Professional Documents
Culture Documents
Piłka Nożna
Human of Anatomy
Charakterystyka i działanie mięśni w uderzeniu piłki stopą prostym
Spis treści
1. Piłka nożna
- charakterystyka
- zasady ogólne
2. Uderzenie piłki stopą prostym podbiciem
- pozycja poszczególnych części ciała podczas uderzenia
3. Metodyka nauczania uderzenia piłki stopą
4. Przykładowe ćwiczenia doskonalące technikę uderzenia piłki stopą prostym podbiciem
- strzały na dwie bramki w dwóch grupach
- sprawność dwójkowa ze strzałem na bramkę
- prostopadła z obiegiem i strzałem
5. Opis działających mięśni przy uderzeniu piłki stopą prostym podbiciem
- ruch nogą w trakcie uderzenia piłki
- mięsień biodrowo lędźwiowy
- mięsień prosty brzucha
- mięsień piersiowy większy
- mięsień najszerszy grzbietu
- mięsień pośladkowy większy
- mięsień czworogłowy uda
- mięsień dwugłowy uda
- mięśnie brzuchate łydki
6. Stretching/rozciąganie mięśni
- charakterystyka
- metody stretchingu
- zalety stosowania stretchingu
7. Przykładowe ćwiczenia na wzmocnienie mięśni
- Wspięcie na palcach
- Ćwiczenie na mięśnie goleniowo- kulszowe „Leg curl”
- Prostowanie kończyn górnych z wykorzystaniem przyrządu
- Wypychanie ciężaru na suwnicy
- Półprzysiad z kończyn dolnych z szerokiego rozkroku
- Półprzysiad ze sztangą na karku
- Unoszenie kończyn dolnych na skośnej ławeczce ze zgięciem kręgosłupa i uniesieniem
miednicy
8. Bibliografia
1
Piłka nożna (ang. Football, soccer)
Gra zespołowa, najpopularniejsza na świecie dyscyplina sportu Od 1900 r. dyscyplina olimpijska. Na
całym świecie w 2006 roku w rozgrywkach brało udział 265 milionów zawodniczek i zawodników,
oraz 5 milionów sędziów należących do 207 lokalnych związków zrzeszonych w FIFA.[1] W meczach
Human of Anatomy | 2009-01-01
piłkarskich uczestniczą dwie rywalizujące ze sobą drużyny. Celem gry jest umieszczenie piłki w
bramce przeciwnika. Zwycięża drużyna, która w regulaminowym czasie gry.
Zasady ogólne
Pełny skład drużyny liczy 11 zawodników, w tym bramkarz. Drużyna może również wyznaczyć
maksymalnie do 7 zawodników rezerwowych. Personalia wszystkich zawodników muszą być wpisane
do sprawozdania sędziowskiego, które musi być dostarczone do sędziego przed rozpoczęciem
zawodów. W trakcie spotkania drużyna może dokonywać wymian zawodników, których liczba zależy
od regulaminu danych rozgrywek. Zawodnik wymieniony nie może znaleźć się ponownie na placu gry.
Uderzenie piłki prostym podbiciem może być stosowane do przemieszczenia piłki bądź podczas
uderzeń na bramkę przeciwnika. Prawidłowo technicznie wykonany strzał z prostego podbicia jest
najmocniejszym uderzeniem. Piłka uderzona dobrze prostym podbiciem podczas swojego lotu
charakteryzuje się tym, że nie ma żadnej rotacji.
Chcąc uderzyć prawidłowo technicznie piłkę prostym podbiciem należy nogę postawną (na tej nodze
oparty jest ciężar ciała w momencie uderzenia piłki) ustawić na wysokości piłki, lekko ugiętą w stawie
kolanowym w odległości najlepiej ok. 10-20 cm od piłki. Ważnym elementem technicznym przy
uderzeniu prostym podbiciem jest także pochylenie tułowia w przód. Palce nogi postawnej powinny
być skierowane w kierunku uderzenia piłki.
2
Pozycja poszczególnych części ciała podczas uderzenia
1.Polożenie nogi:
Doprowadź swoja kopiącą nogę do maksymalnej wysokości. Tym sposobem wygeneruje się
najwyższa ilość energii.
3.Polozenie Kolana:
Postawa kolana powinna być odrobinę zgięta. To zapewni uderzenie piłki przy pomocy ścięgna.
Im bardziej zegniesz kolano tym jest większa szansa na uderzenie piłki ścięgnami.
4.Odległość stopy
Próbuj utrzymywać położenie nogi tak, aby stopa znajdowała się na długości „półtora stopy” od piłki.
To zapewni ułożenie kostki w pozycji, 45* podczas gdy kopiesz piłkę. (Taki kąt generuje największa
ilość energii)
5. Położenie ciała:
Położenie ciała powinno być troszeczkę pochylone do przodu. Takie ułożenie ciała zapewnia, iż piłka
będzie poruszała się nisko ziemi. Odchylenie ciała do tylu spowoduje, ze piłka poleci w gorę.
3
Przykładowe ćwiczenia doskonalące technikę uderzenia piłki
Strzały na dwie bramki w dwóch grupach:
Human of Anatomy | 2009-01-01
Kategoria wiekowa: U 14
Cel: doskonalenie techniki i celności strzału prostym podbiciem, kształtowanie szybkości i orientacji
przestrzennej, oraz współpracy z partnerem.
Wskazówki:
4
Sprawność dwójkowa ze strzałem na bramkę:
Przebieg ćwiczenia:
Wskazówki:
5
Prostopadła z obiegiem i strzałem
Human of Anatomy | 2009-01-01
Cel: doskonalenie techniki strzału po wyjściu na pozycję w ustawieniu tyłem do bramki, zastosowanie
podań skośnych i prostopadłych w akcji dwójkowej, zastosowanie obiegu przez napastnika /przy
skróceniu pola gry/.
Przebieg ćwiczenia
Wskazówki:
6
Opis działających mięśni przy uderzeniu piłki stopą prostym podbiciem
A B
E F
7
Mięśnie działające w trakcie uderzenia piłki stopą
Mięsień biodrowo lędźwiowy (łac. musculus iliopsoas) - składa się z mięśnia lędźwiowego większego,
mięśnia lędźwiowego mniejszego i mięśnia biodrowego.
Human of Anatomy | 2009-01-01
Mięsień lędźwiowy większy (łac. musculus psoas major) - przyczep początkowy ma na bocznej
powierzchni trzonu ostatniego kręgu piersiowego i 4 pierwszych kręgów lędźwiowych. W warstwie
głębokiej swój przyczep początkowy ma przy wyrostkach żebrowych wszystkich kręgów lędźwiowych.
Przyczep końcowy mięśnia lędźwiowego większego znajduje się przy krętarzu mniejszym kości
udowej.
Mięsień biodrowy (łac. musculus iliacus) - swój początek ma w dole biodrowym a koniec tak samo jak
m. lędźwiowy większy, przy krętarzu mniejszym kości udowej.
należący do grupy powierzchownych mięśni klatki piersiowej duży, szeroki i trójkątny mięsień. Jego
powierzchnię przednią pokrywa blaszka powierzchowna powięzi piersiowej oddzielająca mięsień od
podskórnej warstwy tkanki tłuszczowej, a u kobiet od gruczołu piersiowego. Tylna powierzchnia
mięśnia piersiowego większego pokryta jest przez powięź piersiową głęboką.
8
Mięsień najszerszy grzbietu (łac. musculus latissimus dorsi)
Początkowymi punktami przyczepu tego mięśnia są: wyrostki kolczyste 6 ostatnich kręgów
piersiowych, wyrostki kolczyste kręgów lędźwiowych, grzebień krzyżowy pośrodkowy, warga
zewnętrzna grzebienia biodrowego (w jego tylnej części), powierzchnia zewnętrzna 9 lub 10-12 żebra.
duży, mający 3-4 cm grubości mięsień, z długą, wachlarzowatą linią przyczepu. Zbudowany jest z
silnych pasm mięśniowych, zaznaczających się wyraźnie szczególnie na powierzchni zewnętrznej.
Powierzchnia zewnętrzna m. gluteus maximus jest podłożem dla skóry, do której przylega poprzez
powięź, oraz grubej warstwy podściółki tłuszczowej pośladków [1].
Przyczepy Musculus gluteus maximus rozpoczyna się w górze wzdłuż długiej linii od [1]:
powięzi piersiowo-lędźwiowej,
części powierzchni pośrodkowej talerza kości biodrowej, leżącej do tyłu od kresy pośladkowej
tylnej,
bocznego brzegu kości krzyżowej i guzicznej,
więzadła krzyżowo-guzowego.
Przebieg włókien m. gluteus maximus jest niemal niemal równoległy i skośny ku dołowi oraz do boku:
włókna górnej części szeroką blaszką ścięgnistą przechodzą nad powierzchnią boczną
krętarza większego kości udowej, kończąc się w głębokiej warstwie pasma biodrowo-
piszczelowego powięzi szerokiej uda przykrytej przez jego pasma powierzchniowe,
włókna dolnej części przyczepiają się grubym płaskim ścięgnem do guzowatości pośladkowej
kości udowej.
9
Mięsień czworogłowy uda (łac. musculus quadriceps femoris)
duży, gruby mięsień wypełniający grupę przednią mięśni uda. Cztery działające niezależnie głowy
posiadają oddzielne przyczepy początkowe i wspólny przyczep końcowy. Jest to najsilniejszy
prostownik stawu kolanowego- antagonista mięśnia dwugłowego uda /biceps femoris/) i
Human of Anatomy | 2009-01-01
Zgięcie w stawie biodrowym.-przyczep początkowy: kolec biodrowy przedni dolny (m. prosty,
przednia i boczna strona kości udowej), -przyczep końcowy: guzowatość piszczeli (poprzez rzepkę i jej
wiezadlo)
rectus femoris (mięsień prosty uda) przyczepia się do kolca biodrowego przedniego dolnego,
do górnego brzegu panewki i dochodzi do wspólnego ścięgna.
vastus medialis (mięsień obszerny przyśrodkowy) - do wargi przyśrodkowej kresy chropawej,
aż do wysokości linea intertrochanterica i dochodzi do wspólnego ścięgna.
vastus intermedius (mięsień obszerny pośredni) - do przedniej powierzchni trzonu k. udowej
obejmując 2/3 górne przedniej powierzchni trzonu i do kresy międzykrętarzowej oraz do
wspólnego ścięgna.
vastus lateralis (mięsień obszerny boczny) - do wargi bocznej kresy chropawej, do bocznej
powierzchni trochanter major, do części bocznej linea intertrochanterica i do przegrody
międzymięśniowej bocznej.
Mięsień dwugłowy uda (łac. musculus biceps femoris) – mięsień kończyny dolnej.
Grupa: tylne mięśnie uda
Położenie [edytuj]
Jak sama nazwa wskazuje, posiada on dwie głowy – długą i krótką, różniące się
pochodzeniem i miejscem przyczepu. przyczepy początkowe: głowa krótka przyczepia się do
wargi bocznej kresy chropawej. Głowa długa przyczepia się do powierzchni tylnej guza
kulszowego. Przyczep końcowy mają na głowie strzałki.
10
Mięsień dwugłowy uda (łac. musculus biceps femoris)
mięsień kończyny dolnej. Jak sama nazwa wskazuje, posiada on dwie głowy – długą i krótką, różniące
się pochodzeniem i miejscem przyczepu. przyczepy początkowe: głowa krótka przyczepia się do wargi
bocznej kresy chropawej. Głowa długa przyczepia się do powierzchni tylnej guza kulszowego.
Mięśnie brzuchate łydki, znajdujące się w dolnej części nóg, prostują stopy w stawach skokowych.
Górny koniec każdego mięśnia jest przyczepiony do kości udowej, a dolny - do kości piętowej.
11
Tabela 1. Mięśnie pracujące podczas przygotowania do ruchu i kopnięcia (prawą nogą)
postural muscles
Right hip Extension Gluteus maximus and
hamstring group
Left hip External rotation and eccentric
Gluteus med, gluteus min,
extension hamstring group and adductor
magnus
Right knee Flexion Hamstring group and popliteus
Left knee Eccentric extension Quadricep group
Right ankle Plantarflexion Plantarflexors
Left ankle Eccentric plantarflexion Plantarflexors
Left shoulder Abduction Middle and anterior deltoid
and supraspinatus
Tabela 2. Mięśnie pracujące podczas ruchu i kopnięcia (prawą nogą)
12
nie skuteczne, a w wielu przypadkach nawet szkodliwe dla zdrowia (Sölveborn,1989). Do wykonania
ćwiczeń stretchingu nie potrzeba żadnych przyrządów lub urządzeń sportowych, a ogromną zaletą
jest łatwość ich wykonania. Ćwiczenia stretchingu zostały tak skonstruowane, że nadają się dla
każdego, zarówno dla ludzi starszych, jak i młodszych, dla bardzo sprawnych i dla nie trenujących, dla
Metoda stretchingu według Svena A. Sölveborna polega na wykonaniu trzech faz ruchu: fazy
napięcia, fazy rozluźnienia mięśnia i fazy rozciągnięcia mięśnia.
Pierwszą, właściwą fazą jest tu napięcie mięśnia lub grupy mięśni w trakcie ćwiczenia statycznego.
Trwa ono od 10 do 30 sekund w zależności od zaawansowania (w lekcjach wychowania fizycznego
proponuję zacząć od 10 sekund, a z chwilą widocznej poprawy gibkości powoli czas napięcia
zwiększać) i samopoczucia oraz wielkości i ilości mięśni zaangażowanych w danym ćwiczeniu.
Drugą fazą jest rozluźnienie, będące łącznikiem pomiędzy pierwszą i trzecią fazą stretchingu. W ciągu
2-3 sekund dążymy do rozluźnienia napinanego mięśnia lub grupy poprzez zmianę pozycji lub
swobodne wykonanie innego nieskomplikowanego ruchu. Trzecia faza to rozciąganie. Odbywać się
powinno od przyjęcia wygodnej, nie krępującej ciała pozycji (Sozański i in.,1999). Łagodnie jak
najbardziej rozciągnąć mięsień tak aby nie doszło do wystąpienia bólu i pozostać w tej pozycji od 10
do 30 sekund (proponuję podobnie jak w fazie napięcia rozpocząć od 10 sekund). W momencie
rozciągania należy myśleć o rozciąganym mięśniu, uczestniczyć w procesie, poczuć stretching! W
czasie ćwiczeń oddychać spokojnie i równomiernie, ani na chwilę nie wstrzymywać oddechu. Przyjąć
wygodną pozycję, gdyż odprężenie podczas ćwiczenia poprawi jego wyniki.
W programie stretchingu dobieramy ćwiczenia które będą rozciągały cztery obszary funkcyjne
muskulatury (Frank, 2001). Proponowany program stretchingu opracowany został na podstawie
propozycji Sölveborna (1989); Fajfera (1992); Przybylskiego i in. (1998)
i Franka (2001). Dla pierwszego obszaru funkcyjnego proponuję trzy ćwiczenia, dla drugiego i
czwartego obszaru funkcyjnego proponuję po cztery ćwiczenia, a dla trzeciego, którego mięśnie są
najbardziej zaangażowane w lekcjach wychowania fizycznego proponuję siedem ćwiczeń. Jest to
zestaw z którego każdy nauczyciel wychowania fizycznego może wybrać kilka ćwiczeń do danej
jednostki lekcyjnej.
Pierwszy obszar funkcyjny obejmuje mięśnie głowy i szyjny odcinek kręgosłupa oraz odcinek
piersiowy do piątego kręgu.
13
Ćwiczenie drugie – rozciągające mięśnie karku:
a) napięcie – trzymając ręce splecione na karku mocno przeć głową do tyłu, pokonując opór
trzymających ją rąk,
b) rozciąganie – przy pomocy splecionych rąk przyciągnąć głowę, dotykając brodą mostka, w
mięśniach karku powinno być odczuwalne rozciąganie.
Human of Anatomy | 2009-01-01
Trzeci obszar funkcyjny obejmuje mięśnie dolnego odcinka kręgosłupa, stawu biodrowego,
stawu krzyżowo biodrowego i mięśnie kończyn dolnych:
14
b) rozciąganie – siedząc na podłożu wyciągnąć nogi w przód (kolana nieznacznie ugięte) i
rękami uchwycić podudzia jak najbliżej stawów skokowych – przy równocześnie
wyprostowanych plecach.
Ćwiczenie dziesiąte – rozciąganie mięśni uda:
a) napięcie – w leżeniu przodem ręką odpowiadającej nodze mocno uchwycić za stopę,
15
a) napięcie – naciskać lekko zaciśniętą pięścią w górę, pokonując opór drugiej ręki lub
jakiegokolwiek przedmiotu, łokieć ręki ćwiczącej zgięty pod kątem prostym,
b) rozciąganie – najpierw mocno zgiąć rękę w nadgarstku, potem wyprostować łokieć,
skręcić przedramię jak najbardziej do wewnątrz, palce powinny wskazywać na zewnątrz.
Ćwiczenie osiemnaste – rozciągamy mięśnie przedramienia (grupa przednia):
Human of Anatomy | 2009-01-01
16
Human of Anatomy | 2009-01-01
17
Human of Anatomy | 2009-01-01
18
Human of Anatomy | 2009-01-01
19
Human of Anatomy | 2009-01-01
20
Human of Anatomy | 2009-01-01
21
–––
Human of Anatomy | 2009-01-01
22
Human of Anatomy | 2009-01-01
23
Human of Anatomy | 2009-01-01
Bibliografia
Phillips, S (1985), Invariance between segments during a kicking motion. In Matsui, H, and Kobayashi,
K (eds), Biomechanics. Human Kinetics: Illinois. pp 688-694.
Wahrenburg, H, Lindbeck, J, and Ekholm, J (1978), Knee muscular moment, tendon tension force and
EMG during a vigorous movement in man. Scand J RehabMed. 10:99-106.
Mięśnie kończyny dolnej. W: Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka Tom I. Anatomia
ogólna: kości, stawy i więzadła, mięśnie. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL
Bangsbo J. Sprawność fizyczna piłkarza. Centralny Ośrodek Sportu, Biblioteka Trenera, Warszawa
1999
Hübner - Woźniak E., Lutosławska G. Podstawy biochemii wysiłku fizycznego Centralny Ośrodek
Sportu, Biblioteka Trenera, Warszawa 2000
Kurz T. Stretching trening gibkości Centralny Ośrodek Sportu Resortowe Centrum Metodyczno-
Szkoleniowe Kultury Fizycznej i Sportu, Warszawa 1997
Ronikier A. Fizjologia sportu. Centralny Ośrodek Sportu, Biblioteka Trenera, Warszawa 2001
Sozański H.,Gajewski A.K., Kielak D., Kosmol A., Kuder A., Perkowski K., Poliszczuk D., Śledziewski D.
Podstawy teorii treningu sportowego Centralny Ośrodek Sportu, Warszawa 1999
24
Talaga J. Trening Piłki Nożnej Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1989
Krzysztof Paluszek Nauczanie gry w piłkę nożną. Poradnik dla instruktorów, Wrocław 2008
25