Zakład Obróbki Cieplnej i Spawalnictwa

Imię i nazwisko: Semestr: Wydział: Kierunek: Grupa:

Paweł Łukaszewicz III BMiZ ZiIP ZP3

Spawanie w osłonie gazów ochronnych: metoda

Temat ćwiczenia:

MIG, MAG i TIG.

Data wykonania ćwiczenia: Nazwisko prowadzącego: Ocena:

18.01.2010 r. dr inż. W. Gęstwa

Ćwiczenie polegało na zapoznaniu się z metodami spawania w osłonie gazów

ochronnych. Ćwiczenie praktyczne, polegające na zapoznaniu się z spawaniem
metodą MAG, poprzedził wstęp teoretyczny na temat danych metod.

1. METODY SPAWANIA.

Wprowadzenie gazów ochronnych w procesie spawania łukowego korzystnie

wpłynęło na jakość łączy spawanych, szczególnie ze stopów metali nieżelaznych
(Al i Mg). Metody spawania w osłonie gazów są łatwe do automatyzacji i
półautomatyzacji. Stały się wiec przodującymi metodami spawania łukowego.
Gazami ochronnymi stosowanymi w tych metodach jest argon, hel, dwutlenek
węgla i wodór.

Metody spawania łukowego w ochronie gazów dzieli się na:

- spawanie elektrodą topliwą, w tym MIG i MAG

- spawania elektrodą nietopliwą, w tym TIG

Metoda MAG: jest to spawanie łukowe elektrodą topliwą w osłonie gazów

chemicznie aktywnych (Metal Active Gas). Schemat spawania metodą MAG
przedstawiono na rysunku poniżej. Istota procesu spawania tą metodą polega na
topieniu w łuku elektrycznym drutu, odwijanego z bębna ze stałą prędkością.
Wypływający z dyszy gaz osłania końcówkę drutu, łuk elektryczny i jeziorko
spawalnicze przed szkodliwym działaniem atmosfery powietrza. Metoda MAG
stosowana jest do spawania stali stopowych i metali nieżelaznych.

Metoda MIG: to spawanie łukowe elektrodą topliwą osłonie gazów chemicznie

obojętnych (argon, hel), nazwa pochodzi od angielskiego Metal Insert Gas.
Schemat spawania metodą MIG jest identyczny jak w przypadku spawania
metodą MAG (ten sam rysunek powyżej). Istota procesu spawania polega na
topieniu w łuku elektrycznym drutu, odwijanego z bębna ze stałą prędkością.
Wypływający z dyszy gaz (Ar, He) osłania końcówkę drutu, łuk elektryczny i
jeziorko spawalnicze przed szkodliwym działaniem atmosfery powietrza. Metoda
MIG stosowana jest do spawania stali stopowych i metali nieżelaznych.
 Na rysunku obok przedstawiono
schemat spawania metodami MIG
lub MAG: 1 – bęben z nawiniętym
drutem elektrodowym, 2 – drut
elektrodowy, 3 – kółka podające
drut elektrodowy, 4 – tuleja
kontaktowa doprowadzająca prąd
elektryczny do elektrody, 5 – łuk
elektryczny, 6 – materiał spawany,
7 – obudowa palnika plazmowego.

Metoda TIG: spawanie elektrodą

nietopliwą (wolframową) w osłonie gazów
chemicznie obojętnych (argon, hel). Nazwa
pochodzi od skrótu angielskiego określenia
Tungstern Insert Gas. Istota procesu
spawania polega na topieniu drutu
spawalniczego w łuku elektrycznym,
wytworzonym pomiędzy końcówką
elektrody wolframowej a materiałem
spawanym. Metoda TIG ma zastosowanie
do spawania blach o grubości 1-10 mm ze stali stopowych, a także magnezu,
aluminium, miedzi i ich stopów.

Na rysunku obok przedstawiono schemat spawania metodą TIG. 1 – elektroda

wolframowa, 2 – tulejka kontaktowa, 3 – spoiwo (drut elektrodowy).

2. PARAMETRY SPAWANIA.

Podstawowymi parametrami spawania MIG/MAG są:

• Rodzaj i natężenie prądu(prędkość podawania drutu),

• Napięcie łuku,
• Prędkość spawania,
• Rodzaj i natężenie przepływu gazu ochronnego,
• Średnica drutu elektrodowego,
• Długość wolnego wylotu elektrody,
• Prędkość podawania drutu elektrodowego,
• Pochylenie złącza lub elektrody.
a) Spawanie prądem stałym z biegunowością dodatnią jest najpowszechniej
stosowanym sposobem spawania MIG/MAG. Przy małych natężeniach prądu,
elektroda stapia się w osłonie gazów obojętnych grubokroplowo bez rozprysku,
natomiast w osłonie CO2 ze znacznym rozpryskiem, nawet do kilkunastu procent.
Odrywanie kropli od końca elektrody jest utrudnione, a przenoszenie przez łuk
nieosiowe.

b) Spawanie prądem stałym z biegunowością ujemną w osłonie gazów obojętnych

i aktywnych umożliwia tylko spawanie z grubokroplowym i nieosiowym
przenoszeniem metalu w łuku, bez względu na wielkość natężenia prądu.
Rozprysk metalu jest znaczny, a głębokość przetopienia znacznie mniejsza niż
przy biegunowości dodatniej; choć wydajność stapiania elektrody jest nawet o
100% wyższa

c) Spawanie prądem przemiennym wymaga użycia źródeł prądu o wysokim

napięciu biegu jałowego w celu zapewnienia stabilnego jarzenia się łuku i
grubokroplowego przenoszenia metalu w łuku. Gdy prąd przemienny ma
biegunowość ujemną, przenoszenie metalu jest utrudnione i występuje rozprysk,
natomiast przy biegunowości dodatniej łuk jarzy się stabilnie. Naniesienie powłoki
emulsyjnej na elektrodę topliwą zapewnia, podobnie jak przy spawaniu prądem
stałym z biegunowością ujemną, stabilne i natryskowe przenoszenie metalu w
łuku. Spawanie prądem przemiennym ma niewielkie zastosowanie w przemyśle.

d) Natężenie prądu - jest ściśle powiązane ze zmianą szybkości podawania drutu,

która musi być równa prędkości stapiania drutu. Wzrost natężenia prądu powyżej
wartości krytycznej, dla danej średnicy elektrody, zmniejsza wielkość kropli,
zwiększa częstotliwość ich przejścia i poprawia stabilność łuku.

Przy dużych gęstościach prądu, rzędu 600-700 A/mm2, uzyskuje się najlepsze
wyniki spawania, wysoka jest wydajność spawania dochodząca do ponad 20 kg
stopiwa na godzinę. Równocześnie duża jest głębokość wtopienia, lecz spawanie
ograniczone jest tylko do pozycji podolnej i nabocznej. Przy stałym natężeniu
prądu głębokość wtopienia zwiększa się wraz z obniżeniem średnicy elektrody.

e) Napięcie łuku - ściśle zależy od składu gazu ochronnego. Wzrost napięcia łuku
sprawia, że wzrasta szerokość ściegu spoiny i obniża się głębokość wtopienia.
Nadmierne napięcie łuku prowadzi do powstania rozprysku, porowatości i
podtopień lica spoiny. Zbyt niskie napięcie łuku powoduje, że spoiny są porowate
i pojawiają się nacieki lica.
f) Prędkość spawania - jest parametrem wynikowym dla danego natężenia prądu i
napięcia łuku, przy zachowaniu właściwego kształtu spoiny. Gdy prędkość
spawania ma być nawet nieznacznie zmieniona, należy zmienić natężenie prądu
lub napięcie łuku w celu utrzymania stałego kształtu spoiny.

3. SCHEMAT STANOWISKA DO SPAWANIA W OSŁONIE CO2 (MAGPOL 400).

1 – prostownik spawalniczy z aparaturąsterowniczą, 2 – podajnik drutu

elektrodowego, 3 – butla z CO2, 4 – reduktor z rotametrem, 5 – podgrzewacz
gazu, 6 – szpula z drutem elektrodowym, 7 – uchwyt do spawania, 8,9 – przewody
spawalnicze, 10 – przewód zasilania podajnika, 11 – przewód doprowadzający
CO2, 12 – przedmiot spawany

4. GAZY OCHRONNE.

Gaz ochronny decyduje o sprawności osłony obszaru spawania, ale i o sposobie

przenoszenia metalu w łuku, prędkości spawania i kształcie spoiny. Poniżej na
rysunkach pokazano zależność między gazem ochronnym a kształtem spoiny i
sposobem przechodzenia materiału do spoiny.

5. WNIOSKI.

Metody spawania w osłonie gazów ochronnych różnią się między sobą

nieznacznie. O wyborze metody powinien decydować rodzaj materiału
spawanego, a także rodzaj połączenia. Wybór gazu ochronnego jest również
bardzo ważnym aspektem, gdyż charakteryzuje on kształt spoiny, a także jakość
połączenia spawanego.