Atlantyda

ARISTOKLES - PLATON
ATLANTYDA
MOTTO
“Ja zaś nie chcę tu rozstrzygać,
czy rzecz miała się tak, czy inaczej ...
Muszę podać, co się opowiada,
ale bynajmniej nie jestem
zobowiązany w to wierzyć.”
- Herodot - Dzieje.
Aristokles – Platon [427 - 348 r. pne.] był czołowym greckim filozofem,
synem Aristona i Periktiony, która ród swój wywodziła od Solona. Urodził się w
Atenach w siódmym dniu miesiąca Targelion w czasie osiemdziesiątej ósmej
Olimpiady [428 - 425 r. pne.], a więc w dniu, w którym według wierzeń Delijczyków
urodził się Apollo, w czasie archontatu Ameiniosa i należał do Demu [Gminy]
Kollytos. Pseudonim Platon [Szeroki] z powodu budowy ciała nadał mu Ariston z
Argos, pod kierunkiem którego odbywał ćwiczenia gimnastyczne. Platon ponoć brał
udział w igrzyskach istmijskich jako zapaśnik. Zajmował się także malarstwem i
pisał poezje; najpierw dytyramby, później pieśni i tragedie. Mając dwadzieścia lat
słuchał wykładów Sokratesa, przeszedł do historii jako uczeń Sokratesa, twórca
pierwszego systemu filozoficznego - idealizmu metafizycznego, który pozostawił w
spuściźnie swoje słynne Dialogi. Związany więzami rodzinnymi ze środowiskiem
najstarszej demokracji ateńskiej, otrzymał staranne wykształcenie. Od 20 roku
życia należał do najwierniejszych uczniów Sokratesa, z którym przebywał przez 8
lat; po skazaniu Sokratesa na śmierć za głoszenie pochwały homoseksualizmu,
opuścił Ateny i przez 20 lat podróżował; był w Megarze, Cyrenie, Egipcie, Azji
Mniejszej, Italii, gdzie silny wpływ wywarły nań koncepcje pitagorejczyków i na
Sycylii; gdzie przez krótki okres był wychowawcą i nauczycielem tyrana Syrakuz,
Dionizjusza II Młodszego. W roku 389 pne. powrócił do Aten i poświęcił się
całkowicie pracy naukowej i nauczaniu; około roku 387 pne. założył tzw. Akademią
Platońską i do końca życia pozostał jej scholarchą.
Platon odwołuje się do tradycji orficko - pitagorejskiej, wg której dusza jest
nieśmiertelna i wielokrotnie się odradza. Platon przeciwstawiał się mechanizmowi
Demokryta z Abdery i głosił, że każda dusza oglądała już idee za swego
poprzedniego życia. W dziedzinie polityki Platon doszedł od koncepcji państwa
idealnego i usiłował połączyć wymóg autorytetu i wolności, czyli monarchii i
demokracji. Bogactwo dzieł Platona jako myśliciela staje się jeszcze bardziej
widoczne dzięki jego sztuce pisarskiej. Platon jako pierwszy używał literackiej
formy dialogu, ponieważ sądził, że myśl, która jest nieustannym ruchem i
poszukiwaniem, nie można zamknąć w formie skrystalizowanej; pozostaje ona
bowiem wciąż w rozwoju i dynamice. Koncepcje Platona wywarły znaczny wpływ
na rozwój filozofii starożytnej oraz średniowiecznej i stały się inspiracją
późniejszych kierunków i szkół filozoficznych, aż po współczesność. Zmarł w
pierwszym roku sto ósmej Olimpiady [348 - 345 r. pne.], podczas uczty weselnej,
mając osiemdziesiąt jeden lat.
Na podstawie Żywotów i poglądów słynnych filozofów

Diogenesa Laertio BIBLIOGRAFIA
1. Platon - Timaios i Kritias; przekład Witwicki; PWN 1960

2. Herodot – przekład: Krymer; Dzieje ; Czytelnik 1954
3. Wanda Markowska - Mity greckie; Iskry 1955
4. Jan Parandowski - Mitologia; Czytelnik 1959
5. Jerzy Zajdler - Atlantyda; Wiedza Powszechna 1968
6. Pauzaniasz - Wędrówka po Helladzie, przekł. Niemirska; Ossolineum 1973
7. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu; Pallottinum 1980
8. Robert K.G. Temple - Tajemnice Syriusza; Poznań 1982
9. Diogenes Laertios - Żywoty i poglądy słynnych filozofów; PWN 1984
10. C. W. Ceram, Bogowie, groby i uczeni, przeł. Jerzy Nowacki, Warszawa 1987
11. Pierre Grimal - Słownik mitologii greckiej i rzymskiej; Ossolineum 1990
12. Popol Vuh Księga Narodu Quiche, przekład Czarnocka, Warszawa 1980.
13. R. H. Charles - Book of Enoch; Clarendon; Oxford 1964
14. New American Bible; Washington 2002
15. Richard Laurence – The Book of Enoch - 2000
ARISTOKLES – PLATON
ATLANTYDA
czyli zamierzchłe wspomnienia z początków ludzkości
stanowiące komentarz do dialogów Platona Timaios i Kritias,
zebrane z Ksiąg Henocha, Księgi Genesis Starego Testamentu,
oraz dokumentów arabskich i sanskryckich.
opracował Włodzimierz Janusz Szypura
Aristokles – Platon [Αριστοκλης − Πλατον]
Gdańsk
2006
ARISTOKLES – PLATON ATLANTYDA
Opracował Włodzimierz J. Szypura
SŁOWO WSTĘPNE
Prawdziwym autorem tych zamierzchłych wspomnień z początków

ludzkości jest Aristokles - Platon, bowiem to właśnie on zapoczątkował dyskusję na
ten temat i zawarte tutaj wiadomości głównie pochodzą od niego. Dialogi Platona -
Timaios i Kritias, stanowią kanwę tego komentarza, pozostałe informacje to w 90 %
starodawne przekazy dotyczące początków ludzkości, które zebrałem z różnych
źródeł, wobec tego nie mogę uważać się za autora tego opracowania. Do każdego
niemal zawartego tutaj zdania, można byłoby dodać stosowny komentarz, jednak
moim zamierzeniem nie było narzucanie jakiejkolwiek oceny. Pragnę tylko
przedstawić dostępne informacje w zwięzłej postaci, aby każdy mógł wyciągać
własne wnioski.
Jestem całkowicie przekonany, że teoria rozwoju gatunków Karola Darwina
[1809 - 1882 r.], choć prawdopodobna dla zwierząt i niższych form życia, jest z
gruntu fałszywa w odniesieniu do rozwoju rodzaju ludzkiego. Moim zdaniem, taki
pogląd nie zasługuje nawet na krótki komentarz, choć taką agnostyczną "jedynie
słuszną wiarę” wyznaje wielu "pseudo-naukowców". Zwłaszcza ci "szaleni
naukowcy", którzy również uwierzyli w bzdurne uproszczenia mechanizmów
społecznych zawarte w marksizmie, teraz wpadli w zachwyt obłąkańczej radości,
gdy dowiedzieli się, że pochodzą od małpy, choć dotąd wierzyli, że zostali
stworzeni przez Boga.
Fakty i zgromadzone informacje same kwestionują taki dogmat "nauki", a
kwestionowanie aktualnie obowiązującej wiedzy zawsze prowadzi do rozwoju
nauki. Archeologia choć jako nauka liczy sobie ca 200 lat, jak dotychczas nie
wyjaśnia przeszłości, a tylko klasyfikuje znaleziska i umieszcza w niedostępnych
muzeach i archiwach, często też uprawia sztukę upiększania faktów bzdurami,
które prezentują jedynie bezradność wobec faktów i nie przybliżają prawdziwego
znaczenia wiedzy o przeszłości.
W połowie XIX wieku dowiedziono, że komórka jest nośnikiem wszystkich
funkcji życiowych i w jądrach komórkowych przechowywane są zespoły cech
przekazywane następnym pokoleniom, a chromosomy są nośnikami informacji
genetycznej. Komórki organizmu ludzkiego mają na przykład 46 chromosomów,
organizm pszczoły 16 chromosomów, a owcy aż 54 chromosomy. Daleko bardziej
istotne są trzy prawa dziedziczenia cech sformułowane przez Mendla. Gregor
Johann Mendel (1822 - 1884 r.), wykładowca przyrodoznawstwa i fizyki w Brunn
(Brno), odkrył prawa dziedziczenia i stał się ojcem nauki o dziedziczeniu. Jego
prawa uznawane są do dziś jako bezsporne w odniesieniu zarówno do człowieka,
jak również zwierząt i roślin.
Osobiście uważam, że należy podchodzić z należnym respektem do
starożytnych przekazów. Najbardziej karygodne jest ukrywanie lub przemilczanie i
negowanie artefaktów i przekazów nie pasujących do obowiązującej ideologii lub z
góry założonej tezy [a priori]. Podstawowym błędem „oficjalnej nauki” jest także
całkowita wiara w datowanie znalezisk archeologicznych metodą izotopu węgla
14
C, metoda określania czasu na podstawie czasu połowicznego rozpadu izotopu
węgla 14C, który wynosi 5 730 lat, zakłada niezmienną zawartość tego izotopu w
powietrzu oraz stałą radioaktywność atmosfery. Wiadomo przecież, że zawartość
dwutlenku węgla CO2, a więc również tego izotopu w atmosferze nie była stała w
odległych epokach historycznych. Tym którzy całkowicie wierzą datowaniu
znalezisk archeologicznych z odległych epok metodą izotopu 14C, proponuję
przebadanie doczesnych szczątków ludzkich z Mohenjo-Daro w Pakistanie.
Osobiście chciałbym poznać wyniki tych badań, nie mam żadnych wątpliwości co
wyniknie z tych badań radioaktywnych szkieletów mieszkańców Mohenjo-Daro - że
ci ludzie jeszcze się nie narodzili!
-5-
Artefakty Atlantydy
W roku 1970 na morskim dnie nieopodal Wyspy Bahama dr Ray Brown

znalazł i opisał piramidy, drogi, kopuły, prostokątne budynki i "niezidentyfikowane"
metalowe instrumenty. Posągi posiadały "tajemnicze" kryształy zawierające
miniaturowe piramidy. Metalowe przyrządy i kryształy zabrano do analizy. Odkryto
też, że te kryształy wzmacniały energię przechodzącą przez nie, jednak sposób
działania dotąd nie jest znany. Kirlian fotograf, który rejestrował odbicia poza
naszym spektrum widzenia ukazał wnętrze kryształu niewidoczne gołym okiem.
Znalezione tajemnicze przedmioty rozjaśniały pomieszczenia wewnętrzne pod
wodą.
W 1977 roku odkryto tajemnicze znalezisko na dnie Atlantyku wykonane
nieznaną technologią. 200 m tajemnicza piramida rozświetla otaczającą wodę z
iskrzeniem do głębokiej zieleni, wyraźnie kontrastując z ciemnością czarnych wód
na tej głębokości. Odkrycie zostało sfotografowane przez Arl Marahall'a z wyprawy
na rafę koralową Cay Sal.
Dr William Bell w roku 1958 zrobił zdjęcie dna Atlantycku pokazujące iglicę
wysokości 1,8 m wystającą z pary kół jako podstawy, z tego trzonu wydobywały się
szczególnie jasne emanacje. Przypuszczalnie są to pozostałości Wiecznego
Płomienia, zasilanego kosmiczną energią z kryształu umieszczonego na
wierzchołku piramidy, o którym opowiadali starożytni.
Przypuszczalnie wszystkie piramidy zbudowane są z betonu, uczeni
uznają, że cement użyty do ich wykonania musiał być lepszy od używanego
współcześnie. Piramidy, znaleziono na dnie Atlantyku, w Chinach w Ameryce, w
Mezopotamii i w Egipcie. Starożytne pisma opisują piramidy jako Kapsuły Czasu
zawierające historię i technologię Imperium Słońca.
Ogromna piramida, zanurzona na głębokość 3 000 m w wodach Atlantyku,
jak relacjonuje wyprawa Tony Benik'a była wyposażona w pulsujący kryształ na
szczycie. Znaleziono też nieprzeźroczystą kryształową płytkę, gdy oświetlano tą
płytkę, wówczas wysyłała wzmocnione promieniowanie przez to tajemnicze napisy
stawały się widoczne.
Głęboko pod wodą w Ameryce Środkowej, na Yucatanie, w Luizjanie i w
Cieśnie Florydy znaleziono piramidy.
Marmury budowli w stylu greckim znaleziono między Florydą i Kubą, z
kolumn znalezionych na Wyspach Bahama, promieniowała energia.
Wprawiający w największe zdumiewa artefakt znajdujący się na dnie
atlantyckim, który został opisany przez załogę Kapitana Reyes'a Mirag'a z
hiszpańskiego statku ratowniczego Talia. Nagrali na video mile podmorskiej
przestrzeni z majestatycznymi świątyniami otoczonymi kolumnami i piramidami,
budynki i posągi i szerokie zakręcające się aleje, z mniejszymi alejkami
odgałęziającymi się ze środka jak szprychy w kole.
Od 1956 r więcej niż 30 oddzielnych ruin znaleziono na dnie Atlantyku, a w
starożytnych bibliotekach znaleziono wiele starych map pokazujących Atlantydę z
jej łańcuchem wysp. W antycznych opisach wyspy te określano jako Aryjskie, Og,
Posejdonia i Antigua. Posejdonia podobno była stolicą kontynentu rozciągającego
od Afryki Północnej i Europy do Florydy z tropikalnym klimatem na zachodnim i
południowym wybrzeżu i chłodnym klimatem na północy i wschodzie.
Ruiny dróg i budynki znalazł dr Mansan Valentine na Wyspie Bimini w
1960 r. Podobne ruiny zostały też sfotografowane na rafie koralowej Cay Sal
nieopodal Wyspy Bahama. Ruiny są takiej samej budowy jak najstarszego miasta
świata - Tiahuanaco w Boliwii, którego kalendarz pokazuje ścisłe pozycję gwiazd i
planet 27 000 lat temu, tj. więcej niż 20 000 lat przed najstarszymi cywilizacjami
według "oficjalnej" historii.
-6-
Podobne podwodne ruiny znaleziono nieopodal Maroka 20 m pod wodą.

Dr David Zink w 1957 r. nieopodal wybrzeża Wyspy Bahama znalazł
stylizowaną marmurową głowę, budowa bloku sugeruje, że została odlana w
formie, oraz relacjonował, że promieniowała z niej energia.
Kapitan John Alexander odkrył zrujnowany bardzo złożony port, na
morskim dnie Bimini.
Głęboko w morzu odkryto zanurzone pod wodą budowle z dobrze
zachowaną brukowaną drogą, na dnie Atlantyku odkryto chodnik o nawierzchni z
tlenku magnezu, prowadzący wzdłuż morskiego dna z Florydy do Południowej
Karoliny. Kolumny świątyni, budynki, posągi, szerokie zakręcające aleje z bardziej
małymi alejkami odgałęziające się jak szprychy w kole, majestatyczne świątynie i
piramidy, nagrania dokonał Kapitan Mirag z hiszpańskiego statku ratowniczego
"Talia".
Wielką piramidę z ogromnym kryształowym szczytem, znaleziono na
głębokości 3 000 m pod wodą na środkowym Atlantyku, relacjonuje Tony Benlk.
Tajemniczą budowlę z kopułą podobno widziało w jasnej wodzie kilku
pilotów w Cieśninie Florydy.
W roku 1981 wyprawa P. Cappellano odkryła tajemnicze ruiny z dziwnymi
symbolami na morskim dnie nieopodal Wysp Kanaryjskich.
W roku 1977 wyprawa Ari Marshall'a znalazła 50 m pod wodą ogromną
piramidę na rafie koralowej Cay Sal nieopodal Wyspy Bahama. Piramida miała
wysokość 200 m. Piramiaa tajemniczo rozświetlała otaczającą wodę z iskrzeniem
wypływającym z otworu piramidy i otoczona była przez zieloną wodę, zamiast
czarnej wody na tej głębokości.
Lieceser Hemingway relacjonował: kilka akrów ruin z białego marmuru
znaleziono na dnie oceanu nieopodal Kuby.
Budowla sfotografowane na morskim dnie nieopodal wyspy Andros.
Zatopione miasto 400 mil na zachód od Portugalii znalazła sowiecka
wyprawa kierowana przez Borisa Asturua, opowiada że "pozostałości ulic sugerują
używanie jednotorowej kolei do przewozu ładunków", Boris Asturu dodał też, że
znalazł posąg.
Drogę z Wyspy Bahama badał dr Manson Valentine. Nie wiadomo jaką
technologią zbudowano długi chodnik drogi z brukowaną nawierzchnią ciągnący
się przez setki mil, który jeszcze teraz jest w dobrym stanie. Droga ta zawierała
tlenek magnezu i została znaleziona pod wodą, wiedzie ze Wschodniego
Wybrzeża Ameryki i zanurza się w głębiny.
Kolumny znalezione na atlantyckim dnie w 1969 r. przez Roberta Fero i
Michaela Grumley'a, skała z której wyrzeźbiono nie pochodzi z tej części świata.
Dimitri Rebikoff, znalazł pod wodą platformę zbudowaną specjalnie jako
soczewkę skupiającą, relacjonuje, że ruiny otaczała słodka woda. Marmurowy
Akropol pod wodą oparty na żłobionych kolumnach, znalezisko roztacza się na
powierzchni pięciu akrów.
Heinrich Schilemann - człowiek który odnalazł i odkopał ruiny Ilionu [Troi],
podobno opuścił w spisie odkryć sławnego Skarbu Priama, brązową wazę z
metalowymi monetami z glifami w języku Fenickim we wnętrzu. Napisy na
monetach wyrażają, że pochodzą z czasów Króla Chronosa z Atlantis. Identyczne
wyroby garncarskie znaleziono w Tiahuanaco, w Boliwii.
Dwudziestu uczonych, włącznie z archeologami, biologami morza,
geologami i kartografami badali ruiny na morskim dnie nieopodal wyspy Bimini w
1975 r. i znaleźli artefakty, których ściany i drogi zostały wykonane z materiałów
nie występujących w tej części świata.
Archeolodzy pracujący koło Fayum, nieopodal Oazy Siwa w Egipcie odkryli
skamienieliny kangurów i innych australijskich torbaczy. Nie wyjaśniono też
-7-
zestawu pozłoconych bumerangów odkrytych przez Cartera w grobie

Tutenchamona.
„Oficjalna nauka” milczy też na temat map arabskiego admirała Piri Reisa,
przedstawiającej odwzorowanie basenu Morza Śródziemnego, Afryki, a nawet
Antarktydy. Piri Reis (Hadżi Muhammad) był otomańskim admirałem, urodził się
około roku 1465 w Gallipoli na Dardanelach. Już w młodości rozpoczął służbę na
statkach kaperskich w Marynarce Otomańskiej i po wielu latach walki przeciw
armadzie Hiszpańskiej, Genueńskiej i Weneckiej, w której odniósł szereg
sukcesów, został wyniesiony do godności Reisa [Admirała]. Sułtan kazał go ściąć
w następstwie jego porażki na Morzu Czerwonym w roku 1554, w walce przeciw
portugalskiej marynarce, Piri Reis miał wówczas 90 lat.
Piri Reis również był kartografem - najlepiej znany jest zbiór jego map z
Księgi Morza, Kitab i Bahrieh, jednak największą sławę zyskała jego mapa świata
[wykonana w roku 1513]. Stare mapy geograficzne należące do admirała Piri Reisa
odkryto w 1929 r., w pałacu Topkapi w Stambule. Mapy okazały się bardzo
dokładne i to nie tylko w odniesieniu do regionu śródziemnomorskiego i Morza
Martwego. Mapy Piri Reisa przedstawiają także wybrzeża Ameryki Północnej i
Południowej, a nawet kontury Antarktydy zaznaczone z taką samą precyzją.
Najbardziej zaskakująca jest dokładność mapy, co więcej, mapy ukazują nie tylko
zarysy kontynentów, lecz zawierają także topografię wnętrza lądów. Łańcuchy
górskie, szczyty, wyspy, rzeki i wyżyny, są naniesione z niesłychaną dokładnością,
nawet na tych obszarach, które jeszcze dzisiaj są bardzo słabo zbadane.
Zobrazowanie mapy jest odmienne od obecnie przyjętego, Mercatora i
przedstawia rzut styczny świata do Aleksandrii. Na mapie Piri Reisa są już
zaznaczone łańcuchy górskie na Antarktydzie odkryte dopiero w roku 1952.
Porównanie map Piri Reisa ze współczesnymi zdjęciami satelitarnymi kuli
ziemskiej wykazało, że sporządzenie tej mapy wymagało chyba zdjęć satelitarnych
lub lotniczych wykonanych z bardzo dużej wysokości!.
W górach Subi na zachodnim wybrzeżu Borneo znaleziono sieć pieczar,
ukształtowaną jak katedra. Pozostawione przedmioty wskazują, że prace
budowlane prowadzono tam 38 000 lat temu. Wśród tych niebywałych znalezisk są
tkaniny tak delikatne i szlachetne, że nie można sobie wyobrazić, aby mogli
wykonać je dzikusy.
Cóż można przeczytać choćby na temat planetarium wydobytego ze
starożytnego wraku, ponad sto lat temu, nieopodal wyspy Antikythera.
Spenetrowano wrak wypełniony posągami z marmuru i brązu, jednak największym
odkryciem okazała się bezkształtna bryła brązu kryjąca planetarium.
Zrekonstruowana machina składa się z ponad 20 kół zębatych i koła głównego,
którego osią był obrotowy wałek napędzający wszystkie skale. Wskazówki
chronione były pokrywkami z brązu, na których umieszczono napisy. Działanie
planetarium oparte jest na ruchu Syriusza i pozwalała na obliczanie ruchów
Księżyca, Słońca a nawet innych planet, koła zębate z brązu wymagają
zaawansowanej technologii obróbki. Rzecz niebywała, na tej machinie
umieszczono rok produkcji - 82 pne., wyrób prezentuje dojrzałą koncepcję, zatem
prototyp zapewne został wykonany znacznie wcześniej.
Namacalne fakty i nader liczne przekazy, które nie pasują do żadnego
uznanego schematu, każą na nowo podejść do całej zamierzchłej prehistorii. Do
współczesnej archeologii wkradają się już pierwsze wątpliwości, lecz konieczne
jest dokonanie odważnego wyłomu w gęstwinie skrywającej przeszłość, omawiane
artefakty to: jaskinie, groby, sarkofagi, mumie, stare mapy, szalone budowle,
niesłychane osiągnięcia techniki i architektury. Należy od nowa spojrzeć na
zagadnienia dotyczące odległych epok i należy uznać, że rozwój ludzkości nie
następował równolegle we wszystkich społecznościach i należy wreszcie uznać
-8-
prawdziwość zapisów Biblii i innych starych ksiąg dotyczących początków rodzaju

ludzkiego. Zadziwiająca sprawa od Egiptu do Peru, od Ur po Jukatan, gdziekolwiek
powstawały cywilizacje, Bogowie telepatycznie wydawali ludziom rozkazy, traktując
ich jak swych niewolników, a ludzie byli faktycznie pozbawieni własnej woli. Należy
sobie uzmysłowić, że człowiek i jego wczesne cywilizacje miały umysłowość
odmienną od współczesnej.
Niniejsze opracowanie można traktować jako prezentację różnych baśni z
zamierzchłej przeszłości, pragnę jednak zauważyć, że w każdej baśni znajduje się
przynajmniej ziarnko prawdy. Podstawowe wiadomości pochodzą z dialogów
Platona Timaios i Kritias. Przedstawiam cały tekst dotyczący Atlantydy bez
żadnych zmian, brakujące dokończenie dobrze przedstawiają Księgi Henocha i
pierwsza Księga Starego Testamentu – Księga Rodzaju [Genesis].
Nikogo nie powinno bulwersować utożsamienie biblijnego B o g a -
J a h w e z najwyższym Bogiem Greków - Z e u s e m , należy bowiem pamiętać, że
zanim Mojżesz ustanowił wiarę w jednego Boga, wierzenia religijne Żydów niewiele
różniły się od religii ludów sąsiednich. Wiadomo przecież, że Hebrajczycy czcili
również boginię A n a t h e , którą czciły również ludy Międzyrzecza i Fenicjanie pod
imieniem A s t a r t e , oraz Egipcjanie jako N e i t h , zaś Grecy pod imieniem
A t e n a . Wiemy również, że starożytni Hebrajczycy uważali A n a t h e za siostrę, a
niekiedy nawet za żonę J a h w e . Istnieje więc duże prawdopodobieństwo, że
żydowski J a h w e z okresu przed Mojżeszem i grecki bóg Z e u s to jedna i ta
sama postać. Przecież dopiero po przeprowadzeniu reformy religijnej przez
Mojżesza zabroniono wyznawcom J a h w e wymieniać imiona innych bogów: “Nie
będziesz miał innych bogów przede mną”.
Trudno zrozumieć sens słów Jahwe z Księgi Rodzaju “Zgładzę ludzi z
powierzchni ziemi, bo żałuję żem ich uczynił”, nie przedstawiono bowiem żadnych
przewinień rodzaju ludzkiego, jednak pewne światło na sytuację rzuca Księga
H e n o c h a , poza tym nie wiadomo do kogo się zwrócił Jahwe, bardziej
zrozumiała jest sytuacja opisana przez poniekąd zbieżne informacje Kritiasa i
Henocha.
Spór o Atlantydę trwa już 2 500 lat, a zapoczątkował go Arystoteles,
podważając wiarygodność przekazu Platona stwierdzeniem: “Amicus Plato, sed
magis amica veritas” [Platon przyjacielem, lecz większym przyjacielem prawda].
Istnienie Atlantydy do tej pory nie zostało ostatecznie rozstrzygnięte.
Egipskiemu kapłanowi Manetonowi z Sebennytos, z III stulecia pne.,
kapłanowi "pogańskiej świątyni w Heliopolis" przypisuje się autorstwo ośmiu i
dzieł, między innymi księgi o dziejach Egiptu oraz Księgi Seti. Zawierają one
imiona i daty panowania przedhistorycznych królów, sięgające czasów półbogów i
bogów. Kapłan Maneton pisze, że pierwszym władcą Egiptu był Hefajstos, który
też przyniósł ogień na Ziemię. Po nim rządzili Chronos, Ozyrys, Tyfon, brat
Ozyrysa, następnie Horus, syn Ozyrysa i Izydy. "Po bogach przez 1 255 lat rządził
ród boskich potomków, a po nich przez 1 817 lat rządzili znowu inni królowie. Po
nich trzydziestu innych królów memfickich, przez lat 1 790. Potem jeszcze innych
dziesięciu - tynickich, przez 350 lat. Rządy duchów zmarłych i boskich potomków
trwały 5 813 lat". Od Manetona przejął te dane Książę Kościoła Euzebiusz z
Cezarei, który wyraźnie zaznacza, że chodzi o lata księżycowe, ale i tak oznacza
to 11 025 lat księżycowych. "W Egipcie panowali bogowie i herosi i to niewiele
mniej niż lat osiemnaście tysięcy, a ostatnim królem boskim był Horus, syn Izydy.
Poczynając od Mojrisa ziemscy królowie władali Egiptem minęło nie mniej niż 5
000 lat do 180 olimpiady, w czasie której ja sam przybyłem do Egiptu".
Od Menetona pochodzi jedyne potwierdzenie przekazu Platona z dialogów

Timaios i Kritias. Napisana przez niego po grecku historia Egiptu “Od
-9-
najdawniejszych czasów” do czasów Aleksandra Macedońskiego zaginęła, jednak

zachowały się cytaty późniejszych chrześcijańskich pisarzy, między innymi Józefa
Flawiusza i Euzebiusza z Cezarei. Ze źródeł tych wynika, że Meneton widział
kamienne kolumny ustawione przez T h o t h a [egipskiego Boga mądrości] w kraju
Siriad, przetłumaczył ze „świętego” języka hieroglificznego relację i zapisał, podane
przez Kritiasa informacje potwierdzając je.
Diodor Sycylijski podaje w pierwszej księdze, iż starożytni bogowie "w
samym tylko Egipcie założyli wiele miast, że bogowie mieli potomków, z których
niektórzy zostali królami Egiptu". W owych odległych czasach przodkowie ludzi byli
istotami niezwykle prymitywnymi "dopiero bogowie oduczyli ludzi pożerania się
nawzajem". Od bogów też ludzie nauczyli się - według Diodora - sztuki,
wydobywania minerałów, sporządzania narzędzi, uprawy ziemi i produkcji wina.
Również język i pismo było darem istot z nieba. "Oni to bowiem pierwsi
ułożyli zrozumiały dla wszystkich język i opatrzyli nazwami wiele rzeczy, na które
dotąd nie było wyrażenia. Hermes wynalazł pismo o określił porządek oddawania
bogom czci oraz składania ofiar. On też miał być pierwszym, który drogą
obserwacji przeniknął porządek gwiazd i harmonię natury oraz dźwięków i był
Świętym Pisarzem Bogów". Zupełnie niezależnie od pism Diodora mianem
"świętego pisarza" określa się również Henocha identyfikowanego z Hermesem.
Henoch podaje, iż "strażnicy nieba" nauczyli ludzi pisania atramentem na
papirusie".
Diodor Sycylijski przed tysiącami lat twierdził, iż egipski bóg Ozyrys założył
też kilka miast w Indii. "Powiadają, że od Ozyrysa i Izydy aż do panowania
Aleksandra, który założył w Egipcie miasto nazwane jego imieniem, upłynęło
ponad dziesięć tysięcy lat - niektórzy jednak podają, że niewiele mniej niż
dwadzieścia trzy tysiące lat".
Przedziwną i przedziwną sprawą jest wzajemne „potwierdzanie się”
przekazów przez starożytne podania z różnych kręgów kulturowych.
Początki rodzaju ludzkiego giną w zamierzchłej przeszłości. Wg Diogenesa
Laertiosa (III w. ne.), kapłani egipscy zarejestrowali 373 zaćmienia słońca i 822
zaćmienia Księżyca, według współczesnych obliczeń te kosmiczne wydarzenia
zaszły w ciągu 10 tys. lat. Poza tym Egipskie papirusy kosmologiczne zawierają
informacje dotyczące kulistości Ziemi, planet i Słońca, a nawet informacje o ruchu
Ziemi wokół Słońca. Szczególnym zainteresowaniem kapłanów egipskich cieszyła
się największa gwiazda konstelacji Wielkiego Psa – Syriusz, ponieważ uważano ją
za miejsce pobytu O z y r y s a .
Wielu kapłanów egipskich zajmowało się kalendarzem obserwując
pierwszy wschód Syriusza. W starożytnej świątyni I z y d y - H a t o r w Dendera
zbudowanej w 700 pne. północny otwór nad centralnym wejściem do świątyni jest
skierowany na tą gwiazdę, a na ścianie tej świątyni umieszczony jest zodiakalny
kwadrat wskazujący tą gwiazdę. W Świątyni znajduje się piękny posąg Izydy,
otoczony wielką kolumnadą, ustawiony w końcu nawy bocznej i skierowany jest na
wschód Syriusza. Kapłani umieścili Gem [klejnot] na czole bogini I z y d y , tak że
światło odbite tej gwiazdy pada na ten klejnot. Gdy Kapłani egipscy widzieli światło
Syriusza na klejnocie posągu I z y d y , zawiadamiali ludzi, że rozpoczyna się
Egipski Nowy Rok. W świątyni znajduje się napis, który mówi: "Jej Wysokość I s i s
świeci w świątyni na Nowy Rok i miesza swe światło ze światłem jej ojca R a na
horyzoncie".
Gdy Egipcjanie widzieli Syriusza wschodzącego tuż przed Słońcem,
wiedzieli już, że niebawem nastąpi wylew Nilu, ze względu na urodzajność ziemi
zależną od wylewu Nilu. Heliakalny wschód Syriusza zawsze zdarza się około
letniego przesilenia dnia z nocą i nadchodzi czas wylewu Nilu, oznaczający
początek Nowego Roku, ten stały porządek utrzymywała I z y d a . Okres gdy
- 10 -
Syriusz znika z nieba opisano w micie, który powiada, że I z y d a ukrywa się

dopóki nie narodzi się jej syn Horus - każdego roku w Egipcie w miesiącu Thoth
następuje heliakalny wschód Syriusza, gwiazda ponownie ukazuje się i jest to czas
narodzin - zmartwychwstania Horusa.
Bogowie zgodnie z przekazami Sumeryjskimi pochodzili z planety Nibiru
"Planety Krzyża". Asyryjczycy i Babilończycy nazywali go Marduk, jak swego
głównego Boga. Sumeryjczycy mówili, że rok na planecie Nibiru wynosił 1 sarea i
był równoważny 3 600 lat na ziemi. Powiadali też, że czas życia Anunnaki wynosił
120 sarea, tzn. 432 000 lat.
Zgodnie z Wykazem Królów 120 sarea minęło od czasu gdy Anunnaki
przybyli na Ziemię do czasu Potopu. Sumeryjskie teksty dzielą historię na dwie
epoki, oddzielone przez wielki Biblijny Potop. Zgodnie z Sumeryjskim Wykazem
Królów 120 sarea minęło od czasu, gdy Anunnaki przybyli na Ziemię do Wielkiego
Potopu. Wielcy Anunnaki ponoć wydali wyrok na ludzkość i zalali Ziemię potopem.
Gdy wody potopu wycofały się, Anunnaki uznali, że są zbyt Wielcy dla
rodzaju ludzkiego i wycofali się z Ziemi. Przypuszczalny powód zawiera się w
informacji, że Wielcy Anunnaki gwałtownie się starzeli po przybyciu na Ziemię. Ich
życie zaczynało się synchronizować z szybszymi obrotami Ziemi i skracało się w
porównaniu do długości życia na Nibiru.
Sumeryjczycy nigdy nie nazywali Anunnaki, „Bogami”, zwykle nazywano
ich dwu zgłoskowym określeniem "Din-Gir". "Din” znaczy prawy, czysty, jasny, "Gir”
opisuje strzałę lub zaostrzony przedmiot. Jako epitet dla Anunnaki "Din-Gir” znaczy
prawych, posługujących się ognistymi strzałami - piorunami.
Termin „ELU” używany - w Arkadyjskim, dokładnie znaczy: „Wielki” i od
niego pochodzi Babiloński, Asyryjski, Hebrajski i Ugaryjski termin El, któremu
Grecy nadali konotację „Bóg”.
Być może jakieś światło rzuci najnowsze odkrycie archeologiczne -
Biblioteka Aleksandryjska. Na sympozjum naukowym, które odbyło się 12 maja
2004 w Uniwersytecie Kalifornijskim, Prezydent Najwyższej Rady Starożytności
Egiptu, Dr Zahi Hawass obwieścił światu odkrycie Najstarszego Uniwersytetu
Świata.
W Aleksandrii, obecnie w większości znajdującej się pod wodą, w dzielnicy
Bruchion, Polsko - Egipski zespół archeologiczny odkrył usytuowanie Biblioteki
Aleksandryjskiej, często opisywanej jako największa światowa skarbnica wiedzy.
Odkryte pomieszczenia wyglądają jak audytoryjne sale wykładowe. Odkryto 13
takich sal wykładowych, które mogłyby pomieścić w sumie ponad 5 000 studentów.
Widoczną cechą tych sal były centralnie usytuowane podesty dla wykładowcy.
Dotąd nigdzie nie odkryto takiego kompleksu sal wykładowych, być może był to
Najstarszy Uniwersytet Świata.
Aleksander Wielki wybrał na miejsce nowej stolicy swego Imperium małą
wioskę rybacką w delcie Nilu, która zwała się Rhakotis. Tutaj w roku 320 pne.
została założona nowa stolica Imperium Aleksandra, która wkrótce stała się
najpotężniejszym miastem Lewantu. Nieopodal na wyspie Pharos, zbudowano,
solidną latarnię morską, jeden z Siedmiu Cudów Starożytnego Świata.
Tutaj założono sławną Bibliotekę Aleksandryjską, a w tej bibliotece
Archimedes [285 - 212 r. pne.] wynalazł śrubową pompę wodną, która do dzisiaj
nadal jest w użyciu i cały szereg pomysłowych machin wojennych. W Aleksandrii
Eratosthenes zmierzył średnicę kuli Ziemskiej i odkrywał reguły geometrii. W
Aleksandrii Ptolemeusz napisał Almagest - księgę naukową o naturze
Wszechświata, najbardziej wpływową na 1 500 lat, aż do czasów Kopernika.
Gdy Aleksander Wielki zdobył Egipt w 33 r. pne. i jego Wódz Ptolemeusz
został się Królem Egiptu. Aleksandria, greckie miasto zostało założone i wkrótce
stało się nie tylko najważniejszym miastem Egiptu i całego Lewantu. Tutaj
- 11 -
założono też Akademię i zgromadzono olbrzymią bibliotekę, która stała się

uznanym ośrodkiem intelektualnego świata. Gdy wzrastała potęga "Imperium
Romanum", w tym samym czasie Imperia egipskie i greckie chyliły się już ku
upadkowi, aż Egipt stał się rzymską prowincją w roku 80 pne.
Podczas zdobywania Aleksandrii przez Juliusza Cezara, ogień ze statków
Cezara najpierw pojawił się w porcie, później płomienie objęły całą Aleksandrię,
spaliła się poważna część Biblioteki Aleksandryjskiej. Pod panowaniem Imperium
Rzymskiego, Aleksandria, jeszcze wywierała wielki wpływ i za panowania Augusta
była drugą metropolią antycznego świata zaraz po Rzymie, ale w następny
stuleciach, gdy Rzym cierpiał wewnętrzną dezintegrację, a Imperium Rzymskie
kruszyły skuteczne najazdy barbarzyńców; topniały wpływy kosmopolitycznej
szkoły Aleksandryjskiej.
Uniwersalna władza Imperium Rzymskiego "Pax Romana" początkowo
prześladowała sektę Chrześcijan, jednak wkrótce sytuacja się zmieniła, a w
czwartym stuleciu za panowania Imperatora Konstantyna, nowa sekta Chrześcijan
zyskała znaczne wpływy i postanowiono wyrugować stare wierzenia, prowadzono
regularną wojnę ze szkołami starodawnych pogańskich religii i filozofii.
Cezar Rzymu, Teodozjusz, w roku 389, nakazał swym Edyktem
zniszczenie wszystkich peanów [hymnów pochwalnych od bogów] we wszystkich
świątyniach w granicach Imperium, Serapion w Aleksandrii został zniszczony.
Rozkaz wykonywano z wielką sumiennością i okrucieństwem i Biblioteka
Aleksandryjska została zniszczona bądź rozproszona. W tym samym roku
Imperator Wschodu, Zenon zamknął ważną szkołę w Edessa, a jej Nestoriańscy
nauczyciele zostali wygnani znajdując schronienie w Azji.
Muzeum Aleksandrii, prawdziwy uniwersytet jeszcze utrzymywał swoje
istnienie, aż do 415 r., gdy w buncie roznieconym przez Chrześcijan, zostały
wymiecione ostatnie pozostałości Aleksandryjskiej Szkoły Filozofii i Nauk, a
Hypatia [370 - 415 r.], ostatnia znakomita nauczycielka i filozof tej szkoły padła
ofiarą gwałtowności tłumu.
Gdy Porta muzułmańska rządziła Azją Mniejszą, syryjscy uczeni byli
popierani przez Kalifów i byli zatrudniani na wpływowych stanowiskach jako
lekarze, astronomowie, matematycy, inżynierowie etc, a syryjskie rękopisy autorów
greckich i aleksandryjskich były tłumaczone na Arabski.
Wczesna władza muzułmańska była bardziej gościnna dla starożytnych
nauki przyrodniczych i filozofii, niż wczesne chrześcijaństwo i tak Arabowie stali się
w średniowieczu najlepiej wyszkoleni w matematyce, astronomii, medycynie i
chemii. Muzułmańskie zwierzchnictwo w siódmym i ósmym stuleciu jak fala rozlało
się od Egiptu i Maroka po Hiszpanię. Hiszpania [al Andalus] stała się siedzibą
muzułmańskiego Kalifatu (711 - 1492 r.). 2 stycznia 1492 r. dowódca ostatniej
muzułmańskiej fortecy Boabdil w Grenadzie skapitulował przed zjednoczonymi
armiami katolickich monarchii Izabeli I Kastylijskiej i Ferdynanda II Aragońskiego.
Grenada [Amirate Gharnatah], ostatnie mauretańskie królestwo istniało w Hiszpanii
aż do końca roku 1492, który kładzie kres muzułmańskiemu panowaniu w
Zachodniej Europie.
Z Hiszpanii klasyczna wiedza zachowana przez syryjskich uczonych i
przekazana Arabom, znalazła drogę do Europy, nastąpiło odrodzenie nauki, a
Arabscy matematycy, lekarze i chemicy, byli wielce cenieni jako znawcy nauk.
Arabskie tłumaczenia, opracowania i komentarze starożytnych Greckich i
Aleksandryjskich autorów przejęte z wersji syryjskich w dwunastym i trzynastym
stuleciu, zostały przetłumaczone na łacinę i odtąd stanowią naturalną antyczną
wiedzę. W ten sposób oryginalne Greckie idee całkowicie nie znikły i ponownie
zostały wprowadzane do świadomości łacińskiej Europy.
Dotychczas nie odnaleziono bogatych zbiorów Biblioteki Aleksandryjskiej,
- 12 -
być może znajdą się jakieś pozostałości tych zasobów. Dopiero odkrycie i
odczytanie tych zbiorów może rzucić jakieś światło na interesujące nas problemy
prehistorii, ponieważ Biblioteka Aleksandryjska, Serapion w czasach starożytnych
była największą skarbnicą nauk i przechowywano tam prastare zapisy Egipskie i
Greckie.
Teraz parę słów na temat Kalendarza. Wprowadzenie kalendarza w 753 r.
pne., zgodnie z legendą, przypisywane jest Romulusowi, założycielowi Rzymu.
Rzymianie liczyli lata "ad urbe condita", czyli od założenia miasta Rzymu, system
datowania kalendarza republikańskiego Rzymu, przypuszczalnie wynikał z rozwoju
greckiego kalendarza księżycowego, który Grecy zapożyczyli od Babilończyków.
Oryginalny rzymski kalendarz składał się tylko z 10 miesięcy i 304 dniowego roku.
Pozostałe dni były pomijane, tworząc dodatkowe dni świąteczne podczas pory
zimowej. Miesiące nosiły nazwy Martius [na cześć Marsa], Aprilis, Maius, Iunius [na
cześć Junony], Quintilis, Sextilis, Septembris, Octobris, Novembris i Decembris -
ostatnie sześć stanowią łacińskie określenia liczb. Rzymski władca Numa
Pompilius dodał Ianuarius [na cześć Janusa] - styczeń na początku i Februarius
[na cześć Febusa] - luty na końcu kalendarza tworząc 12 miesięczny rok.
Najwyższa Uczelnia Arcykapłanów Rzymu, [Pontifex Maximus] była
władna zmieniać kalendarz, jednak często polityczne zabiegi miały znaczny wpływ
na ich decyzje i czasami zmniejszano lub wydłużano czas urzędowania jakiegoś
wpływowego urzędnika publicznego.
Kalendarz rzymski już w pierwszym stuleciu pne. stał się beznadziejnie
błędny, bowiem rok nadal był oparty na cyklach i fazach Księżyca, wynosił 355 dni i
był znacznie krótszy od roku słonecznego. Dopiero Mercedonius ustanowił
zmienną długość miesiąca lutego - Februarius 27 lub 28 dni, starając się
zsynchronizować kalendarz z porami roku.
W roku 46 pne. Juliusz Cezar zapoczątkowywał gruntowną reformę
kalendarza, która zakończyła się ustanowieniem nowego systemu datowania.
Kalendarz Juliański zakładał umieszczanie co cztery lata dnia przestępnego, odtąd
rok liczył 365,25 dni. Reforma doszła do skutku w dniu 1 stycznia 45 pne., był to
już znaczny postęp, choć kalendarz Juliański mimo tego dostosowania, jeszcze nie
całkiem był zsynchronizowany z rokiem Słonecznym.
Nowy kalendarz Juliański stosował zmienną liczbę dni w lutym 28 lub 29
dni w roku przestępnym. Później "Quinctilis", piąty miesiąc, został zmieniony na
Iulius [na cześć Cezara], tak samo szósty miesiąc, Sextilis - lipiec przemianowano
na Augustus [na cześć Augusta] -sierpień.
W roku 452 pne. luty - Februarius - został przesunięty pomiędzy Ianuarius -
styczeń i Martius - marzec. Jednak przez szesnaście stuleci, ta niezgodność
kalendarza Juliańskiego wyniosła już około dziesięć dni, gdy w roku1582 Papież
Grzegorz XIII podjął się własnej rewizji kalendarza. Papież Grzegorz XIII nakazał
pominąć 10 dni w październiku 1582 roku, oraz żeby w latach pełnych stuleci,
których liczba nie dzieli się przez cztery nie umieszczano dnia przestępnego, odtąd
rok liczył 365,2425 dni, kalendarz Gregoriański ustalił również Ianuarius [styczeń] -
jako pierwszy miesiąc roku.
Kraje Katolickie niezwłocznie przyjęły kalendarz Gregoriański, pomijając 10
dni października w roku 1582, natomiast kalendarz Nowego Stylu spotkał się ze
znacznym sprzeciwem w krajach pod wpływem Patriarchatu Bizantyjskiego.
Natomiast kalendarz Majów istniejący przynajmniej od 11 sierpnia 3 114
roku pne., ustalał długość roku na 365,242129 dni, a zatem niewiele różnił się od
najnowszych ustaleń roku ziemskiego na 31 556 926 s = 365,242198 dni.
- 13 -
Labirynt w Egipcie
Teraz sprawa labiryntu w Egipcie opisanego przez Herodota, "oficjalna

nauka" uważa sprawę za pokończoną i nabrała wody w usta. Wszystkie Książki
archeologiczne powielają bzdurę o wielkim archeologicznym odkryciu pruskiego
"pseudo-archeologa" Lepsiusa. 23 maja 1843 ponoć Lepsius odkrył "labirynt",
opisany przez Herodota, nad naturalnym jeziorem Karun [Birquet el Qorn], w oazie
Fajum. Odkrycie "tego pana" zupełnie nie pasuje do opisów starożytnych
historyków, a jego geograficzne umiejscowienie jest już wręcz groteskowe. Herodot
twierdzi, że labirynt i piramida znajdowały się na brzegu Jeziora Mojrisa. Jezioro to
opisuje jako "cud" będący dziełem rąk ludzkich i mający "obwód 3600 stadiów [640
km]. Labirynt wraz z piramidą znajdował się na nadbrzeżu.
Strabon podkreśla również wielkość "Jeziora Mojrisa" i stwierdza, że był
tam osobiście, czego potwierdzeniem mogą być słowa: "Nasz gospodarz, jeden z
najznamienitszych mężów poszedł razem z nami do jeziora." Na koniec kapłan w
obecności Strabona i wspomnianego gospodarza karmił nieruchawego, świętego
krokodyla, który drzemał na brzegu jeziora i był zbyt leniwy, aby pożreć
przyniesiony mu chleb.
Diodor Sycylijski także wspomina o sztucznym jeziorze: "W dziesięć
pokoleń po wymienionym wyżej królu władanie nad Egiptem objął Mojris i
wybudował w Memfis północne przedsionki. Kazał też wykopać o dziesięć
schojnów na północ od miasta jezioro nadzwyczajny pożytek dające i o
niewiarygodnej wprost wielkości. Jego obwód wynosić miał bowiem 3600 stadiów i
głębokość przeważnie 50 sążni. Kto zatem zastanowiwszy się nad ogromem tego
dzieła, nie zada sobie pytania, ile tysięcy ludzi przez ile lat musiało przy nim
pracować". Diodor podobnie jak Herodot potwierdza że dopływy jeziora były
regulowane potężnymi śluzami, które otwierano bądź zamykano w zależności od
stanu wód Nilu. Jezioro Karun leży w odległości 25 km na północny zachód od
miasta El Fajum i nie może być opisanym przez antycznych historyków Jeziorem
Mojrisa. Nie tylko dlatego, że jest oddalone w prostej linii o 40 km od piramidy w
Hawara, lecz także dlatego, że jest jeziorem naturalnym i nie zasilają go żadne
sztuczne kanały.
Według opisu Herodota labirynt był prawdziwą super budowlą, wystarczy
spróbować sobie wyobrazić półtora tysiąca pomieszczeń pod ziemią, do tego
"dwanaście krytych podwórców" i "jeden i ten sam mur", który otacza ten wielki
kompleks. Ale nie dość na tym - jest jeszcze ogromne sztuczne jezioro, z którego
wystają dwie piramidy. Jak to możliwe, aby tak potężna budowla zniknęła bez
śladu z powierzchni ziemi, przecież jesienią 448 r. pne. jeszcze istniała, a Herodot
tak mówi o wnętrzu wspaniałej budowli:
"Były wprawdzie i piramidy wyższe ponad wszelki opis, a każda z nich
dorównywała wielu i wielkim helleńskim dziełom, ale oczywiście labirynt nawet
piramidy prześcignął. Ma on mianowicie dwanaście krytych podwórców, których
bramy stoją naprzeciw siebie, sześć zwróconych jest na północ, a sześć na
południe, jedna obok drugiej, a od zewnątrz otacza je jeden i ten sam mur. Są w
nim dwojakie komnaty, jedne podziemne, drugie nad tym w górze, w liczbie trzech
tysięcy, po tysiąc pięćset z każdego rodzaju. Otóż nadziemne komnaty sam
widziałem i przeszedłem, mowie tez o tym z własnej obserwacji, natomiast o
podziemnych dowiedziałem się tylko z opowiadania. Przełożeni bowiem nad nim
Egipcjanie w żaden sposób nie chcieli ich pokazać, oświadczając, że są tam groby
królów, którzy pierwotnie ten labirynt budowali oraz świętych krokodyli. Tak wiec o
podziemnych komnatach mówimy tylko to, cośmy usłyszeli, a w górze, większe od
dzieł ludzkich, widzieliśmy sami. Bo najrozmaitsze wyjścia przez sale i zakręty
poprzez podwórce, wzbudzały w nas tysiączny podziw, gdyśmy z jednego
- 14 -
podwórca przechodzili do komnat, a z komnat do korytarzy. A z korytarzy do

innych sal i znowu do innych podwórców z komnat. Dach tego wszystkiego jest z
kamienia podobnie jak ściany, ściany zaś pełne są wyrytych figur. Każdy
podwórzec jest dookoła otoczony kolumnami z białego kamienia i jak najściślej
spojonego z sobą kamienia. A do tego naroża, w miejscu gdzie kończy się
labirynt, przylega piramida czterdziesto-sążniowa, na której wyryte są wielkie
figury. Droga do jej wnętrza idzie pod ziemią. Chociaż ten labirynt jest tak wielkim
dziełem, jeszcze większy wzbudza podziw tak zwane Jezioro Mojrisa, obok którego
ten labirynt jest zbudowany."
Być może labirynt Herodota pochłonęły piaski pustyni, przecież piasek
pochłonął niejedną piramidę, a nawet potężnego Sfinksa w Giza, lecz Herodot z
pewnością nie wymyślił sobie labiryntu ze 1 500 Podziemnymi komnatami i
sztucznym Jeziorem Mojrisa.
Diodor Sycylijski także oglądał w pierwszym stuleciu pne. Labirynt, oto co
napisał: "Po śmierci króla, gdy Egipcjanie ponownie wywalczyli sobie niezależność,
osadzili na tronie swojego władcę, Mendesa, zwanego przez niektórych Marrosem.
Nie dokonał on wprawdzie żadnych wojennych czynów, jednak wybudował sobie
grobowiec, tak zwany Labirynt, który zdobył sławę nie tyle z powodu wspaniałości
budowy, ile z powodu jej niezwykłej pomysłowości. Kto bowiem do niego wszedł,
ten nie tak łatwo znajdzie wyjście, jeśli nie ma u boku zmyślnego przewodnika.
Niektórzy powiadają też, że Dedal przybył do Egiptu, aby podziwiać pomysłowość
tego dzieła i potem zbudował Minosowi na Krecie labirynt, podobny do egipskiego,
w którym wg legendy przebywał Minotaur. Labirynt na Krecie zniknął całkowicie,
nie wiadomo czy dlatego, że władcy kazali go rozebrać, czy też czas zniszczył owe
dzieło, natomiast całość budowli egipskiej po dziś dzień przetrwała w stanie
nienaruszonym".
Ponadto Diodor Sycylijski potwierdza, że labirynt znajduje się "u ujścia
kanału do Jeziora Mojrisa". Kunszt dzieł plastycznych jest zdaniem Diodora "nie do
przewyższenia".
W 423 lata po Herodocie jeszcze inny świadek przebywał w tym samym
miejscu, grecki geograf Strabon (ok. 68 pne. - 26 ne.). Strabon odbywał długie
podróże i w roku 25 ne. również odwiedził Egipt. Dzieła historyczne Strabona
zaginęły, do naszych czasów, jednak przetrwała większa część jego siedemnasto-
tomowej Geografii. W tomie XVII, w rozdziale 37, Strabon pisze:
"Jezioro Mojrisa przez swoją wielkość i głębokość nadaje się zatem do
tego, aby przyjąć w czasie przyboru Nilu przelewające się wody z obu ujść kanału
znajdują się też śluzy, którymi budowniczowie kierują wpływem i wypływem wody.
Ponadto znajduje się tu także wielkie dzieło budowlane Labirynt, dający się
porównać z piramidami, a obok grobowiec króla, który kazał wybudować ten
Labirynt. Labirynt jest otoczony wieloma kolumnadami i przylegają do niego sale
pałacowe, wszystkie w jednym szeregu i wszystkie przy jednej ścianie. Przed
wejściami znajduje się wiele długich, krytych korytarzy, które mają między sobą
kręte połączenia, tak że bez przewodnika żaden obcy nie zdoła odnaleźć wejścia
ani wyjścia z każdej sali. Najbardziej godne podziwu jest jednak to, że strop każdej
z komnat składa się z jednego kamienia i że także szersze strony krytych korytarzy
wyłożone są płytami z jednego kamienia nadzwyczajnej wielkości, przy czym
nigdzie nie dodano ani drzewa, ani innego materiału budowlanego. Jeśli wejść na
dach, który nie znajduje się na bardzo znacznej wysokości, to ujrzy się kamienną
powierzchnię z takich samych ogromnych płyt, również ściany zrobione są z
kamienia nie mniejszej wielkości. Przy końcu znajduje się czworoboczna, mierząca
u każdego boku około cztery plethrony piramida o tejże wysokości z grobowcem
Ismandesa. Jeśli przepłynąć obok tej budowli i jeszcze sto stadionów dalej,
napotyka się miasto Arsinoe, które dawniej nazywało się Miasto Krokodyli. Nasz
- 15 -
gospodarz, jeden z najznamienitszych mężów płynął razem z nami przez jezioro i

pokazywał nam te święte przedmioty".
Ogrom kamiennych płyt labiryntu tak jak na Herodota, wywarł też wielkie
wrażenie na Strabonie. Strabon milczy na temat 1500 podziemnych komnat,
jednak przebywał w Egipcie w czasach rzymskich. W 47 r. pne. rzymski imperator
Gajusz Juliusz Cezar (100 - 44 pne.) zadał druzgocącą klęskę wojskom egipskim i
osadził na tronie swoją kochankę Kleopatrę. W 17 lat później, a więc 5 lat przed
przybyciem Strabona, Egipt został ogłoszony rzymską prowincją. Jest jasne, że
egipscy kapłani ani myśleli wydać najeźdźcom prastarą wiedzę tajemną. Zapewne
w Egipcie obawiano się również rabunkowych zapędów Juliusza Cezara i jego
wojsk. Kapłani egipscy ukryli skarby swej kultury, gdy przybyli najeźdźcy. Herodot
już na 423 lata przed Strabonem nie dostał pozwolenia na wejście do podziemnych
pomieszczeń. Nie trudno więc dziwić się, że Strabonowi nawet nikt nie wspomniał
niczego na temat podziemnych grobowców. Strabon, choć był Grekiem, jednak
przybył ze znienawidzonego "Imperium Romanum", którego Grecja była częścią.
Arabska Księga Chitat napisana przez Tahi ad-Din al-Makrizi
W XIV w. w bibliotekach Kairu znajdowały się jeszcze staro arabskie i

koptyjskie rękopisy. Ocalałe fragmenty tych pism zebrał geograf i historyk Tahi ad-
Din al-Makrizi [1364 - 1422 r.] w swoim dziele Chitat, w tej księdze można
przeczytać, że trzy wielkie piramidy wybudowano "pod szczęśliwą gwiazdą, co do
której się zgodzono":
"Następnie [Saurid] kazał wybudować w piramidzie zachodniej trzydzieści
skarbców z barwnego granitu i wypełniono je bogatymi skarbami, różnymi
przyrządami i pokrytymi mnogością rysunków kolumnami z kosztownych kamieni
szlachetnych, z przyrządami ze znakomitego żelaza, takimi jak broń, która nigdy
nie rdzewieje, ze szkłem, które daje się składać i nie pęka, z dziwnymi
talizmanami, z różnego rodzaju prostymi i złożonymi lekami i śmiertelnymi
truciznami. We wschodniej piramidzie kazał umieścić przedstawienia różnych
sklepień niebieskich i planet, a także wizerunki, jakie kazali sporządzić przodkowie,
do tego doszło kadzidło, które poświęcono gwiazdom i księgi o tychże. Są tam
również gwiazdy stałe i to, co się z nimi od czasu do czasu dzieje. Wreszcie do
kolorowej piramidy kazał wnieść ciała proroków w trumnach z czarnego granitu,
obok każdego proroka leżała księga, w której opisane były jego cudowne czyny,
dzieje jego życia oraz dzieła, których za życia dokonał. Nie było też żadnej nauki,
której nie kazałby utrwalić w piśmie i rysunku. Ponadto umieścić tam kazał skarby
gwiazd, które przekazano tymże w ofierze jak też skarby proroków, a było ich
wielkie i nieprzeliczone mnóstwo. Król ustawił pod każdą piramidą bożka, który
różnymi rodzajami oręża miał się przeciwstawiać ewentualnym intruzom. Jeden z
owych strażników "stał wyprostowany i miał przy sobie coś jakby dziryt. Wokół jego
głowy owinięty był wąż, który rzucał się na każdego, kto do niego przystąpił." O
innym bożek miał szeroko otwarte, błyskające oczy, siedział na czymś w rodzaju
tronu i również miał przy sobie dziryt. Kto na niego spojrzał, nie mógł już wykonać
żadnego ruchu i stał jak skamieniały, aż umarł. W trzeciej piramidzie czyhał
strażnik, który przyciągał do siebie intruzów, tak że do niego przywierali, nie mogli
się już oderwać i oddawali ducha. Kiedy twórca piramidy zmarł, został w niej
pochowany".
Według przekazów arabskich we wszystkich trzech piramidach mają się
znajdować skarby i księgi o niewiarygodnej treści.
Al-Mamun otworzył Wielką Piramidę: "Wszedłem do jej wnętrza i ujrzałem
wielką sklepioną komnatę o podstawie kwadratowej i sklepieniu okrągłym.
Pośrodku znajdował się kwadratowy otwór studni głębokiej na jedenaście łokci.
- 16 -
Kiedy się do niej zeszło, na każdej z czterech ścian widziało się drzwi wiodące do
dużego pomieszczenia, gdzie leżały ciała synów Adama. Mówią, że w czasach Al-
Mamuna ludzie poszli tamtędy w górę i dotarli do sklepionej komnaty niewielkich
rozmiarów, w której stał posąg człowieka z zielonego kamienia, w rodzaju
malachitu. Zaniesiono posąg do Al-Mamuna i okazało się, że jest zamknięty
przykrywą. Gdy ją otwarto, ujrzano we wnętrzu ciało człowieka, który miał na sobie
złoty pancerz wysadzany różnymi drogimi kamieniami. Na jego piersi leżała klinga
miecza bez rękojeści, a przy jego głowie czerwony kamień hiacyntu wielkości
kurzego jaja, który płonął wielkim blaskiem. Al-Mamun wziął go dla siebie. Posąg
zaś, z którego wydobyto ciało, widziałem w roku 51 I jak leżał przy wrotach pałacu
królewskiego w Misr. Wstąpili teraz do środkowej komnaty i znaleźli w niej trzy
mary, wykonane z przezroczystych, świecących kamieni, leżały na nich trzy ciała,
każde było okryte trzema szatami i miało przy głowie księgę z nieznanym pismem."
"Ja, Saurid, król, zbudowałem te piramidy w tym a tym czasie i
zakończyłem budowę w ciągu sześciu lat. Kto przyjdzie po mnie i będzie twierdził,
że jest królem tak jak ja, niech spróbuje ją zniszczyć przez lat sześćset: a jak
wiadomo burzenie jest łatwiejsze niż budowanie. Kiedy była już gotowa, obłożyłem
ją brokatem, a on niech obłoży ją chociaż matami. Kiedy król Saurid ben Sahluk
dokonał żywota, został pochowany we wschodniej piramidzie, Hugib zaś w
zachodniej, a Karuras w tej piramidzie, która na dole zrobiona jest z kamieni z
Assuanu, na górze zaś z kamieni z Kaddan. Piramidy te mają pod ziemią bramy,
za którymi zaczyna się sklepiony korytarz. Każdy korytarz jest długi na sto
pięćdziesiąt łokci. Brama wschodniej piramidy leży po stronie północnej,
zachodniej po stronie zachodniej, zaś brama do sklepionego korytarza piramidy z
okładziną na murach leży po stronie południowej. Ilość złota i szmaragdów, jaką
kryją piramidy, nie da się opisać".
W księdze Chitat przytoczono różne przekazy arabskie, które często
podają sprzeczne ze sobą datowania budowy piramid:
"Abu Zaid Al-Balhi opowiada: Na piramidach znajdował się napis
sporządzony w ich języku. Odczytano go i napis brzmiał: 'Obie te piramidy zostały
zbudowane, gdy >>Spadający Sęp<< znajdował się w znaku Raka.' Policzono lata
od tamtej chwili do hidżry Proroka Mahometa i otrzymano dwakroć po 36 000 lat
słonecznych."
Księga Chitat powiada iż ów dalekowzroczny król Saurid zwany był
"Hermesem, którego Arabowie zwą Idrysem". Sam Bóg osobiście miał go nauczyć
wiedzy o gwiazdach i objawić mu, iż na Ziemię przyjdzie katastrofa, lecz część
świata ocaleje i będzie tam potrzebna wiedza. Dowiedziawszy się o tym Hermes -
Idrys - Saurid kazał wybudować piramidy.
"Są ludzie, którzy powiadają: pierwszy Hermes, którego zwano Trzykrotnie
Wielkim jako proroka, króla i mędrca (on jest tym, którego Hebrajczycy zwą
Henochem, synem Jareda, syna Mahalalela, syna Kenana, syna Enosza, syna
Seta, syna Adama - niech mu Allach błogosławi. Idrys wyczytał w gwiazdach, że
przyjdzie potop. Wtedy kazał zbudować piramidy i pomieścić w nich skarby,
uczone pisma i wszystko, czym się martwił, że przepaść i zginąć może, aby było
ochronione i zachowane."
Istnieje też Arabska legenda, która opowiada o Bahr-Bela-Ma, wielkich
rzekach płynących przez Saharę. Miały one być szersze od Nilu, a nad ich
brzegami rozwijania się wysoka kultura. Zdjęcia satelitarne potwierdziła
prawdziwość tej legendy. Pod powierzchnią Sahary istnieje koryto pradawnej rzeki,
która miała do 15 kilometrów szerokości. Próbne wiercenia doprowadziły do
wydobycia żwiru rzecznego już z głębokości kilku metrów. Okazuje się, że legendy
i podania, które niegdyś przekazywano z ust do ust są trwalsze od pisma.
- 17 -
Kreta
Na Krecie, tej niewielkiej śródziemnomorskiej wyspie można podziwiać

pozostałości Kultury Minojskiej. Król Mlnos był jednym z trzech synów ojca bogów,
Zeusa i jego mitycznej kochanki, Europy i jest uznawany za najznakomitszego
monarchę świata. Prawa, które Minos wprowadził na Krecie, zostały ponoć
przekazane mu przez jego ojca, Zeusa. Minos uchodzi za władcę Krety, który
wykonywał sprawiedliwe rządy i ucywilizował Kreteńczyków. Wychowywał go król
Krety, Asterion, po jego śmierci Minos chciał zagarnąć całą władzę, lecz przyrodni
bracia nie chcieli na to przystać. Składając ofiarę Posejdonowi, Minos poprosił aby
na dowód jego boskiego pochodzenia przysłał mu byka, którego złoży mu w
ofierze. Władca mórz sprawił, że wynurzył z morskich fal pięknego byka. Minos
jednak odmówił złożenia byka w ofierze, ponieważ chciał zachować rasę
zwierzęcia. Posejdon poprzysiągł mu zemstę. Sprawił, że Pazyfae [córka Heliosa i
Perseis], małżonka Minosa, zakochała się w byku, spółkowała z nim i urodziła
Minotaura - potwora o ludzkim ciele i głowie byka. Nie mogąc sobie poradzić z
Minotaurrem, Minos zaangażował Dedala, który musiał uciekać z Aten z powodu
popełnienia morderstwa, aby zbudował więzienie dla Minotaura. Dedal zbudawał
labirynt, z którego nie było ucieczki. Wiarołomny Minos zapędził wynalazcę do
środka. Dedal jednak zbudował skrzydła dla siebie i swego syna Ikara, które mogły
zanieść ich obu aż na Sycylię. Dopiero Tezeusz, który przybyły z Aten wraz z
haraczem, pokonał Minotaura i dzięki motkowi wełny królewskiej córki Ariadny
opuścił labirynt. Ani stolica Krety, Knossos, ani pałac Minosa nie były chronione
fortyfikacjami. Nie było to konieczne. Trzy razy dzienne Tabs, olbrzym z brązu,
okrążał wyspę obrzucając niepowołanych przybyszy głazami i ogniem. Od karku aż
do stóp przechodziła mu przez ciało jedna żyła, zatkana brązowym czopem. Kogo
tylko Tabs przycisnął do swojego rozżarzonego ciała, ten natychmiast umierał.
Nowy Świat
Tiahuanaco
Miasto Tiahuanaco leży w Andach na wysokości ca 4 000 m, nad jeziorem

Titicaca, 300 m powyżej obecnego poziomu Jeziora Titicaca. Większość
archeologów zgadza się że w odległej przeszłości Tiahuanaco było kwitnącym
portem na brzegu jeziora, oznacz to, że woda wycofała się ponad 20 km, a poziom
jeziora od tego czasu opadł o 1 000 m, głównie z powodu parowania, ponieważ
żadna rzeka nie wpływa do jeziora. Kultura Tiahuanaco jest wyjątkowa w stylu
budowy i w rzeźbie. Kamienne figury przedstawione w rzeźbach mają kwadratowe
głowy, a kilka z nich pokrywają hełmy, mają kwadratowe oczy i prostokątne usta,
kamienne budowle takie jak Brama Słońca, portal wykuty z pojedynczego
kamiennego bloku waży 15 ton. Ściany świątyni Kalasasaya, są prostokątnymi
kamiennymi blokami o szerokości 10 m, tak zwane "idole", przedstawiają
niezwykłych olbrzymów 70 m wysokości.
Na obszarze zwanym Puma Punku, odległym o 1,5 km od głównej części
ruin, gigantyczne kamienie wystające z gruntu wydają się być wykonane
mechanicznie. W Tiahuanaco, zbudowano również niebywały system
wodociągowy lub system kanalików, ponadto ogromne monolityczne kamienne
bloki Tiahuanaco posiadają umocowane metalowe pierścienie przypuszczalnie
służące do transportu. Wiele z tych kamiennych bloków prawdopodobnie nie
ruszano od tysięcy lat, od czasu upadku, można przyjąć, że bloki zostały wtedy
przewrócone przez jakąś naturalną katastrofę, taką jak ruchy górotwórcze Andów
lub ogólnoświatowy potop.
- 18 -
Na wysokości 4 000 m npm. znaleziono wiele pozostałości pod 2 m

warstwą ziemi. Wysokie góry otaczające obszar nie pozwalają na erozję przez
wodę lub wiatr, żeby pokryć ruiny na taką wysokość. Legendy powiadają, że przed
stuleciami kamienne budowle jakie są na brzegu jeziora można było również
znaleźć poniżej poziomu wody Jeziora Titicaca. Na wybrzeżu we wsi Puerto
Acosta, nieopodal boliwijskiego portu blisko peruwiańskiej granicy na północno-
wschodniej krawędzi jeziora odkryto ruiny miasta na głębokości 15 do 20 m poniżej
powierzchni wody Jeziora Titicaca. Pod wodami znaleziono pozostałości dawniej
cywilizacji, znaleziono świątynię zbudowaną z ogromnych kamiennych bloków, z
kamiennymi drogami wiodącymi w nieznane miejsca. W głębinach jeziora wśród
grubej wegetacji alg znaleziono monumentalne ruiny będące przypuszczalnie
kolebką cywilizacji Tiahuanaco.
Tiahuanaco powstało w zamierzchłej przeszłości, dotąd przebadano ponad
160 ha pozostałości ruin Tiahuanaco, co stanowi zaledwie 10 procent. Warstwa
ziemi o grubości przynajmniej 2 m pokrywa ruiny starożytnej cywilizacji,
wyjaśnieniem takiego nagromadzenia ziemi może być jedynie woda. Wielka ilość
wody musiała zalać miasto, a gdy wycofała się pozostał muł pokrywający wszystkie
artefakty zaawansowanej cywilizacji, z którego wystają tylko największe posągi i
monolity. W Tiahuanaco znajdują się nienaturalnie zwieńczone wzgórza, których
„dachy" są całkowicie płaskie na powierzchni 4 000 m2. Całkiem prawdopodobne
jest, że są w nich ukryte jakieś budowle, jednak tej pory nie przeprowadzono tam
nawet sondażowych wykopalisk.
Ponieważ w okolicy znaleziono wiele skamienielin życia morskiego, uczeni
przypuszczają, że obszar Jeziora Titicaca był w tym czasie zatoką morską. Dlatego
logicznym wnioskiem jest, że Tiahuanaco zostało zbudowane zanim zostało
utworzone jezioro i było portem na wybrzeżu Pacyfiku. Obszar musiał wtedy
podnieść się wraz z płaskowyżem Andyjskim i został utworzony basen, który
wypełniła woda kształtując jezioro. Ponieważ istniał basen skalny w tym miejscu
nie ma drugiego takiego obszaru na świecie jakim się stało Tiahuanaco. Jezioro
Titicaca nie posiada odpływu, a woda przez wieki mogła tylko stopniowo parować.
Życie morskie mogło być również przyniesione wraz z morską wody, w czasie
powodzi.
Wydaje się oczywiste, że wystąpił tam ogólnoświatowy Wielki Potop, poza
tym peruwiańskie legendy jasno mówią o takim potopie. Kwitnąca, rozwinięta
cywilizacja istniała w Andach przed wieloma tysiącami lat i została zniszczona
przez wody potopu, pozostały jedynie ruiny Tiahuanaco, pod 2 m warstwą ziemi na
wysokości 4 000 m. Jeśli rzeczywiście wystąpił światowy potop pokrywający całą
powierzchnię ziemi pozostawiający tylko górskie szczyty, wtedy ludzie, którzy
przetrwali potop naturalnie uprawiali rośliny na szczytach górskich. Oni nie mieli
żadnego problemu z transportem zbiorów w dół, ponieważ oni żyli na tych
szczytach. Wydaje się, że Tiahuanaco padło ofiarą ogólnoświatowego potopu, cała
ich cywilizacja została zniszczona gdy ich domy i budowle pokryła woda morska.
Przypuszczalni wielka monolityczna Brama Słońca Tiahuanaco pierwotnie
była dekoracją ogromnej świątyni Tiahuanaco, zwanej Kalasasaya. Brama Słońca
to zawiła rzeźba przedstawiająca kalendarz i bez wątpliwości przedstawia "rok
słoneczny". Kilka wyników badań kalendarza wydaje się wręcz nieprawdopodobne,
pokazuje symbolicznie w rzeźbie, że Ziemia obracała wtedy szybciej. Rok wynosił
tylko 290 dni i dzielił się na 12 miesięcy po 24 dni plus 2 dni przestępne, rzeźba
wyraźnie pokazuje zapis [290, 24, 12, 2]. Obecny Księżyc jeszcze nie towarzyszył
naszej planecie i jeszcze był niezależną planetą, wtedy inny satelita obiegał naszą
ziemię, bliżej niż 5,9 ziemskiego promienia i środek skupienia naszego obecnego
księżyca znajduje się w odległości 60 promieni. Z powodu jego bliskości ziemia
poruszała się szybciej niż obecnie. Stary księżyc wschodził na zachodzie i
- 19 -
zachodził na wschodzie [tak jak porusza się księżyc Marsa - Phobos], powodowało
wielką ilość zaćmień słońca. Kalendarz podaje zapis 37 zaćmień w jednym
miesiącu Tiahuanaco, co daje 447 w jednym roku słonecznym, zapis [37, 447]
również pokazuje rzeźba. Inne symbole pokazują kiedy występowały zaćmienia
słońca, czas trwania, kiedy zdarzały się o świcie, w południe i o zachodzie słońca.
Jest to tylko mała próbka astronomicznej wiedzy zawartej w kalendarzu. Kalendarz
podaje początek roku, dni zrównania dnia z nocą.
Kalendarz podaje również informacje na temat nachylenia ekliptyki [wtedy
16,5 stopnia; teraz 23,5], a na szerokości Tiahuanaco [wtedy o 10 stopni; teraz
16,27] i wiele innych informacji astronomicznych i geograficznych, z których można
obliczyć lub wnioskować bardzo interesujące i ważne dane. Uczeni Tiahuanaco na
pewno wiedzieli, że ziemia była kulą i glob obracał się na swej osi, ponieważ oni
obliczali dokładnie czasy zaćmień widoczne nie tylko w Tiahuanaco, lecz również
widoczne tylko na przeciwległej półkuli.
Możemy stwierdzić, że uczeni Tiahuanaco dzielili okrąg astronomiczny na
2640 [obecnie dzielimy na 3600], na co wskazuje rozmieszczenie elementów
geometrycznych. Określili na wieki przed Archimedesem i Egipcjanami
najważniejszą stałą matematyczną - stosunek Π, jako 22/7, znali również
trygonometrię i pomiar kątów [30, 60, 90 stopni] i ich funkcje. Potrafili obliczać
ułamki, z nieznanej przyczyny używali system dwunastkowy choć znali system
dziesiętny. Potrafili rysować absolutnie proste linie i dokładne kąty, lecz dotąd nie
znaleziono żadnych przyrządów matematycznych.
Nie znamy doskonałych narzędzi jakie oni musieli używać do obróbki
twardych kamieni ich pomników, cięcia, polerowania i nacinania, musieli też
używać bloków i sprzętu do podnoszenia i przewozu wielkich ładunków [do 200
ton]. Najbardziej zaskakujący jest fakt, że kultura Tiahuanaco nie posiada żadnych
korzeni na tamtym obszarze i okazuje, że praktycznie rozwinęła się nagle i tylko
kilka najstarszych pomników posiada napisy kalendarza. Widocznie wysoko
rozwinięta kultura wykonała próbę osiedlenia swej społeczności w okolicy
Tiahuanaco, która była już spustoszona przez potop, być może powodowany przez
zbliżenie satelity i nie przetrwała światowej katastrofy. Widocznie miasto
Tiahuanaco pozostawało przez bardzo krótki okres w szczytowym rozkwicie i
zginęło nagle, być może podczas zdarzenia z dawnym księżycem.
Aktualnie nie ma żadnej możliwości określania czasu kiedy Tiahuanaco
osiągnęło najwyższy rozkwit, lub kiedy jego kultura została zniszczona, na pewno
nie odbyło się to w historycznej przeszłości lecz w zaprzeszłej prehistorii.
Fortyfikacja Sacsayhuaman
Liczne skalne groty o długości 60 do 80 m, o prostym niegdyś przebiegu

zostały częściowo zniszczone bądź przemieszczone, choć dość długie odcinki
ścian i stropów zachowały się w całości. Perfekcją wykonania mogą konkurować z
najlepszymi odlewami z betonu. Nic tu nie jest składane z kawałków, nie ma części
łączonych jakąś zaprawą - wszystko jest jakby w całości odlane. Krawędzie mają
kąty proste i są ostre, szerokie na 20 cm granitowe listwy układają się równo jedna
nad drugą. Z granitowego bloku o wysokości - 11 m, i szerokości 18 m, wycięto na
głębokość 0,83 m czworościan o wysokości 2,16 m, szerokości 3,40 m i nic nie
zostało wykruszone, lub byle jak wyrąbane, nie ma żadnych nierówności ani
śladów nieudolnej obróbki. Nie wiadomo w jaki to sposób kamieniarze poradzili
sobie z oddzieleniem tylnej ściany czworościanu. Jest rzeczą dowiedzioną, że
prace wykonano w czasach preinkaskich.
Przez korytarze i komory można przechodzić w pozycji wyprostowanej.
Przypuszczalnie w czasach prehistorycznych musiały się tu znajdować
- 20 -
dopracowane do ostatniego szczegółu fortyfikacje. Nie wiadomo dlaczego budowla

z Sacsayhuaman została obrócona w perzynę. W pobliżu nie ma żadnego
wulkanu, ostatnie trzęsienie ziemi wg geologów wystąpiło tam podobno 200 tysięcy
lat temu. Dodatkowe znaki zapytania biorą się z faktu, że obrobione granitowe bloki
wykazują w dodatku zeszkliwienie powstające wyłącznie pod działaniem
szczególnie wysokich temperatur.
India
Wypisy z Podręcznika Antygrawitacji
Na podstawie staroindyjskich tekstów można jednoznacznie dowieść, że w

zamierzchłej przeszłości Ziemię odwiedziły istoty pozaziemskie, które wpłynęły na
jej dzieje. Wiadomości o starożytnych indyjskich latających pojazdach Vimana,
istnieją od stuleci i pochodzą ze starożytnych indyjskich źródeł pisanych. Słowo
Vimana pochodzi z sanskrytu i oznacza: na zewnątrz lub mierzyć. Vimana
przemierzyły obszar ziemi dla świętych celów. Niewątpliwie większość z tych
tekstów jest autentyczna, wiele starożytnych pism Indii jest dobrze znana, a tam
dosłownie są setki przekazów o latających machinach. Większość z nich nawet nie
zostało jeszcze przetłumaczone ze starożytnego sanskrytu.
Starożytny indyjski Imperator Ashoka [265 - 238 r. pne.] powołał tajne bractwo
„Dziewięciu Wyjątkowo Oświeconych" wielkich indyjskich uczonych, którzy
przypuszczalnie skatalogowali wiele nauk przyrodniczych. Napisali w sumie
dziewięć książek, przypuszczalnie każdy po jednej.
Ashoka utrzymywał pracę bractwa w tajemnicy, ponieważ przestraszył się,
aby nauki wybrane ze starożytnych indyjskich źródeł, skatalogowane przez tych
ludzi, nie były użyte w złym celu wojny. Ashoka był wyznawcą buddyzmu, usilnie
przeciwstawiał się wojnie i przedkładał metody pokojowe zamiast rywalizacji armii
w krwawych bitwach. Bez wątpienia można zrozumieć Ashoka, że chciał utrzymać
w tajemnicy tę straszną wiedzę. Ashoka był świadomy tego, że w przyszłych
wojnach mogły być używane takie zaawansowane pojazdy, które zniszczyły
starożytne indyjskie "Imperium Rama" kilka tysięcy lat temu całkowicie pustosząc
Ziemię. Być może gdzieś w Indii, w Pakistanie lub w Tybecie jest przechowywana
tajna biblioteka.
Księga Liczb zawiera "Tajemnice Ciążenia", ta książka jest dobrze znana
historykom, ale faktycznie nie jest postrzegana jako dotycząca głównie "sterowania
grawitacją".
Kilka lat temu, Chińczycy odkryli kilka sanskryckich dokumentów w Lhasie,
w Tybecie i wysłali je na Uniwersytet Chandrigarh, w celu przetłumaczenia. Dr
Ruth Reyna z Uniwersytetu mówił ostatnio, że dokumenty zawierają instrukcje
odnoszące się do budowy międzygwiezdnych statków kosmicznych. Metodą ich
napędu była "antygrawitacja" i napęd ich był oparty na systemie analogicznym do
tego z "laghima" siła jaźni „ego” istniejąca w fizjologii człowieka, odśrodkowa siła
zdolna jest przeciwdziałać wszelkiemu ciążeniu grawitacyjnemu i zgodnie z wiarą
hinduskich Jogów "laghima" umożliwia lewitacje. Zgodnie z dokumentem, który
został stworzony tysiące lat temu na pokładzie pojazdu, który tekst nazywa "Astra",
starożytni Indusi mogli wysyłać ludzi nawet na dowolną planetę.
Rękopisy przedstawiają wszystkie czynności planowanej podróży
międzyplanetarnej, chociaż nie jest jasne czy takie podróże były wykonywane.
Chociaż w wielkim indyjskim eposie, Ramayana, podano bardzo szczegółowo takie
historie, w tym podróż statkiem Vimana na księżyc i podaje szczegóły bitwy na
Księżycu z Vailixi, czyli pojazdami z "Asvin" [Atlantydy].
Tak zwane "Imperium Rama", Północnych Indii i Pakistanu rozwinęło się
- 21 -
na subkontynencie indyjskim co najmniej piętnaście tysięcy lat temu i był to naród

wielu wielkich miast, wiele z nich nie zostało jeszcze odnalezionych na pustyniach
Pakistanu, w północnej i zachodniej Indii.
Imperium Rama istniało widocznie równolegle z cywilizacją Atlantydy na
środkowym Atlantyku i było rządzone przez "Oświeconych Duchownych Królów",
którzy rządzili siedmioma głównymi miastami Rama, które znane są w klasycznych
hinduskich tekstach jako "Siedem Miast Rishi". Zgodnie ze starożytnymi indyjskimi
tekstami, ludzie mieli i używali latające statki, które nazywano "Vimana".
Starożytna indyjska epika opisuje Vimana, jako kołowy samolot z
iluminatorem i kopułą, które posiadały podwójny pokład, podobnie jak my
wyobrażamy sobie latający spodek. Latały z "szybkością wichru" i wydzielały
"melodyjny dźwięk”. Przedstawiono co najmniej cztery różne typy Vimana; jedne
ukształtowane jak spodek, inne jak długie cygaro.
Starożytni Indowie, którzy wytwarzali te statki, napisali całe podręczniki
lotów i sterowania różnymi typami Vimana, wiele z tych tekstów jeszcze istnieje, a
nawet kilka zostało przetłumaczone na angielski. Samara Sutradhara jest to
rozprawa naukowa przedstawiająca każdy możliwy sposób podróży powietrznej w
Vimana. Przedstawiono tam w 230 strofach zasady budowy, startu, krążenia po
morzach przez tysiące mil, normalne i wymuszone wysiadanie, a nawet możliwe
kolizje z ptakami.
Znowu zostały odkryte nawet jeszcze starsze teksty w świątyni w Indii,
Vaimanika Sastra, z czwartego wieku pne. Tekst pisany przez Bharadvajya –
opisuje sposób działania Vimana i podaje informację o środkach ostrożności
podczas sterowania statkiem w czasie długiego lotu, ochronę pojazdów przed
burzami i wyjaśnia jak przełączać napęd z "energii słonecznej" na „wolną energię
źródła”, które brzmi jak "antygrawitacja".
Księga Vymaanika Shaastra ma osiem rozdziałów z wykresami,
opisującymi trzy typy samolotów, włączając aparaty, których nie mógł żaden ogień
pokonać. Tu też wzmiankowano 31 istotne części tych pojazdów i 16 materiałów z
których są zbudowane, które absorbują światło i ciepło, z tej przyczyny były
rozważane jako odpowiednie do budowy Vimana.
Wydaje się niewątpliwie, że Vimana były napędzane przez jakiś rodzaj
"antygrawitacji". Vimana startowały pionowo i były zdolne do unoszenie się na
niebie, jak współczesny helikopter albo sterowiec. Vimana były przechowywane w
Vimana Griha, rodzaj hangaru i czasami mówiono, że były napędzane przez
„żółtawo-białe płyny” i mieszankę rtęci, może Vimana miały pewna liczbę różnych
źródeł napędu, włączając maszyny spalinowe, a nawet silniki "rakietowe".
Zgodnie z Dronaparva - częścią Mahabarata i Ramayana, które podają, że
Vimana: „były ukształtowane jak kula stworzona w potężnym wirze wielkiej
szybkości generowanej przez rtęć, poruszały się naprzód, w górę, na dół i wstecz
jak pilot sobie życzył”.
Samar, inne indyjskie źródło podaje: "Vimana były to żelazne maszyny,
zwarte i gładkie, z ładunkiem rtęci, z których płomienie wystrzelały z tyłu z rykiem".
Stare Indyjskie opracowanie Samaranganasutradhara opisuje konstrukcję
tych pojazdów. Zawsze powtarza się informacja o rtęci, która miała coś czynić z
napędem, lub co jest bardziej prawdopodobne ze sterowaniem systemu. Starożytni
Indusi przypuszczalnie latali tymi pojazdami, po całej Azji, do Ameryki Południowej
i być może również do Atlantydy.
Rosyjscy uczeni odkryli w jaskiniach Turkiestanu i na Pustyni Gobi to co
nazywają "prastarymi instrumentami nawigacji kosmicznej”. Przyrządy te są
hemisferycznymi przedmiotami ze szkła lub porcelany i zakończone są stożkami z
kroplą rtęci wewnątrz.
W Mahavira Bhavabhuti, Jain, tekst z VIII wieku pne., podaje: "Powietrzny
- 22 -
wóz, Pushpaka, przenosił wielu ludzi do stolicy Ayodhya. Niebo ciemne jak noc jest
pełne zdumiewających latających maszyn, które wydzielały światła o żółtawym
blasku". Starożytne indyjskie poematy [Veda], przypuszczalnie najstarsze ze
wszystkich indyjskich tekstów, opisuje pojazdy Vimana różnych kształtów i
rozmiarów: "agnihotra-vimana" z dwoma silnikami; [Agni w Sanskrycie znaczy
ogień], "gaja-vimana" z wieloma silnikami; [Gaja znaczy słoń] i nazywane
"zimorodkami", "ibisami" oraz nazwami innych zwierząt.
"Asvin" - Atlantyda używała też podobnych latających maszyn - Vailixi.
Jeśli mamy wierzyć indyjskim tekstom ten typ pojazdu, dosłownie próbował
podbijać świat. Atlantyda "Asvin", widocznie była nawet bardziej zaawansowana
technicznie niż „Imperium Rama” i na pewno posiadała więcej wojennego
temperamentu. Chociaż żadne starożytne teksty nie potwierdzają istnienia Vailixi w
Asvin, Atlantydzie, jednak jakieś informacje przedostały się z ezoterycznych,
"tajemnych" źródeł, które opisują latające maszyny Atlantów.
Pojazdy Atlantów, Vailixi były nawet bardziej zaawansowane technicznie i
podobnie, choć nie identyczne do Vimana, ogólnie były "ukształtowane jak cygaro"
i miały zdolność manewrowania pod wodą jak również w atmosferze, a nawet
przestrzeni kosmicznej. Vailixi były pierwotnie rozwijane w Atlantydzie 20 tys. lat
temu. Budowa pojazdów Vailixi jest nawet bardziej spójna, ogólnie te pojazdy miały
kształt trapezoidalny z trzema strąkami silników o kształcie hemisferycznym na
spodzie. Pojazdy Vailixi z "Asvin" Atlantydy, różniły się od kształtu spodka Vimana,
ale używały do napędu także mechanicznej antygrawitacji.
Jak zwykle wszystkie największe odkrycia naukowe, Vimana i Vailixi
zostały ostatecznie użyte w wojnie pomiędzy prehistorycznymi mocarstwami.
Ramayana, Mahabarata i inne teksty opowiadają o straszliwej wojnie pomiędzy
"Asvin" Atlantydą, a „Imperium Rama”, która miała miejsce dwadzieścia do
dwanaście tysięcy lat temu. Używano w niej bronie masowej zagłady, które aż do
obecnych czasów były niewyobrażalne.
Starożytne Mahabharata, jedno ze źródeł o Vimana, przekazuje
wzbudzającą grozę destrukcję wojny. „Bronią był pojedynczy pocisk posiadający
całą potęgę wszechświatu. Płomienie tak jasne jak tysiące słońc unosiły się w całej
swej wspaniałości, żarząca się kolumna dymu i żelazny piorun, gigantyczny
posłaniec śmierci, który wszystko spopielał. Zwłoki całych narodów Vrishnis i
Andhakas tak były spalone, że nie można było ich rozpoznać. Włosy i paznokcie
powypadały, wyroby garncarskie łamały się bez oczywistego powodu i ptaki
skręcały w białe kulki po kilka godzinach, wszystkie artykuły żywnościowe były
skażone, aby uciec od tego ognia żołnierze porażeni "śmiertelnym tchnieniem
bogów", rzucali się do strumieni i myli siebie i swoje wyposażenie".
Jest to bardzo dokładny opis jak wygląda wybuch atomowy i jakie są skutki
radioaktywności na populację ludzi. Skakanie do wody było tylko zawieszeniem
wyroku. Wydaje się, że Mahabharata opisuje atomową wojnę. Odniesienia te są
jednoznaczne i nie są izolowane. We wszystkich epickich indyjskich książkach w
bitwach były używane fantastyczne bronie i powietrzne pojazdy poruszają się w
identycznych szykach. Jeden opisuje nawet bitwę Vimana i Vailixi na Księżycu.
Imperium Rama, zbudowało najstarsze dobrze rozplanowane miasta,
stworzyło jeden z najstarszych języków pisanych i rozwijało się w dolinie Indusu
przez ponad siedem stuleci. Mohenjo-Daro, które było jednym z siedmiu "Miast
Rishi" w Imperium Rama, rozkwitało wśród stu innych miast wzdłuż rzeki Indus, z
których miasto Harappa było najludniejsze. Okolica miała wielkie i złożone
fortyfikacji na wzgórzu, miasto zawierało pałac, spichlerze i łaźnie połączone
dobrze opracowanym systemem kanalizacji. Gdy w ostatnim stuleciu archeolodzy
odkopali pozostałości Mohenjo-Daro, znaleźli szkielety leżące na ulicach, kilka z
nich trzymało się za ręce, jakby nagle dosięgał ich jakiś wielki los. Szkielety te są
- 23 -
najbardziej radioaktywne wśród tych jakie kiedykolwiek znaleziono, na równi z tymi

znajdowanymi w Hiroszimie i Nagasaki. Ponadto w Mohenjo-Daro, ulice były
zaśmiecone "czarnymi bryłami szkła". Odkryte bryły szkła okazały się glinianymi
naczyniami, które stopiły się od intensywnego ciepła. Pisma znalezione w
Mohenjo-Daro w Pakistanie dotąd jeszcze nie odczytano i jest bardzo podobne do
pisma Rongo-Rongo [również nie odczytane] z Rapa-Nui – Pępek Świata, [Wyspa
Wielkanocna].
Wydaje się że nie wszystkie pojazdy „Imperium Rama”, Vimana i "Asvin"
Atlantydy, Vailixi, zbudowane przed ostatnimi dwudziestoma tysiącami lat zostały
definitywnie zniszczone. Wiele z nich jeszcze później było w użytku, o czym
zaświadcza Ashoka.
Imperator Ashoka powołał Bractwo „Dziewięciu Wyjątkowo Oświeconych"
ludzi w celu zachowania tajnej wiedzy. Nie stanowi zaskoczenia, że bractwo,
zachowało w Lhasie rękopis o tej tajnej społeczności, oraz wiedzę o wynalazkach,
naukach, historii, etc. Być może znajdują się jeszcze Vimana i Vailixi w tajnych
podziemnych bazach w Tybecie, albo w innych miejscach Centralnej Azji.
Wiele starożytnych miast posiada mury, których cegły i kamienne ściany
dosłownie są zeszklone, takie stopione mury można znaleźć w Indii, w Irlandii, w
Szkocji, we Francji, w Turcji i w innych miejscach. Nie ma żadnego logicznego
wyjaśnienia dla zeszklenie kamiennych fortów i murów miast, z wyjątkiem
atomowego wybuchu.
Odnosząc się do kataklizmu z broniami atomowymi, zatonięcia Atlantydy i
zniknięcia „Imperium Rama”, świat zawrócił do genezy - „epoki kamiennej" i
nowoczesna historia znowu powtarza się kilka tysięcy lat później.
Atlantyda przypuszczalnie była dużą wyspą na środkowym Atlantyku.

Najbardziej prawdopodobnym miejscem jest Archipelag Wysp Azorskich, który
znajduje się 1 500 km na zachód od wybrzeża Portugalii, przypuszczalnie te wyspy
są górskimi szczytami Atlantydy.
Platon opowiedział o zatopieniu wyspy naprzeciw innego kontynentu
[Ameryki], który ogranicza prawdziwe morze. Argumentów dostarcza zanurzona
wyspa Spartel w Zatoce Kadyksu, na zachód od Cieśniny Gibraltarskiej, obecnie jej
szczyt znajduje się ca 60 m poniżej powierzchni morza. Zanurzyła się poniżej
poziomu morza w końcowej fazie ostatniego zlodowacenia, gdy topniejące lodowce
podniosły poziom morza. Geolodzy twierdzą, że wystąpiło wielkie trzęsienie ziemi i
tsunami uderzyło w tą wyspę ca 12 000 lat temu, więc w czasie wskazanym w
pismach Platona. W celu ustalenia hipotetycznej daty zatopienia Atlantydy
przydatna może być data ustalona przez astronomów dotycząca odwzorowania
mapy nieba nad Egiptem przez piramidy (układ Oriona) i Sfinksa (gwiazdozbiór
Lwa) na ca 14 000 lat temu, oraz data wyjściowa rachuby Majów:
13.0.0.0.0.4.Ahau 8.Cumhu, której odpowiada według Mucka i Zajdlera - rok 8
499 pne = - 8 498 r.
Zatem rok -8 498 można utożsamiać z datą zatonięcia Atlantydy, tym
bardziej, że jest zbieżna z relacją Kritiasa, usprawiedliwiają takie datowanie
również najnowsze badania glacjologiczne z Grenlandii, które określają gwałtowne
ocieplenie na okres ca 10 000 lat temu.
- 24 -
Sumer
Z odległych czasów starożytnego Sumeru, po którym do niedawna istniała

tylko nazwa, obecnie ze starodawnych bibliotek Sumeru wyłania się pokaźny
zasób wiadomości na temat Bogów Sumeru i zamierzchłych dziejów świata.
Wyłania się też dość pogmatwana, najstarsza mitologia świata.
Najstarszy Panteon Bogów Sumeru
AN – ANU
Głowa rodziny Bogów Niebios
Ziemia należała do A n a (albo A n u w tekstach Asyryjskich). Był On
Wielkim Ojcem Bogów, Królem Bogów, Bogiem Słońca (Tworzenia). Jego
królestwem była przestrzeń nieba, a jego symbolem była gwiazda. A n mieszkał w
Niebie i zgodnie z Sumeryjskimi tekstami przybył na Ziemię w czasie wielkiego
kryzysu lub też w ceremonialnych inspekcjach - wtedy towarzyszyła mu jego
małżonka A n t u .
W Uruk - biblijnym Erech, należącym do miejscowej Bogini I n n a - była
wzniesiona świątynia A n a , nazywana E.ANNA (dom A n a ). Część pozostałości
jeszcze można odnaleźć w ruinach Uruk.
Insygniami A n a były - tiara (boże przybranie głowy), berło (symbol potęgi)
i lew (symbolizujący główną rolę). Podobne symbole występują też u późniejszych
Bogów Egiptu.
Ninhursag
N i n h u r s a g matka Bogów - Królowa Szczytów Górskich, była córka
A n a , ale jej matką nie była A n t u . Była Ona w niebiosach zanim powstał rodzaj
ludzki. Teksty Sumeryjski podają, że gdy Bogowie dzielili Ziemię - jej przyznano
Dilmon. Mężem jej był E n k i . Zgodnie z Sumeryjskimi tekstami pierwszy człowiek
został tworzony przez N i n h u r s a g , choć proces i formułę wymyślił E n k i .
N i n h u r s a g była główną położną i jej powierzono opiekę nad tym medycznym
eksperymentem. W tej roli ta Bogini była nazywana N i n t i , (Pani życia).
N i n h u r s a g była uznawana za Matką Bogiń, nadano jej przezwisko "Mammu".
N i n h u r s a g miała z E n k i syna, E n l i l a . Jego imię oznaczało
NIN.UR.TA (Pan, który uzupełnia źródło). E n l i l walczył ze swym ojcem używając
ogniste pioruny. W Egipcie była zwana Boginią M a a t .
E n k i albo E a
E n k i rozwiązywał tajemnice życia i śmierci w swym świętym kręgu
Tworzenia w Eridu, E n k i też rozprowadzał wodę na ziemi. E n k i i był
obsługiwany przez boga o dwóch twarzach nazywanego U s m u (I s m u d ). Jego
emblematem były dwa węże splecione na kolumnie uskrzydlonego kaduceusza,
symbol używany przez nowoczesną medycynę.
E n k i był bogiem, który stworzył pierwszych ludzi w Eridu, E a , stworzył
Adapa jako model człowieka. Adam w Starym Testamencie: Elohim stworzył
Adama na obraz i swoje podobieństwo. E n k i jest Bogiem wody, tworzenia i
urodzaju (semem). Znany jest także jako E n - k u r , pan zaświatów, który też
zabierał lub został zabrany do Abzu. E n k i walczył z Kur jak wspomina wstęp do
eposu "Gilgamesh, Enkidu i Zaświaty" i przypuszczalnie zwyciężył i uzyskał tytuł
"Pana Królestwa Kur". E n k i również posiadał zwierzchnictwo nad ziemią, jest
dozorcą Bożych Praw „M e ” - Reguł Wszechświata. Boginie Praw „M e ” zbierały
się przed obliczem E n k i w Ekur i zapewniały mu bezpieczeństwo, udzielając
również światu poczynając od Eridu, jego ośrodka czci. E n k i w Eridu. E n k i
zachowuje „M e ” i udziela ich ludziom, kieruje „M e ” do Ur i Meluhha i Dilmun,
organizując świat swymi rozkazami.
- 25 -
I n a n n a przychodzi do E n k i i skarży się na dekret, przyznający Jej małą

liczbę „M e ”. W innym tekście, ona upija E n k i i on przyznaje Jej więcej siły,
umiejętności, zręczności i przypisuje Jej w sumie dziewięćdziesiąt cztery „M e ”.
Inanna wspólnie z E n k i dostarcza „M e ” do jej ośrodka kultu w Erech. Gdy E n k i
trzeźwieje, próbuje odzyskać od niej „M e ”, ale ona ucieka wraz z „M e ” i przybywa
bezpiecznie w Erech.
Stworzenie pierwszego człowieka przez A n u n n a k i .
A n u posłał E n k i wraz z załogą aby żyli na Ziemi. Synowie bogów
zakochiwali się w córkach ludzi poślubiali ich i mieli dzieci z nimi. Wtedy nie chcąc
aby ich ukochani umierali, uczyli ich tajemnic nieśmiertelności E a .
E n k i był przywódcą pierwszych synów A n u , którzy przybyli na Ziemię.
Odegrał On główną rolę w ratowaniu ludzkości w globalnym Potopie. Wzywał On
A n u n n a k i na rządową radę. E n k i poinstruował Ziusudra (Sumeryjski Noah)
jak zbudować statek aby wyratować ludzkość z zabójczego potopu. E n k i liczył w
tym czasie już ponad 120 sarea, lecz nadal kontynuował swą działalność wśród
ludzi jak podaje relacja po tysiącach lat.
E n k i był w Mezopotami, Panem Drzewa Prawdy, Ningizzida, w Egipcie
był czczony jako T h o t h , a w Grecji jako H e r m e s . T h o t h jest starożytnym
egipskim skrybą. Starożytna Tajemna Szkoła Nauk T h o t h a polegała na tym, że
nauki przechodziły na jej adeptów, którzy stawali się kapłanami. Ukrywali oni tajną
wiedzę tworzenia i przekazywali ją swym następcom przez wieki. Ta wiedza
tworzenia nazywana jest teraz Świętą Geometrią.
Enlil
Drugim z najpotężniejszych Bogów Sumeryjskiego Panteonu był E n l i l .
Był On Bogiem A n u (Nieba) z K i (Ziemi). Jako pierwszy został zrodzony, Szef
Zgromadzenia Bogów, Ojciec Bogów i ludzi, Królewski Aptekarz, Największy
Rolnik, Pan Przestworzy. Jego imię znaczyło przestrzeń powietrzną, był
protoplastą późniejszego ojca Burzy Bogów który stał na czele panteonów
starożytnego świata. Przypuszczalnie przybył On na Ziemię zanim ród ludzki został
stworzony, był uznawany najwyższym Bogiem przez Sumeryjczyków i przez
Sumeryjskich Bogów. W zamierzchłych czasach przybył na Ziemię i stał się
podstawowym Bogiem Nieba i Ziemi. Gdy Bogowie spotykali się w Niebie E n l i l
siedział obok swego ojca A n u . Gdy Bogowie spotykali się na zgromadzeniach na
Ziemi, oni spotykali się na dworze E n l i l a w Nippur [miasto poświęcone
E n l i l ’ o w i ]. E n l i l miał popędliwą naturę, porwał i zgwałcił boginię N i n l i l , swą
przyszłą żonę, która urodziła mu dziecko,. Za ten czyn został wypędzony przez
zgromadzenie bogów, do zaświatów za, choć wielu mówiło, że to ona go uwiodła.
N i n l i l zdecydowała się pójść w zaświaty, za swoim mężem. Ta nierozważna
decyzja mogła zobowiązywać nowo narodzonego Boga Księżyca, S i n a do
pozostania na zawsze w świecie zmarłych. W zaświatach Utu E n l i l i N i n l i l
ponownie obcowali ze sobą i ofiarowali piekielnym bóstwom swych troje przyszłych
dzieci, za to ich ukochane dziecko Sin, bóg Księżyca mógł w końcu wstąpić do
Niebios aby rozświetlić nocne niebo swym blaskiem. E n l i l pomagał rodzajowi
ludzkiemu przekazując wiedzę o gospodarowaniu, używaniu pługa, kilofa i siekiery.
Sumeryjczycy czcili E n l i l a z bojaźnią i wdzięcznością. Ponoć E n l i l był
odpowiedzialny za wielki Potop i sprawdzał czy był wykonywany dekret przeciw
rodzajowi ludzkiemu, wydany przez zgromadzenie Bogów. E n l i l ustanawiał też
królów aby panowali nad rodzajem ludzkim nie jak suwerenowie ale jak niewolnicy
służący Bogom. Od najwcześniejszych czasów miasto E n l i l a , Nippur było
świętym miastem, ten święty charakter Nippur pozwalał przeżywać miastu liczne
wojny i upadki dynastii, które zniszczyły inne miasta. Chociaż Nippur nie było
stolicą, miasto odgrywało ważną rolę w polityce. Królowie miast takich jak Kish, Ur i
Isin, przy wstępowaniu tron, szukali uznania w Ekur, świątyni Enlila, głównego
- 26 -
Boga panteonu Mezopotamii. W zamian za taką legitymizację królowie nie

szczędzili płodów ziemi, cennych metal i kamieni i innych towarów dla świątyni i dla
całego miasta.
Anshar
Ojcem Jego był A n , jak wszystkich bogów, a Jego małżonką jest jego
siostra, K i s h u . A n s h a r jest bazą męską, zaś K i s h u jest podstawą płci
żeńskiej. A n s h a r jest niebem, K i s h u ziemią. A n s h a r prowadził bogów w
wojnie przeciwko T i a m a t .
Pomniejsi Bogowie I Boginie Sumeru
E r e s h k i g a l była Boginią zaświatów, małżonką N e r g a l a . Gdy
I s h t a r schodziła do zaświatów aby ratować T a m m u z a , E r e s h k i g a l
zabierała jej przed wejściem do bramy część jej odzieży lub insygnia przed każdą z
siedmiu bram zaświatów. Stając naga w siódmej bramie, Ishtar rzuciła się na
E r e s h k i g a l , ale nie mogła pokonać E r e s h k i g a l , która ograniczyła Ishtar w
zaświatach ale przebiegły E a wymyślił dla niej sztuczkę i wypuścił ją.
Bogini I n a n n a (I n n i n , lub I n n i n i ) była specjalną boginią starożytnego
miasta Sumeryjskiego Erech (Uruk), miasta Gilgamesha. Jako Królowa nieba, była
ona łączona z Gwiazdą Wieczorną (planetą Wenus), a czasami z Księżycem.
Symbolizowała Ona najjaśniejsze gwiazdy niebios. We wczesnej Sumeryjskiej
tradycji, I n a n n a była córką An, Nieba i Ki, Ziemi (obydwoje z Uruk, [Warka]). W
późniejszej tradycji Ona jest córką N a a n a (N a r r a r ) – Boga Księżyca i N i n g a l
- Bogini Księżyca (obydwoje z Ur). Kultowy Jej posąg zawsze ukazuje ją z
pierścieniem, znanym też jako węzeł I n a n n a . To był święty symbol I n a n n a ,
połączony wyłącznie z nią. Bogini I n a n n a rządziła ludźmi Sumeru. Pod Jej
panowaniem ludzie i ich wspólnoty dobrze prosperowały. I n a n n a była królową
siedmiu świątyń Sumeru. I n a n n a była też Królową Zwierząt, a Lew był jej
świętym zwierzęciem. I n a n n a przedstawiała „Me” Enki. „ M e ” rozkazywały
chaosowi, wielkiemu atrybutowi cywilizacji, sile bogów. „M e ” były nadawane przez
bogów innym bogom lub królowi kapłanowi, który był reprezentantem bogów na
Ziemi i zapewniał kontynuację cywilizacji. Te specjalne siły „Me”, zawierały święty
plan lub zamiar (gis-hur), który będzie wykonany na Ziemi. Siły „ M e ” zawarte były
w specjalnych przedmiotach wielkiej świętej wartości, takich jak królewski tron,
święte łoże, świątynny bęben, berło, korona i inne specjalne artykuły odzież lub
noszona biżuteria, siodło, leżanka, itd. Te rzeczy uznawane były talizmanami i
zawierały potęgę, one były „ M e ” . I n a n n a upiła E n k i piwem i zmusiła go do
dania jej „Me”. Dał jej wiele specjalnych darów i siłę, ona była Boginią i Królową
Nieba i Ziemi. „ M e ” dawały jej potęgę i co pozwalało jej nawet schodzić do
Zaświatów i powracać stamtąd. I n a n n a była kreatywna, sprytna i chytra,
przechytrzyła Enki, Boga Mądrości i jej ciemną siostrę E r e s h k i g a l . Ona była
potężnym żołnierzem i kierowała wojennym rydwanem ciągniętym przez lwy. Ona
była łagodna i kochająca, źródłem piękna, wdzięku i łaskawości, była źródłem
natchnienia. Ona obdarzała ludzi Sumeru darami, które inspirowały i zabezpieczały
ich wzrost tak ludzi jak i uprawy. Była Ona też przedstawiana jako namiętna
uczuciowo i zakochana w zalotach Inanna i Damuzi. I n a n n a ustalała podstawy
świętego Małżeństwa, jest Boginią Miłości, która wciela się w namiętność
prokreacji, surową seksualną energię i potęgę. Erech albo Uruk, miasto blisko
współczesnego Warka było świętym miastem Inanna. To było jedno z najstarszych
miast Sumeru. Biblia powiada, że założył je Król Nimrod. Dumuzi, małżonek
I n a n n a był pastuchem króla Uruk, tak jak Gilgamesh był u jego ojca Lugalbanda.
Świątynia I n a n n a była w Erech, znana też jako E-ana albo Dom Nieba, była to
jej najważniejsza świątynia. Świątynia Bogini była zbudowana na sztucznym kopcu
wysokości ca 15 m, na który można było wstępować schodami. Posąg Bogini był
ustawiony wewnątrz świątyni.
- 27 -
I s h t a r , córka A n u i A n t u m , (czasami córka S i n a ), a czasami siostra

Ereshkigal była drugą małżonką Anu,. Była Ona boginią miłości, płodności i wojny.
Przedstawiano ją uzbrojoną w łuk z kołczanem. W Jej świątyniach są specjalne
świątynne prostytutki obydwu płci. Lew często towarzyszy jej i ona czasami jeździ
na nim. Eanna w Uruk, obydwa oddano jej i Anu. Jak I m i n i , ona posiada tron z
cedrowym siedliskiem. I s h t a r w swej młodości kochała Tammuza, wciąż
opłakuje go, pół roku spędza w Kur, zaświatach. Kochała też lwa, ogiera, pastucha,
od wszystkich wymagała wielkiej ofiary wierności. Kochała Ishullanu, ogrodnika,
który ofiarował jej owoce, ale był zaskoczony gdy ukazała się jemu, a ona zmieniła
go w żabę. Gdy Gilgamesh usunął się, następną jej porażką jest Humbaba, ona
prosiła go usilnie aby został jej mężem, ofiarowując mu wiele darów i hołdy
ziemskich władców i królestwa. Odrzucona przez obydwu Ishtar prosi Anu, żeby
posłał Byka Niebios w celu zgładzenia Gilgamesha, a on zgodził się. Na swych
wizerunkach I s h t a r trzyma wielką zabawkę keppu (szczyt bicza). Gdy I s h t a r
zdecydowała się iść do Zaświatów, Kur drogę zagrodził jej strażnik bramy. I s h t a r
zagroziła, że jeśli strażnik nie otworzy bramy dla niej rozbije ją i wypuści wszystkich
z Kur, żeby mogli jeść i przewyższyć liczebnie żywych. Strażnik pozwolił jej przejść
w przez bramy i przeprowadził ją przez siedem bram królestwa Ereshkigala. A
ponieważ w zaświatach żadne stworzenie nie może się angażować w czyny
płodzenia, w obrzędzie Ereshkigala,, gdy przechodziła przez każdą z tych siedmiu
bram Kur, kolejno pozbawiano ją ozdób i wszelkiej odzieży: korony, kolczyków,
naszyjnika, tudditu (szpilki na piersi), przepaski biodrowej, bransolet przegubów i
kostek i w końcu całej garderoby. Egalgin opiekował się nią, a gdy spadła kropla
wody życia urodziła jemu Namtar i później rzecz jasna przeklinała go. Została
wyprowadzona z powrotem poza bramy, oddano jej całe wyposażenie i
wypuszczono w zamian za Dumuzi (Tammuz). Symbolem astrologicznym I s h t a r
jest Dibalt (Wenus) i Bowstar (Syriusz), świętym zwierzęciem lew, (smok)
K i n g u był wodzem T i a m a t w wojnie przeciw bogom, był dozorcą
boskich tabliczek przeznaczenia, które zawierają boży plan dla całego kosmosu.
N i n h u r s a g użyła krwi K i n g u , aby stworzyć pierwszego człowieka i od niego
pochodzi buntowniczy aspekt natury ludzkiej.
N a n n a jest innym imieniem S i n a , boga księżyca, jest on owocem
gwałtu En l i l a na N i n l i l . N a n n a był opiekuńczym bóstwem Ur, został
mianowany przez En l i l a , królem tego miasta. On założył Ur-Nammu jako jego
śmiertelny reprezentant, zakładając trzecia dynastię Ur. N a n n a był żonaty z
N i n g a l i oni stworzyli I n a n n a i U t u . Przebywa On w Zaświatach w każdy,
miesiącu i tam osądza losy zmarłych. On odwraca powódź swego miasta
odwiedzając E n l i l a w Nippur z łodzią wyładowaną darami i wstawiając się u
niego. Odmówił pomocy I n a n n a , gdy została złapana w pułapkę w zaświatach.
N e b o - N a b u był Bogiem pisania i wymowy, mówca bogów. N e b o i
wykonuje i przechowuje zapisy czynów ludzi opracowując je w celu osądzenia po
śmierci. Jego symbolem jest rylec.
N e r g a l był Bogiem zaświatów, globalnego zniszczenia i plag, małżonką
Jego została E r e s h k i g a l . Wyrzucony z nieba, szturmował zaświaty z
czternastu demonami, dopóki E r e s h k i g a l nie zgodziła się go poślubić.
N i d a b a była Boginią pism i patronką edubba (pałacowego archiwum).
N i n g a l była matką Inanna i Utu. Ona prosiła i błagała Enlila, aby
oszczędził Ur dla nich i nie zalewał jej miasta.
Ninkas była Boginią przygotowań.
N i n l i l zamierzała poślubić Enlila, jednak Enlil porwał ją i zgwałcił,
wówczas został zesłany do Kur, Zaświatów. Ona poszła za nim do zaświatów,
gdzie urodziła boga księżyca, Sin (znanego też jako Nanna). Oni mają jeszcze
- 28 -
troje więcej dzieci w zaświatach, które pozostają tam ale tylko Sin może opuszczać
Kur. W kilku tekstach ona jest bliźniaczą siostrą Enlila, a Ninhursag jest jego
narzeczoną. Jej główna relikwiarz był w Tummal w okręgu Nippur.
S i n , Bóg Księżyca, mądry i tajemniczy, był wrogiem wszystkich złych
duchów. Przedstawiano Go jako starego człowieka z długą brodą, który płynie
swym żaglowcem przez niebo każdej nocy.
Tiamat – Lewiatan, Bogini pradawnych głębin, chaosu z którego Marduk
ukształtował świat. Przybrała Ona formę smoka i pływała w pierwotnych wodach.
Tiamat wojowała z Bogami, była matką smoków, sfinksów, ludzkich skorpionów i
innych demonów i potworów swej armii. Marduk zabił ją, pokonując ją magią i
potężnymi wiatrami. M a r d u k rozdzielił ją na dwie części i rzucił jedną połowę
Tiamat w górę, aby ukształtować niebo, a drugą upuścił aby ukształtować Ziemię.
Utu - Shamash – Babbar, syn Nanna i Ningal, boga Słońca i
Sprawiedliwości, Utu idzie do zaświatów z końcem każdego dnia i podczas pobytu
osądza i zatwierdza losy zmarłych. Gdy drzewo Inanna huluppu odwiedzają
niepożądani goście, nie ignoruje ich lecz zwraca się o pomoc. Pomógł On Dumuzi
w jego locie na galę demonów pomagając w jego przekształcaniu się w różne inne
stworzenia. Z rozkazu Enki otworzył Enkidu, bramy Zaświatów, "ablal" i pozwolił
mu zbiedz. Z rozkazu Enki, reguluje wodę na ziemi aby nawadniać rajski ogród,
Dilmun, miejsce gdzie słońce podnosi się. Z sympatii dla Gilgamesha, Utu zasila
wodą też kraj żywych, powołuje siedmiu bohaterów pogody, którzy bronią ten kraj.
Lugalbanda był Bogiem i pastuchem króla Uruk (Erech), gdzie był czczony
przez ponad tysiąc lat. Trzeci król Uruk po wielkim potopie, Gilgamesh, [piąty król
pierwszej Dynastii z Erech po Potopie] przedstawiano z rogami Byka Nieba.
Emmerkar, Lugulbanda i Gilgamesh (oceniani na rok 3 000 pne.), byli wśród
pierwszych królów miasta Erech po potopie. Władcy pierwszej Dynastii Erech,
drugi, trzeci i piąty, która nastała po pierwszej Dynastii z Kish, która otrzymała
"władzę królewską" z nieba zaraz po Potopie. Sumer dobrze prosperował, zdobyto
i przyłączono obszar Erech (Uruk), Ur, E-Ninmar, Lagash, aż do gór Elam. Król
Agade, Sargon vice-regent bogini Ishtar, król Kish był Kapłanem Boga Anu, Króla
Ziemi, Wielkim Ishakku (Główny Kapłan) boga Enlila.
Prawdopodobnie najważniejszym Sumeryjskim wkładem w dzieło
cywilizacji był wynalazek pisma i stworzenie standardu pisma klinowego. Klinowe
pismo jest najwcześnniejszą znaną formą pisma. Pismo klinowe stworzone przez
Sumeryjczyków pod koniec 4 tysiąclecia pne., wzięło swój początek z systemu
piktograficznego. Z czasem, obrazkowe reprezentacje się upraszczały i stawały się
bardziej abstrakcyjne. Znaki kilinowe były zapisywane na tabliczkach glinianych, na
których symbole były ciągnięte trzcinowym rylcem, pozostawiane znaki miały
kształt klina. Sumeryjskie pismo zostało dostosowane do języków Akkadyjkiego,
Elamidzkiego, Hettyckiego, Asyryjskiego i zainspirowały narodowe alfabety
Staroperskiego i Ugaridzkiego. Cała starodawna literatura semicka szeroko
stosowała zgłoskowe pismo Sumeryjczyków, które było rozpowszechnione w
Mezopotamii przez 3 000 lat. Sumeryjczycy mieli nawet biblioteki z których
pochodzą ich dzieła literackie przejawiają pobożną wiarę, etyczne idee i duchowe
aspiracje, wśród tych dzieł są hymny i historie I n a n n a , ważne ponieważ zostały
zarejestrowane gdy patriarchowie zaczynali przejmować panowanie i pozycja
Bogini, chociaż nadal była silna jednak stopniowo zanikała.
- 29 -
Legenda dziejów Zep Tepi
W Próżni z punktu zwanego Punktem Zerowym Bogowie Tworzenia, "Zep

Tepi" wyruszyli aby stworzyć nową rzeczywistość. Zep Tepi jest miejscem
budzącej się pamięci i początkiem i końcem wszystkiego. Zep [znaczy Czas], Tepi
[znaczy Pierwszy], razem znaczą Pierwszy Czas albo Złoty Wiek.
Starożytni Egipcjanie nazywali Bogów Złotego Wieku Zep Tepi, stanowili
Oni Panteon egipskich Bogów: Ptah, Ra, Su, Seb, Set, Ozyrys [połączony z
Orionem - bóg odrodzenia i zmartwychwstania], Horus, Ma i Thoth. Konstelacja
Oriona uznawała przez starożytnych Egipcjan za najbardziej znaczącą konstelację,
w czasie Zep Tepi była w swej najniższej pozycji na południowym niebie.
Od czasu Zep Tepi w wyniku precesji zrównań dnia z nocą stopniowo
przewodził Orion / Ozyrys i był coraz wyżej na niebie. Sfinks został zbudowany, w
czasie Zep Tepi, w czasie astronomicznego umieszczenia się Słońca i Oriona w
konstelacji Leo [Lwa].
Symbolem boga Aker oznacza horyzont i jest punktem przesilenie dnia z
nocą. Punkt Zerowy - [Zep Tepi] przedstawiano jako dwa lwy siedzące na zadach,
odwrócone nawzajem i patrzące w dal. Oni też są nazywani Wczoraj i Jutro,
oblicze jednego lwa zwrócone jest ku wschodowi, gdzie słońce wschodzi i
rozpoczyna się nowy dzień, zaś oblicze drugiego lwa patrzy na zachód gdzie
słońce zachodzi i schodzi do Zaświatów.
Obszar między plecami lwów często pokazuje koło słońca jako
podnoszące się między dwoma wzgórzami. To też oznacza podróż słońca przez
niebiosa podczas dnia, oznacza również, że będzie bezpiecznie kontynuowało
przez Aker podczas jego niebezpiecznej podróży każdej nocy w Zaświatach. Aker
też chroni bramę do Zaświatów i otwiera ją aby przepuścić Króla. Aker był czczony
w świątyniach jako Netjer, przypuszczalnie był połączony z pradawnym pojęciem
sił Ziemi.
Zgodnie z mitami Starożytnego Egiptu, legendarne Bramy Zaświatów były
chronione przez dwa gigantyczne lwy albo sfinksy nazywane Aker. W grobach
Nowego Państwa na przedstawiano rysunki Sfinksa Aker wychodzącego z bramy i
siedzącego na zadzie w pustym miejscu. Poniżej widać ciekawy podziemny
strumień albo kanał, za stelami lwów umieszczony jest ogromny kopiec lub
piramida i pod nim znajdowała się wielka, owalna komora, która zdaje się być
zapieczętowana.
O tej tajemniczej komorze powiadano, że tam była ukryta jakaś wielka
tajemnica, niewątpliwie tych co rządził ziemią Egiptu podczas odległej epoki Zep
Tepi. Ta dziwna izba była nazywana Sokar w Rostau. Podobieństwo z Sfinks z
kompleksem w Giza jest niesamowity. W starożytnych czasach Giza nazywano
Rostau. Sokar, jastrząb był naczelnym bóstwem Giza i był identyfikowany z
Horusem.
Gdy Ziemia zatrzęsła się i wszystko zostało zatracone w oceanie
tworzenia, nastąpił czas Zep Tepi, wtedy Tehuti przypuszczalnie opuścił ojczyznę,
z tymi którzy mieli rozpocząć następny program ludzkości. Oni czekali dopóki
morza nie wycofały się, aby osiedlić się.
W tym czasie Tehuti / Thoth / Czas zaczynał następny program ludzkości,
wschodziło słońce, wieki Lew ryczał i nowe tworzenie rozpoczynało się,
symbolizowane przez Lwa [Sfinksa] - [mężczyzna, kobieta], który siedzi obok
Wielkiej Piramidy, przypuszczalnie byli z nim ci co przeżyli Wielki Potop.
Gdy Bogowie i Boginie powracali na planetę to przeprowadzany był już
inny program, lub nowa wersja rzeczywistości. Wielu nazywało tą grupę bogów
kreatorami istnień lub Zep Tepi [Pierwszy Czas]. Tehuti miał przybywać przez
portal, w jego piramidzie na ziemię, którą Egipcjanie nazywali Khem i zaczynał
- 30 -
budowę nowej rzeczywistości. Powyżej była piramida w której Tehuti i Zep Tepi
zamieszkiwali. Poniżej był jej duplikat inna Wielka Piramida z projektem
zakodowanym i umieszczonym w środku.
Zep Tepi przypuszczalnie pozostawali na planecie dość długo aby
stworzyć nową rasę ludzi. Zep Tepi pozostawili po sobie wielkie pamiątki sił
stworzenia ludzi. Zgodnie z zapisami na kamieniach Wielkiej Piramidy, które
opisują tak zwany Cykl Feniksa [Phoenix], wędrówkę systemu słonecznego na
galaktycznej orbicie. Początek obecnego cyklu Feniksa, wg astronomów nastąpił 3
lipca 14 000 pne. o godz. 23:57 GMT, co być może stanowi datę powstania
Wielkich Piramid. Okres cyklu Feniksa wynoai 16 011 lat, zatem zakończenie
aktualnego Cyklu Feniksa wg naszego obecnego kalendarza nastąpi w roku 2 012.
Na planecie były 12 obszarów [punktów siatki], przez które bogowie Zep
Tepi wyruszali, aby stworzyć 12 narodów - Tehuti powołali do istnienia wszystkie
narody w tym samym czasie. Prawdę o stworzeniu Tehuti zapisał w Sali Zapisów,
[Amenti] na Kryształowej Tabliczce, która jest zakopana w ziemi, nieopodal
Wielkiej Piramidy, której towarzyszy Sfinks. Zep Tepi pozostawił kryształowy rdzeń,
który pokazuje rzeczywistość stworzenia ludzkości i ukrył te informacje w Sali
Amenti i w Złotym Nakryciu Wielkiej Piramidy.
We wszystkich legendach, Zep Tepi przekazał wiadomość, że on powróci
przy końcu tego Cyklu Czasu. On przyniesie ze sobą tajne klucze do bram świętej
ziemi albo złotego wieku - znaczącego spiralną świadomość. W roli Zep Tepi,
Henoch zakodował wiadomości i ukrył w starożytnym języku symboli, znanym w
starożytności jako Hiburu [dźwięki lubią Nibiru]. To jest pierwotne źródło języka,
wprowadzone przy początku cyklu przez Zep Tepi, Hiburu jest harmonicznym
językiem, naśladującym własności falowe światła.
Przypuszczalnie wiele tysięcy lat temu na Ziemi wykonano wielki
genetyczny eksperyment, w poszukiwaniu nieśmiertelności, próbowano stworzyć
wyższą rasę ludzką.
Greckie słowo Feniks pochodziło od egipskiego słowa Taty - Hanok,
znaczy "Dom Henocha". Wiedza Henocha sugeruje regularne kataklizmy działają
jak ewolucyjny bodziec, ożywiający nowe formy życia, w następnej fazie
ewolucyjnej, przebyłe po ucieczce z matecznika planet.
Zgodnie z wieloma legendami, Zep Tepi będą regularnie powracać na
Ziemię, na początku i przy końcu i w połowie każdego czasu cyklu co 13 000 lat,
bowiem rok zodiakalny orbity dookoła środka galaktyk wynosi ca 26 000 lat. Z
powodu warunków na naszej galaktycznej orbicie, te 13 000 letnie odstępy
rozdzielane są przez kataklizmy.
Egipcjanie zarejestrowali historie Gwiezdnych Podróżników, takich jak
Henoch, którzy podróżowali poza Wielkim Okiem Oriona i powrócił, aby chodzić jak
bogowie wśród ludzi. Starożytne teksty sugerują, że jesteśmy przeznaczeni aby
stać się bogami, a wielka Wiedza Thotha i Henocha dana ludziom może rozwijać
się poza obecną ziemską postacią.
Podczas Pierwszego Czasu, Zep Tepi, gdy bogowie panowali w swym
kraju, nazywano ten czas złotym wiekiem, podczas którego wody otchłani wycofały
się i pierwotna ciemność została wypędzona, a ludzkości został ofiarowany dar
cywilizacji. Oni mówili też o pośrednikach między bogami i ludźmi - Urshu,
kategoria o mniejszej boskości, ich tytuł znaczył Nadzorców, ich wyczyny zostały
zarejestrowane w starożytnych hieroglifach, świętych pomnikach i tekstach..
Zachowywali oni szczególnie żywe wspomnienia o potężnych bogach, nazywali się
Neteru i żyli na ziemi razem z rodzajem ludzkim i wykonywali u nich najwyższą
władzę z Heliopolis i innych sanktuariów Górnego i Dolnego Nilu.
Niektórzy z tych Neteru byli rodzaju męskiego, zaś niektóre były rodzaju
żeńskiego, lecz wszyscy posiadali siły nadprzyrodzone, włącznie ze zdolnością
- 31 -
ukazywania się dowolnie jako mężczyzna lub kobieta, albo jako zwierz, ptak, gad,
drzewo lub roślina. Paradoksalnie, ich słowa i czyny zdają się odbijać ludzkie
namiętności i uprzednie zajęcia. Podobnie, chociaż byli przedstawiani jako silniejsi
i bardziej rozumni niż ludzie, wierzono, że w pewnych okolicznościach mogą
zachorować, umrzeć albo nawet zostać zabici.
Starożytni Egipcjanie pozostawili zapisy opisujące Zep Tepi jako faktycznie
historycznych ludzi, którzy nadeszli z południa i zaczęli cywilizować i panować nad
rodzimymi ludem. Ta grupa ludzi znana jako Zep Tepis były to osoby, których
spotkało nieszczęście w ich poprzedniej ojczyźnie i szukały bezpieczeństwa i
nowego życia w dolinie Nilu. Zgodnie z podaniami Egipcjan Zep Tepi zbudowali
Wielkiego Sfinksa i kompleks Piramid w Giza.
Święta wiedza została zarejestrowana na Tabliczkach Thotha, który jako
Bóg Tehuti był ponoć władcą Atlantydy przez nieznany okres czasu. Szmaragdowe
Tabliczki napisał Thoth, Król-Kapłan z Atlantydy, który założył kolonię w
starożytnym Egipcie [Khem} po zatopieniu ojczystej Atlantydy.
Ponoć Thoth, przedstawił na tych tabliczkach całą starodawną wiedzę
zatopionej Atlantydy. Według tych tabliczek Thoth przez 16 000 lat rządził
starożytnym Egiptem, od około –52 000 do –36 000 r. pne. W tym czasie,
starożytna barbarzyńska rasa Egipcjan, wśród której się osiedlił On i jego
towarzysze, została podniesiona na wysoki stopień rozwoju cywilizacji. Thoth był
nieśmiertelny, pokonał śmierć i mógł przybywać, kiedy tylko chciał. Jego rozległa
mądrość dawała mu władcę nad różnymi Atlantyckimi koloniami, włącznie z tymi w
Południowej i w Środkowej Ameryce, a gdy nadszedł jego czas opuścił Egipt, choć
przedtem złożył ślubowanie, że powróci na Ziemię.
Wzniósł Wielką Piramidę ponad wejściem do Wielkich Sal Amenti, które
stały się zaświatami, Salami Bogów, gdzie duchy zmarłych przechodziły na
osądzenie. Umieścił tam swoje zapisy i mianował strażników swych tajemnic wśród
najdostojniejszych Egipcjan. Według tej relacji Thoth był budowniczym Wielkiej
Piramidy w Giza, przypisywanej mylnie Cheopsowi.
Zewnętrzne ściany świątyni Edfu określają datę początku Zep Tepi, lub
Pierwszego Czasu Bogów, czyli królów Neteru [Bogów]. Wielka Piramida
przedstawia początek cyklu Feniksa, [wg astronomów wystąpił 3 lipca 14 000 pne.
g. 23:57 GMT]. Tehuti występuje jako Pan - twórca religii - potrafi uginać światło
tworząc złudzenia naszej rzeczywistości [magia i złudzenia]. Znany jest on w
Egipcie jako Thoth, "Pan Magii i Czasu".
Pierwotnie Egipcjanie identyfikowali Feniksa z bocianem lub czaplą, który
jako ptak nazywał się "Benu", znamy jest z opisów w Księdze Zmarłych i innych
egipskich tekstach, był jednym z najświętszych symboli czczonych w Heliopolis,
złączony ze wschodzącym słońcem i Egipskim bogiem Ra [Słońca] i przedstawiał
"odradzającą się duszę Ra" lub "serce odradzającego się Słońca". Wszystkie te
mistyczne symbole Cyklu Feniksa specjalnie związane są ze zmartwychwstaniem.
Sumeryjczycy przedstawili na królewskiej cylindrycznej pieczęci ten sam
motyw przedstawiający "wschodzące Słońce". Zarówno Sumeryjska pieczęć, jak
starożytna Egipska mapa nieba na steli Narmera przedstawiają zaskakujący
rysunek pochodzący ze pradawnego egipskiego hieroglifu i przedstawia początek
Cyklu Niebiańskiego Feniksa [symbolizujący odrodzenie],. Mapa nieba wymaga
pewnego wyjaśnienia: Wschodzi Słońce i występuje razem z Konstelacjami Oriona
[Pies], Gemini [Bliźnięta] i Grus [Żuraw] i są tam dwie inne konstelacje, Taurus
[Byk} i Piscis Austrinus [Ryba Południa].
Legenda dziejów Ozyrysa i Izydy
Zanim Bóg Słońca, Ra opuścił ziemię, aby upowszechniać swą wielką
- 32 -
wiedzę i mądrość prorokował, że jeśli bogini Nut urodzi dzieci, wówczas jedno z
nich zakończy jego panowanie wśród ludzi. Ra w gniewie rzucił na Boginię Nut
zaklęcie, żeby ona nie mogła urodzić żadnego dziecka w żadnym dniu roku. Pełna
smutku Nut poszła po pomoc do Thotha, Boga Mądrości i Magii i Nauki, syna Ra,
który ją kochał.
Thoth wiedział, że raz wypowiedziane zaklęcie Ra, nigdy może zostać
zmienione ani odwołane, lecz Thoth w swej mądrości zawsze znajdował sposób
obejścia problemu. Poszedł więc do Khensu, boga Księżyca i wezwał go do
zawodów w warcaby. Ciągle grali, a stawki rosły coraz wyżej, Thoth zawsze
wygrywał, a Khensu zakładał się coraz bardziej ryzykownie, co wynikało z jego
lekkomyślności. W końcu Khensu nie miał już więcej nic do przegrania, wtedy
Thoth po trzykroć wielki w mądrości, namówił go na dalszą grę, którą również
wygrał i zabrał mu światło pięciu dni. Dodatkowe pięć dni, zawsze potem
umieszczano pomiędzy końcem starego i początkiem nowego roku. Przedtem rok
składał się z trzystu sześćdziesięciu dni, lecz pięć dni które dodano nie należały do
dni żadnego roku i później w starożytnym Egipcie zawsze stanowiły dni
świąteczne. Od czasu tej gry Thotha z Khensu, księżyc już nie miał dość światła,
aby nadal świecić przez cały miesiąc, lecz zaciemniał się i znowu wzrastał do swej
pełnej chwały, potrzebuje na to całe pięć dni.
W pierwszym z tych dni narodził się Ozyrys, najstarszy syn Nut, w drugim
dniu urodził się Horus (syn Izydy i Ozyrysa). W trzecim dniu narodził się trzeci syn
Nut, ciemny Set, pan złych duchów. W czwartym ujrzała światło Izyda, jej pierwsza
córka, a jej druga córka Nephthys w piątym dniu. W ten sposób zaklęcie Ra zostało
spełnione, a jednocześnie złamane: dzieci Nut narodziły się w dniach
nienależących do żadnego roku.
Gdy miał się narodzić Ozyrys widziano wiele znaków i cudów na całym
świecie. Kapłan najświętszej świątyni w Tebach, która dzisiaj się nazywa Karnak,
Pamyles przepowiedział, i obwieścił światu, że narodzi się dobry i potężny król
Ozyrys, który przyniesie radość wszystkim na ziemi. Ponadto Pamyles obwieścił,
że będzie służył Bożemu Dziecku i wychowa go na człowieka wśród ludzi.
Gdy Ozyrys dorósł, poślubił swą siostrę Izydę, zwyczaj który później
również praktykowali Faraonowie Egiptu. Set poślubił Nephthys, ponieważ będąc
Bogiem również mógł poślubić tylko boginię.
Izyda przez swą zręczność nauczyła się Tajnego Imienia Ra, co umożliwiło
jej ustanowienie Ozyrysa jedynym władcą Egiptu, aby panował na ziemi tak jak
dotychczas Ra. Ozyrys zastał ludzi dzikich jak bydło, walczących między sobą,
zabijających się i pożerających się nawzajem. Izyda odkryła ziarna pszenicy i
jęczmienia, które rosły dziko na ziemi wraz z inny roślinami i zasadziła jeszcze inne
rośliny nieznane ludziom, a Ozyrys nauczył ich jak sadzić nasiona, gdy Nil
występuje z brzegów w corocznym wylewie i użyźnia pola świeżym urodzajnym
mułem. Uczył jak rozprowadzać wodę i przygotowywać zbiory; jak żąć zboże gdy
dojrzeje i jak młócić ziarno na klepisku i mielić suche ziarno aby uzyskać mąkę do
wypieku chleba. Pokazywał On ludziom jak sadzić winorośl i wytwarzać wino z
winogron i zapoznał ludzi ze sztuką warzenia piwa z jęczmienia.
Gdy ludzie Khem [Egiptu] nauczyli się wypiekać chleb i rozbierać mięso
odpowiednich zwierząt im przeznaczonych, Ozyrys poszedł dalej i nauczył ich
prawa i jak żyć spokojnie i szczęśliwie razem, zachwycając się muzyką i poezją.
Skoro tylko Egipt wypełnił się pokojem i wielką obfitością, Ozyrys wyruszył w świat,
aby innym narodom również dostarczać swe błogosławieństwa. Gdy opuścił Egipt,
Izyda panowała na ziemi, rządziła ona dobrze i mądrze, lecz Set, ich brat,
zazdrościł Ozyrysowi i nienawidził Izydę. Im więcej ludzie kochali i chwalili
Ozyrysa, tym bardziej Set go nienawidził. Im lepiej on czynił i bardziej szczęśliwy
stawał się rodzaj ludzki, tym bardziej wzrastał gniew Seta. Set postanowił zabić
- 33 -
swego brata i opanować jego tron, lecz Izyda pilnowała ziemi Egiptu. była pełna
mądrości i czujna i nie pozwalała Setowi opanować tronu Ozyrysa.
Gdy Ozyrys powrócił ze swej podróży, Set jako pierwszy powitał go
klękając w czci przed "dobrym Bogiem faraonem Ozyrysem". Jednak już
zaplanował pułapkę i postanowił działać wraz z 72 swymi kompanami, jak również
ze złą królową Etiopii. Wcześniej potajemnie Set uzyskał ścisłe wymiary ciała
Ozyrysa i zbudował piękną skrzynię zrobioną tak, że odpowiadała tylko jego
wymiarom. Skrzynia została wykonana z najrzadszego i najbardziej kosztownego
drewna cedrowego z Libanu i z hebanu przywiezionego z południowego krańca
Morza Czerwonego, bowiem żadne z tych drzew nie rośnie w Egipcie.
Set zorganizował wielką uroczystość ku czci Ozyrysa i umieścił wśród
gości 270 konspiratorów, uroczystość była wspaniała jakiej dotąd nie widziano w
Egipcie i było wyborne pożywienie, przednie wina i najpiękniejsze tancerki. Gdy
serce Ozyrysa wypełniło się już zadowoleniem z uczty i pieśni, została wniesiona
skrzynia i wszyscy zdumieli się jej pięknością. Ozyrys podziwiał skrzynię z
rzadkiego cedru, wyłożoną hebanem i kością słoniową oraz niemniej rzadkim
złotem i srebrem z wymalowanymi wewnątrz figurami bogów i ptaków i zwierząt,
Ozyrys wielce zapragnął posiąść tą skrzynię.
"Dam tę skrzynię temu, który okaże się najbardziej dokładnie dopasowany
do niej!" rzekł Set. Konspiratorzy zaraz rozpoczęli po kolei wybierać, tych którzy
mogli wygrać. Lecz jeden był zbyt wysoki i inny zbyt niski; jeden zbyt gruby, a inny
zbyt chudy - i wszyscy próbowali na próżno.
"Pozwólcie mi zobaczyć czy będzie na mnie pasować ten cudowny kawał
roboty", rzekł Ozyrys i położył się w skrzyni, wówczas wszyscy co tchu zebrali się
dookoła.
"Pasuję na mnie dokładnie i skrzynia jest moja!" krzyknął Ozyrys.
"Naprawdę jest twoja i to na zawsze!" odrzekł Set zatrzaskując wieko.
Wtedy konspiratorzy w pośpiechu zabili skrzynię gwoździami i założyli
pieczęcie ze stopionego ołowiu na zatrzaski, tak że Ozyrys powoli umierał
zamknięty w tej skrzyni. Jego duch odszedł na zachód przez Nil do krainy Duat,
Miejsca Prób, lecz nie mógł później przejść do Amenti, gdzie powinien się udać
aby uzyskać nieśmiertelność, ponieważ jego ciało nie zostało pochowane zgodnie
z rytuałem. W Amenti przebywali ci co zawsze dobrze żyli na ziemi i przeszli osąd
swych czynów w Duat, są nieśmiertelni i będą mogli powracać na Ziemię.
Konspiratorzy zabrali skrzynię z umieszczonym ciałem Ozyrysa i wrzucili
do Nilu. Bóg Nilu, Hapi przeniósł tą skrzynię do Wielkiego Zielonego Morza, gdzie
została wyrzucona po wielu dniach na wybrzeżu Fenicji blisko miasta Bybios. Tutaj
fale wyrzucają skrzynię w kępę drzew tamaryszku rosnących na brzegu, a gałęzie
drzew, liście i kwiaty zrobiły odpowiednie miejsce spoczynku ciała dobrego boga
Ozyrysa, wkrótce te drzewa stały się sławne na ziemi. Niebawem Król Malkander i
jego żona, Królowe Astarte usłyszeli o tych drzewach i przyszli na wybrzeże aby je
podziwiać. Zrośnięte gałęzie ukrywały skrzynię, w której przebywało ciało Ozyrysa.
Król Malkander wydał rozkaz, aby drzewo ściąć i wykonać z niego wielką kolumnę
do swego pałacu. Wszystkich zdumiewało jego piękno i aromat, ale nikt nie
wiedział, że kolumna skrywała ciało boga.
Tymczasem w Egipcie, Izyda wielce się obawiała Seta, przepełnionego
zazdrością i nienawiścią. Choć dobry Ozyrys nigdy nie wierzył w niegodziwość
swego brata. Izyda przeczuwała, że jej mąż już jest martwy, chociaż nikt jej tego
nie powiedział i uciekła na bagna delty zabierając ze sobą swego synka Horusa.
Znalazła schronienie na małej pływającej wysepce bogini Buto i powierzyła
jej boże dziecko. Izyda odcumowała wyspę od jej podłoża i pozwoliła jej odpłynąć,
żeby nikt nie odkrył gdzie się znajdowało, było to najlepsze zabezpieczenie przed
Setem. Wówczas Izyda poszła szukać ciało Ozyrysa, żeby został pogrzebany ze
- 34 -
wszystkimi niezbędnymi obrządkami, bo teraz jego duch nie mógł odejść dalej na
zachód, niż do Duat, Miejsca Próby i nie mógł przejść do Amenti.
Izyda wędrowała tam i z powrotem wzdłuż ziemi Egiptu, ale nigdzie nie
znalazła śladu skrzyni, w której znajdowało się ciało Ozyrysa. Pytała wszystkich,
których spotkała, ale nikt nie widział jej - i w tej sprawie tylko siła jej magii mogła
być pomocna. W końcu zadała to pytanie dzieciom, które bawiły się na brzegu
rzeki, a one odpowiedziały jej, że właśnie taką skrzynię jak ona opisała spuszczono
w nurt rzeki i popłynęła w szybkim nurcie do Wielkiego Zielonego Morza. Wtedy
Izyda rozpoczęła wędrówkę wzdłuż brzegu i ponownie rozpytywała dzieci, czy
widziały płynącą skrzynię, a one mówiły jej którędy przepływała. Izyda błogosławiła
dzieci i zawsze odtąd twierdziła, że dzieci mówią słowa mądrości i prawdy i
czasami nawet opowiadają o rzeczach, które się wydarzą.
Gdy Izyda przybyła do Byblos, usiadła na brzegu morza, niebawem służki
Królowej Astarte zbliżyły się aby wykąpać się w tym miejscu. Gdy wracały z wody
Izyda nauczyła je jak należy zaplatać włosy, czego nigdy dotąd nie robiły. Królowa
Astarte podziwiała ich splecione włosy i pytała je jak się tego nauczyły. Panny
opowiedziały jej o cudnej kobiecie, która siedzi na brzegu. Królowa Astarte posłała
po Izydę, a gdy weszły z nią do Pałacu, dziwna i cudowna woń zdawała się
przylegać do nich. Królowa Astarte poprosiła ją aby służyła w pałacu opiekując się
jej dziećmi, małym Księciem Maneros i dzieckiem Dictys, które bardzo chorowało.
Nie wiedziała, że ta dziwna kobieta, która przywędrowała do Byblos była
największą boginią Egiptu.
Izyda zgodziła się na to i wkrótce dziecko Dictys wyzdrowiało i nabrało sił,
chociaż ona nic nie robiła tylko dała mu ssać jej palec. Lecz niebawem polubiła
dziecko i chciała uczynić je nieśmiertelnym, gdy ona pozbywała się jego
śmiertelnej części poprzez spalenie podczas gdy ona oblatywała dookoła niego w
postaci jaskółki. Jednak Astarte potajemnie obserwowała ją i gdy zobaczyła, że jej
dziecko jest w ogniu pognała do pokoju z głośnym płaczem i złamała całą magię.
Wtedy Izyda przybrała swą własną postać i Astarte pokłoniła się, gdy
ujrzała świecącą boginię i zrozumiała kim ona była. Malkander i Astarte
proponowali jej w darze wszystkie największe skarby bogatego Byblos, lecz Izyda
prosiła tylko o wielki tamaryszkowy filar, który podtrzymywał dach i to co zawierał.
Gdy dostała kolumnę otworzyła ją i wyjęła skrzynię Seta. Jednak kolumnę oddała
Malkanderowi i Astarte i stała się najświętszym przedmiotem w Byblos, ponieważ
przechowywała ciało boga.
Gdy Izyda otrzymała skrzynię, która stała się trumną Ozyrysa, rzuciła się
na nią ze strasznym wielkim płaczem. Bogini Izyda starannie umieściła skrzynię na
statku, który dostarczył jej Król Malkander. Popłynął z nią Maneros, młody książę
Byblos i pozostawał z nią tak długo, dopóki nie zaspokoił swej ciekawości. Skoro
tylko statek opuścił ziemię, dokąd pozbawiona Ozyrysa leżącego w skrzyni Seta i
tęskna jego widoku Izyda otworzyła wieko. Maneros spoglądał jej przez ramię, lecz
Izyda spostrzegła to i odwróciła się z gniewnym wejrzeniem, a wypadł za burtę
statku do morza. Następnego ranka gdy statek przepływał Rzekę Fedrus, jej silny
prąd zagroził ładunkowi, ponieważ statek pozostał poza widocznością brzegów.
Ale Izyda przestrzegła złego ducha i rzuciła przekleństwo na rzekę, że wyschła i
dotąd jest sucha.
Izyda przybyła bezpiecznie do Egiptu i ukryła skrzynię na bagnach delty,
podczas gdy sama pospieszyła na ruchomą wyspę, gdzie Buto chroniła Horusa.
Lecz zdarzyło się, że Set poszedł polować na dziki ze swymi psami, polując wedle
swego zwyczaju w nocy, bowiem kochał ciemność, która obfituje w złe rzeczy. W
świetle księżyca ujrzał cedrową skrzynię wyłożoną hebanem i kością słoniową,
złotem i srebrem i ją rozpoznał. Na jej widok gniew i nienawiść napłynęła na jego
oblicze czerwoną chmurą i wściekł się jak pantera południa. Rozdarł skrzynię,
- 35 -
zabrał ciało Ozyrysa i swą boską siłą rozdarł je na czternaście kawałków, które
rozproszył wzdłuż Nilu na pożarcie krokodyli. "Nie można zniszczyć ciała boga!"
płakał Set. "jednak ja to zrobiłem i zniszczyłem Ozyrysa!". Jego śmiech odbijał się
echem i wszyscy, którzy usłyszeli ten straszny głos skryli się i drżeli z wielkiego
strachu.
Teraz Izyda musiała jeszcze raz od nowa rozpocząć poszukiwanie, tym
razem miała pomocników, Nephthys opuszczona przez niegodziwego męża
przyszła i przyłączyła się do swej siostry. Anubis, syn Seta i Nephthys, przybierając
formę szakala pomagał jej w poszukiwaniu. Gdy Izyda podróżowała towarzyszyły
jej skorpiony i była ochraniana przez siedem skorpionów. Poszukiwała na Nilu i
wśród wielu strumieni delty, Nephthys ułatwiała drogę jej papirusowej łodzi,
krokodyle w czci dla bogini Izydy same nie dotykały żadnych kawałków Ozyrysa.
Gdy później ktoś pływał po Nilu w papirusowej łodzi był bezpieczny, ponieważ one
myślały, że to Izyda jeszcze szuka kawałki ciała swego męża. Powoli, kawałek po
kawałku, Izyda odzyskiwała fragmenty ciała Ozyrysa. Tak robiła dopóki nie
ukształtowała magią podobieństwo całego jego ciała i wezwała kapłanów, aby
zbudowali ołtarz i wykonali stosowne obrządki pogrzebowe.
Izyda nie odzyskała tylko jednego kawałku, ponieważ został zjedzony
przez pewne bezbożne ryby, których gatunek został przeklęty na zawsze i żaden
Egipcjanin nie dotyka ani nie zjada ich. Izyda zebrała razem wszystkie kawałki
Ozyrysa i za pomocą magii wykonała kopię brakującego członka, tak że Ozyrys był
już kompletny. Wtedy poleciła zabalsamować jego ciało i ukryć w miejscu, które
tylko ona znała. Wówczas duch Ozyrysa przeszedł do Amenti, aby panować nad
zmarłymi, aż do ostatniej wielkiej bitwy, gdy Horus zabije Seta i Ozyrys będzie
mógł powrócić na ziemię. Gdy Horus już dorósł na tym świecie, wówczas duch
Ozyrysa odwiedzał go często i uczył go wszystkiego co wielki żołnierz, który będzie
walczył z Setem, powinien wiedzieć o ciele i duchu.
Pewnego dnia Ozyrys rzekł do chłopca: "Powiedz mi, jaka jest najbardziej
szlachetna rzecz, którą może zrobić człowiek? "
A Horus odpowiedział: "Pomścić swego ojca i matkę za zło im uczynione."
Zadowolony Ozyrys pytał dalej: "Jakie zwierzę najbardziej jest użyteczne
dla mściciela, aby zabrać go ze sobą idąc na walkę? "
"Koń", bez chwili wahania, odpowiedział Horus.
"Pewnie lew byłby bardziej cichy? " sugerował Ozyrys.
"Doprawdy; lew byłby najlepszy dla człowieka, który potrzebuje pomocy",
odpowiedział Horus; "Lecz koń jest najlepszy do ścigania poruszającego się wroga
i odcięcia mu ucieczki."
Gdy Ozyrys usłyszał to, zrozumiał, że nadszedł już czas, żeby Horus
rozpoczął wojnę z Setem i zalecił mu aby zebrał wielką armię i pożeglował w górę
Nilu, aby zaatakować Seta na pustyni południa. Horus zebrał swe siły i przygotował
się do rozpoczęcia wojny. Nawet Bóg Ra, świecący ojciec bogów w swej własnej
bożej łodzi, której żagle rozciągają się w poprzek nieba i przez zaświaty, przyszedł
Setowi z pomocą. Zanim Ra podniósł swe żagle, odciągnął Horusa na bok i
przyglądał się jego niebieskim oczom: "Komu tak zaglądam w oczy, bogu czy
człowiekowi, widzę przyszłość odbijającą się tam".
Set oczekiwał już na niego i przybrał postać czarnego dzika; czarnego jak
chmury burzowa, dzikiego z wielkimi kłami, budzącego wielki strach nawet w
najodważniejszych sercach.
Tymczasem Ra mówił do Horusa: "Pozwól mi zajrzeć w twoje oczy, a
zobaczę co wyniknie z tej wojny". Przyglądał się oczom Horusa, a ich kolor był jak
Wielkiego Zielonego Morza, gdy letnie niebo zmienia je w najgłębszy błękit. Gdy
tak przyglądał się wielka czarna świnia zwróciła jego uwagę i tak wykrzyknął:
"Spójrz tam! Nigdy nie widziałem tak ogromnego dzika".
- 36 -
Horus patrzał lecz nie dostrzegł Seta, ponieważ był ukryty we wnętrzu i
myślał, że to był dzik z zarośli północnych, nie był przygotowany na czary lub słowa
potęgi, aby uchronić siebie przed nieprzyjacielem. Wtedy Set skierował w oczy
Horusa uderzenie ognia. Horus krzyknął z bólu i z wielkiej wściekłości, zrozumiał
teraz, że Set był tam ukryty i za chwilę może zostać złapany w pułapkę.
Ra zabrał Horusa do ciemnego pokoju i wkrótce jego oczy znowu mogły
widzieć tak jasno jak przedtem. Gdy Ozyrys odzyskał wzrok, Ra wrócił do nieba, a
Horus przepełniony radością, stanął w górze Nilu na czele swej armii, która
podzielała jego radość. Tam też odbyła się wielka bitwa w tej wojnie, lecz ostatnia i
największa była nieopodal Edfu, gdzie po dziś dzień stoi wielka świątyni Horusa dla
upamiętnienia tego zwycięstwa.
Siły Seta i Horusa zbliżyły się do siebie wśród wysp i katarakt pierwszej
Katarakty Nilu. Set w postaci gigantycznych rozmiarów czerwonego hipopotama
wyskoczył na wyspę Słoni i wydał wielkie przekleństwa przeciw Horusowi i Izydzle:
"Pozwól nam przetrwać tą straszną wściekłą burzę i potężną powódź przeciw
moim nieprzyjaciołom!" krzyczał, a jego głos jak grzmot przetoczył się przez niebo
z południa na północ.
Naraz burza rozszalała się nad łodziami Horusa i jego armii, w wodzie
nagromadziły się wielkie fale i wiatr ryczał. Lecz Horus przeciął jego drogę swą
łodzią, błyszczącą w ciemności, a jej dziób świecił jak promień słońca. Naprzeciw
Edfu, Set zakręcił i został osaczony, gdy stał w postaci ogromnego czerwonego
hipopotama okrakiem nad całym strumieniem Nilu.
Horus przybrał kształt młodego człowieka, wysokości dwunastu stóp, w
swej ręce dzierżył harpun długości trzydziestu stóp z grotem sześciu stóp w
najszerszym miejscu. Set otworzył swe potężne szczęki aby zniszczyć Horusa i
jego stronników gdy burza spowoduje rozbicie ich łodzi. Lecz Horus rzucił swój
harpun i uderzył w głowę czerwonego hipopotama, grot głęboko utkwił w głowie i
dotarł do jego mózgu i tym jednym uderzeniem zabił Seta wielkiego niegodziwca,
wroga Ozyrysa i bogów i czerwony hipopotam zatonął całkowicie w Nilu nieopodal
Edfu. Burza zamarła, powódź ustała i znowu niebo było jasne i niebieskie.
Wtedy ludzie wyszli z Edfu aby powitać Horusa mściciela i prowadzili go
tryumfalnie do ołtarza nad którym teraz stoi wielka świątynia. Śpiewali pieśń
chwały, którą później zawsze kapłani intonowali w czasie corocznego święta
Horusa, taki zwyczaj zachował się w Edfu:
"Radujcie się mieszkańcy Edfu! Horus wielki bóg, pan nieba, zabił wroga
swego ojca!
Jedzcie ciało zwyciężonego, pijcie krew czerwonego hipopotama, palcie
ogniem jego kości!
Niech zostanie pocięty na kawałki, a kawałki będą dane kotom, zaś
odpadki gadom!
Chwała Horusowi za potężne, odważnie uderzenie wielkiego Harpuna w
zabójcę, tylko syn Ozyrysa, Horus Edfu mógł to uczynić, Horus mściciel!".
Gdy Horus powrócił na ziemię panował już nie tylko jako faraon Egiptu,
ukazywał się także na zgromadzeniu bogów. Set przychodził też w postaci ducha,
lecz teraz tylko słowami walczył o panowanie nad światem. Nawet najmądrzejszy z
bogów, Thoth nie potrafi wydać wyroku na Seta. Zdarza się że Horus i Set jeszcze
teraz walczą o dusze ludzi i o prawa panujące na świecie. Teraz nie ma już więcej
bitew na Nilu, ani na ziemiach Egiptu, a Ozyrys przebywa spokojnie w swym
grobie, odtąd Set już nie jest w stanie go niepokoić.
Izyda była szczególnie czczona na wyspie Philae, w najświętszym miejscu
Nilu, kilka mil w górę rzeki od Słoniowej wyspy.
Egipcjanie wierzyli, że Ostatnia Bitwa dopiero nadejdzie i że wówczas
Horus też pokona Seta, który zostanie już zniszczony na zawsze, Ozyrys
- 37 -
zmartwychwstanie i powróci na ziemię, przywodząc ze sobą wszystkich tych,

którzy byli jego wiernymi stronnikami.
Egipcjanie balsamowali całe ciała zmarłych i umieszczali je w głębokich
komorach grobowych, kamiennej piramidy górującej w zachodnich Tebach, aby
błogosławione dusze wracające z Amenti znalazły je przygotowane do ponownego
wejścia, aby mogli w nich żyć pod dobrymi rządami boga Ozyrysa, jego królowej
Izydy i ich syna Horusa.
Przypuszczalnie około roku 3 200 pne. Menes zjednoczył Górny i Dolny
Egipt.
Diodor twierdzi, że gdy na Ziemi żyli praludzie, pojawili się nagle wśród
nich bogowie. Diodor pisze o staroegipskich bogach Ozyrysie i Izydzle, którzy
odzwyczaili ludzi "wzajemnego zjadania się". Bogowie uprawiali pszenicę i
jęczmień, uczyli ludzi górnictwa, wymyślili wino i "obdarzyli nazwami wiele rzeczy
dla których nie było dotychczas określeń". "Powiadają, że od czasów Ozyrysa i
Izydy aż do panowania Aleksandra, który założył w Egipcie miasto nazwane jego
imieniem, upłynęło ponad dziesięć tysięcy lat".
Diodor dalej pisze o Herkulesie, synu Zeusa i Alkmeny, który pomagał
olimpijskim bogom w walce z gigantami. Diodor zarzuca Grekom, że ustalili datę
urodzin Herkulesa tylko na pokolenie przed wojną trojańską, bo w istocie zdarzyło
się to "w pierwszym okresie, gdy powstawali ludzie. Od tego czasu policzono w
Egipcie ponad dziesięć tysięcy lat, gdy tymczasem od wojny trojańskiej minęło
ledwie tysiąc dwieście".
Historia Indian Hopi
Trzeba przyjąć założenie, że Indianie Ameryki Środkowej przekazują nam

w swoich kronikach informacje o bardzo odległych wydarzeniach, że początki
narodu Majów przypadają na tajemniczy początek kalendarza Majów
13.0.0.0.0.4.Ahau 8.Cumhu, to jest na 11 sierpnia 3 114 roku pne., a może
jeszcze wcześniej o 13 baktunów, a więc o 1 872 000 dni = 5 125 lat JD, lub nawet
o 26 baktunów = 10 250 lat JD, "naukowców" ogarnia strach na samą myśl o
takim datowaniu.
Biały Niedźwiedź z prastarego rodu Majów jest to mądrym starcem i należy
do szczepu Kojotów z plemienia Indian Hopi. Biały Niedźwiedź opowiada, że przed
tysiącami lat przodkowie Indian Hopi mieszkali na kontynencie w rejonie Pacyfiku,
kontynent ów zwał się Kasskara, potem wybuchła międzykontynentalna wojna. W
tej epoce Kasskara zaczęła pogrążać się w oceanie, nie był to jednak Biblijny
czterdziestodniowy potop, lecz zapadanie się kontynentu. W końcu nad wodę
wystawały tylko najwyżej położone części lądu, jest to kilka wysp mórz
południowych istniejących do dziś. Indianie Hopi zostali zmuszeni do odwrotu. W
ucieczce pomagali im Kaczynowie. Biały Niedźwiedź wyjaśnia, że słowo
"Kaczynowie" znaczy tyle co "dostojni i poważani wtajemniczeni", elita, z którą jego
lud miał zawsze kontakt.
Kaczynowie, którzy co pewien czas odwiedzali Ziemię, byli istotami
cielesnymi, pochodzącymi z planety Toonaotekha oddalonej od Układu
Słonecznego. Kaczynowie znali trzy kategorie wtajemniczenia, a byli to twórcy,
nauczyciele i strażnicy praw. Legendy Hopi twierdzą, że "Stwórcy Kaczynowie",
także stworzyli w tajemny sposób różnych ludzi, choć nigdy nie dochodziło do
obcowania płciowego, lecz wybrane kobiety zachodziły w ciążę.
To samo stwierdzenie znajdujemy w Popol Vuh. Pierwsi ludzie zostali
poczęci "bez udziału ojca. Jedynie mocą nadprzyrodzoną, za sprawą czarów
zostali stworzeni". W Popol Vuh możemy również znaleźć informację, że pośród
stworzonych byli mężowie, których mądrość była wielka.
- 38 -
Biały Niedźwiedź wie z legend Indian Hopi, że istnieli "cudowni, potężni

mężowie, gotowi zawsze do niesienia pomocy, nigdy zaś do niszczenia".
Aztecka legenda podaje, że Król-Kapłan Quetzalcoatl był produktem
sztucznego zapłodnienia: Kiedy bogini Coatlicue, "ta z wężową spódnicą", czyściła
podłogę, została trafiona małą puchową piłką, którą następnie ukryła pod spódnicą.
Potem jej szukała, lecz piłeczka zniknęła - jeszcze później bogini poczuła, że jest w
ciąży. Synem, którego zrodziła "ta w wężowej spódnicy", był właśnie Quetzalcoatl,
"pierzasty wąż". Inna legenda opowiadająca o tym zdarzeniu twierdzi, że bogini
zaszła w ciążę za sprawą ptasiego piórka, jeszcze inna, że za sprawą kamienia
szlachetnego - w akcie tym jednak na pewno nie brał udziału mężczyzna".
Biały Niedźwiedź opowiada, jak Kaczynowie pomagali jego ludowi w
ucieczce. Zastosowano trzy metody ewakuacji. Na "latających tarczach", czyli
niebiańskich pojazdach bogów, wywieziono z niebezpiecznej strefy elity społeczne,
które miały przygotować nowy kraj - Amerykę Południową - na przyjęcie kolejnych
fal emigrantów. Do transportu masowego używano "wielkich ptaków" oraz statków,
łodzi i kanu najróżniejszej wielkości.
Biały Niedźwiedź nie potrafi dokładnie opisać jak wyglądały "latające
tarcze", powiada tylko, że przypominały kształtem połówkę dyni. Pojazdy
niebieskie, ukazują rysunki naskalne w Oraibi, najstarszej osadzie Indian Hopi w
Arizonie. Jeden z nich ukazuje kobietę siedzącą w środku tarczy, której brzegi są
wygięte ku górze, pod spodem wyryto pierzastą strzałę. Biały Niedźwiedź wyjaśnia,
że strzała symbolizuje "latanie" i "prędkość". Biały Niedźwiedź twierdzi, że
przedmiot latający w powietrzu miał kształt połówki dyni, powiada że kolejną grupę
mieszkańców Kasskary ewakuowano "na grzbietach wielkich ptaków".
Trzecia, najliczniejsza grupa uciekinierów z Kasskary dotarła do Ameryki
Południowej na statkach i niewielkich łodziach. W masowej ewakuacji brali udział
bogowie. Kaczynowie, prowadzili konwój statków i łodzi od wyspy do wyspy, nie
pozwalając mu zboczyć z kursu. Po przybyciu osiedleńców na miejsce rozpoczął
się dla nich kolejny etap historii. Indianie mnożyli się, rozwijali interesy plemienne,
dzielili się na szczepy. Niektóre grupy w trakcie wędrówki trwającej kilka tysięcy lat
przeszły z południa na północ. Wśród nich znalazły się również szczepy
Niedźwiedzi i Kojotów. Do tych ostatnich należy Biały Niedźwiedź.
"Nie wszyscy ludzie, którzy przybyli do czwartego świata i zamieszkali w
Taotoóma, byli Indianami Hopi. Mianem Hopi określano tych, którzy dotarli w końcu
do Oraibi, a mianem tym określono ich dopiero, kiedy zostali tam przyjęci".
W łonie wielkiego ludu Hopi powstawały nowe plemiona, które potem się
dzieliły. Plemiona te osiedlały się w wysokich górach i w puszczach, wśród nich
znaleźli się przodkowie Majów, Inków i Azteków. Świadczy o tym niezbicie fakt, że
z tymi legendami pokrywają się w treści inne przekazy, oraz staro indiańskie
rysunki naskalne.
Biały Niedźwiedź opowiada o mieście Palatquapi ("Czerwona Ziemia"),
które jego przodkowie wznieśli w Ameryce Środkowej - było ono uważane za
centrum nauki. Żaden Hopi "nigdy nie zapomni Palatquapi", niezależne, do jakiego
należy szczepu, owe miasto bowiem wryło im się bardzo głęboko w pamięć. W
Palatquapi stał trzypiętrowy budynek służący wyłącznie nauce. Budowano go
stopniowo, każdy kolejny poziom odpowiadał wyższemu poziomowi wiedzy: im
wyżej wznosiła się świątynia nauki, tym mniej Indian mogło tam dotrzeć.
Na parterze młodzi Indianie uczyli się historii swojego ludu, na pierwszym
piętrze wykładano nauki przyrodnicze - łącznie z budową pierwiastków. Rozwijano
intelekt, rozbudzano umiejętność obserwacji, ugruntowywano umiejętność
rozumienia harmonii wszelkich form życia w przyrodzie. Jeszcze wyżej, na trzecim
piętrze, gdzie nauka była znacznie trudniejsza, a liczba studentów mniejsza,
wykładano astronomię. Nauka zawierała informacje o szczegółach budowy Układu
- 39 -
Słonecznego. Wiedziano, że Ziemia jest okrągła, że na powierzchni Marsa leży

drobniutki piasek, że na Wenus, Marsie i Jowiszu nie istnieje życie. Wykłady
prowadzili Kaczynowie.
Biały Niedźwiedź opowiada, że Indianie żyli w Palatquapi setki lat - dopóki
eksplozja demograficzna nie zmusiła ich do szukania nowych siedlisk.
Spowodowało to rozluźnienie więzi z Palatquapi, bo nowe wspólnoty chciały się
uniezależnić od centrum. Kaczynowie opuścili już miasto, a czysta nauka
Kaczynów ulegała stopniowemu zapomnieniu im bardziej Indianie zapominali o
nich, którzy pomogli im osiągnąć tak wysoki stopień kultury. Mieszkańcy Palatquapi
tworzyli sobie nowych bogów i bożków, doprowadziło to w końcu do straszliwych
walk bratobójczych. Wrogie sobie plemiona respektowały wprawdzie świątynie i
piramidy dawnych bogów, ale obrzędy religijne traciły coraz bardziej tradycyjne
formy, co sprawiło, że porzucono dawne ośrodki kultowe.
W ten właśnie sposób opustoszało miasto Tikal, stolica szczepu Łuków,
gdzie ostatnio do odkryto ślady osadnictwa przed klasycznego. Wyludniły się też
ulice i świątynie Palatquapi - dziś nazywanego Palenque.
Indianie pragnący żyć w zgodzie z naturą i prawami Kosmosu zakładali
nowe osiedla. Pod znakiem pierzastego węża Jukatan stał się dominującym
obszarem zamieszkanym przez szczep Wężów. Szczepy, Niedźwiedzi i Kojotów
osiedliły się bardziej na północ. Mądrych Kaczynów, którzy mogliby coś doradzić i
załagodzić spory, nie było już w Palatquapi. Mądrzy Kaczynowie, istoty z Kosmosu,
uczyli kapłanów. W Księgach Chilam Balam, które są dobrze strzeżone,
znajdowały się w wielu siedzibach Majów, możemy znaleźć potwierdzenie tych
słów: "Oto jest opowieść o narodzinach jednego boga, trzynastu bogów i tysiąca
bogów, którzy nauczali kapłanów Chilam Balam, Xupan, Nauat".
"Powiadano, że kiedy nadeszła noc, bardzo się bano, oczekiwano żeby
świder ognisty nie spadł, bo wówczas wszystko zginie, wszystko się skończy,
nastanie zupełna noc. Słońce już nigdy nie wzejdzie i będzie całkiem ciemno.
Spadną potwory tzitzitzimi i pożrą ludzi, każdy powinien mieć się na baczności
przed niebem, przed gwiazdami, których imiona to `wielu` i `świder ognisty`, mówi
się, że wypuszczają strzałę nie bez powodu, nie bez powodu też spada, a nocą
szczególnie miano się na baczności, zawijano się, przykrywano, naciągano ubrania
i przepasywano się, tak właśnie obawiano się wypuszczenia gwiezdnej strzały."
W opisie pierwszego wschodu słońca, bogowie rozpalili wielki ogień, do
którego dwaj z nich musieli wejść w ofierze dla pierwszego wschodu słońca.
"Powiadają, że tymi, którzy patrzyli, byli Quetzalcoatl, którego przydomkiem jest
Ecatl, oraz Totec, czyli Pan Pierścienia" oraz czerwony Tezcaltlipoca, oraz ci, co
zowią się Wężami Chmur. Indianie prowadzili obserwację nieba, żeby przypadkiem
nie przeoczyć momentu.
Bóg Quetzalcoatl, "pierzasty wąż", którego Majowie-Quiche nazywali
Gucumatz, a mieszkańcy Jukatanu Kukulcan - wedle legend była to postać
uniwersalna: Aztekowie mieli władcę o imieniu Quetzalcoatl, lecz początkowo
nazywano tak kapłanów. Ponieważ zdarzenia związane z Quetzalcoatlem /
Kukulcanem miały miejsce na przestrzeni ponad pół tysiąclecia, nie może tu
chodzić o jedną i tę samą osobę.
Biały Niedźwiedź powiedział, że mądrzy Kaczynowie, istoty z Kosmosu,
uczyli kapłanów. W Księgach Chilam Balam, które, dobrze strzeżone, znajdowały
się w wielu rezydencjach Majów, możemy znaleźć potwierdzenie tych słów: "Oto
jest opowieść o narodzinach z jednego boga, trzynastu bogów i tysiąca bogów,
którzy nauczali kapłanów Chilam Balam, Xupan, Nauat. Po kilku nieudanych
eksperymentach bogom z Popol Vuh udało się stworzyć człowieka, który
oczywiście miał jeszcze bardzo niewiele wspólnego z naszym wyobrażeniem o
Homo sapiens. Przekaz świadczy o tym, że w eksperymentach, w których chodziło
- 40 -
o stworzenie pierwszego człowieka, na pewno nie stosowano ziemskiego aktu

zapłodnienia: Oto imiona pierwszych ludzi, którzy zostali stworzeni i utworzeni:
pierwszym człowiekiem był Balam-Quitze, drugim Balam-Acab, trzecim Mahucutah
i czwartym Iqui-Balam. Takie są imiona naszych pierwszych matek i ojców. Mówi
się, że oni zostali tylko stworzeni i utworzeni, nie mieli matki, nie mieli ojca.
Nazywano ich tylko mężami. Nie zrodzili się z kobiety, nie zostali spłodzeni przez
Stwórcę i Twórcę, przez Rodziców. Jedynie mocą nadprzyrodzoną, za sprawą
czarów, zostali stworzeni i utworzeni przez Stwórcę i Twórcę, Rodziców Tepeu i
Gucumatza."
Jak w większości relacji o stworzeniu także w tej legendzie do aktu
powstania rodzaju ludzkiego mieszają się bogowie. Ale produkt stworzenia był zbyt
udany - mógł się stać w końcu niebezpieczny dla stwórców: "Zostali obdarzeni
rozumem; spojrzeli i natychmiast wzrok ich sięgnął daleko, zdołali ujrzeć, zdołali
poznać wszystko, co istnieje na świecie. Kiedy patrzyli, w jednej chwili widzieli
wszystko, co ich otaczało, i oglądali wokół siebie sklepienie niebieskie i okrągłe
oblicze ziemi. Widzieli wszystkie rzeczy zakryte [odległością], bez potrzeby
ruszania się z miejsca; natychmiast widzieli świat i jednakowo dobrze z miejsca,
gdzie się znajdowali, widzieli go."
Stworzeni osobnicy mogli stać się równi, a nawet mądrzejsi od swych
stwórców, nie podobało się "Rodzicom", prędko więc ograniczyli nadzwyczajne
możliwości swoich tworów: "Wówczas Serce Nieba cisnął im oparem w oczy, które
zamgliły się jak powierzchnia lustra, gdy na nie chuchnąć. Oczy ich zaćmiły się i
mogli widzieć jedynie to, co było blisko, tylko to było dla nich jasne. W taki oto
sposób zostały zniszczone mądrość i wszelka wiedza owych czterech ludzi, którzy
są źródłem i początkiem [rasy quiche]. Tak zostali stworzeni i utworzeni nasi
dziadowie, nasi ojcowie, za sprawą Serca Nieba, Serca Ziemi".
W Popol Vuh można znaleźć zadziwiające stwierdzenia: "Byli tam
wówczas w wielkiej ilości ludzie czarni i ludzie biali, ludzie różnych rodzajów, ludzie
różnych języków, które wprawiały w podziw, gdy się ich słuchało".
W innym przekładzie tekst ten brzmi bardzo podobnie: "I żyli tamże w
błogości ludzie o ciemnej i jasnej barwie skóry. Przyjemnie wyglądali owi ludzie,
przyjemny był ich język, uważne ich ucho".
Praprzodkowie Majów przecież nie mogli mieć pojęcia o istnieniu ludzi
białej i czarnej barwie skóry. Godna uwagi jest też informacja, że na początku
wszyscy mówili jednym językiem. Przed pojawieniem się istot pozaziemskich życie
hominidów było tępą wegetacją. Dopiero po zastosowaniu świadomej, sztucznej
mutacji hominidy uzyskały umiejętność uczenia się, pierwszym zaś językiem, jakim
mówiły wszystkie narody, był język "bogów".
Potem pozostawił Balam-Quitze znak swego istnienia: - "Pamiątka, którą
wam zostawiam jest to znak istnienia, tzw. Pizom-Gagał. Zawartość Pizom-Gagał"
była niewidoczna, była bowiem zawinięta i nie mogła zostać rozwinięta; nie można
było dostrzec szwu, gdyż nikt nie widział, kiedy została zawinięta". W ten sposób
pożegnali się i natychmiast zniknęli tam, na szczycie góry Hacawitz. Nie zostali
pogrzebani przez swoje żony ani przez swych synów, gdyż nie widziano, w co się
przemienili, gdy zniknęli".
Odrestaurowany ośrodek obrzędowy leży na wzgórzach Palenque i na
sztucznych tarasach, rozdzielonych potokiem Otulum na część zachodnią i
wschodnią. Wodę Otulum skierowano podziemnym kanałem tak dużym, że
czterech mężczyzn może w jego wnętrzu iść swobodnie obok siebie.
Wyrafinowany system kanalizacyjny przejmował kiedyś także strumienie wody
deszczowej spływającej z dachów świątyń - tylko o parę metrów na zachód od
świątyni Inskrypcji woda była doprowadzana akweduktem i podziemnymi kanałami
do "Pałacu". Wielki Pałac, El Palacio, to wywierający ogromne wrażenie kompleks
- 41 -
budowli wzniesiony na tarasie o kształcie trapezu i ta zagmatwana, masywna

budowla jest podzielona na wiele mniejszych i większych dziedzińców leżących na
różnych poziomach: Dziedzińca Głównego, Dziedzińca Zachodniego, Dziedzińca
Wschodniego i Dziedzińca Wieży. W zachodniej, wydłużonej elewacji budynku
dominuje pięć kwadratowych słupów dwumetrowej grubości, pokrytych stiukowymi
płaskorzeźbami.
Na Dziedzińcu Wschodnim znaleziono kamienną płytę o wymiarach 2,40 x
2,60 m, zdobioną 262 niepowtarzalnymi rytami Majów - są to sceny mitologiczne,
głowy bogów, ludzie i zwierzęta oraz hieroglify kalendarzowe. Gigantyczny Pałac
dzieli się na trzy płaszczyzny, leżące jedna nad drugą. Płaszczyzna na poziomie
gruntu ma 100 x 180 m. Najbardziej sensownym wyjaśnieniem przeznaczenia tej
budowli jest wypowiedź Białego Niedźwiedzia, że był to uniwersytet istniejący
niegdyś w ojczystej miejscowości jego przodków - w Palatquapi.
Pałac leży w centralnym punkcie miasta i znajdują się w nim sale
najróżniejszej wielkości. Jest tam również "woda bieżąca" i wiele kamiennych
ubikacji, które rozmieszczono w strategicznych miejscach budynku - wszystkie są
spłukiwane wodą, która odprowadza ekskrementy pod ziemię. Biały Niedźwiedź
opowiadał, że na parterze uczniom wykładano historię ich ludu, na pierwszym
piętrze zapoznawano ich z wiadomościami z zakresu chemii i przyrody, na drugim
uczono astronomii i matematyki. W podziemiach, nad którymi wzniesiono Wielki
Pałac, obok pomieszczeń biegły korytarze. Najdłuższy z nich (20 m) kończy się
przy ciągu schodów - ciąg ten przez otwór w podłodze prowadzi do centrum
Pałacu. Korytarze i pomieszczenia piwniczne ozdobiono są reliefami. Lokalizacja
uniwersytetu odpowiada umiejscowieniu Wielkiego Pałacu.
Z labiryntu pomieszczeń i dziedzińców wznosi się na podstawie 7,0 x 7,5 m
piętnastometrowa wieża o masywnym cokole. Wieża ma trzy piętra po 2,5 m
wysokości każde. Duże okna umożliwiają doskonałą obserwację stron nieba -
znaleziony tu i zidentyfikowany hieroglif symbolizujący planetę Wenus świadczy
niezbicie o przeznaczeniu wieży do celów związanych z astronomią.
Konstrukcja wieży nie jest typowa dla budownictwa Majów i posiada
wyjątkowe rozwiązania konstrukcyjne. Dziś określa się ją mianem obserwatorium -
dawniej klasyfikowano ją jako wieżę widokową bądź strażniczą. Na wieże
obserwacyjne nadawałyby się bardziej piramidy na wzgórzach, bo wznoszą się
jeszcze wyżej niż szczyt "wieży". Wież strażniczych Majowie nie znali, ich miasta
nie posiadały fortyfikacji i były otwarte ze wszystkich stron. Zadziwiające jest
również to, że w wieży nie było wejścia na pierwsze piętro, wąskie schody
prowadziły od razu na piętro drugie i trzecie.
Majowie wiedzieli o istnieniu Jowisza, Saturna, Urana, Neptuna i Plutona.
Przypuszczalnie "bogowie" obdarzyli te ludy wiedzą o planetach.
Grecki dziejopis Diodor Sycylijski, żyjący w I w. ne., był autorem

czterdziestotomowej Biblioteki historycznej, do której informacje zaczerpnął, jak
sam twierdził, ze Starych ksiąg. Diodor był wyraził pogląd, że początkowo ludzie
"żyli nieporządnie i jak zwierzęta", samotnie chodzili na poszukiwanie żywności,
zbierając się w gromadę tylko wtedy gdy atakowały ich dzikie zwierzęta.
- 42 -
Starożytna Grecja
Zarys mitów greckich
Antyczni Grecy dali ludzkości nie tylko wielkie dzieła architektury, sztuki,
literatury i filozofii, ale również przekazali kulturze światowej najpiękniejszą
mitologię. Sztuka starożytnej Grecji wywarła przemożny wpływ na kulturę wielu
starożytnych krajów, szczególnie w dziedzinie rzeźby i architektury.
Według mitów greckich na początku był C h a o s , z którego powstało
wszelkie życie. Pierwsza z otchłani chaosu wyłoniła się G a j a [Matka – Ziemia].
Ziemia była pusta i głucha, żaden glos nie mącił odwiecznej ciszy. Wtedy G a j a
stworzyła błękitnego U r a n o s a [Niebo]. U r a n o s syn Gaji został powołany do
życia wkrótce po Chaosie i był pierwszym władcą Wszechświata, później był
nazywany "wygwieżdżone niebo", w pradawnych czasach na początku nie było w
niebie jeszcze żadnych gwiazd, nie było Słońca, ani Księżyca. H e l i o s [Słońce]
jest wnukiem U r a n o s a , a S e l e n e [Księżyc] jego wnuczką. Gwiazdy
natomiast zostały spłodzone później przez A s t r a e u s a , syna K r o n o s a i jednej
z Tytanid, E u r y b j i , córki G a j i .
Później G a j a stworzyła potężnego P o n t o s a [Morze] i O r o s a [Góry].
Z C h a o s u wydzielił się ponury T a r t a r [Piekło], przepastna kraina ciemności,
E r o s [Miłość] i E r e b [Podziemie]. Ze związku G a j i z P o n t o s e m powstały
rozliczne bóstwa morskie, miedzy którymi najłaskawszy był N e r e u s . Miał on z
kolei pięćdziesiąt pięknych cór, Nereid, które napełniły morskie odmęty śmiechem,
wesoło baraszkując w zielonych odmętach fal.
Syn G a j i i P o n t o s a , T h a u m a s , dał życie pięknej bogini tęczy,
I d r i s , o barwnych szatach, ale też odrażającym Harpiom, pół-ptakom i pół-
kobietom.
Inni potomkowie G a j i i P o n t o s a obdarzyli świat rożnymi potworami,
pośród których najstraszniejsze były Graje i Gorgony. Pierwszym pokoleniem G a j i
i U r a n o s a było trzech olbrzymów, S t u r ę k i c h . Zwali się oni K o t t o s ,
Briareos i Gyges.
Trzęsienia ziemi, straszliwe burze i powodzie poczęły nawiedzać świat po
ich narodzeniu. U r a n o s bojąc się niezmiernej ich siły, aby nie pozbawili go
władzy nad światem, wtrącił ich w otchłań Tartaru. Bolała Matka - G a j a , gdyż
kochała swe dzieci, nie śmiała jednak sprzeciwić się woli małżonka.
Po wiekach przyszło na świat drugie pokolenie G a j i i U r a n o s a -
trzech jednookich C y k l o p ó w o potężnych postaciach i głosach. Byli to
B r o n t e s (Piorun), S t e r o p e s (Błyskawica) i A r g e s [Świetlisty], ale i oni
podzielili smutny los swoich braci. Zrzuceni wskroś przepaści świata wpadli w
głębiny królestwa podziemi, skąd dobiegało głuche wycie S t u r ę k i c h .
Trzecie pokolenie U r a n o s a wyszłe z łona Ziemi było pokoleniem
T y t a n ó w . Prawdziwi to byli władcy świata o dumnych czołach sięgających
szczytów gór i oczach jak błyskawice. Sześciu było T y t a n ó w : H y p e r i o n ,
O k e a n o s , K o i o s , K r i o s , J a p e t i K r o n o s [ C z a s ] , oraz sześć
T y t a n i d : T e j a , M n e m o s i n , R e j a , T h e m i s , F o i b e i T e t h i s . Od
bóstw morskich O k e a n o s a i T e t h i s , pochodzą nimfy Okeanidy, było ich trzy
tysiące, od H y p e r i o n a i T e j i – jasny bóg H e l i o s utożsamiany ze Słońcem,
srebrzysta bogini Księżyca S e l e n e i różanopalca bogini Tęczy, E o s .
Tytani zwani również starszymi Bogami, rządzili Ziemią zanim Bogowie
Olimpijscy odebrali im władzę. Władcą Tytanów był K r o n o s , który został
pozbawiony tronu przez swego syna Zeusa. Większość z Tytanów walczyła z
K r o n o s e m przeciw Zeusowi i zostali zesłani do Tartaru.
Nowe życie zaczęło teraz powstawać na ziemi. Naga dotąd i spalona
- 43 -
skorupa Ziemi, nad którą unosiły się skłębione mgły i wisiała ciemność
przedwieczna, rozjaśniła się światłem słonecznym, zazieleniła się lasami i
rozszumiała puszczami, rozkwitła wonnym kwieciem łąk. W głuszy zielonych borów
zaroiło się od zwierząt rozlicznych, w błękitach nieba rozlegał się świergot ptactwa
wszelakiego. W tym też czasie powstali pierwsi ludzie.
Najmądrzejszym z T y t a n ó w , najmłodszy syn G a j i i U r a n o s a ,
K r o n o s był ulubieńcem Matki G a j i . G a j a często skarżyła się synowi na
okrucieństwo U r a n o s a , który własnych potomków skazał na wieczną ciemność
Tartaru. Nieraz K r o n o s za namową matki przykładał ucho do ziemi i słuchał
głuchych uderzeń i jęków, dobiegających z głębi Tartaru. To Sturęcy i Cyklopi,
kalecząc swe ciała na próżno starali się rozbić bramy Tartaru.
Gaja przekonała swych synów - T y t a n ó w , żeby zaatakowali swego ojca,
w tym celu uzbroiła K r o n o s a w ostry sierp z postrzępionymi zębami. Gdy
K r o n o s wyrósł na młodzieńca, postanowił spełnić wolę Matki G a j i , postanowił
pomścić cierpienia braci i wyzwolić ich spod władzy okrutnego rodzica. Pewnego
razu K r o n o s zakradł się do komnaty ojca U r a n o s a z ostrym sierpem. Gdy
U r a n o s , tęskny miłości położył się obok Gaji, wyciągając się w pełni, K r o n o s
wyszedł z ukrycia i ostrym sierpem pozbawił go męskości, potem strącił
U r a n o s a w dół z wysokości niebios.
Zanim U r a n o s , ten pierwszy władca wszechświata wpadł do Tartaru,
prorokował K r o n o s o w i : „Niewdzięczny, los podobny mojemu cię spotka, jako
kara za twą zbrodnię nadejdzie później i Ty także zostaniesz pozbawiony tronu
przez swego potomka”. Potężny do niedawna władca spadł na ziemię, skąd przez
dziewięć dni i nocy leciał do ponurego Tartaru.
Zwycięski K r o n o s zajął tron ojca i otworzył bramy Tartaru. Potem za
zgodą Tytanów objął rządy nad światem. Małżonką jego została R e j a , jedna z
Tytanid. Po surowych czasach U r a n o s a , spokój i szczęście zapanowały na
ziemi. Łagodna Matka G a j a , hojnie użyczała swych bujnych owoców bogom i
ludziom żyjącym wedle jej odwiecznych praw.
Wiek Złoty.
Nastał dla świata wiek złoty, co nie znal znoju, cierpienia, zbrodni ani
wojny. Panował wtedy K r o n o s . Rzeki płynęły mlekiem z drzew sączył się miód
najprzedniejszy, a ziemia rodziła wszystko, bez pracy rolnika. K r o n o s zachował
w pamięci klątwę swego ojca. Aby wiec klątwa ojca, wypełnić się nie mogła,
K r o n o s natychmiast połykał każde dziecko, które powiła R e j a . Zaś swych
starszych braci Sturękich i Cyklopów, którym nie tak dawno otworzył wrota Tartaru,
teraz ponownie cisnął w otchłań Tartaru, bojąc się o swe panowanie nad światem.
Na próżno nieszczęsna R e j a , jego małżonka, błagała go o litość dla swych
dzieci.
Pragnienie władzy i obawa przed jej utratą, zamieniły serce K r o n o s a w
kamień nieczuły na łzy i prośby matki, połykał każdego swego nowo narodzonego
potomka. Gdy Reja urodziła P o s e j d o n a , oświadczyła Kronosowi, że urodziła
konia i dała mu źrebię do połknięcia zamiast dziecka. P o s e j d o n urodził się na
wyspie Rodos i był wychowywany przez Kefejrę, córkę O k e a n o s a .
W przepastnych wnętrznościach ojca zniknął już boski potomek: H a d e s ,
los jego też podzieliły trzy siostry boginie: D e m e t e r , H e r a i H e s t i a . Gdy
R e j a spodziewała się szóstego dziecka postanowiła też wywieść w pole
K r o n o s a i za wszelka cenę je ocalić. Więc za radą Matki G a j i owinęła w
chustę głaz i dała K r o n o s o w i do połknięcia, mówiąc iż to jego nowo narodzony
syn Z e u s . K r o n o s nie podejrzewając podstępu połknął kamień, dzięki temu
podstępowi R e j i uchował się także Z e u s .
R e j a ukryła się na wyspie Krecie, gdzie w górskiej grocie wydała na
świat przyszłego ojca bogów i ludzi - Z e u s a . Opuszczając błogosławioną wyspę
- 44 -
pozostawiła maleńkiego Z e u s a pod opieką nimf górskich. Dziecię wzrastało w

gęstej puszczy, gdzie kołyską był mu mech i puszysta trawa. Łagodna koza
Almateja żywiła go swym mlekiem, złociste pszczoły znosiły mu wonny miód, dzikie
zwierzęta łasiły mu się do nóg. Drzewa szumiały cicho tuląc go do snu, nimfy
pląsały na polanie cicho śpiewajjąc. Dziesięciu kuretów, kapłanów R e j i tańczyło
taniec wojenny bijąc mieczami o tarcze, by zagłuszyć kwilenie niemowlęcia, aby
osłonić go przed okrutnym K r o n o s e m .
Młody Z e u s tak bardzo polubił swą żywicielkę kozę Almateję, że gdy
pewnego razu zaczepiła rogiem o drzewo i złamała go, postanowił wynagrodzić jej
tę stratę w szczególny sposób. Napełnił złamany róg wonnymi owocami i miodem,
które nigdy się nie wyczerpywały. Odtąd mityczny róg Almateji zwano rogiem
obfitości. Gdy Almateja umarła ze starości z jej skóry zrobił sobie olbrzymią tarczę,
którą później nazwano Egidą.
Gdy Z e u s wyrósł na młodzieńca niezwykłej sily postanowił zmierzyć się
ze swym rodzicem i sięgnąć po władzę. Wiedział Z e u s jednak, że sam nie zdoła
dokonać tego wielkiego dzieła i postanowił użyć wybiegu. Poradził więc R e j i ,
swej matce, by podała K r o n o s o w i podczas uczty środek na wymioty.
Rada była świetna i wnet po zażyciu leku K r o n o s , targany bólem,
zmuszony był wypluć wszystkie swoje dzieci. Tymczasem Z e u s , uwolnił z Tartaru
Sturękich i Cyklopów, zabijając ich strażniczkę K a r o p e . Cyklopi i Sturęcy
również wystąpili do boju ze swym ciemięzcą K r o n o s e m . Wspaniały zastęp
bogiń i bogów stanął u boku swego wybawcy, Z e u s a .
Po stronie starego boga, K r o n o s a stanęła większa część T y t a n ó w i
T y t a n i d , tworząc potęgę niemałą. Polem boju stała się Tesalia, tutaj na szczycie
góry Othrys zgromadził swe siły K r o n o s , Z e u s zaś zebrał swe zastępy na
stokach Olimpu. Wśród Bogów zawrzała straszliwa wojna o władzę nad światem,
zwana Tytanomachią.
Z e u s dzierżył w potężnej lewicy olbrzymią tarczę, zwaną Egidą, a orzeł
górski przynosił mu w szponach ogniste pioruny, które pod wodzą H e f a j s t o s a
w podziemnej kuźni wykuwali C y k l o p i , wdzięczni za uwolnienie z Tartaru. Broń
to była straszliwa, Z e u s raził piorunami szeregi Tytanów, oślepiając ich
błyskawicami i paląc ogniem. Z e u s umieścił Sturękich uzbrojonych w otoczaki w
zasadzce, Z e u s wycofując się pociągnął za sobą szeregi Tytanów w zasadzkę
Sturękich, a oni rzucali w dół setki olbrzymich kamiennych otoczaków z taką furią,
że Tytani myśleli, że góry na nich spadają. Przełamany został front Tytanów co
doprowadziło Z e u s a do zwycięstwa.
Dziesięć lat trwała ta wojna, góry huczały od spadających w przepaść skał
i głazów ciskanych przez Tytanów i Sturękich. Ziemia trzęsła się w posadach pod
potężnymi ciosami Tytanów, niebo drżało z przerażenia, widząc zmagania
olbrzymów. Istniało zagrożenie upadku Nieba na Ziemię, ponieważ jęczało w
posadach wstrząsane ciosami Tytanów. Ludzie, dotąd szczęśliwi, wyginęli, będąc
światkami straszliwego boju sil prawiecznych. Przyjęła ich litościwie G a j a i odtąd
żyli w jej wnętrzu jako dobre demony. Tytani ponieśli klęskę pod ogniem piorunów
Zeusa.
T e m i d a zawsze była po stronie Z e u s a , ponieważ wiedziała że żadna
istota nie jest zdolna go zwyciężyć. P r o m e t e u s z , usłuchał jej słów i również
poparł Z e u s a .
Bogowie uwięzili Tytanów w Tartarze i mianowali Sturękich ich strażą,
którzy zakuli ich w kajdany, głęboko pod Ziemią, tak jak niebo jest powyżej Ziemi.
Z e u s skazał Tytanów, którzy walczyli przeciw niemu na wygnanie do
Tartaru. Jedynie A t l a s o w i , synowi J a p e t a , wyznaczył Z e u s specjalną karę,
został zmuszony do podtrzymywania całych Niebios na własnych barkach i głowie.
Bowiem A t l a s , wyznaczony przez K r o n o s a ze względu na wiek, przywodził
- 45 -
Tytanom w walkach. Tytani P r o m e t e u s z i E p i m e t e u s z uniknęli uwięzienia

w Tatarze, ponieważ oni zachowali neutralność i nie walczyli w gronie Tytanów z
olimpijczykami podczas wojny Bogów.
W końcu pozostali T y t a n i i K r o n o s zostali wtrąceni przez zwycięzców
do Tartaru. Sturęcy stali się teraz strażnikami upadłego rodu Tytanów. Tak więc
K r o n i d z i z Z e u s e m na czele zostali panami świata, a zwycięstwo dało
najwyższą władzę Z e u s o w i , który objął rządy nad niebem, P o s e j d o n o w i
oddał morze we władanie, H a d e s o w i zaś Tartar, królestwo zaświatów, Ziemią
mieli rządzić wspólnie.
P o s e j d o n pojął za żonę córkę N e r e u s a - A m f i t r i s i królował z
nią na dnie oceanu. B ó g ten był porywczy i łatwo wpadał w gniew, tedy biada tym
żeglarzom, którzy się znaleźli na morzu. Pędząc w swym wozie, zaprzężonym w
dzikie rumaki o rozwianych grzywach, kruszył P o s e j d o n podwodne skały
potężnym trójzębem.
Wzburzone fale unosiły się z dna oceanu i ryczały głucho jak echo gniewu
swego władcy. W pogodne dni, płoche N e r e i d y o srebrnołuskich nogach
uprawiały szalone gonitwy pędząc na grzbietach T r y t o n ó w , synów
P o s e j d o n a i bawiły się wesoło z delfinami jak dzieci.
Gdy Z e u s dorósł i zdecydował się prowadzić wojnę przeciwko
K r o n o s o w i i Tytanom on oświadczył, że każdy Bóg, który nie posiadał urzędu
pod rządami K r o n o s a , powinien zostać wyniesiony do urzędu. S t y k s
utożsamiany z rzeką Tartaru, jako pierwszy razem ze swymi dziećmi: [Nike, Zelos,
Kratos i Bia], przyszedł na Olimp i stanął po stronie Z e u s a . Z tego powodu
Z e u s zaszczycił i mianował go, wielką przysięgą bogów i S t y k s żył wiecznie
blisko Bogów.
Drugi brat Z e u s a p onury H a d e s posiadał cenny hełm, który czynił go
niewidzialnym. Hełm ten ofiarowali mu Cyklopi, każdy kto go założył stawał się
niewidzialny. Czasami H a d e s wypożyczał ten hełm Bogom i ludziom. Perseusz
założył ten hełm na głowę, gdy poszedł zabić Meduzę, a H e r m e s nosił ten hełm
podczas walki z Gigantami. Podczas walki o Ilion, A t e n a założyła ten hełm, aby
A r e s nie mógł jej d ostrzec.
H a d e s - zwany też P l u t o n e m , został Bogiem Zaświatów był to
straszny, ale sprawiedliwy Bóg. Gdy tylko objął w posiadanie swe straszliwe
królestwo, zatrzasnął na głucho wrota Tartaru i odtąd nikomu nie pozwalał
opuszczać Tartaru. Hades rzadko opuszczał Zaświaty i niechętnie zjawiał się na
Olimpie.
W Tartarze H a d e s osądzał czyny śmiertelnych w otoczeniu trzech
surowych sędziów: Minosa, Radamantysa i Ajakosa. W podziemnych Zaświatach
płynęła ponura rzeka Styks, która sześć razy oplatała cały Tartar. Tutaj czekał już
na dusze stary sługa H a d e s a, przewoźnik Charon. Każdy zmarły Grek miał w
ustach jednego świętego obola, Charon zabierał cienie zmarłych na swą łódź i za
opłatą tego obola przewoził je na drugą stronę przez Styks i przez bagniste jezioro,
utworzone przez zalewisko rzeki boleści Acherontu. Czuwał tam pies o trzech
paszczach Cerber, który był stróżem podziemia i żadnej duszy odtąd nie pozwalał
już opuścić Tartaru.
Sprawiedliwi na znak dany przez sędziów szli na prawo, skąd wiodła
ścieżka do rzeki zapomnienia Lete. Napiwszy się wody letejskiej niepomni już byli
wszelkich cierpień i radości, które przeżyli na ziemi i udawali się potem na Pola
Elizejskie. Pola Elizejskie były miejscem przeznaczenia dusz błogosławionych i
znajdowały się w najbardziej jasnej części H a d e s o w e g o Królestwa.
Mężowie, którzy mieli krew na sumieniu nie osiągali spokoju duszy i
musieli jak błędne cienie błąkać się po ciernistych łąkach pokrytych kwieciem
asfodelosu w ciemniejszej sferze Tartaru.
- 46 -
Zbrodniarze natomiast musieli kierować się na lewo do najstraszliwszej

części Królestwa H a d e s a , do właściwego Tartaru, gdzie już czekały na nich
kary wyznaczone przez surowych sędziów oraz stwory piekieł, boginie zemsty,
dzikie i krwawe Erynie witały tam nowego gościa. Płynęła tam rzeka ognia
Pyriflegethon, która miast fal toczyła czerwone płomienie ognia. W dali widniały
ogromne wrota, za którymi zamknięto zwyciężony ród Tytanów. Dobiegały stamtąd
potężne głosy upadłych olbrzymów.
Sługami H a d e s a byli: bogini ciemności H e k a t e i synowie nocy
H y p n o s (Sen) i T h a m a t o s (Śmierć) o czarnych skrzydłach. Mieszkały tam
również Mojry (Parki), były to trzy siostry, córy Z e u s a i bogini sprawiedliwości
Tytanidy T e m i s , znały one przyszłość świata i jako boginie przeznaczenia
dzierżyły w swych rękach losy bogów i ludzi.
Nawet sam Z e u s , władca Nieba i Ziemi musiał ulegać ich woli. Gdy rodził
się człowiek, wtedy jedna z sióstr, K l o t h o , trzymała kądziel, na której druga
siostra, L a c h e z i s , przędła nić i skręcała ją w sznur, gdy zaś czas nadszedł,
wtedy trzecia Mojra, imieniem A k r o p o s , najbardziej surowa i bezlitosna, bez
drgnienia ręki przecinała nożycami nić życia ludzkiego.
H a d e s , władca Tartaru, bywał rzadkim gościem na Olimpie, bo chmurny
Olimp, upamiętniony zwycięstwem na Tytanami, obrał Z e u s za swą stolicę, tutaj
we wspaniałych pałacach ze złota i kryształu zasiadał do uczt radosnych w gronie
Bogów. Białoramienna H e r a , córka R e j i została jego małżonką i na biesiadach
olimpijskich ona zajmowała miejsce po jego prawicy.
Siostra Z e u s a , łagodna D e m e t e r została boginią urodzaju i bujnej
przyrody, natomiast H e s t i a , strzegła domowego ogniska, jako największej
świętości Bogów i ludzi.
Ziemia po niedawnych strasznych walkach Bogów Olimpijskich z Tytanami
była wymarła.
Tytan P r o m e t e u s z postanowił ożywić pusty obszar ziemi i stworzyć na
nowo ród ludzki, który mógłby się cieszyć darami ziemi. Wziął tedy grudę gliny,
zwilżył ją woda źródlaną, ugniótł w boskich palcach i ukształtował człowieka.
Na prośbę Tytana, A t e n a tchnęła życie w martwe ciała ludzi. Słabi i
nędzni jednak byli ci pierwsi ludzie, bezradnie snuli się po młodej ziemi. Nie znali
narzędzi, nie umieli ociosywać kamieni, ani z gliny formować cegieł, ni budować
chat z pni drzew.
Ludzie gnieździli się pod ziemią w ciemnych i wilgotnych skalnych
jaskiniach, w ziemnych jamach, podobni ślepym termitom. Marzli od chłodu
nocnego i drżeli ze strachu przed dzikimi zwierzętami, wyjącymi głucho w rozległej
puszczy. Nie znali jeszcze łaskawości ciepłego ogniska, ani sztuk i rzemiosł
związanych z wytapianiem i obróbką metali.
Dniem i nocą P r o m e t e u s z przemyśliwał jakby pomóc ludziom, których
powołał do życia. Pod jego mądrym przewodem, krok po kroku ludzie powoli
wznosili się na wyższy poziom bytowania.
Jednak dumny Zeus postanowił odebrać Tytanowi –
P r o m e t e u s z o w i władzę nad stworzonym przezeń rodem ludzkim. Zwołał tedy
wszystkich ludzi na zgromadzenie, na którym miał im wskazać i obwieścić prawa i
obowiązki względem władców nieba. W zamian przyrzekł im swą łaskę i opiekę,
tak aby zapanowało odtąd prawdziwe przymierze Bogów i ludzi.
P r o m e t e u s z powziął zamysł wprowadzenia w błąd nienawistnych
Bogów olimpijskich, którzy siłą pozbawili władzy jego przodków, a teraz chcieli
również zapanować nad jego umiłowanym dziełem - ludźmi.
Tytan P r o m e t e u s z dokonał podstępu aby oszukać Bogów olimpijskich
- przygotował dwa pakunki owinięte skórą zwierzęcia ofiarnego w pierwszy większy
zawierał: kości, wnętrzności zwierząt i tłuszcz, drugi zawierał: mięso i słoninę.
- 47 -
Bogowie widząc sączący się tłuszcz wybrali pierwszy większy pakunek

jako rodzaj ofiary dla siebie. Odtąd dzięki temu podstępowi ludzie zostali
zobowiązani składać w ofierze bogom w hekatombach tylko kości i wnętrzności
zwierząt, a sami mogli zabierać dla siebie mięso i słoninę.
Niezbyt długo P r o m e t e u s z cieszył się ze swego oszustwa, obrażony i
gniewny Z e u s postanowił ukarać srogo zuchwalca, który ośmielił się zakpić z
niego i z władzy Bogów. W tym celu, pragnąc najciężej dotknąć Tytana, a znając
jego słabość i przywiązanie do swego dzieła - ludzi, postanowił odmówić ludziom
daru ognia, ostatniej i największej z łask, jaką chciał im ofiarować P r o m e t e u s z .
Tytan P r o m e t e u s z , rozumiejąc potrzeby ludzi, postanowił wbrew woli
władcy Olimpu zdobyć dla nich ogień. Pewnej nocy zakradł się potajemnie do
rydwanu Boga Słońca – H e l i o s a , zapalił gałązkę oliwną od osi rydwanu i z
płonącą pochodnią zstąpił na Ziemię. P r o m e t e u s z zapalił pierwsze ognisko na
Ziemi, ukradł ogień z Olimpu i obdarował nim ludzi. Zadrżał z gniewu Z e u s , gdy
ujrzał święty ogień płonący na Ziemi i za takie oczywiste świętokradztwo
postanowił srogo ukarać P r o m e t e u s z a.
Z e u s był rozgniewany na Prometeusza z trzech powodów: za żart z
Bogów ze składaniem ofiar, za kradzież ognia dla ludzi i za odmówienie
ujawnienia, które z jego dzieci zdetronizuje go.
Z e u s miał służących, Siłę i Gwałtowność, schwytali P r o m e t e u s z a i
przywiedli go do Gór Kaukazu, gdzie P r o m e t e u s z , z rozkazu Z e u s a , został
przykuty do skał nierozerwalnymi łańcuchami z adamanitu. Tutaj on był zamęczany
dzień i noc przez olbrzymiego orła, który wydziobywał mu i pożerał odrastającą w
sposób ciągły jego wątrobę.
P r o m e t e u s z głośno lamentował: "Usilnie pomagałem władzy Bogów
Olimpijskich, a taką ohydną zapłatą dostałem, to chyba jest jakaś choroba
właściwa tyrani, nie dawać żadnej wiary przyjaciołom."
Z e u s dał P r o m e t e u s z o w i dwa sposoby skrócenia męki. Mógł
ujawnić Z e u s o w i , która matka da mu syna, który pozbawi go tronu. Albo
spełnieni dwa warunki: pierwszy, że jakiś nieśmiertelny ofiaruje się umrzeć za
niego, drugi: śmiertelnik musi zabić orła i uwolnić go z więzów. Ostatecznie
Centaur Chiron, przeżywając straszliwe męki z powodu rany zadanej zatrutą
strzałą H e r a k l e s a , zgodził się umrzeć za niego, wówczas H e r a k l e s zabił
orła. Tytan P r o m e t e u s z został uwolniony przez H e r a k l e s a , bez
konieczności ujawnienia Z e u s o w i imienia potomka, który pozbawi go władzy.
Gdy śmiertelni zaczęli organizować się w państwa, Bogowie postanowił
wybrać sobie miasto, w którym miała być każdemu z nich oddawana szczególna
cześć. Jednak często zdarzało się, że paru Bogów wybierało sobie jedno i to samo
miasto, stąd powstawały spory, które dawano do rozstrzygnięcia innym Bogom a
nawet śmiertelnym. Rozstrzygnięcia owe były często niekorzystne i krzywdzące dla
Posejdona.
Więc, gdy P o s e j d o n wraz z H e l i o s e m ubiegał się o Korynt. Olbrzym
Boriareus wybrany na rozjemcę przyznał miasto H e l i o s o w i . Podobnie, gdy
Posejdon pragnął objąć Eginę, ubiegł go tam Z e u s . Naksos zostało przyznane
D i o n i z o s o w i , Delfy: objął Apollo, Trojdzenę: A t e n a .
Dwa najsławniejsze spory toczyły się o Ateny i Argos. A t e n a zasadziła
drzewko oliwne na Akropolu i zwyciężyła w sporze o Ateny, a w sporze o Argos
zwyciężyła H e r a . Rozgniewany P o s e j d o n zalał słoną wodą równinę Eleusis i
Argolidę, jednak H e r a zmusiła go do cofnięcia wód morskich, czym przyczyniła
się do ocalenia kraju.
Przez całe trzy lata P o s e j d o n wraz z A p o l l i n e m synem Z e u s a i
L a t o n y oraz śmiertelnym Ajokosem, budował mury Ilionu (Troi), jednak król
Laomedont odmówił im należnej zapłaty. Stąd wzięła się uraza P o s e j d o n a do
- 48 -
Trojan i dlatego podczas wojny trojańskiej zawsze stawał po stronie Greków.

Ludzie żyli jak niebianie beztrosko bez trudów i smutków. Ciała ich nigdy
nie starzały się i życie ich upływało na nieustannych zabawach i biesiadach. Ludzie
żyli w przyjaźni z bogami i nie znali żadnych chorób. Między ludźmi i zwierzętami
panowała harmonia, ludzie nigdy nie spożywali mięsa zwierząt, a jadali tylko
owoce ziemi.
Jednak niezbyt długo gościł spokój w Królestwie Z e u s a , młody Olimp
czekały jeszcze ciężkie i długotrwale boje, zanim Z e u s utrwalił swe panowanie
nad światem i nieprędko mógł odłożyć swe groźne pioruny.
Matka - G a j a , rozgniewana na Z e u s a , ze śmiał powstać przeciw jej
ukochanym synom T y t a n o m , zrodziła z zemsty G i g a n t ó w . Mieli oni w swych
żyłach kroplę krwi K r o n o s a , która spłynęła z jego ran na ziemię, gdy runął z
niebios w otchłań Tartaru. Olbrzymie postacie G i g a n t ó w napełniły świat
przerażeniem, pod ich potężnymi ciałami o wężowych ogonach drżała Ziemia ich
matka rodzona.
Z e u s przypomniał sobie przepowiednię P r o m e t e u s z a , jednego z
Tytanów znającego rzeczy przyszłe: “ Przyjdzie dzień, gdy moc Bogów nie będzie
mogła ostać się przed potęgą wyszłą z łona Ziemi, wtedy potęgę ową zwycięży
twór tej Ziemi - człowiek zrodzony ze śmiertelnej niewiasty”.
Ale i te siły G a j i zmógł Z e u s , tym razem przy pomocy H e r a k l e s a ,
swego syna i A l k m e n y , królowej Teb. A t e n a z rozkazu Z e u s a przywiodła
H e r a k l e s a na pole walki, który mężnie stanął do walki i począł siać
spustoszenie w szeregach Gigantów. Zgodnie z przepowiednią
P r o m e t e u s z a , zahartowany w ciężkich bojach śmiertelny H e r a k l e s , nie
uląkł się mocy G i g a n t ó w , raził ich strzałami zatrutymi krwią Gorgony.
A l k i m e n e o s , najpotężniejszy z G i g a n t ó w , widząc nowego
przeciwnika, przed którym uciekali w popłochu jego bracia, ufny w swą moc stanął
do walki z nim. H e r a k l e s przeszył go celnymi strzałami, lecz A l k i m e n e o s ,
któremu ziemia rodzinna dawała wciąż nowe siły, podrywał się do walki skoro
dotknął ziemi. Inni G i g a n c i widząc to nabrali odwagi i ruszyli do ataku.
G i g a n c i ciskali skałami i górami, zaczęli piętrzyć skały chcąc dostać się
na Olimp. H e r a k l e s wywiódł A l k i m e n e o s a w obce strony i tam go
uśmiercił. Z e u s i inni bogowie olimpijscy widząc męstwo śmiertelnego człowieka
poczęli gromić Gigantów ze zdwojoną siłą i pod ich ciosami Giganci padali
śmiertelnie rażeni.
Gdy szala zwycięstwa przechyliła się na stronę Olimpijczyków, G a j a
uniesiona pragnieniem zemsty, poczęła najstraszniejszego potwora T y f o n a ,
smoka o stu głowach ziejącego dymem i ogniem. Widok potwora był tak
przerażający, ze bogowie zdjęci trwogą w popłochu opuścili Olimp, schronili się w
Egipcie i zmienili się w dzikie zwierzęta, aby T y f o n ich nie rozpoznał.
Z e u s jako jedyny, dumnie pozostał na swojej stolicy, gotów bronić swego
królestwa do końca. Pomocny w pokonaniu T y f o n a okazał się D i o n i z o s ,
który z satyrami na osłach, odwrócił uwagę potwora. Wówczas Z e u s zaczął razić
T y f o n a śmiertelnymi piorunami i w końcu oślepionego piorunami i półżywego
przygniótł go ciężarem góry Etna. Tak legł pokonany ostatni wielki Z e u s o w y
przeciwnik. Tytani już wprzódy zostali wytępieni ogniem piorunów Z e u s a , więc
ostatecznie Gigantomachia zakończyła się zwycięstwem Olimpijczyków. Jednak
czas upływał i nadeszła amnestia, Zeus uwolnił Tytanów, oprócz A t l a s a , który
nadal podtrzymuje niebiosa.
F a e t o n , syn H e l i o s a i nimfy K l i m e n y zażądał od swego ojca
wypełnienia przyrzeczenia, które dał jego matce jeszcze przed jego narodzeniem i
spełnił jego pierwszą prośbę. F a e t o n , gdy dorósł chcąc udowodnić swoje boskie
pochodzenie, poprosił: „Ojcze nie pragnę, niczego ni bogactw, ni ziemskich
- 49 -
rozkoszy, ale o jedno cię proszę. Jedyne życzenie me spełnij, a będę szczęśliwy
na wieki, jeden tylko dzień pozwól mi twym słonecznym zaprzęgiem powozić.”
Zadrżał H e l i o s – rad by cofnąć swą przysięgę, lecz S t y k s podziemny
ją słyszał i nie było już siły, która mogłaby ją cofnąć. Tedy tak rzecze: Synu!
nieszczęsna jest twoja zachcianka, człowiekiem ty jesteś nie bogiem, nie na miarę
człowieczą twe żądanie. Nawet niebianie nie ważą się na to, ba nawet sam Z e u s ,
Olimpu wiecznego władca, co ciska pioruny, nie ująłby cugli mego rydwanu.
Droga to trudna i straszna, zrazu wije się pod górę, że ledwie rumaki me są
zdolne wspiąć się na strop niebios. Stąd ja nawet ze strachem spoglądam na
ziemię i morze i serce zamiera mi z lęku. A koniec tej wędrówki spadzisty – tam
silnej ręki trzeba. Nawet T e t h i s , której fale bezdenne przyjmują mnie co dzień,
lęka się bym nie runął w przepaść bezdenną.
Ale i o tym wiedz Faetonie, że niebo wieczyste się kręci wirem, tocząc się
w zawrotnym obrocie srebrzystej gwiazdy. Nie zdołasz poskromić rumaków, co
dyszą płomieniem i żarem. Gdy zaprzęg rwie mi się z rąk i mknie na dół w pędzie
straszliwym, nawet mnie nie chcą ścierpieć ich karki oporne.
Czas jeszcze, życzenie swe odmień, nie chcę mym darem nieszczęścia ci
przynieść. Żądasz ode mnie dowodu, żem twój rodzic prawdziwy, wypełnię
wszystko czego tylko myśl twoja zapragnie, tylko nie żądaj swej zguby.
Faeton jednak trwał przy swym zamiarze, H e l i o s uległ prośbie syna i
cudownym balsamem namaścił lica Featona, by siłę im dać odporną na płomienie,
Na skronie założył mu swój wieniec promienny i w przeczuciu żałoby tak rzekł:
Jeśli nie chcesz usłuchać przestrogi ojcowej – o jednym synu pamiętaj: Z mocą
dzierż wodze rydwanu w swym ręku, a bicza używaj najrzadziej, bo nie zdołasz
powstrzymać rumaków i nie zbaczaj z drogi, jedź łukiem szerokim na ukos poprzez
trzy sfery niebieskie. Tor to dla ciebie najlepszy, daleko jest odeń gorący biegun
południa i mroźny podmuch A r k t o s a . Tędy twa droga wiedzie tam, gdzie wyryte
ujrzysz ślady mych kół. Musisz ziemię i niebo po równi obdarzyć ciepłem. Nie
zniżaj zatem rydwanu, mój chłopcze, ni wzbijaj w górne przestworza. Gdy wyżej się
wzniesiesz, niż trzeba, zapalisz Niebiosa i Olimp, gdy obniżysz rydwan za nisko,
Ziemia zgorzeje w płomieniach. Pośrodku synu podążaj powierzam cię Bogów
opiece. Teraz ruszaj w drogę bo E o s rozświetla już ciemności.
Faeton początkowo prowadził rydwan zgodnie z przestrogami swego ojca.
Wnet poczuły rumaki swobodę i szalone rzucają się w drogę. Płomienie
słonecznego rydwanu docierają do Ziemi i ogień ogarnia Niebiosa wszechświatu.
Dostrzegł wreszcie Z e u s , że światu grozi niechybna zagłada. Wtedy
ciska pioruny z rozmachem w oszalałego woźnicę. Ugodzony śmiertelnie Faeton
spada z wozu w bezdenną przepaść. Spłoszone konie wyrwały się z zaprzęgu,
zerwały wodze i potargały rzemienie, a rydwan słoneczny rozprysnął się w drzazgi.
Z e u s zazdrosny o ludzi stworzonych przez tytana P r o m e t e u s z a ,
chcąc dodatkowo ukarać jego pychę, polecił H e f a j s t o s o w i stworzyć
prześliczną kobietę P a n d o r ę . E p i m e t e u s z , choć ostrzeżony przez brata
P r o m e t e u s z a , wbrew jego przestrogom, pojął za żonę P a n d o r ę .
P a n d o r a , została wyposażona przez Bogów nie tylko w wiele przymiotów ale
również w glinianą beczkę. E p i m e t e u s z za namową P a n d o r y otworzył
beczkę, z której wyleciały smutki, troski, kłopoty i choroby.
Z e u s dał życie nowemu pokoleniu B o g ó w Olimpijskich i wielu
bohaterów śmiertelnych.
Przypuszczalnie pozostałościami ówczesnych fortyfikacji Tytanów i
Olimpijczyków są dolmeny, menhiry, kromlechy i inne budowle megalityczne,
przecież Euzebiusz w Chronologii powiada, że zburzenie wieży Babel nastąpiło w
czasie wojny K r o n o s a z Gigantami. Tartar, podziemne królestwo H a d e s a
utożsamiany jest przez współczesnych archeologów ze starożytną podziemną
- 50 -
budowlą na półwyspie Peloponeskim, nieopodal wyroczni Sybili, w skałach Cumy,

którą jeszcze do tej pory w pełni nie spenetrowano. Legenda o trzech S t u r ę k i c h
olbrzymach, K o t t o s i e , B r i a r e o s i e i G y g e s i e być może wspomina
pierwotną penetrację Ziemi przez przysłane w tym celu roboty. Być może
pradawna legenda o Faetonie jest mglistym wspomnieniem jakiejś kosmicznej
katastrofy.
Kulawy bóg kowali H e f a j s t o s , uprzejmy i kochający pokój był synem
Z e u s a i H e r y był bogiem ognia i kuźni. Używał wulkanu jako swej kuźni jest
kowalem i zbrojmistrzem bogów i jest patronem kowali i tkaczy. H e f a j s t o s
niewątpliwie jest przedstawicielem epoki matriarchatu, ponieważ wówczas istniał
zwyczaj łamania nogi potomkom płci męskiej, aby nie zagrozili panowaniu kobiet.
Wiek Srebrny.
D i o n i z o s przedkładał złoty przepych Olimpu i jako pierwszy z Bogów
zamieszkał na ziemi uczył ludzi, rolnictwa i bartnictwa, jak sadzić winną latorośl i
drzewka oliwne. Podbił cały ówczesny świat: Lidię, Fryzję, Persję, Medię, Arabię
Felix (Szczęśliwą) i Azję (Mniejszą). W końcu na ostatnich rubieżach ziemi Indie.
Ludzie zaczęli spożywać mięso zwierząt - choroby zaczęły trawić ludzkość.
Ludzie rozwijali się bardzo powoli, żyli nawet 1 000 lat. Dzieciństwo ich
trwało wówczas sto lat, a kiedy dochodzili do wieku dojrzałego, życie ich było
krótkie i pełne zgryzot. Ludzie byli nękani cierpieniami, pełni żądz, których
poskramiać się nie potrafili. Zachodziły pewne zadrażnienia pomiędzy bogami i
ludźmi, np. Syzyf wykradał nektar i ambrozję z Olimpu aby częstować przyjaciół i
plotkować o bogach i przechwalał się zażyłością z nimi. Bogowie początkowo
patrzyli przez palce na takie postępki Syzyfa, jednak gdy zaczął ujawniać tajemnice
bogów, został wtrącony na męki do Tartaru. Musiał wtaczać na górę wciąż
obsuwający się wielki głaz. Podobnie Tantal za ujawnianie tajemnic bogów, został
wtrącony na męki do Tartaru gdzie nie mogł zaspokoić pragnienia ani głodu.
Ludzie stawali się, występni i dumni, pyszni i chcieli dorównać Bogom, nie
chcieli składać im ofiar, ani czcić ich jak należy. Bogowie ilekroć, zeszli na ziemię
narażali się na obelgi i zniewagi. Z e u s chcąc sprawdzić jak daleko posunęli się
ludzie w nieprawości, pod postacią wieśniaka odwiedził pałac króla Arkadii
L y k a o n a , syna P e l a s g o s a i nimfy K y l l e n e , zaproszony zasiadł z nim do
wieczerzy. Król Lykaon, chcąc się przekonać, czy ma do czynienia ze śmiertelnym,
czy z Bogiem, podał mu pieczeń z ciała swego wnuka A r k a s a . Roztargniona
H e r a zagłębiła swe zęby w łopatkę A r k a s a , co w starożytności upamiętniali
pobożni Grecy nosząc w tym miejscu płytką z kości słoniowej. Z e u s obrażony
śmiertelnie tym haniebnym postępkiem z widoczną odrazą odsunął posiłek i wielce
oburzony wybiegł z pałacu L y k a o n a . Strasznie rozsierdzony Z e u s pałac
występnego króla wraz ze wszystkimi jego domownikami spalił ogniem swych
piorunów, zaś króla L y k a o n a przemienił w wilka, aby sam odtąd karmił się
mięsem ludzkim.
W pierwszym porywie gniewu Z e u s chciał całe bezbożne siedlisko ludzi
śmiertelnych spalić ogniem piorunów. Przerażeni Bogowie, którzy mieli w pamięci
niedawne zmagania z Bogów z Tytanami, przestrzegli Z e u s a , że może zająć się
eter niebieski, a wtedy zniszczeniu ulegną niebiosa i cały świat.
Za namową Bogów Z e u s wycofał się ze swego zamysłu. Z wielkim
gniewem powraca Z e u s na Olimp i zwołuje Bogów na Radę Olimpijską. Miara już
się przebrała, nie będzie litości. Cały ród ludzki jednomyślnie skazano na zagładę,
postanowiono wygubić ludzi potopem.
Nastąpiła globalna zmiana klimatu i być może nastąpiła jakaś kosmiczna
katastrofa, na co wskazuje legenda o Featonie.
Nastąpił koniec ostatniego zlodowacenia, podniósł się poziom oceanów i
- 51 -
mórz, uwolniona od nacisków lodowców ziemia trzęsła się i falowała. Zostało

zatopionych wiele lądów, dolin i wysp, zaniknął pomost między Syberią i Alaską
oraz połączenie pomiędzy Francją i Brytanią, zatopiona została Atlantyda. Zielona
dotąd sawanna Sahary zamieniła się w pustynię, wyginęło wiele gatunków flory i
fauny.
Poziom Morza Śródziemnego też znacznie się podniósł i zatopionych
zostało wiele wysp, aż morze przedarło się przez skalną barierę: Bosfor i
Dardanele i zalało żyzną dolinę Morza Czarnego – być może mityczny Eden. Na
subkontynencie Indyjskim uległo zagładzie Imperium Rama, podobny kataklizm
dotknął także wyspy mórz południowych (Mu – Lemuria). Analiza tekstów biblijnych
wskazuje, że Abraham był przedstawicielem tej epoki.
Wiek Spiżu (brązu)

Król Tesalii D e u k a l i o n , syn P r o m e t e u s z a i K l i m e n y , wraz z
żoną Py r r ą , córką E p i m e t e u s z a i P a n d o r y spowodowali odrodzenie rodu
ludzkiego, siejąc kości ziemi - kamienie.
Powstało plemię gwałtowne, zrodzone z kamieni, miłujące wojnę, ludzie ci
mieli siłę olbrzymów, a serca twarde jak z kamienia. Żelaza nie znali, wszystko
sporządzali z brązu oręż, sprzęty i ozdoby. Był to okres heroiczny - żyli wówczas
Herakles (2), Jazon, Tezeusz, Priam, Agamemnon, Achilles, Odyseusz i inni
Homerowi bohaterowie. Dokonywano czynów niezwykłych, jakie się nie powtórzyły
w wieku następnym.
Później nastąpiły brzemienne w skutki wybuchy wulkanów Wezuwiusza w
Italii i na wyspie Therra (Santorini) ca 1 600 r. pne., które zaowocowały szeregiem
zmian w basenie Morza Śródziemnego.
Przetoczyły się straszliwe erupcje piroplastyczne wulkanów i zasłoniły
pyłem Słońce, wystąpiły straszliwe tsunami, które zniszczyły urodzajne wybrzeża i
nastały lata głodu. Zniszczone zostało Knossos na Krecie i Akrotiri na Santorini.
Zostały zachwiane podstawy egzystencji ludów zamieszkujących basen Morza
Śródziemnego, rozpadły się struktury miast - państw. Nastąpiła prawdziwa
wędrówka ludów i zakończył się matriarchat. Legendy o Amazonkach utrzymuje,
że ustrój oparty na bractwach żeńskich i męskich ponoć w czasie wyprawy
Argonautów [1 600 r. pne.] nadal jeszcze panował na Lesbos i na wyspach
Kanaryjskich oraz również w plemionach scytyjskich. Ponoć najdłużej utrzymał na
Wyspach Kanaryjskich, aż do zburzenia Troi, proces zaniku tego systemu
zapewne nie wszędzie następował jednocześnie.
Upadają starożytne miasta - państwa Sumeru i Tartessos na półwyspie
Iberyjskim i Etrusków na półwyspie Apenińskim i kreteńskie państwo Minosa.
Nastąpiła wędrówka ludów, upadło największe mocarstwo morskie i kultura Krety
najechane przez Achajów, upadło bogate frygijskie państwo Midasa - Gordion w
Azji Mniejszej, najechane przez Kimmerów. Grecy zbudowali Tiryns i Mykeny i
przedsięwzięli wyprawę Argonautów do Kolchidy po złote runo. Grecy zdobyli i
zburzyli Troję, nastąpił exodus mieszkańców Ilionu, którzy w poszukiwaniu nowych
siedzib założyli Rzym.
Egipcjanie zajęci wojną z Hyksosami w Syrii oddali Fenicjanom pole do
działania, zwolnione przez Kreteńczyków. Hyksosi na czele greckich plemion
morskich podbili Egipt, nastąpiło wyjście Żydów z Egiptu zainicjowane przez
Mojżesza [plagi egipskie].
Fenicjanie wyrośli na największą potęgę morską ówczesnego świata,
porzucili dotychczasowy sposób żeglugi przybrzeżnej i zaczęli wypuszczać się na
otwarte morze. Opanowali założone przez Etrusków kosmopolityczne Tartessos,
Maderę, Wyspy Kanaryjskie i kolonie greckie w Italii, założyli Kartaginę, być może
dotarli również do Ameryki Środkowej. Opanowali kopalnie miedzi na półwyspie
- 52 -
Iberyjskim i zmonopolizowali handel cyną z Albionu – Brytanii [podstawowymi

składnikami brązu]. Odkryli czerwony barwnik (puno) z drzewa smoczego z Wysp
Kanaryjskich. Być może Egipcjanie wynaleźli szkło, na co wskazują pozostałości
pieców szklarskich, które odkrył Petrie w Tel-El-Amarna, ale Fenicjanie
zmonopolizowali jego produkcję, utrzymując w tajemnicy recepturę. Oto główne
wydarzenia tego okresu. Najważniejsze budowle tego okresu Zikkurat w Niniwie
[Wieża Babel], Tiryns, Mykeny, Knossos, Gordion, Ilion, Kartagina i wiele innych.
Niejednokrotnie idealizowany antyczny świat cechuje duża doza
okrucieństwa niezależnie od regionu. Należy tu wspomnieć choćby praktyki
stosowane w Lakedomonie, Spartanie zwykli zrzucać z Tarpejskiej Skały kalekie
dzieci i "bezużytecznych" starców. Innym przykładem takiego okrucieństwa niech
będzie wprowadzony w czyn zamysł Pitagorasa z Samos [569 - 475 r. pne.],
czołowego Jońskiego matematyka i filozofa tych czasów, twórcy Harmonii Świata.
Choć nie zachowały się żadne pisma tego filozofa, odegrał decydującą rolę w
formułowaniu podstaw nauk, jego poglądy wpłynęły na Platona i Arystotelesa.
Pitagoras chciał zostać tyranem Krotonu, kolonii greckiej na Peloponezie.
Pitagoras, aby zdobyć poklask Krotończyków, postanowił zniszczyć bogate
konkurencyjne miasto Sybaris w tym celu wyszkolił młodzież Krotonu tak
skutecznie, iż w starożytności zaistniało niezbyt pochlebne dla Krotończyków
powiedzenie: „Nie ma nic zdrowszego od Krotończyka i dyni”.
W starożytności istniały anegdoty na temat Sybaris, zapewne rozsiewane
przez Krotończyków. Ponoć lokalne prawo Sybaris zabraniało trudnić się
kowalstwem, aby nie zakłócać spokoju mieszkańcom, a nawet istniał dekret
zabraniający kogutom piać.
Krotończycy zaatakowali w roku 510 pne. sąsiednie miasto Sybaris, a
Pitagoras skierował pobliską rzekę w celu zatopienia miasta i zamiar swój wykonał
tak skutecznie, iż obecnie ślady miasta Sybaris poszukują archeolodzy na
bagnach. Resztę zniszczeń dokonali już odpowiednio wychowani i wyszkoleni
przez tego filozofa mieszkańcy Krotonu, wyrzynając w pień gnuśnych Sybarytów.
"Oficjalna nauka", podaje że Era Brązu rozpoczęła się ca 5 000 lat temu i
trwała do 509 r. pne.
Wiek Żelaza.
Jako początek Wieku Żelaza przyjmuje się kres panowania Etruskiego na
Półwyspie Apenińskim.
Legenda o Romulusie i Remusie
Alba Longa
Po wojnie trojańskiej Eneasz, syn bogini Wenus i śmiertelnego Anchisesa
opuścił płonący Ilion i po wielu przygodach, wraz ze swym synem przybył do
miasta Laurentum na zachodnim wybrzeżu Italii. Eneasz poślubił Lavinię, córkę
króla obszaru Latinus i założył miasto Lavinium na cześć swej żony. Ascaniusz,
syn Eneasza, postanowił zbudować nowe miasto pod górą Alban, które nazwał
Alba Longa [Castel Gandolfo].
Według rzymskich historyków, przede wszystkim Liwiusza, Romulus i
Remus byli wnukami Numitora, króla miasta Alba Longa. Brat Numitora, Amuliusz,
dokonał zamachu stanu, podczas którego uwięził króla, a jego córce Rhea Sylwii
nakazał zostać westalką i żyć w celibacie. Rhea Sylwia, niepomna przestróg
samozwańczego króla, zaszła jednak w ciążę i powiła bliźnięta, dwóch chłopców,
których nazwano Romulus i Remus, a ich ojcem ponoć był sam bóg Mars.
Amuliusz rozkazał utopić dzieci w rzece. Zamiar ten jednak się nie powiódł,
koszyk z chłopcami wrzucony do wody popłynął z prądem i utknął w jednej z
zatoczek. Płacz dzieci usłyszała wilczyca, która zaczęła regularnie odwiedzać
zatoczkę, by karmić dzieci własnym mlekiem. Wilczycę wyśledził pasterz królewski,
znalazł koszyk z dziećmi i zaadoptował je.
- 53 -
Chłopcy wyrośli na dzielnych młodzieńców i doskonałych wojowników.

Romulus i Remus, po osiągnięciu dorosłości dokonali zamachu stanu i przywrócili
tron prawowitemu władcy Numitorowi., po czym odeszli wraz z grupą młodzieży
aby poszukać miejsca na nową siedzibę. Znaleźli takie miejsce nad Tybrem, gdzie
było siedem wzgórz i na jednym z nich postanowili założyć miasto.
W tym celu posłużyli się rytuałem auspicjów – polegającym na poznaniu
woli bogów z lotu wielkich ptaków drapieżnych, takich jak orzeł lub sęp. Romulus,
usadowiony na Palatynie zyskał lepszy omen od obserwującego z Awentynu
Remusa. Gdy Remus upokorzony porażką zaczął drwić z brata wyznaczającego
granicę przyszłego miasta, ten zabił go, stało się to ponoć 21 kwietnia 753 roku
pne.
Romulus panował dłuższy czas i miał zostać wzięty żywcem do nieba by
stać się bogiem Quirynem. Jego następca na tronie rzymskim został Numa
Pompiliusz.
Legenda ta wrosła bardzo mocno w tradycję rzymską, podobnie jak data
założenia miasta, podana przez starożytnego historyka Marcusa Terentiusa
Warrona - 753 r. pne., od tego czasu do 509 r. pne Rzymem władali królowie, a
pierwszym był według legendy Romulus. Po nim nastąpiło jeszcze sześciu
władców, z których trzej ostatni byli królami etruskimi. Każdy z królów (Romulus,
Numa Pompiliusz, Tullus Hostilius, Ankus Marcjusz, Tarkwiniusz Stary, Serwiusz
Tulliusz, Tarkwiniusz Pyszny) odegrał według tradycji ogromna rolę w tworzeniu
potęgi miasta i wprowadził reformy wzorem miast greckich.
Właśnie z powodu tej legendy wilczyca stała się nieoficjalnym symbolem
Rzymu. Najbardziej znanym jej wizerunkiem jest rzeźba w stylu etruskim,
datowana na około 500 rok p.n.e., do której w okresie renesansu dodano dzieci.
Dziewiczą Westalką i matką bliźniaków Romulusa i Remusa była Rhea
Silvia, która była córką Numitora i siostrzenicą Króla Alba Longa, Amuliusa.
Numitor był prawowitym królem -- mianowany przez Marsa. Uzurpator Amulius bał
się przyszłego wyzwania potomków Numitora i aby uniemożliwić taką sytuację,
Król Amulius zmusił córkę swego brata Numitora aby została Dziewiczą Westalską
i nie mogła urodzić mściciela. Karą za naruszanie ślub dziewictwa dla Westalski
była okrutna śmierć, lecz Rhea Silvia uniknęła śmierci i dając życie bliźniętom:
Romulusowi i Remusowi. W owych czasach za takie przewinienie Rhea Silvia
mogła zostać spalona żywcem, później Dziewicze Westalski za naruszanie celibatu
były grzebane żywcem.
Wydarzenia Przed Założeniem Rzymu [pne.]

• 1184 r. - upadek Troi
• 1176 r. - Eneasz zakłada Lavinium
• 1152 r. - Ascanius zakłada Alba Longa
• 1152 - 753 r. - Królestwo Alba Longa
Królowie Alba Longa [Castel Gandolfo]
• Eneasz
• Latinus (Silvius)
• Alba (Silvius)
• Atys (Silvius)
• Capys (Silvius)
• Capetus (Silvius)
• Tiberinus (Silvius)
• Agrippa (Silvius)
- 54 -
• Romulus (Silvius)
• Aventinus (Silvius)
• Proca (Silvius) - ojciec Numitora i Amuliusza
Królowie Rzymu
• 753 - 715 Romulus
• 715 - 673 Numa Pompilius
• 673 - 642 Tullus Hostilius
• 642 - 617 Ancus Marcius
• 616 - 579 LuciusTarquinius Priscus [Stary]
• 578 - 535 Servius Tullius
• 534 - 510 LuciusTarquinius Superbus [Pyszny]
Legenda a fakty
Obok legendy jest także miejsce na garść potwierdzonych historycznie
faktów. Jednym z bezsprzecznych jest to, że przed Rzymianami w Italii panował
otoczony mgłą tajemnicy lud Etrusków. Przez wiele lat historykom udało się ustalić
tylko bardzo ogólny zarys etruskiej kultury. Nieznana jest natomiast historia,
naukowcy szacują, że kultura ta rozwinęła się między X a VII wiekiem pne. Nie
wiadomo także skąd przybyli, pewne jest natomiast, że kiedy dotarli na Półwysep
Apeniński, zastali tam już inne ludy. Przypuszczalnie wśród nich znajdowali się
także rdzenni mieszkańcy Półwyspu.
W ciągu następnego tysiąclecia powstała wysoko rozwinięta kultura. Około
roku 1000 pne. upowszechniło się użycie żelaza. Etruskowie najprawdopodobniej
nauczyli się metalurgii od starszego od nich ludu, reprezentującego kulturę
Villanova. W niedługim czasie ten starożytny lud osiągnął bardzo wysoki poziom
umiejętności metalurgicznych i intensywnie eksploatował złoża rud żelaza,
znajdującego się na Elbie. Żelazna broń utorowała Etruskom drogę do panowania
na znacznym obszarze, który w okresie największego rozwoju obejmował
środkową część Półwyspu Apenińskiego od doliny Padu po Kampanię.
W VI wieku pne. Etruskowie przejęli bardzo ważny przyczółek na
południowym brzegu Tybru. Tym miejscem był Rzym, należący do Latynów. Za
pośrednictwem Rzymu przetrwała cząstka dziedzictwa kulturowego Etrusków. Pod
koniec VI wieku pne., podczas buntu miast latyńskich Rzym wyzwolił się spod
panowania etruskiego. Od tego czasu miastem władali królowie, z których ostatni
Lucius Tarquinius Superbus został wypędzony w 509 roku pne.
Mniej więcej w tym samym czasie Latyńskie Miasta rzucili wyzwanie Etruskom,
wyczerpanym wojnami, które prowadzili z Grekami. Rzym całkowicie wyzwolił się
spod panowania Etrusków, niemniej zachował wiele z etruskiego dziedzictwa,
poprzez które po raz pierwszy zetknął się z cywilizacją grecką. Leżąc na
skrzyżowaniu ważnych szlaków komunikacyjnych, Rzym nie oparł się wpływom
greckim, które odegrały w jego rozwoju kluczową rolę. Niemniej zachował wiele
typowych etruskich instytucji. Jedną z nich była organizacja wojska, podzielone na
centurie. Także od Etrusków pochodziły inne zapożyczenia jak walki gladiatorów,
triumfalne pochody i sztuka przepowiadania przyszłości z wnętrzności zwierząt
ofiarnych.
Lucius Tarquinius Superbus [Tarquinius Pyszny] potomek Etruskiego rodu
z Tarquinii [Etruskie miasto na północny zachód od Rzymu], [syn Luciusa
Tarquiniusa Priscusa] był legendarnym siódmym i ostatnim królem starożytnego
Rzymu. Jego królestwo było jednym z najpotężniejszych w Italii. Jego stolica miała
ca 35 000 mieszkańców, a jej terytorium wynosiło ca 800 km2. Wpływy Rzymu
- 55 -
rozciągały się do Circeii aż po Terracina - 90 km na poługniowy wschód, miasta

łacińskie uznawały rzymskie zwierzchnictwo i Tarquinius dodał kilka łacińskich
miast do swego królestwa.
Lucius Tarquinius Superbus zaczątkował drogę Rzymu do zwierzchnictwa
nad światem. Tarquinius zbudował na Kapitolu Świątynię Jowisza Capitolinus i
system kanalizacyjny [Cloaca Maxima], który odprowadzał ścieki do Tybru.
Tarquinius zawarł traktat z miastem Gabii, na wschód od Rzymu, lecz w innych
sprawach Tarquinius był mniej praktyczny i drażnił arystokratów nakładaniem coraz
to nowych danin.
Przywódcy szlachetnych rodów Rzymu zawsze byli zapraszani do króla na
narady Senatu. Jednak Tarquinius próbował zmienić ten obyczaj, zachowywał się
jak autokrata i nie był zainteresowany obradami Senatu, a senatorowie oczywiście
czuli się ignorowani. Zgodnie ze świadectwem Liwiusza, za jego panowania
potęgował się terror i wielu senatorów zostało skazanych na śmierć. Tarquinius
próbował powściągać wzrastającą potęgę rodzin arystokratycznych przez
zwiększenie całkowitej liczby Senatorów do 300 Patres Conscripti [Wybranych
Patronów]. Przyczyną upadku Monarchii prawdopodobnie była wzrastające
bogactwo i potęga arystokratycznych rodzin Rzymu.
Ostatecznie grupa senatorów pod przywództwem Luciusa Juniusa Brutusa
[inny Etruski arystokrata] podniosła bunt. Lucius Tarquinius Superbus, Rex [król]
został obalony, a jego rodzina została wygnana z Rzymu. Monarchia została
obalona w Rzymie, a arystokracja w roku 509 pne. proklamowała Republikę.
Niebawem ustrój Rzymu coraz bardziej przypominał autokratyczne rządy Etruskich
Królów, jednak władcy Rzymu nigdy nie używali już tytułu Rex [Król], później
wprowadzono dla imperatora Rzymu nowy tytuł Cezar od Juliusza Cezara.
Wraz z założeniem Republikańskiego Rzymu, nastał najlepiej znany okres
dziejów ludzkości, rozpoczął się Wiek Żelaza, który trwa do obecnych czasów.
Ludzie spożywają coraz więcej mięsa zwierząt - choroby się potęgują - skraca się
czas ludzkiego życia. Ludzie wszystko sporządzają z żelaza oręż i sprzęty, a wojny
wybuchają ze zdwojoną siłą. Historia zamierzchłych czasów, tak opisana przez
mity greckie, stoi w wyraźnej sprzeczności z „oficjalną nauką”.
Rzymianie wyparli Greków, Etrusków i Fenicjan z Półwyspu Apenińskiego,
a także z Afryki Północnej, upadła Kartagina.
Już w 2 tysiącleciu pne. osiedlił się w Europie lud Indo-Europejski, Celci i
panował do 1 stulecia ne. Lud Celtycki składał się z różnych szczepów, Rzymianie
nazywali ich - Galli, a Grecy - Galatai lub Keltoi, termin oznaczający barbarzyńców.
W latach 1 000 - 750 pne. - kultura plemion proto-celtyckich opanowała i
zdominowała prawie całą Kontynentalną Europę i rozciągała się od północnej Azji,
aż po Chiny. Przypuszczalnie tej kulturze zawdzięczamy rozpowszechnienie
żelaza na Bliskim Wschodzie i w Chinach, w tym samym czasie.
• 700 - 500 pne. - Hallstatt w Austrii, rozwija się kultura celtycka.
• 700 pne. - Celtowie w Austrii wraz ze swymi zmarłymi grzebią żelazne miecze.
• 600 pne. - Grecy zdobywają kolonię Massilia i zaczynają handel z plemionami
Celtyckimi z Europy i krajami Morza Śródziemnego. Antyczna nazwa Brytanii -
Albion oznacza [białe kredowe skały urwisk Dover] i skalne Forty zbudowane w
Brytanii, głównie w Epoce Brązu.
• 500 pne. - rozpoczyna się handel między Etruskami i Celtami. Grecy zapisują
nazwę największego szczepu - Keltoi, która staje się wspólnym mianem dla
wszystkich Celtyckich plemion.
• 500 pne. - Celtowie [Galowie - od Galicia] przybywają z Irlandii od Hiszpanii.
• 500 pne. - 100 pne. - Kultura celtycka La Tene rozciąga się na cały ląd Europy
po Brytanię.
- 56 -
• 400 pne. - Celtowie najeżdża Włochy i Przedalpejską Galię.

• 400 pne. - Celtowie atakują Etruskie miasto Clusium .
• 390 pne. - Celtyckie szczepy pod przywództwem Brennusa najeżdżają i
niszczą Rzym. Zajmują miasto na trzy miesiące, jednak zniechęceni brudem
Rzymu, sami nie przymuszeni opuszczają miasto.
• 335 pne. - Aleksander Wielki wysyła posłów od Celtów, z zamiarem zawarcia
przymierza. Wielka liczba celtyckich żołnierzy przyłączą się do Greków w
wojnie przeciw Etruskom.
• 323 pne. - umiera Aleksander Wielki i Celci rozpraszają się w całej Macedonii.
• 279 pne. - Celtyckie szczepy najeżdżają Grecję.
Ostatecznie Celtowie osiągnęli Wyspy Brytyjskie i północną Hiszpanię, na
wschodzie Siedmiogród, wybrzeże Morza Czarnego i Galatię w Anatolii. Celtowie
częściowo zostali zasymilowani przez Imperium Rzymskie jako Brytowie,
Gaulowie, Boiowie, Galatianowie i Celtiberianowie.
Okazuje się, że Celtowie, kontrolowali szlaki handlowe wzdłuż systemu
rzecznego Rodanu, Sekwany, Renu i Dunaju.
Kultura La Tene z połowy V wieku pne, wyróżniająca się sztuką
geometrycznych figur i stylizowanymi formami ptaków i zwierząt, rozwinęła się
wśród Celtów skupionych w środkowym Renie, gdzie dominował handel z
Etruskami i z koloniami Greckimi z centralnej Italii.
Między V i I wiekiem pne., kulturze La Tene towarzyszyły wędrówki
celtyckich szczepów ze wschodniej Europy ku zachodowi oraz na Wyspy
Brytyjskie. Chociaż celtyckie grupy przypuszczalnie przeniknęły do północnej Italii
już wcześniej, jednak rok 400 pne. ogólnie przyjmuje się za przybliżoną datę
początku wielkiego najazdu Celtów. Pobyt plemion Celtyckich o nazwach:
Insubres, Boii, Senones i Lingones został zarejestrowany przez późniejszych
historyków rzymskich. Rzym został uwolniony od Celtów w roku 390 pne., a
najeżdżające szczepy teraz rozproszyły po całym półwyspie i osiągnęły Sycylię.
Południową granicą Celtyckich terenów były Alpy, tam osiedlali się Celtowie, stąd
nazwa Galia Przedalpejska [Gallia Cisalpina], a jego wojowniczy mieszkańcy byli
zawsze stałym zagrożeniem dla Rzymu, aż do ich porażki w 225 r. pne. nieopodal
Telamon.
Celtowie wcześnie opanowali Bałkany, lecz datą ich udokumentowanej
obecności jest rok 335 pne., gdy Aleksander Wielki przyjął delegacje Celtów
żyjących na wybrzeżu Adriatyku. W roku 279 pne. - Celtowie opuścili Delfy w
Grecji, po porażce zadanej im przez Anatolijczyków. W następnym roku trzy
celtyckie szczepy przeszły przez Bosfor do Anatolii i uczyniły tam rozległe
spustoszenie. Od roku 276 pne. osiedlali się we Frygii, lecz nadal kontynuowali
najazdy i grabieże, w roku 230 pne napady zostały w końcu zduszone przez
Attalusa I z Pergamum. Tymczasem w roku 192 pne. Rzym ustalił swe
zwierzchnictwo nad całą Galię Przedalpejską. W roku 124 pne. - Rzym zdobył
terytorium na zachód od Alp - Prowansja. Końcowe epizody celtyckiej
niezależności, Celtom pozostawiono w posiadaniu Galię Przedalpejską [Gallia
Transalpina], który zawierała terytorium od Renu i Alp, a na zachodzie do
Atlantyku.
Gwałtowny atak Germanów pierwotnie został skierowany na obszar
celtyckiego królestwa Bohemii we wschodnich Alpach, na ziemie Boii oraz
Noricum. Germańscy napastnicy byli nazywani Cimbri, lud powstały w Jutlandii
[Dania]. Rzymska armia posłana na odsiecz do Noricum w 113 r. pne. została
pokonana i od tego czasu Cimbri, teraz w sojuszu z Teutonami, zniszczyli
Transalpejską Galię, przełamując opór Galów i Rzymian.
Germanowie próbowali opanować Italię, w latach 102 i 101 pne. jednak
- 57 -
zostali rozgromieni przez Legiony Rzymskie.

Niewątpliwie w tym czasie wiele celtyckich plemion, dawniej żyjących na
wschód od Renu, zmuszone było szukać schronienia na zachód od Renu i te
wędrówki oraz germańskie zagrożenie, dały Juliuszowi Cezarowi asumpt (w 58 r.
pne.) do rozpoczęcia kampanii, która doprowadziła po rzymskiej aneksji całej Galii.
Raport dla Cezara informuje o wędrówce Belgijskich Celtów do Brytanii i Irlandii,
mieszkańcy wysp zawsze byli postrzegani przez Rzymian jako powiązani z Galami
Najazdy i Wędrówki Ludów w pierwszych wiekach ne.
• 167 r. - Germanowie najeżdżają Italię i Grecję,

• 200 r. - Wizygoci i Ostrogoci wyruszają na Ruś,.
• 367 r. - Piktowie i Szkoci najeżdżają Albion [Brytanię],
• 370 r. - Hunowie najeżdżają Południową Europę,
• 406 r. - Wandalowie, Alanowie i Suewi najeżdżają Galię,
• 410 r. - Wizygoci zdobywają Rzym,
• 410 r. - Wizygoci zaczynają osiedlać się w Hiszpanii i południowej Galii,
• 421 r. - Anglowie i Saksonowie najeżdżają Albion [Brytanię],
• 429 r. - Wandalowie najeżdżają północną Afrykę i Burgundię.
• 429 r. - Frankowie najeżdżają Galię i Italię,
• 451 r. - Hunowie najeżdża Galię, ale zostali zmuszeni do odwrotu,
• 455 r. - Wandalowie zdobywają Rzym.
WJS
- 58 -
PREHISTORIA LUDZKOŚCI
Sumeryjskie tabliczki klinowe z biblioteki A s s u r b a n i p a l a
Sumeryjskie tabliczki z biblioteki A s s u r b a n i p a l a w Niniwie

przedstawiają początki ludzkości w najbardziej zrozumiały sposób.
Na Ziemię przybyło 600 Przybyszów - B o g ó w , podzielonych na 12
oddziałów po 50 członków każdy. Początkowo zamierzali wydobywać metale z wód
oceanu, ale gdy ten zamiar nie powiódł się postanowiono wydobywać te metale na
lądzie, w kopaniach w kraju Arali – Ofir (Zimbabwe).
Warunki w głębokich kopalniach afrykańskich były nieznośne, wkrótce
wielu z nich się zbuntowało i odmówiło dalszej pracy. Potwierdza się więc
informacja z Biblii o upadłych Aniołach. Przekazane w mitach greckich oraz w
Odysei wyobrażenia cyklopów być może są zamierzchłym obrazem antycznych
boskich górników z latarkami na czołach, przecież kojarzeni są z wykuwaniem
piorunów dla Z e u s a pod kierownictwem H e f a j s t o s a w kuźni pod Etną.
Do tej żmudnej pracy zaczęto wykorzystywać istniejących praludzi
(pitekantropus), których nie potrafiono jednak okiełznać. Wówczas areopag
złożony z dwunastu przywódców zadecydował o stworzeniu armii bezwolnych
robotników, którzy zastąpią B o g ó w w tej ciężkiej pracy. Postanowiono, że nie
wykorzysta się do tego celu istniejących praludzi ponieważ nadal obawiano się ich
nieposłuszeństwa.
Postanowiono stworzyć, do tej pracy, bezwolnych niewolników przez
wykonanie modyfikacji genetycznej pewnego gatunku małp. Odpowiednio
spreparowane jajo samicy człekokształtnej małpy, zapłodnione nasieniem jednego
z bogów E n k i , zostało umieszczone w łonie bogini N i m u r s a g , gdzie
dojrzewało do rozwiązania.
Osobnicy zrodzeni w wyniku takich zabiegów byli najczęściej bezpłodni, a
poza tym charakteryzowali się wieloma wadami genetycznymi, które sumiennie
wylicza jedna z tabliczek, a więc niemożność zatrzymania moczu, wady nerek i
wątroby. Takich nienormalnych dzieci bogini N i m u r s a g powiła sześcioro.
Później tą technikę udoskonalono i pierwszym udanym osobnikiem był
Adapa, którego wydała na świat bogini N i n k i . Ten sukces spowodował, że
zaczęto produkcję seryjną - pierwszą serię udoskonalonych osobników nazwano
Adamu. Pierwszych ludzi umieszczono w celu rozmnożenia, w zamkniętej enklawie
zwanej ogrodem Edenu, aby zapewnić im bezpieczeństwo i również obserwowano
zachowanie ludzi.
B o g o w i e ukształtowali przedpotopową cywilizację ludzką wyłącznie w
celach utylitarnych i jej mentalność była zupełnie odmienna od naszej
współczesnej. Ludzie ówcześni byli zdalnie sterowani przez B o g ó w i faktycznie
byli bezwolnymi i nieświadomymi niewolnikami, zatem nie mogli w pełni
odpowiadać za własne czyny. Klinowe teksty nie pozostawiają żadnej wątpliwości
potwierdzając fakt, że ludzie byli niewolnikami B o g ó w w dosłownym sensie,
Sumeria podlegała całkowicie woli B o g ó w .
B o g o w i e swe polecenia przekazywali bezpośrednio do mózgów ludzi,
jednak nie dotyczyło to Gigantów, potomków synów B o g a i ludzkich kobiet,
którym B o g o w i e nie byli w stanie bezpośrednio wydawać poleceń.
Początki ludzkości na podstawie Księgi Henocha
Twórca wszechświata, B ó g , opuszczając Ziemię, pozostawił Anakim –

Nadzorców i ustanowił Henocha swym gubernatorem rodu ludzkiego. B ó g chciał
zapobiec mieszania się gatunków ludzi i zwierząt, sodomii i innym dewiacjom,
- 59 -
które zaczęły się plenić już w Edenie.

Zatem Henoch mieszkał na Ziemi i wraz z prefektami i sześciu stoma
„Nadzorcami” [bene ha-elohim], synami B o g a , którzy mieli zadanie uczyć ludzi,
rolnictwa i bartnictwa, uprawy winnej latorośli i drzewek oliwnych. „Nadzorcy” nie
ograniczali się tylko do wykonywania modyfikacji genetycznych u małp, również
posługiwali się tą techniką w odniesieniu do innych zwierząt.
Henoch opowiada: „Widziałem co Azazyel czynił, jak on uczył wszelkiego
rodzaju nieprawości na Ziemi i wyjawiał wszystkie tajne rzeczy, które dzieją się w
Niebie, Samyaza też uczył czarów. Nadzorcy, widząc, że córki człowiecze są
piękne, brali je sobie za żony, wszystkie które sobie upodobali. Oni szli razem do
córek ludzi, porywali je i spali z nimi i te kobiety później rodziły Gigantów o
wysokości trzydzieści łokci”.
Henoch opowiada historię upadłych aniołów, którzy upodobali sobie
kobiety z rodu ludzkiego i obcowali z nimi, zaś owe kobiety rodziły hybrydy zwane
przez Biblię Gigantami - Nefilim. Giganci byli nienasyceni i oni pożerali wszystko co
ludzie wytworzyli.
Księga Henocha opowiada tę historię dość szczegółowo. Podaje imiona
osiemnastu prefektów: „Takie są imiona ich szefów: Samyaza był ich przywódcą i
prefekci dwustu upadłych aniołów: Urakabarameel, Akibeel, Tamiel, Ramuel,
Danel, Azkeel, Saraknyal, Asael, Armers, Batraal, Anane, Zavebe, Samsaveel,
Ertael, Turel, Yomyael, Arazyal”, którzy popełnili ten grzech.” „Ponadto Azazyel
uczył ludzi robić miecze, noże, tarcze, zbroje, wymyślania zwierciadeł,
wykorzystywania kamieni szlachetnych i wykonywania bransolet i ozdób,
wykonywania różnego rodzaju barwników i używania farb, upiększania brwi.
Amazarak uczył wszelkiego rodzaju czarów i magicznej medycyny, stosowania
korzeni w medycynie, wykonywania różnych lekarstw i używania roślin
narkotycznych. Armers uczył zaklęć i odczyniania czarów. Barkayal uczył
obserwacji gwiazd i astrologii. Akibeel uczył tajnych znaków Nieba. Tamiel uczył
astronomii, a Asaradel uczył obserwacji gwiazd i biegu księżyca, Nadzorcy
również uczyli ludzi kłamstwa i dokonywania oszustw". " Penemue uczył dzieci
ludzi [smaków] gorzkich i słodkich i nauczał ich wszystkich tajemnic mądrości.
Nauczał rodzaj ludzki pisania atramentem na papierze, przez to wielce zgrzeszył
na wieki wieczności. Ludzie nie zostali stworzeni w tym celu, aby umacniać swą
dobrą wiarę piórem i atramentem. Ludzie byli stworzeni dokładnie jak aniołowie, to
decyduje, że powinni utrzymywać czystość, prawość do śmierci, która zniszczy
wszystko, nie powinni jej podtrzymywać, a za ich wiedzę oni zostaną ukarani i ta
ich siła niepokoi mnie".
Henoch podaje, że aniołowie pierwotnie otrzymali wiedzę od B o g a
poprzez dostęp do owoców Drzewa Mądrości, jedzenie owoców tego drzewa było
im dozwolone. Nadzorcy nabyli wielką mądrość i później przekazali tą wiedzę i
mądrość też Henochowi. Było to, te samo drzewo, którego owoc zjedli Adam i Ewa,
otrzymując nową wiedzę i mądrość, która otwarła ich oczy, umożliwiając
odróżnianie dobra od zła. W przeciwieństwie do aniołów owoce tego drzewa dla
ludzi w tym czasie były zakazane. Rozmyślny bunt Boskich Aniołów polegał na
ujawnianiu ludziom tajemnic Niebios, nauczaniu ludzi i podejmowaniu stosunków
płciowych z córkami ludzi.
"Przez to bezbożne zjednoczenie byli produkowani Giganci, jako ich
potomkowie. W owych czasach, również i potem, gdy synowie boży obcowali z
córkami ludzkimi, byli na ziemi olbrzymi, których im one rodziły. To są mocarze,
którzy z dawien dawna byli sławni. Widzieliśmy też tam olbrzymów, synów Anaka,
z rodu olbrzymów i wydawaliśmy się sobie w porównaniu z nimi jak szarańcza i
takimi też byliśmy w ich oczach. Król Og z Aszanu był ostatnim z rodu olbrzymów,
wszak jego grobowiec żelazny znajduje się w Rabbat synów Ammonowych, a ma
- 60 -
dziewięć łokci długości, cztery łokcie szerokości, według zwykłego łokcia

męskiego".[Łokieć hebrajski wynosi 48,4 cm].
Co do buntu tych upadłych aniołów, ukazane są co najmniej dwa oddzielne
bunty. Każdy bunt ma różnych przywódców. Semyaza był przywódcą pierwszego
buntu upadłych aniołów, którzy brali siebie żony i rodzili Gigantów.
"Henoch jako pierwszy wśród ludzi, urodzonych na Ziemi, nauczył się
pisać, nauk i mądrości. Opisał w księgach znaki nieba stosownie do ich miesięcy,
aby ludzie mogli poznać pory roku odnośnie poszczególnych miesięcy."
Nadzorcy, gdy grunt już palił się im pod nogami, ponieważ niepokojące
wieści zaczęły docierać do Nieba, zwrócili się do Henocha aby interweniował u
B o g a w ich sprawie. B ó g zamiast tego wezwał Henocha aby dostarczył dowody
winy przeciwko nim, w celu ich osądzenia.
„Nadzorcy oprócz brania żon z rodu ludzkiego, też popełniali inne
niewybaczalne czyny: tworzyli różnego rodzaju hybrydy zwierzęce, a sam ich
widok napawał przerażeniem nawet synów B o g a , oraz uczyli rodzaj ludzki
magicznych umiejętności i sztuki wojennej”.
„ B ó g osądził upadłych aniołów za stworzenie Nephilim i innych hybryd.
Bóg zadekretował, że upadli aniołowie „nadzorcy” zostaną strąceni do Tartaru.
Nephilim (Giganci) też byli sądzeni, jednak zdecydowano, że ich ciała miały wracać
na ziemię w pokoju, ponieważ czas ich życia został określony na 500 lat, ale ich
dusze zostały skazane na wieczną tułaczkę jako Demony – duchy. Hybrydy
zwierzęce postanowiono pozostawić swojemu losowi, ponieważ w większości były
bezpłodne.”
Ziemia w czasach przed potopem była zepsuta i przepełniona gwałtownymi
walkami. Rasa Gigantów – Nefilim, stworzona przez Anakim - Nadzorców, synów
B o g a – upadłych aniołów, rozprzestrzeniła się na Ziemi i wnet ich populacja na
Ziemi liczyła już 4 094 osobników [jak podaje Baruch]. Giganci byli nienasyceni i
oni pożerali wszystko co ludzie wytworzyli, aż w końcu ludzie nie byli już w stanie
ich wykarmić. Wówczas oni obrócili się przeciw ludziom i zaczęli pożerać mięso
ciał, ludzkich synów i córek, jedli też ptaki, zwierzęta, gady i ryby, pili też krew życia
swych ofiar, co było szczególnym wykroczeniem przeciwko przykazaniom Boga.
Maltretowani ludzie nie potrafili skutecznie bronić się przed Gigantami.
Ludzie zanosili głośne skargi, aż ich lamenty sięgały Niebios., aż B ó g ujrzał
bezmiar krwi, która była wytoczona na Ziemi i całą nieprawość, która była tam
czyniona. Wówczas B ó g królujący zgodnie z prawami natury, dostrzegł ten stan i
postanowił wytępić ród Gigantów.
Posłał Gabriela, żeby podjudzał Gigantów i zachęcał do wzajemną walkę
aby nawzajem się wygubili. Giganci byli nienasyceni, wybuchały pomiędzy nimi
bratobójcze walki o żywność i oni pożerali ciała zwyciężonych, a także pili ich krew,
co budziło szczególną odrazę B o g ó w i było sprzeczne z podstawowym zakazem
B o g a , dotyczącym zakazu spożywania krwi życia.
Uwięzienie tych upadłych aniołów przez Archaniołów Rafaela i Michaela i
zniszczenie wszystkiego życia na ziemi zostało postanowione. Tylko Noah i jego
rodzina miał uniknąć zniszczenia na ziemi. B ó g posyła Asuryala aby ostrzegł
Noaha, że niebawem ześle potop na ziemię.
B ó g rzekł posyłając Archanioła Asuryalala do Noaha: „Przemów do niego
w moim imieniu, ukrywając się i wyjaśnij mu doskonałość, która ma właśnie
nastąpić, wszystko na Ziemi zginie, ponieważ wody potopu przejdą nad całą ziemią
i wszystkie rzeczy, które są na Ziemi będą zniszczone. Cały ród ludzki zginie w
skutek tych tajemnic, której Nadzorcy uczyli swych potomków i przez które też oni
zostali zniszczeni. Cała Ziemia była nakłaniana do zła wskutek nauczania
Azazyela, dlatego jemu przypisuję całą tą zbrodnię. Teraz naucz jego jak on może
uniknąć tej zagłady i jak jego nasienie może pozostawać we wszystkich na ziemi”.
- 61 -
B ó g rzekł do Rafaela: „Zwiąż Azazyela za ręce i stopy i rzuć go w

ciemność i otwórz pustynię, która jest w Dudael, rzuć go w tam. Rzucaj za nim
kamienie, pokrywając go ciemnością, tam on będzie pozostawać na zawsze;
zasłoń jego twarz, żeby nie mógł widzieć światła, a w wielkim dniu sądzenia jego,
będzie wrzucony do ognia. Przywracaj ład na Ziemi, który Nadzorcy zepsuli i chroń
życie tych, których ja mogę ożywić”.
B ó g postanowił usunąć Gigantów z Ziemi i aby ostatecznie ich wytępić i
zakończyć panowanie na Ziemi Gigantów i innych hybryd. B ó g postanowił zalać
Ziemię potopem i przybył na Ziemię z dziesięciu tysiącami swych świętych synów,
aby wykonywać osąd nad nimi zniszczyć ich i ganić niegodziwych, wszystkich
cielesnych za wszystkie grzechy i bezbożności, które uczynili i popełniali przeciw
Niemu. B ó g rzekł: „Oczyszczę ziemia ze wszelkiego ucisku, z wszelkiej
nieprawości, ze wszelkiej zbrodni, z całej bezbożności i z całej nieczystości, które
są popełniane, wytępię je z oblicza Ziemi, a wtedy wszystkie dzieci ludzi będą
prawi i wszystkie narody będą oddawać Mi boskie honory i błogosławić Mnie i
wszyscy będą czcić Mnie”.
Nowo przybyli synowie B o g a - Aniołowie tępili Gigantów w sposób
bezwzględny i okrutny. Synowie B o g a , przemieszczali się rożnego rodzaju
machinami latającymi tropiąc ich (Ramayana, księga Ezechiela). Według
niektórych źródeł wykorzystywano w tej walce również energię atomową. Tego
rodzaju przypuszczenia nie są bezpodstawne nie tylko ze względu na opisy w
Ramayanie, potwierdza to również znacznie podwyższona radioaktywność wielu
budowli na Subkontynencie Indyjskim oraz liczne nadtopienia i zeszklenia murów
prehistorycznych budowli.
Giganci w celach obronnych wykorzystywali dawne budowle Nadzorców i
budowali nowe różnego rodzaju fortece, które obecnie nazywane są budowlami
megalitycznymi. Z tego względu metody walki z gigantami okazały nieskuteczne
ponieważ Giganci ukrywali się w skalnych fortecach.
„Nadzorcy” dostarczyli ludziom użyteczną technologię, która znacznie
przyczyniła się do rozwoju ludzkości. O ile prawdą jest wykorzystywanie w tej
walce energii atomowej, to można sobie wyobrazić roztopienie czap lodowych w
celu wytępienia Gigantów.
Pozostawieni na Ziemi Nadzorcy, synowie B o g a - Anakim, widząc, że
córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie sobie tylko
upodobali. Wtedy B ó g rzekł: Nie może pozostawać duch mój w człowieku na
zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną. A w owych czasach żyli na ziemi
Giganci; a także później, gdy synowie B o g a zbliżali się do córek człowieczych, te
im rodziły Gigantów. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w owych dawnych
czasach.
Gdy dotarły do B o g a informacje o czynach zbuntowanych aniołów ci
zwrócili się do Henocha, aby interweniował w ich sprawie, chcieli aby B ó g okazał
im litość. Jednak żadna litość lub wybaczenie nie było możliwe, ponieważ
Nadzorcy grzeszyli seksualnie z kobietami śmiertelnych ludzi. Dla nich i ich
diabelskich dzieci [Gigantów] żadne takie wybaczenie nie było możliwe, "dlatego
wy nie będziecie mieć żadnego pokoju". Okazało się, że już wcześniej kilku
upadłych aniołów, którzy pierwotnie mieszkali w piątym niebie w następstwie ich
rozmyślnego buntu, musiało być zrzuconych na dół do drugiego nieba ciemności i
zostali uwięzieni. Teraz wszystkich B o g ó w podzielił konflikt w gronie Niebian.
Najwyższy B ó g , który grzmi na wysokościach wymyślając cudowne czyny, nawet
miesza burze nad ziemią, już chciał całkowicie zakończyć istnienie rasy
śmiertelnych ludzi, oświadczając że zniszczy wszelkie życie na Ziemi i Nadzorców.
Dzieci bogów, Anakim - „Nadzorcy” własnymi oczyma ujrzą straszny los swego
potomstwa, nie powinni byli łączyć się ze śmiertelnymi kobietami, dając życie
- 62 -
Gigantom. Odtąd Nadzorcy nie będą posiadać bękartów, a Giganci będą

zamieszkiwać wśród tych, którzy zostali urodzeni jako śmiertelni ludzie.”
Boski Areopag ustalił, że Anakim – „Nadzorcy” nie będą stawiani przed
obliczem B o g a , ponieważ oni obrazili majestat B o g a , oni zachowywali jakby
sami byli B o g a m i , dlatego oni podlegali tajnemu sądowi i wyrok był ostateczny.
Każdy Nadzorca, otrzymał to na co zasłużył, ale zawsze własny i ostateczny
wyrok. Henoch żył na Ziemi trzysta sześćdziesiąt pięć lat i przekazał swemu
wnukowi, Noahowi charakterystyczne znaki wszystkich tajnych rzeczy w swej
księdze i wstawił dla niego wśród słów Księgi Przypowieści. Henoch również
podzielił się z Noahem niemałą swą wiedzą na różne tematy dotyczące: praw
natury i kosmosu, zjawisk przyrodniczych, kalendarza, a nawet metalurgii.
Hebrajczycy wierzyli, że historia Starego Testamentu miała miejsce w
Sumerze, lecz Sumeryjskie święte legendy podają, że z Telmun [Ziemi Raju]
trzeba było podróżować drewnianym statkiem. Być może ziemia Telmun
znajdowała się w Indii, w stanie Andhra Pradesh, gdzie znaleziono wieś Nellore w
okręgu zwanym Kamakur, w której wieśniacy nawet dzisiaj kultywują wiele
Hebrajskich zwyczajów.
B o g o w i e nie zawsze byli zgodni między sobą, kłócili się i spierali się, a
nawet spiskowali przeciwko sobie. Jedna ich grupa B o g ó w manipulowała
materiałem genetycznym, ludzkim i zwierzęcym, wskutek czego powstawały takie
hybrydy jak centaury (pół-ludzie pół-zwierzęca) i ludzie ze zwierzęcymi elementami
ciała (Minotaur). Jeszcze inna grupa istot pozaziemskich zapładniała piękne córy
rodzaju ludzkiego: owocami tej działalności byli pojawiający się w starych
przekazach "Giganci" i "synowie bogów", na przykład król Minos, potomek ojca
bogów, Zeusa.
Sumerowie mieli na określenie Wszechświata jedno pojęcie: an-ki, co
znaczy mniej więcej "niebo i ziemia". Ich mity mówią o "bogach", którzy jeździli po
niebie barkami i ognistymi statkami, zstąpili na ziemię z gwiazd, zapłodnili ich
przodków i powrócili do gwiazd. Sumeryjski panteon "ożywiało" zbiorowisko istot o
w miarę ludzkich kształtach, ale za to o nadludzkich możliwościach i właściwie
nieśmiertelnych.
Tylko że sumeryjskie teksty nie mówią o tych "bogach" w jakiś mglisty i
niedookreślony sposób, lecz stwierdzają jasno i wyraźnie, iż ludzie widzieli ich na
własne oczy. Mędrcy Sumeru twierdzili z całym przekonaniem, iż znają "bogów",
którzy dokonali na ziemi swe dzieła. Z tekstów tych można wyczytać, jak to się
wszystko stało: "bogowie" nauczyli Sumerów pisma, dali im wskazówki, jak robić
metal (tłumaczenie sumeryjskiego słowa oznaczającego metal brzmi właściwie
"materiał niebiański" i nauczyli uprawy zbóż. Dla naszych rozważań istotna jest
informacja, iż według sumeryjskich zapisków pierwsi ludzie powstać mieli ze
skrzyżowania "bogów" z "dziećmi Ziemi".
Według przekazów sumeryjskich z Kosmosu przybyli co najmniej Bóg
Słońca Utu i Bogini Wenus Inana. Sumeryjskie słowo na oznaczenie żebra ("ti")
znaczy zarazem "stwarzać życie". Imię sumeryjskiej bogini "stwarzającej życie"
brzmi Ninti. W przekazach znajdujemy informację, że bóg przestworzy Enlil
"zapłodnił" wielu ludzi. Jedna z pokrytych pismem klinowym tabliczek mówi, że
Enlil wlał swe nasienie do łona Meslamtaei: "Nasienie twego pana, prześwietne
nasienie, jest w mym łonie, nasienie Sina, o boskie imię, jest w mym łonie".
Zanim ludzie zostali stworzeni, w mieście Nippur mieszkali tylko bogowie,
Enlil zgwałcił zachwycającą Ninlil zapładniając ją na rozkaz z góry. Piękne dziecię
Ziemi, Ninlil, wzbraniała się początkowo przed zapłodnieniem właśnie przez
"boga". Oto co powiada tabliczka z Nippur na temat lęku Ninlil przed aktem gwałtu:
"Moja vagina jest zbyt mała, nie zda się do obcowania. Moje wargi są zbyt małe,
nie zdadzą się do całowania".
- 63 -
Boski Enlil puścił mimo uszu trwożne słowa Ninlil. "Bogowie zdecydowali,
że trzeba wyplenić na Ziemi ohydny pomiot nieczystego życia, bo Enlil wpuścił
swoje nasienie do łona Ninlil. Aby wyplenić nasienie ludzkości, Rada Bogów
zadecydowała zakończyć ich władanie na ziemi. Chodziło więc jasno i wyraźnie o
to, aby wyeliminować osobniki nieczyste. Na innej tabliczce czytamy: "W owych
dniach, w komorze stworzenia u bogów, w ich domu duku uformowano Lahara i
Aszmana. W owych dniach powiada Enki do Enlila: "Ojcze Enlilu, Lahar i Aszman,
ci, którzy zostali stworzeni w duku, pozwólmy im wynijść z duku'".
Przypuszczalnie po odlocie "bogów" mieszkańcy Ziemi popadli w stare, złe
przyzwyczajenia i ten powrót do starych przyzwyczajeń stał się grzechem
pierworodnym i elementem hamującym rozwój w pradawnych czasach. Idea
"grzechu pierworodnego" sugeruje powstawanie krzyżówek ze zwierzętami
uwsteczniające gatunek ludzki przez domieszanie krwi zwierząt.
- 64 -
TIMAIOS Platona
KRITIAS.
To posłuchaj, Sokratesie. Opowieść bardzo dziwna, ale ze wszech miar
prawdziwa. Opowiadał ją kiedyś Solon, najmądrzejszy spośród siedmiu mędrców.
Był członkiem naszej rodziny, był ukochanym Dropidesa, mojego pradziada, jak to i
sam mówi na wielu miejscach swoich poematów. On to mówił Kritiaszowi, mojemu
dziadkowi, i ten, już staruszek, opowiadał to nam, że wielkie i podziwu godne były
dawne czyny tego państwa, ale czas zatarł ich ślady i ludzie powymierali. Jeden
czyn był największy ze wszystkich. Teraz może by wypadało przypomnieć go i w
ten sposób odwdzięczyć się tobie, a równocześnie słusznie i zgodnie z prawdą
oddać chwałę bogini przy święcie, jakbyśmy hymn śpiewali.
SOKRATES.
Dobrze mówisz. Ale co to za czyn taki naszego państwa podał Kritias za Solonem;
nie jako podanie, ale jako fakt rzeczywisty?
KRITIAS.
Ja powiem, com usłyszał. Opowieść dawna z ust niemłodego człowieka. Bo Kritias,
kiedy to mówił, był już bliski dziewięćdziesiątki, a ja miałem chyba najwyżej
dziesięć lat. Właśnie było święto Apaturiów, trzeci dzień, w którym się chłopców
wpisuje do gminy. Chłopcy, jak co roku, tak i wtedy brali udział w uroczystości.
Ojcowie urządzili nam konkurs wokalny. Wygłaszano wiele poematów wielu
różnych poetów, a ponieważ poezje Solona były w owym czasie nowe, więc
wygłaszało je wielu spośród nas, chłopców. Otóż powiedział wtedy ktoś z naszej
dzielnicy – czy mu się tak wtedy wydawało, czy też chciał jakąś przyjemność zrobić
Kritiasowi – dość, że powiada, że Solon był w ogóle najmądrzejszym człowiekiem,
a jeżeli chodzi o poezję, to polot miał największy ze wszystkich. Staruszek,
doskonale to pamiętam, bardzo się tym ucieszył, uśmiechnął i rozpromieniony
powiada: „Gdyby on się, mój Amynandrze, nie był zajmował poezją tylko ubocznie,
ale oddał się jej całą duszą, tak jak inni, byłby wykończył opowieść, którą tutaj
przywiózł z Egiptu, i gdyby go rozruchy i inne nieszczęścia, które tu znalazł po
przyjeździe, nie były zmusiły do zarzucenia poezji, to, według mego zdania, ani
Hezjod, ani Homer, ani żaden inny poeta nie byliby go nigdy sławą przewyższyli.
- A cóż to była za opowieść, Kritiaszu? – zapytał tamten.
- O największym i najznamienitszym, można powiedzieć najsłuszniej, ze
wszystkich czynów, jakich nasze państwo dokonało, ale że to czasy dawne i
poginęli ci, którzy tego czynu dokonali, więc wieść o nim do nas nie dotarła. –
Powiedzże od początku – powiada tamten – co i jak mówił Solon i od kogo to
usłyszał jako prawdę?
– Jest – powiada – w Egipcie, w delcie, którą opływa rozszczepiony u góry
strumień Nilu, powiat zwany Saityckim. W tym powiecie największym miastem jest
Sais, skąd też pochodził i król Amasis. U nich tam nad miastem króluje pewne
bóstwo, które się po egipsku nazywa Neith, a po grecku, jak oni mówią, Atena. Oni
twierdzą, że bardzo lubią Ateńczyków i że w jakiś sposób są z nami tu
spokrewnieni. Solon mówił, że gdy tam przyjechał, bardzo go tam zaczęto
szanować. Dość że zaczął się rozpytywać o dawne czasy tych kapłanów, którzy
najwięcej byli z tym obznajomieni, bo sam nic o tym po prostu nie wiedział i nie
znalazł żadnego innego Hellena, który by o tym wiedział cokolwiek. I tak raz,
pragnąc ich wyciągnąć na stówko o dawnych czasach, zaczął mówić o
najdawniejszych dziejach naszych, o Foroneusie, którego pierwsze podania
dotyczą, i o Niobie, a znowu o potopie opowiadał bajki, jak to przetrwali Deukalion i
Pyrra, i wywodził pokolenia od nich pochodzące, i starał się przypomnieć sobie, ile
to lat trwały te rzeczy, o których mówił, i starał się obliczyć lata. Na to jeden bardzo
stary kapłan powiedział: – Oj, Solenie, Solenie! Wy, Hellenowie, zawsze jesteście
- 65 -
dziećmi. Nie ma starca między Hellenami. – On to usłyszał i powiada: – Jak to? Co

to ty mówisz?
- Młode dusze macie wszyscy – powiada. – Nie macie w nich żadnego dawnego
mniemania, opartego na starych podaniach, ani żadnej wiedzy okrytej siwizną
wieków. A przyczyna tego taka. Wiele razy i w różnym sposobie przychodziła
zguba rodzaju ludzkiego i będzie przychodziła nieraz. Od ognia i od wody
największa, a z niezliczonych innych przyczyn inne, krócej trwające. U was też
mówią, że Faeton, syn Heliosa, zaprzągł raz konie do wozu ojca, a że nie umiał
pędzić po tej samej drodze co ojciec, popalił wszystko na ziemi i sam zginął od
pioruna. To się opowiada w postaci mitu, a prawdą jest zbaczanie ciał biegnących
około ziemi i po niebie i co jakiś długi czas zniszczenie tego, co na ziemi, od
wielkiego ognia. Wtedy ci, którzy mieszkają po górach i na wyżynach, i w okolicach
suchych, bardziej giną niż ci, co mieszkają nad rzekami i nad morzem. Dla nas Nil
jest w ogóle zbawieniem i wtedy też z tego nieszczęścia ratuje nas i zbawia. A
kiedy znowu bogowie ziemię wodą oczyszczają i zalewają potopem, wtedy się
ratują ci, co po górach krowy pasą i owce, a tych, co po waszych miastach
mieszkają, rzeki spłukują do morza. A w tym kraju tutaj ani wtedy, ani nigdy innym
razem woda z góry na niwy nie spływa, tylko wprost przeciwnie; od dołu wszystka
podchodzi. Taka już jest. Dlatego też i z tych przyczyn zachowują się u nas w
podaniach zdarzenia najdawniejsze.
A po prawdzie to tak jest, że we wszystkich okolicach, gdzie mróz nadzwyczajny
ani skwar przeszkody nie stanowi, tam zawsze gęściej lub rzadziej ród ludzki
zamieszkuje. Otóż cokolwiek się u was albo u nas, albo w innej okolicy, o której
wiemy ze słyszenia, zdarzy pięknego albo doniosłego, albo z jakiegokolwiek
innego względu osobliwego, to wszystko jest tutaj od dawna zapisane w
świątyniach i przechowane. A to, co się u was i u innych ludów dzieje, zaledwie się
utrwalić zdoła w napisach i w tym wszystkim, czego państwa potrzebują, kiedy oto
znowu w swoim czasie, jakby choroba powrotna, przychodzą na nich strumienie
wody z nieba i zostawiają spośród was tych, co pisma i służby u Muz nie znają.
Tak, że na nowo od początku rodzicie się niejako, jakby młodzi. Nie wiecie nic ani
o tym, co tu było, ani co u was było w czasach zamierzchłych. Te twoje rodowody,
Solonie, i te historie, któreś opowiadał o tym, co u was, mało się różnią od bajek
dla dzieci.
Wy naprzód pamiętacie tylko jeden potop, a przed tym było ich wiele. Oprócz tego
nie wiecie, że w waszej ziemi mieszkał najpiękniejszy i najlepszy rodzaj ludzi, od
którego pochodzisz i ty, i całe wasze dzisiejsze państwo. Bo zostało wtedy trochę
tego nasienia, ale wy o tym nie wiecie. Dlatego że ci, co pozostali, przez wiele
pokoleń ginęli, głosu nie umiejąc zamykać w litery. Istniało swojego czasu, Solonie,
przed największym potopem państwo, które dziś jest państwem ateńskim, wielka
potęga militarna i w ogóle prawa miało znakomite. Miało dokonać czynów
najpiękniejszych i wytworzyć ustroje najlepsze ze wszystkich, o jakich nas dziś pod
słońcem wieści dochodzą.
Kiedy to usłyszał Solon, zdziwił się, powiada, i bardzo pragnął i prosił kapłanów,
żeby mu wszystko dokładnie o dawnych obywatelach po kolei opowiedzieli.
A kapłan powiedział: – Nie ma co tego kryć, Solonie. Opowiem i ze względu na
ciebie, i na wasze państwo, a przede wszystkim na chwałę bogini, która państwo
wasze i nasze dostała w udziale, wychowała je i wykształciła – naprzód to wasze, o
tysiąc lat wcześniej, kiedy wasze nasienie wzięła od Ziemi i od Hefajsta, a nasze
potem. Jeżeli chodzi o początek tutejszego ustroju, to w naszych księgach
świętych jest pisana liczba ośmiu tysięcy lat. Więc ja ci pokrótce opowiem o
prawach obywateli sprzed dziesięciu tysięcy lat i o najpiękniejszym dziele, jakiego
dokonali. A jeżeli chodzi o dokładny przegląd ich całych dziejów po kolei, to innym
razem przy wolnym czasie sobie to przejdziemy, wziąwszy same książki do ręki.
- 66 -
Więc rozpatrz sobie prawa w stosunku do obecnych naszych. Bo znajdziesz tu

teraz wiele urządzeń wzorowanych na waszych urządzeniach dawniejszych.
Naprzód wyodrębnioną od innych kastę kapłanów, a potem kastę robotników.
Każdy rodzaj pracuje osobno i nie miesza się z drugim. A więc pasterze, myśliwcy i
rolnicy. A kasta wojowników, widzisz chyba, jak tutaj jest odosobniona od
wszystkich innych grup; i prawo im przykazuje nie troszczyć się o nic innego, jak
tylko o to, co dotyczy wojny. A także sposób ich uzbrojenia, te tarcze i włócznie,
które myśmy wprowadzili pierwsi ze wszystkich ludów położonych koło Azji, bo
nam pierwszym to bogini pokazała, podobnie jak i wam w tamtych stronach. A
jeżeli chodzi o naukę, to widzisz chyba, jak tutaj prawo otoczyło opieką badanie
wszechświata jako całości aż po wróżbiarstwo i lecznictwo – to dla zdrowia – i
spośród boskich nauk wybrało te, które ze sprawami ludzkimi mają związek i jakie
tam inne za tym idą umiejętności, rozwinęło wszystkie. Cały ten podział porządny i
układ stosunków naprzód bogini urządziła u was, kiedy zakładała wasze państwo.
Wybrała okolicę, w którejście się urodzili, bo zobaczyła, że klimat tam jest
umiarkowany, więc wytworzy ludzi najlepiej rozwiniętych umysłowo. A że bogini
kocha się w wojnie i w mądrości, więc wybrała miejsce, które jej miało przynieść
ludzi najodpowiedniejszych dla niej, i tam wasze osady założyła. Tameście więc
siedzieli, rządząc się takimi prawami i jeszcze lepsze mając – w każdej dzielności
przewyższaliście wszystkich ludzi; rzecz prosta, bo i krew boską macie, i
wychowanie. My tu mamy zapisanych i podziwiamy wiele wielkich czynów
waszego państwa – a jeden z nich przewyższa wszystkie inne wielkością i
dzielnością.
Pisma nasze mówią, jak wielką niegdyś państwo wasze złamało potęgę, która
gwałtem i przemocą szła na całą Europę i Azję. Szła z zewnątrz, z Morza
Atlantyckiego. Wtedy to morze tam było dostępne dla okrętów. Bo miało wyspę
przed wejściem, które wy nazywacie Słupami Heraklesa. Wyspa była większa od
Libii i od Azji razem wziętych. Ci, którzy wtedy podróżowali, mieli z niej przejście do
innych wysp. A z wysp była droga do całego lądu, leżącego naprzeciw, który
ogranicza tamto prawdziwe morze. Bo to, co jest po wewnętrznej stronie tego
wejścia, o którym mówimy, to się okazuje zatoką o jakimś ciasnym wejściu. A
tamto morze jest prawdziwe i ta ziemia, która je ogranicza całkowicie, naprawdę i
najsłuszniej może się nazywać lądem stałym.
Otóż na tej wyspie, na Atlantydzie, powstało wielkie i podziwu godne mocarstwo
pod rządami królów, władające nad całą wyspą i nad wieloma innymi wyspami i
częściami lądu stałego. Oprócz tego po tej stronie tutaj oni panowali nad Libią aż
do granic Egiptu i nad Europą aż po Tyrrenię. Więc ta cała potęga zjednoczona
próbowała raz jednym uderzeniem ujarzmić wasz i nasz kraj i całą okolicę Morza
Śródziemnego. Wtedy to, Solenie, objawiła się wszystkim ludziom potęga waszego
państwa: jego dzielność i siła. Wasze państwo stanęło na czele wszystkich,
zachowało równowagę ducha, rozwinęło sztuki wojenne i już to na czele Hellady,
już też odosobnione, bo inni je opuścili z konieczności, w skrajne
niebezpieczeństwo popadło, jednak pokonało najeźdźców i wzniosło pomnik
zwycięstwa; nie pozwoliło ujarzmić tych, którzy jeszcze nie byli ujarzmieni, i nam
wszystkim, którzy zamieszkujemy po tej stronie Słupów Heraklesa, zachowało
wolność, nie zazdroszcząc jej nikomu. Później przyszły straszne trzęsienia ziemi i
potopy i nadszedł jeden dzień i jedna noc okropna – wtedy całe wasze wojsko
zapadło się pod ziemię, a wyspa Atlantyda tak samo zanurzyła się pod
powierzchnię morza i zniknęła. Dlatego i teraz tamto morze jest dla okrętów
niedostępne i niezbadane; bardzo gęsty muł stanowi przeszkodę – dostarczyła go
wyspa zapadająca się na dno.
Co stary Kritias powiedział powtarzając to za Solonem, to w krótkim streszczeniu
usłyszałeś, Sokratesie. Kiedyś wczoraj mówił o państwie i o tych ludziach, których
- 67 -
opisywałeś, ja się dziwiłem, bo przypomniałem sobie to, co dziś mówię, i myślałem

sobie, jak ty cudownie, bo to był jakiś przypadek, a jednak celowy, zgadzałeś się
po większej części z tym, co Solon mówił. Na razie nie chciałem się odzywać, bom
nie dość dobrze pamiętał – to już tak dawno było. Pomyślałem sobie, żem
powinien najpierw sam sobie dobrze wszystko przypomnieć, a dopiero potem
mówić. Dlatego też prędko zgodziłem się z tobą na twoją wczorajszą propozycję,
uważając, że jak to zawsze w takich sprawach, najtrudniej jest przynieść w dyskusji
jakąś myśl odpowiednią do programu, to my pod tym względem nie będziemy w
kłopocie, będziemy mieli materiału w sam raz. I tak też, jak on tu powiedział,
wczoraj zaraz na wychodnym stąd, zestawiałem z tym, co się tu mówiło to, com
sobie przypomniał. A kiedym odszedł, to po nocy prawie wszystko sobie
przypomniałem i rozważyłem. Bo doprawdy, jak to mówią, to, czego się człowiek
dowie w latach chłopięcych, to jakoś dziwnie trwa w pamięci. To, com wczoraj
usłyszał, nie wiem, czybym sobie potrafił wszystko w pamięci odświeżyć. A z tego,
com słyszał bardzo dawno, dziwiłbym się, gdyby mi jakiś szczegół uszedł.
Słuchałem tego wtedy z wielką przyjemnością, to zabawa była dla mnie, staruszek
chętnie mnie uczył, bo ja się go często wypytywałem, tak że to się u mnie jakby
gorącą pieczęcią wypaliło w pamięci – pismo, którego nic nie zmyje. Toteż i tym
dwom zaraz rano opowiadałem to samo, aby razem ze mną mogli brać udział w
dyskusji. I teraz gotów jestem powiedzieć, dlaczego to wszystko było powiedziane,
Sokratesie; nie tylko w streszczeniu, ale tak, jak to słyszałem, punkt po punkcie. Ci
obywatele i to państwo, o którym nam wczoraj opowiadałeś jakby bajkę,
przeniesiemy sobie tutaj w dziedzinę prawdy, bo to przecież jest nasze własne,
dawne, i ci obywatele, o których myślałeś, to są, powiemy, nasi przodkowie
naprawdę, ci, o których kapłan mówił. Wszystko się zgadza i to się też zgodzi,
kiedy powiemy, że to są ci nasi z tamtych czasów. Więc wszyscy razem to
pomiędzy siebie rozbierzemy i będziemy próbowali według sił oddać to tak, jak
poleciłeś. Więc trzeba się zastanowić, Sokratesie, czy nam ta historia po myśli, czy
też trzeba szukać jeszcze jakiejś innej na to miejsce.
KRITIAS Platona
TIMAIOS.
Ach, jak to miło, Sokratesie! Jakbym po długiej drodze odpoczywał – tak i teraz
tyłem się nagadał i mam już tego dość. Cieszę się, żem skończył. A tylko modlę się
do tego, który swojego czasu w rzeczywistości, a przed chwilą w słowach stał się
bogiem – jeżeli w tych słowach było coś powiedzianego w sam raz – żeby nam to
obrócił na zbawienie, a jeżeliśmy mimo woli powiedzieli o nich coś nie do kadencji,
żeby nam karę właściwą wymierzył. A kara słuszna w tym, żeby tego, co fałszywie
śpiewa, nauczyć melodii i rytmu. Więc żebyśmy w dalszym ciągu o pochodzeniu
bogów słuszne słowa mówili, modlimy się, żeby nam bóg dał najdoskonalsze i
najlepsze z lekarstw: wiedzę. Pomodliwszy się, oddajemy kolejny głos, zgodnie z
umową, Kritiasowi.
KRITIAS.
Ach, Timaiosie, ja przyjmuję i tak samo jak ty na początku z góry prosiłeś o
przebaczenie, bo o wielkich rzeczach zamierzałeś mówić, tak samo i ja o to w tej
chwili proszę gorąco, a mam nadzieję, że uzyskam przebaczenie jeszcze większe
– ze względu na to, co ma być powiedziane. Choć ja wiem mniej więcej, że mi tę
prośbę dyktuje ambicja i że to prośba nieprzyzwoicie śmiała, jednak mówić trzeba.
Bo że twoje przemówienie nie wypadło dobrze, któryż by rozumny człowiek śmiał
powiedzieć? Ale że to, co ma być powiedziane, większej pobłażliwości wymaga, bo
jest trudniejsze, to trzeba spróbować jakoś wykazać. Bo widzisz, Timaiosie, kiedy
człowiek o bogach coś mówi do ludzi, łatwiej mu zrobić to wrażenie, że mówił do
- 68 -
rzeczy, niż gdyby o ludziach śmiertelnych mówił do nas. Bo kiedy się słuchacze na
przedmiocie dobrze nie znają i po prostu nie mają o nim pojęcia, to zostawiają
wolną rękę temu, który ma coś mówić o takich rzeczach. Wy wiecie przecież, co
my właściwie wiemy o bogach. A żebym jaśniej wypowiedział to, co mam na myśli,
to pójdźcie za mną tędy. Przecież to, co my wszyscy mówimy, może być chyba
tylko pewnym naśladownictwem, pewnym obrazem. A zobaczmy sztukę tworzenia
obrazów, którą malarze uprawiają, jak to oni stwarzają widziadła ciał boskich i
ludzkich, i rozpatrzmy ją z tego względu, czy to jest łatwo, czy trudno wywołać u
widzów wrażenie dostatecznego podobieństwa. Zobaczymy, że jeśli chodzi o
ziemię i góry, i rzeki, i las, i o całe niebo i co tam na nim jest, i co się na nim
porusza, to naprzód zadowalamy się, jeżeli ktoś potrafi choćby w nieznacznym
stopniu oddać pewne ich podobieństwo w swoim naśladownictwie, a potem,
ponieważ nic jasnego o takich rzeczach nie wiemy, więc nawet nie badamy i nie
potępiamy malowidła, tylko się posługujemy malowaniem niejasnym a łudzącym,
jeżeli o te rzeczy chodzi. Ale kiedy się ktoś bierze do odtwarzania w obrazie ciał
ludzkich, to spostrzegamy bystro, co opuścił, i ponieważ nawykliśmy do obserwacji
na tym punkcie, stajemy się surowymi sędziami dla każdego, kto nie oddaje
wszystkich podobieństw każdego ciała. Trzeba dojrzeć, że to samo się dzieje,
kiedy chodzi o słowa. Kiedy mowa o niebie i o bogach, zadowalamy się i
niewielkim prawdopodobieństwem opowiadań, a kiedy się mówi o sprawach
doczesnych i ludzkich, przykładamy miarę dokładną. Więc kiedy się teraz mówi
bez przygotowania i my nie potrafimy w zupełności oddać tego, co należy, to
trzeba wybaczyć. Bo wypada zważyć, że sprawy doczesne nie są łatwe, ale są
trudne do odmalowania w sposób wiarogodny. To chciałem wam przypomnieć i
prosić o pobłażliwość nie mniejszą, tylko większą, ze względu na to, o czym ma
być mowa. Dlatego to wszystko powiedziałem, Sokratesie. Jeżeli się wam wyda, że
ja słusznie o ten dar proszę, udzielicie mi go sami.
SOKRATES. Czemuż byśmy ci, Kritiaszu, nie mieli go udzielić? Oprócz tego, niech
ten sam dar od nas przypadnie w udziale jeszcze i trzeciemu: Hermokratesowi. Bo
jasna rzecz, że niezadługo, kiedy znowu jemu mówić wypadnie, on zacznie nas o
to samo prosić co i wy. Więc żeby sobie już inny początek wymyślił, a nie musiał
powtarzać tego samego, niech ma z góry dane pobłażanie na potem i tak niech
mówi. I ja ci, kochany Kritiaszu, z góry mówię, co myśli widownia: że poprzedni
poeta zyskał sobie u publiczności nadzwyczajne uznanie, więc dla ciebie będzie
potrzeba jakiegoś bardzo wielkiego pobłażania, jeżeli czujesz się na siłach i
zamierzasz podjąć ten temat.
HERMOKRATES. Mnie to samo zapowiadasz, Sokratesie, co i jemu. Jednakże
ludzie małego serca nigdy jeszcze nic wznieśli pomnika zwycięstwa. Więc trzeba
śmiało zabrać głos, wezwać na pomoc Paiona i Muzy i pokazać w pieśni, jak
dzielni byli dawni obywatele.
KRITIAS. Kochany Hermokratesie, postawiono cię w drugim szeregu, masz przed
sobą kogoś innego i jeszcze jesteś dobrej myśli! Co to znaczy, to się zaraz pokaże
samo; będziesz widział. Ale kiedy tak zachęcasz i dodajesz ducha, trzeba cię
posłuchać i oprócz tych bogów, których wymieniłeś, wezwać innych też, a
najbardziej Mnemozynę. Bo co najważniejsze w waszych mowach, to prawie
wszystko zależy od tej bogini. Bo jeśli sobie należycie przypominamy i wypowiemy
to, co swojego czasu opowiedzieli kapłani i Solon tutaj to przywiózł, to jestem
prawie pewny, że zyskamy sobie u tej widowni uznanie, żeśmy swoje zadanie w
sam raz spełnili. Więc to właśnie trzeba już zrobić i nie wahać się, i nie zwlekać
dłużej. Więc przede wszystkim wspomnijmy, jak to głównie o to szło, że dziewięć
tysięcy lat minęło, odkąd podanie przekazało wojnę między tymi, co mieszkali poza
Słupami Heraklesa, a tymi wszystkimi, co po naszej stronie. Ją trzeba teraz przejść
od początku do końca. Więc podanie mówiło, że nad jednymi panowało to państwo
- 69 -
i stoczyło tę całą wojnę, a nad drugimi królowie wyspy Atlantydy, o której

mówiliśmy wtedy, że była większa od Libii i od Azji, a teraz się skutkiem trzęsień
ziemi zapadła i zrobiło się z niej błoto nie do przebycia dla tych, którzy stąd
wypływają na tamto morze – drogi już nie ma tamtędy. Więc liczne ludy
barbarzyńskie i jakie wtedy były plemiona helleńskie, te wszystkie szczegółowo
pokaże tok opowieści, która się będzie rozwijała, w miarę jak będziemy na
poszczególne plemiona i ludy natrafiali. A ówczesny lud ateński i lud przeciwników,
z którymi oni wojnę stoczyli, potrzeba na początku przejść; naprzód omówić potęgę
jednych i drugich i ustroje państwowe. I z tych rzeczy wypada naprzód powiedzieć
o tym, co tu. Bogowie swojego czasu ziemię według jej okolic między siebie
rozdzielili, ale to nie był spór pomiędzy nimi. Bo to nie miałoby sensu, żeby
bogowie nie wiedzieli, co któremu przystoi, ani to, żeby wiedząc o tym, co raczej
komuś innemu z nich przypada, mieli próbować posiąść to przez kłótnię. Więc
drogą sprawiedliwych losów każdy miłą sobie okolicę dostał w udziale i zamieszkał
w niej. A zamieszkawszy zaczęli nas żywić, jak pasterze żywią trzody, nas,
którzyśmy ich własnością byli i potomstwem. Tyle tylko, że nie zadawali gwałtu
ciałom naszym swymi ciałami, jak to pasterze bydło pasą, bijąc je; człowiekiem
przecież kierować łatwiej niż jakąkolwiek inną istotą żywą, więc bogowie zasiadali
na rufie i kierowali duszą według swojej myśli przy pomocy poddawania myśli,
jakby dźwignię steru mieli w ręku. Tak prowadzili cały rodzaj śmiertelny i tak nim
sterowali. Więc różni bogowie różne okolice dostali w udziale i uporządkowali je
pięknie, a Hefajstos i Atena, ponieważ naturę mieli wspólną, bo i rodzeństwem byli
– tego samego mieli ojca – i jedno z umiłowania mądrości, a drugie z zamiłowania
do sztuk garnęło się do tego samego, więc tak oboje jeden i ten sam przydział
sobie obrali – tę ziemię tutaj – jako dom i grunt, na którym się dzielność rodzi i
mądrość, tubylcami zrobili ludzi dzielnych i zaszczepili w ich głowach porządek
ustroju państwowego. Ocalały tylko ich imiona, a czyny i dzieła, ponieważ poginęli
ci, którzy je przejęli, i czasy długie przeszły, uległy zapomnieniu. Bo zawsze to
pokolenie, które ocalało, jakeśmy to przedtem mówili, zostawało gdzieś po górach i
niepiśmienne znało tylko ze słyszenia imiona władców tej ziemi i do tego słyszało
coś niecoś o ich dziełach. Więc oni te imiona chętnie nadawali swoim dzieciom, a
dzielności i praw przodków nie znali; krążyły między nimi o tym tylko jakieś ciemne
wieści. W niedostatku żyli przez wiele pokoleń – oni sami i dzieci ich tak samo –
myśleć umieli tylko o tym, czego im niedostawało, i o tym też tylko mówili, a o to,
co było przedtem i co było dawno, nie dbali. Bo mitologia i badanie przeszłości
razem z wolnym czasem do państw przeszły, kiedy widziały, że już niektórzy mają
zaspokojone pierwsze potrzeby życia. A przedtem nie. W ten sposób ocalały
imiona starożytnych, ale dzieła ich nie. To mówię opierając się na tym, co Solon
mówił, że tamci kapłani często wymieniali imiona Kekropsa, Erechteusa,
Erichtoniosa i Erisichtona i innych, i te imiona też, które pamięć przekazała jako
różnych przodków Tezeusza, i opowiadali o wojnie z owych czasów i podawali
imiona kobiet tak samo. Tak też i postać bogini i posąg, ponieważ wspólne były
wtedy wojenne zajęcia kobiet i mężczyzn, więc wedle tego obyczaju uzbrojona
bogini stała u nich wtedy w świątyniach. Dowód, że u wszystkich istot żywych,
które mają dwie płcie: męską i żeńską, każda pleć ma naturalną zdolność do
wspólnego uprawiania zajęć, wymagających dzielności właściwej każdej płci.
Mieszkały wtedy w tej ziemi różne klasy obywateli, zajęte rzemiosłami i
dobywaniem pożywienia z ziemi, a klasa wojskowych, złożona z ludzi boskich, od
początku oddzielona, mieszkała osobno i miała wszystko, czego potrzebowała do
wyżywienia się i wykształcenia. Własnego nikt z nich nic nie posiadał – wszyscy
uważali za właściwe, oprócz dostatecznego wiktu, niczego nie przyjmować od
innych obywateli i oddawali się tym wszystkim zajęciom, o których się wczoraj
mówiło w związku z ewentualnymi strażnikami. A o ziemi naszej też podanie
- 70 -
mówiło przekonująco i prawdziwie. Naprzód, że granice miała wtedy od Istmu, a od

reszty lądu stałego ciągnęła się aż do szczytów Kitaironu i Parnesu i granice jej
schodziły w dół, mając po prawej stronie Oropię, a po lewej od strony morza
ograniczały Asopos. Ziemia nasza przewyższała wartością wszystkie inne. Dlatego
też mogła ta ziemia wtedy wykarmić wielkie wojsko z okolicznych mieszkańców
złożone, które roli nie uprawiało. A oto wielki dowód jej wartości. Ten szczątek,
który dziś z niej pozostał, może z każdą inną ziemią iść w zawody, jeżeli idzie o
wydajność i wartość płodów i o doskonałą paszę dla wszystkich istot żywych. A
wtedy jej płody były nie tylko piękne, ale ziemia wydawała je w nieprzebranej
obfitości. Jakże to wiarygodne i dlaczego można słusznie powiedzieć, że to jest
szczątek tej ziemi, która była wtedy? Cała od reszty lądu daleko w morze
wysunięta jest jakby przylądkiem. A basen morza naokoło niej jest zaraz przy
samym brzegu głęboki. W ciągu dziesięciu tysięcy lat wiele było i wielkich potopów
(bo tyle lat upłynęło od owego czasu do dziś), i ziemia w ciągu tych czasów i zmian
z wysoczyzn spływająca ani naturalnych usypisk, jak to po innych okolicach, nie
tworzy, o których warto by mówić, tylko wciąż wokoło płynie i znika w głębinach. I
zostają tak jak na małych wyspach, jeśli porównać z tym, co dawniej, to, co dziś,
jakby same kości z ciała, które choroba zjadła; spłynęła naokoło ziemia, która była
tłusta i miękka, a został tylko chudy szkielet ziemi. A wtedy była jeszcze nietknięta i
góry miały wysokie okrycie z ziemi na sobie, i doliny, dziś kamieniste, pełne były
ziemi tłustej, i dużo lasów było w górach, po których jeszcze i dziś są widoczne
ślady. Przecież niektóre góry dziś mają pokarm tylko dla pszczół, a nie bardzo
dawno temu wycinano tam drzewa na wiązania dachowe do największych budowli
i te dachy jeszcze stoją całe. A było też wiele innych drzew sadzonych, wysokich i
ziemia dawała nieprzebraną paszę dla bydła. I zbierała sobie przez cały rok wodę
od Zeusa – woda nie spływała marnie jak dziś, z gołej skały do morza; ziemia
przechowywała ją w sobie i miała jej dużo w zbiornikach z nieprzepuszczalnej
gliny, i tę pochłoniętą wodę z wysokości spuszczała w doliny, i tworzyła wszędzie
niezliczone strumienie źródeł i rzek; po nich i dziś jeszcze stoją nad źródłami, które
niegdyś istniały, kapliczki – na znak, że dzisiaj prawdę mówimy o naszej dawnej
ziemi. Więc ziemia w ogóle taka była z natury, a uprawiali ją oczywiście rolnicy
prawdziwi i ci, którzy się rolnictwem zajmowali, a kochali się w pięknie i natury mieli
dobre; ziemię mieli najlepszą i wody pod dostatkiem, a nad ziemią pory roku w
kombinacji najbardziej umiarkowanej. A miasto w owym czasie tak było urządzone.
Przede wszystkim Akropolis nie wyglądała tak jak teraz. Bo teraz przyszła jedna
noc i tej nocy ulewa nadzwyczajna obmyła ją z ziemi i zostawiła nagą skałę, a
równocześnie trzęsienia ziemi przyszły i olbrzymia powódź, trzecia z kolei przed
potopem z czasów Deukaliona. A przedtem w innych czasach Akropolis była
wielka. Sięgała od Eridanu i schodziła do Ilissu, obejmowała Pnyks i Lykabettos
miała jako granicę po przeciwnej stronie Pnyksu. Ziemią była pokryta w całości i z
małymi wyjątkami płaska była na górze. Naokoło mieszkali aż pod same stoki
Akropoli rzemieślnicy i rolnicy, którzy w sąsiedztwie uprawiali pola. A na górze
sama tylko klasa wojskowych mieszkała naokoło świątyni Ateny i Hefajstosa, w
obrębie jednego muru, który w dodatku biegł naokoło, jakby opasywał ogród
jednego domu. W północnej stronie góry zamieszkiwali domy wspólne i wspólne
jadalnie na zimową porę mieli urządzone i wszystkie możliwe budowle, jakich
wymagało współżycie obywatelskie – dla nich i dla kapłanów – tylko złota i srebra
tam nie było. Tego nie używali nigdy i nigdzie – trzymali się drogi pośredniej
między przepychem a nędzą i przyzwoite sobie mieszkania pobudowali, w których
żyli sami i potomkowie ich potomków, a zestarzawszy się, innym, takim samym, je
oddawali. Po stronie południowej przebywali, kiedy na przykład w lecie opuszczali
ogrody i zakłady gimnastyczne, i wspólne, jadalnie, a żyli na wolnym powietrzu.
Źródło było jedno, w tym miejscu, gdzie jest dzisiejsza Akropolis. A kiedy ono
- 71 -
wygasło pod wpływem trzęsień ziemi, zostały małe dzisiejsze strumyki okoliczne.
Wszystkim ówczesnym to źródło dostarczało wody pod dostatkiem, a woda była
dobra zimą i latem. Więc takim sposobem mieszkali – swoich własnych obywateli
strażnicy, a innych Hellenów dobrowolnie obrani wodzowie – i przestrzegali tego,
żeby liczba ich była, ile możności, wciąż ta sama na zawsze, liczba mężczyzn i
kobiet – zdolnych do broni wtedy i na przyszłość około dwudziestu tysięcy mniej
więcej. Więc oni tacy byli sami i zawsze w jakiś taki sposób sprawiedliwie rządzili
swym państwem i Helladą. W całej Europie i Azji byli sławni z piękności swoich
ciał, z wszelakich zalet ducha i cieszyli się wtedy sławą największą ze wszystkich
współczesnych. A jakie znowu stosunki panowały u ich przeciwników i jak się z
nimi rzecz miała od początku, to jeśli nas nie zawiedzie pamięć o tych rzeczach, o
którycheśmy jeszcze w chłopięcych latach słyszeli, wyłożymy teraz na stół przed
wami; niech to będzie wspólną własnością przyjaciół. A jeszcze tuż przed
opowiadaniem trzeba coś wyjaśnić, abyście się nie zdziwili, słysząc nieraz greckie
imiona cudzoziemców. Jaka tego przyczyna, dowiecie się. Solon, ponieważ
zamierzał zużytkować to podanie w swoim poemacie, wypytywał się o znaczenie
imion i znalazł, że Egipcjanie imiona tych pierwszych, których zapisali,
przetłumaczyli na swój język, a on sam, odgrzebując na nowo znaczenie każdego
imienia, tłumaczył je na nasz język i tak odpisywał. To jego pismo było u mojego
dziadka i jest jeszcze teraz u mnie. Wyuczyłem się go jako chłopiec. Więc jeżeli
usłyszycie imiona takie jak i tutejsze, niech to was nie dziwi. Przyczynę tego
znacie. Otóż długiego podania jakiś taki był wtedy początek. Jak się poprzednio o
przydziałach bogów mówiło, że podzielili między siebie całą ziemię i taki przydział
był raz większy, a nieraz i mniejszy, i urządzili sobie świątynie i ofiary, tak też i
Posejdon dostał w udziale wyspę Atlantydę i osadził tam potomków swoich i jednej
kobiety śmiertelnej w jakiejś takiej okolicy wyspy. Od brzegu morza aż do środka
całej wyspy była równina. Najpiękniejsza miała być ze wszystkich równin i
zadowalającej była wartości. Blisko tej równiny, ale znowu ku środkowi jakoś na
pięćdziesiąt stadiów oddalona, była góra, niewysoka, ze wszystkich stron. Tam
mieszkał jeden z tych ludzi, którzy się tam na początku byli urodzili z Ziemi, a
nazywał się Euenor. Mieszkał tam z żoną Leukippą. Oni mieli jedyną córkę Kleito.
Kiedy dziewczyna była już na wydaniu, umiera jej matka i ojciec. A ją sobie
upodobał Posejdon, więc obcuje z nią i pagórek, na którym mieszkała, ogrodził
pięknie i odciął od reszty lądu naokoło, bo porobił z morza i z ziemi na przemian
szereg większych i mniejszych kół współśrodkowych. Dwa z ziemi, a z morza trzy
jakby cyrklem obrócił ze środka wyspy – ze wszystkich stron jednakowo były
oddalone – tak że ludzie tam dostępu nie mieli. Bo okrętów i żeglugi jeszcze w tych
czasach nie było. I sam tę wyspę na środku, jako bóg przecież, z łatwością pięknie
urządził. Dwojakie wody źródłami spod ziemi na wierzch wyprowadził. Jedno źródło
gorące, a drugie zimne z krynicy spływało i pożywienie różnorodne i dostateczne z
ziemi wywiódł. Z męskiego potomstwa pięć par bliźniaków spłodził i wychował, i
całą wyspę Atlantydę na dziesięć części podzielił. Spośród najstarszych
pierworodnemu matczyną siedzibę i cały dział okoliczny – a ten był największy i
najlepszy – przydzielił i ustanowił go królem nad innymi. Innych też uczynił panami.
Każdemu dał panowanie nad wieloma ludźmi i nad rozległą ziemią. I wszystkim
ponadawał imiona. Najstarszemu i królowi to, od którego cała wyspa i morze
nazwę dostało – ono się nazywa Atlantyckie, dlatego że pierwszy król, panujący
wtedy, miał na imię Atlas. Bliźniak, który razem z nim przyszedł na świat, dostał
jako przydział przylądek wyspy od Słupów Heraklesa po dzisiejszą Ziemię
Gadeirycką. Ona się tak nazywa według tamtej ziemi. On się po helleńsku nazywał
Eumelos, a w języku tubylców Gadeiros. Jego imię dało nazwę okolicy. Jednego z
dwóch następnych bliźniaków nazwał Auferesem, a drugiego Euajmonem. Z
trzeciej pary pierwszy nazywał się Mneseas, a następny Autochton. Z czwartej
- 72 -
pary pierwszy Elasippos, a późniejszy Mestor. Z piątej pierwszemu nadał imię

Azaes, a późniejszemu Diaprepes. Ci wszyscy sami oraz ich potomkowie przez
szereg pokoleń tam mieszkali i panowali nad wieloma innymi wyspami na morzu, a
oprócz tego, jak się i przedtem mówiło, panowanie ich sięgało aż po Egipt i
Tyrrenię i obejmowało ziemie po tej stronie Słupów Heraklesa. Atlasa ród był
zresztą liczny i sławny. Królem był zawsze najstarszy i najstarszemu z rodu
przekazywał władzę. W ten sposób przez wiele pokoleń utrzymali władzę
królewską. Bogactwo posiadali tak olbrzymie, jakiego ani przedtem nigdy w
żadnym królestwie nie było, ani też kiedykolwiek później łatwo nie powstanie. Byli
zaopatrzeni we wszystko, czego było potrzeba w mieście i w reszcie kraju. Wiele
dóbr przychodziło do nich z zewnątrz, bo mieli władzę, a najwięcej ich dostarczała
wyspa sama dla zaspokojenia potrzeb życiowych. Najprzód wszystkie w
kopalniach wygrzebywane kruszce i rudy do wytapiania. I to, z czego dziś tylko
nazwa pozostała, a wtedy to było więcej niż tylko nazwa: kruszec z ziemi
wykopywany, orichalkos [aurychalcyd? - po przetopieniu mosiądz], znajdował się
po wielu miejscach wyspy – poza złotem najdroższy z ówczesnych produktów. I
czegokolwiek las do robót ciesielskich dostarcza, tego wszystkiego przynosiła
wyspa bez liku i zwierząt żywiła dość – udomowionych i dzikich. I gatunek słoni żył
lam bardzo liczny. Było dość paszy dla wszystkich zwierząt, i dla tych, co w
bagnach i stawach, i w rzekach mieszkają, i które się po górach i po dolinach pasą
– dla wszystkich było dość, a więc i dla tego zwierzęcia, które ma wzrost
największy i zjada najwięcej [słoń]. Oprócz tego, jakie tylko wonności dzisiaj ziemia
rodzi gdziekolwiek, korzenie i zioła, i drzewa, i soki, które ciekną kroplami, i kwiaty,
i owoce – wszystko to wyspa wydawała i żywiła dobrze. A prócz tego winogrona
szlachetne i zboża, które nam za pożywienie służą, i te owoce, które spożywamy, a
nazywamy ich wszystkie gatunki strączkowymi, i to drzewo, które napój i pokarm, i
olej wydaje, i te trudne do konserwowania owoce z drzew, które dla pobudzenia
apetytu po kolacji podajemy i chorzy to bardzo lubią, wszystko to wtedy wydawała
ta wyspa, będąca jeszcze pod słońcem, wyspa święta, piękna i przedziwna – w
obfitości nieprzebranej. Więc oni to wszystko brali z ziemi i budowali świątynie i
pałace królów, i porty, i arsenały, i całą resztę swojej ziemi urządzili w ten sposób.
Te koliste kanały morskie, które otaczały dawną stolicę, naprzód połączyli
mostami, otwierając w ten sposób drogę na zewnątrz i do królewskiego zamku. A
zamek królewski w tej siedzibie boga i przodków zrazu urządzili po prostu, a
później go jeden po drugim dziedziczył i to, co już było ozdobione i porządne,
jeszcze porządkował i zdobił, i przewyższał świetnością poprzednika, aż w końcu
wykończyli gmach zdumiewający oko wielkością i pięknością robót. Przekopali
kanał, poczynając od morza, szeroki na trzy pletry, a na sto stóp głęboki i długi na
pięćdziesiąt stadiów, sięgający do obręczy najbardziej zewnętrznej, i w ten sposób
otworzyli wjazd z morza do środka, jakby do portu. Rozkopali wejście tak szerokie,
że mogły w nie wpływać największe okręty. Przekopali też w kierunku mostów te
pierścienie ziemne, które przedzielały koliste kanały morskie. Tak szeroko, że
jedna triera mogła przepływać z jednego kanału do drugiego, i pokryli te przejścia
górą tak, że dołem mogły przepływać okręty. Dlatego że brzegi pierścieni ziemnych
miały dostateczną wysokość ponad poziom morza. Największy z tych pierścieni,
przez który morze przepuszczono, był szeroki na trzy stadia, a następny pierścień
ziemny był mu równy. Z dwóch następnych pierścień wodny miał dwa stadia
szerokości, a suchy był mu znowu równy. Na jedno stadion był szeroki ten, który
biegł naokoło samej wyspy. A wyspa, na której stał zamek królewski, miała pięć
stadiów w średnicy. Więc tę wyspę naokoło i pierścienie, i most, szeroki na jedno
pletron, z obu stron kamiennym murem otoczyli, wieże i bramy nad mostami wedle
przejść ku morzu wiodących z każdej strony wznieśli, a kamień ciosowy dali pod
wyspą naokoło, pod tą środkową i pod pierścieniami na zewnątrz i na wewnątrz –
- 73 -
jeden kamień biały, jeden czarny, a jeden czerwony. Kładąc ten kamień ciosowy
wykonali równocześnie dwie przystanie dla okrętów wewnątrz, kryte żywą skałą. Z
budowli jedne zrobili po prostu, a inne figlarnie ozdobili wzorami jak tkaniny,
mieszając kamienie różnej barwy i wyzyskując ich naturalny urok. Cały obwód
muru, obiegającego koło największe, okryli brązem zamiast lakieru, a wewnętrzną
stronę pociągnęli stopioną cyną. Mur okalający sam zamek okryli mosiądzem, który
ma połyski ogniste. A pałac królewski wewnątrz zamku był tak urządzony. W
środku stała świątynia Kleito i Posejdona, ośrodek kultu tamtejszego –
niedostępny, murem złocistym otoczony. To był ten przybytek, w którym oni
swojego czasu spłodzili i zrodzili pokolenie dziesięciu synów królewskich. Tam co
roku ze wszystkich dziesięciu przydziałów składano plony na ofiarę każdemu z
nich. A świątynia samego Posejdona była długa na jedno stadion, a szeroka na
trzy pletry, wysokość miała na oko odpowiednią do tych rozmiarów, ale bóg miał
wygląd nieco barbarzyński. Całą świątynię pomalowali po wierzchu srebrem z
wyjątkiem naszczytników. Naszczytniki były złocone. Wewnątrz widniał sufit z kości
słoniowej cały, złotem, srebrem i mosiądzem urozmaicony. Zresztą wszystkie mury
i słupy, i posadzki wyłożyli mosiądzem. I złote posągi postawili w środku, więc
boga, który stał na wozie i powoził sześcioma końmi skrzydlatymi. Był taki duży, że
głową pułapu dotykał, a naokoło niego setka Nereid na delfinach. Oni wtedy
wierzyli, że ich tyle jest. Było też w środku wiele innych posągów, które ludzie
prywatni u stóp boga złożyli w ofierze. A naokoło świątyni na zewnątrz stały złote
posągi wszystkich: i kobiet, i wszystkich potomków owych dziesięciu królów, i wiele
innych wotów wielkich od królów i od ludzi prywatnych z samego miasta i z tych
ziem, nad którymi władali. I ołtarz był wielkością i robotą odpowiedni do tego
urządzenia i pałac królewski tak samo, odpowiedni do wielkości państwa i
odpowiedni do tych świetności, które ozdabiały świątynię. I źródeł używali, jednego
z zimną, a drugiego z ciepłą wodą, i one były bardzo obfite. Jedno i drugie miało
wodę przyjemną i zdrową, więc przedziwnie się nadawały do użycia. Oni je otoczyli
architekturą i posadzili naokoło drzewa wodom odpowiednie i porobili naokoło
sadzawki, jedne pod gołym niebem, a drugie zimowe, pod dachem, dla ciepłych
kąpieli. Osobno królewskie, a osobno dla zwykłych ludzi. A jeszcze dla kobiet inne,
a inne dla koni i dla innych zwierząt pociągowych, dając każdemu urządzenie
celowe i wygodne. A spływającą wodę poprowadzili do gaju Posejdona, gdzie rosły
różne drzewa piękne i wysokie przedziwnie, bo taka tam była dobra ziemia. I
odprowadzali wodę kanałami po mostach do okręgów zewnętrznych. Było tam
wiele świątyń różnych bogów i wiele ogrodów i zakładów gimnastycznych: jedne
dla mężczyzn, drugie dla koni; osobno na jednym i drugim pierścieniu. Między
innymi pośrodku większej wyspy wznieśli sobie hipodrom o szerokości jednego
stadion, a cała jego długość naokoło zostawiona była dla wyścigów konnych. Po
jego obu stronach stały koszary licznej gwardii. Bardziej zaufanym oddziałom
powierzona była straż na pierścieniu mniejszym, bliżej zamku. A oddziały najwięcej
godne zaufania wewnątrz zamku, naokoło pałacu królewskiego miały swoje
mieszkania. Doki pełne były trójrzędowców i sprzętu, którego trójrzędowcom
potrzeba. Wszystkie były zaopatrzone dostatecznie. Więc okolica siedziby
królewskiej tak była urządzona. A kiedy się przeszło przez zewnętrzne porty,
których było trzy, to począwszy od morza, biegł naokoło mur długi na pięćdziesiąt
stadiów, odsunięty ze wszystkich stron od największego koła i od portu i zamykał w
jeden kanał przekop i jego ujście od strony morza. Wszystko to było gęsto pokryte
domami, a wejście do portu i port największy roił się od okrętów – kupcy się
zjeżdżali ze wszystkich stron, był krzyk i ścisk, i ruch wszelkiego rodzaju, i hałas
przez cały dzień i noc, tak tam było ludno. Więc miasto i okolica starej siedziby
mniej więcej tak jak wtedy było opisane, tak się to teraz odtwarza w pamięci. A
reszta kraju jakie miała warunki naturalne i jakim kształtem była urządzona, trzeba
- 74 -
próbować odtworzyć to sobie w pamięci. Więc naprzód miała być ta cała okolica
bardzo wysoka i odcięta od morza, a naokoło miasta nic, tylko równina miasto
otaczająca, a sama dookoła otoczona górami, które schodziły aż do morza, gładka
i równa, i bardzo długa. Ciągnęła się po drugiej stronie miasta na trzy tysiące
stadiów, a na środku od morza w górę na dwa tysiące. Cała okolica wyspy była
zwrócona ku południu, a od północy osłonięta od wiatrów. Góry otaczające wielbi
pieśń z tamtego czasu, że ilością, wielkością i pięknością przewyższały wszystko,
co dziś. Byty w nich liczne i bogate osady okolicznych mieszkańców, były rzeki i
jeziora, i łąki, i obfitość paszy dla wszystkich zwierząt domowych i dzikich. I
mnóstwo różnego rodzaju drzew w lasach – nieprzebrany zbiór materiału dla
wszelkiego rodzaju robót. W ten sposób była ta dolina uposażona od natury, a w
ciągu długiego czasu wielu królów ją uprawiało. Ona była czworoboczna po
większej części, prosta i długa. A czego niedostawało, to wyprostowywał rów
naokoło niej wykopany. Jego głębokość, szerokość i długość podają
niewiarygodną. Trudno uwierzyć, żeby w porównaniu do innych robót tak wielkie
dzieło było rękami ludzkimi wykonane, ale trzeba powiedzieć, cośmy przecież
słyszeli. Głęboki był na jedno pletron, a szeroki był wszędzie na jedno stadion, a że
go wykopano naokoło całej doliny, więc jego długość wypadła na dziesięć tysięcy
stadiów. On zbierał wody spływające z gór, oprowadzał je naokoło doliny,
dochodził z obu stron do miasta i tędy wypuszczał je do morza. Z góry schodziły do
niego proste kanały o szerokości mniej więcej stu stóp, przecinały dolinę i
uchodziły znowu do tego rowu od strony morza. Jeden kanał był od drugiego
oddalony na sto stadiów. Tymi drogami sprowadzali drzewo do miasta i inne plony
transportowali do niego statkami, wykopawszy kanały łączące, poprzeczne i
ukośne ku miastu. Dwa razy do roku były u nich żniwa, bo w zimie korzystali z wód
od Zeusa, a latem wodę, którą ziemia przynosi, rozprowadzali kanałami. Mężczyźni
zdolni do broni, zamieszkujący dolinę, mieli nakaz, żeby każdy dział dostarczył
jednego wodza, a wielkość takiego działu wynosiła nieraz dziesięć razy dziesięć
stadiów, a wszystkich działów było sześćdziesiąt tysięcy. A z gór i z reszty kraju
zbierano ludzi ilość nieprzeliczoną, a wszyscy z każdej miejscowości i z każdej wsi
byli przydzieleni do tych działów i do tych wodzów. Każdy wódz miał przykazane
dostarczyć na wojnę szóstą część wozu wojennego, aby było dziesięć tysięcy
wozów i [do każdego] dwa konie i dwóch jeźdźców. Oprócz tego zaprzęg
dwukonny bez pudła, a na nim żołnierza z małą tarczą, który zeskakiwał, i woźnicę
powożącego parą koni, oprócz jeźdźca, dwóch ciężkozbrojnych i łuczników, i
procarzy po dwóch, i po trzech lekkozbrojnych, i rzucających kamienie, i
rzucających włócznie. I czterech marynarzy do załogi tysiąca i dwustu okrętów.
Więc wojskowość królewskiego miasta taką miała organizację. A z dziewięciu
miast każde miało ustrój wojskowości inny, o czym długo byłoby mówić. A
organizacja władz i godności taka tam była od początku. Z tych dziesięciu królów
każdy panował w swojej części i w swoim miejscu nad ludźmi i nad większą
częścią praw. Karał i skazywał na śmierć kogo chciał. Jednakże ich zależność
wzajemna i stosunki między nimi były ustalone według nakazów Posejdona, jak im
to prawo przekazało i pismo, które przodkowie wyryć kazali na słupie mosiężnym,
który na środku wyspy stał w świątyni Posejdona. Oni się zbierali co pięć lat albo
na przemian co sześć, oddając równą cześć liczbie parzystej i nieparzystej, a
zebrawszy się, naradzali się nad sprawami wspólnymi, dochodzili, czy ktoś
jakiegoś przestępstwa nie popełnił, i odbywali sądy. A kiedy mieli sądzić, takie
sobie nawzajem wystawiali uwierzytelnienie. Koło świątyni Posejdona pasły się na
wolności byki. Otóż ci królowie w liczbie dziesięciu, sami tylko będąc w świątyni,
modlili się do boga, żeby im dał złapać ofiarę, która by mu była miła, i wtedy
rozpoczynali polowanie bez pomocy żelaza, a tylko przy pomocy kijów i pętli ze
sznura. A gdy którego byka złapali, prowadzili go do słupa i tam na jego wysokości
- 75 -
zarzynali go na ofiarę według przepisów pisma. A na słupie, oprócz przepisów

prawa, była wyryta przysięga, zawierająca wielkie klątwy na nieposłusznych. Więc
kiedy, zgodnie ze swoimi przepisami składając ofiarę, poświęcali ogniowi wszystkie
członki byka, mieszali wino w wielkiej wazie i w imieniu każdego wrzucali do środka
skrzep krwi, a resztę nosili do ognia, oczyściwszy słup naokoło. Potem złotymi
czarami czerpali z wazy wino i skraplając nim ogień przysięgali, że będą sądzić
według praw na słupie i wymierzać kary, jeżeliby się ktoś przedtem dopuścił
jakiegoś przestępstwa, a na przyszłość żadnego przepisu dobrowolnie nie
przestąpią i ani sami rządzić, ani rządzącego słuchać nie będą, jak tylko w tym
wypadku, jeżeli będzie wydawał zarządzenia zgodne z prawami ojca. Kiedy każdy
z nich taką modlitwę odmówił, w imieniu własnym i swojego potomstwa, wypił wino
i czarę złożył w świątyni boga, zajął się obiadem i rzeczami niezbędnymi, a zaczął
zmrok zapadać i ogień ofiarny już był wystygł, wtedy się wszyscy ubierali w co
najpiękniejsze niebieskie suknie, siadali na ziemi naokoło zgliszcz ofiarnych, które
słyszały ich przysięgi, gasili wszystek ogień koło świątyni na noc i wtedy bywali
sądzeni i sądzili, jeżeli ktoś obwiniał któregoś z nich o jakieś przestępstwo. Po
skończonym posiedzeniu, gdy nastawał świt, zapisywali wyroki na tabliczce złotej i
składali ją razem z sukniami na pamiątkę u stóp boga. Tam było wiele różnych
praw jednostkowych w związku z przywilejami poszczególnych królów, a
najdonioślejsze prawa zabraniały im kiedykolwiek podnosić broni przeciw
drugiemu, a zobowiązywały wszystkich do pomocy wzajemnej, gdyby może ktoś w
jakimś mieście próbował wytracić ich ród królewski. Więc u nich wspólnie,
podobnie jak u ich przodków, odbywały się narady i zapadały uchwały o wojnie i o
innych sprawach i tak zachowywał hegemonię ród atlantycki. Król nie był panem
życia żadnego ze swoich braci, to zależało od woli większości na zebraniu
dziesięciu. Tę więc, tak wielką i taką potęgę w tych stronach wówczas położoną
bóg na nasz kraj znowu uszykował i obrócił z jakiejś takiej, jak mówi podanie,
przyczyny. Przez wiele pokoleń, pokąd im starczyło natury boga, słuchali praw i
odnosili się życzliwie do bóstwa, którego krew w nich płynęła. Ich postawa
duchowa nacechowana była prawdą i ze wszech miar wielkością. Łagodność i
rozsądek objawiali w stosunku do nieszczęść, które się zawsze zdarzają, i w
stosunku do siebie nawzajem, więc patrzyli z góry na wszystko z wyjątkiem
dzielności, wszystko, co było w danej chwili, uważali za drobiazg i lekko znosili,
jakby ciężar, masę złota i innych dóbr; nie upajali się zbytkiem i bogactwo ich nie
zaślepiało i nie prowadziło do utraty panowania nad sobą. Bardzo trzeźwo i bystro
dostrzegali, że i to wszystko pod wpływem miłości wzajemnej przy dzielności
wzrasta, a jeśli te rzeczy brać serio i cenić, wtedy one giną, a z nimi razem ginie
miłość i dzielność. Dzięki takiemu wyrachowaniu i dlatego że w nich trwała natura
boska, wzrastało u nich to wszystko, cośmy poprzednio przeszli. Ale kiedy w nich
cząstka boża wygasła, dlatego że się często z wieloma pierwiastkami ludzkimi
mieszała, i ludzka natura zaczęła brać górę, wtedy już nie umieli znosić tego, co u
nich było, zrobili się nieprzyzwoici i kto umiał patrzeć, ten widział już ich brzydotę,
kiedy zatracali to, co najpiękniejsze, pośród największych dóbr. Tym, którzy nie
potrafią dojrzeć życia naprawdę szczęśliwego, wydawało się właśnie wtedy, że są
osobliwie piękni i szczęśliwi, kiedy ich napełniała chciwość niesprawiedliwa i
potęga. Otóż bóg bogów, Zeus, królujący zgodnie z prawami, umiał dojrzeć taki
stan rzeczy, zobaczył, że się marnuje ród, który był jak się należy, więc karę im
wymierzyć postanowił, aby się opamiętali, nabrali rozumu i zaczęli panować nad
sobą, więc zebrał wszystkich bogów do ich prześwietnej siedziby, która się wznosi
nad środkiem całego świata, zaczem widzi wszystko, co ma udział w powstawaniu,
a zebrawszy powiedział....
Tu się dialog Kritiasa urywa się.
- 76 -
Dokończenie - ekstrapolacja na podstawie

Ksiąg Henocha i Genesis Starego Testamentu.
B ó g ujrzał, wielką niegodziwość na Ziemi, że Giganci oraz inne hybrydy

opanowują coraz większą przestrzeń, że tyranizują śmiertelnych ludzi zjadając ich i
pożerają się nawzajem i piją ich krew.
B ó g dostrzegł taki bezmiar nieprawości i zebrał na naradę pozostałych
B o g ó w i żałował, że stworzył ludzi na ziemi, rzekł: Zgładzę bękartów Nadzorców
i ludzi, com ich stworzył, bo oni posiedli tajną wiedzę Niebian i usposobienie ich
jest wciąż złe.
B o g o w i e z wyrzutem zwrócili się do Najwyższego B o g a : „Ty
stworzyłeś wszystkie te rzeczy, Ty posiadasz władzę nad wszystkimi rzeczami i
przed Tobą otwarte są wszelkie rzeczy. Ty postrzegasz wszystkie rzeczy i nic
może ukryć się przed Tobą. Widziałeś co Azazyel czynił, jak on uczył każdego
rodzaju nieprawości na Ziemi i wyjawiał światu wszystkie tajne rzeczy które są
czynione w niebiosach.
Powinieneś odkryć ich zbrodnie, Semyaza któremu dałeś władzę nad
innymi też uczył czarów, a oni wszyscy szli do ludzkich córek i spali z kobietami,
kalali siebie i ujawniali im wszystkie rodzaje grzechów. Kobiety rodziły Gigantów i
cała ziemia przez to była wypełniona krwią i niecnością. Dusze tych zmarłych
krzyczą i skarżą się nawet do bram Niebios i rozlegają się ich jęki, oni nie mogą
nawet uciekać od niecności, które są popełniane na Ziemi. Ty znałeś wszystkie te
sprawy, co było czynione przez nich zanim one zaistniały. Ty widziałeś te rzeczy i
Ty znosiłeś ich. Teraz nie pytaj więc nas: Co należy czynić z tymi sprawami, co
powinienem z nimi uczynić?”
Wtedy B ó g postanowił zgładzić wszystkie istoty na Ziemi i rzekł: „Zgładzę
z oblicza Ziemi ludzi, bydło, płazy i ptactwo, bo żal mi, żem ich uczynił, zniszczę
też potomków Nadzorców, ponieważ oni tyranizować rodzaj ludzki i wytępię inne
hybrydy snujące się po Ziemi. Każdy ciemięzca niech zginie z oblicza Ziemi. Każda
zły czyn niech zostanie zniszczony, a roślina prawości i prawość ukaże się i jej
czyny staną się błogosławieństwem”.
Gdy Noah dostrzegł, że Ziemia chyliła się ku upadkowi, który niebawem
nadejdzie, wówczas udał się na krańce Ziemi, do siedziby swego dziadka
Henocha. Noah płakał i mówił: Powiedz mi co postanowiono w Niebie dla Ziemi.
Ziemia jest gwałtownie wstrząsana i pewnie zginę w tym zamieszaniu. Poza tym
były wielkie zakłócenie na ziemi i był słyszany głos z Niebios.
Henoch przybył i rzekł mu: Rozporządzenie przyszło od N a j w y ż s z e g o ,
przeciwko tym co mieszkają się na Ziemi. Postanowiono, że zostaną zniszczeni,
ponieważ oni znają każdą z tajemnic Aniołów, każdą uciążliwą i tajną potęgę
szatanów i każdą potęgę tych co czynią czary, jak również tych co robią odlewane
obrazy całej Ziemi. Oni wiedzą jak wytwarzać srebro z rudy, że istnieją na Ziemi
metaliczne krople rtęci; jako pierwotne źródło produkcji, ołowiu i brązu, które nie są
produkowane z rudy. Nadzorcy potrafią przezwyciężać trudności aby je pozyskać.
Henoch powiedział: B ó g wie, że ty Noah, jesteś czysty i dobry, wolny od
zarzutu ujawniania tajemnic i On, Święty Pan umieści twoje imię w środku świętych
i będzie chronić ciebie od tych, których zatrzyma na Ziemi. On będzie utrzymywał
twoje potomstwo w prawości, dla zwierzchnictwa królów i dla wielkiej sławy, a z
twojego nasienia będzie rozwijać się prawość i bez liku świętych ludzi na zawsze.
Na trzysta lat przed potopem B ó g wycofał z Ziemi swego gubernatora,
Henocha i zabrał go do Nieba.
Później Noah pytał B o g a odnośnie zakłócenia na Ziemi, Ten odpowiadał:
Ze względu na ich bezbożność wobec Mnie, nakazuje wypełniać niezliczone
sądzenia Nadzorców. Oni odkryli tajemnice bogów, ale gdy poczęli ujawniać te
- 77 -
tajemnice zostali skazani na strącenie na wielkie męki do Tartaru. Odnośnie

Księżyca dowiedz się, że Nadzorcy, Anakim wyszukali i posiedli wiedzę i będą
próbowali się tam schronić, ale tam gdzie zatrzymają się, tam też będą zniszczeni i
dla tych, którzy tam zatrzymają się nie będzie tam żadnego miejsca do
schronienia, wiecznie.”
Najwyższy, B ó g rzekł posyłając Arsayalalyura do Noaha: „Przemów do
niego z ukrycia w moim imieniu. Wyjaśnij mu doskonałość, która właśnie nastąpi,
ponieważ wygubię wszystko na Ziemi wodami potopu, który przejdzie nad całą
Ziemią i wszystkie rzeczy, które są na Ziemi będą zniszczone. Teraz naucz jego
jak on może uniknąć zguby aby jego nasienie mogło pozostać we wszystkich na
ziemi.” Nasienie życia powstanie z tego i ziemia zostanie zaludniona, sucha ziemia
nie będzie zostawiona pustą. Przedłożę twoje nasienie przede mną na zawsze i
kiedykolwiek i nasienie tych, którzy zamieszkają z tobą na powierzchni Ziemi.
Twoje potomstwo będzie błogosławione i mnożone w imię Pana, w obliczu Ziemi.
Spośród śmiertelnych tylko Noah znajdował łaskawość w oczach P a n a ,
bo Noah żył w przyjaźni z wszystkimi B o g a m i i nigdy nie ujawniał tajemnic
Niebian. B ó g darzył więc życzliwością Noaha i chciał zachować chociaż jego i
jego rodzinę wyróżniającą się prawością, a Noah był ojcem trzech synów: Sema,
Chama i Jafeta.
B ó g rzekł do Noaha: Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich
mieszkańców ziemi, bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciw Nam Bogom; zatem
zniszczę ich wraz z Ziemią. Ty zaś zbuduj sobie arkę z drzewa żywicznego, uczyń
w arce przegrody i powlecz ją smołą wewnątrz i zewnątrz. A oto, jak masz ją
wykonać: długość arki - trzysta łokci, pięćdziesiąt łokci jej szerokość i wysokość jej
– trzydzieści łokci.
Nakrycie arki, przepuszczające światło, sporządzisz na łokieć wysokie i
zrobisz wejście do arki w jej bocznej ścianie; uczyń przegrody: dolną, drugą i
trzecią. Ja zaś sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod
niebem, w której jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie, ale z
tobą zawrę przymierze.
Wejdź przeto do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów.
Spośród wszystkich istot żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby
ocalały wraz z tobą od zagłady. Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierząt
pełzających po ziemi po parze; niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły. A ty
nabierz sobie wszelkiej żywności - wszystkiego, co nadaje się do jedzenia - i
zgromadź u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt.
Noah zburzył swój dom i z tego materiału wykonał przy pomocy synów
B o g a , dokładnie wszystko co mu B ó g polecił uczynić. Gdy Aniołowie pracowali
przy budowie arki, B ó g ochraniał ich.
Potem B ó g rzekł do Noaha: Wejdź wraz z całą twą rodziną do arki, bo
przekonałem się, że tylko ty jesteś wobec mnie prawy wśród tego pokolenia. Z
wszelkich zwierząt czystych weź z sobą siedem samców i siedem samic, ze
zwierząt zaś nieczystych po jednej parze: samca i samicę; również i z ptactwa - po
siedem samców i po siedem samic, aby w ten sposób zachować ich potomstwo dla
całej ziemi. Bo za siedem dni spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał
czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na
powierzchni ziemi - cokolwiek stworzyłem.
Noah spełnił wszystko tak, jak mu B ó g polecił, a Noah miał sześćset lat,
gdy nastał potop na ziemi. Noah wszedł z synami, z żoną i z żonami swych synów
do arki, aby schronić się przed wodami potopu. Ze zwierząt czystych i nieczystych,
z ptactwa i ze wszystkiego, co pełza po ziemi, po dwie sztuki, samców i samic,
weszły do arki Noaha, tak jak mu Bóg rozkazał. Właśnie owego dnia Noah oraz
jego synowie, Sem, Cham i Jafet, żona Noaha i trzy żony jego synów weszli do
- 78 -
arki, a wraz z wszelkimi gatunkami zwierząt, bydła, zwierząt pełzających po ziemi i

wszelkiego ptactwa.
Wszelkie istoty, w których było tchnienie życia, weszły po parze każdej
istoty żywej do arki Noaha, jak B ó g rozkazał. Gdy upłynęło siedem dni, wody
potopu spadły na ziemię. W roku sześćsetnym życia Noaha, w drugim miesiącu
roku, siedemnastego dnia miesiąca, w tym właśnie dniu trysnęły z hukiem
wszystkie źródła Wielkiej Otchłani i otworzyły się upusty nieba; przez czterdzieści
dni i przez czterdzieści nocy padał deszcz na ziemię.
Potop trwał na ziemi czterdzieści dni i wody wezbrały, i podniosły arkę
ponad ziemię. Kiedy przybywało coraz więcej wody i poziom jej podniósł się
wysoko ponad ziemią, arka płynęła po powierzchni wód. Wody bowiem podnosiły
się coraz bardziej nad ziemię, tak że zakryły wszystkie góry wysokie, które były
pod niebem. Wody się więc podniosły na piętnaście łokci ponad góry i zakryły je.
Wszystkie istoty poruszające się na ziemi z ptactwa, bydła i innych
zwierząt i z wszelkich jestestw, których było wielkie mnóstwo na ziemi, wszystkie
wyginęły wraz z ludźmi. Wszystkie istoty, w których nozdrzach było ożywiające
tchnienie życia, wszystkie, które żyły na lądzie, zginęły.
B ó g wygubił doszczętnie wszystko, co istniało na ziemi, od człowieka do
bydła, zwierząt pełzających i ptactwa powietrznego; wszystko zostało doszczętnie
wytępione z ziemi. Pozostawił tylko Noaha i to, co z nim było w arce. Wody stale
się podnosiły na ziemi przez sto pięćdziesiąt dni.
Ale B ó g , pamiętając o Noaha, o wszystkich istotach żywych i o
wszystkich zwierzętach, które z nim były w arce, sprawił, że powiał wiatr nad całą
ziemią i wody zaczęły opadać. Zamknęły się bowiem zbiorniki Wielkiej Otchłani tak,
że deszcz przestał padać z nieba. Wody ustępowały z ziemi powoli, lecz
nieustannie i po upływie stu pięćdziesięciu dni się obniżyły. Miesiąca siódmego,
siedemnastego dnia miesiąca arka osiadła na górach Ararat. Woda wciąż opadała
aż do miesiąca dziesiątego. W pierwszym dniu miesiąca dziesiątego ukazały się
szczyty gór.
Po czterdziestu dniach Noah, otworzywszy okno arki, które przedtem
uczynił, wypuścił kruka; ale ten wylatywał i zaraz wracał, dopóki nie wyschła woda
na ziemi. Potem wypuścił z arki gołębicę, aby się przekonać, czy ustąpiły wody z
powierzchni ziemi. Gołębica, nie znalazłszy miejsca, gdzie by mogła usiąść,
wróciła do arki, bo jeszcze była woda na całej powierzchni ziemi; Noah,
wyciągnąwszy rękę, schwytał ją i zabrał do arki.
Przeczekawszy zaś jeszcze siedem dni, znów wypuścił z arki gołębicę i ta
wróciła do niego pod wieczór, niosąc w dziobie świeży listek z drzewa oliwnego.
Poznał więc Noah, że woda na ziemi opadła. I czekał jeszcze siedem dni, po czym
wypuścił znów gołębicę, ale ona już nie powróciła do niego.
W sześćset pierwszym roku, w miesiącu pierwszym, w pierwszym dniu
miesiąca wody wyschły na ziemi, i Noah, zdjąwszy dach arki, zobaczył, że
powierzchnia ziemi jest już prawie sucha.
Gdy w miesiącu drugim, w dniu dwudziestym siódmym ziemia wyschła,
B ó g przemówił do Noaha tymi słowami: Wyjdź z arki wraz z żoną, synami i z
żonami twych synów. Wyprowadź też z sobą wszystkie istoty żywe: ptactwo, bydło
i zwierzęta pełzające po ziemi; niechaj rozejdą się po ziemi, niech będą płodne i
niech się rozmnażają.
Noah wyszedł więc z arki wraz z synami, żoną i z żonami swych synów.
Wyszły też z arki wszelkie zwierzęta: różne gatunki zwierząt pełzających po ziemi i
ptactwa, wszystko, co się porusza na ziemi. Noah zbudował ołtarz dla B o g a i
wziąwszy ze wszystkich zwierząt czystych i z ptaków czystych złożył je w ofierze
całopalnej na tym ołtarzu.
Gdy B ó g poczuł miłą woń, rzekł do siebie: Nie będę już więcej złorzeczył
- 79 -
ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości.

Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem. Będą zatem
istniały, jak długo trwać będzie ziemia: siew i żniwo, mróz i upał, lato i zima, dzień i
noc.
Po czym B ó g pobłogosławił Noaha i jego synów, mówiąc do nich:
Bądźcie płodni i mnóżcie się, abyście zaludnili ziemię. Wszelkie zaś zwierzę na
ziemi i wszelkie ptactwo powietrzne niechaj się was boi i lęka. Wszystko, co się
porusza na ziemi i wszystkie ryby morskie zostały oddane wam we władanie.
Wszystko, co się porusza i żyje, jest przeznaczone dla was na pokarm, tak jak
rośliny zielone, daję wam wszystko. Nie wolno wam tylko jeść mięsa z krwią życia.
Upomnę się o waszą krew przez wzgląd na wasze życie - upomnę się o nią u
każdego zwierzęcia. Upomnę się też u człowieka o życie człowieka i u każdego - o
życie brata.
Jeśli kto przeleje krew ludzką, przez ludzi ma być przelana krew jego, bo
człowiek został stworzony na obraz B o g a . Wy zaś bądźcie płodni i mnóżcie się;
zaludniajcie ziemię i miejcie nad nią władzę.
Potem B ó g tak rzekł do Noaha i do jego synów: Zawieram przymierze z
wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która
jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze
wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z
wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna
istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego Ziemię.
Po czym B ó g dodał: „Na znak przymierza, które ja zawieram z wami i
każdą istotą żywą: Łuk jutrzni kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między
Mną a ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na
obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką
istotą żyjącą w każdym ciele, które jest na ziemi. Nigdy już więcej nie ześlę wód
potopu na zniszczenie żadnego jestestwa.”
Synowie Noaha, wyszli z arki, a byli to Sem, Cham i Jafet. Cham był ojcem
Kanaana. Ci trzej byli synami Noaha i od nich to zaludniła się cała ziemia.
Wielka, nieograniczona, zielona puszcza przykryła ziemię, niezmierna ilość
zwierzyny i ptactwa w niej się narodziła. Dopiero z wolna i gdzieniegdzie podnosiły
się pierwsze osady. Noah, jak na patriarchę przystało chodził wśród swoich dzieci,
nauczał ich rzeczy niezbędnych do życia, Noah był rolnikiem i jako pierwszy
zasadził winnicę. Noah krzewił cześć należną bogom i stawiał świątynie. Noah po
potopie żył jeszcze trzysta pięćdziesiąt lat i zmarł w wieku dziewięciuset
pięćdziesięciu lat.
B ó g widział, jak świat dźwiga się do nowych przeznaczeń. Przekonał się
niebawem, że ludzie niepomni kary, która spotkała ich poprzedników, bynajmniej
nie stają się lepsi. B ó g rzekł: Wszystkie twory widzialne i niewidzialne, które
stworzyłem, gdy będą kończyć swój byt, wtedy każdy człowiek będzie podlegał
sądowi ostatecznemu i wtedy zginie cały czas i lata i od tego momentu nie będzie
tam żadnego miesiąca ani dnia ni godziny, one nie będą istniały i nie będą liczone.
Wielokrotnie nadal odbywały się drobne interwencje w losy ludzkości. Misja
Mojżesza miała na celu uporządkowanie, a jednocześnie sformalizowanie zasad
funkcjonowania społeczności ludzkiej, B ó g ustanowił i nadał ludziom Dekalog.
- 80 -
DODATKI
Prehistoria Egiptu na podstawie Menetona, Diodora Sycylijskiego, Pliniusza
Starszego i kronikarzy arabskich
Z początku Bogowie zamieszkiwali razem z ludźmi i zawsze jeden z nich

był władcą Egiptu. Pierwszym władcą Egiptu był P t a h [H e f a j s t o s ] , który
przyniósł ogień na Ziemię. Po nim panowali R a [ K r o n o s ] , O z y r y s
[ D i o n i z o s ] , S e t [ T y f o n ] , brat O z y r y s a . Następnie panował H o r u s ,
syn O z y r y s a i I z y d y . Na ostatku panował syn O z y r y s a – O r o s
( A p o l l o ) , który obalił S e t a .
Największe piramidy są te trzy, które aż po dzień dzisiejszy stoją pod
miastem M i s r [ K a i r ] . S a u r i d - I d r i s [ H e r m e s – H e n o c h ] syn,
J a r e d a syna, M a h a l a l e e l a syna, K e n a n a syna, E n o s z a syna, S e t a
syna, A d a m a jeden z królów Egiptu przed potopem, którzy mieli swoją siedzibę
w mieście Amsus był twórcą obydwu wielkich piramid pod Misrem [Kair].
Powodem wybudowania obydwu piramid było to, iż na trzysta lat przed
potopem S a u r i d miał widzenie: Ziemia wraz ze swoimi mieszkańcami odwróciła
się do góry nogami, ludzie uciekali w ślepym popłochu i gwiazdy spadały na
Ziemię. Król S a u r i d zapytał mędrców, czy po potopie Egipt będzie jeszcze się
nadawał do zamieszkania. Kiedy uzyskał odpowiedź twierdzącą, zdecydował się
na budowę piramid, aby zachować całą ówczesną wiedzę ludzką.
Wtedy polecił zbudować piramidy i pomieścić w nich skarby, uczone pisma
i wszystko, czym się martwił, że przepaść i zginąć może, aby było chronione i
zachowane. Na szczycie piramidy król S a u r i d kazał umieścić napis: “Ja
S a u r i d , król, zbudowałem te piramidy, gdy Spadający Sęp znajdował się w
znaku Raka i zakończyłem budowę w ciągu sześciu lat. Kto przyjdzie po mnie i
będzie twierdził, że jest królem tak jak ja, niech spróbuje je zniszczyć przez lat
sześćset”.
S a u r i d spisał w 360 księgach całą wiedzę przekazaną mu przez bogów i
przekazał je swemu synowi Matuzalemowi. Kiedy król S a u r i d dokonał żywota,
został pochowany we wschodniej piramidzie [Cheopsa], H u g i b zaś w zachodniej
[Chefrena], a K a r u r a s w tej piramidzie [Snofru], która na dole jest zrobiona z
kamieni z Assuanu, na górze zaś z kamieni z Kaddan.
Piramidy te mają pod ziemią bramy, za którymi zaczyna się sklepiony
korytarz. Każdy korytarz jest długi na sto pięćdziesiąt łokci. Brama wschodniej
piramidy leży po stronie północnej, zaś zachodniej po stronie zachodniej, natomiast
brama do sklepionego korytarza piramidy z okładziną na murach leży po stronie
południowej.
Przekaz ten nie został do tej pory zweryfikowany.
- 81 -
th
Zacharia Sitchkin – The 12 planet. New York 1976.
W najpełniejszej postaci początki ludzkości przekazują tabliczki

sumeryjskie z pismem klinowym z biblioteki A s s u r b a n i p a l a w Niniwie.
Według tych przekazów około 450 tys. lat temu przybyli na naszą planetę
B o g o w i e [przedstawiciele cywilizacji technicznej], celem wydobywania złota,
srebra, platyny, ołowiu, rtęci i innych minerałów, które były niezbędne do życia na
ich planecie.
Biblijna Ziemia Shinar, jej nazwa Shumer - dosłownie znaczyło Ziemia
Nadzorców a po egipsku „Ziemia Najczystszych Nadzorców”, ziemia z której
Nadzorcy przychodzili do Egiptu. Sumeryjskie teksty podają wielokrotnie, że
Anunnaki przychodziły na Ziemię z planety [Nibiru]. Sumeryjski termin Anunnaki
dosłownie znaczy „Ten z Nieba co Przychodzi na Ziemię”, natomiast w Biblii są oni
nazywani jako Anakim, co znaczy po hebrajsku „Ten Kto Przybywał z Nieba na
Ziemię”. Każde miasto-państwo miało swego własnego głównego Boga, a Król był
opisywany w bardzo wczesnych pisanych dokumentach jako dzierżawca Boga.
Księga Gigantów, choć żaden kompletny rękopis się nie zachował, opisuje
wyczyny olbrzymów, a szczególnie dwóch dzieci Shemihaza: Ohya i Hahya.
Najwięcej fragmentów dotyczących Gigantów przedstawiają złowieszcze sny
Henocha i jego interwencja u Boga w sprawie Gigantów.
Gilgamesh, Babiloński bohater wielkiego eposu ze starożytnej mitologii
Sumeryjskiej z trzeciego tysiąclecie pne., jest przedstawiany jako jednego z
Gigantów.
Grecka mitologia opowiada o Gigantach Anaks "Królach" synach Nieba i
Matki Ziemi, którzy rządził w Anatolii [Milet] w Azji Mniejszej.
Jak podaje Appollodor, przeprowadzona ekshumacja ukazała szkielet
Asteriusa, będącego spadkobiercą Anaksa, mierzący dziesięć łokci. [Anakes,
liczba mnoga Nanks, był ogólnym pochwalnym epitetem greckich bogów].
- 82 -
Księgi Henocha
YAHOWEH = EL - prawdziwy Bóg, ELOWAH - fałszywy bóg, ELOHIM [liczba

mnoga ELOWAH].
Księga Henocha zachowała się dzięki zaliczeniu jej do kanonu przez
Etiopski Koptyjski Ortodoksyjny Kościół Chrześcijański. Odnaleziono również
pokrywające się wersję na zwojach z Qumran znad morza Martwego, a Słowiańską
Księgę Henocha odnaleziono w torze gminy żydowskiej na Ukrainie. Słowiańska
Księga Henocha poza poniższymi informacjami nie wnosi nic istotnego do
Etiopslkiej wersji.
Słowiańska Księga Henocha

http://www.reluctant-messenger.com/2enoch01-68.htm
Jared żył już sto sześćdziesiąt dwa lata, gdy narodził się Henoch, Jared żył
jeszcze osiemset lat i miał synów i córki. Więc wszystkich dni Jareda, gdy umarł
miał dziewięćset sześćdziesiąt dwa lata. Gdy narodził się Methuselah, Henoch
miał sześćdziesiąt pięć lat,. Henoch chodził z Bogiem trzysta lat i miał synów i
córki. Więc wszystkich dni Henocha było trzysta sześćdziesiąt pięć lat.
Henoch, siódmy po Adamie, prorokował ludziom, powiedział, "Wieczny
Pan nadejdzie z dziesięcioma tysiącami Jego świętych synów, aby wykonywać
sądzenie wszystkich i skazywać wszystkich bezbożnych pośród nich, za wszystkie
bezbożne czyny, które oni popełniali i za wszystkie bezbożne słowa, które
grzesznicy wypowiadali przeciw Niemu. Za swą wiarę Henoch nie ujrzał śmierci,
"nie było go, ponieważ Bóg zabrał go do Niebios”, co było świadectwem, że
zadowolił Boga.
Rozdział 65
Instrukcje Henocha dla jego synów
Henoch odpowiadał wszystkim ludziom mówiąc: Usłyszcie moje dzieci, że
zanim wszystkie istoty zostały stworzone, Pan stworzył widzialne i niewidzialne
rzeczy, a dużo czasu upłynęło zanim stworzył rozumnego człowieka na własne
podobieństwo i włożył wzrok w jego oczy, słuch w jego uszy, serce do refleksji i
umysł aby mógł się zastanawiać.
Pan rozumie wszystkie czyny człowieka, a stworzył wszystkie te
stworzenia i podzielił czas na lata, a lata podzielił na miesiące, miesiące zaś na dni
i ustalił siedem dni [w tygodniu]. A w tych dniach ustanowił godziny, wymierzył je
dokładnie, żeby człowiek mógł rozeznać się w czasie i liczyć lata, miesiące i
godziny, ich kolejne zmiany, początek i koniec, żeby mógł przeliczać swe własne
życie, od narodzin, aż do śmierci i zastanawiać nad swymi grzechami i aby zapisać
jego złe i dobre czyny ponieważ żaden czyn nie może ukryć się przed Panem, a
każdy człowiek powinien znać swe czyny i nigdy nie powinien naruszać żadnych
Jego przykazań, dlatego powinniście przechowywać moje pismo z pokolenia na
pokolenie.
Gdy wszystkie twory widzialne i niewidzialne, które Pan stworzył będą
kończyć swój byt, wtedy każdy człowiek będzie podlegał sądowi ostatecznemu i
wtedy zginie cały czas i lata i od tego momentu nie będzie tam żadnego miesiąca
ni dnia ani godziny, one nie będą istniały i nie będą liczone.
Będzie istniał tylko jeden zespół wszystkich prawych, którzy unikną sądu
ostatecznego Pana, będą zebrani w wielki zespół, ponieważ stworzy wielki zespół
prawych i oni będą żyć wiecznie, a wtedy tam nie będzie żadnej pracy dla nich, ani
choroby, ani upokorzenia, ani niepokoju, ani potrzeby, ani brutalności, ani nocy, ani
ciemności, lecz wielka światłość.
- 83 -
Odgrodzą się wielką niezniszczalną ścianą, posiądą jasny raj i nie ulegną
zepsuciu, ponieważ znikną wszelkie pokusy i tam będzie wieczne życie.
Rozdział 66
Henoch nauczał swych synów i całą starszyznę ludzi, że powinni obawiać się i
drżeć przed Panem i służyć tylko Jemu i nie kłaniać się idolom, lecz Bogu, który
stworzył Niebo i Ziemię i każde stworzenie na swoje podobieństwo
Teraz moje dzieci nie utrzymujcie wasze dusze w całkowitej
niesprawiedliwości, którą Pan tak nienawidzi. Podchodźcie przed jego oblicze ze
strachem i drżeniem i służcie tylko Jemu. Oddawajcie pokłony przed prawdziwym
Bogiem, a nie przed niemym idolem, ale kłaniajcie się Jego podobiznom i
przedkładajcie wszelkie własne prośby tylko przed obliczem Pana. Pan nienawidzi
co jest niesprawiedliwe.
Pan widzi wszystkie rzeczy, gdy człowiek myśli swym sercem, wtedy on
radzi się umysłu i każda myśl zawsze jest odkryta przed Panem, który uczynił całą
Ziemię i nakłada obowiązki na wszystkie stworzenia.
Gdy patrzycie w niebo, Pan tam jest, jeżeli masz na myśli głębokie morze i
całą głębie podziemi, tam jest Pan.
Kłaniajcie się Panu, który stworzył wszystkie rzeczy, a nie rzeczom
uczynionym przez człowieka, pozostawiając Panu wszelkie tworzenie, ponieważ
żaden czyn nie może pozostać w ukryciu przed obliczem Pana.
Podchodźcie moje dzieci z cierpliwością, z łagodnością i uczciwością, do
prowokacji, do smutku, w wierze i w prawdzie, ufajcie obietnicom, w chorobie, do
nadużyć, w ranach, w pokusie, w nagości, w stratach, kochając innych, aż
wyjdziecie z tego wieku nieszczęścia, tak żebyście nie stali się dziedzicami
kończącego się czasu.
Błogosławieni są właśnie ci co unikną sądu ostatecznego, ponieważ oni
będą oświecać siedmiokrotnie więcej niż słońce, na tym świecie siódma część jest
odejmowana od całej jasności, ciemności, żywności, korzyści, smutku, raju, tortur,
ognia, mrozu i innych rzeczy, to wszystko podaję w piśmie, żebyście mogli
przeczytać i zrozumieć.
Rozdział 67
Pan spuścił ciemność na Ziemię i pokrył ludzi i Henocha i został uniesiony wysoko,
a światło ponownie pojawiło się na niebie.
Gdy Henoch mówił do ludzi: Pan wysłał ciemność nad Ziemię i stała się
ciemność, pokrywając ludzi stojącym wraz z Henochem. Zabrano Henocha do
najwyższego Nieba, gdzie jest Pan i został postawiony przed Jego obliczem, a
ciemność wyruszyła na ziemię, potem światło ponownie nadeszło.
Ludzie widzieli ale nie rozumieli dlaczego Henoch chwalący Boga został
zabrany. Henoch znalazł list, podpisany ręką Niewidzialnego Boga i całkowicie
zaufał Mu i wszedł do Jego mieszkania.
Rozdział 68
Podsumowanie
Henoch urodził się w szóstym dniu miesiąca Tsivan i żył trzysta
sześćdziesiąt pięć lat. Został uniesiony do Nieba w pierwszym dniu miesiąca
Tsivan i pozostawał w niebie sześćdziesiąt dni.
Napisał wszystkie te znaki wszystkiego stworzenia, które Pan stworzył i
napisał trzysta sześćdziesiąt sześć ksiąg i wręczył je swym synom. Pozostawał na
ziemi trzydzieści dni i ponownie został zabrany do Nieba szóstego dnia miesiąca
Tsivan, w tym samym dniu i godzinie, kiedy się narodził.
Methosalam i jego bracia, wszyscy synowie Henocha, w pośpiechu
- 84 -
wznieśli ołtarz w tym miejscu nazywał Achuzan, skąd i gdzie Henoch został
zabrany do Nieba.
Wybrali ofiarnego wołu i wezwali wszystkich ludzi i składali ofiarę w obliczu
Pana. Wszyscy ludzie, starszyzna i całe zgromadzenie przyszli na święto i
przynieśli dary synom Henocha.
Zrobili wielkie święto, radując się i weseląc się przez trzy dni, chwaląc
Boga, że dał im takie znaki przez Henocha, który znalazł jego względy, aby
przekazywali dalej to swym synom z pokolenia na pokolenie, wiecznie.
Amen
Pięcioksiąg Henocha składa się z pięciu składników jak niżej – na

podstawie analizy lingwistycznej, podano obok czas powstania:
1. Księgi Nadzorców (1 - 36) 200 - 175 pne.

2. Księgi Przypowieści (37 - 71) 100 - 68 pne.
3. Księgi Astronomiczna (72 - 82) ? - 300 pne.
4. Księgi Wizji (83 - 90) 164 - 160 pne.
5. Księgi Listu Henocha (91 - 107) 200 - 169 pne.
Imiona upadłych Aniołów:

1. Semyaza - znaczy widzi kraj mocy,
2. Ura Kimba - znaczy ten z ziemi jest potężny.
3. Kokabiel - znaczy gwiazda Boga,
4. Tamiel - znaczy doskonałość Boga,
5. Ramuel - znaczy grzmot Boga,
6. Daniel - znaczy Bóg osądził,
7. Ezeqiel - znaczy ciska gwiazdy Boga,
8. Baraqiel - znaczy światło Boga,
9. Asael - znaczy Bóg uczynił,.
10. Armaros - znaczy ten z góry Hermon,
11. Batriel - znaczy deszcz Boga,
12. Ananel - znaczy chmura Boga,
13. Zaqiel - znaczy Bóg jest ukryty lub chroniony,
14. Samsiel - znaczy słońce Boga,
15. Sartael - znaczy Księżyc Boga,
16. Turiel - znaczy góra Boga, lub skała Boga,
17. Yomiel - znaczy dzień Boga,
18. Araziel - znaczy światło Boga.
[Etiopska] Księga Henocha

http://www.reluctant-messenger.com/book_of_enoch.htm
Najistotniejsze w omawianej sprawie są Rozdziały: 6 – 12 oraz 64 – 71.
Rozdział 6
To zdarzało się, że synowie ludzi mnożyli się w te dni, a ich rodzone córki
były powabne i piękne. Gdy Aniołowie, [Anakim], dzieci niebios oglądali i pożądali
je i mówili jeden do drugiego: Chodźmy i wybierzmy sobie żony z pośród dzieci
ludzi, abyśmy mogli mieć własne dzieci. Semjaza, który był ich przywódcą, mówił
do nich: „Obawiam się, że wy nie będziecie naprawdę zdolni wykonać tego czynu i
tylko ja będę musiał ponieść karę za ten wielki grzech.” Oni wszyscy odpowiadali
jemu i mówili: „Zwiążmy się wzajemną przysięgą i wszyscy związali się przez
zaklęcie wzajemnej przysięgi, że nie porzucą tego zamiaru, lecz go wykonają.”
- 85 -
Wówczas przysięgali wszyscy razem i związali siebie przez zaklęcie wzajemnej

przysięgi na niej. Było ich wszystkich dwustu, którzy zbierali w dniach Jared na
szczycie Góry Hermon i nazwali ją Górą Hermon, ponieważ oni przysięgali i
związali się zaklęciem wzajemnej przysięgi.
A oto są imiona ich przywódców: Samlaza, ich przywódca, Araklba,
Rameel, Kokablel, Tamlel, Ramlel, Danel, Ezeqeel, Baraqijal, Asael, Armaros,
Batarel, Ananel, Zaqel, Samsapeel, Satarel, Turel, Jomjael, Sariel. To są szefowie
ich dziesiątek .
Rozdział 7
Wszyscy pozostali razem z nimi brali siebie żony i każdy wybierał sobie
jedną i oni zaczynali wchodzić w nie i kalać siebie nimi. Oni uczyli ich czynić uroki i
czynić czary i dzielenia korzeni i zaznajamiali ich z roślinami. A one stawały się
brzemienne i rodziły wielkich Nefilim - Gigantów, którzy byli wysokości trzech
tysięcy łokci, którzy pożerali wszystko co wytworzyli ludzie. Gdy ludzie już nie mogli
nadal ich utrzymywać, giganci obracali się przeciw nim i pożerali rodzaj ludzki. Oni
zaczynali grzeszyć przeciwko: ptakom, zwierzętom, gadom, rybom i pożerać ich
mięso i pili ich krew. Wtedy ziemia przedkładała oskarżenie przeciw nim
bezprawnym.
Rozdział 8
Azazel uczył ludzi robić miecze, noże, tarcze i puklerze i zaznajamiał ich z
metalami Ziemi i sztuki ich obróbki, wykonywania bransolet i ozdób i użytku
antymonu do upiększania powiek i wszystkich rodzajów kosztownych kamieni i
wykonywania wszelkich barwników. Powstawało tam wiele bezbożności i oni
popełniali cudzołóstwo i byli sprowadzani na manowce i stali się zepsuci na
wszelkie sposoby. Semjaza uczył czynić czary, dzielenia korzeni i odczyniania
czarów, Baraqijal uczył astrologii, Kokabel konstelacji, Ezeqeel wiedzy chmur,
Araqiel znaków ziemi, Shamsiel znaków słońca, a Sariel obiegu księżyca. Gdy
ludzie ginęli, oni płakali, ich krzyki dosięgały nieba.
Rozdział 9
Wtedy Michał, Uriel, Rafael i Gabriel spojrzeli w dół z nieba i zobaczyli jak
dużo krwi wytoczono na Ziemi i ujrzeli wszelkie bezprawie istniejące na Ziemi. I
mówili jeden do drugiego: Ziemia została bez mieszkańców i płacze, a głos ich
płaczu dosięga bram niebios. A teraz do ciebie, święty Panie Nieba, dusze ludzi
zanoszą prośbę, mówiąc: ”Przedstaw naszą prośbę Najwyższemu". "Oni mówili do
Wiecznego Pana. Pana Panów, Boga Bogów, Króla Królów i Wiecznego Boga, tron
Twojej Chwały (niech pozostanie) przez wszystkie pokolenia wieków i Twoje imię w
świętej glorii błogosławione przez wszystkie wieki! Ty uczyniłeś wszystkie rzeczy i
Ty masz potęgę nad wszystkimi rzeczami, a wszystkie rzeczy są obnażone i
otwarte dla Twoich oczu i Ty widzisz wszystkie rzeczy i nic nie może ukryć się
przed Tobą. Ujrzyj [Panie] co Azazel czynił, który uczył wszystkich niecności na
Ziemi i objawiał wieczne tajemnice, które były (chronione) w niebie, których uczył
ludzi i Semjaza, któremu dałeś władzę panowania nad jego towarzyszami. A oni
szli do córek ludzi na ziemi i spali z kobietami i kalali siebie i objawiali im wszystkie
rodzaje grzechów. A kobiety rodziły gigantów i przez to cała ziemia przepełniła się
krwią i niecnością. A teraz, zauważ, że dusze tamtych którzy umarli krzyczą,
zanosząc swe prośby do bram niebios, a ich lamenty podniosły się i powstały z
powodu bezprawnych czynów, które są czynione na Ziemi. Ty poznałeś wszystkie
rzeczy zanim się rozpoczęły, ujrzyj ten stan rzeczy. Ty znosiłeś ich, zatem nie pytaj
nas co my mamy uczynić z nimi ze względu na te [czyny].”
- 86 -
Rozdział 10
Wtedy Najwyższy, Święty i Wielki Bóg mówił i posłał Uriela do syna
Lamecha i [nakazał] powiedzieć mu: „Idź do Noaha i powiedz jemu w moim
imieniu, "ukrywając się!" i objaw mu, że koniec nadchodzi, że cała ziemia będzie
zniszczona, że właśnie nadejdzie potop na całą ziemię i zniszczy wszystko co na
niej jest, a teraz poinstruuj go jak on może uniknąć zagłady, aby jego nasienie
mogło być zachowane dla wszystkich pokoleń świata. Ponownie Pan rzekł do
Rafaela: „Zwiąż Azazela ręce i stopy i wrzuć go do ciemności i otwórz pustynię,
która jest w Dudael i wrzuć go w to miejsce. Umieść go na szorstkich
poszarpanych skałach i pokryj go ciemnością i niech on pozostanie tam wiecznie i
zakryj jego twarz, żeby on nie widział światła. W dniu wielkiego sądzenia on będzie
wrzucony do ognia. Uzdrawiaj Ziemię, którą aniołowie zepsuli i ogłoś uzdrowienie
Ziemi, że będą leczeni plagą i że wszystkie dzieci ludzi mogą zginąć przez
wszystkie tajne rzeczy, które Anakim - Nadzorcy wyjawiali im i uczyli ich synów. A
cała ziemia była zepsuta przez czyny, których nauczał Azazel, więc jemu
przypisuję cały ten grzech.”
Pan mówił do Gabriela: „Występuj przeciw bękartom i zatwardziałym
grzesznikom i przeciw dzieciom cudzołóstwa i niszcz [dzieci cudzołóstwa i] dzieci
Anakim - Nadzorców z pośród ludzi. [Podjudzaj ich i] posyłaj ich jednego przeciw
innym, żeby oni ginęli we wzajemnej walce, oni nie powinni mieć długich dni. A
żadna prośba ich [i ich ojców], z którą zwrócą się ciebie ich ojcowie w ich sprawie
nie może być spełniona, ponieważ oni mają nadzieję na wieczne życie, a każdy z
nich będzie żył pięćset lat.”
Pan mówił do Michała: „Idź, zwiąż Semjaza i jego towarzyszy, którzy łączyli
się z kobietami. Kalali siebie nimi i ich wszystkimi brudami, a gdy ich synowie będą
zabijali się nawzajem i oni będą widzieli zniszczenie swych ukochanych, zwiąż ich
mocno na siedemdziesiąt pokoleń w dolinach ziemi, aż do dnia ich sądzenia i ich
spełnienia, aż do sądzenia, które będzie wypełniane wiecznie i na wieki. Wówczas
zostaną wprowadzeni w otchłań ognia i na męki i więzienie w którym będą
wiecznie uwięzieni i każdy kto zostanie potępiony do końca wszystkich pokoleń i
zostanie zniszczony jeżeli zwiąże się z nimi.
Zniszcz wszystkie dusze zatwardziałych w grzechu i dzieci Anakim -
Nadzorców, ponieważ oni zepsuli rodzaj ludzki. Zniszcz całe zło z oblicza Ziemi i
niech każdy zły czyn dobiegnie końca, a pozwoli roślinie prawości i prawdy ukazać
się i to będzie udowadniać błogosławieństwo czynów prawości i prawdy, które
będą sadzone w prawdzie i radować wiecznie. A wtedy cała nieprawość zniknie z
ziemi i będą żyć aż urodzi im się tysiące dzieci i wszystkie dni ich młodości i
starości On uzupełni w pokoju. A wtedy cała ziemia będzie w prawości i wszędzie
będą sadzone drzewa i będą pełne błogosławieństw. Wszystkie pożądane drzewa
będą sadzone tam i oni będą sadzić winorośle, a winorośl, którą będą sadzili
będzie dawać wino w obfitości, a co do wszystkiego nasienia, które będzie siane to
z każdej miary będzie dawać tysiąc, a z każdej miary oliwek będzie dawać dziesięć
pras oliwy. Oczyszczaj Ziemię z wszelkiego ucisku i od wszystkiej niecności i od
wszelkiego grzechu, z całej bezbożności: i całej nieczystości, która była czyniona
na Ziemi, usunę z Ziemi. Wszystkie dzieci ludzi staną się prawymi, a wszystkie
narody będą ofiarowywać Mnie adorację i będą chwalić Mnie i wszyscy będą czcić
Mnie. A Ziemia będzie oczyszczona z całego brudu, ze wszystkich grzechów, ze
wszelkiej kary i z wszelkiej męki, a ja nigdy ponownie nie będę zsyłać [potopu] na
nich przez pokolenia i wiecznie.
Rozdział 11
W tych dniach otworzę skarbnicę błogosławieństw, która jest w Niebie, gdy
ześlę je na dół na Ziemię do pracy nad dziećmi ludzi. Prawda i pokój będą
- 87 -
połączone razem przez wszystko dni świata i przez wszystkie pokolenia ludzi.
Rozdział 12
Zanim te rzeczy [miały miejsce] Henoch ukrywał się i nikt z dzieci ludzi nie
wiedział, gdzie on był ukryty, gdzie przebywał i co się z nim stało. Musiał swą
działalność poświęcić Nadzorcom – Anakim, a jego dni były święte. Ja Henoch
błogosławię Pana Majestatu i Króla wieków i patrz! Anakim nazywali mnie Henoch
skryba, a On mówił do mnie: „Henoch ty [jesteś] skrybą prawości, idź, oświadcz
Anakim nieba, którzy opuścili wysokie niebo, święte wieczne miejsce i skalali siebie
kobietami i czynił jak dzieci Ziemi robili i brali sobie żony: "Wy spowodowaliście
wielkie zniszczenie na Ziemię i wy nie będzie mieć żadnego pokoju ani darowania
grzechów i tak jak oni zachwycają swymi dziećmi oni ujrzą zagładę ich ukochanych
i będą lamentowali nad zniszczeniem ich dzieci i będą błagali o litość i pokój w
wieczności, ale nie będzie im to dane."
Rozdział 64
Widziałem inne formy ukryte w tym miejscu. Słyszałem głos anioła
mówiącego: „To są aniołowie którzy chodzili po Ziemi, ujawniali dzieciom ludzi co
było ukryte i uwodził dzieci ludzi do popełniania grzechu.”
Rozdział 65
W te dni Noah widział, że tonęła ziemia i jej zniszczenie było bliskie.
Powstał i poszedł stamtąd na krańce ziemi i płakał na głos do swego dziadka
Henocha. Noah powtarzał po trzykroć z rozgoryczonym głosem: „Usłysz mnie,
usłysz mnie, usłysz mnie”. Mówił do niego: „Powiedz mi, co to jest z tym upadkiem
na ziemi, że ziemia jest w tak złym położeniu i wstrząsana, że przypuszczalnie
zginę w tym zamieszaniu? Wielkie poruszenie było na ziemi i głos z niebios był
słyszany, upadłem na twarz. Henoch mój dziadek podszedł, stanął przy mnie i
mówił do mnie: „Dlaczego lamentowałeś do mnie z gorzkim płaczem. Rozkaz
przyszedł od Pana zawierający zniszczenie tych co zamieszkują Ziemię, że
zniszczenie ich nadchodzi, ponieważ nauczyli się wszystkich tajemnic aniołów i
wszystkich gwałtowności Szatanów, wszystkie ich siły nie wytłumaczą
największych tajemnic i całej potęgi tych którzy praktykują czary, potęga czarów i
potęgi tych którzy robią topione obrazy całej ziemi i jak srebro jest produkowane z
prochu ziemi i jak miękki metal [rtęć] pomaga w tym na ziemi. Ołów i cyna nie są
produkowane z prochu ziemi tak jak poprzednie i nie jest źródłem wyrobu, a anioł
stoi tam i ten anioł nadzoruje ich produkuję. Henoch uchwycił moją rękę i podniósł
mnie i mówił do mnie: „Chodź, pytałem Pana Boga odnośnie tego poruszenia na
Ziemi".
On rzekł mi: „Z powodu ich niecności, sądzenie ich zostało ustanowione na
[Ziemi} i nie będzie wstrzymywane przeze Mnie wiecznie. Z powodu czarów które
oni wyszukali i nauczyli się, Ziemia i ci co na niej mieszkają będą zniszczeni." Oni
nie znajdą żadnego miejsca na żal wiecznie, ponieważ oni ukazywali im, co było
ukryte i oni są przeklęci, ale odnośnie ciebie, mojego syna, Pan Bóg wie że jesteś
czysty i niewinny tego zarzutu odnośnie tajemnic. On przeznaczył twoje imię aby
było wśród świętych i będzie chronił ciebie wśród tych co mieszkają na Ziemi i
przeznaczył twoje prawe nasienie dla królestw i do wielkich honorów, a z twego
nasienia będą pochodzić źródła prawych i świętych bez liku wiecznie.
Rozdział 66
Pokazywał mi potem kary aniołów, które są już przygotowane i spuszczą
wszystkie siły wód, które są poniżej w ziemi, ażeby wykonać wyrok i zniszczyć
wszystkich co mieszkają na ziemi. Pan Bóg dał przykazanie aniołom, którzy
- 88 -
nadeszli, aby podnieśli wody, ale powinni utrzymać wody w ryzach, ponieważ tamci
aniołowie byli ponad siłami wód. Odchodziłem z obecności Henocha.
Rozdział 67
W te dni słowo Boga przychodziło do mnie i On rzekł mi: „Noah, twój los
nadszedł do Mnie, ale ty jesteś bez skazy, wielkiej miłości i prostoty. Teraz
aniołowie zbudują drewnianą (budowlę) i kiedy oni wykończą to zadanie umieszczę
Moje ręce ponad tym i będę chronił to [arkę], a tam będzie zachowane te nasienie
życia i zmiana ta spowoduje, że ziemia nie pozostanie bez mieszkańców.
Umieszczę twój spokój przede mną wiecznie i na wieki, rozciągnę poza
granice tych co mieszkają z tobą i nie będą bezpłodni w obliczu ziemi, lecz ty
będziesz błogosławiony i mnożyć się na ziemi w imię Pana. On uwięzi tych
aniołów, którzy pokazywali niecność, w tamtej płonącej dolinie, którą mój dziadek
Henoch dawniej pokazał mi na zachodzie wśród gór złota i srebra i żelaza i
miękkiego metalu i cyny.
Widziałem, tą dolinę, w której była wielka konwulsja wód. Kiedy wszystko
to miało miejsce, z tamtego ognistego topionego metalu i od konwulsji tego w tym
miejscu, tam wydostawała się woń siarki i to w połączeniu z tym będzie
powodować łzy. W tej dolinie aniołowie, którzy sprowadzili na manowce (rodzaj
ludzki), będą paleni pod tą ziemią. Przez tą dolinę przepływały strumienie ognia,
gdzie ci aniołowie są karani, którzy sprowadzili na manowce tych co mieszkają na
ziemi. Ale tamte wody w tych dniach będą służyły królom, potężnym, wyniesionym i
tym co mieszkają na ziemi, do gojenia ich ciał, ale dla kary ducha, teraz ich duchy
są pełne żądz, żeby mogli być ukarani w swych ciałach, ponieważ oni zaprzeczali
Bogu, [choć] widzieli codziennie swe kary i nadal nie wierzyli Jego imieniu. Gdy
proporcje palenia ich ciał staną się bardziej surowe, nadejdzie odpowiednia zmiana
w ich duchach wiecznie i na wieki przed Panem Bogiem nie będą wydawali
żadnego słowa nadaremnie. Spotka ich kara ponieważ oni wierzą w żądzę ich ciał i
zaprzeczają Panu Bogu. W tych dniach te same wody będą przechodzić
przemianę, wówczas gdy tamci aniołowie będą karani w tych wodach, ta wiosenna
woda będą zmieniać swą temperaturę, a kiedy aniołowie będą się unosić ta
wiosenna woda zmieni się i stając się zimną.
Słyszałem Michała odpowiadał i mówił: „To sądzenie w którym aniołowie
są sądzeni jest testamentem dla królów i potężnych co posiedli ziemię.” Ponieważ
te wody sądzenia [są] mistrzem dla gojenia ciał królów i żądzy ich ciał, dlatego oni
będą widzieć i będą wierzyć, że ta woda będzie zmieniać się i stawać się ogniem,
który pali się wiecznie.
Rozdział 68
Potem mój dziadek, Henoch podawał mi nauczając mnie wszystkich
tajemnic z Księgi Przypowieści, które jemu zostały przekazane i on umieścił je dla
mnie w słowach Księgi Przypowieści. Tego dnia Michał opowiadał Rafaelowi i
mówił: ”Potęga ducha przynosi i powoduje moje drżenie z powodu surowości
osądu tajemnic, osąd aniołów, którzy muszą znosić surowe werdykty, które są
wykonywane, w których oni roztapiają się?” Ponownie Michał mówił do Rafaela:
„Kim on jest czyje serce nie mięknie co do tego i czyje lejców nie powściągają te
werdykty i że przechodzą nad tym do porządku?” Nadeszło to, gdy stał przed
Panem Bogiem, Michał mówił tak do Rafaela: „Nie będę brał udziału przed oczami
Pana, dla Pana Boga były złe, ponieważ robili [wszystko], jakby oni byli Panami.
Dlatego wszystko co jest ukrywany będzie natykać się na nie wiecznie i na
wieczność, każdy anioł i człowiek otrzyma swą porcję (w tym), ale tylko oni
otrzymywali swoje wyroki na zawsze i na wieczność.
- 89 -
Rozdział 69
Pod tym osądem oni będą przerażeni i będą drżeć ponieważ oni ukazali to
mieszkańcom Ziemi. Zapamiętaj imiona tych aniołów [a takie są ich imiona:
pierwszy z ich jest Samjaza, drugi Artaqifa. trzeci Arman, czwarty Kokabel, piąty
Turael, szósty Rumjal, siódmy Danjal, ósmy Neqael, dziewiąty Baraqel, dziesiąty
Azazel, jedenasty Armaros, dwunasty Batarjal, trzynasty Busasejal, czternasty
Hananel, piętnasty Turel, szesnasty Simapesiel, siedemnasty Jetrel, osiemnasty
Tumael, dziewiętnasty Turel, dwudziesty Rumael, dwudziesty pierwszy Azazel. A
oto są szefowie aniołów, ich imiona i ich szefów nad setkami, nad pięćdziesiątkami
i nad dziesiątkami].
Imię pierwszego jest Jeqon: ten co sprowadził na manowce [wszystkich]
synów Boga, ściągnął ich w dół na ziemię i sprowadził ich na manowce przez córki
ludzi. Drugi był nazywany Asbeel: udzielał złe rady świętym synom Boga i
sprowadzał ich na manowce, tak że oni kalali swe ciała córkami ludzi. Trzeci zwał
się Gadreel: to jest ten, który pokazywał dzieciom ludzi wszystkie uderzenia
śmierci, sprowadził na manowce Ewę i pokazywał dzieciom ludzi: tarcze i kolczugi,
miecze do bitwy i całą broń śmierci. Własnymi rękoma występowali przeciw tym co
mieszkają na ziemi od tego dnia i wiecznie. A czwarty nazywał się Penemue: uczył
dzieci ludzi [smaków] gorzkich i słodkich i nauczał ich wszystkich tajemnic
mądrości. Nauczał rodzaj ludzki pisania atramentem na papierze, przez to wielce
zgrzeszył na wieki wieczności. Ludzie nie zostali stworzeni w tym celu, aby
umacniać swą dobrą wiarę piórem i atramentem. Ludzie byli stworzeni dokładnie
tak jak aniołowie, to decyduje, że powinni utrzymywać czystość, prawość do
śmierci, która zniszczy wszystko, nie powinni jej podtrzymywać, a za ich wiedzę oni
zostaną ukarani i ta ich siła niepokoi mnie. A piąty był nazwany Kasdeja: ten
ukazywał dzieciom ludzi wszystkie niegodziwe uderzania duchów i demonów,
uderzenia embrionu w macicy, który może umrzeć, [uderzania duszy] ukąszenia
węża i udary ciepla w południe, syn węża nazywał się Taba'et. Kasbeel był szefem
przysięgi, którą objawiał świętym, którzy mieszkają w sławie wysoko powyżej. Biqa.
prosił Michała o ujawnienie ukrytego imienia, aby mógł zawrzeć je w przysiędze
Akae, żeby wszyscy trzęśli się przed tym imieniem. Ta przysięga miała ujawniać
wszystko co było [ukryte] w tajemnicy przed dzieci ludzi. Taka jest siła tej przysięgi,
ponieważ jest potężna i silna i on umieszczał tą przysięgę Akae w rękach Michała.
To jest tajemnica tej przysięgi i Oni są silni dzięki jego przysiędze, a niebo zostało
zawieszone zanim świat został stworzony na wieczność. Ziemia została założona
przez to na wodzie i z tajnych przyczyn z ziemi gór pochodzą piękne wody, od
stworzenia świata i przez wieczność. Przez tą przysięgę morze zostało stworzone,
a gdy je zakładano, umieścił On w nim piasek aby uśmierzyć jego gniew, a morze
nie ma śmiałości przechodzić ponad tym od stworzenia świata do wieczności.
Przez tą przysięgę głębiny są umocowane i zatrzymują się nie ruszając się z ich
miejsca wiecznie przez wieczność. Przez tą rozporządzenia przysięgę Słońce i
Księżyc utrzymują swoje kursy i nie zbaczają z nich wiecznie przez wieczność.
Przez tą przysięgę gwiazdy utrzymują swoje kursy i On nazywał ich imionami, a
one odpowiadają Jemu wiecznie przez wieczność. A w podobny sposób duchy
wody, wiatrów, wszystkich zefirów i ich ścieżki ze wszystkich kwater wiatrów. Tam
są chronione głosy grzmotu i światła błyskawic i tam są chronione izby gradu, izby
szronu, izby mgły, izby deszczu i rosy. Wszyscy którzy wierzą i podziękują Panu
Bogu i chwalą Jego z ich całych sił i ich żywotność jest w każdym ich czynie
dziękczynienia, oni dziękują i chwalą i wychwalają imię Pana Boga zawsze i
wiecznie. Przysięga ta jest potężna ponad nimi i przez to [oni są chronieni i] ich
ścieżki są chronione i ich kurs nie jest zniszczony. Wielka radość była tam wśród
nich i oni błogosławili i chwalili i wychwalanych ponieważ imię tego Syna Człowieka
zostało im objawione.
- 90 -
A on będzie siedział na tronie jego Chwały i Synowi Człowieka zostaną

podane wyroki, a on sprawi śmierć grzeszników, niech zostaną starci z oblicza
ziemi, a ci co prowadził na manowce świat, zostaną związani łańcuchami i po ich
zgromadzeniu w miejscu stracenia zostaną uwięzieni i wszystkie ich czyny znikną z
oblicza ziemi. Odtąd tam nie będzie nikt przekupny, a ten Syna Człowieka ukaże
się i zasiądzie na tronie Jego Chwały, a każdy złoczyńca będzie umierać przed
jego obliczem, a słowo tego Syna Człowieka nadejdzie i będzie silne przed Panem.
Rozdział 70
Potem zdarzyło się, że moje imię za życia zostało wyniesione z pośród
tych co mieszkają na Ziemi do tego Syna Człowieka i do Pana Boga. Wyniesiony
zostałem w Bożym wozie i moje imię znikło z pośród nich. Od tego dnia już nie
zaliczano mnie do nich, a On umieścił mnie między dwoma wiatrami, między
północnym i zachodnim, gdzie aniołowie brali powrozy aby wymierzyć dla mnie
miejsce dla wybranego i prawego. Widziałem tam pierwszych ojców i prawych,
którzy mieszkali w tym miejscu od początku.
Rozdział 71
Potem zdarzyło się, że mój duch został przemieniony i to unosło mnie do
niebios i widziałem świętych synów Boga. Stąpali Oni w płomieniach ognia, a ich
odzież była biała i ich twarze świeciły jak śnieg. Widziałem dwa strumienie ognia i
światło tamtego ognia świeciło jak hiacynt, upadłem na twarz przed Panem
Bogiem. Anioł Michał [jeden z archaniołów] chwytał mnie za moją prawą rękę i
podniósł mnie i prowadził mnie do wszystkich tajemnic
Pokazał mi wszystkie tajemnice prawości. Pokazywał mi wszystkie
tajemnice krańców niebios i wszystkie izby wszystkich gwiazd, wszystkie ciała
świetlne, skąd one przystępują przed oblicze Świętego Pana. Przeniósł mego
ducha do niebios nieba i widziałem tam jaka to była budowla zbudowana
kryształów, a między tymi kryształami języki żywego ognia. A duch mój widział pas,
który opasywał ten dom ognia i z jego czterech stronach były strumienie w pełne
żywego ognia, które opasywały ten dom. A dookoła były Serafiny, Aniołowie i
Ophannin i ci co nie śpią i chronią tron Jego chwały. Widziałem aniołów, których
było miliony, okrążali ten dom. A Michał, Rafael, Gabriel, Fanuel i święci aniołowie,
którzy są powyżej nieba, wchodzili do tego domu i wychodzili z tego domu, a
Michał i Gabriel , Rafael i Fanuel i wielu świętych aniołów bez liku. A wśród nich
Przywódca Dni, Jego głowa jest biała i czysta jak wełna, a Jego odzież nieopisana.
Upadłem na twarz i całe moje ciało rozciągnęło się i mój duch został przemieniony.
Płakałem głośno duchem siły i błogosławiłem, chwaliłem i wychwalałem, a
te błogosławieństwa, które wychodziły z moich ust dobrze były przyjmowane przez
Przywódcę Dni. Ten Przywódca Dni przychodził z Michałem i Gabrielem, Rafaelem
i Fanuelem i z milionami Aniołów bez liku. [Pozostali przechodzili gdzie był Syn
Człowieka jako towarzysz Przywódcy Dni. Henoch zapytał jednego z aniołów
odnośnie Syna Człowieka kim był]. A Anioł podszedł do mnie i witał mnie swym
głosem i mówił do mnie: „To jest Syn Człowieka, który urodził się w prawości i
prawość utrzymał, a Przywódca Dni przerzuca prawość na niego”. A on mówił do
mnie: „Ogłosi on pokój dla ciebie w imię nadchodzącego świata, dlatego nastąpi
pokój od stworzenia świata i tak będzie dla ciebie wiecznie i na wieki. Wszyscy
wyjdą na jego drogi podczas gdy prawi nigdy nie porzucą jego, z nim będą
mieszkali, z nim będzie ich dziedzictwo i oni nie będą oddzieleni od niego wiecznie
i na wieki. A taka tam będzie długość dni z tamtym Synem Człowieka, a prawi
zaznają spokoju i prostej drogi w imię Pana Boga wiecznie i na wieki”.
- 91 -
Oera Linda Boek
Dokument z Ljudwerd spisany przez Hiddo Tonomath Ovira Linda jak

wykazały badania w 1256 r. i przechowywany od roku 1869 r. w Leeuwarden w
Holandii. Oera Linda Boek została napisana alfabetem będącym swoistą odmianą
greckiego w języku starofryzyjskim będącym dialektem starogermańskim
spokrewnionym z anglosaskim, zaliczanym już w XVI w do języków martwych.
„Podczas całego lata Słońce kryło się za chmurami, jak gdyby nie chciało
więcej wyjrzeć na ziemię. Panowała tu wieczna cisza i wilgotna mgła zawisła na
kształt mokrego żagla ponad domami i polami. Powietrze było ciężkie i
przygnębiające, a ludzie nie wiedzieli co radość i wesele. W czasie tej ciszy
rozpoczęło się trzęsienie ziemi, jak gdyby zwiastujące jej zgon. Góry zionęły
ogniem i płomieniami. Niektóre znów zapadały się w łono ziemi w innych natomiast
miejscach góry wyrosły ponad powierzchnię ziemi. Aldland, nazywane przez
żeglarzy Atlan, zniknęła, a rozszalałe fale wzniosły się tak wysoko ponad góry i
doliny, że wszystko zostało zniszczone, a ci którzy uciekli przed ogniem zostali
strąceni do wody. Ziemia płonęła nie tylko w kraju Finda lecz także w Twiskland
(Germanii). Wszystkie lasy płonęły jeden za drugim, a gdy wiatr powiał w tej części
ziemi, cały nasz kraj został pokryty popiołem. Rzeki zmieniły bieg, a u ich ujścia
powstały nowe wyspy z piasku i tego co woda naniosła. Trwało tak trzy lata, kiedy
nastąpił nareszcie spokój i lasy ukazały się ponownie. Wiele krajów zniknęło pod
wodą, a w innych miejscach wynurzyły się nowe lądy ponad poziom wody, w
Twiskland lasy zostały zniszczone w połowie kraju. Lud Finda nadciągnął grupami i
osiedlił się na bezludnych terenach. A nasz naród został wytępiony, bądź
przemieniony w niewolników. Inka, który w porcie Kadik oddzielił się ze swymi
statkami od statków Neef-Tuna, pożeglował w kierunku zachodnim Oceanu w
nadziei, że może uda mu się znaleźć część zatopionego kraju Atlan, może jakąś
jego część wyżynną, która być może ocalała i tam znajdzie możliwość osiedlenia
się. A Neef-Tuna pożeglował na Morze Środkowe, ale o Ince i jego towarzyszach
już nikt nigdy więcej nic nie słyszał. Ja Hiddo Tonomath Ovira Linda, nakazuje
mojemu synowi, Okke: ksiąg tych masz strzec jak ciała i duszy. Zawierają one
historię całego naszego narodu. W ubiegłym roku uratowałem je podczas powodzi
wraz z tobą i twoją matką. Niestety bardzo zmokły i musiałem je przepisać na
cudzoziemskim papierze.
Napisane w Ljudwerd w roku 3449 po zalaniu wodą Atland".
- 92 -
Herodot – Dzieje
Po śmierci Sezostrysa, jak opowiadali kapłani królem Egiptu został jego

syn Feros. Ten nie podejmował żadnej wyprawy wojennej, bo spotkało go
nieszczęście, że oślepł...
Po nim przejął rządy królewskie człowiek z Memfis, który w języku
Hellenów nazywał się Proteus. Za jego panowania rozegrała się wojna Trojańska...
Egipcjanie uwolnieni od Etiopów, ponieważ w żadnym czasie nie potrafili
żyć bez króla, ustanowili po rządach kapłana Ptaha (Hefajstosa) dwunastu królów,
podzieliwszy cały Egipt na dwanaście powiatów. Ci spowinowacili się miedzy sobą
i panowali według następujących zasad. Nie mieli ani nawzajem się obalać, ani
dążyć do tego, ażeby jeden posiadł więcej od drugiego, lecz mieli żyć w
najściślejszej przyjaźni. Zasady te, których niezłomnie przestrzegali, ustanowili z
tego powodu. Zaraz na początku przy obejmowaniu rządów otrzymali wyrocznie,
ze ten z nich kto ze spiżowej czary złoży libacje w świątyni Ptaha (Hefajstosa),
będzie panował nad całym Egiptem.
Albowiem schodzili się razem we wszystkich świątyniach. Postanowili
także pozostawić po sobie wspólny pomnik i stosownie do tej decyzji zbudowali
labirynt, który leży nieco powyżej Jeziora Mojrisa, całkiem blisko tak zwanego
Miasta Krokodyli. Ten ja widziałem, a przewyższa on zaiste wszelki opis. Bo gdyby
nawet ktoś razem zliczył wzniesione przez Hellenów mury i wykonane przez nich
budowle, pokazałoby się, ze kosztowały one mniej trudu i wymagały mniejszych
wydatków niż ten labirynt. A przecież także świątynie w Efezie i na Sasom godne
są uwagi.
Były wprawdzie i piramidy wyższe ponad wszelki opis, a każda z nich
dorównywała wielu i wielkim helleńskim dziełom, ale oczywiście labirynt nawet
piramidy prześcignął. Ma on mianowicie dwanaście krytych podwórców, których
bramy stoją naprzeciw siebie, sześć zwróconych jest na północ, a sześć na
południe, jedna obok drugiej, a od zewnątrz otacza je jeden i ten sam mur. Są w
nim dwojakie komnaty, jedne podziemne, drugie nad tym w górze, w liczbie trzech
tysięcy, po tysiąc pięćset z każdego rodzaju. Otóż nadziemne komnaty sam
widziałem i przeszedłem, mowie tez o tym z własnej obserwacji, natomiast o
podziemnych dowiedziałem się tylko z opowiadania.
Przełożeni bowiem nad nimi Egipcjanie w żaden sposób nie chcieli ich
pokazać, oświadczając, że są tam groby królów, którzy pierwotnie ten labirynt
budowali oraz świętych krokodyli. Tak wiec o podziemnych komnatach mówimy
tylko to, cośmy usłyszeli, a w górze, większe od dzieł ludzkich, widzieliśmy sami.
Bo najrozmaitsze wyjścia przez sale i zakręty poprzez podwórce, wzbudzały w nas
tysiączny podziw, gdyśmy z jednego podwórca przechodzili do komnat, a z komnat
do korytarzy. A z korytarzy do innych sal i znowu do innych podwórców z komnat.
Dach tego wszystkiego jest z kamienia podobnie jak ściany, ściany zaś
pełne są wyrytych figur. Każdy podwórzec jest dookoła otoczony kolumnami z
białego kamienia i jak najściślej spojonego z sobą kamienia. A do tego naroża, w
miejscu gdzie kończy się labirynt, przylega piramida czterdziesto sążniowa, na
której wyryte są wielkie figury. Droga do jej wnętrza idzie pod ziemią. Chociaż ten
labirynt jest tak wielkim dziełem, jeszcze większy wzbudza podziw tak zwane
Jezioro Mojrisa, obok którego ten labirynt jest zbudowany.
Dotąd kierowały mną w opowiadaniu własne obserwacje, sąd i badania,
odtąd zaś mam zamiar mówić o egipskiej historii wedle tego co o niej słyszałem ;
znajdzie się przy tym niejedno, na co sam patrzyłem. O Menesie, pierwszym królu,
opowiadali kapłani Ptaha [Hefajstosa], że naprzód budową tamy ubezpieczył
Memfis przed zalewami Nilu. Cały Nil dotąd bowiem miał płynąć wzdłuż libijskiego
łańcucha gór prosto na północ ku Libii, aż Menes powyżej, prawie o sto stadiów od
- 93 -
Memfis wytworzył południowe ramię Nilu, skierował go za pomocą tam na wschód,

w środek doliny, aby po stronie zachodniej [między rzeką a górami] uzyskać
miejsce na założenie Memfis, przez usypanie tam osuszył stare łożysko, a rzekę
za pomocą kanałów tak poprowadził, że płynęła środkiem między górami.
Jeszcze teraz Persowie bardzo starannie pilnują tego ramienia Nilu, żeby
płynęło odgrodzone od dawnego łożyska i chronią je co roku tamami. Gdyby
bowiem rzeka miała tamę przerwać i w tym miejscu wylać, to całemu Memfis
groziłoby niebezpieczeństwo zalewu.
Kapłani Ptaha [Hefajstosa], wprowadzili Herodota do wnętrza świętego
przybytku, który był wielki i pokazując wyliczali mu drewniane kolosy, bo każdy
arcykapłan ustawia tam za swego życia własny posąg.
Otóż kapłani wyliczając mi je i pokazując dowodzili, że za każdym razem
syn następował po ojcu, a przechodzili je wszystkie po kolei, począwszy od posągu
tego, co zmarł ostatnio, aż mi wszystkie pokazali. Było tych kolosów trzysta
czterdzieści pięć i wykazali, że piromis od innego piromisa pochodził nie wywodząc
ich rodu od boga.
O Menesie, pierwszym królu, opowiadali kapłani, że naprzód budową tamy
ubezpieczył Memfis przed zalewami Nilu. Cała bowiem rzeka miała wtedy płynąć
wzdłuż piaszczystych gór ku Libii, dopóki Menes powyżej prawie o sto stadiów od
Memfis nie wytworzył południowe ramię Nilu, przez usypanie tam, osuszył stare
łożysko, a rzekę za pomocą kanałów tak poprowadził, że płynie między górami. I
jeszcze teraz Persowie bardzo starannie pilnują tego ramienia Nilu, żeby rzeka
płynęła odgrodzona od dawnego łożyska i chronią je co roku tamami.
Gdyby bowiem rzeka miała tamę przerwać w tym miejscu wylać, to
całemu Memfis groziłoby niebezpieczeństwo zalewu. Odgrodzone ramię Nilu
zamieniło się w ląd stały, założył tam miasto, które teraz nazywa się Memfis, a od
zewnątrz wkoło niego wykopał jezioro, od rzeki ku północy i ku zachodowi (bo w
kierunku wschodnim sam Nil stanowi granicę); nadto wybudował w tym mieście
świątynię Ptaha, która jest wielka i jak najbardziej zasługuje na wzmiankę.
Po nim wyliczali kapłani na podstawie roczników królewskich imiona trzystu
trzydziestu innych królów. Wśród tak wielu pokoleń ludzkich było osiemnastu
Etiopów i jedna niewiasta tamtejsza, reszta mężowie egipscy.
Ta niewiasta, która była królową, nazywała się tak samo jak owa królowa
Babilonu - Nitokris. Ona to, jak opowiadali, pomściła swego brata, który był królem
Egiptu, a Egipcjanie go zamordowali i jej oddali rządy. Mianowicie wybudowała
bowiem bardzo długi podziemny gmach i chciała go niby to poświęcić, lecz w głębi
duszy obmyśliła podstęp.
Otóż zaprosiła do siebie tych Egipcjan, których uznała za najbardziej
winnych mordu i dla wszystkich zastawiła ucztę, a kiedy ucztowali wpuściła do
gmachu rzekę przez ukryty wielki kanał. O niej tylko tyle opowiadali dodając
jeszcze, że po tym czynie rzuciła się do komnaty. pełnej żarzącego się popiołu, aby
uniknąć zemsty.
Reszta królów – nie podawali bowiem wcale wykazu ich czynów – nie
miała dojść do żadnego blasku, z jedynym wyjątkiem ostatniego z nich – Mojrisa.
Ten wykonał pamiętne dzieło, mianowicie propileje przy świątyni Ptaha
(Hefajstosa), zwrócone na północ, dalej wykopał jezioro i wybudował na nim
piramidy. Tyle więc miał dokonać, z pozostałych żaden niczym się nie odznaczył.
Tych więc pomijając, uczynię wzmiankę o ich następcy, królu który się
nazywał Sezostrys. Opowiadali o nim kapłani, że pierwszy na okrętach wojennych
wyruszył z Zatoki Arabskiej i podbił ludy mieszkające wzdłuż Morza Czerwonego,
dopóki nie dotarł do morza, które wskutek mielizn nie było już spławne dla okrętów.
Gdy stamtąd powrócił do Egiptu, według opowiadania kapłanów, wyruszył
z wielkim wojskiem przez ląd stały i podbijał wszystkie ludy, które mu zagradzały
- 94 -
drogę. Jeżeli wśród nich natrafił na jakiś lud dzielny i mocno przywiązany do swej
wolności, wznosił słupy w ich kraju, na których napisy podawały imię Sezostrysa i
nazwę jego ojczyzny i głosiły jak swą potęgą lud ów podbił. Jeśli zaś miasto bez
walki i trudu zajął to wypisywał na słupach, a prócz tego jaszcze kazał wyryć srom
żeński, chcąc przez to zaznaczyć ich tchórzostwo.
Takich czynów dokonując ciągnął przez ląd stały, aż z Azji przeszedł do
Europy i podbił Scytów i Traków. Ci też jak mi się zdaje byli najdalsi, do których
dotarło wojsko egipskie. W ich bowiem kraju widać jeszcze wzniesione słupy, a
dalej już się ich nie spotyka. Stąd zawróciwszy, zdążał do domu. A kiedy przybył
nad rzekę Fasis, nie mogę już odtąd dokładnie podać, czy sam król Sezostrys
oddzielił jakąś część swego wojska i tam ją pozostawił, czy też niektórzy jego
żołnierze zniechęceni tułaczką, pozostali nad rzeką Fasis.
Jest bowiem widoczne, że Kolchowie są Egipcjanami, a twierdzę tak, gdyż
sam to przedtem zauważyłem, zanim usłyszałem od nich. Ponieważ sprawa leżała
mi na sercu, zapytywałem jednych i drugich i raczej Kolchowie przypominali
Egipcjan niż Egipcjanie Kolchów.
- 95 -
Potop i opis początku świata wg przekazu Biblijnego

Księga Rodzaju
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i

pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił
się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość! I stała się
światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał
Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek -
dzień pierwszy.
A potem Bóg rzekł: Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj
ono oddzieli jedne wody od drugich! Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody
pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, Bóg nazwał to
sklepienie niebem. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień drugi.
A potem Bóg rzekł: Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się
ukaże powierzchnia sucha! A gdy tak się stało, Bóg nazwał tę suchą powierzchnię
ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc, że były dobre, rzekł:
Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe
rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona. I stało się
tak.
Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego
gatunku i drzewa rodzące owoce, w których było nasienie według ich gatunków. A
Bóg widział, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień trzeci.
A potem Bóg rzekł: Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na
sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i
lata; aby były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią. I
stało się tak. Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i
mniejsze, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy. I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba,
aby świeciły nad ziemią; aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od
ciemności. A widział Bóg, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień
czwarty.
Potem Bóg rzekł: Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych, a ptactwo
niechaj lata nad ziemią, pod sklepieniem nieba! Tak stworzył Bóg wielkie potwory
morskie i wszelkiego rodzaju pływające istoty żywe, którymi zaroiły się wody, oraz
wszelkie ptactwo skrzydlate różnego rodzaju. Bóg widząc, że były dobre,
pobłogosławił je tymi słowami: Bądźcie płodne i mnóżcie się, abyście zapełniały
wody morskie, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi. I tak upłynął wieczór i
poranek - dzień piąty.
Potem Bóg rzekł: Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju: bydło,
zwierzęta pełzające i dzikie zwierzęta według ich rodzajów! I stało się tak. Bóg
uczynił różne rodzaje dzikich zwierząt, bydła i wszelkich zwierząt pełzających po
ziemi. I widział Bóg, że były dobre.
A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka a Nasz obraz, podobnego Nam.
Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad
ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!
Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył:
stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich:
Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie
poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad
wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi. I rzekł Bóg: Oto wam daję wszelką
roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w
sobie nasienie: dla was będą one pokarmem. A dla wszelkiego zwierzęcia polnego
i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu, i dla wszystkiego, co się porusza po ziemi i
ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona. I stało się
- 96 -
tak. A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre. I tak upłynął
wieczór i poranek - dzień szósty.
W ten sposób zostały ukończone niebo i ziemia oraz wszystkie jej zastępy
[stworzeń]. A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował,
odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął.
Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym
bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając. Oto są dzieje
początków po stworzeniu nieba i ziemi. Gdy Pan Bóg uczynił ziemię i niebo, nie
było jeszcze żadnego krzewu polnego na ziemi ani żadna trawa polna jeszcze nie
wzeszła - bo Pan Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię i nie było człowieka, który by
uprawiał ziemię i rów kopał w ziemi, aby w ten sposób nawadniać całą
powierzchnię gleby - wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w
jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą.
A zasadziwszy ogród w Eden na wschodzie, Pan Bóg umieścił tam
człowieka, którego ulepił. Na rozkaz Pana Boga wyrosły z gleby wszelkie drzewa
miłe z wyglądu i smaczny owoc rodzące oraz drzewo życia w środku tego ogrodu i
drzewo poznania dobra i zła.
Z Edenu zaś wypływała rzeka, aby nawadniać ów ogród, i stamtąd się
rozdzielała, dając początek czterem rzekom. Nazwa pierwszej - Piszon; jest to ta,
która okrąża cały kraj Chawila, gdzie się znajduje złoto. A złoto owej krainy jest
znakomite; tam jest także wonna żywica i kamień czerwony. Nazwa drugiej rzeki -
Gichon; okrąża ona cały kraj - Kusz. Nazwa rzeki trzeciej - Chiddekel; płynie ona
na wschód od Aszszuru. Rzeka czwarta - to Perat.
Pan Bóg wziął zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby
uprawiał go i doglądał. A przy tym Pan Bóg dał człowiekowi taki rozkaz: Z
wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; ale z
drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz,
niechybnie umrzesz.
Potem Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię
mu zatem odpowiednią dla niego pomoc. Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta
lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby
przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił
mężczyzna, otrzymało nazwę istota żywa.
I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i
wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla
mężczyzny. Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i
gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem.
Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A
gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością
z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z
mężczyzny została wzięta. Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę
swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.
Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie
wstydu. A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan
Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie
jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?
Niewiasta odpowiedziała wężowi: Owoce z drzew tego ogrodu jeść
możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział:
Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli.
Wtedy rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że
gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie
znali dobro i zło. Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do
jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do
- 97 -
zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi,
który był z nią: a on zjadł. A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są
nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski.
Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga
przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się
przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu. Pan Bóg zawołał na mężczyznę i
zapytał go: Gdzie jesteś? On odpowiedział: Usłyszałem Twój głos w ogrodzie,
przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się. Rzekł Bóg: Któż ci powiedział, że
jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść? Mężczyzna
odpowiedział: Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i
zjadłem.
Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: Dlaczego to uczyniłaś? Niewiasta
odpowiedziała: Wąż mnie zwiódł i zjadłam. Wtedy Pan Bóg rzekł do węża:
Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i
polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni
twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy
potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu
piętę. Do niewiasty powiedział: Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej
brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz
kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą.
Do mężczyzny zaś Bóg rzekł: Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z
drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść -
przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od
niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. Cierń i oset będzie ci ona
rodziła, a przecież pokarmem twym są płody roli. W pocie więc oblicza twego
będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś
wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!
Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich
żyjących. Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i
przyodział ich. Po czym Pan Bóg rzekł: Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro
i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z
drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki. Dlatego Pan Bóg wydalił go z ogrodu Eden,
aby uprawiał tę ziemię, z której został wzięty.
Wygnawszy zaś człowieka, Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów i
połyskujące ostrze miecza, aby strzec drogi do drzewa życia.
Mężczyzna zbliżył się do swej żony Ewy. A ona poczęła i urodziła Kaina, i
rzekła: Otrzymałam mężczyznę od Pana. A potem urodziła jeszcze Abla, jego
brata. Abel był pasterzem trzód, a Kain uprawiał rolę. Gdy po niejakim czasie Kain
składał dla Pana w ofierze płody roli, zaś Abel składał również pierwociny ze swej
trzody i z ich tłuszczu, Pan wejrzał na Abla i na jego ofiarę; na Kaina zaś i na jego
ofiarę nie chciał patrzeć. Smuciło to Kaina bardzo i chodził z ponurą twarzą. Pan
zapytał Kaina: Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura?
Przecież gdybyś postępował dobrze, miałbyś twarz pogodną; jeżeli zaś nie
będziesz dobrze postępował, grzech leży u wrót i czyha na ciebie, a przecież ty
masz nad nim panować. Rzekł Kain do Abla, brata swego: Chodźmy na pole. A
gdy byli na polu, Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go.
Wtedy Bóg zapytał Kaina: Gdzie jest brat twój, Abel? On odpowiedział: Nie
wiem. Czyż jestem stróżem brata mego? Rzekł Bóg: Cóżeś uczynił? Krew brata
twego głośno woła ku mnie z ziemi! Bądź więc teraz przeklęty na tej roli, która
rozwarła swą paszczę, aby wchłonąć krew brata twego, przelaną przez ciebie. Gdy
rolę tę będziesz uprawiał, nie da ci już ona więcej plonu. Tułaczem i zbiegiem
będziesz na ziemi!
Kain rzekł do Pana: Zbyt wielka jest kara moja, abym mógł ją znieść. Skoro
- 98 -
mnie teraz wypędzasz z tej roli, i mam się ukrywać przed tobą, i być tułaczem i
zbiegiem na ziemi, każdy, kto mnie spotka, będzie mógł mnie zabić!
Ale Pan mu powiedział: O, nie! Ktokolwiek by zabił Kaina, siedmiokrotną
pomstę poniesie! Dał też Pan znamię Kainowi, aby go nie zabił, ktokolwiek go
spotka. Po czym Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod, na wschód od
Edenu. Kain zbliżył się do swej żony, a ona poczęła i urodziła Henocha.
Gdy Kain zbudował miasto, nazwał je imieniem swego syna: Henoch.
Henoch był ojcem Irada, Irad ojcem Mechujaela, a Mechujael ojcem Metuszaela,
Metuszael zaś Lameka. Lamek wziął sobie dwie żony. Imię jednej było Ada, a
drugiej - Silla. Ada urodziła Jabala; on to był praojcem mieszkających pod
namiotami i pasterzy. Brat jego nazywał się Jubal; od niego to pochodzą wszyscy
grający na cytrze i na flecie. Silla - ona też urodziła Tubal-Kaina; był on kowalem,
sporządzającym wszelkie narzędzia z brązu i z żelaza.
Siostrą Tubal-Kaina była Naama. Lamek rzekł do swych żon, Ady i Silli:
Słuchajcie, co wam powiem, żony Lameka. Nastawcie ucha na moje słowa: Gotów
jestem zabić człowieka dorosłego, jeśli on mnie zrani, i dziecko - jeśli mi zrobi
siniec! Jeżeli Kain miał być pomszczony siedmiokrotnie, to Lamek siedemdziesiąt
siedem razy!
Adam raz jeszcze zbliżył się do swej żony i ta urodziła mu syna, któremu
dała imię Set, gdyż - jak mówiła - dał mi Bóg potomka innego w zamian za Abla,
którego zabił Kain. Setowi również urodził się syn; Set dał mu imię Enosz. Wtedy
zaczęto wzywać imienia Pana.
Oto rodowód potomków Adama. Gdy Bóg stworzył człowieka, na
podobieństwo Boga stworzył go; stworzył mężczyznę i niewiastę, pobłogosławił ich
i dał im nazwę "ludzie", wtedy gdy ich stworzył.
Gdy Adam miał sto trzydzieści lat, urodził mu się syn, podobny do niego
jako jego obraz, i dał mu na imię Set. A po urodzeniu się Seta żył Adam osiemset
lat i miał synów oraz córki. Ogólna liczba lat, które Adam przeżył, była dziwięćset
trzydzieści. I umarł.
Gdy Set miał sto pięć lat, urodził mu się syn Enosz. A po urodzeniu się
Enosza żył osiemset siedem lat i miał synów oraz córki. I umarł Set, przeżywszy
ogółem dziewięćset dwanaście lat.
Gdy Enosz miał dziewięćdziesiąt lat, urodził mu się syn Kenan. I żył Enosz
po urodzeniu się Kenana osiemset piętnaście lat, i miał synów oraz córki. Enosz
umarł, przeżywszy ogółem dziewięćset pięć lat.
Gdy Kenan miał lat siedemdziesiąt, urodził mu się Mahalaleel. A po
urodzeniu mu się Mahalaleela żył Kenan osiemset czterdzieści lat i miał synów i
córki. I gdy Kenan przeżył ogółem dziewięćset dziesięć lat, umarł.
Gdy Mahalaleel miał sześćdziesiąt pięć lat, urodził mu się syn Jered. A po
urodzeniu się Jereda żył osiemset trzydzieści lat i miał synów i córki. Gdy
Mahalaleel miał ogółem osiemset dziewięćdziesiąt pięć lat, umarł.
Gdy Jered miał sto sześćdziesiąt dwa lata, urodził mu się syn Henoch. A
po urodzeniu się Henocha Jered żył osiemset lat i miał synów i córki. Jered przeżył
ogółem dziewięćset sześćdziesiąt dwa lata, i umarł.
Gdy Henoch miał sześćdziesiąt pięć lat, urodził mu się syn Metuszelach.
Henoch po urodzeniu się Metuszelacha żył w przyjaźni z Bogiem trzysta lat i miał
synów i córki. Ogólna liczba lat życia Henocha: trzysta sześćdziesiąt pięć. Żył więc
Henoch w przyjaźni z Bogiem, a następnie znikł, bo zabrał go Bóg.
Gdy Metuszelach miał sto osiemdziesiąt siedem lat, urodził mu się syn
Lamek. Po urodzeniu się Lameka żył jeszcze siedemset osiemdziesiąt dwa lata i
miał synów i córki. Metuszelach umarł mając ogółem dziewięćset sześćdziesiąt
dziewięć lat.
Gdy Lamek miał sto osiemdziesiąt dwa lata, urodził mu się syn. A dając mu
- 99 -
imię Noe, powiedział: Ten niechaj nam będzie pociechą w naszej pracy i trudzie
rąk naszych na ziemi, którą Pan przeklął. Lamek po urodzeniu się Noego żył
pięćset dziewięćdziesiąt pięć lat i miał synów i córki. Umierając Lamek miał ogółem
siedemset siedemdziesiąt siedem lat. A gdy Noe miał pięćset lat, urodzili mu się:
Sem, Cham i Jafet. A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi, rodziły im się córki.
Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za
żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały.
Wtedy Bóg rzekł: Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze,
gdyż człowiek jest istotą cielesną; niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat. A w
owych czasach byli na ziemi giganci; a także później, gdy synowie Boga zbliżali się
do córek człowieczych, te im rodziły. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w
owych dawnych czasach.
Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że
usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się.
Wreszcie Pan rzekł: Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi,
bydło, zwierzęta pełzające i ptaki powietrzne, bo żal mi, że ich stworzyłem.
Tylko Noego Pan darzył życzliwością. Oto dzieje Noego. Noe, człowiek
prawy, wyróżniał się nieskazitelnością wśród współczesnych sobie ludzi; w
przyjaźni z Bogiem żył Noe. A Noe był ojcem trzech synów: Sema, Chama i Jafeta.
Ziemia została skażona w oczach Boga. Gdy Bóg widział, iż ziemia jest
skażona, że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie, rzekł do Noego:
Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia jest pełna
wykroczeń przeciw mnie; zatem zniszczę ich wraz z ziemią. Ty zaś zbuduj sobie
arkę z drzewa żywicznego, uczyń w arce przegrody i powlecz ją smołą wewnątrz i
zewnątrz. A oto, jak masz ją wykonać: długość arki - trzysta łokci, pięćdziesiąt łokci
jej szerokość i wysokość jej – trzydzieści łokci. Nakrycie arki, przepuszczające
światło, sporządzisz na łokieć wysokie i zrobisz wejście do arki w jej bocznej
ścianie; uczyń przegrody: dolną, drugą i trzecią. Ja zaś sprowadzę na ziemię
potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem, w której jest tchnienie życia;
wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie, ale z tobą zawrę przymierze. Wejdź przeto
do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów. Spośród wszystkich istot
żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą od
zagłady. Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierząt pełzających po ziemi po
parze; niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły. A ty nabierz sobie wszelkiej
żywności - wszystkiego, co nadaje się do jedzenia - i zgromadź u siebie, aby była
na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt.
I Noe wykonał wszystko tak, jak Bóg polecił mu uczynić. A potem Pan rzekł
do Noego: Wejdź wraz z całą twą rodziną do arki, bo przekonałem się, że tylko ty
jesteś wobec mnie prawy wśród tego pokolenia. Z wszelkich zwierząt czystych weź
z sobą siedem samców i siedem samic, ze zwierząt zaś nieczystych po jednej
parze: samca i samicę; również i z ptactwa - po siedem samców i po siedem
samic, aby w ten sposób zachować ich potomstwo dla całej ziemi. Bo za siedem
dni spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał czterdzieści dni i czterdzieści
nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na powierzchni ziemi - cokolwiek
stworzyłem.
I spełnił Noe wszystko tak, jak mu Pan polecił. Noe miał sześćset lat, gdy
nastał potop na ziemi. Noe wszedł z synami, z żoną i z żonami swych synów do
arki, aby schronić się przed wodami potopu. Ze zwierząt czystych i nieczystych, z
ptactwa i ze wszystkiego, co pełza po ziemi, po dwie sztuki, samiec i samica,
weszły do Noego, do arki, tak jak mu Bóg rozkazał.
A gdy upłynęło siedem dni, wody potopu spadły na ziemię. W roku
sześćsetnym życia Noego, w drugim miesiącu roku, siedemnastego dnia miesiąca,
w tym właśnie dniu trysnęły z hukiem wszystkie źródła Wielkiej Otchłani i otworzyły
- 100 -
się upusty nieba; przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy padał deszcz na
ziemię. I właśnie owego dnia Noe oraz jego synowie, Sem, Cham i Jafet, żona
Noego i trzy żony jego synów weszli do arki, a wraz z nimi wszelkie gatunki
zwierząt, bydła, zwierząt pełzających po ziemi, wszelkiego ptactwa. Wszelkie
istoty, w których było tchnienie życia, weszły po parze do Noego do arki. Gdy już
weszły do arki samiec i samica każdej istoty żywej, jak Bóg rozkazał Noemu, Pan
zamknął za nim drzwi.
A potop trwał na ziemi czterdzieści dni i wody wezbrały, i podniosły arkę
ponad ziemię. Kiedy przybywało coraz więcej wody i poziom jej podniósł się
wysoko ponad ziemią, arka płynęła po powierzchni wód. Wody bowiem podnosiły
się coraz bardziej nad ziemię, tak że zakryły wszystkie góry wysokie, które były
pod niebem. Wody się więc podniosły na piętnaście łokci ponad góry i zakryły je.
Wszystkie istoty poruszające się na ziemi z ptactwa, bydła i innych zwierząt i z
wszelkich jestestw, których było wielkie mnóstwo na ziemi, wyginęły wraz ze
wszystkimi ludźmi. Wszystkie istoty, w których nozdrzach było ożywiające tchnienie
życia, wszystkie, które żyły na lądzie, zginęły.
I tak Bóg wygubił doszczętnie wszystko, co istniało na ziemi, od człowieka
do bydła, zwierząt pełzających i ptactwa powietrznego; wszystko zostało
doszczętnie wytępione z ziemi. Pozostał tylko Noe i to, co z nim było w arce. A
wody stale się podnosiły na ziemi przez sto pięćdziesiąt dni. Ale Bóg, pamiętając o
Noem, o wszystkich istotach żywych i o wszystkich zwierzętach, które z nim były w
arce, sprawił, że powiał wiatr nad całą ziemią i wody zaczęły opadać.
Zamknęły się bowiem zbiorniki Wielkiej Otchłani tak, że deszcz przestał
padać z nieba. Wody ustępowały z ziemi powoli, lecz nieustannie, i po upływie stu
pięćdziesięciu dni się obniżyły. Miesiąca siódmego, siedemnastego dnia miesiąca
arka osiadła na górach Ararat. Woda wciąż opadała aż do miesiąca dziesiątego. W
pierwszym dniu miesiąca dziesiątego ukazały się szczyty gór. A po czterdziestu
dniach Noe, otworzywszy okno arki, które przedtem uczynił, wypuścił kruka; ale ten
wylatywał i zaraz wracał, dopóki nie wyschła woda na ziemi. Potem wypuścił z arki
gołębicę, aby się przekonać, czy ustąpiły wody z powierzchni ziemi. Gołębica, nie
znalazłszy miejsca, gdzie by mogła usiąść, wróciła do arki, bo jeszcze była woda
na całej powierzchni ziemi; Noe, wyciągnąwszy rękę, schwytał ją i zabrał do arki.
Przeczekawszy zaś jeszcze siedem dni, znów wypuścił z arki gołębicę i ta wróciła
do niego pod wieczór, niosąc w dziobie świeży listek z drzewa oliwnego. Poznał
więc Noe, że woda na ziemi opadła. I czekał jeszcze siedem dni, po czym wypuścił
znów gołębicę, ale ona już nie powróciła do niego.
W sześćset pierwszym roku, w miesiącu pierwszym, w pierwszym dniu
miesiąca wody wyschły na ziemi, i Noe, zdjąwszy dach arki, zobaczył, że
powierzchnia ziemi jest już prawie sucha.
A kiedy w miesiącu drugim, w dniu dwudziestym siódmym ziemia wyschła,
Bóg przemówił do Noego tymi słowami: Wyjdź z arki wraz z żoną, synami i z
żonami twych synów. Wyprowadź też z sobą wszystkie istoty żywe: z ptactwa,
bydła i zwierząt pełzających po ziemi; niechaj rozejdą się po ziemi, niech będą
płodne i niech się rozmnażają.
Noe wyszedł więc z arki wraz z synami, żoną i z żonami swych synów.
Wyszły też z arki wszelkie zwierzęta: różne gatunki zwierząt pełzających po ziemi i
ptactwa, wszystko, co się porusza na ziemi. Noe zbudował ołtarz dla Pana i
wziąwszy ze wszystkich zwierząt czystych i z ptaków czystych złożył je w ofierze
całopalnej na tym ołtarzu.
Gdy Pan poczuł miłą woń, rzekł do siebie: Nie będę już więcej złorzeczył
ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości.
Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem. Będą zatem
istniały, jak długo trwać będzie ziemia: siew i żniwo, mróz i upał, lato i zima, dzień i
- 101 -
noc. Po czym Bóg pobłogosławił Noego i jego synów, mówiąc do nich: Bądźcie
płodni i mnóżcie się, abyście zaludnili ziemię. Wszelkie zaś zwierzę na ziemi i
wszelkie ptactwo powietrzne niechaj się was boi i lęka. Wszystko, co się porusza
na ziemi i wszystkie ryby morskie zostały oddane wam we władanie. Wszystko, co
się porusza i żyje, jest przeznaczone dla was na pokarm, tak jak rośliny zielone,
daję wam wszystko. Nie wolno wam tylko jeść mięsa z krwią życia. Upomnę się o
waszą krew przez wzgląd na wasze życie - upomnę się o nią u każdego
zwierzęcia. Upomnę się też u człowieka o życie człowieka i u każdego - o życie
brata. Jeśli kto przeleje krew ludzką, przez ludzi ma być przelana krew jego, bo
człowiek został stworzony na obraz Boga. Wy zaś bądźcie płodni i mnóżcie się;
zaludniajcie ziemię i miejcie nad nią władzę.
Potem Bóg tak rzekł do Noego i do jego synów: Ja, Ja zawieram
przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą
żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są
przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi.
Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami
potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię. Po
czym Bóg dodał: A to jest znak przymierza, które ja zawieram z wami i każdą istotą
żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był
znakiem przymierza między Mną a ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy
ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które
zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już
nigdy wód potopu na zniszczenie żadnego jestestwa.
Gdy zatem będzie ten łuk na obłokach, patrząc na niego, wspomnę na
przymierze wieczne między mną a wszelką istotą żyjącą w każdym ciele, które jest
na ziemi. Rzekł Bóg do Noego: To jest znak przymierza, które zawarłem między
Mną a wszystkimi istotami, jakie są na ziemi.
- 102 -
Opis potopu wg Berossosa na podstawie przekazu Aleksandra Polihistora.
W drugiej księdze historii Babilonii Berossosa znajduje się historia

dziesięciu królów chaldejskich i omówieniu okresów ich panowania, które razem
trwały sto dwadzieścia sarea czyli trzydzieści dwa tysiące lat, aż do potopu.
Po śmierci Ardatesa władzę przejął jego syn, Xisuthrus i panował przez
osiemnaście sarea. W tym czasie zdarzył się Wielki Potop, którego historia
przedstawia się następująco.
Xisuthrus miał widzenie, w którym objawił mu się Bóg, ostrzegając go, że
piętnastego dnia miesiąca Daestus zdarzy się powódź, która zniszczy ludzkość.
Bóg nakazał mu spisać historię początku, rozwoju i ostatecznego końca wszystkich
spraw, aż do chwili obecnej oraz polecił zakopać te relacje w bezpiecznym
miejscu, w mieście Słońca w Sippara.
Rozkazał mu zbudować statek, zabrać ze sobą przyjaciół i krewnych oraz
przechować na statku wszystko co potrzebne jest do utrzymania życia. Miał też
zabrać ze sobą wszystkie gatunki zwierząt, które fruwają albo pełzają po ziemi i
udać się na głęboką wodę. Xisuthrus zapytał więc Boga dokąd ma płynąć, a
odpowiedź brzmiała : “Do Bogów”, na co Xisuthrus zaczął się modlić za ludzkość.
Posłuchał boskiego ostrzeżenia i zbudował statek długi na pięć stadiów (888 m), a
szeroki na dwa stadia (355 m).
Wprowadził do niego wszystko, co przygotował, a na końcu zabrał żonę,
dzieci i przyjaciół. Gdy powódź trochę już osłabła, Xisuthrus wysłał ze statku kilka
ptaków. Te jednak nie znalazłszy żadnego pożywienia, ani miejsca do spoczynku
powróciły na statek. Po kilku dniach posłał je znowu i tym razem powróciły, lecz
nogi miały pobrudzone błotem. Powtórzył próbę po raz trzeci – ptaki już nie
powróciły.
Doszedł zatem do wniosku, że ziemia znajduje się już nad wodami. Zrobił
otwór w statku i zauważył, iż zatrzymał się na zboczu góry. Opuścił go natychmiast
wraz z żoną, córką i kapitanem. Xisuthrus oddał hołd ziemi, zbudował ołtarz i złożył
ofiary bogom. Ponieważ wszystkie obowiązki zostały dobrze wypełnione, Xisuthrus
i osoby towarzyszące, które opuściły statek zniknęły. Reszta, która pozostała na
pokładzie, gdy zorientowała się, że tamci zniknęli, zaczęła lamentować i wzywać
Xisuthrusa.
Nie zobaczyli go jednak, lecz usłyszeli w powietrzu jego głos, który
ostrzegał ich, by oddali bogom to, co im się należy. W podobny sposób dowiedzieli
się, iż bogowie nagrodzili go za jego pobożność i zabrali go do siebie, oraz że ten
sam zaszczyt spotkał jego żonę, córkę i kapitana. Obiecał im także pomoc w
dotarciu do Babilonii i odszukaniu pism w Sippara, które mieli ogłosić całej
ludzkości i dodał, że miejscem, w którym się znajdą będzie Armenia.
Ludzie, którzy usłyszeli te słowa, złożyli bogom ofiary, zrobili okrążenie i
udali się do Babilonu. W ten sposób statek osiadł w Armenii, częściowo zachował
się w Corduarum montibus w Armenii, a tamtejsi mieszkańcy zeskrobują
pokrywającą go smołę i używają jej jako leku i amuletu. I tak powrócili do Babilonii i
odnalazłszy pisma w Sippara zaczęli budować miasta i wznosić świątynie. Babilon
zapełnił się ludźmi.
W dziesiątym pokoleniu po potopie żył wśród Chaldejczyków - Abraham

mąż sprawiedliwy, wielki i świadom zjawisk niebieskich. Ojcem Abrama był Terach
był zwykłym bałwochwalcą. Sam Abraham pisze o tej ojcowskiej skłonności w
Apokalipsie Abrahama: "Ja, Abraham, przeznaczeniem bowiem moim było w
owym czasie odprawianie służby ofiarnej mojego ojca Teracha przy jego
drewnianych i kamiennych, i złotych, i srebrnych, i brązowych, bożkach. Udałem
się więc raz do świątyni; ujrzałem tam, iż kamienny bożek Merumat przewrócił się
- 103 -
do przodu i leżał u stóp żelaznego bożka Nachona".

Rodzice Abrahama wyznawali kult gwiazd - było to powszechnie przyjęte
nie tylko przez Arabów i Egipcjan, Babilończyków i Minejów, lecz również przez
wszystkie ludy starożytności. Ojciec Abrahama, Terach, pochodził z Ur w Chaldei,
a służba gwiazdom była tam w zwyczaju od bardzo dawna. A więc i narodziny
Abrahama wiązały się ściśle z układami gwiazd, o czym mówi zresztą przekaz
żydowski:
"Abraham, syn Teracha i Amtelai narodził się w Ur chaldejskim w miesiącu
tiszri, około roku 1948 po Dniu Stworzenia, w noc narodzin Abrahama przyjaciele
Teracha zebrali się na biesiadę. Ujrzeli wówczas niezwyczajną gwiazdę, jaka
pojawiła się na wschodniej stronie nieba; i zdało się, że gwiazda owa porusza się
niezwykle szybko i pochłania cztery inne gwiazdy, znajdujące się po czterech
stronach nieba. Wszyscy dziwili się temu zjawisku".
Zły król Nimrod, który był budowniczym miast i "dzielnym myśliwym przed
Panem" - jak opowiada Mojżesz - dowiedział się od swoich astrologów, ze wkrótce
narodzi się chłopiec, który zagrozi jego królestwu. Nimrod rozkazał więc na wszelki
wypadek zabić 70 tysięcy noworodków płci męskiej.
To zrozumiale, że matka Abrahama okropnie się wystraszyła i wraz z
dzieckiem postanowiła ukryć się w jaskini, której mrok rozświetlało tylko
promieniejące oblicze dziecięcia. Nikt niczego nie zauważył - poza archaniołem
Gabrielem, który śpiesznie sfrunął z nieba, żeby nakarmić dziecko. Pewnego razu
anioły ukryły Abrahama w chmurach i we mgle, dzięki czemu niewidoczny uszedł
prześladowcom, innym razem budowniczowie wieży Babel wrzucili go do
"rozpalonego pieca", bez szkody dla Abrahama.
W Apokalipsie Abrahama - przedstawiono jak dwaj wysłannicy
Najwyższego powiedli Abrahama "w niebo". Znalazłszy się wysoko nad Ziemią,
Abraham ujrzał "coś niczem światło, nie do opisania" i "wielkie postacie wołające
do siebie słowa, których nie rozumiałem". Abraham Pamięta dokładnie: wysokie
miejsce, na którym stali, obracało się raz w górę, raz w dół - raz miał Ziemię pod
sobą, potem widział w dole gwiazdy.
Nawet specjaliści nie są pewni, czy Abraham w ogóle istniał. "Starożytne
imię Ab-ram, które nie występuje nigdzie poza Księgą Rodzaju, znaczy 'wzniosły
ojciec' albo 'ojciec jest wzniosły'.
W Pierwszej Księdze Mojżeszowej czytamy: "A gdy wracał [Abram] po
zwycięstwie nad Kedorlaomerem i królami, którzy z nim byli, wyszedł mu na
spotkanie król Sodomy do doliny Szewe, doliny królewskiej. Melchisedek zaś, król
Salemu, wyniósł chleb i wino. A był on kapłanem Boga Najwyższego i błogosławił
mu mówiąc: Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego,
stworzyciela nieba i ziemi! I niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który
wydal nieprzyjaciół twoich w ręce twoje! A Abram dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego".
- 104 -
P O T O P wg przekazów sumeryjskich
Ut-napisztim mieszkał w mieście Szurupak nad Eufratem, gdzie ukazał mu

się we śnie Bóg Ea i uprzedził go, iż zamierza ukarać ludzi potopem za popełnione
grzechy.
Tylko jego i jego rodzinę postanowił uchronić przed zagładą. Polecił mu
więc zbudować wielką arkę i przenieść się tam wraz z całym dobytkiem, rodziną
czeladzią i zwierzętami.
Niebawem niebo zasnuła wielka czarna chmura i na ziemi zapanowały
nieprzeniknione mroki. Przez sześć dni trwała ulewa: wszystko zatonęło w wodzie.
Arka przybiła siódmego dnia do wierzchołka góry Nassir (Ararat).
Wszystko co miałem, wziąłem ze sobą, cały dobytek mego życia
załadowałem na okręt; rodzinę, wszystkich krewnych, zwierzęta z pola, bydło z
pastwisk, rzemieślników, wszystko na okręcie pomieściłem. Wszedłem do okrętu i
zawarłem wrota (...) Gdy wstała poranna jutrzenka, z widnokręgu nieba wzeszła
czarna chmura (...) Nagle światło dnia w ciemność się zamienia, brat nie widzi już
brata i nie poznawali się nawet mieszkańcy niebios.
Bogowie z trwogi przed potopem umknęli, wspinając się do nieba boga
Anu, gdzie jak psy skulili się pod ścianą.(...) Sześć dni i sześć nocy szalały po kraju
wichry i fale potopu, huragan zniewolił ziemię. A gdy zaświtał dzień siódmy, burza
przycichła. Potop, co srożył się niby armia wojowników, zelżał. Fale złagodniały,
ucichły złe wiatry, potop już się nie wzbierał i stanął u kresu. Spojrzałem na wodę,
już się nie burzyła, wszyscy ludzie utonęli w błocie! Iły sięgały dachów sadyb.(...)
Patrzałem gdzie ląd, gdzie horyzont morza; w odległości dwunastu miar,
ukazała się wyspa. Do góry Nassir dopłynął mój okręt, góra Nassir uchwyciła arkę,
okręt stanął jak na kotwicy. Skoro nastał dzień siódmy wypuściłem gołębia, dałem
mu polecieć, odleciał mój gołąb, lecz powrócił, nie miał gdzie spocząć, dlatego
powrócił. Wypuściłem jaskółkę dałem jej polecieć, odleciała moja jaskółka, lecz
znowu powróciła, nie miała gdzie spocząć dlatego powróciła. Zwolniłem kruka,
puściłem go w świat. A kruk odleciał w dal, spostrzegł, że wody opadają; pożywia
się, lata, kracze i już nie wraca.
Księga Ezechiela w pierwszym rozdziale opisuje wóz Boga.
Ezechiel - kapłan żydowski, żyjący w VI w. p.n.e., jeden z tak zwanych

proroków większych, działał w Jerozolimie. 598-597 pne., został uprowadzony
wraz z Izraelitami przez Nabuchodonozora II do Babilonii ("niewola babilońska").
Na wygnaniu podtrzymywał wiarę w powrót do ojczyzny i zastanawiał się nad
kształtem przyszłego państwa żydowskiego. Zmarł na wygnaniu.
Przypisuje się jemu autorstwo Księgi Ezechiela (ok. 585 pne.), którą
przytacza żydowski Thalmud, a nie została zaliczona do kanonu Biblii. Znajduje się
tutaj bez wątpienia opis lądownika Bogów - helikoptera o czterech skrzydłach.
Wyobrażenie wozu.
Rozdział 1
Stało się to nad rzeką Chebar w trzydziestym roku, w piątym dniu

czwartego miesiąca, podczas gdy ja byłem pośród wygnańców, niebo otwarło się i
widziałem boże wizję. A było to piątego dnia miesiąca , piątego roku, odkąd wraz z
ludem Król Jehoiachin poszedł dźwigać pęta. Słowo Pana przyszło do kapłana
Ezekiela, syna Buzi, w Chaldei.
Tam ręka Pana przybyła do mnie. Ujrzałem burzę wichru, która nadeszła z
północy, ogromna chmura błyszcząca ogniem owinięta w jasność, w środku
- 105 -
którego rdzeń ognia błyszczał jak złoty blask pożogi. Oto ujrzałem w ogniowym
rdzeniu cztery postacie jakoby ludzkie, ale każda miała cztery twarze i cztery
skrzydła i ich nogi chodziły prosto; podeszwy ich stóp były okrągłe. Oni skrzyli się z
promieniami tak jak polerowany brąz.
Ich twarze były takie: każdy z czterech miał twarz człowieka, ale na prawej
stronie miał twarz lwa, a na lewej stronie twarz wołu, i w końcu każdy miał twarz
orła. Ich twarze i ich skrzydła można było oglądać ze wszystkich czterech stron; oni
skręcali gdy się poruszali, ale każdy szedł prosto naprzód.
Każdy szedł prosto naprzód; dokądkolwiek ich duch zapragnąć iść, tam oni
szli; oni skręcali kiedy oni poruszali się.
Ludzkie ręce były pod ich skrzydłami i skrzydła jednych dotykały innych.
Każdy miał dwa skrzydła rozciągające się powyżej tak że oni dotykali innego,
podczas gdy dwa skrzydła pokrywały ciało każdego.
Wśród żywych stworzeń coś jakby płonące węgle ognia można było
oglądać; oni wydawali się jakoby pochodnie, ruszając się tam i z powrotem wśród
żywych stworzeń. Ogień błyszczał, a z przodu tego wychodziły błyski błyskawicy.
Gdy patrzałem na te żywe stworzenia, widziałem koła na ziemi, jedno obok
każdego z czterech żywych stworzeń. Koła miały wygląd skrzącego się chryzolitu i
wszystkie cztery wyglądały te samo: były zbudowane jakby jedno koło było
wewnątrz innego. Mogły poruszać się w jakichkolwiek z czterech kierunków, w
którym były zwrócone, bez zmieniania kierunku gdy się poruszały. Cztery z nich
miały obręcze i widziałem, że ich obręcze były pełne oczu ze wszystkich stron
dookoła.
Gdy żywe stworzenia poruszały się, te koła ruszały się wraz nimi i kiedy
żywe stworzenia podnosiły się z Ziemi, koła te też unosiły się, dokądkolwiek ich
duch zapragnął iść, tam te koła szły i unosiły się wraz z żywymi stworzeniami; duch
żywych stworzenia był w kołach.
Ponad głowami żywych stworzeń, coś jakby firmament można było ujrzeć,
wydawał się jak błyszczący kryształ, rozciągnięty powyżej ich głów. Poniżej
firmamentu ich skrzydła były wyciągnięte, jedne ku innym. Każdy z nich miał dwa
pokrywające jego ciało.
Wtedy słyszałem dźwięk ich skrzydeł, jakby ryk potężnych wód, jak głos
Wszechmocnego. Kiedy ruszały się, dźwięk zgiełk był jak odgłos hałasu armii (i
gdy stały jeszcze, zniżając swe skrzydła). Powyżej firmamentu ponad ich głowami
coś jakby tron można było dostrzec, wyglądał jak z szafiru. Na tym siedziała, w
górze powyżej istota wyglądu człowieka.
W górę od jego talii ja widziałem coś, co błyszczało jak electrum, zaś na
dół od jego talii widziałem coś co wyglądało jak ogień, a był on otoczony
wspaniałością. Wspaniałość, która otaczała go jak łuk zorzy, która ukazuje się w
chmurach po deszczowym dniu. Taka była wizja sławy Pana.
- 106 -
Posłowie
Ostatnio [2006 r.] uczeni Szwedzcy znależli w Chinach datowane na okres

542 - 500 milionów lat, najstarszee skamienieliny odchodów, pochodzące od
małego wodnego robaka należącego do rodziny "chaetognath", znanego jako
strzałka, który mógł posiadać długość do 10 centymetrów. Naukowcy mają
nadzieję odkryć przedhistoryczny ekosystem, dający pojęcie jak organizmy
oddziaływały wzajemnie na siebie. Dotąd przypuszczano, że życie
mikrobiologiczne pojawiło się na Ziemi ok. 65 mln. lat pne. w czasie uderzenia
planetoidy w półwysep Jukatan. Jednak musiało powstać, znacznie wcześniej i w
innych okolicznościach, jedno jest pewne, najpierw pojawiło się w praoceanie.
Rozwój rozlicznych form życia następował wolno i wiele milionów lat musiało
upłynąć zanim pojawiły się pierwsze ssaki.
Istnieje duże prawdopodobieństwo, że Przybysze z planety Syriusza
zainicjowali na Ziemi wystąpienie życia w jego rozumnej formie około 450 tys. lat
temu, lub jeszcze wcześniej. Bowiem mimo usilnych starań "zatwardziałych
wyznawców teorii Darwina", do tej pory nie udało się znaleźć, przejściowej formy
pomiędzy małpoludami typu pithecantropus oraz homo sapiens (Cro Magnon).
Doczesne szczątki człowieka rozumnego datowane na 450 tys. lat temu
odnaleziono w Południowej Afryce.
Według przekazów sumeryjskich przybyło na naszą planetę sześciuset
przedstawicieli cywilizacji technicznej podzielonych na 12 oddziałów po 50
członków. Przybyli być może z którejś planety Syriusza, celem wydobywania złota,
srebra, platyny, ołowiu, rtęci i innych minerałów. Początkowo zamierzali
wydobywać metale z wód oceanu, ale gdy ten zamiar nie powiódł się
postanowiono wydobywać minerały kopaniach w kraju Arali - Ofir.
Warunki pracy w głębokich kopalniach południowo - afrykańskich były
nieznośne – wkrótce wielu z nich się zbuntowało i odmówiło dalszej pracy. Niejako
tą informację potwierdzają więc wzmianki w Biblii o upadłych aniołach.
Wg tabliczek sumeryjskich do tej żmudnej pracy zaczęto wykorzystywać
istniejących praludzi (pitekantropus), których nie potrafiono jednak okiełznać.
Wówczas areopag złożony z dwunastu przywódców zadecydował o stworzeniu
niewolników, którzy zastąpią bogów w tej trudnej pracy. Postanowiono
zmodyfikować genetycznie pewien gatunek małp człekokształtnych, nie
wykorzystano w tym celu pitekantropów, ponieważ nadal obawiano się ich
nieprzewidywalnego zachowania i nieposłuszeństwa.
Odpowiednio przygotowano jajo samicy małpy człekokształtnej, które
zapłodnił, jeden z bogów Enki, następnie zapłodnione jajo umieszczono w łonie
bogini Nimursag.
Osobnicy zrodzeni w wyniku takich zabiegów byli najczęściej bezpłodni, a
poza tym charakteryzowali się wieloma wadami genetycznymi, które sumiennie
wylicza jedna z tabliczek sumeryjskich, a więc niemożność zatrzymania moczu,
wady nerek i wątroby. Takich nienormalnych dzieci bogini Nimursag powiła
sześcioro. Później tą technikę udoskonalono i pierwszym udanym osobnikiem był
Adapa, którego wydała na świat bogini Ninki. Niewątpliwy ten sukces spowodował,
że rozpoczęto produkcję seryjną - pierwszą serię udoskonalonych osobników
nazwano Adamu.
Rozumne życie na Ziemi zostało zainicjowane prawdopodobnie poprzez
wprowadzanie genów własnych Bogów i dokonywanie mutacji genetycznych oraz
sprawdzanie jak wytworzone przez nich istoty zachowują się w środowisku
ziemskim. Działanie takie jest przecież zrozumiałe choćby z czysto ludzkiego
punktu widzenia, znane jest przecież pojęcie uszlachetniania rasy włościan w
feudalnej Europie. W celu zapewnienia czystości rasowej początkowo ludzi
- 107 -
umieszczono w enklawie zwanej Edenem lub Rajem, istotną w tej materii jest
przestroga zawarta w Biblii dotycząca mieszania się ludzi ze zwierzętami.
Po wykonaniu tej misji “Bogowie” powrócili na swoją planetę, pozostawiono
na Ziemi władcę, którym jako pierwszy został O z y r y s - D i o n i z o s .
Później jeszcze przed opuszczeniem Ziemi przez O z y r y s a ,
pozostawiono Nadzorców i ustanowiono gubernatora, którym został H e n o c h .
Przez pewien czas Nadzorcy zamieszkiwali na ziemi razem z ludźmi, wspomina o
tym również Biblia, uczyli ich podstawowych pojęć i zajęć. Oczywiście była to
wysoko rozwinięta cywilizacja zdolna przewidzieć wystąpienie i skutki kataklizmu
na skalę globalną, a takim był niewątpliwie potop.
Nibiru – Marduk przechwycony przez nasz system planetarny co 17 741 lat
zbliża się do ziemi powodując trzęsienia ziemi i inne kataklizmy. Przyczyną
biblijnego potopu mogło być takie właśnie wydarzenie kosmiczne.
Przybyła ekspedycja ratunkowa, w skład której wchodzili Bogowie
Olimpijscy, zaniepokojeni losem stworzonej przez siebie cywilizacji na wiele lat, a
może nawet stuleci przed zaistnieniem hipotetycznego potopu. Przybysze
postanowili uratować najbardziej wartościowe jednostki ludzkie i większość
gatunków zwierząt, oczywiście nie obyło się bez ofiar wyginęła większa część
ludności oraz wiele gatunków zwierząt m. in. mamuty.
Być może Edenem lub Rajem była odizolowana wyspa na Atlantyku –
Atlantyda lub może dolina obecnego Morza Czarnego, zalana przez wody Morza
Śródziemnego pod koniec ostatniego zlodowacenia, albo kontynent Mu, zajmujący
obszar Mórz Południowych zniszczony przez wybuch wulkanu na Sumatrze ca 80
tys. lat temu.
Sumerowie uważali, że system słoneczny składa się z dwunastu ciał
niebieskich. W skład tego układu wchodziła dziesiąta planeta – nieznana
współczesnej nauce: Nibiru – Marduk poruszająca się po wydłużonej orbicie
eliptycznej o okresie obiegu wokół Słońca (1 sarea = 3 600 lat). Dziesiąta planeta,
którą Sumerowie nazywali Tiamat, a Grecy Faetonem początkowo obiegała Słońce
pomiędzy Marsem i Jowiszem.
Planeta owa miała taką samą orbitę jak obecnie asteroida Ceres tzn. okres
obiegu wokół Słońca wynosił 1 682 dni, przecinała orbitę Marsa co 1172 dni, a
Jowisza co 2748 dni. Według informacji Sumerów Nibiru – Marduk został
przechwycony przez nasz system i co 17 742 lata zbliża się do ziemi powodując
trzęsienia ziemi i inne kataklizmy. Jak twierdzą Sumerowie skrzydlata planeta
Nibiru – Marduk jest wówczas widoczna gołym okiem na południowo – wschodnim
niebie.
Sumerowie podali również miejsce kosmodromu, na którym miały lądować
prehistoryczne pojazdy kosmiczne, wg tych informacji bogowie lądowali na terenie
obecnej Arabii Saudyjskiej ok. 150 km na północny wschód od miejscowości
Djouph na 30o długości północnej i 44,15o szerokości wschodniej, więc niedaleko
istniejącego rurociągu naftowego.
Sumerowie podawali ciała niebieskie kolejności w odwrotnej od obecnie
przyjętej – taka numeracja wyraźnie wskazuje na pochodzenie z zewnątrz naszego
układu słonecznego:
1 Nibiru – Marduk 7 Mars – Lamu

2 Pluton – Gaga 8 Ziemia – Ti
3 Neptun – Ea 9 Księżyc – Kingu
4 Uran – Amu 10 Wenus – Lamamu
5 Saturn – Anshar 11 Merkury – Mumu
6 Jowisz – Kishar 12 Słońce – Apsu
- 108 -
Syriusz jest najbliższą gwiazdą naszego Słońca – odległość 9 lat

świetlnych i najjaśniejszą - jej wielkość gwiazdowa wynosi 1,58. Układ Syriusza
składa się przynajmniej z dwóch gwiazd Syriusza A i Syriusza B, który jest gwiazdą
neutronową - białym karłem o średnicy ca 30 000 km czyli zaledwie 2,5 razy
większy od Ziemi - masa gwiazdowa 0,98 gęstość 50 000 razy większa od gęstości
wody. Okres obiegu tego układu wokół wspólnego środka ciężkości wynosi 50 lat.
Tyle wiedza współczesna, natomiast Dogonowie prymitywne plemię z Mali
zna jeszcze Syriusza C oraz twierdzą, że wokół Syriusza C porusza się planeta, z
którą kojarzą pojawienie się życia na Ziemi.
Według obliczeń astronomów około 4,5 mln. lat temu nastąpiło zderzenie
kosmiczne Tiamat ze znacznie większym obiektem kosmicznym Nibiru – Marduk.
Sprawą wątpliwą jest aby w tym czasie istniał rodzaj ludzki, zatem o ile astronomie
nie mylą się, informacja o tym zdarzeniu mogła zostać przekazane ludziom tylko
przez Bogów. W wyniku tego kataklizmu powstał pas asteroid między Marsem i
Jowiszem, a także nasz Księżyc.
Istotnym potwierdzeniem wystąpienia potopu jest Wielka Grota w Shani-
Dar w Kurdystanie, na terenie Iraku, u zbiegu granic Turcji i Iranu, w bezpośredniej
bliskości góry Ararat, na wysokości 750 m n.p.m., która stanowi doskonałą
ilustracje historii ludzkości ostatnich 100 000 lat. Z wykopalisk wynika, że Wielka
Grota w Shani-Dar zamieszkiwana była przez przynajmniej 100 000 lat [wg
datowania 14C], a wielki kataklizm - potop nawiedził te tereny około 12 000 lat temu
i wypłukał warstwę ziemi o grubości ca 10 m.
Istnieje poważne podejrzenie, że odkryte przez Wooleya, w 1922 r. koło
miasta Ur w Mezopotamii, pod dwu i pół metrową warstwą gliny i mułu rzecznego,
bogate grobowce Króla A-Bar-Gi i Królowej Shub-Ad w istocie są grobowcami
władców Miasta-Państwa Ur przed potopem. Król A-Bar-Gi i Królowa Shub-Ad nie
występują w żadnym spisie dynastycznym międzyrzecza. W pośmiertnej drodze
towarzyszył im cały dwór: Królowi 62 dworzan, natomiast Królowej: 68 dwórek.
W grobach tych znaleziono liczne wyroby ze złota: diademy, puchary,
kubki, okucia harfy wyobrażające głowy byków, srebra: diademy, elementy
uzbrojenia, lapis lazuli: paciorki, ornamenty figuralne, konchy i miedzi: hełmy, dzidy
oraz dziwny rydwan z płozami zamiast kół zaprzężony w osły, wozy zaprzężone w
woły, tron królewski ze srebrnymi okuciami wyobrażającymi głowy lwów.
Znaleziska wyraźnie sugeruje, że mamy do czynienia z wiekiem srebra, nie
znaleziono bowiem w tych grobach żadnych przedmiotów z brązu, a jedynie
wyroby z miedzi. Groby te są niewątpliwie błędnie datowane przez oficjalną
archeologię na ca !!! 2 900 lat pne.
Atlantyda wg przekazu Platona miała powierzchnię ca 200 tys. km2. Nazwa

Atlantyda wg przekazu fryzyjskiego Oera Linda Boek znaczy Stara Ziemia [Atlantis
– Altland – Aldland].
Dopiero Abraham mąż sprawiedliwy i wielki usunął z praktyk religijnych
międzyrzecza zwyczaj składania bogom krwawych ofiar z pierworodnych dzieci i
zastępowanie ich barankiem ofiarnym.
Amenhotep IV - Echnaton [1369 - 1332 pne.] był synem Amenhotepa III i
Królowej Tiy, pochodzenia hebrajskiego i był dziesiątym Królem osiemnastej
Dynastii. Faraon ten uznany został heretykiem. Egipt nigdy nie był bardziej bogaty,
bardziej potężny, ani bardziej bezpieczny. Echnaton żył w szczytowym punkcie
cesarskiej sławy Egiptu. Wzdłuż Nilu budowano setki świątyń oddając hołd Bogom.
Egipcjanie wierzyli, że Egipt będzie prosperował, gdy Bogowie będą zadowoleni.
Echnaton i jego rodzina mieszkali w Tebach, wielkim ośrodku pobożności, miasta
należało do Boga Amuna. Tysiące Kapłanów służyło Bogom, dużo zarabiając na
- 109 -
wykonywaniu kultów religijnych połączonych z czcią Bogów. Przypuszczalnie

Echnaton jako dziecko był wygnańcem rodziny, ponieważ cierpiał na chorobę
genetyczną. W roku 1352 pne. Echnaton wstąpił na tron po śmierci swego ojca
Amenhotepa III, choć był właściwie nastolatkiem, ale takie było życzenie Królowej
Tiy, jednak dzierżył tron dość krótko, panowanie Echnatona trwało 16 lat. Był to
trudny okres w egipskiej historii, wielu uczonych utrzymuje, że Echnaton był
odpowiedzialny za ten upadek, choć wiele dowodów wskazuje, że schyłek już
zaczął się wcześniej. Przypuszczalnie w celu zmniejszenia polityczną potęgi kasty
Kapłanów Echnaton dokonał reformę religii rugującą z Egiptu politeizm, zastępując
wiarę w wielu Bogów przez monoteizm skupiony wokół Ra-Atona, Boga
słonecznego dysku. Echnaton był zapewne prekursorem monoteizmu - stworzył w
państwie faraonów w pełni monoteistyczną religię Ra-Atona.
Zapewne te religia miała wpływ na misję Mojżesza, która miała na celu
uporządkowanie, a jednocześnie sformalizowanie zasad funkcjonowania
społeczności ludzkiej. Bóg ustanowił i nadał ludziom Dekalog i zapewne
wielokrotnie odbywały się drobne ingerencje w losy ludzkości.
Wszystko wskazuje na to, że postęp rozwoju cywilizacji ludzkiej jest nadal
monitorowany przez „Bogów”. Należy przypuszczać, że z chwilą gdy osiągniemy
akceptowalny przez nich poziom moralny, intelektualny i techniczny, być może
dojdzie do otwartego zbliżenia z tą cywilizacją.
W. J. S.
- 110 -
Puszczając wodze fantazji i przyjmując pewne założenia z prastarych przekazów:
1. Rok 0 = -1 r. pne.
2. Narodzenie Chrystusa nastąpiło w -4 r. w czasie ostatniego zbliżenia Marduka.
3. Potop nastąpił -8 498 r. podczas ostatniego zbliżenia Marduka i globalnej
katastrofy.
4. Okres obiegu Marduka wokół Słońca wynosi 3 600 lat Juliańskich = 3 548 lat.
5. Co 5 okresów obiegu Marduka a więc co 18 000 lat Juliańskich = 17 742 lat
następuje katastroficzne zbliżenie z Ziemią.
Przy takich założeniach można określić, że następne zbliżenie Marduka do

Ziemi wystąpi ok. 3 544 roku, zaś następny kataklizm nastąpi ok. roku 9 242.
Czas życia i datowania wg Biblii:
Czas ur. od ur. Data ur. Czas

Imię Długość życia
Adama bezwględny
Adam 830 0 -10 163

Set 912 130 -10 033
Enosz 905 105 -10 058
Kenan 910 99 -10 064
Mahalaleel 895 70 -10 093
Jered 962 65 -10 098
Henoch 365 162 -10 001
Metuszelach 969 65 -10 098
Lamek 777 187 -9 976
Noah 950 182 -9 981
Potop 1665 -8 498
- 111 -
Starożytni Bogowie
SUMER EGIPT GRECJA RZYM

Ki Gaja Gea
El Atan, Horus Uranos
Tiamat Tefnut Pontos
An – Anu Ra Kronos
Anshar Reja
Enki Zeus Jowisz
Ninlil Hera Junona
Istar Neith Atena Minerwa
Inanna Artemis Diana
Posejdon Neptun
Ptah Hefajstos Wulkan
Hestia Westa
Nergal Anubis Hades Pluton
Ereshkigal Hathor Afrodyta Wenus
Utu Amon Helios Sol
Marduk Faeton
Ea Prometeusz
Ninhursag Maat
Ares Mars
Gilgamesh Herakles Herkules
Sin Izyda Demeter; Selene Ceres; Luna
Ozyrys Dionisos Bacchus
Set Tyfon Lamek*
Oros Apollo
Ea Thoth Hermes Henoch*
* - dotyczy Judaizmu
System miar starożytnej Grecji
Miary długości:
Daktylos – cal 1,85 cm

Palajste – piędź = 4 cale 7,40 cm
Pus – stopa = 16 cali 29,6 cm
Pygon = 20 cali 37 cm
Pechys – łokieć = 1,5 stopy 44,4 cm
Orgyja – sążeń = 6 stóp 1,776 m
Plethron = 100 stóp 29,6 m
Stadion = 600 stóp 177,6 m
Parasang = 30 stadiów 5,328 km
Stathmos - staje = 150 stadiów 26,64 km
Wagi i pieniądze:
Obol 0,73 g srebra

Drachma = 6 oboli 4,36 g srebra
Mina [uncja] = 100 drachm 0,44 kg srebra = 33 g złota
Talent = 60 min 26,2 kg srebra = 2 kg złota.

Atlantyda

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Atlantyda

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ARISTOKLES - PLATON

Na podstawie Żywotów i poglądów słynnych filozofów

1. Platon - Timaios i Kritias; przekład Witwicki; PWN 1960

Aristokles – Platon [Αριστοκλης − Πλατον]

Prawdziwym autorem tych zamierzchłych wspomnień z początków

W roku 1970 na morskim dnie nieopodal Wyspy Bahama dr Ray Brown

Podobne podwodne ruiny znaleziono nieopodal Maroka 20 m pod wodą.

zestawu pozłoconych bumerangów odkrytych przez Cartera w grobie

prawdziwość zapisów Biblii i innych starych ksiąg dotyczących początków rodzaju

Od Menetona pochodzi jedyne potwierdzenie przekazu Platona z dialogów

najdawniejszych czasów” do czasów Aleksandra Macedońskiego zaginęła, jednak

Syriusz znika z nieba opisano w micie, który powiada, że I z y d a ukrywa się

założono też Akademię i zgromadzono olbrzymią bibliotekę, która stała się

Teraz sprawa labiryntu w Egipcie opisanego przez Herodota, "oficjalna

podwórca przechodzili do komnat, a z komnat do korytarzy. A z korytarzy do

gospodarz, jeden z najznamienitszych mężów płynął razem z nami przez jezioro i

Arabska Księga Chitat napisana przez Tahi ad-Din al-Makrizi

W XIV w. w bibliotekach Kairu znajdowały się jeszcze staro arabskie i

Na Krecie, tej niewielkiej śródziemnomorskiej wyspie można podziwiać

Miasto Tiahuanaco leży w Andach na wysokości ca 4 000 m, nad jeziorem

Na wysokości 4 000 m npm. znaleziono wiele pozostałości pod 2 m

Liczne skalne groty o długości 60 do 80 m, o prostym niegdyś przebiegu

dopracowane do ostatniego szczegółu fortyfikacje. Nie wiadomo dlaczego budowla

Wypisy z Podręcznika Antygrawitacji

Na podstawie staroindyjskich tekstów można jednoznacznie dowieść, że w

na subkontynencie indyjskim co najmniej piętnaście tysięcy lat temu i był to naród

najbardziej radioaktywne wśród tych jakie kiedykolwiek znaleziono, na równi z tymi

Atlantyda przypuszczalnie była dużą wyspą na środkowym Atlantyku.

Z odległych czasów starożytnego Sumeru, po którym do niedawna istniała

Najstarszy Panteon Bogów Sumeru

I n a n n a przychodzi do E n k i i skarży się na dekret, przyznający Jej małą

Boga panteonu Mezopotamii. W zamian za taką legitymizację królowie nie

I s h t a r , córka A n u i A n t u m , (czasami córka S i n a ), a czasami siostra

Legenda dziejów Zep Tepi

W Próżni z punktu zwanego Punktem Zerowym Bogowie Tworzenia, "Zep

Legenda dziejów Ozyrysa i Izydy

Zanim Bóg Słońca, Ra opuścił ziemię, aby upowszechniać swą wielką

zmartwychwstanie i powróci na ziemię, przywodząc ze sobą wszystkich tych,

Historia Indian Hopi

Trzeba przyjąć założenie, że Indianie Ameryki Środkowej przekazują nam

Biały Niedźwiedź wie z legend Indian Hopi, że istnieli "cudowni, potężni

Słonecznego. Wiedziano, że Ziemia jest okrągła, że na powierzchni Marsa leży

o stworzenie pierwszego człowieka, na pewno nie stosowano ziemskiego aktu

budowli wzniesiony na tarasie o kształcie trapezu i ta zagmatwana, masywna

Grecki dziejopis Diodor Sycylijski, żyjący w I w. ne., był autorem

Zarys mitów greckich

pozostawiła maleńkiego Z e u s a pod opieką nimf górskich. Dziecię wzrastało w

Tytanom w walkach. Tytani P r o m e t e u s z i E p i m e t e u s z uniknęli uwięzienia

Zbrodniarze natomiast musieli kierować się na lewo do najstraszliwszej

Bogowie widząc sączący się tłuszcz wybrali pierwszy większy pakunek

Trojan i dlatego podczas wojny trojańskiej zawsze stawał po stronie Greków.

budowlą na półwyspie Peloponeskim, nieopodal wyroczni Sybili, w skałach Cumy,

mórz, uwolniona od nacisków lodowców ziemia trzęsła się i falowała. Zostało

Wiek Spiżu (brązu)

Iberyjskim i zmonopolizowali handel cyną z Albionu – Brytanii [podstawowymi

Chłopcy wyrośli na dzielnych młodzieńców i doskonałych wojowników.

Wydarzenia Przed Założeniem Rzymu [pne.]

Królowie Alba Longa [Castel Gandolfo]

rozciągały się do Circeii aż po Terracina - 90 km na poługniowy wschód, miasta

• 400 pne. - Celtowie najeżdża Włochy i Przedalpejską Galię.

zostali rozgromieni przez Legiony Rzymskie.

Najazdy i Wędrówki Ludów w pierwszych wiekach ne.

• 167 r. - Germanowie najeżdżają Italię i Grecję,

Sumeryjskie tabliczki klinowe z biblioteki A s s u r b a n i p a l a