IIC MAGAZINE Nr  2  2010

IBM POWER7 Sametime 8.5

Active Memory Expansion (AME) Rewolucyjna ewolucja

Workload Partitions Wprowadzenie

w AIX 6.1 do pureScale
oraz Live Application Mobility Wysoka dostępność IBM DB2

NOWINKI TECHNOLOGICZNE
Drodzy Deweloperzy, SPIS TREŚCI
w aktualnym numerze IIC Magazine poruszamy zagad‑
nienia związane z najnowszymi technologiami IBM.
Paweł Krawczyk w swoim artykule opisuje nowe
funkcjonalności, które pojawiły się w serwerach IBM
POWER7. Przeczytacie tam o funkcji Active Memory
Expansion, która pozwala na lepsze wykorzystanie l IBM POWER7 3
fizycznej pamięci RAM serwerów.
Active Memory Expansion (AME)
Następnie Marcin Rzeczkowski prezentuje mecha‑
nizm Workload Partitions pozwalający na tworzenie
w obrębie jednego systemu operacyjnego wielu nie‑ l Workload Partitions w AIX 6.1 9
zależnych i odseparowanych od siebie środowisk.
oraz Live Application Mobility
W kolejnym artykule, Mariusz Czopiński przed‑
stawia najnowsze rozwiązanie z rodziny IBM Infor‑
mation Management – DB2 pureScale. Produkt ten l Wprowadzenie do pureScale 18
dedykowany jest do zastosowań obsługujących ruch
transakcyjny (OLTP) oraz wszędzie tam, gdzie wyma‑ Wysoka dostępność IBM DB2
gana jest wysoka dostępność oraz duża wydajność
i łatwość skalowania środowisk bazodanowych.
l Sametime 8.5 21
Na zakończenie Maciej Foszczyński prezentuje
najnowszą wersję oprogramowania dedykowanego Rewolucyjna ewolucja
do pracy grupowej – Sametime 8.5.
Zachęcam również do odwiedzenia sekcji poświę‑
l Nowinki technologiczne 26
conej nowinkom technologicznym  oraz odpowiedzi
na pytanie konkursowe.
Życzę przyjemnej lektury!

Monika Kamińska
Redaktor prowadząca

IBM Innovation Center

Centrum zapewniające bezpłatne wsparcie kompetencyjne oraz sprzętowe Partnerom Handlowym oraz klientom
IBM, ułatwiające procesy związane z portowaniem, testowaniem oraz integracją aplikacji tworzonych w odpowiedzi
na potrzeby rynku. Centrum IIC gwarantuje fachową pomoc na każdym etapie rozwoju i życia aplikacji. Umożliwia
dostęp do najnowszych technologii, narzędzi programistycznych oraz laboratoriów informatycznych. W Polsce
funkcjonują dwa ośrodki IIC – w Warszawie oraz Krakowie.
Więcej na stronie: ibm.com/pl/iic

My developerWorks
Szukasz najlepszego źródła informacji dla deweloperów? Już dziś dołącz do grona specjalistów zarejestrowanych
na My developerWorks, który jest częścią portalu developerWorks, na którym znajdziesz m.in. bezpłatne wersje
oprogramowania IBM, artykuły techniczne, tutoriale, fora dyskusyjne, blogi i wiele innych zasobów.
Więcej na stronie: ibm.com/developerworks/mydeveloperworks

2 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS

 IBM POWER7
Active Memory Expansion (AME)

Systemy IBM POWER7™ wraz z funkcjonalnością

AIX® Active Memory Expansion (AME) pozwalają na
lepsze wykorzystanie fizycznej pamięci serwera.
Poprzez ciągły proces kompresowania i dekompre-
sowania danych znajdujących się w pamięci głów-
nej uzyskuje się efekt zwiększenia pojemności, a co
za tym idzie lepszego wykorzystania mocy proce-
sorów POWER7.
Możemy założyć, że dzięki AME serwer „uzyskuje” czyną słabej wydajności aplikacji biznesowych
więcej pamięci głównej. Możemy więc zainstalować jest ograniczona ilość pamięci w systemie ope‑
na naszym serwerze więcej partycji logicznych. racyjnym. Gdy manager buforów nie może zaalo‑
Taką sytuację przedstawia rysunek poniżej. kować dodatkowych obszarów w pamięci głów‑
nej zaczyna się proces czyszczenia obszarów
pamięci, które do tej pory były wykorzystywane,
a które według algorytmu LRU są kandydatami
do opuszczenia pamięci. Próba ponownego
Rysunek 1: Zastosowanie odwołania się do tych wysłanych na dysk obsza‑
funkcjonalności AME
rów będzie skutkowała w kolejnych operacjach
pozwala na alokowanie
I/O działających od operacji na pamięci o trzy
większej ilości pamięci
rzędy wielkości wolniej.
RAM niż posiadamy
Typowym przykładem może być badanie
fizycznie w serwerze
działania oprogramowania SAP R3 na syste‑
Drugą konsekwencją „zwiększenia” pamięci mie bez włączonej i  z  włączoną opcją AME.
jest lepsze wykorzystanie procesorów w obrę‑ Na rysunku poniżej widzimy badanie partycji
bie jednego systemu operacyjnego pracującego logicznej z przydzielonymi dwunastoma proce‑
w partycji logicznej – w LPAR. Najczęściej przy‑ sorami i 18 GB RAM. Dla tej konkretnej instala‑

Rysunek 2: Przykład
zastosowania AME
dla aplikacji SAP ERP

www.ibm.com/pl/iic 3
 cji systemu SAP użycie procesorów kształtuje
się na poziomie 46%. Pamięć w  tym czasie
jest zajęta w 100%. Osiągnięto w takiej konfi‑
guracji 99 transakcji na sekundę. Druga część
rysunku pokazuje sytuację, w której włączono
mechanizm AME, gdzie uzyskano dodatkowe
37% pamięci poprzez mechanizmy kompresji
pamięci i tu procesory zostały użyte w 88%.
Procesory nie musiały czekać w uśpieniu na
operacje wejścia /wyjścia, dzięki temu wzrost
wydajności całego układu osiągnął 65%, czyli
166 transakcji na sekundę.

Memory expansion factor

Podczas konfiguracji mechanizmu AME w par‑ system AIX, w tym LPAR zobaczył w parametrze
tycji logicznej jest tylko jeden parametr jaki należy obiektu sys0 / realmem wartość 40 GB.
ustawić. Jest nim parametr memory expansion Z powyższego zdania wynikają pewne kolejne
factor. Definiujemy go następująco: pytania. „Czy włączenie AME dla serwera wymaga
IPL?”. „Czy włączenie AME dla LPARa wymaga
Rozmiar_pamięci_rozszerzonej = Prawdziwy_
jego restartu?”. Odpowiedzi brzmią kolejno: NIE
rozmiar_pamięci * memory_expansion_factor
– nie trzeba restartować maszyny fizycznej, aby
Dla przykładu parametr memory expansion włączyć mechanizm AME. TAK – należy restarto‑
factor o wartości 2 mówi, jak agresywnie ma dzia‑ wać LPAR, aby wykorzystać mechanizm AME, ale
łać kompresja obszarów pamięci w obrębie LPAR, zmieniając czynnik expansion factor dla urucho‑
aby z 20 GB pamięci przydzielonej dla LPAR mionego mechanizmu, LPAR nie wymaga restartu.

Planowanie środowiska z włączonym AME

Aby uruchomić mechanizm AME należy speł‑
nić kryteria poziomów technologii.
AME działa na wszystkich systemach w tech‑
nologii IBM POWER7. Oprogramowanie jakim
należy dysponować to:
1. HMC: V7R7.1.0.0
2. eFW: 7.1
3. AIX: 6.1 TL4 SP2
Tak, AME jest obsługiwany na razie na syste‑
mie AIX.
Aby wykorzystać w sposób optymalny dobro‑
dziejstwo AME, należy zastanowić się nad poniż‑
szymi aspektami pracy naszego środowiska pro‑
dukcyjnego:
1. Jaka jest „kompresowalność” naszych obsza‑
rów pamięci. Im lepiej nasze obszary pamięci
dadzą się ścisnąć, tym więcej miejsca uzy‑
skamy na dodatkowe przetwarzania. Więk‑
szość procesów i ich danych poddaje się
kompresji, ale co z obszarami pamięci, które
już są skompresowane? Bardzo popularne
jest obecnie stosowanie obiektów skompre‑
sowanych w IBM DB2. Działanie AME na te
obszary nie przynosi większych rezultatów.
2. Sposób dostępu do pamięci w systemach
produkcyjnych. Procesy, które sięgają do
pamięci w sposób częsty i zmieniają duże
połacie stron będą zmuszały AME do rozpa‑
kowywania i pakowania, co zwiększy obcią‑
żenie procesorów w  LPARze. Jeśli nadal
decydujemy się w takich typach środowisk
na AME należy pamiętać o dostarczeniu do
LPARa odpowiedniej ilości procesorów. Wraz
z nadejściem POWER7 nie jest to proble‑
mem, bo ilość procesorów (8‑rdzeniowe
karty) i wątków (SMT4) w strukturach krzemu
jest tak duża, a  technologia jest tańsza,
że AME może być nadal dobrym rozwiąza‑
niem na zwiększanie ilości pamięci.
3. Jeśli chcemy używać AME do systemów, które
w większości mają pamięć obłożoną pamięcią
podręczną dla systemów plików, to powinni‑
śmy też zadbać o ilość procesorów w LPARze.
4. Pinned memory – AME nie działa na
obszary pamięci pinned memory. Są to
takie obszary pamięci, które alokuje się
do specyficznych zadań, tak jak w bazach
danych dla buforów. Taka pamięć również
nie podlega procesowi AME.
Administratorzy systemów zazwyczaj nie mają
świadomości, czy ich systemy operacyjne pod‑
legają któremuś z powyższych punktów, dlatego
IBM udostępnia narzędzie, aby zbudować staty‑
stykę użycia pamięci i procesora w działających
systemach produkcyjnych.

4 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS

 Narzędzie to nazywa się amepat i jest częścią AIX
6.1 TL4 SP2 i wyższych wersji. Może ono być urucho‑
mione poprzez smit lub bezpośrednio z linii komend
przez użytkownika root. Narzędzie to może być urucho‑
mione na wszystkich systemach IBM Power Systems,
które wspierają AIX 6.1. Dzięki temu przed migracją śro‑
dowisk na nowe serwery możemy wcześniej przygoto‑
wać się do tej operacji i rozważyć wprowadzenie AME.
Pierwsze dwie sekcje tego raportu to „System
Configuration” i „System Resource Statistics”
– mają one charakter informacyjny. W  sekcji
„System Configuration” widać w jakim środowi‑
sku została uruchomiona aplikacja monitorująca
amepat. Sekcja „System Resource Statistics”
pokazuje średnie, minimalne i maksymalne war‑
tości parametrów pamięci i procesora w czasie
120 minut pracy.
Następna sekcja „AME Modeled Statistics”
przedstawia możliwe /sugerowane ustawie‑
nia wartości pamięci i parametru expansion
factor.
Narzędzie amepat należy uruchomić w okre‑
sie największego przetwarzania na systemach.
Amepat wywoływany jest zazwyczaj z jednym
parametrem oznaczającym liczbę minut działania.
Na przykład amepat 120 będzie zbierał statystykę
z systemu przez dwie godziny.
Po upływie dwóch godzin narzędzie pokaże
następujący wydruk.
Rysunek 3: Przykład
użycia narzędzia amepat
Narzędzie amepat zakłada, że użytkownik
chce modelować przyszłe ustawienia LPARa
dla uzyskania obecnej przestrzeni pamięci, czyli
w tym wypadku 8 GB. Jeśli chcemy modelować
parametry dla docelowej ilości pamięci wskazanej
przez użytkownika, to należy amepat wywołać
z opcją –t, po której podajemy żądaną przyszłą
wartość pamięci w systemie operacyjnym.
Ostatnia sekcja raportu to „AME Recom‑
mendation”. Jest to słowna podpowiedź dla
administratora co wybrał automat. W  tym
wypadku, aby uzyskać 8 GB pamięci w docelo‑
wym systemie z włączonym AME, należy usta‑
www.ibm.com/pl/iic 5
 wić pamięć ­przydzielaną do LPAR na wartość pamięci uzyskane przez kompresję danych
6,25 GB, a parametr memory expansion factor w  pamięci będzie angażowało 0,28  mocy
musi przyjąć wartość 1,31. Dodatkowe 1,75 GB procesora.

Implementacja
Implementacja AME w LPARze docelowym cej ustawień pamięci wpisać parametry sugero‑
jest prosta. Wystarczy na zakładce HMC dotyczą‑ wane przez amepat.

Rysunek 4: Ekran
konfiguracji AME
dla partycji logicznej

Monitorowanie AME
Po zaimplementowaniu nowego środowiska
na IBM POWER7 należy nadal monitorować
partycje logiczne w celu potwierdzenia, że
heurystyka z amepat zbliżyła się do rzeczy‑
wistego stanu partycji w pracy nominalnej.
Nadal wywołujemy narzędzie amepat, aby
przekonać się, czy obciążenie procesorów,
które pracują na kompresję obszarów nie
przekracza wartości zagrażającym głównym
przetwarzaniom.
Nie należy dopuścić do tak zwanego Expan-
ded Memory Deficit. Jest to zjawisko rzadko spo‑
tykane, ale gdy wystąpi może spowolnić pracę
systemu operacyjnego. Przykład:

6 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS

 LPAR został skonfigurowany z 20 GB RAM
a memory expansion factor został ustawiony na
wartość 1,5. W ten sposób system operacyjny
widzi 30 GB RAM. Jednak procesy w obrębie
systemu operacyjnego nie chcą się dobrze
kompresować w pamięci i w wyniku niedosta‑
tecznej ilości mocy procesorów w LPARze udaje
się skompresować pamięć tylko w  stosunku
1,4. System operacyjny dostanie do dyspozycji
jedynie 27,2 GB pamięci. Takie zjawisko deficytu
pamięci skutkuje dla systemu tak samo jak skon‑
figurowanie za małej ilości pamięci dla LPARa
bez AME. System nie mogąc zaalokować obsza‑
rów w  pamięci głównej będzie się podpierał
obszarem paging space.
AME jest nowym mechanizmem, ale już
pokazało nowe możliwości konfiguracyjne
systemów IBM POWER. Rachunek ekono‑
miczny zakupienia licencji na tę funkcjonalność
pokazuje, że bez kupowania sprzętu można
jednym kluczem licencyjnym zwiększyć ilość
pamięci o  około 13 – 20 GB pamięci. AME
jest kolejną technologią, która próbuje zatrzy‑
mać przetwarzanie z dala od dysków, które
w porównaniu nie rozwijają się tak szybko jak
procesory i kontrolery pamięci.

Paweł Krawczyk jest specjalistą w dziedzinie doboru platformy

sprzętowej, ze szczególnym uwzględnieniem produktów z rodziny
IBM  POWER Systems. Pomaga skomponować najlepsze
rozwiązanie do składowania danych, wybierając z obszernej gamy
produktów IBM System Storage. W obszarze oprogramowania
specjalizuje się w systemach archiwizacji i odzyskiwania danych
opartych o IBM Tivoli Storage Manager oraz wsparciu dla systemów
działających na Linuxie.
Kontakt: pawel.krawczyk@pl.ibm.com
Informacje z Dystrybucji

Avnet uruchomił nową wersję serwisu edukacyjnego Centrum Wiedzy Avnet –

www.avnet.edu.pl.
Wersja ta pozwala m.in. na wyszukiwanie w sposób intuicyjny informacji o:
szkoleniach, warsztatach, roadshow z zakresu produktów, rozwiązań czy
usług IBM, VMware i innych, a także o egzaminach autoryzacyjnych Prometric
i Pearson VUE.

Serwis ma bardzo przejrzystą strukturę. Z jego poziomu można się zapisać na

dowolnie wybrane szkolenie czy egzamin, zorganizować przygotowane pod
indywidualne zamówienie warsztaty, przejrzeć ofertę Avnet Technology Center,
itp. Wkrótce pojawi się bardzo atrakcyjna oferta miękkich szkoleń adresowana
do szerokiego grona odbiorców.

Kontakt:
Pomysłodawcą i koordynatorem nowego serwisu Centrum Wiedzy Avnet,
a jednocześnie szefem szkoleń w Avnet jest:
Aleksandra Patraszewska
e-mail: aleksandra.patraszewska@avnet.com
tel.: 22 878 77 29

www.ibm.com/pl/iic 7
 Workload Partitions w AIX 6.1
oraz Live Application Mobility
W poprzednich wydaniach „IIC Magazine”
można było przeczytać o wirtualizacji na pozio-
mie sprzętowym (LPAR, DLPAR, mikropartycjono-
wanie) oraz działaniu w obrębie specjalizowanej
partycji (VIOS, IVM).
W poniższym artykule poznamy inne podejście do
wirtualizacji, które firma IBM wprowadziła pod koniec
2007 roku razem z wydaniem systemu operacyjnego
AIX V6.1 i nazwała Workload Partition (WPAR).

Workload Partition (WPAR) to sposób na zarzą‑ nowe izolowane środowisko tworzyliśmy party‑
dzanie obciążeniem przy pomocy partycji WPAR. cję logiczną LPAR, teraz możemy wykorzystać
Do tej pory w sytuacji, gdy wymagane było partycję WPAR. Zasada działania partycji zarzą‑
dzania obciążeniem (partycji WPAR) jest nastę‑
pująca: mamy pojedynczy system operacyjny
oraz wiele aplikacji w izolowanych domenach.
Inaczej mówiąc posiadamy wirtualne środowiska
systemu operacyjnego w ramach pojedynczej
Rysunek 1: Przykład
instancji systemu operacyjnego AIX. Oczywiście
fizycznego serwera
podzielonego na logiczne możemy przenosić nasze partycje WPAR, podob‑
partycje LPAR, w których nie jak miało to miejsce z partycjami LPAR, tym
stworzone zostały partycje razem wykorzystując funkcjonalność Live Appli-
zarządzania obciążeniem cation Mobility, ale na ten temat będzie można
WPAR przeczytać w dalszej części artykułu.

Dlaczego partycje zarządzania obciążeniem?

Każda logiczna partycja LPAR wymaga włas‑
nego systemu operacyjnego oraz pewnej ilości
fizycznych zasobów przypisanych do systemu
operacyjnego. Dla każdej partycji LPAR należy
zainstalować ulepszenia wraz z  poprawkami.
Wszystkie te czynności pochłaniają dużo cen‑
nego czasu. Do tworzenia i zarządzania party‑
cjami WPAR nie potrzebujemy ani konsoli HMC
ani IVM (Integrated Virtualization Manager), które
są wymagane do administrowania logicznymi par‑
tycjami LPAR. Administrator partycji zarządzania
obciążeniem może przydzielać zadania kontroli
podsystemów ich opiekunom czy użytkownikom,
wskutek tego może zmniejszyć wymagany nakład
pracy związany z zarządzaniem środowiskiem
przez głównego administratora. W tym samym
czasie główny administrator może administrować
globalnym środowiskiem nie zwracając uwagi na
środowisko partycji zarządzania obciążeniem.
Nowa funkcjonalność zarządzania obciążeniem
przy pomocy partycji WPAR jest częścią standar‑
dowej instalacji systemu operacyjnego AIX V6.1
lub nowszej i, co istotne, nie trzeba jej dodatkowo
instalować. WPAR wprowadza rozwiązanie par‑
tycjonowania jednej instancji systemu operacyj‑
nego AIX w różnych środowiskach, przy czym
każde środowisko nazywane Workload Partition
może umożliwić zainstalowanie dowolnej aplikacji
i odizolowanie tych aplikacji od innych działają‑
cych na oddzielnych partycjach WPAR. Inaczej
mówiąc w obrębie jednej partycji logicznej LPAR
może być aktywnych jednocześnie maksymalnie
8192 partycji zarządzania obciążeniem. Partycje
WPAR są łatwiejsze w zarządzaniu i mogą być
tworzone z wykorzystaniem linii komend lub menu
SMIT w systemie operacyjnym AIX. Oznacza to,

www.ibm.com/pl/iic 9
 że funkcjonalność Workload Partitions wymaga
systemu operacyjnego AIX w wersji 6.1 lub wyż‑
szej, ale rozwiązanie to jest całkowicie unieza‑
leżnione od fizycznych cech sprzętu, a więc co
Jak tworzymy partycje WPAR?
Środowisko partycji zarządzania obciąże‑
niem jest podobne do standardowego środo‑
wiska systemu operacyjnego AIX, jednak istnieją
pewne różnice, które mogą być znaczące dla
określonych aplikacji. Super­użytkownik root par‑
tycji WPAR nie ma takiego samego poziomu
dostępu jak użytkownik root środowiska global‑
nego. Urządzenia fizyczne nie są obsługiwane
w środowisku partycji WPAR. Możliwe jest jedy‑
nie wyeksportowanie pseudo­urządzenia do par‑
tycji WPAR. Podobnie niektóre programy narzę‑
dziowe działają tylko w środowisku globalnym
np. mpstat czy sar. Ponieważ wszystkie instancje
partycji WPAR użytkują to samo jądro, a nie‑
które jego podsystemy są zoptymalizowane do
używania w całym systemie, nie ma możliwości
dostrojenia wszystkich parametrów podsystemu
jądra z partycji WPAR. Aby móc logować się
bezpośrednio z sieci przy pomocy programów
sieciowych telnet czy rlogin (zależnie od usług
uruchomionych na partycji WPAR) do naszej
partycji zarządzania obciążeniem musimy
nazwę globalnego interfejsu sieciowego (np.
en0, et0) powiązać z adresem. W środowisku
globalnym adres IP powiązany z partycją WPAR
jest wyświetlany, jako adres aliasu powiązany
z tym interfejsem. Możemy utworzyć partycję
zarządzania obciążeniem bez przypisanego
aliasu sieciowego, ale wtedy, by móc zalogować
się do partycji WPAR, potrzebna jest komenda
clogin uruchomiona w środowisku globalnym.
Nowe partycje zarządzania obciążeniem można
tworzyć tylko w środowisku globalnym i wiele
zadań administracyjnych można wykonywać
tylko ze środowiska globalnego. Partycja WPAR
używa tej samej instancji systemu operacyjnego,
co inne partycje WPAR i środowisko globalne,
jednak możliwości przeglądania procesów lub
urządzeń poza partycją oraz interakcja z nimi
jest ograniczona. Obiekty systemowe są włas‑
nością pojedynczej partycji WPAR i  próby
jakiejkolwiek interakcji z innej partycji kończą
się odmową dostępu. Komendy typu reboot czy
halt powodują restart lub zatrzymanie określonej
partycji zarządzania obciążeniem, a nie całego
systemu. Jeśli limit procesów i wątków zosta‑
nie zmniejszony dla aktywnej partycji WPAR,
10 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS
się z tym wiąże partycje mogą być tworzone
z wykorzystaniem różnej architektury POWER,
która musi być wspierana przez AIX 6.1 (POWER4
lub wyższa).
procesy i wątki nie zostaną zakończone, ale
tworzenie nowych procesów i wątków będzie
niedozwolone do czasu, gdy ich całkowita liczba
spadnie poniżej określonego limitu.
Przydzielanie zasobów procesora i pamięci
środowiska globalnego do partycji WPAR może
być oparte o części lub o wartości procentowe,
które są poniżej opisane.
Przydział oparty o części
Wartość procentowa zasobów procesora
lub pamięci, która ma być przydzielona partycji
WPAR jest określana przez podzielenie liczby
części przez całkowitą liczbę części przydzie‑
lonych wszystkim aktywnym partycjom WPAR.
Liczba części reprezentuje ilość określonego
zasobu otrzymywaną przez partycję WPAR
relatywnie w stosunku do innych partycji WPAR,
np. jeśli istnieją trzy aktywne partycje WPAR
(A, B i C), które mają 15, 10 i 5 części okre‑
ślonego zasobu, to przydział docelowy będzie
następujący:
• partycja WPAR A, 15/30 czyli 50%,
• partycja WPAR B, 10/30 czyli 33%,
• partycja WPAR C, 5/30 czyli 17%.
Przydział docelowy zostaje dostosowany do
liczby aktywnych partycji. Jeśli partycja A jest nie‑
aktywna, przydział docelowy będzie następujący:
• partycja WPAR B, 10/15 czyli 66%,
• partycja WPAR C, 5/15 czyli 33%.
Przydział oparty o części jest określany za
pomocą opcji shares_CPU komendy mkwpar
lub komendy chwpar.
Przydział oparty o wartości
procentowe
Wartość procentowa zasobów procesora lub
pamięci, które mają być przydzielone partycji
WPAR jest ustalana w oparciu o następujące
wartości określane przez użytkownika:
• min%
Minimalna ilość zasobu, która powinna być udo‑
stępniona partycji WPAR. Jeśli bieżące wykorzy‑
stanie jest poniżej tej wartości, partycja WPAR
otrzyma najwyższy priorytet dostępu do zasobu.
Możliwe są wartości z zakresu od 0 do 100, war‑
tością domyślną jest 0.
• soft%
Maksymalna ilość zasobu, której może używać
partycja WPAR, kiedy występuje rywalizacja
o ten zasób. Jeśli wykorzystanie tego zasobu
przez partycję WPAR przewyższy tę wartość,
to partycja WPAR otrzyma najniższy priorytet
dostępu do zasobu. Jeśli nie ma rywalizacji
o zasób, to partycja WPAR może używać takiej
ilości zasobu, jaka jest przez nią wymagana.
Możliwe są wartości z zakresu od 0,01 do 100,
wartością domyślną jest 100.
• hard%
Maksymalna ilość zasobu, którego może używać
partycja WPAR, nawet jeśli nie ma rywalizacji
o ten zasób. Jeśli zostanie osiągnięte to ograni‑
czenie, partycja nie będzie mogła użyć większej
ilości zasobu, dopóki wartość procentowa jego
wykorzystania nie spadnie poniżej tej wartości.
Możliwe są wartości z zakresu od 0,01 do 100,
zaś wartością domyślną jest 100.
Rozróżniamy dwa typy partycji zarządzania
obciążeniem:
• partycje zarządzania obciążeniem systemu,
• partycje zarządzania obciążeniem aplikacji.
Partycje zarządzania obciążeniem systemu
są autonomicznymi wirtualnymi środowiskami
systemowymi ze swoimi własnymi systemami pli‑
ków, użytkownikami i grupami, logowaniem, miej‑
scem w sieci i domeną administracyjną. Domyśl‑
nie partycje WPAR systemu użytkują systemy
plików /usr i  /opt ze środowiska globalnego
za pomocą podłączeń tylko do odczytu typu
namefs. Można skonfigurować partycje WPAR
tak, aby miały niewspółużytkowane systemy pli‑
ków /usr i /opt z możliwością zapisu (poprzez
uruchomienie komendy mkwpar z  opcją –l).
Jeśli tworzona jest niewspółużytkowana party‑
cja WPAR systemu, to wszystkie pliki z syste‑
mów plików /usr i /opt w środowisku globalnym
są kopiowane na partycję WPAR. Administrator
musi przydzielić wówczas w systemach plików
partycji WPAR wystarczającą ilość miejsca dla
nich. Przy użyciu takiej konfiguracji z niewspół‑
użytkowanym systemem plików /usr i /opt może
wystąpić problem z niekompatybilnością ze śro‑
dowiskiem globalnym.
Domyślnym położeniem obszarów systemu pli‑
ków jest katalog /­wpars środowiska globalnego.
Wszystkie procesy uruchomione na partycji WPAR
zostają wyświetlone w katalogu podstawowym
partycji WPAR, np. użytkownicy partycji WPAR
będą widzieć katalog /wpars/nazwa_partycji/usr,
jako katalog /­usr. Następujące systemy plików
JFS2 są podobne jak systemy plików autono‑
micznego systemu AIX:
• /
• /tmp
• /var
• /home
Następujące systemy plików JFS2 są współ‑
użytkowane ze środowiska globalnego za
pomocą podłączeń namefs z  następującymi
uprawnieniami:
• /usr (uprawnienia tylko do odczytu)
• /opt (uprawnienia tylko do odczytu)
• /proc (uprawnienia do odczytu i zapisu)
Możemy stworzyć partycję zarządzania
obciążeniem z własną grupą wolumenów przy
pomocy komendy: mkwpar –D rootvg=yes.
Wtedy systemy plików JFS2 są tworzone w gru‑
pie woluminów, która należy do partycji WPAR
i jest przez nią zarządzana. Kiedy tworzona jest
nie­współ­użytko­wana partycja WPAR systemu,
do której należy grupa woluminów root, systemy
plików /usr i /opt zostają utworzone i zapełnione
w grupie woluminów root należącej do partycji
WPAR.
Podczas tworzenia partycji WPAR systemu
profil konfiguracji zostaje zapisany w  bazie
danych partycji WPAR. Można wyeksporto‑
Rysunek 2: Relacje
systemu plików partycji
zarządzania obciążeniem
systemu oraz środowiska
globalnego
www.ibm.com/pl/iic 11
 wać ten profil, aby utworzyć plik specyfikacji można zmienić za pomocą komendy mkwpar
zawierający dokładnie takie same informacje z opcją –d.
o konfiguracji partycji WPAR. Domyślne poło‑ Poniżej widzimy komendę tworzącą partycję
żenie systemów plików partycji WPAR systemu systemową WPAR:

mkwpar -n WparSys -h JS22 -N interface=en0 address=10.10.10.102

netmask=255.255.255.0 -r -R shares_CPU=10 CPU=6%-30%,45%
shares_memory=20 memory=5%-10%,20% totalProcesses=128 totalThreads=512
-A -s -M directory=/ vfs=nfs dev=/big/wpars host=wpars_manage -M
vfs=directory directory=/var -M vfs=directory directory=/tmp -M
vfs=directory directory=/home -M vfs=directory directory=/usr -M
vfs=directory directory=/opt

Efektem wywołania komendy będzie partycja
systemowa WPAR o nazwie WparSys wykorzy‑
stująca interfejs en0. Partycja WPAR systemu
jest uprawniona do korzystania z następujących
zasobów systemowych:
• 10 procesorów w trybie współdzielonym,
• minimalna zagwarantowana moc procesora to
6% mocy współdzielonej,
• 30% to maksymalna wartość, którą partycja
może dysponować w przypadku rywalizacji
o moc współdzieloną,
• natomiast 45% to jest maksymalna wartość,
jaką ta partycja może dysponować (w sytuacji,
gdy moc obliczeniowa jest niewykorzystywana
w pełni),
• konfiguracja pamięci jest analogiczna,
• maksymalnie 128 procesów jednocześnie,
• maksymalnie 512 wątków jednocześnie.
Systemy plików partycji WPAR systemu można
dostosować za pomocą komendy mkwpar
z opcją –M. Kiedy używany jest atrybut vfs opcji
–M, obsługiwane są następujące typy systemu
plików: JFS, JFS2, NFS, NAMEFS. Można również
określić, aby utworzony został katalog zamiast
systemu plików, podając atrybut vfs=directory
Drugim typem jest partycja zarządzania obcią‑
żeniem aplikacji, która udostępnia środowisko do
rozdzielania aplikacji i ich zasobów w celu umoż‑
liwienia sprawdzania punktów kontrolnych, restar‑
towania oraz relokacji na poziomie aplikacji. Party‑
cje WPAR aplikacji mają mniejszy narzut zasobów
systemowych niż partycje WPAR systemu. Par‑
tycje WPAR aplikacji są uruchamiane po wywo‑
łaniu komendy wparexec i zostają zatrzymane,
kiedy aplikacja kończy swoje działanie. Partycje
zarządzania obciążeniem aplikacji współużytkują
przestrzeń nazw systemu plików środowiska glo‑
balnego.
Jeśli wymagane są dodatkowe zależności,
można dostosować partycję WPAR podczas
jej tworzenia, używając komendy wparexec
z opcją –M, przykładowo określając zdalne pod‑
łączenie systemu plików NFS. Jeśli wymagany
jest oddzielny lokalny system plików, należy go
utworzyć przed utworzeniem partycji WPAR.
W odróżnieniu od partycji WPAR systemu, par‑
tycje WPAR aplikacji nie mają katalogu podsta‑
wowego. Atrybut directory reprezentuje punkt
podłączenia i  atrybut ten jest wymagany dla
wszystkich instancji utworzonych z opcją –M.

Rysunek 3: Relacje
systemu plików partycji
zarządzania obciążeniem
aplikacji oraz środowiska
globalnego

12 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS

Jeśli podczas tworzenia partycji WPAR aplika‑
cji nie zostały podane żadne informacje o sieci,
a nazwa partycji WPAR jest tłumaczona na adres
IP w tej samej sieci co wszystkie aktywne inter‑
fejsy globalne, komenda wparexec automatycznie
skonfiguruje sieć dla partycji WPAR. Jeśli nazwa
partycji WPAR nie jest tłumaczona, można nie
określać żadnej konfiguracji sieciowej lub określić
ich kilka, używając komendy wparexec z opcją
–N lub komendy chwpar. Zasoby fizyczne kon‑
figurujemy w taki sam sposób, jak w partycjach
zarządzania obciążeniem systemu.
Poniżej przedstawiam komendę tworzącą par‑
tycję aplikacyjną WPAR:

wparexec -n WparApl -h JS22 -N interface=en0 address=10.10.10.101

netmask=255.255.255.0 -r -R shares_CPU=10 CPU=6%-30%,45%
shares_memory=20 memory=5%-10%,20% totalProcesses=128 totalThreads=512
-A -s -M directory=/ vfs=nfs dev=/export/shared host=wpars_manage
-- /tmp/MyApp

Efektem wywołania komendy będzie partycja – konfiguracja pamięci jest analogiczna,

systemowa WPAR o nazwie WparApl wykorzystu‑
jąca interfejs en0. Ta partycja jest uprawniona do
korzystania z następujących zasobów systemowych:
– 10 procesorów w trybie współdzielonym,
– minimalna zagwarantowana moc procesora to
6% mocy współdzielonej,
– 30% to maksymalna wartość, którą partycja
może dysponować w przypadku rywalizacji
o moc współdzieloną,
– natomiast 45% to jest maksymalna wartość, jaką ta
partycja może dysponować (w sytuacji, gdy moc
obliczeniowa jest niewykorzystywana w pełni),
– maksymalnie 128 procesów jednocześnie,
– maksymalnie 512 wątków jednocześnie,
– podłączenie zdalnego katalogu /export/shared
do katalogu / w środowisku globalnym,
– utworzona partycja zarządzania aplikacją,
która wykona plik /tmp/MyApp.
Partycje WPAR aplikacji nie tworzą nowych
systemów plików, dlatego nie można określać
lokalnych systemów plików, jako typu JFS i JFS2.
Można określić zależność lokalnego systemu
plików, jednak musi już ona istnieć w katalogu
/etc/filesystems.

Administrowanie partycjami WPAR

Po utworzeniu i skonfigurowaniu partycji zarzą‑ • Odtworzenie wcześniej zapisanej partycji
dzania obciążeniem można wykonywać czynności
restwpar
administracyjne, takie jak:
• Wyświetlanie partycji systemu i aplikacji • Usuwanie partycji
WPAR oraz określenie jej stanu
rmwpar nazwa_partycji
lswpar
• Uruchamianie partycji
Partycje zarządzania obciążeniem mogą się
startwpar nazwa_partycji
znajdować w stanie zdefiniowanym (litera D),
czyli istnieje w systemie zarządzanym, ale nie jest • Zatrzymywanie partycji
aktywna. Uruchomienie partycji WPAR zmienia
stopwpar nazwa_partycji
jej stan na aktywny, w stanie aktywnym (litera A)
– partycja działa normalnie, stan wstrzymany • Synchronizacja ze środowiskiem globalnym
(litera P) jest w stanie punktu kontrolnego, nie działa
syncwpar -D
obecnie, ale można ją wznowić lub wyprowadzić
ze stanu wstrzymania. Wymieniłem trzy najczęściej • Dynamiczna zmiana konfiguracji stworzonych
występujące stany, ale jest ich o wiele więcej. partycji zarządzania obciążeniem
• Identyfikator partycji
chwpar
lparstat lub uname
Komend jest o wiele więcej i z pewnością
• Stworzenie kopii zapasowej partycji WPAR podczas administrowania takim środowiskiem
będziemy mieli okazję je poznać i z nich sko‑
savewpar nazwa_partycji
rzystać.

www.ibm.com/pl/iic 13
 Heterogeniczne środowiska agentów menedżera WPAR
Na różnych poziomach technologii systemu
AIX możemy instalować różne wersje agentów
menedżera WPAR. Różne wersje agentów mene‑
dżera WPAR udostępniają różne zestawy opcji
i możliwości. Instalacja wyższej wersji agenta
menedżera WPAR jest ściśle powiązana z zesta‑
wem plików rozszerzenia jądra MCR (Metacluster
Checkpoint and Restart – jest częścią obrazu
agenta menedżera WPAR), które udostępniają
możliwość punktu kontrolnego, restartowania oraz
relokacji dynamicznej.
Wersja systemu AIX Poziom Wersja agenta
MCR menedżera WPAR
Tabela 1: Konfiguracje AIX 6.1 4.1.8 1.1
systemu zarządzanego AIX 6100-01 4.1.10 1.1
obsługiwane przez AIX 6100-02 4.2.0 1.1 lub 1.2
menedżera WPAR 1.2 AIX 6100-03 4.2.1 1.1 lub 1.2 lub 1.2.1
Przenośność partycji zarządzania obciążeniem
pomiędzy systemami AIX
Funkcjonalność, o której wspomnieliśmy na
początku artykułu, a o której teraz będziemy mogli
przeczytać więcej, to Live Application Mobility,
czyli rozkładanie obciążenia poprzez przenoś‑
ność partycji pomiędzy systemami zarządzanymi.
Rozróżniamy dwa rodzaje relokacji:
• Statyczna, czyli zamknięcie partycji WPAR na
węźle wyjściowym i ponowne jej uruchomienie
na węźle wejściowym z zachowaniem stanu
systemu plików.
• Dynamiczna – jest procesem przemieszczania
partycji zarządzania obciążeniem z zachowa‑
niem stanu stosu aplikacji, przy minimalnym
przestoju i bez utraty aktywnych transakcji.
Relokacja dynamiczna wymaga bardziej roz‑
Rysunek 4: Architektura
budowanego testowania kompatybilności niż sta‑
umożliwiająca tyczna, dlatego często się zdarza, że dwa systemy
przenośność partycji zarządzane będą niekompatybilne do relokacji
zarządzania obciążeniem dynamicznej, ale kompatybilne do relokacji sta‑
pomiędzy systemami AIX tycznej. Aby można było skorzystać z przenośno‑
14 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS
Przez fakt, że MCR jest rozszerzeniem jądra
systemu AIX, jest ono ściśle powiązane z pozio‑
mem technologii systemu AIX wdrożonym w syste‑
mie zarządzanym.
Tabela przedstawia obsługiwane konfiguracje
dostępne za pomocą menedżera WPAR dla róż‑
nych poziomów poprawek systemu AIX, zestawów
plików MCR i wersji agenta menedżera WPAR.
Przenośność partycji zarządzania obciąże‑
niem może być wykonana do systemów zarzą‑
dzanych z podobnymi konfiguracjami. Nie można
przenieść partycji z systemu z zainstalowanym
agentem niższego poziomu do systemu z zain‑
stalowanym agentem poziomu wyższego, chyba
że utworzona partycja WPAR nie posiada roz‑
szerzonych właściwości agenta o  wyższym
poziomie.
ści dynamicznej, systemy wejściowy i wyjściowy
muszą być tego samego typu, klasa procesora
w systemie wejściowym musi być co najmniej
taka, jak klasa procesora systemu wyjściowego
oraz musi być taki sam poziom wersji, wydania,
modyfikacji i poprawek w zestawie plików bos.
rte, bos.wpars, mcr.rte, bos.rte.libc. Porównując,
jedyny wymóg dla relokacji statycznej polega na
tym, że plik bos.rte.libc musi być taki sam w syste‑
mie wyjściowym i wejściowym.
Przenoszenie partycji zarządzania obcią‑
żeniem możemy wykonywać ręcznie, czyli
relokacja do ręcznie wybranego serwera, lub
skonfigurować menedżera WPAR, aby wyko‑
nywał relokację opartą na strategii rządzącej
grupą partycji WPAR. Podczas ręcznego prze‑
mieszczania partycji WPAR należącej do grupy
WPAR, dla której włączono relokację opartą na
strategii, ręczne przemieszczenie tej partycji
WPAR może spowodować konflikt z tym, co
podsystem strategii menedżera WPAR uznał
za najbardziej odpowiednie miejsce dla partycji
WPAR i może próbować ponownie ją przemieś‑
cić po relokacji ręcznej.
Relokacja oparta na strategii jest dostępna
tylko dla partycji WPAR, na których można
utworzyć punkty kontrolne. Strategia określa
także, jak każda charakterystyka w zestawie jest
ważona (względna siła charakterystyki w porów‑
naniu z innymi w strategii relokacji) i uśredniana
z innymi wartościami charakterystyk w celu uzy‑
skania jednej wartości stanu wydajności dla par‑
tycji WPAR. Pojedyncze stany wydajności party‑
cji WPAR następnie łączy się w celu uzyskania
stanu wydajności grupy partycji WPAR. Gdy
stan wydajności grupy wyjdzie poza określone
progi, generowane jest zdarzenie przenośności
powodujące przemieszczenie jednej z party‑
cji WPAR w grupie. Menedżer WPAR generuje
i przetwarza zdarzenia przenośności w grupie
partycji WPAR pojedynczo. Ogólny stan grupy
partycji WPAR jest ponownie analizowany po
każdym zdarzeniu, co pomaga zapewnić, że nie
wystąpi nadmierna lub wielokrotna relokacja
partycji WPAR.

Proces instalowania menedżera i agenta menedżera WPAR

Na serwerze zarządzania instalujemy mene‑ Na systemach zarządzanych instalujemy zestaw
dżera WPAR (wymagana wersja AIX 6.1 lub now‑ plików wparmgt.agent, używając komendy:
sza oraz dostępne przynajmniej 1,5 GB pamięci
RAM). Instalujemy zestaw plików o  nazwie installp - acqgYXd <PUNKT_
„wparmgt.mgr” używając menu SMIT lub komendy: PODŁĄCZENIA> wparmgt.agent

installp - acqgYXd <PUNKT_ Po zainstalowaniu agenta menedżera WPAR

PODŁĄCZENIA> wparmgt.mgr musimy go skonfigurować do użycia przez mene‑
dżera WPAR osadzonego w  systemie zarzą‑
Następnie instalujemy bazę danych menedżera dzania. Do skonfigurowania agenta menedżera
WPAR. Menedżer WPAR może zostać skonfigu‑ WPAR używamy skryptu:
rowany do korzystania z bazy danych DB2 V9.5
lub Apache Derby. Apache Derby jest osadzoną /opt/IBM/WPAR/agent/bin/
bazą danych i nie wymaga dodatkowych czyn‑ configure-agent –hostname <nazwa
ności konfiguracyjnych. Aby skorzystać z bazy hosta menedżera WPAR>
danych DB2 instalujemy zestaw plików o nazwie
„wparmgt.db” używając menu SMIT lub komendy: Skrypt konfiguracyjny wyświetla interaktywne
zapytanie o hasło do rejestracji agenta. Podaje się
installp -acqgYXd < PUNKT_ je podczas konfigurowania menedżera agentów.
PODŁĄCZENIA > wparmgt.db Jeśli agent został poprzednio skonfigurowany dla
innego menedżera agentów, należy podać opcję
a następnie konfigurujemy bazę danych mene‑ –force, aby go ponownie skonfigurować.
dżera WPAR uruchamiając skrypt DB2Install.sh: Przydatne komendy do uruchamiania, zatrzy‑
mywania lub restartowania: agenta menedżera
/opt/IBM/WPAR/manager/db/bin/ WPAR, menedżera WPAR:
DBInstall.sh \ -dbinstallerdir
<PUNKT_PODŁĄCZENIA>/db2 – /opt/IBM/WPAR/manager/bin/
dbpassword <hasło_użytkownika_ wparmgr status / start /
db2wmgt> stop / restart

Używane są następujące wartości domyślne: /opt/IBM/WPAR/manager/bin/

użytkownikiem DB2 jest db2wmgt, katalogiem agentmgr status / start /
osobistym DB2 jest /home/db2wmgt, a portem stop / restart
DB2: 50000. Po udanej instalacji i konfiguracji możemy zalo‑
Ostatnią czynnością jest skonfigurowanie mene‑ gować się do konsoli zarządzania przez przeglą‑
dżera WPAR używając przykładowo trybu konsoli darkę internetową, wpisując w adresie:
(możemy użyć trybu graficznego lub trybu cichego).
Uruchamiamy komendę do wykonania skryptu http://nazwę serwera na którym
WPMConfig.sh i postępujemy według instrukcji: zainstalowany jest system
zarządzania:<port>/ibm/console
/opt/IBM/WPAR/manager/bin/
WPMConfig.sh -i console domyślnym portem jest 14080 lub:

www.ibm.com/pl/iic 15
 https://nazwę serwera na którym
zainstalowany jest system
zarządzania:<port>/ibm/console
domyślnym portem jest 14443.
Konfiguracja środowiska do obsługi przenoś‑
ności dynamicznej i statycznej aplikacji, w party‑
cjach zarządzania obciążeniem systemu i party‑
cjach zarządzania obciążeniem aplikacji różni się
ograniczeniami. Różne wersje menedżera WPAR
oraz agenta menedżera WPAR również posiadają
różne restrykcje konfiguracyjne. Oto kilka głów‑
nych aspektów konfiguracji środowiska, natomiast
Rysunek 5: Przykład
środowiska systemu
plików dedykowanego
do przenośności
dynamicznej
z wykorzystaniem
serwera NFS
w którym znajduje się współużytkowany system
plików zawierający zdalne systemy plików par‑
tycji WPAR.
Nie istnieją ograniczenia odnośnie systemów
plików partycji WPAR dla statycznej przenoś‑
ności aplikacji. Jednak należy utworzyć współ‑
użytkowany system plików dostępny z serwera
wyjściowego i wejściowego oraz skonfigurować
go tak, aby zapisać tymczasowy obraz kopii
zapasowej wygenerowany podczas statycznej
relokacji partycji WPAR. W środowisku musi być
16 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS
bardziej szczegółowy opis jest zawarty w doku‑
mentacji.
Menedżer WPAR w wersji 1.2 obsługuje metody
relokacji statycznej i dynamicznej dla relokacji
ręcznej, ale przykładowo relokacja dynamiczna
jest jedyną opcją relokacji z  zainstalowanym
agentem menedżera WPAR w wersji 1.1
Aby możliwa była dynamiczna przenośność
aplikacji dla partycji zarządzania obciążeniem
systemu, należy podać zdalny katalog, który
będzie głównym punktem podłączenia katalo‑
gów: /, /var, /home i /tmp. W tym celu w systemie
zarządzającym należy uruchomić serwer NFS,
skonfigurowany serwer czasu NTP, a w systemie
wyjściowym i wejściowym musi być włączony
protokół NTP. Aby możliwa była obsługa obu
rodzajów przenośności, systemy zarządzane,
które będą służyć, jako systemy wyjściowe
i wejściowe, muszą znajdować się w tej samej
podsieci. Podczas relokacji dynamicznej agent
menedżera WPAR tworzy w systemie wyjściowym
i wejściowym pliki protokołu, za pomocą których
można rozwiązywać problemy związane z niepo‑
wodzeniami tej relokacji.
Podsumowanie
Jeżeli poszukujemy rozwiązania łatwego do
administrowania, pozwalającego w pewnym stop‑
niu odizolować od siebie aplikacje oraz korzy‑
stających z nich użytkowników, konsolidować
i w prosty sposób zarządzać obciążeniem przy
jak najmniejszej wymaganej liczbie systemów
operacyjnych, to funkcjonalność Workload Par‑
tition nadaje się idealnie.
Łatwość instalacji i konfiguracji środowiska
z pewnością zachęcą do skorzystania z możli‑
wości rozłożenia i zarządzania obciążeniem dzięki
zastosowaniu Live Application Mobility. Przedsta‑
wiliśmy podstawowe etapy instalacji oraz kon‑
figuracji środowiska umożliwiającego relokację
partycji zarządzania obciążeniem. Szczegółowe
informacje są dostępne w szeregu publikacji IBM,
takich jak Redbooks: „Introduction to Workload
Partition Management in IBM AIX Version 6.1”
czy „Workload Partition Management in IBM AIX
Version 6.1”

Marcin Rzeczkowski w IBM Polska pracuje od 2 lat. Wspiera firmy

partnerskie w przeprowadzaniu testów wydajnościowych oraz
projektów typu „proof of concept”. W IBM Innovation Center zajmuje
się infrastrukturą serwerową oraz wsparciem sprzedażowym
produktów IBM System x.
Kontakt: marcin.rzeczkowski@pl.ibm.com

Rozwiń swój biznes – sprzedawaj rozwiązania IBM.

Z RRC to łatwiejsze niż myślisz…
Tivoli Foundations Application Manager
Informacje z Dystrybucji

Zarządzanie aplikacjami dla firm o rosnących potrzebach

• Wykrywanie i scentralizowany przegląd zasobów informatycznych
• Alerty o zdarzeniach i raporty umożliwiające efektywne diagnozowanie i rozwiązywanie problemów
• Możliwość przeglądania danych bieżących i historycznych pozwalająca na optymalizację zasobów
i oszczędność kosztów związanych z IT
• Kompleksowe możliwości monitorowania zapewniane przez bardzo łatwy w eksploatacji produkt

Tivoli Foundations Service Manager

Rozwiązanie wspomagające pracę pomocy technicznej, odpowiadające rosnącym potrzebom
w obszarze HelpDesk
• Jeden punkt kontaktowy, umożliwiający automatyzację i sporządzanie raportów w zakresie
zarządzania incydentami i problemami
• Usprawnienie funkcji pomocy technicznej, zapewniające szeregowanie priorytetów, szybkie
rozwiązywanie problemów i przekazywanie ich na wyższe szczeble organizacji
• Opłacalne rozwiązanie, które nie wymaga dużego zaangażowania personelu informatycznego

Kontakt:
Wiola Pastyrczyk-Biskupska
tel. +48 601 486 458
e‑mail: wiolka@rrc.com.pl

Piotr Ćwierk
tel. +48 501 018 409
e‑mail: petros@rrc.com.pl

IBM Tivoli Foundations

„Rozwiązania zaprojektowane i wycenione
specjalnie dla małych i średnich firm”

www.ibm.com/pl/iic 17
 Wprowadzenie do pureScale
Wysoka dostępność IBM DB2
Połączone siły dwóch laboratoriów IBM Toronto
Software Lab i Power Systems Lab w Austin praco-
wały nad przygotowaniem wysoko skalowalnej wersji
IBM DB2 na serwerach IBM POWER. Dzięki wysił-
kom obu laboratoriów powstał produkt o nazwie
IBM DB2 pureScale.

Co to jest pureScale?
Systemy informatyczne, pod względem skalo‑
walności, można podzielić na dwie grupy: systemy
skalowalne pionowo i systemy skalowalne poziomo.
Systemy skalowalne pionowo zwiększają swoją
wydajność wraz ze wzrostem ilości dostępnych CPU
i pamięci RAM. Takie systemy wymagają odpowied‑
niego wsparcia sprzętowego. IBM POWER7 770
jest przykładem takiego serwera. Dzięki zastosowa‑
niu specjalnej architektury możemy takie serwery
łączyć kaskadowo, tworząc jeden serwer o suma‑
rycznie większej mocy obliczeniowej. Z tego też
powodu serwery tej rodziny są bardzo chętnie
wykorzystywane pod systemy bazodanowe, takie
jak IBM DB2 czy ORACLE.
Systemy skalowalne poziomo nie potrzebują
dużej mocy obliczeniowej, więc z powodzeniem
mogą działać na niedrogich serwerach, a przepu‑
stowość całego rozwiązania jest zwiększana przez
dołożenie nowego serwera. Systemy skalowalne
poziomo, w odróżnieniu od systemów skalowal‑
nych pionowo, teoretycznie mają nieograniczoną
przepustowość. Dlatego też producenci oprogra‑
mowania wkładają dużo wysiłku, aby przystosować
swoje systemy do tego typu skalowalności.
W  przypadku bazy danych, wykorzystanie
skalowalności poziomej oznacza zwiększe‑
nie możliwości transakcyjnej bazy z dodaniem
kolejnego serwera. Co więcej, można sterować
skalowalnością, dobierając ilość CPU i rozmiar
pamięci, w kolejnych serwerach. Taki system bez
problemu można przystosować do obsługi rosną‑
cego ruchu. Jednakże w praktyce jest to bardzo
trudne do osiągnięcia dla serwerów bazodano‑
wych. Trudność jest ukryta w istocie baz danych
– konieczność zapewnienia równoległego i równo‑
rzędnego dostępu do tych samych danych przez
wszystkie serwery tworzące klaster. Jednocześnie
wszystkie dane przetrzymywane w bazie muszą
spełniać warunek spójności. Z  powyższych
powodów systemy bazodanowe nie radziły sobie
dobrze w rozbudowanych klastrach i nie najlepiej
skalowały się liniowo. Chlubnym wyjątkiem była
wersja IBM DB2 na Systemach z. Było to rozwią‑
zanie na tyle udane, że postanowiono, w oparciu
o jego architekturę, opracować produkt na serwery
UNIX‑owe, dostępne dla szerokiego grona odbior‑
ców, czyli serwery serii POWER. W ten sposób
narodził się IBM DB2 pureScale, który:
– jest oprogramowaniem klastrowym,
– bardzo dobrze skaluje się liniowo,
– jest przezroczysty dla aplikacji,
– jest oprogramowaniem typu High Availability.

Komponenty IBM DB2 pureScale

Najważniejszym problemem, który architekci
i programiści musieli zaadresować, było zapew‑
nienie synchronizacji rezerwacji dostępu do
danych pomiędzy węzłami klastra oraz dostarcze‑
nie najbardziej aktualnej, czyli ostatnio zmienianej,
kopii danych. Potrzebne było zewnętrzne oprogra‑
mowanie, które przyjmie rolę zarządcy i dystrybu‑
tora tych informacji. Stworzono oprogramowanie
PowerHA pureScale, które stało się komponentem
IBM DB2 pureScale. Nazwa „power” to referencja
do serwerów IBM POWER, gdyż w chwili obec‑
nej tylko na tej platformie sprzętowej działa to
oprogramowanie.
PowerHA pureScale jest podzielony na trzy
moduły, z  których każdy pełni inną funkcję.
Moduł „Global Buffer Pool” (GBP) jest obsza‑

18 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS

rem pamięci, w którym przechowywane są tzw. tego oprogramowania, reaguje na wystąpienie
„brudne” dane wykorzystywane przez węzły kla‑ awarii i podejmuje odpowiednie kroki mające na
stra. Wszystkie strony pamięci z danymi, które celu utrzymanie ciągłości usługi. Jest on również
są modyfikowane przez węzły w ramach trans‑ odpowiedzialny za synchronizację konfiguracji
akcji wędrują przez GBP. Dane, dzięki wykorzy‑ całego klastra. Demon Cluster Service urucha‑
staniu technologii DMA (direct memory access), miany jest na wszystkich węzłach, a jego brak
dostarczane są błyskawicznie z bufferpool DB2 równoważny jest z wyłączeniem takiego węzła
pureScale do obszaru GBP znajdującego się z klastra.
w  pamięci serwera z  PowerHA pureScale. No i ostatni element tworzący całość rozwią‑
GBP pełni również inną, bardzo ważną funk‑ zania to zmodyfikowana wersja IBM DB2, przy‑
cję, prowadzi rejestr stron przechowywanych stosowana do pracy z PowerHA.
w pamięci, a dokładnie w bufferpool każdego
Rysunek 1: Schemat
węzła. Rejestr jest wykorzystywany w procesie
komunikacji węzłów
zapewnienia spójności danych.
z PowerHA
Moduł „Global Lock Manager” (GLM) zarzą‑
dza rezerwacją danych. Gdy któryś z węzłów
zwróci się do PowerHA o dostarczenie konkret‑
nego bloku danych, GLM przegląda swój rejestr
i sprawdza czy inny węzeł nie wykonuje operacji
na tej samej porcji danych. Jeśli jest to operacja
typu update i rekord nie jest blokowany przez inny
węzeł, rezerwacja jest zakładana na rzecz tego
węzła i przyznany zostaje dostęp do danych.
Ostatni moduł „Shared Communication Area”
służy do wymiany informacji między węzłami
klastra.
Utrzymanie ciągłości dostępu do danych,
w przypadku IBM DB2 pureScale, jest tak samo
ważne, jak uzyskanie wysokiego stopnia ska‑
lowalności. Cluster Service, kolejny komponent

Architektura klastra opartego o IBM DB2 pureScale

Budując klaster oparty o IBM DB2 pureScale,
oprócz oprogramowania nieodzowna jest odpo‑
wiednia warstwa sprzętowa. Schemat takiej archi‑
tektury jest przedstawiony na Rysunku 2.
Oprogramowanie IBM DB2 pureScale, obec‑
nie działa tylko na serwerach IBM POWER
Systems. Serwery komunikują się między sobą
używając sieci wewnętrznej tzw. cluster inter‑
connect. Aby zapewnić wysoką przepustowość
łącza danych, do którego podpięte są wszyst‑
kie węzły klastra, wymagane jest zastosowanie
szybkiego medium, jakim jest InfiniBand. Infi‑
niBand to technologia pozwalająca budować
niezwykle szybkie połączenia między serwe‑
rami. Charakteryzuje się dużą przepustowością
i bardzo małymi opóźnieniami w przesyłaniu
danych. Kolejną wielką zaletą InfiniBand jest
obsługa protokołu DMA, którym komunikują się
węzły klastra z PowerHA. Rysunek 2: Architektura
klastra DB2 pureScale
No i na koniec pozostaje macierz, która współ‑
dzieli pliki z danymi bazy. Głównym i jedynym warun‑ musi spełnić jest odpowiednia wydajność dosto‑
kiem, który macierz pod klaster IBM DB2 pureScale sowana do estymowanego ruchu bazodanowego.

www.ibm.com/pl/iic 19
 Podsumowanie
IBM DB2 pureScale jest oprogramowaniem kla‑
strowym nastawionym na obsługę ruchu transakcyj‑
nego (OLTP). Do zastosowań hurtowni danych się nie
nadaje. Tutaj odpowiednim produktem jest IBM DB2
Database Partitioning Feature. IBM DB2 pureScale
nadaje się idealnie do rozwiązań, które zakładają
przyszłą rozbudowę i jednocześnie wymagają bar‑
dzo wysokiej odporności na awarie (High Availability).

Mariusz Czopiński jest specjalistą w dziedzinie relacyjnych baz

danych, m.in. IBM DB2. Pomaga dobrać najbardziej efektywne
rozwiązanie sprzętowe pod konkretne zastosowania bazodanowe.
Specjalizuje się w strojeniu środowisk AIX – Oracle (DB2) w celu
uzyskania największej wydajności. Jest posiadaczem licznych
certyfikatów z zakresu baz danych oraz systemów operacyjnych.
Ma wieloletnie doświadczenie związane z administracją baz
danych i systemów operacyjnych.
Kontakt: mariusz.czopinski@pl.ibm.com

IBM Power7 w programie „Wypożycz Demo”

Program „Wypożycz Demo”, przeznaczony dla Partnerów Arrow ECS, pozwala na darmowe
wypożyczenie sprzętu na potrzeby targów, prezentacji u klienta, szkoleń i testów nowych rozwiązań.

Serwer IBM Power 750 Express zapewnia doskonałą wydajność, skalowalność oraz obsługę wielu
systemów operacyjnych (AIX, IBM i Linux). Idealnie sprawdza się jako wysoko wydajny serwer
bazodanowy, a dzięki technologii PowerVM, stanowi niezawodną i efektywną platformę konsolidacji
serwerów. Serwer posiada certyfikat ENERGY STAR, spełniając wymagania współczesnych
Informacje z Dystrybucji

przedsiębiorstw i zapewniając im przewagę nad konkurencją dzięki innowacyjnym rozwiązaniom

technicznym.

Specyfikacja techniczna:
Rozwiązanie wspomagające pracę pomocy technicznej, odpowiadające rosnącym potrzebom
w obszarze HelpDesk
• Serwer IBM Power 750 Express (8233-E8B)
• 1 ośmiordzeniowy procesor 3,0 GHz POWER7
• 32 GB pamięci DDR3 1066 MHz
• 8 dysków 146 GB 15K RPM SFF SAS
• kontroler 3 Gb SAS (Split backplane)
• dwie dwuportowe karty HBA 8 Gb/s
• czteroportowa karta 1 Gb Integrated Virtual Ethernet
• dwuportowa karta iSCSI TOE
• jedna dwuportowe karta 1 Gb Ethernet
• DVD-RAM

Szczegóły: www.arrowecs.pl/WWW/News.nsf/id/Wypozycz_DEMO

Kontakt:
Tomasz Robakowski
IBM Power BDM
tel.: +48 22 488 70 01,
e‑mail: Tomasz.Robakowski@arrowecs.pl
Daniel Wysocki
FTSS IBM Power Systems
tel.: +48 12 616 43 92,
e‑mail: Daniel.Wysocki@arrowecs.pl

20 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS

 Sametime 8.5
Rewolucyjna ewolucja
Od wielu lat firmy uzależniają swój rozwój od
bezpiecznej i niezawodnej komunikacji. Z biegiem
czasu ewoluowały jej kolejne formy. Dziś dostępne
są nowoczesne, elektroniczne metody komunikacji,
które pozwalają na prowadzenie biznesu i kontaktów
wewnątrz firmy w czasie rzeczywistym, bez względu
na odległości, niejednokrotnie zaskakując swoimi
możliwościami.
Takiemu samemu, naturalnemu i nieskrępowanemu
procesowi ewolucji, kierowanemu przede wszystkim
potrzebami komunikacji biznesowej i trendami tech-
nologicznymi, podlegał pakiet aplikacji typu klient‑ser-
wer firmy IBM służący szeroko pojętej komunikacji
i współpracy, czyli Lotus Sametime. Historia tej aplika-
cji sięga roku 1998, jednak wówczas przyjęte pryncypia
i główne założenia, czyli bezpieczeństwo i łatwość
komunikacji i współpracy w czasie rzeczywistym, prze-
trwały do teraz. Najnowsze wcielenie Lotus Sametime
nosi oznaczenie 8.5. Dziś jest on już dojrzałym pakie-
tem aplikacji wyposażonym w mnogość dodatkowych
Rysunek 1: Interfejs klienta funkcji i rozwinięte możliwości integracyjne.
w nowym Sametime

Pierwsze wrażenie
Użytkownikom poprzedniej wersji aplikacji
nowy Sametime z  początku nie sprawi dużej
niespodzianki. Wszystko wydaje się być znajome
i podobne do tego z poprzedniego wcielenia apli‑
kacji. Poza tym, że jest szybciej. Dużo szybciej.
I to widać na pierwszy rzut oka, już przy urucha‑
mianiu aplikacji. Przyspieszone zostało nie tylko
samo uruchamianie środowiska. Usprawnieniu
uległa również jego funkcjonalność, co znacząco
przyczyniło się do poprawy komfortu pracy. Roz‑
czarowanie pozornym brakiem znaczących zmian
Rysunek 2: Rozmowa
nie będzie jednak trwało długo, ponieważ nowy
video w Sametime 8.5
Sametime ma do zaoferowania o wiele więcej,
niż można się spodziewać.
Zmieniło się naprawdę wiele. Jednym z pod‑
stawowych elementów środowiska Sametime
po stronie użytkownika jest klient, znany już
z poprzednich wersji oprogramowania. Jest on
dostępny jako gruby klient Sametime Connect lub
w postaci wbudowanej, między innymi w aplika‑
cji Lotus Notes. Nowy klient pozwala na jeszcze
szybsze tworzenie spotkań, bez potrzeby ponow‑
nego logowania. Interfejs typu drag-and-drop
jest intuicyjny i dodatkowo wpływa na ułatwienie
obsługi programu w porównaniu z poprzednią
wersją aplikacji.
Kolejną zmianą, na którą warto zwrócić uwagę,
jest znaczna poprawa jakości obrazu i dźwięku
w wideokonferencjach dzięki zastosowaniu kode‑
ków H.263, H.264, G.711, G.722.1, iSAC i iLBC,
a także zwiększenie niezawodności konferencji
poprzez zastosowanie nowszych rozwiązań tech‑
nologicznych. Webkonferencje znane z wcześ‑
niejszej wersji aplikacji zostały całkowicie przepi‑
sane na nowo, co uwidacznia się w poprawionym
komforcie prowadzenia zdalnych spotkań. Mimo
to, konferencje dostępne są również w postaci
znanej z poprzedniego wydania, realizowanej
poprzez applet. W tym przypadku, tak jak daw‑
niej, wystarczy sama instalacja na Lotus Domino.

www.ibm.com/pl/iic 21
 Nowy Sametime posiada również możliwość
łatwego nagrywania i odtwarzania plików video
w formacie MOV oraz możliwość realizowania
spotkań ad  hoc i  zapamiętania stałych pokoi
konferencyjnych. Opcję zarządzania pokojami
zapewnia narzędzie zaprojektowane specjalnie
do tego celu. Dodatkowym atutem aplikacji jest
możliwość prowadzenia zdalnych prezentacji
dzięki mechanizmowi konwersji slajdów. Dla
administratorów nie bez znaczenia pozostaje
również ułatwiona konfiguracja zapory sieciowej
i SSO, a także wbudowane mechanizmy failover
i lokalizacji geograficznej.

Sametime w przeglądarce? Mniej znaczy więcej!

Zupełną nowością jest klient webowy, który
wyewoluował ze standardowego klienta, stając
się jego miniaturową, przenośną wersją, oferu‑
jącą znaczącą część funkcjonalności bez wad
związanych z instalacją środowiska na stacji
abonenckiej. Webowy klient Lotus Sametime
nie wymaga jakiejkolwiek instalacji po stro‑
nie użytkownika. Jest dostępny bezpośrednio
w oknie przeglądarki, zarówno dla użytkowni‑
ków zautentykowanych, jak i dla gości, więc jest
do dyspozycji zawsze, gdy jest potrzebny. Funk‑
cjonalność Sametime w przeglądarce pokrywa
wszystkie najważniejsze aspekty komunikacji
biznesowej:
• prowadzenie czatu z jedną a także z wieloma
osobami,
• monitorowanie statusów dostępności,
• przeglądanie, dodawanie, edycje i wyszukiwa‑
nie kontaktów,
• możliwość współdzielenia pulpitu,
• konferencje błyskawiczne,
• wsparcie dla położenia, Rysunek 3: Webowy klient Sametime 8.5
• wsparcie dla ogłoszeń, Dodatkowo, na potrzeby klienta przeglądar‑
Rysunek 4: Zmiana
• wizytówki, kowego, zaimplementowane zostało nowe API,
skórek w kliencie • rich text, zwiększające jego przenośność i  możliwości
webowym • emotikony. integracyjne. Webowy Sametime dba również
o gusta swoich użytkowników, umożliwiając per‑
sonalizację poprzez edycję stylów.
Webowy klient mimo licznych zalet nie
posiada pełnej funkcjonalności. Co takiego więc
potrafi standardowy klient, czego nie potrafi jego
mobilny odpowiednik? I, co najważniejsze, dla‑
czego funkcjonalność klienta przeglądarkowego
została ograniczona? Bez Sametime Connect
nie jest możliwa konwersja slajdów po stronie
klienta. Oznacza to, że w  przypadku prowa‑
dzenia zdalnych prezentacji przy użyciu klienta
korzystającego z przeglądarki, konwersja slaj‑
dów odbywa się po stronie serwera. Ponadto,
dla grubego klienta zarezerwowane są funkcje
drag-and-drop związane z dodawaniem osób
do spotkania oraz dodawaniem treści. Kolejną
funkcją wyłączoną z  klienta webowego jest
możliwość nagrywania spotkań. Niedostępne

22 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS

są również narzędzia edycyjne, ankiety, zrzuty
ekranu oraz funkcje audio/video.
Nietrudno zauważyć, że klient webowy Same‑
time został pozbawiony funkcji wiążących się ze
zwiększonym zużyciem zasobów. Wbrew pozo‑
rom, wprowadzone w ten sposób ograniczenia
mocno przyczyniają się do poprawy komfortu
Integracja i przenośność większa niż kiedykolwiek
Dzięki mobilnemu charakterowi aplikacji, moż‑
liwe jest osadzenie klienta przeglądarkowego
Sametime na stronie internetowej w  postaci
portletu. Jest to rozwiązanie szczególnie warte
uwagi w przypadku tworzenia intranetowych, fir‑
mowych stron domowych pracowników, ponieważ
pozwala na scentralizowanie najważniejszych
treści i aplikacji na pojedynczej stronie w oknie
przeglądarki. Dzięki temu, że klient www zbudo‑
wany jest z ­widgetów Dojo, możliwe jest również
wkomponowanie jego dowolnych fragmentów
w  istniejącą stronę, na przykład zapewniając
możliwość komunikacji typu klient­‑firma.
Nowe wcielenie Lotus Sametime zostało
zaprojektowane tak, aby zapewnić przenośność
w obrębie zadań biznesowych. Teraz Sametime
dostępny jest zarówno w aplikacjach MS Office
pracy z tą mobilną aplikacją. Należy pamiętać,
że klient ten działa w środowisku przeglądarko‑
wym, więc wprowadzenie tego typu restrykcji
ma na celu zwiększenie wydajności pracy tego
narzędzia i przede wszystkim, zapewnienie jego
dostępności z każdego terminala wyposażonego
w dostęp do sieci.
Rysunek 5: Integracja
klienta webowego
w postaci portletu
Rysunek 6: Sametime 8.5
w telefonach iPhone
i MS Outlook, a także jako narzędzie zintegro‑
wane w telefonach iPhone firmy Apple. Dzięki
wspomnianej już wcześniej dodatkowej możliwo‑
ści wcielenia Sametime do aplikacji Lotus Notes,
komunikator dostępny jest z poziomu wielu apli‑
kacji, zawsze tam, gdzie jest potrzebny.
www.ibm.com/pl/iic 23
 Jak to działa?
Lotus Sametime 8.5 składa się ze współpra‑
cujących ze sobą, rozłącznych elementów. Rolę
zapewniania funkcjonalności pełnią serwery
aplikacji. Funkcje komunikacji oraz przecho‑
wywania danych pełni serwer LDAP oraz baza
danych DB2.
Rysunek 7: Schemat Modułowa budowa pakietu aplikacji pozwala
działania Sametime 8.5 wyjątkowo trafnie dopasować rozwiązanie do
w przykładowej potrzeb danego środowiska. Podstawą funkcjo‑
konfiguracji nowania Sametime jest serwer LDAP oraz baza
danych. Sametime Community Server działa
w oparciu o usługę katalogową, natomiast więk‑
szość pozostałych aplikacji, czyli Meeting Server,
Proxy Server, Media Manager oraz serwer kon‑
soli oparte są o technologię WebSphere. Dodat‑
kowym atutem jest fakt, iż serwer WebSphere
zapewnia niezawodne mechanizmy klastrowa‑
nia. W zależności od konfiguracji, komunikacja
między elementami systemu realizowana jest za
pośrednictwem protokołu HTTP, VP, SIP lub UDP.
Elementem dodatkowym, funkcjonującym obok
podstawowego pakietu aplikacji, jest Sametime
Unified Telephony. Moduł ten pozwala na realiza‑
cję połączeń i konferencji telefonicznych. Same‑
time Unified Telephony dostarcza zunifikowany
numer, zintegrowany soft phone, informacje
o dostępności kontaktów, łatwe nawiązywanie roz‑
mów i konferencji za pomocą jednego kliknięcia
oraz zarządzanie rozmowami przychodzącymi,
jednocześnie umożliwiając integracje z różnymi
środowiskami telefonicznymi.
Scentralizowane zarządzanie całym środo‑
wiskiem umożliwia Sametime System Console.
Jest to narzędzie opcjonalne, nie wymagane do
działania samego systemu, funkcjonujące w opar‑
ciu o serwer aplikacji WebSphere. Dzięki konsoli
możliwe jest łatwe wdrażanie i konfigurowanie
kolejnych produktów, ponieważ bezpośrednio
współpracuje ona z managerem instalacji, co
w znaczny sposób usprawnia procesy związane
z zarządzaniem całym pakietem aplikacji.

Rysunek 8:
Scentralizowane
zarządzanie poprzez
Sametime System Console

24 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS

R-ewolucja
Najnowsza odsłona pakietu aplikacji Lotus
Sametime jest ewolucją poprzedniej wersji, która
w rewolucyjny sposób przenosi możliwości prowa‑
dzenia kontaktów biznesowych na nowy poziom.
Nowy Sametime to coś więcej niż narzędzie. To
pomocnik. Pomocnik, który pomaga zmagać
się z codziennymi trudnościami bezpośredniej
komunikacji i współpracy łatwiej, szybciej i przede
wszystkim przyjemniej. Sametime trzyma rękę na
pulsie i nie boi się patrzeć w przyszłość. Dzięki
temu zmiany, które niesie ze sobą jego najnowsze
wcielenie, mają prawdziwie rewolucyjny charakter.

Zmiany w porównaniu z poprzednimi wersjami

Wersja
Funkcja
7.5.1 8.0 8.5
Integrated point-to-point video × × ×
Tabbed chat IM interface × × ×
Microsoft Office and Outlook Integration × × ×
Linux Server support × × ×
Macintosh IM client and participation in Web conferences × × ×
Lotus Sametime SIP Gateway × × ×
Third-party telephony, audio, and video integration × × ×
Lotus Sametime Mobile Client support × × ×
Screen capture annotation tools × ×
New options for Single Sign-On (SSO) including SPNEGO × ×
Meeting Center search × ×
Dynamic language display in the meeting participant’s local language × ×
VMWare support × ×
Sametime Connect Web API Toolkit (build Sametime enabled Web applications) × ×
SIP NAT support for Lotus Sametime Gateway × ×
Integrated IM Chat and Rich Meeting client ×
Instant Meeting access means no time lost to sharing passcodes ×
Persistent Meeting Rooms ×
Higher-quality native voice and video Sametime services ×
Social views. Easily find people you collaborate with the most ×
SIP-based audio/video interoperability. Making it easier to incorporate desktop
×
video into third-party video conferencing systems.
Web 2.0 tools for Communications Enabled Business Processes (CEBP) ×
Zero-download browser clients ×
Browser based Apple iPhone chat client ×
Deploy, configure and administer Sametime from a single console ×
Persistent group chat (LSA) N/A × ×
Skill tap: Allows users to broadcast questions to colleagues, and lets experts
N/A × ×
volunteer to help within a specific community (LSA BCC)
Instant poll: Allows users to gather answers and opinions to polling questions
N/A × ×
in real time (LSA BCC)
Broadcast chat: Allows users to invite members of a community to a group
N/A × ×
conversation (LSA BCC)
Announcements: Keeps everyone in the loop and informed of upcoming events
N/A × ×
(LSA BCC)
Instant share: Allows users to instantaneously start sharing their screen with
N/A × ×
one or more contacts (LSA BCC)
Location server: Creates a central store for geographic location (LSA BCC) N/A × ×

Maciej Foszczyński jest studentem IV roku Informatyki na Wydziale

Elektroniki Politechniki Wrocławskiej. Uczestniczył w praktykach
edukacyjnych w dziale oprogramowania IBM, podczas których
zajmował się środowiskiem Lotus Sametime. Opiekę merytoryczną
sprawował Rafał Skirzyński.
Kontakt: foszczynski@gmail.com

www.ibm.com/pl/iic 25
 Nowinki technologiczne
TSM poszerzony o możliwość
tworzenia kopii zapasowych
dla MySQL
Zmanda Recovery Manager (ZRM) dla MySQL –
Tivoli Storage Manager (TSM) Option pozwala mana‑
gerom IT zaimplementować kopie on‑line wszystkich
instancji baz MySQL poprzez integrację z IBM Tivoli
Storage Manager. Dzięki ZRM­‑TSM można wykonać
pełne i przyrostowe backupy na dowolny nośnik
obsługiwany przez TSM. Rozwiązanie ZRM­‑TSM
przeszło przez rygorystyczny proces certyfikacji
IBM i uzyskało status Ready for Tivoli.
Eksperci MySQL zapewniają, że to rozwiązanie
zapewnia administratorom bazy MySQL system
backupu zdolny do odtworzenia się do punktu w cza‑
sie – „point‑in‑time recovery”. Zastosowanie polityk
przechowywania w mechanizmach IBM TSM daje
elastyczność tworzenia kolejnych wersji kopii bez‑
pieczeństwa.
Więcej informacji: zmanda.com/zrm-mysql-enterprise.html
Opracował: Paweł Krawczyk
pawel.krawczyk@pl.ibm.com
Nowe serwery IBM BladeCenter
W kwietniu firma IBM zapowiedziała wprowadzenie na
rynek nowych serwerów IBM Blade PS700 Express
oraz PS701 i PS702 z architekturą POWER7 oraz
wspierające technologię EnergyScale. Nowy serwer
IBM BladeCenter PS700 Express jest wyposażony
w 4‑rdzeniowy procesor taktowany zegarem 3,0 GHz.
Serwer IBM BladeCenter PS701 posiada 8‑rdzeniowy
procesor, taktowany zegarem 3,0 GHz. Poprzez złą‑
czenie dwóch serwerów blade PS701 otrzymujemy
serwer podwójnej szerokości PS702. Taki serwer
oferuje 16‑rdzeniowy procesor taktowany zegarem
3,0 GHz.
Więcej informacji: ibm.com/systems/bladecenter/
hardware/servers/index.html#power
Opracował: Marcin Rzeczkowski
marcin.rzeczkowski@pl.ibm.com
26 IBM INNOVATION CENTER FOR BUSINESS PARTNERS
Nowe środowiska programistyczne
dla aplikacji WSN
IBM wydał ostatnio środowisko programistyczne, którego
celem ma być ułatwienie programowania aplikacji typu WSN
(Wireless Sensor Networks).
Do tworzenia aplikacji służy środowisko Eclipse (zarówno
w języku Java, jak i z użyciem wtyczki wspierającej C#). SDK
dostarczany jest z kompletem narzędzi niezbędnych do two‑
rzenia i testowania aplikacji takich jak: CLI, serwer Web oraz
serwer aplikacyjny.
Więcej informacji: alphaworks.ibm.com/tech/moterunner
Opracował: Igor Zacharjasz
igor.zacharjasz@pl.ibm.com
DB2 w wersji 10 dla z/OS
– Program beta rozpoczęty
Z początkiem marca IBM udostępnił wersję DB2, oznaczoną
numerem 10, dla wybranych firm do testów beta. Nowa wer‑
sja została wyposażona m.in. w rozwiązania zwiększające
wydajność bazy, mechanizmy zabezpieczające krytyczne
dane biznesowe i wiele innych przydatnych funkcjonalności.
Więcej informacji: ibm.com/developerworks/data/library/
dmmag/DMMag_2010_Issue2/NewsBytes/index.html
Opracował: Mariusz Czopiński
mariusz.czopiński@pl.ibm.com
Superszybki dysk na PCIe
– 640GB High IOPS MLC Duo Adapter
W sprzedaży pojawił się nowy dysk bazujący na rozwiąza‑
niach SSD. Pojemność dysku to aż 640 GB przy jednoczes‑
nym zmniejszeniu poboru mocy i narzutu na chłodzenie.
Rozwiązanie to dedykowane jest pod serwery rackowe
IBM System x, jak również rozwiązania Blade.
Wydajność dysku sięga 200,000 IOPS, co czyni go idealnym
rozwiązaniem pod zaawansowane konfiguracje serwerowe,
gdzie dostęp do dysków odgrywa znaczącą rolę.
Więcej informacji: ibm.com/common/ssi/rep_ca/1/877/
ENUSZG10-0191/ENUSZG10-0191.PDF
Opracował: Marcin Panasiuk
marcin.panasiuk@pl.ibm.com
Wydarzenia, w których warto wziąć udział
Nazwa Lokalizacja Data Szczegóły i rejestracja

Podstawy administracji bazą danych DB2

DB2 Warszawa lipiec 2010 bartlomiej.makolus@pl.ibm.com
pod systemem SAP

Portal na bazie WebSphere Portal v.6.1.

WebSphere Podstawy instalacji i konfiguracji oraz Warszawa sierpień 2010 bartlomiej.makolus@pl.ibm.com
development portletów

Lotus Forms – formularze elektroniczne

Lotus Warszawa sierpień 2010 bartlomiej.makolus@pl.ibm.com
– instalacja i development

DB2 Migracja z Oracle do DB2 Warszawa sierpień 2010 bartlomiej.makolus@pl.ibm.com

POWER7,
System
Storage,
Warsztaty POWER7 Kraków sierpień 2010 monika.kaminska@pl.ibm.com
TSM

Więcej na stronie: ibm.com/pl/iic w zakładce „Warsztaty”.

✁
Ankieta konkursowa IBM

Imię  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .   Nazwisko  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Firma  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .   Stanowisko  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Tel.  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .   E-mail  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jaki jest główny wymóg konfiguracji środowiska umożliwiający dynamiczną przenośność aplikacji dla partycji zarządzania obciążeniem?

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Jak ocenia Pan/Pani zawartość merytoryczną IIC Magazine?

Bardzo dobra  ❏  Dobra  ❏  Średnia  ❏  Słaba  ❏

Jakimi szkoleniami oferowanymi przez firmę IBM byliby Państwo zainteresowani?

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Niniejszym wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych zawartych w formularzu dla potrzeb informowania mnie
w przyszłości o działaniach marketingowych firmy IBM, zgodnie z ustawą z dnia 29.08.1997 r. o ochronie danych osobowych.
(Dz.U. nr 133, poz. 883).

Podpis  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Proszę o odesłanie ankiety faksem z dopiskiem „IIC Magazine” na numer: +48 22 878 68 88*
Czekają atrakcyjne upominki IBM Innovation Center.

* Na odpowiedzi czekamy do 30 września 2010 r. Dziękujemy.

Budowanie siły napędowej mądrzejszego świata.
Liczą się nie tylko zasoby.
Ważne jest również to, jak je wykorzystujesz.
Dynamiczny przyrost ilości danych to jedno z głównych wyzwań, z jakim muszą zmierzyć się małe i średnie przedsiębiorstwa
funkcjonujące w mądrzejszym świecie. Aby w pełni wykorzystać szansę jaką daje analiza informacji, potrzebują profesjonalnego
narzędzia do przekształcania zgromadzonych danych w konkretną wiedzę, która umożliwi wyciągnięcie wniosków i podjęcie
odpowiednich działań. Właśnie do takich zadań został stworzony IBM® Cognos® Express™.Jest to pierwsze i jedyne zintegrowane
narzędzie z rodziny Business Intelligence zaprojektowane do analityki biznesowej. Zbudowane i dostosowane cenowo do potrzeb
małych i średnich firm dostarcza niezbędnych raportów i analiz. Daje możliwość planowania, budżetowania oraz prognozowania,
dzięki czemu podejmowanie decyzji staje się szybsze i łatwiejsze. Rozbudowana funkcjonalność pozwala podnieść efektywność
działania, dając wiedzę o nieodkrytych dotychczas obszarach. Nie liczy się przecież wyłącznie to, czym dysponujesz.
Ważne jest również to, jak to wykorzystujesz.

1
Zamień dane w wiedzę. Twoja firma będzie korzystać
z wykresów i raportów, które przedstawią złożone dane
w odpowiednim kontekście biznesowym ułatwiając ich
zrozumienie. Stwórz przejrzyste środowisko informacyjne,
łącząc ze sobą dane różnego pochodzenia.

2
Wyciągaj wnioski. Umiejętnie posługuj
się posiadanymi informacjami,
by dobrze rozumieć sytuację swojej firmy.
Diagnozuj aktualne problemy biznesowe,
natychmiast rozpoznawaj pojawiające się
tendencje i analizuj złożone dane.

3
Działaj! Wykorzystaj zdobytą wiedzę, aby w czasie
rzeczywistym mieć wgląd w prognozowane wyniki
firmy. Równoległa kontrola zasobów, którymi
dysponujesz oraz długoterminowe planowanie
pomogą Ci szybciej reagować na zmiany rynku,
zredukować koszty pracy, a także zwiększyć
sprzedaż i produkcję.
Rozbuduj swoją infrastrukturę o Cognos
Express. Zrobisz to w ciągu godziny.
Już od

1685,65 PLN brutto miesięcznie*

Teraz dostępny również w 30­‑ dniowej wersji próbnej.

To właśnie małe i średniej wielkości firmy są siłą napędową mądrzejszego świata.

Zadzwoń na infolinię: 0 800 11 42 32 lub wejdź na stronę ibm.com/wzrost/pl/cognos
Asystent IBM Express Advantage™ pomoże Ci znaleźć odpowiedniego dla Ciebie Partnera Handlowego IBM.

* Cena aplikacji dla jednego użytkownika w rozbiciu ratalnym na 36 miesięcy przy założeniu funkcjonowania jednego modułu.
Cena zawiera wsparcie techniczne na rok. Powyższa cena została podana na podstawie kursu wymiany 1 Euro = 4,15 PLN.

IBM, logo IBM, ibm.com, Cognos, ikona planety i Express Advantage są zarejestrowanymi znakami towarowymi lub znakami towarowymi International Business Machines Corporation w Stanach
Zjednoczonych i / lub innych krajach. Aktualna lista znaków towarowych IBM dostępna jest na www.ibm.com/legal/copytrade.shtml. Wszystkie ceny są przybliżoną kalkulacją IBM. Dystrybutorzy
ustalają własne ceny, co oznacza, że ceny ostateczne mogą się różnić. Produkty dostępne są według aktualnej oferty obowiązującej w IBM w Polsce. © Copyright IBM Corporation 2010.
Wszelkie prawa zastrzeżone.