PUBLIKACJA

Pismo jest to system znaków, pozwalających na widzialne utrwalanie myśli w

konkretnym języku. Pismo pojawiło się stosunkowo późno (ok. 5-6 tys. lat temu). Istniały też
społeczeństwa wysoko rozwinięte, które nie posiadały swego pisma, nawet dziś nie posługuje
się nim wiele mln ludzi. Pismo wynajdywano kilkakrotnie i całkowicie odrębnie w wielu
centrach kulturowych.
Zaczątkami pisma były znaki własności, symbole, które po wynalezieniu systemu pisma nie
zanikły, lecz utrzymały się w stanie szczątkowym. Właściwe pismo rozwinęło się z
piktografii (przedstawienia rysunkowe, obrazkowe). Rysunki te mogły być odczytywane
przez ludzi posługujących się różnymi językami. Znaki-rzeczy w takim systemie mogły być
jednocześnie znakami-słowami (logogramami). Nazywa się je też hieroglifami (nazwa nadana
przez Greków pismu staroegipskiemu).

RÓŻNE TYPY PISMA:

Krój pisma to charakterystyczny obraz kompletu znaków pisma o jednolitych

podstawowych cechach graficznych: stylu, rytmie, proporcji, dukcie, układzie lub kształcie
szeryfów, właściwościach optycznych (czytelności) itp. Krój pisma może mieć wiele odmian,
czasami nawet znacznie różniących się od kroju podstawowego, lecz nadal zachowujących w
sposób konsekwentny podstawowe założenia graficzne danej rodziny krojów. Krój pisma
(łącznie z jego wszystkimi odmianami) jest dziełem autorskim podlegającym ochronie
prawnej. Krój pism (dawniej także karakter) – jeden z trzech podstawowych parametrów
każdej czcionki i fontu (pozostałe dwa parametry to stopień i odmiana).Spośród tych trzech
parametrów krój jest najważniejszym elementem określającym charakterystyczny wygląd i
unikalność każdej rodziny czcionek czy fontów. Stanowi o konkretnym, rozpoznawalnym
wyglądzie niezależnie od wielkości znaków, czy ich atrybucie pogrubienia, pochylenia,
szerokości itp.

Najbardziej znane kroje:

Wśród rozmaitych krojów pisma istnieje zaledwie kilka najczęściej stosowanych krojów (oraz
oczywiście masa ich zamienników). Najpopularniejsze do składu dużych, typowych tekstów
są dwa kroje: Times i Helvetica. Nie są to jedyne kroje spośród powszechnie używanych, ale
faktycznie są jednymi z najpopularniejszych.

• Times Roman – najpopularniejszy krój proporcjonalny, dwuelementowy z szeryfami.

Inna popularna nazwa kroju o niemal identycznym wyglądzie to Times New Roman,
Dutch 801, Nimbus Roman, Toronto.
• Helvetica – najpopularniejszy krój proporcjonalny, jednoelementowy, bezszeryfowy.
Jej najbardziej znane zamienniki to: Arial, Swiss 721.
 • Courier – najbardziej znany krój stały.
• Antykwa linearna - jest inspirowana pismem ozdobnym, które dominowało w
czasach średniowiecza. Dziś wydaje się ona ciężka i trudna do odczytania w
większych blokach tekstu oraz sprawia wrażenie staroświeckiej
• Antykwa - Jest to pismo, które czyta się najlepiej i używa najczęściej w przypadku
większych bloków tekstu. Litery oraz szeryfy antykwy są ustawione względem siebie
w odstępach proporcjonalnych

Oprócz krojów zawierających znaki pisarskie istnieją też kroje będące zestawami
najprzeróżniejszych symboli jak strzałki, elementy geometryczne, znaki uśmiechniętej
twarzy, otwartej i zamkniętej koperty, a nawet kroje składające się z tematycznych zestawów
takich, jak: znaki drogowe, znaki zodiaku, nuty, symbole matematyczne, a nawet zwierzęta
czy samochody. Do najpopularniejszych krojów pisma zawierających piktogramy należą:
Webdings, Wingdings, oraz Zapfdingbats.

Znaki pisarskie – znaki stanowiące pismo, symbole graficzne oznaczające dźwięki mowy
lub znaczenia myślowe. Ciąg znaków pisarskich nazywamy tekstem.
Pełne zestawienie atrybutów CSS dotyczących czcionek i tekstu:

Wszystkie atrybuty CSS dotyczące czcionek i tekstów:

Poza poznanymi już atrybutami font, font-family oraz font-size, w CSS można zmienić kilka
innych atrybutów tekstu. Powszechnie stosowanymi są font-style, font-weight, text-align,
text-decoration, text-indent oraz line-height. Bardziej egzotycznymi są font-variant, text-
transform, letter-spacing, word-spacing oraz white-space. W specyfikacji CSS wycofane
zostały atrybuty font-size-adjust, font-stretch oraz text-shadow, które nigdy nie były w
spójny sposób implementowane w przeglądarkach.

Skaner - urządzenie służące do przebiegowego odczytywania: obrazu, kodu paskowego lub

magnetycznego, fal radiowych itp. do formy elektronicznej (najczęściej cyfrowej). Skaner
przeszukuje kolejne pasma informacji odczytując je lub rejestrując. Nie jest to więc zwykły
czytnik, a czytnik krokowy (np. skaner obrazu nie rejestruje całego obrazu w jednej chwili jak
aparat fotograficzny, a zamiast tego rejestruje kolejne linie obrazu - dlatego głowica czytająca
skanera przesuwa się lub skanowane medium pod nią). Nazwa skanera jako czytnika
przebiegowego, często przenoszona jest na czytniki nieprzebiegowe (np. elektroniczne).
Typy skanerów:

• skaner ręczny
• skaner płaski
• skaner bębnowy
• skaner do slajdów
• skaner do filmów fotograficznych
• skaner kodów kreskowych
• skaner przestrzenny - 3D
• skaner kwadratowy
• skaner lustrzany
• skaner pryzmatowy
• skaner światłowodowy, istnieją również skanery do odczytywania informacji innej niż
obraz, np. czytniki danych zapisanych w postaci magnetycznej.

Skaner płaski swoim wyglądem przypomina kserokopiarkę. Ruchomym elementem jest

górna część skanera, a mianowicie pokrywa, pod którą znajduje się szyba. Skanując
kładziemy na szybę interesujący nas tekst lub fotografię pamiętając o tym że umieszczamy
stroną właściwą do spodu. W trakcie pracy skanera pod szybą porusza się zespół lampa-
lustro. Podłączając skaner płaski do komputera należy używać interfejsu SCSI lub port
równoległy Centronics. Teraz najczęściej spotykane są skanery wyposażone w interfejs USB.
Skanery płaskie charakteryzują się rozdzielczością optyczną wynoszącą od 300x600 dpi do
2400x4800 dpi. Urządzenia te możemy spotkać w wersji czarno-białej lub kolorowej. Skanery
płaskie znalazły zastosowanie w profesjonalnych pracach graficznych oraz w pracy biurowej.
Coraz częściej można spotkać do skanerów specjalne przystawki DIA niezbędne do
skanowania przezroczy.

Zasada działania skanera:

Światło białe odbite od kolorowego fragmentu oryginału przyjmuje barwę tego fragmentu. To
barwne światło, po przejściu przez układ optyczny, pada na filtr dichroiczny, który rozdziela
odbity sygnał świetlny na trzy jednakowe strumienie. Powstałe strumienie padają na trzy
rzędy czujników fotoelektrycznych.

Rys. 5. Zależność natężeń generowanych prądów od Rys. 6. Zasada działania skanera płaskiego
jasności barw składowych RGB i elementy jego budowy

Każdy element czujnika jest pokryty filtrem, odpowiednio: czerwonym R, zielonym G i

niebieskim B. W wyniku tego następuje automatyczne odfiltrowanie trzech tzw.
podstawowych barw składowych RGB (Red, Green, Blue). Każda składowa ma jasność
odpowiednią do koloru światła odbitego od elementu oryginału. Im jasność podstawowej
barwy składowej większa, tym większy ładunek, co powoduje, że większy prąd jest
generowany przez element fotoczuły (rys. 5). Z kolei w przetworniku A/C sygnał analogowy
(prąd) jest zamieniany na sygnał cyfrowy w celu utworzenia pliku cyfrowego. Plik ten może
być rozpoznawany i reprodukowany w systemie komputerowym.

Podstawowe parametry skanera:

Poniżej zostaną omówione parametry skanera - zarówno te, które są zapewniane przez
konstrukcję, jak i te, które można uzyskać za pomocą sterownika. Poznamy tylko
najistotniejsze z nich. Im skaner jest prostszy, tym dostarcza mniej opcji do regulacji,
wybierania, testowania itd. Parametry wymienimy według ich ważności.
Gęstość optyczna skanera. Gęstość optyczna materiału fotograficznego jest podstawą
zrozumienia gęstości optycznej skanera. Gęstość optyczna materiału fotograficznego to miara
stopnia zaczernienia pola (ilości osadu metalicznego srebra) w wywołanej warstwie
fotograficznej. Gęstość optyczną oznacza się symbolem D i jest to liczba bezwymiarowa.
Nie wdając się w rozważania matematyczne, zapamiętajmy, że jeśli wywołany materiał
fotograficzny odbija całe światło, to jego gęstość optyczna D = 0; gdy odbija 0,1 światła -
wtedy D = 1; jeśli odbija 0,01 - to D= 2, gdy odbija 0,001 - wtedy D =3 itd.
Gęstość optyczna skanera to wielkość charakteryzująca proces rejestrowania światła przez
elementy fotoczułe i oznaczająca zakres gęstości optycznej D, który z oryginału może
zarejestrować skaner, czyli różnicę między największą gęstością optyczną Dmax na materiale
fotograficznym a najmniejszą Dmin (D = Dmax - Dmin). Im wartość D jest mniejsza, tym gorszej
jakości czerń i zbliżone do nie] barwy (ciemne granaty, brązy itp.) uzyskuje się na obrazie z
najlepszego nawet oryginału, czyli tym gorsze zinterpretowanie cieni oryginału w obrazie
cyfrowym.

Sterowniki:

http://pobierz.pl/sterowniki/windows/skanery/hp/hp-scanjet-4300c-scanner

http://www.download.net.pl/17731/Primax-Scanner-Colorado-D600-36bit-Direct-9600-
Driver-Windows-9x/

Uwagi eksploatacyjne:

Aby skaner zawsze działał bezbłędnie i by można było wykorzystać wszystkie jego
możliwości, należy przestrzegać kilku prostych zasad. Przygotowanie do pracy i
konserwacja skanera. Podczas skanowania należy zachowywać czystość zarówno
urządzenia, jak i skanowanych materiałów. Wymaganie to jest istotne ze względu na
stosowane rozdzielczości. W skanerze płaskim szklana płyta, na której kładzie się oryginały,
musi być pozbawiona kurzu, plam. włosów, rys i innych uszkodzeń mechanicznych. Skaner
powinien stać w miejscu nienarażohym na działanie wstrząsów, pyłów, wilgoci i
gwałtownych zmian temperatury. W zasięgu ręki powinna być zawsze czysta ircha lub inny
niepylący miękki materiał, którym należy przecierać szklaną płytę. W przypadku
konieczności usunięcia plam z tych elementów lub obudowy należy stosować detergenty lub
nieagresywne rozpuszczalniki. Cieczą zwilżamy szmatkę, a nie bezpośrednio element
skanera, gdyż zapobiegnie to przedostaniu się środka czyszczącego do elementów
wewnętrznych.
Przygotowanie materiałów do skanowania. Materiały do skanowania powinny być
przechowywane w oddzielnych kopertach lub torebkach, aby nie ocierały się o siebie, co
powoduje uszkodzenie emulsji fotograficznej. Dotyczy to zwłaszcza oryginałów na kliszach,
ponieważ powstające wówczas rysy na materiale mogą być niekorzystne dla końcowego
wyniku pracy. Nie należy brać materiału fotograficznego bezpośrednio palcami, gdyż
pozostawiają one tłuszcz i odciski linii papilarnych. Najlepiej używać rękawiczek z miękkiej
tkaniny lub chwytać oryginał za krawędzie. Jeżeli wcześniej został zabrudzony, to należy go
delikatnie oczyścić (irchą, miękką flanelą). Skanowanie odbitki fotograficznej wymaga:
używania błyszczących papierów zamiast matowych, niestosowania papierów z fakturą,
unikania pisania na odwrocie zdjęcia twardym ołówkiem lub długopisem.

Opracowała: Sylwia Zdziarska.

Źródło: www.wikipedia.pl
Skanery
I inne…