Fantasy Skirmi sh

93 | S t r o n a
Warheim
NAGGAROTH
Wszystkie Elfy są wyższe od ludzi, a ich ciała są silnej, choć smukłej budowy. Poruszają się
z gracją, ich kończyny są długie, a palce szczupłe i wprawne. Ich duże, owalne oczy kryją w
sobie niepokojącą, nieziemską mądrość, która wytrąca z równowagi inne rasy. Naturalna
atrakcyjność Druchii ukryta została pod maską zimnego piękna, a na bladej skórze ich
oblicz nazbyt często gości sroga mina czy choćby szyderstwo. Są w większości czarnowłose
i mają złowieszczy wygląd, a ich spojrzenia kryją co najwyżej pogardę.
Elfy są długowieczne i spędzają długie stulecia na doskonaleniu swych umiejętności.
Są przy tym bardzo emocjonalne i odczuwają radość czy smutek dogłębniej niż inne istoty.
Wiele Elfów poświęca lata rozwijaniu pokojowych talentów, takich jak rzeźbiarstwo czy
poezja. Inne zwracają się ku tajnikom magii bądź też sztuce tworzenia najprzedniejszych
artefaktów. W ten sposób Elfy nadają sens swej długiej egzystencji i mogą być
prawdziwymi kowalami swego losu. Dla Mrocznych Elfów jedyną metodą manifestowania
swego ja jest zadawanie bólu i szerzenie nieszczęścia, doskonalenie subtelnej sztuki
zabijania i tortur. Jedyną dla nich radością jest cierpienie innych, bowiem lata okrucieństwa
i zajadłych bitew starczają im za wszystkie uciechy. Druchii żyją, by spełniać własne
zachcianki i zdominować innych. W umiłowaniu piękna swych kuzynów widzą ich
słabość, którą należy wyplenić, jeśli Elfy mają utrzymać swe zwierzchnictwo nad światem.
SPADKOBIERCY NAGARYTHE
Przekonanie to zrodziło się u zarania świata, w dniach wojny domowej Elfów, której
kulminacją był Czas Zmierzchu Ulthuanu. Tysiące lat przed narodzinami Człowieka wyspą
Elfów wstrząsnęła wyniszczająca, krwawa wojna między królestwem Nagarythe a
ziemiami innych książąt. Nagarythe było potężne – siła pierwszego Króla Feniksa płynęła
w żyłach jego ludu, którego władca, Książę Malekith, był niezrównanym wojownikiem,
genialnym generałem i potężnym czarnoksiężnikiem. Jednakże militarna siła królestwa
była zbyt mała, by mogło odnieść zwycięstwo. Przeciwko Malekithowi stanęli jeźdźcy
Smoków, potężni Magowie i połyskujące legiony Króla Feniksa Caledora Pierwszego.
Wojna domowa ciągnęła się przez dziesięciolecia, aż w końcu w desperackiej próbie
zapewnienia sobie zwycięstwa, Malekith uwolnił moc czystej magii. Kiedy odbita fala
magii zatopiła ziemie Nagarythe, przodkowie Mrocznych Elfów zostali wygnani ze swej
ojczyzny i stali się wyrzutkami swojej rasy.
Wypędzone Elfy znalazły schronienie w Naggaroth, na Ziemiach Dreszczu. Trafna
nazwa dla zimnej dziczy, zakazanej krainy, gdzie bezdomnym Elfom przyszło stoczyć
twardą walkę o przetrwanie. I przetrwały. Lata przechodziły w dziesięciolecia,
dziesięciolecia zmieniały się w wieki, a bitwa o przetrwanie odarła Elfy z wszelkiego
współczucia. I stały się twarde i nieugięte jak ich nowa ojczyzna, i nie było już w ich
sercach miejsca na pokój i przebaczenie. Rosła w nich nienawiść, z początku do kuzynów z
Ulthuanu, z czasem do wszystkiego, co żyje. I nienawiść zamroziła ogień w ich duszach,
pozostawiając w nich jeno pamięć o mozołach, które przyszło im znosić.
Niekwestionowanym władcą nikczemnego ludu, od momentu jego wygnania z
Ulthuanu, był Malekith, Wiedźmi Król Naggaroth. Malekith pała żądzą władzy.
Powodowany mroczną magią stale patrzy w kierunku skrzącej się wyspy Elfów. Tam, gdzie
ongiś było wołanie o sprawiedliwość dla niego i jego ludu, pozostała tylko okrutna żądza
zemsty. Albowiem Malekith prędzej zniszczyłby świat, niż uznał prawo kogokolwiek do
Tronu Feniksa.
ZABOJCZY NAJEZDZCY
Przepełnione nienawiścią swego pana, otoczone jałowym pustkowiem, Mroczne Elfy z
zazdrością patrzą na ziemie i bogactwa innych. Bez skrupułów sięgają po to, czego pragną,
nie zważając na rozpacz i żałobę, które znaczą ich przemarsz. Ich pałace zdobi złoto i srebro
wydarte ziemi rękami innych. Mroczne Elfy grabią plony, żywy inwentarz i zimowe
zapasy, byle tylko zapełnić stoły stale ucztujących Lordów Naggaroth i nie dbają o tych,
których pozostawili na pewną śmierć głodową. Tysiące zakutych w łańcuchy niewolników
pracuje bez przerwy w kuźniach Naggaroth, by przerobić skradzioną stal na broń i
pancerze godne potężnych armii Wiedźmiego Króla.
Owe budzące grozę podboje możliwe są dzięki licznym flotom najeźdźczym
Mrocznych Elfów. Najpotężniejszymi z okrętów Mrocznych Elfów są Czarne Arki, wielkie
fortece, które unoszą się na falach dzięki magii i cierpieniu niewolników. Każda Czarna
Arka jest nikczemnym sercem krwawej armady, która budzi grozę wszędzie tam, gdzie
zacumuje. Łupieżczym okrętom towarzyszą wielkie węże morskie, a nad nimi krążą
Mantykory i Czarne Smoki.
Na pokładach okrętów stacjonują armie dzikich wojowników, gotowych do ataku.
Bandy Korsarzy Mrocznych Elfów ostrzą swe zakrzywione klingi w oczekiwaniu na rzeź i
polowania na niewolników. Bezlitośni mordercy uzbrojeni w zabójcze włócznie i
powtarzalne kusze wymieniają krwawe historie o przeszłej chwale i przechwalają się
zbrodniami, jakich dopuścili się na swych ofiarach. W ciemnościach ładowni okrętów
słychać stale jęki pracujących tu niewolników, przerywane wrzaskami tych, których
postanowiono poświęcić na krwawych ołtarzach mrocznych bogów.
Mroczne Elfy atakują bez uprzedzenia. Magiczny cień spływa na flotę, spowijając ją
ciemnymi chmurami. Dla obserwatora z lądu jest to tylko kolejna, szybko poruszająca się
burza. Okręty i wieże strażnicze na wybrzeżach zostają zdobyte, zanim zdążą wszcząć
alarm. Ofiary Mrocznych Elfów wykonują swe codzienne obowiązki nieświadome
niebezpieczeństwa, które na nie czyha. Dopiero kiedy złowróżbny cień czarnych okrętów
położy się na brzegu, zdają sobie sprawę, że oto nadciągnęła ich zagłada.
Ogień i śmierć rozprzestrzeniają się z szybkością błyskawicy, bowiem Mroczne Elfy
biorą to, co im potrzebne i niszczą wszystko inne. Zostają po nich gruzy i ciała tych, którym
oszczędzono krótkiego, żałosnego życia niewolników. Całymi tygodniami Mroczne Elfy
przepatrują wybraną linię wybrzeża, napadając na nią, gdy tylko dostrzegą okazję. Dopiero
kiedy ładownie wypełnią się jęczącymi niewolnikami i zrabowanymi skarbami, Mroczne
Elfy odstępują i wracają do Naggaroth, unosząc swe łupy.
94 | S t r o n a
POCHODZENIE MROCZNYCH ELFOW
Najwcześniejsze dni Elfów giną w pomroce dziejów i nie zostały zapisane w kronikach.
Żyły przeto w pokoju i zadowoleniu na wyspie Ulthuan, ucząc się cywilizacji i sztuki
magicznej od enigmatycznych Pradawnych. Nadejście Chaosu zniszczyło ich raj i skazało je
na powolny upadek.
Kiedy wielkie gwiezdne wrota Pradawnych zapadły się, rozszalałe Królestwo Chaosu
spłynęło na świat, a hordy Demonów spadły na jego mieszkańców. Podtrzymywane mocą
szalejącej magii, sączącej się z załamanych wrót, Demony włóczyły się bez skrępowania,
wyrzynając niezliczonych śmiertelników i bezczeszcząc ich ziemie. Kiedy nadciągnęły nad
Ulthuan, zastały wyspę skąpaną w magii i tu zebrały się w potężną hordę, gotową pożreć i
zniszczyć ojczyznę Elfów. W obliczu niespodziewanego ataku Elfy wydawały się
bezbronne – wojna była im obca, a ich królowa była istotą hołdującą pokojowi i sztuce
uzdrawiania.
Jednakże z morza krwi i rzezi wyłonił się największy heros Elfów, jaki kiedykolwiek
stąpał po tej ziemi – Aenarion. W nim zapłonął duch najpotężniejszego wojownika i to on
zebrał Elfy i nauczył je sztuki wojennej. Jego serce zapłonęło mrocznym płomieniem
bitwy, a jego biegłość w walce ostrzem, włócznią i łukiem pozostaje niedościgła po dziś
dzień. Aenarion był zwiastunem nadziei, walczył na całym Ulthuanie, a jego obecność
przebudziła w Elfach ich wojowniczą naturę.
Choć Aenarion i jego rosnąca armia walczyli długo i zaciekle, horda Demonów była
nieprzeliczona. Aenarion zwrócił się przeto do bogów o pomoc i zaoferował im ofiary w
zamian za ich interwencję. Lecz bogowie nie odpowiedzieli na jego prośby. W akcie
desperacji Aenarion udał się do świętego ognia Asuryana, władcy wszystkich bogów i tam
złożył siebie jako ostateczną ofiarę. Z modlitwą na ustach rzucił się w białe płomienie. Choć
tajemne płomienie objęły jego ciało i wypaliły mu duszę, Aenarion nie poddał się. Dzięki
niezwykłej sile woli, przeżył męczarnie oczyszczającego ognia, a w jego wnętrzu zapłonęło
światło, blask mocy, który przepełnił Elfy odwagą i sprawił, że Demony uciekały przed
nim. Natchniony czystością Asuryana, Aenarion podjął wojnę z jeszcze większym zapałem.
Wkrótce okrzyknięto go Królem Feniksem, odrodzonym synem Asuryana.
Armia Aenariona ruszyła na wroga, a horda Demonów ugięła się pod odnowionym
gniewem Elfów. To właśnie wtedy Aenarion po raz pierwszy spotkał Obłaskawiacza
Smoków, potężnego maga, Caledora. Z pomocą Smoczych jeźdźców Caledor powstrzymał
pierwszy atak Demonów na swe ziemie. Każdy z nich dostrzegł siłę drzemiącą w drugim i
połączył ich wspólny cel. Caledor rozpoznał święte błogosławieństwo, które spłynęło na
Króla Feniksa i złożył mu hołd, a jego armie zasiliły wojska Aenariona. Przez dziesięciolecia
owa dwójka walczyła z Demonami i w tym to czasie Elfy nauczyły się walczyć. Ich
wrodzona gracja, zahartowana dyscypliną narzuconą im przez Aenariona, sprawiła, że
armie Ulthuanu z każdym rokiem rosły w siłę. Kiedy magia przetoczyła się nad światem,
Caledor posłał kapłanów boga-kowala Vaula, by związali tajemną energię i wykuli z jej
pomocą broń, z którą mogliby stawić czoła Demonom.
Mimo to, mimo całej potęgi ludu Króla Feniksa, legiony Demonów nie miały końca i
lord-mag Caledor zrozumiał, że ostatecznego zwycięstwa w tej wojnie nie da się odnieść na
polu bitwy. Caledor obmyślił śmiały plan, który oczyścić miał świat z Demonów raz na
zawsze. Obłaskawiacz Smoków wraz z magami zamierzali stworzyć magiczny wir, który
wessałby moc Demonów i odesłał je do Królestwa Chaosu. Aenarion okrzyknął Caledora
głupcem, gdyż magia i broń, której Elfy używały do walki z Demonami, czerpały swą moc
właśnie z energii Chaosu, spływających na Ulthuan z dalekiej północy.
PRZEKLENSTWO KHAINA
W tym czasie do Aenariona dotarły wieści, rozpalając w jego sercu ogień żalu, który
zmienić się miał w zimną nienawiść. Jego żona, Wieczna Królowa Astarielle została zabita,
a jego dzieci przepadły bez wieści. W dzikim gniewie Aenarion poprzysiągł, że za ich
haniebny czyn zniszczy Demony do ostatniego z nich. Choć rozum podpowiadał inaczej,
Aenarion ruszył na Nieszczęsną Wyspę i wszedł do Świątyni Khaina, krwawego boga
mordu. Oto wbita w czarny ołtarz sterczała przed nim broń Pana Mordu – Owdowiciel,
Włócznia Zemsty, Miecz Khaina, Pogromca Bogów. Broń przeklęta, i kiedy Aenarion
dobył jej z ołtarza, ściągnął klątwę na siebie samego i na cały swój ród.
Uzbrojony w broń boga wojny Aenarion wyrzynał Demony całymi tysiącami z
grzbietu potężnego Smoka Indraugnira. Hordy Chaosu zostały przegnane z Ulthuanu przez
potęgę Elfów. Na straży rosnących miast stała moc ochronnej magii i błyszczące włócznie
Elfów i na moment zapanował kruchy pokój. Aenarion urządził swą stolicę i ustanowił
królestwo na północy Ulthuanu, na złupionych ziemiach Nagarythe. Tu wybudował
wielką fortecę Anlec, bastion przeciw Demonom, skąd jego armie mogły ruszyć wrogom
na spotkanie. Jej wieże wyrosły wyżej niż w innych miastach Ulthuanu, a pięć kręgów
muru otoczyło wewnętrzną twierdzę, w której mogło stacjonować dziesięć tysięcy
wojowników. Miasto zbudowano na znak przeciwstawienia się legionom Chaosu, jego
czarne i srebrne sztandary oznajmiały, że otaczające je ziemie należą do Aenariona. Wokół
niego zebrały się najbardziej wojownicze i mściwe Elfy, by służyć w armii Zwiastuna
Śmierci. Choć żal po stracie Astarielle nie został ukojony, Aenarion wziął nową żonę, która
powiła mu syna i dziedzica. Była nią Morathi, wieszczka, którą ponoć Aenarion wyzwolił z
rąk Demonów. Późniejsze legendy utrzymują, że Morathi omamiła Króla Feniksa, lecz dziś
trudno orzec, czy to prawda, czy może Aenarion po prostu nie dbał o jej pochodzenie i
usposobienie.
W swoim czasie Morathi urodziła pięknego i silnego syna, a Aenarion dał mu imię
Malekith i uznał go swym dziedzicem. Dwór Aenariona stał się miejscem polowań,
pojedynków i innych krwawych sportów i to tu ściągali najbieglejsi wojownicy, by
rozwijać swe umiejętności w zmaganiach z Demonami. W Nagarythe zapanowała obsesja
wojny i śmierci. Nie zważając na gniew Aenariona, Caledor opuścił jego dwór i udał się na
południe, gdzie założył własne królestwo. Morathi wychowywała Malekitha, przekazując

mu wiedzę o rządzeniu i dyplomacji, a Aenarion przekazał mu swą wiedzę wojskową i
wyszkolił go we władaniu bronią. Malekith szybko stał się najbardziej zabójczym ze
wszystkich wojowników, a nauczony przez matkę sztuki magicznej rzucał kule ognia i
przepowiadał przyszłość równie biegle, jak władał mieczem czy włócznią.
WIR
Z czasem Demony powróciły w sile, która przyćmić miała ich wcześniejsze ataki i jęły siać
zamęt na wyspie. Podczas gdy Aenarion dosiadł Indraugnira i ruszył im na spotkanie,
Caledor postanowił wprowadzić w życie swój plan utworzenia magicznego wiru. Choć
Aenarion walczył równie twardo jak dotąd, tym razem nie potrafił złamać demonicznej
hordy. Kiedy więc Caledor i jego magowie rozpoczęli skomplikowany rytuał rozproszenia
magii Demonów, Aenarion nie miał innego wyjścia, jak tylko ich chronić. Otoczył przeto
recytujących inkantacje magów kordonem swojej armii, a Demony wszystkich Bogów
Chaosu rzuciły się na Elfy ze wszystkich stron.
Aenarion na wiernym Indraugnirze własnoręcznie usiekł cztery Większe Demony
Chaosu. Sponiewierany i zakrwawiony Aenarion nie poddał się ranom i walczył dalej, a
inkantacje magów rosły w siłę. Wybuch energii oznajmił światu utworzenie wiru
Caledora, wstrząsnął górami i rozłupał ziemię. Wściekła, wyjąca burza magii ogarnęła cały
Ulthuan, zabijając tysiące, rozbijając w perzynę miasta i zamki. Caledor i jego magowie
zostali uwięzieni w oku wiru w zmaganiu z siłami, które zamierzali okiełznać. Resztkami
sił Aenarion wsiadł na Indraugnira i poleciał do Świątyni Khaina. Zwrócił swój miecz
czarnemu ołtarzowi i wydał ostatnie tchnienie – pierwszy i największy Król Feniks leżał
martwy na zwłokach swego wiernego Smoka.
Ulthuan był zrujnowany, lecz wir pochłonął większość magicznej energii, która
zdeprawowała świat. Demony znikły, a Ulthuan ocalał. Elfy dziękowały bogom i
wychwalały Aenariona, i przystąpiły do budowania królestwa światła i ogniska domowego,
by odegnać od siebie zło, które je prześladowało.
WYPRAWA MALEKITHA
Dla wielu naturalnym spadkobiercą Aenariona był jego syn Malekith. Wychowany na
dworze Nagarythe, był doskonałym wojownikiem, wprawnym generałem i potężnym
czarodziejem. Oświadczył, że będzie zaszczycony możliwością takiego uhonorowania
pamięci ojca, lecz podniosły się głosy sprzeciwu. Niektórzy z książąt uznali, że lepszym
władcą, nadzorującym odbudowę ich cywilizacji, będzie ktoś spokojniejszy i stateczniejszy.
Szeptano o mroku, który zawisł nad królestwem Nagarythe i złowieszczych zwyczajach,
pośród których wyrastał syn Aenariona na jego dworze. Koniec końców głos wątpiących
przeważył, a Malekith, nie okazując niechęci, zaakceptował wybór książąt i Bel Shanaara
jako kolejnego Króla Feniksa. I chociaż jego matka, Morathi, rzucała gromy na
niesprawiedliwość, jaka spotkała Malekitha, syn Aenariona był pierwszym, który ukląkł
przed Bel Shanaarem i złożył mu hołd.
Po pokonaniu inwazji Demonów, Elfy postanowiły zbadać świat zmieniony
wtargnięciem Chaosu. Malekith opuścił Ulthuan, oświadczając, że Bel Shanaarowi będzie
znacznie łatwiej rządzić wyspą bez spadkobiercy Aenariona pod bokiem. Książę Nagarythe
zjeździł cały świat, odwiedzając niewielkie kolonie, które rosły na lesistych brzegach po
drugiej stronie oceanu. Tu Elfy spotkały Krasnoludy i wkrótce obie rasy walczyły ramię w
ramię z dzikimi Orkami z gór i podstępnymi bestiami Chaosu, zamieszkującymi mateczniki
lasów. W walce z brutalnymi zielonoskórymi i przeciwko zmutowanym potworom,
Malekith doskonalił swe umiejętności i stał się wielkim dowódcą. Jego reputacja urosła na
tyle, że Bel Shanaar mianował go swym ambasadorem na dworze Wielkiego Króla
Krasnoludów, Snorriego Białobrodego.
Malekith przemierzył rozległe krainy, które stać się miały kiedyś Imperium i
Bretonnią oraz Złe Ziemie, by zapuścić się jeszcze dalej. Przeszukiwał Góry Krańca Świata i
toczył wojnę przeciwko prymitywnym plemionom ludzi pośród jałowych Pustkowi
Chaosu. To właśnie tu, na skutej lodem północy odnalazł miasto, którego nie zbudowali ani
Ludzie, ani Krasnoludy, ani Elfy.
Wałęsał się zamarzniętymi ulicami, między kolosalnych rozmiarów budynkami,
których widok raził oczy. Pękający lód odsłonił prastarą kryptę, a w jej wnętrzu Malekith
znalazł artefakt starszy od samych Elfów. Była to metalowa korona skrywająca magiczne
moce, którą w mitach nazwano Żelazną Obręczą. Malekith wziął Żelazną Obręcz i odkrył
jej sekrety. W zamian artefakt obudził w nim mroczną ciekawość i począwszy od tego dnia
Malekith rozpoczął studia nad zakazanymi obszarami magii – potęgą samego Chaosu.
Podczas gdy Malekith odkrywał świat, na Ulthuan zawitały nowe problemy. Kiedy
groźba Demonów znikła, wiele twardych lekcji prowadzenia wojny zostało zapomnianych.
Wiele Elfów ogarniętych lenistwem i egoizmem jęło zaspokajać zachcianki swych
wyczulonych zmysłów, odprawiając rytuały ku czci egzotycznych i zakazanych bogów. A
wszystkie kulty brały swój początek z prastarych świątyń Nagarythe: kulty luksusu,
rozkoszy i zbytku kwitły pośród tutejszych miast, rozprzestrzeniając się na inne królestwa.
Owe kulty odprawiały swe obsceniczne rytuały, podczas których składano krwawe ofiary i
coraz więcej wyznawców ściągało do mrocznych świątyń bogów, których nie powinno się
czcić. Wiele z Elfów chciało w ten sposób uciec od głębokiego żalu, jaki w ich sercach
pozostawiło wtargnięcie Chaosu. W murach wypełnionych posępnym biciem bębnów,
wyciem piszczałek i narkotycznymi oparami tańczyły, ucztowały i wyśpiewywały swe
bluźniercze modły.
Bel Shanaar wydawał się bezradny w obliczu rosnących niepokojów. Kulty rozkoszy
zyskiwały na sile z każdą upływającą porą roku. Sprawa najgorzej miała się w królestwie
Nagarythe, lecz Bel Shanaar powstrzymywał się przed działaniami przeciw ludowi
Aenariona. Książęta oplątani wpływami kultów jęli szeptać, że Bel Shanaar jest słaby i jest
uzurpatorem na Tronie Feniksa.
POWROT MALEKITHA
Kiedy Malekith pojawił się na Ulthuanie, powitano go jak wybawcę. Malekith poprzysiągł
ścigać i wyplenić kulty, oświadczając przy tym, że żadne z królestw nie uniknie jego
gniewu, nawet Nagarythe. Kiedy Malekith odkrył, że jego własna matka jest jedną z
Fantasy Skirmi sh
głównych inicjatorek kultów, doniósł na nią i nakazał jej ściganie i uwięzienie, podobnie
jak tysięcy jej omamionych uczniów. I nikt nie mógł ujść czujności Malekitha, ni prosty
rolnik, ni najbardziej nawet szanowany książę. Pochwyconych kultystów odsyłano do
zamków Nagarythe, by tam uwolnić ich z ich omamów. Wkrótce sprawy przybrały taki
obrót, że zdawało się, iż tylko otwarta wojna może stłumić dekadenckie kulty.
Malekith poprosił Króla Feniksa, by ten zwołał radę książąt. Chciał prosić o
powierzenie mu zwierzchnictwa nad armiami, by mógł poradzić sobie z kultami rozkoszy.
Leczkiedy książęta zebrali się w Świątyni Asuryana, Malekith zaczął wprowadzać w życie
swój nadrzędny plan. Bez wiedzy pozostałych królestw, armie Nagarythe uzupełnione
zdeprawowanymi kultystami i adeptami Mrocznej Magii wymaszerowały ze swoich
koszar. Nieświadomi zagrożenia, jakie zawisło nad ich ziemiami, książęta zebrali się, by
wysłuchać słów Malekitha. Ów oświadczył na początek, że Bel Shanaar był wyznawcą
kultów. Malekith dodał, że Bel Shanaar nie miał odwagi stanąć przed książętami i otruł się,
by uniknąć sprawiedliwego procesu. Skoro Ulthuan znalazł się na skraju wojny domowej,
Malekith domagał się uznania jego słusznych pretensji do Tronu Feniksa, by mógł zażegnać
owe niebezpieczeństwo.
Przemowa Malekitha nie przekonała wielu książąt i ci okrzyknęli go mordercą i
zdrajcą. W tym momencie poplecznicy Malekitha z Nagarythe włamali się do świątyni i w
jej murach rozgorzała walka między jego zwolennikami a przeciwnikami. Krew spłynęła
marmurową posadzką, a Malekith wstąpił w święte płomienie, by uzyskać
błogosławieństwo Asuryana. Potworny krzyk Malekitha odbił się echem po całej
komnacie, przerywając toczoną walkę. Płomienie objęły księcia Nagarythe, paląc włosy,
skórę i ciało. Z przedśmiertnym wrzaskiem Malekith wyrwał się płomieniom, które
wydały na niego wyrok Asuryana, a jego dymiące ciało upadło na ziemię. Jego poplecznicy
unieśli ciało i wywalczyli sobie drogę do wyjścia ze świątyni, pozostawiając w jej wnętrzu
zwłoki większości książąt Ulthuanu.
WOJNA DOMOWA
Kiedy poplecznicy Malekitha uciekli na północ, unosząc jego zmaltretowane ciało, na
Ulthuanie wybuchła wojna. Pozbawione swych władców królestwa nie zdawały sobie
sprawy z nadciągającego niebezpieczeństwa, póki wojska Nagarythe nie obległy ich
zamków. W Tiranoc i Ellyrionie, dzięki wcześniejszej infiltracji szpiedzy kultów rozkoszy
podporządkowali sobie rządzących. Siły Nagarythe przystąpiły do okupacji obu królestw. Z
rodzin rządzących uczynili swych zakładników, a władcom pozostawili rządy po to tylko,
by wykonywali wolę Malekitha. Armie Nagarythe były potężne, były największą militarną
siłą w całym świecie. Ich dowódcy byli weteranami wojen z Demonami, a wielu z nich
odebrało szkolenie z ręki samego Aenariona.
Wojownicza natura Aenariona odcisnęła na Nagarythe niezatarte piętno. Legiony
Nagarythe wiodła żelazna dyscyplina wsparta strachem, jaki budzili ich dowódcy. Porażka
byłaby dla nich katastrofą, więc walczyli z niezrównanym zapałem – lepiej zginąć, niż
stawić czoła gniewowi kultystów Morathi. Byli pośród nich i tacy, którzy pragnęli przejąć
ziemie swych rywali. Ci zebrali swe armie i z zadowoleniem parli naprzód. Na Ulthuanie
zapanowała anarchia i armie Nagarythe przemieszczały się szybko, przechwytując wiele
ważnych przełęczy Gór Annulii, oddzielających Królestwa Wewnętrzne od Królestw
Zewnętrznych. Wraz z nimi na świat wychynęło wiele bestii Chaosu zamieszkujących
magiczne góry. Nad podzielonymi królestwami zawisło widmo szybkiego podboju.
Garstka książąt, którym udało się przeżyć zdradę Malekitha nie pozostawała bierna.
Nie było pośród nich wystarczająco silnego kandydata na objęcie sukcesji po Bel Shanaarze,
a każdy miał swoje zmartwienia związane z zamętem we własnym królestwie. Wszystkim
przychodził na myśl tylko jeden Elf, który mógłby przeciwstawić się Nagarythanom –
Imrik z Caledoru. Wnuk Caledora Obłaskawiacza Smoków nie odziedziczył po nim
magicznych umiejętności, lecz był doskonałym wojownikiem i genialnym generałem.
Będąc księciem Caledoru i dowódcą Smoczych jeźdźców, Imrik sprawował władzę w
drugim pod względem siły królestwie Ulthuanu, które ustępowało potęgą jedynie
inwazyjnej armii Nagarythe.
W czasie tych zdarzeń, Imrik był na polowaniu w górach Chrace i był całkowicie
nieświadomy wojny, która rozpętała się nad wyspą. Książęta wysłali posłańców, by ci
odnaleźli go i przekazali mu ich decyzję. Tymczasem Morathi z pomocą magicznych mocy
przejrzała plan książąt i wysłała asasynów, którzy mieli zabić przyszłego Króla Feniksa.
Tylko bogowie lub przeznaczenie mogło teraz zadecydować, którzy z nich mieli dotrzeć do
Imrika jako pierwsi.
Pierwsi odnaleźli Imrika asasyni Morathi i zacieśniali wokół niego krąg. Spowici
magicznym cieniem przygotowywali swą zasadzkę, lecz nie wzięli pod uwagę lojalności i
umiejętności myśliwych z Chrace. Kiedy skrytobójcy przypuścili swój atak, Imrik był sam i
był bezbronny. Jednakże na dźwięki walki myśliwi towarzyszący mu w łowach przyszli
mu z odsieczą. Chracjanie usiekli asasynów, choć wielu z nich poległo tego dnia, a Imrik
został uratowany. W chwili, gdy Imrik dziękował swym wybawcom, dotarli do niego
książęcy posłańcy i poinformowali go o terrorze, jaki sprowadziły na wyspę armie
Nagarythe.
W czasie, gdy Imrik wstępował na Tron Feniksa i mobilizował armie z pozostałych
królestw Elfów, władcy Nagarythe szukali sprzymierzeńców. Wysłali słowo do swych
szpiegów i sympatyków z Saphery, królestwa słynącego z magów. Niektórych z nich
skusiła moc mrocznej magii i ci poparli sprawę Nagarythe. Choć ich liczba była niewielka
w porównaniu z magami lojalnymi Tronowi Feniksa, to ich zaklęcia oparte na nowej,
czarnej magii były znacznie potężniejsze od tych „bezpiecznych”, używanych dotąd przez
magów. I tak w Saphery rozgorzała tytaniczna magiczna walka między czarnoksiężnikami
a magami. Lecz mimo, iż czarnoksiężnicy uwolnili potęgę Chaosu, nie mogli zwyciężyć i
musieli uchodzić z Saphery, i szukać schronienia w Nagarythe, tudzież w okupowanych
przez jego armie królestwach.
Zdrada szerzyła się na całym Ulthuanie. Nawet w samym Caledorze, uznawanym za
wolny od knowań Mrocznych Eflów, kapłan Vaula, Hotek potajemnie wykuł dla armii
Nagarythe broń, używając magicznego Młota Vaula, tego samego, którego używał Caledor
wykuwając broń dla Aenariona.
95 | S t r o n a
Warheim
Po odkryciu zdrady, Hotek uciekł i znalazł schronienie w Nagarythe. Tam, z pomocą
upadłych magów, użył Młota Vaula do wykucia pancerza dla okaleczonego Malekitha – bo
choć jego ciało zostało strzaskane, książę Nagarythe kurczowo trzymał się życia. Zawziętość
i wściekłość powodowała teraz Malekithem, motywując go do działania przez wiele
kolejnych lat. Palący go ogień miał nigdy nie przygasnąć i Hotek połączył nowo wykuty
pancerz wprost z ciałem Malekitha. Odziany w pokrytą runami czarną stal, mógł
ponownie stanąć na czele swych armii. Poprzysięgając zemstę i oddając swą duszę
zakazanym bogom, Malekith zyskał nową, magiczną moc. I nie był już księciem
Nagarythe, odtąd po kres świata miał być znany jako Wiedźmi Król.
Malekith ruszył do walki na grzbiecie Czarnej Smoczycy, wychowanej potajemnie w
Nagarythe z dala od czujnych oczu Caledoriańskich Obłaskawiaczy Smoków. Przerażająca
bestia nosiła imię Sulekh, niezrównana w walce, jedyna ocalała z ośmiu Smoków swego
miotu. Nikczemna i nieprzewidywalna – tylko Wiedźmi Król potrafił ją okiełznać.
Obietnicami krwi i rzezi, groźbą bólu i upokorzenia, Malekith złamał wolę Sulekh i
skarmiał ją magicznym spaczeniem, by wyrosła na prawdziwie monstrualnych rozmiarów
bestię. Owa para była niepowstrzymana, a gdzie tylko Wiedźmi Król stanął na czele armii,
zwyciężał. Lecz mimo całej przebiegłości i zawziętości ludu Nagarythe, królestw Ulthuanu
nie udało się podbić. Armie prowadzone przez nowego Króla Feniksa, który przyjął imię
Caledor na chwałę swego dziada, stawiły Malekithowi czoła, prowadząc przebiegłą walkę
podjazdową pułapek i kontrataków. Tam, gdzie wojska Malekitha nacierały, Caledor się
cofał tylko po to, by zajść żołnierzy Nagarythe od tyłu i kontratakować z najmniej
spodziewanego kierunku. Nadwątlane stałą walką partyzancką siły Nagarythe
maszerowały, zatrzymywały się, przegrupowywały i atakowały ponownie. Minęło
ćwierćwiecze, a Ulthuan pozostawał bez władcy. Żadnej ze stron nie udało się odnieść
zdecydowanego zwycięstwa, które zapewniłoby jej władzę. Koniec końców, Caledor i
Malekith spotkali się na polach Maledoru. Przez lata toczyli pojedynek za pośrednictwem
swych potężnych armii, tym razem mieli zmierzyć się twarzą w twarz. Wiedźmi Król,
który dowodził swą armią z grzbietu okrutnej Sulekh, posłał wojska do frontalnego ataku
wprost na szeregi włóczników i łuczników Caledora. Czarodzieje Malekitha ciskali pociski
czarnej energii i przywoływali koszmarne burze, którymi razili linie armii Króla Feniksa.
Magowie z Saphery rozpraszali mroczne zaklęcia czarnoksiężników i razili szarżujących
Nagarythan ognistymi kulami i ścianami niebieskich płomieni.
Widząc, że atak traci impet, Malekith zainterweniował. Pikując z ciemnego nieba,
Malekith na Sulekh spadł na linie Elfów. Purpurowe błyskawice wystrzeliły z palców
Wiedźmiego Króla, zabijając liczne Elfy, a Sulekh ziała chmurami trującego dymu. Strzały i
włócznie odbijały się od opancerzonego ciała Malekitha i łusek jego wierzchowca, nie
czyniąc im krzywdy. Trójka Elfich książąt – Tithrain, Carvalon i Finudel – padła pod
niegodziwym ostrzem Malekitha i szponami Sulekh.
Mimo że losy bitwy przybrały zły obrót, Caledor poprowadził kontratak. Otoczony
myśliwymi z Chrace, z milczącą Strażą Feniksa na flance, król Ulthuanu stawił czoła
Malekithowi. Kłapnięciem szczęki Sulekh wytrąciła miecz z ręki Caledora i powaliła Króla
Feniksa na ziemię, między ciała jego wiernych towarzyszy. Zaklęcie Malekitha odrzuciło w
tył Białe Lwy i Sulekh stanęła nad Caledorem, a żrący jad kapał z jej szczęk. Z szaleńczym
okrzykiem Caledor wydarł Mirialith, Włócznię Północnego Ognia, z dłoni martwego
Finudela i rzucił nią w otwartą paszczękę Sulekh. Magiczna broń przeszyła mózg Czarnej
Smoczycy. Padająca bestia zrzuciła z grzbietu Malekitha wprost między szeregi Straży
Feniksa. Otoczony przez wrogów Wiedźmi Król nie miał wyjścia, musiał oczyścić sobie
drogę do ucieczki i zbiec, pozostawiając na swej drodze tuziny zabitych Elfów. Po bitwie na
polach Maledoru, cierpliwość Malekitha, w którego pamięci wciąż płonęło wspomnienie
szyderstw zwycięskich Elfów Wysokiego Rodu, wyczerpała się. Jego armia była
zdruzgotana bezustanną walką, a opór wroga nie słabł – Wiedźmi Król podjął ostateczną,
desperacką próbę odniesienia zwycięstwa.
W Nagarythe Morathi i Malekith od lat studiowali najczarniejszą ze sztuk
magicznych. Ich śladem podążały całe zastępy czarnoksiężników i wiedźm, czerpiących
swą moc wprost z energii Chaosu. To właśnie do nich zwrócił się teraz Malekith. Zebrał
jeńców w wielkiej liczbie, by poświęcić ich w zbiorowym rytuale, który był częścią jego
ostatecznego planu. On i jego czarnoksiężnicy zamierzali zniszczyć magiczny wir
Ulthuanu, stworzony ongiś przez Caledora Obłaskawiacza Smoków i uwolnić nad wyspą
pełną furię Królestwa Chaosu. Wiedźmi Król gotów był przywołać hordę Demonów, by ta
walczyła po jego stronie i złamała opór wroga. Czarnoksiężnicy zawierzyli swe życia
Wiedźmiemu Królowi i teraz, chcąc nie chcąc, przystali na ów szalony plan. Malekith i
jego poplecznicy gotowi byli zaryzykować wszystko, byle tylko zwyciężyć – nawet los
całego świata. Nie dopuszczali myśli o porażce, a dla samego Malekitha życie na wygnaniu,
w niesławie, było nie do pomyślenia. Wolał zniszczyć świat niż pozwolić, by rządził nim
kto inny. Jeden z jego uczniów, Urathion z Ullar, pojął szaleństwo powodujące Wiedźmim
Królem i zbiegł z Nagarythe, by donieść o wszystkim Caledorowi.
CZAS ZMIERZCHU
Ostrzeżeni magowie Króla Feniksa podjęli wysiłki, by powstrzymać czar rozproszenia.
Kiedy czarnoksiężnicy Malekitha stanęli na szczycie swych czarnych wież i starali się
przejąć kontrolę nad wirem, wyspą wstrząsnęło potężne trzęsienie ziemi. Góry zadrżały, a
morza wezbrały, kiedy czarna i biała magia starły się ze sobą w zmaganiu o kontrolę nad
wirującą w sercu Ulthuanu mocą.
Nadeszła noc, a gwiazdy przesłonił blask wiedźmiego światła i zorzy magicznej
energii, kiedy to Wiedźmi Król i jego konwent wytężyli resztki swoich sił. Przepełnieni
mocą demonicznych paktów czarnoksiężnicy byli silniejsi i tarcza magów Króla Feniksa
jęła pękać. Sam wir zawył i zapiszczał, a następnie zaczął migotać. To właśnie wtedy, w
owym momencie, kiedy wir miał ulec zniszczeniu, nowa, nieoczekiwana siła wkroczyła na
arenę pojedynku. Uwolnieni z długotrwałego letargu, Caledor Obłaskawiacz Smoków i
jego magowie uwięzieni ongiś w oku wiru powrócili do żywych. Kiedy z wolna dotarła do
nich świadomość niebezpieczeństwa, które zagroziło Ulthuanowi, dołączyli się do
inkantacji czarodziejów Króla Feniksa i wspólnie z nimi, wielkim, magicznym wysiłkiem,
przywrócili moc wiru, umieszczając go ponownie na swoim miejscu.
96 | S t r o n a
Powrotna, odbita fala magii rozdarła Ulthuan na części. Ogromne, wysokie na setki
kilometrów fale uderzyły na północne wybrzeże wyspy, zatapiając Nagarythe i Tiranoc.
Ocean zmył całe miasta, a dziesiątki tysięcy Elfów poniosło śmierć. Ziemia zafalowała i
pękła, a eksplozja magii była tak silna, że wstrząsy odnotowano w podziemnych salach
Krasnoludów, położonych tysiące kilometrów na wschód od Ulthuanu. Kiedy potop zalał
królestwo Malekitha, jego poplecznicy użyli resztek magicznej mocy, by powstrzymać
sztorm. Zasilane magią Chaosu czarne fortece uwolniły się z oków skalistych fundamentów
i uniosły na spienionych falach.
Plan Malekitha wziął w łeb, a jego moc wyczerpała się. Jego królestwo pochłonęły
głębiny, a armia została prawie całkowicie rozbita. Na spławionych zamkach Nagarythe –
które nazwano po latach Czarnymi Arkami – Wiedźmi Król i jego sługi musieli uchodzić
przed gniewem kataklizmu, który w swej głupocie sprowadzili. Popłynęli na północ i na
zachód poprzez wzburzone morze ku dzikim pustkowiom Naggaroth, ku Ziemiom
Dreszczu.
POWSTANIE NAGGAROTH
Flota Malekitha płynęła na zachód przez wiele tygodni w strugach zacinającego deszczu,
wystawiona na uderzenia szalejącego wiatru i narażona na fale wielkości gór, powstałe z
zatopienia Nagarythe i Tiranoc. Malekith zawsze prowadził swój lud tam, gdzie zachodziło
słońce, wprost w mrok i witającą ich z zadowoleniem noc. Flota przemierzyła Morze
Dreszczu i Morze Złośliwości, dwa targane sztormami akweny, które pochłonęły setki
Elfich okrętów wraz z załogami, próbującymi zbadać surowe wybrzeża zachodnich mórz.
W najdalej wysuniętej na zachód zatoce Morza Złośliwości, w lodowatym cieniu
postrzępionych Żelaznych Gór, Czarne Arki z Nagarythe przybiły do brzegu. I Malekith
oświadczył, że tu, na tym jałowym pustkowiu, odbuduje chwałę królestwa Aenariona i
wybuduje stolicę, która przyćmi swym blaskiem największe miasta Ulthuanu.
ZALOZENIE NAGGAROND
Czarna Arka, która była ongiś zamkiem Malekitha, zacumowała na skalistym wybrzeżu i
złączyła się z bogatymi w łupki i żelazo skałami schodzącego wprost do morza pogórza.
Brakowało jedzenia, choć Malekithowi i jego szlachcie udało się upolować na wzgórzach
jelenia, dzika i kilka wielkich, kudłatych mamutów. Mroźny wiatr ściągnął z północy
zamiecie śnieżne i przejmujący mróz. Groźniejsze jednak od zimna i głodu były dzikie
drapieżniki, zamieszkujące te dziwne ziemie. Mroczne lasy na południu i wschodzie i
niedostępne góry na zachodzie kryły wiele nikczemnych bestii, których ofiarą padły całe
setki Nagarythan, stacjonujących w dziczy.
Zwiadowcy szybko odkryli w górach bogate złoża minerałów, lecz lud Malekita nie
był biegły ani w górnictwie, ani w wytapianiu metali, nie umiał też budować murów, które
ochroniłyby go przed zmutowanymi bestiami, co gorsza nie znał się też na rolnictwie czy
hodowli zwierząt. Byli żołnierzami i wielu nie umiało niczego poza wojaczką – przeciw
Demonom, Orkom, Zwierzoludziom, a ostatnimi czasy przeciw Elfom. Malekith szybko
zdał sobie sprawę, że chociaż nadal dysponuje wspaniałą armią, to jego lud nie potrafi
zbudować nowej cywilizacji. Jeśli Druchii – Mroczne Elfy, jak ochrzcili ich wrogowie
podczas wojny domowej – mieli założyć nowe królestwo na zachodzie, potrzebna im była
siła robocza, która mogłaby położyć podwaliny pod ich cywilizację.
I tak rozpoczęły się krwawe wyprawy Mrocznych Elfów. Z początku atakowały
wyłącznie swoich kuzynów z Ulthuanu, kradnąc żywność i inne zapasy. Jednak Elfy
Wysokiego Rodu wolały walczyć do upadłego niż poddać się w bitwie, więc siła robocza
Malekitha rosła zbyt wolno. W tym czasie dotarły do nich wieści z okrętów, które
wyprawiły się dalej na wschód i dotarły do kolonii pośród lasów i gór, do ziem, gdzie ongiś
Malekith walczył u boku Krasnoludów.
Żyli tam prymitywni ludzie, mieszkający w jaskiniach i lepiankach. Brutalni, dzicy i
głupi, lecz Mroczne Elfy nie dbały o to, ważne, że ludzie szybko się rozmnażali i byli
wystarczająco silni. Wiedząc, że owi krótkowieczni barbarzyńcy dają się łatwo
kontrolować, a ich populacja szybko wzrasta, Malekith wysłał ku nim w kolejnych
dekadach wiele flot, które porywały całe społeczności prymitywnych osiedli i sprowadzały
je do Naggaroth.
Choć ludzie rozumieli niewiele z żądań swych panów, to pod razami ich biczów
nauczyli się, jak dobywać rudę ze skał, wypasać bydło, czy szukać pożywienia w lasach.
Pod okiem pojmanych pośród Elfów kamieniarzy i cieśli, niewolnicy zaczęli wznosić
wokół twierdzy Malekitha miasto. Wiedźmi Król nazwał je Naggarond, Miasto Zimy, a
jego czarne wieże wznosiły się wyżej i wyżej nad pirackim portem, który wyrósł w ich
mrocznym cieniu.
NAJDLUZSZA Z WOJEN
Po wybudowaniu stolicy Malekith ponownie skupił się na Ulthuanie. Część jego ludu nadal
wiodła podłe życie w zrujnowanym Nagarythe, a Nieszczęsna Wyspa ze Świątynią Khaina
pozostawała bezpańska. Choć Malekith bał się użyć Miecza Khaina, to zdawał sobie sprawę
z jego potęgi, a mściwy Caledor mógłby sprowadzić na Nagarythan zagładę, jeśli ośmieliłby
się po niego sięgnąć. By zagwarantować sobie, że Król Feniks nie sięgnie po Pogromcę
Bogów, Malekith zaatakował północne wyspy Ulthuanu – Ziemie Cienia, resztki królestwa
Nagarythe, które ocalały z potopu. Elfy z Ulthuanu dobrze pamiętały lekcję wojny
domowej i Malekith nie był w stanie przebić się przez góry do Królestw Wewnętrznych.
Na morzach, rozrastająca się flota Elfów Wysokiego Rodu stawała się coraz odważniejsza i
wiele posiłków i dostaw z Naggarond było przechwytywanych, a to z kolei osłabiało
pozycję Malekitha.
Caledor odpowiedział na inwazję Malekitha z wrodzoną determinacją i nakazał
pobudować potężne umocnienia na każdej przełęczy Gór Annulii, by Malekith nie mógł
już nigdy bezkarnie łupić ziem i palić świątyń i miast położonych nad Morzem
Wewnętrznym. Przez kolejnych trzydzieści lat Wiedźmi Król atakował rozlokowane w
górach posterunki, lecz armie Caledora były dobrze zorganizowane i zdyscyplinowane i za
każdym razem nacierający musieli się wycofywać po krwawych walkach. W czasie, gdy
armie zmagały się ze sporadycznymi najazdami i atakami Nagarythan, Elfy Wysokiego

Rodu ukończyły budowę pierwszej ze swych fortec – Bramy Gryfa, którą dziejopisarze
nazwali potem Niezdobytą Twierdzą. W kolejnych latach wystawiono kolejne Wielkie
Bramy, które odgrodziły Królestwa Wewnętrzne od zatopionych ziem wysokimi na setki
metrów wałami obronnymi, na których stacjonowali nieugięci obrońcy, wspierani
bateriami machin wojennych i potężnymi zaklęciami ochronnymi.
BUDOWA GHRONDU
Kiedy Malekith walczył na Ulthuanie, rządy w Naggaroth sprawowała jego matka,
Morathi. Sięgnąwszy po najczarniejszą magię, Morathi podjęła teraz wysiłki, by innymi
sposobami zwiększyć swą tajemną moc. Zorganizowała przeto liczne ekspedycje do leżącej
na północy Dziedziny Chaosu, które szukać miały artefaktów Mrocznych Bogów i
obserwować stale zmieniającą się energię Chaosu. Niewiele z nich powróciło do Naggaroth,
a żadna nie powróciła bez strat. Niebezpieczeństwo było zbyt duże i Morathi nie mogła
osobiście wyprawić się na Pustkowia, nakazała więc wzniesienie na północy Naggaroth
wielkiej wieży, z której mogłaby sama obserwować boską energię.
Fortecy nadała nazwę Ghrond, Północna Wieża, i w jej murach założyła Konwent
Czarodziejek. Przeprowadziła ohydne testy sprawdzające magiczną i mentalną siłę, by
znaleźć najbardziej obiecujących jasnowidzów i czarownice pośród Mrocznych Elfów.
Wielu z nich nie przeżyło, a ci, którym się to udało, zostali zahartowani podczas tych prób i
stali się tak zaciekłymi, jak ich pani, wyznawcami czarnej magii. Morathi założyła Konwent
Czarodziejek, by zbadać Dziedziny Chaosu, wejrzeć do jego hipnotyzujących, mieszających
umysł głębin i odkryć jego tajemnice, poznać czasy, które odeszły i te, które dopiero miały
nadejść. Z pomocą swych mrocznych wyroczni, ścieżki przyszłości odkryły się przed
Morathi niczym mapa szaleństwa, a dzięki uzyskanej w ten sposób wiedzy mogła określić
przeznaczenie swego syna. Jednak mimo całej mocy przewidywania i całej jej przebiegłości,
Morathi nie mogła odnaleźć wszystkich nici losu, które prowadziłyby do ostatecznego
zwycięstwa nad Ulthuanem.
WOJNA NA ULTHUANIE
Wojna na morzu miała zmienny przebieg, podobnie jak wojna na lądzie, lecz po dwustu
latach morskich zmagań to Elfy Wysokiego Rodu jęły zdobywać przewagę. Załogi ich
okrętów były bardziej zdyscyplinowane od żądnych krwi Korsarzy z Naggaroth, którzy
przywykli do walki z Ludźmi i Orkami – nierozgarniętym i prostackim przeciwnikiem.
Elfy Wysokiego Rodu uderzały na konwoje Mrocznych Elfów w sile i wycofywały się
szybko przed główną flotą Naggarond. Nawet potężne Czarne Arki, dotąd niepokonane,
spotkały godnego przeciwnika. Podczas bitwy morskiej u brzegu Nieszczęsnej Wyspy Pałac
Radosnego Zapomnienia, dowodzony przez Lutherna Fellhearta, został staranowany
zaklętym gwiezdnym ostrzem Smoczego okrętu Indraugnira. Morale najeźdźców z
Naggaroth zostało nadszarpnięte i w kolejnych latach z większą ostrożnością wypatrywali
patroli Elfów Wysokiego Rodu.
Chociaż Malekith nie mógł przebić się do Królestw Wewnętrznych, jego armie
czekały po drugiej stronie Gór Annulii na sposobność do ataku i jakąkolwiek oznakę
słabości wroga. Ogromne wojskowe zaangażowanie w działania floty i armii,
wyczekujących ataku Mrocznych Elfów, poważnie osłabiło pomoc, jakiej Ulthuan udzielał
koloniom na innych kontynentach świata. Po zabezpieczeniu Królestw Wewnętrznych
śródgórskimi fortecami, Caledor uznał, że przyszedł najwyższy czas, by przegnać Malekitha
i jego Mroczne Elfy z Ulthuanu raz na zawsze. Gdyby morze stało się na powrót bezpieczne
i mogłoby strzec granic Ulthuanu, mógłby wysyłać żołnierzy i okręty na odsiecz
wszystkim, najdalszym nawet zakątkom rosnącego imperium Elfów.
Przez blisko dziesięć lat flota Elfów Wysokiego Rodu zatapiała każdy okręt
Naggarythan, który zbliżył się do północnego wybrzeża Ulthuanu. Ich morska dominacja
rosła i Mroczne Elfy uwięzione na Ulthuanie ogarnęła frustracja, wywołana stałymi
atakami na niezniszczalne bramy-fortece na przełęczach Annulii. Być może nie był to
najlepszy czas, ale właśnie wtedy Caledor zdecydował się na przeprowadzenie ofensywy na
Ziemie Cienia i odbicie Nieszczęsnej Wyspy.
W obliczu nagłego ataku, Mroczne Elfy szybko odrzuciły na bok swe wywrotowe
knowania i zaprzestały dezercji, mobilizując swe siły pod sztandarem Wiedźmiego Króla.
Walczyły o swą starożytną ojczyznę, przepełniała je więc nienawiść i determinacja. Pochód
Caledora został szybko zatrzymany. Wiedząc, że odwrót może dać Mrocznym Elfom
możliwość kontrataku, Caledor parł naprzód, walcząc o każdy pagórek, dolinę i wysepkę.
W ciągu kolejnych dziesięciu lat Mroczne Elfy zostały ostatecznie wypchnięte z Ulthuanu i
Nieszczęsnej Wyspy, lecz wielkim kosztem. Wyglądało na to, że najgorsze obawy
Malekitha staną się faktem, kiedy Caledor udał się do Świątyni Khaina. A jednak wbrew
obawom Wiedźmiego Króla, Caledor oparł się podszeptom Boga Mordu i zostawił Miecz
Khaina na czarnym ołtarzu.
Nieszczęsna Wyspa była kontrolowana przez Elfy Wysokiego Rodu i Caledor obrał
kurs na Lothern. Dzięki swej magii, wyjście w morze widziała sama Morathi i ściągnęła
sztorm, który zatopić miał flotę Elfów Wysokiego Rodu. Większość okrętów przetrwała
wściekłość wiatru i fal, ale flota rozdzieliła się, a okręt Caledora znacznie zszedł z kursu.
Prowadzeni czarami Morathi, piraci Malekitha szybko przechwycili okręt Króla Feniksa i
wdarli się na jego pokład. Wiedząc, że ich celem jest pojmanie go, Caledor rzucił się do
morza w pełnej zbroi, chcąc uniknąć niechybnych tortur, jakie zaplanował dla niego
mściwy Malekith. I tak skończyło się panowanie Caledora I, lecz jego śmierć nie oznaczała
kresu wojny. A Mrocznym Elfom nie dane było zaznać pokoju przez kolejne pięć tysięcy
lat.
HAG GRAEF & CLAR KAROND
W czasie wojny Mroczne Elfy zostały pokonane wiele razy. Liczni dowódcy obawiali się
wracać do Naggarond z obawy przed gniewem Malekitha i knowaniami Morathi. Zamiast
tego lądowali wiele mil na południe od Naggarond i tam zbudowali własne miasto. Nazwali
je Hag Graef, Mroczna Grań.
Położone w głębokiej dolinie o stromych zboczach miasto łatwo było obronić przed
górskimi stworzeniami i ewentualnymi atakiem Malekitha. Zimna rzeka, która płynęła
Fantasy Skirmi sh
przez miasto do Morza Złośliwości, oferowała naturalną przystań flocie Mrocznych Elfów.
W ciągu kolejnych lat Hag Graef stało się schronieniem dla innych Mrocznych Elfów,
które chciały umknąć przed Wiedźmim Królem za prawdziwe czy wymyślone przewiny.
Wielu Korsarzy wracających z oceanu kierowało się najpierw do Hag Graef, by opróżnić
część ładowni z niewolników i łupów przed oddaniem dziesięciny Malekithowi.
Przeczuwając, że ów kocioł dekadencji może w przyszłości stać się zarzewiem buntu,
Malekith z początku zamierzał zmiażdżyć siedlisko dysydentów i ukarać ich za
niesubordynację. Jego rękę powstrzymała Morathi, która dalece lepiej pojmowała sztukę
polityki.
Za radą Morathi, Malekith uznał prawa miejskie Hag Graef i nadał jego władcom
południowe wybrzeże Morza Złośliwości. W zamian za złożenie mu hołdu, Wiedźmi Król
obiecał im ochronę. Było to mistrzowskie posunięcie, gdyż szlachta z Hag Graef wkrótce
zebrała swoje armie i rozpoczęła walkę między sobą. Powodowani egoistycznymi
ambicjami władcy Hag Graef szukali oparcia w Malekicie, gdyż zdawali sobie sprawę, że
jego pomoc może przeważyć w zmaganiach, które ogarnęły miasto. Malekith zaprosił
sześciu najpotężniejszych arystokratów Hag Graef na ucztę. Dał im wybór: oznajmił, że
jeden z kielichów z winem jest zatruty. Każdy, kto chciałby zaryzykować życie, by władać
miastem, miał wypić wino i temu Malekith oddać miał część miasta. Trzech szlachciców
bez wahania sięgnęło po kielichy i wypiło zawartość. Wiedzieli, że lepiej zostać otrutym niż
cierpieć pod rządami innych. Pozostali trzej, jeden po drugim, również opróżnili kielichy,
zmuszeni odwagą swych rywali do udowodnienia swej wartości. Malekith oznajmił teraz,
że tak naprawdę całe wino było zatrute i tylko ci, którzy złożą Wiedźmiemu Królowi
przysięgę bezwzględnego posłuszeństwa, mogą liczyć na otrzymanie antidotum.
Inni książęta, którzy rywalizowali o kontrolę nad miastem, targowali się z
Malekithem o wojowników i czarodziejów i słali mu niewolników i okręty w zamian za
jego wsparcie. Złapane w pułapkę własnych knowań, kolejne rodziny panujące ostatecznie
ulegały Malekithowi, a tylko dzięki jego pomocy mogły stawić czoła swym konkurentom.
Koniec końców, stawały się władcami tytularnymi, a Wiedźmi Król używał ich niczym
pionków w swojej grze, podjudzając jednych przeciw drugim i w pełni ich kontrolując.
Z Hag Graef Mroczne Elfy powędrowały do Gór Czarnych Grzbietów. Wyprawy te
były bardzo niebezpieczne, a burze i grasujące tu bestie zebrały swoje żniwo. Przez wiele
lat wydawało się, że Mroczne Elfy zostały przywiązane do wybrzeża Morza Złośliwości,
uwięzione między wściekłym morzem i nieprzebytymi górami. Sprawy uległy zmianie,
kiedy Elfy z Hag Graef pogłębiły swe górskie kopalnie. Pewnego dnia niewolnicy przebili
się przez ścianę wyrobiska i znaleźli się w wielkiej, ciągnącej się całymi kilometrami,
podziemnej jaskini.
Ciemne, podziemne morze, zasilane dziesiątkami strumyków spływających tu z serca
gór, zalśniło w świetle latarń. Kiedy Mroczne Elfy zapuściły się głębiej, odkryły sieć na
wpół zalanych grot i tuneli ciągnących się pod łańcuchem gór. Wiele z nich stworzyła
sama natura, lecz część z nich nosiła niepokojące ślady, które wskazywały, że wydrążyły je
przed wiekami ręce śmiertelników. Jaskinie nie były puste. Wszelkiej maści dziwne
zwierzęta urządziły pod ziemią swe legowiska. Mroczne Elfy znalazły również inne wejścia
do grot i zbudowały umocnione wrota, którymi schodzić mogły pod ziemię kolejne
ekspedycje, a które mogły jednocześnie chronić ich ziemie przed kryjącymi się w
ciemnościach monstrami.
Na wschodzie grupa Mrocznych Elfów założyła miasto Clar Karond, połączone z
Naggarond i Hag Graef podziemnymi tunelami. Podróżowanie pod ziemią było znacznie
bezpieczniejsze niż wędrówka na powierzchni czy też droga morska po targanym
sztormami Morzu Złośliwości, szczególnie w czasie mroźnych, zimowych miesięcy. Clar
Karond szybko rozrastało się i zyskiwało na znaczeniu, gdyż jego położenie czyniło zeń
naturalny port dla powracających okrętów Korsarzy. Z Clar Karond niewolnicy i łupy
trafiały szybko do kopalń Hag Graef lub bezpośrednio do stolicy. Oznaczało to oszczędność
wielu tygodni żeglugi dla okrętów wyruszających na swe wyprawy i Malekith nakazał
wybudować w Clar Karond stocznię. W ciągu kolejnych dwudziestu lat przez port Clar
Karond przewinęło się więcej okrętów niż przez Naggarond i Hag Graef razem wzięte.
Szansa na osiągnięcie zysków nie umknęła Malekithowi i ponownie zwrócił najsilniejsze
rody szlacheckie przeciw sobie obietnicami kontrolowania lukratywnego handlu.
WZROST ZNACZENIA KULTU KHAINA
Podczas gdy Clar Karond prosperowało, w Naggarond kwitła polityka i wewnętrzne walki.
Resztki wyznawców najróżniejszych kultów rozkoszy z Ulthuanu starały się utrzymać
swoje wpływy, lecz jedna z sekt wyrosła ponad wszystkie i zdominowała je. Byli to kultyści
Khaina, Boga Mordu, a składane przez nich krwawe ofiary stały się dla Mrocznych Elfów
wielkimi spektaklami. Dymy z ofiarnych stosów spowiły miasto Wiedźmiego Króla, a
żądny krwi motłoch biegał jego ulicami, zabijając i raniąc w wybuchach bezmyślnej
przemocy. Malekith, zamiast ukrócić te wybryki, postanowił skupić oddanie kultystów i
wykorzystać je do swoich celów. Wiedźmi Król ogłosił się śmiertelnym wcieleniem
Khaina, jego bezlitosnym narzędziem pośród królestwa żywych. W świątyni Naggarond
Malekith poprzysiągł wieczne oddanie Panu Mordu i wlał kielich swej świętej krwi do
koksowników Elfich Wiedźm, w których palono serca ich ofiar.
Morathi ponownie wspierała syna swymi radami i podarowała Elfim Wiedźmom
Khaina święty Kocioł Krwi. Królowe Czarownic, które przewodziły kultowi, brały kąpiele
we krwi swych ofiar i odmładzały swe ciała, tak jak to robiła sama Morathi. Jednakże w
odróżnieniu od Morathi, która najgłębsze tajemnice Kotła zachowała dla siebie,
odmłodzenie Królowych Czarownic było krótkotrwałe. Wraz z upływem miesięcy,
starzały się i musiały ponownie zażywać kąpieli, by odzyskać swą urodę. Przez kolejne
dziesięciolecia najpotężniejsze Elfie Wiedźmy oddawały się krwawemu rytuałowi, by po
fakcie zdać sobie sprawę z tego, że Morathi łapała je w pułapkę uzależnienia od wiecznej
młodości. Królowa Czarownic, Hellebron, przywódczyni kultu, odmówiła kiedyś rytualnej
kąpieli, lecz stała się tak niedołężna i stara, że jej lojalne służki musiały podtrzymywać ją
przy życiu własną krwią, dopóki ta nie poddała się i nie zażyła ponownie kąpieli w Kotle.
Hellebron od zawsze buntowała się przeciw Morathi, lecz nie ulegało wątpliwości, że to ta
ostatnia sprawowała kontrolę nad Królowymi Czarownic.
97 | S t r o n a
Warheim
INWAZJA CHAOSU
Mniej więcej w tysięcznym roku panowania Wiedźmiego Króla w Królestwach Chaosu
zaobserwowano wielki wstrząs. Żaden jasnowidz ni czarnoksiężnik nie potrafił
przewidzieć, co przyniesie owa burza, lecz intencje Bogów Chaosu szybko stały się jasne.
Z północy nadciągnęła ogromna horda barbarzyńców, dosiadających wściekłych
psów i rydwanów bojowych ciągniętych przez ogromne, drapieżne koty. Ich skórę zdobiły
blizny i tatuaże – symbole Mrocznych Bogów, a także piktogramy wielogłowych bestii.
Zniekształcone Pomioty i opuchnięte bestie Chaosu pędziły obok nich, a skrzydlate stwory
o żelaznej skórze i wężowych głowach szybowały pośród nieziemskich, burzowych
chmur. Horda wypełniła cały horyzont i parła na południe, jakby ścigali ją sami bogowie.
Wycie i ryk bestii niosły się kilometrami, a dotkliwy mróz nie spowalniał ani nie zmieniał
kierunku jej marszu.
Horda Chaosu dotarła do Ghrondu i bez namysłu spadła na miasto, odbijając się od
czarnych murów miasta niczym zamarznięta fala. Powtarzalne kusze Mrocznych Elfów
wybiły setki obłąkanych barbarzyńców, lecz kolejni wspinali się po stertach zwłok i
kontynuowali atak na wały obronne Północnej Wieży. Czarodziejki przesłały w końcu
tajemną wiadomość do swej pani w Naggarond, choć wielu posłańców zginęło z rąk
demonicznych istot przyniesionych na południe na wiatrach Chaosu.
Po trzech tygodniach oblężenia, pod mury miasta nadciągnęła armia Naggarond z
Wiedźmim Królem na czele. Odsiecz prowadziła Czarna Straż; zaszarżowała na
wojowników Chaosu, wyrzynając ich za pomocą swych okrutnych halabard. Włócznicy
odepchnęli intruzów spod murów Ghrondu, co pozwoliło obrońcom na atak i przyłączenie
się do armii Malekitha. Odziani w czarne płaszcze jeźdźcy ścigali tych, którzy rzucili się do
ucieczki i kontynuowali łowy za uciekinierami, przemierzającymi jałową tundrę. Walka
ciągnęła się do nocy, póki nie zabito ostatniego z barbarzyńców. Poległa z górą połowa
wojowników Malekitha. Czarodziejki, którym udało się przeżyć oblężenie, sprowadzono
przed oblicze Malekitha, a ten nakazał zakuć je w łańcuchy i złożyć na ofiarnych ołtarzach
za to, że nie przewidziały ataku Chaosu.
WOJNA W KOLONIACH
Wraz ze wzrostem miast Mrocznych Elfów rosło również zapotrzebowanie na kolejne
najazdy. W nowym świecie, na drugim brzegu oceanu, gdzie floty łowców niewolników
terroryzowały prymitywne plemiona Ludzi, rosły wpływy Ulthuanu. Floty Elfów
Wysokiego Rodu patrolowały wybrzeże i z roku na rok łupieżcze wyprawy stawały się
coraz bardziej niebezpieczne. Wkrótce niewolnicy i łupy zaczęły spływać wolniej, ku
rozczarowaniu Malekitha. Nakazał swym Korsarzom, by wzięli na cel karawany kupieckie
Krasnoludów i dostarczył im mapy ich sekretnych szlaków, o których dowiedział się, kiedy
był ambasadorem na dworze Snorriego Białobrodego.
Ostatni element do planu Malekitha wprowadził Khalaeth Tkacz Zmartwień, władca
Hag Graef. Łupieżców przebrano w stroje Elfów z Ulthuanu, odziano w srebrne pancerze i
białe tuniki zdobyte podczas wypraw na Ziemie Cienia. Zasilając skarbiec Naggarond,
mogli poróżnić Elfy i Krasnoludy. Malekith roześmiał się na myśl o zdradzeniu obu ras,
które okrzyknęły go ongiś bohaterem. Niskie, brzydkie Krasnoludy i jego słabi kuzyni z
Ulthuanu mieli już nigdy nie zjednoczyć się przeciw niemu.
Wynik tych potajemnych ataków przeszedł najśmielsze oczekiwania Malekitha.
Caledor II przejął sukcesję po przeciwniku Malekitha z wojny domowej. Król Feniks myślał
przede wszystkim o sobie i kiedy Krasnoludy zażądały wyjaśnienia ataków na swoich
kupców, arogancja Caledora zaważyła na jego decyzjach. Upór Krasnoludów odegrał tu
swoją rolę i w ciągu trzech lat między Ulthuanem a Krasnoludami wybuchła wojna. Kiedy
wieść o konflikcie dotarła do Naggaroth, Malekith uradował się niezmiernie.
Z radości urządził w Naggarond wielką fetę. Rozpusta trwała cały miesiąc, a jej
kulminacyjnym momentem były wielkie łowy na tysiące niewolników wypuszczonych do
lasu, których Mroczne Elfy tropiły przez kolejne tygodnie. Podniosły się żądania, by
Malekith poprowadził swój lud z powrotem na Ulthuan, ale Wiedźmi Król nakazał swym
sługom cierpliwość. Wróżby Morathi były dobre, lecz ostrzegła syna, że musi poczekać na
właściwy moment do ataku.
Przez stulecia potęgi Ulthuanu i Krasnoludów zmagały się ze sobą. Na rzezi korzystały
Mroczne Elfy, rabując bezkarnie wybrzeża. Ich floty zasadzały się na okręty przewożące
posiłki wysyłane do kolonii, a armie łupieżców wciągały w zasadzki regimenty
Krasnoludów maszerujące na wybrzeże, by zaatakować Elfy Wysokiego Rodu. Rozpacz i
śmierć ogarnęły królestwa Krasnoludów i Elfów, a lud Wiedźmiego Króla prosperował jak
nigdy dotąd.
W Naggaroth królestwo Malekitha rozrastało się coraz bardziej. Wiedźmi Król oddał
miasto Har Ganeth w ręce Hellebron i wyznawców Khaina. W zamian, szalone Elfie
Wiedźmy miały walczyć dla Wiedźmiego Króla i jego szlachty na każde ich wezwanie.
Har Ganeth stało się prosperującym ośrodkiem kultu, a jego krwawe świątynie
rywalizowały z tymi w Naggarond. W centrum Har Ganeth Hellebron wzniosła wielką
świątynię, do której prowadziło tysiąc jeden żelaznych schodów. Na ich szczycie
wzniesiono ołtarze, które ociekały krwią ofiar składanych tu na wielką skalę. Każdego dnia
wybrańcy Khaina ścinali głowy setkom ofiar. Odcięte głowy toczyły się w dół schodów do
stóp Mrocznych Elfów, które walczyły i wydzierały sobie potworne trofea, by zanieść je do
swych domów. Z owych krwawych rytuałów zrodził się kult Egzekutorów – strażników
świątyni, którzy władali swymi ostrzami z taką wprawą, że potrafili ściąć głowę czy
wypatroszyć jeńca pojedynczym, szybkim ciosem. Malekith posyłał Asasynów
wytrenowanych w Har Ganeth, mających siać zamęt w koloniach Elfów i fortecach
Krasnoludów w nowym świecie, by upewnić się, że Elfy i Krasnoludy nie dojdą do
porozumienia. Jego zabiegi były zbyteczne, gdyż Caledor II i Wielki Król Gotrek
Gwiazdołamacz marzyli tylko o jednym – o zniszczeniu swego przeciwnika.
Zdarzenia przybrały wreszcie taki obrót, który Malekith odczytał jako sygnał do
ataku. Konwent Czarodziejek wyśledził flotę opuszczającą port Lothern, pośród której
rozpoznano flagowy okręt z Królem Feniksem na pokładzie. Opuszczał Ulthuan, by
osobiście nadzorować wojnę przeciwko Krasnoludom. Garnizony miejskie zostały
98 | S t r o n a
poważnie uszczuplone, a najlepsi generałowie leżeli martwi w koloniach, tudzież zostali
zhańbieni i odprawieni z dworu.
Malekith spojrzał na Ulthuan chciwym wzrokiem i zobaczył wyspę słabą i
bezbronną. Rozesłał umyślnych do wszystkich miast Naggaroth i zwołał większość swojej
floty. Każda Czarna Arka powróciła na Morze Złośliwości, a armia, jakiej nie widziano od
pięciuset lat, gotowała się do inwazji. Malekith był pewny, że podzielony, pozbawiony
przywódcy Ulthuan nie zdoła mu się oprzeć.
ODBUDOWA ANLEC
Kiedy armada Mrocznych Elfów pokonała Morze Dreszczu, okręty wracające ze wschodu
przywiozły wieści, które mogły być równie dobrze dobrym co złym omenem dla inwazji
Malekitha. Caledor II poległ z ręki Wielkiego Króla Gotreka Gwiazdołamacza. Wiedźmi
Król nie spodziewał się takiego przebiegu zdarzeń i próbował przewidzieć, jaki będzie
ewentualny kandydat na Tron Feniksa. Jeśli Ulthuanem rządziłby niekompetentny
Caledor II, Malekith byłby pewny swego zwycięstwa nad kuzynami po szybkiej kampanii.
Z nowym królem, o sile woli Caledora I, szybkie zwycięstwo byłoby niemożliwe. Malekith
postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i nakazał flocie, by jak najszybciej dotarła do
wybrzeży Ziem Cienia. Jeśli Mrocznym Elfom udałoby się zaatakować, zanim nowy Król
Feniks zasiądzie na tronie, to dzięki zamieszaniu i bałaganowi udałoby się im odnieść
zwycięstwo.
Dwie Czarne Arki Cytadela Ekstatycznego Potępienia i Nefrytowy Pałac Bólu
przybiły do brzegu zrujnowanego Nagarythe. Miejsce ich lądowania nie było
przypadkowe, Malekith wybrał na nie zarośnięte umocnienia starożytnego miasta Anlec.
Postanowił odbudować Anlec i stąd, z ziemi wielkiego Aenariona, przypuścić atak, który
zwróci mu prawowite władanie Ulthuanem. Z pomocą tysięcy niewolników, pracujących
pod okrutnymi razami biczów nadzorców, wokół Czarnych Ark wzniesiono wały obronne
i bastiony. W miejscu Sali tronowej Aenariona Malekith zawiesił swój sztandar na znak, że
prawowity dziedzic Aenariona wrócił na Ulthuan. Kiedy niewolnicy zaczęli wznosić nowy
pałac ku chwale Wiedźmiego Króla, Mroczne Elfy ruszyły na południe i obległy Bramę
Gryfa, za którą leżały zielone równiny Królestw Wewnętrznych.
W obliczu nieuchronnej wojny, książęta Ulthuanu szybko wybrali nowego króla.
Wybór padł na najbardziej statecznego spośród kandydatów, na Caradryela, Księcia
Yvresse, a jego pierwszym edyktem było zwołanie wszystkich lojalnych Elfów, by broniły
Ulthuanu. I tak Elfom przyszło porzucić ziemie leżące za morzem, na które mieli nie
powrócić przez wiele wieków. Ich wojny i wysiłki miały pozostać nieznanymi dla
szerszego świata. Kiedy posiłki ruszyły w drogę powrotną na Ulthuan, Malekith rzucił całą
potęgę swojej armii na nielicznych obrońców Bramy Gryfa. Lecz mimo siły Naggarythan,
Elfy Wysokiego Rodu były tak przebiegłe i tak stanowcze w swej obronie, że armia
Malekitha nie potrafiła się przebić i utknęła na oblężeniu na wiele, wiele lat. Kiedy Elfy z
całego świata powróciły na wezwanie Caradryela, Król Feniks wprowadził w życie system
rotacyjnych garnizonów Bram na przełęczach Gór Annulii, tak by ich obrona była zawsze
w pełnej obsadzie. Druchii nie mogły zrobić tego samego, były zdemoralizowane i
zmęczone, natomiast ich wróg wyglądał zawsze na wypoczętego i dobrze przygotowanego.
Jednakże kosztem żelaznej obrony było porzucenie wielu kolonii, a to z kolei
oznaczało zmniejszenie potęgi Elfów Wysokiego Rodu i skurczenie się ich imperium. Na
strzaskanych, poprzecinanych rozpadlinami ziemiach Nagarythe wyrosło Anlec i
rozrastało się z każdym rokiem, a Wiedźmi Król przenosił wciąż więcej i więcej
Mrocznych Elfów na Ulthuan, aż w Naggaroth pozostali jedynie niewolnicy i ich nadzorcy.
Cała uwaga i energia Malekitha skupiła się na złamaniu obrony Ulthuanu.
Caradryel nie był żołnierzem, lecz w czasie wojny z Krasnoludami pośród Elfów
wyrosło wielu wielkich dowódców i to właśnie im powierzył Król Feniks swoje armie.
Najzdolniejszym z nich był Tethlis. Jego biegłości w prowadzeniu wojny dorównywała
jedynie nienawiść do Mrocznych Elfów, które osierociły go podczas któregoś z kolejnych
najazdów. Tethlis był jednym z generałów Caledora II, którego ten, w swej arogancji,
odsunął od armii. Caradryel zawierzył jednak zimnej determinacji dowódcy. Powierzył
Tethlisowi zadanie odrzucenia kuzynów z Naggaroth spod murów Bramy Gryfa. Tethlis
przyjął rozkaz z ponurą satysfakcją i spośród garnizonów Bram wybrał najbardziej
zabójczych weteranów, tworząc z nich armię, która miała zepchnąć Mroczne Elfy na
powrót do morza.
Ofensywa Elfów Wysokiego Rodu była kompletnym zaskoczeniem. Kolumna
rycerzy zaatakowała z Bramy Gryfa, a nad ich głowami krążyli Smoczy jeźdźcy. Wiedźmi
Król powierzył oblężenie swoim oficerom, a ci pierzchli przed furią ataku Tethlisa. Tethlis
pognał Mroczne Elfy na północ, dręcząc ich bezustannymi atakami, nie dając wytchnienia
czy możliwości zajęcia dogodniejszych pozycji. Kiedy wieść o pogromie dotarła do
Malekitha, ten wpadł we wściekłość i urwawszy głowę jednemu z posłańców, cisnął ją pod
nogi jego towarzyszy. Zebrawszy najokrutniejszych wojowników – Asasynów Khaina,
Czarodziejki z Konwentu i zaprawionych w boju Korsarzy – Malekith ruszył na spotkanie
armii Tethlisa.
Dysponował teraz nową bronią przeciw Elfom z Ulthuanu. Wiedźmi Król ruszył do
walki w potężnym rydwanie z czarnego żelaza, zaklętym czarami strachu i zniszczenia.
Zaprzężono doń dwa dzikie gady – Zimnokrwiste odkryte w podziemnych jaskiniach
Naggaroth. Za Malekithem postępowała szlachta, gotowa dowieść swego oddania.
Niektórzy w rydwanach, inni dosiadali kolejne Zimnokrwiste. Elfy Wysokiego Rodu nie
widziały dotąd takich stworzeń i to w takiej liczbie. Widząc dzikość ataku cuchnących
bestii, włócznicy i łucznicy wycofali się przed szarżą Mrocznych Elfów. Choć odwrót był
zaskoczeniem, Tethlis nie rzucił rezerw na oślep w kierunku Anlec. Sprowadził Białe Lwy i
Straż Feniksa, Elfy Wysokiego Rodu zmobilizowały się i wycofały w szyku za linie tych
śmiercionośnych wojowników. Pomimo całej zimnej wściekłości Tethlisa, Mroczne Elfy
utrzymały przyczółek na Ulthuanie i zajęły Nieszczęsną Wyspę.
NARODZINY POGROMCY
Pomimo wysiłków asasynów Malekitha, Caradryel rządził sześćset lat, w czasie których
Wiedźmi Król bezustannie testował obronę Ulthuanu. Po śmierci Caradryela, który zmarł

we własnym łożu, szpiedzy Malekitha donieśli mu, że rada książąt wybrała na jego następcę
Tethlisa. Wiedźmi Król zdawał sobie sprawę, że nie wróży to dobrze jego próbom
odzyskania Ulthuanu. Tethlis był nieustępliwy i miał militarne zacięcie Caledora I, który
przed laty pokrzyżował szyki Malekithowi. Był przeto więcej niż przekonany, że Tethlis
podejmie kampanię przeciwko Anlec. Zdecydował się wycofać swoje armie, by broniły
swej nowej stolicy. W ciągu kolejnego dziesięciolecia Elfy Wysokiego Rodu przypuściły
atak z Bram Annulii i uderzyły na serce Ziem Cienia.
Armia Tethlisa była bardziej zdyscyplinowana i zdeterminowana niż jakakolwiek siła
wcześniej, jej wojownicy walczyli o swoją ojczyznę, a wiodła ich miłość do ich władcy.
Żołnierze Malekitha walczyli zaciekle, powodowani nienawiścią do swych kuzynów i
strachem przed swym królem. Tak krwawej bitwy nie widziano tu od czasów wojny
domowej. Po trwającej czterdzieści lat ofensywie, którą w annałach Elfów Wysokiego
Rodu nazwano Czystką, Mrocznym Elfom groziło całkowite wyparcie z Ulthuanu.
Malekith wyprowadzał zawzięte kontrataki i dwukrotnie zmuszony był stawić czoła
Tethlisowi poza murami Anlec. Za drugim razem Malekith poprowadził swych
wojowników do szalonego pościgu, depcząc Tethlisowi po piętach aż do Bramy Gryfa.
Przeczuwając, że obrona fortecy może być osłabiona, a armia Tethlisa rozproszona po
zaciekłym pościgu, Wiedźmi Król nakazał natychmiastowy atak na Bramę. Malekith został
jednakże oszukany, gdyż cały atak i ucieczka Tethlisa były podstępem, który wywabić miał
Wiedźmiego Króla z jego twierdzy. Kiedy Mroczne Elfy ruszyły na Bramę, balisty i
łucznicy stacjonujący na szczytach doliny zasypały intruzów gradem pocisków, zabijając
jedną piątą nacierających pierwszą salwą. Armia Tethlisa przegrupowała się zgodnie z
planem Króla Feniksa i odcięła Wiedźmiemu Królowi drogę odwrotu z doliny.
Jedynie paląca nienawiść Elfich Wiedźm i Egzekutorów Khaina pozwoliła Mrocznym
Elfom wyrwać się z zasadzki. Prowadząc resztki swojej armii z powrotem na północ,
Malekith przeklinał imię Tethlisa i poprzysiągł Królowi Feniksowi śmierć. Wojna ciągnęła
się przez kolejne sto pięćdziesiąt lat, w ciągu których Asasyni i szpiedzy Malekitha wiele
razy próbowali zgładzić Tethlisa. Najbliżsi sukcesu byli ci, którzy zaskoczyli Tethlisa na
północ od Bramy Feniksa. Jego eskorta składająca się z Białych Lwów była skąpa, lecz
każdy Elf walczył do upadłego w obronie swego króla, który własnym ostrzem usiekł pół
tuzina napastników. Choć jego straż przyboczna poległa, sam Tethlis nie odniósł
najmniejszej rany i bezpiecznie powrócił do Bramy Feniksa.
Minęło dwieście pięćdziesiąt lat, odkąd Tethlis zasiadł na Tronie Feniksa i wydał
wojnę mrocznym kuzynom i teraz jego armia gotowa była na ostateczne natarcie.
Ostrzeżony przez demonicznych posłańców Morathi, Malekith zdecydował się uderzyć
jako pierwszy, zanim cała siła Ulthuanu spadłaby na Anlec. Mroźna, śnieżna zima ogarnęła
Nagarythe i armia Tethlisa zmuszona była powrócić do swych twierdz, by czekać do
wiosny na sposobność ponowienia natarcia. Spowijając armię czarami chroniącymi ją przed
zimnem, Malekith posłał w bój swoje legiony. Rozkazy były proste: zdobądźcie Królestwa
Wewnętrzne lub gińcie z rąk Wiedźmiego Króla i jego mistrzów tortur.
Elfy Wysokiego Rodu dały się zaskoczyć pierwszym atakom. Wiele fortec padło w
ciągu pierwszego miesiąca, a ich odcięte garnizony zostały wyrżnięte bądź wzięte w
niewolę. Atak był tak niespodziewany, że Tethlis nie miał czasu na zmobilizowanie swoich
armii, szczególnie w środku zimy. Mroczne Elfy przebiły się przez Bramę Feniksa i Bramę
Smoka, jednakże sukces żołnierzy Malekitha miał okazać się ich zgubą. Wdarli się do
Królestw Wewnętrznych, gdzie pogoda była znacznie łagodniejsza. Lud Tethlisa był
gotowy na ich przyjęcie, opróżnił zimowe spiżarnie i zniszczył własne wioski, by Mroczne
Elfy nie mogły znaleźć schronienia. Nawet magia Morathi i jej Czarodziejek nie mogła
ochronić armii przed szponami głodu i pragnienia, a własne zapasy żołnierzy topniały w
oczach. Wiedząc, że przegrana oznaczałaby katastrofę, Elfy Wysokiego Rodu drogo
sprzedawały swe życia.
W czasie Oblężenia Tor Lehan walki były tak zajadłe, a walczące strony tak
zdeterminowane i nieustępliwe, że wybiły się wzajemnie do ostatniego żołnierza – żaden
elf nie przeżył oblężenia. Tor Lehan wyznaczyło najdalszy punkt ofensywy Mrocznych
Elfów. Zima słabła i coraz to więcej żołnierzy z wschodnich królestw przeprawiało się
przez Morze Wewnętrzne. Wkrótce Elfy Wysokiego Rodu uzyskały przewagę liczebną.
Mroczne Elfy były o kilka dni marszu od Świątyni Asuryana, lecz ich ofensywa zatrzymała
się. Nienawiść do kuzynów i strach przed własnym królem doprowadziły ich aż tu, lecz nie
mogły pchnąć ich dalej. Kiedy zaskoczenie minęło, morale Mrocznych Elfów upadło.
Wiedzieli, że jeśli pozostaną w Królestwach Wewnętrznych, grozi im okrążenie. Dowódcy
Malekitha dali rozkaz odwrotu do Nagarythe.
UTRATA NIESZCZESNEJ WYSPY
Krwawe represje Malekitha nie trwały zbyt długo, gdyż Tethlis przystąpił do nieuchronnej
kontrofensywy. Mimo całej swej przebiegłości i mocy magicznej, Wiedźmi Król nie
dysponował siłą, która mogłaby powstrzymać Elfy Wysokiego Rodu zalewające Nagarythe.
Porzucił Anlec, wymykając się z oblężenia, które trwało dwieście dni i schronił się na
Nieszczęsnej Wyspie. Bezbronne, potężne Anlec zostało zniszczone przez armię Tethlisa,
starte w proch mieczem, ogniem i magią. Nawet kamienie, z których zostało zbudowane
stopiono lub zmielono, by na Ulthuanie nie pozostał jakikolwiek ślad Anlec. W centralnej
części pałacu stał ołtarz Khaina, na którym poświęcono życia tak wielu Elfów, że wokół
złowieszczego kamienia, dało się słyszeć krzyki ich umęczonych dusz. Ołtarz i ziemię spod
niego, na którą spłynęła krew niezliczonych ofiar, wykopano i wywieziono na pełne
morze, gdzie wrzucono je w rów morski. Po dziś dzień słychać pośród fal krzyki ofiar
Wiedźmiego Króla, ku przerażeniu marynarzy, którzy ośmielą się zapuścić na te wody.
Tethlisowi było mało. Pomimo że przegnał Wiedźmiego Króla i jego armie z
kontynentu, parł dalej ku Nieszczęsnej Wyspie. Armada składająca się z setek okrętów
odbiła od brzegów Ulthuanu, gotowa stawić czoła dwunastu Czarnym Arkom
dowodzonym przez Menreitha Fellhearta, wnuka kapitana Pałacu Radosnego
Zapomnienia zatopionego tu przed wiekami. Menreith nie zamierzał podzielić losu swego
przodka i Bitwa Pośród Fal przeszła do historii jako najzacieklejsza bitwa morska stoczona
między obydwoma rasami Elfów. Mimo całej potęgi Czarnych Ark, Menreithowi nie udało
się nie dopuścić do lądowania Tethlisa na brzegach Nieszczęsnej Wyspy. Elfy Wysokiego
Fantasy Skirmi sh
Rodu powitał grad bełtów, który spadł na lądujących na płyciźnie żołnierzy Tethlisa.
Kolejne salwy z klifów sprawiły, że morze pełne było ciał i krwi.
Zwabione krwią rekiny zebrały się, by ucztować na ciałach żywych i poległych. Nie
zważając na niebezpieczeństwa, powodowane nienawiścią do kuzynów i desperacką chęcią
utrzymania ostatniego przyczółka na Ulthuanie, Mroczne Elfy rzuciły się do ataku wprost
w fale. Pośród ławicy rekinów, fal i agonalnych krzyków Elfy Wysokiego Rodu i Mroczne
Elfy rozpoczęły rzeź, walcząc po pas w wodzie z barbarzyńską furią. Po trupach ścielących
się w czerwonej wodzie Elfy Wysokiego Rodu wdarły się na brzeg.
Ostrzał z klifu nie ustawał, rażąc zarówno wroga, jak i własne szeregi. Kusznicy
Malekitha wiedzieli, że tylko oni mogą zepchnąć wroga do morza, gdzie czekały na niego
Czarne Arki. W tajemnicy przed Mrocznymi Elfami Tethlis odłączył niewielką grupę
Jastrzębich Okrętów od głównej floty. Na każdym okręcie płynął mag, który spowił go
magiczną mgłą, by zamaskować cały manewr. Owa oskrzydlająca siła przybiła do brzegu
Nieszczęsnej Wyspy wiele kilometrów na południe od miejsca głównego lądowania. Z
pokładów zeszły dziesiątki Srebrnych Hełmów, Rycerzy wystawionych przez
najpotężniejsze rody szlacheckie Ulthuanu. Kawaleria pomknęła wzdłuż brzegu i spadła na
tyły stacjonujących na klifach Mrocznych Elfów. Szarża Srebrnych Hełmów zmiotła
Mroczne Elfy, a wiele dosłownie strącono z klifów, u których podnóża czekała je paskudna
śmierć na ostrych skałach.
Po zabezpieczeniu pozycji na plaży, na Nieszczęsnej Wyspie wylądowały główne siły
Elfów Wysokiego Rodu i stąd ruszyły w głąb, ku Świątyni Khaina. Większość
wojowników Malekitha stacjonowała na pokładach Czarnych Ark i nie mogła
interweniować. Widząc, że nawet jego osobiste zaangażowanie nie mogło powstrzymać
mściwego pochodu Tethlisa, Malekith opuścił Nieszczęsną Wyspę na grzbiecie Mantykory
i nakazał flocie odwrót do Naggaroth.
Nieszczęsna Wyspa została stracona, a wraz z nią ostatnie Mroczne Elfy wypchnięto z
Ulthuanu. Malekith znał temperament Tethlisa i spodziewał się, że Król Feniks nie
spocznie w wysiłkach, wiedząc, że Wiedźmi Król ciągle żyje. Ukryci dla oczu i magii Elfów
Wysokiego Rodu Asasyni urządzili zasadzkę przy Świątyni Khaina. Jeśli Tethlis
próbowałby dobyć Owdowiciela, mieli zaatakować i poświęcić życie, byle Król Feniks nie
sięgnął po Pogromcę Bogów. Nikt w Naggaroth nie wie, co tak naprawdę przytrafiło się
Tethlisowi, gdy ten stanął przed czarnym ołtarzem. Przepadł i zdawało się, że atak
Asasynów powiódł się. Jednak do dziś dnia słyszy się plotki, że Białe Lwy, które strzegły
Tethlisa, wybiły zabójców Wiedźmiego Króla, i że to właśnie straż przyboczna osobiście
zabiła Króla Feniksa, gdy ten chciał sięgnąć po Miecz Khaina. Akt, który ściągnąłby na Elfy
kolejną erę mroku i przelewu krwi, podobną do tej z czasów Aenariona.
Tak czy inaczej, z ręki wroga czy sprzymierzeńca, Tethlis został zabity w Świątyni
Khaina, a wraz z nim umarła jego żądza walki. Elfy Wysokiego Rodu spaliły własną ziemię,
widziały swych krajan zarzynanych przez Mroczne Elfy i dość miały bitew. Z drugiej
strony, Malekith wiedział, że jego armia została zdziesiątkowana, a duch jej walki umarł na
tysiącach pól bitewnych. Druchii powróciły do Naggaroth, by odbudować swą potęgę.
ERA NIENAWISTNEGO POKOJU
Wyczerpane wiekami wojen Elfie rasy straciły większość sił w czasie Czystki. W
Naggaroth ci, którym udało się przeżyć wojnę, żeglowali do domu, przygnębieni i
zawstydzeni porażką. Nawet całonocne składanie ofiar zarządzone przez Hellebron i łowy
organizowane przez Wiedźmiego Króla nie były w stanie podnieść morale Mrocznych
Elfów. Niewielu dowódców floty miało odwagę, by wyprawiać się na patrolowane przez
Elfy Wysokiego Rodu wschodnie akweny. Najeźdźcze okręty przemykały się i wracały w
pojedynkę, niezdolne do zgromadzania się w sile i powtórzenia przeszłych inwazji.
Wiedząc, że jego lud potrzebuje czasu, by odzyskać ducha, wyczulony na wszelkie
zagrożenia, które mogłyby zadać ostateczny cios jego nadszarpniętej dumie i doprowadzić
do wybuchu powstania, Wiedźmi Król skupił swe siły na odbudowie potęgi Naggaroth i
jego sześciu miast. Zainicjował budowę sieci ufortyfikowanych wież na granicy Pustkowi
Chaosu, by wspomóc Ghrond w jego wiecznym czuwaniu. Nakazał trzem Czarnym
Arkom patrolowanie Cieśniny Zguby, niebezpiecznego akwenu, przez który prowadziła
droga morska z Oceanu Wielkiego na Morze Dreszczu, by w ten sposób chronić się przed
ewentualnym najazdem Elfów Wysokiego Rodu.
Wkrótce po Naggaroth rozeszły się pogłoski, które ucieszyły zimne serca Mrocznych
Elfów i odnowiły w nich starą żądzę rzezi i siania zamętu. Kaledor Maglen, sławny władca
Widm i wielki badacz Podziemnego Świata odkrył przejście na zachód, do Wrzącego
Morza. Nazwano je Czarną Drogą, gdyż była ciągnącym się milami tunelem. Nowa droga
pozwalała flotom Naggaroth na przeprawę na zachód bez ryzyka napotkania armady Elfów
Wysokiego Rodu. Na Wrzącym Morzu Czarne Arki odkryły monstrualne stwory, a
Władcy Zwierząt z Karond Kar złamali je i podporządkowali woli Mrocznych Elfów. Na
ogromnych, wężowych stworzeniach wzniesiono wyniosłe zamki, a te stały się podstawą
nowej floty najeźdźczej.
Zakończono budowę północnych strażnic. Wkrótce potem bandy Chaosu jęły
gromadzić się pośród Pustkowi i ponownie natarły na ziemie Naggaroth. Patrole z wież
oczyściły ziemie z prymitywnych plemion ludzi, którzy przybyli na południe, by grabić i
rabować, a znaleźli jedynie śmierć i łańcuchy panów niewolników.
Mimo zamiaru odbudowania mocy Mrocznych Elfów, Malekith nie zrezygnował
nigdy ze swej ostatecznej nagrody – Ulthuanu. Ciągle utrzymywał tam szpiegów, a i
Morathi, i jej Mroczny Konwent dostarczali Wiedźmiemu Królowi wielu informacji.
Wyspę Elfów ogarnęła intelektualna gorączka, którą sprowokował Bel-Korhadris, mag z
Saphery. Król-mag wzniósł Białą Wieżę Hoetha – wielką budowlę ku swej własnej chwale
i ośrodek studiów magicznych, która swą wielkością mogła z powodzeniem rywalizować z
sięgającą nieba iglicą Ghrondu. Wiedźmi Król czuł rosnącą w sercach Elfów Wysokiego
Rodu słabość, która stopniowo rozmiękczała ich siłę woli. Pamięć o krwawych bitwach
Czystki szła w zapomnienie. Lecz nie dla niego, Malekith nie zapomniał gorzkiego
konfliktu, gdyż był tak bardzo przepełniony mocą Mrocznej Magii, że w ogóle się nie
starzał, a jego ludowi stale przypominano o powinnościach wobec ich pana i krzywdach,
które im wyrządzono.
99 | S t r o n a
Warheim
CICHA WOJNA
Malekith zdał sobie sprawę, że otwarta wojna przeciw Elfom Wysokiego Rodu nie służy
jego celom. Agresja mogłaby jedynie wyrwać je z dekadencji, a przecież Wiedźmi Król
mógł skorzystać ze znacznie subtelniejszych sposobów, by pokonać swych wrogów od
środka. Za radą Morathi, Malekith wsparł wiele kultów i sekt rozwijających się pośród
Mrocznych Elfów, otwarcie popierając Wysokich Kapłanów i Wysokie Kapłanki, takie jak
Hellebron, Aegethir czy Kherathi. Rytuały kultów stały się jeszcze bardziej
ekstrawaganckie i uczestniczyło w nich coraz więcej Elfów.
Najwierniejsi wyznawcy nikczemnych bogów opływali w luksusy. Spośród owych
zagorzałych kultystów Wiedźmi Król wybrał najbardziej inteligentnych i oddanych, by
nauczyli się od Asasynów Khaina sztuki podstępu i szpiegostwa. Po przeszkoleniu posyłano
ich pojedynczo tajemnymi szlakami na brzegi Ulthuanu. Tam przenikali do społeczeństwa
Elfów Wysokiego Rodu, gdzie wiedli zwykłe życia cieśli i kowali, rolników i poetów. Przez
cały czas szerzyli wokół swe trujące wierzenia i prastare kulty jęły ponownie rosnąć w siłę.
Jednak tym razem kulty były tajne i ostrożne, nie zniechęcały nikogo ekstrawaganckimi
rytuałami, które odprawiano za czasów Bel Shanaara. Stulecie po stuleciu, pokolenie po
pokoleniu, tajemne sekty zwiększały swe wpływy, mroczny rak toczył serce Ulthuanu,
pozostając w ukryciu przed czujnym okiem panujących.
Kiedy po Bel-Korhadrisie na Tronie Feniksa zasiadł Aethis, Malekith uznał, że
przyszedł czas na ujawnienie swych szpiegów. Aethis był estetą o słabej woli. Pod jego
panowaniem kwitła sztuka, a pod jej przykrywką kulty stworzone przez Malekitha
rozwijały się jeszcze szybciej. Teraz uderzyły bez ostrzeżenia. Uprowadzenia i morderstwa
jęły szerzyć się w miastach Ulthuanu. Terror niewidzialnego wroga ogarnął wyspę,
paraliżując Elfy Wysokiego Rodu. Zabitych szlachciców znajdowano w ich własnych
łóżkach, magów porywano z ich wież, a dzieci znikały ze swych szkół. Panika ogarnęła
Ulthuan, a zbrodnie stawały się coraz śmielsze i coraz to bardziej przerażające. Koniec
końców Aethis podjął działania.
Chociaż kultyści Malekitha siali zamęt, nie znaczyło to, że ich proceder nie budził
sprzeciwu. Kiedy Bel-Korhadris wybudował Białą Wieżę Hoetha, założył zgromadzenie
mistycznych strażników, by strzegli jej murów – Mistrzów Miecza. Bez wiedzy Króla
Feniksa i Malekitha, Mistrzowie Miecza prowadzili cichą wojnę przeciw kultom rozkoszy,
a kulminacyjna scena owego konfliktu rozegrała się w samym Lothern, gdzie na ulicach
miasta doszło do otwartej walki między szpiegami Naggaroth a Mistrzami Miecza –
kultystów wybito. Zmuszone porzucić część swych najśmielszych planów z obawy przed
Mistrzami Miecza, kulty zbytku jęły wycofywać się ze świecznika i kontynuowały swe
dzieło potajemnie. Chociaż kultystów ujawniano i tracono, z Naggaroth wciąż przybywali
nowi. Niektórych z nich łapano i ścinano zaraz po ich lądowaniu, innym udawało się
prześliznąć przez straże Elfów Wysokiego Rodu i zajmować miejsce swych poprzedników.
Trwająca wieki infiltracja przyniosła oczekiwane efekty. Oto Girathon, jeden z najbardziej
zaufanych szpiegów Malekitha, został mianowany kanclerzem Króla Feniksa.
Girathon wykorzystywał swą władzę, by przeinaczać większość rozkazów Aethisa i
siać zamęt w jego królestwie. Kiedy odkryto, komu służy, Girathon zamordował Króla
Feniksa i został stracony. Malekith zarządził trzydniowe krwawe święto ku czci zabitego
szpiega. Śmierć Girathona była jednak jego największą i ostateczną mistyfikacją. Girathon
był najlepszym szpiegiem Wiedźmiego Króla od bardzo dawna i kiedy udało mu się wkraść
w łaski Króla Feniksa, sam sprokurował swe pojmanie, by uzyskać możliwość zabicia
Aethisa.
W celu uniknięcia kary, Girathon podstawił potem w swoje miejsce niewinnego sługę
dworskiego, rzucając na niego czar, który nadał mu wygląd mistrza-szpiega. Owego
niewinnego sługę torturowano, aż wyzionął ducha, choć zaklinał się, że jest niewinny. W
tym czasie Girathon dowodził Jastrzębim Okrętem, który zaraz po opuszczeniu zatoki
powiódł wprost w zasadzkę, zastawioną przez Mroczne Elfy ledwie kilka kilometrów od
brzegu.
Girathon służył Wiedźmiemu Królowi przez kolejnych trzysta lat i w tym czasie
wracał na Ulthuan jeszcze ośmiokrotnie. Upozorował własną śmierć, by móc podjąć
działania w Naggaroth i na Ulthuanie w całkowitej tajemnicy. Osobistą satysfakcję dawały
mu akty sabotażu, które przeprowadzał zawsze w taki sposób, by móc zrzucić winę na
niewinnego Elfa, skazywanego potem na śmierć za zdradę. Ostatecznie, naturalny talent do
knowań i spisków sprowadził na Girathona zgubę – zginął z ręki swego pana, kiedy
Wiedźmi Król dowiedział się o spisku Girathona, którego celem było przejęcie kontroli w
Ghrondzie.
DZIEN KRWI
W kolejnych latach władza nad Ulthuanem trafiła w ręce Morvaela, którego historia
poznała jako Morvaela Porywczego. Rozwścieczony działaniami szpiegów Malekitha,
Morvael zebrał flotę wojenną i w akcie zemsty za śmierć Aethisa posłał ją do Naggaroth.
Czarodziejki z Ghrondu odczytały znaki z Królestwa Chaosu i ostrzegły władcę przed
zbliżającym się atakiem Elfów Wysokiego Rodu. Mroczne Elfy były przygotowane i Elfy
Wysokiego Rodu zostały dotkliwie pobite zaraz po lądowaniu. Mroczne Elfy walczyły
zaciekle, a masakrę poczęto świętować jako Dzień Krwi. Ponad połowę floty Elfów
Wysokiego Rodu zatopiono i Malekith uznawszy, że obrona Ulthuanu jest słaba, nie
omieszkał zwołać pod broń armię i po raz kolejny posłać swą flotę na Ulthuan.
I tak jak poprzednio, Anlec stało się bazą wypadową Mrocznych Elfów, a jego mury
odbudowano w ciągu dekady z twardego niczym żelazo czarnego kamienia dobytego z
kamieniołomów Naggaroth. Choć miastu brakowało imponujących rozmiarów i wielkości
poprzednich „wcieleń”, to nowe Anlec pozostawało nadal wspaniałą fortecą i bezpieczną
bazą dla armii Mrocznych Elfów, która po raz kolejny obległa Bramę Gryfa.
Po dotkliwych stratach ataku na Naggaroth, Morvael zmuszony był powołać do życia
poborową milicję rekrutowaną z ludności Ulthuanu – zgodnie z jej zasadami każdy Elf
musiał przejść szkolenie wojskowe. Kiedy wieść o tym dotarła do Malekitha, ów jął szydzić
z tych nowych żołnierzy, nazywając ich tchórzliwymi piekarzami i rolnikami. Pierwsi
poborowi niezbyt dobrze radzili sobie w walce z dzikimi i zaprawionymi w bojach
100 | S t r o n a
wojownikami z Naggaroth, lecz ich obecność zapewniła Bramie Gryfa stałą obronę przez
kolejnych trzynaście lat. Malekith wierzył, że biegłość jego żołnierzy i moc jego
Czarodziejek z czasem przeważy nad garnizonem i że upadek twierdzy jest tylko kwestią
czasu.
Malekith miał również inny powód, by być pewnym swego. Używając magii,
nawiedzał sny Króla Feniksa, doprowadzając go do szaleństwa wizjami Ulthuanu stojącego
w ogniu i członków rodziny Morvaela nadzianych na pale pośród ruin Białej Wieży
Hoetha. Rok po roku, sny zsyłane na Morvaela stawały się mroczniejsze i coraz bardziej
niepokojące i w końcu zamieniły Króla Feniksa w kłębek nerwów.
Walcząc z szaleństwem i postępującą paranoją, Morvael opróżnił skarbiec królewski i
odbudował flotę Elfów Wysokiego Rodu. Okręty wojenne Elfów Wysokiego Rodu
ponownie zaatakowały szlaki dostaw z Naggaroth do Anlec, odcinając Malekitha od
napływu żołnierzy, dostaw jedzenia i broni. Kiedy na morzu rozgorzała walka, Mentheus z
Caledoru, słynny generał, wziął sprawy w swoje ręce. Mentheus zebrał armię i podjął
desperacką próbę uwolnienia Bramy Gryfa z oków oblężenia. Na czele włóczników z
poboru, pochodzących głównie z Chrace i Cothique, Mentheus ruszył ku Bramie Gryfa.
Armii towarzyszyli magowie z Białej Wieży. Osłabione brakiem dostaw wojska z
Naggaroth zostały odrzucone spod fortecy przez falangi włóczników Mentheusa.
Przez kolejne dziesięciolecia na Ziemiach Cienia toczyły się sporadyczne walki
między Mrocznymi Elfami a Elfami Wysokiego Rodu. Pozbawione posiłków wojska
Malekitha nie mogły wydać wrogowi otwartej bitwy, musiały prowadzić wojnę
podjazdową i wciągać armię Mentheusa w zasadzki, które osłabić miały jego siły.
Ostatecznie, po trzech stuleciach przelewu krwi, armii Mentheusa udało się zepchnąć
wojska Wiedźmiego Króla pod bramy Anlec. Tu Mroczne Elfy zatrzymały się, by stawić
czoła Mentheusowi, zdeterminowane chęcią uchronienia Anlec przed upadkiem.
Wiedźmi Król dowodził swą armią z czarnego rydwanu, a walki ciągnęły się przez
bez mała trzy tygodnie. W ostatecznej szarży na Anlec poległ Mentheus, trafiony
pociskiem z balisty. Jego Smok, Kieł Nocy, wpadł w szał i dziesiątkował otaczające go
Mroczne Elfy. Smoka zabito z pomocą mrocznych zaklęć, lecz Anlec zostało zdobyte i
Malekith po raz kolejny uchodzić musiał z Nagarythe, a jego gniew i wściekłość były
większe niż kiedykolwiek dotąd.
Wiedźmiemu Królowi udało się dokonać przynajmniej jednego aktu zemsty.
Doprowadzony do obłędu swymi snami, przerażony grozą rozpętaną przez Mroczne Elfy,
Morvael popełnił samobójstwo. W Świątyni Asuryana Król Feniks abdykował, rzucił się w
święte płomienie i sczezł. Siedmiu Królów Feniksów odeszło, a Malekith przeżył
wszystkich, dzięki mrocznej energii Chaosu, która przedłużała mu życie. Wiedźmi Król
poprzysiągł, że dotrwa do śmierci ostatniego z nich, nawet jeśli będzie musiał czekać
kolejne pięć tysięcy lat.
RZEZ OGARNIA SWIAT
W ciągu kolejnych wieków wojownicy z Naggaroth odłożyli na bok krwawe wojny ze
swymi kuzynami z Ulthuanu, by zapuszczać się coraz dalej za ocean. Powodowani żądzą
coraz to większej władzy, kapitanowie okrętów Mrocznych Elfów i głodni chwały książęta
pokonywali ocean, szukając łupów i przygód. Rywalizacja między rodami rządzącymi
miastami napędzała wewnętrzne współzawodnictwo, co z kolei skutkowało masowymi
wyprawami najeźdźczych flot. Każdy Mroczny Elf, któremu starczało determinacji, odwagi
i bezwzględności, mógł zdobyć fortunę na odległych brzegach.
Z Wrzącego Morza Czarne Arki mogły teraz najeżdżać ziemie dalekiego wschodu.
Dla Mrocznych Elfów były to ziemie nieznane i na każdą flotę, przywożącą łupy i
niewolników, przypadało pół tuzina takich, które powracały do Naggaroth z niczym.
Największe sukcesy odnosiła Laithikir Fellheart, ostatnia z długiej linii dowódców
Czarnych Ark i najbardziej przebiegła Elfka, jaka się kiedykolwiek narodziła. Laithikir
nauczyła się śledzić okręty Elfów Wysokiego Rodu swoją Arką spowitą cieniem i burzą i
podążać ich szlakami handlowymi na wschód. Dzięki nim trafiała do ruchliwych portów i
na konwoje handlujące z Elfami Wysokiego Rodu. Kiedy jej sława dostatecznie urosła,
sprzedała swe mapy innym kapitanom. W ciągu kolejnej dekady całe tuziny flot
Mrocznych Elfów atakowały osady tajemniczego dalekiego wschodu, przywożąc dziesiątki
tysięcy niewolników i pełne ładownie egzotycznych towarów, takich jak nefryt, kość
słoniowa, tygrysie ognie, jedwab i przyprawy. Wiecznie spragnione bogactwa i władzy,
Mroczne Elfy wysoce ceniły sobie te towary i ich wartość stale rosła. Rywalizacja o zgodę
Wiedźmiego Króla na kolejne wyprawy rozpoczęła okres sporów wewnętrznych i
politykowania, co z kolei napełniało skarbce Malekitha złotem i srebrem.
W Świątyni Bogini o Tysiącu Oczach, Korsarze ukrzyżowali setkę kapłanów
odzianych w czerwone tuniki i przywieźli tuzin złotych posążków, które podarowali
Morathi. Czarna Arka Cytadela Rozpaczy zatopiła niezliczone floty niczego
niepodejrzewających narodów i łupiła całe miasta. Z ukrytych zatok Mroczne Elfy
napadały na przewożące złoto konwoje i na handlarzy niewolników, a przywożone przez
nie królewskie bogactwa zdobiły pałace Malekitha.
W jednym z nieszczęsnych portów, Mroczne Elfy otoczyły miasteczko i odcięły
wszystkie drogi ucieczki, a następnie posłały za jego mury Elfie Wiedźmy, by dokończyły
dzieła. Wyznawczynie Khaina nazwały to miasto Khairith Irlean – Miejsce Tysiąca
Krwawych Rozkoszy. Kiedy wojska Smoczego Cesarza pojawiły się w miasteczku,
Mroczne Elfy już wyszły w morze. Pozostawiły miasteczko wyludnione, jeśli nie liczyć
sterty porąbanych i zwęglonych zwłok, zarzewia moru i siedliska much. Kamienie
budynków były pomalowane na czerwono krwią. Widok był tak przerażający, że
miasteczko zrównano z ziemią, a jego nazwę wymazano z map i kronik.
Wiedźmi Król również zapuszczał się na najdalsze krańce świata i osobiście prowadził
wiele ataków. W jednej ze wschodnich stolic, kiedy Mroczne Elfy przypuściły atak na
wieżyce strzegące miasta, wschodni mistycy przywołali dziwne iluzje i potworne wizje,
które powstrzymać miały napastników. Malekith w odpowiedzi użył swojej magii,
doprowadzając mistyków do obłędu i gotując krew w ich żyłach. Z miast pozostały gruzy, a
Malekith w ostatnim akcie pogardy przyzwał wielką falę, która zalała jego ruiny.

Strzaskane kopuły świątyń i schodkowe ściany wielkiej świątynnej piramidy ciągle sterczą
z wody w czasie odpływu niczym złowieszczy pomnik potęgi Wiedźmiego Króla.
Na wschodzie morskie patrole Elfów Wysokiego Rodu były nękane niekończącymi
się najazdami dzikich Norsmenów, co otworzyło przed najeźdźczymi flotami Naggaroth
możliwość łupienia wybrzeży Imperium, Bretonni, Estalii i Tilei. Widma z Wieży
Zapomnienia wkradły się do miasta Anducci w południowej Tilei i zakradły do domów
jego mieszkańców, uprowadzając wszystkie dzieci wprost z ich łóżeczek. Kapitan Wieży
Zapomnienia, Randelle Szept Zagłady zażądał od mieszkańców okupu za zwrot dzieci.
Kiedy Tileanie zabrali wszystkie bogactwa i zapasy, Mroczne Elfy zeszły na brzeg i wybiły
wszystkich do nogi. Pojmanych zawieziono do Naggaroth, gdzie słuch po nich zaginął.
Imperium przez pewien czas dobrze strzegło swych brzegów, aż do wybuchu wojny
domowej, która podzieliła lud Sigmara. Zamęt i anarchia kolejnych wieków przyniosła
Mrocznym Elfom bogate zdobycze. Stały się tak odważne, że najechały na port
Marienburg. Pod osłoną nocy najeźdźcy rozpętali nad miastem prawdziwą burzę. Ich
Piekielne Węże sunęły lekko przez wzburzone morze, a ich załogi odcumowały siedem
statków handlowych spod samych dział Wyspy Rijker, twierdzy portowej. Mroczne Elfy
zabrały ze statków, co chciały, podpaliły je i posłały z powrotem do portu, niszcząc tuzin
innych okrętów. W świetle płonących statków Korsarze śmiali się i składali ofiary swym
nikczemnym bogom i boginiom.
Z wnętrza Gór Czarnych Grzbietów Mroczne Elfy ruszały coraz śmielej do leżącej na
południu Lustrii. Bezustannie napadały na Arnheim, miasto Elfów Wysokiego Rodu, leżące
na wschodnim wybrzeżu Nowego Świata – miasto ogarnięte do dziś niekończącą się wojną.
Głęboko w prastarej dżungli Mroczne Elfy odkryły wielkie świątynie i ukryte skarbce
Slannów i służących im Jaszczuroludzi. Powrót obładowanych złotem i dziwnymi
artefaktami ekspedycji powitano wielką fetą. Opowieści o miastach ze złota i
prehistorycznych zigguratach pełnych niezmierzonych skarbów ściągały do dżungli coraz
to więcej Mrocznych Elfów, a wyprawy do Lustii organizowano średnio co kilka lat. Przez
kolejne stulecia Jaszczuroludzie organizowali przeciw Naggaroth wyprawy odwetowe,
które odzyskać miały utracone skarby – wrogość między obydwoma rasami znalazła wyraz
w ogromie przelanej krwi.
ZEMSTA WIEDZMIEGO KROLA
W czasie, kiedy Mroczne Elfy zapuszczały się w przerażających rajdach w najdalsze zakątki
świata, jasnowidze z Ghrondu zaobserwowali gwałtowne zmiany w Królestwie Chaosu.
Ruchliwe, wewnętrzne energie Chaosu wzmogły swoją aktywność, naprężając się i wrząc
w fali przypływu, fali rozpaczy i wściekłości, która ogarnęła wiry surowej magii,
sprowadzając na obserwatorów sceny śmierci i zniszczenia, budząc ich ekscytację i strach.
Nadciągała wojna, nadciągał Chaos.
Wizje były na tyle istotne, że Malekith i Morathi przybyli do Ghrondu, by osobiście
zobaczyć sceny rzezi i nieszczęścia. Pokryte śniegiem równiny spływały krwią, dziwaczne,
krągłe kopuły miast płonęły magicznym ogniem, bezkształtne bestie pożywiały się na
górach skrwawio-nych ciał. Wizje wciąż na nowo wyłaniały się ze skrzących energii, za
każdym razem trochę inne, różniące się szczegółami czy zajściami. Ruchliwe nitki
przeznaczenia splatały się i rozplatały, tkając przyszłość.
Malekith przeczuwał nadejście mrocznych czasów i wiedział, że będzie gotowy
uderzyć na znienawidzone Elfy Wysokiego Rodu. Wraz ze wzrostem potęgi Chaosu, coraz
więcej plemion Grasantów z północy starało się przebić przez kordon wież strażniczych.
Groźba inwazji z północy irytowała Malekitha, gdyż uniemożliwiała mu rozpoczęcie
inwazji na Ulthuan, nie mógł wszakże pozbawić Naggaroth obrony. To Morathi dostrzegła
w zagrożeniu nową możliwość. Czarodziejka Pośród Czarownic zorganizowała ekspedycję
na północ – wielką karawanę składającą się z setek wyładowanych wozów ciągniętych
przez tysiąc Zimnokrwistych – i osobiście ją poprowadziła. Towarzyszyło jej dziesięć
tysięcy niewolników i koteria Czarodziejek, a do kufrów załadowano bogactwa
egzotycznych królów. Rozesłano heroldów na wschód i na zachód, by ogłosili, że Królowa
Elfów nagrodzi każdego, kto odda swój miecz jej sprawie.
Pierwsze plemię, które napotkała wyprawa Morathi, było podejrzliwe, lecz zimne
piękno Czarodziejki kompletnie oczarowało jego przedstawicieli. Zaznawszy rozkoszy z
konkubinami, obdarowany złotem, srebrem i klejnotami, wódz plemienia szybko
poprzysiągł wierność „Królowej Elfów”. Historia powtórzyła się w przypadku drugiego
plemienia i kolejnego, i następnego. Wkrótce wieść obiegła pustkowia i plemiona
pokonywały setki staj w poszukiwaniu Morathi, a ona zbudowała pałac z lodu i czarnego
kamienia, by móc powitać przybyszów. Poświęcała im wiele uwagi i obdarowywała ich
szczodrze klejnotami i niewolnikami. Trwało to całymi miesiącami i koniec końców
Morathi zmustrowała hordę barbarzyńców liczącą dziesiątki tysięcy wojowników. Rok
temu owi dzicy wojownicy gotowi byli łupić miasta Mrocznych Elfów, teraz byli pionkami
Morathi gotowymi walczyć dla Wiedźmiego Króla.
Niewolnicy całą zimę, dzień i noc, trudzili się w stoczniach Clar Karond przy
budowie potężnych okrętów z drewna i żelaza, które przewieźć miały armię ludzi z
północy – Grasanci bali się wejść na Czarne Arki, a byli zbyt niezdarni, by żeglować na
grzbietach Morskich Smoków czy Piekielnych Węży. Prowadzona przez sterników
Mrocznych Elfów flotylla przepłynęła przez Morze Złośliwości i tu czekała na załadunek.
Na zachód od Har Ganeth plemiona zgromadziły się w cieniu Czarnej Kolumny – wielkiej
świątyni Bogów Chaosu wyciętej w obsydianie i wysadzanej czaszkami złożonych tu ofiar.
Tu barbarzyńcy wsiedli na okręty i eskortowani przez Czarne Arki wypłynęli na Morze
Dreszczu.
Liczebność i furia połączonych sił Mrocznych Elfów i Chaosu złamała wszelki opór.
Czarne Arki wylądowały w Nagarythe, a armie mroku przebiły się przez Bramę Feniksa i
Bramę Jednorożca. Grasantów pozostawiono, by palili i rabowali do woli, a Mroczne Elfy
pospieszyły do lesistego królestwa Avelorn, ojczyzny Wiecznej Królowej Ulthuanu.
Malekith chciał upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: doprowadzając do śmierci
Wiecznej Królowej wywołać panikę i zamęt i przejąć potężną magię, którą dysponowała.
Choć siły Wiedźmiego Króla wzięły szturmem Avelorn i otoczyły obóz Wiecznej
Królowej, ta zdołała zbiec. Pomagał jej Książę Tyrion, który przebił się przez okrążenie i
Fantasy Skirmi sh
wyprowadził Wieczną Królową w głęboki las. Mroczne Elfy ruszyły w pościg za
ukrywającą się parą – Avelorn stanęło w ogniu, wycinano prastarą puszczę i tratowano
zielone łąki.
Wszędzie armie Naggaroth parły naprzód, a generałowie Malekitha prześcigali się w
rywalizacji. Nieszczęsna Wyspa padła szybko i Ołtarz Khaina ponownie wpadł w ręce
Naggarythan. W Ellyrionie mistrzowie koni starali się walczyć, ale magia Malekitha
zniszczyła ich armię i rozproszyła jej niedobitki. Okręty Mrocznych Elfów przełamały
obronę Lothern i wdarły się na Morze Wewnętrzne – zwycięstwo było w zasięgu ręki
Wiedźmiego Króla.
Ulthuan płonął, a Malekith żądał odnalezienia Wiecznej Królowej lub jej zwłok, na
dowód śmierci. Czterech Asasynów Khaina złożyło przysięgę na swe życie i dusze, że
przyprowadzą Alarielle przed oblicze Malekitha i ruszyli, by wykonać zadanie. W
ogarniętym pożogą Avelorn rozpoczęła się śmiertelna zabawa w kotka i myszkę z Wieczną
Królową i jej strażnikiem. Mroczne Elfy miały wiele okazji, lecz za każdym razem ich
zwierzyna wymykała się z opresji – mimo to myśliwi byli coraz bliżej i zacieśniali krąg.
Armie Mrocznych Elfów udało się powstrzymać jedynie w Lothern i pod Białą
Wieżą. Choć oblężeni, zdeterminowani obrońcy trzymali się i modlili do swych bogów o
ratunek. Malekith, opromieniony chwałą zniszczenia i rzezi, bezlitośnie miażdżył każdą
armię na swej drodze. Chciał odebrać wrogom ich ostatnią nadzieję, a dopiero potem
ostatecznie się z nimi rozprawić.
Pomimo mroku, który ogarnął Ulthuan, Elfy Wysokiego Rodu miały jeszcze iskierkę
nadziei. Wieczna Królowa ciągle żyła, choć musiała się ukrywać, a wieść niosła, że z
Saphery nadchodzi młody mag, który swą mocą dorównuje samemu Wiedźmiemu
Królowi. Ściąga na wrogów burze błyskawic i potrafi skąpać całą armię w morzu białych
płomieni. Ów mag nazywał się Teclis i był bratem Księcia Tyriona i wkrótce Malekith oraz
jego poplecznicy przeklinać mieli jego imię.
Asasyni poszukujący Wiecznej Królowej wpadli na swą zwierzynę nocą, niemalże
przypadkiem. Książę Tyrion walczył z dziką wprawą i odwagą i usiekł wszystkich czterech
zabójców. Wydając przedśmiertne tchnienie, ostatni Asasyn wysłał chowańca, by doniósł
Wiedźmiemu Królowi, gdzie znajduje się Wieczna Królowa. Kiedy demoniczny imp
pojawił się w obozie Malekitha, Wiedźmi Król ujawnił swój genialny plan. Zawarłszy
diaboliczny pakt krwi i deprawacji, Malekith poprosił o pomoc Większego Demona
Slaanesha, nikczemne i dzikie stworzenie zwane N’kari. W zamian za złożenie ofiar i inne
mroczne przysługi N’kari miał znaleźć Alarielle i pożreć jej duszę. Z mrożącym krew w
żyłach okrzykiem radości N’kari ruszył na łowy, wypatrując Wiecznej Królowej pośród
zwęglonych lasów Avelorn.
Większy Demon spadł na Tyriona i Alarielle w półmroku ostatnich godzin nocy.
Pomimo całej swej potęgi i wprawy, ranny Tyrion został bez trudu odrzucony na bok przez
Demona. Gdy N’kari pochylił się nad Wieczną Królową, z ciemności trysnęły błyskawice,
które odrzuciły Demona w tył. W świetle gwiazd majaczyła sylwetka z połyskującym
magią ostrzem w ręku. Był to Teclis, Mistrz Magii z Saphery. Rycząc z nienawiści, N’kari
zaatakował. Wielki, skrzący się całun energii otoczył Teclisa. Po jego dotknięciu, kula
energii złamała magiczną aurę, która utrzymywała Demona w świecie żywych i zepchnęła
go na powrót do Dziedzin Chaosu. Czując, że jego stwór został przepędzony, Malekith
zawył z bezsilności.
BITWA NA ROWNINIE FINUVAL
Rozwścieczony faktem, że Alarielle ciągle żyje, Malekith skupił całą swoją furię na Elfach
Wysokiego Rodu. Elfie Wiedźmy podtrzymywały ogień Khaina dniem i nocą, składając
mu ofiary całymi setkami. Rzeki Ulthuanu spłynęły krwią z rzezi, których gorączka
ogarnęła całą wyspę. I wyglądało na to, że zemsta Malekitha zetrze Elfy Wysokiego Rodu z
powierzchni ziemi.W akcie ostatecznej desperacji resztki armii Ulthuanu ściągnęły na
Równinę Finuval. To tu Elfy Wysokiego Rodu z każdego królestwa i z zamorskich kolonii
zebrały się, by stanąć do ostatniej bitwy. Na Wiedźmim Królu nie zrobiła wrażenia
sklecona naprędce armia rydwanów z Tiranoc, kawalerii z Ellyrionu, magów z Saphery i
regimentów milicji. Z całego Ulthuanu ściągały na Równinę Finuval wojska Wiedźmiego
Króla, by złamać ostatni opór. Armie Malekitha były znacznie liczniejsze od armii Elfów
Wysokiego Rodu. Władcy Zwierząt prowadzili na pozycje Hydry Bojowe, Elfie Wiedźmy
wykrzykiwały obsceniczne przysięgi Khainowi, Korsarze odziani w płaszcze z łusek
Morskich Smoków ostrzyli swe zakrzywione ostrza i obrzucali obelgami znienawidzonych
wrogów. Czarodziejki i Królowe Czarownic odprawiały mroczne rytuały, by przywołać
swe moce. A u boku Malekitha stał Urian Zatrute Ostrze, najpotężniejszy wojownik,
jakiego wydała ziemia Naggaroth.
Obie armie starły się niczym mroczne fale przypływu obejmujące białą skałę. Urian
usiekł wiele Elfów Wysokiego Rodu, wypatrując na polu bitwy Księcia Tyriona, który w
tym czasie odebrał życie tuzinom Mrocznych Elfów za pomocą swego runicznego ostrza,
Kła Słońca. Malekith przywoływał diabelską energię, by sprowadzać na głowy swych
wrogów śmierć i pożogę, a Teclis zmagał się z nim, starając się rozproszyć jego zaklęcia.
Demony zawyły i zachichotały, kiedy tytaniczne siły magii zrobiły wyłom w Królestwie
Chaosu. Tymczasem krew Mrocznych Elfów i Elfów Wysokiego Rodu spłynęła trawą i
zmieniła ziemię w karmazynowe bagno.
Widząc, że siła Ulthuanu nie może pokonać potęgi Naggaroth, Teclis postanowił
zniszczyć Wiedźmiego Króla. Mag Elfów wzniósł modły do Asuryana i skupił swą moc w
różdżce, którą podarowała mu Alarielle. Wsparty mocą swych modlitw, Teclis uderzył w
Wiedźmiego Króla pociskiem energii. Zdawszy sobie sprawę z zagrożenia, Malekith
położył na szali całą swoją magiczną sztukę i moc, ale było za późno. Pocisk trafił
Wiedźmiego Króla i objął go swą energią. A nie był to zwykły czar, magiczny pocisk
przebudził mściwą moc Asuryana, która ciągle drzemała w duszy Malekitha i płonęła w
jego piersi od prawie pięciu tysięcy lat. Stara rana, paskudny ogień, który nigdy nie gasł, a
teraz wybuchł na nowo, paląc ciało i umysł Malekitha. Torturowany z wyroku boga
Wiedźmi Król przywołał resztkę swojej mocy i rzucił się w Dziedzinę Chaosu, by uniknąć
śmierci.
101 | S t r o n a
Warheim
Widząc upadek swego pana, Mroczne Elfy uciekły przed gniewem Tyriona i Teclisa,
porzucając broń i rynsztunek. Po Ulthuanie rozeszła się wieść, że Elfy Wysokiego Rodu
mobilizują siły, a Mroczne Elfy wycofują się i wracają na swe okręty. W Caledorze
przebudzono ze snu Smoki, a armie Elfów Wysokiego Rodu wyzwoliły wieżę Hoetha i
Lothern. Podczas gdy barbarzyńcy z północy walczyli z odrodzonymi Elfami z Ulthuanu,
Naggarythanie uciekli z łupami do swych zimnych siedzib na północy.
NIEKONCZACA SIE NIENAWISC
Choć Teclis nie zabił Malekitha, ten miał błąkać się po Królestwie Chaosu przez wieczność.
Z czasem jednak Malekith odnalazł drogę do świata śmiertelnych. Znaleziono go niedaleko
północnych wież strażniczych, jego ciało było strzaskane, a jego żelazna skóra naznaczona
rysami i wgnieceniami. Nigdy nie mówił, co go naprawdę spotkało, nawet własnej matce.
Ta opiekowała się swym synem przez lata, używając całej swej magii i szaleństwa, by
przywrócić go do pełni życia. Wiedźmi Król krzyczał przez sen, nawiedzany koszmarami o
zamczyskach z kości i fortecach z gałek ocznych. Kiedy w końcu wyrwał się z maligny, w
jego oczach płonęło nowe światło. Zniknął gdzieś wściekły gniew, a pojawiło się ostre
zimno, które przeszywało duszę każdego, na kogo padł jego wzrok.
Przez ostatnie dwieście lat Malekith knuł z jasnowidzami i Demonami, szukając
sposobności do wzięcia odwetu na Teclisie i jego krajanach. Podbudowane zwycięstwem
na Równinie Finuval Elfy Wysokiego Rodu szybko nabrały odwagi i pewności siebie.
Prowadzona przez Elthariona z Tor Yvresse wyprawa zaatakowała samo Naggarond –
Eltharion i niewielka grupa wojowników wdarli się do stolicy w przebraniu i otworzyli
jedną z bram przed armią Elthariona. Elfy Wysokiego Rodu wpadły w amok śmierci i
zniszczenia, a przed ucieczką w mroki przedświtu wznieciły pożar.
W przeszłości taka zuchwałość doprowadziłaby Malekitha do szału, teraz kalkulował
zgubę swych wrogów z zimną bezwzględnością. Zemsta na tych, którzy mu się
przeciwstawią, będzie długa i zabójcza. Dziś Wiedźmi Król siedzi w swej komnacie na
szczycie najwyższej wieży Naggarond i spogląda na świat. Przeczuwa nadciągającą zagładę i
śmierć i gotów jest po raz kolejny spuścić ze smyczy swoje legiony.
KROLESTWO MROCZNYCH ELFOW
Mroczne Elfy żyją w sześciu mocno ufortyfikowanych miastach, których niezliczone
wieże wzniesione z czarnego kamienia strzelają w ciemne niebo niczym złowieszcza
korona. Każde z nich jest ponurym miejscem, przepełnionym śmiercią i bólem. Czarne
lochy wypełnione są po brzegi niewolnikami, ich krzyki przeszywają powietrze, a łkanie
przenika przez grube ściany wysokich wież, przepełniając dusze bólem i żalem. Ze
szczytów najwyższych iglic, ponad nieczystościami i dymem ofiarnych ogni, Czarodziejki
rzucają swe wrogie zaklęcia na świat.
Ziemie otaczające miasta są jałowe i posępne. Na północy krajobraz jest płaski,
poprzecinany jedynie sterczącymi skałami, pomiędzy którymi hula wiatr. Czarne wstążki
zbrukanych magią i krwią rzek przecinają lodowe pola, wyrzynając w nich kręte kaniony i
głębokie wąwozy. Na południu cienkie pokłady ziemi są nieco bardziej urodzajne i rosną
tam rzadkie lasy sosnowe. Tutaj Mroczne Elfy założyły swoje wielkie plantacje, które
produkują pożywienie dla ich miast. Na plantacjach pracują niewolnicy, pracują, póki nie
padną martwi, a ich ciała rozkładają się tam, gdzie padli, by użyźnić jałową glebę.
NAGGAROND, WIEZA ZIMNA
Naggarond jest najstarszym i największym miastem Mrocznych Elfów, a także
najprawdopodobniej najbardziej przesiąkniętym złem miejscem świata. Jego zbudowane z
czarnego kamienia mury wznoszą się na dziesiątki metrów. Do miasta prowadzą cztery
żelazne bramy wysokie na piętnaście metrów. Nad blankami góruje sto wież, które
dorównują wysokością potężnym murom miasta wzniesionym wprost na skałach. Na
wieżach powiewają mroczne sztandary Wiedźmiego Króla, symbole wymalowane na
skórach zdjętych z ofiar składanych Khainowi. Poodcinane głowy i inne części ciała tych,
którzy zawiedli Malekitha, gniją nabite na włóczniach zatkniętych na murach – setki
rozczłonkowanych trupów i oczyszczonych z ciała przez kruki szkieletów witają tych,
którzy przechodzą przez bramy miasta.
Wewnątrz niezdobytych murów miasto wspina się coraz wyżej i wyżej na pogórze, a
w jego centrum stoi wieża Wiedźmiego Króla. Cytadela Naggaroth jest sama w sobie
potężną fortecą, która dzieli się na wiele mniejszych wież połączonych istnym labiryntem
wałów obronnych. Ponad najwyższą iglicą połyskuje aureola śmiertelnej magii.
Powiadają, że dzięki swej magii Malekith może z wysokości swej wieży obserwować
cały świat i skierować swe pełne zła spojrzenie, gdzie tylko sobie życzy. Pogardliwy wzrok
Wiedźmiego Króla towarzyszy armiom maszerującym na wojnę i przemierzającym
królestwo heroldom, którzy niosą jego wolę do najdalszych zakątków jego domeny. W
swych komnatach, leżących na samym szczycie fortecy, Wiedźmi Król skupia swe myśli i
wzrok na spowitej mgłą wyspie Ulthuan, wpatrzony w zdobycz, której tak desperacko
pożąda.
Naggarond spowija stale dym ofiarny unoszący się z płonących ołtarzy Khaina, Pana
Mordu. Na owych ołtarzach Panie Śmierci rozrywają na strzępy ciała Ludzi i Elfów.
Wyrywają bijące serca z piersi ofiar i wyciągają wnętrzności wrzeszczących
nieszczęśników, by rzucić je w święte płomienie ku chwale ich krwiożerczego boga.
W zakrwawionych komnatach, wewnątrz murów, stacjonuje Czarna Straż
Naggarond, ulubieni wojownicy Wiedźmiego Króla. Czarna Straż spędza dnie i noce na
szkoleniu się w sztuce wojennej, a do ich dyspozycji pozostaje armia niewolników, których
zabija się na placach treningowych podczas szkolenia z bronią. Ich resztki składa się w
ofierze mrocznym bogom Elfów. Arsenały Straży pełne są najstarszej i najbardziej zabójczej
broni Mrocznych Elfów – ostre miecze, halabardy i włócznie pochodzą z czasów
Aenariona tudzież zostały wykute w wiedźmim ogniu i zahartowane we krwi przez
Hoteka, Furiona czy im podobnych. Inne Mroczne Elfy unikają komnat Czarnej Straży,
gdyż jej członkowie są zapalczywi i gotowi zabić każdego, kto na nich spojrzy bez
należnego szacunku. Z tegoż powodu ich sale są ciche, jeśli nie liczyć krzyków ofiar czy
szyderczego śmiechu ich kapitana, Kourana.
102 | S t r o n a
KAROND KAR, WIEZA ROZPACZY
Mroczne Elfy wybudowały na wybrzeżu Morza Dreszczu tylko jedno miasto. Najwyższa
wieża Karond Kar narażona jest na wichury i niekończący się marznący deszcz. Większość
niewolników przywożonych z zachodu trafia właśnie do Karond Kar, wyprowadza się ich
do pokrytych lodem doków i rozbiera do naga. I nie tylko łańcuchy uniemożliwiają im
ucieczkę, ich więzienia strzeże bowiem lodowata woda oblewająca wąski półwysep, na
którym zbudowano miasto. Z Karond Kar nie da się uciec, a jednak tysiące niewolników
próbowało i ginęło, byle uniknąć okrutnego losu w rękach nowych właścicieli.
Tysiące giną również podczas podróży do Karond Kar, zaduszone w ciasnych
ładowniach statków, bądź torturowane na śmierć przez załogę dla rozrywki. Z doków
poganiani batami panów niewolnicy przedzierają się przez szydzący z nich tłum. Jest ich
tak dużo, że ci, którzy się potkną, giną zadeptani przez swych współtowarzyszy, poganiani
ciągle naprzód ku targowi niewolników. Widok zadeptanego niewolnika budzi w tłumie
śmiech i radosne okrzyki, gdyż dla lubujących się w okrucieństwie Mrocznych Elfów ten
żałosny spektakl jest wielka rozrywką.
Targi niewolników są rozległe, a ci, którym uda się tu dotrzeć, zostają poddani
zgrubnemu badaniu i podzieleni według wieku i płci oraz przeznaczenia do pracy: w
kopalniach i kamieniołomach, tudzież w kuchniach i lochach wielkich wież. Pałace
handlarzy niewolników górują nad placami targowymi i ci mogą śledzić okręty i Czarne
Arki powracające z łupieżczych wypraw. Pałace te zdobią kości niewolników, którzy
zmarli podczas transportu. Za pomocą najczarniejszej magii, czarnoksiężnicy z Karond Kar
przywiązują dusze owych nieszczęśników do ich śmiertelnych szczątków i całe miasto drży
od wycia tych zdesperowanych dusz. I tak, nawet po śmierci, służą swym panom,
albowiem Mroczne Elfy uwielbiają słuchać jęków martwych niewolników – dźwięków
pełnych grozy i rozpaczy, które przepełniają ich rozkosznymi marzeniami o cierpieniu i
bólu.
GHROND, WIEZA POLNOCNA
Ghrond leży na lodowato zimnej północy królestwa Wiedźmiego Króla. Swoją
architekturą miasto przypomina wielkie Naggarond, choć jest oczywiście dalece mniejsze i
jest raczej wojskową twierdzą niż miejscem do życia. Jej jedyna, potężna wieża wyrasta ze
szczytu góry niczym ponura, czarna i smukła włócznia.
Ze szczytu wieży Czarodziejki Mrocznego Konwentu patrzą ponad tundrą,
obserwując będące w ciągłym ruchu Królestwo Chaosu. Ziemie Chaosu kipią energią,
podnosząc się i opadając niczym morze, powietrze mieni się kolorami magii, zmienia barwę
i wiruje, wyjąc przy tym i jęcząc niczym wiatr. Czarodziejki śledzą zmiany w Królestwie
Chaosu, albowiem wierzą, że wzór owych zmian skrywa tajemnice przyszłości i wszelkie
sekrety, starczy mieć odwagę, by nań spojrzeć.
Każdego dnia odziani w czerń jeźdźcy pędzą do Naggarond, wioząc raport strażników
Ghrondu. Ich zadaniem jest przepowiadanie przyszłości i sposobnej, gwarantującej sukces,
chwili do ataku armii Wiedźmiego Króla, tudzież informowanie o rosnącej potędze jego
wrogów. Na podstawie ich obserwacji Malekith buduje swą strategię i wysyła swe wojska
na świat.
HAG GRAEF, MROCZNA GRAN
Hag Graef jest miastem budzącym największą grozę pośród jeńców Mrocznych Elfów,
albowiem jego nazwa, Czarna Grań, jest wyjątkowo trafna. Miasto zbudowano na dnie
zimnego, ciemnego wąwozu otoczonego zewsząd przez skaliste góry, które sięgają wyżej
niż najwyższe mury świata. Do miasta nie dociera światło słońca i to spowite jest wiecznym
mrokiem i cieniem.
Miasto to sieć kopalń i kamieniołomów, w których niezliczeni niewolnicy
wydobywają rudę żelaza i kamień – budulec na fortece Mrocznych Elfów. Skuci ze sobą
łańcuchami niewolnicy ryją i rąbią skałę często głęboko pod ziemią w wąskich tunelach i
ciemnych przejściach. Lodowaty wiatr jest przejmujący, a jedynym pożywieniem są skąpe
racje podłego w smaku, czarnego chleba. Mroczne Elfy lubią bowiem, by ich niewolnicy
byli głodni i przemarznięci, a ich wola złamana, co więcej czerpią radość z bicia ich,
szczególnie jeśli ci przewracają się z głodu i pragnienia. Nawet po śmierci ich udręka się nie
kończy, gdyż w kopalniach znajdują się pokłady spaczenia – czystej magii – który ożywia
ciała umarłych, by pracowali dalej, póki zgnilizna nie obróci ich w kupę kości.
HAG GANETH, MIASTO EGZEKUTOROW
Na nazwie Har Ganeth ciąży klątwa. Na Ulthuanie nikt nie mówi o mieście, które
nazywane jest Przeklętym Miejscem. Pośród Mrocznych Elfów znane jest jako Miasto
Egzekutorów. Elfy Wysokiego Rodu zaatakowały ongiś Har Ganeth, a ich armia była
najliczniejszą z tych, które kiedykolwiek ośmieliły się zapuścić na ziemie Wiedźmie go
Króla. Zaciekła bitwa ciągnęła się dniami i nocami, aż w końcu Elfy Wysokiego Rodu
odstąpiły. Wiele padło podczas ucieczki, przewracając się z wyczerpania. Inni zostali
pojmani przez szybkich Jeźdźców Mroku. Ci obudzili się na ociekających krwią ołtarzach
Khaina. Elfie Wiedźmy wzięły również te spośród Mrocznych Elfów, które nie miały siły,
by się bronić.
Świętowanie zwycięstwa było czymś prawdziwie przerażającym. Kolejnych jeńców
składano na ołtarzach i zabijano na najbardziej okrutne sposoby. Krzyki umierających
mieszały się z szyderczym śmiechem Elfich Wiedźm, które tańczyły nago pośród ciał
zabitych. Ołtarze spłynęły winem i krwią, a pijane Mroczne Elfy wznosiły modły do swych
nikczemnych bogów. Ognie ofiarne płonęły przez wiele nocy, a Mroczne Elfy ucztowały
na ciałach pokonanych wrogów. Ogarnął je szał śmierci i zniszczenia i rzuciły się na siebie
w akcie ekstatycznej przemocy.
Krew tryskała z okien wysokiej cytadeli i spływała ulicami niczym potok.
Karmazynowa posoka zbryzgała Świątynię Khaina i jej mosiężne posągi. Schody wielkiej
Świątyni Khaina usłane były rozczłonkowanymi ciałami i rozlewającymi się
wnętrznościami. Wszędzie leżały splecione ze sobą Elfy pokryte krwią, otumanione winem
i napasione splugawionym mięsem, zaspokojone ogromem własnej deprawacji. Kiedy

wszystko dobiegło końca i słońce wstało nad miastem ociekającym krwią, dopełniła się
niesława Har Ganeth i zapisano ją w annałach Ulthuanu.
CLAR KAROND, WIEZA ZAGLADY
W Clar Karond nieprzeliczone hordy niewolników pracują na rzecz floty Wiedźmiego
Króla. Tu znajdują się główne stocznie Malekitha i tu powstają najeźdźcze floty ruszające na
Ulthuan i dalej. Miasto jest rozległe i ciągle się rozrasta. Otaczają je lasy smukłych sosen.
Grupy zakutych w łańcuchy niewolników ścinają czarne drzewa na kadłuby okrętów,
pozostawiając wielkie, przypominające blizny, połacie wyciętego lasu. Słychać tu jeno
żałosne jęki niewolników i huk padających pni, albowiem Mroczne Elfy wyrżnęły
wszystko, co ongiś zamieszkiwało pod konarami drzew.
Na zachód od Clar Karond leżą Wrota Zagłady, najbardziej na wschód wysunięte
wejście do Podziemnego Świata. Strzeżone przez siedem Hydr, Wrota Zagłady skryte są
pośród drzew Czarnego Lasu. Patrole Mrocznych Elfów z Wrót Zagłady przeszukują knieję
w poszukiwaniu zbiegłych niewolników i zmutowanych potworów, których walki
organizuje się w Karond Kar. Tutejsi Korsarze chętnie przepuszczają swój majątek na walki
gladiatorów, w czasie których Ludzie i Elfy zmagają się z chimerami, niedźwiedziami,
pomiotami Chaosu, wilkami i innymi stworzeniami.
PODZIEMNE MORZE
Przez setki lat najeźdźcze floty Mrocznych Elfów uzależnione były od Morza Chaosu i
Oceanu Wielkiego. Następnie Mroczny Lord z Hag Graef Kaledor Maglen odkrył
Podziemne Morze, ogromną jaskinię wypełnioną wodą, która łączy Morze Chaosu z
Poszarpanymi Ziemiami na wschodnim wybrzeżu Nowego Świata. Morze rozciąga się pod
Górami Czarnych Grzbietów i jest częścią wielkiej sieci jaskiń i tuneli, które przecinają
rozległy łańcuch górski.
Podziemne Morze, tak jak sugeruje jego nazwa, jest labiryntem mrocznych tuneli i
dziwnych jaskiń. Poruszanie się nawet dobrze znanymi szlakami jest wielce niebezpieczne,
gdyż jaskinie stale grożą zawałem tudzież natychmiastowym zalaniem. W niesamowitym,
podziemnym królestwie żyje też wiele dziwnych i krwiożerczych stworów.
Najbardziej zawołanymi badaczami Podziemnego Morza są zamieszkujące w górach
Widma, które porzuciły przed wiekami posępne miasta. Lecz nawet one odkryły jedynie
niewielką część sekretów Podziemnego Morza. Każde kolejne dziesięciolecie przynosi
nowe odkrycia, a ostatnio Widma natrafiają na coraz więcej dowodów, że pod
powierzchnią ziemi istniała zagubiona cywilizacja. Kto lub co zamieszkiwało pod ziemią, a
także to, jak udawało się przeżyć tak głęboko pod powierzchnią pozostaje, jak dotąd,
zagadką.
Chwilowo Mroczne Elfy nie są zainteresowane zaginionymi rasami i ukrytymi
cywilizacjami. Cieszy je natomiast fakt, że zyskały przejście na zachód i dostęp do
Wrzącego Morza i leżących za nim bogatych ziem Cathayu i Nipponu. I nie ma na świecie
zakątka, który nie byłby narażony na grabieże Wiedźmiego Króla
ZIEMIE CIENIA
Owe spowite mrokiem ziemie były ongiś dumnym królestwem Nagarythe, gdzie w Anlec
mieścił się dwór Aenariona. Kiedy Malekith wywołał powstanie, by odziedziczyć tron ojca,
lud Nagarythe był ludem groźnym i wojowniczym, wyrosłym na grozie inwazji Demonów
i pamiętającym twarde rządy Aenariona. Niektórzy mieszkańcy Nagarythe nie
opowiedzieli się za Malekithem, kiedy ten ruszył na Króla Feniksa i tak jak w innych
zakątkach Ulthuanu wojna domowa podzieliła tutejsze rody i te wystąpiły jeden przeciw
drugiemu. Po dziś dzień potomkowie tych zwalczających się stronnictw toczą bój o
ojczyznę swych przodków.
Dziś pozostałości Nagarythe noszą nazwę Ziem Cienia. Kraina to uboga, a na cichych
pustkowiach nie wyrosły wieże miast.Wojownicy Cienia, wierni pamięci o Alith Anarze,
Królu Cieni, roszczą sobie prawo do tej ziemi i to właśnie z nimi walczą zaciekle Mroczne
Elfy. Każdego roku dochodzi do bitew między Naggarythanami a Wojownikami Cienia i
każdego roku przekleństwo Nagarythe zbiera tu nowe krwawe żniwo.
Najcenniejszym w mniemaniu Mrocznych Elfów i najbardziej pogardzanym przez
Elfy Wysokiego Rodu miejscem Ziem Cienia są fundamenty prastarego Anlec. Mroczna
twierdza była odbudowywana i niszczona wiele razy w czasie kolejnych wojen, a ziemia
wokół niej jest tak przesiąknięta krwią Elfów, że rośnie na niej tylko jedna roślina –
krwawy korzeń, ciernista ostrężyna, ceniona wysoko przez Asasynów Mrocznych Elfów za
Fantasy Skirmi sh
swe trujące właściwości. Choć wypalone ogniem i magią, zło Anlec ciągle wisi w powietrzu
ponad poczerniałymi skałami. Wokół panuje kompletna cisza, gdyż nie zapuszczają się tu
ptaki, a zwierzęta nie żerują pośród poskręcanych krzaków krwawych korzeni. W Anlec
poległo prawdopodobnie więcej Elfów niż gdziekolwiek na Ulthuanie.
Wzdłuż wybrzeży Ziem Cienia ciągną się niezliczone małe wysepki, z których
większość jest niczym więcej jak skałami o dziwnych kształtach, sterczącymi ponad wodą.
Magia rozpętana podczas Zmierzchu strzaskała te ziemie, zmieniając je w spaczone,
martwe miejsca. Ciągle obecna Mroczna Magia plugawi te wody po dziś dzień, a
zmutowane bestie czyhają w czarnych głębinach zatopionego Nagarythe, gotowe wciągać
okręty w mroczne odmęty.
WRZACE MORZE
Na zachodnim wybrzeżu Nowego Świata, po drugiej w stosunku do Naggaroth stronie Gór
Czarnych Grzbietów, leży region wysp i zamieszkałych przez potwory wód znanych jako
Wrzące Morze. Na niegościnne i niebezpieczne wody zapuszczają się jedynie Czarne Arki
Mrocznych Elfów, a przyczyną podejmowanych przez nie wypraw są monstrualne
morskie bestie, które po złapaniu stają się istotną częścią ich floty.
Wrzące Morze powstało tysiące lat temu, jeszcze przed pierwszą wzmianką o Elfach.
Powstało w wyniku potężnego trzęsienia ziemi, które wstrząsnęło Nowym Światem.
Potężna siła rozdarła zachodnie wybrzeże i część ziem znalazła się pod wodą.Rozległe klify
linii brzegowej zawaliły się i utonęły w falach nacierającego morza, tworząc sieć wysp,
które dziś ciągną się wzdłuż wybrzeża – Elfy nazywają je Poszarpanymi Ziemiami.
Trzęsienie ziemi rozdarło również dno morza, tworząc przerażające rozpadliny
niczym głębokie rany na ciele świata, które nigdy się nie zabliźniły. Z owych szczelin
trysnęła lawa, krążąca w jądrze planety, ogrzewając wodę i tworząc wielkie wybuchy pary.
Część morza dosłownie wrze i stąd wziął swą nazwę cały region.
Podczas gdy wiele akwenów Wrzącego Morza jest zabójczych dla wszelkiego życia,
inne, bogate w minerały wody roją się od wszelkiego rodzaju stworzeń, od planktonu po
gargantuiczne bestie, na które polują Mroczne Elfy. Dwie najbardziej niesławne bestie
wykorzystywane na potrzeby floty Mrocznych Elfów to Morskie Smoki i Piekielne Węże
Morskie – oba gatunki występują licznie w wodach Wrzącego Morza. Morski Smok jest
największym ze wszystkich morskich stworzeń i bez trudu unosi na swym grzbiecie
strzeliste zamki, w których stacjonują Mroczne Elfy. Piekielne Węże są mniejsze, lecz
bardziej krwiożercze, łączą w sobie dzikość rosomaka ze szponami i kłami zdolnymi
rozedrzeć okręt na strzępy.
Wraz z napływem stworzeń z Wrzącego Morza, flota Mrocznych Elfów zmieniła się
w sposób wręcz dramatyczny. Tradycyjne okręty są w pogardzie, a Czarnym Arkom
towarzyszą dziś wyłącznie flotylle potworów z głębin oceanu.
NIESZCZESNA WYSPA
Na samej północy Ulthuanu leżą Ziemie Cienia, pozostałości królestwa, które zostało
strzaskane i zniszczone przez Wiedźmiego Króla w czasie próby przełamania czaru
wiążącego Królestwo Chaosu. Największą z tutejszych wysp jest spowita mgłą Nieszczęsna
Wyspa, na której leży zakazana Świątynia Khaina. Elfy porzuciły ową mroczną, skalistą
wyspę dawno, dawno temu, lecz ciągle jest to miejsce wielkiej mocy i o ogromnym
znaczeniu.
Sama świątynia jest wielkim, czarnym ołtarzem z wbitym weń Mieczem Khaina –
bronią ostatecznej zagłady. Miecz jest tak stary jak sam świat, zgubna broń wykuta przez
boga-kowala Vaula dla Khaina, narzędzie czystej śmierci, zdolne zabijać śmiertelników,
Demony i bogów. Jedynym śmiertelnikiem, który ośmielił się władać Mieczem Khaina, był
Aenarion. Biorąc go do ręki, sprowadził na Elfy przekleństwo i wieki naznaczone tragedią,
a na swój ród wieczne potępienie.
Świątynia leży na rozległej równinie pokrytej kośćmi i czaszkami. Mroczne Elfy i Elfy
Wysokiego Rodu stoczyły niezliczone bitwy o kontrolę nad świątynią. Nocami, z woli
Khaina, dusze zabitych tu wojowników krążą nad polem bitwy, tocząc swe niekończące się
zmaganie. Walka o Świątynię Khaina ma symboliczne znaczenie i jest wyrazem zmagań
toczących się w duszach samych Elfów, walki między ciemnością a harmonią. I nikt nie jest
w stanie przewidzieć, jak skończy się to zmaganie, jeśli w ogóle kiedykolwiek dobiegnie
końca.
103 | S t r o n a
Warheim
Mroczne Elfy z Naggaroth:
M
roczne Elfy są najbardziej tajemniczą, wzbudzającą największe
emocje rasą elfów. Zamieszkują one nieurodzajne, smagane
mroźnymi wichrami wybrzeŜa Nowego Świata. Tam, wśród
niedostępnych, porośniętych świerkami i sosnami skalistych
szczytów, wznosi się ich stolica - okryta ponurą sławą twierdza
Naggarond. Jej ozdobione ciałami ofiar i jeńców mury kryją wiele tajemnic, są
złowieszczym znakiem panowania Wiedźmiego Króla.
Historia Mrocznych Elfów jest tragiczną opowieścią o zdradzie i nienawiści, o
chciwości i złu. Mieszkańcy Naggaroth, czyli Kraju Mrozu, wywodzą się od Elfów
Wysokiego Rodu. Kiedyś, ponad pięć tysięcy lat temu, wszystkie elfy były jednym
narodem, jedną rasą, rządzoną przez Króla Feniksa. Lecz stało się tak, iŜ część
mieszkańców Ulthuanu odwróciła się od starych bogów. Motywy tego czynu i opis
długotrwałej wojny domowej są zbyt obszerne, by je teraz przedstawić. Starczy
powiedzieć, Ŝe po wielu krwawych potyczkach i zaciętych bitwach, po rzuceniu
najpotęŜniejszych czarów, spaleniu dziesiątków miast i wyrŜnięciu ich mieszkańców,
odszczepieńcy, czyli Mroczne Elfy lub Druchii, jak nazywają je pozostali
przedstawiciele najszlachetniejszej z ras, zostali przegnani z Elfich Królestw.
Rozwścieczeni przegraną, zdziesiątkowani w walce, odpłynęli z Ulthuanu na
pokładzie potęŜnych Czarnych Arek, jedynych pozostałościach po ich, wydawałoby
się niemoŜliwych do zdobycia fortecach. Elfy Wysokiego Rodu, wyczerpane
długowieczną wojną ze swoimi pobratymcami oraz toczonym w Starym Świecie
bojem z krasnoludami, znanym pod nazwą Wojny o Brodę lub Wojną Zemsty, nie zdołały
zmobilizować sił, wystarczających do zniszczenia swych mrocznych współbraci. Te,
prowadzone być moŜe przez swego boga i Pana - Slaanesha - wylądowały na
niegościnnej ziemi Nowego Świata, lądy znajdującego się na północny-zachód od
Ulthuanu. W niedostępnych ostępach północnych krain mrozu i mgieł, Druchii
załoŜyli swe królestwo. Z czasem rozrosło się ono obejmując swym straszliwym
panowaniem duŜą cześć kontynentu. W przeciwieństwie jednak do Ulthuanu, gdzie
Ŝyje wiele elfów i gdzie wznosi się wiele miast, w Kraju Mrozu zbudowano tylko sześć
siedzib Druchii. Aura i teren, dzikość zwierząt i mnogość goblinoidów nie sprzyjają
bowiem osadnictwu. Z tych nielicznych, lecz potęŜnych u duŜych warowni,
największy, najlepiej ufortyfikowany i najstraszniejszy jest Naggarond - miejsce, gdzie
wznosi swe czarne wieŜe zamek potęŜnego czarnoksięŜnika Malekitha. Wiedźmi
Król, sprawca podziału elfiej rasy, od tysiącleci planuje zagładę tych, którzy niegdyś
wygnali go z Ulthuanu.
Za przyczyną Slaanesha Druchii powstały przeciw swym współbraciom.
Kapłani i wyznawcy tego boga Chaosu rządzili Krajem Mrozu przez długie stulecia,
lecz w końcu zostali obaleni przez czcicieli Khaina - elfiego boga wojny, morderstwa i
nienawiści. Khaine jest jednym z bogów wszystkich elfów, jednak mroczne czczą go
jako Pana-O-Skrwawionych-Rękach. Najsławniejszymi i budzącymi jednocześnie
największą grozę wyznawcami Khaina, są Wiedźmy Khaina - kobiecy Kult, którego
członkinie lubują się w zadawaniu śmierci i torturowaniu ofiar. Ich piękno jest
legendarne, nie mniej teŜ znane jest ich okrucieństwo. Są jednymi z najbardziej
niebezpiecznych wojowników Druchii. Walczą z zaciekłości i nienawiścią, ich oczy
goreją Ŝądzą krwi. Gdy walka skończy się zwycięstwem Mrocznych Elfów,
wyznawczynie Pana-O-Skrwawionych-Rękach kąpią się w kotłach napełnionych
krwią zamęczonych jeńców i ofiar. Odnawiają w ten sposób więzy łączące je z ich
Panem. Przywódczyniami Wiedźm Khaina są Wieszczki, najstarsze i najbardziej
Ŝądne krwi spośród wszystkich członkiń Kultu. Raz w roku, w czasie Nocy Śmierci,
Wieszczki Khaina prowadzą swe podwładne na ulice miast Druchii. Porywają
wszystkich - młodych i starych. Ich krwią napełniają wielkie kotły, a następnie
zanurzają się w krwawej kąpieli. Dzięki temu odzyskują młodość, ich powykręcane
członki stają się silne i młode…
Kompanie Mrocznych Elfów zwoływane są zwykle przez arystokratów
Naggaroth, a w niektórych przypadkach przez samego Wiedźmiego Króla, lecz
rzadko bez jego wiedzy i przyzwolenia, Szlachta, która gromadzi pokaźne siły bez
pozwolenia Malekitha naraŜa się na jego podejrzliwość, co pociąga za sobą fatalne dla
niej skutki. DruŜyny zwołuje się zwykle celem przeprowadzenia konkretnego ataku,
tudzieŜ celem zasilenia sił najeźdźczych szykujących się na wyprawę. Flota Mrocznych
Elfów bezustannie przemierza świat wypatrując osiedli innych ras, rabuje co tylko się
da i uprowadza ich mieszkańców do Naggaroth. Wiedźmi Król stale potrzebuje
równieŜ pokaźnej liczby Mrocznych Elfów do toczenia niekończącej się wojny
przeciwko Elfom z Ulthuanu. W walce z tym najbardziej znienawidzonym
przeciwnikiem Mrocznym Elfom przyświeca tylko jeden cel – totalna destrukcja.
Natura:
CHAOTYCZNA.
Zasady specjalne:
W przypadku Mrocznych Elfów mają zastosowanie poniŜsze zasady specjalne:
Duma Druchii:
Przybyłe do Starego Świata z Naggarond, nawykłe do zbytku Mroczne Elfy
przeznaczają spore nakłady finansowe na utrzymanie swej obecności w tajemnicy
oraz zapewnienie sobie odpowiedniego wiktu i opierunku. W grze odzwierciedla to
zasada zgodnie z którą w czasie rozgrywania sekwencji po potyczce, na potrzeby zasad
sprzedaŜy Łupów kompania traktowana jest tak jakby liczba modeli w druŜynie była o
jeden poziom większa, niŜ ma to faktycznie miejsce.
Obcy:
Elfy pozostają dla ludzi obcą i niepojętą rasą, a w ludzkich osadach traktowane są z
duŜą rezerwą, a czasem nawet agresją wywołaną strachem. Istnieje jednak grupa
społeczna, która w charakterystyczny dla siebie sposób widzi zysk tak, gdzie inni
104 | S t r o n a
nawet nie chcą spojrzeć. Gildia Kupców, zrzeszająca róŜnego rodzaju handlarzy
reprezentuje specyficzne podejście do elfów, starając się zedrzeć z przybyszów jak
najwięcej złota.
W grze odzwierciedla to zasada, zgodnie z którą elfy za kaŜdy zakupiony w
czasie rozgrywania sekwencji po potyczce przedmiot muszą zapłacić podatek od uszu. I
tak, wartość przedmiotu którego cena nie przekracza 20 ZK wzrasta o kolejne K6 ZK;
ekwipunek którego wartość podstawowa oscyluje w granicach od 21 ZK do 50 ZK
zostaje zwiększona o kolejne 2K6 ZK, zaś za przedmioty, których cena podstawowa
przekracza 51 ZK elfy muszą dopłacić kolejne 3K6 ZK.
Ponadto Gildia Kupców nie ufa dziwnie wyglądającym i zachowującym się
elfom. Druchii otrzymują modyfikator -1 do rzutu na DOSTĘPNOŚĆ ekwipunku, w
czasie rozgrywania sekwencji po potyczce.
Zasadzka:
śyjące w Naggaroth Mroczne Elfy są mistrzami zasadzki i walki partyzanckiej,
elitarnymi wojownikami atakującymi z ukrycia, błyskawicznie i bezszelestnie.
Najpierw ostrzeliwują wroga salwami z powtarzalnych kusz, by potem w szaleńczym
ataku wyciąć w pień tych, którzy przeŜyli ostrzał. W grze odzwierciedla to zasada
specjalna – ZASADZKA.
Elfy mogą uŜyć tej zasady specjalnej w czasie rozgrywania kaŜdej potyczki, w
której obowiązuje zasada ZWIADOWCA. Po wylosowaniu scenariusza, ale przed
wystawieniem przez graczy modeli, dowódca moŜe wybrać spośród modeli
podlegających zasadzie ZASADZKA dowolną liczbę postaci (ale nie więcej niŜ połowę
podlegających tej zasadzie modeli) i ukryć je poza polem bitwy. Elfy będą oczekiwać
w ukryciu, dopóki nie zostaną wezwane na pole bitwy przez dowódcę.
Modele ukryte poza stołem nie są wystawiane razem z pozostałymi
postaciami naleŜącymi do kompanii. NaleŜy jednak zauwaŜyć, Ŝe Szlachcic choć
podlega zasadzie ZASADZKA, to wystawiany jest na stole razem z pozostałymi
modelami. Ponadto, modele ukryte poza stołem nie mogą wspierać bezpośrednio
druŜyny. Uwzględniając ten stan rzeczy w momencie określania czy kompania elfów
musi wykonać test rozbicia, modele ukryte poza stołem nie są liczone do całkowitej
liczby postaci w kompanii. Ponadto, naleŜy zauwaŜyć Ŝe ukryty poza stołem mag nie
moŜe rzucać zaklęć, ponadto nie generuje Kostek Mocy oraz Kostek Rozproszenia.
Szlachcic który zostanie Oszołomiony!, Powalony na ziemię! lub będzie Uciekał! nie
moŜe wezwać ukrytych poza stołem elfów, ponadto jeśli dowódca zostanie Wyłączony
z akcji!, takŜe wszystkie oczekujące w zasadzce modele uznaje się za Wyłączone z akcji!.
NaleŜy jednak zauwaŜyć, Ŝe za wyłączone w ten sposób z potyczki modele nie naleŜy
w czasie rozgrywania sekwencji po potyczce wykonywać rzutów na TABELĘ
POWAśNYCH OBRAśEŃ.
Na początku drugiej, trzeciej, czwartej, itd., tury gracza elfów, w fazie ruchu
podczas wykonywania pozostałych ruchów Szlachcic moŜe wezwać ukryte w zasadzce
modele elfów. Dla kaŜdego modelu ukrytego poza stołem dowódca wyznacza
krawędź stołu i punkt na tej krawędzi, w którym pojawić się ma elf. Następnie naleŜy
wykonać test CP dowódcy za kaŜdy model atakujący z zasadzki. Jeśli test zakończy się
powodzeniem, model pojawia się w miejscu wyznaczonym przez Szlachcica tak, jakby
w poprzedniej turze wykonał ruch poza krawędź stołu. Model moŜe wykonać zwykły
ruch, ale nie moŜe biegać oraz szarŜować. Jeśli test CP zakończy się niepowodzeniem
naleŜy wykonać rzut Kostką Rozrzutu, aby losowo określić krawędź stołu i punkt na tej
krawędzi, w którym pojawi się elf.
Wybór postaci:
DruŜyna Mrocznych Elfów z Naggaroth musi zawierać nie mniej niŜ 3 i nie więcej niŜ 12
modeli. Gracz ma 500 ZŁOTYCH KORON, które musi przeznaczyć na rekrutację
postaci do swojej druŜyny.
Bohaterowie:
SZLACHCIC: DruŜyną Mrocznych Elfów z Naggaroth musi dowodzić szlachetnie
urodzony elf. Szlachcic moŜe być tylko jeden!
WIESZCZKA KHAINA : Szlachcic musi liczyć się z kapryśną i nieprzewidywalną
Wieszczką Khaina.
KORSARZ: W szeregach Mrocznych Elfów z Naggaroth moŜe słuŜyć jeden Korsarz.
EGZEKUTOR: W kompanii moŜe słuŜyć jeden Egzekutor.
Stronnicy:
NIEWOLNIK: Szlachcic moŜe wcielić do kompanii dowolną ilość Niewolników (naleŜy
jednocześnie pamiętać o zasadzie ograniczającej liczbę modeli druŜyny Mrocznych
Elfów z Naggaroth do 12 postaci).
WOJOWNIK: Szlachcic moŜe wcielić do kompanii dowolną ilość Wojowników (naleŜy
jednocześnie pamiętać o zasadzie ograniczającej liczbę modeli druŜyny Mrocznych
Elfów z Naggaroth do 12 postaci).
WIDMO lub WIEDŹMY KHAINA: W szeregach Mrocznych Elfów z Naggaroth moŜe
słuŜyć maksymalnie pięć Widm lub trzy Wiedźmy Khaina.
JEŹDŹCY MROKU lub HARPIE: Dowódca Mrocznych Elfów z Naggaroth moŜe
dowodzić trzema Jeźdźcami Mroku lub pięcioma Harpiami.
Machiny:
RYDWAN ZIMNOKRWISTYCH: Szlachcic moŜe wyposaŜyć Mroczne Elfy z Naggaroth w
jeden Rydwan Zimnokrwistych.
Najemne Ostrza:
Mroczne Elfy są okrutnymi, zaciekłymi zabójcami, którzy nienawidzą wszystkiego, co
Ŝyje – w tej liczbie równieŜ innych Mrocznych Elfów! Dla wojowników Druchii nie ma
milszego widoku od widoku wroga krzyczącego w konwulsjach, a rozlew krwi i
 Fantasy Skirmi sh
sprowadzanie nieszczęścia dostarcza im nie lada satysfakcji. W bitwie są niebywale
wręcz agresywni, a swych wrogów zabijają z imionami swych mrocznych bogów na
Zasadzka:
Bohater podlega zasadzie specjalnej zasadzka.
ustach. Z tych powodów Mrocznych Elfów nie moŜe zatrudnić Ŝadnego Najemnego
Ostrza. Bohaterowie:
Początkowa liczba Punktów Doświadczenia: Mroczne Elfy z Naggaroth to wyjątkowo pyszni, aroganccy i samolubni obywatele
Naggarond. To właśnie modele takich bohaterów tworzą trzon druŜyny oraz stanowią o
SZLACHCIC rozpoczyna grę z 20 Punktami Doświadczenia.
zamoŜności i prestiŜu kompanii. DruŜyna Mrocznych Elfów z Naggaroth moŜe posiadać
WIESZCZKA KHAINA rozpoczyna grę z 12 Punktami Doświadczenia.
do sześciu bohaterów, z których jeden musi pełnić rolę przywódcy. Jednocześnie naleŜy
KORSARZ rozpoczyna grę z 11 Punktami Doświadczenia.
EGZEKUTOR rozpoczyna grę z 11 Punktami Doświadczenia. jednak zauwaŜyć, Ŝe piątym i szóstym bohaterem moŜe zostać, w drodze awansu,
STRONNICY rozpoczynają grę nie posiadając Punktów Doświadczenia. jedynie jeden ze stronników (więcej informacji znajduje się w ROZDZIALE :
KAMPANIE). Modele bohaterów, w odróŜnieniu od stronników, mogą posługiwać się
Tabela umiejętności znacznie szerszym wachlarzem ekwipunku, mogą dzierŜyć magiczną broń a takŜe
Mrocznych Elfów posługiwać się innymi, rzadko spotykanymi przedmiotami zdobytymi w czasie
STRZE AKADE SZYB SPEC kampanii.
WALKA SIŁA
Szlachcic:
LANIE MICKIE KOŚĆ JALNE
SZLACHCIC ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
WIESZCZKA KHAINA ♦ ♦ ♦ ♦ ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 1
KORSARZ ♦ ♦ ♦ ♦
EGZEKUTOR ♦ ♦ ♦ ♦ KOSZT REKRUTACJI: 85 ZK
Tak zwani szlachetnie urodzeni władcy Naggaroth obejmują zarówno słuŜalczych
Umiejętności specjalne: spiskowców, jak i doskonałych strategów, którzy prowadzili wojny na setkach
Bohater Mrocznych Elfów z Naggaroth , który osiągnął kolejny poziom doświadczenia i w bitewnych pól. Wszyscy oni są samolubnymi indywiduami, których arogancja równać
ramach rozwoju wylosował NOWĄ UMIEJĘTNOŚĆ moŜe nabyć umieszczone poniŜej się moŜe jedynie ich wojskowemu wyszkoleniu. Szlachta Druchii walczy w
umiejętności specjalne. Więcej informacji na temat nauki umiejętności zamieszczono w najprzedniejszych pancerzach i korzysta z zabójczego arsenału ostrzy, którymi wycina
ROZDZIALE : DOŚWIADCZENIE. sobie krwawą drogę przez znienawidzonych wrogów. Arystokracja Mrocznych
Elfów za pomocą strachu i rozlewu krwi przewodzi niŜszym klasom, które tworzą
Handel (tylko Korsarz): podstawę armii. Pośród nisko urodzonych Druchii uwaŜa się, Ŝe lepiej zginąć z rąk
Bohater posiada Ŝyłkę handlową i potrafi sprzedać niemal wszystko, uzyskując wroga niŜ stawić czoła rozgniewanemu i rozczarowanemu lordowi.
korzystną cenę lub inne, równie intratne profity. W czasie sekwencji po potyczce, bohater Sens Ŝycia Mrocznych Elfów wyznacza rozmiar nieszczęść, które moŜna
moŜe sprzedać jednego niewolnika lub jeden dowolny przedmiot uzyskując za niego sprowadzić na innych, nie wyłączając z tej liczby własnych dzieci. Te z nich, którym
pełną cenę. uda się osiągnąć wiek dojrzały, wysyłane są na roczne wyprawy, będące dla
Mrocznych Elfów szansą na wykazanie się okrucieństwem i określenia swej pozycji
Kawalerzysta: społecznej. Mroczne Elfy brzydzą się oznakami słabości, a ci, którzy ją okaŜą, są
Bohater potrafi jeździć konno lub na innych wierzchowcach. Dzięki umiejętności łatwym łupem dla swych ambitnych rywali. śaden z Mrocznych Elfów nie osiągnie
model moŜe przerzucić nieudany test jeździectwa, wynik drugiego rzutu jest ostateczny. wysokiej pozycji i nie będzie mógł jej utrzymać, jeśli nie jest skrajnie bezwzględny.
Dzięki temu przetrwać mogą jedynie najsilniejsi i najbardziej bezlitośni.
Krzepki: Druchii to zabójcza rasa Ŝyjąca w ciągłym strachu przed ostrzem Asasyna. W
Bohater, który posiada tę zdolność, w czasie wielu wędrówek i potyczek nabrał celu złagodzenia swych paranoi, wypracowano kodeks oparty na sztywnej etykiecie.
niesamowitej krzepy. MoŜe nosić pancerze ignorując ujemne modyfikatory do I i SZ. Przedstawiciele klas niŜszych nie mogą się zbliŜać do szlachcica na odległość mniejszą
Smokobójca: niŜ długość trzech mieczy. Wasal moŜe stać w odległości równej długości dwóch
mieczy, podczas gdy zaufany wasal, taki jak przyboczny czy członek ochrony moŜe
Mroczny Elf udowodnił swoją wartość i biegłość w walce zabijając morskiego smoka. podejść do szlachcica na odległość jednego miecza. Ostatnia, najbardziej intymna
Bohater moŜe uŜywać Płaszcza z Łuski Morskiego Smoka. strefa, zarezerwowana jest dla kochanków, zauszników i śmiertelnych wrogów.
Wieczna nienawiść: Zgodnie z prawem szlachcic moŜe zgładzić kaŜdego, kto naruszy postanowienia
owego kodeksu.
Mroczne Elfy rezerwują śmiertelną wrogość dla Elfów Wysokiego Rodu z Ulthuanu, w
Wielu arystokratów zawdzięcza swą pozycję urodzeniu, okrucieństwu czy
których widzą zdradzieckich uzurpatorów. Przez z górą pięć tysięcy lat armie
szalonym wyczynom bądź teŜ przychylności dworu Malekitha. Inni uzyskują
Naggaroth prowadzą wojnę ze swymi kuzynami. Bitwy elfów są szczególnie krwawe,
tymczasową władzę na mocy listu Ŝelaznego otrzymanego z rąk jednego z sześciu
gdyŜ Mroczne Elfy rzucają się na wroga z niespotykaną wściekłością, a wojownicy z
władców wielkich miast Naggaroth, a czasem z rąk samego Wiedźmiego Króla.
Ulthuanu uparcie bronią swych pozycji, nie zwaŜając na bezlitosną rzeź i nacierające
Mroczny Elf z listem Ŝelaznym ma władzę i uprawnienia tego, którego reprezentuje, a
na nie przeraŜające bestie. Bohater darzy Elfy Wysokiego Rodu z Ulthuanu tak wielką
ci, którzy kwestionują jego władzę naraŜają się na gniew jego patrona. Jeśli Druchii
NIENAWIŚCIĄ, Ŝe moŜe w fazie walki wręcz przerzucić wszystkie nieudane trafienia nie
reprezentujący swego patrona zawiedzie lub okaŜe strach, list zostaje roztopiony, a
tylko w pierwszej, ale we wszystkich rundach walki.
jego płynne resztki wlewa się do gardła szlachcica. Taka jest cena niepowodzenia w
Woźnica: Naggaroth.
Bohater potrafi powozić wozem, powozem, a nawet rydwanem. Dzięki umiejętności CHARAKTERYSTYKA SZLACHCICA:
model moŜe przerzucić nieudany test powoŜenia, wynik drugiego rzutu jest ostateczny. SZLACHCIC SZ WW US S WT śW I A CP
Zabójczy cios: Początkowa 5 5 5 3 3 1 6 1 9
Dziesiątki wojen i setki stoczonych pojedynków nauczyły Mroczne Elfy skutecznego Maksymalna 6 7 7 4 3 3 9 4 10
i szybkiego zabijania. Wszystkie ATAKI wykonane przez bohatera w fazie walki wręcz BROŃ/PANCERZ: Szlachcic posiada sztylet i miecz, gracz wedle uznania moŜe
podlegają zasadzie specjalnej ZABÓJCZY CIOS. wyposaŜyć dowódcę w dodatkowy oręŜ i pancerz z LISTY EKWIPUNKU
MROCZNYCH ELFÓW Z NAGGAROTH.

L ist a ekwip unku

M r oc znyc h Elf ó w z N aggar ot h
BOHATEROWIE STRONNICY STRONNICY – WIEDŹMY KHAINA
BROŃ DO WALKI WRĘCZ BROŃ DO WALKI WRĘCZ BROŃ DO WALKI WRĘCZ
Broń wielka 15 zk Broń wielka 15 zk Broń wielka 15 zk
Draich 10 zk Halabarda 10 zk Miecz 10 zk
Halabarda 10 zk Kopia 30 zk Sztylet 2 zk
Kopia 30 zk Miecz 10 zk Włócznia 10 zk
Łapacz 10 zk Sztylet 2 zk BROŃ DYSTANSOWA
Miecz 10 zk Topór bojowy 5 zk Broń miotana (noŜe) 10 zk
Sztylet 2 zk Włócznia 10 zk
Włócznia 10 zk PANCERZ
BROŃ DYSTANSOWA
BROŃ DYSTANSOWA Broń miotana (noŜe) 10 zk -
Broń miotana (noŜe) 10 zk Kusza powtarzalna 40 zk
Pistolet strzałkowy powtarzalny 40 zk Oszczep 15 zk
Oszczep 15 zk
PANCERZ
PANCERZ Lekki 5 zk
Lekki 5 zk Średni 20 zk
Średni 20 zk Puklerz 3 zk
CięŜki 50 zk Tarcza 5 zk
Puklerz 3 zk Hełm 5 zk
Tarcza 5 zk
Hełm 5 zk

105 | S t r o n a
Warheim
ZASADY SPECJALNE:
NIENAWIŚĆ, ZASADZKA.
DOWÓDCA: postać (bohater lub stronnik), która znajduje się w odległości nie
przekraczającej 6” od Szlachcica, moŜe uŜyć jako podstawę testu wartość
współczynnika CECHY PRZYWÓDCZE swojego dowódcy. NaleŜy pamiętać, Ŝe
zasada ta nie ma zastosowania w przypadku, gdy Szlachcic jest Oszołomiony!, został
Powalony na ziemię! lub Ucieka!.
Wieszczka Khaina:
ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0-1
KOSZT REKRUTACJI: 65 ZK
Elfy są magicznymi istotami z naturalną zdolnością do władania i ukierunkowywania
wiatrów magii spływających na świat z Dziedziny Chaosu. W staroŜytnych dniach ich
rasy, Elfy uczyły się sekretów manipulowania tajemną mocą od Slannów,
najpotęŜniejszych sług prastarych stwórców zwanych Pradawnymi. Przesiąknięte
magią Elfy doskonaliły swe umiejętności w czasie długich wojen przeciwko hordom
Demonów, które zaatakowały ich ziemie po wtargnięciu Chaosu.
Bez względu na poziom umiejętności i kontroli magów Elfów z dawnych lat,
dostęp do mocy był dla nich ograniczony – obawa przed szaleństwem, atakiem
demonów i duchową deprawacją nie pozwalały Elfom na głębsze spenetrowanie
mocy Chaosu. Pierwszym Elfem, który odwaŜył się wkroczyć na zakazane terytoria
była Morathi, matka Wiedźmiego Króla. Dzięki mrocznym rytuałom i krwawym
ofiarom, mogła władać surową mocą Chaosu i podporządkować ją swojej woli.
Morathi uŜyła magii – czystej energii – by rzucać zaklęcia jasnowidzenia i destrukcji.
Kiedy Nagarythe rozpętało wojnę przeciw innym królestwom Ulthuanu, Egzekutor:
Morathi zdeprawowała juŜ wielu Magów z Saphery. Skuszeni potęgą magii, zwrócili
się przeciw swym towarzyszom i rozgorzała magiczna wojna. Koniec końców,
czarodzieje ci zmuszeni byli uchodzić i znaleźli schronienie i kuratelę u Morathi i
Malekitha. Po dziś dzień Mroczne Elfy studiują sztukę magiczną, poszukując
sposobów na wzrost potęgi i rozszerzenie wpływów.
Władzą zwierzchnią dla czarodziejów z Naggaroth są siostry z Mrocznego
Konwentu Czarodziejek, a ich siedzibą jest wielka forteca Ghrond. Walki o pozycję w
Mrocznym Konwencie są krwawe i zaciekłe i tylko najbardziej potęŜne i bezwzględne
Wieszczki Khaina przechodzą inicjację. Tym dane będzie zgłębiać tajniki
najpotęŜniejszej magii świata. Potrafią przyzywać prastare demony, ściągać na głowy
wrogów burze ostrych odłamków bądź teŜ zasypać ich pociskami mrocznej energii.
Co więcej, magia zapewnia magowi praktycznie nieograniczony dostęp do magicznej
energii i mogą oni zasilać nią swe zaklęcia, nawet kiedy Wiatry Magii przycichną.
CHARAKTERYSTYKA WIESZCZKI KHAINA :
WIESZCZKA SZ WW US S WT śW I A CP
Początkowa 5 4 4 3 3 1 5 1 8 dowolne stworzenie, czy to ścinając mu głowę, rozcinając na dwoje, czy
Maksymalna 6 7 7 4 3 3 9 4 10
BROŃ/PANCERZ: Wieszczka Khaina posiada sztylet i kostur (zobacz ROZDZIAŁ :
MAGIA).
ZASADY SPECJALNE:
NIENAWIŚĆ.
MAG: Wieszczka Khaina zna jedno zaklęcie ze znanej mu Mrocznej Magii. Więcej
informacji znajduje się w ROZDZIALE : MAGIA.
MAGIA D RUCHII: Wieszczka Khaina moŜe uŜywać do rzucania zaklęć dowolnej
liczby Kostek Mocy i nie podlega limitom maksymalnej liczby Kostek Mocy przy
rzucaniu zaklęcia wynikających z ich magicznego poziomu jak inni magowie .
Korsarz:
ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0-1
KOSZT REKRUTACJI: 55 ZK
Kiedy Malekith próbował zniszczyć wir Ulthuanu eksplozja magicznej energii
sprawiła, Ŝe większość Nagarythe pochłonęło morze. Chcąc ratować od zniszczenia
co tylko się dało Malekith i jego czarodzieje rzucili na swe fortece zaklęcie, które
pozwoliło im unosić się na niosących zagładę falach. Niektóre z tych fortec dały
potem początek miastom Mrocznych Elfów, inne po dziś dzień przemierzają morza
obsadzone przez łupieŜców szukających rzezi i łupów.
Owe Czarne Arki są domem tysięcy Korsarzy, zaprawionych w bojach
wojowników, których Ŝycie upływa na plądrowaniu obcych ziem. Korsarze obsadzają
równieŜ inne okręty, walcząc z wieŜ wznoszonych na grzbietach Smoków Morskich i
Stronnicy:
Piekielnych WęŜy Morskich, które rozpowszechniły się w portach Naggaroth.
Korsarze cieszą się w społeczeństwie Mrocznych Elfów powaŜaniem za ich
odwagę i brawurę. Załogi Czarnych Ark są dla Mrocznych Elfów wyrazem
spełnionych marzeń o bogactwie i chwale, osiągniętych bez względu na ich cenę.
Korsarze kursują swymi krwawymi szlakami morskimi, by ku zazdrości arystokratów
powrócić z tyloma niewolnikami i takim bogactwem, by Ŝyć przez resztę Ŝycia jak
ksiąŜęta. SłuŜba we flocie jest cięŜka i niebezpieczna, lecz zakończona sukcesem
trwająca dziesięć lat podróŜ – czas niezbyt długi dla Ŝyjących setki lat Elfów – moŜe
dać kapitanowi i jego załodze dość złota i wpływów, by kupić sobie pozycję na
dworze Malekitha czy teŜ wŜenić się w jedną z potęŜnych dynastii rządzących
sześcioma miastami Naggaroth.
Korsarze z Czarnych Ark walczą najczęściej na pokładzie okrętu czy w
wąskich, krętych uliczkach portowych miast, a ich skoki z masztu na maszt czy z Niewolnik:
dachu na dach są oszałamiającymi pokazami nieustraszonych akrobatycznych
popisów. Korsarze uzbrojeni są zwykle w cały wachlarz ostrych kordelasów i
ząbkowanych noŜy, walcząc z powodzeniem jednym bądź dwoma ostrzami
jednocześnie. Niektórzy Korsarze wolą uŜywać ręcznych kusz, małych,
jednoręcznych wersji kusz powtarzalnych, które nie dorównują im wprawdzie
zasięgiem, lecz są równie zabójcze na krótki dystans. Korsarze mają równieŜ na
106 | S t r o n a
wyposaŜeniu kolczaste sieci, pejcze, haki i wszystko co mogłoby pomóc im w
pochwyceniu uciekających i przyciągnięciu ich do siebie, gdzie czeka ich śmierć bądź
niewola.
CHARAKTERYSTYKA KORSARZA:
KORSARZ SZ WW US S WT śW I A CP
Początkowa 5 4 4 3 3 1 5 1 8
Maksymalna 6 7 7 4 3 3 9 4 10
BROŃ/PANCERZ: KaŜdy Korsarz posiada sztylet i pistolet strzałkowy powtarzalny oraz
Płaszcz z Łusek Morskiego Smoka, gracz wedle uznania moŜe wyposaŜyć bohatera w
dodatkowy oręŜ i pancerz z LISTY EKWIPUNKU MROCZNYCH ELFÓW Z
NAGGAROTH .
ZASADY SPECJALNE:
NIENAWIŚĆ, ZASADZKA.
HANDLARZ NIEWOLNIKÓW: W czasie rozgrywania sekwencji po potyczce Korsarz
moŜe podjąć próbę pozyskania niewolników. Bohater nie generuje Kostki Eksploracji
w czasie rozgrywania sekwencji po potyczce oraz nie moŜe brać udziału w Handlu.
NaleŜy wykonać rzut K6 na pozyskanie niewolników. Wynik 3+ oznacza, Ŝe Korsarz
pozyskał K3 niewolników, którzy na początku kolejnej potyczki zostają umieszczeni
w odległości do 6” od bohatera. Ponadto niewolnicy nie są wliczani do limitu modeli
w druŜynie oraz nie są brani pod uwagę na potrzeby testu rozbicia.
Niewolnicy, jeśli przeŜyją potyczkę mogą zostać sprzedani w fazie eksploracji, za
połowę rynkowej wartości równej kosztowi rekrutacji lub dołączeni do kompanii
Mrocznych Elfów z Naggaroth jako nowi rekruci (zobacz ROZDZIAŁ : EKWIPUNEK).
ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0-1
KOSZT REKRUTACJI: 60 ZK
Har Ganeth jest duchowym centrum kultu Khaina, miastem pełnym kaplic Pana
Mordu, pośród których dominujące znaczenie ma wielki gmach wielkiej świątyni. Stąd
Hellebron rządzi swymi Wiedźmami i to tu sprowadza się niezliczone ofiary, które
składa się na ołtarzach Khaina. To właśnie w Har Ganeth odbyła się pierwsza
ceremonialna egzekucja. Po wielkim zwycięstwie nad Elfami Wysokiego Rodu, które
w swej głupocie zaatakowały miasto, tysiące jeńców poprowadzono na szczyt
świątyni, gdzie straŜ ścięła im głowy. Widok odciętych głów toczących się w dół
świątynnych schodów tak bardzo uradował serca Mrocznych Elfów, Ŝe publiczne
egzekucje stały się stałym wydarzeniem w Ŝyciu społeczności Har Ganeth.
StraŜnicy stali się tak biegli w swych powinnościach, Ŝe zyskali miano
Egzekutorów z Har Ganeth. KaŜdy z nich spędza połowę dnia na słuŜbie
wartowniczej, a drugą połowę poświęca szkoleniu we władaniu swym ostrzem.
Powiada się, Ŝe w pełni wyszkolony Egzekutor potrafi pojedynczym ciosem zabić
wyprowadzając pojedyncze pchnięcie wprost w jego serce. Egzekutorzy nie są
szalonymi rzeźnikami, a zimnokrwistymi zabójcami, dumnymi z moŜliwości zabicia
wroga jak najmniejszym wysiłkiem. To bezlitośni oprawcy, którzy rytualny mord
uwaŜają za święty obowiązek i w odróŜnieniu od innych Mrocznych Elfów zabijają
swe ofiary szybko i gładko, nie traktując zabijania jak zabawy.
Obrzędową bronią oddanych Khainowi Egzekutorów jest draich. KaŜdy
Egzekutor wykuwa swój draich osobiście, pod czujnym okiem zbrojmistrzów z
wielkiej świątyni. W miarę doskonalenia swych krwawych umiejętności, Egzekutor
udoskonala równieŜ swoją broń tak, by stać się z nią jednością. Egzekutorzy, w
zaleŜności od swych umiejętności i ulubionej metody zabijania, preferują albo cięŜkie
ostrza przypominające topór albo smukłe ostrza przypominające klingę miecza.
CHARAKTERYSTYKA EGZEKUTORA:
EGZEKUTOR SZ WW US S WT śW I A CP
Początkowa 5 5 4 4 3 1 5 1 8
Maksymalna 6 7 7 4 3 3 9 4 10
BROŃ/PANCERZ: KaŜdy Egzekutor posiada sztylet i Draich, gracz wedle uznania
moŜe wyposaŜyć straŜnika w dodatkowy oręŜ i pancerz z LISTY EKWIPUNKU
MROCZNYCH ELFÓW Z NAGGAROTH .
ZASADY SPECJALNE:
NIENAWIŚĆ.
W druŜynie Mrocznych Elfów z Naggaroth modele stronników przedstawiają elfy, słuŜące
swym szlachetnie urodzonym przywódcom, reprezentowanym przez modele
bohaterów. Ponadto, naleŜy zauwaŜyć Ŝe sami stronnicy nie tworzą jednolitej grupy, lecz
dzielą się na dwie podgrupy.
Pierwszą z nich reprezentują modele Niewolników, Wojowników, Widm, Wiedźm
Khaina i Jeźdźców Mroku, którzy w miarę postępu kampanii zdobywają doświadczenie
oraz ekwipunek, podnosząc swoje współczynniki i umiejętności.
Drugą podgrupę stanowią modele Harpii, które nie zdobywają doświadczenia.
Wszyscy stronnicy, naleŜą do jednej z grup stronników liczących od jednego do
pięciu modeli reprezentujących postacie tego samego rodzaju. Modele naleŜące do
grupy stronników zdobywają tyle samo doświadczenia oraz nabywają te same
rozwinięcia co ich towarzysze.
ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0+
KOSZT REKRUTACJI: 15 ZK
Społeczeństwo Mrocznych Elfów opiera się na pracy niewolniczej. Niewolnicy
wykonują całą brudną robotę, taką jak karczowanie lasów, budowanie czy produkcja
Ŝywności. Większość niewolników to ludzie schwytani przez Korsarzy w czasie

wypraw łupieŜczych. Ich szeregi zasilają teŜ Elfy Wysokiego Rodu, pojmani podczas
wyniszczających wojen.
śycie niewolnika jest naznaczone okrucieństwem, lecz szczęśliwie niezbyt
długie. Stały brak poŜywienie sprawia, Ŝe kaŜdy dzień jest zmaganiem o przetrwanie.
W czasie wojennych zmagań niewolnicy wykorzystywani są jako mięso
armatnie, które skupić ma ogień strzelecki wroga lub przytłoczyć szeregi przeciwnika
swą liczebnością. Najczęstszą taktyką przywódców jest pognanie niewolników do
frontalnego ataku. Większość zostaje wybita, ale strata ta wliczona jest w koszty, o ile
niewolnicy przyjmą na siebie nadlatujące strzały lub zmiękczą przeciwnika przed
kolejną falą ataku. Najlepszym z niewolników udaje się czasem przewrócić i rozerwać
na strzępy kilku wrogów, co traktowane jest jako dodatkowa korzyść. Niektórzy
niewolnicy uŜywają proc, by razić przeciwnika na odległość, innym szczęśliwcom uda
się wyłudzić włócznię lub tarczę.
CHARAKTERYSTYKA NIEWOLNIKA:
NIEWOLNIK SZ WW US S WT śW I A CP
Początkowa
4 2 2 3 3 1 3 1 2 jaskiniach Podziemnego Morza. To grupy Widm schodzą z pokładów okrętów pod
Maksymalna 5 6 6 4 4 3 6 4 9 osłoną nocy, by wyznaczać cele ataku dla najeźdźczych sił Mrocznych Elfów. Z
BROŃ/PANCERZ: KaŜdy niewolnik posiada sztylet, gracz wedle uznania moŜe
wyposaŜyć model w dodatkowy oręŜ i pancerz z LISTY EKWIPUNKU
MROCZNYCH ELFÓW Z NAGGAROTH.
ZASADY SPECJALNE:
MIĘSO ARMATNIE: Mroczne Elfy mogą z własnej woli obrać na cel model wroga,
który pozostaje związany walką wręcz z niewolnikiem, ale nie z innym
sprzymierzonym modelem. PoniewaŜ walczący są w ciągłym ruchu, wszystkie
udane trafienia muszą być losowo rozdzielone pomiędzy walczących. NaleŜy
wykonać rzut K6. Wynik 1-3 oznacza, Ŝe trafiony został model niewolnika, rezultat
4+ oznacza trafienie przeciwnika. JeŜeli w walkę zaangaŜowanych jest wiele
modeli, naleŜy dokonać dalszego rozdzielenia trafień, by ustalić, który z nich
został trafiony.
NIEWOLNIK: Niewolnicy zdobywają doświadczenie podobnie jak inni stronnicy, ale
nigdy nie mogą zostać bohaterami. JeŜeli w czasie sekwencji po potyczce w TABELI
ROZWOJU Niewolnik uzyska wynik Chłopak ma talent! rzut naleŜy powtarzać póki
nie uzyska się innego wyniku.
PRZEZNACZONY NA STRATY: Wykorzystywani jako mięso armatnie niewolnicy
mają skupić na sobie ostrzał wroga lub przytłoczyć przeciwnika przewagą
liczebną. Większość zostaje wybita, ale strata ta jest akceptowalna o ile niewolnicy
przyjmą na siebie nadlatujące pociski lub osłabią wroga przed kolejnym atakiem.
Uwzględniając ten stan rzeczy w momencie określania czy druŜyna Mrocznych
Elfów musi wykonać test rozbicia, kaŜdy Wyłączony z akcji! niewolnik liczony jest
jako pół modelu.
Wojownik:
ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0+
KOSZT REKRUTACJI: 40 ZK
Mroczne Elfy są potomkami walecznego ludu, który za czasów Aenariona
zamieszkiwał w Nagarythe. KaŜdy z nich wychowywany jest na wojownika i
zdobywcę i kaŜdemu od najmłodszych lat wpaja się zasadę, Ŝe to, co uda mu się
zdobyć, jest jego. Zdarza się, Ŝe wrodzona nieufność i egoizm Mrocznych Elfów
odbijają się niekorzystnie na ich wojskowej dyscyplinie, jednakŜe łączy ich płynące z
głębi serca rozgoryczenie i wspólna nienawiść do innych. Regimenty Mrocznych
Elfów składają się z Ŝołnierzy obojga płci, pochodzących z tego samego miasta, a
często nawet z tego samego rodu. Formacje te tworzy się często w przededniu bitwy,
gdyŜ wszelkie próby sformalizowania struktury armii są z góry skazane na poraŜkę w
obliczu zmiennej polityki, nagłych awansów czy egzekucji. Mroczne Elfy przysięgają
słuŜyć pod sztandarem konkretnego pana czy rodu, choć wszyscy świadomi są, Ŝe ten
stan rzeczy moŜe ulec zmianie, a niektóre regimenty potrafią wypowiedzieć lojalność i
zmienić pana nawet na polu bitwy! Dowódcy armii starają się utrzymać pozory
dyscypliny, powierzając zwierzchnictwo nad regimentami pomniejszym członkom
rodu o niskim statusie w kręgach władzy, zwykle młodszemu rodzeństwu tudzieŜ
potomstwu z nieprawego łoŜa. Podstawowym uzbrojeniem Ŝołnierza Mrocznych
Elfów jest włócznia o cięŜkim ostrzu, która w języku Druchii nazywa się Drannach –
Dziurawiąca Niebo. Zadaniem wojowników jest obrona przed kontratakiem na flanki
sprzymierzonych jednostek, ochrona machin wojennych i strzelców. Wszystkie Elfy
są szybkie, a regimenty włóczników Mrocznych Elfów potrafią szybkim marszem
zająć terytorium wroga i błyskawicznie reagować na posunięcia wrogiego generała.
Uzbrojeni we włócznie wojownicy tworzą solidną podstawę armii, pozwalając innym
bardziej ruchliwym Ŝołnierzom w armii na swobodne przemieszczanie się i
dokonywanie bezkarnych rzezi.
Część rekrutowanych z miast wojowników szkoli się w strzelaniu z zabójczej
kuszy powtarzalnej, znanej jako Uraithen, co dosłownie znaczy Deszcz Śmierci.
Regimenty uzbrojone w tę broń mogą pozostać na tyłach, by stąd razić zbliŜającego
się wroga deszczem Ŝelaznych bełtów, bądź teŜ ruszyć naprzód i osłabiać linie
przeciwnika zanim Mroczne Elfy rozpoczną atak. Uzbrojonymi w powtarzalne kusze
wojownikami obsadza się często północne wieŜe straŜnicze, gdyŜ broń ta jest
szczególnie skuteczna przeciw lekkozbrojnym barbarzyńcom, którzy tłumnie ciągną
na południe z Pustkowi Chaosu.
CHARAKTERYSTYKA WOJOWNIK:
WOJOWNIK SZ WW US S WT śW I A CP
Początkowa 5 4 4 3 3 1 5 1 8 stają uzbrojone w ostre miecze i sztylety o długich ostrzach unurzane w truciźnie.
Maksymalna 6 7 7 4 3 3 9 4 10
BROŃ/PANCERZ: Włócznik posiada sztylet, gracz wedle uznania moŜe wyposaŜyć
postać w dodatkowy oręŜ i pancerz z LISTY EKWIPUNKU MROCZNYCH ELFÓW
Z NAGGAROTH.
Fantasy Skirmi sh
ZASADY SPECJALNE:
NIENAWIŚĆ.
CHORĄśY: W trakcie rekrutacji modelu, kosztem kolejnych 25 zk moŜna
awansować jednego Wojownika na chorąŜego druŜyny.
SYGNALISTA : W trakcie rekrutacji modelu, kosztem kolejnych 20 zk moŜna
awansować jednego Wojownika na sygnalistę druŜyny.
Widmo lub Wiedźmy Khaina
Widmo:
ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0-5
KOSZT REKRUTACJI: 50 ZK
Widma to grupy Mrocznych Elfów, które porzuciły miasta Naggaroth na rzecz Ŝycia
w ponurych Górach Czarnych Grzbietów. Są niedościgłymi zwiadowcami, którzy
potrafią poruszać się szybko i bezszelestnie niczym duchy, czy to przez leśną
gęstwinę, czy to pośród ostrych niczym brzytwy grani, czy choćby w krętych
ukrycia śledzą ruchy wraŜych wojsk, ustalając ich pozycje i siłę, a takŜe zastawiają
zasadzki na zwiadowców i straŜ przednią wroga, by nie trafili na ślady armii
Mrocznych Elfów.
Kiedy wojownicy z najeźdźczej floty uderzą do ataku, Widma wykorzystują
swe umiejętności, by zakraść się na tyły wroga i stąd nękać go w marszu, tudzieŜ
atakują i wybijają załogi machin wojennych. Zahartowane surowym klimatem Gór
Czarnych Grzbietów i ciągłą walką z dzikimi potworami zamieszkującymi Naggaroth,
Widma są doskonale uzbrojonymi i przebiegłymi wojownikami. WyposaŜeni są w
powtarzalne kusze, których uŜywają do polowania, wielu z nich niesie równieŜ
dodatkowe miecze i sztylety, a czasem równieŜ cięŜsze ostrza.
Widma, tak jak inne Mroczne Elfy były ongiś mieszkańcami miast i stanowiły
elitę rządzącą Clar Karond. To szlachta i wojownicy wywodzący się z rodów Widm
byli najbardziej zapalonymi badaczami Podziemnego Morza, poszukującymi drogi na
zachodnie wybrzeŜe. Gdy ich odkrycia wciągały je coraz głębiej w mrok
niezbadanych podziemi, ich wrogowie w Clar Karond zebrali siły i wystąpili
przeciwko nim. Z czasem utraciły swą władzę i chcąc uniknąć niewolniczej słuŜby na
rzecz uzurpatorów, wybrały dobrowolną banicję w surowe góry. Przez kolejne
stulecia Widma mieszkały w górach, ucząc się tajników przetrwania w jednym z
najdzikszych miejsc na ziemi. Władcy Clar Karond obawiają się, Ŝe pewnego dnia
Widma powrócą, by upomnieć się o prawo do władania miastem. Wydaje się to
jednak mało prawdopodobne, albowiem Widma czują się lepiej na wietrznych
górskich graniach i w cienistych wąwozach.
Nawet pośród dzikich Mrocznych Elfów Widma uchodzą za barbarzyńców, a
to ze względu na wszelkiego typu dziwne i bezlitosne rytuały, które odprawiają. W
wigilię przesilenia zimowego Widma wypędzają swe dzieci z obozu, oczekując, Ŝe nie
tylko przeŜyją, ale równieŜ odnajdą drogę do obozowiska. Zimne noce oŜywają
biciem bębnów, w takt którego składane są ofiary ze zwierząt, a Widma piją ich
sfermentowaną krew. Widma wyprawiają swe namioty ze skór swych ofiar i
niewaŜne, kto trafił pod nóŜ: Elf, Człowiek, Ork, czy jakaś bestia.
CHARAKTERYSTYKA WŁÓCZNIKA:
WŁÓCZNIK SZ WW US S WT śW I A CP
Początkowa
5 4 4 3 3 1 5 1 8
Maksymalna 6 7 7 4 3 3 9 4 10
BROŃ/PANCERZ: Włócznik posiada sztylet i kuszę powtarzalną, gracz wedle uznania
moŜe wyposaŜyć postać w dodatkowy oręŜ i pancerz z LISTY EKWIPUNKU
MROCZNYCH ELFÓW Z NAGGAROTH.
ZASADY SPECJALNE:
NIENAWIŚĆ, ZASADZKA, ZWIADOWCA.
lub
Wiedźma Khaina:
ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0-3
KOSZT REKRUTACJI: 50 ZK
Mroczne Elfy oddają cześć wielu mrocznym i zakazanym bogom, lecz największe
znaczenie ma dla nich Khaine, Pan Mordu. Kult Khaina jest w społeczeństwie
Mrocznych Elfów najbardziej rozpowszechniony, a na jego czele stoją kapłanki
zwane Królowymi Czarownic, oblubienice i Narzeczone Khaina – Elfie Wiedźmy.
Khaine Ŝąda krwawych ofiar i lubuje się w męczarniach, albowiem jest bogiem
śmierci i cierpienia. W kaŜdym mieście Mrocznych Elfów znaleźć moŜna
przynajmniej jedną świątynię poświęconą Khainowi, co więcej, równieŜ na kaŜdej
Czarnej Arce Pan Mordu ma swą kaplicę. Największą świątynię urządzono mu w Har
Ganeth, a w jej murach bezustannie, dzień i noc, składa się ofiary Bogowi o
Skrwawionych Rękach.
Podczas brutalnych ceremonii Elfie Wiedźmy wprowadzają się w stan
ekstatycznego szału. Wyrywają serca z piersi swych ofiar i wrzucają je do Ŝelaznych
koksowników, krwią nieszczęśników malują na własnych ciała runy Khaina, a ołtarze
krwawego boga dekorują kośćmi i wnętrznościami. Równie dzikie są na polu bitwy.
Są bez wątpienia najbardziej okrutnymi i Ŝądnymi krwi ze wszystkich Mrocznych
Elfów. Przed bitwą Elfie Wiedźmy piją krew zmieszaną z trującymi ziołami, by
wprowadzić się w stan krwioŜerczego szału. Nie uŜywają tarcz ni pancerzy, a do walki
Kiedy tylko bitwa się rozpocznie, rzucają się na wroga, by w burzy zatrutych ostrzy
rozerwać go na strzępy. Nieszczęśników, którzy nie umarli w wyniku odniesionych
ran, wyłapuje się po bitwie. Elfie Wiedźmy rwą ich ciała na sztuki ku uciesze Pana
Mordu i w podzięce za odniesione zwycięstwo.
107 | S t r o n a
Warheim
Wieszczki Khaina, które przewodzą Elfim Wiedźmom, mają dostęp do LEKKA JAZDA, NIENAWIŚĆ, ZASADZKA.
najbardziej strzeŜonych sekretów kultu. To one przyrządzają trucizny wprowadzające JEŹDZIECTWO: Jeździec Mroku moŜe przerzucić nieudany test jeździectwa, wynik
Elfie Wiedźmy w bitewny szał. W ich dyspozycji pozostaje prastara broń złoŜona w drugiego rzutu jest ostateczny.
świątynnych kryptach. Dana jest im równieŜ wiedza o sekretnych imionach bogów, lub
dzięki której są w stanie zamroczyć, a nawet zabić przeciwnika. Kapłanki szkolą się w
wojennym rzemiośle przez długie stulecia, a ich Ŝądza walki nie zna granic. NajwyŜej Harpie:
w hierarchii kultu stoją Królowe Czarownic, które dla zachowania młodości swych
ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0-5
ciał kąpią się w Kotle Krwi. Najstarsze z nich przewodzą kultowi od tysięcy lat.
KOSZT REKRUTACJI: 30 ZK
CHARAKTERYSTYKA WIEDŹMA KHAINA:
Mieszkańcy miasta Karond Kar mają okazję być świadkami krwawego spektaklu,
WIEDŹMAKHAINA SZ WW US S WT śW I A CP który w równym stopniu przepełnia ich radością i przeraŜeniem. Ponad ogniskami
Początkowa 5 4 4 3 3 1 6 1 8 ofiarnymi unoszą się Harpie – skrzydlate bestie dzikiej urody. Niektórzy utrzymują, Ŝe
Maksymalna 6 7 7 4 3 3 9 4 10 są one manifestacją dusz zabitych Elfich Wiedźm, inni utrzymują, Ŝe są wcieleniami
BROŃ/PANCERZ: Wiedźma Khaina posiada sztylet i miecz, gracz wedle uznania moŜe Khaina. Stworzenia są tak dzikie, Ŝe jedno i drugie moŜe być prawdą.
wyposaŜyć postać w dodatkowy oręŜ i pancerz z LISTY EKWIPUNKU Z całą pewnością stwierdzić moŜna, Ŝe Harpie mają temperament zbliŜony do
MROCZNYCH ELFÓW Z NAGGAROTH. temperamentu Mrocznych Elfów – uwielbiają torturować swe ofiary i ucztować na
ZASADY SPECJALNE: ich surowym mięsie. Podług wierzeń Mrocznych Elfów widok Harpii to dobry omen
FURIA, NIENAWIŚĆ, ZATRUTE ATAKI. i powiada się, Ŝe jeśli stworzenia te kiedykolwiek opuszczą Karond Kar, miasto w
BŁOGOSŁAWIEŃSTWO KHAINA : W kaŜdej fazie walki wręcz, w której biorą udział, przeciągu dziewięćdziesięciu dni wpadnie w ręce wroga.
Wiedźmy Khaina wybrać muszą jedno z poniŜszych Błogosławieństw Khaina. Nie CHARAKTERYSTYKA HARPII:
mogą wybrać tego samego błogosławieństwa w dwóch następujących po sobie HARPIA SZ WW US S WT śW I A CP
turach tej samej walki wręcz.
Początkowa 4 4 0 4 3 1 4 2 6
FURIA KHAINA – Wiedźma Khaina zasypuje przeciwnika gradem ciosów,
poruszając się przy tym z prędkością, która nie pozwala wyłowić kolejnych Maksymalna 4 4 0 4 3 4 4 2 6
pełnych nienawiści cięć i pchnięć. Na czas błogosławieństwa, model BROŃ/PANCERZ: Harpie posiadają zdolność broń naturalna z cechą oręŜa SZYBKI.
uzyskuje +1 ATAK, a broń którą walczy otrzymuje cechę oręŜa SZYBKI. Harpie nigdy nie mogą uŜywać oręŜa i pancerzy.
SIŁA KHAINA – KaŜde uderzenie ostrza Wiedźmy Khaina wyprowadzone jest z ZASADY SPECJALNE:
wyjątkowa precyzją, zdolną ściąg głowę, tudzieŜ przeszyć serce GŁÓD KRWI, LOT.
pojedynczym, zwodniczo pięknym ciosem. Na czas błogosławieństwa, PRZEZNACZONY NA STRATY: Harpie nie są Mrocznymi Elfami i są dla Druchii
Wiedźma Khaina uzyskuje zdolność specjalną ZABÓJCZY CIOS, a broń którą stworzeniami o niewielkim znaczeniu. Uwzględniając ten stan rzeczy w
walczy otrzymuje cechę oręŜa PRECYZYJNE UDERZENIE. momencie określania czy druŜyna Mrocznych Elfów musi wykonać test rozbicia,
KRWAWA TARCZA KHAINA – Wiedźma Khaina unika nieporadnych ataków kaŜdy Wyłączony z akcji! model Harpii liczony jest jako pół modelu.
przeciwnika ze zwinną gracją, a trafienie ich jest niemal niemoŜliwe. Na czas ZWIERZĘ: Harpie nigdy nie zdobywają doświadczenia.
błogosławieństwa Wiedźma Khaina uzyskuje Magiczną Ochronę na 4+, a broń
którą walczy otrzymuje cechę oręŜa PARUJĄCY.
Machiny:
Machiny stanowią wyposaŜenie bohaterów słuŜących w szeregach doświadczonych i
WYZNAWCY KHAINA: Wiedźmy Khaina są dzikimi i nieprzewidywalnymi bogatych druŜyn. Do najbardziej spektakularnych machin zniszczenia zaliczyć naleŜy
wojowniczkami oddany Khainowi, bogu Wojny i Mordu. Wiedźmy Khaina samobieŜne Czołgi Parowe oraz latające śyrokoptery. Jednak ich wytwarzanie jest trudne,
automatycznie zdają wszystkie testy oparte na współczynniku CECHY a sekrety konstrukcji są pilnie strzeŜone. Inne rasy budują szybkie rydwany, które
PRZYWÓDCZE. Wiedźmy Khaina są jednak zbyt nieprzewidywalne i kapryśne by
mogą wedrzeć się w szeregi wrogiej druŜyny i skosić ją niczym zboŜe wyposaŜonymi w
ktokolwiek uznał ich zwierzchność, dlatego nigdy nie mogą zostać przywódcami ostrza kołami.
druŜyny Mrocznych Elfów z Naggaroth. NaleŜy zauwaŜyć, Ŝe jedynie modele bohaterów mogą powozić rydwanem.
Jeźdźcy Mroku lub Harpie Rydwan Zimnokrwistych:
Jeździec Mroku: ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0-1
ILOŚĆ MODELI W DRUśYNIE: 0-3 KOSZT REKRUTACJI: 150 ZK
KOSZT REKRUTACJI: 120 ZK Ruszanie do walki we wspaniałym rydwanie z Naggarond jest dla kaŜdego
Mrocznego Elfa symbolem wielkiego prestiŜu i wysokiego statusu. Rydwany są darem
W ponurych dniach, kiedy armie Demonów obległy Ulthuan, demoniczne hordy Malekitha dla tych wojowników, którzy uradowali jego serce swym oddaniem,
mogły zaatakować gdzie i kiedy chciały. Armie Bogów Chaosu mogły pojawić się
odwagą i biegłością w wojennym rzemiośle. Grzmot pędzących kół rydwanu
nagle i uderzyć bez ostrzeŜenia. Lud Aenariona gotów był odeprzeć kaŜdy atak, a w
tratującego wroga, któremu wtórują ryki Zimnokrwistych, to dla Mrocznego Elfa
Nagarythe i innych królestwach czujni wartownicy pełnili straŜ, wypatrując ataku widok zapierający dech w piersiach. Zimnokrwiste rozrywają tych, którym udało się
Demonów. ujść z Ŝyciem spod wyposaŜonych w kosy kół i włóczni załogi.
Zwiadowcy ci przemierzali ziemie na grzbietach czarnych rumaków z
Zdarza się czasem, Ŝe Wiedźmi Król osobiście rusza do walki w swym
Nagarythe – śmigłych, wytrzymałych wierzchowców, które potrafiły galopować cały legendarnym Czarnym Rydwanie, a wtedy, taka juŜ jest kapryśna natura lojalności
dzień bez odpoczynku. Jeźdźcy nosili płaszcze z kruczych piór zaklętych czarami Mrocznych Elfów, towarzyszy mu wrzawa innych szlachciców, którzy okazać mu
cienia, by te osłaniały ich przed wzrokiem wroga – jeźdźcy ci znani byli jako Kruczy chcą swoje wsparcie i zazdrość o wspaniałą machinę zniszczenia. Oczywiście zakuty
Heroldowie. Kiedy armie Demonów wychynęły z Królestwa Chaosu, zwiadowcy w Ŝelazo Wiedźmi Król nie czuje i nie pachnie jak zwykły śmiertelnik, i jest całkowicie
ruszali z ostrzeŜeniem do Króla Feniksa, a armie Elfów mogły wyruszyć Demonom
odporny na odór Zimnokrwistych – coś, co bywa wielce szokujące dla szlachty, która,
na spotkanie i stawić im czoła na polu bitwy. Widok jednego z heroldów chcąc się wykazać, stara się naśladować swego władcę równieŜ w tym względzie.
galopującego przez wzgórza stał się powszechnym symbolem tych cięŜkich czasów, a
w samych heroldach widziano bohaterskich straŜników Ulthuanu. CHARAKTERYSTYKA RYDWANU ZIMNOKRWISTYCH:
W czasach wojny domowej jeźdźcy ci zyskali bardziej złowieszczą sławę. RYDWAN SZ WW US S WT śW I A CP
Jechali na czele ludu Nagarythe, wypatrując wojsk Króla Feniksa i wyszukując miejsc Rydwan - - - 5 4 4 - - -
na zastawianie pułapek tudzieŜ dogodnych do przeprowadzenia ataku. Nie dość tego, Koło - - - - 6 1 - - -
Jeźdźcy Mroku z Naggarythe budzili grozę i siali zamęt równieŜ w innych
królestwach, paląc wioski i miasta, a mieszkańców wyganiając w dzicz, gdzie moŜna Zimnokrwisty 7 3 0 4 4 1 2 1 3
było ich ścigać. Jeźdźcy Mroku rozkoszowali się pogonią aŜ do wycieńczenia Zimnokrwisty 7 3 0 4 4 1 2 1 3
niewinnych ofiar. Kontynuują oni swój proceder po dziś dzień, pełniąc równieŜ rolę ZASADY SPECJALNE:
posłańców rządzących rodów sześciu miast Naggaroth. DUśY CEL, STRACH.
W bitwie Jeźdźcy Mroku oskrzydlają wroga, by przypuścić atak na machiny MACHINA WOJENNA: Rydwan Zimnokrwistych traktowany jest jak machina
wojenne albo odciąć jego armię od zaopatrzenia. W walce uŜywają kolczych włóczni, wojenna w tym sensie, Ŝe podlega działaniu zaklęć i efektom magicznym
którymi przebijają swe ofiary. Wielu z nich uŜywa powtarzalnych kusz, które skierowanym właśnie przeciwko machinom wojennym.
umoŜliwiają im polowanie na wroga z dystansu i zasypywanie lekkiej kawalerii i OCHRONA PANCERZA: Solidna konstrukcja zapewnia rydwanowi Ochronę
harcowników wroga całymi chmarami czarnopiórych bełtów. Pancerza na 3+. Ponadto, dzięki solidnej konstrukcji model woźnicy i pasaŜerów
CHARAKTERYSTYKA JEŹDZIEC MROKU: otrzymuje modyfikator +2 do rzutu na Ochronę Pancerza lub otrzymuje Ochronę
JEŹDZIECMROKU SZ WW US S WT śW I A CP Pancerza na 5+ jeśli nie posiada zbroi.
Początkowa 5 4 4 3 3 1 5 1 8 OSTRZA: W trakcie rekrutacji modelu rydwanu, kosztem kolejnych 25 ZK moŜna
wyposaŜyć rydwan w ostrza na kołach.
Maksymalna 6 7 7 4 3 3 9 4 10 RYDWAN: Lekkie i szybkie rydwany mogą przewozić woźnicę i 2 pasaŜerów
RUMAK ELFÓW 9 3 0 3 - - 4 1 5 wielkości człowieka lub mniejszych (na rydwan nie moŜe zatem wejść model na
BROŃ/PANCERZ: KaŜdy Jeździec Mroku posiada sztylet oraz włócznię, rumaka elfów i podstawce 40x40 mm i większej). NaleŜy zauwaŜyć, Ŝe w odróŜnieniu od
siodło & uprząŜ, gracz wedle uznania moŜe wyposaŜyć kawalerzystę w dodatkowy powozów, mniejsze rydwany nie mogą przewozić Ŝadnych towarów.
oręŜ i pancerz z LISTY EKWIPUNKU MROCZNYCH ELFÓW Z NAGGAROTH. UTRZYMANIE: Naprawa i konserwacja pojazdów oraz zaopatrzenie zwierząt
ZASADY SPECJALNE: pociągowych wymagają sporych nakładów finansowych. W grze odzwierciedla

108 | S t r o n a

to zasada, zgodnie z którą w czasie rozgrywania sekwencji po potyczce, na potrzeby
zasad sprzedaŜy Łupów model pojazdu wraz z zaprzęŜonymi zwierzętami
pociągowymi liczony jest podwójnie.
ZIMNOKRWISTE: Zimnokrwiste są upartymi bestiami nie wykazującymi
inteligencji, a ich jedynym celem są łowy i zdobywanie poŜywienia. Okiełznanie
Fantasy Skirmi sh
tych stworzeń wymaga wielkiej siły, doświadczenia i siły woli. Te z Mrocznych
Elfów, którym się to uda, budzą w kręgach szlachty Naggaroth strach, a moŜe
nawet podziw. Uwzględniając ten stan rzeczy, zaprzęŜone do rydwanu
Zimnokriwste są PODATNE NA GŁUPOTĘ.
109 | S t r o n a
Warheim

Magia Mrocznych Elfów z Naggaroth:

Czarnoksięstwo:
xxx Wieszczka Khaina poznała sekrety Mrocznej Magii Dhar i potrafi jej uŜywać do
wspomoŜenia siły swoich zaklęć. Korzystanie z czarnoksięstwa umoŜliwia zdobycie
większej mocy, ale jest takŜe bardziej ryzykowne. Za kaŜdym razem, gdy Wieszczka
Khaina rzuca zaklęcie, moŜe wykorzystać energię Dhar do wzmocnienia czaru.
Wykonując rzut na poziom mocy zaklęcia, moŜe rzucić dodatkową kostką K6 i
zignorować najmniejszych z uzyskanych wyników, który jednak liczy się przy
sprawdzaniu Przekleństwa Tzeentcha.
Czarostwo:
roczne Elfy są magicznymi istotami z naturalną zdolnością do Wieszczka Khaina, który posiadał tę umiejętność poznał kolejne sekrety Magii

M
władania i ukierunkowywania wiatrów magii spływających na świat z
Dziedziny Chaosu. W staroŜytnych dniach ich rasy, Elfy uczyły się
sekretów manipulowania tajemną mocą od Slannów,
najpotęŜniejszych sług prastarych stwórców zwanych Pradawnymi.
Przesiąknięte magią Elfy doskonaliły swe umiejętności w czasie długich wojen
przeciwko hordom Demonów, które zaatakowały ich ziemie po wtargnięciu Chaosu.
Bez względu na poziom umiejętności i kontroli magów Elfów z dawnych lat,
dostęp do mocy był dla nich ograniczony – obawa przed szaleństwem, atakiem
demonów i duchową deprawacją nie pozwalały Elfom na głębsze spenetrowanie
mocy Chaosu. Pierwszym Elfem, który odwaŜył się wkroczyć na zakazane terytoria
była Morathi, matka Wiedźmiego Króla. Dzięki mrocznym rytuałom i krwawym
ofiarom, mogła władać surową mocą Chaosu i podporządkować ją swojej woli.
Morathi uŜyła magii – czystej energii – by rzucać zaklęcia jasnowidzenia i destrukcji.
Kiedy Nagarythe rozpętało wojnę przeciw innym królestwom Ulthuanu,
Morathi zdeprawowała juŜ wielu Magów z Saphery. Skuszeni potęgą magii, zwrócili
się przeciw swym towarzyszom i rozgorzała magiczna wojna. Koniec końców,
czarodzieje ci zmuszeni byli uchodzić i znaleźli schronienie i kuratelę u Morathi i
Malekitha. Po dziś dzień Mroczne Elfy studiują sztukę magiczną, poszukując
sposobów na wzrost potęgi i rozszerzenie wpływów.
Władzą zwierzchnią dla czarodziejów z Naggaroth są siostry z Mrocznego
Konwentu Czarodziejek, a ich siedzibą jest wielka forteca Ghrond. Walki o pozycję w
Mrocznym Konwencie są krwawe i zaciekłe i tylko najbardziej potęŜne i bezwzględne
Wieszczki Khaina przechodzą inicjację. Tym dane będzie zgłębiać tajniki
najpotęŜniejszej magii świata. Potrafią przyzywać prastare demony, ściągać na głowy
wrogów burze ostrych odłamków bądź teŜ zasypać ich pociskami mrocznej energii.
Co więcej, magia zapewnia magowi praktycznie nieograniczony dostęp do magicznej
energii i mogą oni zasilać nią swe zaklęcia, nawet kiedy Wiatry Magii przycichną.
Magia Mrocznych Elfów:
Niecierpliwe, aroganckie i pyszne Wieszczki Khaina porzuciły Qhaysh wybierając
szybszą i bardziej bezpośrednią, a takŜe niebezpieczniejszą drogę do zdobycia
magicznej potęgi. Rzucane przez czarodziejki Mrocznych Elfów zaklęcia nie ma nic
wspólnego z opanowaniem niuansów technik magicznych, gdyŜ opiera się wyłącznie
na akcie wysiłku absolutnej woli. Wieszczki Khaina nie splatają Wiatrów Magii w
finezyjne, zrównowaŜone zaklęcia, lecz swą determinacją i siłą umysłu wyszarpują z
otaczających ich strumieni Eteru energię potrzebną do uaktywnienia czaru. Tego typu
magia nosi nazwę Dhar, zwana jest teŜ magią czarnoksięską, mroczna magią.
Dhar przypomina Wysoką Magię pod tym względem, Ŝe jest to sztuka
łączenia róŜnych Wiatrów Magii, a róŜni się tym, Ŝe stanowi spaczone i skaŜone
odbicie Qhaysh. Magia kolorów i Prawdziwa Magia dają się kontrolować, podczas gdy
magia czarnoksięska jest dzika i nieprzewidywalna. Jej zaklęcia czerpią energią z
róŜnych Wiatrów Magii, często wyszarpują jej z Eteru zbyt wiele, co prowadzi do
Bitewnej. Mag moŜe nosić zbroję i rzucać zaklęcia.
Dotyk mocy:
Wieszczka Khaina opanowała podstawy Magii Bitewnej. Model moŜe próbować rzucić
znane mu zaklęcie typu magiczny pocisk nawet wtedy, kiedy pozostaje związany walką
wręcz.
Chowaniec Chaosu (tylko dowódca):
Wieszczka Khaina, która zgromadzi odpowiednią ilość Punktów Doświadczenia i w
ramach rozwoju wylosuje NOWĄ UMIEJĘTNOŚĆ moŜe odprawić rytuał przyzwania
demona, aby zdobyć i związać ze sobą wybranego chowańca Chaosu, który moŜe
zapewnić swej pani niezwykłe moŜliwości. Wybrany chowaniec Chaosu jest częścią
modelu Wieszczki Khaina, która go posiada. Chowaniec nie ma własnej podstawki i
własnych współczynników. Ponadto, naleŜy zauwaŜyć Ŝe umiejętność Chowaniec
Chaosu moŜe być nabyta wiele razy, choć określony chowaniec Chaosu moŜe występować
w kompanii tylko raz.
KAFAR:
Chowańce zwane Kafarami zwiększają destrukcyjne właściwości rzucanych przez
czarowników zaklęć bojowych.
Kafar pozwala Wieszczce Khaina przerzucić rzut ustalający wartość SIŁY pomyślnie
rzuconego zaklęcia Magii Mrocznych Elfów.
KATALIZATOR:
Według zapisów odnalezionych w Księgach Wiedzy Tajemnej Katalizatory przyjmują
postać chodzących soczewek lub wyposaŜonych w kończyny naczyń, w którym
gromadzą się przemierzające Materium Wiatry Magii.
Katalizator dodaje +1 do prób rzucenia zaklęcia, podejmowanych przez władającą
nim Wieszczkę Khaina.
KUFER MOCY:
Powiada się, Ŝe niektórzy czarnoksięŜnicy posiadają obdarzone licznymi nogami kufry,
które podąŜają za nimi niczym wierne psy. Podobno czarownicy potrafią zamykać w
nich Wiatry Magii.
Na koniec kaŜdej fazy magii (własnej i przeciwnika), Wieszczka Khaina moŜe
pobrać maksymalnie trzy niewykorzystane Kostki Mocy/Rozproszenia i przechować
je w Kufrze Mocy. Na początku następnej fazy magii (własnej i przeciwnika) naleŜy
wykonać rzut K6. JeŜeli wynik rzutu jest równy bądź większy od liczby
przechowywanych Kostek Mocy/Rozproszenia, bohater moŜe dodać je do puli Kostek
Mocy/Rozproszenia. Kostki przepadają, jeŜeli rezultat rzutu jest mniejszy niŜ liczba
przechowywanych kostek.
Tabela umiejętnośc i
Wieszc zki Khaina
STRZE AKADE SZYB SPEC
W ALKA SIŁA
LANIE MICKIE KOŚĆ JALNE

nieoczekiwanych i straszliwych efektów ubocznych. WIESZCZKA KHAINA ♦ ♦ ♦ ♦

Zaklęcia Dhar są wyjątkowo silne, gdyŜ korzystają z całej dostępnej w danej Lista ekwipunku
okolicy magii. Niestety, nie cała energia zostaje spoŜytkowana i pewna części
uaktywnionych substancji trafia z powrotem do świata materialnego. Ten aktywny Wieszc zki Khaina
Eter moŜe objawić się na wiele róŜnych sposobów, między innymi przybrać postać WIESZCZKA KHAINA
któregoś z bytów Eterycznych, zmutować najbliŜszą istotę Ŝywą lub wypaczyć jej BROŃ DO WALKI WRĘCZ
umysł. Magia czarnoksięska moŜe powstawać takŜe z własnej woli, bez udziału Kostur 5 zk
Miecz 10 zk
czarów. Czarny Wiatr gromadzi się w posępnych miejscach i wokół złóŜ Kamienia Sztylet 2 zk
Przemian lub miejsc skaŜonych. Ta spontaniczna manifestacja magii czarnoksięskiej Włócznia 10 zk
zwana jest Prawdziwą Dhar. To najstraszniejsza i najgroźniejsza z Eterycznych energii
pojawiających się w materialnym świecie. BROŃ DYSTANSOWA
Na podobieństwo ośmiu Wiatrów Magii, Prawdziwa Dhar jest niezaleŜnym Broń miotana (noŜe) 10 zk
rodzajem energii i istnieje równieŜ poza światem materialnym. Dhar stanowi PANCERZ
przypadkowe, acz permanentne połączenie innych Wiatrów i moŜe być wykorzystana -
do rzucania zaklęć o największym stopniu oddziaływania i najszybszym tempie. CHARAKTERYSTYKA WIESZCZKI KHAINA:
JednakŜe Prawdziwa Dhar nie polega jedynie na niebacznym wykorzystaniu wielu
Wiatrów Magii, poniewaŜ istnieje niezaleŜnie od osoby rzucającej czary. Zbiera się WIESZCZKA SZ WW US S WT śW I A CP
pod postacią zatęchłych Eterycznych sadzawek uwięzionych Wiatrów Magii. To Początkowa 5 4 4 3 3 1 5 1 8
wynik połączenia oraz metafizycznej stagnacji róŜnych kolorów magii pod naciskiem Maksymalna 6 7 7 4 3 3 9 4 10
rzeczywistości. Wewnątrz jej strumienia mocy, Ŝaden z ośmiu podstawowych BROŃ/PANCERZ: Wieszczka Khaina posiada sztylet i kostur, gracz wedle uznania
Wiatrów Magii nie przejawia swojego niezaleŜnego charakteru. moŜe wyposaŜyć bohatera w dodatkowy oręŜ i pancerz z LISTY EKWIPUNKU
Umiejętności specjalne: WIESZCZKI KHAINA.
ZASADY SPECJALNE:
Wieszczka Khaina, która osiągnęła kolejny poziom doświadczenia i w ramach rozwoju MAG: Wieszczka Khaina zna jedno zaklęcie ze znanej mu Mrocznej Magii. Więcej
wylosowała NOWĄ UMIEJĘTNOŚĆ moŜe nabyć umieszczone poniŜej umiejętności informacji znajduje się w ROZDZIALE : MAGIA.
specjalne. Więcej informacji na temat nauki umiejętności zamieszczono w ROZDZIALE MAGIA DRUCHII: Wieszczka Khaina moŜe uŜywać do rzucania zaklęć dowolnej
: D OŚWIADCZENIE. liczby Kostek Mocy i nie podlega limitom maksymalnej liczby Kostek Mocy przy
rzucaniu zaklęcia wynikających z ich magicznego poziomu jak inni magowie.

414 | S t r o n a

MASKOTKA:
Powiada się, Ŝe Chowaniec Maskotka przyjmuje najczęściej postać ulubionego
zwierzęcia lub przedmiotu Wieszczki Khaina.
Wieszczka Khaina posiadająca Maskotkę moŜe w czasie rozgrywania potyczki
przerzucić dowolny rzut. JeŜeli moc Chowańca nie zostanie wykorzystana w
czasie potyczki, przerzut moŜna wykorzystać w czasie rozgrywania sekwencji po
potyczce.
OBROŃCA:
Choć mierzy zaledwie kilkanaście cali Chowaniec Obrońca potrafi być bardzo
wprawnym wojownikiem, zdolnym ranić znacznie większych od siebie śmiertelników.
Na początku kaŜdej fazy walki wręcz wybrany przez gracza, pozostający w
kontakcie z podstawką Wieszczki Khaina, wrogi model otrzymuje trafienie o SILE
K6. Chowaniec-wojownik atakuje bronią naturalną na samym początku walki, zanim
którykolwiek z modeli zdąŜy zadać cios.
POWIERNIK:
Według podań Powierniki przyjmują najczęściej postać chodzących ksiąg, które
nieustannie podąŜają za swoimi panami.
Wieszczka Khaina posiadający Powiernika moŜe w fazie magii posługiwać się
Fantasy Skirmi sh
dodatkowym, róŜnym od dotychczas poznanych, losowo wybranym zaklęciem z
praktykowanej Magii Mrocznych Elfów.
Mistrz Mrocznej Magii:
Zasięg wszystkich zaklęć, pomyślnie rzuconych przez Wieszczkę Khaina zostaje
zwiększony o 6”. NaleŜy zauwaŜyć, Ŝe umiejętność nie działa na zaklęcia, których
efekty odczuwa Wieszczka Khaina lub stykające się z podstawką elfa modele.
Morderczy pocisk:
Wieszczka Khaina poznała kolejne arkana Magii Bitewnej. Bohater otrzymuje
modyfikator +1 do testów zranienia dla wszystkich czarów typu magiczny pocisk.
Rozproszenie Magii:
Wieszczka Khaina opanował sztukę postrzegania i rozplatania Wiatrów Magii. Model
generuje jedną Kostkę Rozproszenia więcej, niŜ wskazuje na to jego poziom.
Splatanie Magii:
Wykorzystanie tej umiejętności ułatwia magowi kontrolowanie Wiatrów Magii.
Wieszczka Khaina generuje jedną Kostkę Mocy więcej niŜ wskazuje na to jego poziom.
415 | S t r o n a
Warheim
ZAKLECIA MAGII MROCZNYCH ELFÓW Z NAGGAROTH
1-2 POTEGA MROKU
RZUCONY NA 6+
Czysta magiczna energia moŜe być niezwykle potęŜna, lecz jest wysoce niestabilna i potrafi
być równie niebezpieczna dla rzucającego, jak dla jego wrogów.
Po udanym rzuceniu zaklęcia Potęgi Mroku, Wieszczka Khaina uzyskuje natychmiast
dodatkowe K3+1 Kostki Mocy. Kostki te dodawane są do tych, które pozostają w
dyspozycji Wieszczki Khaina, ale naleŜy trzymać je oddzielnie lub uŜyć kostek innego
koloru. Dodatkowych kostek nie moŜna uŜywać do rozpraszania czarów
pozostających w grze, ani w jakikolwiek sposób przechowywać ich z tury na turę. Za
kaŜdą niewykorzystaną na koniec fazy magii Kostkę Mocy Wieszczka Khaina otrzymuje
automatyczne trafienie o SILE K6.
3 MROZNY WIATR
RZUCONY NA 7+
Przyzywając z Podmroku zimno Nagaelythe, Mroczny Elf uwalnia mroźny wiatr przeciwko
swoim wrogom.
Mroźny Wiatr jest magicznym pociskiem o zasięgu 18”. Po udanym rzuceniu cel otrzymuje
K3 trafienia o SILE K6. Ponadto, ofiara zaklęcia jeśli przeŜyła uderzenie magicznego
pocisku nie moŜe strzelać z broni dystansowej w najbliŜszej, własnej, fazie strzelania.
4 POCISK ZAGLADY
RZUCONY NA 7+
Po wypowiedzeniu inwokacji, Kharaidon – bestia z innego wymiaru – rzuca w adwersarzy
Mrocznych Elfów pocisk uformowany z czystego mroku.
Mroźny Wiatr jest magicznym pociskiem o zasięgu 18”. Po udanym rzuceniu cel otrzymuje
K3 trafienia o SILE K6, z cechą oręŜa DRUZGOCZĄCY.
5 PIEKIELNY WRZASK
RZUCONY NA 8+
Z gardła Wieszczki Khaina, wraz kaŜdą sylabą Mrocznej Mowy, wydobywa się upiorny,
demoniczny wrzask, przeszywający wrogów lękiem i strachem.
Wszystkie wrogie modele przebywające w odległości 12” od Wieszczki Khaina,
równieŜ takie, które walczą wręcz, muszą wykonać test CP. Niepowodzenie oznacza,
Ŝe modele Uciekają!. Zaklęcie nie działa na istoty ODPORNE NA PSYCHOLOGIĘ.
6 BURZA OSTRZY
RZUCONY NA 9+
Wznosząc modły do Oblubienicy Tysiąca Ran, Czarodziejka Mrocznych Elfów przyzywa
burzę magicznych ostrzy, które spadają na jej wrogów.
Zaklęcie moŜe być rzucone na dowolny obszar w odległości do 18” i w polu widzenia
Wieszczki Khaina.
NaleŜy uŜyć 3” okrągłego wzornika i przykryć nim wyznaczony obszar,
wszystkie modele (wrogie i sprzymierzone), których podstawki są całkowicie
przykryte wzornikiem, zostają objęte działaniem zaklęcia automatycznie, te modele,
których podstawki są częściowo przykryte, dostają się pod działanie zaklęcia na 4+.
Objęte działaniem zaklęcia modele otrzymują K3 trafienia o SILE K6, z cechą oręŜa
PRZEBICIE PANCERZA.
7 KLATWA PANA WEZY
RZUCONY NA 9+
Po wypowiedzeniu prawdziwego imienia Pana WęŜy, ciała znienawidzonych wrogów
ogarnia nienaturalne i nieznośne wręcz osłabienie.
Zaklęcie moŜe być rzucone na dowolny obszar w odległości do 18” i w polu widzenia
Wieszczki Khaina.
NaleŜy uŜyć 3” okrągłego wzornika i przykryć nim wyznaczony obszar,
wszystkie wrogie modele, takŜe związane walką wręcz, których podstawki są całkowicie
przykryte wzornikiem, zostają objęte działaniem klątwy automatycznie, te wrogie
modele, których podstawki są częściowo przykryte, dostają się pod działanie zaklęcia
na 4+. Do rozpoczęcia kolejnej fazy magii rzucającej zaklęcie Wieszczki Khaina wartość
współczynników WW i US objętych działaniem zaklęcia wrogich modeli zostaje
zredukowana do 1 punktu.
416 | S t r o n a
8 WEZWANIE MOCY
RZUCONY NA 9+, POZOSTAJE W GRZE
Wieszczka Khaina wypowiada bluźnierczą litanię gromadząc wokół siebie opary plugawej
Dhar. Esencja Chaosu kłębi się wokół Wieszczki Chaosu, kusząc obietnicą władzy i potęgi.
Wieszczka Khaina wypowiadając plugawą inkantację zaklęcia przyzywa moc Dhar,
która kłębi się wokół niej pod postacią wirującej mgły. Wieszczka Khaina moŜe
wchłonąć bluźnierczą moc lub skierować ją na dowolny sprzymierzony lub wrogi
model bohatera lub stronnika znajdujący się w odległości do 12”, takŜe związany walką
wręcz. Następnie naleŜy wykonać rzut K6, aby określić jaki wpływa na model miała
energia Dhar. Wynik 1 oznacza, Ŝe moc zaklęcia zatruwa model, a ofiara zostaje
natychmiast Wyłączony z akcji!; wynik 2-5 oznacza, Ŝe dopóki zaklęcie pozostaje w grze
wartość jednego ze współczynników, wybranego przez gracza kontrolującego model
zostaje zwiększona o +1; zaś 6 oznacza, Ŝe dopóki zaklęcie pozostaje w grze wartość
wszystkich współczynników zostaje zwiększona o +1.
9 FANTASMAGOFIA
RZUCANY NA 10+, POZOSTAJE W GRZE
Wieszczka Khaina splatając pasma Dhar tworzy piekielne iluzje, które napełniają serca
najdzielniejszych bohaterów strachem, trwogą i rozpaczą.
Dopóki zaklęcie pozostaje w grze, wszystkie wrogie modele znajdujące się na stole
przeprowadzając test oparty na współczynniku CP wykonują rzut 3K6 odrzucając
kostkę z najniŜszym wynikiem.
10 KRADZIEZ DUSZY
RZUCONY NA 10+
Pełzający demon Anchan-Rogar sięga ze swej domeny i wyrywa dusze wrogów.
Zaklęcie moŜna rzucić na dowolny model przeciwnika w odległości do 12” (bez
jakichkolwiek ograniczeń wynikając z pola widzenia). Model przeciwnika traci 1 punkt
śW bez moŜliwości stosowania Ochrony Pancerza. Ponadto, do końca potyczki wartość
współczynnika śW Wieszczki Khaina zostaje zwiększona o +1 punkt. Działanie
zaklęcia pozwala podnieść wartość współczynnika śW czarownika ponad jego zwykłą
nominalną wartość, a sam czar moŜe być uŜywany przez rzucającego wielokrotnie
celem dalszego podniesienia wartości współczynnika śW.
11 FURIA KHAINA
RZUCONY NA 11+
Przywołując złowrogą potęgę Khaina, Wieszczka Khaina uwalnia oślepiający pocisk energii i
razi nim wrogów.
Furia Khaina jest magicznym pociskiem o zasięgu 18”. Udane rzucenie zaklęcia oznacza
K6 trafień o SILE K6.
12 POSWIECENIE
RZUCONY NA 12+, POZOSTAJE W GRZE
Wieszczka Khaina wypowiadając obelŜywe inwokacje ryje w skórze ofiary Runę Chaosu,
która zaczyna pulsować energią Dhar by w końcu eksplodować zamieniając nieszczęśnika i
jego wrogów w krwawą miazgę.
Wieszczka Khaina przyzywa bluźnierczą moc Dhar, którą oplata dowolny
sprzymierzony model bohatera lub stronnika znajdujący się w odległości do 12”. Czar
moŜe zostać rzucony na model wielkości człowieka lub mniejszy (czar nie będzie
zatem działał na modele na podstawkach 40x40 mm i większych), równieŜ związany
walką wręcz. Dopóki zaklęcie pozostaje w grze ofiara zaklęcia zamienia się w Ŝywą
bombę, która na Ŝyczenie maga eksploduje w wybranej przez gracza fazie strzelania.
NaleŜy uŜyć 3” okrągłego wzornika, którego środek naleŜy umieścić w
miejscu eksplozji ofiary zaklęcia. Wszystkie modele (wrogie i sprzymierzone, takŜe
ofiara zaklęcia), których podstawki są całkowicie przykryte wzornikiem, automatyczne
odczuwają skutki trafienia, te modele, których podstawki są częściowo przykryte,
odczuwają skutki trafienie na 4+. Objęte działaniem zaklęcia modele otrzymują
trafienie o SILE K6 bez moŜliwości skorzystania z Ochrony Pancerza.