W stronę Pysznej

Wydanie III poprawione i uzupełnione

Stanisław Zieliński
Lata

Czy pamiętasz? Małe schronisko w Dolinie Zuberskiej tak bardzo przypominało dawną Pyszną... Ile
minęło lat? Trzydzieści, czterdzieści... Chwila i będzie tych lat jeszcze więcej.

Serce, przewodnik po przeszłości i nieomylny kompas wspomnieo, prowadzi w stronę Pysznej, na

stare ślady nart, na trasy zimowych „wyryp” po Tatrach Zachodnich.

Postawcie globus na stole, nitką połączcie Kolombo z Londynem. Drugą nitkę rozciągnijcie między
Biegunem Północnym i Bengazi. I tak, sposobem prostym, niezawodnym od razu odnajdziecie Tatry.
Ciemna, rozjaśniona czerwienią plamka na skrzyżowaniu nitek to właśnie Tatry, skalista wyspa w
łaocuchu Karpat, przedłużających ku wschodowi system alpejski.

Himalaje potężniejsze od Alp, lecz nikt z tego powodu nie czyni wymówek alpejskim kolosom. Tatry
mniejsze od Alp, ale o tych małych górach, zajmujących powierzchnię zaledwie pięd razy większą od
Londynu, napisano już tyle, co o Napoleonie i jego epoce. Gdyby całą literaturę o Tatrach, Podhalu i
Zakopanem zebrad do kupy, można by śmiało podwyższyd szczyty, którym natura poskąpiła wzrostu.
Urodę gór, kapryśną, zmienną, uzależnioną od pogody, inną o każdej porze dnia i roku, porównuje się
chętnie do urody kobiecej.

Nazwijmy więc Tatry kobietą średniego wzrostu, o wdziękach trwałych i bujnych. Zresztą, ze
wzrostem nie jest najgorzej. Nad polskimi Tatrami panują Rysy, których zachodni wierzchołek wznosi
się na wysokośd 2499 metrów, a Gierlach, po tamtej stronie granicy, liczy 2655 metrów. Na
przestrzeni pięddziesięciu kilku kilometrów ulokowała natura sto dwadzieścia pięd jezior, jeziorek i
stawków lśniących lazurem i zielenią. Strzeliste turnie, fantazyjnie postrzępione granie, doliny
wiszące, podcięte stromymi ścianami i ograniczone progami, huczące siklawy pulsujące tęczą
wielobarwnych błysków - oto zaledwie kilka, wybranych na chybił trafił, składników urody
tatrzaoskiej.

Pod ścianą Tatr, w szerokiej, słonecznej i osłoniętej od wiatrów dolinie, na wysokości około tysiąca
metrów leży Zakopane. W 1852 roku, kiedy rachmistrze Survey of India odkryli najwyższą górę
świata, Zakopane było wioską zabitą deskami. O jej istnieniu mało kto w Polsce wiedział. Na halach
tatrzaoskich juhasi wypasali owce, w skałach kłusownicy tropili kozice i zastawiali sidła na
niedźwiedzie. Góry stały puste, dzikie. Zbójnicy, strojni i bitni, opromienieni sławą dobrą i złą,
przebiegali przełęcze wiodące na południową stronę Tatr, na równiny żyzne i bogate. Turysta
wędrujący z Tatrzaoskiej Kotliny do Kieżmarskiej Gospody przemierza szlak dawnych wypraw
zbójnickich na Spisz.

Przeżyły Tatry okres znojnej pracy górniczej. Ale przeszłośd zbójnicka najbujniejszą obrosła legendą,
utrwaliła się w gawędzie i pieśni, zawładnęła wyobraźnią pisarzy, muzyków, malarzy i twórców
ludowych.

Kolumb odkrył Amerykę, a Chałubioski odkrył Zakopane dla Polski. Kolumba wyprzedzili wikingowie,
Chałubioski też nie był pierwszy pod Giewontem. Ponieważ zasłużył się Zakopanemu na równi z
hrabią Zamoyskim, więc niech pozostanie, jeśli nie jedynym, to jednym z odkrywców. Przynajmniej w
niniejszej gawędzie. W sto lat po zdobyciu Mont Blanc Zakopane uzyskało połączenie kolejowe z
Krakowem. Wioska awansowała do rangi uzdrowiska. Przybysze z nizin dostrzegli piękno gór, poznali
się na urokach górskich wędrówek, docenili cudowne właściwości klimatu. Tatry urzekły i zachwyciły.
Piękne góry czekały na odkrywców.

Mówiło się przed wojną: trzeba będzie wspomnienia kiedyś spisad. Warto utrwalid to i tamto,
uchronid przed zapomnieniem nastrój legendarnych czasów, sylwetki pionierów i - wzruszenia
własnej młodości. Bo każdy ma swoje Tatry, góry wypełnione przeżyciami prawdziwymi i zmyślonymi,
anegdotami i faktami, fotografiami i pejzażami kreślonymi z pamięci.

Tatry leżały tuż za progiem. Widad je było z okna. Przeszłośd żyła w pamięci górali, przewodników,
turystów i taterników. Żył jeszcze Mariusz Zaruski, organizator narciarstwa i twórca Tatrzaoskiego
Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Tatry były blisko, wciąż niedaleką wydawała się przeszłośd.
Odkładano pisanie na czas jesiennej szarugi, lecz pierwszy śnieg przekreślał solenne postanowienia i
nowy podsuwał termin: będzie się pisad, gdy wiosną przyjdą kurniawy. Najlepsza to pora dla spraw
wymagających namysłu. I tak rok schodził za rokiem. Aż nagle zeszli z gór i gawędziarze, i
bohaterowie wspomnieo. Jeden po drugim przenieśli się na zawsze w Góry Najwyższe.

Tatry, przez tyle lat bliskie, stały się nagle dalekie jak Himalaje. Odległośd z Warszawy do Zakopanego
- odległością nie do pokonania. Wtedy zwrócono się ku przeszłości. Zaczęło się przeżywanie
wszystkiego od początku. Wspomnienia narciarskich wycieczek, emocje skalnych dróg i trudy wypraw
Pogotowia działały jak odtrutka na okupacyjną rzeczywistośd. Góry wydawały się jedynym trwałym
elementem w wojennym krajobrazie. Myśl o nich uspokajała nerwy, dodawała sił, umacniała
optymizm.

Tatrzaoskie wizje zastępowały widok Tatr. Wypełniały pokój szumem potoków, trzaskaniem watry i
chrzęstem nart na śniegu. Wspomnienia miały cudowną moc: wskrzeszały zmarłych i znów przy
jednym stole gromadziły rozproszonych przyjaciół. Z tych gawęd, spisywanych podczas okupacji,
powstałaby zapewne książka, gdyby notatki i szkice zdołały uniknąd warszawskiego losu. Przepadły
razem z miastem.

A potem, w Zakopanem, zabrakło czasu na odtworzenie całości. Po prostu - nie starczyło życia.
Oppenheim zginął. Wspomnienia, o których tyle się mówiło, straciły narratora.

Ani to kronika, ani dokument, ani też księga poświęcona pamięci Józefa Oppenheima, świetnego
narciarza i taternika, wieloletniego kierownika Pogotowia. Po prostu pewnego dnia zgadało się o
Józiu.

„W stronę Pysznej” to książka napisana z myślą o Józiu Oppenheimie, wesołym kompanie, rzetelnym
towarzyszu wypraw, dobrym człowieku; o Józiu, który przyjechał z wycieczką studencką i został w
Zakopanem na stałe. Pierwsze poznały się na nim kobiety, potem polubiły go psy, a z czasem cała
zakopiaoska reszta.

Bo tak rzeczywiście było. Przyjechał ze Lwowa w roku 1909. Miał wtedy dwadzieścia dwa lata i
rewolucyjną przeszłośd, która zmusiła go w koocu do opuszczenia rodzinnej Warszawy. W
opowiadaniach działalnośd młodzieocza przybierała różne formy, zależnie od humoru Józia. Nie dbał
o daty i adresy. Jeśli opowiadał, to po to tylko, żeby rzecz całą sprowadzid do anegdoty i rozweselid
słuchaczy. Zresztą nikt mu przez ramię nie zaglądał do życiorysu. Gospodarował więc faktami na
miarę fantazji i nastroju chwili.

Pracował w tajnej drukarni. Na Brackiej pierwszy raz uciekał przed carskimi tajniakami. Wtedy jego
towarzysz zastrzelił się w bramie, aby uniknąd aresztowania i śledztwa. Trwałą pamiątką tamtych
czasów była blizna nad okiem, ślad kozackiej szabli. Stało się to podczas szarży na tłum
manifestantów w pobliżu placu Zbawiciela. Wkrótce potem nastąpiło pierwsze, niegroźne zresztą
aresztowanie. Oppenheima odstawiono do cyrkułu na Hożej. Józio, znając mentalnośd ówczesnej
policji, wykorzystał pierwszą okazję i wyszedł z budynku do bramy. Tam krzyknął na dyżurnego
żandarma, żeby zatrzymał przejeżdżającą dorożkę. Wsiadł do „dryndy” i, nie nagabywany przez
nikogo, odjechał obiecując dorożkarzowi napiwek za pośpiech. Następnym razem sprawa wyglądała
poważniej. Osadzono Józia na Pradze w jednej celi z człowiekiem, któremu groziła wieloletnia katorga
lub śmierd. Towarzysze z organizacji przygotowali wszystko do ucieczki. Umówionej nocy warta miała
patrzed w niebo. Cała trudnośd sprowadzała się do skręcenia liny z prześcieradeł i zjechania z
trzeciego piętra na podwórze. Człowiek, dla którego ucieczkę organizowano, zawahał się, ogarnął go
lęk przed wysokością. Oppenheim nie namyślał się długo, zsunął się po linie. Przykład podziałał. W
kilka chwil później obaj więźniowie znaleźli się w bezpiecznym miejscu. Ucieczka z więzienia
pociągnęła za sobą koniecznośd wyjazdu z Warszawy. Wyprawiono Józia za granicę. Studiował w
Nancy, Friedbergu, Berlinie, a na ostatku we Lwowie. Do Warszawy i na teren „Kongresówki” jeździł
Oppenheim wiele razy jako kurier z organizacyjną bibułą. Używał wtedy nazwiska Józef Żyglewicz nie
przypuszczając, że po trzydziestu przeszło latach będzie musiał znów sięgnąd po pseudonim.

Na początku znajomości Zaruski, oceniając wysoko narciarskie i taternickie umiejętności

Oppenheima, zapytał o uprawiane przedtem sporty. Józio wymienił wyścigi łyżwiarskie na
„szwajcarskich górach” u Wahla w Warszawie oraz dwie udane ucieczki. Jedną po linie z więzienia i
drugą, wcześniejszą, po dachach z domu obstawionego przez policję. Zaruski przyznał z całą powagą,
że taki trening przydaje się podczas wspinaczki. Powołał się przy tym na swoją służbę żeglarską. Praca
na żaglowcu, mówił, wspinanie się na maszty i obycie z liną, stanowi doskonałe przygotowanie do
taternictwa. Józio żartem, a pan Mariusz oczywiście serio... Zaruski był starszy o dwadzieścia lat.
Mimo różnicy wieku i różnego temperamentu ci dwaj ludzie z łatwością znaleźli wspólny język. Rafał
Malczewski, wspominając Zakopane i swój czas pod Tatrami, napisał, że Oppenheim był człowiekiem
opatrzonym sumieniem, rozumem i gorącym sercem. „Był romantykiem w głębi duszy i optymistą i
wierzył, że ludzie nie są źli, wierzył, że słabszego nie należy bid. W dużo obłędnych rzeczy wierzył”.
Romantyczny stosunek do życia ułatwił zbliżenie i wzajemne zrozumienie ludzi, których wszystko
dzieliło. Wszystko - prócz Tatr. I to był zapewne powód lub przynajmniej jeden z powodów, który
zaważył na decyzji Zaruskiego. Odchodząc, Zaruski oddał Pogotowie w ręce Oppenheima. Możliwe, że
miał do wyboru sławniejszych taterników i znakomitszych teoretyków gór. Wybrał jednak właściwie,
powierzył Pogotowie człowiekowi życzliwemu ludziom. Cóż po mądralach o zjełczałym sercu?

Oppenheim przyjechał - i został. Jak wielu innych, uległ urokowi miejsca. Bo to nie tylko zasługa
klimatu i pięknego położenia. I nie tylko sprawa wrażliwości na urodę gór, urodę zmienną, kapryśną,
inną o każdej porze dnia i roku, nie starzejącą się i nie nużącą z wiekiem. Nieuchwytny składnik
zakopiaoskiej atmosfery przyciąga ludzi z całej Polski. Poza emocjami, jakich doznaje wspinacz w
ścianie, wrażeniami narciarza i turysty, jest jeszcze coś, co sprawia, że wiele ludzi czuje się w górach
lepiej niż gdziekolwiek indziej. Wypędzeni nad morze, czują się okradzeni z urlopu lub wakacji.
Mówią, że morze wprawdzie również ładne, ale beznadziejnie niskie. Otóż ci opętani górami myślą o
powrocie już przy wyjeździe z Zakopanego. Wyjeżdżają po to, żeby jak najprędzej znowu wrócid w
Tatry. I sprawy gór, Zakopanego, traktują przez całe życie z kamienną powagą.

Bo i to trzeba powiedzied od razu, jeśli się dawnośd chce wspominad z sensem, że prawdziwi
zakopiaoczycy zawsze tkwili po uszy w arcypoważnych problemach i sporach. Nie dostrzegali nic
zabawnego w wieloletniej waśni wywołanej projektem budowy kolejki na Świnicę, potem na
Kasprowy. Latami również dyskutowali nad wyborem odpowiedniego miejsca na postój dorożek i
furek zwożących gości do Morskiego Oka. I przegapili moment, kiedy na szosie zjawiły się autobusy,
taksówki wyparły dorożki, a goście stali się wczasowiczami. Jeszcze dziś zakopiaoczycy z krwi i kości są
zdolni do kłótni o kroplę rosy na szarotce, którą ktoś sfotografował o takiej porze dnia, że rosy byd nie
mogło... A skoro rosę jednak widad, to znaczy, że zdjęcie wykonano w atelier i portret szarotki jest
ordynarnym oszukaostwem, tatrzaoskim nadużyciem, wyzwaniem rzuconym w oczy Prawdzie Gór.
Oczywiście, obiektywnej. Jak wobec takiej osoby zachowad się w kawiarni albo na Krupówkach?

Cóż mówid o czasach, kiedy ci ludzie bez reszty zakochani w Tatrach byli znacznie młodsi? Kiedy nogi
niosły sprawniej, a wzrok pozwalał widzied dalej, ogarniad szersze ponadzakopiaoskie horyzonty?
Zawsze świat banalny i niskopienny był dodatkiem do gór i zakopiaoskich problemów. Niby to
śmieszne, chod kto wie? Musi byd w krajobrazie życia jakiś trwały punkt oparcia. Trzeba coś kochad
szczerze, z czymś byd związanym i do czegoś tęsknid. A zresztą, widziałem góry większe, wspanialsze i
bardziej majestatyczne. W góry piękniejsze od Tatr jednak nie wierzę i pewnie już uwierzyd nie zdążę.

Na pięknym tle brzydota i tandeta artystyczna staje się szczególnie irytująca i dokuczliwa. Brzydki
dom, łatwy do przegapienia w innych stronach, w Zakopanem urasta do miary pomnika złego smaku,
nieudolności lub złej woli podszytej łapownictwem albo zwyczajnym złodziejstwem. Koszmarne
domy, zrodzone w mieszczaoskich, zapyziałych snach o pięknie, ktoś jednak oglądał wcześniej w
planach i projektach. No i zatwierdzał podpisem, pieczątką, pełnym autorytetem fachowego
niedouka.

Nad budownictwem zakopiaoskim lament trwa od dawna. W 1931 roku, na dwa lata przed
uzyskaniem praw miejskich przez Zakopane, Jan Gwalbert Pawlikowski opublikował w „Wierchach”
artykuł o stylu zakopiaoskim. Korzystając z okazji wytknął szpetotę „Bajader”, „Złotych Rogów”,
„Albionów” i „Eldorad”. Nie przypuszczał jednak, że brzydota rozpleni się tak bujnie, że dosięgnie w
koocu i Równi Krupowej. Wierzyd się nie chce, że Zakopane, jedyne i niepowtarzalne, można tak było
zapaskudzid anonimowo i bezkarnie.

Napatrzywszy się nowych bloków i równie szpetnych, pretensjonalnych willi, płaskich dachów,
przeniesionych mechanicznie z innego klimatu i z innego krajobrazu, zacieków spływających liszajami
po świeżutkich tynkach i wszelkiej innej brzydocie zbratanej z tandetą bezradnie rozłożyłem ręce.
Stało się, pomyślałem, i się nie odstanie. Przeżyłem Zakopane. To już nie to, co dawniej.

Dawniej też narzekano. Na domy, na ceny, na moralnośd, na kolejkę, która na całe życie zeszpeciła
góry. Jedni chcieli wyciąd kosówkę za sprzyjanie amorom w plenerze, inni poprzewracad słupy i
zdemolowad urządzenia na Kasprowym i w Kuźnicach. Nie ma odwrotu od asfaltowych dróg,
chodników, bieżącej wody i lamp ulicznych zapalających się o zmierzchu. Asfalt spędził z
zakopiaoskich ulic wysłużone dorożki. Młodzi fiakrowie przesiedli się na taksówki. Tam, dokąd
dawniej trajdano się furką, można dojechad autobusem. Prędzej, wygodniej, inaczej. Nikt więc nie
kwapi się przerabiad miasta na malowniczą wioskę pod Giewontem. Prawda, zaraz po wojnie ktoś
wpadł na pomysł, żeby Zakopane zatopid. Lustro wielkiego jeziora miało się komponowad przepysznie
ze stokami Gubałówki i reglami. Na szczęście dla normalnych pomysłowym projektantem zajęli się w
porę lekarze. Cud boski, że do tej pory nie wzniesiono cementowni na Hali Gąsienicowej i nie
zbudowano fabryczki mączki rybnej na Kasprowym Wierchu.

Przyznaję otwarcie, że brzydotę zakopiaoską dostrzegam najostrzej przed każdym wyjazdem. Staram
się ułatwid sobie rozstanie. Należę bowiem do tych, co wyjeżdżając myślą o powrocie. Naprawdę nie
mogę doczekad się chwili, kiedy znów zasapane diesle albo wiekowy parowóz przeciągną pociąg przez
Sieniawę i Pyzówkę, i kiedy nad burą warstwą dymów znowu zobaczę kontur Tatr zasnuty mgiełką na
pogodę.

Przeżyłem Zakopane, nie przeżyję Tatr. Zagadałem się i zniosło mnie na stronę jak Kazię ze wsi
Owieczka, co szła przez szparagowe pole i naraz prasło ją w pokrzywy.

Oppenheim przyjechał na chwilę i został na trzydzieści lat. W tym czasie wiekowa kolej dorobiła się
lux-torpedy, Zakopane praw miejskich i kolejek, a warszawiacy obietnicy połączenia lotniczego
Warszawa- Zakopane, czyli lotniska w Nowym Targu. Na pisanie wspomnieo Józio nie dał się
namówid, chod nie brakowało sytuacji i postaci zasługujących na opis. Fotografował za to namiętnie.
Mówiło się później, że fotografowanie Tatr było wielką pasją Oppenheima. Szło jednak o złotówki, a
te, pod Giewontem, w wielkiej były cenie. Pocztówki Józia cieszyły się powodzeniem, wyróżniały się
wśród tandety zalegającej kioski. Jeszcze dziś ogląda się je z przyjemnością.

Ukoronowaniem sukcesów fotograficznych stał się album przeznaczony dla papieża. Zakopiaoczycy,
od lat obyci z wielkim światem i dworami, postanowili uhonorowad nowo wybranego Piusa XI
pamiątkowym prezentem. Konkurs wygrał Oppenheim. Album z jego zdjęciami wysłano ekstrapocztą
do Rzymu via Warszawa. Papież, jak na dawnego alpinistę przystało, podziękował grzecznie. W ślad
za listem nadeszło z Watykanu błogosławieostwo papieskie na znakomitym papierze. Józio rozwinął
rulon, spojrzał na piękne iluminacje, na fotografię ojca świętego w owalu, na swoje nazwisko wpisane
w tekst ręką świetnego kaligrafa. Popatrzywszy, usiadł. Potem oczywiście wstał, ale przez dwa
tygodnie chodził zamyślony i wszelkie próby dowcipkowania ucinał niechętnym grymasem. Wzięło
Józia, mówili przyjaciele, żeby z tego nie było choroby. Oppenheim miał jednak żelazny organizm.
Rychło otrząsnął się z zadumy i w całkiem dobrej formie wrócił między bliskich. Ale błogosławieostwo
dał oprawid. W ramce z limby wisiało do wojny na widocznym miejscu.

Z wiadomych sobie powodów Józio opuścił Zakopane przed wkroczeniem Niemców. Rwał do
Krakowa wyciskając ostatni dech z potężnego „Harleya”, Okazję wykorzystał zawistny nabożniś.
Wypatrzył stosowną chwilę i błogosławieostwo gwizdnął. Wywabił święcony atrament i na miejsce
Józia wpisał kulfonami siebie wraz z rodziną do trzeciego pokolenia włącznie.

Przeglądając notatki i pożółkłe wycinki, zamiast nazwiska zawistnika znalazłem felieton Jerzego
Giżyckiego z lat trzydziestych. Giżycki, pisarz i podróżnik, należał do kompanii spod znaku Zaruskiego.
„Sekcja Narciarska T.T., której przewodniczył Zaruski, była tym ośrodkiem skupiającym młode
narciarskie energie zakopiaoskiej paczki, osią, koło której obracały się wszystkie nasze myśli.
Niezapomniane posiedzenia, na których się widywało niezmiennie znane drogie pyski Bednarskiego,
Lorii, Oppenheima, Zdyba, nieodżałowanego Lesieckiego (...) W tym roku los tak zrządził, że jestem
znów w niepolskich górach i gdy wzniosę głowę znad mojej pisaniny - widzę przez okno mego pokoju
nie Giewont, lecz Mont Blanc, nie wątpię jednak, że «tatritis» swoje zrobi i znów niezadługo będę
zjeżdżał z radością w sercu z wieczyście oblodzonego Zawratu...”

Wielkie to jednak góry skoro prześwitują przez potężne Alpy; skoro mając za oknem Mont Blanc
tęskni się za Giewontem, Zawratem i nawet za Krupówkami, chod to uliczka, mówiąc oględnie, dośd
podłej urody. Dorobiły się Tatry przyjaciół wiernych i oddanych. Niestety, śmiertelnych.

Zakopiaoskie postaci sprzed pierwszej wojny i z pierwszych lat niepodległości uwiecznił Strug.
Przeniósł je żywcem z Krupówek, kawiarni i knajp na karty doskonałych powieści „Zakopanoptikon” i
„Wielki dzieo”. Pod łatwym do rozszyfrowania kryptonimem figuruje tam każdy, kto w Zakopanem
był głośny lub coś znaczył. Zakopiaoski światek, przybrany w groteskowe maseczki, znalazł w osobie
Struga wiernego kronikarza.

Powieści, zlekceważone przez autora i pominięte w przedwojennym wydaniu zbiorowym, wytrzymały

próbę lat. Groteska i tym razem zdała egzamin. Okazała się formą odporną na działanie czasu.
Satyryczne, „błahe” powieści przeżyły wiele innych, pisanych ze śmiertelną powagą utworów.

W „Zakopanoptikonie, czyli kronice czterdziestu dziewięciu dni deszczowych w Zakopanem”

występuje „prawy król taterników”, powszechnie czczony kolega Gdysz. „Był to nieustraszony
taternik, odkrywca kilkunastu nowych dróg, ów, który zdobył Martwą Szczękę, pokonał Diabelski
Grat, a dla zawstydzenia kolegów, zbyt przechwalających się Żabim Koniem, na tegoż Żabiego Konia
wszedł podtrzymując się tylko lewą ręką, a w prawej trzymając na łyżce jajko. Doniósłszy
nienaruszone, na samym szczycie zjadł je wobec zgromadzonych świadków”. To oczywiście Zaruski.

Oppenheim pojawia się w „Wielkim dniu - kronice niedoszłych wydarzeo” jako „Komendant
Pogruchotu (Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe), baron Kneipenheim, który w chwilach wolnych od
śledzenia i chwytania zaginionych chętnie oddaje się fotografii...”

„Osiedli tu z dziada pradziada potężni wspinacze, doktor Zwierz (Mieczysław Świerz) i baron
Kneipenheim, niejednokrotnie przy koleżeoskim piwie u Brajbisza analizowali fatalny objaw zaniku za
naszych czasów zarówno fachowej stromowspinaczki, jak i zwykłej taternistyki, a nawet
włóczęgowskiego garownictwa, tak miłego leniwej duszy Polaka”.

„Baron, surowy asceta, piętnował zniewieściałośd rodu męskiego i wygodnictwo wywołane

nieokiełznaną, jawną rozpustą, szerzoną przez tak zwane plaże i rozbestwione dansingi.
Sami też mało chodzili w góry, bo to i wiek ich po trosze naciskał, a zresztą znali swoje Tatry na wylot,
wzdłuż i w poprzek, zajrzeli nie raz i nie dziesięd razy w każdą dziurę, no i nie było zachęcającej
atmosfery, nie było i zespołu”.

„Baron tylko w zimie na nartach wyruszał czasami w góry; poza tym niezmordowanie czuwał,
dyżurując przed obiadem u Pchełki, po obiedzie i wieczorami u Brajbisza, nad całością zagadnieo
tatrzaoskich i strażując w ostrym pogotowiu, by na zawołanie śpieszyd z pomocą zaginionym w
górach, co czynił z ofiarnością i odwagą, odziedziczonymi po wielkim Gdyszu, swoim umiłowanym
przyjacielu i poprzedniku. Pijał wyłącznie jasne piwo okocimskie, do połowy zaprawione porterem
żywieckim”.

„Wielki dzieo” drukowany był w odcinkach w „Kurierze Porannym” latem i jesienią 1926 roku.
Zaśmiewano się w Zakopanem z groteskowych sytuacji, chwalono wiernie naszkicowane postacie,
podziwiano doskonale podsłuchane rozmowy. Krzywiono się trochę na Struga, że chod przyjeżdża co
roku, na zakopiaoskie sprawy patrzy z zewnątrz i pokpiwa z poważnych problemów.

Strug, kierując się pisarską intuicją, nadał powieściom nowoczesną formę. Intuicja zaważyła na
głównym wątku fabuły „Wielkiego dnia”. Wielki dzieo to przygotowywany w Zakopanem zamach
stanu. Dyktatorską władzę miał objąd admirał Cymbergaj. Operetkowy admirał, operetkowe
komitety, operetkowe starania o nominację z rąk przyszłego władcy. Lecz jednocześnie do
Zakopanego przyjeżdża kilkudziesięciu młodych ludzi, ubranych w żółte koszule i uzbrojonych w
gumowe pałki. Karne bojówki ze śpiewem, w zwartym szyku przechodzą ulicami. Terroryzują ludnośd,
zagarniają władzę. Żółte koszule to już nie operetka, to włoski faszyzm w krajowym wydaniu. Na
groteskowy światek zakopiaoski pada nagle cieo realnego niebezpieczeostwa.

Trwają przygotowania do zamachu. Akcja powieści toczy się dalej w groteskowych dekoracjach. U
Brajbisza-Karpowicza pije i radzi taternicka kompania: Tołumbas-Korniłowicz, major Łazikiewicz-
Ziętkiewicz, Wyrypa-Bednarski, bracia Sznaps-Schielowie, Kneipenheim-Oppenheim... Raptem, na
progu pokoju staje karawaniarz z zapaloną latarnią.

„- Niech będzie pochwalony... - przemówiło straszydło przerażająco łagodnym głosem.

- Owszem, na wieki wieków - odpowiedział uprzejmie baron i dodał z niezmierną ulgą: - Ale to nie
tutaj”!

Sytuacja rozwijała się zgodnie z przyjętą przez Struga konwencją. Karawaniarz przynosi taternikom
wyroki śmierci wydane przez Trybunał Żółtych Koszul. I tu się kooczy żart, chod nikt ze skazanych nie
ginie ani tego wieczoru, ani na dalszych stronach książki. Jednobrzmiące, zaoczne wyroki zawierają
lakoniczne uzasadnienie: „Za zbrodnie przeciwko ojczyźnie”. Wygodna motywacja! Faszyści w żółtych
koszulach nie troszczą się o dowody winy. Wystarcza im plotka, donos, informacja podyktowana
niechęcią lub zawiścią. To warto zapamiętad. Wyobraźnia pisarza znowu wybiegła daleko poza czas
powieści.

Portretom zakopiaoskim z powieści Struga należy się komentarz. Strug nie tylko był stałym gościem w
Zakopanem. Kochał Tatry i ludzi rozmiłowanych w górach. Zakopiaoczyków znał na wylot. Wiedział,
na co stad zapalne głowy pełne szalonych pomysłów i kawaleryjskiej fantazji. Wiedział, że z miłości do
Tatr gotowi wywoład incydent graniczny, jak to zrobił Ziętkiewicz maszerując ze swoją Kompanią
Wysokogórską na południe - po Spisz dla Polski.
Dawne dzieje, dawne czasy, ledwie się już trzymają pamięci przywalone ciężarem lat późniejszych i
nieprzeczuwalnych doświadczeo. Jeszcze wspominano pierwszą wojnę, gdy raptem druga wtargnęła
czołgami, Oppenheim zdążył wyjechad w samą porę. Przez Kraków szczęśliwie dotarł do Warszawy i
tam, na papierach Józefa Żyglewicza, przeżył okupację i powstanie. W Warszawie docenił siłę
wspomnieo. Ponieważ Tatry stały się niedostępne, mówiło się o nich z każdym dniem więcej i z coraz
większym sentymentem. I było trochę lżej.

Ile to lat, trzydzieści? Więcej, znacznie więcej.

Trzeszczy zasapana kolej, grubieje szosa. Coraz tłoczniej na szlakach i w schroniskach. Nad
Zakopanem gęstnieje bura chmura spalin i coraz rzadziej słyszy się „dzieo dobry” w górach.
Niedźwiedzie, zamiast podglądad zdyszane pary po szałasach, studiują kodeks drogowy i straszą
młode rozjuszonym autobusem. Świstaki, przez ugadanego bacę, skupują po komisach japooskie
magnetofony. Bo, powiadają, naturalnym sposobem nie da się przegwizdać wycieczki z
tranzystorami.

Taternicy wyrośli z Tatr. Chodzą światami, daleko, wysoko. Jedni wyrośli, drudzy do Tatr jeszcze nie
dorośli. Schodzą niejedną parę pionierek, zanim sami odnajdą znane im ze słyszenia, zaczarowane
Tuładnie.

Trzeba rozłożyd starą mapę, rysowaną przez Zwolioskiego i drukowaną w Wiedniu u Freytaga i
Berndta, żeby odczytad nazwę „Dolina Zuberska”; żeby zobaczyd Pyszną, usłyszed głosy wypełniające
schronisko, trzeba przymknąd oczy, uśmiechnąd się do przeszłości.
Pionierzy

Było ich początkowo kilku. Licząc miejscowych i przyjezdnych - kilkunastu, a ostatecznie, w

szczytowym momencie - wszystkich razem wziąwszy - kilkudziesięciu.

W 1925 roku góry pełne były jeszcze ich kroków, a opowiadania o ich wyczynach dudniły po
schroniskach nie milknącym echem fantastycznych opowieści. Siady ich nart znaczyły zbocza
charakterystycznym dla każdego z nich sposobem zakładania zakosów czy kręcenia łuków. Sławne
były telemarki Bednarza. „Tędy podchodził Ziętkiewicz! Tak zjeżdżad mógł tylko Oppenheim!”-
słyszało się wówczas wokół. „Patrz, to Zaruski!” - mówiono i pokazywano na szczupłego „starca”,
który odpinając talerzyki od kijków, przygotowywał się do samotnego zjazdu z przełęczy.

Dawne, odległe czasy. Dla starszych - wspomnienia zacierają się z wolna w pamięci. Dla młodszych -
przedpotopowe historie na pograniczu gawędy i legendy. Ale wtedy... Głośno było w Tatrach o
pierwszych wejściach, przejściach, podejściach i o szaleoczych zjazdach. Wszystko wydawało się
nadzwyczajne. Potem, w miarę upływu lat, nadzwyczajnośd zbladła.

Nie żyją już Pawlica, Lesiecki, Loria, Bednarski, Oppenheim, Zaruski, Tate-Kaleoski, Ritterschild,
Karłowicz, Żuławski - ci zapaleni, namiętni tatrzaoscy narciarze.

Przybyli z różnych stron Polski, jeśli nie świata, z odmiennych całkiem środowisk i u podnóża Tatr
złączyli się w bractwo nierozerwalne, gotowe tonąd w śniegu, zdobywad nie znane przełęcze, brnąd w
wichrze i kurniawach, przedzierad się przez tatrzaoską zimę.

Stanisław Barabasz, myśliwy, malarz i narciarz, przytroczył pewnego dnia do nóg deski domowego
wyrobu, i - chod myślał o wygodniejszej włóczędze za zwierzyną - uległ bez reszty pokusie
narciarskich zjazdów.

Prawda, że już w roku 1892 Leopold Świerz dotarł na nartach do Morskiego Oka i gorąco zachęcał do
posługiwania się nowym sprzętem. Jednakże dopiero Barabasz był pierwszym narciarzem
tatrzaoskim, któremu dane było oglądad nieprzerwany rozwój narciarstwa od początków aż do
najwyższego rozkwitu. Zapał Barabasza stopniowo udzielał się innym. Jemu zapewne zawdzięczają
zakopiaoscy narciarze, że ich nie zamknął jako pomyleoców urzędujący w Zakopanem austriacki
żandarm. Wszak to sam dyrektor cesarsko-królewskiej szkoły przemysłu drzewnego wiódł swych
uczniów i przyjaciół w pole, na śniegi opustoszałych zimą hal i grani.

Barabasz zachęcał otoczenie do „czynów szalonych”, do jakiegoś „szastania się po śniegu”! W

skreślonych później „Wspomnieniach narciarza” przyzna, że starsi odpadli po pierwszych próbach, ale
młodszym zabawa przypadła do gustu. Z dyrektorem na czele wyruszali na narty, zarażając powoli
swym entuzjazmem coraz to nowych „wariatów”. W pamiętniku (pierwsza tego rodzaju publikacja w
Polsce) opisał Barabasz wyprawę z Fiszerem na nartach do Czarnego Stawu pod Kościelcem w roku
1903 i w rok później z Fiszerem, Kulerskim i Obiezierskim na Przełęcz pod Kopą Kondracką. Nie
uśmiechajmy się, wielkie to wtedy były sensacje!

Z Barabaszowskiej szkoły przemysłu drzewnego wywiedli swój żywot narciarski uczniowie: Zdyb,
Lesiecki i Bednarski. Bractwo to, młode i niefrasobliwe, mieszkało razem, zajmując pokoik z werandą
w domu, który stał tam, gdzie z Krupówek odchodziła droga na zakopiaoski rynek. Przez zawsze
otwarte drzwi o każdej porze dnia i nocy wchodził, kto chciał z narciarzy, jadł, spał, pożyczał spodnie
albo narty, zostawiał wór lub kurtkę na przechowanie - wspólnota tam panowała idealna.

Henryk Bednarski, czyli krótko mówiąc: Bednarz, urodził się w Płocku. Wylądował w Zakopanem
mając za sobą ucieczkę z domu i ze szkoły średniej. Żywy, wesoły, wścibski, miejsca nigdzie nie
zagrzał. Wszędzie go było pełno, a najwięcej przy pożarach. Przy każdym ogniu działał, ratował, gasił i
zawsze coś, ot tak, mimochodem, przynosił do chałupy na użytek codzienny kompanów. A to
osmalony zydel z pożaru od Chramca, a to stół przyswędzony z pożaru Klemensówki... Kiedy zapaliła
się buda cyrkowa na błoniach zakopiaoskich, po chwalebnym ugaszeniu ognia przywlókł Bednarz
szmat okopconej celty. I tak się kompania dorobiła wymarzonego górskiego namiotu. Wspinacz
świetny. Tak trzymał się skały, że go nazwano kotem. Na nartach uwielbiał telemarki i nie mógł żyd
bez zawodów. Od młodzieoczych lat śmigał po trasach z numerem na plecach i do ostatnich chwil,
jakie spędził na wolności, nie opuścił żadnych zawodów w Zakopanem. Przez lat trzydzieści można
było oglądad Bednarza, jak w białych pumpach i tyrolskim kapeluszu z piórkiem śmigał telemarkami z
Czerwonych Wierchów, nawet w okresie modnych „tempo-szwungów”, lub jak gonił po trasie w
kategorii „oldboyów”, niezmordowany mimo przyprószonych siwizną skroni.

W normalnym życiu występował jako mistrz murarski. Nieprzychylni mu konkurenci twierdzili, że

roboty prowadzi z narciarską fantazją. Tam dodał, tu odjął, na plany gwizdał i budował po swojemu. Z
jednej budowy brał wapno do drugiej, z drugiej „pożyczał” drewno dla pierwszej. Właściciele klęli i
lamentowali, lecz Bednarz humoru nie tracił i wymówek nie brał do serca. Z czasem ludzie
przyzwyczaili się i nikt się sposobom Bednarza nie dziwił.

Bednarz nie przejmował się dosłownie niczym. Nie przejął się nawet wojną. W 1914 roku wyruszył z
fasonem i szumnie. Wrócił cichutko, chod w legionowym ułaoskim mundurze. Ale był to już czas
Szczypiorny, więc nikt poza austriackimi żandarmami nie miał do Bednarza żalu. Żandarmi zajęli się
nim z zawodową werwą. Zbieg przemieszkiwał „kajsi” w szałasach na Hali i dostęp do niego był
trudny. Kiedy się Bednarzowi znudziło, kiedy się mu za dawną kompanią bardzo już „ckniło”, nakładał
mundur i ułaoskie czako. Tak wystrojony schodził do Zakopanego. Od razu zaczynała się zabawa.
Żandarmi, zaalarmowani obecnością zbiega, organizowali pościg. Bednarz wiał Równią Krupową,
wpadał w opłotki, znikał w przygodnym stryszku i krył się pod sianem. Równie chętnie korzystał z
piwnic zastawionych beczkami z kapustą. Każdy sposób był dobry. Miasto trzęsło się z emocji:
„Bednarza gonią, Bednarza!...” A Bednarz, ukryty w słomie czy w piwnicy, śmiał się w kułak.
Żandarmi, zbici z tropu, z kwaśnymi minami wracali przez miasto, zbieg wychodził z ukrycia i szedł się
weselid z kompanią od serca.

Chłop był całą gębą. Nie bał się głodu i chłodu ani na wojnie, ani na wycieczce. Zawsze i wszędzie
dawał sobie radę: na nartach, w okopach i w codziennym życiu. I co ważniejsze, że mu nikt niczego
nigdy nie miał za złe. Taki to był huncwot, wesołek beztroski, towarzysz zgodny, do wszelkich
wyczynów gotowy, kompan z fantazją i rogatym sercem.
Narciarz i taternik świetny, należał do tych górołazów, którym sąd ludzki był zgoła obojętny. Trafił
wszędzie, wlazł i przelazł, gdzie chciał i którędy chciał. Kierował się ochotą i fantazją, lecz nie raczył
się nawet zainteresowad nazwą pokonanego szczytu lub przejścia. Kiedy zjawili się w górach taternicy
młodego pokolenia i przyszła moda na przechodzenie filaru „pod idealnie prostym kątem” albo na
„dwierd półki w skos w lewo”, Bednarski zasłynął z nowego figla. Pewnego razu poszedł z ceprem w
góry. Nocowali w starym schronisku przy Morskim Oku. Tam wpadła Bednarzowi w ucho cicho
prowadzona rozmowa. Dwaj młodzi i ambitni wspinacze, cieszący się już opinią „asów”, omawiali
szczegóły jutrzejszej wyprawy. Nowa droga skalna, pierwsze wejście... Tego tylko Bednarzowi
potrzeba było do szczęścia. Tuż przed świtem obudził cepra i nie opowiadając się nikomu, wynieśli się
obaj przez okno. Dzięki zapamiętanemu z rozmowy opisowi Bednarz bez trudu odszukał „nową
drogę” i pociągnął za sobą zdumionego cepra. Wariacka wyprawa powiodła się całkowicie. Dotarli
szczęśliwie do półki w ścianie, stanowiącej cel wyprawy. Tam wyłonił się nieoczekiwany problem: jaki
zostawid ślad? Jakim „biletem wizytowym” przekonad ambitnych taterników, że pierwsze wejście nie
jest pierwszym? Bednarz nie namyślał się długo...

Nieco później do półki dotarli taternicy, szczęśliwi, dumni z odniesionego sukcesu, parujący
zmęczeniem. Co powiedzieli, zobaczywszy „przekonywający dowód bytności człowieka”, nikt nie wie.
Może klęli dosadnie i długo, może również wybuchnęli śmiechem? Bo całe Zakopane pękało ze
śmiechu. O kawale Bednarza opowiadano po schroniskach, w pensjonatach i w knajpach. Bednarz
drwił, ile wlazło: cóż to za „super-ausser” dostępny dla mało wprawnego cepra?

Na takich kawałach minęły lata i przyszła ta druga wojna. W 1939 roku gestapo zabrało Bednarza.
Pojechał do Oświęcimia i chod przeżył Hitlera, „Tysiącletnią Rzeszę” i całe brunatne świostwo - do
Zakopanego nie wrócił. Umarł w amerykaoskim szpitalu w roku 1945.

Przeciwieostwem Bednarza był drugi z kompanii - cichy, milczący, marzycielski, z zawodu snycerz,
Józef Lesiecki. Syn robotnika z Małopolski, towarzysz wypraw tatrzaoskich Zaruskiego, Bednarza,
Zdyba i Lorii, przyjaciel serdeczny Oppenheima, był także postacią trochę z nieprawdziwego
zdarzenia, ale w odmiennym stylu. Dziewiczo skromny „Lesik” milkł i czerwieniał, gdy Bednarz
puszczał w ruch swe soczyste kawały. Miał tylko jedną prawdziwą ambicję: wyprzedzid Węgrów w
walce o tatrzaoskie szczyty, zapisad na polskie konto jak najwięcej letnich i zimowych sukcesów. Tatry
są małe, trzeba więc szukad „nowych dróg”, trzeba obmyślad „warianty” i „problemy” wyśmiewane
przez Bednarza. Dlatego Lesik o każdej porze gotów był iśd w góry, byle w dobrej kompanii.

W 1907 roku poszedł na nartach z Zaruskim, Zdybem, Barabaszem i paru jeszcze towarzyszami na
Przełęcz Kondracką. W roku następnym przechodzi przez Czerwone Wierchy, nie mówiąc o wejściu
na Czubę Goryczkową, Pośredni Wierch Goryczkowy, na Skrajną i Pośrednią Turnię, skąd zjeżdża
razem z F. Antoniakiem uchodzącym za najbardziej wprawnego narciarza owych czasów.

Przepiękną pod względem warunków narciarskich zimę 1910/11 spędza Lesiecki prawie nie odpinając
nart. Ze swym serdecznym przyjacielem Lorią i z Żuławskim robi Kominy Tylko we zjeżdżając zboczami
Smytniaoskich Turni. Z Zaruskim, Lorią, Zdybem, Bednarskim i Żuławskim przechodzi przez Długi
Upłaz i Rakoo, wchodzi na Wołowiec, skąd przejście Rohaczy i zjazd przez Zieloną Przełęcz. Wiszące
nawisy na grani Rohaczy ujrzane przez narciarzy i uwiecznione na zdjęciach robionych przez Zdyba
uprzytomnid miały ludziom piękno gór w zimowej szacie. Piękno zaskakujące i mało jeszcze znane.
Dla ludzi opętanych urodą gór nic piękniejszego nie istnieje na świecie. Nic więc dziwnego, że wśród
tych pierwszych narciarzy znalazło się tyle dusz wrażliwych, pragnących piękno widziane zachowad,
utrwalid. Malował i Barabasz, i Zaruski, i Jan Małachowski, i Wacek Grabowski. Rzeźbiarzem był
Lesiecki, poetą - Żuławski, Karłowicz - twórcą symfonii tatrzaoskiej.

Nazajutrz po owych Rohaczach niezapomnianych Lesiecki i Loria ruszają przez Rohacz Zielony i
Salatyoski, robiąc w marcowym słoocu szmat drogi. Następnego dnia Lesiecki z Małachowskim i
Kościerzanką pokonują na nartach Suchy Wierch.

W roku 1914, włócząc się po Tatrach razem z Oppenheimem, próbuje Lesiecki na nartach wejśd na
Młynarza. Zjazd z Młynarza był ryzykowny. W rynnach leżało tyle śniegu, że lawiny wisiały dosłownie
na włosku. Ale narciarzom nie chciało się schodzid bez desek. Rozwinęli linę i asekurując się
wzajemnie, zjechali szczęśliwie, uniknąwszy skoszenia lawiny. Co prawda, nie była to ich pierwsza
wspólna wyprawa. Znali się ci ludzie jak łyse konie i mieli do siebie pełne zaufanie. Oppenheim i
Lesiecki robili razem Kaczy Szczyt w zimie i razem wtedy nocowali w ścianie. Z Zaruskim robili
Mięguszowiecki nad Czarnym Stawem, łączyło ich wiele innych wspólnych przeżyd. Zimowe
wspinaczki nie były nowością. Nowością były narciarskie próby. Stąd tyle sentymentu do narciarskich
wypraw i taka ich ranga we wspomnieniach.

Lesik poszedł do Legionów w roku 1914 razem z Zaruskim, Bednarskim, Lorią i Żuławskim. Zginął
ratując rannego towarzysza. Poległ pod Łowczówkiem w grudniu 1914 roku.

W muzeum zakopiaoskim pozostał po Lesiku zbiór starych łyżników góralskich. Snycerz z zawodu,
zbierał okazy rzeźby góralskiej w drzewie, lecz aby chałup nie ogałacad z piękna, rzeźbił po nocach
kopie i wymieniał na oryginały. Wieczny marzyciel, trząsł się z oburzenia na widok zachłanności
ówczesnych snobek, które wyłudzały lub kupowały dosłownie za grosze obrazy malowane na szkle i
stare góralskie sprzęty. Nie szło tym paniusiom o piękno, hołdowały modzie na folklor, nic więcej. I
dlatego wściekał się Lesik i rzeźbił kopie wcale nie gorsze od starych oryginałów.

O trzecim z kompanii, płowowłosym, błękitnookim dryblasie, Stanisławie Zdybie, twierdzili zgodnie

przyjaciele, że był to chłop niezwykły, swoistego zaiste autoramentu. Łagodny dryblas z podnóża gór
nie uznawał przymusu i nie ulegał czarowi grosiwa. Żył, aby przeżyd życie wedle swego widzimisię,
trzymał się narciarskiej cyganerii, fotografował Tatry, wspinaczy i pierwszych narciarzy.

Potem, namówiony przez przyjaciół, zajął się Zdyb, jako jeden z pierwszych w Polsce, wyrobem nart.
Jeszcze w 1925 roku jeździli ludzie na odziedziczonych „po kimś” autentycznych nartach Zdyba.
Historyczne te deski miały w kaczkowato rozpłaszczonym dziobie dziurkę, przez którą można było
przewlec sznur, żeby ciągnąd narty „na pieska”. Praktykowało się to za legendarnych czasów białego
szaleostwa w górach przy szreni lub „parszywym” śniegu.

Mógł Zdyb na nartach dorobid się fortuny. Zamówienia sypały się zewsząd. Narty stawały się modne.
Czekano w kolejce na deski. Akademickie związki narciarskie reklamowały wytwórnię Zdyba. Cóż z
tego, kiedy „wolny duch” nie uznawał przymusu, zobowiązao i terminów. Ledwie jako tako napełnił
kabzę, zamykał „fabrykę” i szedł hulad albo wyrywał na deski w pojedynkę lub z kompanią. Mijały
święta, mijały następne „murowane” terminy, do wytwórni Zdyba dobijali się klienci, Zdyb ciągle z
robotą nijak spotkad się nie mógł. Beztrosko włóczył się po górach - do ostatniego centa. Wszak raz
się tylko żyje, a młodośd nie wraca!... Nart nie porzucił nigdy i wierny górom, uczeo, a później
profesor szkoły przemysłu drzewnego, na zawsze pozostał w Zakopanem.

Był w tym samym czasie jeszcze jeden wielki zwolennik narciarstwa - Antoni Góraś. Człowiek
stateczny, żonaty, właściciel sklepu, ojciec dziesięciorga pociech. U Górasia obok rzeźb Lesieckiego
sprzedawano bodajże pierwsze polskiego wyrobu narty, wykonane przez samego Górasia.

Kupiec, człowiek starszy, obywatel zasobny w dudki, oszalał na punkcie narciarstwa. Co święto i co
niedziela hulał na deskach, aż miło było patrzed. Za statecznym kupcem ciągnęła sznurem młódź
narciarska. Góraś był lubiany, prawda, lecz główny powód tkwił w bigosie. Zapobiegliwa pani
Górasiowa nie puszczała męża na wycieczkę bez co najmniej dziesięciokilowej puszki bigosu. W
szałasie podczas odpoczynku Góraś częstował i zapraszał. Kupiec cieszył się, że ubywa z plecaka,
młodzi, że przybywa w brzuchu.

No, i sprawdziło się ludzkie gadanie. Pewnego dnia Góraś rozchorował się, dostał naprawdę bzika i to
już nie na tle narciarstwa, ale bzika w ogóle. Co było powodem choroby, nie bardzo wiedziano, ale po
Zakopanem poszła gadka, że od nart ludzie wariują. Bronili się narciarze: „Jakże - mówili - możemy
wariowad dwa razy? Toż nas i tak już nazywają wariatami!”
Ale, mówiąc serio, nie brak było wśród tych pierwszych miłośników nart ludzi poważnych,
statecznych, otoczonych powszechnym szacunkiem.

Wypada przede wszystkim wymienid Leonarda Zwolioskiego, właściciela pierwszej księgarni na

Krupówkach. Synowie odziedziczyli po ojcu zamiłowanie do gór. Zasłynęli wkrótce z wędrówek po
grotach i graniach, z pięknych fotografii i doskonałych map, które do dziś dnia widuje się u turystów.

Sporo hałasu i rwetesu czyniła w Tatrach około roku 1910 sekcja narciarska krakowskiego AZS-u. Jej
asem atutowym był wówczas góral, Władysław Pawlica, geolog z zawodu, asystent, a potem profesor
Uniwersytetu Jagiellooskiego, niezmordowany pionier kursów narciarskich i wódz wycieczek górskich.
Zakochany w Tatrach, poświęcał im cały swój wolny czas. Krakowskie wycieczki (AZS maszerował co
niedzielę w góry) zdobyły nawet uznanie Zaruskiego. Pisał o nich w „Słowie Polskim”. Wydany przez
rodzinę po przedwczesnej śmierci profesora Pawlicy album zdjęd tatrzaoskich pt. „Z Tatr” stanowi
ilustrację ówczesnych przeżyd wysokogórskich turystów i narciarzy.
Spośród członków sekcji narciarskiej krakowskiego AZS-u wyłonił się jeden z najznakomitszych
późniejszych wspinaczy, Mieczysław Świerz. Jeździł na nartach uparcie, zamaszyście, namiętnie, ale w
gruncie rzeczy nigdy nie jeździł dobrze. Zrobił z kolegami zimowe wejście na Szeroką Jaworzyoską i na
Bobrowiec. Włóczył się zapamiętale, zdradzając żyłkę prawdziwego taternika. Już wtedy było
wiadomo, że na wycieczkach narciarskich się nie skooczy, że pociągną Świerza „pierwsze wejścia” i
„nowe drogi”. W roku 1919, kiedy powstawał Polski Związek Narciarski, Świerz był jednym z
dziewięciu założycieli PZN-u. Opracował statut związku i został pierwszym prezesem. Z zarządu
wycofał się dopiero w roku 1923, gdy zaczęły się spory o dalszy kierunek rozwoju narciarstwa.

Z krakowskim AZS-em przywędrował w Tatry Józef Oppenheim. Urzekły go góry i jak wielu innych nie
uwolnił się od ich uroku aż do kooca życia. Z tymże AZS-em zjawił się w Zakopanem Władzio
Majewski, zastępca Świerza w sekcji narciarskiej. Do późnej starości uprawiał narciarstwo w Tatrach i
w Czarnohorze. Jako znany lekarz, namawiał i zachęcał do białego szaleostwa, do królewskiego, jak
mówił, sportu. W górach pysznym był towarzyszem i opiekunem. Uczył jeździd i doskonale prowadził
wycieczki.

Z AZS-em przybyli w Tatry również malarze: Jan Małachowski i Wacław Grabowski. Sprawozdawcą z
wypraw i wycieczek był inny Grabowski, Józef. Znany był z tego, że o drugiej w nocy potrafił
pociągnąd kolegów na narty. Często, prosto z pociągu, po nie przespanej nocy, gonił przyjaciół aż po
Przełęcz Kondracką, aby stamtąd we mgle i wichurze przejśd granią Czerwonych Wierchów i przy
blasku pochodni dotrzed do schroniska na Pysznej. A potem - opis wycieczki posyłał do prasy.

Z talentów malarskich i fotograficznych słynął wśród krakowskich azetesowców Jan Małachowski.

Coraz częściej przyjeżdżał z Krakowa, aż w koocu razem z żoną, również zapaloną narciarką, osiedlił
się na stałe pod Giewontem. Był to w historii malarstwa i narciarstwa chyba pierwszy malarz gór
zaśnieżonych i narciarskich sylwetek. Małachowski pozostawił prześliczne akwarele, szkice i nieliczne
kompozycje olejne na tematy narciarskie, zdradzające wielki talent kolorystyczny. Widział barwne
efekty dolin zalanych światłem zachodzącego słooca, dostrzegał kolory mgieł zimowych. Jego śniegi,
różowe o kobaltowych cieniach i liliowych półtonach, skrzą się zamgloną puszystością. Siad narciarski
znaczy się na obrazach błękitną kreską, a postacie narciarzy kładą smugę bladego lazuru.

Małachowski, olśniony pięknem wycieczek narciarskich, namiętnie fotografował góry. W Krakowie

miewał wieczory projekcyjne, ilustrowane własnymi zdjęciami. Opowiadał o wycieczkach zimowych w
Alpach, Tatrach i w Beskidzie. „Wśród śniegów i lodowców” - taki był tytuł jego ówczesnych
wieczorów. Nękany śmiertelną chorobą, gruźlicą gardła, gotów był życiem zapłacid za jeszcze jedną
wycieczkę. I tak się też stało.

Mimo postępów choroby Małachowski nie dawał za wygraną. Ostatnia wycieczka przyśpieszyła
katastrofę. Uprosił towarzyszy, żeby go wzięli na Czerwone Wierchy. Pogoda, znośna w dolinie,
sparszywiała od Przełęczy Kondrackiej. Na grani Czerwonych Wierchów, jak tam często bywa,
przywitał narciarzy wiatr wiejący z siłą huraganu. W połowie drogi wiatr całkowicie obezwładnił
wycieczkowiczów. Posuwali się skokami, coraz częściej przypadając do ziemi. Przed Krzesanicą
wichura osiągnęła taką siłę, że nawoływania ginęły wśród wycia i świstu. Narciarze leżeli twarzami w
śniegu. Wiedzieli, że poza Ciemniakiem, gdzie grao gwałtownie skręca, wiatr zwykle znika jak za
dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nikt jednak nie miał sił i woli na dalszą walkę. Wreszcie
Oppenheim postanowił spróbowad szczęścia. Zataczając się pod naporem wichury, dotarł szczęśliwie
za Ciemniak. Tam ogarnęła go przeraźliwa cisza, oszałamiająca po długotrwałym wyciu i poświstach.
Minęła długa chwila, zanim towarzysze zrozumieli dawane przez Józia znaki. Wpółprzytomni,
przewiani do kości, przebyli w koocu ostatni odcinek i odetchnęli swobodnie. Opowiadano o tej
wyrypie długo. Siła wiatru rosła w opowiadaniach i nabierała mocy prawdziwego huraganu. Po tej
wycieczce Jan Małachowski nie podniósł się więcej z łóżka. Zmarł rozpaczając, że musi porzucid świat,
na którym istnieje malarstwo i narty.

Gustawa Kaleoskiego nazywano „Tate”. Znał go każdy z ówczesnych narciarzy, bo był to prawdziwy
„tata” dla wyrypiarzy i włóczykijów, którym pęd nart odebrał równowagę ducha. Tate za wszystkich
myślał i wszystkimi się opiekował. W kącie kawiarni Przanowskiego, czyli - jak się mówiło - u „Przana”,
siedział za stołem z Zaruskim i Lorią, debatując nad sprawami narciarskimi, jakby to były
najważniejsze sprawy, na świecie. Obmyślano tam konstrukcję „składanego bambusa”, który można
by chowad do plecaka, gdy w trakcie wycieczki przyjdzie ochota na wspinaczkę, szukano sposobów
ułatwiających ratowanie spod lawiny. Loria i Kaleoski, pogrążeni w lawinofobii, godzinami
dyskutowali nad sposobem, który pozwoliłby od razu odszukad porwanego lawiną narciarza.
Pewnego dnia ktoś puścił pogłoskę, że Tate wreszcie wpadł na pomysł. Narciarz, udający się w teren
lawiniasty, powinien mied pod czapką kanarka uwiązanego na mocnej, czerwonej nitce. W razie
nieszczęścia czapka spadnie z głowy (bez tego cały pomysł zdałby się psu na budę), kanarek wzbije się
w powietrze, a ratownicy zaczną kopad we właściwym miejscu. Pytano Kaleoskiego, dlaczego
kanarek? Dlaczego nie wróbel? Tate miał odpowiedzied, że kanarek bardziej się rzuca w oczy...

Tate miał znakomitą pamięd. Ze stenograficzną dokładnością powtarzał rozmowy sprzed paru lat. Był
chodzącą encyklopedią zakopiaosko-narciarskich wydarzeo. Z tego powodu wybierano go chętnie
sekretarzem, tak jak Zaruskiemu powierzano godności prezesa prawie wszystkich ówczesnych
towarzystw. To sekretarzowanie stało się prawdziwym utrapieniem, bo wydusid od Kaleoskiego
pisemne sprawozdanie nie było tak łatwo. Pewnego razu, gdy zbliżał się termin wysłania
sprawozdania z rocznej działalności sekcji narciarskiej, zaczęto sekretarza przyciskad do muru. Kraków
naglił (sprawozdanie miało był wydrukowane w „Pamiętniku Towarzystwa Tatrzaoskiego”), Tate
gadał, Zaruski zaś, bardzo pedantyczny i sumienny w sprawach organizacyjnych, dosłownie wychodził
z siebie. Członkowie zarządu sekcji nachodzili Tatego w kawiarni i w domu. Tate gadał, sprawozdanie
ciągle było w lesie. Wreszcie ktoś zaproponował: „Tate, może podyktujesz”? „A, to co innego” -
odpowiedział Kaleoski. Następnego dnia Zaruski powiózł do Krakowa wspaniałe, chod mocno
spóźnione sprawozdanie.

Tate, najuczynniejszy człowiek na świecie, żywy i jak nikt rozmowny, wpadał od czasu do czasu w
kraocową apatię. Dotknięty chandrą, całe dnie spędzał w łóżku. Obiad stygł na stole, a Tate milczał
zobojętniały, nieobecny. Nawet odwiedziny przyjaciół nie mogły go wyrwad z depresji niezrozumiałej
dla otoczenia. Po kilku dniach chandra mijała. Kaleoski znów biegał, radził, pomagał, opiekował się i
doradzał. I znowu gadał, gadał nie troszcząc się o liczebnośd audytorium. Taką właśnie scenę
uwiecznił w swej szopce Stanisław Hirszel: w opustoszałej knajpie stoi Tate i przemawia do miotły
opartej o ścianę.

Autor szopki, nadworny trubadur i malarz narciarskiego bractwa, poległ w Legionach. A Gustawa
Kaleoskiego czekała śmierd jeszcze bardziej okrutna. Zginął wraz z synem w czasie drugiej wojny
światowej. Zamordowało ich gestapo.

Biedny Staś Hirszel (tak o nim mówiono, bo był słabego zdrowia) miał ciężkie zmartwienie. Mimo
zapału i chęci nie mógł towarzyszyd kompanii narciarskiej w bardziej forsownych wycieczkach.
Zadowalał się więc z konieczności zjazdami z Gubałówki i bodaj raz jeden pokonał szczyt Kasprowego.
Oczywiście był to dla Hirszla wystarczający powód do czarnej melancholii. Znikał z kawiarni i knajpy,
zaszywał się w jakiś kąt, najchętniej u Zdyba na słomie w warsztacie, i tam borykał się z kiepskim
nastrojem. Nikt wtedy nie miał do Stasia dostępu. Odwiedzała go tylko siostra przynosząc obiad w
menażkach. Na szczęście czarna melancholia nie trwała długo. Staś wracał do kompanii, bawił,
śmieszył i zaludniał knajpę Karpowicza karykaturami osobistości z narciarskiego świata. Knajpa była
sławna. Pili w niej malarze z całej Polski, z Sichulskim na czele. Często pili na kredyt, więc rewanżowali
się Karpowiczowi karykaturami uświetniającymi jeszcze bardziej lokal. Kiedy Karpowicz zamówił u
Hirszla „obraz z życia zakopiaoskich narciarzy”, Staś odpowiedział imponującym malowidłem. Ciągnął
się tam długim sznurem korowód narciarzy ze słynnymi bambusami w dłoni. Przewodził bractwu
Zaruski, ubrany w gronostaje, jako król Tatr i Zakopanego. Tuż przy nim Tate-minister. Dalej
Bednarski z wielkim numerem na plecach, jak zawsze gnający z „wiatrem w zawody”, za nim Loria z
małpą na sznurku i balonikiem w ręku (nowy wariant „lawinowego kanarka”) i wielu innych, których
postacie mniej utrwaliły się w pamięci. Iza Zaruska, królewska żona i opiekunka narciarzy, na miotle
krążyła nad Zakopanem.

Hirszel nie obrażał się nigdy, chod często bywał tematem złośliwych kpin i docinków. Zaczęło się od
sensacyjnego na owe czasy wydarzenia. Żona uciekła od Stasia. Dla upikantnienia faktu mówiono, że
stało się to w noc poślubną... Zjadliwe dykteryjki krążyły po Zakopanem aż do drugiego małżeostwa
Hirszla. „A więc nie jest z nim aż tak źle...” - orzekli przyjaciele i dali Stasiowi spokój.

U Karpowicza, na obrazie Hirszla, poczesne miejsce zajmowała karykatura ciemnowłosego

młodzieoca o śniadej cerze, narciarza, Leona Lorii. Właśnie, narciarza! Słynna była replika Lorii, jakiej
udzielił znanemu w Zakopanem mistrzowi palestry, u którego pracował jako „koncypient”. Mecenas
lubił siadywad w knajpie nad szklaneczką rumu, a Loria lubił narty... Nic więc dziwnego, że klienci
całymi dniami wystawali pod zamkniętą na cztery spusty kancelarią. Pewnego dnia wściekli klienci
urządzili mecenasowi kocią muzykę. Tak się złożyło, że w tym samym czasie Loria z Bednarskim
wracał z narciarskiej wycieczki.

- Kim pan w koocu jest? - ryknął na Lorię wobec klientów, stłoczonych na schodach, czerwony ze
złości patron. - Koncypientem czy narciarzem?

Ludzie struchleli. Toż to prawdziwa obelga! Pana koncypienta nazwano publicznie narciarzem! Co z
tego będzie?

Loria nabrał tchu i ryknął na całe; Krupówki:

- Narciarzem jestem!

Powtarzano tę odpowiedź i kręcono głową. Koncypient adwokacki uważa się za narciarza?... A to

nowośd!

Lorii należy się słusznie tytuł i jednego z pierwszych narciarzy, i godnośd propagatora białego
szaleostwa. Organizował wycieczki i ciągnął przyjaciół w góry.

Kiedy był koncypientem w Nowym Targu, do Zakopanego wpadał jak bomba co sobota. Wyganiał z
domowych pieleszy, bambus wtykał w ręce, pomagał pakowad plecak. Kiedy brakło pieniędzy na
sanki i prowiant, Loria natychmiast organizował kredyt. Górale lubią się „prawocid”, więc każdy gazda
rad trzymał z koncypientem sztamę. Loria rozdzielał pobrany na kredyt prowiant, pakował przyjaciół
do sanek i ruszano do Chochołowskiej lub na Łysą Polanę. Energia Lorii słabła dopiero w schronisku.
Chętniej odpoczywał, niż ruszał dalej. Nie lubił podchodzenia. Z tej niechęci zrodził się pomysł owej
małpy towarzyszącej Lorii na obrazie Hirszla. „Dlaczego ktoś sprytny nie zajmie się tresurą
orangutanów lub szympansów? - irytował się Loria przy pokonywaniu stromych zboczy. - Małpa,
ciepło ubrana, bardzo byłaby pomocna w górach. Mogłaby nosid worek i podciągad przy wspinaczce!”

Szukając nowych sposobów propagowania narciarstwa, postanowił Loria urządzid wycieczkę dla
nowotarskiej palestry i dygnitarzy tamtejszego c.k. starostwa.

- Poprowadzimy ich przez całe Czerwone Wierchy. Będą zachwyceni!

Oppenheim odnosił się do pomysłu sceptycznie.

- A jak nam w połowie drogi spuchną? A jak dygnitarzami zacznie prad przy zjeździe? Wycieczka
skooczy się skandalem i nic dobrego z tego nie wyniknie.

Loria przysięgał, że „dygnitarze” jeżdżą świetnie. Był z nimi na Turbaczu. Tam spisywali się dobrze.

- Turbacz to nie Czerwone Wierchy...

Loria poty molestował i takie przytaczał racje, że wycieczka doszła do skutku. Nowotarskie grube ryby
wyruszyły pod opieką Adama Ferensa, Oppenheima i Lorii z małżonką.

Przełęcz Kondracką „osiągnięto” bez większych kłopotów. Wprawdzie „dygnitarze” ślizgali się,
potykali, ale nie tracili ducha. Była w tym zasługa nie umiejętności narciarskich, lecz opowiadania
Lorii. Zabawiał „dygnitarzy” wizją sławy, jaka opromieni wszystkich po dokonanym wyczynie. Spoceni
wycieczkowicze chrząkali z zadowolenia i pięli się coraz wyżej.

Na grani wydłużyły się miny. Grao jak grao - tu szreo, tam lód, kamienie i stromizna jak się patrzy. Do
tego wiatr, zwykły Czerwonym Wierchom. Wreszcie zjazd... Zaczęło prad i palestrą, i c. k. starostwem.
Prasło raz, drugi, trzeci... Po setnym upadku (tak potem obliczano upadki na głowę uczestników)
wycieczkowicze zupełnie opadli z sił. Padali bezwładnie w śnieg i leżeli czekając na ratunek z nieba.
Czas uciekał. Zimowy dzieo w górach trwa krótko. Loria z Oppenheimera dwoili się i troili. Podnosili
zgnębionych towarzyszy, ustawiali na nogach i popychali w dół, aby prędzej, aby dalej... Sytuacja,
początkowo komiczna, stawała się z minuty na minutę coraz bardziej niewyraźna. Razem z nocą
nadciągał ostry mróz. Dla ludzi śmiertelnie znużonych, apatycznych, załamanych psychicznie biwak w
śniegu równa się katastrofie. Wycieczka utknęła i nie było sposobu, który mógłby ją zmusid do
dalszego wysiłku. A z Czerwonych Wierchów do osiedli ludzkich droga daleka...

Loria stracił głowę. Wtedy Oppenheim chwycił się „ostatecznego sposobu”. Dał spokój prośbom i
namowom. Klnąc ordynarnie, chwycił bambus i jął okładad leżących. Walił z całej siły i wyzywał od
ostatnich. Wstrząs był potężny. Otępiali wycieczkowicze oprzytomnieli i rzucili się do ucieczki przed
wściekłym człowiekiem, rozdzielającym bolesne razy bambusowym kijem. Podnosili się ze śniegu,
zjeżdżali kilkanaście metrów, padali i znowu wstawali na nogi. Wydawało się, że ta ucieczka z
posępnych gór nie skooczy się nigdy.

A jednak - bambusowa metoda zrobiła swoje. O północy zobaczono kontury domu. Była to karczma u
wylotu Doliny Kościeliskiej.
- Jesteśmy uratowani! - zawołał ktoś z wycieczkowiczów.

Nastrój się zmienił momentalnie. Dygnitarzy ogarnął entuzjazm. Wyrwali się górskiej, lodowatej
śmierci! Przewodnikom natomiast mocno wydłużyły się twarze. Zerkali na siebie i obliczali w duchu
uderzenia bambusem. No, i te wyzwiska też trzeba było brad pod uwagę... Finał propagandowej
wycieczki zapowiadał raczej niemiłe następstwa.

Skooczyło się wszystko dobrze. „Dygnitarze”, ledwie odtajali w karczmie, zaczęli woład o kolację, o
wódkę i góralską muzykę. Przewodników ściskali i ze łzami w oczach dziękowali za wybawienie od
niechybnej śmierci „na górskich bezdrożach”. O sposobach, które przyśpieszyły powrót, nie było w
ogóle mowy. Do białego rana fetowano szczęśliwe pokonanie Czerwonych Wierchów. Karczma
huczała muzyką i gwarem. Górale z uznaniem zerkali na ceprów pełnych fantazji.

Sprawdziły się przewidywania Lorii. Od czasu tej wycieczki sprawy sekcji narciarskiej załatwiano w
Nowym Targu dosłownie od ręki. Oppenheima i Lorię witano jak najlepszych przyjaciół. Ba, po takich
przejściach...

W 1914 roku Loria poszedł na wojnę. W odrodzonej Polsce dosłużył się stopnia podpułkownika
lotnictwa. Zmarł w Zakopanem w 1932. Zmogło go ostre zapalenie płuc, którego nabawił się podczas
świąt Bożego Narodzenia.

Przywiązanie narciarzy do gór i do nart trwało latami. Stanisław Osiecki, namiętny narciarz i wielki
amator zimowych wycieczek w Tatry Zachodnie, nie porzucił gór nawet wtedy, gdy z zakopiaoskiego
„Syriusza” przeniósł się do Warszawy na wysokie paostwowe stanowisko. Żartowano, że w jednej
ręce trzyma buławę marszałkowską (był czas pewien wicemarszałkiem sejmu), a w drugiej ściska
narciarski kijek. Tyle w tych żartach było prawdy, że Osiecki bardzo często zaglądał w Tatry i przez
długie lata był prezesem warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzaoskiego.

Góry, jakże często, decydowały o kolejach ludzkiego losu. Tatry nabierały gigantycznych wymiarów,
stawały się nagle górami niebosiężnymi, zasłaniały ludziom cały świat. Sprawy gór wysuwały się przed
wszystkie inne. Wszystko, co niegórskie, traciło na znaczeniu. Było tylko dodatkiem do prawdziwego
świata, do Tatr.

Każdy, kto w latach 1908-39 bawił w Zakopanem i chodził po górach, znad musiał, chodby ze słyszenia
tylko, Józia Oppenheima. Zakopiaoska kariera Oppenheima zaczęła się od studenckiej wycieczki w
Tatry. Zafrapowany barwnymi opowiadaniami o górskiej zimie, o rozkoszach „białego szaleostwa”,
postanowił Józio „rozejrzed się za okazją” i przezimowad pod Giewontem. Okazję znalazł pod bokiem:
krakowski AZS szukał kierownika dla domu turystycznego na Łukaszówkach. Oppenheim zgodził się
skwapliwie i - został na stałe w Zakopanem. Do tytułu inżyniera brakowało mu wtedy jednego czy
dwóch egzaminów. Wiatr halny i kurniawy rozwiały plany dyplomowe. Zamiast inżynierem, stał się
Józio narciarzem, turystą, taternikiem, kierownikiem TOPR-u, zakopiaoczykiem z krwi i kości. Do
kolekcji zakopiaoskich typów przybyła jeszcze jedna barwna postad. Z czasem przybył również
motocykl marki „Harley”, na którym Józio (nazywano go także Opciem lub Opusiem) uwijał się po
Krupówkach z prawdziwie narciarską fantazją.

Narciarzem był doskonałym. Jeździł pewnie i szybko, własnym stylem wyrosłym ze szkoły
„jednokijkowców” i szkoły „norweskiej”.
„Bo czyż może byd dla dobrego narciarza większa przyjemnośd, niż w wąskiej rynnie górskiej kręcid
łuk za łukiem, opadając w dół wężowym śladem? Co za sprawdzian techniczny wycyrklowanych
kristianii - ślad szerokości paru metrów, lecący z pieca na łeb w przepaśd.

Albo nieporównany, cholerycznie stromy las tatrzaoski, ów slalom wobec nieba, o chorągiewkach ze
smreków, które się nie ugną, gdy o nie zawadzisz.

Stromizna - trudnośd - zapewne, ale przyjemna trudnośd, całkowicie dająca się opanowad
narciarzowi. Groźna z powodu lawin, szreni?... Nie, to śnieg na stromiźnie może byd groźny lub nie.
Ona sama, przy dobrym śniegu, nie ma znaczenia dla dobrego technika.

Najwyżej upoi pędem lub sześcioma kozłami zakooczy szusik!”

Oto echo fantazji dawnych lat. Słowa wyjęte z przewodnika po szlakach narciarskich Tatr Polskich,
wydanego przez Oppenheima w roku 1936.

Z początku wycieczki w gronie azetesowskiej kompanii, z Pawlicą, Lesieckim, Bednarskim, Zdybem,

Lorią i Osieckim. Potem z Zaruskim, tak zimą, jak latem, na nartach i z liną. Z czasem przerzucił się
Józio prawie całkowicie na „turystyczne narciarstwo”. W góry chodził z Pogotowiem. Znał każdy żleb i
każdy zakątek gór. Co ważniejsze, wiedział, gdzie kogo należy szukad.

W tym dawnym okresie przyplątał się do Józia owczarek Baca. Psisko było rosłe, duże jak osiołek, z
którym fotografują się dziś dzieci na rogu Krupówek i ulicy 15 Grudnia.

Przepraszam, osiołek należy również do przeszłości - wprawdzie już powojennej, ale też odległej.

Przeżyła się i znikła także wiekowa luneta z widokiem na Giewont lub na księżyc w pełni. W pobliżu
stacji benzynowej snują się jeszcze „białe niedźwiedzie” w futrach tak zszarganych i brudnych, że dni
ich pewnie też policzone.

Otóż Baca, chod miał legalnych właścicieli, dnie całe spędzał u Józia. Józio, chcąc psa zachęcid do
powrotu, nie dawał mu jeśd. Owczarek szedł do domu na obiad i, osuszywszy miskę, biegł w dyrdy do
Józia. Okazało się, że Baca dostał bzika na punkcie nart. Z zachwytem ciągnął narciarzy do Kuźnic i
towarzyszył wycieczkom. Nieco gorzej wyglądała sprawa przy zjeździe w otwartym terenie.
Wychodziły tam na jaw owczarskie instynkty Bacy. Pilnował narciarzy, jak się pilnuje stada owiec.
Podpędzał (bardzo skutecznie) zostających w tyle, a tych, którzy wysforowali się zbytnio, chwytał za
kijek i przewracał w śnieg. Gdy towarzystwo zebrało się w kupę, Baca merdał ogonem, dawał znak, że
można spokojnie ruszad dalej.

Baca lubił narty i równie silnie nie cierpiał ogromnego doga, którego właścicielem był rzeźnik Korona.
Skłócone psy toczyły w zakopiaoskich opłotkach homeryckie boje. Psia niechęd przeniosła się z wolna
i na właścicieli. Pewnego razu na Krupówkach doszło do słynnej awantury. Oppenheim szedł
chodnikiem, a z przeciwnej strony jechał Korona wozem. Dog biegł tuż za wozem. Zobaczywszy Józia,
jednym susem znalazł się na chodniku i bez ostrzegawczego warknięcia skoczył do gardła. Uratowały
Józia ciężkie narciarskie buty i zbiegowisko, bo z okolicznych domów natychmiast powybiegali ludzie.
Dog, oszołomiony wrzawą, speszony prędkim odjazdem swego pana, poszarpał na pożegnanie
Józiowi pelerynę i pognał za wozem. Na tym jednak nie koniec. Przyjaciele Oppenheima, a jak już
wiemy, byli wśród nich znakomici koncypienci, dalejże judzid i namawiad: „Domagaj się od Korony
odszkodowania za zniszczoną pelerynę. Korona musi zapłacid, bo dog jego. Całe Zakopane o tym
wie”. Korona odmówił. O płaceniu za pelerynę nawet słuchad nie chciał. Na to tylko czekali przyjaciele
biegli w austriackim prawie. W imieniu Oppenheima wytoczyli Koronie sprawę o wcale ładną sumkę
w koronach. Żądali odszkodowania za pelerynę, strach i ból. Sąd odszkodowanie przyznał, Korona
zapłacił, ale na nową pelerynę pieniędzy nie starczyło. Trzeba było starą łatad domowym sposobem,
bo całe odszkodowanie utonęło w hucznej bibie. Cóż, wstyd byłoby nie oblad wygranej.

Ledwie przycichła „psia awantura”, wybuchła nowa historia - mniej dramatyczna, ale równie głośna.
Trzeba zacząd od wyjaśnienia, że w tych odległych latach podstawową potrawą wycieczkowego menu
był bigos. Wyrypa bez bigosu nie mieściła się w pojęciach ówczesnych turystów. Bez bigosu? No, to
nie wyrypa, po prostu nie wiadomo co! Dawne bigosy były solidne, esencjonalne i aromatyczne. Z
kapuścianą bełtuchą (na mysich ogonach i smaku z palca kucharki), jaka rozpanoszyła się później,
łączyła je tylko nazwa. Otóż mistrzem od wycieczkowego bigosu był Białorusin Siermontowski, z
powodu rysów twarzy zwany popularnie „indiaoską babą”. Siermontowski miał przepis odziedziczony
po ciotce, sławnej jakoby bigosiarce, i według tego przepisu warzył bigos dla całej kompanii.
Towarzystwo było liczne, więc gotowano bigos w pożyczonym kotle od bielizny. Siermontowski
osobiście wrzucał do kotła odpowiednią ilośd kapusty, boczku, słoniny, mięsa, kiełbasy i przypraw.
Zapach znakomitego bigosu rozchodził się na całą ulicę. Poznawano po tym, że narciarze w
najbliższych dniach wyruszą znów w góry.

Dobry bigos gotuje się długo. Można było nad bigosem skisnąd z nudów. Mieszanie warząchwią w
kotle działało usypiająco... No, i stało się pewnego dnia. Dyżur przy kotle pełnił sam Siermontowski z
Oppenheimem jako pomocnikiem. Nagle na całych Łukaszówkach gospodynie zaczęły niespokojnie
pociągad nosem. Ostry swąd przypalonej kapusty snuł się z turystycznej kuchni. Wkrótce pojawił się
gęsty dym. Zbiegły się gospodynie i nie namyślając się długo, wywaliły kuchenne okno. Wydobyto
zaczadzonych i śpiących kamiennym snem kucharzy... „Co takiego? Co? Co? - wołał rozespany
Siermontowski. - Czy to gdzieś się pali?”

Drwinom nie było kooca. Przez wiele miesięcy Oppenheim i Siermontowski nie mogli spokojnie
przejśd Łukaszówkami. „Te, bigos! Pst! Bigos!” - wołały dzieci. Gospodynie wzruszały ramionami i
znacząco stukały palcem w czoło.

Mimo podobnych niepowodzeo puszka z bigosem zajmowała w narciarskim prowiancie naczelne

miejsce. Siermontowski wierzył tylko w jedzenie. Ilekrod upadł przy zjeździe, wzdychał żałośnie:
„Znowu osłabłem z głodu”. Zamiast wstad, układał się wygodnie na śniegu i nie oglądając się na
nikogo rozpakowywał plecak. Wyciągał kiełbasę, cukier i posilał się bez pośpiechu. Ponieważ padał
często, więc zjazdy ciągnęły się godzinami. Wreszcie towarzysze chwycili się brutalnego sposobu.
Kiedy Siermontowski, zaspokoiwszy pierwszy głód, zabierał się do bigosu na zimno, cała kompania
szusem waliła w dół, aby jak najprędzej zniknąd mu z oczu. Groźba pozostania samemu w trudnym
terenie działała jak ostroga. Siermontowski pakował plecak i gnał za towarzyszami. Ci nie przeciągali
struny, zwalniali. Fachowcy byli w cenie. Dobry bigos również.

- Skąd do Siermontowskiego przyplątał się Białorusin?

Pytanie - po latach - wprawiło mego rozmówcę w zdumienie.

- Jak to skąd? Oczywiście z Białorusi!

Aleksander Siermontowski, na zdjęciu „TOPR z Zaruskim” pierwszy z lewej, w jasnym garniturze,
urodził się w Tarnowie. Jego ojciec, rodem z Krakowa, prowadził tam renomowaną cukiernię przy
ulicy Brackiej. Z Białorusią żadnych związków. Siermontowscy skoligaceni są z włoskimi rodzinami de
Parvi i Maurizio, pisze mi o tym Konrad Siermontowski, syn Aleksandra od bigosu.

- A co syn może wiedzied? Kto jadł bigos, syn czy ja? Może Siermontowski z Litwy? Tam też do bigosu
nie żałują grzybów.

Siermontowski, prócz gotowania bigosu, zajmował się fotografią. Miał swój zakład, wydał parę
albumów tatrzaoskich i mnóstwo pocztówek.

Wtedy na Łukaszówkach, kiedy dymił przypalony bigos, nikt się nie domyślał, że z młodego narciarza,
Józia Oppenheima, wyrośnie wielki miłośnik i wielki znawca Tatr. Na Łukaszówkach był jednym z
wielu i jeśli się czym wyróżniał, to humorem i beztroskim przeżywaniem przygody po przygodzie.

Jedna z takich narciarskich przygód spotkała Józia podczas zjazdu z Kamienistej. Na Przełęczy
Pyszniaoskiej narciarze trafili na szreo, a pod Kamienistą na wypolerowany wiatrem lód. Nie nosiło
wtedy bractwo raków w plecaku na co dzieo. Nie stad ich było na luksus pełnego ekwipunku
górskiego. Podczas gdy starsi i ostrożniejsi deliberowali, co robid, Oppenheim, zniecierpliwiony
zwlekaniem, na los szczęścia puścił się po szreni. Kiepskie narty, o mocno już zaokrąglonych kantach,
nie wytrzymały pędu na stromiźnie. Ślizgając się po twardej nawierzchni, zaczęły ponosid ku przepaści
niefortunnego amatora „jazdy za wszelką cenę”.

W pewnym momencie Józio machnął kozła, upadł i poleciał z pieca na łeb prosto w Rozwarte Babie
Nogi, jak zwykli nazywad górale żleb odchodzący spod szczytu Kamienistej ku wylotowi Pysznej.

Towarzysze struchleli. Józio, wymachując bambusem, spadał w zawrotnym tempie. Wreszcie

znieruchomiał, hen, na samym dole. Nie reagował na wołania, chod towarzysze raz po raz krzyczeli:
„Józiu! Józek!” Nie odpowiadał ani głosem, ani ruchem. Markotni przyjaciele ruszyli po towarzysza.

Minęły dobre dwie godziny, zanim lawirując tędy i owędy, na nogach i na nartach dotarli do leżącego
nieruchomo Józia. Żył, ale jedyną oznaką życia były nieustanne mdłości. Nie był w stanie poruszyd
ręką ani unieśd głowy. Uratował go bambus, który przytomnie do kooca ściskał w dłoni i którym ryjąc
w śniegu, uchronił się od rozbicia o skałki lub kamienie.

Przeniesiono Józia do schroniska na Pysznej. Tam trzy dni bawił w „bałtyckim porcie”. Potem torsje
ustały i Józio o własnych siłach powlókł się na Łukaszówki.

Po każdej „wyrypie” schronisko AZS-u huczało jak wiosenny potok. Ale w tych bibach i w ówczesnym
„piciu na umór” więcej było wrzawy, zabawy niż prawdziwej, ścinającej z nóg pijatyki. Chociaż...
zdarzało się różnie. Na usprawiedliwienie Józia trzeba powiedzied, że było to w Nowy Rok. Wracając
do siebie - mieszkał w pokoiku na strychu - potknął się, rymnął jak długi na podłogę i natychmiast
zasnął. Sprawa kiepska: strych przewiewny, a mróz tęgi, ze dwadzieścia stopni. Rano, kiedy Józio
nieco oprzytomniał, poczuł na twarzy chropowaty język Bacy. Wierne psisko po swojemu
zaopiekowało się podchmielonym panem. Położył się na Józiu, grzał kudłatym ciałem, odpędzając w
ten sposób zapalenie płuc albo jakieś inne, jeszcze gorsze licho.
Niesfornej młodzieży i stateczniejszym narciarzom starszego pokolenia przewodził pan Mariusz.
Zaruski królował nad wszystkimi, każdy - komu góry były bliskie - uznawał jego autorytet. Był Zaruski
pionierem z temperamentu i urodzonym organizatorem. Żeglarz, społecznik, malarz, poeta, taternik,
narciarz i żołnierz - tyle barw składało się na tę malowniczą postad. Studia uniwersyteckie w Odessie,
szkoła morska w Archangielsku, Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie. Za należenie do organizacji
niepodległościowych skazany na półtora roku więzienia i pięcioletnie zesłanie do guberni
archangielskiej. Po zesłaniu osiedlił się w Zakopanem. Mieszkał w „Krywaniu” przy ulicy Ogrodowej,
przemianowanej później na Zaruskiego. Wokół Zaruskiego skupiali się ludzie opętani górami. Pan
Mariusz, dokładny i pedantyczny, zaprowadzał ład w chaotycznym, żywiołowym pędzie taterników i
narciarzy. Rozumiał nastrój otoczenia i bliskie mu były emocje tatrzaoskie. Sam przecież zdobywał
szczyty, pokonywał nie lada trudności, pisał o górskich bezdrożach, gdzie, jak w swym wierszu
wyznaje, pragnął złożyd kości. Nie było - dosłownie - organizacji w Zakopanem, w której by pan
Mariusz nie odgrywał głównej roli. I nie było prawie wyprawy wysokogórskiej, której by nie prowadził
lub nie inspirował. Zaruski królował w ówczesnym Zakopanem. W karykaturze Hirszla nie było ani
krzty przesady.

W owych czasach Zaruski prezentował się jako smukły mężczyzna o zwięzłej budowie i żelaznych
mięśniach. Zawsze gotów do wyruszenia w góry, nigdy nie zasłaniający się zmęczeniem. Lubił rygor,
porządek i karnośd. Straż Górska, którą powołał do życia, odbywała musztrę. Na wycieczkach
narciarskich przestrzegał zasady wyboru „naczelnika”, któremu podlegali wszyscy uczestnicy, oraz
„strażnika”. Ten zamykał pochód, pilnował słabszych i nie miał prawa nikogo wyminąd przy zjeździe.
Idąc z Zaruskim na narty zabierało się zawsze krwawe linki lawinowe farbujące śnieg. Na lawiniastych
zboczach obowiązywał odpowiedni ordynek, aby w razie wypadku wiadomo było, gdzie kogo należy
szukad.

Wedle instrukcji pana Mariusza plecak powinien ważyd szesnaście kilo. Złośliwi twierdzili, że Zaruski,
wracając z wycieczki, dokłada do plecaka kamieni, aby zachowad przepisową wagę i nie wyjśd z
treningu. W schronisku - o dziwo - mył się co wieczór przed snem, starając się przykładem zachęcid
towarzyszy. Zmęczenie i dośd mgliste pojęcie o higienie turystycznej stanowiły mur trudny do
pokonania. Większośd narciarzy naciągała na nos przesiąknięte dymem koce i pochrapywaniem
odpowiadała na cierpkie uwagi Zaruskiego. Podobnie zbywano zachętę do gimnastyki rozluźniającej
mięśnie. Ledwie pan Mariusz zaczął swoje „pięd minut dla zdrowia”, wszystkich, jak na komendę,
ogarniał kamienny sen.

O malarstwie Zaruskiego mówiono z przekąsem, ale każdy się godził, że jest to najlepszy narciarz
wśród ówczesnych malarzy. Do pracowni zaglądano chętnie i podziwiano zgromadzone tam
kompozycje. Był więc szkic przedstawiający Karłowicza leżącego w lawinie, tak jak go Zaruski odkopał.
Były przeróżne górskie fantazje, ale największą sensację wywoływał szkic do obrazu nazwanego
„Pociąg śmierci”. Ogromna lokomotywa o krwawych ślepiach-latarniach gnała prosto w przepaśd. Na
kotle, tuż za kominem siedziała śmierd ubrana w góralskie cyfrowane portki. Obraz podobał się,
mówiono, że „i owszem”. Narciarze tylko jedną pretensję zgłaszali do mistrza: „A czemu śmierd nie na
nartach?” Model śmierci, bezgębny manekin odziany w góralskie szatki, stał w kącie pracowni.
Niejednej osobie porządnego napędził stracha!
Pan Mariusz lubował się w wynalazkach. Słynna była umywalnia jego pomysłu: baniak z wodą
umocowany pod sufitem, do baniaka przywiązany sznurek. Gdy nadepnęło się sznurek, z baniaka lała
się woda niby z najlepszego prysznicu.

Nad ekwipunkiem górskim stale medytował. Co ulepszyd, co uprościd i do potrzeby narciarzy

dostosowad? A więc nowy sposób zakładania sznurowadła, które za jednym pociągnięciem można
było zdjąd i równie prędko założyd. Nowa metoda okręcania nóg owijaczami używanymi powszechnie
przez ówczesnych narciarzy. Nowy, praktyczniejszy porządek w plecaku... Kiedy minęła moda na
bambus i zaczęto używad dwóch kijków, Zaruski wymyślił kijki z odczepianymi talerzykami. Przy
zjeździe w ciężkim terenie zdejmowało się talerzyki i łączyło się kijki w jeden długi kij. Wynalazki
demonstrował Zaruski zazwyczaj w schronisku. Beztroscy narciarze nie doceniali przeważnie
„postępu technicznego”. Mimo całego szacunku, jakim darzono Zaruskiego, z wynalazków
podrwiwano. W szopce Hirszla kukiełka pana Mariusza śpiewała kuplecik:

Kupę wynalazków mam!

Nikt nie chce, używam sam!...

Fama głosiła, że Zaruski poczuł się lekko dotknięty. Wynalazki miały byd dla narciarzy pomocą, a nie
podnietą do słabiutkich rymów.

Wynalazki wynalazkami, ale narciarzem Zaruski był świetnym. Rzadko kiedy przerywał ślad desek
kropką upadku. Jeśli go prasło, długo oglądał miejsce upadku i cierpliwie dochodził przyczyny, aby w
przyszłości uniknąd podobnego błędu. Wyznawał zasadę, że nart nie należy zdejmowad w
najtrudniejszych nawet miejscach. Upadek - to haoba, zdjęcie desek - tchórzostwo. Toteż gdy ze
Zdybem poszedł na Kościelec, zjechał na deskach (asekurowany), a przewodnicy schodzili na linie.
Podobnego wyczynu dokonał na Rysach od północnej strony. Pierwszy przeszedł z Borkowskim
Zawrat na nartach w roku 1907.

Znakomity taternik i narciarz, pierwszy dostrzegł koniecznośd zorganizowanej pomocy w razie

wypadku w górach. W 1909 roku powołał do życia Straż Górską, przemianowaną potem na
Tatrzaoskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. Na czele TOPR-u stał Zaruski do roku 1914.
Odchodząc na wojnę przekazał kierownictwo Pogotowia Oppenheimowi.

W latach późniejszych, kiedy już jako generał WP zajął się organizacją sportu żeglarskiego, odwiedzał
Zakopane rokrocznie. Cieszył się z sukcesów TOPR-u, Pogotowie bowiem okrzepło, stało się
prawdziwym ratunkiem dla ludzi wzywających pomocy z tatrzaoskich szlaków.

Czy był najwybitniejszym narciarzem i taternikiem w okresie zamkniętym wybuchem pierwszej wojny
światowej? Zasług Zaruskiego nie da się wymierzyd liczbą „pierwszych wejśd” i udanych zjazdów. Z
pewnością zapewniły mu godne miejsce nie tylko w zakopiaoskiej szopce.

Wspominano z okazji przyjazdu pana Mariusza dawne lata i okrągły stół w kawiarni „Tatrzaoskiej”
Przanowskiego na ulicy Marszałkowskiej (dzisiejsza Kościuszki). Zaruski przewodniczył, a Tate-
Kaleoski notował potem w sprawozdaniu: „Życie tej zimy towarzyskie wielce było ożywione u
narciarzy”... Niemały to był honor, gdy zaproszono do „okrągłego stołu”. Tym aktem dopuszczano do
narciarskiej kompanii.
Statut Sekcji Narciarskiej PTT pomysłu Zaruskiego stawiał kandydatom następujące wymagania: co
najmniej trzy wycieczki na szczyty ponad 2000 metrów, znajomośd Tatr i umiejętnośd jazdy w terenie.
Znany był już wtedy typ snoba narciarskiego - co prawda były to typy bardzo jeszcze nieliczne -
nienagannie ubranego wedle ostatniej mody i szlifującego bruk Krupówek z parą nieskazitelnych nart
na ramieniu. Od tych kawiarnianych narciarzy oganiano się jak od natrętnej muchy. I do „okrągłego
stołu”, rzecz jasna, nie dopuszczano.

Mile widzianymi gośdmi byli narciarze z innych stron. Już w 1907 powstał we Lwowie pierwszy w
Polsce klub narciarski pod nazwą Karpackie Towarzystwo Narciarzy. Jego członkowie często zaglądali
w Tatry i z powodzeniem rywalizowali z tatrzaoskim bractwem. Lwowianie zdradzali wyraźne zacięcie
sportowe, turystyce mniej poświęcali uwagi. Ich oddział w Krakowie, Tatrzaoskie Towarzystwo
Narciarzy, urządzał zawody i szkolił zawodników. Zaruski natomiast ze swoją kompanią marzył o
turystyce. Na zawodników TTN-u patrzono z pobłażaniem. Nikt nie mógł zrozumied, po co Bobkowski
raz za razem podchodzi na Kasprowy? Po to tylko, żeby wciąż zjeżdżad tym samym śladem? Nikt nie
przypuszczał, że właśnie ten opętany Kasprowym zjazdowiec wybuduje kursującą do dziś kolejkę...
Ale od kolejki na Kasprowy i od wrzawy, jaka wybuchła wokół jej budowy, dzieliły narciarzy jeszcze
całe lata. Przy okrągłym stole toczyły się spory mniejszego kalibru, chod równie emocjonalne.

Roman Kordys, ówczesny redaktor „Taternika”, spierał się z Zaruskim o to, jakie określenie jest
określeniem właściwym: „łyżwista” czy „narciarz”? Wiele podobnych dyskusji rozpalało uczestników
„okrągłego stołu” ku uciesze przybyłych ze świata gości. Zaliczał się do nich Ignacy Daszyoski, raz po
raz wpadający do Zakopanego, „aby odetchnąd górskim powietrzem i spróbowad nart”. Częstymi
gośdmi byli też bracia Żuławscy, namiętni adepci nowo odkrytego sportu, a stałym - Borys Wigilew,
rosyjski rewolucjonista, towarzysz Lenina, osiadły w Zakopanem. Wigilew chodził co tydzieo na
nartach do stacji meteorologicznej, którą założył na Hali Gąsienicowej. Sprawdzał instrumenty i
zapisywał wyniki pomiarów. Spacery konieczne, bo stacji nie sposób było zostawid bez fachowej
obserwacji, przyśpieszyły rozwój choroby płuc... Towarzyszka zakopiaoskiego meteorologa, Eugenia
Aleksiejewna, zastępowała młodym narciarzom dom mody. Krótko mówiąc, szyła dla bractwa
spodnie, głowiąc się nad elegancją i krojem „turystyków”.

Po Wigilewie - zmarł w Roztoce jesienią 1924 - kierownikiem stacji meteorologicznej został „Pimek” -
Józef Fedorowicz, człowiek wielkiej fantazji i pełen prawdziwego uroku. „Pimek”, zawsze w
aksamitnym berecie i z fontaziem, był jedną z najbarwniejszych i najsympatyczniejszych postaci
zakopiaoskiego krajobrazu. I co dziwniejsze, był to człowiek diablo pracowity. Za jego czasów nie
widywało się komunikatów o pogodzie sprzed paru dni...

Wspomnieniem już tylko był wtedy Mieczysław Karłowicz, porwany w 1909 roku przez lawinę
podczas samotnej wędrówki pod ścianą Kościelca. Należał do typu taterników i narciarzy, którym
samotnośd w górach daje najbardziej intensywne przeżycia. Kochał narty, bo dzięki nim „mógł zimą
obcowad z górami”.

Słynne były trzy kobiety-narciarki, zasiadające na równi z mężczyznami przy „okrągłym stole”.
„Zembatka” - Zembatowa, o ciężkich warkoczach w koronę zwiniętych nad czołem. Żywa, drażniąca
mężczyzn wzrokiem Irena Niekraszówna i Ada Raynal, późniejsza Loriowa, o czarnych, chłopięco
przyciętych włosach. Towarzyszyły one śmiało narciarzom w wyprawach górskich, ale prawdziwym
sprawdzianem ich odwagi było lekceważenie ówczesnych przesądów. Za każdym razem, gdy szły do
Kuźnic na nartach, ubrane w bryczesy i w owijaczach na łydkach, damy i gaździnki ostentacyjnie
spluwały. „Nasienie diabelskie”, „zaraza i zgorszenie” - tym je częstowano za plecami.

Hela Dłuska należała również do kompanii. Utrwaliła się w pamięci jako taterniczka, bo chod była
niezłą narciarką, stroniła od dłuższych wycieczek.

Nastrój narciarskiej kompanii, chod zgodnej i zgranej, daleki był od sielanki. Do Zakopanego docierały
coraz to nowe narciarskie sensacje. Szkoła norweska zaczynała wypierad tradycyjny styl alpejski. Na
tym tle wybuchały dyskusje i spory. I to jakie spory!

Zwolennicy „uprzęży lilienfeldzkiej” (było to stalowe wiązanie silnie mocujące stopę na desce, co
ułatwiało według ówczesnych pojęd ewolucje w trudnym terenie) skakali do oczu nowinkarzom
propagującym wiązania norweskie, rzemienne i dośd luźno łączące nartę z podeszwą buta.
Amator słoniny jako smaru szydził z kolegi nacierającego deski zjazdowym supersmarem, czyli
mydłem. Ktoś trzeci obydwóch przeciwników posyłał w diabły: „Tylko stearyna rozprasowana
żelazkiem!”

„Wurstle” przewodnika Klimka Bachledy, drewniane klocki przywiązywane pod „wieźbą” dla
uniknięcia poślizgu na stromym zboczu, konkurowały z „więźlicami” ze sznurka. Popularne później
„foki” dopiero próbowano w Alpach.

Czuli na modę zachwycali się czapką norweską. Starzy turyści bronili wypróbowanego „kominka” lub
„kominiarki”. Argumentowali: „A jak przyjdzie wichura, to co? Daszek opuści się na nos? Co dobre na
Krupówkach, diabła warte w górach!” Długie spodnie narciarskie w ogóle nie były znane. Jeździło się
w bryczesach i w owijaczach. Kapce ustępowały przed inwazją podkutych butów, ale i ta nowośd
powoli torowała sobie drogę.

Sporem klasycznym legendarnego już dziś światka narciarskiego był spór o kijki. Przez długie tygodnie
huczało wokół „okrągłego stołu”. Spór, przywleczony z „wielkiego świata”, do białości rozpalał
zakopiaoczyków. Nowo odkryta szkoła norweska zalecała posługiwanie się dwoma drobnymi kijkami
zamiast niezawodnego bambusa! No, to już była nowośd zapierająca dech narciarskim wygom. Bez
bambusa? Dobre sobie!...

Alpejczyków ogarnęła pasja. Grzmieli na całe Zakopane: „Na skandynawskie pagórki i chaszcze może
te parszywe kijki wystarczające i dobre, ale w terenie alpejskim? Ale w tatrzaoskim? Jakże się obejśd
bez tęgiego kija, bez bambusa na oblodzonych zboczach, wśród kamieni, w zaśnieżonym lesie, w
stromych żlebach? Bambus niejednemu ocalił życie i niejednego uchronił przed pogruchotaniem
kości”.

„A co uratowało Józia Oppenheima - argumentowali dalej - gdy z Kamienistej poleciał do żlebu Babich
Nóg? Byłby się zabił jak amen w pacierzu, byłby z Józka placek, gdyby nie kij wielkości chojaka.
Przecież właśnie ów kij osłabił siłę upadku i pozwolił na manewrowanie wśród skałek!... Ładnie by
Józio wyglądał z norweskimi kijkami w ręku!”

„A jakże z przyciężkim workiem na plecach wykonad łuk przy zjeździe w metrowym śniegu?” -
dodawali terenowi praktycy i mrużyli znacząco oko. Znaczyło to tyle, co: „Gadaj sobie zdrów.
Pójdziemy w góry, zobaczysz, do czego te twoje kijki zdatne...”

Sam Tate-Kaleoski chylił głowę, marszczył czoło, nie wiedział, jak spór rozstrzygnąd, komu przyznad
rację.

Nowatorzy, dwukijkowcy, uczniowie Bilgeriego, który przez jeden dzieo uczył osobiście narciarzy we
Lwowie, szydzili z tradycjonalistów wiernych szkole Zdarskiego. Według nowej szkoły wszystkie
ewolucje wykonywało się bez pomocy kija, umiejętnie przenosząc ciężar z narty na nartę. „Akurat, z
palców na zadek” - kpili tradycjonaliści i przysięgali wiernośd bambusowi.

„Styl-elegancja! A jak ci wór zarzuci, gdy wjedziesz na szreo, czym równowagę utrzymasz? Polecisz na
pysk, i to polecisz bez widoków na poprawę sytuacji”.

Rzeczy wiście, padano przeważnie na pysk i najczęściej leciało się głową na dół... Fachowa obserwacja
upadków nie pozostała bez śladu. Na kursach Pawlicy i Zaruskiego, zanim narciarza puszczono w góry,
uczono podstawowej ewolucji: zatrzymywania się na stromym stoku. Wyglądało to mniej więcej tak:
narciarz walił się z nóg, leciał na pysk, czyli spadał głową na dół. Wtedy, wyuczonym chwytem,
błyskawicznie wtykał bambus pod pachę i rył kijem śnieg zapierając się z całej siły. Wytraciwszy pęd,
przywracał ciału pozycję normalną. Dopiero po opanowaniu tej sztuczki, bardzo zresztą efektownej
dla otoczenia, ruszało się w góry.

Hałaśliwy spór, toczący się w kawiarni Przana, był odbiciem europejskiego sporu, który ogarnął całe
połacie alpejskiego kraju nawiedzanego przez narciarski ludek. Z Alp docierały pod Tatry echa
śmiertelnej zwady, jaka rozgorzała między Bilgerim, propagatorem szkoły norweskiej, i Zdarskim,
twórcą szkoły alpejskiej. Mówiono, że wielki spór doprowadził do pojedynku. Kto wyzwał i czym się
pojedynek zakooczył - tego już w Zakopanem nie wiedziano.

Starych narciarzy brali diabli i trudno się temu dziwid. Ledwie się nauczyli utrzymywad równowagę,
kręcid łuki i oporowad bambusem, nowa przyszła moda.

Balansuj ciałem, wywijaj kijkami i jak nowicjusz ryj nosem w śniegu! Całą naukę trzeba zaczynad od
początku.

Klęli więc i zapierali się szkoły norweskiej, jak żaba błota. Grzmieli: „Za nic w świecie! Bzdura!
Absurd!” - ale coraz to ktoś inny wymykał się cichcem i w pojedynkę próbował jazdy nowym stylem.
Przyznawano, że przy podchodzeniu dwa kijki są bardzo wygodne.

Zaruski wybrnął ze sporu klasycznym kompromisem: dwa kijki, lecz talerzyki odpinane. Przy
najbliższej okazji zademonstrował korzyści płynące z wynalazku. Przytroczył talerzyki do paska, kijki
złożył i udowodnił, że można ryd nimi śnieg nie gorzej niż bambusem. Sposób złożonych kijków
zalecano na stromym zboczu, w trudnym terenie, na sparszywiałym śniegu lub na cholerycznej szreni.
Pomysł Zaruskiego wielu narciarzom przypadł do gustu, bo dzięki niemu szli z postępem, nie rozstając
się zbyt nagle z dawnym obyczajem.

Z czasem wytworzył się specyficzny styl jazdy „ze składanymi kijkami”. Celowali w nim Zaruski i
Oppenheim. Posługiwali się przepisowo dwoma kijkami, ale w razie potrzeby składali kijki i
brawurowo kręcili między pniami. Ówczesne karkołomne zjazdy odbywały się z ciężkim plecakiem na
grzbiecie. Jeśli dzisiejszych, lekkich jak piórko narciarzy porównad do dżokejów, to dawni zasługują na
miano ciężkozbrojnych towarzyszy pancernego znaku.

Słynny był zakład, jaki kiedyś stanął między Oppenheimem i znakomitymi przedstawicielami
„dwukijkowców”. Konkurencja była silna - Rafał Malczewski i Bronek Czech już wtedy uchodzili za
doskonałych narciarzy. A jednak... W trudnym terenie, w lesie triumfowała jeszcze stara szkoła.
Znacznie później, kiedy na międzynarodowe zawody zjechali do Zakopanego autentyczni
Norwegowie, okazało się, że mistrzowie narciarstwa znają „domowe”, turystyczne sposoby i bez
żenady posługują się nimi w potrzebie.

Rok 1912 stanowił moment zwrotny w historii tatrzaoskiego narciarstwa. Bambus poszedł do lamusa.
Szkoła norweska zwyciężyła bezapelacyjnie.

Ale dyskusje trwały dalej. Ucichły na dobre, gdy wybuchł, w wiele lat później, zajadły spór o kolejkę
na Kasprowy. Kolejka podzieliła ludzi gór na dwa stronnictwa, do dzisiejszego dnia niechętne sobie,
uparte i nieprzejednane.
Wybuch pierwszej wojny światowej rozproszył narciarską kompanię. Zaruski ze swoimi poszedł do
Legionów. Innych rozegnał los po świecie. Góry opustoszały. Podhale głodowało. Jeśli się nawet trafił
amator „wyrypy” w tym niespokojnym wojennym okresie, to stawał bezradny wobec problemu
prowiantu. A tu, jak na złośd, zima za zimą waliła wspaniałym śniegiem. Dawno już tak pięknych
śniegów nie widziano w Tatrach.

Pod koniec wojny zaroiło się Zakopane od narciarzy nowego typu. Zjechali się do Zakopanego
rekonwalescenci i rekruci przeznaczeni na włoski front w Tyrolu. Lemberger Ski Kommando
uruchomiło wojskowe kursy narciarskie. Nielicznych pozostałych na miejscu zakopiaoskich narciarzy
wyznaczono na instruktorów. Szkolili więc ten tragiczny narybek przedłużając naukę w miarę
możności. Kiedy kurs miał się już ku koocowi, a nad kursantami wisiał rozkaz wyjazdu do „włoskiego
piekła”, zaczynały się nieszczęśliwe wypadki. Kandydaci na front wykorzystywali wszystkie swoje
umiejętności, aby możliwie skutecznie połamad ręce lub nogi. Zjeżdżali na wariata, walili się całym
pędem na drzewo lub skałę. Wszystko, nawet kalectwo, wydawało się im lepsze od frontowej służby.
Dokazywali nie lada zręczności i odwagi, aby otworzyd sobie drogę do szpitala.

W tym samym czasie pojawili się w Tatrach nowi lokatorzy. Górale, obrzydziwszy sobie do reszty
służbę w c.k. armii i masowe jatki, wymykali się cichcem na „polskie”, bezterminowe urlopy. Z obozu
w Szczypiornie uciekali legioniści z twardym postanowieniem przeczekania wojny gdzieś w górskim
odludziu. Zaludniły się opuszczone letnie szałasy, na świeżym śniegu pojawiały się coraz liczniej
ludzkie ślady. Żandarmi snuli się po dolinach, zaglądali tu i ówdzie, wracali z pustymi rękami. Często
zwracali się o pomoc do wojskowych kursów. Wojskowi odmawiali z zasady. Tropienie dezertera jest
bowiem rzeczą żandarma, a nie żołnierza. Czas uregulował te sprawy. Dezerterzy nie włazili oficerom
w oczy, a żołnierze sygnalizowali nadejście patrolu żandarmerii. Wtedy dezerterzy wycofywali się do
upatrzonych kryjówek i czekali na nowy sygnał oznaczający, że „powietrze znowu czyste”. Okropnie
długo trwała tamta wojna i ludzie mieli jej dosyd. Nikt nie przypuszczał, że coś podobnego lub jeszcze
gorszego zdarzyd się może ponownie...

Koniec wojny zastał w Zakopanem zaledwie kilku z dawnej paczki. Oppenheim z Bednarskim zwołują
w 1918 roku zebranie Sekcji Narciarskiej PTT. Zaczyna się wszystko od początku. Przyłącza się do nich
grupka młodych zapaleoców. Szykuje się nowa ofensywa na zawiane śniegiem turystyczne szlaki.

Z inicjatywy sekcji narciarskiej krakowskiego AZS-u (bo stamtąd wyszedł pomysł) powstała Kompania
Wysokogórska. Dowódcą kompanii wchodzącej w skład pułku strzelców podhalaoskich został
porucznik Władysław Ziętkiewicz, zwany popularnie „Zięciem” lub „Kociusiem”. W kompanii zbiera
się doborowe towarzystwo. Jest więc porucznik Rzymek, świetny górołaz. Jest narciarz z Czarnohory,
porucznik Zdzisław Ritterschild słynący z monokla i wojennych przygód pod komendą samego
Bilgeriego w Jaegerbergführer Ski Regiment. Nazywano Ritterschilda „Bilgerim”, później, w miarę
upływu lat, przyplątał się do niego skromniejszy przydomek: „Wujek”. Jako „Wujek” znany był prawie
wszystkim narciarzom w Tatrach. Do 1939 roku Ritterschild prowadził kursy i szkolił młodych
narciarzy.

Do kompanii trafili również: zapalony narciarz Bob Smoluchowski, malarz Wąsowicz, śpiewak
kompanijny przy kieliszku, znakomity wspinacz Mieczysław Świerz, Jasiek Pawlikowski ze sławnego
rodu taternickiego, bracia Schielowie, byli członkowie studenckiego klubu narciarzy w Wiedniu
„Capu”. W szeregach kompanii znalazła się również dawna zawodniczka „Capu”, Ela Michalewska.
Początkowo razem z narciarką, Zosią Hołubianką, pełniła funkcję sanitariuszki kompanii, a potem
wydała się za „Zięcia” i została z czasem panią pułkownikową. Było w Kompanii Wysokogórskiej wielu
znanych narciarzy i wiele interesujących postaci. Czas robi swoje, nie sposób przypomnied sobie
wszystkich.

W ciągu pierwszych lat po wojnie 1920 roku kompania rej wodzi w Zakopanem i króluje w Tatrach.
Wszędzie jej pełno - na graniach, przy budowie schronisk i w kawiarni, gdzie z każdym dniem
tłoczniej, bo już ściągają pod Giewont narciarze ze wszystkich stron Polski.

Brak schronisk coraz dotkliwiej daje się we znaki. Góry stoją dzikie, prawie niedostępne. Zaczyna się
praca nad zagospodarowaniem Tatr.

Koomi Kompanii Wysokogórskiej jeździ bractwo do Chochołowskiej, żeby naprawiad stale

plądrowane schronisko w Starej Robocie. Bednarski stawia piece, Ritterschild bieli ściany, Ziętkiewicz
i Oppenheim układają podłogi, a dyrektor szkoły przemysłu drzewnego, Karol Stryjeoski, projektuje
kolumny ganku i soczystymi przyśpiewkami góralskimi dodaje pracującym ducha.

Według projektu Stryjeoskiego powstało pierwsze, urocze schronisko w Pięciu Stawach. Powstawało
w atmosferze charakterystycznej dla ówczesnego zapału i fantazji. Projektant, razem z Ziętkiewiczem
i Zosią Mikucką, dźwiga po pięd cegieł w plecaku przez próg Siklawy, żeby budowę schroniska
przyśpieszyd. Ładowaliby do plecaka więcej, gdyby mogli unieśd...

Dzięki polowej kolejce, zbudowanej przez kompanię, ruszyła żwawiej budowa murowanego
schroniska na Hali Gąsienicowej. Kolejka ułatwiła transport sławetnych głazów, a energia
Czarnockiego - zdobycie funduszów do dalszej budowy.

Tatry ożyły. Roboty było dużo, nie oglądano się jednak jeden na drugiego. Jesienią Ziętkiewicz,
Oppenheim i Schielowie pracują jako drwale, przygotowując zapas opału dla schroniska na Pysznej.
Wraz z powrotem normalnych, pokojowych czasów zaludniają się góry wspinaczami, turystami i
narciarzami. Trzeba trasowad szlaki, urządzad schroniska... No, jak urządzad, to i o opał ktoś musi się
troszczyd.

Karol Stryjeoski słynął z fantazji. Jeszcze dziś można w Zakopanem usłyszed na ten temat plotki. Bawił
się z iście góralskim rozmachem. Urosła z tego nie byle jaka legenda: bez góralskiej kapeli nie ruszał
się z domu. Ale Wielka Skocznia - to fakt. Namacalny pomnik owej fantazji. Rzecz w tym, że Stryjeoski
nakreślił plany Krokwi, kierując się jedynie intuicją, czyli na nos, na czuja. O budowie skoczni mało kto
miał wtedy pojęcie. „To bardzo trudne” - mówili fachowcy i na tym się kooczyło. Stryjeoski narysował
profil na oko i - jak twierdzono - żmudnymi obliczeniami nie zawracał sobie głowy. I o dziwo: skocznia
stanęła pod Krokwią (1925) i przez długie lata cieszyła się opinią najbardziej udanej w całej Europie
Środkowej.

Przybywa z każdym rokiem narciarek. I to takich, co na krok nie ustępują mężczyznom. Podziwiano
Zofię Mikucką, która na Przełęczy Lodowej spisywała się dzielniej od narciarzy. Irenka Domaniewska,
z zawodu przyrodniczka, narciarka z powołania, gotowa zjeżdżad szusem przez las nawet nocą...
Tramp niezmordowany, miała za sobą wyrypy tatrzaoskie i po Czarnohorze. Druga „Zosia M.”, czyli
Miłoszewska, dała się wkrótce poznad jako zapamiętała turystka. Słynęła z odwagi i brawury na
diabelskich stromiznach, z żelaznej wytrwałości na uciążliwych, wielodniowych wyrypach, śmiałości i
uporu w skale. A do tego wszystkiego wprost nadzwyczajny zmysł orientacji we mgle. Nie było mgły
na Zosię. Wokół mleko, co mówię, przedwojenna śmietana, a Zosia bez namysłu kieruje narty w
odpowiednią stronę. I trafia bezbłędnie na szlak do schroniska, na szałas lub - jeśli dzieo był
wyjątkowo pechowy - na jakiś punkt orientacyjny ułatwiający wyjście z mgielnej pułapki. Zdarzyła się
kiedyś taka mgła, że Ruda z Józiem utknęli na Hali i ani rusz nie mogli przepchad się do schroniska.
Mijają minuty i kwadranse, Józio klnie, Ruda sapie i martwi się, co będzie w nocy. Aż tu nagle trzask,
jakby ktoś okno otworzył w pobliżu. W chwilę później rozległ się dobrze znany głos Zosi: „Ruda niech
wreszcie przestanie kręcid tyłkiem, a ty, Józiu, nie stój jak cynamon. Macie do drzwi kilkanaście
kroków”. Skooczyło się na tym, że Zosia musiała wyjśd ze schroniska i za rękę prowadzid do wejścia.
Po wypiciu odpowiedniej ilości herbaty Józio podniósł głowę: „Zosiu, czy ty lubisz fiołki?” - „Bardzo”. -
„Tego się właśnie spodziewałem”. Ruda wzruszyła ramionami. Gdyby miała wybierad, wybrałaby
pewnie maciejkę. Trudno uzasadnid związek między słabością do fiołków a talentem pokonywania
mgły. Ale z bardzo wielu zależności, pozornie bezsensownych, w ogóle nie zdajemy sobie sprawy.

Jeździ Michalewska-Ziętkiewiczowa, turystka i zawodniczka w jednej osobie, mistrzyni Polski. Czasem

rusza w góry Loteczkowa, mistrzyni w biegach płaskich, aby poznad Tatry i nauczyd się zjeżdżad na
„olaboga, trzymaj się, bracie, wiatru”.

Z warszawskiego AZS-u jeżdżą wtedy: Jan Chmielowski, Wanda i Wacek Czarnowscy, J. Mazurek,
Adam Miłobędzki, J. Rudnicki... I - jak mówiono - wszędzie pełno „Rafcia” Malczewskiego i
niezmordowanego działacza PZN-u - Hugo Grossmana.

A na Zawracie lub Rohatce zawodnicy dwiczą zjazdy w terenie. Staszek Marusarz, Bronek Czech i Zosia
Stopkówna trenują w Tatrach na naturalnych trasach. Biada turystom, jeśli zaskoczą ich zawodnicy w
wąskim holwegu! Trzeba dobrze się zwijad, żeby w czas umknąd przed zawodnickim szusem!

Rośnie pokolenie pierwszych zawodników z góralskich rodów - Zubków, Skupniów, Bujaków,

Marusarzy i Krzeptowskich. Szkołą zjazdową są dla nich wertepy tatrzaoskie. Jeszcze się mówi o
szusie Mückenbrunna z Karbu na Czarny Staw pod Kościelcem. Jeszcze się pamięta „królewskie łuki”
Bronka Czecha na Czerwonych Wierchach, szus Andrzeja Krzeptowskiego z Gładkiej do Pięciu Stawów
albo wiosenny szus Staszka Marusarza z Przełęczy Mechy stromym jak rynna żlebem...

Nie było w Tatrach ani kolejek, ani wyciągów. Pięli się więc narciarze pod szczyty, obłaskawiali na
wpół dzikie zbocza.

Około roku 1930 ciągnęli narciarze w góry już stadami. Na halę Gąsienicową wiódł ubity tor szerokiej
„nartostrady”. Przez Zawrat, Gładką, Pyszniaoską Przełęcz i Przełęcz pod Kopą w dzieo pogodny
wędrowały istne karawany. Co tydzieo, po skooczonym kursie, Wujek (Ritterschild) wyprowadzał
młodych w teren. Wszędzie przekopane nawisy, wszędzie wykute stopnie, wszędzie narciarski ślad.
Wybraocy trzymali się szlaków górnych, przez Rohatkę, Lodową albo przez Polski Grzebieo lub nawet
wiosną przez Żelazne Wrota na południową stronę Tatr.

Z dawnej kompanii zostało już bardzo niewielu. Niekiedy śmierd dawnego towarzysza odezwie się
echem w czyjejś książce. Wtedy przypominają się czasy sprzed dwudziestu, trzydziestu i sprzed więcej
lat. Przypominają się anegdoty i rzeczy błahe. Wydarzenia większego kalibru dopiero miały nadejśd.

Kociuś-Ziętkiewicz, dowódca owej sławnej Kompanii Wysokogórskiej, poległ we Francji w roku 1940.
Dziej opis tych walk, Jan Gerhard, takie wystawia Ziemkiewiczowi świadectwo w swej książce
„Grenadierzy”:
„Noc z 20 na 21 czerwca upływa na ogół spokojnie, przerywana od czasu do czasu wymianą strzałów
pod Raon-l'Etape. Nieczęsta była ta wymiana strzałów. Wystarczyła jednak, aby pozbawid życia
bohaterskiego dowódcę 2 pułku grenadierów, pułkownika Ziętkiewicza.

Ten wysoki, barczysty mężczyzna pozostawił po sobie pamięd doskonałego oficera, zawsze
uśmiechniętego, pogodnego człowieka. Zginął przeszyty serią z hitlerowskiego karabinu
maszynowego”.

Starczyło fantazji nie tylko na wariackie szusy...

Wyrypa narciarska

Koroną turystyki zimowej jest narciarska wyrypa. Właśnie wyrypa, a nie wycieczka. Na wycieczce
wiadomo z góry: tędy, siędy, o tej godzinie wymarsz, a o tamtej nocleg. Urok wyrypy polega na tym,
że wiesz tylko jedno: skąd wychodzisz i dokąd chcesz dotrzed. Czy cel osiągniesz, gdzie będziesz
nocował i na którym boku - o tym dowiesz się później, gdy wrócisz do domu. Nie jesteś pewien nawet
marszruty. Tysiące przeszkód mogą ci stanąd na drodze i w rezultacie pójdziesz zupełnie innym
szlakiem. Ani ty, ani najbardziej doświadczony z twoich towarzyszy nie jesteście w stanie przewidzied
rozwoju wypadków.

Z własnej nie przymuszonej woli będziesz się pchał w gardło trudnościom, będziesz borykał się z
wiatrem, kurniawą, mgłą i lodem. Będziesz z sercem struchlałym obchodził drzemiące lawiny,
będziesz na czworakach gramolił się na przełęcz i pichcił strawę w ciemnym od dymu szałasie. I co
najważniejsze, będziesz tym wszystkim zachwycony.

Wyrypy bywają różne. Tak różne, jak różne są dnie w górach. Czasem jest to rozkoszny spacer w
pełnym blasku słooca. Innym razem - uparta walka o każdy metr terenu przy wtórze wichru. Czasem
wreszcie - rozpaczliwa walka o życie. Sławna w gronie narciarzy była wyrypa z roku 1926.

Wyruszyła godna kompania: Zosia Miłoszewska, Loteczkowa, Ignacy Bujak, stary zawodnik narciarski,
Jan Pawlikowski, Oppenheim, Stanisław Wyrzykowski, Stefan Zwolioski, znakomity fotograf i wielki
gór miłośnik, oraz jedyny nowicjusz w tym gronie - Ruda.

Dzieo był jak z bajki. Nikt nie przypuszczał, że zamyka on okres pięknej pogody. Góry zasnute
błękitnawą mgiełką, niebo posrebrzone. Wszystkie znaki na niebie i ziemi zapowiadały następne dni
równie ładne.

Przebyto Przełęcz pod Kopą i przez Koperszady w znakomitych nastrojach zjechano do Matlar.
Następny dzieo wstał szary, posępny, zupełnie do swego poprzednika niepodobny. Koło południa
turyści dotarli do schroniska nad Popradzkim Stawem.

Śnieg, przymrożony chłodem, stwardniał na beton. Mimo paskudnej szreni częśd narciarzy poszła do
Doliny Złomisk. Ci, co zostali przy schronisku, nie mogli się nadziwid efektom dźwiękowym. Z doliny
płynęła muzyka - ni to organy, ni to bicie dzwonów. Góry każdy ton powtarzały wielokrotnym echem.
Dolina huczała, dzwoniła i zawodziła. Odzywały się trąbki, piszczałki i skrzypce, a potem wszystkie
instrumenty cichły i słychad znów było organy. Wprost wierzyd się nie chciało, że to narty tak grają na
szreni.

Padano często, więc dośd prędko narciarze dali spokój muzykalnej szreni. Zjechali do schroniska i tu
zaczęła się swoista licytacja. Liczono guzy i bolesne sioce. Węgier Purpaczy dawał słowo, że dwa razy
stanął na głowie w łożysku potoku i w tej pozycji - to było interesujące- utrzymywał się przez dobrą
chwilę. Jedynie Zosia i Oppenheim wyszli obronną ręką dzięki staromodnej metodzie jazdy ze
złożonymi kijkami.

Po tej szreni wszystkim chce się spad. Zasypiają, obiecując sobie wiele po następnym dniu. Trzeba
wstad wcześnie. Marszruta prowadzi przez Przełęcz Koprowa, Gładką do Pięciu Stawów. Tam nocleg,
a rano – przez Zawrat do Zakopanego. Jeszcze ciemno, gdy wiatr gra pobudkę. Uderza w ściany,
szeleści śniegiem po szybach, poświstuje na węgłach, szumi w zakamarkach dachu. Po krótkiej
naradzie zapada decyzja: „Ruszamy natychmiast!”

W Dolinie Mięguszowieckiej nie ma już szreni. Narty toną w świeżym puchu. Wiatr szumi nad
głowami. Góry we mgle. Z każdą minutą mgła gęstnieje. Wreszcie zaczyna się we mgle gubid droga.
Pogoda z kiepskiej zmienia się w paskudną. Narciarze zawracają do schroniska. „Lepiej jeszcze jeden
dzieo przeczekad cierpliwie. Jutro rozwidni się, puch osiądzie. Będzie się jechad wspaniale...”

Zagadywanie pogody niewiele pomogło. Śnieg prószy, tak jak prószył. Tyle że wiatr przycichł. Koło
schroniska nie słyszy się go prawie wcale. A więc znowu wymarsz.

W górnych partiach doliny wicher wybiega na spotkanie. Wyje, skowyczy, straszy. Prószy śniegiem z
grani, kręci śnieżne wiechcie, zasypuje ślad desek. Nie widad ani przełęczy, ani drogi na nią.
Narciarzom rzedną miny. Pocieszają się, że „jutro na pewno pogoda się zmieni”, znów trąbią do
odwrotu.

W schronisku Purpaczy i jego towarzyszka, urocza Węgierka, pakują plecaki. Nie wierzą w pogodę.
Chcą uciec z gór, zanim śnieg odetnie schronisko od świata. Razem z Węgrami wynoszą się inni.
Schronisko pustoszeje.

Śnieg pada cały czas. Zamróz pokrywa szyby. Polacy grzeją się przy piecu. Zachodzą w głowę, kto im
wyrypę tak zauroczył paskudnie?

Nadchodzi noc i razem z nocą nadzieja, że dzieo następny, mimo wszystko, będzie pomyślniejszy.
Śnieg pada.

Ranek zupełnie szary. Śnieg sypie od niechcenia, ale jednak sypie. Co pewien czas słychad daleki
grzmot. W górach idą lawiny.

Narciarze opuszczają schronisko z mocnym postanowieniem: iśd i przejśd. Prowiant się kooczy. Z
gotówką też nie najlepiej. Czeskie schroniska są za drogie na polskie kieszenie. Nikomu nie chce się
płacid za bezczynne siedzenie przy piecu. „Musimy się przebid! Pogoda poprawi się lada moment!”
Oczywiście, nikt w to nie wierzy. Im dalej od schroniska, tym więcej śniegu, tym wiatr silniejszy. Lepki
śnieg oblepia deski. Marsz staje się męczący. Im wyżej, tym groźniej mruczą góry. Narciarze trzymają
się widocznego zagłębienia. Idą łożyskiem potoku, potem pokonują próg i wydostają się na
płaszczyznę stawów.

Kurniawa uniemożliwia orientację. Gdzie przełęcz? Tu, tam, bardziej na lewo czy bardziej na prawo?
Każdy zadaje pytania, ale nikt się nie kwapi z odpowiedzią. Powrót - to krzyżyk na wyrypie. Nikt się
nie łudzi, że następnego dnia zaświeci słooce. Szukanie przełęczy grozi zapchaniem się pod lawinę.

Towarzystwo kuli się pod naporem wiatru, słucha, jak przez szum kurniawy przebijają się głuche,
dudniące grzmoty. Gór nie widad, ale lawiny słychad coraz wyraźniej? Co robid?

Oppenheim doradza powrót. Jeżeli towarzysze postanowią inaczej, gotów prowadzid dalej i szukad
przełęczy. Nie przesądza sprawy, ale ryzyko duże, lepiej więc zawrócid. Józio orientuje się doskonale
w nastrojach przyjaciół. Wie, że ich pewnośd siebie prysła pod uderzeniami wiatru. Pamięta, że Jaś
Pawlikowski przed tygodniem poleciał z lawiną, a takie emocje nie mijają bez echa. Zresztą mgła i
brak widoczności na wszystkich działają deprymująco.
A więc - jeszcze jeden odwrót.

Z pośpiechem zjeżdżają z progu. Nagle, ktoś podcina deskę śnieżną. Śnieg leci, wali się na tych, co
zdążyli zjechad niżej. Krzyk, narciarze zbijają się w gromadkę. Liczą, zaglądają w twarze. Są wszyscy.
Teraz już nikt nie nadrabia miną. Decyzję powrotu wszyscy uznają za jedynie słuszną. Wracad, wracad
i to jak najprędzej!

W momencie kiedy już mają ruszyd, z piekielnym hukiem wali się lawina. Spada blisko, bo mgła
uderza podmuchem i zasypuje narciarzy fontanną lodowatego śniegu. Odwrót zamienia się w
ucieczkę. Towarzystwo zmyka na łeb na szyję. Teraz każdy sam dla siebie wybiera drogę. Gnają wśród
kosówek popędzani łoskotem lawin schodzących żlebami Szatana. Lawiny idą coraz gęściej.
Dosłownie czuje się ich podmuch na karku. Skooczyły się żarty. Trzeba dobrze wyciągad nogi.

Zziajani, przemoczeni dopadają schroniska. Ostatni goście wynieśli się przed burzą śnieżną. Zaczyna
się wszystko od początku: suszenie ubrao, bielizny i staranne, co do grosza, obliczanie kasy.

Barometr spada. Kurniawa potrząsa schroniskiem. Wiatr wyje, wali w ściany, łomocze w dach.
Wydaje się, że budynek zaraz rozleci się na kawałki lub dach pofrunie w diabły. Całą noc słychad
lawiny.

Rano zapada cierpka decyzja: powrót do domu koleją. Góry nie puszczą, a na zmianę pogody czekad
dłużej nie sposób. Nie starczy pieniędzy.

Wszyscy wściekli. Nie można się słowem odezwad, żeby „czegoś” nie usłyszed. Nie oglądając się na
góry, zjeżdża kompania prościutko na południe, do stacji kolejowej Szczyrba. Zadymka nie dotrzymuje
kroku. Zostaje w górach.

Po wykupieniu biletów w kieszeni prawie pustki. Ale humory wracają. Sprawa ostatecznie
przesądzona. Wyrypa wzięła w łeb i żadne dąsy nie pomogą.

Pociąg wlecze się noga za nogą. Zwykły „vlak” - ani to „rychlik”, ani „zrychleny”, więc drogi ubywa
mało. Jadą na Ważec, na Liptowski św. Mikulasz... W dolinie Wagu deszcz. Pachnie już wiosną. Gór
nie widad. Tatry w chmurach.

- Tam, w górach - mówi ktoś z podróżnych - ciągle zła pogoda.

Wyrypiarze wymieniają znaczące spojrzenia.

- O, tak, zupełnie zła.

Za Rużomberkiem linia kolejowa skręca gwałtownie na północny wschód. Pociąg telepie się w górę
Orawy. Mija Dolny Kubin, Orawskie Zamki, wieczorem dobija do Trzciany. Trzeba nocowad, pociąg do
Polski odchodzi dopiero rano. Okazuje się jednak, że węgierskie wino i cygaoska muzyka kalkulują się
taniej od noclegu. I tym akordem kooczy się tygodniowa wyrypa.

W Zakopanem ironiczne uśmieszki przyjaciół.

- Patrzcie, to ci, co się tak najeździli... koleją. Ruda nie może się nadziwid:

- Więc góry mogą nie puścid? Zosia uśmiecha się drwiąco.

- A mogą, mogą. Czyżbyś nie zauważyła? Góry różne miewają kaprysy. Potrafią taką dad szkołę, że się
wyrypę pamięta do grobowej deski...

W parę lat później Zosia, Ruda i Oppenheim szli znowu na Przełęcz Koprowa.

Szaro, zimno i jak zwykle przenikliwy, silny wiatr. Zlodowaciały śnieg utrudniał podejście. Oppenheim
kuł stopnie, Ruda szła za nim, Zosia zamykała pochód.

- Trzymaj się, żebyś nie poleciała czasem...

W taktownej formie przypominają Rudej, że ubiegłej zimy zabił się turysta dokładnie w tym samym
miejscu. Zgubił go drobiazg: zahaczył rakami o spodnie, potknął się i poleciał. Spadając rąbnął głową
w kamieo.

Na przełęczy parszywe zimno. Duje jak wszyscy diabli. Zjeżdżad więc jak najprędzej! W dolinie będzie
zaciszniej i cieplej. Ba, śnieg twardy, wypolerowany wiatrem. Zosia i Oppenheim pokazują Rudej, co
ma robid, żeby nie nabrad zgubnego pędu. Jazda poprzeczna!

- Patrz na nas i rób to samo!

- A nie rób wstydu Wujkowi!

Z tymi okrzykami zjeżdżają. Ruda zaciska zęby, patrzy na oblodzoną stromiznę, zbiera odwagę. Dodaje
sobie ducha przygodą Ritterschilda. Kiedy służył w pułku strzelców tyrolskich, wypadło mu jechad z
patrolem przez lodowiec. Na trasie zjazdu czerniły się liczne rozpadliny. Tyrolczycy brali „krewasy” w
pełnym pędzie. Ritterschild o przeskakiwaniu szczelin nie miał zielonego pojęcia. Zebrał się jednak na
odwagę i pojechał, starając się wiernie naśladowad tyrolczyków. Udało się raz i drugi. Przez trzecią
rozpadlinę skakał już bez strachu. Tyrolczycy nadziwid się nie mogli, skąd u Ritterschilda taki alpejski
dryg?

Ruda rusza, ostrożnie, rozważnie. Z początku idzie dobrze, aż nagle, z okrzykiem: „Do dupy wasze
nauki!”, zaczyna nabierad pędu.

- Józiu, Ruda nam leci!

- Na dole nie ma kamieni. Może lecied - odpowiada Oppenheim spokojnie.

Tymczasem Ruda dokazuje cudów. Hamuje wszystkimi częściami ciała. Słychad ją doskonale. Wreszcie
pakuje kije pod pachę i ryje lód, że iskry lecą. Przebywszy w dobrym tempie trzy czwarte stromizny,
wytraca pęd i staje na nogi.

- Kamieni, rzeczywiście, nie było - odzywa się zdławionym głosem - ale sam będziesz żałował. Już
sinieje jak bakłażan.

- Mówiłem, nie puszczaj nart na lodzie - Józio nadrabia miną, mruży oko do Zosi. - No, to spokojnie
jedźmy dalej...

Na Zaworach szczery lód. Zmordowali się wszyscy, pot zalewał oczy. A pod Gładką - znowu wiatr.
Droga się wydłużyła. Na przełęcz wy leźli o zmroku. A tu nowa niespodzianka: wielki nawis przez
nikogo jeszcze nie przekopany.
Oppenheim zostawia kobiety, gramoli się przez nawis, wybija butami stopnie. Jest już zupełnie
ciemno. Wiatr w ciemności jeszcze bardziej dokuczliwy. Czas się dłuży, Oppenheima coś długo nie
widad. Momentalnie zjawia się niepokój i podsuwa kobietom najgorsze przeczucia.

Jeszcze chwila i zza nawisu wychyla się Józio. Ręką wskazuje stopnie.

Po drugiej stronie przełęczy panuje zupełna cisza. Dolina zasnuta błękitnawym mrokiem. Oszołomieni
hałasem wiatru narciarze schodzą po miękkim śniegu do połowy stoku...

Był taki rok, że cały marzec słooce świeciło jak oszalałe. Goście zakopiaoscy zachwycali się pogodą.
Zużywali ogromne ilości kremu i olejków, opalali się na wspaniały brąz ze złotym odcieniem.

Krupówki wyschły na pieprz. Od rana do wieczora bezchmurna „blacha”. Ani wiaterku, ani zapowiedzi
wiatru halnego, po którym o tej porze roku przychodzi zwykle śnieg.

Narciarze chodzili smętni i osowiali. Z ich punktu widzenia marzec był wyjątkowo fatalny, a sytuacja w
ogóle tragiczna. Na Halę Gąsienicową można było dojśd po zielonej trawce. Na Czerwonych
Wierchach kamienie i lód. W kotłach i żlebach smętne resztki niknące w oczach.

„Gdzie tu pożyczyd ze dwie fury śniegu?”

Dowcip początkowo bawił, potem doprowadzał do pasji. Ktoś krzyknął: „Śnieg!” i zanim zdążył dodad:
„Przepraszam, omyłka, to tylko sadze...” - dostawał w ucho.

„Wyrypiarze” biadolili najgłośniej.

„Marzec się kooczy, a tu nic i nic!...”

O koocu świata mówiliby z mniejszym przejęciem. Odbywano długie narady, gromadzono

skrupulatnie., informacje o śniegowych resztkach. Sapano z irytacji i raczono się pomysłami.

„Gdyby to wszystko, co jeszcze leży w górach, zwieźd w jedno miejsce - pojeździłoby się, ho, ho...”

Zwożenie śniegu w jedno miejsce pochłonęłoby czas do następnej zimy, więc i ten pomysł upadł.

Raptem, sensacyjna wiadomośd: po tamtej stronie Zawratu jest śnieg! Kto chce jeździd, niech wyrusza
zaraz, bo i ten śnieg przejdzie koło nosa.

Oppenheim organizuje wyprawę. Dorożką na gumach szóstka przyjaciół odjeżdża w obłokach kurzu z
nartami do Kuźnic. Na Krupówkach przechodnie wzruszają ramionami i kreślą znaczące kółka na
czole. Ktoś nawet posunął się tak daleko, że krzyknął za dorożką:

„Wariat, Wisła się pali!...”

Z nartami na ramieniu maszerowano wytrwale, chod na Boczaniu i Upłazie upał panował prawie
tropikalny. Na Hali przypięto narty, żeby przebyd zamarznięty Czarny Staw. W Zawratowym Żlebie -
kamienie wśród niebieskawego lodku. Raki na nogi, narty na ramię i hajda pod sam Zawrat.
- Ciekawe - powiada Ruda - ile by mi musieli zapłacid, żebym latem dźwigała na Zawrat dodatkowe
siedem kilo, bo tyle ważą narty z wiązaniami, prawda?...

Nikt nie odpowiada. Towarzystwo ciągnie do góry, żeby jak najprędzej zobaczyd śnieg po tamtej
stronie przełęczy. Stają na Zawracie i w milczeniu podziwiają parujące w słoocu płaty zrudziałej trawy.

- No, tak. No, tak. Kto to nam opowiadał o tym śniegu tutaj?

Na głowę lekkomyślnego informatora sypią się ciężkie, lawiniaste przekleostwa. Potem wyrypiarze
zarzucają narty i schodzą na próg doliny, pod ramię Kołowej Turni. W rynnie leży śnieg. Omijając
starannie kamienie i głazy, dojeżdżają do schroniska.

Schronisko w Pięciu Stawach huczy jak ul na wiosnę. Narciarzy pełno. Złe wiadomości ze wszystkich
stron. Na Zaworach kosówka i trawa. W Morskim - kosówka i limby. W Roztoce - zielona trawka i
rozanielone słoocem sarny.

A marzec się kooczy. Zwariowad można. Jeden z „wyrypiarzy” dostaje gorączki i bredzi w malignie.
Lekarz stwierdza porażenie słoneczne.

Wtem nowa sensacja przyniesiona przez świeżo przybyłych narciarzy. W Koperszadach i na Przełęczy
pod Kopą śniegu zatrzęsienie. Śniegu tyle, że góry się uginają! Od dwóch dni szaleją w Koperszadach
narciarze.

A więc - w Koperszady! Z kompanii ubywa Zosia Miłoszewska. Ma nadwerężone ścięgno i mocno

kuleje. Postanawia zjechad z przyjaciółmi do Roztoki i stamtąd wrócid autobusem do Zakopanego.
Zresztą daje wyraźnie do zrozumienia, że w te koperszadzkiei śniegi nie wierzy ani trochę.

W Roztoce więcej łażenia niż zjazdu. Śnieg urywa się poniżej progu Siklawy. Potem szosą, po kostki w
pyle, do Jaworzyny, skąd - podobno - można będzie iśd na deskach, bo w lesie trzyma się śnieg.

Jest śnieg! Koperszady pełne śniegu. Na lazurowym tle nieba Przełęcz pod Kopą iskrzy się wspaniałą
bielą. Czwórka narciarzy wydłuża krok i pogwizduje z uciechy. Nareszcie prawdziwy, nie, zełgany
śnieg. Czas najwyższy, bo marzec się kooczy!

Z przełęczy długim szusem do granicy lasu. Przez las stromym holwegiem, olśniewającym pędem,
prosto na zieloną trawkę. Czarna rozpacz, chod gdzieniegdzie widad jeszcze białe płaty śniegu.
Narciarze nie rezygnują. Próbują jechad dalej. Nie zdejmują nart, chod jazda w praktyce wygląda
mniej więcej tak: dwa metry po śniegu i dziesięd po trawie.

- Do następnego śniegu, zdaje się, dwa kilometry... - mówi w pewnym momencie Oppenheim i
zdejmuje narty.

- Zosia miała nosa... - wzdycha Ruda i pakuje deski na ramię.

Holweg wydaje się długi jak nieszczęście. Las pełen ptasich głosów. Pod drzewami zielono. Ani śniegu,
ani narciarzy. Nastrój zupełnie wiosenny. Ziemia wyzbyła się zimowej wilgoci i już pachnie inaczej.

Przy szosie krótki odpoczynek i hajda dalej.

- Pogodę na spacer mamy doskonałą...

- Ach, ta Zosia... - powtarza Ruda smętnym głosem.

W Szczyrbskim Jeziorze Oppenheim wypija ogromną ilośd malinowego soku. Odzyskawszy dobry
humor namawia na powrót przez Furkotną i Niewcyrkę. - W tak wysoko położonych dolinach musi
byd śnieg - argumentuje. - Jaki będzie, taki będzie, ale zawsze jakiś będzie... - Dla zachęty opowiada
cuda o zjeździe Niewcyrką i o tym niedźwiedziu, którego spotkał pod dolnym progiem doliny podczas
wyrypy z Ziętkiewiczem i Bednarskim.

Pitołaj, czyli Tadzio Prauss, co chwila bierze kąpiel i klnie kurz, „którym przesiąkł na wylot”.

- Słowo daję, że się ze mnie jeszcze” kurzy. Kazio Rothert nie odchodzi od wagi. Konstatuje, że od
przedwczoraj ubyło mu pełne dwa kilo. Ruda zachwycona drogą przez Niewcyrkę. Gotowa tam iśd
chodby na czworakach. No, bo niedźwiedź i w ogóle...

Wymarsz wczesnym rankiem. Zaczyna się niezbyt świetnie. Czwórka maszeruje gęsiego wśród
kosówki wysokości rosłego chłopa. Śnieg pojawia się dopiero na progu do Wielkich Stawów
Furkotnych. - Firn!... - woła Ruda. - Prawdziwy firn! Kamienie wystają spod śniegu, kamieni sporo, ale
grunt, że wreszcie można przypiąd narty. Upał daje się we znaki. Marsz pieszy okropnie wysuszył
gardła, więc pod przełęczą postój. Gotowanie tradycyjnej herbaty i pitraszenie obiadu, żeby podczas
zjazdu Niewcyrką nie burczało w brzuchu. Zjazd zapowiada się fantastycznie: firn, wymarzony śnieg
wiosenny! Oppenheim dolewa oliwy do ognia, opowiada, jaka ta dolina piękna, jaki zjazd cudowny.
Trójka słucha rozwiesiwszy uszy. Nikt prócz Oppenheima nie był tutaj zimą.

Prauss fotografuje zawzięcie. Obozowisko narciarzy przypomina biwak beduinów - białe zawoje na
głowie, ręczniki na karku i ramionach. Słooce operuje wściekle. Dawno takiej pogody nie widziano w
górach.

Ostatnia porcja herbaty i odmarsz. Na przełęcz wszystkim pilno. Po długim „targaniu” nart każdy się
śpieszy do zjazdu i - do firnu.

Oto już przełęcz i perspektywa zjazdu aż do drogi kołowej w Dolinie Koprowej. Ostatnią trudnością
techniczną jest stromy kominek. Narciarze schodzą parami, na linie. Zamiast spodziewanego lodu -
firn. Rozgrzany śnieg puszcza bez trudności. Po przebyciu kominka narciarze zakładają narty.

Uderza ich dziwny kolor śniegu. Śnieg mieni się, błyszczy jak porcelana z niebieskawym odcieniem.

- Niebieski firn... - odzywa się Ruda trochę niepewnie.

Oppenheim odpowiada wymownym spojrzeniem.

Józio rusza pierwszy. Zgrzyt, skowyt, jakby żelazem pociągnął po szkle! W okamgnieniu pryska sen o
wiosennym firnie.

- Ładna historia, firn do podchodzenia, szreo do zjazdu...

- Ciekawe, skąd szreo? O tej porze dnia, w tej części doliny, w cieniu Krywania?

Trzeba zjeżdżad. Przyjemnośd umiarkowana. Strach trzęsie portkami („żeby tylko nie polecied”...),
nogi drętwieją, szreo pod kantami dosłownie wyje i tym wyciem napędza jeszcze większego pietra.
Zjeżdżają w kolejności: Oppenheim, Prauss, Ruda, Rothert. Raptem narty ponoszą Józia przy kolejnym
łuku. Oppenheim błyskawicznie nabiera pędu i leci głową w dół. W następnej sekundzie znika z oczu
za partią skałek. Prauss rusza natychmiast za Józiem. W tym samym miejscu traci panowanie nad
nartami i też leci za skałki.

Ruda ogląda się na Rotherta, Rothert patrzy na Rudą. Potem bez słowa zdejmują narty i zakładają
raki. Schodzą w kierunku skałek. Po kilkunastu krokach znają już przyczynę wypadku. Szreo nagle
przechodzi w lód. Wyobraźcie sobie spacer po stromo nachylonym lustrze. Na plecach ciężki wór, pod
pachą narty... Naostrzone kolce raków nie chwytają, ześlizgują się po diabelnie twardym lodzie. Złażą
i złażą. Z duszą na ramieniu dochodzą wreszcie do skałek.

Za skałkami, na własnych nogach i na całych nartach czekają Oppenheim i Pitołaj.

- Józiu!... - wrzeszczy Ruda i o mało sama nie leci. Uchwyciwszy równowagę, zasypuje Oppenheima
pytaniami. - Jakim cudem wyszliście z tego cało? Lecieliście przecież na łeb na szyję?

- W locie przełożyłem obydwa kijki pod pachę i starą metodą „bambusową” o własnych siłach
stanąłem na nogi. Potem odwróciłem się błyskawicznie, złapałem Pitołaja w ramiona i postawiłem
obok siebie - odpowiada Oppenheim z kamienną powagą.

W Dolinie Niewcyrki wszystko wydaje się prawdopodobne.

Nieco niżej kooczy się lód. Okazuje się, że narciarze trafili na zlodowaciały śnieg jakiejś starej lawiny.
Za lawiniskiem można kontynuowad zjazd. Wciąż twardo i ślisko, ale stromizna słabnie. W dobrym
tempie czwórka narciarzy zjeżdża do wielkich progów w połowie doliny. Oppenheim ostrzega: próg
trzeba przebyd bez nart. Zawsze tu bardzo lawiniasto.

Powtarza się dobrze znana ceremonia: narty na ramię. Schodzenie tym razem nie wymaga raków. Na
sypkim śniegu leży cienka warstwa łamliwej szreni. Szreo trzaska pod nogami, nogi grzęzną w śniegu.
Trzeba wbijad deski w śnieg, wyciągad najpierw jedną nogę, potem drugą... Pot leje się ciurkiem. Ani
iśd, ani jechad. Narty zapadają się, nogi grzęzną. Boski zjazd Doliną Niewcyrki wydaje się nie mied
kooca.

Spoceni narciarze osiągają granicę lasu. Zjazd wzdłuż letniej ścieżki wykluczony. Śnieg zupełnie
wyleniały. Oppenheim przypina deski i jedzie na przełaj. Ruda rusza tuż za Józiem. Wytrzymuje
tempo, wali przez kosówki, byleby nie zgubid śladu.

W zacienionych partiach doliny zmarznięty śnieg niesie, aż miło. Zjazd przypomina karkołomny slalom
terenowy: trzeba kręcid między dziurami, omijad maliniaki i wanty, przeskakiwad korzenie kosówek.
Ruda ciągnie za Józiem, byle prędzej, byle wydostad się z lasu, byle nie zgubid się, bo już wkrótce
zmrok... Rudą goni zaniepokojony na dobre Pitołaj. Krzyczy:

- Czyś ty nie zgubiła śladu? Jak małpa skaczesz po gałęziach!

Mrok zasnuwa dolinę, gdy cała czwórka wpada na drogę jezdną w Dolinie Koprowej.

Tu już na dobre trzeba pożegnad się ze śniegiem. Narciarze biorą narty na ramię i człapią po błocie do
nie zagospodarowanego o tej porze schroniska w Koprowej.
Zapach dymu osadza ich na miejscu. Schronisko zajęte? Czy są wolne miejsca?... Do licha z tym całym
zjazdem cudowną Niewcyrką!

Robi się już noc z wieczoru. W ciemności bieleją góralskie portki. Wyrypiarze poznają znajomą
sylwetkę starego przewodnika, Jędrzeja Marusarza. Schronisko ogrzane, herbata gotowa.

Marusarzem trzęsie gorączka i irytacja. Cały dzieo tłukł się z Pięciu Stawów prowadząc otyłą turystkę.
Zażywna dama - o nartach nie mówiła inaczej jak „te straszydła” - padała co krok. Przewodnik z
anielskim spokojem wygrzebywał jejmośd z głębokich jam i czekał cierpliwie na Zaworach wśród
palących promieni słooca. Rezultat taki, że Jędrzej ma gorączkę, a dama leży na pryczy i przysięga, że
przez cały dzieo następny nie ruszy się poza schronisko. O nartach, czyli straszydłach, w ogóle nie
chce słuchad. Marusarz drapie się w głowę, pociesza się, że do rana zmęczenie wyparujesz baby.

Przy herbacie opowiadanie o przygodach w Dolinie Niewcyrki. I projekty na jutro - powrót do Pięciu
Stawów.

Stary Jędrzej uśmiecha się pogodnie:

- Nie pobłądzicie, ślad macie murowany. Dziury kie lisie jamy - pod samą Gładką was wyprowadzą...

Nic nie przesadzał. Solidne „grajdołki”, czyli staromodnie mówiąc „kupermarki”, wytyczały szlak aż do
Pięciu Stawów. Z Pięciu Stawów przez Zawrat z nartami na ramieniu do domu.

W Zakopanem słuchano dośd sceptycznie barwnych opowieści o cudownym śniegu i o rozkoszach

zjazdu przez Dolinę Niewcyrki. Kiedy powątpiewano zbyt otwarcie, Kazio Rothert wytaczał
najpoważniejszy argument w obronie wyrypy.

- Wspaniała wyrypa! Patrzcie, ubyło mi siedem kilo!

To mówiąc, wypinał zapadnięty brzuch i zmuszał słuchaczy do liczenia nowych dziurek w pasku.

Nigdy nie wiadomo, co wyrypę utrwali we wspomnieniach. Bywają wyrypy, o których się zapomina
zaraz po powrocie. Inne żyją w opowiadaniach bardzo długo. Ba, przeżywają nawet uczestników.

Wesoło i niefrasobliwie zapowiadała się świąteczna wyrypa w połowie kwietnia... Kuligiem

wyruszono do Roztoki. Nastrój panował świąteczny, wiadomo - Wielkanoc.

Przed schroniskiem w Roztoce zakopiaoska dorożka. Na ten widok towarzystwo oprzytomniało

momentalnie. Jak Roztoka Roztoką, nikt tu w zimowym sezonie dorożki nie widział. Cóż się okazuje?
Jakiś „miejski narciarz” zjechał na święta z gramofonem i teściową.

Nikt nie wierzy w przesądy, ale każdy przyzna, że teściowa w schronisku niczego dobrego nie wróży.

A zapowiadały się święta doskonale. Przyjechali Ziętkiewiczowie z Warszawy. Zakopiaoska kompania

w komplecie.

Schronisko pełne. Miejsc nie ma, ale dla przyjaciół coś się zawsze znajdzie. Jędruś Krzeptowski już
krząta się wokół noclegu. Rozkłada dodatkowe sienniki pod stołami w kuchni. Tam, zanim zmorzy
sen, rodzą się plany świątecznej ekstra wyrypy. Może Rohatka, może Lodowa?... Następnego dnia
rankiem Ruda opowiada, że śniła się jej wyrypa na Kilimandżaro.

Kilimandżaro we śnie, a na jawie - odwilż. Deszcz ze śniegiem chlusta w okna. Robi się z tego
parszywa zadymka. Narciarzy ogarnia rozpacz. Najbardziej zdesperowani maszerują do Morskiego
Oka na porządne wino.

Kompania Oppenheima wyrusza na rekonesans do Doliny Białej Wody. Przy wyjściu z lasu, na progu
Kaczej Doliny jak nie gruchnie lawina! Towarzystwo zawraca na pięcie i chyłkiem pomyka do
schroniska. Na równej drodze, tuż przed schroniskiem Zosia Miłoszewska łamie nartę. Wyraźny pech.
Jędruś zbija nartę, umacnia złączenie blachą. Czas ucieka, wyrypa się nie klei.

Drugiego dnia świąt kurniawa. Ziętkiewicz zbiera kilku śmiałków. Za dwa dni musi wracad do
Warszawy, więc teraz pcha się w góry, nie patrząc na pogodę.

- Do zobaczenia na obiedzie, Kociusiu... - mruczy Oppenheim i koc naciąga na nos.

Zosia, zirytowana pogodą, chce zaraz zjeżdżad do Zakopanego. Za oknami beznadziejna szarośd. Ani
promyka słooca. Oczarowana górami teściowa nastawia płytę za płytą. Gramofon gra bez przerwy.

W południe wraca Ziętkiewicz z towarzyszami. Ubrania białe, miny nietęgie. Przyprószyła ich lawina,
która poszła ze S wistowego Szczytu.

W górach mgła, wicher, kurniawa. O przejściu Rohatki mowy nie ma. Po obiedzie Ziętkiewiczowie
przypinają narty i przez Psią Trawkę zjeżdżają do Zakopanego. Pożegnanie wypada smętnie: całe
święta na nic.

Zosię zabiera znajome auto. W schronisku zostaje Ruda i Oppenheim. Chcą zjechad następnego dnia,
kiedy już minie świąteczny tłok i w autobusie będzie luźniej.

Wieczorem klną pogodę i psy wieszają na teściowej. Krzeptowski wtrąca od niechcenia:

- Ta z gramofonem wyjeżdża rano.

Wczesnym rankiem okrzyk Rudej wyrywa wszystkich ze snu:

- Józiu, słooce!

- Gdzie? - Oppenheim pyta nie otwierając oczu.

Ruda, dotknięta obojętnością, milknie. Potem zdecydowanym szarpnięciem ściąga koc. Józio
wyskakuje z łóżka. Ani gramofonu, ani dorożki, ani teściowej. Słooce świeci, robi się wreszcie pogoda.
Pech mija. Niestety, zdążył rozproszyd kompanię. Oppenheim decyduje się iśd na Rohatkę we dwoje.
Wyrypa trąci ryzykiem. Wychodzą ze schroniska dośd późno, około godziny dziesiątej. Po
dwudniowym obfitym opadzie śnieżnym - pierwszy dzieo słoneczny. Śnieg nie zdążył osiąśd, szlak nie
przetarty.

Chmury rozłażą się po kątach. Nad głową coraz więcej słooca i błękitu. Pogoda kusi, jakże się jej
oprzed po zmarnowanych, szarych świętach?
W Dolinie Białej Wody ogarnia narciarzy cisza i pustka. Góry przykryte świeżą bielą. Ani śladów desek,
ani tropów zwierzyny. Mimo słooca kozice nie wyszły z ukrycia. Oppenheim kręci głową.

- Pogoda nie potrwa długo...

Chwila zastanowienia: iśd czy wracad? Ruda aż piszczy na samą myśl o Rohatce. Oppenheim waha się,
potem macha ręką.

- Jakoś to będzie...

Omijają Kaczą Dolinę, wprost z lasu ciągną ku Świstowej. Długimi zakosami podchodzą do górnych
pięter doliny. Oppenheim nadaje równe, wolne tempo. Mija godzina, druga. Ruda zaczyna się
niepokoid.

- Józiu, .gdzież ta Rohatka?

- Zobaczysz w ostatniej chwili. Nie zatrzymuj się...

Kiedy wychodzą na najwyższe piętro Świstowej Doliny, wyłania się nagle wąski, niepozorny pas
śniegu spomiędzy skał. Widok rozczarowuje: niezbyt długi, stromy żlebik. Żleb wyprowadza na
przełęcz. Śniegu dużo, stromo, więc Józio i Ruda zdejmują narty. Po kilkunastu metrach stają na
rozległym balkonie śnieżnym, wciśniętym między skały. Przed nimi otwarty widok na południową
stronę.

U stóp bezludna i głucha Dolina Staroleśna z maleokim sześcianem schroniska, zwanego popularnie
„trupiarnią”. Słooce przygasa schylone nisko nad zachodnimi graniami. Bierze mróz.

Oppenheim kijkiem bada śnieg. Dwadzieścia centymetrów przemrożonej kaszy. Sypie się przy lada
poruszeniu.

- Był tu kiedyś taki firn, że od przełęczy zjeżdżaliśmy z Kociusiem do samego dołu... - powiada Józio,
żeby umilid Rudej schodzenie i dźwiganie nart.

Szelest osypującego się śniegu trwa aż do momentu założenia nart. Oppenheim przypina deski i
szusem wali na dół. Ruda tymczasem morduje się z wiązaniami. Rzemienie podmarzły, zesztywniały,
przestały pasowad do buta...

Oppenheim - maleoki punkt w rozległej dolinie. Ruda nie może uporad się z wiązaniami. Józio
energicznie wymachuje kijkiem, wskazuje na niebo. Ruda podnosi głowę; od strony równiny szybko
zbliża się wał skłębionych chmur. Ciemne, burzowe chmury w zawrotnym tempie pochłaniają
pogodne niebo. Ani chwili do stracenia. Ruda zapomina o stwardniałych rzemieniach. But sam
wskakuje w wiązanie. Jeszcze chwila i Ruda gna na złamanie karku.

Nadciągające chmury przyśpieszają zmrok. Zaczyna się ucieczka przed nocą. Oppenheim nie daje
towarzyszce zipnąd. Widząc, że już jedzie, że trzyma się na nogach, rusza ostro dalej. W pobliżu
schroniska wpadają na szreo pociętą zmarzniętymi śladami nart. Sterczą chorągiewki - pozostałośd po
jakichś zawodach. Byle prędzej, byle się wyrwad z lasu, zanim zapadnie noc.
Stromizna powoli słabnie. Ścieżka wyprowadza na teren prawie płaski. Jest już zupełnie ciemno. U
wylotu lasu wielki, rzęsiście oświetlony budynek zamyka drogę. Ruda zatrzymuje się, Józio popycha ją
w stronę drzwi.

Jeszcze chwila i Ruda kucnęłaby z wrażenia. Gwar głosów, jaskrawe światła, czerwony dywan i walc
angielski płynący z głośnika.

Lokaj we fraku odbiera narty. W oczach się mieni, świat zaczyna wirowad. Tam burza śnieżna
depcząca po piętach, tu łóżko z koronkową kapą i jedwabną kołdrą. Wyfraczony kelner podaje
kolację...

W jadalni znajomi Węgrzy zasypują pytaniami: Skąd? Którędy? Przez Rohatkę? We dwójkę? Kiwają z
uznaniem głowami - brawo, brawo!... Znakomita okazja do wypicia paru kieliszków dobrego
węgierskiego wina...

Ruda wniebowzięta. Przymyka oczy, powtarza półgłosem:

- Hrebieniok. Hotel „Sport”... Przebyłam Rohatkę...

Następnego dnia można spad smacznie do południa. Śnieg wali w okna. Bożego świata nie widad.
Burzowe chmury zwalają swój ładunek.

Koło południa Ruda i Józio przypinają deski i spacerkiem zjeżdżają do Szmeksu obejrzed wystawy i
kupid prowiant na drogę. Jeżeli pogoda dopisze, chcą wracad przez Lodową Przełęcz.

Wieczór nie zapowiada zmiany. Śnieg prószy tak, jak prószył. A rano - amfiteatr doliny Popradu tonie
w blasku bezchmurnego nieba.

O szóstej śniadanie w pustej jadalni. Hotel jeszcze smacznie śpi. Kelner dyskretnie pyta dokąd? Na
wzmiankę o Lodowej z uznaniem unosi brwi. Zaczyna manipulowad gałką, próbuje nastawid radio na
Warszawę.

Za drzwiami cichego wciąż hotelu wita narciarzy przenikliwy chłód poranka. Znika w okamgnieniu
elegancki, hotelowy świat. Jak mydlana baoka pęka wizja wnętrza wyposażonego w dywany,
jedwabie, kryształy i fraki. Narciarze wracają do normalnego świata wyrypy.

W lesie mijają skuty mrozem wodospad. Za zwartym lasem grupa limb.

- Ciemnozielone harfy na jedwabistej bieli... - powiada Ruda.

Oppenheim mruczy, żeby nie gadad, tylko iśd, bo nie wiadomo, na co się człowiek natknie wyżej.

Droga się wlecze. Zakosami wychodzą na próg Pięciu Stawów Spiskich. Schronisko Tery'ego zabite
deskami, lecz drzwi uchylone i schody do połowy zawiane śniegiem. Wewnątrz pełno śmieci, resztek i
brudu. Jacyś paskudziarze spędzali tu święta i nawet drzwi nie zamknęli za sobą.

Na ścianie odezwa podpisana przez Oppenheima. Apel do turystów w sprawie zaginionej na ścieżce z
Lodowej Przełęczy Loli Hirsch. Ruda czyta i dopiero teraz uświadamia sobie w pełni ryzyko wyprawy.
Jeżeli ona ulegnie wypadkowi, to pół biedy, Oppenheim da sobie radę. Sprowadzi pomoc, zorganizuje
ratunek. A jeśli on, co wtedy? Ruda czuje na grzbiecie lodowate ukłucia strachu...
Oppenheim nagli. Wychodzą, starannie zapierając drzwi.

Dolinka pod przełęczą zawalona śniegiem. Nie wystaje ani jedna skałka, ani kamieo. Wokół puszysty,
wzdęty śnieg. Lawiny gotowe do ruszenia. Śnieg skrzypi pod nartami. Wydaje się, że skrzypi bardzo
głośno. Dokoła idealna cisza. Narciarze idą bez słowa. Udziela się im nastrój dolinki. Zresztą nie chcą
kusid licha. Zbliża się południe, ulubiona godzina lawin.

Nagle Oppenheim siada na kamieniu i rozpakowuje plecak.

- Jedz.

Ruda przecząco kręci głową. Nie może przełknąd ani kęsa. Czuje się jak mysz w pułapce. Nie odrywa
oczu od masy śniegu, która - tak się przynajmniej zdaje - poleci lada moment. Oppenheim wzrusza
ramionami. Pakuje prowiant do plecaka.

Krok za krokiem, bardzo powoli zbliżają się do celu. Ostatnie metry, dzielące od przełęczy, przebywają
bez nart.

Z przełęczy trawers w prawo. Na trawersie ani odrobiny śniegu. Lód i kamienie. Oppenheim przypina
raki. Ruda raków nie ma... Nie mają też ani kawałka liny. Józio wchodzi na trawers, Ruda za nim.
Próbuje iśd - nie daje rady. Buty ślizgają się na lodzie. Przepaśd do reszty paraliżuje ruchy. Oppenheim
podchodzi wyżej i szuka wygodniejszej drogi.

- Innej drogi nie ma. Musisz iśd. Jazda! - mówi stanowczym tonem.

Schodzi niżej i butem uzbrojonym w raki asekuruje każdy krok Rudej. Pokonywanie trawersu zajmuje
dwie godziny. Nagrodą za czas stracony, wysiłek i strach oblewający zimnym potem jest cudowny
puch, umożliwiający zjazd od samej góry! Przypinają deski. Po kilku łukach narty wynoszą ze żlebu na
obłe spady ciągnące się wzdłuż Jaworowych Turni. Zjazd jak sen, śnieg jak aksamit.

Przy pierwszym progu Jaworowej Oppenheim szusuje. Ruda zatrzymuje się, krzyczy na całe gardło:

- Józiu, szusem? Z progu szusem?...

Oppenheim odpowiada tak wymownym gestem, że Ruda z miejsca domyśla się, o co chodzi.
Wprowadza narty na ślad desek Oppenheima i - westchnąwszy głęboko - szusuje również. Ląduje w
śniegu tuż obok Oppenheima, Zanim zdążyła wytłumaczyd, dlaczego ją „prasnęło”, Józio każe
zdejmowad narty. Drugi próg przejdą na piechotę.

- Jeżeli ruszy śnieg z progu, to za nim ruszą zbocza Jaworowych.

Ruda kiwa głową i skrycie łyka łzy. Zamiast jechad, musi znów brnąd po pas w śniegu. Krótki lament -
długi zjazd. Śnieg niesie wspaniale przez Dolinę Jaworową.

O piątej po południu u wylotu Koperszadów niespodziewane spotkanie ze znajomym narciarzem.

- Z Hrebienioku? A niech was gęś kopnie!

Na wiadomośd o puchu znajomek zielenieje z zazdrości.

- Puch od góry do dołu? W kwietniu!... Coś podobnego zdarza się raz na sto lat.
Nocleg na Łysej Polanie. Tam, przy kolacji, Oppenheim mówi wszystko, „co ma do powiedzenia”.

- Jeżeli jeszcze raz pójdę z tobą bez raków i bez liny, możesz publicznie nazywad mnie skooczonym
osłem. Mieliśmy bardzo dużo szczęścia, zapamiętaj to sobie, sławna narciarko tatrzaoska!

Widząc smutną minę Rudej, Józio machnął ręką i resztę cierpkich uwag odłożył na później.

- Bądź co bądź, byłaś chyba trzecią narciarką, która przeszła przełęcz. Trzeba to oblad.

Pogrzebawszy w plecaku, wyciągnął butelkę tokaju przyniesioną z „południowej strony”.

Na drugi dzieo zaczyna mżyd kapuśniaczek. W górach znowu szaro, znowu śnieg. Szosa pusta, nie
można doczekad się ani auta, ani sanek. Chcąc nie chcąc, trzeba odbębnid jeszcze dwadzieścia
kilometrów. Para narciarzy przypina deski i wzdłuż szosy, po śniegu zalegającym rowy, ciągnie w
stronę domu. Dopiero na Cyrhli pierwsza okazja: góral jedzie z gnojem do Zakopanego.

- A podwieźcie.

- A siadajcie.

Oboje czują wyrypę w nogach, więc z ulgą siadają na włóki. I tak, na kupie gnoju, ku uciesze całych
Krupówek, dojeżdżają pod sam dom.

Na kilka dni, może nawet na dłużej, mają dosyd wyrypiarskich emocji i zimowej turystyki. Ale po
tygodniu, kiedy wyparuje zmęczenie, kiedy odpoczną stwardniałe mięśnie, zaczną oboje znów gadad
o następnej wyrypie.

Albo się jest wyrypiarzem, albo się nim nie jest.

Na wyrypiarza z krwi i kości wyrypa spada czasem całkiem nagle. Bywa, że przypadek zamienia
narciarski spacer w wyrypę i to taką, co nawet starego wygę potrafi wodzid za nos.

Od przejścia Rohatki i Lodowej minęło sporo lat. Ruda siedziała w Roztoce i przenosiła na papier
marcowe widoki. Raptem przyjeżdża Oppenheim na motocyklu.

- Mam pilny interes do klubu czechosłowackich turystów. Chcesz iśd na południową stronę?

Ruda oczywiście chce. Dośd późno wychodzą ze schroniska. O trzeciej są w Jaworzynie, o zmroku na
Przełęczy pod Kopą. Zjazd doskonale znają, więc późną porą nie przejmują się ani trochę. Obliczają,
że stromym holwegiem dojadą do Matlar przed zapaleniem świateł.

Na polanie przed lasem Ruda zwraca uwagę na jakieś nowe znaki.

- Może Czesi wytyczyli jakiś nowy zjazd? Może wygodniejszy i nie tak stromy, jak stary holweg?

Nie zastanawiając się długo, wjeżdżają na znakowany szlak. Mijają jeden znak, drugi, trzeci...

- Gdzie te cholerne znaki?

Rozglądają się na wszystkie strony: ani znaków, ani wyraźnej drogi. W lesie już porządnie szaro.
Próbują odszukad stary holweg. Jadą na ukos, w prawo. Coraz stromiej. Nagle, jadący jako pierwszy,
Oppenheim zatrzymuje się gwałtownie. Ruda podjeżdża bliżej. Kilkunastometrowy uskok skalny...
- Poniosło nas w obce strony - mruczy Józio i rusza dalej w lewo, na rąbanisko, żeby wydostad się na
otwarte zbocze.

Noc gwałtownie ciemnieje. Chłód staje się od razu bardziej dokuczliwy. Wydaje się, że razem z nocą
nadciąga ostry mróz. Normalne reakcje wywołane błądzeniem. Droga do Matlar „zgubiła się gdzieś w
lesie”. To jedno nie ulega wątpliwości.

Gwiazdy świecą jaskrawo, potęgują obawę przed mrozem. Księżyca, jak na złośd, nie widad. Pnie i
wykroty utrudniają poruszanie się po zboczu. Trzeba mocno wytrzeszczad oczy, żeby nie nadziad się
na korzeo i nie połamad nart.

Od nieba odcina się wyraźnie zarys ostrej grani leśnej.

- No tak, droga do Matlar biegnie po tamtej stronie grani...

Podchodzenie po ciemku przez gęsty las nie uśmiecha się ani Józiowi, ani Rudej. Trudno przewidzied,
jak wygląda zjazd po tamtej stronie.

Gdzieś w pobliżu szemrze potok. Obchodzą skalny uskok i ostrożnie jadą w kierunku wody. Potok
powinien wyprowadzid na jakąś drogę. Wyprowadza na wąską drogę jezdną.

Mijają pusty szałas. Jazda kiepska, pocięta płozami sao, śniegu coraz mniej. U wylotu drogi powinna
byd szosa do Matlar.

Droga przecina gęsty młodniak świerkowy. Ostatni moment do zdjęcia desek. Oppenheim pochyla się
nad wiązaniami i w tej samej chwili Ruda słyszy charakterystyczny chrobot uciekającej luzem narty.

Oczywiście, latarki nie ma w plecaku. Oczywiście, jest tylko jedno, niepełne pudełko zapałek.
Oppenheim bierze zapałki i zaczyna przeszukiwad gąszcz młodniaka. Ruda siada na kamieniu i
rozmyśla nad głęboką mądrością powiedzenia Zosi Miłoszewskiej.

Zgadało się kiedyś w Zakopanem o znakowaniu dróg zimowych. Ruda broniła znaków. Na przekór
doświadczonym wyrypiarzom twierdziła, że znaki byłyby szalonym udogodnieniem dla narciarzy.
„Oglądaj się w zimie za znakami, a zajedziesz w takie miejsce, że ci się znaków odechce i nart” -
powiedziała wtedy Zosia.

„Gdyby nie znaki, bylibyśmy już w Matlarach - myśli Ruda. - Znaki zapędziły nas w paskudne miejsce,
gdzie chod śniegu za grosz, narta sama ucieka spod nogi...”.

- Jest!... - woła Oppenheim. - Niech ją diabli wezmą, ale jest!

Odprężenie, ulga. W znacznie lepszych humorach ruszają dalej po wytajałej spod śniegu drodze.
Droga zupełnie nie znana, nie znana również polana, na której tablica przybita do drzewa.

- „Edelweiss Hütte”... A to co za nowośd? Strzałka wskazuje kierunek: ścieżką przez rąbanisko pod
górę.

- Idziemy dalej.

Ani Oppenheim, ani Ruda nie mają pojęcia, co to za „Edelweiss Hütte” wyrosła po drodze. Idą
cierpliwie dźwigając narty. Wreszcie gdzieś daleko przed nimi odzywa się pies. Zwietrzył nocnych
gości i oszczekuje zawzięcie. Jeszcze kilka minut marszu. Mijają sagi złożone przy drodze, potem pajtę
w lesie i dochodzą do sporej tablicy przybitej na świerku. Oppenheim zapala zapałkę. „Chlupy”.

- Ach, więc to są te „Chlupy”...

O „Chlupy” wypytywała dyskretnie Zosia Mikucka wróciwszy z Kaziem Rothertem do Zakopanego.

Narciarze wzruszali ramionami. Nikt nie wiedział, co to za „Chlupy” i gdzie ich szukad. Okazało się
potem, że znaki wymalowano tej zimy. Miały one odciągnąd turystów od tradycyjnego szlaku i
zachęcid do odwiedzenia mało znanej i prawie nie uczęszczanej zimą dolinki. Mikucka i Rothert
zjeżdżali wcześniej, nie pogubili znaków i trafili do „Chlup” bez żadnych przygód po drodze.

„Chlupy” - był to hotel stojący samotnie w lesie, oddalony o jakieś piętnaście minut od tatrzaoskiej
autostrady. Zgodnie ze słowackim obyczajem, o dziesiątej wieczorem zamknięty był już na cztery
spusty. Dostukano się w koocu do portiera.

- Kucharka śpi, kolacją nie możemy służyd - portier bezradnie rozłożył ręce i zaprowadził gości do
turystycznej „noclehárni”.

„Noclehárna” świeciła pustkami. Tylko na jednej pryczy leżały spakowane rzeczy.

- Możecie spad spokojnie. Nikt nie przyjdzie w nocy. To rzeczy córki pewnego profesora z Pragi. Przed
tygodniem poszła w góry i od tej pory wszelki ślad zaginął. Szukali jej ratownicy i turyści, ale bez
żadnego rezultatu. Szukają podobno jeszcze, wszyscy jednak mówią, że się jej nie znajdzie przed
stopnieniem śniegów...

Kiedy portier wyszedł, Oppenheim uśmiechnął się złośliwie.

- Właśnie w tej sprawie muszę iśd do Szmeksu. Zawiadomili Pogotowie, prosząc, żeby poszukad
dziewczyny po naszej stronie. Roz pytałem turystów wracających z gór i zguba się odnalazła bez
szukania. Czeszka siedzi z miłym na Hali i tak im tam dobrze, że nosa nie wysuwają poza schronisko...
Nie chciałem tego pisad w oficjalnym liście. Powiem im jutro, żeby zaprzestali poszukiwao i w oględny
sposób uspokoili rodzinę.

Herbata się już zagotowała, więc zabrano się do spóźnionej kolacji. O „zaginionej” nie mówiono
więcej, żeby dziewczyny „nie zamęczyła czkawka, co w łóżku szczególnie jest przykre”.

Takie były dawniej kobiety. Wolały postawid na nogi Pogotowie po obu stronach Tatr, tygodniową
żałobą okryd rodzinę, niż dobre imię narazid na szwank i dziewictwo podad w wątpliwośd.

Następnego dnia, po załatwieniu w Szmeksie „delikatnej misji”, Ruda i Oppenheim pojechali do

Popradzkiego. Stamtąd przez Koprowa, Zawory, Pięd Stawów i Zawrat wrócili do Zakopanego.

Spotkawszy Zosię Miłoszewską, Ruda przyznała lojalnie:

- Miałaś rację. Te znaki to coś okropnego.

Hotel „Chlupy” stał się wkrótce sławny. Ciągle ktoś tam niechcący nocował. Najczęściej przytrafiało
się to parom spragnionym ciszy i spokoju.
Może hotel istniał naprawdę, może wymyślono go w chwilach gwałtownej potrzeby? Może nazywał
się tak, może inaczej? Śledziennicy bez wyobraźni kwestionowali i położenie hotelu, i nazwę, i w
ogóle wszystko od początku do kooca. No, ale jak pogodzid wątpliwości z faktami? Bo, proszę: pusta
sypialnia, ekwipunek Czeszki, portier i na dodatek - tablica na świerku!

Szlaki narciarskich wyryp prowadziły w różne strony Tatr. We wspomnieniach powraca się najchętniej
na szlaki Tatr Zachodnich. Wystarczy przymknąd oczy, żeby zobaczyd masyw Rohaczy przystrojony
nawisami, Starorobociaoski, Kooczystą i Salatyoski wynurzający się zza mgły.

Przypomina się bajkowy zjazd z Wołowca i sok malinowy - specjalnośd tamtych stron - w schronisku u
wylotu doliny. Pamięta się nawet, że schronisko było zamknięte, a na drzwiach wisiała kartka: „Klucz
u gospodarza”. Szło się na pobliski posterunek żandarmerii. Żandarmi zawiadamiali gospodarza. Mało
kto zaglądał do schroniska zimą.

A następnego dnia odwilż. Szare niebo i tępy, odwilżowy śnieg. Długi, męczący marsz do ujścia Doliny
Cichej, ogromnej bramy otwierającej drogę do masywu gór.

Odpoczynek u wylotu Koprowej. Cisza, pusto, nastrój wspomnieo. Mimo woli liczy się, ile razy
przechodziło się tędy i w jakiej kompanii. Z dawnej narciarskiej gromady tylu już ubyło...

Zmienił się nawet krajobraz. Wyrąbano las u wylotu doliny. Nad huczącym potokiem rzucono nowy
most z solidnych bali.

- Może kiedyś zbudują tu autostradę i postawią stacje benzynowe... - mówi z goryczą Oppenheim.

Deszcz siąpi. Góry otulają się mgłą, giną z oczu.

Po godzinie marszu schronisko w Trzech Studniczkach. Gospodarzy tu stary kompan, Słowak Kertesz.
Służył w Kompanii Wysokogórskiej, zna wszystkich wyrypiarzy od narciarskiego dzieciostwa. Na widok
Oppenheima szeroko otwiera ramiona. Potem wino stawia na stół i zamawia „palaczynki”, naleśniki z
malinami - ulubiony przysmak Oppenheima.

W kuchni schroniska czas mija prędko na pogawędce z gospodarzami. Wspomina się ludzi, dawne
wyrypy i własną młodośd. Wspomnienia i wino skutecznie rozpraszają melancholię. Kertesz opowiada
ze śmiechem, że dzierżawiąc schronisko w Koprowej, dorobił się na „polskich panach”, bo do kolacji
zawsze zamawiali wino, a pomaraocze brali na drogę...

- Żebyśmy jeszcze sto razy pili wino razem...

Kertesz dolewa, noc ucieka. Nie sposób wyplątad się z przeszłości i wspomnieo.

Rano żałosna rzeczywistośd: deszcz zacina w okna. Trzeba zrezygnowad z wyprawy do Szczyrbskiego
Jeziora i pomyśled o drodze powrotnej.

Śnieg kooczy się tuż za schroniskiem. Deszcz zacina, spłukuje stare ślady...
Pyszna

Żaden z kotłów tatrzaoskich nie dostarczył narciarzom tylu emocji i tylu miłych wrażeo, co Pyszna.
„Należy się Pysznej monografia oprawiona w safian” - gadano w starym szałasie i w nowym
schronisku, w którym tuż przed wybuchem drugiej wojny gospodarzył sam Dziadek, sławny Stanisław
Marusarz. Gdyby szło o sprawiedliwośd należną ludziom i rzeczom, od Marusarza wypadałoby zacząd.
Rzadko kto się cieszy rozgłosem tak zasłużonym i - to już zjawisko niemal wyjątkowe - wzbudzającym
życzliwośd i sympatię otoczenia. Na widok popularnego Dziadka znajomi i obcy uśmiechają się
serdecznie: sławny Marusarz! Tak, sławny, ale sławą dobrą. Przydałoby się paru Marusarzy w sporcie
współczesnym. Honorów byłoby pewnie więcej i z całą pewnością mniej żenujących skandali na
komorach celnych. Za takie pieniądze, myślę o warunkach finansowych, w jakich startował Marusarz,
dziś nikt nie podniósłby nawet nogi. To, oczywiście, jeden z powodów mojej osobistej sympatii.

Wspomniałem Marusarza, bo gospodarował na Pysznej, do wybuchu drugiej wojny światowej. Przez

Pyszną prowadziły drogi pierwszych kurierskich wypraw. Wojenny los Pysznej, Marusarza i innych
stanowi cząstkę nowego rozdziału historii. Rozdziału, który wciąż czeka cierpliwie na dziejopisa z
prawdziwego zdarzenia.

Od gadania do napisania tyleż drogi, co od spalenia zapasu drewna do przygotowania opału na

odchodnym...

Ciągnęli na Pyszną narciarze jak do Mekki. Raz się urodą Pysznej zachwyciwszy, marzyli o nowym
spotkaniu i przy pierwszej lepszej okazji wracali jak na skrzydłach.

W starym szałasie leżała na stole sfatygowana księga pełna okolicznościowych zapisów, wspomnieo,
rysunków i rymowanych historyjek uwieczniających wypadki i upadki na śniegach Pysznej i - w
schronisku.

Były w księdze karykatury i wiersze na cześd Miecia Świerza, Leona Lorii, Lesika-Lesieckiego, Opcia-
Oppenheima, Pawlicy, Bednarza-Bednarskiego, Tate-Kaleoskiego, Kociusia-Ziętkiewicza, Rafała
Malczewskiego, braci Schiele, Wujka-Ritterschilda, Karola Stryjeoskiego oraz ich towarzyszek stałych
lub przygodnych. Wpisywano do księgi epopeje wierszem, utrwalając zimowe wyczyny AZS-u z
Krakowa, Lwowa, Warszawy i sławnej kompanii narciarskiej z Janem Chmielowskim, Bobem
Smoluchowskim i Tookiem Heinrichem na czele.

Szałas rozrósł się z czasem w zagospodarowane schronisko im. Władysława Strzeleckiego. Historyczna
„izba Lorii” przypominała starszym najlepsze lata, młodszym - legendarne trudy i znoje pionierów
tatrzaoskiego narciarstwa.

Na honorowym miejscu w jadalni wisiały obrazy podpisane głośnymi nazwiskami w świecie

malarskim lub wśród narciarzy. Równie godne miejsce zajmowały pęki kluczy różnego kształtu i
wielkości oraz potężne korby żelazne, świetne pamiątki przeszłości...

Niemcy puścili schronisko z dymem. Zostały więc tylko wspomnienia i zawodna, przeciążona
wydarzeniami pamięd ludzka.

Pyszna powstała dosłownie z niczego.

W złą pogodę turysta kucał pod rozłożystym smrekiem albo brał pelerynę w garśd i drałował co tchu
do najbliższego szałasu pasterskiego. Tam przewodnicy rozpalali ogieo i ratowali pana przed wilgocią i
kąśliwym ziąbem. Dawne biwaki piękniały w opowiadaniach, urastały do romantycznej przygody,
stawały się niepowtarzalnym przeżyciem. Prymitywne warunki i wszelkie niewygody ówczesnej
turystyki rychło szły w zapomnienie. Wliczano je w koszty awantury górskiej, zapisywano na konto
tatrzaoskich atrakcji.

W relacjach bezpośrednich, trzymających w cuglach uniesienia i egzaltację, romantyczna dawnośd

prezentowała się o wiele skromniej. Eugeniusz Janota, autor przewodnika po Tatrach sprzed stu lat
przeszło, opisał przymusowy nocleg w szałasie na Pysznej rezygnując z modnych ubarwieo i
poetyckich przeinaczeo.

Jedni, powołując się na przewodnik z 1860 roku, wspominają doktora Janotę, inni - księdza. Kazimierz
Chłędowski, opowiadając w „Pamiętnikach” o latach szkolnych w krakowskim gimnazjum św. Anny,
taką kreślił sylwetkę: „Ów ksiądz Janota, syn góralski, chybił powołania. Śmiały, na naukach
przyrodniczych wykształcony umysł nie mógł się nagiąd do dogmatu, nie uczył też religii, ale historii
naturalnej i niemieckiej literatury w niższym gimnazjum. Już to samo robiło go wstrętnym w oczach
kleru, że ubierał się na wzór niemieckich księży, w surdut czarny po kolana i długie spodnie, długie
nosił włosy w loki spadające, jedyny ksiądz w Krakowie dawał publiczności to zgorszenie, które o
kilkanaście mil na zachód, na Śląsku, nie było już zgorszeniem. Co większa, ksiądz Janota miał zupełną
w domu rodzinę: żonę pod tytułem gospodyni i kilkoro dzieci. Ksiądz biskup nie pociągał go zapewne
dlatego do odpowiedzialności, ponieważ w razie reprymendy biskupiej Janota byłby zacytował od
razu kilkudziesięciu innych księży, którzy także mieszkali z żoną i z dziedmi, tylko nie w najętym
miejskim mieszkaniu, ale na wsi, na plebanii. Janota więc uczył spokojnie, a młodzież lgnęła ku niemu
całym sercem, bo niemało z jego nauk korzystała”.

Ze szkicu wyłania się postad malownicza, człowiek obdarzony fantazją i temperamentem. Byle pleban
nie jeździłby w Tatry co roku przez trzydzieści lat. Kim był Janota? To przecież ciekawe, czyje
zadeptujemy ślady, kto nocował na Pysznej, zanim powstało tam pierwsze schronisko. Trzeba szukad
dalej.

Urodził się w Kętach, studiował teologię w Tarnowie, w 1847 roku otrzymał święcenia. Jako wikary
nie miał szczęścia. W ciągu roku, na skutek oskarżeo o patriotyczną postawę, cztery razy przenoszono
go z parafii do parafii. Wreszcie osiadł w Żywcu. Po zdaniu odpowiednich egzaminów otrzymał
posadę w gimnazjum św. Anny w Krakowie. Uczył niemieckiego, polskiego, historii i geografii. Mając
lat trzydzieści siedem uzyskał doktorat na Wydziale Filozoficznym UJ na podstawie pracy
opublikowanej w 1860 roku „Przewodnik w wycieczkach na Babią Górę, do Tatr i Pienin”.

Z bogatego dorobku naukowego i społecznego odnotowuję to tylko, co bezpośrednio wiąże się z

Tatrami. Był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Tatrzaoskiego. Z ramienia Akademii
Umiejętności przeprowadził pomiary barometryczne i hypsometryczne w Tatrach. Badał florę, zbierał
rośliny, opisywał życie zwierząt, finansował Straż Górską mającą chronid kozice i świstaki przed
raubszycami. Zgromadził wreszcie materiały do „pieśnioksiągu” Podhalan. Krótko mówiąc, był
człowiekiem czynnym, pracowitym i niezwykle ruchliwym. Zmarł przedwcześnie, bo w 1878 roku we
Lwowie, jako profesor zwyczajny tamtejszego uniwersytetu.
Rachunki doczesne zdołał uregulowad w porę. I to w sposób zaskakujący otoczenie. Przeszedł na
protestantyzm, żeby zawrzed legalny związek małżeoski. Dzięki temu zapewnił matce swych dzieci
opiekę i emeryturę. Nie wiem, jak zareagował biskup i co orzekły dewotki. Godną pamięci wydaje mi
się natomiast opinia, że Janota ma w niebie miejsce z widokiem na Tatry, na dolinę Dunajca i
Popradu, na dawne Zakopane. A jak się ociupinkę wychyli, to może nawet dojrzed szałas pasterski na
Pysznej.

Szli na Bystrą przy kiepskiej pogodzie. Nagle, odmiana w Tatrach zwykła, wzmógł się wiatr i pogoda
popsuła się do reszty. Ponieważ dochodziła już trzecia po południu, Janota zrezygnował z dalszej
drogi.

„Ani o Bystrej marzyd, ale i do domu wrócid nie było jako, bo nie tylko deszcz nie ustawał, lecz dla
gruntowniejszego naszego upokorzenia i sponiewierania nas wziął sobie do pomocy krupy, śnieg i
wicher. W tym smutnym położeniu pocieszaliśmy się tylko tym, że psom i owcom na polu było jeszcze
gorzej niż nam, i postanowiliśmy usłuchad mądrej rady bacy i juhasów i zanocowad w szałasie. Nocleg
w szałasie może byd niekiedy bardzo romantyczny, o ile zaś do nas dałby się zastosowad ten piękny
przymiotnik, zaraz zobaczymy. Jeżeli gdzie w domu jakim dla złego urządzenia kominów dymi się,
słudzy lub właściciele takich kominów zawszę gotowe mają wytłumaczenie, wina nie spada nigdy na
komin, lecz według okoliczności na słooce, na wiatr lub na słotę. Co do szałasów, a raczej dymu w
nich, nie spostrzegłem i nie słyszałem, aby słoocu jakikolwiek robiono zarzut, ale wiatru i słoty przy
najlepszej woli niepodobna obmyd z winy. Mrugaliśmy więc oczyma, dopóki było można, lecz gdy
nam dym dojechał, a raczej dogryzł, zaczęliśmy się przesiadad spod jednej ściany pod drugą, z
jednego kąta do drugiego, W wyborze miejsca dogodniejszego ograniczał nas deszcz przeciekający
przez okopcony dach, tj. pomiędzy tarcicami, zatem przyjemnej tabaczkowej barwy. Wreszcie
usiedliśmy jak najbliżej ognia przy samej ziemi na stołeczkach... Siedząc tak milczący i patrzący w
ogieo, musieliśmy byd podobni do indyjskich świętych... Od czasu do czasu przychodził przemoknięty
juhas, aby się trochę ogrzad przy ogniu. Woda cieknąca z niego proch w szałasie zmieniała w błoto, a
słupy pary, występujące przy ogniu z mokrej odzieży, wcale się nie przyczyniały do uprzyjemnienia
naszego mimowolnego pobytu w szałasie pyszniaoskim.

Nadeszła noc. Jak tu spad i gdzie? Najchętniej byłbym się położył na ławeczce przymocowanej do
jednej ze ścian szałasu, gdzie deszcz najmniej przeciekał. Ale ławeczki te są zwykle tak wąskie, iż
chcący leżed na nich musi wyciągnąd się jak struna albo umied przenieśd środek ciężkości do części
ciała zwróconej ku ścianie, aby nie spaśd za każdym poruszeniem się. Na dobitkę ławeczka ta nie była
tak długa, aby można było wyciągnąd się na niej. Przy tym wspólnośd niedoli nie dozwalała żadnemu z
nas szukad jakiejkolwiek wygody przed drugim. Uradzono tedy, ażeby juhas nałamał smreczyny z
gęstego smreku, zatem nie bardzo mokrej. Tę rozesłano na ziemi opodal ogniska, na niej rozciągnął
baca świąteczną gunię swoją, pod głowę dano nam siodła, było bowiem na hali kilka koniąt. Tak
przeleżeliśmy noc, więcej udając śpiących, aniżeli śpiąc rzeczywiście...”

Następnego dnia, wynagrodziwszy górali, bez ociągania się ruszono w drogę powrotną. Na Kirze
Miętusiej, a więc na równej drodze, furka raptem zapadła się po osie, a zbaraniały konik po brzuch
ugrzązł w błocie. Podróżni w ostatniej chwili wyskoczyli z wózka i tylko dzięki przytomności umysłu,
cechującej dawnych turystów, uniknęli kąpieli w podstępnym bajorze.
Tak się nocowało, takie były biwaki, drogi jezdne i romantyczne szałasy pasterskie. Góry stawiały
przybyszom z nizin surowe wymagania. Broniły wstępu osobnikom lichego ducha i bez poczucia
humoru.

Bez wielkich zmian minęło pół wieku. Aż tu nagle, stało się to w 1909 roku, Sekcja Narciarska
Towarzystwa Tatrzaoskiego wydzierżawiła od Zarządu Dóbr hrabiego Zamoyskiego na „lat
dziewięddziesiąt dziewięd” wielki szałas pasterski na Hali Pysznej.

Zaczęła się legendarna kariera Pysznej.

Początki były więcej niż skromne. Jedną izbę opatrzono jako tako przed mrozem, postawiono prycze i
zainstalowano żelazny piecyk-kuchenkę. Tak wyposażony hotel oddano narciarzom do użytku. Było to
typowe schronisko narciarskie, chyba pierwsze tego rodzaju w Tatrach. Latem mało kto zaglądał na
Pyszną. Wilgotna i ciemna, nie przedstawiała wielkiego uroku. Za to zimą zamieniała się w roziskrzony
śniegiem raj narciarski. Przekonano się wkrótce, że ciepły kąt w tej stronie gór jest znakomitym
punktem oparcia dla narciarskich wycieczek.

Był to dosłownie ciepły kąt. Gdy przyszły śniegi, szałas po uszy tonął w zaspach. Starzy bywalcy
przyznawali zgodnie, że był to szałas najmniej przewiewny ze wszystkich tatrzaoskich szałasów.
Często trzeba było tunel kopad w śniegu, żeby się dostad do środka. Zanim komin odtajał, kuchnia
dymiła niemiłosiernie, ziąb bił ze ścian, a przerażone myszy biegały gościom po głowie. Wodę nosiło
się z potoku, drwa też się rąbało samemu. „Hotel”, chod prymitywny i ubogi, zyskiwał coraz większą
sławę. Coraz ciaśniej robiło się w izdebce maleokiego schroniska.

W 1912 roku Sekcja Narciarska opatrzyła drugą izbę i na biało otynkowała ściany. Postawiono
murowaną kuchnię z ceglanym kominem. Wzbogacono umeblowanie - do tej pory były tylko prycze z
siennikami - o stół i ławki. Zafundowano miednicę, sagan, dzban na Wodę i nawet termometr. W
sionce między izbami składano drzewo przygotowane na zimę. Tam też leżała piła, siekiera i miotła.

Wtedy pojawiła się nowa troska: jak pyszniaoskie wspaniałości zabezpieczyd przed chciwym okiem i
zbyt lepką ręką? Po dłuższym namyśle obito drzwi i okiennice grubą blachą. Umocowano tęgie
żelazne sztaby, chytre zamki i zawieszono pękate kłódki. Najwięcej ufano owym sztabom. Po
zamknięciu schroniska zakręcało się sztaby na ogromne mutry specjalnymi korbami. Kto chciał
korzystad z Pysznej, opłacał noclegi w kancelarii Dworca Tatrzaoskiego w Zakopanem i jednocześnie
otrzymywał klucze oraz korby do odkręcania sztab. Ważył ten komplet dobre trzy kilo, ale dźwigało
się go bez narzekania. Pyszna warta była i tej fatygi.

Potem traciło się nieraz godzinę, zanim puściły pokryte rdzą rygle i zamknięcia. Bywało - wiatr wyje,
deszcz zacina ze śniegiem, towarzystwo zębami szczęka, klnie, sobaczy, a szałas broni się jak
znarowioną panna. Ani myśli puścid do środka.

Mimo patentowanych sztab i zamków wyposażenie szałasu znikało jak kamfora. Kto kradł i w jaki
sposób - Bóg jeden raczy wiedzied. Ledwie zwęszono nowy garnek, miotłę, piłę - nie mówiąc o kocach
i siekierze - cenne przedmioty wyfruwały przez komin. W koocu nikt nie wiedział, kogo podejrzewad:
czy górali-spryciarzy, czy zapobiegliwych turystów-narciarzy...
Co roku, każdej jesieni specjalna ekipa narciarzy ruszała na Pyszną, aby zaopatrzyd schronisko w opał
na całą zimę. I cóż, w połowie stycznia było już po zapasie. Wszyscy palili, nikt nie rąbał, chod każdy
zobowiązywał się narąbad tyle, ile zużył.

Toczyły się o to wściekłe kłótnie. Jeden o drugim wszystko przecież wiedział. Wiedziano dobrze, kto, z
kim i jak długo nocował na Pysznej. Nic więc dziwnego, że na drzwiach schroniska, obok urzędowych
obwieszczeo, pełno było karteczek i napisów węglem. „Świo, świo, aż się obudzisz w chlewie”. „Nie
rób drugiemu, co tobie niemiło”. „Zamied, cholero, schronisko przed wyjściem”. „Mieciu, flejtuchu,
tyś tu był przed nami”... Korespondencja wywoływała wybuchy śmiechu, czasem dąsy, ale na
porządek w szałasie wielkiego wpływu nie miała. Kto by w obliczu górskiego piękna myślał o miotle i
o śmieciach?

Zaruski zawsze zostawiał po sobie kupę narąbanego drzewa, Irenka Domaniewska sprzątała za siebie i
za innych. Ruda myła gary. Oppenheim starannie zalewał żar pod kuchnią. Mimo wszystko Pyszna
była oczkiem w głowie narciarskiej kompanii. Snuto fantastyczne plany rozbudowy i nowych
udoskonaleo.

Pewnego razu inżynier Borkowski rozgadał się o zwyczajach panujących w nie zagospodarowanych
schroniskach alpejskich. Tamtejsze kluby zaopatrywały schroniska nie tylko w opał, lecz również w
zapasy żywności. W specjalnych szafkach umieszczano cukier, herbatę, tłuszcz i suchary. Zaskoczony
niepogodą lub zmuszony do nieprzewidzianego noclegu turysta korzystał z żywności i opału,
zostawiając w zamian opłatę, według przybitego na ścianie cennika.

Postanowiono dotrzymad kroku Europie. Bez zwłoki zamówiono „alpejską” szafkę i zaniesiono ją na
Pyszną. Napełniono schowek wysokokalorycznym prowiantem, przybito cennik i skarbonkę. Do tego
momentu wszystko szło jak najlepiej. Ale potem sprawa się potoczyła rodzimym, niealpejskim
trybem.

Żywnośd zniknęła momentalnie. Później ktoś bardziej skrupulatny rozbił skarbonkę. Nie znalazł ani
centa, więc ze złości ukradł szafkę.

Najdłużej ze wszystkich statków trzymał się dzban na wodę, bo miał dziurawe dno. Zanim się doszło z
potoku do szałasu, połowa wody wyciekła. „Na miłośd boską, nie kupujcie nowego dzbanka! Lepszy
dziurawy dzban niż żaden” - ostrzegali doświadczeni turyści. Zatykano dziurę patykiem i nie
denerwując się, noszono wodę w wysłużonym naczyniu. Dzban trwał, nikomu nie właził w oczy,
nikogo nie kusił.

Wycieczka na Pyszną długie lata uchodziła za frajdę nie z tej ziemi. Przygotowania trwały długo.
Dobierano towarzystwo, ustalano zawartośd worków, projektowano trasy wypraw z Pysznej. Przez
kilka dni narciarze chodzili jak błędni, o niczym innym nie gadając, jak tylko o Pysznej. Wreszcie
nadchodził ustalony dzieo. Ruszano gęsiego Drogą pod Reglami. Każdy z plecakiem wyładowanym jak
furgon.

U wylotu Doliny Kościeliskiej zatrzymywano się na odpoczynek i pokrzepiano się w restauracji

Słowioskiego. Potem maszerowano dalej, ku Hali Smytniej. Tam zwykle nikł ostatni ślad drogi.
Posuwano się coraz wolniej, od drzewka do drzewka, żeby nie zbłądzid w zaśnieżonym lesie. Z
początku trzymano się wyblakłych znaków czerwonych - malował je Oppenheim z Lesieckim - potem
kierowano się według niebieskich. Po przejściu łożyska potoku i nieco bardziej stromego zbocza
wchodziło się na nikłą, cienistą polanę.

Teraz już prosto do wyniosłego kopca śnieżnego. Odkopywano drzwi wejściowe, wyciągano z plecaka
sławetną korbę i następował ceremoniał otwarcia, czyli mocowania się z zardzewiałym żelastwem.

Wchodziło się w mrok nasycony pleśnią i mysim odorem. Skręciwszy z sionki na prawo, stawało się na
progu dużej izby. Tu mrok panował całkowity. Ze wszystkich kątów rozlegał się szmer umykających
myszy.

Plecaki składano na ławie, zapalano świecę i wyciągano drugą, mniejszą korbę, służącą do
odryglowania okna. Blade, zimowe światło kooczącego się dnia wypełniało izbę. „No, to już
jesteśmy...” - odzywał się w tym momencie ktoś z przybyłych. - „A gdzie miotła?” „Właśnie, chyba
znowu skradli”.

Skleciwszy miotłę z kilku gałęzi świerkowych, wymiatano papiery, ogryzki, śmieci i pociętą przez
myszy słomę. Wzruszano wilgotne, stwardniałe sienniki, omiatano ściany i prycze. To były babskie
zajęcia. Mężczyźni, klnąc poprzedników („Ani miotły, ani drzewa...”), szli po wodę i po opał.

Ogieo rozpalano wspólnie. Syczały wilgotne szczapy, dym zasnuwał izbę, woda po kominie leciała
ciurkiem. Chuchano w zamarznięte palce, ocierano załzawione oczy, ale sądząc po minach, tego tylko
tym ludziom brakowało do szczęścia.

Ciemna noc stała już za oknem, gdy w saganie zaczynała kipied woda i jakie takie ciepło wypełniało
izbę. Teraz z pośpiechem wypakowywano zapasy. Na stole rosła sterta barwnych puszek, słoików,
torebek i kubków. Ktoś irytuje się na grysik, „że się pomieszał z ryżem”, ktoś inny cicho klnie
musztardę, że wlazła w konfitury.

Coraz więcej świec. Żółtawy odblask pada na twarze, sprzęty, ekwipunek. O ludziach można z całą
pewnością powiedzied jedno: jest im w tej chwili bardzo dobrze.

W dużej izbie był nawet szabaśnik. Przepalony, bo przepalony, ale na tyle jeszcze zdatny do użytku, że
jakimś narciarzom udało się podobno upiec ciasto... Kompanią Oppenheima raz tylko spróbowała
szczęścia. Spaliwszy pieczeo na węgiel, zrezygnowała z wyczynów kulinarnych. Od tego czasu suszono
w szabaśniku drzewo. Jajecznica, parówki, ryż ze śliwkami, grysik z konfiturami, kasza z Maggi lub na
boczku - oto podstawowe pozycje ówczesnego menu. Intensywne zapachy podniecały myszy do
nocnych harców i ataków na resztki jedzenia. Z pobliskiego lasu ściągały pod schronisko
zaintrygowane i wiecznie głodne łasice.

Ognia nie żałowano. Dudnił i huczał aż do późnej nocy. Parkotała woda w saganie, w izbie robiło się
coraz cieplej, gorąco, upalnie. Pewnego wieczoru podhajcowano tak solidnie, że termometr,
zawieszony pod powałą, rozleciał się z hukiem. Jedni twierdzili, że stało się to z powodu nadmiernej
temperatury. Inni tłumaczyli wypadek bardziej prozaicznie: termometr spadł i się rozbił, bo „innego
wyjścia nie miał”.

Zrzucano cieplejsze przyodziewki. Ściany, przystrojone portkami i wiatrówkami, dymiły parującą

wilgocią. Piec uderzał żarem, a od podłogi - deski leżały wprost na ziemi - ciągnął przenikliwy chłód.
Lokowano się najchętniej na górnych pryczach. Mimo podsycanego do północy ognia rano wszyscy
dzwonili zębami. Przez dziury w ścianach (myszy nie próżnowały) i w powale wciskał się mróz płosząc
ostatki ciepła.

Rano ciągnięto losy, kto pierwszy wstanie z pryczy i rozpali ogieo. Zdarzali się śmiałkowie, co prosto
spod kocy wyskakiwali na dwór, w śnieg. Kąpiel w śniegu, hałaśliwa i krótka, zastępowała mycie.
Trzeba przyznad - westchnąwszy nad dawnym obyczajem - że mycie się nie było modne ani na
Pysznej, ani w innych schroniskach. Ród męski solidarnie bronił się przed podobną...
zniewieściałością. Słynny z elegancji Wujek-Ritterschild golił się co drugi dzieo, ostrząc żyletkę na
szklance. Kobiety okazywały więcej charakteru. Wyganiały chłopów z izby i myły się całe - tak, tak! -
gorącą wodą.

„I po co to wszystko? I tak po powrocie z Pysznej trzeba pójśd do łaźni, bieliznę oddad do prania, a
spodnie, swetry i wiatrówki wietrzyd przez trzy dni, żeby zatracid zapach tytoniu, dymu i topionej
słoniny...” Męskie argumenty wydawały się nie do odparcia.

Wody kolooskiej używano chętnie, ale na rozpałkę. Którejś nocy płomieo unoszący się nad stołem
przestraszył zasypiające towarzystwo. Myślano, że ktoś zaprószył ogieo, a to Karol Stryjeoski, nie
mogąc zasnąd, zabawiał się płoszeniem łasiczek skaczących po stole. Lał na talerzyk wodę kolooską i
zapalał... Zosia Mikucka podniosła krzyk. Zdaje się, że rzeczywiście była to jej woda.

Śniadanie wszystkich ściągało z prycz. Pałaszowano kiełbasę, ser i dżemy, popijając herbatą barwy
smoły.

Po solidnym śniadaniu przypominano sobie o nartach. Smarowanie desek i uczone kłótnie o walorach
smarów zajmowały co najmniej godzinę. Narciarze starej daty traktowali smary dośd lekceważąco.
Gołą deskę cenili wyżej niż patentowane specyfiki stosowane przez młodsze pokolenie. Potem
ruszano zgodnie do Kotła Pyszniaoskiego.

Oto sławny raj narciarski w opisie Oppenheima:

„Górne piętro Doliny Kościeliskiej wypełnia olbrzymi kocioł Hali Pysznej, świetny teren narciarski,
naturalne boisko, gdzie wprawny narciarz hula, ile dusza zapragnie, a początkujący dwiczyd może
ewolucje na rozmaitych stromiznach i w najrozmaitszym terenie. Dolne piętra roją się od bul,
żlebików, rynien, grzęd od łagodnych do wcale stromych, zwanych ogólnie Siwymi Sadami.
Szczególnie pod wiosnę, gdy nigdzie na tej wysokości nie ma już śniegu, w kotle tym, nawet w koocu
maja, zetknąd się możemy z legendarnym firnem w pełni jego majestatycznej okazałości.

Należy jednak pamiętad, że ze stromych ścian Kotła Pyszniaoskiego spadają olbrzymie lawiny, lepiej
więc pod nie zbytnio nie podchodzid. Po większych opadach, przy wietrze halnym, podczas kurniaw
lub mgły, należy bardzo ostrożnie terenom tym zaglądad w oczy”.

Rano na Ornak pod Siwą Przełęczą, po południu pod Przełęcz Pyszniaoską i Babie Nogi. Jedni szukali
szreni pod szczytem, inni ośnieżonych rynien. Amatorzy holwegów zjeżdżali na Smytnią lub
Tomanową, a tak zwani „boiskowcy” wyszukiwali obłe stoki i trenowali zawzięcie telemarki i
kristianie. Urządzano również slalom między smrekami. Miejsca było dosyd, pomysłów huk.
Najliczniejsze towarzystwo rozpadało się niekiedy na pary i zapadało się jak pod ziemię. Co
dziwniejsze, nikt wtedy nikogo nie szukał. Spotykano się dopiero pod wieczór, na spóźnionym
obiedzie. Unoszono wtedy brwi i w ogóle, zgodnie z dobrym tonem, silono się na zdziwione miny.
W dzieo pogodny obiad przeważnie jadło się wieczorem, kiedy już nic nie było do roboty, a narty
ustawione w sionce, nie kusiły do jazdy przy księżycu.

Stare schronisko pamiętało i takich wariatów. Nocował kiedyś na Pysznej kurs prowadzony przez
Władka Pawlicę. Następnego dnia wycieczka miała ruszyd przez Przełęcz Pyszniaoską i Kamienistą,
wejśd na grao Hliny i zjechad nią do Podbaoskiej. Szmat drogi i zjazd miejscami eksponowany mocno.
Raptem okazało się, że wśród narciarzy zaplątał się całkiem zielony nowicjusz. Pierwszy raz deski ma
na nogach, pali się do wycieczki, ale o jeździe właściwie nie ma pojęcia. Nie namyślając się długo,
Pawlica zarządził intensywne szkolenie. Do północy trwała nauka przy księżycu. Uczono chłopca
łuków, podchodzenia i zjazdu. No, a rano zabrano go na wycieczkę, przygrażając palcem, żeby nie
zapomniał, czego się nauczył...

Z czasem ludzie stali się wygodniejsi. Nowicjusza posyłano na kurs do Wujka, a przy księżycu zjeżdżało
się z konieczności, rzadziej z amatorstwa...

Wieczór i spory kawał nocy mijały w schronisku na opowiadaniu starych, wysłużonych

schroniskowych gadek. Zmyślano nowe historie, aktualizowano dawne. Izba trzęsła się od śmiechu, a
z rozwieszonych skarpet skąpy wał śnieg na rozpaloną kuchnię. Opowiadano więc o słynnej mgle na
Pyszniaoskiej, kiedy to Oppenheim z towarzyszami przez dwie godziny kręcił się w kółko, a potem
zjechał do Podbaoskiej. Do tej samej Podbaoskiej, do której zimą tak trudno trafid turystom, że nawet
stary Marusarz, przewodnik nad przewodnikami, zmyliwszy kiedyś ślad, zajechał z gośdmi do Pribyliny
leżącej o 20 kilometrów dalej... Powtarzano prawdziwą historię, jak to pewnego ranka miś zaczął się
dobijad do drzwi szałasu, a naiwni turyści rzucili się otwierad myśląc, że to spóźniony narciarz stoi
przed schroniskiem.

Pogwarki kooczyły się klasycznym tematem. Wypływały niesamowite historie o duchach. Cóż, miała i
Pyszna swego ducha, i to nie jakiegoś tam wymyślonego, zełganego, ale ducha prawdziwego, z
prawdziwego zdarzenia.

Późną jesienią, było to już po pierwszej wojnie, bracia Schielowie, Ziętkiewicz i Oppenheim cięli
drzewo na opał dla Pysznej. Niespodziewanie, nieco powyżej schroniska, natknęli się na partię górali-
przemytników grzejących się przy ogniu. Szła wtedy przez Pyszniaoską Przełęcz kontrabanda do
Słowacji. Cukier, wódkę i tabakę wymieniano na naftę.

Na widok munduru Ziętkiewicza górale podnieśli się i bez słowa odeszli w las. Zasłonił ich śnieg, który
rozpadał się właśnie na dobre.

Po paru dniach górale wrócili. Przyszli pytając o towarzysza, który się im „zadział” w drodze.
Przeszukano starannie najbliższą okolicę, ale na żaden ślad nie natrafiono.
Zaginiony przemytnik odnalazł się dopiero na wiosnę, kiedy spłynęły śniegi. Znaleziono go
zamarzniętego na kośd pod kamieniem, na którym przysiadł upity do cna. Zdrzemnął się na chwilę i w
rezultacie zasnął snem wiecznym. Przesiedział w kucki całą zimę przykryty metrową warstwą śniegu.
Ciało zniesiono na dół, ale duch pozostał na Pysznej. Często w noc śnieżną słyszano smętne hukania
w pobliżu schroniska. Odzywały się to bliżej, to dalej, coraz smętniejsze, coraz bardziej żałosne. Duch
Krupowskiego krążył wokół szałasu i błagał turystów o pomoc. Byli tacy, co w migotliwym blasku
księżyca dostrzegali sylwetkę ludzką przebiegającą tuż obok schroniska... Wierzyd - nie wierzono, ale
przyznawano, że „coś w tym jednak musi byd”. Pewne, że po opowiadaniach o Krupowskim nikt nosa
poza schronisko w nocy nie wysuwał.

Stali bywalcy Pysznej przywykli do obecności miejscowego ducha i z czasem przestali reagowad na
tajemnicze pohukiwania. Ale powtarzana wielokrotnie historia nie pozostała bez śladu.

Od dziesięciu dni w Tatrach szalała niepogoda. Śnieżyca z wichrem uniemożliwiała poruszanie się na
nartach. Góry opustoszały.

Znudzony wypatrywaniem pogody, Oppenheim w parę osób wyruszył na Pyszną, żeby rozgrzad
schronisko przed nadejściem reszty kompanii. Wiatr nie ustawał. Postanowiono utrzymad ogieo całą
noc. Około godziny dziesiątej wszyscy już spali. Przy piecu dyżurowała Ruda.

Nagle posłyszała dziwny chrobot. Dźwięk rozlegał się poza szałasem, przesuwał się wzdłuż ścian. Ktoś
po omacku szukał drzwi. Pierwsza myśl: towarzysze nadeszli z dołu i zabawiają się straszeniem.
Minęła chwila, chrobotanie trwało, nikt jednak nie pokazał się w drzwiach. Ruda wstała i wyszła na
próg. Początkowo nic dostrzec nie mogła. I raptem, o parę kroków obok, zobaczyła ośnieżoną postad
chwiejącą się na nogach. W tym momencie przypomniały się wszystkie niesamowite historie. „Duch
Krupowskiego!” - gdyby nie przestrach, pewnie krzyknęłaby głośno.

Na szczęście duch odezwał się pierwszy.

- Gdzie gospodyni?

Pod Rudą ugięły się nogi. „Cóż to za cudak pytający tak głupio na Pysznej?”

- Ależ to Pyszna! - krzyknęła w odpowiedzi. Przybysz nic z tego okrzyku nie zrozumiał. Ruda
powtórzyła łamiącym się ze zdenerwowania głosem:

- Schronisko na Pysznej.

- A Zakopane daleko? - zapytał duch. Był przemarznięty na kośd, bo mówił z wyraźnym trudem.

Ruda zbaraniała do reszty. Pod drzewem zobaczyła drugą istotę, skuloną, oszronioną, dygocącą z
zimna. Druga istota wybełkotała kilka słów w niezrozumiałym języku.

Nie, tego za wiele!...

Ruda rzuciła się budzid towarzyszy. Oppenheim wściekły zeskoczył z pryczy. Urwał w połowie słowa i
momentalnie oprzytomniał. Skuloną postad chwycono pod ramiona i zaciągnięto do schroniska. Duch
wszedł o własnych siłach.
Kilka szklanek gorącej herbaty i solidna porcja jajecznicy z kiełbasą wyjaśniły całkowicie sytuację.
Kobieta była Angielką. Z polskim narciarzem spotkała się w Szczyrbskim Jeziorze, kiedy wściekła
niepogoda unieruchomiła turystów w schronisku. Polak, mimo bardzo kiepskiej znajomości
angielskiego, zdołał namówid Angielkę do zwiedzenia polskiej części Tatr. Pierwszego dnia lepszej
pogody wyruszyli na nartach w kierunku Przełęczy Pyszniaoskiej. Wskazano im tę drogę jako
najdogodniejszą drogę do Polski. Przez Dolinę Kamienistą eskortował angielsko-polską parę pasterz
słowacki. Wskazawszy grzebieo przełęczy, zawrócił czym prędzej, bo dzieo miał się już ku koocowi.

Noc zaskoczyła turystów, gdy schodzili z przełęczy. Znaleźli się w terenie zupełnie nie znanym.
Przebyta droga i wichura zrobiły swoje. Szli coraz wolniej. Zbliżał się moment krytyczny, zupełne
zobojętnienie i chęd odpoczynku za wszelką cenę. Wtedy poczuli dym. Szczęśliwym trafem dotarli do
schroniska, które w pierwszej chwili wzięli za chatkę węglarzy. Stąd to pytanie o gospodynię.

Wiatr przycichł. Turyści zdecydowali się na dalsza drogę. Chcieli jak najprędzej dotrzed do
Zakopanego Oppenheim zjechał z nimi na Halę Smytnią. Stąd miel: już drogę jezdną prowadzącą do
wylotu Doliny Kościeliskiej. Po spędzeniu reszty nocy u Słowioskiego miel: za dnia wyruszyd do
Zakopanego.

Tak więc spotkanie z „duchem Krupowskiego” rozlazło się i tym razem po kościach. Ale w jakiś czas
potem zaczęły krążyd dziwne komentarze. Opowiadano, że Angielka i nieznany narciarz zapadli się jak
pod ziemię. Nikt ich jakoby nie widział w Zakopanem... Kto wie, mówiono wieczorami, czy to nie duch
Krupowskiego, przyłapany na gorącym uczynku dobijania się do schroniska, rozdwoił się w ostatniej
chwili i przybrał postad Angielki i dziwnego faceta, który nie słyszał o Pysznej? Mógł się Krupowski
zawstydzid i żeby jakoś z honorem wyjśd ze sprawy, udał zbłądzonych narciarzy...

Gadano wieczorami, duby smalone mieszano z niesamowitymi bajdami. Przygasał ogieo, bladły na
ścianach czerwone odblaski, sen kleił powieki. Coraz głośniej wiatr szumiał nad szałasem, uciszając
najbardziej gadatliwych.

Los Pysznej przesądzili nie narciarze, lecz szabrownicy. Tajemnicze ręce rozkradały koce i statki.
Sekcja Narciarska nie mogła nastarczyd z zaopatrywaniem Pysznej dosłownie co kwartał. Było
publiczną tajemnicą, że istnieją podrobione klucze i korby. Wiedziano, że z Pysznej korzystają
kłusownicy, przemytnicy i młodzi narciarze, unikający pięddziesięciogroszowej opłaty za nocleg.

Dzikie noclegi i rozkradanie dobytku schroniskowego przekreśliły dalsze istnienie „nie

zagospodarowanego” szałasu.

Pyszna była wciąż jedynym schroniskiem w Tatrach Zachodnich. Zarząd Sekcji Narciarskiej PTT w
Zakopanem, sekcja z początkiem lat trzydziestych liczyła ponad trzystu członków, zabiegał więc o
subwencje i pomoc. Za sprawą Mieczysława Orłowicza Ministerstwo Robót Publicznych dało na
Pyszną tysiąc piędset złotych. Zakopiaoska Klimatyka dołożyła trzy setki. Wprawiono wtedy podwójne
okna, wymyto i pobielono izby, poprawiono piece, narychtowano kominy i, co najważniejsze,
zgromadzono zapas opału na całą zimę 1930/1931...

Wiosną 1935 roku zapadła ostateczna decyzja. Postanowiono rozbudowad szałas i urządzid na Pysznej
czynne cały rok schronisko. Była to sprawa bardzo delikatna. Szałas stał na terenie podlegającym
ochronie przyrody. O legalnym zezwoleniu na budowę schroniska szkoda było marzyd.
Pod pozorem remontu dobudowano „narciarnię”, spiżarnię i klitkę dla dzierżawcy. Otynkowano
ściany i sklecono werandę ciągnącą się wzdłuż obydwóch izb dawnego szałasu. Następnej wiosny
remontowano dalej. Postawiono przybudówki kuchenne, ganek i przebudowano strych.

Nim się kto obejrzał, stanęło na Pysznej nowe schronisko, dośd rozległe i wcale pakowne. Przy okazji
urosła również polana - budowano gospodarskim sposobem z miejscowego materiału. Nowa
budowla prezentowała się nieco dziwacznie, przypominała plaster miodu. W gruncie rzeczy był to
wciąż stary, dwuizbowy szałas obudowany ze wszystkich stron zmyślnymi komórkami.

Zainstalowano wygody, o jakich dawniej nikomu się nie śniło: umywalnie z prysznicem,
bieżącą wodą, „00” pod dachem i nawet gaz ziemny dostarczany w metalowych butlach.

Młodzi uznawali to wszystko za rzeczy najzupełniej zwykłe w jako tako

zagospodarowanym schronisku. Starzy wzdychali i kręcili głową. Pewnie, korzystali ze
zdobyczy technicznych, przyznawali, że „klozet pod dachem, to właściwie już nie klozet,
lecz czysty miód w gębie...”, ale romantycznej przeszłości nie mogli przeboled.

Złośliwcy zacierali ręce: „Nareszcie skooczą się amory na Pysznej!”, „Moralnośd podniesie
się w górach!”

Prawda, krążyły pikantne plotki o parkach wymykających się na Pyszną z nartami jako
„przyzwoitką”. Krążyły - ale o kim nie krążą plotki? Gadano o Pysznej, jakby to było jedyne
miejsce pod słoocem sprzyjające miłosnym uściskom. Zresztą połączenie amorów z
nartami nie najlepsze daje rezultaty. Zawsze któraś ze stron wychodzi pokrzywdzona z
takiego aliansu. Albo tracą narty, albo miłośd kooczy się kompromitacją.

Nowe schronisko tętniło życiem- Na Pysznej fetowano piękny jubileusz: trzydziestolecie

założonej w 1907 roku Sekcji Narciarskiej PTT. I chod było wygodniej, schludniej i cieplej,
starsi wzdychali do dawnego prymitywu. Opuszczając rano schronisko, szukali w górach
starych śladów nart. Wdawali się we wzruszające, lecz beznadziejne poszukiwania. Bo,
mówiąc otwarcie, usiłowali na dawnych szlakach odszukad własną młodośd.

Pewnego roku, w przeddzieo imienin Oppenheima, trójka narciarzy opuściła schronisko,

udając się z Pysznej na Przełęcz Raczkową. Z przełęczy zjechali do Doliny Raczkowej myśląc
o noclegu w schronisku „Czeskosłowackich Turystów”, leżącym u wylotu doliny. Nagle
zjawiła się spora grupa narciarzy słowackich. Okazało się, że schronisko zamknięte, a
Słowacy biwakują w domku narciarskim, ustawionym w pobliskim lesie. Oppenheim, Ruda
i młoda malarka, Różycka, chętnie skorzystali z zaproszenia na nocleg.

Nocowano w dziesięd osób na dwóch pryczach i stole. Długo w noc śpiewano tęskne pieśni
słowackie. Różycka przy księżycu szkicowała portrety. Las wokół domku szumiał, szeleścił,
pogadywał z wiatrem.

- Zupełnie jak kiedyś na Pysznej... - mruknął Józio.

Rano 19 marca odnogą Rączkowej, przez Kooczysta i Dolinę Jarząbczą ruszono ku Chochołowskiej. Na
szczycie Kooczystej wypakowano z plecaka imieninowy tort. Nastrój był smętny, rozmowa się nie
kleiła. Wypadły te imieniny jak stypa. Dawna Pyszna była odległa o spory szmat czasu.
Rozsypano na śniegu okruchy imieninowego tortu i tym gestem pożegnano przeszłośd. Na każdego
przychodzi moment cierpkiego zrozumienia, że nic przeszłości nie zatrzyma. Oddala się i oddala,
chodbyś o niej gadał od świtu do nocy. Zostają tylko wspomnienia, ale i te giną, rozmazują się
ogarnięte mgłą. Taką mgłą, jak ta z Pyszniaoskiej Przełęczy...

W wiele lat później Pyszna znalazła się w obrębie ścisłego rezerwatu. Zielone tablice wzbraniają
wstępu na teren przeszłości.

Jesienią, wśród pięknych kolorów, schodziliśmy w parę osób ścieżką z Iwaniackiej Przełęczy. Opodal
schroniska wycieczka z Sosnowca gromkim pohukiwaniem usiłowała, zresztą bezskutecznie, wywoład
z lasu jelenie i chodby jednego niedźwiedzia. Stanęliśmy, żeby przeczekad hałasy zdradzające rutynę
bywalców stadionów. W tym momencie dopędził nas nieznajomy turysta, mówiąc oględnie, także w
mocno średnim wieku. Powiedział „dzieo dobry” i pod błahym pozorem również przystanął pod
drzewem.

Skwarny dzieo i przebyta droga dopominały się o tradycyjne piwo z malinowym sokiem. Poddając się
naturalnemu ciągowi skojarzeo, odezwałem się dośd głośno: „Ciekawe, co z Krupowskim, jak mu się
żyje w rezerwacie?” A na to nieznajomy: „Krupowski? Ależ, proszę pana, zastrzelili go gestapowcy na
wiosnę albo jeszcze w zimie!”

Historia Ducha Pysznej doczekała się zakooczenia zgodnego z duchem czasów okupacji. Była to
ostatnia wiadomośd o Krupowskim. I chyba bliska prawdy, bo duch zapadł się jak pod ziemię.
Ponieważ nie pobrzękuje szybami, nie wytrąca manierek z ręki, nie przebiera się za Angielkę i nie
poświstuje przed świtem, nikt go już nie wspomina ani dobrze, ani źle. Najzwyczajniej w świecie
poszedł w zapomnienie.
O śniegu, lawinach i mgłach

O śniegu marzą dzieci. Dla laików śnieg jest biały, a padające płatki przywodzą na myśl zimę, choinkę i
monotonną biel na polach. Narciarz jeździ po śniegu - prawda oczywista. I dlatego właśnie słowo
„śnieg” nic narciarzowi nie mówi.

Śnieg - ale jaki? Puch, cudowny firn czy piekielna łamliwa szreo przetykana kalafiorami?

Gips, boraks, gangle, sparszywiały śnieg odwilżowy, złączony z podłożem czy lecący na dźwięk głosu
ludzkiego?

Śnieg w górach stanowi o podstawowej wielkiej niewiadomej, o trudności drogi narciarskiej.

Gdyby pierwsi narciarze wiedzieli więcej o kaprysach tatrzaoskiego śniegu, kto wie, czy narciarstwo w
Tatrach w ogóle by się rozwinęło... Co prawda, kiedyś padały na Podhalu takie śniegi, że zimą nie
można było się przekopad z jednej strony Krupówek na drugą, a sanna trwała aż do maja. Było to
jednak bardzo dawno, tak dawno, że nikt tych śniegów nie pamięta.

Tatry nie grzeszą śnieżną monotonią. Bywa, że cała zima mija szaro i bezśnieżnie. Zdarza się również,
że śnieg zaczyna prószyd w lipcu, a we wrześniu na dobre już przykrywa góry. I zgadnij, bracie, jaka
dla narciarza najbardziej odpowiednia pora? Bywa w lutym zielona trawka na Gubałówce i bywa taki
marzec, że z deskami na plecach trzeba leźd pod Zawrat, aby zjechad między łysinami suchych traw i
kamieni.

Podczas zawodów FIS w lutym 1939 roku - Oppenheim był wtedy kierownikiem biegu na 50
kilometrów i paradował z opaską niebiesko-biało-niebieską - przyplątały się nad Zakopane chmury z
rzęsistym deszczem. Śnieg dźwigano koszami i na skocznię, i na trasy biegów. Dopiero w niedzielę, na
zakooczenie zawodów, niebo sypnęło śniegiem jak z rękawa. Za całe dwa złote. Tyle kosztował bilet
na uroczystośd zamknięcia zawodów i rozdanie nagród. Miejsce na trybunie wyceniono o złotówkę
drożej.

Boże Narodzenie pod śniegiem trafia się tak rzadko, że trudno znaleźd zakopiaoczyka, który by takie
święta pamiętał. Zwykle wieje wiatr halny, a jeśli nawet siarczysty śnieg zwali się na Wigilię, to
pierwszego dnia świąt halny roztopi go w błoto.

W Tatrach człowiek nie jest pewien nawet typowej barwy śniegu. Był kiedyś w Hlioskiej Dolinie śnieg
przedziwnie żółty, pocętkowany deszczem na szaro. Śnieg zlodowaciały mieni się błękitem. We mgle
sinieje. Pod wieczór staje się różowy. Ostatnio pokazują się śniegi szare, prawie popiołowej barwy.
Ktoś widział śnieg czerwonawy. Ale to już nabytki całkiem nowej doby.

W lecie o śniegu mówi się najchętniej. Jesienią śniegu doczekad się wprost nie można. Tęsknią
narciarze do zimowego puchu, marzą o wiosennym firnie. A gdy śnieg wreszcie spadnie...

Są tacy, którzy w nieobliczalności „warunków śnieżnych” upatrują główny urok narciarstwa - rzecz
jasna, mowa o turystach, a nie o zawodnikach.

Pewne, że zimą w Tatrach nie ma z góry określonej drogi zdecydowanie trudnej czy łatwej. Dziecinna
przełęcz, krowia perd latem, niewinny zjazd przy firnie lub przy puchu w objęciach szreni nabierają
cech niebezpiecznej stromizny, czyhającej na każdy nieostrożny ruch narciarza. Podejście, które
można z łatwością zrobid na nartach po sam szczyt w niedzielę, w poniedziałek nie puści, zmuszając
do mozolnego kucia stopni w oblodzonym i stwardniałym na żelazobeton śniegu.

W dobrych warunkach zjazd dziesięciominutowy, w złych - godzinna mordęga, mozolne przepychanie

się na kijkach tam, gdzie dwa dni temu jechało się całym pędem.

Marzeniem każdego narciarza jest, jak wiadomo, firn, legendarny śnieg wiosenny, częściej opisywany
w kurierkach niż oglądany w nieskazitelnej swej formie w Tatrach. Słooce musi go wysmażyd, a mróz
zamrozid - na przemian przez parę dni jednolitej pogody. Firn, jeśli się jednak trafi, pozwala na
wszelką brawurę, ewolucje, lekceważenie stromizn i lawin, zarówno przy podejściu, jak i przy
zjeździe. Jednakże trzeba pamiętad, że pod wieczór lub w chmurny dzieo firn zmienia się w szreo.

Idealny śnieg zimowy, puch - też miewa kaprysy. Zbyt wiele puchu na zboczu pachnie lawiną, a
torowanie w świeżym, nie uleżałym puchu, szczególnie przy dłuższej wycieczce, wymaga siły
Herkulesa i cierpliwości świętego.

Doświadczony narciarz czeka dzieo lub dwa. Wyrusza w góry, gdy puch się uleży.

Niestety, bardzo rzadko pojawia się w Tatrach szeleszczący kuzynek puchu, błyskotliwy boraks, śliczny
śnieg z gwiazdek mrożonych powstały, gdy mróz ciężką mgłę górską osadzi sprowadzając słooce.
Równie rzadka jest zimowa imitacja firnu, śliska przemarznięta kasza, sypiąca się jednak chętnie
lawiną. Te dwa gatunki należą do rodziny śniegów łaskawie usposobionych dla łydek narciarza.

Przeciwieostwem tych ideałów jest szreo, łamliwa szreo, jasna cholera i czarna rozpacz narciarza
tatrzaoskiego.

Na jednolitej szreni, szczególnie przy dobrych kantach, dadzą się jeszcze wykonad krótkie i zwięzłe
ewolucje, hamujące z miejsca niebezpieczny w tych warunkach rozpęd - ale przy głębokiej łamliwej
szreni wszelka sztuka zawodzi. Jest to jeden z najbardziej niebezpiecznych śniegów dla nóg i dla nart.
Tnie buty pierwszorzędnie. W terenie nadaje się chyba jedynie do ślimaczej jazdy zakosami, z duszą
na ramieniu.

Zwykła szreo, której twardośd może się wahad od miękkości zamarzającej grudy po matową twardośd
chioskiej porcelany, dla rozmaitości zakwitad może chropowatym kalafiorem, wyboistym ganglem,
tępym gipsem, otwierając urozmaiconą listę zmiennych śniegów tatrzaoskich, męczących
niesłychanie nogi, a groźnych dla ścięgien, kości, nart i zębów narciarza. W terenie podobne śniegi
wymagają bardzo ostrożnej jazdy, niepopuszczania ani na chwilę nart, starannego wypatrywania
drogi i szybkiej orientacji po odcieniu śniegu, aby nie ulec gwałtownemu zahamowaniu lub
szarpnięciu.

Zarywające, męczące mięśnie, mało nośne śniegi odwilżowe, bardzo groźne pod względem
lawinowym, dopełniają z grubsza listy udręk śnieżnych czyhających na amatora terenowej jazdy. Ale
wszystkie one dochodzą do pełnego głosu dopiero przy silnej stromiźnie. Upadek na szreni na
równym - jest tylko upadkiem. Na stromym zboczu tatrzaoskim upadek oznacza lecenie w przepaśd.
Szarpnięcie na małym pagórku jest tylko nieprzyjemnością. Przy silnym pędzie - grozi zerwaniem
ścięgna.
W zimie nie ma więc dróg łatwych lub trudnych. Jest tylko droga, na której może przydarzyd się
wszystko. Szczególnie w Tatrach, obdarzonych dużymi stromiznami i bardzo kapryśnymi pokładami
śnieżnymi. Narciarz wyruszający w góry musi byd przygotowany na wszelką ewentualnośd. To, że
przebył kiedyś najwyższą jakąś przełęcz bez trudu, nie dowodzi, aby nazajutrz, na dwakrod niższej
karku nie skręcił albo - jeśli się pod szczęśliwą gwiazdą urodził - nart nie połamał na kawałki.

Tyle o śniegu, a przecież - nie wszystko... Gdy wiosenne słooce nagrzeje świeżo spadły puch, rodzi się
śnieg ciężki, podlepiający. Nie pomagają ani smary, ani ciężkiego kalibru przekleostwa. Śnieg lepi się
kilogramowymi bułami, obciąża nogi i wykręca kostki. O takim śniegu nawet się gada niechętnie.

Ruszyła kiedyś wycieczka z Doliny Pięciu Stawów przez Przełęcz Gładką, Doliny Wierchcichą i Cichą,
przez Tomanową Liptowską i Polską - na Pyszną. Ruszono po świeżym, w nocy spadłym puchu.
Pogoda była wspaniała. Słooce - jak to w górach w marcu. Z Gładkiej zjazd dobrze znanym szlakiem
do Wierchcichej. Miód w gębie, twarze uśmiechnięte, w cudownym puchu kręci się niebiaosko.
Doliną Cichą szło się całkiem dobrze. Biwak wypadł na Tomanowej Liptowskiej. Słooce, upał, wczesne
popołudnie, ogromne ilości herbaty... Po przejściu potoku miny nagle zrzedły. Jak nożem uciął -
skooczyły się zachwyty. Śnieg lepi się do desek, chwyta, przytrzymuje. Co chwila ktoś staje i klnąc
przeraźliwie, zdziera śnieg, smaruje z uporem, po to tylko, aby za moment wszystkie te czynności
powtórzyd od początku. Wszyscy wloką się jak potępieocy z kłodami na nogach. A przełęcz z daleka
śmieje się drwiąco i kusi odblaskiem słonecznym. Słooce już gasło, gdy przemęczeni, zziajani narciarze
przebijali się przez nawis Przełęczy Tomanowej. Pocieszali się, że mroźny wieczór poniesie ich na dół.
No, i poniosła ich łamliwa szreo. Chwytając się krzaków i smreków, ciemną nocą wpadli na Pyszną.
Tam przysięgli uroczyście, że przez tydzieo krokiem nie ruszą się ze schroniska.

Następnego dnia poszli na Błyszcz. A po trzech dniach słooca - firn pokrył ziemię. Ruszyli więc na
Kooczystą.

Firnu nikt nie ogląda bez słooca, lazuru i kwitnących wśród śniegu krokusów. Przy firnie wiad może
jedynie ciepły podmuch halnego. Kurniawa ani zadymka nie grożą narciarzowi z tej prostej przyczyny,
że dzieo szary, bezsłoneczny lub świeży opad natychmiast zmieniają firn w szreo lub „papę”. Firn jest
„śniegiem ziemskim”, ale częściej się o nim marzy, niż po nim jeździ.

Gdy leży firn, narciarze upodabniają się strojem do plażowiczów. Termometr na graniach pokazuje
bite trzydzieści stopni, a w kotłach górskich podzwrotnikowy wprost panuje upał i ostry blask uderza
w oczy. Firny pysznią się wysoko, a w tym samym czasie na polanach hal Tatr Zachodnich bajeczne
rozkwitają barwy.

Krokus nie lubi samotności. Wystrzela z ziemi tysiącami drobnych kielichów, bladoliliowych od spodu,
nakrapianych u szczytu fioletem, wyzłacanych w środku. Mróz krokusom nie szkodzi, śnieg ich nie
zabija. Jeśli dzieo bez słooca, krokusy ledwie nos wyściubiają spod śniegu. Gdy słooce przygrzeje -
rozchylają kielichy i wtedy tak pięknie, że człowiekowi nogi wrastają w ziemię. „Krokusy...” -
powiadasz sam do siebie, gapisz się jak urzeczony i nie masz siły ruszyd w dalszą drogę.

Czasem już w marcu są na Chochołowskiej, czasem trzeba na krokusy czekad aż do maja.

*
Jest jeszcze jedna odmiana śniegu: śnieg, po którym nikt nie jeździ, pierwszy śnieg. Zjawia się zwykle
późną jesienią, pada wielkimi, mokrymi płatami i w kilka minut później niknie w błocie. Ale po
pierwszym śniegu nadlatuje drugi, trzeci, a trzeci już zostaje. Raz na dwierd wieku zdarza się inaczej.

W kronikach krakowskiego AZS-u można przeczytad notatkę informującą, że w roku 1911 kolega
inżynier Borkowski, korzystając z obfitego opadu śnieżnego, przeszedł grao Czerwonych Wierchów i
zjechał przez Rzędy na Tomanową, a więc przebył drogę nigdy na nartach nie robioną. Działo się to 5
października!

Był też rok z tak wczesnym śniegiem, że już pod koniec września hulali narciarze po dwumetrowym
śniegu w Dolinie Pięciu Stawów i na wszystkie strony słali alarmujące karty: śnieg, śnieg,
przyjeżdżajcie.

Nie zamarznięte, pawiookie stawy jaśniały wtedy niby szafiry wśród olśniewającej bieli. W jesiennym,
niskim słoocu iskrzyły się zbocza i lód na skałach. Spełniał się obraz, o którym marzy się w górach:
zimowy śnieg i letnie stawy. W nocy, kiedy gwiazdy wysypały się na niebo, drugie tyle gwiazd zakwitło
w stawach. Wypełniły się stawy gwiazdami i odbiciem grani.

I dziw się ludziom, że ciągną w góry z różnych stron kraju, że góry zdolne są przesłonid im dosłownie
wszystko...

Ale na tym nie koniec, bo lawiny to także śnieg.

Ma narciarz swój świat przepaścistych zboczy górskich, swój żywioł ukochany - mroźny śnieg biały,
ma też śmierd swoją własną, narciarską...

O lawinach śnieżnych ludzkośd wie od dawna. W Alpach lawiny wymiatają całe doliny, z lasem,
osiedlem i ludzkim dobytkiem. W Tatrach, górach dzikich i stosunkowo niedawno odkrytych dla
turystów, lawiny nie powodowały równie groźnych katastrof.

Z pokolenia na pokolenie przechodziły ustne opowieści o kłusownikach porwanych przez śniegi, o

zbójnikach pochwyconych przez białą śmierd. Głośna była swego czasu legenda o górniku bezbożnym
ze Starej Roboty zasypanym w sztolni w Wigilię Bożego Narodzenia. Wspomina się również górala
przywalonego śniegiem wraz z parą koni w Dolinie Chochołowskiej.

Wszystkie te wypadki miały miejsce „kiedyś”. Dokładnie nikt nie umiał określid ani dnia, ani roku.
Nieszczęścia rozproszone na przestrzeni wielu lat nikogo nie przerażały. O lawinach mówili chyba
najwięcej gazdowie, właściciele szałasów w Chochołowskiej lub Jarząbczej. Prawie każdej wiosny
musieli naprawiad szałasy porozwalane przez śniegi lecące z Bobrowca lub Czerwonego Wierchu.

Lawina, biała śmierd czyhająca w słoocu, w oczach laików otoczona bywa nimbem tajemnicy. Rusza,
nie wiadomo czemu, jak i kiedy.

Tymczasem sprawa lawin sprowadza się prawie wyłącznie do gatunku śniegu. Kto rozumie wymowę
śniegu, ten lawinie samochcąc pod nos nie podejdzie.

Często się słyszy naiwne twierdzenie, jakoby wiosną dopiero góry zakwitały lawinami. Fatalna
omyłka.
Zimowe lawiny puchowe należą do najgroźniejszych dla życia narciarza. Jeżeli jeszcze przy wiosennej
lawinie - o ile kamieniem głowy nie rozwali, a nóg nie potrzaska zwałami brył śnieżnych - można liczyd
na dwadzieścia centymetrów powietrza koło głowy, które pozwoli przeżyd narciarzowi godzinę czy
dwie, zanim go odkopią, to w zimie drobniuteoki puch, nie naruszając binokli na nosie, wciska się tak
szczelnie w usta i drogi oddechowe ofiary, iż proces uduszenia następuje prawie błyskawicznie.

Lawiny chodzą równie dobrze w grudniu, jak i w kwietniu, rankiem, południem, wieczorem, jak i
nocą. Lawiny bowiem zależą przede wszystkim od jakości opadu śnieżnego, temperatury naruszającej
konsystencję warstw śnieżnych oraz od nieostrożności samego narciarza, nieopatrznie przecinającego
śnieg na zboczu, gdy śnieg ten jest licho z podłożem powiązany.

Ile śniegu spadło, na jakie podłoże, w jakich warunkach atmosferycznych? W tych trzech pytaniach
mieści się cały katechizm lawinowy.

Duży opad powoduje zawsze - niezależnie od pory roku - tendencję do lawin.

Duży opad kilkudniowy podwyższa niebezpieczeostwo do maksimum. Trzeba czekad, aż śnieg

osiądzie, a ze stromych zboczy zejdą lawiny.

Najmniejszy opad na stwardniałe podłoże (krustę, szreo) spowodowad może lawinę przy nawet
względnie małej stromiźnie. W ogóle, gdy śnieg pod nartami lub butem sypie się zdradzając mierne
powiązanie z podłożem - istnieje groźba lawiny. Silne słooce po śnieżnym opadzie również działa
katastrofalnie.

Przeciwnie, gdy śnieg pada przy odwilży i dobrze się zwiąże z podłożem, niebezpieczeostwo lawin
słabnie.

Jeżeli śnieg pada przy silnym wietrze, zwiewany z grani gromadzi się po dolinach, mamy wtedy na
graniach szreo, w dole zaspy, lecz groźba lawin blednie.

Drugi dogmat: każda zmiana temperatury podwyższa niezmiernie niebezpieczeostwo zejścia lawin.
Więc: nagła odwilż spowodowana wiatrem halnym lub inną przyczyną; upał lub nagły zanik
nasłonecznienia. Momenty zmian temperatury, naruszając gatunkowośd nawierzchni śnieżnej w
porównaniu z dolną jej warstwą, wywołują znane niebezpieczeostwo zsunięcia się deski śnieżnej.

Dlatego to wiatr halny, powodujący często w przeciągu kilku godzin dwudziestostopniowe skoki
temperatury, uważad należy za najbardziej groźnego podrywacza lawin.

Trzecim czynnikiem powodującym lecenie śniegu jest, ma się rozumied, sama stromizna.
Dwudziestoprocentowe nachylenie zbocza wystarcza przy odpowiednich warunkach i umożliwia
zsunięcie się śniegu.
Typową konfiguracją terenową dla lawin są wszelkie żleby. Każdy żleb, każda rynna, każde nowe
wklęśnięcie terenu przy stromiźnie jest naturalną drogą lawin w odpowiednich po temu warunkach.
Kto uważnie przypatrzy się Tatrom, pojmie od razu tę groźną prawdę terenową. Wykoszone w dole
lasy dośpiewają mu resztę.

Zbytnie wybrzuszenie terenu, jak i śniegu, nic dobrego nie wróży. Jeżeli widad na śniegu rysy lub
pęknięcia, często w okolicy skał, należy uznad śnieg za bardzo podejrzany. Lawiny, na wiele godzin
przedtem lub tylko na kilka minut, zdradzają się popękaniem śniegu. Śnieg nabrzmiały, nie tknięty
zejściem żadnej lawiny, również zapowiada ją w niedalekiej przyszłości, przy okazji chodby
nierozważnego okrzyku. „Szanuj ciszę gór” - nie jest czczym hasłem, wymyślonym przez
„ochroniarzy”. Czasem stanowi o życiu.

W warunkach lawiniastych najbezpieczniejsze są wszelkie grzędy. Zbocza pokryte kosówką są na ogół

pewniejsze od stoków trawiastych, ale tak długo jedynie, dopóki wystaje ze śniegu chod ślad kosówki.
Gdy śnieg ułoży się grubą warstwą ponad kosówką, kosówka lawiny już nie zatrzyma.

Krążą wśród narciarzy opowieści o tym, jak wprawny zjazdowiec może uciec przed lawiną, nawet gdy
ta już go pochwyci.

Można zostad, będąc na skraju lawiny, odrzuconym w bok lub skośnym szusem wyrwad się spod niej
dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, lecz normalnie nie sposób na to liczyd. Kto widział
błyskawiczny ruch śniegu, ogrom przestrzeni zgarniętej w żlebach, rynnach, od zbocza do zbocza, ten
zrozumie, że nie ma ani miejsca, ani czasu i że opowiadania o ucieczkach zaliczyd do bajek wypada.

Kto widział druzgoczącą siłę lawin, które na dziesiątkach metrów koszą wysokopienny las jak zapałki i
nie tylko dosięgają dna doliny, ale przeskakują jej szerokośd i koszą lasy na kilkanaście metrów wzwyż
na przeciwległym zboczu, ten pojmie, jak śmieszne są te szusy umożliwiające ucieczkę z zasięgu
lawiny.

Lawiny, poruszone nartą turysty, bywają nie mniejszych rozmiarów niż lawiny lecące samorzutnie.
Rusza bowiem nie tylko śnieg pod nami będący, lecz całe zbocze wzwyż obsuwa się za nim.

Liczyd, że nas odkopią towarzysze lub Pogotowie? Wielka jest sprawnośd, poświęcenie i rutyna
ratowników, lecz kto szukał człowieka w lawinie, wie z naocznego doświadczenia, że dotarcie do
narciarza, przy stumetrowej często długości lawiny, a kilkupiętrowej jej wysokości, jest kwestią raczej
szczęśliwego przypadku niż wysiłku ludzkiego, mimo dziesiątków lub setek rąk ratowniczych. Komu
życie miłe - niech lawinę omija o pół kilometra.

Gdy nie jesteśmy pewni śniegu, najbezpieczniej zdjąd pychę z serca, a narty z nóg, chodby przyszło
brnąd po brzuch w puchu. Wieloletnie doświadczenie wykazało, że lawina ma tendencję do
wyrzucania ku górze przedmiotów stałych. Wyrzuca więc i człowieka, pod warunkiem, że ten jest bez
nart. Narty działają jak kotwica, przygważdżają do dna, zmniejszają do minimum szanse ratunku.
Lepiej sto razy schodzid niż raz zjechad razem z lawiną.

Pierwsi narciarze o lawinach myśleli najmniej. Debatowali na ten temat, obmyślali środki zaradcze,
były to jednak rozważania teoretyczne. Jeszcze jeden pasjonujący temat, przypominający wieczorne
historie o duchach.
Wiadomośd o śmierci Karłowicza uderzyła w Zakopane niby grom z jasnego nieba. A więc jednak!...
Lawina!... Przeklinano „foki”, które Karłowicz miał na deskach. Gdyby nie „foki”, mówiono, zjeżdżałby
prędzej i może uszedłby śmierci?

Po tej głośnej tragedii zapanował spokój. Po dawnemu szły lawiny, rozbiły poręcz mostu przy
Wodogrzmotach, waliły się na szosę do Morskiego Oka, rozniosły altanę na Kondratowej, kosiły lasy,
straszyły narciarzy w Cichej i w Koprowej, lecz ludzi nie zaczepiały. Pustawo było wtedy w Tatrach.

Dopiero po pierwszej wojnie, kiedy ożyła turystyka zimowa i narty stały się bardziej popularne,
przypomniano sobie o niebezpieczeostwie lawin.

Wstrząsające wrażenie wywarł wypadek na ruchliwej drodze prowadzącej na Halę. Słonecznej

marcowej niedzieli dwaj młodzi narciarze zjechali z „nartostrady”. Popisując się efektownymi
ewolucjami, zlekceważyli masy śniegu zalegające stromy żleb pod Kopą Królowej. Nagle podcięty
nartami śnieg ruszył. Stało się to na oczach wielu narciarzy. Przez moment widziano, jak porwani
lecącym śniegiem usiłowali zdjąd narty. Potem wszystko znikło w białej, skotłowanej masie. Lawina z
hukiem runęła dnem żlebu w kierunku Hali Olczyskiej. Mimo natychmiastowej pomocy, bo i
Pogotowie z Oppenheimem przybyło wkrótce po wypadku, zdołano uratowad tylko jednego
narciarza. Drugiego szukano trzy dni. Znaleziono zwłoki pod wielometrowym kopcem śnieżnym, na
samym dnie żlebu.

Lawina ze Skupniowego Upłazu? Po prostu wierzyd się nie chciało. W takim miejscu!....

W równie piękny, słoneczny dzieo poszła lawina na Halę Kondratową. Trójka narciarzy, kobieta i dwaj
mężczyźni, zaryzykowała zjazd z grani Kopy Kondrackiej na halę. Nie lekceważyli niebezpieczeostwa,
po prostu go nie dostrzegli. Nie widzieli masy śniegu wiszącej dosłownie na włosku i niemal klasycznej
lawinowej konfiguracji terenu.

Pierwszy z narciarzy zjechał szczęśliwie, lecz śnieg poruszony deskami już, już prawie leciał. Kobieta
jechała jako druga i ona do reszty podcięła lawinę. Kilkudziesięciu narciarzy uwijało się tego dnia na
hali. Patrzyli zdrętwiali ze zgrozy. Przeraża bowiem ogrom lecącej połaci śnieżnej i błyskawiczny ruch.
Katastrofa następuje w okamgnieniu. Zanim ludzie zorientowali się, lawina porwała narciarkę.
Pogotowie dopiero na drugi dzieo dokopało się do zmasakrowanych zwłok. Trzeci narciarz ocalał,
lawina ruszyła, nim rozpoczął zjazd.

Wypadki mnożyły się, lawiny sięgały po coraz nowe ofiary, a mimo to igrano z lawinami z jakąś
przedziwną beztroską. Brawura, brak wyobraźni lub może brak wyczucia? Brak znajomości warunków
śnieżnych?...

I znów - upalne, marcowe południe. Dużo śniegu. Barometr leci na łeb. Wiatr halny rozhula się lada
chwila. Grupa narciarzy podchodzi pod Liliowe. Olśnieni słoocem, wspaniałym śniegiem, zachwyceni
bezchmurnym niebem. Droga, jaką obrali na przełęcz, jest wyzwaniem rzuconym losowi. Zanim
przebyli połowę drogi, ruszył śnieg w kotle. Władek Czech, znajdujący się na skraju lecącego zbocza,
ucieka karkołomnym szusem z zasięgu lawiny. Żona Władka - odkopano ją najprędzej - zmarła z
powodu obrażeo wewnętrznych. Po czterech godzinach pracy Pogotowie wydobyło dwóch
następnych narciarzy; tych udało się uratowad. Czwartego wydobyto martwego pod koniec
następnego dnia poszukiwao. Po zakooczeniu akcji ratowniczej podszedł do Oppenheima
wystraszony turysta.
- Jak to, więc tu też są lawiny? W tak uczęszczanym miejscu?

- Lawiny są wszędzie - odpowiedział zirytowany Oppenheim.

- To ja wyjeżdżam.

Starych narciarzy doprowadzały do pasji wypadki „lawinowe”. Ogromna większośd została

spowodowana lekkomyślnością i zupełną nieznajomością warunków tatrzaoskich. Turystyka zimowa,
owe sławne wyrypy narciarskie, biwaki w szałasach i ciężkie plecaki, słowem to wszystko, czym żyło
starsze pokolenie, wychodziło już z mody. Tatry zaludniały się „boiskowcami”, jak ich nazywano
staromodnie, narciarzami, którzy podchodzili, zjeżdżali i znowu podchodzili. Znakomita technika jazdy
szła w parze z całkowitą obojętnością na piękno gór. Dla tego pokolenia interesująca była tylko sama
jazda. Nic więc dziwnego, że kolejkę na Kasprowy powitali z entuzjazmem. Dziś jeszcze można
spotkad doskonałych narciarzy zakopiaoczyków, którzy nigdy w życiu nie byli w Tatrach Zachodnich i
nie widzieli Morskiego Oka. Znają na pamięd każdy centymetr tras zjazdowych, ale o górach mają
takież pojęcie, co ceper stawiający pierwsze narciarskie kroki koło Krokwi lub na „oślej łączce”.

„Umiejętnośd wyboru drogi narciarskiej w terenie jest najważniejszym sprawdzianem turystycznej

klasy narciarskiej, jedyną, dziewięddziesięcioprocentową asekuracją wobec lawin i wypadków” -
powtarzał do znudzenia Oppenheim.

Tragiczną ilustracją do tych słów stał się wypadek na stokach Skrajnej i Pośredniej Turni opadających
ku Dolinie Cichej. Była to chyba ostatnia „krwawa” lawina przed wybuchem drugiej wojny.

Czterech wysportowanych narciarzy wjechało kolejką na Kasprowy. Celem wyprawy była Dolina
Pięciu Stawów Polskich. Wybrali drogę pozornie najłatwiejszą - przez Liliowe i Walentkową. W lecie
szlak ten nie nastręcza kłopotów, lecz zimą żlebowate, trawiaste zbocza stają się ulubioną drogą
ogromnych lawin lecących do Doliny Cichej.

Trzech narciarzy ruszyło pełnym gazem. Czwarty zatrzymał się na grani. W ostatniej chwili musiał
poprawid wiązanie czy też zawiązad sznurowadło. Parusekundowa zwłoka uratowała mu życie. Stał
się mimowolnym świadkiem śmierci towarzyszy. W ułamek sekundy po ruszeniu narciarzy zbocze
drgnęło i runęło ogromną lawiną.

Piąty spóźnił się do Kuźnic. Odłączywszy się od kolegów pobiegł na pocztę po przekaz na 10 złotych.
Można powiedzied bez przesady, że Stasia Töpfera - świetnego grafika o głośnym nazwisku -
uratowały wtedy pieniądze. Tak, dziesięd złotych to były pieniądze! Gdy Töpfer znalazł się na
Kasprowym, było już po wszystkim.

Ekspedycje ratunkowe dwa tygodnie przekopywały lawinisko wypełniające dno skalistego żlebu. Gdy
odkopano dwa zmasakrowane ciała, zaprzestano dalszych poszukiwao. Potężne styczniowe mrozy i
groźba zejścia nowych lawin uniemożliwiły pracę ratownikom.

Trzeci narciarz zaginął bez śladu. Nie spodziewano się go odnaleźd wcześniej niż na wiosnę.

W pierwszych dniach maja 1939 roku wyruszyła nowa wyprawa Pogotowia z Oppenheimem na czele.
Kilkunastu ludzi uparcie sondowało pozostałe z zimy lawinisko. Drugiego dnia natrafiono na ciało
trzeciego narciarza, jedynaka. Stasia Zaremby.

Pierwsi narciarze, wyruszając w Tatry, tyle wiedzieli o lawinach, co usłyszeli od górali. Kiedyś pod
Polskim Grzebieniem Zaruski i Kordys cudownym trafem wymknęli się śmierci. Dopiero po latach
przekonali się, że zjeżdżali w sposób najbardziej niewłaściwy i że sprowokowali drzemiącą lawinę.
Wiedza o lawinach przychodziła wraz z doświadczeniem. Stąd irytacja i gromy pod adresem młodych.

Innym razem, na Przełęczy Iwaniackiej, młody Józio Oppenheim o mało nie padł ofiarą
sprowokowanej przez siebie lawiny.

Cholerny nawis zawalał przełęcz. Starsi klęli pod nosem i cierpliwie przekopywali zawalidrogę,
zniecierpliwiony Józio mruknął: „Toż to nie ma sensu” i nie namyślając się skoczył z nawisu, ginąc
towarzyszom z oczu. W tym samym momencie rozległ się donośny huk. Kiedy grzmot przewalił się i
ucichł, narciarze doczołgali się na skraj nawisu i spojrzeli w dół... Ogromne lawinisko zawalało dno
żlebu, a tuż pod nawisem stał zzieleniały Józio, niezdolny do odezwania się słowem. Skamieniały
wpatrywał się w płachetek śniegu, ocalały pod nartami. Ogarnięty przerażeniem, że lada chwila runie
i ten ostatek śniegu, bał się najdrobniejszego gestu. Dopiero na widok towarzyszy odzyskał jaki taki
rezon.

Nauczka nie poszła w las. W swych „Szlakach narciarskich Tatr Polskich” umieści Józio później
następujące ostrzeżenie: „Nawis, spadając lub nieostrożnie przekopywany, również wystarczy, aby
spowodowad lawinę. Nieopatrzny skok z nawisu przy dużym śniegu wywoład może ten sam efekt...”
Opisy dróg narciarskich poprzedzi barwnym wykładem o śniegu, lawinach, pogodzie i mgłach.

Przybywało faktów i doświadczeo godnych zapamiętania.

Było to na Pysznej. Od kilku dni śnieg walił bez przerwy, uniemożliwiając narciarską włóczęgę.
Narciarze siedzieli w schronisku (nie zagospodarowany szałas) i klęli parszywą pogodę. A śnieg walił i
walił. Sypało się z nieba drzwiami i oknami.

Oppenheim zaczął namawiad do powrotu. Nie podobały mu się ogromne masy śniegu gromadzące się
na stokach pyszniaoskiego kotła. Radził zjechad do Zakopanego i tam się doczekad pogody.
Posłuchano rady i całe towarzystwo z nosami na kwintę wróciło do Zakopanego.

Po paru dniach wyjrzało słooce. Blade, przydmione resztkami rozwiewających się mgieł, ale zawsze -
słooce. Ruszono z powrotem na Pyszną. Młodzi narciarze niecierpliwie wyrwali naprzód. Reszta
statecznie podążała za nimi. Oppenheim ostrzegł przy rozstaniu, żeby nie zapuszczali się powyżej
drugiego szałasu pasterskiego, stojącego na buli ponad schroniskiem.

Kiedy starsza częśd wycieczki znalazła się w pobliżu schroniska, usłyszano wołanie:

- Gdzież ten cholerny szałas? Szukamy i szukamy. Żadnego tu nie ma szałasu!

Okrzyk podziałał jak ostroga. Rzucili się wszyscy patrzed, gdzie się solidny szałas zapodział. Jedno
spojrzenie wyjaśniło przyczynę bezowocnych poszukiwao. Na miejscu, gdzie stał szałas, leżała lawina.

Zeszła jednocześnie ze wszystkich zboczy ogromnego amfiteatru pyszniaoskiego: spod Kamienistej,

Błyszcza i Siwych Turni. Przewaliła się przez górne piętra kotła, spłynęła wszystkimi rynnami Siwych
Sadów, starła zagajnik świerkowy i oparła się o las wysokopienny otaczający schronisko. Pęd
powietrza zniósł szałas, rozsypując po lesie połamane belki.

Niespodzianka zapierająca dech w piersiach. Kocioł pyszniaoski był ulubionym terenem narciarskim.
Miejsce, gdzie od dziesiątków lat stały szałasy, uznawano za całkiem bezpieczne. Przecież zazwyczaj
lawiny zatrzymywały się w górze, na bulach Siwych Sadów...

Bez słowa, tylko zerkając na siebie spod oka, dreptało bractwo po lawinisku, obchodząc wielkie jak
głazy bryły stwardniałego śniegu. Nie można się było od tej lawiny oderwad, przyciągała rzadko
spotykanym ogromem.

Druga lawina wbiła się w pamięd dzięki swemu przedziwnemu pięknu.

W kwietniowy, szary i mglisty dzieo zjeżdżali Ruda i Oppenheim z Zaworów na południe.

Przy zjeździe z Ciemnych Smreczyn uderzył ich widok wielkiej lawiny zalegającej podłużną halę z
szałasem przy drodze. Zaintrygowani pojechali w kierunku lawiniska. I nagle znaleźli się w świecie
jakichś fantastycznych formacji śnieżnych, wymodelowanych pędem powietrza i siłami działającymi w
czasie upadku.

Po obu stronach skłębionego lawiniska wznosił się mur śnieżny wysokości paru metrów. Środkiem
wiła się biała, idealnie gładka droga. Biegła kręto, omijając liczne jeziorka o szmaragdowej toni, wokół
których usadowiły się strzeliste piramidy z drobnych bryłek śnieżnych. Ponad zastygłymi falami lawiny
górowały przedziwne baszty, igły i kunsztownie rzeźbione fragmenty mauretaoskich budowli. W
którąkolwiek spojrzało się stronę, bajkowa architektura przyciągała wzrok.

W zielonkawej, sennej wodzie przeglądały się perłowym odbiciem baszty, piramidy i minarety. Na tle
popiołowego nieba i zamglonych grani Krzyżnego Liptowskiego pyszniły się dziwne budowle z bardzo
dziwnej bajki. Na najwyższej z baszt, jak nieruchoma zielona chorągiew, tkwił młody świerk.

Lawinisko urzekało pięknem. Trudno się było rozstad z krajobrazem wyrwanym żywcem z jakiejś
wschodniej bajki i przeniesionym pędem lawiny na tatrzaoską halę. Ale czas uciekał, trzeba się było
zbierad dalej w drogę.

Po pewnym czasie narciarze obejrzeli się, aby raz jeszcze ogarnąd wzrokiem cudownie piękną lawinę.
Nie dostrzegli już ani zielonej chorągwi, ani baszt, ani mauretaoskich pałaców. Zobaczyli masy
skotłowanego śniegu – nic więcej.

Dzierżawca schroniska w Dolinie Koprowej, wysłuchawszy opowiadania, przypomniał sobie, że

poprzedniego dnia koło południa potężny huk wstrząsnął doliną i schroniskiem. Domyślano się, że to
poszła duża lawina, najpewniej z Krzyżnego Liptowskiego...

Lawiny bywają różnego autoramentu. Olbrzymka potrafi wykosid las na zboczu i w dolinie. Tęga
lawina na kawałki roztrzaskuje dwumetrowej grubości lód na Morskim Oku. Zdarzyło się tam, że
lecąca lawina podmuchem chwyciła drwala pracującego na brzegu i utopiła w jeziorze.

Opowiadał Józef Krzeptowski, a trzeba mu wierzyd, bo i przewodnik doświadczony, i znawca gór

wielki (bywało, sześddziesiąt dni spędzał w Tatrach w ciągu jednej zimy), że spotkał się kiedyś z lawiną
życzliwą narciarzom. Zjeżdżał z gościem z Zawratu i trochę lekkomyślnie zapuścił się zbyt na lewo, w
nieckowate zagłębienie terenu pod Kołową Turnią. Nagle usłyszał groźny trzask pękającego śniegu.
Razem z tym odgłosem stracił przytomnośd. Odzyskał świadomośd na grzędzie. Po drugiej stronie
leżał gośd rozciągnięty jak placek, ale zdrów i cały. Lawina poszła środkiem roztrąciwszy narciarzy
łokciami na boki. Śmiano się z Krzeptowskiego, że to jakaś młoda lawina, na ludziach się nie znająca.
„Wzięła cię, Józku, za psi pazur i dlatego puściła wolno...”

Tyleż szczęścia miał Ziętkiewicz i Irena Domaniewska. Zjeżdżali ze Szpiglasowej Przełęczy i ani się
spostrzegli, jak śnieg ruszył ich śladem. Dopędził w kotle i zasypał po szyję. Szczęściem, śniegu było
mało. Można więc było używad do woli opowiadając, jak komicznie wyglądali zasypani. Wystawały im
głowy ze śniegu jak makówki. Domaniewska długo nie mogła się uspokoid. Uczucie bezsilności,
jakiego doznaje człowiek unieruchomiony przez śnieg, nie da się z niczym innym porównad.

Są lawiny z poczuciem humoru, gustujące w figlach. Takie lawiny lubią zadrwid z doświadczenia, jakim
się zwykle szczyci narciarski wyga. Na Zielone Święta - zima była śnieżna i do Zielonych Świątek śniegu
doleżało sporo - zjeżdżali Starym Zawratem Ziętkiewicz z żoną, Oppenheim i jeszcze kilku młodych
narciarzy. Przyjrzawszy się papkowatemu śniegowi rozgrzanemu słoocem, Józio radził zejśd na nogach
i zjazd zacząd niżej. Nie przejmując się drwinami, sam zdjął narty-. Gdy je przypinał na dole, któryś z
narciarzy podciął lawinkę. Ruszyła momentalnie, porwała Józia i tkwiącego po pas w śniegu, poniosła
na dół żlebu. Na zakooczenie lawinowej przygody dostał Józio po łbie nartą, której nie zdążył
przypiąd, a którą lawinka przyniosła tuż za nim.

Najczęściej jednak lawiny dają groźniejsze nauczki. Poszła raz lawina na Wyżnią Jarząbczą i porwała ze
sobą narciarkę do lasu. Zaalarmowano schronisko i kurs wojskowy. Kilkudziesięciu ludzi
przeszukiwało stosunkowo płytkie lawinisko. Późną nocą znaleziono narciarkę wciśniętą pod drzewo.
Odniosła ciężkie obrażenia, ale po miesięcznej kuracji opuściła szpital o własnych siłach.

W okresie Wielkanocy, przy pięknej pogodzie, dziesiątki słowackich ceprów hasały na nartach pod
groźnymi ścianami Rohaczy. Nagle runęła lawina. Rozrzuciła bractwo na cztery strony świata, jednego
narciarza zatrzymując w swych objęciach. Krzyż z kosówek, postawiony w tym miejscu, stał się
skuteczniejszym ostrzeżeniem niż słowne przestrogi, jakich nie szczędzono narciarzom w schronisku.

I wreszcie - letni śnieg.

Niewinnie połyskujące w słoocu białe płaty, efektownie kontrastujące z sinawym tłem zboczy
wybielone żleby i rynny. Z daleka w dzieo pogodny wydaje się człowiekowi, że kawałki słooca
rozrzucono po górach. Wydaje się, że natura wymyśliła jeszcze jedną ozdobę, jeszcze jedno
urozmaicenie tatrzaoskiego pejzażu.

Z bliska rzecz się przedstawia inaczej. Letni śnieg jest jednym z groźnych wrogów turysty. Twardy,
śliski, sprasowany deszczem i zlodowaciały wskutek przymrozków, poddaje się jedynie czekanowi i
podkutym butom.

Alpiniści i taternicy lubią zjazd na czekanie po podobnym śniegu. Zjazd zaoszczędza siły i czas.
Wymaga jednak wielkiej wprawy i rozsądku, bo trzeba pęd miarkowad wedle warunków terenowych,
a nie fantazji i odwagi.

W sierpniu 1912 roku dwaj prascy studenci, schodząc z Rysów, postanowili skrócid drogę i zjechad na
butach po śniegu zalegającym stromy żleb. W krótkim czasie nabrali pędu, nad którym w żaden
sposób nie mogli już zapanowad. Wyniosło ich na piargi. Ratownicy Pogotowia przydźwigali ciała do
schroniska. Była to dopiero ósma wyprawa TOPR-u. Posługiwano się prymitywnym sprzętem. Gałęzie
kosówki zastępowały nosze.

Tragedia pod Rysami powtórzyła się w prawie identycznej formie w dwadzieścia pięd lat później. Tym
razem ofiarą padł człowiek starszy, doświadczony, bo od szeregu lat chodzący po górach. Próba jazdy
na butach skooczyła się uderzeniem w skały. Rola Pogotowia ograniczyła się do zniesienia
zmasakrowanych zwłok.

Popularna ścieżka wiodąca z Pięciu Stawów przez Świstówkę do Morskiego Oka obchodzi bezpiecznie
urwiska i żleby opadające do dna Doliny Roztoki. W lecie jest to szlak nie nastręczający ani
specjalnych trudności, ani emocji - nawet dla turystów mało obytych z górami. Lecz przy
najmniejszym oblodzeniu lub zaśnieżeniu ścieżka staje się miejscem podstępnym i niebezpiecznym.

W maju 1937 roku znalazła się na tej ścieżce wycieczka szkolna prowadzona przez profesora
Wronowskiego. Dzierżawca schroniska w Pięciu Stawach, Jędruś Krzeptowski, świetny znawca gór,
przestrzegał przed śniegiem, który w kilku miejscach przerywał letnią ścieżkę. Dla ułatwienia
orientacji Krzeptowski ustawił nawet prowizoryczne drogowskazy informujące, jak omijad najbardziej
niebezpieczne miejsca. Kiedy wycieczka dotarła do płatów śniegu, Wronowskiego ogarnęło dziwne
podniecenie. Zaczął pokazywad uczniom, jak jeździ się na nartach. (Zima była małośnieżna, więc na
nartach nikt tego roku nie jeździł.) Pokazy zakooczyły się tragicznie. W pewnym momencie
Wronowski pośliznął się, krzyknął i w zawrotnym tempie zaczął się zsuwad po stromiźnie. Uczniowie
podzielili się na dwie grupy. Jedni ruszyli co tchu do Morskiego Oka, drudzy zawrócili do Pięciu
Stawów.

Krzeptowski natychmiast pośpieszył na ratunek. Z dna Doliny Roztoki idąc po zamarzniętym śniegu w
górę stromego żlebu odnalazł Wronowskiego w śnieżnej jamie pod skałą. Wronowski był
nieprzytomny. Dwie godziny leżał w lodowatej wodzie. Kiedy go Krzeptowski wyciągnął, pod
wpływem bólu odzyskał na chwilę przytomnośd. Prosił, żeby go zostawid w spokoju, bo i tak nic z
niego już nie będzie.

O transporcie na dół nie mogło byd mowy w tych warunkach. Krzeptowski owinął rannego kocem i
wrócił do Roztoki, aby doczekad się Pogotowia.

Idąc po Wronowskiego, Oppenheim i ratownicy mieli jeszcze jedną okazję, aby podziwiad
poświęcenie i odwagę popularnego Jędrusia.

Wronowski jeszcze żył. Pobieżne badanie wykazało złamanie nogi, ciężkie obrażenia kręgosłupa i -
ledwo już wyczuwalne tętno. Transport na ścieżkę na Świstówce był bardzo trudny. Czas uciekał i
razem z czasem uchodziło życie. Kiedy wreszcie osiągnięto ścieżkę, Oppenheim, bez przerwy badający
puls rannego, stwierdził zgon. O pół do trzeciej w nocy zniesiono ciało do Morskiego Oka.

Drugim klasycznym miejscem, słynącym z wypadków spowodowanych resztkami zimowego śniegu,

jest ścieżka na Świnicę. Przecina ona szereg żlebów, w których późną wiosną, a nawet jeszcze latem,
trzymają się tęgie języki śnieżne.

Można ułożyd długą listę wypadków, jakie się tam zdarzyły. W sierpniu 1913 roku „skiełznął” z
Przełęczy Świnickiej Jan Stanek, czeladnik szewski z Zakopanego. Odniósł poważne obrażenia. Tyle
zyskał, że go znosiło doborowe towarzystwo: Zaruski, Lesiecki, Jakub Wawrytko i Zdyb. Trzy lata
później przytrafiło się podobnie uczniowi gimnazjum z Krakowa. A jeszcze później znów „pośliznął
się” nieostrożny turysta i też poleciał dobre kilkadziesiąt metrów w dół ku Walentkowej...

Zdarzało się polecied i ludziom doświadczonym, bo do takich zaliczyd wypada Witolda

Płuszczewskiego. Cieszył się opinią wytrawnego alpinisty i zapalonego górołaza. W lipcu (był to rok
chyba 1923) schodził ze Świnicy ścieżką do Doliny Pięciu Stawów. Traf zrządził, że w tym samym
kierunku posuwała się wolno wycieczka uczennic. Płuszczewski, zirytowany zatarasowaniem drogi,
postanowił alpejskim sposobem zjechad na czekanie. Wszedł na śnieg - pojechał.

Opowiadał potem, że w pamięci pozostał mu tylko sam moment ruszenia. W chwilę później poczuł,
że coś go wynosi w powietrze i stracił przytomnośd. Turyści, znajdujący się w dolinie, zaalarmowali
żołnierzy Kompanii Wysokogórskiej. Ci nieprzytomnego Płuszczewskiego znieśli do schroniska, a
stamtąd Pogotowie przetransportowało do szpitala w Zakopanem. Mimo nadwerężonej podstawy
czaszki i rany głowy amator jazdy na czekanie wykręcił się sianem z opresji. Opuściwszy szpital mówił
ze śmiechem, że sposoby alpejskie jakoś do Tatr nie pasują...

Dawnymi laty, czyli bardzo dawno, trafili narciarze z Zaruskim na czele na wyjątkowo podłe warunki
śniegowe. Po parodniowej wycieczce, kiedy się żegnano w Zakopanem, Zaruski pogratulował
towarzyszom szczęśliwego powrotu, bez wypadku i bez złej przygody. Winszowano sobie wzajemnie,
bo wycieczka była trudna i różnie się mogło zdarzyd.

W kilka chwil później pan Mariusz tuż przed swoim domem pośliznął się na lodku przysypanym
śniegiem. Upadł i złamał rękę.

Nie chwal dnia przed wieczorem i nie chwal śniegu, zanim zdrów i cały nie wylądujesz we własnym
łóżku...

Kiedy narciarz trapi się lawinami, obmyśla bezpieczne podejścia i zjazdy, wiatr siedzi schowany za
grzędą i dopiero na grani wybucha niespodzianie piekielną muzyką. Ukocha sobie jakąś dolinkę i od
przełęczy chwyta cię w taniec, spychając w dół z diabelskim chichotem. Zedmie śnieg do zielonych
traw i lodu lub wygoli kamienie, abyś nogi pokręcił tam, gdzieś sobie najpiękniejszy zjazd obiecywał.

Narciarz, który czmychnie lawinie spod nosa, pokona kilometry wzniesieo i zjazdów w najbardziej
kopnym śniegu czy przy najcholeryczniejszej szreni - wobec wiatru może się poczud dzieckiem
bezradnym i bezsilnym.

I nieraz się nim czuł ten i ów najbardziej nieustraszony wyga górski.

Badania alpejskie wykazały, że wiatr z miejsca odbiera turyście pięddziesiąt procent sił, a skromne
doświadczenia tatrzaoskie odsłoniły, że ironiczny ten olbrzym, gwiżdżąc po graniach, gdy zechce, po
prostu zdmuchnie człowieka z ordynarnego Upłazu Skupniowego, nie mówiąc już o takich
Czerwonych Wierchach.

A wiatr zimą - to lód przenikający członki do rdzenia krzyża pacierzowego, wir zapierający oddech,
ogłuszający skowytem zmysły, wyrywający narty z rąk, ciskający człowiekiem o ziemię, by odebrad mu
resztę władzy nad sobą i otaczającym światem.
Kto nie przeszedł lodowych sekund życia w objęciach wiatru górskiego, nie wie, co znaczy powoli
umierad...

Z wiatrem chodzi często w parze drugi najśmiertelniejszy wróg turysty zimowego - mgła.

W mgle każda tatrzaoska droga narciarska może byd drogą do grobu. Mgła ogałaca narciarza z
wszelkiej broni, odbiera mu wzrok, poczucie stromizny, możnośd orientacji, wywołując na dobitkę
ciężką depresję psychiczną. W mgle chodzi się godzinami w kółko, jak chora małpa w klatce.

Ten tylko, kto nie znalazł się zimą w mgle górskiej, podciągnie spodnie, pewny, iż on by sobie dał
jakoś radę.

Gdy mgła przydybie narciarza na wycieczce, hasło dnia winno brzmied: „Bacznośd, graj w brydża albo
śpij, ale nie wychodź ze schroniska, a jeżeliś w drodze: w tył zwrot! Wracaj, o ile możesz jeszcze
zawrócid. Innej rady nie ma”.

Teoretycznie pozostaje kompas, busola, lecz cóż one pomogą, gdy przy zboczeniu kilku metrów
zapchasz się w żleb lawiniasty lub zlecisz z nawisu?

Iluzją również pachnie w górach - podczas- mgły, dujawicy lub kurniawy - liczenie na powrót
własnymi śladami. W dwie minuty po przejściu ślady znikną zadute przez wiatr lub zasypane
śniegiem. Również wszelkie znakowanie w otwartej przestrzeni może zawieśd. Mgła tatrzaoska
obejmuje skalę od rozsłonecznionego woalu, zmiękczającego romantycznie kontury gór, po ciężką
zasłonę zmroku, w którym - dosłownie - kooca własnych nart nie wypatrzysz. Lekka w dole, może byd
bardzo gęsta sto metrów wyżej. Niezbyt groźna rano, beznadziejna w południe.

Tylko naiwni entuzjaści wyobrażają sobie, że zimą w górach można tak wyznaczyd drogę, aby
zapewnid stuprocentowe bezpieczeostwo. Że pomogą jakieś słupy, kopczyki, sygnały świetlne czy
dźwiękowe. Traf tu od słupa do słupa, kiedy w mgle człowiek traci poczucie kierunku i kręci się, jak
wiadomo, w kółko na kilkunastometrowej przestrzeni. Idź za głosem syreny (o ile w wichurze
zmęczone ucho go wyłowi), gdy wiatr nim kręci, a ściany skalne najrozmaiciej odbijad będą... Szukaj
takiego światła, którego mgła nie zasłoni na przestrzeni dziesięciu metrów, a śnieg nie oblodzi białą
krustą w kilkanaście minut.

Podczas prawdziwej mgły i kurniawy wszystko zawodzi!

A kurniawa tatrzaoska to złośliwe połączenie wiatru, mgły, śniegu i mrozu jednocześnie. Dmie w oczy
szpilkami ukłud, odmraża twarz i palce, pokrywa lodem ubranie. Przy zjeździe potrafi cię zatrzymad w
miejscu nawet na stromiźnie i w błyskawiczny sposób niweczy siły ludzkie, odbierając żywotny cieplik.

Każdy turysta zimowy spotykał się - nawet niechcący - z tymi wrogami. Zmiennośd aury tatrzaoskiej
przydybie go na przełęczy czy grani groźną niespodzianką. Narciarz uprawiający turystykę zimową
musi byd przygotowany na staczanie tych homeryckich bojów z wichurą, kurniawą i mgłą w pustce
górskiej.
Latem coś jeszcze można wypatrzed: kamieo, kosówkę, potok. Zimą - człowiek ślepnie w bieli. Hamuje
w czasie zjazdu, pewien, że leci w przepaśd, i nagle staje zbaraniały na równym. Kiedy indziej odbija
się kijkami i - wali się na łeb na szyję, porwany pędem stromizny.

A w ogóle - jazda we mgle to męka. Nigdy nie wiadomo, do czego w koocu doprowadzi: do
nieszczęścia czy śmieszności?

Była kiedyś taka mgła na Hali Gąsienicowej, o której mówiono w schronisku, że lada moment ucieknie
w górę. Ziętkiewicz z kolegami postanowił nie czekad, aż świat się odsłoni. Szkoda im było czasu. Mieli
iśd przez Zawrat. - „Byle staw przejśd, w żlebie Zawratu nikt nie zabłądzi”.

Uparli się i poszli. Idą. Koło pomnika Karłowicza weszli w łożysko potoku i wkrótce znaleźli się pod
progiem Czarnego Stawu. Pokonali próg zakosami i już są na stawie. Przecinają staw, kierując się do
jego lewego kąta. Potem stokami Granatów wzniosą się na pierwszą bulę ponad Czarnym Stawem. Z
buli skręcą w prawo ku prostopadłej ścianie Kościelca. Pod ścianą krawędzią śniegu skierują się w
prawo, ku stromemu lejowi śnieżnemu. Lejem do góry, przy koocu trawers w lewo na małą
przełączkę. Stąd kilkanaście metrów poziomo, skręt znowu w prawo do zwężenia śnieżnego,
ograniczonego z lewej strony bulą nad Zmarzłym Stawem. Stąd kilka metrów w dół ku wielkim polom
śnieżnym rozpoczynającego się Żlebu Zawratowego. Szerokimi zakosami w górę żlebu aż do miejsca
jego zwężenia. Ostatnie kilkadziesiąt metrów pokonają albo na butach, albo na rakach, jeśli
oblodzenie silne... Taką mieli drogę przed sobą, drogę doskonale znaną. Z Hali na przełęcz powinni iśd
niecałe trzy godziny.

Weszli na staw, idą, idą... Raptem tknęło coś Ziętkiewicza. Spojrzał na zegarek: staw się wydłużył
przeraźliwie! Minęły już dwie godziny! Cóż, mgła... Idą dalej, ale ciągle po płaszczyźnie równej jak
stół. Włażą na jakieś ślady. „Skoro tamci dali sobie radę, damy i my...”

Śladów przybywa. Biegną w różne strony, krzyżują się, przyciągają jak magnes, dają złudzenie, że idzie
się we właściwym kierunku. Ziętkiewicz popatrzył raz jeszcze na zegarek i rozpoczął poszukiwanie
łożyska wypływającego ze stawu potoku...

Z wielką biedą wyrwali się wreszcie mgle i jak niepyszni zjechali do schroniska. Następnego ranka
mgła opadła. Ruszyło bractwo hurmem nad staw oglądad wczorajsze ślady. Patrzyli i oczom nie chcieli
wierzyd: nawet do połowy stawu nie utrzymali kierunku. A potem kręcili się w kółko, rysowali esy-
floresy i ósemki.

Starszych i bardziej doświadczonych wodziła mgła za nos. Miał nawet stary Andrzej Marusarz swoją
mgielną przygodę. Opowiadał o niej ze śmiechem, bez krzty irytacji. Na tyle już znał góry, żeby
zrozumied oczywistą prawdę: na mgłę nie ma rady.

Szedł z gościem do Pięciu Stawów. Mgła chwyciła ich na dole. Od schroniska dzieliła już tylko równia
Wielkiego Stawu. Idą prościutko, jak strzelił, ciągle staw, ciągle równo, ale schronisko jakby pod
ziemię się zapadło. Widząc, że czas ucieka, że noc nadciąga, zawrócił Marusarz do brzegu. A jakże,
odszukał brzeg stawu. Teraz tylko trzymad się brzegu. W miejscu, gdzie brzeg się obniży, musi stad
schronisko. Musi, żeby nie wiedzied co! Mgła mąci drogę, ale schroniska nie przenosi. Przeto
brzegiem, aż do miejsca... Tak idąc ciągle niby brzegiem, doszli do miejsca, gdzie przed kwadransem
stali. Wtedy przewodnik machnął ręką. Przesiedział z gościem do rana, żeby się przekonad, że
zatoczyli pięd kół tuż przed samym schroniskiem. „Tak się nam rozmawiało, że i sen odleciał” -
tłumaczył mrużąc oko, kiedy go pytano, czemu nocował o kilkadziesiąt kroków od schroniska.

Bardzo często mgła myliła zjazdowców na Kasprowym. Jechali niby na Goryczkową, a zjeżdżali do
Cichej. Zamiast nocowad w Zakopanem, pchali się aż do Podbaoskiej lub Pribyliny i tam szukali
noclegu. Zjazdy we mgle z Kasprowego miały i tragiczne finały.

Zdarzało się, że dopiero wiosenne roztopy wyjaśniały tajemnicę zniknięcia narciarzy...

Kiedyś spotkali się narciarze z lotnikami bawiącymi na kursie narciarskim w schronisku przy Pięciu
Stawach. Lotnicy podsunęli bardzo trafne porównanie. Zjazd we mgle przypomina lot w chmurze bez
przyrządów. Poczucie równowagi zostaje zachwiane. Mgła stwarza złudzenie, że narty odrywają się
od ziemi, że pęd (często bardzo umiarkowany) unosi w powietrze. Uczucie niesamowite, wpędzające
w lęk.

Lęk mgielny przeżywają nie tylko nowicjusze. Doskonała narciarka i taterniczka Zosia Miłoszewska
wróciła pewnego dnia z gór zupełnie roztrzęsiona. Przy obiedzie, ochłonąwszy nieco, opowiedziała,
co ją spotkało. Było tak: stojąc na Kasprowym zobaczyła mgłę wypełzającą na szczyt z Doliny Cichej.
Mgła wyglądała wyjątkowo paskudnie. Ciemna, gęsta. Mgła, o której można powiedzied z góry, że
utrzyma się długo. Mówiąc szczerze, była to mgła niepodobna do mgieł dobrze znanych. Inna, wroga.
Takiej mgle nie da się rady. To się od razu wie.

Więc Zosia zjeżdża, nie czekając, aż mgła ogarnie Kasprowy i uniemożliwi zjazd.

Mgła dopędza ją, szusującą, na dnie kotła. Mgła jest ciemna, bardzo ciemna. Prawie czarna. W
okamgnieniu ciemnośd otacza ją ze wszystkich stron. Mgła stawia namacalny opór. Jest tak gęsta, że
można ją rwad na strzępy jak watę. Chwyta za portki i osadza w miejscu. Nie widad nic. Kooce nart
rozmazują się w posępnym mroku. Rodzi się nagły lęk, lęk przed zderzeniem z mgłą.

Cisza i mrok. Mgła objawia się nagle, jak obcy, zupełnie nieznany żywioł. Wzrastające, gwałtowne
uczucie zagrożenia. Świadomośd niebezpieczeostwa, na którą nie pomagają żadne rozumowe racje.
Mgła wynosi człowieka gdzieś na peryferie rzeczywistości. Zmusza do przeżywania na jawie tego
wszystkiego, co się przeżywa podczas koszmarnego snu.

Narciarka zna doskonale drogę. Na trasie z kotła do Hali pamięta każdy kamieo i każdą kępę kosówki.
Nie ma tu dla niej żadnych terenowych niespodzianek. Gotowa jechad tędy po nocy z zawiązanymi
oczami.

Mgła odmieniła wszystko. Nie sposób poznad przedmiotów pojawiających się w wąskim kręgu
widzenia. Są to drobne elementy wyrywane z całości. Obcośd drogi paraliżuje mięśnie. Narty suną
coraz wolniej. Wreszcie zatrzymują się w miejscu.

Przełamanie kryzysu wymaga wysiłku nie lada. Narciarka jedzie dalej. Porusza się jak człowiek
zbliżający się po omacku do progu przepaści. Niesamowita przepaśd, którą się stale ma przed sobą.
Przepaśd odsuwająca się po każdym kroku. Z zapartym tchem maca się grunt stopą, zanim postawi się
następny krok.

Czy kierunek właściwy? Czy do schroniska jeszcze daleko? Żadnego punktu zaczepienia. Zawodzi
orientacja. Bierze w łeb cała znajomośd terenu.
- Ale mgła, co? - zawołano ze schroniska.

- Mgła... - powtórzyła Zosia bezbarwnym, znużonym głosem - coś niesamowitego...

Do obszerniejszych zwierzeo nie była zdolna.

O najdziwniejszej mgle opowiedział Janusz Makarczyk. „Jest bardzo zimno. Dmie przykry, porywisty
wiatr. Zatyka. Utrudnia oddychanie, brzydzi człowiekowi życie, nudzi. Czasami aż odpycha, trzeba
odwracad się tyłem, aby złapad oddech. Przenika zimno mimo ciepłego ubrania i płaszcza. Tak,
płaszcza. Spotkanie miało charakter ceremonialny. Minąłem źródełko i spokojnie, nie forsując serca,
czasu było dośd, zacząłem podchodzid Starym Zawratem. Aż tu nagle wiatr cichnie. Mgła jak krowi
placek wali się z nieba. Idę dalej, znam tu każdy kamieo. W pewnej chwili spojrzałem na zegarek. O,
do licha, droga się wydłużyła. Medytuję nad stosowną formułą usprawiedliwiającą spóźnienie. Mgła
trzyma. Wspinam się, podchodzę, schodzę, podchodzę. Za mgłą już noc. Dezaktualizuje się starannie
przemyślana formuła. Idę, wciąż idę. Ogarnia mnie coraz większe zdumienie i nawet pewien niepokój.
Mgła jakby pojaśniała trochę. Domyślam się bliskiego już świtu. I w tym momencie, musnąwszy lekko
twarz, spłynęła mi do stóp nocna koszula firmy Becher. Najmodniejszy model nr 424! Opuściła mnie
zimna krew. Rzuciłem się przed siebie, pchnąłem jakieś drzwi i zamiast w Pięciu Stawach znalazełm
się w hallu renomowanego pensjonatu w Podbaoskiej. Z apartamentu na parterze prześwitywało
światło. Wszedłem nie bawiąc się w ceregiele. Piękna kobieta uniosła się z pościeli. Błyskawicznie
zdjąłem melonik i razem z rękawiczkami złożyłem na pufiku. Mgła, powiedziałem tonem
usprawiedliwienia”.

Oppenheim, zajęty dolewaniem żywieckiego porteru do jasnego okocimia, słuchał jednym uchem.
Raptem podniósł głowę.

- Pensjonat w Podbaoskiej?

- Tak, w Podbaoskiej. Poznałem po dywanie - powiedział Makarczyk i posłodził kawę.

Oppenheim wstał.

- Emirze, pan wybaczy, muszę... - i przy pełnej sali trzykrotnie Makarczyka pocałował w rękę. Emir ani
drgnął.

- Koocząc - opowiadał po chwili - była to pani Q., moja dobra znajoma, z którą przed trzema czy
czterema laty rozstałem się na Bermudach. W Podbaoskiej znalazła się przejazdem. Kiedy bąknąłem
słówko o mgle, odpowiedziała najspokojniej w świecie: „Tu też. I taka gęsta, że zamiast nałożyd nocną
koszulę, położyłam mój ulubiony model 424 za oknem. Sądzę, że możesz już zdjąd paltot. Siądź,
proszę”. Tak, panowie, mgła to mgła. I kropka. Duża kropka, bo w grę wchodzi tu kobieta.

- Cóż za uroczy człowiek, jaki koneser świata, tajników dyplomacji, obyczajów... - zachwycał się Józio
czyniąc jednocześnie wysiłki, żeby wyjśd z knajpy po prostej.

Przypadkowym świadkiem opowiadania był wytrawny taternik znany z pedanterii i skłonności do

dzielenia źdźbła na czworo. Siedział przy sąsiednim stoliku, więc słyszał każde słowo. Nie zwlekając jął
przeliczad drogę Emira na godziny, kwadranse i minuty. Z Hali na Zawrat - tyle; z Zawratu do Pięciu, z
Pięciu na Gładką; z Gładkiej do Podbaoskiej - tyle i tyle... Uwzględniając współczynnik wiatru, mgły,
dnia i nocy oraz różnicę wzniesieo, wdał się w okropnie zawiły rachunek. Po zapisaniu liczbami tuzina
serwetek poszedł do domu, żeby liczyd i sporządzid odpowiednie wykresy. Wyniki, podobno, ma
opublikowad wkrótce.

Warto wspomnied o jeszcze jednym spotkaniu z mgłą. Tym razem białą jak mleko i podszytą kąśliwym
wiatrem. Na Przełęcz Pyszniaoską wyruszyło niezbyt liczne, ale zgrane towarzystwo: dwie Zosie,
Wanda, czyli Ruda, Kazio Rothert i Józio Oppenheim. Narciarze dobrani, bo znający Tatry na wyrywki.
Przełęcz Pyszniaoską każdy z nich przeszedł co najmniej kilkadziesiąt razy.

Dzieo był szary, cichy, nijaki. Kiedy do przełęczy zostało jakieś dwadzieścia minut drogi, zerwał się
nagle wiatr. Razem z wiatrem zjawiła się mgła. Gdyby to było w innej stronie gór, zapewne Józio
zatrąbiłby do odwrotu. Mgła przed doskonale znaną przełęczą nie przerażała jednak nikogo.

Ponieważ wiatr się wzmagał, rozpakowano plecaki wydobywając ręczniki i nawet piżamy.
Opatuliwszy twarze - lodowaty podmuch groził odmrożeniem - podjęto marsz ku przełęczy.
Podchodzono na rakach, bo wiatr odwiał śnieg aż do lodu. Zrobiło się diabelnie ślisko. Wiatr uderzał
coraz zajadlej, pchał w przepaśd.

Widocznośd zmalała do zera. Nic w tej mgle wypatrzed nie było można. Uderzenia wiatru tamują
oddech, oślepiają. Biało ze wszystkich stron. Stromizna wydaje się nie mied kooca. Zegarek ostrzega:
już dawno powinna byd przełęcz, błądzicie!

Gdzie przełęcz - nikt w tej chwili nie wie. Wiatr przewiewa, zimno coraz dokuczliwsze. Dwadzieścia
minut dawno minęło. Speszeni narciarze zbijają się w ciasną gromadkę. Ściskają kurczowo narty i
jeden pilnuje drugiego. To wszystko, co można uczynid. Liczą, że lada moment wiatr zerwie oponę
mgły i chod na chwilę odsłoni teren.

Kierunek „ciągle pod górę” musi doprowadzid wreszcie do grani. A więc - podchodzid, podchodzid za
wszelką cenę, zanim wiatr wywiej e ostatki energii.

Nagle Oppenheim odwraca głowę i krzyczy, że ma przed sobą nawis. Nareszcie grao! Przez nawis
trzeba się pchad na czworakach. A może za nawisem nie ma już wiatru? Złudne nadzieje. Na grani
wiatr hula z siłą huraganu. Mgła jeszcze bardziej gęsta. Kurniawa rozkręca się na całego. Może nawet
wiatr nie taki silny, może kurniawa nie taka straszna, ale sił już znacznie mniej. Zmęczenie,
wyczerpanie psychiczne nadaje podmuchom siłę prawdziwego huraganu.

Osiągnięcie grani nie wyjaśniło sytuacji. Nikt nie potrafi określid miejsca. Wiatr dmie w plecy, spycha z
grani, ale zjazd w nieznanym kierunku nikomu się nie uśmiecha. Oppenheim pierwszy dostrzega
niepozorny, zlodowaciały kopczyk. Zostawia narty i na czworakach pełznie do kopczyka. Rozbija lód i
w chwilę później triumfująco podnosi rękę: słupek graniczny!

Sprawa wyjaśnia się momentalnie. Są na grani powyżej przełęczy. Przed nimi Czechosłowacja i zjazd
do Doliny Kamienistej.

O zjeździe nie ma mowy. Nikt nie ma sił na zdjęcie raków i przypięcie desek. Zaczyna się schodzenie
do Kamienistej z nartami w ręku. Turystów ogarnia zobojętnienie. Perspektywa wielogodzinnej walki
z wiatrem odbiera resztę chęci. Oppenheim przynagla: trzeba schodzid! W kilka minut później
wszyscy zaczynają odczuwad spadek siły wiatru. Oddycha się znacznie lżej. I mgła już nie taka
beznadziejna. Coś tam już przez nią prześwituje. Z oślepiającej bieli wyłaniają się powoli kontury gór,
ciemne plamy lasów szałas w dolinie. Turyści zatrzymują się, pora przypiąd narty. Raptem wybuchają
śmiechem: towarzystwo wygląda jak gromadka przebieraoców! Zlodowaciałe ręczniki na głowie,
oszronione włosy i brwi, zaśnieżone piżamowe kurtki na wiatrówkach... Tym motywem z tragifarsy
kooczy się przeprawa przez przełęcz.

Wiatr idzie górą. Poniżej grani cicho, powietrze czyste. Szałas widad jak na dłoni. Teraz, prosto, co
tchu w kierunku szałasu. Zjazd!

Przy szałasie biwak i pośpiesznie rozpalona watra. Gorąca herbata rozwiązuje zlodowaciałe języki i
przywraca dobry humor. Cicho, spokojnie, aż wierzyd się nie chce w kurniawę szalejącą w górze.

Ile to trwało? Trzy godziny? W ciszy, z kubkiem gorącej herbaty w dłoni, trudno uwierzyd, że
zmitrężyło się trzy godziny na drodze przebywanej zazwyczaj w godzinę...

Ale na pytanie Józia: „Ile czasu moglibyśmy jeszcze opierad się kurniawie?” - padają rzeczowe
odpowiedzi. Dziesięd, piętnaście minut. „To wszystko, na co mnie było stad”...

W nieco szczuplejszym gronie zaskoczyła Oppenheima kurniawa w drodze z Popradzkiego Stawu.

Pogoda wyraźnie się psuła. Czerwony zachód przepowiadał wiatr. Nad stawem koło schroniska było
zupełnie cicho, lecz już w Dolinie Mięguszowieckiej zaczął wiatr kręcid śniegiem poderwanym z grani.
Pod przełęczą zaduło solidnie. Mgła ze śniegiem waliła ze szczytów i siekła twarze lodowatymi
szpilkami. Nie zwlekając powyciągano z plecaków swetry i wiatrówki. Osłonięto szalami twarze. Po
kilku zakosach wypadło zdjąd narty. Groźnie wybrzuszona przełęcz dymiła śniegiem. Podchodzenie
odbywało się prawie po kolana w sypkim, osuwającym się śniegu. Ani przełęcz wysoka, ani marsz
forsowny, chod Oppenheim ostro ciągnął w górę. Zbliżało się południe, w południe wiatr zwykle wieje
najsilniej. Pamiętając o tym, chciał Józio jak najprędzej przeskoczyd przełęcz. Przepchali się jakoś
przez wiatr, zobaczyli skałki, zapadli w rozkoszną dziurę śniegową. Teraz dopiero mogli w pełni ocenid
efekty dźwiękowe wichury. Tuż nad głową przewalał się wściekły bulgot, wycie posępne, zmieszane z
przeraźliwymi poświstami. Wiatr huczał, dudnił. Zamknąwszy oczy miało się złudzenie, że o krok
szaleje morze opętane sztormem. Było tak cicho, że spokojnie wypalono papierosy. A gdy przyszło
ruszyd dalej, Ruda podniosła lament. Zamiast łydek - czarna rozpacz! Mięśnie z waty. Ponieważ
innego wyjścia nie było, pojechała dalej na wacianych nogach.

Na Zaworach wiatr przypomniał się znowu, ale w porównaniu z wichurą dującą na Przełęczy
Koprowej była to już dziecinna zabawka. Przez Przełęcz Gładką zjechano do Pięciu Stawów. A tam w
schronisku sensacja: „Z gór? Wiatr was puścił? Jakim cudem? Dziś rano wrócili spod Gładkiej wszyscy
turyści!”

Wszyscy o wichurze, a Ruda o swoich łydkach Nigdy nogi nie bolały tak piekielnie. Przewodnicy
słuchają biadolenia i odpowiadają ze śmiechem: „Tell wiatr był, pani. Teli, że z nóg was ścinało,
jażeście się zapierad tako musieli, że mięśnia wam skiełzły z wysiłku. Wiatr, pani, jako to w górach
bywa. Kurniawa... Zapamiętajcie to sobie!”
A kiedy nadejdzie wiosna

Był kiedyś taki grudzieo, że tylko pod Reglami ocalało trochę śniegu po świątecznym halnym... Był też
taki styczeo, że narciarze chodzili piechotą na Halę, żeby po Czarnym Stawie pojeździd na łyżwach...
Było, było... czego to nie było dawniej, przed trzydziestu, czterdziestu laty?...

Zakopiaoska zima przeważnie bywa do niczego. Dopiero w lutym kurniawy robią swoje i narciarskie
serca smarują miodem. Na przedwiośniu zaczyna się murowany sezon dla narciarzy. Razem z
wiosennym słoocem rośnie fantazja. Dłuższy dzieo pozwala na kilkunastogodzinne wyrypy, którym
nie towarzyszy lęk przed wczesnym zmierzchem. Wiosenny śnieg niesie wspaniale.

Ciepło budzi niedźwiedzie z zimowego snu, wywołuje z nor sympatyczne świstaki i ożywia drzemiące
pod śniegiem potoki. Upojony wiosną narciarz musi dobrze uważad, żeby nie skąpad się w lodowatej
wodzie.

Po świętach Wielkanocy spędzonych w Roztoce Ruda i Oppenheim wracali do Zakopanego na nartach

przez Krzyżne. W Dolinie Waksmundzkiej droga narciarska prowadzi korytem potoku. W pewnym
miejscu potok przepływa między dwoma wantami skalnymi, na których rosną limby. Tu właśnie
czekała na Rudą wiosenna niespodzianka: potok ruszył. Lodowata woda rwała z ogłuszającym
łoskotem. Przy jednej z want ocalał wąski mostek śnieżny. Prezentował się krucho i parszywie. Innej
drogi nie było.

- Spróbujemy... - Oppenheim ruszył pierwszy. Ostrożnie przesuwając deski przedostał się na drugą
stronę. Mostek wytrzymał, Ruda odetchnęła i poszła w ślady Józia. Ledwo znalazła się na mostku,
zaczęła wypatrywad chwytów w skale, ot tak, na wszelki wypadek... Wypatrzone chwyty przydały się
natychmiast. Mostek stęknął i poleciał w wodę.

- Józiu, lecę!... - krzyknęła Ruda i urwała gwałtownie.

Potok głuszy wołanie. Oppenheim oddala się nie odwracając głowy. Ruda zaciska palce na uchwycie
skalnym, przytula się do wanty. Prawa noga w powietrzu, spod lewej obrywa się resztka śnieżnego
mostku.

Ruda nabiera tchu i wrzeszczy z całej siły. No, nareszcie!... Oppenheim widzi, że nie ma chwili do
stracenia. Jeszcze moment i Ruda skąpie się w potoku. Prędko związuje kijki, wybiera miejsce, podaje
Rudej zaimprowizowaną asekurację.

- Skacz!

Nie takie to proste. Lewa ręka wczepiona w skałę, prawa ściska koniec kijka, pod nogami obsuwający
się śnieg. Ruda zdobywa się jednak na wysiłek. Odbija się lewą nogą i skacze z nieoczekiwaną
zręcznością. Jeszcze dwa skoki i ląduje obok Oppenheima.

- Zosia miała rację. Ty nas wszystkich przyprawisz kiedyś o cholerny atak serca... - powiada Józio i
rozwiązuje kije.
Była to delikatna aluzja do zjazdu Rudej holwegiem z Doliny Olczyskiej. Ruda, rozpuściwszy narty,
wpadła na bale zerwanego mostu i zawisła dosłownie tuż nad wodą. Zanim towarzysze wyratowali ją
z opresji, musiała wysłuchad wielu cierpkich uwag.

Spotkanie z niedźwiedziem to też jedna z dawnych emocji wiosennych. Solidny niedźwiedź śpi
zazwyczaj do marca. W marcu miś opuszcza legowisko i wyrusza na poszukiwanie strawy. Obwąchuje
starannie lawiniska i patroluje polany, gdzie łatwo o spotkanie z sarną i o wiosenne, roślinne
przysmaki.

W dolinach: Jaworowej, Niewcyrki, Cichej i Kamienistej ślady niedźwiedzie widywało się najczęściej.

W Niewcyrce, w parę lat po wojnie, był to rok chyba 1922, natknął się Oppenheim z kompanią na
misia w pełni słonecznego blasku. Narciarze zjeżdżali z Furkotnej Przełęczy. Zatrzymali się na górnym
progu doliny, żeby wyszukad najdogodniejszy zjazd przez stare lawinisko.

Miś stał na kopcu lawiny blisko ścian Krywania. Wiatr wiał w stronę ludzi, więc niedźwiedź spokojnie
rozgrzebywał śnieg. Narciarze patrzyli w milczeniu. Domyślali się, że miś zwietrzył kozią padlinę.

Nagle nadjechał spóźniony Bednarski. Zobaczywszy niedźwiedzia, wpadł w głośny zachwyt:

- Niedźwiedź, o rety, prawdziwy niedźwiedź!...

Miś gwałtownie poderwał łeb. Spojrzał w górę i momentalnie stanął na tylnych łapach. Niema scena
trwała krótko. Narciarze stali jak skamieniali. Niedźwiedź po namyśle rozpoczął odwrót. Cofał się
wolno, z godnością. Ruchy miał senne, leniwe.

- Wyraźnie nas lekceważy - powiedział Ziętkiewicz.

- Słaby po zimie. Jeszcze nic nie zdążył upolowad - dodał ktoś inny, chcąc się pochwalid znajomością
niedźwiedzich obyczajów. - Oderwaliśmy misia od stołu. Wyniuchał w lawinie kozicę lub inną padlinę.

Raptem miś skręcił ku stokom Hrubego. Teraz ruszył z kopyta. Z zaskakującą prędkością wyrywał pod
górę mimo kopnego śniegu, w którym zapadał się po szyję.

Błyskawicznie znikł narciarzom z oczu. Pozostał tylko trwały ślad ucieczki: głęboki tunel dający
świadectwo nie byle jakiej sile.

Dopiero po chwili narciarze ruszyli dalej. Oglądali się jeszcze w Dolinie Koprowej...

Bywały i inne spotkania, prawie że nos w nos z niedźwiedziem. Wracało pewnej wiosny liczne
towarzystwo z Lodowej Przełęczy przez Jaworową Dolinę. Oppenheim jechał pierwszy, za nim
Loteczkowa i Kociuś-Ziętkiewicz. Śnieg niósł doskonale, więc między narciarzami potworzyły się spore
odstępy. Józio jedzie pierwszy, wjeżdża na polanę - a była to polana, na której strzelcy księcia
Hohenlohego rozrzucali kooską padlinę - i zatrzymuje się jak wryty. Tuż przed nim ogromne
niedźwiedzisko podnosi się na tylne łapy. Widad, że niedźwiedź tylko co wylazł z barłogu. W rudawej
sierści pełno zeschłych traw i słomy, boki zapadnięte, spojrzenie ponure.

Oppenheim stoi, ani piśnie. Zaciska ręce na kijkach i nie może doczekad się jadących z tyłu
towarzyszy. Niedźwiedź niby też nie rusza się z miejsca, ale ma taką postawę, jakby za moment miał
skoczyd na człowieka. Gniewnie mruczy, węszy coraz niespokojniej. Gęba zła i bandyckie błyski w
ślepiach. Ani się do takiego odezwad, ani zawoład: „Misiu, bądź uprzejmy z drogi”.

Ile czasu tak stali naprzeciwko siebie, trudno było dociec. Oppenheim twierdził, że dobrych
kilkanaście minut, Loteczkowa, że parę sekund wszystkiego. Usłyszawszy charakterystyczny szelest
nart, Józio odetchnął. Loteczkowa zatrzymała się gwałtownie, spojrzała na niedźwiedzia i z lwowskim
wdziękiem krzyknęła:

- Ta ja ci, Józku, dziękuję za taką dolinę!...

- Nie straszyd niedźwiedzi, nie wyrywad dębów... - mruknął Oppenheim.

Niedźwiedź nie wyglądał na przestraszonego. Zaniepokoił go dopiero gwar nadjeżdżających kupą

narciarzy. Zwietrzywszy zbliżających się ludzi, dał nura w kosówkę i smyrgnął do lasu.

- Cóż wy tu tak stoicie? - zapytał Kociuś.

- Niedźwiedź - odpowiedział Józio.

- Józku ma rację. Bardzo duży niedźwiedź - poparła Oppenheima Loteczkowa.

Przyjaciele wymienili znaczące spojrzenia. Zaczęły się uśmieszki i mrużenie oczu.

- Niedźwiedź, he, he, niedźwiedź...

Nie pomogły wyraźne ślady ogromnych łap misia. Oglądano je z zainteresowaniem, ale złośliwe
komentarze trwały aż do powrotu do domu.

- Mówisz, że niedźwiedź?... - dopytywano się Loteczkowej z udanym współczuciem.

Nad Józiem kiwano głową.

- Wstydź się, Józiu. Cóż to za niedźwiedzie maniery?...

Pokpiwano zdrowo, bo kto niedźwiedzia nie widzi, temu się wprost wierzyd nie chce.

Przekonał się o tym Oppenheim kiedyś na własnej nieomal skórze. Zdarzyło się to podczas noclegu w
Dolinie Koprowej. Nie zagospodarowane schronisko urządzone było prymitywnie. O tak zwanych
wygodach nikomu się w Koprowej nie śniło. Chodziło się do lasu pod drzewko, wybierając kierunek „z
wiatrem”. Innych wymagao nie stawiano.

Nad ranem, ledwo zaczynało szarzed, towarzysz Oppenheima, przyciśnięty nie dającą się odłożyd na
później potrzebą, wstał z pryczy i powlókł się do lasu. Józio spał w najlepsze. Wyrwał go ze snu
przeraźliwy krzyk:

- Ratunku!... Ratunku!...

Wybiegł z izby i tuż za progiem natknął się na krzyczącego wniebogłosy towarzysza.

- Ratunku!... - wołał ściskając w garści opadające portki.

Józio postawił go na nogi, potrząsnął.

- Co takiego? Gadaj!

- Niedźwiedź!

„Ma gorączkę albo mu się śniło”... - pomyślał Oppenheim, wciągnął towarzysza do izby i na wszelki
wypadek zwymyślał od ostatnich, żeby majaczenia wypłoszyd i równowagę ducha przywrócid.

Wkrótce zasnęli obydwaj. Nocna przygoda prędko wywietrzała z głowy. Rano towarzysz zachowywał
się normalnie. Jedyna zmiana, jaką zauważył Józio, to niechętne, rzucane półgębkiem odpowiedzi.
Oppenheim wzruszył ramionami i poczłapał do lasu. Tam zdębiał. Wyraźne ślady nie mogły wzbudzad
najmniejszej wątpliwości.

- Zwracam honor. To był naprawdę niedźwiedź - powiedział wróciwszy do schroniska.

Towarzysz pokiwał głową i uśmiechnął się cierpko.

- Mnie przekonywad nie trzeba. On się otarł o mnie. Czy ty to rozumiesz? W takiej sytuacji!

- Rozumiem.

W najlepszej zgodzie opuścili schronisko. Po kilku dniach zaczęła krążyd w Zakopanem gadka sławiąca
uprzejmośd tatrzaoskich niedźwiedzi.

- Ot, chodby ten miś z Koprowej - opowiadano - niby niedźwiedź, a jak się zachował elegancko.
Zobaczywszy człowieka w potrzebie, pośpieszył z kurierkiem. A że turysta narobił wrzasku, to już nie
wina niedźwiedzia...

Zainteresowany milczał jak zaklęty. Nic zabawnego nie widział w historyjce śmieszącej przez parę
tygodni zakopiaoską kompanię.

Z czasem zrobiło się niedźwiedziom w Tatrach za ciasno. Spotykano wprawdzie ślady w Cichej,
Niewcyrce, Koprowej, Hlioskiej Dolinie lub w Żabich Białczaoskich, ale dawne spotkania oko w oko
minęły bezpowrotnie. Bywało, że furka wioząca turystów do Morskiego Oka zatrzymywała się nagle
na szosie. Konie przysiadały na zadach, zdziwieni turyści podnosili się z miejsca, pytali górala, czemu
się tak konie płoszą? Nawet nie zauważyli, jak miś przebiegł drogę. Tyle zostało z niedźwiedziej
świetności.

- Trudno wymagad od niedźwiedzia, żeby stał w kolejce po miejscówkę na Kasprowy... - powiedział

kiedyś Oppenheim, kiedy go wypytywano, „jak to z niedźwiedziami teraz”?

Ostatni raz widziałem niedźwiedzia na szosie między Zazadnią a Wierchem Poroocem. Było to o sto
paręnaście kroków od miejsca, w którym zaczyna się szlak na Wiktorówki i Rusinowa Polanę.

Pierwsze wyczuły go konie. Zastopowały raptownie i przysiadając na zadzie zatrzymały furkę. Przed
nami pusto i cicho, lecz konie wciąż strzygą uszami, zdradzają niepokój urywanym rżeniem. Gazda
zagaduje gniade, wyraźnie bagatelizuje sprawę. A tu już ciemny kształt wyłania się z zarośli. Z
pośpiechem sięgam po aparat.

Miś stanął na środku drogi. Zajęty własnymi myślami na nas ani spojrzał. Góral, woził rodziców do
Morskiego Oka i Roztoki, przyglądał się moim przygotowaniom z wymownym grymasem. Muszę mu
oddad sprawiedliwośd, nigdy nie krył się z osądem pokoleo. Starsze szanował i cenił, a moje miał za
psi pazur i hetkę-pętelkę. Ożywił się dopiero na widok teleobiektywu. „Ej, panie, jakby się on chciał
fotografowad, to poszedłby na Krupówki do Schabenbecka. A on na Głodówkę patrzy”. Zdążyłem
zrobid trzy zdjęcia, zanim niedźwiedź otrząsnął się z zadumy i poczłapał w dalszą drogę.

W kilka dni później zaciągnęły mnie panie do Ryniasa na złote rydze. A w Ryniasie poruszenie: był
obcy niedźwiedź, przepłoszył krowy, pieskom nawygrażał łapą, przyglądał się pstrągom w Białce...
„Bo się umówił po słowackiej stronie. I nie żaden obcy, ale nasz znajomy”. Na dowód prawdy
pokazałem zdjęcie. Miś miał rzeczywiście minę dobrodusznego gamonia. Tylko prawa brew, wysoko
podniesiona, zdradzała naturę zdolną do głębszych refleksji. „Wygląda, jakby całe życie pił herbatę
nie wyjmując łyżeczki ze szklanki”. Na tym skooczyły się emocje i potoczyła się zwykła rozmowa o
marynowaniu pstrągów, kiszeniu rydzów i o tych rydzach, co się je zbierało dawniej. W grzybowy rok
zajeżdżało się parokonnym wozem pod Bobrowiecką Przełęcz... Ręce mdlały od znoszenia koszy, a
rydzów nie ubywało.

Wyjałowiały bujne rydzowiska. Niedźwiedzie rozbiegły się po świecie.

Wyginęły niedźwiedzie, zjawiło się nowe, wiosenne „niebezpieczeostwo” - słooce. Trudno uwierzyd,
ile wycierpieli amatorzy „prawdziwej górskiej opalenizny”. Zaczynało się beztrosko pod ścianą
schroniska, w kosówce, na dachu szałasu, pod wantą skalną... Powietrze bezwietrzne, słooce praży.
Któż się oprze takiej pokusie? A wieczorem - rozpacz. Twarz jak bania, oczy zapuchnięte, z powiek
sączy się ropa. W głowie żywy ogieo. Nie pomaga zaciemniona izba w schronisku, chwilowe porażenie
nerwu ocznego nie ustępuje. Trzeba delikwenta znosid na dół, do lekarza. Wiosenne słooce atakuje
podstępnie. Obezwładnia odblaskiem śniegu, poraża tysiącami ogni. Wiosenny, roziskrzony blask kusi
nowicjusza i - Jeśli ulegnie - pociąga w ciemnośd zmąconą gorączką.

Starzy wyrypiarze nieraz doświadczyli na własnej skórze, czym pachnie beztroskie paradowanie w
wiosennym słoocu. Stąd ostrożnośd rozśmieszająca przybyłych z dolin turystów. Mówiąc szczerze,
trudno zachowad spokój na widok postaci wystrojonych jak przebieraocy w „ostatki”. Na głowie
turban z ręcznika (lub - co zdarzało się równie często - z piżamy...), twarz pobielona grubą warstwą
pudru, nad czołem zielony daszek przeniesiony wprost z kortów tenisowych, a na nosie ciemne
okulary. Te ostatnie przyjęły się nieco później i wkrótce weszły w powszechne użycie. Taki strój, a
mina bardzo poważna. Przecież nie po to wiosna zagląda w Tatry i góry upięknia, żeby smalid na
czekoladowo twarze przygodnych turystów? Wiosna nadchodzi, aby umożliwid wyrypiarzom wyrypy.
Co do tego nikt ze starszego pokolenia nie miał najmniejszej wątpliwości...

Do wiosennych zjawisk zaliczyd wypada narciarskie parki zjeżdżające w góry pod koniec lutego lub z
początkiem marca. Zakopiaoskich miłości nie spisze się na wołowej skórze. Łączą urok krokusów, żar
marcowego słooca i nietrwałośd wiosennego śniegu. Żyją przeważnie tylko jeden sezon. Nieliczne
ciągną się latami, ale i te przygasają, szarzeją na równinach. Blasku i barwy nabierają dopiero przy
ponownym spotkaniu w górach.

Lecz te płoche sprawy dalekie i obce były dawnym narciarzom, rozmiłowanym w zimowej turystyce.
W zimowej, czyli wiosennej, bo co sławniejsze wyczyny narciarskie przypadają na tę porę roku.
Cudowna zima 1910/11 ściągnęła w Tatry równie piękną wiosnę. Obfite śniegi leżały jeszcze w
kwietniu. 18 marca Zaruski i Zdyb dokonują słynnego zjazdu z Kościelca. W trzy dni potem Zaruski z
liczniejszą kompanią - byli w niej: Zdyb, Lesiecki, Loria, Bednarski i J. Żuławski - maszeruje w Tatry
Zachodnie. Z Chochołowskiej przez Długi Upłaz, Rakoo i Wołowiec. Przechodzą grao Rohaczy i
zjeżdżają przez Zieloną -Przełęcz, o której nie mówiło się inaczej niż „strome i lawiniaste bydlę”. Dzieo
później wycieczka krakowskiego AZS-u z Pawlicą i Oppenheimem robi grao Ornaku. W połowie
kwietnia Gralooski i Piotrowski wychodzą na Wołowiec Mięguszowiecki. 17 kwietnia Borkowski z
Kaleoskim i Lesieckim wchodzą na Krzyżne, Kosistą i Wołoszyn. 18 kwietnia Pawlica i Oppenheim
wraz z czterema towarzyszami idą na Bystrą, zjeżdżają przez Szeroki Upłaz na południową stronę,
stamtąd windują się na Kamienistą, aby granią Hliny znów zjechad na południe...

Oto wiosenne zainteresowania dawnych narciarzy. Takie dawniej były wiosny, a raczej - tak
wyglądają z perspektywy wielu, wielu lat...

Tatry to nie Alpy, jak ktoś z bystrością kiedyś zauważył. Razem z przemijaniem wiosny nadciąga
koniec narciarskiej epopei. Śnieg znika w maju. Dmą wiatry halne, ciepłe i kapryśne. Czego nie
roztopiło słooce, roztapia ciepły powiew. Śnieg ucieka z dolin i kryje się pod szczytami. Zalega żleby i
zacienione, północne kotły. W ślad za śniegiem ciągną narciarze. Trudno pogodzid się z myślą, że już
po wszystkim. Włażą nawet na stawy, na których śnieg podejrzanie szarzeje. W maju przychodzą do
głowy zupełnie szalone pomysły. Stateczni ludzie pchają się w strome żleby i zjeżdżają karkołomną
trasą, o której przed paru miesiącami nie chcieliby nawet słuchad. Wiosenny niepokój udziela się
ludziom. Góry zaczynają tętnid życiem.

Wyłażą z nor wychudłe świstaki. Po bezśnieżnych graniach wędrują kozice wyszukując trawki. Na
halach, pełnych krokusów, pojawiają się sarny. Siadem zwierzyny ciągną chytre lisy, wypatrując sztuki
osłabione zimowym postem.

Często, idąc w góry, przechodzi narciarz zaśnieżoną dolinę bez jednego śladu. Wracając natyka się
niespodzianie w tym samym miejscu na śnieg gęsto podziurawiony tajemniczymi otworami. To
zbudzone z zimowego snu świstaki wygrzebały się nareszcie z legowisk.

Starzy narciarze przywiązywali wielką wagę do miejsc wybranych przez świstaki na zimowiska.
Wróżyli z nich, jaka będzie przyszła wiosna. Jeżeli świstaki ulokowały się jesienią w wysokich partiach
doliny lub pod przełęczą, to znak nieomylny, że wiosna nadejdzie późno. Zimowiska wybrane nisko
zapowiadały wczesną wiosnę i cienką pokrywę śnieżną, przez którą łatwo się przekopad.

Tatrzaoskie świstaki wykopują się z nor i wychodzą na światło dzienne w początkach maja, bez
względu na pogodę. Wygrzebują się, chodby na świecie szalała dujawica. Nie zraża ich ani śnieg, ani
trzymające się jeszcze gór chłody.

Ciężkie życie mają w zimie sarny. W głębokim śniegu zapadają się po szyję, a na domiar złego muszą
ciągle kręcid głową i rozglądad się na wszystkie strony, żeby nie przegapid lisa. Nic więc dziwnego, że z
nadejściem wiosny sarnom wyraźnie weseleją miny.

Lis, wielki amator sarniny, nie gardzi też koziną. Opowiadano o starym lisie wyjadaczu, który nawet
przy dużym śniegu wydostawał się na grao i tam zasadzał się na kozice. Lisie ślady napotykali
narciarze wzdłuż grani Czerwonych Wierchów, na Hlinie i na Kopie Koprowej. Natomiast Dolina Cicha
słynęła z wiosennych lisich zabaw. Spotykało się tam twardo ubite koliska, pozostałośd po
wiosennych lisich taocach.

Wiatr szumi w lesie, wiewiórki skaczą wesoło i zajadle obgryzają świeże pędy świerków. Po zimowej
ciszy las rozbrzmiewa setkami ptasich głosów. Wszystko, co żyje, cieszy się z wiosny i ze słooca.
Kozice okazują dobry humor w oryginalny sposób. Wybierają sobie jakiś stromy żleb ze śniegiem i
zjeżdżają szusem na ogonie. Potem skokami wracają na górę i zabawa zaczyna się od początku. Kto
nie wierzy, powinien wybrad się w góry wiosną, upatrzyd sobie odpowiedni żleb i tam czekad na
kozice i ich dobry humor. Najważniejszą rolę gra tu oczywiście humor. Kozice w kiepskim nastroju nie
bawią się w zjazdy.

Natomiast informacja, zapisana w „Nowych Atenach”, o dzikich kozach „nie nogami chodzących, ale
na rogach się od gałęzi y skał zawieszających” nie potwierdziła się jak dotąd. Na usprawiedliwienie
kanonika Chmielowskiego wypada przypomnied, że z Firlejowa, gdzie powstały „Nowe Ateny”, do
Tatr i kozic było w 1745 roku naprawdę jeszcze dalej niż dziś.
Rokrocznie w maju odbywało się narciarskie pożegnanie zimy. Z nartami na ramieniu maszerowano
na Pyszną albo do Pięciu Stawów.

A to dlatego, że - jak pisze Oppenheim - „Dolina Pięciu Stawów Polskich, stanowiąca górne piętro
Doliny Roztoki, jest jednym z najwspanialszych terenów narciarskich. Szeroka, słoneczna, na wiosnę
zakwita rajem narciarskim, gdzie śnieg często i do czerwca znaleźd jeszcze można. Dolina ta jest
pięknym okazem wysokogórskiej doliny, do której zimą nie ma łatwego dostępu. Turysta letni,
pamiętający «dólską» drogę przez Dolinę Roztoki i próg Siklawy, nie zdaje sobie przeważnie sprawy,
jak zima zmienia oblicze gór”.

Prywatnie mówiło się o Pięciu Stawach: tatrzaoskie Koluszki z przewiewnym bufetem i herbatą
najlepszą w świecie. Rzeczywiście, przez Dolinę prowadzą szlaki we wszystkie strony tatrzaoskiego
świata. Tędy, przez Gładką Przełęcz, chodzili na południe juhasi po renomowane woły liptowskie.
Wracali mając na karku Liptaków, rozeźlonych stratą i szukających odwetu. Tą samą drogą wędrowały
także niedźwiedzie, wabione obfitością dorodnych borówek i ciszą Ciemnych Smreczyn. Tysiące
turystów przechodzi latem Dolinę kierując się w stronę Morskiego Oka na Zawrat lub na Krzyżne.
Zimą Dolina pustoszeje. Zlatują się tu wiatry, kąśliwe i uparte.

Schronisko, zanim osłonięto je murem, słynęło z przenikliwego ziąbu i niedostatku opału. Każdy
kawałek drewna trzeba było przynieśd z dołu. Sto wiatrów studziło rozpalony chodby do białości
piecyk w bezdrzewnej dolinie. Jedyne drzewo w pięcistawiaoskim krajobrazie wymyślił Kotsis malując
powszechnie znaną „Wycieczkę w Tatry”.

Z początkiem lat trzydziestych gazdówkę w Dolinie objął Andrzej Krzeptowski, gawędziarz wielkiego
talentu. I chyba tylko on jeden byłby zdolny opowiedzied barwną i bujną historię, jaką obrosło z
biegiem lat schronisko. Nie wyręczając sławnego Jędrusia, wypada przynajmniej wspomnied o
kobietach - pysznej urody i świetnej fantazji. Najpierw gospodarowała w Pięcistawach Wikta
Budzówna z Brzegów, po mężu Bigosowa. Potem Maryna, rodem z tejże wsi, żona Krzeptowskiego. I
jedna, i druga starczyłaby za temat epickiej opowieści.

Może właśnie dlatego duchy kobiet trzymały się zawsze z dala od schroniska. Słychad było, jak
smętnie zawodzą gdzieś w pobliżu stawów, ale nie zaglądały w okna i nie skrobały do drzwi.
Natomiast duchy męskie, co potwierdzają wiarogodni świadkowie, dośd często nachodziły
schronisko. Widywano i Bronikowskiego, i Szczukę, i nawet „biednego Mauzerowicza”, o którym
wiedziano tyle, że na Kozim Wierchu rozwiał się jak mara.

Zdarzyło się wiosną, blisko Wielkanocy, że kurniawa stanęła ścianą i górale z Brzegów zawrócili z
drogi. Schronisko głodniało, nikt nie kwapił się do wyjścia. Niepogoda jakby zatrzasnęła drzwi na
świat. Czas mijał na stekach, zaciąganiu pasa i melancholijnych domysłach, co to będzie jutro? Wtedy
Wikta widząc, że po chłopach spodziewad się nie ma czego, przypięła narty i w pojedynkę śmignęła w
kurniawę.

„Na samym początku doliny mamy próg Siklawy, krótki, stromy i do obrzydzenia lawiniasty.
Naprawdę, często dobrze trzeba się nagłowid, którędy zjazd zaryzykowad. Są bowiem w tym progu
takie żlebiki, iż starczy czubkiem narty śniegu dotknąd, by gruchła lawina”.
Trzeciego dnia, chod kurniawa z niesłabnącą siłą łomotała w ściany, Wikta zjawiła się w schronisku.
Przypędziła dwóch górali przygiętych worami z prowiantem. Widad bardziej lękali się Wikty niż progu
i oślepiającej zamieci.

Innym znów razem, było to w niedzielę, kawalerka z Białki konno najechała schronisko. Co ich
przygnało, dochodzid chyba dziś nie warto. Dośd, że na turystów padł śmiertelny strach. Zanim puściły
drzwi, Wikta wyskoczyła na dwór. Nie minęła i godzinka, a niedzielna banderia ścichła i na osowiałych
chabetach ruszyła z powrotem. Jak wjechali, jak zjechali? Do dziś zachodzą ludzie w głowę, sen to był,
czy jawa? Fakt, że Wikta okiełznała fantazję i uspokojonych juhasów popchnęła do domu.

W późniejszych czasach, już za Krzeptowskich, uradzono wielką uroczystośd czyli poświęcenie

schroniska.

Zebrało się gości co niemiara. Dostojniejsi, dowiezieni do Morskiego Oka autokarami, przyszli przez
Świstówkę. Ksiądz Humpola, kapelan prezydenta, odprawił elegancką mszę polową. Zapowiadało się
strojnie, syto i spokojnie. Aż tu nagle, po odejściu gości na Świstówkę, zaczęły się jakieś dziwne
karamuchy między gazdami z Brzegów i starszyzną z Białki. Wiadomo, tam Nowobilscy z sołtectwem z
rąk samego Jana Kazimierza, w Brzegach też rody sławne i godnościami głośne.

Muzyka gra, schronisko trzeszczy, chybocze się od przytupów i góralskiej nuty. Wtem ktoś pali z
„braulinga”. Mówiono, że strzelił syn wójta z Brzegów, lecz nikt tej pogłoski nie sprawdzał ni wtedy, ni
później. Kula wszystkim świsnęła koło ucha, chod Ruda twierdziła, że tylko o jej włosy otarła się
palącą smugą. No i zaczęło się na całego. Domniemanych sprawców popędzono nad próg w zbożnej
intencji „ciśnięcia w pieruny”. Maryna oprzytomniała w mig, skrzyknęła dziewczyny. Popędziły za
rozjuszonymi chłopami i kobiecymi sposobami w chwil kilka zażegnały bitkę. Zanim się rozwidniło, po
waśnione strony cichcem wyniosły się z Doliny. Porzucony „brauling” znalazł się w kosówce. Nikt
sprawy nie podnosił; zgodnie z obyczajem, zamiast do sądu, trafiła do legendy i rozsławiła godnie
sierpniową uroczystośd.

Psom też należy się dobre słowo. Najpierw był owczarek Finans (na złośd Krzeptowskiemu ustrzelił
psa zajadły leśny z Roztoki), który wsławił się bezpiecznym przeprowadzeniem Krzeptowskich przez
Siklawę podczas okropnej mgły i po lawiniastym śniegu. Po Finansie nastał liptak Budko. Jeszcze żyją
ludzie pamiętający donośne szczekanie wyprowadzające z mgły lub zamieci. Poczciwy Budko
prostował pomylone drogi i alarmował schronisko, że ktoś błądzi i do ciepłej izby dobid się nie może.
Znany też był Budko ze znakomitego apetytu i amorów za Gładką Przełęczą. Raz go nawet Liptacy, z
zemsty za bałamucenie suk, obili bardzo brzydko. Zbili, bo zbili, ale romansów nie wybili ze łba. Suki
liptowskie po staremu trzymały stronę Budka.

Tuż przed wojną, bo w roku 1938, wyprawiano pożegnanie zimy w Pięciu Stawach. Mróz, słooce,
pogoda kryształowa, wydawało się, że to pełnia sezonu, a nie zakooczenie. Zjazd był wyjątkowo
liczny, jakby w przeczuciu, że to ostatni spokojny rok.

Przez Zawrat ciągnęła grupa młodych zawodników z Bednarzem na czele. Przez Zawory, z
południowej strony, wracała kompania Oppenheima. Od Morskiego Oka przez Szpiglasową zjeżdżała
sznurem narciarska młodzież. Od Roztoki, windując się przez próg Siklawy, prowadził swoich senior
narciarzy - Zdyb.
W takim dniu zwykły turysta za żadne skarby nie znajdzie miejsca w schronisku. Bractwo śpi po trzech
w jednym łóżku, zajęte wszystkie stoły i miejsca pod stołami.

Kolacja wspólna. Tradycyjny bigos i tradycyjne toasty... Rozwiązują się języki, płyną wspomnienia.
Odżywają zjazdy, upadki, wyrypy i zawody. Przypomina się wszystko od początku narciarskiego
świata.

Góralska muzyka odzywała się z kąta. Czas na taoce i chóralne śpiewy. Schronisko aż huczy, huczy do
białego rana. A rano na wyznaczonych przez „oldboyów” trasach - ostatni slalom i ostatni zjazd.

Na drugi dzieo bractwo rozjeżdża się do domów. Jedni wybierają trasę przez Świstówkę, drudzy przez
Zawrat, a Bronek Czech na pożegnanie daje koncert: zjeżdża z Koziego diablo stromym żlebem.
Roziskrzone góry powtarzają pożegnalne nawoływania i okrzyki. Cichną głosy, ustaje skrzypienie
śniegu. Nikogo już nie widad ani na zboczach, ani na ścieżkach. Rozjechali się narciarze. Minął jeszcze
jeden sezon.
..bez względu na porę roku, dnia i stan pogody...

Pewnego dnia podszedł do Oppenheima warszawski dziennikarz:

- Niechże mi pan powie, dlaczego w Tatrach giną ludzie? Dlaczego jest tak dużo śmiertelnych
wypadków? Kto, jak kto, ale pan powinien wiedzied...

Padło kilka zręcznych komplementów. Oppenheim przełknął je gładko jak kieliszek dobrej wódki.
Czekał, co redaktor jeszcze powie.

- Drogi panie, Tatry to nie Alpy i nie Himalaje!

- To nie Himalaje - przyznał z powagą Oppenheim. - Tatry dużo niższe.

- Oto właśnie to! - dziennikarz zniżył głos. - Skąd więc, u licha, tyle tych tragicznych śmierci? Co je
powoduje? W czym leży przyczyna?

- Przyczyną śmiertelnego wypadku jest zgon ofiary - odpowiedział Oppenheim nie mrugnąwszy
okiem.

- To znaczy... - dziennikarz otworzył usta.

- Gdyby się ludzie nie zabijali na śmierd, nie byłoby tego wszystkiego.

- Śmierd przyczyną śmiertelnych wypadków... To ciekawe... Głowa nie odrasta? Panie, czy pan ze
mnie kpi? - krzyknął dziennikarz za wychodzącym z kawiarni Oppenheimem.

Po każdym wypadku, po każdej „tatrzaoskiej tragedii” zabierają głos fachowcy. Zbadawszy wszystko,
co do zbadania się nadawało, oświadczają, że przyczyną katastrofy było to lub tamto. Zdarza się
jednak, że najbardziej skrupulatna analiza wypadku nie przynosi rozwikłania zagadki.

Stosunkowo łatwo ustalid przyczyny jednego wypadku. Trudniej wyciągnąd wnioski ogólne i
sformułowad zasady, które ograniczyłyby do minimum górskie ryzyko.

Jedni powiadają: ani skała, ani lód. Prawdziwym niebezpieczeostwem jest nagła zmiana pogody.
Nawet dla doświadczonego turysty stanowi ona element zaskoczenia. Zła pogoda wydłuża drogę i
potęguje trudności.

Mieczysław Karłowicz pisał w roku 1908 na łamach „Taternika”:

„Otóż wniosek mój potwierdza w zupełności zdanie J. Chmielowskiego, że dla turysty, obeznanego z
techniką chodzenia po skałach, jedynym istotnym niebezpieczeostwem w Tatrach są kamienie i głazy
spadające”.

Oppenheim, wychowany w starej turystycznej szkole Zaruskiego, powtarzał, że w górach należy się
trzymad następujących zasad:

Przed wyruszeniem poznad dokładnie drogę, jej trudności i niebezpieczeostwa. Im lepsze

przygotowanie teoretyczne, tym mniej potem niespodzianek w terenie.
Nie przeceniad własnych możliwości. Patrzed trzeźwo, bez blagi na swoją aktualną kondycję fizyczną i
psychiczną.

Nie lekceważyd gór.

Nie chodzid w góry z nieznajomymi. Bywa: mocna gęba, a ciało i duch słabe. Z takim kompanem
hucznie podjęta wyprawa kooczy się spazmatycznym płaczem lub atakiem histerii. Wspinaczka
zmienia się w akcję ratowniczą, której ciężar spada na barki doświadczonego taternika. Ten klnie,
ciągnie i dopiero poniewczasie zadaje sobie pytanie: po co w złym towarzystwie zapchałem się w
ścianę?

W zespole musi obowiązywad wzajemne zaufanie i pewnośd, że nikt w krytycznym momencie nie
będzie próbował ratowad siebie cudzym kosztem.

Debatowano nad skutecznymi sposobami przeciwko górskiej śmierci, bo śmierd coraz częściej sięgała
po „gości”.

Zanim powstało Pogotowie, jedynym źródłem informacji o wypadkach w Tatrach były księgi parafii
Zakopane, zaprowadzone w 1848 roku przez księdza Stolarczyka, i wiadomości publikowane w
czasopiśmie „Zakopane”.

Zaruski z wrodzoną pedanterią zanotował wypadki tatrzaoskie, o których zachowała się pamięd
wśród żyjących. W czasach dawniejszych, pamięcią ludzką nie objętych, Tatry stały puste. Latem na
halach gazdowali bacowie i juhasi pilnujący nielicznych stad owiec. Wyżej, między skały, zapuszczał
się tylko koziarz „na polowacce” za upatrzoną kozicą. Na drugą stronę gór, „za bucki”, wybierali się
młodzi i śmiali. Szli na bogaty Liptów po „dudki” i hyr w oczach dziewcząt. Zdobyte skarby kryli w
niedostępnych grotach. Później, kiedy po zbójnikach została już tylko legenda, zjawili się w górach
amatorzy ukrytego złota. Wielu „na pysk pospadało z góry”, nie słyszano jednak o takim, który by się
wzbogacił na zbójnickim skarbie..

Gdy przyszedł czas zdobywania ścian i turni, zaczęły się mnożyd śmiertelne wypadki. Coraz częściej
rozlegało się w górach wołanie o pomoc i ratunek. Stało się jasne, że musi powstad sprężysta
organizacja niosąca pomoc ofiarom gór. Rozumieli to znakomici ówcześni taternicy i przewodnicy, ale
motorem działania, człowiekiem, który zamiar zrealizował, był Zaruski.

Na krótko przed powstaniem Pogotowia dwie głośne katastrofy tatrzaoskie wstrząsnęły opinią
publiczną.

Pierwsza zdarzyła się 8 sierpnia 1907 roku. Na Żabim Koniu spotkały się zespoły polskich i węgierskich
wspinaczy. Trzej członkowie Budapeszteoskiego Klubu Turystycznego: Wachter, Sereni i Horn oraz
trzej Polacy z Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzaoskiego: Król, Firganek i Konarski. Taternicy
postanowili schodzid razem granią ku Górnej Żabiej Przełęczy. Tę partię drogi Polacy robili jako
pierwsi parę dni wcześniej. Przy dwunastometrowym uskoku zostawili oni pętlę do zjazdu na linie.
Ponieważ pętla była zupełnie nowa, taternicy zdecydowali się wykorzystad ją przy zjeździe.

Jenő Wachter, czując się gospodarzem po węgierskiej stronie Tatr, uparł się, że zjedzie ostatni.
Zjechali dwaj Węgrzy asekurowani przez Króla, zjechali Polacy. I wtedy, podczas zjazdu Wachtera, ta
zupełnie nowa, nie nosząca śladów żadnych uszkodzeo pętla - zawiodła. Czy nadwerężyły pętlę zjazdy
poprzedników, czy też nie wytrzymała nagłego szarpnięcia, bo jak twierdzili świadkowie, Wachter
gwałtownie odepchnął się od skały - dośd, że zawiodła. Na oczach towarzyszy Węgier poleciał w
przepaśd.

Druga katastrofa to śmierd Mieczysława Karłowicza pod lawiną śnieżną 8 lutego 1909 roku. Wypadek
wielokrotnie opisywany i komentowany. Wiele ludzi zadawało sobie pytanie: a gdyby pomoc
nadeszła wcześniej?... Gdyby ratownicy znaleźli się tego samego dnia na miejscu katastrofy, może
zdążyliby jeszcze wyrwad Karłowicza z objęd białej śmierci?

Z samotnej wycieczki do Czarnego Stawu Karłowicz nie wrócił ani w poniedziałek wieczorem, ani
następnego dnia o świcie. Matka, pani Irena Karłowiczowa, czekała do godziny dziesiątej rano. Przed
jedenastą zjawiła się u Zaruskiego prosząc o pomoc.

Zaruski pisze: .....znałem jego niezwykłą ścisłośd i punktualnośd, która przybierała cechy jakiejś
machiny automatycznej, gdy chodziło o godziny powrotu z górskiej wycieczki: ani noc, ani burza nie
mogły go wtedy powstrzymad. Czynił to dla matki, aby jej oszczędzid chwil niepokoju i wyczekiwania.

I oto ten Karłowicz, wyszedłszy wczoraj do Czarnego Stawu, dziś o świcie nie wrócił - dziś do godziny
jedenastej nie wrócił!

Nie wątpiłem, że zaszedł jakiś wypadek. Lawina, lawina - dźwięczało mi w uchu; daj Boże, żeby jakaś
mała przygoda”.

Zaruski wezwał Staszka Gąsienicę Byrcyna, do którego umiejętności narciarskich „najwięcej miał
zaufania”, aby się stawił natychmiast z nartami, łopatą i workiem turystycznym. W półtorej godziny
po wizycie pani Karłowiczowej Zaruski i Byrcyn jechali już sankami w stronę Kuźnic.

Ślad nart prowadził przez Boczao i Skupniów Upłaz na Halę Gąsienicową. W nie zagospodarowanym
schronisku - płaszcz Karłowicza i kuchenka na stole. Siad nart prowadzi dalej... Zaruski notuje: „Na
grani odsłania się widok straszny: ślady nart, idące po zboczu, gubią się w bruzdach i pokruszonych
bryłach śniegu już spadłej ogromnej lawiny...”

Według obliczeo Zaruskiego, od zejścia lawiny minęło trzydzieści godzin. Nadciągał już wieczór,
przeszukiwanie we dwójkę ogromnego lawiniska nie mogło przynieśd rezultatu. Zaruski zostaje więc
w schronisku, a do Zakopanego wysyła Byrcyna. Lakoniczna kartka zawierała tragiczną wiadomośd i
wezwanie, aby ludzie z łopatami stawili się na Hali jak najrychlej.

Dla Zaruskiego śmierd Karłowicza była ciosem szczególnie ciężkim. Noc nad śnieżną mogiłą,
rozświetlona księżycem, obramowana kurzącymi szczytami, minęła na chaotycznych, nerwowych
poszukiwaniach. Jeśli pomoc ma byd skuteczna, ratunek musi byd prędki i zorganizowany. Noc na Hali
udowodniła raz jeszcze, że osamotniony wysiłek najlepszego nawet przyjaciela nie zda się na nic
wobec ogromnej lawiny.

Rano przyszli na Halę przewodnicy zaopatrzeni w łopaty i tyki do sondowania lawiny. Zaczęły się
planowe poszukiwania. Kopano studnie „do samego gruntu, a tak blisko jedną od drugiej, aby
przestrzeo między studniami można było dokładnie zbadad narciarskimi kijami”. Mróz ponad
dwadzieścia stopni utrudniał pracę. Grabiały ręce i obrastały lodem drewniane łopaty. Pod wieczór
stawili się do pracy trzej zakopiaoscy narciarze. O zmroku przerwano poszukiwania.
Następnego dnia koło południa ze studni, w której pracował przewodnik Jan Peksa, rozległ się dawno
oczekiwany okrzyk. Ze zbitego jak glina śniegu wystawała narta. Odnaleziono ciało. W ostrej zadymce
ruszono do Kuźnic.

Śmierd druha-taternika pod lawiną z Małego Kościelca, bezradne wyczekiwanie na miejscu wypadku,
aż nadejdzie pomoc, podwoiły energię Zaruskiego. Pomoc ofiarom gór mieli nieśd czynni członkowie
Pogotowia, tworzący j Ochotniczą Straż Ratunkową.

Odezwę w sprawie utworzenia Pogotowia Ratunkowego napisał w 1908 roku Zaruski z Karłowiczem.
Położyli pod nią podpis: Klimek Bachleda, przewodnik tatrzaoski I klasy; dr Kazimierz Dłuski, szwagier
Marii Skłodowskiej-Curie i założyciel sanatorium dla gruźlików w Kościelisku; dwaj zakopiaoscy
lekarze, dr Wacław Kraszewski i dr Józef Żychoo; prezes „Sokoła” i właściciel pierwszej na terenie
Zakopanego księgarni, Leonard Zwolioski; malarz, Kazimierz Brzozowski, założyciel pierwszych
warsztatów kilimkarskich na Podhalu; dyrektor Szkoły Przemysłu Drzewnego, Stanisław Barabasz; Jan
Dworski, profesor tejże szkoły; Władysław Janowicz, komisarz klimatyczny; Wincenty Szymborski,
rządca dóbr zakopiaoskich.

Odezwa, opublikowana w prasie, odniosła pożądany skutek. Składki „popłynęły dosyd obficie”
tworząc materialną podstawę Pogotowia.

Za dzieo powstania Pogotowia uważa się datę 29 października 1909 roku. W tym dniu właśnie władze
austriackie, posługując się sakramentalną formułą, udzieliły odpowiedniego zezwolenia: „Wysokie
c.k. Namiestnictwo reskryptem z dnia 29 października 1909 r. XIII 2135 nie zakazuje zawiązania
stowarzyszenia: tatrzaoskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe»„.

TOPR powstało jako stowarzyszenie niezależne od jakiejkolwiek organizacji. Członkowie Pogotowia

dzielili się na wspierających i czynnych. Członkowie wspierający (założyciele, dożywotni lub zwyczajni)
płacili składki, których wysokośd wahała się początkowo od 20 do 200 koron rocznie. Członkowie
czynni tworzyli Ochotniczą Straż Ratunkową.

Zadania TOPR-u określa paragraf 2 statutu ułożonego przez Zaruskiego: „Celem Towarzystwa jest
poszukiwanie zaginionych turystów i niesienie pierwszej pomocy w nieszczęśliwych wypadkach na
obszarze Tatr”.

Wymagania stawiano wysokie. Członkiem czynnym TOPR-u mogły zostad, wedle statutu, „godne
zaufania osoby, które posiadają dostateczne turystyczne doświadczenie i uzdolnienie do
samodzielnego chodzenia po górach oraz zobowiążą się wypełniad ściśle postanowienia statutu i
regulaminu Straży Ratunkowej. Członkowie czynni stanowią Ochotniczą Straż Ratunkową,
obowiązaną na każde wezwanie naczelnika lub jego zastępcy udad się w góry dla niesienia pomocy.
Członków czynnych przyjmuje zarząd po zasięgnięciu opinii Naczelnika Straży Ratunkowej”.

Członkowie czynni zamieszkujący w Zakopanem byli obowiązani: „stawid się bez względu na porę
roku, dnia i stan pogody w miejscu i czasie oznaczonym przez Naczelnika (lub jego zastępcę),
bezwzględnie wykonywad jego rozkazy, względnie zastępcy lub kierowników oddziałów, w zakresie
akcji ratunkowej”.
I wreszcie: członkowie czynni pełnią swe obowiązki w zasadzie bezpłatnie, jednakże za zwrotem
wydatków poniesionych w czasie wyprawy. Diety Straży Ratunkowej nie przekraczają dziennej stawki
przewodnickiej...

Oto lista ratowników z lat 1909-1910. Przewodnicy: Klemens Bachleda, Jakub Wawrytko Krzeptowski,
Andrzej Marusarz, Szymon Tatar Młodszy, Jan Peksa, Wojciech Tylka Suleja, Stanisław Byrcyn
Gąsienica. Turyści: Mariusz Zaruski, Stanisław Zdyb, Józef Lesiecki, Henryk Bednarski, Paweł Kittay,
Stefan Mazurkiewicz, Jerzy i Janusz Żuławscy, Leon Loria, Jan Małachowski.

Do wybuchu wojny 1914 roku przybyło jeszcze kilku: Konstanty Aleksandrowicz, Tadeusz Korniłowicz,
Józef Oppenheim oraz przewodnicy: Jan Stopka Ceberniak i Jan Bartków Obrochta.

Wojna światowa przerzedziła szeregi Pogotowia. Suleja, kapral wojska austriackiego, zmarł w szpitalu
na terenie Albanii. Lesiecki poległ pod Łowczówkiem. Aleksandrowicz zmarł z ran w Krakowie,
Małachowskiego dobiła gruźlica; Jerzy Żuławski umarł w szpitalu w Dębicy, Kittay zmarł wkrótce po
wojnie. W 1919 roku zmarł w Zakopanem Szymon Tatar Młodszy mając lat sześddziesiąt osiem.

Do starych ratowników przyłączyli się w 1918 dwaj turyści: Rafał Malczewski i Adam Wisłocki. W roku
1930 wstępuje do Pogotowia grupa przewodników tatrzaoskich: Andrzej Wojciech i Józef Wawrytko
Krzeptowscy, Józef Tomków Gąsienica i jego brat Jan, Wawrzyniec Dzielawa, Józef Bachleda Wala,
Józef Stopka Krzeptowski i Wojciech Wawrytko Krzeptowski Młodszy oraz turyści: Stanisław Krystyn
Zaremba i Zdzisław Ritterschild. W parę lat później w szeregach Pogotowia znalazła się reszta
przewodnickiej braci: Stanisław Gąsienica z Lasa, Stanisław Roj, Józef Krzeptowski, Andrzej Marusarz
Młodszy, Szymon Zarycki, Stanisław Majerczyk, Franciszek Łojas, Wojciech Juhas, Jakub Wawrytko
Krzeptowski Młodszy i Władysław Gąsienica.

Nowy statut TOPR-u rozciągał obowiązki służby ratowniczej na wszystkich przewodników pod groźbą
utraty „przewodnickiej blachy”. Turystów zapisało się w roku 1937 zaledwie kilku: Jan Kazimierz
Petecki, Jan Staszel i Bronisław Czech.

Druga wojna światowa zadała dotkliwe straty. Kazimierz Petecki umiera z ran odniesionych we
wrześniu 1939. Józefa Gąsienicę Tomków rozstrzelali Niemcy w Poroninie. W Mauthausen w 1943
ginie Adam Wisłocki. W Oświęcimiu w 1944 - Bronisław Czech. Zmarli w Zakopanem: Wawrzyniec
Dzielawa, Józef Stopka Krzeptowski, Stanisław Roj i Zdzisław Ritterschild. Tadeusz Korniłowicz zaginął
bez wieści. Henryk Bednarski umiera w 1945 po uwolnieniu z kacetu.

Mariusz Zaruski zmarł w 1941 w Chersoniu. Jego następca, Józef Oppenheim, zginął od kuli
bandyckiej w Zakopanem w styczniu 1946.

Przed formalnym zalegalizowaniem Pogotowia Straż Ratunkowa brała udział w kilku akcjach
ratowniczych. Przebieg tych wypraw potwierdził opinię o zdolnościach kierowniczych Zaruskiego.
Naczelnik Straży wydawał rozkazy spokojnie, zdecydowanie. Jego polecenia były celowe i
przemyślane. Przystępował do akcji z gotowym planem, nie bawił się w improwizacje zjadające nerwy
i siły ratowników. Jedną z tych pierwszych wypraw była akcja ratownicza na Buczynowych Turniach.

Ósmego września 1909 roku czterej młodzi taternicy postanowili dokonad pierwszego wejścia na
Małą Buczynową Turnię od północy. Dwa dni wcześniej spadł w Tatrach młody śnieg, potem wróciła
piękna, jesienna pogoda z nocnymi przymrozkami. Skały pokryły się zdradliwą warstwą lodu. Mimo
ostrzeżeo, że w górach ślisko, taternicy nie poniechali zamiaru. Rankiem 8 września wiążą się liną,
tworząc tak zwany „tramwaj”: Ferdynand Goetel, Władysław i Gustaw Jenknerowie oraz Ryszard
Maluszka.

Przez trzy godziny wszystko szło dobrze. O godzinie jedenastej, podczas trawersowania pochyłej,
trawiastej płaśni, Maluszka pośliznął się i poleciał. Jego upadek zaskoczył towarzyszy. Wszyscy trzej
zostali wyrwani ze swych stanowisk. Cała czwórka odpadła od ściany spadając na leżącą pięddziesiąt
metrów niżej płaśn, utworzoną przez zaklinowany w żlebie głaz. Podczas upadku lina, zahaczywszy o
występ skalny, trzasła, lecz jednocześnie osłabiła nieco impet uderzenia o skalę.

Goetel i Gustaw Jenkner pierwsi odzyskali przytomnośd. Ich wołania o pomoc usłyszano w Dolinie
Paoszczycy. Przechodzący tamtędy turyści zawiadomili schronisko na Hali Gąsienicowej, skąd dano
znad do Zakopanego. Goetel, mimo ciężkich obrażeo, działając w nerwowym podnieceniu, zaczął się
wspinad dalej, aby ze szczytu wzywad pomocy. O wpół do piątej rano odnalazło go Pogotowie: leżał
na gładkiej płycie pod szczytową granią, nieprzytomny i zakrwawiony.

Ratownicy stracili dużo czasu, bo Jenkner, chod przytomny, nie odpowiadał na gwizdki i okrzyki. Braci
Jenknerów z wielkimi trudnościami przetransportowano na Przełęcz Nowickiego, a potem do
Czerwonego Stawku w Dolinie Paoszczycy. Tam czekał drugi oddział Pogotowia z Klimkiem Bachledą
na czele. Dopiero o drugiej w nocy 10 września ranni znaleźli się na Hali Gąsienicowej. Następnego
dnia ratownicy wrócili po ciało Maluszki. Wiedziano, że zginął od razu, uderzywszy głową w ostry
głaz. O tej katastrofie napisano potem w „Taterniku”: „Jeżeli teraz chcemy znaleźd przyczynę
wypadku, to musimy zważyd, że tylko Goetel robił od lat paru trudniejsze wyprawy, pozostali byli
początkującymi turystami. Droga, którą wybrali, była trudna, chodby z powodu kruchości skały, a w
takich warunkach podwójnie niebezpieczna z powodu spadających kamieni. Odbywad ją przy tym
musieli z ciężkimi workami, nabitymi na dłuższą wycieczkę. Wyprawa była więc obiektywnie i
subiektywnie niebezpieczna, a prawdopodobieostwo wypadku wielkie. To, że katastrofa zdarzyła się
na stosunkowo łatwym miejscu, a nie na najtrudniejszym, nie dowodzi niczego. Znaną jest rzeczą, że
olbrzymia większośd wypadków w takich właśnie przydarza się miejscach, gdy turyści, zmęczeni
przebytymi trudnościami i czując się bezpieczni w łatwiejszym terenie, przestają zwracad uwagę na
zachowanie koniecznej ostrożności. I tym więc razem - ponieważ miejsce było zupełnie łatwe, lina nie
była napięta, w dodatku żaden z turystów nie stał tak, aby mógł innych asekurowad”.

Dla Zaruskiego, który akcją na Buczynowych Turniach kierował osobiście, wynikały z wyprawy wnioski
oczywiste. Pogotowie winno się składad z ludzi ofiarnych, zdyscyplinowanych, o wysokich
kwalifikacjach taternickich i doskonale wyszkolonych w górskim ratownictwie. Ratownicy muszą mied
odpowiedni, możliwie najdoskonalszy sprzęt. Dobry sprzęt ułatwia transport rannych, skraca czas
akcji, zmniejsza niebezpieczeostwo, na jakie narażeni są ratownicy. Ot, chodby taki drobiazg: jeżeli
człowiek zaszokowany nie reaguje na sygnały gwizdkiem, należy gwizdek zastąpid trąbką. Może ten
dźwięk okaże się skuteczniejszy!

Zdarzyła się również w dwa lata później, w roku 1911, historia dramatyczna, chod nie taternicka...
Pod opieką przewodników spiskich wybrała się na Lodowy pani baronowa Mittnacht. Aby wejście na
szczyt i pokonanie słynnego „konia” w grani uświetnid, niesiono w workach turystycznych kilka
butelek szampana. Na szczycie osuszono butelki i w doskonałych humorach ruszono w powrotną
drogę. Podczas zejścia, gdy osiągnięto już partie trawiaste i rozwiązano się z liny, baronowa zachwiała
się nagle i runęła w przepaśd. Domyślano się, że przyczyną wypadku był ów szampan, ponieważ w
górach alkohol działa gwałtowniej niż na nizinach.

Jakże więc odpowiedzied na pozornie proste pytanie: dlaczego w Tatrach giną ludzie? Pewne, że im
więcej turystów w górach, tym więcej wypadków. Im więcej wypadków, tym sprawniejsze musi byd
Pogotowie.

Pierwsza zanotowana w księdze wypraw ratunkowych TOPR-u to wyprawa po Ernesta Weissa, który
zaginął na Rysach w roku 1909.

Dwudziestopięcioletni profesor gimnazjum z Królewskiej Huty, Ernest Weiss, szedł w czerwcu z

Popradzkiego Stawu na Rysy. Ponieważ nie wrócił do schroniska, starosta węgierski zwrócił się do
Zaruskiego, prosząc o przeszukanie północnych stoków. Przewodnicy węgierscy szukali po stronie
południowej.

Pogotowie, podzielone na trzy oddziały, przeszukało sumiennie okolice Rysów, Wysokiej i Wagi. Na
Wadze oddziały połączyły się i zeszły do Popradzkiego Stawu.

Ponieważ przewodnicy węgierscy też wrócili z niczym, następnego dnia Pogotowie wyruszyło na
dalsze poszukiwania. Wspólnie z Węgrami przeszukano Dolinę Złomisk, Siarkan i Szarpane Turnie.
Piątego dnia Polacy poszli z powrotem, starannie sprawdzając północną stronę Rysów. Weiss
przepadł jak kamieo w wodę. Poszedł na Rysy i zaginął.

W cztery lata później członek Straży Ratunkowej TOPR-u, Henryk Bednarski, schodził ścieżką z Rysów
na południową stronę Tatr. Nie dochodząc do Żabich Stawów Mięguszowieckich, Bednarski skręcił ze
ścieżki między głazy. I tam, o kilkanaście metrów od ścieżki, którą tysiące ludzi wędruje na Rysy,
zobaczył szkielet ludzki oparty o wielki głaz. Szczątki ubrania i dokumentów pozwoliły ustalid ponad
wszelką wątpliwośd, że Weiss został odnaleziony. Co było przyczyną śmierci, nie dowiedziano się
nigdy. Przez długi czas można było oglądad na głazie białawy zarys ludzkiej postaci, a wyobraźnia
podsuwała obraz umierającego człowieka, zwróconego twarzą ku grani Baszt i Szatana.

Zaruski z ratownikami, idąc z Wagi, przeszedł o dwadzieścia kroków od trupa. Było jednak już ciemno,
polscy ratownicy śpieszyli do schroniska, szli przez teren przeszukany przez przewodników
węgierskich, nie rozglądali się na boki i nie szperali wśród głazów.

Poszukiwania zaginionych wydają się sprawą łatwą, gdy jest się daleko od gór. W olbrzymiej
przestrzeni górskich połaci i skalnych ścian postad ludzka karleje, niknie jak ziarnko piasku w
piaszczystej wydmie. Trzeba byd orłem zawieszonym wysoko na niebie i mied orle oczy, aby
wypatrzyd człowieka w kosówce lub wśród głazów.

Kiedy formowała się pierwsza Straż Ratunkowa, Zaruski dwukrotnie zwracał się do Klimka Bachledy,
aby ten stanął na jej czele. Znakomity przewodnik stanowczo wymówił się od naczelnikowania.
Zaruski taką zanotował odpowiedź Bachledy:

„Ni, ja duszy ludzkiej nie wezmę na swoje sumienie”.

Po zatwierdzeniu statutu Pogotowia, w przededniu wyborów naczelnika straży, Klimek odmówił

ponownie. Zaruski odmowę takim opatrzył komentarzem:
„Rozumiał dobrze Klimek, co mówił. Wiedział, że przy najlepszym prowadzeniu wyprawy i
najsumienniejszych poszukiwaniach jest w tym pierwiastek ryzyka. A gdyby stwierdzone zostało, że
zginął ktoś wskutek złych zarządzeo w poszukiwaniach? Że szukano go nie tam, gdzie należało, że
teren źle przeszukano i zostawiono za sobą? Nie byłoż mądrości w słowach starego wilka górskiego?

Klimek odmówił. Cóż robid? Musiałem ryzyko wziąd na swoje barki, chociaż nie gorzej od Klimka
zdawałem sobie z tego sprawę”.

Naczelnikiem Straży został Zaruski. W niespełna rok później dotkliwie odczuł cały ciężar przyjętej na
siebie odpowiedzialności. Późnym wieczorem 5 sierpnia 1910 roku zaalarmował Zaruskiego telefon z
Morskiego Oka. Ktoś słabo orientujący się w górach prosił o przysłanie przewodnika, który
sprowadziłby ze ściany rannego taternika. Wypadek zdarzył się na północnej ścianie Małego
Jaworowego.

Zaruski postawił na nogi całe Pogotowie. Tejże nocy wyruszyły furki wiozące ratowników ku Łysej
Polanie i Jaworzynie. Siąpiący w Zakopanem kapuśniaczek wzmagał się z każdym kilometrem drogi.
Spadała również temperatura. W górach należało spodziewad się śniegu lub lodowatej ulewy z
gradem.

Z trudności wyprawy wszyscy zdawali sobie sprawę. Nikt jeszcze nie przeszedł północnej ściany
Małego Jaworowego Szczytu. Wiedziano, że skała tam krucha, łamliwa, a płyty pod turnią szczytową
pozbawione chwytów i stopni, prawie niedostępne. Właśnie tam, w dwóch trzecich wysokości
trzystumetrowej ściany, ranny człowiek, umocowany liną do skały, czekał na ratunek. Zła pogoda
komplikowała akcję, zmniejszała szanse powodzenia wyprawy, przybliżała śmierd do ginącego z zimna
taternika.

W Dolinie Jaworowej powitał ratowników ulewny deszcz. Po kilku godzinach forsownego marszu
Pogotowie doszło pod ścianę Małego Jaworowego, o której pisze Zaruski, że wyrasta z piargów ku
niebu, jak wieża gotycka.

Pod ścianą czekał na ratowników ocalały uczestnik wspinaczki Jan Jarzyna. Wręczył on Zaruskiemu
szkic drogi i złożył ustną relację o wypadku. Okoliczności katastrofy są na ogół znane. Wyprawa po
Szulakiewicza znalazła licznych kronikarzy i często była o niej mowa w tatrzaoskich wspomnieniach.

Rankiem 5 sierpnia Jarzyna i Stanisław Szulakiewicz weszli w ścianę z twardym postanowieniem

pokonania niedostępnego urwiska. Po przebyciu prawie dwóch trzecich ściany, kiedy do szczytu
zostało niewiele ponad sto metrów, przewieszone płyty zagrodziły drogę. Taternicy nie rezygnują.
Próbują ominąd przeszkodę. Kierują się na prawo, w poprzek ściany. Tam odnajdują platformę
zarzuconą głazami. Z niej ponawiają atak. Jarzyna idzie pierwszy. Nad nim pionowa ściana, gładka,
pochylająca się ku piargom doliny. Chwyty i stopnie dosłownie mikroskopijne, trudno wypatrzyd je w
ścianie... Nagły skurcz paraliżuje przemęczone mięśnie. Jarzyna odpada, leci. Gwałtowne szarpnięcie
wyrywa Szulakiewicza ze stanowiska asekuracyjnego. Szczęśliwy traf sprawia, że lina zaczepia o blok
skalny i wytrzymuje upadek obu taterników. Jarzyna wdrapuje się na platformę i wciąga na nią
towarzysza. Obrażenia Szulakiewicza okazały się na tyle poważne, że mimo parogodzinnego
odpoczynku uniemożliwiły mu zejście o własnych siłach. Na domiar złego psuje się pogoda. Zaczyna
mżyd uporczywy deszczyk. Wokół pusto. Nikt nie usłyszy wołania i nie sprowadzi pomocy. Jarzyna
okręcił towarzysza liną, przywiązał do skały, zostawił zapas żywności i ruszył w drogę powrotną.
Oznaczało to, że człowiek, poturbowany upadkiem z wysokości pięddziesięciu metrów, miał do
pokonania dwieście metrów kruchej, a teraz już i mokrej ściany. Potem czekał go marsz do odległego
schroniska w Morskim Oku. O dziesiątej wieczorem Jarzyna stanął na miejscu. Z jego polecenia
zawiadomiono natychmiast Zaruskiego. Po krótkim odpoczynku, w towarzystwie przewodników i
taterników, których zastał w schronisku, Jarzyna wrócił pod Mały Jaworowy.

Niebo szarzało. 6 sierpnia pogodę niósł jeszcze gorszą. Deszcz lał, uderzał śnieg i grad. Błyskawice
rwały się w niskich, ciemnych chmurach. Echa grzmotów tłukły o skały. W żlebach huczały potoki.
Ściana spływała wodą.

Tylko Jarzyna znał drogę. Tylko on mógł doprowadzid do platformy ukrytej w mgle i deszczu. Lecz siły
taternika już się wypaliły. O ponownym wejściu w ścianę w ogóle nie może byd mowy. Jarzyna nie
nadaje się do akcji. Jest to oczywiste dla wszystkich.

W złą pogodę trzy zespoły ratowników weszły w nie znaną ścianę. Oddział środkowy, kierujący się
według sporządzonego przez Jarzynę szkicu, stanowili Zaruski, Bachleda i Zdyb. Siadem tej trójki szli
dwaj znani taternicy: Kordys i Znamięcki, którzy na ochotnika przyłączyli się do wyprawy. Zespoły
operujące na flankach - lewym dowodził Lesiecki, prawym Klemensiewicz - wkrótce utknęły w ślepych
drogach. Nie odnajdując możliwości dalszej wspinaczki wycofały się ze ściany i zeszły na piargi. Ciężar
akcji ratunkowej spadł więc na środkową piątkę. Czołową trójkę prowadził Klimek Bachleda. Mimo
wieku - Bachleda miał lat sześddziesiąt jeden - stary przewodnik zachował więcej sił od swych
towarzyszy. Góralskie spodnie i serdak dawały lepszą ochronę przed zimnem niż turystyczne ubrania
Zaruskiego i Zdyba. Lodowata woda, lodowaty wiatr, oślizła skała - zmogły tych ludzi znanych z
żelaznych mięśni i z żelaznej woli. Po wielu godzinach wspinaczki przestali reagowad na
niebezpieczeostwo. Zgrabiałe palce nie czuły już skały, nogi ześlizgiwały się ze stopni. Z góry, z
niewidocznej w szarudze platformy, rozlegał się głos Szulakiewicza, jęk coraz cichszy, coraz bardziej
przejmujący. Rozsądek nakazywał natychmiastowy odwrót. Ratownicy znajdowali się o krok od
katastrofy. Ale wołanie zamarzającego człowieka przekreślało wszelkie dyktowane rozumem decyzje.
Parli więc w górę prowadzeni przez Klimka, chod już żaden głos nie docierał przez szum ulewy i
poświsty wiatru. Od Szulakiewicza dzieliło ich w linii powietrznej kilkadziesiąt metrów.

Krótki odpoczynek pod ścianą turni szczytowej nie przywrócił sił. Zaruski przyznaje, że on i Zdyb
dygotali z zimna i byli bliscy zupełnego zobojętnienia. Z półsnu na stojąco pierwszy się ocknął
Bachleda. Jął wspinad się dalej. Zesztywniała lina zaklinowała się o skałę. Klimek odwiązał się z liny i
poszedł dalej bez asekuracji. Zaruski krzyknął, żeby wracał. Bachleda odpowiedział lekceważącym
ruchem ręki, że da sobie radę.

Zaruski i Zdyb, związani liną, kierują się teraz na lewo w skos. Pokonują płytką rynnę, wychodzą na
grao żeberka i stają pod drugą rynną prowadzącą wprost na ścianę. Zaruski, pierwszy na linie, próbuje
wspinad się dalej, lecz ręce nie utrzymują ciężaru ciała, nogi zsuwają się ze śliskiego gzymsu. Zaruski
przytomnieje. Rozumie, że nic już więcej nie da się zrobid. Zarządza odwrót. Trzeba wracad, zanim
zapadnie zmierzch, zanim siły do reszty odmówią posłuszeostwa. Wracają więc pod ściankę, pod
którą odpoczywali we trójkę. Nie zastają tam ani Kordysa, ani Znamięckiego. Ci doskonali taternicy
już wcześniej wycofali się ze ściany.

Zaruski i Zdyb drzemią oparci o skałę. Czekają na Klimka. Wreszcie widad go we mgle. Znajduje się w
odległości około czterdziestu metrów. Zaruski woła dwukrotnie:
- Klimku, wracajcie!

Za każdym razem taka sama odpowiedź: energiczne machnięcie ręką w kierunku żlebu, który zaczynał
się za zrębem skalnym. W następnej chwili Klimek zniknął towarzyszom z oczu. Jeszcze chwila i
powietrzem wstrząsnął łoskot spadających głazów. Żlebem poszła wielka lawina kamienna.

Zaruski i Zdyb, nie doczekawszy się Klimka w ciągu pół godziny, zaczęli schodzid. Wyszli ze ściany, gdy
było już zupełnie ciemno. Na piargach czekał członek Pogotowia, Paweł Kittay. O trzeciej w nocy
taternicy dotarli do leśniczówki na nocleg.

Losem Klimka Bachledy nie trapił się nikt z ratowników. Przypuszczano, że zeszedł na węgierską
stronę, byli pewni, że odnajdzie się Klimka na Węgrzech albo w Zakopanem. Nikomu nawet nie
przyszło do głowy, że „tatrzaoski orzeł”, przewodnik nad przewodnikami, runął w dwustumetrową
przepaśd razem z ową lawiną kamienną, której łoskot słyszeli Zaruski i Zdyb.

W niedzielę 7 sierpnia dwa oddziały pod kierownictwem Bednarskiego i Świerza ponownie

zaatakowały ścianę. I ta próba zakooczyła się niepowodzeniem. Ratownicy znieśli linę, którą zostawił
Zaruski dla ułatwienia zejścia Bachledzie, ale do Szulakiewicza nie dotarli.

O Klimku nadal nie (było żadnej wiadomości.

W poniedziałek Zaruski poprowadził nową wyprawę. Szli: Lesiecki, Zdyb, Bednarski, Marusarz, Tyka,
Wawrytko... Dziewięciu ratowników w trzech zespołach. Po ośmiu godzinach wspinaczki wyprawa
osiągnęła platformę pod szczytową turnią. Zaruski tak ten moment opisuje: „Pomiędzy ścianą a
wielkim blokiem, uwiązany liną do niego, leżał Szulakiewicz. Był martwy. Wiedzieliśmy wszyscy, że
żywym go nie znajdziemy, wszakże byliśmy wstrząśnięci widokiem. Leżał w półsiedzącej pozycji, z
twarzą zwróconą ku skale. Obok worek turystyczny i kilka drobiazgów. Żywności nie było. Zginął z
chłodu w tę straszną pogodę”.

W parę dni później lekarska komisja sądowa stwierdziła poważne uszkodzenie kręgosłupa i zgon
spowodowany wyczerpaniem z zimna. Przypuszczano, że Szulakiewicz zmarł w sobotę wieczorem lub
w nocy z soboty na niedzielę.

Transport ciała pochłonął resztę dnia. Przed zapadnięciem zmroku Zaruski nakazał wycofanie się ze
ściany i złożenie ciała w bezpiecznym miejscu. Zaruski i Marusarz schodzili ostatni. Ich i trzech
przewodników noc zaskoczyła w ścianie. Spędzili noc na mocno pochylonej płycie, w zimnie i deszczu,
narażeni w każdej chwili na uderzenia spadających żlebem kamieni Daleko w dole migotał płomieo
rozpalonego przez towarzyszy ogniska. Ratownicy, skuleni na wilgotnej płycie, nie odrywali oczu od
nieosiągalnego po nocy biwaku. Skrępowane linami ciało Szulakiewicza leżało nieco powyżej
dygocących z zimna ludzi. O zmarłym mało kto teraz pamiętał. Myśl uciekała na dół do życiodajnego
ognia i sagana z wrzącą, przywracającą siły herbatą... W pewnym momencie od ogniska odłączyły się
trzy światełka i jęły się zbliżad do ściany. Jeszcze chwila i ratownicy usłyszeli donośne wołanie. Poznali
głos, to stary przewodnik Wawrytko-ojciec podjął próbę uwolnienia towarzyszy z „Pościeli
Zaruskiego”. Tak ochrzcili przewodnicy miejsce przymusowego biwaku. Światełka coraz bliżej, rośnie
łuna nad krawędzią urwiska... Światło latarek kołysze się, drży i nagle zaczyna maled, zapada w
ciemną otchłao. Próba nie powiodła się, chod stary Wawrytko słynął z ogromnej siły i wielkiej
pewności w skale. Nie pozostało nic innego, jak tylko czekad świtu i słuchad, czy deszcz nie ruszy
głazów zaścielających żleb nad głową.
Rano, był to już wtorek 9 sierpnia, Zaruski i czterej przewodnicy wydostali się ze ściany przy pomocy
ratowników, którzy nadeszli z dołu. Deszcz i wyczerpanie uniemożliwiły zniesienie ciała. Ekipa
ratownicza odeszła na odpoczynek do papierni w Jaworzynie.

Wieśd o zaginięciu Klimka rozniosła się szeroko. Do Jaworzyny ciągnęli turyści i zakopiaoscy goście.
Tłum ciekawskich niósł ze sobą fantastyczne pogłoski i plotki. Opowiadano, że Bachleda bawi na
Węgrzech. Ktoś inny widział go w Morskim Oku. Jeszcze inni dawali słowo, że Klimek zdrów i cały
powrócił właśnie do Zakopanego. Razem z gapiami ściągnęli do Jaworzyny taternicy i przewodnicy z
polskiej i węgierskiej strony Tatr. Przybyli dwaj znakomici wspinacze węgierscy, bracia Gyula i Roman
Komarniccy. W rok później Komarniccy pokonali północną ścianę Małego Jaworowego.

Trzydziestu ludzi oddało się pod komendę Zaruskiego. Mieli wyruszyd w środę o świcie. Czekano na
wiadomośd z Zakopanego, dokąd dnia poprzedniego wysłał Zaruski „ochotnika-turystę, pana M”. Ze
zwykłą sobie skrupulatnością Zaruski polecenie wydał na piśmie: jeżeli Klimek jest - może pan M. nie
wracad. Termin upływał o świcie. Turysta nie wrócił w oznaczonym czasie (okazało się potem, że
swoją misją nie przejął się wcale, spał smacznie, zebranie wiadomości o Klimku odłożywszy na
później), więc Zaruski rozpuścił zgromadzony oddział. Z ośmioma ratownikami poszedł z powrotem
pod ścianę, a Jaśka Obrochtę posłał do Morskiego Oka, aby stamtąd telefonicznie dowiedział się
czegoś dokładniejszego o Klimku.

W środę ratownicy, Kierowani przez Jakuba Wawrytkę Krzeptowskiego, znieśli na piargi ciało
Szulakiewicza. Wracając spod ściany Pogotowie spotkało się w drodze z Obrochtą.

- Klimka nie ma w Zakopanem. Nikt go nigdzie nie widział.

Rozwiała się ostatnia nadzieja. Tym razem już się nikt nie łudzi.

W czwartek leje jak z cebra. Gęsta mgła okrywa ścianę nieprzeniknioną zasłoną. Ratownicy odchodzą
spod Małego Jaworowego nie doczekawszy się zmiany pogody.

W piątek, po pogrzebie Szulakiewicza, Pogotowie w sile osiemnastu ludzi znów jedzie do Jaworzyny.
Zaruski dzieli ratowników na cztery oddziały. Mazurkiewicz poprowadzi swój oddział na stoki Doliny
Staroleśnej i Rówienek; Zdyb i Tylka przeszukają żleby północnej ściany; Zaruski z Jerzym Żuławskim i
Jakubem Wawrytko przejdą grao od Przełęczy Zielonej do Małego Jaworowego, a potem zjadą na
linach północną ścianą. W sobotę o świcie Pogotowie poszło na oznaczone drogi.

Zwłoki Klimka leżały na dnie żlebu przywalone głazem. Zobaczył je oddział Zdyba. Widok był tak
straszny, że ani Zdyb, ani Bednarski nie zdecydowali się zjechad w głąb żlebu. Rozległy się okrzyki,
zaczęto dawad umówione znaki. Oddziały przerwały poszukiwania i zeszły na piargi

Pogoda się popsuła. Deszcz lał w sobotę i niedzielę. W żlebie huczała woda. Trzeba było czekad. W
poniedziałek lód pokrył skały. Z Zaruskim zostało siedmiu ratowników. Czekają. Koło południa
przygrzało słooce. Lód jął kruszed, topnied. Bez zwłoki podjęto akcję. Późnym wieczorem zniesiono
Klimka w doliny.

Zła pogoda przesądziła o losie młodego taternika i najsławniejszego przewodnika. Deszczowy,

chłodny sierpieo przykuł do kawiarnianych i restauracyjnych stolików zakopiaoskich gości. Zakopane
pęczniało od plotek, komentarzy i wiadomości „z wiarygodnego źródła”. Ratownikom nie szczędzono
rad i pouczeo. Członkom Pogotowia zarzucano nieudolnośd. Anonimowa plotka oskarżała Zaruskiego
o złą wolę. Powtarzano, że z zawiści posłał Klimka na pewną śmierd.

Przewodnicy chcieli dotrzed do źródła plotki i po swojemu rozprawid się z oszczercą. Powstrzymał ich
wyraźny rozkaz Zaruskiego. Lecz na tym się nie skooczyła sprawa. Zmagania z północną ścianą
Małego Jaworowego odżyły, gdy w „Nowej Reformie” ukazała się korespondencja z Zakopanego.
Zakopiaoski informator powtarzał w druku kawiarnianą plotkę. Jak walczyd z plotką? Zaruski odwołał
się do sądu obywatelskiego. Powołano komisję złożoną z profesorów UJ M. Smoluchowskiego i W.
Kulczyoskiego oraz dr A. Kuczewskiego. Komisja przesłuchała wszystkich uczestników wyprawy,
zbadała przebieg akcji ratunkowej i - jak było do przewidzenia - wydała orzeczenie uwalniające
Zaruskiego od oszczerczych zarzutów. Wyrok sądu obywatelskiego ogłoszono w prasie. Dobre imię
oczyszczono z potwarzy.

Trudną sprawą jest branie odpowiedzialności za życie ludzkie. Dobrze to rozumieli Bachleda i Zaruski.

W wiele lat po „tragedii Małego Jaworowego” następny po Zaruskim kierownik Pogotowia znalazł się
w sytuacji podobnej. Tym razem zarzuty nie były anonimowe i nie ograniczyły się do plotek.
Oskarżyciele odwoływali się do faktów.

Profesorowi Stanisławowi Darskiemu zawdzięczam godny uwagi komentarz do wydarzeo na Małym

Jaworowym. W liście, datowanym 8 lutego 1974, pisze między innymi: „Jestem chyba jedynym
żyjącym przyjacielem Janka Jarzyny i dziękuję Panu za obiektywną ocenę Jego roli w tragedii na
Małym Jaworowym. Należę do tych, którzy wspólnie z nim, Staszkiem Szulakiewiczem i Józkiem
Bizoniem w sezonie, w którym miała miejsce tragedia, robili szereg wejśd i wspinaczek. Ja z Jankiem
robiłem na ówczesny czas dośd trudne przejście ze Świnicy przez Niebieską Turnię, Mylną Przełęcz i
grao Kościelca. Zrobiliśmy wspólnie z nim, Bizoniem i Szulakiewiczem pierwsze wejście (był wtedy
szał nowych wejśd!) z Doliny Staroleśnej ścianą na Staroleśny i kominkiem z powrotem do
«Trupiarni», gdzie zasypani śniegiem spędziliśmy trzy dni, aby wobec braku żywności wrócid w
półmetrowym śniegu przez Rohatkę do Zakopanego. Tam popękały mi buty i na następną wycieczkę,
na Jaworowe Turnie, wyruszyli tylko trzej pozostali. Bizoo, najbardziej wyrobiony i najsilniejszy,
wycofał się z wejścia, posiedział na dole i wrócił do Zakopanego (...) Janek, który mieszkał ze mną w
jednym pokoju, po powrocie zdradzał jeszcze objawy szoku. W nocy zrywał się i wołał: «Przecież ja
nie jestem na Jaworowym!». Miał poza tym paskudnie rozbitą brodę. Zarzuty, wysuwane ówcześnie
przez niektórych, że powinien był pójśd z ratownikami, były całkowicie bezpodstawne”.

Do wybuchu pierwszej wojny światowej Zaruski kierował osobiście prawie wszystkimi wyprawami
Pogotowia. W akcji na Małym Jaworowym był bodaj jedynym ratownikiem, który mimo złych
warunków atmosferycznych i zmęczenia wytrwał od początku do kooca. Życiorys Zaruskiego, nawet
wśród bujnych losów polskich, stanowi kartę niezwykłą. Był to człowiek o niespożytej energii i co
cenniejsze, obdarzony talentem organizacyjnym.

Pochodził z Podola, z czarnoziemnej równiny. Urodził się w Dumanowie 30 stycznia 1867 r. Pierwsze
nauki pobierał w Mohylowie u siostry głośnego pisarza, Zygmunta Miłkowskiego, gimnazjum ukooczył
w Kamieocu Podolskim, a uniwersytet - wydział matematyczno -fizyczny - w Odessie, bo tam po
śmierci ojca przeniosła się cała rodzina. Za działalnośd patriotyczną (należał do Ligi Narodowej,
„Sokoła” i Koła Polskiego Studentów Uniwersytetu) Zaruski został skazany na półtora roku więzienia i
pięcioletnią zsyłkę do guberni archangielskiej. Z Archangielska datuje się przyjaźo Zaruskiego z innym
zesłaocem - Andrzejem Strugiem. Tam też realizuje Zaruski swoje morskie marzenia: kooczy szkołę
morską. Pływał już wcześniej. Z odeskiego portu wychodził w dalekie rejsy jako marynarz Rosyjskiej
Floty Ochotniczej. Teraz, na północy, zdobywa dyplom i prawo samodzielnej żeglugi. Zostaje
kapitanem dwumasztowego żaglowca „Nadzieja”. I oto jeden z licznych paradoksów rosyjskiego
imperium: kapitan zesłaniec uzyskuje specjalne zezwolenie gubernatora - wolno Zaruskiemu pływad
do Norwegii.

Gdy minął termin zsyłki, Zaruski wrócił do Odessy. Żeni się z panną Izabelą Kietlioską i wkrótce po
ślubie razem z małżonką przenosi się z Odessy do Krakowa. W Krakowie wstępuje do Akademii Sztuk
Pięknych. Po czterech latach studiów pod kierunkiem Fałata, Wyczółkowskiego, Mehoffera, Cynka, a
w pewnym okresie i Wyspiaoskiego, Zaruski kooczy Akademię. Stan zdrowia pani Izabeli wymaga
zmiany klimatu. Zaruscy zjeżdżają do Zakopanego i osiedlają się w willi „Krywao” przy ulicy
Ogrodowej pod numerem piątym. Jest to pierwsze zetknięcie Zaruskiego z Tatrami. Marynarz, mający
za sobą żeglugę po morzach północnych, podróże na Bliski i Daleki Wschód, ulega urokowi gór.
Tatrom poświęca całą swą energię i pasję. Nie było w Zakopanem imprezy społecznej, akcji
oświatowej lub charytatywnej, w której Zaruski nie brałby udziału.

Wybuch wojny kładzie kres tatrzaoskiej działalności. Z Zakopiaoską Kompanią Strzelców odchodzi
Zaruski do Legionów. Rok 1926 zamyka karierę wojskową. Zaruski przechodzi w stan spoczynku w
stopniu generała brygady. Ma za sobą dowodzenie 11 i 23 pułkiem ułanów oraz funkcję adiutanta
prezydenta. W tymże roku następuje nawrót zamiłowao młodzieoczych. Zaruski powierza
kierownictwo Pogotowia Oppenheimowi, a sam wraca na morze. Znakomity narciarz, taternik i
twórca Pogotowia organizuje teraz polski jachting morski. Energia Zaruskiego ożywia liczne komitety,
redakcje i organizacje społeczne. Jeżeli dodad do tego obfitą twórczośd pisarską, fachową i
beletrystyczną, powstanie obraz życia człowieka, który chwili jednej nie spędził bezczynnie. O Tatrach
Zaruski pamięta. Często odwiedza Zakopane, do kooca życia zachowując godnośd honorowego
prezesa TOPR-u.

Umarł mając lat 74 w Chersoniu, daleko od Tatr i od Polski. Najbliżej stamtąd było do Odessy, portu
młodzieoczych wypraw w świat. Na czarnomorskiej równinie zamknął się krąg pracowitego, bujnego
życia.

W wiele lat później otrzymałem fotokopię strony tytułowej książki Zaruskiego „Na morzach dalekich”
wydanej u Arcta w 1929 roku. Z notatki skreślonej ręcznie i podpisanej trudnym do odczytania
nazwiskiem wynikałoby, że Zaruski zmarł we Lwowie jesienią 1940 roku. Brak jednak dowodów, które
potwierdziłyby wspomnianą informację.

Stanisław Osiecki, taternik i narciarz, pisze we wspomnieniu o Mariuszu Zaruskim, że w roku 1914
oddał on kierownictwo Pogotowia w ręce „cieszącego się pełnym szacunkiem” Józefa Oppenheima.
Do roku 1926 Oppenheim był zastępcą Zaruskiego. Po jego ustąpieniu został oficjalnie kierownikiem
TOPR-u. Praktycznie rzecz biorąc, kierował Pogotowiem przez lat dwadzieścia pięd, od sierpnia 1914
do września 1939.
Na wiosnę 1930 roku Pogotowie, dzięki staraniom Zaruskiego, dorobiło się dwóch pierwszych
telefonów. Aparat opatrzony numerem 607 założono w mieszkaniu Andrzeja Marusarza, numer 608
w mieszkaniu Oppenheima.

W ciągu dwudziestu pięciu lat, od 1914 do 1939 roku, Pogotowie odbyło 210 wypraw, w tym 63
wyprawy po zaginionych. Wśród akcji stanowiących powszedni chleb Pogotowia, wśród poszukiwao
błądzących w Dolinie Cichej i biwakujących pod Pyszną, zdarzyła się ratownikom TOPR-u wyprawa,
określona później jako najtrudniejsza wyprawa zimowa w historii Pogotowia.

Tuż przed Wielkanocą 1933 roku wracał Oppenheim swoim „Harleyem” do Zakopanego, a
zakopiaoski fiakier wiózł do schroniska w Roztoce dwóch znakomitych taterników. Spotkanie
nastąpiło blisko Roztoki. Oppenheim ściszył hałaśliwy motor, gazda przytrzymał konika, wymieniono
uprzejme ukłony. Worki wypchane ekwipunkiem, płachty namiotowe, liny i czekany zapowiadały
jakąś nową wyprawę sławnych wspinaczy. Oppenheim odruchowo spojrzał na niebo. Pogoda
kaprysiła wyjątkowo. Po dniach cichych, wiosennych przelatywały wariackie kurniawy i lodowaty
wicher giął smreki do ziemi. W górach z każdym dniem wzrastało niebezpieczeostwo lawin.

Tego samego dnia, był to 13 kwietnia, wiedziano już w Zakopanem, że dwaj taternicy - Wincenty
Birkenmajer i Stanisław Grooski - prosto z Roztoki poszli do Doliny Kaczej. Wymieniano również cel
wyprawy: wschodni filar Ganku. Pierwsze letnie przejście filaru należało do Birkenmajera i Kazimierza
Kupczyka, pierwszym przejściem zimowym Birkenmajer chciał przypieczętowad swoją karierę
taternicką. Byłby to wyczyn zapewniający długotrwałą sławę.

Mimo trudności drogi spotęgowanych warunkami zimowymi przypuszczano, że wyprawa zakooczy się
sukcesem . Birkenmajer reprezentował najwyższą klasę wspinaczy. Grooski był również
doświadczonym taternikiem i alpinistą. Obydwaj znali trudności filaru i doceniali .niebezpieczeostwo,
wynikające z nagłej zmiany pogody. Skoro poszli, mówiono w Zakopanem, to znaczy, że czuli się na
siłach.

W cztery dni po spotkaniu na szosie Oppenheim otrzymał zawiadomienie, że Birkenmajer zginął, a

Grooski zdołał dojśd do Popradzkiego Stawu. Telefoniczna wiadomośd wymieniała jako miejsce
katastrofy wschodnią ścianę Ganku. Pierwsza ekspedycja ratunkowa wyruszyła 18 kwietnia do Doliny
Kaczej. Następny telefon podawał informacje dokładniejsze: ciało Birkenmajera leży na Galerii
Gankowej. Oppenheim odwołał ratowników spod wschodniej ściany Ganku i zażądał, aby Grooskiego
pierwszym pociągiem wyprawiono do Zakopanego. Chciał przed wyruszeniem rozmówid się z
ocalałym uczestnikiem wyprawy.

Grooski przeklinał góry i własną słabośd. Wyrzucał sobie, że nie dośd stanowczo przeciwstawiał się
Birkenmajerowi. Zła kondycja fizyczna Birkenmajera rzucała się w oczy, trzeba było wycofad się,
odmówid udziału w wyprawie i nie zważając na nic wrócid do schroniska. Birkenmajer przyjechał
zmęczony, śpieszył się, miał mało czasu. Nie chciał ani jednej nocy zmarnowad w schronisku. Pierwszą
noc spędzili taternicy w Dolinie Kaczej pod namiotem rozbitym na śniegu. Birkenmajer nie odrywał
oczu od ściany Ganku. Zapewniał, że słabośd minęła, że czuje się już dobrze.

Pierwszego dnia świeciło słooce, lecz już pod wieczór wiatr przypędził chmury i zaczął prószyd
śniegiem. Ruszyły lawiny pyłowe. Grooski raz jeszcze zaproponował wycofanie się ze ściany.
Birkenmajer słuchad nie chciał. Było już po północy, kiedy taternicy, uporawszy się z pierwszą
trudnością drogi, rozbili biwak. Za sobą mieli bulę o bardzo stromej ścianie czołowej, przed sobą, a
raczej nad sobą - sześdsetmetrowe urwisko.

Dzieo i następną noc odpoczywali taternicy na przełączce między bulą i właściwym filarem. Śnieg
padał coraz gęstszy. Porywy wiatru zapowiadały kurniawę. Było coraz zimniej. W niedzielę rano
Birkenmajer znów jako pierwszy zaatakował filar, lecz wkrótce oddał prowadzenie Grooskiemu. Przez
kilka godzin taternicy zmagają się z filarem. Z najwyższym wysiłkiem zdobywają metr po metrze.
Spojrzenie na zegarek rozwiewa ostatek nadziei. W ciągu tych kilku godzin pokonano zaledwie
kilkadziesiąt metrów. O dojściu na szczyt nie ma mowy. Rozumie to i Grooski, i Birkenmajer.
Wspinacze rezygnują z filaru i kierują się ku Galerii Gankowej. Ciężar tej drogi w kurniawie i po
ciemku spoczywa na Grooskim. Birkenmajer traci siły, musi korzystad z pomocy towarzysza. Walce z
kurniawą i sennością przyświeca teraz jeden cel: odpoczynek na Galerii i odwrót z pierwszym
brzaskiem ku Rumanowej Przełęczy. Biwak na Galerii w niczym nie przypomina biwaku na
przełączce... Kurniawa uderza jeszcze gwałtowniej niż w ścianie. Lodowaty wicher wywiewa resztki
sił. Ruchy stają się mniej precyzyjne. Wiatr wyrywa z rąk spód namiotu i ciska w przepaśd. Maszynka
spirytusowa gaśnie co chwila, wichura zrywa płomieo i nie ma na to żadnej rady. W pewnej chwili
pudło z żywnością wymyka się z zasięgu rąk i również leci w przepaśd. Nie pozostaje nic innego, jak
tylko czekad dnia i zwalczad przeraźliwą sennośd, po której nadejdzie zupełne zobojętnienie.

Kurniawa dmie z nie słabnącą siłą. O świcie taternicy rozpoczynają marsz w kierunku zachodniego
kraoca Galerii. Muszą przejśd kilkusetmetrowy taras Galerii, muszą pokonad przepaściste, oblodzone
półki wyprowadzające na Rumanową Przełęcz. Muszą, o ile chcą ujśd z życiem. Lecz Birkenmajer nie
ma już sił do walki o życie. Posuwa się z trudnością, chod Grooski wziął od niego worek i dał mu
własny czekan. Grooski zostawia worki, próbuje prowadzid towarzysza. Padają co chwila. Każdy
upadek grozi zleceniem w przepaśd. Stromo pochylony taras podcinają trzystumetrowe urwiska
opadające do Doliny Ciężkiej. Po kilkunastu dalszych krokach Grooski bierze Birkenmajera pod
ramiona i ciągnie nieprzytomnego nad skrajem przepaści. W ten sposób przebywają sto metrów. Po
tych stu metrach Grooski zrozumiał, że ciągnie już trupa.

Stwierdziwszy śmierd towarzysza, Grooski wykuł półkę w lodzie i ułożywszy w niej ciało, poszedł
samotnie w kierunku Rumanowej Przełęczy.

W poniedziałek koło południa turyści, siedzący przed schroniskiem nad Popradzkim Stawem,
zobaczyli człowieka schodzącego z gór. Grooski szedł jak ślepiec. Nie reagował ani na widok
schroniska, ani na głosy turystów, którzy wybiegli na spotkanie. Chwycono go pod ramiona i
wprowadzono do izby. Gorąca herbata przywróciła Grooskiemu głos. Powiedział, że w lodach Galerii
Gankowej zostawił martwego towarzysza.

Kilku ochotników wyruszyło na nartach w kierunku Rumanowej Przełęczy. Doszli na przełęcz i

przekonawszy się o trudnościach dalszej drogi, zjechali do schroniska. Grooskiego, po krótkim
odpoczynku i opatrzeniu odmrożonych nóg, zwieziono do kolei.

W biurze TOPR-u opowiadanie Grooskiego zrobiło wstrząsające wrażenie. Doświadczeni taternicy i

przewodnicy rozumieli, co kryje się za lakoniczną relacją o wypadku. Wiedzieli, co przeżył człowiek
zmuszony do samotnej wędrówki po śmierci towarzysza. Oppenheim palił papierosa za papierosem i
spod oka zerkał na zgarbionego w trzcinowym fotelu Grooskiego. Grooski nie odrywał oczu od
podłogi.

- Przeżył pan swoje... - mruknął Oppenheim.

- Czy pan uwierzy - Grooski podniósł głowę - że jeszcze teraz nie mogę patrzed na góry... Jadąc
pociągiem przez Suchą Horę, bałem się spojrzed w okno. Czy pan rozumie? Nie mogę patrzed na
Tatry!

Sprawa była prosta. Grooski dokładnie określił miejsce i opisał warunki panujące na drodze z Galerii
do Rumanowej Przełęczy. Tylko ta jedna droga prowadziła do ciała Birkenmajera. Trzeba ją przebyd
dwukrotnie, jeśli się chce znieśd ciało w doliny. Pytanie: „Za jaką cenę?” - nie dawało Oppenheimowi
spokoju. Z ciężkim sercem wydał rozkazy przygotowania się do wyprawy. Przesłanki rozumowe
skłaniały do czekania na lepszą pogodę. Za tydzieo, dwa lub trzy słooce roztopi lody i osuszy skały.
Wtedy można będzie wyruszyd i... wrócid z pustymi rękami. Spływające śniegi zmyją zmarznięte ciało
z tarasu Galerii i roztrzaskają o piargi Doliny Ciężkiej.

- Mogę zasłonid się statutem i odmówid pójścia po trupa - zwierzał się Oppenheim przyjaciołom - ale
wtedy okrzyczą mnie łajdakiem, a ratowników nazwą podłymi tchórzami. A jeżeli wyprawa pociągnie
za sobą nowe ofiary? Wtedy rodziny przeklną mnie do kooca życia, a wszyscy inni uznają za głupca,
który nie ma pojęcia o kierowaniu Pogotowiem. Od wczoraj przychodzą do mnie i prawią o moralnym
obowiązku. Ciekawe, ile z tych ludzi stawi się dzisiaj do pomocy...

Były to rozważania czysto teoretyczne. Wyprawa została postanowiona, odpowiednie rozkazy

wydane. W dwie godziny po rozmowie Oppenheima z Grooskim sprzed Dworca Tatrzaoskiego
wyruszyły samochody wiozące Pogotowie do Szczyrbskiego Jeziora. Pojechało piętnastu ratowników
z Oppenheimem i Bednarskim na czele.

W schronisku przy Popradzkim Stawie przyłączyło się do Pogotowia ośmiu ratowników słowackich.
Następnego dnia, 20 kwietnia, o czwartej rano długi sznur narciarzy opuścił schronisko kierując się
przez Dolinę Złomisk i Rumanową ku Rumanowej Przełęczy. W jakiś czas później turyści, obserwując
wymarsz Pogotowia, dostrzegli narty zatknięte pod przełęczą. Postacie ratowników znikały jedna po
drugiej z pola widzenia. Wyprawa przekroczyła przełęcz i rozpoczęła pokonywanie eksponowanych
półek sprowadzających na Galerię Gankową. Dzieo był słoneczny z zimnym, porywistym wiatrem.

Pod cienką warstwą śnieżnego śniegu widniały jeszcze zupełnie wyraźne ślady Grooskiego. Ratownicy
oglądali je pełni zdumienia i podziwu. Wprost nie mieściło się w głowie, że drogę tę przebył człowiek
wyczerpany fizycznie i nerwowo. Co więcej, przebył sam, bez pomocy, w podmuchach szalejącej
wówczas kurniawy.

Ratownicy posuwali się gęsiego. Jako pierwsi szli trzej przewodnicy, górale, znani z nieprzeciętnej siły
fizycznej: Wojciech Wawrytko, Andrzej Wawrytko i Józef Stopka. Koło południa ekspedycja dotarła do
celu. Ciało Birkenmajera, wmarznięte w lód, leżało tuż nad przepaścią. Dopiero teraz trudności
wyprawy wystąpiły w całej okazałości. Ciało pokryte lodem ważyło co najmniej sto kilogramów. Pod
świeżym puchem zlodowaciały śnieg okrywał skały. Trzeba było wybijad stopnie. Asekuracja z ręki nie
mogła zapewnid bezpieczeostwa. Już podczas uwalniania ciała z lodu o mało nie doszło do katastrofy.
Józef Stopka musiał podnieśd zmarznięte ciało i przerzucid je w tył nad przepaścią. Najmniejsza utrata
równowagi groziła zleceniem w przepaśd i wyrwaniem ze stanowisk pozostałych ratowników.
Moment jeszcze bardziej dramatyczny nastąpił w trakcie transportu. Holowane na linie ciało zsunęło
się nagle poza dolną krawędź tarasu i runęło w przepaśd. Tym razem uratował sytuację Wojciech
Wawrytko. Gdyby Wawrytko nie wytrzymał gwałtownego szarpnięcia, wyprawa po Birkenmajera
skooczyłaby się katastrofą, której rozmiarów nikt nie był w stanie przewidzied.

Minęło południe, zbliżał się już wieczór. Razem z upływem dnia wzmagał się niepokój czekających w
schronisku turystów. Co pewien czas wyruszali narciarze do górnych partii Doliny Złomisk wypatrując
powrotu Pogotowia. W południe ze stromych stoków zeszły niewielkie lawiny, przecinając ślady
wiodące ku przełęczy. Na przełęczy wciąż było pusto. Niebo ciemniało, liliowy zmierzch osiadał na
śniegu.

O zmierzchu zauważono na przełęczy sylwetki pierwszych ratowników. W kilka chwil później

wyprawa zaczęła schodzid w dolinę. Powolny ruch ciemniejących na tle śniegu postaci sprawiał
niesamowite wrażenie.

O dziesiątej wieczorem pierwszy ratownik zatrzymał się przed schroniskiem. Był to znakomity
narciarz i znany zawodnik, Andrzej Marusarz. Ktoś bardziej niecierpliwy rzucił od razu pytanie:

- Od czwartej rano do tej pory? Jakże tam było?

Lampa oświetlała bladą, przemarzniętą twarz. Z zapadniętych głęboko oczu można było odczytad
wszystkie trudy wyprawy i lęk przywleczony znad zerw Galerii Gankowej.

- Nie pójdę więcej...

Posadzono Marusarza, podsunięto gorącą herbatę i nie pytano już o wyprawę. Tymczasem w
skrzypieniu śniegu nadjechała grupa zwożąca ciało. Na salę wszedł Jędrzej Marusarz, najstarszy
ratownik TOPR-u. Widząc pytające spojrzenie powiedział, że jak Pogotowie Pogotowiem, nie było
jeszcze tak ciężkiej wyprawy.

Pod wpływem ciepła i słowackiej śliwowicy, z którą wystąpili gospodarze, tajały przemarznięte ciała.
Sine cienie znikały z twarzy, zmęczenie ustępowało miejsca zadowoleniu. Było z czego się cieszyd.
Wszyscy wrócili cali i zdrowi. Wyprawa osiągnęła cel: ciało odnaleziono, zapewniono Birkenmajerowi
przyzwoity pochówek na zakopiaoskim cmentarzu.

Rano wróciła niepogoda. Kurniawa zasłoniła szczyty. Odjeżdżających ratowników żegnały góry
głuchym dudnieniem schodzących lawin. Samochody ruszyły w kierunku granicy.

- Dziś już by nic z tego nie wyszło - mówili ratownicy naciągając kaptury. - Już by nas góry nie puściły...

Pogrzeb odbył się dwa dni później. Chwalono przy tej okazji Pogotowie, podkreślano dobrą
organizację akcji ratowniczej. Oppenheim kwitował pochwały cierpkim uśmiechem.

- Chwalą, bo się obyło bez wypadku - mówił do przyjaciół. - A gdyby stało się inaczej? Postanowiłem i
zdania nie zmienię, żeby nie wiem co! Pogotowie nie pójdzie na drugą podobną wyprawę. Mogę iśd
sam z ochotnikami, ale Pogotowia ruszyd nie pozwolę. Niech sobie gadają, co tylko chcą.

Śmierd Birkenmajera dla taterników nie stanowiła zagadki. Przemęczony organizm nie wytrzymał
raptownej zmiany klimatu i nadmiernego wysiłku. „Atak prosto z pociągu” musiał zakooczyd się
niepowodzeniem. Upór Birkenmajera uniemożliwił odwrót, a zła pogoda przypieczętowała los
wyprawy.

Filar Ganku piętnaście lat czekał na zwycięzców. Pokonali go bracia Voglowie w grudniu 1948 roku.

Zastanawiano się w Zakopanem, czy Grooski po tym, co przeszedł, wróci znowu w góry? Nie
sprawdziły się przewidywania oparte na słowach wypowiedzianych w biurze TOPR-u. Tylko Jarzyna,
towarzysz Szulakiewicza w wyprawie na Mały Jaworowy, dotrzymał słowa i raz na zawsze znikł z
tatrzaoskiego horyzontu. Należałoby dodad: ze skalnego horyzontu, bo - jak pisze Stanisław Darski -
„już na drugi rok odniósł pierwszy w historii polskiego narciarstwa sukces, bijąc mistrza Austrii
Goeringa w biegu zjazdowym z Kasprowego. Razem chodziliśmy w Tatry, ale już jako narciarze. Ja też
po wypadku Janka skooczyłem ze wspinaczkami, ale odnosiłem wiele sukcesów na nartach przed
pierwszą wojną (...). Do dziś rok w rok chodzę w Tatry”.

W historii wypraw ratunkowych TOPR-u dwa wypadki aż proszą się o porównania Pierwszy zdarzył się
w 1914 roku, drugi w 1933. Mimo dwudziestoletniej odległości w czasie, okoliczności towarzyszące
obu tragediom są bardzo podobne.

Młodzi turyści, słabo orientujący się w górach, zgubili znakowany szlak. Zła droga zaprowadziła ich na
skraj przepaści. Utknęli w skałach. Zapchali się przekreślając możliwośd odwrotu. Kiedy to zrozumieli,
kiedy w pełni zdali sobie sprawę z powagi sytuacji - ich dalsze losy uzależniły się od stanu nerwów.

Oppenheim brał udział w obydwu wyprawach. Często je przypominał i porównując zachowanie się
turystów, podkreślał kolosalną zmianę, jaka dokonała się w psychice ludzkiej na przestrzeni
dwudziestu lat. „Cudów nie ma. Wszystko zależy od człowieka, od jego odporności psychicznej...” W
każdym razie - prawie wszystko.

Rok 1914. Młody mężczyzna, który z racji swego górskiego doświadczenia powinien orientowad się
najlepiej, traci głowę, a potem załamuje się nerwowo i skacze w przepaśd.

Rok 1933. Młoda dziewczyna po śmierci towarzysza trwa nad przepaścią mimo burzy i zimna.

Pierwszy wypadek jest bardziej znany. 27 lipca 1914 roku powiadomiono Zaruskiego, że troje
turystów poszło w góry na jednodniową wycieczkę. Ponieważ minęły już cztery dni, a o turystach nie
było żadnej wiadomości, więc... Niestety, nikt nie umiał odpowiedzied na pytanie, dokąd wybierali się
zaginieni.

Straż Ratunkowa zgromadzona w Dworcu Tatrzaoskim długo czekała na rozkaz wymarszu. Zaruski
szukał śladów. Rozpytywał ludzi wracających z gór. Zupełnie przypadkowo natrafiono na turystę,
który na Hali Gąsienicowej rozmawiał z zaginionymi. Powiedzieli mu w rozmowie, że idą na Granaty.
Wieczorem mieli zejśd do Zakopanego.

Zbliżał się wieczór, kiedy ratownicy z Zaruskim na czele stanęli nad Czarnym Stawem. Wytrwale
lornetowano stoki Granatów, przepatrując żleb za żlebem, szczelinę po szczelinie. Obserwacje nie
dały wyniku. Wobec tego Zaruski wprowadził ludzi na wzniesienie i kazał raz jeszcze skierowad szkła
na Granaty. I tym razem bez rezultatu. Ratownicy chowali już lornetki do futerałów i schodzili ku
ścieżce, gdy rozległ się okrzyk Staszka Byrcyna:

- Człowiek w kominie! Tam, na płasience!

Człowiek ubrany w białą koszulę zachowywał się dziwacznie. Opierając się rękami o ściany komina,
zsuwał się centymetr po centymetrze w przepaśd.

Zaruski dał sygnał trąbką. Potem krzyknął przez tubę, że pomoc nadchodzi.

Sygnały zostały zrozumiane. Człowiek uwięziony na niedostępnej płasience - znieruchomiał.

W tej samej chwili Stanisław Zdyb wypatrzył u stóp urwiska zwłoki ludzkie leżące na piargach.

Straż Ratunkowa ruszyła w górę ścieżką wiodącą z Czarnego Stawu na Granaty. Trawersując żleby,
dotarli ratownicy do żlebu nad kominem-pułapką. Był to ten sam żleb, w którym przed laty zginął
Drège...

Mimo zapadającego zmroku przystąpiono natychmiast do akcji. Zaruski sprowadził ratowników dnem
żlebu aż na skraj przepaści, gdzie żleb przechodzi w potężny, stromy komin. Tu zostawił Korniłowicza,
Lesieckiego i Byrcyna. Nieco niżej wyznaczył stanowisko Ceberniakowi, Zdybowi i Oppenheimowi.
Sam z Jędrzejem Marusarzem postanowił zjechad do uwięzionego nad urwiskiem człowieka.

Opisując ów karkołomny zjazd kominem, Zaruski wylicza trudności akcji ratowniczej, wymagającej
prawdziwie kociej zręczności. Woda, ściekająca żlebem, zalała latarki i obydwaj ratownicy znaleźli się
w ciemnościach. Lodowaty strumieo przemoczył momentalnie ubrania. Przenikliwe zimno stało się
jeszcze jedną, dodatkową trudnością. Każdej chwili groziła ratownikom kamienna lawina. Kiedy
skooczyła się lina, trzeba ją było wiązad z zapasową, posługując się jedną ręką i zębami. W takich
warunkach odbywał się zjazd Zaruskiego i Marusarza. Wreszcie...

„Stanąłem na płycie. Ciarki mnie przeszły: postad leży na samej krawędzi, jedna noga wisi nad
otchłanią, w powietrzu!

Szybko przestępuję nogą przez leżące ciało, mając na myśli - odgrodzid w pierwszej chwili nogami
swoimi, jak poręczą, od przepaści człowieka...

I kiedym przenosił nogę nad ciałem, z bezwładnie leżącej masy doleciał mnie głos ledwo dosłyszalny:

- Ostrożnie, tam przepaśd...

Tych słów nigdy nie zapomnę!”

Transport uratowanej był tak wyczerpujący, że Zaruski przyznaje otwarcie: „Jeszcze dziesięd metrów
takiej drogi, a siły nasze wyczerpałyby się zupełnie”. - Wreszcie kooczyła się przewieszona ściana
komina i ratownicy wydźwigali kobietę do miejsca, w którym czekała następna grupa. Oppenheim i
Zdyb wzięli turystkę na ramiona. W kilka chwil później ubrano uratowaną kobietę w ciepłe odzienie i
napojono gorącą herbatą.

Zaruski i Marusarz zeszli natychmiast do schroniska. Byli przeraźliwie zmęczeni, zziębnięci i

przemoczeni. Reszta ratowników pozostała na miejscu. Rano rozpoczęto znoszenie kobiety na dół i -
do Zakopanego.

Z trójki turystów uratowano tylko jedną osobę - Marię Bandrowską. W jej relacji przebieg tragicznej
wycieczki był następujący:
23 lipca rodzeostwo Bandrowscy i panna Hackbeilówna szli Orlą Percią od Koziego Wierchu w
kierunku Granatów. Na przełęczy między Pośrednim i Skrajnym Granatem zgubili czerwone znaki.
Zamiast wrócid do ostatniego znaku i odszukad ścieżkę, o której Bandrowski wiedział, że prowadzi z
przełęczy na wierzchołek, turyści weszli w słynny żleb Drège'a. Ulegli złudzeniu, że jest to krótsza i
zupełnie wygodna droga sprowadzająca do Czarnego Stawu. Początkowo nie odczuwali żadnych
trudności. Bez wysiłku pokonywali progi skalne, schodzili coraz niżej, wypatrywali czerwonych
znaków, popędzani zbliżającym się koocem dnia. W pewnym momencie Bandrowski zrozumiał, że
popełnił fatalną omyłkę. Stracił głowę, przestał rozumowad logicznie, poddał się panice wywołanej
świadomością, że zabłądzili. Turyści doszli do miejsca, w którym nagle żleb staje się trudny,
przechodząc w stromy, ogromny komin. Wobec późnej pory postanowiono przenocowad pod skałką.

Dalsze zachowanie się całej trójki wydaje się całkowicie niezrozumiałe. Można je wytłumaczyd jedynie
ową paniką, która odebrała im zdolnośd rozumowania i poraziła zdrowy rozsądek. Ponieważ dalsze
schodzenie żlebem uznali za niebezpieczne, nie ruszyli się z miejsca przez cały dzieo. Poprzestali na
wołaniu o pomoc. Turyści, idący w kierunku Zawratu, odpowiedzieli na wołanie okrzykami i poszli
dalej... Cała trójka siedzi bezczynnie, zamiast zawrócid w górę żlebu. Powrót na grao zająłby im nie
więcej niż godzinę!... Hackbeilówna pierwsza nie wytrzymała nerwowo. Decyduje się szukad drogi na
dół. I znów - zamiast powrotu na ścieżkę - próba przetrawersowania żlebów w kierunku. Żółtej Turni.
Próba zakooczona upadkiem z wysokości stu metrów.

Bandrowscy spędzili na miejscu cztery dni i cztery noce. Stracili wszelką nadzieję na ratunek.
Zrozumieli, że samotna wyprawa Hackbeilówny zakooczyła się tragicznie. Piątego dnia rano powiązali
paski i rzemienie plecaków i podjęli wędrówkę na dół, piekielnie stromym kominem. A przecież
jeszcze tego dnia mieli otwartą drogę powrotną! Mimo wyczerpania mieli szanse odszukania ścieżki i
zejścia do schroniska.

Komin sprowadził na platformę. Przewieszone ściany odcięły drogę powrotu. Spadzista płyta urywała
się nad przepaścią. Sto kilkadziesiąt metrów niżej widad było nieosiągalny Czarny Staw i - głazy pod
ścianą. Bandrowscy znaleźli się w pułapce, z której wyprowadzid ich mogło tylko Pogotowie. Nie
wierzyli w możliwośd ratunku. Nie mieli żywności, nikogo nie widzieli w pobliżu. W dzieo prószył śnieg
z deszczem, w nocy - kąsał przymrozek, a lodowata woda, ściekająca żlebem, w zastraszającym
tempie odbierała ostatek energii. Bandrowscy zsunęli się na platformę o godzinie siódmej rano. W
sześd godzin później Bronisław Bandrowski skoczył w przepaśd. Maria Bandrowska została sama.
Gdyby nie orli wzrok Gąsienicy-Byrcyna, stoczyłaby się w przepaśd na oczach ekspedycji ratunkowej.
Nie miała sił na przetrzymanie jeszcze jednej nocy. Pod wieczór, kiedy ratownicy lornetowali masyw
Granatów, kobieta poczęła zsuwad się ku przepaści. Decyzję powzięła świadomie. Do ostatniej chwili
zachowała przytomnośd umysłu: usłyszawszy sygnały trąbką, Bandrowska osunęła się na płytę i
momentalnie zasnęła. Obudził ją dopiero Zaruski.

Kiedy o wypadku na Granatach mówiono w Zakopanem, zwracano uwagę na dwa momenty:

przerażający pech i równie przerażającą ślepotę całej trójki. Gdyby w pensjonacie, z którego turyści
wyszli na wycieczkę, wcześniej podniesiono alarm, obyłoby się bez ofiar. Gdyby nieznani turyści,
zmierzający ścieżką na Zawrat, zachowali się mniej bezmyślnie - Bandrowski i Hackbeillówna byliby
uratowani. Wreszcie, gdyby całą trójką czekali cierpliwie na pomoc Pogotowia, pechowa wyprawa
skooczyłaby się na trudach przymusowego biwaku o chłodzie i głodzie.
- Na miłośd boską, chciałbym wiedzied, co tych ludzi oślepiło? Przecież to wprost niemożliwe, aby
pchali się na skraj przepaści, zapomniawszy o znakowanej ścieżce... Mogli uratowad się o własnych
siłach. Wystarczyło zawrócid. Dopiero wejście w komin przekreśliło możliwośd powrotu.

Rozmowa toczyła się w wiele lat po wypadku, kiedy Oppenheim był już kierownikiem Pogotowia.

- To proste - powiedział - oni nie widzieli drogi powrotnej. Zwróceni do niej tyłem, zapomnieli o jej
istnieniu. Opętała ich tylko jedna jedyna myśl: przed zmrokiem zejśd do Czarnego Stawu. Całą energię
skoncentrowali na pokonywaniu trudności napotkanych w żlebie. Schodzili, póki było to możliwe. Nie
istniała dla nich żadna inna możliwośd poza pchaniem się na dół, w kierunku stawu.

- Stwierdzasz stan faktyczny, lecz nie wyjaśniasz przyczyny dziwnego zachowania się trzech dorosłych
osób. Drège poszedł szukad drogi, pochwyciła go przepaśd i cisnęła na głazy. To zrozumiałe, ale
Bandrowscy?... Tonący odruchowo kieruje się w stronę brzegu.

Wtedy Oppenheim przypomniał przygodę, jaka zdarzyła się mu podczas samotnego spaceru ścieżką
nad Reglami. W pewnym momencie postanowił opuścid ścieżkę i zejśd na skróty. Po kilkudziesięciu
krokach stanął nad urwiskiem. Krucha, zwietrzała ścianka opadała stromo do dna dolinki. Oczywiście,
trzeba było przeprosid się ze ścieżką. Ale w tej samej chwili nadpłynęły chmury. Las, roziskrzony
słoocem, złoty i pogodny, stał się nagle ponury jak Wantule. Równie raptownie zmieniły się
proporcje: wyolbrzymiały głazy, gwałtownie wzrosło nachylenie stoku, biaława skałka pociemniała i
stała się podobna do przepaścistej alpejskiej ściany. Tylko w dole nad potokiem migotał zabłąkany
promieo słooca. Nie wiadomo skąd, pojawił się paniczny strach. Zejśd, zejśd jak najprędzej! Wydostad
się z ciszy. Z biegiem potoku powrócid do drogi, gdzie świeci słooce i otwiera się widok na
zabudowania. Prędko, tam doskonały chwyt, tam pewny stopieo! Cóż z tego, że skała krucha?
Przecież tędy prowadzi najkrótsza droga do domu!

Dziwaczny, nie znajdujący żadnego uzasadnienia „stan lękowy” trwał kilka chwil. Akurat tyle, ile
trzeba na zapalenie papierosa. Oppenheim zawrócił w kierunku ścieżki. Zauważył, że chmury już się
przewaliły i las znów przybrał dawny wygląd.

Słuchacze kręcili z niedowierzaniem głową. Regle, lęk, jakieś historie jak z bajki... Gdzież to było?

- Miejsce nie odgrywa roli. Za nastrój ręczę. Byłem mokry ze strachu.

Po wysłuchaniu historyjki jeden z obecnych opuścił wzrok i chrząkaniem usiłował pokryd wyraźne
zmieszanie. Przygoda, którą Oppenheim przypisał sobie, dotyczyła jego. Zastanawiał się więc, skąd
Oppenheim o wszystkim tak dokładnie wie? Doszedł do wniosku, że „chwila lęku” musiała zostawid
jakiś ślad w wyrazie twarzy. Siad na tyle trwały, że zwrócił uwagę Oppenheima, gdy po spacerze
spotkali się w kawiarni.

Drugi wypadek zdarzył się po słowackiej stronie Tatr. 12 lipca 1933 roku czwórka turystów wracała z
Popradzkiego Stawu do Polski. Szli Doliną Złomisk, kierując się ku Żelaznym Wrotom. Turyści, słabo
obeznani z górami, orientowali się według mapy. W Dolinie Złomisk zgubili ścieżkę i zamiast na
Żelazne Wrota - wyszli na Żłobistą Przełączkę. Dwoje, Danuta Gierulanka i Jerzy Krasuski, uznali teren
za zbyt trudny dla siebie i zawrócili do Popradzkiego Stawu. Druga para, Janina Perausówna i
Władysław Tomek, postanowiła iśd dalej. Decyzja zapadła w okolicznościach melodramatycznych.
Perausówna chciała wracad, lecz Tomek uparł się... Nie pomogły namowy i tłumaczenia. Dobiegający
trzydziestki student oświadczył, że prędzej popełni samobójstwo, niż cofnie się z raz obranej drogi.
Perausówna poszła za swym towarzyszem.

- Nie mogłam zostawid go samego... - tłumaczyła później.

Droga obrana przez Tomka zaprowadziła turystów w groźny teren. Dośd powiedzied, że ściana, w
której znaleźli się dzięki uporowi mężczyzny, została pokonana dopiero dwa lata wcześniej. Tomek
znalazł kopczyk z biletami zdobywców ściany. Utrwaliło go to w przekonaniu, że odnalazł właściwą
drogę. Kompletny brak orientacji spowodował tragiczną w skutkach pomyłkę. Przepaścisty szlak
skalny uznał Tomek za uczęszczaną ścieżkę turystyczną!

- Trochę trudno, ale niżej z pewnością będzie łatwiej.. - powiedział do Perausówny i ruszył szukając w
ścianie drogi, odpowiadającej pojęciu „turystycznej ścieżki”...

Droga wkrótce stała się tak trudna, że oboje musieli zdjąd plecaki, które odpychały ich od ściany. Nie
orientując się zupełnie w niebezpieczeostwie, turyści schodzili przepaścistym urwiskiem Żłobistego
Szczytu ku Dolinie Kaczej. Zmagania ze ścianą trwały krótko. Znajdujący się nieco niżej od swej
towarzyszki Tomek nagle stracił równowagę i runął w przepaśd. W momencie katastrofy zniknął
Perausównie za załomem skalnym. Jak się okazało później, spadł na śnieg zaścielający piargi
północnego żlebu, schodzącego z Żelaznych Wrót. Znaleziono go o dwieście metrów poniżej miejsca
katastrofy.

Dziewczyna nie straciła głowy. Pocieszała się, że upadek na śnieg uratował Tomka. Wmawiała w
siebie, że towarzyszowi nic się nie stało. Ba, liczyła, że Tomek już śpieszy do schroniska i że wkrótce
nadejdzie pomoc Pogotowia. Jednocześnie zaczęła wzywad pomocy. Krzyczała aż do ochrypnięcia.

Następnego dnia, przechodzący Doliną Kaczą turysta, pan Żakiewicz, usłyszał wołania dochodzące ze
ściany Żłobistego Szczytu, Zawrócił natychmiast do Roztoki i zawiadomił dzierżawcę schroniska,
młodego Grabowskiego. Obaj taternicy, nie alarmując Pogotowia, poszli pod Żłobisty. Idąc za głosem,
dotarli stosunkowo blisko Perausówny. Teren okazał się jednak zbyt trudny, udzielenie pomocy
ponad ich siły. Nawiązali z turystką kontakt głosowy i zapewniwszy o rychłej pomocy, zeszli do
Roztoki, skąd zawiadomili o wypadku Pogotowie. Zwłoka nie pozostała bez następstw. Raptownie
popsuła się pogoda. Po nocnej burzy mgła zasnuła góry nieprzeniknioną zasłoną. Przybyła z
Zakopanego wyprawa ratunkowa znalazła na piargu zwłoki Tomka, ale nie zdołała wypatrzed kobiety,
uwięzionej w olbrzymiej ścianie. Zbliżająca się noc uniemożliwiła podjęcie akcji ratunkowej.
Ratownicy zeszli do Popradzkiego Stawu. Ze schroniska zadzwonili do Oppenheima, informując o
dodatkowych trudnościach.

Oppenheim z kilkoma, członkami Pogotowia wyruszył na pomoc pierwszej ekspedycji.

Opierając się na doświadczeniach poprzednich wypraw, postanowiono dotrzed do Perausówny „od

góry”. Ta droga wydawała się najłatwiejsza i najkrótsza. W trakcie akcji ratunkowej okazało się
jednak, że mało znana ściana jest piekielnie krucha. Ratownicy musieli pilnowad się, żeby nie polecied
i żeby nie zwalid kamiennej lawiny na głowę ratowanej dziewczyny.
Perausówna spędziła w ścianie trzy noce i cztery dni. Kiedy Józek Krzeptowski dotarł jako pierwszy do
tkwiącej nad przepaścią kobiety, aż stęknął z podziwu. Perausówna siedziała skulona na wąziutkiej
skalnej płasience. Miejsca było tak mało, że dziewczyna nie mogła nawet wyciągnąd się wygodnie. Nie
miała ani ciepłego ubrania, ani żywności.

Krzeptowski, człowiek twardy, który w swym górskim życiu niejedno już widział i niejedno przeżył,
zapytał krótko, jak wytrzymała tyle dni w zupełnej samotności nad przepaścią, bez jedzenia i wody?
Perausówna odpowiedziała spokojnie:

- Zlizywałam wodę, jaka została po burzy w skałach. Bałam się tylko jednego - piorunów. Nie
dopuszczałam myśli, że piorun może trafid we mnie. Tego bałam się najwięcej i dlatego starałam się
nie myśled.

Krzeptowski machnął ręką. Czując, że ma do czynienia z osobą zasługującą na dowcip, wypalił bez
namysłu:

- I piorun byłby skiełznon po was, kieby na telo morowom babe trafił po drodze!

Perausówna trzymała się dzielnie mimo wyraźnego osłabienia. Asekurowana przez ratowników, szła
„jak ta lala” i prawie o własnych siłach wydostała się ze ściany.

Wypadek Tomka i Perausówny wywołał w Zakopanem zrozumiałe poruszenie. Z podziwem i

szacunkiem komentowano niezwykłą wytrzymałośd młodej nauczycielki. Perausówna zaimponowała
swoją wolą walki. Dyskretnie wypytywana, co czuła, o czym myślała w ciągu tych piekielnie długich
dni i nocy o głodzie i zimnie, zdała rzeczową relację ze swych nastrojów.

- Zdawałam sobie sprawę - mówiła w gronie taterników - że to, co robi Tomek, musi się skooczyd
jakimś nieszczęściem. Chciałam wracad do Popradzkiego. Droga, na którą weszliśmy, była
przerażająca i groźna. Wiedziałam, że była to droga ponad nasze siły. Tomek postawił na swoim.
Poszłam za nim, nie mogłam zostawid go samego. Do ostatniej chwili łudziłam się, że żyje. Myślałam,
że śnieg stał się przysłowiowym szczęściem w nieszczęściu. Potem... powiedziałam sobie z całą mocą:
nie chcę zginąd, nie mogę zginąd. Śmierd w górach uczyniłaby bezsensownym wysiłek mój i moich
rodziców. Zaczęłam przypominad sobie wszystkie znane historie alpejskie i tatrzaoskie. Powtarzałam
głośno nazwiska alpinistów i uczestników wypraw polarnych. W ich wytrzymałości szukałam pomocy.
Powtarzałam z uporem, że ci ludzie znajdowali się w sytuacjach trudniejszych, bardziej tragicznych od
mojej, a jednak trwali, nie tracili nadziei. Dopóki starczyło głosu, wołałam. Później, kiedy zachrypłam,
głos taterników podtrzymywał mnie na duchu. Wreszcie usłyszałam Pogotowie. Wtedy nabrałam
pewności, że wszystko skooczy się dobrze. Najgorsza była burza w nocy. Pioruny biły raz za razem w
otaczające mnie szczyty. Huczały całe góry. Byłam bliska szaleostwa i zupełnego załamania. Nie
przypuszczałam, że burza w górach może byd tak straszna.

W pewnym momencie Oppenheim zadał pytanie, które nie dawało mu spokoju. Zapytał wprost, czy
dziewczyna nie myślała o samobójstwie? Czy nie przeżywała chwili zwątpienia, kiedy śmierd
wydawała się jedynym wybawieniem?

- Ależ, proszę pana!... Moje wykształcenie kosztowało rodziców masę pieniędzy! I teraz, kiedy
wreszcie zaczęłam zarabiad, miałabym wszystko zmarnowad? No, nie, na takie głupstwo nie mogłam
sobie pozwolid!
- Ma pani rację. Byłoby to skooczone głupstwo. Zresztą na to zawsze jest czas.

Oppenheim i inni, zaskoczeni „życiową” odpowiedzią nauczycielki, milczeli. Myśleli o dawnej tragedii
Bandrowskich. Zaruski, opisując transport panny Bandrowskiej, przytacza moment, w którym
zmęczeni ratownicy poczuli coś w rodzaju zażenowania. Wyciąganie kobiety z komina odbywało się w
okolicznościach narzucających „silny i brutalny sposób transportowania”. Były chwile, że Maria
Bandrowska, zwisając wolno na linie, uderzała głową o ściany komina. Rozpuszczone włosy zaczepiały
o skały i rwały się przy podciąganiu liny. Zaruski uznał za stosowne wypowiedzenie kilku słów na
usprawiedliwienie siebie i Marusarza. Otrzymał na to odpowiedź, którą określił jako zdanie „godne
zaiste słów Księcia Niezłomnego”: „Ten, kogo ratują, nie cierpi”.

W dziewiętnaście lat później nie było już mowy o „fatum tragedii greckiej”, które - według słów
Zaruskiego - ciążyło nad Bandrowskimi i Hackbeillówną. Odpowiedzi Perausówny były rzeczowe - do
licha! - przeraźliwie rzeczowe! I zapewne właśnie dlatego uczyniły na słuchaczach bardziej
wstrząsające wrażenie.

- Czy uwierzy pani - powiedział w chwilę później Oppenheim - że w 1900 roku ukazał się w
„Przeglądzie Zakopiaoskim” artykuł ubolewający nad zniedołężnieniem polskiej młodzieży?
Sprawozdawca, ukryty pod pseudonimem „Trójkąt”, gromił młodych ludzi, którzy po to tylko
przebierają się w turystyczne ubrania, żeby się przejśd do Strążyskiej lub do Doliny za Bramką.
„Biedne polskie cherłactwo - pisał - nie warteś tych gór, których ukochad i zrozumied nie jesteś w
stanie”

- Ależ kiedy to było!...

Oppenheim chciał wtrącid, że stosunkowo niedawno, lecz ugryzł się w język.

- Teraz kobiety muszą sobie dawad radę, nawet jeśli zostają same. Tak, pan mówi o bardzo dawnych
latach... Nie wierzę, żeby Tomek myślał o samobójstwie, gdyby razem ze mną przyszło mu czekad na
ratunek... - dodała Perausówna po krótkim milczeniu.

Starzy taternicy, porównując wypadki na Granatach i w ścianie Żłobistego, dostrzegali wyraźnie

innośd nowego pokolenia turystów. Chylili głowę przed dzielnością kobiet, lecz jednocześnie zadawali
sobie pytania: gdzież podział się ów lęk przed górami? Czyżby następne pokolenia były od niego
wolne? Mówiono: „To bardzo dobrze”. Mówiono również: „To bardzo źle”. Jedni i drudzy mieli sporo
racji.

Razem z napływem turystów wzrosła ilośd alarmów. Były dnie, że z kilku pensjonatów alarmowano
jednocześnie o zaginięciu narciarza lub turysty. „Miał wrócid na obiad, nie wrócił na kolację”, „nie
wróciła na noc, a mówiła, że idzie tylko na Giewont”, „poszli na Kasprowy i nie ma ich do tej pory”...
Reszta należała do kierownika Pogotowia. Od jego intuicji i doświadczenia zależała decyzja: wysład od
razu ekipę ratowniczą czy też poczekad do następnego dnia? Zdarzało się, że zła pogoda
uniemożliwiała powrót w oznaczonym czasie. Bywało, że turysta przeliczył się z siłami i wycieczka
przedłużała się o dzieo lub dwa. Czasami o „zaginięciu” decydowały powody natury sercowej.
Wiadomośd o zniknięciu młodej pary Oppenheim przyjmował z reguły spokojnie. Wysłanie Pogotowia
odkładał z dnia na dzieo, poprzestając na zebraniu informacji w schroniskach i wypytaniu
schodzących z gór turystów. Zwykle nim minął tydzieo, „zaginieni” o własnych siłach wracali do
Zakopanego.

W lipcu 1931 roku zjawiła się u Oppenheima pani Ł. zawiadamiając, że córka nie wróciła z Giewontu.
Ponieważ Giewont słynął z wypadków, wyprawa TOPR-u wyruszyła na poszukiwania. Panny Lodzi nie
znaleziono, bo jak okazało się później, w drodze zmieniła plany wycieczkowe i zamiast na Giewont
pomaszerowała na Halę Gąsienicową. Tam zawarła znajomośd z miłym towarzystwem, które tak jej
przypadło do gustu, że postanowiła pójśd z nowymi znajomymi przez Zawrat do Morskiego Oka. O
telefonie do mamy naturalnie zapomniała. Do Morskiego Oka nie zdążono przed zmrokiem, wobec
czego towarzystwo zanocowało w kosówce. Po trzech dniach panna Lodzia w doskonałym humorze
zjechała do Zakopanego. Tegoż dnia przerwano poszukiwania w rejonie Giewontu.

Czasami poszukiwanie zaginionych zmieniało się w gonitwę za lisem. Podobna historia zdarzyła się
Zaruskiemu we wrześniu 1910. Powiadomiono naczelnika Straży Ratunkowej, że pan Zygmunt Nagay,
urzędnik c.k. namiestnictwa ze Lwowa, zaginął w okolicy Przełęczy pod Kopą Kondracką. Do zmroku
ratownicy prowadzili poszukiwania w pobliżu Kopy Kondrackiej - bez rezultatu. Rano - Pogotowie
spędziło noc w kolebie na Przełęczy - Zaruski zaczął się zastanawiad, co mogło przyjśd do głowy
Nagayowi? Nagay, nieco zmęczony wycieczką na Giewont, miał czekad na Przełęczy pod Kopą
Kondracką na powrót swych towarzyszy z Małołączniaka. Znudzony czekaniem, postanowił zejśd do
Zakopanego. Jak postanowił, tak uczynił... Pogoda była piękna. Zabłądzenie, gdy się miało pod
bokiem doskonały punkt orientacyjny: krzyż na Giewoncie, wydawało się niepodobieostwem. Zaruski
uznał, że trzeba działad wbrew zdrowemu rozsądkowi i skierowad ratowników do Doliny Cichej.
Wkrótce natrafiono na ślady. Prowadziły do szałasów pasterskich na Tomanowej. Wydawało się, że
Nagay, przekonawszy się o swej pomyłce, pójdzie drogą wzdłuż potoku, która musi go doprowadzid
do osiedla. Ratownicy poszli więc drogą wypatrując śladów. Ponieważ nie znaleźli, Zaruski zawrócił w
Merunku Doliny Wierchcichej. Sprawa się wyjaśniła na Hali Wierchcichej. Poprzedniego dnia zjawił
się piekielnie zmordowany turysta. Zjadł, przenocował, rano zaprowadził go baca przez góry na Halę
Gąsienicową. Nagay miał szczęście: był to ostatni dzieo pobytu juhasów na hali.

Błądzili i turyści bardziej doświadczeni, lepiej znający góry. W jedenaście lat po przygodzie Nagaya
dwaj młodzi turyści wybrali się do Morskiego Oka przez Liliowe, Zawory, Ciemne Smreczyny i Wrota
Chałubioskiego. Znakowany szlak nie nastręczał trudności. Kłopoty wynikły dopiero w Walentkowej.
Niebo nagle pociemniało, śnieg zaczął prószyd w oczy. Krajobraz zmienił się nie do poznania. Ścieżka
roztopiła się w jednostajnej bieli. Dzieo już dobiegał kooca, a turyści wciąż nie mogli trafid na Przełęcz
Zawory. Noc spędzili pod smrekiem, zaniepokojeni padającym bez ustanku śniegiem.

Śnieg padał przez cały następny dzieo. Przez cały czas dziennego światła turyści szukali drogi na
Zawory. Drugą noc przesiedzieli „na jakimś szczycie”. Trzeciego dnia, nie znajdując wyjścia z kotła
Doliny Wierchcichej, turyści rozstali się, aby próbowad szczęścia na własną rękę. Jeden z nich trafił
przypadkowo na Gładką Przełęcz. Widocznośd się poprawiła i turysta zszedł przez Pięd Stawów do
Roztoki, skąd od dróżnika zadzwonił po Pogotowie.

Ratownicy z turystą wrócili do Wierchcichej. Świeży śnieg ułatwiał poszukiwania. Wyraźny ślad
prowadził z biegiem potoku przez Dolinę Cichą do drzwi leśniczówki w Podbaoskiej. Turysty jednak
nie zastano. Zaopiekował się nim gajowy i -poprowadził przez Przełęcz Pyszniaoską do Polski.
Zanim wybudowano kolejkę i postawiono budynki stacyjne, Kasprowy Wierch słynął jako „góra
pomyłek” i był prawdziwym utrapieniem dla Pogotowia. Najmniejsza mgła, nie mówiąc już o
zadymce, myliła kierunek i popychała narciarzy zamiast do kotła Goryczkowego - w Dolinę Cichą, na
południową stronę Tatr. Kroniki Pogotowia notują wiele wypraw śladem „błądzących nart”. W
większości były to wyprawy zbyteczne. Ale któż weźmie na siebie odpowiedzialnośd za los człowieka,
który w zimie nie wrócił z gór? W marcu 1934 roku dwaj narciarze zaginęli na Kasprowym. Nie
zjechali na Halę Gąsienicową i nie zjawili się w Zakopanem ani wieczorem, ani następnego dnia rano.
Wtedy zaalarmowano Pogotowie. Trzech ratowników TOPR-u poszło na Kasprowy i w jednym ze
żlebów opadających ku Dolinie Cichej znalazło ślady nart.

Tym razem powrót okólną drogą pochłonął pięd dni. Turyści zjechali do Podbaoskiej, skąd wyruszyli
dalej, kierując się ku Kokawie. Pierwszą noc spędzili w szałasie w Łukach Kokawskich, drugą w samej
Kokawie. Następnego dnia spróbowali przedostad się do Polski przez Przełęcz Pyszniaoską. Trudne
warunki śnieżne uniemożliwiły przejście przez góry. Turyści zjechali więc z powrotem na nocleg do
Kokawy. Rano wzięli deski pod pachę i wynajętą furką udali się na stację kolejową. Na dworcu ślad się
urywał. Uspokojeni ratownicy przez Pyszniaoską Przełęcz wrócili do Zakopanego. Tam już opłakiwano
zaginionych. Okazało się, że po ratownikach wyruszyła na Kasprowy ochotnicza ekipa narciarzy
złożona z przyjaciół zaginionych turystów. Ochotnicy, nie natrafiwszy na ślady, zjechali do
Zakopanego z bardzo smętnymi minami. Wielka była radośd, gdy zaginieni zdrowi i cali wysiedli z
pociągu.

W tym samym roku mgła na Kasprowym spłatała złośliwego figla pięciu młodym osobom. Ostatniego
grudnia cztery panie - Maria Malewska, Maria Kuropatwioska, Maria Kozłowska i Amelia Świejkowska
- w towarzystwie Stanisława Czechowicza udały się na Kasprowy, aby pojeździd trochę przed
Sylwestrem. Planowano zjazd do kotła Goryczkowego, ale mgła pokiełbasiła plany i towarzystwo
wylądowało w Dolinie Cichej. Zanim zorientowano się w pomyłce i spostrzeżono, że zjazd prowadzi
nie do Kuźnic, lecz w zupełnie obce strony, zmierzch zasnuł góry. Trzeba było pomyśled o noclegu.
Towarzystwo ulokowało się w pasterskim szałasie i tam spędziło romantyczną, lecz głodną noc
sylwestrową.

W Nowy Rok do szałasu zjechało Pogotowie. Turyści już się wynieśli zostawiając kartkę, że wracają do
Polski przez Czerwone Wierchy. Wzmianka o Czerwonych Wierchach zaniepokoiła ratowników. Na
szczęście, informacja okazała się nieścisła. Siad nart zaprowadził Pogotowie przez Przełęcz pod Kopę
Kondracką na Halę Kondratową. Tego samego dnia cała piątka stawiła się w biurze TOPR-u w
Zakopanem i pokryła koszty zbytecznej wyprawy Pogotowia.

Większe emocje przeżył pewien sztygar, Stefan Tobijczyk, który we mgle zjechał z Przełęczy
Goryczkowej do kotła. W kotle mgła tak poplątała strony świata, że Tobijczyk zamiast na Kuźnice,
skierował się z powrotem na przełęcz. Z przełęczy pojechał do Doliny Cichej, wypatrując Kuźnic i
Zakopanego. Błądząc w ciemnościach po rozległej dolinie, Tobijczyk nie zdawał sobie sprawy z
kierunku marszu. Szedł wytrwale, aż ku swemu zdumieniu doszedł do Hradku. Tam wsiadł w pociąg i
koleją wrócił do Zakopanego.

Szczytem wszystkich pomyłek był wypadek zawodnika niemieckiego, Starcka, podczas

Międzynarodowych Akademickich Zawodów Narciarskich w 1936 roku. Trasa zjazdowa prowadziła
spod szczytu Kasprowego przez Przełęcz Goryczkową do kotła i na Halę Goryczkową. Pogoda była
mglista, widocznośd kiepska. Starek ruszył ze startu, ale do mety nie dojechał. Nie widziano go na
żadnym punkcie kontrolnym. Zaraz po biegu ratownicy rozpoczęli przeszukiwanie kotła. Starck
przepadł jak kamieo w wodę. W tym czasie, kiedy szukano go w kotle, Starck, speszony brakiem
chorągiewek wytyczających trasę, zbliżał się w szybkim tempie do leśniczówki w Podbaoskiej...
Słowaccy drwale zdziwili się nieco, widząc narciarza z numerem startowym na piersi, ale ponieważ
niejeden błądzący nocował w Podbaoskiej, więc i dla Starcka znalazło się miejsce. Rano pechowy
zawodnik pomaszerował w kierunku kolei. Wielkie poruszenie wynikło podczas zimowej
„Makkabiady” w roku 1933. Pierwsza tego rodzaju impreza ściągnęła do Zakopanego tłumy.
Przyjechali goście z Wiednia i z dalekiej Palestyny. Pogoda, jak zwykle podczas zawodów, wyprawiała
dzikie harce. Szalały kurniawy, huczał halny, deszcz lał jak w lipcu. Zawodnicy i goście wypełniali
kawiarnie, psioczyli na pogodę, trochę chodzili w góry. Nagle gruchnęła wiadomośd: trzej uczestnicy
„Makkabiady” wyszli na nartach z Hali Gąsienicowej w kierunku Zawratu. Powiedzieli, że wrócą
wieczorem. Nie wrócili. Rzeczy zaginionych zostały w schronisku.

Oppenheim uspokajał. Tłumaczył, że trzeba cierpliwie poczekad do rana. Gwarantował, że zaginieni

zjawią się zdrowi i cali za dzieo lub dwa.

Tymczasem wracający z Pięciu Stawów narciarze przynieśli wiadomośd o ogromnej lawinie, która
zeszła Starym Zawratem. Lawina odegrała rolę przysłowiowej oliwy dolanej do ognia. Co chwila ktoś
wzywał Oppenheima do telefonu i żądał wysłania Pogotowia. Nie pomagały wyjaśnienia, że lawina
poszła w kilka godzin po wyruszeniu narciarzy. „Wzięło ich, jak podchodzili pod Zawrat” - takie
panowało powszechne przekonanie.

Oppenheim z Pogotowiem wyruszył 7 lutego pod Zawrat. Lawina była rzeczywiście niebywałych
rozmiarów. Ogołociła ze śniegu cały Zawratowy Żleb od skałek pod przełęczą aż do samego
Zmarzłego Stawu.

- Koniec legendy o nielawiniastości Zawratowego Żlebu - powiedział Oppenheim.

Lawina rozstrzygnęła dawny spór między Zaruskim i Kordysem. Zaruski twierdził, że Zawrat jest
miejscem stuprocentowo pewnym. Kordys podawał tę pewnośd w wątpliwośd. Spór miał charakter
teoretyczny, bo od lat lawiny nie chodziły Zawratem.

Ustawieni w tyralierę ratownicy rozpoczęli sondowanie lawiny. Raptem od strony Hali usłyszano gwar
głośnych rozmów i pokrzykiwania: - Prosimy zaczekad!

Na lawinisko śpieszyli dziennikarze, aby sfotografowad Pogotowie „w akcji”. Obawiając się, że

ratownicy przeszukają całą lawinę, zanim zostaną wykonane efektowne zdjęcia, fotoreporterzy wołali
coraz głośniej: „Zaczekad!”

Do zdjęd nie doszło. W momencie kiedy dziennikarze wdrapywali się powyżej progu Zmarzłego
Stawu, ruszyły resztki śniegu. Śnieg zsunął się kilka metrów i zatrzymał się na powierzchni stawu.
Przerażeni dziennikarze wygrzebali się z zasp i co sił w nogach pognali z powrotem na Halę.

O drugiej w południe Pogotowie przerwało pracę. Kierownictwo „Makkabiady” zawiadomiło

Oppenheima, że trzej zaginieni już są w Zakopanem. Wrócili pociągiem ze Słowacji.
Przypuszczenia Oppenheima okazały się zupełnie trafne. Trzej narciarze po wyjściu na Zawrat zmienili
plany. Postanowili zjechad do Pięciu Stawów i tam zanocowad. Zjeżdżając z Zawratu zabłądzili.
Zamiast trafid do schroniska, wyleźli na Gładką Przełęcz. Z przełęczy pojechali do Doliny Cichej...

Oppenheim odetchnął. Przeszukanie ogromnej lawiny przekraczało siły Pogotowia. Gdyby lawina
naprawdę porwała narciarzy, odnaleziono by ich ciała dopiero po stopnieniu śniegów.

Pod koniec lipca 1933 roku przyszła depesza do-TOPR-u z Hradka. Zawierała informację, że w okolicy
Raczkowej Przełęczy słychad wołanie o pomoc. Wiadomośd potwierdzili turyści wracający z Tatr
Zachodnich.

Oppenheim wysłał dwóch przewodników, do których przyłączył się Wawrzyniec Żuławski.

Z meldunków otrzymanych w Zakopanem wynikało, że turyści wołający o pomoc zabłądzili i nie mogą
o własnych siłach trafid do schroniska na Hali Pysznej.

Z Pysznej na Raczkową Przełęcz prowadzi wyraźna ścieżka. Wiedzie ona najpierw zakosami przez las,
potem przez kosówkę na tak zwane Siwe Sady, rozległe, trawiaste bule pod stokami Błyszcza. Stąd
ścieżka kieruje się na południowy zachód wzdłuż stoków Ornaku do dwóch małych Siwych Stawków.
Od Stawków upłazem na Siwą Przełęcz, leżącą między Ornakiem i Siwymi Turniami. Z Siwej Przełęczy,
omijając od wschodu Siwe Turnie, wychodzi się zboczem na Raczkową Przełęcz. W sumie niepełne
dwie godziny marszu. Droga łatwa, bez emocji. Ścieżka wygodna, z gatunku tych, które wprawniejsi
turyści nazywają „krówską percią”.

Drugi szlak, przez kocioł Pyszniaoski, to znakowana niebieską farbą ścieżka na Pyszniaoską Przełęcz.
Dawnymi czasy była to ulubiona droga zbójników, kłusowników i przemytników na południową
stronę Tatr, na Liptów. I ta ścieżka nie nastręcza żadnych trudności. Przez trawiaste bule, wśród kęp
kosówek wyprowadza po półtorej godzinie na przełęcz.

Zabłądzid na tych ścieżkach wydaje się niepodobieostwem. A jednak właśnie z okolic Pysznej
rozlegało się wołanie o ratunek. Pamiętano w Pogotowiu wypadek jeszcze mniej prawdopodobny. W
sierpniu 1912 roku trzydziestoletni turysta z Częstochowy zabłądził wracając o zmroku z Kalatówek
do Kuźnic. Zgubił drogę jezdną, zalazł w wertepy i chaszcze. Rano, na wpół żywego ze strachu,
dotkliwie potłuczonego turystę znalazła Straż Ratunkowa i sprowadziła do Kuźnic. Skoro można
zabłądzid na drodze jezdnej, można i na ścieżce...

Jedyną trudnością Kotła Pyszniaoskiego była w lipcu 1933 roku letnia, dośd gęsta mgła. Dla innych
turystów mgła nie stanowiła przeszkody. Wielu przemierzało ścieżki w kierunku przełęczy i bez
przygód wracało do schroniska.

Mgła utrudniała poszukiwania myląc kierunek, z którego nadlatywały żałosne wołania o pomoc.
Ratownicy musieli się dobrze wsłuchiwad w głosy zaginionych, aby trafid do ukrytego w kosówkach
biwaku.

Pechowi turyści spędzili trzy dni na trawiastym zboczu, mając dosłownie, pod bokiem pyszniaoskie
schronisko. Mgła odebrała obojgu pewnośd siebie i poraziła zdrowy rozsądek. Zamiast spokojnie
schodzid na Halę Pyszną, turyści czekali, aż mgła ustąpi lub ktoś sprowadzi Pogotowie. Noce były
chłodne, więc dla ochrony przed zimnem wycieczkowicze zrobili sobie coś w rodzaju kołder z darni
wyrwanej ze stoku. Indiaoski biwak nie wpłynął dodatnio na humory zaginionej pary. Zobaczywszy
ratowników, turyści zaczęli czynid sobie gorzkie wymówki. On miał pretensje do niej, że mimo
wyższego wykształcenia nie umiała wybrnąd z trudnej sytuacji. Ona wyrzucała mężczyźnie kompletny
brak inicjatywy i bezradnośd w głupiej mgle... Ratownicy zaproponowali zejście do schroniska i
odłożenie zasadniczej dyskusji na później. Ku ich zdumieniu turyści kategorycznie odmówili. Nie
chcieli się ruszyd z miejsca w obawie przed urojonymi przepaściami, ukrytymi we mgle. Wtedy
przewodnik, Józek Krzeptowski, nie namyślając się długo, wziął turystów na linę. Asekuracja
poskutkowała, ruszono w drogę. W kilka chwil później, ku wielkiej uciesze zebranych, ratownicy, nie
rozwiązując liny, wprowadzili „zaginionych” do schroniska na Pysznej. Na pamiątkę groźnej przygody
uratowana turystka poleciła jednemu z ratowników narwad duży bukiet kosówki...

Dwa razy próbowano świadomie wprowadzid w błąd Pogotowie i sprowokowad niepotrzebną

wyprawę.

Pewnego dnia w 1922 roku zawiadomiono Oppenheima, że podczas zdjęd filmowych zdarzył się w
górach nieszczęśliwy wypadek. Kłamstwo, podyktowane specyficznym poczuciem humoru, prędko
wyszło na jaw. Po kilku pytaniach Oppenheim zerwał się z krzesła i wyrzucił dowcipnisiów za drzwi.
Były potem dąsy o zbyt mocne słowa, których Oppenheim nie żałował przy pożegnaniu. Świadkowie
rozmowy nie ukrywali rozczarowania. Mówili z wyraźnym zawodem:

- Trzeba było przyłożyd im bambusem...

Rajdy samochodowe do Morskiego Oka i ekipy filmowe dostarczały zakopiaoczykom nieustannych

uciech. Co wtedy kręcono? „Otchłao pokuty” lub „Bożyszcze”, bo te dwa filmy Wiktora Biegaoskiego
reklamowała w tym czasie prasa warszawska. „Świeżo ukooczony obraz pt. «Otchłao pokuty»
pozwala oglądad na ekranie już nie tylko ciekawą akcję, wybitną reżyserię i grę artystów, lecz po raz
pierwszy zdobyte dla filmu Polskie Wysokie Tatry. Przez dwa miesiące blisko dokonywano zdjęd,
prowadząc koczownicze życie wśród skał. Namiot i ubogie schronisko były jedynym oparciem dla
polskiego artysty. Najciekawszym jednak momentem filmu jest zjazd bohaterów dramatu Haliny
Maciejowskiej i Wiktora Biegaoskiego ze szczytu Drugiego Mnicha, który omalże dla obojga nie
skooczył się katastrofą. Pokaz tego niebywałego filmu odbędzie się już w dniach najbliższych”. Zresztą
może kręcono wówczas już jakiś inny również niebywały obraz...

Drugi wypadek przedstawiał się bardziej skomplikowanie. Późnym wieczorem 14 lutego 1931 roku do
schroniska na Hali Gąsienicowej wszedł młody narciarz w stanie kompletnego wyczerpania.
Powiedział zebranym, że zabłądził w zadymce i długo nie mógł trafid na właściwą drogę. W śnieżycy
zniknął mu z oczu jego towarzysz. Zaginionym miał byd dwudziestoletni student nazwiskiem Warski.
Szalejąca za oknami kurniawa i opłakany wygląd turysty czyniły relację zupełnie prawdopodobną. W
dzieo pogodny trudno uwierzyd w błądzenie na drodze wiodącej z Zakopanego przez Boczao na Halę.
Minąwszy przełęcz między Kopami, narciarze przejeżdżają Karczmisko nie domyślając się, że w czasie
mgły lub zadymki Karczmisko staje się pułapką, z której wyplątad się wcale niełatwo.

Kilku narciarzy wyruszyło natychmiast w kierunku Karczmiska. Szukali Warskiego do północy, lecz nie
natrafili na żaden ślad po zaginionym. Sprawa wyglądała poważnie. Od przeszło dwudziestu godzin
padał gęsty śnieg. Mróz był ostry. Wiał silny, porywisty wiatr. W tym stanie rzeczy kierownik
schroniska zadzwonił do Zakopanego, informując Pogotowie o zaginięciu Warskiego.

Przed świtem Oppenheim i paru ratowników wyszli z Zakopanego. Na Boczaniu natknęli się na zaspy,
które pochłonęły sporo czasu i znacznie wydłużyły drogę. Poszukiwania, podjęte w marszu, nie dały
rezultatów. Oppenheim zjechał do schroniska, aby osobiście rozmówid się z kolegą Warskiego. Młody
człowiek przedstawił się jako Skrzypkowski. Jego wyjaśnienia brzmiały mętnie i nie bardzo trzymały
się kupy. Dramatyczna opowieśd o walce z zadymką trąciła mistyfikacją. Widząc co się święci,
Oppenheim podniósł głos. Huknął na Skrzypkowskiego, żeby mówił prawdę, bo...

Skrzypkowski przyznał się do kłamstwa. Po co kłamał - nie umiał wyjaśnid. Wszystko, prócz zadymki,
okazało się tworem chorobliwej wyobraźni, bujdą na resorach. „Kolega Warski” w ogóle nie istniał, a
w każdym razie nie brał udziału w wycieczce na Halę.

Tymczasem przygoda młodego turysty rozniosła się po Zakopanem i dotarła do Skrzypkowskiego-

seniora. Ojciec zapowiedział swoje przybycie na Halę i zrobienie porządku. W tym momencie historia
nabiera akcentów prawdziwie dramatycznych. Wiadomośd o przyjeździe ojca podziałała na syna jak
ostroga. Skrzypkowski przypiął narty i wołając, że zaraz popełni samobójstwo, uciekł pod Mały
Kościelec. Ratownicy puścili się w pościg i przemocą sprowadzili młodzieoca na Halę. W schronisku
porządnie zmyto Skrzypkowskiemu głowę. Brutalny środek odniósł pożądany skutek: uspokoił
rozdygotane nerwy i wybujałą wyobraźnię.

Na szczęście podobne historie zdarzały się rzadko. Gdyby trafiały się częściej, ratownikom
poodpadałyby nogi i zabrakłoby sił na prawdziwe, poważne wyprawy.
Giewont i poczciwe Wierchy

Giewont? Ach, to ta góra, na którą poszliśmy wprost z dworca...” Bez wejścia na Giewont, bez wizyt
złożonych Kasprowemu i Gubałówce nie obejdzie siej żadna przyzwoita wycieczka, zjeżdżająca na
krótki czas do Zakopanego. Chyba że nosa nie można wysunąd. Wtedy czarna rozpacz i cały wyjazd na
nic. „Lało jak z cebra. Nie byliśmy na Giewoncie!...” Typowa góra ceperska. Każdy nowy gośd poddaje
się urokowi góry panującej nad Zakopanem i od niej zaczyna swą „taternicką” karierę.

Giewont wysuwa się na pierwszy plan, przesłaniając inne szczyty. Narzuca się swym oryginalnym
konturem. Zdaje się, że to Szukalski chciał Giewont poddad drobnym przeróbkom i upodobnid go do
profilu Piłsudskiego.

Na dwunastometrowy żelazny krzyż, wzniesiony w roku 1900, wycelowane są zakopiaoskie lunety.

Giewont wydaje się tak bliski, jak Dolina Białego. Wielu przygodnych turystów opuszcza Zakopane w
przekonaniu, że Giewont jest najwyższym szczytem po polskiej stronie Tatr. Na Giewont każdy musi
pójśd. Giewont przyciąga turystów i - samobójców, którzy w sposób skuteczny i efektowny
postanowili rozstad się z życiem. W sprawozdaniach Pogotowia figuruje osobna rubryka: „Wyprawy
po samobójców”.

Pierwsza w dziejach Pogotowia tego typu wyprawa wyruszyła 8 września 1922 roku. Tego dnia
maszerowała na Giewont wycieczka szkolna. Chłopcy dochodzili do szczytu, gdy nagle rozległ się huk
wystrzału. Pod krzyżem, w kałuży krwi leżał młody mężczyzna. Dawał jeszcze słabe oznaki życia.
Uczniowie pobiegli po Pogotowie. Ratownicy zastali już trupa. Młody urzędnik bankowy z Warszawy
zapoczątkował serię wypraw po samobójców.

„Ceperska góra” o rycerskim profilu broni się i opędza przed ludzkim tłumem. Nie ma sezonu, żeby ze
ścian Giewontu nie wzywano Pogotowia. Pod tym względem przewyższa Giewont wszystkie inne
szczyty. Dzierży palmę pierwszeostwa. Wypadków na Giewoncie przytrafia się rzeczywiście bardzo
dużo.

Zwykła droga, prowadząca na Giewont od Hali Kondratowej, nie przedstawia żadnych trudności. Lecz
ściana północna - kilkusetmetrowej wysokości, wapienna, krucha - pociąga śmiałków i kusi naiwnych.
Zdradzieckie trawki łudzą swym sielskim wyglądem. Szmaragdowe upłazki zachęcają odważnych do
podjęcia próby. Żleby z ukrytymi niżej zerwami skalnymi wskazują lekkomyślnym krótszą drogę
powrotną, prowadzącą do Zakopanego.

Starzy ratownicy z rodu Marusarzy, Wawrytków i Gąsieniców poznali każdy centymetr potężnej
ściany w poszukiwaniu zaginionych, zabitych lub wzywających pomocy. Z konieczności odbywali
karkołomne zjazdy na linie, trawersowali ryzykowne trawiaste półeczki, zaglądali do wszystkich
zakamarków. Zdarzało się, że przypadkowo odnajdywali zaginionych, o których zaginięciu nikt w
Zakopanem nie wiedział.

Tak było na przykład w połowie października 1919 roku. Przewodnik tatrzaoski, Jan Ciaptak Gąsienica,
szukał peleryny, która mu się zagubiła na północnych stokach Giewontu. Przeszukując żleby, natknął
się zupełnie nieoczekiwanie na szkielet w wojskowym mundurze.
Następnego dnia wyruszył zaalarmowany Oppenheim z Ciaptakiem jako przewodnikiem i z
dziesięcioma żołnierzami Kompanii Wysokogórskiej pod wodzą podchorążego Rzymka. Zwłoki leżały
pod czterdziestometrowym uskokiem Żlebu Kirkora. Zjechano na linach. Obok strzaskanej czaszki
znaleziono dośd dobrze zachowaną mapę wojskową i portmonetkę. Rozbity zegarek wskazywał
godzinę szóstą dwadzieścia.

Tak dzięki przypadkowi odnaleziono zwłoki Henryka Katry, chorążego 5 pułku piechoty Legionów.
Wypadek zdarzył się we wrześniu 1918. Katra - od niedawna chodził w góry - wędrował samotnie,
nikt więc nie podniósł alarmu i nie wezwał Pogotowia. Zresztą nawet natychmiastowa pomoc
niewiele by pomogła. Chorąży, schodząc żlebem w kierunku Doliny Strążyskiej, poleciał z wysokości
kilkudziesięciu metrów. Nie ulegało wątpliwości, że zginął na miejscu.

Żołnierze znieśli zwłoki. Pochowano chorążego na cmentarzu zakopiaoskim.

A Jan Ciaptak Gąsienica, zdobywca północnej ściany, zginął kilka lat później w tajemniczych
okolicznościach. Widziano go po raz ostatni na Hali Kondratów ej. Szedł ścieżką na Giewont. Zniknął z
oczu i wszelki ślad po nim przepadł.

Żleb Kirkora cieszy się równie złą sławą jak słynne żleby-pułapki na Granatach. Ratownicy, nauczeni
smutnym doświadczeniem, stąd zwykle zaczynają poszukiwania, gdy „alarm z Giewontu” nie podaje
dokładnego miejsca wypadku.

Żleb nie należy do specjalnie karkołomnych. Daleko mu do „Rynny Pallaviciniego” w Wysokich

Taurach i do alpejskich kominów nazywanych „diablim rajem”. Wiosną w Żlebie Kirkora trafia się
śnieg. Bywa tam lód - jesienią. W dolnych partiach jest kilka urwistych, zdradliwie podciętych progów.
To wszystko prawda, lecz nie są to wyszukane trudności tatrzaoskie. Progi można ominąd, lód przejśd
bez narażania życia, trzeba jednak znad drogę i byd przygotowanym na czekające w żlebie
niespodzianki. Pozornie łatwe zejście staje się pułapką dla nie obeznanych z górami ryzykantów.
Często - pułapką śmiertelną.

Pierwszą ofiarę Giewontu notują kroniki zakopiaoskie już w roku 1886. Dziesięcioletni Józef
Chadowski spadł w przepaśd. Mimo poszukiwao odnaleziono go dopiero w trzy lata później.

W 1894 poszedł na Giewont Władysław Białkowski, naczelnik sądu z Sokala. Poszedł i wszelki ślad po
nim zaginął. Podobna tragedia powtórzyła się w 1906: zaginął bez wieści siedemnastoletni turysta,
Skwarczyoski. Księgi Pogotowia wymieniają jako pierwszą wyprawę ratowniczą na Giewont wyprawę
po ucznia z Sokala, Tadeusza Mayera. Wcześniej Giewont pochłonął jeszcze dwie ofiary. W 1901 -
Olgierda Januszkiewicza i w roku 1904 Tadeusza Sadowskiego.

W lipcu 1911 wyprawa Pogotowia po ucznia, który utknął przy schodzeniu do Strążyskiej.

W 1913 znowu dwa wypadki.

W roku 1919 Żleb Kirkora parokrotnie stawia na nogi Pogotowie. W czerwcu krakowski murarz,
Antoni Mielnik, odpada od skały, leci trzydzieści metrów i spada na język śnieżny, odnosząc ciężkie
obrażenia. W kilka tygodni później potknęła się na pierwszym progu Teodora Trybowska. Znów
upadek z wysokości kilkunastu metrów i bardzo poważne obrażenia. Ranną znaleźli juhasi i przenieśli
do bacówki w Dolinie Strążyskiej, alarmując jednocześnie Pogotowie. Ekspedycja ratunkowa dotarła
do skamieniałych ze strachu towarzyszy Trybowskiej i asekurując ich na linach, wyciągnęła ze skał
progu.

W 1924 utknęli w żlebie Maria Ankudowicz i Antoni Wakulicz. Zofia, siostra Marii, wydostała się z
pułapki i zaalarmowała Pogotowie. O świcie sprowadzono turystów do Zakopanego.

W 1928 pośliznął się na śniegu zalegającym dno żlebu Ryszard Koszko.

W tym samym roku Maria Salomonówna zleciała kilkadziesiąt metrów. Ciężko ranną odnaleziono
poniżej środkowego progu.

W 1931 zapchali się w żleb Matylda Rybska i Albin Benisz. Przesiedzieli całą noc, czekając na pomoc
Pogotowia.

W 1935 uczeo, Stanisław Brachowski, ulega wypadkowi nad trzecim progiem.

W 1937 Andrzej Borakowski odpada przy drugim uskoku żlebu.

W nie wyjaśnionych okolicznościach ginie Emilia Klominek, obeznana z górami, bo od szeregu lat
chodząca po Tatrach. Idąc granią od Wrotek runęła w dwustumetrową przepaśd. Ciało znaleźli juhasi
pasący owce w Dolinie Białego.

Oto skrócona lista wypadków i ofiar Giewontu, góry, na którą idzie się wprost z dworca...

Północna ściana Giewontu to osobny rozdział i osobna lista strat. Przepaścistymi upłazami
interesował się szczegółowo Zaruski. Wykrył on szereg grot i drożyn. Pierwsze przejście należy do
członka Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzaoskiego, Aleksandra Znamięckiego, i przewodnika,
Jana Ciaptaka Gąsienicy. Znamięcki wydrukował w „Taterniku” niepochlebną opinię o tej nowej
drodze skalnej. Zwracał tam uwagę na kruchośd skały wapiennej i jej wilgotnośd. Odradzał
powtarzanie drogi niewartej zachodu dla rasowego wspinacza. Nie zaliczała się też ona nigdy do
„modnych dróg” i nie pociągała wybitnych taterników. Fascynowała jednak amatorów silnych
wrażeo, młodzików i ryzykantów, którym Giewont przesłaniał całe Tatry. Na tych wszystkich północna
ściana działała jak magnes. Pchali się więc przez ścianę na Giewont, ufając, że brawura zrównoważy
trudności drogi.

W kwietniu 1930 roku wyruszyła dwójka zakopiaoczyków: dwudziestoletni stolarz Mieczysław

Machowski i Stanisław Karpiel. Postanowili przejśd ścianę, trzymając się „idealnego pionu”. Żadnego
kręcenia, prosto jak strzelił na szczyt.

W pewnym momencie Karpiel, idący jako pierwszy, natrafił na bardzo trudne warunki. Postanowił
więc wytrawersowad w lewo, w kierunku żlebu prowadzącego na Szczerbę. Trawers oznaczał
porzucenie idealnie pionowej drogi. Machowskiego poniosła ambicja. Uparł się, że pójdzie dalej
prosto, tak jak zostało postanowione. Pójdzie niezależnie od tego, co zrobi Karpiel. Ten próbował
perswadowad, Machowski słuchad nie chciał. Wspinacze rozeszli się, Karpiel rozpoczął trawers w
lewo, Machowski samotnie biedził się nad trudnym do pokonania fragmentem drogi.
Karpiel stosunkowo prędko wydostał się na szczyt. Przez pewien czas spokojnie czekał na towarzysza.
Potem zaniepokojony jął woład. Ściana milczała złowrogo. Nie dochodził z niej żaden dźwięk, nikt nie
odpowiadał na wołania. Wtedy zszedł z Giewontu i wezwał Pogotowie.

Poszukiwania trwały długo. Wreszcie, po wielu zjazdach na linie, na małej półce skalnej znaleziono
zmasakrowane ciało. Taki był epilog wyprawy. Na liście ofiar północnej ściany przybyło jeszcze jedno
nazwisko.

Potem próbował szczęścia Teofil Motyka, z zawodu szewc. Młody, dwudziestopięcioletni taternik, od
lat uprawiający wspinaczkę, postanowił przejśd ścianę samotnie. Miał szczęście: utknął w połowie
drogi. W Dolinie Strążyskiej usłyszano wołanie o pomoc i dano znad ratownikom. Pogotowie przybyło
pod ścianę przed nocą, ale zapadający mrok uniemożliwił natychmiastową akcję. Nawiązano z
Motyką kontakt głosowy i upewniwszy się, że wytrzyma w ścianie do rana, odłożono akcję do
wschodu słooca. Mimo że Motyka „zapchał się paskudnie”, udało się go sprowadzid zdrowo i cało.
Odchodząc spod Giewontu długo kręcił głową. Nie mógł wprost uwierzyd, że ściana oparła się tak
skutecznie.

Tragiczniej zakooczyła się inna samotna wycieczka w sierpniu 1930 r. Stefan Tomczykiewicz, ufny w
swe paroletnie doświadczenie taternickie, postanowił ponownie zaatakowad ścianę. Traf zrządził, że
w dolinie spotkał doświadczonych górali-wspinaczy. Ci, widząc na co się zanosi, gorąco odradzali
wspinaczkę. Ale mając dwadzieścia trzy lata wierzy się bardziej własnym siłom niż rozsądnym radom.
Tomczykiewicz zaatakował ścianę... Rola Pogotowia ograniczyła się do zniesienia zwłok.
Tomczykiewicz odpadł od skały i zleciał z wysokości stu dwudziestu metrów.

Próbował szczęścia również Czesław Nurkowski, student o trzy lata od Tomczykiewicza młodszy. Tym
razem skooczyło się na stosunkowo lekkich obrażeniach. Nurkowski miał jeszcze tyle sił, że sam
zawezwał Pogotowie na ratunek.

Wśród młodych turystów i ryzykantów rosła zła sława północnej ściany. Mówiono o niej w tych
kręgach, tak jak długo opowiadano wśród najbardziej doświadczonych taterników o Zamarłej Turni
lub później o Żabim Koniu. Zła sława i liczne krwawe ofiary działały jak magnes. Wreszcie znaleźli się
tacy, którzy postanowili pokonad ścianę „sposobem”. Doszli do wniosku, że na zasadniczą trudnośd
ściany, kruchośd wapiennej skały, też znajdzie się rada. No i znaleźli.

Siódmego lipca 1930 roku Zakopane zostało poruszone sensacyjną wiadomością:

„Na Giewoncie znowu wypadek!”

Telefon Pogotowia dosłownie się urywał. Co chwila ktoś dzwonił pytając, czy już wyszła ekipa
ratownicza, bo sygnały z Giewontu zaobserwowano znowu.

Sprawa przedstawiała się dośd tajemniczo. Co pewien czas w ścianie Giewontu pojawiały się
zagadkowe błyski. Obserwatorzy przyjmowali je bezkrytycznie, jako sygnały wzywające pomocy
Pogotowia. Ludzie urywali telefon, a Oppenheim zwlekał z wysianiem ratowników. Tajemnicze błyski
pojawiały się w nieregularnych odstępach czasu. Nikt nie zauważył sześciu znaków na minutę. Ale
błyski były. „Samo się nie błyska. Ktoś jest w ścianie. Pogotowie musi iśd” - mówiono w coraz
większym podnieceniu, bo przyczyny błysków nikt z zakopiaoczyków nie znał.
O zmroku przyszedł do Oppenheima Zdzisław Ritterschild.

- Słuchaj, Józiu, tam się naprawdę błyska. Widziałem sygnały świetlne na własne oczy. Pokazują się
one co pewien czas mniej więcej w połowie ściany.

Ritterschild był starym alpinistą i doskonałym narciarzem. Z jego zdaniem trzeba było się liczyd. Nadto
mieszkał na Żywczaoskim, a więc prawie pod Giewontem.

- Dziwna historia, ale to nie są sygnały alarmowe... - mruknął Oppenheim. - To nie alarm, mówię ci,
Wuju, że to coś innego. Żebym wiedział, co...

- Tak, światło pojawia się w odstępach nieregularnych - przyznał Ritterschild - ale trzeba sprawę
zbadad. Wszyscy już o tym mówią.

- Wyślę dwóch przewodników. Niech popatrzą z bliska.

- I mnie się zdaje, że tak będzie lepiej. Zresztą, sam jestem ciekaw, co to za cholera łazi po ścianie z
latarką.

Wkrótce po tej rozmowie dwaj górale, członkowie TOPR-u, udali się pod północną ścianę. Mieli
przeprowadzid dokładny rekonesans i w razie potrzeby zaalarmowad Pogotowie.

Ratownicy wrócili wczesnym rankiem. Na pytanie Oppenheima wzruszyli ramionami i zamiast

odpowiedzi położyli przed kierownikiem Pogotowia pięd par podkutych, turystycznych butów,
zawiązanych starannie sznurowadłami,

- I co? Buty są, a ludzie?

Sprawa świateł nie została wyjaśniona. Żaden ze wspinaczy nie odpowiedział na wołanie członków
Pogotowia. Nie odpowiedzieli ani na pytanie, czy potrzebują pomocy, ani też nie wytłumaczyli sensu
pojawiających się od czasu do czasu błysków. Ratownicy odnieśli wrażenie, że dziwni turyści pod
wpływem okrzyków przyśpieszyli wspinaczkę. Uciekali w górę, jakby się bojąc, że Pogotowie ściągnie
ich za portki z powrotem w dolinę.

Takich dziwaków nie widziano jeszcze w Tatrach. Nie mogąc się z cudakami dogadad, ratownicy
zabrali buty.

- Przyjdą po buty. Bez butów przecież nie pojadą do domu i nigdzie dalej nie pójdą.

Z dużym zainteresowaniem oczekiwano wizyty właścicieli butów. Co chwila ktoś zaglądał do biura
Pogotowia i upewniał się, czy buty jeszcze są.

Następnego dnia stanęło przed Oppenheimem pięciu młodych Ślązaków: Karol Zank, Antoni
Pawliczek, Józef Pająk, Wilhelm Meniusz i Władysław Badena. Tłumacząc się gęsto, prosili o zwrot
butów. Przyszli do biura w „mesztach”.

Tajemnicza sprawa znalazła wreszcie rozwiązanie. Okazało się, że pociągnięci sławą północnej ściany,
opowiadaniami o jej niedostępności i trudnościach, wspinacze uparli się, żeby przejśd ścianę w
idealnie prostej linii od podnóża aż do krzyża. Znali z literatury fachowej technikę „drutowania ścian”
wapiennych w Dolomitach, więc i na Giewoncie postanowili posłużyd się podobnym sposobem. W
kruchej skale haki nie dają pewnej asekuracji. Wapieo kruszy się, hak wylatuje i wtedy wspinaczka
kooczy się tragicznie. Trzeba więc coś zrobid, żeby haki trzymały tak mocno, jak w litym granicie.

Sprytni chłopcy zaopatrzyli się w zapas cyny i wzięli na wspinaczkę lampę acetylenową. No i
wlutowali haki w ścianę... Trwało, bo trwało, ale za to na każdym haku można było powiesid parę
wołów. Oczywiście, tego rodzaju pokonywanie ściany zabrało Ślązakom dwa dni z okładem.

Zakopiaoczyków opowiadanie wprost zatkało. Kiedy przyszli do siebie, sklęli mocno „ślusarzy”. Szło
nie o lutowanie, lecz o błyski lampy, które narobiły w całym mieście zamieszania. Oppenheim zapytał,
dlaczego nie uprzedzili Pogotowia, dlaczego nie odzywali się na wołania ratowników? „Ślusarze”
wykręcali się, ale przyciśnięci do muru przyznali w koocu, że bali się oficjalnego zakazu. Obiecali na
przyszłośd nie uciekad przed Pogotowiem, nałożyli buty i wynieśli się bardzo zadowoleni z siebie.
Zakopane miało o czym gadad przez parę dobrych dni. Bo i proszę, co za pomysł cudacki: lutowad
ścianę! Może ci młodzi wspinacze ze Śląska nawet nie „lutowali”... Pewnie, że mieli lampę i że świecili
po nocy. Bez błysków nie byłoby przecież tej całej historii.

Wszystkie wypadki zadmiła jednak katastrofa, jaka się wydarzyła na Giewoncie w roku 1937. 15
sierpnia był pogodny i słoneczny. W taki dzieo latem okolice szczytu Giewontu przypominają bazar na
odpuście. Wzdłuż ścieżki siedzą górale z konwiami mleka i śmietany, z koszami wyładowanymi
butelkami z lemoniadą. Są tam też sprzedawcy lodów, cukierków i ciastek. Ruchliwi przekupnie
zakopiaoscy przenoszą się razem z turystami na Giewont. Upał, zmęczenie, zadowolenie z
dokonanego wyczynu - to wszystko sprzyja dobrym zarobkom. W pobliżu szczytu czeka fotograf
wyspecjalizowany w efektownych „taternickich” zdjęciach. Jest nawet muzyka. Autentyczny dudziarz
w góralskim oryginalnym stroju wita ceprów „drobnym” lub walczykiem. Prawdziwego turysty, ani
taternika nie wypatrzysz w tym świątecznym tłumie. Kto lubi góry, ten stroni od jarmarcznego zgiełku
i odpustowego tłoku. A jeśli przypadek jakiś zapędzi go tego dnia na grao Giewontu, unika szczytu,
nie pokazuje się blisko krzyża. Giewont w pełni sezonu, gdy dopisze pogoda, zapchany jest ludźmi jak
tramwaj w godzinach największego ruchu.

Pogoda dopisała. Sierpniowy skwar i błękitne, spłowiałe letnie niebo. Słooce spiekliwe, jak przed
burzą, ale ani jedna chmurka nie zapowiadała nagłej zmiany. Lecz „murowana” pogoda w górach, jeśli
się zmienia, to zmienia się koło południa. A w południe zebrało się na Giewoncie ze dwieście osób.

Ciemne, burzowe chmury wylazły nagle z zakamarków nieba. Nad Giewontem niebo skłębiło się i
poczerniało. Lunął deszcz i razem z deszczem rozpętała się burza pełna niezwykle silnych wyładowao
elektrycznych. Zaskoczenie było zupełne. Zmiana pogody przyszła tak raptownie, że ludzie potracili
głowy. Zamiast co sił w nogach zmykad jak najdalej od krzyża i grani i gdzieś w kosówce przeczekad
nawałnicę, wszyscy, powodowani jakimś tragicznym instynktem, zbiegli się na szczycie, pod
dwunastometrowym żelaznym krzyżem.

W pewnym momencie oślepiający błysk poraził skuloną gromadę. Potężny huk wstrząsnął skałą i
groźnym echem potoczył się po górach. Ludzie przypadli do ziemi.

Świadkowie opowiadali później, że w ułamkowych odstępach czasu trzasnęło w Giewont co najmniej

tuzin piorunów. Pioruny kruszyły skały i odłamkami raziły turystów.

Skutki okazały się straszliwe. Kiedy już przewaliła się burza, szczyt Giewontu przedstawiał widok, jaki
widuje się na wojnie, gdy pocisk artyleryjski rozerwie się wśród biwakującej piechoty.
W odległości dziesięciu kroków od krzyża leżały zwęglone zwłoki doktora Leopolda Schönvogta i
dudziarza Jana Mroza, syna słynnego grajka z Poronina. Zdarta z palców obrączka, spalona góralska
spinka, stopiony zegarek i spalone koszule znaczyły drogę piorunu.

Po drugiej stronie krzyża znaleziono martwego Kazimierza Banę, sprzedawcę słodyczy. Bana, dla
ochrony przed deszczem, trzymał nad głową tacę pełną ciastek. Domyślano się, że metalowy
pierścionek ściągnął piorun i spowodował śmierd ciastkarza. Brat Leopolda, Erwin Schönvogt, został
odrzucony o sześddziesiąt metrów od krzyża, a w chwili uderzenia piorunu znajdował się tuż obok
brata. Mimo rychłej pomocy i przewiezienia do szpitala w Krakowie Erwin zmarł po dwutygodniowej
walce ze śmiercią

Naliczono sto trzydzieści osób kontuzjowanych, poranionych lub porażonych piorunami. Członkowie
Pogotowia zastali istne pobojowisko. Zaszokowani leżeli bez ruchu, niezdolni do wypowiedzenia
słowa. Ranni powpełzali w kosówkę, kryli się w złomach skalnych, nie reagowali na wołania, bierni,
otępiali czekali na śmierd. Szok był tak silny, że ludzie, którzy wyszli z nieszczęścia bez szwanku, leżeli
z twarzami wciśniętymi w ziemię. Ratownicy musieli ich siłą stawiad na nogi i zmuszad do opuszczenia
szczytu. Nikt dobrowolnie nie opuszczał kryjówek. Nikt z ocalałych nie mógł wykrztusid słowa ani
zawoład przeszukujących Giewont ratowników. Akcja przeciągnęła się do zmroku. Z nastaniem
zmierzchu na stacji kolejki w Myślenickich Turniach zapalono silne reflektory. W ich świetle do późnej
nocy przetrząsano szczeliny, żleby i kosówki. Znajdowano bezwładne ciała, których jedyną oznaką
życia były nerwowe dreszcze. Poszukiwania trwały długo, nikt nie wiedział, ilu turystów zaskoczyła
burza.

Wydawało się, że katastrofa na Giewoncie i wstrząsające wrażenie, jakie wywołała w całej Polsce,
stanie się groźnym ostrzeżeniem na przyszłośd. Okazało się jednak, że pamięd ludzka jest zawodna, że
patrząc w bezchmurne niebo nie sposób uwierzyd w katastrofalne skutki burzy w górach.

Szczyt górski jest naturalnym piorunochronem, przyciąga pioruny z zadziwiającą skutecznością. Bywa,
że burza jeszcze niby daleko, a na graniach i szczytach już się pojawia pulsujące, iskrzenie. Turysta,
który w tym czasie znajdzie się na szczycie, doznaje uczucia, jakby poddano go elektryzacji. Włosy
dosłownie stają dęba - strach też robi swoje - ciarki biegają po grzbiecie, a nad głową pojawiają się
„ognie świętego Elma”. Głowica czekanu zaczyna raptem łaskotad dłoo. Doświadczony łazik górski
pozbywa się wtedy wszystkich metalowych przedmiotów i stara się jak najdalej odejśd od szczytu i
grani. Na zboczu - im niżej, tym lepiej - wyszukuje osłoniętą kryjówkę i tam czeka cierpliwie, aż niebo
się uspokoi.

Burza w górach to przeżycie dla ludzi o mocnych nerwach i ludzi obeznanych z górami. Wrażenie
wstrząsające. Świat nagle ciemnieje. Skalne ściany potężnym echem wzmagają siłę grzmotów. Huczą
całe góry. Huk paraliżuje wolę i obezwładnia ciało. Ogłuszony człowiek traci momentalnie orientację.
Ulega złudzeniu, że pioruny biją nie z góry, lecz z boku, z dołu, ze wszystkich stron. Kto przeżył burzę
w górach, wie doskonale, jak trudno utrzymad nerwy w karbach. Narastający łoskot, trzask
kruszonych skał, hurkot spadających kamieni - wszystko to przewraca do góry nogami cały zdrowy
rozsądek. Człowiek poddaje się panice i wtedy zachowuje, się tak, jak zachowali się niedoświadczeni
turyści na Giewoncie. Zrywa się z bezpiecznego miejsca i śpieszy jak dma do ognia.

Podobna tragedia powtórzyła się w sierpniu 1939 roku na Świnicy. Była to burza dosłownie z jasnego
nieba. Ani wiatr, ani chmury nie zapowiadały nawałnicy. A jednak od Krywania nadleciała burza. Stało
się to tak prędko, że kierownicy szkolnej wycieczki, znajdującej się na stokach Świnicy, nie zdążyli
ocenid niebezpieczeostwa. Dzieci, zamiast się schowad pod skalnymi wantami, szły dalej na szczyt.
Ulewa, przypominająca oberwanie się chmury, zmusiła wycieczkę do przycupnięcia w żlebie.

Piorun uderzył w pobliskie skały. Lawina kamieni i głazów runęła żlebem. Siedmioro dzieci odniosło
śmiertelne rany, wiele innych zostało ciężko okaleczonych. Razem z wodą leciały żlebami istne lawiny
kamieni. Ogarnięte paniką dzieci uciekały na oślep w dół, ku Walentkowej...

Oppenheim z ratownikami przybył na miejsce wypadku, gdy deszcz jeszcze lał jak z cebra. W strugach
ulewy rozpoczęła się dramatyczna akcja ratownicza. Trzeba było dosłownie odrywad dzieci od skały i
znosid na dół w bezpieczne miejsce. Wiele dzieci w zaciśniętych dłoniach trzymało kępki trawy i
gałęzie kosodrzewiny. Pod wpływem szoku następował skurcz mięśni, chwilowy paraliż. Doświadczeni
ratownicy tylko zaciskali zęby i z trudem panowali nad nerwami.

Nowa tragedia, od wszystkich poprzednich bardziej wstrząsająca, bo ofiarą padły dzieci. To był już
sierpieo 1939. Nie minęło i parę tygodni, kiedy zwaliła się burza niosąca takie nieszczęścia, o jakich się
ludziom w najgorszych snach nie śniło.

W panoramie Tatr, oglądanej z Zakopanego, sąsiadują z groźnym Giewontem poczciwe Czerwone

Wierchy.

Wyglądające spoza Giewontu trawiaste bałuchy porośnięte rudziejącymi jesienią sitem skuciny,
prezentują się na pierwszy rzut oka zdecydowanie niewinnie. Ilośd wypadków na tych poczciwych
kopach jest jednak bardzo duża. Doszło do tego, że Polskie Towarzystwo Tatrzaoskie wydrukowało
specjalne plakaty, ostrzegające turystów przed lekkomyślnym schodzeniem ze znakowanej ścieżki na
Czerwonych Wierchach. A przecież ścieżka, wyprowadzająca na szczyty, ma charakter spacerowej
dróżki, na której pasą się owce i krowy...

Niebezpieczeostwo tkwi w zdradliwej konfiguracji terenu. Wyniesiona ponad regle granitowa czapka
skalna Czerwonych Wierchów podcięta jest z obu stron urwistymi ścianami wapiennej formacji.
Turysta, idący zielonymi upłazami obłych i łagodnie opadających szczytowych bałuch, nawet się nie
domyśla istnienia groźnych krzesanic. Z górnych tarasów widad cały czas zakopiaoską kotlinę, leżącą
tuż, tuż... W dzieo pogodny, przy dobrej widoczności, odległośd maleje jeszcze bardziej. Zakopane tak
blisko, a ścieżka wije się, kołuje, wydłuża drogę w nieskooczonośd, aby po wielkich ceregielach
sprowadzid turystę do Doliny Kościeliskiej. A z doliny drałuj, bracie, do domu na zmęczonych nogach.
Kusi pozorna bliskośd ludzkich osiedli. Turysta z coraz większym zainteresowaniem zaczyna
przyglądad się łagodnym stokom, opadającym w stroną Zakopanego. Przyczepia się natrętna myśl o
skrócie. Człowiek schodzi ze ścieżki.

W historii wypraw TOPR-u Czerwone Wierchy mają gęsto zapisaną kartę.

Zaczęło się od głośnych w całej Polsce poszukiwao Aldony Szystowskiej, Młoda dziewczyna zniknęła
na Czerwonych Wierchach! Pisała o tym prasa, krążyły fantastyczne plotki. Miesiąc męczyły się
zespoły Pogotowia. Szukali Szystowskiej doświadczeni taternicy i amatorzy przybyli spoza
Zakopanego. Nikt nie mógł uwierzyd, że dorosły człowiek może się w górach zapaśd pod ziemię,
zniknąd dosłownie bez śladu. Przebieg wydarzeo był następujący: W dniu 8 lipca 1912 roku dotarła na
Czerwone Wierchy naukowa wycieczka słuchaczy Uniwersytetu Jagiellooskiego. Szli od Babiej Góry.
Prowadził wycieczkę profesor Ludomir Sawicki.

Na Czerwone Wierchy maszerowano szlakiem czerwonych znaków, przez doliny Kościeliską i

Tomanową, przez Tomanową Przełęcz i Rzędy.

W pobliżu Krzesanicy, jakieś pięddziesiąt metrów od szczytu, Szystowska zwróciła się do profesora,
mówiąc, że na kilka minut musi zostad sama. Ponieważ na szczycie projektowano krótki odpoczynek,
więc sprawa nie budziła żadnych wątpliwości. Spodziewano się, że Szystowska zaraz dopędzi resztę
towarzystwa.

Minął kwadrans, towarzystwo zbierało się już w drogę, a Szystowskiej wciąż nie było widad i co
dziwniejsze, nie odpowiadała na wołania. Wtedy kilku kolegów wróciło na ścieżkę. Początkowo
podejrzewano jakieś żołądkowe kłopoty, więc poszukiwania prowadzono niezbyt natrętnie. W miarę
upływu czasu potęgował się niepokój: Szystowska milczała jak zaklęta. Poszukiwania, w których wzięli
udział wszyscy uczestnicy wycieczki, nie dały żadnych rezultatów. Nie natrafiono nawet na ślad.
Szystowska znikła. Rozwiała się jak mgła.

Profesor zarządził wymarsz. Pod wrażeniem niesamowitego zniknięcia koleżanki wycieczka zeszła do
Zakopanego. Ponieważ Sawicki musiał tego samego wieczoru wyjechad do Krakowa, zwrócił się do
Zaruskiego, prosząc o wszczęcie poszukiwao. Dwóch studentów zostało na stacji kolejowej, aby w
razie wcześniejszego powrotu Szystowskiej zawiadomid Pogotowie o odwołaniu alarmu.

Minęła noc, Szystowska nie pokazała się w Zakopanem. Wobec tego Zaruski zarządził alarm i
Pogotowie w pełnym swoim ówczesnym składzie wyruszyło na teren wypadku.

Szystowska pochodziła z Litwy, studiowała w Krakowie. Ubrana była w szarą bluzkę w kratkę, czarną
spódnicę, miejskie buty, kapelusz „awiator”. Szła bez laski, z turystycznym workiem na plecach. W
worku znikoma ilośd żywności. Z tymi informacjami w pamięci zaczęto poszukiwania.

Mając na uwadze rozległośd terenu, Zaruski podzielił wyprawę na trzy patrole. Pierwszy w składzie:
Zdyb, Oppenheim i Mazurkiewicz - poszedł na Czerwone Wierchy od Małej Łąki. Drugi: Zaruski,
Bednarski, Lesiecki i Stanisław Byrcyn - ruszył przez Miętusią. Trzeci patrol: Jerzy Żuławski, Jan Peksa i
ochotnik, Konstanty Stecki - miał iśd od Tomanowej śladami wycieczki.

Punkt zborny wycieczki naznaczył Zaruski na szczycie Krzesanicy. Silna burza zaskoczyła ratowników,
musieli nocowad w altanie Towarzystwa Tatrzaoskiego na Przełęczy pod Kopą Kondracką.

Szystowskiej nie znaleziono. Nie natrafiono na najmniejszy ślad!

W dniu 10 lipca rano Pogotowie w całości zeszło do Zakopanego. Tu już czekał zaniepokojony na
dobre profesor Sawicki.

O pierwszej w południe Zaruski zarządził następną wyprawę. Tym razem wyruszono w dwóch
grupach.

Zdyb, Lesiecki, Byrcyn, Oppenheim oraz ochotnicy: Stecki i Piasecki mieli przetrząsad teren od
Miętusiej po Ciemniak.
Zaruski, Bednarski, Peksa, Tylka i ochotnicy: Niebrój i Fergeslich wyruszyli od Hali Pisanej, aby
przeszukad Wąwóz Kraków i wyjśd z wąwozu na Ciemniak.

Obydwa oddziały zeszły na nocleg na Halę Tomanową Polską. Tam przy watrze czekał wyprowadzony
z równowagi profesor Sawicki. Działo się coś zupełnie dziwacznego i niezrozumiałego.

Następnego dnia, tj. 11 lipca, wyrusza Pogotowie na dalsze poszukiwania. Skrupulatnie wypytują
ratownicy okolicznych juhasów i baców. Nikt nic nie wie, nikt nic nie słyszał, nikt Szystowskiej nie
widział.

Trzy oddziały prowadzą poszukiwania. Do trzeciego przyłącza się profesor Sawicki. Do akcji wchodzą
przewodnicy: Jakub Wawrytko i Szymon Tatar Młodszy, oraz ochotnicy: Jan Stopka Ceberniak i Józef
Wala. Zaruski wyznacza nowe zadanie: przeszukad metr po metrze Dolinę Rozpadliny.

Wracające do Zakopanego patrole Pogotowia sprawdziły tak zwane Piekło, Las Wantule, rejon
Małołączniaka i rejon Kopy Kondrackiej.

Kto chod trochę zna okolice Czerwonych Wierchów, pojmie od razu, że Zaruski zrobił wszystko, co
było w jego mocy. Ratownicy przetrząsnęli dosłownie wszystkie drogi zejściowe z Czerwonych
Wierchów. A jednak ani dokładnie prowadzone poszukiwania, ani doświadczenie przewodników nie
zdały się na nic Aldona Szystowska zniknęła bez śladu.

Mimo zmęczenia wywołanego trzydniową wyprawą - a teren Czerwonych Wierchów to nie przelewki
- 12 lipca oddziały Pogotowia znowu wyruszyły w drogę. Zresztą, mówiąc szczerze, ratownicy nie
mogli usiedzied na miejscu. Zakopane huczało. Poruszony był cały świat akademicki Krakowa.
Poruszone było całe społeczeostwo. Wiadomości podawane przez gazety i plotki dawały pole do
coraz bardziej sensacyjnych domysłów.

A Pogotowie niestrudzenie przeszukiwało Czerwone Wierchy, zadziwione ludzką bezradnością wobec

gór. Rozwiązanie zagadki sprowadzało się do znalezienia trafnej odpowiedzi na pytanie: Dokąd mogła
pójśd młoda dziewczyna, nie znająca gór i nie posiadająca zapasów żywności?

Ratownicy rozkładają ręce. Znowu dzielą się na oddziałki. Szukają wytrwale w terenie już
przeszukanym. Od Tomanowej Przełęczy po Tomanową Liptowską. W Dolince Jaworowej i na
Jaworowych Skałkach. Potem w rejonie Małołączniaka i w dolinach Mułowej i Litworowej. Wreszcie
znów przeczesują teren od Miętusiej po Czerwone Wierchy.

Pod wieczór ekipy ratownicze ściągają na Halę Tomanową Liptowską. Nocują wśród baców i wolarzy
Liptowa. Do późna łamią głowy nad dziwacznym zdarzeniem. Przewodnicy patrzą po sobie i ani rusz
uwierzyd nie mogą, że poszukiwania nie dały żadnego rezultatu. Na twarzach pojawia się cieo
niepokoju, noc jest złym doradcą... Cóż to się stało? Kto w tym maczał palce? Gdzie się dziewczyna
zaszyła? Dlaczego skryła się przed ludźmi? Mówi się o dziewczynie. Ratownicy szukają żywej
Szystowskiej. Dopiero znacznie później zdadzą sobie sprawę, że to zaciążyło na poszukiwaniach.

Słooce rozprasza nocne nastroje. Rano, jest to już 13 lipca, a więc szósty dzieo, Pogotowie opuszcza
halę.

Zdyb, Mazurkiewicz, Byrcyn idą znowu na Małołączniak i Wielką Turnię.

Zaruski, dwóch Wawrytków, Tylka, Aleksandrowicz, Bednarski oraz ochotnicy: Sawicki, Ceberniak,
Uziębło i dziesięciu akademików z Krakowa, kolegów Szystowskiej - penetrują teren Krzesanicy,
północne ściany Ciemniaka, Rzędy, Twardy Upłaz, Wąwóz Kraków, Organy i Halę pod Upłazem.

W dniu 14 lipca przewodnicy: Daniel, Peksa i Byrcyn poszli na Giewont znakowaną percią z Doliny
Strążyskiej. Wrócili z pustymi rękami.

W trzy dni później Zaruski prowadzi nową ekipę złożoną ze Zdyba, Tatara i trzech ochotników.
Szukają od Szczerby po Małołączniak.

Wawrytko, Tylka, Marusarz, Bednarski, Lesiecki i ochotnicy, bracia Schielowie, przetrząsają grao nad
Wielką Świstówką oraz jeszcze raz - Dolinę Rozpadliny.

Ekipy spotykają się w Tomanowej Liptowskiej. Przetrząsają las w Tomanowej Liptowskiej i częśd lasu
w Dolinie Cichej. Noc zastaje ratowników na Hali Koszar Liptowski. Tam też nocują w szałasie.

I znów 18 lipca Bednarski, Marusarz, obaj Schielowie i Kowerski prowadzą poszukiwania pod
Świstówką, Małołączniakiem, pod Kopą Kondracką i przeczesują starannie las doliny Suchej
Kondrackiej.

Wyprawy nie przyniosły nic poza zmęczeniem. Czerwone Wierchy szydziły z ludzi chlubiących się
znajomością gór. Tajemnicze zniknięcie Szystowskiej rozsławiło Czerwone Wierchy na cały kraj.

Ojciec Szystowskiej, bogaty ziemianin z Wileoszczyzny, wyznaczył kolosalną nagrodę - dziesięd tysięcy
rubli - za odnalezienie jedynaczki!

Kawiarniane plotki stawały się coraz bardziej fantastyczne. „Uciekła z austriackim oficerem na
Węgry”, „Widziano ją w Paryżu, występuje tam w kabarecie”. Wreszcie zaczęto przebąkiwad o
morderstwie na tle seksualnym. Natychmiast plotkarze podzielili się na dwa obozy. „Mord
rabunkowy” - mówili jedni. „Mord seksualny” - upierali się drudzy i niedwuznacznie wskazywali na
„juhasów, znanych z dzikości i nieopanowanej żądzy”. Wygadywano historie, o jakich nie śniło się ani
„dzikim juhasom”, ani cywilizowanym mieszczuchom. Wtedy do sprawy Szystowskiej wmieszała się
policja.

Ze stołecznego Krakowa zjechał do Zakopanego agent policji kryminalnej z policyjnymi psami. Po

zapoznaniu się z okolicznościami wypadku agent postanowił zbadad sprawę na miejscu. Na
Tomanową Przełęcz wyruszyła jeszcze jedna ekipa w niecodziennym składzie: trzej członkowie
Pogotowia - Lesiecki, Marusarz, Oppenheim - oraz agent ze swoimi psami. Obwąchiwanie ścieżki
biegnącej przez Czerwone Wierchy nie zdało się na nic. Policyjne psy uległy panice. Na widok
przepaści truchlały, trzęsły się ze strachu, przypadały ludziom do nóg. W miejscach bardziej
eksponowanych trzeba było psy przenosid na rękach. W tych warunkach „akcja z psami” nie miała
żadnego sensu. Agent zdecydował się zejśd z Czerwonych Wierchów i poszukad śladów na pobliskich
halach. Tam pieski odzyskały policyjny rezon. Kiedy ekipa zbliżała się do szałasów, pies szarpnął się
zdecydowanie,

- Siad! - krzyknął agent.

Ratownicy zdrętwieli. Takiego obrotu sprawy nie spodziewał się żaden z nich.
Pies zawzięcie rył ziemię tuż koło szałasu. Wygrzebał głęboki dół i triumfalnie warknął. Agent pochylił
się nad jamą. Na dnie leżały kobiece włosy splecione w warkocz. A więc jednak! Agent nie upierał się,
że to włosy zaginionej. Był pewien, że przy okazji odkryto inną, dobrze zatajoną zbrodnię. Psy, mimo
zachęty, nie odkopały nic więcej. Wobec tego agent zarządził wstępne śledztwo. Wezwano bacę i
ściągnięto pod szałas wszystkich juhasów oraz przebywającą na hali dziewczynę. Uporczywe
wypytywanie, groźby i podchwytliwe pytania spaliły na panewce. Górale o żadnym morderstwie nie
chcieli słyszed. Wypierali się, do niczego nie przyznawali, co okropnie irytowało agenta,
przyzwyczajonego do porządku i ładu. Kiedy przedstawiciel władzy rozindyczył się na dobre, młoda
góralka wybuchnęła płaczem. Przyciśnięta do mury wyznała w szlochach, że sama obcięła i zakopała
swój warkocz, żeby raz na zawsze pozbyd się dokuczliwego kołtuna. Baca potwierdził z powagą,
dodając, że zakopywanie warkocza nikogo nie powinno dziwid, bo środek stary, wypróbowany i na
kołtun bardzo skuteczny.

Agent pokiwał głową, gwizdnął na psy i cała ekipa ruszyła prosto do Zakopanego. Zerwała się jedyna
nitka. Prysła ostatnia nadzieja. Zostały tylko plotki, domysły i sensacyjne historie osnute na tle
„sprawy Szystowskiej”.

Dla ratowników była to sprawa całkowicie niezrozumiała. Irytująca i zagadkowa, godząca w ambicję.
Taternicy, przewodnicy i członkowie Pogotowia prowadzili teraz poszukiwania na własną rękę.

Ktoś przypomniał o licznych grotach i dziurach wydrążonych przez wodną erozję. Może do którejś z
grot wpadła Szystowska? Lesiecki, Oppenheim i kilku innych turystów zabrało się do Czerwonych
Wierchów „pod kątem widzenia grot i dziur”. Schodzili nogi, stracili mnóstwo czasu, odkryli tuzin
nowych, nie znanych dziur i - wrócili do Zakopanego z kwitkiem, jak wszystkie poprzednie wyprawy.

Zaruski nie zarządzał już oficjalnych wypraw Pogotowia. Poszukiwania jednak trwały. Znalezienie ciała
Szystowskiej stało się ambicją ratowników i mieszkających w Zakopanem taterników.

Minęły trzy tygodnie. Nikt się nie łudził, że odnajdzie się żywą Szystowska, Należało jednak za wszelką
cenę znaleźd ciało nieszczęsnej dziewczyny.

Co parę dni ochotnicze wyprawy wyruszały w kierunku Czerwonych Wierchów. Rezultaty równały się
zeru.

Po upływie trzech już tygodni od wypadku, 1 sierpnia, Zaruski, Zdyb i kilku ochotników poszli w góry z
zamiarem przeszukania wielokrotnie przeszukiwanych terenów.

Zaruski prowadził dobrze znanym szlakiem przez Dolinę Miętusią, Kobylarz i Wielką Turnię na
Małołączniak. Szli szlakiem sprawdzanym przez dziesiątki turystów i ratowników. Lecz teraz, kiedy nie
ulegało wątpliwości, że Szystowska padła ofiarą wypadku, ratownicy inaczej przyglądali się górom,
inaczej szukali.

Przeszukiwano żleb po żlebie. Zjeżdżano na linie sprawdzając kolejno wszystkie urwiska i kominy.
Posuwająca się wolno ekipa dotarła w koocu do żlebu podciętego urwiskiem od strony Doliny Małej
Łąki.

Podczas zjazdu trzydziestometrowym kominem Zdyb dojrzał nagle worek turystyczny leżący na
skalnej półce.
- Worek! Worek!...

W kilka chwil później taternicy dotarli do półki. W worku znaleziono damską bluzkę i kobiece
drobiazgi toaletowe.

Szystowska!...

Nie ulegało wątpliwości, że to był plecak zaginionej studentki. A więc - nareszcie. Ratownicy byli o
krok od rozwiązania tragicznej zagadki.

Zaruski, asekurowany przez Zdyba, zjechał niżej. Wychyliwszy się mocniej, zobaczył na dole, na
skalnym progu ciało kobiety. Tajemnica Czerwonych Wierchów została rozwikłana.

Na drugi dzieo po tym odkryciu wyruszył Zaruski z siedmioma członkami Pogotowia i austriackim
żandarmem po ciało Szystowskiej. Wspinając się przepaścistymi ścianami, ratownicy dotarli do zwłok.
Owinęli ciało w ceratę i spuścili je na piargi od strony Doliny Małej Łąki. Mimo upływu trzech tygodni
zwłoki nie były jeszcze w stanie rozkładu.

Sprawa Szystowskiej została definitywnie zakooczona. W księdze wypraw TOPR-u można przeczytad
lakoniczną notatkę w rubryce „Wynik ostateczny”:

„Aldona Szystowska z Litwy, 20 lat, studentka Uniwersytetu Jagiellooskiego, pierwszy raz będąca w
górach, spadła ze ściany wysokości 150 metrów ponosząc śmierd na miejscu. Głowa strzaskana. Ręce
i nogi połamane”.

Wiadomo było, co się stało. Należało teraz tylko odpowiedzied, jak się to stało? Przyjęto, że
Szystowska, chcąc prędzej dopędzid wycieczkę, zeszła ze znakowanej ścieżki. Potem, zobaczywszy
Zakopane jak na dłoni, uległa pokusie i poszła na skróty. Stanęła wkrótce nad trawiastą ścianą gęsto
przetykaną skałkami. Zaczęła schodzid urwistymi trawniczkami, nie zdając sobie sprawy z
niebezpieczeostwa. Wzrastająca przepaścistośd terenu uniemożliwiała marsz z plecakiem. Turystka
zdjęła worek z ramion, a w kilka chwil później potknęła się i runęła w przepaśd. Znaleziony przy
zwłokach zegarek wskazywał godzinę szóstą. Domyślano się, że o tej właśnie godzinie nastąpiła
katastrofa.

Ciągnące się blisko miesiąc poszukiwania przydały się bardzo ratownikom w następnych akcjach.
Czerwone Wierchy zdradziły swe pułapki. Gdy nadchodził do Pogotowia meldunek o zaginięciu
turysty w rejonie Czerwonych Wierchów, ekipy ratownicze wyruszyły na pewniaka. Zaczynano
poszukiwania od groźnych skalnych kotłów, dolin: Mułowej, Litworowej i Małej Łąki. Szukano nie
tam, gdzie biegną drogi wyprowadzające z Czerwonych Wierchów, lecz tam, gdzie teren stwarza
złudzenie dogodnego i krótszego zejścia.

Oppenheim, kiedy został kierownikiem Pogotowia, często powracał do „sprawy Szystowskiej”.

- Poznałem wtedy Czerwone Wierchy jak własną kieszeo.

Wypadek, jaki się zdarzył podczas pierwszej wojny, świadczy, że tak było istotnie.

W dniu 1 września 1917 roku przybiegł do Oppenheima turysta błagając o ratunek. Czasy były
wojenne, ludzi mało. Oppenheim wyruszył więc sam. Turysta, Michał Zielioski, spełniał rolę
przewodnika. W drodze opowiedział, co się stało. Zielioski i jego żona Krystyna szli z Giewontu na
Czerwone Wierchy. Schodząc z Małołączniaka zgubili ścieżkę i czas pewien szli na przełaj. Potem
weszli w stromy żleb. Tam Zielioska straciła równowagę i zleciała zatrzymując się na niewielkim
trawniku. Stamtąd wołała o ratunek, a więc żyła.

Zielioski próbował sam dotrzed do żony. Kiedy okazało się to ponad jego siły, wydostał się ze żlebu,
odszukał ścieżkę i zbiegł do Zakopanego po pomoc.

Po przybyciu na miejsce okazało się, że Zielioski nie może rozpoznad żlebu, w którym wydarzył się
wypadek. Oppenheim zjeżdżał raz i drugi, i trzeci, lecz rannej turystki nie odnalazł. Wstrząs, jaki
przeżył Zielioski, był tak silny, że zatarł w pamięci szczegóły terenowe. Zrozpaczony człowiek z całą
pewnością wskazywał na jakiś żleb, aby za chwilę równie pewnie woład: „To nie tu, to pewnie dalej”.
Wtedy Oppenheim kazał Zielioskiemu jeszcze raz powtórzyd przebieg wypadku z wszystkimi
szczegółami. W trakcie opowiadania wyszło na jaw, że Zielioski, próbując dostad się do żony, czepiał
się krzaków kosówki. Drobiazg wyjaśnił natychmiast sytuację. Oppenheim jeszcze z czasów wyprawy
po Szystowską pamiętał cechy charakterystyczne żlebów. Przypomniał więc sobie, że kosówka rośnie
tylko w jednym miejscu. Nie pytając więcej, szedł prosto do progu Doliny Litworowej, do żlebu
opadającego ku Wielkiej Świstówce. Wypadek tu musiał mied miejsce. Po zjechaniu około trzydziestu
metrów zobaczył Oppenheim zwłoki zaklinowane w skalnej niszy o dwadzieścia metrów niżej.
Zielioska zsunęła się z trawnika, na którym zatrzymała się po pierwszym upadku, spadła na skałę i
poniosła śmierd na miejscu.

W kilka lat potem utknął w połowie progu Doliny Litworowej student, Włodzimierz Firsoff. Trzeźwo
oceniwszy sytuację, postanowił nie ruszad się z miejsca i czekad na ratunek. Przesiedział w skałach
dwie doby. Była to już późna jesieo, mało kto chodził po górach. Echo powtarzało wołanie, lecz nikt
nie potwierdza! odebrania sygnałów. Po dwóch dniach rodzina Firsoffa zwróciła się do Oppenheima
zawiadamiając o zaginięciu studenta w rejonie Czerwonych Wierchów. Wyprawa ratownicza dośd
szybko odszukała przemarzniętego i zgłodniałego turystę. Zdrowo i cało sprowadzono Firsoffa na dół,
lecz niefortunny turysta był speszony „zapchaniem się” w skały, że „nic a nic nie cieszył się ze
szczęśliwego zakooczenia”.

- Cóż pan takie miny stroi? - spytał w pewnym momencie zirytowany Oppenheim. - Zachował się pan
rozsądnie. Szukanie zejścia skooczyłoby się znacznie gorzej.

Wszystkie wyprawy kooczą się bardzo podobnym epilogiem. Ofiarę wypadku sprowadza - lub znosi -
pogotowie na dół i turysta wędruje do domu, do Zakopanego. Jeśli nawet obyło się bez obrażeo,
turysta wydobyty z opresji ma dosyd gór na pewien czas. Musi odpocząd i ochłonąd z wrażeo. Powrót
do Zakopanego jest więc naturalnym zakooczeniem akcji. Ale zdarzyło się inaczej.

W sierpniu 1933 roku zabłądziła na Czerwonych Wierchach studentka, Janina Preger. Straciwszy
orientację, zaczęła schodzid urwiskiem Doliny Litworowej. Dotarła na próg Doliny Mułowej i tu
stanęła bezradnie.

Znajdujący się w tej okolicy turyści odpowiedzieli na wołanie. Zawiadomione Pogotowie szybko
odnalazło Pregerównę i sprowadziło znad przepaści. I teraz właśnie pora na zakooczenie sprzeczne z
dotychczasową tradycją. Ratownicy zastali dziewczynę w doskonałej formie psychicznej. Ujęci tym,
zaproponowali powrót do Zakopanego górami. Pregerówna zgodziła się chętnie. Pomaszerowano do
domu przez Czerwone Wierchy i Dolinę Kondratową. Traf zrządził, że tego wieczoru w schronisku na
Hali Kondratowej grała góralska muzyka. Okazja wspaniała! Ratownicy i niedoszła „ofiara gór”
przetaoczyli całą noc i dopiero rano zeszli do Zakopanego. Bywało i tak. Na wyjątkowo krzepką trafiło
dziewczynę. Inna dawno by dostała ataku histerii i spazmów.

Powiadają, że kto drogi skraca, do domu nie wraca. W górach można śmiało dodad: kto ścieżki
prostuje, doma nie nocuje. Co roku, kiedy przychodzi wiosna, członkowie Pogotowia patrzą na góry,
starając się odgadnąd, ile nocy przyjdzie spędzid w ścianie Giewontu albo pod urwiskiem Czerwonych
Wierchów, czekając na świt, który umożliwi akcję ratowniczą.

Wydobyty z opresji turysta może Opatrzności i Pogotowiu dziękowad, jeśli skooczyło się tylko na
strachu i nocy urozmaiconej szczękaniem zębów. Z górami nie ma żartów, nawet z takimi górami, z
których widad Zakopane i startujący na ratunek helikopter.

Po co ludzi straszyd, obrzydzad autokarowe poznawanie gór? Tyle to warte, co przypominanie

truposza, którego Zaruski posadził okrakiem na „pociągu śmierci”. Przecież i tak będą co sezon
szturmowad Gubałówkę, Kasprowy, Morskie Oko; będą ciągnęli pielgrzymką na Giewont i będą
składad Tatrom daninę szkła, papieru, blachy i wszelkiego śmiecia.

Dawne tragedie nabierają znaczenia, gdy się je porówna z tym, co w górach dzieje się współcześnie.
Nie idzie o strachy, lecz o poczucie odpowiedzialności i jaką taką wyobraźnię. Często, ciągle zbyt
często, zdarzają się sytuacje urągające zdrowemu rozsądkowi. Jak nazwad postępowanie dorosłego i
niby przy zdrowych zmysłach mężczyzny, który przy chwiejnej wiosennej pogodzie wlecze na Giewont
kilkuletniego chłopca? Albo tych młodych, którzy zostawili ginącą z zimna dziewczynę? Mój przyjaciel
zakopiaoski widzi jedną jedyną radę: „Każdemu, co najpierw taki pewny siebie i zarozumiały, a potem
ogłupiały i zasmarkany ze strachu, należałoby zaaplikowad lewatywę z jęczmiennych pliw oraz
szprycę oleju, może byd po szprotkach, do łba. Olej wzmacnia rozum, plewy dla zapamiętania”.
Pomysł w zasadzie interesujący upadł z braku odpowiedniego personelu.
Kobiety idą w góry

Eliasz Radzikowski w swym przewodniku po Tatrach umieścił zdanie: „Rysy jest to ostatni szczyt w
Tatrach, który może osiągnąd niewiasta bez utraty czci niewieściej...”

Beata Łaska, poślubiona kieżmarskiemu staroście, odbywała wycieczki w góry. Wiadomo, że w roku
1565 bawiła na Zielone Świątki przy Zielonym Stawie Kieżmarskim, podziwiając okoliczne szczyty.

W pierwszej połowie XIX wieku Łucja z Giedroyciów Rautenstrauchowa odwiedziła Dolinę Kościeliską,
Morskie Oko i Czarny Staw. Opis wspomnianych wycieczek znajduje się we wrażeniach z podróży,
obejmujących pięd tomów i zatytułowanych „Miasta, góry i doliny”.

W 1855 roku pani Maria Steczkowska wydała „Obrazki z podróży do Tatrów i Pienin”. Zachwycona
urokiem krajobrazu górskiego, namawiała gorąco Polaków i Polki do zapuszczania się w Tatry.
Obiecywała wrażenia, o jakich się nie śni mieszkaocom nizin. Pani Steczkowska organizowała
wycieczki i próbowała sama prowadzid znajomych w góry.

Na dawnych rysunkach i fotografiach z łatwością można dostrzec pierwszą trudnośd, jaką musiały
pokonad panie wybierające się na górskie wycieczki. Ciarki przechodzą, gdy patrzy się teraz na
ówczesne turystyczne stroje, na te triurniury, sznurówki i zamaszyste spódnice. W takim stroju
niełatwo było poruszad się w kłopotliwym górskim terenie. Miał rację Eliasz Radzikowski czyniąc
taktowną uwagę, że nie każda droga jest dla niewiast wskazaną. „Chorągiew spódnicy”, jak pisał
Stanisław Witkiewicz, nie ułatwiała kobietom taternickiej kariery.

Maciej Sieczka, sławny w ubiegłym wieku przewodnik, zwierzał się zaufanym kompanom, że dzielna
panna Janotówna wdziewała pod spódnicę hajdawery, aby wspinaczkę ułatwid. W trudniejszych
miejscach, gdy nikt nie widział, taterniczka spódnicę zrzucała i w samych tylko hajdawerach pięła się
do góry. Nie uchodziło o takich sprawach opowiadad głośno.

Gdy ruch taternicki na dobre zaczął się rozwijad, nie zabrakło kobiet na liście członkowskiej Sekcji
Turystycznej. W latach 1900-1912 kronika taternicka wymienia nazwiska pierwszych taterniczek w
dosłownym tego słowa znaczeniu: Wanda Herse, Julia Zembatowa, Władysława Panek-Jankowska,
Zofia Królowa, Ada Raynal-Loriowa, Helena Dłuska i Irena Pawlewska. Za gwiazdę pierwszej wielkości
uważano Wandę Jeromin. Dotrzymywała kroku ówczesnym taternikom, miała na swym koncie
pierwsze wejścia, słynęła z wytrzymałości i odwagi.

Pojawienie się kobiet na tatrzaoskich drogach pokwitowano uwagami pełnymi sceptycyzmu.

Wyczuwano, że granica kobiecej wytrzymałości przebiega znacznie niżej i że bez ryzyka katastrofy
kobiety przekroczyd jej nie mogą.

Roman Kordys, autorytet w zagadnieniach górskich, pisał bez ogródek: „Kobieta, która, o ile nie jest...
typem półmęskim, nie ma nic do powiedzenia w taternictwie, nigdy rasowym taternikiem nie
będzie... ale jak nikt inny na świecie odczuwa i chłonie przepotężny urok męskiego czynu...”

Mieczysław Świerz w swych górskich aforyzmach notuje taką myśl: „Kobieta także i taternictwu nie
pozostaje nigdy wierna”.
Nic dziwnego, że taka atmosfera działała pobudzająco. Taterniczki postanowiły odpowiedzied
samodzielnymi wyprawami. Wiele z tych ambitnych prób znalazło swój epilog w księdze Pogotowia.

W pierwszym okresie przedstawicielkami „kobiecego taternictwa” były przede wszystkim Dłuska i

Pawlewska. Często wyruszały samotnie lub we dwójkę. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę z
konieczności uzupełnienia lakonicznej uwagi. Przecież Helena Dłuska, jej kuzynka Irena Pawlewska i
Wanda Jerominówna to była pierwsza trójka dziewcząt w Sekcji Turystycznej TT! W latach 1908 i
1909 Dłuska zapisała na swoje taternickie konto blisko czterdzieści wejśd na szczyty i przełęcze. W
tym, razem z Pawlewska, pierwsze wejście na Szczyrbski Szczyt (2385 m) drogą od Małego Ogrodu.
Bez męskiego towarzystwa, bez przewodnika górala! Na owe czasy była to sensacja i wyczyn dobrej
klasy. Na nowej drodze dwie panny i nikogo więcej. W rok później nastąpiła katastrofa. Podczas
samotnej wspinaczki na Kominy w Dolinie Strążyskiej jesienią 1909 roku Dłuska odpadła od ściany.
Wyszła z życiem, ale wypadek okupiła trwałym kalectwem. Skooczyły się ambicje wspinaczkowe i
niemożliwe stały się dłuższe wycieczki narciarskie. Ostatnim śladem były wspomnienia z wycieczki w
Góry Skaliste opublikowane na łamach „Taternika” w 1922 roku. Tegoż roku ukazał się jej nekrolog.
Zmarła w Ameryce, daleko od Tatr.

Inne kobiety zadowalały się udziałem w wyprawach prowadzonych przez mężczyzn. „Kobiece
taternictwo” ożyło w kilkanaście lat później, w okresie szczytowego rozkwitu polskiego taternictwa, w
latach 1924-1933.

Góry zaludniły się młodymi, ambitnymi wspinaczami. Dziewczęta chciały dorównad chłopcom.
Wytworzył się nastrój „konkurencji”, nie wróżący nic dobrego. Często lekkomyślnie podsycano
ambicje dziewcząt, nie pamiętając o nierównych siłach. Pokonywanie trudnych ścian w towarzystwie
wspinaczy dawało złudną pewnośd siebie i zachęcało do szukania samodzielnych sukcesów.

W dniu 19 sierpnia 1928 roku dwie taterniczki stanęły pod Ostrym Szczytem. Projektowały przejście
południowej ściany drogą Häberleina.

Zofia Krokowska chodziła po górach od trzech lat. Zaczęła serią wypraw zimowych w towarzystwie
brata, potem stopniowo poznawała Tatry samodzielnie i zdobywała technikę wspinaczkową. Miała za
sobą wspaniałą wyprawę odbytą w kwietniu 1928 roku, podczas której padły aż cztery problemy
zimowe, z Małym Kieżmarskim od północy.

Znany taternik i towarzysz wielu wypraw Krokowskiej, Zaremba, napisał potem w „Taterniku”:

„Właściwą jednak dziedziną, w której Zofia Krokowska równad się mogła śmiało z najdzielniejszymi,
najbardziej doświadczonymi taternikami - było taternictwo zimowe. Ci, którzy z nią chodzili, nie
wiedzieli, co w niej bardziej podziwiad: czy wyborną umiejętnośd chodzenia po śniegu, czy
niewyczerpany zapas energii, jaki siłą swej woli umiała wydobyd z wątłego na pozór ciała, czy
wreszcie spokój i opanowanie w sytuacjach najcięższych.

Wyprawa ta (mowa o wyprawie kwietniowej) zdecydowała o losach Zośki, spotęgowała bowiem

jeszcze bardziej jej zapał taternicki. Jednocześnie zaś na tej wyprawie poznały się i zbliżyły do siebie
dwie pionierki taternictwa kobiecego. W owym czasie właśnie były modne w kołach taternickich
dyskusje na temat wartości taternictwa kobiecego. Najskrajniejsze poglądy ścierały się po obu
stronach. Czy można się dziwid, iż przy najbliższej sposobności obie czołowe przedstawicielki
taternictwa kobiecego postanowiły - dla wykazania swej niezależności od mężczyzn - odbyd wyprawę
we dwie?”

Towarzyszka Krokowskiej, Jadwiga Honowska, miała za sobą praktykę pięcioletnią. Co prawda cały
rok 1925 musiała spędzid poza górami dla podreperowania zdrowia. Za to w latach następnych w
męskim towarzystwie lub samodzielnie przeszła szereg trudnych dróg skalnych, zyskując opinię
taterniczki wysokiej klasy. Honowska, matematyczka z wykształcenia, romantyczka z usposobienia,
zdradzała silne ambicje sportowe. Południowa ściana Ostrego Szczytu była wyczynem wartym
największego ryzyka.

Ostry Szczyt jako jeden z pierwszych wszedł do historii taternictwa. O jego zdobycie odbył się słynny
wyścig rozegrany między Englischem i Jurzycą w zamierzchłych czasach tatrzaoskich początków.
Drogę na szczyt południową ścianą odkrył niemiecki alpinista Häberlein. Jest to klasyczny przykład
drogi bardzo trudnej. Polscy wspinacze powtarzali przejście ściśle według Häberleina i z wariantami.

Dzieo poprzedzający wspinaczkę był niepogodny. Nie ulega wątpliwości, że taterniczki musiały
natrafid na oblodzenie skały. Trzymały się ściśle drogi pierwszego zdobywcy ściany. Pokonały
najtrudniejszą częśd. I wtedy...

Stanąwszy na koocu górnego trawnika, pod przewieszką, wbiły hak. Idąca przodem zdjęła worek i
zaczęła się dalej wspinad. Wtem niespodziewanie odpadła od skały, kilka metrów przeleciała w
powietrzu i zaczęła się ślizgad po trawniku. Szarpnięcie naprężonej liny wyrwało hak. Od tej chwili nie
było dla nich ratunku. W szalonym pędzie nad białymi urwiskami przebyły około siedemdziesiąt
metrów nie dotykając skały. O trzydzieści pięd metrów nad piargami znajduje się mała platforma, o
którą uderzyła głową Krokowska (znaleziono tam jej włosy i pierwsze krwawe ślady). Dziesięd metrów
niżej runęła Honowska. Ciała potoczyły się dalej, aż na piargi, na lewo od wejścia w skały.

„Oto suchy opis bolesnych faktów” - kooczy swą relację sprawozdawca wypadku w „Taterniku” i
dodaje:

„Bezpośredniego powodu katastrofy nie znamy i chyba już nigdy znad nie będziemy. Jeżeli zaś
zwracamy się do powodów pośrednich, uderza nas przede wszystkim wbicie haka nad górnym
trawnikiem. Jest to teren już stosunkowo łatwy, nie wymagający właściwie asekuracji; po wtóre -
wobec dobrych miejsc do stania, asekuracja z wolnej ręki byłaby zupełnie wystarczająca. Należy
nawet przypuszczad, iż w czasie zastosowani asekuracji z wolnej ręki, skooczyłoby się na potłuczeniu
jednej osoby. A zatem znalazły potwierdzenie stare nauki: asekurowanie przez hak tam, gdzie to
można dobrze zrobid z wolnej reki, jest powiększeniem ryzyka. Hak asekuracyjny musi byd wbity
niesłychanie mocno w szczelinę skały, inaczej jest źródłem poważnego niebezpieczeostwa. Dalej
zwrócid należy uwagę na to, iż katastrofa nastąpiła, podobnie jak w wielu innych wypadkach, po
pokonaniu wszystkich istotnych trudności. Świadczy to ponownie o konieczności trzymania nerwów
jeszcze jakiś czas w napięciu, gdy po uciążliwej wspinaczce wydostajemy się na drogę przedstawiającą
mniejsze trudności”.

W czternaście miesięcy później dwie młodziutkie taterniczki postanowiły dokonad ponownej próby.
Panny Skotnicówny poszły na południową ścianę Zamarłej Turni. Marzena miała lat osiemnaście, jej
siostra Lida- szesnaście. Wróżono im wielką taternicką sławę. Mimo młodego wieku miały za sobą
szereg trudnych i bardzo trudnych dróg. Chodziły świetnie, z pełną uroku zręcznością, z brawurą i
odwagą. Ambicją sztukowały wątłe dziewczęce siły.

Ładne, pełne wdzięku i taternickiej fantazji dziewczęta chętnie zabierano na wyprawy. Poprzednie
drogi przeszły Skotnicówny w towarzystwie doświadczonych taterników. Wyprawa na Zamarłą miała
pokazad mężczyznom wartośd czysto kobiecego zespołu.

Wspinaczki młodych dziewcząt (chodziły już w góry, gdy młodsza miała lat czternaście, a starsza
szesnaście) budziły wśród starszych, prócz podziwu, wiele wątpliwości i zastrzeżeo. Oppenheim, który
nigdy nie wtrącał się do takich spraw, tym razem uznał za stosowne rozmówid się z matką młodych
taterniczek. Wychodził z założenia, że musi przyjśd moment, w którym szczupłego zapasu sił
fizycznych nie sposób będzie zrównoważyd ambicją i doskonałym wyczuciem skały. Razem ze
spadkiem napięcia nerwowego wystąpi raptowne uczucie zmęczenia i wtedy drobiazg może
spowodowad katastrofę.

Jak było do przewidzenia, rozmowa z matką nie odniosła żadnego skutku. Namiętności
wspinaczkowej nie można wyperswadowad najbardziej rzeczową argumentacją. Człowiek opętany
manią chodzenia po górach i znajdujący przyjemnośd w pokonywaniu trudności na karkołomnych
ścianach - nie rezygnuje wobec perswazji słownych. Jak przekonad młodą dziewczynę, która słyszy
wokół siebie słowa zachęty i pochwały, podniecające ambicje? Jak wytłumaczyd, że jej sprawnośd
fizyczna jest krucha i zawodna?

Początek października 1929 roku był wyjątkowo piękny. Dnie upalne, prawdziwie złotojesienne. Brad
taternicka ciągnęła w góry, żeby wykorzystad ostatek letnich warunków. Kooczył się sezon, gdzieś tuż
za progiem czekały wichry i kurniawy.

Był 6 października, gdy Skotnicówny poszły z Zakopanego na Halę Gąsienicową i przez Zawrat
zmierzały do Pięciu Stawów. Czekali tam na nie znajomi i stamtąd miały odbywad wyprawy
wspinaczkowe.

Wiele okoliczności przemawia za tym, że atak „wprost z drogi” na południową ścianę był dziełem
przypadku. Prawdopodobnie po przejściu Zawratu Skotnicówny zobaczyły wspinaczy na Zamarłej
Turni. Najpewniej zdecydowały się momentalnie. Czuły się na siłach pokonad ścianę. Lida przeszła
Zamarłą z dwoma taternikami. Marzena miała z Zofią Galicówną dwie drogi skalne na swoim koncie.
Obecnośd męskiego zespołu w ścianie działała dopingująco.

Warto przypomnied, co o południowej ścianie napisał Zaruski:

„Wymaga ona dużego zasobu siły i umiejętności technicznej, albowiem zachodzi tam potrzeba
przeważnie ciężkiej taternickiej pracy. O ekspozycji, która jest niemal bez przerwy ogromna, nie
mówię. Świadczyd może o niej fakt, że głaz, strącony przez nas z góry ostatniego
trzydziestometrowego komina, odbiwszy się raz tylko parę metrów poniżej swego odwiecznego
gniazda, nie dotknął już ściany i gruchnął prosto na piargi”.

Trzej wspinacze, Bronisław Czech, Jerzy Ustupski i Józef Wójcik, raptem spostrzegli idące ich śladem
dziewczęta. Skotnicówny szły bardzo szybko. Najwyraźniej chciały zaimponowad mężczyznom.
Na platformie za dolnym trawersem Lida dopędziła trzeciego wspinacza. Dziewczęta miały przed sobą
odcinek drogi, który w opisie Zaruskiego przedstawia się następująco:

„Stoimy teraz u podnóża płytkiego, prawie pionowego komina, którego górna częśd niewidoczna.
Kominem wspinamy się około piętnastu metrów. W jego środku odpęknięty od ściany graniasty słup
wysokości człowieka (dobre miejsce do stania i asekuracji za pomocą pętli przewleczonej poza słup).
Wydostawszy się na wierzchołek słupa, ścianką komina pionowo (nieco w prawo) w górę do trzech
słabo zaklinowanych kamieni, które tkwią w kominie jak księgi w szafie - i dalej. Po wyjściu z komina
znajdujemy się u spodu wielkiego (kilkunastometrowego) wgłębienia, otwartego u dołu, z trzech
innych stron osłoniętego ściankami. Ścianka górna jest przewieszona; wgłębieniem tym, które od
biedy można nazwad wielką niszą, posuwamy się jeszcze z dziesięd metrów w górę, trzymając się
prawej jego ścianki. Jesteśmy teraz na początku górnego trawersu i zarazem na początku
najtrudniejszej partii”.

Bronisław Czech, „pierwszy na linie”, znajdował się na wysokości górnego trawersu, gdy Lida
Skotnicówna rozpoczęła atakowanie rysy. Czech proponował pomoc, spuszczenie liny, która
ułatwiłaby przejście górnej części rysy. Dziewczęta odmówiły. Wobec tego wspinacze zostawiają hak
w pobliżu graniastosłupa.

Lida stanęła na wysokości haka. I wtedy, według relacji naocznych świadków opowiedzianej
następnego dnia Oppenheimowi, przy zakładaniu karabinka na hak karabinek wypadł dziewczynie z
ręki. Taterniczka zaniechała asekuracji i jakby w przypływie energii - ruszyła brawurowo do góry.

Opowiadaniu o tym nieszczęsnym karabinku dawano wiarę aż do następnego sezonu taternickiego.

W rok później znaleziono na haku rozgięty szarpnięciem karabinek. Jeszcze raz relacje naocznych
świadków okazały się zawodne. Zasługują one z innych względów na uwagę. Prawdopodobnie w
manipulowaniu karabinkiem było coś, co zwróciło uwagę wspinaczy. Może mniej pewne ruchy? Może
pierwszy karabinek naprawdę wypadł z ręki?

Kto wie, może właśnie tam, koło haka, wystąpiły alarmujące oznaki zmęczenia i dlatego Lida ruszyła,
jak ktoś określił, gwałtownie i na oślep. Może to była brawurowa próba dokooczenia drogi przed
całkowitym wyczerpaniem sił?

A więc Lida założyła karabinek i przepięła linę. Bronisław Czech był w tym momencie już nad górnym
trawersem. Miał do pokonania przewieszkę w płytkim, pionowym kominku. W tej sytuacji dostrzegł
odpadającą od ściany Lidę. W następnej sekundzie dwa ciała śmignęły na tle urwiska i z tępym
odgłosem znieruchomiały na piargach. Katastrofa mogła z łatwością rozciągnąd się na zespół męski.
Można podziwiad żelazne nerwy Czecha i jego spokój. Zdołał pokonad przewieszkę i doprowadził
zespół do kooca drogi.

Stało się to 6 października 1929 roku. Następnego dnia ekspedycja Pogotowia maszerowała do Pustej
Dolinki.

Mówiono: wykruszył się chwyt, dlatego Lida odpadła. Coś było z asekuracją - o rozgiętym karabinku
jeszcze nie wiedziano. Oppenheim patrzył na ciała związane liną i myślał ze smutkiem, że już się stało
to, co się stad wcześniej czy później musiało. W śmiertelnym momencie zawiodły siły. Mięśnie
zdrewniały i odmówiły posłuszeostwa.
Kiedy Pogotowie zbliżyło się do schroniska w Pięciu Stawach, młody człowiek podbiegł do
Oppenheima pytając, kogo niosą. Otrzymawszy odpowiedź, osunął się na ziemię. Był to narzeczony
jednej z sióstr. Od wczoraj czekał w schronisku, tak jak to było umówione...

W ciągu kilkunastu miesięcy dwie katastrofy i cztery śmiertelne ofiary. Taternictwo kobiece poniosło
straszliwą klęskę.

W osiem lat później śmierd górska znowu sięgnęła po taterniczkę. Zginęła Angielka, panna Ruth Hale.

Anglicy w Tatrach - to nie nowina. W 1793 roku angielski turysta, Robert Towson, wchodzi na
Łomnicę. W pięddziesiąt lat później John Ball, jeden z założycieli i prezes Alpine Club, dokonał
pierwszego wejścia na szczyt Lodowego.

W 1934 roku przyjechała w Tatry angielska alpinistka, miss Hale. Miała trzydzieści cztery lata i była
sekretarką Ladies Alpine Club. Zobaczywszy Tatry polubiła je od razu. Przyjeżdżała do Polski co roku.
Dobrze się czuła wśród polskich taterników.

Był to piąty sezon tatrzaoski Ruth Hale. Zła pogoda uniemożliwiała wspinaczkę. Pobyt Angielki
dobiegał kooca. Zanosiło się na to, że ostatnie dni trzeba będzie prawie przesiedzied w schronisku.
Sierpieo był wyjątkowo deszczowy. Wykorzystując chwilową poprawę pogody, miss Hale w
towarzystwie W. Paryskiego i Ł. Januszewicza rusza pod północno-wschodnią ścianę Rumanowego,
żeby rozwiązad „problem prawego żebra”. W trakcie wspinaczki pogoda uległa raptownej zmianie.
Nadleciał deszcz, który zmienił się rychło w gwałtowną ulewę. Mimo złych warunków
atmosferycznych zespół osiągnął zamierzony cel. Późna pora dnia uniemożliwiała powrót tą samą
drogą. Osiągnięcie szczytu przed nocą praktycznie było równie mało prawdopodobne. Taternicy
zdecydowali się na biwak w ścianie. Następnego dnia pogoda nie tylko nie poprawiła się, lecz ulewa
przybrała rozmiary oberwania się chmury. Odwrót ze ściany, z dwoma biwakami, nazwano potem w
„Taterniku” jednym z najwspanialszych taternickich rekordów woli.

Trzydniowe, godne najwyższego podziwu wyrywanie się śmierci nie zniechęciło Angielki. Hale śpieszy
się, chce przed wyjazdem odbyd jeszcze kilka wspinaczek. A pogoda ciągle marna.

6 września 1937 wyrusza z Paryskim i Dąbrowskim na północno-wschodnią ścianę Cubryny. Na

podszczytowym tarasie krótka narada wspinaczy. Paryski i Dąbrowski doradzają powrót.
Argumentują spóźnioną porą, złą pogodą, wreszcie projektowaną na dzieo następny wyprawą.
Angielka chce iśd dalej na szczyt. Myśl o powrocie wyraźnie ją irytuje. Przecież za parę dni musi
wyjechad! Nie znajdując argumentów, które prze -ważyłyby szalę na korzyśd dalszej wspinaczki, Ruth
Hale, typowym angielskim zwyczajem, rozstrzygnięcie zostawia losowi. Wyciąga monetę i rzuca do
góry.

- Head or tail? Orzeł czy reszka?

Orzeł. A więc w drogę, na szczyt. Teren w pojęciu taterników stosunkowo łatwy. Wspinacze
rozwiązują się z liny. Przetrawersowali szczęśliwie na filar skalny, wrzynający się w północną ścianę, i
następnie posuwali się rodzajem skalnych półek. W pewnej chwili miss Hale, chcąc się podciągnąd z
jednej półki na drugą, trafiła na ruchomy blok skalny. Katastrofa nastąpiła momentalnie. Razem z
blokiem runęły nagromadzone, na półce kamienie. Z ust lecącej wyrwał się nieartykułowany okrzyk
świadczący o bezgranicznym zdumieniu. Upadek Angielki był rzeczywiście gromem z jasnego nieba.
Kiedy taternicy dotarli do położonego o osiemdziesiąt metrów niżej zwężenia stromej rynny, miss
Hale już nie żyła.

Pogotowie spuściło zwłoki na śniegi pod ścianą Cubryny. A w kilka dni potem pochowano Angielkę,
której tak trudno było się rozstad z Tatrami, na zakopiaoskim cmentarzu.
U kresu sił

Pewnego razu do Jędrzeja Marusarza zwrócił się A młody człowiek - było to w Morskim Oku - pytając,
ile czasu idzie się na Rysy? Stary przewodnik zlustrował młodzieoca uważnym spojrzeniem, zajrzał w
roziskrzone, pewne siebie oczy i taką dał odpowiedź:

- Wam i dwie godziny może starczą. Mnie i trzech potrzeba, a mądremu czterech będzie mało...

Młody człowiek odpowiedź przyjął za komplement, przygodni słuchacze za ironię w eleganckiej

formie, a kilku starych turystów przytaknęło słowom przewodnika poważnym pochyleniem głowy. Ci
ostatni widzieli w odpowiedzi Marusarza popularne wyłożenie kardynalnej zasady, która powinna
obowiązywad w górach. Polega ona na rozsądnym regulowaniu tempa. Trzeba iśd wolno, lecz
wytrwale. Szybkie podchodzenie, przerywane częstymi odpoczynkami, powoduje wczesne zmęczenie
serca. Pozornie wolny marsz doprowadza prędzej do celu niż energiczny, szybki krok, jakim wielu
wyrusza w góry. Równe tempo pozwala na pośpiech pod koniec drogi. Wreszcie, oszczędna
gospodarka siłami zostawia rezerwę energii tak potrzebną w nie przewidzianych wypadkach.
Przecenianie sił jest zjawiskiem nieomal powszechnym. Słaba wyobraźnia i brak doświadczenia
sprawiają, że człowiek nie może zobaczyd siebie samego w tak zwanym opłakanym stanie.

Nie może też przewidzied swego zachowania u kresu sił fizycznych, gdy nerwy odmawiają
posłuszeostwa i grozi kompletne załamanie. To, co w chwili wymarszu wydawało się wprost nie do
pomyślenia, w drodze powrotnej nie budzi sprzeciwów moralnych. Pod wpływem deszczu, śnieżycy,
głodu - stopniały siły. Wyczerpany człowiek na wszystko macha ręką...

W kwietniu 1930 roku czterech młodych taterników bawiło w Roztoce, wykorzystując wielkanocne
ferie. Chcieli dokonad kilku zimowych wypraw mimo marnej w tym roku pogody. Wyruszyli ze
schroniska rano, bez zapasów żywności, z przysłowiową kromką chleba w kieszeni i bez
odpowiedniego zimowego ubrania. Obiecywali wrócid na kolację. Szli doliną Żabich Stawów
Białczaoskich na Żabi Szczyt Wyżni.

Pierwszym zaskoczeniem była duża ilośd śniegu. Marsz po kolana w śniegu znacznie wydłużył drogę.
Drugą niespodzianką - burza śnieżna.

Zjazd na zlodowaciałych linach ze szczytu na Przełęcz pod Młynarzem pochłonął tyle czasu i sił, że
wspinacze postanowili wracad najkrótszą drogą, kierując się wprost na dolinę. Przy tej próbie
pochwycił ich wczesny, kwietniowy zmrok. O dziewiętnastej czterdzieści rozpoczęli biwak w ścianie.
Lekkie ubrania zesztywniały na mrozie i nie chroniły od zimna. Brak jedzenia przyśpieszał ubytek sił.
Stłoczeni w jamie śnieżnej, czekali z utęsknieniem świtu. O czwartej rano ruszyli dalej. Dokooczenie
króciutkiej grani zabrało im czas do południa. Wyszedłszy ze żlebu spod Przełęczy pod Młynarzem
odwiązali się z liny. Teraz każdy już szedł tylko dla siebie. Głód, noc i mróz zrobiły swoje. Szli słaniając
się na nogach, spalając ostatek energii.

Około piątej po południu dwaj taternicy dotarli do schroniska w Roztoce. Wkrótce po nich przyszedł
trzeci, w stanie skrajnego wyczerpania. Cała trójka zwaliła się na ławy i od razu zapadła w głęboki sen.
Minęła godzina, a czwartego wciąż nie było widad. Dzierżawca schroniska jął budzid wspinaczy,
pytając, co z czwartym? Przez sen odmrukiwali na wpół przytomni, że czwarty idzie.

Gospodarz schroniska, doświadczony wyga górski, zaniepokoił się na dobre. Stan taterników - ich
wyczerpanie graniczące z apatią - budził niepokój o losy czwartego uczestnika wyprawy. Czas
upływał, a oczekiwany nie nadchodził. Gospodarz, nie oglądając się na śpiących, wyruszył z żoną na
poszukiwania. Brnąc w śniegu, doszli na wyżni próg Doliny Żabich Stawów Białczaoskich. Tam, nad
wytajałym spod śniegu potokiem, znaleźli czwartego - leżał z twarzą zanurzoną w wodzie.

Opowiadano potem, że z całej czwórki ten właśnie trzymał się najlepiej, że podczas przymusowego
biwaku podtrzymywał towarzyszy na duchu i następnego dnia zdradzał ze wszystkich najwięcej
energii i sił.

Cóż się zatem stało? Pozycja, w jakiej znaleziono zwłoki, nasuwała następujący przebieg dramatu:
taternik ukląkł nad potokiem, żeby paru łykami wody pokrzepid siły. W tym momencie zasłabł i
osunął się w wodę. Plecak wyładowany żelastwem wspinaczkowym i ciężka, zlodowaciała lina
przywaliły go swoim ciężarem. Równie możliwe, że utrudzony taternik skierował się nad wodę
przeczuwając śmiertelny atak serca.

Następnego dnia przyszło Pogotowie i zniosło trupa. Oppenheim nie ukrywał zdziwienia. Patrzył na
twarze ocalałych i pytał, jak to się stało, że opuścili w górach towarzysza? Tego jednego nie mógł
zrozumied. Z własnego doświadczenia wiedział, czym staje się niespodziewany biwak, gdy brak ciepłej
odzieży i gorącej strawy. Rozumiał, że młodzi wspinacze przeszli ciężkie chwile i że ich siły pochłonęła
lodowata noc. Ale - najgorsze mieli już za sobą. Podchodzili do schroniska. Wydostali się z matni.
Jedyna trudnośd, jaką jeszcze mieli do pokonania, to przezwyciężenie własnej słabości na ostatnim
odcinku drogi.

Taternicy tłumaczyli uparcie, że właśnie on zachował z nich wszystkich najwięcej sił, że szedł i nie było
obaw o jego los. Był najmniej zmęczony. Kiedy oglądali się za nim, kiwał uspokajająco dłonią. Widzieli,
że idzie. Byli pewni, że dojdzie. Był przecież najsilniejszy!

Oppenheim słuchał i nie rozumiał. Znał dobrze młodzieocze ambicje taternickie, które wbrew
rozsądkowi wyprowadziły całą czwórkę w góry. Lecz powrót zespołu w rozbiciu, bez troski o
odstającego towarzysza - to było coś dla Oppenheima zupełnie niezrozumiałego. Gdyby tam, nad
potokiem, przy opadającym z sił towarzyszu został jeden z uczestników, może nie doszłoby do
tragicznego finału. Dwaj pozostali powinni natychmiast alarmowad schronisko. Byd może pomoc
przyszłaby za późno i praktycznie nic by się nie zmieniło. Ale...

„Nie opuszcza się towarzysza, póki żyje. Dopóki starcza sił na ratowanie siebie, ratuje się i
towarzysza”.

Ta kardynalna zasada zagubiła się gdzieś w drodze powrotnej.

Śmierd młodego wspinacza wywołała w świecie taternickim wielkie poruszenie. Długo komentowano
przebieg wyprawy i jej epilog. Szło nie o nauki czy o cierpką satysfakcję, lecz o ratowanie zasad, bez
których nie może istnied taternictwo.

Również w Roztoce rozegrał się epilog innej tragedii.

O świcie 14 sierpnia 1930 roku zaczęli napływad do schroniska zmarznięci i przemoczeni turyści.
Przychodzili w rozsypce, pojedynczo. Jeden z przybyłych, młody taternik, natychmiast wezwał
telefonicznie Pogotowie. Okazało się, że na Gierlachowskich Spadach zostawił osłabionego i
niezdolnego do dalszej drogi swego wuja, profesora Eugeniusza Duchiewicza.

Do Roztoki przybył Oppenheim z ratownikami. Z informacji zebranych w schronisku wyłaniał się

następujący obraz:

W dniu 10 sierpnia wyruszyło z Popradzkiego Stawu kilka grup polskich turystów. Pogoda popsuła się
zdecydowanie, więc postanowiono wracad do Polski. Obrano drogę przez Dolinę Złomisk i Żelazne
Wrota. W drodze grupy połączyły się.

Żelazne Wrota nie należą do najłatwiejszych tatrzaoskich szlaków, szczególnie przy marnej pogodzie.
W stromym północnym żlebie trafia się zwykle na potężne złoża śnieżne, a jeśli temperatura spada -
na oblodzone skały.

Towarzystwo znało góry. Mimo to zdecydowano się dośd lekkomyślnie na powrót przez Żelazne
Wrota. Wymarsz nastąpił późno, o wpół do drugiej. Pogoda była marna. W górach mgła przetykana
deszczem.

Duchiewicz ze swym siostrzeocem miał za sobą parodniową wycieczkę. Wuj, człowiek dobiegający
czterdziestki, czuł się jednak zupełnie dobrze. Dziewięd osób opuściło schronisko, bagatelizując
pogodę i późną porę dnia.

Jak było do przewidzenia, ośnieżony żleb zabrał sporo czasu. Warunki wymagały asekuracji, co
poważnie przedłużyło zejście licznej grupy. Mgła i deszcz zasępiły niezbyt długi sierpniowy dzieo.
Zmrok zastał turystów na Gierlachowskich Spadach, gdzie nie ma widocznej ścieżki i gdzie trzeba
lawirowad w labiryncie podciętych skalnych płyt progu opadającego do Doliny Kaczej.

Po krótkiej naradzie zdecydowano się na nocleg. Przymusowy biwak był dla turystów zaskoczeniem,
ale warunki biwakowe nie należały do najgorszych. Były płachty namiotowe, śpiwór, zapasy żywności,
gorąca herbata. Była wreszcie kupa ludzi, co podnosiło nastrój i temperaturę biwaku w dosłownym
tego słowa znaczeniu.

Jednakże długa noc, zimno, przemoczone ubrania i zmęczenie poważnie nadwerężyły siły niektórych
turystów. Przesiedzieli noc szczękając zębami, trzęsąc się jak w febrze. Noc minęła i razem ze świtem
rozleciała się cała solidarnośd grupy. Zwarte towarzystwo, złączone początkowo niedolą, podzieliło
się teraz na grupki, wyrywające co sił w nogach do zbawczej Roztoki. W tym zadziwiającym pośpiechu
nie oglądano się na nikogo.

Tymczasem okazało się, że Duchiewicz poważnie osłabł i że o własnych siłach nie może iśd dalej.
Siostrzeniec, głodny i przemarznięty, powziął decyzję zgodną z nastrojem pozostałych uczestników.
Owinął chorego w śpiwór, ułożył wygodnie pod głazem i pośpieszył śladem innych, obiecując
powrócid rychło z ratownikami TOPR-u. Tak też uczynił. Z Roztoki natychmiast zatelefonował.

Oppenheim wysłuchał tej relacji w posępnym milczeniu. Nie powiedział ani słowa. W jego pojęciu
stała się rzecz niesłychana. Osiem osób opuszcza chorego, wyczerpanego towarzysza... Z oburzeniem
patrzył na młodych turystów, smacznie śpiących pod kocami w ciepłym schronisku.
Ratownicy ruszyli w drogę. Tym razem Oppenheim nie oszczędzał ani siebie, ani idących z nim
członków Pogotowia. Nadawał ostre tempo, aż przewodnicy spoglądali po sobie znacząco. Rozumieli
obawy kierownika Iw pełni je podzielali. Szli więc bez wytchnienia.

W Dolinie Kaczej naprzeciw Pogotowia wyszło dwoje turystów. Oppenheim znał ich, byli to Zielioscy,
od kilku dni biwakujący w tej okolicy pod małżeoskim namiotem. O wypadku dowiedzieli się od
schodzącego rano taternika. Udali się więc na Spady, aby zaopiekowad się Duchiewiczem.

Wracali ze złą nowiną. Duchiewicz nie żył. Znaleźli go na Spadach martwego, leżącego z głową na dół.
Twarz miał nabrzmiałą, zalaną krwią. Zielioscy wnioskowali, że pod wpływem lęku, jaki ogarnął
Duchiewicza po odejściu towarzyszy, profesor zerwał się i próbował ich gonid. Wygrzebał się ze
śpiwora, w którym go zostawiono, potknął się i zawisł nad przepaścią progu, niezdolny wstad o
własnych siłach. Wtedy, jak domyślali się Zielioscy, nastąpiło uderzenie krwi do głowy.

Oppenheim długo oglądał zwłoki. Nie powiedział ani słowa. Milczał cały dzieo. Ci, co go znali bliżej,
wiedzieli, co to znaczy. Z trudem panował nad sobą, żeby nie wybuchnąd.

Przewodnicy, milcząc, nie komentując wypadku, owijali zmarłego w ceratę. Potem okręcili liną i
zawiesili na bambusowym kiju. Wracali powoli, wyparowując cały poprzedni spóźniony pośpiech. Szli
w milczeniu. Słychad było tylko skrzypienie bambusa i zgrzyt podkutych butów na skale.

W Roztoce wybiegł na spotkanie siostrzeniec. Oppenheim odstąpił na bok, odsłaniając zawieszony na

kiju ładunek. Gadad nie chciał.

Wieloletnie doświadczenie wykazało dobitnie, że samotnośd w górach jest najgorszym doradcą.

Człowiek opuszczony ulega łatwo depresji pociągającej za sobą katastrofalne następstwa. Razem z
nocą nadciąga lęk, lęk tak dokuczliwy, że nawet zdrowy, znający góry człowiek zaczyna się czud
nieswojo. Cóż mówid o samopoczuciu człowieka chorego, który obserwuje odchodzących towarzyszy i
nie ma sił podążyd za nimi? Zwykle, pod wpływem śmiertelnego strachu, ranny lub chory zdobywa się
na ostatni wysiłek: zrywa się z miejsca, próbuje iśd o własnych siłach. Wtedy następuje zazwyczaj
katastrofa.

Głośny był w świecie taternickim wypadek, jaki wydarzył się w 1910 roku. W pierwszy dzieo świąt
Bożego Narodzenia czterech turystów wyszło ze schroniska przy Kieżmarskim Stawie. Szli na Mały
Kołowy granią od Jastrzębiej Przełęczy. Niedaleko szczytu młody turysta rodem z Budapesztu, Biber,
odpadł od skały i złamał nogę. Towarzysze z narażeniem życia - podcięli w drodze deskę śnieżną,
która ich porwała ze sobą - znieśli rannego poniżej Jastrzębiej Przełęczy. Wykopawszy jamę w śniegu,
owinęli Bibera kocami i zostawiwszy zapas żywności, zeszli po pomoc. Zorganizowanie wyprawy
ratowniczej natrafiło na poważne trudności. Na drugi dzieo przyniesiono Biberowi jedzenie i jeszcze
pewną ilośd kocy. Ranny trzymał się doskonale, był w świetnym humorze. Towarzysze rozstali się z
nim w jak najlepszej myśli. Odeszli zapowiadając, że ekspedycja ratunkowa przybędzie nazajutrz. Tak
się też stało. Trzeciego dnia poszła w góry grupa turystów, aby rannego znieśd na dół. Jama była
jednak pusta. W nocy, pod wpływem lęku czy silnej gorączki, Biber wygrzebał się z koców. Spadł z
niewysokiej skałki nadwerężając podstawę czaszki. Zmarł, zanim zniesiono go do schroniska.
Lekceważenie pogody i przecenianie własnych sił to częste przyczyny wypadków w Tatrach.

Powie ktoś, że tylko człowiek ogarnięty samobójczą lekkomyślnością pcha się w góry nie zważając na
swoją kondycję. Ambicja mnoży siły; dobre samopoczucie przed wyruszeniem w drogę nie dopuszcza
myśli o klęsce, jaką może spowodowad nagła zmiana pogody. Nikt nie zna momentu, w którym opuści
go pewnośd siebie. Nikt wreszcie nie wie, po jakich drogach włóczy się tego dnia nieubłagana górska
śmierd. Czasem wybiera się na łatwe turystyczne ścieżki. Czasem czeka cierpliwie za blokiem skalnym,
który leci przy lada dotknięciu. Lubi się kryd w kurniawie, lubi podkradad się pod osłoną mgły. Lubi
sąsiedztwo nie przewidzianych biwaków i mroźne noce wstrząsane podmuchami wichru... Ale o tym
nie myśli turysta, gdy niebo nad nim jeszcze pogodne, gdy mięśnie działają sprawnie i gdy serce
pracuje jeszcze spokojnym równym rytmem.

W grudniu 1925 roku, tuż przed świętami Bożego Narodzenia, szli dwaj młodzi turyści z Hali
Gąsienicowej przez Liliowe, Walentkową i Wrota Chałubioskiego do Morskiego Oka. Tak wyglądała
droga, którą mieli zamiar przebyd. Z przyczyn trudnych dziś do ustalenia wyruszyli późno. Na
Przełęczy Liliowe byli dopiero o pierwszej po południu. Zupełny brak śniegu, gołoledź i zmarznięta na
kośd ziemia zmuszały do wykuwania stopni, co szalenie pochłaniało czas. Była trzecia, gdy turyści
stanęli na Walentkowej.

Tego dnia szalał w Tatrach „orawski”, zachodni, porywisty wiatr, lodowaty kompan odbierający
podmuchami połowę sił turystom. Krótki dzieo miał się już ku koocowi. Nadciągająca noc zmusiła
turystów do biwaku pod gołym niebem, bez kocy i możności zagotowania herbaty.

Turyści drzemali do świtu. Razem ze światłem dziennym podjęli odwrót na Liliowe. Wiatr, zimno i
prawie bezsenna noc zrobiły swoje. Podczas schodzenia z przełęczy na Halę Gąsienicową jeden z
turystów, Jerzy Bistram, upadł tracąc przytomnośd. Towarzysz pobiegł po ratunek.

Koło południa przybyło Pogotowie. Stosowano sztuczne oddychanie, ratowano Bistrama środkami
nasercowymi. Po beznadziejnych próbach, kiedy rozwiała się ostatnia nadzieja, zniesiono ciało do
schroniska. Któż mógł przypuszczad poprzedniego dnia, że tak się zakooczy wyprawa? A jednak nie
pomogła ani młodośd, ani fizyczna sprawnośd. Starczyła jedna, ciężka noc.

Czasem nie pomagają ostrzeżenia nawet doświadczonych ludzi. Lekkomyślnośd bierze nad wszystkim
górę i turyści gorączkowo śpieszą na spotkanie nieszczęścia. Tak stało się w sierpniu 1936 roku.

W schronisku w Dolinie Pięciu Stawów Polskich bawiła wycieczka młodzieżowa. Po południu

kierownik wycieczki zdecydował się przejśd przez Zawrat na Halę Gąsienicową. Daremnie ostrzegał i
perswadował gospodarz schroniska, wskazując na mocno niepewną pogodę. Niebo groziło deszczem,
co w górnych partiach drogi oznaczało murowaną kurniawę. Krzeptowski doradzał nocleg w
schronisku i wymarsz następnego dnia rano. Kierownik wycieczki przyjął rady z wyraźnym
lekceważeniem. Postawił na swoim i o godzinie piątej po południu wycieczka opuściła schronisko w
kierunku na Zawrat.

Zgodnie z przewidywaniami Krzeptowskiego nadleciał deszcz ze śniegiem. Kurniawa i noc zdybały

wycieczkę na Zawracie. Starym Zawratem można było ryzykowad schodzenie nawet w tych
warunkach. Doświadczony turysta za wszelką cenę próbowałby dotrzed do pierwszych kosówek i tam
nad watrą przebiedowałby jakoś paskudną noc. Pozostanie w czasie kurniawy na wysokości klamer
groziło wycieczce całkowitym wyczerpaniem.
Wycieczka przesiedziała noc na śniegu, poddana działaniu kurniawy. Rano okazało się, że
dwudziestoletni Michał Kaswan, będący pierwszy raz w górach, leży w stanie kompletnego
wyczerpania. Kiedy się rozjaśniło, wszyscy pognali na Halę. Zsiniali, przemarznięci dowlekli się do
schroniska, zawiadamiając, że osłabiony Kaswan został na Zawracie bez żadnej opieki... Kiedy na
Zawrat przybyło Pogotowie, zobaczono przy pierwszej klamrze nieruchome ciało. Kaswan zmarł z
wyczerpania.

Sprawa miała tak skandaliczny posmak, że wmieszał się do niej prokurator. Wezwał do siebie
Oppenheima i przypomniał, że kierownikowi Pogotowia przysługuje prawo wystąpienia z oficjalnym
oskarżeniem ludzi, „którzy przez swoją lekkomyślnośd lub złą wolę spowodowali śmierd człowieka w
górach”.

Oppenheim nie skorzystał z zachęty. Stał na stanowisku, że rozpatrywanie takich spraw na sali
sądowej przynosi wątpliwe korzyści. „Szkody sąd nie naprawi - tłumaczył - a wyrok skazujący nie
wychowa człowieka, któremu nie wpojono elementarnych zasad górskiej etyki”. Uważał, że trzeba
ludzi wychowywad, bo inaczej chodzenie po górach sprowadzi się do rozwiązywania problemów
technicznych i umiejętności wbijania haków w odpowiednim miejscu. Technika zaprzepaści „etykę
górską”, owe wysokiej klasy zasady moralne, które z czasem miały promieniowad z Tatr na cały kraj...
Śniły się takie plany tatrzaoskim pionierom...

Czy się wyśniły? „W górach nie wolno zostawiad w tyle towarzysza, szczególnie zimą (...) Przy
podejściach najsłabszych bierzemy do środka. Przy zjazdach najlepiej jest jechad najlepszym na
przedzie, pod warunkiem jednak, że co pewien czas będą stawad w oczekiwaniu na słabszego.
Powtarzamy bowiem: w górach nie wolno pod żadnym pozorem zostawiad daleko towarzysza. Im
cięższe są warunki, tem bliższy winien byd kontakt. Wymaga tego psychika i bezpieczeostwo fizyczne
turysty”. Nie sądzę, żeby przytoczone zasady zdezaktualizowały się w ciągu kilkudziesięciu lat. Czy
zawsze i wszędzie o nich się pamięta? Uchylam się od szczerej odpowiedzi.
Kapliczka straceńców

„Już rok 1910 stał się z wielu względów zabójczy dla rozwoju i postępu przedwojennego taternictwa -
pisał w 1934 roku na łamach »Taternika« jeden ze znawców przedmiotu. - Niezbyt odległa w czasie
(1909-1910) śmierd górska Karłowicza, Szulakiewicza i Bachledy wywołała jako reakcję społeczeostwa
- nie przyzwyczajonego jeszcze do hekatomb sportowych - powódź krytyk, zarzutów i napiętnowanie
ówczesnych wyznawców taternictwa okropną w owych społecznikowskich czasach opinią »kapliczki
straceoców«...”

Również w „Taterniku”, nieco wcześniej, ukazał się artykuł dr. Mariana Sokołowskiego, przywódcy
drugiego pokolenia polskich taterników.

Dr Sokołowski pisał:

„Jeżeli rzucimy okiem na dzieje taternictwa polskiego ostatnich paru lat, uderzy nas zastraszająco
wielka ilośd śmiertelnych wypadków. Oto suche cyfry i daty:

R. 1927 - Szczuka; r. 1928 - Leporowski, Krókowska, Honowska; r. 1929 - Świerz, M. Skotnicówna, L.

Skotnicówna, Krzyszkowski; r. 1930 - Kupczyk, Gieysztor; r. 1932 - Bośniacki, Marcinkowski; r. 1933 -
Birkenmajer, Stanisławski, Wojnar; w ciągu 7 lat 15 wypadków śmiertelnych. Rocznie 2-3 ofiary
porywa nieubłagana śmierd z naszego grona.

Dwie okoliczności zwracają przy tym uwagę:

1. W liście ofiar spotykamy dwie trzecie nazwisk ludzi należących bezsprzecznie do elity taternickiej,
ludzi, zdawałoby się, bogatych w doświadczenia górskie i technikę wspinaczkową.

2. W przygniatającej liczbie wypadków mamy do czynienia z katastrofami na drogach, które dla ofiar
nie stanowiły poważniejszych trudności - inaczej mówiąc: nasza elita z reguły niemal ginie na łatwych
drogach.

... Mówi się dla usprawiedliwienia, że taternictwo jest jednym z najniebezpieczniejszych sportów.
Moim zdaniem i to nie tłumaczy jednak owego przerażającego wprost plonu śmierci w szeregach
taternickich.

... Przyczyny tej formalnej klęski upatruję w brakach naszego taternictwa trojakiej natury: moralnej,
sportowej i technicznej”.

Stawiając braki natury moralnej na pierwszym miejscu, Sokołowski wyjaśnia, co ma na myśli:

„Brak bo jaźni gór; tej bojaźni, która przy całej tężyźnie ducha i ciała i werwie zdobywczej powinna
nieustannie przypominad taternikowi, że w czasie wspinaczki czyha nao szereg niebezpieczeostw,
mających przyczyny zarówno w nim samym, jak i w otaczającej go przyrodzie; najmniejsze ich
przeoczenie i zaniechanie odpowiednich środków ostrożności może spowodowad nieuchronną
katastrofę.

... W danym wypadku jest nią zbyt wczesne i w zbyt szybkim tempie idące zapoznanie się z
poważnymi trudnościami gór”.
Jako następny „brak moralny” wskazuje Sokołowski wybujałą ambicję i chęd ustawicznego podbijania
rekordów.

„Uporczywe wmawianie w siebie i drugich, że tylko chodzenie po «problemach» latem czy zimą może
dad tzw. pełnię rozkoszy taternickich, zaczyna byd doprawdy maniactwem, wypływającym z
przerostu ambicji sportowej i mogącym sprowadzid taternictwo na zupełne manowce. Tej samej
natury zjawiskiem określam wszelkie wyścigi taternickie, polegające na robieniu po kilka ścian (do
tego jeszcze często jako problemów) w ciągu jednego dnia. Wytrzymałośd cielesna i duchowa, nawet
u najsprawniejszego taternika, jest przecież też ograniczona.

... To drugie zło moralne taternictwa, to jest przerost ambicji pseudosportowych i chorobliwa wprost
żądza pobicia cudzego rekordu, ma do pewnego stopnia przyczynę w nieznośnym, a ostatnimi czasy
niesłychanie rozwielmożnionym reklamiarstwie dziennikarskim.

... Co tzw. szeroką publikę obchodzi, że p. X. wszedł na tę czy inną ścianę, skoro owa szeroka publika
najzupełniej się na tym nie rozumie?... Sukcesy, klęski i polemiki taternickie powinny ograniczad się
do prasy taternickiej.

Niemałym niebezpieczeostwem dla całego rozwoju najnowszego taternictwa jest też, zdaniem moim,
zupełnie bezkrytyczne apoteozowanie czynów i ideologii ofiar, i to właśnie ze strony czynników
oficjalnych taternictwa, od których należałoby się spodziewad krytycznego rzutu oka na wypadek i
głębokie nieraz przyczyny, jakie go spowodowały. Tymczasem co widzimy? Nawet w wypadkach
najjaskrawszych pogwałceo zasad sportu wysokogórskiego, z ust oficjalnych słyszymy tylko - peany
pochwalne.

... Niemałym złem moralnym, typowym dla nowoczesnego taternictwa, jest małe poczucie
koleżeostwa”.

Braki natury sportowej upatrywał Sokołowski w porywaniu się młodych adeptów taternictwa na
przedsięwzięcia przerastające wielokrotnie ich siły; w wiązaniu się na jednej linie taternika z
zupełnym ceprem, w samotnych wspinaczkach, w wybieraniu się na ciężkie wyprawy bez żadnego
treningu lub przy złym stanie zdrowia.

Wreszcie - braki techniczne. Nagminne używanie starych lin, starych pętli, brak niezbędnego
taternickiego sprzętu, nieumiejętnośd posługiwania się sprzętem; kiepskie lub niewłaściwe
odżywianie się.

„Daleki jestem - pisał Sokołowski - od robienia komukolwiek wyrzutów... O dobro żywych mi chodzi, o
poprawę moralnych, sportowych i technicznych zasad tego najpiękniejszego ze sportów, wreszcie o
to, by opinia zaniepokojonego społeczeostwa nie potępiła nas, tym razem słusznie, jako straceoców,
a co gorsza, jako niesumiennych partaczy sportowych”.

Aż tyle uwag krytycznych nasuwało się znawcy zagadnieo górskich z perspektywy roku 1934...

W pionierskiej epoce taternictwa w rozwiązywaniu tatrzaoskich problemów rywalizowali Polacy,

Węgrzy i Niemcy ze Spiszu i Śląska. Do ówczesnych- dośd znanych wspinaczy należeli dwaj przyjaciele:
Ludwik Koziczyoski, budowniczy z Zabrza, i Karol Jenne z Frankfurtu nad Odrą.
Piątego czerwca 1911 roku wyszli oni z Zuberca na Orawie, udając się do Rohackiej Doliny. Ponieważ
w oznaczonym terminie nie powrócili do domu, zaniepokojone rodziny zwróciły się do Zaruskiego,
prosząc Pogotowie o pomoc w odszukaniu zaginionych. Sprawa wyglądała kiepsko. Upłynęło sporo
czasu. Kompletny brak wiadomości od obu taterników nie wróżył nic dobrego. Ekspedycja ratunkowa
wyruszyła 29 czerwca w nocy do Doliny Chochołowskiej. Mimo gęstej mgły, o świcie dnia następnego
osiągnięto grao Rohaczy i rozpoczęto poszukiwania.

Zaruski podzielił ratowników na trzy oddziały. Pierwszy poszedł granią. Do tego oddziału dołączył
przyjaciel Jennego przybyły z Frankfurtu, Kraus. Dwa oddziały miały szukad w północnej ścianie
masywu Rohaczy. (Północną ścianę przeszedł jako pierwszy W. Goetel z towarzyszami w 1908 roku.
Opisując drogę w „Taterniku”, pierwsi zdobywcy podkreślili niezwykłą kruchośd skały.)

Oddział Zaruskiego, schodząc żlebem i grzędą, natrafił na ślady po posiłku. Wkrótce trzeci oddział,
penetrujący piargi i śniegi, zasygnalizował odnalezienie zmasakrowanych zwłok Koziczyoskiego,
spoczywających u stóp ściany.

Dalsze poszukiwania nie dały rezultatów. Mgła zalegała góry, widocznośd była zła. Zresztą łudzono się
jeszcze, że drugi wspinacz ocalał i zszedł w doliny. Po noclegu w Dolinie Rohackiej ratownicy poszli na
południową stronę, wypytując tamtejszych wolarzy o samotnego turystę. Zaruski, żeby nic sobie nie
mied do wyrzucenia, udał się nawet do miasteczka Hradok i tam skrupulatnie szukał śladów Jennego.
Wobec braku wiadomości Pogotowie wróciło do Zakopanego. Po skomunikowaniu się z rodziną
dowiedziano się, że Jenne nie powrócił i nadal nie daje znaku życia.

Druga ekspedycja wyruszyła 6 lipca. Tym razem pogoda była słoneczna. Po dłuższej obserwacji
północnej ściany ratownicy wypatrzyli ciało zawieszone .na skalach... Teraz można było odtworzyd
przebieg katastrofy. Ustalono nawet godzinę. Znaleziony zegarek Jennego wskazywał jedenastą.

Taternicy atakowali ścianę nie drogą opisaną przez zdobywców, lecz zbliżoną do linii spadku
zachodniego wierzchołka Rohaczy. Szli, trzymając się skalnej grzędy, wprost do góry. Jak świadczyły
pozostawione rzeczy, taternicy, po dojściu do żlebu wyprowadzającego już na grao po lewej stronie
grzędy, skierowali się na prawo. Jenne zostawił worek i czekan. Związany z towarzyszem liną poszedł
pierwszy, szukając drogi wśród kruchych ścianek o dachówkowatej budowie skalnej, leżących po
prawej stronie żlebu. Wykruszenie się chwytu było najpewniej bezpośrednią przyczyną katastrofy.
Jenne, idący jako pierwszy, odpadł ze ściany i poleciał 400 metrów w dół. Nagły upadek wyrwał
Koziczyoskiego ze skalnego siodełka, z którego asekurował towarzysza. Koziczyoski zleciał skalnym
kominem na prawo od grzędy. Ratownicy znaleźli w kominie rozsypane drobiazgi pochodzące z worka
Koziczyoskiego. Jenne spadał rynną z drugiej strony grzędy. Jego trup utkwił w skałach o kilkadziesiąt
metrów od ciała Koziczyoskiego. Zwłoki obu taterników znajdowały się w tak przerażającym stanie, że
ratownicy z trudem spełniali swą ciężką powinnośd.

Koziczyoskiego i Jennego pochowano, zgodnie z życzeniem rodziny, obok siebie, na cmentarzu w

Zubercu. Wypadek, jeden z głośniejszych przed wojną, wywołał ożywioną dyskusję i dał
przeciwnikom taternictwa poważny argument do ręki. Dwa trupy z powodu głupiego kawałka skały,
który się kruszy pod ciężarem ciała!... Po co? Jaki to ma w ogóle sens?
Wkrótce wybuchła pierwsza wojna światowa. Spadły na ludzi zmartwienia poważniejszej miary. W
latach wojennych mało kto chodził po górach. W Zakopanem został Oppenheim i jeden jedyny stary
ratownik, Henryk Bednarski. Obecnośd Bednarskiego, jednego ze zdobywców południowej ściany
Zamarłej Turni, przydała się wkrótce bardzo...

Mimo wojny magiczna siła Tatr nie słabła. Trwała też w świecie taternickim groźna sława Zamarłej
Turni. Ostatnie, czwarte, przejście w roku 1912. Potem ani jednego powtórzenia uwieoczonego
powodzeniem. Zamarła kusi... Pokusie ulegają dwaj młodzi taternicy.

W dniu 25 września 1917 roku idą na południową ścianę: Stanisław Bronikowski i Rafał Malczewski.
Obydwaj mają po dwadzieścia parę lat. Rafał jest synem wielkiego Jacka. Zasłynie później sam jako
znany malarz. Po Bronikowskim zostanie w Tatrach trwały ślad: rysa na południowej ścianie Zamarłej
Turni otrzyma nazwę „rysy Bronikowskiego”.

Zamarła uchodzi wciąż jeszcze za najgroźniejszą ścianę tatrzaoską. Określa się ją jako „nadzwyczaj
trudną”. Zamarła zieje grozą, przytłacza wspinaczy piekielną, wprost niespotykaną stromizną. Zaruski
określił ją jako „najtrudniejszą z istniejących w Tatrach”. Przede wszystkim trzeba wyzwolid się spod
psychicznego działania ściany. Trzeba pokonad lęk paraliżujący umiejętności techniczne. Trzeba
wreszcie zapomnied o legendzie, jaka otacza Zamarłą. Groźna ściana urasta w opowiadaniach do
milczącej, mściwej bestii. Łatwo uporad się z niesamowitą atmosferą, gdy siedzi się wygodnie w
schronisku, lecz podczas wspinaczki, kiedy prawie cały czas widzi się pod nogami głazy zaścielające
dno Pustej Dolinki...

Oto ściana widziana oczami Mariusza Zaruskiego:

„Olbrzymia płyta granitowa, wystrzelająca z piargów Pustej Dolinki pionowo, niemal w błękity - oto
cała jej charakterystyka. Rzeźba słaba, pęknięcia niegłębokie; jedyna grzęda większa - jakaś
niewyraźna; nawet kominy i rysy pozbawione są cech swoich wybitnych. Słowem: ściana w
najbardziej do pospolitego zbliżonym znaczeniu.

Równie prostolinijna jest droga”.

Bronikowski i Malczewski pragną przejśd ścianę za wszelką cenę. W przeddzieo wspinaczki wchodzą
na szczyt i z góry rzucają linę. Ma ona ułatwid pokonanie technicznych trudności i jednocześnie
spełnid rolą „podpory moralnej”. Młodzi wspinacze zdają sobie sprawę, że może przyjśd chwila
panicznego lęku. Strach obezwładni wolę walki, porazi nerwy, sparaliżuje mięśnie. Nagle stopnieją
siły i wtedy nie, będzie już mowy o kontynuowaniu drogi ani o powrocie. Zamarła strząśnie ich ze
ściany. „Śmierd górska mieszka na Zamarłej...” Im bliżej ściany, tym bardziej serio myśli się o
złowróżbnej sławie Turni. Czekająca w najtrudniejszej partii drogi lina ma byd tą przeciwwagą,
równoważącą nagły przypływ lęku.

Zbawcza lina czeka nad przewieszonym kominkiem. Wspinacze wchodzą w ścianę. Są niezwykle
podnieceni. Jeżeli dojdą do liny, to szóste przejście należy do nich!

Krótko po południu z Zamarłej rozlegają się rozpaczliwe sygnały wzywające pomocy. A więc, mimo
wszystko, mimo tej przemyślnie umieszczonej liny - katastrofa.
Zanim alarm dotarł do Zakopanego, zanim Oppenheim skompletował ekipę ratowniczą, upłynęło
wiele godzin. Wyruszyli dwaj członkowie Pogotowia: Oppenheim i Bednarski oraz doświadczeni
turyści, uczestniczący wielokrotnie w wyprawach ratunkowych jako ochotnicy - malarz Terlecki i
Kalecioski. Z nimi kilku młodszych taterników. Nastrój był ciężki.

- Oczywiście, Zamarła...

- Zły demon Tatr...

- To było do przewidzenia...

- Tam każdego coś musi spotkad...

- Na żadnej ścianie nie odczuwa się podobnych stanów lękowych...

- A wszystkiego 150 metrów...

Tylko Bednarski milczał. Obce mu były i niezrozumiałe te wszystkie niesamowitości. Próbował przejśd
ścianę w lipcu 1910 roku. Nie udało się, więc w tydzieo później poszedł z Lesieckim. Znaleźli właściwą
drogę i ścianę pokonali. Mało tego, pewnego dnia Bednarski poszedł na Zamarłą z kobietą. Jak mówili
złośliwi, przeciągnął taterniczkę przez całą południową ścianę. Ciągnął, nie ciągnął, ale przeszli oboje
szczęśliwie, nie dbając ani o demony, ani o inne piekielne moce.

Na Hali Gąsienicowej Bednarski oświadczył, że musi koniecznie coś zjeśd. Nie oponowano. Bednarski
znał ścianę i od jego kondycji zależało powodzenie akcji ratowniczej. Bednarz spałaszował kopiasty
talerz kapusty, spory kawał sera i ze względu na pośpiech popił to wszystko zimnym piwem.

O świcie ekspedycja Pogotowia stanęła na szczycie Zamarłej Turni.

Bronikowski i Malczewski przeszli o własnych silach dolne partie ściany. Wytrzymali nerwowo próbę
piekielnie eksponowanego dolnego trawersu. Dotarli do rysy i rozpoczęli wspinaczkę w kierunku
bliskiej już liny. Koło graniastosłupa tkwi w skale stary hak wbity tu jeszcze przez zdobywców ściany.
Bronikowski przepina linę przez karabinek i zahipnotyzowany widokiem liny, z pośpiechem
kontynuuje wspinaczkę. Malczewski zostaje na stanowisku asekuracyjnym koło graniastosłupa.
Bronikowski idzie więc pierwszy. Ma teraz do pokonania najtrudniejszy odcinek drogi - lecz lina!...
Lina jest tak blisko, że ani Malczewski, ani Bronikowski nie myślą o niczym innym. Lina ułatwi
przebycie diabelskiej przewieszki w kominku zagradzającej drogę na szczyt. Lina uwolni od lęku.
Prędzej, prędzej! Szóste przejście prawie już w kieszeni!

Odległośd od haka wynosi już piętnaście metrów. Gdyby nie bliskośd liny, wspinacze nie pozwoliliby
sobie na podobną lekkomyślnośd. Bronikowski wychodzi nieco z rysy, wyciąga rękę i w momencie
kiedy już ma dosięgnąd liny, rozlatuje się chwyt pod prawą ręką.

Bronikowski odpada, leci. Przelatuje podwójną długośd liny. W ułamku sekundy Malczewski zdaje
sobie sprawę z popełnionego błędu: żadna lina nie wytrzyma takiego, szarpnięcia. Lina dotyka skały...
Bronikowski leci jak kamieo na głazy Pustej Dolinki.

Malczewski wygrał wielki los. Skała przecięła linę jak brzytwa. Najmniejsze szarpnięcie wyrzuciłoby
Malczewskiego ze stanowiska w przepaśd. Malczewski gorączkowo przywiązuje się resztkami liny do
haka. W chwilę później rozlega się spazmatyczny krzyk człowieka uwięzionego nad przepaścią.
Wstrząs jest tym większy, że katastrofa nastąpiła w chwili, kiedy zwycięstwo wydawało się całkowicie
pewne. Zamarła Turnia wymierzyła cios zupełnie nieoczekiwanie.

Na wąskim gzymsiku skalnym Malczewski czeka na ratunek. Będzie tak stał pełne dziewiętnaście
godzin. Jego męczarnie skooczą się dopiero rankiem następnego dnia. Malczewski jest tak
zaszokowany, że nie panuje nad nerwami. Krzyczy. Godziny płyną coraz wolniej. Nadciąga zmrok,
ciemnieją nagle skały, przerażenie człowieka dochodzi do zenitu.

Przez całą noc ze szczytu Zamarłej Turni słychad zdławiony głos kobiecy. Przyjaciółka z wiedeoskiego
klubu narciarskiego „Cap” dodaje Malczewskiemu otuchy, zachęca do wytrwania jeszcze kilku,
kilkunastu minut... Powtarza, że Pogotowie wyruszyło, że ratunek nadejdzie, że wszystko będzie
dobrze, byleby wytrwał, wytrzymał jeszcze kilka, kilkanaście minut... Nie ma kooca tej nocy i nie ma
kooca przerażeniu załamanego psychicznie człowieka. Wreszcie ostrze świtu zrywa oponę mroku.

O szóstej rano Oppenheim z Bednarskim schodzą ze szczytu trawiastym kominkiem do siodełka w

grzędzie”. Na siodełku znajdują doskonały blok do asekuracji. Zakładają liny i zjeżdżają trzydzieści pięd
metrów w dół. Raptem Bednarski zaczyna narzekad na dolegliwości żołądka. Oppenheim zaciska zęby
i asekuruje towarzysza znajdującego się teraz w przymusowej sytuacji. Myśli o Bronikowskim, o
Malczewskim półżywym z wyczerpania i strachu, o linie gwarantującej powodzenie i o kłopotach
wywołanych nieodpowiednim posiłkiem. Wszystko w jednym worku.

W kilka chwil potem rzucono asekuracyjną linę. Zaczęło się wyciąganie zmaltretowanego wspinacza.
O wpół do ósmej rano Malczewski stanął na szczycie Zamarłej.

Nazajutrz ruszono po ciało Bronikowskiego do Pustej Dolinki. Do ratowników przyłączyli się trzej nowi
ochotnicy: Osiecki, Stefan Zwolioski i Hubert. Przy ich pomocy zniesiono zwłoki do szosy u wylotu
Doliny Roztoki. Tam już czekała karetka z zakładu pogrzebowego.

Uratowanie Malczewskiego przyniosło ratownikom rozgłos i powszechne uznanie. Jednocześnie

rozgorzała dyskusja krytykująca „bezmyślne wspinaczki” i potępiająca w czambuł taternictwo.

Dla fachowców sprawa była jasna. Bronikowski popełnił kardynalny „błąd sztuki” i musiał ponieśd
konsekwencje. Oddalenie się o piętnaście metrów od haka groziło katastrofą w każdej chwili.
Tragicznym zbiegiem okoliczności katastrofa wydarzyła się o krok od asekuracyjnej liny.

Ojciec Rafała, Jacek Malczewski, chciał swej wdzięczności nadad konkretną formę. Zaproponował
Oppenheimowi, żeby wybrał sobie któryś z obrazów na pamiątkę uratowania jedynaka. Oppenheim
wymówił się grzecznie i kuszącego prezentu nie przyjął. Dał do zrozumienia, że takie, rachunki
reguluje samo życie.

W dziesięd lat po śmierci Bronikowskiego przyjechał w Tatry człowiek, który zadziwił cały świat
taternicki. Opowiadano w schroniskach o jego samotnych wyczynach, pisały o nim gazety. Nazywał
się Jerzy Leporowski. Przyjechał z Poznania. Ledwie zobaczył Tatry, zaczął uprawiad wspinaczkę.
Taternictwo stało się jego wielką namiętnością i treścią życia, opowiadała potem Oppenheimowi pani
Leporowska.
Leporowski, eks-lotnik, kupiec z zawodu, był człowiekiem o niebywałej fantazji, odwadze i równie
imponującej sprawności fizycznej. Chodził sam, wybierając drogi trudne, głośne. Raz tylko zapchał się
w Niebieskiej Turni i musiało go ściągad Pogotowie. Drobne niepowodzenie nie osłabiło fantazji.
Sława Leporowskiego wybuchła nagle po dwukrotnym samotnym przejściu południowej ściany
Zamarłej Turni. Pierwszy raz przeszedł ją dla własnej przyjemności. Drugi, gdy mu w schronisku
zarzucono, mówiąc delikatnie, koloryzowanie. Zerwał się wtedy i na oczach niedowiarków pokonał
ścianę po raz drugi, w zawrotnym tempie i bez żadnej asekuracji.

Hyr samotnych wspinaczek niósł się coraz szerzej, wzbudzając zachwyt wśród młodego pokolenia
taterników. Starsi byli pełni uznania dla brawury i talentu skalnego Leporowskiego, ale długiej kariery
taternickiej mu nie wróżyli. Każdy, kto się przez chwilę zastanowił, musiał przyznad, że tak chodzid po
Tatrach nie można co sezon. Samotne przebieganie ścian prowadzi do skręcenia karku.

Dnia 20 lipca 1928 roku Leporowski - miał wtedy trzydzieści trzy lata - szedł Kozią Dolinką w
towarzystwie młodej turystki. Szli na Kozią Przełęcz Wyżnią. Nagle Leporowskiemu coś strzeliło do
głowy. Szybko zrzucił buty, wyciągnął „kletterki”, powiedział:

- Spotkamy się na Koziej Przełęczy.

I ruszył do góry północną ścianą Koziego Wierchu. Ściana, o czym wie każdy taternik, nie należy do
łatwych. Leporowski nie poszedł drogą zdobywców ściany, lecz własną, bardzo zbliżoną do linii
spadku wierzchołka. Kobieta jak urzeczona wpatrywała się w „człowieka-muchę”, wspinającego się w
błyskawicznym tempie. Kto widział Leporowskiego w czasie wspinaczki, przyznawał w duchu, że był
to widok niesamowity. Leporowski szedł tak pewnie, jakby miał znakowaną ścieżkę przed sobą. Nie
istniała dla niego ani powietrznośd, ani trudnośd w wyszukaniu następnego chwytu lub stopnia.
Wspinał się utrzymując prawie cały czas ostre tempo, bez odpoczynków i namysłów nad dalszym
kierunkiem drogi.

Pokonawszy osiemdziesiąt metrów ściany, Leporowski runął na piargi z ogromnym blokiem skalnym.
Śmierd była równie gwałtowna, jak życie.

Na samotnej wspinaczce zginął również dwudziestoletni Zbigniew Krzyszkowski. Wyszedł z

Zakopanego mówiąc, że idzie w rejon Granatów i Koziego Wierchu. Na tamtejszych „ściankach” chciał
potrenowad wspinaczkę. Ponieważ na czas nie wrócił i nie było od niego żadnego znaku życia, rodzina
zwróciła się do Pogotowia. Matka, jakby w obawie, że uruchomienie Pogotowia przesądzi los
zaginionego, wstrzymała wyruszenie pierwszej ekspedycji ratunkowej. Na poszukiwania udali się
koledzy Krzyszkowskiego. Nie bardzo wiedzieli, gdzie szukad. Krzyszkowski o swoich planach
wspinaczkowych wyrażał się dośd mglisto. Oppenheim jął wypytywad turystów wracających z gór.
Okazało się, że pewna grupa turystów, przechodząc przed paru dniami rejon obrany przez
Krzyszkowskiego na treningowe wspinaczki, widziała „coś spadającego z góry”.

Mieli o tym spostrzeżeniu zawiadomid Pogotowie, ale po powrocie do Zakopanego... na śmierd

zapomnieli. Po tej informacji Oppenheim nie zwlekał dłużej. Ratownicy przeszukali urwiska i znaleźli
ciało.

Miał rację doktor Sokołowski pisząc o braku „bojaźni gór”.

W rok po Krzyszkowskim ginie świetnie się zapowiadający wspinacz - Kazimierz Kupczyk. Ginie mając
lat dwadzieścia jeden. Znakomity taternik, profesor Wincenty Birkenmajer, we wspomnieniu
umieszczonym w „Taterniku” tak charakteryzuje towarzysza wypraw:

„Drobną i nieznaczącą rzeczą było dla niego wszystko to, co wiązało się z niziną: Warszawa, rodzina,
studia, organizacje, sport. Główną treśd jego duszy stanowiły Tatry.

Poznał je w lecie 1926 roku, aby do nich powrócid po dwu latach i pozostad w nich sercem na
zawsze”.

A więc jeszcze raz to samo: Tatry i tylko Tatry. Wszystko inne na dalszym, bardzo dalekim planie...

Wypadek zdarzył się 1 sierpnia 1J930 roku na Ostrym Szczycie, na „drodze Häberleina”. W pobliżu
słynnego trawersu Kupczyk odpada od ściany. Hak asekuracyjny nie wytrzymuje szarpnięcia.
Wyrwanie się haka przesądza los wspinacza. Z kim poszedł Kupczyk na tak trudną drogę? Z młodą
taterniczką, Krystyną Sinkówną. Dziewczyna nie jest w stanie utrzymad lecącego. Kupczyk przelatuje
pięddziesiąt metrów i roztrzaskuje się o głazy. Sinkówna, mimo szoku wywołanego śmiercią
towarzysza, wydostała się ze ściany bez szwanku. Słowaccy ratownicy znieśli ciało w dolinę.
Ekspedycja TOPR-u nie wyruszała.

W papierach Kupczyka znaleziono fragment wspomnieo zatytułowany „Wschód słooca”. Jako motto
figurował wiersz Sołoguba „Czarcia huśtawka” w przekładzie Tuwima:

Wiem! Czart tak długo będzie

huśtawę huśtad, nieśd,
aż skosi mnie w rozpędzie
zamachem groźna pięśd.
Aż pęknie sznur z konopi
rzucając mnie pod strop.
Aż mi pod chwiejne stopy
podwinie się mój glob.
Przez jodłę fiknę nagle
i łbem o ziemię trach!
Więc huśtaj, huśtaj, diable!
Wciąż wyżej, wyżej... ach!

Jak zwykle, jedni mówili: przeczucie! Gdy pisał, śmierd górska stała za plecami. Inni w wyborze motta
dopatrywali się niebezpiecznego nastroju, owej nonszalancji wobec gór i wobec tego, co stad się
może każdej chwili. Zarzut „nastroju” rozciągano na całe pokolenie najmłodszych taterników. „Ich
taternictwo - mówiono - to ikarowe loty. Niebosiężne i jednocześnie skazane na upadek”.

„Gdzież się ci młodzi aż tak oswoili ze śmiercią?” - nie mogli nadziwid się starsi. Zapatrzeni od lat w
statyczną panoramę Tatr, jakby nie dostrzegali zmian zachodzących w psychice ludzkiej. Życie toczyło
się teraz znacznie prędzej niż przed pierwszą wojną... Młode roczniki osiągały wysoki stopieo
sprawności technicznej znacznie wcześniej i z większą łatwością. Technika dyktuje tempo i zachęca do
podbijania rekordów.
W 1932 roku kronika taternicka notuje dwa śmiertelne wypadki. Znów giną wprawni, namiętni
wspinacze, zakopiaoczycy: Wojciech Gąsienica-Marcinkowski i Tadeusz Bośniacki,

Dnia 26 sierpnia zawiadomiono Pogotowie, że w Pustej Dolince leżą dwa ciała zaklinowane między
maliniakami. Śmierd nastąpiła dwa dni wcześniej, podczas próby przejścia urwiskiem na Zmarzłą
Przełęcz. Nie było świadków wspinaczki ani momentu katastrofy. Z odpadnięcia obydwóch wspinaczy
wyciągano wniosek, że został popełniony jakiś zasadniczy błąd w asekuracji.

Również bez świadków zginął najświetniejszy wspinacz „drugiego pokolenia” polskich taterników -
Wiesław Stanisławski. Razem ze Stanisławskim zginął jego towarzysz - Wojnar. Katastrofa wydarzyła
się na Kościółku w Batyżowieckiej Dolinie. Wywołała ona formalny popłoch w świecie taternickim.
Wspinacz tej miary co Stanisławski ginie na takim głupstwie, jak Kościółek?!

Stanisławski, świeżo upieczony absolwent Instytutu Studiów Handlowych i Orientalistycznych, od

wielu lat był gwiazdą pierwszej jasności na taternickim firmamencie. Mimo młodego wieku cieszył się
sławą i autorytetem.

W górach pojawił się po raz pierwszy w roku 1927. W 1933 - w tym roku zginął - należał do superklasy
wspinaczy tatrzaoskich. Miał za sobą wszystkie samodzielnie rozwiązane problemy najgroźniejszych
ścian tatrzaoskich, które do tej pory skutecznie opierały się ludziom. Jak zwierzał się przyjaciołom,
chciał systematycznie „wykaoczad pozostałe perełki Tatr”. Potem projektował wyjazd w „góry od Tatr
wyższe”.

„Posiadam moje notatki górskie od 27.VIII.1927, czyli od dnia, kiedy po raz pierwszy zobaczyłem góry
- pisał Stanisławski w jednym ze swych listów. - I od tego dnia każdą wycieczkę ja projektowałem, ja
organizowałem, ja kierowałem wyruszeniem i przeprowadzeniem”.

Gdy jeden z jego górskich przyjaciół oświadczył, że schodzi z gór, bo chce rzeźbid, Stanisławski
wykrzyknął ze zdumieniem:

- Więc ty nie kochasz gór ponad wszystko?!

Rano 4 sierpnia trzej taternicy wyszli ze schroniska w Roztoce: Stanisławski, Wojnar i Wojsznis.
Zrobiwszy południową ścianę Batyżowieckiego Szczytu, wracali w dolinę. Stanisławski namawiał, żeby
po drodze „machnąd jeszcze jakiś problemik”. Chwalił się, że południowa ściana Batyżowieckiego to
dziewiętnasty problem w tym sezonie. Wojnar też ciągnął na wspinaczkę. Wojsznis odpowiedział, że
jest już zmęczony, i pożegnał towarzyszy. Miał wracad do Roztoki. Stanisławski i Wojnar postawili na
swoim. Poszli na upatrzoną „perełkę” - zachodnią ścianę Kościółka.

Minęło parę dni. Stanisławski i Wojnar nie wracali. Wtedy przyjaciele poszli pod Kościółek. U stóp
zachodniej ściany znaleźli ciała obu taterników.

Przyczyna katastrofy nie została wyjaśniona. Stanisławski zginął w trakcie zmiany obuwia. Na jednej
nodze miał but turystyczny, na drugiej pantofel wspinaczkowy. Albo kamienna lawina zaskoczyła
wspinaczy pod ścianą, albo Wojnar zaczął wspinaczkę i spowodował oberwanie się bloku, co z kolei
wywołało lawinę.

Przy Stanisławskim znaleziono jego dzienniczek. Był tam nie dokooczony opis pechowego problemu:
„Cokolwiek na prawo od linii spadku wierzchołka przecina ścianę komin.

Z Doliny Batyżowieckiej trawiasto-piarżystymi i skalnymi zachodami do stóp owego komina.

Nim...”

Opis nie doczekał się zakooczenia. Słowaccy ratownicy znieśli ciała w dolinę.

Katastrofa na Kościółku długi czas nie schodziła z ust. Próbowano ustalid jej przyczynę. Szukano
jakiegoś przekonywającego wyjaśnienia. Świadków nie było, wszystko opierało się na domysłach.

Oppenheim sądził, że wypadek został spowodowany lekkomyślnością Wojnara.

Wojnar poznał Stanisławskiego w Roztoce. Spotkanie zadecydowało o taternickiej karierze Wojnara,

uprawiającego już szereg sportów. W sezonie, w którym nastąpiła katastrofa, Wojnar przeżywał fazę
najwyższej namiętności wspinaczkowej. Gdyby to było możliwe, z jednej ściany szedłby bez
odpoczynku na drugą. Wszystkiego było mu mało. Pragnął jak najprędzej nasycid się Tatrami i mied na
swoim koncie jak najwięcej skalnych dróg. Z pieniędzmi się nie liczył, ojciec był bogatym
przemysłowcem. Wojnar gotów był pokrywad wydatki związane z pobytem Stanisławskiego w
Tatrach. Za wszelką cenę chciał mu towarzyszyd w wyprawach.

Oppenheim uważał, że to jest istotna przyczyna tragedii. Pod wpływem przyjacielskich zobowiązao
Stanisławski uległ namowom i poszedł na drugą w ciągu dnia wspinaczkę. Pod ścianą Wojnar wyprosił
prowadzenie. I znowu Stanisławski nie odmówił. Może obawiał się, że odmowa wypadnie
niezręcznie? Uszczęśliwiony prowadzeniem Wojnar rusza nie czekając, aż Stanisławski upora się z
drugim butem. Niecierpliwośd i pośpiech - najgorsi doradcy! Jeden nie wypróbowany chwyt i -
Wojnar leci z ruchomym blokiem skalnym. Pociąga za sobą Stanisławskiego. Grzmot spadającej
lawiny pieczętuje klęskę wspinaczy.

Początkowo, po pierwszych górskich tragediach, rodziny i przyjaciele umieszczali pamiątkowe tablice

na miejscu wypadku. Spostrzeżono wkrótce, że zwyczaj ten zamieniłby Tatry w jeden wielki ogród
żałoby i smętku. Zaniechano więc wbijania brązów w skałę. Po słowackiej stronie Tatr, u stóp
Osterwy, w limbowym gaju nad Popradzkim Stawem urządzono „symboliczny cmentarz”. Tam też
wznoszą się krzyże z nazwiskami Wojnara i Stanisławskiego. I Stanisławski spisywał tatrzaoskie
wrażenia:

„...Leżąc na kupie kamieni, patrzę ku górze między potężne ściany, ku wiszącemu cyrkowi doliny. W
nerwach czuję drżenie, ponieważ moje księżycowe wizje nie znikają, lecz żyją. Kiedy piargi pod
ścianami Dzikiej Doliny zamieniły się w tłum ludzkich głów, górski cyrk rozpoczął nocne
przedstawienie. Ku grani Czarnego Szczytu pną się dwie białe postacie: widma taterników. Dla tego
tłumu z amfiteatru doliny to są cyrkowcy w białych trykotach. W szumie potoków dosłyszed można
słowa uznania. Przewieszki puszczają wprost. Cyrkowcy wiodą swą drogę bez obchodzeo, wprost ku
wierzchołkowi”.

Nie zawsze. Czasem spadają wśród grzmotów lawiny głuszącej ostatni, urywany krzyk.

...W zamarłym kotle, pod spadem ścian

na antrakt wyjdą clowni.
Po śladach krwi rozpoczną tan
 i cyrk - tą śmierd zapomni...

Właśnie o to chodziło doktorowi Sokołowskiemu, żeby tych śmierci tragicznych nie zapominad i nie
czynid z taternictwa „kapliczki straceoców”.
Genialny outsider

O Mieczysławie Szczuce opowiadają koledzy ze studiów w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w

latach 1918-21:

„Nie nazywaliśmy go między sobą geniuszem, lecz każdy z nas w gruncie rzeczy tak o Szczuce myślał.
Impetem twórczym dorównywał pasji Buonarottiego. Wnikliwością analitycznego umysłu
przypominał Leonarda. Łatwośd tworzenia zbliżała go do Rafaela. I jeśli nawet wszystkie te
porównania uznad za przesadne, wypada powtórzyd to, co się mówiło dawniej: to był fenomen
fascynujący kolegów i profesorów bojowym temperamentem i talentem”.

Pracował nieregularnie. Czasem mijał tydzieo za tygodniem, a Szczuka nie pokazywał się w pracowni.
Przepadał, ginął z oczu. Nagle zjawiał się z rozwichrzoną czupryną i jasnym spojrzeniem. Przebiegał
wzrokiem prace kolegów, chwytał za węgiel lub pędzel. Bez słowa i bez chwili wytchnienia pracował
po dziesięd godzin dziennie. W błyskawicznym tempie dopędzał i wyprzedzał systematycznie
pracujących kolegów.

Na dorocznej wystawie szkolnej wypełniał salę płachtami niepokojących kompozycji. Jakieś pochody
robotników, nadnaturalnej wielkości „Zdjęcie z krzyża”, o którym mówiono, że było rysowane ze
wstrząsającym naturalizmem godnym Quentin Metzysa. Były tam też studia much i pająków o
rozmiarach słonia, chrabąszcze z nogami wielkości kooskich kopyt. Przywiózł to Szczuka ze wsi.
Rysował w stodole u swego przyjaciela, którego pociągnął na artystyczne studia do Warszawy.

Węglem, temperą, pastelami rzucał na płachty pakowego papieru wizje niespokojnych przeżyd.
Historię ludzkiej twórczości przeżywał po swojemu. Starał się przeżycia natychmiast zamknąd w
konkretnym dziele. Po dniach wytężonej pracy w pracowni na trzecim piętrze przychodził okres
wałęsania się po szkole. Szczuka łaził z kąta w kąt, nie robił nic. Drażnił się z otoczeniem, prowokował
nie kooczące się dyskusje o sztuce i na tematy socjalne. Drwił, kpił, rozpalał do białego dyskutantów.
Płatał sztubackie figle i doprowadzał do pasji poczciwego dyrektora Lenca, zjeżdżając ze schodów po
poręczy.

Kiedyś, po szkolnej zabawie, o mało nie doszło do skandalu. Rano pojawiły się na korytarzu postacie
nadnaturalnej wielkości rzucone z rozmachem na świeżo pobielone ściany... Woźni łapali się za
głowy. Czekali z przerażeniem, co na to wszystko powie dyrektor. Pod wpływem roztaoczonego
nastroju baliku podpity Szczuka zaludnił ściany czeredą świętych, którzy w alkoholowym animuszu
szturmowali bramy niebieskie, aby się dostad do świętych dziewic szukających schronienia za murami
niebiaoskiej fortecy.

Uczniowie wyli z uciechy. Profesorowie jeden za drugim biegli na korytarz. Popatrzywszy kiwali
głową. Widzieli coś więcej niż „spaskudzone ściany”. Niesforny talent Szczuki jeszcze raz dawał znad o
sobie. Czy pozostanie po nim jakiś trwały ślad, czy tylko wspomnienie o wybuchach talentu,
efektownych jak fajerwerki i równie krótkotrwałych?

Potem przyszedł dyrektor. Długo wpatrywał się w pokreślone węglem ściany. Nagle machnął ręką.

- Niech zostanie.
Odetchnęli i woźni, i profesorowie.

Szczuka: drobny, chudy, nerwowy, z płowym kosmykiem włosów opadających na czoło. Oczy
błękitne, to znów stalowoszare. Binokle na nosie.

Po ojcu, rytowniku „Kłosów”, odziedziczył żyłkę rysownika. Temperament i niesłychaną żywotnośd -

po matce. Energią matki, która owdowiała wcześnie, stał cały dom.

Szczuka bezceremonialnie buszował po całym plastycznym dorobku ludzkości. Od dzieciostwa, kiedy z

zapałem kopiował rysunki Matejki, do opętania twórczością Corbusiera. „Z tym człowiekiem nie ma
się chwili spokoju - mówiono wokół Szczuki - nikt nie wie, co z niego wyskoczy za chwilę”.

Bywał czas, że rzucał wszystko i z papieru, kawałków metalu, szkła i drewna tworzył przedziwne
„maszynki”, jak sam te cudactwa nazywał. Wystawa w Klubie Polonii została przyjęta lamentem i
załamywaniem raki:

„Wielki talent schodzi na psy!”

„Szczuka na manowcach modernistycznych dziwactw!”

A Szczuka za ostatnie pieniądze kupował papier i kalki i trwał z uporem w swoich dziwactwach.
Wspólnie z podobnymi do siebie zapaleocami wydawał pisma: „Blok”, „Praesens” i „Dźwignię”.
Zarabiał lekcjami w szkole. Ale ten dośd skromny zarobek miał wkrótce się skooczyd. Szkołę Sztuk
Pięknych przemianowano na Akademię i jednocześnie odebrano prawo nauczania rysunków w
szkolnictwie byłym uczniom tej szkoły.

Dusiła go atmosfera kawiarnianych dyskusji. Szukał więc dróg wyjścia i prawdziwych rozwiązao. Dla
otoczenia stał się jawnym buntownikiem zarówno w sztuce, jak w życiu społecznym. Utarło się
powiedzenie: „Szczuka komunizuje”. Próby wpakowania Szczuki do którejś z „szufladek” zawodziły.
Kroczył na czele moderny w sztuce, lecz gdy okrzyczano go futurystą, był już gdzie indziej. Potem
łączono jego nazwisko z formizmem. Miał wielu naśladowców, ale i ci, zajęci kopiowaniem śmiałych,
„rewolucyjnych” - jak się mówiło - pomysłów, nawet nie spostrzegli, kiedy Szczucka przeniósł się
„znów dalej”. Wszędzie było mu ciasno. Nie mógł usiedzied na miejscu. Szukał z coraz większą
niecierpliwością. W ogóle się nie mieścił. Ani w sztuce, ani w ówczesnym układzie społecznym.
Przebiegał rozległe tereny sztuki w poszukiwaniu wielkiej, własnej formy.

Kiedy podniósł się lament w oficjalnych sferach artystycznych, że Szczuka zmarnował swój talent, że
go roztrwonił na dziwaczne eksperymenty - Szczuka postanowił odpowiedzied po swojemu. W
maleokim pokoiku na Wspólnej przygotował nową wystawę. Znów wielkie płachty. Posłał je przez
przyjaciela do kancelarii „Zachęty” jako dzieła niejakiego Rekucia.

Wystawa wywołała sensację. Co to za jeden ten Rekud? Krytycy łamali sobie głowę. Nikt o Rekuciu nic
nie słyszał. Nikt nie pamiętał takiego nazwiska z czasu studiów. Nikt Rekucia nie znał. Tym chętniej
chwalono talent. Mówiono, że to wizje olbrzymie, jak z Tintoretta.

Szczuka jeszcze raz zadrwił z otaczającego świata. Pokazał, że umie rysowad, że potrafi tworzyd tak,
jak tego otoczenie sobie życzy. Potrafi, ale nie chce.
Kiedyś, jeszcze w Szkole Sztuk Pięknych, zdarzył się następujący wypadek. Pierwszego maja Szczuka
stanął na parapecie okna pracowni. Z parapetu przedostał się na kruchy gzyms i gzymsem dotarł na
fronton budynku. Tam zawiesił czerwoną flagę. Dyrektor Lenc, nie przeczuwając niczego, spokojnie
szedł do szkoły. Zobaczywszy czerwony sztandar, mało nie padł trupem. Ba, nikt nie kwapił się
powtarzad drogi Szczuki po niepewnym gzymsie. Dopiero pod wieczór Szczuka dał się uprosid i flagę
ściągnął.

- Pan powinien chodzid po górach... - powiedział cierpko dyrektor.

- Muszę się nad tym zastanowid. To może byd ciekawe.

Pierwszy raz przyjechał w Tatry w 1923 roku. Miał wtedy lat dwadzieścia sześd. O chodzeniu po
górach nie miał pojęcia. Chciał w Zakopanem spędzid lato z kolegami. Wkrótce zirytowała go własna
bezsilnośd: patrzy na góry i nie może się do nich dostad. Wziął na tydzieo przewodnika i zaczął się
uczyd techniki wspinaczkowej. Po kilku sezonach tatrzaoskich staje się wybitnym wspinaczem,
mającym za sobą południową ścianę Zamarłej i nadzwyczaj trudną drogę na północno-wschodniej
ścianie Mięguszowieckiego.

Krótko przed śmiercią w liście do przyjaciela Szczuka dośd dokładnie określa swój stosunek do nowej
namiętności. Pisze, że wspinaczka pozwala rozładowad zapasy energii, dla których nie znalazł ujścia w
sztuce. Tatry są przeżyciem zastępczym. Szczuka przyznaje się do tego otwarcie.

Śmierd Szczuki na Zamarłej podczas próby trzynastego przejścia określono jako tragedię geniusza. Tak
o tej katastrofie mówili przyjaciele. Ówczesny sprawozdawca napisze potem w „Taterniku”, że młodsi
taternicy „stanowili pewnego rodzaju zamknięty klan, chodzili w zwartym gronie, trudno
dopuszczając do swych wypraw mało znanych im ludzi - w przeciwieostwie do nich taternicy w
rodzaju Szczuki, dzięki temu, że chadzali niejednokrotnie z przygodnymi towarzyszami, oddawali
wielkie usługi propagandzie taternictwa i przyciągali innych”.

13 sierpnia 1927 roku Szczuka z dwoma młodymi nowicjuszami zjawia się w Pustej Dolince pod ścianą
Zamarłej. Dla ludzi przesądnych - złowrogi zbieg okoliczności: trzynasty sierpnia i próba trzynastego
przejścia ściany. Dziwiono się potem, dlaczego Szczuka wybrał się na wspinaczkę w towarzystwie
dobranym tak lekkomyślnie. Krytykowano Szczukę, że swą zdumiewającą beztroską dosłownie
sprowokował katastrofę. Szczukę irytowała elitarnośd taternictwa. Drażnił go również wciąż jeszcze
silny „mit Zamarłej”.

Chce spłatad znowu figla. Chce zakpid z nowego środowiska. Łapie w schronisku dwóch młodych
chłopców. Cóż z tego, że młodzi turyści nie mają zielonego pojęcia o wspinaczce? Tym lepiej, właśnie
takich nowicjuszy „przeciągnie” przez południową ścianę Zamarłej Turni! Właśnie tym trzynastym
przejściem ściany utrze nosa taternickiej „elicie” i za jednym zamachem rozprawi się z ponurymi
bujdami krążącymi na temat Zamarłej. Pomysł wydaje się tak doskonały, że Szczuka nie zastanawia
się nad ryzykiem wyprawy.

Pod ścianą krótka lekcja techniki wspinaczkowej. Szczuka objaśnia przygodnych towarzyszy, jak
należy posługiwad się liną, jak wbijad haki, jak trzymad się skały, słowem, wykłada elementarne
zasady wspinaczki. Potem rusza pierwszy. Ostrzega, że trudności zaczną się dopiero od dolnego
trawersu. Towarzyszom każe czekad cierpliwie. Nie wolno im się ruszad, zanim nie usłyszą wezwania
Szczuki. Idzie prędko. Wychodzi wysoko, nie liczy się zupełnie z długością liny. Zresztą, zna drogę.
Wie, gdzie czekają trudności i jak należy je pokonywad.

Łatwośd, z jaką Szczuka porusza się w ścianie, dopinguje młodych. Ruszają za Szczuką bez
uprzedzenia.

Jako drugi wspina się dziewiętnastoletni maturzysta, Jerzy Ramert. Odpada od skały po kilku
metrach.

Upadek Ramerta jest dla Szczuki zupełnym zaskoczeniem. Nagłe szarpnięcie wyrywa taternika ze
stanowiska. Szczuka leci. Zatacza łuk w powietrzu i wali się na głazy. Ramert zatrzymuje się na
trawniczku, odnosząc niezbyt groźne obrażenia. Trzeci wspinacz zdołał utrzymad się w ścianie.

Turyści, znajdujący się w pobliżu miejsca katastrofy, usłyszeli krzyki i pośpieszyli z pomocą.
Poturbowanego Ramerta zniesiono do schroniska.

Po ciało Szczuki przybyła ekspedycja Pogotowia z Oppenheimem na czele. Powtórzyła się dobrze
znana ceremonia: zmasakrowane zwłoki okręcono ceratą i przytroczono linami do bambusa.

Przebiegu katastrofy nie udało się odtworzyd. Młodzi towarzysze Szczuki zbyt słabo orientowali się w
technice wspinaczkowej, żeby móc odpowiedzied na pytania Oppenheima i taterników. Pod
wpływem strachu wiele istotnych szczegółów całkowicie wyleciało im z pamięci.

Ratownicy znieśli ciało do szosy u wylotu Roztoki. Tego dnia odbywał się tatrzaoski rajd
automobilowy. Na szosie huczały rozpędzone samochody. Na całej trasie gromadzili się miłośnicy
sportowych emocji. Ciało Szczuki do zmroku musiało czekad w przydrożnych krzakach. Dopiero w
nocy otwarła się droga dla karetki zakładu pogrzebowego.
Po złoty promień

Kiedy o czwartej po południu rozdzwonił się telefon, - nikt początkowo nie chciał wierzyd.

Oppenheim zwleka z wysłaniem ekspedycji ratunkowej. Żąda sprawdzenia wiadomości. To co przed

chwilą usłyszał, nie mieściło się wprost w głowie. W parę minut później drugi telefon. Na linii znów
Hala Gąsienicowa. Ktoś zmatowiałym, drewnianym głosem podaje pierwsze szczegóły wypadku. A
więc jednak!... „Hiobowa wieśd” - notuje Oppenheim w księdze Pogotowia. Nie sposób nie wierzyd
dłużej. Pogotowie musi wyruszyd natychmiast.

O wpół do piątej pognali ratownicy na Halę Gąsienicową. Razem z Pogotowiem śpieszyli tam
taternicy, przyjaciele, towarzysze wypraw. Złej nowiny nie, trzeba ogłaszad. Sama dociera wszędzie,
szerzy się jak zaraza.

Stało się 5 lipca 1929 roku.

Na piargach, pod zachodnią ścianą Kościelca, w kałuży krwi leżało strzaskane ciało Mieczysława
Świerza. Obok młody taternik, Tadeusz Ciesielski, wyprowadzony ze ściany przez wspinaczy, którzy,
usłyszawszy sygnały wzywające pomocy, pośpieszyli na ratunek. Ciesielski drży jak w febrze, zdradza
objawy kompletnego załamania.

Oniemiali ludzie otaczają półkolem zmasakrowane ciało. Oto kres. Nie mogą uwierzyd, że na
skrwawionym piargu leży trup człowieka, który przez blisko dwadzieścia lat panował nad górami. Nie
było kariery taternickiej mogącej równad się z karierą Świerza. Czterdzieści dwa „pierwsze wejścia”,
liczne powtórzenia trudnych i nadzwyczaj trudnych dróg skalnych. Kariera czysta, bez ran, katastrof i
odpadania od ściany.

Towarzysz wypraw i wielu pierwszych wejśd, znany taternik, Kazimierz Piotrowski, napisze potem we
wspomnieniu:

„Zdolnośd orientacji w trudnym i nieznanym terenie była u Świerza, mimo że wzrok miał krótki, wręcz
nadzwyczajna. W labiryncie rzeźby skalnej umiał wyszukiwad zawsze właściwą drogę z niezwykłym
znawstwem i intuicją. A wyszukawszy ją raz, potrafił konsekwentnie prowadzid do kooca. Tutaj
właśnie było mu pomocne wprost niewiarygodne opanowanie samej techniki wspinania się. Przez
stosowanie przemieszczania ciężaru ciała, proste a genialne w pomyśle tricki techniczne - pokonywał
przeszkody na pozór nie do zwalczenia. Cechował go przy tym absolutny spokój, płynący nie tylko z
niewrażliwości na ekspozycję, lecz przede wszystkim z nakazu chłodnej inteligencji. W
najtrudniejszych miejscach zachowywał się ze swobodą wręcz imponującą... Potrafił przy tym
przechodzid miejsca trudne i niebezpieczne z konieczną szybkością, a zarazem i pewnością. Jasnośd i
trafnośd jego decyzji była przysłowiowa”.

I oto - góry wzięły odwet. Więc cóż się stało? Co spowodowało katastrofę, która zamknęła wspaniały
rozdział w historii taternictwa?

Drugi na linie, ocalały świadek katastrofy, zdaje relację matowym, bezbarwnym głosem. Mówi zresztą
krótko, z trudnością dobierając słowa. I jego, i zebranych zdumiewa nie sama katastrofa na jednej z
najtrudniejszych ścian, lecz fakt, że katastrofie uległ Świerz. „Świerz - stuprocentowy pewniak w
ścianie. Świerz - w skale murowany...”

Trzeba się nieco cofnąd w czasie, aby zrozumied nastrój ostatniej wyprawy i okoliczności jej
towarzyszące. W połowie lipca Świerz miał jechad w Alpy. Był już tam raz z Janem Chmielowskim i
zaimponował alpinistom swoimi kapitalnymi uzdolnieniami wspinacza.

Nie ciągnęły go ani Andy, ani Himalaje, chod jasno sobie zdawał sprawę, że przyszłośd polskiego
taternictwa spoczywa już poza Tatrami. Opisywał udział Polaków w podboju górskich olbrzymów,
zachęcał młodych do uprawiania alpinizmu na europejską i światową skalę, ale sam pozostał przede
wszystkim taternikiem w dosłownym tego słowa znaczeniu. Był największym polskim wspinaczem,
jednym z tych, dla których Tatry były prawie wszystkim w życiu.

Mimo tuszy i wieku, refleksji i namów przyjaciół nie mógł się od Tatr oderwad. I w ostatniej fazie
ujarzmiania tatrzaoskich ścian, po zdobyciu szczytów i grani, chciał iśd na czele do kooca, nie dając się
zdystansowad młodszym i najmłodszym wspinaczom z następnych taternickich pokoleo.

Jego wypad w Tatry w przeddzieo śmierci nosił cechy pośpiechu i nierozwagi spowodowanej brakiem
czasu, zmęczeniem zawodowym i wreszcie ambicją. Otóż to. Młodzi wspinacze głosili urbi et orbi o
niesłychanych swoich sukcesach. Nowe sławy odbierały blask dawnym. Takim wyczynem superklasy
było przejście zachodniej ściany Kościelca. Pierwsi zdobywcy, Stanisławski i Wojsznis (13 sierpnia
1928), opisali tę drogę jako jedną z najtrudniejszych w Tatrach.

Zachodnia ściana nie dawała Świerzowi spokoju. Jako rasowego wspinacza interesowała go droga
skalna, której nie znał. Jednocześnie chciał pokazad młodym swą nie starzejącą się sprawnośd.
Postanowił przejśd ścianę w czasie nie gorszym od czasu młodych zdobywców. Wyjazd w Alpy
nakłania do pośpiechu. Znakomity taternik chce przejśd ścianę, zanim powtórzy ją jakiś inny zespół.
To nic, że jeszcze nie odpoczął po belferskiej orce. Przejście zachodniej ściany ma ugruntowad
tatrzaoską sławę. Świerz czuje, że musi się przypomnied, musi pokazad młodym swą klasę asa.

Pobyt w Tatrach ma trwad krótko, więc Świerz nie traci czasu. Łapie młodego taternika i z nim
wyskakuje na „lekki problemik”: pierwsze ścisłe przejście grani Orlej Baszty. Wieczorem tego dnia
wiatr halny zrywa się nad górami. Towarzysz Świerza odchodzi w dolinę. Świerz zostaje na Hali
Gąsienicowej sam.

Na drugi dzieo przyszedł na Halę Tadeusz Ciesielski. Świerz zachwycony - pójdzie z Ciesielskim. Niby
zastanawiają się, co robid, gdzie iśd, ale Świerz myśli wciąż o jednej drodze. Będą więc robid
zachodnią ścianę. Czy na tej trudnej drodze Ciesielski okaże się odpowiednim towarzyszem? Nad tym
się Świerz nie zastanawia. Potrzebny mu jest drugi na linie i - koniec. Zresztą starzy, wypróbowani
kompani dawno zeszli już z gór...

Wieje wiatr halny. Ciepłe podmuchy i raptowne zmiany ciśnienia wywierają określony wpływ na
organizm. Działają bodźcowo na nerwy, odbierają jakąś znikomą częśd spokoju i opanowania. Młodzi
nie odczuwają działania wiatru, więc i Świerz nie bierze pod uwagę tej drobnej, nie sprzyjającej
okoliczności. Byd może nie odegrała ona żadnej roli.

Dwaj taternicy opuszczają schronisko i kierują się w stronę Kościelca. O godzinie jedenastej
czterdzieści pięd wchodzą w ścianę.
Po przejściu sześciometrowego trawersu, stanowiącego najpoważniejszą trudnośd w całej ścianie,
Ciesielski przystanął na niewielkim występie skalnym, gdzie znajdował się hak pozostawiony przez
zdobywców. Ciesielski przepina linę przez karabinek i zostaje na stanowisku asekuracyjnym. Linę ma
nawiniętą na prawej ręce, lewą przesuwa ją w miarę potrzeby. Świerz idzie pierwszy. Kiedy znajdował
się w odległości sześciu metrów od haka, Ciesielski usłyszał spokojny głos: - Lecę.

W tym samym momencie zobaczył Ciesielski odpadającego od ściany Świerza. Wykruszył się chwyt.
Świerz leciał z kawałkiem skały w zaciśniętej prawej dłoni. W następnym ułamku sekundy gwałtowne
szarpnięcie wyrzuciło Ciesielskiego nieco w prawo ze stanowiska. Przerwana lina świsnęła w
powietrzu.

Świerz leciał obrócony tyłem. Uderzył plecami w skalny komin. Uderzenie obróciło go, znowu uderzył
plecami i wyrzucony z linii spadku komina, runął głową na dół, na skalną płytę u podnóża ściany, z
wysokości osiemdziesięciu metrów. Z płyty ciało zsunęło się na piargi.

W parę dni po wypadku turysta przechodzący pod Kościelcem znalazł zegarek Świerza. Wtedy
ustalono, że katastrofa nastąpiła o godzinie pierwszej po południu.

Pozostawszy sam w ścianie, Ciesielski przywiązał się do haka i zaczął wzywad pomocy. Dwaj taternicy,
asekurując z góry, wyprowadzili go ze ściany. Inni pośpieszyli do schroniska, aby zaalarmowad
Pogotowie.

Dla taterników pozostawał zagadką fakt pęknięcia liny przy oddaleniu się wspinacza o sześd metrów
od haka. Stąd też płynął kamienny spokój Świerza, gdy skonstatował, że leci wskutek wyrwania się
chwytu. Był pewien, że lina wytrzyma. Powinna była wytrzymad.

Ciesielski próbował tłumaczyd wypadek przetarciem się liny na ostrej krawędzi bloku. Obciążona
wagą spadającego ciała (Świerz ważył dziewięddziesiąt kilogramów), lina zetknęła się ze skałą i
trzasła.

Oppenheim zwrócił uwagę na dwa szczegóły. W oficjalnej relacji złożonej TOPR-owi Ciesielski zeznał,
że w momencie poprzedzającym odpadnięcie Świerza lina zwisała luźno. Drugim szczegółem były
ręce Ciesielskiego. Taternik miał dłonie we krwi, zdarte liną do żywego mięsa.

Wnioski Oppenheima były następujące: Świerz uchodził za takiego pewniaka w skale, że Ciesielski po
prostu obserwował wspinaczkę, nie zachowując obowiązującej ostrożności i czujności. Zobaczywszy
odpadającego Świerza z chwytem w dłoni, Ciesielski zareagował za późno. Lina przeleciała mu przez
ręce. Zamiast raptownego ściągnięcia, nastąpiło wydłużenie się liny. A długa lina, pod wpływem
szarpnięcia dziewięddziesięciu kilogramów, trzaska jak przecięta nożem.

Jeszcze bardziej zastanawiający był ów chwyt, z którym Świerz poleciał w przepaśd. Znając ostrożnośd
Świerza i jego doskonałą znajomośd skały, trudno było uwierzyd, że zaufał on chwytowi niepewnemu.
Czyżby w tym właśnie momencie zawiódł instynkt? Oppenheim, zgodnie z wyznawaną przez siebie
zasadą, że przyczyna tkwi w człowieku, dopatrywał się zasadniczego powodu w nerwowości, jaka
towarzyszyła wyprawie na zachodnią ścianę. Świerz zdawał sobie sprawę, że zaczyna ścianę w złej
kondycji psychicznej. Wiedział, że to właściwie pierwsza wspinaczka w tym sezonie. Nieodparte
pragnienie pokonania ściany przekreśliło trzeźwe racje rozumowe. Stało się to, co dzieje się jakże
często. Miłośd zdławiła instynkt samozachowawczy. Zwyciężyła życie.
Jak to się stało naprawdę? Wnioski Oppenheima, wysnute pod bezpośrednim wrażeniem wypadku,
nie wykluczały możliwości innych hipotez i ustaleo. Była to wersja jedna z prawdopodobnych, a nie
jedyna podana do bezkrytycznej akceptacji.

Ratownicy okręcili ciało ceratą i umocowali do bambusa. Transport spod ściany do schroniska na Hali
Gąsienicowej ciągnął się od dziewiątej wieczorem do pierwszej w nocy. Zmieniali się członkowie
Pogotowia, taternicy, wszyscy, których hiobowa wieśd ściągnęła pod Kościelec. Kiedy piekielnie
zmęczeni stanęli przed schroniskiem, ktoś powiedział półgłosem:

- Taki ciężki, żebyśmy dobrze zapamiętali, kogo dziś znieśliśmy z gór...

W-trzy dni później, 8 lipca, nad trumną Świerza na zakopiaoskim cmentarzu przemawiał profesor
Zygmunt Mirtyoski:

„Umysł spokojny, logiczny, konsekwentny i ścisły, pracowitośd iście mrówcza i drobiazgowa,

sumiennośd niezwykła, kult prawdy i wola dążenia ku niej za wszelką cenę - stanowiły w psychice
zmarłego owo podłoże urodzajne, z którego wyrastał dr Mieczysław Świerz, historyk literatury
polskiej.

Twarde życie, koniecznośd wydatnej pracy zarobkowej, przykry mus dzielenia energii na kilka dziedzin
- nie pozwoliły zmarłemu rozwinąd wszystkich możliwości i całego talentu, ale jego prace o
Goszczyoskim, Staszicu, Żuławskim i Tetmajerze, jego wykłady publiczne i radiowe, artykuły
dziennikarskie i wykłady z katedry szkolnej - pozwoliły dostatecznie ocenid i umysł, i talent, i pracę -
dowiodły też, że był to stylista dobrej miary, znawca języka, wrażliwy niezwykle na jego piękno i
bogactwo, w którego ręku słowo polskie brzmiało niemal wszystkimi tonami prozy literackiej...”

Redakcja „Taternika” pożegnała Świerza artykułem, którego zakooczenie brzmi następująco:

„Świerz odszedł od nas w czterdzieści lat po śmierci Tytusa Chałubioskiego (1889), twórcy i głównego
reprezentanta pierwotnego, włóczęgowskiego typu taternictwa - iw dwadzieścia lat po śmierci
Mieczysława Karłowicza (1909), budowniczego ideologii taternictwa odkrywczo-estetycznego. Rok
1929 oznaczał z kolei taternika, który w to taternictwo wprowadził nowoczesny element sportu i woli
walki. Pomiędzy etapami tych lat mieszczą się całe dotychczasowe dzieje taternictwa polskiego”.

Świerz... Niepozorny, otyły, niezręcznie poruszający się na równinie, w górach stawał się zupełnie
innym człowiekiem. Mówiono, że idzie po skale jak wichrem niesiony. Niezmiernie ostrożny,
próbujący dokładnie każdy chwyt, lekki, zwinny, wynajdujący momentalnie drogę przez
najgroźniejsze zerwy skalnych ścian. Uchodził za człowieka, któremu nie może zdarzyd się wypadek.

W młodości jeden z twórców klubu „Kilimandżaro”, prędko wysunął się na czoło wspinaczy
pierwszego pokolenia polskich taterników. Po pierwszej wojnie światowej był chyba jedynym
taternikiem, który systematycznie działał w Tatrach. Redagował „Taternika”, zbierał materiały do
dziejów zdobywania Tatr i planowo dokonywał zwiedzania turni i grani nie tkniętych jeszcze ludzką
stopą. Kiedy w 1924 roku zaczęli napływad w góry taternicy nowego pokolenia, Świerz postanowił
dotrzymad im kroku i bronid honoru „starej gwardii”.

Razem z Janem Chmielowskim wydał pierwszy w języku polskim monumentalny przewodnik po

Tatrach dla turystów i taterników. Mógłby na tym śmiało poprzestad.
Oppenheim powtarzał przy każdym spotkaniu:

- Mieciu, czas robi swoje. Lata, lata!... Wiek. Myśmy już pokazali, na co nas stad. Kolej na młodych.
Mięciu, pora ustąpid z placu.

Świerz gniewnie wzruszył ramionami. Ani myślał ustępowad. Chciał dalej iśd z młodymi w taternickiej
awangardzie. Jak wielki, rozkochany w teatrze aktor, Świerz całe swe życie emocjonalne zamknął w
zaklętym kręgu Tatr.

Był nie tylko wspinaczem-sportowcem szukającym emocji w wytyczaniu nowych dróg i w

pokonywaniu trudności technicznych. Należał do pokolenia romantyków epoki Chałubioskiego, a
jednocześnie, jako serdeczny przyjaciel Chmielowskiego, odczuwał sportowe emocje tkwiące w
taternictwie. Łatwiej je zrozumied, gdy spojrzy się na Tatry oczami Świerza, gdy się zobaczy w górach
to, co on niegdyś widział.

„Ze szczytu otworzył się nam cudny nowy świat: wysoko pod niebo piętrzy się smukła wieżyca
Staroleśnego Szczytu, dalej poszarpane granie Gierlachu przyprószonego teraz młodym śniegiem i
nieskooczone morze szczytów, roztapiających się w delikatnej, niebieskiej mgiełce. A hen w dole, w
Kaczej, drzemią wiecznie zadumane, senne głębie stawków.

Zapadliśmy w zadumę, w rodzaj półsnu.

Są to może najpiękniejsze chwile życia w górach, kiedy usypiająca, słoneczna cisza spływa ku nam z
turni i dolin, kiedy przychodzi na nas jakieś zaziemskie omdlenie, a dusza rozpływa się w słonecznych,
bezkresnych dalach i tęskni za czymś nieznanym.

I chwile takie wypłyną później z pamięci i każą nam tęsknid i powracad do gór...”

„Chcieliśmy wejśd na Mnicha najniedostępniejszym z jego urwisk, bo wschodnią ścianą, której

potężne krzesanice, spadające ku Morskiemu Oku, z nieprzepartą ciągnęły nas siłą...

...Jakże nie harmonizuje z nastrojem klęski, z otaczającymi nas teraz ponurymi urwiskami widok, co
się tam hen roztacza.

Na zielonych zboczach i sinych turniach leży usypiająca cisza skwarnego południa. Głęboko w dole, u
naszych stóp, cicha too jeziora lśni w oślepiających blaskach słooca milionem iskier.

Lecz nami owładnęły inne myśli, myśli mącące harmonię spoczynku i nie pozwalające na czyste
przeżywanie i pojenie się pięknem gór. Odkąd straciliśmy nadzieję pokonania ściany, znikł w nas ów
pęd, co lekceważył niebezpieczeostwo i nie pozwalał cofnąd się przed wzmożonymi trudnościami,
znikła energia i zaciętośd. W duszy została tylko myśl o powrocie, o wyrwaniu się z tej pułapki, została
tęsknota za ciszą i słonecznością zielonych łąk. Duchowe przygnębienie łączyło się z wyczerpaniem
fizycznym. Nieokreślony niepokój nie pozwalał na dłuższy wypoczynek i gnał nas ku dołowi”.

„Dziś mamy w planie przejście raz zaledwie w ciągu dwu lat powtórzonej wschodniej grani Żabiego
Konia, który od dawna był naszym marzeniem...
...Mamy tu jeszcze do pokonania - może najcięższą przeszkodę - trzymetrowy pionowy zrąb, którego
główną trudnośd stanowi zupełny niemal brak uchwytów. Maleoki stopieniek na nogę, po prawej
stronie, ułatwia nieco zadanie. Po kilkunastu jeszcze metrach szerokiej i łatwej grani stajemy na od
dawna upragnionym wierzchołku.

Gorący wzajemny uścisk dłoni dowodzi naszej łatwo zrozumiałej radości. Krótkie chwile pobytu na
szczycie minęły na podziwianiu otaczających nas wspaniałych przepaści bądź też na przeglądaniu
biletów, nielicznych wprawdzie, lecz wiele mówiących.

Pisad o widoku? Po co kłamad. Nie pragnienie widoku, lecz żądza czynu gnała nas tutaj. Przyznajmy
jednak: - czy tylko na wyniosłych, wybitnych szczytach można przeżywad wielkie chwile upojenia
pięknem gór? Czy nie z tą samą siłą, co rozległy widok szczytowy, przemawiają do duszy słoneczna
zieleo hal i posępny mrok odwiecznej głębi leśnej, złota dal, zda się, wiecznie szczęśliwych nizin
węgierskich, wichrami poszarpana limba, co czuwa nad cichą głębią jeziora, dzika pustynia szarymi
piargami zasypanych kotlin górskich, ponura groza żlebami pooranych, czarnych ścian i wytwornośd
fantastycznych turni?

Jedno nas tu piękno otacza, a jest nim cały świat górski”.

„Głęboki, wszechstronny wpływ wywiera na człowieka świat górski. Noce spędzone w skalnych
kolebach czy w głuszy leśnej przy watrze, burze, i deszcze, dujawice i kurniawy śnieżne, trudy i
niewygody życia górskiego zahartowały ciało jego; godzinami trwające, wytężające wspinanie dodało
ruchom zgrabności i pewności. Twarda walka ze skalnymi potworami nauczyła go energii i zaciętości,
bezustanne niebezpieczeostwo odwagi i zimnej krwi.

...Nie zawsze jednak góry pozwalają bezkarnie wkradad się w swe tajniki, czerpad ze swych skarbów,
zdzierad z siebie nimb niedostępności; czasami żądają od człowieka daniny, a wówczas ofiarą pada
życie ludzkie. I mimo woli rodzi się tak często przez przeciwników taternictwa podnoszone pytanie:
czy to, co ze skalnych krain dla ciała i duszy wynosimy, godne jest istotnie owej ofiary, którą przyroda
niekiedy okupywad każe miłośd do gór? - Różnie brzmied może odpowiedź. Jeden, uniesiony
fałszywym czy nieszczerym zapałem, potwierdzi; ja odpowiem przecząco: Nie! Są w . życiu inne
jeszcze szkoły woli i męstwa, oprócz mrocznych ścian i zawrotnych grani, są jeszcze inne godne
człowieka walki, obok zwalczania krzesanic i fantastycznych turni, są szczytniejsze śmierci niż
roztrzaskanie łba w przepaści.

Refleksje takie cisną się zwłaszcza, kiedy z gór nadejdą żałobne wieści. Tatry wydają się wówczas
jakąś bezlitosną, wrogą potęgą, śmierd człowieka bezcelową, bezowocną. Rozum chce okiełznad ów
wewnętrzny pęd ku górom, chłodna rozwaga wskazuje inne cele i dążenia. Myśl człowieka waha się,
decyzja przechyla się wreszcie na niekorzyśd turystyki.

Lecz cóż... Wstaje wesoły słoneczny ranek: szarzeją jeszcze doliny, lecz szczyty rozbłysły już
słonecznym złotem. Powietrze jest zimne, rzeźwe; upija się nim, odurza pierś człowieka. Cała
przyroda gra jakiś potężny hymn na cześd budzącego się życia... Człowiek nie lęka się już czarnych
ścian, śmiało wyciąga rękę po ów złoty promieo na szczycie... Rozumowe więzy, odwracające myśl od
gór, opadły. Refleksje, zastąpił młodzieoczy optymizm, który mówi: wrócimy z gór zdrowi! Nie!
Wrócimy zdrowsi, bogatsi o przeżycie kilku cudnych dni.
Tak, kto góry naprawdę ukochał, temu niełatwo przyjdzie wyrwad z serca tę miłośd, chodby nawet
rozwaga i wyrachowanie inaczej uczynid kazały”.

Napisał to Świerz w 1910 roku. Od tych wrażeo, zatytułowanych „Daleką granią”, do zachodniej
ściany Kościelca upłynęło dziewiętnaście lat. Można powiedzied śmiało: nic się w tym człowieku nie
zmieniło. Poszedł na wspinaczkę, chod z pewnością rozwaga i wyrachowanie „inaczej uczynid kazały”.

Zobaczył złoty promieo na szczycie Kościelca. I widział tylko jedną drogę do niego – przez zachodnią
ścianę. Kawał zmurszałej skały wyprowadził Świerza ze ściany i pociągnął na wieczną wędrówkę po
dalekich graniach. Bo tylko ciało znieśli przyjaciele w dolinę.
Góry milczą

Góry milczą... Ile prawdy w tym banalnym powiedzeniu, przekonad się łatwo. Wystarczy przypomnied
nie wyjaśnione do tej pory wypadki, jakie zdarzyły się w Tatrach.

Po każdej katastrofie ludzie zadają sobie pytanie: dlaczego? Co spowodowało wypadek? W jakich
nastąpił okolicznościach? Znalezienie przekonywającego rozwiązania przynosi ulgę, uwalnia
człowieka od kompleksu. Największe tragedie idą w zapomnienie, a nie wyjaśnione zagadki
przechodzą z pokolenia na pokolenie.

Zwykle na miejscu katastrofy wprawne oko odnajdzie wystarczającą ilośd szczegółów. Pozwalają one
odtworzyd z grubsza przebieg wypadku i jego bezpośrednią przyczynę. Zwykle tak bywa, czasem
jednak ludzie bezradnie wzruszają ramionami i gubią się w domysłach. Na pytanie „dlaczego?” nikt
nie znajduje przekonywającej odpowiedzi. Wtedy banalne powiedzenie nabiera innego znaczenia.
Człowiek patrzy na góry i na ich uparte milczenie i nie znajduje żadnej rady.

Na czoło wypadków nie wyjaśnionych wysuwa się głośna tragedia z sierpnia 1925 roku. Pisze się o
niej i mówi jeszcze dzisiaj. Powraca we wszystkich wspomnieniach i opowiadaniach.

Ekspedycję ratunkową Pogotowia prowadził na miejsce wypadku Oppenheim. Ta okolicznośd skłania

do powtórzenia raz jeszcze opowiadanej wielokrotnie historii.

Od Szmeksu, Doliną Zimnej Wody szła ku Pięciu Stawom Spiskim rodzina Kaszniców.
Czterdziestosześcioletni Kazimierz Kasznica, jego żona Zofia i dwunastoletni syn. W schronisku
Tery'ego w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich turyści spotkali się z grupą czterech polskich taterników.

Pogoda była marna. Wiał silny wiatr, deszcz padał na przemian ze śniegiem. Obie grupy, turyści i
taternicy, zamierzały wracad do Polski przez Lodową Przełęcz, Dolinę Jaworową, Jaworzynę i Łysą
Polanę do Zakopanego. O wspólnym powrocie nie było chwilowo mowy. Kasznica wypytywał
taterników o drogę, raz po raz powracając do różnych szczegółów i warunków, jakie czekały ich na
ścieżce biegnącej przez Lodową Przełęcz. Jeden z taterników, Wasserberger, domyślając się intencji,
zaproponował powrót razem. Propozycja podyktowana dobrym sercem, została przyjęta z wyraźną
ulgą. Widad było, że Kasznicowie tylko na to czekali.

W południe 3 sierpnia grupa złożona z pięciu mężczyzn, kobiety i dziecka opuściła schronisko w
kierunku na przełęcz.

Wiatr nie ustawał. Bez przerwy chłostał twarze lodowatym deszczem. Przez pewien czas cała grupa
szła razem, lecz wkrótce różnica wieku i sił uwydatniła się wyraźnie. Kasznica przystawał co chwila.
Deszcz zalewał mu okulary, przecierał więc szkła, zmuszając towarzyszy do czekania i marznięcia.
Trzej taternicy wyrywali do przodu. Kasznicowie coraz bardziej pozostawali w tyle. Razem z nimi
zostawał Wasserberger. Z godną podziwu lojalnością ponosił konsekwencje swojej propozycji. Podział
zespołu był już właściwie faktem dokonanym.

W pobliżu Lodowego Stawku taternicy zatrzymali się i oświadczyli Wasserbergerowi, że dalszy marsz
w takim tempie nie ma sensu. Należy wylosowad, kto zostanie z Kaszndcami. Reszta pójdzie ostro
naprzód, żeby jak najprędzej przeskoczyd przełęcz i zdążyd przed nocą do Zakopanego.
Wasserberger odpowiedział, że losowad nie ma potrzeby. Zostanie z Kasznicami i doprowadzi ich
bezpiecznie na miejsce. Umówiono się następnego dnia w Zakopanem. Wasserberger oddał kolegom
swój przewodnik po Tatrach, bał się, że rozmoknie zupełnie w zacinającym bez przerwy deszczu.

Trójka taterników oderwała się od Kaszniców eskortowanych przez Wasserbergera. Ci szli jakby
trochę lepiej. Byd może, zaczęła działad ambicja. Teraz dopiero zrozumieli, że poważnie opóźnili
marsz.

Trzej pierwsi osiągnęli przełęcz po trzech godzinach, licząc od wyjścia ze schroniska. A więc wejście na
przełęcz pochłonęło dwa razy więcej czasu. Szczegół ten uszedł uwagi taterników. Wyciągnęli tylko
jeden wniosek z późnej pory dnia: trzeba iśd prędzej. Schodząc z przełęczy widzieli po raz ostatni
pnącą się w górę czwórkę. Wiatr na Lodowej był tak silny, zimno tak przejmujące, że trzej taternicy w
wyścigowym tempie pomknęli w dolinę. Po krótkim odpoczynku w pobliżu Żabiego Stawu
Jaworowego poszli dalej Doliną Jaworową. Tegoż samego dnia dotarli o zmroku do Zakopanego.

Wasserberger nie stawił się na umówione spotkanie. Ponieważ nie pokazali się w Zakopanem
również Kasznicowie, przypuszczano, że całą czwórką nocują na Łysej Polanie. Nie wykluczano mniej
pomyślnej ewentualności: biwaku w Dolinie Jaworowej. Obecnośd Wasserbergera pozwalała i o tej
ewentualności myśled bez niepokoju.

Minął wtorek, zaczęła już mijad środa, nie było widad Wasserbergera ani nikogo z Kaszniców. W środę
przed południem telefon z Łysej Polany postawił na nogi Pogotowie. Dzwonił Zaruski zarządzając
wymarsz dwunastu ratowników z Oppenheimem na czele.

Na Łysej Polanie Oppenheim dowiedział się o szczegółach tajemniczej tragedii przy Żabim Stawie
Jaworowym.

Po oddaleniu się trójki taterników Kasznicowie i Wasserberger kontynuowali marsz na przełęcz.

Droga nie nastręczała trudności technicznych. Istotną przeszkodą był wiatr i deszcz oślepiający
Kasznicę-ojca. Na przełęczy uderzył w turystów wicher siekący gradem. Wchodząc na Lodową
Przełęcz, turyści osiągnęli wysokośd 2380 metrów.

Wasserberger przynaglał do pośpiechu. Należało jak najprędzej wydostad się z huraganowych

podmuchów, czyli zejśd w dolinę i tam szukad osłoniętego miejsca na krótki odpoczynek. Schodzono
jednak wolno, bo Kasznica ciągle miał kłopot z okularami. Nagle syn zaczął tracid oddech. Zmęczenie
chłopca stało się tak wyraźne, że Kasznicowa wzięła jego plecak. Wasserberger ujął chłopca pod
ramię. O czwartej po południu Kasznicowie i Wasserberger stanęli na odpoczynek w tym samym
miejscu, gdzie przed godziną odpoczywała trójka taterników.

Przełęcz mieli za sobą. Wydostali się z pasma huraganu. Czekała ich droga sprowadzająca coraz niżej,
oddalająca się od lodowatych podmuchów i gradu. Teraz już dosłownie każdy krok przybliżał do
siedzib ludzkich, do ciepła, do dachu nad głową... I w tym właśnie momencie, kiedy wszystko
odmienid się miało na lepsze, Kasznica osunął się na kamieo. Powiedział, że iśd nie może, że nie ma
już sił... Żona zdrętwiała. Przeraził ją nie sens wypowiedzianych słów, lecz brzmienie głosu. Był to głos
człowieka konającego z wyczerpania.

Kasznicowa rzuciła się do Wasserbergera po ratunek. Był najsilniejszy z całej czwórki, liczyła na jego
doświadczenie, wiedziała już, że można mu zaufad. Lecz i z Wasserbergerem działo się coś dziwnego.
Młody taternik, słynący wśród towarzyszy z niezwykłej wytrzymałości, znoszący znakomicie
najbardziej parszywą pogodę, ledwo się trzymał na nogach. Na wezwanie Kasznicowej odpowiedział
załamującym się głosem, że pomóc nie może, bo bardzo źle się czuje...

Tragedia rozwijała się w błyskawicznym tempie. Jedyną osobą zdolną do działania była Kasznicowa.
Mężczyźni i chłopiec ginęli w oczach. To, co się z nimi działo, było tym straszniejsze, że działo się bez
żadnej dostrzegalnej przyczyny.

Można podziwiad energię Kasznicowej. Znalazła w pobliżu wielki głaz dający osłonę przed wiatrem i
deszczem. Zaprowadziła tam syna, potem Wasserbergera. Dała im po łyku koniaku i po kawałku
czekolady. Z kolei wróciła do męża. Był prawie nieprzytomny. Wlała mu w gardło odrobinę koniaku i
spróbowała przeciągnąd pod głaz, do syna i Wasserbergera. Był to trud ponad jej siły. Zostawiła męża,
poszła do syna.

Wasserberger bredził jak w gorączce. Wykonywał rękami jakieś nie skoordynowane ruchy. Chciał
wstad. Kobieta z trudem utrzymała go na miejscu. Kiedy atak minął, Kasznicowa, zostawiając
umierającego syna, podeszła do męża. Zastała trupa.

W tej chwili Wasserberger ostatkiem sił zdołał wstad na nogi. Zrobił parę kroków i - upadł łamiąc rękę
i raniąc się w głowę. Dramat dobiegł kooca. Pod głazem leżał martwy syn.

Kasznicowa została sama. Potęgujący się chłód i zmrok przypomniały kobiecie o kocu przytroczonym
do plecaka Wasserbergera. W plecaku znalazła maszynkę spirytusową i resztki rozmiękłego chleba.
Otulona kocem, grzała się nad maszynką. Opuściła ją cała energia. Siedziała nie wiedząc, co ma dalej
począd.

Na tym tragicznym biwaku spędziła Kasznicowa resztę poniedziałku, noc, wtorek i drugą noc z wtorku
na środę. W środę rano poszła w kierunku Jaworzyny.

Na Łysej Polanie Kasznicowa spotkała przypadkowo Zaruskiego. Opowiedziała, co się stało, i określiła
miejsce wypadku. Zaruski natychmiast zadzwonił do Zakopanego.

Potem, kiedy tragedia nabrała rozgłosu, dziwiono się, dlaczego Kasznicowa nie alarmowała ani
juhasów w Jaworowej Dolinie, ani mieszkaoców Jaworzyny. Wśród fantastycznych domysłów i
podejrzeo zapomniano o trzydziestu siedmiu godzinach, jakie spędziła nieszczęśliwa kobieta nad
zwłokami syna, męża i obcego człowieka, który zachował się jak ktoś najbardziej bliski. Zapomniano,
że Kasznicowa nie szła po ratunek. Schodziła doliną nie widząc ani juhasów, ani później mieszkaoców
Jaworzyny. Byd może, gdyby nie spotkanie z Zaruskim, dopiero w Zakopanem opowiedziałaby o
nieszczęściu.

Mówiono, że tylko Kasznicowa nie piła koniaku. Lecz w pierwszej wersji, jaką Zaruski powtórzył
Oppenheimowi, szczegół ten przedstawiał się inaczej. Pod wpływem przenikliwego zimna Kasznicowa
wypiła resztkę koniaku. Butelkę rzuciła między kamienie.

W środę o szóstej po południu ratownicy stanęli nad zwłokami turystów. Oglądając ciało
Wasserbergera, Oppenheim zwrócił uwagę na objawy odmrożenia trzeciego stopnia widoczne na
twarzy i piersi. Świadczyło to - tak sądził Oppenheim - że śmierd młodego taternika nie nastąpiła
momentalnie. Upadek, o którym opowiadała Kasznicowa, spowodował zapewne całkowitą utratę
przytomności i był początkiem agonii.

Ratownicy nie znaleźli butelki po koniaku i nie dostrzegli żadnego szczegółu, który przebieg dramatu
uczyniłby bardziej zrozumiały.

Gorączkowo szukano rozwikłania zagadki. Śmierd trzech osób w okolicznościach tajemniczych

poruszyła opinię publiczną. Najwybitniejsi znawcy spraw górskich zabierali głos, podsuwając coraz to
inne wyjaśnienia. W każdym z tych wywodów znajdowała się luka, każdy był do obalenia, żaden nie
brzmiał całkowicie przekonywająco.

Ustaliła się wersja, że Kasznicowa nie piła koniaku. Podkreślanie tej okoliczności było prawie
jednoznaczne z oskarżeniem Kasznicowej o otrucie syna, męża i przypadkowego świadka.

Jednocześnie rozeszła się wiadomośd; że doktor z Zakopanego podpisał akty zgonu, nie oglądając
zwłok. Nazwano to skandalem. Wskazywano, że zachowanie się Kasznicowej po nagłej śmierci swych
najbliższych było niesamowicie dziwne. Wracano do tych juhasów i mieszkaoców Jaworzyny, którym
Kasznicowa nawet nie wspomniała o wypadku. Wrzawa wokół „sprawy Kaszniców i Wasserbergera”
zmusiła prokuratora do wszczęcia dochodzeo.

Profesor Olbrycht z Krakowa dokonał sekcji zwłok. Sekcja nie przyniosła wyników, które mogłyby się
przyczynid do wyświetlenia tajemnicy. Sprawa utknęła w martwym punkcie.

Spór, czy Kasznicowa piła koniak, czy nie piła, był w gruncie rzeczy bez znaczenia. Oznaki śmiertelnej
słabości u trzech osób wystąpiły, zanim wypały one po łyku alkoholu. Koniakiem Kasznicowa
próbowała ratowad ginących towarzyszy.

A więc kraocowe wyczerpanie spowodowane wichurą, gradem, zimnem? Dlaczego wobec tego
przeżyła słabsza fizycznie Kasznicowa? Dlaczego nie przeżył najsilniejszy, Wasserberger?

Mówiono również, że turyści trafili w próżnię i zginęli wskutek uduszenia. Dlaczego Kasznicowa
ominęła próżnię?

Ukryte wady organizmu, które wyszły na jaw pod wpływem wyczerpania? Mało prawdopodobne.
Zginęły trzy osoby w różnym wieku.

Kiedy wszystko zawodziło, wracano znowu do tej nieszczęsnej butelki czy manierki z koniakiem.
Doskonały znawca gór, stary, wytrwały taternik, Roman Kordys, tłumaczył sprawę łącząc wyczerpanie
i alkohol. Twierdził, że wyczerpanie trzech osób było stanem chwilowym. Przyczynę zgonu widział w
alkoholu, którego nawet mała dawka działa zabójczo dla organizmu śmiertelnie znużonego. Ale i w
tym wywodzie była luka. Jeżeli warunki na przełęczy pogorszyły się aż tak po przejściu trójki
taterników, że uległ im również - chwilowo - Wasserberger, to dlaczego, nie uległa im Kasznicowa? A
przecież zdobyła się ona na wysiłek, do jakiego Wasserberger nie był zdolny już przed wypiciem
koniaku. Gdyby teza Kordysa odpowiadała całkowicie prawdzie, to w pobliżu Żabiego Stawu cztery
osoby popadłyby w głębokie omdlenie.

Biedzili się nad tragiczną zagadką i lekarze, i taternicy. Ubolewano, że sekcję zwłok przeprowadzono
zbyt późno. Możliwe, że podobnych uchybieo popełniono więcej. Nie znaleziono przecież butelki po
koniaku, co uniemożliwiło zbadanie jej zawartości. Czy ustalono miejsce zakupu i markę alkoholu?
Kiedy i kto otworzył butelkę? Fakt pozostaje faktem: zginęły trzy osoby, ocalał świadek katastrofy,
znana jest jego relacja i mimo to nikt nie wie do dzisiejszego dnia, co stało się przyczyną śmierci.

Dla Zaruskiego i Oppenheima jedno było pewne: trzej taternicy nie powinni byli opuszczad
Wasserbergera i Kaszniców. Jeżeli warunki wejścia na przełęcz stały się dla turystów zbyt trudne,
należało Kaszniców sprowadzid do schroniska. Jeśli się tego nie zrobiło, należało iśd dalej całym
zespołem.

Otóż właśnie to! Nasuwa się pytanie, jak potoczyłyby się wypadki, gdyby Kasznicowie i taternicy szli
cały czas razem? Odrzuciwszy wariant powrotu do schroniska, można przyjąd, że zespół
siedmioosobowy osiągnąłby przełęcz mniej więcej w tym samym czasie, co Kasznicowie z
Wasserbergerem. A więc wszyscy znaleźliby się pod działaniem warunków atmosferycznych, które -
jak przypuszczano - przyczyniły się w znacznym stopniu do śmiertelnego wyczerpania dwóch
mężczyzn i chłopca.

Zaruski i Oppenheim, wypowiadając przypisywaną im opinię, byli z pewnością porażeni

niezrozumiałością tragedii wymykającej się wszelkim logicznym wyjaśnieniom. Dopuszczali zatem
tylko jedną możliwośd: marsz powolny, ale bezpieczny, bo asekurowany przez czterech wytrawnych
taterników. Innej, pozornie sprzecznej ze zdrowym rozsądkiem, w ogóle nie brali pod uwagę. Jakby
przeoczyli najbardziej zastanawiający szczegół. Według Kasznicowej najsilniejszy zasłabł niemal
jednocześnie z najsłabszym! Jeżeli uległ zahartowany Wasserberger, to skąd gwarancja, że tajemnicza
słabośd ominęłaby trzech pozostałych? Marsz całym zespołem mógł zakooczyd się śmiercią
wszystkich mężczyzn i ocaleniem jednej kobiety - Kasznicowej. Łatwo dziś snud makabryczne
spekulacje. Ale i wtedy, przed pół wiekiem, brakowało przesłanek zdolnych wykluczyd finał jeszcze
bardziej tragiczny. Nikomu widad nie mieściło się w głowie, że druga ewentualnośd była równie
prawdopodobna jak nieprawdopodobne było to, co stało się w górach.

Roztrząsanie decyzji taterników w kategoriach „powinni byli” i „nie powinni byli” mija się z celem, bo
prowadzi donikąd. Zrządzeniem losu trzej ludzie znaleźli się raptem w cieniu cudzego nieszczęścia. Z
pewnością odczuli pełny ciężar cienia. A przecież mogli uwolnid się od wszelkich wątpliwości jednym
nonszalanckim wzruszeniem ramion. Znamienne dla tamtych czasów i ludzi, że „sprawdzian górski”
znaczył więcej niż umiejętności techniczne. Sprawdzano siebie nie tylko w trudnościach skalnej drogi,
w fortunnym wyprzedzeniu rywali, czy w sukcesie za wszelką cenę. I to, z perspektywy lat, w tej całej
sprawie wydaje się bardziej ważkie od prób rozpraszania czy zaciągania cienia domniemanej winy czy
problematycznej współodpowiedzialności. Trzej taternicy wyrwali się ze śmiertelnej pułapki.
Atmosferycznej czy jakiejś innej? Tego, powtarzam, nikt do tej pory nie wie.

Góry milczą i na ich uparte milczenie człowiek nie znajduje rady.

Kilka lat wcześniej, w dramatycznych okolicznościach zaginął radca kolejowy z Pragi, Karol Kozak. Było
to w sierpniu 1921 roku. Kozak w towarzystwie syna, córki i przyjaciela szedł znakowanym szlakiem
od Szczyrbskiego Jeziora na Rysy. Przy rozwidleniu ścieżek, tam gdzie odchodzi szlak wiodący do
Stawów Hioczowych, Kozak odłączył się od towarzystwa, dając do zrozumienia, że na chwilę musi
zostad sam. Turyści powoli szli dalej. Kiedy po kilku minutach Kozak nie pokazał się na ścieżce,
zawrócili. Ponieważ starszy pan nie odpowiadał na wołania, zaczęli natychmiast poszukiwania. Stało
się coś niezrozumiałego: radca znikł.

Trzy dni szukali Kozaka przewodnicy spiscy w dolnych piętrach Doliny Mięguszowieckiej i okolicy
Popradzkiego Stawu. Po bezskutecznych poszukiwaniach zawiadomiono polskie Pogotowie. Istniała
możliwośd, że Kozak dotarł na Rysy i odnajdzie się po tamtej stronie Tatr.

W ekspedycji ratunkowej brał udział Oppenheim. Szukano w górnych piętrach Doliny

Mięguszowieckiej, sprawdzono przejścia do Morskiego Oka i Hlioskiej Doliny. Po noclegu w kolebie
Mięguszowieckiej trzy oddziały Pogotowia przetrząsały Dolinę Koprowa, schodząc na nocleg do
schroniska w Ciemnych Smreczynach. Sprawa przedstawiała się beznadziejnie. Poszukiwao
zaniechano. Nie pozostało nic innego, jak czekad na przypadek, który odsłoni tajemnicę.

Minął przeszło rok. W październiku 1922 roku Liptacy, poszukujący pod Wołowcem Mięguszowieckim
korzeni litworu, natknęli się na szczątki ludzkie.

Zaginiony radca odnalazł się tuż obok ścieżki, w terenie wielokrotnie przeszukanym przez
współtowarzyszy wycieczki i ratowników. Najpewniej poszukujący przechodzili o parę kroków od
zwłok zasłoniętych ze wszystkich stron głazami. Tam, jak domyślano się, powalił Kozaka atak serca.

W tym samym roku, w którym zaginął radca Kozak, wyruszył na wycieczkę w góry siedemnastoletni
uczeo, Karol Kicioski. Gór nie znał. Wybrał się „na spacer”, nie opowiadając się, dokąd idzie. Ponieważ
nikt nie znał celu wycieczki, poszukiwania prowadzono po omacku. Na domiar złego mgła trzymała
się w górach. Pogotowie przeszukało Dolinę Białego i Nosal. W dwa dni później jeszcze raz szukano w
Dolinie Białego, na Nosalu, w Dolinach Strążyskiej i Za Bramką. Przetrząśnięto również północne stoki
Giewontu.

Szóstego sierpnia, a więc trzeciego dnia po zaginięciu, znaleziono na Giewoncie bilet Kicioskiego z
datą „3.VIII.1921”. Wobec tego trzy oddziały pogotowia kierowane przez Oppenheima rozpoczęły
systematyczną kontrolę okolic Giewontu. Szukano w Dolinie Cichej, Wierchcichej, Dolince Rozpadłej,
Litworowej i w żlebach Wielkiej Turni. Chłopiec nie odnalazł się nigdy.

W czerwcu 1922 roku ze schroniska w Morskim Oku o dziesiątej rano wyszedł J. Kulczycki. Zabrał
klucz od pokoju i powiedział, że wróci przed wieczorem. Tak się złożyło, że nikt Kulczyckiego nie
spytał, dokąd wybiera się na wycieczkę. Ponieważ Kulczycki nie wrócił na noc i nie pokazał się
następnego dnia, zaczęto go szukad.

Oppenheim, Ziętkiewicz i malarz Alfred Terlecki poszli na Miedziane, do Dolinki za Mnichem i na

Szpiglasową Przełęcz. Kulczyckiego nie znaleźli, więc następnego dnia podjęli poszukiwania w innej
stronie kotła. Wyszli pod Rysy i pod Żabie, na Przełęcz pod Chłopkiem. Szukali przez parę dni,
zaglądając jeszcze to tu, to tam, potem machnęli ręką. Uparły się góry na Kulczyckiego. Pochwyciły i
ukryły przed ludźmi na zawsze.

Często ludzie, o górach nie mający zielonego pojęcia, wybuchali hałaśliwą krytyką i sarkali na
Pogotowie, że łazi, łazi i nie znajduje zaginionych. Trudno uwierzyd, że człowiek może w górach
zniknąd bez śladu.
W czerwcu 1928 roku poszedł na Giewont Jerzy Sokolewicz. Był na szczycie, zostawił tam laskę i
kapelusz i - zniknął. Jedyna informacja, na jakiej mogło się oprzed Pogotowie, pochodziła od inżyniera
Hauke-Bosaka. Schodząc z Giewontu, widział on w okolicy „Piekiełka” turystę z odkrytą głową, który
zbiegał na dół. Po kapelusz i laskę nikt się nie zgłosił, mniemano więc, że stanowiły te przedmioty
własnośd Sokolewicza. Pogotowie szukało na Giewoncie, na Czerwonych Wierchach i w górnej części
Doliny Kondratowej, czyli w kotlinie zwanej Piekłem. Poszukiwania nie dały rezultatów. Uznano, że
Sokolewicz zaginął na amen.

Dwa miesiące później wydarzyła się nowa sprawa. Romantyczne tło i tragiczny finał nadały jej
rozgłos, który porównad można do wrzawy otaczającej tragedię, jaka przed trzema laty rozegrała się
w Dolinie Jaworowej.

Dnia 16 sierpnia 1928 roku turyści, idący ścieżką, natknęli się w Dolinie Jaworowej na zwłoki młodego
studenta, Romualda Dowgietowicza.

Ustalono, że Dowgietowicz nocował w schronisku Tery'ego w Pięciu Stawach Spiskich ze swą

towarzyszką, również studentką, panną Lolą Hirsch. Rano opuścili schronisko, aby wrócid do Polski
przez Lodową Przełęcz i Dolinę Jaworową. Była to ich pierwsza wycieczka w Tatry.

Sekcja zwłok miała ustalid przyczynę zgonu Dowgietowicza, lecz co się stało z dziewczyną? Nie
widziano jej ani w Jaworzynie, ani na Łysej Polanie. Do Tery'ego nie wróciła.

Trzy dni szukali Hirschówny przewodnicy spiscy i ochotnicy z zarządu dóbr Jaworzyny. Potem
przyjechała matka i zwróciła się do Oppenheima z prośbą o pomoc. Istniała nikła nadzieja, że uda się
odszukad Hirschównę jeszcze żywą.

Razem z Oppenheimem wyruszyli: profesor Gross, Janusz Domaniewski, Władysław Strzelecki, doktor
Gromski i W. Kozłowski. W ten sposób uformowała się ekspedycja ratunkowa złożona z
doświadczonych turystów, znających doskonale Tatry.

Przeszukano starannie okolice Doliny Jaworowej i cały szlak aż do Stawów Spiskich. Przez wiele dni
przetrząsano grupę Lodowego, Śnieżne Turnie i Mały Lodowy.

Kiedy pani Hirsch wybuchnęła spazmatycznym płaczem, Oppenheim bezradnie rozłożył ręce. Nie był
w stanie wytłumaczyd zrozpaczonej kobiecie, że można schodzid całe góry i wrócid z niczym.

Po sekcji zwłok lekarze orzekli, że zgon Dowgietowicza nastąpił wskutek ataku serca. Nie wykluczali
również ewentualności zatrucia.

Ta druga ewentualnośd odpowiadała bardziej ludzkiej wyobraźni. Okazało się bowiem, że młodzi
chcieli się pobrad, lecz plany małżeoskie natrafiły na zdecydowany opór rodziny. Przypuszczano, że
Dowgietowicz w przystępie rozpaczy popełnił samobójstwo. A dziewczyna? Co mogła zrobid
zakochana dziewczyna po śmierci ukochanego? Z pewnością znajdowała się w stanie zupełnego
załamania psychicznego. A więc...

Oppenheim przypuszczał, że ciało dziewczyny spoczywa na dnie któregoś ze stawków w górnej partii
Doliny Jaworowej. Domysły Oppenheima wydawały się prawdopodobne. Biorąc pod uwagę stan
nerwów dziewczyny i nastrój, w jakim młoda para wracała do kraju, było to rozwiązanie radykalnie
uwalniające od wszelkich doczesnych zmartwieo.
Przeszło rok na ścianie schroniska Tery'ego wisiało wezwanie TOPR-u, apelujące do turystów, aby
zawiadomili Pogotowie w razie odkrycia śladów zaginionej.

Po pewnym czasie znaleziono przypadkiem plecak Hirschówny. Leżał nad stawem w Dolinie
Jaworowej, wciśnięty między głazy. Odkrycie plecaka nad wodą potwierdziło przypuszczenia
Oppenheima, ale domysły pozostały domysłami. Plecak był jedynym i zarazem ostatnim śladem. Dalej
trop się urywał.

W środowisku zakopiaoskim, otrzaskanym z wypadkami, zaginięcie panny Hirsch rychło przestało by

o tragedią. Kiedy Oppenheim długo nie pokazywał się w kawiarni lub knajpie, przyjaciele pytali:

- Co robi Józio? Natychmiast padała odpowiedź:

- Wiadomo, szuka Loli Hirsch.

W dwa lata po Hirschównie zaginął Tadeusz Krzemioski, o którym wiedziano, że wybierał się na
Łomnicę i Garłuch. Szukali Polacy i Słowacy i też nie znaleźli nic.

Bywa, że góry odsłonią tylko rąbek tajemnicy. Kiedyś w masywie Osterwy znaleziono zbielałe ludzkie
kości. Obok leżała zmurszała portmonetka, zawierająca polski bilon z datą 1925. Zastanawiano się
długo, przypominano sobie wszystkich zaginionych i w rezultacie nie powiązano szkieletu z żadną z
poszukiwanych przed laty osób.

Przez długi czas do nie wyjaśnionych zagadek zaliczano przygodę, jaką przeżyła para turystów na
grani Wołoszyna. Opowiadanie turystów brzmiało tak fantastycznie, że mało kto przyjmował je serio.
Jedni byli zdania, że młoda para tumani ludzi w pogoni za rozgłosem. Inni widzieli w „bałkaoskiej
przygodzie” usprawiedliwienie nocy spędzonej wspólnie w górach.

Ruchliwi dziennikarze pognali natychmiast do Roztoki i stamtąd szukali drogi do tajemniczego

obozowiska. Wrócili z kwitkiem, w porwanych spodniach i swetrach, pełni emocji wyniesionej z
niedostępnych żlebów.

Sprytniejsi udali się na przeciwległe zbocze Świstówki zaopatrzeni w tęgie polowe lornetki. Wlepili
oczy w Szczoty Wołoszyoskie i czekali cierpliwie. Stok Wołoszyna lśnił w słoocu, okryty płaszczem
kosówki. Bielały urwiska żlebów. Nawet powiększające szkła nie pozwalały wypatrzed śladów ludzi.
Nie pojawiała się też smużka dymu, po której wiele sobie obiecywali posiadacze lornetek.

Zakopiaoskie kawiarnie, pełne o tej porze letników, prześcigały się w coraz bardziej fantastycznych
wersjach. Ani przyjezdni, ani większośd tubylców nie mogli znaleźd przekonywającego wyjaśnienia
nocnej przygody na Wołoszynie. Puszczano więc wodze wyobraźni i opowiadanie turystów
przyprawiano pikantnymi sensacyjkami. Pogląd sceptyków, że całą rzecz należy przypisad halucynacji i
emocji wywołanej błądzeniem po nocy, wydawał się najbardziej zbliżony do prawdy.

Czy można na słowo, bez żadnego widocznego dowodu uwierzyd w taką historię:

Pewnego słonecznego ranka wróciła z gór para turystów, parująca zmęczeniem i szalenie
podekscytowana. W ogromnym podnieceniu opowiedzieli, co spotkało ich w nocy. Trzeba dodad, że
zarówno turystka, jak i jej towarzysz cieszyli się opinią ludzi wiarygodnych, nie blagujących bez
wyraźnej potrzeby i nie koloryzujących swych górskich przygód.

Zmrok zaskoczył turystów w Szczotach Wołoszyoskich. W pewnym momencie zorientowali się, że

błądzą. Byli już zdecydowani na spędzenie nocy w kosówce, gdy raptem zobaczyli odblask ognia,
palącego się gdzieś znacznie niżej. Przekonani, że to pasterska watra koło szałasu przy ścieżce w
Dolinie Roztoki, poszli w kierunku ognia. Schodzili wśród kosówek, co znacznie ułatwiało zsuwanie się
z niezbyt wysokich skalnych progów. Rosnący blask ognia przyciągał, pobudzał do prędkiego tempa.
Ciemnośd wygładzała drogę. Turyści spieszyli do watry z lekkomyślnością, na jaką nigdy by sobie nie
pozwolili przy świetle dziennym.

Nagły upadek podziałał jak lodowaty prysznic. Stoczywszy się z kilkumetrowego progu, turyści
oprzytomnieli na stromej płasience. O schodzeniu dalej nie było już mowy. Płasienka kooczyła się
urwiskiem. Wysoki próg skalny odcinał drogę powrotną. Zbawcza watra stała się nagle odległą,
nieosiągalną przystanią.

Turyści odsunęli się od przepaści i zaczęli wzywad pomocy, posługując się obowiązującym w górach
sygnałem: sześd jakichkolwiek znaków w ciągu minuty, w odstępach dziesięciosekundowych.

Po chwili w ciemnej chod oko wykol nocy rozległy się trzy rewolwerowe strzały. A więc wołanie
usłyszano i zrozumiano. Uspokojeni turyści usiedli i postanowili czekad cierpliwie, skracając czas
rozmową. Nie spodziewali się ratowników przed świtem. Jakież było ich zdumienie, gdy wkrótce po
strzałach usłyszeli w pobliżu ludzkie głosy. Okryci ciemnością ratownicy znajdowali się tuż poniżej
trawiastej platformy. Jeszcze kilka chwil i z ciemności wychyliły się ręce. Sądząc po głosach,
ratowników było trzech. Wydawali krótkie, rzeczowe rozkazy, świadczące o drobiazgowej znajomości
terenu.

- Ostrożnie, będzie stopieo.

- Chwyt na prawą rękę.

- Tu postawid nogę. Śmiało, trochę niżej... Dzięki opiece ratowników urwisko przestało byd dla
turystów groźne. Schodzili śmiało, pewni, że każdej chwili mogą liczyd na pomoc i podtrzymanie.
Odzyskawszy rezon (nagła zmiana na lepsze czyni każdego gadatliwym), turyści zasypali wybawców
pytaniami.

Ratownicy zbywali natarczywe pytania upartym milczeniem. Nie interesowali się również, kim są
turyści, skąd przyszli i w jakich okolicznościach zaleźli w pułapkę. Próby nawiązania rozmowy kooczyły
się na lakonicznych informacjach ułatwiających schodzenie. Dla udziwnienia scenerii, i tak już mocno
fantastycznej, rozległ się wystrzał rewolwerowy. Ratownicy odpowiedzieli również strzałami. Musiały
to byd umówione sygnały, bo po kilku minutach zjawiło się jeszcze kilku osobników.

Cała grupa szła przez kosówki. Turyści czuli się coraz bardziej niewyraźnie. Dobry humor topniał w
błyskawicznym tempie. Zapomnieli o strachu i emocjach przeżytych na platformie. Martwili się teraz
o najbliższą przyszłośd. Towarzystwo milczących, uzbrojonych mężczyzn mogło wróżyd zupełnie
nieoczekiwane komplikacje. Turysta zaniepokoił się na dobre. Czuł się odpowiedzialny za losy swej
towarzyszki.
Na dłuższe medytacje brakło czasu, bo oto warta zatrzymała eskortę i eskortowanych. Głos z
ciemności zapytał o hasło. Idący w przodzie wypowiedzieli jakieś niezrozumiałe dla turystów słowa i
ruszono dalej. Po przejściu paru kroków turyści pochwycili urywki szeptem prowadzonej rozmowy.
Najwyraźniej rozmowa dotyczyła ich dalszych losów.

„No, tak. Bandyci” - pomyślał turysta przeklinając w duchu wycieczkę, Wołoszyoskie Szczoty i
idiotyczny pomysł schodzenia do przeklętej watry.

- Musimy paostwu zawiązad oczy - oświadczył nagle męski, zdecydowany głos.

- Nie pozwalam! Protestuję! - krzyknął turysta. Chciał dodad „po moim trupie”, lecz w porę ugryzł się
w język. W sytuacjach bądź co bądź dwuznacznych nie należy wywoływad wilka z lasu. Pomyślał: „Mój
trup byłby im na rękę”.

- Bardzo nam przykro, ale w razie odmowy będziemy musieli zostawid paostwa na pastwę losu -
powiedział ten sam głos.

Turyści momentalnie odczuli grozę górskiego pustkowia. Nie byli w stanie określid ani miejsca, w
którym się znajdują, ani kierunku, w którym należy szukad drogi prowadzącej do Roztoki! Wiedzieli,
że jeden nieopatrzny krok w ciemnościach grozi utknięciem w nowej pułapce lub - runięciem w
przepaśd. Dyskusja z tajemniczymi ratownikami wydawała się bezcelowa. Uzbrojeni faceci stawiali
sprawę jasno: albo, albo...

Przedłużające się milczenie uznano za zgodę. Wprawnie zawiązano oczy kobiecie, potem mężczyźnie
okręcono głowę chustą. Ratownicy ujęli turystów pod ręce i poprowadzili w nieznane. Marsz z
chustami na oczach trwał około kwadransa. Pytani potem, czy szli do góry, czy na dół, turyści nie
umieli dad sensownej odpowiedzi. Jedyne wrażenie, jakie zapamiętali, to pewnośd poruszania się
przewodników. Wnioskowali więc, że prowadzono ich po dokładnie wytyczonym szlaku. Nie
zauważyli ani razu momentu wahania lub namysłu. Zagadkowi lokatorzy Szczotów szli tak pewnie, jak
mieszczuch po swojej ulicy.

Po kwadransie karawana zatrzymała się. Turystom zdjęto chusty z oczu. To co teraz zobaczyli,
wprawiło ich w zakłopotanie. Przecierali oczy niezbyt pewni, czy fantastyczna przygoda rozgrywa się
we śnie, czy na jawie. Tuż przed nimi paliło się spore ognisko, promieniujące prawdziwym ciepłem.
Trzeszczały w ogniu smolne szczapy. Blask watry oświetlał duży namiot typu wojskowego. Obóz stał
na skalnej platformie, otoczonej z trzech stron wspaniałą kosówką. Z czwartej nie było nic poza
ciemnością nocy. Platforma, podcięta urwiskiem, opierała się tu o skraj przepaści.

Poza kręgiem światła poruszały się jakieś postacie. Tam, na drugim planie, rozmawiano półgłosem.

Ktoś, mający prawo dawania rozporządzeo, głośno polecił przygotowanie noclegu i posiłku dla
turystów. Sytuacja stawała się nie do zniesienia. Turyści zaczęli pytad od początku:

- Kim jesteście?

- Na miłośd boską, powiedzcie, w czyim jesteśmy ręku?

- Czy panowie ogłuchli? Co to wszystko znaczy?

Pytania, powtarzane łamiącym się ze zdenerwowania głosem, nie zrobiły na gospodarzach żadnego
wrażenia. Z kamiennym spokojem przysłuchiwali się podnieconym okrzykom. Widad było, że ani im
się śni odpowiadanie. Wtedy roztrzęsieni turyści oświadczyli, że jeśd nie będą i że ani im w głowie
nocleg pod namiotem należącym do nie wiadomo kogo. Ale i ten protest, wypowiedziany ostrym,
obraźliwym tonem, spalił na panewce. Gospodarze nie dali się sprowokowad. W milczeniu podsunęli
turystom menażki z jedzeniem i wskazali miejsce w namiocie dla nich przeznaczone.

Gorąca herbata i jedzenie zrobiły swoje. Gości ogarnęła apatia i sennośd. Powlekli się do namiotu i
chod solennie obiecywali sobie nie zmrużyd oka do świtu, natychmiast zapadli w sen. Tuż przed
zaśnięciem pomyśleli tylko, że koce są czyste, ciepłe, a namiot przytulny, jak rzadko które
schronisko...

Rano, nie dowierzając wrażeniom nocy, wytrzeszczali oczy na wszystkie strony. Dośd wcześnie
podano im śniadanie i oznajmiono, aby przygotowali się do zejścia. Tym razem zawiązywanie oczu
odbyło się bez dyskusji. Turyści przeżyli jeszcze jeden moment przykry, kiedy ich okręcono liną i
zapowiedziano zjazd „w pełnym lufcie”. Zjazd z chustką na głowie uniemożliwiał jakiekolwiek
obliczenia. Para turystów pamiętała jedynie, że po zjeździe rozwiązano oboje z liny i rozpoczęło się
schodzenie przez kosówkę. Pokonywano po drodze liczne progi skalne, nie nastręczające trudności
nawet dla ludzi idących po omacku. Po dłuższym kluczeniu wśród skałek i kosówki turyści usłyszeli
narastający szum wody. Jeszcze kilkanaście kroków, potem dłuższy postój. Turyści domyślali się, że
przewodnicy naradzają się nad dalszą drogą. Stali więc cierpliwie, czekając. Raptem usłyszeli wesoły
głos przekrzykujący szum potoku:

- Do widzenia paostwu!

Momentalnie zerwali opaski (były to ich własne chustki do nosa) i - żywej duszy nie zobaczyli w
pobliżu. Jak urzeczeni wpatrywali się w morze kosówki spływającej z okolicznych zboczy. Ani śladu
drogi przebytej przed chwilą, ani też drgnienia gałęzi, które pozwalałoby odgadnąd, gdzie znikli
przewodnicy... Wokół cisza zupełna i spokój. Ani szelestu, ani ruchu. Jeszcze dobrą chwilę gapili się na
stoki Wołoszyna, próbując odgadnąd miejsce obozu. Teraz dopiero miniona noc wydała się typowym
sennym majaczeniem. Ale - nie byli głodni. Pamiętali dokładnie, co jedli wieczorem i na śniadanie. Ba,
przypomnieli sobie jeszcze jeden szczegół: obok namiotu, na sporym maszcie powiewało coś w
rodzaju flagi.

- To coś było jednobarwne - powiedziała z przekonaniem kobieta.

- To jeszcze bardziej komplikuje sprawę - mruknął mężczyzna.

Przytomniej rozejrzeli się po okolicy. Stali w pobliżu ścieżki przebiegającej dnem Doliny Roztoki.

- Trzeba iśd. Niczego tu nie wystoimy.

- Oczywiście, chodźmy...

Zwlekali jednak z odejściem, łudzili się, że zdołają wypatrzed namiot, flagę lub dym snujący się z
kosówki...
W chwilę później prędkim krokiem szli w stronę Wodogrzmotów. Wróciwszy do Zakopanego,
opowiedzieli całą historię paru znajomym „w zaufaniu”. Po godzinie trzęsły się z wrażenia wszystkie
pensjonaty, kawiarnie i restauracje. „Bałkaoska przygoda” poruszyła całe miasto.

Ponieważ nie odkryto śladu obozowiska i nie potrafiono wyjaśnid, kim byli uzbrojeni osobnicy, więc
później, kiedy tę historię opowiadano nowym gościom, spotykano się ze znaczącym zmrużeniem oka.

- Tyle hałasu o jedną noc w kosówce...

Słuchacze wybuchali domyślnym śmiechem i zacierali dłonie. Nareszcie nowa pikantna historyjka!

Oppenheim wysłuchał relacji turystów bez sceptycznego uśmiechu. Nie zadawał podchwytliwych
pytao i nie dziwił się, gdy mu szczegółowo opisywano miejsce wprost wymarzone na wygodny biwak.
Domyślał się, gdzie może się znajdowad owa platforma, bo przecież biwak musi mied wodę w pobliżu.
Słuchając turystów, widział nie jedną, lecz kilka dróg prowadzących do obozu. Trzymając się perci
niedźwiedzich, można było iśd od grani i od szałasu w dolinie... Oppenheim był prawie pewien, że
potrafi bez pudła wyliczyd większośd lokatorów „wielkiego namiotu” ... Zdradzała ich doskonała
znajomośd gór, umiejętnośd przeprowadzania akcji ratunkowej i widoczna skłonnośd do teatralnych
form i gestów.

Anonimowa wyprawa ratownicza nie trafiła do ksiąg TOPR-u, chod w pełni na to zasługiwała z wielu
względów. Unieruchomieni w skalnej pułapce turyści mogliby długo czekad na ratunek, gdyby nie
sąsiedztwo obozu. Groziła im śmierd głodowa lub katastrofa podczas rozpaczliwej próby odszukania
drogi.

Dla większości „nocna przygoda na Wołoszynie” pozostała bujdą na resorach lub nie rozwiązaną
zagadką. Wtajemniczonych było zaledwie kilkanaście osób.

W 1921 roku grupa młodzieży uznała za konieczne przedyskutowanie sytuacji politycznej, jaka
powstała po wojnie 1920 roku. Zaczęto przemyśliwad nad wyborem miejsca gwarantującego
swobodną dyskusję i bezpieczeostwo.

Wśród tej młodzieży była grupa namiętnych górołazów, świetnie znających Tatry. Podjęli się
wyszukad w górach miejsce spełniające konieczne warunki. Wkrótce trójka taterników wyruszyła na
rekonesans. Wybór padł na stoki Wołoszyna, opadające ku Dolinie Roztoki. Mało kto tam zaglądał,
nie licząc tatrzaoskich misiów.

Wędrówki po stokach Wołoszyna trwały kilkanaście dni. Szukano platformy, na której można by
ustawid duży namiot, groty na zapasy żywności i wody. W koocu natrafiono na skalną platformę
zaszytą wysoko w górze, osłoniętą ze wszystkich stron kosówką. Blisko, w urwistym żlebie sączyło się
źródełko. Wybór, dokonany przez ludzi, pokrywał się z wyborem dokonanym wcześniej przez
niedźwiedzia. To również przemawiało na korzyśd przyszłego biwaku, bo niedźwiedź nie lokuje się „na
środku drogi”. Postanowiono misia wypłoszyd i w jego jaskini urządzid magazyn. Niedźwiedź
parokrotnie próbował upomnied się o swoje. Po kilku odwiedzinach machnął jednak łapą i
powędrował w inną stronę Szczotów.

Najpierw wyrównano platformę tak, że można było spokojnie postawid duży namiot. Potem
oczyszczono jaskinię i zaczęto gromadzid zapasy. Było tego sporo. Kilkunastu ludzi miało spędzid pod
namiotem parę tygodni. Poradzono sobie domowym sposobem: pożyczono parę wojskowych mułów
z Kompanii Wysokogórskiej. Muły dźwigały skrzynie z prowiantem aż do wylotu Doliny Roztoki.
Stamtąd uczestnicy przyszłego biwaku brali ładunek na plecy i postękując z wysiłku, pięli się do
pieczołowicie przygotowanej kryjówki. Czasy były powojenne, broni i amunicji wszędzie w bród. Dla
ochrony przed niedźwiedziem i dla większej fantazji zaopatrzono się w broo i naboje. Wreszcie obóz
był gotów. Do Zakopanego zaczęli zjeżdżad wtajemniczeni turyści. Przeprowadzano ich do obozu
okrężną drogą, z zachowaniem pozorów normalnej wycieczki i z wielką ostrożnością.

Lato tego roku było nieprzerwanym pasmem słonecznych dni. Takiej pogody od wielu lat nie
notowano w górach. Żartowano, że deszcz zginął na wojnie i nigdy już nie będzie padad. W dzieo
niebo prawie bezchmurne, w nocy -- iskrzące się, pulsujące miliardami świateł tak bliskich, że
„wchodząc na szczyt, trzeba głowę wtulad w ramiona, żeby o gwiazdę nie zawadzid”...

Niedźwiedź pogniewał się i wyniósł do innej okolicy, ale chytre lisy nie rezygnowały tak łatwo.
Stawiały na spryt, a nie na honor. Kręciły się wokół jaskini-magazynu i próbowały różnych sposobów,
żeby podzielid się z ludźmi smakowitymi zapasami. Obozowicze zareagowali zdecydowanym
posunięciem: wystawili posterunek ochronny z groźnym gwerem systemu Manlicher.

Wartownik czuwał dzieo i noc. Nudził się odsunięty od płomiennych dyskusji i obrad, więc co pewien
czas hukał z karabinu w powietrze. Odpowiadano mu trzema strzałami z rewolweru. W ten sposób
wartownik dawał znak, że czuwa, a obradujący zawiadamiali, że wszystko w obozie w porządku.
Amunicji było pod dostatkiem, więc na strzelanie nikt się nie oburzał, bo ze wszystkich strzelao
strzelanie w powietrze najmniej przynosi szkody.

Potem w gąszczu kosówki przerastającej człowieka wyrąbano korytarz wyprowadzający na grao

Wołoszyna. Nad przepaścistymi żlebami ustalono chwyty i stopnie. Tak więc uczestnicy obozu mieli
dodatkową rozrywkę w postaci własnej drogi wspinaczkowej. Cieszyło ich to bardzo. Korzystali z drogi
na grao z wielką satysfakcją.

Turyści, przechodzący dnem Doliny Roztoki lub wędrujący granią Wołoszyna, nie domyślali się nawet
istnienia obozu. Ani z dołu, ani z góry nic dojrzed nie mogli. Obóz był świetnie zamaskowany.

Przygoda turystów na Wołoszynie poszła w zapomnienie. Tajemnica została zachowana.

Wtajemniczeni milczeli.

Jeszcze dziś można odszukad w Wołoszyoskich Szczotach zniwelowaną platformę i niedźwiedzią

grotę, noszącą ślady ludzkiej gospodarki.

Tylko ludzi, pamiętających położenie kryjówki i drogę do niej, coraz mniej...

Styczeń 1946

Czy pamiętasz? Małe schronisko w Dolinie Zuberskiej tak bardzo przypominało dawną Pyszną... Miała
to byd ostatnia wyrypa sezonu, pożegnanie zimy, rozbrat z nartami aż do następnego śniegu.
Oppenheim ciągnął w Tatry Zachodnie. Chciał jeszcze raz odwiedzid masyw Salatyoski, żeby sprawdzid
dane potrzebne do przewodnika narciarskiego. Równie dobrze mógł wymyślid jakiś inny pretekst.

Trójka przyjaciół wyruszyła z Doliny Chochołowskiej przez Rakoo i Szyndlowiec do szałasów w Dolinie
Łatanej. Spotkano tam sympatycznych narciarzy słowackich, więc pod wieczór całą kompanią
zjechano do schroniska na Polanie Zwierówka.

Nadciągająca wiosna, wino i niepokój wojenny sprzyjały brataniu się i zapewnieniom o przyjaźni. Do
późna śpiewano polskie i słowackie pieśni. W wojnę nikt z nich wtedy chyba nie wierzył. Powracała
jednak w rozmowach, psuła nastrój jak zły sen, jak złe przeczucia.

Ranek przyniósł rozczarowanie. Śnieg znikł z gór. Wiatr halny wisiał w powietrzu. Gwałtowny skok
temperatury rozwiał marzenia o wycieczce w masyw Salatyoski. Postanowiono wracad przez Dolinę
Zuberską. Tam śnieg jeszcze się trzymał i zapowiadały się znośne warunki narciarskie.

- Zanocujemy pod Rohaczem. Rano coś się wymyśli. Może halny rozlezie się po kościach? O tej porze
roku wszystkiego przecież można się spodziewad.

W małym schronisku pełno. Przed budynkiem pali się watra. Dwie jędrne narciarki doglądają barana
na rożnie. Atmosfera i zapachy zdecydowanie świąteczne.

- Rypcium pypcium - odzywa się po swojemu Oppenheim. - Trafiliśmy na poważne przygotowania do

zakooczenia sezonu. Nach dem Essen sollst du rauchen oder eine Frau gebrauchen.

- Co ty wygadujesz, Józiu? Nie znamy niemieckiego!

- Ja też nie znam. Chyba nic nie mówiłem. Dziewczyny chichoczą i ze zdwojoną energią zajmują się
baranem.

W izbie zajęte prawie wszystkie prycze. Króluje pani w średnim wieku w towarzystwie dwóch panów i
młodziutkiej siostrzenicy. Są też dwaj Polacy. Zjechali przed chwilą z Rakonia i głośno dzielą się
wrażeniami. Jest Słowak ze złamaną nogą. Leży na noszach i ze wściekłym uporem broni się przed
zniesieniem w dolinę do lekarza. Ostatni dzieo zimy chce spędzid w górach. Przed jutrem nie da się
ruszyd ze schroniska.

Pełny również stryszek. Kwaterują tam młodzi Słowacy, towarzysze dziewczyn obracających rożen
nad watrą.

Wspólna kolacja mija wesoło i spokojnie. Sypią się komplementy pod adresem dziewczyn i pieczeni.
Dziewczyny chichoczą coraz sympatyczniej. O dziesiątej, bo to pora schroniskowej ciszy, gaśnie
lampa. Ale młodych na stryszku sen w ogóle się nie ima. Trzeszczą szczeble drabiny. Służący niesie na
górę jeszcze jeden, z pewnością nie ostatni dzban wina. A tam coraz huczniej, wiosenniej. Harmonia
dostaje zadyszki, ugina się powała, na prycze sypie się kurz i paprochy. Zabawa staje się w koocu tak
hałaśliwa, że rozdrażniona ciocia prosi panów o taktowną, ale zdecydowaną interwencję. Jeden z
mężczyzn wspina się po drabinie, unosi klapę, zagląda i z pośpiechem wraca pod koce.

- Za późno, już nic się nie da zrobid - wyjaśnia szeptem i znacząco chrząka.

- Ach tak!... - Ciocia wzdycha i całą pretensję wyładowuje na siostrzenicy. - Przynajmniej ty mogłabyś
już spad!

- Tak, tak. Będziesz miała jutro nogi z waty - wtóruje cioci mężczyzna, który zaglądał na stryszek.

Siostrzeniczka płaczliwie pociąga nosem. Przyjaciele klną Oppenheima. Noc taka, że nie zmrużysz oka.
Józio nie reaguje, zaciska oczy, śmieje się przez sen. A drabina znowu trzeszczy. Ktoś siada na
posłaniu i energicznie pstryka latarką. Ze strychu schodzi dziewczyna ubrana w narciarskie buty i
kurtkę od piżamy. Światło gaśnie, nie pada ani jedno słowo. Osoby w takim stroju nie można besztad
za hałasy. Wszelkie wymówki mijają się z celem.

Zielona noc wyhuczała się i ścichła. Wypaliła się energia młodych, zdrzemnęli się więc starsi na dole.
Rano właściciel schroniska przepraszał i rozkładał ręce. Wrócił późno, był z gościem na Rohaczach, od
razu zasnął kamieniem, o niczym nie wie, nic w ogóle nie słyszał. Wszystkiemu winien służący, bo za
dużo, oj, za dużo podawał wina tym młodym. Zaraz po śniadaniu, mówił właściciel, zwymyślam
służącego, że mu pójdzie w pięty.

- Co do mnie, miałem bardzo przyjemne sny - Oppenheim odruchowo spojrzał na drabinę.

Na stryszku panowała cisza. Młodzi wynieśli się o świcie. Znikły dorodne dziewczyny i weseli, chłopcy.
Zjechali w dolinę zabierając kompana ze złamaną nogą. Pożegnali się hucznie z górami do następnej
zimy.

Mglisty dzieo pachniał odwilżą. Wysoko szumiał wiatr. Pakowano więc z pośpiechem manatki, żeby
się wynieśd, zanim halny rozhula się na całego.

Z markotnymi minami, poziewając, człapali przyjaciele przez Rakoo do domu. Kiedy w podmuchach
ciepłego wiatru zjeżdżali do Doliny Wyżniej Chochołowskiej, śnieg już tajał w oczach. Zima, spłoszona
halnym, uciekała z drogi. Przy szałasach wzięli narty na ramię.

Dla wielu były to ostatnie zjazdy w życiu. Przed następnym sezonem, zanim spadł śnieg, wybuchła
wojna. I cały świat w mgnieniu oka zmienił się nie do poznania.

Jeszcze śnieg leżał w górach, kiedy Oppenheim, z kennkartą wystawioną na nazwisko Żyglewicza,
wrócił do Zakopanego.

Zakopane było głodne, zabiedzone. Mieszkaocy wypatrywali bliskich. Czekano, jak to po wojnie,
nawet na tych, o których wiedziano, że nie wrócą nigdy. Nie doczekano się ani Zaruskiego, ani Heleny
Marusarzówny, ani Bronisława Czecha, ani Bednarskiego, ani wielu, jakże wielu, innych. Zaginął bez
śladu uwieczniony przez Struga „Tołumbas” - Tadeusz Korniłowicz, który wywinął się pierwszej wojnie
i cudowne ocalenie opijał z Oppenheimem u Karpowicza „kontuszowką”. Józef Krzeptowski, ledwie
wysiadł z wagonu, klęknął na peronie i prosił Boga: „Żebym nigdy więcej nie jeździł pociągiem!”
Góry stały puste. Po schronisku na Pysznej została kupa gruzu i osmolone belki. Spłonęły schroniska w
Pięciu Stawach i w Dolinie Chochołowskiej. Pogotowie otrzepywało się w narzuconej przez okupanta
nazwy „Tatrabergwacht”.

Nowych władz i urzędów strzegły karabiny maszynowe. Na Podhalu rozhulał się groźny „Ogieo”.

Oppenheim wrócił w marcu 1945 roku. Zamieszkał na Krzeptówkach. Domek „stał w głębi, jakieś
dwadzieścia metrów od drogi do Dłuskich”. Nie było nic. Należało zaczynad od początku, szukad
zarobku, kołatad o pomoc, korzystad z ofiarności lepiej sytuowanych przyjaciół.

W maju, a więc wkrótce po powrocie, do Komisji Weryfikacyjnej TOPR wpłynął kilkustronicowy akt
oskarżenia przeciwko Oppenheimowi. Pod oskarżeniem figurowały dwa nazwiska znane w
środowisku zakopiaoskim. Zarzucono Oppenheimowi złe kierowanie Pogotowiem, łamanie statutu,
nadużycia finansowe. Szło o dwadzieścia pięd przedwojennych lat.

W takiej atmosferze nastąpiło spotkanie z Zakopanem i Tatrami. „Sprawa Oppenheima” stała się
głośna. Poruszyła Zakopane i Kraków, dotarła nawet do Warszawy. Aktem oskarżenia zajęła się
odpowiednia komisja Polskiego Towarzystwa Tatrzaoskiego i sąd koleżeoski Klubu Wysokogórskiego.

Wiem, że Józio mógł się urządzid w Warszawie, obiecywano mu pracę, miał zapewniony kąt u
przyjaciół. Mógł i - nie mógł. Przeżył wojnę, żeby wrócid do Zakopanego i w Tatry.

Jesienią kupił Oppenheim okazyjnie buty narciarskie. Narty, „cudne hikory”, pisał w liście z
Krzeptówek, otrzymał w prezencie. „W górach od września leży śnieg, tu jeszcze słonecznie i ciepło.
Kroi mi się posada zastępcy głównego ochroniarza. Miałbym do roboty: wypatrywad kozice, liczyd
niedźwiedzie i świstakom nakręcad budziki. Zajęcie w sam raz dla mnie, połazikowałbym znowu po
górach i przestał żyd manną niebieską. Przyjedź, pójdziemy obejrzed świat. Chodzą stąd i na Słowację,
ale tam teraz słone ceny. Za trzy herbaty, trzy kawy i selcerską wodę wzięli - podobno - w Popradzkim
Stawie trzy dolary. Trzeba więc z własną herbatą, cukrem i kiełbasą”. Do nakręcania budzików nie
doszło, posada przeszła koło nosa i codzienne kłopoty znowu wysunęły się na pierwszy plan. Nadal
nie bardzo było z czego żyd.

Komisja PTT zrehabilitowała Oppenheima. W grudniu 1945 roku sąd koleżeoski Klubu
Wysokogórskiego wydał orzeczenie uwalniające Józia od zarzutów. Zanosiło się na to, że walne
zebranie TOPR, zapowiedziane na początek roku 1946, wybierze ponownie Oppenheima
kierownikiem Pogotowia. Wydawało się, że najgorsze minęło, że po rehabilitacji formalnej nastąpi
zadośduczynienie praktyczne.

Jak to było u Struga?

„Panie Brajbisz, a zatem wrócimy do owych wyroków... - zagaił Tołumbas niepewnym głosem.

- Jesteśmy wszyscy od tygodnia śledzeni przez ich agentów, wedle wskazówek Szurgota i
Wyzdychalca”.
Któż, w burzliwym roku 1945, mógł pamiętad o satyrycznej i groteskowej powieści drukowanej w
gazecie przed dwudziestu laty?

Nowy rok zaczął się dobrze. Oppenheim dostał wreszcie pracę. „Od pierwszego - pisał zaraz po Trzech
Królach - objąłem kierownictwo trzech domów na Groniku. Nocuję tu od dwóch dni, bo częściowo
został zwieziony inwentarz przysłany z Warszawy - koce, sienniki, talerze itd. Nocuję sam jeden w
trzech budynkach, bo dozorca sypia w domku obok. Codziennie bywam w Zakopanem, załatwiając
szereg spraw związanych z uruchomieniem Gronika. Muszę też uruchomid staruszka »Harleya« (...)
Spadł śnieg i zapanowała zima w całej pełni. Sądzę, że przy pierwszej okazji wdepniesz do
Zakopanego (...)”.

Oppenheim nocował na Groniku, ale mieszkał i jadał na Krzeptówkach. Późnym wieczorem, w piątek
25 stycznia, zastukano do mieszkania. Było już koło dziesiątej, więc Ruda spytała przez drzwi, kto i do
kogo? Obcy głos dopytywał się o Józia.

- Nocuje na Groniku.

- A gdzie to? Niech pani wyjdzie i zaprowadzi. Rudej nie spodobali się nocni goście. Drzwi trzymała
zamknięte i nie zdradzała ochoty do spaceru z obcymi na Gronik. Nie pomogły żarliwe zapewnienia,
że umówili się, że Oppenheim miał tu czekad, że sprawa bardzo pilna. Wtedy zza drzwi padła nowa
propozycja.

- Niech pani da światło i kartkę, napiszę.

- Proszę powiedzied, powtórzę.

- Kiedy to sekret.

Ruda rozłościła się i zatrzasnęła wewnętrzne drzwi. W kilka chwil później usłyszała oddalające się
kroki. Nieznajomi, nie dogadawszy się z Rudą, odeszli.

Okazało się rano, że Oppenheim o niczym nie wie. Z nikim się nie umawiał, na nikogo nie czekał.
Nawet się nie domyślał, co to za jedni szukali go po nocy. Sprawa, z jaką przyszli, nie była chyba zbyt
pilna, bo nieznajomi nie pokazali się w sobotę. Nie zjawili się ani w niedzielę, ani w poniedziałek. Józio
machnął ręką: głupoty, żarty, cholera zresztą wie co.

Na wtorek 29 stycznia 1946 wyznaczono zebranie PZN. Obrady przeciągnęły się i dopiero o wpół do
jedenastej Oppenheim przyszedł na kolację. W mieszkaniu na Krzeptówkach znajdowały się tego
wieczoru jeszcze dwie osoby: Ruda i jej matka.

Dosłownie w pięd minut po wejściu Józia rozległo się pukanie do drzwi. Oppenheim poszedł
otworzyd. Ledwie skrzypnęły drzwi, ktoś obcy krzyknął podniesionym głosem:

- Znamy pana przekonania, pan jest kierownikiem PPR! Ręce do góry!

Ruda wybiegła z pokoju. Zobaczyła młodego mężczyznę z pistoletem w ręku. Napastnik powtarza:

- Ręce do góry!

- Wynoś się, łobuzie - mówi Oppenheim z nienaturalnym spokojem.

Tamten już nie panuje nad nerwami, krzyczy:

- Będę strzelał!

- Strzelaj.

Oppenheim patrzy bandycie prosto w oczy. Powoli cofa się w kierunku drzwi prowadzących do
pokoju, z którego wybiegła Ruda.

- Uciekajcie... - mruczy do Rudej.

W progu Oppenheim chwyta bandytę za rękę. Usiłuje odebrad pistolet, zatrzasnąd drzwi.
Szamotanina trwa sekundy. W polu widzenia Rudej pojawia się lufa karabinu. Prawie natychmiast
pada strzał. Józio jak kłoda wali się na ziemię.

Bandyci do kobiet:

- Na ziemię! Leżed spokojnie!

Na głowy zarzucają koc. Dwie godziny trwa plądrowanie mieszkania. Bandyci wywalają rzeczy z szafy,
myszkują po schowkach, grzebią w papierach, oglądają dokumenty i fotografie. Co chwila pytają o
broo. Broni nie ma. Wreszcie jeden z bandytów ściąga koc.

- Kim on był? Mów prawdę!

Ruda odpowiada: kierownikiem Pogotowia, teraz dostał posadę kierownika domów wypoczynkowych
na Groniku. Bandyta kręcił głową. Powtarza z uporem:

- Był kierownikiem PPR. Ukrywasz prawdę. Gdzie święte obrazy? Nie wpuściłaś nas w piątek, należy ci
się też kulka.

Naciska spust. Pistolet zaciął się, nie reaguje. Ruda zrywa się z podłogi, chwyta krzesło. Bandyta już
się uporał z zacięciem, strzela. Ruda osuwa się na ziemię. Bandyci odchodzą pewni, że drugi strzał był
równie skuteczny jak pierwszy.

Ruda mimo szoku wkrótce odzyskała przytomnośd, ale dopiero o świcie udało się jej wypchnąd matkę
do sąsiadów, żeby zawiadomili „Kapuchę” Krzeptowską. Ta zaalarmowała znajomych i przyjaciół. O
wpół do jedenastej doktor Maryla Leisten przepchała się przez tłum gapiów oblepiających domek na
Krzeptówkach. Zdjęła szmaty, którymi Ruda tamowała krwotok i założyła pierwszy, fachowy
opatrunek.

Zachował się list Rudej z 2 lutego, a więc pisany pod wrażeniem wypadków i zawierający szczegółową
relację z ostatnich dni stycznia. „A potem Milicja, Bezpieczeostwo, sędzia śledczy. Przesłuchania
ciągnęły się godzinami. Przepraszano mnie, że muszę zrozumied, że Józio to nie byle kto itd. Akurat,
rychło w czas... Na drugi dzieo Bezpieczeostwo z Nowego Targu. Da capo al fine, a wszystko razem do
d..., jakby powiedział Józio...”

Pogrzeb odbył się w piątek po południu. „Tłumów nie było. Nie widziałam młodzieży ani nikogo z
tutejszych asów czy śmietanki...” Nad grobem zebrało się wszystkiego kilkanaście osób. Z Klubu
Wysokogórskiego stawiła się jedynie Jadwiga Pierzchalanka, którą - w początkach jej znakomitej
kariery taternickiej - solidnie zbeształ Józio za ryzykancki wyczyn na grani Kościelca. Szło o to, że
Pierzchalanka wybrała się na grao z towarzyszem i liną splecioną ze sznurów do bielizny. Ktoś parę
podpatrzył i zawiadomił Józia. No, a Józio przy najbliższej okazji wygadał się do syta.

W imieniu Pogotowia pożegnał Oppenheima Kazimierz Schiele. „Nie doczekałam się kooca,
odciągnęła mnie Kapusia, której było spieszno do kawiarni na codzienną kawą punkt o siedemnastej.
Nie oponowałam. Myślę, że Józio sytuację doceniłby w pełni... Po wizycie u doktora wróciłam do
domu. Na drzwiach znaleźliśmy taki napis: »Každy zrajca Kumunista tak skinie«. Może jakiś
językoznawca będzie z tego mądry... Leżę i wreszcie piszę o tym wszystkim. Rabunek bardzo
powierzchowny...”

Dochodzenia toczyły się zwykłym trybem. Przeważał pogląd, że morderstwo nie jest dziełem jakiejś
organizacji podziemnej. Organizacja byłaby lepiej poinformowana. Oppenheim do PPR w ogóle nie
należał. A więc mord rabunkowy? Napad zwykłych rabusiów? Lecz i ta wersja nie bardzo trzymała się
kupy. Łup zdobyty na Krzeptówkach przedstawiał się skromnie: trochę żywności, parę sztuk odzieży,
narty i buty Rudej, mydło, grzebienie, kilka drobiazgów. Nie ruszono pościeli, nart Józia, butów,
koszul, spodni. Bandyci nawet nie pytali o ukryte pieniądze, dolary czy kosztowności. Z pięciuset
prześcieradeł, przeznaczonych dla domów na Groniku, zabrali nie więcej niż sto pięddziesiąt.
Zastanawiające, że na rabunek wybrali się bez worków i bez sanek. Nie ulega wątpliwości, że bandyci
szukali spotkania z Oppenheimem. Gdyby w grę wchodził tylko rabunek, dokonaliby napadu po
odejściu Józia na Gronik. No, i byli pewni, że domniemany „kierownik PPR” nie ma broni.

Morderstwo wywołało liczne domysły i komentarze. W jakiś czas rozeszła się w Zakopanem plotka, że
„Ogieo” nie bierze na siebie tego, co stało się na Krzeptówkach. Nikt tej zbrodni nie kwapił się brad na
swoje sumienie.

W parę miesięcy później morderca Józia, osaczony przez MO i UB, zastrzelił się w Kościelisku czy też
został zastrzelony w walce. Wspólnika ujęto i postawiono przed sądem za napady z bronią w ręku.
Podobno zeznał na rozprawie, że Oppenheima nie znał, nie wiedział, kim był i czym się zajmował.
Poszedł na Krzeptówki, bo chciał pomóc „wylegitymowad pana”.

W 1948 roku, podczas uroczystości związanych z siedemdziesiątą piątą rocznicą powstania Polskiego
Towarzystwa Tatrzaoskiego, udekorowano Józia Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Wtedy też nadano Pogotowiu nazwę: Tatrzaoskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe im. Józefa
Oppenheima. Tabliczkę z takim właśnie napisem można było oglądad na Kasprowym nad wejściem do
stacji ratunkowej. Czy nazwa przyjęła się, czy z czasem poszła w zapomnienie? Zawsze zapominam
sprawdzid.

Minęło kilkanaście lat od śmierci Oppenheima. I raptem, w rozmowie o dawnych czasach,

przypomniał się list pisany z Gromka i wzmianka o starym motocyklu. Jakim cudem hałaśliwy gruchot
odnalazł się po wojnie na Krzeptówkach? Przecież na „Harleyu” uciekał Józio z Zakopanego do
Krakowa! Ruda jakby nie dosłyszała pytania.

- Józio był wierny ludziom - powiedziała po chwili. - Dochowywał przyjaźni, był naprawdę wierny i
lojalny.
Ze starym motocyklem miało to dośd luźny związek. Czekałem więc, co Ruda powie dalej.

- Kiedy wybuchła wojna, narzeczona Józia, Julia Steinhilber, umierała na raka w Krakowie. Opiekował
się nią do kooca.

Julia, o której wszyscy mówili Jula. Nie było siły, która zmusiłaby Julę do powiedzenia „Józio”. Zawsze
z Józia wychodził jej Jóżo. Rudą darzyła umiarkowaną sympatią. „Ta Ruda - powtarzała Czeszka przy
byle okazji - męczy Jóża. W górach wiatr halny, a ona Jóża ciągnie na wycieczkę”. Józiowi dogadzała:
ciasta, ciastka, ciasteczka...

Domek na Krzeptówkach stanowił własnośd sióstr Steinhilber. Jula zapisała swoją częśd Józiowi.
Wrócił po wojnie do siebie. Gdzie mieszkał przed wojną?

- Koło stacji benzynowej, na pięterku. Nazywaliśmy domek „Willą Mieczyk”. Przejdziemy się tam
któregoś dnia...

Mamy dwie wersje do wyboru. Ucieczkę na „Harleyu” przed wojną i Niemcami albo wcześniejszy
wyjazd z ciężko chorą, prawie umierającą Julą do Krakowa. Za pierwszą przemawia skłonnośd do
anegdoty, ale nikt z nas nie jest ulepiony z samej tylko anegdoty.

Dwie wersje nie wykluczają trzeciej, najbardziej banalnej: Ruda i Józio wyjechali razem. Zatoczywszy
wielki łuk, bardzo okrężną drogą dotarli w koocu do okupowanej Warszawy. Tam...

Ruda przeżyła Józia prawie o dwadzieścia lat. W sierpniu 1965 roku ukazał się nekrolog podpisany
przez Zarząd Okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków. Wanda Gentil-Tippenhauer Widigierowa,
artysta plastyk, długoletni członek Związku Polskich Artystów Plastyków i członek Zarządu Okręgu
ZPAP, zmarła 12 sierpnia. Pogrzeb odbył się 15 sierpnia 1965 roku na Cmentarzu Zasłużonych w
Zakopanem.

W parę osób staliśmy nad grobem Rudej. Stary cmentarz pełen szelestów i młodych głosów. Zbliżały
się Zaduszki, młodzież szkolna z wielkim animuszem porządkowała groby i wymiatała zeschłe liście.

- Zadzierała nosa i okropnie rozrabiała po schroniskach. Dosłownie tarzała się w krokusach! To było
nie do wytrzymania.

- Na miłośd boską, kiedy?

- W roku 1928, może nawet wcześniej. Masz zapałki? Zapaliliśmy, światełka, umocowaliśmy kwiaty
pod pomnikiem wyrzeźbionym przez zakopiaoskiego artystę o głośnym nazwisku. A potem, z takim
samym pękiem zaduszkowych kwiatów, poszliśmy Nowotarską na nowy, cmentarz, do, Józia. Nie
spełniły się nadzieje Rudej, nie przeniesiono szczątków Oppenheima na stary cmentarz.

Pochowano Józia, mówiąc oględnie, na peryferiach cmentarza, tuż obok Borysa Wigilewa. Daleko
stąd „wieloletniemu kierownikowi Pogotowia” do strojnych kwater taternickich, jeszcze dalej do
Zasłużonych.

Kwiaty i znicze są tu rzadkością. Drewniany nagrobek, podcięty wilgocią, jest wątpliwą rękojmią
trwałości. Już trzeba go było wygrzebywad spod śniegu i mocowad na nowo.
Od budynku, w którym pod jednym dachem kaplica, kostnica i kancelaria, do mogiły wszystkiego
czterdzieści parę kroków. Próżno jednak szukad w cmentarnych księgach daty pogrzebu, nazwiska lub
numeru grobu. Młody ksiądz, zagadnięty o Oppenheima, przyznał po namyśle, że coś, kiedyś,
rzeczywiście słyszał. Miałem zamiar opowiedzied o albumie i błogosławieostwie papieskim, ale
rozdzwonił się telefon i wessał księdza w wir spraw całkowicie doczesnych.

Zdaje się, że za życia miał Oppenheim więcej szczęścia do ludzi niż po śmierci. I więcej przyjaciół.

Zapalając światełka na Starym Cmentarzu, myślę o Rudej. Tak wytrwale znosiła wspomnienia,
anegdoty i bajki, tak mi przydeptywała pięty i takie dziury wierciła w brzuchu, że w koocu napisałem
opowieśd jak potok wijącą się wśród faktów i zmyśleo u podnóża Gór Najwyższych.

Czy pamiętasz? Trzeba pogodzid się z faktem, że coraz mniej ludzi może odpowiedzied: tak,
pamiętam. Ale to jeszcze nie powód, żeby z uporem zapominad wszystko i wszystkich.

Zakopane-Warszawa, 1975
Spis treści
Lata .......................................................................................................................................................... 3
Pionierzy ................................................................................................................................................ 11
Wyrypa narciarska ................................................................................................................................. 35
Pyszna .................................................................................................................................................... 52
O śniegu, lawinach i mgłach .................................................................................................................. 64
A kiedy nadejdzie wiosna ...................................................................................................................... 83
..bez względu na porę roku, dnia i stan pogody... ................................................................................. 93
Giewont i poczciwe Wierchy ............................................................................................................... 123
Kobiety idą w góry ............................................................................................................................... 138
U kresu sił ............................................................................................................................................ 145
Kapliczka straceoców .......................................................................................................................... 151
Genialny outsider ................................................................................................................................ 162
Po złoty promieo ................................................................................................................................. 166
Góry milczą .......................................................................................................................................... 173
Styczeo 1946........................................................................................................................................ 186
Morskie Oko, 1906
Klimek Bachleda
Straż Górska z Mariuszem Zaruskim, Kuźnice 1911 rok
Stanisław Barabasz
Nad Morskim Okiem w 1912 roku

"Hotel-pensyonat Skoczylaska"
Kurs narciarski w 1912 roku przed Dworcem Tatrzaoskim

Zakopiaoska kompania strzelców, 1913 rok

Schronisko w Dolinie Koprowej w 1916 roku
Kuźnice, 1914 rok

Moda 1931 roku

Warszawa-Zakopane-Warszawa, samochody przed schroniskiem w Morskim Oku

Harley
Tak się nie robi!
Ruda i Zosia
Igła w Buczynowej
Skrajna Turnia

Na grani Kościelca
Południowa ściana Zamarłej Turni
Smreczyoski Staw
W drodze na Świnicę
Czarny Staw pod Kościelcem
Schronisko w Pięciu Stawach, projekt K. Stryjeoskiego
Widok z Zawratu na Krywao

Dolina Pięciu Stawów Polskich

Widok z Koziego Wierchu

Zosia Miłoszewska, Ruda, Józio

U Wigilewa

Borys Wigilew i Zdzisław Ritterschild na Świnicy

Odpoczynek na Suchym Kondrackim
Rysunek 1Bronisława Staszel-Polankowa i Bela Friedländer, 1929 rok
Skacze Bronisław Czech, 1928 rok
Na grani Rohaczów

Długi Upłaz - stan przedwojenny

Janina Loteczkowa, 1928 rok
Józef Krzeptowski
Jakub Wawrytko

Jasiek Tomków
Czarne Ściany
Widok z Małej Wysokiej na Dolinę Staroleśną i Lodowy Szczyt

Wojciech Wawrytko
Jan Ceberniak Stopka

Stanisław Gąsiennica Byrcyn

Rysunek 2Kuba Wawrytko junior
Stanisław Gąsienica z Lasa

Józef Wawrytko
Stanisław Marusarz w 1964 roku
Schronisko na Pysznej

Jędrzej Marusarz Starszy

TOPR z Zaruskim
Rakoo
Józef Oppenheim z Bacą
ISKRY • WARSZAWA • 1976
Obwolutę projektował JANUSZ GRABIAOSKI
Zdjęcia: Tadeusz Krystek, Józef Oppenheim, Władysław Werner, Stanisław Zielioski, Stefan Zwolioski
Zdjęcie, na obwolucie Władysława Wernera
Reprodukcje pocztówek ze zbiorów Wisławy Szymborskiej i Teresy Trzeciak oraz ilustracji z czasopism i albumów wykonał Henryk Lebecki
PRINTED IN POLAND „Iskry” 1976
Redaktor BARBARA KACZAROWSKA
Redaktor techniczny JAROSŁAW WOŁODKO
Korektor JOLANTA ROSOSIOSKA
Paostwowe Wydawnictwo „Iskry”, Warszawa 1976 r. Wydanie III. Nakład 20.000 + 275 egz. Ark. wyd. 18,3. Ark. druk. 22,75 + 2 ark.
wkładek. Papier druk. mat. kl. V 60 g, 82 X 104. Druk ukooczono w czerwcu 1976 r. Zakłady Graficzne Dom Słowa Polskiego. Zam. nr.
7266/A/75. Cena zł 38,-