Professional Documents
Culture Documents
Wydarzenia w Polsce Powstawały nowe formy i gatunki literackie, np. powieść gotycka.
1795 – III rozbiór Polski
1797 – powstanie we Włoszech Legionów Dąbrowskiego Rozwój preromantyzmu niemieckiego wiąże się z twórczością poetów spod znaku Sturm und Drang
1807 – utworzenie Księstwa Warszawskiego (‘burza i napór’). Stworzyli go poeci, którzy wyrośli w tradycji klasycystycznej, ale zaczęli buntować
1815 – postanowienia kongresu wiedeńskiego, na którym ustanowiono nowy ład po klęsce się przeciw racjonalistycznej filozofii.
Napoleona: zamiast Księstwa Warszawskiego powstało podległe Rosji Królestwo Polskie
1818 – wydanie rozprawy Tadeusza Brodzińskiego O klasyczności i romantyczności, tudzież o duchu Sturm und Drang – Friedrich Maximilian von Klinger
poezji polskiej Cierpienia młodego Wertera – Johann Wolfgang von Goethe
1822 – wydanie Ballad i romansów Adama Mickiewicza – umowny początek romantyzmu polskiego. Zbójcy – Friedrich von Schiller
1830 – wybuch powstania listopadowego
Po 1831 r. – Wielka Emigracja
1863 – wybuch powstania styczniowego – umowny koniec polskiego romantyzmu
Portret romantyka Natura
Można powiedzieć, że romantyk, to buntownik gloryfikujący wolność i sprzeciwiający się wszelkiej Natura wyrażała istotę romantycznej filozofii, traktującej świat jako jedność materii i ducha. W
niewoli – społecznej, narodowej, a także niewoli konwenansów towarzyskich i obyczajowych, przyrodzie widziano to co pierwotne, czyste, absolutne. Romantyków fascynowała moc przyrody.
niewoli reguł i zasad obowiązujących w kulturze i literaturze. Romantycy podkreślali duchową więź łączącą ludzi z naturą
Romantycy postrzegali naturę w szczególny sposób. Była, według nich, obdarzona duszą, mogła czuć
Bohaterowie dziel tej epoki to zazwyczaj nonkonformiści, ludzie nie godzący się na i działać, a więc także zagrażać ludziom. Zmienna i pełna tajemnic, była także – w przeciwieństwie
niesprawiedliwości świata. Z reguły są ludźmi młodymi – wedle romantyków tylko oni mogą do wytworów człowieka – wieczna. Jednocześnie twórcy romantyzmu podkreślali jedność ludzi i
doprowadzić do zmiany świata, zlikwidować krępującą go niewolę natury, będących cząstkami tego samego kosmosu. Dzięki temu, jak sądzili, poznawanie przyrody
. pozwalało człowiekowi na lepsze zrozumienie samego siebie.
Romantyczni artyści także głosili potrzebę wolności i odrzucali klasycystyczne zasady ograniczające
swobodę twórcy. Panteizm – koncepcja filozoficzna, według której Bóg i przyroda stanowią jedność.
Światopogląd romantyków
Romantycy odrzucili oświeceniowy racjonalizm, powrócili do idealizmu i mistycyzmu. Głosili Bardzo popularne w romantyzmie podróże morskie dawały ludziom możliwość poczucia, że
prymat wiary, uczucia i intuicji w poznawaniu świata. W tym okresie świat postrzegano jako jedność uczestniczą w nieskończoności i wieczności. Ogrom morza pogłębiał jednocześnie poczucie
składającą się z dwóch części: świata materialnego, który można poznać rozumem i zmysłami, oraz osamotnienia, uświadamiał człowiekowi kruchość jego życia i wielkość świata, w którym on sam jest
świata duchowego, którego za pośrednictwem zmysłów nie da się poznać. Przy tym, zgodnie z tylko prochem.
poglądami spirytualistów, świat materialny uważano za wtórny wobec świata ducha.
Cechy charakterystyczne dla romantycznych przedstawień natury to:
Dla reprezentantów nowej epoki ważne były uczucia, a także intuicja, wiara, przeczucia i instynkty. – nastrój tajemniczości i grozy
To one właśnie stanowiły dopełnienie racjonalnych narzędzi poznawczych, gdyż pozwalały dotrzeć – noc, las, wiatr,
do obszarów, do których intelekt nie miał dostępu. „Wrona gdzieniegdzie kracze
I puchają puchacze.”
Romantycy dostrzegali dualizm świata traktowanego jako jedność składającą się z wielu sprzeczności (Lilie Mickiewicza)
(antynomii), takich jak: duch i materia, uczucie i rozum, dobro i zło, jednostka i zbiorowość. – natura ożywiona
– elementy fantastyczne: rusałki, upiory, widma
Metafizyka – dział filozofii zajmujący się rozważaniem podstawowych zasad dotyczących istnienia;
także nauka o tym, co – jako niematerialne – nie podlega poznaniu za pomocą zmysłów. Historia
Romantycy interesowali się przeszłością. Antyczne ruiny, średniowieczne zamki i kościoły często
Historiozofia – filozofia historii, rozważania filozoficzne na temat sensu historii, praw, które nią bywały tłem albo też tematem ich utworów.
rządza, przyczyn i skutków procesów dziejowych. Historia była także przedmiotem głębszej refleksji. Starano się określić prawa rządzące porządkiem
dziejów i dzięki temu wytłumaczyć problemy teraźniejszości.
Prowidencjalizm – pogląd historiozoficzny zakładający, że historia jest realizacją planów Boga.
Za pomocą odwołań do przeszłości romantycy przedstawiali także problemy współczesności. W
Indywidualizm Konradzie Wallenrodzie Adam Mickiewicz zastosował tzw. maskę historyczną. Wydarzenia na pozór
Myśliciele romantyzmu pojmowali człowieka jako byt osobny, niepowtarzalny, niepodobny do dotyczą średniowiecza, a w rzeczywistości utwór mówi o sposobach skutecznej walki z zaborcami,
innych. co sugeruje zresztą motto utworu. Maska historyczna pomogła Mickiewiczowi zmylić cenzurę.
Romantycy ukazywali bohaterów wyjątkowych, buntowników lub odrzuconych przez społeczeństwo,
geniuszy, proroków. Ich los był zwykle tragiczny, jednak odgrywały one niezwykle ważne role : Gotycyzm – tendencja występująca w kulturze drugiej połowy XVIII i początku XIXw. Związana z
przyczyniały się do rozwoju ludzkości, wytyczały nowe horyzonty, przekraczały granice poznania i zainteresowaniem wiekami średnimi. Przejawiała się w umieszczeniu akcji utworów w
były siłą napędową dziejów. średniowieczu czy w scenerii starych zamków. Zainteresowanie budziła też obyczajowość
średniowiecznych rycerzy, wyznawany przez nich system wartości.
Bohater utworów często ponosił klęskę, nie realizował swoich celów, np.:
Kochanek dążył do harmonii dusz z ukochaną, ale w ziemskim życiu było to niemożliwe, Osjanizm – zespół tendencji występujących w literaturze na przełomie XVIII i XIXw. Ich źródłem
Poeta był niezrozumiany przez współczesnych, były Pieśni Osjana – cykl rzekomo autentycznych pieśni celtyckich, opublikowanych w latach 1760 –
Nowe idee były przez nich odrzucane. 1763 przez Jamesa Macphersona Tytułowy Osjan – stary, niewidomy król – opowiada w nich o
To cierpienie i odrzucenie mogło być bodźcem dodającym sił do życia, lub, gdy stawało się nie do walkach Celtów w obronie wolności. Później okazało się, że Macpherson sam napisał Pieśni Osjana,
zniesienia, romantycy szukali wybawienia w samobójczej śmierci. ale nie zmniejszyło to popularności utworu. Romantycy znaleźli w nim to, co lubili – wolność,
historię, duchy, egzotykę, dziką przyrodę.
Naród. Charakterystyka postaw romantycznych:
Nowożytna idea narodu powstała właśnie w romantyzmie i ma związek z jednej strony z rewolucją Bajronizm – postawa życiowa wzorowana na bohaterach stworzonych przez George’a Byrona i na
francuską i działaniami napoleona, z drugiej zaś strony z koncepcjami filozofów niemieckich. nim samym – samotny indywidualista, niezrozumiany przez tłum, dumny, tajemniczy – nikt do końca
Sukces rewolucji francuskiej dowiódł, że naród – zwany wówczas często ludem – może być władcą nigdy nie pozna jego imienia czy przeszłości. Skłócony ze światem, buntownik przeciwko zastanym
dziejów. Wnioski z tego wyciągnął Napoleon, który ogłosił się cesarzem Francuzów (nie Francji!). formom. Ale jest aktywny – walczy o ideały, szczęście osobiste, mści się. Jego jedyną słabością jest
Niektórzy myśliciele niemieccy uznali, że tym co ustanawia naród, są ziemie przodków, dziedzictwo kobieta, którą kocha. Dla niej waha się: zabić, czy podeptać prawa. Mimo zemsty przegrywa, umiera
krwi i wspólna przeszłość, a niektórzy wierzyli, że jest ona wspólnotą ustanowioną przez Boga. samotnie.
W polskim romantyzmie koncepcja narodu jako podmiotu historii i zbiorowości stworzonej przez
Boga była szczególnie ważna, ponieważ nie istniało państwo polskie. Zachowanie wartości Werteryzm – postawa na wzór bohatera Geothego – Wertera. Nadwrażliwiec odczuwający
narodowych dawało więc nadzieję na przetrwanie narodu. Weltschmerz (ból istnienia), nieszczęśliwie zakochany. Nieprzystosowany do życia, buntuje się
przeciw normom społecznym. Ukojenie znajduje w obcowaniu z naturą, ale nie na tyle by
Ludowość rozczarowanie światem nie popchnęło go do samobójstwa.
W epoce romantyzmu nastąpiła nobilitacja tego, co ludowe.
Dla artystów romantycznych ludowe wierzenia czy legendy nie były zabobonami, lecz źródłem Walenrodyzm – postawa stworzona przez Adama Mickiewicza. Bohater, walcząc za słuszną ideę,
inspiracji. Dostrzegano w obyczajach i kulturze wiele prawd i wskazań moralnych Twórcy cenili też postępuje nieetycznie, jest spiskowcem, zdrajcą, sabotażystą. To postać aktywna. Nie jest słaby – to
naturalność i prostotę. on inicjuje działania. Tragiczny – mimo miłości ukochanej historia nie pozwala mu być z nią w
szczęściu i spokoju, swoje życie poświęca sprawie i przegrywa na niwie osobistej.
Pisarze romantyczni odwoływali się często do ludowych wierzeń, legend, obyczajów. Na przykład
Mickiewicz nawiązał w swoim dramacie Dziady do starego pogańskiego obrzędu. Także ballady tego Bohater Faustowski – człowiek, który dąży do osiągnięcia pełni wiedzy i odrzuca wszelkie
poety, jak choćby Lilie, Świteź czy Świtezianka, wzięły swój początek z ludowych opowieści. przeszkody stojące na drodze do realizacji celów.
W utworach romantycznych pojawiają się często postacie z ludu: strzelec, prosta dziewczyna,
pustelnik. W swojej twórczości romantycy nawiązywali do formy pieśni ludowej i ballady, a do Winkelriedyzm – nazwa od imienia szwajcarskiego bohatera narodowego, o którym Kordian mówił
języka swych utworów wprowadzali elementy gwary. Naśladowali także styl ludowy, który w swoim monologu na Mont Blanc. Przeciwstawianie się koncepcji biernego cierpienia. Jeśli trzeba –
wyróżniają zrytmizowane powtórzenia, powiązanie opisu uczuć bohatera z obrazami natury. należy poświęcić własne życie. Według Słowackiego lepsza jest klęska niż brak działania, który
sprawia, że ludzie popadają w marazm i nie potrafią się zmobilizować do czynu, kiedy jest on
Jedną z przyczyn fascynacji ludowością było przeświadczenie, że lud – jako nieskażony konieczny.
racjonalizmem – jest bliższy rozumienia zasad rządzących światem. Romantycy chętnie przejęli
ludowe poglądy na świat, zgodnie z którymi to, co materialne, łączy się z tym, co duchowe – stąd tak Inne pojęcia
często pojawiają się w ich utworach syreny, świtezianki, duchy zmarłych. Ludowe korzenie ma także Prometeizm – sposób postępowania, którego celem powinno być dobro narodu czy ludzkości.
romantyczne spojrzenie na przyrodę. Gotowość do walki o prawa ogółu, wolność itp., choćby przyszło je okupić cierpieniem.
W polskiej kulturze pierwszej połowy XIX w. widoczne są wpływy Orientu. Po części wynikały one
z romantycznej mody, ale w pewnym stopniu także z naturalnego obcowania z kulturą Wschodu na
kresach dawnej Rzeczypospolitej. Z tego też powodu polski orientalizm to raczej wpływy tureckie i
tatarskie, w niewielkim stopniu chińskie czy indyjskie.
Gatunki literackie romantyzmu: Epistolografia
Ballada Dział piśmiennictwa obejmujący twórczość listowną; w węższym znaczeniu – sztuka pisania listów.
Gatunek pierwotnie związany z muzyką, śpiewem, o charakterze synkretycznym, łączący elementy Wśród listów wyróżnić można prywatne, nie przeznaczone dla czytelników postronnych, oraz
liryczne (subiektywność narracji) z epickimi (fabuła) i dramatycznymi (elementy dialogowe). publiczne, na przykład listy otwarte.
Tematem tego typu utworów są wydarzenia niezwykłe, związane z bohaterami legendarnymi,
historycznymi, a także wydarzenia cudowne, fantastyczne. Fabuła ballady jest szkicowa, tajemnicza, Gawęda szlachecka
skupiona najczęściej Występujący tylko w literaturze polskiej gatunek literacki, który wiąże się z kulturą szlachecką.
Obejmuje opowiadania o luźnej kompozycji, pełne dygresji, powtórzeń, zwrotów do słuchaczy. Na
Dramat romantyczny plan pierwszy wysuwa się w nich narrator – sarmacki gawędziarz, mówiący o swoich przodkach.
Gatunek dramatu nie przeznaczony do wystawiania w teatrze.
- synkretyzm rodzajowy (dialog, opowiadanie, partie liryczne w formie długich monologów). Antyk w romantyzmie
- Zerwanie z zasadą trzech jedności -Romantyczny motyw artysty ponad tłumem ma antyczne korzenie.
- Inwersja czasowa
- Fabuła o luźnej kompozycji, sporo luźnych epizodów, otwarta kompozycja – brak wyraźnego ciągu Średniowiecze w romantyzmie
przyczynowo-skutkowego. -Zafascynowanie mrokami średniowiecza, zamkami, rycerzami, królami, historią, legendami.
- Wydarzenia realistyczne pomieszane z fantastycznymi, tragiczne z humorystycznymi
-Bohater romantyczny. Barok w romantyzmie
-Bohater jest dynamiczny, zmienia się podczas akcji utworu. -Mickiewicz i Słowacki zachwycali się patriotyczno-religijną poezją konfederacji barskiej.
-Mickiewicz Sarmatów przedstawił nostalgicznie. Słowacki widział i wyliczał ich wady.
Poemat dygresyjny
Gatunek poezji wierszowanej łączący elementy epickie z lirycznymi (subiektywizacja narracji), silnie Romantyzm w pozytywizmie
nasycony elementami dyskursywnymi. Poemat dygresyjny odznacza się luźną, fragmentaryczną -Złożony stosunek: negacja walki zbrojnej, miłości, irracjonalności, wyobcowania artysty, kult
kompozycją, jego epizody łączy najczęściej postać bohatera. Fabuła poematu dygresyjnego ma poległych powstańców, wieszczów, zachwyt nad naturą
charakter pretekstowy, na jego pierwszym planie istnieje narrator(często jako maska autora) snujący
różnorodne dygresje, dowolnie ingerujący w kształt fabuły, komentujący jej bieg, toczący dialog i Romantyzm w Młodej Polsce
swoistą grę z czytelnikiem. Narrator traktuje rzeczywistość z ironią, toczy także spory ideowe, snuje -Epoka ta w pełni korzystała z dorobku romantyków; kultu sztuki, indywidualizm, samotność i
refleksje filozoficzne. niezrozumienie artysty przez tłum, nastrojowe smutki, melancholia.
-Zafascynowanie twórczością Norwida, mistycyzmem Słowackiego, kult Mickiewicza.
Powieść gotycka
Typ powieści, geneza tego gatunku jest związana ze zwrotem artystów romantycznych ku Romantyzm w dwudziestoleciu
przeszłości, zwłaszcza średniowiecznej. Akcja utworów toczy się w gotyckich zamkach, opactwach. -Zajmowano się sprawami w myśl hasła „ Ojczyzna moja wolna, wolna… więc zrzucam z ramion
Towarzyszy jej atmosfera tajemnicy, mroczna sceneria i nastrój grozy. Bohaterowie przeważnie płaszcz Konrada”(Słonimski).
zostają uwikłanie w liczne intrygi niemalże o charakterze sensacyjnym. -Boy-Żeliński stał się rzecznikiem odbrązawiania ideałów, ukazywania ludzi wielkich z ich wadami i
błędami
Powieść historyczna
Gatunek epicki, którego istotą jest obecność historycznej relacji wątków fikcyjnych. W ten sposób Romantyzm w czasie wojny
artyści pragnęli ożywić opowieść o dawnych czasach, opisać je w taki sposób, aby przed -Podobieństwo tematyki: patriotyzm, obowiązki względem ojczyzny, kategorii wolności,
czytelnikiem pojawiały się obrazy z przeszłości – „żywe” i „prawdopodobne” w swojej poświęcenia, ofiary, moralności.
obyczajowości i psychologii. Romantyczna powieść historyczna to dzieło, w którym czuć tchnienie -Rewolucja socjalistyczna w środkach wyrazu odwoływała się do romantycznego nurtu
emocji w historii. rewolucyjnego, buntu – zwłaszcza do poetów krajowych.
-W późniejszych czasach w Słowackiego i Mickiewicza eliminowano mistycyzm i towianizm.
Powieść poetycka Cenzura usuwała i niechętnie dopuszczała do druku wszelkie antyrosyjskie nawiązania
Gatunek poezji narracyjnej (wierszowanej) o charakterze synkretycznym, łączący elementy epickie, -„Trans-Atlantyk” Gombrowicza to polemika z mitami narodowymi, zwłaszcza tymi generowanymi
liryczne (subiektywizacja narracji) i dramatyczne. Fabuła powieści poetyckiej posiada konstrukcję przez ‘Pana Tadeusza’.
fragmentaryczną (często nie respektuje praw chronologii), dużą rolę odgrywa w niej tajemniczość, -Instytut Literacki w 1946r. wydał „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego” z
niedopowiedzenie i nastrój, w jej centrum znajduje się wydarzenie dramatyczne (bądź ciąg przedmową Herlinga-Grudzińskiego – spólne doświadczenie emigracji
skumulowanych wydarzeń tego typu). W powieści poetyckiej dochodzi do redukcji dystansu między
narratorem a bohaterem (często maską autora), którego los jest nie tylko opowiadany, ale i Romantyzm w PRL-u
komentowany, a także miedzy narratorem a czytelnikiem – narrator prowadzi z nim dialog, odsłania - Zniewolenie, bunt, walka o niepodległość, powiązanie patriotyzmu z religią, wyraźny podział na
swoje myśli, uczucia, przeżycia. dobro i zło – proweniencja romantyczna.
Johann Wolfgang Goethe – Król olszyn Można więc sądzić, że związek Wertera (upokorzenie go podczas wizyty u księcia, poniżenie
Utwór ten jest świetnym przykładem romantycznego postrzegania świata. Jak na balladę przystało, go ze względu na mieszczańskie pochodzenie) z bohaterką tej książki także mógł mieć związek
ma akcję: oto przez las pędzi jeździec trzymając w ramionach umierającego syna. Nie zdąży dowieźć z tym dramatycznym krokiem, jakim było odebranie sobie życia.
go do celu, ale nie to jest istotne. Ważne jest widzenie wiara – zupełnie inne w przypadku ojca i syna. George Gordon Byron - Giaur
Ojciec kieruje się rozumem i świadectwem zmysłów: widzi noc, las, mgłę. W tym utworze Byron przedstawił piękną miłość zniszczoną przez okrutne prawa, ale silniejszą niż
Dziecko widzi więcej: świat i postać króla olszyn. śmierć. Giaur, tajemniczy przybysz z Wenecji, pokochał piękną Leilę, należącą do haremu Hassana.
Kto ma rację? Otóż według romantyków są to wizje równoprawne, świat tworzą dwie rzeczywistości: Gdy ten kazał utopić wiarołomną nałożnicę, Giaur zabił go, a po dopełnieniu zemsty zamknął się w
naturalna i duchowa. Utwór można odczytać jako dyskusję racjonalisty z romantykiem. klasztorze. Na łożu śmierci bohater mówił do spowiednika:
„Kochałem, Ojcze – o, nie – ubóstwiałem –
Cierpienia młodego Wertera – Johann Wolfgang Goethe. Lecz to są słowa, słowo często kłamie –
1. Kim jest Werter we własnym mniemaniu? Ja miłość moją czynem pokazałem […]”.
Artystą, przez to człowiekiem wybitnie wrażliwym, dostrzegającym więcej niż przeciętni
ludzie.
2. Dlaczego wśród lektur Wertera znalazł się Homer, a potem pieśni Osjana?
Homer Wertera uspokajał, lecz gdy po załamaniu się jego wewnętrznego spokoju Werter
zmienia się z klasyka w nieszczęśliwego romantyka, to w pieśniach Osjana znajduje uczucia
odzwierciedlające jego gniew, smutek, ból i niepokój.
3. Jacy ludzie są Werterowi szczególnie bliscy?
Werter ceni ludzi szczerych, prostych, naturalnych, dlatego szczególnie bliscy są mu: dzieci,
parobek, matka i szaleniec, którzy swą naturalnością zyskują sympatię Wertera.
4. Kto budzi w nim gniew i odrazę?
Arystokracja – jako społeczność sztuczna, w masce konwenansów, pyszna, dumna i leniwa
W późniejszym czasie Albert – w przeciwieństwie do Wertera jest spokojny, opanowany,
zachowuje dystans. Poza tym, to on ‘odbiera’ Werterowi Lottę, jest dla Wertera wrogiem i
przeszkodą.
5. Jaki jest jego stosunek do wykształcenia, wiedzy, rozumu?
Werter ceni rozum, jest człowiekiem wykształconym, oczytanym, ale wyznaje prymat uczuć
nad rozumem.
6. Jakie znaczenie nadaje słowom „serce” i „natura”?
Werter w naturze znajduje ukojenie, kontakt z przyrodą go wycisza i pomaga odnaleźć samego
siebie.
Werter zamiast patrzeć rozumem, patrzy na świat przez pryzmat serca, jest impulsywny i
uczuciowy. Serce to też synonim duszy, a ją uważa za przeznaczoną i stworzoną dla Lotty,
wierzy, że jeśli nie może być z Lottą tu, na ziemi, to ich serca na pewno połączą się po śmierci.
7. Czym jest wg niego miłość?
Sensem i celem życia.
Miłość niespełniona, nieszczęśliwa staje się jego trucizną i przyczyną śmierci.
8. Dlaczego popełnia samobójstwo?
Nie mogąc rozwiązać swojego dylematu miłosnego Werter postanawia wyjechać,
pozostawiając Lottę i Alberta, pozwala aby nic nie mąciło ich szczęścia. Nic jednaj nie pomaga
na tkwiące w nim oraz nawarstwiające się problemy, popada w depresję. W pisanych przez
siebie listach coraz silniej ujawnia depresyjne nastroje, nie jest zdolny do przerwania owego
stanu, który doprowadza go w końcu do samobójstwa.
Na biurku Wertera znaleziono otwartą książkę, którą musiał czytać w ostatnich chwilach
swojego życia. Była to Emilia Galotti G.E.Lessinga, w której autor przedstawił bezsilność
mieszczaństwa wobec władzy i bezprawia szlacheckiego. Tytułowa bohaterka wraz z ojcem, by
zachować godność osobistą i nie ugiąć się przez żądaniami księcia, popełniają samobójstwo.
1848 – w czasie Wiosny Ludów udał się do Rzymu organizować Legion Polski.
26 listopad 1855 – umiera podczas podróży do Konstantynopola.
Miłość: Mickiewicz musiał się rozstać z ukochaną Marylą Wereszczakówną. Później, w Rzymie
Adam Mickiewicz (1798-1855) przeżył kolejne rozczarowanie: nie mógł się ożenić z Henriettą Ewą Ankwiczówną. To właśnie jej
imię nadał później ukochanej Jacka Soplicy w Panu Tadeuszu. Zawarte w 1834r małżeństwo z Celiną
24 grudzień 1798 – w Zosiu koło Nowogródka na dawnych ziemiach litewskich, przyszedł na świat Szymanowską okazało się niestety nieszczęśliwe.
Adam Mickiewicz.
1811 – zaklada Towarzystwo Filomatów i Filaretów Oda do młodości
1815-1819 – A.M. udaje się na studia filologiczno-historyczne do Wilna. Jednym z jego profesorów Utwór ten powstał w 1820 roku w Kownie. Wyrósł z atmosfery wileńskiego życia studenckiego i
był Joachim Lelewel. organizacji filomackich. Błyskawicznie stał się wierszem – manifestem, realizacją programu
„młodych”, hymnem młodzieży romantycznej.
1819-1823 – pracuje jako nauczyciel w Kownie
1820 – Oda do młodości Utwór ten jest apostrofą do młodości, której poeta przypisuje wielką siłę. Ukazuje się ona jako
1821 – Ukochana Adama, Maria Wereszczakówna wychodzi za mąż, za Wawrzyńca Puttkamera. prawdziwa wartość, jako bogini zdolna do dokonywania wielkich przemian, jako siła uczuć. To
Maria pozostała jedynie w jego utworach Marylą uosabiającą romantyczny ideał miłości. właśnie młodość potrafi „przypiąć skrzydła”, wznieść ponad ziemię i ukazać wszystko z lotu ptaka.
1822 – Ballady i romanse Już we wstępie utworu można odczytać pragnienie lotu, wzniesienia się ponad ziemię. Taki lot
1823 – Dziady cz. II i IV; Grażyna dokonuje się w wyobraźni poety. Ziemia widziana z lotu ptaka okazuje się być okryta ciemnością,
zaś na jej powierzchni – samolubny, samotny w swoim egoizmie „płaz w skorupie” –
1823 – po wykryciu organizacji filomackich władze carskie osadziły Mickiewicza w zamienionym na najprawdopodobniej jest to metaforyczne przedstawienie „starych” klasyków. Jednak nad tą smutną
więzienie klasztorze bazylianów w Wilnie. planetą widać jutrzenkę, która oznacza zmiany – młodość i romantyzm.
1824 – skazano go na osiedlenie się w głębi Rosji.
Z Wilna wyjechał do Petersburga, następnie do Odessy i Moskwy. Tu zetknął się z rosyjskim życiem Jest to wiersz tkwiący jeszcze w klasycyzmie, ale już zapowiadający romantyzm, który pełną mocą
literackim oraz działalnością spiskową. Bywał w salonach rosyjskiej elity intelektualnej , gdzie objawił się dopiero w pierwszym tomie Ballad i romansów w 1822r. Odzwierciadla to już sam tytuł
zasłynął jako wybitny improwizator. Odbył także wycieczkę na Krym. utworu: oda jest gatunkiem, który stosowało wielu twórców epoki klasycyzmu, ale żaden z nich nie
1826 – Sonety odeskie i krymskie połączył z młodością.Typowo klasycystyczne są odwołania do mitologii, przywołanie antycznych
1828 – Konrad Wallenrod bohaterów. Podobnie jest choćby z odwołaniem się do zbiorowości, oświeceniowego utylitaryzmu,
1829 – udaje mu się opuścić Rosję. Odwiedza Hamburg, Berlin, Drezno, Pragę, Weimar (spotyka się tak silnie akcentowane w wierszu.
tam z Goethem), Bonn, Wenecję, Rzym, Neapol, Genewę.
Poeta mówi: pokonaj zmysły i rozum, gdyż siła młodości jest ponad nimi. Utwór zakończony jest
1830 – docierają do niego wieści o wybuchu powstania w Warszawie. optymistyczną wizją – jesteśmy świadkami chwili, gdy świat rzeczy stanął na zrębie – czyli zaczyna
1831 – próbował przyłączyć się do powstania, dotarł do Wielkopolski, jednak wobec wyraźnych istnieć od początku.
oznak zbliżającej się klęski zrezygnował. Pozostał w Wielkopolsce do 1832.
1831 – Śmierć pułkownika, Nocleg, Reduta Ordona Oda do młodości pełna jest entuzjazmu, młodzieńczej energii i życiowego optymizmu. Jednak oprócz
wiary w siłę młodości zawiera ona również niechęć wobec starości, która oznaczać tu może bierność,
Wielka Emigracja egoizm, klasycyzm. Stała się ona „żelaznym” utworem polskiej literatury, gdyż wielu późniejszych
1832 – III część Dziadów, napisana w Dreźnie twórców nawiązywało do niej w swojej twórczości.
Ustęp
Do przyjaciół moskali Jest ona utworem adekwatnym nie tylko do tematyki postrzegania młodości w literaturze, ale również
Księgi narodu polskiego ideałów romantycznych, które odrzucają realizm i rozsądek, rozum i wiedzę na rzecz wiary w siłę
Księgi pielgrzymstwa polskiego uczuć.
1833 – Pan Tadeusz
Zdania i uwagi Ważny cytat: „Tam sięgaj gdzie wzrok nie sięga/Łam, czego rozum nie złamie.”
1834 – ślub z córką polskiej pianistki Marii Szymanowskiej – Celiną, która urodziła mu sześcioro
dzieci.
1839 – Gdy tu mój trup
Nad wodą wielką i czystą
Snuć miłosć
Polały się łzy
1840 – objął stanowisko w College de France w Paryżu. Jego działalność profesorska została przez
władze francuskie zawieszona za propagowanie antymonarchistycznych idei.
zdarzeń w utworze zmienia się także atmosfera widzenia świata. Ta cecha występuje jedynie w tym
utworze.
Romantyczność Lilije
Jest to utwór ze zbioru Ballad i romansów 1822r. Zawarta jest w nim wyraźna polemika z Tematem ballady są przede wszystkim uczucia i myśli, które towarzyszą mężobójczyni, od chwili
przedstawicielami wileńskiego klasycyzmu. zabicia swego męża aż do momentu, gdy nieboszczyk powstaje z grobu i porywa ją.
Poeta przeciwstawia „szkiełku i oku” mędrca, czyli racjonalistycznej postawie wobec rzeczywistości,
dziewczynę, która wierzy, że nawiedza ją jej zmarły kochanek. Po stronie Karusi stoi prosty lud. Mąż, powracający razem ze swoimi dwoma braćmi z wojny, chciał szybciej spotkać się ze swoją
Także sam podmiot liryczny stawia wiarę ponad rozum. Umysł nie pozwala bowiem poznać całego żoną, dlatego też wyprzedził braci i jako pierwszy przybył w okolice swego domu. Bohaterka utworu
bogactwa rzeczywistości. Charakterystyczna dla wiersza jest ludowość, typowa dla całej poezji zabiła małżonka, gdyż nie chciała, aby ten dowiedział się o jej niewierności, jakiej dopuściła się w
romantycznej, a zwłaszcza wczesnych utworów Mickiewicza . A także atmosfera niezwykłości, czasie jego nieobecności („Zbrodnia to niesłychana, pani zabija pana”). Po dokonaniu zbrodni
cudowności, wiara w duchy i miłość przekraczająca granicę życia i śmierci. potajemnie zakopała ciało, zaś na grobie zasadziła lilie. Jednak wyrzuty sumienia nie przestawały ją
Utwór ten jest wierszem programowym epoki. Ma pokazywać, czym jest światopogląd romantyczny dręczyć, dlatego postanowiła udać się do pustelnika, wyznać mu swoją winę i otrzymać
i czym się różni od racjonalnego programu literatury oświeceniowej. rozgrzeszenie. Pragnienie otrzymania przez nią pokuty wynikało ze strachu przed karą wieczną.
Ważne jest kończące tę romantyczną historię przesłanie wiersza: „Miej serce i patrzaj w serce”. Starzec zapewnił ją, iż może być spokojna, gdyż zbrodnia nie wyjdzie na jaw
Inny ważny cytat: „Czucie i wiara silniej mówi do mnie/ niż mędrca szkiełko i oko”.
Przybyli do wdowy bracia zmarłego szybko pogodzili się ze śmiercią jej męża i przestali go
Świtezianka wyczekiwać. W zamian sami zaczęli ubiegać się o rękę swej bratowej. Ona natomiast nie wiedziała,
Utwór ten opowiada historię dwojga zakochanych w sobie osób, które widują się każdego wieczora. którego z zakochanych w niej braci ma wybrać. Dlatego raz jeszcze udała się do pustelnika, aby i tym
Na ich temat nie wiemy zbyt wiele. Młody mężczyzna jest strzelcem, o dziewczynie natomiast sam razem poprosić go o radę.
autor przyznaje, że wie niewiele.
” Brzegami sinej Świtezi wody Starzec zdradził wdowie, iż może wskrzesić jej zmarłego męża, jednak bohaterka nie godzi się na to,
Idą przy świetle księżyca. gdyż wciąż jest dręczona wyrzutami sumienia („Choć mąż zginął od roku, Ja go wskrzeszę dziś
Ona mu z kosza daje maliny, (nawiązanie do konwencji sentymentalnej) jeszcze.”) Zatem pustelnik doradza jej, aby obydwaj bracia w dniu ślubu upletli wianki z wybranych
A on jej kwiatki do wianka;(…) przez siebie kwiatów i złożyli je na ołtarzu. Ten z mężczyzn, którego wianek wybierze, zostanie jej
Pod tym się widzą modrzewiem.” mężem. Gdy wdowa wybrała jeden z nich, między braćmi doszło do kłótni.
Młody strzelec obiecywał dziewczynie miłość i wierność, składał jej miłosne przysięgi, chciał ją
poślubić i być z nią na zawsze. Poprosił nawet ukochaną, o której na początku nic nie wiedział, kim Nie wiedzieli, że zrywali lilie z grobu swego zmarłego brata, beszczeszcząc tym samym jego pamięć.
jest, skąd pochodzi, aby z nim zamieszkała. W odpowiedzi na jego prośbę dziewczyna wyznała mu, W czasie owej kłótni w drzwiach cerkwi pojawia się widmo zamordowanego męża, który
iż nie jest pewna stałości jego uczuć. Strzelec jednak wciąż zapewniał o swojej wierności. sprawiedliwie karze zbrodniarzy. Cała kaplica razem z niewierną żoną i braćmi – zdrajcami zapada
"Dochowaj, strzelcze, to moja rada: się pod ziemię, zaś na jej gruzach rosną lilie.
Bo kto przysięgę naruszy,
Ach, biada jemu, za życia biada! W utworze tym wyraźnie obserwujemy problem winy i kary, tak jak w Makbecie Szekspira. Tam
I biada jego złej duszy!" również jeden zły uczynek był zarazem zaczątkiem kolejnego. Wynika z tego, iż nie ma zbrodni
Dziewczyna ostrzegła młodzieńca przed niedotrzymaniem przez niego przysięgi. Dziewczyna, ciągle doskonałej, takiej, która nigdy nie wyszłaby na światło dzienne i za którą udałoby się uniknąć
nie wierząc słowom mężczyzny, postanawia wystawić go na próbę i sprawdzić tym samym, czy był z odpowiedzialności. Historia przedstawiona przez autora pokazuje, iż istnieją surowe zasady moralne,
nią szczery. W rzeczywistości jest ona nimfą wodną z jeziora Świteź i właśnie pod tą postacią za przekroczenie których grozi surowa kara „Nie masz zbrodni bez kary”.
zaczyna kusić strzelca, chcąc sprawdzić, czy dotrzyma danego jej słowa. Ów strzelec błąka się
szukając ukochanej i właśnie wtedy jego oczom ukazuje się piękna nimfa. Będąc namawianym do W procesie karania winnych ważną rolę w utworze odgrywa natura. Zasadzone przez kobietę na
miłosnych igraszek, w końcu popełnia grzech niewierności w stosunku do swej ukochanej. grobie męża lilie miały za zadanie maskować to, co kryła ziemia oraz skrywaną przez nią tajemnicę
Rzuca się w wody jeziora i dopiero gdy był na jego środku, dostatecznie blisko, aby dokładnie zbrodni. Jednocześnie te same lilie stały się dowodem zabójstwa. Przyroda, w zależności od tego, w
dojrzeć nimfę, rozpoznaje w niej swą ukochaną. Zdradzona i zraniona kochanka przepowiada mu jakiej sytuacji jest bohater, wykazuje szereg różnych tajemniczych znaków.
karę, która go spotka za niedotrzymanie przysięgi. Za niewierność ukarany ma być śmiercią fizyczną
oraz wiecznym potępieniem. Zostaje przemieniony w modrzew stojący nad brzegiem jeziora, Nawiązanie do ‘Makbeta’ Szekspira, ważna rola przyrody, inspiracja ludowym wierzeniem, że nie
któremu zapisane jest, iż będzie jęczał z żalu i tęsknoty za utraconym szczęściem. ma zbrodni bez kary, fantastyka (duchy), elementy historyczne (Historia opisana w tej balladzie
dzieje się za czasów Bolesława Śmiałego. Po powrocie ze swej wyprawy na Kijów wydał rozkaz
Główną myśl utworu stanowi wiara w nieuchronność kary, która należy się wszystkim za złamanie karania śmiercią niewiernych żon żołnierzy walczących z nim na wojnie), tak jak i w „Świteziance”
danego słowa ukaraną zbrodnią jest niewierność.
Narrator ze „Świtezianki” reprezentuje spojrzenie bliskie romantycznemu, wrażliwe na piękno natury
oraz otwarte na tajemniczość, jaka się w niej kryje. Jego spojrzenie pada zarówno na rzeczy proste,
jak i tajemnicze, wymagające głębszego poznania. W miarę następujących po sobie kolejnych
Świteź Rybka
Ballada ta jest utworem swobodnie nawiązującym do ludowych legend o tajemniczym jeziorze i ma "Rybka" to ballada o zbrodni uwiedzenia. Wiejska dziewczyna, piękna lecz naiwna, została
budowę trójczłonową. uwiedziona przez młodego panicza, który obiecywał jej małżeństwo. Jednak porzucił Krysię i ożenił
się z kobietą równego sobie stanu, bogatą księżną. Efektem romansu Krysi z paniczem było
W pierwszej części, posługując się poetyckimi metaforami i porównaniami, narrator opisuje nieślubne dziecko.
urzekającą urodę jeziora Świteź. Piękno przyrody skonstruowane zostało z tajemniczą i pełną grozy Krysia z rozpaczy utopiła się w jeziorze , dziecko pozostawiła swemu wiernemu słudze. Gdy już
atmosferą otaczającą to miejsce. Pozornie spokojna i przyjazna natura pokazuje swoje drugie oblicze. miała umrzeć w odmętach jeziora, przybiegł sługa z dzieckiem, a ona przypominając sobie o
Tajemnica jeziora rozbudza ludzką ciekawość. obowiązku matki, zamienia się w rybkę, która może przemienić się w syrenę, aby karmić swoje
dziecko. Krysia co ranek i co wieczór wyłaniała się z toni jeziora , przemieniała w kobietę i karmiła
W drugiej części ballady została opisana wyprawa pana na Płużynach, który postanowił rozwiązać niemowlę. (ludowe przekonanie o ‘świętości’ matczynego obowiązku wykarmienia niemowlęcia)
zagadkę Świtezi. W obawie przed skutkami konfrontacji z tajemnymi siłami oddał się wcześniej pod Któregoś dnia nad jeziorem pojawił się pan ze swoją małżonką, więc sługa zaczaił się, z dzieckiem
Boską opiekę oraz sprowadził księdza, który „przeżegnał, pracę pokropił”. by przeczekać spacer państwa, i dopiero wtedy dać Krysi dziecko do nakarmienia. Pan z żoną jednak
długo nie wracali. Nad jeziorem znalazł jedynie ubrania i wielki głaz przypominający dwa ciała.
Ostatnia i najobszerniejsza część ballady to udramatyzowana opowieść wyłowionej z wody kobiety- Mickiewicz osądzał konflikty moralne z ludowego punktu widzenia, solidaryzował się z poczuciem
ducha o historii zatopionego miasta. Córka władcy Świtezi Tuhana odkrywa przed zebranymi sprawiedliwości ludu. Charakterystyczną cechą ballad jest właśnie ich ludowość, wprowadzony
tajemnicę jeziora. W dawnych czasach, kiedy Tuhan pospieszył z pomocą obleganemu w został nowy typ bohatera: człowieka pochodzącego z ludu. Mickiewicz ocenę konfliktów ludzkich
Nowogrodzie przez siły carskie Mendogowi, ruskie wojska napadły na Świteź, w której pozostały ukazał z ludowego punktu widzenia, sympatia jest po stronie uwiedzionej Rybki. Poeta przedstawił
jedynie kobiety, starcy i dzieci. poglądy na temat dobra i zła, ukazał, że nie ma zbrodni bez kary, a kara czeka człowieka łamiącego
przysięgę. Motywy do ballad czerpał Mickiewicz z podań i pieśni ludowych. Poeta wypowiedział się
Zrozpaczona księżniczka zaczęła prosić Stwórcę o śmierć i wtedy Bóg zatopił miasto a jego na temat dobra i zła, a dyskusja o kodeksach etycznych jest wciąż aktualna.
mieszkańców zamienił w kwiaty. Najeźdźców spotkała kara, kiedy zaczęli zrywać kwiaty – spotkała
ich śmierć.
Opowiedziana przez córkę Tuhana historia jeziora Świteź ma znaczenie wieloaspektowe. Odkrywa
przed zebranymi wydarzenia historyczne, ukazuje potęgę sił natury, a także stanowi wykładnię
ludowej moralności. Przyroda potrafi sprzyjać ludziom, ale także potrafi karać tych, którzy
popełniają grzechy i zbrodnie. W swoich działaniach jest bezwzględna i okrutna. Narzędziem kary
mogą być piękne kwiaty
W trzeciej i czwartej zwrotce podmiot liryczny skupia się na opisie wrażeń słuchowych. Opisana jest W sonetach powinniśmy zwrócić uwagę na pielgrzyma, który był jednym z ulubionych bohaterów
przejmująca cisza, poprzez którą podmiot zdaje się słyszeć niesłyszalne dla ludzkiego ucha : odległe, literatury romantyzmu. Symbolizował podróż w głąb siebie, ale i fascynację innymi kulturami,
niewidoczne dla oczu żurawie, kołysanie się motyla na źdźble trawy, ślizganie się węża po ściółce. otwartość na świat. Miał też związek z toposem życia jako wędrówki.
Podmiot nasłuchuje on głosu z Litwy, dopiero po chwili zdaje sobie sprawę, że głos ten do niego nie
dotrze. Droga nad przepaścią w Czufut-Kale
Użycie trybu rozkazującego podkreśla, że to Mirza panuje nad sytuacją. Pielgrzym, człowiek
Burza Zachodu, musi nauczyć się nowych reguł. Musi odrzucić racjonalizm, wiarę we własne możliwości.
Opisany jest tu niszczycielski żywioł wody. Rzecz dzieje się na morzu, na statku. Wielki sztorm Znalazł się w sytuacji, w której nic od niego nie zależy. Zawierzyć musi z jednej strony Bogu, z
przeraża ludzi na statku, którzy są zdani na łaskę i niełaskę morza. Siła przyrody jest tu drugiej zaś zwierzęciu. Taka postawa jest charakterystyczna dla wschodniego myślenia. Koń,
hiperbolizowana, przez co człowiek wobec potęgi natury wydaje się nikły i bezradny. przepaść, góra – wszystko to należy do porządku naturalnego i człowiek nie powinien podejmować z
Pośród wielu przerażonych ludzi jest podróżnik, który zachowuje spokój. Osoba ta pozostaje bierna i tym walki. Dalej w słowach Mirzy widać elementy myślenia magicznego. Obawia się on, że nawet
oddaje się rozmyślaniom: zazdrości osobom które straciły siły do wali o własne życie, ponieważ aby spojrzenie, gest czy myśl mogą spowodować katastrofę.
te siły stracić, trzeba je mieć; ludziom którzy umieją się modlić i ludziom, którzy mają się z kim Pielgrzym jednak odrzuca rady Mirzy. Jako romantyczny indywidualista buntuje się przeciw
żegnać, mają bliskich. ograniczeniom i podejmuje odważną decyzję. „Mirzo, a ja spojrzałem!” Pozornie nic się nie dzieje,
wędrowiec nie spada w przepaść. Jednak okazuje się to dla niego doświadczeniem granicznym,
Widok gór ze stepów kozłowa zmieniającym jego świadomość.
Mamy tu do czynienia z dialogiem między pielgrzymem a Mirzą – jego przewodnikiem. Pielgrzym zdobywa więc wiedzę, która powinna pozostać dla człowieka niedostępna. Można to
Pielgrzym jest zachwycony i zaskoczony wielkością i potęgą gór. Ten górski masyw wzbudza w nim skojarzyć z biblijną opowieścią o zerwaniu owocu z drzewa wiadomości dobrego i złego. Pielgrzyma
zarówno lęk jak i zachwyt. Gdy nad górami zachodzi słońce, odbijające się resztki światła od śniegu nie spotyka żadna kara. Jednak jak sam mówi, wypowiedzieć to będzie mógł dopiero po śmierci.
zalegającego na szczycie przypominają ogień. Wprowadza to perspektywę metafizyczną, wykraczającą poza życie doczesne. Podmiot liryczny
Mirza o górach mówi spokojniej, jednak zarówno w ujęciu Pielgrzyma jak i wedle relacji Mirzy twierdzi, iż jego doświadczenia nie można opowiedzieć w żadnym z istniejących języków.
Czatyrdah nie jest zwykłą górą. Nieprzystawalność języka do rzeczywistości, jego niewystarczalność stanowiła jeden z kluczowych
Warto zauważyć, że zarówno wypowiedź Mirzy: To Czatyrdah, jak i okrzyk Pielgrzyma wykraczają problemów romantycznych twórców. Szukali oni nowych sposobów wyrażania, chcieli stworzyć
poza ramę klasycznego sonetu, który zbudowany jest z czternastu wersów. język lepiej oddający uczucia i emocje. Można też przypuszczać, że Pielgrzym nie może opisać tego
co widział w żadnym języku, gdyż wiedza, którą posiadł, nie należy do świata ludzi. Potwierdza to
Bakczysaraj też sposób jej zdobycia – nie przez żmudne dociekania, lecz przez olśnienie, intuicję. Było to
Zawiera dość dokładny poetycki opis dawnej stolicy chanów krymskich. Bakczysaraj niegdyś tętnił wejrzenie w „szczeliny świata”.
życiem i był potężny – dziś nic już nie zostało z dawnej władzy i wielkości. Rośli rosną wewnątrz
pałacu, a po komnatach skacze szarańcza. Śladem dawnej świetności jest fontanna pośrodku haremu. Ajudah
Ruina pałacu skłania nadawcę wypowiedzi do przemyśleń – budzi w nim refleksje o przemijaniu, Część opisowa ostatniego z cyklu utworu, to obraz morza oglądanego przez podmiot liryczny z
toposie vanitas. wysokiej góry Ajudah (po tatarsku góra-niedźwiedź). Czarno-białe fale rozbijają się na mieliznach i
wypełzają na brzeg niczym ‘wojska wielorybów’. Po czym powracają do morza zostawiając po sobie
Czatyrdah muszle, perły i korale. W drugiej części utworu podmiot porównuje fale atakujące brzegi z burzą
To poetyckie przedstawienie ogromnej, zwalistej góry. Zrozpaczony muzułmanin modli się u stóp namiętności w sercu młodego poety, który powinien to wykorzystać, by dzięki swej poezji zyskać
Czatyrdahu, wylicza swoje nieszczęścia – suszę, szarańczę, wojnę. To nieszczęścia te same od nieśmiertelną sławę.
pokoleń. Lecz monumentalna góra wciąż pozostaje wyniosła, zimna, obojętna na ludzkie cierpienia.
Góra – pośrednik między Bogiem a człowiekiem – nadal milczy. Głos człowieka jest zbyt słaby.
Istota ludzka wobec niej wydaje się krucha, bezradna. Czy Bóg jest taki jak Jego dzieło – olbrzymi
- miłość romantyczna
Konrad Wallenrod
Litwin Rycerz-chrześcijanin Wódz Krzyżacki Mąż
- Z dala od ojczyzny - zabija swojego pana - działa na niekorzyść - odrzuca prawo do
- aby zyskać zaufanie - podszywa się pod swoich wojsk prywatnego szczęścia
krzyżaków musi Konrada Wallenroda
zabijać pogan – - kłamstwa, podstępy
Litwinów - dezercja
- brak przyjaciół
Cena jaką płaci bohater
- samotność
- alkoholizm
- zamknięty w sobie
- smutek
- cierpienie
- wypalenie wewnętrzne
- rozbicie wewnęrzne
- śmierć samobójcza
- Scena VIII – Pan Senator
Dziady część III Mieszkanie Senatora, 25 grudnia 1823
Senator, Doktor, Lokaj, Sekretarz, Pelikan, Bajkow, Damy, Kmitowa, Rollisonowa, Panna, ksiądz Piotr, Pani
Budowa utworu Gubernatorowa, Pani Jenerałowa, Pani Sowietnikowa, Księżna.
Kompozycja jest luźna co wskazuje na to że dramat ten jest przeznaczony do czytania a nie jako To kontynuacja zdarzeń przedstawionych w scenach I-V. Akcja rozgrywa się tu 25 grudnia 1823 roku, koło
dramat sceniczny. wieczora, i trwa w przybliżeniu pięć godzin.
Bal
- Przedmowa poety dom Senatora, 25 grudnia 1823
- Dedykacja Dama, Młody Człowiek, Kolleski Regestrator, Sowietnik, Pułkownik, Mężczyźni, Senator, Gubernator, Starosta,
- Prolog Gubernatorowa, Oficer Rosyjski, Bojkow, Student, Panna, Matka Sowietnikowa, Justyn Pol, Bestużew, ksiądz
1 listopada 1823 roku na Litwie w Wilnie w klasztorze Bazylianów przerobionym na więzienie Piotr, Pani Rollisonowa, Lokaje, Sekretarz, Konrad.
Anioł Stróż, Więzień, duchy z lewej, duchy z prawej.
- Scena IX – Noc Dziadów
Akt I cmentarz, koniec października 1824r.
- Scena I Guślarz, Kobieta, Widmo.
Wigilia Bożego Narodzenia 1823, korytarz więzienny, cela Konrada Prolog i scena IX stanowią klamrę chronologiczną, w którą zamyka się akcja całego dramatu. Akcja „Nocy
Jakub, Adolf, Żegota, Konrad, Ks.Lwowicz, Sobolewski, Frejend, Tomasz, Feliks Kółakowski, Suzin, Jacek, Dziadów” toczy się pod koniec października 1824 roku. Wtedy to na oczach uczestniczących w ludowym
Józef, Jankowski, Kapral. obrzędzie Guślarza i Kobiety pojawia się duch Konrada na czele ciągnących się na północ kibitek.
Scena więzienna
Opowiadanie Sobolewskiego Ustęp
Bajka Goreckiego - Droga do Rosji
Pieśń szydercza Feliksa - Przedmieścia stolicy (Petersburga)
Pieśń zemsty Konrada - Petersburg
Mała improwizacja Konrada - Pomnik Piotra Wielkiego
- Przegląd wojska
- Scena II – Improwizacja - Olaszkiewicz
Noc Wigilijna, cela Konrada - Do przyjaciół Moskali
Konrad, duchy
- Scena III – Egzorcyzmy księdza Piotra
Noc Wigilijna, cela Konrada Objaśnienia
Kapral, Ksiądz Piotr, więzień, Konrad, Duch, Chór Aniołów, Archaniołowie
- Scena IV – Dom wiejski pode Lwowem (Widzenie Ewy)
dom pod Lwowem, sypialnia, 24/25 grudnia 1823r. W „Dziadach” drezdeńskich Mickiewicz zastosował niezwykle nowatorską koncepcję czasu.
Marcelina, Ewa, Róża, Aniołowie Zrezygnował z porządku przyczynowo-skutkowego, a na miejsce tego tradycyjnego rozwiązania
Rozgrywa się w tym samym czasie co scena II. Gdy złe duchy usiłują dopaść zemdlonego (po „Improwizacji”) wprowadził polifonię zdarzeń – poszczególne zdarzenia nawarstwiają się, nakładają na siebie. Zyskał
Konrada, duch dobry przegania je słowami „Precz – modlą się za nim”. W scenie widzimy właśnie modlącą się
na tym zabiegu sposób ukazania rzeczywistości. Poprzez zwielokrotnienie jej przedstawień stała się
Ewę. Zgadza się czas, jest po północy, przypomina o tym przyjaciółka Ewy, Marcelina.
- Scena V – Widzenie księdza Piotra ona bogatsza, bliższa prawdzie.
Noc wigilijna, północ, cela ks. Piotra,
Ksiądz Piotr, Aniołowie
To kontynuacja sceny III. Jest to ciąg dalszy modlitwy księdza Piotra. Zmianie ulega tylko miejsce akcji.
Widzenie bernardyna odbywa się bowiem w jego klasztornej celi, a więc poza murami więzienia.
- Scena VI – Widzenie Nowosilcowa
24/25 grudnia 1823r. sypialnia Senatora
Senator, Belzebub, Diabły
Odbywa się tej samej nocy, co Widzenie Ewy. Jednoczesność obu scen (IV i V), podkreśla kontrast wizji snu Ewy
i snu Senatora. Można tu mówić o polifonicznym rytmie zdarzeń. Ta wielogłosowość zdarzeń polega na tym, że
dzieją się one jednocześnie, choć w różnych miejscach.
- Scena VII – Salon Warszawski
Rozgrywa się w grudniu 1823roku, w Warszawie.
Zenon Niemojewski, Adolf, Hrabia, Francuz, Damy, Kamerjunkier, Szambelan, Jenerał, literaci, Mistrz
Ceremonii, Panna, Stary Polak, Wysocki.
Opowiadanie o Cichowskim (opowiadane przez Adolfa)
się, że bezbożnicy mają poodcinane głowy. Ocalał jedynie Kapral. W swej czapce żołnierskiej
znalazł kartkę z łacińskim napisem : „Wiwat Polak, jedyny obrońca Maryi”.
Analiza Sceny więziennej – Martyrologia młodzieży polskiej Pieśń szydercza Feliksa
Mickiewicz opisuje martyrologię narodu polskiego. W scenach więziennych mówi się o Jego piosenka jest pełna szyderstwa i kpiny, jednak szybko trafia do serc więźniów. Feliks śpiewa:
specyficznych metodach prowadzenia śledztwa, o nieludzkich warunkach bytowania więźniów, o „Nie dbam jaka spadnie kara
bezprawnych i bezpodstawnych procesach. Warunki sanitarne w więzieniach były tragiczne. Mina, Sybir czy kajdany.
Więźniowie dostawali najgorsze jedzenie, i to w ilości wystarczającej zaledwie do podtrzymania Zawsze ja wierny poddany
podstawowych funkcji życiowych. Brakowało opieki medycznej, a więźniowie cierpieli na skutek Pracować będę na cara”.
chorób wywołanych dotkliwym zimnem i niedożywieniem. Pierwsza zwrotka wyraża pozorną rezygnację. Dopiero kolejne strofy odkrywają właściwy sens tych
słów:
Podczas przesłuchań stosowano tortury fizyczne (bicie, a wręcz katowanie więźniów, głodzenie ich, Ten kto będzie w minach (kopalniach) kruszec kuł młotem, może być pewny, że ktoś inny z tego
karmienie solonymi śledziami i niepodawanie im wody) oraz psychiczne (odizolowanie więźniów od materiały wykuje topór, który posłuży do zgładzenia cara.
światła zewnętrznego, brak kontaktów z rodziną, szantaż). Metody te przynosiły nadzwyczaj Ten kto będzie na zaludnieniu (przymusowy pobyt w określonym miejscu), pojmie za żonę córkę
korzystne dla zaborcy efekt – jeńcy przyznawali się nawet do zbrodni, których nie popełnili. Tatara, a może kiedyś wśród jego potomków zrodzi się zabójca cara.
Na porządku dziennym było lekceważenie prawa i procedur sądowych. Oskarżeni nie mieli Ten zaś, kto zostanie zesłany na Sybir lub w głąb Rosji, będzie uprawiał ziemię i siał na niej
możliwości przedstawienia swoich racji i nie mogli się bronić. konopie, z tych konopii zrobi nici, a z nich uszyje szarfę, którą zabójca udusi cara (car Paweł I zginął
uduszony szarfą).
W opisie cierpień młodych chłopców wywożonych w kibitkach na sybir podkreślana jest niewinność
i bezbronność ofiar, spotęgowana przez porównanie cara do króla Heroda. Herod przyczynił się do Pieśń zemsty Konrada
rzezi niewinnych dzieci – car jest sprawcą pogromu niewinnego narodu, w tym również jego Pieśń ta mówi o upiorach, piekle i innych nadnaturalnych rzeczach. Konrad mówi, że jego pieśń jest
młodzieży. niczym upiór, spragniona krwi, opowiada w niej, jak wieczorem pójdzie między rodaków i zapuści
im kły w duszę, a wówczas każdy z nich stanie się upiorem, chcącym dopaść wroga, którego to
Bajka Goreckiego (opowiadana przez Żegotę) rozrąbią toporem, a ręce i nogi przybiją gwoździami. Porwą też wrogą duszę do piekła i tak długo
Po wygnaniu Adama i Ewy z raju Bóg zaczął obawiać się, iż pierwsi ludzie zginą z głodu. Kazał będą dusić, aż wyduszą z niej nieśmiertelność. Tak okrutnej zemsty należy dokonać „z Bogiem i
więc aniołom rozsypać ziarno zbóż. Adam nie wiedząc, do czego ono służy, obejrzał je z daleka i choćby mimo Boga”.
poszedł dalej. Szatan zaś domyślił się, że działanie Boga musiało mieć ukryty cel, więc „zrobił Więźniowie nie rozumieją pieśni Konrada, uważają że to pieśń pogańska i szatańska.
rogiem rów na ziemi nasypał żytem”, a potem „dumny i rad, że boże zamiary przeniknął, całym
gardłem roześmiał się i ryknął i zniknął”. Wiosną, ku jego zdumieniu, z ziemi wyrosło zboże, które Mała improwizacja
dało plony. Bajkę kończy morał: Jest wyrażeniem siły, mocy, potęgi Konrada, które uosabia orli lot. Konrad próbuje wedrzeć się w
„O wy, co tylko na świat idziecie z północą. świat wielkiej tajemnicy, przeniknąć strefę metafizyki. Stawia się ponad ludźmi, patrzy na ludzkość z
Chytrość rozumem a złość nazywacie mocą; góry, z boskiej perspektywy. Lot ten jest przesycony patosem i żarliwością.
Kto z was wiarę i wolność znajdzie i zagrzebie/ Przegrywa jednak z krukiem – czyhającym, wyczuwalnym niebezpieczeństwem. Bardzo łatwo
Myśli Boga oszukać – oszuka sam siebie.” dostrzec tu analogię m.in. z mitem o Ikarze. W jednej chwili Konrad zaczyna słaniać się na nogach, a
jego myśli mieszają się i plączą.
Symbolika w bajce Goreckiego
Bóg – Dobro
Adam – „Dorosły”
Diabeł – Zło Car
Ziarno – Młodzież (represje)
Wiosna – odrodzenie – wyzwolenie – powstanie
Po raz pierwszy pojawia się tu idea mesjanizmu, która w pełnej krasie pojawi się podczas widzenia
ks. Piotra.
Pieśń Jankowskiego – to pieśń bluźniercza, o prostej wymowie : dopóki żyje car, dopóki żyje
Nowosilcow trudno uwierzyć, że Polakom sprzyja Bóg. Więc „niech wprzód łotrów powybija –
Jezus, Maryja”. Pieśń Jankowskiego oburza więźniów. Milczący dotąd Konrad ostro sprzeciwie się
bluźnierstwu: „Nie dozwolę bluźnić imienia Maryi”
Kapral popiera Konrada. Opowiada historię wojenną, która zdarzyła się w Hiszpanii w czasie wojen
napoleońskich. Wówczas to pijani żołnierze znieważyli imię Matki Boskiej. W obronie Maryi staną
Kapral, który z trudem uspokoił bluźniących żołnierzy. A kiedy w nocy zatrąbiono na alarm, okazało
Wielka Improwizacja Konrada Widzenie księdza Piotra
Zło wszechobecne w świecie staje się powodem monologu pełnego dumy, pychy, ale także rozpaczy 1. Spojrzenie z lotu ptaka : szereg splątanych dróg wioących na północ, na nich mnóstwo
i trwogi. Do jego wygłoszenia uprawnia bohatera siła tworzenia i przekonanie o posiadaniu zdolności wozów, które wiozą Polaków na Sybir. „To nasze dzieci” – krzyczy ksiądz – i carat jawi
magicznych. Konrad bowiem twierdzi, że, tak samo jak Bóg, został wyłoniony z kosmosu i włada się jako biblijny Herod – morderca dzieci (rzeź niewiniątek).
nim niepodzielnie. Siłą swojej poezji może poruszyć wszechświat, zatrzymać lub wprawić w ruch 2. Wizja pojedynczego człowieka, który „uszedł” i będzie wskrzesicielem narodu. Imię jego
kometę. Poezja jest czymś boskim, zapewnia nieśmiertelność, predestynuje do roli wyjątkowej – i tej „czterdzieści i cztery” (mesjanizm jednostki).
roli bohater próbuje sprostać. 3. Naród „związany i Europa, która „nad nim się urąga”. Wizja procesu na wzór losów
Rzuca Bogu największe bluźnierstwa, oskarżając Go o zło tego świata. Nazywa Go mądrością , Chrystusa . Gal (czyli Francja) ukształtowany jest na podobieństwo Piłata, ktry „umywa
obwinia za brak uczuć. Oto Bóg, daleki człowiekowi, z wysokości swego majestatu rządzi światem, ręce”, lecz wydał wyrok.
nie dbając o jego ład i szczęście. Nie dość, że czyni ludzkie życie nietrwałe i kruche, to jeszcze 4. Droga krzyżowa – „Naród – Chrystus” dźwiga krzyż ukuty z trzech ludów (trzy zabory), a
naznacza je cierpieniem, którego sensu Konrad nie potrafi pojąć. Żąda więc zuchwale władzy nad ramiona rozciąga na całą Europę.
światem, „rządu dusz”, sądzi bowiem, że byłby w stanie stworzyć lepszy świat od tego, który istnieje, 5. Ukrzyżowanie – na wzór Matki Boskiej opłakuje Naród matka Wolność. Rani go w bok
dać ludziom radość i szczęście. Rządziłby bowiem nie rozumem, lecz uczuciem. żołdak Moskal.
Ogromna siła uczucia, która drzemie wewnątrz pozwala temu dumnemu skądinąd indywidualiście na 6. Wniebowstąpienie – Naród unosi się ku niebu w białej szacie, lecz przemienia się portret
identyfikację z ludźmi, współczucie, wreszcie skłania go do poniesienia największej ofiary: wybawcy – namiestnika wolności. Znów wizja jest niejasna. Oto postać o trzech obliczach
„Nazywam się Milijon – bo za milijony / kocham i cierpię katusze”. stoi na trzech stolicach i na trzech koronach – najwyraźniej pognębi zaborców. Powtarza
Tak powie Konrad, odkrywając w sobie cechy mitycznego Prometeusza. Porównanie to nie pozostaje się jego imię: „czterdzieści i cztery”. Ten obraz kończy widzenie.
bezzasadne, Konrad chce być przecież kreatorem ludzkiego świata, tak jak mitologiczny bohater, Mesjanizm – jest koncepcją historiozoficzną, wywodzącą się z judaizmu. Słowo pochodzi od
który stworzył człowieka z gliny i łez, pragnąc, aby ten był szczęśliwy. Prometeizm Konrada to imienia Mesjasz. Mesjasz miał zjawić się wśród ludu Izraela po to, aby go zbawić. Mesjanizm na
również bunt i deklaracja cierpienia, poświęcenia się za ogół. To pełne utożsamianie się z narodem, gruncie polskim to przeświadczenie o szczególnej, zbawczej roli jaką przyjdzie odegrać narodowi
zespolenie z ojczyzną – wyzwala największe bluźnierstwo, niewypowiedziane do końca przez polskiemu w boskim planie dziejowym.
samego bohatera, ale niejako doszeptane przez szatana, który obejmuje władzę nad duszą Konrada,
podsyca jego pychę, wreszcie dopowiada najpotężniejsze w ustach Polaka oskarżenie: nazywa Boga
nie ojcem świata, lecz carem.
Szaleńczy monolog kończy się omdleniem. Jest ono znakiem potępienia grzesznika, buntownika,
naiwnego uzurpatora, który znieważył Boski majestat. Bóg pozostał niewzruszony, obojętny na
prowokacje Konrada. Okazał mu jedynie milczenie, nie odpowiedział na żaden z postawionych
zarzutów, objawił swoją potęgę, skazując bluźniercę na potępienie. Bohater zostaje jednak ponownie
wyniesiony, otrzyma przebaczenie. Stanie się tak za sprawą księdza Piotra, który odprawi
egzorcyzmy, wypędzi diabła z jego duszy.
Do przyjaciół Moskali
Podmiot mówiący zastanawia się nad obecnym położeniem jego rosyjskich przyjaciół –
rewolucjonistów – Rylejewa i Bestużewa. Jeśli zostali oni zesłani albo powieszeni to nie spotkała ich
najsroższa kara. O wiele gorsze - jego zdaniem - jest poddanie się władzy cara. Poeta nie może z
powodu carskiej cenzury - mówić wprost, lecz przyjaciele znają jego prawdziwe oblicze i umieją
"Nam strzelać nie kazano. -- Wstąpiłem na działo „…Gdzież jest król, co na rzezie tłumy te wyprawia?
I spójrzałem na pole; dwieście armat grzmiało. Czy dzieli ich odwagę, czy pierś sam nadstawia?
Artyleryi ruskiej ciągną się szeregi, Nie, on siedzi o pięćset mil na swej stolicy,
Prosto, długo, daleko, jako morza brzegi; Car jest tchórzem, który ucieka od walki,
I widziałem ich wodza: przybiegł, mieczem skinął siedzi bezpiecznie w stolicy i tylko wydaje rozkazy.
I jak ptak jedno skrzydło wojska swego zwinął; Król wielki, samowładnik świata połowicy;
Wylewa się spod skrzydła ściśniona piechota Podkreślenie władzy jaką dzierży i wielkości imperium
Długą czarną kolumną, jako lawa błota, rosyjskiego, oraz jego rangi na arenie międzynarodowej.
Nasypana iskrami bagnetów. Jak sępy Zmarszczył brwi, -- i tysiące kibitek wnet leci;
Czarne chorągwie na śmierć prowadzą zastępy. Podpisał, -- tysiąc matek opłakuje dzieci;
Skinął, -- padają knuty od Niemna do Chiwy.
Przeciw nim sterczy biała, wąska, zaostrzona, Wszyscy się boją cara, także jego poddani.
Jak głaz bodzący morze, reduta Ordona. By poprawić mu humor wydawane są wyroki, cierpienie ludzi uszczęśliwia cara.
Sześć tylko miała armat; wciąż dymią i świecą; Mocarzu, jak Bóg silny, jak szatan złośliwy,
I nie tyle prędkich słów gniewne usta miecą, Car zostaje władzą porównany do Boga,
Nie tyle przejdzie uczuć przez duszę w rozpaczy, lecz tyranią i rodzajem rządów jest przedstawiony jako szatan.
Ile z tych dział leciało bomb, kul i kartaczy. Gdy Turków za Bałkanem twoje straszą spiże,
Patrz, tam granat w sam środek kolumny się nurza, Gdy poselstwo paryskie twoje stopy liże, --
Jak w fale bryła lawy, pułk dymem zachmurza; Nawiązanie do: 1829 – wojna turecko-rosyjska
Pęka śród dymu granat, szyk pod niebo leci 1830 – król Francji zabiega o poparcie cara.
I ogromna łysina śród kolumny świeci. Warszawa jedna twojej mocy się urąga,
Podnosi na cię rękę i koronę ściąga,
Tam kula, lecąc, z dala grozi, szumi, wyje. Pokazanie dumy, siły polaków, chęci i dążeń patriotycznych i niepodległościowych.
Ryczy jak byk przed bitwą, miota się, grunt ryje; -- Koronę Kazimierzów, Chrobrych z twojej głowy,
Już dopadła; jak boa śród kolumn się zwija, Boś ją ukradł i skrwawił, synu Wasilowy!”
Pali piersią, rwie zębem, oddechem zabija. Nawiązanie do bogatej historii Polski.
Najstraszniejszej nie widać, lecz słychać po dźwięku,
Po waleniu się trupów, po ranionych jęku:
Gdy kolumnę od końca do końca przewierci, Car dziwi się -- ze strachu drzą Petersburczany,
Jak gdyby środkiem wojska przeszedł anioł śmierci. Car gniewa się -- ze strachu mrą jego dworzany;
…” Strach jaki wzbudza car w swoich poddanych, Car sieje terror.
Onomatopeje, Porównanie, Epitety, Ożywienie, Ale sypią się wojska, których Bóg i wiara
Jest Car. -- Car gniewny: umrzem, rozweselim Cara.
Wszyscy bez wachania wykonują rozkazy Cara.
Posłany wódz kaukaski z siłami pół--świata,
Wierny, czynny i sprawny -- jak knut w ręku kata.
Tło historyczne w „Kordianie”: Joachim Lelewel – nauczyciel, historyk, członek Rządu Narodowego, oskarżony o chwiejność
Wypadki opisywane w trzecim akcie oparte są na autentycznych wydarzeniach. Niezadowolenie przekonań. Zarzucano mu hamowanie rewolucyjnego zapału młodzieży oraz zajmowanie
Polaków z zaistniałej sytuacji politycznej wyrażało się w licznie organizowanych spiskach. W maju niezdecydowanego stanowiska w trakcie sejmowej debaty nad projektem detronizacji Mikołaja I
1829r. grupa konspirantów ze Szkoły Podchorążych, korzystając z obecności w Warszawie cara („Czy lepiej, kiedy jest król? Czy kiedy go nie ma?...”).
Mikołaja i jego rodziny, planowała dokonać zamachu na jego życie. Jednak do realizacji tego Gen. Jan Krukowiecki – autor nazywa go zdrajcą i sprzedawczykiem, który w wyniku pertraktacji z
zamierzenia nie doszło, gdyż część spiskowców (m.in. Niemcewicz) wyłamało się z wcześniej Rosjanami, podjął decyzję o kapitulacji Warszawy („On rycerzy ginących porzuci/(…)Kraj przedany
ustalonego planu. on wyda pod miecz”)
Rewolucjoniści:
To zbieranina ludzi rozmaitego stanu i kondycji materialnej, których łączy idea zburzenia
dotychczasowego porządku świata. SA pośród nich chłopi, służba, lokaje, rzemieślnicy i inni
przedstawiciele klas pracujących. W obozie rebeliantów znajdują się także kobiety wyzwolone,
wyemancypowane, służące rewolucjonistom pracą i ciałem.
Silną grupę stanowi tu środowisko Przechrztów (Żydów, którzy wyrzekli się swojej wiary, przyjęli
Obóz arystokracji: chrzest katolicki, po czym przeszli na nową religię „boga wolności”). Planują w przyszłości obalić
To obóz obrońców starego porządku świata. Obóz ludzi, którzy nie dorośli do wypełnienia władzę Pankracego. Rewolucję wykorzystują dla osiągnięcia własnego celu – chcą zniszczyć
postawionego im przez historię zadania. Zapomnieli o dawnych ideałach, o honorze, uczciwości oraz zupełnie chrześcijaństwo, a judaizm uczynić religią światową. Źródeł postaci Przechrztów krytycy
o innych cnotach swoich przodków. Bawiąc się i zażywając niechlubnych przyjemności roztrwonili upatrują wśród popularnych w XVIII i XIX wieku przepowiedni o końcu świata. Jedną z oznak
majątki, tytuły i godności. Nie dorośli do pielęgnowanego w rodzinnych podaniach obrazu przewidywanej katastrofy miało być nawracanie się Żydów na chrześcijaństwo.
walecznego rycerza. Morderstwa, fałszerstwa, przekupstwa, nadużycia władzy, krzywdzenie słabych, Rewolucjoniści to fanatyczni wyznawcy „boga wolności”. Pozbawieni się woli budowania i
gnębienie i okrucieństwa wobec poddanych, wysługiwanie się obcym, targanie związków tworzenia. Pragną jedynie zagłady starego porządku, idą mordować, burzyć kościoły, poniżać
rodzinnych, demoralizacja i rozwydrzenie seksualne – oto są grzechy przodków, które – wzorem arystokrację. Ludzie ci stanowią narzędzie zniszczenia w ręku Pankracego. Nie mają świadomości
Pankracego – Hrabia Henryk rzuci w twarz przedstawicielom arystokracji w Okopach Św. Trójcy. celów, które powinna osiągnąć rewolucja. W wypadku zwycięstwa nie będą w stanie przejąć władzy.
Nie stać ich na podjęcie wyzwania, nie bronią własnej godności. Wolą poniżającą niewolę niż Są na to zbyt prymitywni, radykalni w zapale burzenia wszystkiego, co ma jakikolwiek związek z
bohaterską śmierć. Tylko w Bogu pokładają jeszcze nadzieję, że odwróci on bieg zdarzeń i odkuje przeszłością. Ich hymnem są słowa: „Panom – tyranom śmierć – nam biednym, nam głodnym, nam
dawny porządek. strudzonym jeść, spać, pić”. Najbardziej skrajne określenie tej grupy to chołota.
Jest to klasa zdegenerowana, pogardzająca innymi, tchórzliwa, małostkowa. Jej przedstawiciele,
mimo wybujałego poczucia własnej wartości, pozbawieni są godności osobistej.
Pankracy:
To człowiek bez przeszłości, bez tradycji rodzinnych, bez herbu – człowiek znikąd; przedstawiciel
ludu i przywódca rewolucjonistów. Brak więzów łączących go z przeszłością znacznie ułatwia mu
podjęcie decyzji o niszczeniu i bezczeszczeniu wszystkiego co ma związek z historią.
Pankracy to imię znaczące. Pochodzi z języka greckiego, w którym oznacza „wszechwładcę”.
Ujawnia się tu najważniejsza cecha wodza rewolucjonistów. Jest on zapatrzony w siebie i
przekonany o własnej wyższości, gardzi ludźmi, którzy powierzyli mu swe życie. Uważa ich za
masę, z której w przyszłości, być może, wyrośnie godne nowego świata pokolenie.
Zdolności demagogiczne pozwalają mu manipulować innymi. Despotyczny wódz nie toleruje słów
krytyki i sprzeciwu. Pycha i zbytnia pewność swych racji powodują, że jest człowiekiem samotnym.
Nie ma przyjaciół, nikomu nie ufa.
Adam Mickiewicz – Pan Tadeusz
Pełny tytuł: Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we
dwunastu księgach wierszem”.
Geneza utworu:
Powstanie listopadowe zakończyło się klęską Polaków, co zwiększyło represje wobec narodu
polskiego, a w konsekwencji także i emigrację artystów polskich na zachód, głównie w kierunku
Paryża. Emigracja żyła wciąż nadzieją odzyskania przez Polskę niepodległości, choć miarę upływu
czasu owe nadzieje malały. Ludzi ogarnęła fala kłótni, niesnasek i niepotrzebnych zatargów, które
nie pomagały już i tak sfrustrowanym wygnańcom.
Wówczas Adam Mickiewicz postanowił napisać utwór, który przypominałby emigrantom ich
ojczyznę. Chciał utrwalić na zawsze obraz szczęśliwego „kraju lat dzieciństwa”, który pozwoliłby
choć na chwilę zapomnieć o ich ciężkiej sytuacji. Kluczem do genezy utworu są „Inwokacja” i
„Epilog”, przepełnione tęsknotą i miłością do Polski, pragnieniem powrotu „na ojczyzny łono”, ale
także rozczarowaniem polistopadową emigracją: kłótliwą, poróżnioną przez spory i intrygi.
Zamiarem poety było napisanie utworu prostego, zrozumiałego dla każdego Polaka. Pragnienie to
wyraził w „Epilogu” : „O gdybym kiedyś dożył tej pociechy,/
W Weronie
Cyprian Kamil Norwid Wiersz ten napisany został w 1847 bądź 1848 roku. Jest on rozmową między cyprysami a ludźmi
1821-1883 uczonymi, czyli między rozumem człowieka a uczuciem przyrody. Dyskusja ta ma miejsce w
Poeta, prozaik, dramaturg, rysownik, rzeźbiarz. Przedstawiciel ostatniego pokolenia romantyków. Weronie, mieście, w którym rozegrała się szekspirowska tragedia „Romeo i Julia”. Widzimy, jak w
tym legendarnym miejscu niebo po burzy, które właśnie się rozchmurza. Naszym oczom ukazuje się
Dramaty: obraz spadającej gwiazdy, która wynurza się z cichego, niepozornego błękitu nieba
Noc tysiączna druga. Komedia (1850) Właśnie ta spadająca gwiazda staje się głównym tematem sporu. Dyskusja toczy się wokół tego,
Wanda (1851) czym jest owa gwiazda? Według cyprysów jest „łzą znad planety”, czyli symbolem współczucia,
Krakus. Książę nieznany (1851, 1861) jakie okazuje niebo niedoli kochanków. Natomiast według ludzi wykształconych jest to jedynie
Słodycz (1855 lub 1856) kamień, meteoryt - zwykłe zjawisko fizyczne. Widoczna jest rozbieżność w interpretacji tego
Aktor. Komediodrama (1867) zjawiska.
Rzecz o wolności słowa (1869) Różne postrzeganie gwiazdy ma różne konsekwencje dla człowieka. Druga interpretacja sprawia, że
Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872) człowiek pozostaje osamotniony, gdyż jego losy są niebu obojętne. On sam nie ma również prawa
Kleopatra i Cezar (ok. 1870, 1878) oczekiwać od nieba ingerencji w swoje życie. Sposób postrzegania gwiazdy przez cyprysy daje
Za kulisami człowiekowi poczucie czyjejś ingerencji - nieba, wszechświata. To właśnie one mogą aktywnie
uczestniczyć w naszym życiu, stać się podporą, dzięki której stanie się ono choć odrobinę lepsze, bo
nie będziemy w nim zupełnie sami.
Moja Piosenka [II] Podsumowując można powiedzieć, iż Norwid zderza w swoim utworze przekonanie, iż miłość
Norwid napisał wiersz „Moja piosenka”(II) w trakcie pobytu w Stanach Zjednoczonych i przesłał go Romea i Julii jest opłakiwana przez naturę, która współcierpi, z przeświadczeniem o obojętności
w liście Marii Trębackiej, w której jakiś czas był bez wzajemności zakochany. natury na losy człowieka. Owe emocjonalne spojrzenie bądź jest typowo romantyczne, podobnie jak
Utwór ten wieloma cechami przypomina wiersz Słowackiego. I tu i tam dobrany został pokrewny wizja natury współczującej człowiekowi. Ostatnia zwrotka wiersza jest wieloznaczna, w dużej mierze
gatunek wypowiedzi (pieśń bliska jest hymnowi), a rozmiar wersów, rytm oraz powtarzające się po dzięki zawartej w niej ironii („A ludzie mówią, i mówią uczenie, Że to nie łzy są, ale że kamienie, I -
każdej strofie „Tęskno mi, Panie…” brzmią podobnie do „Smutno mi, Boże…” w „Hymnie” że nikt na nie nie czeka!”). Ironia ta skierowana jest nie tylko ku „uczoności”, ale również ku
Słowackiego. obojętności współczesnych poecie ludzi.
W utworze Norwida pierwsze strofy, jak u Słowackiego zawierają symbolikę kraju rodzinnego
(poszanowanie chleba i gniazd bocianich, zwyczaj katolickiego pozdrawiania się: „Bądź Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie...
pochwalony”). Od tęsknoty za krajem również i Norwid przechodzi w dalszych strofach do Norwid był przekonany, że ci, którzy zasługują na uznanie i szacunek społeczny, często
rozszerzenia stanów emocjonalnych. To w IV i VI strofie kryje się aluzja do uczucia jakim obdarzał dręczeni są przez jakieś fatum, bywają prześladowani, zabijani, nawet po śmierci nie dane
im jest zaznać spokoju. Całą galerię takich postaci przynosi wiersz pt. „Coś ty Atenom
adresatkę listu, za zarazem świadomość, iż jego miłość, podobnie jak tęsknota za krajem pozostaną
zrobił, Sokratesie...", który powstał na początku 1856 roku, wkrótce po sprowadzeniu do
uczuciami nie spełnionymi. Paryża zwłok Adama Mickiewicza, i jest jednym z cyklu utworów Norwida poświęconych
W swoim wierszu Norwid wyraźnie idealizuje swoją ojczyznę, pokazuje ją taką jaką chce ją wybitnym a zmarłym osobom („Do obywatela Johna Brown". „John Brown", „Bema
pamiętać. Tęskni on za prostymi ludźmi, którzy mówili sobie wszystko prosto w oczy, nie było intryg pamięci...", „Fotepian Szopena" i inne).
i knowania za plecami innych, udawania. W pierwszej części wiersza pojawia się korowód zasłużonych postaci. Przypomniany
Cały utwór jest skargą skierowaną przez podmiot liryczny do Boga. Stanowi on wyraz tęsknoty, zostaje otruty przez rodaków Sokrates, wygnany z rodzinnej Florencji Dante Alighieri,
smutku, żalu i osamotnienia co wyrażone zostaje w zwrocie „Tęskno mi, Panie...” trzykrotnie pochowany Krzysztof Kolumb, portugalski pisarz Luiz Vaz Camoes, którego grób
zniszczyło trzęsienie ziemi, Tadeusz Kościuszko i Napoleon - dwukrotnie pochowani. Każdej
z tych postaci podmiot liryczny zadaje retoryczne pytanie. ‘Coś ty ojczyźnie / światu zrobił,
że...’ Tę część kończy pytanie skierowane do autora "Dziadów": „Coś ty uczynił ludziom,
Mickiewiczu?", pozbawione już komentarza
Cześć druga i trzecia utworu to próba nakreślenia prawidłowości dziejowej, która wynika z
tych przykładów:
”Każdego z takich jak Ty świat nie może
Od razu przyjąć na spokojne loże,
i nie przyjmował nigdy, jak wiek wiekiem".
Wiersz Norwida zawiera też przekonanie, ze podobną prawidłowością jest po-szanowanie
wybitnych jednostek przez następne pokolenia, które „ Inaczej będą głosić Twe zasługi"