Professional Documents
Culture Documents
Spis treci
Wstêp ..........................................................................
I. Struktura . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Pojêcia podstawowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1.1. Cz³on (ogniwo) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1.2. Para kinematyczna (wêze³ kinematyczny) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1.3. £añcuch kinematyczny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1.3.1. Ruchliwoæ ³añcucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1.4. Mechanizm, uk³ad, maszyna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1.5. Wzory srtukturalne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1.6. Ruchliwoæ lokalna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1.7. Ruchliwoæ zupe³na i niezupe³na . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1.8. Wiêzy bierne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Klasyfikacja mechanizmów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Kinematyka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Metody graficzne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.1. Podzia³ki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.2. Po³o¿enia i trajektorie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.2.1. Po³o¿enia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.2.2. Trajektorie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.3. Prêdkoci i przyspieszenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.3.1. rodki obrotu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.3.2. Zwi¹zki podstawowe analizy kinematycznej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.3.3. Metoda toru ocechowanego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.3.4. Metoda planów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3.3.5. Metoda wykresów kinematycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4. Metody analityczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4.1. Metoda zapisu wektorowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4.1.1. Analiza czworoboku przegubowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4.2. Metoda klasyczna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4.3. Metoda macierzowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5. Metody numeryczne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5.1. Metoda przyrostów skoñczonych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6. Analiza i przegl¹d wybranych grup mechanizmów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6.1. Mechanizmy dwigniowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6.1.1. P³aski czworobok przgubowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6.1.2. Sprzêg³o Cardana . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6.1.3. Manipulatory . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6.2. Mechanizmy z parami wy¿szymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6.2.1. Mechanizmy krzywkowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6.2.2. Mechanizmy zêbate . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
7. Analiza dok³adnoci . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
7.1. Okrelanie b³êdu i tolerancji wynikowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
7.2. Okrelanie wspó³czynników wp³ywu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Dynamika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
8. Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
9. Si³y i ich przegl¹d . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
9.1. Si³y bezw³adnoci i ich redukcja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
9.1.1. Metoda mas zastêpczych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4
10. Kinetostatyka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
10.1. Grupy statycznie wyznaczalne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
10.1.1. Analiza si³ w grupach ststycznie wyznaczalnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
10.2. Równowaga cz³onu czynnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
10.3. Wyznaczanie si³ i momentów równowa¿¹cych metod¹ energetyczn¹ . . . . . . . . . . . . . . . .
11. Tarcie w parach kinematycznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
11.1. Tarcie w parach postêpowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
11.2. Tarcie w parach obrotowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
11.3. Tarcie w parach wy¿szych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
12. Bilans energetyczny maszyny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
12.1. Równanie energii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
12.2. Sprawnoæ mechaniczna maszyny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
12.3. Okrelanie sprawnoci mechanizmów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13. Badanie ruchu maszyn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13.1. Redukcja si³ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13.2. Redukcja mas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13.3. Modele maszyn i równania ruchu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13.4. Nierównomiernoæ biegu maszyn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13.5. Ko³a zamachowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13.5.1. Przybli¿ona metoda okrelania momentu bezw³adnoci ko³a zamachowego . . . . .
13.5.2. Kszta³towanie i osadzanie ko³a zamachowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
13.6. Obci¹¿enia koryguj¹ce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
14. Wywa¿anie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
14.1. Okrelanie rodka ciê¿koci mechanizmów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
14.2. Wywa¿anie mechanizmów dwigniowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
14.2.1. Wywa¿anie statyczne mechanizmów dwigniowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
14.3. Wywa¿anie mas obrotowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
14.3.1. Wywa¿anie statyczne cz³onów obrotowych (wirników) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
14.3.2. Wywa¿anie dynamiczne cz³onów obrotowych sztywnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
15. Dynamika mechanizmów z cz³onami podatnymi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
15.1. Dynamika mechanizmów obrotowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
15.2. Dynamika p³askich mechanizmów dwigniowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
15.3. Dynamika mechanizmu krzywkowego z podatnym popychaczem . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
15.4. Wywa¿anie dynamiczne cz³onów obrotowych podatnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Literatura
5
Wstêp
Wiêkszoæ urz¹dzeñ technicznych, stosowanych we wszelkich procesach produk-
cyjnych, jak równie¿ wykorzystywanych do obs³ugi podstawowych sfer ¿ycia wspó³-
czesnego cz³owieka, stanowi¹ najogólniej tzw. systemy mechaniczne. Wszystkie te
systemy, z³o¿one z cia³ materialnych (sta³ych, p³ynnych,...), mo¿na podzieliæ na dwie
ró¿ne grupy.
Do pierwszej z nich zaliczamy systemy mechaniczne charakteryzuj¹ce siê tym, ¿e
ich funkcja nie wi¹¿e siê ze wzajemnym ruchem elementów sk³adowych, czyli inaczej
systemy, w których elementy sk³adowe s¹ po³¹czone ze sob¹ nieruchowo. Przyk³adami
takich urz¹dzeñ s¹ wszelkie konstrukcje sztywne, jak np. obudowy, ramy, zbiorniki
itp.
Drug¹ grupê tworz¹ systemy, w których elementy sk³adowe s¹ po³¹czone ze sob¹
ruchowo i w procesie wype³niania swojej funkcji wystêpuje wzajemne ich przemiesz-
czanie. Do nich nale¿¹ przede wszystkim maszyny, oraz ró¿ne aparaty i narzêdzia,
których budowê i dzia³anie okrelaj¹ uk³ady kinematyczne (mechanizmy). Z t¹ grup¹
urz¹dzeñ, stanowi¹cych przedmiot rozwa¿añ, jest zwi¹zany szeroki kr¹g zagadnieñ
dotycz¹cych ich analizy i syntezy. Wiêkszoæ problemów, niezale¿nie od specyfiki
i przeznaczenia urz¹dzeñ, jest wspólna. Nale¿¹ do nich miêdzy innymi: zagadnienia
torów zakrelanych przez pewne punkty zwi¹zane z elementami ruchomymi, zaga-
dnienia wzajemnych po³o¿eñ elementów w kolejnych fazach ruchu, prêdkoci i przy-
spieszeñ k¹towych poszczególnych cz³onów.
Wspólne w zasadzie dla wszystkich urz¹dzeñ tego typu jest zagadnienie si³ prze-
noszonych przez elementy ruchome i ich po³¹czenia, ruch okrelonych uk³adów pod
dzia³aniem si³, zjawisko tarcia i jego efekty, moc potrzebna do utrzymania urz¹dzenia
w ruchu itd. Ogólne problemy i metody ich rozwi¹zywania, interesuj¹ce zarówno
konstruktorów, technologów, jak i eksploatatorów systemów mechanicznych, s¹
przedmiotem nauki teoria maszyn i mechanizmów, który dzieli siê na trzy dzia³y:
struktura, kinematyka, dynamika.
W pierwszym dziale, powiêconym strukturze, omawia siê ogólne w³aciwoci
ruchowe uk³adów mechanicznych wi¹¿¹ce siê z pewnymi cechami ich budowy, a wiêc
liczb¹ i rodzajem elementów sk³adowych oraz sposobem ich po³¹czeñ.
Dzia³ kinematyki jest powiêcony metodom badania wzajemnych ruchów cz³o-
nów i punktów zwi¹zanych z cz³onami uk³adów mechanicznych. Nale¿y podkreliæ,
¿e punktem wyjcia w kinematyce jest tylko ruch elementów napêdzaj¹cych i geome-
tria uk³adu, bez uwzglêdniania wp³ywu mas tych elementów i dzia³aj¹cych na nie si³.
6
I. STRUKTURA
1. Pojêcia podstawowe
1.1. Cz³on (ogniwo)
W uk³adach kinematycznych mo¿na wyró¿niæ elementy sk³adowe wykonuj¹ce w
stosunku do siebie ruchy wzglêdne. Elementy te bêdziemy nazywaæ ogólnie cz³onami
lub ogniwami. Przyk³adami cz³onów s¹ elementy sk³adowe (13) uk³adu pompy przed-
stawionej na rys.1 oraz (19) uk³adu wysiêgnika ³adowarki hydraulicznej z rys. 2.
Cz³ony mog¹ wystêpowaæ w postaci jednoczêciowej (rys.3a) lub, jak to czêsto bywa,
mog¹ byæ zbudowane z wielu czêci (rys. 3b). Mówimy o jednym cz³onie wówczas,
gdy poszczególne czêci (jak na rys. 3b) s¹ po³¹czone ze sob¹ sztywno. Najczêciej
mamy do czynienia z cz³onami sztywnymi, tzn. takimi, których odkszta³calnoæ nie
ma istotnego wp³ywu na przenoszony ruch; cz³onami jednak bêdziemy nazywaæ rów-
nie¿ elementy podatne, jak ciêgna i sprê¿yny, a tak¿e uczestnicz¹ce w przekazywaniu
ruchu okrelone objêtoci gazów lub cieczy. Przyk³adami tego typu cz³onów mog¹
byæ: sprê¿ysty element (4) uk³adu napêdowego m³ota (rys. 4) lub zamkniêta ciecz (3)
w hydraulicznej prasie (rys. 5). W dalszym ci¹gu zajmiemy siê przede wszystkim
uk³adami cz³onów sztywnych.
Rys. 7. Przyk³ady podzia³u par ze wzglêdu na rodzaj styku: a) styk powierzchniowy (para ni¿sza),
b) styk liniowy (para wy¿sza), c) styk punktowy (para wy¿sza)
11
*) Mo¿na siê spotkaæ równie¿ z innym podzia³em na klasy [2], [9], [12], w którym o klasie decyduje
liczba odebranych stopni swobody.
Rys. 9. Przyk³ady par II klasy: a) o ruchu obrotowego równoleg³a do kierunku ruchu postêpowego, b)
o ruchu obrotowego prostopad³a do kierunku ruchu postêpowego
12
Tabela 1
13
Rys. 10. Przyk³ady par kinematycznych II klasy: a) przecinaj¹ce siê osie obrotów,
b) zwichrowane osie obrotów
9a), b¹d prostopad³e (rys. 9b). W parach przedstawionych na rys. 10a i 10b cz³on (2)
mo¿e wykonywaæ 2 obroty, przy czym w przypadku a) osie tych obrotów przecinaj¹
siê pod k¹tem prostym, w przypadku b) za s¹ do siebie równie¿ prostopad³e, lecz
wzajemnie zwichrowane. Nie zawsze te¿ stopnie swobody odnosz¹ siê do prostych
ruchów postêpowych lub obrotowych. W pewnych rozwi¹zaniach jeden prosty ruch
wzglêdny dwóch rozpatrywanych cz³onów wywo³uje cile okrelony jeden lub kilka
innych ruchów prostych. Znanym przyk³adem takiego zjawiska jest para rubowa przed-
stawiona na rys. 11a. Ruchowi obrotowemu cz³onu (2) wzglêdem cz³onu (1) towzrzy-
szy cile okrelony ruch postêpowy. Te ruchy Tx i Rx, dla odró¿nienia od odpowie-
dnich ruchów niezale¿nych, bêdziemy sygnalizowaæ przez zapis ich symboli w jed-
nym nawiasie okr¹g³ym (TxRx). Kolejny przyk³ad tego typu funkcyjnych powi¹zañ
ruchów dwóch cz³onów pary przedstawiono na rys. 11b. Ruch postêpowy Tx cz³onu
(2) wzglêdem cz³onu (1) wywo³uje jednoczenie przesuniêcie wzd³u¿ osi y, a wiêc Ty.
Rys. 11. Przyk³ady par kinematycznych I klasy o funkcyjnym powi¹zaniu ruchów elementarnych:
a) Tx = f(R x), b) Tx = f(Ty)
14
Tabela 2
Tabela 3
a) p³askie, przestrzenne,
b) otwarte, zamkniête,
c) jednobie¿ne, niejednobie¿ne.
O ³añcuchu p³askim mówimy wtedy, gdy wszystkie jego cz³ony wykonuj¹ ruchy
w p³aszczyznach równoleg³ych (rys. 12a, b, c). Gdy warunek ten nie jest spe³nionyjak
to ma miejsce w przypadku ostatnim (rys. 12d) mówimy o ³añcuchu przestrzennym.
Do ³añcuchów otwartych zaliczymy te, które zawieraj¹ cz³ony tworz¹ce pary tyl-
ko z jednym cz³onem. Na rys. 12a przedstawiono ³añcuch otwarty, na rysunku 12 b, c,
d natomiast ³añcuchy zamkniête.
Zwróæmy uwagê na pewne zjawiska kinematyczne. Niech bêdzie dany p³aski ³añ-
cuch kinematyczny z³o¿ony z czterech cz³onów, po³¹czonych jak na rys. 13a. Nie trze-
ba wykazywaæ, ¿e w uk³adzie tym ka¿demu po³o¿eniu cz³onu (2) w p³aszczynie zwi¹-
zanej z cz³onem (1) odpowiadaj¹ okrelone po³o¿enia pozosta³ych cz³onów (3) i (4).
Oznacza to, ¿e zadanemu ruchowi cz³onu (2) wzglêdem dowolnego innego cz³onu
odpowiadaj¹ okrelone ruchy pozosta³ych cz³onów wzglêdem siebie. £añcuch o ta-
kich w³aciwociach nazywamy jednobie¿nym.
W uk³adzie piêciocz³onowym, przedstawionym na rys. 13b, ruch wzglêdny cz³onu
(2) wzglêdem cz³onu (1) nie warunkuje jednoznacznych ruchów wzglêdnych pozosta-
³ych cz³onów. Jest to przyk³ad ³añcucha niejednobie¿nego. Oczywicie i w tym ³añ-
cuchu mo¿na otrzymaæ ruchy cile okrelone, je¿eli jednoczenie bêdziemy napê-
dzaæ jakikolwiek inny cz³on, np. obracaj¹c korb¹ (2) przesuwaæ wzd³u¿ prowadnicy su-
wak (5).
Ju¿ z tych przyk³adów widaæ, ¿e jednobie¿noæ wi¹¿e siê z jednej strony z liczb¹
cz³onów czynnych (napêdzaj¹cych), z drugiej za z pewnymi cechami budowy uk³adu
lub jak powiedzmy inaczej ze struktur¹ uk³adu.
1.3.1. Ruchliwoæ ³añcucha
Ruchliwoæ ³añcucha lub stopieñ ruchliwoci w sensie fizycznym okrela, przy
istnieniu pewnych zastrze¿eñ, liczbê stopni swobody, jakimi dysponuj¹ cz³ony uk³adu
wzglêdem jednego z nich. Ruchliwoæ mo¿na inaczej okreliæ liczb¹ ograniczeñ ru-
chów prostych (wiêzów), które na³o¿one na ruchome cz³ony uk³adu powoduj¹, ¿e
uk³ad staje siê sztywny. W p³askim ³añcuchu przegubowym ABCD (rys. 14a) cz³ony
dysponuj¹ wzglêdem siebie jednym stopniem swobody (W = 1), o czym mo¿na siê
przekonaæ choæby po zbudowaniu jego fizycznego modelu. Je¿eli jednak w tym mo-
delu wyeliminujemy jedn¹ mo¿liwoæ ruchu wzglêdnego cz³onów, np. w parze C (rys.
14b), bêdziemy mieli do czynienia z uk³adem sztywnym (W = 0). Takiemu uk³adowi
przypiszemy wiêc ruchliwoæ W = 1. W ten sam sposób mo¿na siê przekonaæ, ¿e
17
Wszystkie cz³ony ruchome przed wejciem w pary kinematyczne (rys. 19a) dyspo-
nowa³y ³¹cznie
x = 6 (n 1)
stopniami swobody. Wskutek po³¹czenia tycz cz³onów ze sob¹ i z podstaw¹ (rys. 19b)
liczba ich stopni swobody zosta³a pomniejszona. Je¿eli w rozpatrywanym ³añcuchu
przez pi oznaczyæ liczbê par i-tej klasy, przy czym w ka¿dej parze jeden cz³on odbiera
drugiemu (6 i) stopni swobody, to ³¹cznie wszystkie ruchome cz³ony trac¹
#
y = ∑ ($ − i ) pi
stopni swobody.
W tej sytuacji ruchliwoæ W, rozumiana jako liczb¹ pozosta³ych stopni swobody
ruchomych cz³onów uk³adu, wyrazi siê wzorem
W = x y,
czyli
#
W = 6 (n 1) ∑ ($ − i ) pi . (5)
zywaniu ruchu z cz³onu czynnego (2) na cz³on bierny (4), mo¿e, jak widaæ z rysunku,
obracaæ siê wokó³ w³asnej osi przechodz¹cej przez rodki obu przegubów kulistych. I
znów ruch ten, nieistotny ze wzglêdu na realizowany ruch cz³onu biernego, zostanie
w rachunku odnotowany. Mamy tu bowiem:
W = 6 (4 1) 5· 2 3· 2 = 2.
Z dokonanych rozwa¿añ wynika, ¿e na u¿ytek praktyczny nale¿y omówione wzory
okrelaj¹ce ruch uzupe³niæ do postaci
W = Ww + WL, (9)
w której: W ruchliwoæ liczona wed³ug zale¿noci (7) i (8),
Ww ruchliwoæ wykorzystywana,
WL ruchliwoæ lokalna cz³onu lub grupy cz³onów.
W³aciwa interpretacja wyników otrzymanych ze wzoru okrelaj¹cego ruchliwoæ
wymaga znajomoci WL. Niestety, dotychczas nie mo¿na poleciæ dostatecznie ogólnej
i prostej metody okrelania ruchliwoci lokalnej.
Rys. 24. Schemat uk³adu kinematycznego Rys. 25. Przyk³ad uk³adu kinematycznego o
z podanymi stopniami ruchliwoci niezupe³nej
swobody poszczególnych cz³onów
25
Rys. 28. Przyk³ady przek³adni obiegowej: a) bez wiêzów biernych, b) z wiêzami biernymi
Uk³ad jest przesztywniony. Potrzebne przeniesienie ruchu cz³onu (2) na ruch cz³o-
nu (3) mo¿na uzyskaæ i przy tym rozwi¹zaniu, lecz wymaga to zachowania pewnych
warunków dok³adnoci. Bez tego typu ograniczeñ bêdzie dzia³aæ niezawodnie rozwi¹-
zanie przedstawione na rys. 29b, w którym, w wyniku podwy¿szenia klasy par 12 i
13, cz³ony (2) i (3) bêd¹ oddzia³ywaæ na siebie ca³ymi p³aszczyznami klinowymi
niezale¿nie od wartoci k¹tów ich ciêcia.
W ogólnym przypadku w ³añcuchach kinematycznych mog¹ wystêpowaæ zarówno
wiêzy bierne, jak i ruchliwoæ lokalna. Wtedy ruchliwoæ rzeczywist¹ okrelonego
cz³onu lub grupy cz³onów biernych mo¿na wyznaczyæ z nastêpuj¹cej zale¿noci
Wrz = W WL Rb. (11)
3k 2p1 p2 = 0 (12)
lub w razie uwzglêdnienia istnienia tylko par I klasy
3k = 2p1, (13)
gdzie: k liczba cz³onów grupy,
p1 liczba par kinematycznych I klasy.
Rys. 33. Przyk³ad grupy Assura: a) grupa ABC, b) grupa przy³¹czona do podstawy
jest uk³adem sztywnym
32
Na podstawie warunku (13) mo¿na okrelaæ formy strukturalne grup Assura kolej-
nych klas. Najprostsz¹ grupê, tzw. grupê II klasy, charakteryzuj¹ liczby k = 2, p1 = 3.
Schemat strukturalny tej grupy przedstawiono na rys. 33a, przy czym parê B bêdzie-
my nazywaæ par¹ wewnêtrzn¹, pary A i C za parami zewnêtrznymi. Nietrudno spraw-
dziæ, ¿e po pod³¹czeniu tego dwucz³onu parami zewnêtrznymi do podstawy (rys. 33b)
otrzymamy uk³ad sztywny. Schemat strukturalny omawianej grupy II klasy obejmuje
ca³¹ rodzinê grup kolejnej postaci. Otrzymamy je przypisuj¹c parom I klasy A, B, C
(rys. 34a) postacie par obrotowych lub postêpowych (rys. 34b).
Rys. 35. Przyk³ad czterocz³onowej grupy Assura: a) schemat strukturalny, b) schematy kinematyczne
Rys. 36. Przyk³ad podzia³u mechanizmu na grupy Assura: a) schemat kruszarki, b) cz³on czynny,
c) grupa dwucz³onowa
34
Rys. 37. Przyk³ad podzia³u mechanizmu na grupy Assura: a) schemat no¿yc do blachy,
b) cz³on czynny, c) grupa czterocz³onowa
3. Metody graficzne
Metody graficzne, dzi ju¿ klasyczne, umo¿liwiaj¹ w pewnych przypadkach okre-
lenie parametrów ruchu mechanizmów w sposób prosty i bardzo pogl¹dowy. Maj¹
niezaprzeczalny aspekt dydaktyczny, ³atwiej te¿ z ich pomoc¹ wyjaniæ pewne pojê-
cia kinematyczne. Znajomoæ metod graficznych u³atwia zwykle dokonanie zapisu
analitycznego. Stanowi¹ one cenne uzupe³nienie pozosta³ych metod przez to równie¿,
¿e umo¿liwiaj¹ sprawdzenie poprawnoci wyników uzyskanych na innej drodze. Pod-
stawow¹ wad¹ metod graficznych jest to, ¿e uzyskane wyniki dotycz¹ zwykle jednego
po³o¿enia mechanizmu i charakteryzuj¹ siê okrelon¹ dok³adnoci¹.
3.1. Podzia³ki
Stosuj¹c graficzne metody analizy kinematycznej przedstawiamy wystêpuj¹ce wiel-
koci, np. przemieszczenie, czas, prêdkoæ, przyspieszenie, w postaci odcinka linii
prostej. Aby to przedstawienie by³o jednoznaczne, wprowadza siê pojêcie podzia³ki.
Podzia³k¹ bêdziemy nazywaæ stosunek wartoci wielkoci rzeczywistej do warto-
ci wielkoci rysunkowej
wielkoæ wartoci rzeczywistej
Podzia³ka = wielkoæ wartoci rysunkowej
t s
κt = ,
( t ) mm
l m
κl = ,
(l ) mm
37
v m
κv = .
(v ) s ⋅ mm
Podzia³ki mo¿na przyjmowaæ dowolnie, nale¿y tylko pamiêtaæ o tym, ¿e wartoæ
podzia³ki ma istotny wp³yw na dok³adnoæ uzyskanego wyniku. Oczywicie im mniejsza
wartoæ podzia³ki k, tym wiêksza dok³adnoæ odczytu.
Rys. 38. Konstrukcja nowego po³o¿enia cz³onów grupy II klasy z parami obrotowymi
38
Rys. 39. Konstrukcja nowego po³o¿enia cz³onów grupy II klasy z zewnêtrzn¹ par¹ postêpow¹
Rys. 40. Konstrukcja nowego po³o¿enia cz³onów II klasy z wewnêtrzn¹ par¹ postêpow¹
Rys. 41. Konstrukcja nowego po³o¿enia cz³onów grupy II klasy z zewnêtrzn¹ i wewnêtrzn¹
par¹ postêpow¹
39
Je¿eli para zewnêtrzna dwucz³onu ABC jest par¹ postêpow¹ (rys. 39a), to po
okre³onym czasie Dt znane jest nowe po³o¿enie A1 punktu A oraz nowe po³o¿enie
c1 prowadnicy c. Nowe po³o¿enie cz³onu (1) i (2) znajdziemy okrelaj¹c po³o¿enie
B1 punktu B na przeciêciu ³uku k'B i prostej k"B (rys. 39b).
Podobnie, równie elementarnie, mo¿na okrelaæ nowe po³o¿enia pozosta³ych grup
i ich mo¿liwych odmian. Dla æwiczenia proponujemy przeledziæ samodzielnie kon-
strukcje nowych po³o¿eñ cz³onów kolejnych odmian dwucz³onu (rys. 4042) oraz
grupy III klasy z parami obrotowymi (rys. 43).
Korzystaj¹c z omówionej metody rozwi¹zywania poszczególnych grup mo¿na ju¿
bez trudu okrelaæ nowe po³o¿enia wszystkich cz³onów mechanizmów. Przyk³ady wyz-
Rys. 42. Konstrukcja nowego po³o¿enia cz³onów grupy II klasy z zewnêtrznymi parami postêpowymi
jego jest u³atwione, gdy, jak to zwykle bywa, cz³on napêdzaj¹cy pozostaje w ruchu
obrotowym jednostajnym. W mechanizmie z rysunku 48 tak jest, i wtedy jednako-
wym przedzia³om czasu mo¿na przyporz¹dkowaæ takie same drogi k¹towe korby AB
lub odcinka toru punktu B.
Znajomoæ kszta³tu trajektorii niektórych punktów mechanizmu jest czasem niez-
bêdna do okrelania kolejnych po³o¿eñ mechanizmu (rys. 45). Czêsto kszta³t wykre-
lanej trajektorii decyduje o istocie dzia³ania ca³ego mechanizmu (rys. 88, 89). Tor
ocechowany mo¿e byæ wykorzystany do okrelania parametrów ruchu rozpatrywane-
42
go punktu, np. prêdkoci i przyspieszenia. Mamy tu na myli np. metodê toru ocecho-
wanego lub metodê wykresów czasowych (patrz p. 3.3.5.).
n n (n − 1)
i = = . (15)
2 1⋅ 2
W liczbie tej mog¹ wyst¹piæ tzw. rodki obrotu sta³e, trwa³e i chwilowe. Pojêcia
te wyjanimy na przyk³adzie czworoboku przegubowego (rys. 50). W uk³adzie tym
cz³ony (1), (2), (3) wykonuj¹ ruchy wzglêdem siebie oraz wzglêdem podstawy (4).
Liczba i mo¿liwych rodków obrotu wynosi tu
4 3⋅ 4
i = = = 6
2 1⋅ 2
Wypiszmy je w sposób uporz¹dkowany:
S12 S13 S14
S23 S24
S34
Wród nich rodki obrotu S14 i S34 nale¿¹ do sta³ych, S12 i S23 za do trwa³ych
rodków obrotu. Chwilowymi rodkami obrotu s¹ S13 oraz S24.
W uk³adach kinematycznych po³o¿enie sta³ych i trwa³ych rodków obrotu jest za-
dane przez po³o¿enie odpowiednich par kinematycznych. Chwilowe rodki obrotu mo¿-
na wyznaczyæ korzystaj¹c z tego, ¿e le¿¹ na liniach prostopad³ych do prêdkoci wzglêd-
nych punktów jednego wzglêdem drugiego rozpatrywanego cz³onu, lub z twierdzenia
o trzech rodkach obrotu. Mówi ono, ¿e
przy 3 cz³onach k, l, m, bêd¹cych wzglêdem siebie w ruchu p³askim, rodki
obrotu Skl, Skm, Slm le¿¹ na jednej prostej.
Przydatnoæ tego twierdzenia mo¿na przeledziæ na przyk³adzie rozpatrywanego
czworoboku z rys. 50. Na jednej linii prostej le¿¹ tu odpowiednie rodki obrotu S12,
S23 i S13 cz³onów (1), (2), (3), a tak¿e nastêpne kombinacje. Zauwa¿my przy tym, ¿e
istnieje pewna regularnoæ dotycz¹ca samych indeksów. Przejawia siê ona w tym, ¿e
indeks dowolnego rodka obrotu mo¿na zestawiæ z nie powtarzaj¹cych siê znaków
pozosta³ych rodków. Fakt, ¿e w ka¿dym rodku obrotu przecina siê ze sob¹ kilka
linii (co najmniej 2) mo¿na wykorzystaæ do ich znalezienia. W rodku S13 przecinaj¹
siê linie b (S23, S12, S13) oraz d (S34, S14, S13), co mo¿na odnotowaæ skrótowo
S12 S23
S13
S14 S34
Podobnie, w poszukiwanym rodku S24, przecinaj¹ siê proste a i c, czyli
S14 S12
S24
S34 S23
W przypadku okrelania chwilowych rodków obrotu w mechanizmach wielocz³o-
nowych, pewne k³opoty mo¿e sprawiaæ ustalenie w³aciwej kolejnoci okrelania rod-
ków. Mo¿na wtedy skorzystaæ z metody opartej na przedstawieniu mechanizmu
w postaci grafu struktury [14]. Metodê tê wyjanimy na przyk³adzie. W mechanizmie
szeciocz³onowym (rys. 51a) nale¿y okreliæ po³o¿enia wszystkich rodków obrotu.
Ze wzoru (15) wynika, ¿e jest ich 15. Wypiszmy je w sposób uporz¹dkowany, obwo-
dz¹c kó³kiem te, które s¹ wyznaczone przez pary I klasy
S12 S13 S14 S15 S16
S23 S24 S25 S26
S34 S35 S36
S45 S46
S56
Rys. 51. Ilustracja metody wyznaczania rodków obrotu cz³onów uk³adu w mechanizmach z³o¿onych
45
a B = a C = a i, e = 0. (17)
46
Ruch obrotowy
Ruch obrotowy cz³onu BC (rys. 54a) wokó³ rodka obrotu O charakteryzuje siê
tym, ¿e wszystkie punkty tego cz³onu zakrelaj¹ tory ko³owe koncentryczne. Jak wia-
domo
vi = w ri lub vi = ω × ri , (18)
przy czym: ri promieñ obrotu punktu
w prêdkoæ k¹towa cz³onu BC.
a ni = ω 2 ⋅ ri lub a ni = ω × (ω × ri )
oraz przyspieszenie styczne
a ti = ε ⋅ ri lub a ti = ε × ri .
Jak wynika z zapisu wektorowego, sk³adowa ain ma kierunek promienia obrotu i
zwrot do rodka obrotu O, sk³adowa ait natomiast kierunek prostopad³y do promie-
nia obrotu i zwrot zgodny z przyspieszeniem k¹towym e (rys. 54b).
Ca³kowite przyspieszenie ai wyra¿a siê sum¹ wektorow¹
a i = a ni + a ti (19)
lub algebraicznie
ai = (a ni ) 2 + (a ti ) 2 = ri ω 4 + ε 2 . (19a)
Przy sta³ej prêdkoci k¹towej cz³onu (w = const, e = 0) przyspieszenie ca³kowite
ai jest równe przyspieszeniu normalnemu.
Ruch z³o¿ony p³aski
1. Je¿eli dowolny odcinek BC (rys. 55) zwi¹zany na sztywno z cz³onem zajmuje
w kolejnych fazach ruchu w stosunku do siebie po³o¿enie nierównoleg³e, to mówimy
o ruchu p³askim z³o¿onym.
Rys. 55. Cz³on BC w ruchu p³askim z³o¿onym Rys. 56. Interpretacja ruchu z³o¿onego
cz³onu BC za pomoc¹ chwilowego rodka obrotu
48
Ruch ten mo¿na interpretowaæ jako ruch obrotowy wokó³ chwilowego rodka obrotu
S le¿¹cego na przeciêciu prostopad³ych do prêdkoci liniowych punktów zwi¹zanych
z cz³onem (rys. 56). Wynika z tego, ¿e prêdkoci dowolnych punktów cz³onu bêd¹ce-
go w tym ruchu widaæ z bieguna S pod tym samym k¹tem a, natomiast
vC v v
ω = = B = I (20)
SC SB SI
jest prêdkoci¹ k¹tow¹ tego cz³onu. Spostrze¿enie to mo¿na zastosowaæ do wyznacze-
nia prêdkoci dowolnego punktu I cz³onu przy danych prêdkociach dwóch innych
punktów lub prêdkoci jednego punktu i danym po³o¿eniu chwilowego rodka obrotu S.
Ruch z³o¿ony cz³onu interpretuje siê równie¿ jako wynik ruchu postêpowego
i obrotowego jednoczenie (rys. 57). W interpretacji tej relacjê miêdzy prêdkociami
dwóch punktów, np. B i C zapiszemy w postaci
Rys. 57. Ruch z³o¿ony p³aski cz³onu BC jako Rys. 58. Cz³on BC w ruchu z³o¿onym p³askim
suma ruchu postêpowego i obrotowego i jego chwilowy rodek przyspieszeñ
49
Rys. 59. Interpretacja przyspieszenia wzglêdnego Rys. 60. Graficzny obraz zwi¹zków miêdzy
aCB cz³onu BC w ruchu z³o¿onym p³askim prêdkociami wybranych punktów B i C
nale¿¹cych do ró¿nych cz³onów
50
2
n vCB
aCB = = 0.
∞
t d vCB
aCB = .
dt
Kierunek i zwrot przyspieszenia Coriolisa wynikaj¹ z zapisu wektorowego
c
aCB = 2 ω × vCB ,
mo¿na je ustaliæ równie¿ obracaj¹c wektor prêdkoci wzglêdnej vCB o 90°, zgodnie
z prêdkoci¹ k¹tow¹ unoszenia. Ostatecznie wiêc
n t c
aC = a B + aCB + aCB + aCB . (26)
Podstawowe zwi¹zki, które przytoczono, mog¹ byæ stosowane w ró¿nych meto-
dach okrelania parametrów ruchu cz³onów mechanizmów i zwi¹zanych z nimi punk-
tów.
3.3.3. Metoda toru ocechowanego
Niech bêdzie dana trajektoria ki punktu I (rys. 62a), nale¿¹cego do cz³onu mecha-
nizmu. Trajektoriê tê ocechowano tak, ¿e przemieszczenia po jej fragmentach p i q,
pomiêdzy punktami K 1, K oraz K, K + 1, odpowiadaj¹ równym przedzia³om
czasowym Dt. Po zast¹pieniu rzeczywistych przemieszczeñ p i q odpowiednio we-
ktorami a i b (rys. 62b), redni¹ prêdkoæ punktu I w po³o¿eniu K mo¿na wyraziæ
zale¿noci¹
va + vb
vK ≅ ,
2
czyli
a +b
vK ≅ (27)
2∆t
lub
c
vK ≅ , (27a)
2∆t
Po uwzglêdnieniu podzia³ki przemieszczeñ kl uzyskano
(c)κ l
vK ≅ . (28)
2∆t
rednie przyspieszenie punktu I w po³o¿eniu K mo¿na wyraziæ wzorem
vb − va
aK ≅ ,
∆t
co prowadzi do
b −a
aK ≅ (29)
∆t 2
lub
d
aK ≅ .
∆t 2
Po uwzglêdnieniu podzia³ki przemieszczeñ
(d)κ l
aK ≅ , (30)
∆t 2
Jak wiadomo, mechanizmy charakteryzuj¹ siê cyklicznoci¹ ruchu, to znaczy po
pewnym okresie T powtarza siê po³o¿enie, prêdkoæ oraz przyspieszenie. Za³ó¿my, ¿e
liczba okresów T wynosi n w czasie jednej minuty. Cechowanie toru przeprowadzono
w ten sposób, ¿e okres T podzielono na m równych przedzia³ów Dt. Jest wiêc
60
T = mDt oraz T = .
n
Ostatecznie wiêc, ze wzoru (28) i (30)
κ l ⋅m⋅n
v K ≅ (c) , (31)
120
κ l ⋅ m2 ⋅ n 2
a K ≅ (d) . (32)
3600
53
v M = v B + v MB ,
v M = vC + v MC
Rys. 63. Plan prêdkoci: a) cz³on BCM w ruchu z³o¿onym p³askim, b) plan prêdkoci cz³onu BCM
55
(rys. 64a) od³o¿ione w tej samej podzia³ce z jednego bieguna pa tworz¹ koñcami b, c
i m figurê bcm (rys. 64b). Przez analogiê do planu prêdkoci, figurê tak¹ bêdziemy
nazywaæ planem przyspieszeñ cz³onu. Plan bcm jest podobny do cz³onu BCM
i obrócony wzglêdem niego o k¹t (180 j), zgodnie z przyspieszeniem k¹towym e,
przy czym
ε
ϕ = arc tg .
ω2
Odcinki ³¹cz¹ce odpowiednie koñce wektorów okrelaj¹ przyspieszenie wzglêdne
poszczególnych punktów, np.
a MC
mc = ,
κa
gdzie ka [m/s2·mm] jest podzia³k¹ planu przyspieszeñ.
Na ogó³ przyspieszenie wzglêdne ca³kowite jest sum¹ wektorow¹ sk³adowej nor-
malnej i stycznej, co przyk³adowo pokazano dla przyspieszenia aMC
n t
a MC = a MC + a MC
lub
cm = cn + nm .
n
Wektor a MC ma kierunek MC, zwrot od M do C, a modu³
n v MC
a NC = .
l MC
t
Przyspieszenie wzglêdne styczne a MC = ε l MC ma kierunek prostopad³y do MC.
Plany przyspieszeñ kolejnych cz³onów mechanizmu wykrelone z jednego bieguna pa
tworz¹ plan przyspieszeñ mechanizmu, za którego pomoc¹ mo¿na okrelaæ dowolne
przyspieszenia liniowe i k¹towe.
W dalszym ci¹gu przedstawiono sposoby wyznaczania prêdkoci i przyspieszeñ
dla wybranych grup Assura.
Grupa dwucz³onowa drugiej klasy z trzema parami obrotowymi
Grupê tê pokazano schematycznie na rysunku 65a. Za³ó¿my, ¿e w wyniku wstêp-
nych obliczeñ kinematycznych okrelono:
prêdkoæ vA oraz przyspieszenie aA punktu A,
prêdkoæ vC oraz przyspieszenie aC punktu C.
Analizuj¹c ruch punktu B napiszemy:
dla cz³onu AB
v B = v A + v BA ,
56
dla cz³onu BC
v B = vC + v BC ,
tak wiêc
v B = v A + v BA = vC + v BC . (33)
W zale¿noci (33) znane s¹ wektory prêdkoci punktów A oraz C, co zaznaczono
przez ich trzykrotne podkrelenie. Kierunki prêdkoci wzglêdnych s¹ prostopad³e do
odpowiednich cz³onów (rys. 65a), co zaznaczono przez jednokrotne podkrelenie vBA
i vBC w rozpatrywanej zale¿noci. Równanie to rozwi¹¿emy graficznie. Wykrelaj¹c
z bieguna pv wektory v A oraz vC , a nastêpnie odpowiednio kierunki prêdkoci
wzglêdnych, wyznaczymy prêdkoæ vB punktu B (rys. 65b).
57
2
n v BA n v2
a BA = ; a BC = BC . (35)
lBA lBC
Wektory prêdkoci ruchu wzglêdnego vAD i vRA oraz vBE i vRB maj¹ jednakowe
kierunki, mo¿na je wiêc zast¹piæ odpoweidnio jednym wektorem, a zatem zale¿noci
(36) mo¿na zast¹piæ przez równania:
v R = v D + v RD
oraz (37)
v R = v E + v RE .
oraz (38)
vC = v R + vCR .
2
n v RB n v2
a RB = ; a BE = BE ,
lRB lBE
obliczamy korzystaj¹c z planu prêdkoci.
Rys. 66. Przyk³ad grupy III klasy i jej plan prêdkoci
59
60
n n t t
a R = a E + a BE + a RB + a BE + a RB
(40)
n t
a R = a E + a RE + a RE ,
oraz (41)
n t
aC = a F + aCF + aCF ,
w których
2
n vCR n v2
aCR = ; aCF = CF .
lCR lCF
Rozwi¹zuj¹c równanie (41) graficznie, a nastêpnie korzystaj¹c np. z podobieñstwa
planu przyspieszeñ cz³onu do cz³onu, mo¿emy wyznaczyæ przyspieszenie punktów A
i B.
Dysponuj¹c ogóln¹ metod¹ rozwi¹zywania poszczególnych grup mo¿na przy ich
zastosowaniu analizowaæ praktycznie wszystkie mechanizmy dwigniowe. Nale¿y
w tym celu dokonaæ w badanym mechanizmie analizy strukturalnej i wydzielenia
odpowiednich grup. Idee tê zilustrowano przyk³adem.
Niech bêdzie dany mechanizm DABCMN (rys. 68a), w którym nale¿y okreliæ
prêdkoæ vN przy zadanej prêdkoci k¹towej w2 korby DA. Zauwa¿my, ¿e przy
tych za³o¿eniach jest to mechanizm II klasy i mo¿na w nim wyró¿niæ dwie grupy II
klasy, tzn. grupê 34 (ABC) i grupê 56 (MNP) (rys. 68b). Grupy te nale¿y rozwi¹zy-
waæ w tej kolejnoci, stosuj¹c omówiony wzór dla grupy II klasy (rys. 65).
Za³ó¿my z kolei, ¿e dla tego samego uk³adu nale¿y okreliæ w4 przy zadanej prêd-
koci v6 cz³onu (6) (rys. 69a). Tym razem, wychodz¹c od cz³onu czynnego (6),
62
Rys. 69. Za³o¿enia do analizy kinematycznej mechanizmu: a) schemat mechanizmu III klasy,
b) sk³adowe grupy Assura
Przez punkt Hv, przyjêty dowolnie na ujemnej osi czasu uk³adu (v, t), poprowadmy
proste równoleg³e do stycznych, które na osi v odetn¹ odcinki proporcjonalne do
prêdkoci w chwilach odpowiadaj¹cych punktom 1s, 2s, ... Konstrukcja przedstawio-
na na rys. 70b prowadzi do punktów 1v, 2v, ..., a tym samym do szukanej krzywej v(t).
Aby ustaliæ podzia³kê kv wykresu v(t) przypomnijmy, ¿e dla dowolnego punktu I
dsi κ d ( si ) κ
vi = = s = s tg α i .
dt κ t d (t ) κt
Poniewa¿ z drugiej strony
(vi )
tg α i = ,
ev
otrzymamy wiêc
κ s (vi )
vi = .
κ t ev
64
Rys. 71. Przyk³ad graficznej metody ca³kowania funkcji: a) krzywa v(t), b) rezultat ca³kowania s(t)
66
lub parametru zale¿nego od czasu w sposób liniowy, np. k¹ta obrotu korby o sta³ej
prêdkoci k¹towej.
Za³ó¿my, ¿e interesuje nas pe³na charakterystyka ruchu punktu M (rys. 72), nalê-
¿¹cego do cz³onu pewnego mechanizmu. Za³ó¿my dalej, ¿e pos³uguj¹c siê metod¹
przedstawion¹ w podrozdz. 3.2. otrzymano tor ocechowany kM punktu M. Nastêp-
nie, po przyjêciu uk³adu wspó³rzêdnych xy, zrzutowano na jego osie tor ocechowany i
otrzymano wykresy przemieszczeñ sx(t) oraz sy(t). Po zró¿niczkowaniu oddzielnie
obu wykresów, otrzymano odpowiednio vx(t) i vy(t) oraz ax(t) i ay(t). Rzeczywiste
wartoci prêdkoci i przyspieszeñ w poszczególnych punktach drogi otrzymujemy su-
muj¹c geometrycznie odpowiednie sk³adowe. Na rysunku 72 przedstawiono sumowa-
nie dla: v6 = v x 6 + v y 6 . Nale¿y pamiêtaæ, ¿e dogodnie jest wektorowe rezultaty ana-
lizy zestawiæ w tzw. hodografy prêdkoci i przyspieszeñ (rys. 73), otrzymane przez
wykrelenie wektorów ze wspólnych biegunów pv i pa. Interesuj¹ce w³aciwoci
tych hodografów (wektor przyspieszenia ai ma kierunek stycznej do krzywej kv w
punkcie i, modu³ jego równa siê chwilowej prêdkoci poruszania siê po kv koñca
wektora vi) pozwalaj¹ nie tylko na sprawdzenie poprawnoci wyników, ale równie¿
umo¿liwiaj¹ okrelenie interesuj¹cych nas parametrów inn¹ metod¹.
69
4. Metody analityczne
W metodach analitycznych d¹¿y siê do uzyskania algebraicznych zwi¹zków okre-
laj¹cych po³o¿enia cz³onów mechanizmu i torów punktów zwi¹zanych z cz³onami
w funkcji czasu lub parametru po³o¿enia cz³onu czynnego. Odpowiednie zwi¹zki na
okrelenie prêdkoci i przyspieszenia uzyskuje siê zwykle na drodze odpowiedniej
obróbki (ró¿niczkowanie) funkcji po³o¿enia. Te niezbêdne funkcje po³o¿enia mo¿na
uzyskaæ ró¿nymi metodami, dobieranymi stosownie do analizowanego obiektu. Naj-
czêciej stosuje siê wtedy tzw. metodê zapisu wektorowego.
∑ li = 0 (44)
lub
∑ lix = 0,
(45)
∑ liy = 0,
W równaniach (45) lix i liy oznaczaj¹ rzuty wektorów na osie x i y uk³adu
wspó³rzêdnych. Je¿eli wprowadziæ jednolit¹ umowê co do oznaczeñ i odk³adania k¹-
tów kierunkowych kolejnych wektorów, to rzuty lix i liy mo¿na wyraziæ ogólnie:
lix = li cos ai,
(46)
liy = li sin ai.
Zwi¹zki okrelaj¹ce prêdkoæ i przyspieszenie mo¿na otrzymaæ z równañ (45)
w wyniku ich ró¿niczkowania wzglêdem czasu
70
dlix
∑ dt
= 0,
(47)
dliy
∑ dt
= 0
oraz
d 2 lix
∑ dt 2
= 0,
(48)
d 2 lix
∑ dt 2 = 0.
W celu zilustrowania tej metody rozpatrzymy analizê czworoboku przegubowego.
71
l1 + l2 + l3 + l4 = 0, (49)
natomiast równania (45) przy wprowadzonych oznaczeniach k¹tów ji
l1 + l2 cos j2 + l3 cos j3 + l4 cos j4 = 0,
(50)
l2 sin j2 + l3 sin j3 + l4 sin j4 = 0.
Podstawiamy
a = l1 + l2 cos j2,
b = l2 sin j2.
Po podniesieniu do kwadratu i dodaniu stronami otrzymamy wtedy
a2 + b2 + 2al3 cos j3 + 2bl3 sin j3 + l32 + l42 = 0. (51)
Po podzieleniu zale¿noci (51) przez 2al3 i oznaczeniu
72
a 2 + b 2 + l32 + l32 b
A = oraz B =
2al3 a
otrzymano
A + cos j3 + B sin j3 = 0,
a nastêpnie
(1 + B2) + cos2 j3 + 2A cos j3 + (A2 + B2) = 0. (52)
Po podstawieniu danych liczbowych mo¿na z zale¿noci (52) wyznaczyæ k¹ty j3.
Dla oznaczonych wartoci j3 i za³o¿onej wartoci j2 wartoæ k¹ta j4 wyznaczy-
my z zale¿noci (50)
l + l cosϕ + l! cosϕ !
cos j4 = −l" (53)
dϕ 2 dϕ 3 dϕ 4
gdzie ω 2 = , ω3 = , ω4 = .
dt dt dt
Obracaj¹c uk³ad wspó³rzêdnych o k¹t j3 otrzymamy dla pierwszego z równañ (54)
w2 l2 sin (j2 j3) + w3 l3 sin (j3 j3) + w4 l4 sin (j4 j3) = 0.
Sk³adnik w3 l3 sin (j3 j3) jest oczywicie równy zeru, wiêc
−l2 sin(ϕ 2 − ϕ 3 )
ω4 = . (55)
l4 sin(ϕ 4 − ϕ 3 )
Analogicznie, obracaj¹c uk³ad wspó³rzêdnych o k¹t j4, dla drugiego z równañ
(54) otrzymamy
− l2 sin(ϕ 2 − ϕ 4 )
ω3 = (56)
l3 sin(ϕ 3 − ϕ 4 )
W celu uzyskania przyspieszeñ k¹towych cz³onów zró¿niczkowano zale¿noci (55)
oraz (56) i uzyskano
73
ω 22 l2 cos(ϕ 2 − ϕ 3 ) + ω 32 l3 cos(ϕ 4 − ϕ 3 )
ε4 = ,
l4 sin(ϕ 4 − ϕ 3 )
(57)
ω 2 l cos(ϕ 2 − ϕ 4 ) + ω 32 l3 cos(ϕ 3 − ϕ 4 ) + ω 42 l4
ε3 = 2 2 .
l3 sin(ϕ 3 − ϕ 4 )
Przedstawiona metoda zapisu funkcji po³o¿enia i jej obróbki nadaje siê do stoso-
wania w ca³ej grupie mechanizmów dwigniowych.
r sin α
tg ϕ = , (58)
e + r cosα
Po wprowadzeniu
e
λ =
r
przepiszemy (58) w postaci
sin α
tg ϕ = , (59)
λ + cos α
st¹d
sin α
ϕ = arc tg . (60)
λ + cos α
Zale¿nie od wartoci l otrzymujemy mechanizm z jarzmem obrotowym lub waha-
d³owym. Dla jarzma wahad³owego j < 90°, (tg j < ¥) mianownik zale¿noci (59)
l + cos a ¹ 0,
wiêc
l > 1.
Podobnie dla jarzma obrotowego
l < 1 , tzn. e < r.
Po zró¿niczkowaniu zale¿noci (58) przy za³o¿eniu, ¿e (da/dt) = w2 i (dj/dt) = w3,
otrzymano
lub po przekszta³ceniu
r ( r + e cosα )
ω3 = ω2 r
e + 2er cos α + r 2
2
oraz
1 + λ cosα
ω3 = ω2 . (61)
1 + 2λ cosα + λ2
Ró¿niczkuj¹c powtórnie zale¿noæ (61), znajdujemy wzór okrelaj¹cy przyspie-
szenie k¹towe jarzma
λ (1 − λ2 ) sin α
ε 2 = ω 22 . (63)
(1 + 2λ cosα + λ2 ) 2
1 = 1·0 + 1·0 + 1.
Uk³ad równañ (66a) mo¿na zapisaæ w postaci
xE 2 cos ϕ 32 − sin ϕ 32 l2 x E 3
y = sin ϕ cos ϕ 32 0 y E 3 .
E2 32 (67)
1 0 0 1 1
cos ϕ 32 − sin ϕ 32 l2
632 = sin ϕ 32 cos ϕ 32 0
0 0 1
cos ϕ 21 − sin ϕ 21 l1
621 = sin ϕ 21 cos ϕ 21 0
0 0 1
cos ϕ 10 − sin ϕ 10 0
610 = sin ϕ 10 cos ϕ 10 0
0 0 1
77
oraz
xE 3 xE 2 xE1 xE
rE 3 = y E 3 ; rE 2 = y E 2 ; rE 1 = y E 1 ; rE 0 = y E
1 1 1 1
Dok³adnie ten sam wynik (72) otrzymalibymy w wyniku rozwi¹zania uk³adu rów-
nañ (64), (65) i (66) przy znacznie wiêkszym nak³adzie pracy. Ró¿nice na korzyæ
metod macierzowych ujawniaj¹ siê ze szególn¹ si³¹, zw³aszcza podczas badania ³añ-
cuchów przestrzennych.
Trzeba podkreliæ, ¿e na podstawie zapisów (71) lub (72) mo¿na okreliæ po³o¿e-
nia dowolnych dwóch punktów zwi¹zanych z cz³onem (3), a wiêc mo¿na okreliæ
po³o¿enie cz³onu (3). Podobnie mo¿na okreliæ po³o¿enia pozosta³ych cz³onów ³añcu-
cha, a wiêc równie¿ ich po³o¿enia wzajemne.
Omówiona metoda nadaje siê równie¿ do rozwi¹zywania uk³adów kinematycz-
nych zamkniêtych. Droga wiedzie przez podzia³ ³añcucha zamkniêtego na ³añcuchy
otwarte w wyniku roz³¹czania okrelonych par kinematycznych. Na przyk³ad badaj¹c
czworobok przegubowy ABCD (rys. 78a) mo¿na wyró¿niæ dwa ³añcuchy kinematycz-
ne otwarte ABC3 i ADC4 powsta³e po roz³¹czeniu pary C (rys. 78b). Dla ka¿dego
sk³adowego ³añcucha otwartego nale¿y okreliæ odpowiednie wspó³rzêdne po³o¿enia
elementów odpowiednich cz³onów i zapisaæ warunki zamykania. Na przyk³ad dla przy-
toczonego czworoboku przegubowego, przy jego podziale jak na rys.78, warunki za-
mykania przyjê³yby postaæ
xC4 = xC3,
(73)
yC4 = yC3.
Otrzymane w ten sposób uk³ady równañ umo¿liwiaja okrelenie interesuj¹cych
nas parametrów po³o¿enia badanego mechanizmu. Jest to jedna z wielu proponowa-
nych metod.
Bardzo skuteczn¹ i godn¹ polecenia jest metoda polegaj¹ca na podziale badanego
mechanizmu na grupy cz³onów (grupy Assura) i cz³ony czynne. Opracowane dla po-
szczególnych grup zapisy macierzowe [10] umozliwiaja równie¿ (w sposób niemal
schematyczny) zapis funkcji po³o¿enia dla dowolnego p³askiego mechanizmu dwi-
gniowego.
Dysponuj¹c zapisem funkcji po³o¿enia mo¿na otrzymaæ nastêpnie poszukiwane
funkcje prêdkoci i przyspieszeñ poprzez odpowiedni¹ ich obróbkê (ró¿niczkowanie
po czasie).
79
5. Metody numeryczne
Na ogó³ poznane metody graficzne i analityczne s¹ przydatne do analizy stosunko-
wo prostych mechanizmów. Ograniczeniem stosowania metod graficznych jest ich
dok³adnoæ, a czêsto i przejrzystoæ konstrukcji geometrycznych. W przypadku me-
tod analitycznych uzyskanie rozwi¹zañ w zamkniêtej postaci jest czêsto ¿mudne i
pracoch³onne. w takich przypadkach mo¿na siêgaæ po zwykle niezawodne (zw³aszca
przy korzystaniu z techniki komputerowej) metody numeryczne.
W praktyce stosuje siê metody numeryczne najczêciej do korygowania wyników
otrzymanych innym sposobem i traktowanych jako pierwsze przybli¿enia, albo do
zastêpowania wybranych fragmentów obliczeñ. Metod numerycznych jest bardzo wiele,
tu ograniczymy siê jedynie do przytoczenia jednej z nich: metody przyrostów skoñ-
czonych.
xi +1 − x x −1
v xi = ,
2∆t
(74)
yi +1 − yi −1
v yi = .
2∆t
przy czym oczywicie
v yi
vi = vix2 + viy2 , α = arc tg
v xi
Podobnie przyspieszenie w po³o¿eniu i okrelaj¹ wzory
80
xi +1 − 2 xi + xi −1
a xi = ,
∆t 2
(75)
y − 2 yi + yi −1
a yi = i +1 ,
∆t 2
przy czym
a yi
ai = a xi + a yi , β = arc tg .
a xi
Nale¿y podkreliæ, ¿e wyniki uzyskane t¹ metod¹ s¹ z za³o¿enia przybli¿one, przy
czym przybli¿enie to zale¿y dodatkowo od dok³adnoci okrelenia przyrostów ,xi,
,yi oraz wartoci przedzia³u czasu ,t. Metoda ta mo¿e byæ z powodzeniem stosowana
do okreslania prêdkoci i przyspieszenia w przypadku, gdy przyrosty po³o¿eñ s¹ okre-
lone dok³adnie, np. z zale¿noci anlitycznej funkcji po³o¿enia. Mo¿na w ten sposób
okrelaæ równie¿ parametry ruchu w przypadku danych o po³o¿eniu, uzyskanych z
pomiaru. Koniecznoæ taka wystêpuje np. przy ocenie parametrów ruchu popychacza
w rzeczywistym mechanizmie krzywkowym, gdzie geometria profilu krzywki nie jest
bli¿ej znana. Nale¿y pamiêtaæ, ¿e w takich przypadkach, w wyniku nieodzownych
b³êdów pomiarowych, nale¿y liczyæ siê równie¿ z du¿¹ niedok³adnoci¹ wyników
obliczeñ, zw³aszcza przy okrelaniu przyspieszeñ. Zachodzi wtedy potrzeba stosowa-
nia odpowiednich metod statystycznych, które do okrelania przyspieszeñ w danym
po³o¿eniu mechanizmu stosuj¹ dane z pomiaru w kilku s¹siednich po³o¿eniach. Od-
powiednia metoda numeryczna nazywa siê rachunkiem wyrównawczym [12].
jest opisana równaniem 6. stopnia o szeciu parametrach (l1, l2, l3, l4, u, v). Dlatego
te¿, jak ³atwo siê domyleæ, krzywe ³¹cznikowe czworoboku charakteryzuj¹ siê du¿¹
róznorodnoci¹ kszta³tu odmian i postaci. Kilka przyk³adów takich krzywych wykre-
lonych przez punkty ³¹cznika tego samego czworoboku przedstawiono na rys. 87.
Du¿a mo¿liwoæ w zakresie realizacji ró¿norakich kszta³tów krzywych ³¹cznikowych
le¿y u podstaw budowy i dzia³ania wielu podzespo³ów maszyn i urz¹dzeñ. Dla przy-
k³adu przytoczymy tu jedynie uk³ad prowadzenia pi³y poprzecznej przedstawionej na
rys. 88. Wykorzystuje siê tu, w zakresie ruchu roboczego M1M2, zbli¿ony do prosto-
liniowego poziomy odcinek trajektorii kM zakrelonej przez punkt M specjalnie do-
branego czworoboku przegubowego ABCD. Tego typu mechanizmy, zwane potocz-
nie prostowodami s¹ stosowane w uk³adach napêdowych (np. w uk³adzie napêdowym
listwy no¿owej kosiarki) w uk³adach wodzenia (np. w ¿urawiach portowych) itd.
Równie czêsto stosuje siê w budowie maszyn fragmenty krzywych ³¹cznikowych
zbli¿one do ³uku ko³a. Przyk³adem (rys. 89) mo¿e byæ uk³ad realizuj¹cy zamianê ci¹-
g³ego ruchu obrotowego cz³onu (2) na ruch przerywany (z przystankami) suwaka (6).
Przerwa w ruchu suwaka (6) wystêpuje wtedy, gdy punkt ³¹cznikowy (M) czworobo-
ku ABCD wêdruje po odcinku M1M2 zbli¿onym do ³uku o rodku krzywizny
w punkcie E.
EC1 EC1
EC1 = OE tg j1, EC'1 = OE tg j2 oraz = cosδ =
EC1′ OC
i po podstawieniu
tg j2 cos d = tg j1 (77)
Jest to zwiazek miêdzy k¹tami obrotu obu wa³ów.
Po zró¿niczkowaniu równania (77) stronami wzglêdem czasu otrzymujemy po prze-
kszta³ceniach zale¿noæ okrelaj¹c¹ prze³o¿enie
ω2 cos δ
= . (78)
ω1 sin ϕ 1 + cos2 ϕ 1 cos2 δ
2
Jak widaæ, prze³o¿enie to zale¿y od k¹ta nachylenia osi d i k¹ta obrotu j1, przy
czym:
90
dla
ω2 1
ϕ 1 = 0, π ,..., = ,
ω1 cos δ
dla
π 3π ω
ϕ1 = , ,..., 1 = cos δ .
2 2 ω2
Innymi s³owy
ω2 1
cos δ ≤ ≤ .
ω1 cos δ (79)
Przyspieszenie k¹towe e2 wa³u biernego otrzymamy po zró¿niczkowaniu równa-
nia (78). Po wykonaniu ró¿niczkowania i uporz¹dkowaniu otrzymamy, zak³adaj¹c ¿e
w1 = const
tg j3 = tg j2 cos d23,
czyli
tg ϕ 1 cos δ 12
= . (81)
tg ϕ 2 cos δ 23
Jak nietrudno zauwa¿yæ, gdy d12 = ±d23, mamy
j3 = j1
i
w 3 = w 1.
91
Rys. 91. Charakterystyki ruchu wa³u biernego sprzêg³a Cardana: a) przebiegi zmian
w2/w1 = f(j12) dla ró¿nych k¹tów wychylenia osi wa³ów, b) przebiegi zmian e2/w1 = f(j1)
dla ró¿nych k¹tów wychylenia osi wa³ów
6.1.3. Manipulatory
Wprowadzenie
Pojêciem manipulator bêdziemy okrelaæ uk³ad mechaniczny przeznaczony do
realizacji niektórych funkcji koñczyny górnej cz³owieka. Urz¹dzenia te pojawi³y siê
w I po³owie XX wieku i s¹ stosowane dzi coraz powszechniej, zw³aszcza tam, gdzie
bezporednia obecnoæ cz³owieka jest niemo¿liwa lub niewskazana, np. ze wzglêdu
na:
radioaktywnoæ,
cinienie (wysokie i niskie),
temperaturê (wysok¹ i nisk¹),
toksycznoæ,
inne (kosmos, g³êbie oceanu ...).
Pocz¹tkowo tworzono je na wzór rêki ludzkiej, w podobne wyposa¿ano je czêci
(rys. 93) i od ³aciñskiego s³owa manus nadano mu nazwê. Dzi przyjmuj¹ formy ju¿
Tabela 4
94
Tabela 5
Rys. 98. Przyk³ady poszukiwañ rozwi¹zañ do zadañ specjalnych: a) manipulator segmentowy dwi-
gniowy, b) z segmentami obrotowymi, c) w formie tr¹by s³onia
99
Rys. 99. Przyk³ady struktur chwytaków: a) z palcami o ruchu postêpowym, b) o ruchu obrotowym,
c) o ruchu z³o¿onym, d) wieloprzegubowymi
³o¿enie przy ró¿nym uk³adzie w przestrzeni cz³onów (2) i (3). Jest to konieczne np.
przy omijaniu okrelonych przeszkód w przestrzeni manipulacji.
Strefa robocza. Tak nazywa siê miejsce manipulacji chwytaka. Jest to inaczej
zbiór mo¿liwych po³o¿eñ punktu mocowania przemieszczanego manipulatorem
przedmiotu.
Rys. 104. Wspó³czynnik serwisu jest funkcj¹ geometrii manipulatora: a) q = 1, gdy ABCP jest
czworobokiem korbowo-wahaczowym, b) q < 1, gdy ABCP jest czworobokiem dwuwahaczowym
równy jeden (q = 1). W pozosta³ych przypadkach, tzn. gdy czworobok ABCP jest
dwuwahaczowy (rys. 104b), q < 1.
Analiza kinematyczna i dynamiczna manipulatora
Zagadnienie zwi¹zane z wyznaczaniem parametrów kinematyki i dynamiki rozpa-
truje siê metodami ogólnymi, wykorzystywanymi do analizy uk³adów kinematycz-
nych. To samo dotyczy ich projektowania. Jednak w przypadku projektowania nale¿y
zwróciæ szczególn¹ uwagê na uzyskanie:
minimalnej energii kinetycznej,
minimalnych strat na tarcie,
maksymalnego wspó³czynnika sprawnoci,
minimalnych czasów przejæ pomiêdzy wymaganymi po³o¿eniami.
G³ówne problemy zwi¹zane z uk³adami manipulatorów to: dok³adnoæ i obci¹¿e-
nia dynamiczne
chanizmów. Wad¹ jest ich szybkie zu¿ywanie siê bie¿ni krzywki na skutek du¿ych
nacisków jednostkowych (para wy¿sza). Uci¹¿liwym mankamentem tych mechani-
zmów jest zwykle wysoki koszt wykonania oraz du¿a ich wra¿liwoæ na niedok³ad-
noæ wykonania. Ogromna ró¿norodnoæ spotykanych postaci tych mechanizmów stwa-
rza potrzebê dokonania okrelonego podzia³u i systematyki. W literaturze istnieje wiele
propozycji z tej dziedziny, wszystkie jednak s¹ w jakim stopniu dyskusyjne i niedo-
skona³e. W tej sytuacji, rezygnuj¹c z kolejnej takiej próby, dokonano poni¿ej przegl¹-
du jedynie ich podstawowych elementów sk³adowych, jakimi s¹: krzywka i popy-
chacz. Elementy te dzieli siê wed³ug ró¿nych cech i kryteriów, najistotniejsze zesta-
wiono w tabeli 6. W lad za przytoczonymi kryteriami, na rys. 107 zestawiono przy-
k³ady najczêciej spotykanych krzywek, na rys. 108 natomiast przyk³ady popychaczy
i ich zakoñczeñ. Kojarz¹c ze sob¹ te elementy mo¿na utworzyæ pokan¹ liczbê ró¿-
nych mechanizmów krzywkowych. Kilka takich skojarzeñ zestawiono przyk³adowo
na rys. 109. Tak utworzonym mechanizmom krzywkowym mo¿na przypisywaæ okre-
lenia zawieraj¹ce typy ich elementów sk³adowych. Na rysunku 109d przedstawiono
mechanizm krzywkowy p³aski z³o¿ony z krzywki pojedynczej o ruchu obrotowym
wspó³pracuj¹cej z popychaczem o ruchu z³o¿onym zakoñczonym rolk¹. Wa¿ne dla
pracy mechanizmów krzywkowych jest zapewnienie ci¹g³ego kontaktu popychacza z
bie¿ni¹ krzywki. Uzyskuje sie to wykorzystuj¹c dzia³aj¹c¹ na popychacz si³ê ciê¿ko-
Tabela 6
106
ci lub (zainstalowanej specjalnie) sprê¿yny (rys. 110). Mówimy wtedy o si³owym
zamkniêciu mechanizmu krzywkowego. Ci¹g³y kontakt popychacza z krzywk¹, nie-
zale¿nie od sposobu obci¹¿enia popychacza, mo¿na uzyskaæ równie¿ w wyniku odpo-
wiedniego rozwi¹zania krzywki lub popychacza (rys. 111). Takie mechanizmy nazy-
wamy kinematycznie zamkniêtymi. Problem zamkniêcia mechanizmów krzywko-
wych jest istotny, zw³aszcza w uk³adach szybkobie¿nych, w których ze szczególn¹
si³¹ uzewnêtrzniaj¹ siê dzia³aj¹ce na popychacz si³y bezw³adnoci. Wi¹¿¹ siê one z
wartoci¹ i rozk³adem przyspieszeñ popychaczy. W spotkanych rozwi¹zaniach me-
chanizmów krzywkowych szybkobie¿nych przyspieszenia popychaczy zmieniaj¹ siê
(tak s¹ zaprojektowane) wed³ug krzywych regularnych trygonometrycznych lub geo-
metrycznych, np.: sinusoidy, cosinusoidy, przebiegu prostoliniowego, trapezowego.
Rys. 108. Przyk³ady odmian poychaczy: a) podzia³ wg ruchów, b) podzia³ wg rodzaju zakoñczenia
Rys. 112. Konstrukcja nowego po³o¿enia punktu B popychacza przy danym obrocie krzywki
110
c n
a B = a A + a BA + a BA + a BA
K¹t nacisku
Ruch popychacza w mechanizmie krzywkowym (rys. 116a) odbywa siê w wyniku
oddzia³ywania nañ krzywki z si³¹ P. Je¿eli nie uwzglêdniaæ tarcia, si³a ta dzia³a
wzd³u¿ normalnej nn, tj. pod pewnym k¹tem a do kierunku ruchu popychacza.
Z prostego rozk³adu tej si³y widaæ, ¿e sk³adowa T jest si³¹ bezu¿yteczn¹, a nawet
wrêcz szkodliw¹. Dzia³aj¹c bowiem na ramieniu h, powoduje zginanie trzonu popy-
chacza oraz niepo¿¹dane si³y oddzia³ywania w prowadnicy, które przyspieszaj¹ jej
zu¿ycie i pogarszaj¹ sprawnoæ mechaniczn¹ uk³adu.
Poniewa¿ si³a T = P sin a zale¿y od wartoci k¹ta a, który, zwany dalej k¹tem
nacisku, bêdzie przedmiotem naszego zainteresowania. Na podstawie rys. 116b
CD OD − e
tg α = = ,
AC AC
gdzie
AC = So + S = ro2 − e 2 + S
Po uwzglêdnieniu, ¿e (z rys. 116b)
vB/vA = OD/OA
oraz
dS dS
vA = w OA; vB = = ω;
dt dϕ
gdzie j k¹t obrotu krzywki
dS
OD =
dϕ
Ostatecznie
dS
−e
dϕ
tgα = . (84)
ro2 − e2 + S
Jak wynika z tej zale¿noci, wartoæ k¹ta a (a wiêc i wartoæ sk³adowej T) zale¿y
dS
nie tylko od realizowanej przez mechanizm charakterystyki ruchu S , , ale rów-
dϕ
nie¿ od wartoci parametrów konstrukcyjnych ro i e. Te ciekawe spostrze¿enia bêd¹
wykorzystywane w procesie projektowania mechanizmów krzywkowych. Dla odpo-
wiednich wartoci parametrów konstrukcyjnych mo¿na uzyskaæ zak³adane watroci
k¹ta nacisku, a wiêc i dopuszczalny rozk³ad si³ oddzia³ywania w ca³ym mechanizmie
krzywkowym.
nego cyklu (rys. 119a) oraz o tzw. ko³ach niepe³nych stosowanych do uzyskiwania
ruchu przerywanego (rys. 119b).
Przek³adnie bêdziemy dzieliæ dalej na:
sta³e, w których osie kó³ s¹ nieruchome,
obiegowe, w których osie pewnych kó³ wykonuj¹ ruch obrotowy wokó³ osi in-
nych kó³.
Przek³adnie sta³e
Przek³adnie sta³e nale¿¹ do mechanizmów powszechnie stosowanych w budowie
maszyn i wystêpuj¹ w licznych i ró¿nych odmianach. Najprostszym ich przyk³adem
jest przek³adnia jednostopniowa z³o¿ona z dwóch wspó³pracuj¹cych ze sob¹ kó³ zêba-
tych (rys. 118).
Istotnym parametrem opisuj¹cym pracê ka¿dej przek³adni jest tzw. prze³o¿enie,
rozumiane jeko stosunek predkoci k¹towych rozpatrywanych dwóch kó³ zêbatych
ikl = wk/wl .
Dla przek³adni jednostopniowej z rys. 118, przedstawionej jeszcze raz na rys. 120,
prze³o¿enie mo¿na wyraziæ w postaci
ω1 S O R
i12 = = ± 12 2 = ± 2 , (85)
ω2 S12 O1 R1
gdzie: S12 chwilowy rodek obrotu ko³a (1) wzglêdem (2) okrelony jako punkt
styku kó³ toczonych,
R1 i R2 promienie kó³ podzia³owych kó³ (1) i (2).
Proste przekszta³cenia prowadz¹ do wyra¿enia
ω1 Z
i12 = = ± 2, (86)
ω2 Z1
w którym Z1, Z2 liczby zêbów kó³ zêbatych (1) i (2).
116
ω1
i1n = = i12 i34 ...i( n −1) n , (88)
ωn
w naszym przypadku (rys. 121a)
ω1 Z Z
i14 = = i12 i34 = 2 4 ( −1).
ω4 Z1 Z3
ω1 Z
i13 = = 3 ( −1) 2 .
ω3 Z1
Oprócz przek³adni równoleg³ych i szeregowych wystêpuj¹ w praktyce ró¿ne odmia-
ny przek³adni mieszanych. Zak³ada siê, ¿e po tych wyjanieniach z okrelaniem
prze³o¿eñ w tych przek³adniach nie bêdzie problemów.
Przek³adnie obiegowe
Tak nazywamy (jak ju¿ wiadomo) przek³adnie, w których osie niektórych kó³,
zwanych obiegowymi (satelitami), wykonuj¹ ruch obrotowy wokó³ osi kó³ central-
nych (s³onecznych). Najprostsz¹ przek³adniê tego typu przedstawiono na rys. 123.
119
Z
n1 = n J 1 + 3 ,
Z1
lub inaczej
n1 Z
i1 J = = 1+ 3 ,
nJ Z1
Istota tej prostej metody polega, podkrelamy to jeszcze raz, na sprowadzeniu prze-
k³adni obiegowej do przek³adni zwyk³ej przez rozpatrywanie ruchów wszystkich kó³
wzglêdem jarzma.
Metoda tablicowa
Szukan¹ prêdkoæ k¹tow¹ ko³a (1) lub prze³o¿enie badanej przek³adni obiegowej
(rys. 129) mo¿na okreliæ równie¿, rozumuj¹c nastêpuj¹co: Obróæmy ca³y mecha-
123
nizm, traktuj¹c go jako bry³ê sztywn¹, wokó³ osi centralnej nJ razy. W wyniku tego
zabiegu wszystkie cz³ony przek³adni wykonaj¹ nJ obrotów. Zapiszemy to w pierw-
szym wierszu tabeli 7. Zauwa¿my teraz, ¿e w ten sposób jarzmo J wykona³o ju¿ swoj¹
okrelon¹ liczbê nJ obrotów (dalej obracaæ nim nie ma potrzeby), natomiast ko³o (3) z
za³o¿enia nieruchome, wykona³o wraz z ca³ym mechanizmem, zamiast zero, nJ obro-
tów. Aby rozbie¿noæ tê usun¹æ, nale¿y obróciæ (ju¿ w nastêpnym, drugim etapie)
ko³em (3) tak, by w sumie n3 = 0. Oczywicie, w tym przypadku obrócimy ko³em (3) o
(nJ ) obrotów, ale ju¿ przy nieruchomym jarzmie. Konsekwencj¹ tego bêd¹ obroty
ko³a (2) oraz ko³a (1). £atwo je okreliæ, gdy¿ w tej fazie ruchu, przy nieruchomym
jarzmie, mamy do czynienia z przek³adni¹ zwyk³¹ szeregow¹. Obroty te, obliczone
wed³ug zale¿noci n2 = n3 i23, n1 = n2 i12, gdzie n3 = nJ , wpisujemy w odpowie-
dnich rubrykach wiersza 2 tabeli 7, a nastêpnie sumujemy obroty poszczególnych
cz³onów w wierszu 3. Oczywicie, nJ = nJ; n3 = 0, natomiast interesuj¹ce nas
obroty ko³a (1)
Tabela 7
124
Z
n1 = n J 1 + 3 .
Z1
Jak z tego widaæ, istot¹ metody tablicowej jest równie¿ sprowadzenie przek³adni
obiegowej do przek³adni zwyk³ej w wyniku wstêpnego obrotu ca³ego mechanizmu o nJ.
Metoda graficzna (Kutzbacha)
Metodê graficzn¹ Kutzbacha analizy kinematycznej przek³adni obiegowej przed-
stawiamy na przyk³adzie tej samej przek³adni (rys. 129). Korzystaj¹c z tej metody,
mo¿na narysowaæ tê przek³adniê w rzucie na p³aszczyznê ruchu cz³onów przek³¹dni
(rys. 130a) i oznaczyæ przez O, A, B i C szczególne jej punkty pary kinematycz-
ne. Przy danych obrotach nJ jarzma J mo¿na obliczyæ i w dowolnej podzia³ce kv
narysowaæ vBJ = wJ RJ. Oczywicie, vBJ = vB2, za w punkcie C, przy nierucho-
mym kole (3), vC3 = vC2 = 0 (rys. 130b). W tej sytuacji, przy znanych prêdkociach
dwóch punktów B i C ko³a (2), jest zdeterminowany ruch ca³ego ko³a (2), (punkt C
chwilowym rodkiem obrotu tego ko³a wzglêdem podstawy), w szczególnoci za jest
okrelony rozk³ad prêdkoci punktów le¿¹cych na rednicy CA, a tym samym prêd-
koæ punktu zazêbienia A. Poniewa¿ w punkcie A vA2 = vA1, mo¿na wiêc równie¿
opisaæ ruch ko³a (1)
κv
ω1 = tg ϕ 1.
κl
To proste rozumowanie doprowadzi³o do uzyskania wyniku w postaci graficznej.
Z rysunku 130 mo¿na odczytaæ oczywicie i zwrot prêdkoci k¹towej w1, a tak¿e
zwrot i modu³ prêdkoci k¹towej w2 ko³a (2)
κv
ω2 = − tg ϕ 2 .
k1
Odczytane w ten sposób wyniki by³yby jednak obarczone b³êdem nie do przyjêcia,
zw³aszcza przy bardzo du¿ych lub bardzo ma³ych prze³o¿eniach. W takim przypadku
postaæ graficzn¹ rozwi¹zania mo¿na wykorzystaæ do otrzymania zapisu analityczne-
go. Z rysunku 130 mamy bowiem RJ = R1 + R2 lub RJ = R3 R2 oraz
R − R1
2ω J R3 − 3
v A1 2v BJ 2ω J ( R3 − R2 ) 2 R
ω1 = = = = = ω J 1 + 3 .
R1 R1 R1 R1 R1
Z
ω 1 = ω J 1 + 3 .
Z1
Przyk³adem przek³adni, dla której wynik rozwi¹zania w postaci graficznej by³by
nie do odczytania, jest przek³adnia, przedstawiona na rys. 131, z nastêpuj¹cymi licz-
bami zêbów
Z1 = 101; Z2 = 51; Z3 = 99; Z4 = 50.
Prze³o¿enie wynosi tu
ω3 ZZ
i3 J = = 1 − 1 4 ,
ωJ Z3 Z2
po podstawieniu za
ω3 101 ⋅ 50 −1
i3 J = = 1 − = .
ωJ 99 ⋅ 51 5049
Rys. 132. Przyk³ad okrelania prze³o¿enia w przek³adni obiegowej k¹towej: a) schemat przek³adni, b)
plan prêdkoci k¹towych
ω k = ω l + ω kl .
W przek³adniach k¹towych te trzy wektory tworz¹ trójk¹t; znaj¹c jeden z wekto-
rów oraz kierunki dwóch pozosta³ych, mo¿emy zbudowaæ ten trójk¹t i wyznaczyæ
d³ugoæ i zwroty pozosta³ych wektorów.
Przeanalizujmy dla przyk³adu uk³ad przedstawiony na rysunku 132a. Podczas obrotu
jarzma J doko³a osi ko³a (1) nastêpuje toczenie siê ko³a (2) po powierzchni ko³a (1)
i jednoczenie obracanie siê tego ko³a wzglêdem w³asnej osi (tj. wzglêdem jarzma).
Rys. 133. Przyk³ad graficznej metody (okrelania) prze³o¿eñ: a) schemat przek³adni obiegowej
k¹towej, b) plan prêdkoci k¹towych
127
Bezwzglêdnym ruchem ko³a (2) jest w ka¿dej chwili obrót doko³a linii a12. Obrót
ko³a (2) wraz z jarzmem J jest ruchem unoszenia i odbywa siê doko³a osi ko³a (1),
natomiast wzglêdny obrót ko³a (2) nastêpuje wzglêdem w³asnej osi. Dla tego przyk³a-
du zapiszemy
ω = ωJ +ω J .
Za³ó¿my, ¿e dana jest wJ. Rysuj¹c ten wektor (oczywicie w okrelonej podzia³-
ce) mo¿emy, po wykorzystaniu znanych kierunków, znaleæ w2J i w2 (rys. 132b).
Przyk³ad
Dana jest przek³adnia przedstawiona na rys. 133a. Dla tej przek³adni mo¿emy zapisaæ
ω 2 = ω 1 + ω 12 ,
ω2 = ω J + ω2J .
Ostatnie równania mo¿na przedstawiæ graficznie, bo znane s¹ kierunkiem wszyst-
kich wektorów (rys. 133a). Po wykonaniu tych sumowañ otrzymamy rozwi¹zania przed-
stawione na rys. 133b.
128
7. Analiza dok³adnoci
Przy okrelaniu parametrów kinematycznych zak³adano dotychczas, ¿e cz³ony roz-
patrywanego uk³adu s¹ sztywne, a ich geometria znana. W rzeczywistoci, podatnoæ
obci¹¿onych si³ami cz³onów, a tak¿e niedok³adne ich wykonanie, sprawia, ¿e geome-
tria cz³onów tylko w przybli¿eniu odpowiada za³o¿eniom projektanta. Oznacza to, ¿e
rzeczywiste po³o¿enie cz³onów i zwi¹zanych z nimi punktów odbiegaj¹ od po³o¿eñ
nominalnych. Fakt ten prowadzi w dalszym ci¹gu do wniosku, ¿e równie¿ rozpatrwa-
ne tory, prêdkoci i przyspieszenia, okrelone przy za³o¿eniu wymiarów nominal-
nych, nale¿y traktowaæ jako wielkoci przybli¿one. Oczywicie, rozpatrywane zmia-
ny mog¹ dotyczyæ modu³ów tych wielkoci, kierunków, a nawet ich zwrotów. Nale¿y
zasygnalizowaæ ju¿ w tym miejscu, ¿e to samo dotyczy równie¿ obci¹¿eñ statycznych
i dynamicznych.
W wietle podanych spostrze¿eñ pojawia siê potrzeba ilociowego opisu rozpatry-
wanych zmian. Najistotniejsz¹, bo decyduj¹c¹ o zmianie pozosta³ych parametrów,
jest zmiana po³o¿enia uk³adu. Przeanalizujemy j¹ bli¿ej, uwzglêdniaj¹c tylko niedo-
k³adnoci wykonania. Przede wszystkim wprowadzimy kilka podstawowych pojêæ:
B³êdem bêdziemy nazywaæ ró¿nice wartoci wielkoci rzeczywistej i nominalnej.
B³êdy mog¹ dotyczyæ wymiarów liniowych i k¹towych, a ponadto ustawienia, zwich-
rowania, owalu, mimorodu itp. W dalszym ci¹gu bêdziemy siê zajmowaæ przede
wszystkim b³êdami wymiarów liniowych i k¹towych.
Je¿eli przez xrz oznaczymy wymiar rzeczywisty, przez xn za wymiar nominalny,
to b³¹d Dx wymiaru x wyrazimy
Dx = xrz xn.
B³êdy nazywa siê równie¿ odchy³kami. Przy ca³ej serii mierzonych elementów, np.
cz³onów AB (rys. 134), wykonanych na ten sam wymiar nominalny x, b³êdy (odchy³-
ki) roz³o¿¹ siê w okrelonym pasmie. Szerokoæ tego pasma, czyli tzw. tolerancjê T
okrela maksymalny b³¹d dodatni odchy³ka górna G oraz maksymalny b³¹d ujemny
odchy³ka dolna F. Zachodzi relacja
T = G F. (91)
B³êdy lub tolerancje wymiarów opisuj¹cych geometriê cz³onów bêdziemy nazy-
waæ dalej b³êdami lub tolerancjami wymiarowymi. B³êdy te powoduj¹, jak ju¿ po-
wiedziano, zmianê kszta³tu cz³onu rzeczywistego w stosunku do kszta³tu nominalne-
go. Fakt ten mo¿na przeledziæ na przyk³adzie trójwêz³owego cz³onu ABC (rys. 135).
129
Za³ó¿my, ¿e wykonano ca³¹ seriê tych elementów, opisanych wymiarami x1, x2, x3,
przy okrelonych tolerancjach Tx1, Tx2, Tx3 (rys. 135a). W normalnych warunkach
ka¿dy element ABC bêdzie inny. Ka¿dy bêdzie charakteryzowa³ siê innymi b³êdami
Dx1, Dx2, Dx3. Zestawmy w myli wszystkie te elementy rzeczywiste tak, by punkty
Ai pokry³y siê ze sob¹ w punkcie O i kierunki AiBi pokrywa³y siê z kierunkiem l.
Wtedy wszystkie punkty B bêd¹ le¿a³y na odcinku L (o d³ugoci Tx1), punkty Ci
natomiast w polu P opisanym tolerancjami Tx2 i Tx3 (rys. 135b).
Nietrudno zauwa¿yæ, ¿e rzeczywiste kszta³ty takiego cz³onu ABC, wykonanego
przy tych samych tolerancjach wykonawczych, bêd¹ ró¿ne dla ró¿nych sposobów jego
zwymiarowania. Mo¿na to przeledziæ na kolejnych przyk³adach przedstawionych na
rys. 136. W tym wietle dobór odpowiedniego sposobu zwymiarowania nabiera szcze-
gólnego znaczenia.
Wracaj¹c do uk³adów kinematycznych, z³o¿onych z takich rzeczywistych cz³o-
nów, zwrócimy jeszcze raz uwagê na to, ¿e zmiany ich kszta³tów powoduj¹ zmianê
po³o¿eñ tych cz³onów (w uk³adzie) w stosunku do po³o¿eñ nominalnych. Je¿eli po³o-
Rys. 135. Cz³on trójwêz³owy: a) sposób zwymiarowania, b) rozrzut po³o¿eñ punktów wêz³owych
130
Rys. 136. Przyk³ady kolejnych sposobów zwymmiarowania i rozrzuty po³o¿eñ punktów wêz³owych
cz³onów trójwêz³owych
¿enie jakiego rozpatrywanego cz³onu lub punktu jest opisane wymiarami bêd¹cymi
funkcj¹ innych wymiarów wykonawczych, to wymiarowi temu, zwanemu dalej wy-
miarem wynikowym, mo¿na przypisaæ b³¹d lub tolerancjê wynikow¹.
Rozpatrzmy przyk³adowo popularny uk³ad napêdowy ABC (rys. 137a). Je¿eli x1,
x2 i x3 przyj¹æ za wymiary wykonawcze, to interesuj¹cy nas k¹t y, okrelaj¹cy
po³o¿enie ramienia BC, jako funkcja wymiarów x1, x2 i x3 bêdzie wymiarem
wynikowym, b³¹d Dy i Ty za odpowiednio b³êdem i tolerancj¹ wynikow¹.
W projektowaniu uk³adów kinematycznych wy³aniaj¹ siê dwa zagadnienia in¿y-
nierskie dotycz¹ce:
a) okrelenia przewidywanych tolerancji wynikowych przy zadanych tolerancjach
wykonawczych,
b) doboru tolerancji wykonawczych, zapewniaj¹cych za³o¿on¹ z góry tolerancjê
wynikow¹.
Rys. 137. Uk³ad napêdowy ABC: a) schemat kinematyczny zwymiarowany, b) ³añcuch wymiarowy
gdzie
∂b
wi = . (95)
∂ xi
Wielkoæ wi nosi nazwê wspó³czynnika wp³ywu i bêdzie przedmiotem rozwa¿añ
w kolejnym rozdziale.
Z zale¿noci (94) mo¿na korzystaæ wówczas, gdy znane s¹ b³êdy Dxi, a wiêc gdy
rozpatrujemy uk³ad rzeczywisty. W fazie projektowania nale¿y za³o¿yæ losowy roz-
k³ad tych b³êdów zarówno co do modu³u, jak i znaku. Rachunek prawdopodobieñstwa
i statystyka prowadz¹ wtedy do zwi¹zku
i =n 2
∆b* = ∑ ( wi ⋅ ∆xi ) . (96)
i =1
Czêsto dogodniej jest rozpatrywaæ nie b³êdy, lecz tolerancje. W tym celu mo¿na
stosowaæ analogiczne zwi¹zki
i =n
Tb = ∑ wi Txi ; (97)
i =1
132
oraz
i =n
∑ ( wi ⋅ Txi )
2
Tb* = . (98)
i =1
∂ b / ∂τ
wi = .
∂ xi / ∂τ
Je¿eli przedzia³ czasu ¶t bêdzie d¹¿y³ do zera, to w granicy otrzymamy
vb
wi = . (99)
vxi
vE1 v v
w1 = ; w2 = E 2 ; w3 = E 3 = 1.
v1 v2 v3
Gdy znane s¹ wartoci wspó³czynników wp³ywu, mo¿na okreliæ spodziewan¹ to-
lerancjê Tb wymiaru wynikowego przy zadanych tolerancjach Ti wymiarów xi.
Zgodnie z wzorem (98), otrzymamy
Rys. 139. Ilustracja metody graficznej okrelania wspó³czynnika wp³ywu: a) mechanizmy zastêpcze
uk³adu z rys. 120, b) plany prêdkoci
III. DYNAMIKA
8. Wprowadzenie
W dziale dynamika mechanizmów i maszyn rozpatruje siê zwi¹zki miêdzy para-
metrami kinematycznymi (przemieszczenia, prêdkoci, przyspieszenia) a masami cz³o-
nów i dzia³aj¹cymi na nie si³ami. Pos³uguj¹c siê takimi zwi¹zkami, wyra¿onymi zwykle
w postaci równañ ró¿niczkowych, mo¿na rozwi¹zywaæ dwie podstawowe grupy zaga-
dnieñ:
wyznaczanie si³ wymuszaj¹cych okrelone prawo ruchu mechanizmu,
okrelanie prawa ruchu mechanizmu przy zadanym stanie jego obci¹¿enia.
Mniej ambitnymi, choæ w praktyce wa¿nymi, zagadnieniami (omówionymi w tym
dziale) jest okrelanie si³ oddzia³ywania w parach kinematycznych ruchomych me-
chanizmów z uwzglêdnieniem zjawiska tarcia, okrelanie sprawnoci mechanizmów
itp.
Przy rozwi¹zywaniu wiêkszoci zagadnieñ in¿ynierskich zak³ada siê zwykle dla
uproszczenia, ¿e cz³ony mechanizmów s¹ elementami sztywnymi o wymiarach zde-
terminowanych oraz bez luzów w parach kinematycznych. Nale¿y jednak zwróciæ
uwagê, ¿e ró¿nice miêdzy wynikami uzyskanymi przy tych za³o¿eniach a wystêpuj¹-
cymi w uk³adach rzeczywistych, mog¹ w wypadkach szczególnych okazaæ siê nie do
pominiêcia.
136
JS = ∫ρ dm
2
(102)
m
lub
J S = mis2 ,
gdzie is promieñ bezw³adnoci.
Je¿eli moment Mb zast¹piæ par¹ si³ Pb tak¹, by jej ramiê h by³o równe
Mb
h = ,
Pb*
si³y za tworz¹ce tê parê (rys. 141a) bêd¹ spe³niaæ warunek
Pb* = Pb = − m ⋅ aS ,
Rys. 141. Uk³ad zastêpczy reprezentuj¹cy si³y bezw³adnoci: a) si³a wypadkowa Pb i para si³ Pb*,
b) si³a wypadkowa Pb* przesuniêta wzglêdem S na odleg³oæ h
to si³y Pb i Pb* jako równe sobie i przeciwnie skierowane, wzajemnie siê równowa-
¿¹. Wtedy druga si³a Pb* pary, jako jedyna si³a reprezentuje efekt dzia³ania wszyst-
kich elementarnych si³ bezw³adnoci (rys. 141b).
Szczególnymi przypadkami ruchów p³askich s¹ ruchy postêpowe i obrotowe.
Upraszcza siê wtedy zagadnienie si³ bezw³adnoci towarzysz¹cych takim ruchom.
1. Cz³on w ruchu postêpowym (rys. 142). Z za³o¿enia A = 0, a wiêc Mb = 0, co
oznacza, ¿e si³y bezw³adnoci dzia³aj¹ce na taki cz³on redukuj¹ siê do jednej si³y
Pb = − m ⋅ aS .
przechodz¹cej przez rodek masy.
2. Cz³on w ruchu obrotowym niejednostajnym wokó³ rodka ciê¿koci S (rys. 143).
W zwi¹zku z tym
as = 0, a wiêc Pb = 0.
Wynikiem dzia³ania elementarnych si³ bezw³adnoci jest tylko moment bezw³ad-
noci
Mb = − J S ⋅ ε .
3. Cz³on w ruchu obrotowym niejednostajnym wokó³ osi nie przechodz¹cej prze
rodek ciê¿koci (rys. 144a). W tym przypadku
Pb = − m ⋅ a S i Mb = − J S ⋅ ε .
Zastêpuj¹c moment odpowiednio dobran¹ par¹ si³ Pb*, równ¹ Pb , mo¿na moment
i si³ê zredukowaæ do jednej si³y Pb*, której linia dzia³ania przechodzi prze punkt W,
zwany punktem wahnieñ lub uderzeñ (rys. 144b). Punkt ten mo¿na traktowaæ tak,
jak gdyby w nim by³a skupiona masa ca³ego cz³onu, odleg³oæ za BW jako d³ugoæ
zredukowan¹ wahad³a fizycznego otrzymanego przez podwieszenie cz³onu BC w
punkcie B. Odleg³oæ BW, zawsze wiêksz¹ od BS, mo¿na okreliæ
BW = BS + SW = H + e, (103)
przy czym
is2
e = , (104)
ρ
Rys. 145. Przyk³ad mechanizmu dwigniowego obci¹¿onego uk³adem zredukowanych si³ bezw³adnoci
∑ mi = m,
∑ mi xi = m ⋅ xs ,
(105)
∑ mi yi = m ⋅ ys ,
Po rozwi¹zaniu
JS J J
mB = , mC = S , mS = m − S .
b⋅l c⋅l b⋅c
Masy skupione dogodnie jest umieciæ w rodkach par obrotowych, co znacznie
upraszcza okrelanie przyspieszeñ.
W ten sposób mo¿na zast¹piæ przyk³adowy mechanizm korbowodzikowy (rys. 148a)
dogodnym uk³adem mas skupionych (rys. 148b). Cz³ony (2) i (3) zast¹piono uk³adami
trzech mas skupionych (w przegubach i rodkach ciê¿koci) co oznacza, ¿e
mB = mB2 + mB3 i mC = mC3 + mC4 .
Taki uk³ad modelowy (rys. 148b) jest równowa¿ny dynamicznie uk³adowi fizycz-
nemu (rys. 148a).
Pkl = − Plk .
Wyznaczanie tych si³ nale¿y do podstawowych zadañ w procesie projektowania.
Niezbêdna jest te¿ znajomoæ tzw. si³y równowa¿¹cej Fr lub momentów równowa-
¿¹cych Mr. Przez pojêcia te rozumiemy si³y (lub momenty si³) przy³o¿one do wybra-
nych cz³onów uk³adu kinematycznego, utrzymuj¹ce uk³ad w równowadze. Je¿eli np.
na cz³ony uk³adu dzia³aj¹ obci¹¿enia zewnêtrzne M2, Pb, G3 (rys. 150) i efekt ich
dzia³ania udaje siê zrównowa¿yæ jedn¹ si³¹ Fr, to tak¹ si³ê nazywamy w³anie si³¹
równowa¿¹c¹. Wyznaczanie zarówno si³ oddzia³ywania, jak i si³ równowa¿¹cych mo¿na
dokonywaæ w uk³adach pozostaj¹cych w spoczynku znanymi z mechaniki metodami
statyki.
Mechanizmy (uk³ady cz³onów ruchomych) odró¿nia od uk³adów nieruchmych to,
¿e na ich cz³ony dzia³aj¹ dodatkowo si³y bezw³adnoci. Je¿eli jednak wypadkowe
tych si³, które potrafimy okreliæ (p. 9.1) potraktowaæ jako si³y zewnêtrzne dzia³aj¹ce
na cz³ony obok innych si³ zewnêtrznych, nie zmieni to obci¹¿enia samych par kine-
matycznych. Oznacza to, ze w ten sposób ruchome uk³ady (mechanizmy) mo¿na spro-
wadziæ do uk³adów statycznych i rozwi¹zywaæ metodami statyki. Metoda taka nosi
miano kinetostatyki.
Stosuj¹c metodê kinetostatyki do okrelania si³ oddzia³ywania w parach si³ i mo-
mentów równowa¿¹cych, dogodnie jest, z³o¿ony zwykle uk³ad obcia¿eñ rzeczywi-
stych zast¹piæ najprostszym uk³adem równowa¿nym. Mo¿na to osi¹gn¹æ przez reduk-
cjê wszystkich si³ i momentów zewnêtrznych (np. oporów u¿ytecznych, szkodliwych
si³ ciê¿koci itp.) oraz wypadkowych si³ bezw³adnoci dzia³aj¹cych na poszczególne
cz³ony jedn¹ tylko si³¹ lub si³¹ i momentem si³. Istotê takiego zabiegu zilustrowano na
rys. 151, przy czym na rys. 151a mamy cz³on obci¹¿ony uk³adem si³ rzeczywistych,
na rys. 151b natomiast ten sam cz³on obci¹¿ony jedn¹ si³¹ wypadkow¹ W = G + S + Pb .
Rys. 151. Ilustracja redukcji si³ dzia³aj¹cych na cz³on ABC: a) cz³on z uk³adem si³ zewnêtrznych,
b) cz³on z si³¹ wypadkow¹ W
Tabela 8
postacie wersji grup statycznie wyznaczalnych. Postacie grup wersji 1.1.1 przedsta-
wiono na rys. 152, natomiast wersji 2.3.0 na rys. 153.
Ka¿da z postaci, nawet tej samej wersji, wymaga nieco odmiennego toku postêpo-
wania, co mo¿na przeledziæ na kilku przyk³adach rozwi¹zanych metodami grafoana-
litycznymi.
Wersja 1.1.1 postaæ C
Niech w badanym mechanizmie bêdzie grupa jednocz³onowa (rys. 154a) obci¹¿o-
na zredukowan¹ si³¹ zewnêtrzn¹ P1 i momentem zredukowanym M1. Nale¿y okre-
liæ si³y oddzia³ywania Px1 cz³onu x na 1 w parze A i Py1 cz³onu y na 1 w parze B.
Wiadomo, ¿e w parze obrotowej A wypadkowa si³a oddzia³ywania przechodzi przez
rodek pary. W parze wy¿szej B si³a oddzia³ywania przechodzi przez punkt styku i
jest prostopad³a do stycznej w punkcie styku. Znany jest wiec kierunek i punkt przy-
³o¿enia si³y oddzia³ywania Py1. Zapisuj¹c równania momentów wzglêdem punktu A
mo¿na obliczyæ si³ê Py1. Bêdzie
Py1· hy P1· h1 + M1 = 0,
147
a wiêc
P1 ⋅ h1 − M1
Py1 = .
hy
Si³ê oddzia³ywania Px1 znajdziemy na podstawie np. warunku, ¿e suma wszyst-
kich si³ zewnêtrznych dzia³aj¹cych na cz³on 1 w równowadze równa siê zeru, czyli
Px 1 + P1 + Py1 = 0.
Ostatnie równanie mo¿na rozpisaæ w postaci dwóch równañ analitycznych lub roz-
wi¹zaæ graficznie (rys. 154b).
Wersja 1.1.1 postaæ B
W ogólnym przypadku, gdy cz³on (1), stanowi¹cy grupê tej wersji, jest obci¹¿ony
wypadkow¹ si³¹ P1 i wypadkowym momentem M1 (rys. 155), si³y oddzia³ywania
Px1 w parze postêpowej A i Py1 w parze wy¿szej B mo¿na okreliæ np. na
podstawie nastêpuj¹cych równañ:
Py1 + P1 + Px1 = 0.
Px1· h1 + M1 = 0.
Pierwsze z równañ, przy znanych kierunkach szukanych si³ Px1 i Py1, mo¿na
rozwi¹zaæ graficznie (rys. 155b), z drugiego za, wyra¿aj¹cego sumê momentów si³
zewnêtrznych wzglêdem specjalnie dobranego punktu S, mozna obliczyæ h1. Nale¿y
zwróciæ uwagê, ¿e linia dzia³ania si³y Px1 mo¿e przebiegaæ poza miejscem styku
wchodz¹cych w po³¹czenie cz³onów. Jest to mo¿liwe dlatego, poniewa¿ Px1 jest
wypadkow¹ dwóch si³ dzia³aj¹cych w rzeczywistych lub umownych punktach A' i A"
(rys. 156).
148
Rys. 156. Wypadkowa si³ oddzia³ywania w parze postêpowej: a) para postêpowa z cz³onem (1)
obci¹¿onym momentem M, b) wielobok si³
t P1 ⋅ h1 + M1
− Px1 = ,
AB
149
Równanie to, w którym wystêpuj¹ tylko dwie niewiadome Px1n , Py2n i to znane co
do kierunku, mo¿na rozwi¹zaæ graficznie (rys. 157b). W tym celu prowadzimy znany
kierunek n1 // AB i z dowolnego punktu N1 rozpoczynamy sumowanie kolejnych si³
Pxt1 , P1 , P2 i Py 2t . Z koñca N2 ostatniego wektora poprowadzony kierunek n2 // CB
n n
przetnie siê z n1 w punkcie N, wyznaczaj¹c szukane Py 2 = N 2 N i Px1 = N1 N . W
n t
ten sposób okrelone Px1 = Px1 + Px1 i Py 2 = Py 2n + Py 2t , tworz¹ wraz z si³ami P1
i P2 wielobok si³ wyznaczaj¹cy równie¿ P12 = P21 (rys. 157c). Jest bowiem
Px1 + P1 + P21 = 0 i P2 + Py 2 + P12 = 0
150
Tabela 9
152
P1 + Px1 + P21 = 0.
Wydzielaj¹c grupê tego typu (rys. 159a) z badanego mechanizmu zast¹pimy, jak
w poprzednich przypadkach, wiêzy nak³adane przez cz³ony x, y, z, si³ami oddzia³y-
wania Px3, Py5 i Pz6. Te nie znane si³y roz³o¿ymy na dwie sk³adowe normalne (wzd³u¿
osi cz³onów) i styczne (prostopad³e do pierwszych).
Tak dobrane kierunki sk³adowych pozwalaj¹ okreliæ sk³adowe styczne Pxt3 , Pyt5 , Pzt6 .
Wystarczy w tym celu u³o¿yæ dla ka¿dego cz³onu oddzielnie równanie momentów
wzglêdem przegubów C, D i F. Mamy wtedy dla cz³onu (3)
Px3t · BC P3· h3 = 0,
a wiêc
h3
pxt3 = P3 ⋅ ,
BC
dla cz³onu (5)
Py5t · ED P5· h5 = 0,
a wiêc
h5
pyt5 = P5 ⋅ ,
ED
dla cz³onu (6)
Pz6t · GF P6· h6 = 0,
a wiêc
h6
pzt6 = P6 ⋅ .
GF
Jedn¹ z trzech si³ normalnych wyznaczymy, korzystaj¹c powtórnie z sumy mo-
mentów. W tym celu nale¿y poszukaæ takiego punktu, dla którego ramiona dwóch si³
normalnych bêd¹ równe zeru. Takim punktem jest jeden z trzech punktów Assura dla
grupy III klasy, np. punkt R. Dla równania sumy momentów wzglêdem punktu R
otrzymamy
Sk³adowe Pxn3 i Pyn5 mo¿na okreliæ rozpatruj¹c równowagê si³ ca³ej grupy, a wiêc
n t t n t n
Px 3 + Px 3 + P3 + P4 + P6 + Pz 6 + Pz 6 + P5 + Py 5 + Py 5 = 0.
154
Równanie to, w którym wystêpuj¹ tylko dwie niewiadome Px3n i Py5n, i to znane co
do kierunku, mo¿na rozwi¹zaæ graficznie (rys. 159b). Pozosta³e si³y oddzia³ywannia
mo¿na obliczyæ z równowagi cz³onów:
Oczywicie
Mc = P23· h
oraz
P12 = − P21.
Si³a P12 to si³a oddzia³ywania podstawy na cz³on czynny w pukcie A.
B. Cz³on obrotowo osadzony w podstawie z napêdem przy³o¿onym w postaci si³y
Pc (rys. 161). Przy znanej sile zewnêtrznej P32 nale¿y okreliæ rc oraz si³y oddzia³y-
wania w punkcie A. Si³y te mo¿na okreliæ zak³adaj¹c równowagê cz³onu (2). Otrzy-
mamy
Rys. 161. Rozk³ad si³ na cz³onie czynnym obrotowym obci¹¿onym si³¹ Pc: a) cz³on czynny, b) plan si³
156
Rys. 162. Rozk³ad si³ na cz³onie czynnym w ruchu postêpowym a) cz³on czynny, b) plan si³
P12 + Pc + P32 = 0.
Korzystaj¹c ze znajomoci kierunków pozosta³ych si³ (linie tych trzech si³ w rów-
nowadze przecinaj¹ siê w jednym punkcie) znajdziemy ich modu³y z wieloboku si³
(rys. 161b).
C. Cz³on w ruchu postêpowym wzglêdem podstawy z przy³o¿onym napêdem w
postaci si³y Pc (rys. 162). Tu równie¿ nie znane dotychczas si³y Pc i P12 znajdzie-
my z równowagi cz³onu (2) (rys. 162b)
P32 + Pc + P12 = 0
ramiê h12 dzia³ania si³y P12 natomiast z równania momentów
P12· h12 Pc· hc = 0
lub graficznie korzystaj¹c z tego, ¿e linie trzech si³ w równowadze przecinaj¹ siê w
jednym punkcie.
Potrafimy wiêc ju¿ analizowaæ wydzielone z mechanizmu grupy statycznie wyzna-
czalne oraz pozosta³y w wyniku podzia³u cz³on czynny przy podstawie. Zalecaj¹c taki
tok postêpowania przeledmy go na prostym przyk³adzie (rys. 163).
Rys. 163. Podzia³ mechanizmu na grupy statycznie wyznaczalne: a) mechanizm obci¹¿ony si³ami,
b) wydzielenie cz³onu GH, c) wydzielenie grupy dwucz³onowej EFJ,
d) wydzielenie grupy dwucz³onowej BCD
158
nych np. do ustalenia mocy napêdu, mo¿na skutecznie pos³u¿yæ siê prost¹ metod¹
opart¹ na zasadzie prac przygotowanych.
W myl tej zasady, suma prac przygotowanych si³ i momentów dzia³aj¹cych na
cz³ony uk³adu mechanicznego w równowadze równa siê zeru. Mo¿na to zapisaæ na-
stêpuj¹co
∑ ( Pi ⋅ ∆ Si ⋅ cos α i + Mi ⋅ ∆ϕ i ) = 0, (107)
gdzie: Pi , Mi si³y i momenty si³,
DSi , Dji przesuniêcia przygotowane wyra¿one drog¹ liniow¹ S punktów przy-
³o¿enia si³ lub drog¹ k¹tow¹ j obci¹¿onych momentami cz³onów.
Po podzieleniu wyra¿enia (107) przez Dt i przejciu do granicy otrzymamy
Rys. 166. Okrelanie si³y równowa¿¹cej S metod¹ prac przygotowanych: a) schemat kinematyczny
mechanizmu, b) dwignia ¯ukowskiego
czyli
M4* = S(hF hE) = S· h.
Rzeczywisty moment M4 obliczymy z zale¿noci (110). Otrzymamy
* DC
M4 = M 4 ,
dc
162
Tabela 10
163
rzystuje siê z po¿ytkiem (np. hamulce, sprzêg³a i przek³adnie cierne). Podjêty temat
tarcia rozpatrzymy w aspekcie jego wp³ywu na si³y w parach kinematycznych. Rozpo-
czynaj¹c od krótkiego przypomnienia wiadomoci elementarnych, w tabeli 10 zesta-
wiono podstawowe pojêcia i podzia³y. W tabeli tej zaakcentowano, za pomoc¹ dodat-
kowych ramek (linia przerywana) przedmiot i kierunek naszych zainteresowañ. Pozo-
staj¹c dalej przy tarciu suchym technicznym, zwróæmy uwagê na z³o¿onoæ zjawiska.
Objawia siê ono oporem notowanym przy ruchu wzglêdem dwóch cia³ pozostaj¹cych
ze sob¹ w kontakcie (rys. 168). Opór ten jest pochodzenia fizykomechanicznego i
zale¿y od wielu czynników. Aby nawi¹zaæ do podstawowych pojêæ z tego zakresu,
rozpatrzmy punktowy styk dwóch cia³ (1) i (2) (rys. 169a). Niech bêdzie cz³on (2)
dociskany do cz³onu (1) z si³¹ Q i poddany dzia³aniu si³y F. W wyniku takiego obci¹-
¿enia w punkcie styku pojawiaja siê dwie si³y tarcia T12 i T21, przy czym
T12 = − T21.
Ogólnie 0 < Tij < Tij, przy czym, zgodnie z przyjêtym i wykorzystywanym w
technice prawem Coulomba-Amontosa,
Tij = m· Q. (111)
Wartoæ wspó³czynnika tarcia m zale¿y od rodzaju stykaj¹cych siê cia³, stanu ich
powierzchni, temperatury, ale równie¿, co siê czêsto pomija, od nacisków jednostko-
wych p, prêdkoci ruchu wzglêdnego v, czasu styku itd. Przyk³ady charakterów prze-
biegów niektórych zale¿noci uzyskanych podczas badania wybranych par tr¹cych
przedstawiono na rys. 170.
Wróæmy ponownie do rysunku 169. W wyniku pojawienia siê podczas ruchu si³y
tarcia T12, ca³kowita si³a oddzia³ywania P12 = P12n + T12 tworzy z normaln¹ nn w
punkcie styku k¹t tarcia r (tg r = m). Zak³adaj¹c, ¿e mo¿na rozpatrywaæ dowolny
kierunek ruchu wzglêdnego v21, w celu opisania kierunku si³y oddzia³ywania P12T oraz
ruchu cz³onu przy danym obci¹¿eniu i wspó³czynniku tarcia, stosuje siê pojêcie tzw.
sto¿ka tarcia o k¹cie wierzcho³kowym 2r (rys. 169b). Je¿eli linia dzia³ania si³ ze-
wnêtrznych dzia³aj¹cych na cz³on (2) ( P = Q + F ) bêdzie przebiegaæ przez wierz-
cho³ek i wewn¹trz tego sto¿ka (a < r), to wystêpuje tarcie nierozwiniête, charaktery-
Rys. 169. Ilustracja pojêæ z dziedziny tarcia: a) si³a tarcia i k¹t tarcia, b) strefa tarcia i sto¿ek tarcia
le¿eæ po jednej stronie pary (rys. 173). Wszystkie mo¿liwe przypadki mo¿na przele-
dziæ na rys. 174, przez zmianê k¹ta a okrelaj¹cego po³o¿enie wypadkowej P. Jak
widaæ z rysunku, w zale¿noci od wartoci k¹ta a cz³on (2) obci¹¿ony tylko si³¹ P
pozostaje w spoczynku (jak na rys. 174), w ruchu przyspieszonym lub równowadze.
Kieruj¹c siê takimi spostrze¿eniami mo¿na ju¿ interpretowaæ sytuacjê obci¹¿eñ
w dowolnym mechanizmie p³askim z parametrami postêpowymi. Rozpatrzmy przy-
k³ady:
1. Na rysunku 175 przedstawiono uk³ad dwukrzywkowy obci¹¿ony znana si³a bier-
n¹ S oraz szukanym momentem czynnym McT wymuszj¹cym ruch cz³onu (2). Nale-
¿y okreliæ wartoæ momentu McT o raz si³y oddzia³ywania w parach kinematycznych,
uwzglêdniaj¹c tarcie w parach postêpowych (r dane).
Dla u³atwienia rozwi¹¿emy to zadanie na pocz¹tek bez uwzglêdniania si³ tarcia. Z
równowagi cz³onu (3) napiszemy (dla r = 0)
167
Przy znanej sile S oraz znanych kierunkach pozosta³ych si³ (normalne do po-
wierzchni styku) mo¿na znaleæ wszystkie trzy si³y (rys. 175b). Nale¿y w tym celu
dodatkowo wykorzystaæ równanie momentów si³, np. wzglêdem punktu E.
Po uwzglêdnieniu tarcia post¹pimy podobnie: równanie równowagi cz³onu (3) przyj-
mie postaæ
T T T
P23 + P13 A + P13C + S = 0
rysunku, nietrudno siê domyleæ zwrotu prêdkoci wzglêdnej v32 w punkcie E (rys.
175a), a wiêc i zwrotu si³y tarcia T23. Oznacza to, ¿e P23T odchyla sie w prawo
wzglêdem nn.
T i P T (rys. 175a) pozostawia siê Czytelnikowi.
Interpretacjê odchylenia si³ P13A 13C
2. Czêsto rzeczywiste punkty styku cz³onów w parze postêpowej znajduj¹ siê po
jednej stronie. W takim przypadku zagadnienie uwzglêdniania tarcia upraszcza siê
jeszcze bardziej. Z tak¹ sytuacj¹ spotykamy siê przyk³adowo w uk³adzie korbowo-
-wodzikowym (rys. 176a). Za³ó¿my, ¿e nale¿y okreliæ moment czynny M2T, niezbêd-
ny do pokonania zadanej si³y biernej S z uwzglêdnieniem tarcia tylko w parze postê-
powej (14). Tym razem z ³atwego do przewidzenia kierunku si³y P34 (cz³on (3) jest
tylko ciskany) wynika, ¿e cz³on (4) wspó³pracuje (w tym po³o¿eniu) z cz³onem (1)
po powierzchni dolnej. Wypadkowa P14T si³ oddzia³ywania cz³onów (1) i (4) przecho-
dzi przez punkt C i jest odchylona od P14 o k¹t r. Po takich ustaleniach otrzymamy
rozwi¹zanie, rozpatruj¹c w równowadze cz³on (4) bez tarcia (rys. 176b) i z tarciem
(rys. 176c).
P = N 2 + T 2 = N 1 + µ '2 ,
otrzymamy po podstawieniu do (112)
P rµ '
MT = = P ⋅ h,
1+ µ2
st¹d
rµ '
h = ≅ rµ '.
(113)
1+ µ2
T wskutek tarcia nie prze-
Jak z tego wynika, linia dzia³ania si³y oddzia³ywania P21
chodzi przez rodek czopa, lecz w odleg³oci h, która zale¿y od promienia czopa r
oraz wspó³czynnika m' tarcia lizgowego w parze obrotowej. Poniewa¿ kierunek si³y
P mo¿e byæ dowolny, dogodnie jest operowaæ pojêciem tzw. ko³a tarcia zakrelone-
Rys. 177. Si³y oddzia³ywania w parze obrotowej z uwzglêdnieniem tarcia. Ko³o tarcia
171
uk³adów kierunków stycznych do kó³ tarcia realizuje siê ten, przy którym skutek u¿y-
teczny jest najmniejszy. W naszym przypadku oczywicie zachodzi to dla b, gdy¿
wtedy skutek u¿yteczny si³a ST'' jest najmniejsza (ST''< ST'). Zasada najmniejszego
skutku u¿ytecznego mo¿e okazaæ siê czasem k³opotliwa w stosowaniu, zw³aszcza dla
wiêkszej liczby mo¿liwych kombinacji kierunków, dlatego zaleca siê przede wszyst-
kim, omówion¹ ju¿ na przyk³adzie, zasadê zgodnoci momentu od si³y oddzia³ywania
z prêdkoci¹ k¹tow¹ ruchu wzglêdnego.
Stosuj¹c omówione zasady rozwi¹¿emy dwa przyk³ady.
1. W mechanizmie ABCD (rys. 179a) obci¹¿onym znanym momentem czynnym
Mc okreliæ si³y oddzia³ywania w parach kinematycznych oraz moment bierny MTb ,
uwzglêdniaj¹c tarcie w parach obrotowych. W pierwszej kolejnoci rozwi¹¿emy za-
danie bez uwzglêdnienia tarcia. W naszym przypadku, przy ciskanym tylko cz³onie
(3), znane s¹ kierunki si³ P23 i P43 (wzd³u¿ cz³onu BC), a wiêc z równowagi cz³onu
(2) i (4) równie¿ ich modu³y
Mc = P23· h2,
Mb = P43· h4.
Oczywicie
P21 = − P12 = P32 = − P23 ,
Rys. 179. Analiza si³ oddzia³ywania w czworoboku przegubowym: a) si³y oddzia³ywania bez tarcia,
b) si³y oddzia³ywania z tarciem okrelone metod¹ zgodnoci momentu czynnego w parze
z k¹tow¹ prêdkoci¹ wzglêdn¹, c) si³y oddzia³ywania z tarciem okrelone z zasady
najmniejszego skutku u¿ytecznego
174
kierunki (a, b, c i d) si³y P23T (rys. 179c) oraz odpowiadaj¹ce im mo¿liwe linie dzia³a-
nia si³ P21T i P41
T.
P12 + P32 = 0,
Mc = P23· h2.
Zak³adajac kierunek ruchu cz³onu (2), zgodny z momentem czynnym Mc, mo¿na
okreliæ zwroty k¹towych prêdkoci wzglêdnych, pokazanych na rys. 182a.
Rys. 180. Czworobok przegubowy ABCD obci¹¿ony znanymi si³ami P3 i P4 oraz momentem
równowa¿¹cym Mc
175
Rys. 181. Okrelenie si³ oddzia³ywania w parach czworoboku ABCD z rys. 180 bez tarcia: a) grupa
statycznie wyznaczalna BCD, b) plan si³, c) cz³on czynny, d) rozk³ad si³ w parach cz³onu czynnego
176
Si³y P14T i P23T nie mo¿na, jak poprzednio, roz³o¿yæ na sk³adowe styczne i normal-
ne, poniewa¿ nie s¹ znane ich punkty przy³o¿enia. W tej sytuacji zastosujemy pewien
specjalny graficzny sposób postêpowania.
Na cz³on (3) w równowadze dzia³aj¹ trzy si³y zewnêtrzne, których linie dzia³ania
przecinaj¹ siê w jednym punkcie. Za³ó¿my, ¿e dla cz³onu (3) bêdzie to punkt K'.
Z kierunku si³y P43 T wynika punkt L' przeciêcia linii dzia³ania si³ zewnêtrznych dzia³a-
j¹cych na cz³on (4). Na rysunku 182b wykrelono plan si³. Jak wynika z planu si³,
T T
grupa nie jest w równowadze, poniewa¿ P43 + P34 ≠ 0 . Sile P43T' odpowiada
w podzia³ce odcinek OMb, sile P34T' za odcinek MaO. W tej sytuacji za³o¿ymy
nowy punkt K'' przeciêcia linii dzia³ania si³ zewnêtrznych dzia³aj¹cych na cz³on (3).
Dla cz³onu (4) otrzymamy wtedy odpowiedni punkt L'' i kolejne rozwi¹zanie (nie
pokazane na rysunku). Je¿eli zabiegi te powtórzymy wielokrotnie, to koñce Mb si³y
P43T wyznacz¹ krzyw¹ b, natomiast pocz¹tki M si³y P T krzyw¹ a. Punkt M przeciêcia
a 34
T T
obydwu krzywych spe³nia warunek P43 + P34 = 0 . £¹cz¹c punkt M z punktem O
otrzymamy kierunek, modu³ i zwrot si³y oddzia³ywania P43T, natomiast z poczatkiem
si³y P3 kierunek, modu³ i zwrot si³y P23. Po³¹czenie punktu M z koñcem si³y P4
Rys. 182. Okrelenie si³ oddzia³ywania w parach czworoboku ABCD z rys. 180
z uwzglêdnieniem tarcia: a) grupa statycznie wyznaczalna BCD, b) plan si³,
c) cz³on czynny AB, d) rozk³ad si³ w parach cz³onu czynnego
177
Mc = F· h, (116)
który równowa¿y moment oporu Mb pochodz¹cy od si³y docisku Q.
Moment bierny wyra¿a siê
Mb = Q · f (117)
gdzie f odleg³oæ linii dzia³ania si³y Q od linii dzia³ania wypadkowej si³ oddzia³y-
wania P12.
Wielkoæ f, mierzona w centymetrach, nosi nazwê wspó³czynnika tarcia toczne-
go. Z porównania prawych stron równoci (116) i (117) otrzymujemy
F · h = Q · f,
czyli
f
F = Q . (118)
h
Z otrzymanego wzoru (118) wynika, ¿e modu³ si³y F zale¿y zarówno od warunków
toczenia reprezentowanych przez wspó³czynnik f, jak równie¿ od punktu przy³o¿enia
si³y czynnej. W czasie polizgu cz³onu (2) wzglêdem cz³onu (1) w miejscu ich styku
pojawi³aby siê poznana ju¿ si³a tarcia lizgowego
T12 = Q· m (119)
Po uwzglêdnieniu (118) i (119) mietrudno zauwa¿yæ, ¿e czyste toczenie bêdzie
zachodziæ, gdy
F < T12,
czyli tzn., gdy
f
< µ. (120)
h
Zwykle interesujemy siê ko³owymi elementami tocznymi z przy³o¿on¹ si³¹ czynn¹
w rodku ko³a h = r. Wtedy warunek toczeniia (114) przyjmie postaæ
f
< µ. (121)
r
W niektórych parach, np. w punkcie styku elementów ciernych przek³adni cier-
nych, mo¿e wyst¹piæ jednoczenie tarcie toczne z polizgiem. Wtedy wypadkowa si³a
oddzia³ywania przesunie siê o wartoæ wspó³czynnika tarcia f i odchyli o k¹t tarcia r.
12. Bilans energetyczny maszyny
Rozpatruj¹c ca³kowity czas ruchu maszyny liczony od rozpoczêcia tego ruchu do
jego zakoñczenia mo¿emy wyró¿niæ:
a) rozruch,
b) ruch ustalony,
c) wybieg (hamowanie).
Etapy te zilustrowano na rysunku 184 na przyk³adzie przebiegu prêdkoci k¹towej
w g³ównego wa³u maszyny.
1. W okresie rozruchu po ka¿dym cyklu wzrasta prêdkoæ, a wiêc i energia kine-
tyczna E maszyny. Dla ka¿dego cyklu w tym okresie
E E0 > 0,
gdy¿ praca si³ napêdowych przewy¿sza pracê oporów (jej nadmiar powoduje zwiêk-
szanie energii kinetycznej maszyny).
2. W ruchu ustalonym jest po ka¿dym cyklu
E = E 0,
co oznacza, ¿e dla pe³nego cyklu ruchu lub jego wielokrotnoci praca si³ napêdowych
jest równa sumie pracy u¿ytecznej i pracy oporów szkodliwych.
W ramach ka¿dego cyklu ruchu ustalonego mo¿liwe s¹ zmiany energii kinetycznej
E i prêdkoci maszyny, spowodowane np. okresowymi zmianami si³ napêdowych.
Zmiany te mog¹ byæ nieznaczne, np. w maszynach wirnikowych lub du¿e, np. w jed-
nocylindrowym czterosuwowym silniku spalinowym. W ruchu ustalonym nastêpuj¹
wahania prêdkoci wokó³ wartoci redniej odpowiadaj¹cej danym warunkom ruchu
ustalonego. Ruch maszyny powtarza siê przy tym identycznie w ka¿dym cyklu.
3. W okresie wybiegu (hamowania)
E E0 < 0
mamy do czynienia ze zmniejszaj¹c¹ siê prêdkoci¹ a¿ do osi¹gniêcia spoczynku.
Maszyna zatrzyma siê, gdy ca³a energia ruchu ustalonego zostanie zu¿yta na pokona-
nie oporów u¿ytecznych i szkodliwych. W celu skrócenia czasu zatrzymania powiêk-
sza siê dodatkowo opory, np. przez zastosowanie hamulca.
EU L
η = , η = U (126)
ED LD
lub jego wspó³czynnik sprawnoci chwilowej hch
NU
η ch = . (127)
ND
Korzystaj¹c z równania (124) wspó³czynnik sprawnoci h mo¿na wyraziæ równie¿
w postaci
LD − LT L Lu
η = = 1− T , η = . (128)
LD LD Lu + LT
Zwróæmy bli¿sz¹ uwagê na sk³adniki LT i Lu. Jak ju¿ powiedziano, LT reprezen-
tuje pracê oporów orodka i si³ tarcia w parach kinematycznych. Te ostatnie si³y s¹
uwarunkowane obci¹¿eniem wêz³ów wywo³anym si³ami czynnymi Fc, si³ami opo-
rów u¿ytecznych Fu, si³ami bezw³adnoci Pb, si³ami ciê¿koci G i inymi si³ami
szczególnymi, jak wciski czy opory wstêpne.
Ju¿ z tego wyliczenia widaæ, ¿e zawsze LT > 0. Z kolei praca u¿yteczna LU jest
zwykle zmienna co do wielkoci, a w szczególnoci mo¿e osi¹gaæ nawet wartoæ zero
(bieg luzem).
182
Dla wyra¿enia skali zaistnia³ych strat pracy na tarcie (LT) stosuje sie czasem rów-
nie¿ pojêcie tzw. wspó³czynnika strat (j) okrelonego stosunkiem pracy si³ tarcia do
pracy dostarczonej
LT
ϕ = . (129)
LD
Po podzieleniu równania (124) przez LD otrzymamy
LU LT
1 = + lub 1 = η + ϕ .
LD LD
Nietrudno zauwa¿yæ, ¿e
0 < h < 1 i 0 < j < 1.
Ruch maszyny jest mo¿liwy tylko wtedy, gdy h > 0. Przypadek h < 0 oznacza
samohamownoæ, czyli brak ruchu.
Je¿eli mo¿liwy jest ruch maszyny, to jej sprawnoæ zale¿y od bardzo wielu czynni-
ków, miêdzy innymi co trzeba podkreliæ równie¿ od prêdkoci jej ruchu i obci¹-
¿enia. Wzrost prêdkoci przy tym samym obci¹¿eniu powoduje, ze wzglêdu na wzrost
si³ bezw³adnoci, spadek sprawnoci, wzrost za obci¹¿enia (praca u¿yteczna LU) przy
tej samej prêdkoci zrozumia³y wzrost sprawnoci.
Wspó³czynnik sprawnoci maszyny mo¿na okreliæ wzglêdnie dok³adnie jedynie
w wyniku bezporedniego pomiaru dwóch sporód trzech sk³adników pracy LD, LU,
LT lub mocy ND, NU, NT . Pomiary tych elementów to oddzielne i z³o¿one zagadnie-
nie, wymagajace oprzyrz¹dowania, a czêsto i pomys³owoci. Wspó³czynnikiem spraw-
noci maszyny interesujemy siê jednak ju¿ w fazie jej projektowania, d¹¿¹c do utrzy-
mania tego wskanika w mo¿liwie maksymalnych granicach wartoci. Nale¿y pamiê-
taæ, ¿e o ca³kowitej sprawnoci maszyny decyduj¹ sprawnoci poszczególnych me-
chanizmów sk³adowych, przy czym, wp³yw sprawnoci mechanizmów sk³adowych na
wynik koñcowy zale¿y od struktury samej maszyny, czyli po prostu od sposobu po³¹-
czenia tych mechanizmów.
Sprawnoæ maszyny o szeregowym po³¹czeniu mechanizmów
Niech rozpatrywana maszyna sk³ada siê z n mechanizmów po³¹czonych ze sob¹
szeregowo (rys. 185). W takim przypadku praca u¿yteczna (LU) ka¿dego poprzednie-
go mechanizmu jest prac¹ si³ napêdowych (LD) ka¿dego nastêpnego. Sprawnoci
poszczególnych mechanizmów mo¿na wiêc przedstawiæ w postaci:
LU 1 LU 2 LU n
η1 = , η2 = ,K ,η n = . (130)
LD LU1 LU n−1
LU n
η= ,
LD
otrzymamy po wykorzystaniu (130) i przekszta³ceniach
h = h1· h2...hn
lub krótko
η = ∏ ηi . (131)
LU LD ⋅ ∑ ki ⋅ ηi
η= = ,
LD LD
184
Rys. 186. Rysunek pomocniczy do wyznaczania sprawnoci maszyny przy równoleg³ym po³¹czeniu
jej podzespo³ów
czyli
η = ∑ ki ⋅ η i . (132)
Ze wzoru (132) wynika, ¿e sprawnoæ ogólna maszyny przy równoleg³ym po³¹cze-
niu mechanizmów zale¿y w znacznej mierze od samego rozdzia³u strumienia energii
w maszynie. Nale¿y zaznaczyæ, ¿e omówiony czysty przypadek równoleg³ego po³¹-
czenia mechanizmów w maszynie wystêpuje zwykle rzadko, a z regu³y mamy do
czynienia z przypadkami po³¹czeñ szeregowo-równoleg³ych, które ju¿ jednak nie wy-
magaj¹ oddzielnego omawiania.
NU S T ⋅ v34 S T ⋅ v34 ST
η ch = = = = .
ND Mc ⋅ ω 1 S ⋅ v34 S
W ten sposób sprawnoæ badanego mechanizmu uda³o siê wyraziæ stosunkiem si³,
z których jedna S jest si³¹ równowa¿¹c¹ dany moment Mc wyznaczon¹ bez uwzglêd-
nienia tarcia w parach kinematycznych (rys. 189b), druga za ST tak¹ sam¹ si³¹
wyznaczon¹ z uwzglêdnieniem tarcia (rys. 189c).
187
Nu
η = ,
ND
przy czym
Nu = S· v3.
Moc dostarczon¹ ND mo¿na okreliæ wzorem
ND = M2T· w2.
lub pomijaj¹c tarcie w parze obrotowej O
T· v cos (a + r ).
ND = P23 3 E
Po podstawieniu otrzymamy
S
η = T
.
P23 cos (α + ρ E )
Otrzymano w ten sposób wartoæ chwilow¹ sprawnoci odpowiadaj¹c¹ rozpatry-
wanemu po³o¿eniu mechanizmu. Ogólnie sprawnoæ jest funkcj¹ po³o¿enia. Aby otrzy-
maæ pe³ny zapis, nale¿y okreliæ zwi¹zek P23T = f (S, x) i podstawiæ do ostatniego
wzoru.
190
N = ∑ ( Pv
i i cos α i + M iω i ), (134)
w którym: vi prêdkoæ liniowa punktu przy³o¿enia si³y Pi,
ai k¹t zawarty pomiêdzy kierunkiem Pi i vi,
wi prêdkoæ k¹towa obci¹¿onego par¹ si³ Mi.
We wzorze (134) iloczynowi Mi· wi nale¿y przyporz¹dkowaæ znak (+), je¿eli zwroty
Mi oraz wi s¹ zgodne, znak () za w przypadku przeciwnym.
Oczywicie, moc Nx si³y zredukowanej Pzr, przy³o¿onej do okrelonego punktu
cz³onu redukcji x, wynosi
Nx = Pzr· vx· cos ax , (135)
moc za pary si³ zredukowanej do momentu zredukowanego Mzr, obci¹¿aj¹cego
cz³on redukcji x, odpowiednio
Nx = Mzr· wx (136)
gdzie: vx prêdkoæ punktu przy³o¿enia si³y zredukowanej,
ax k¹t zawarty pomiêdzy kierunkiem Pzr i vx,
wx prêdkoæ k¹towa cz³onu redukcji.
Wykorzystuj¹c omówion¹ ju¿ równoæ mocy (133) otrzymamy na podstawie za-
le¿noci (135), (136) dla si³y zredukowanej
vi cos α i ωi
Pzr = ∑ Pi + Mi , (137)
v x cos α x v x cos α x
vi cos α i ω
M zr = ∑ Pi + Mi i . (138)
ωx ωx
Wystêpuj¹ce we wzorach (137) i (138) si³y i pary si³ nie s¹ sta³e. W ogólnym
przypadku parametry te, jak równie¿ prêdkoci i k¹ty, zale¿¹ od po³o¿enia okrelane-
go k¹tem j obrotu korby. Oznacza to tym samym, ¿e
Pzr = f(j), Mzr = f(j). (139)
Zabieg redukcji przeledzimy na prostym przyk³adzie.
Niech bêdzie dany mechanizm ABC (rys. 192a) obci¹¿ony si³ami P 3 i P4 oraz
momentem M3. Nale¿y okreliæ Mzr przy³o¿ony do cz³onu (2) (rys. 192b). Zauwa¿-
my, ¿e dzia³aj¹ce na cz³ony uk³adu obci¹¿enia rzeczywiste rozwijaj¹ moc
N = P3 vE cos aE + M3· w3 + P4 v4.
192
Rys. 192. Redukcja si³: a) schemat uk³adu obci¹¿onego si³ami, b) cz³on redukcji (2) obci¹¿ony
momentem zredukowanym (Mzr)
v E cos α E ω v
M zr = P3 + M 3 3 + P4 4 .
ω2 ω2 ω2
Wystêpuj¹ce w wyra¿eniu stosunki prêdkoci nale¿y okreliæ na drodze analizy
kinematycznej, k¹t aE okelamy graficznie lub analitycznie.
m ⋅ v 2 J ⋅ω 2
E k = ∑ i i + Si i , (141)
2 2
gdzie: mi, JSi masa i-tego cz³onu, moment bezw³adnoci tego cz³onu wzglêdem jego
rodka ciê¿koci,
vi, wi prêdkoæ liniowa rodka ciê¿koci i-tego cz³onu, prêdkoæ k¹towa tego
cz³onu.
Energia kinetyczna skupionej masy zredukowanej m zr wynosi oczywicie
* mzr v x2
Ek = , (142)
2
energia kinetyczna cz³onu o zredukowanym momencie bezw³adnoci Jzr
* J zrω x2
Ek = , (143)
2
gdzie: vx prêdkoæ masy zredukowanej,
wx prêdkoæ k¹towa cz³onu redukcji.
Korzystaj¹c ze zwi¹zków (140), (141), (142), (143) otrzymamy ogólny wzór okre-
laj¹cy masê zredukowan¹
v 2 ωi
2
mzr = ∑ mi + J Si
i
(144)
vx vx
oraz zredukowany moment bezw³adnoci
v 2 ωi
2
J zr = ∑ mi i
+ J Si . (145)
ωx ωx
Jak wynika z zale¿noci (144) i (145), masa i moment bezw³adnoci zredukowany,
przy niezmiennych masach cz³onów rozpatrywanego mechanizmu, jest tylko funkcj¹
jego po³o¿enia. Aby obliczyæ mzr i Jzr niezbêdna jest znajomoæ stosunków prêdko-
ci, które, jaki i przy redukcji si³, najdogodniej jest okreliæ np. za pomoc¹ wykrelo-
nego w dowolnej podzia³ce planu prêdkoci. Oczywicie, w celu okrelenia przebiegu
zmian mzr(j) lub Jzr(j) operacje te nale¿y powtórzyæ wielokrotnie. Stosunkowo pro-
sto okrela siê mzr i Jzr w mechanizmach wiruj¹cych, w których stosunki prêdkoci
prze³o¿enia wystêpuj¹ce we wzorach (144) i (145) s¹ sta³e. Wtedy oczywicie m zr i Jzr
s¹ niezale¿ne od po³o¿enia. Wracaj¹c do redukcji uk³adów dwigniowych, w których
wystêpuj¹ zmienne prze³o¿enia, przeledzimy prosty przyk³ad.
194
Rys. 193. Redukcja mas: a) schemat uk³adu mas, b) cz³on redukcji (2) ze zredukowanym
momentem bezw³adnoci (Jzr)
Dany jest mechanizm ABC w po³o¿eniu jak na rysunku 193a. Dane s¹ po³ozenia
rodków ciê¿koci Si oraz masy tych cz³onów i ich momenty bezw³adnoci wzglê-
dem rodków ciê¿koci JSi. Nale¿y okreliæ moment bezw³adnoci Jzr zredukowany
do cz³onu (2) (rys. 193b).
Przede wszystkim obliczymy energiê kinetyczn¹ uk³adu przed redukcj¹
Ek = Ek2 + Ek3 + Ek4 ,
czyli
JS 2 ⋅ω 2
2 2
J ⋅ω
2 2 2
m ⋅v m ⋅v m ⋅v
Ek = + 2 S2 + S3 3 + 3 S3 + 4 S4 .
2 2 2 2 2
Z drugiej strony energia kinetyczna Ek* cz³onu (2) o zredukowanym momencie
bezw³adnoci (Jzr) wynosi
J zr ⋅ ω 2
2
*
Ek = ,
2
z porównania tych energii otrzymamy
2 2 2 2
v ω v v
J zr = J S 2 + m2 S 2 + J S 3 3 + m3 S 3 + m4 S 4 .
ω2 ω2 ω2 ω2
195
1
M ⋅ d ϕ = d J ⋅ ω 2 (146)
2
i
dj = w· dt
dla modelu z rys. 194a
oraz
1
P ⋅ d s = d m ⋅ v2
2 (147)
i
ds = v· dt
dla modelu z rys. 194b.
W równaniach (146) i (147)
M = Mzr Mzr , P = Pzrc P zrb
c b
J = Jzr , m = mzr
w prêdkoæ k¹towa, v prêdkoæ liniowa,
j k¹t obrotu cz³onu obrotowego. s droga cz³onu redukcji maszyny.
Poniewa¿ dogodniej jest zwykle korzystaæ z modeli cz³onu obrotowego, zagadnie-
nia ruchu maszyn omówimy wiêc dalej na przyk³adzie uk³adu równañ (146). Przede
wszystkim zwróæmy uwagê, ¿e uk³ad równañ (146) ujmuje zale¿noæ miêdzy parame-
trami kinematycznymi, jak: droga j, czas t, prêdkoæ w, a rozk³adem mas scharak-
teryzowanym momentem bezw³adnoci J oraz obci¹¿eniem momentem M. Sugeru-
je to, ¿e po odpowiednich zabiegach ca³kowania ró¿niczkowego uk³adu równañ (146)
mo¿na rozwi¹zaæ wiele interesuj¹cych zagadnieñ, zw³aszcza dwa podstawowe zada-
nia dynamiki, do których nale¿y:
okrelenie ruchu maszyny przy zadanym stanie jej obci¹¿enia,
okrelenie warunków, w których maszyna bêdzie realizowaæ z góry zadany ruch.
Trzeba podkreliæ, ¿e prostota równañ ruchu jest pozorna, gdy¿ zarówno M jak i J
s¹ zwykle wielkociami zmiennymi i zale¿nymi od czasu, drogi, prêdkoci itd. Kom-
plikuje to zagadnienie ca³kowania równania do tego stopnia, ¿e aby omin¹æ k³opoty
rachunkowe i formalne, musimy czêsto korzystaæ z ró¿nych metod numerycznych,
sposobów przybli¿onych lub specjalnych metod graficznych. Niektóre problemy ca³-
kowania równañ ruchu zostan¹ tu zilustrowane na przyk³adach.
1. Nale¿y zbadaæ ruch wirnika o sta³ym momencie bezw³adnoci J1 = const.
W chwili pocz¹tkowej t = t0, jego prêdkoæ k¹towa w = w0. W tej w³anie chwili
wy³¹czono napêd (Mzrc = 0), a do³¹czono moment hamowania (Mzrb = M1). Prêd-
koæ wirnika w tej sytuacji bêdzie spadaæ, a¿ osi¹gnie wartoæ równ¹ zeru.
Mo¿na stawiaæ pytania:
z jakim przyspieszeniem bêdzie przebiega³ ruch,
po jakim czasie t wirnik siê zatrzyma (w = 0),
ile obrotów n wykona w tym czasie,
jaki moment hamowania M1 nale¿y przy³o¿yæ, aby wirnik zatrzyma³ siê po wyko-
naniu okrelonej drogi, itp.
Aby odpowiedzieæ na te pytania napiszemy, opieraj¹c siê na równaniu (146)
J ⋅ω2
− M1 d ϕ = d 1 ,
2
dj = w dt.
197
dj = w dt.
po podzieleniu za stron przez dt i podstawieniu
dω
− M1 ⋅ ω = J1ω ,
dt
dω M
= − 1.
dt J1
Stanowi to odpowied na pierwsze pytanie.
Po sca³kowaniu ostatniego równania otrzymamy, po uwzglêdnieniu warunków brze-
gowych,
M1
ω = − t + ω 0.
J1
Zale¿noæ ta umo¿liwia sformu³owanie odpowiedzi na pytanie drugie. Je¿eli jed-
nak sca³kujemy ostatnie równanie powtórnie, otrzymamy
M1 2
ϕ = − t + ω 0t + ϕ 0 ,
2 J1
a wiêc odpowied na pytanie trzecie i czwarte.
By³ to najprostszy przypadek badania ruchu maszyny, gdy M = const i J = const.
Czêciej jednak, jak ju¿ powiedziano, wielkoci te s¹ zmienne. Rozpatrzmy taki przy-
padek.
2. Nale¿y okreliæ prêdkoæ ruchu maszyny i czas rozruchu przy nastêpuj¹cych
za³o¿eniach [14]: Zredukowany do g³ownego wa³u maszyny moment bezw³adnoci
jest sta³y (Jzr = 2,2, kg· m2), zredukowane za do g³ównego wa³u maszyny momenty
si³ czynnych i biernych s¹ funkcjami prêdkoci maszyny
Mc = 0,01w2 + 0,5w + 376,
Mb = + 0,01w2 + 1.
Dane i za³o¿enia przedstawiono na rysunku 195, z którego widaæ, ¿e przy Jzr =
const prêdkoæ maszyny ustali siê na poziomie wu, któr¹ ³atwo okreliæ z porównania
momentów
Mc = Mb,
Po przekszta³ceniach otrzymamy
w2 25w 18 750 = 0
i po rozwi¹zaniu
w' = wu = 150, (w'' = 125).
Drugie rozwi¹zanie oczywicie odrzucamy.
Aby poznaæ charakter zmian prêdkoci w fazie rozruchu oraz czas tego rozruchu
napiszemy równanie ruchu
J ω2
( M c + Mb ) d ϕ = d zr .
2
dω
d t = − 110 .
ω − 25ω − 18750
2
dω dω
d t = 0,4 + ,
150 − ω 125 + ω
a po sca³kowaniu
t = 0,4[ ln (150 w) + ln (125 + w)] + C,
czyli inaczej
125 + ω
t = 0,4 ln + C.
150 − ω
Wyznaczamy C z warunków brzegowych t = 0, w = 0
5
C = − ln
6
i otrzymujemy
1,2 (125 + ω )
t = 0,4 ln .
150 − ω
lub
e 2 ,5t − 1
ω = 150 .
e 2 ,5t + 1,2
Przebieg ostatniej funkcji przedstawiono na rysunku 196. Jest to krzywa asympto-
tycznie zbli¿aj¹ca siê do wartoci w =150. Bli¿sza analiza ostatnich dwóch wzorów
prowadzi do wniosku, ¿e praktycznie czas rozruchu mo¿na ustaliæ jako t @ 4s.
3. Za³ó¿my z kolei, ¿e zredukowane do g³ównego wa³u maszyny pary si³ czynnych
i biernych s¹ funkcjami po³o¿enia Mc = fc (j), Mb = fB (j) i dane s¹ w postaci tabeli
lub wykresów (rys. 197a). Zredukowany do tego cz³onu moment bezw³adnoci jest
sta³y. Maszyna jest w ruchu ustalonym. Nale¿y okreliæ zmianê prêdkoci k¹towej
cz³onu redukcji w ramach jednego cyklu. W ruchu ustalonym energia kinetyczna na
pocz¹tku i na koñcu rozpatrywanego cyklu jest taka sama, prace bowiem si³ czynnych
i biernych s¹ sobie równe. A wiêc
ϕc ϕc
∫ Mc d ϕ = ∫ Mb d ϕ
0 0
lub
ϕc
∫ ( M c − Mb ) d ϕ = 0.
0
Je¿eli przez Fi (rys. 197a) oznaczyæ pola miêdzy krzywami Mc(j) i Mb(j), przy
czym pola F1, F 3 i F5 obrazuj¹ nadwy¿kê, F2 i F4 za niedobór pracy si³
czynnych, to
(F1 F2 + F3 F4 + F 5) kM kj = 0.
200
Rys. 197. Graficzne ca³kowanie ruchu maszyny: a) wykres zredukowanych par si³ czynnych (Mc(j))
oraz biernych (Mb(j)), b) wykres zmian energii kinetycznej maszyny E(j), c) wykres zmian prêdkoci
k¹towej cz³onu redukcji i momentu bezw³adnoci
2E k
ω= .
J
Opieraj¹c siê na tym wzorze i przy za³o¿eniu, ¿e J = const, otrzymamy wykres
w(j) przedstawiony pryzk³adowo na rys. 197c. To samo zadanie mo¿na wykonaæ
202
równie¿, gdy J ¹ const, je¿eli tylko zmiana ta jest uprzednio okrelona, np. w postaci
wykresu J(j).
Przedstawiono przyk³ady rozwi¹zywania problemów badania ruchu maszyn meto-
d¹ analityczn¹ oraz graficzn¹. Dzi mamy równie¿ do dyspozycji metody numerycz-
ne, przydatne zw³aszcza wtedy, gdy problem jest bardziej z³o¿ony lub gdy np. wielkoci
wejciowe (przebiegi zmian obci¹¿eñ) s¹ podane tabelarycznie.
Rys. 198. Przyk³adowy przebieg zmian prêdkoci k¹towej g³ównego wa³u maszyny
co prowadzi do wzoru
ω max − ω min
δ ≅ 2 . (151)
ω max + ω min
Z zale¿noci (149) i (150) wynika równie¿, ¿e
δ
ω max ≅ ω r 1 + ,
2
δ (152)
ω min ≅ ω r 1 − .
2
Wyra¿enia (149) i (150) umo¿liwiaj¹ ³atwe okrelenie wspó³czynnika d, je¿eli,
dysponuj¹c maszyn¹, zmierzymy odpowiednie jej parametry lub sporz¹dzimy charak-
terystykê ruchu w postaci wykresu w(j). Ocena wspó³czynnika d jest niezbêdna jed-
nak ju¿ w fazie projektowania maszyny i wtedy potrzebne charakterystyki ruchu trze-
ba ustaliæ teoretycznie, np. metodami omówionymi w rozdz. 13.3. Zabiegi tego typu
w fazie projektowania maszyny wi¹¿¹ siê z wymaganiami, by rzeczywisty wspó³czyn-
nik d nie przekroczy³ dopuszczalnej praktycznie wartoci granicznej. Dla ró¿nych
maszyn wartoci te s¹ zawarte w okrelonych przedzia³ach, co obrazuj¹ nastêpuj¹ce
przyk³ady:
prasy, no¿yce d = 1/51/10,
kruszarki d = 1/101/20,
kompresory d = 1/501/100
pr¹dnice pr¹du zmiennego d = 1/300.
204
Jω
2
− J nω min
2
L = Lc − Lb = x max
* , (153)
2
w której Jx, Jn s¹ zredukowanymi momentami bezw³adnoci maszyny (bez ko³a zama-
chowego) w po³o¿eniach jx i jn.
Korzystaj¹c z za³o¿enia, ¿e Jx = Jn = J, oraz zale¿noci (152) otrzymamy po pod-
stawieniu do (153)
L* = J wr2 · d. (154)
205
Z drugiej za strony pracê L*, która powoduje zmianê prêdkoci k¹towej wa³u
maszyny od wmin do wmax mo¿na okreliæ
ϕx ϕx
*
L = ∫ ( M c − M b ) dϕ = ∫ ( Fi )κ M ⋅κϕ , (155)
ϕn ϕn
L*
δ = . (156)
J ⋅ω r
2
L*
δ' = , (157)
( J + J k )ω r
2
czyli
L*
Jk = − J. (158)
ω 2r ⋅ δ '
Wzór (158) jest przybli¿onym rozwi¹zaniem naszego zagadnienia. Okrelono mo-
ment bezw³adnoci dok³adanego ko³a zamachowego. Przybli¿enie wynika st¹d, ¿e w
rozwa¿aniach, które doprowadzi³y do wzoru (158) za³o¿ono, ¿e Jx = Jn. Pamiêtaj¹c o
tym bêdziemy stosowaæ omawian¹ metodê wtedy, gdy zmiennoæ Jzr(j) jest niezbyt
du¿a lub zabezpieczymy siê przez przyjêcie Jx = Jn = Jmin, co poci¹ga za sob¹ przewy-
miarowanie ko³a zamachowego, a wiêc zmniejszenie za³o¿onego wspó³czynnika d'.
13.5.2. Kszta³towanie i osadzanie ko³a zamachowego
Po wyznaczeniu momentu bezw³adnoci Jk nale¿y dobraæ odpowiednie masy, które
dodane do ruchomych cz³onów maszyny powiêksz¹ jej zredukowany moment bez-
w³adnoci o tê sta³¹ wartoæ. Zwykle masy te instaluje siê na obrotowym wale maszy-
ny w postaci ko³a zamachowego, przy czym skupia siê wtedy masy przede wszystkim
na jego wieñcu. Oznaczaj¹c redni¹ rednicê tego wieñca przez D (rys. 200), ciê¿ar
za ko³a przez G, mo¿na wyraziæ jego moment bezw³adnoci w postaci
2
G D GD 2
J k = m R2 = = ,
g 2 4g
st¹d
GD 2 = 4 g ⋅ J k ≅ 40 J k .
Wyra¿enie GD2, które w ten sposób mo¿na obliczyæ, nosi w praktyce nazwê mo-
mentu zamachowego. Po jego wyznaczeniu mo¿na jeden z wystêpuj¹cych tu para-
metrów G i D za³o¿yæ, drugi obliczyæ. Zanim za³o¿ymy wartoæ jednego z tych
parametrów, przyjrzyjmy siê przebiegowi
funkcji GD2 = const (rys. 201). Jak widaæ,
ten sam efekt mo¿na uzyskaæ bardzo ró¿-
nym kosztem. Na konkretne rozwi¹zanie
zdecydujemy siê dopiero po analizie kon-
strukcji samej maszyny i warunków jej pra-
cy. Nale¿y zwróciæ równie¿ uwagê na fakt,
¿e górny wymiar rednicy D jest, przy
okrelonej prêdkoci k¹towej ko³a, ograni-
Rys. 200. Ko³o zamachowe czony w³asnociami materia³owymi. Ka¿-
207
Oznacza to, ¿e teoretycznie skorygowanie obci¹¿enia maszyny mo¿e odbyæ siê bez
dodatkowych nak³adów energetycznych. Potwierdzaj¹ to równie¿ przyk³ady praktycz-
209
Rys. 203. Wyrównywanie biegu maszyn poprzez dodatkowe obci¹¿enie g³ównego wa³u maszyny:
a) zadane przebiegi zmian Mc i Mb, b) przebieg zmian potrzebnego momentu dodatkowego,
c) rezultat dodatkowego obci¹¿enia
nych rozwi¹zañ tego problemu zaproponowanych w pracy [15]. Na rysunku 204 przed-
stawiono trzy przyk³ady mechanizmów krzywkowych, w których krzywka jest osa-
dzona na g³ównym wale maszyny. Si³a sprê¿yny S (rys. 204a), ciê¿aru G (rys. 204b),
lub moment si³ bezw³adnoci Mb (rys 204c), przy odpowiednim doborze parametrów
210
Rys. 204. Przyk³ady mechanizmów realizuj¹cych dodatkowe obci¹¿enie g³ównego wa³u maszyny:
a) mechanizm krzywkowy sprê¿ynowy, b) mechanizm krzywkowy grawitacyjny,
c) mechanizm krzywkowy bezw³adnociowy
ciê¿koci Si oraz masy mi. Dla przyjêtego uk³adu wspó³rzêdnych mo¿na napisaæ
równania momentów statycznych
i =n
m ⋅ xs = ∑ mi ⋅ xsi , (160)
i =1
i=n
m ⋅ ys = ∑ mi ⋅ y si (161)
i =1
i =n
gdzie: m = ∑ mi ,
i =1
xs, ys wspó³rzêdne rodka ciê¿koci uk³adu,
xsi, ysi wspó³rzêdne rodków ciê¿koci cz³onów uk³adu.
Po uwzglêdnieniu zale¿noci (160) i (161) mo¿na napisaæ inaczej
i=n
m ⋅ rs = ∑ mi ⋅ ri , (162)
i =1
r1 = s1 ,
r2 = l1 + s2 ,
r3 = l1 + l2 + s3 ,
(163)
LLLLL
r3 = l1 + l2 +K + li −1 + si .
[ ] [ ]
m ⋅ rs = m1 ⋅ s1 + (m2 + m3 +K + mn )l1 + m2 ⋅ s2 + ( m3 + m4 +K + mn )l2 +K +[mn ⋅ sn ];
lub
i=n
rs = ∑ hi (164)
i =1
gdzie
mi ⋅ si + ( mi +1 + mi + 2 +K + mn ) li
hi = . (165)
m
Jak wynika z zale¿noci (165), wektory hi przyjmuj¹ kierunki równoleg³e do kie-
runków cz³onów oraz s¹ sta³e co do modu³ów w ka¿dym po³o¿eniu uk³adu mecha-
nicznego. Nosz¹ one nazwê wektorów g³ównych. Stosuj¹c wektory g³ówne mo¿na
dla ka¿dego uk³adu wyznaczyæ po³o¿enie rodka ciê¿koci w dowolnym po³o¿eniu
mechanizmu, a powtarzaj¹c ten prosty zabieg wykreliæ bez trudu ca³¹ trajektoriê ts
rodka ciê¿koci uk³adu.
Poka¿emy to na przyk³adzie czworoboku przegubowego ABCD (rys. 206). Stosu-
j¹c oznaczenia jak na rysunku, po³o¿enie rodka ciê¿koci S opiszemy
rs = h1 + h2 + h3 ,
gdzie
m1 ⋅ s1 + ( m2 + m3 ) l1
h1 = ,
m
m2 ⋅ s2 + m3 ⋅ l3
h2 = , (165a)
m
m3 ⋅ s3
h3 = .
m
214
Rys. 206. Czworobok przegubowy ABCD wraz z ³añcuchem wektorów g³ównych hi okrelaj¹cym
po³o¿enie rodka ciê¿koci
Pb = − m ⋅ as , (166)
gdzie: m masa uk³adu cz³onów ruchomych.
215
Jak widaæ
Pb = ∑ Pbi . (167)
Tak wiêc podstawê (4) omawianego czworoboku obci¹¿a wypadkowa si³a bez-
w³adnoci Pb (rys. 207d). Podstawê (4) obci¹¿a równie¿ wypadkowy moment Mb re-
prezentuj¹cy wszystkie momenty dzia³aj¹ce na ruchome cz³ony mechanizmu
Mb = ∑ Mbi + M c . (168)
Poprzez korekcjê rozk³adu mas poszczególnych cz³onów mo¿na wp³ywaæ na Pb
oraz Mb. Taki zabieg nazywa siê wywa¿aniem, przy czym rozró¿nia siê dwa przy-
padki:
1. Wywa¿anie statyczne gdy prowadzi do wyniku Pb = 0, ale Mb ¹ 0.
2. Wywa¿anie dynamiczne gdy otrzymuje siê Pb = 0 i Mb = 0.
Drugi przypadek jest praktycznie trudny do uzyskania i nie bêdziemy go tu oma-
wiaæ. Rozwa¿my przypadek 1.
14.2.1. Wywa¿anie statyczne mechanizmów dwigniowych
Mechanizm dwigniowy nazywamy wywa¿onym statycznie wtedy, gdy wypadko-
wa sii³ bezw³adnoci jego cz³onów dla dowolnego po³o¿enia mechanizmu równa siê
zeru, czyli
Pb = − m ⋅ as = 0. (169)
W uk³adach rzeczywistych warunek (169) jest spe³niony tylko wtedy, gdy
as = 0,
to za zachodzi, gdy
a) rodek cie¿koci mechanizmu porusza siê ruchem jednostajnym prostoliniowym,
b) rodek ciê¿koci mechanizmu jest nieruchomy.
W uk³adach dwigniowych charakteryzuj¹cych siê ruchem cyklicznym mo¿e byæ
spe³niony tylko warunek b. Rozwa¿my ten przypadek.
Jak mo¿na wykazaæ, rodek ciê¿koci ca³ego uk³adu bêdzie nieruchomy wtedy, gdy
rs = const. (170)
Mo¿na to uzyskaæ przez korekcjê rozk³adu masy na poszczególnych czlonach.
Poka¿emy to na przyk³adach.
Czworobok przegubowy
Niech bêd¹ dane d³ugoci cz³onów li , odleg³oci si i masy mi tego uk³adu
(rys. 206). W wyniku wywa¿enia musimy doprowadziæ do tego, by rodek ciê¿koci
pozosta³ nieruchomy (rys. 208). Zajdzie to wtedy, gdy
m1' = m1,
m2' = m2 + mE,
m3' = m3 + mF,
s1' = s1.
Pozosta³e wymiary s3' i s2', okrelaj¹ce po³o¿enie mas zastêpczych m2' i m3'
obliczymy z równañ (170a)
[ m1' ⋅s1' + ( m2' + m3' ) l1 ] l3
s3' =
m3' ⋅ l1
st¹d
m2 ( s2' − s2 )
x2 = ,
mE
oraz
m3 (s3' s3) = mF· x3,
st¹d
m3 ( s3' − s3 )
x3 = .
mF
Ostateczne po³o¿enie mas dodatkowych mE i mF wyznaczymy z równoci
lCE = s2' lBC + x2,
h1 = 0 i h2 = 0. (171)
Warunek (171) mo¿na, korzystaj¹c z zale¿noci (165) i (165a), napisaæ w postaci
m1'· s1' + l1(m2' + m3') = 0,
(172)
m2'· s2' + l2· m3' = 0.
Z uk³adu równañ (172) mo¿na obliczyæ dwie niewiadome; np. zak³adaj¹c wspó³-
rzêdne si' mo¿na obliczyæ masê cz³onów mi'
l1
m1' = − ( m2' + m3' ),
s1'
Rys. 211. Tor rodka cie¿koci uk³adu wyznaczony metod¹ wektorów g³ównych
220
l2
m2' = − m3' .
s2'
Wyniki te sugeruj¹, ¿e efekt wywa¿enia statycznego mo¿na uzyskaæ rozbudowuj¹c
cz³ony (1) i (2) o przeciwwagi E i F (rys. 212) o masach mE i mF, przy czym
mE = m2' m2,
mF = m1' m1,
Niestety, jak siê okazuje, masy przeciwwag zapewniaj¹cych wywa¿enie statyczne
wychodz¹ stosunkowo du¿e.
Dla ilustracji liczbowej przytoczmy konkretny przyk³ad. Do wywa¿enia przyjêto
uk³ad, w którym pierwotnie masy poszczególnych cz³onów wynosi³y:
m1 = 2 kg, m2 = 3 kg, m3 = 1 kg,
l1 = 80 mm, l2 = 200 mm,
s1 = 30 mm, s2 = 100 mm.
Dla efektu wywa¿enia statycznego nale¿a³oby w tym przypadku zamocowaæ prze-
ciwwagê E na przyjêtej odleg³oci
BE = 71,5 mm o masie mE = 7 kg
oraz przeciwwagê F na za³o¿onej odleg³oci
AF = 85 mm o masie mF = 20 kg.
S¹ to wyniki rzeczywicie nie zachêcaj¹ce do stosowania. W tej sytuacji czêciej
stosuje siê wywa¿enie czêciowe.
Czêciowe wywa¿anie uk³adu korbowo-wodzikowego
W rozpatrywanym uk³adzie ABC (rys. 213a) czlony AB i BC o masie ci¹g³ej
zast¹pimy ich modelami z³o¿onymi z dwóch mas ulokowanych w parach kinematyc-
nych. Cz³on AB (rys. 213b), zast¹pimy wiêc masami mA1, mB1, cz³on BC masami
mB2 i mC2. W rezultacie otrzymamy model badanego uk³adu z rys. 213a przedsta-
wiony na rys. 213c.
PC = − mC ⋅ aC , (174)
PE = − mE ⋅ a E
po podstawieniu odpowiednich wzorów na przyspieszenia:
PB = − mB ⋅ l1 ⋅ ω 1 ,
2
PC = mC ⋅ l1 ⋅ ω 1 (cos α + λ cos 2α +K ),
2
(175)
PE = − mE ⋅ e ⋅ ω 12.
Rzutuj¹c te si³y na osie uk³adu wspó³rzêdnych otrzymamy
2 2 2
mB ⋅ l1 ⋅ ω 1 cos α + mC ⋅ l1 ⋅ ω 1 (cos α + λ cos 2α +K ) = mE ⋅ e ⋅ ω 1 cos α ,
(176)
2 2
mB ⋅ l1 ⋅ ω 1 sin α = mE ⋅ e ⋅ ω 1 sin α .
Jak widaæ z uk³adu równañ (176), obydwa równania nie mog¹ byæ spe³nione jed-
noczenie (uwaga na sk³adniki podkrelone). Oznacza to, ¿e si³a bezw³adnoci jednej
przeciwwagi E nie mo¿e zrównowa¿yæ wy¿szych harmonicznych si³y bezw³adnoci
masy mC w ruchu posuwisto-zwrotnym. Przy zastosowaniu tylko jednej przeciwwagi
(na korbie) zawsze pozostaj¹ w czasie ruchu niezrównowa¿one si³y bezw³adnoci wy¿-
szego rzêdu mas wodzika o ruchu posuwisto-zwrotnym, maj¹ce kierunek osiowy
mC ⋅ l1 λ ω 1 cos 2α +K
2
1. Masê przeciwwagi mo¿na przyj¹æ tak, by w ka¿dej chwili ruchu by³o spe³nione
drugie równanie uk³adu (177). Oznacza to wywa¿enie tylko mas obrotowych. Dla
tego przypadku
mB· l1 = mE' · e,
czyli (178)
l1
mE' = mB ,
e
W czasie ruchu pozostaje wtedy niezrównowa¿ona zmienna si³a bezw³adnoci PC
(rzêdu pierwszego) mas w ruchu posuwisto-zwrotnym maj¹ca kierunek osi cylindra
(osi x):
PC' = mC ⋅ l1 ⋅ ω 1 cos α .
2
(179)
2. Masê mE przeciwwagi E mo¿na dobraæ tak, by w ka¿dej fazie ruchu by³o
spe³nione pierwsze równanie uk³adu (176). Oznacza to wtedy, ¿e
(mB + mC) l1 = mE" e,
czyli
l
mE" = ( mB + mC ) 1 . (180)
e
W czasie ruchu pozostanie jednak wtedy niezrównowa¿ona zmienna si³a bezw³ad-
noci o kierunku poprzecznym (osi y) i wartoci
PBy" = − mC l1 ω 1 sin α .
2
Pbz = 0.
oraz
Mx = w2 · Jyz e · Jxz,
Mz = e,
gdzie: xS, yS wspó³rzêdne rodka S mas wiruj¹cych,
Jxz, Jyz momenty dewiacyjne wzglêdem odpowiednich osi,
Jz moment bezw³adnoci cz³onu wzglêdem osi z.
Po uwzglêdnieniu (181) Pb mozna wyraziæ w postaci wzoru
2 2
Pb = Pbx + Pby = rS m ω 4 + ε 2 .
My = 0.
Warunek ten bêdzie spe³niony dla wszystkich w i e, gdy
226
Jxz = 0,
Jyz = 0, (186)
tzn. gdy jedna z g³ównych osi bezw³adnoci (a) pokryje siê z osi¹ obrotu z.
Aby to uzyskaæ, nale¿y w rozpatrywanym wirniku dokonaæ odpowiedniej korekty
rozk³adu mas (przez dodawanie lub odejmowanie b¹d przemieszczanie). Zabieg taki
nazywa siê powszechnie wywa¿aniem, przy czym rozró¿niamy:
a) wywa¿anie statyczne, gdy prowadzi do spe³nienia warunku (183),
b) wywa¿anie dynamiczne, gdy ma na celu spe³nieni warunków (183) i (185)
jednoczenie.
14.3.1. Wywa¿anie statyczne cz³onów obrotowych (wirników)
Omawiany zabieg, maj¹cy na celu spe³nienie warunku Pb = 0, oznacza innymi
s³owy sprowadzenie rodka ciê¿koci wirnika do jego osi obrotu. Jest to zabieg sto-
sunkowo prosty. Mo¿na w tym celu ustawiæ czopy wirnika na g³adkich poziomych
prowadnicach lub rolkach (rys. 216a). Wirnik obróci siê wtedy tak, by rodek ciê¿koci
wirnika zaj¹³ po³o¿enie najni¿sze. W rzeczywistoci, wskutek istnienia tarcia, bêdzie
to ca³y obszar po³o¿eñ równowagi. Jego granice mo¿na wyznaczyæ ustawiaj¹c dwu-
krotnie wirnik tak, by obraca³ siê raz w jedn¹ raz w drug¹ stronê. Dok³adn¹ masê
korekcyjn¹ nale¿y umieciæ nad osi¹ wirnika. Jej iloæ dobiera siê na drodze kolej-
nych prób lub poprzez pomiar stopnia niewywa¿enia na specjalnych urz¹dzeniach.
227
i (182), efekt wywa¿enia mo¿na uzyskaæ dok³adaj¹c (lub odejmuj¹c) co najmniej dwie
masy. Niech bêd¹ to masy korekcyjne m1 i m2 przy³o¿one w p³aszczyznach p1 i p2
prostopad³ych do osi obrotu, na promieniach r1 i r2 (rys. 217a). Je¿eli wprowadziæ
uk³ad wspó³rzêdnych jak na rys. 217b, to zgodnie z (184) i (186) poszukiwane masy
korekcyjne m1 i m2 powinny spe³niaæ równania:
mI rI + m2 r2 cos a2 + m1 r 1 cos a1 + mII rII cos aII = 0,
a2 = aI – p,
(189)
m 1 r1 = m I r I ,
m2 r2 = mII rII .
Jak wynika z tego przyk³adu, problem wywa¿ania dynamicznego by³by wzglêdnie
³atwy, gdyby znany by³ stan niewywa¿enia, tzn. wartoci mas mI i mII oraz miejsce ich
po³o¿enia. W praktyce s¹ to wielkoci nie znane, bo zwykle niezamierzone. Problem
sprowadza siê wiêc do ich okrelenia. Dokonuje siê tego dowiadczalnie z zastosowa-
niem specjalnych urz¹dzeñ, zwanych wywa¿arkami dynamicznymi. Urz¹dzenia te
umo¿liwiaj¹ przede wszystkim wyznaczenie w przyjêtych p³aszczyznach tzw. p³a-
szczyznach niewywa¿enia
mi ⋅ ri
µi = (190)
m
bêd¹cego miar¹ przesuniêcia masy mi cz³onu odniesionego do rozpatrywanej p³a-
szczyzny. Jednoczenie urz¹dzenie to okrela miejsce, gdzie nale¿y masê korekcyjna
przy³o¿yæ lub odj¹æ.
Poni¿ej przeledzimy zasadê dzia³ania przyk³adowego rozwi¹zania wywa¿arki dy-
namicznej (rys. 218). Istotnym elementem wywa¿arki dynamicznej jest rama R osa-
dzona obrotowo w podstawie i podparta w drugim koñcu sprê¿ycie. Na ramie w
³o¿yskach A i B osadzony jest wywa¿any
wirnik tak, by jedna z wybranych p³a-
szczyzn wywa¿enia przechodzi³a przez o
O obrotu ramy. Je¿eli wirnik zostanie
wprawiony w ruch obrotowy si³y bezw³ad-
noci mas niewywa¿onych spowoduj¹ wy-
chylenie sie ramy R wokó³ przegubu O.
Wychylanie siê ramy z po³o¿enia równo-
wagi, przy ustawieniu wirnika jak na rys.
218, bêdzie wywo³ywane tylko przez si³y
bezw³adnoci niewywa¿enia przypadaj¹ce-
go na p³aszczyznê korekcji p1. O wartoci
tego niewywa¿enia mo¿na wnosiæ z ampli-
tudy drgañ mierzonej, np. czujnikiem M.
Amplituda A jest proporcjonalna do si³y
wynuszaj¹cej Pb = P1
A 1 = k · P 1, (191)
gdzie: k wspó³czynnik proporcjonalno-
ci, wartoæ charakterystyczna
(lecz nie znana) dla ca³ego ze-
spo³u ramawirnik,
P1 si³a bezw³adnoci niewywa¿e-
nia odniesionego do p³aszczy-
zny p1.
W celu wyznaczenia wspó³czynnika k
przeprowadzamy nastêpuj¹ce rozumowanie
i zabiegi. Zmierzona maksymalna wartoæ
amplitudy A1 (okrelona przy prêdkoci re-
zonansowej) pojawi³a siê w wyniku dzia-
³ania si³y P1 (rys. 219a). Si³a P1 nie jest
znana, bo nie jest znana masa niewywa¿e- Rys. 219. Si³y bezw³adnoci w kolejnych
nia m1 i parametry jej po³o¿enia r 1 i a. fazach wywa¿ania dynamicznego
230
R2 = P1 + PpK .
Ten sam pomiar powtórzymy mocuj¹c tê sam¹ masê próbn¹ mp po przeciwnej
stronie wirnika w punkcie L (rys. 219c). Otrzymamy wtedy
A 3 = k · r 3,
gdzie
R3 = P1 + PpL .
Si³y P1 , PpK , PpL , R2 i R3 tworz¹ plan si³ przedstawiony na rys. 220a, amplitudy
A1, A2, A3 za i nie znana Ap, przypadaj¹ca na masê próbn¹ mp, tworz¹ podobny plan
przedstawiony na rys. 220b.
Z planu tego mo¿na okreliæ nie znan¹ dotychczas Ap, wykorzystuj¹c np. twier-
dzenie o przek¹tnych równoleg³oboku
Ap
k = . (193)
Pp
Korzystaj¹c teraz z wzorów (193) i (191) otrzymamy
A1 A
P1 = = 1 Pp ,
k Ap
231
Rys. 220. Rysunek pomocniczy do wyznaczania miejsca masy korekcyjnej na elemencie wywa¿anym
czyli
A1
P1 = m1 r1 = mp rp . (194)
Ap
P N
kl = . (196)
∆l m
Je¿eli pod dzia³aniem momentu M (rys. 221b) przekrój X cz³onu (1) dokona
obrotu o k¹t Dj, to stosunek momentu M do odkszta³cenia Dj bêdziemy nazywaæ
sztywnoci¹ poprzeczn¹ ks
M N ⋅ m
ks = . (197)
∆ϕ rad
233
J w ⋅ ϕ&
&w = M w − k r ⋅ ϕ s − ϕ w
i przeprowadziæ ich szczegó³owe badania. Nie podejmuj¹c tu tych na ogó³ uci¹¿li-
wych zabiegów, powiemy tylko, ¿e rozpatrywany model ma dwa stopnie swobody,
mo¿na siê wiêc spodziewaæ ruchu z³o¿onego z pewnej sta³ej prêdkoci w i dodatko-
wego ruchu z prêdkoci¹ zmienn¹ cyklicznie (drgania).
DC. W wyniku obci¹¿enia uk³adu ulegnie odkszta³ceniu cz³on AB i jego wa³ (2) na
d³ugoci l2 oraz ramiê DC i jego wa³ (4) na d³ugoci l4. Za³ó¿my, ¿e odkszta³cenia
te bêdziemy okrelaæ odpowiednio jednym wspó³czynnikiem skrêtnej podatnoci c2
i jednym wspó³czynnikiem skrêtnej podatnoci c4. O cz³onie porednicz¹cym (³¹czni-
ku) (3) za³o¿ymy, ¿e jest on tylko rozci¹gany si³¹ osiow¹ P23 = P43 = M2/h2
i pomijamy jego masê. Odkszta³cenie cz³onu (3) w tych warunkach okrelimy wspó³-
czynnikiem wyd³u¿enia c3. Zak³adamy, ¿e wartoci wspó³czynników ci s¹ znane z
bezporednich pomiarów lub obliczone analitycznie wed³ug wzorów
l2 l4
c2 = , c4 = , (206)
⋅
G2 J 2 G4 ⋅ J 4
w których: li d³ugoæ czêci skrêcanej wa³ka i-tego,
Gi modu³ sprê¿ystoci poprzecznej,
Ji biegunowy moment bezw³adnoci przekroju wa³ka i-tego
oraz
l3
c3 = , (207)
E3 ⋅ X 3
gdzie: l3 d³ugoæ ³¹cznika,
E3 modu³ sprê¿ystoci pod³u¿nej,
X3 przekrój poprzeczny ³¹cznika.
Znaj¹c wartoæ wspó³czynników ci oraz obci¹¿eñ zewnêtrznych, mo¿na okreliæ
deformacje rozpatrywanych cz³onów
Dj2 = M2· c2,
(208)
Dj4 = M4· c4,
∆ϕ 2 ω 2' v '
j23 = = = B , (220)
∆l3 v3' v3' ⋅l AB
gdzie v3' prêdkoæ zmiany d³ugoci ³¹cznika BC podczas jego odkszta³cenia wywo-
³uj¹ca prêdkoæ vB' punktu B.
Jak z tego widaæ, prze³o¿enie i24 i j23 mo¿na wyznaczyæ pos³uguj¹c siê np. odpo-
wiednimi, w dowolnej podzia³ce wykrelonymi, planami prêdkoci (rys. 225). I tak
ω2 pb ⋅ lCD
i24 = = (221)
ω4 pc ⋅ l AB
lub wykorzystuj¹c twierdzenie sinusów dla trójk¹ta pbc (rys. 225b)
lCD sin(ϕ 4 − ϕ 3 )
i24 = . (222)
l AB sin (ϕ 2 − ϕ 3 )
239
2
c3 c4 lCD sin2 (ϕ 4 − ϕ 3 )
cr 2 = c2 + + (225)
l AB sin 2 (ϕ 2 − ϕ 3 )
2
l AB sin 2 (ϕ 2 − ϕ 3 )
2
lub
1
kr 2 = . (226)
cr 2
240
J sϕ&
&s = M s − k r 2 (ϕ s − ϕ 2 ),
J r 2ϕ&
&2 = M r 2 − k r 2 (ϕ s − ϕ 2 ),
gdzie: js k¹t obrotu silnika,
Ms moment na wale silnika (Ms = M2),
Js zredukowany moment bezw³adnoci ruchomych czêci silnika,
j 2 k¹t obrotu przekroju X2 cz³onu (2),
Mr2 zredukowany do cz³onu (2) moment M4 (Mr2 = M4· i24),
Jr2 zredukowany do cz³onu (2) moment bezw³adnoci czworoboku (cz³onów
(2), (3) i (4)),
kr2 zredukowana do cz³onu (2) sztywnoæ czworoboku (226).
Ze wzglêdu na to, ¿e kr2 = f(j2), ostatni uk³ad równañ mo¿na rozwi¹zaæ tylko
metodami numerycznymi.
&= − F + k 3 ( s − y ),
mr y& (228)
241
π 2h
s&=
& cos πt ', (233)
2T 2
oraz przyjmujemy: P = 0, ks = 0. Przy takich za³o¿eniach otrzymamy w wyniku
przekszta³cenia równania (230) odpowiednie zale¿noci
n2 π 2 h
y&
&= (cos πt '− cos nπt ') 2 , (235)
n −1 2
2
T
W równaniach (232)(235) oznaczaj¹:
h skok popychacza (maksymalna droga),
t' = t/T (T czas podnoszenia popychacza na wysokoæ h),
n liczba drgañ masy popychacza podczas podnoszenia (n = 2T/T*, T* okres
drgañ w³asnych).
Przebiegi s̈(t) oraz ÿ(t), gdy n = 2, 5 i 10 przedstawiono na rys. 227. Wartoci
wspó³czynników dynamicznych wed³ug wzoru (231) wynosz¹ odpowiednio
y = 2,67, 2,07, 2,002.
Mo¿na zauwa¿yæ, ¿e gdy n ® ¥, y ® yx = 2. Podobnie rzecz wygl¹da równie¿
przy innych przebiegach przyspieszeñ s̈(t) z tzw. nieci¹g³oci¹ funkcji. Gdy funkcja ta
charakteryzuje siê dodatkowo skokow¹ zmian¹ znaku (np. podczas prostok¹tnych prze-
biegach przyspieszeñ), wtedy yx = 3. Z kolei, przy ci¹g³ych funkcjach przyspiesze,
np. sinusoidalnych, dla n ® ¥, yx® 1.
Na zakoñczenie jeszcze raz podkrelmy, ¿e badalimy model mechanizmu bardzo
uproszczony, bo zbudowany przy wielu za³o¿eniach. Uzyskane w ten sposób wyniki
ró¿ni¹ siê wiêc jeszcze od wyników rzeczywistych, otrzymanych np. na drodze po-
miarów. Ró¿nice te w przypadkach nieadekwatnie przyjêtych do modeli mog¹ byæ
bardzo istotne. Aby je zminimalizowaæ, nale¿y siêgaæ po modele coraz bardziej roz-
budowane. Nale¿y przy tym podkreliæ, ¿e przyjmowanie modelu, ustalanie jego struk-
tury, liczby stopni swobody, t³umienia i wymuszeñ jest zagadnieniem nie³atwym i
wymaga od prowadz¹cego badania zarówno wiedzy, jak i dowiadczenia.
243
ω2 ⋅e
y = .
1 (238)
−ω2
c1m
1
ωk = . (239)
c1m
e
y = 2
.
ωk (240)
−1
ω
Z wyra¿enia (240) wynika, ¿e gdy w < wk, wówczas y > 0, gdy za w > wk,
wówczas y < 0. Nale¿y to rozumieæ tak, ¿e przy prêdkociach ponadkrytycznych
strza³ka ugiêcia y ma zwrot przeciwny do zwrotu si³y wymuszaj¹cej (jest przesuniêta
w fazie o k¹t p). W zakresie prêdkoci ponadkrytycznych, gdy w ® ¥, strza³ka y
maleje i zmierza do a, (y ® e). Si³a bezw³adnoci ma wtedy wartoæ
Pb = m (e + y) w2.
Jak wynika z tych rozwa¿añ, wirniki podatne nale¿y wywa¿aæ przy prêdkociach
ich pracy i masy korekcyjne umieszczaæ w odpowiednio dobranych p³aszczyznach.
Wprowadzenie mas korekcyjnych w niew³aciwych miejscach, okrelonych przy prêd-
kociach wywa¿ania ró¿nych od prêdkoci roboczych, mo¿e (zamiast poprawiæ) po-
gorszyæ efekt wywa¿ania.
Wywa¿anie wirników podatnych jest zabiegiem trudnym i oczekiwany, a w³aci-
wie kompromisowy, efekt uzyskuje siê zwykle na drodze kolejnych prób.
LITERATURA
[1] ADAMCZYK E., JUCHA J., MILLER S., Teoria mechanizmów i maszyn, Wro-
c³aw, PWr., 1980.
[2] ARTOBOLEWSKI J. J., Teoria mechanizmov i main, Moskva 1967.
[3] DZIOGLU B., Getrieblehre, Fr Vieweg, Sohn. Braunschweig 1965.
[4] LEVITSKIJ N.J., Teoria mechanizmov i main, Moskva, Nauka, 1979.
[5] KO¯EWNIKOW S., Teoria mechanizmów i maszyn, Warszawa, Wyd. MON,
1956.
[6] MILLER S., Zarys teorii mechanizmów i maszyn, Wroc³aw, PWr., 1974.
[7] MILLER S., Uk³ady kinematyczne (podstawy projektowania), Warszawa, WNT,
1988.
[8] MINKOV K., Robotika (skrypt Uniwersytetu sofijskiego), Sofia, 1986.
[9] MORECKI A., ODERFELD J., Teoria maszyn i mechanizmów, Warszawa, PWN,
1987
[10] NOWIÑSKI W.L., Komputerowy system dialogowy przeznaczony do rozwi¹zy-
wania zagadnieñ TMM. Rozprawa doktorska 1987 (Bibl. Nauk. Politechniki £ódz-
kiej).
[11] ODERFELD J., Wstêp do mechanicznej teorii maszyn, Warszawa, WNT, 1962.
[12] OLÊDZKI A., Podstawy teorii maszyn i mechanizmów, Warszawa, WNT, 1987.
[13] PARSZEWSKI Z., Teoria maszyn i mechanizmów, Warszawa, WNT, 1974.
[14] PYLAK K., BARTNIK R., Zbiór zadañ z TMM, Wydawnictwa Uczelniane Poli-
techniki Lubelskiej 1986.
[15] SZALA W., Zasady stabilizacji zmiennych obci¹¿eñ momentowych w maszynach
ceramicznych. Praca doktorska. Politechnika Wroc³awska 1976.
[16] VOLMER J., Getriebtechnik, VEB, Verlag Technik 1969