Spis treści

Spis treści 1
Think Tanki. 1
PNAC. 1
AEI, RAND, CSIS, G30 i Aspen Strategy Group. 4
Narodziny Nowego Porządku Świata. 9
Rhodes, Okrągły Stół i brytyjski CFR. 9
‘Fundacje’. 13
Rada Stosunków Zagranicznych. 16
Ludzie Rady. 24
Grupa Bilderberg. 37
Okręt panowania na tajemniczym oceanie ciszy. 37
Członkowie. 45
Lista miejsc i spotkań Bilderbergów. 72
Główne przybudówki. 75
Komisja Trójstronna. 75
Klub Rzymski. 93

Wersja Beta 20-11-2009.

Copyright by Wojciech Mann 2009

Autor zaznacza, że fakt udostępnienia książki w Internecie nie oznacza, że prawo autorskie
przestało obowiązywać. Rozpowszechnianie i powielanie książki bez zgody autora jest
zabronione, jednakże autor chętnie udzieli zgody na zamieszczenie jej obszernych
fragmentów na stronach internetowych.

Think Tanki.

PNAC.
„Grupa ekspercka "Projekt Nowego Wieku Ameryki", która wydała raport o
wzmacnianiu obrony Ameryki domaga się pełnej dominacji USA. Najstraszniejszym
aspektem dokumentu wydanego przez "Projekt", jest opisywany rodzaj transformacji
obrony USA, który "nie nastąpi szybko, chyba, że zaistnieje jakieś zdarzenie
katalizujące, jak nowy Pearl Harbour".
(…)
Sednem 11 września jest to, że dał pretekst do realizacji wcześniej ustalonego planu.
Ten plan jest w dokumencie PNAC ("Projekt Nowego Wieku Ameryki"), napisanym
prawie rok przed 11 września.”
Michael Meacher, brytyjski parlamentarzysta i minister środowiska w gabinecie
Tony’ego Blaira odsunięty w 2003 za stawianie pytań w sprawie okupacji Iraku;
członek Towarzystwa Fabiańskiego; członek organizacji Liderzy Polityczni dla
Prawdy o 9/11.
Symbol PNAC. Strona organizacji: http://www.newamericancentury.org/.

We wrześniu 2000 roku Projekt Nowego Wieku Ameryki (PNAC), neokonserwatywny think
tank, publikuje sprawozdanie nazwane „Odbudowa Obrony Ameryki”, gdzie na 51 stronie
pisze:
„(…) ponadto, proces transformacji, nawet jeśli przyniesie rewolucyjne zmiany, trwał
będzie długo. Chyba, że zdarzy się jakiś katastroficzny i katalizujący przypadek, coś
jak nowy Pearl Harbor”.
Z 18 sygnatariuszy tego dokumentu, aż 10 znalazło się w administracji Busha.
Oto niektórzy sygnatariusze:
1. Richard ‘Dick’ Cheney. Wiceprezydent w administracji Busha juniora w latrach 2001
– 2006. Czołowa postać przeprowadzenia 9/11. W administracji Georga Busha seniora
(1989-1993) był Sekretarzem Obrony, a de facto ministrem wojny kierującym Inwazją
na Panamę i pierwszą Wojną w Zatoce. W latach 1987-1989 dyrektor Rady
Stosunków Zagranicznych (CFR). W latach 80’ głosował przeciwko wezwaniu
południowoafrykańskiego rządu do wypuszczenia Nelsona Mandeli, a samego
Mandelę uznawał za terrorystę. Członek komisji badającej aferę Iran-Contras.
a. Cheney w 1995 roku został Dyrektorem Generalnym w koncernie
zbrojeniowym Halliburton. Wtedy to dwie firmy związane z Halliburtonem
prowadziły interesy m.in. w Iraku, Iranie i Libii. Dzięki Cheneyowi
Halliburton wykorzystał 1.8 miliarda dolarów pożyczek i otrzymał kontrakty
na kolejne 1.8 miliarda dolarów. Gdy w 2001 roku Cheney został
wiceprezydentem USA, powinien całkowicie zerwać związki z tym
koncernem. Oczywiście tak się nie stało, a Cheney otrzymał od Halliburtona
150 tysięcy dolarów rocznie z tytułu zaległego wynagrodzenia oraz posiada
400 tysięcy opcji na akcje Halliburtona. W 2001 roku Halliburton otrzymał
umowę stałą (a standing contract) na usługi nadzwyczajne dla armii, co
oznacza kontrakt bez określonej wartości, uruchamiany w razie potrzeby, na
przykład w przypadku wojny, kiedy to popyt na usługi nadzwyczajnie
gwałtownie rośnie. Krótko po podpisaniu umowy wybuchły wojny w
Afganistanie i Iraku. Umowa była załatwiona przez biuro wiceprezydenta. Co
najciekawsze, Halliburton miał wtedy na koncie kilka przegranych spraw o
oszustwa biznesowe i toczące się śledztwo o łapownictwo. Dzięki wojnie w
Iraku umowa z Halliburtonem oceniana była na 13 miliardów.
2. Jeb Bush. Młodszy brat Georga. W czasie 9/11 był gubernatorem Florydy, gdzie
mieszkała większość terrorystów, jak i agenci Mossadu. Jako gubernator uczestniczył
w manipulacjach przy wyborach prezydenckich w 2000 roku, w czasie których
przepchnięto Busha juniora, co było niezbędne dla przeprowadzenia 9/11.
3. Ronald Rumsfeld. Sekretarz obrony w latach 1975-1976 w administracji Geralda
Forda i w latach 2001-2006 w administracji Busha juniora. Wcześniej pełnił kilka
funkcji w administracji Nixona.
a. De facto minister wojny w czasie inwazji na Irak i wojny w Afganistanie. W
czasie swojej kadencji doprowadził do masowego stosowania tortur przez
amerykańskie wojsko, za co media ogłosiły go ‘ministrem od tortur’.
b. W 1984 roku był specjalnym wysłannikiem ówczesnego sekretarza obrony
Georga Shulza w Iraku, gdzie spotykał się z Saddamem Husseinem. Jednym z
 zadań Rumsfelda było namówienie ludzi z partii Husseina BAAS do zlecenia
amerykańskiej kompani Bechtel (gigant w naftowym lobby) budowy wielkiego
rurociągu, który miałby łączyć irackie pola naftowe z jordańskim portem
Akaba. Nic z tego nie wyszło, ponieważ Saddam się nie zgodził twierdząc, że
Izrael zniszczyłby rurociąg przy pierwszej lepszej okazji. Zamiast tego
wybudowano rurociągi do Arabii Saudyjskiej i do Turcji. Oprócz tego Bechtel
w 1988 roku zaraz po tym jak chemiczny Ali zagazował tysiące Kurdów,
dostał umowę na budowę dwóch dużych fabryk chemicznych w okolicach
Bagdadu. Takim sposobem amerykańskie lobby wsparło Saddama przy
produkcji broni chemicznej. W raporcie przekazanym ONZ-owi przez Irak
w 2002 roku Bechtel był wymieniony jako jeden z dostawców technologii do
produkcji broni chemicznych. Powracając do ówczesnego szefa Rumsfelda –
Georga Shulza – jest on obecnie jednym z dyrektorów Bechtela.
c. W epoce Nixona był jego doradcą. Odegrał ważną rolę w misji Apollo 11 i
lądowaniu pierwszych ludzi na Księżycu. Przezorny Rumsfeld doszedł do
wniosku, że po wylądowaniu może zawieść technologia i nie uda się zrobić
żadnych zdjęć czy nagrań. Właśnie to było najważniejsze w tamtej misji, efekt
propagandowy, dlatego postanowił na wszelki wypadek nakręcić ładowanie na
ziemi, w odpowiednio przygotowanym studio. Jego pomysł spotkał się z
przylaskiem Kissingera i Nixona, a nagraniem zajęło się CIA. Nie wiadomo,
czy Amerykanie rzeczywiście wylądowali na Księżycu i zawiodła technologia,
czy w ogóle nie wylądowali. Najważniejsze, że człowiek z taką wyobraźnią i
pomysłowością jak Donald Rumsfeld odegrał tak ważną rolę w 9/11.
d. Ponadto członek innych think tanków, w tym Rady Stosunków Zagranicznych
(CFR) i Korporacji RAND. W latach 1989 – 2005 pracował w Carlyle Group.
4. Dov Zakheim. Następna czołowa postać 9/11. W czasie ataków był on rewidentem
Pentagonu, a pamiętajmy że dzień przed 9/11 Rumsfeld mówił o zniknięciu trylionów
USD. Samolot uderzył w część z danymi na temat budżetu, a Zakheim pracował
wcześniej w System Planning Corporation, zajmującej się wojskową technologią
zdalnego sterowania samolotami.
5. Jerry Hauer. Kolejna postać 9/11, pracownik nowojorskiego Biura Zarządzania
Kryzysowego w czasie kadencji Burmistrza Giulianiego w latach 1996-2000. To on
kazał zbudować słynny bunkier Giulianiego w WTC7, który był kluczowym miejscem
przeprowadzania operacji. Ponadto jest silnie związany z koncernami
farmaceutycznymi.
6. Paul Wolfowitz. Zagorzały neokonserwatysta i proizraelski ekstremista. Zastępca
sekretarza obrony w latach 2001-2005. Twórca polityki Busha dotyczącej Iraki i
wspierania Izraela. Zalecał prowadzenie wojen ‘prewencyjnych’. Prezydent Banku
Światowego w latach 2005-2007. W latach 50’ mieszkał w Izraelu.
7. Richard Lee Armitage. W latach 2001-2005 był zastępcą sekretarza stanu w
administracji Busha juniora. Następnie pracował w koncernie naftowym
ConocoPhillips. Po 9/11 lobbował na rzecz uwolnienia pięciu Izraelczyków, którzy
nagrywali uderzenie Lotu 11, co opisuję w jednym z poprzednich rozdziałów.
8. Zalmay Khalilzad. Jest swoistą perełką na tej liście, ponieważ jest Afgańczykiem i
sunnickim muzułmaninem. Nie przeszkadza mu to w byciu republikaninem i
neokonserwatystą. W latach 2003-2005 był ambasadorem w Afganistanie, w latach
2005-2007 ambasadorem w Iraku, a w latach 2007-2009 był ambasadorem przy ONZ.
Był członkiem CFR i Korporacji RAND. W czasach zimnej wojny współpracował z
Brzezińskim, Wolfowitzem i agentem CIA Osamą bin Ladenem. Obecnie jest
twardym przeciwnikiem Iranu.
 a. Przed służbą w administracji Busha junior pracował w koncernie naftowym
UNOCAL. Zajmował się tam planami budowy gazociągu przez Afganistan i
porozumieniami między Unocalem a Talibami. Gdy rozmowy z Talibami nie
powiodły się, budowę umożliwił nowy reżim ustanowiony przez USA dzięki
inwazji po 9/11. Kolejnym człowiekiem Unocalu jest Henry Kissinger, który
właśnie ze względu na koneksje z tą firmą nie mógł stanąć na czele komisji
9/11.
9. Lewis Libby. Uczeń Wolfowitza. Asystent prezydenta Busha juniora i asystent
wiceprezydenta Cheneya w zakresie polityki zagranicznej. Szef sztabu Cheneya.
Członek Korporacji RAND. Konsultant giganta zbrojeniowego Northrop Grumman.
W 2007 roku został skazany za kłamstwa. Z głównej części kary – 30 dni wiezienia –
został ułaskawiony przez prezydenta Busha juniora.
10. Gary Bauer. Twierdzi, że widział, jak Lot 77 uderza w Pentagon…

Poza nimi, warto wymienić kilku innych członków PNAC:

1. John Robert Bolton. Neokonserwatysta i proizraelczyck. Ambasador USA przy ONZ
w administracji Busha w latach 2005-2006. Członek CFR i związanej z PNAC
konserwatywnej organizacji American Enterprise Institute. Członek proizraelskiej
organizacji AIPAC. Straszył bronią masowego rażenia z Iraku i Syrii, które okazały
się totalnymi bzdurami. Twardy zwolennik inwazji na Iran.
2. Elliott Abrams. Doradca Reagana i Busha juniora. Członek CFR. Ważny uczestnik
przeprowadzanego przez CIA nieudanego zamachu stanu w Wenezueli przeciw
Chavezowi w 2002 roku. Maczał palce w sprawie Iran-Contras, za co skazano go na
szopkowate drobne kary, z których i tak ułaskawił go prezydent Bush senior.

AEI, RAND, CSIS, G30 i Aspen Strategy Group.

„Kto wymyślił obalenie Saddama, wyniósł do władzy Blaira i przekonał Polskę, by
poparła wolną Ukrainę? To wszystko pomysły think tanków. Ich wpływ na politykę
stale rośnie, ale bez nich świat byłby już nie do ogarnięcia.
CEIP, AEI, CSIS, PNAC, RAND, CATO - przeciętnemu Amerykaninowi te skróty z
niczym się nie kojarzą. Można by pomyśleć, że to skróty nazw spółek giełdowych
notowanych na Wall Street. Tymczasem kryją się za nimi instytucje, których wpływ
na codzienne życie Stanów Zjednoczonych i świata bywa o wiele większy niż wpływ
największych amerykańskich korporacji. To think tanki - "zbiorniki myśli", "składy
mózgów", instytucje, gdzie wymyśla się polityczną przyszłość. Na świecie jest ich
około 4500, z tego 1500 w USA, ponad 300 w Waszyngtonie. Siedziby trzech
najważniejszych - Brookings Institution, Carnegie Endowment i American Enterprise
Institute - stoją przy jednym skwerze 20 minut piechotą od Białego Domu. Bliskość
jest nie tylko geograficzna - z gabinetów przy Dupont Circle awansuje się prosto na
posady rządowe. Ruch w obie strony jest tak duży, że Amerykanie mówią o "drzwiach
obrotowych" łączących amerykański rząd ze światem think tanków. A ich wpływ na
politykę stale rośnie.
(…)
Plan Marshalla powstał w Brookings Institution. Jednym z argumentów, który zaważył
na przyjęciu Polski do NATO, była pozytywna opinia RAND Corporation, think tanku
od 60 lat pracującego na zlecenie Pentagonu. Jej eksperci współtworzyli wcześniej
amerykański program kosmiczny, Internet, a nawet system ubezpieczeń zdrowotnych.
(…)
 W Fabian Society rodzi się zarówno pomysł państwowej opieki zdrowotnej, jak i
płacy minimalnej. Tam też w latach 80. dostrzeżono młodego, wyszczekanego
prawnika Anthony'ego Blaira. Ze stowarzyszenia wyszedł też pomysł, by po czterech
kolejnych porażkach wyborczych powołać własny Instytut Badań nad Polityką
Publiczną (ippr). Tak zaczęła się era nowoczesnych brytyjskich "fabryk myśli".
W 1993 roku redaktor przeglądu Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii Geoff
Mulgan zakłada drugi lewicowy think tank - Demos. Rok później Blair staje na czele
laburzystów i zainspirowany "Trzecią drogą" Anthony'ego Giddensa zaczyna
nawracać Partię Pracy na neoliberalizm. Demos i ippr znacznie mu w tym pomogą -
nie tylko napiszą manifest New Labour, ale opracują też szczegółowy plan reform.
Gdy w 1997 Blair wygrywa wybory, kadra obu think tanków zasiedla gabinety
doradców przy Downing Street. Mulgan zostaje szefem jednostki strategicznej
premiera.”
Przekrój, 21 września 2006.

„Mam przyjaciela, który pracuje dla prestiżowego think tanku w Waszyngtonie; ten
think tank znajduje się w pół drogi między liberałami i konserwatystami. Przyjaciel
zaczął pisać niezwykle interesujące analizy na temat katastrofalnej polityki
zagranicznej Ameryki w ostatnim czasie, na temat intelektualnej mizerii zaplecza jej
twórców. Sugerował, że kłopoty mamy nie tylko w Bagdadzie i Gazie, ale także tu, na
miejscu; że to w Ameryce jest źródło rozmaitych problemów, które potem do nas
wracają. Po pewnym czasie został poproszony, żeby nie pisał o tym więcej i wrócił do
pisania o byłych republikach radzieckich w Azji, bo to jest obszar jego ekspertyzy.
(…)
W Ameryce zawsze były dwa rodzaje intelektualistów: intelektualiści niezależni i
intelektualiści aspirujący do pozycji w świecie polityki. Tym ostatnim płacono nie za
to, żeby myśleli w sposób niezależny, lecz za to, żeby znajdowali dobre uzasadnienia
dla polityki, w jaką wierzą ci, którzy płacą. Gdyby chcieli być niezależni, nie
szukaliby pracy w Heritage Foundation, Brookings Institution, Hoover Institution.
Jeśli dostanę pracę w Hoover Institution i poproszą mnie o analizę polityki socjalnej w
Europie i Ameryce, to co powinienem napisać? Jeśli napiszę, że system europejski jest
lepszy, szybko stracę pracę, bo w Hooverze nie płacą za to, żebym dochodził do takich
wniosków. Nie bądźmy zbyt idealistyczni, zawsze tak było. Bardziej niepokojące jest
to, że w taki sposób zaczynają myśleć ludzie uchodzący za intelektualistów
niezależnych.”
Tony Judt (1948), wybitny politolog i historyk pochodzenia żydowskiego, krytyk
działań państwa Izrael i lobby w USA, publikuje w „The New York Review of
Books”, wcześniej dla prestiżowego „The New Republic”, skąd został usunięty za
krytykę Izraela i lobby izraelskiego.

„Między think tankami a polityką działają drzwi obrotowe.”

James McGann, profesor Uniwersytetu Pensylwanii.

Wyobraź sobie cały rządek P2 wychodzących na światło dzienne. Organizacje te tworzyły by

ustawy i politykę państwa, a ich członkowie zasiadali by na najwyższych szczeblach władzy.
Dokładnie jak w artykule Przekroju. Tak właśnie się dzieje. PNAC był tylko dobrym
przykładem. Istnieje sieć potężnych organizacji dosłownie wymieniających się ludźmi z
rządem i z innymi organizacjami. Razem organizacje te mają niepodzielną i całkowitą władzę
w USA. Przedstawiam tutaj kilka przykładów takich organizacji na szczeblu amerykańskim.
Najpotężniejszą z nich – Radę Stosunków Zagranicznych – omawiam osobno. Wystarczy
spojrzeć na listy członków tych organizacji by przekonać się, że stanowią one jedyną władzę
w USA.

O Aspen Group wspomniałem pisząc o kierowniku wykonawczym Komisji 9/11 i członku

CFR, Philipsie Zelikowie. Napisałem, wtedy, że Zelikow to dyrektor Aspen, a inni
członkowie to Dick Cheney, Condoleezza Rice, Paul Wolfowitz czy Brent Scowcroft. Ta
międzynarodowa organizacja sfinansowana przez fundacje Carnegie, Forda i Rockefellerów
powstała w 1950 roku. Obecnie na czele Aspen stoi biograf Kissingera, były szef CNN i
edytor Time’a, Walter Isaacson. Członkinią Aspen w administracji Obamy jest jego
ambasador w ONZ Susan Rice.
Strona Instytutu to http://www.aspeninstitute.org/home.

Jeszcze bardziej związany z nowym porządkiem jest American Enterprise Instutut, znana jako
AEI. Podobnie jak Aspen, organizacja ta jest tylko dodatkiem wykorzystywanym przez
NWO. W siedzibie AEI znajduje się kwatera PNAC, a sama AEI postrzegana jest jako
największa neokonserwatywna organizacja w USA. Washington Post z 19 lipca 2006 roku
nazywa AEI „Think Tankiem ze silnym wpływem na obsadzanie administracji i kształtowanie
jej idei”.
Krótko po 9/11 wprowadzono wiele obrzydliwych ustaw czy rozporządzeń, takich jak Patriot
Act. Przygotowanie takich ustaw powinno zająć miesiące i musiało rozpocząć się na długo
przed 9/11. Wielu ludzi uważa, iż do ich przygotowania wykorzystano think tanki, jak PNAC,
czy właśnie największą potęgę neokonserwatyzmu – AEI.
American Enterprise Instutut założył w 1938 roku Lewis Harold Brown z produkującej azbest
Johns-Manville Corporation. Jak mówił 20 lat po jego śmierci Charles H. Roemer, Brown
wiedział o zabójczych właściwościach azbestu. Roemer zeznając wtedy przed sądem
najwyższym opowiedział o pewnej rozmowie z początku lat 40’. „Panie Brown, czy to
znaczy, że mówi mi pan, że pozwoli pan pracować im, aż padną martwi?” – pytał Roemer.
„Tak. Zaoszczędzamy tym sposobem wiele pieniędzy.” – odparł mu Brown…
Z AEI związani są tacy ludzie, jak Bush senior, Condie Rice czy Colin Powel, a członkiem tej
organizacji był Richard Perle. Podejrzewany przez FBI o współpracę z Mossadem Perle 27
marca 2003 roku musiał zrezygnować z funkcji w Pentagonie, ponieważ będąc doradcą
Goldman Sachs International tak kierował atakiem na Irak, by firma ta zbiła niezłe kokosy.
W radzie nadzorczej AEI zasiada Dick Cheney oraz Daniel D'Aniello, współtwórca The
Carlyle Group.
W administracji Busha juniora służyło ponad 20 ekspertów z AEI. Członkiem AEI była też
żona Cheney’a, Lynne. „Wielokrotnie podziwiam AEI - jestem pewien, że wiecie o tym” –
powiedział kiedyś Bush junior.
Strona organizacji to www.aei.org.
 Nasz obecny minister spraw zagranicznych Radek Sikorski przemawia w ramach AEI, gdzie
pełnił funkcję dyrektora wykonawczego Nowej Inicjatywy Atklantyckiej.
http://expatpol.com/index.php?stsid=26777&kid=24

Wielu członków Korporacji RAND należało również do CFR

i PNAC, jak Zalmay Khalilzad czy Donald Rumsfeld.
Rumsfeld oraz… Henry Kissinger (czemu mnie to nie
dziwi?), którzy zasiadają w sztabie Korporacji.
Korporację w 1946 roku w ramach kontraktu z lobby
zbrojeniowym Douglas Aircraft Company założyły
amerykańskie siły powietrzne. W maju 1948 Korporacja
oddzieliła się od Douglas, a pieniądze na samodzielne
funkcjonowanie wyłożyła Fundacja Forda.
Korporacja popiera politykę prowojenną. W sierpniu 2008
roku wezwali, by dla poprawy gospodarki zaatakować jakieś
Symbol Korporacji RAND. państwo, jak Pakistan…
Wśród członków RAND poza Kissingerem, Rumsfeldem i Khalilzadem znajdują się tacy
ludzie, jak Condoleezza Rice; szef sztabu Cheney’a Lewis "Scooter" Libby; czy sekretarz
obrony Nixona i Forda i energii w administracji Cartera – James Rodney Schlesinger.
Wśród klientów RANDu znajdują się NASA, Pentagon czy Komisja Energii Atomowej.
Połowa całej pracy Korporacji pozostaje tajemnicą. Odnoga Korporacji, Instytut Badań nad
Bezpieczeństwem Narodowym, finansowana jest przez departament obrony.
Strona organizacji to http://www.rand.org/.

Centrum Strategicznych Studiów

Międzynarodowych (Center for Strategic and
International Studies, CSIS) to kolejna wpływowa
organizacja. Została założona 1 lipca 1987 roku
Symbol CSIS. przez admirała Arleigha Burke’go i ambasadora
Davida Mankera Abshire. Strona CSIS to
http://csis.org/.
Wśród jej członków znaleźli się:
• Henry Kissinger.
• Zbigniew Brzeziński.
 • Brant Scowcroft, doradca bezpieczeństwa narodowego Geralda Forda i Busha seniora.
• Michael Leeden, twardy neokonserwatysta, jeden z największych piewców
‘Bułgarskiego Śladu’ i winy ZSRR w sprawie zamachu na Jana Pawła II, a
jednocześnie silnie związany z Gladio (miał układy wśród włoskiej skrajnej prawicy;
dostawał od włoskiego wywiadu wojskowego SISMI – rdzenia Gladio – pieniądze za
‘szacowanie ryzyka’; dodatkowo na przełomie lat 70’ i 80’ dostał od nich 10,000 USD
za doradzanie im w sprawach ‘ekstradycyjnych’ co przyznał w wywiadzie dla Vanity
Fair; wedle dziennikarza śledczego Jima Lobego znał samego Licio Gelli’ego; Leeden
przyznał się do znajomości z Francesco Pazienzą, oficerem SISMI, który wedle Agcy
odwiedzał go w więzieniu krótko po zamachu na JP2, w 1988 roku Pazienza został
skazany z niszczenie dowodów w sprawie największego zamachu Gladio – zamachu
na dworzec w Bolonii w 1980 roku). Ponadto Leeden był twardym zwolennikiem
ataku na Irak i był zamieszany w propagandę oskarżania Saddama o broń masowego
rażenia.
• Madeleine Albright, sekretarz stanu Clintona. W parę godzin po zamachu na
ambasady w 1998 roku Sudan aresztuje dwóch pakistańskich terrorystów o imionach
Sayyid Nazir Abbass i Sayyid Iskandar Suliman. Obydwoje byli zamieszani w zamach
i ich przesłuchanie mogłoby ujawnić udział pakistańskiego ISI w operacji. Sudan
proponuje przekazanie ich FBI, na co agenci FBI z chęcią przystają. Na drodze
uczciwych agentów staje sekretarz stanu Albright, która zakazuje wszelkiej
ekstradycji! Madeleine za wszelką cenę nie chce pozwolić, by Pakistańczycy zostali
przesłuchani przez Amerykanów! Następnie Clinton w odwecie każe ostrzelać fabrykę
pod… sudańskim Chartumem! Wcześniej Albright nałożyła na Irak chore sankcje
ekonomiczne, które doprowadziły do śmierci pół miliona irackich dzieci…

CSIS sponsorowało Iracką Grupę Studyjną, grupę ‘badawczą’ w sprawie wojny w Iraku,
której szefami byli gorący zwolennik Obamy, szef Komisji 9/11 Lee Hamilton i sekretarz
stanu Busha seniora James Baker, a członkami burmistrz Nowego Yorku czasu 9/11 Rudy
Giuliani czy sekretarz obrony Busha juniora i Baracka Obamy, Robert Gates, który –
wracając do tematu JP2 i lat 80’ – uczestniczył w aferze Iran-Contras, a w czasie kariery w
CIA uczestniczył w pracach nad wymyślnym raportem ze sfałszowanymi dowodami w roli
głównej w sprawie udziału ZSRR w zamachu na JP2 .
Głównym działaniem grupy była praca nad przekazaniem irackich pól naftowych w ręce
zachodnich koncernów.

Ostatnia organizacja na liście to Grupa Trzydziestu (Group of Thirty, G30). Została założona
z inicjatywy Fundacji Rockefellera przez Geoffreya Bella. G30 to międzynarodowa
organizacja skupiająca czołowe postaci sektora finansowego. Grupa ‘doradza’, ‘bada’ i
‘pomaga’ w międzynarodowych kwestiach gospodarczych i finansowych.

Logo organizacji. http://www.group30.org/images/group30headnew.jpg.

Jej obecnym dyrektorem jest współtwórca Komisji Trójstronnej i członek Grupy Bilderberg,
były szef FEDu Paul Volcker. Inni członkowie organizacji to m.in.:
• Timothy F. Geithner, Bilderberg, trójstronny; sekretarz skarbu Baracka Obamy od
2009 roku; członek CFR; szef nowojorskiego FEDu 2003-2009, jeden z dyrektorów
Międzynarodowego Funduszu Walutowego; pracował w Kissinger and Associates.
 • E. Gerald Corrigan, Bilderberg, dyrektor CFR 1993-1995; szef nowojorskiego
FEDu 1985-1993; dyrektor Goldman Sachs; trójstronny.
• William J McDonough, Bilderberg, dyrektor CFR od 1995 roku; szef nowojorskiego
FEDu 1993-2001.
• Mervyn A. King, Bilderberg, gubernator Banku Anglii od 2003 roku.
• Baron Gordon Richardson, Bilderberg, gubernator Banku Anglii 1973-1983;
członek rady doradczej Morgan Stanley.
• Jacques de Larosière, Bilderberg, gubernator Banku Francji 1993-2004.
• Jacob A. Frenkel, gubernator Banku Izraela 1991-2000, przewodniczący G30,
dyrektor badań Międzynarodowego Funduszu Walutowego, przewodniczący AIG’s
Global Economic Strategies Group, przewodniczący Merrill Lynch International,
wiceprzewodniczący American International Group, Inc, były przewodniczący rady
gubernatorów Inter-American Development Bank, Trójstronny.
• Leszek Balcerowicz, szef NPB.
• Stanley Fisher, gubernator Banku Izraela od 2005 roku, pracował w Banku
Światowym i IMF.
• Zhou Xiaochuan, szef Ludowego Banku Chin od 2005 roku.
• Mario Draghi, gubernator Banku Włoch, pracował w Banku Światowym.
• Sir Andrew Duncan Crockett, prezes JP Morgan Chase, pracował w IMF.
• Alan Greenspan, szef FEDu, współtwórca Komisji Trójstronnej, Bilderberg.
• Karl Otto Pöhl, członek rady doradczej Carlyle Group, prezes Bundesbanku.
Strona organizacji to http://www.group30.org/.

Narodziny Nowego Porządku Świata.

Rhodes, Okrągły Stół i brytyjski CFR.

“Jesteśmy najwspanialszą rasą na świecie, a im większą część świata zajmujemy, tym
lepiej dla rodzaju ludzkiego. Wystarczy sobie wyobrazić, jaka zmiana nastąpiłaby w
tych częściach świata, które obecnie zamieszkują najbardziej nikczemne okazy istot
ludzkich, gdyby dostały się pod wpływy anglosaskie… Obecnie stałem się członkiem
masonerii i widzę, jakie bogactwo i władzę ma to stowarzyszenie (…) zastanawiam
się, jak tylu mężczyzn może zajmować się czymś, co wydaje się czasem najbardziej
absurdalnym i śmiesznym rytuałem pozbawionym celu i tematu. (…) Dlaczego nie
stworzymy tajnego stowarzyszenia z jednym tylko zadaniem: powiększaniem
Brytyjskiego Imperium, objęciem całego niecywilizowanego świata brytyjskim
panowaniem i odzyskaniem Stanów Zjednoczonych, żeby rasa anglosaska
stanowiła jedno imperium?”
William Stead, ‘Ostatnia Wola i Testament C. J. Rhodesa’, w której Stead prezentuje
poglądy swoje i swojego przyjaciela Cecila Rhodesa, twórcy Stowarzyszenia Elektu.
Rhodes to jeden z najpotężniejszych ludzi Imperium Brytyjskiego. De facto udało mu
się spełnić swoje marzenie, ponieważ dał początek swemu ‘tajnemu stowarzyszeniu’,
które dziś objawia się nam jako CFR, Grupa Bilderberg i Komisja Trójstronna, a jego
marzenie o gigantycznym Brytyjskim Imperium spełnia się jako zjednoczona Ziemia
pod reżimem rządu światowego.
Po lewej Rhodes; w środku Rhodes nad Afryką - rysunek Edwarda Linley’a Sambourne’a w Punch po
pomyśle Rhodesa o linii telegraficznej z Kapsztadu do Kairu; po prawej w czasie pełnienia funkcji
premiera Kraju Przylądkowego.

Cecil Rhodes narodził się 5 lipca 1853 roku w Anglii. Z powodu gruźlicy przeniósł się do
Południowej Afryki, gdzie założył kopalnie diamentów de Beers Consolidated Mines. Jego
diamentowe imperium w 1891 roku kontrolowało aż 90% światowych zasobów cennego
minerału.
Rhodes najbardziej znany jest ze swojej wizji podboju całej Afryki – od Kapsztadu po Kair –
przez Imperium Brytyjskie. W rzeczywistości Rhodes marzył o ogromnym Imperium
Brytyjskim i zjednoczeniu rasy anglosaskiej.
Wielki wpływ na jego poglądy miał jego mentor, John Ruskin, autor słów:
„Nieustannie dążę do pokazania wiecznej wyższości niektórych ludzi nad innymi,
czasami nawet jednego człowieka nad resztą.”
Ruskin marzył o świecie, w którym elity kontrolują ludzkość, między innymi za pomocą
kredytów i banków.

W 1877 roku w czasie studiów na Oxfordzie Rhodes wezwał – jak wtedy napisał – o
„ustanowienie tajnego stowarzyszenia z jednym celem – powiększaniem Imperium
Brytyjskiego”.
Cztery lata później, w 1881 roku w raz z Ruskinem utworzył Stowarzyszenie Elektu, które
było spełnieniem ich marzeń o tajnej organizacji. Był to dopiero początek ich działań.
Stowarzyszenie budowa hierarchii przypominało jezuitów. Na czele stał Rhodes, a jego
zastępcami byli brytyjski bankier Nathan Mayer Rothschild, 1st Baron Rothschild, oraz
dziennikarz William Thomas Stead, który zginął na pokładzie Titanica płynąc na zaproszenie
prezydenta Tafta na konferencję w Carnegie Hall. Stead na krótko przed śmiercią próbował
opuścić statek wraz z Janem Jakubem Astorem IV (oczywiście z tych Astorów),
najbogatszym pasażerem statku.

Stowarzyszenie Elektu było częścią powstałego w 1909 roku Okrągłego Stołu, związku
organizacji dążących do ustanowienia gigantycznego Imperium Brytyjskiego. Okrągły Stół
założyli asystent Steada, Lord Alfred Milner oraz Lionel Curtis, który idealnie pokazuję
przemianę dążeń Rhodesa w dzisiejsze cele – na początku był zwolennikiem utworzenia
ogromnej Federacji na miejscu Brytyjskiego Imperium, po czym pogląd ten przerodził się w
dążenie do utworzenia rządu światowego i zjednoczenia całej planety i wszystkich narodów.
Już rok po stworzeniu Okrągłego Stołu, organizacja zaczęła wydawać swój organ prasowy o
tej samej nazwie. Do 1913 roku Curtis, Milner, Lord Kerr i William S. Marris rozciągnęli
oddziały Okrągłego Stołu na USA i wszystkie brytyjskie kolonie z Indiami włącznie. Zdobyli
również poparcie (w tym finansowe) Rockefellerów, wspomnianych Astorów i oczywiście
J.P. Morgana.

Od lewej: Nathan Rothschild, Stead, Ruskin.

Rothschildowie byli jednymi z najbliższych Rhodesa. Zażyczył on sobie, by jego fortuna

wsparła budowę nowego porządku. Spełnieniem tego marzenia zajęli się Nathan Rothschild i
jego wspomniany towarzysz Lord Milner, którzy stworzyli odnogę Okrągłego Stołu –
Stypendium Rhodesa. W przyszłości jednym z jego stypendystów był Bilderberger Bill
Clinton i cały szereg ekspertów z CFR.
Warto zacytować tu książkę ‘Tragedia i Nadzieja’ profesora Uniwersytetu Harvardzkiego
Carrola Quigleya, którego Bill Clinton w przemowie z 16 lipca 1992 roku nazwał swoim
mentorem:
„Rhodes był liderem w tajnym stowarzyszeniu. Stead, Brett [Lord Esher] i Milner
uformowali komitet wykonawczy [Stowarzyszenie Elektu]. Artur [Lord] Balfour,
Harry Johnston, Lord [Lionel Walter] Rothschild, Albert [Lord] Grey i inni byli
potencjalnymi członkami 'Kręgu Wtajemniczonych'; w czasie gdy był krąg
wewnętrzny, znany jako 'Stowarzyszenie Pomocników' [późniejszy Okrągły Stół].”

Zajmujący się historią anglo-amerykańskiego Establishmentu Quigley odnosi się również do

samego Stypendium Rhodesa:
„Te cele koncentrują się na pragnieniu stworzenia federacji wszystkich
anglojęzycznych narodów i objęcia kontrolą wszystkich zamieszkanych części świata.
Dlatego Rhodes przeznaczył część swojej olbrzymiej fortuny na ufundowanie
stypendium na oksfordzkim uniwersytecie.”
Chodziło tu nie tylko o anglojęzycznych, ale i Niemców, których również objęło stypendium.
Jednym z niemieckich stypendystów był hrabia Lutz Schwerin von Krosigk, który po
oficjalnej śmierci Hitlera stał się de facto kanclerzem Niemiec i stanął na czele ostatniego
rządu III Rzeszy. Krosigk popierał powstanie ONZ:
„Również i my wierzymy, że musi nadejść taki porządek świata, który nie tylko
będzie mógł zapobiegać przyszłym wojnom, ale i we właściwym czasie zlikwidować
ogniska pożaru, z których wyrastają źródła wojny”.
Co więcej, uważał się za Europejczyka, a za swoich mistrzów widział Stresemanna, który
„przełamał w sobie nacjonalizm i stał się Europejczykiem z przekonania” i Lavala, którego
uważał za „jednego z pierwszych Europejczyków”.

John Jacob Astor IV, Lord Milner, Lionel Curtis.

Zacytujmy jeszcze raz słowa Quigleya:

„wpływ tych przywódców był tak wielki, że grupa Morgana i Rockefellera działające
wspólnie, a nawet sam Morgan mógłby zrujnować system ekonomiczny tego kraju”.
Rzeczywiście, wpływ tych finansistów był ogromny i rzeczywiście, działali wspólnie,
tworząc FED a później CFR.
Krótko po zakończeniu I wojny światowej, wizja tajnego stowarzyszenia rządzącego światem
zaczęła się spełniać. Ważnym członkiem Okrągłego Stołu był Edward Mandell House,
amerykański dyplomata, który z końcem I wojny doprowadził do utworzenia Rady
Stosunków Zagranicznych i jej brytyjskiego odpowiednika, a przed wybuchem tej wojny
spotkał się z Józefem Retingerem, twórcą Grupy Bilderberg.
W 1920 roku Wielkiej Brytanii, narodził się Królewski Instytut Spraw Zagranicznych, a rok
później amerykański CFR.
Królewski Instytut znany dziś jako Chatham House to jeden z największych think tanków na
świecie i najpotężniejsza tego typu organizacja w Zjednoczonym Królestwie. Pieniądze na jej
powstanie szły z różnych źródeł, w tym z Fundacji Carnegie. Fundusze na jej oddziały w
innych rejonach byłego imperium, w tym w Kanadzie, Australii czy Nowej Zelandii
pochodziły z Fundacji Rockefellera, Fundacji Carnegie oraz banków Morgana, National City
Bank czy Chase National Bank.
Obecnie na jej czele stoi DeAnne Julius, była analityk CIA i dyrektor takich koncernów i
korporacji, jak Lloyds TSB, BP, Serco czy Roche Holding Ltd.
Swego czasu na czele Chatham House stał lord Peter Carrington, sekretarz generalny NATO i
jeden z przewodniczących spotkań Grupy Bilderberg.
Pierwszym sekretarzem Chatham House został wspomniany twórca Okrągłego Stołu, Lionel
Curtis…

„Trzystu ludzi, wszyscy znają się nawzajem, rządzą celem gospodarki Europy i wybierają
swoich następców spośród siebie.”
Walter Rathenau, General Electric, 1909 rok.
Pisząc o tamtym okresie czasowym warto napisać o tzw. Komitecie 300. Wielu uważa, że jest
on na samej górze Nowego Porządku Świata. Czy to prawda? Niestety, trudno jest
odpowiedzieć na to pytanie.
W przeciwieństwie do innych, wcześniejszych organizacji, Komitet nie ma swoich siedzib,
nie mamy zarejestrowanych spotkań, prościej mówiąc – oficjalnie nie istnieje. Komitet
rozsławił były agent brytyjskiego wywiadu MI6 John Coleman, który napisał książkę
‘Hierarcha Konspiratorów: Komitet Trzystu’. Oto, co pisał Coleman:
„Podczas mej kariery jako oficera wywiadu brytyjskiego przy wielu okazjach miałem
dostęp do ściśle tajnych dokumentów. Ich zawartość była niezwykle przejrzysta i
zrozumiała. Dowiedziałem się, iż istnieje siła mogąca kontrolować rządy wielu
krajów. Zostałem odsunięty i zdecydowałem się poinformować świat, który nie ma o
tym pojęcia. Wyobraźcie sobie potężną grupę, która nie uznaje żadnych granic,
związaną z przemysłem finansowym, ubezpieczeniowym, wydobywczym,
farmaceutycznym i naftowym. Jest to „Komitet Trzystu” – elitarna grupa rządząca
planetą od 1897 roku. Dziś swe oparcie znajduje w 300 najbardziej wpływowych
postaciach”

Do Komitetu należeć mają CFR, Grupa Bilderberg, Trójstronni czy Klub Rzymski. Lista
członków Komitetu zazwyczaj bardziej przypomina listę rzeczywistych członków Grupy
Bilderberg, dlatego Komitet mógł być tylko jej wcześniejszą wersją.
Wiele światła rzuca nam Władymir Nikiforow, były pułkownik KGB i starszy oficer 1.
Dywizji 5. Wydziału Komitetu Relacji Ekonomicznych z Zagranicą:
„W latach 80-tych pracowałem w południowo-zachodniej Azji – w Wietnamie,
Laosie, Kambodży i Chinach. Spotykałem oczywiście kolegów z innych agencji
wywiadowczych i współpracowaliśmy z rządami tych państw. Przy licznych okazjach
mówiono mi o istnieniu światowego rządu, zwykle podczas prywatnych rozmów.
Wszyscy prezydenci bronią się przed nimi, ale wiedzą, że mogą być jedynie
marionetkami w rękach rządzącego systemu, który stanowi jedynie 2% populacji
świata, czyli najbogatszych. Wiem, że w jego skład wchodzą monarchowie Wielkiej
Brytanii i Hiszpanii, a także ich małżonkowie. Tzw. światowy rząd wykupił wszystko.
Kontrolują oni konflikty zbrojne i tworzą nowe choroby, jak np. ptasia grypa, aby z
jednej strony kontrolować ludzi, a z drugiej pozbyć się niepotrzebnego balastu. W
wyniku tego, jak mi powiedziano, stworzone zostanie nowe społeczeństwo -
ubezwłasnowolniona masa. Centrum tych operacji jest leżąca w Nowym Jorku
świątynia, znajdująca się niedaleko zniszczonych w 2001 Twin Towers. Tam
spotykają się od czasu do czasu.”

Początki Komitetu 300 to wedle Colemana Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska.

Szlachta i potentaci handlu opium zjednoczyli się, tworząc sekretną organizację. Co działo się
później? Patrząc na historię aż chce się powiedzieć, że emanacją Komitetu są Stowarzyszenie
Intelektu, Okrągły Stół czy Bilderbergowie. Lecz jak było naprawdę, co do Komitetu 300
powiedzieć nie możemy.

‘Fundacje’.
Przez historię think tanków przewinęły się pewne fundacje. Fundacja Forda, Rockefellerów
czy Carnegie. Wszystkie te trzy fundacje sfinansowały AEI. Fundacja Forda sfinansowała
ponadto Grupa Bilderberg i Korporację RAND.
Fundację Forda w 1936 roku wraz synem Edselem założył sam Henry Ford. Wielu
pracowników Fundacji znajdywało w przyszłości prace w CIA, a jednocześnie w samej
fundacji pracuje wiele ex-agentów. Dlatego też Fundację Forda podejrzewano o działalność
na rzecz CIA. W latach 1958-1965 przewodniczący Fundacji był związany z Rockefellerami
bankier John J. McCloy. W latach 1953-1960 McCloy pracował jako przewodniczący w
Chase Manhattan Bank Rockefellerów, a w latach 1946-1949 i 1953-1958 pracował w
Fundacji Rockefellerów. Jakby było tego mało, McCloy w latach 1954-1970 był prezesem
Rady Stosunków Zagranicznych, po czym zastąpił go bliski mu David Rockefeller. McCloy
służył również jako doradca wielu prezydentów, w tym Reagana. Najgorętszym faktem z
życia McCloy’a jest jednak uczestnictwo w Komisji Warrena utajniającej prawdę na temat
zabójstwa Kennedy’ego.
Prezesem Fundacji Forda w latach 1953-1956 był Horace Rowan Gaither Jr, współtwórca
Korporacji RAND.
Kolejny prezes Fundacji Forda to członek CFR i Korporacji Carnegie McGeorge "Mac"
Bundy, ważna postać Operacji Gladio.
Strona Fundacji Forda to http://www.fordfound.org/.

Fundację Rockefellera (Rockefeller Foundation; RF) w 1913 roku

założył bankier i naftowiec jednocześnie John D,. Rockefeller
wraz synem, Rockefellerem juniorem i kolejnym naftowcem
Frederickiem Taylorem Gatesem.
Symbol Fundacji Pierwsze biuro RF znalazło się w siedzibie naftowego imperium
Rockefellera. Rockefellerów – Standard Oil.
http://www.rockfound.org/.
RF odegrała ważną rolę w eugenice, czyli w kastrowaniu ludzi o niskim IQ. W latach 30’ XX
wieku aż 30 stanów USA posiadały zapisy prawne dopuszczające sterylizację ludzi. Ogólnie
w okresie od 1907 do 1963 przez takie zapisy wysterylizowano aż 64 000 osób, choć
dokładnej liczby nie poznamy nigdy, bowiem, wielu zostało wysterylizowanych w zakładach
karnych i szpitalach psychiatrycznych, co nie było nigdzie gdzie przypadki sterylizacji nie
były poddane zarejestrowaniu. W czasie procesu niemieckich zbrodniarzy wojennych w
Norymberdze, niemieccy naziści usprawiedliwiali swoje masowe sterylizacje, wskazując
USA jako swój wzór i przykład.
Wielkim sponsorem eugeniki była E.H. Harriman, która ufundowała Biuro Dokumentacji
Eugenicznej (Eugenic Records Office - ERO). Kolejnym wielkim sponsorem ERO był
właśnie John D. Rockefeller. Rockefellerowie finansowali również instytut eugeniczny
Kaisera-Willhelma w Niemczech.
Z inicjatywy Dr Johna Harveya Kelloga w Battle Creek w Michigan odbyła się pierwsza
Konferencja w sprawie Poprawienia Rasy. Tam elita chciała dowieść swoich chorych teorii.
Futurysta H.G. Welles studiował biologię u eugeników, a w 1916 jego kochanka, Margaret
Sanger, zajęła się szerzeniem eugeniki w Stanach. Margaret w 1923 otrzymała fundusze od
Rockefellerów. Sanger w jednym z listów do swojego kolegi po fachu, C. J. Gamble, opisała,
iż należy zwerbować afroamerykańskich liderów, by przekonywali Afroamerykanów do
programu sterylizacji.
Fundacja Rockefellera poza eugeniką finansowała również wiele innych programów, w tym
początkową działalność Henry’ego Kissingera. Wśród organizacji finansowanych przez RF
znalazły się:
• Rada Stosunków Zagranicznych;
• Królewski Instytut Spraw Międzynarodowych;
• Bank Światowy;
• Carnegie Endowment for International Peace;
 • Yale Uniwersity, na którym działa Skull&Bones.
Członkiem RF jest John J. Hamre, obecny szef CSIS.

Kolejną fundacją Rockefellerów jest Fundacja Braci Rockefellerów (Rockefeller Brothers

Fund, RBF). Fundację w 1940 roku założyli bracia John D. Rockefeller III, Nelson, Laurance,
Winthrop i David Rockefeller.
Fundacja zaangażowała się m.in. w szopkę globalnego ocieplenia. RBF współpracuje z
Fundacją Forda i Korporacją Carnegie. Z RBF ściśle związany jest Henry Kissinger. Fundacja
Braci Rockefellerów finansowała wiele organizacji, w tym:
• Komisja Trójstronna;
• Rada Stosunków Zagranicznych;
• Korporacja Carnegie.
• Fundacja Rockefellerów.
• American Enterprise Institute.
• Brookings Institution.
Wśród ludzi RBF znajdują się:
• Henry Kissinger;
• Timothy O'Neill, dyrektor Goldman Sachs;
• Robert B. Oxnam, członek CFR;
• Richard D. Parsons, przewodniczący Time Warner.
Strona RBF to http://www.rbf.org/.

Korporacja Carnegie to ostatnia ‘fundacja’ na tej

liście. Fundację w 1911 roku założył biznesmen i
przemysłowiec Andrew Carnegie. Jako
ciekawostkę mogę powiedzieć, iż był on
wymieniany obok Astora jako pierwowzór
Sknerusa McKwacza.
Doradcą Carnegie’ego był Elihu Root, jeden z
Symbol Korporacji Carnegie. ojców założycieli Rady Stosunków Zagranicznych.
Korporacja odgrywa w Nowym Porządku znacznie mniejszą rolę niż inne ‘fundacje’. Strona
fundacji to http://www.carnegie.org/.

Fundacja jest związana z Carnegie Endowment for International Peace (CEIP). Ten think tank
w 1910 roku również założył Andrew Carnegie. Jego prezesem w latach 1912-1925 był Elihu
Root. Kolejnym prezesem w latach 1925-1945 był Nicholas Murray Butler, zwolennik
Mussoliniego w latach 20’ i nazistów w latach 30’. Ba! Butler w 1933 roku zaprosił do siebie
ambasadora III Rzeszy w USA Hansa Luthera.
Następcą Butlera był skazany na 5 lat więzienia komunista Alger Hiss.
Następca Hissa, prezes CEIP od 1950 do 1971 roku Joseph Esrey Johnson to członek Grupy
Bilderberg.
Obecna prezes od 1997 roku, Jessica Tuchman Mathews, to członek Komisji Trójstronnej,
CFR, RF, RBF i Brookings Institution.
Przewodniczącym CEIP w latach 1946-1952 był John Foster Dulles, sekretarz stanu USA i
ważna postać Operacji Ajax – obalenia premiera Iranu Mossadeka dla celów brytyjskiego
przemysłu naftowego. Parę lat po obaleniu Mossadeka Dulles uczestniczył w obaleniu
demokratycznie wybranego niewygodnego USA rządu Gwatemali Jacobo Arbenza Guzmána.
Guzmán godził w interesy United Fruit Company, Amerykańskiej firmy działającej w
Gwatemali. Na jej czele stał wtedy Allen Dulles, szef CIA i brat Johna Fostera.
John Foster Dulles był również członkiem CFR i RF.
Następcą Dullesa w CEIP w latach 1952-1958 był Harvey Hollister Bundy, członek
Skull&Bones na Yale w 1909 roku.
Kolejnym przewodniczącym CEIP ze Skull&Bones był William H. Donaldson, który
piastował stanowisko w latach 1999-2003.

Rada Stosunków Zagranicznych.

„Niewidzialny rząd”
Dan Smoot, pomocnik wiekowego szefa FBI Edgara Hoovera, na temat CFR.

„Będziemy mieć rząd światowy, czy się to nam podoba czy nie. Jedyną otwartą
kwestią pozostaje to, czy rząd taki zostanie osiągnięty siłą czy dobrowolnie”.
Bankier James Warburg przed senacką komisją stosunków zagranicznych 17
lutego 1950 roku; Warburg to członek CFR i syn Paula Warburga,
współtwórcy CFR.

„Rada Stosunków Zagranicznych jest amerykańskim oddziałem stowarzyszenia

powstałego w Anglii w 1919 roku, wierzącego, że granice narodowe powinny być
wymazane i powinno ustanowić się władzę ogólnoświatową.”
Barry Goldwater, senator, republikański kandydat na prezydenta w 1964 roku.

„Przez długi czas czułem, że Franklin Delano Roosevelt stworzył wiele koncepcji i
idei na korzyść USA. Lecz to nie on. Większość z jego koncepcji, jego ‘polityczna
amunicja’ był ostrożnie stworzone z wyprzedzeniem przez ogólnoświatową grupę
finansową CFR.”
Curtis Dall, ‘FDR- My Exploited Father-In-Law’.

„Rada Stosunków Zagranicznych to 'establishment'. Nie tylko ma wpływ i władzę w

kluczowych decyzjach, tworzy pozycje na najwyższych poziomach rządu by stosować
odgórne naciski, lecz także ustanawia i używa jednostki i organizacje do nacisków
oddolnych, celem usprawiedliwienia decyzji na wysokim poziomie, które
przekształcają USA z suwerennej Republiki Konstytucyjnej w służalczy stan
dyktatury jednego świata.”
Senator John Rarick w 1971 roku.

„Instytucje międzynarodowe powstałe w 1945 roku - ONZ, Bank Światowy i

Międzynarodowy Fundusz Walutowy - przewidziano w badaniach rady.”
New York Magazine, 7 października 1996 roku.

„Nowy Porządek Świata musi być budowany nie od góry, a od dołu (...) ale koniec
końców, pod wpływem zawirowania wokół narodowej niepodległości, wyżerając ją
kawałek po kawałku osiągnięte zostanie o wiele więcej niż w przypadku użycia
staromodnego ataku frontalnego.”
Członek CFR Richard Gardner w organie prasowym CFR, Foreign Affairs, w numerze
kwietniowym w 1974 roku.

„Nie znam żadnej ważnej decyzji odnośnie polityki amerykańskiej, która by nie była
sugestią Rady Stosunków Zagranicznych.”
 Charles Levinson.

Rada Stosunków Zagranicznych, Council on Foreign

Relations, CFR. Inne polskie nazwy tej potężnej organizacji to
Rada Stosunków Międzynarodowych, Rada Stosunków z
Zagranicą; Rada ds. Stosunków Zagranicznych; Rada Polityki
Zagranicznej. Strona Rady to http://www.cfr.org/.
Symbol CFR. cfr.org
CFR boleśnie przewijała się pisząc o 9/11. Można odnieść wrażenie, że Rada odegrała
kluczową rolę przynajmniej w świadomym ukrywaniu prawdy o tej zbrodni.
Początkowym szefem Komisji 9/11 miał być członek CFR, Henry Kissinger. Henry musiał
zrezygnować po tym, ale ostatecznie szefami Komisji zostało dwoje ludzi - Thomas Kean i
Lee Hamilton. Oboje byli umoczeniu. Kean to człowiek uwikłany w kręgi biznesowe Bushów
i bin Ladenów; partner biznesowy Khalida bin Mafhouza, który reprezentował interesy
Salema bin Ladena w koncernie naftowym Harken Energy założonym przez Georga Busha,
szef koncernu naftowego Amerada Hess (koncern związany jest ze saudyjskim naftowym
Delta Oil, które jest partnerem w sprawie budowy rurociągu przez Afganistan), członek
zarządu Grupy CIT.
Hamilton zaś to doradca bezpieczeństwa narodowego, człowiek związany ściśle z Biurem
Bezpieczeństwa Narodowego, CIA i wojskiem.
Zarówno Hamiltona, jak i Keana łączyło coś jeszcze – oboje byli członkami CFR.
Członkiem CFR był również przyjaciel Condoleezzy Rice i członek Aspen Strategy Group –
kierownik wykonawczy Komisji 9/11 Philip Zelikow.
Prezesem CFR był człowiek utajniający inny największy spisek w historii USA - John J.
McCloy z Komisji Warrena utajniającej prawdę na temat zamachu na Johnego Kennedy’ego.

Hilary Clinton, sekretarz stanu w rządzie Barracka Obamy, prominentny polityk partii
Demokratycznej, przemawia w Radzie Stosunków Zagranicznych.
http://www.prisonplanet.com/hillary-clinton-cfr-tells-government-what-it-should-be-doing.html.

Rada to superwpływowa organizacja. Na powyższym zdjęciu mamy przemawiającą w jej

siedzibie Hilary Clinton w lipcu 2009 roku. Sekretarz stanu Clinton cieszy się z otwarcia
placówki Rady nie daleko siedziby jej departamentu, ponieważ, jak sama powiedziała, nie
będzie miała daleko do miejsca, w którym mówi się jej, wręcz rozkazuje, co ma robić. Oto
słowa Hilary:
 „Jestem zachwycona być tutaj w tej nowej kwaterze. Byłam często, niech zgadnę, na
macierzystym statku Nowego Yorku, ale to świetnie mieć placówkę Rady właśnie tu,
na dole ulicy z departamentu stanu.
Wielokrotnie dostawaliśmy porady z Rady, więc to będzie oznaczać, że nie będę
musiała iść tak daleko, by mówiono mi co powinniśmy robić i jak powinniśmy
myśleć na temat przyszłości. (!!!)”

Hilary przyznała, że to Rada mówi jej, jak kierować departamentem stanu. A patrząc na ludzi
należących do Rady można odnieść wrażenie, że Rada kieruje wszystkimi departamentami,
administracjami i organizacjami. Do Rady należało siedmiu prezydentów USA, z czego
dwoje – George Bush junior i Bill Clinton – również w czasie urzędowania. Jak powiedział
Joseph Kraft, dziennikarz należący zarówno do Rady jak i Komisji Trójstronnej, Rada
„stała się bliska organowi, który C. Wright Mills nazwał Elitą Władzy - grupa ludzi o
podobnych interesach i spojrzeniu na świat, kształtujących wydarzenia z
niewrażliwych pozycji poza sceną.”
CFR wykorzystując swoich ludzi zajmujących najwyższe stanowiska administracji USA de
facto kontroluje politykę tego państwa. W 1975 roku członek CFR admirał Chester Ward oraz
Phyllis Shafy wydają książkę ‘Kissinger na kozetce’, w której piszą:
„Kiedy członkowie CFR zdecydują, że rząd Stanów Zjednoczonych powinien przyjąć
określoną politykę, uruchomione zostają znaczne zasoby badawcze CFR, by rozwinąć
emocjonalną i intelektualną argumentację wspierającą tę nową politykę, a przy okazji
zdyskredytować intelektualnie i politycznie wszelką opozycję.”

Ward, jako były członek CFR dość dosadnie określił główną rolę CFR w polityce USA:
„zniweczenie suwerenności USA i niepodległości narodowej na korzyść
wszechpotężnego rządu światowego”.

Ward pisał wraz z Shafy, że 95% członków CFR wie, że celem działać Rady jest
przystąpienie USA do światowego rządu.
Wiceprezydent Busha juniora Dick Cheney przemawia na forum Rady: „Dobrze być tu z powrotem, w
Radzie Stosunków Zagranicznych”…

Typowym chłoptasiem Rady jest Henry Kissinger, który stał się jej członkiem w 1955
roku. Szybko stał się jednym z najbardziej prominentnych członków Rady i
chłoptasiem Nelsona Rockefellera. Śmiało można powiedzieć, że to Rada stworzyła
Kissingera.

Rada była efektem szeregu spotkań zorganizowanych przez doradcę Wilsona, członka
Okrągłego Stołu, Edwarda Mandella House’a w czasie I wojny światowej. CFR
zaczęła rodzić się już w 1918 roku, kiedy w Nowym Yorku utworzono tajny klub
finansistów i prawników – Radę Stosunków Zagranicznych – który był podłożem do
utworzenia prawdziwej superorganizacji o tej samej nazwie. Na jego czele stał Elihu
Root, prawnik firmy J. P. Morgana. Root był radykalnym zwolennikiem przyłączenia
się USA do I wojny światowej.
Drugim podłożem Rady jest Okrągły Stół, a w tym przypadku finansowany przez J.P.
Morgana, Astorów i Sir Abe Baileya amerykański oddział Okrągłego Stołu. Można
wręcz zadać sobie pytanie, czy Rada i Królewski Instytut nie są tylko przykrywką, czy
aż kontynuacją i swoistym wyjściem z podziemia Okrągłego Stołu?
Elihu Root, Herbert Lehman, John Foster Dulles.

30 maja 1919 roku w Hotelu Majestic w Paryżu, Baron Edmond de Rothschild

zorganizował brytyjsko-amerykańską konferencję z ważnym udziałem Edwarda
Mandella House’a. Konferencja stała się kolejnym krokiem milowym do utworzenia
CFR i brytyjskiego Królewskiego Instytutu Spraw Zagranicznych – w rok po
konferencji swoją organizację utworzyli Brytyjczycy, a rok po nich Amerykanie.
Formą przejściową do CFR był jeszcze Amerykański Instytut Spraw Zagranicznych
utworzony przez House 17 lipca 1919 roku.
Radę oficjalnie założono 29 lipca 1921 roku w Nowym Yorku. Siedziba organizacji
znajduje się przy 58 East 68th Street. Pieniądze już na oficjalną Radę popłynęły z
Fundacji Rockefellera, do której niebawem dołączyły Fundacja Forda i Carnegie.
Wśród 108 ojców założycieli Rady poza Rootem znaleźli się przyszły sekretarz stanu i
prawnik Standard Oil Rockefellerów – John Foster Dulles; Averell Harriman; ekspert
od public relations rodziny Rockefellerów - Ivy Lee; Herbert H. Lehman; Henry L.
Stimson; oraz prawnicy z firmy Kuhn, Loeb - Paul M. Warburg i Otto H. Kahn.
Wspomniany John Foster Dulles powiedział 12 kwietnia 1952 roku:
„Traktaty mogą być ważniejsze niż konstytucja, mogą one odebrać władzę
Kongresowi i przekazać ją prezydentowi. Mogą one również odebrać władzę
poszczególnym stanom i przekazać ją rządowi federalnemu lub jakiemuś rządowi
ponadpaństwowemu. Mogą one przekreślić prawa dane obywatelom przez
konstytucję”.
Czy nie poczułeś, Drogi Czytelniku, traktatu lizbońskiego?

Początki całkowitego obejmowania władzy przez CFR to lata 1937-40, gdy CFR za
pieniądze Korporacji Carnegie utworzyła szereg ‘Komitetów Spraw Zagranicznych’.
Momentem przełomowym był 12 września 1939 roku, kiedy to członkowie Rady
odwiedzili departament stanu. Po rozmowie z zastępcą sekretarza stanu Georgem S.
Messersmithem (który był członkiem CFR…) zaproponowali przekazywać
departamentowi swoje badania, przemyślenia i wskazówki dotyczące takich sfer jak
polityka finansowa czy bezpieczeństwa. Oczywiście propozycja została przyjęta, a
wszystko zostało sfinansowane przez Fundację Rockefellera. Od tamtego czasu
wszyscy sekretarze stanu należeli do CFR (ze skromnym wyjątkiem Jamesa F.
Byrnesa). CFR od początku II wojny kontroluje całą politykę USA, obsadzając
swoimi członkami wszystkie departamentu amerykańskiego rządu.
Najczęściej podawany przykład to Kissinger i Brzeziński. Oboje to chłopcy z CFR.
Pierwszy to wychowanek Nelsona Rockefellera, a drugi Davida Rockefellera.
Poza departament stanu, departament obrony jest drugim oczkiem w głowie CFR.
Członkami Rady byli wszyscy bez dwóch sekretarze obrony w tym oczywiście obecny
Robert Gates.

W drugiej połowie XX wieku Rada Stosunków Zagranicznych nie była jeszcze takim
celem cenzury jak obecnie, a wielu niezależnych polityków i intelektualistów. Dla
przykładu córka Roosevelta, Edith Roosevelt powiedziała, że cel CFR to „stopniowe
przekazywanie suwerenności Stanów Zjednoczonych ONZ”. Napisane 23 grudnia 1961
roku w Indianapolis News słowa stają się prawdą szczególnie patrząc na wzrost
znaczenia IMF, WHO czy organizacji regionalnych, jak w tym przypadku Unia
Północnoamerykańska.
Niektórzy nazywali to jeszcze dosadniej. Wspomniany Dan Smoot z FBI twierdził, że
celem CFR jest „ogólnoświatowy socjalistyczny system i uczynienie Stanów
Zjednoczonych oficjalną częścią tego systemu”.

Arthur M. Schlesinger junior, człowiek Johna Fitzgeralda i Bobby’ego Kennedych,

pisał:
„Ta społeczność była sercem amerykańskiego establishmentu. Ich rodzinnymi
bóstwami byli Henry Stimson i Elihu Root; ich obecni liderzy, Robert Lovett i John J.
McCloy; ich frontowe organizacje, fundacje Rockefellera, Forda, Carnegie i Rada
Stosunków Zagranicznych; ich organy, New York Times i Foreign Affairs.”
Ta druga, Foreign Affairs, jest oficjalnym organem prasowym CFR. Schlesinger w
lipcowy/sierpniowym wydaniu Foreign Affairs pisał:
„Nie zamierzamy osiągnąć Nowego Porządku Świata bez płacenia za to we krwi tak,
jak w słowach czy pieniądzach.”

15 grudnia 1922 roku na łamach tej gazety, Philip Kerr pisał:

“Oczywiście, że nie będzie ani pokoju ani dobrobytu dopóty Ziemia będzie podzielona
na dziesiątki państw, i dopóki nie zostanie stworzony jakiś globalny system
zarządzania. Światowy rząd jest dziś głównym problemem”.
Ze strony Foreign Affairs: śliczna reklama Arabii Saudyjskiej. A co na to rodzina
Egipcjanina ściętego w Arabii Saudyjskiej za czarnoksięstwo?
http://www.foreignaffairs.com/.

„... przy końcu II wojny światowej niektórzy ludzie zainteresowani sprawami

zagranicznymi kontrolujący naszą gospodarkę i nasz rząd (pisze o CFR) zdecydowali
się utworzyć nowy porządek światowy pod osłoną Stanów Zjednoczonych i używając
programów ONZ. Będzie bardziej zrozumiałe jeżeli powiem: »wtajemniczeni,
socjaliści, liberałowie nie chcą pokonać komunizmu tylko dać do zrozumienia ZSRR,
że jest ważną rzeczą żeby się pogodzić«. -
Kongresmen John Rarick (Rarick walczył z Nowym Porządkiem będąc jednym z
najaktywniejszych masonów, a loża masońska Feliciana Lodge 31 nazwała go
[Największym] Masonem [XX] Wieku), z Louisiany na temat CFR przed Izbą
Reprezentantów –
aby człowiek był wolny, co jest warunkiem funkcjonowania społeczeństwa, trzeba
zniszczyć jego więzy: małżeństwo, rodzinę, przedsiębiorstwo, ojczyznę itd. i je
zsocjalizować. Z tego powodu pakt synarchii w klauzuli numer 136 mówi: »Nie ulega
wątpliwości, że socjalizm jest wiarą, doktryną i podstawową strukturą oligarchii i
instaluje się wszędzie etapowo tylko w przyśpieszonym tempie w Stanach
Zjednoczonych.«”
 John R. Rarick w masońskim fartuchu i Dan Smoot.

W powstaniu Rady dużą rolę musiał odegrać wpływowy Jekyll Island Club – kto wie, czy nie
trzecie podłoże CFR. Był to prywatny klub na wyspie Jekyll w Virginii, istniejący od 1886 do
1971 roku. To właśnie z tej wyspy w 1915 roku Theodore N. Vail zadzwonił do Alexandra
Grahama Bella, co było pierwszą międzykontynentalną rozmową telefoniczną. Do klubu
należał J. P. Morgan w raz synem, Morganem juniorem; młodszy brat Johna D. Rockefellera
– Wiliam Rockefeller; czy wreszcie George Herbert "Bert" Walker – dziadek Georga Busha
seniora i pradziadek Busha juniora. Kilkanaście lat po śmierci Morgana związani z nim
ludzie, oraz Rockefellerowie stworzyli Radę Stosunków Zagranicznych.

To na Jekyll Island stworzono amerykański bank centralny – FED. W 1910 roku na wyspie
Jekyll odbyło się tajne spotkanie, na którym został podpisany Akt Rezerwy Federalnej,
projekt ustawy o Banku Centralnym - FEDzie. Ustawa została podpisana przez ludzi
reprezentujących bankierów, dokładniej przez senatora Aldricha, Paula Warburga, który w
przyszłości współtworzył i był dyrektorem CFR, Franka Vanderlipa (od Rockefellera; szef
National City Bank of New York, które w przyszłości przekształciło się w Citigroup),
Henry’ego Davisona (partner Morgana w jego J. P. Morgan Company) i Benjamina Stronga
(przedstawiciel Morgana) i Charlesa Nortona (prezes First National Bank of New York, które
jak można się domyśleć, w większości należało do Morgana).
 1. Paul Warburg na pierwszej panamerykańskiej konferencji finansowej. Harris &
Ewing. 2. J.P. Morgan, który de facto tworząc FED i budując podwaliny pod CFR,
utorował Amerykę na drogę do Nowego Porządku Świata. 3. Pułkownik House
autorstwa Wiliama Orpena.

Ludzie Rady.
Wśród kierownictwa Rady szybko znaleźli się tacy ludzie jak
• Russell Cornell Leffingwell – partner w interesach Morgana;
• Alexander Hemphill – głowa finansów Rady i chairman należącego do Morgana
Guaranty Trust Company;
• Edwin F. Gay z Evening Post należącego do partnera Morgana - Thomasa W.
Lamonta;
• Paul Cravath, prawnik Morgana i rodziny Rockefellerów.
 Głównym sponsorem Rady był John D. Rockefeller junior, a od 1953 roku Rada była
dotowana przez Rockefeller Brothers Fund.

Wśród członków Rady znaleźli się:

Prezydenci i wiceprezydenci:
(nie potwierdzone doniesienia o członkostwie Obamy, który należy do Grupy
Bilderberg. Obama jest za to pewnym pupilem CFR choćby dla tego, że wśród
głównych motorów jego kampanii znaleźli się tacy czołowi członkowie CFR jak
Kissinger, szef Komisji 9/11 Lee Hamilton, członek tej Komisji Tim Roemer,
prezydent Bill Clinton, jego sekretarz stanu Madeleine Albright, szef sztabu Reagana
Kenneth Duberstein, prezydent Carter czy sekretarz stanu Busha juniora Colin Powell
(przy niektórych zaznaczam)).
• Dick Cheney, wiceprezydent 2001-2009.
• Bill Clinton, prezydent 1993-2001. Jego żona Hilary jest sekretarzem stanu Obamy.
Gorąco wspierał Obamę w czasie kampanii.
• Al Gore, wiceprezydent 1993-2001. Wspierał Obamę.
• George H. W. Bush, prezydent 1989-1993, wiceprezydent 1981-1989.
• Jimmy Carter, prezydent 1977-1981. Wspierał Obamę.
• Walter Mondale, wiceprezydent 1977-1981. Wspierał Obamę.
• Gerald Ford, prezydent 1974-1977, wiceprezydent 1973-1974.
• Richard Nixon, prezydent 1969-1974, wiceprezydent 1953-1961.
• John Fitzgerald Kennedy, prezydent 1961-1963 (początkowo posłuszny radzie
(szczególnie patrząc na Operację Mangusta), następnie gwałtownie sprzeciwił się
wszelakim tajnym stowarzyszeniom (cytat na wstępie), CIA, FBI oraz systemowi
finansowemu i FED; CFR nie wpisuje go na listy byłych członków, choć sam
Kennedy jeszcze nim go zabili, przyznał się do swojej niechlubnej przeszłości w
CFR.)
• Dwight Eisenhower, prezydent 1953-1961.
• Herbert Hoover, prezydent 1929-1933.

Co prawda Biden i Obama nie należą do CFR, lecz są pod jej silnym wpływem.
http://2.bp.blogspot.com/_X7igbyFfqhw/SLUf-
_7z_KI/AAAAAAAAAm0/Ms0cp6wHz58/s400/Biden.jpg
http://justgetthere.us/blog/uploads/obamaCFR.jpg.

Sekretarze obrony:
• Robert Gates, od 2006, Bush junior i Barack Obama. Intensyfikacja wojny w
Afganistanie i Pakistanie, kontynuacja w Iraku, kontynuacja obozów tortur CIA i
Guantanamo.
• Donald Rumsfeld (ponownie), 2001-2006, Bush senior. 9/11, Afganistan, Irak,
zubożony uran, tortury, Haiti, biały fosfor… za dużo tego…
• William S. Cohen, 1997-2001, Bill Clinton. Bombardowania Serbii w tym serbskich
celów cywilnych i albańskich uchodźców z Kosowa.
• Les Aspin, 1993-1994, Bill Clinton. Alkaida na Bałkanach, doprowadzenie do wojny
w Bośni przez napędzanie strony bośniackiej.
• Dick Cheney, 1989-1993, Bush senior. Pierwsza wojna w zatoce i początek szopki
bałkańskiej.
• Frank C. Carlucci, 1987-1989, Reagan. Wspieranie Saddama o błogosławienie jego
chemicznych ludobójstw w czasie wojny z Iranem.
• Caspar W. Weinberger, 1981-1987, Reagan. Wspieranie Saddama o błogosławienie
jego chemicznych ludobójstw w czasie wojny z Iranem; sprzedaż broni Iranowi w
ramach Iran-Contras; wspieranie ludobójczej partyzantki Contras w Nikaragui
pieniędzmi z Iran-Contras i handlu narkotykami; wspieranie mudżahedinów w
Afganistanie z handlu narkotykami.
• Harold Brown, 1977-1981, Carter.
• Donald Rumsfeld, (pierwszy raz) 1975-1977, Ford.
• Elliot L. Richardson, 1973, Nixon. Wietnam.
• Clark M. Clifford, 1968-1969, L. B. Johnson. Wietnam.
• Robert McNamara, 1961-1968, Kennedy i L. B. Johnson. Wietnam.
• Thomas S. Gates junior, 1959-1961, Eisenhower.
• Neil H. McElroy, 1957-1959, Eisenhower.
• Charles E. Wilson, 1953-1957, Eisenhower.
• Robert A. Lovett, 1951-1953, Truman.
• George C. Marshall, 1950-1951, Truman.
• Louis A. Johnson, 1949-1950, Truman.
• James V. Forrestal, 1947-1949, Truman.
• Henry L. Stimson (sekretarz wojny), 1940-1945, Roosevelt i Truman.

Sekretarze Stanu:
(Obecna sekretarz stanu Hilary Clinton nie jest członkiem CFR, lecz jest nim jej mąż,
a sama Hilary jest posłuszna woli Rady, do czego sama się przyznała)
• Condoleezza Rice, 2005-2009, Bush junior.
• Colin Powell, 2001-2005, Bush junior.
• Madeleine Albright, 1997-2001, Clinton.
• Warren Christopher, 1993-1997, Clinton.
• Lawrence Eagelburger, 1992-1993, Bush senior.
• James Baker, 1989-1992, Bush senior.
• George P. Schultz, 1982-1989, Ronald Reagan.
• Alexander Haig, 1981-1982, Ronald Reagan.
• Edmund Muskie, 1980-1981, Jimmy Carter.
• Cyrus Vance, 1977-1980, Jimmy Carter.
• Henry Kissinger, 1973-1977, Richard Nixon i Gerald Ford.
• Dean Rusk, 1961-1969, John F. Kennedy i Lyndon Johnson.
 • Christian Herter, 1959-1961, Dwight Eisenhower.
• John Foster Dulles, 1953-1959, Dwight Eisenhower.
• Dean Acheson, 1949-1953, Harry Truman.
• George Marshall, 1947-1949, Harry Truman.
• Edward R. Stettinius junior, 1944-1945, Franklin Delano Roosevelt i Harry Truman.
• Henry Stimpson, 1929-1933, Herbert Hoover.
• Frank Kellogg, 1925-1929, Calvin Coolidge i Herbert Hoover.
• Robert Lansing, 1915-1920, Woodrow Wilson (członek CFR już po skończeniu
funkcji sekretarza.)

Fenomen Hilary Clinton, pierwszej sekretarz stanu od 1947 roku nie należącej oficjalnie (!)
do CFR tłumaczę w rozdziale o Grupie Bilderberg.

Szefowie CIA (tytuł: Dyrektorzy Centralnej Agencji Wywiadowczej):

• Porter Goss
Szefowie CIA (tytuł: Dyrektorzy Centralnego Wywiadu; wszyscy z wyjątkiem jednego od
1953 roku):
• Porter Goss
• George Tenet
• John Deutch
• James Woolsey
• Robert Gates
• William Webster
• William Casey
• Stansfield Turner
• George Bush senior,
• William Colby,
• James Schlesinger,
• Richard Helms,
• John McCone,
• Allen Dulles,
• Walter Smith

Inni członkowie:
• Henry Kissinger. Wsparł Obamę.
• Donald Rumsfeld.
• Zbigniew Brzeziński. Wsparł Obamę.
• Jay Rockefeller. Wsparł Obamę.
• David Rockefeller.
• George Soros. Wsparł Obamę.
• Timothy Franz Geithner, sekretarz skarbu Obamy od 2009, członek Grupy
Bilderberg, Komisji Trójstronnej i G30.
• Paul Volcker, szef FED 1979-1987, dyrektor G30 i współtwórca Komisji
Trójstronnej, szef Rady Doradczej Odbudowy Ekonomicznej Obamy od 2009.
• Lawrence Summers, Bilderberg, trójstronny, dyrektor Narodowej Rady
Ekonomicznej Baracka Obamy od 2009 roku, sekretarz skarbu Billa Clintona.
• Susan Rice, członek administracji Obamy (ambasador USA w ONZ), Bilderberg,
stypendystka Rhodesa, członek Aspen Strategy Group.
• Lyman Lemnitzer, twórca Operacji Northwoods.
• Colin Powell, sekretarz stanu 2001-2005, doradca bezpieczeństwa narodowego 1987-
1989.
• Warren Christopher, sekretarz stanu 1993-1997.
• George P. Shultz, sekretarz stanu 1982-1989, sekretarz skarbu 1972-1974, sekretarz
pracy 1969-1970.
• Cyrus Vance, sekretarz stanu 1977-1980.
• Samuel Richard "Sandy" Berg, doradca bezpieczeństwa narodowego 1997-2001.
• Brent Scowcroft, doradca bezpieczeństwa narodowego 1974-1977 oraz 1989-1993,
doradca Obamy w kwestii doboru zespołu bezpieczeństwa.
• Richard Holbrooke, specjalny wysłannik Baracka Obamy w Afganistanie i Pakistanie.
• Zalmay Khalilzad (patrz PNAC).
• Alan Greenspan, szef FEDu 1987-2006.
• Robert Kagan, współtwórca PNAC.
• Madeleine Albright, sekretarz stanu 1997-2001.
• Norman Podhoretz, członek PNAC i jeden z czołowych neokonserwatystów.
• Irving Kristol, twórca neokonserwatyzmu.
• E. Gerald Corrigan, szef FED kolejno w Minneapolis i Nowym Yorku, członek G30 i
dyrektor w Goldman Sachs.
• Jeane Kirkpatrick, ambasador USA przy ONZ w czasach Reagana, ważna postać
szopki z KAL 007.
• George J. Mitchell, specjalny wysłannik USA na Bliskim Wschodzie w czasach
Obamy.
• James Woolsey, Dyrektor Centrali Wywiadu 1992-1995.
• John S. Reed, szef Citicorp, Citybank, przewodniczący nowojorskiej giełdy.
• Joseph John Sisco, dyrektor w Geico, Gillette oraz Raytheon, które boleśnie
przewijało się przez 9/11.
• Richard D. Wood, szef koncernu farmaceutycznego Eli Lily.
• Edmund T. Pratt, Jr., szef koncernu farmaceutycznego Pfizer, Inc.
• Ron Silver, współtwórca skrajnie antypalestyńskiej, proizraelskiej i syjonistycznej
organizacji Jedna Jerozolima.
• Richard M. Furlaud, szef Bristol-Myers Squibb Co.
• Frank Peter Popoff, szef Dow Chemical Co.
• Ruben F. Mettler, szef TRW, Inc.
• Henry B. Schacht, szef Cummins Engines.
• Rand V. Araskog, szef ITT Corp.
• W. Michael Blumenthal, przewodniczący Unisys Corp.
• J.Fred Bucy, Former Pres, szef Texas Instruments.

Szefowie Banku Światowego:

• James Wolfensohn 1995-2005.
• Paul Wolfowitz 2005-2007.
• Robert Zoellick od 2007.
Jako ciekawostka członkowie CFR w szeregach CSIS, stan z 1999 roku:
Członkowie CFR w Radzie Nadzorczej CSIS:
• Henry A. Kissinger
• Zbigniew Brzezinski
• Brent Scowcroft
• Anne Armstrong
• Maurice R. Greenberg
• William A. Schreyer
• David M. Abshire
• William E. Brock
• Harold Brown
• Joseph T. Gorman
• John C. Sawhill
• James R. Schlesinger
• R. James Woolsey
• Amos A. Jordan
• Leonard H. Marks
• Robert S. Strauss

Członkowie CFR w Radzie Doradczej CSIS zarządzanej przez Zbigniewa Brzezińskiego i

Carlę Hills:
• David M. Abshire
• Robert B Zoellick
• Richard M. Fairbanks III
• William J. Taylor, Jr.
• Erik R. Peterson

Inni członkowie CSIS z CFR:

• Fred C. Iklé
• Bernard Lewis
• William J. Crowe. Jr.
• J. Carter Bees
• Richard R. Burt
• Arnaud de Borchgrave
• Diana Lady Dougan
• Dante B. Fascell
• Max M. Kampelman
• Robert H. Kupperman
• David McCurdy
• David Manker Abshire
• M. Delal Baer
• Richard Burt
• Joseph J. Collins
• L. Gray Cowan
• Richard M. Fairbanks III
• Charles M. Herzfeld
 • Shireen T. Hunter
• Amos A. Jordan
• Judith Kipper
• Helen Kitchen
• Edward N. Luttwak
• Richard W. Murphy
• Erik R. Peterson
• Stephen J. Solarz
• William J. Taylor Jr.
• Howard J. Wiarda
• Dov S. Zakheim
• Robert B. Zoellick

(poniższa lista członków CFR od bankierów po osobistości medialne pochodzi z

http://www.geocities.com/CapitolHill/8425/TRI-CFR.HTM ze źródeł z początków lat
90’, obecnie rozmiary są nieporównywalnie większe).
Banki (szefowie, przewodniczący, prezesi, dyrektorzy):
Chase Manhattan:
• David Rockefeller.
• Thomas G. Labrecque.
• Robert R. Douglass.
• Willard C. Butcher.
• Richard W. Lyman.
• Joan Ganz Cooney.
• David T. Mclaughlin.
• Edmund T. Pratt, Jr.
• Henry B. Schacht, Dir.

Goldman Sachs:
• E. Gerald Corrigan

Bank of America:
• Andrew F. Brimmer.
• Ignazio E. Lozano, Jr.
• Ruben F. Mettler.

Chemical Bank:
• Walter V. Shipley.
• Robert J. Callander.
• William C. Pierce.
• Randolph W. Bromery.
• Charles W. Duncan.
• George V. Grune.
• Helen L. Kaplan.
• Lawrence G. Rawl.
• Michael I. Sovern.
 • Richard D. Wood.

Citicorp:
• John S. Reed.
• William R. Rhodes.
• Richard S. Braddock.
• John M. Deutch.
• Clifton C. Garvin, Jr.
• C. Peter Mccolough.
• Rozanne L. Ridgeway.
• Franklin A. Thomas.

First City Bancorp, Texas:

• Robert Abboud.

Morgan Guaranty:
• Lewis T. Preston.

Bankers Trust New York Corporation:

• Charles S. Stanford, Jr.
• Alfred Brittain III.
• Vernon E. Jordan, Jr.
• Richard L. Gelb.
• Patricia Carry Stewart.

Manufacturers Hanover Directors:

• Cyrus Vance.
• G. Robert Durham.
• George B. Munroe.
• Marina V. N. Whitman.
• Charles J. Pilliod, Jr.

Imperium Naftowe i Energetyczne (szefowie, przewodniczący, prezesi, dyrektorzy):

Exxon Corporation:
• Lawrence G. Rawl.
• Lee R. Raymond.
• Jack G. Clarke, Sr.
• Randolph W. Bromery.
• D. Wayne Calloway.

Texaco:
• Alfred C. Decrane, Jr.
• John Brademas.
• Willard C. Butcher.
• William J. Crowe, Jr.
• John K. Mckinley.
• Thomas S. Murphy.
Atlantic Richfield-Arco:
• Hannah H. Gray.
• Donal M. Kendall.

Shell Oil Co.:

• Frank H. Richardson.
• Rand V. Araskog.

Mobil Corp.:
• Allan E. Murray.
• Lewis M. Branscomb.
• Helene L. Kaplan.
• Charles S. Sanford, Jr.

Tenneco, Inc.:
• James L. Ketelsen.
• W. Michael Blumenthal.
• Joseph J. Sisco.

Przemysł:
General Motors Corp.:
• Marina V.N. Whitman.
• Anne L. Armstrong.
• Marvin L. Goldberger.
• Edmund T. Pratt, Jr.
• Dennis Weatherstone.
• Leon H. Sullivan.
• Thomas H. Wyman.

Ford Motor Company:

• Clifton R. Wharton.
• Roberto C. Goizueta.

GE/NBC Corp.:
• John F. Welch, Jr.
• David C. Jones.
• Lewis T. Preston.
• Frank H.T. Rhodes.
• Walter B. Wriston.

Deere & Co:

• Hans W. Becherer.

IBM:
• John F. Akers.
• C. Michael Armstrong, Sr.
Amtrak:
• William S. Norman.

AT&T:
• Robert E. Allen.
• Randall L. Tobias.
• Louis V. Gerstner.
• Juanita M. Kreps.
• Donald F. Mchenry.
• Henry B. Schacht.
• Michael I. Sovern.
• Franklin A. Thamas.
• Rawleigh Warner, Jr.
• Thomas H. Wyman.

Chrysler Corp.:
• Joseph A. Califano.
• Peter A. Magowan.

American Express Co.:

• James D. Robinson.
• Anne L. Armstrong.
• William G. Bowen.
• Charles W. Duncan, Jr.
• Richard M. Furlaud.
• Vernon E. Jordan.
• Henry A. Kissinger.
• Frank P. Popoff.
• Robert V. Roosa.
• Joseph H. Williams.

Media:
CBS:
• Laurence A. Tisch.
• Roswell Gilpatric.
• James Houghton.
• Henry Schacht.
• Dan Rather.
• Richard Hottelet.
• Frank Stanton.

NBC/RCA:
• John F. Welch.
• Jane Pfeiffer.
• Lester Crystal.
 • R.W. Sonnenfeidt.
• John Petty.
• Tom Brokaw.
• David Brinkley.
• John Chancellor.
• Marvin Kalb.
• Irving R. Levine.
• Herbert Schlosser.
• Peter G. Peterson.
• John Sawhill.

ABC:
• Thomas S. Murphy.
• Barbara Walters.
• John Connor.
• Diane Sawyer.
• John Scall.

Public Broadcast Service:

• Robert Mcneil.
• Jim Lehrer.
• C. Hunter-Gault.
• Hodding Carter III.
• Daniel Schorr.

Associated Press:
• Stanley Swinton.
• Harold Anderson.
• Katharine Graham.

Reuters:
• Michael Posner.

New York Times Co.:

• Richard Gelb.
• William Scranton.
• John F. Akers.
• Louis V. Gerstner, Jr.
• George B. Munroe.
• Donald M. Stewart.
• Cyrus R. Vance.
• A.M. Rosenthal.
• Seymour Topping.
• James Greenfield.
• Max Frankel.
• Jack Rosenthal.
• John Oakes.
 • Harrison Salisbury.
• H.L. Smith.
• Steven Rattner.
• Richard Burt.
• Flora Lewis.

Time, Inc.:
• Ralph Davidson.
• Donald M. Wilson.
• Henry Grunwald.
• Alexander Heard.
• Sol Linowitz.
• Thomas Watson, Jr.
• Strobe Talbott.

Newsweek/Washington Post:
• Katharine Graham.
• N. Deb. Katzenbach.
• Robert Christopher.
• Osborne Elliot.
• Phillip Geyelin.
• Murry Marder.
• Maynard Parker.
• George Will.
• Robert Kaiser.
• Meg Greenfield.
• Walter Pincus.
• Murray Gart.
• Peter Osnos.
• Don Oberdorfer.

Washington Times:
• Arnaud De Borchgrave.

Dow Jones & Co (Wall Street Journal):

• Richard Wood.
• Robert Bartley.
• Karen House.

Baltimore Sun:
• Henry Trewhitt.

Children's TV Workshop (Sesame Street):

• Joan Ganz Cooney.

Cable News Network:

• Daniel Schorr.
National Review:
• Wm. F. Buckley.

Readers Digest:
George V. Grune.
• William G. Bowen.

Przewodniczący CFR:
1. Russell Cornell Leffingwell (1946-1953)
2. John J. McCloy (1953-1970). Cloy to członek Grupy Bilderberg i prezes należącego
do Rockefellerów banku Chase Manhattan. To on stworzył Biuro Służb
Strategicznych (OSS), które dało początek Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA)
3. David Rockefeller (1970-1985)
4. Peter George Peterson (1985-2007)
5. Carla A. Hills wraz z Robertem E. Rubinem (od 2007)

Prezesi CFR:
1. John W. Davis (1921-1933)
2. George W. Wickersham (1933-1936)
3. Norman Davis (1936-1944)
4. Russell Cornell Leffingwell (1944-1946)
5. Allen Welsh Dulles (1946-1950)
6. Henry Merritt Wriston (1951-1964)
7. Grayson L. Kirk (1964-1971)
8. Bayless Manning (1971-1977)
9. Winston Lord (1977-1985)
10. John Temple Swing (1985-1986; Pro tempore)
11. Peter Tarnoff (1986-1993)
12. Alton Frye (1993)
13. Leslie Gelb (1993-2003)
14. Richard N. Haass (od 2003)

CFR to również członkowie-korporacje i sponsorzy:

• JPMorgan Chase, bank powstały z połączenia JPMorgan Morganów i Manhattan
Chase Rockefellerów. Dostał pieniądze z amerykańskiego budżetu z okazji obecnego
kryzysu finansowego.
• Bank of America. Gigant finansowy. Również dostał pieniądze z okazji kryzysu.
• Chevron. Koncern naftowy zarabiający na 9/11, wojnach w Iraku i Afganistanie.
Funkcję kierowniczą pełniła tam Condoleezza Rice, za co na jej część nazwano jeden
z tankowców. Później służyła jako doradca bezpieczeństwa narodowego i sekretarz
stanu w administracji Busha juniora, czyli w czasie 9/11, wojny z terroryzmem,
intensyfikacji państwa policyjnego, wdrażania NAU, tortur, przewrotu na Haiti, etc.,
etc., etc…
• Citigroup. Gigant finansowy.
• Bank of New York.
• Goldman Sachs, gigant finansowy, który – do czego oczywiście się nie przyznał –
manipulował naszą walutą w czasie obecnego kryzysu. Drodzy Rodacy, którzy
straciliście na kredytach obcych walutach – wiecie już kogo za to winić!
 • Coca-Cola. Koncern żywnościowy, wobec którego toczą się procesy o zlecanie
zabójstw na związkowcach w Kolumbii. W czasach III Rzeszy koncern aktywnie
wspierał nazistowską olimpiadę w Berlinie, ostatnio finansował podobną olimpiadę w
Pekinie.
• Deutsche Bank. Imperium finansowe.
• Duke Energy.
• ExxonMobil. Gigant naftowy Rockefellerów, jeden z największych beneficjentów
wojen na Bliskim Wschodzie.
• FedEx .
• Ford Motor. Imperium motoryzacyjne Henry’ego Forda, nazisty wymieniającego się
upominkami z Hitlerem.
• General Electric. Gigant energetyczny.
• Chrysler, koncern motoryzacyjny ‘wsparty’ przez rząd z okazji kryzysu.
• GlaxoSmithKline.
• Google. Największa wyszukiwarka internetowa, pomagająca w zwalczaniu opozycji w
komunistycznych Chinach.
• Merck. Imperium farmaceutyczne.
• Merrill Lynch. Gigant finansowy.
• Morgan Stanley.
• Motorola.
• NASDAQ.
• Halliburton. Gigant związany z imperium zbrojeniowym i Dickiem Cheney’em, o
czym piszę przy PNAC.
• Heinz.
• Hess.
• IBM.
• Kohlberg Kravis Roberts.
• Lockheed Martin. Imperium zbrojeniowe związane z Carlyle Bushów, Sorosa i bin
Ladenów. Gigantyczny beneficjent 9/11 i wszystkich amerykańskich wojen z Irakiem
i Afganistanem na czele. Znany z ‘Afery Lockheeda’, o której piszę kilka stron
później.
• Shell Oil. Gigant naftowy, beneficjent wojen.

Grupa Bilderberg.

Okręt panowania na tajemniczym oceanie ciszy.

„Jesteśmy wdzięczni wydawcom Washington Post, New York Times, Time Magazine
i innym wielkim publikacjom, których menadżerowie uczestniczyli w naszych
spotkaniach i dotrzymali swych obietnic zachowania dyskrecji przez blisko 40 lat.
Byłoby dla nas niemożliwością zrealizowanie naszego planu budowy światowego
rządu, jeśli bylibyśmy w tym czasie przedmiotem zainteresowania prasy.
Dziś jednak świat jest już dużo bardziej wyrafinowany i przygotowany do organizacji
rządu światowego.
Idea ponadnarodowej suwerenności elit intelektualnych i światowych bankierów
jest z całą pewnością korzystniejsza od narodowego samostanowienia
praktykowanego w minionych stuleciach.”
 David Rockefeller na przemówieniu na spotkaniu Grupy Bilderberg w Niemieckim
Baden-Baden w czerwcu 1991.

Usiądź wygodnie i puść wodze fantazji. Wyobraź sobie, że mieszkasz w bardzo

drogim hotelu. Rozsiadłeś się w fotelu, zaczynasz popijać pinacoladę z palemką, aż tu
nagle… zostajesz wyrzucony z apartamentu! Jak to?! Płacę kilkaset dolców za noc!
Jestem grzecznym, hojnym klientem! A oni mnie wyrzucają?!
Chaotycznie rzucasz pogniecione ubrania do walizki, jednym łykiem kończysz drinka,
a pilotem po wyłączeniu telewizora rzucasz o ścianę. Nikt mnie tak jeszcze nie
potraktował! I to ma być 6-gwiazdkowy hotel?!
Wychodząc rzucasz okiem na pewnego starszego pana, po czym… zaraz, zaraz!
Przecież to był… David Rockefeller! Z tych Rockefellerów! Ale co on tutaj robi? I po
co tak liczna ochrona? Pierwszy ochroniarz, drugi ochroniarz, tam trzeci z czwartym
obok… Niech mnie! Przecież to sekretarz obrony Gates, były sekretarz stanu Henry
Kissinger, prezydent UE Van Rompuy i król Hiszpanii Juan Carlos I! Chwilę później
spokojnym krokiem podchodzą do nich sekretarz komisji europejskiej José Manuel
Barroso i szef Deutsche Bank Josef Ackermann, a tuż za nimi spieszy magnat prasowy
Rupert Murdoch. Przecierasz oczy z wrażenia, ale tego słonecznego poranka ujrzysz
jeszcze wiele osobistości. Szef fiata Giovanni Agnelli; kilku Rothschildów; były
komisarz UE Karel Van Miert, były premier Danii a obecnie szef NATO Anders Fogh
Rasmussen i wreszcie były prezydent Francji i współtwórca traktatu lizbońskiego
Valéry Giscard d'Estaing.
Na pewno rozpisują się o tym gazety! W tym hotelu jest więcej osobistości niż na
szczycie w Davos! A G20 przy tym to pryszcz! Wpadasz do sklepu, chwytasz za
pierwszą gazetę a tu cisza. Żadnej informacji… Dziwne – myślisz sobie – ale na
pewno inne coś napisały! Bierzesz drugą, trzecią, a potem czwartą i piątą. Nic. Pustka.
Tak ważne spotkanie, tylu ważnych ludzi a tu nic o tym nie piszą?!
A co tam prasa, na pewno w telewizji coś mówią. Telewizja zawsze wie najlepiej.
Pytasz sprzedawcy sklepowego, czy mógłby włączyć mały, stojący obok wypukły
telewizor. Ten –starszy pan o krótkim, siwym zaroście – włącza pierwszy lepszy
kanał, a na twoją prośbę podaje ci pilot. Po kolei przełączasz stację, pierwszą, drugą,
potem następną i następną. Puszczasz kilka zagranicznych kanałów, parę stacji i
informacyjnych i… nic. Po prostu nic. Cisza. Nikt o tym nie mówi, nikt nic nie pisze.
Totalna pustka.

Ludzie władający polityką USA, Kanady i Europy. Ludzie, od których zależy twoja
przyszłość. Ludzie, którzy razem rządzą tą planetą. Ludzie, od których słów zależą
losy nas wszystkich. I niestety w tym smutnym, przygnębiającym świecie coś takiego
ma miejsce. Raz w roku światowa elita spotyka się w jakimś hotelu omawiając swoje
plany dotyczące najbliższych lat. Nazwiska, które wymieniłem w opowiadaniu
będącym wstępem do tego rozdziału, to tylko wierzchołek góry lodowej, jaką jest
Grupa Bilderberg. Najpotężniejsza i największa organizacja rządząca tą planetą.
Jedyna różnica od mojej historii jest taka, że w ostatnich latach o spotkaniach pisze
lokalna prasa.
Spotkanie Bilderbergów w 2005 roku. Po lewej David Rockefeller z ochroniarzem. Po
prawej Książę Filip z Belgii (po lewej), szef Royal Dutch/Shell i prezes Royal Dutch
Petroleum Company Jeroen vad der Veer (w okularach) rozmawia z przewodniczącym
BP Peterem Sutherlandem.

Bilderbergowie czy chcą czy nie – rządzą światem. Wynika to z listy członków tej
organizacji. Prezydencji, premierzy, szefowie NATO, ONZ, CIA, rodziny królewskie
czy komisarze UE – światowa elita władzy. Do tego dochodzą właściciele koncernów
naftowych, żywieniowych, farmaceutycznych, bankierzy, finansiści i biznesmeni. A
na końcu ci, przez których prawie nic o tym nie wiemy – właściciele i szefowie stacji
telewizyjnych oraz prasy.

Członkowie Grupy tak na prawdę nie wiedzą, w czym uczestniczą. Politykę światową
kreuje wąska grupa nieznanych nam ludzi u szczytu władzy w Grupie. Na pewno są
tam tzw. wielkie rodziny, jak Rockefellerowie, Rothschildowie czy Bushowie. Do
Grupy należą również uczciwi ludzie, którzy wynoszą stamtąd informacje uczciwym
dziennikarzom.

W 1978 rok na spotkaniu uczestniczył Andreas von Bülow, a kolejnym członkiem jest
Francesco Cossiga. Obydwoje znani są z tego, że za sprawców 9/11 uznali rząd USA.
Poza tym, członkiem był również zamordowany Olof Palme.
Nasuwa to pewne znaczące wnioski. Wewnątrz Grupy muszą istnieć jakieś stopnie
wtajemniczenia. Wielu członków mogła być tylko raz na spotkaniu, a ich wiedza
została wykorzystana do kreowania Nowego Porządku – o czym sami już nie
wiedzieli. Grupa jest tylko organem doradczym czegoś jeszcze potężniejszego i
ukrytego. Bilderbergowie wiedzieli i przeprowadzili kryzys na przełomie 2008 i 2009
roku, podobnie z ceną ropy, a wśród nich są sprawcy 9/11 i inni ludzie.
Grupa jest wykorzystywany w budowaniu Nowego Porządku Świata, ale
wtajemniczonych w spisek jest mała garstka – i na pewno nie są to politycy. Nie
wiadomo, kto jest na górze. Wśród nich zapewne są finansiści, naftowcy – nie ci,
którzy zarządzają, jak szefowie czy politycy, ale właściciele.
To wewnątrz Grupy znajduje się elita, która stworzyła 9/11. To w grupie znajduje się
elita, która stworzyła kryzys. O zgrozo ta sama elita stworzyła Unię Europejską i
tworzy Unię Północnoamerykańską. I choć wielu członków jest w zaawansowanym
stopniu wtajemniczenia, inni uczestniczą tylko na jednym spotkaniu a ich
wtajemniczenie ogranicza się do samego uczestnictwa.
Zastanawia mnie przy tym jeden fakt i przyznaje, że nie mam na niego odpowiedzi.
Na szczycie Bilderbergów w Arizonie w 1976 roku uczestniczyło 15 osób z…
Związku Radzieckiego! Jaki był ich stopień wtajemniczenia? Zapewne niewielki, ale
wiele wskazuje na to, że człowiekiem Nowego Porządku Świata był swoisty autor
‘samolikwidacji’ ZSRR – Michaił Gorbaczow. Gdy w 1990 roku otrzymał on nagrodę
nobla (prócz niego otrzymał ją Kissinger, dlatego też małe litery), przewodniczący
komisji pokojowej nagrody nobla Gidske Andersen powiedział: „Mamy nadzieję, że
pokojowa nagroda Nobla dla Gorbaczowa umocni go w jego pracy nad stworzeniem
nowego porządku świata.”

Bilderberg 2004: 1. David Rockefeller je zupę; 2. Przewodniczący francuskiej firmy

ubezpieczeniowej AXA Henri de Castries; 3. Martin Wolf z Financial Times. American
Free Press.
 Nazwa Grupy wzięła się od miejsca z pierwszego ich spotkania w 1954 roku –
holenderskiego hotelu Bilderberg niedaleko Arnhem.
Inicjatorem pierwszego spotkania był polski Żyd i najstarszy cichociemny, Józef Retinger.
Pomógł mu w tym były oficer nazistowskiego SS, holenderski książę Bernhard, belgijski
premier Paul Van Zeeland i szef koncernu Unilever, Paul Rijkens.
Retinger to postać barwna i ciekawa. Urodził się w 1888 roku w Krakowie. W 1913 roku
nawiązał kontakt z Mandell’em House’em, członkiem Okrągłego Stołu, członkiem
Królewskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych i wreszcie człowiekiem, który odegrał
ogromną rolę przy tworzeniu zarówno tego instytutu, jak i CFR. Postać ta musiała mieć
kluczowy wpływ na Retingera.
Następnie udaje się do Hiszpanii, gdzie jest uczestnikiem rozmowy Burbona Parmy i
Karola I z Austrii. Stamtąd udaje się do… Meksyku, gdzie bierze udział w tamtejszej
rewolucji i doradza założycielowi Partii Narodowo-Rewolucyjnej i prezydentowi
Meksyku Plutarco Eliasowi Callesowi.
W czasie II wojny światowej jest doradcą politycznym generała Sikorskiego i
towarzyszy mu w każdej podróży. Każdej, z wyjątkiem tej, w której Sikorski zginął…
W 1946 roku Retinger mówi Królewskiemu Instytutowi Spraw Międzynarodowych, iż
potrzebna jest federalna unia państw Europy celem „porzucenia części ich
niepodległości”.
W dniach 7 do 10 maja 1948 roku razem z zięciem Churchilla, Duncanem Sandysem
organizuje Konferencję Haską. Był to pierwszy krok do utworzenia Unii Europejskiej,
na konferencji powołano również Radę Europy.
Sandys pachniał poglądami skrajnie prawicowymi, uważał, że III Rzeszy należy się
dominująca potęgą w Europie. Co więcej, w 1965 roku poparł niepodległość
faszystowskiej Rodezji, którą aktywnie wspierał z funkcji szefa kopalni złota Ashanti
Goldfields Corporation.

Ochrona Bilderberg 2005 (MI6, CIA, Mossad i niemiecka policja).

http://www.infowars.com/articles/nwo/bilderberg_world_in_palm_of_hands.htm.

Retinger założył Bilderbergów z pomocą holenderskiego księcia Bernarda. Bernard to

były członek nazistowskiej partii Holandii Sturmabteilung i członek Reiter-SS –
kawalerii nazistowskiego SS powołanej do służby z zadaniem walki z partyzantką w
okupowanej Polsce i eksterminowania Żydów na terenie ZSRR. W 1976 roku przyjął
1,1 miliarda łapówki od Lockheed Corporation za wpływ na holenderski rząd w
sprawie kupna ich myśliwców.

„Oto jest nasz największy problem. Dla rządów wolnych narodów wybieranych przez
naród, które gdy robią coś nie podobającego się ludziom, są odrzucane. Trudno
reedukować ludzi, którzy byli wychowywani w nacjonalizmie, do idei porzucenia
części suwerenności ciału ponadnarodowemu.”
Książę Bernard.

Retinger po założeniu Grupy stał na jej czele do śmierci w 1960 roku. Władzę po nim
przejął książę Bernard, który zrezygnował w 1976 roku, kiedy odkryto aferę
Lockheeda. Był to też jedyny rok, w którym nie zorganizowano spotkania. Wśród
następnych przewodniczących Grupy znaleźli się Brytyjczyk baron Douglas Home
(1976-1980), były prezydent Niemiec Walter Scheel (1980-1985), baron Eric Roll
(1985-1989), Lord Carrington (1990-1998) i wreszcie Étienne Davignon, który pełni
tę funkcję od 1998 roku do chwili obecnej.

W tworzeniu Grupy rolę odegrali również Laurance Rockefeller; członek

Królewskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych baron Denis Healey; ówczesny
szef CIA Walter Bedell Smith; szef Unilever Paul Rijkens; oraz były premier Belgii
Paul Van Zeeland.

W latach 50 i 60 Bilderbergowie i tworząca się Unia były oczkiem w głowie CIA.

Wiele dokumentów ujawnionych w 2001 roku mówi, że CIA wpychało Wielką
Brytanię do zjednoczonej Europy i wspierało powstanie europarlamentu.

Jednym z pierwszych wzmianek prasowych na temat Bilderbergów był artykuł

Christian Science Monitor" z 12 kwietnia 1965 roku:
„Tych ludzi, rodzaj międzynarodowej mafii politycznej, nazywa się Bilderberg. Ich
spotkanie w Williamsburgu jest koordynowane przez nowojorskie biuro prasowe.
Ludzie z Bilderbergu dbają o swoją reputację, przeciętny obywatel nie lubi żeby ludzie
wpływowi zbierali się potajemnie, aby rozwiązywać problemy świata. Jeszcze bardziej
drażni fakt, że na listach figurują prawie wyłącznie socjaliści, przedsiębiorcy i
bankierzy zagraniczni.”

Twórcy organizacji szybko zyskują również sponsorów. Spotkanie w 1957 roku

odbywa się ze wsparciem (30,000 USD) z Fundacji Forda. Spadkobiercy Forda, który
jeszcze kilka dekad wcześniej wymieniał się prezentami z Hitlerem, w 1959 roku
wsparli Bilderbergów sumą 48,000 USD, a w 1963 roku sumą 60,000 USD. Poza
Fundacją Forda, Bilderbergów wspierają m.in. Fundacja Rockefellera i Carnegie
Endowment Fund.
 Bilderbergowie 2005. Po lewej przewodniczący Netherlands Authority of The Financial
Markets [odpowiednik polskiej Komisji Nadzoru Finansowego] Arthur Docters van
Leeuwen (skrajne lewo) i van der Veer w okularach rozmawiający z księciem Filipem
Belgijskim. Po prawej były premier Portugali i ówczesny prezes Socialist International –
Antonio Guterres.

Amerykańscy członkowie rządu należący do Grupy łamią prawo, ponieważ jak mówi
Akt Logana z 1799 roku, każdy obywatel, który bez specjalnego upoważnienia
spotyka się z innymi przywódcami państw, popełnia ciężkie przestępstwo.
Amerykańscy członkowie Grupy nigdy nie mieli takiego upoważnienia, przez co
wszyscy są przestępcami.

Zarządzaniem spotkań Grupy zajmuje się 35-osobowy Komitet Sterowniczy Bilderbergów, w

skład którego wchodzą tacy ludzie, jak Henry Kissinger, szef Banku Światowego James
Wolfensohn czy szefowa CEIP Jessica Mathews. Wewnątrz Komitetu znajduje się Komitet
Doradczy, do którego należą m.in. David Rockefeller i Giovani Agnelli. Nazwa ‘Doradczy’
wskazuje, że albo wewnątrz Bilderbergów istnieje jeszcze jakieś silniejsze, wyższe
przywództwo; albo sami Bilderbergowie są częścią, a być może nawet tylko kołem
doradczym i konsultacyjnym czegoś większego. Fakt, iż na spotkania Grupy zapraszano m.in.
Bülowa wskazuje na to drugie.

Owiana tajemnicą Grupa nie posiada strony internetowej, jednakże ma dwa sekretariaty.
Pierwsze w Holandii, przy Smidswater 1 w Hadze (wiele źródeł mówi też o
biurze przy 2301 Da Leiden). Kolejny sekretariat znajduje się w 345 E. na 46th
Street w Nowym Yorku. W tym samym budynku znajdują się biura Komisji
Trójstronnej i Carnegie Endowment for International Peace. Ponadto na
szóstym piętrze nowojorskiego 477 Madison Avenue znajduje się
wspierająca Grupę fundacja Amerykańscy Przyjaciele Bilderbergów
(American Friends of Bilderberg; AFB). AFB otrzymuje wsparcie finansowe
m.in. od koncernu naftowego Exxon, Arco czy IBM.

Choć spotkania owiane są cenzurą, czasem media ujawniają jakieś fakty. BBC w 2004 roku
zwracała uwagę na tajemniczość Bilderbergów:
„Reporterzy nie są zapraszani, a gdy uda się zrobić poufnie kilka minut nagrania,
imiona nie są wymieniane. Cienista aura rozciąga się dalej - anonimowa wiadomość
na automatycznej sekretarce; fakt, że miejsce konferencji trzymane jest w sekrecie.
Grupa, do której należą Henry Kissinger i były kanclerz Wielkiej Brytanii nie ma
nawet strony internetowej.”

Ciekawe spostrzeżenia co do wyszkolenia personelu obsługującego członków ma jeden z

najlepiej poinformowanych ekspertów w sprawie Bilderbergów, Daniel Estulin:
„Bilderbergowie są elitarną organizacją, co widać po protokole dla personelu obsługi.
Mówi on dokładnie jak powinni się zachowywać: nie powinni nigdy rozmawiać z
uczestnikami, odzywać się do nich jako pierwsi, nie wolno im patrzeć w oczy, muszą
podchodzić do praworęcznych od prawej strony, a do leworęcznych od lewej. Nie
wolno patrzeć na nich wprost, no i oczywiście pod żadnym pozorem nie wolno
ujawniać o czym mówiono podczas konferencji. Tak ich szkolą, strasząc, że nie będą
mogli znaleźć żadnej pracy w tym sektorze jeśli ujawnią coś prasie.”

W czasie spotkania w 1998 roku władze aresztowały na kilka godzin dziennikarza

Campbella Thomasa badającego Bilderbergów.

Spotkanie z 2003 roku spotkało się z pewnym nagłośnieniem w kanale czwartym radia BBC
(nagranie z polskimi napisami http://www.youtube.com/watch?v=2WaRo9odzto.)
Brytyjscy dziennikarze chcieli wynająć pokój w Trianon Park Wersal, gdzie zorganizowano
wtedy szczyt Bilderbergów. Obsługa hotelu skłamała, że w tych dniach (15-16 maja) hotel
jest zamknięty…
Brytyjscy dziennikarze rozmawiali również z Patrycją McCannan, irlandzką
europarlamentarzystką i przeciwniczką Bilderbergów. Wcześniej, na obradach
europarlamentu śmiała zadawać pytana dotyczące udziału komisarzy UE na szczycie Grupy.

W 2005 roku pracownicy niemieckiego hotelu usłyszeli, że w razie ujawnienia

czegokolwiek w prasie znajdą żadnej pracy w Niemczech.

Meeting z 2006 roku w Kanadzie był jednym z niezapomnianych. Choć kanadyjska

prasa opisała to spotkanie, władze – jak to w typowej dyktaturze – wsadzały
przeciwnych jej opozycjonistów.
Na spotkanie postanowił udać się dziennikarzy Alex Jones, który od lat demaskuje
działania Nowego Porządku. Na powitanie został aresztowany na lotnisku po czym
przesłuchiwano go przez 15 godzin. Bóg wie, co by się z nim stało, gdyby nie to, iż
jest zbyt znany by go zabić. Swoją drogą, miał szczęście, iż nie zabawili się z nim jak
z naszym rodakiem w Vancouver.
Kanadyjczycy aresztowali też trzech innych dziennikarzy śledczych, tym razem
swoich obywateli, Crystala Slacka, Joe Burdena i Dona McCormicka pod pretekstem
podejrzeń o próbę wysadzenia hoteli z Bilderbergami…
 Spotkanie w 2009 roku jak każde inne, było owiane mgłą cenzury w światowych
mediach, choć trzeba przyznać że dość żywo donosił o tym brytyjski Guardian:
http://www.guardian.co.uk/world/series/charlie-skeltons-bilderberg-files.
Grecka policja aresztowała jednego z dziennikarzy badających Bilderbergów, Paula
Dorneanu. Za pomocą kamery w telefonie komórkowym nagrał on posterunek policji:
http://www.youtube.com/watch?v=1qjJ7Ig4Itk&eurl=http%3A%2F%2Fwww
%2Eprisonplanet%2Ecom%2Fjournalist%2Ddetained%2Dat%2Dbilderberg
%2Dfootage%2Dfrom%2Dpolice%2Dstation%2Ehtml&feature=player_embedded.

Pierwsze spotkanie Bilderbergów w 1954 roku. http://www.globalresearch.ca/index.php?

context=va&aid=9270.

Członkowie.
„Większości ludzi trudno zrozumieć, jak taka mała grupka 125 osób, kontroluje
populację liczącą 6 miliardów. W zasadzie jest to dużo łatwiejsze niż się wydaje. Ci
ludzie pracują, jak ja to nazywam: metodyką systemową. Wyobraź sobie, że bierzesz
ciasto i kroisz go na wiele małych kawałków. I przy każdym z kawałków stawiasz
zaufanego człowieka. Kontrolując tego osobnika, masz kontrolę nad całą organizacją.
Np. przez Paula Wolfowitza, szefa Banku Światowego, możesz sterować całą
organizacją. Nie musisz kontrolować tego, co myśli pomywacz, czy sprzątaczka,
wystarczy, że kontrolujesz to, co on robi i w co wierzy i to wpływa na całą
organizację. I tak się właśnie steruje, przy użyciu minimalnej władzy, całą globalną
populacją 6 miliardów ludzi.”
Daniel Estulin.

„A teraz bardzo ważna kwestia nominacji [na prezydenta UE i ministra spraw

zagranicznych]. Słyszymy dzisiaj całą listę nazwisk do wyboru, nie wiemy nawet czy
odbędzie się specjalne posiedzenie w Brukseli. Zadaję sobie pytanie, kiedyą patrzę na
listę nazwisk. Ograniczę się do trzech: Balkenende, Miliband i Van Rompuy. Czy to
możliwe, by nikt nie zauważył, iż wszystkie te trzy osoby, często uczestniczą na
spotkaniach Grupy Bilderberg i Komisji Trójstronnej? Myślę, że należy
wprowadzić zasadę przejrzystości. Przecież to ją wyznaczają nasze unijne instytucje.
Pojawia się też pytanie, czy ci ludzie są przedstawicielami swoich krajów, czy jakichś
okultystycznych grup, które spotykają się za zamkniętymi drzwiami, by decydować
ponad głowami ludzi?”
Włoski europarlamentarzysta Mario Borghezio z Europy Wolności i Demokracji na
obradach europarlamentu 11 listopada 2009 roku. Prezydentem UE został Bilderberg
Van Rompuy.

Wśród członków Bilderbergów znajdują się kluczowe postacie tej planety. Członkiem
dożywotnim jest David Rockefeller. Reszta członków dostaje zaproszenia na
poszczególne spotkania, co roku ustalona zostaje nowa lista uczestników konferencji z
danego roku. Wśród częstszych członków jest choćby Zbigniew Brzeziński, który w
‘Between Two Ages ‘(’Na przełomie wieków’) pisał: ,,dominacja narodów nie jest
już aktualną koncepcją”.

Jak pisałem wcześniej, nie każdy członek Grupy jest we wszystko wtajemniczony, ale
lista członków pokazuje rozmach i siłę organizacji.

Po lewej: Czołowi Bilderbergowie: Warren Buffet, Arnold Schwarzenegger i Jacob

Rothschild (spotkanie 2002). Po prawej David Rockefeller na spotkaniu Bilderbergów w
2006 roku. W środku prosty schemat prezentujący działania Bilderbergów. Rysunek z
http://iskry.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=532&Itemid=4.
Bilderbergowie starają się mieć swoich ludzi dosłownie wszędzie. Jak mówił
Borghezio, prezydenta Uni Europejskiej również wybierano spośród Bilderbergów.
Zawsze zapraszają Komisarzy UE, szefów banków centralnych, w tym FEDu, zawsze
na liście gości figurują nazwiska potencjalnych przyszłych prezydentów USA. W
1991 roku zaproszono obiecującego gubernatora Arkansas, Billa Clintona.
Bilderbergerzy nie pomylili się, ponieważ Bill rok później wygrał wybory
prezydenckie i został prezydentem USA. Scenariusz ten powtarzano wiele razy,
choćby z Tonym Blairem.
Busha juniora nie musieli zapraszać, ponieważ ich ludźmi był jego tatuś Bush senior i
wiceprezydent Dick Cheney. W 2002 roku zaprosili Schwarzeneggera, żeby później
przepchnąć go jako swojego człowieka na gubernatora Kalifornii. Przed 2004 rokiem
zawitał do nich Kerry, a przed wyborami w 2008 roku na spotkanie w Waszyngtonie
zaprosili Baracka Obamę i Hilary Clinton.

Barack i Hilary to jedyni zamieszczeni przeze mnie Bilderbergowie, którzy nie

znaleźli się na oficjalnych listach Grupy. Jak zauważyłeś Drogi Czytelniku,
Bilderbergowie przywiązują wielką wagą do tajności. Oficjalne listy członków są
równie ‘dziurawe’, jak medialne doniesienia na ich temat.
W 2008 roku, w czasie intensywnej kampanii prezydenckiej w USA, dwoje
czołowych kandydatów – Barack i Hilary – nagle postanowiło się wyciszyć,
zrezygnować na chwilkę z wyborców (w takiej chwili?!) i razem gdzieś wyskoczyć.
Doprawdy kosmicznym zbiegiem okoliczności, biorąc pod uwagę liczbę miast w USA
i liczbę dni w roku, spotkanie to odbyło się dokładnie w tym samym miejscu i czasie,
co szczyt Bilderbergów.
„Reporterzy podróżujący z Obamą wyczuli co, że coś może dziać się z parą, gdy
przybyli na Międzynarodowe Lotnisko Dulles po wydarzeniu w Północnej Virginii a
Obama nie był na pokładzie samolotu.” – pisało wtedy AP.
Para, Barack i Hilary, zwiała reporterom sprzed nosa. Oficjalnie do dziś nie wiadomo,
gdzie przebywali. Po co te tajemnice? Po spotkaniu mogli powiedzieć, gdzie byli.
Pytany o pobyt na szczycie Grupy sztab Obamy niczemu nie zaprzeczył, choć był
pytany w tej sprawie.

Obama był wtedy osobą pod szczególnym zainteresowaniem mediów. Wiedział, że

dociekliwi dziennikarze mógłby dorwać go w Waszyngtonie. Lecz i na to znalazł
sposób. Dziennikarze weszli na pokład samolotu Obamy okłamani, iż polecą razem z
nim do Chicago. Na pokładzie samolotu dowiedzieli się, że Obamy… tam po prostu
niema. Można się tylko domyślać, że gdy samolot odlatywał w kierunku Wielkich
Jezior, Barack wskoczył do samochodu i ruszył na szczyt, który odbywał się 20 minut
jazdy od lotniska Dulles.
Po co tyle tajemnic, kłamstw i zwyczajnych oszustw w dokładnie tym samym miejscu
i czasie, gdzie akurat znaleźli się Barack, Hilary i 150 oficjalnych uczestników
spotkania Bilderbergów?

Co jest powodem tej tajemniczości? W czasie kampanii prezydenckiej w 1976 roku

prezydentem został ważny członek Komisji Trójstronnej Jimmy Carter. Jego gabinet
został obsadzony członkami Komisji Trójstronnej i CFR co odbiło się na przyszłych
wyborach.
Główną zaletą Reagana, który wygrał w 1980 roku było to, że nie należał do żadnej
organizacji. Oczywiście wiceprezydent Bush był członkiem choćby CFR, a liczba
Bilderbergów, trójstronnych i członków CFR w administracji Reagana była wyższa
 niż u Cartera. Mimo to ludzie nabrali się, a następnymi prezydentami byli członek
CFR Bush senior i Bilderberg Bill Clinton. Jego następcą został Bush junior – czysty,
bo głupi – a jego administracja i wiceprezydent to kwintesencja CFR, Komisji i
Grupy.
W między czasie – jak po kadencji Cartera – uczestnictwo w tych organizacjach
zaczęło niektórym przeszkadzać i, podobnie jak z Reaganem, postanowiono
przepuścić kogoś ‘czystego’. Dlatego wystawiono (oficjalnie) nie należących do
organizacji Baracka i Hilary (której mąż oficjalnie należy). Ba! Nawet wiceprezydent
Biden to czyścioch, tyle że wielbiony na stronie CFR m.in. za bliską współpracę z
członkami tej organizacji. Gorzej wypadają sekretarze poszczególnych
departamentów, ich doradcy, przyjaciele, sponsorzy i inni otaczający ich ludzie. W
każdym bądź razie, społeczeństwo kolejny raz dało się nabrać. Ostatni raz, gdy nabrali
się z Reaganem, mieli Rex-84, sieć obozów FEMY, Iran-Contras i wspieranie
Saddama eksterminującego Kurdów.

Nie do końca dokładna mapa państw pod względem liczby członków Grupy Bilderberg.
http://gunn.co.nz/map/.

„Myślę, że zadałem pytania i otrzymałem techniczne, negatywne odpowiedzi. Moim

zdaniem wyraźnie nikt nie chce rozmawiać na temat Bilderbergów i tych, którzy biorą
udział na ich spotkaniach. (…) Nie mówię, że to co robią jest nielegalne. Uważam
jednak, iż jest to złowróżbne, że są to tak wpływowi ludzie, dlaczego nie przygotują
się do większej otwartości na temat dyskusji, które prowadzą, być może nawet
decyzji, które uzgadniają.”
Nicholas Winterton, brytyjski parlamentarzysta z Partii Konserwatywnej.

EUROPA.

Unia Europejska, NATO i świat.

• Herman Van Rompuy, pierwszy prezydent Uni Europejskiej, urząd sprawuje od 1
grudnia 2009 roku.
• José Manuel Barroso, szef Komisji Europejskiej od 2004.
• Tony Blair, premier Wielkiej Brytanii w latach 1997-2007, jeden z głównych
kandydatów na prezydenta UE w 2009 roku i dalej potencjalny przyszły prezydent
Unii Europejskiej.
• Jan Peter Balkenende, premier Holandii od 2002 roku i jeden z głównych kandydatów
na prezydenta UE.
• Romano Prodi, premier Włoch 2006-2008 i były szef Komisji Europejskiej 1999-
2004; sterował obradami Bilderbergów w latach 80’.
• Jacques Delors, szef Komisji Europejskiej 1985-1995.
• Angela Merkel, kanclerz Niemiec od 2005 i jeden z czołowych polityków UE.
Współtwórczyni eurokonstytucji i traktatu lizbońskiego.
• Valéry Giscard d'Estaing, prezydent Francji 1974-1981, trójstronny, współtwórca
Światowego Forum AEI, współtwórca traktatu lizbońskiego.
• Tommaso Padoa-Schioppa, ojciec euro, pracownik Europejskiego Banku
Centralnego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego, członek G30.
• Paul-Henri Spaak, jeden z ojców założycieli UE, pierwszy przewodniczący
Zgromadzenia Generalnego ONZ (1946-1947), przewodniczący Zgromadzenia
Ogólnego Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali 1952-1953, sekretarz generalny
NATO 1957-1963, premier Belgii 1938-1939.
• Jacques Santer, szef komisji europejskiej 1995-1999, premier Luksemburga 1984-
1995.
• Javier Solana, sekretarz rady UE i Unii Zachodnioeuropejskiej, sekretarz generalny
NATO 1995-1999, szef Europejskiej Agencji Obronnej EDA.
• Baron George Robertson, sekretarz generalny NATO w latach 1999-2004, sekretarz
obrony Wielkiej Brytanii.
• Anders Fogh Rasmussen, sekretarz generalny NATO od 2009 roku, premier Danii w
latach 2001-2009.
• Gro Harlem Brundtland, szefowa WHO 1998-2003, obecnie przedstawiciel ONZ ds.
zmian klimatu, wcześniej premier Norwegii w latach 1990-1996.
• Étienne, Viscount Davignon, wiceprezes Komisji Europejskiej, obecny
przewodniczący Bilderbergów.
• Günter Verheugen, komisarz ds. rozszerzania UE.
• Joaquin Almunia, europejski komisarz ds. gospodarki i finansów od 2004 roku.
• Ritt Bjerregaard, europejski komisarz środowiska 1995-1999.
• David Byrne, członek komisji europejskiej.
• Karel Van Miert, członek komisji europejskiej.
• Andris Piebalgs, członek komisji europejskiej.
• Vasco Graça Moura, portugalski europarlamentarzysta i wiceszef Komisji Kultury,
Młodzieży, Edukacji, Mediów i Sportu.
Ottawa Citizen przełamała milczenie i napisała i spotkaniu Grupy w 2006 roku. Pierwszy w
górnym rzędzie David Rockefeller, trzeci to obecny prezydent UE Van Rompuy, poniżej
królowa Holandii. http://www.prisonplanet.com/articles/june2006/110606Photographs.htm.

Wielka Brytania.
• Książę Filip, mąż królowej i książę Edynburga.
• Książę Karol, następca tronu i książę Walii.
• Baron Lord Peter Carrington, sekretarz generalny NATO 1984-1988, minister
spraw zagranicznych 1979-1982, minister obrony 1970-1974, minister energii
1974, minister bez teki 1963-1964, Pierwszy Lord Admiralicji 1959-1963,
skoligacony przez małżeństwo z Rothschildami, przewodniczący Bilderbergów w
latach 90’, swego czasu szef Królewskiego Instytutu Spraw
Międzynarodowych.
• Gordon Brown. Obecny premier Wielkiej Brytanii od 2007. Czołowa postać
kryzysu.
• Tony Blair, premier i prawdopodobny prezydent UE. Twórca brytyjskiego
państwa policyjnego. Stał za zamachami 7/7.
• John Major, premier 1990-1997.
• Margaret Thatcher, premier 1979-1990.
• James Callaghan, premier 1976-1979, współtwórca Światowego Forum AEI.
• Edward Heath, premier 1970-1974, trójstronny.
• Harold Wilson, premier 1964-1970 oraz 1974-1976.
• Alec Douglas-Home, premier 1963-1964.
• Richard Dearlove, szef wywiadu MI6.
• Kenneth Clarke, kanclerz skarbu.
• Denis Healey, minister obrony, były kanclerz skarbu, jeden z twórców
Bilderbergów.
• Ed Balls, minister skarbu.
 • David Owen, minister spraw zagranicznych.
• Norman Lamont, kanclerz skarbu.

Niemcy.
• Angela Merkel, obecna kanclerz od 2005 roku.
• Gerhard Schröder, kanclerz 1998-2005.
• Helmut Kohl, kanclerz 1982-1998.
• Helmut Schmidt, kanclerz 1974-1982.
• Willy Brandt, kanclerz 1969-1974.
• Kurt Georg Kiesinger, kanclerz 1966-1969, członek nazistowskiej NSDAP.
• Ludwig Erhard, kanclerz 1963-1966.
• Siegmar Mosdorf, minister gospodarki.
• Alfred Müller-Armack, minister gospodarki.
• Volker Rühe, minister obrony.
• Rudolf Scharping, minister obrony.
• Karl Schiller, minister finansów.
• Otto Schily, minister spraw zagranicznych.

Ottawa Sun na temat szczytu Grupy w Kanadzie w 2006 roku.

http://www.prisonplanet.com/articles/june2006/110606Photographs.htm.
Francja.
• Valéry Giscard d'Estaing, prezydent Francji, twórca traktatu lizbońskiego.
• Georges Pompidou, prezydent Francji 1969-1974, pracownik de Rothschild
Frères, imperium bankowego Rothschildów.
• Lionel Jospin, premier 1997-2002.
• Dominique de Villepin, premier 2005-2007.
• Laurent Fabius, premier 1984-1986.
• Michel Rocard, premier 1988-1991.
• Pierre Bérégovoy, premier 1992-1993.
• Bernard Kouchner, minister spraw zagranicznych.
• Jean-Bernard Raimond, minister spraw zagranicznych.
• Jean Francois-Poncet, minister spraw zagranicznych.
• Michel Barnier, minister spraw zagranicznych.

Włochy.
• Francesco Cossiga, prezydent Włoch 1985-1992.
• Romano Prodi, premier i były szef Komisji Europejskiej.
• Virginio Rognoni, minister obrony.
• Gianni De Michelis, minister spraw zagranicznych.
• Claudio Martelli, minister sprawiedliwości.
• Tommaso Padoa-Schioppa, minister gospodarki i finansów.
• Domenico Siniscalco, minister gospodarki i finansów.
• Giulio Tremonti, minister gospodarki i finansów.

Irlandia.
• Garret FitzGerald, dwukrotny Taoiseach (premier) 1981-1982, 1982-1987.
• John Bruton, trójstronny, premier 1994-1997, ambasador UE w USA.

Holandia.
• Książę Bernhard.
• Królowa Beatrix.
• Claus von Amsberg, maż królowej Queen Beatrix.
• Willem-Alexander, książę Orange.
• Jan Peter Balkenende, premier od 2002 roku.
• Wim Kok, premier 1994-2002.
• Ruud Lubbers, premier 1982-1994.
• Max van der Stoel, minister spraw zagranicznych.
• Jozias van Aartsen, minister spraw zagranicznych.
• Maxime Verhagen, minister spraw zagranicznych.
• Frank H.G. de Grave, minister obrony.
• Frank Heemskerk, minister handlu.

Belgia.
• Książę Philippe, książę Brabancji i następca tronu Belgii.
• Herman Van Rompuy, premier 2008-2009.
• Jean-Luc Dehaene, premier 1992-1999.
 • Wilfried Martens, premier 1979-1992 (z małą przerwą w 1981 roku).
• Leo Tindemans, premier 1974-1978.
• Paul-Henri Spaak, premier 1938-1939.

Szwajcaria.
• Flavio Cotti, prezydent 1998.
• Pascal Couchepin, prezydent 2008.

Liechtenstein.
• Hans-Adam II, książę Liechtensteinu.

Austria.
• Otto von Habsburg, arcyksiążę i spadkobierca korony.
• Alfred Gusenbauer, kanclerz 2007-2008.
• Franz Vranitzky, kanclerz 1986-1997.
• Martin Bartenstein, minister gospodarki i pracy.

Bilderberg 2000: Po lewej Kissinger, po prawej Franz Vranitzky.

http://ourworld.compuserve.com/homepages/grattan_healy/Bilderberg.html.

Hiszpania.
• Juan Carlos I, król Hiszpanii.
• Królowa Sofia Hiszpańska, żona Juana Carlosa I.
• Infanta Cristina, księżna Palma de Mallorca, młodsza córka Juana Carlosa I.
• Felipe Gonzalez, premier 1982-1996.
• Jose Maria Aznar, premier 1996-2004.

Portugalia.
• Jorge Sampaio, prezydent 1996-2006.
• José Sócrates, premier od 2005 roku, to za jego kadencji w jego państwie
podpisano traktat lizboński.
 • Pedro Santana Lopes, premier 2004-2005.
• Jose Manuel Barroso, premier 2002-2004.
• António Guterres, premier 1995-2002 i wysoki komisarz ONZ.
• Francisco Pinto Balsemão, premier 1981-1983 i szef koncernu medialnego
Impresa.
• Jorge Braga de Macedo, minister finansów.
• Eduardo C. Marçal Grilo, minister edukacji.

Dania.
• Książę Axel Duński.
• Anders Fogh Rasmussen, obecny szef NATO, premier Danii w latach 2001-2009.
• Anders Eldrup, minister finansów.
• Tøger Seidenfaden, z duńskiej gazety Politiken, trójstronny.

Szwecja.
• Carl XVI Gustaf Szwedzki, król Szwecji.
• Fredrik Reinfeldt, premier od 2006 roku.
• Carl Bildt, premier w latach 1991-1994, trójstronny.
• Olof Palme, premier w latach 1969-1976 i 1982-1986, nieliczny uczciwy,
nieliczny zamordowany…
• Thorbjörn Fälldin, premier w latach 1976-1978 i 1979-1982.
• Anders Borg, minister finansów
• Leif Pagrotsky, minister badań, edukacji i kultury.

Bilderberg 2000: Carl Bildt, holenderska królowa Beatrix i komisarz europejski Pascal
Lamy. http://ourworld.compuserve.com/homepages/grattan_healy/Bilderberg.html.

Norwegia.
• Jens Stoltenberg, premier w latach 2000-2001 oraz od 2005 roku do teraz.
• Gro Harlem Brundtland, premier w latach 1990-1996, 1986-1989 i 9 miesięcy
1981 roku; szef WHO 1998-2003, obecnie przedstawiciel ONZ ds. zmian klimatu.
• Kåre Willoch, premier 1981-1986.

Islandia.
• Geir Haarde, premier 2005-2009, minister finansów, minister spraw
zagranicznych.
• Davíð Oddsson, premier 1991-2004, minister spraw zagranicznych,
przewodniczący Banku Centralnego Islandii 2005-2009.
 • Geir Hallgrímsson, premier 1974-1978, gubernator Banku Centralnego
Islandii 1986-1990.
• Bjarni Benediktsson, premier 1963-1970, minister sprawiedliwości i spraw
kościelnych, minister spraw zagranicznych.
• Björn Bjarnason, minister edukacji, minister sprawiedliwości i spraw kościelnych,
pracował w gazecie Morgunblaðið.
• Jón Sigurðsson, członek rady dyrektorów IMF, minister sprawiedliwości i spraw
kościelnych, minister przemysłu i komercji, przewodniczący Banku Centralnego
Islandii 1993-1994.
• Einar Benediktsson, ambasador w UE, USA, NATO, UK, OECD.

Finlandia.
• Martti Ahtisaari, prezydent 1994-2000.
• Matti Vanhanen, premier od 2003 roku.
• Paavo Lipponen, premier 1995-2003.
• Esko Aho, premier 1991-1995.
• Sauli Niinistö, minister finansów.
• Eero Heinäluoma, minister finansów.
• Jyrki Katainen, minister finansów.
Rozkład siedzeń na Sali konferencyjnej w czasie spotkania Bilderbergów w Gothenburgu w
Szwecji. Zdjęcie szwedzkiej gazety. http://www.bilderberg.org/BILDSWED.JPG

Grecja.
• Kostas Karamanlis, premier 2004-2009.
• Constantine Mitsotakis, premier 1990-1993.
• Georgios Alogoskoufis, minister finansów.
• Dora Bakoyannis, minister spraw zagranicznych.
• George Andreas Papandreou, minister spraw zagranicznych, prezes Socialist
International.
• Gerasimos Arsenis, minister obrony.
• Anna Diamantopoulou, były grecki komisarz UE.
• George David, przewodniczący greckiej Coca-Coli.

Turcja.
• Süleyman Demirel, prezydent 1993-2000, premier 1965-1971, 1975-1977, 1977-
1978, 1979-1980, 1991-1993.
• Bülent Ecevit, premier 1974, 1977, 1978-1979, 1999-2002.
• Mesut Yilmaz, premier 1991, 1996, 1997-1999.
• Adnan Menderes, premier 1950-1960.
• Selim Sarper, minister spraw zagranicznych.
• Hikmet Çetin, minister spraw zagranicznych.
• Emre Gönensay, minister spraw zagranicznych.
• Ali Babacan, minister spraw zagranicznych.
• Kemal Dervis, pracownik Banku Światowego.
• Hasan Cemal z gazety Milliyet.

Rosja.
• Anatolij Czubajs, wicepremier, oligarcha odpowiedzialny za prywatyzację w
Rosji, doradca w JPMorgan Chase od września 2008 roku.
• Grigorij Jawlinski, ekonomista współodpowiedzialny za prywatyzację w Rosji.
Metro przełamało zmowę milczenia i napisało o Bilderbergach w 2006 roku.
http://www.prisonplanet.com/articles/june2006/110606Photographs.htm.

Polska.
• Józef Retinger. (członek międzynarodowy, siłą rzeczy nie z ówczesnej
komunistycznej Polski).
• Aleksander Kwaśniewski, prezydent 1995-2005, członek PZPR, minister w
rządach komunistycznych, jako prezydent uczestniczył w inwazji na Irak, brał
udział w obradach polskiego Okrągłego Stołu po stronie komunistów.
• Marek Belka, trójstronny, szef europejskiego oddziału Międzynarodowego
Funduszu Walutowego, konsultant Banku Światowego, premier Polski 2004-
2005, członek PZPR, szef koalicyjnej Rady Koordynacji Międzynarodowej w
Iraku i dyrektor ds. polityki gospodarczej w Tymczasowych Władzach
Koalicyjnych w Iraku w 2003 i 2004 roku.
• Andrzej Olechowski, trójstronny, pracownik Banku Światowego, minister
finansów, spraw zagranicznych, brał udział w obradach polskiego Okrągłego Stołu
 po stronie komunistów, przyznał się, iż współpracował z wywiadem PRL, gdzie
działał pod pseudonimami Must i Tener.
• Hanna Suchocka, premier 1992-1993, minister sprawiedliwości.
• Sławomir S. Sikora, trójstronny, prezes zarządu Banku Handlowego w Polsce,
członek zarządu Związku Banków Polskich, członek Zarządu Polskiej
Konfederacji Pracodawców Prywatnych Lewiatan.
• Jacek Szwajcowski, prezes Polskiej Grupy Farmaceutycznej.

Czechy.
• Karel Schwarzenberg, minister spraw zagranicznych (spotkanie w 2008 roku w
sprawie traktatu lizbońskiego).
• Jiri Pehe, pracownik kancelarii prezydenta Vaclava Havla.
• Karel Kovanda, głowa czeskiej misji przy NATO.
• Michael Žantovský, przedstawiciel Czech w Izraelu.

Słowenia.
• Ivan Mikloš, wicepremier.

AMERYKA.

Bilderberg 2004: 1. Neokonserwatysta Douglas Feith, podsekretarz departamentu obrony; 2.

Etienne Davignon, przewodniczący Bilderbergów; 3. Henry Kissinger. American Free Press.

USA.
• Barack Hussein Obama II, obecny prezydent USA.
• Hilary Clinton, sekretarz stanu Obamy.
• Henry Kissinger. Co tu dużo mówić…
• George Bush senior.
• Zbigniew Brzeziński, członek CFR, współtwórca Komisji Trójstronnej.
• Donald Rumsfeld, członek CFR i PNAC.
• Richard N. Haass, prezes CFR, trójstronny, stypendysta Rhodesa, pracownik
Carnegie Endowment for International Peace i Brookings.
• Philip D. Zelikow, dyrektor wykonawczy Komisji 9/11.
• William Kristol, współtwórca PNAC, członek AEI, Manhattan Institute i Ethics
and Public Policy Center.
• Lee H. Hamilton, szef Komisji 9/11 i członek CFR.
• Nelson A. Rockefeller, wiceprezydent 1974-1997 i gubernator Nowego Yorku, z
tych Rockefellerów.
• Jay Rockefeller, senator, z tych Rockefellerów.
 • Robert Gates, CFR, sekretarz obrony USA Busha juniora i Baracka Obamy (czyli
od 2006 roku); szef CIA 1991-1993; uczestniczył w aferze Iran-Contras m.in.
nawołując rząd do sprzedaży broni Iranowi i bombardując Nikaraguę; w czasie
kariery w CIA uczestniczył w pracach nad wymyślnym raportem ze
sfałszowanymi dowodami w roli głównej w sprawie udziału ZSRR w zamachu na
JP2; członek Irackiej Grupy Studyjnej tego Hamiltona i CSIS; Gates ściśle
współpracował ze Zbigniewem Brzezińskim w ramach Rady Stosunków
Zagranicznych.
• Generał James Logan Jones junior, trójstronny, doradca bezpieczeństwa
narodowego Baracka Obamy; specjalny wysłannik Busha juniora na Bliski
Wschód; dwukrotnie proszony przez Condie Rice o zajęcie fotela jej zastępcy
(odmówił); 8 lutego 2009 roku na konferencji w Monachium powiedział (co
dumnie zamieszczono na stronie CFR): „Dziękowałem wczoraj Henry'emu
Kissingerowi za jego wielkie zasługi. Gratuluję. Jako najświeższy doradca
bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych, odbieram codzienne rozkazy
od doktora Kissingera przez generała (sic) Brenta Scowcrofta [Bilderberg, CFR,
trójstronny – W.M.] i Sandy Bergera [Bilderberg – W.M.], który również tutaj
jest. Mamy dzisiaj łańcuch dowództwa w radzie bezpieczeństwa narodowego.”
• Kathleen Sebelius, sekretarz zdrowia Obamy, zagorzała zwolenniczka aborcji.
• Tom Daschle, niedoszły sekretarz zdrowia Obamy, zrezygnował przez
‘nieścisłości podatkowe’.
• Susan Rice, członek administracji Obamy (ambasador USA w ONZ), CFR,
stypendystka Rhodesa, członek Aspen Strategy Group.
• Colin L. Powell, sekretarz stanu Busha, CFR.
• Richard Perle, Trójstronny, członek PNAC, zastępca sekretarza stanu.
• Condoleezza Rice, CFR, sekretarz stanu 2005-2009, doradca bezpieczeństwa
narodowego 2001-2005, członek rady dyrektorów Korporacji RAND i
Korporacji Carnegie, jedna z odpowiedzialnych za stosowanie tortur w czasie
wojny z terroryzmem, za pracę w koncernie naftowym Chevron wywodzącym się
ze Standard Oil Rockefellera, jej imieniem nazwano jeden z tankowców.

Bilderberg 2004: 1. Bill Gates; 2. Szef Washington Post Donald Graham rozmawia z
prezesem i przewodniczącą PepsiCo, Indrą K. Nooyi; 3. Prokurator Vernon Jordan, który w
1991 roku przyprowadził na spotkanie obiecującego gubernatora Billa Clintona. American
Free Press.

• Bill Clinton, prezydent.

• Gerald R. Ford, prezydent USA 1974-1977, członek Komisji Warrena
utajniającej prawdę o zamachu na Kennedyego, członek AEI i współtwórca
Światowego Forum AEI.
• Dan Quayle, wiceprezydent 1989-1993, PNAC.
• Walter F. Mondale, CFR, trójstronny, wiceprezydent 1977-1980.
• Robert Zoellick 2005-2006, zastępca sekretarza stanu i szef Banku Światowego
2007-teraz, członek CFR, (patrz CFR), Trójstronny, członek Instytutu Aspen.
• Robert S. McNamara, Trójstronny, sekretarz obrony 1961-1968, szef Banku
Światowego 1968-1981, prezes Ford Motor Company, członek Brookings
Institution.
• Richard Holbrooke, Trójstronny, ambasador USA przy ONZ, członek CFR.
• Brent Scowcroft, Trójstronny, CFR, doradca bezpieczeństwa narodowego 1974-
1977, wiceprzewodniczący w Kissinger Associates.
• Walter Bedell Smith, szef CIA.
• Dean Acheson, sekretarz stanu 1949-1953, współtwórca NATO,
Międzynarodowego Funduszu Walutowego.
• Christian Herter, sekretarz stanu 1959-1961, współtwórca CFR, uczestniczył we
wspomnianym spotkaniu w 1919 roku.
• Dean Rusk, sekretarz stanu 1961-1969, stypendysta Rhodesa.
• Cyrus Vance, sekretarz stanu 1977-1980, Trójstronny.
• Alexander Haig, sekretarz stanu 1981-1982, asystent wojskowy Kissingera,
Trójstronny.
• William J. Perry, sekretarz obrony 1994-1997, ważna postać inwazji na Haiti i
wojny w Bośni, jeden z trzech sekretarzy obrony nienależących do CFR,
trójstronny.
• David L. Aaron, dyrektor Korporacji RAND, członek CFR, doradca
bezpieczeństwa narodowego.
• Dianne Feinstein, Trójstronna, senator, przewodnicząca senackiej podkomisji ds.
terroryzmu, technologii i bezpieczeństwa publicznego, dąży do likwidacji
wolności w Internecie.
• McGeorge Bundy, doradca bezpieczeństwa narodowego 1961-1966, prezes
Fundacji Forda 1966-1967, członek Skull&Bones.
• Walt Whitman Rostow, doradca bezpieczeństwa narodowego 1966-1969,
stypendysta Rhodesa.
• James Steinberg, sekretarz stanu Obamy, zastępca doradcy bezpieczeństwa
narodowego, analityk Korporacji RAND.
• Sandy Berger, doradca bezpieczeństwa narodowego 1997-2000, ważna postać
bombardowania Serbii w 1999 roku.
• Nicholas F. Brady, sekretarz skarbu, CFR, trójstronny.
• Lawrence Summers, sekretarz skarbu, pracował w Banku Światowym.
• C. Douglas Dillon, sekretarz skarbu 1999-2001, współpracownik Obamy, ważna
postać obecnego kryzysu finansowego.
• Kenneth W. Dam, sekretarz skarbu, CFR.
• Stuart Eizenstat, zastępca sekretarz skarbu, ambasador USA przy UE.
• Robert M. Kimmitt, zastępca sekretarza skarbu, pracownik Banku Światowego,
CFR.
• Lloyd Bentsen, sekretarz skarbu 1993-1994.
• Joseph E. Johnson, prezes Carnegie Endowment for International Peace.
 • Jessica T. Mathews, prezes Carnegie Endowment for International Peace.

Kanada.
• Stephen Harper, premier od 2006 roku.
• Paul Martin, premier, premier od 2003 do 2006 roku.
• Jean Chrétien, premier od 1993 do 2003 roku.
• Pierre Trudeau, premier w latach 1968-1979.
• Lester B. Pearson, premier od 1963 do 1968 roku.
• Lloyd Axworthy, minister spraw zagranicznych.
• Frank McKenna, ambasador w USA, premier Nowego Brunszwiku, członek
Carlyle Group.
• Mike Harris, premier Ontario.
• Bernard Lord, premier Nowego Brunszwiku.

Szef FEDu Bernanke na spotkaniu Bilderbergów w 2008 roku w Chantilly w USA.

http://cryptome.info/bilderberg08/bilderberg08.htm.

INNE PAŃTWA:
• Ahmad Chalabi, proamerykański wicepremier Iraku w 2005 i dwukrotny minister
przemysłu naftowego w okresie od 2005 do 2006 roku, związany z amerykańskimi
neokonserwatystami, nietrudno domyślić się, co współplanował.
• Ahmad E. Bishara, sekretarz generalny Narodowej Demokratycznej Partii Kuwejtu,
uczestniczył na spotkaniu w 2 miesiące po ataku na Irak w 2003 roku, nie trudno
domyślić się, co mógł współplanować.
• Eival Gilady, szef Koordynacji i Strategii w biurze premiera Izraela.
• Yi Zhang, zastępca sekretarza generalnego chińskiej organizacji China Society for
Strategy and Management Research.
• Ihor Mityukov, minister finansów Ukrainy.

IMPERIUM FINANSOWE.
• David Rockefeller, szef Chase Manhattan Bank. Ten Rockefeller.
• Emma Rothschild. Z tych Rothschildów.
• Sir Evelyn de Rothschild. Z tych Rothschildów.
• Guy de Rothschild. Z tych Rothschildów.
• Jacob Rothschild, 4th Baron Rothschild. Z tych Rothschildów.
• Lynn Forester de Rothschild. Z tych Rothschildów.
• Siegmund Warburg, twórca S. G. Warburg & Co. Z tych Warburgów.
• Eric Warburg, twórca Warburg Pincus. Z tych Warburgów.
• George Soros, szef Quantum, główny spekulant.
• Alan Greenspan, szef FEDu 1987-2006, jeden z głównych kreatorów obecnego
kryzysu.
• Timothy F. Geithner, sekretarz skarbu Baracka Obamy od 2009 roku; członek
CFR; szef nowojorskiego FEDu 2003-2009, jeden z dyrektorów
Międzynarodowego Funduszu Walutowego; pracował w Kissinger and
Associates; członek G30.
• Dominique Strauss-Kahn, dyrektor Międzynarodowego Funduszu Walutowego
od 2007 roku, francuski minister finansów 1997 – 1999.
• Rodrigo de Rato, dyrektor Międzynarodowego Funduszu Walutowego 2004-
2007, wicepremier Hiszpanii 2003-2004.
• James Wolfensohn, prezes World Bank Group.
• Wim Duisenberg, pierwszy szef Europejskiego Banku Centralnego 1998-2003,
prezes Banku Centralnego Holandii 1982-1997.
• Jean-Claude Trichet, drugi i obecny szef Europejskiego Banku Centralnego od
2003 roku, gubernator Banku Francji.
• Paul Volcker, współtwórca Komisji Trójstronnej, szef FEDu 1979-1989, szef
Doradczej Rady Poprawy Gospodarki, ciała doradczego Baracka Obamy; prezes
nowojorskiego FEDu 1975-1979; przewodniczący J. Rothschild, Wolfensohn &
Co; zarządzał Trust Committee of Rockefeller Group, Inc.; wiceprezes i dyrektor
planowania Chase Manhattan Bank.
• Peter Sutherland, trójstronny; członek europejskiego Okrągłego Stołu; dyrektor
generalny Światowej Organizacji Handlu; przewodniczący BP; przewodniczący
Goldman Sachs; dyrektor Royal Bank of Scotland; wiceprzewodniczący
Europejskiego Okrągłego Stołu Przemysłowców; prokurator generalny Irlandii.
• E. Gerald Corrigan, dyrektor CFR 1993-1995; szef nowojorskiego FEDu 1985-
1993; dyrektor Goldman Sachs; trójstronny; członek G30.
• William J McDonough, dyrektor CFR od 1995 roku; szef nowojorskiego FEDu
1993-2001, członek G30.
• Maurice R. Greenberg, trójstronny, członek CFR, przyjaciel Kissingera, szef
nowojorskiego FEDu, były przewodniczący i szef American International Group.
• Mervyn A. King, gubernator Banku Anglii od 2003 roku, członek G30.
• Baron Gordon Richardson, gubernator Banku Anglii 1973-1983; członek rady
doradczej Morgan Stanley; członek G30.
• Josef Ackermann, szef Deutsche Bank od 2002 roku; dyrektor koncernu
naftowego Shell, drugi zastępca przewodniczącego Siemens AG.
• Hilmar Kopper, szef Deutsche Bank.
• Alfred Herrhausen, przewodniczący Deutsche Bank, zabity przez RAF.
• Jacques de Larosière, gubernator Banku Francji 1993-2004; członek G30.
• Mario Draghi, gubernator Banku Włoch, pracował w Banku Światowym,
członek G30.
• Alexandre Lamfalussy, prezes Europejskiego Instytutu Monetarnego
(poprzednik Europejskiego Banku Centralnego) 1994-1997.
• Rudolf Scholten, szef Oesterreichische Kontrollbank.
• Svein Gjedrem, gubernator Centralnego Banku Norwegii.
• Gordon Nixon, szef Królewskiego Banku Kanady.
• György Surányi, szef Banku Centralnego Węgier.
• Gazi Erçel, gubernator Centralnego Banku Turcji.
• Jamie Dimon, trójstronny, prezes JPMorgan Chase.
• Walter B. Kielholz, przewodniczący Credit Suisse, wiceprzewodniczący Swiss
Re.
• Lloyd Blankfein, szef Goldman Sachs od 2006 roku.
• Peter Weinberg, szef Goldman Sachs International od 2006 roku.
• Kenneth S. Courtis, wiceprezes Goldman Sachs Asia, członek CSIS.
• Franco Bernabé, wiceprzewodniczący Rothschild Europe.
• Jacques Aigrain, szef Swiss Re.
• Gerhard Randa, szef Bank Austria AG.
• Matías Rodriguez Inciarte, Executive Vice Chairman, Grupo Santander Bank,
• Tim Collins, trójstronny; twórca i szef Ripplewood Holdings LLC.
• Thomas E. Donilon, wiceszef Fannie Mae, członek CFR.
• Alessandro Profumo, szef Credito Italiano.
• Dermot Gleeson, przewodniczący of Allied Irish Banks.
• Jürgen Ponto, przewodniczący Dresdner Bank, zabity przez RAF.
• Marcus Wallenberg, trójstronny, przewodniczący Skandinaviska Enskilda
Banken, szef Investor AB.
• Jacob Wallenberg, przewodniczący Investor AB, przewodniczący Skandinaviska
Enskilda Banken.
• Martin Taylor, szef Barclays.
• Idar Kreutzer, szef Storebrand.
1. Bilderberg 2005: Po lewej James Wolfensohn, jeszcze szef Banku Światowego; w środku
jego następca Paul Wolfowitz rozmawia z honorowym przewodniczącym Bilderbergów
Davignonem; po prawej korespondent The Economist Adrian Wooldridge.

NAFTA.
Oczywiście trzeba pamiętać, że z taftą związane są nie zawarte w tej części listy rodziny
Bushów, Rockefellerów oraz Henry Kissinger.
• Lord Browne of Madingley, szef BP 1995-2007. BP powstała z Anglo-Iranian Oil
Company, brytyjskiej kompanii kaftowej w Iranie. Po znacjonalizowaniu jej przez
premiera Mossadeka w 1953 roku służby MI6 i CIA obaliły Mossadeka za pomocą
sterowanego terroryzmu, przekazując władzą przychylnemu sobie szachowi Rezie
Pahlavi, przejmują irańską naftę i rozpoczynając ćwierć wieku obrzydliwej i
krwawej dyktatury, która (jak i sam amerykański terroryzm) została opisana przez
Ryszarda Kapuścińskiego w jego dziele ‘Szachinszach’. BP również teraz zarabia
na terroryzmie, że wspomnę o zyskach dzięki wojnie w Iraku.
• Harald Norvik, szef Statoil, członek rad dyrektorów takich gigantów naftowych,
jak ConocoPhillips czy Petroleum Geo-Services.
• Jorma Ollila, przewodniczący Royal Dutch Shell (od 2006) i Nokia Corporation
(od 2006); członek rady dyrektorów Ford Motor Company (od 2000); szef Nokii
(1992-2006).
• Anders Eldrup, szef Danish Oil and Gas Corporation.

PRZEMYSŁ i INNE.
• Robert B. Shapiro, szef Monsanto.
• Louis V. Gerstner, przewodniczący The Carlyle Group, przewodniczący IBM.
• George A. David, przewodniczący w Coca-Cola H.B.C. S.A.
• Indra K. Nooyi, prezes PepsiCo, Inc., trójstronna.
• Daniel Janssen, trójstronny; były przewodniczący komitetu wykonawczego
Solvay, były wiceprezes Union Chimique Belge; członek Europejskiego
Okrągłego Stołu Przemysłowców.
• Eric E. Schmidt, przewodniczący i szef Google; doradca Baracka Obamy w
czasie jego kampanii.
• Giovanni ‘Gianni’ Agnelli, były szef Fiata, ściśle związany z Rockefellerami.
• Otto Wolff von Amerongen, szef Otto Wolff Group, dyrektor Standard Oil a
później Exxona, koncernów naftowych Rockefellerów.
• Jürgen E. Schrempp, były przewodniczący rady zarządzającej DaimlerChrysler
AG.
• Sidney Taurel, członek prezydenckiej rady eksperckiej Busha juniora;
przewodniczący i szef Eli Lilly. Eli Lilly dostarczało Amerykanom LSD w
ramach ich obrzydliwych eksperymentów CIA – MKUltra. Kolejny genialny
wynalazek firmy to thiomersal, związek rtęci dodawany do szczepionek. Tam
gdzie jest stosowany, dziwnym zbiegiem okoliczności pojawia się fala dzieci
chorych na autyzm. Jakby było tego mało, zaraz po opuszczeniu fotela szefa CIA
w 1977 roku George Bush senior zasiadł w radzie nadzorczej Eli Lilly, gdzie
pracował do1979 roku. Eli Lilly finansowała kampanię Busha junior w 2004 roku.
Partnerem firmy jest Amylin Pharmaceuticals, w której radzie nadzorczej zasiadał
Donald Rumsfeld.
• Daniel Vasella, przewodniczący i szef giganta farmaceutycznego Novartis, który
zarobił ogromne pieniądze na szopce z H5N1.
 • H. J. Heinz II, członek Skull&Bones, szef H. J. Heinz Company.
• Craig Mundie, szef badań Microsoft.
• Paul A. Allaire, szef Xerox, członek CFR.
• Gerhard Cromme, były szef i przewodniczący ThyssenKrupp.
• Ekkehard Schulz, szef ThyssenKrupp.
• Jürgen Weber, przewodniczący Lufthansa.
• Egil Myklebust, przewodniczący Scandinavian Airline System (SAS).
• Klaus Zumwinkel, szef Deutsche Post AG.
• Klaus Kleinfeld, szef Siemens AG, członek rad Alcoa Inc., Bayer AG i Citigroup
Inc.
• Henry R. Kravis, współtwórca Kohlberg Kravis Roberts & Co., członek CFR.
• Dwayne Andreas, przewodniczący i szef Archer Daniels Midland.
• Percy Barnevik, były szef ASEA (obecnie ABB, wśród członków jej rady
dyrektorów byli Donald Rumsfeld i Peter Suterland).
• Alfredo Ambrosetti, przewodniczący Ambosetti Group.
• Anders Björgerd, były zastępca szefa Sydkraft AB.
• Ian Bremmer, prezes Eurasia Group; członek rady Carnegie Council for Ethics in
International Affairs.
• Michael Bon, przewodniczący France Telecom.
• Paul Desmarais junior, przewodniczący i szef Power Corporation of Canada.
• John Elkann, wiceprzewodniczący Fiata i Agnelli Group IFIL.
• Henri de Castries, szef i przewodniczący AXA.
• Paul Hermelin, szef Capgemini.
• Eivind Reiten, były szef Norsk Hydro.
• Stavros Niarchos, grecki miliarder, gigant na rynku stoczniowym.
• Rahmi Koç, turecki biznesmen i syn najbogatszego Turka.

IMPERIUM MEDIALNE.
• Rupert Murdoch – właściciel News Corporation, do którego należą: gazety Wall
Street Journal, New York Post, The Times, The Sun, Daily News, Australian, The
Sunday Times; stacja telewizyjna British Sky; sieć telewizji Fox; wytwórnie
filmowe Metromedia, Sky Channel i Twentieth Century Fox Film Corporation;
serwis internetowy MySpace.com; i kilkadziesiąt innych stacji telewizyjnych,
gazet, wydawnictw i stron na całym świecie.
• James Kimsey, współtwórca, szef i przewodniczący America Online (AOL).
• Andrew Knight, dyrektor News Corporation Murdocha od 1991 roku; szef News
International, do 1994; szef The Daily Telegraph Group; dziennikarz The
Economist, 1974-1984.
• Josef Joffe, wydawca i redaktor naczelny niemieckiej gazety Die Zeit; członek
Instytutu Aspen; razem ze Zbigniewem Brzezińskim, Eliotem Cohenem i
Francisem Fukuyama założył magazyn ‘The American Intest’; jego artykuły
publikowano w gazecie CFR – Foreign Affairs.
• Matthias Nass, zastępca naczelnego Die Zeit.
• Anatole Kaletsky, ekonomista i dziennikarz z The Economist, Financial Times i
The Times.
• Nicolas Beytout, naczelny Le Figaro.
• Alexandre Adler, francuski neokonserwatysta popierający rządu Busha juniora,
dziennikarz z Le Figaro i Le Monde.
 • Paul Gigot, dziennikarz The Wall Street Journal od 2003 roku, pracował
również w stacji Fox.
• Martin Wolf, dziennikarz Financial Times, w latach 1971-1981 pracował w
Banku Światowym.
• Juan Luis Cebrián, dyrektor hiszpańskiej gazety El País; doradca PRISA Group,
największego konglomerata medialnego w Hiszpanii.
• Will Hutton, naczelny The Observer.
• Peter Jennings, dziennikarz amerykańskiej ABC i kanadyjskiej CBC.
• George Will, dziennikarz Newsweek, Washington Post i ABC. (1978, 1981)
• Charlie Rose, dziennikarz CBS i PBS, posiada udziały Coca-Coli.
• Fareed Zakaria, trójstronny, dziennikarz CNN i PBS.
• Andrea Mitchell, dziennikarka NBC i żona Alana Greenspana, byłego szefa FEDu.
• Lesley Stahl, dzienniaka CBS.
• Thomas L. Friedman, dziennikarz The New York Times, od królowej Elżbiety II
otrzymał order imperium brytyjskiego, twierdzi, że po erze zimnej wojny nadeszła
era energii i klimatu.
• Bill D. Moyers, rzecznik prasowy Lyndona Johnsona, dziennikarz NBC, CBS,
PBS.
• Jim Hoagland, dziennikarz Washington Post.
• Vendeline A. H. von Bredow korespondent The Economist.
• Adrian D. Wooldridge, korespondent The Economist.
• Hasan Cemal, dziennikarz tureckiej Milliyet.

Bilderberg 2004: Richard Hoolbroke, Hasan Cemal z tureckiej gazety Milliyet, Richard
Perle (skrajnie po prawej). American Free Press.

Cele.
„By osiągnąć rząd światowy, jest niezbędne by usunąć z ludzkich umysłów
indywidualizm, lojalność wobec tradycji rodzinnych, patriotyzm narodowy i dogmaty
religijne (...)
Reinterpretacja i ewentualne wykorzenienie koncepcji dobra i zła, które były podstawą
wychowania dziecka, substytucja inteligencji i racjonalnego myślenia na wiarę w
pewniki starszych osób, są spóźnionymi celami (...) wy wyznaczenia na mapie zmian
ludzkiego zachowania.”
Brock Chisolm, dyrektor Światowej Organizacji Zdrowia w latach 1948-1953.
 „Jeśli administracja Busha ma wizję Nowego Porządku Świata, jest teraz czas by
podzielić ją z Europejczykami i Amerykanami, ponieważ Nowy Porządek Świata to
właśnie to, co obecne rodzi się na europejskim kontynencie.”
Jeane Kirkpatrick, była ambasador USA przy ONZ 11 lsitopada 1991 roku.

„Nasz cel to europejska integracja a tam, gdzie politycy zawiedli, my, przemysłowcy
mamy nadzieję odnieść sukces.”
Giovanni Agnelli, Bilderberg i szef Fiata.

„Starają się zniszczyć każdy naród na Ziemi, który promuje postęp, bo ci ludzie są
posiadaczami ziemskimi, nie potrzebują rozwoju, bo kontrolują Ziemię. Jeśli wziąć
najpotężniejszych ludzi z Londynu, ludzi należących do Komisji Trzystu,
Bilderbergów, Brytyjskiej Korony, Guelph'ów, weneckiej Black Nobility: ci ludzie są
właścicielami Ziemi. 'Nowy Porządek', jest starym porządkiem, tzn. nazwiska i
wygląd się zmieniły, ale koncept pozostał - czyli wykopanie ludzi z powrotem w
średniowiecze: w Post-industrialny Porządek Świata.”
Daniel Estulin

„W rzeczywistości produkowane bogactwo pozostaje często w rękach tylko

nielicznych, czego konsekwencją jest dalsza utrata suwerenności państw narodowych,
co prowadzi do globalnego systemu, zarządzanego przez kilka centrów, znajdujących
się w rękach osób prywatnych.”
Jan Paweł II

Cel Nowego Porządku jest realizowany. Zjednoczona Ziemia rządzona przez klikę z Rady,
Grupy Bilderberg i Komisji Trójstronnej to kwestia czasu. W Europie rodzą się Stany
Zjednoczone Europy. W Azji rodzi się ASEAN. Jednoczy się Ameryka Południowa tworząc
wielką federację. W Afryce poprzez Unię Afrykańską Muammar Kadafi – chyba nie wiedząc,
kto na końcu na tym zyska – realizuje swoje marzenie o którym mówił w latach 90’ – „Stany
Zjednoczone Afryki”.
Pisał na ten temat Wprost w artykule na temat Unii Północnoamerykańskiej ‘Unia
Amerykańska’:
„Wiele wskazuje na to, że Ameryka będzie miała coraz częściej do czynienia z
ponadpaństwowymi strukturami. Z UE i jej 450-milionowym rynkiem; z ASEAN,
obejmującym kraje zamieszkane przez 500 mln osób i uważanym przez "Wall Street
Journal" za strefę "największej wolności ekonomicznej". Liga Arabska, choć kłótliwa i
nieefektywna we współpracy ekonomicznej, ma największy przyrost naturalny; w
latach 80. jej kraje miały 167 mln obywateli, w ubiegłym roku już 280 mln. Państwa
Afryki stworzyły nową Unię Afrykańską obejmującą 53 kraje. Zalążkiem wspólnego
rynku w Ameryce Łacińskiej był Mercosur, zrzeszający Brazylię, Argentynę Urugwaj
i Paragwaj. Proponowana "wspólnota narodów" w Ameryce Łacińskiej ma objąć
wszystkie państwa kontynentu.”

Spotkania Bilderbergów to najważniejsze decyzje dotyczące polityki. To tam uzgodniono

politykę w sprawie Kosowa i to tam w 1999 roku dano Rosji wolną rękę w sprawie Czeczenii
(czeczeńska Jałta…). Na spotkaniach omawiane są również najważniejsze zadania Nowego
Porządku Świata, a śledzenie ich daje możliwość przewidzenia najważniejszych wydarzeń w
ciągu najbliższych kilku lat. Na przykład w 2002 roku, bazując na wyciekach z Grupy, Jim
Tucker określił początek inwazji na Irak na marzec 2003 roku. Wojna rozpoczęła się 20
 marca 2003 roku. Warto podkreślić, iż wszyscy byli wtedy pewni, że atak rozpocznie się
jeszcze w 2002 roku.
W 2004 roku na spotkaniu we Włoszech grupa Bilderbergów przekonała Johna Kerry’ego by
na swojego potencjalnego wiceprezydenta wybrał Johna Edwardsa. Bilderbergowie potępili
wtedy naród brytyjski za coraz większą chęć odłączenia się od UE. Dzisiaj w 2009 roku
ponad połowa Brytyjczyków chce wyjścia z UE, a prawie wszyscy sprzeciwiają się traktatowi
lizbońskiemu. Rząd jednak działa całkowicie sprzecznie z wolą narodu, co jest
charakterystyczne dla dyktatury.

Podobne przewidywania miały miejsce w związku z gospodarką. W 2005 roku, w czasie

spotkania Bilderbergów w Niemczech, dziennikarz Daniel Estulin, jeden z największych
badaczy tej organizacji, przewidział znaczny wzrost cen ropy naftowej. Na Prison Planet
znalazł się wtedy specjalny artykuł
http://www.prisonplanet.com/articles/may2005/280505targetingpatriots.htm.
W czasie spotkania w Kanadzie w 2006 roku, kiedy cena ropy była na granicy 60 – 70
dolarów, a gospodarka była jeszcze w dobrym stanie, Daniel Estulin ujawnił, iż najpierw cena
ropy osiągnie 150 dolarów, a następnie będzie miał miejsce ogromny kryzys finansowy. Ropa
osiągnęła prawie 150 dolarów w lipcu 2008 roku, a we wrześniu mieliśmy już kryzys. Oto
jeden z wywiadów z Estulinem w czasie tamtego spotkania: http://www.youtube.com/watch?
v=y99WD9ejfmk.

Ropa najpierw poszła w górę pod 150, po czym gwałtownie w dół i nadszedł kryzys.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Brent_Spot_monthly.svg
W 2008 roku, kiedy eksperci przewidywali cenę ropy na 200 baryłek, Jim Tucker bazując na
Bilderbergach przepowiedział bliski gwałtowny spadek cen ropy.

Fragment dokumentu Bilderbergów.

Wojny, manipulacje ceną ropy i kryzys to tylko niektóre z dzieł Bilderbergów. W maju 2009
roku na Wikileaks (strona wzorowana na Wikipedii zamieszczająca ‘wyciekłe informacje’)
zamieszczono dokumenty Bilderbergów ze spotkania w Grand Hotel Sonnenbichl w
Garmisch-Partenkirchen w dniach 23-25 września 1955 roku. Dokument jest na
http://file.sunshinepress.org:54445/bilderberg-meetings-report-1955.pdf.

Fragment dokumentu Bilderbergów.

Wynika z niego, iż to Bilderbergowie stworzyli Unię Europejska i walutę euro. Jak mówi
dokument,
„Europejski mówca wyraził zainteresowanie potrzebą osiągnięcia wspólnej waluty i
zalecił, że wedle jego punktu widzenia to koniecznie nasuwa stworzenie centralnej
władzy politycznej.”

Wcześniej dokument mówił o „naciskach potrzebnych, by Niemcy weszły razem z innymi

narodami Europy we wspólny rynek.”
Warto zwrócić uwagę na to, że już dwa lata później podpisano traktaty rzymskie
ustanawiające europejską wspólnotę gospodarczą.
Bilderbergowie pomogli również w samym kreowaniu euro, co przyznał przewodniczący
spotkań Grupy i były sekretarz komisji UE Étienne Davignon.

Fragment dokumentu Bilderbergów na temat integracji europejskiej.

Wspomniana audycja BBC cytowała Mike’a Petersa, socjologa z Uniwersytetu

Metropolitarnego, uważającego, że Bilderbergowie odegrali kluczową rolę w federalizacji
Europy:
„Jedna waluta to na początku pomysł przeprowadzany przez ludzi powiązanych z
Grupą Bilderberg. Bogactwo i znaczenie osób, które uczęszczają na spotkania Grupy
Bilderberg sugeruje, iż jest to jedna z najważniejszych politycznych form we
współczesnym świecie. O wiele ważniejsze niż spotkania G8, które wydają się
przyciągać uwagę mediów. G8 wydaje się być jedynie na pokaz. Liczba reporterów i
akademickich tekstów przyćmiewa ilość osób studiujących Bilderbergów.

W 1970 roku na szczycie Grupy w Szwajcarii powstał zarys wprowadzanej w przyszłości

amerykańskiej reformy edukacji, by zamienić amerykańskie dzieci w „obywateli świata”.

Na spotkaniu w Woodstock w USA w 1971 roku postanowiono znacznie przeobrazić świat.

Zaraz po tym spotkaniu Henry Kissinger udał się do komunistycznych Chin co zaowocowało
swoistą przyjaźnią amerykańsko-chińską. W przyszłości jej efektami było amerykańsko-
chińskie potępienie Indii za powstrzymanie ludobójstwa w Bangladeszu czy amerykańsko-
chińskie potępienie Wietnamu za powstrzymanie ludobójstwa Pol Pota w Kambodży.
Jeszcze większe efekty spotkania to całkowita przemiana światowego systemu finansowego.
Parę miesięcy po spotkaniu Amerykanie zerwali więzi dolara ze złotem. Złoto zastąpiono
ropą, ponieważ OPEC zgodziła się sprzedawać cenny surowiec tylko za dolary.
Kolejnym krokiem była wojna izraelsko-arabska. 4 października 1973 roku NSA wiedziała o
zaplanowanym na 6 października ataku państw arabskich na Izrael. Stany Zjednoczone
dopuściły do tej wojny, po czym wsparły Izrael. Już wcześniej, w 1972 sauyjski król Faisal
twierdził, że w kwestii izraelskiej jako broni powinno użyć się właśnie ropy. W 1973 roku
Saudyjczycy – ci sami, którzy uratowali Amerykę sprzedając ropę za dolary – zaczęli
wspierać embargo na ropę do USA… Cóż, nie pierwszy taki przykład dwulicowości w
historii. Zresztą, właśnie o to chodziło Kissingerowi, który wedle ówczesnego saudyjskiego
ministra ropy szejka Ahmeda Yamani’ego
„wprowadzał w błąd prezydenta Nixona w sprawie powagi intencji Faisala.”
16 października OPEC ogłosiła wzrost cen o 70%, a dzień później wstrzymali dostawy do
USA. Yamani mówił wtedy:
 „Jestem w 100% pewien, że Amerykanie stali za wzrostem cen ropy naftowej. Ich
koncerny naftowe były wtedy w prawdziwym niebezpieczeństwie, pożyczyły wiele
pieniędzy i potrzebowali wysokich cen ropy, by je zachować.”
Nawet szach Iranu uważał, że za ceną ropy stali Amerykanie. W 1974 roku powiedział
Yamani’emu, że za wszystkim stał Kissinger. Szach powiedział mu też:
„Dlaczego jesteś przeciwko wyższym cenom za ropę? Czy to jest to, czego oni chcą?
Spytaj Henry'ego Kissingera - on jest jednym z tych, którzy chcą wyższej ceny.”
Szok z lat 70’ spowodował wiele przemian, m.in. otwarcie japońskiego rynku na Amerykę i
Europę czy – poprzez ceny ropy – upadek największego zagrożenia Bilderbergów, czyli
wzrostu niezależności i rozwoju państwa Trzeciego Świata.

W 2005 roku postanowiono wprowadzić w przyszłości ogólnoświatowy podatek na ropę.

Innymi tematami rozmów były gratulacje dla Blaira wygranej w wyborach, czy referendum w
sprawie eurokonstytucji we Francji.

W 2008 roku Bilderbergowie rozmawiali na temat Traktatu Lizbońskiego, przez co zaprosili

czeskiego ministra spraw zagranicznych Karla Schwarzenberga, o czym pisze nawet na
oficjalnej stronie czeskiego parlamentu:
http://www.psp.cz/eknih/2006ps/stenprot/032schuz/s032213.htm.

Spotkanie w 2009 roku miało miejsce w Grecji. Celem tamtego spotkania było utworzenie
światowego ministerstwa zdrowia i światowego ministerstwa gospodarki. Jak ujawnił Jim
Tucker, były szwedzki premier i jeden z czołowych Bilderbergów Carl Bildt
„W swojej mowie zalecał przekształcenie Światowej Organizacji Zdrowie WHO w
światowe ministerstwo zdrowia, a Międzynarodowy Fundusz Walutowy IMF w
światowe ministerstwo skarbu, oczywiście pod patronatem Narodów Zjednoczonych.”

Kolejnym tematem było wspieranie drugiego już irlandzkiego referendum w sprawie traktatu
lizbońskiego i walka z europejska opozycją przeciwstawiającą się budowy europejskiego
państwa federalnego i wejścia w życie traktatu. Jak mówił Daniel Estulin, ich szczególnym
celem jest wolnościowy ruch europejski, który doprowadził do NIE w Irlandii.

Tucker mówił również, że obecna recesja potrwa mniej niż dziesięć lat
„częściowo, ponieważ 10-letnia recesja mogłaby zniszczyć samych przemysłowców
Bilderbergów, ponieważ tak bardzo jak chcą światowego ministerstwa pracy i
światowego ministerstwa skarbu, ciągle chcą zarabiać i zbyt długa depresja
kosztowała by ich wiele zielonych, ponieważ nikt nie kupowałby ich zabawek.”.
Podczas gdy kryzys wykorzystano dla światowego ministerstwa gospodarki, szopką dla
ministerstwa zdrowia jest H1N1. Ta szaleńczo zabójcza grypa, która w Stanach zabiła aż
kilka osób, upada w porównaniu ze zwykłą grypą. Zwyczajna grypa zabija corocznie 30,000
osób w samym USA.
Bildt podjął również temat globalnego ocieplenia, które dodatkowo katalizuje przemianę w
nowy porządek świata. Jak mówił Bildt:
„Kryzys zdarzający się raz na jedno pokolenie w czasie globalnego ocieplenia, to
wyzwanie zdarzające się raz na tysiąc lat.”

Przekaz Bildta powtórzył na swój sposób inny Bilderberg, pierwszy trwały prezydent UE
Herman Van Rompuy. Oto, co mówił 19 listopada 2009 roku:
 „2009 jest również pierwszym rokiem globalnego zarządzania, z ustanowieniem G20
w samym środku kryzysu finansowego. Konferencja klimatyczna w Kopenhadze to
kolejny krok w kierunku globalnego zarządzania naszą planetą.”

Kryzys finansowy, H1N1 i globalne ocieplenie. Te trzy fakty zostaną wykorzystane w

budowie Nowego Porządku Świata.

Lista miejsc i spotkań Bilderbergów.

Rok – dzień i miesiąc – hotel – miejscowość, państwo.
1954 – 29-31 maja – Hotel de Bilderberg – Oosterbeek, Holandia.
1955 – 18-20 marca – Hotellerie Du Bas-Breau – Barbizon, Francja.
1955 – 23-25 września – Grand Hotel Sonnenbichl – Garmisch-Partenkirchen, RFN
1956 – 11-13 maja – Hotel Store Kro – Fredensborg, Dania
1957 – 15-17 lutego – King and Prince Hotel – St. Simons Island, Georgia, USA
1957 – 4-6 października – Grand Hotel Palazzo della Fonte – Fiuggi, Włochy
1958 – 13-15 września – Palace Hotel – Buxton, Wielka Brytania
1959 – 18-20 września – Çinar Hotel – Yeşilköy, Stambuł, Turcja
1960 – 28-29 maja – Palace Hotel – Bürgenstock, Nidwalden, Szwajcaria
1961 – 21-23 kwietnia – Manoir St. Castin – Lac-Beauport, Quebec, Kanada
1962 – 18-20 maja – Grand Hotel Saltsjöbaden – Saltsjöbaden, Szwecja
1963 – 29-31 maja – Cannes, Francja
1964 – 20-22 marca – Williamsburg, Wirginia, USA
1965 – 2-4 kwietnia – Villa d'Este – Cernobbio, Włochy
1966 – 25-27 marca – Nassauer Hof Hotel Wiesbaden – Wiesbaden, RFN
1967 – 31 marca – 2 kwietnia – Cambridge, Wielka Brytania
1968 – 26-28 kwietnia – Mont Tremblant, Quebec, Kanada
1969 – 9-11 maj – Hotel Marienlyst – Helsingør, Dania
1970 – 17-19 kwietnia – Grand Hotel Quellenhof – Bad Ragaz, Szwajcaria
1971 – 23-25 kwietnia – Woodstock Inn – Woodstock, Vermont, USA
1972 – 21-23 kwietnia – La Reserve di Knokke-Heist – Knokke, Belgia
1973 – 11-13 maja – Grand Hotel Saltsjöbaden – Saltsjöbaden, Szwecja
Dokument z konferencji w 1973 roku. http://www.deepblacklies.co.uk/bild1.htm.

1974 – 19-21 kwietnia – Hotel Mont d'Arbois – Megeve, Francja

1975 – 22-24 kwietnia – Golden Dolphin Hotel – Çeşme, Izmir, Turcja
1976 – zaplanowana na kwiecień w Homestead w Hot Springs w stanie Wirginia w USA; nie
odbyła się z powodu trwającego skandalu Lockheed z przewodniczącym Grupy księciem
Bernhardem w jednej z głównych ról.
1977 – 22-24 kwietnia – Paramount Imperial Hotel – Torquay, Wielka Brytania
1978 – 21-23 kwietnia – Chauncey Conference Center – Princeton, New Jersey, USA
1979 – 27-29 kwietnia – Grand Hotel Sauerhof – Baden bei Wien, Austria
1980 – 18-20 kwietnia – Dorint Sofitel Quellenhof Aachen – Aachen, RFN
1981 – 15-17 maja – Palace Hotel – Bürgenstock, Nidwalden, Szwajcaria
1982 – 14-16 maja – Rica Park Hotel Sandefjord – Sandefjord, Norwegia
1983 – 13-15 maja – Château Montebello – Montebello, Quebec, Kanada
1984 – 11-13 maja – Grand Hotel Saltsjöbaden – Saltsjöbaden, Szwecja
1985 – 10-12 maja – Doral Arrowwood Hotel – Rye Brook, Nowy Jork, USA
1986 – 25-27 kwietnia – Gleneagles Hotel – Gleneagles, Auchterarder, Wielka Brytania
1987 – 24-26 kwietnia – Villa d'Este – Cernobbio, Włochy
1988 – 3-5 czerwca – Interalpen-Hotel Tyrol – Telfs-Buchen, Austria
1989 – 12-14 maja – Gran Hotel de La Toja – Isla de La Toja, Hiszpania
1990 – 11-13 maja – Harrison Conference Center – Glen Cove, Nowy Jork, USA
1991 – 6-9 czerwca – Steigenberger Badischer Hof Hotel, Schlosshotel Bühlerhöhe – Bühl,
Baden-Baden, Niemcy
1992 – 21-24 maja – Royal Club Evian Hotel, Ermitage Hotel – Évian-les-Bains, Francja
1993 – 22-25 kwietnia – Nafsika Astir Palace Hotel – Vouliagmeni, Grecja
1994 – 2-5 czerwca – Kalastajatorppa Hotel – Helsinki, Finlandia
1995 – 8-11 czerwca – Palace Hotel – Bürgenstock, Nidwalden, Szwajcaria
1996 – 30 maja – 2 czerwca – CIBC Leadership Centre aka The Kingbridge Centre – King
City, Ontario, Kanada
1997 – 12-15 czerwca – Pine Isle resort – Lake Lanier, Georgia, USA
1998 – 14-17 maja – Turnberry Hotel – Turnberry, Wielka Brytania
1999 – 3-6 czerwca – Caesar Park Hotel Penha Longa – Sintra, Portugalia
2000 – 1-4 czerwca – Chateau Du Lac Hotel – Genval, Bruksela, Belgia
2001 – 24-27 maja – Hotel Stenungsbaden – Stenungsund, Szwecja
2002 – 30 maja – 2 czerwca – Westfields Marriott – Chantilly, Wirginia, USA
2003 – 15-18 maja – Trianon Palace Hotel – Versailles, Francja
2004 – 3-6 czerwca – Grand Hotel des Iles Borromees – Stresa, Włochy
2005 – 5-8 maja – Dorint Sofitel Seehotel Überfahrt – Rottach-Egern, Niemcy
2006 – 8-11 czerwca – Brookstreet Hotel – Kanata, Ottawa, Ontario, Kanada
2007 – 31 maja – 3 czerwca – Ritz-Carlton Hotel – Şişli, Stambuł, Turcja
2008 – 5-8 czerwca – Westfields Marriott – Chantilly, Wirginia, USA
2009 – 14-17 maja – Hotel Astir Palace – Ateny, Grecja

Zdjęcie Hotelu Bilderberg ze strony hotelu http://www.bilderberg.nl/uk/hotels/hotel-de-

bilderberg/hotel_info_fotos/.
Główne przybudówki.

Komisja Trójstronna.
„Epoka technetroniki pociąga za sobą stopniowe wyłanianie się bardziej
kontrolowanego społeczeństwa. Takie społeczeństwo byłoby zdominowane przez
elitę, nie powstrzymywaną przez tradycyjne wartości”.
Zbigniew Brzeziński, współtwórca Komisji Trójstronnej, w książce ‘Na Przełomie
Dwóch Epok’ (Between Two Ages).

„Elita nie będzie się wahać przed osiągnięciem swoich politycznych celów
wykorzystując najnowsze techniki pozwalające sterować zachowaniem i utrzymywać
społeczeństwo pod ścisłą obserwacją i kontrolą.”
Zbigniew Brzeziński.

„W następnym wieku narody jakie znamy obecnie staną się przestarzałe; wszystkie
państwa uznają jedną władzę globalną. Narodowa suwerenność nie była dobrą ideą
(...) Sfinalizowanie sprawy rządu światowego wymagało wydarzeń w naszym
niezwykłym i strasznym wieku.”
Strobe Talbott, trójstronny, prezes The Brookings Institution, członek CFR,
stypendysta Rhodesa, podsekretarz stanu Clintona. Słowa z jego artykułu ‘Narodziny
Narodu Globalnego’ w The Time z 20 lipca 1992 roku, za który otrzymał Nagrodę
Globalnego Zarządzania Normana Cousinsa.

„Ona naciska na współzależność, co jest niezłym eufemizmem na jeden rząd

światowy”.
Mike Thompson, przewodniczący Konserwatywnej Unii Florydy o Komisji
Trójstronnej.

„Dzisiaj mówię, że żaden naród nie może być pozostawiony poza globalnym
systemem, który budujemy”.
Madeleine Albright, trójstronna, CFR, CSIS, sekretarz stanu Clintona.

„Ta regionalizacja jest utrzymana w Trójstronnym Planie, który wzywa do stopniowej

konwergencji Wschodu i Zachodu, ostatecznie prowadząc do celu 'jednego rządu
światowego'. (...) Narodowa suwerenność nie będzie dłużej wykonywalną koncepcją.”
Zbigniew Brzeziński.

„Marksizm to jednoczesne zwycięstwo otwartego, aktywnego człowieka nad

zamkniętym, biernym i zwycięstwo rozsądku nad przesądem.”
Zbigniew Brzeziński, ‘Na Przełomie Dwóch Epok”.

„To jasne, że grupa ekstremalnie potężnych ludzi jest poza kontrolą świata”.
William Loeb o Komisji Trójstronnej.

1 września 1983 roku z lotniska w Anchorage na Alasce startuje samolot Lotu 007
Koreańskich Linii Lotniczych. Historię tę opisałem już wcześniej. Amerykański wywiad
współpracował z pilotem Byung-Inem. Jeden z pilotów powiedział wcześniej „Nigdy więcej.
To już ostatni raz. To zbyt niebezpieczne”. Amerykanie dokonywali wtedy kontrolnych
wlotów samolotów pasażerskich w radziecką przestrzeń powietrzną. Tamten lot był jednak
wyjątkowy, dlatego postanowili przesadzić tak, by sowieci go zestrzelili. I zrobili to. A co
takiego wyjątkowego był w tym samolocie? Może ktoś znajdował się na jego pokładzie?
Wśród pasażerów był kongresman Larry McDonald, który od trzech lat dosłownie toczył
wojnę z Komisją Trójstronną. Larry chciał wyciągnąć wszystko na temat Komisji na światło
dzienne, chciał by zwykli ludzie dowiedzieli się o tym spisku. Dlatego musiał zginąć…

Komisja narodziła się w 1973 roku z inicjatywy członka Grupy

Bilderberg i członka CFR Davida Rockefellera. Rockefeller chciał,
by w obradach Grupy Bilderberg uczestniczyli przedstawiciele
trzeciej ekonomicznej potęgi świata – Japonii. Nie doprowadził do
tego, ale zamiast tego udało mu się stworzyć Komisję Trójstronną –
organizację, składającą się z przedstawiciele Ameryki Północnej,
Europy i właśnie Japonii – a obecnie również z członków innych
państw Azji i Pacyfiku. Niektórzy nazywają Komisję ‘Dzieckiem
Bilderbergów’.
Symbol Komisji
Trójstronnej. Siedziba Komisji znajduje się w budynku Fundacji Carnegie.
Komisja korzysta z intelektu członków z trzech stron świata i
stanowi tylko dodatek, organ doradczo-wykonawczy CFR i Grupy Bilderberg, co odważnie i
nonszalancko podkreślił prezes CFR w latach 1977-1985, Piszczelowiec Winston Lord:
„Komisja Trójstronna nie rządzi światem, robi to Rada Stosunków
Zagranicznych!”.

W założeniu Komisji Trójstronnej pomogła mu elita CFR, Fundacji Forda, Instytutu

Brookings i Fundacji Charlesa F. Ketteringa. Największą pomoc w stworzeniu Komisji okazał
Rockefellerowi Polak Zbigniew Brzeziński, również członek CFR i Bilderbergów. Inni
współtwórcy to McGeorge Bundy, prezes Fundacji Forda, którego brat William Bundy był
wtedy naczelnym ‘Foreign Affairs’ CFR; prezes CFR Bayless Manning; członek Klubu
Rzymskiego Max Kohnstamm; oraz dwóch przyszłych szefów FEDu, Alan Greenspan i
obecny doradca Obamy – Paul Volcker.

Zbigniew Brzeziński i Osama bin Laden.

David Allen Rivera opisał jeden z trzyletnich budżetów Komisji. Na 1,67 miliona USD,
644,000 pochodziło z ‘fundacji’, 530,000 z korporacji, 220,000 od fundatorów
indywidualnych, 180,000 z Rockefeller Brothers Fund, 150,000 od samego Davida
Rockefellera, 100,000 z Fundacji Rockefellera, a 84,000 było zyskiem samej Komisji.

Główna decyzja w kwestii działań i doboru członków Komisji należała do Rockefellerów.

Obecnie komisja posiada nawet swój własny organ prasowy – ‘Trialog’ (org. ‘Trialogue’). Na
pierwszym spotkaniu w Kyoto, Komisja wezwała do centralizacji władzy. Brzeziński we
wspomnianej biblii trójstronnych – ‘Na Przełomie Dwóch Epok’ – otwarcie wezwał do
„światowego rządu”.
Krytykiem Komisji był republikański kandydat na prezydenta senator Barry Goldwater:
„Komisja Trójstronna jest nakierowana na bycie wehikułem ponadnarodowej
konsolidacji handlu i interesów bankowych przez przejmowanie kontroli nad rządem
Stanów Zjednoczonych. Komisja Trójstronna reprezentuje zręczną, skoordynowaną
próbę przejęcia kontroli i konsolidacji czterech centrów władzy: politycznej,
finansowej, intelektualnej i kościelnej. To, co trójstronni mają na celu, to kreacja
światowego zwierzchnika potęgi ekonomicznej nad rządami państw narodowych.
Innymi słowy, oni kierują, orkiestrują, koordynują i napędzają realizację Nowego
Porządku Świata, ogólnoświatowy rząd.”

Komisja działa w trzyletnich okresach, tzn. jest powoływana na trzy lata sprawiając wrażenie
czegoś nie trwałego, jednak po każdym 3-letnim okresie jej działalność jest odnawiana na
kolejne trzy lata. Spotkania członków Komisji są zamknięte przed mediami i publicznością.

O Komisji stało się głośno w 1980 roku, gdy dobrał się do niej kongresmen McDonald.
Wtedy to stała się obiektem kampanii prezydenckiej, gdy po jednej stronie stał urzędujący
prezydent i były członek komisji Jimmy Carter, który w swojej administracji miał 26
członków Komisji, a po drugiej dwoje innych członków Komisji, John B. Anderson i George
H. W. Bush senior. Wybory wygrał wtedy Ronald Reagan, który szczycił się, iż nie jest
członkiem Komisji. Oczywiście była to typowa kiełbasa wyborcza, a na wiceprezydenta
mianował właśnie trójstronnego Busha seniora.
Jego poprzednik, wspomniany Carter, to typowi pupilek Komisji. W lipcu 1973 roku w
organie prasowym CFR – Foreign Affars – Zbigniew Brzeziński, współtwórca Komisji,
stwierdzał, że potrzebne jest, by „Trójstronny wkrótce został prezydentem”. Fakt jest taki, że
w 1977 roku prezydentem został ‘trójstronny’ Jimmy Carter, który na doradcę ds.
bezpieczeństwa narodowego mianował właśnie Zbigniewa Brzezińskiego.
Carter został prezydentem dzięki Brzezińskiemu i Rockefellerowi. Jak tłumaczył senator
Barry Goldwater, Carter
„zmobilizował siłę pieniędzy z Wall Street [czytaj Rockefellerowie, Rothschildowie i
spadkobiercy Morgana], intelektualne wpływy środowiska akademickiego – usłużnego
wobec bogactwa wielkich fundacji niepłacących podatków [czytaj Fundacja Forda,
Carnegie i braci Rockefellerów] – i kontrolerów mediów należących do CFR i
Komisji [chyba nie wymaga tłumaczenia…]”.

W czasie przejmowania władzy przez Cartera Komisja Trójstronna spotkała się ze

społecznym niezadowoleniem. Jeremiah Novak pisał w lipcu 1977 roku w Atlantic Monthly:
„Po raz trzeci w tym wieku grupa amerykańskich wykładowców, biznesmenów i
oficjeli rządowych planuje styl nowego porządku świata.”
Dosadniej opisywał to Craig S, Carpel w listopadzie tego samego roku w Penthouse:
„Urząd Prezydenta Stanów Zjednoczonych i kluczowe departamenty rządu zostały
przejęte przez prywatne organizacje ukierunkowujące wewnętrzne interesy Stanów
Zjednoczonych na międzynarodowe interesy wielonarodowych banków i korporacji.
Krzywdzące jest stwierdzenie, iż Komisja Trójstronna zdominowała administrację
Cartera. Komisja trójstronna to administracja Cartera.”
Pomysłodawcy Cartera.

Carter to taki Obama lat 70’. Idea maskotki-prezydenta Cartera, choć była realizowana
głównie przez Komisję, narodziła się 1972 roku w kręgach CFR. Wtedy to członek CFR W.
Averell Harriman zaproponował Miltonowi Katzowi z CFR wystawienie na prezydenta
gubernatora któregoś z południowych stanów. Jednym z wymienionych nazwisk był Carter.
Następny krok zrobił sekretarz stanu Bilderberg Dean Rusk, który w lutym 1973 roku
zaproponował, by wciągnąć Cartera do Komisji. Już kilka miesięcy później asystent
Rockefellera, członek CFR George S. Franklin proponował Carterowi zostanie trójstronnym.

Gdy wystawiono Cartera na prezydenta, rozpoczęła się intensywna akcja propagandowa

przypominająca niedawną z kampanii Obamy. Carter został przedstawiony jako nowa
nadzieja dla Ameryki (‘Hope’… skąd my to znamy?). W czasie kampanii Carter lubił używać
takich zwrotów, jak „nowy międzynarodowy porządek” czy „polityka światowego porządku”.
Zaraz po złożeniu przysięgi, Carter obiecał, iż USA pomogą „wznieść (…) światowy
porządek”. Rdzeniem jego administracji były Komisja, CFR, Instytut Brookingsa, Fundacja
Rockefellera oraz… Coca-Cola. Ba! Carter lubił żartować, że Coca-Cola jest „jego własnym
departamentem stanu”! Z Coli pochodzili tacy członkowie jego administracji, jak George
Ball, Clark Clifford, Samuel P. Huntingdon, Marshall Shulman, Richard Gardner, Henry
Owen, Robert Roosa, czy J. Paul Austin.
Coca-cola jednak może tylko pozazdrościć władzy Komisji Trójstronnej, której 40%
amerykańskich członków dostało posadkę w administracji Cartera.
Carter był potrzebny ludziom Nowego Porządku choćby ze względów biznesowych – dogadał
się z Chińczykami otwierając tamtejszy rynek i koncentracyjne obozy śmierci dla
amerykańskich koncernów i banków, w tym oczywiście dla Coca-Coli. Na swój sposób
Komisja Trójstronna, kierując polityką USA wobec Chin, nakręciła chińską machinę śmierci,
motywując czerwone poczwary komunofaszyzmu do wzmożenia sił produkcyjnych obozów
koncentracyjnych, a idąc dalej, do zwiększenia ilości 13-letnich Tybetanek, Ujgurek czy
nieprawomyślnych Chinek, które pracują 19 godzin na dobę, a ich pięciogodzinny sen
przerywany jest elektryczną pałą milicjanta wkładaną do ich pochwy. Wyobraź sobie ten
ból… One mają 13 lat… I wszystko za błogosławieństwem Komisji…

Carter to tylko jeden z pupilów Komisji, który został ich człowiekiem na wysokim
stanowisku. David Rockefeller pisał swego czasu na łamach New York Timesa:
„Próbujemy wybierać jedynie najzdolniejszych i najbardziej wybijających się
obywateli z krajów demokracji przemysłowych. W tym kontekście raczej
satysfakcjonujące niż zaskakujące jest to, że tak wiele byłych członków pracuje
teraz w administracji państwowej”.

Nieźle powiedziane. Ludzie Komisji, CFR i Grupy to kwintesencja każdej amerykańskiej

administracji. Tak, jakby mafia i cosa nostra wspólnie obsadziły stanowiska w sądach. Ludzie
Nowego Porządku znajdują się na głównych stanowiskach głównych organizacji, rządząc de
facto światem. A ludzie Komisji często znajdują później pracę w rządzie. Dla przykładu taki
senator Walter Mondale, który znalazł się w komisji, wskoczył na urząd wiceprezydenta.
Podobnież z samym Carterem, który został prezydentem. Wiceprezes Komisji Raymond
Barre z profesora na uniwersytecie wskoczył na urząd ministra gospodarki i premiera, Harold
Brown, który był prezesem Instytutu Technologii nagle został ministrem obrony, a Cyrus
Vance, udziałowiec w firmie „Simpson, Thatcher and Barlett”, wskoczył na stanowisko
sekretarza stanu.
System jest bardzo prosty. Ktoś o pasujących nam poglądach zostaje członkiem naszej
Komisji. Następnie, gdy wejdzie głęboko w nasze kręgi i wplącze się w sieć naszych ludzi i
powiązań, zostaje wysokim urzędnikiem administracji – a nawet prezydentem. Wie, że to my
wynieśliśmy go tak wysoko i wie, że musi nas słuchać. Wszyscy ludzie pod nim to ludzie
naszej Komisji, Rady czy Grupy. Wie, że musi być posłuszny, co więcej, zgadza się z nami.
W końcu to my go wyselekcjonowaliśmy i ‘przygotowaliśmy’, gdy siedział w naszej Komisji.

Sekretariat North American: adres pocztowy: 1156 Fifteenth Street, NW, Washington,
DC 20005; felefon: 202-467-5410; telefax: 202-467-5415; email:
contactus@trilateral.org
W Stanach Komisja posiada również nowojorskie biuro w 345 E. 46th Street,
tam, gdzie Bilderbergowie i CEIP.

Sekretariat europejski: adres pocztowy: 5, rue de Téhéran, 75008 Paris; telefon: 33-1:
45 61 42 80; telefax: 33-1: 45 61 42 80; email: trilateral.europe@wanadoo.fr

Sekretariat Pacific Asia: adres pocztowy: Japan Center for International Exchange, 9-
17 Minami-Azabu, Minato-ku, Tokyo 106, telefon: 81-3: 3446-7781, telefax: 81-3:
3443-7580 admin@jcie.or.jp

Strona Komisji: http://www.trilateral.org/.

Lista członków bazuje na liście z 2005 roku, w przypadku niektórych państw, gdy większość
przedstawicieli należało właśnie wtedy, przy innych piszę ‘nie 2005’.
Dane na temat niektórych obecnych członków na stronie samej Komisji:
http://www.trilateral.org/memb.htm.

Członkowie Komisji z Ameryki Północnej:

USA:
• Henry Kissinger.
• David Rockefeller.
• Jay Rockefeller.
• Zbigniew Brzeziński.
• George Bush senior.
• Jimmy Carter.
• Bill Clinton.
• Dick Cheney.
• Donald Rumsfeld.
• Paul Volcker, współtwórca Komisji Trójstronnej, Bilderberg, szef FEDu 1979-
1989, szef Doradczej Rady Poprawy Gospodarki, ciała doradczego Baracka Obamy;
prezes nowojorskiego FEDu 1975-1979; przewodniczący J. Rothschild, Wolfensohn
& Co; zarządzał Trust Committee of Rockefeller Group, Inc.; wiceprezes i dyrektor
planowania Chase Manhattan Bank.
• Timothy F. Geithner, Bilderberg, CFR; sekretarz skarbu Baracka Obamy od 2009
roku; członek CFR; szef nowojorskiego FEDu 2003-2009, jeden z dyrektorów
Międzynarodowego Funduszu Walutowego; pracował w Kissinger and Associates.
• Dennis C. Blair, Dyrektor Narodowego Wywiadu (DNI) Obamy, stypendysta
Rhodesa, szkolny kolega Olivera Northa.
• Generał James Logan Jones junior, Bilderberg, doradca bezpieczeństwa narodowego
Baracka Obamy, specjalny wysłannik Busha juniora na Bliski Wschód.
• James B. Steinberg, zastępca sekretarza stanu w gabinecie Obamy, dyrektor w The
Brookings Institution.
• Richard N. Haass, prezes CFR, Bilderberg, stypendysta Rhodesa, pracownik
Carnegie Endowment for International Peace i Brookings.
• Al Gore, wiceprezydent Clintona, CFR.
• Lee Raymond, członek AEI, były szef ExxonMobil i były dyrektor J.P. Morgan
Chase & Co.
• Lawrence Eagleburger, sekretarz stanu Busha seniora, doradca Kissingera w epoce
Nixona, doradca amerykańskiej misji w NATO.
• Frank Carlucci, były szef Carlyle Group, sekretarz obrony od 1987 do 1989 roku.
• Paul Wolfowitz, czołowy neokonserwatysta, Bilderberg, członek CFR i PNAC, były
szef Banku Światowego.
• Robert Zoellick, zastępca sekretarza stanu i szef Banku Światowego od 2007 roku,
członek CFR, Bilderberg, członek Instytutu Aspen.
• Madeleine K. Albright, CFR, CSIS, sekretarz stanu Clintona.
• Nicholas F. Brady, sekretarz skarbu Busha seniora, CFR, Bilderberg.
• Stanley Fischer, członek G30, gubernator Banku Izraela, zastępca dyrektora
Międzynarodowego Funduszu Walutowego, ponadto pracownik Banku
Światowego i Citigroup.
• Brent Scowcroft, Bilderberg, CFR, doradca bezpieczeństwa narodowego 1974-1977,
wiceprzewodniczący w Kissinger Associates.
• Richard Perle, Bilderberg, członek PNAC, zastępca sekretarza stanu.
• Maurice R. Greenberg, dyrektor CFR, Bilderberg, przyjaciel Kissingera, szef
nowojorskiego FEDu, szef AIG.
• Winston Lord, prezes CFR, asystent sekretarza stanu Kissingera, ambasador w
Chinach, członek Skull&Bones.
• George Tenet, szef CIA czasu 9/11.
• David Gergen, doradca Nixona, Forda, Reagana i Clintona, Bilderberg, członek CFR
i Fundacja Forda, znany z członkowstwa w Bohemian Club.
• Robert S. McNamara, Bilderberg, sekretarz obrony 1961-1968, szef Banku
Światowego 1968-1981, prezes Ford Motor Company, członek Brookings Institution.
• Carla A. Hills, współprzewodnicząca CFR, sekretarz urbanizacji Reagana, ważna
postać tworzenia NAFTY, dyrektor ChevronTexaco, członek rad Coca Cola,
JPMorgan, AIG, Gilead Sciences, Inc.
• Henry David Owen, CFR, dyrektor Brookingsa w latach 1969-1978.
• Lynn Etheridge Davis, CFR, podsekretarz stanu ds. spraw międzynarodowych,
wiceprezes Chase Manhattan Rockefellerów.
• Paul Henry O'Neill, przewodniczący Korporacji RAND w 1995 roku, sekretarz
skarbu Busha juniora, Bush senior mianował go sekretarzem obrony, lecz odmówił,
szef Alcoa.
• Walter Mondale, CFR, wiceprezydent Cartera, ambasador w Japonii.
• Caspar Weinberger, CFR, sekretarz obrony Reagana, skazany w Iran-Contras.
• William Cohen, CFR, sekretarz obrony Clintona.
• William J. Perry, kolejny sekretarz obrony Clintona, ważna postać inwazji na Haiti i
wojny w Bośni, jeden z trzech sekretarzy obrony nienależących do CFR, Bilderberg.
• Warren Christopher, CFR, sekretarz stanu Clintona.
• Bruce Babbitt, sekretarz spraw wewnętrznych Clintona.
• Lloyd Bentsen, sekretarz skarbu Clintona.
• Robert Rubin, sekretarz skarbu Clintona.
• Donna Shalala, sekretarz zdrowia Clintona.
• Henry Cisneros, sekretarz HUD Clintona.
• Alan R. Batkin, wiceprezes Kissinger Associates.
• Gerald L. Curtis, członek CFR i Królewskiego Instytutu Spraw
Międzynarodowych.
• Richard Holbrooke, Bilderberg, ambasador USA przy ONZ, członek CFR.
• Alexander Haig, Bilderberg, sekretarz obrony Reagana, doradca wojskowy
Kissingera.
• Robert Kagan, członek CFR, PNAC, Carnegie Endowment for International Peace,
pisał dla Foreign Affairs, New York Times, Washington Post, Wall Street Journal.
• Lynn Davis, ekspert The RAND Corporation, podsekretarz stanu.
• John M. Deutch, szef CIA 1995-1996, dyrektor Raytheona, Citygroup, podsekretarz
obrony.
• William H. Webster, szef CIA 1987-1991, szef FBI 1978-1987.
• Graham Tillett Allison junior, doradca sekretarza obrony w latach 1985-1987, członek
CFR, Korporacji RAND, Instytutu Brookingsa.
• Dianne Feinstein, Bilderberg, senator, przewodnicząca senackiej podkomisji ds.
terroryzmu, technologii i bezpieczeństwa publicznego, dąży do likwidacji wolności w
Internecie.
• Fareed Zakaria, Bilderberg, dziennikarz CNN i PBS.
• Douglas Daft, szef The Coca Cola Company, dyrektor Wal-Mart.
• C. Fred Bergsten, asystent sekretarza skarbu dla spraw międzynarodowych, członek
CFR, Carnegie Endowment for International Peace i Brookings Institution.
• Michael H. Armacost, prezes Brookings Institution, były podsekretarz stanu,
ambasador w Japonii.
• G. Allen Andreas, przewodniczący i szef Archer Daniels Midland Company
działającej w Carlyle Group.
• Catherine Bertini, podsekretarz generalna ONZ, członek CFR.
• Geoffrey T. Boisi, wiceprzewodniczący JPMorgan Chase.
• Stephen W. Bosworth, członek CFR, ambasador w Korei Południowej, Filipinach i
Tunezji.
• Joseph S. Nye junior, członek rady dyrektorów CFR, stypendysta Rhodesa, asystent
sekretarza obrony.
• Paula J. Dobriansky, CFR, PNAC, podsekretarz stanu.
• Strobe Talbott, prezes The Brookings Institution, członek CFR, stypendysta
Rhodesa, podsekretarz stanu Clintona.
• E. Gerald Corrigan, dyrektor CFR 1993-1995; szef nowojorskiego FEDu 1985-1993;
dyrektor Goldman Sachs; Bilderberg; członek G30.
• Jamie Dimon, Bilderberg, prezes JPMorgan Chase.
• Jim Leach, reprezentant, członek CFR i Carnegie Endowment for International
Peace.
• Lee Brooks Cullum, dziennikarz Dallas Morning.
• John Henry Bryan junior, szef Sara Lee Corporation, członek rad nadzorczych
Goldman Sachs, General Motors, British Petroleum, Sara Lee, Bank One.
• Kenneth M. Duberstein, szef The Duberstein Group.
• Jeffrey Epstein, CFR, prezes J. Epstein & Company, podejrzewany o gwałcenie
nieletnich dziewczynek.
• Martin S. Feldstein, G30, członek rady nadzorczej Eli Lilly.
• Roger W. Ferguson, wiceprzewodniczący G30, wiceprzewodniczący rady
gubernatorów FEDu.
• Richard W. Fisher, prezes FEDu w Dallas, wiceprzewodniczący Kissinger McLarty
Associates.
• Thomas S. Foley, ambasador w Japonii, przewodniczący North American w Komisji.
• Michael B.G. Froman, dyrektor Citigroup Alternative Investments, Citigroup Inc.
• Francis Fukuyama, twardy neokonserwatysta, członek PNAC, zwolennik Obamy,
• Richard A. Gephardt, parlamentarzysta i konsultant Goldman Sachs.
• Donald E. Graham, szef The Washington.
• Jeffrey W. Greenberg, CFR, Brookings, przewodniczący Marsh & McLennan
Companies.
• John J. Hamre, podsekretarz obrony, z Fundacji Rockefellera.
• Karen Elliott House, CFR, wiceprezes Dow Jones & Company, wydawca The Wall
Street Journal.
• Arnold Kanter, współtwórca The Scowcroft Group, podsekretarz stanu, pracownik
Korporacji RAND.
• David G. Bradley, właściciel Atlantic Media Company.
• Harold Brown, były sekretarz obrony, partner w Warburg Pincus & Company.
• Robert Osgood, asystent prezydenta w sprawie bezpieczeństwa narodowego.
• Louis C. Camilleri, szef koncernu tytoniowego Philipp Morris International,
• William T. Coleman III, twórca Cassatt Corporation; twórca BEA Systems.
• William T. Coleman, Jr., sekretarz transportu.
• Richard N. Cooper, podsekretarz stanu, przewodniczący FEDu z Bostonu.
• Charles R. Kaye, współprezes Warburg Pincus LLC.
 • Steven E. Koonin, podsekretarz Energii Obamy, pracownik BP.
• Hugh L. McColl, Jr., przewodniczący Bank of America Corporation.
• Anne M. Mulcahy, szef Xerox Corporation.
• Indra K. Nooyi, prezes PepsiCo, Inc., Bilderberg.
• David J. O’Reilly, szef Chevron Corporation.
• Thomas R. Pickering, członek CFR, podsekretarz stanu i ambasador przy ONZ, w
Izraelu, Rosji, Indiach, Jordanii, Salwadorze, Nigerii.
• Joseph W. Ralston, jeden z dowódców NATO, przewodniczący The Cohen Group
• Charles B. Rangel, parlamentarzysta, członek Brookings Institution, asystent
sekretarza stanu.
• Joseph E. Robert junior, szef J.E. Robert Companies.
• Kenneth Rogoff, dyrektor jednego z departamentów Międzynarodowego Funduszu
Walutowego, członek rady dyrektorów FEDu.
• David M. Rubenstein, współtwórca The Carlyle Group.
• Lawrence H. Summers, były sekretarz skarbu.
• John Thain, szef New York Stock Exchange, Inc., prezes Goldman Sachs & Co.
• Mortimer B. Zuckerman, przewodniczący U.S. News & World Report.

Kanada:
• Martin Mulroney, premier 1984-1993, współtwórca NAFTY, nie 2005.
• Bill Graham, lider oficjalnej opozycji kanadyjskiego parlamentu, wcześniej minister
obrony narodowej i minister spraw zagranicznych.
• Rona Ambrose, minister środowiska.
• Roy MacLaren, minister handlu międzynarodowego, kanadyjski wysoki komisarz w
Wielkiej Brytanii.
• Raymond Chrétien, podsekretarz stanu; ambasador w USA, Meksyku, Francji, Belgii,
Kongo; doradca Fasken Martineau DuMoulin LLP.
• Wendy K. Dobson, zastępca ministra finansów.
• E. Peter Lougheed, premier Alberty.
• Dufferin Roblin, premier Manitoby.
• Allan E. Gotlieb, ambasador w USA, przewodniczący North American w Komisji.
• Arthur A. DeFehr, prezes Palliser Furniture.
• André Desmarais, prezes Power Corporation of Canada.
• Peter C. Dobell, założyciel i dyrektor Centrum Parlamentarnego.
• Donald R. Sobey, przewodniczący Empire Company Ltd.
• Ronald D. Southern, przewodniczący ATCO Group.
• Hartley Richardson, prezes James Richardson & Sons, Ltd.
• Peter C. Godsoe przewodniczący Fairmont Hotels & Resorts, szef Scotiabank.
• Barbara Stymiest, szef w RBC Financial Group.
• John A. MacNaughton, prezes Canada Pension Plan Investment Board.

Meksyk:
• Ernesto Zedillo, prezydent Meksyku.
• Luis Tellez, minister energetyki, dyrektor zarządzający The Carlyle Group,
wiceprezes Sociedad de Fomento Industrial.
• Jaime Serra, minister handlu i przemysłu, przewodniczący SAI Consulting.
• Herminio Blanco Mendoza, sekretarz komercji i rozwoju przemysłowego.
 • Antonio Madero, szef San Luis Corporacion, S.A. de C.V.
• Luis Rubio, prezes Centrum Badań nad Rozwojem.
• Enrique Krauze, dyrektor generalny Editorial Clio Libros y Videos, S.A.
• Dionisio Garza Medina, szef ALFA.
• Alejandro Junco de la Vega, prezes i dyrektor Grupo Reforma.
• Lorenzo H. Zambrano, szef CEMEX, wiceprzewodniczący North American.

Członkowie Komisji z Europy:

Wielka Brytania:
• Edward Heath, premier, Bilderberg, nie 2005.
• Lord John William Gilbert, sekretarz skarbu, minister transportu, członek izby
lordów.
• Lord Leon Brittan of Spennithorne, wiceprzewodniczący UBS Investment Bank,
wiceprezes Komisji Europejskiej.
• Lord John Kerr, podsekretarz stanu, członek izby lordów, członek Rhodes Trust,
ambasador w USA, sekretarz generalny Konwencji Europejskiej, dyrektor Rio Tinto,
Shell, & the Scottish American Investment Trust.
• Lord Christopher Francis Patten of Barnes, komisarz europejski, sekretarz stanu
dla środowiska, gubernator Hong Kongu, przewodniczący International Crisis Group.
• Lord David Simon of Highbury, minister stanu dla Europy, członek izby lordów,
szef BP, doradca Unilever, Morgan Stanley Europe i LEK.
• Lord Garel-Jones, minister stanu w biurze spraw zagranicznych, dyrektor UBS
Investment Bank.
• Paul Adams, członek izby lordów, szef sztabu obrony, dyrektor N M Rothschild &
Sons, szef British American Tobacco.
• Peter Mandelson, komisarz handlu w Komisji Europejskiej, sekretarz stanu Irlandii
Północnej.
• Sir Mark Moody-Stuart, przewodniczący Royal Dutch/Shell Group, przewodniczący
Anglo American.
• Bill Emmott, naczelny The Economist.
• Michel David-Weill, przewodniczący Lazard LLC, zastępca przewodniczącego Lazard
Brothers & Co., Limited.
• Richard Olver, przewodniczący BAE Systems.

Irlandia:
• Peter Sutherland, Bilderberg, członek europejskiego Okrągłego Stołu, dyrektor
generalny Światowej Organizacji Handlu, przewodniczący BP, przewodniczący
Goldman Sachs, dyrektor Royal Bank of Scotland, wiceprzewodniczący
Europejskiego Okrągłego Stołu Przemysłowców, prokurator generalny Irlandii.
• John Bruton, Bilderberg, premier 1994-1997, ambassador UE w USA.
• Richard Burrows, gubernator Banku Irlandii, przewodniczący Irish Distillers.
• Richard Conroy, senator, przewodniczący Conroy Diamonds & Gold, Dublin.
• Pernod Ricard, prezes IBEC (The Irish Business and Employers Confederation).

Francja:
• Laurent Fabius, Bilderberg, premier, minister ekonomii i gospodarki.
 • Edmond Alphandéry, minister ekonomii i gospodarki, przewodniczący Caisse
Nationale de Prévoyance, europarlamentarzysta, prezes Ruchu Europejskiego we
Francji.
• Pierre Lellouche, parlamentarzysta, prezes zgromadzenia NATO.
• François Bujon de l’Estang, ambasador w USA, przewodniczący Citigroup France.
• Jacques Andréani, ambasador Francji w USA, Egipcie i Włoszech.
• Denis Kessler, przewodniczący i szef Scor, przewodniczący French Insurance
Association (FFSA).
• Jean-Philippe Thierry, przewodniczący i szef w AGF (Assurances Générales de
France).
• Nicolas Beytout, naczelny Le Figaro.

Belgia:
• Gaston Eyskens, trójkrotny premier Belgii, nie 2005.
• Luc Coene, minister stanu, zastępca gubernatora Narodowego Banku Belgii.
• Eckhard Cordes, parlamentarzysta, europarlamentarzysta, członek rady
DaimlerChrysler i Nestlé Belgilux.
• Baron Daniel Janssen, przewodniczący rady Solvay.
• Maurice Lippens, przewodniczący Fortis.

Holandia:
• H. Onno Ruding, minister finansów, przewodniczący Centre for European Policy
Studies (CEPS), wiceprzewodniczący Citibank.
• Joris Voorhoeve, minister obrony, parlamentarzysta.
• Nout Wellink, prezes Holenderskiego Banku Centralnego.
• Cees Maas, wiceprzewodniczący i szef w ING Group, Amsterdam.

Luksemburg:
• Jacques Santer, Bilderberg, szef Komisji Europejskiej, premier.

Niemcy:
• Horst Köhler, prezydent Niemiec od 2004 roku, szef Międzynarodowego Funduszu
Walutowego od 2000 do 2004 roku, nie 2005.
• Heinz Riesenhuber, minister badań i technologii, parlamentarzysta,
przewodniczący rady nadzorczej Kabel Deutschland i Evotec.
• Wolfgang Gerhard, członek Bundestagu.
• Kurt Lauk, europarlamentarzysta, członek rady DaimlerChrysler.
• Jürgen Chrobog, ambasador w USA.
• Arend Oetker, prezes Niemieckiej Rady Stosunków Zagranicznych (DGAP),
wiceprzewodniczący Niemieckiej Rady Przemysłu, dyrektor zarządzający Dr Arend
Oetker Holding.
• Otto Wolff von Amerongen, honorowy przewodniczący wschodniego komitetu
niemieckiego przemysłu, przewodniczący i szef.
• Heinrich Weiss, przewodniczący SMS, prezes Niemieckiej Rady Przemysłu.
• Dieter Pfundt, partner Sal. Oppenheim Bank.
• Klaus-Dieter Frankenberger, redaktor zagraniczny Frankfurter Allgemeine Zeitung.

Austria:
 • Friedrich Verzetnitsch, parlamentarzysta, prezes Austriackiej Federacji Unii
Handlowych, prezes European Trade Union Confederation (ETUC).
• Peter Mitterbauer, prezes Austriackiej Federacji Przemysłu, prezes MIBA.
• Guido Schmidt-Chiari, przewodniczący Constantia Group, przewodniczący
Creditanstalt Bankverein.

Dania:
• Lene Espersen, minister sprawiedliwości.
• Bodil Nyboe Andersen, przewodniczący rady gubernatorów Danmarks
Nationalbank,.
• Sven Burmester, zastępca sekretarza Banku Światowego, reprezentant United
Nations Population Fund (UNFPA).
• Peter Straarup, przewodniczący rady wykonawczej Danske Bank, przewodniczący
Duńskiego Stowarzyszenia Bankierów.
• Tøger Seidenfaden, Bilderberg, z duńskiej gazety Politiken.

Norwegia:
• Grete Faremo, minister sprawiedliwości, minister ropy i energii, minister kooperacji
rozwoju.
• Harald Norvik, przewodniczący i partner ECON Management, prezes Statoil.
• Helge Lund, szef w Statoil.

Szwecja:
• Carl Bildt, premier, Bilderberg.
• Urban Ahlin, parlamentarzysta i przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych.
• Marcus Wallenberg, Bilderberg, przewodniczący Skandinaviska Enskilda Banken,
szef Investor AB.
• Björn Svedberg, przewodniczący Ericsson, prezes Skandinaviska Enskilda Banken.
• Erik Belfrage, wiceprezes Skandinaviska Enskilda Banken, dyrektor Investor AB.

Finlandia:
• Sirkka Hämäläinen, gubernator Banku Finlandii, członek rady nadzorczej
Europejskiego Banku Centralnego.
• Max Jakobson, ambasador przy ONZ.
• Krister Ahlström, przewodniczący Ahlström Corp., przewodniczący Fińskeij
Konfederacji Pracowników, wiceprzewodniczący Stora Enso and Fortum.

Hiszpania:
• Pedro Solbes, wicepremier, minister gospodarki, minister finansów.
• Abel Matutes, minister spraw zagranicznych, członek Komisji Europejskiej,
przewodniczący Empresas Matutes.

Portugalia:
• Jorge Braga de Macedo, minister finansów, specjalny doradca sekretarza generalnego
OECD, prezes Tropical Research Institute.
• Joao de Menezes Ferreira, parlamentarzysta, przewodniczący ECO-SOROS.
• Estela Barbot, wiceprezes AGA, Porto; wiceprezes rady nadzorczej AEP —
Portuguese Business Association.
 • Vasco de Mello, wiceprzewodniczący José de Mello SGPS.

Włochy:
• Enrico Letta, wiceprezes instytutu Aspen, europarlamentarzysta, minister spraw
europejskich.
• Luigi Ramponi, parlamentarzysta, zastępca szefa sztabu obrony.
• Carlo Secchi, senator, europarlamentarzysta.
• Luca Cordero di Montezemolo, przewodniczący Fiata i Confindustria (włoska
konfederacja przemysłowa).
• Gianfelice Rocca, przewodniczący Techint Group of Companies, wiceprezes
Confindustria.
• Alessandro Profumo, szef w UniCredito Italiano.
• Maurizio Sella, przewodniczący Banca Sella, Association of Italian Banks (A.B.I.),
oraz Finanziaria Bansel.
• Stefano Silvestri, podsekretarz stanu dla obrony, prezes Instytutu Spraw
Zagranicznych, komentator Il Sole 24 Ore.
• Marco Tronchetti Provera, przewodniczący Telecom i Pirelli & C., Milan.
• Franco Venturini, korespondent zagraniczny Corriere della Sera.
• Mario Greco, dyrektor zarządzający i kierownik generalny Assicurazioni
Internazionali di Previdenza (A.I.P.).

Grecja:
• Lucas Papademos, gubernator Banku Grecji, wiceprezes Europejskiego Banku
Centralnego.
• Stelios Argyros, europarlamentarzysta, przewodniczący i dyrektor Preveza Mills.
• Loukas Tsoukalis, specjalny doradca prezesa Komisji Europejskiej, prezes
Hellenistycznej Fundacji dla Europy i Polityki Zagranicznej (ELIAMEP).

Cypr:
• George Vasiliou, prezydent, nie 2005.

Polska:
• Marek Belka, Bilderberg, szef europejskiego oddziału Międzynarodowego
Funduszu Walutowego, konsultant Banku Światowego, premier Polski, członek
PZPR, szefa koalicyjnej Rady Koordynacji Międzynarodowej w Iraku i dyrektor ds.
polityki gospodarczej w Tymczasowych Władzach Koalicyjnych w Iraku w 2003 i
2004 roku.
• Andrzej Olechowski, Bilderberg, pracownik Banku Światowego, minister finansów,
spraw zagranicznych, brał udział w obradach polskiego Okrągłego Stołu po stronie
komunistów, przyznał się, iż współpracował z wywiadem PRL, gdzie działał pod
pseudonimami Must i Tener.
• Janusz Palikot, poseł, wiceprezes Polskiej Rady Biznesu, twórca firmy Ambra,
przewodniczący, a obecnie wiceprzewodniczący Komisji Nadzwyczajnej ‘Przyjazne
Państwo’.
• Sławomir S. Sikora, Bilderberg, prezes zarządu Banku Handlowego w Polsce,
członek zarządu Związku Banków Polskich, członek Zarządu Polskiej Konfederacji
Pracodawców Prywatnych Lewiatan.
• Wanda Rapaczyńska, prezes Agory S.A., wiceprezes Citibank NA.
 • Jerzy Baczyński, redaktor naczelny Polityki.

Czechy:
• Vladimir Dlouhy, minister przemysłu i handlu Republiki Czeskiej, minister
gospodarki Czechosłowacji, doradca ABB, międzynarodowy doradca Goldman
Sachs.
• Alexandr Vondra, wiceminister spraw zagranicznych, dyrektor zarządzajacy w
praskim biurze Dutko Group Companies.
• Jiri Kunert, prezes czeskiego stowarzyszenia banków, przewodniczący Zivnostenska
banka.

Węgry:
• Béla Kadar, minister międzynarodowych spraw ekonomicznych,
parlamentarzysta, ambasador przy OECD, członek rady monetarnej Banku
Narodowego.
• Zsigmond Jarai, prezes Narodowego Banku Węgier.
• Péter Székely, przewodniczący i szef w Transelektro, prezes Confederation of
Hungarian Employers’ Organisations for International Co-operation (CEHIC),
wiceprezes Węgierskiej Konfederacji Pracodawców i Przemysłowców.

Estonia:
• Toomas Hendrik Ilves, minister spraw zagranicznych, europarlamentarzysta,
ambasador w USA, Kanadzie i Meksyku.
• Harri Tiido, ambasador Estonii przy NATO.

Słowenia:
• Marko Voljc, były szef Nova Ljubljanska Banka, główny kierownik dla dyrektoriatu
Europy centralnej KBC Bank Insurance Holding.

Rumunia:
• Mugur Isarescu, premier, gubernator Narodowego Banku Rumunii.

Bułgaria:
• Petar Stoyanov, prezydent, prezes Centrum Dialogu Politycznego.

Członkowie z Azji i Pacyfiku:

Japonia:
• Kiichi Miyazawa, premier, minister finansów.
• Keizo Takemi, minister spraw zagranicznych.
• Yasuhisa Shiozaki, wiceminister finansów.
• Eisuke Sakakibara, wiceminister finansów w sprawach zagranicznych.
• Yoriko Kawaguchi, specjalny doradca premiera Japonii.
• Hisashi Owada, sędzia Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.
• Akio Morita, współtwórca Sony Corporation, nie w 2005.
• Fujio Cho, prezes Toyota Motor Corporation.
• Nobuyuki Idei, przewodniczący Sony Corporation, dyrektor General Motors, Baidu i
w Nestlé.
• Shijuro Ogata, zastępca gubernatora Japońskiego Banku Rozwoju i zastępca
gubernatora spraw międzynarodowych Banku Japonii, przewodniczący Asia Pacific
w Komisji.
• Hiroaki Fujii, ambasador w Wielkiej Brytanii, doradca The Japan Foundation.
• Yoshio Okawara, ambasador w USA, prezes Institute for International Policy Studies.
• Koichi Kato, parlamentarzysta.
• Kenji Kosaka, parlamentarzysta.
• Sadako Ogata, komisarz ONZ i prezes Japan International Cooperation Agency
(JICA).
• Yukio Satoh, ambasador w ONZ, prezes The Japan Institute of International Affairs.
• Moriyuki Motono, ambasador we Francji, prezes Foreign Affairs Society.
• Koji Watanabe, ambasador w Rosji.
• Toshiaki Ogasawara, przewodniczący i wydawca The Japan Times Ltd.,
przewodniczący Nifco Inc.
• Yotaro Kobayashi, przewodniczący Fuji Xerox Co., Ltd., oraz Pacific Asia w
Komisji, członek Klubu Rzymskiego.
• Toyoo Gyohten, prezes Instytutu Międzynarodowych Spraw Monetarnych, doradca w
The Bank of Tokyo-Mitsubishi, Ltd.
• Kakutaro Kitashiro, przewodniczący IBM Japan, Ltd.
• Minoru Makihara, doradca Mitsubishi Corporation.
• Taizo Nishimuro, przewodniczący i szef Toshiba Corporation.
• Kiyoshi Tsugawa, doradca Lehman Brothers Japan, Inc., przewodniczący
ARAMARK ASIA.
• Junichi Ujiie, przewodniczący i szef Nomura Holdings, Inc.
• Yoshihiko Miyauchi, szef i przewodniczący ORIX Corporation.
• Ernest M. Higa, twórca i prezes Higa Industries.
• Shintaro Hori, partner zarządzający w Bain & Company Japan, Inc.
• Takeo Inokuchi, szef i przewodniczący Mitsui Sumitomo Insurance Company, Ltd.
• Noriyuki Inoue, szef i przewodniczący Daikin Industries, Ltd.
• Yuzaburo Mogi, prezes Kikkoman Corporation.
• Seiichi Shimada, prezes Nihon Unisys, Ltd.
• Shoichiro Kobayashi, doradca Kansai Electric Power Company, Ltd.
• Rokuro Ishikawa, honorowy przewodniczący Kajima Corporation.
• Hiroshi Mikitani, przewodniczący i szef Rakuten, Inc.
• Sachio Semmoto, szef eAccess, Ltd.
• Jiro Murase, partner Bingham McCutchen Murase.
• Masao Nakamura, prezes NTT Docomo Inc.
• Shuji Tomita, wiceprezes NTT Communications Corporation.
• Etsuya Washio, prezes National Federation of Workers and Consumers Insurance
Cooperatives (ZENROSAI), prezes Japanese Trade Union Confederation (RENGO).
• Osamu Watanabe, przewodniczący Japan External Trade Organization (JETRO).
• Taizo Yakushiji, czlonek Council for Science and Technology Policy of the Cabinet
Officeof Japan; dyrektor Instytutu dla Międzynarodowych Studiów Politycznych.
• Tadashi Yamamoto, prezes Japan Center for International Exchange dyrektor Asia
Pacific w Komisji.
• Noriyuki Yonemura, konsultant Fuji Xerox Co., Ltd.
 • Masaharu Ikuta, dyrektor generalny Postal Services
Corporation.
• Takeshi Kondo, prezes Japan Highway Public Corporation (Nihon Doro Kodan).
• Masashi Nishihara, prezes Narodowej Akademii Obrony.
• Akira Kojima, przewodniczący Japan Center for Economic Research (JCER).
• Ariyoshi Okumura, przewodniczący Lotus Corporate Advisory, Inc.
• Sozaburo Okamatsu, przewodniczący Research Institute of Economy, Trade &
Industry (RIETI).
• Isamu Miyazaki, doradca Daiwa Institute of Research, Ltd., dyrektor generalny
Japanese Economic Planning Agency.
• Takashi Ejiri, japoński prawnik z Asahi Koma Law Office.
• Shinji Fukukawa, doradca w Dentsu Inc.
• Naoki Tanaka, prezes The 21st Century Public Policy Institute.
• Masahide Shibusawa, prezes Shibusawa Ei’ichi Memorial Foundation.
• Yoichi Funabashi, korespondent The Asahi Shimbun.

Korea Południowa:
• Lee Hong-Koo, premier, ambasador w USA i Wielkiej Brytanii, przewodniczący
Seoul Forum for International Affairs, Seoul.
• Han Sung-Joo, minister spraw zagranicznych, ambasador w USA, prezes Seoul
Forum for International Affairs; profesor stosunków międzynarodowych na Ilmin
International Relations Institute, Korea University.
• SaKong Il, minister finansów, szef i przewodniczący Institute for Global Economics.
• Kim Kyung-Won, ambasador w ONZ i USA, doradca w Kim & Chang Law Office,
prezes Seoul Forum for International Affairs, Seoul, przewodniczący Pacific
Asia w Komisji.
• Lee In-ho, ambasador w Rosji i Finlandii, profesor na Myongji University.
• Hong Seok-Hyun, ambasador w USA.
• Chung Mong-Joon, koreański parlamentarzysta, wiceprezes Federation
Internationale de Football Association (FIFA).
• Hyun Hong-Choo, ambasador w USA i ONZ, partner w Kim & Chang.
• Kim Kihwan, doradca międzynarodowy Goldman Sachs.
• Lee Jay Y., wiceprezes Samsung Electronics Co. Ltd.
• Suh Kyung-Bae, prezes i szef Amore Pacific Corp.
• Cho Suck-Rai, przewodniczący Hyosung Corporation.
• Hyun Jae-Hyun, przewodniczący Tong Yang Group.
• Ryu Jin Roy, szef i przewodniczący Poongsan Corp.
• Koo John, przewodniczący LS Cable Ltd., przewodniczący LS Industrial Systems Co.

Australia:
• Stuart Harris, wiceminister spraw zagranicznych.
• Carrillo Gantner, wiceprezes The Myer Foundation.
• Ross Garnaut, ekonomista na Research School of Pacific and Asian Studies,
Australian National University.
• John R. Hewson, członek rady doradczej ABN AMRO Australia.
• Trevor Kennedy, przewodniczący Oil Search, Ltd., przewodniczący Cypress Lakes
Group, Ltd..
Nowa Zelandia:
• Mike Moore, premier, dyrektor generalny Światowej Organizacji Handlu.
• Philip Burdon, minister handlu, przewodniczący Asia 2000 Foundation;
przewodniczący APEC.
• Murray Horn, minister skarbu, dyrektor zarządzający Institutional Banking, ANZ
(NZ) Ltd. przewodniczący ANZ Investment Bank.
• Hugh Fletcher, dyrektor Fletcher Building, Ltd.

Indonezja:
• Ali Alatas, doradca prezydenta Indonezji, minister spraw zagranicznych.
• Arifin Siregar, ambasador w USA, doradca międzynarodowy Goldman Sachs (Pacific
Asia) LLC.
• Sunjoto Tanudjaja, prezes PT Great River International.
• Adrianto Machribie, przewodniczący PT Freeport Indonesia.
• Jusuf Wanandi, członek rady zarządu Centre for Strategic and International Studies.

Tajlandia:
• Anand Panyarachun, premier, przewodniczący Tajskiej Federacji Przemysłowej,
przewodniczący Saha-Union Public CompanyLtd.
• Kasem Kasemsri, wicepremier, honorowy przewodniczący Thailand-U.S. Business
Council, przewodniczący Thai-Malaysian Association.
• Sarasin Viraphol, zastępca ministra spraw zagranicznych, wiceprezes Charoen
Pokphand Co., Ltd.
• Narongchai Akrasanee, przewodniczący Seranee Holdings Co., Ltd., Bangkok

Filipiny:
• Cesar E. A. Virata, premier.
• Jesus P. Estanislao, minister finansów, prezes Institute of Corporate
Directors/Institute of Solidarity in Asia.
• Roberto F. de Ocampo, minister finansów, prezes Asian Institute of Management.

Singapur:
• Barry Desker, dyrektor Instytutu Obrony i Studiów Strategicznych na Nanyang
Techonological University.
• K. Kesavapany, dyrektor Institute of Southeast Asian Studies.
• Teh Kok Peng, prezes GIC Special Investments Private Ltd.

Malezja:
• Noordin Sopiee, przewodniczący i szef Instytutu Studiów Strategicznych i
Międzynarodowych.
• Azman Hashim, przewodniczący AmBank Group.

Członkowie z innych rejonów, tzw. “Triennium Participants”:

Izrael:
• Jacob A. Frenkel, gubernator Banku Izraela 1991-2000, przewodniczący G-30,
dyrektor badań Międzynarodowego Funduszu Walutowego, przewodniczący AIG’s
Global Economic Strategies Group, przewodniczący Merrill Lynch International,
 wiceprzewodniczący American International Group, Inc, były przewodniczący rady
gubernatorów Inter-American Development Bank.
• Itamar Rabinovich, ambasador w USA.

Turcja:
• Hüsnü Dogan, minister obrony, koordynator generalny Nurol Holding, były
przewodniczący Development Foundation of Turkey.
• Rüsdü Saracoglu, minister stanu, gubernator Banku Centralnego Turcji, prezes
grupy finansowej Koç Holding, przewodniczący Makro Consulting, Istanbul.

Jordania:
• Książę H.R.H. El Hassan bin Talal, prezes Klubu Rzymskiego, członek rady
międzynarodowej CFR, Moderator Światowej Konferencji Religii i Pokoju,
przewodniczący Arab Thought Forum.

Kuwejt:
• Abdlatif Al-Hamad, minister finansów i planowania Kuwejtu, dyrektor generalny
Arab Fund for Economic and Social Development.

Maroko:
• André Azoulay, doradca króla Maroka H.M. Mohammeda VI.

Rosja:
• Sergei Karaganov, członek CFR, doradca Jelcyna i Putina, nie w 2005.
• Grigory A. Yavlinsky, członek dumy, lider partii Jabłoko, przewodniczący Center for
Economic and Political Research.
• Sergei Karaganov, zastępca dyrektora Instytutu Europejskiego Rosyjskiej Akademii
Nauk, przewodniczący prezydium rady obrony i polityki zagranicznej.

Ukraina:
• Serhiy Holovaty, minister sprawiedliwości, członek rady najwyższej, prezes
Ukrainian Legal Foundation.

Tajwan:
• Morris Chang, przewodniczący Taiwan Semiconductor Manufacturing Co., Ltd.
• Jeffrey L.S. Koo, przewodniczący Chinatrust Investment.
• Stan Shih, szef i przewodniczący The Acer Group.

Hong-Kong.
• Victor K. Fung, przewodniczący Li & Fung, przewodniczący Prudential Asia Ltd.
• ”Richard Li”, przewodniczący Pacific Century Group Holdings Ltd.
• Gordon Wu, przewodniczący Hopewell Holdings.

ChRL:
• Yu Xintian, prezes Szanghajskiego Instytutu Nauk Międzyanrodowych.
• Yuan Ming, dyrektor Instytutu Spraw Międzynarodowych na Uniwersytecie
Pekińskim.
• Zhang Yunling, dyrektor Instytutu Nauk Azjatycko-Pacyficznych na Chinese
Academy of Social Sciences (CASS).
RPA:
• Frene Ginwala, przewodniczący (speaker) parlamentu Republiki Południowej
Afryki.

Jamajka:
• Omar Davies, minister finansów i planowania Jamajki, były dyrektor Jamajskiego
Instytutu Planowania.

Wenezuela:
• Ricardo Hausmann, minister planowania, członek rady Banku Centralnego
Wenezueli, były szef w Inter-American Development Bank, członek Komisji
Planowania IMF-Banku Centralnego.

Brazylia:
• Roberto Egydio Setubal, prezes Banco Itaú S.A. i Banco Itaú Holding Financiera S.A.

Argentyna:
• Ricardo Lopez Murphy, minister finansów, minister obrony, członek wizytujący
Latin American Economic Research Foundation.

Chile:
• Alejandro Foxley, senator z Chile, przewodniczący kongresowej komisji finansowej i
komisji budżetowej.

Klub Rzymski.
„(...) wypadkowa idealnej zrównoważonej populacji to odtąd więcej niż 500 milionów,
ale mniej niż miliard.”
Publikacja Klubu Rzymskiego ‘Cele Gatunku Ludzkiego’.

„Moje trzy cele to 1. redukcja ludzkości do około 100 milionów na całym świecie, 2.
zniszczenie infrastruktury przemysłowej i 3. dzicz z pełnym kompletem gatunków
wracających na cały świat.”
Dave Foreman, członek Grupy Bilderberg, Klubu Rzymskiego, współtwórca Earth
First!

„Stany zjednoczone muszą zmniejszyć swoją populację o dwie trzecie w ciągu

najbliższych 50 lat.”
Howard T. Odum, Członek Klubu Rzymskiego w magazynie Fusion w 1980 roku.

„W poszukiwaniu nowego wroga, który nas zjednoczy, wpadliśmy na pomysł, że

zanieczyszczenia, zagrożone globalnym ociepleniem itp. będą dobre. A skoro
wszystko powodowane jest działalnością ludzką, to prawdziwym wrogiem jest sama
ludzkość.”
Twórca Klubu Rzymskiego, Aurelio Peccei.
 Klub Rzymski (Club of Rome, CR, CoR) został
założony we włoskiej posiadłości Rockefellerów w
Bellagio w kwietniu 1968 roku przez szefa Fiata
Aurelio Peccei’ego i szkockiego naukowca Alexandra
Kinga. Strona organizacji to
http://www.clubofrome.org/eng/home/, a główne biuro
znajduje się w niemieckim Hamburgu przy Rissener
Landstr. nr 193.

Symbol Klubu Rzymskiego. Jednym z prezesów CR był trójstronny Książę H.R.H.

El Hassan bin Talal. Kolejny członek CR z błękitną krwią to jedna z czołowych
Bilderbergów, holenderska królowa Beatrix. Inny Bilderberg w CR to Javier Solana,
sekretarz UE i NATO.
Przewodniczącym Komisji Trójstronnej w Europie był Max Kohnstamm, członek tzw.
wewnętrznej szóstki, czyli członków Klubu Rzymskiego w czasie powstania ‘Limitów
Wzrostu’. Kolejni człowiek Komisji Trójstronnej w CR to Mugur Isărescu, były
premier Rumuni; czy Yotaro Kobayashi, przewodniczący Fuji Xerox Co., Ltd., oraz
Pacific Asia w Komisji Trójstronnej.
CoR to również związani z Aspen członkowie CFR Robert O. Anderson oraz
Harlan B. Cleveland. Ten drugi, były ambasador USA w NATO uważa,
że państwa Trzeciego Świata same powinny zdecydować, które
zostaną eliminowane…
Członkiem Klubu Rzymskiego jest też Michaił Gorbaczow, radziecki komunista,
który nawrócił się na tworzenie nowego porządku świata.
 Peccei, Odum, Cleveland z ‘Final Warning. A History of the New World Order’ Davida
Wallena Rivery.

Klub Rzymski zasłynął z publikacji ‘Limits to Growth’, znanej w Polsce pod tytułami
‘Limity Wzrostu’ czy ‘Granice Wzrostu’. Ten pseudonaukowy, apostępowy,
eugeniczny bzdet wzywał do takich idiotyzmów, jak promowanie konsumpcji zamiast
inwestycji, promowanie redukcji posiadania dzieci do maksymalnie dwóch, czy dostęp
do metod kontroli urodzin. Czyli do nowego porządku świata. Wszystko, do czego
wezwał CR rzymski stało się faktem w ostatnim ćwierćwieczu XX wieku.
Polityka Klubu Rzymskiego i innych związanych z nim organizacji to straszenie globalnym
ociepleniem, peakiem ropy naftowej czy przeludnieniem. Uciekajcie gdzie możecie! Fale waz
zaleją! Ropa się kończy! Ziemia się zbuntuje i zarazi waz zarazkami! Oddajcie swoje prawa
światowemu rządowi! On was uratuje przed globalnym pociepleniem i końcem ropy! Heil
Bohemia! Heil Novus Ordo Seclorum!
Rok po Limitach, 17 września 1973 roku Klub wydał raport ‘Zregionalizowany i Adaptujący
się Model Globalnego Systemu Światowego’, gdzie świat podzielony jest na 10 regionów,
które jednocząc się ostatecznie ustanowiłyby rząd światowy.
Podobne cele opisali w Mankind at the Turning Point:
„Rozwiązanie tych kryzysów może narodzić się tylko w globalnym kontekście z
pełnym i wyraźnym uznaniem wynurzającego się systemu światowego i
długoterminowych podstaw. To, pośród innych zmian, wymagać będzie nowego
ekonomicznego porządku świata i alokacji systemu globalnych surowców.”

Działania Klubu Rzymskiego to często wykorzystywanie rzeczywistych problemów, jak

globalne ocieplenie. Obecnie mamy do czynienia z topnieniem lodowców na Marsie i
księżycach Jowisza i Saturna. Na Ziemi kiedyś panowała znacznie wyższa temperatura, co
powodowane było tym samym czynnikiem, co obecne topnienie lodowców na księżycach,
Marsie i Ziemi we wcześniejszych epokach. Tym czynnikiem jest aktywność plam
słonecznych. Jeżeli aktywność słoneczna miała czołowy wpływ na temperaturę na Ziemi w
przeszłości i ma wpływ na Marsa i księżyce Układu Słonecznego, to czy nie można rozsądnie
założyć, że ma i wpływ na Ziemię obecnie, powodując wzrost temperatury i topnienie
lodowców? Oczywiście, że tak. Problem w tym, że jest to nie modne. Łatwiej jest zastraszać
ludzi globalnym ociepleniem, niż rozpocząć poważną dyskusję i badania dotyczące
rzeczywistych powodów globalnego ocieplenia. CoR na własnej stronie internetowej określa
swoją misję jako
„działanie w charakterze niezależnego, globalnego i nieoficjalnego katalizatora
zmian”.
Wywołanie strachu przed topiącymi się lodowcami i związku stanu środowiska z przemysłem
ciągnie za sobą szereg skutków, które – poprzez globalny podatek od CO2, dążenie do
kontroli gospodarek wszystkich państw na świecie przez ponadnarodową instytucję
obsadzoną przez ludzi opisanych tutaj organizacji, nakładanie norm, limitów i kar, jak czyni
to choćby Unia Europejska względem Polski, i wiele innych efektów i absurdów – ostatecznie
zaowocują nowym porządkiem świata.

Przy okazji chciałbym wspomnieć tu o metodach elit. O aktywności słonecznej rozmawiał

Alex Jones z pseudoekologiem Davidem Rothschildem (z tych Rothschildów).
Alex Jones: Czapa lodowa na Marsie cofa się o kilka mil na rok, o wiele szybciej niż
nasza. A księżyce Saturna i Jowisza topią się. W istocie na kilku księżycach był lód, a
teraz są ciekłe morza. Jaki wpływ ma emisja CO2 na te zmiany? David Rothschild...
Rothschild: To dlatego, że te planety są bliżej Słońca, przyjacielu. Hehe.
Jones: Nie. Jowisz i Saturn nie są bliżej Słońca, Mars też nie.

Cóż za głupota i imbecylizm! Młody rot-czajld (jak brzmi angielska wymowa tego nazwiska)
nie zna kolejności planet Układu Słonecznego! Przypomniało mi to umysł Georga Busha
juniora. Elity wybierają co głupszych i imbecylniejszych spośród siebie, po czym wystawiają
ich do działań publicznych, całkowicie nimi manipulując. Wróćmy do Globalnego
Ocieplenia.

Oczywiście globalne ocieplenie to tylko początek. Bezczelne jest tu wykorzystywanie

zagrożonych gatunków jako pretekstu. Pseudoekolodzy i pseudonaukowcy pokroju ludzi
Klubu Rzymskiego wykorzystują to, ponieważ mają w tym nie tyle profity, co pewne
długofalowe cele. Jednocześnie zupełnie ignorują rzeczywiste problemy, jak zubożony uran
czy HAARP. Broń ze zubożonym uranem stosowana m.in. na wojnach w Iraku czy
Afganistanie zaowocowały wadami genetycznymi wśród ludności objętej zasięgiem działania
tej broni. Gardzący gatunkiem ludzkim pseudoekolodzy mogliby przynajmniej zwrócić
uwagę na wpływ tej broni na lokalne zwierzęta czy rośliny. Broni HAARP poświęcam cały
rozdział, aczkolwiek należy tu wspomnieć, że tak wielki wpływ na jonosferę i ekosystem
naszej planety, jaki ma HAARP, to ogromne zagrożenie, które jest praktycznie zawsze
pomijane przez ‘ekologów’ tej planety.