchawce komunikatora rozległ się głos Zorena – To nie
ostrzał artyleryjski.
- Zgadza się – odparł Gaunt. Polecił wstrzymać ruch oddziału i zabezpie-
czyć dotychczasowe pozycje, rząd niskich magazynów i warsztatów z rdze-
wiejącej blachy. Potem wraz z Brinem i dwójką innych Duchów cofnął się
na spotkanie idącego w tyle Zorena.
- Ktoś jeszcze znalazł się po niewłaściwej stronie muru – oświadczył vit-
riańskiemu dowódcy komisarz – Te budowle zostały zniszczone za pomocą
ładunków burzących.
Zoren poparł usłyszane stwierdzenie kiwnięciem głowy.
- Obawiam się... – zaczął nieco zmieszanym tonem – że to żaden z moich
podwładnych. Vitriańska dyscyplina jest zbyt na to rygorystyczna. Bez wy-
muszonej nieznanymi mi powodami konieczności żaden dragon nie użyłby
w tej sytuacji materiałów wybuchowych. Te eksplozje to praktycznie flary
sygnałowe dla obserwatorów wrogiej artylerii. Lada chwila zaczną ostrzeli-
wać tę część rejonu, bo pewnie też się zorientowali, że ktoś tam jest.
Gaunt podrapał się paznokciem po policzku. On też był przekonany, że
seria wybuchów była dziełem Tanithijczyków. Rawne, Feygor, Curral...
może nawet sam Corbec. Wszyscy z nich mieli skłonność do działania od
czasu do czasu wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi.
Na oczach obu oficerów w powietrze wyleciał następny fragment odleg-
łego kompleksu produkcyjnego.
- W takim tempie – warknął zdenerwowany komisarz – mogą równie dob-
rze zgłosić nieprzyjacielowi swe pozycje przez radio !
Zoren przywołał machnięciem ręki swego oficera łączności. Gaunt zaczął
kręcić tarczami radiokomunikatora wykrzykując do mikrofonu swój kod
wywoławczy. Dystans dzielący dragonów od miejsca tajemniczych wybu-
chów nie był duży. Wciąż istniała nadzieja.
*****
Ludzie Corbeca właśnie wysadzili w powietrze trzeci segment przemys-
łowych budowli i weszli w labirynt wąskich przejść i pomostów łączniko-
wych w obrębie kolejnego dużego zakładu, kiedy Lukas zawołał pułkowni-
ka. Radiooperator złapał jakiś sygnał.
Corbec pobiegł w stronę podwładnego, jego buty rozpryskiwały war-
stewkę wody zalegającą na kompozytowym chodniku. Odwrócił głowę w
kierunku sierżanta Currala polecając mu założyć kolejną serię ładunków bu-
rzących, po czym sięgnął po słuchawki radiokomunikatora. Założył je na
uszy i zaczął uważnie nasłuchiwać. Niemal natychmiast usłyszał czyjś cien-
ki zniekształcony głos, przerywany statycznymi trzaskami. Nie było mowy
o pomyłce, w słuchawkach rozbrzmiewał sygnał wywoławczy tanithijskiego
regimentu.
Ponaglany przez dowódcę Lukas przesunął mosiężne potencjometry ko-
munikatora próbując wzmocnić sygnał. Corbec zaczął wykrzykiwać swój
kod identyfikacyjny do mikrofonu.
- Corbec !... kowniku !... tórzyć ?! Minowan... órzyć... odsk...
- Proszę powtórzyć, komisarzu, tracę sygnał ! Proszę o powtórzenie !
*****
Oficer komunikacyjny Zorena podniósł głowę znad radionadajnika i po-
kręcił nią przecząco.
- Nic, komisarzu. Wyłącznie radiowe trzaski.
Gaunt polecił mu próbować dalej. Istniała realna szansa na wzmocnienie
liczebności grupy, jeśli tylko Corbec zaprzestałby kolejnych samobójczych
wyczynów przed celownikami nieprzyjacielskich baterii.
- Corbec ! Tutaj Gaunt ! Zaprzestań dalszej demolki i natychmiast kieruj się
na wschód ! Co sił w nogach ! Corbec, potwierdź odbiór !
*****
- Ładunki gotowe do odpalenia – zameldował sierżant Curral, ale umilkł
widząc podniesioną dłoń pułkownika. Klęczący przy komunikatorze szere-
gowiec Lukas próbował usłyszeć coś pośród wypełniających słuchawki
trzasków.
- Mamy przestać... każe nam natychmiast przemieścić się na wschód... mu-
simy...
Lukas spojrzał na Corbeca rozszerzonymi lękiem oczami.
- Komisarz twierdzi, że zaraz ściągniemy na siebie ogień artylerii.
 Pułkownik odwrócił się powoli i spojrzał na ciemne przestworza, gdzie
pociski wystrzeliwane z odległych fortyfikacji kreśliły ogniste smugi na tle
czerni nocy.
- Na fetha ! – wydyszał pojmując znienacka ogrom bezmyślnego błędu, jaki
popełnił kierując się zwykłym ludzkim gniewem i frustracją.
- Ruszać, się, ruszać ! – wrzasnął podrywając na nogi zdezorientowanych
żołnierzy. Nie zwalniając szaleńczego kroku zaczął wymachiwać rękami, by
przywołać do siebie ludzi z rozstawionych po bokach wart. Wiedział, że ma
zaledwie sekundy na wyprowadzenie swych gwardzistów ze strefy ostrzału
podświetlonej płomieniami wysadzonych w powietrze budynków, tworzą-
cych jaskrawą strzałkę sygnalizującą wycelowaną prosto w ich tymczasowy
obóz.
Skierował się na wschód. Gaunt mówił coś o wschodzie. Jak daleko znaj-
dowała się kompania komisarza ? Kilometr ? Dwa ? Ile jeszcze czasu pozo-
stało do artyleryjskiej salwy ? Czy shrineńscy operatorzy ładowali już trzy-
tonowe pociski fosforowe w zamki swych olbrzymich dział, czy kalibrowali
wykonane z brązu dalmierze i obracali z metalicznym łoskotem tryby pod-
nośników luf kierując je w stronę nowego celu ?
Ludzie Corbeca pędzili przed siebie co sił w nogach. Nikt nie zaprzątał
sobie głowy przeczesywaniem terenu. Pułkownik mógł tylko ślepo ufać, iż
w pobliżu nie kryli się żadni shriveńscy maruderzy.
*****
Vitriański radiooperator odtworzył raz jeszcze ostatni zarejestrowany
sygnał i wzmocnił go oczyszczając nieco zapis z radiowych szumów. Gaunt
i Zoren obserwowali niecierpliwie jego wysiłki.
- Potwierdzenie, jak sądzę – stwierdził – Odebrali rozkaz.
Gaunt pokiwał z aprobatą głową.
- Pozostaniemy na tych pozycjach do chwili nawiązania kontaktu z Corbe-
cem.
W tym samym momencie obszar przemysłowych zabudowań na zacho-
dzie zapłonął jaskrawym blaskiem. Wielkie słupy ognia zaczęły wystrzeli-
wać ku nocnemu niebu unicestwiając wszystko wokół. Eksplozje punktowa-
ły całą strefę w rytm kolejnych salw. Shriveni przesunęli jedną sekcję swej
artyleryjskiej nawały na trzy kilometry w głąb ziemi niczyjej próbując anihi-
lować wypatrzone moment wcześniej ślady życia.
Gaunt mógł tylko patrzeć i czekać.
*****
Pułkownik Flense należał do ludzi, którzy kształtowali swą przyszłość
korzystając z każdej ku temu sposobności i teraz ponownie dostrzegł taką
okazję, wieszczącą rychły tryumf.
Po przerwanym wypadzie Patrycjuszy późnym popołudniem oficer po-
wrócił do sztabu rozpatrując w myślach dostępne taktyki alternatywne. Nie
mógł podjąć żadnych zdecydowanych działań, dopóki gigantyczne bombar-
dowanie pustoszyło całą linię frontu, ale prędzej czy później musiało ustać
albo przynajmniej złagodnieć nieco. Ziemia niczyja poddana tak intensyw-
nemu ostrzałowi stawała się bezludnym pustkowiem równie trudnym do
utrzymania dla Shrivenów jak i imperialistów. To stwarzało idealne warunki
dla precyzyjnego uderzenia pancernego.
O godzinie osiemnastej, gdy nad linią frontu zaczynał zapadać zmierzch,
Flense zgromadził na ulicach zrujnowanego nadrzecznego miasteczka swą
grupę uderzeniową. Osiem krótkolufych Leman Russów w wersji oblężni-
czej, cztery standardowe czołgi w wersji phaethońskiej, trzy gąsienicowe
moździerze Griffon i dziewiętnaście transporterów opancerzonych Chimera
wiozących w przedziałach desantowych blisko dwustu uzbrojonych po zęby
Jantyńskich Patrycjuszy.
Flense znajdował się właśnie w siedzibie sztabu, debatując z generałem
Dravere na temat procedur operacyjnych i śledząc jednocześnie pracę anali-
tyków próbując oszacować skalę ostatnich strat wśród żołnierzy tanithij-
skich i vitriańskich, kiedy do pomieszczenia wszedł oficer komunikacyjny
niosący w rękach sterty wydruków nadesłanych z pokładów jednostek impe-
rialnej marynarki.
Były to satelitarne zdjęcia strefy bombardowania. Inni sztabowcy obrzu-
cili je pobieżnymi spojrzeniami, ale Flense zatrzymał na chwilę wzrok na
wybranym zdjęciu. Fotografia ukazywała serię detonacji wykwitających
około kilometra za główną linią ogniowej nawały.
Flense pokazał zdjęcie generałowi i poprosił go na bok.
- Seria artyleryjskich niedolotów – skomentował Dravere.
- Nie, sir, to nie pociski artyleryjskie... raczej efekt detonacji materiałów
wybuchowych. Ktoś jest za linią nawały.
- A zatem ktoś jednak przeżył – wzruszył ramionami generał.
Flense zachował beznamiętny wyraz twarzy.
- Poświęciłem się misji przełamania tej sekcji frontu i zdobycia całego tego
świ
świata. Nie zamierzam stać z założonymi rękami i patrzeć jak banda niedo-
bitków włóczy się za linią ziemi niczyjej rujnując moje plany działania.
- Ty naprawdę traktujesz to bardzo osobiście, Flense – uśmiechnął się
drwiąco Dravere.
Jantyński pułkownik starał się ukrywać własne emocje, ale natychmiast
wyczytał zew sposobności w głosie przełożonego.
- Generale, jeśli w linii bombardowania pojawi się wyłom, czy otrzymam
pańskie pozwolenie na wykonanie szybkiego rajdu ? Mam w pełnej goto-
wości silną grupę zmotoryzowaną.
Dravere zamyślił się na chwilę nad pytaniem oficera. Nadchodziła pora
posiłku, toteż trudno mu było skoncentrować się na aspektach taktycznych,
ale wizja rychłego zwycięstwa przeważyła.
- Jeśli wygrasz dla mnie, Flense, nie zapomnę ci tego. Moja przyszłość
skrywa wiele obietnic, byle tylko uwolnię się od tego przeklętego świata. Ty
również mógłbyś wtedy z nich skorzystać.
- Stanie się zgodnie z pańską wolą, lordzie generale.
*****
Bystry oportunistyczny umysł pułkownika Flense przewidział możli-
wość, że Shriveni przesuną linię bombardowania – albo jeszcze lepiej tylko
jedną jego sekcję – by ostrzelać obszar uwieczniony na zdjęciu satelitarnym
i pozbyć się uciążliwych intruzów krążących gdzieś za linią ostrzału. A to
otwarłoby mu oczekiwany wyłom.
Wykorzystując komunikaty przesyłane z orbity do siedzącego w pierw-
szym czołgu astropaty Flense przemieścił swą zmotoryzowaną kolumną na
zachód, wzdłuż linii rzeki i poprzez pontonowy most, wjeżdżając tak daleko
w głąb ziemi niczyjej jak mu na to pozwalał zdrowy rozsądek. Pociski
artyleryjskie Shrivenów tworzyły nieustającą ścianę ognia przed frontem je-
go pojazdów.
Flense omal nie przegapił swej okazji. Ledwie zdążył rozstawić w szyku
wszystkie swe maszyny, kiedy z przodu pojawił się wyłom. Długi na pół
kilometra fragment ogniowej nawałnicy zniknął, by pojawić się kilkanaście
sekund później w głębi ziemi niczyjej, w miejscu sfotografowanym przez
skanery marynarki.
Powstała brama w wale nawałnicy, droga wiodąca do serca shriveńskich
pozycji.
Flense wykrzyczał do mikrofonu rozkaz. Wbijając pedały gazu do podłóg
kierowcy jantyńskich pojazdów ruszyli przed siebie podskakując i ślizgając
się na pobojowisku.
*****
Głos szeregowca Caffrana wypełniał ciasną przestrzeń krateru, ledwie
słyszalny ponad grzmotem bombardowania.
- Tanith było pięknym miejscem, Zogat. Leśny świat, wiecznie zielony,
gęsty, tajemniczy. Te puszcze miały wręcz mistyczny charakter. Panował w
nich niezwykły spokój... i były też dziwne na swój własny sposób. Drzewa,
zwane przez nas nal, one... poruszały się, zmieniały pozycje, podążając za
słońcem, opadami deszczu, zewem potrzeb pulsujących w ich soku. Nigdy
nie próbowałem tego zrozumieć, po prostu wszyscy od zawsze to akcep-
towaliśmy. I dlatego też na Tanith nigdy nie przyjęło się pojęcie stałości
geograficznej. Szlak wiodący przez puszczę mógł zmienić się, zniknąć lub
pojawić na nowo w innym miejscu w przeciągu jednej nocy. Dzięki temu od
stuleci mieszkańcy mojego świata obdarzeni byli instynktem wyczuwania
kierunku. Specjalizowali się w tropieniu i zwiadzie. Wszyscy jesteśmy w
tym dobrzy. Myślę, że to właśnie dzięki tym wędrującym puszczom nasz
regiment zdobył reputację najlepszej jednostki zwiadowczej w Gwardii.
- Wielkie miasta Tanith też były na swój sposób piękne. Przemysł opierał
się na produkcji płodów rolnych, poza świat eksportowaliśmy zazwyczaj
cenne gatunki drewna i wykonane z nich dzieła sztuki. Rzeźby tanithijskich
artystów słynęły szeroko. Miasta wznosiliśmy z bloków kamienia, wyrastały
wysoko pośród lasów. Mówiłeś o szklanych pałacach na twoim świecie. My
nie mieliśmy nic tak olśniewającego, tylko proste silne budowle z szarego
kamienia.
Zogat nic nie odpowiedział. Caffran przekręcił się na plecy obierając wy-
godniejszą pozycję. Pomimo goryczy w swym głosie i sercu wyczuwał też
dziwną tęsknotę, która nie pojawiła się u niego już od wielu miesięcy.
- Kiedyś nadeszła wieść, że Tanith ma wystawić trzy regimenty wojska dla
Imperialnej Gwardii. Nasz świat po raz pierwszy otrzymał żądanie spełnie-
nia tego obowiązku, ale zawsze posiadaliśmy pod bronią spory garnizon
wyszkolonych milicjantów. Procedura Fundacji zajęła osiem miesięcy.
Wyznaczeni do zaciągu ludzie czekali na specjalnie oczyszczonych z lasu
polach na przybycie statków transportowych. Powiedziano nam, że dołączy-
my do imperialnych wojsk walczących na Światach Sabbat, że zmierzymy
się ze sługusami Chaosu. Powiedziano nam też, że najpewniej już nigdy nie
z
ujrzymy ponownie Tanith, bo człowiek ślubujący wierność Gwardii musi
podążać wciąż za kolejnymi przydziałami frontowymi, dopóki śmierć go nie
zabierze albo nie otrzyma pozwolenia na osiedlenie się w miejscu, do któ-
rego zawiodła go służba. Wy pewnie też to usłyszeliście.
Zogat pokiwał głową, jego ciemnoskóra twarz przybrała wyraz tęsknej
melancholii. Kolejna seria wybuchów wstrząsnęła powietrzem gdzieś opo-
dal, ziemia zadygotała pod nogami gwardzistów.
- No i czekaliśmy na tych polach – kontynuował Caffran – tysiące męż-
czyzn w nowiutkich mundurach, obserwujących latające tam i z powrotem
orbitalne promy. Chcieliśmy jak najszybciej ruszyć w drogę, a zarazem pra-
wie każdy wzdragał się przed pożegnaniem z Tanith, ale świadomość, że
zawsze gdzieś za plecami będzie trwał nasz dom podnosiła wszystkich na
duchu. Ostatniego wieczoru dowiedzieliśmy się, że przyleciał komisarz
Gaunt, oficer Gwardii wyznaczony do nadzoru nad nami – Caffran westch-
nął przypominając sobie ostatnie chwile spędzone na tanithijskiej ziemi,
chrząknął lekko oczyszczając gardło – Gaunt miał dobrą reputację, spędził
wcześniej wiele lat z hyrkańskimi regimentami. Myśmy byli świeżym nabo-
rem, niedoświadczonymi rekrutami wymagającymi twardej ręki. Sztab kruc-
jaty najwyraźniej uznał, że dopiero oficer kalibru Gaunta zdoła z nas zrobić
wartościowych żołnierzy.
Caffran urwał na moment czując wzbierający gdzieś w głębi serca gniew
i poczucie ulgi zarazem. Uświadomił sobie z zaskoczeniem, iż pierwszy raz
od chwili Upadku opowiada jego historię na głos. Duszę ściskały mu obcęgi
złości i goryczy.
- Wszystko poszło źle tej ostatniej nocy, kiedy ładowano nas na pokłady
transportowców. Większość żołnierzy już siedziała w wahadłowcach na lą-
dowisku albo zmierzała w stronę orbity parkingowej. Zwiad marynarki kos-
micznej nie wykonał dobrze swej roboty i silna flotylla Chaosu, odłam ar-
mady umykającej przed pościgiem naszej floty, wszedł do systemu Tanith
omijając wcześniej wszystkie blokady. Praktycznie nikt nas nie ostrzegł.
Mój rodzinny świat został unicestwiony w przeciągu jednej nocy.
Caffran umilkł ponownie. Zogat patrzył na niego rozszerzonymi z wra-
żenia oczami.
- Gaunt miał przed sobą prosty wybór: wyładować żołnierzy i stoczyć
skazany na porażkę bój albo zabrać tylu, ilu tylko zdoła i uciec przed za-
gładą. Wybrał drugą opcję. Nikt z nas jej nie zaakceptował, wszyscy chcie-
liśmy umrzeć walcząc za nasze domy i rodziny. Teraz myślę, że pozostając
na Tanith zapisalibyśmy tylko pojedynczą kartę w historii Imperium. Gaunt
nas ocalił. Zabrał nas z miejsca skazanego na zniszczenie, byśmy gnani
własną dumą mogli wziąć udział w zniszczeniu na znacznie większą skalę.
Oczy Zogata błyszczały w półmroku.
- Musisz go nienawidzić.
- Nie ! Tak, nienawidzę go tak jak nienawidziłbym każdego innego czło-
wieka zmuszającego mnie do biernego patrzenia na umierający dom, czło-
wieka poświęcającego go w imię wyższego dobra.
- Czy to jest wyższe dobro ?
- Walczyłem z Duchami na tuzinie frontów. Nigdy nie widziałem wyższego
dobra ponad to.
- Masz za co go nienawidzić.
- Podziwiam go. Pójdę za nim wszędzie, tyle tylko mogę powiedzieć.
Opuściłem swój świat tej nocy, kiedy umarł i od tej pory wciąż walczę za
jego pamięć. My Tanithijczycy jesteśmy wymierającym narodem. Zostało
nas niewiele ponad dwadzieścia setek. Gaunt uratował tylko tylu ludzi, że
zdołano z nich sklecić jeden regiment. Pierwszy Tanithu. Pierwszy i Jedyny.
To dlatego nazywają nas Duchami, teraz już to wiesz. Ostatnie dusze umar-
łego świata. I myślę, że przyjdzie nam wciąż walczyć i walczyć do chwili, w
której wszyscy zginiemy.
Caffran skończył swą opowieść i w kraterze zapadła cisza przerywana
jedynie hukiem artyleryjskiej kanonady. Zogat milczał przez kilka minut,
potem podniósł twarz ku jaśniejącemu nieznacznie niebu.
- W ciągu dwóch godzin nadejdzie świt – oświadczył łagodnym tonem –
Może wypatrzymy jakąś drogę odwrotu z tego miejsca, kiedy zrobi się już
jasno.
- Racja – kiwnął głową Caffran przeciągając się z trzaskiem kości –
Nawałnica wydaje się cofać. Kto wie, może nawet przeżyjemy tę przeklętą
noc. Feth, zdarzało się przecież widywać gorsze rzeczy.
*****
Słabe promienie słońca przebijały się z trudem przez grube warstwy
burzowych chmur, podświetlanych od dołu łuną wciąż trwającego bombar-
dowania. Szare przestworza pocięte były ognistymi smugami pocisków wy-
strzeliwanych z odległych shriveńskich fortyfikacji. Niżej, nad powierzchnią
szerokiej, zrytej siatkami okopów doliny, kłęby dymu pochodzące z trwa-
jącej nieprzerwanie od dwudziestu jeden godzin kanonady tworzyły gęstą,
kremową zasłonę przypominającą mgłę, cuchnącą odorem kordytu i fosforu.
Gaunt zatrzymał swoją kompanię w blaszanych barakach będących nieg-
dyś robotniczymi warsztatami. Wszyscy zdjęli z ulgą niewygodne maski
przeciwgazowe. Podłogi w pomieszczeniach pokryte były miniaturowym
zielonkawym pyłem przypominającym w smaku żelazo lub krew, wszędzie
walały się roztrzaskane metalowe skrzynki. Gwardziści znaleźli się dobre
pięć kilometrów od ściany artyleryjskiej nawałnicy i posępne zawodzenie
trąb dobiegające z okolicznych budowli działało ludziom jeszcze silniej na
nerwy.
Corbec zdołał wyprowadzić swych żołnierzy ze strefy ostrzału dosłownie
na ułamek chwili przed pierwszą salwą Shrivenów, chociaż wszyscy ucie-
kające Duchy zostały powalone na ziemię podmuchami fal uderzeniowych,
a osiemnastu z nich na zawsze straciło słuch. Gwardyjscy medycy operujący
za linią frontu mieli zapobiec ich kalectwo poprzez wszczepienie w czaszki
ofiar implantów słuchowych, ale wpierw należało za te linie dotrzeć. Na
polu bitwy osiemnastu głuchych mężczyzn sprawiało poważne kłopoty. Ko-
misarz zdecydował, że przed wymarszem w dalszą drogę upchnie wszyst-
kich okaleczonych nieszczęśników głęboko w szeregi kolegów, by ci czu-
wali nad ich bezpieczeństwem i w porę alarmowali klepnięciami dłoni o
powstałym zagrożeniu. Uciekinierzy odnieśli też inne obrażenia, w tym
złamania rąk czy żeber, nikt jednak nie stracił zdolności poruszania się o
własnych siłach.
Gaunt odprowadził Corbeca na ubocze. Komisarz potrafił z miejsca roz-
poznać dobrego żołnierza, dlatego tym bardziej bolało go zawiedzione zau-
fanie. Zawsze przedkładał Corbeca nad majora Rawne. Obaj mężczyźni wy-
walczyli sobie respekt i poważanie wśród tanithijskich żołnierzy, jeden po-
przez sympatię, drugi dzięki lękowi, jaki budził.
- To do ciebie niepodobne popełnić tak rażący błąd – zaczął Gaunt.
Corbec otworzył usta chcąc coś powiedzieć, ale niemal natychmiast zre-
zygnował z tego pomysłu. Nie bardzo wiedział, jak mógłby się usprawiedli-
wić przed komisarzem.
Gaunt go wyręczył w tym kłopotliwym dylemacie.
- Rozumiem, w jak wielkim znajdujemy się wszyscy stresie. Warunki dzia-
łania należą do najbardziej ekstremalnych, a twoja jednostka ucierpiała z ich
powodu w największym stopniu. Słyszałem już o Draylu. Myślę też, że trą-
by, które próbowałeś zniszczyć z iście samobójczą determinacją potrafią do-
prowadzić człowieka do szału. Prawdopodobnie wróg użył ich do budzenia
w nas dezorientacji. Prawdę mówiąc, stają się równie niebezpieczne jak
zwykła broń. Shriveni chcą nas wykończyć za pomocą tych dźwięków.
Corbec pokiwał ciężko głową. Wydarzenia ostatnich kilku godzin wy-
czerpały jego organizm, z trudem reagował na słowa przełożonego.
- Jaki mamy plan ? Czekamy na zakończenie bombardowania i wracamy na
wyjściowe pozycje ?
Gaunt zaprzeczył ruchem głowy.
- Skoro zaszliśmy już tak daleko, możemy zrobić coś pożytecznego. Za-
czekamy tutaj na powrót zwiadowców.
Wysunięte w przód czujki powróciły po upływie trzydziestu minut.
Zwiadowcy, po części Vitrianie, w większości jednak Tanithijczycy, uzu-
pełnili wzajemnie swoje raporty i szkice tworząc obraz przedpola na prze-
strzeni dwóch kilometrów.
Największe zainteresowanie Gaunta wzbudziła budowla położona na za-
chodzie.
*****
Skradali się poprzez rozległą sieć wielkich rur przepompowni, pośród
mokrych od deszczu kompozytowych ramp pokrytych plamami oleju i ka-
wałkami gruzu. Gęste chmury kordytowej mgły osłaniały postępy grupy. Na
zachodzie szperacze dostrzegali zarys wielkiego wzniesienia terenu, na pół-
nocy w niebo strzelały kształty robotniczych habitatów wznoszących się
ponad pasma oparów, straszące pustymi otworami tysięcy wbitych okien. W
tej części wrogiego terytorium słychać było mniej złowieszczych trąb, ale
wokół wciąż nie sposób było dojrzeć żadnego śladu życia, nawet drobnych
miejskich gryzoni.
Żołnierze zaczęli mijać wielkie kompozytowe bunkry, wszystkie puste
bez wyjątku. W ich wnętrzach poniewierały się jedynie metalowe wsporniki
i palety z szarego plastiku. Na podestach za bunkrami walały się poobijane
żółte wózki transportowe.
- Magazyny amunicji – zasugerował Zoren – Dla celów tak intensywnego
bombardowania musieli zgromadzić spore zapasy pocisków. Te składy naj-
wyraźniej już opróżnili.
Gaunt uznał tę hipotezę za najbardziej prawdopodobną. Ruszyli w dalszą
drogę, uważnie stawiając kroki i ściskając w rękach gotową do użycia broń.
Budowla zauważona przez zwiadowców była już blisko, na tle nieba ryso-
wała się bryła metalowej hali załadunkowej. Na jej górnym poziomie stało
mnóstwo dźwigów i suwnic przeznaczonych do opuszczania ładunku na dno
głębokiego pomieszczenia.
 Pierwsi gwardziści dostali się po niewielkich schodkach na metalową
platformę tworzącą coś na kształt peronu przy wylocie szerokiego, dobrze
oświetlonego tunelu niknącego gdzieś pod powierzchnią ziemi. Tunel miał
cylindryczny kształt, pośrodku jego podstawy biegła pojedyncza wysoka
szyna. Feygor i Grell studiowali uważnie wylot tunelu oraz opancerzony
punkt kontrolny znajdujący się tuż przy podziemnym wejściu.
- Linia maglevu – orzekł Feygor, próbujący dopasować swą wiedzę tech-
niczną do dziwnych technologii wypełniających punkt kontrolny – Ciągle
aktywna. Przywozili amunicję artyleryjską wózkami do hali, opuszczali ją w
dół dźwigami, a potem ładowali na składy kolejowe kursujące w stronę ba-
terii na wzgórzach.
Duch pokazał Gauntowi jeden z ekranów pulpitu sterowniczego. Na
zielonym wyświetlaczu urządzenia błyszczała pokryta runicznymi symbo-
lami mapa podziemnej sieci komunikacyjnej.
- Mają tutaj cały system tranzytowy, łączący wszystkie zakłady i umożli-
wiający błyskawiczne przewożenie potrzebnych materiałów.
- A tę stację porzucili, ponieważ wyczerpali już tutejsze zapasy amunicji –
dodał Gaunt. Komisarz wyjął z kieszeni swój elektroniczny notes i zaczął do
niego kopiować mapę kolejki maglevu. Kiedy skończył, nakazał żołnierzom
dziesięciominutową przerwę i usiadł na krawędzi peronu porównując szkic z
mapami industrialnego regionu przechowywanymi w pamięci notesu. Shri-
veni wprowadzili szereg modyfikacji w samych zakładach, ale ich rozmiesz-
czenie wciąż pozostawało takie same.
Pułkownik Zoren usiadł obok komisarza.
- Coś panu chodzi po głowie ? – mruknął pytająco.
Gaunt wskazał dłonią wylot tunelu.
- To nasza droga, wiodąca prosto do serca głównych fortyfikacji Shrive-
nów. Nie zablokowali jej, ponieważ wciąż potrzebują przejezdnych szlaków
maglevu dla pociągów zaopatrujących baterie.
- Ale jest w tym wszystkim coś dziwnego, nie sądzi pan ? – Zoren odciąg-
nął w tył hełmu swą przyłbicę.
- Coś dziwnego ?
- Ostatniej nocy uznałem, że pańska interpretacja taktyki nieprzyjaciela jest
poprawna. Wrogowie spróbowali frontalnego ataku, a kiedy ten się nie po-
wiódł, zamarkowali swój głęboki odwrót, by zwabić nas w zasięg ciężkiej
artylerii i unicestwić wszelki pościg.
- Takie wnioski płynęły z analizy znanych nam faktów – oświadczył Gaunt.
- Nawet teraz ? Przecież musieli się zorientować, że wciągnęli w pułapkę za-
ledwie kilka tysięcy lojalistów, a logika podpowiada, że zdecydowana więk-
szość z nas powinna już być martwa. Dlaczego zatem wciąż strzelają ? Do
kogo strzelają ? Takie działanie musi w zastraszającym tempie opróżniać ich
magazyny amunicji. Trwa to już ponad jeden dzień. I zwróćmy uwagę na to,
że porzucili zadziwiająco duży obszar własnego terytorium.
Gaunt przytaknął słowom vitriańskiego oficera.
- To samo przyszło mi o świcie na myśl. Wcześniej sądziłem, że dokładają
wszelkich wysiłków, by zniszczyć oddziały wciągnięte w głąb ziemi niczy-
jej. Ale teraz ? Ma pan rację. Porzucili zbyt wiele własnego terenu, a prze-
ciągające się bombardowanie nie ma już żadnego sensu.
- Dopóki nie przyjmiemy założenia, że próbują nas odgonić albo przy-
trzymać w miejscu – powiedział czyjś głos. Do dwójki oficerów podszedł
major Rawne.
- Proszę rozwinąć tę myśl, majorze – powiedział Gaunt.
Rawne wzruszył ramionami i splunął na peron. Jego czarne oczy zwęziły
się wyraźnie.
- Wszyscy wiemy, że pomiot Osnowy toczy wojny wedle odmiennych od
naszych taktyk. Tkwimy na tym froncie od miesięcy. Myślę, że wczoraj nie-
przyjaciel podjął ostatnią próbę złamania nas konwencjonalną ofensywą.
Te-raz postawili ścianę ognia, żeby się od nas odgrodzić na czas potrzebny
im do przygotowania czegoś innego. Być może czegoś, co wymagało
miesięcy wcześniejszych przygotowań.
- A niby czego ? – zapytał niespokojnym tonem Zoren.
- Czegoś. Nie wiem. Może zamierzają wykorzystać moc Osnowy. Robią
coś ceremonialnego. Wszystkie te trąby... może one nie mają pełnić roli psy-
chologicznej, tylko... są częścią jakiegoś złożonego... rytuału ?
Wszyscy oficerowie milczeli przez dłuższą chwilę, potem Zoren roześ-
miał się drwiąco.
- Rytualna magia ?
- Nie wolno drwić z czegoś, czego się nie pojmuje ! – upomniał go Gaunt –
Rawne może mieć rację. Imperator jeden wie jak wiele heretyckiego sza-
leństwa mieliśmy już okazję widzieć na swe oczy.
Zoren nic nie odpowiedział. On też posiadał takie wspomnienia, obrazy
rzeczy, które jego umysł desperacko próbował wymazać z pamięci.
Gaunt wstał i wskazał dłonią wylot tunelu.
- Tym bardziej zatem jest to nasza droga. I lepiej ruszać zaraz, bo jeśli
Rawne ma rację, jesteśmy najbliżej nieprzyjaciela, by mu przeszkodzić w
tym, co planuje.
Tunel maglevu był dostatecznie szeroki, by mogło nim iść jednocześnie
czterech mężczyzn, po dwóch z każdej strony magnetycznej szyny. Chociaż
przestrzeń budowli była dobrze oświetlona blaskiem wbudowanych w ścia-
ny niebieskich lamp, Gaunt posłał przodem Domora i kilku innych szpera-
czy z zadaniem zlokalizowania potencjalnych bomb-pułapek.
Nie napotykając na żadne przeszkody gwardziści przemierzyli dwa kilo-
metry we wschodnim kierunku, mijając kolejną opuszczoną stację kolejki
oraz dwa skrzyżowania z innymi liniami maglevu. Powietrze było suche i
przesycone elektrostatyczną energią emitowaną przez wciąż aktywną szynę
kolejki. Od czasu do czasu twarze żołnierzy owiewały podmuchy gorącego
powietrza, niczym zwiastuny burzy, która nigdy nie miała nadejść.
Na trzecim skrzyżowaniu Gaunt skierował kolumnę w nowy tunel, usta-
lając marszrutę za pomocą szkicu w swym notesie. Gwardziści przeszli
zaledwie dwadzieścia metrów, gdy Milo pociągnął komisarza za rękaw uni-
formu.
- Myślę, że powinniśmy natychmiast zawrócić do skrzyżowania – oświad-
czył adiutant.
Gaunt nie zadawał żadnych pytań. Ufał instynktowi Brina bardziej niż
swemu własnemu i wiedział, że chłopiec rzadko się myli. Kolumna pośpiesz-
nie wycofała się z powrotem za zwrotnicę. Minutę później z bocznego tunelu
buchnęła fala gorącego powietrza i z jego głębi pośród niskiego buczenia
nadjechał samobieżny pociąg towarowy. Kolejka przemknęła przez skrzyżo-
wanie. Był to automatyczny skład trakcyjny ciągnący sześćdziesiąt otwartych
wagoników, pomalowanych w khaki i oznakowanych czarnożółtymi pasami
ostrzegawczymi. Każdy wagonik załadowany był do pełna pociskami artyle-
ryjskimi, wiezionymi z odległych magazynów do głównych stanowisk ognio-
wych Shrivenów. Kiedy skład przelatywał obok żołnierzy, unosząc się tuż
nad powierzchnią szyny, wielu gwardzistów gapiło się na niego szeroko ot-
wartymi oczami i kreśliło w powietrzu ochronne runy.
Gaunt zaczął analizować swoją prowizoryczną mapę. Trudno mu było
oszacować odległość dzielącą oddział od najbliższego skrzyżowania czy stac-
ji, a bez znajomości częstotliwości, z jaką po trasie kursowała kolejka skazy-
wał swych ludzi na pewną śmierć w przypadku spotkania pociągu w tunelu.
Komisarz zaklął ze złością. Nie miał najmniejszej ochoty na odwrót w ta-
kiej chwili. Zaczął przyglądać się najbliższym żołnierzom wywołując z pa-
mięci ich indywidualne umiejętności i wykształcenie.
- Domor ! – zawołał i wezwany żołnierz podszedł pośpiesznie do przeło-
żonego.
- Na Tanith ty i Grell byliście inżynierami, prawda ?
Młody szperacz pokiwał głową.
- Byłem asystentem głównego nadzorcy linii tartacznej w Tanith Attica.
Pracowałem z ciężkimi maszynami.
- Gdybyś miał w tej chwili odpowiednie narzędzia, czy potrafiłbyś zatrzy-
mać taki pociąg ?
- Sir ?
- I uruchomić go potem ponownie ?
Domor podrapał się w zamyśleniu po policzku.
- O wysadzeniu samej szyny raczej zapomnijmy... trzeba zablokować albo
przerwać emisję energii zasilającej skład trakcyjny. O ile mi wiadomo, po-
ciąg przemieszcza się po szynie pobierając energię z niej. Zasilanie odbywa
się za pomocą elektrycznego przewodnika. Potrzebujemy jakiegoś materia-
łu, który nie przewodzi prądu, a przy tym jest dostatecznie płaski, by nie
spowodować wykolejenia samego składu. A jaki ma pan pomysł, sir ?
- Chciałbym zatrzymać lub zwolnić następny przejeżdżający przez skrzyżo-
wanie pociąg, załadować się na niego i ruszyć w dalszą podróż.
- I wjechać prosto do garażu nieprzyjaciela ? - Domor wyszczerzył w
uśmiechu zęby i rozejrzał się wokół, a potem podszedł do Corbeca i Zorena,
debatujących nad jakimś problemem w chwili przymusowego odpoczynku.
Gaunt ruszył w ślad za szperaczem.
- Przepraszam, sir – zasalutował Domor – Czy mógłbym przyjrzeć się bliżej
pańskiemu pancerzowi ?
Vitriański pułkownik spojrzał na Ducha ze zdziwieniem i pewną dozą
podejrzliwości, ale dostrzegł natychmiast uspokajający gest Gaunta. Zdej-
mując z dłoni rękawicę podał ją Domorowi. Tanithijczyk zaczął studiować
ją uważnie.
- Przepiękna robota. Czy te ząbki na wierzchu zostały wykonane ze szkła ?
- Tak, z miki. Można to nazwać szkłem. Małe płytki miki zostały złączone z
podstawowym materiałem za pomocą termicznego zgrzewania.
- Tworzywo nie przewodzące prądu – Domor pokazał rękawicę Gauntowi –
Potrzebowałbym jakiś większy kawałek, być może kamizelkę... i może nie
wrócić do właściciela w całości.
Gaunt zaczął się zastanawiać nad skróconą wersją wyjaśnień mając na-
dzieję, że Zoren zgodzi się poprosić któregoś z podwładnych o potrzebny
fragment pancerza. Lecz zanim jeszcze cokolwiek powiedział, pułkownik
zdjął swój hełm, podał go zastępcy, po czym rozpiął własną kamizelkę. Sta-
jąc w opinającym dobrze zbudowaną sylwetkę podkoszulku, odsłaniając
aaaaa
pierwszy raz krótko przycięte czarne włosy i ciemną skórę, Zoren wyjął z
wewnętrznej kieszeni kamizelki cienką książeczkę o szarych okładkach i
po-dał pancerz Domorowi. Szarą książkę pieczołowicie ukrył za swym
pasem.
- Zakładam, że to część pańskiego nowego planu ? – zapytał, kiedy Domor
oddalał się pośpiesznie wzywając do siebie Grella i kilku innych Duchów.
- Pokochasz go – odparł krótko Gaunt.
*****
Podmuch ciepłego powietrza obwieścił przybycie następnego pociągu,
jadącego w odstępie siedemnastu minut od poprzedniego składu. Domor
umieścił kamizelkę Zorena na wierzchu szyny i przywiązał do niej pas
wykonany ze skrawków materiału odciętych od własnego płaszcza.
Kolejka wtoczyła się na skrzyżowanie i wszyscy wstrzymali na jej widok
oddech. Pierwszy wagon przesunął się ponad kamizelką, unosząc się kilka
centymetrów nad wierzchem szyny. Gaunt zastygł w bezruchu. Przez uła-
mek chwili był przekonany, że jego plan spełzł na niczym.
Lecz kiedy tylko drugi wagonik znalazł się nad pancerzem, elektryczne
połączenie między szyną i składem trakcyjnym zostało zakłócone i pociąg
zwolnił drastycznie. Siła własna pędu pchała go jeszcze przez chwilę do
przodu i klęczący przy skrzyżowaniu Domor modlił się żarliwie, by skład
nie wyjechał przypadkiem poza przeszkodę w obwodzie. I wtedy skład sta-
nął w miejscu unosząc się w powietrzu dzięki energii własnego pola magne-
tycznego.
Wśród żołnierzy rozległy się okrzyki radości.
- Wskakiwać ! Tak szybko jak możecie ! – rozkazał Gaunt ruszając w stro-
nę pociągu. Vitrianie i Tanithijczycy wskakiwali na wagoniki pomagając so-
bie wzajemnie, szukając pewnego oparcia na skrzynkach z amunicją i siada-
jąc okrakiem na obłych pociskach. Gaunt, Zoren, Milo, Bragg i sześciu vit-
riańskich dragonów wsiadło na pierwszy wózek, dołączyli do nich Mkoll,
Curral i Domor. Szperacz ściskał w dłoni koniec pasa materiału przywiąza-
nego do kamizelki.
- Dobra robota, żołnierzu – pochwalił go komisarz i podniósł w górę dłoń
sprawdzając wzrokiem, czy wszyscy żołnierze wsiedli bezpiecznie na wago-
niki. Odpowiedziały mu krótkie okrzyki potwierdzeń.
Opuścił dłoń. Domor pociągnął za pas. Materiał naprężył się, a potem
wyskoczył spod pociągu wlokąc za sobą kamizelkę Zorena. W momencie
zamknięcia obwodu cały skład drgnął mocno i natychmiast ruszył z miejsca
nabierając prędkości. Światła tunelu zaczęły zmieniać się w oczach gwar-
dzistów w stroboskopowe smugi.
Domor rozplątał supły na kamizelce i podał ją właścicielowi. Niektóre
szklane płytki były porysowane i obite, ale sam materiał nie uległ uszko-
dzeniu. Vitrianin odebrał swój pancerz z krótkim kiwnięciem głowy.
Gaunt odwrócił głowę spoglądając w głąb tunelu. Sięgnął do kieszonki
na pasie i wyjął z niej nowy magazynek do boltowego pistoletu. Mieszczący
szesnaście pocisków magazynek oznakowany był niebieskimi paskami
oznaczającymi amunicję zapalającą. Załadowawszy pistolet komisarz przy-
sunął do ust mikrofon swego komunikatora.
- Przygotować broń. Jedziemy w paszczę piekieł i możemy się w niej zna-
leźć w każdej sekundzie. Przygotujcie się na nagłą i nieoczekiwaną konfron-
tację. Niech Imperator nad wami czuwa.
Na wszystkich wagonikach syknęły ładowane lasery, szczęknęły wyrzut-
nie rakiet, zabuczały włączane karabiny plazmowe, w półmroku tunelu za-
płonęły końcówki dysz miotaczy ognia.
*****
- Chodź – powiedział Caffran wdrapując się na szczyt wilgotnej dziury,
która posłużyła mu przez większość nocy za kryjówkę. Zogat poszedł w
jego ślady. Obaj mężczyźni zamrugali oślepieni słonecznym światłem.
Bombardowanie wciąż jeszcze wstrząsało ziemią w oddali, a tumany gęs-
tego dymu niosły się tuż nad powierzchnię zmaltretowanej ziemi niczyjej.
- Gdzie idziemy ? – zapytał Zogat, zdezorientowany brakiem widoczności.
- Do domu – odparł Caffran – Byle dalej od tego piekła, jeśli tylko mamy
ku temu sposobność.
Zaczęli brnąć przez grząskie błoto, potykając się co chwila o zwoje drutu
kolczastego i kawały potrzaskanego kompozytu.
- Myślisz, że tylko my dwaj przeżyliśmy ? – spytał Zogat spoglądając przez
ramię na ścianę ogniowej nawałnicy.
- Całkiem możliwe. A to by oznaczało, że zostałem ostatnim żywym Tanit-
hijczykiem.
*****
Jantyńska kolumna zmotoryzowana parła poprzez ziemię niczyją poza
ścianą nawały, lecz mimo pokonania dwóch kilometrów gwardziści nie na-
trafili na żaden ślad nieprzyjaciela. Stare industrialne obszary wydawały się
wyludnione i porzucone na pastwę losu.
Flense polecił zatrzymać czołg i wyjrzał przez właz w wieżyczce chcąc
przeczesać za pomocą lornety swe otoczenie. Zrujnowane puste budynki
przypominały mu zjawy majaczące pośród mgieł. Nieprzerwane zawodzenie
dziwnych trąb grało pułkownikowi na nerwach.
- Kieruj się na wzgórza – polecił swemu kierowcy chowając się z powrotem
we wnętrzu czołgu – Nawet jeśli pozostało nam tylko uciszenie tych prze-
klętych baterii, i tak zapiszemy się w historii Imperium.
*****
Cztery kilometry podróży, pięć, kolejne mijane w biegu puste stacje i
nieoświetlone rampy załadunkowe. Zakręt w lewo, potem drugi. Nerwowe
wyczekiwanie w trakcie trzyminutowego postoju na mijance ustępującego
pierwszeństwa przejazdu innemu składowi. Potem znów znaleźli się w
ruchu.
Napięcie szargało nerwy Gaunta. Wszystkie przemierzane tunele wyda-
wały się identyczne, w ich półmroku komisarz nie dostrzegał żadnych śla-
dów alarmu, żadnego śladu żywych istot.
Pociąg wjechał do rozległej podziemnej hali i zatrzymał się za dwoma in-
nymi składami amunicyjnymi, właśnie rozładowywanymi przez dźwigi i
wózki widłowe. Pusty pociąg zawracał na pętli po drugiej stronie pomiesz-
czenia ruszając w drogę powrotną ku odległym magazynom amunicji.
Hala była ogromna i pogrążona w mroku, jej przestrzeń rozświetlały ty-
siące świeczników i ustawionych na podłodze przenośnych lamp. Powietrze
było gorące, w posmaku przywodziło na myśl wyziewy kowalskiej kuźni.
Fragmenty ścian znajdujące się w zasięgu wzroku lojalistów pokryte były
wielkimi insygniami Chaosu i proporcami. Wyszyte na nich znaki powo-
dowały łzawienie oczu lojalistów po zaledwie zerknięciu na nie, a dłuższe
wpatrywanie się w bluźniercze emblematy wywoływało zawroty głowy. By-
ły to nieczyste plugawe znaki, symbole plagi i rozkładu.
W pociętej pomostami komunikacyjnymi kilkupiętrowej hali pracowało
około dwustu Shrivenów, obsługujących dźwigi lub jeżdżących wózkami
transportowymi. Żaden z nich nie spostrzegł nadprogramowego ładunku na
wagonikach ostatniego pociągu.
Kompania Gaunta zeskoczyła z platform pociągu otwierając w biegu
ogień, wypełniając przestrzeń hali trzaskiem energetycznych wyładowań.
Niski szczęk ustawionych na pół mocy laserów Duchów mieszał się z ost-
rym dźwiękiem strzelających z ustawionym do końca potencjometrem kara-
binów Vitrian. Komisarz zabronił swym ludziom używać broni termicznej,
wyrzutni rakiet ani miotaczy ognia do momentu oczyszczenia hali przeła-
dunkowej. Żaden z artyleryjskich pocisków nie wyglądał na uzbrojony, ale
ryzykowanie detonacją całego składu nie było najlepszym pomysłem.
Dziesiątki Shrivenów padały w miejscu, gdzie zaskoczył ich ogień intru-
zów. Dwa wózki widłowe zgubiły swój ładunek, kiedy martwe ręce konwul-
syjnie pociągnęły za dźwignie sterownicze, po podłodze hali potoczyły się z
hukiem obłe kształty pocisków. Jakiś elektryczny samochodzik skręcił
wprost na ścianę pozbawiony kontroli ze strony zastrzelonego kierowcy,
uderzył w nią rozbijając maskę. Trafiony serią dźwig wybuchł i przewrócił
się na szyny maglevu.
Gwardziści ruszyli do przodu. Dragoni rozwinęli perfekcyjną formację,
przemieszczając się od osłony do osłony i ścinając wiązkami energii ucie-
kających Shrivenów. Tylko kilku heretyków zdołało odnaleźć jakąś broń,
ale ich próby stawienia oporu spełzły na niczym.
Gaunt biegł głównym podestem załadunkowym wraz ze swymi Tanithij-
czykami, strzelając w ruchu z boltowego pistoletu. Szalony Larkin i trójka
innych snajperów klęczeli na peronu wyłuskując precyzyjnymi strzałami
obrońców miotających się na pomostach łącznikowych.
Szeregowiec Bragg taszczył ze sobą wielolufowy karabin maszynowy
zdjęty kilka tygodni wcześniej z jakiegoś stacjonarnego stelaża. Gaunt nie
miał nigdy wcześniej okazji widzieć człowieka strzelającego z takiej broni
bez pomocy kompensatorów odrzutu albo trójnoga, lecz Bragg tylko wy-
krzywił w grymasie wysiłku swą twarz. Miotany odrzutem sześciu wirują-
cych błyskawicznie luf strzelał jeszcze gorzej niż zazwyczaj, ale i tak kładł
trupem dziesiątki przeciwników, nie wspominając przy tym doszczętnie
zdemolowanego składu kolejki.
Duchy wysunęły się na prowadzenie ataku wypierając obrońców z hali
załadunkowej w głąb kompozytowych ramp wiodących do podziemnej
jaskini. Nad świecącymi niebiesko lampami zaczęły unosić się smugi gęste-
go dymu.
Natychmiast po oczyszczeniu hali załadunkowej Gaunt polecił wprowa-
dzić do użytku swoje karabiny termiczne, miotacze ognia i wyrzutnie rakiet.
Kompozytowe rampy zaczęły czernieć pod wpływem dotyku płomieni, ciała
Shrivenów topiły się tworząc na posadzkach oleiste kałuże.
U szczytu ramp, przy wielkich klatkach wind towarowych służących do
aa
transportu amunicji do położonych wysoko na szczytach wzgórz baterii
artyleryjskich, lojaliści natrafili na pierwszy ślad zdeterminowanej obrony.
Liczna grupa Shrivenów rzuciła się do kontrataku strzelając z laserów i
automatycznych karabinków. Rawne wziął pod swoją komendę kilkunastu
Duchów i ruszył z nimi w lewo obchodząc przeciwnika w taki sam sposób,
w jaki uczynił to na prawej flance Corbec. Obrońcy dostali się w ogień krzy-
żowy intruzów dziesiątkujący ich szeregi.
Pośrodku gromady heretyków Gaunt dostrzegł Marine Chaosu, wielką
rogatą bestię noszącą na swym pancerzu emblematy Legionu Żelaznych
Wojowników. Monstrum popędzało swych zmutowanych poddanych zwie-
rzęcym rykiem wydobywającym się z głębi hełmowego wzmacniacza. Jego
antyczny, bogato ornamentowany bolter pluł stalą prosto w szeregi Tanithij-
czyków. Sierżant Grell zginął od pierwszego strzału, dwaj ludzie z jego dru-
żyny umarli chwilę później.
- Zdejmij go ! – krzyknął do Bragga Gaunt. Olbrzym odwrócił lufy swego
cekaemu w stronę mniej więcej oznaczającą pozycję Marine, ale strumienie
ognia tryskające z broni Ducha nie wywarły na legioniście żadnego wraże-
nia. Wciąż parł do przodu masakrując celnymi strzałami nadbiegających vit-
riańskich dragonów. I wtem eksplodował. Pozbawiony głowy i rąk opance-
rzony korpus chwiał się przez chwilę na nogach, po czym runął z łoskotem
na ziemię.
Gaunt wykrzywił usta w posępnym uśmiechu posłanym pod adresem
szeregowca Melyra i jego rakietowej wyrzutni. W powietrzu śmigały kule i
wiązki energii wystrzeliwane przez Shrivenów ukrytych przy klatkach wind.
Komisarz przykucnął za stertą palet spoglądając na dwóch klęczących obok
niego dragonów, zajętych pośpieszną wymianą baterii w laserach.
- Ile wam zostało amunicji ? – zapytał Gaunt zakładając do pistoletu nowy
magazynek.
- Połowa zużyta – odpowiedział jeden z dragonów, noszący naszywki kap-
rala na ramionach.
Komisarz przytknął do ust mikrofon modułu łączności.
- Gaunt do Zorena !
- Słyszę pana, komisarzu-pułkowniku !
- Proszę nakazać swoim ludziom przestawienie potencjometrów laserów do
połowy !
- Dlaczego, komisarzu ?!
- Zbyt szybko zużywają swoje baterie ! Darzę szacunkiem pańskie doktryny
taktyczne, pułkowniku, ale do zabicia Shrivena nie potrzeba strzału na peł-
nej mocy, a pańscy ludzie wymieniają akumulatory na nowe dwa razy szyb-
ciej od moich !
W komunikatorze zapadła pełna statycznych trzasków cisza, po czym
Gaunt usłyszał wydawane przez Zorena rozkazy. Spojrzał na dwóch drago-
nów przesuwających dźwignie mocy laserów do połowy.
- Baterie starczą na dłużej, to i więcej sukinsynów wyślecie do piekła. Nie
ma potrzeby roznoszenia ich na strzępy pojedynczymi strzałami – wyjaśnił z
lekkim uśmiechem – Jak się nazywacie ?
- Zapol – przedstawił się bliższy Vitrianin.
- Zeezo – oświadczył drugi, kapral.
- Idziecie ze mną, chłopcy ? – zapytał z wilczym uśmiechem Gaunt pod-
nosząc pistolet w górę i uruchamiając na najwyższym biegu napęd łańcu-
chowego miecza. Obaj skinęli z aprobatą głowami, ściskając w silnych pew-
nych dłoniach laserowe karabiny.
Ubezpieczany przez dragonów Gaunt wyskoczył zza osłony palet. Znaj-
dował się w połowie drogi poprzez rampy ku windom. Krzyżowy ogień
Rawne zepchnął Shrivenów tuż pod windy, gdzie obrońcy desperacko pró-
bowali znaleźć osłonę za niskimi płytami przeciwodłamkowymi, dziurawio-
nymi wiązkami laserów i przypalanymi strumieniami termicznej energii.
Biegnąc w górę rampy Gaunt usłyszał za plecami huk kanonady naciera-
jących posiłków. Nad trzaskiem snajperskich karabinów i zwykłych laserów
górował ryk cekaemu Bragga.
- Celuj dobrze... – wydyszał przez zaciśnięte zęby komisarz dopadając wraz
z dragonami ostatniej rubieży obrońców. Zeezo przewrócił się na twarz tra-
fiony laserową wiązką. Gaunt i Zapol przesadzili niskie barykady wpadając
prosto pomiędzy ogarniętych paniką Shrivenów. Komisarz wystrzelał do
końca magazynek pistoletu i zaczął szaleńczo wywijać swym mieczem. Za-
pol przebijał bagnetem ludzkie ciała zrzucając je z lufy broni strzałami z
przystawienia.
Oczyszczenie podejścia do wind zajęło dwie minuty, które zziajanemu
Gauntowi wydały się całym życiem. Każda krwawa szaleńcza sekunda
ciągnęła się niczym rok, ale kiedy dwie minuty dobiegły końca, obaj męż-
czyźni znaleźli się pod drzwiami wind otoczeni bezwładnymi ciałami obroń-
ców. Pięciu czy sześciu dragonów podbiegało do nich szybko z zamiarem
wsparcia.
Zapol odwrócił się w stronę komisarza z uśmiechem na twarzy.
Uśmiech ten okazał się przedwczesny.
Drzwi windy za plecami dragona otworzyły się szeroko i wypadł z nich
aa
drugi Żelazny Wojownik. Marine Chaosu górował ponad najwyższymi
gwardzistami, jego ciało okrywał podobny do skorupy insekta starożytny
pancerz siłowy, naznaczony licznymi diabolicznymi runami. Legionista roz-
taczał wokół siebie potworny smród, a spod jego hełmu dobiegał ryk przy-
pominający skamieniałemu Gauntowi pękające podczas dekompresji płuca.
Łańcuchowa rękawica Marine, skowycząca niczym żywe stworzenie,
rozpłatała Zapola wręcz machinalnym gestem ręki legionisty. Vitrianin
umarł w ułamku sekundy wypatroszony wibrującym błyskawicznie ostrzem.
Seria z boltera Marine uśmierciła czterech najbliższych dragonów.
Gaunt znalazł się tuż przed obliczem bestii. Nie mógł zrobić nic innego
jak tylko skoczyć do przodu i wbić ostrze swego miecza w opancerzony na-
pierśnik heretyka. Zębata klinga wyła z bezsilnym protestem, potem zaczęła
dymić. Oderwane ząbki wbijały się głęboko w mięśnie i organy wewnętrzne
wiekowego legionisty.
Żelazny Wojownik cofnął się kilka kroków, rycząc z bólu i wściekłości.
Zablokowany łańcuchowy miecz dymił wbity głęboko w jego klatkę pier-
siową. Cuchnąca posoka obryzgała uniform komisarza i futrynę drzwi win-
dy. Gaunt pojął, że nie zdoła zrobić nic więcej. Rzucił się na podłogę u stóp
ruszającej znów do przodu opancerzonej istoty, wierząc wbrew rozsądkowi
w ratunek.
Jego modlitwy zostały wysłuchane. Marine został trafiony raz, drugi...
czterema lub pięcioma precyzyjnie wymierzonymi wiązkami laserowego
światła, które przebiły pancerz legionisty i powaliły go na jedno kolano.
Komisarz domyślał się, że to ukryty gdzieś z tyłu Szalony Larkin dał pokaz
swych snajperskich umiejętności.
Marine Chaosu podniósł się z klęczek, górna część jego ciała przestęb-
nowana była celnymi trafieniami, kłęby dymu i czarna krew buchały z głę-
bokich ran na twarzy, gardle i piersi. Jakiś oddany z bliska strzał na pełnej
mocy syknął donośnie i oderwał głowę legionisty.
Gaunt obejrzał się przez ramię spoglądając na rannego kaprala Zeezo
stojącego przy barykadzie. Vitrianin uśmiechnął się pomimo bólu sprawia-
nego obrażeniami.
- Obawiam się, że złamałem rozkazy, sir – oświadczył – Zresetowałem
ustawienia swojej broni na pełną moc.
- Odnotowałem... i wybaczam. Świetna robota, żołnierzu.
Gaunt podniósł się z ziemi, spocony, umazany krwią i cuchnącymi
płynami ustrojowymi. Jego Duchy i Vitrianie Zorena obsadzali stanowiska
przy rampach zabezpieczając dojście do hali załadunkowej. Nad ich głowa-
mi, u szczytu szybów wind, stacjonował milion Shrivenów obsługujących
naziemne fortyfikacje i baterie artyleryjskie. Grupa komisarza znalazła się w
samym sercu nieprzyjacielskiej cytadeli.
Ibram Gaunt uśmiechnął się szeroko.
*****
Przegrupowanie i zabezpieczenie podziemnego dworca zajęło dalsze
trzydzieści bezcennych minut. Zwiadowcy Gaunta odnaleźli wszystkie klat-
ki schodowe prowadzące do hali i zablokowali je, nie pomijając nawet szy-
bów wentylacyjnych i kanałów odpływowych.
Gaunt z trudem panował nad zdenerwowaniem. Zegar już tykał i lada
chwila rzesze rebeliantów stacjonujące ponad podziemnym dworcem miały
zacząć się zastanawiać, dlaczego napływ amunicji z dołu nieoczekiwanie us-
tał. Lada chwila ktoś mógł pojawić się w hali, by to sprawdzić.
Atmosferę napięcia potęgowała sama hala, jej półmrok, posmak po-
wietrza, bluźniercza ikonografia na ścianach. Sprawiała wrażenie jakiegoś
mistycznego miejsca, uświęconego, ale przesyconego zarazem aurą zła. Na
czołach żołnierzy perlił się lodowaty pot, w ich oczach dostrzec można było
lęk i niepokój.
Słuchawka komunikatora odezwała się cicho i komisarz ruszył pośpiesz-
nie w stronę pomieszczenia kontrolnego dworca. Zoren, Rawne i kilku in-
nych lojalistów już na niego czekało. Ktoś zdołał podnieść osłony na oknach
pokoju po stronie przylegającej do ściany hali.
- W imię Imperatora, cóż to jest takiego ? – zapytał Zoren.
- Myślę, że właśnie to musimy zatrzymać – odparł komisarz odrywając
wzrok od ciemnych szyb okienek.
Daleko pod ich nogami, w głębi odkrytej właśnie wielkiej pieczary sąsia-
dującej ściana w ścianę z kolejowym dworcem, wznosił się ogromny mega-
lit, kamienny menhir mierzący dobre pięćdziesiąt metrów wysokości i dy-
miący od wzbierającej w jego wnętrzu energii Osnowy. Esencja Chaosu
zdawała się przenikać całą jaskinię rozpraszając i dekoncentrując obserwu-
jących kamienną bryłę śmiertelników. Nikt nie potrafił skupić na niej spoj-
rzenia. Wszyscy odnosili wrażenie, że menhir stoi na pryzmie poczernia-
łych ludzkich ciał. Lub ich kawałków.
Major Rawne chrząknął i wskazał kciukiem w stronę sufitu hali.
- Nie będą potrzebowali zbyt dużo czasu, by pojąć, że dopływ amunicji us-
tał całkowicie. Musimy się liczyć z poważnym kontruderzeniem wroga.
 Gaunt skinął głową, ale nic nie odrzekł. Przeszedł przez pokój kontrolny
do miejsca, w którym Feygor i vitriański sierżant o nazwisku Zolex próbo-
wali uruchomić terminale informacyjne. Komisarz nie przepadał za Feygo-
rem. Wysoki szczupły Tanithijczyk był adiutantem Rawne i podzielał zło-
wieszczą aurę otaczającą majora. Lecz mimo tej niechęci Gaunt wiedział
doskonale, jak spożytkować wiedzę Feygora na temat maszyn myślących.
- Przeszukaj rejestry terminala – polecił Duchowi – Przeczucie mi mówi,
że znajdziemy więcej takich obiektów.
Feygor nacisnął kilka runicznych klawiszy widniejących na wykonanym
z brązu i szkła pulpicie.
- Jesteśmy w tym miejscu – oświadczył gwardzista wskazując palcem
punkt na wyświetlonej mapie – A tutaj jest pomniejszenie skali. Ma pan
rację. Ten menhir stanowi część łańcucha wbudowanego w pasmo wzgórz.
Jest ich w sumie siedem, tworzą wzór gwiazdy. Siedem cholernych wyna-
turzeń ! Nie mam pojęcia, co wróg chce z nimi zrobić, ale wszystkie wyka-
zują rosnące sygnatury energetyczne.
- Ile ich jest ? – zapytał Gaunt, zbyt szybkim tonem, by uszło to uwadze
żołnierzy.
- Siedem – powtórzył Feygor – Dlaczego pan pyta ?
Komisarz poczuł szaleńczo kłębiące się myśli.
- Siedem kamieni mocy... – wymamrotał. W jego umyśle rozbrzmiał po-
nownie głos z przeszłości. Dziewczyna, wieszczka z Darendary. Nigdy nie
zdołał przypomnieć sobie jej imienia, chociaż usilnie próbował, lecz wciąż
doskonale dostrzegał we wspomnieniach tę twarz majaczącą w półmroku
pokoju śledczego. I słyszał jej głos.
Kiedy dwa lata temu dziwaczne słowa dziewczyny na temat duchów
okazały się prawdą, przerażony komisarz spędził kilka bezsennych nocy na
próbach przypomnienia sobie pozostałych wieszczb. Kiedy obejmował ko-
mendę nad resztkami tanithijskich regimentów, Szalony Larkin nazwał
swych towarzyszy Duchami Gaunta. Wówczas usilnie starał się zrzucić ów
fakt na karb przypadku, ale też cały czas czuwał wypatrując innych śladów
związanych z pamiętną Nocą Prawdy.
Przetnij je, a będziesz wolny, powiedziała wieszczka. Nie zabijaj ich.
- Co robimy ? – zapytał Rawne.
- Mamy spory zapas min i granatów – odparł Zoren – Rozwalmy to w diab-
ły.
Nie zabijaj ich.
Gaunt pokręcił przecząco głową.
- Nie ! Na coś takiego Shriveni są przygotowani. Mamy do czynienia z ja-
kimś złożonym rytuałem, industrialną magią. Poświęcili mu ogromne wy-
siłki, dlatego właśnie starali się trzymać nas za wszelką cenę na dystans.
Wysadzenie w powietrze fragmentu tego ceremonialnego kręgu może być
niewybaczalnym błędem. Kto wie, jaką nieczystą siłę moglibyśmy w ten
sposób wyzwolić ? Nie, musimy w inny sposób przerwać krąg...
Przetnij je, a będziesz wolny.
Gaunt wyprostował się i poprawił przechyloną na bok czapkę.
- Majorze Rawne, proszę przytoczyć pod drzwi wind jak najwięcej wóz-
ków transportowych, załadować na nie pociski, założyć detonatory i przy-
gotować się do wysłania przesyłki w górę na mój sygnał. Narobimy zamie-
szania na powierzchni za pomocą własnej broni wroga. Pułkowniku Zoren,
potrzebuję tylu pańskich ludzi, ile zdołam otrzymać... a raczej potrzebuję
ich pancerzy.
Major i pułkownik gapili się na Gaunta niemym wzrokiem.
- Potrzebujecie dodatkowej zachęty ? – warknął zdenerwowany komisarz.
Obaj oficerowie natychmiast opuścili pokój kontrolny.
*****
Gaunt pierwszy wszedł na rampę wiodącą w stronę menhiru. Kamienna
bryła emitowała fale niewidzialnej energii, pod wpływem której mężczyź-
nie cierpła skóra. Wyczuwał charakterystyczny zapach przywodzący na
myśl mieszaninę zagotowanej krwi i ozonu. Żaden z towarzyszących mu
gwardzistów nie ważył się spojrzeć w dół, ku przerażającej stercie szcząt-
ków tworzących podstawę menhiru.
- Co zrobimy ? – zapytał stojący u boku Gaunta Zoren, wyraźnie zestreso-
wany bliskością bluźnierczego obelisku.
- Przerwiemy krąg. Musimy zakłócić przepływ energii przez ciąg menhi-
rów bez ich niszczenia.
- Skąd ta pańska pewność ?
- Informacje z dobrego źródła – Gaunt z trudem zmusił się do
pozbawionego wesołości uśmiechu – Zaufajcie mi. Bierzmy się do roboty.
Stojący przy komisarzu Vitrianie ruszyli do przodu widząc nakazujący
ruch głowy swego dowódcy. Idąc po metalowej platformie zaczęli ściągać
kamizelki i układać je wokół gładkiego kamienia. Zoren skonfiskował w
ten sposób pancerze osobiste blisko pięćdziesięciu gwardzistów, po czym
za-czął łączyć je ze sobą za pomocą karabinu termicznego pracującego na
naj-aa
niższym trybie zasilania. Kilku dragonów pracowało w innych miejscach
menhiru zgrzewając zdjęte kamizelki pożyczonymi od Duchów termicznymi
karabinami i mocując je na powierzchni obelisku.
- To nie działa – oświadczył Zoren.
Ekran faktycznie nie działał. Po kilku dalszych minutach szklista sub-
stancja pokrywająca wierzch vitriańskich kamizelek zaczęła topić się i spły-
wać odsłaniając dolną warstwę materiału. Buchnęły języki ognia, w powiet-
rzu rozszedł się zapach spalenizny.
Gaunt odwrócił z rozczarowaniem twarz, marszcząc zatroskaną twarz.
- Co teraz ? – spytał zrezygnowanym tonem Zoren.
Przetnij je, a będziesz wolny.
Gaunt strzelił palcami.
- Nie wysadzimy go, tylko zmienimy jego położenie ! W ten sposób przer-
wiemy krąg.
Komisarz przywołał Tolusa, Lukasa i Bragga.
- Załóżcie ładunki na kopcu pod menhirem. Wybuch nie może pójść na sam
obelisk. Zdetonujcie to tak, żeby skała się przewróciła albo zapadła w dół.
- Na kopcu... – wymamrotał Lukas.
- Tak, żołnierzu, na kopcu – powtórzył Gaunt – Umarli nie mogą cię
skrzywdzić. Bierzcie się do roboty.
Z ociąganiem i lękiem gwardziści zaczęli schodzić w kierunku podstawy
obelisku. Gaunt przysunął do ust mikrofon komunikatora.
- Rawne, wyślij głowice na górę.
- Potwierdzam.
Zwyczajne sir chyba by go nie zabiło, pomyślał z przekąsem komisarz.
U podstawy szybów komunikacyjnych żołnierze pod rozkazami majora
Rawne kończyli wtaczać do kabin wind wyładowane artyleryjskimi pociska-
mi wózki.
- Cicho ! – syknął znienacka jeden z Vitrian. Wszyscy mężczyźni zastygli
w bezruchu przerywając pracę. W ciszę wdarł się odległy przytłumiony
dźwięk przywodzący na myśl szybkie stukanie. Rawne chwycił za laser i
wskoczył do windy. Szarpnął pośpiesznie dźwignię blokującą właz serwiso-
wy w suficie kabiny. Mroczny szyb windy otworzył się przed jego oczami
niczym gardziel wielkiej bestii. Spojrzał w ciemność próbując przeniknąć ją
niespokojnym wzrokiem.
W ciemności coś się poruszało. Shriveni schodzili w dół opuszczając się
niczym groteskowe nietoperze po wspornikach szybu.
Kleszcze grozy ścisnęły serce majora.
- Nadchodzą ! – krzyknął i zatrzasnął z hukiem właz.
W komunikatorze wybuchła feeria zdenerwowanych głosów meldują-
cych o stukocie za zamkniętymi drzwiami klatek schodowych wokół dwor-
ca. Łomocie setek, tysięcy pięści.
Gaunt zaklął wyczuwając narastającą wśród jego ludzi panikę. Byli uwię-
zieni pod ziemią, otoczeni przez nadchodzącego zewsząd znienawidzonego
wroga. Głośniki na ścianach i konsoletach ożyły nieoczekiwanie, jakiś
chrapliwy głos dobiegający z setki miejsc jednocześnie wypełnił halę nie-
zrozumiałym chorym bełkotem.
- Wyłącz to ! – krzyknął do Feygora Gaunt.
Duch miotał się rozpaczliwie przy terminalu.
- Nie potrafię ! – wrzasnął z desperacją.
Drzwi klatki schodowej gdzieś na wschodniej ścianie eksplodowały z hu-
kiem wpadając do hali. Ktoś krzyknął, syknęły wystrzały z laserów. Gdzieś
od północy w powietrze wystrzeliła następna kula ognia wieszcząca kolejne
zniszczone drzwi. Shriveni zaczęli wbiegać do wnętrza dworcowej hali.
Gaunt odwrócił się w stronę Corbeca. Z twarzy pułkownika odpłynęła
cała krew. Komisarz próbował myśleć, ale niezrozumiałe wrzaski dobiegają-
ce z głośników skutecznie mu to uniemożliwiały. Oficer warknął wściekle,
sięgnął po pistolet i zestrzelił ze ściany najbliższy głośnik. Spojrzał na Cor-
beca.
- Rozpocznij odwrót. Wycofuj ludzi grupami, ubezpieczenie ogniowe.
Corbec wybiegł z pomieszczenia. Gaunt przestawił tryb pracy komunika-
tora na pasmo ogólne.
- Gaunt do wszystkich jednostek ! Zarządzam natychmiastowy odwrót,
maksymalny opór w trakcie odskoku ! – pobiegł w stronę przejścia do pie-
czary megalitu. W progu zachwiał się na moment uderzony falą potwornego
smrodu. Lukas, Tolus i Bragg właśnie wychodzili z jaskini, niemiłosiernie
umazani cuchnącą czarną mazią. Wszyscy trzej byli nienaturalnie bladzi, w
ich oczach krył się lęk.
- Gotowe – oświadczył Tolus.
- To odpalaj ! Wynocha stąd ! – krzyknął Gaunt popychając swych oszoło-
mionych ludzi w stronę środka dworca – Rawne !
- Już ! – odkrzyknął do mikrofonu major. Razem z stojącym obok Duchem
mężczyźni poderwali w górę głowy słysząc huknięcie ciężkiego obiektu lą-
dującego na dachu kabiny. Klnąc dziko Rawne wepchnął do windy ostatni
wózek.
- Odskok ! Odskok ! – wrzasnął i uderzył dłonią w pulpit kontrolny windy.
 Kabina drgnęła i ruszyła w górę szybu wioząc tykające bomby ku odleg- czycy i Vitrianie zaczęli wychodzić z tunelu mrugając rozpaczliwie oczami,
łym artyleryjskim umocnieniom. Znad klatki windy dobiegały przytłumione mrużąc je przed promieniami zachodzącego słońca. Większość siadała na
stuknięcia i dźwięk miażdżonych ciał Shrivenów. ziemi albo platformie załadunkowej, płacząc lub śmiejąc się szaleńczo.
Duchy i Vitrianie rzucili się do szaleńczej ucieczki. Gdzieś w górze ich Potworne zmęczenie wyssało z ludzi resztki sił.
ładunki dotarły do celu i eksplodowały z siłą dostatecznie dużą, by z sufitu Gaunt usiadł na pryzmie zaschłego błota i zdjął z głowy czapkę. Zaczął
podziemnego dworca posypały się wielkie kawały gruzu. Lampy przygasły śmiać się histerycznie, uwalniając z siebie wielomiesięczne napięcie i
zauważalnie. frustrację. Wojna dobiegła końca. Fortis zostało zdobyte.
Gaunt wyczuł narastającą gdzieś nad głowami reakcję łańcuchową i A dziewczyna, do diabła z jej zapomnianym imieniem, znów miała rację.
świadomość tego zagrożenia dodawała mu skrzydeł. Pędził w stronę tunelu
kolejki pośród gromady innych gwardzistów, pchając przed sobą oburącz
zdezorientowanego Bragga. Ostrzał Shrivenów ścigał uciekinierów. Jakiś
Duch runął na tor maglevu, inni przyklęknęli w miejscu odwracając się do
tyłu i odpowiadając ogniem. Krechy laserowego światła cięły półmrok
dworca.
W tyle, w pieczarze megalitu, eksplodowały ładunki założone przez dru-
żynę Domora. Pozbawiony stabilnej podstawy, wielki blok skały drgnął,
przechylił się i runął na bok. Głośniki na ścianach dworca umilkły raptow-
nie.
Zapadła absolutna cisza. Shriveni przestali strzelać. Ci, którzy wdarli się
na teren dworca stali w miejscu zgarbieni, pojękujący coś niezrozumiale.
Jedynym wyraźnym dźwiękiem wypełniającym halę był tupot butów i
zdyszane oddechy uciekających gwardzistów.
I wtedy ziemia zaczęła się trząść pod nogami lojalistów. Oślepiające zie-
lone płomienie wystrzeliły z pieczary menhiru, wielkie okna pokoju kontrol-
nego eksplodowały deszczem szklanych odłamków. Posadzka dworca po-
kryła się siatką pęknięć, kompozytowe płyty rozpadały się na kawałki.
- Wiać ! Wiać co sił ! – darł się obłąkańczo Ibram Gaunt.

*****

Artyleryjska kanonada zelżała, zaraz potem umilkła całkowicie. Caffran i

Zogat przerwali swój marsz poprzez strefę niczyją i spojrzeli za plecy.
- A niech mnie feth ! – sapnął Tanithijczyk – W końcu...
Wzgórza za linią shriveńskich fortyfikacji eksplodowały. Gigantyczna
fala uderzeniowa powaliła obu gwardzistów w błoto, potoczyła ich po ziemi.
Pasmo wzniesień uniosło się ku górze pośród chmur dymu i pyłu, po czym
zaczęło się zapadać z głuchym grzmotem.
- Tronie Imperatora ! – wydyszał Zogat pomagając Duchowi podnieść się
na nogi. Obaj nie potrafili oderwać oczu od gigantycznego grzyba dymu
wzbijającego się w przestworza.
- Ha ! – mruknął Caffran – Idę w zakład, że ktoś właśnie coś wygrał !

*****

Odpoczywający w swej rezydencji lord Militant generał Dravere odłożył

trzymaną w dłoni filiżankę na blat stołu i patrzył ze zdumieniem na podska-
kujące naczynie. Wyszedł pośpiesznie na werandę i przyłożył do oczu lorne-
tę, chociaż tak naprawdę nie była mu ona potrzebna. Gigantyczna chmura
żółtawego dymu przywodząca na myśl odwrócony dzwon wypełniała niebo
ponad niedawną fortecą Shrivenów. Seria błyskawic przecięła przestworza.
Pudło radiokomunikatora ustawione w kącie werandy zapiszczało przenikli-
wie i zgasło. Łańcuch eksplozji wtórnych, prawdopodobnie wybuchających
składów amunicji, zaczął punktować linię shriveńskich umocnień, obracając
w perzynę resztki cytadeli.
Dravere chrząknął, wyprostował się i spojrzał na jednego ze swych adiu-
tantów.
- Zorganizuj mi transport na orbitę. Skończyliśmy tutaj robotę.

*****

Fala uderzeniowa eksplozji przetoczyła się z hukiem nad pancerną ko-

lumną pułkownika Flense. Kiedy ziemia przestała dygotać pod gąsienicami
pojazdów, dowódca Jantyńskich Patrycjuszy wygramolił się nieporadnie
przez właz w wieżyczce i spojrzał na zapadające się pod ziemię wzgórza.
- Nie... – jęknął patrząc szeroko otwartymi oczami na przerażający katak-
lizm.
- Nie !

*****

Podmuch detonacji cisnął ciałami uciekinierów w powietrze, wielu z nich

zginęło w ciemnym tunelu dopadniętych przez ścianę zielonych płomieni.
Reszta zabłądziła w nagłych ciemnościach pełnych modlitw, przekleństw i
chrapliwego kaszlu.
Dotarcie do dworca amunicyjnego zajęło gwardzistom prawie pięć go-
dzin. Gaunt prowadził osobiście grupę szperaczy. Ocaleli z rajdu Tanithij-
ccc

Ignatius Cardinal, 29 lat wcześniej
- Co… - chłopięcy głos zawahał się na moment, wyraźnie zmieszany.
- Co ty takiego robisz ?
Uczeń Blenner podniósł wzrok znad płytek posadzki, na której klęczał.
W progu kaplicy stał inny chłopiec, przyglądający mu się z zabawną fascy-
nacją. Blenner nie poznał go, chociaż obcy miał na sobie czarny mundurek
Schola Progenium. Nowy chłopiec, uznał w myślach.
- A jak myślisz, co ja takiego robię ? – zapytał cierpkim tonem – Na co
niby to wygląda ?
Chłopiec milczał na chwilę. Był wysoki i szczupły, na oko miał jakieś
dwanaście lat; rok, góra dwa lata młodszy od samego Blennera. Lecz w
jego ciemnych oczach kryło się coś niewiarygodnie dorosłego i posępnego
zarazem.
- Wygląda na to – oświadczył w końcu – że czyścisz szpary między podło-
gowymi płytkami za pomocą szczoteczki do ubrań.
Blenner parsknął i wycelował w przybysza dzierżonym w dłoni narzę-
dziem. Była to niewielka szczotka służąca na co dzień do czyszczenia guzi-
ków i metalowych klamer.
- Myślę, że właśnie odpowiedziałeś sobie na własne pytanie – uczeń opłu-
kał szczotkę w misce z zimną wodą, po czym zaczął zaciekle atakować na-
stępną szczelinę pomiędzy płytkami – Miło się gadało, ale mam jeszcze trzy
strony tego kwadratu do opucowania.
Chłopiec zamilkł na kilka długich minut, ale nie wyszedł z kaplicy.
Blenner pracował czując na karku świdrujące spojrzenie obcego. Obejrzał
się ponownie.
- Chciałeś coś jeszcze ?
Przybysz kiwnął potakująco głową.
- Dlaczego to robisz ?
Blenner wrzucił szczotkę do miski i usiadł na skrzyżowanych nogach
rozprostowując z trzaskiem zdrętwiałe palce.
- Byłem dość nieostrożny, by użyć ostrej amunicji w trakcie ćwiczeń strze-
leckich i w jakiś sposób całkowicie zniszczyłem cel treningowy. Pan Fla-
vius wcale nie okazał się tym zachwycony.
- A więc to kara ?
- To kara – przytaknął Blenner.
- Więc chyba będzie lepiej jak cię zostawię przy pracy – oświadczył z
głębokim namysłem chłopiec – Podejrzewam, że nawet nie powinienem z
tobą rozmawiać.
Obcy podszedł do otwartej ściany kaplicy i wyjrzał na zewnątrz. Posadz-
ki starożytnej uczelni wyłożone były mozaiką przedstawiającą dwugłowego
imperialnego Orła. Powietrze pełne było drobin zimnego deszczu, wiatr
chłostał nim kamienne mury budowli. Ponad dachem kaplicy wznosiły się
kopuły i wieżyce antycznej uczelni, zdobiące je płaskorzeźby i kamienne
gargulce były już niemal całkowicie nieczytelne wskutek tysięcy lat postę-
pującej nieubłaganie erozji. Za murami dzielnicy Schola Progenium w nie-
bo strzelały kształty samej metropolii, stolicy Ignatiusa. Ponad wschodnią
linią horyzontu widniała czarna bryła pałacu Eklezjarchii o wieżach wyso-
kich na ponad dwa kilometry i masztach sygnalizacyjnych strzelających w
zimne przestworza koloru cyan.
Cała ta okolica sprawiała wrażenie mokrego, zimnego i odstręczającego
miejsca. Ibram Gaunt nie potrafił pozbyć się uczucia zimna przenikającego
jego kości od chwili wyjścia z wahadłowca na płycie stołecznego lądo-
wiska. Z tego właśnie lodowatego świata Ministorum rządziło żelazną ręką
sporym segmentem kosmosu. Chłopiec dowiedział się już wcześniej, że po-
winien poczytywać sobie za zaszczyt możliwość edukacji na Ignatiusie, ale
choć ojciec wpoił dziecku miłość do Imperatora, mały Ibram jakoś nie po-
trafił znaleźć w sobie wdzięczności za ten boski dar.
Wyglądający przez pozbawione szyb okna chłopiec wiedział, że starszy
od niego, tęgawy uczeń gapi się w milczeniu na jego plecy.
- Chciałeś o coś zapytać ? – odezwał się nie odwracając głowy.
- O to, co zwykle – odparł uczeń – Jak oni umarli ?
- Kto ?
- Twoja matka, twój ojciec. Muszą już nie żyć. Nie trafiłbyś do sierocińca,
gdyby nie odeszli w chwale.
- To jest Schola Progenium, nie sierociniec.
- Na jedno wychodzi. Ta czcigodna instytucja to szkoła misjonarska. Ci,
którzy tutaj trafiają są sierotami praworządnych sług Imperatora. Więc jak
oni umarli ?
Ibram Gaunt odwrócił się w stronę rozmówcy.
- Moja matka umarła, kiedy się urodziłem. Tata był pułkownikiem w
Imperialnej Gwardii. Zginął ostatniej jesieni podczas akcji przeciwko orkom
na Kentaurze.
Blenner podniósł się z klęczek i podszedł do młodszego chłopca.
- Brzmi nieźle – oświadczył.
- Nieźle ?
- Gwardyjska heroika i cała ta reszta. A jak to dokładnie było ?
Ibram Gaunt spojrzał chłodno na ucznia i Blenner zadrżał nieznacznie
czując przenikliwe spojrzenie nowego kadeta.
- Czemu cię to tak interesuje ? A jak umarli twoi rodzice ?
Blenner cofnął się o krok prostując dumnie ciało.
- Mój ojciec był Kosmicznym Marine. Zginął zabijając tysiąc demonów na
Futharku. Bez wątpienia musiałeś słyszeć o tym chwalebnym zwycięstwie.
Matka na wieść o jego śmierci odebrała sobie z miłości życie.
- Rozumiem – oświadczył wolno Gaunt.
- A więc ? – ponaglił go Blenner.
- Co więc ?
- Jak on zginął ? Twój ojciec ?
- Nie wiem. Nie chcą mi tego powiedzieć.
Blenner umilkł na dłuższą chwilę.
- Nie chcą powiedzieć ?
- To podobno... utajnione.
Obaj chłopcy ucichli wpatrując się w strugi deszczu ściekające po fasa-
dzie budynku ozdobionej wielką płaskorzeźbą w kształcie Imperialnego
Orła.
- Och. Nazywam się Blenner, Vaynom Blenner – oświadczył starszy kadet
odwracając się w stronę nowego kolegi i podając mu dłoń. Gaunt uścisnął ją
krótko.
- Ibram Gaunt – przedstawił się – Być może powinieneś powrócić...
- Kadecie Blenner ! Czyżbyś się ociągał z pracą ?! – przez kaplicę przeto-
czył się czyjś gromki głos. Blenner padł na kolana, porwał za leżącą w mis-
ce szczotkę i z nagłym zapałem zaczął szorować kamienne płytki.
Wysoka postać w powłóczystych szatach przeszła przez kaplicę, zatrzy-
mała się nad Blennerem i zaczęła studiować wzrokiem rezultaty jego pracy.
- Każdy centymetr, uczniu, każdy bok i zagłębienie między płytkami.
- Tak jest, mistrzu nauczycielu.
Mistrz nauczyciel Flavius odwrócił się i spojrzał w stronę gościa.
- Tyś jest uczeń-elekt Gaunt – było to raczej stwierdzenie niż pytanie –
Chodź ze mną, chłopcze.
Ibram Gaunt ruszył w ślad za wykładowcą uczelni. Zerknął na moment
przez ramię. Blenner klęczał trzymając głowę wysoko ku górze, przecią-
gając palcem po gardle w geście podcinania i wywieszając z całej siły język.
Młodziutki Gaunt roześmiał się po raz pierwszy w tym roku.
*****
Gabinet wielkiego mistrza nauczyciela był cylindrycznym pomieszcze-
niem o ścianach złożonych z książek, obiegały go wkoło rzędy półek ugina-
jących się pod ciężarem tysięcy opasłych ksiąg i elektronicznych notesów.
Dziwaczna szyna złożona z licznych kół zębatych tworzyła spiralę zaczy-
nającą się przy podłodze i biegnącą po ścianach gdzieś ku odległemu sufi-
towi komnaty. Jej zastosowanie wykraczało całkowicie poza granice zrozu-
mienia chłopca.
Stał samotnie pośrodku pokoju cztery minuty. Po ich upływie zjawił się
wielki mistrz Boniface.
Przełożony uczelni był potężnie zbudowanym mężczyzną około pięć-
dziesiątki – a raczej byłby nim, gdyby nie trwałe kalectwo w postaci utraty
obu nóg, jednej ręki i połowy twarzy. Wjechał do pokoju na wyposażonym
w kółka fotelu o mosiężnej konstrukcji, uzupełnionym o niewielki generator
pola antygrawitacyjnego wbudowany w oparcie mebla. Okaleczone ciało
wykładowcy przemieszczało się w sferze migotliwego światła.
- Ty jesteś Ibram Gaunt ? – głos mężczyzny był ochrypły, miał metaliczny
podźwięk.
- Tak, mistrzu – odparł chłopiec stając na baczność w sposób, którego na-
uczył go wujek.
- Masz sporo szczęścia, chłopcze – oświadczył Boniface posługując się
elektronicznym wzmacniaczem wszczepionym w jego gardło – Schola
Progenium Prime na Ignatiusie nie przyjmuje w swe mury każdego chętne-
go.
- Jestem świadom tego zaszczytu, mistrzu. Generał Dercius wyjaśnił mi to,
kiedy zaproponował moją kandydaturę.
Wielki mistrz spojrzał na ekran notesu ustawionego na podstawce przy
poręczy fotela, zastukał w klawiaturę urządzenia metalowymi palcami.
- Dercius. Dowódca jantyńskich regimentów. Bezpośredni przełożony two-
jego ojca. Widzę. Jego rekomendacja znajduje się tuż pod podaniem o przy-
jęcie cię do akademii.
- Wujek... generał Dercius powiedział, że zatroszczycie się o mnie teraz,
kiedy mojego taty już nie ma.
Boniface zesztywniał lekko, po czym odwrócił się w stronę Gaunta. Jego
oschła aparycja złagodniała zauważalnie, a w samotnym oku pojawił się
nagły błysk zrozumienia.
- Oczywiście, że się o ciebie zatroszczymy, Ibramie.
Boniface podjechał swoim wózkiem do ściany pokoju i ustawił go tak,
by wystające z boku mebla zębate koła połączyły się z szyną obiegającą spi-
ralnie gabinet. Nacisnął jakiś przełącznik i fotel ruszył w górę, między bib-
lioteczne półki, krążąc ponad zadartą głową chłopca. Wykładowca zatrzy-
mał się na wysokości trzeciej półki i zdjął z niej książkę.
- Siłą Imperatora... ? Dokończ cytat.
- Jest ludzkość, a siłą ludzkości jest Imperator. Kazania Sebastiana Thora,
tom dwudziesty trzeci, rozdział sześćdziesiąty drugi.
Boniface podjechał do innej półki, sięgnął po kolejną księgę.
- Cel wojny ?
- Zwycięstwo – odparł bez wahania Gaunt – Lord Militant Gresh, pamięt-
niki, rozdział dziewiąty.
- Jak mogę pytać Imperatora, co jest mi winien ?
- Skoro wszystko, co posiadam należy do Złotego Tronu i służbą muszę to
spłacić. Sfera Rozważań inkwizytora Ravenora, tom... trzeci ?
Boniface zjechał z powrotem na poziom podłogi i spojrzał uważnie na
ucznia.
- Tom drugi.
Gaunt próbował nie okazywać swego zmieszania na widok groteskowo
okaleczonej twarzy inwalidy.
- Czy masz jakieś pytania, chłopcze ?
- Jak zginął mój ojciec ? Nikt nie chce mi tego powiedzieć, nawet wu...
generał Dercius.
- Dlaczego chcesz to wiedzieć, synu ?
- Spotkałem w kaplicy chłopca. Nazywa się Blenner. On wie jak odeszli
jego rodzice. Ojciec zginął walcząc z Nieprzyjacielem na Futharku, a matka
zabiła się z miłości.
- To właśnie ci powiedział ?
- Tak, mistrzu.
- Rodzina ucznia Blennera zginęła podczas wirusowego bombardowania na
świecie ogarniętym genokradzką rewoltą. Blenner był w tym czasie poza
planetę, odwiedzał jakiegoś członka rodziny. Chyba ciotkę. Jego ojciec był
skrybą Administratum. Uczeń Blenner zawsze słynął z bujnej wyobraźni.
- Użycie ostrej amunicji ? W trakcie treningu ? Przyczyna jego kary ?
- Uczeń Blenner został przyłapany w latrynie na wypisywaniu niepochleb-
nych komentarzy pod adresem przełożonego tej uczelni. Oto powód
nałożonej na niego kary. Uśmiechasz się, Gaunt. Dlaczego ?
- Bez powodu, mistrzu.
Zapadła długa chwila ciszy, przerywana jedynie trzaskiem energetyczne-
go pola otaczającego dolną część wózka.
- Jak umarł mój ojciec, mistrzu ?
Boniface zamknął z głośnym trzaskiem swój elektroniczny notes.
- To utajniona informacja.
Cracia, Pyrites
Imperialna Igła potrafiła zrobić wrażenie, uznał leniwie pułkownik Colm
Corbec. Wznosiła się ponad Cracią, największą i najstarszą metropolią Py-
ritesu – mierząca trzy tysiące metrów wieża z czarnego żelaza, zbudowana
czterysta lat temu po części w wyrazie hołdu wobec Imperatora, przede
wszystkim jednak dla uczczenia inżynierskich talentów Pyritesjan. Była
wyższa od wieżyc prefektury Arbites, przytłaczała swymi rozmiarami nawet
bliźniacze iglice Pałacu Eklezjarchii. W bezchmurne dni całe miasto stawało
się gigantycznym zegarem słonecznym, a jego mieszkańcy mogli precyzyj-
nie określić godzinę, jeśli tylko wiedzieli, na które ulice metropolii pada
właśnie cień Igły.
Ten dzień nie należał do bezchmurnych. W Cracii panował sezon zimo-
wy i przestworza nad miastem miały ciemną matową barwę przywodzącą na
myśl ekran wyłączonego telewizora. Płatki śniegu spadały z ołowianych nie-
bios osiadając na gotyckich gontach starych szarych budynków, na dekora-
cyjnych ornamentach, obiciach z żelaza i brązu, wysokich kominach i po-
wierzchni szklanych zadaszeń.
Na ulicach metropolii panowało ciepło. Schowane pod szklanymi dacha-
mi arterie komunikacyjne i chodniki były ogrzewane. Wiele kilometrów pod
ulicami metropolii starożytne turbiny pompowały gorące powietrze do sys-
temu szybów wentylacyjnych obiegających większość miasta. Płaszcz pól
siłowych emitowanych na wysokości pierwszych pięter budynków po-
wstrzymywał opady deszczu i śniegu przed zaleganiem na szklanych da-
chach przejść.
Corbec siedział z rozpiętą oficerską bluzą na tarasie kafejki, popijając pi-
wo i huśtając się ospale na tylnych nogach żelaznego krzesła. Miejscowi
najwyraźniej lubowali się w czarnym żelazie. Robili z niego praktycznie
wszystko. Tanithijczyk odnosił wrażenie, że nawet w piwie wyczuwa cha-
rakterystyczny metaliczny posmak.
Duch cieszył się odprężeniem organizmu. Piekło Fortis Binary zostało
daleko za jego plecami, nie musiał już zaprzątać sobie głowy błotem, szczu-
rami, nieprzyjacielskim ostrzałem. Senne koszmary wciąż prześladowały go
od czasu do czasu i zrywał się wtedy zlany potem nasłuchując wyimagino-
wanego ryku artyleryjskiej nawały. Lecz tutaj, przy piwie, na krześle usta-
wionym obok ruchliwej przyjaznej ulicy, czuł, że znów powraca do normal-
nego życia.
Jakiś cień wielki niemal tak jak sama Imperialna Igła padł na twarz koły-
szącego się z przymkniętymi oczami pułkownika.
- Możemy iść ? - zapytał szeregowiec Bragg.
Corbec przeciągnął się i spojrzał na twarz olbrzyma, największego czło-
wieka służącego dotąd pod jego rozkazami.
- Jeszcze za wcześnie. Miejscowi mówią, że miasto gwarantuje świetną za-
bawę nocą, ale wpierw trzeba do tej nocy doczekać.
- Dla mnie ta okolica jest jakaś martwa. Żadnych ciekawych rozrywek –
zmarszczył nos Bragg.
- Ciesz się, żeśmy trafili na Pyrites, a nie Guspedin. Tam nie ma nic oprócz
brudu, popiołów, śmieci i zatłoczonych fabrycznych dystryktów.
Lampy na ulicach i estakadach miasta zaczęły zapalać się po kolei włą-
czane automatycznym systemem kontrolującym cykl doby, chociaż nocne
ciemności jeszcze nie zapadły.
- Tak sobie rozmawialiśmy – zaczął Bragg.
- My, czyli kto ? - wtrącił Corbec.
- No, Larks i ja... i Varl. I Blane – Bragg wzruszył lekko ramionami –
Słyszeliśmy o jednym takim lokalu. Może być ciekawie.
- Spoko.
- Jest tylko jeden problem.
- Jaki ? - zapytał pułkownik domyślając się już z grubsza powodu zakłopo-
tania szeregowca.
- Jest w zimnej strefie.
Corbec wstał z krzesła i rzucił na blat stolika kilka lokalnych monet. Me-
talowe krążki wylądowały obok pustego kufla.
- Żołnierzu, wiecie doskonale, że zimne strefy są wyjęte spod prawa – po-
wiedział oschle – Regiment otrzymał cztery dni przepustki na tym świecie,
ale ten urlop jest obwarowany kilkoma restrykcjami. Odpowiednie zachowa-
nie wobec mieszkańców tej szacownej metropolii. Nakaz korzystania wy-
łącznie z licencjonowanych barów, klubów i burdeli. Absolutny zakaz
opuszczania ciepłych stref miasta, dotyczący całego personelu Imperialnej
Gwardii. Zimne strefy są wyjęte spod prawa.
Bragg potrząsnął głową.
- No tak... ale tutaj jest pięćset tysięcy gwardzistów, przewalających się tam
i z powrotem przez wszystkie lokale Cracii. Każdy z nich przeszedł przez
prawdziwe piekło w ostatnich miesiącach. Naprawdę myślisz, że wszyscy
sss
będą się grzecznie i wzorowo zachowywać ? miał na sobie mundur Duchów i wyglądał na wyjątkowo nieszczęśliwego.
Corbec przygryzł wargi i westchnął ciężko. - Milo ? Myślałem, że pojechałeś rozerwać się z resztą ludzi ? Corbec obie-
- Nie, Bragg, nie wierzę w to. Powiedz mi, gdzie jest to miejsce, o którym cał mi, że cię ze sobą zabierze. Co robisz w tym gnieździe snobów ?
rozmawialiście. Muszę nad czymś pomyśleć. Spotkamy się później. W mię- Milo wyjął z kieszeni na udzie niewielki elektroniczny notes.
dzyczasie trzymaj się z dala od kłopotów. - Wiadomość przyszła po pańskim odlocie. Oficer porządkowy Kreff uznał,
że najlepiej będzie dostarczyć ją prosto do pana. A ponieważ jestem pańs-
***** kim adiutantem... no, dobra, zrzucił mi to na głowę.
Gaunt omal się nie uśmiechnął słysząc sarkastyczny ton chłopca. Zabrał
W wyłożonym lustrami, pełnym tytoniowego dymu barze Polar Imperial, mu notes i uruchomił urządzenie.
jednego z bardziej ekskluzywnych hoteli w Cracii stojącego tuż przy cent- - Co to takiego ? - zapytał.
ralnej siedzibie Administratum, komisarz Vaynom Blenner opowiadał właś- - Wiadomo mi tylko, że to korespondencja prywatna, nadana szyfrowanym
nie o zniszczeniu rebelianckiego pancernika Eradicusa. Była to bardzo zło- kanałem czterdzieści... – urwał na moment zerkając na tarczę swego zegarka
żona opowieść, pełna wyrafinowanych przerywników w postaci zapalanego - Czterdzieści siedem minut temu.
cygara, ekspresyjnych gestów i zwiększających napięcie odgłosów dźwięko- Komisarz przesunął wzrokiem po bezsensownym bełkocie wypełniają-
wych. cym ekran notesu, po czym przytknął swój palec wskazujący do płytki iden-
Przy stolikach ustawicznie rozlegały się śmiechy i okrzyki aprobaty dla tyfikatora linii papilarnych. Rozkodowana wiadomość zapaliła się ciągiem
historii komisarza. zielonych literek przed jego zmrużonymi oczami.
Ibram Gaunt siedział obserwując bez słowa monolog mężczyzny. Często “Ibramie. Jesteś jedynym przyjacielem w pobliżu, który może mi pomóc.
pogrążał się w milczeniu, co onieśmielało i odstraszało potencjalnych roz- Udaj się na Bulwar Cienia Igły 1034. Użyj naszego starego hasła. Gra idzie
mówców. o wysoką stawkę. Stawkę w barwach vermilionu. Fereyd”.
Blenner od dziecka wyróżniał się krasomówczym talentem, od czasów Gaunt spojrzał zaskoczony przed siebie, zatrzasnął notes niczym przy-
wspólnej edukacji w Schola Progenium. Gaunt zawsze szukał okazji do łapany na gorącym uczynku winowajca. Jego serce tłukło się w piersi. Tro-
przynajmniej krótkiego z nim spotkania. Traktował starego szkolnego towa- nie Terry, ileż to lat upłynęło od ostatniego razu, kiedy czuł ów charakterys-
rzysza jak przyjaciela i niezmiennie czerpał otuchę z widoku jego twarzy, tyczny skurcz żołądka – czy to naprawdę był lęk ? Fereyd. Stary wierny
stanowiącej pewną stałą w morzu przewijających się ustawicznie, znikają- przyjaciel pozyskany w krwi tamtych...
cych ludzkich obliczy. Lecz zarazem Blenner był też wyjątkowo dekadenc- Milo spoglądał uważnie na zmieszaną twarz swego dowódcy.
ką jak na komisarza personą i zbytnio rozsmakował się w przyjemnościach - Kłopoty ? - zapytał podejrzliwie.
życia. Przez ostatnie dziesięć lat służył z Trzecim Regimentem Greygorianu. - Zadanie... - wymruczał Gaunt. Komisarz otworzył ponownie notes i nacis-
Jego żołnierze byli bystrzy, dobrze wyszkoleni i wyjątkowo lojalni wobec nął klawisz kasujący komunikat z pamięci urządzenia – Potrafisz prowadzić
otrzymywanych rozkazów. Brak problemów dyscyplinarnych zmiękczył du- samochód ? - zapytał chłopca.
szę Blennera. - Mogę ? - pisnął uradowany adiutant. Oficer uspokoił go stanowczym klaś-
Komisarz przywołał gestem ręki przechodzącego obok kelnera i polecił nięciem w dłonie.
mu przynieść następną tacę drinków dla swych słuchaczy. Spojrzenie Gaun- - Idź na hotelowy parking i załatw mi jakiś transport. Najlepiej samochód
ta wędrowało po pomieszczeniu będącym miejscem pogawędek i relaksu dla wyższych szarż. Powiedz strażnikom, że cię przysłałem.
oficerów wielu gwardyjskich jednostek. Milo wyszedł pośpiesznie z holu. Gaunt stał przez dłuższą chwilę w mil-
Po przeciwnej stronie baru, pod wielkim olejnym obrazem przedstawiają- czeniu. Odetchnął dwukrotnie głęboko i wtedy nieoczekiwane klepnięcie
cym kroczące do boju Tytany, siedziała grupa oficerów w mundurach pur- między łopatki omal nie przewróciło go na podłogę.
pury i chromu noszonych przez Jantyńskich Patrycjuszy. Pośród męskich - Bram ! Łobuzie ! Znowu próbujesz uciec z imprezy ? - zakrzyknął Blen-
sylwetek dominowała wysoka postać o twarzy oszpeconej kwasem – twarzy ner.
doskonale komisarzowi znanej. Pułkownik Draker Flense. - Vay, mam pewną pilną sprawę...
Wzrok obu mężczyzn spotkał się na moment. Wymiana spojrzeń była - Nie, nie, nie – pokiwał głową zaczerwieniony od nadmiaru alkoholu ko-
równie ciepła i przyjacielska jak procedura wzajemnego namierzania się misarz i poprawił sobie wysoki kołnierz skórzanego płaszcza – Ile razy ma-
przez automatyczne systemy celownicze. Gaunt zmełł w ustach przekleń- my okazję powspominać stare czasy ? No, co ile ? Co dziesięć przeklętych
stwo. Gdyby wiedział, że jantyńska kadra oficerska wybrała ten hotel za swą lat ! Nie pozwolę ci teraz wyjść, dobrze wiem, że już nie wrócisz z pow-
kwaterę, nawet by tu nie zajrzał. Konfrontacja była teraz najmniej pociąga- rotem !
jącą go perspektywą. - Vay, to naprawdę kwestia służbowa...
- Komisarz Gaunt ? - No to jadę z tobą. Przynajmniej załatwimy to w o połowę krótszym cza-
Oficer podniósł wzrok. Przy jego krześle stał ubrany w elegancki uni- sie. Dwaj komisarze razem ? Przerazimy na śmierć każdego niepokornego
form portier, trzymający głowę w pozycji po części grzecznej, po części peł- malkontenta, mówię ci !
nej wyniosłości. Nadęty dupek, pomyślał Gaunt, kocha Gwardię za to, że ta - Jesteś zmęczony... a to bardzo męcząca sprawa...
ratuje mu skórę, ale wystarczy wejść do jego hotelu po odrobinę relaksu, że- - To i dobrze, że pojedziemy razem ! Będzie ci łatwiej, prawda ? – oświad-
by zaraz zaczął szukać rys i zadrapań na furniturze. czył Blenner i odchylił połę swego płaszcza demonstrując schowaną w
- Przyszedł tutaj chłopiec, sir – oświadczył tonem zamaskowanej przygany i wewnętrznej kieszeni butelkę wina. Oprócz Gaunta mieli ją sposobność
niesmaku portier – W recepcji czeka chłopiec, który życzy sobie z panem ujrzeć wszyscy inni stojący w holu goście.
rozmowy. Jeszcze chwila i skompromitujemy się całkowicie, pomyślał z desperacją
- Chłopiec ? - mruknął pytająco Gaunt. tanithijski dowódca, po czym chwycił Blennera pod ramię i niemal siłą wy-
- Kazał mi to przekazać – mężczyzna wyciągnął przed siebie urękawicz- wlókł go na chodnik przed recepcją hotelu.
nioną dłoń i zademonstrował trzymany pomiędzy kciukiem i palcem wska- - Możesz ze mną jechać – wysyczał do ucha podpitego przyjaciela –
zującym srebrny tanithijski kolczyk. Tylko... zachowuj się odpowiednio. I nic nie gadaj !
Komisarz skinął głową, wstał ze swego miejsca i udał się w ślad za por-
tierem. Flense śledził go wzrokiem poprzez zatłoczoną przestrzeń baru, po- *****
tem przywołał kiwnięciem palca swego adiutanta Ebzana.
- Znajdź majora Brochussa i kilku chłopaków z jego kliki. Mam dla nich Dziewczyna wyginająca swe ciało na rurze w rytm głośnej muzyki była
pewną sprawę do załatwienia. bardzo ładna i niemal kompletnie naga, ale major Rawne nie poświęcił jej
nawet chwili uwagi. Obserwował pogrążony w półmroku przyciemnionego
***** baru blat stolika i ruchy Vulnora Habshepta kal Geela napełniającego ole-
istym ciemnym likierem dwa spore puste kieliszki.
Gaunt szedł za wyprężonym służbiście portierem poprzez marmurową Geel budziłby stosowne wrażenie nawet jako szkielet, lecz jego ciało wa-
posadzkę hotelowego foyer. Jego niechęć do tego miejsca wzrastała z każdą żyło dobre trzysta kilogramów, co sprawiało, że nawet Bragg wydawał się
sekundą. Pyrites był rozlazły, leniwy, oddalony od wszelkich stref fronto- przy tym kolosie niepozorny. Major Rawne wiedział, że potężny gangster
wych. Jego mieszkańcy płacili sowite podatki i w zamian całkowicie ignoro- trzykrotnie przewyższa go masą własną, ale nie budziło to w nim cienia
wali mroczną prawdę ukrytą za granicami ich planety. Nawet stacjonujący obaw.
tutaj imperialny garnizon zdawał się przesiąkać rozprzężeniem i brakiem - Napijmy się, żołnierzyku – powiedział grubym pyritesjańskim akcentem
dyscypliny. Geel i ujął w swą gargantuiczną dłoń jeden z kieliszków.
Gaunt przerwał ponure rozmyślania i skierował się w stronę Brina Milo - Napijmy się – kiwnął głową oficer podnosząc własne szkło – Ale wolał-
stojącego pod jedną z umieszczonych w wielkich donicach palm. Chłopiec bym, żebyś się do mnie zwracał per majorze Rawne, chłoptasiu od kontra-
miał na sobie bandy.z
bandy. Blenner pociągnął dwa łyki z tulonej przez piersi butelki i roześmiał się do
W barze zapadła nieprzenikniona cisza. Dziewczyna zamarła w niemym siebie samego.
oczekiwaniu na swej rurze. - Milo – powiedział do mikrofonu komisarz – Nie tak szybko. Nie chcę na
Geel roześmiał się ubawiony. siebie zwracać uwagi, ale to niemożliwe, jeśli ty próbujesz pobić lokalne re-
- Dobrze ! Dobrze ! Pocieszny z ciebie człowiek ! Ha ha ! - jednym ruchem kordy.
ręki rekieter wlał sobie w gardło całą zawartość kieliszka. Bar ponownie - Rozumiem, sir – odparł młodziutki kierowca.
wypełnił gwar rozmów i dźwięk muzyki. Siedzący w przedniej części limuzyny Brin uśmiechnął się pod nosem i
Rawne wypił swojego drinka w powolny demonstracyjny sposób, a po- poprawił uchwyt rąk na kierownicy. Prędkość pojazdu spadła. Bardzo nie-
tem chwycił za butelkę i bez mrugnięcia pociągnął z niej prawie litr silnego znacznie.
alkoholu. Major wiedział, że ostry trunek posiada skład chemiczny zbliżony Gaunt zignorował podany mu przez Blennera kieliszek i otworzył map-
do odmrażaczy używanych w gwardyjskich Chimerach. Wiedział też jak nik przedstawiający plan drogowy miasta. Potem ponownie włączył mikro-
działają cztery zażyte przed wejściem do baru tabletki antytoksyczne. Cztery fon.
tabletki kosztujące fortunę na czarnym rynku, ale warte swej ceny. Czuł się - Na następnym skrzyżowaniu w lewo, Milo, a potem prosto aż do Placu
jakby pił zwykłą wodę. Zorna.
Geel siedział przez moment z otwartymi ustami, ale szybko opamiętał się - Ale... ale to nas zaprowadzi prosto do zimnej strefy, komisarzu – zaopo-
i powrócił do swej pozy. nował adiutant.
- Major Rawne potrafi pić jak prawdziwy Pyritesjanin – oświadczył pełnym - Otrzymałeś rozkaz, żołnierzu – odparł szorstko Gaunt i wyłączył komuni-
aprobaty tonem. kator.
- Nie chcielibyście wiedzieć jak potrafi pić major Rawne – odparł oficer – - To nie jest żadna gwardyjska sprawa, prawda, stary ? - zapytał poważ-
A teraz do interesów. niejącym tonem Blenner.
- Chodź ze mną – Geel podniósł się ze swojego miejsca. Rawne ruszył w - Nie zadawaj pytań, a nie będziesz potem musiał kłamać, Vay. Mówiąc
ślad za nim, czując za plecami obecność czterech asekurujących go musku- szczerze, nie wystawiaj się na widok i udawaj, że cię tutaj nie ma. Odwiozę
larnych ochroniarzy gangstera. cię do baru za jakąś godzinę.
Wszyscy barowi bywalcy odprowadzili idącą w stronę tylnego wyjścia A przynajmniej taką mam nadzieję, dodał w myślach tanithijski dowód-
grupkę wzrokiem. Przechylona przez swą rurę tancerka właśnie skończyła ca.
ściągać ostatni element stroju i owijała swoje majtki wokół wskazującego
pacea zamierzając cisnąć je w tłum. Kiedy spostrzegła, że nikt na nią nie *****
patrzy, fuknęła ze złością i zbiegła ze sceny.
Rawne ominął róg budynku przelatując z rykiem silnika przez ciasne
***** skrzyżowanie. Sześć opon zatańczyło niebezpiecznie na mokrym śniegu.
Trzymające się tylnego zderzaka ciężarówki samochody pościgu wpadły w
W zaśnieżonej alejce za klubem stała szara sześciokołowa ciężarówka. poślizg, ale zaraz zaczęły odrabiać stracony dystans.
- Alkohol. Papierosy. Pornograficzne gazety. Wszystko, czego szukałeś – - To jest zła droga ! - wybuchnął Rawne – Jedziemy w głąb zimnej strefy !
oświadczył Geel. - Nie mamy zbyt dużego wyboru – odparł Corbec – Zaganiają nas na swój
- Jesteś słownym człowiekiem – odparł Rawne. teren. Czyżbyś nie zaplanował drogi ucieczki ?
- A teraz zapłata. Dwa tysiące imperialnych kredytów. Nawet nie zawracaj Major nic nie odpowiedział, skoncentrowany na szaleńczych obrotach
mi głowy lokalnym złomem. Dwa tysiące imperiali. kierownicy. Ciężarówka pokonała kolejny niebezpieczny zakręt.
Rawne kiwnął głową i strzelił palcami. Szeregowiec Feygor wyślizgnął - A co ty tu właściwie robisz ? - zapytał w końcu Rawne.
się z ciemności alejki niosąc w ręce wypchany plecak. - Właśnie miałem cię zapytać o to samo – westchnął teatralnie Corbec – Po-
- Mój pomocnik, pan Feygor – przedstawił swego towarzysza Rawne – Po- myślałem, że powinienem zachować się jak dobry dowódca regimentu, któ-
każ mu forsę, Feygor. ry dostał krótką przepustkę po piekielnej kampanii i zrobić mały wypad do
Duch postawił plecak na śniegu, otworzył go. I wyjął ze środka odbez- nielegalnej strefy w poszukiwaniu trunków i używek dla swoich ludzi. Żoł-
pieczony laserowy pistolet. nierze doceniają przełożonych, którzy się o nich troszczą.
Pierwsze dwa strzały trafiły Geela w twarz i klatkę piersiową, przewra- Walczący z kierownicą Rawne pozwolił sobie na krótkie prychnięcie.
cając wielkiego gangstera na plecy. Przesuwając wprawnie broń Feygor - Potem zauważyłem ciebie i tego twojego oprycha i pojąłem, co robi w
przestrzelił głowy wszystkich sięgających po pistolety ochroniarzy. Rawne tym miejscu taki cwany bystrzak jak ty. Próbuje podprowadzić trochę
doskoczył do ciężarówki, otworzył drzwiczki i wdrapał się do kabiny wozu. kontra-bandy, żeby ją potem sprzedać swoim towarzyszom. No i
- Wskakuj ! postanowiłem się dołączyć. Przyszedłeś po to samo co ja, a wiedziałem, że
Feygor obiegł ciężarówkę z drugiej strony i wskoczył na jej pakę w bez mojej pomocy pan major Rawne będzie przed świtem pływał w
chwili, gdy major nacisnął pedał gazu. Pojazd runął w stronę wylotu alejki. stołecznej rzece z poder-żniętym gardłem.
Kiedy uciekinierzy przejeżdżali pod łukiem arkady na końcu alei, jakiś wiel- - Twojej pomocy ? - gdyby Rawne miał dostatecznie sporo miejsca, pewnie
ki ciemny kształt spadł z niej wprost na pakę ciężarówki, pomiędzy owinięte plułby pod nogi. Tylne okienko kabiny rozprysło się znienacka uderzone
brezentem paki z kontrabandą. Trzymający się skrzynek Feygor dostrzegł kulami. Obaj gwardziści schylili głowy.
kątem oka nieoczekiwanego pasażera na gapę i zamachnął się w jego stronę - Owszem – Corbec wyjął spod kurtki automatyczny pistolet – Jestem dużo
pięścią, ale potężny cios w głowę posłał go nieprzytomnego na podłogę lepszym strzelcem od tego patałacha Feygora.
paki. Pułkownik otworzył boczne drzwiczki, wychylił się przez nie i posłał kil-
Siedzący za kierownicą Rawne ujrzał w tylnym lusterku ciało padającego ka strzałów w stronę ścigających ciężarówkę limuzyn. Przednia szyba jed-
adiutanta i krzyknął mimowolnie z przestrachu, gdy intruz wtargnął mu do nego z czarnych samochodów eksplodowała, wóz skręcił gwałtownie w bok,
kabiny przez drzwiczki pasażera. zderzył się z drugim samochodem, odbił od niego wpadając na pobliski mur
- Majorze – przywitał się Corbec. i zaczął koziołkować po ulicy sypiąc na wszystkie strony kawałkami szkła i
- Corbec ! - wybuchnął Duch – Ty ! Tutaj ?! metalu.
- Na twoim miejscu skupiłbym się na jeździe – oświadczył pułkownik spo- - Masz jakieś uwagi ? - zapytał Corbec siadając z powrotem na fotelu.
glądając w tylne lusterko – Ludzie Geela chyba chcą coś z tobą wyjaśnić. - Zostało jeszcze trzech ! - warknął Rawne.
Ciężarówka pędziła śliską nawierzchnią ulicy. W ślad za nią zbliżały się - Prawda – pułkownik zaczął wymieniać magazynek pistoletu – Ale ja też
cztery niskie czarne limuzyny. jestem bystrzak i wziąłem sporo zapasowej amunicji.
- O kurwa – skomentował major.
*****
*****
Gaunt polecił adiutantowi zaparkować przy krańcu Bulwaru Cienia Igły.
Wielka czarna limuzyna jechała bulwarem prześlizgując się w poświacie Wysiadł z samochodu wciągając w płuca zimne nocne powietrze.
żelaznych lamp. Wóz płynnie zmieniał pasy wyprzedzając innych użytkow- - Zostań w środku – rzucił do Blennera, a drugi komisarz z aprobatą poki-
ników drogi. Cywilne samochody skwapliwie usuwały się na boki ustępując wał mu dłonią – Ty też – dodał do wysiadającego w ślad za dowódcą Brina.
pierwszeństwa złowieszczej maszynie o potężnym silniku i wielkim emble- - Ma pan broń, sir ? - zapytał chłopiec.
macie dwugłowego orła na masce. Gaunt uświadomił sobie, że jest bezbronny. Potrząsnął przecząco głową.
Siedzący za opancerzonymi szybami kabiny pasażerskiej Gaunt pochylił Milo wyjął swój srebrny tanithijski nóż i podał go oficerowi.
się w fotelu i nacisnął włącznik pokładowego mikrofonu. Rozparty obok - Człowiek nigdzie nie może czuć się bezpieczny – zauważył cicho.
aaaa
 Komisarz podziękował chłopcu ruchem głowy i poszedł pod wskazany - Najprawdopodobniej tak – zgodził się sucho komisarz.
adres. - Jestem częścią tej siatki. Podobnie jak teraz ty, chociaż jeszcze nie zdajesz
Zimne strefy były złowieszczym symbolem podziałów społecznych w sobie z tego sprawy. Odkryta przez nas prawda jest przerażająca. Na gór-
Cracii. W sercu metropolii wznosiła się imponująca siedziba Eklezjarchii i nych szczeblach dowodzenia tej gigantycznej operacji trwają zaciekłe walki
osławiona Igła. Otaczające je dzielnice komercyjne i rezydencje klasy wyż- o władzę i wpływy, mój przyjacielu.
szej były patrolowane, strzeżone, ogrzewane i zadbane tworząc miniaturowe Gaunt poczuł napływ gniewnej niecierpliwości. Nie przyjechał tutaj po
enklawy komfortu i bezpieczeństwa. Ich mieszkańcy cieszyli się rozliczny- to, by wysłuchiwać ciągu spekulacji i domysłów.
mi przywilejami życia. - Dlaczego miałbym się tym przejmować ? Nie należę do górnych szczebli
Lecz pozostała część metropolii nie mogła się takimi luksusami poch- sztabu. A niech sobie tamci wbijają nawzajem noże...
walić. Kilometry kwadratowe podniszczonych, walących się habitatów ma- - Jesteś gotów sprzeniewierzyć to wszystko ? Dziesięć lat wojny ? Zwycię-
jących tysiące lat, stojących pomiędzy pajęczyną ciemnych, kiepsko oświet- stwa marszałka Slaydo ?
lonych ulic, na których zalegały śnieżne zaspy. Przestępczość kwitła w tych - Nie – oświadczył wolno Gaunt.
dzielnicach, a arbitratorzy nawet tam nie zaglądali. Kontrola służb specjal- - Spisek zagraża temu wszystkiemu. Jak można kierować taką krucjatą, jeśli
nych kończyła się na granicy zimnych stref. Otaczające centrum dystrykty jej przywódcy wiszą sobie u gardeł ? Jak walczyć z wrogiem, jeśli oni wal-
były istnym ludzkim zoo, industrialną dżunglą otaczającą opływającą w luk- czą pomiędzy sobą ?
susy cywilizację. Obraz ten przypominał Gauntowi samo Imperium – mo- - Po co tutaj jestem ? - zapytał komisarz.
carstwo o bogatym centrum otoczonym przerażającą rzeczywistością, o - On powiedział, że będziesz ostrożny.
której koszmarach nikt stamtąd nie chciał słuchać. Ani też specjalnie się ni- - Kto ? Fereyd ?
mi nie przejmował. Mężczyzna milczał przez chwilę, potem odezwał się, ale nie udzielił
Lekki mokry śnieg sypał się z nocnego nieba. Powietrze było zimne, ale oczekiwanej odpowiedzi.
czyste. - Dwie noce temu moi pomocnicy w Cracii przechwycili sygnał nadany
Gaunt przemierzał popękane płytki chodnikowe bulwaru. Numer 1034 przez astropatę z pokładu okrętu zwiadowczego w obszarze Nubila Reach.
okazał się niewyobrażalnie starym reliktem budownictwa. Na wysokości Komunikat adresowany był do sztabu głównego lorda Militanta generała
szóstego piętra w jednym z okien pulsowała słaba poświata lamp. Dravere. Jego poziom tajności to vermilion.
Komisarz wszedł do budynku. Klatka schodowa cuchnęła zgnilizną i Gaunt zamrugał nerwowo. Poziom vermilion.
pleśnią. Oświetlenie nie działało, ale Gaunt szybko odnalazł schody, ponie- Nieznajomy wyciągnął z kieszonki swojej kurtki niewielki kryształ i pod-
waż ktoś ułożył na ich stopniach zapalone świece schowane wewnątrz szkla- niósł go na dłoni tak, by fioletowy blask lampy podświetlił trzymany ostroż-
nych butelek. Powietrze wydawało się żółtawe i gęste w migotliwym blasku nie przedmiot.
płomieni. - Dane zostały zapisane w tym kryształowym nośniku. Przechwycenie syg-
Docierając do trzeciego piętra usłyszał dźwięki muzyki. Była to jakaś nału kosztowało życie dwóch mentatów. Dravere nie może go odzyskać.
stara taneczna ballada. Zużyty odtwarzacz płyt pojękiwał i zacinał się bu- Mężczyzna wyciągnął rękę podając kryształ Gauntowi. Komisarz cofnął
dząc upiorne wrażenie. się o krok.
Szóste piętro. Odarte z tapet ściany straszyły odłażącym tynkiem, dywa- - Dlaczego dajesz to mnie ?
ny na korytarzach znikły bez śladu. Gdzieś w ciemnościach słychać było po- - Zaraz po przechwyceniu wiadomości moja siatka w Cracii została rozer-
piskiwanie szczurów. Muzyka była teraz głośniejsza, dobiegała z pokoju, w wana na strzępy. Szpiedzy Dravere depczą nam po piętach, chcą za wszelką
stronę którego zmierzał komisarz. Zza uchylonych drzwi apartamentu cenę zdobyć kryształ. Nie mam już tutaj nikogo, kto mógłby mi pomóc.
sączy-ła się silna poświata elektrycznej lampy. Skontaktowałem się z przełożonym spoza tego świata, a on kazał mi czekać
Komisarz zacisnął palce na rękojeści trzymanego pod płaszczem noża i na zaufanego sojusznika. Kimkolwiek jesteś, przyjacielu, zostałeś wysoko
wszedł do pokoju. oceniony. Obdarzono cię ogromnym zaufaniem. W tej tajemnej wojnie to
bardzo dużo znaczy.
***** Gaunt odebrał kryształ z lekko drżącej dłoni rozmówcy. Nie bardzo wie-
dział, co powiedzieć. Nie chciał tej złowieszczej rzeczy, ale powoli zaczynał
Pomieszczenie pozbawione było jakichkolwiek mebli, na jego podłodze sobie uświadamiać ogrom stawki, o jaką toczyła się niebezpieczna gra.
walały się sterty starych papierzysk i śmieci. Odtwarzacz płyt stał na stercie Starszy mężczyzna uśmiechnął się do Ducha i otworzył usta chcąc coś
zakurzonych książek. Ustawiona w rogu przenośna lampa rzucała fioletowy powiedzieć.
poblask na pozostałe kąty pokoju. Ściana za jego plecami eksplodowała pośród jaskrawego rozbłysku
- Jest tu ktoś ? - zapytał Gaunt przestraszony echem swego własnego głosu. światła i latających na wszystkie strony kawałków cegieł. Dwie niebieskie
Jakiś cień pojawił się w progu sąsiadującej z pokojem łazienki. wiązki laserowego ognia omiotły pokój przecinając ciało nieznajomego na
- Podaj hasło. trzy oddzielne części.
- Co ?
- Nie mam czasu na gierki. Podaj hasło. *****
- Orle Pióro – powiedział Gaunt używając słowa kodowego, z którego ko-
rzystał razem z Fereydem wiele lat temu na Pashenie 69. Gaunt skoczył w stronę drzwi apartamentu, wyszarpując spod ubrania
Sylwetka rozmówcy najwyraźniej się odprężyła. Krępy starszy mężczyz- otrzymany od Brina nóż.
na w pobrudzonym cywilnym ubraniu wszedł do pokoju stając tak, by Gaunt Od strony schodów dobiegł go pośpieszny tupot butów.
mógł dostrzec w świetle lampy jego rysy twarzy. W opuszczonej wzdłuż Ze swego miejsca w progu pokoju ujrzał dwóch ciężko opancerzonych
uda ręce trzymał niewielki pistolet o grubej lufie, nieznanego komisarzowi żołnierzy wskakujących do pomieszczenia przez wybitą w ścianie dziurę.
typu. Serce Gaunta zabiło mocniej. To nie był Fereyd. Mieli na sobie czarne, pozbawione wszelkich identyfikatorów pancerze bo-
- Coś ty za jeden ? - zapytał oschle. jowe, w rękach trzymali kompaktowe ciężkie lasery. Magnetyczne rzepy na
Mężczyzna uniósł w odpowiedzi brwi. ich nakolannikach i nałokietnikach zdradzały sposób, w jaki wspięli się po
- W zaistniałych okolicznościach nazwiska nie mają najmniejszego znacze- murze budynku na szóste piętro i wysadzili ładunkami wybuchowymi ścia-
nia. nę.
Nieznajomy podszedł do odtwarzacza i włączył inną płytę. Z głośnika Omietli wzrokiem pokój przeczesując go zielonymi promieniami lasero-
popłynęła kolejna stara miłosna piosenka, pełna sentymentalnych rymów i wych celowników. Jeden spostrzegł ukrytego za progiem komisarza i po-
melancholijnego brzmienia. ciągnął za spust. Wiązka energii przepaliła futrynę drzwi i wyżłobiła wielką
- Jestem obserwatorem, kurierem, a także najpewniej martwym człowie- szramę w ścianie korytarza.
kiem – oświadczył obcy – Masz jakiekolwiek pojęcie o skali i znaczeniu ca- Gaunt uskoczył w bok, za róg futryny. Był martwy, całkowicie martwy,
łej tej sprawy ? chyba że...
Gaunt wzruszył przecząco ramionami. Pistolet zabitego kuriera leżał tuż za progiem apartamentu, przed nosem
- Nie. Nie wiem nawet, o jaką sprawę mnie pytasz. Ale zaufałem mojemu komisarza. Broń musiała wypaść z ręki przewracającego się mężczyzny i
staremu przyjacielowi Fereydowi. To mi wystarcza. Dzięki jego potwier- ślizgając się po podłodze dotarła aż do tego miejsca. Gaunt pochwycił go
dzeniu zdaję sobie sprawę z powagi i autentyczności sprawy, lecz jej szcze- bez namysłu, odciągnął dźwignię bezpiecznika i wychylił się nieznacznie za
góły są mi całkowicie nieznane. futrynę chcąc odpowiedzieć napastnikom ogniem. Pistolet był mały, ale
Mężczyzna studiował go przez chwilę wzrokiem. sprawiał wrażenie cennej specjalistycznej broni. Jak się okazało, miał też
- Wywiad marynarki stworzył na Światach Sabbat sieć wywiadowczą nad- odrzut porównywalny z kopnięciem muła i wydawał huk przywodzący na
zorującą przebieg krucjaty. myśl wystrzał z Basiliska.
 Pierwszy strzał zaskoczył w równym stopniu Gaunta, co i dwóch za-
maskowanych morderców, wyrywając ogromną dziurę w zewnętrznej ścia-
nie pomieszczenia. Drugi, oddany sekundę później, zwalił z nóg jednego z
żołnierzy.
Niewielka runiczna ikona na rękojeści pistoletu zmieniła się z V na III.
Gaunt westchnął z rozpaczą. Broń najwyraźniej nie należała do modeli o
ergonomicznych akumulatorach.
Tupot butów na schodach przybrał na sile, u ich szczytu pojawili się trzej
dalsi żołnierze w anonimowych pancerzach i kaskach, miażdżący pod stopa-
mi świece. Gaunt przypadł na kolana i pociągnął za spust urywając pierw-
szemu z nich głowę. Pozostali dwaj zareagowali z profesjonalną wprawą ot-
wierając ogień ze swoich laserów, dołączył do nich morderca przyczajony w
apartamencie. Krzyżowy ostrzał z trzech szybkostrzelnych laserów przestęb-
nował korytarz. Gaunt rzucił się płasko na brzuch uderzając ręką o podłogę i
wypuszczając z dłoni pistolet, który z metalicznym szczękiem zniknął
gdzieś w ciemności.
Po kilku sekundach kanonada ustała i zabójcy zaczęli skradać się do
przodu w poszukiwaniu ofiar. Dym i kłęby pyłu wypełniały korytarz. Nie-
które z energetycznych wiązek nadpaliły podłogę tuż przy komisarzu, ale
szczęśliwym trafem żadna go nie dosięgła.
Kiedy żołnierz z apartamentu wysunął ostrożnie głowę za próg drzwi,
ciśnięty z całej siły tanithijski nóż przebił mu bok hełmu i czaszkę. Zama-
chowiec runął na podłogę drgając konwulsyjnie i podrygując. Gaunt rzucił
się w jego stronę. Jedna, może dwie sekundy i miałby w rękach upuszczony
karabin zabitego.
Lecz dwaj mordercy na schodach mieli czyste pole ostrzału. Coś błysnęło
przed oczami komisarza i opuszczając wzrok dostrzegł na swym sercu dwie
szmaragdowe plamki laserowych celowników. Powietrzem wstrząsnął
szczęk serii wystrzałów, do nozdrzy oficera dotarł ostry zapach spalenizny.
Blenner wdrapał się na ostatni stopień schodów, starannie przekraczając
dwa dymiące ciała pod swoimi nogami. W jego dłoni tkwił laserowy pisto-
let.
- Znudziło mnie czekanie ? - westchnął lekko – Wyglądało na to, że potrze-
bujesz małej pomocy, Bram.
*****
Szara ciężarówka, ścigana przez ostatni sprawny jeszcze wóz gangste-
rów, uderzyła z metalicznym jękiem w nawierzchnię ulicy spadając na zaś-
nieżony asfalt po kilku sekundach lotu w powietrzu.
- Co teraz ? - wrzasnął Rawne odzyskując kontrolę nad pojazdem i szarpiąc
kierownicą.
- Miejscowi mówią na to blokada – odezwał się Corbec.
Kilkadziesiąt metrów z przodu ulica zimnej strefy przegrodzona była rzę-
dem podpalonych kanistrów paliwa, betonowych bloków i zwojów drutu
kolczastego. Jakieś uzbrojone sylwetki czekały na nadjeżdżającą ciężarów-
kę.
- Z drogi ! Z drogi ! - krzyknął Corbec, a potem przechylił się na siedzeniu i
pociągnął mocno za kierownicę. Samochód skręcił ociężale ślizgając się po
śniegu i wyrżnął maską w zabite deskami drzwi jakiegoś starego porzuco-
nego magazynu. Po kilkunastu metrach zatrzymał się wśród wypełnionej ka-
paniem wody mrocznej przestrzeni budynku, jego silnik zacharczał i zgasł.
- Co robimy ? - syknął major.
- Ty, ja i Feygor – zaczął Corbec wskazując palcem szeregowca podnoszą-
cego się z paki ciężarówki – Trzy Duchy Gaunta, ludzie z najlepszego regi-
mentu Gwardii ! Jesteśmy ekspertami od skrytej roboty i popatrz tylko !
Trafiliśmy do bardzo ciemnego magazynu.
Pułkownik przeładował swój automat. Rawne uśmiechnął się drapieżnie i
wyjął zza pasa własny pistolet.
- Zróbmy to – oświadczył szczerząc zęby.
Jeszcze wiele lat później w klubach craciańskich zimnych stref za tę hi-
storię słuchacze stawiali hojnie drinki. Podczas kanonady w magazynie ro-
dziny Vinchy oddano tysiące strzałów, w przeważającej mierze z karabin-
ków automatycznych noszonych przez dwudziestu mężczyzn będących naj-
groźniejszymi żołnierzami gangu podziemnego barona Vulnora Habshepta
kal Geela. Gangsterzy ci weszli tamtej nocy do opuszczonego magazynu w
poszukiwaniu kilku złodziei-obcoświatowców.
Wszyscy zginęli. W huku kanonady usłyszano dwadzieścia innych
wystrzałów, część z nich z broni laserowej, część z ciężkiego automatu
kulowego. Dwadzieścia, nie mniej, nie więcej. Nikt już nie ujrzał owych
obcoświatowców ani też nie odnalazł skradzionej ciężarówki z kontrabandą,
która była przyczyną masakry.
*****
Limuzyna mknęła ulicami zimnej strefy zmierzając w kierunku bezpiecz-
nego centrum metropolii. Siedzący z tyłu Blenner rozlał wódkę do dwóch
dużych szklanek. Tym razem Gaunt nie odmówił poczęstunku, wychylił
swój trunek do dna.
- Nie musisz mi mówić, o co poszło, Bram. Nie, jeśli tego nie chcesz.
Gaunt westchnął lekko.
- A gdybym się zdecydował, wysłuchałbyś mnie ?
- Jestem lojalny wobec Imperatora i podwójnie lojalny wobec starych przy-
jaciół. Co jeszcze chciałbyś ode mnie usłyszeć ?
Tanithijski dowódca uśmiechnął się i podsunął towarzyszowi swoje
szkło, by ten mógł napełnić je ponownie.
- To pewnie by mi wystarczyło.
Blenner pochylił się nad siedzeniem, nieoczekiwanie poważny, pozba-
wiony śladu pijackiego rozbawienia.
- Słuchaj, Bram... może i wyglądam w twoich oczach na starego opoja,
tyjącego w luksusach służby u boku niemal perfekcyjnego regimentu... ale
wciąż nie zapomniałem tego jak wygląda prawdziwa akcja. I nie zapom-
niałem tego, dlaczego tu jestem. Możesz mi zaufać i posłać do piekła, a na
pewno stamtąd wrócę. Dla ciebie.
- I dla Imperatora – przypomniał z grymasem rozbawienia Gaunt.
- I dla cholernego Imperatora – zgodził się Blenner, po czym obaj komi-
sarze stuknęli się szklankami.
- Hmm – odezwał się chwilę potem Blenner – Dlaczego twój chłopiec zwal-
nia ?
Milo przyhamował. Dwa blokujące mu przejazd gąsienicowe pojazdy
miały włączone na światłach drogowych reflektory, ale mimo ich oślepiają-
cego blasku adiutant wciąż dostrzegał lakier w barwach Jantyńskich Patryc-
juszy. Grupa wysokich mężczyzn o gładko wygolonych czaszkach zmierza-
ła w stronę limuzyny z pałkami i narzędziami w rękach.
Gaunt wysiadł z auta, gdy tylko Milo wyhamował do końca. Śnieg zaczął
mu padać na mundur. Komisarz spojrzał na podchodzących do niego ludzi.
- Brochuss – wysyczał przez zaciśnięte zęby.
- Pułkownik-komisarz Gaunt – odpowiedział major Brochuss z Jantyńskich
Patrycjuszy postępując o krok w stronę rozmówcy. Mężczyzna był rozeb-
rany od pasa w górę, sploty jego mięśni błyszczały od wtartego w nie
olejku. Dzierżona w jednej ręce drewniana pałka uderzała z trzaskiem w
spód dru-giej dłoni.
- Oto okazja do wyrównania rachunków – wysyczał major – Ty i twoje su-
kinsyny ukradliście nam zwycięstwo na Fortis. Skurwiele. Bawiliście się w
żołnierzyków tam, gdzie potrzeba było prawdziwych profesjonalistów. Mie-
liście wszyscy wyzdychać na drutach kolczastych.
Gaunt westchnął szczerze.
- To nie jest prawdziwy powód tego spotkania, co, Brochuss ? Och, pewnie
boli was przegrana na Fortisie, ale tutaj chodzi o coś innego. W przeciwnym
razie nie bylibyście aż tacy niezadowoleni z wyniku tej kampanii. To stara
sprawa, prawda ? Kwestia honoru, którą chciałbyś spłacić wraz z Flense.
Obaj jesteście idiotami. Nie ma śladu honoru w mordzie na ulicach zimnej
strefy, gdzie nikt nie znajdzie naszych ciał przez kilka miesięcy.
- Nie sądzę, żebyś był w sytuacji pozwalającej na snucie dysput – warknął
Brochuss – My z Jantu odbieramy nasze długi w krwi wszędzie tam, gdzie
nadarzy się okazja. To miejsce jest równie dobre jak wszystkie inne.
- Więc zamierzasz użyć haniebnych metod, by pomścić skazę na swym ho-
norze ? Brochuss, ty skończony dupku, żebyś tylko potrafił dostrzec ironię
we własnych słowach. W tamtej sprawie nie było żadnej plamy na honorze,
skorygowałem jedynie zaistniały wcześniej błąd. Sam doskonale znasz jego
źródło. Ukarałem akt tchórzostwa w szeregach Jantyńczyków.
- Bram ! - syknął do ucha tanithijskiego dowódcy Blenner – Nigdy nie by-
łeś dobrym dyplomatą. Ci ludzie pragną krwi. Obrażając ich nie polepszasz
naszej sytuacji.
- Poradzę sobie, Vay – wycedził sucho Gaunt.
- Nie, nie ty, ja to zrobię – Blenner odepchnął na bok przyjaciela i zwrócił
się w stronę jantyńskiego oficera – Majorze, jeśli oczekuje pan po tym spot-
kaniu solidnej bijatyki, nie zamierzam pana rozczarowywać... przepraszam
na momencik – komisarz podniósł znacząco palec wstrzymując konwer-
sację, po czym cofnął się do Mila i zaczął szeptać z nim pośpiesznie.
- Chłopcze, jak szybko potrafisz prowadzić ten wóz ?
- Dostatecznie szybko, sir – odparł adiutant – I wiem doskonale, gdzie je-
chać...
Blenner odwrócił się z powrotem do jantyńskich osiłków stojących w
snopach światła rzucanych przez reflektory i posłał im przepraszający uś-
miech.
- Po konsultacjach z moim kolegą mogę oświadczyć, majorze Brochuss,
że... możesz mnie pocałować w dupę, ty arogancki skurwielu !
Blenner skoczył w stronę otwartych drzwiczek kabiny, wciągając za sobą
nieco zaskoczonego Gaunta. Milo uruchomił silnik limuzyny w tym samym
momencie, gdy rozjuszeni gwardziści dopadali pojazdu. Trzy sekundy póź-
aa
niej samochód Gaunta pędził już z rykiem oblodzoną, zaśnieżoną ulicą. Kl- Gaunt uśmiechnął się szczerze.
nąc i pokrzykując Brochuss popędził swoich ludzi do stojących na jałowym - Nie, chcę ci postawić drinka – odpowiedział kiwając palcem na
biegu wozów podejmując pościg. zmęczonego barmana – Chociaż chętnie bym ci też o czymś opowiedział. I
- Cieszę się, że jesteś ze mną, Vay – oświadczył Gaunt – Sam nigdy nie zrobię to we właściwym czasie. Czy jesteś lojalny, Colmie Corbecu ?
załatwiłbym tego w tak dyplomatyczny sposób. Pułkownik najwyraźniej poczuł się głęboko dotknięty tym
nieoczekiwanym pytaniem.
***** - Za Imperatora oddałbym życie – oświadczył bez chwili namysłu.
- Ja też – kiwnął głową Gaunt – Nasza przyszłość może się okazać
Szeregowiec Bragg pocałował swoje szczęśliwe kostki i cisnął wszystki- naprawdę ciężka. Cieszę się, że mam cię u boku.
mi trzema po powierzchni stołu. Wokół blatu rozległy się okrzyki aprobaty, Corbec nic nie odrzekł, wyciągnął swą szklankę w kierunku komisarza.
w stronę żołnierza powędrowała sterta żetonów. Gaunt stuknął w nią własnym szkłem. Naczynia szczęknęły cicho,
- Dawaj dalej, Bragg ! - roześmiał się stojący obok gwardzisty Szalony Lar- dźwięcznie.
kin – Zrób to znowu, stary ! - Za Pierwszy i Ostatni – powiedział Corbec.
Bragg zaśmiał się i sięgnął po kostki. Gaunt uśmiechnął się łagodnie.
To jest prawdziwe życie, pomyślał. Z dala od linii frontowej Fortis, - Za Pierwszy i Jedyny – odwzajemnił toast.
wśród tytoniowych oparów wypełniających kasyno jednej z zimnej stref
Cracii, z kilkoma szczerymi przyjaciółmi u boku i gromadką miłych dziew-
cząt spoglądających na rosnące góry żetonów.
Znienacka tuż przy graczu pojawił się Varl. Jego powitalne klepnięcie w
plecy w zamierzeniu miało być łagodne, ale się takie nie okazało – Varl
wciąż miał kłopoty z zapanowaniem nad siłą fizyczną generowaną przez
mechanizmy cybernetycznej kończyny wszczepionej mu przez polowych
medyków na Fortis Binary.
- Gra może zaczekać, Bragg. Mamy sprawę do załatwienia.
Bragg i Larkin ucałowali swoje niedawno poznane przyjaciółki i poszli w
ślad za Varlem w stronę tylnych drzwi kasyna, na pogrążoną w nocnym pół-
mroku rampę towarową. Byli tam już Suth, Meryn, Melyr, Caffran, Curral,
Coll, Baru, Mkoll, Raglon... ponad dwudziestu mężczyzn w mundurach
Duchów.
- Co jest grane ? - zapytał Bragg.
Melyr wskazał kciukiem na Corbeca, Rawne i Feygora wyładowujących
z poobijanej sześciokołowej ciężarówki skrzynki z butelkami piwa i sztangi
papierosów.
- Pułkownik załatwił nam nadprogramowe przydziały, niech będzie błogo-
sławiona jego tanithijska dusza !
- Świetnie – Bragg oblizał łakomie wargi, chociaż niepokoiły go nieco roz-
czarowane miny majora i jego adiutanta. Corbec obejrzał się w stronę swych
podwładnych i uśmiechnął szeroko.
- Ściągnijcie resztę chłopaków ! Robimy balangę dla wszystkich Duchów !
W gromadzie mężczyzn rozległy się okrzyki aprobaty i zachęcające
gwizdy. Varl otworzył nożem jedną ze skrzynek i zaczął podawać najbliżej
stojącym gwardzistom butelki piwa.
- Hej ! - krzyknął znienacka Raglon wskazując ręką w głąb zaśnieżonej
ciemności za tyłami klubu – Ktoś tu jedzie !
Czarna limuzyna zaparkowała tuż za ciężarówką Corbeca, przy rampie
towarowej lokalu. Wyskakujący z jej kabiny Gaunt został powitany rykiem
aplauzu, ktoś rzucił mu jedną z butelek. Komisarz otworzył ją i pociągnął
solidny łyk alkoholu, a później wskazał dłonią coś ukrytego w nocnej ciem-
ności za swym samochodem.
- Chłopcy ! Będziecie mi na chwilę potrzebni... - zaczął mściwym tonem.

*****

Major Brochuss przykleił nos do przedniej szyby swego samochodu pró-

bując przebić wzrokiem śnieżną zasłonę.
- Teraz go mamy ! Zaparkował przy tamtym budynku !
Brochuss wyciągnął lewą dłoń i uderzył w nią swą pałką.
I wtedy ujrzał tłum mężczyzn w mundurach Duchów kłębiący się wokół
rampy towarowej budynku. Stu... dwustu.
- O kurwa – jęknął jantyński major.

*****

Bar był już prawie pusty, na zewnątrz budynku nadchodził blask

kolejnego poranka. Ibram Gaunt wysączył do końca zawartość swej szklanki
i spojrzał na Vaynoma Blennera, śpiącego z twarzą na blacie kontuaru.
Komisarz sięgnął do wewnętrznej kieszonki swego uniformu i wyjął z niej
ukryty tam kryształ. Podrzucił go w dłoni raz, drugi.
U boku oficera pojawił się Corbec.
- Długa noc, komisarzu ?
Gaunt zerknął na swego zastępcę ukrywając kryształ w zaciśniętej pięści.
- Chyba najdłuższa z wszystkich, pułkowniku. Słyszałem, że mieliście ostrą
zabawę ?
- Owszem, chociaż Rawne pewnie nie byłby zadowolony, gdyby okazywał
pan swe rozbawienie po jej wysłuchaniu. Chce pan ze mną o czymś
porozmawiać ?
 łamania kodów.
- Mój tata też ma taki ?
Manzipor, 29 lat wcześniej Chwila ciszy.
- Oczywiście.
- Czy tata wraca do domu ? Przyleciał z tobą, wujku ?
Dom wznosił się na zboczu Mount Resyde, jego wielkie kolumny strze- - Posłuchaj, Ibramie, jest coś...
lały w niebo przy spienionych kataraktach górskiej rzeki. Przestworza nad Chłopiec obracał w palcach pierścień studiując go wzrokiem.
rezydencją miały barwę czystego złota do chwili wschodu słońca, wtedy bo- - Mogę naprawdę to zatrzymać, wujku ? To dla mnie ?
wiem zdawały się płonąć. Ruchome lampki, najeżone miniaturowymi tar- Malec podniósł głowę znad prezentu i ujrzał wpatrzone w siebie spojrze-
czami baterii słonecznych, uwijały się każdego wieczoru w atrium domu. nia wszystkich mężczyzn.
Mały Ibram wyobrażał sobie wówczas, że patrzy na Nawigatorów wytycza- - Przecież go nie ukradłem ! - zastrzegł się zmieszany.
jących sekretne ścieżki w otchłani tajemniczej Osnowy. - Oczywiście, że możesz go zatrzymać. Jest twój – Dercius przykucnął
Bawił się zazwyczaj po słonecznej stronie rezydencji, otulonej delikatną obok chłopca ze ściągniętą twarzą, wyraźnie czymś zatroskany.
mgiełką pochodzącą z wodospadów spadających w głąb ośmiokilometrowe- - Posłuchaj, Ibramie, muszę ci coś powiedzieć... o twoim tacie.
go kanionu Północnej Szczeliny. Z okien tamtej części budowli można było
czasami dostrzec imperialne statki lądujące lub podrywające się z płyt kos-
modromu na Polach Lanatre. Z tej odległości wyglądały identycznie jak
latające lampy oświetlające pogrążone w półmroku zmierzchu atrium.
Ibram wskazywał je niezmiennie palcami obwieszczając przylot ojca.
Jego opiekun i wychowawca Benthlay uparcie poprawiał swego podo-
piecznego. Człowiek ten pozbawiony był wyobraźni, co więcej, nie miał na-
wet rąk ! Wskazywał przemykające w przestworzach punkty światła swoimi
warczącymi mechanicznymi kończynami i tłumaczył cierpliwie, że wracają-
cy do domu ojciec Ibrama na pewno wysłałby wcześniej informację o swym
przybyciu.
Lecz Oric, jeden z kucharzy, potrafił zrozumieć uczucia dziecka. Podno-
sił chłopca swymi wielkimi rękami w górę, ku niebu, pozwalając ścigać
wzrokiem każdy maleńki kształt kosmicznego statku. Ibram nie rozstawał
się z miniaturowym dreadnoughtem z plastiku wyrzeźbionym kiedyś przez
wujka Derciusa. Siedząc na karku Orica markował zaciekłą walkę pomiędzy
kroczącą machiną, a odległymi plamkami światła.
Oric nosił na lewym przedramieniu tatuaż w postaci wielkiej błyskawicy,
niezmiennie fascynujący chłopca.
- Imperialna Gwardia – wyjaśnił kiedyś pytającemu go o tatuaż malcowi –
Jantyński Trzeci przez osiem lat. Znak honoru.
Nigdy nie mówił nic więcej. Kiedy stawiał chłopca z powrotem na nogi i
wracał do kuchni, Ibram zastanawiał się zawsze nad pochodzeniem dziw-
nego dźwięku dobiegającego spod ubrania kucharza. Warkot ów był bardzo
podobny do hałasu wydawanego przez mechaniczne ręce wychowawcy
chłopca.
Tamtej nocy, gdy do domu przybył wujek Dercius, jego wizyty nie zapo-
wiedziała żadna nadesłana wcześniej wiadomość.
Oric bawił się razem z chłopcem wykonaną przez siebie drewnianą fre-
gatą. Na dźwięk głosu Derciusa Ibram zerwał się na nogi i popędził w stronę
sali przedpokoju. Uderzył w nogi Derciusa niczym meteoryt i przycisnął się
do nich z całej siły.
- Ibramie, Ibramie ! Cóż za silny chwyt ! Cieszysz się, że widzisz wujka ?
Dercius sprawiał wrażenie wysokiego na tysiąc metrów w swym mauve
jantyńskim mundurze. Uśmiechnął się do chłopca, ale w jego oczach czaił
się jakiś cień.
Oric wszedł do pomieszczenia mrucząc pośpieszne usprawiedliwienia.
- Muszę wracać do kuchni, sir – oświadczył.
Wujek Dercius zrobił coś, co zaskoczyło Ibrama: podszedł do Orica i uś-
cisnął go serdecznie.
- Dobrze cię znów ujrzeć, stary przyjacielu.
- I pana, sir. Tyle lat minęło.
- Przywiozłeś mi jakąś zabawkę, wujku ? - wtrącił Ibram strząsając ze
swych ramion dłonie zatroskanego czymś wychowawcy.
Dercius powrócił do chłopca.
- Jak mógłbym cię rozczarować ? - zaśmiał się i zdjął z małego palca lewej
dłoni sygnet – Wiesz, co to takiego ?
- Pierścień !
- Mądry chłopak ! Lecz to coś więcej – Dercius ostrożnie poruszył wpra-
wionym w sygnet oczkiem, które odskoczyło niczym wieczko. Z wnętrza
schowka wyskoczyła niezwykle cienka nitka laserowego światła – Wiesz, co
to jest ?
Ibram pokręcił przecząco głową.
- To klucz. Oficerowie tacy jak ja potrzebują narzędzia do otwierania pew-
nych tajemnic. Sekretnych rozkazów. Słyszałeś o czymś takim ?
- Mój tata mi opowiadał ! Są rozmaite kody... mówi się na to “stopnie auto-
ryzacji”.
Dercius i pozostali mężczyźni roześmiali się słysząc oświadczenie chłop-
ca, ale w ich śmiechu rozbrzmiewał jakiś fałszywy ton.
- Masz rację. Kody takie jak Panther, Esculis, Cryptox czy stare szyfry ko-
lorowe: cyjan, szkarłat, magenta i vermilion – powiedział Dercius zamyka-
jąc wieczko sygnetu – Generałowie tacy jak ja używają tych pierścieni do
;;;;

Osnowa
Gaunt rozmawiał z Fereydem. Siedzieli razem przy służącym za piecyk
podpalonym koszu na śmieci w półmroku opuszczonej rezydencji na terenie
strefy zdemilitaryzowanej największego miasta Pashenu 96. Przebrany za
pracownika plantacji Fereyd, noszący na sobie gruby czerwony kombinezon
z wełny niezmiernie popularny na Pashenie, opowiadał o swej pracy wywia-
dowczej. Były to pełne niedomówień historie, którymi szpieg lubił dzielić
się ze swym zaufanym przyjacielem. Tworzyli niezwykłą parę: imperialny
komisarz i imperialny szpieg, jeden wysoki, szczupły, o jasnych włosach;
drugi krępy i ciemnowłosy. Rzuceni zbiegiem okoliczności w wir walki stali
się przybranymi braćmi pomimo tak ogromnych różnic w metodach działa-
nia i służbowych obowiązkach.
Grupa wywiadowcza Fereyda, infiltrująca skrycie agromiasta Pashenu,
wpadła na trop lokalnej agentury Chaosu – i będących jej pionkami ofice-
rów imperialnej marynarki kosmicznej. Niszczycielska w skutkach akcja
floty będąca odpowiedzią na zbyt szybkie ujawnienie śledztwa doprowadzi-
ła do wybuchu otwartej wojny domowej na całym Pashenie, co z kolei po-
ciągnęło za sobą interwencję Gwardii. Los sprawił, że to właśnie Gaunt po-
prowadził rajd hyrkańskiego oddziału mającego uwolnić Fereyda z rąk
pasheńskich zdrajców. Działając ramię w ramię, Gaunt i Fereyd wytropili i
obalili zbuntowanego barona Sylaga, po czym wykonali na nim egzekucję.
Toczyli przy piecyku dysputy na temat lojalności i zdrady. Fereyd mó-
wił, że tylko czujność służb wywiadowczych utrzymuje w ryzach prywatne
ambicje i animozje wysokich stopniem oficerów Imperium. Gaunt z trudem
nadążał za słowami przyjaciela, zmieszany zmianami, jakim ulegała twarz
jego rozmówcy. Czasami wyglądał jak Oktar, potem przybierał nieoczeki-
wanie rysy Derciusa lub ojca Ibrama.
Przewracając się na bok komisarz pojął, że to tylko sen. Pożegnał się w
myślach z przyjacielem i otworzył oczy.
Powietrze było nieprzyjemnie gęste, duszne. Kabina komisarza nie miała
imponujących rozmiarów, na jej niskim suficie paliły się słabo płyty oświet-
leniowe, przygaszone prawie do końca przez kładącego się spać mężczyznę.
Wstał z łóżka i zaczął się ubierać zbierając po podłodze rozrzucone elemen-
ty uniformu: spodnie, podkoszulek, buty, skórzaną kurtkę z wysokim kołnie-
rzem ozdobionym insygniami dwugłowego orła. Ze względu na systemy
pokładowych zabezpieczeń w jego powieszonej na ściennym haku kaburze
nie było pistoletu, ale cały czas nosił swój tanithijski nóż.
Otworzył właz pomieszczenia i wyszedł na ciemny korytarz. Powietrze
w przejściu również było gorące i gęste, ale przynajmniej poruszało się nie-
znacznie pod wpływem układów wentylacyjnych zamontowanych pod per-
forowanymi płytami podłogi.
Komisarz uznał, że mały spacer dobrze mu zrobi.
Na pokładzie obowiązywał cykl nocny i standardowe oświetlenie ledwie
się żarzyło. Wszędzie wokół rozlegał się cichutki, ale nieustanny pomruk
generatorów mocy, pod którego wpływem wydawało się wibrować nawet
powietrze, nie tylko metalowe ściany korytarza.
Gaunt przechadzał się dobre piętnaście minut po ciemnych korytarzach
nie natrafiając na ślad żywej istoty. Na jednym ze skrzyżowań przystanął
przy głównym szybie komunikacyjnym, wstukał na klawiaturze swój kod
dostępu przywołując najbliższą wolną windę. Kiedy wszedł do kabiny, w jej
ścianach rozległ się szum zamykanych drzwi i trzysekundowy zaśpiew, któ-
rego nie wydały ludzkie gardła, sygnalizujący rozpoczęcie jazdy. Na mo-
siężnej tablicy informacyjnej zaczęły się zapalać kolejne runiczne kontrolki
wskazujące piętra, do dwudziestej włącznie.
Kolejny zaśpiew elektronicznego chóru. Drzwi kabiny otworzyły się z ci-
chym szumem.
Gaunt wszedł do Szklanej Kopuły. Wykonana z superwytrzymałego pan-
cernego szkła sala miała jakieś sto metrów średnicy i oferowała najbardziej
spokojne schronienie na całym okręcie. Za szklanymi ścianami migotały
oszałamiające obrazy, filtrowane przez szereg ochronnych pól mentalnych.
Ciemność przecinana smugami światła, wirujące kształty w kolorach, któ-
rych człowiek nie potrafił jednoznacznie nazwać, przechodzące z jednego
odcienia w drugi z niewiarygodną prędkością.
Podprzestrzeń. Osnowa. Odmienny od rzeczywistości wymiar, przez któ-
ry sunął teraz masowiec Absalom.
Pierwszy raz komisarz ujrzał Absaloma w małym okienku wspinającego
się na orbitę wahadłowca. Do tej pory pamiętał swój nabożny wręcz podziw.
Spoglądał wtedy na jeden ze starożytnych statków Adeptus Mechanicus,
prawdziwie antyczny relikt. Marsjańscy Tech-Lordowie skierowali znaczące
zasoby swej organizacji do wsparcia pacyfikacji Fortis, a w akcie wdzięcz-
ności za udzieloną im pomoc wypożyczyli na potrzeby Gwardii część swych
kosmicznych jednostek. Gaunt zdawał sobie sprawę z zaszczytu, jakiego
aaaa
dostąpił mogąc podróżować na pokładzie Absaloma, być gościem tajemni-
czego bractwa czcicieli Boga Maszyny.
Z okienka wahadłowca dostrzegł szesnaście kilometrów szarej metalowej
architektury przywodzącej na myśl podłużną katedrę, otoczoną punktami
światła znaczącymi trajektorię promów przywożących na pokład lewiatana
kolejne grupy pasażerów. Ornamentowany kadłub kolosa najeżony był po-
dobiznami paszczy gargulców, z głębi których wystawały lufy wieżyczek
strzeleckich. Mętne zielone światło wypełniało tysiące wąskich okienek.
Niewielki orbitalny holownik, kanciasty i poczerniały od żaru ustawicznie
używanych silników korekcyjnych, sunął przed dziobem gigantycznego ma-
sowca.
Poprzedni okręt Gaunta, fregata Navarre, został odesłany do pełnienia
służby wartowniczej na obrzeżach Nebula Reach i z tego właśnie powodu
Duchy otrzymały nakaz załadunku na Absaloma. Komisarz tęsknił za ostry-
mi liniami smukłego kadłuba fregaty i jej załogą, w szczególności za ofice-
rem porządkowym Kreffem, który tak ciężko pracował starając się zadowo-
lić swych nietypowych pasażerów.
Absalom był zupełnie odmiennym rodzajem jednostki, prawdziwym be-
hemotem. W jego przepastnym brzuchu zmieściło się dziewięć pełnych
gwardyjskich regimentów, w tym Tanithijczycy, cztery dywizje Jantyńskich
Patrycjuszy i trzy zmechanizowane bataliony wraz z kompletem pojazdów.
Ciężkie promy transportowe przewoziły z powierzchni Pyritesu gwardyjskie
czołgi umieszczając je w przedziałach towarowych masowca.
Po ukończeniu załadunku statek ruszył w drogę – w sześciodniowy
tranzyt poprzez Osnowę do grupy frontowych światów zwanych Menazoid
Clasp, będących kolejnym etapem ofensywy marszałka wojny Macarotha.
Gaunt liczył skrycie na przydział do korpusu mającego wylądować na Me-
nazoidzie Sigma, stołecznej planecie układu obsadzonej przez silny garnizon
Nieprzyjaciela.
Lecz w grę wchodził też Menazoid Epsilon, mroczny nieprzyjazny świat
na krańcach systemu. Gaunt wiedział, że sztabowcy Macarotha planują in-
wazję również na ten świat. Wiedział, że część gwardyjskich jednostek
otrzyma przydział do tej właśnie strefy frontowej.
Nikt nie chciał trafić na Epsilon. Nikt nie chciał umierać.
Podniósł głowę ku przeźroczystemu sufitowi Szklanej Kopuły, spojrzał
w głąb chorobliwego kalejdoskopu świateł podprzestrzeni i wyszeptał bez-
głośną prośbę do Boga-Imperatora: ustrzeż nas Panie przed Menazoidem
Epsilon.
Jego myśli zaprzątały też inne, znacznie mroczniejsze wątpliwości, zwią-
zane z przeklętym bezcennym kryształem otrzymanym w Cracii. Tajemnica
skrywana w tym przedmiocie wypalała umysł komisarza na podobieństwo
postrzału z termicznej broni. Jak dotąd nie otrzymał żadnej dalszej wiado-
mości od Fereyda, żadnego sygnału czy chociaż drobnej sugestii dotyczącej
dalszego postępowania. Został kurierem, lecz jak długo miał pełnić tę rolę ?
Skąd miał wiedzieć, czy może zaufać temu, kto się zgłosi po odbiór prze-
syłki ? A może oczekiwano od niego czegoś innego, może dalsze instrukcje
zostały wysłane, tylko nie zdołały dotrzeć do adresata ? Pomimo wielolet-
niej przyjaźni Gaunt przeklął w myślach Fereyda. Tego rodzaju komplikacje
były mu wybitnie nie na rękę w obliczu zwykłych służbowych obowiązków.
Postanowił strzec kryształu do chwili otrzymania jasnych instrukcji od
samego Fereyda, ale w głębi duszy gryzł się przeczuciem, że uczestniczy w
sprawie o niezwykłej wadze, a czas ucieka mu nieubłaganie.
Podszedł do niskiej barierki pod ścianą sali i oparł się o nią ciężko. Głę-
biny podprzestrzeni wirowały przed jego oczami, mleczne smugi ektoplaz-
my niczym opary mgły lizały zewnętrzną powierzchnię przeźroczysty ścian.
Szklana Kopuła była jednym z trzech obserwatoriów Immaterium na pokła-
dzie Absaloma. W nich właśnie Nawigatorzy i klerycy Departmento Astro-
graphicus mogli gołym okiem obserwować otaczającą ich przestrzeń. Po-
środku sali wznosiła się rozległa platforma pełna wysięgników, przekładni i
kół zębatych poruszających całą kolekcją sensorów, wzmacniaczy aury i
elektronicznych rejestratorów skanujących Osnowę, zapisujących zebrane
dane, przetwarzających je i transmitujących poprzez pasma światłowodów
na główny mostek Absaloma położony osiem kilometrów dalej, na szczycie
głównej wieży masowca.
Obserwatoria nie były zamknięte dla osób postronnych, ale oferowanych
przez nie wrażeń nie polecano osobom z brakiem doświadczenia w
kosmicznych podróżach. Plotki mówiły, że bez działających ustawicznie
ekranów ochronnych czysty nieprzefiltrowany widok Osnowy mógłby w
ułamku chwili wypaczyć i zniszczyć najsilniejsze umysły astrografów.
Śpiewny komunikat nadawany przez kabinę windy był formą ceremonial-
nego ostrzeżenia przed tym niebezpieczeństwem, lecz Gaunt miał już spo-
sobność widywać Immaterium wcześniej, w trakcie swych niezliczonych
tranzytów przez Osnowę. Drugi wymiar nie budził w mężczyźnie bezrozum-
nego lęku, co więcej, jego przefiltrowany kalejdoskop barw i kształtów
wydawał się koić nerwy człowieka. Tutaj komisarz potrafił spokojnie myś-
leć.
 Wzdłuż dolnej krawędzi kopuły biegł pas żelaznych płyt, na powierzchni
których wygrawerowano imiona i nazwiska zasłużonych dla Imperium ofi-
cerów Gwardii i marynarki kosmicznej. Pod każdym nazwiskiem znajdo-
wała się niewielka metalowa plakietka opisująca najważniejsze dokonania
uczczonego nią człowieka. Niektóre z tych nazwisk Gaunt znał, pojawiały
się jeszcze w podręcznikach Schola Progenium na Ignatiusie. Na innych
inskrypcje były tak stare, że ledwie czytelne, sięgające wiekiem tysięcy lat,
dawno już zapomniane. Komisarz zaczął spacerować wzdłuż rzędu płyt stu-
diując wzrokiem ich opisy. Zdążył prawie do połowy obejść salę, zanim na-
trafił na nazwisko człowieka, którego znał osobiście: marszałka wojny Slay-
do, poprzednika Macarotha, poległego w trakcie wyzwalania Balhautu w
dziesiątym roku krucjaty na Światach Sabbat.
Gaunt oderwał spojrzenie od metalowej plakietki. W oddali syknęły
drzwi innej windy, ponownie zaśpiewały mechaniczne ostrzegawcze głosy.
Z klatki windy wyszła jakaś postać: człowiek w ubraniu szeregowego mary-
narza, niosący na ramieniu niewielką torbę narzędziową. Przybysz spojrzał
w stronę opartego o barierkę człowieka, po czym odwrócił się w drugim kie-
runku i zniknął gdzieś za obudową szybu windy. Kontrola techniczna, po-
myślał leniwie Gaunt.
Powrócił do metalowej płytki odczytując raz jeszcze wyryte na niej ins-
krypcje. W jego myślach pojawiły się wspomnienia Balhautu, o ognistym
sztormie, który rozpalił ciemności nocy unicestwiając czcicieli Chaosu. Ra-
zem ze swymi wiernymi Hyrkanami trafił w sam środek tego piekła, na błot-
niste równiny, przez które żołnierze brnęli z trudem, pochylając się pod cię-
żarem wiszących na twarzach masywnych pochłaniaczy powietrza. Slaydo
został ojcem tego sukcesu jako głównodowodzący operacją, lecz krwią i
potem zwycięstwo wywalczył właśnie Gaunt. Była to godzina jego najwięk-
szego tryumfu i zarazem czyn, za który otrzymał przedśmiertny dar Slaydo.
W myślach wciąż słyszał warkot nieprzyjacielskich machin szturmo-
wych, brnących poprzez błoto na długich hydraulicznych łapach, tnących
powietrze wiązkami czerwonej laserowej energii, siejących śmierć i znisz-
czenie wśród lojalistycznych żołnierzy. Wzdłuż kręgosłupa oficera przebiegł
lekki dreszcz na wspomnienie niewyobrażalnego wręcz zmęczenia i bólu,
kiedy najlepsze hyrkańskie oddziały uderzyły na Bramę Oligarchii wyprze-
dzając nawet zakonnych braci Adeptus Astartes, przełamując lawiną lasero-
wego ognia i granatów obronne instalacje wroga.
Przed oczami ujrzał majora Tanhause oddającego swój osławiony strzał,
po dziś dzień wspominany w hyrkańskich koszarach: pojedynczy wystrzał z
laserowego karabinu, który przebił wizjer w sarkofagu dreadnoughta Cha-
osu i zdetonował system zasilający bluźnierczej machiny. Zobaczył Veitcha
zabijającego sześciu przeciwników ciosami bagnetu po wyczerpaniu do
końca amunicji. W jego myślach Wieża Plutokraty przewróciła się ponow-
nie pod skoncentrowanym ostrzałem hyrkańskich żołnierzy.
Ujrzał twarze niezliczonych poległych towarzyszy broni, wynurzające się
spod grząskiej warstwy błota, spomiędzy jęzorów ognia.
Otworzył oczy i odległe wspomnienia znikły niczym płomień zgaszonej
świecy. Immaterium kotłowało się przed twarzą komisarza kryjąc za mlecz-
nymi wstęgami energii swe tajemnice i sekrety. Uznał, że czas najwyższy na
powrót do swojej kabiny.
Wtedy na jego gardle pojawiło się ostrze noża.
*****
Nie wyczuwał żadnego śladu czyjejś obecności za swymi plecami – cie-
nia, ciepła, dźwięku czy zapachu oddechu. Można wręcz było odnieść wra-
żenie, że metalowy obiekt pod jego podbródkiem pojawił się sam z siebie.
W ułamku chwili komisarz pojął, iż znalazł się całkowicie na łasce niezna-
nego napastnika.
Lecz nie pozwolił ogarnąć się do końca rozpaczy. Jeśli posiadacz noża
chciałby go zabić, już byłby trupem. Istniało coś, co czyniło komisarza bar-
dziej wartościowym w postaci żywego człowieka. I był pewien, że wie, co
to takiego jest.
- Czego chcesz ? - zapytał lodowatym tonem.
- Żadnych gierek – odparł czyjś głos za jego plecami. Napastnik mówił nis-
kim melodyjnym tonem, nieco niższym od szeptu, ale wyraźniejszym. Na-
cisk ostrza na gardło zwiększył się nieznacznie – Masz opinię inteligentnego
człowieka. Wprawionego w defensywnych sztuczkach.
Gaunt skinął nieznacznie głową. Jeśli miał przeżyć najbliższe minuty,
miał rozegrać tę potyczkę w idealny sposób.
- To nie jest dobra metoda na rozwiązanie sprawy, Brochuss – oświadczył
zdecydowanie.
Chwila ciszy.
- Co ?
- I kto teraz bawi się w gierki ? Wiem dobrze, o co chodzi. Przykro mi, że
twoi koledzy stracili twarz na Pyritesie, a przy tym i kilka zębów, lecz wy-
brałeś złe rozwiązanie.
- Nie bądź głupcem ! Zła interpretacja ! Nasze spotkanie nie ma nic wspól-
nego z jakąś gwardyjską rywalizacją !
- Doprawdy ?
- Chyba jednak umysł ci szwankuje. Pomyśl, dlaczego się tu spotkaliśmy.
Chcę, byś dobrze zrozumiał powody, dla których tutaj umrzesz – ucisk
ostrza na skórze gardła zmienił się nieznacznie. Nacisk na skórę nie zelżał,
ale zmienił się nieco kąt ustawienia noża. Gaunt pojął, że swym komenta-
rzem zmylił na ułamek sekundy przeciwnika.
To była jego jedyna szansa. Uderzył jednym łokciem w tył, w tors mor-
dercy, wysuwając się jednocześnie spod ostrza i odtrącając drugim ramie-
niem uzbrojoną rękę przeciwnika. Nóż rozciął mu skórę na cuff, ale zdołał
odskoczyć od napastnika.
Ledwie zdołał się odwrócił w stronę mordercy, gdy ten uderzył. Szczepili
się razem upadając na podłogę, chwytając wzajemnie za ręce, cięcie noża
rozpruło lewy rękaw kurtki komisarza. Zapierając się butami o podłogę
Gaunt wymierzył przeciwnikowi silny cios pięścią w brodę, odrzucił go z
siebie i skoczył na równe nogi sięgając po wetknięty za pas tanithijski nóż.
Po raz pierwszy ujrzał wyraźnie swego wroga. Marynarz, niski szczupły
mężczyzny w nieokreślonym wieku. Było w nim coś dziwnego, osobliwy
kontrast pomiędzy wykrzywionymi w grymasie determinacji ustami i wy-
razem rozszerzonych oczu, w których wydawało się kryć... błaganie ? Mary-
narz zerwał się z łopatek jednym szarpnięciem wygiętego wpół ciała i wylą-
dował na ugiętych nogach, skulony, ze skierowanym ku sufitowi ostrzem
trzymanego w prawej ręce noża.
Czy zwykły marynarz mógł poruszać się w taki sposób ? Gaunt poczuł
narastający niepokój. Zwinne ruchy, perfekcyjne zachowywanie równowagi,
błyskawiczne nieme reakcje – wszystko to zdradzało wyszkolonego zabójcę,
adepta sztuki skrytobójstwa. Lecz przyglądając się bliżej przeciwnikowi
komisarz widział jedynie szeregowego technika marynarki, z mundurem
wybrzuszającym się nieznacznie przy pasie i wieszczącym przyrost tkanki
tłuszczowej. Czy to tylko kamuflaż ? Naszywki na uniformie sprawiały wra-
żenie autentycznych.
Ostrze przeciwnika było krótkie, miało kształt liścia osadzonego na dłuż-
szej od klingi rękojeści z karbowanej gumy. Szereg geometrycznych otwo-
rów w powierzchni ostrza redukował wydatnie jego ciężar przy jednoczes-
nym zachowaniu integralności struktury broni. Noża nie wykonano z meta-
lu, miał matowoniebieski, ceramiczny kolor, niewidoczny dla skanerów
systemu zabezpieczeń statku.
Gaunt spojrzał w szeroko otwarte oczy mordercy próbując dostrzec w
nich ślad kontaktu. Wzrok napastnika miał w sobie coś z mieszaniny despe-
racji i rozpaczy, dziwnie nie pasującej do złowieszczych ruchów ciała.
Zaczęli okrążać się powoli, ostrożnie. Gaunt utrzymywał skuloną posta-
wę, wyuczoną podczas treningów z użyciem bagnetów w hyrkańskich ko-
szarach, lecz ostrze tanithijskiego noża trzymał luźno w prawej dłoni, skie-
rowane w dół ku swemu ciału. Z niezmiennym zainteresowaniem obserwo-
wał charakterystyczne techniki posługiwania się bronią białą Duchów i
poświęcił jeden długi tydzień w trakcie tranzytu na Navarre na intensywne
ćwiczenia z Corbecem. Metoda walki Tanithijczyków wykorzystywała spe-
cyfikę ciężaru i długości ostrza ich noży. Lewą rękę wysunął do przodu w
geście boku, ale nie trzymał jej otwartej na sposób praktykowany przez Hyr-
kańczyków i zaadoptowany właśnie przez swego przeciwnika, lecz w pos-
taci zaciśniętej pięści. Lepiej zatrzymać ostrze ręką niż gardłem, powiedział
mu wiele lat temu Tanhause. Lepiej połamać na ostrzu palce niż dać sobie
rozciąć spód dłoni, sprecyzował technikę Corbec.
- Chcesz mnie zabić ? - wysyczał komisarz.
- To nie jest moim podstawowym zadaniem. Gdzie jest kryształ ?
Gaunt wzdrygnął się słysząc słowa mężczyzny. Chociaż usta przeciwnika
poruszały się miarowo, dźwięk nie pochodził z jego krtani. Ruch warg roz-
mówcy nie synchronizował się z treścią odpowiedzi. Komisarz widział już
kiedyś coś takiego, wiele lat temu. Wyglądało na... opętanie. Po kręgosłupie
oficera przebiegł dreszcz lęku, nie przed walką na śmierć i życie, tylko
wiedźmimi sztuczkami. Przed psioniką.
- Komisarz-pułkownik nie może ot tak sobie zniknąć – oświadczył pozornie
spokojnym głosem.
Marynarz wzruszył nieznacznie ramionami jakby wskazywał bezmiar
pustki rozciągający się poza szklanymi ścianami obserwatorium.
- Nikt nie jest ważny aż tak bardzo, by nie można się go było pozbyć, nawet
marszałek wojny.
Zdążyli do tej pory trzykrotnie obejść się wkoło.
- Gdzie jest kryształ ? - zapytał ponownie marynarz.
- Jaki kryształ ?
- Ten, który dostałeś w Cracii – odparł zabójca spokojnym, monotonnym
tonem – Oddaj go teraz, a może zapomnimy o całym tym niefortunnym
spotkaniu.
- Kto cię przysłał ?
- Nic w znanym świecie nie zmusi mnie do odpowiedzi na to pytanie.
 - Nie mam żadnego kryształu. Nie wiem, o czym mówisz.
- Kłamstwo.
- A nawet jeśli to kłamstwo, czy masz mnie za takiego głupca, bym nosił go
przy sobie ?
- Przeszukałem dwukrotnie twoją kabinę. Tam go nie ma, musisz go mieć
przy sobie. Może go połknąłeś ? Znam się na wiwisekcji.
Gaunt otworzył usta chcąc odpowiedzieć na pogróżkę przeciwnika, gdy
ten nieoczekiwanie runął do przodu wyprowadzając szerokie cięcie, które na
grubość włosa ominęło ramię komisarza. Tanithijski dowódca zamierzył
uderzyć swym nożem w kontrze, ale powracające ostrze broni przeciwnika
zmusiło go do zmiany punktu ciężkości ciała. Morderca nacisnął niewielki
przycisk ukryty w rękojeści noża i krótkie dotąd ostrze wydłużyło się nie-
oczekiwanie z pneumatycznym syknięciem. Schowana w podłużnej ręko-
jeści klinga zahaczyła swym czubkiem o uniesione w geście bloku lewe
przedramię komisarza, rozcięła skórę. Na posadzkę sali trysnęły kropelki
gorącej krwi.
Gaunt odskoczył w tył z gniewnym przekleństwem, ale jego przeciwnik
nie dawał ofierze chwili wytchnienia prąc tuż za nią, obracając w biegu
ostrze tak, by wystawało pionowo ku górze z jego zaciśniętej pięści. Gaunt
sparował kolejne uderzenie klingą swego noża i kopnął dziko nogą trafiając
napastnika w lewe kolano.
Zabójca szybko odzyskał równowagę, ale nie powrócił już do początko-
wego stylu walki polegającego na okrążaniu przeciwnika. Cały ten pojedy-
nek nie przypominał już lekcji pobranych przez komisarza w hyrkańskich
koszarach, tańca wokół antagonisty w poszukiwaniu jego słabych punktów,
okazyjnych ciosów i ripost. Marynarz reagował na każdy manewr komisa-
rza, każdy jego ruch i unik, uderzając obracanym w dłoni ostrzem raz z do-
łu, raz z góry, czasami zaś wyprowadzając proste dźgnięcia i przekształca-
jąc je w ukośne cięcia podczas ruchu powrotnego uzbrojonej w nóż dłoni.
Gaunt przeżył osiem, dziewięć, dziesięć takich potencjalnie śmiertelnych
ataków jedynie dzięki swemu świetnemu refleksowi oraz brakowi wiedzy
napastnika w dziedzinie specyficznej techniki walki tanithijskim nożem.
Zderzyli się ze sobą ponownie i tym razem komisarz uderzył nie ostrzem,
a swoją lewą dłonią, mierząc nią prosto w broń przeciwnika. Klinga rozcięła
mu do kości palce, ale nie zważając na ból oplótł dłonią nadgarstek morder-
cy i rzucił się na niego chcąc przewrócić mężczyznę ciężarem swego ciała.
Lewa dłoń przeciwnika zacisnęła się na gardle Ducha, zaczęła miażdżyć je
w żelaznym uścisku. Gaunt zakrztusił się, zacharczał, przed jego oczami po-
jawiły się czarne plamy.
Ogarnięty rozpaczliwą desperacją pchnął napastnika na metalową barier-
kę. Marynarz zdołał obrócić nóż w dłoni i wysunął jego ostrze w dół rozci-
nając ceramiczną klingą nadgarstek lojalisty. Oficer nie pozostał dłużny
przeciwnikowi przebijając własnym nożem triceps duszącej go ręki.
Odskoczyli od siebie na bezpieczny dystans, krew kapała z ran na ich ra-
mionach i dłoniach. Gaunt dyszał ciężko, twarz miał wykrzywioną w gry-
masie bólu. Morderca nie wydawał z siebie żadnego dźwięku, jakby nie od-
czuwał cierpienia albo umiejętnie je ignorował.
Marynarz skoczył ponownie do przodu. Gaunt ugiął nogi w próbie wyko-
nania zastawy, ale napastnik w ostatniej chwili przerzucił nóż z prawej ręki
do lewej, przesuwając jednocześnie ostrze za pomocą przełącznika na drugą
stronę rękojeści. Uderzenie wyglądające na wysokie cięcie z prawej prze-
mieniło się nieoczekiwanie w niskie pchnięcie z lewej. Ostrze wbiło się w
prawe ramię Gaunta, tylko częściowo zatrzymane grubą skórzaną kurtką.
Igły porażającego bólu przeszyły ciało komisarza.
Klinga ceramicznego noża wysunęło się z mlaśnięciem z rany, w ślad za
nią trysnęła kolejna struga krwi. Gorący życiodajny płyn pociekł wnętrzem
rękawa kurtki i okleił ściskaną kurczowo rękojeść tanithijskiego noża powo-
dując ślizganie się broni w palcach. Gaunt zerknął kątem oka na skapującą z
ostrza noża i kciuków krew. Jeśli krwawienie miało utrzymać się w takim
tempie, nawet pokonując w najbliższym czasie przeciwnika skazywał się na
poważne ryzyko śmierci.
Marynarz znów przełamał gardę Ducha, wymachując rękami na boki i
ustawicznie zmieniając przy tym kąt natarcia swego noża. Wprowadził ofia-
rę w błąd markując niskie cięcie w brzuch, po czym przypadł do komisarza.
Gaunt zasłonił się własną klingą w próbie sparowania drugiego cięcia w
brzuch i czubek jego noża utkwił w jednym z geometrycznych otworów
znaczących ceramiczne ostrze.
Działając pod wpływem impulsu komisarz przekręcił z całej siły ostrze
swego noża i szarpnął nim w bok. Sekundę później broń mordercy śmignęła
w powietrzu i spadła z trzaskiem gdzieś poza polem widzenia antagonistów.
Rozbrojony w nieoczekiwany sposób, marynarz zamarł na moment w bez-
ruchu. Gaunt natychmiast to wykorzystał wbijając tanithijski nóż w tors
przeciwnika aż po kręgosłup.
Marynarz ugiął się na nogach, zaczął oddychać spazmatycznie. Srebrne
ostrze tkwiło głęboko w jego piersi. Jasnoczerwona krew pociekła z rany,
zapieniła się w kącikach ust zabójcy. Mężczyzna runął na pokład, osuwając
ss
się wpierw na kolana, potem zaś padając na twarz. Jego nabite na nóż ciało
wygięło się niczym tropik groteskowego namiotu.
Gaunt zatoczył się chwytając za poręcz barierki, dysząc ciężko i próbując
nie ulec przeraźliwemu bólowi paraliżującemu całe ciało. Otarł zakrwawio-
ną dłonią pobladłe czoło i spojrzał na leżącą w rosnącej karmazynowej kału-
ży sylwetkę marynarza. Poczuł coraz silniejsze drżenie nóg. Z gardła wydarł
mu się przywodzący na myśl kaszel śmiech. Kiedy tylko natrafi na Colma
Corbeca, kupi mu największą...
Marynarz zaczął podnosić się z podłogi.
Mężczyzna dźwignął się na kolana rozchlapując wokół kałużę własnej
krwi, wyprostował korpus rozkładając na boki ręce. Wciąż pozostając na
klęczkach odwrócił głowę w stronę oniemiałego Gaunta. Jego twarz była
pusta, beznamiętna, w oczach nie kryło się już żaden zagadkowe błaganie o
pomoc. Prawdę mówiąc, oczy mordercy znikły całkowicie. Wewnątrz jego
czaszki płonęło jaskrawe szmaragdowe światło czyniące z oczodołów zama-
chowca dwa gorejące nadnaturalnym ogniem punkty.. Usta marynarza otwo-
rzyły się szeroko, wypełnioną tą samą zielonkawą poświatą podświetlającą
od środka czerń wyszczerzonych zębów. Jednym krótkim ruchem mężczyz-
na wyrwał ze swej piersi tkwiące w niej ostrze. Z rany nie pociekła nawet
kropla krwi, przebijał się przez nią jedynie upiorny blask.
Gaunt pojął w ułamku chwili, że sterowana mentalnie marionetka jeszcze
nie zakończyła swej misji. Mężczyzna działający uprzednio pod wpływem
niewolącego go uroku został po śmierci reanimowany bluźnierczą mocą.
Stwór mógł funkcjonować w ten sposób przez długi czas.
Wystarczający do uśmiercenia swej ofiary.
Komisarz próbował zapanować nad odmawiającym posłuszeństwa cia-
łem. Czuł, że zaraz straci przytomność. Morderca ruszył na niego niczym
zombi z dawnych legend o nieumarłych, z błyszczącymi oczami i pustą twa-
rzą, z tanithijskim ostrzem odpowiedzialnym za zgon napastnika w zaciśnię-
tej spazmatycznie ręce.
Ożywieniec podniósł dłoń, by zadać śmiertelne uderzenie.
*****
Dwie laserowe wiązki trafiły stwora w boki torsu, dwie dalsze wypaliły
wielkie otwory w jego plecach na wysokości łopatek. Szmaragdowe światło
rozlało się w półmroku pomieszczenia. Piąty strzał dosięgnął głowy zama-
chowca powalając go na podłogę niczym worek śmieci.
Trzymający w dłoni pistolet Colm Corbec przebiegł przez Szklaną Kom-
natę i spojrzał pod nogi na dymiący ludzki kształt, pokryty pełgającymi zie-
lonymi ognikami pożerającymi jego organiczną tkankę.
Gdzieś w głębi okrętu zaczęły zawodzić syreny detektorów broni palnej.
Opierając się na metalowej barierce Gaunt prawie stanął ponownie na no-
gi, zanim Corbec do niego doskoczył.
- Spokojnie, komisarzu...
Gaunt próbował odpędzić pułkownika machnięciem dłoni, rozpryskując
tym ruchem kropelki krwi.
- Pańskie wyczucie czasu... - wydyszał – jest po prostu perfekcyjne... puł-
kowniku.
Corbec wskazał ręką za swoje plecy. Gaunt podniósł wzrok we wskaza-
nym kierunku i dostrzegł stojącego przy kabinie windy Brina Milo.
Chłopiec wyglądał na zdenerwowanego i wystraszonego zarazem.
- Dzieciak miał sen – oświadczył Corbec ignorując sprzeciwy przełożonego
i ujmując go zdecydowanym ruchem pod ramię – Przybiegł do mnie, kiedy
nie znalazł pana w kabinie.
Milo podszedł szybkim krokiem do pary oficerów.
- Te rany wymagają natychmiastowego opatrzenia, sir – powiedział zatros-
kanym tonem.
- Zabierzmy go do pokładowego apothecarionu – polecił pułkownik.
- Nie – odparł zdecydowanym tonem Milo i Gaunt omal się nie roześmiał
słysząc autorytarny dźwięk głosu adiutanta w stosunku do zastępcy dowód-
cy regimentu – Wracamy na nasz pokład. Skorzystamy z własnych medy-
ków. Nie sądzę, by komisarz chciał wszczęcia oficjalnego dochodzenia w
sprawie tego incydentu.
Corbec spojrzał podejrzliwie na Brina, ale Gaunt natychmiast pokiwał z
aprobatą głową. Z doświadczenia wiedział, że opór wobec sugestii adiutanta
mógłby mu tylko zaszkodzić. Chociaż Milo nigdy nie wnikał w sferę pry-
watnego życia swego przełożonego, zdawał się instynktownie odczytywać
jego potrzeby i życzenia. I chociaż komisarz nie zwykł dzielić się z nim
swymi sekretami, pokładał w chłopcu ogromne zaufanie i cenił jego wska-
zówki.
Odwrócił głowę w stronę Corbeca.
- Brin ma rację. Sprawa jest poważna. Wytłumaczę wam potem wszystko,
ale władze tej jednostki nie mogą się o niczym dowiedzieć, dopóki nie będę
pewien, komu mogę zaufać.
Wycie alarmów przybrało na sile.
 - W takim razie lepiej się stąd wynieśmy... - zaczął Corbec.
Jego słowa utonęły w syku otwierających się drzwi windy i śpiewie me-
chanicznego chóru. Sześciu żołnierzy służb bezpieczeństwa marynarki w
ciężkich kompozytowych karapaksach i płaskich owalnych hełmach wpadło
do sali przyklękając w biegu i kierując w stronę trójki gwardzistów lufy
strzelb. Jeden z nich powiedział coś cicho do wiszącego przy ustach komu-
nikatora. Z otwartej kabiny windy wyszedł jakiś oficer. Jego uniform rów-
nież nosił szmaragdowe barwy floty Segmentum Pacificus, ale mężczyzna
nie miał na sobie pancerza. Był wysoki i niezwykle szczupły, jego twarz
miała niezdrowy blady odcień skóry.
Gwiezdny wędrowiec, pomyślał Corbec. Zapewne od kilkunastu lat nie
postawił nogi na ziemi żadnego świata.
Oficer obrzucił ich uważnym wzrokiem: brodatego olbrzyma z nielegal-
nie wniesionym na pokład pistoletem w dłoni, rannego mężczyznę opartego
o ramię strzelca i plamiącego posadzkę strużkami krwi, chłopca o dziwnych
oczach.
Wydął w zamyśleniu usta, powiedział coś do własnego komunikatora, a
potem nacisnął guzik na rękojeści trzymanej w dłoni laseczki. Alarmowe sy-
reny zgasły nieoczekiwanie.
- Jestem oficer porządkowy Lekulanzi. Odpowiadam za bezpieczeństwo na
tej jednostce z upoważnienia lorda kapitana Grasticusa. Zawsze podejrzewa-
łem, że znajdzie się jakieś gwardyjskie ścierwo, które złamie zakaz wnosze-
nia broni na te święte pokłady. Bardziej od tego wykroczenia nie lubię jedy-
nie strzelania z takiej broni na pokładzie.
- To nie tak jak na to wygląda... - Corbec postąpił krok do przodu z uspo-
kajającym uśmiechem. Sześć luf zmieniło kąt ustawienia mierząc prosto w
ciało pułkownika. Strzelby były bronią krótkolufą, ręcznie przeładowywaną,
przeznaczoną do toczonych w ciasnych przestrzeniach walk na bezpośred-
nim dystansie. Składające się na amunicję drobiny szkła, metalowych szrap-
neli i drutów po wystrzeleniu tworzyły małą chmurę odłamków zdolnych ro-
zerwać na strzępy delikatne ludzkie ciało, ale w przeciwieństwie do pocis-
ków boltowych i wiązek lasera nie groziły ryzykiem przebicia kadłuba.
- Żadnych zbytecznych ruchów. Żadnych pośpiesznych wyjaśnień – po-
wiedział wolno Lekulanzi – Przyjdzie czas na pytania i odpowiedzi, w trak-
cie formalnego postępowania karnego. Zostaliście wcześniej ostrzeżeni, że
użycie nielegalnej broni palnej na pokładzie okrętu Adeptus Mechanicus
grozi sądem wojennym. Poddajcie się.
Corbec wysunął ostrożnie dłoń podając najbliższemu żołnierzowi swój
pistolet. Marynarz podniósł się z kolan ruszając w stronę Ducha.
- To bezsensowne – oświadczył znienacka Gaunt. Lufy strzelb przesunęły
się w jego stronę – Wiesz, kim jestem, Lekulanzi ?
Oficer porządkowy zesztywniał słysząc swe nazwisko bez poprzedzają-
cego go formalnego stopnia. Zmrużył osadzone głęboko oczy. Gaunt zrobił
krok do przodu wyzwalając się z uścisku Corbeca.
- Jestem komisarz-pułkownik Ibram Gaunt.
Oficer porządkowy Lekulanzi skamieniał. Bez kurtki, czapki, służbo-
wych insygniów Gaunt nie wyróżniał się niczym spośród najniższych rangą
żołnierzy Gwardii.
- Podejdź tutaj – polecił Gaunt. Dowódca grupy zawahał się na moment, ale
ruszył do przodu, szepcząc coś jednocześnie do mikrofonu komunikatora.
Żołnierze ochrony zerwali się natychmiast z klęczek i stanęli na baczność
zawieszając broń na ramionach.
- Tak dużo lepiej – uśmiechnął się Corbec.
Komisarz położył dłoń na ramieniu oficera marynarki wyczuwając wy-
raźnie gniew upokorzonego tym zbyt poufałym gestem mężczyzny. Drugą
ręką wskazał coś leżącego na posadzce, plamę zielonkawego śluzu, oleiste-
go i gęstego.
- Czy wiesz, co to takiego ?
Lekulanzi potrząsnął przecząco głową.
- To pozostałości po mordercy, który urządził tu na mnie zasadzkę. Do wy-
korzystania broni palnej doszło w chwili, gdy mój zastępca ratował mi ży-
cie. Zamierzam formalnie udzielić mu nagany za ukrycie egzemplarza tej
broni podczas wchodzenia na pokład pańskiego okrętu.
Gaunt uśmiechnął się złowieszczo dostrzegając kroplę potu zaczynającą
ściekać po czole wyraźnie zdenerwowanego oficera ochrony.
- To był jeden z waszych ludzi, Lekulanzi. Marynarz. Lecz padł ofiarą
mrocznych sił, które uczyniły z niego swego pionka, narzędzie. Nie lubisz
nielegalnej broni na swym okręcie, tak ? A co powiesz na nielegalnych
psioników ?
Niektórzy z żołnierzy ochrony wymamrotali coś pod nosami, nakreślili w
powietrzu palcami runiczne znaki protekcji.
- Lecz kto... - wyjąkał zaskoczony Lekulanzi – Kto chciał pana zabić, sir ?
- Jestem żołnierzem. Odnoszącym sukcesy żołnierzem – odparł chłodno ko-
misarz – Cały czas zyskuję sobie nowych wrogów.
Gaunt wskazał dłonią szczątki zamachowca.
- Weźcie próbki do analizy, potem spalcie wszystko. Upewnijcie się, że na-
aa
wet odrobina nie skazi pokładu tej bezcennej jednostki. Wszystkie odkrycia
zgłaszać bezpośrednio do mnie, bez względu na to jak będą się wam wyda-
wały błahe i nieistotne. Po opatrzeniu ran stawię się osobiście u lorda kapi-
tana Grasticusa, by złożyć mu wyczerpujący raport w tej sprawie.
Lekulanzi najwyraźniej nie wiedział, co z siebie wykrztusić.
Korzystając z ramienia Corbeca Gaunt opuścił Szklaną Komnatę. Odwra-
cając w ślad za nim głowę Lekulanzi napotkał spojrzenie stojącego przy
windzie chłopca i zadrżał mimowolnie.
Kiedy winda ruszyła w dół, Milo spojrzał ostrzegawczo na komisarza.
- Jego oczy przypominają ślepia węża. Nie można mu ufać.
Gaunt pokiwał głową. Zmienił zdanie na temat swojej roli w całym tym
incydencie. Jeszcze kilka minut temu uważał się za kuriera Fereyda, strażni-
ka kryształu, sytuacja uległa jednak drastycznej zmianie. Bezczynne oczeki-
wanie było błędem, musiał działać, w przemyślany i zdecydowany sposób,
wejść do tej tajemniczej gry, rozpracować jej zasady i zwyciężyć.
Lecz wpierw musiał poznać zawartość kryształu.
*****
- Zrobiłem wszystko, co mogłem – mruknął główny oficer medyczny
Duchów Dorden wskazując przepraszającym gestem ściany lazaretu. Pokła-
dowy szpital Tanithijczyków składał się z trzech niskich sal przylegających
do pasażerskiej ładowni zajętej przez żołnierzy regimentu. Ściany i sufity
pomieszczeń pokryte były odłażącą zieloną farbą, posadzki wyłożono czer-
wonymi kamiennymi płytkami. Na ustawionych wokół metalowych półkach
piętrzyły się wielkie szklane butelki oznakowane żółciejącymi naklejkami,
pełne gęstych płynów, medycznych past, proszków i tabletek. Zestawy
narzędzi chirurgicznych leżały na wysuwanych metalowych blatach niskich
stołów operacyjnych, zatęchłe prześcieradła i rolki bandaży wystawały z
niewielkich skrzynek pełniących zarazem rolę siedzeń. W pierwszej sali stał
na mosiężnych nogach wielki zestaw lamp, dwa fotele dentystyczne z błysz-
czącymi metalowymi obręczami na kończyny pacjentów oraz mały stolik z
przymocowanymi do krawędzi blatu próbnikami. Powietrze w lazarecie było
duszne, stęchłe, na podłodze można było dostrzec jakieś plamy.
- Jak pan sam widzi, nie jesteśmy przesadnie wyposażeni – dodał zmęczo-
nym tonem lekarz. Opatrzył obrażenia komisarza wykorzystując medyka-
menty wyjęte z własnego zestawu pierwszej pomocy, ustawionego na jednej
ze skrzynek. Nie ufał sterylności żadnych środków przechowywanych w
okrętowym lazarecie.
Rozebrany do pasa Gaunt siedział na jednym z metalowych łóżek biegną-
cych rzędem przez środek pomieszczenia, przytwierdzonym do zaczepów w
wyłożonej płytkami posadzce. Rama łóżka trzeszczała i trzaskała głośno pod
ciężarem zmieniającego pozycję oficera, próbującego usiąść wygodniej na
cuchnącym stęchlizną materacu.
Dorden wysterylizował rozcięcie na ramieniu dowódcy, posmarował całą
rękę niebieskim dezynfekującym żelem i zszył krawędzie rany za pomocą
bakelitowych klamer przywodzących na myśl łepki niewielkich insektów.
Gaunt napiął mięśnie próbując zgiąć rękę.
- Nie rób czegoś takiego – odezwał się pośpiesznie Dorden – Założyłbym
na rozcięcie warstwę syntetycznej skóry, ale jej nie mam, poza tym rana
musi oddychać. Mówiąc szczerze, najchętniej wysłałbym pana na główny
pokład medyczny.
Gaunt zaoponował ruchem głowy.
- Kawał dobrej roboty – powiedział. Dorden uśmiechnął się nieznacznie.
Nie zamierzał dalej naciskać na komisarza w kwestii przeniesienia do okrę-
towego szpitala, Corbec uprzedził go, że Gaunt chce zachować swą chwilo-
wą niedyspozycję w tajemnicy.
Dorden był niewielkim mężczyzną, przewyższającym wiekiem wszyst-
kich pozostałych członków regimentu. Miał szarą brodę i ciepłe łagodne
oczy. Prawie całe dorosłe życie pracował jako lekarz w rolniczych osadach
Beldane oraz w puszczańskich wioskach dystryktu Pryze. Do Gwardii zgło-
sił się odpowiadając na wezwanie Administratum skierowane pod adresem
wykwalifikowanego personelu medycznego. Jego żona zmarła rok przed za-
ciągiem, jedyny syn służył jako szeregowiec w dziewiątym plutonie. Córka,
jej mąż i ich pierworodne dziecko zginęli w płomieniach umierającego Ta-
nith. Dorden nie pozostawił za sobą nic prócz głębokiego przekonania o
słuszności obranego powołania i obowiązku wobec ostatnich żyjących jesz-
cze współziomków. Stanowczo odmawiał wzięcia do ręki broni, toteż był
jedynym Duchem, na którym Gaunt nie mógł polegać w walce... lecz o to
akurat komisarz nie dbał. Miał pod swoją komendą blisko siedemdziesięciu
ludzi, którzy nie dotrwaliby obecnego dnia bez pomocy Dordena.
- Zrobiłem badania pod kątem obecności trucizny. Miał pan szczęście,
ostrze było czyste. Rzekłbym, że czystsze nawet od mojego własnego skal-
pela – roześmiał się pod nosem lekarz wywołując podobną reakcję u swego
pacjenta – To dość niezwykłe... - dodał medyk i umilkł.
- Dlaczego ? - uniósł brwi Gaunt.
 - Słyszałem, że profesjonalni zabójcy lubią pokrywać swą broń warstwą
trucizny, by zyskać pewność zadania śmiertelnego ciosu – wyjaśnił Dorden.
- Nigdy nie powiedziałem, że to był zabójca.
- Nie było takiej potrzeby. Nie muszę być żołnierzem liniowym, a może i
jestem starym głupcem, ale też nie urodziłem się wczoraj.
- Nie troskaj się tym, Dorden – powiedział Gaunt napinając ponownie
wbrew zaleceniom lekarza mięśnie swej zranionej ręki. Skrzywił usta w gry-
masie bólu – Jesteś mistrzem swej medycznej magii. Trzymaj się na uboczu.
Nie daj się w to wciągnąć.
Dorden zanurzył chirurgiczne instrumenty w misce wypełnionej odkaża-
jącym płynem.
- Trzymaj się na uboczu ? Chcesz coś mi powiedzieć, Ibramie Gauncie ?
Komisarz zamrugał szybko, jakby trafiony w twarz uderzeniem otwartej
dłoni. Nikt nie przemawiał do niego równie pełnym ojcowskiego protekcjo-
nalizmu tonem od czasu ostatniego spotkania z wujkiem Derciusem. Nie...
nie ostatniego...
Dorden odwrócił się, by wytrzeć instrumenty bawełnianą ścierką.
- Proszę mi wybaczyć, komisarzu. Trochę się zagalopowałem.
- Mów, co ci leży na sercu, przyjacielu.
Lekarz uniósł szczupły palec wskazując nim poprzez przestrzeń pokładu
w stronę ładowni zajmowanej przez tanithijskich gwardzistów.
- Już tylko oni mi pozostali. Żałosna garstka rozbitków noszących w żyłach
tanithijską krew, jedyna więź z przeszłością i zielonym światem, który tak
bardzo kochałem. Będę dbał o nich, leczył, składał z kawałków i zszywał,
dopóki wszyscy nie odejdą, ja nie umrę lub nie zawali się cały ten świat. I
chociaż wiem, że nie jesteś rodowitym Tanithijczykiem, wiem też, że wielu
moich traktuje cię już jak ziomka. Ja sam nie jestem tego wciąż pewien. Po-
wiedziałbym, że zbyt wiele w tobie chulana.
- Koolana ?
- Chulana. Przepraszam, użyłem rodzimego dialektu. Chulan to obcy, czło-
wiek z zewnątrz, tajemnica. Nie sposób tego słowa przełożyć w jednoznacz-
ny sposób.
- Rozumiem.
- To nie była obelga. Może i nie urodziłeś się na Tanith, ale należysz do
naszego grona. I myślę, że jesteś pełen troski. Troszczysz się o swoje Du-
chy, komisarzu. Wierzę, że zrobisz wszystko, co w twojej mocy dla tych
ludzi, poprowadzisz ich do zwycięstwa i pokoju. W to właśnie chcę wierzyć
każdego wieczoru, kiedy kładę się spać, kiedy zaczyna się kolejne bombar-
dowanie albo zrzut desantu albo chłopcy muszą biec na następne druty kol-
czaste. Tylko to się liczy.
Gaunt wzruszył ramionami – i niemal natychmiast pożałował tego zim-
nego gestu.
- Czy to ma takie znaczenie ?
- Rozmawiałem z lekarzami służącymi w innych regimentach. Chociażby
na Fortis. Zbyt wielu mówiło, że ich komisarze nie dbają wcale o swych
podwładnych. Że traktują ich jak zwykłe mięso armatnie. Czy ty postrzegasz
nas w taki sam sposób ?
- Nie.
- Ja też tak sądzę. To czyni cię rzadkim wyjątkiem. Kimś, na kim warto po-
legać dla dobra tych nieszczęsnych Duchów. Feth, może i nie jesteś Tanit-
hijczykiem, ale jeśli zaczynają cię nękać zabójcy, pora się martwić. Martwić
o ciebie dla dobra Duchów.
Dorden umilkł.
- Zatem będę pamiętał, by stale informować cię o rozwoju sytuacji –
oświadczył Gaunt szukając wzrokiem swego podkoszulka.
- Dziękuję. Jak na chulana, jesteś dobrym człowiekiem, Ibramie Gauncie.
Niczym stary anroth na Tanith.
Gaunt zesztywniał nieoczekiwanie.
- Co takiego powiedziałeś ?
Dorden spojrzał na komisarza.
- Anroth. Powiedziałem anroth. To również nie była obelga.
- Co oznacza to słowo ?
Dorden zawahał się
- Anroth... cóż, to duch opiekuńczy domowego ogniska. To taki stary tanit-
hijski mit. Nasi przodkowie wierzyli, że anrothy to duchy pochodzące z in-
nych światów, przepięknych światów ładu i porządku, przybywające na
Tanith, by czuwać nad naszymi rodzinami. Taka stara legenda. Puszczański
przesąd.
- Dlaczego to dla pana takie ważne, komisarzu ? - zapytał czyjś głos.
Gaunt i Dorden odwrócili w jego kierunku głowy. Milo odwzajemnił ich
spojrzenie siedząc na brzegu łóżka tuż przy wejściu do lazaretu.
- Od jak dawna tutaj jesteś ? - zapytał ostro Gaunt, w głębi duszy sam zas-
koczony gniewem pobrzmiewającym w swym głosie.
- Od kilka minut. Anrothy to część tanithijskiej mitologii, podobnie jak
strzegące drzew driady i mieszkające w strumieniach nyridy. Dlaczego tak
pana zaniepokoiły ?
- Słyszałem już kiedyś to określenie. Gdzieś... - Gaunt podniósł się z łóżka
szukając i stanął na podłodze – Skąd ktoś obcy może znać takie słowo ?
Zresztą, nieważne – podniósł ręce chcąc naciągnąć na tors podkoszulek, ale
uświadomił sobie, że ubranie jest zakrwawione i rozdarte, toteż cisnął je na
ziemię – Milo, przynieś z mojej kwatery nowe ubranie.
Milo podszedł do komisarza podając mu trzymany dotąd za plecami
czysty podkoszulek. Dorden uśmiechnął się nieznacznie, kącikami ust.
Gaunt złagodniał, choć nie wypowiedział żadnego słowa. Skinął w geście
podziękowania głową i zaczął się ubierać.
Zarówno Milo jak i oficer medyczny widzieli szereg zabliźnionych ran
pokrywających muskularny tors Gaunta, żaden z nich nie pozwolił sobie na
komentarz. Ile frontów trzeba przejść, ile bezlitosnych konfrontacji przeżyć,
by zebrać na swym ciele tak liczne ślady ucieczki przed śmiercią ?
Lecz kiedy komisarz wstał z łóżka, Dorden po raz pierwszy dostrzegł
długą bliznę na brzuchu Gaunta i nie zdołał na ten widok powstrzymać
okrzyku zdumienia. Szrama była długa, szeroka, o poszarpanych krawę-
dziach.
- Święty feth ! - powiedział zbyt głośno Dorden – Gdzie...
Gaunt potrząsnął głową.
- To stara blizna. Bardzo stara – wcisnął podkoszulek w spodnie i rana
znikła z oczu obserwatorów. Komisarz sięgnął po kurtkę.
- Lecz jakim cudem...
Gaunt zmierzył Dordena ostrzegawczym spojrzeniem.
- Dość tej rozmowy.
Zapiął guziki kurtki i wślizgnął się w trzymany przez Brina skórzany
płaszcz. Na głowę założył swą czapkę.
- Wszyscy dowódcy drużyn gotowi ? - zapytał Mila.
- Zgodnie z pańskim rozkazem.
Gaunt ukłonił się lekko Dordenowi i wyszedł z lazaretu.
*****
Przez dłuższą chwilę zastanawiał się, komu może zaufać, lecz po kilku
minutach doszedł do wniosku, że warci są tego wszyscy, od pułkownika
Corbeca po zwykłych szeregowców. Pewną dozę ostrożności musiał zacho-
wać jedynie w przypadku majora Rawne i grupki otaczających go malkon-
tentów z trzeciego plutonu.
Opuszczając lazaret udał się najbliższym korytarzem łącznikowym wio-
dącym do ładowni pasażerskiej regimentu. Corbec już na niego czekał.
Colm Corbec spędził przed wejściem do lazaretu dobrą godzinę. Pozosta-
wiony samemu sobie w ciszy i bezruchu, miał sporo czasu na rozmyślenia
pod adresem swych nielicznych fobii i znienawidzonych szczerze spraw.
Pierwszą i największą z nich były kosmiczne tranzyty.
Corbec był synem mechanika pracującego całe życie w warsztacie
wzniesionym w osadzie przy pierwszym szerokim łuku rzeki Pryze. Jego oj-
ciec większość czasu spędzał na remontowaniu i konserwacji urządzeń tar-
tacznych: pił tarczowych, spalinowych strugów i heblarek. Colm jako dziec-
ko często przesiadywał w kanałach naprawczym przyświecając ojcu latarką,
gdy ten dłubał w podwoziu któregoś z dwudziestokołowych transportów
służących do przewozu świeżo pociętego drewna do tartaków w Beldane i
Sottres.
Kiedy dorósł, podjął pracę w zakładach w Sottres, gdzie niejednokrotnie
widywał ludzi z odciętymi palcami, dłońmi czy nogami, okaleczonych
wskutek chwili nieuwagi przez pracujące nieustannie tartaczne maszyny.
To tam nabawił się pylicy, która nawet teraz dręczyła go od czasu do czasu
krótkotrwałymi napadami kaszlu. Potem wstąpił do milicji w Tanith Magna,
powodowany po części bólem złamanego serca i tak przyszło mu patrolo-
wać trakty świętej puszczy dystryktu Pryze County w poszukiwaniu rabu-
siów i przemytników.
To było dobre życie. Czarna ziemia pod nogami, w górze strzeliste pnie
drzew i migoczące ponad ich koronami światełka gwiazd. Szybko przyswoił
sobie sztukę puszczańskiej włóczęgi, tajniki tropienia i utrzymywania orien-
tacji w ustawicznie zmieniającym kształt lesie. Nauczył się walczyć nożem i
czerpać przyjemność z polowania. Był szczęśliwy czując grunt pod nogami i
śledząc wzrokiem rozgwieżdżone przestworza.
Lecz ta ziemia już nie istniała, przepadła na zawsze. Podobnie jak ostry
żywiczny zapach drzew, woń gnijących liści i ściółki, aromat rozkwitają-
cych pąków. Śpiewał pod tymi gwiazdami piosenki, słał w ich kierunku
bezgłośne modlitwy, czasami nawet przeklinał. Tak długo jak tylko były od
niego daleko. Nigdy nie sądził, że przyjdzie mu kiedyś podróżować pomię-
dzy nimi.
Corbec bał się tych tranzytów, podobnie jak wielu innych jego towarzy-
szy broni, nawet po tak licznych już doświadczeniach kosmicznych podróży.
Opuścić ziemię, pozostawić za plecami ją i morza i niebieskie przestworza i
stać się częścią przemierzającej wszechświat Krucjaty. Od samego początku
wizja ta szczerze nim wstrząsała.
 Wiedział, że Absalom to wytrzymały solidny okręt. Miał okazję rzucić
okiem na jego masywny kadłub z okienka wspinającego się na orbitę Fortis
wahadłowca. Lecz zarazem pamiętał doskonale wielkie barki roztrzaskujące
się na skałach i tonące w bystrym nurcie rzek Beldane. Statki pływały sobie
tam i z powrotem, dopóki nie natrafiały na przeszkodę zbyt wielką nawet
dla nich, a wtedy przestawały istnieć.
Z całego serca nienawidził tranzytu. Nie cierpiał stęchłego powietrza,
chłodu metalowych ścian, efektów ubocznych sztucznie generowanej grawi-
tacji, ustawicznego pomruku podprzestrzennych silników – wszystkich ele-
mentów składających się na kosmiczną podróż. Tylko głęboka troska o ży-
cie i zdrowie komisarza zdołała przełamać jego fobię i zmusiła pułkownika
do zapuszczania się na obszar Szklanej Komnaty, ale przebywając w obser-
watorium Corbec z całej siły koncentrował swą uwagę na Gauncie, żołnie-
rzach, idiocie w uniformie oficera porządkowego – na wszystkim, byle nie
na przywołującej szaleństwo i nocne koszmary przestrzeni za pancernymi
szybami Komnaty..
Tęsknił za warstwą ziemi pod butami. Za świeżym powietrzem. Za wiat-
rem i deszczem i szelestem kołyszących się gałęzi drzew.
- Corbec ?
Pułkownik stanął na baczność widząc wychodzącego z lazaretu Gaunta.
Milo szedł tuż za komisarzem.
- Sir ?
- Pamiętasz, co takiego mówiłem ci w barze na Pyritesie ?
- Niezbyt dokładnie, sir... byłem już nieźle wstawiony.
Gaunt błysnął zębami w krótkim uśmiechu.
- Dobrze. Zatem również dla ciebie będzie to niespodzianka. Wszyscy do-
wódcy na miejscu ?
Corbec potwierdził ruchem głowy.
- Z wyjątkiem majora Rawne, tak jak pan rozkazał.
Gaunt zdjął na moment czapkę, przeczesał palcami krótko przycięte wło-
sy i założył ją z powrotem na głowę.
- Za chwilę dołączę do was w sali odpraw.
Wyminął pułkownika i ruszył w głąb korytarza przekraczając po chwili
próg ładowni pasażerskiej.
Duchy otrzymały na czas tranzytu ładownię numer trzy, istny labirynt
mrocznych pomieszczeń sypialnych uzupełnionych o trzy sale ćwiczebne i
skąpo wyposażone pomieszczenie rekreacyjne. Wszystkie czterdzieści plu-
tonów, ponad dwa tysiące tanithijskich żołnierzy, znalazło kwatery w tej
jednej ładowni.
Z wnętrza gigantycznej sali buchał odór potu, tytoniowego dymu i stęch-
lizny. Rawne, Feygor i pozostali ludzie z trzeciego plutonu stali u podstawy
rampy wiodącej do wejścia na korytarz zewnętrzny. W chwili otrzymania
rozkazu prowadzili walkę ćwiczebną na broń białą i każdy z mężczyzn
wciąż trzymał w rękach pałkę wstrząsową. Elektryczne porażacze były jedy-
ną formą uzbrojenia legalnie dostępną na pokładach Absaloma. Pozwalały
na uproszczony fechtunek, ćwiczenie uników, a nawet strzelanie za pomocą
silnie skondensowanych elektrycznych ładunków w niezbyt odległe tarcze
poruszające się ze zgrzytem metalu w źle naoliwionych prowadnicach sal
treningowych.
Gaunt zasalutował majorowi. Wszyscy żołnierze wyprężyli się na bacz-
ność widząc gest powitania.
- Jak pan postrzega integralność tych kwater, majorze ?
Rawne zawahał się na moment.
- Komisarzu ?
- Uważa pan je za bezpieczne ?
- Mamy tu osiem wind komunikacyjnych i dwie pośpieszne do hangaru
oraz kilka wejść technicznych.
- Proszę rozdzielić ludzi i zabezpieczyć wszystkie przejścia. Nikt nie może
opuścić tych kwater ani też wejść na ich obszar bez mojej wiedzy.
Rawne nadal wyglądał na zatroskanego.
- A czym niby mamy zatrzymać potencjalnych intruzów, sir, skoro odebra-
no nam broń ?
Gaunt wyjął z ręki szeregowca Neffa pałkę i posłał gwardzistę na pod-
łogę za pomocą szybkiego, choć niezbyt mocnego ciosu w brzuch.
- Proponuję użyć właśnie tego – zasugerował – Składać raport co pół go-
dziny, niezależnie od tego chcę mieć na bieżąco informacje o nazwiskach
tych, którzy będą próbowali uzyskać dostęp do naszych kwater – Gaunt
wpatrywał się jeszcze przez moment w twarz majora chcąc zyskać pewność,
że oficer doskonale zrozumiał wszystkie niuanse wydanego mu rozkazu, po
czym odwrócił się i wyszedł z ładowni.
- Co on kombinuje ? - zapytał majora Feygor, gdy tylko komisarz zniknął
za progiem rampy. Rawne pokręcił bezwiednie głową. Miał zamiar jak naj-
szybciej przejrzeć ukryte motywy swego dowódcy, na razie jednak musiał
zorganizować posterunki strażnicze.
*****
Sala odpraw była starą przybudówką przylegającą do ścian pokładowego
lazaretu. Niskie schodki wiodły w dół okrągłej sali wypełnionej trzema rzę-
dami drewnianych krzeseł otaczających stojącą na środku pomieszczenia
konsoletę. Ustawiony na podwyższeniu terminal, brzydki i kopulasty ni-
czym wypolerowany metalowy grzyb, pełnił kiedyś rolę wyświetlacza tak-
tycznego, szklana płyta na jego wierzchu była elementem holoprojektora
pozwalającego emitować trójwymiarowe obrazy w powietrzu ponad urzą-
dzeniem. Terminal był wiekowy i od dawna już zepsuty, Gaunt wykorzystał
go w roli siedzenia.
Wezwani żołnierze weszli do pomieszczenia: Corbec, Dorden, za nimi
dowódcy plutonów Meryn, Mkoll, Curral, Lerod, Hasker, Blane, Folore...
trzydziestu dziewięciu mężczyzn. Jako ostatni w grupie pojawił się Varl,
dopiero niedawno awansowany do stopnia sierżanta. Milo zamknął jedynie
drzwi prowadzące do sali odpraw i oparł się o nie plecami. Żołnierze roz-
siedli się na drewnianych krzesełkach spoglądając wyczekująco na swego
dowódcę.
- Co się dzieje, sir ? - zapytał Varl. Gaunt uśmiechnął się nieznacznie. Bę-
dąc nowym członkiem odpraw taktycznych Varl wykazywał charakterys-
tyczny brak znajomości zwyczajowych procedur obowiązujących w trakcie
takich spotkań. Powinienem był go awansować znacznie wcześniej, skarcił
siebie samego w myślach komisarz.
- To całkowicie nieformalne zebranie. Związane z Duchami, ale nieoficjal-
ne. Zamierzam zapoznać was z aktualną sytuacją, abyście mogli odpowied-
nio reagować na rozwój wydarzeń. Lecz wszystko, co tutaj powiem nie
może wydostać się poza ściany sali. Przekażecie swym ludziom tylko tyle
informacji, ile będą wymagali do wykonania podstawowych działań, nie
wolno wam wprowadzać ich w szczegóły całej sprawy.
Żaden z milczących mężczyzn nie odrywał od niego skupionego wzroku.
- Nie będę się bawił w zawiłe opisy. Tak daleko jak sięga moja wiedza, a
nie jest to zasięg większy od tego, na który mógłbym rzucić Braggiem, mam
pewność istnienia pewnego konfliktu wpływów. Spisku zagrażającego sta-
bilności całej Krucjaty. Wszyscy słyszeliście zapewne o walkach politycz-
nych mających miejsce po śmierci marszałka Slaydo. Wiecie jak wielu lor-
dów Militantów próbowało przejąć jego schedę.
- A udało się to temu szczwanemu wyżłowi Macarothowi – uśmiechnął się
pod nosem Corbec.
- To marszałek szczwany wyżeł Macaroth, pułkowniku – poprawił go
Gaunt. Kilku żołnierzy zachichotało cicho. Świetnie, dobry humor znacznie
ułatwi przejście do sedna odprawy, pomyślał komisarz – Macarotha można
lubić albo i nie, lecz to on teraz tutaj rządzi. A to upraszcza pewne kwestie.
Podobnie jak ja, jesteście związani przysięgą lojalności z Imperium, a zatem
bezpośrednio z obecnym marszałkiem wojny. Slaydo wybrał go na swego
sukcesora. Słowo Macarotha jest słowem Złotego Tronu, stoi za nim autory-
tet samej Terry.
Gaunt przerwał na moment swój wywód. Tanithijczycy spoglądali na
niego wyczekująco.
- Lecz ktoś nie jest z tego zbytnio zadowolony, prawda ? - zapytał posęp-
nym tonem stojący pod drzwiami Milo. Gwardziści spojrzeli zgodnie w
stro-nę chłopca, po czym odwrócili z powrotem głowy słysząc
nieoczekiwany śmiech komisarza.
- Prawda. Wiele osób poczuło się urażonych wyborem Slaydo. Jedną z nich
znamy wszyscy, przynajmniej ze słyszenia. To lord Militant generał Dra-
vere. Ten sam człowiek, który dowodzi naszą częścią krucjaty.
- Co pan chce zasugerować, sir ? - wykrztusił zdumiony Lerod. Był to mus-
kularnie zbudowany sierżant o gładko ogolonej czaszce i symbolu imperial-
nego orła wytatuowanym pośrodku czoła. Służył wcześniej w milicji miejs-
kiej Tanith Ultima, świątynnej metropolii swego utraconego świata i podob-
nie jak pozostali pochodzący z Ultimy żołnierze wyróżniał się wyjątkową
religijnością. Gaunt już wcześniej założył, iż to właśnie Leroda najtrudniej
będzie mu przekonać do swego planu – Czy chce pan powiedzieć, że lord
generał Dravere kieruje się renegackimi pobudkami ? Że jest... nielojalny ?
Lecz to przecież nasz bezpośredni zwierzchnik, sir !
- Dlatego właśnie spotykamy się tutaj nieformalnie. Jeśli faktycznie mam
rację, do kogo miałbym się z takimi podejrzeniami zwrócić ?
Żołnierze przyjęli jego pytanie z pełnym niepokoju milczeniem.
- Dravere nigdy nie ukrywał przekonania, że Slaydo obraził go obierając na
swego następcę młodszego Macarotha. Tak ambitnego oficera bardzo mu-
siała zaboleć konieczność służby pod rozkazami człowieka, który kiedyś
znajdował się poniżej niego na drabinie hierarchii. Jestem całkowicie pe-
wien, że Dravere zamierza obalić rzekomego uzurpatora.
- To niech walczą między sobą ! - odezwał się głośno Varl, kilku mężczyzn
poparło go pomrukami aprobaty – Co dla nas znaczy jakiś martwy oficer... z
całym szacunkiem, sir.
Gaunt uśmiechnął się nieznacznie.
- Powtarzacie moją pierwszą opinię na temat tej sprawy, sierżancie. Lecz
trzeba dobrze to przemyśleć. Jeśli Dravere rzuci swe siły przeciwko Maca-
sss
rothowi, osłabi militarnie całą krucjatę. Osłabi ją w krytycznym momencie
wymagającym konsolidacji sił przed uderzeniem na głębiej położone, silniej
bronione światy nieprzyjaciela. Czy możemy być równorzędnym przeciwni-
kiem dla wroga, jeśli jednocześnie będziemy walczyć pomiędzy sobą ? Jeśli
do tego dojdzie, taki konflikt uczyni nas bezbronnymi, otwartymi na cios... i
gotowymi pójść pod nóż. Plany Dravere zagrażają całej naszej przyszłości.
Zapadła kolejna chwila ciężkiego milczenia. Gaunt potarł dłonią poli-
czek.
- Jeśli Dravere dopnie swego, możemy wszystko zaprzepaścić. Wszystko,
co zdobyliśmy w przeciągu dziesięciu lat wojen o Światy Sabbat.
Komisarz zmienił pozycję, pochylił się nieznacznie do przodu.
- Jest coś jeszcze. Gdybym to ja zamierzał obalić marszałka wojny, chciał-
bym mieć po swojej stronie atuty znacznie większe od kilku lojalnych regi-
mentów Gwardii. Potrzebowałbym czynnika zdolnego zadecydować o moim
zwycięstwie.
- O ten właśnie czynnik tutaj chodzi, prawda ? - Lerod poprawnie zinterpre-
tował ton wypowiedzi dowódcy.
- Oczywiście. Dravere zapamiętale czegoś szuka. Czegoś potężnego. Cze-
goś mogącego zrównać go mocą z marszałkiem wojny, a może nawet wy-
nieść ponad Macarotha. I w tym momencie na scenie pojawia się nasza
nieszczęsna garstka – Gaunt umilkł na moment.
- Będąc na Pyritesie wszedłem w posiadanie tego przedmiotu.
Uniósł dłoń demonstrując zebranym trzymany w niej kryształ.
- Informacje zakodowane w tym nośniku danych są kluczem do całej tajem-
nicy. Siatka szpiegowska Dravere zdobyła je i nadała transmisję do sztabu
lorda generała, ale przekaz został przechwycony i przekierunkowany.
- Przez kogo ? - zapytał Lerod.
- Lojalnych wobec Macarotha agentów wywiadu próbujących infiltrować
konspirację Dravere. Ludzie ci działają w śmiertelnym niebezpieczeństwie,
są bezbronni w obliczu przewagi spiskowców, ale w obecnej chwili stano-
wią jedyną siłę próbującą krzyżować plany lorda generała.
- Dlaczego wybrali pana ? - spytał cicho Dorden.
Gaunt umilkł ponownie. Nawet teraz nie mógł im zdradzić całej prawdy.
- Znalazłem się na właściwym miejscu, byłem obdarzony zaufaniem. Nie
rozumiem tak naprawdę ich motywów. Mój stary przyjaciel stanowi część
wywiadowczej siatki. Skontaktował się ze mną prosząc o pieczę nad krysz-
tałem. Mam wrażenie, że w tamtej chwili nie było na Pyritesie nikogo bar-
dziej ode mnie przydatnego do tej misji.
Varl poprawił się w fotelu, rozluźnił przekładnie mechanicznej kończy-
ny.
- I co dalej ? Co jest w krysztale ?
- Nie mam pojęcia – oświadczył Gaunt – Jest zakodowany.
Lerod otworzył usta, by coś powiedzieć, ale Gaunt ubiegł go dodając:
- Zakodowany na poziomie utajnienia vermilion.
Sala pogrążyła się w głębokim milczeniu, w którym wyraźnie dał się sły-
szeć przeciągły gwizd sierżanta Blane.
- Teraz rozumiecie ? - spytał komisarz.
- Co musimy zrobić ? - odezwał się ponurym tonem Varl.
- Wpierw odkryjemy sedno tej sprawy. Potem zdecydujemy, co dalej.
- Ale jak... - zaczął Meryn. Gaunt przerwał mu podnosząc dłoń.
- To mój problem i chyba wiem, jak sobie z nim poradzić. W zasadzie to
będzie proste. Po tym wszystkim... Dobrze, dlatego właśnie chciałem wam
to wszystko opowiedzieć. Do tej pory agenci Dravere dwukrotnie próbowa-
li mnie zabić i przejąć kryształ, raz na Pyritesie, drugi raz na pokładzie tego
właśnie statku. Potrzebuję was, byście stali przy mnie, strzegli tego bezcen-
nego przedmiotu, chronili go przed szpiegami Dravere. Musicie mnie ubez-
pieczać, dopóki nie rozwikłam tej zagadki i nie zdecyduję o dalszym działa-
niu.
Cisza.
- Jesteście ze mną ? - zapytał Gaunt. Cisza nabrała wręcz namacalnego cha-
rakteru. Żołnierze wymieniali między sobą badawcze, pytające spojrzenia.
W końcu to Lerod zabrał głos. Gaunt szczerze się ucieszył, że był to właśnie
Lerod.
- Musiał pan o to pytać, komisarzu ? - odparł krótko sierżant.
Gaunt ukrył pośpiesznie uśmiech ulgi. Zeskoczył z wierzchu terminala i
podszedł do wstających z krzeseł gwardzistów.
- Bierzmy się do roboty. Rawne już rozesłał pierwsze patrole na poziomie
tego pokładu. Wesprzeć jego pluton. Chcę mieć absolutną pewność, że nikt
nie wtargnie na nasze terytorium. Każdego zatrzymanego intruza przypro-
wadzić bez zwłoki do mnie. Jeśli wasi ludzie będą zadawać pytania, po-
wiedzcie im, że podejrzewamy kłopoty ze strony Patrycjuszy. Terra jedyna
wie, czy to aby nie prawda, Patrycjuszy jest na pokładzie czterokrotnie wię-
cej niż nas, a idę w zakład, że wszyscy siedzą już w kieszeni Dravere.
- Chcę też przeszukania całego poziomu pod kątem obecności urządzeń
monitorujących. Hasker, Varl, wyznaczcie do tej roboty ludzi mających od-
powiednią wiedzę techniczną. Wróg bez wątpienia ubiegnie się do każdej
aaa
metody szpiegowskiej. Od tej chwili nie możecie ufać nikomu oprócz człon-
ków własnego regimentu. Nikomu. Nie sposób teraz stwierdzić, kto jest po
naszej stronie, a kto po stronie spiskowców.
Dowódcy plutonów wyglądali na podekscytowanych, ale i niepewnych.
Gaunt wiedział, że rzucił na ich barki zadanie wykraczające poza zakres
obowiązków i doświadczenie żołnierzy liniowych. Wyszli z sali odpraw po-
grążeni w posępnej zadumie.
Gaunt spojrzał na trzymany w dłoni kryształ.
Co takiego ukrywasz w swoim wnętrzu, pomyślał.
*****
Komisarz powrócił do swej kwatery w towarzystwie milczącego całą
drogę Brina. Przy drzwiach kabiny natrafili na dwóch Duchów wyznaczo-
nych przez Corbeca do służby wartowniczej pod pokojem tanithijskiego do-
wódcy. Gaunt usiadł przy ustawionym pod jedną ze ścian terminalem i za-
czął przeglądać wszystkie dostępne na poziomie jego uprawnień informacje.
Linie zielonych literek zapalały się rzędami na ciemnej powierzchni ekranu.
Komisarz miał nadzieję na uzyskanie dostępu do listy pasażerów statku i
wytypowanie wśród nich potencjalnych źródeł zagrożenia, ale baza danych
posiadała wiele luk i nieścisłości. Brakowało w niej nawet pełnych infor-
macji na temat tożsamości innych przewożonych na pokładzie gwardyjskich
regimentów. Na wykazie figurowali Patrycjusze oraz grupa wojsk zmotory-
zowanych stanowiąca część bovaniańskiego Dziewiątego. Gaunt wiedział
doskonale, że na pokładzie znajdują się jeszcze przynajmniej dwa inne regi-
menty Gwardii, lista nie zawierała jednak ich nazw. Komisarz próbował też
przejrzeć spis członków stałej załogi Absaloma i pasażerów liniowca należą-
cych do innych instytucji imperialnych niż Gwardia, ale jego kody dostępy
nie pozwalały na otwieranie plików szyfrowanych programami kodującymi
marynarki.
W dziedzinie wiedzy informatycznej komisarz nigdy nie czuł się pewnie.
Oparł się plecami o fotel i westchnął ciężko. Zraniona ręka pulsowała nara-
stającym bólem. Kryształ leżał na blacie terminalu opodal dłoni Gaunta.
Nadszedł czas na zgłębienie jego zawartości. Zdecydował, że odłoży nośnik,
jeśli nie zdoła przełamać jego blokad. Wstał z miejsca.
Milo przysypiał na krzesełku ustawionym obok drzwi wejściowych kabi-
ny, nieoczekiwany ruch przełożonego wyrwał go z drzemki.
- Sir ?
Gaunt bezceremonialnie wyszarpywał ze ściennej szafki swoją podróżną
torbę.
- Miejmy nadzieję, że stary człowiek nie kłamał – powiedział do adiutanta
nie odwracając głowy.
Milo nie miał pojęcia, o jakim starym człowieku wspomina jego dowód-
ca.
Gaunt przedzierał się zapamiętale przez swe bagaże. Na podłogę kabiny
poleciał owinięty w płachtę materiału galowy uniform, w ślad za nim spadły
książki i elektroniczne notesy wyrzucane z szeroko otwartych walizek.
Milo był zafascynowany tym widokiem. Gaunt zawsze osobiście pako-
wał swe bagaże i chłopiec nie miał dotąd sposobności rzucenia okiem na
prywatny dobytek tanithijskiego dowódcy. Ujrzał pudełeczka na medale za-
pakowane w miękką tkaninę. Jeden z nich wypadł na łóżko – duża srebrna
gwiazda na welwetowym tle. Tuż obok wylądowała polowa czapka z hyr-
kańskimi insygniami, przeźroczysty pojemnik pełen tabletek przeciwbólo-
wych, naszyjnik wykonany z tuzina wielkich pożółkłych kłów, najwyraźniej
orczego pochodzenia, zabytkowy teleskop w drewnianym pudle, pędzel do
golenia i srebrny kubek, talia kart, które wysypały się ze swego opakowania.
Tekturowe kartoniki pokryte były ręcznie wykonanymi ilustracjami, przed-
stawiającymi sceny z tryumfalnej fiesty w miejscu zwanym Gylatus Deci-
mus. Milo rzucił się na kolana, by ochronić je przed stratowaniem butami
zaaferowanego komisarza. Karty były nowe, nigdy nie używane. Na wiecz-
ku opakowania widniały dwie litery: D.O.
Szukający czegoś Gaunt wyrzucił z walizki całe naręcze ubrań. Milo
uśmiechnął się pod nosem. Zachowanie dowódcy sprawiło mi dziwną satys-
fakcję, poczuł się dopuszczony do kontaktu z prywatnym życiem komisarza,
z jego ukrytym za barierami dyscypliny ludzkim ja.
Wtedy coś innego spadło z trzaskiem na podłogę kabiny i Milo zastygł
na moment w bezruchu. Był to zabawkowy pancernik, niezgrabnie
wyrzeźbio-ny w kawałku plastiku. Warstwa emalii łuszczyła się na
powierzchni zabaw-ki, niektóre z wieżyczek połamały się, urwały. Milo
odwrócił pośpiesznie twarz. Było w tej zabawce coś przejmująco smutnego,
coś pozwalającego wejrzeć mu głębiej w prywatny świat Ibrama Gaunta,
niżby tego sobie życzył.
Chłopiec poczuł się zaskoczony własną reakcją. Wycofał się nieznacznie
wkładając trzymane w rękach karty do pudełka i ciesząc się, że znalazł dzię-
ki nim skupiające uwagę zadanie.
Gaunt odwrócił się nieoczekiwanie od rozrzuconych chaotycznie bagaży,
a
w jego oczach lśniły ogniki tryumfu. Podniósł w górę ściskany palcami stary
sygnet.
- Czy tego pan szukał, komisarzu ? - zapytał Milo czując konieczność wy-
rażenia jakiegokolwiek komentarza.
- Tak. Drogi stary wujek Dercius, ten przeklęty sukinsyn. Sprezentował mi
go dla odwrócenia uwagi tej nocy, kiedy... - Gaunt urwał nieoczekiwanie, na
jego twarzy pojawił się posępny grymas.
Przysiadł na łóżku obok Mila i spojrzał na trzymane w rękach chłopca
pudełko kart. Roześmiał się cicho na widok panującego wokół bałaganu, ale
w śmiechu tym rysowały się żal i gorycz.
- Pamiątki. Imperator jeden wie, dlaczego wciąż je trzymam. Przez całe lata
ich nie oglądam, a kiedy już to robię, zawsze przywodzą na myśl smutne
wspomnienia.
Wziął do ręki kilka kart, przetasował je i pokazał Brinowi, wciąż śmiejąc
się bez cienia wesołości. Chłopiec nie potrafił zrozumieć powodu posępnego
rozbawienia dowódcy. Jedna z kart przedstawiała hyrkańską flagę zwisającą
z wysokiej wieży, druga heraldyczny znak z wkomponowaną w niego orczą
czaszką, jeszcze inna księżyc uderzany błyskawicą miotaną z dzioba impe-
rialnego orła.
- Siedemdziesiąt dwa powody dla puszczenia w niepamięć chwalebnego
zwycięstwa na Gylatusie – oświadczył szyderczym tonem komisarz.
- A pierścień ? - zapytał Milo.
Gaunt odłożył na łóżko karty. Nacisnął palcem oczko sygnetu otwierając
wiszące na zatrzasku wieczko. Z wnętrza pierścienia wystrzelił krótki wąski
snop laserowego światła.
- Feth ! Bateryjka wciąż działa, po tylu latach !
Milo uśmiechnął się niepewnie.
- To klucz kodowy oficerskiego poziomu. Pozwala wyższym stopniem żoł-
nierzom na otwieranie zastrzeżonych plików i łamanie szyfrów. Taka zaba-
weczka generałów. Ten egzemplarz należał do naczelnego wodza jantyń-
skiej armii, wpływowego arystokraty. A ten stary sukinsyn podarował go na
Manziporze małemu chłopcu.
Gaunt chwycił kryształ i uniósł go ponad trzymany w drugiej dłoni syg-
net. Zerknął z ukosa na adiutanta. W oczach mężczyzny błyszczała taka
młodzieńcza ekscytacja, że Milo nie zdołał zapanować nad wybuchem
szczerego śmiechu.
- No to start – powiedział komisarz i przytknął podstawę kryształowego
nośnika do pierścienia. Przedmioty pasowały do siebie idealnie. Umocowa-
ny na oczku sygnetu, kryształ sprawiał teraz wrażenie integralnej części
łamacza kodów, jego wnętrze iluminowała wątła nić laserowego promienia.
- Dalej, dalej – wymruczał Gaunt.
Coś zaczęło się formować kilka centymetrów ponad powierzchnią krysz-
tału – migotliwy obraz rozświetlający półmrok ciasnego pomieszczenia.
Niewielkie holograficzne napisy zapaliły się w powietrzu wyświetlając krót-
ki tekst: “Dostęp zabroniony. Ten dokument może być otwarty wyłącznie na
poziomie dostępu vermilion zgodnie z rozkazem Senthisa, elektora Admini-
stratum, kalendarz Pacificus 403457.M41. Wszelkie próby złamania
blokady na niższym poziomie datownika zakończą się samoczynnym
wykasowaniem zawartości nośnika”.
Gaunt zaklął głośno i zdjął kryształ z pierścienia.
- Zbyt stary, cholera, zbyt stary ! A już myślałem, że go mam !
- Nie rozumiem, sir.
- Poziomy kodów bezpieczeństwa pozostają zawsze takie same, lecz w re-
gularnych odstępach czasu zmienia się sekwencje aktywujące łamacze
kodów. Sygnet Derciusa bez wątpienia otworzyłby plik zakodowany vermi-
lionem trzydzieści lat temu, ale sekwencja klucza została od tego czasu
zmieniona. Mogłem się domyślić, że Dravere wykorzysta najnowsze wersje
szyfratora. Cholera !
Gaunt zamierzał wyrzucić z siebie dalszy ciąg przekleństw, ale przerwało
mu nieoczekiwane pukanie do drzwi. Podniósł szybko kryształ i schował go
do kieszonki kurtki. Otworzył drzwi i spojrzał na szeregowca Uana, jednego
z wartowników.
- Sierżant Blane przyprowadził gości, sir. Przeszukaliśmy ich, są czyści.
Chce się pan z nimi widzieć ?
Gaunt skinął głową sięgając jednocześnie po wiszący na ścianie płaszcz i
czapkę. Wyszedł pośpiesznie na korytarz, a kiedy ujrzał czekających tam
gości, machnął swoim żołnierzom ręką nakazując opuścić broń.
Pułkownik Zoren i trzech oficerów vitriańskiego regimentu.
- Miłe spotkanie, komisarzu – powiedział Zoren. Podobnie jak pozostali
Vitrianie miał na sobie żółtawy kombinezon i beret.
- Nie miałem pojęcia, że jesteście na pokładzie – odparł zaskoczony Gaunt.
- Zmiana planu w ostatniej chwili. Mieliśmy lecieć na Japhet, ale pojawił
się problem z załadunkiem. Skierowali nas tutaj, a regimenty mające lecieć
Absalomem poszły w tranzyt na Japhet. Moje plutony zakwaterowały się za
waszą ładownią.
- Cieszę się, że pana widzę, pułkowniku.
Zoren skinął głową, ale Gaunt z miejsca wyczuł, że vitriański oficer coś
przed nim ukrywa.
- Kiedy dowiedziałem się, że trafiliśmy na ten sam statek co Tanithijczycy,
przyszła mi do głowy myśl o zorganizowaniu okolicznościowego spotkania.
Wciąż mamy do uczczenia wspólne zwycięstwo. Lecz...
- Lecz ?
- Zostałem zaatakowany w swojej kwaterze dzisiejszego ranka – Zoren zni-
żył głos – Mężczyzna w nieoznakowanym uniformie marynarki przeszuki-
wał moje bagaże. Zaskoczyłem go swoim przybyciem. Doszło do bójki, ale
zdołał mi uciec.
Gaunt poczuł narastający gniew i wzburzenie.
- Mów dalej.
- Najwyraźniej czegoś szukał i myślał, że mogę to mieć właśnie ja, jeśli nie
znalazł nigdzie indziej. Uznałem, że powinienem pana o tym z miejsca poin-
formować.
Milo, Uan i reszta stojących na korytarzu mężczyzn, w tym również sam
Zoren, nie przewidziałaby nigdy następnego posunięcia Gaunta. Komisarz
chwycił vitriańskiego pułkownika za przód mundurowej bluzy i wciągnął go
do pokoju zatrzaskując za sobą z hukiem drzwi.
Ograniczając niepożądane towarzystwo Gaunt spojrzał ostro na Zorena,
najwyraźniej nieco obrażonego tak obcesowym zachowaniem, ale bynaj-
mniej nie zaskoczonego.
- To było cholernie pewne siebie stwierdzenie, pułkowniku.
- Oczywiście.
- Zacznij gadać z sensem, Zoren, albo możesz zapomnieć o naszej przyjaź-
ni.
- Nie musisz być nieuprzejmy, Gaunt. Wiem o tej sprawie więcej, niż mógł-
byś sądzić i mogę cię zapewnić, że jestem przyjacielem.
- Czyim ?
- Twoim, Tronu Terry oraz pewnego wspólnego znajomego, który dla mnie
nazywa się Bel Torthute. Ty znasz go jako Fereyda.
*****
- Jest... - zaczął pułkownik Draker Flense – Jest sporo kwestii do prze-
myślenia.
Odpowiedziało mu parsknięcie, które w najmniejszym stopniu nie przy-
czyniło się do poprawy samopoczucia zdenerwowanego oficera. Źródłem
dźwięku była wysoka, zakapturzona postać stojąca w rogu pomieszczenia,
majacząca na tle wielkiego okna rozświetlanego kalejdoskopem barw
Immaterium.
- Jesteś żołnierzem, Flense. Nigdy nie sądziłem, że w zakres twoich
kwalifikacji wchodzi również myślenie.
Flense ugryzł się w język powstrzymując ciętą odpowiedź. Bał się czło-
wieka stojącego w poświacie Osnowy, bardzo się bał. Zmienił nieznacznie
pozycję ciała desperacko pożądając choć haustu świeżego powietrza, czując
wypełniającą gardło suchość. Sala pełna była oparów obscury, sączących się
nieustannie z ustawionej obok wejścia fajki wodnej. Słodki dym unosił się
wokół pułkownika przesycając otaczające go powietrze, wywołując zawroty
głowy.
Oficer porządkowy Lekulanzi, stojący po drugiej stronie fajki, oraz trzej
zakapturzeni astropaci zbici w grupkę w półmroku po lewej stronie Jantyń-
czyka, najwyraźniej nie zwracali na opary żadnej uwagi. Astropaci stanowili
zamkniętą, rządzącą się własnymi prawami kastę, a patrząc na Lekulanziego
z miejsca rozpoznał charakterystyczne objawy zdradzające wieloletnie uza-
leżnienie od obscury. Wiele lat temu Flense dowodził szturmem na przeżartą
narkotykami metropolię na Poscolu i nigdy nie zapomniał ani specyficznego
słodkawego zapachu ani pozbawionej determinacji ospałej obrony buntow-
ników.
Stojąca dotąd przy oknie postać podeszła bliżej pułkownika. Flense, mie-
rzący ponad dwa metry wzrostu, nieoczekiwanie znalazł się w pozycji zmu-
szającej go do zadarcia w górę głowy. Spoglądał w głąb mroku wypełniają-
cego wnętrze kaptura.
- I co, pułkowniku ? - z głębi kaptura dobiegł niski szept.
- Ja... nie wiem, czego się ode mnie oczekuje, panie.
Inkwizytor Golesh Constantine Pheppos Heldane parsknął ponownie.
Podniósł ku twarzy ciężkie od pierścieni palce i odciągnął w tył kaptur.
Flense zamrugał rozpaczliwie. Twarz Heldane była podłużna i szczupła,
przywodząca na myśl koński łeb. Wilgotne wąskie usta szczerzyły rzędy
ostrych zębów, wyżej lśniły okrągłe mroczne oczy. Wypełnione cieczami
przewody i neuralne kable zwisały z czaszki człowieka niczym grube war-
koczyki. Wielka głowa mężczyzny była pozbawiona owłosienia, ale Flense
dostrzegał gęste futerko pokrywające kark i gardło inkwizytora. Jantyńczyk
stał przed człowiekiem, który dopuścił wobec siebie chirurgicznych zabie-
gów mających za zadanie budzić przerażenie i posłuszeństwo w sercach
tych nieszczęśników, którzy mieli pecha stać się obiektami studiów Hel-
dane.
dane. Flense pragnął z całego serca wierzyć, że jest to rezultat operacji chi-
rurgicznych.
- Wygląda pan na zaniepokojonego, pułkowniku ? Czy to wina otoczenia
czy też moich słów ?
Flense z trudem znalazł w miarę neutralną odpowiedź.
- Nigdy wcześniej nie otrzymałem zaproszenia do sacrosanctorium, mój
panie – oświadczył.
Heldane rozpostarł szeroko swe ramiona – zbyt szeroko jak na zwykłego
śmiertelnika, co wywołało u Jantyńczyka mimowolny dreszcz – by ogarnąć
nimi przestrzeń komnaty. Rozmówcy znajdowali się w jednej z pokłado-
wych enklaw astropatów, pomieszczeń ekranowanych przed wszelkimi for-
mami inwigilacji. W ściany sali wbudowane były pola siłowe chroniące
wnętrze komnaty zarówno przed wymiarem rzeczywistym jak i skowyczącą
pustką Osnowy. Dźwiękoszczelne, mentaloszczelne, kontrolowane usta-
wicznie enklawy zarezerwowane były dla sług Adepta Astra Telepathica,
stanowiły obszar wyjęty spod imperialnego prawa. Tylko bezpośrednie za-
proszenie mogło pozwolić zwykłemu ślepakowi na wejście w obręb ich
ścian.
Ślepak. Flense nie polubił tego określenia, zresztą nie był nawet świadom
jego istnienia, dopóki nie użył go w obecności pułkownika Lekulanzi.
Slepak. Stosowany przez psioników termin określający ludzi pozbawionych
psionicznego talentu. Ślepak. Flense oddałby wszystko, żeby tylko znaleźć
się teraz w innym miejscu. W jakimkolwiek innym miejscu.
- Wprawiasz w dyskomfort moich kuzynów – oświadczył Heldane wskazu-
jąc dłonią mamroczących coś niezrozumiale astropatów – Wyczuwają twoją
niechęć do tego miejsca. Do ich stygmatów.
- Nie żywię żadnych uprzedzeń, mój panie.
- Owszem, żywisz. Wyczuwam je. Gardzisz tymi, którzy posiadają dar.
Wzdrygasz się na myśl o darze astropatów. Jesteś ślepakiem, Flense, poz-
bawionym talentu organicznym wrakiem. Mam ci pokazać, co takiego utra-
ciłeś ?
- Nie ma takiej potrzeby, inkwizytorze ! - zaprzeczył ruchem głowy Flense.
- Tylko odrobinkę ? To może być zabawne – parsknął Heldane, po jego zę-
bach pociekły kropelki śliny.
Flense wzruszył bezradnie ramionami. Heldane odwrócił się od niego, po
czym znienacka gwałtownie spojrzał na pułkownika. W czaszce oficera za-
płonął oślepiający ogień. Przez krótką sekundę ujrzał cały wszechświat.
Dostrzegał zagięcia czasoprzestrzeni, nakładające się na materialny wymiar.
Bezkres otchłani Osnowy, płynne spazmy ektoplazmy. Swoją matkę i
siostrę, od dawna już nie żyjące. Światłość i ciemność i nicość. Kolory, któ-
rych nie potrafił nazwać. Pełne cierpień narodziny genokrada, którego żrąca
krew oszpeciła mu kiedyś twarz. Siebie na ćwiczebnym placu uczelni na
Primagenitorze. Eksplozję krwi. Znajomej krwi. Zaczął krzyczeć. Widział
kości pogrzebane w gęstym czarnym błocie. Pojął, że patrzy na swe własne
szczątki. Zajrzał w głąb pustych oczodołów i dostrzegł gnieżdżące się tam
robaki. Krzyknął jeszcze głośniej, zaczął wymiotować. Ujrzał ciemnoczer-
wone niebo lśniące miriadami słońc, ujrzał umierającą gwiazdę, ujrzał...
Zbyt wiele.
Draker Flense runął na posadzkę komnaty, mocząc sobie mimowolnie
spodnie i pojękując żałośnie.
- Cieszę się, że możemy przejść do sedna sprawy – oświadczył Heldane
zaciągając z powrotem swój kaptur – Pozwól na kilka słów wyjaśnienia.
Służę Dravere podobnie jak ty. Dla niego będę pętał gwiazdy. Dla niego
pogrążę w ogniu całe planety. Dla niego ujarzmię to, co jest nieujarzmialne.
Flense wyjęczał coś cicho.
- Wstawaj. I słuchaj mnie. Najcenniejszy artefakt wszechświata czeka na
naszego pana w układzie Menazoid Clasp. Jego opis znajduje się w rękach
komisarza Gaunta. Wydrzemy mu ten sekret. Już wykorzystałem część
swych zasobów próbując tego dokonać. Ten Gaunt jest... sprytnym czło-
wiekiem. Pozwolisz się wykorzystać w roli narzędzia przeciwko niemu. Ty i
twoi Patrycjusze. Już macie z nimi poważny zatarg.
- Nie tak... nie tak... - wycharczał Flense.
- Dravere pochlebnie się o tobie wypowiadał. Pamiętasz, co powiedział ci
na Fortis ?
- N-nie...
Głos Heldane zmienił się nieoczekiwanie przechodząc w perfekcyjną
kopię głosu Dravere.
- Jeśli wygrasz dla mnie, Flense, nie zapomnę ci tego. Moja przyszłość
skrywa wiele obietnic, byle tylko uwolnię się od tego przeklętego świata. Ty
również mógłbyś wtedy z nich skorzystać.
- Teraz nadeszła ta chwila, Flense – Heldane powrócił do swego własnego
głosu – Korzystaj z możliwości. Pomóż mojemu panu zyskać to, czego po-
żąda, a znajdzie się dla ciebie miejsce w pochodzie chwały. Miejsce u boku
nowego marszałka wojny.
- Proszę ! - krzyknął rozdzierająco Flense. Pułkownik słyszał pogardliwy
śmiech astropatów.
- Wciąż niezdecydowany ? - Heldane pochylił się nad skulonym w embrio-
nalnej pozycji oficerem.
- Może jeszcze jedno spojrzenie w Osnowę ? - zaproponował.
Z ust Flense wydarł się rozpaczliwy skowyt.
*****
- Chcieli się nas pozbyć – przerwał ciszę Feygor.
Rawne posłał w stronę adiutanta rozzłoszczone spojrzenie, ale zdawał so-
bie doskonale sprawę z racji w stwierdzeniu Ducha. Minęły cztery godziny
od chwili, kiedy pozostali dowódcy drużyn i oficerowie zostali wezwani na
spotkanie z Gauntem. Cóż za niezwykły zbieg okoliczności, że to właśnie
pluton majora nie załapał się na odprawę. Rzecz jasna, jeśli podejrzenia
Corbeca były słuszne i faktycznie istniało zagrożenie ze strony współpasa-
żerów, silne warty stanowiły priorytet, ale zgodnie z normalnym harmono-
gramem to pluton sierżanta Folore, szesnastka, miał objąć tę właśnie zmianę
strażniczą.
Rawne burknął coś pod nosem i nakazał piątce swych ludzi udać się w
stronę następnego skrzyżowania korytarzy. Od rozpoczęcia warty zdążyli
skontrolować ten obszar już sześciokrotnie. Nic, tylko ciemne korytarze,
puste magazyny, zakurzone podłogi i zamknięte na kłódki włazy. Major
spojrzał na chronometr. Radiowy przekaz od Leroda, odebrany dwadzieścia
minut temu, informował o zmianie warty w przeciągu najbliższej godziny.
Rawne ziewnął szeroko. Wiedział, że towarzyszący mu żołnierze są zmęcze-
ni, zziębnięci, żądni odpoczynku i kofeiny. Cała pięćdziesiątka gwardzis-
tów, patrolująca pokłady w pięcioosobowych zespołach, bez wątpienia była
już zdemoralizowana, głodna i zła.
Majorowi przyszedł ponownie na myśl Gaunt. Często rozmyślał o komi-
sarzu i jego motywach postępowania. Od samego początku, od krwawej
godziny Fundacji, Rawne nie okazywał swemu przełożonemu cienia lojal-
ności. Nie posiadał się wręcz ze zdumienia, kiedy komisarz awansował go
do stopnia majora i uczynił trzecim pod względem rangi oficerem regi-
mentu. Wyśmiał wpierw szyderczo tę promocję, potem ochłonął nieco i uz-
nał, że być może Gaunt z miejsca poznał się na jego zdolnościach przy-
wódczych. Dopiero jakiś czas potem Feygor, jedyny człowiek w jednostce
postrzegany przez majora za kogoś na podobieństwo przyjaciela, przypom-
niał mu brutalnie o starym powiedzeniu “Trzymaj blisko siebie przyjaciół, a
jeszcze bliżej wrogów”.
Z Gwardii nie było ucieczki, toteż Rawne starał się jak najlepiej wykony-
wać swe służbowe obowiązki, ale chciał nie umiał pojąć postawy Gaunta.
Gdyby to on był pułkownikiem-komisarzem, mając za plecami takie zagro-
żenie jak Rawne z miejsca wezwałby najbliższy pluton egzekucyjny.
Idący przodem grupy szeregowiec Lonegin zaczął sprawdzać kłódki na
drzwiach starego magazynu. Rawne spojrzał przez ramię w głąb pustego ko-
rytarza, którym właśnie przeszła cała grupa.
Feygor obserwował swego dowódcę z ukosa. Rawne utrzymywał ze
swym adiutantem dobre stosunki – wywodzące się jeszcze z czasów wspól-
nej służby w miejskiej milicji w Tanith Attica. Wiedli całkiem dostatnie
życie, dopóki cholerne Imperium nie zwaliło im się na głowy i wszystkiego
nie pokrzyżowało. Feygor był nieślubnym synem obrotnego przemytnika,
toteż tylko dzięki bystrości umysłu i walorom fizycznym zdołał dostać się
najpierw w szeregi milicji, później zaś Gwardii. Decyzję majora wymusiły
inne okoliczności. Nie mówił na ten temat zbyt wiele, ale Feygor wiedział
dobrze, że rodzina Rawne należała do grupy wpływowych rodów kupiec-
kich, silnie angażujących się również w życie polityczne planety. Major nie
narzekał nigdy na brak pieniędzy, systematycznie zasilany stypendiami fun-
dowanymi przez kontrolującego liczne kompleksy tartaczne ojca, lecz będąc
trzecim synem swego rodzica nie mógł liczyć na formalne odziedziczenie
majątku. Służba wojskowa i związany z nią prestiż wydał się majorowi naj-
lepszym wyjściem z impasu.
Feygor nie darzył Rawne zaufaniem. Feygor nie ufał nikomu. Lecz zara-
zem nie uważał też majora za człowieka złego. Co najwyżej... cynicznego.
To właśnie cynizm przeżarł psychikę majora, cynizm obecny w jego otocze-
niu od wczesnych lat życia.
Podobnie jak Feygor, również pozostali członkowie plutonu majora nale-
żeli do grona tanithijskich wichrzycieli i malkontentów. Garnęli się do oto-
czenia Rawne instynktownie wyczuwając w nim przywódcę, a Rawne selek-
cjonował ich uważnie dobierając najbardziej lojalnych i niebezpiecznych
popleczników do swej własnej drużyny.
Któregoś dnia, pomyślał Feygor, któregoś dnia Rawne zabije Gaunta i
zajmie jego miejsce. Gaunta, Corbeca i każdego innego oponenta. Rawne
zabije Gaunta albo zginie z jego ręki. Bez względu na końcowy rezultat, tak
ostatecznie rozstrzygnie się ten konflikt. Szeptane po kątach plotki mówiły,
że major próbował już zamordować komisarza.
Feygor otworzył usta, by zaproponować cofnięcie się do serii magazy-
nów po lewej stronie pokładu, gdy szeregowiec Lonegin krzyknął głośno i
aaa
upadł na podłogę, trafiony czymś od tyłu. Skulił się targany konwulsjami i
wtedy Feygor dostrzegł rękojeść krótkiego noża sterczącą pomiędzy żebra-
mi mężczyzny.
Rawne krzyknął ostrzegawczo w tej samej chwili, gdy napastnicy wyło-
nili się z mroku otoczenia. Dziesięciu mężczyzn w roboczych uniformach
Jantyńskich Patrycjuszy dzierżyło w rękach noże i pałki wykonane z urwa-
nych nóg stołowych. W ciasnym przejściu rozgorzała zaciekła i brutalna
konfrontacja.
Szeregowiec Colhn poleciał na ścianę trafiony w skroń pałką, osunął się
bez jęku na podłogę nie mając nawet okazji spojrzeć na przeciwnika. Szere-
gowiec Freul uderzył jednego z napastników porażaczem zwalając go z nóg
pośród kaskad iskier, ale w tej samej chwili ostrza trzech noży wbiły się
głęboko w jego ciało zmieniając Ducha w zakrwawioną martwą kukiełkę.
Feygor ujrzał dwóch Patrycjuszy dobijających ciosami pałek bezbronnego
Lonegina.
Adiutant zdzielił najbliższego Jantyńczyka swym porażaczem spopiela-
jąc spory fragment jego bluzy, wyrwał z pochwy srebrny nóż. Wywrzas-
kując obsceniczne obelgi skoczył do przodu i jednym cięciem otworzył od
ucha do ucha czyjeś gardło. Obrócił się zwinnie w sposób wyuczony na
ciemnych uliczkach Tanith Attica, powalił innego Patrycjusza podcięciem
nóg, odciął ściskającą nóż dłoń następnego na wysokości nadgarstka.
- Rawne ! Rawne ! - krzyknął próbując przycisnąć do ust mikrofon komuni-
katora. Ktoś uderzył go od tyłu. Oszołomiony silnym ciosem stracił równo-
wagę, posypały się na niego kolejne uderzenia pięści i kopniaki. Poczuł jak
coś gorącego wbija mu się głęboko w klatkę piersiową. Zawył targany
bólem i wściekłością, ale dźwięk furii stłumiła wypełniająca jego usta krew.
Rawne powalił ciosem porażacza jednego napastnika, wirując wokół
swej osi i parując grad uderzeń. Klął plugawo z każdym pośpiesznie chwy-
tanym oddechem. Jakieś ostrze rozcięło jego bluzę rysując na skórze pod-
łużną krwawiącą ranę. Niedostrzeżony w porę cios w czoło odebrał mu na
chwilę wzrok, zamglił spojrzenie. Major upadł na podłogę.
Próbował się podnieść, ale jego ciało nie odpowiadało na słane z mózgu
rozkazy. Czuł zimny dotyk posadzki na policzku i ustach, po karku ciekło
mu coś ciepłego. Skoncentrował rozbiegany wzrok na ledwie widocznej
postaci potężnie zbudowanego Patrycjusza stojącego ponad nim z uniesio-
nym kluczem francuskim, gotowym do zmiażdżenia czaszki Tanithijczyka.
- Wstrzymaj się, Brochuss ! - polecił czyjś głos i klucz zamarł w niechęt-
nym bezruchu.
Unieruchomiony Rawne przeklinał swe ograniczone pole widzenia. Inna
postać zastąpiła masywną sylwetę napastnika. Obraz w oczach majora wciąż
wirował i rozmywał się ustawicznie. Pochylający się nad nim człowiek
przypominał oficera.
Pułkownik Flense spojrzał na leżącego w oszołomieniu majora, przesunął
wzrokiem po zakrwawionych włosach.
- Nie widzisz naszywek, Brochuss ? - powiedział – To major, Rawne. Nie
zabijaj go. Przynajmniej jeszcze nie teraz.
*****
- Co o nim wiesz ? - zapytał Gaunt.
Pułkownik Zoren wzruszył nieznacznie ramionami, w charakterystycznie
dla Vitrian oszczędny sposób.
- Zapewne tyle samo, co ty. Przypadkowe spotkanie, starannie wypraco-
wane zaufanie, nieformalne stosunki robocze w okresie kryzysu.
Gaunt podrapał się po policzku, potrząsnął lekko głową.
- Jeśli ta rozmowa ma nas gdziekolwiek doprowadzić, musisz zagłębić się
w szczegóły. Faktycznie pojmując ogromną wagę tej sprawy, z pewnością
rozumiesz, dlaczego tak drobiazgowo kontroluję wiarygodność ludzi ze
swojego otoczenia.
Zoren kiwnął z aprobatą głową. Rozejrzał się po kwaterze komisarza,
jakby chciał oszacować wzrokiem stopień dyskrecji rozmowy, ale żaden
element skąpo umeblowanego pomieszczenia nie przyciągnął na dłużej jego
spojrzenia.
- Spotkaliśmy się w czasie Wojny Głodowej na Idolwilde, jakieś trzy lata
temu. Moi dragoni zostali wysłani do stołecznej metropolii Kenadie w celu
utrzymania porządku na ulicach. Przylecieliśmy tuż przed wybuchem rozru-
chów i upadkiem lokalnego rządu. Człowiek, którego znasz pod mianem
Fereyda podszywał się pod kupca zbożowego Bela Torthute, zasiadającego
w stołecznym senacie. Jego przykrywka była perfekcyjna, nie miałem poję-
cia, że to obcoświatowiec, a nie tubylec. Opanował biegle miejscowy dia-
lekt, zwyczaje, mowę ciała...
- Znam metody pracy Fereyda. Wtapianie się w otoczenie to jego specjal-
ność.
- Więc znasz również jego modus operandi. Skłonności do współpracy z
osobnikami, których zwykł określać mianem “godnej zaufania soli Impe-
rium”.
Gaunt kiwnął głową uśmiechając się nieznacznie.
- Pracujący w tak niesprzyjających warunkach, samotny i pozbawiony
wsparcia, nasz wspólny znajomy zwykł szukać pomocy w instytucjach po-
strzeganych przez niego za wolne od korupcji. Walcząc ze spiskiem mają-
cym korzenie w strukturach imperialnej biurokracji, nie mógł obdarzyć za-
ufaniem ani Administratum ani Ministorum ani żadnego wyższego rangą
lokalnego dygnitarza, potencjalnego członka konspiracji. Powiedział mi kie-
dyś, że najlepszych sojuszników znajdował zawsze w Gwardii, w ludziach
skierowanych wbrew własnej woli w strefę kryzysową, zawodowych żołnie-
rzy nie związanych w żaden sposób z miejscowymi problemami. Z tego
właśnie powodu nawiązał kontakt ze mną i moją kadrą oficerską. Sporo cza-
su zajęło nam zdobycie jego zaufania, jeszcze dłużej przyszło nam zaufać
jemu. W dniach będących apogeum rozruchów Vitrianie stali się jedyną siłą,
na jakiej mógł polegać. Wojna Głodowa została zainscenizowana przez rzą-
dowych notabli związanych z Departmento Munitorium. Mieli pod swoją
komendą dwa przeciągnięte na stronę buntowników gwardyjskie regimenty.
Zdołaliśmy ich pokonać.
- Bitwa o Altathę. Czytałem jakieś opracowanie na ten temat. Nie miałem
pojęcia, że za Wojną Głodową stała skorumpowana imperialna admini-
stracja.
Zoren uśmiechnął się posępnie.
- Takie informacje najczęściej się utajnia. Dla dobra morale. Pełniliśmy rolę
sojuszników Fereyda. Nigdy nie sądziłem, byśmy kiedykolwiek spotkali się
ponownie.
Gaunt usiadł na krawędzi swego łóżka, oparł łokcie na kolanach.
- Lecz mimo to odnowiliście kontakty ?
- Otrzymałem zaszyfrowaną wiadomość w trakcie opuszczania Pyritesu.
Wkrótce potem doszło do spotkania.
- Osobistego ?
- Nie – pokręcił głową Zoren – Przez pośrednika.
- Skąd wiedziałeś, że możesz zaufać kurierowi ?
- Użył pewnych identyfikatorów. Słów kodowych, z których Bel Torthute
korzystał w akcji na Idolwilde. Sylab z języka bitewnego Vitrian, których
znaczenie tylko on mógł znać. Torthute poświęcił wiele wysiłku na zgłę-
bienie tajników Byhaty, Sztuki Wojen. Tylko on mógł nadać tak zakodowa-
ną wiadomość.
- To Fereyd. Zatem jesteś moim sojusznikiem ? Mam wrażenie, że lepiej
orientujesz się w sytuacji ode mnie, Zoren.
Vitriański pułkownik spoglądał w milczeniu na wysokiego mężczyznę w
uniformie komisarza siedzącego w zamyśleniu na skraju łóżka. Czuł podziw
wobec tego człowieka zrodzony w ogniu walk na Fortis Binary, a komunikat
Fereyda zawierał kilka dodatkowych informacji dotyczących Gaunta. Z
treści przekazu wynikało jasno, że imperialny agent pokłada w Ibramie
Gauncie większe zaufanie, niż w jakiejkolwiek innej sile w całym sektorze.
Większą niż we mnie, pomyślał pułkownik.
- Oto co wiem, Gaunt. Grupa wysokich rangą konspiratorów w sztabie na-
czelnym krucjaty na Światach Sabbat poszukuje usilnie czegoś niezwykle
dla nich cennego. Czegoś tak istotnego, że gotowi są doprowadzić do zała-
mania dotychczasowych działań militarnych, byle tylko osiągnąć swój cel.
Klucz stanowiący rozwiązanie tej zagadki został im nieoczekiwanie ukra-
dziony sprzed nosa i przekazany pod twoją opiekę, ponieważ byłeś jedynym
agentem Fereyda zdolnym poradzić sobie w tym momencie ze skalą proble-
mu.
Gaunt podniósł się rozgniewany z łóżka.
- Nie jestem niczyim agentem ! - warknął.
Zoren przyłożył dłoń do ust w geście powszechnie oznaczającym nie-
umyślne przejęzyczenie. Komisarz przypomniał sobie, że niski gothic nie
był ojczystym językiem Vitrianina.
- Zaufanym partnerem – poprawił się Zoren – Fereyd utrzymywał szeroki
krąg zaufanych przyjaciół, na których mógł polegać w razie takiej ko-
nieczności. Okazałeś się jedyną spośród nich osobą mogącą przejąć i zabez-
pieczyć ukryty na Pyritesie klucz. Po serii dalszych manipulacji upewnił się,
że trafię na ten sam środek transportu, co wy. Jak myślisz, czy przez przy-
padek znaleźliśmy się na Absalomie. Sądzę, że Fereyd i jego współpracow-
nicy w Dowództwie Floty narazili się na spore ryzyko pociągając za odpo-
wiednie sznurki, bez wątpienia groziło im i nadal grozi zdemaskowanie ze
strony spiskowców.
- Co jeszcze powiedział ci kurier ? - spytał Gaunt.
- Żebym udzielił ci wszelkiego wsparcia, również działając poza lub wbrew
rozkazom moich bezpośrednich przełożonych.
W pomieszczeniu zapadła długa chwila ciszy. Obaj oficerowie myśleli
nad prawdziwym znaczeniem tego nakazu i jego potencjalnymi konsekwen-
cjami.
- Co jeszcze ? - odezwał się w końcu Gaunt.
- Instrukcje zapewniały, że podejmiesz właściwą decyzję. Że Fereyd, nie
mogący obecnie uczestniczyć bezpośrednio w operacji, ufa, iż zastosujesz
aaa
odpowiednie środki do chwili, w której on zdoła odtworzyć kanały kontak-
towe. Że będziesz reagował zgodnie ze zmianami rozwoju sytuacji.
Komisarz zaśmiał się w pozbawiony wesołości sposób.
- Ale ja nic nie wiem ! Nie mam pojęcia, o co tutaj chodzi, ani gdzie jest cel
poszukiwań ! Nie jestem dobry w tych szpiegowskich gierkach !
- Ponieważ jesteś żołnierzem ?
- Co masz na myśli ?
- Ponieważ jesteś żołnierzem ? - powtórzył Zoren – Podobnie jak ja sku-
piasz się na realizacji bezpośrednich rozkazów. To nie ułatwia nam wykona-
nia poleceń Fereyda. “Sól Imperium” może jest godna zaufania i chętna do
pomocy, ale brakuje jej szerszego spojrzenia na sedno tego konfliktu. Nie
wygramy tej wojny dzięki miotaczom ognia i koordynacji szturmu poszcze-
gólnych drużyn.
Gaunt przeklął głośno imię Fereyda. Zoren poszedł w jego ślady, po
czym roześmiali się obaj jednocześnie.
- Ale ty chyba ją wygrasz – powiedział nagle vitriański pułkownik.
- Dlaczego ?
- Dlaczego ? Ponieważ on ci ufa. Ponieważ dopiero na drugim planie jesteś
pułkownikiem Gwardii, w pierwszej zaś kolejności komisarzem, oficerem
politycznym. A cała ta sprawa to wojna polityczna. Spisek i intrygi. Obaj
byliśmy na Pyritesie, Gaunt. Dlaczego przekazał klucz w twoje ręce, a nie
moje ? Dlaczego to ja jestem tu z misją wsparcia, a nie na odwrót ?
Gaunt przeklął raz jeszcze Fereyda, tym razem jednak zrobił to ciszej i z
tonem goryczy.
Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale przerwał mu nieoczekiwany łomot
po drugiej stronie drzwi. Otworzył błyskawicznie i spojrzał w twarz Corbe-
ca, wykrzywioną w grymasie wzburzenia i zawziętej determinacji.
- Co się dzieje ? - spytał Gaunt.
- Lepiej niech pan ze mną pójdzie, sir. Mamy trzech zabitych i jednego
człowieka w stanie krytycznym. Jantyńczycy odkryli karty.
*****
Corbec zaprowadził Gaunta, Zorena i resztę grupy do lazaretu, gdzie cze-
kał już na nich Dorden.
- Colhn, Freul, Lonegin... - oświadczył Dorden wskazując dłonią ułożone
na podłodze nieruchome kształty przykryte białymi płachtami materiału –
Feygor jest tutaj.
Gaunt spojrzał na adiutanta Rawne, leżącego pod respiratorem na łóżku
w kącie pomieszczenia.
- Rana kłuta. Zadana nożem. Ma przebite płuca. Została mu godzina życia,
jeśli nie uzyskam dostępu do lepszego sprzętu i medykamentów.
- A Rawne ? - spytał Gaunt.
Corbec przystanął obok komisarza.
- Jak już wspomniałem, sir, żadnego śladu. To był nagły atak i odskok. Mu-
sieli zabrać go ze sobą. Ale na miejscu zostawili to, żebyś wiedzieli, czyja to
robota.
Corbec pokazał komisarzowi jantyńską odznakę.
- Przybili ją do czoła Colhna – powiedział nienawistnym tonem.
Zoren zdumiał się niepomiernie.
- Skąd taka otwarta demonstracja siły ? - zapytał kręcąc z niedowierzaniem
głową.
- Jantyńczycy stanowią część spisku, ale też od dawna mają z Duchami na
pieńku. Jeśli cała sprawa wyjdzie na jaw, będzie wyglądała na efekt zwyk-
łego zatargu pomiędzy rywalizującymi regimentami. Pojawią się sankcje i
reprymendy, ale tylko zamaskują prawdziwe intencje konspiratorów. Potrze-
bują zasłony dymnej... a pod przykrywką tego zatargu mogą zrobić prak-
tycznie wszystko.
Gaunt pojął, że wszyscy zebrani w lazarecie mężczyźni spoglądają na
niego wyczekująco. Jego serce biło jak oszalałe.
- Zatem użyjemy ich metod. Colm, utrzymaj częstotliwości patroli na pok-
ładach, ale podwój ich liczebność. Zorganizuj też rajd na strefę Jantyńczy-
ków. Sam go poprowadzisz. Zabij dla mnie kilku.
Na twarzy Corbeca pojawił się szeroki uśmiech.
- Wykorzystamy ich własną grę przeciwko nim, doktorze – komisarz
spojrzał na Dordena – Będzie pan potrzebował mojej autoryzacji do zdo-
bycia medykamentów niezbędnych w przypadku krytycznego zagrożenia
życia pacjenta.
- Co chce pan zrobić ? - spytał oficer medyczny wycierając szmatką dłonie.
Gaunt myślał desperacko. Potrzebował dobrze przemyślanego planu,
alternatywnej opcji w obliczu bezsilnego łamacza kodów Derciusa. Przeklął
nadmierne zaufanie pokładane w sygnecie kodowym. Sytuacja robiła się co-
raz groźniejsza, musieli teraz zabezpieczyć w równym stopniu własne plecy
i zgłębić jak najszybciej tajemnicę kryształu. Lecz Gaunt był dostatecznie
zdeterminowany, by sięgnąć po efektywne metody i przenieść wojnę na
terytorium wroga.
- Potrzebuję dostępu do mostka. Do samego kapitana. Pułkowniku Zoren ?
- Tak ? - vitriański pułkownik podszedł bliżej, w najmniejszym stopniu nie
spodziewając się nagłego ciosu pięścią, który rozciął mu wargi i powalił na
podłogę lazaretu.
- Proszę zgłosić ten incydent – powiedział Gaunt. Jego plan nabrał ostatecz-
nego kształtu.
*****
Główny oficer medyczny Galen Gartell, przełożony sekcji lekarskiej Jan-
tyńskich Patrycjuszy, odwrócił się powoli od leżącego w jaskrawo oświet-
lonym i klinicznie czystym lazarecie pacjenta. Czuł do tego człowieka nie-
chęć od pierwszej chwili, kiedy go zobaczył. Ludzki śmieć, barbarzyńca. Je-
den z Tanithijczyków, poinformował lekarza któryś z jantyńskich sanitariu-
szy.
Pacjent był szczupłym, ale proporcjonalnie zbudowanym mężczyzną o
przystojnych rysach twarzy i tatuażu w kształcie niebieskiej gwiazdy pod
okiem. Jego oblicze oszpecone było zaschniętą krwią i siniakami.
- Utrzymaj go przy życiu ! - wysyczał major Brochuss pomagając umieścić
rannego na łóżku.
Takie obrażenia... i taki barbarzyńca... Gartell wydął usta biorąc się do
czyszczenia i zszywania ran. Nie lubił marnować swego talentu do leczenia
takich bezwartościowych śmieci jak ten pacjent, lecz uznał, że jego szla-
chetni przełożeni mają zamiar okazać gest miłosierdzia wobec schwytanego
na pirackim rajdzie renegata i po opatrzeniu jego ran odeślą pacjenta do
własnej jednostki w geście niepodzielnej dominacji nad gwardyjskimi
szczurami zamieszkującymi sąsiednie pokłady.
Do oderwania się od pracy zmusił go głos stojącego za plecami pułkow-
nika Flense.
- Będzie żył, doktorze ?
- Owszem. Wyznam szczerze, że nie mam pojęcia, dlaczego marnujemy
cenne medykamenty na ratowanie życia takiego degenerata.
Flense mruknął coś i przestąpił próg lazaretu. W ślad za nim do środka
pomieszczenia weszła inna postać.
Gartell cofnął się o krok na jej widok. Obcy mierzył ponad dwa metry
wzrostu, a jego wysoką sylwetkę otaczało coś na podobieństwo dymu,
zniekształcającego szczegóły ubioru i aparycji. Któż to taki, zachodził w
głowę zdumiony oficer medyczny. Gość miał na sobie płaszcz cieni, nie-
zwykle rzadki artefakt dostępny jedynie dla wysoko postawionych dygni-
tarzy Imperium.
- Czego potrzebujesz, panie ? - Flense skierował pytanie w stronę zamasko-
wanej postaci. Obcy minął Gartella i spojrzał na rozciągniętego na łóżku
pacjenta.
- Zaciski tętnicze, próbnik neuralny, może kilka długich skalpeli o jedno-
stronnym ostrzu – odparł głuchym tonem intruz.
- Co ? - zdziwił się Gartell – Cóż takiego w imię Imperatora chcesz z tym
człowiekiem zrobić ?
- Nauczyć go. Dobrze go nauczyć – odparła postać wyciągając jedną dłoń i
przeciągając palcami po czole Ducha. Jej paznokcie były zakrzywione i
brązowe, przywodziły na myśl pazury.
Gartell poczuł rosnący w sercu gniew.
- Ja jestem tutaj głównym oficerem medycznym ! Nikt nie będzie prowadził
w tym lazarecie żadnych zabiegów przed...
Postać wyrzuciła w bok jedno ramię.
Galen Gartell pojął znienacka, że gapi się na czubki swych butów. Resztę
jego kończącego się nieoczekiwanie życia zajęło zrozumienie faktu, że coś
jest nie w porządku. Dopiero, gdy bezgłowe ciało oficera runęło na posadz-
kę lazaretu, pojął... jego głowa... odcięta... skurwysyn... nie...
- Flense ? Posprzątaj tutaj, proszę – inkwizytor Heldane wskazał leżące u
swych stóp zwłoki krótkim machnięciem zakrwawionego skalpela, po czym
odwrócił się w stronę pacjenta.
- Witam, majorze Rawne – powiedział miękkim tonem – Pokaż mi prag-
nienia twego serca.
*****
Poprawiając się nieznacznie w wielkim skórzanych fotelu, lord kapitan
Itumade Grasticus, dowódca masowca Adeptus Mechanicus Absalom, pod-
niósł ogromną tłuściutką dłoń ściskającą laseczkę kontrolną i wskazał nią
jeden z wielu unoszących się w powietrzu hololitycznych wyświetlaczy,
przypominających gromadę boi sygnałowych utrzymywanych siłą antygra-
witacyjnych układów na powierzchni niewidzialnej fali. Ciemny matowy
ekran wyświetlacza zapalił się natychmiast, wypełnił powoli rzędami bur-
sztynowych znaków runicznych. Grasticus przestudiował dokładnie infor-
macje dotyczące bieżącej fluktuacji pływów Osnowy, po czym przywołał do
siebie inny wyświetlacz, zawierający komunikat o poziomie stabilności sek-
aa
cji napędowej statku.
Poprzez grube metalowe kable zwisające pękami spod sufitu, kryjące się
pod fotelem i w jego oparciu, Grasticus czuł swój statek. Neuralne kable,
oklejone papierowymi karteczkami pełnymi kodów identyfikacyjnych i wer-
sami modlitw, biegły ponad oparciem fotela wnikając poprzez cyberne-
tyczne gniazda w potylicy, karku, kręgosłupie i pulchnych policzkach kapi-
tana do układu nerwowego człowieka. Zapewniały człowiekowi nieprzer-
wany napływ informacji o stanie integralności jednostki, składzie wewnęt-
rznej atmosfery, wszelkich potencjalnych nieprawidłowościach. Dzięki tym
złączom mógł bezpośrednio kontrolować pracę każdego marynarza i każde-
go serwitora na pokładzie masowca, a odległy rytm pracujących miarowo
silników integrował się z biciem jego własnego serca.
Grasticus posiadał budzącą respekt aparycję, trzysta kilogramów mięk-
kiej tkanki mięśniowej wypełniało obszerny skórzany fotel kapitański. Męż-
czyzna rzadko opuszczał swe miejsce pracy, rzadko wychodził poza bez-
pieczne ściany opancerzonego strategium wbudowanego w serce tętniącego
życiem mostka na szczycie tylnej wieży Absaloma.
Sto trzydzieści terrańskich lat temu, kiedy przejmował komendę nad stat-
kiem od lorda kapitana Ulbenida, był wysokim szczupłym mężczyzną. Nie-
chęć do intensywnego ruchu i uzależniająca więź z jaźnią statku przykuła go
na dobre do dowódczego tronu. Jego ciało, jakby wyczuwając instynktownie
połączenie w jedną całość z ogromną konstrukcją masowca, zwolniło zna-
cząco procesy metabolizmu i zaczęło jednocześnie przybierać na masie
tłuszczowej, parodiując w ten sposób metalową sylwetę gigantycznego
transportera. Statki towarowe Adeptus Mechanicus nie przypominały w ni-
czym okrętów imperialnej marynarki kosmicznej. Niewyobrażalnie stare i
wielokrotnie znacznie większe od swych odpowiedników w marynarce
Imperium, jednostki te zbudowano z myślą o przewożeniu poprzez całą ga-
laktykę konstruowanych na Marsie machin wojennych. Ich kapitanowie
przypominali Princepsów Tytanów, sprzężonych neuralnie ze swymi
kroczącymi narzędziami destrukcji – byli żywymi statkami.
Grasticus przywołał kolejny ekran i spojrzał na swoich Nawigatorów,
ludzkie kształty uwięzione na roboczych fotelach, oplątane pajęczyną kabli,
spoczywające w niewielkiej alkowie tuż pod mostkiem. Ich mentalny śpiew
przekazywał kapitanowi koordynaty zanurzonego w Osnowie statku, formu-
jąc się w stały potok informacji przelewających się poprzez umysł Grasticu-
sa. Nasłuchiwał przez chwilę, po czym odprężył się zadowolony. Zaszła ko-
nieczność niewielkiej korekty dotychczasowego kursu, której szczegóły z
miejsca przekazał głównemu sternikowi. Menazoid Clasp znajdował się w
odległości zaledwie dwóch cykli dziennych. Immaterium nie zdradzało śla-
du obecności sztormu podprzestrzennego ani mentalnych wirów, a sygnał
Astronomiconu, którego psioniczne światło wiodło poprzez Osnowę wszyst-
kie okręty Imperium, był wyjątkowo czysty i przejrzysty.
- Błogosławione są pieśni Navis Nobilitae - wymruczał grubym głosem
Grasticus rozpoczynając pierwszą zwrotkę Błogosławieństwa Navis – gdyż
dla nich błyszczy Promień Nadziei, który oświetla nam Złotą Ścieżkę.
Kapitan zmarszczył nieoczekiwanie czoło. Na zewnątrz jego ciasnego
sanktuarium wybuchło jakieś zamieszanie, podniesione ludzkie głosy mie-
szały się ze sobą