You are on page 1of 10

Choroby układu oddechowego

i wydalniczego

Choroby układu oddechowego


Podział:
ও choroby infekcyjne (np. nieżyt nosa, przeziębienie, zapalenie zatok
przynosowych, zapalenie krtani, tchawicy, oskrzeli i płuc)
ও choroby nowotworowe (np. rak krtani, nowotwór płuc, rak jamy ustnej)
ও inne (np. alergia oddechowa, astma oskrzelowa, katar sienny)

Choroby infekcyjne:

Nieżyt nosa zwany jest popularnie katarem. W rzeczywistości jest to jednak zapalenie
błony śluzowej nosa. Wyróżniamy nieżyt ostry i przewlekły. Każdy z nich jest nie tylko
męczący, nieestetyczny, ale może dać poważne, a nawet bardzo poważne skutki.
Wywoływany jest najczęściej przez bakterie i wirusy. Często towarzyszy przeziębieniu i
grypie. W przebiegu nieżytu przewlekłego spotykamy się z przerostem lub zanikiem błony
śluzowej. Spotkać się można również z innym podziałem nieżytów nosa: na bakteryjny,
wirusowy i sienny (czyli alergiczny). Katar bakteryjny i wirusowy jest następstwem
zakażenia bakteryjnego lub wirusowego błony śluzowej nosa. Do rozwinięcia się
drobnoustrojów dochodzi przy oziębieniu lub przegrzaniu organizmu, które układ
immunologiczny, co stwarza korzystne warunki dla zakażenia błony śluzowej nosa przez
wirusy i bakterie chorobotwórcze. Te przenoszą się z osoby chorej na zdrową drogą
powietrzno-kropelkową podczas kaszlu i kichania. Następstwem kataru bakteryjnego i
wirusowego mogą być: zapalenie spojówek, gardła, ucha środkowego, zatok
przynosowych, krtani, tchawicy, oskrzeli, oskrzelików, a nawet płuc. Jednym z warunków,
by nie doszło do tych chorób, jest dokładne i prawidłowe oczyszczanie nosa.

Zapalenie krtani rozwija się wskutek przeniesienia się infekcji wirusowej z jamy
nosowo-gardłowej w obręb krtani. Na skutek infekcji dochodzi do obrzęku błony śluzowej
krtani, a wielu miejscach do jej złuszczania. Wskutek obrzęku nasilona zostaje produkcja
gęstego śluzu, który gromadzi się na błonach śluzowych i drażni je. Po kilku dniach
produkowana wydzielina jest coraz rzadsza, co ułatwia jej usuwanie. Chory zaczyna wtedy
ją wykrztuszać. Powrót do zdrowia następuje powoli, w ciągu około 2 tygodni. Obrzęk
krtani może czasami przybierać niebezpieczne dla chorego rozmiary i znacznie ograniczyć
drożność dróg oddechowych, dlatego tak ważna jest opieka lekarska w czasie choroby.
Niektórzy ludzie mają skłonność rodzinną do występowania zapaleń krtani.
Choroba ta dotyka najczęściej dzieci, zwłaszcza cierpiące na alergię, oraz palaczy
papierosów (obecnych i byłych, jeśli palili przez wiele lat). Dzieje się tak z powodu
zniszczenia śluzówki dróg oddechowych i służącego ich oczyszczaniu aparatu
rzęskowego.
Najczęstsze objawy i dolegliwości zapalenia krtani to: chrypka, ból krtani, bezgłos, napady
kaszlu, ból przy połykaniu i mówieniu, skłonność do chrząkania.
Możliwym powikłaniem jest trwałe zaburzenie funkcji strun głosowych.

Zapalenie migdałków podniebiennych(angina) - zakaźna, ogólnoustrojowa


choroba, której przyczyną są najczęściej bakterie (paciorkowce), bądź wirusy. Działanie
układu immunologicznego powstrzymuje objawy chorobowe, w niesprzyjających
warunkach jednak dochodzi do zachorowania. Angina przebiega zazwyczaj bez
poważniejszych komplikacji i po odpowiedniej kuracji pacjent wraca do zdrowia, nie wolno
jej jednak ignorować, ponieważ może doprowadzić do groźnych powikłań, również
zagrażających życiu.
Objawy anginy to: silny, promieniujący do uszu ból gardła, obrzęk gardła, trudności w
przełykaniu, wysoka gorączka (powyżej 38 stopni), powiększone i bolesne przy ucisku
węzły chłonne, szczególnie szyi, powiększenie, przekrwienie migdałków, biały nalot na
migdałkach, zaczerwienienie łuków podniebiennych i otaczających je błon śluzowych,
brak apetytu, złe samopoczucie, apatia, utrudnione oddychanie, nieprzyjemny zapach z
ust.
W przypadku zaniechania leczenia anginy, bądź podjęcia niewłaściwej terapii mogą
pojawić się dość poważne powikłania: zapalenie węzłów chłonnych szyi, ropień
okołomigdałkowy mogący powodować zapalenie struktur wewnątrzczaszkowych, co
zagraża życiu pacjenta, zapalenie ucha środkowego, zapalenie wyrostka robaczkowego,
zapalenie zatok, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie stawów, zapalenie nerek, stany
zapalne skóry.
Zapalenie zatok przynosowych - jest to proces zapalny błony śluzowej zatok
przynosowych spowodowany zaburzeniem ich drenażu i wentylacji, będących
następstwem zakażenia, alergii lub szczególnej budowy anatomicznej. Większość
procesów zapalnych zatok jest wtórna do infekcji jam nosa. Ostre zapalenie zatok, gdy
jest niewłaściwie leczone (lub nieleczone) może stać się przewlekłe i trwać wiele
miesięcy. Przyczyną zapaleń zatok przynosowych są najczęściej wirusy. Wirusy wywołują
zazwyczaj łagodny przebieg choroby. Dochodzić jednak może do nadkażenia
bakteryjnego. W zakażeniach pochodzenia bakteryjnego dominują gronkowce, pałeczka
grypowa, moraxella i paciorkowce. W praktyce klinicznej wyróżnia się najczęściej trzy
typy przebiegu choroby, ze względu na czas trwania i skuteczność leczenia: ostre
zapalenie zatok - trwające do 3 tygodni (ustępuje dzięki skutecznemu leczeniu lub
samowyleczeniu), ostre zapalenie nawracające - od 3 tyg. do 3 miesięcy oraz przewlekłe
zapalenie zatok - gdy zapalenie trwa powyżej 3 miesięcy.

Zapalenie tchawicy zwykle wywołują te same wirusy, co zapalenie krtani. Objawia się
bardzo dokuczliwym, męczącym, suchym kaszlem, któremu nie towarzyszy
odkrztuszanie. Nasila się on zwłaszcza po położeniu się. Chorobie z reguły towarzyszy też
stan podgorączkowy i duszność. Zapalenie tchawicy trwa z reguły 4-7 dni. Jego przyczyną
jest najczęściej infekcja wirusowa lub bakteryjna, albo też działanie czynników
drażniących, na przykład zapalenie to może się rozwinąć po nadmiernym wysiłku
głosowym, zwłaszcza w suchym i zadymionym pomieszczeniu (dlatego właśnie choroba ta
często dotyka osoby pracujące głosem: nauczycieli, śpiewaków, mówców) lub wypiciu
bardzo zimnego napoju.

Zapalenie oskrzeli – to ostre lub przewlekłe zapalenie błony śluzowej oskrzeli. Na


chorobę tę zapadamy najczęściej zimą, na skutek przeziębienia lub grypy. Zapalenie to
potrafi w znacznym stopniu osłabić cały organizm. Zwykle zapalenie oskrzeli poprzedza
kilka dni choroby gardła, krtani i tchawicy. Objawy zapalenia oskrzeli to kaszel, który jest
początkowo suchy. Kaszel przy zapaleniu oskrzeli jest męczący i napadowy, a napady
kończą się odkrztuszeniem wydzieliny. Wirusy z oskrzeli dość trudno jest eliminować.
Łatwiej się tu zagnieżdżają, łatwiej tez dochodzi do nadkażenia bakteryjnego. Wtedy
podnosi się temperatura do 38 st. C i na tym etapie choroby konieczny jest antybiotyk.
Przewlekłe zapalenie oskrzeli jest bardzo trudne do wyleczenia. Może powodować
uszkodzenie. Może sukcesywnie niszczyć oskrzela i upośledzać oddychanie.

Zapalenie płuc może być wynikiem powikłania chorób zakaźnych, np. świnki, różyczki,
grypy. Może też występować samoistnie. jest to zapalenie oskrzelików oraz pęcherzyków
płucnych wywołane poprzez drobnoustroje takie jak wirusy, grzyby, bakterie lub czynniki
toksyczne. Na zapalenie płuc zapadają często dzieci i osoby starsze. Powikłaniem tej
choroby jest najczęściej zapalenie opłucnej.
Zapalenie płuc dzielimy na: płatowe –wywoływane przez paciorkowca Streptococcus
pneumoniae o ostrym przebiegu, odoskrzelowe wywoływane przez paciorkowce z rodzin
Haemophilius, Klebsiella, Legionella, zapalanie mykoplazmatyczne wywoływane przez
bakterię Mycoplasma pneumoniae oraz zapalenie płuc zachłystowe spowodowane
przedostaniem się do płuc zakażonego lub drażniącego materiału ( najczęściej wymiocin).
Zapalenie płuc objawia się najczęściej ogólnym osłabieniem organizmu, bólami mięśni,
nagła wysoka gorączka, która spada po 7-9 dniach, dreszczami, kaszlem, najpierw
suchym, a następnie wilgotnym z odkrztuszaniem śluzowej lub ropnej wydzieliny, bólami
klatki piersiowej przy oddychaniu oraz dusznościami o różnym stopniu nasilenia.

Zapalenie opłucnej - ostre lub przewlekłe zapalenie błony łącznotkankowej


wyścielającej wnętrze jamy opłucnej i pokrywającej płuca. Zapalenie obejmuje opłucną
płucną i opłucną ścienną. Zapalenie opłucnej bywa suche, jeżeli ilość płynu w tej
przestrzeni, nazywanej jamą opłucnej, nie zwiększa się, albo bywa wysiękowe, jeśli pojawi
się tam płyn w ilości większej. Choroby płuc, w tym zapalenie opłucnej, są poważnymi
schorzeniami i powoli ustępują. Dlatego chorzy powinni być pod obserwacją lekarza,
także wtedy, kiedy rozpoczął się już proces zdrowienia.
Suche zapalenie opłucnej rozwija się w następstwie procesu zapalnego w płucu, w wyniku
urazu ściany klatki piersiowej lub choroby w obrębie jamy brzusznej pod przeponą, która
szerzy się miejscowo i może objąć opłucną.
Wysiękowe zapalenie opłucnej może być skutkiem przejścia gruźlicy czy innej infekcji
płucnej na opłucną, towarzyszyć zawałowi serca lub płuca, albo nowotworowi
rozwijającemu się w opłucnej.

Gruźlica płuc przenoszona jest drogą kropelkową od innych chorych. Czasem choroba
może się rozprzestrzeniać wywołując gruźlicze zapalenie opon mózgowych lub gruźlicę
uogólnioną. Nieleczona gruźlica może prowadzić do śmierci. Wyróżnia się także gruźlicę
układową, która rozwija się między innymi w węzłach chłonnych, skórze (skrofuloza),
kości oraz innych narządów. Ta postać choroby rozprzestrzenia się droga pokarmową po
spożyciu mleka krów chorych na bydlęcą postać gruźlicy. Postać płucna gruźlicy objawia
się gorączką, zmęczeniem, utratą łaknienia, spadkiem masy ciała, nocnymi potami oraz
kaszlem z krwistą wydzieliną. Leczenie gruźlicy jest bardzo trudne. W zaawansowanym
stadium choroby podaje się kilka antybiotyków jednocześnie.

Przerost migdała gardłowego (trzeciego) - znajduje się on w jamie ustnej nosowo-


gardłowej. W warunkach prawidłowych nie jest on widoczny przy bezpośrednim badaniu
gardła. W pierwszych latach życia dziecka migdałki zarówno gardłowe jak i podniebienne
ulegają rozrostowi fizjologicznemu.
Nadmierny rozrost migdałka stwarza przeszkodę w oddychaniu przez nos. Dzieci z
przerosłym migdałkiem gardłowym oddychają prawie wyłącznie ustami. Powoduje to m.
in. chrapanie w czasie snu i mowę nosową. Występuje skłonność do częstych katarów,
zapaleń ucha środkowego, krtani i oskrzeli. Leczenie wyłącznie operacyjne.
Przerostowi migdałka gardłowego (trzeciego) może towarzyszyć przerost migdałków
podniebiennych. Bardzo duże, powiększone migdałki mogą stykać sie ze sobą w linii
środkowej utrudniając połykanie i oddychanie. Leczenie operacyjne.

Nowotworowe:

Rak jamy ustnej to rak występujący w obrębie warg (dotyczy zwykle dolnej wargi),
wewnętrznej części jamy ustnej, tylnej ściany gardła, migdałków lub ślinianek. Rozwija się
częściej u mężczyzn niż u kobiet, najczęściej u osób po czterdziestce. Głównym
czynnikiem ryzyka jest palenie oraz spożywanie znacznych ilości alkoholu.
Jeżeli rak jamy ustnej nie zostanie wykryty wystarczająco wcześnie, może on wymagać
zabiegu chirurgicznego, radioterapii i(lub) chemioterapii. Może też prowadzić do śmierci –
pięcioletnie przeżycie obserwowane jest u około 50% chorych. Ponieważ złe rokowanie
częściowo przynajmniej spowodowane jest niewychwyceniem wczesnych objawów,
wykrywanie raka jamy ustnej stanowi czynnik decydujący o powodzeniu jego leczenia.
Ponieważ nie zawsze jesteśmy w stanie wychwycić najwcześniejsze objawy raka jamy
ustnej, ważną rolę odgrywają regularne kontrole zarówno u dentysty, jak i lekarza.
Dentysta jest osobą posiadającą odpowiednie przeszkolenie do wykrywania wczesnych
sygnałów ostrzegawczych sugerujących raka jamy ustnej.
Objawami raka jamy ustnej są: bolesna zmianę w obrębie warg, dziąseł lub wewnętrznej
części jamy ustnej, która łatwo krwawi i nie chce się zagoić, wyczuwalny językiem guzek
lub zgrubienie w obrębie policzka, utrata czucia lub drętwienie w obrębie jamy ustnej,
białe lub czerwone plamki na dziąsłach, języku lub we wnętrzu jamy ustnej, trudności z
żuciem lub przełykaniem pokarmów, bolesność lub niewyjaśniony ból w obrębie jamy
ustnej, bądź uczucie, że coś utknęło w gardle bez widocznej przyczyny, obrzęk szczęki lub
żuchwy powodujący złe dopasowanie protezy, zmiana głosu.
Częściowo zapobiec raku można poprzez unikanie palenia papierosów i innych produktów
zawierających tytoń. 80 do 90 procent przypadków raka jamy ustnej spowodowane jest
właśnie przez tytoń.

Rak krtani - jeden z częstszych nowotworów występujących u mężczyzn. Głównymi


przyczynami zapadania na tę chorobę jest palenie tytoniu (i jego mniej popularne
w Polsce żucie) oraz picie nadmiernych ilości alkoholu. Objawami nowotworu krtani są:
chrypka trwająca dłużej niż 2 tygodnie, ból gardła, który mimo leczenia nie ustępuje
w przeciągu 2 tygodni, ból szyi, trudności w połykaniu, kaszel, krwioplucie, guzki i guzy na
szyi, świszczące dźwięki przy oddychaniu. Jeśli guz jest niewielki, to w leczeniu stosuje się
albo zabieg chirurgiczny oszczędzający krtań (np. zabiegi mikrochirugiczne), albo
radioterapię. Jeśli guz jest duży albo, gdy nowotwór objął już szyjne węzły chłonne, coraz
częściej stosuje się (łącznie) radioterapię i chemioterapię, co daje możliwość zachowania
głosu. Jednak nie zawsze jest to możliwe i często jedynym wyborem jest zabieg
operacyjny.
Wbrew obiegowym opiniom zabieg chirurgiczny nie zawsze polega na całkowitym
wycięciu krtani (laryngektomii). Czasem możliwe jest wykonanie tzw. laryngektomii
częściowej, kiedy część krtani można zostawić. W wypadku wycięcia całego narządu,
chory do końca życia oddycha przez otwór tracheotomijny na szyi. Utrata krtani nie musi
oznaczać całkowitego zaniemówienia. Można nauczyć się mówić z wykorzystaniem
przełyku (tzw. mowa przełykowa), istnieją także specjalne urządzenia (tzw. sztuczna
krtań) będące źródłem dźwięku, z którego ostatecznie powstanie mowa.

Rak płuca zajmuje pierwsze miejsce pod względem zachorowalności i umieralności na


nowotwory złośliwe na świecie. Jest nowotworem, na który najczęściej zapadają
mężczyźni. Głównym czynnikiem ryzyka zachorowania na raka płuca stanowiącym 80% -
90% wszystkich przyczyn, jest palenie papierosów, zarówno czynne jak i bierne - dzieci i
współmałżonkowie palaczy.
Rak płuca jest rozpoznawany zazwyczaj w zawansowanym stadium. Objawy związane z
chorobą są zazwyczaj związane z obecnością masy guza w oskrzelach. Podobnie jak w
raku innych narządów odróżnia się dwie postacie raka płuca. Może on być pierwotny,
rozwijający się w tkance płucnej i w oskrzelach, lub wtórny, gdy zmiana pierwotna
powstała w innym narządzie, a następnie doszło do przerzutów do płuc. Istnieją dwa
główne typy pierwotnego raka płuc. Jeden to gruczolakorak, który rozwija się w oskrzelu,
rośnie on na ogół powoli i jest mało złośliwy. Drugi typ to rak oskrzelowo pochodny lub
"rak palaczy", bardzo złośliwy, obserwowany coraz częściej. Jego główna przyczyną jest
palenie tytoniu. Inne czynniki przyczynowe to zanieczyszczenie powietrza, zwłaszcza
przez dym węglowy. Niektóre rodzaje pracy, jak praca przy azbeście i wydobywaniu
niektórych rud, stanowią czynnik zwiększonego ryzyka zachorowania na raka.
Objawy zależne od guza pierwotnego, oraz od miejsca szerzenia się nowotworu
charakteryzują się: kaszlem a szczególnie zmiana jego charakteru u osób palących,
krwiopluciem, bólem w klatce piersiowej, nawrotami lub przedłużającymi się stanami
zapalnymi miąższu płucnego, chrypką osłabieniem, ubytkiem wagi ciała, podwyższoną
ciepłotą ciała, a także bólami stawowymi i nawracającym zakrzepowym zapaleniem żył.

Inne:

Katar sienny (allegric rhinitis) to alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa.


Spowodowane jest alergią na pyłki drzew, traw oraz zbóż. Inną, często używaną nazwą
jest sezonowy nieżyt nosa. Alergia jest to odmienna reakcja na zwykle niepowodujące
żadnych objawów substancje. Katar sienny najczęściej pojawia się wiosną i latem, kiedy
to stężenia poszczególnych pyłków kwitnących roślin w są najwyższe. Jedynymi
skutecznymi sposobami ochrony przed alergią wziewną są szczepionki i leki
przeciwalergiczne.

Astma oskrzelowa (dychawica oskrzelowa) jest przewlekłą chorobą, w której


dochodzi do procesu zapalnego błony śluzowej układu oddechowego i związanego z nim
nadreaktywnością błony śluzowej na czynniki zewnętrzne. Klinicznie astma przebiega na
ogół napadowo, będąc z patofizjologicznego punktu widzenia przewlekłą chorobą zapalną.
W zależności od czynników powodujących rozwój choroby wyróżnia się astmę atopową,
która dotyczy głównie młodych osób a która spowodowana jest przez alergeny. Astmę, w
której nie stwierdza się swoistego alergenu jako czynnika etiologicznego, określa się
mianem astmy endogennej (nieatopowej) i występuje ona głównie u osób w wieku
dojrzałym. W przypadku astmy pochodzenia endogennego czynnik wywołujący napady
duszności nie jest znany.

Alergia oddechowa to nieprawidłowa reakcja układu immunologicznego na


substancję, która zazwyczaj nie jest szkodliwa dla zdrowych ludzi. U podłoża tej grupy
schorzeń leżą czynniki genetyczne. Alergia może wystąpić i zniknąć w dowolnym
momencie, chociaż zachorowania po 40 roku życia zdarzają się stosunkowo rzadko.
Postać alergii klasyfikuje się na podstawie narządów, na których występuje oraz
substancji je wywołujących: Alergie skórne: kontaktowe i atopowe zapalenia skóry,
pokrzywka – występują na skutek kontaktu z czynnikiem uczulającym: może być to
pokarm, pyłki kwiatów, leki, alergeny zwierzęce a nawet światło lub stres. Alergie
oddechowe: katar sienny, astma. W przypadku tych schorzeń czynniki uczulające
wdychane są przez chorego: należą do nich unoszące się w powietrzu pyłki roślin, kurz,
pleśń, zarodniki grzybów, roztocza. Objawami alergii oddechowej są: kichanie, kaszel,
katar, trudności w oddychaniu, podrażnienie spojówek i błon śluzowych jamy ustnej i
gardła.

Bibliografia:

www.wiem.onet.pl
medycyna.linia.pl
www.układuoddechowego.choroby.biz
www.medycyna.f.pl
www.pfm.pl
www.zdrowie.flink.pl
www.biomedical.pl
informed.com.pl
zdrowie.medicentrum.pl
zdrowie.gazeta.pl
www.medserwis.pl
u-oddechowy.republika.pl
www.resmedica.pl
www.colgate.pl
www.medigo.pl
www.nowotwory.friko.pl
www.medisa.pl
www.sciaga.pl

Choroby układu wydalniczego


Zadaniem układu wydalniczego jest usuwanie z organizmu zbędnych
produktów przemiany materii. Najważniejszymi narządami tego układu są nerki,
których zadaniem jest filtrowanie krwi i uwalnianie jej od niepotrzebnych
składników biochemicznych, które mogą szkodzić organizmowi. W wyniku filtracji
kłębuszkowej, zachodzącej w nerkach, powstaje mocz, który jest wodnym
roztworem substancji usuwanych z organizmu. Jeśli nerki nie wychwytują
niektórych substancji albo wydalają z organizmu substancje, których wydalać nie
powinny, to mamy do czynienia z chorobą, która wpływa na zaburzenie
funkcjonowania całego ustroju.

Choroby układu wydalniczego dzielimy na:

a) choroby nerek:

1. Mocznica (uremia) - jest zespołem objawów klinicznych, które są


następstwem głębokich zaburzeń czynności wydalniczej, wewnątrz-wydzielinowej
i metabolicznej nerek.
Przyczyny:
choroby doprowadzające do zniszczenia miąższu nerkowego, rzadziej do
utrudnienia odpływu moczu lub zmian naczyniowych pogarszających ukrwienie
nerek, także wstrząs lub zespół septyczny, pierwotne lub wtórne glomerulopatie,
choroby naczyń.
Objawy:
Objawy choroby mogą być różne. Są to m.in.: stałe osłabienie, uczucie
zmęczenia, zaburzenia koncentracji, bóle głowy, brak apetytu, chudnięcie,
nudności i wymioty, czkawka, świąd skóry, nadciśnienie tętnicze, częste
oddawanie moczu w nocy, duszność.
Przebieg:
Zazwyczaj dochodzi do stopniowego pogarszania się czynności nerek. Sukcesem
leczniczym jest zahamowanie postępu choroby.
Leczenie:
Zmiana diety, podawanie leków moczopędnych w celu zmniejszenia kumulacji
płynów w organizmie, preparatów żelaza, kwasu foliowego w celu
przeciwdziałania niedokrwistości, preparatów węglanu wapnia i witaminy D dla
przeciwdziałania odwapnieniu kości, W zaawansowanym stadium choroby
pojawia się konieczność leczenia nerkozastępczego. Początkowo jest to zazwyczaj
dializoterapia (czyli leczenie za pomocą dializy, podtrzymujące życie pacjentów z
krańcową niewydolnością nerek. Dializoterapia jest jedyną szansą na przeżycie
chorych oczekujących na przeszczep nerki.), a w dalszej perspektywie u części
chorych przeszczep nerki.

2. ostra niewydolność nerek

3. odmiedniczkowe zapalenie nerek:


Przyczyny:
Wywołane różnymi bakteriami, najczęściej pałeczką okrężnicy. Najczęściej
atakuje ona kobiety, ze względu na budowę ich cewki moczowej.
Przebieg:
Zakażenie następuje poprzez przeniesienie bakterii na ujście cewki moczowej w
czasie wykonywania czynności higienicznych po wypróżnieniu. W
odmiedniczkowym zapaleniu nerek stan zapalny przenika do miąższu nerek, czyli
do słupów i piramid nerkowych. Najpierw stan zapalny rozwija się w obrębie
cewki moczowej, następnie obejmuje pęcherz moczowy, moczowody i w końcu
nerki.
Objawy:
bóle w okolicach lędźwiowych, kłucie, gorączka, osłabienie, zmiany w składzie
krwi, podniesienia ilości kreatyniny i mocznika we krwi, zmiany w składzie moczu
Diagnostyka:
testy krwi i moczu, USG, cystoskopia
Leczenie:
Kuracja antybiotykowa i picie dużej ilości płynów w celu wypłukania bakterii z
układu moczowego

4. zwyrodnienie kłębuszków nerkowych

5. zespół nerczycowy - wskutek uszkodzenia kłębków i


cewek nerkowych następuje wzmożona utrata białek z moczem z
wtórnym zmniejszeniem ich wartości w surowicy krwi. Stan ten
powoduje uogólnione obrzęki i przesięki płynu wolnego do jam
ciała. Może wystąpić w każdym wieku.
Przyczyny:
Takie choroby, jak: kłębuszkowe zapalenie nerek,
cukrzyca, zatrucie ciążowe, zapalenia naczyń,
szpiczak mnogi, chłoniak.
Objawy:
pienienie się moczu, zmniejszenie diurezy, ciastowate obrzęki tkanki podskórnej,
obrzęki wokół oczu, bladość powłok (wyraz nagromadzenia przesięków w tkance
podskórnej) ,wzmożone pragnienie, przesięki do jam ciała: jamy brzusznej, jam
opłucnej, narastające wodobrzusze może powodować ból brzucha i wymioty, płyn
w opłucnej powoduje duszność, nadciśnienie tętnicze rzadko, okresowo zwyżki
ciśnienia albo spadki, niedożywienie i wyniszczenie
Leczenie:
Obowiązuje leczenie przede wszystkim choroby podstawowej, która doprowadziła
do rozwoju zespołu nerczycowego. Najczęściej jednak konieczna jest
steroidoterapia, dieta bogatobiałkowa i leki moczopędne (np. furosemid).

b) stany zapalne i infekcyjne dolnych dróg moczowych:

1. zapalenie pęcherza moczowego - to najczęstszy, przeważnie bakteryjny


stan zapalny dróg moczowych, dotyczy błony śluzowej pęcherza moczowego.
Najczęstszym czynnikiem chorobotwórczym jest pałeczka okrężnicy.
Objawy:
Uczucie bólu i pieczenia w czasie oddawania moczu, częstomocz, mocz o
nieprzyjemnym zapachu.
Leczenie:
Leczenie polega na stosowaniu środków bakteriobójczych dezynfekujących drogi
moczowe i moczopędnych, których dawkowanie i czas stosowania ustala lekarz.

2. Zapalenie cewki moczowej - stan zapalny zlokalizowany w końcowej części


dolnych dróg moczowych, wywoływany rozmaitymi czynnikami etiologicznymi,
zwykle przenoszonymi drogą płciową.
Objawy:
wyciek z cewki moczowej (czasem pojawiający się jedynie po uciśnięciu cewki),
ból podczas oddawania moczu, niekiedy częstomocz i swędzenie zewnętrznego
ujścia cewki moczowej. U kobiet możliwe są upławy, ale w około 50% przebieg
jest bezobjawowy.
Leczenie:
Antybiotyki, preparaty odkażające

c) kamica dróg moczowych

1. Kamica nerkowa - polega na tworzeniu się kamieni w drogach moczowych.


Występuje dwukrotnie częściej u mężczyzn niż u kobiet. Kamienie moczowe są to
złogi powstałe w wyniku skrystalizowania się różnych składników moczu.
Większość kamieni składa się z wapnia, magnezu, fosforu i szczawianów w
różnych proporcjach. Formują się miedniczkach nerkowych. Duże kamienie
wędrując moczowodami, rozciągają je, powodując silny ból i blokując odpływ
moczu.
Przyczyny:
Przyczyna powstawania kamieni nie została określona. Istotną rolę odgrywa
odżywianie. Sprzyja im również: podwyższony poziom wapnia we krwi,
spożywanie bardzo dużych ilości mleka.
Objawy:
ostry, pulsujący ból w okolicy lędźwiowej, nudności i wymioty, obfite poty oraz krwiomocz.
Diagnostyka:
USG i RTG
Leczenie:
W większości przypadków kamienie wydalane są samoistnie a leczenie jest
leczeniem wspomagającym. Lekarze zalecają picie dużej ilości płynów, gorące
okłady i leki przeciwbólowe. przypadku, gdy kamień nie zejdzie, dochodzi do
zalegania moczu i rozwoju licznych bakterii. Taki stan zapalny może spowodować
uszkodzenie nerek, dlatego często niezbędne jest przeprowadzenie operacji.

d) nowotwory układu wydalniczego

1. Rak nerki - jest nowotworem złośliwym, wywodzącym się w zdecydowanej


większości przypadków, z komórek nabłonka.
Przyczyny:
Przyczyna choroby jest nieznana. Można spotkać rodziny
obciążone częstszym występowaniem guzów nerek.
Częstość choroby jest większa u osób palących.
Objawy:
Objawy pojawiają się późno i należą do nich: krwiomocz,
ból w okolicy lędźwiowej, wyczuwalny guz w jamie
brzusznej, brak apetytu, chudnięcie, stan podgorączkowy
lub stała gorączka.
Leczenie:
Leczenie operacyjne polega zazwyczaj na usunięciu guza
wraz z nerką. Szansa na wyleczenie (ponad 5-letnie
przeżycie bez obecności przerzutów) zależy od stopnia
zaawansowania choroby (wielkość guza, naciekanie
otoczenia, obecność przerzutów do innych narządów) i
wynosi do 80%. Zazwyczaj po usunięciu guza z nerką zalecana jest dieta z
mniejszą ilością białka.

Bibliografia:
www.wikipedia.pl
www.wiem.onet.pl
www.emedica.pl
www.cai.pl
www.pfm.pl

You might also like