Adobe InDesign CS2 - Podręcznik Użytkownika

Rozdzia 1:
1PESŢD[OJLVƒZULPXOJLB
Prawa autorskie
© 2005 Adobe Systems Incorporated. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Podręcznik użytkownika Adobe® InDesign® CS2 dla systemów Windows® i Macintosh
Ten podręcznik, jak również opisane w nim oprogramowanie jest dostarczany na mocy licencji i może być używany lub kopiowany
w oparciu o postanowienia tej licencji. Poza sytuacjami dozwolonymi przez postanowienia licencji, zabronione jest powielane,
przechowywanie w systemie dostępu lub transmisja jakiejkolwiek części niniejszej publikacji, w dowolnej formie i dowolną
metodą, elektroniczną, mechaniczną, w drodze nagrania lub w inny sposób, bez uprzedniego pisemnego zezwolenia Adobe
Systems Incorporated. Zawartość tego podręcznika chroniona jest prawami autorskimi, nawet jeśli nie jest rozprowadzana z
oprogramowaniem zawierającym licencję użytkownika.
Zawartość tego podręcznika udostępniana jest tylko w celach informacyjnych, może ulec zmianie bez powiadomienia i nie może
być interpretowana jako zobowiązanie ze strony firmy Adobe Systems Incorporated. Adobe Systems Incorporated nie przyjmuje
żadnej odpowiedzialności ani zobowiązań z tytułu błędów lub niedokładnych informacji, jakie mogą pojawić się w tym
podręczniku.
Proszę pamiętać, że grafika lub zdjęcia, które użytkownik zechce umieścić w swoim projekcie mogą być chronione prawami
autorskimi ich twórców. Nieupoważnione użycie takiego materiału we własnej pracy może stanowić naruszenie praw autorskich
jego właściciela. Proszę pamiętać o uzyskaniu wszystkich niezbędnych zezwoleń od posiadacza praw autorskich.
Wszelkie odniesienia do nazw firm w załączonych szablonach mają cel wyłącznie demonstracyjny i nie odnoszą się do
jakichkolwiek istniejących organizacji.
Adobe, logo Adobe, Acrobat, Adobe Garamond, GoLive, Illustrator, InCopy, InDesign, logo OpenType, PageMaker, Photoshop,
PostScript, PostScript 3, Reader i Version Cue są zarejestrowanymi znakami handlowymi lub znakami handlowymi firmy Adobe
Systems Incorporated w USA i/lub innych krajach.
Apple, ColorSync, Mac, Mac OS i Macintosh są znakami handlowymi firmy Apple Computer, Inc., zarejestrowanymi w USA i
innych krajach. Microsoft, OpenType, Windows, Windows XP i Windows NT są znakami handlowymi lub zarejestrowanymi
znakami handlowymi firmy Microsoft Corporation w USA i innych krajach. Panton, Inc. jest właścicielem praw autorskich danych
koloru oraz oprogramowania na które licencję otrzymuje Adobe Systems Incorporated, zezwala ona na dystrybucję tylko do użytku
wraz z programem Adobe InDesign. Dane koloru i oprogramowanie PANTONE nie mogą być kopiowane na inny dysk lub do
pamięci w sytuacji innej niż jako część pracy w programie Adobe InDesign.
THE PROXIMITY/MERRIAM-WEBSTER DATABASE, © 1990, Merriam-Webster Inc., © 1990 - Wszelkie prawa zastrzeżone,
Proximity Technology Inc., THE PROXIMITY/FRANKLIN ELECTRONIC PUBLISHERS INC. DATABASE, © 1994, Franklin
Electronic Publishers Inc., © 1994 Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/FRANKLIN
ELECTRONIC PUBLISHERS INC. DATABASE, © 1994, Franklin Electronic Publishers Inc., © 1997 - Wszelkie prawa
zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/WILLIAM COLLINS SONS CO. LTD. DATABASE, © 1990, William
Collins Sons Co. Ltd., © 1990 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/WILLIAM COLLINS
SONS CO. LTD. DATABASE, © 1990, William Collins Sons Co. Ltd., © 1997 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology
Inc. THE PROXIMITY/WILLIAM COLLINS SONS CO. LTD. DATABASE, © 1984, William Collins Sons Co. Ltd., © 1988 -
Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/MUNKSGAARD INTERNATIONAL PUBLISHERS
LTD. DATABASE, © 1990, Munksgaard International Publishers Ltd., © 1990 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology
Inc. THE PROXIMITY/VAN DALE LEXICOGRAFIE BV DATABASE, © 1990, Van Dale Lexicografie bv, © 1990 - Wszelkie prawa
zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/VAN DALE LEXICOGRAFIE BV DATABASE, © 1995, Van Dale
Lexicografie bv, © 1996 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/VAN DALE
LEXICOGRAFIE BV DATABASE, © 1997, Van Dale Lexicografie bv, © 1997 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology
Inc. THE PROXIMITY/IDE A.S. DATABASE, © 1989, IDE a.s., © 1989 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc.
THE PROXIMITY/IDE A.S. DATABASE, © 1990, IDE a.s., © 1990 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE
PROXIMITY/HACHETTE DATABASE, © 1992, Hachette, © 1992 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE
PROXIMITY/EDITIONS FERNAND NATHAN DATABASE, © 1984, Editions Fernand Nathan, © 1989 - Wszelkie prawa
zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/TEXT SATZ DATENTECHNIK DATABASE, © 1991, Text Satz
Datentechnik, © 1991 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/BERTELSMANN LEXICON
VERLANG DATABASE, © 1997, Bertelsmann Lexicon Verlang, © 1997 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc.
THE PROXIMITY/WILLIAM COLLINS SONS CO. LTD./BERTELSMANN LEXICON VERLANG DATABASE, © 1986/1997,
William Collins Sons Co. Ltd./Bertelsmann Lexicon Verlang, © 1997 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc.
THE PROXIMITY/WILLIAM COLLINS SONS CO. LTD./BERTELSMANN LEXICON VERLANG DATABASE, © 1990/1997,
William Collins Sons Co. Ltd./Bertelsmann Lexicon Verlang, © 1997 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc.
THE PROXIMITY/S. FISCHER VERLAG DATABASE, © 1983, S. Fischer Verlag, © 1997 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity
Technology Inc. THE PROXIMITY/ZANICHELLI DATABASE, © 1989, Zanichelli, © 1989 - Wszelkie prawa zastrzeżone,
Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/MORPHOLOGIC INC. DATABASE, © 1997, MorphoLogic Inc., © 1997 - Wszelkie
prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/RUSSICON COMPANY LTD. DATABASE, © 1993-1995,
Russicon Company Ltd., © 1995 – Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc. THE PROXIMITY/ESPASSA-CALPE
DATABASE, © 1990, Espassa-Calpe, © 1990 - Wszelkie prawa zastrzeżone, Proximity Technology Inc.
Baza danych koloru na podstawie Sample Books © Dainippon Ink and Chemicals, Inc., licencja dla Adobe Systems Incorporated
Elementy © Eastman Kodak Company, 1999, użyte na warunkach licencji. Wszelkie prawa zastrzeżone. Elementy © The Focoltone
Colour Systems, użyte na warunkach licencji. Produkt ten zawiera oprogramowanie opracowane przez Apache Software
Foundation (www.apache.org) Elementy © 1984-1998 Faircom Corporation. Wszelkie prawa zastrzeżone. Elementy chronione
prawami autorskimi firmy Trumatch, Inc., użyte na warunkach licencji.
Uwaga do użytkowników z organizacji rządowych USA: Niniejsze oprogramowanie i dokumentacja stanowią "przedmioty
komercyjne" zgodnie z definicją tego terminu w 48 C.F.R. §2.101, składające się z "komercyjnego oprogramowania
komputerowego" oraz "komercyjnej dokumentacji komputerowej" zgodnie ze, stosownie, 48 C.F.R. §12.212 lub 48 C.F.R.
§227.7202. Zgodnie ze, stosownie 48 C.F.R. §12.212 lub 48 C.F.R. §§227.7202-1 do 227.7202-4, komercyjne oprogramowanie
komputerowe i komercyjna dokumentacja komputerowa są licencjonowane dla użytkowników z organizacji rządowych USA (a)
tylko jako przedmioty komercyjne oraz (b) tylko z tymi prawami, które są przyznawane wszystkim innym użytkownikom na mocy
warunków i postanowień wyszczególnionych w standardowej umowie komercyjnej Adobe do tego oprogramowania.
Nieopublikowane prawa zarezerwowane na mocy prawa Stanów Zjednoczonych. Adobe zgadza się zastosować do wszelkiego
prawodawstwa równego prawa, włączając w to, kiedy to ma zastosowanie, ustalenia Executive Order 11246, z poprawkami, Section
402 of the Vietnam Era Veterans Readjustment Assistance Act of 1974 (38 USC 4212) oraz Section 503 of the Rehabilitation Act of
1973 z poprawkami, oraz regulacje 41 CFR Parts 60-1 do 60-60, 60-250 i 60-741. Klauzula i ustalenia akcji afirmatywnej znajdujące
się w powyższych regulacjach powinny być dołączone do niniejszej umowy.
Adobe Systems Incorporated, 345 Park Avenue, San Jose, California 95110, USA.
iv
Spis treści
Rozdział 1: Rozpoczęcie pracy
Instalacja i rejestracja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Centrum Pomocy Adobe ............................................ 2
Korzystanie z systemu pomocy ...................................... 4
Porady i szkolenie .................................................. 6
Nowości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10
Rozdział 2: Samouczki
Samouczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14
Rozdział 3: Obszar pracy

Podstawowe informacje o obszarze pracy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Palety, narzędzia i paski menu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Praca z plikami i szablonami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51
Zapisywanie dokumentów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54
Konwertowanie dokumentów QuarkXPress i PageMaker . . . . . . . . . . . . 60
Wyświetlanie dokumentów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64
Dostosowywanie obszaru pracy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Ustawianie preferencji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Odzyskiwanie i cofanie działań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 73
Rozdział 4: Adobe Bridge

Podstawy programu Bridge . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75
Pliki i foldery w programie Bridge . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82
Centrum Bridge . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Wykonywanie automatycznych zadań w programie Bridge . . . . . . . . . . 91
Metadane w Bridge . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93
Używanie Version Cue z programem Bridge . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Rozdział 5: Adobe Stock Photos

Adobe Stock Photos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .101
Zdjęcia przeglądowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .104
Kupowanie fotografii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .105
Konta Stock Photos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .108
Rozdział 6: Adobe Version Cue

Posługiwanie się Adobe Version Cue . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .111
Praca z projektami Version Cue . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .117
Praca z plikami w środowisku Version Cue . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .126
Odłączanie się od projektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .138
Usuwanie plików, folderów i projektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .139
Wersje w środowisku Version Cue . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .144
Warianty Version Cue . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .149
v
Edytowanie i synchronizowanie plików offline . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .154

Narzędzie Version Cue Administration . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .156
Tworzenie i edytowanie projektów w Version Cue Administration . .162
Tworzenie i odtwarzanie kopii zapasowych za pomocą
narzędzia Version Cue Administration . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .167
Użytkownicy i uprawnienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .169
Wyświetlanie dzienników, raportów i informacji
o przestrzeni roboczej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .173
Recenzje PDF w środowisku Version Cue . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .174
Rozdział 7: Układ
Tworzenie dokumentów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .179
Tworzenie własnych rozmiarów strony . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .183
Miarki i jednostki miary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .184
Linie pomocnicze miarki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .189
Siatki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .195
Strony i rozkładówki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .197
Numeracja stron i sekcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .202
Wzorce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .207
Projektowanie ramek i stron . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .214
Warstwy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .218
Rozdział 8: Tekst
Tworzenie tekstu i ramek tekstowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .224
Dodawanie tekstu do ramek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .227
Tworzenie wątków tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .230
Właściwości ramek tekstowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .235
Edytowanie tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .238
Glify i znaki specjalne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .241
Edytor wątków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .244
Znajdowanie i zastępowanie tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .246
Sprawdzanie pisowni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .251
Importowanie i eksportowanie tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .259
Przypisy dolne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .263
Rozdział 9: Style
Tworzenie, edytowanie i usuwanie stylów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .268
Nadawanie stylów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .272
Inicjały i style zagnieżdżone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .276
Style obiektowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .279
Rozdział 10: Łączenie tekstu i grafiki

Obiekty zakotwiczone . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .286
Oblewanie tekstu wokół obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .296
Tworzenie tekstu na ścieżce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .300
Rozdział 11: Typografia

Formatowanie tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .305
vi
Posługiwanie się czcionkami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .307

Interlinia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .312
Kerning i światło . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .313
Formatowanie znaków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .316
Zmiana wielkości liter w tekście . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .320
Skalowanie i pochylanie tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .321
Formatowanie akapitów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .323
Wyrównywanie tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .327
Wcięcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .331
Tabulatory . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .334
Wypunktowanie i numerowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .338
Składanie tekstu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .343
Rozdział 12: Tabele

Tworzenie tabel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .349
Zaznaczanie komórek, rzędów i kolumn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .353
Edytowanie tabel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .354
Formatowanie tabel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .356
Nagłówki i stopki w tabelach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .361
Obrysy i wypełnienia tabel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .362
Rozdział 13: Książki

Tworzenie plików książki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .367
Praca z plikami zorganizowanymi w książkę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .368
Synchronizowanie plików książki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .370
Numerowanie stron w książce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .371
Konwertowanie plików książki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .372
Rozdział 14: Spisy treści i skorowidze

Planowanie spisu treści . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .373
Formatowanie spisu treści . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .375
Generowanie spisu treści . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .378
Planowanie skorowidza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .380
Tworzenie skorowidzu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .382
Generowanie skorowidza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .387
Zarządzanie skorowidzem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .390
Posługiwanie się znacznikami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .393
Rozdział 15: Rysowanie

Opis ścieżek i kształtów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .395
Rysowanie narzędziami do tworzenia linii i kształtów . . . . . . . . . . . . . .398
Rysowanie za pomocą narzędzia Ołówek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .400
Rysowanie za pomocą narzędzia Pióro . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .402
Edytowanie ścieżek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .407
Nadawanie ustawień linii (obrysu) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .415
Tworzenie złożonych ścieżek i kształtów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .421
vii
Rozdział 16: Grafika

Informacje o formatach graficznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .427
Importowanie plików Illustratora i Photoshopa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .429
Importowanie plików programu Acrobat . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .432
Importowanie innych formatów graficznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .434
Umieszczanie grafiki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .438
Sterowanie wyświetlaniem grafiki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .448
Zarządzanie łączami do grafiki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .451
Biblioteki obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .456
Rozdział 17: Ramki i obiekty

Zaznaczanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .461
Posługiwanie się paletą Przekształć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .467
Przekształcanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .473
Grupowanie i blokowanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .485
Powielanie obiektów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .486
Posługiwanie się ramkami i obiektami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .488
Ścieżki odcinania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .492
Rozdział 18: Przezroczystość

Dodawanie przezroczystości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .497
Mieszanie kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .500
Cienie i wtapianie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .503
Spłaszczanie grafiki zawierającej przezroczystość . . . . . . . . . . . . . . . . . .505
Rozdział 19: Kolor

Kolory dodatkowe a kolory podstawowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .514
Nadawanie koloru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .516
Praca z próbkami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .521
Importowanie próbek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .527
Tinty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .529
Gradienty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .531
Mieszanie farb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .536
Używanie kolorów z grafiki importowanej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .539
Rozdział 20: Zarządzanie kolorem

Omówienie zarządzania kolorem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .541
Utrzymywanie spójności kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .543
Zarządzanie kolorem w obrazkach importowanych . . . . . . . . . . . . . . . .548
Zarządzanie kolorem w dokumentach przeznaczonych
do publikacji w Internecie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .550
Testowanie kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .551
Zarządzanie kolorem podczas drukowania dokumentów . . . . . . . . . .554
Praca z profilami kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .556
Ustawienia kolorów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .561
viii
Rozdział 21: Zalewkowanie koloru

Zalewkowanie dokumentów i książek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .566
Style ustawień zalewek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .571
Dostosowywanie opcji farb do zalewkowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .579
Rozdział 22: Tworzenie plików Adobe PDF

Eksportowanie na format Adobe PDF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .581
Opcje Adobe PDF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .587
Sporządzanie plików Adobe PDF do przekazania usługodawcy . . . . .598
Wprowadzanie struktury do plików Adobe PDF . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .601
Rozdział 23: Tworzenie interaktywnych plików PDF

Funkcje interaktywne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .608
Hiperłącza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .609
Zakładki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .613
Filmy i pliki dźwiękowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .615
Przyciski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .619
Rozdział 24: Przygotowywanie dokumentów InDesign

do publikacji w Internecie
Posługiwanie się programami InDesign i Adobe GoLive . . . . . . . . . . . .628
Projektowanie dokumentów przeznaczonych dla Adobe GoLive . . .631
Eksportowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .633
Rozdział 25: XML

Praca z plikami XML . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .636
Importowanie plików XML . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .638
XML, znaczniki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .651
Znakowanie treści w celu wyeksportowania jej na format XML . . . . .652
Tworzenie struktury XML dla dokumentów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .657
DTD, pliki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .663
Eksportowanie na format XML . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .666
Rozdział 26: Drukowanie

Drukowanie dokumentów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .669
Konfigurowanie drukarki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .677
Znaczniki drukarskie i spady . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .679
Drukowanie miniaturek i bardzo dużych dokumentów . . . . . . . . . . . . .682
Drukowanie w kolorze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .684
Drukowanie grafiki i czcionek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .685
Zarządzanie kolorem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .687
Drukowanie gradientów, mieszanych kolorów i przezroczystości . . .689
Ustawienia drukowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .690
Przekazywanie gotowych plików . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .692
Tworzenie plików PostScript i EPS . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .696
Tworzenie rozkładówek drukarskich za pomocą
programu InBooklet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .702
ix
Rozdział 27: Rozbarwianie kolorów

Przygotowanie do wydruku rozbarwień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .710
Nadruk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .714
Podgląd rozbarwień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .718
Farby, rozbarwienia i liniatura rastra . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .720
Kontrola ustawień i rozbarwień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .724
Drukowanie i zapisywanie rozbarwień . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .725
Rozdział 28: Łączenie danych

Opis koncepcji łączenia danych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .728
Plik źródła danych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .729
Dokumenty docelowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .731
Łączenie rekordów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .735
Rozdział 29: Wymiana treści między programami InCopy i InDesign

Podstawowy zarządzany przepływ pracy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .738
Rozpoczynanie pracy z zawartością współużytkowaną . . . . . . . . . . . . .740
Zawartość współużytkowana . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .748
Kończenie sesji roboczej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .752
Rozdział 30: Polecenia menu programu PageMaker oraz ich

odpowiedniki w programie InDesign
Polecenia menu programu PageMaker . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .759
Rozdział 31: Skróty klawiaturowe

Zmiany skrótów klawiaturowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .768
Domyślne skróty klawiaturowe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .770
Skorowidz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .788
1
Rozdział 1: Rozpoczęcie pracy
Instalacja i rejestracja
Aby zainstalować program
1 Zamknąć wszystkie otwarte aplikacje Adobe®.
2 Włożyć dysk CD z produktem do napędu CD w komputerze.
3 Dwukrotnie kliknąć ikonę CD, a następnie wykonać instrukcje pojawiające się na ekranie.
Po zainstalowaniu użytkownik może zostać poproszony o aktywację swojego egzemplarza oprogramowania.
(Zobacz Àby przeprowadzić aktywację programu' na stronie 1.)
Bardziej szczegółowe instrukcje instalowania oprogramowania można znaleźć w pliku "Instrukcje instalacji" na
dysku CD z produktem. Bardziej szczegółowe instrukcje odinstalowywania oprogramowania można znaleźć w pliku
"Instrukcje deinstalacji" na dysku CD z produktem.
Aby przeprowadzić aktywację programu

Aktywacja to prosty, anonimowy proces, który trzeba przeprowadzić w ciągu 30 dni od zainstalowania produktu.
Aktywacja umożliwia dalsze korzystanie z produktu i przyczynia się do eliminacji nielegalnego kopiowania
produktu na większą liczbę komputerów, niż to dopuszcza licencja. Więcej informacji na temat aktywacji można
znaleźć w serwisie internetowym Adobe, pod adresem www.adobe.com/activation/main.html.
1 Uruchomić produkt, aby otworzyć okno dialogowe Aktywacja. (Jeżeli przed chwilą zainstalowano produkt Adobe
Creative Suite lub Adobe Photoshop®, okno aktywacja otworzy się automatycznie.)
2 Wykonać instrukcje pojawiające się na ekranie.
Ważne: Jeżeli użytkownik zamierza zainstalować produkt na innym komputerze, należy najpierw przenieść aktywację
na ten komputer. Aby przenieść aktywację, wybrać polecenie Pomoc > Transfer aktywacji.
Bardziej szczegółowe instrukcje aktywacji oprogramowania można znaleźć w pliku "Instrukcje instalacji" na dysku
CD z produktem.
Aby zarejestrować program

Zarejestrowanie produktu Adobe pozwala uzyskać bezpłatną pomoc w instalacji oraz rozwiązywaniu problemów z
produktem, a także powiadomienia o uaktualnieniach. Zarejestrowanie produktu zapewnia także dostęp do
bogatych zasobów porad, wskazówek i samouczków w Adobe Studio®, a ponadto umożliwia udział w Adobe Studio
Exchange. Jest to internetowa społeczność użytkowników, którzy mogą pobierać i udostępniać innym tysiące
bezpłatnych zadań, plug-inów oraz innych zasobów przydatnych w produktach Adobe. Oferta Adobe Studio jest
dostępna w języku angielskim, niemieckim, francuskim i japońskim. Można ją znaleźć na stronie głównej w serwisie
internetowym firmy Adobe.
❖ Wykonać jedną z poniższych czynności:
• Zainstalować i aktywować oprogramowanie, aby otworzyć okno dialogowe Rejestracja. Następnie wykonać
instrukcje pojawiające się na ekranie. Niezbędne jest do tego aktywne połączenie z Internetem.
• Zarejestrować się można w dowolnym momencie, wybierając polecenie Pomoc > Rejestracja.
ADOBE INDESIGN CS2 2
Podręcznik użytkownika
Zobacz także
Àdobe Studio' na stronie 8
`Dodatki' na stronie 9
Centrum Pomocy Adobe

Informacje o Centrum Pomocy Adobe
Centrum Pomocy Adobe to bezpłatna aplikacja do pobrania, która udostępnia trzy podstawowe funkcje.
System pomocy do produktów Zawiera tematy pomocy do produktów Adobe Photoshop Elements oraz Adobe
CS2, zainstalowanych na lokalnym komputerze. (Jeżeli żaden z tych produktów nie został zainstalowany, to tematy
pomocy do nich nie są dostępne.) Tematy pomocy są co pewien czas uaktualniane. Można je pobrać, korzystając z
preferencji Centrum Pomocy Adobe.
Specjalistyczna pomoc techniczna Podaje informacje o planach specjalistycznej pomocy technicznej (Adobe Expert
Support). Umożliwia także ewidencję szczegółowych informacji o zakupionych planach. Użytkownicy, którzy
posiadają aktywny plan pomocy technicznej, mogą także skorzystać z sekcji Expert Support, aby wysłać zgłoszenie
internetowe — czyli pytania wysyłane do specjalistów pomocy technicznej Adobe przez sieć WWW. Do korzystania
z łączy w sekcji Expert Support niezbędne jest aktywne połączenie z Internetem.
Więcej zasobów Zapewnia łatwy dostęp do rozbudowanych zasobów serwisu Adobe.com, w tym stron
poświęconych pomocy technicznej, forum dyskusyjnych dla użytkowników, porad i samouczków oraz kursów
szkoleniowych. W obszarze tym można również zapisywać informacje kontaktowe przyjaciół, kolegów lub
specjalistów pomocy technicznej, a nawet stron WWW, będących źródłem inspiracji lub pomocy w rozwiązywaniu
problemów.
Pomoc do produktu, specjalistyczna pomoc techniczna oraz dodatkowe zasoby w Centrum Pomocy Adobe.
Zobacz także
`Korzystanie z systemu pomocy' na stronie 4
Àby przeszukać tematy pomocy' na stronie 5
Àby poruszać się po systemie pomocy' na stronie 5
Aby wyszukać uaktualnienia

Firma Adobe co pewien czas oferuje uaktualnienia oprogramowania i tematów w Centrum Pomocy Adobe.
Uaktualnienia te można z łatwością uzyskać za pomocą Centrum Pomocy Adobe. Niezbędne jest do tego aktywne
połączenie z Internetem.
1 Nacisnąć przyicks Preferencje .
2 W oknie dialogowym Preferencje nacisnąć przycisk Szukaj uaktualnień. Jeżeli uaktualnienia są dostępne, należy
wykonać pojawiające się na ekranie instrukcje, aby je pobrać i zapisać.
Aby ustawić preferencje Centrum Pomocy Adobe

1 Nacisnąć przyicks Preferencje . Ustawić dowolne spośród poniższych opcji:
Region Określa położenie geograficzne. Zmiana tej opcji może wpłynąć na zakres dostępnych usług.
Język Określa język, w jakim wyświetlana jest specjalistyczna pomoc techniczna.
Przypominaj o odnowieniu kontraktu pomocy specjalistycznej Program wyświetla na ekranie przypomnienie, gdy
zbliża się termin zakończenia planu pomocy technicznej. Aby wyłączyć przypominanie, należy odznaczyć tę opcję.
Włącz auto-logowanie przy wysyłaniu zgłoszeń internetowych Umożliwia zadawanie pytań do serwisu przez sieć
WWW. Ta opcja jest dostępna tylko dla abonentów korzystających z aktywnego planu pomocy Expert Support.
Język interfejsu użytkownika Określa język, w jakim wyświetlany jest tekst interfejsu Centrum Pomocy Adobe.
Szukaj uaktualnień Wyszukuje nowe uaktualnienia do oprogramowania i tematów pomocy, udostępnione przez
firmę Adobe.
Administratorzy sieci Wyświetla opcje dla administratorów sieci.
2 Nacisnąć przycisk OK.
Aby wyświetlić więcej zasobów

Sekcja Więcej zasobów w programie Centrum Pomocy Adobe zapewnia łatwy dostęp do niektórych usług i
materiałów w serwisie internetowym Adobe, np. pomocy technicznej, szkoleń i samouczków.
❖ Aby wyświetlić tę sekcję, należy nacisnąć przycisk Więcej zasobów.
Aby dodać informacje kontaktowe w sekcji Więcej zasobów

1 Nacisnąć przycisk Więcej zasobów, a następnie kliknąć Kontakty osobiste.
2 Wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby dodać dane kontaktowe, nacisnąć przycisk Nowy, wpisać informacje, które mają zostać zapisane i nacisnąć
przycisk OK.
• Aby zmodyfikować dane kontaktowe, kliknąć je na liście, nacisnąć przycisk Edytuj, wprowadzić zmiany i nacisnąć
przycisk OK.
• Aby usunąć dane kontaktowe, kliknąć je na liście i nacisnąć przycisk Usuń. Gdy program zapyta o potwierdzenie
usuwania, nacisnąć przycisk Tak, aby potwierdzić lub Nie, aby anulować usuwanie.
Korzystanie z systemu pomocy

Korzystanie z systemu pomocy
W systemie pomocy dostępna jest pełna dokumentacja dotycząca posługiwania się produktami Adobe. System
pomocy jest oparty na przeglądarce WWW, a można go otworzyć za pośrednictwem Centrum Pomocy Adobe. Co
więcej, tematy pomocy są co pewien czas uaktualniane, zatem użytkownik ma zawsze dostęp do najnowszych
informacji. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji Àby wyszukać uaktualnienia' na stronie 3.
Ważne: Systemy pomocy Adobe zawierają wszystkie informacje z podręczników drukowanych, a także dodatkowe
informacje, które nie znalazły się w wersji drukowanej. Dysk CD o nazwie Resources and Extras ("zasoby i dodatki"),
dołączony do oprogramowania, zawiera również całą treść systemu pomocy w formie plików PDF, przygotowanych do
druku.
A B C D E
Sekcja Pomoc do produktu w Centrum Pomocy Adobe.

A. Powrót na główną stronę systemu pomocy B. Dodanie zakładki do bieżącego tematu C. Drukowanie zawartości prawego panelu
D. Otwarcie okna dialogowego Preferencje E. Otwarcie okna Informacje o Centrum Pomocy Adobe
Zobacz także
Àby poruszać się po systemie pomocy' na stronie 5
Àby przeszukać tematy pomocy' na stronie 5
Aby poruszać się po systemie pomocy

❖ Wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby wyświetlić pomoc do produktu, wybrać nazwę tego produktu z menu Pomoc do. (Aby wyświetlić tylko
tematy dotyczące wszystkich produktów Creative Suite, wybrać opcję Adobe Creative Suite.)
• Aby rozwinąć lub zwinąć sekcję, kliknąć błękitny trójkąt po lewej stronie nazwy sekcji.
• Aby wyświetlić temat, kliknąć jego tytuł.
Zobacz także
Àby korzystać z zakładek' na stronie 6
Aby przeszukać tematy pomocy

Wyszukiwanie słów i fraz umożliwia szybkie znalezienie tematów. System pomocy można przeszukiwać pod kątem
tylko jednego produktu, albo wszystkich zainstalowanych produktów Adobe. Po znalezieniu tematu, do którego
użytkownik chciałby później wrócić, można oznaczyć go zakładką. Umożliwi to szybkie otwarcie tego tematu.
1 W Centrum Pomocy Adobe kliknąć Pomoc do produktu.
2 Wpisać przynajmniej jedno słowo w pole tekstowe Szukaj. Aby przeszukać systemy pomocy do wszystkich
zainstalowanych produktów Adobe, kliknąć czarny trójkąt po lewej stronie pola Szukaj i wybrać opcję Szukaj w całej
pomocy.
System pomocy można przeszukiwać pod kątem tylko jednego produktu, albo wszystkich zainstalowanych produktów.
3 Nacisnąć przycisk Szukaj. Na panelu nawigacji pojawią się tematy, które odpowiadają podanym kryteriom
wyszukiwania.
4 Aby wyświetlić temat, kliknąć jego tytuł.
5 Aby powrócić do panelu nawigacji, wykonać jedną z następujących czynności.
• Nacisnąć przycisk Główna.
• Nacisnąć przycisk Wstecz.
• Nacisnąć przycisk Następny temat albo Poprzedni temat.
Zobacz także
Àby wydrukować temat z systemu pomocy' na stronie 6
Àby korzystać z zakładek' na stronie 6
Porady dotyczące wyszukiwania

Wyszukiwarka systemu pomocy Adobe przeszukuje cały tekst pomocy pod kątem tematów zawierających wszystkie
słowa wpisane w pole tekstowe Szukaj. Poniższe porady pomogą usprawnić przeszukiwanie systemu pomocy:
• Jeżeli szuka się frazy, np. "narzędzia kształtów", należy ująć ją w cudzysłowy. Wyniki wyszukiwania zwrócą tylko
te tematy, które zawierają wszystkie słowa z podanej frazy.
• Warto sprawdzić, czy w terminach zadanych do wyszukania nie pojawiły się błędy pisowni.
• Jeżeli wyszukiwanie nie przyniesie rezultatów, warto spróbować wyszukać synonim zadanego terminu, np.
"WWW" zamiast "Internet".
Aby wydrukować temat z systemu pomocy

1 Zaznaczyć temat, który ma zostać wydrukowany i nacisnąć przycisk Drukuj.
2 Wybrać pożądaną drukarkę i nacisnąć przycisk Drukuj.
Aby zmienić widok

Domyślnie Centrum Pomocy Adobe otwiera się w widoku pełnym. Widok Pełny zapewnia dostęp do sekcji systemu
pomocy do produktów, specjalistycznej pomocy technicznej oraz dodatkowych zasobów. Aby wyświetlić tylko
wybrany temat pomocy, można przełączyć się na tryb kompaktowy. Pozwoli to umieścić okno pomocy nad
obszarem roboczym w danej aplikacji.
❖ Aby przełączyć się między widokiem Pełnym a widokiem Kompaktowym, należy kliknąć ikonę widoku .
Aby korzystać z zakładek

Szczególnie przydatne tematy pomocy można oznaczyć zakładką, tak jak strony WWW w przeglądarce. Pozwoli to
później łatwo do nich dotrzeć.
1 Kliknąć kartę Zakładki na panelu nawigacyjnym, aby wyświetlić zakładki.
2 Wykonać jedną z następujących czynności na panelu Zakładki:
• Aby utworzyć zakładkę, zaznaczyć temat, który ma zostać oznaczony, a następnie nacisnąć przycisk Zakładka .
Gdy pojawi się okno dialogowe Zakładka, można wpisać nową nazwę w pole tekstowe. Nacisnąć przycisk OK.
• Aby usunąć zakładkę, należy ją zaznaczyć i nacisnąć przycisk Usuń. Nacisnąć przycisk Tak, aby potwierdzić
usunięcie.
• Aby zmienić nazwę zakładki, zaznaczyć ją i nacisnąć przycisk Zmień nazwę . Wpisać nową nazwę dla zakładki
w pojawiającym się oknie dialogowym i nacisnąć przycisk OK.
• Aby przenieść zakładkę, zaznaczyć ją i nacisnąć przycisk Przenieś w górę lub Przenieś w dół .
Porady i szkolenie
Zasoby edukacyjne
Firma Adobe oferuje szeroką gamę zasobów, które ułatwiają poznawanie i wykorzystywanie produktów Adobe.
• `Samouczki w systemie pomocy' na stronie 7: Krótkie lekcje "krok po kroku", dostępne w Centrum Pomocy
Adobe.
• `Dysk CD Total Training Video Workshop' na stronie 7: Profesjonalne filmy szkoleniowe, opracowane przez
ekspertów.
• Àdobe Studio' na stronie 8: Filmy, porady i triki, a także inne materiały szkoleniowe do produktów Adobe.
• Podręcznik projektowania w aplikacjach Creative Suite (tylko do Adobe Creative Suite): Kolorowy, drukowany
podręcznik poświęcony zastosowaniu Adobe Creative Suite 2 jako pełnego zestawu narzędzi do projektowania i
publikacji. Zawiera pięć projektów prezentujących przepływ pracy przy tworzeniu materiałów do druku, do
Internetu i na urządzenia mobilne.
• Ìnformacje techniczne' na stronie 8: Materiały informacyjne, podręczniki skryptów i inna dogłębna wiedza.
• Ìnne zasoby' na stronie 9: Szkolenia, książki, forum użytkowników, certyfikaty do produktów, itd.
• Pomoc techniczna: Bezpłatna i płatna pomoc techniczna firmy Adobe.
• `Dodatki' na stronie 9: Materiały i oprogramowanie do pobrania.
Zobacz także
Ìnformacje o Centrum Pomocy Adobe' na stronie 2
Samouczki w systemie pomocy

System pomocy do każdego produktu Adobe CS2 zawiera kilka samouczków, które krok po kroku pozwalają poznać
najważniejsze funkcje i pojęcia. Samouczki te można również znaleźć w pełnym, przygotowanym do druku
podręczniku pomocy w formacie PdF, który umieszczono na dysku CD o nazwie Resources and Extras.
Aby korzystać z samouczków jednocześnie z produktem, należy wybrać pożądany samouczek z panelu Zawartość w
Centrum Pomocy Adobe, a następnie kliknąć ikonę widoku , aby włączyć widok kompaktowy. W widoku
kompaktowym okno pomocy pozostaje zawsze na wierzchu okien aplikacji, niezależnie od tego jakie okno zostanie
wybrane. Rozmiar okna pomocy można zmienić, przeciągając jego krawędź lub róg.
Zobacz także
`Dysk CD Total Training Video Workshop' na stronie 7
Ìnne zasoby' na stronie 9
Dysk CD Total Training Video Workshop

W filmach "Total Training" eksperci z rozmaitych dziedzin prezentują omówienia i demonstracje najważniejszych
nowych funkcji. Podają także wiele użytecznych porad i opisują techniki przydatne dla użytkowników zarówno
początkujących, jak i zaawansowanych. W comiesięcznych uaktualnieniach do Adobe Studio można znaleźć
instrukcje krok po kroku, przeznaczone do wybranych filmów z serii Total Training.
W Adobe Studio dostępne są także krótkie filmy internetowe z serii Total Training. Natomiast pełną ofertę kursów
Total Training można zakupić w internetowym sklepie Adobe.
Zobacz także
Adobe Studio
Adobe Studio oferuje bogate zasoby porad, wskazówek, samouczków i materiałów instruktażowych w postaci
filmów, plików PDF i zawartości HTML. Materiały te zostały opracowane przez ekspertów firmy Adobe i jej
partnerów z branży publikacji. Użytkownik może przeszukiwać całą kolekcję lub sortować materiały według
produktu, tematu, daty i rodzaju zawartości. Co miesiąc dodawane są nowe materiały. Oferta Adobe Studio jest
dostępna w języku angielskim, niemieckim, francuskim i japońskim. Można ją znaleźć na stronie głównej w serwisie
internetowym firmy Adobe.
Porady i samouczki w Adobe Studio
Zobacz także
`Dysk CD Total Training Video Workshop' na stronie 7
Informacje techniczne
Na dysku CD o nazwie Resources and Extras, dołączonym do oprogramowania Adobe, znajduje się folder
"Informacje techniczne". Zawiera on kilka przydatnych dokumentów w formacie PDF. Dokumenty te można
przeszukiwać, a ponadto są one zoptymalizowane do druku. Dokumenty te zawierają materiały pojęciowe i
informacyjne, dotyczące różnych, dogłębnie omówionych tematów, np. tworzenia skryptów, pracy z
przezroczystością i druku z wysoką jakością. Pełną dokumentację i zasoby dla programistów można znaleźć w sekcji
Developers w serwisie internetowym Adobe, pod adresem http://partners.adobe.com/public/developer/main.html.
Dodatkowe opisy i instrukcje można znaleźć w serwisie Adobe Studio.
Ponadto dysk CD "Resources and Extras" zawiera cały system pomocy, przygotowany do druku. Warto zauważyć, że
system pomocy zawiera wszystkie materiały z drukowanych podręczników użytkownika, a ponadto jeszcze wiele
zasobów dodatkowych.
Zobacz także
Inne zasoby
Dodatkowe źródła informacji i pomocy do produktów Adobe.
• Sekcja Training w serwisie internetowym Adobe zapewnia dostęp do książek Adobe Press; zasobów
szkoleniowych w formie elektronicznej, filmowej i kursów prowadzonych przez instruktora; programy
certyfikacji z zakresu oprogramowania Adobe; itd.
• Forum użytkowników Adobe to miejsca, gdzie użytkownicy mogą wymieniać porady, zadawać pytania i uczyć się,
jak inni potrafią jak najlepiej wykorzystać swoje oprogramowanie. Forum dla użytkowników są dostępne w języku
angielskim, francuskim, niemieckim i japońskim. Można je znaleźć na głównej stronie pomocy technicznej w
lokalnym serwisie internetowym Adobe.
• Sekcja Support w serwisie internetowym Adobe zawiera dodatkowe informacje o bezpłatnej i płatnej pomocy
technicznej. W serwisach dla USA i Japonii wymienione są najważniejsze problemy w rozbiciu na produkty.
• Sekcja Developera w serwisie internetowym Adobe zawiera informacje dla programistów tworzących aplikacje i
plug-iny, w tym pakiety programistyczne (SDK), podręczniki skryptów i zasoby techniczne.
• Po naciśnięciu przycisku Więcej zasobów, który znajduje się na górze okna Centrum Pomocy, można dotrzeć do
wielu zasobów serwisu internetowego Adobe. Można także stworzyć własną listę często odwiedzanych grup
użytkowników, stron WWW i wartościowych danych kontaktowych.
• W Bridge Center dostępne są kanały RSS poświęcone najnowszym wiadomościom technicznym, samouczkom i
wydarzeniom. Aby otworzyć Bridge Center, należy kliknąć odpowiednią opcję na panelu Ulubione w programie
Adobe Bridge. (Usługa Bridge Center jest dostępna tylko w ramach Adobe Creative Suite.)
Zobacz także
Àby wyświetlić więcej zasobów' na stronie 3
`Zasoby edukacyjne' na stronie 6
Dodatki
Dysk CD o nazwie Resources and Extras, dołączony do produktu CS2, zawiera folder Goodies, w którym znajdują
się dodatkowe zasoby i pliki, przydatne w danym produkcie Adobe. Więcej bezpłatnych zasobów i dodatków można
znaleźć w Adobe Studio Exchange. Jest to internetowa społeczność użytkowników, którzy mogą pobierać i
udostępniać innym tysiące bezpłatnych zadań, plug-inów oraz innych zasobów przydatnych w produktach Adobe.
Aby odwiedzić serwis Adobe Studio Exchange, należy otworzyć stronę Adobe Studio ze strony głównej serwisu
internetowego Adobe.
Do oprogramowania CS2 dołączono ponadto Adobe Stock Photos, zintegrowaną usługę, dostępną z programu
Bridge. Adobe Stock Photos umożliwia wyszukiwanie, oglądanie, testowanie i kupowanie fotografii z czołowych
kolekcji na zasadach 'royalty-free' (bez nabycia praw autorskich). Dzięki ścisłej integracji między usługą Stock
Photos a produktami CS2, zdjęcia można pobierać bezpośrednio do dokumentów w programach Adobe Illustrator®,
Adobe InDesign® i Adobe GoLive®. W programie Photoshop można otworzyć dowolne pobrane zdjęcie.
Zobacz także
Ìnformacje o usłudze Adobe Stock Photos' na stronie 101
Ìnformacje o programie Adobe Bridge' na stronie 75
Inne materiały do pobrania

Sekcja Downloads w serwisie internetowym Adobe zawiera bezpłatne uaktualnienia, wersje demonstracyjne i inne
przydatne oprogramowanie. Ponadto sekcja Plug-ins w sklepie internetowym Adobe Store zapewnia dostęp do
tysięcy plug-inów, tworzonych przez niezależnych programistów. Plug-iny te pomagają w automatyzacji zadań,
dostosowywaniu przepływów pracy, tworzeniu specjalistycznych, profesjonalnych efektów, itd.
Zobacz także
Nowości
Nowe funkcje
Zarz¹dzanie plikami
Adobe Bridge Umożliwia efektywne przeglądanie, wyświetlanie, organizowanie, oznaczanie i sortowanie zasobów
wykorzystywanych w projektach. Pozwala także z łatwością przeciągnąć wybrane zasoby do układów w programie
InDesign. Adobe Bridge współpracuje ze wszystkimi aplikacjami Adobe Creative Suite. (Zobacz Ìnformacje o
programie Adobe Bridge' na stronie 75.)
Metadane w dokumentach Możliwość automatycznego osadzania informacji o czcionkach i próbkach użytych w
dowolnym dokumencie InDesign CS2. Można też dodawać inne metadane, np. informacje o prawach autorskich
oraz słowa kluczowe. Metadane te można następnie wyświetlać, edytować i przeszukiwać za pomocą programu
Adobe Bridge. Pozwala to np. szybko odnaleźć każdy plik InDesign CS2, który wykorzystuje pewien konkretny kolor
PANTONE. (Zobacz Ìnformacje o metadanych' na stronie 93.)
Zapisywanie dla wcześniejszych wersji Użytkownicy InDesign CS będą mogli otworzyć dokumenty InDesign CS2,
jeżeli zostaną one wyeksportowane na format InDesign CS Interchange (.inx). (Zobacz Àby wyeksportować
dokumenty dla programu InDesign CS' na stronie 56.)
Urywki Możliwość przeciągania dowolnej kombinacji obiektów ze strony do programu Adobe Bridge, na pulpit, na
paletę Biblioteka, a nawet do wiadomości e-mail. InDesign zapisuje te obiekty i ich względne położenie jako urywek
z podglądem-miniaturką. Urywki te można następnie udostępniać kolegom lub przeciągać je do innego pliku
InDesign CS2, aby je ponownie wykorzystać. (Zobacz Àby utworzyć urywki' na stronie 447.)
Rozszerzenia palety Biblioteka Dodawanie elementów strony jako odrębnych obiektów. Łatwe uaktualnianie
pozycji biblioteki. Zachowanie struktury XML w zagnieżdżonych elementach. Umieszczanie pozycji bibliotecznych,
które zawierają dane z brakujących plug-inów. (Zobacz Ìnformacje o bibliotekach obiektów' na stronie 456.)
Przydziały Wybrane ramki, rozkładówki lub dokumenty można przydzielić innym użytkownikom, uczestniczącym
w redakcyjnym przepływie pracy. Użytkownicy ci mogą pobrać swoje przydziały do edycji za pomocą Adobe InCopy
CS2, a następnie pracować równolegle z innymi użytkownikami, którzy w tym czasie dopracowują układ. (Aby
uzyskać więcej informacji, należy wyszukać hasło “przydziały” w systemie pomocy InDesign.)
Version Cue 2.0 Umożliwia zarządzanie plikami i wersjami. Jest to rozwiązanie zarówno dla użytkowników
indywidualnych, jak i małych grup roboczych. Integracja z programem Adobe Bridge pozwala na zarządzanie
plikami projektów InDesign i Creative Suite. (Zobacz `Jak najlepiej wykorzystać Version Cue' na stronie 112.)
Umieszczanie grafiki i tekstu

Umieszczanie warstw z plików PSD i PDF Możliwość wybiórczego wyświetlania i drukowania warstw i kompozycji
warstw z plików Photoshopa (PSD), a także warstw z plików PDF. Modyfikacja widoczności warstw w umieszczonej
grafice. (Zobacz Àby ustawić widoczność warstw w umieszczonych plikach PSD lub PDF' na stronie 445.)
Automatyczne umieszczanie wielu stron z pliku PDF. Możliwość kaskadowego umieszczania całego zakresu stron z
pliku PDF na raz, w punkcie kliknięcia. (Zobacz Ùmieszczanie wielu stron z pliku PDF' na stronie 433.)
Rozszerzone możliwości importowania z programu Microsoft Word® Możliwość selekcji rodzajów zawartości do
zaimportowania, przypisywania stylów Worda do stylów programu InDesign, a także zachowania przypisów
dolnych i obiektów zakotwiczonych. Przypisania stylów i inne opcje importu można zachować jako styl ustawień
importowania z Worda i wykorzystywać wielokrotnie. (Zobacz Òpcje importowania dokumentów Microsoft Word
i RTF' na stronie 260.)
Rozszerzenia stylów
Style obiektowe Zapisanie kombinacji parametrów formatowania w stylu pozwala na wydajniejsze i spójniejsze
formatowanie wielu obiektów. Style obiektowe można z łatwością udostępnić kolegom. (Zobacz Ìnformacje o
stylach obiektowych' na stronie 279.)
Wybiórcze wczytywanie stylów Użytkownik może wybrać tylko niektóre style akapitowe, znakowe i obiektowe,
które mają zostać zaimportowane z innego dokumentu. Można również z łatwością wybrać metodę obsługi
konfliktów nazewnictwa stylów. (Zobacz Àby przekonwertować style Worda na style programu InDesign' na
stronie 269.)
Szybkie nadawanie stylów Wpisując część nazwy stylu akapitowego, znakowego lub obiektowego, można go łatwo
odszukać, a następnie zastosować do tekstu i grafiki. (Zobacz Àby użyć funkcji Zastosuj szybko w celu odszukania
i nadania stylów' na stronie 273.)
Nadawanie kolejnego stylu Określając parametr Następny styl w definicji stylu, można szybko nadawać serię stylów
do fragmentu tekstu. Można np. jednym ruchem nadać w artykule style nagłówka, podtytułu, wyróżnienia i tekstu
podstawowego. (Zobacz `Nadawanie serii stylów do wielu akapitów' na stronie 274.)
Powrót do wersji podstawowej Naciśnięcie przycisku Resetuj do podstaw pozwala szybko odtworzyć oryginalne
atrybuty w nowym stylu, który użytkownik tworzy lub edytuje. (Zobacz Àby stworzyć styl na podstawie innego' na
stronie 271.)
Automatyczne zastępowanie usuniętych stylów Usuwając styl, który jest wykorzystywany w dokumencie lub jest
stylem nadrzędnym dla innych stylów, można określić, jaki styl ma go zastąpić. (Zobacz Àby usunąć style' na
stronie 271.)
Inteligentne przetwarzanie tekstu

Przeciąganie tekstu Tekst można przeciągać w obrębie ramki, a także między różnymi ramkami, widokami lub
dokumentami. (Zobacz Àby przeciągnąć i upuścić tekst' na stronie 228.)
Przypisy dolne Przypisy dolne można tworzyć bezpośrednio lub importować je z dokumentów Microsoft Word i
RTF. Użytkownik może sterować ich numeracją, formatowaniem i układem. (Zobacz Àby utworzyć przypis dolny'
na stronie 263.)
Wklejanie zawartości bez formatowania Umożliwia automatyczne sformatowanie wklejanego tekstu zgodnie z
formatowaniem w miejscu przeznaczenia (które zastąpi formatowanie oryginalne tego tekstu). (Zobacz Àby wkleić
tekst' na stronie 228.)
Dynamiczne sprawdzanie pisowni i automatyczna korekta Program podkreśla słowa z błędami ortograficznymi i
automatycznie poprawia często popełniane błędy zgodnie z listą słów stworzoną przez użytkownika. InDesign
inteligentnie dodaje lub usuwa spacje podczas kopiowania i wklejania. (Zobacz Àby poprawiać błędy ortograficzne
podczas pisania' na stronie 253 lub Àby używać funkcji dynamicznego sprawdzania pisowni' na stronie 253.)
Zarządzanie słownikiem Możliwość tworzenia i przyłączania wielu słowników użytkownika. Słowniki te można z
łatwością udostępniać innym w grupie roboczej. Listy słów można importować do słowników użytkownika oraz i
eksportować z nich. (Zobacz `Dzielenie wyrazów i słowniki pisowni' na stronie 254 lub Àby utworzyć lub dodać
słowniki użytkownika' na stronie 255.)
Wierny podgląd czcionek typu WYSIWYG W menu Czcionka i na paletach Typografia i Sterowanie można
bezpośrednio oglądać przykładowe znaki z wybranej rodziny czcionek. (Zobacz Àby zastosować czcionkę' na
stronie 308.)
Rozszerzenia edytora wątków Podczas pracy w edytorze wątków można wyświetlać tekst zakryty. Można wyświetlić
pionową miarkę, która pozwoli określić głębokość tekstu. Możliwość modyfikacji wygładzania pozwala zapewnić
większą czytelność tekstu. (Zobacz Ìnformacje o edytorze wątków' na stronie 244.)
Uk³ad strony i produkcja

Obiekty zakotwiczone Obiekty takie jak ramki wyróżniające fragment tekstu, cytaty wysunięte na margines, grafika,
paski i inne można zakotwiczać do konkretnego tekstu. Można również sterować ich położeniem i relacją do
grzbietu. Obiekty zakotwiczone można z łatwością oblewać tekstem. (Zobacz Ìnformacje o obiektach
zakotwiczonych' na stronie 286.)
Rozszerzenia palety Filtry ścieżek Kształty można konwertować na inne, np. na prostokąt zaokrąglony, elipsa czy
wielokąt. Można również zamykać, otwierać i odwracać kierunek ścieżek. (Zobacz Àby wydłużyć ścieżkę otwartą
lub połączyć dwie ścieżki otwarte' na stronie 407.)
Siatki linii bazowych na poziomie ramki Siatki linii bazowych można ustawiać na poziomie ramki tekstowej.
Ułatwia to precyzyjne wyrównywanie tekstu w dokumencie. Można na przykład skonfigurować różne siatki linii
bazowych dla tekstu podstawowego i kolumn bocznych na tej samej stronie. Można nawet obracać ramki tekstowe
na stronie, zachowując przyciąganie tekstu do siatki linii bazowych, ustawionej na poziomie ramki. (Zobacz Àby
ustawić siatki linii bazowych dla ramki tekstowej' na stronie 237.)
Przekształć ponownie Powtarza pojedyncze przekształcenie lub sekwencję przekształceń na zaznaczonych
obiektach. (Zobacz Àby powtórzyć przekształcenia' na stronie 485.)
Proporcjonalne wypełnianie zawartości Zmienia rozmiar obiektu w taki sposób, że w ramce nie pozostaje puste
miejsce. (Zobacz Àby dopasować obiekt do jego ramki' na stronie 489.)
Generowanie spójnych dokumentów Adobe PDF Pliki PDF można tworzyć za pomocą dowolnej aplikacji Creative
Suite, zachowując spójną metodykę. Style ustawień PDF zdefiniowane w jednej aplikacji Creative Suite można
wykorzystywać w innych aplikacjach tego pakietu. Ustawienia PDF są zapisywane w położeniu wspólnym dla
aplikacji
Narzędzia migracyjne dla użytkowników programu PageMaker Podczas pracy można wykorzystywać popularne
funkcje programu PageMaker. Służą do tego plug-iny z zestawu PageMaker Plug-in, który wchodzi teraz w skład
programu InDesign CS2. Można konwertować pliki programu PageMaker 6.0, automatycznie wykonywać
impozycję stron na rozkładówki drukarskie za pomocą plug-inu InBooklet Special Edition, itd. (Zobacz Ìnformacje
o programie InBooklet' na stronie 702.)
Kolory i efekty przezroczystoœci

Udoskonalenia w zarządzaniu kolorami Funkcja zachowywania wartości liczbowych kolorów CMYK umożliwia
wdrożenie bezpiecznego przepływu pracy aż do ostatecznego wydruku. Różnice między czystą czernią a głęboką
czernią można obejrzeć, ustawiając preferencje Wygląd czerni. W Adobe Creative Suite można jednym kliknięciem
zsynchronizować ustawienia kolorów ekranowych wszystkich aplikacji. (Zobacz `Zarządzanie kolorem w
aplikacjach firmy Adobe' na stronie 543.)
Próbki współużytkowane Próbki można zdefiniować w jednej aplikacji Adobe, np. w programie InDesign, a potem
z łatwością wykorzystać je w innych aplikacjach, np. w Photoshopie i Illustratorze. (Zobacz Àby zapisać próbki do
użytku w innych dokumentach' na stronie 526.)
Parametry szumu i szerokości Dodanie szumu (artefaktów) umożliwia uzyskanie bardziej ziarnistej, surowszej
tekstury. Parametr Szerokość zwiększa obszar cienia w stosunku do obszaru rozmytego i redukuje promień
rozmycia. (Zobacz Ìnformacje o przezroczystości' na stronie 497.)
Integracja XML i GoLive

Znaczniki XML w tabelach Znaczniki można wprowadzać do tabel, komórek i zawartości tych komórek. Tabele
można eksportować i ponownie importować, zachowując ich strukturę. (Zobacz Àby dodać znaczniki do tekstu w
tabelach' na stronie 655.)
Inteligentne importowanie XML Automatycznie powiela zgodne elementy z importowanych plików XML, aby
zachować stylistykę. Niezgodne elementy istniejące są usuwane wraz z ich strukturą. Można też pomijać niezgodne
elementy importowane lub elementy sterujące tylko odstępami. (Zobacz Òpcje importu XML' na stronie 646.)
Przyłączanie plików XML Podczas importowania można przyłączyć pliki XML, a następnie z łatwością uaktualnić
zawartość XML, gdy zmieni się przyłączony plik.
Rozszerzenia funkcji pakietu dla programu GoLive Do spakowania można wybrać zakres stron lub zaznaczone
obiekty. Do pakietu można dołączyć przyłączone obiekty na ukrytych warstwach. Pakiety InDesign można otwierać
w programie GoLive i eksportować bezpośrednio na format XHTML, aby przyspieszyć tworzenie serwisu WWW.
(Zobacz `Pakowanie dokumentu lub książki dla Adobe GoLive' na stronie 629.)
14
Rozdział 2: Samouczki
Samouczki
Samouczki
Poniżej można znaleźć listę samouczków, które pomogą w szybkim rozpoczęciu pracy w programie InDesign. Przed
skorzystaniem z samouczków warto nauczyć się, jak tworzyć i zapisywać dokumenty. (Zobacz Àby otworzyć
dokument InDesign' na stronie 52 oraz Àby zapisać dokument' na stronie 55.)
Oprócz samouczków firma Adobe oferuje wiele zasobów edukacyjnych związanych z programem InDesign.
(Zobacz `Zasoby edukacyjne' na stronie 6.)
Bardziej zaawansowane samouczki można znaleźć w serwisie Adobe Studio pod adresem studio.adobe.com.
(Konieczna jest jednorazowa rejestracja.)
Zobacz także
Òrganizowanie pierwszego dokumentu' na stronie 14
`Wlewanie i formatowanie tekstu' na stronie 17
`Twórcze podejście do grafiki' na stronie 21
`Rysowanie linii i wielokątów' na stronie 23
Òmówienie przezroczystości' na stronie 27
`Jeden dokument, trzy miejsca przeznaczenia' na stronie 32
Organizowanie pierwszego dokumentu

Sposób organizacji obszaru roboczego bezpośrednio wpływa na wydajność projektowania i opracowywania stron.
Obszar roboczy programu InDesign zaprojektowano w taki sposób, aby użytkownik mógł poświęcić swoją uwagę
projektowaniu, a nie narzędziom. Obszar roboczy można modyfikować, tak aby po otwarciu lub utworzeniu nowego
dokumentu wszystkie potrzebne elementy były od razu widoczne. InDesign zapewnia wszystkie narzędzia
niezbędne do konfigurowania dokumentów i zagwarantowania ich spójności.
1. Podgląd obszaru roboczego

Otworzyć InDesign. Wyświetlona jest paleta Sterowanie, pasek narzędzi, a także kilka innych palet. Paleta
Sterowanie wyświetla różne opcje w zależności od tego, jaki obiekt został wybrany. Pasek narzędzi zawiera narzędzia
do wybierania, edytowania i tworzenia elementów stron, a także narzędzia umożliwiające tworzenie i zaznaczanie
tekstu, kształtów, linii i gradientów.
Domyślnie palety wyświetlane są w grupach po prawej stronie okna aplikacji. Aby wyświetlić paletę, należy kliknąć
zakładkę z jej nazwą. Aby odłączyć paletę od grupy, należy przeciągnąć zakładkę poza grupę. Powstanie ruchoma
paleta. Tutaj paletę Strony wyciągnęliśmy z jej grupy i utworzyliśmy z niej ruchomą paletę. (Zobacz Ìnformacje o
paletach, narzędziach i paskach menu' na stronie 40.)
2. Tworzenie nowego dokumentu

Wybrać polecenie Plik > Nowy > Dokument. W polu Liczba stron wpisać odpowiednią liczbę. Jeżeli dokument
zawiera więcej niż jedną stronę, należy pamiętać o zaznaczeniu opcji Rozkładówki, tak aby strony po lewej i po
prawej stronie leżały obok siebie na dwustronicowej rozkładówce. Rozkładówka to zestaw stron, które są widoczne
jednocześnie. W naszym przykładzie wybraliśmy format Letter z pola Rozmiar strony, a pozostałe opcje
pozostawiliśmy bez zmian. Nacisnąć przycisk OK. Program otworzy okno dokumentu i wyświetli pierwszą stronę.
Na palecie Strony podświetlona jest pierwsza strona. Oznacza to, że ta strona została wybrana. Inne strony są
wyświetlane w postaci zestawów złożonych ze strony po prawej i ze strony po lewej.
Paleta Strony zawiera informacje o stronach, rozkładówkach i stronach wzorcowych, a także umożliwia sterowanie
nimi. Strony wzorcowe pełnią rolę „tła” które można szybko zastosować na wielu innych stronach.
3. Tworzenie nowej strony wzorcowej

Aby nadać stronom wtórnym niepowtarzalny wygląd, utworzymy nową stronę wzorcową. W tym celu należy wybrać
plecenie Nowy wzorzec z menu palety Strony. W polu Oparty o wzorzec wybrać opcję A-Wzorcowa. Zmiany
wprowadzone na stronie wzorcowej A zostaną również zastosowane na stronie wzorcowej B. Aby zmienić nazwę
strony wzorcowej, należy wpisać nazwę w odpowiednie pole. Nacisnąć przycisk OK. Dwukrotnie kliknąć nową
stronę wzorcową na palecie Strony. Ponieważ linie pomocnicze ułatwiają precyzyjne układanie i wyrównywanie
obiektów, dodamy kilka takich linii do naszej strony wzorcowej. Wybrać polecenie Układ > Utwórz linie
pomocnicze. Podać liczbę wierszy i kolumn. My wybraliśmy cztery wiersze i trzy kolumny z odstępem 1p0. Dla
ustawienia Dopasuj linie pomocnicze do wybraliśmy opcję dopasowania do marginesów. Nacisnąć przycisk OK.
Linie pomocnicze dodane do strony wzorcowej pojawiają się na wszystkich stronach dokumentu, na których użyto
tego wzorca. Linie pomocnicze można również dodać do stron wzorcowych dokumentu, po prostu "wyciągając" je z
miarek. Oprócz linii pomocniczych program InDesign udostępnia także funkcję Siatka, która umożliwia łatwe
pozycjonowanie grafiki i ramek tekstowych w wyznaczonych miejscach.
4. Nadawanie strony wzorcowej dla strony dokumentu

Przeciągnąć nową stronę wzorcową z górnej połowy palety Strony na ikonę strony w sekcji Strony na tej palecie.
Wybraną stronę wskazuje czarny prostokąt. Po zastosowaniu strony wzorcowej, na ikonie strony pojawi się litera B.
Litera ta wskazuje, że nadano stronę wzorcową. Wszystkie zmiany wprowadzone we wzorcu są automatycznie
wprowadzane na wszystkich stronach, które z tego wzorca korzystają.
Oto kilka wskazówek dotyczących posługiwania się stronami wzorcowymi:
• Wzorców można użyć do powtarzalnego wstawiania logo lub rysunku, który pojawia się w tym samym miejscu
na wielu stronach.
• Za pomocą wzorców można dodać numery na górze lub na dole strony. Wybrać narzędzie Tekst i utworzyć pole
tekstowe na stronie wzorcowej. Następnie wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Automatyczny
numer strony.
• Aby uzyskać najlepsze rezultaty należy nadawać wzorzec dla rozkładówki o tej samej liczbie stron.
• Jeżeli umieści się obrazek na stronie wzorcowej, to będzie się on pojawiał na wszystkich stronach dokumentu, do
których zastosowano ten wzorzec. Kliknięcie tego obrazka na stronie dokumentu nie spowoduje jego zaznaczenia.
Wynika to z faktu, że obrazek należy do strony wzorcowej. Aby zmodyfikować lub usunąć ten obrazek, trzeba
przejść na stronę wzorcową. Jeżeli trzeba zmodyfikować lub usunąć ten obrazek na stronie dokumentu, można go
przesłonić, przytrzymując klawisze Ctrl+Shift (Windows) lub Command+Shift (Mac OS) i klikając obrazek.
(Zobacz Àby przesłonić obiekty wzorca' na stronie 213.)
5. Poruszanie się po dokumencie

InDesign zawiera wiele narzędzi, służących do poruszania się po dokumentach. Aby przejść do strony, należy
dwukrotnie kliknąć jej ikonę na palecie Strony. Dwukrotne kliknięcie numerów pod ikoną strony pozwala przejść
do rozkładówki. Aby przejść ze strony na stronę, należy kliknąć ikony stron na dole okna dokumentu. Za pomocą
poleceń z menu Widok można zmniejszać lub powiększać skalę wyświetlania dokumentu. Można też posłużyć się
narzędziem Lupka , aby powiększyć konkretny obszar dokumentu. Za pomocą narzędzia Rączka i pasków
przewijania również można poruszać się między różnymi obszarami czy stronami dokumentu. Szybkie poruszanie
się po dokumencie ułatwiają skróty klawiaturowe. (Zobacz `Klawisze do wyświetlania dokumentów i ich przestrzeni
roboczych' na stronie 777.)
Do poruszania się po dokumencie można również wykorzystać paletę Nawigator (polecenie Okno > Obiekt i układ
> Nawigator). Przeciągając suwak powiększenia można oddalić lub przybliżyć widok. Czerwony prostokąt
powiększa się lub zmniejsza odpowiednio do wielkości wyświetlanego obszaru.
Wlewanie i formatowanie tekstu

Podstawowe informacje o dodawaniu tekstu do dokumentu i kilka przydatnych wskazówek. W tym samouczku
poznamy metody importowania i wlewania tekstu do dokumentu w postaci zestawu połączonych ramek. Dowiemy
się także, jak manipulować ramkami tekstowymi i formatować znajdujący się w nich tekst.
1. Importowanie tekstu
Otworzyć dokument InDesign. Wybrać polecenie Plik > Umieść. Zaznaczyć pole Pokaż opcje importu, co pozwoli
sterować ustawieniami importowania, a następnie odszukać dwukrotnie kliknąć odpowiedni plik w formacie
Worda, RTF lub tekstowym. Jeżeli tekst ma zostać zaimportowany bez formatowania, należy zaznaczyć opcję Usuń
style i formatowanie z tekstu i tabel. Aby zachować formatowanie z importowanego dokumentu, należy wybrać opcję
Zachowaj style i formatowanie tekstu i tabel, a następnie zmienić ustawienia. Na przykład, jeżeli style importowane
z dokumentu Worda mają takie same nazwy, jak style istniejące w dokumencie InDesign, można określić, czy
używane mają być style Worda, czy style InDesign. Można nawet przypisać style Worda do stylów InDesign. Po
zakończeniu pracy nacisnąć przycisk OK. Pojawi się załadowana ikona tekstowa . Kliknięcie lub przeciągnięcie
wlewa tekst. (O wlewaniu tekstu do ramek powiemy w następnym kroku.)
Uwaga: Jeżeli tekst zaimportowany lub jego część jest w programie InDesign podświetlona na różowo, oznacza to, że
brakowało odpowiedniej czcionki i podstawiona została inna czcionka. Aby odszukać brakującą czcionkę należy
wybrać polecenie Tekst > Znajdź czcionki.
2. Wlewanie tekstu w ramki

Aby utworzyć nowe ramki tekstowe należy kliknąć załadowaną ikoną tekstową na stronie, albo przeciągnąć
ikonę po obszarze, gdzie ma się pojawić ramka. Jeżeli w porcie wyjściowym ramki pojawi się znak plus, oznacza to,
że nie cały tekst zmieścił się w ramce. Aby umieścić resztę zakrytego tekstu należy zaznaczyć ramkę za pomocą
narzędzia Zaznaczenie i kliknąć port wyjściowy, a następnie utworzyć kolejną ramkę tekstową.
Oto kilka wskazówek dotyczących wlewania tekstu:
• Aby tworzyć ramki jedną po drugiej bez potrzeby klikania na porcie wyjściowym, przy przeciąganiu lub klikaniu
załadowaną ikoną tekstową należy przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS).
• Aby wlać cały tekst do dokumentu, należy przytrzymać klawisz Shift i kliknąć załadowaną ikoną tekstową.
InDesign stosownie do potrzeb utworzy dodatkowe ramki tekstowe i strony. Jeżeli przy kliknięciu przytrzyma się
klawisze Shift+Alt (Windows) lub Shift+Option (Mac OS), to InDesign wleje tekst tylko do końca ostatniej strony,
nie tworząc dodatkowych stron.
• Po przytrzymaniu załadowanej ikony tekstowej nad istniejącą ramką, wokół ikony pojawiają się nawiasy .
Kliknąć, aby wlać tekst do istniejącej ramki, zastępując istniejącą zawartość.
3. Dodawanie i usuwanie powiązanych ramek tekstowych

Aby dodać ramkę do wątku, należy zaznaczyć ramkę narzędziem Zaznaczanie . Następnie kliknąć port wyjściowy
ramki, aby uzyskać załadowany kursor tekstowy. W razie potrzeby przejść na następną stronę, a potem kliknąć lub
przeciągnąć, aby utworzyć kolejną ramkę. Tekst będzie przepływać z początkowo klikniętej ramki do nowo
utworzonej. Aby usunąć ramkę należy ją zaznaczyć, a następnie nacisnąć klawisz Backspace lub Delete.
Usuwając ramkę z wątku nie trzeba martwić się o to, że zginie zawarty w niej tekst. Na przykład, jeżeli usunie się
drugą z trzech ramek, to tekst będzie przepływać z pierwszej ramki do ostatniej. Żaden fragment tekstu nie zostanie
usunięty. (Zobacz `Wiązanie ramek tekstowych w wątek' na stronie 230.)
4. Przenoszenie ramek tekstowych i zmiana ich rozmiaru

Aby modyfikować ramki tekstowe, gdy wybrane jest narzędzie Tekst, można przytrzymać klawisz Ctrl (Windows)
lub Command (Mac OS), aby tymczasowo przełączyć się na narzędzie Zaznaczenie. Kliknąć ramkę. Nie zwalniając
przytrzymywanego klawisza, przeciągnąć ramkę aby ją przenieść, albo przeciągnąć dowolną krawędź lub róg ramki,
aby zmienić jej rozmiar. Po zwolnieniu klawisza nastąpi powrót do narzędzia Tekst.
Przy zmianie rozmiaru ramki wielkość tekstu nie zmienia się (chyba że użyje się narzędzia Skalowanie). Aby zmienić
kształt ramki tekstowej należy ją zaznaczyć za pomocą narzędzia Zaznaczenie bezpośrednie . Następnie należy
przeciągając zmienić kształt ramki. Punkty można dodawać za pomocą narzędzia Pióro .
5. Zmiana opcji ramki tekstowej

Zaznaczyć ramkę tekstową lub umieścić punkt wstawiania wewnątrz tej ramki. Wybrać polecenie Obiekt > Opcje
ramki tekstowej. Zmienić liczbę łamów, wyrównanie pionowe tekstu w ramce lub wielkość odstępu wewnętrznego
między tekstem a ramką. (Zobacz Àby zmienić właściwości ramki tekstowej' na stronie 236.)
Kolumny można tworzyć układając połączone ramki tekstowe obok siebie. Można także zmienić liczbę kolumn
wewnątrz pojedynczej ramki.
6. Eksperymentowanie z formatem tekstu

Aby zmienić opcje formatowania akapitu należy zaznaczyć tekst lub umieścić punkt wstawiania w akapicie, a
następnie kliknąć ikonę Sterowanie formatowaniem akapitu . Ikona ta znajduje się po lewej stronie palety
Sterowanie. Aby zmienić opcje formatowania znaku należy zaznaczyć tekst do sformatowania, a następnie kliknąć
ikonę Sterowanie formatowaniem znaku . Ikona ta znajduje się po lewej stronie palety Sterowanie. Kliknięcie
ikony menu palety udostępnia kolejne opcje.
Aby nadać to samo formatowanie większej liczbie akapitów można skorzystać z palety Style akapitowe. Umożliwia
ona tworzenie i nadawanie stylów. Aby wielokrotnie używać tego samego stylu formatowania znaków w akapicie
można posłużyć się paletą Style znakowe.
Twórcze podejście do grafiki

Za pomocą polecenia Umieść można z łatwością wzbogacać wygląd dokumentów o elementy graficzne, takie jak
zdjęcia i rysunki.
1. Dodawanie grafiki
Otworzyć dokument InDesign. Wybrać polecenie Plik > Umieść. Zaznaczyć opcję Pokaż opcje importu, aby
sterować importowaniem pliku. Wybrać plik, który ma zostać dodany do dokumentu. Kliknąć załadowaną ikoną
grafiki w dowolnym miejscu w dokumencie.
Gdy umieszcza się element graficzny w pustym obszarze, InDesign automatycznie tworzy dla niego ramkę.
Umieszczając plik Photoshopa (.psd), Illustratora (.ai) lub Acrobata (.pdf), można określać, które warstwy obrazka
mają być widoczne. (Zobacz Ùmieszczanie grafiki' na stronie 438.)
2. Modyfikowanie elementu graficznego

Zaznaczyć grafikę za pomocą narzędzia Zaznaczenie i przeciągnąć ją na nowe miejsce. Aby przenieść wiele
obiektów, zaznaczyć je narzędziem Zaznaczenie, a następnie przeciągnąć na nowe miejsce.
Spróbujemy teraz obrócić element graficzny. W tym celu należy zaznaczyć grafikę, wybrać narzędzie Obrót i
ustalić punkt początkowy (punkt środka). Odsunąć narzędzie Obrót od punktu początkowego i przeciągnąć, aby
obrócić grafikę. Przytrzymanie przy przeciąganiu klawisza Shift ogranicza ruchy do wielokrotności 45°.
3. Zmiana rozmiaru grafiki

Zaznaczyć umieszczoną grafikę za pomocą narzędzia Zaznaczenie. Przeciągnąć jeden z uchwytów, aby powiększyć
obwiednię ramki graficznej (przytrzymanie klawisza Shift pozwala zachować proporcje). Rozmiar zawartości ramki
nie zmieni się. Zaznaczyć ramkę, wybrać polecenie Obiekt > Dopasowanie > Dopasuj zawartość do ramki (lub
Dopasuj zawartość proporcjonalnie, aby uniknąć zniekształcenia obrazka). Rozmiar zawartości zostanie
automatycznie dostosowany do rozmiaru ramki.
Należy pamiętać, że zawartość i ramka graficzna stanowią dwa odrębne elementy. Każdy z nich ma własną
obwiednię. Przeciągając uchwyt w celu powiększenia ramki graficznej instynktownie spodziewamy się, że powiększy
się również grafika. Możliwość modyfikowania ramki odrębnie od jej zawartości zapewnia większą elastyczność, ale
wymaga przyzwyczajenia. Warto poeksperymentować z narzędziem Zaznaczenie bezpośrednie i narzędziem
Zaznaczenie, zaznaczając, przenosząc i zmieniając rozmiar ramki i jej zawartości:
• Aby zmienić rozmiar ramki i zawartości jednocześnie, należy wybrać narzędzie Zaznaczenie i przytrzymać
klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS). Przytrzymanie dodatkowo klawisza Shift umożliwi
proporcjonalną zmianę rozmiaru obiektu. (Gdy korzysta się z klawiszy modyfikujących, należy pamiętać o
zwolnieniu przycisku myszy przed zwolnieniem klawisza).
• Aby zmniejszyć rozmiar ramki i ukryć część zawartości, wystarczy po prostu przeciągnąć dowolny uchwyt.
• Aby zmienić rozmiar zawartości ramki graficznej należy użyć narzędzia Zaznaczenie bezpośrednie , zaznaczyć
grafikę, a następnie przeciągnąć dowolny uchwyt ramki.
• Narzędzie Pozycja umożliwia kadrowanie i zmianę rozmiaru grafiki. Narzędzie to jest ukryte pod narzędziem
Zaznaczanie bezpośrednie.
4. Łączenie elementów graficznych w grupy

Wybrać narzędzie Zaznaczenie, zaznaczyć element graficzny, przytrzymać klawisz Shift i zaznaczyć kolejny element
graficzny. Wybrać polecenie Obiekt > Grupuj. Obwiednia otacza teraz wszystkie zaznaczone obiekty.
Obiekty połączone w grupę są traktowane jak jedna całość. Obiekty takie można przenosić lub przekształcać, nie
zmieniając ich względnego położenia ani atrybutów. (Zobacz `Grupowanie obiektów' na stronie 485.)
5. Zarządzanie zaimportowanymi elementami graficznymi

Wybrać polecenie Okno > Łącza, aby otworzyć paletę Łącza. Na palecie Łącza przechowywana jest lista wszystkich
plików tekstowych lub graficznych dołączonych do dokumentu InDesign. Aby wyświetlić informacje o takim pliku,
np. datę modyfikacji, rozmiar lub typ, należy dwukrotnie kliknąć nazwę pliku.
Po zaimportowaniu pliku graficznego lub tekstowego do dokumentu InDesign można ten plik modyfikować albo w
programie InDesign, albo w programie, za pomocą którego ten plik został utworzony. Można na przykład zaznaczyć
obrazek Photoshopa, który ma zostać zmodyfikowany, kliknąć ikonę Edytuj oryginał na palecie Łącza, a potem
zmodyfikować i zapisać obrazek. Jeżeli natomiast obrazek zostanie zmodyfikowany w Photoshopie, na palecie Łącza
pojawi się żółty trójkąt, wskazujący, że obrazek uległ zmianie. Można kliknąć ikonę Uaktualnij łącze , aby użyć
najnowszej wersji. (Zobacz Ìnformacje o łączach i grafice osadzonej' na stronie 451.)
Rysowanie linii i wielokątów

Adobe InDesign zawiera wiele narzędzi do tworzenia prostych kształtów geometrycznych, a także dodatkowe
narzędzia do rysowania swobodnych kształtów. Ten samouczek pokazuje, jak można z kształtów, kolorów,
gradientów i segmentów linii krzywych budować swój rysunek.
1. Rysowanie kształtu
Przytrzymać wciśnięty przycisk myszy nad narzędziem Prostokąt na pasku narzędzi i wybrać pożądane narzędzie
kształtu (Prostokąt, Wielokąt lub Elipsa). Następnie przeciągnąć w oknie dokumentu, aby narysować wybrany
kształt. Przytrzymanie klawisza Shift umożliwia zachowanie proporcji; można więc użyć klawisza Shift i narzędzia
Prostokąt, aby narysować kwadrat, albo narzędzia Elipsa, aby narysować okrąg.
Narzędzie Wielokąt doskonale nadaje się do rysowania gwiazdek. Po dwukrotnym kliknięciu ikony narzędzia na
pasku można podać liczbę boków (my wpisaliśmy (25) oraz wielkość procentową wcięcia gwiazdy (my wybraliśmy
50%).
2. Wypełnianie kształtu kolorem

Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć narysowany przed chwilą kształt. Kliknąć pole Wypełnienie na pasku
narzędzi. Poinformuje to program InDesign, że chcemy nadać kolor dla wnętrza kształtu, a nie jego obrysu (czyli
konturu). Następnie kliknąć dowolną próbkę na palecie Próbki, aby wypełnić kształt wybranym kolorem. (Jeżeli
paleta Próbki nie jest widoczna, należy wybrać polecenie Okno > Próbki.)
Jeżeli wśród domyślnych próbek na palecie nie ma potrzebnego koloru, można utworzyć lub wybrać kolor na inne
sposoby. Można np. dwukrotnie kliknąć pole Wypełnienie lub Obrys na pasku narzędzi, aby wyświetlić Próbnik
kolorów, albo wybrać narzędzie Kroplomierz i skopiować kolory z zaimportowanej grafiki. Do palety Próbki można
dodawać kolory z dowolnej biblioteki kolorów. (Zobacz Àby utworzyć nową próbkę koloru' na stronie 523.)
3. Zmiana grubości obrysu kształtu

Jeżeli paleta Obrys nie jest widoczna, wybrać polecenie Okno > Obrys. Zmienić wartość w polu Grubość na palecie
Obrys i nacisnąć Enter lub Return, aby zastosować zmianę.
Można używać obrysu czarnego, ale można także zmienić jego kolor, klikając na pole Obrys na palecie narzędzi i
wybierając inny kolor. (Zobacz Àby nadać kolor' na stronie 516.)
4. Dodawanie gradientu
Zamiast jednolitym kolorem możemy wypełnić naszą gwiazdę płynnym przejściem między dwoma lub więcej
kolorami. W tym celu należy wybrać polecenie Okno > Gradient, aby wyświetlić paletę Gradient — znaną już
użytkownikom programu Adobe Illustrator. Ponownie kliknąć pole Wypełnienie na pasku narzędzi, a następnie
wybrać narzędzie Zaznaczanie aby zaznaczyć gwiazdkę. Aby określić kolor początkowy, należy kliknąć lewy
punkt koloru pod paskiem gradientu. Przeciągnąć próbkę z palety Próbki i upuścić ją na stopie koloru. Aby
zdefiniować końcowy kolor gradientu należy kliknąć pierwszy stop koloru od prawej pod paskiem gradientu, a
potem wybrać pożądany kolor. Z menu Typ na palecie Gradient wybrać polecenie Liniowy lub Promienisty.
Dostosować położenie kolorów i punktu środkowego. (Zobacz Àby utworzyć próbkę gradientu' na stronie 531.)
Gradient można także zdefiniować za pomocą palety Próbki.
5. Rysowanie segmentów krzywych za pomocą narzędzia Pióro

Narzędzie Pióro, znane użytkownikom programów Adobe Illustrator lub Photoshop, rysuje linie proste oraz płynne,
gładkie krzywe. Aby narysować segment krzywej należy wybrać narzędzie Pióro z paska narzędzi i kliknąć nim
na pustym obszarze strony. Zwolnić przycisk myszy Przesunąć wskaźnik w lewo. Kliknąć i przeciągnąć linię,
obracając podczas przeciągania, aby utworzyć zakrzywiony segment. Spowoduje to utworzenie punktu kontrolnego
dla następnego segmentu. Kliknąć ponownie, zwalniając przycisk myszy. Następnie kliknąć i przeciągnąć. Wokół
każdego punktu kontrolnego obracają się razem dwie linie kierunkowe. Jeżeli utworzony segment nie odpowiada
oczekiwaniom, można wybrać polecenie Edycja > Cofnij. Wybrać z paska narzędzi narzędzie Zaznaczenie i kliknąć
na pustym obszarze strony, aby usunąć zaznaczenie ze ścieżki.
Punkty kontrolne stanowią miejsca zakotwiczenia segmentów krzywej. Linie kierunkowe sterują kierunkiem
krzywych. Kształt krzywej można zmieniać przeciągając linie kierunkowe lub ich zakończenia, zwane punktami
kierunkowymi.
6. Tworzenie kształtu zawierającego linie proste i krzywe

Wiedząc już jak rysować segmenty krzywych, możemy połączyć je z liniami prostymi w kształt nazywany ścieżką
zamkniętą. Aby sterować liniami prostymi, należy wybrać polecenie Widok > Siatki i linie pomocnicze > Pokaż siatkę
dokumentu oraz Widok > Siatki i linie pomocnicze > Przyciągaj do siatki dokumentu. Wybrać z paska narzędzi
narzędzie Pióro. Narzędzie to można uaktywnić również przez naciśnięcie klawisza P. Kliknąć punkt przecięcia
siatki, a następnie kliknąć ponownie po prawej stronie od punktu pierwszego kliknięcia. Powstanie segment linii
prostej. Kliknąć na siatce jeszcze raz, aby utworzyć drugi segment linii prostej. Teraz narysujemy segment krzywej:
zamiast zwalniać przycisk myszy należy go przeciągnąć. Aby zamknąć ścieżkę należy umieścić kursor nad
pierwszym punktem. Gdy przy ikonie wskaźnika pojawi się małe kółko , kliknąć punkt.
Omówienie przezroczystości
Płynne, wtapiające się krawędzie tekstu i grafiki wektorowej nadają dokumentom Adobe InDesign szczególny
charakter. Dodanie cienia do tekstu stwarza wrażenie, że unosi się on nad powierzchnią. Efekty te — same w sobie
lub w połączeniu z trybami mieszania i ustawieniami krycia — umożliwiają tworzenie rozkładówek z bogatymi,
trójwymiarowymi efektami
Tutaj przedstawiamy tylko kilka spośród wielu efektów przezroczystości, którymi można wzbogacić grafikę.
1. Rysowanie i nakładanie obiektów w jednolitym kolorze

Za pomocą jednego z podstawowych narzędzi do rysowania (Elipsa, Prostokąt, Wielokąt) utworzyć kilka
podstawowych kształtów, nakładając je na siebie przy rysowaniu. Wybrać polecenie Okno > Próbki aby otworzyć
paletę Próbki. Następnie kliknąć przytrzymując klawisz Shift, aby zaznaczyć wszystkie narysowane obiekty. Wybrać
pole Wypełnienie na palecie Próbki, aby nadać obiektom kolorowe wypełnienie. (Można także wybrać pole
Wypełnienie na pasku narzędzi.) Kliknąć jeden z kolorów na palecie Próbki. W przykładzie użyliśmy koloru C=75,
M=5, Y=100, K=0.
2. Nadawanie trybów mieszania.

Adobe InDesign oferuje wiele sposobów mieszania kolorów nakładających się obiektów. Użytkownicy programów
Adobe Photoshop i Adobe Illustrator spotkają się ze znanymi im trybami mieszania. Wybrać polecenie Okno >
Przezroczystość, aby otworzyć paletę Przezroczystość. Po zaznaczeniu przynajmniej dwóch obiektów, wybrać tryb
mieszania z menu na górze palety Przezroczystość. Można eksperymentować z różnymi trybami mieszania. (My
zastosowaliśmy do przedstawionych poniżej obiektów tryby Mnożenie, Mnożenie odwrotności oraz Różnica.) Po
wyborze trybu mieszania uaktywnić narzędzie Zaznaczenie , wybierając je z paska narzędzi. Kliknąć na pustym
obszarze strony, aby usunąć zaznaczenie z obiektów
Aby uzyskać więcej informacji o różnych trybach mieszania, zobacz część Òpcje trybu mieszania' na stronie 500.
3. Dodawanie cienia do tekstu

Nowi użytkownicy programu InDesign, którzy chcieliby szybko utworzyć efekty tekstowe, mogą wypróbować
technikę rzucania cienia. Utworzyć tekst w dokumencie InDesign. W tym celu należy wybrać narzędzie Tekst z
paska narzędzi, narysować ramkę tekstową, wybrać czcionkę i rozmiar pisma z palety Sterowanie (my wybraliśmy
Adobe Caslon Pro Bold Italic i 140 pkt). Wpisać krótkie słowo. Za pomocą narzędzia Zaznaczenie zaznaczyć
ramkę tekstową i wybrać polecenie Obiekt > Cień. (Cień można zastosować do ramki tekstowej, ale nie do
zaznaczonego tekstu.) Wybrać opcję Cień, aby uaktywnić pozostałe opcje, a następnie podać ustawienia dla cienia.
Aby oglądać rezultaty zmian ustawień w dokumencie, można zaznaczyć opcję Podgląd. Eksperymentować z
różnymi ustawieniami, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Ponieważ jest to obiekt wektorowy, tekst można edytować bez utraty efektu cienia.
4. Wtapianie marginesów grafiki

Narysować lub zaimportować kolorową grafikę wektorową. Zaznaczyć ją za pomocą narzędzia Zaznaczenie i
wybrać polecenie Obiekt > Wtapianie. Wybrać opcję Wtapianie, aby uaktywnić pozostałe opcje, a następnie określić
ustawienia wtapiania. My wybraliśmy dużą grubość wtapiania, aby utworzyć mglisty efekt.
Stosując efekty przezroczystości warto oceniać je w kontekście poprawności całego projektu. Na przykład, użycie
wtapiania do małego tekstu o cienkich obrysach lub szeryfach może spowodować, że tekst ten przestanie być
czytelny.
5. Regulowanie krycia zaimportowanej grafiki

Otworzyć dokument InDesign. Wybrać polecenie Plik > Umieść. Zaznaczyć pole Pokaż opcje importu, co pozwoli
sterować ustawieniami importowania pliku. Następnie dwukrotnie kliknąć grafikę, która ma zostać zaimportowana.
Pojawi się ikona graficzna . Kliknąć, aby umieścić grafikę. W naszym przykładzie umieściliśmy element tekstowy.
Umieścić inny element graficzny (w naszym przykładzie kwiat) nad pierwszym. Powiększyć go tak, aby przykrył
pierwszy element graficzny. Drugi element graficzny będzie w 100% zakrywał pierwszy. Przy zaznaczonym drugim
elemencie zmienić wartość Krycie na palecie Przezroczystość, tak aby pierwszy element graficzny stał się widoczny
spod zakrywającego go obrazka.
Przezroczystość grafiki importowanej można modyfikować wyłącznie za pomocą palety Przezroczystość. Można np.
zaimportować obiekty posiadające już przezroczystość i nałożyć na nie efekty programu InDesign. Przy
eksportowaniu do formatu PDF 1.5 (Adobe Acrobat 6.0) lub nowszego, przezroczystość jest zachowywana i można
ją bez ograniczeń edytować.
6. Tworzenie stylu obiektu

Wybrać polecenie Okno > Style obiektowe, aby wyświetlić paletę Style obiektowe. Zaznaczyć obiekt, któremu
nadano ustawienia przezroczystości. Wybrać polecenie Nowy styl obiektowy z menu palety Style obiektowe. Kliknąć
Przezroczystość Jak widać, nadane zostały ustawienia zaznaczonego obiektu. Zaznaczyć (lub wyłączyć) inne opcje,
które powinny pojawić się w stylu. Wpisać nazwę stylu i nacisnąć przycisk OK. Następnie można nadawać te
ustawienia innym obiektom w dokumencie.
Aby oszczędzić czas, można utworzyć style obiektowe dla ramek tekstowych lub graficznych, a potem nadawać te
style obiektom w dokumencie. (Zobacz Ìnformacje o stylach obiektowych' na stronie 279.)
Jeden dokument, trzy miejsca przeznaczenia

Gdy trzeba opublikować te same materiały w druku i na stronie internetowej, czasami tworzy się do każdego celu
osobny dokument. Za pomocą Adobe InDesign można zawartość jednego dokumentu publikować w wielu różnych
formatach. Gdy użytkownik wybiera różne formaty wyjściowe, InDesign dostosowuje ustawienia druku lub
eksportowania do możliwości każdego z tych formatów.
Naszą przykładową kolorową broszurę informacyjną opublikowaliśmy w Internecie, w dokumencie Adobe PDF,
oraz w druku na papierze błyszczącym. W dokumencie PDF dodaliśmy funkcje interaktywne: filmy, pliki
dźwiękowe, hiperłącza i zakładki. Na stronie WWW dodaliśmy odsyłacze do innych stron o podobnej tematyce.
Przy produkcji broszury drukowanej użyliśmy matrycy cyfrowej, z której wykonaliśmy próbę kompozytową o
wysokiej jakości. Następnie oddaliśmy do drukarni gotowy do druku plik PDF, z którego drukarnia wykonała
rozbarwienia w procesorze RIP.
1. Tworzenie dokumentu interaktywnego

Odsyłacze, filmy, pliki tekstowe i inne elementy interaktywne wzbogacają treści publikowane w formie
elektronicznej oraz ułatwiają poruszanie się wśród nich. InDesign umożliwia dodawanie funkcji interaktywnych do
dokumentów publikowanych w formie elektronicznej bez spadku jakości dokumentu, który ma być opublikowany
w druku.
Do spisu treści broszury w formacie Adobe PDF dodaliśmy stany rollover, przekazujące czytelnikom dodatkowe
informacje. Pozycje ze spisu treści będą się również pojawiać na panelu zakładek programu Adobe Acrobat.
Statyczny element graficzny zastąpiono krótkim filmem, który ożywia treść. Więcej informacji na ten temat można
znaleźć w sekcji Ìnformacje o funkcjach interaktywnych' na stronie 608.
2. Przygotowywanie do publikacji
Niezależnie od wybranego formatu, funkcja Weryfikacja programu InDesign pomaga wykryć problemy przed
przekazaniem dokumentu do publikacji. Po uruchomieniu narzędzia Weryfikacja InDesign sprawdza bieżący
dokument lub książkę w poszukiwaniu problemów, które mogą potencjalnie wpłynąć na jakość druku, np.
brakujących czcionek lub elementów graficznych, powielonych farb lub obiektów przezroczystych. Większość
problemów, jak np. powielone farby albo brakujące pliki czy czcionki, można naprawić w oknie dialogowym
Weryfikacja. (Zobacz Àby przeprowadzić weryfikację' na stronie 692.)
3. Publikacja interaktywnego dokumentu PDF.

Program InDesign wyposażono w kolekcję gotowych ustawień Adobe PDF, przeznaczonych do różnych formatów
wyjściowych, a także szereg innych opcji, umożliwiających dostosowanie dokumentów PDF do własnych potrzeb.
Jeżeli w dokumencie umieszczono filmy, pliki dźwiękowe lub inne elementy interaktywne, należy pamiętać o
zaznaczeniu opcji Elementy interaktywne podczas eksportowania na format PDF. Zaznaczenie opcji Znaczniki
książki elektronicznej pozwala zachować logiczny przepływ strukturalny w dokumencie PDF.
Utworzyliśmy z naszej broszury dokument Adobe PDF, który będziemy dodawać do zestawu dla prasy. Umieścimy
go także na stronie WWW poświęconej naszej imprezie, dla tych czytelników, którzy preferują czytanie i drukowanie
treści elektronicznych za pomocą programu Adobe Acrobat. (Zobacz `Przygotowanie dokumentu do wyświetlania
na ekranie' na stronie 597.)
4. Publikowanie interaktywnej strony WWW

Czasami warto wykorzystywać inny układ dla dokumentu do druku, a inny dla treści publikowanych na stronie
WWW. Funkcja Pakiet dla programu GoLive dostępna w programie InDesign ułatwia powtórne wykorzystanie
grafiki i tekstu z dokumentu InDesign na stronach WWW w Adobe GoLive Web. Funkcja Pakiet dla programu
GoLive umożliwia optymalizację wątków i grafiki InDesign do potrzeb publikacji w sieci WWW. Następnie można
je przeciągnąć na stronę WWW w GoLive. Można powtórzyć układ dokumentu InDesign albo dostosować go do
wyglądu całego serwisu.
My posłużyliśmy się Adobe GoLive aby wlać treści z naszej broszury do szablonu serwisu WWW. Użyliśmy funkcji
optymalizacyjnej dostępnej w narzędziu Pakiet dla programu GoLive aby przekonwertować obrazki TIFF i EPS na
pliki GIF i JPEG, które można wyświetlać na stronach WWW. W większości przypadków pozwoliliśmy GoLive
przełożyć formatowanie tekstu na CSS (Cascading Style Sheets). Wyjątek stanowiły inicjały, które przeciągnęliśmy
do GoLive jako rysunki, ponieważ funkcja ta nie jest obsługiwana w standardzie CSS. Więcej informacji na ten temat
można znaleźć w sekcji Ìnformacje o posługiwaniu się programami InDesign i Adobe GoLive' na stronie 628.
5. Przygotowywanie dokumentu do druku

Przy druku dokumentu interaktywnego trzeba przekonwertować odsyłacze hipertekstowe na zwykły tekst i pominąć
zakładki i inne interaktywne elementy. Pliki dźwiękowe są oczywiście także pomijane. Filmy można pominąć albo
zastąpić obrazkami o dużej rozdzielczości.
W naszej broszurze zastąpiliśmy film, łącząc jego ramkę graficzną ze “stopklatką” o dużej rozdzielczości uzyskaną z
oryginalnego filmu. Pominęliśmy elementy interaktywne, wykorzystując dwa zestawy ustawień eksportu Adobe
PDF służące do przygotowywania materiałów do druku. (Zobacz kroki 6 i 7 poniżej.)
6. Tworzenie próby o wysokiej jakości za pomocą matrycy cyfrowej

Przed wydrukowaniem rozbarwień warto wykonać próbę dokumentu, aby zweryfikować rozdzielczość obrazków
rastrowych, kolory oraz ogólny układ stron. Można to zrobić np. przygotowując matrycę cyfrową — niewielki,
niezawodny dokument PDF, który w drukarni będzie można wyświetlić i edytować oraz wydrukować z niego próbę.
Aby utworzyć cyfrową matrycę należy wyeksportować dokument do pliku PDF używając stylu Wydruk wysokiej
jakości. Zgodnie z ustawieniami tego stylu, program InDesign stosuje kompresję i zmniejsza próbkowanie, aby
ograniczyć rozmiary plików; kolory pozostają niezmienione; osadzane są podzbiory wszystkich czcionek użytych w
dokumencie; program drukuje ze średnią rozdzielczością, aby utworzyć dość dokładne odwzorowanie oryginału.
(Zobacz Ìnformacje o przepływie pracy Adobe PDF' na stronie 599.)
7. Przekazywanie gotowego pliku PDF do rozbarwiania w procesorze RIP.

Przekazując plik do drukarni można zapisać go w postaci dokumentu InDesign, pliku PostScript lub gotowego do
druku pliku PDF. Postanowiliśmy zapisać naszą broszurę w postaci gotowego pliku PDF, aby uniknąć takich
problemów, jak brakujące czcionki i obrazki, uszkodzone pliki lub błędy zgodności formatu PostScript. Aby
utworzyć plik PDF gotowy do druku należy wybrać w programie InDesign styl eksportu o nazwie Jakość drukarska
Gotowy do druku plik PDF zawiera wszystkie informacje potrzebne usługodawcy do uzyskania wysokiej jakości
materiału na naświetlarce. Kolory są konwertowane na przestrzeń CMYK (kolory dodatkowe są zachowywane).
Czcionki są osadzane w pliku. Obrazki w dużej rozdzielczości są również osadzane albo dołączane. Usługodawca
może dokonać ostatnich poprawek w tak przygotowanym pliku PDF, tworząc zalewki, transpozycję stron, lub
wykonując inne czynności. (Zobacz Àby stworzyć plik Adobe PDF gotowy do druku' na stronie 600.)
38
Rozdział 3: Obszar pracy
Podstawowe informacje o obszarze pracy

Obszar pracy
Obszar pracy w programie InDesign składa się domyślnie z okna dokumentu, w którym można rysować i
projektować układ strony, z paska narzędzi, który zawiera narzędzia rysunkowe i edycyjne, z palet ułatwiających
monitorowanie i modyfikowanie grafiki, a także z pasków menu, które zawierają polecenia, służące do wykonywania
zadań.
Wygląd obszaru pracy można zmienić, dostosowując go do własnych potrzeb. Użytkownik może przenosić, ukrywać
i wyświetlać palety, zwiększać lub zmniejszać skalę wyświetlania grafiki, przewijać okno dokumentu, aby obejrzeć
inne jego obszary, a także tworzyć wiele okien i widoków. Wygląd okna dokumentu można ponadto zmieniać za
pomocą przycisków trybu, umieszczonych na dole paska narzędzi.
Tryb normalny Wyświetla grafikę w standardowym oknie, wraz z wszystkimi widocznymi siatkami i liniami
pomocniczymi, obiektami niedrukowalnymi i białym obszarem roboczym.
Tryb podglądu Wyświetla dokument w taki sposób, jakby został wydrukowany. Wszystkie elementy niedrukowalne
(siatki, linie pomocnicze, niedrukowalne obiekty) są ukrywane, a obszar roboczy wyświetlany jest w kolorze
ustawionym w preferencjach.
Tryb spadu Wyświetla dokument w taki sposób, jakby został wydrukowany. Wszystkie elementy niedrukowalne
(siatki, linie pomocnicze, niedrukowalne obiekty) są ukrywane, a obszar roboczy wyświetlany jest w kolorze
ustawionym w preferencjach. Ponadto widoczne są wszystkie elementy drukowalne, znajdujące się w obszarze spadu
dokumentu (zdefiniowanym w oknie Ustawienia dokumentu).
Tryb informacji o pracy Wyświetla dokument w taki sposób, jakby został wydrukowany. Wszystkie elementy
niedrukowalne (siatki, linie pomocnicze, niedrukowalne obiekty) są ukrywane, a obszar roboczy wyświetlany jest w
kolorze ustawionym w preferencjach. Ponadto widoczne są wszystkie elementy drukowalne, znajdujące się w
obszarze informacji o pracy (zdefiniowanym w oknie Ustawienia dokumentu).
Korzystanie z paska stanu

Pasek stanu znajduje się w lewej dolnej części okna dokumentu. Wyświetla on informacje o stanie pliku. Kliknięcie
menu na pasku stanu umożliwia:
• Dostęp do poleceń Version Cue.
• Zaznaczenie bieżącego pliku w systemie plików: należy wybrać polecenie Pokaż w Eksploratorze (Windows) albo
Pokaż w Finderze (Mac OS).
• Wyświetlenie bieżącego pliku w Adobe Bridge: należy wybrać polecenie Pokaż w programie Bridge.
Zobacz także
'Informacje o programie Adobe Bridge' na stronie 75
'Jak najlepiej wykorzystać Version Cue' na stronie 112
Informacje o palecie Sterowanie

Paleta Sterowanie zapewnia szybki dostęp do opcji, poleceń i innych palet dotyczących bieżącego elementu strony
lub zaznaczonych obiektów. Domyślnie paleta Sterowanie jest zadokowana u góry okna dokumentu. Można ją
jednak zadokować u dołu tego okna, przekształcić w paletę ruchomą, albo całkowicie ukryć.
Paleta Sterowanie wyświetla różne opcje w zależności od tego, jaki obiekt został zaznaczony. Na przykład, przy
zaznaczonej ramce paleta Sterowanie wyświetla opcje umożliwiające zmianę rozmiaru i położenia, pochylanie i
obracanie ramki. Po zaznaczeniu tekstu wewnątrz ramki paleta Sterowanie wyświetli opcje umożliwiające
dostosowywanie atrybutów tekstu, np. kroju i rozmiaru czcionki, interlinii i przesunięcia linii bazowej. Aby
sformatować tekst, można wyświetlić opcje znaku i akapitu. Po zaznaczeniu komórki tabeli, paleta Sterowanie
wyświetli opcje umożliwiające dostosowywanie wymiarów kolumn i rzędów, łączenie komórek, wyrównywanie
tekstu i dodawanie obrysów.
Gdy opcje na palecie Sterowanie się zmienią, można uzyskać dodatkowe informacje o każdej z nich, korzystając z
podpowiedzi — opisów wyskakujących po umieszczeniu wskaźnika myszy nad ikoną lub etykietą opcji.
Paleta Sterowanie z wyświetloną podpowiedzią
Polecenia menu palety również zależą od rodzaju zaznaczonego obiektu. Zawsze jednak widoczne są polecenia
dokowania palety Sterowanie i przekształcania jej w paletę ruchomą. Informacje o innych poleceniach można
znaleźć za pomocą skorowidzu.
Menu palety Sterowanie
Paleta Sterowanie pozwala opanować bałagan na ekranie, umożliwiając ukrywanie i pokazywanie innych palet, gdy
są potrzebne. Aby wyświetlić okna dialogowe związane z ikonami na palecie Sterowanie, przytrzymać klawisz Ctrl
(Windows) lub Command (Mac OS) i kliknąć ikonę.
Aby wyświetlić menu palety, kliknąć ikonę trójkąta po prawej stronie palety Sterowanie.
Aby ukryć paletę Sterowanie, wybrać polecenie Okno > Sterowanie; pozwala ono ukrywać albo wyświetlać tę paletę.
Zobacz także
'Informacje o paletach' na stronie 40
'Skróty klawiaturowe do obsługi palety Sterowanie' na stronie 780
Aby zadokować paletę Sterowanie lub przekształcić ją w paletę ruchomą

• Przeciągnąć pionowy pasek po lewej stronie palety Sterowanie, aż zostanie zadokowana na górze lub na dole okna
aplikacji (Windows) albo ekranu (Mac OS).
• Wybrać odpowiednie polecenie z menu palety.
Palety, narzędzia i paski menu

Informacje o paletach, narzędziach i paskach menu
Gdy po raz pierwszy otworzy się program InDesign, widoczna jest paleta Sterowanie i pasek narzędzi, a także kilka
grup innych palet. Niektóre z nich są zwinięte z boku okna aplikacji (Windows) lub ekranu (Mac OS).
Paleta Sterowanie i paleta Informacje podają dane kontekstowe: w zależności od tego, jaki obiekt jest zaznaczony,
palety te wyświetlają różne opcje. Ponadto paleta Sterowanie zawiera przycisk umożliwiający szybkie pokazywanie i
ukrywanie palet związanych z zaznaczonym elementem strony.
Paleta Skrypty umożliwia automatyzację wielu zadań w programie InDesign za pomocą języka JavaScript,
Applescript lub Visual Basic. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w Podręczniku tworzenia skryptów, w
folderze Adobe InDesign Technical Info na dysku CD programu InDesign.
Zobacz także
'Informacje o skrótach klawiaturowych' na stronie 768
Informacje o paletach
Menu Okno zawiera listę palet programu InDesign. Znacznik wyboru obok nazwy palety wskazuje, że jest ona
wyświetlona na górze grupy, a nie ukryta pod inną grupą palet. Palety można pokazywać lub ukrywać za pomocą
menu Okno lub palety Sterowanie. Przy przełączaniu palet za pomocą palety Sterowanie, pokazują się tylko palety
związane z zaznaczonym w danym momencie obiektem.
Wyœwietlanie menu palety

Większość palet ma w prawym lub lewym górnym rogu menu, z którego można wybierać opcje. Położenie menu
zależy od tego, czy paleta jest zadokowana oraz od tego, czy jest zwinięta.
Menu palety
Uwaga: Polecenia widoczne w menu palety Sterowanie zależą od bieżącego zaznaczenia albo od stanu tej palety.
Ponadto niektóre opcje na palecie Informacje mają wyskakujące menu sterujące sposobem ich wyświetlania.
Zmiana rozmiaru palet

Aby zmienić rozmiar palety, należy przeciągnąć jej brzeg (Windows) albo przeciągnąć za prawy dolny róg (Windows
i Mac OS). Listę palet można zagęścić, zmniejszając rozmiar wierszy. W przypadku palet zawierających przycisk
„Pokaż opcje” można też korzystać z układu zwykłego lub skróconego. Palety można zwijać, tak aby widoczny był
tylko ich pasek tytułu.
C
Trzy różne widoki palety Kolor
A. Widok normalny B. Widok skrócony C. Widok zwinięty
Zwijanie palet
Po uruchomieniu programu InDesign, z boku okna aplikacji (Windows) lub ekranu (Mac OS) znajduje się kilka grup
palet zwiniętych do postaci zakładek.
Zakładki (karty) zwiniętych palet widoczne są z boku okna aplikacji (Windows) lub ekranu (Mac OS).
Zwinięte palety można przenosić do ich własnych okien. Można także zwijać na panel boczny inne palety. Palety
zwinięte na panelu bocznym można grupować oraz zmieniać ich położenie; takich palet nie można jednak dokować.
Uwaga: Nie można zwinąć na panelu bocznym paska narzędzi, palety Sterowanie, palety Tabulatory ani paska
narzędzi programu PageMaker.
Dokowanie palet
Po zadokowaniu palet poruszają się one jak jedna całość, a ponadto są razem ukrywane lub pokazywane. Palety
zadokowane do siebie pozostają w pełni widoczne.
Paletę można zadokować do innej palety lub do grupy palet. Nie można jednak dokować grupy palet, o ile nie
zadokuje się ich pojedynczo, ponieważ dokowanie polega na przeciąganiu poszczególnych zakładek palet, a nie
paska tytułu.
Uwaga: Oddokowanie palety przeprowadza się w taki sam sposób, jak zadokowanie: przeciągając kartę palety.
Skróty klawiaturowe
Poznanie kilku technik zmiany i nadawania ustawień może przyspieszyć pracę. Używając specjalnych kombinacji
klawiszy można uaktywnić paletę, uaktywnić opcję do modyfikacji i zmienić jej wartość. (Uaktywnienie (tzw. fokus
oznacza tę część aplikacji, np. opcję palety lub zaznaczony obiekt, która ulega zmianom po naciśnięciu klawiszy na
klawiaturze.)
Zobacz także
'Informacje o palecie Sterowanie' na stronie 39
'Informacje o palecie Info' na stronie 189
'Klawisze do obsługi palet' na stronie 779
Aby posługiwać się paletami

• Aby ukryć paletę, wybrać jej nazwę z menu Okno. (Aby ukryć paletę, należy ponownie wybrać jej nazwę z tego
menu.)
• Aby wyświetlić palety za pomocą palety Sterowanie, nacisnąć przycisk Przełącz palety . Spowoduje to
wyświetlenie lub ukrycie palet związanych z zaznaczonym w danej chwili obiektem.
Aby z wyprzedzeniem sprawdzić, jakie palety zostaną wyświetlone, można przytrzymać narzędzie Wskaźnik nad
przyciskiem Przełącz palety, co spowoduje wyświetlenie podpowiedzi.
• Aby wyświetlić lub ukryć pasek narzędzi i wszystkie palety, należy sprawdzić, czy w tekście lub w polu tekstowym
na palecie nie jest aktywny punkt wstawiania (czyli migająca, pionowa kreska), a następnie nacisnąć klawisz Tab.
• Aby wyświetlić lub ukryć wszystkie palety oprócz palety Sterowanie i paska narzędzi, nacisnąć przycisk Przełącz
palety na palecie Sterowanie. Jeżeli zaznaczony jest obiekt lub tekst, to przycisk Przełącz palety pokazuje lub
ukrywa dodatkowe palety, takie jak Typografia albo Style znakowe (przy zaznaczeniu tekstu) albo Obrys i style
Obiektowe (przy zaznaczonych kształtach).
• Aby wybrać paletę za pomocą skrótu klawiaturowego, należy nacisnąć klawisze skrótu. Skróty klawiaturowe
podane są w menu Okno obok nazw palet.
• Aby przenieść paletę na wierzch grupy, kliknąć kartę z nazwą tej palety.
• Aby zmienić rozmiar palety, przeciągnąć jej brzeg (Windows) albo przeciągnąć za prawy dolny róg (Windows i
Mac OS).
• Aby przywrócić domyślny rozmiar i położenie palet, wybrać polecenie Okno > Obszar roboczy > [Domyślne]
• Aby wyświetlić menu palety, kliknąć ikonę trójkąta.
• Aby zwinąć paletę z listą, wybrać polecenie Małe rzędy na palecie z menu danej palety. (Polecenie to jest dostępne
tylko na niektórych paletach.)
• Aby przełączać widok skrócony lub zwykły, wybrać polecenie Pokaż/Ukryj opcje z menu palety. (Polecenie to jest
dostępne tylko na niektórych paletach.)
Jeżeli paleta jest w postaci ruchomej (a nie zwinięta w panelu bocznym), można także przełączać między widokiem
zwykłym, skróconym i zwiniętym, klikając strzałki po lewej stronie nazwy palety, albo dwukrotnie klikając kartę
palety.
• Aby przenieść paletę lub kartę między grupami, przeciągnąć nazwę palety lub kartę do docelowej grupy palet.
• Aby przenieść paletę lub kartę do jej własnego okna, wyciągnąć zakładkę palety z grupy.
Klikanie i przeciąganie palety na nowe miejsce (góra); palety zostały rozdzielone (dół)
• Aby przenieść grupę palet lub kart, przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) przy przeciąganiu
karty jednej z palet..
Jeżeli do komputera podłączony jest więcej niż jeden monitor, a system operacyjny obsługuje podział pulpitu między
kilka monitorów, to można przeciągać palety na dowolny monitor.
• Aby wyświetlić zwiniętą paletę, kliknąć jej kartę.
• Aby wyświetlić lub ukryć wszystkie zwinięte grupy palet po tej samej stronie okna aplikacji (Windows) lub ekranu
(Mac OS), przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i kliknąć kartę zwiniętej palety.
• Aby przekształcić paletę zwiniętą w ruchomą, wyciągnąć kartę palety z boku okna aplikacji (Windows) lub ekranu
(Mac OS).
• Aby zwinąć paletę na panel boczny, zaznaczyć kartę palety i przeciągnąć ją na lewą lub prawą stronę okna aplikacji
(Windows) lub ekranu (Mac OS).
Aby przenieść lub zwinąć wszystkie palety w danej grupie, przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS)
przy przeciąganiu karty jednej z palet.
• Aby połączyć wiele palet w jedną zakładkę na panelu bocznym, zwinąć paletę, a następnie przeciągnąć nazwę
innej palety na kartę palety zwiniętej.
• Aby zadokować paletę, przeciągnąć kartę tej palety na dolną krawędź innej palety. Gdy dolna krawędź drugiej
palety zostanie wyróżniona, należy zwolnić przycisk myszy. (Aby "oddokować" paletę, należy wyciągnąć jej kartę
z takiej palety lub grupy palet.)
• Aby przenieść zestaw zadokowanych palet, przeciągnąć jego pasek tytułu.
Posługiwanie się paskiem narzędzi programu PageMaker

Pasek narzędzi PageMaker zapewnia szybki dostęp do zbioru często używanych funkcji. Pasek ten można pokazywać
lub ukrywać, a także dokować go do dołu, góry lub bocznej krawędzi okna dokumentu.
Uwaga: W programie InDesign przyciski na pasku narzędzi PageMaker są wyświetlane w kolorze jasnoszarym, jeżeli
odpowiadająca im funkcja jest niedostępna. Na przykład, jeżeli dokument zawiera tylko jedną stronę, to przycisk Usuń
strony jest jasnoszary.
"
PageMaker, pasek narzędzi

A. Zadokowany pasek narzędzi B. Ruchomy pasek narzędzi
• Aby wyświetlić lub ukryć pasek narzędzi PageMaker, wybrać polecenie Okno > Pasek narzędzi PageMaker.
• Aby zadokować pasek narzędzi, przeciągnąć pionowy pasek z jego lewej strony, aż pasek narzędzi PageMaker
zadokuje pod paletą Sterowanie, na dole albo z boku okna dokumentu.
• Aby ponownie przywrócić ruchomość paska narzędzi PageMaker, wyciągnąć jego pionowy pasek tytułu z obszaru
zadokowania.
Informacje o narzędziach i pasku

Niektóre narzędzia z paska służą do zaznaczania, edytowania i tworzenia elementów strony. Inne narzędzia
przeznaczone są do zaznaczania tekstu, kształtów, linii i gradientów. Ogólny układ paska narzędzi można zmienić,
dopasowując go do ulubionego układu okna i palet. Domyślnie pasek narzędzi ma postać dwóch pionowych
kolumn. Można go także skonfigurować w postaci pojedynczej kolumny pionowej albo jednego poziomego wiersza.
Nie można jednak zmieniać pozycji poszczególnych narzędzi na pasku. Aby przenieść pasek narzędzi, przeciągnąć
pasek narzędzi za pasek tytułu.
Narzędzia z domyślnego paska wybiera się, klikając ich ikony. Pasek narzędzi zawiera także kilka narzędzi ukrytych,
powiązanych z narzędziami widocznymi. O obecności ukrytych narzędzi informuje strzałka po prawej stronie ikony
narzędzia. Aby wybrać narzędzie ukryte, należy kliknąć ikonę bieżącego narzędzia na pasku, a następnie wybrać
potrzebne narzędzie.
Uwaga: Paska narzędzi nie można dokować.
Umieszczenie kursora nad narzędziem powoduje wyświetlenie informacji z nazwą narzędzia i jego skrótem
klawiaturowym, nazywanej podpowiedzią. Podpowiedzi można wyłączyć, wybierając opcję Brak z menu
Podpowiedzi w oknie preferencji ogólnych.
1S[FHMǇEOBS[ǒE[J
" /BS[ǒE[JBEP[B[OBD[BOJB $ /BS[ǒE[JB

;B[OBD[BOJF 7
EPQS[FLT[UBDBOJB
"
;B[OBD[BOJFCF[QPǯSFEOJF "
0CSÓU 3
1P[ZDKB 4IJGU"

4LBMPXBOJF 4
#
1PDIZMFOJF 0
# /BS[ǒE[JBEPSZTPXBOJB 1S[FLT[UBǉTXPCPEOJF &
$ JUFLTUV
1JÓSP 1
/BS[ǒE[JBEPFEZDKJ
%
% %PEBKQVOLULPOUSPMOZ JOBXJHBDKJ
6TVǤQVOLULPOUSPMOZ
,SQPMPNJFS[ *
,POXFSTKBQVOLUÓXLPOUSPMOZDI
.JBSLB ,
5FLTU 5
(SBEJFOU (
5FLTUOBǯDJFȃDF 4IJGU5

1S[ZDJTL #
0ÓXFL /
8ZHBE[BOJF /PȃZD[LJ $
(VNLB 3ǇD[LB )
-JOJB =
-VQLB ;
3BNLBQSPTUPLǇUOB .
3BNLBPXBMOB
3BNLBXJFMPLǇUOB
1SPTUPLǇU .
&MJQTB
8JFMPLǇU
8TLB[VKFOBS[ǒE[JFEPNZǯMOF8OBXJBTBDI[OBKEVKǇTJǒTLSÓUZLMBXJBUVSPXF
Zobacz także
'Przegląd narzędzi do zaznaczania' na stronie 48
'Przegląd narzędzi do rysowania i obsługi tekstu' na stronie 48
'Przegląd narzędzi do przekształcania' na stronie 50
'Przegląd narzędzi do modyfikacji i nawigacji' na stronie 50
Aby wyświetlić pasek narzędzi

❖ Wybrać polecenie Okno > Narzędzia.
Aby wyświetlić opcje narzędzia

❖ Dwukrotnie kliknąć ikonę narzędzia na pasku.
Dotyczy to tylko niektórych narzędzi, np. Zakraplacza, Ołówka i Wielokąta.
Aby wyświetlić i wybrać narzędzia ukryte

1 Umieścić wskaźnik myszy nad paskiem narzędzi, na ikonie, z którą związane są narzędzia ukryte. Wcisnąć i
przytrzymać przycisk myszy.
2 Po wyświetleniu się ikon ukrytych, wybrać narzędzie.
Ukryte narzędzia
Aby zmienić układ paska narzędzi

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Ogólne (Windows) lub InDesign > Preferencje > Ogólne (Mac OS).
2 Wybrać opcje układu z menu Ruchoma paleta narzędzi w sekcji Ogólne. Nacisnąć przycisk OK.
Można także dwukrotnie kliknąć na pasku tytułu paska narzędzi, aby szybko przewijać kolejne opcje jego układu.
Omówienie narzędzi
Narzędzia tekstowe Umożliwiają tworzenie i formatowanie tekstu w standardowych lub niestandardowych blokach
bądź na ścieżkach. (Zobacz 'Informacje o ramkach tekstowych' na stronie 224.)
Narzędzia rysunkowe i malarskie Umożliwiają rysowanie i stylizowanie obiektów prostych i złożonych, w tym
prostokątów, elips, wielokątów, kształtów swobodnych. (Zobacz 'Aby narysować linię prostą, elipsę, prostokąt lub
wielokąt foremny' na stronie 398, 'Aby narysować ścieżkę swobodną za pomocą narzędzia Ołówek' na stronie 400, i
'Aby rysować segmenty zakrzywione za pomocą narzędzia Pióro' na stronie 403.)
Narzędzia do zaznaczania Umożliwiają zaznaczanie (uaktywnianie) obiektów, punktów lub linii.
(Zobacz 'Informacje o zaznaczaniu obiektów' na stronie 461.)
Narzędzia do przekształcania Umożliwiają zmianę kształtu, orientacji i rozmiaru obiektów.
(Zobacz 'Przekształcanie obiektów' na stronie 473.)
Narzędzia do nawigacji, zmiany skali wyświetlania oraz wykonywania pomiarów. Umożliwiają poruszanie się po
dokumencie, sterowanie jego wyświetlaniem oraz wykonywanie pomiarów odległości w dokumencie. (Zobacz 'Aby
zwiększyć lub zmniejszyć skalę wyświetlania' na stronie 64 oraz 'Miarki i jednostki miary' na stronie 185.)
Narzędzie Nożyczki Rozdziela ścieżki i ramki. (Zobacz 'Informacje o narzędziu Nożyczki' na stronie 413.)
Narzędzie Przycisk Tworzy przyciski, które wyzwalają różne działania w dokumentach interaktywnych.
(Zobacz 'Aby utworzyć przycisk' na stronie 620.)
Przegląd narzędzi do zaznaczania
Narzędzie Zaznaczanie służy Narzędzie Zaznaczanie Narzędzie Pozycja

do zaznaczania całych bezpośrednie umożliwia umożliwia kadrowanie i
obiektów. zaznaczanie punktów na przesuwanie obrazków w
ścieżce lub zawartości ramce.
wewnątrz ramki.
Zobacz także
'Informacje o narzędziach i pasku' na stronie 45
'Informacje o zaznaczaniu obiektów' na stronie 461
'Informacje o metodach zaznaczania' na stronie 462
Przegląd narzędzi do rysowania i obsługi tekstu
Narzędzie Pióro służy do Narzędzie Dodaj punkt Narzędzie Usuń punkt Narzędzie Konwersja punktu
rysowania ścieżek prostych i kontrolny służy do kontrolny umożliwia kierunkowego służy do
zakrzywionych. dodawania punktów usuwanie punktów konwertowania punktów
kontrolnych do ścieżki. kontrolnych ze ścieżki. narożnych i punktów
gładkich.
Narzędzie Tekst umożliwia Narzędzie Tekst na ścieżce Narzędzie Ołówek służy do Narzędzie Wygładzanie
tworzenie ramek tekstowych służy do tworzenia i rysowania ścieżek umożliwia usunięcie ze
i zaznaczanie tekstu. edytowania napisów swobodnych. ścieżki niepotrzebnych
umieszczonych na ścieżkach. kątów.
Narzędzie Gumka służy do Narzędzie Linia służy do Narzędzie Ramka Narzędzie Ramka eliptyczna
usuwania punktów na rysowania odcinków linii prostokątna umożliwia umożliwia tworzenie
ścieżce. prostych. tworzenie prostokątnych lub wypełniaczy okrągłych lub
kwadratowych wypełniaczy. owalnych.
Narzędzie Ramka Narzędzie Prostokąt Narzędzie Elipsa umożliwia Narzędzie Wielokąt służy do
wielokątna umożliwia umożliwia tworzenie tworzenie okręgów i owali. rysowania kształtów
tworzenie wypełniaczy w prostokątów i kwadratów. wielobocznych.
kształcie wieloboków.
Zobacz także
'Rodzaje ścieżek i kształtów' na stronie 395
Przegląd narzędzi do przekształcania
Narzędzie Obrót umożliwia Narzędzie Skalowanie Narzędzie Pochylanie Narzędzie Przekształć

obracanie obiektów wokół umożliwia zmianę rozmiaru umożliwia przekrzywianie swobodnie umożliwia
stałego punktu. obiektów wokół stałego obiektów wokół stałego obracanie, skalowanie i
punktu. punktu. pochylanie obiektów.
Zobacz także
'Przekształcanie obiektów' na stronie 473
Przegląd narzędzi do modyfikacji i nawigacji
order
Narzędzie Kroplomierz Narzędzie Miarka mierzy Narzędzie Gradient Narzędzie Przycisk

umożliwia pobieranie odległość między dwoma umożliwia sterowanie umożliwia tworzenie
atrybutów koloru lub tekstu z punktami. punktem początkowym i przycisków, które po
jednego obiektu i końcowym oraz kątem wyeksportowaniu
przenoszenie ich na inny. gradientów w obiektach. dokumentu do pliku Adobe
PDF będą wykonywać
konkretne zadania.
Narzędzie Nożyczki rozcina Narzędzie Rączka przesuwa Narzędzie Lupka zwiększa

ścieżki w określonych widok strony w obrębie okna lub zmniejsza skalę
punktach. dokumentu. wyświetlania w oknie
dokumentu.
Zobacz także
Aby korzystać z menu kontekstowych

W przeciwieństwie do menu widocznych na górze ekranu, menu kontekstowe wyświetlają polecenia związane z
aktywnym narzędziem lub zaznaczeniem. Menu kontekstowych można używać jako szybkiego sposobu wybierania
często używanych poleceń.
1 Umieścić wskaźnik nad dokumentem lub obiektem w dokumencie.
2 Kliknąć prawym przyciskiem myszy.
Uwaga: (Mac OS) Posiadacze myszy jednoprzyciskowych mogą wyświetlić menu kontekstowe, przytrzymując klawisz
Control przy jednoczesnym kliknięciu przyciskiem myszy.
Praca z plikami i szablonami

Otwieranie i zamykanie dokumentów
Ogólnie dokumenty i pliki szablonów otwiera się i zamyka w taki sam sposób, jak w innych programach. Po otwarciu
szablonu InDesign, otwiera się on domyślnie jako nowy dokument bez tytułu. W Windows pliki dokumentów
używają rozszerzenia INDD, pliki szablonów rozszerzenia INDT, pliki bibliotek rozszerzenia INDL, a pliki książek
rozszerzenia INDB.
Za pomocą polecenia Plik > Otwórz można otwierać także pliki z programu InDesign 1.x lub nowszych wersji (wraz
z wersją japońską), pliki InDesign Interchange, Adobe PageMaker® 6.0 i nowszych wersji, QuarkXPress 3.3 i 4.1 oraz
QuarkXPress Passport 4.1. Co więcej, inni producenci oprogramowania mogą oferować moduły rozszerzeń (plug-
iny), które pozwolą na otwarcie plików w innych formatach.
Uwaga: Użytkownicy pracujący nad plikami z projektu Adobe Version Cue znajdą dodatkowe informacje w części
'Projekty zarządzane przez Version Cue' na stronie 111.
Zobacz także
'Informacje o bibliotekach obiektów' na stronie 456
'Aby otworzyć dokument w pliku książki' na stronie 369
Aby otworzyć dokument InDesign

1 Wybrać polecenie Plik > Otwórz i zaznaczyć przynajmniej jeden dokument.
2 Wykonać jedną z następujących operacji, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz:
• Zaznaczyć opcję Normalnie (Windows) lub Otwórz Normalnie (Mac OS), aby otworzyć oryginalny dokument lub
kopię szablonu.
• Zaznaczyć opcję Oryginał (Windows) lub Otwórz Oryginał (Mac OS), aby otworzyć oryginalny dokument lub
szablon.
• Zaznaczyć opcję Kopia (Windows) lub Otwórz kopię (Mac OS), aby otworzyć kopię dokumentu lub szablonu.
3 Jeżeli pojawi się komunikat ostrzegawczy, informujący o rozbieżności między ustawieniami koloru w dokumencie
a ustawieniami w aplikacji, nacisnąć przycisk OK w oknie dialogowym Różnica osadzonych profilów. Gdy pojawi się
okno Konflikt profilu lub zasady, wybrać jedną z opcji i nacisnąć przycisk OK. Więcej informacji na ten temat można
znaleźć w sekcji 'Informacje o brakujących i błędnych profilach kolorów' na stronie 562.
Uwaga: Komunikaty ostrzegawcze są domyślnie wyłączone, można je jednak wyświetlić, zmieniając ustawienie
domyślne w oknie dialogowym Ustawienia koloru (Edycja > Ustawienia koloru.)
4 Jeżeli pojawi się komunikat ostrzegawczy informujący, że dokument zawiera brakujące czcionki, należy wykonać
jedną z następujących czynności:
• Nacisnąć przycisk OK. InDesign automatycznie sformatuje tekst z czcionką podstawioną.
• Nacisnąć przycisk Znajdź czcionkę, aby odszukać i wyświetlić listę czcionek używanych w dokumencie.
Aby dowiedzieć się więcej o znajdowaniu brakujących czcionek, zobacz 'Znajdowanie i zastępowanie czcionek' na
stronie 250.
5 Jeżeli pojawi się komunikat ostrzegawczy informujący, że dokument zawiera brakujące lub zmodyfikowane łącza,
należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Nacisnąć przycisk Napraw łącza, aby pozwolić programowi InDesign odnaleźć brakujące pliki lub odszukać je
samodzielnie.
• Aby odłożyć naprawianie łączy na później, nacisnąć przycisk Nie naprawiaj. W każdej chwili można samodzielnie
naprawić łącza za pomocą palety Łącza.
Uwaga: Aby dowiedzieć się więcej o pracy z plikami przyłączonymi, zobacz 'Informacje o łączach i grafice osadzonej'
na stronie 451.
Podczas pracy nad plikiem zarządzanym z projektu Adobe Version Cue, pasek tytułu dokumentu podaje dodatkowe
informacje na temat statusu tego pliku. (Zobacz 'Projekty zarządzane przez Version Cue' na stronie 111.)
Zobacz także
'Opcje zasad zarządzania kolorem' na stronie 563
Wybór listy słów podczas otwierania dokumentów

Podczas otwierania dokumentu może pojawić się komunikat ostrzegawczy pytający, czy użyć listy wyjątków ze
słownika użytkownika czy listy z dokumentu. Lista wyjątków zawiera słowa dodane do słownika użytkownika
podczas pracy nad dokumentem. Jeżeli wiadomo, która lista wyjątków ma zostać użyta, należy nacisnąć odpowiedni
dla niej przycisk. Jeżeli nie wiadomo, należy nacisnąć dowolny przycisk, wybrać polecenie Edycja > Pisownia >
Słownik, aby zbadać listę słów, a następnie, jeśli to konieczne, wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Słownik
(Windows) albo InDesign > Preferencje > Słownik (Mac OS) i zresetować listę słów używaną dla tej publikacji.
Zobacz także
'Dzielenie wyrazów i słowniki pisowni' na stronie 254
Aby przekonwertować dokumenty z wcześniejszych wersji programu InDesign

❖ Aby przekonwertować dokumenty z wcześniejszych wersji programu InDesign na wersję bieżącą, należy wybrać
polecenie Plik > Otwórz i otworzyć plik. Należy przy tym pamiętać o następujących kwestiach:
• Jeżeli do utworzenia dokumentu we wcześniejszej wersji użyto rozszerzenia uzyskanego od niezależnego
dostawcy, przed konwersją należy sprawdzić u producenta, czy rozszerzenie to jest zainstalowane prawidłowo i
zgodne z InDesign CS2. (Zobacz 'Korzystanie z modułów rozszerzeń' na stronie 71.)
• Podczas konwersji dokumentu może się pojawić komunikat ostrzegawczy pytający, czy użyć listy wyjątków ze
słownika użytkownika, czy z dokumentu. Informacje o tym komunikacie ostrzegawczym można znaleźć w sekcji
'Wybór listy słów podczas otwierania dokumentów' na stronie 53.
• Pliki bibliotek utworzone we wcześniejszych wersjach programu InDesign można otworzyć i przekonwertować w
wersji InDesign CS2, nawet gdy biblioteka jest zablokowana. Trzeba podać nazwę i położenie. Domyślna
konwencja nazewnictwa to nazwa pliku-X.indl. Trzeba również określić położenie przekonwertowanych plików
bibliotek.
• Wersja InDesign CS nie może bezpośrednio otwierać dokumentów InDesign CS2. Trzeba je najpierw zapisać w
formacie INX. (Zobacz 'Aby wyeksportować dokumenty dla programu InDesign CS' na stronie 56.)
Aby przeglądać pliki za pomocą programu Bridge

Adobe Bridge umożliwia wydajne organizowanie, przeglądanie i odszukiwanie zasobów potrzebnych przy
tworzeniu zawartości do druku, do publikacji w Internecie i na urządzenia mobilne.
❖ Aby otworzyć przeglądarkę Bridge, wybrać polecenie Plik > Przeglądaj lub kliknąć ikonę Bridge na palecie
Sterowanie.
Zobacz także
'Wyświetlanie miniaturek plików i folderów w programie Bridge' na stronie 82
'Wyszukiwanie plików i folderów za pomocą programu Bridge' na stronie 88
Informacje o szablonach dokumentów

Szablony są bardzo przydatnym punktem wyjścia dla standardowych dokumentów, ponieważ można w nich ustawić
gotowe układy, grafikę i tekst. Na przykład, przygotowując miesięcznik, można utworzyć szablon zawierający układ
typowego wydania, wraz z liniami pomocniczymi, siatkami, stronami wzorcowymi, ramkami tymczasowymi,
warstwami i standardową grafiką oraz tekstem. Dzięki temu co miesiąc będzie można po prostu otworzyć szablon i
zaimportować nową zawartość.
Szablon tworzy się w ten sam sposób, co zwykły dokument; jedyna różnica występuje przy zapisywaniu pliku.
Przygotowując szablon przeznaczony do wykorzystania przez innych użytkowników, warto dodać warstwę
zawierającą instrukcje z informacjami o tym szablonie. Przed wydrukowaniem dokumentu wystarczy ukryć lub
usunąć tę warstwę.
Zobacz także
'Aby tworzyć warstwy' na stronie 218
'Aby określić opcje warstwy' na stronie 219
Aby zapisać dokument jako szablon

1 Wybrać polecenie Plik > Zapisz jako, a potem podać położenie i nazwę pliku.
2 Wybrać opcję Szablon InDesign CS z menu Zapisz jako (Windows) lub Format (Mac OS) i nacisnąć przycisk
Zapisz.
Aby utworzyć nowy dokument z szablonu

1 Wybrać polecenie Plik > Otwórz.
2 Odszukać i zaznaczyć szablon.
3 Wybrać Normalny (Windows) lub Otwórz Normalny (Mac OS), a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
4 Zapisać nowy dokument pod jego własną nazwą.
Aby edytować istniejący szablon

1 Wybrać polecenie Plik > Otwórz.
2 Odszukać i zaznaczyć szablon.
3 Wybrać Oryginał (Windows) lub Otwórz Oryginał (Mac OS), a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
Zapisywanie dokumentów
Zapisywanie dokumentów
Zapisanie dokumentu zachowuje jego bieżący układ, odwołania do plików źródłowych, numer bieżącej strony, a
także skalę wyświetlania. Warto chronić swoją pracę, często zapisując dokument. Plik można zapisać w
następujących formach:
• Jako zwykły dokument.
• Jako kopię dokumentu, co powoduje utworzenie duplikatu danego dokumentu pod inną nazwą, pozostawiając
uaktywniony dokument oryginalny.
• Jako szablon, który normalnie otwiera się jako dokument bez tytułu. Szablon może zawierać ustawienia, tekst i
grafikę, które definiuje się jako punkt wyjścia dla innych dokumentów.
Zapisanie dokumentu uaktualnia także metadane (czyli informacje o pliku), które wchodzą w skład dokumentu
InDesign. Metadane to między innymi miniaturowy podgląd, czcionki użyte w dokumencie, próbki kolorów oraz
wszystkie metadane podane w oknie dialogowym Informacje o pliku. Wszystkie te informacje umożliwiają
efektywne wyszukiwanie dokumentu. Można np. odszukać wszystkie dokumenty, które używają konkretnego
koloru.
Metadane można wyświetlać w programie Bridge oraz w panelu Zaawansowane okna dialogowego Informacje o
pliku. Zmieniając opcje preferencji można określić, czy podczas zapisywania program ma uaktualniać podgląd
dokumentu. Inne metadane (czcionki, kolory i łącza) są uaktualniane przy każdym zapisaniu dokumentu.
Polecenia Zapisz, Zapisz jako i Zapisz kopię zapisują dokumenty tylko w formacie InDesign. Informacje o
zapisywaniu dokumentów w innych formatach plików można znaleźć w skorowidzu.
Jeżeli zapisuje się dokument w celu przekazania go do przygotowalni, InDesign może automatycznie zgromadzić w
jednym folderze wszystkie niezbędne pliki, takie jak połączona grafika i czcionki. (Zobacz 'Tworzenie pakietów
plików' na stronie 694.)
Zobacz także
'Informacje o szablonach dokumentów' na stronie 54
'Odzyskiwanie dokumentu' na stronie 73
'Aby do zapisywanych dokumentów dołączać podgląd' na stronie 56
'Informacje o metadanych' na stronie 93
Aby zapisać dokument

• Aby zapisać dokument pod nową nazwą, wybrać polecenie Plik > Zapisz jako, określić położenie i nazwę pliku, a
następnie nacisnąć przycisk Zapisz. Nowo nazwany plik stanie się aktywnym dokumentem. Używanie polecenia
Zapisz jako może zmniejszyć rozmiar pliku.
• Aby zapisać istniejący dokument pod tą samą nazwą, wybrać polecenie Plik > Zapisz.
• Aby zapisać wszystkie otwarte dokumenty w tych samych miejscach i pod tymi samymi nazwami, co poprzednio,
nacisnąć Ctrl+Alt+Shift+S (Windows) lub Command+Option+Shift+S (Mac OS).
• Aby zapisać kopię dokumentu pod nową nazwą, wybrać polecenie Plik > Zapisz kopię, podać położenie i nazwę
pliku, a potem nacisnąć przycisk Zapisz. Zapisana kopia nie stanie się aktywnym dokumentem.
Podglądy dokumentów i szablonów

Miniaturowe podglądy dokumentów i szablonów ułatwiają ich identyfikację w programie Adobe Bridge oraz w
oknach dialogowych Version Cue. Podgląd jest tworzony podczas zapisywania dokumentu lub szablonu. Podgląd
dokumentu składa się z obrazka JPEG przedstawiającego tylko pierwszą rozkładówkę. Podgląd szablonu to obrazek
JPEG przedstawiający każdą stronę w szablonie. Rozmiar podglądu można dostosować do własnych potrzeb. Na
przykład, rozmiar Bardzo duży 1024x1024 umożliwia szybkie przejrzenie zawartości strony w dużej rozdzielczości
przed otwarciem pliku.
Opcję tę można włączyć w oknie preferencji albo w oknie dialogowym Zapisz jako. Jako że podglądy zarówno
zwiększają rozmiar pliku, jak i wydłużają czas zapisywania dokumentu, warto włączać tę opcję tylko w razie
potrzeby, w oknie dialogowym Zapisz jako.
Uwaga: (Mac OS) Tworzony jest również podgląd PICT w niskiej rozdzielczości, który wyświetla się w Finderze.
Aby do zapisywanych dokumentów dołączać podgląd

1 Wykonać jedną z poniższych czynności:
• Aby podgląd był dołączany za każdym razem, gdy użytkownik zapisuje dokument, wybrać polecenie Edycja >
Preferencje > Obsługa plików (Windows) lub InDesign > Preferencje > Obsługa plików (Mac OS).
• Aby dołączyć podgląd do konkretnego dokumentu, wybrać polecenie Plik > Zapisz jako.
2 Zaznaczyć opcję Zawsze zapisuj podglądy obrazków z dokumentem.
3 Jeżeli opcję tę ustawia się w oknie dialogowym Preferencje, można wybrać wielkość podglądu z menu.
Uwaga: Zaznaczenie opcji podglądu w oknie dialogowym Zapisz jako zaznacza tę opcję również w oknie dialogowym
Preferencje. Używane jest domyślne ustawienie wielkości podglądu.
Zobacz także
'Zapisywanie dokumentów' na stronie 54
'Podglądy dokumentów i szablonów' na stronie 55
Aby wyeksportować dokumenty dla programu InDesign CS

Użytkownicy InDesign CS będą mogli otworzyć dokumenty utworzone w programie InDesign CS2, jeżeli zostaną
one wcześniej wyeksportowane na format InDesign CS Interchange (.inx).. Następnie zainstalować uaktualnienie
zgodności Adobe InDesign CS 3.0.1 z kwietnia 2005 (CS2 Compatibility Update). Uaktualnienie to można uzyskać,
wybierając polecenie Pomoc > Uaktualnienia i wykonując pojawiające się na ekranie instrukcje. Ponadto
uaktualnienie to można znaleźć w serwisie internetowym Adobe: Należy wybrać opcję Obsługa online > Do
pobrania, a następnie przejść na stronę InDesign Downloads.
Należy pamiętać, że zawartość utworzona za pomocą funkcji specyficznych dla wersji InDesign CS2 może zostać
zmieniona lub pominięta, gdy otworzy się taki plik w wersji InDesign CS. Odrzucane są na przykład przypisy dolne
i style obiektowe (nowe funkcje w wersji InDesign CS2). Jednak atrybuty ze stylów obiektowych, zastosowane do
obiektów na stronie, zostaną w miarę możliwości zachowane.
1 Wybrać polecenie Plik > Eksport.
2 Z menu Plik typu (Windows) lub Formaty (Mac OS) wybrać opcję InDesign Interchange.
3 Nacisnąć przycisk Zapisz.
Plik .inx można otworzyć w programie InDesign CS, aby przekonwertować go na dokument InDesign bez nazwy.
Informacje o metadanych
Metadaneto informacje o pliku, np. o jego autorze, rozdzielczości, przestrzeni kolorów, prawach autorskich i
wprowadzonych dla niego słowach kluczowych. Za pomocą metadanych można zoptymalizować przepływ pracy i
zorganizować pliki. Informacje te są zapisywane w standardowym formacie XMP (Extensible Metadata Platform),
czyli w standardzie platformy, na której zbudowany jest program Adobe Bridge i aplikacje z pakietu Adobe Creative
Suite. Platforma XMP wykorzystuje język XML; informacje są najczęściej zapisywane razem z plikiem, co zapobiega
ich utracie. Jeżeli nie można zapisać informacji bezpośrednio w pliku, to metadane XMP zostaną zapisane w
osobnym pliku, tak zwanym pliku dodatkowym.
Program Bridge udostępnia wiele rozbudowanych funkcji służących do organizowania, przeszukiwania oraz
monitorowania plików i ich wersji. Działanie tych funkcji często opiera się na wykorzystaniu metadanych XMP z
plików. Bridge umożliwia posługiwanie się metadanymi na dwa sposoby: za pomocą panelu Metadane Bridge oraz
za pomocą okna dialogowego Informacje o pliku. Metody te w różny sposób wyświetlają metadane XMP zapisane
w pliku. W niektórych przypadkach może istnieć wiele widoków tej samej właściwości. Na przykład, pewna
właściwość może w jednym widoku nosić nazwę Autor, a w innym nazwę Twórca. Obie te nazwy dotyczą jednak tej
samej właściwości. Nawet jeżeli dostosuje się te widoki do konkretnych przepływów pracy, to platforma XMP
umożliwi zachowanie standardu obsługi metadanych. Widok zaawansowany w oknie dialogowym Informacje o
pliku wyświetla podstawowe wartości zapisane w metadanych.
Metadane zapisane w innych formatach, np. EXIF, IPTC (IIM), GPS i TIFF, są synchronizowane i opisywane zgodnie
ze standardem XMP, co ułatwia ich przeglądanie i zarządzanie nimi. Również inne aplikacje i narzędzia (np. Adobe
Version Cue) korzystają z metadanych XMP, aby przekazywać i zapisywać informacje o pliku, takie jak komentarze
do wersji. Na przykład, zapisując plik w programie Version Cue można dodać komentarz, że użytkownik obrócił
grafikę w tym pliku. Potem można przejrzeć dany projekt Version Cue za pomocą programu Bridge i wyszukać
termin "obrót", aby odnaleźć ten plik.
W większości przypadków metadane pozostają związane z plikiem nawet po zmianie formatu, np. z PSD na JPG.
Metadane są zachowywane również po umieszczeniu tych plików w układzie programu Adobe InDesign.
Procesy tworzenia, przetwarzania i wymiany metadanych można dostosować, korzystając z pakietu
programistycznego XMP Software Development Kit. Za pomocą tego pakietu można np. dodać pola w oknie
dialogowym Informacje o pliku. Więcej informacji o platformie XMP i pakiecie programistycznym XMP SDK można
uzyskać w serwisie Adobe Solutions Network (www.adobe.com/xmp).
Aby dodać metadane za pomocą okna dialogowego Informacje o pliku.

Okno dialogowe Informacje o pliku wyświetla dane o aparacie fotograficznym, inne właściwości pliku oraz historię
edycji, prawa autorskie i informacje o autorze (jeżeli zostały dodane), a także niestandardowe panele metadanych
(jeżeli je zainstalowano). Metadane można dodawać bezpośrednio w oknie dialogowym Informacje o pliku. Jeżeli
zaznaczy się wiele plików, to okno dialogowe wskaże różnice w wartościach dla danego pola tekstowego. Informacje
wprowadzone w pola zostaną dodane do wszystkich zaznaczonych plików.
Uwaga: Metadane można także wyświetlać w panelu Metadane, w niektórych widokach obszaru zawartości oraz po
umieszczeniu kursora nad miniaturką na obszarze zawartości.
1 Zaznaczyć przynajmniej jeden plik.
2 Wybrać polecenie Plik > Informacje o pliku.
3 Wybrać dowolne opcje z listy po lewej stronie okna dialogowego:
Opis Umożliwia podawanie informacji o dokumencie, np. jego tytułu, autora, opisu i słów kluczowych
ułatwiających wyszukanie tego dokumentu. Można również wybrać tekst z menu po prawej stronie pól tekstowych.
Aby dodać informacje o prawach autorskich, należy wybrać opcję Praca objęta prawami autorskimi z rozwijanego
menu Stan praw autorskich. Następnie należy wprowadzić odnośne informacje i adres URL osoby lub firmy będącej
właścicielem tych praw.
Kategorie Umożliwia wprowadzanie informacji zgodnych z klasyfikacją Associated Press. Można również wybrać
tekst z menu po prawej stronie pól tekstowych. Opcja Kategorie jest widoczna tylko wtedy, gdy zainstalowano
program Adobe Photoshop.
Historia Wyświetla dziennik historii z programu Adobe Photoshop dla obrazków zapisanych w tym programie.
Opcja Historia jest widoczna tylko wtedy, gdy zainstalowano program Adobe Photoshop.
Dane aparatu 1 Wyświetla informacje tylko do odczytu, dotyczące aparatu fotograficznego i ustawień, przy których
wykonano fotografię. Są to takie dane, jak marka, model, czas otwarcia migawki i liczba przysłony. Opcja Dane
aparatu 1 pojawia się tylko wtedy, jeżeli zainstalowany jest program Adobe Photoshop.
Dane aparatu 2 Podaje informacje tylko do odczytu, dotyczące fotografii, np. wymiary w pikselach i rozdzielczość.
Opcja Dane aparatu 2 pojawia się tylko wtedy, jeżeli zainstalowany jest program Adobe Photoshop.
Adobe Stock Photos Podaje informacje tylko do odczytu o zdjęciach uzyskanych z kolekcji Adobe Stock Photos.
Pochodzenie Umożliwia wprowadzanie informacji przydatnych w publikacjach prasowych, np. o tym, gdzie i kiedy
utworzono plik, informacji o transmisji, specjalnych instrukcji obsługi pliku oraz treści nagłówka. Można również
wybrać tekst z menu po prawej stronie pól tekstowych.
Zaawansowane Wyświetla pola i struktury do składowania metadanych za pomocą przestrzeni nazw i właściwości,
np. właściwości formatu pliku, XMP, EXIF i PDF. Podane informacje można wykorzystać w następujący sposób:
• Nacisnąć przycisk Zapisz, aby wyeksportować metadane do pliku tekstowego (.xmp).
• Nacisnąć przycisk Zastąp, aby zamienić metadane w istniejących plikach na metadane zapisane w pliku .xmp.
Wartości istniejących właściwości są zastępowane nowymi.
• Nacisnąć przycisk Dodaj, aby dodać metadane zapisane w pliku .xmp do metadanych istniejących plików.
Wartości istniejących właściwości nie są zastępowane, a nowe wartości są dodawane lub wstawiane w
odpowiednie miejsca.
• Nacisnąć przycisk Usuń, aby usunąć zaznaczoną w danym momencie właściwość zaawansowaną. Przytrzymując
klawisz Shift można zaznaczyć wiele właściwości na raz.
Uwaga: Przytrzymując klawisz Option można zmienić wymienione powyżej polecenia na: Zastąp wszystkie, Dodaj
wszystkie i Usuń wszystkie. Polecenia te będą wówczas wpływać na wszystkie informacje w pliku, czyli informacje EXIF
niedostępne do edycji dla użytkownika, np. liczba przysłony i identyfikator pliku Photoshopa, a także informacje, które
użytkownik może edytować, np. tytuł dokumentu i słowa kluczowe. Przytrzymanie klawisza Option pozwala
wyświetlić także przycisk Wyzeruj, który przywraca poprzednie ustawienia.
4 Nacisnąć przycisk OK, aby zastosować wprowadzone zmiany.
Zobacz także
'Tworzenie i zamykanie okien Bridge' na stronie 78
'Informacje o panelu Metadane w programie Bridge' na stronie 93
Aby zapisać metadane jako szablon lub plik XMP

Metadane można zapisywać w szablonach, które będą stanowić punkt wyjścia do wypełniania danych o
dokumentach InDesign i innych dokumentach utworzonych w aplikacjach, które obsługują standard XMP.
Utworzone szablony są przechowywane we wspólnym folderze, z którego mogą korzystać wszystkie aplikacje
obsługujące standard XMP.
Metadane można również zapisywać w pliku XMP i udostępniać je innym użytkownikom. W przeciwieństwie do
szablonów metadanych, pliki te nie pokazują się w wyskakującym menu Informacje o pliku.
• Aby zapisać metadane w postaci szablonu, kliknąć ikonę trójkąta na górze okna dialogowego i wybrać polecenie
Zapisz szablon metadanych. Wpisać nazwę szablonu i kliknąć na Zapisz.
• Aby zapisać metadane w pliku XMP, nacisnąć przycisk Zapisz w sekcji Zaawansowane w tym oknie dialogowym.
Wpisać nazwę pliku, wybrać położenie i nacisnąć przycisk Zapisz.
Aby wyświetlić szablony metadanych w Eksploratorze (Windows) lub Finderze (Mac OS), należy wybrać polecenie
Pokaż szablony z wyskakującego menu w oknie dialogowym Informacje o pliku.
Zobacz także
Aby zaimportować metadane do dokumentu

• Kliknąć ikonę trójkącika na górze okna dialogowego Informacje o pliku, a następnie wybrać szablon z górnej
części rozwijanego menu. Metadane z szablonu zastąpią bieżące metadane. Natomiast aby dodać do bieżących
metadanych, należy przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) i wybrać nazwę szablonu.
Uwaga: Aby można było importować metadane z szablonu, należy najpierw zapisać taki szablon metadanych.
• Nacisnąć przycisk Zastąp w sekcji Zaawansowane okna dialogowego Informacje o pliku, aby zastąpić bieżące
informacje informacjami zapisanymi w pliku XMP. Odszukać plik XMP zawierający metadane do
zaimportowania, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
• Nacisnąć przycisk Dołącz w sekcji Zaawansowane okna dialogowego Informacje o pliku, aby dołączyć informacje
zapisane w pliku XMP do bieżących informacji o pliku. Każde pole "Informacje o pliku", które nie zawiera
informacji, zostanie wówczas uaktualnione wczytanymi danymi. Słowa kluczowe zawsze będą dołączane do
informacji zawartych w pliku.
Po wczytaniu szablonu metadanych można szybko uaktualnić datę utworzenia, wybierając opcję Dzisiaj na panelu
Pochodzenie w oknie dialogowym Informacje o pliku.
Zobacz także
Konwertowanie dokumentów QuarkXPress i

PageMaker
Otwieranie plików QuarkXPress w programie InDesign
InDesign może konwertować dokumenty i szablony z programu QuarkXPress 3.3 lub 4.1x. InDesign konwertuje
również dokumenty i szablony z wielojęzycznych plików QuarkXPress Passport 4.1x, nie trzeba więc wcześniej
zapisywać tych plików w wersji jednojęzycznej. (Aby przekonwertować dokumenty z QuarkXPress 5.0 lub nowszych
wersji, należy otworzyć je ponownie w programie QuarkXPress i zapisać w formacie 4.0.) Informacje o otwieraniu
plików z programu PageMaker można znaleźć w sekcji 'Aby otworzyć dokument lub szablon z programu PageMaker'
na stronie 62.
Podczas otwierania pliku programu QuarkXPress, InDesign konwertuje oryginalne informacje na rodzimy format
informacji InDesign. Na przykład:
• Pola tekstowe są konwertowane na ramki tekstowe InDesign.
Aby precyzyjnie przekonwertować efekty oblewania tekstem zastosowane w programie QuarkXPress należy wybrać
opcję Oblewanie tekstem jest stosowane tylko dla obiektów pod obszarem składu w oknie dialogowym Preferencje.
• Style są konwertowane na style InDesign.
• Ponieważ QuarkXPress używa innych profilów kolorów, są one ignorowane w programie InDesign.
• Łącza do tekstu i grafiki są zachowywane i pojawiają się na palecie Łącza.
Uwaga: Osadzone elementy graficzne — dodane do dokumentu za pomocą polecenia Wklej — nie są konwertowane.
Aby dowiedzieć się więcej o grafice osadzonej, zobacz 'Informacje o łączach i grafice osadzonej' na stronie 451.
InDesign nie obsługuje modelu OLE ani Quark XTensions. Dlatego też przy otwieraniu plików zawierających
grafikę w formacie OLE lub Quark XTensions obrazki te nie pojawią się w dokumencie InDesign. Jeżeli dokument
QuarkXPress nie chce się przekonwertować, należy sprawdzić oryginał i usunąć wszystkie obiekty utworzone za pomocą
XTension. Następnie należy zapisać dokument i ponownie spróbować go przekonwertować
• Wszystkie strony wzorcowe i warstwy są konwertowane na wzorce i warstwy InDesign.
• Wszystkie obiekty na stronach wzorcowych, a także linie pomocnicze QuarkXPress, są umieszczane na
odpowiednich stronach wzorcowych InDesign.
• Obiekty zgrupowane pozostają w grupie, poza wypadkami, gdy grupa zawiera obiekty niedrukowalne.
• Wszystkie obrysy i linie (w tym linie akapitowe) są konwertowane na jak najbardziej zbliżone style linii. Własne
obrysy i kreski konwertowane są na własne obrysy i kreski InDesign.
Kolory są konwertowane dokładnie na kolory InDesign, z wyjątkiem następujących sytuacji:
• Kolory złożone z wielu farb, utworzone w programie QuarkXPress, są mapowane do farb mieszanych w
programie InDesign, chyba że kolor złożony z wielu farb nie zawiera ani jednego koloru dodatkowego. W takim
przypadku kolor ten jest konwertowany na kolor CMYK.
• Kolory z bibliotek kolorów programu QuarkXPress 4.1 są konwertowane na podstawie ich wartości CMYK.
• Kolory HSB programu QuarkXPress 3.3 są są konwertowane na kolory RGB, a kolory z bibliotek kolorów są
konwertowane na podstawie ich wartości CMYK.
• Kolory HSB i LAB programu QuarkXPress 4.1 są konwertowane na kolory RGB, a kolory z bibliotek kolorów są
konwertowane na podstawie ich wartości RGB/CMYK.
Informacje na temat kwestii związanych z konwersją można znaleźć w dokumentach pomocy technicznej w serwisie
internetowym Adobe: www.adobe.com.
Aby otworzyć dokument lub szablon z programu QuarkXPress

1 Sprawdzić czy plik został zamknięty w oryginalnej aplikacji.
2 Aby zapewnić zachowanie wszystkich łączy, należy przekopiować wszystkie przyłączone pliki do tego samego
foldera dokumentów programu QuarkXPress.
3 W programie InDesign wybrać polecenie Plik > Otwórz.
4 W systemie Windows wybrać opcję QuarkXPress (3.3-4.1x) lub QuarkXPress Passport (4.1x) z menu Pliki typu.
5 Zaznaczyć plik i nacisnąć przycisk Otwórz.
Uwaga: Jeżeli InDesign nie może przekonwertować pliku lub jego części, wyświetli komunikat ostrzegawczy opisujący
przyczyny niepowodzenia konwersji oraz rezultaty konwersji.
6 Jeżeli pojawi się okno dialogowe z ostrzeżeniem, należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Nacisnąć przycisk Zapisz, aby zapisać kopię ostrzeżeń w pliku tekstowym, a następnie otworzyć plik w programie
InDesign
• Nacisnąć przycisk Zamknij, aby zamknąć to okno dialogowe i otworzyć plik w programie InDesign.
7 Aby precyzyjniej przekonwertować efekty oblewania tekstem, nadane w programie QuarkXPress, należy wykonać
następujące czynności w programie InDesign:
• Zaznaczyć opcję "Oblewanie tekstem jest stosowane tylko dla obiektów pod obszarem składu" w oknie
dialogowym Preferencje.
• Za pomocą palety Akapit przydzielić układacz jednowierszowy Adobe do przynajmniej jednego akapitu.
Aby zapisać szablon QuarkXPress jako szablon InDesign

1 Otworzyć szablon w programie InDesign.
3 Wykonać jedną z następujących operacji, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz:
• (Windows) W menu Zapisz jako typ wybrać format Szablon InDesign.
• (Mac OS) Wybrać opcję Szablon z menu Format. Kliknąć Szablon i nacisnąć przycisk OK
Konwertowanie dokumentów z programu PageMaker

InDesign może konwertować dokumenty i szablony z programu Adobe PageMaker 6.0 i nowszych wersji. Podczas
otwierania pliku programu PageMaker, InDesign konwertuje oryginalne informacje na rodzimy format informacji
InDesign. Pliki InDesign są zapisywane z rozszerzeniem .indd.
Przed otwarciem dokumentu w programie InDesign warto wykonać następujące czynności:
• Jeżeli dokument programu PageMaker lub przyłączone do niego obrazki znajdują się na serwerze sieciowym,
dyskietce albo napędzie wymiennym, to w razie przerwania transferu danych mogą otworzyć się nieprawidłowo.
Aby uniknąć problemów z transferem danych, należy przekopiować dokumenty i przyłączone do nich pliki na
twardy dysk, zanim otworzy się je w programie InDesign.
• Za pomocą polecenia Zapisz jako z programu PageMaker można pozbyć się niepotrzebnych, ukrytych danych.
ADOBEINDESIGNCS2 62
• Aby zapewnić zachowanie wszystkich łączy, należy skopiować wszystkie przyłączone pliki do tego samego folderu,
w którym znajduje się publikacja PageMakera.
• Sprawdzić, czy w programie InDesign dostępne są wszystkie potrzebne czcionki.
• Naprawić zerwane łącza do grafiki w publikacji PageMakera.
• W razie problemów z przekonwertowaniem dużego dokumentu PageMakera, należy przekonwertować
poszczególne fragmenty tego pliku z osobna, aby wyizolować problem.
Jeżeli nie udaje się otworzyć uszkodzonego dokumentu PageMakera w programie PageMaker, można spróbować
otworzyć go w programie InDesign. InDesign jest w stanie odzyskać większość dokumentów, których PageMaker nie
może otworzyć.
Aby otworzyć dokument lub szablon z programu PageMaker

1 Sprawdzić czy plik został zamknięty w oryginalnej aplikacji.
2 W programie InDesign wybrać polecenie Plik > Otwórz.
3 W Windows wybrać opcję PageMaker (6.0 lub 7.0) z menu Pliki typu.
4 Zaznaczyć plik i nacisnąć przycisk Otwórz.
Uwaga: Jeżeli InDesign nie może przekonwertować pliku lub jego części, wyświetli komunikat ostrzegawczy opisujący
przyczyny niepowodzenia konwersji oraz rezultaty próby konwersji.
5 Jeżeli pojawi się okno dialogowe z ostrzeżeniem, należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Nacisnąć przycisk Zapisz, aby zapisać kopię ostrzeżeń w pliku tekstowym, a następnie otworzyć plik w programie
InDesign
• Nacisnąć przycisk Zamknij, aby otworzyć plik w programie InDesign, nie zapisując pliku tekstowego.
Aby zapisać szablon PageMakera jako szablon InDesign

1 Otworzyć szablon w programie InDesign.
3 Wykonać jedną z następujących operacji, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz:
• (Windows) W menu Zapisz jako typ wybrać format Szablon InDesign.
• (Mac OS) Wybrać opcję Szablon z menu Format. Kliknąć Szablon i nacisnąć przycisk OK
Typowe problemy przy konwersji dokumentów PageMakera

Należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Wszystkie strony wzorcowe i warstwy są konwertowane na wzorce i warstwy InDesign. Strony wzorcowe z
programu PageMaker są konwertowane na strony wzorcowe InDesign i zachowują wszystkie obiekty, w tym
numerację stron oraz linie pomocnicze. Aby zachować kolejność nakładających się obiektów, InDesign podczas
konwersji publikacji PageMakera tworzy dwie warstwy: Default oraz Master Default. Warstwa Master Default
(domyślna wzorcowa) zawiera elementy strony wzorcowej.
• Linie pomocnicze dokumentu PageMakera są umieszczane na warstwie domyślnej (Default) w InDesign.
• Wszystkie elementy z obszaru roboczego w programie PageMaker pojawią się na obszarze roboczym pierwszej
rozkładówki w dokumencie InDesign.
• Wszystkie obiekty oznaczone w PageMakerze jako niedrukowalne zostaną przekonwertowane z atrybutem

Niedrukowalne na palecie Atrybuty w programie InDesign.
• Obiekty zgrupowane pozostają w grupie, poza wypadkami, gdy grupa zawiera obiekty niedrukowalne.
Problemy przy konwersji tekstu i tabel

• Tekst jest konwertowany na ramki tekstowe InDesign.
• Tabele z plików PageMakera są konwertowane na tabele InDesign.
• Style są konwertowane na style InDesign. Styl [Brak stylu] z PageMakera odpowiada stylowi [Brak stylu
akapitowego] w programie InDesign. Jednak styl [Brak stylu akapitowego] przejmuje atrybuty nazwanego stylu,
jeżeli styl ten został wybrany przed wpisaniem jakichkolwiek znaków w publikacji PageMakera.
• InDesign używa układacza akapitowego Adobe dla wszystkich akapitów, co powoduje przeskładanie części tekstu.
Do niektórych akapitów można przypisać układacz jednowierszowy Adobe, aby utworzyć podział wierszy
bardziej zbliżony do mechanizmów PageMakera. Jednak część tekstu nadal może zostać przeskładana.
• InDesign używa tylko interlinii opartej na linii bazowej. Interlinia proporcjonalna i interlinia obliczana od góry
kapitaliku, które istniały w programie PageMaker, są w programie InDesign konwertowane na interlinię opartą na
linii bazowej. Może to spowodować przesunięcia tekstu.
• Pierwsza linia bazowa przekonwertowanego tekstu może być inna niż w tekście, który utworzono w programie
InDesign. Pierwsza linia bazowa przekonwertowanego tekstu jest ustawiana na wartość interlinii. Natomiast
pierwsza linia bazowa tekstu utworzonego w programie InDesign jest domyślnie ustawiana na wartość
wydłużenia górnego.
• InDesign używa innej metody dzielenia wyrazów niż PageMaker, zatem podział między wierszami może
wyglądać inaczej.
• Tekst z cieniem jest konwertowany na zwykły tekst. Tekst konturowy jest konwertowany na tekst z obrysem
grubości 0,25 cala oraz wypełnieniem próbką Papier.
Problemy z konwersj¹ ksi¹¿ek, skorowidzu i spisu treœci

• InDesign ignoruje listy książek podczas otwierania publikacji PageMakera. Aby otworzyć razem wszystkie
publikacje z listy książki, należy uruchomić plug-in Build Booklet (twórz broszurę) w programie PageMaker,
wybierając opcję układu Brak. Dzięki temu publikacje z książki zostaną połączone w jeden dokument. Należy
pamiętać, że bloki tekstu i ramki nie zachowają powiązań.
• Pozycje skorowidzu z publikacji PageMakera pojawią się na palecie Skorowidz w programie InDesign. Tekst z
odsyłaczami używającymi opcji Patrz tutaj albo Patrz także tutaj zostanie przekonwertowany na odsyłacze Zobacz
lub Zobacz też.
• Tekst spisu treści jest konwertowany na spis treści. Style PageMakera będą dostępne w menu stylów okna
dialogowego Spis treści w programie InDesign.
Problemy przy konwersji obiektów przy³¹czanych i osadzanych

• Łącza do tekstu i grafiki są zachowywane i pojawiają się na palecie Łącza.
• Jeżeli InDesign nie może odnaleźć oryginalnego łącza do grafiki, pojawi się ostrzeżenie z prośbą o naprawienie
łącza w programie PageMaker.
• InDesign nie obsługuje techniki OLE (Object Linking and Embedding). Dlatego też przy otwieraniu plików
zawierających grafikę w formacie OLE obrazki te nie pojawią się w dokumencie InDesign.
Problemy przy konwersji kolorów i zalewek

• Kolory są konwertowane dokładnie na kolory InDesign. Kolory HLS programu PageMaker są konwertowane na
kolory RGB, a kolory z innych bibliotek kolorów są konwertowane na podstawie ich wartości CMYK.
• Tinty są konwertowane w postaci wartości procentowej koloru macierzystego. Jeżeli koloru macierzystego nie ma
na palecie Próbki, to zostanie dodany podczas konwersji. Po zaznaczeniu obiektu z tintą, na palecie Próbki
zostanie zaznaczony kolor macierzysty, a wartość tinty pojawi się w rozwijanym menu.
• Profile kolorów dla plików PageMakera są konwertowane bezpośrednio. Wszystkie kolory Hexachrome są
konwertowane na wartości RGB. Profile niezgodne ze standardem ICC zostaną zastąpione przez domyślne
ustawienia CMS i profilów określone w InDesign.
• Wszystkie obrysy i linie (w tym linie akapitowe) są konwertowane na jak najbardziej zbliżone, domyślne style linii.
Własne obrysy i kreski konwertowane są na własne obrysy i kreski InDesign.
• InDesign nie obsługuje deseni i kątów rastra nadanych w obrazkach TIFF w Image Control; pomija te informacje
w importowanych plikach TIFF.
• Jeżeli w oknie dialogowym Preferencje zalewkowania w programie PageMaker wybrano auto-nadruk czarnych
obrysów lub wypełnień (albo obie te opcje), ustawienia te są przenoszone do programu InDesign, ale na opcja
Nadruk obrysu lub Nadruk wypełnienia na palecie Atrybut jest wyłączona.
Informacje na temat kwestii związanych z konwersją dokumentów PageMakera można znaleźć w dokumentach
pomocy technicznej w serwisie internetowym Adobe:
Wyświetlanie dokumentów
Aby zwiększyć lub zmniejszyć skalę wyświetlania
• Aby zwiększyć skalę wyświetlania, wybrać narzędzie Lupka i kliknąć obszar, który ma zostać powiększony.
Każde kliknięcie powiększa widok do kolejnej zadanej wartości procentowej, środkując wyświetlanie na punkcie
kliknięcia. Przy maksymalnym powiększeniu środek narzędzia Lupka staje się pusty. Aby zmniejszyć skalę
wyświetlania, przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i kliknąć obszar, który ma zostać
pomniejszony. Każde kliknięcie pomniejsza widok.
• Aby powiększyć widok do kolejnej zdefiniowanej wartości procentowej, uaktywnić pożądane okno, a następnie
wybrać polecenie Widok > Powiększ. Aby zmniejszyć skalę wyświetlania do poprzedniej zadanej wartości
procentowej, wybrać polecenie Widok > Zmniejsz.
• Aby ustawić powiększenie na konkretny poziom, wpisać lub wybrać poziom powiększenia w polu tekstowym
Powiększenie w dolnym lewym rogu okna dokumentu.
• Przytrzymując klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS), użyć kółka lub sensora myszy do zmniejszenia
albo zwiększenia skali wyświetlania.
• Aby powiększyć widok przez przeciąganie, wybrać narzędzie Lupka i przeciągnąć aby utworzyć kropkowany
prostokąt nazywany markeremwokół obszaru, który ma zostać powiększony.
Zobacz także
'Klawisze do obsługi narzędzi' na stronie 770
Aby ustawić skalę wyświetlania na 100%

• Dwukrotnie kliknąć ikonę narzędzia Lupka.
• Wybrać polecenie Widok > Rzeczywista wielkość.
• Wpisać lub wybrać poziom powiększenia równy 100 w polu tekstowym Powiększenie w dolnym lewym rogu okna
dokumentu.
Aby zmieścić stronę, rozkładówkę lub obszar roboczy w aktywnym oknie

• Wybrać polecenie Widok > Zmieść stronę w oknie.
• Wybrać polecenie Widok > Zmieść rozkładówkę w oknie.
• Wybrać polecenie Widok > Cały obszar roboczy.
Zobacz także
'Klawisze do wyświetlania dokumentów i ich przestrzeni roboczych' na stronie 777
Aby wyświetlić paletę Nawigator

Paleta Nawigator zawiera miniaturkę zaznaczonej rozkładówki, pozwalając szybko zmienić widok dokumentu.
A
B
D E F G
Nawigator, paleta
A. Miniaturka B. Pole widoku C. Numer rozkładówki D. Pole edycji powiększenia E. Przycisk Zmniejsz
F. Suwak powiększenia G. Przycisk Powiększ
❖ Wybrać polecenie Okno > Obiekt i układ > Nawigator.
Aby przełączać wyświetlanie jednej lub wszystkich otwartych rozkładówek

❖ Wybrać polecenie Wyświetl aktywną rozkładówkę/wszystkie rozkładówki z menu palety Nawigator. Za pomocą
paska przewijania można wyświetlać rozkładówki znajdujące się przed rozkładówką bieżącą.
Jeżeli wybierze się wyświetlanie wszystkich rozkładówek, można ułatwić sobie pracę, zmieniając wymiary palety
Nawigator tak, aby była długa i wąska.
Aby powiększyć lub zmniejszyć widok za pomocą palety Nawigator

• Nacisnąć przycisk powiększania lub zmniejszania na dole palety Nawigator.

• Przeciągnąć suwak powiększenia na dole palety.
• Wpisać procent powiększenia lub zmniejszenia w pole tekstowe Powiększenie i nacisnąć Enter (Windows) lub
Return (Mac OS).
Aby zmienić kolor pola widoku palety Nawigator

1 Wybrać polecenie Opcje palety z menu palety Nawigator.
2 Wybrać kolor:
• Aby użyć koloru gotowego, należy wybrać jeden z kolorów z wyskakującego menu.
• Aby podać inny kolor, należy dwukrotnie kliknąć pole koloru i zdefiniować kolor w próbniku systemowym.
Aby przewinąć widok

Użytkownik może bez trudu zmieniać stopień wyśrodkowania stron lub obiektów w oknie dokumentu. Techniki te
są również przydatne przy poruszaniu się między stronami.
• Wybrać narzędzie Rączka z paska narzędzi, a następnie kliknąć i przeciągnąć w oknie dokumentu.
• W palecie Nawigator: kliknąć miniaturkę lub przeciągnąć pole widoku, które odpowiada widocznemu obszarowi
na bieżącej rozkładówce.
• Kliknąć poziomy lub pionowy pasek przewijania albo przeciągnąć suwaki na tych paskach.
• Nacisnąć klawisz Page Up lub Page Down.
• Użyć kółka lub sensora myszy do przewijania w górę i w dół. Aby przesuwać widok w lewo lub w prawo,
przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i użyć kółka lub sensora myszy.
Zobacz także
'Klawisze do wyświetlania dokumentów i ich przestrzeni roboczych' na stronie 777
Aby przechodzić między stronami

InDesign ułatwia przeskakiwanie z jednej strony dokumentu na drugą. Na przykład, tak jak większość przeglądarek
Internetu oferuje przyciski Wstecz i Dalej, pozwalające przemieszczać się pomiędzy odwiedzonymi stronami,
InDesign zapamiętuje porządek, w którym wyświetlane były strony dokumentu.
• Aby poruszać się między stronami zgodnie z porządkiem, w jakim były wyświetlane podczas bieżącej sesji, wybrać
polecenie Układ > Wstecz lub Naprzód
• Aby przejść na następną stronę, nacisnąć przycisk Następna strona na dole okna dokumentu, albo wybrać
polecenie Układ > Następna strona.
• Aby przejść na poprzednią stronę, nacisnąć przycisk Poprzednia strona po lewej stronie na dole okna
dokumentu, albo wybrać polecenie Układ > Poprzednia strona.
• Aby przejść na pierwszą stronę, nacisnąć przycisk Pierwsza strona po lewej stronie na dole okna dokumentu,
albo wybrać polecenie Układ > Pierwsza strona.
• Aby przejść na ostatnią stronę, nacisnąć przycisk Ostatnia strona po prawej stronie na dole okna dokumentu,
albo wybrać polecenie Układ > Ostatnia strona.
• Aby przejść na konkretną stronę, kliknąć strzałkę w dół po prawej stronie pola strony, a następnie wybrać stronę.
Wybrać stronę z pola, aby przejść na konkretną stronę
• Aby przejść do strony wzorcowej, kliknąć w polu strony, znajdującym się w dolnej lewej części okna dokumentu.
Wpisać kilka pierwszych liter nazwy strony wzorcowej i nacisnąć Enter (Windows) lub Return (Mac OS). Na
palecie Strony dwukrotnie kliknąć ikonę strony wzorcowej lub dwukrotnie kliknąć numery stron pod ikonami.
Używanie dodatkowych okien

Program umożliwia otwarcie dodatkowych okien dla tego samego dokumentu lub innych dokumentów InDesign.
Dodatkowe okna umożliwiają:
• Porównywanie różnych rozkładówek jednocześnie, szczególnie rozkładówek, które nie następują po sobie.
• Wyświetlanie tej samej strony w różnych powiększeniach, dzięki czemu można pracować w powiększeniu nad
szczegółami, obserwując jednocześnie, jak zmiany wpłyną na cały układ.
• Wyświetlanie stron wzorcowych w jednym oknie, a opartych na nich stron w drugim, co pozwala sprawdzić, jak
zmiany na stronie wzorcowej wpłyną na różne części dokumentu.
Po ponownym otwarciu dokumentu pojawia się tylko ostatnio używane okno.
Aby pracować z dodatkowymi oknami

• Aby utworzyć nowe okno dla tego samego dokumentu, wybrać polecenie Okno > Ułóż > Nowe okno.
• Aby ułożyć okna w kaskadę albo obok siebie: wybrać polecenie Okno > Ułóż > Kaskada, by ułożyć okna w stos,
w którym każde okno jest nieco przesunięte; wybrać polecenie Okno > Ułóż > Sąsiadująco, aby wyświetlić okna
równomiernie, bez nakładania.
• Aby uaktywnić okno, kliknąć jego pasek tytułu. Można też wybrać nazwę tego okna z menu Okno. Kolejne okna
tego samego dokumentu są numerowane w kolejności ich tworzenia.
• Aby zamknąć wszystkie okna aktywnego dokumentu, nacisnąć klawisze Shift+Ctrl+W (Windows) lub
Shift+Command+W (Mac OS).
• Aby zamknąć wszystkie okna we wszystkich otwartych dokumentach, nacisnąć klawisze Shift+Ctrl+Alt+W
(Windows) lub Shift+Command+Option+W (Mac OS).
Aby wygładzać krawędzie

Funkcja wygładzania rozmywa nierówne krawędzie tekstu i obrazków bitmapowych, tworząc stopniowe przejście
kolorów między pikselami na ich krawędzi a pikselami tła. Ponieważ zmieniają się tylko piksele na krawędzi, nie
dochodzi do zaniknięcia szczegółów.
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Wydajność wyświetlania (Windows) lub Adobe InDesign > Preferencje
> Wydajność wyświetlania (Mac OS).
2 Zaznaczyć opcję Włącz wygładzanie.
Aby pisać tekst maczkiem

Gdy tekst jest zbyt drobny, by dało się go wyświetlić na monitorze, InDesign go jako szary pasek. Jest to tzw. pisanie
maczkiem. Wszelki tekst poniżej zadanej wielkości jest na ekranie zastępowany przez symbole, które pełnią rolę
wypełniacza w układzie.
2 Wpisać wartość w polu Pisz maczkiem poniżej.
3 Aby określić, czy tekst ma być pisany maczkiem podczas przewijania dokumentu, przeciągnąć suwak narzędzia
Rączka na pożądany poziom równowagi między wydajnością a jakością, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Dostosowywanie obszaru pracy

Aby dostosować obszar roboczy
Położenie i rozmiary palet na ekranie można zapisać w postaci własnej przestrzeni roboczej. Nazwy przestrzeni
pojawiają się w podmenu Przestrzeń robocza w menu Okno. Listę tych nazw można edytować, dodając lub usuwając
przestrzenie robocze.
• Aby zapisać bieżącą przestrzeń roboczą, wybrać polecenie Okno > Przestrzeń robocza > Zapisz przestrzeń
roboczą. Wpisać nazwę dla nowej przestrzeni roboczej i nacisnąć przycisk OK.
• Aby wyświetlić własną przestrzeń roboczą, wybrać ją z podmenu Okno > Przestrzeń robocza.
• Aby usunąć własną przestrzeń roboczą, wybrać polecenie Okno > Przestrzeń robocza > Usuń przestrzeń
roboczą. Wybrać przestrzeń roboczą, która ma zostać usunięta. Nacisnąć przycisk Usuń.
Aby obliczać wartości na paletach i w oknach dialogowych

Proste działania matematyczne można wykonywać w dowolnym numerycznym polu edycyjnym. Na przykład, aby
przenieść zaznaczony obiekt o 3 jednostki w prawo, używając bieżącej jednostki miary, nie trzeba wyliczać nowej
pozycji w poziomie — wystarczy wpisać +3 za bieżącą pozycją na palecie Przekształć.
Palety wykorzystują system miar wybrany w oknie dialogowym Preferencje. Można jednak podawać wartości w
innym systemie miar.
1 W polu tekstowym, które przyjmuje wartości numeryczne, wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby zastąpić całą bieżącą wartość przez wyrażenie matematyczne, należy zaznaczyć całą wartość.
• Aby użyć bieżącej wartości jako części wyrażenia matematycznego, należy kliknąć przed nią lub za nią.
2 Wpisać proste wyrażenie matematyczne wykorzystując pojedynczy operator, np. + (plus), - (minus), *
(mnożenie), / (dzielenie) lub % (procent).
Na przykład, 0p0+3 lub 5mm + 4.
3 Nacisnąć klawisz Enter lub Return, aby zastosować obliczenie.
Na palecie Sterowanie i Przekształcenia można powielić zaznaczony obiekt i zastosować obliczoną wartość do kopii
(zamiast do oryginału). Po wprowadzeniu obliczenia należy nacisnąć klawisze Alt+Enter (Windows) lub
Option+Return (Mac OS).
Informacje o jednostkach miary oraz skokach na paletach i w oknach dialogowych

Palety i okna dialogowe wykorzystują jednostki miary i skoków zdefiniowane w oknie dialogowym Edycja >
Preferencje > Jednostki i skoki (Windows) lub InDesign > Preferencje > Jednostki i skoki (Mac OS). Można jednak
w dowolnym momencie podać wartości używając każdej z obsługiwanych jednostek miary, tymczasowo ignorując
bieżące ustawienia preferencji.
Zobacz także
'Miarki i jednostki miary' na stronie 185
Aby wprowadzać wartości na paletach i w oknach dialogowych

• Wpisać wartość w pole i nacisnąć klawisz Enter lub Return.

• Przeciągnąć suwak.
• Przeciągnąć pokrętło.
• Nacisnąć przyciski ze strzałkami, aby zmienić wartość na palecie.
• Kliknąć w polu i nacisnąć klawisz strzałki w dół lub w górę, aby zmienić wartość.
• Wybrać wartość z menu związanego z danym polem.
Uwaga: Przy wprowadzaniu zmian za pomocą przycisków strzałek, klawiszy strzałek lub wyskakującego menu,
InDesign natychmiast stosuje nowe wartości.
Ustawianie preferencji
Informacje o preferencjach i ustawieniach domyślnych
Preferencje obejmują takie ustawienia, jak położenie palet, opcje jednostek miary oraz opcje wyświetlania grafiki i
typografii. Ustawienia preferencji decydują o początkowym zachowaniu się obiektów i dokumentów programu
InDesign.
Ustawienia domyślne są używane dla każdego nowo tworzonego dokumentu lub obiektu. Na przykład, można
określić domyślną czcionkę i inne właściwości pisma dla wszystkich nowych dokumentów lub ramek tekstowych.
Liczne preferencje i ustawienia domyślne zachowywane są w plikach preferencji Adobe InDesign o nazwach
InDesign Defaults oraz InDesign SavedData. Oba te pliki ustawień domyślnych zapisywane są po każdym
zamknięciu programu InDesign.
Uwaga: InDesign umożliwia pełną obsługę preferencji za pomocą skryptów. Aby zapewnić spójny zestaw preferencji
całej grupie użytkowników, można napisać skrypt ustawiający te preferencje. Każdy użytkownik w grupie musi tylko
uruchomić taki skrypt na swoim komputerze. Nie należy kopiować plików preferencji z jednego komputera na drugi,
gdyż może to zdestabilizować pracę aplikacji. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w Podręczniku tworzenia
skryptów na dysku CD programu InDesign.
Aby ustawić preferencje ogólne

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Ogólne (Windows) lub InDesign > Preferencje > Ogólne (Mac OS).
2 W sekcji Numeracja stron wybrać metodę numerowania stron z menu Widok.
3 W sekcji Opcje ogólne wybrać opcję wyświetlania z menu Podpowiedzi. Zmienia to długość wyświetlania
podpowiedzi do narzędzi.
4 W sekcji Opcje ogólne wybrać opcję układu z menu Paleta narzędzi. Zmienia to wygląd paska narzędzi na jedną
lub dwie kolumny albo na pojedynczy wiersz.
5 W sekcji Pobieranie i osadzanie czcionek określić wartość graniczną, uaktywniającą tworzenie podzbioru
czcionek, w zależności od liczby glifów w czcionce. Ustawienie to wpływa na opcje pobierania czcionek w oknach
dialogowych Drukuj i Eksport.
6 Nacisnąć przycisk Wyzeruj wszystkie okna z ostrzeżeniami, aby program wyświetlał wszystkie ostrzeżenia, nawet
jeżeli przedtem wyłączono ich wyświetlanie. (W oknach ostrzeżeń znajduje się opcja „Nie pokazuj ponownie”, którą
można zaznaczyć, aby wyłączyć wyświetlanie ostrzeżenia.)
Ustawianie wartości domyślnych

Jeżeli dokona się zmiany ustawień, nie otworzywszy żadnego dokumentu, to wprowadzone zmiany stają się
wartościami domyślnymi dla nowych dokumentów. Jeżeli podczas zmiany ustawień otwarty jest pewien dokument,
to zmiany wpływają tylko na ten dokument.
Podobnie, jeżeli zmieni się ustawienia, nie zaznaczywszy żadnych obiektów, zmiany staną się wartościami
domyślnymi dla nowych obiektów.
Aby określić ustawienia domyślne dla nowych dokumentów

1 Zamknąć wszystkie dokumenty InDesign.
2 Zmienić dowolne ustawienia w menu, na paletach i w oknach dialogowych.
Jeżeli w większości dokumentów używa się tego samego rozmiaru strony i języka, można ustawić te wartości jako
domyślne, nie otwierając żadnego dokumentu. Na przykład, aby zmienić domyślny rozmiar strony, należy zamknąć
wszystkie dokumenty, wybrać polecenie Plik > Ustawienia dokumentu, po czym wybrać odpowiedni rozmiar strony.
Aby ustawić domyślny słownik, należy zamknąć wszystkie dokumenty, wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Słownik
(Windows) lub InDesign > Preferencje > Słownik (Mac OS), po czym ustawić odpowiednią opcję w menu Język.
Aby określić domyślne ustawienia dla nowych obiektów w dokumencie

1 Przy otwartym dokumencie InDesign, wybrać polecenie Edycja > Odznacz wszystko.
2 Zmienić dowolne ustawienia w menu, na paletach i w oknach dialogowych.
Aby przywrócić wszystkie preferencje i ustawienia domyślne

• (Windows) Uruchomić program InDesign i nacisnąć klawisze Shift+Ctrl+Alt. Gdy program zapyta o
potwierdzenie usunięcia plików preferencji, nacisnąć przycisk Tak.
• (Mac OS) Przytrzymać klawisze Shift+Option+Command+Control i uruchomić program InDesign. Gdy
program zapyta o potwierdzenie usunięcia plików preferencji, nacisnąć przycisk Tak.
Uwaga: Po wyzerowaniu preferencji i ustawień domyślnych programu InDesign, usuwane są własne zestawy glifów.
Użytkownicy, którzy utworzyli własne zestawy glifów, powinni najpierw wykonać kopię zapasową pliku InDesign
SavedData. Aby dowiedzieć się więcej o tworzeniu własnych glifów, zobacz 'Aby utworzyć zestaw glifów' na stronie 242.
Informacje o stylach i ustawieniach programu InDesign

InDesign oferuje kilka sposobów zachowywania ustawień do ponownego użytku, umożliwiając między innymi:
• Tworzenie stylów akapitowych i znakowych. (Zobacz 'Aby utworzyć style' na stronie 268.)
• Tworzenie stylów obiektowych. (Zobacz 'Aby zdefiniować style obiektowe' na stronie 280.)
• Tworzenie zbiorów ustawień eksportowania PDF. (Zobacz 'Aby dostosować style ustawień Adobe PDF' na
stronie 585.)
• Tworzenie stylów ustawień drukowania. W stylu ustawień ujmowane są wszystkie atrybuty w oknie dialogowym
Drukuj. (Zobacz 'Aby zapisać ustawienia drukowania' na stronie 691.)
• Tworzenie stylów ustawień zalewkowania. (Zobacz 'Aby utworzyć lub zmodyfikować ustawienie zalewek' na
stronie 572.)
• Tworzenie stylów spłaszczania przezroczystości. (Zobacz 'Aby utworzyć lub zmodyfikować styl ustawień
spłaszczania' na stronie 506.)
• Tworzenie stylów spisu treści. (Zobacz 'Aby utworzyć styl spisu treści' na stronie 375.)
• Zapisywanie konfiguracji przestrzeni roboczej. (Zobacz 'Aby dostosować obszar roboczy' na stronie 68.)
• Tworzenie stylów ustawień dokumentu. (Zobacz 'Aby zdefiniować style ustawień dokumentu' na stronie 184.)
• Tworzenie stylów obrysów. (Zobacz 'Aby zdefiniować własne style obrysu' na stronie 418.)
Mówiąc ogólnie, należy ustawienia w oknach dialogowych, a następnie zapisać te ustawienia. Style i ustawienia są
przechowywane w dokumencie, w którym zostały utworzone. Aby użyć ustawień z innego dokumentu, należy je
zaimportować, lub wczytać z tego dokumentu. Ponadto większość stylów ustawień można wyeksportować lub
zapisać w oddzielnym pliku, co umożliwia przeniesienie ich do innych komputerów.
Style i ustawienia mogą być wspólne dla wszystkich dokumentów w pliku książki. Więcej informacji na ten temat
można znaleźć w sekcji 'Aby zsynchronizować dokumenty w pliku książki' na stronie 370.
Korzystanie z modułów rozszerzeń

Moduły rozszerzeń (plug-in) programu InDesign to programy stworzone przez Adobe Systems i innych
producentów współpracujących z firmą Adobe. Ich zadanie polega na dodawaniu nowych funkcji do
oprogramowania Adobe. Do programu InDesign dołączono kilka rozszerzeń (plug-inów) do importowania,
eksportowania, automatyzacji i efektów specjalnych. Zostały one automatycznie zainstalowane w folderze Plug-Ins.
W rzeczywistości większość funkcji oferowanych przez InDesign realizują rozszerzenia. Ponieważ wiele funkcji
przechowywanych jest w postaci odrębnych modułów, można łatwo uaktualniać albo usuwać poszczególne części
programu, zastępując lub usuwając je.
Po zainstalowaniu, rozszerzenia pojawiają się jako opcje w menu, oknach dialogowych lub na paletach InDesign.
Można korzystać z każdego komercyjnego plug-inu stworzonego do pracy z InDesign. Zespół pomocy technicznej
Adobe może pomóc w wyodrębnieniu problemów związanych z rozszerzeniami. Jeżeli jednak okaże się, że problem
jest związany bezpośrednio z rozszerzeniem stworzonym przez inną firmę, użytkownik będzie musiał zwrócić się po
dalszą pomoc do tej firmy.
Aby zainstalować plug-in

1 Jeżeli moduł zawiera program instalacyjny, należy użyć go do zainstalowania. W przeciwnym razie należy
przeciągnąć kopię modułu do foldera Plug-Ins w folderze Adobe InDesign CS .
2 Wykonać wszystkie instrukcje dołączone do rozszerzenia.
Konfigurowanie modułów rozszerzeń

Okno dialogowe Konfigurowanie rozszerzeń służy do sprawdzania i dostosowywania zestawu zainstalowanych
rozszerzeń. Na przykład, można uzyskać dokładne informacje o zainstalowanych rozszerzeniach, tworzyć własne
zestawy rozszerzeń do różnych zadań lub grup roboczych, oraz izolować rozszerzenia podczas diagnozowania
problemów.
Ikony w oknie dialogowym Konfigurowanie rozszerzeń odpowiadają różnym typom rozszerzeń:
• Włączone rozszerzenia zostały załadowane po rozpoczęciu bieżącej sesji InDesign i pozostaną załadowane do
czasu zamknięcia aplikacji.
• Rozszerzenia Adobe zostały dostarczone przez firmę Adobe.
• Rozszerzenia wymagane muszą być obecne, aby InDesign mógł się uruchomić.
Uwaga: Nie można edytować, zmieniać nazwy ani usuwać zestawów Wszystkie rozszerzenia, Rozszerzenia Adobe ani
Rozszerzenia wymagane. Aby zmienić jeden z tych zestawów należy go powielić, a następnie zmodyfikować duplikat.
Aby skonfigurować rozszerzenia

1 Wybrać polecenie Pomoc > Konfiguracja rozszerzeń (Windows) lub InDesign > Konfiguracja rozszerzeń (Mac
OS).
2 Wykonać dowolną z następujących czynności, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• Aby zmienić aktywny zestaw rozszerzeń, należy wybrać go z menu Zestaw.
• Aby wyłączyć lub włączyć rozszerzenie, należy sprawdzić, czy aktywny jest zestaw własny, a następnie kliknąć, aby
ukryć lub pokazać symbol zaznaczenia po lewej stronie wykazu rozszerzeń
Uwaga: Włączenie lub wyłączenie rozszerzenia albo wybranie innego zestawu rozszerzeń nie odnosi efektu, dopóki nie
uruchomi się ponownie programu InDesign.
• Aby zmienić wyświetlanie listy rozszerzeń, należy zaznaczyć lub odznaczyć dowolną opcję w sekcji Wyświetl.
Zmiana opcji w tej sekcji wpływa tylko na sposób wyświetlania listy, a nie na sam stan rozszerzeń.
• Aby utworzyć nowy zestaw rozszerzeń z duplikatu zestawu aktywnego, należy nacisnąć przycisk Powiel, nazwać
zestaw, a następnie nacisnąć przycisk OK. Utworzony zestaw staje się zestawem aktywnym.
• Aby zmienić nazwę aktywnego zestawu rozszerzeń należy nacisnąć przycisk Zmień nazwę, nazwać zestaw, a
następnie nacisnąć przycisk OK.
• Aby trwale usunąć aktywny zestaw, należy nacisnąć przycisk Usuń, a następnie po ukazaniu się komunikatu
ostrzegawczego nacisnąć przycisk OK
• Aby zaimportować plik z zestawem rozszerzeń, należy nacisnąć przycisk Importuj, odszukać i zaznaczyć plik
zawierający zestawy do zaimportowania, a następnie nacisnąć przycisk OK. Jeżeli importowany plik zawiera
zestaw o takiej samej nazwie, jak zestaw istniejący, to nazwa zestawu importowanego zostanie zmieniona na kopię.
Zestawem aktywnym stanie się pierwszy zestaw w importowanym pliku.
Uwaga: (Tylko Windows) Jeżeli podczas importowania zestawów rozszerzeń w oknie dialogowym Otwórz plik wybierze
się z menu Pliki typu format "Pliki importowane przez menedżera rozszerzeń", to wyświetlone zostaną tylko te pliki
zestawów, które będą miały rozszerzenie .pset.
• Aby wyeksportować wszystkie własne zestawy rozszerzeń do jednego pliku, należy nacisnąć przycisk Eksportuj,
przejść do foldera, w którym ma zostać zapisany plik, zaznaczyć opcję Eksportuj wszystkie zestawy, a następnie
nacisnąć przycisk Zapisz. W Windows zestawy rozszerzeń eksportowane są z rozszerzeniem .PSET.
• Aby uzyskać szczegółowe informacje o rozszerzeniu, należy zaznaczyć je i nacisnąć przycisk Pokaż info. Oprócz
takich informacji, jak wersja rozszerzenia, można sprawdzić, czy jest ono uzależnione od innych rozszerzeń. Po
zakończeniu należy nacisnąć przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Informacje o rozszerzeniu.
Szczegóły rozszerzenia można również wyświetlić, dwukrotnie klikając go na liście.
Odzyskiwanie i cofanie działań

Odzyskiwanie dokumentu
InDesign chroni dane przed nieoczekiwanym zanikiem zasilania albo awarią systemu, używając funkcji
automatycznego odzyskiwania. Automatycznie odzyskane dane znajdują się w pliku tymczasowym, innym niż
oryginalny plik dokumentu. W normalnych warunkach nie ma potrzeby zajmowania się automatycznie
odzyskanymi danymi, ponieważ wszystkie zmiany w dokumencie zachowane w pliku automatycznego odzyskiwania
są dodawane do dokumentu po wybraniu polecenia Zapisz lub Zapisz jako albo po normalnym opuszczeniu
programu InDesign. Dane odzyskane są ważne tylko w sytuacji, gdy nie udało się zapisać dokumentu przed
nieoczekiwaną awarią zasilania lub systemu.
Tym niemniej należy często zapisywać pliki i tworzyć kopie zapasowe na wypadek nieoczekiwanej awarii zasilania
lub systemu.
'Projekty zarządzane przez Version Cue' na stronie 111.
Aby odszukać odzyskane dokumenty

1 Ponownie uruchomić komputer.
2 Uruchomić program InDesign.
Jeżeli istnieją odzyskane dane, InDesign automatycznie wyświetli odzyskany dokument. Za nazwą pliku na pasku
tytułu okna dokumentu pojawi się słowo [Odzyskany], co wskazuje, że dokument ten zawiera niezapisane zmiany,
które zostały automatycznie odzyskane.
Uwaga: Jeżeli program InDesign ulegnie awarii, próbując otworzyć dokument przy użyciu automatycznie odzyskanych
zmian, dane te mogą ulec uszkodzeniu.

• Aby zapisać odzyskane dane, wybrać polecenie Plik > Zapisz jako, podać położenie i nową nazwę pliku, a potem
nacisnąć przycisk Zapisz. Polecenie Zapisz jako zachowuje odzyskaną wersję, która zawiera automatycznie
odzyskane dane; z paska tytułu zniknie słowo [Odzyskany].
• Aby odrzucić automatycznie odzyskane zmiany i użyć ostatniej wersji dokumentu, która została bezpośrednio
zapisana na dysk przed wystąpieniem nieoczekiwanej awarii zasilania lub systemu, należy zamknąć plik bez
zapisywania go i otworzyć plik z dysku, lub wybrać polecenie Plik > Przywróć.
Aby zmienić położenie odzyskiwanych dokumentów

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje> Obsługa plików (Windows) lub InDesign > Preferencje> Obsługa plików
(Mac OS).
2 W sekcji Dane odzyskiwania dokumentu nacisnąć przycisk Wybierz.
3 Określić nowe położenie odzyskanego dokumentu, nacisnąć przycisk OK, a następnie jeszcze raz nacisnąć
przycisk OK.
Aby cofnąć błędne czynności

Jeżeli użytkownik zmieni zdanie lub popełni błąd, może cofnąć długą operację przed jej zakończeniem, cofnąć
ostatnie zmiany lub przywrócić uprzednio zapisaną wersję. Można cofać i ponawiać do kilkuset uprzednio
wykonanych czynności; jednak dokładna liczba cofnięć może być ograniczona przez ilość dostępnej pamięci RAM
i przez rodzaj wykonanych operacji. Zapamiętana seria czynności jest usuwana po wybraniu polecenia Zapisz jako,
zamknięciu dokumentu lub opuszczeniu programu.
Użytkownicy, którzy mają dostęp do przestrzeni roboczej Version Cue, mogą tworzyć i odszukiwać różne wersje
plików za pomocą funkcji Version Cue w programie InDesign CS. Przestrzeń robocza Version Cue jest dostępna tylko
w ramach pakietu Adobe Creative Suite. (Zobacz 'Projekty zarządzane przez Version Cue' na stronie 111.)
• Aby cofnąć ostatnią zmianę, wybrać polecenie Edycja > Cofnij [czynność]. (Niektórych czynności, np.
przewijania, nie można cofnąć.)
• Aby ponowić czynność, która została przed chwilą cofnięta, należy wybrać polecenie Edycja > Ponów [czynność].
• Aby cofnąć wszystkie zmiany dokonane od czasu ostatniego zapisania projektu, wybrać polecenie Plik >
Przywróć.
• Aby zatrzymać zmianę, której InDesign nie skończył jeszcze przetwarzać (np. widać pasek postępu), nacisnąć
klawisz Esc (Windows) lub Command+kropka (Mac OS).
• Aby zamknąć okno dialogowe bez zastosowania zmian, nacisnąć przycisk Anuluj.
75
Rozdział 4: Adobe Bridge
Podstawy programu Bridge

Informacje o programie Adobe Bridge
Adobe Bridge umożliwia efektywniejszą współpracę i kontrolę programów pakietu Adobe Creative Suite. Umożliwia
wydajne organizowanie, przeglądanie i odszukiwanie zasobów potrzebnych przy tworzeniu zawartości do druku, do
publikacji w Internecie i na urządzenia mobilne. Adobe Bridge umożliwia dostęp do natywnych plików PSD, AI,
INDD, Adobe PDF oraz plików aplikacji spoza firmy Adobe. Wybrane zasoby mogą być przeciągane na wybrane
miejsce dokumentu, a następnie przeglądane i wzbogacane o matadane. Program Bridge jest dostępny niezależnie
oraz jako część pakietu programów Adobe Photoshop, Adobe Illustrator, Adobe InDesign i Adobe GoLive.
Przeglądarka plików Bridge może być używany do wyświetlania, wyszukiwania, sortowania, zarządzania i
opracowywania plików obrazków. Aplikacja może być też używana od tworzenia nowych folderów, zmiany nazw,
przenoszenia i usuwania plików, edycji metadanych, obracania obrazków oraz wykonywania poleceń wsadowych.
Program umożliwia też przeglądanie informacji o plikach i danych importowanych z aparatów cyfrowych.
Version Cue Jeśli na komputerze jest zainstalowany pakiet Adobe Creative Suite, to Bridge może być używany jako
centrum przepływu informacji do Adobe Version Cue. Aplikacja Bridge umożliwia przeglądanie wszystkich plików
projektu w jednym miejscu bez potrzeby uruchamiania aplikacji źródłowych dla każdego z nich. W programie
Bridge można także tworzyć nowe projekty Version Cue, usuwać projekty, tworzyć wersje, zapisywać warianty i
określać przywileje dostępu. Zobacz `Posługiwanie się Version Cue w programie Bridge' na stronie 99.
Centrum Bridge Jeśli w komputerze zainstalowany jest Adobe Creative Suite, to Adobe Bridge uruchomi usługę
Centrum Bridge umożliwiającą wyświetlanie wiadomości w przeglądarce internetowej, wyświetlanie ostatnio
wykonywanych czynności, zapoznawanie się z uwagami i wskazówkami dotyczącymi używania produktów firmy
Adobe, zapisywanie grup plików i wiele więcej. Użytkownicy pakietu Adobe Creative Suite mogą używać programu
Bridge także do określania ustawień zarządzania kolorem oraz przyjmowania dostępu do skryptów
automatyzujących wykonywanie poleceń. Zobacz Ìnformacje o Centrum Bridge' na stronie 89.
Format Camera Raw Jeśli na komputerze jest zainstalowany program Adobe Photoshop, to pliki formatu camera raw
mogą być otwierane, edytowane z programu Bridge i zapisywane w formacie zgodnym z Photoshopem. Ustawienia
obrazka mogą być edytowane bezpośrednio w oknie Camera Raw, bez uruchamiania programu Photoshop. Jeśli na
komputerze nie jest zainstalowany program Photoshop, pliki w formacie camera raw mogą być wyświetlane w
Bridge. Zobacz Òtwieranie plików w Bridge' na stronie 84.
Kolekcja zdjęć Aby przejrzeć biblioteki niedrogich obrazków, należy kliknąć na opcji Kolekcja zdjęć Adobe, w
panelu Ulubione, w programie Bridge. Przed zakupem obrazka, można wczytać jego wersję w niskiej rozdzielczości
i sprawdzić jego zastosowanie do danego projektu. Zobacz Ìnformacje o usłudze Adobe Stock Photos' na
stronie 101.
Zarządzanie kolorem Program Bridge może być użyty do synchronizacji ustawień kolorów w aplikacjach.
Synchronizacja tego typu zachowuje wygląd kolorów bez względu na to, w której aplikacji pakietu Creative Suite są
wyświetlane. Zobacz Àby zsynchronizować ustawienia kolorów w aplikacjach firmy Adobe' na stronie 545.
Zobacz także
Òbszar roboczy programu Bridge' na stronie 76
Obszar roboczy programu Bridge

Okno Adobe Bridge posiada dwa główne elementy:
Pasek menu Zawiera polecenia występujące tylko w programie Bridge W Windows®, pasek menu znajduje się w
górnej części okna Bridge. W systemie Mac OS® OS®, pasek menu znajduje się w górnej części ekranu.
Menu Przeszukaj Zawiera hierarchię folderów oraz foldery ulubione i ostatnio używane. Menu umożliwia szybkie
wyszukiwanie folderów z elementami wybranymi do wyświetlenia. Pasek menu znajduje się w górnej części okna
Bridge.
Przyciski skrótów Ułatwiają efektywną pracę z plikami. Przyciski umieszczone są po prawej stronie menu
Przeszukaj, w górnej części okna Bridge.
Panel Ulubione Umożliwia szybki dostęp do folderów oraz Version Cue, Adobe Stock Photos, Collections oraz
Centrum Bridge (tylko z Adobe Creative Suite). Tak jak i inne panele, panel Ulubione znajduje się po lewej stronie
okna Bridge.
Panel Foldery Wyświetla hierarchię folderów. Można go używać do wyszukiwania wybranego folderu.
Panel Podgląd Wyświetla podgląd obrazka zaznaczonego pliku, oddzielny i zdecydowanie większy od obrazka
miniaturki wyświetlonego w obszarze zawartości. Podgląd może być zmniejszany lub powiększany.
Panel Metadane Zawiera informacje o metadanych zaznaczonego pliku. Jeśli zaznaczonych jest kilka plików, to na
liście znajdują się ich dane wspólne (np. słowa kluczowe, data utworzenia, ustawienie ekspozycji).
Panel Słowa kluczowe Ułatwia organizację obrazków poprzez przypisanie im słów kluczowych.
Obszar zawartości Wyświetla miniaturki podglądów elementów folderu bieżącego wraz z informacjami o tych
elementach.
W dolnej części okna Bridge znajdują się informacje dotyczące statusu oraz przyciski do przełączania wyświetlania
paneli, pasek rozmiarów miniaturek i przyciski do określania rodzaju wyświetlania w obszarze zawartości.
" $
Okno Bridge w widoku taśmy filmowej

A. Menu Przeszukaj B. Panel Metadane C. Przyciski skrótów klawiaturowych D. Obszar zawartości
Zobacz także
`Tworzenie i zamykanie okien Bridge' na stronie 78
Ùżywanie Bridge w trybie kompaktowym' na stronie 78
Włączanie i wyłączanie Bridge oraz powrót do określonej aplikacji

Wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby otworzyć Bridge z innej aplikacji, należy wybrać polecenie Plik > Przeglądaj w tej aplikacji.
• (Windows) Aby otworzyć program Bridge bezpośrednio, należy wybrać polecenie Adobe Bridge z menu Start.
• (Mac OS) Aby otworzyć program Bridge bezpośrednio, należy dwukrotnie kliknąć na ikonie Adobe Bridge .
Domyślnie, plik umieszczony jest w folderze Programy/Adobe Bridge.
• Aby wyłączyć program Bridge, należy wybrać polecenie Plik > Zakończ (Windows) lub Bridge > Zakończ Bridge
(Mac OS).
• Aby powrócić do ostatnio otwartej aplikacji i aktywować program Bridge, należy wybrać polecenie Plik > Wróć
do [Nazwa aplikacji].
Zobacz także
`Zarządzanie plikami w programie Bridge' na stronie 85
Tworzenie i zamykanie okien Bridge

• Aby utworzyć nowe okno Bridge standardowej wielkości, należy wybrać polecenie Plik > Nowe okno.
• Wybrać polecenie Plik > Zamknij okno. W Windows, polecenie to wyłącza także program Bridge.
Zobacz także
Ùżywanie Bridge w trybie kompaktowym' na stronie 78
Używanie Bridge w trybie kompaktowym

Przełączenie na tryb kompaktowy umożliwia zmniejszenie okna Bridge, poprzez ukrycie paneli i uproszczenie
widoku obszaru pracy. Podzestaw typowych poleceń programu Bridge pozostaje dostępny z wysuwanego menu,
umieszczonego w prawym górnym rogu okna.
Domyślnie, okno Bridge w trybie kompaktowym pojawia się na wierzchu wszystkich okien. (W trybie Pełnym, okno
Bridge może przechodzić pod okna aplikacji.) Takie przechodnie okno jest wygodne, ponieważ jest zawsze widoczne
i dostępne w trakcie używania innych aplikacji. Na przykład, tryb kompaktowy może być użyty po zaznaczeniu
wybranych plików, które w innym przypadku, musiałyby być przeciągane i upuszczane na aplikację.
1 Kliknąć na przycisku Przełącz na tryb kompaktowy .
• Wybrać polecenia z menu, umieszczonego w prawym górnym rogu okna Bridge.
• Aby ukryć obszar pracy zamiast minimalizować okno Bridge, należy kliknąć na przycisku Przełącz na tryb
kompaktowy ultra . Powtórne kliknięcie na przycisku przywróci tryb kompaktowy.
• Aby powrócić do pełnego trybu wyświetlającego obszar pracy, panele i umożliwiającego poruszanie się pod
innymi aplikacjami, należy kliknąć na przycisku Przełącz na tryb pełny .
Zobacz także
Dopasowanie widoku okna Bridge

Dopasowanie widoku okna Bridge polega na odpowiednim przeniesieniu lub zmianie wielkości jego paneli. Na
przykład, powiększenie panelu Podgląd pozwoli na wyświetlanie większych miniaturek. Należy jednak pamiętać, że
panele nie mogą być przenoszone poza okno Bridge.
• Przeciągnąć panel za jego zakładkę, w górę lub dół na obszar innego panelu.
• Przeciągnąć poziomy pasek podziału pomiędzy panelami tak, by je powiększyć lub zmniejszyć.
• Przeciągnąć pionowy pasek podziału pomiędzy panelami i obszarem pracy na lewo lub na prawo tak, by zmienić
wielkość paneli lub obszaru pracy.
• Aby wyświetlić lub ukryć panele, należy kliknąć na przycisku Pokaż/Ukryj panele , umieszczonym w lewym
dolnym rogu okna Bridge.
• Wybrać polecenie Widok i nazwę widoku, który ma być wyświetlony lub ukryty.
Zobacz także
Wybieranie przestrzeni roboczej

Obszar roboczy Bridge stanowi określony układ obszaru pracy. Użytkownik może skorzystać z gotowego układu lub
wybrać własny, wcześniej zapisany. Dostępne konfiguracje ustawień mogą być wybierane stosownie do potrzeb
wykonywanego projektu (np. sortowania zdjęć).
Uwaga: Przestrzeń robocza Bridge różni się od przestrzeni roboczej Version Cue. Projekt wykonywany w obszarze pracy
Bridge nie ma wpływu na obszary robocze Version Cue.
❖ Wybrać opcje Okno i nazwę wybranej przestrzeni roboczej lub polecenie Okno > Przestrzeń robocza i jedno z
następujących poleceń:
Podświetlany pulpit Wyświetla obszar zawartości okna Bridge, umożliwiając przeglądanie plików.
Nawigator plików Wyświetla obszar zawartości w widoku Miniaturki wraz z panelem Ulubione i Folder.
Fokus metadanych Wyświetla obszar zawartości w widoku Miniaturki wraz z wyświetlonym panelem Metadane.
Fokus taśmy filmowej Wyświetla obszar zawartości w widoku taśmy filmowej.
Zobacz także
`Zapisywanie i usuwanie przestrzeni roboczych Bridge' na stronie 79
Zapisywanie i usuwanie przestrzeni roboczych Bridge

Użytkownik może zapisać bieżący układ Bridge (tzn. konfigurację obszaru roboczego) w formie przestrzeni roboczej
i korzystać z niego w późniejszym czasie. Zapisanie okna Bridge w różnych konfiguracjach umożliwia pracę (i
szybkie przełączanie) pomiędzy różnymi układami obszaru pracy. Na przykład, jedna przestrzeń robocza może być
przeznaczona do sortowania zdjęć, a inna do pracy z plikami Adobe InDesign.
Uwaga: Przestrzeń robocza Bridge różni się od przestrzeni roboczej Version Cue. Projekt wykonywany w obszarze pracy
Bridge nie ma wpływu na obszary robocze Version Cue.
❖ Wybrać polecenie Okno > Przestrzeń robocza, a potem jedno z następujących poleceń:
Zapisz przestrzeń roboczą Umożliwia zapisanie bieżącego układu Bridge jako przestrzeni roboczej, a potem powrót
do tego układu, nawet po przeniesieniu paneli lub zmianie widoku w obszarze zawartości. Po wybraniu tego
polecenia, należy wpisać nazwę dla przestrzeni roboczej i kliknąć na Zapisz. Użytkownik może też przypisać skrót
klawiaturowy dla danej przestrzeni roboczej i określić, czy położenie okna Bridge ma być zapisane jako część
przestrzeni roboczej.
Usuń przestrzeń roboczą Usuwa zapisaną przestrzeń roboczą. Po wybraniu tego polecenia, należy zaznaczyć w
menu wybraną przestrzeń roboczą i kliknąć na Usuń.
Resetuj do domyślnej przestrzeni roboczej Przywraca przestrzeni roboczej konfigurację domyślną.
Zobacz także
`Wybieranie przestrzeni roboczej' na stronie 79
Określanie preferencji Bridge

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje (Windows) lub Bridge > Preferencje (Mac OS).
2 Zaznaczyć wybrane kategorie preferencji, umieszczone po lewej stronie:
Ogólne Określają ogólne ustawienia wyglądu. Kategoria ta może być użyta do określenia takich preferencji jak
stopień zaciemnienia obszaru zawartości dla miniaturek, zakres informacji wyświetlanych z miniaturkami oraz
zawartość panelu Ulubione. Zobacz `Preferencje ogólne Bridge' na stronie 80.
Metadane Kontroluje wyświetlanie sekcji i pól w panelu Metadane.
Etykiety Przypisuje nazwy do każdej etykiety koloru i określa zasady wciskania klawisza Control w kombinacji
skrótów klawiaturowych do stosowanie etykiet i ratingu plików.
Skojarzenia typu pliku Określa aplikację, która zostanie użyta z programu Bridge do otwarcia plików określonego
typu. Dla dowolnego typu pliku, można kliknąć na nazwie aplikacji (lub opcji Żadna) i kliknąć na Przeglądaj, dla
odnalezienia tej aplikacji. Użytkownik może też wyzerować przypisanie typu pliku do jego domyślnych ustawień
oraz ukryć te typy plików, które nie posiadają przypisanych aplikacji. Operacja obejmie tylko te pliki, które są
otwierane przy pomocy programu Bridge, i które nadpisują ustawienia programów Explorer (Windows) i Finder
(Mac OS).
Adobe Stock Photos Określa ustawienia Kolekcji zdjęć Adobe. Zobacz Àby ustawić preferencje Adobe Stock
Photos' na stronie 110.
Zaawansowane Określa zaawansowane ustawienia takie jak opcje bufora i języka. Zobacz `Preferencje
zaawansowane Bridge' na stronie 81.
Preferencje ogólne Bridge

Ustawić następujące opcje preferencji ogólnych i kliknąć na OK:
Tło Określa stopień zaciemnienia obszaru zawartości, na którym wyświetlane są miniaturki.
Pokaż podpowiedzi Określa zasady wyświetlania informacji w programie Bridge, w trakcie umieszczania kursora
nad wybranym elementem. (Ustawienie nie wpływa na ustawienia wskazówek przyjęte w Version Cue, wyświetlające
metadane dla elementów.)
Dodatkowe wiersze metadanych miniaturki Określa zasady wyświetlania dodatkowych informacji metadanych z
miniaturkami, umieszczanymi w obszarze zawartości. Po wybraniu tej opcji, użytkownik może określić w menu
rodzaj wyświetlanych metadanych. Na ekranie nie może się pojawić więcej niż trzy dodatkowe wiersze informacji.
Ulubione pozycje Określa elementy wyświetlane w panelu Ulubione. Jeśli elementy nie istnieją, niektóre opcje
pozostają nieaktywne.
Pokaż skrypty w Finderze Otwiera folder zawierający skrypty (polecenia dostępne w menu Narzędzia).
Wyzeruj wszystkie okna z ostrzeżeniami Zeruje ostrzeżenia w programie Bridge do ich ustawień domyślnych.
Zobacz także
Òkreślanie preferencji Bridge' na stronie 80
Preferencje zaawansowane Bridge

Ustawić następujące opcje preferencji zaawansowanych i kliknąć na OK:
Nie przetwarzaj plików większych niż Określa maksymalny rozmiar pliku, dla którego Bridge automatycznie tworzy
miniaturkę. Wyświetlanie większych plików może zwolnić pracę programu Bridge.
Liczba ostatnio odwiedzonych folderów, wyświetlanych w oknie Przeszukaj Określa liczbę ostatnio odwiedzanych
folderów, wyświetlanych w menu Przeszukaj.
Język Określa język używany przez interfejs programu Bridge. Opcja Automatyczny umożliwia przyjęcie przez
Bridge interfejsu programu, który go zainstalował.
Przy otwarciu pokaż interfejs Camera Raw Otwiera surowe pliki z aparatu w oknie Adobe Camera Raw, programu
Adobe Photoshop.
Użyj centralnego pliku bufora Umieszcza dwa pliki bufora utworzone dla każdego folderu wyświetlanego w folderze
centralnym. Bufor centralny jest łatwiejszy w użyciu, niż rozproszony. Na przykład, bufor centralny nie wymaga
szukania bufora w wielu różnych miejscach przed jego usunięciem. Aby określić nową nazwę lub położenie folderu
bufora centralnego, należy kliknąć na opcji Wybierz.
Użyj rozproszonych plików bufora, gdy to możliwe Umieszcza dwa pliki bufora utworzone dla każdego folderu
wyświetlanego w oglądanym folderze, jeśli tylko jest to możliwe. Na przykład, pliki bufora nie mogą być umieszczane
w folderze, który znajduje się na CD bez możliwości dogrania. W takim przypadku, Bridge umieści pliki bufora w
folderze centralnym. Należy jednak pamiętać, że w przypadku nagrywania CD, używanie przenośnego bufora
oznacza, że bufor nie musi być eksportowany na CD, ponieważ znajduje się już w folderze nagrywanym na CD.
Przenośny bufor zachowuje także bufor w folderze, jeśli zmieniona zostanie nazwa folderu. Zobacz Ùżywanie
bufora w Bridge' na stronie 81.
Uwaga: Pliki bufora są plikami ukrytymi. Aby wyświetlić je w programie Bridge, należy wybrać polecenie Widok >
Pokaż ukryte pliki.
Zobacz także
Òkreślanie preferencji Bridge' na stronie 80
Używanie bufora w Bridge

W pamięci cache są przechowywane informacje o plikach, miniaturkach i metadanych, które zmniejszają czas
wczytywania plików po powrocie do wcześniej przeglądanego folderu. Jednak pamięć cache zajmuje miejsce na
dysku twardym.
Uwaga: Oczyszczanie bufora usuwa bufory metadanych i miniaturek. Jeśli metadane nie mogą być wpisane do pliku,
to usunięte zostaną także informacje związane z etykietą i zakresem.
❖ Z podmenu Narzędzia > Bufor wybrać jedno z następujących poleceń:
Utwórz bufor dla podfolderów Buduje (w tle) bufor dla zaznaczonego folderu i wszystkich folderów w nim
umieszczonych (z wyjątkiem aliasów/skrótów do innych folderów), skracając czas potrzebny do wyświetlenia bufora
w trakcie przeszukiwania podfolderów.
Wyczyść bufor tego folderu Wyczyszcza bufor dla zaznaczonego folderu. Opcja jest użyteczna, gdy bufor dla danego
folderu jest stary i prawdopodobnie będzie wymagał regeneracji.
Wyczyść bufor centralny Wyczyszcza cały bufor centralny i bufor w aktualnie przeglądanym folderze, zwiększając
dostępną przestrzeń na dysku twardym. W innym przypadku, lokalne bufory nie zostaną wyczyszczone.
Eksportuj bufor Eksportuje pamięć bufora, umożliwiając utworzenie CD z całym wygenerowanym buforem.
Ponieważ plik bufora jest zapisany w folderze, bufory miniaturki i metadanych są dostępne po nagraniu CD. Opcja
jest aktywna tylko po wybraniu opcji Użyj centralnego pliku bufora, w oknie Preferencji.
Zobacz także
Pliki i foldery w programie Bridge

Wyświetlanie miniaturek plików i folderów w programie Bridge
Obszar zawartości w oknie programu Bridge wyświetla miniaturki plików i folderów zaznaczonego folderu wraz z
odpowiednimi informacjami (w zależności od wybranego widoku).
Użytkownik określa zasady wyświetlania plików i folderów w obszarze zawartości, dotyczące wielkości miniaturek,
ich postaci i dołączonych informacji.
• Aby dopasować wielkość miniaturek, należy odpowiednio przesunąć suwak Miniaturki , umieszczony w dolnej
części okna Bridge. Aby zmniejszyć lub zwiększyć wyświetlane miniaturki, można kliknąć na odpowiednich
przyciskach po obu stronach suwaka Miniaturka.
• Aby wyświetlić elementy na siatce, należy kliknąć na przycisku Widoku miniaturki , w dolnej części okna
Bridge lub wybrać polecenie Widok > Miniaturki.
• Aby wyświetlić miniaturki na przewijalnej liście, z powiększoną miniaturką elementu wyświetlanego, należy
kliknąć na przycisku Widok taśmy filmowej lub wybrać polecenie Widok > Taśma filmowa. Aby przejść do
poprzedniej lub następnej miniaturki, należy kliknąć na przycisku Wstecz lub Następny, umieszczonym
bezpośrednio pod dużą miniaturką. Aby zmienić orientację pokazu slajdów z poziomej na pionową, należy
kliknąć na przycisku Przełącz orientację taśmy filmowej . Dokument PDF może być przeglądany w widoku
Taśmy filmowej.
• Aby wyświetlić przewijalną listę miniaturek wraz z informacjami na temat zaznaczonego pliku (np. data
utworzenia, rodzaj pliku, wielkość w pilselach i rozmiar pliku), należy kliknąć na przycisku Widok szczegółów
lub wybrać polecenie Widok > Szczegóły. W przypadku plików Version Cue, dostępne są dodatkowo
informacje na temat liczby wersji lub wariantów oraz rozbudowane informacje dotyczące statusu i komentarze do
wersji bieżącej.
• Aby wyświetlić przewijalną listę miniaturek wraz z miniaturkami wszelkich wariantów i wersji Version Cue dla
każdego elementu, należy kliknąć na przycisku Widok wersji i wariantów lub wybrać polecenie Widok >
Wersje i warianty. (Wyświetlany jest tylko plik bieżący, chyba że utworzono grupę Wariantów zawierającą dany
plik lub utworzono wcześniejsze wersje pliku.) Aby wyświetlić miniaturki wariantów lub wersji, należy kliknąć na
przycisku Widok wariantów lub Widok wersji, w prawym górnym rogu obszaru zawartości. W Widoku wariantów
możliwe jest utworzenie grup wariantów pochodzących od elementów spoza bieżącego foldera.
• Aby wyświetlić miniaturki bez dodatkowych informacji, należy wybrać polecenie Widok > Pokaż tylko
miniaturkę. Należy jednak pamiętać, że nawet wtedy informacje Version Cue są wyświetlane po umieszczeniu
kursora nad daną miniaturką.
• Aby wyświetlić miniaturki w postaci pokazu slajdów na całym ekranie, należy wybrać polecenie Widok > Pokaz
slajdów. Operacja jest użyteczna do szybkiego i łatwego wyświetlania i pracy z dużymi wersjami wszystkich plików
graficznych w danym folderze. Instrukcje dotyczące używania pokazu slajdów są wyświetlane na ekranie przy
wybieraniu poleceń.
W zależności od wybranego widoku, istnieje możliwość wyświetlenia dodatkowych informacji dotyczących pliku po
umieszczeniu kursora nad miniaturką w obszarze zawartości. W przypadku plików projektów Version Cue można
też wybrać polecenie Plik > Wersje lub warianty. Polecenie otwiera okno dialogowe, umożliwiające pracę z wersjami
lub wariantami pliku bez wybierania tego widoku w obszarze zawartości Bridge.
Określanie zasad wyświetlania plików i folderów w programie Bridge

Użytkownik może określić rodzaj plików i folderów wyświetlanych jako miniaturki w obszarze zawartości oraz
kolejność ich wyświetlania.
❖ Z menu Widok wybrać jedno z następujących poleceń:
• Sortuj i podać zasady sortowania plików. Opcja Kolejność rosnąca rozmieszcza elementy w kolejności rosnącej,
zamiast malejącej. Opcja Manualnie, rozmieszcza elementy zgodnie z kolejnością ostatniego przeciągania plików.
• Opcja Pokaż ukryte pliki, wyświetla ukryte pliki takie jak pliki bufora czy Version Cue przeniesione do Kosza
(usunięte) z projektów Version Cue.
• Opcja Pokaż foldery, wyświetla foldery i poszczególne pliki.
• Opcja Pokaż wszystkie pliki, wyświetla wszystkie pliki bez względu na ich rodzaj, nawet pliki inne niż Adobe,
które normalnie nie są wyświetlane przez Bridge.
• Opcja Pokaż tylko pliki graficzne, wyświetla tylko pliki z formatem graficznym (np. EPS, JPEG, BMP, PS, TIFF
oraz GIF).
• Opcja Pokaż tylko pliki Camera Raw, wyświetla tylko pliki Camera Raw.
• Opcja Pokaż tylko pliki wektorowe, wyświetla tylko pliki utworzone w programach graficznych (np. Adobe
Illustrator) oraz pliki EPS i PS.
• Aby uaktualnić obszar zawartości, należy wybrać opcję Odśwież lub Odśwież z menu panelu Foldery. Opcja jest
przeznaczona do wykonywania niektórych zadań Version Cue, które nie uaktualniają automatycznie widoku w
obszarze zawartości. Widok jest także odświeżany poprzez zamknięcie i powtórne otwarcie Bridge.
Aby wybrać pliki do wyświetlenia, zgodnie z kryterium jakości lub etykiety, można kliknąć na opcji Niefiltrowany,
w prawym górnym rogu okna Bridge. Menu Niefiltrowany działa niezależnie od poleceń Widok > Sortuj.
Nawigacja folderów i plików przy pomocy programu Bridge

• Wybrać panel Foldery i kliknąć na wybranym folderze. Aby otworzyć podfoldery wybranego folderu, należy
kliknąć na znaku plusa (Windows) lub trójkąta (Mac OS) obok wybranego foldera lub dwukrotnie na nim kliknąć.
• Wybrać panel Ulubione i kliknąć na wybranym folderze.
• Wybrać folder z menu Przeszukaj. Przyciski Wstecz, Naprzód i W górę, umieszczone obok menu służą do
nawigacji po folderze bieżącym umieszczonym w menu.
Zobacz także
Òkreślanie zasad wyświetlania plików i folderów w programie Bridge' na stronie 83
Zaznaczanie plików w Bridge

Przed przystąpieniem do pracy z danym plikiem, należy go zaznaczyć. Zaznaczenie może objąć kilka plików na raz.
❖ W folderze bieżącym, należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Kliknąć na miniaturce pliku.

• Aby zaznaczyć kilka plików umieszczonych po sobie, należy kliknąć na nich z wciśniętym klawiszem Shift.
• Aby zaznaczyć pliki nie leżące obok siebie, należy klikać na nich z wciśniętym klawiszem Ctrl (Windows) lub
Command (Mac OS).
• Aby zaznaczyć wszystkie pliki, należy wybrać polecenie Edycja > Zaznacz wszystko.
• Aby zaznaczyć wszystkie pliki z etykietami, należy wybrać polecenie Edycja > Zaznacz poz. z etykietami.
• Aby zaznaczyć wszystkie pliki bez etykiet, należy wybrać polecenie Edycja > Zaznacz poz. bez etykiet.
• Aby odwrócić zaznaczenie, należy wybrać polecenie Edycja > Odwróć zaznaczenie.
• Aby usunąć zaznaczenie z wszystkich plików, należy wybrać polecenie Edycja > Odznacz wszystko.
Zobacz także
`Zarządzanie folderami w programie Bridge' na stronie 86
Otwieranie plików w Bridge

W programie Bridge można otwierać nawet takie pliki, które zostały utworzone poza aplikacjami pakietu Adobe
Creative Suite.
1 Zaznaczyć plik w folderze bieżącym.
• Wybrać polecenie Plik > Otwórz.
• Nacisnąć Enter (Windows) lub Return (Mac OS).
• Dwukrotnie kliknąć na pliku w obszarze zawartości lub panelu Podgląd.
• Wybrać polecenie Plik > Otwórz za pomocą i wybrać nazwę aplikacji, w której zostanie otwarty plik.
• Przeciągnąć i upuścić plik na obszar roboczy aplikacji, np. otwarty dokument Illustratora.
• Przeciągnąć i upuścić plik na ikonę wybranej aplikacji.

• Aby przeprowadzić edycję ustawień Adobe Camera Raw dla danego pliku, należy wybrać polecenie Plik > Otwórz
z Camera Raw.
Zobacz także
`Zarządzanie folderami w programie Bridge' na stronie 86
Zarządzanie plikami w programie Bridge

Adobe Bridge umożliwia przeciąganie i upuszczanie plików, przenoszenie ich pomiędzy folderami, kopiowanie i
powielanie oraz inne operacje wykonywane na plikach.
Uwaga: Pliki autoryzowane w aplikacjach Adobe Creative Suite mogą być także zarządzane przez Adobe Version Cue
z programu Bridge. Użytkownik może tworzyć i zarządzać przeglądami plików przechowywanych w projektach Version
Cue. Program Version Cue stanowi także korzystne środowisko dla pracy zespołowej. Zarządzanie może objąć nie tylko
pliki pakietu Adobe Creative Suite, ale także pliki programów innych firm.
Usuwanie plików Zaznaczyć wybrane pliki i kliknąć na przycisku Usuń , wcisnąć klawisz Delete na klawiaturze,
wybrać polecenie Plik > Wyślij do kosza (Windows) lub polecenie Plik > Przenieś do kosza, przeciągnąć plik na
ikonę Kosza lub wybrać polecenie Edycja > Wytnij.
Kopiowanie plików i folderów Zaznaczyć wybrane pliki lub foldery i wybrać polecenie Edycja > Kopiuj lub
przeciągnąć plik lub foldery na inny folder z wciśniętym klawiszem Ctrl (Windows) lub Option (Mac OS).
Powielanie plików Zaznaczyć wybrane pliki i wybrać polecenie Edycja > Powiel.
Wklejanie plików Wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Przenoszenie plików do innego folderu Zaznaczyć wybrane pliki i przeciągnąć je do innego folderu. (W trakcie
przeszukiwania Kolekcji zdjęć Adobe, nie można przeciągać obrazków w inne obszary, ponieważ niektóre z nich
mogą być miniaturkami obrazków.) Aby przeciągnąć obrazek z kolekcji, należy wczytać go i przeciągnąć z
wczytanego folderu obrazka.)
Aby szybko dołączyć obrazek do wiadomości poczty elektronicznej, należy przeciągnąć go z Bridge i upuścić w
wiadomości pocztowej.
Zmiana nazwy plików Kliknąć na nazwie pliku, wpisać nową nazwę i wcisnąć klawisz Enter (Windows) lub Return
(Mac OS).
Odręczna zmiana kolejności plików w obszarze zawartości Przeciągnąć plik w nowe miejsce w obszarze zawartości.
Wyświetlanie położenie pliku w systemie operacyjnym Zaznaczyć plik i wybrać polecenie Plik > Pokaż w
Eksploratorze (Windows) lub Plik > Pokaż w Finderze (Mac OS).
Wyszukiwanie miejsca położenia pliku w kolekcji Zaznaczyć plik i wybrać polecenie Plik > Pokaż w Bridge.
Domyślnie, zaznaczenie pliku z kolekcji oznacza umieszcza go na liście odnalezionych, w folderze “File Results”.
Zaznaczenie opcji Pokaż w Bridge przenosi do foldera, w którym znajduje się plik.
Umieszczanie plików w aplikacji Zaznaczyć wybrane pliki i wybrać polecenie Plik > Umieść, a następnie określić
nazwę wybranej aplikacji. Na przykład, polecenie może być użyte do umieszczenie obrazka JPEG w Illustratorze.
Pliki mogą być także przeciągane z Bridge na inne aplikacje. W zależności od wybranego pliku, niektóre dokumenty
muszą być najpierw otwarte.
Otwieranie takich mediów jak CD lub DVD Zaznaczyć wybrany nośnik i wybrać polecenie Plik > Wypchnij.
Przeciąganie plików poza Bridge Zaznaczyć wybrane pliki i przeciągnąć je na biurko lub do innego folderu.
Operacja powoduje skopiowanie pliku (Windows) lub przeniesienie pliku (Mac OS) na biurko lub do folderu.
Przeciągania plików do Bridge Zaznaczyć jeden lub więcej plików na biurku, w folderze lub innej aplikacji
obsługującej przeciąganie i upuszczanie i przeciągnąć je na obszar zawartości w Bridge. Pliki zostaną przeniesione z
bieżącego folderu do folderu wyświetlanego w Bridge. (Jeśli przeciągany plik znajduje się na innym woluminie, niż
Bridge, to zostanie do niego skopiowany.)
Przeciąganie pliku lub folderu na panel Podgląd powoduje wyświetlenie zawartości folderu w Bridge.
Zobacz także
`Wyszukiwanie plików i folderów za pomocą programu Bridge' na stronie 88
`Wsadowa zmiana nazwy plików w Bridge' na stronie 92
Ùruchamianie automatycznych czynności w Bridge' na stronie 91
`Posługiwanie się Version Cue w programie Bridge' na stronie 99
Zarządzanie folderami w programie Bridge

Tworzenie nowych folderów Kliknąć na przycisku Utwórz nowy folder lub wybrać polecenie Plik > Nowy
folder. Wpisać nazwę foldera po wyświetleniu go w obszarze zawartości.
Usuwanie folderów Zaznaczyć wybrany folder i kliknąć na przycisku Usuń , wcisnąć klawisz Delete na
klawiaturze lub wybrać polecenie Plik > Przenieś do kosza..
Dodawanie folderów do Ulubionych Zaznaczyć wybrany folder w menu Przeszukaj lub panelu Foldery lub
zaznaczyć go w obszarze zawartości. Wybrać polecenie Plik > Dodaj do ulubionych. Wybrany plik można też
przeciągnąć z obszaru zawartości na panel Ulubione.
Usuwanie folderów z Ulubionych W panelu Ulubione, zaznaczyć folder wybrany do usunięcia. Wybrać polecenie
Plik > Usuń z ulubionych.
Reorganizacja folderów w panelu Ulubione Przeciągnąć folder na wybrane miejsce w panelu.
Zmiana nazw folderów Kliknąć na nazwie folderu, wpisać nową nazwę i wcisnąć klawisz Enter (Windows) lub
Return (Mac OS).
Zobacz także
Obracanie obrazków w Bridge

Program Bridge umożliwia obracanie widoku obrazków w formatach JPEG, PSD, TIFF i Camera Raw. Obrót
obrazka w Bridge może spowodować obrót obrazka w jego aplikacji macierzystej. Obrót nie wpływa na dane w pliku
obrazka.
1 Zaznaczyć jeden lub więcej obrazków w obszarze zawartości.
• Aby obrócić obrazki o 90° zgodnie z ruchem wskazówek zegara, należy kliknąć na przycisku Obróć o 90° w
prawo lub wybrać polecenie Edycja > Obróć o 90° w prawo.
• Aby obrócić obrazki o 90° przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, należy kliknąć na przycisku Obróć o 90° w
lewo lub wybrać polecenie Edycja > Obróć o 90° w lewo.
• Aby obrócić obrazek o 180°, należy wybrać polecenie Edycja > Obrót 180°.
Zobacz także
Umieszczanie etykiet na plikach, przy pomocy programu Bridge

Oznaczanie plików etykietami kolorów stanowi szybki sposób na oznaczanie dużej liczby plików. Po wykonaniu
takiej operacji, pliki mogą być wyświetlane zgodnie ze swoimi etykietami przy pomocy polecenia Widok > Sortuj
lub przycisku Niefiltrowany.
Na przykład, jeśli duża liczba zaimportowanych obrazków jest wyświetlana w Bridge. Każdy nowy obrazek wybrany
do zachowania może otrzymać etykietę. A po wstępnej selekcji można użyć przycisku Niefiltrowany do wyświetlenia
i dalszej pracy na plikach z etykietami oznaczonymi określonym kolorem.
W oknie Preferencje można przypisać nazwy do etykiet. Utworzona nazwa zostaje dodana do metadanych pliku po
zastosowaniu odpowiedniej etykiety.
Uwaga: Podczas wyświetlania różnych folderów, Bridge pokazuje zawsze pliki z etykietami i bez etykiet, aż do wybrania
innej opcji widoku. Należy także pamiętać, że czyszczenie bufora usuwa etykiety z plików, które nie obsługują zapisu
XMP (np. pliki BMP, DCS, Pict, PS6 PDF i PSB). plików zablokowanych lub tylko do odczytu (np. pliki na płytach CD).
• Aby dodać etykiety do plików, należy zaznaczyć wybrany kolor w menu Etykieta.
• Aby usunąć etykiety z plików, należy wybrać polecenie Etykieta > Brak etykiety.
Zobacz także
Nadawanie statusu plikom z etykietami w programie Bridge

Użytkownik może nadać plikom od zero do pięciu gwiazdek. Po wykonaniu takiej operacji, pliki mogą być
wyświetlane zgodnie z nadanym statusem przy pomocy polecenia Widok > Sortuj lub przycisku Niefiltrowany.
Na przykład, jeśli duża liczba zaimportowanych obrazków jest wyświetlana w Bridge. W trakcie przeglądania
obrazków, każdemu nowemu plikowi można przypisać ocenę od najwyższej do najniższej. Po takim opisie,
użytkownik może na przykład wyświetlić tylko te pliki, którym przypisano cztery lub pięć gwiazdek.
• W widoku Miniaturki, kliknąć na kropce reprezentującej liczbę gwiazdek, jaka ma być przypisana do pliku.
(Należy pamiętać, że kropki nie są wyświetlane w małych widokach z miniaturkami.) Jeśli jest taka potrzeba,
zmienić stopień powiększenia widoku miniaturek aż do pojawienia się kropek.
• Wybrać odpowiedni status z menu Etykieta.
• Aby dodać jedną gwiazdkę więcej, należy wybrać polecenie Etykieta > Zwiększ rating.
• Aby usunąć jedną gwiazdkę, należy wybrać polecenie Etykieta > Zmniejsz rating.
• Aby usunąć wszystkie gwiazdki, należy wybrać polecenie Etykieta > Bez ratingu lub kliknąć na ikonie Bez
ratingu , na miniaturce pliku.
Zobacz także
Wyszukiwanie plików i folderów za pomocą programu Bridge

Program Bridge umożliwia wyszukiwanie określonych elementów. Zasięg wyszukiwania może być ograniczony
określonymi kryteriami wyszukiwania. Kryteria wyszukiwania mogą być zapisane jako kolekcja tak, by sam proces
wyszukiwania mógł być powtórzony.
Uwaga: Informacje na temat przeszukiwania Kolekcji zdjęć Adobe przy pomocy programu Bridge znajdują się w
systemie pomocy.
1 Wybrać polecenie Edycja > Znajdź.
2 W oknie dialogowym Szukaj, wybrać folder źródłowy z menu Przeszukuj. Domyślnie, podane menu wyświetla
folder bieżący. Kliknąć na przycisku Przeglądaj, aby otworzyć inny folder.
3 (Opcja dodatkowa) Polecenie Dołącz wszystkie podkatalogi umożliwia rozszerzenie szukania na podfoldery w
folderze źródłowym.
4 (Opcja dodatkowa) Polecenie Wyszukaj wcześniejsze wersje plików Version Cue umożliwia przeszukanie
wcześniejszych i bieżących wersji plików Adobe Version Cue.
5 (Opcja dodatkowa) Polecenie Pokaż wyszukane w nowym oknie przeglądarki umożliwia wyświetlanie wyników
szukania w nowym oknie Bridge. Jeśli opcja nie jest zaznaczona, wyniki wyszukiwania zostaną wyświetlone w
obszarze zawartości okna bieżącego.
6 Określić kryteria wyszukiwania, wybierając jedną z opcji z menu Kryteria, po lewej stronie.
7 Z menu Kryteria na środku wybrać ogranicznik.
8 Jeżeli to konieczne, wpisać tekst w polu tekstowym po prawej stronie. Wpisywane mogą być podstawowe terminy
wyszukiwania (AND, OR lub * dla oznaczenia znaków specjalnych).
9 Aby dodać kolejne kryterium wyszukiwania, należy kliknąć na przycisku ze znakiem plus. Aby usunąć kryterium
wyszukiwania, należy kliknąć na przycisku ze znakiem minus.
10 Kliknąć na Znajdź. Bridge wyświetli wszystkie pliki odpowiadające kryteriom wyszukiwania i umożliwi
poruszania się po tych plikach.
11 (Opcja dodatkowa) Aby zapisać kryteria wyszukiwania i umożliwić ich powtórzenie, należy kliknąć na opcji
Zapisz jako kolekcję. Wpisać nazwę kolekcji. Zaznaczyć opcję Zacznij szukać od bieżącego folderu, aby rozpocząć
następne wyszukiwanie od tego samego folderu. Kliknąć na Zapisz. Zapisane kryteria wyszukiwania są
przechowywane w folderze Kryteria, w panelu Ulubione.
Zobacz także
`Wyszukiwanie zgodnie z kryteriami zapisanymi jako kolekcja' na stronie 89
Wyszukiwanie zgodnie z kryteriami zapisanymi jako kolekcja

Jeśli kryteria wyszukiwania zostały zapisane przy pomocy opcji Zapisz jako kolekcję, w oknie Znajdź, to
wyszukiwanie może być powtórzone przy pomocy tej kolekcji.
1 Zaznaczyć opcję Kolekcje, w panelu Ulubione lub menu Przeszukaj.
2 Dwukrotnie kliknąć na wybranej kolekcji.
Na ekranie pojawi się nowe okno Bridge z wynikami wyszukiwania.
Zobacz także
Centrum Bridge
Informacje o Centrum Bridge
Ułatwia używanie specjalnych funkcji programu Bridge, wraz z udostępnianiem ostatnio używanych plików i
folderów, wiadomości RSS dla najnowszych informacji, uwag i pomocy w korzystaniu z produktów firmy Adobe,
zarządzania kolorem oraz dokumentacji systemu pomocy. Umożliwia także rozpoczęcie nowych projektów Version
Cue.
Aby wyświetlić Centrum Bridge, należy zaznaczyć go w panelu Ulubione.
Uwaga: Jeśli Centrum Bridge nie jest widoczne w panelu Ulubione, należy upewnić się, że zostało zaznaczone w
preferencjach Ogólnych. Zobacz Òkreślanie preferencji Bridge' na stronie 80.
Adobe Stock Photos Otwiera stronę Kolekcji zdjęć Adobe w programie Bridge.
Zapisane grupy plików Zawiera listy plików zapisanych jako grupa nawet, jeśli były używane w różnych aplikacjach.
Po utworzeniu zapisanej grupy plików, należy nazwać otrzymany zestaw, który zostanie później zamknięty przez
program Bridge. Po wybraniu polecenia otwarcia zapisanej grupy plików, Bridge otwiera bieżącą wersję tych plików,
uruchamiając w razie potrzeby odpowiednie aplikacje pakietu Adobe Creative Suite. Zobacz `Praca z zapisanymi
grupami plików w Centrum Bridge' na stronie 90.
Uwaga: Zapisane grupy plików nie zachowują wersji plików; grupy zawsze zawierają najnowsze wersje plików.
Przyjmijmy, że w zapisanej grupie plików znajduje się plik o nazwie “logo.jpg”. Jeśli w późniejszym czasie zostanie
otwarta zapisana grupa plików, zmieniony plik logo.jpg i zapisany do innej grupy, to otwarcie dowolnej z zapisanych
grup plików spowoduje otwarcie tego samego pliku logo.jpg.
Ostatnie foldery Zawiera listę ostatnio używanych folderów. Zobacz Ùżywanie ostatnich folderów lub plików z
Centrum Bridge.' na stronie 90.
Ostatnie pliki Wyświetla ostatnio otwierane pliki.
RSS Reader RSS wyświetla wspólne treści pochodzące z Internetu, takie jak nagłówki z różnych witryn oraz
najnowsze informacje dotyczące produktów firmy Adobe. RSS (ang. Really Simple Syndication) stanowi nazwę
formatu XML, używanego do zbierania i rozpowszechniania danych internetowych przy jednoczesnym
zmniejszaniu natężenia ruchu w sieci. Zobacz Ùżywanie zawartości RSS w Centrum Bridge' na stronie 91.
Wskazówki i porady Zawiera listę porad ułatwiających pełne wykorzystanie możliwości aplikacji pakietu Adobe
Creative Suite i innych aplikacji firmy Adobe. Aby wyświetlić następną lub wcześniejszą poradę, należy kliknąć na
przycisku Następny lub Poprzedni.
Uwaga: Aby ukryć lub pokazać obszar RSS Reader lub pola Porad i wskazówek, należy kliknąć na opcji Zamknij lub
Otwórz, umieszczonej nad dolnym zakładkami.
Nowy projekt Version Cue Otwiera nowy projekt Version Cue i wyświetla okno dialogowe do tworzenia nowego
projektu.
Zarządzanie kolorem/Otwórz ustawienia kolorów Otwiera okno dialogowe Ustawienia kolorów, umożliwiając
zarządzanie kolorem w aplikacjach pakietu Adobe Creative Suite. Opcja umożliwia także wyświetlenie stanu
Ustawień kolorów Adobe Creative Suit (Zsynchronizowane lub Niezsynchronizowane).
Otwórz pomoc Uruchamia Centrum Pomocy Adobe
Praca z zapisanymi grupami plików w Centrum Bridge

1 Kliknąć na opcji Centrum Bridge, umieszczonej w panelu Ulubione.
Uwaga: Centrum Bridge jest dostępne tylko z programami pakietu Adobe Creative Suite.
2 Wykonać jedną z następujących czynności w zapisanych grupach plików:
• Aby zapisać aktualnie otwarte pliki jako grupę, należy kliknąć na tekście Zapisz otwarte pliki do grupy plików.
• Aby otworzyć zapisaną grupę plików, należy zaznaczyć tę grupę i kliknąć na tekście Otwórz tę grupę plików.
• Aby wyświetlić grupę w obszarze zawartości, należy kliknąć na nazwie danej grupy plików.
• Aby usunąć zapisaną grupę plików, należy zaznaczyć tę grupę i kliknąć na Usuń, w dolnej części okna.
Używanie ostatnich folderów lub plików z Centrum Bridge.

2 W grupie ostatnich folderów lub ostatnich plików, wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby wyświetlić folder w obszarze zawartości, należy kliknąć na wybranym folderze.
• Aby ułożyć foldery według nazwy lub daty, należy kliknąć na opcji Nazwa lub Data.
• Aby otworzyć plik w aplikacji domyślnej, należy kliknąć na jego miniaturce lub nazwie pliku.
• Aby wyświetlić folder z danym plikiem, należy kliknąć na ikonie Muszli , umieszczonej obok nazwy pliku.
Folder jest wyświetlany w obszarze zawartości.
• Aby ułożyć foldery według nazwy, daty lub typu, należy kliknąć na opcji Nazwa, Data lub Typ.
Używanie zawartości RSS w Centrum Bridge

RSS (Really Simple Syndication) jest formatem XML, przeznaczonym do gromadzenia i rozpowszechniania danych
z Internetu. Format wyświetla dane z Internetu (np. najnowsze informacje o produktach firmy Adobe).
2 W sekcji RSS Reader wykonać jedną z poniższych czynności:
• Wybrać odpowiednią witrynę RSS kliknięciem na liście po lewej stronie, a potem wybrać odpowiedni temat,
kliknięciem na liście po prawej stronie. Jeśli jest taka potrzeba, kliknąć na opcji Więcej, aby otworzyć domyślną
przeglądarkę internetową i wyświetlić dalsze informacje na wybrany temat, z witryny RSS.
• Aby dodać dany URL do strony RSS, należy kliknąć na znaku plusa (+), w górnej części zakładki.
• Aby usunąć witrynę RSS z listy, należy zaznaczyć ją i kliknąć na symbolu minus (-).
• Aby określić częstotliwość sprawdzania uaktualnień na RSS, należy kliknąć na opcji Ustawienia otwierania i
wpisać liczbę, określającą co ile godzin ma być sprawdzana witryna.
• Kliknąć na opcji Uaktualnij teraz, aby samemu sprawdzić czy na witrynach RSS pojawiły się uaktualnienia.
Wykonywanie automatycznych zadań w programie

Bridge
Uruchamianie automatycznych czynności w Bridge
Menu Narzędzia zawiera podmenu dla różnych poleceń dostępnych w innych aplikacjach pakietu Creative Suite. Na
przykład, jeśli w systemie zainstalowany jest program Adobe Photoshop, to można używać poleceń podmenu
Narzędzia > Photoshop do tworzenia pakietów zdjęć i panoram ze zdjęć wybranych w programie Bridge.
Wykonywanie takich operacji z programu Bridge skraca czas pracy, ponieważ każdy z plików nie musi być
oddzielnie otwierany.
Uwaga: Inne firmy mogą także dodawać swoje produkty do menu Narzędzia i rozszerzać w ten sposób zakres
możliwości pracy programu Bridge. Informacje na temat tworzenia własnych skryptów znajdują się w podręczniku
Bridge JavaScript Scripting Reference.
1 Zaznaczyć pliki, które mają zostać użyte w zadaniu. Jeśli zaznaczono folder, to polecenie zostanie zastosowane w
ramach możliwości do wszystkich plików w tym folderze.
2 Wybrać polecenie Narzędzia > [nazwa aplikacji], i wybrane polecenie. (Jeśli aplikacja nie posiada dostępu do
zautomatyzowanych zadań, to w menu nie pojawi się jej nazwa.)
Informacje dotyczące poszczególnych poleceń znajdują się w dokumentacji aplikacji.
Zobacz także
`Wsadowa zmiana nazwy plików w Bridge' na stronie 92
Wsadowa zmiana nazwy plików w Bridge

Użytkownik może zmienić nazwy plików i folderów w grupie lub wsadzie. Podczas wsadowej zmiany nazw można
wybrać te same ustawienia dla wszystkich zaznaczonych plików.
• Zaznaczyć pliki, których nazwy mają być zmienione.
• Zaznaczyć folder w panelu Foldery. Nowe ustawienie zostanie zastosowane do wszystkich plików w folderze.
2 Wybrać polecenie Narzędzia > Wsadowa zmiana nazwy.
3 Ustawić następujące opcje i kliknąć na Zmień nazwę:
• W części Folder docelowy, zaznaczyć czy pliki ze zmienionymi nazwami mają być umieszczone w tym samym
folderze lub innym, przeniesione do innego folderu lub ich kopie mają być umieszczone w innym folderze. Po
wybraniu opcji Przenieś do innego folderu lub Kopiuj do innego folderu, należy kliknąć na Przeglądaj i zaznaczyć
wybrany folder.
• W sekcji Nowe nazwy plików wybrać określone elementy z menu albo wpisać tekst w wyświetlonych polach
tekstowych. Wybrane elementy i wpisane teksty utworzą nową nazwę pliku. Kliknięcie na przycisku + lub -
umożliwia dodanie lub usunięcie elementów. Podgląd nowej nazwy pliku jest wyświetlany w dolnej części okna
dialogowego.
Uwaga: Jeśli wybrana została opcja Numer sekwencji, wpisać określony numer. Numer jest automatycznie
dostosowywany do każdego nazwanego pliku.
• Opcja Zachowaj bieżącą nazwę pliku w metadanych XMP zachowuje oryginalną nazwę pliku w jego metadanych.
• W części Zgodność wybrać systemy operacyjne, z którym mają być zgodne pliki o zmienionych nazwach.
Aktualny system operacyjny jest zaznaczony domyślnie i nie można go odznaczyć.
Zobacz także
Metadane w Bridge
Informacje o metadanych
Metadaneto informacje o pliku, np. o jego autorze, rozdzielczości, przestrzeni kolorów, prawach autorskich i
wprowadzonych dla niego słowach kluczowych. Za pomocą metadanych można zoptymalizować przepływ pracy i
zorganizować pliki. Informacje te są zapisywane w standardowym formacie XMP (Extensible Metadata Platform),
czyli w standardzie platformy, na której zbudowany jest program Adobe Bridge i aplikacje z pakietu Adobe Creative
Suite. Platforma XMP wykorzystuje język XML; informacje są najczęściej zapisywane razem z plikiem, co zapobiega
ich utracie. Jeżeli nie można zapisać informacji bezpośrednio w pliku, to metadane XMP zostaną zapisane w
osobnym pliku, tak zwanym pliku dodatkowym.
Program Bridge udostępnia wiele rozbudowanych funkcji służących do organizowania, przeszukiwania oraz
monitorowania plików i ich wersji. Działanie tych funkcji często opiera się na wykorzystaniu metadanych XMP z
plików. Bridge umożliwia posługiwanie się metadanymi na dwa sposoby: za pomocą panelu Metadane Bridge oraz
za pomocą okna dialogowego Informacje o pliku. Metody te w różny sposób wyświetlają metadane XMP zapisane
w pliku. W niektórych przypadkach może istnieć wiele widoków tej samej właściwości. Na przykład, pewna
właściwość może w jednym widoku nosić nazwę Autor, a w innym nazwę Twórca. Obie te nazwy dotyczą jednak tej
samej właściwości. Nawet jeżeli dostosuje się te widoki do konkretnych przepływów pracy, to platforma XMP
umożliwi zachowanie standardu obsługi metadanych. Widok zaawansowany w oknie dialogowym Informacje o
pliku wyświetla podstawowe wartości zapisane w metadanych.
Metadane zapisane w innych formatach, np. EXIF, IPTC (IIM), GPS i TIFF, są synchronizowane i opisywane zgodnie
ze standardem XMP, co ułatwia ich przeglądanie i zarządzanie nimi. Również inne aplikacje i narzędzia (np. Adobe
Version Cue) korzystają z metadanych XMP, aby przekazywać i zapisywać informacje o pliku, takie jak komentarze
do wersji. Na przykład, zapisując plik w programie Version Cue można dodać komentarz, że użytkownik obrócił
grafikę w tym pliku. Potem można przejrzeć dany projekt Version Cue za pomocą programu Bridge i wyszukać
termin "obrót", aby odnaleźć ten plik.
W większości przypadków metadane pozostają związane z plikiem nawet po zmianie formatu, np. z PSD na JPG.
Metadane są zachowywane również po umieszczeniu tych plików w układzie programu Adobe InDesign.
Procesy tworzenia, przetwarzania i wymiany metadanych można dostosować, korzystając z pakietu
programistycznego XMP Software Development Kit. Za pomocą tego pakietu można np. dodać pola w oknie
dialogowym Informacje o pliku. Więcej informacji o platformie XMP i pakiecie programistycznym XMP SDK można
uzyskać w serwisie Adobe Solutions Network (www.adobe.com/xmp).
Informacje o panelu Metadane w programie Bridge

Panel Metadane umożliwia wyświetlanie i edycję metadanych zaznaczonych plików, użycie metadanych do
wyszukiwania plików i używania szablonów do dołączania i zastępowania metadanych. Metadane zachowują
informacje o zawartości, prawach autorskich, pochodzeniu i historii dokumentów. Version Cue używa metadanych
do zarządzania plikami.
Użytkownik może określić rodzaj metadanych, które będą wyświetlane w panelu Metadane.
Uwaga: W przypadku plików Adobe Acrobat® PDF z dołączonymi metadanymi, niektóre słowa kluczowe mogą nie być
widoczne. Mimo to nadal znajdują się one w tym pliku PDF.
W zależności od wybranego pliku, w panelu Metadane programu Bridge wyświetlane są następujące rodzaje
metadanych:
Właściwości pliku Opisują cechy pliku, takie jak rozmiar, data utworzenia i data modyfikacji.
IPTC Core Wyświetla matadane podlegające edycji. Umożliwia dodawanie podpisów do plików oraz informacje o
prawach autorskich. IPTC Core jest nową specyfikacją zatwierdzoną przez IPTC (International Press
Telecommunications Council) w październiku 2004 roku. Różnica między tą specyfikacją a specyfikacją
wcześniejszą IPTC (IIM, legacy) polega na dodaniu kliku nowych atrybutów, zmianie nazw niektórych atrybutów i
usunięciu kilku atrybutów. Aby wyświetlić wcześniejsze metadane (IIM, legacy), należy zaznaczyć je w opcjach
Metadane, w oknie dialogowym Preferencje.
IPTC (IIM, legacy) Wyświetla matadane podlegające edycji. Tak jak w przypadku IPTC Core, do plików można
dodawać podpisy oraz informacje o prawach autorskich. Taki zestaw metadanych jest domyślnie ukryty, ponieważ
został wyparty przez IPTC Core. Należy jednak pamiętać, że można go wybrać zaznaczając w opcjach Metadane, w
oknie dialogowym Preferencje.
Czcionki Zawiera listę czcionek użytych w plikach Adobe InDesign.
Próbki Zawiera listę próbek użytych w plikach Adobe InDesign.
Dane aparatu fotograficznego (EXIF) Wyświetla informacje przypisane przez aparaty cyfrowe. Informacje EXIF
zawierają ustawienia aparatu użyte podczas robienia zdjęcia.
GPS Wyświetla informacje dotyczące położenia, pochodzące z systemu nawigacji GPS, dostępnych w niektórych
aparatach cyfrowych. Fotografie cyfrowe bez informacji GPS nie będą zawierały takich metadanych.
Format Camera Raw Wyświetla metadane ustawień zastosowanych przez plug-in Camera Raw.
Historia zmian Dziennik zmian wprowadzonych w obrazkach przy pomocy Photoshopa.
Adobe Stock Photos Zawiera informacje na temat obrazków pochodzących z kolekcji zdjęć Adobe.
Version Cue Zawiera informacje dotyczące wersji Version Cue dla danego pliku.
Uwaga: W zależności od używanej aplikacji, w tym miejscu mogą pojawić się także specjalne panele dla różnych
atrybutów.
Zobacz także
Àby dodać metadane za pomocą okna dialogowego Informacje o pliku.' na stronie 96
`Wyświetlanie metadanych przy pomocy programu Bridge' na stronie 94
Òkreślanie rodzaju metadanych wyświetlanych w panelu Metadane' na stronie 95
Wyświetlanie metadanych przy pomocy programu Bridge

• Zaznaczyć jeden lub kilka plików i wyświetlić informacje w panelu Metadane. Jeśli zaznaczenie obejmuje kilka
plików, to w panelu pojawią się metadane wspólne dla wszystkich zaznaczonych dokumentów. Aby wyświetlić
ukryte kategorie, należy użyć pasków przewijania. Aby wyświetlić wszystkie elementy kategorii, należy kliknąć na
trójkącie.
Aby zmienić rozmiar czcionki wyświetlanej w panelu, należy wybrać polecenie Powiększ rozmiar czcionki lub
Zmniejsz rozmiar czcionki z menu panelu.
• Zaznaczyć jeden lub kilka plików i wybrać polecenie Plik > Info pliku. Zaznaczyć wybrane kategorie preferencji,
umieszczone po lewej stronie:
• Aby wyświetlić metadane obok miniaturek w obszarze zawartości, należy wybrać polecenie Widok > Szczegóły
lub Widok > Wersje i warianty. Operacja jest szczególnie użyteczna do przeglądania plików Version Cue.
• Umieścić kursor nad miniaturką w obszarze zawartości. (Metadane są wyświetlane we wskazówkach do narzędzi
tylko po zaznaczeniu opcji Pokaż podpowiedzi, w preferencjach Ogólnych.)
Zobacz także
Ìnformacje o panelu Metadane w programie Bridge' na stronie 93
Edycja metadanych przy pomocy programu Bridge

1 Kliknąć na ikonie ołówka umieszczonej na prawo od pola metadanych wybranych do edycji.
2 Wpisać tekst w polu tak, by zmienić lub dodać metadane.
3 Aby przejść do kolejnych pól metadanych, należy nacisnąć klawisz Tab.
4 Po zakończeniu edycji metadanych, kliknąć na przycisku Zastosuj , umieszczonym w dolnej części panelu
Metadane. Aby odwołać wprowadzone zmiany, kliknąć na przycisku Anuluj , umieszczonym w dolnej części
panelu.
Zobacz także
`Praca z szablonami metadanych w programie Bridge' na stronie 97
`Stosowanie szablonów metadanych do plików' na stronie 97
Określanie rodzaju metadanych wyświetlanych w panelu Metadane

• Wybrać polecenie Preferencje z menu panelu Metadane.
• Wybrać polecenie Edycja > Preferencje (Windows) lub Bridge > Preferencje (Mac OS), a następnie kliknąć na
Metadane w lewej części okna dialogowego.
2 Zaznaczyć pola metadanych, które mają być wyświetlone w panelu Metadanych.
3 Zaznaczyć opcję Ukryj puste pola, aby pola bez informacji nie były wyświetlane.
Zobacz także
Aby dodać metadane za pomocą okna dialogowego Informacje o pliku.

Okno dialogowe Informacje o pliku wyświetla dane o aparacie fotograficznym, inne właściwości pliku oraz historię
edycji, prawa autorskie i informacje o autorze (jeżeli zostały dodane), a także niestandardowe panele metadanych
(jeżeli je zainstalowano). Metadane można dodawać bezpośrednio w oknie dialogowym Informacje o pliku. Jeżeli
zaznaczy się wiele plików, to okno dialogowe wskaże różnice w wartościach dla danego pola tekstowego. Informacje
wprowadzone w pola zostaną dodane do wszystkich zaznaczonych plików.
Uwaga: Metadane można także wyświetlać w panelu Metadane, w niektórych widokach obszaru zawartości oraz po
umieszczeniu kursora nad miniaturką na obszarze zawartości.
3 Wybrać dowolne opcje z listy po lewej stronie okna dialogowego:
Opis Umożliwia podawanie informacji o dokumencie, np. jego tytułu, autora, opisu i słów kluczowych
ułatwiających wyszukanie tego dokumentu. Można również wybrać tekst z menu po prawej stronie pól tekstowych.
Aby dodać informacje o prawach autorskich, należy wybrać opcję Praca objęta prawami autorskimi z rozwijanego
menu Stan praw autorskich. Następnie należy wprowadzić odnośne informacje i adres URL osoby lub firmy będącej
właścicielem tych praw.
Kategorie Umożliwia wprowadzanie informacji zgodnych z klasyfikacją Associated Press. Można również wybrać
tekst z menu po prawej stronie pól tekstowych. Opcja Kategorie jest widoczna tylko wtedy, gdy zainstalowano
program Adobe Photoshop.
Historia Wyświetla dziennik historii z programu Adobe Photoshop dla obrazków zapisanych w tym programie.
Opcja Historia jest widoczna tylko wtedy, gdy zainstalowano program Adobe Photoshop.
Dane aparatu 1 Wyświetla informacje tylko do odczytu, dotyczące aparatu fotograficznego i ustawień, przy których
wykonano fotografię. Są to takie dane, jak marka, model, czas otwarcia migawki i liczba przysłony. Opcja Dane
aparatu 1 pojawia się tylko wtedy, jeżeli zainstalowany jest program Adobe Photoshop.
Dane aparatu 2 Podaje informacje tylko do odczytu, dotyczące fotografii, np. wymiary w pikselach i rozdzielczość.
Opcja Dane aparatu 2 pojawia się tylko wtedy, jeżeli zainstalowany jest program Adobe Photoshop.
Adobe Stock Photos Podaje informacje tylko do odczytu o zdjęciach uzyskanych z kolekcji Adobe Stock Photos.
Pochodzenie Umożliwia wprowadzanie informacji przydatnych w publikacjach prasowych, np. o tym, gdzie i kiedy
utworzono plik, informacji o transmisji, specjalnych instrukcji obsługi pliku oraz treści nagłówka. Można również
wybrać tekst z menu po prawej stronie pól tekstowych.
Zaawansowane Wyświetla pola i struktury do składowania metadanych za pomocą przestrzeni nazw i właściwości,
np. właściwości formatu pliku, XMP, EXIF i PDF. Podane informacje można wykorzystać w następujący sposób:
• Nacisnąć przycisk Zapisz, aby wyeksportować metadane do pliku tekstowego (.xmp).
• Nacisnąć przycisk Zastąp, aby zamienić metadane w istniejących plikach na metadane zapisane w pliku .xmp.
Wartości istniejących właściwości są zastępowane nowymi.
• Nacisnąć przycisk Dodaj, aby dodać metadane zapisane w pliku .xmp do metadanych istniejących plików.
Wartości istniejących właściwości nie są zastępowane, a nowe wartości są dodawane lub wstawiane w
odpowiednie miejsca.
• Nacisnąć przycisk Usuń, aby usunąć zaznaczoną w danym momencie właściwość zaawansowaną. Przytrzymując
klawisz Shift można zaznaczyć wiele właściwości na raz.
Uwaga: Przytrzymując klawisz Option można zmienić wymienione powyżej polecenia na: Zastąp wszystkie, Dodaj
wszystkie i Usuń wszystkie. Polecenia te będą wówczas wpływać na wszystkie informacje w pliku, czyli informacje EXIF
niedostępne do edycji dla użytkownika, np. liczba przysłony i identyfikator pliku Photoshopa, a także informacje, które
użytkownik może edytować, np. tytuł dokumentu i słowa kluczowe. Przytrzymanie klawisza Option pozwala
wyświetlić także przycisk Wyzeruj, który przywraca poprzednie ustawienia.
4 Nacisnąć przycisk OK, aby zastosować wprowadzone zmiany.
Zobacz także
Praca z szablonami metadanych w programie Bridge

Użytkownik może zapisywać i zmieniać metadane w oknie Info pliku i przechowywać je jako szablon dla innych
plików.
1 Na początku, należy utworzyć nowy plik przy pomocy aplikacji z pakietu Adobe Creative Suite. Operacja
umożliwia utworzenie pliku bez metadanych z każdego innego źródła.
2 Zaznaczyć plik.
3 Wybrać polecenie Plik > Info pliku.
4 Wpisać odpowiednie informacje w polu Info pliku.
5 Wybrać dowolne opcje z menu w prawym górnym rogu okna dialogowego Info pliku:
• Aby zapisać metadane w oknie Info pliku jako szablon dla innych plików, należy wybrać polecenie Zapisz szablon
metadanych. Wpisać nazwę szablonu i kliknąć na Zapisz.
• Aby usunąć istniejący szablon metadanych,należy wybrać polecenie Usuń szablon metadanych. Po wybraniu tego
polecenia, należy zaznaczyć w menu okna dialogowego wybrany szablon i kliknąć na Usuń.
• Aby otworzyć folder z szablonami metadanych, należy wybrać polecenie Pokaż szablony.
6 Nacisnąć przycisk OK. Na tym etapie wybrane szablony metadanych mogą być stosowane do plików przy pomocy
poleceń Dołącz metadane i Zastąp metadane, umieszczonych w menu Narzędzia, w menu panelu Metadane.
Zobacz także
`Stosowanie szablonów metadanych do plików' na stronie 97
Stosowanie szablonów metadanych do plików

Metadane zapisane dla jednego pliku mogą być zastosowane do innych dokumentów.
2 Wybrać polecenia z menu panelu Metadane lub menu Narzędzia:
• Dołącz metadane i nazwa wybranego szablonu. Polecenie stosuje metadane szablonu tylko tam, gdzie w pliku nie
występują wartości lub atrybuty metadanych.
• Zastąp metadane i nazwa wybranego szablonu. Polecenie całkowicie zastępuje metadane pliku metadanymi
szablonu.
Zobacz także
Àby dodać metadane za pomocą okna dialogowego Informacje o pliku.' na stronie 96
Stosowanie słów kluczowych do plików przy pomocy programu Bridge

Panel Słowa kluczowe umożliwia tworzenie słów kluczowych i nadawanie ich plikom. Słowa kluczowe mogą być
organizowane w kategorie o nazwie zestaw słów kluczowych. Stosowanie słów kluczowych pozwala na identyfikację
plików na podstawie ich zawartości. Później, można wyświetlać pliki posiadające określone słowa kluczowe w
grupach.
Uwaga: Słowa kluczowe Bridge różnią się od słów kluczowych XMP utworzonych w oknie Info pliku. Słowa kluczowe
XMP są wyświetlane w plikach Version Cue, w części "Inne matadane" w oknie Info pliku.
• Aby dodać słowo kluczowe do pliku, należy zaznaczyć jeden lub kilka plików. W panelu Słowa kluczowe, kliknąć
na polu obok nazwy słowa kluczowego, które ma być dodane. Przy słowie dodanym do pliku jest umieszczony
symbol ptaszka.
• Aby dodać zestaw słów kluczowych do pliku, należy zaznaczyć jeden lub kilka plików. W panelu Słowa kluczowe,
kliknąć na polu obok nazwy wybranego zestawu słów. W polu obok grupy słów kluczowych pojawia się znak
wyboru, sygnalizujący, że grupa ta została dodana do pliku.
Utworzyć grupę często używanych słów kluczowych, umożliwiając stosowanie ich jako grupy.
• Aby usunąć słowa kluczowe z pliku, należy zaznaczyć wybrany plik, kliknąć na polu obok słowa kluczowego lub
zestawu słów wybranych do usunięcia.
• Aby utworzyć nowe słowo kluczowe, należy kliknąć na przycisku Nowe słowo kluczowe , w dolnej części
panelu lub wybrać polecenie Nowe słowo kluczowe z menu panelu. W panelu pojawi się nowe domyślne słowo
kluczowe. Aby utworzyć nowe słowo kluczowe, należy je wpisać nad domyślnym i wcisnąć Return.
• Aby utworzyć nowy zestaw słów kluczowych, należy kliknąć na przycisku Nowy zestaw słów kluczowych ,w
dolnej części panelu lub wybrać polecenie Nowy zestaw słów kluczowych z menu panelu. W panelu pojawi się
nazwa nowego domyślnego zestawu słów kluczowych. Aby utworzyć nowy zestaw słów kluczowych, należy je
wpisać nad domyślnym i wcisnąć Return.
• Aby zmienić słowo kluczowe lub nazwę zestawu, należy je zaznaczyć i wybrać z menu panelu polecenie Zmień
nazwę. Wpisać nazwę w panelu i wcisnąć Return.
Uwaga: Zmiana słowa kluczowego nie powoduje zmiany nazwy tego słowa w plikach, które go w danym momencie
zawierają. W plikach pozostaje oryginalna nazwa.
• Aby przenieść słowo kluczowe do innego zestawu słów, należy przeciągnąć je z jednego zestawu do drugiego.
• Aby usunąć słowo kluczowe, należy zaznaczyć je kliknięciem na jego nazwie i kliknąć na przycisku Usuń słowo
kluczowe , w dolnej części panelu lub wybrać z menu panelu polecenie Usuń.
Uwaga: Słowa kluczowe otrzymane od innych użytkowników pojawiają się w kategorii Inne słowa kluczowe, skąd
można je przenieść do innych kategorii. Aby przyjąć takie słowa na stałe do Bridge, należy zaznaczyć je i wybrać z menu
kontekstowego polecenie Trwały.
• Aby odnaleźć plik przy pomocy słowa kluczowego, należy wybrać polecenie Znajdź z menu panelu.
Uwaga: Słowa kluczowe w wynikach przeszukiwania kolekcji zdjęć Adobe mogą być zmieniane.
Zobacz także
Używanie Version Cue z programem Bridge

Posługiwanie się Version Cue w programie Bridge
Adobe Bridge i Version Cue współpracują dla ułatwienia dostępu i zarządzania plikami i projektami Version Cue.
Program Bridge zapewnia wizualizację i zarządzanie wszystkimi aspektami plików i projektów Version Cue. Bridge
może być używany do udostępniania przestrzeni roboczej Version Cue, tworzenia projektów w tych przestrzeniach
i tworzenia hierarchii folderów projektu. Użytkownik może przeciągać pliki na foldery projektu, a także przeciągać
je z folderu projektu na inne foldery umieszczone na dysku twardym. Pliki mogą być kopiowane i przenoszone w i
pomiędzy folderami projektu.
Funkcje wyszukiwania w programie Bridge umożliwiają odnajdywanie plików projektu na podstawie takich
informacji o pliku, jak komentarz do wersji, słowa kluczowe lub czcionki w plikach. Użytkownik może wyświetlać
pliki usunięte (ale nie całkowicie) z projektów i przywracać je, korzystając z funkcji programu Bridge.
Używanie wersji w programie Bridge W trakcie zapisywania wersji plików projektu można użyć opcji Widok wersji
w Bridge do wyświetlenia wszystkich wcześniejszych wersji plików, usunięcia wersji wcześniejszych i wybierania
tych wersji. Użytkownik może otrzymać informacje nie tylko o bieżącej wersji pliku, ale także o wersjach
wcześniejszych, bez otwierania tych plików w ich aplikacjach natywnych. Należy jednak pamiętać, że w razie
potrzeby można wyświetlić wcześniejszą wersję pliku przy pomocy Bridge lub Version Cue. Info o pliku (metadane)
z Version Cue może być wyświetlane w widoku szczegółów, wersji i wariantów, podpowiedziach do narzędzi i panelu
Metadane. Bridge ułatwia tworzenie i odnajdywanie wersji plików spoza firmy Adobe, znajdujących się w projektach
Version Cue. Po otwarciu pliku projektu w programie Bridge, można utworzyć wersję tego pliku w Version Cue
nawet, jeśli aplikacja nie posiada polecenia Zapisz wersję. Wersje takie mogą być zarządzane i używane tak, jak pliki
utworzone w programach pakietu Adobe Creative Suite.
Używanie metadanych w programie Bridge Bridge ułatwia także pracę z wariantami Version Cue. Program ten
może przypisywać pliki jako warianty lub generować warianty z wcześniejszych wersji pliku. W widoku Warianty
można wyświetlić pełną grupę wariantów przypisanych do pliku projektu oraz listę wyróżnionych plików tej grupy.
Dołączenie pliku do grupy wariantów jest oznaczone ikoną w widokach Bridge oraz określeniem tekstowym w
widokach Szczegóły oraz Wersje i warianty. Warianty nie muszą być umieszczone w jednym folderze, a program
Bridge może dodawać pliki do grupy wariantów bez względu na ich miejsce w projekcie. W widoku Wariantów
łatwiej jest poruszać się po folderach z wariantami. Użytkownik może usuwać pliki z grupy wariantów oraz
całkowicie rozdzielić jej elementy.
Wyświetlanie przestrzeni roboczej, projektu i informacji o pliku Ponieważ komputer nie zawsze jest podłączony do
sieci, w której umieszczona jest dana przestrzeń robocza Version Cue, Bridge pokazuje status dostępności wybranych
przestrzeni roboczych i projektów poprzez wyświetlanie różnych ikon przestrzeni roboczych i projektów. Jeśli
Version Cue posiada dostęp do sieci, na ekranie wyświetlony jest status aktualny dla wszystkich plików utworzonych
przy pomocy programów pakietu Adobe Creative Suite. Ułatwia to zrozumienie kiedy plik jest używany lub inny
użytkownik udostępnił nowszą wersję danego pliku. Zwykle, podczas rozpoczęcia edycji pliku projektu w
przestrzeni roboczej Version Cue, status pliku zmienia się na W użyciu, ponieważ wprowadzane są do niego zmiany.
Program Bridge umożliwia jednak oznaczenie pliku W użyciu, bez otwierania go. Oznaczenie Znacznik użycia może
być wyłączone w dowolnym momencie. Oznaczenie Znacznik użycia może być zastosowane do przygotowania
plików projektu do edycji bez podłączenia do sieci. Po powtórnym podłączeniu do Sieci, program Bridge może
posłużyć do zsynchronizowania plików z obszarem pracy. Więcej informacji na temat pracy w programie Version
Cue, znajduje się w pomocy Adobe Version Cue.
Przestrzenie robocze w Version Cue i ikony projektów w Bridge

Program Bridge wyświetla ikony statusu przestrzeni roboczych i projektów Version Cue dla przekazania informacji
o tym, czy są dostępne, używane wspólnie przez kilku współpracowników, lokalne lub wyłączone.
• Dostępny i Nieudostępniany wskazuje projekt dostępny, ale nie używany przez innych użytkowników.
• Dostępny i Udostępniany wskazuje projekt dostępny i używany przez innych użytkowników.
• Tylko pliki lokalne wskazuje projekt zawierający tylko pliki lokalne.
• Przestrzeń robocza niedostępna wskazuje przestrzeń roboczą bez aktywnego podłączenia do sieci.
• Przestrzeń robocza na własnym dysku twardym wskazuje przestrzeń roboczą umieszczoną lokalnie na danym
komputerze.
• Zdalna przestrzeń robocza Online wskazuje zdalną przestrzeń roboczą podłączoną do sieci.
101
Rozdział 5: Adobe Stock Photos
Adobe Stock Photos

Informacje o usłudze Adobe Stock Photos
Witamy w Adobe Stock Photos, najnowszej metodzie przeglądania i kupowania fotografii z najlepszych kolekcji na
zasadach royalty-free. Dzięki usłudze Adobe Stock Photos nie trzeba przerywać procesu projektowania, próbując
znaleźć obrazy o wysokiej jakości. Rozbudowane możliwości wyszukiwania Adobe Stock Photos są dostępne z
poziomu ulubionych aplikacji użytkowników i pozwalają odszukać i pobrać zdjęcia.
W programie Bridge szybki dostęp do fotografii z kolekcji zapewnia panel Ulubione. Jeżeli komputer jest połączony
z Internetem, wystarczy kliknąć ikonę Adobe Stock Photos, aby rozpocząć przeglądanie tysięcy dostępnych zdjęć.
Dzięki ścisłej integracji między usługą Stock Photos a aplikacjami Adobe Creative Suite, zdjęcia z kolekcji można
pobierać bezpośrednio do programów Illustrator, InDesign i GoLive. W programie Photoshop można otworzyć
dowolne pobrane zdjęcie.
W procesie projektowania niezbędna jest możliwość wypróbowania różnych zdjęć przed podjęciem decyzji. Adobe
Stock Photos umożliwia pobieranie bezpłatnych wersji wybranych zdjęć w niskiej rozdzielczości. Wersjami
przeglądowymi można posługiwać się do czasu podjęcia ostatecznej decyzji, a wtedy zakupić i pobrać zdjęcie w
wysokiej rozdzielczości.
Największą wygodę zapewnia założenie konta w firmie Adobe. Zaletą otwarcia konta jest to, że dane osobowe
wprowadza się tylko raz, co znacznie upraszcza proces pobierania. Można także przejrzeć wcześniejsze zakupy, a
nawet ponownie pobrać zakupione wcześniej zdjęcia.
Zobacz także
Ìnformacje o wersjach przeglądowych' na stronie 104
`Zalety kont Stock Photos' na stronie 108
`Kupowanie fotografii' na stronie 105
Wyszukiwanie zdjęć w Adobe Stock Photos

Istnieje kilka metod wyszukiwania zdjęć w kolekcjach Stock Photos. Gdy użytkownik szuka punktu wyjścia dla
projektu, to można przeprowadzić wyszukiwanie o szerokich parametrach, które zwróci liczne opcje i obszary warte
dalszego zainteresowania. Jeżeli użytkownik dokładnie wie, czego potrzebuje, może skorzystać z wyszukiwania
zaawansowanego, aby zawęzić wyniki.
W wyszukiwaniu fotografii pomocne są również słowa kluczowe. Po znalezieniu fotografii można rozpocząć nowe
wyszukiwanie, wybierając jedno z powiązanych z nią słów kluczowych. Do każdego zdjęcia przypisane są słowa
kluczowe, które ułatwiają znalezienie podobnych fotografii. Im więcej słów kluczowych się zaznaczy, tym bardziej
zawęzi się wynik wyszukiwania.
Fotografie spełniające kryteria wyszukiwania pojawiają się w postaci miniaturek w oknie głównym. Rozmiar
miniaturki można zmienić, przeciągając suwak Miniaturka na dole ekranu. Po kliknięciu obrazka w wynikach
wyszukiwania, na panelu Podgląd pojawia się wersja przeglądowa zdjęcia (może to potrwać kilka sekund). Aby
powiększyć wersję przeglądową wystarczy po prostu zwiększyć rozmiar panelu Podgląd. Na panelu Metadane, w
sekcji Metadane Adobe Stock Photos, można wyświetlić informacje o zdjęciu.
Wcześniejsze wyszukiwania są automatycznie zapisywane na panelu Ulubione. Aby wyświetlić tę listę, należy kliknąć
opcję Poprzednie wyszukiwania. Aby wyświetlić rezultaty, dwukrotnie kliknąć wyszukiwanie. Aby usunąć
wyszukiwanie, zaznaczyć je i nacisnąć klawisz Delete (Windows), kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać
polecenie Wyślij do kosza (Windows) albo kliknąć przytrzymując klawisz Control i wybrać polecenie Przenieś do
kosza (Mac OS).
Wszystkie miniaturki z ostatnich wyszukiwań są zapisywane w komputerze. Dostępność miniaturek w trybie offline
umożliwia przeglądanie zdjęć, gdy komputer nie jest podłączony do Internetu. Jednak miniaturki zajmują miejsce
na twardym dysku. Miniaturki te można usunąć, usuwając wyszukiwania (zgodnie z opisem powyżej) albo ręcznie
kasując je z domyślnego folderu: My Documents/AdobeStockPhotos/Previous Searches (Windows) lub
Documents/AdobeStockPhotos/Previous Searches (Mac OS).
Zobacz także
`Dopasowanie widoku okna Bridge' na stronie 78
`Wyświetlanie miniaturek plików i folderów w programie Bridge' na stronie 82
Aby wyszukać fotografie z kolekcji

1 Kliknąć Adobe Stock Photos na panelu Ulubione w programie Bridge.
2 W polu tekstowym na górze ekranu wpisać słowo lub frazę opisującą temat poszukiwanych fotografii.
3 Nacisnąć przycisk Szukaj albo klawisz Enter.
Zdjęcia spełniające kryteria wyszukiwania są wyświetlane w grupach. (Liczbę zdjęć w grupie można zmienić w
preferencjach programu.) Aby wyświetlić więcej obrazków, kliknąć opcję Więcej rezultatów. Kliknąć fotografię, aby
wyświetlić dodatkowe informacje, np. jej cenę i związane z nią słowa kluczowe.
Zobacz także
`Porady dotyczące wyszukiwania' na stronie 104
Àby wyświetlić cenę i słowa kluczowe fotografii' na stronie 103
Aby korzystać z wyszukiwania zaawansowanego

Wyszukiwanie zaawansowane to rozbudowane narzędzie, pozwalające precyzyjnie odszukać potrzebną fotografię.
Łącząc kilka kryteriów wyszukiwania można zawęzić zakres wyników.
2 Nacisnąć przycisk Wyszukiwanie zaawansowane .
3 Przeprowadzić wyszukiwanie, posługując się dowolną kombinacją opisanych poniżej opcji:
• Wpisać opisowe słowa kluczowe w pole tekstowe, aby znaleźć podobne fotografie. Alternatywnie, wpisać
identyfikator pożądanego zdjęcia, jeżeli użytkownik go zna.
• Aby ograniczyć wyszukiwanie do konkretnych typów mediów, zaznaczyć przynajmniej jedną opcję w sekcji
Rodzaje mediów.
• Aby wyszukiwać według orientacji fotografii, zaznaczyć dopuszczalne kształty w sekcji Orientacja.
• Zaznaczyć nazwę przynajmniej jednego dostawcy, aby ograniczyć wyszukiwanie.
4 Nacisnąć przycisk Szukaj, aby wyświetlić zdjęcia spełniające kryteria wyszukiwania.
Zobacz także
`Porady dotyczące wyszukiwania' na stronie 104
Aby wyszukiwać według podobnych słów kluczowych

2 W polu tekstowym na górze ekranu wpisać słowo lub frazę opisującą temat poszukiwanych fotografii.
3 Kliknąć fotografię w wynikach wyszukiwania, aby ją zaznaczyć.
• Nacisnąć przycisk Pobierz cenę i słowa kluczowe.
• Kliknąć zdjęcie prawym przyciskiem myszy (Windows) i wybrać polecenie Pobierz cenę i słowa kluczowe.
5 Gdy pojawi się okno dialogowe Cena i słowa kluczowe, zaznaczyć słowa w sekcji Słowa kluczowe dla tego zdjęcia.
Im więcej słów kluczowych się zaznaczy, tym bardziej zawęzi się wynik wyszukiwania.
6 Po zakończeniu zaznaczania słów kluczowych nacisnąć przycisk Szukaj ponownie, aby rozpocząć nowe
wyszukiwanie, oparte na wybranych słowach kluczowych.
Aby wyświetlić cenę i słowa kluczowe fotografii

W oknie dialogowym Szczegóły zdjęcia można sprawdzić jego cenę, wymiary oraz związane z nim słowa kluczowe.
1 Kliknąć zdjęcie w oknie wyników wyszukiwania, aby je zaznaczyć.
• Nacisnąć przycisk Pobierz cenę i słowa kluczowe.
• Kliknąć zdjęcie prawym przyciskiem myszy (Windows) i wybrać polecenie Pobierz cenę i słowa kluczowe.
3 Aby zamknąć okno dialogowe, nacisnąć przycisk Zamknij.
Uwaga: Waluta wyświetlana w oknie dialogowym Cena i słowa kluczowe może być inna, niż waluta kraju rozliczenia;
jest to obsługiwana waluta zakupów dokonywanych z kraju użytkownika. Gdy dokonuje się zakupów fotografii z
kolekcji Adobe Stock Photos, karta kredytowa użytkownika jest obciążana w walucie obsługiwanej.
Porady dotyczące wyszukiwania

Oto kilka przydatnych wskazówek, pozwalających osiągnąć większą precyzję wyszukiwania:
Błędna pisownia Warto sprawdzić, czy kryteria wyszukiwania zostały poprawnie napisane.
Nazwy handlowe Wprowadzenie nazw markowych może nie przynieść pełnych wyników wyszukiwania. Zamiast
tego należy wyszukać daną pozycję według jej nazwy ogólnej.
Wyszukiwanie dokładnych fraz Aby wyświetlić zdjęcia dokładnie pasujące do danej frazy, należy wpisać całą tę frazę
w pole tekstowe Szukaj. Wyszukiwanie można zawęzić, stosując operatory boole'owskie, takie jako AND (i), OR
(lub) albo NOT (nie).
Wyszukiwanie według tematów Aby wyszukiwać konkretne tematy, należy użyć rzeczowników opisujących główny
temat fotografii, np. "rower" albo "budynek", a także przymiotniki określające te rzeczowniki, np. "antyczny" albo
"czerwony". Wyszukiwanie można dalej zawęzić, używając czasowników opisujących, co dzieje się na fotografii.
Wyszukiwanie według koncepcji Aby znaleźć inspirujące zdjęcia, można wyszukiwać je według takich pojęć, jak np.
"romantyczność", "żywotność", "frustracja" czy "radość".
Wyszukiwanie według stylu Aby znaleźć zdjęcia reprezentujące konkretną technikę fotograficzną lub artystyczną,
można wyszukiwać terminy takie jak "profil", "ujęcie studyjne" lub "ścieżka odcinania".
Zdjęcia przeglądowe
Informacje o wersjach przeglądowych
Zdjęcia przeglądowe to bezpłatne wersje zdjęć z kolekcji, w niskiej rozdzielczości i bez znaku wodnego. Można je
pobrać w celu wstępnego zaplanowania układu czy wykonania innych prac. Za pomocą wersji przeglądowych można
uchwycić ideę lub wrażenie przed dokonaniem ostatecznego wyboru zdjęcia do projektu. Wersji przeglądowych nie
można używać w publikacjach, ale można je wykorzystać przy tworzeniu planu układu i przy innych pracach
wstępnych. Jako że wersje przeglądowe to obrazki w niskiej rozdzielczości, nie nadają się do druku ani publikacji. Po
okresie testowania można zakupić wersje zdjęcia w wysokiej rozdzielczości i wykorzystywać je dalej.
Do wersji przeglądowych zdjęć dołączone są metadane. Metadane te można odczytać w programach Photoshop,
InDesign, Illustrator i GoLive. Każda z tych aplikacji rozpoznaje obrazki jako zdjęcia z kolekcji na podstawie tych
metadanych, nawet jeżeli zmieni się nazwę pliku. Metadane umożliwiają późniejszy zakup wersji zdjęć w wysokiej
rozdzielczości, nawet po przeniesieniu wersji przeglądowej do folderu projektu albo utworzeniu innych wersji tego
obrazka. Jeżeli użytkownik spróbuje wysłać taką fotografię do druku, programy InDesign i Illustrator wyświetlą
ostrzeżenie, że używana jest wersja przeglądowa.
Pobrane wersje przeglądowe można wyświetlić, klikając opcję Pobrane przeglądowe na panelu Ulubione, albo
przechodąc do domyślnego folderu, w którym zapisywane są te obrazki: My Documents/AdobeStockPhotos
(Windows) lub Documents/AdobeStockPhotos (Mac OS). Pobrane wersje przeglądowe można przenieść do
dowolnego folderu. Aby usunąć wersję przeglądową z okna Stock Photos, należy kliknąć ją prawym przyciskiem
myszy i wybrać polecenie Wyślij do kosza (Windows) albo kliknąć przytrzymując klawisz Control i wybrać polecenie
Przenieś do kosza (Mac OS).
Więcej informacji o korzystaniu z wersji przeglądowych można znaleźć w regulaminie usługi, który opisuje okres i
okoliczności, w których można używać takich wersji. Łącze do regulaminu można znaleźć w głównym oknie Adobe
Stock Photos.
Aby pobrać wersje przeglądowe z kolekcji Adobe Stock Photos

1 Kliknąć fotografię w wynikach wyszukiwania, aby ją zaznaczyć.
• Nacisnąć przycisk Pobierz wersję przeglądową.
• Kliknąć fotografię prawym przyciskiem myszy (Windows) i wybrać z menu polecenie Pobierz wersję
przeglądową.
• Nacisnąć przycisk Pobierz ceny i słowa kluczowe i zaznaczyć w oknie dialogowym opcję Bezpłatna wersja
przeglądowa. Kliknąć ikonę, aby pobrać wersję przeglądową.
Aby wyświetlić wersje przeglądowe w aplikacjach Adobe Creative Suite

Z poziomu Adobe Stock Photos można otwierać i edytować wersję przeglądową w aplikacjach Photoshop, Illustrator,
InDesign i GoLive. Wersję przeglądową można również przeciągnąć do aplikacji.
1 Kliknąć prawym przyciskiem myszy zdjęcie w oknie wyników wyszukiwania.
2 Umieścić kursor nad poleceniem "Otwórz z" w menu kontekstowym, a następnie wybrać nazwę aplikacji, w której
ma zostać wyświetlona wersja przeglądowa zdjęcia.
Aby wyświetlić zapisane wersje przeglądowe w programie Stock Photos

Pobrane wersje przeglądowe można przeglądać w programie Bridge, co ułatwia ich organizowanie. Po podjęciu
decyzji o zakupie, należy dodać wersję przeglądową do koszyka.
1 Kliknąć Adobe Stock Photos na panelu Ulubione.
2 Nacisnąć przycisk Pobierz wersję przeglądową, aby wyświetlić te wersje.
Kupowanie fotografii
Kupowanie fotografii
Dokonywanie zakupu fotografii za pomocą Adobe Stock Photos jest bardzo proste. Po znalezieniu fotografii, którą
użytkownik chce kupić, należy dodać ją do koszyka. Fotografie pozostają w koszyku, dopóki użytkownik nie będzie
gotowy do sfinalizowania zakupu. Po zakończeniu przeglądania można pobrać zdjęcia bezpośrednio do własnego
komputera.
Założenie konta Adobe przyspiesza proces pobierania. Jako że w koncie zapisane są dane kontaktowe i informacje
rozliczeniowe, do zrealizowania transakcji zakupu wystarczy kilka kliknięć.
Usługa Adobe Stock Photos zapewnia bezpieczeństwo serwisu internetowego. Użytkownicy mogą być pewni, że ich
dane osobowe pozostaną ściśle poufne. Wszelkie wprowadzone informacje są wykorzystywane tylko do celów
związanych z usługą Adobe Stock Photos.
Aby wyświetlić fotografię, należy nacisnąć przycisk Zakupione zdjęcia na panelu Ulubione, albo przejść do
domyślnego folderu Stock Photos: My Documents/AdobeStockPhotos (Windows) lub
Documents/AdobeStockPhotos (Mac OS).
Zobacz także
Àby zakupić fotografie' na stronie 106
Àby zakupić fotografie bezpośrednio z programu InDesign lub Illustrator' na stronie 107
Aby dodać fotografie do koszyka

Po znalezieniu zdjęć, które użytkownik chce zakupić, można dodać je do koszyka, gdzie będą oczekiwać na
przeprowadzenie transakcji.
1 Kliknąć prawym przyciskiem myszy zdjęcie w oknie wyników wyszukiwania, a następnie wybrać polecenie Dodaj
do koszyka z menu kontekstowego. Pojawi się okno dialogowe potwierdzające, że fotografia znalazła się w koszyku.
2 Nacisnąć przycisk OK, aby kontynuować, albo przycisk Pokaż koszyk, aby obejrzeć zawartość swojego koszyka.
Aby wyłączyć wyświetlanie tego okna dialogowego, zaznaczyć opcję Nie pokazuj ponownie.
Aby zakupić fotografie

1 Aby otworzyć koszyk, kliknąć jego ikonę.
2 Wybrać rozdzielczość fotografii, które użytkownik chce zakupić. (Pozycje z koszyka można w dowolnym
momencie usuwać, klikając ikonę Usuń .)
3 Nacisnąć przycisk Zakup.
• Jeżeli użytkownik ma konto Adobe, wprowadzić identyfikator i hasło.
• Jeżeli użytkownik chce otworzyć konto Adobe, nacisnąć przycisk Załóż konto. Aplikacja poprosi o podanie
informacji rozliczeniowych i danych konta.
• Aby zakupić obrazki, nie zakładając konta, nacisnąć przycisk Kontynuuj jako gość. Aplikacja poprosi o
wprowadzenie informacji potrzebnych do rozliczenia. Nacisnąć przycisk Dalej.
• Jeżeli użytkownik ma konto Adobe, potwierdzić informacje rozliczeniowe i nacisnąć przycisk Dalej.
• Jeżeli użytkownik nie ma konta Adobe, wprowadzić informacje rozliczeniowe i nacisnąć przycisk Dalej.
6 Potwierdzić dokonany wybór na stronie Zestawienie zamówienia. Aby usunąć fotografię z koszyka, kliknąć ikonę
Usuń.
7 Użytkownicy posiadający kod promocyjny mogą wprowadzić go w pole Kod promocyjny i nacisnąć przycisk
Zastosuj. Widoczne są wszystkie zmiany wprowadzone w zamówieniu wskutek zastosowania kodu promocyjnego.
8 Kliknąć pole wyboru, aby zaakceptować warunki licencji Adobe Stock Photos (aby przeczytać umowę, kliknąć
niebieski tekst).
9 Nacisnąć przycisk Kup teraz, aby zakończyć proces kupowania. Zakup jest przetwarzany, a potem aplikacja prosi
o pobranie zakupionych fotografii.
10 Nacisnąć przycisk Zacznij pobieranie. Po zapisaniu fotografii kliknąć opcję Wyświetl zakupione zdjęcia, jeżeli
użytkownik chce od razu zacząć pracę.
11 Aby wyświetlić pokwitowanie zakupu, kliknąć opcję Wyświetl pokwitowanie na stronie Dziękujemy. Postępy
pobierania można również monitorować, klikając opcję Otwórz status pobierania. Po zakończeniu można kliknąć
opcję Znajdź więcej zdjęć albo opcję Powróć do konta.
Jeżeli wcześniej wykorzystywano w projekcie wersję przeglądową zakupionego zdjęcia, to należy zastąpić ją zdjęciem
w wysokiej rozdzielczości.
Uwaga: Aby usunąć z ekranu Status pobierania listę zdjęć w wysokiej rozdzielczości, oczekujących na pobranie, wybrać
polecenie Edycja > Preferencje (Windows) lub Bridge > Preferencje (Mac OS). Wybrać Adobe Stock Photos, a następnie
nacisnąć przycisk Wyczyść teraz.
Zobacz także
Àby utworzyć konto Stock Photos' na stronie 108
Àby ustawić preferencje Adobe Stock Photos' na stronie 110
Aby zakupić fotografie bezpośrednio z programu InDesign lub Illustrator

Korzystając z polecenia Umieść można wprowadzać pobrane wersje przeglądowe do projektu, osiągając płynną
integrację usługi Adobe Stock Photos z pracą nad projektem. Gdy użytkownik będzie gotowy do zakupu fotografii,
może rozpocząć ten proces z programu InDesign lub Illustrator. Następnie można zastąpić wersję przeglądową
zdjęciem w pełnej rozdzielczości, posługując się paletą Łącza.
1 W programie Illustrator lub InDesign: kliknąć wersję przeglądową prawym przyciskiem myszy i wybrać z menu
polecenie Zakup to zdjęcie.
2 Uruchomi się Adobe Stock Photos, a fotografia zostanie automatycznie umieszczona w koszyku.
3 Po zakupieniu zdjęcia powrócić do Illustratora lub InDesign i nacisnąć przycisk Łącz ponownie na palecie Łącza.
4 Przejść do podfolderu Purchased Images w folderze Adobe Stock Photos: My Documents/AdobeStockPhotos
(Windows) lub Documents/AdobeStockPhotos (Mac OS).
5 Zaznaczyć zakupione zdjęcie i nacisnąć przycisk OK. Wersja przeglądowa zostanie zastąpiona pełną wersją
zdjęcia.
Aby wyświetlić szczegóły zamówienia

Korzystanie z konta Adobe ma tę zaletę, że można przeglądać swoje wcześniejsze zamówienia.
1 Nacisnąć przycisk Twoje konto w programie Adobe Stock Photos.
2 Na stronie Twoje konto kliknąć opcję Wyświetl historię zamówienia.
3 Strona Historia przedstawia wszystkie wcześniejsze zamówienia. Aby wyświetlić szczegółowe informacje o
konkretnym zamówieniu, kliknąć numer zamówienia (wyróżniony na niebiesko).
4 Na stronie Szczegóły zamówienia wyświetlane są informacje o rozliczeniu, a także opisy zakupionych zdjęć. Po
zakończeniu przeglądania kliknąć opcję Wróć do konta albo opcję Wróć do historii zamówienia, aby przejrzeć inne
zamówienia.
Zakupione zdjęcia można także ponownie pobrać.
Konta Stock Photos

Zalety kont Stock Photos
Utworzenie konta Adobe ułatwia i przyspiesza kupowanie fotografii. Po zalogowaniu za pomocą adresu e-mail i
hasła, można wykonywać następujące czynności związane z kontem:
Zarządzać swoim profilem Po zakończeniu procesu rejestracji można w dowolnej chwili zmodyfikować dane konta,
klikając odsyłacz Twoje konto na pasku nawigacji.
Przeglądać historię zamówień Zamówienia złożone za pomocą usługi Adobe Creative Suite Stock Photos można
monitorować, sprawdzając zamówione pozycje, łączny koszt zakupu i datę zamówienia.
Ponownie pobierać wcześniej zakupione pozycje Za pomocą historii zamówień można ponownie pobrać
zagubiony lub uszkodzony plik; opcja ta jest dostępna przez rok od daty zakupu.
Łatwe zakupy Kupując fotografie, nie trzeba wprowadzać informacji profilu. Adobe Stock Photos automatycznie
wprowadza nazwisko i adres użytkownika, gdy dokonuje on zakupu. Wszystkie dane osobowe są składowane w
bezpieczny sposób.
Aby utworzyć konto Stock Photos

1 Wykonać jedną z następujących czynności w Adobe Stock Photos:
• Nacisnąć przycisk Twoje konto , a następnie przycisk Dalej w sekcji Załóż konto.
• Jeżeli w koszyku znajdują się fotografie, kliknąć ikonę koszyka, a następnie nacisnąć przycisk Zakup. Nacisnąć
przycisk Załóż konto.
2 Jeżeli nie wybrano kraju rozliczenia, pojawi się okno dialogowe z listą krajów. Wybrać kraj adresu rozliczeniowego
i nacisnąć przycisk Dalej.
3 Wpisać adres e-mail i wybrać hasło (o długości przynajmniej sześciu znaków i zawieraąjce kombinację liter i cyfr).
4 Wprowadzić adres rozliczeniowy i wpisać informacje dotyczące płatności. Adres rozliczeniowy musi być
dokładnie taki sam, jak adres, na który przysyłane są wyciągi z karty kredytowej.
5 Po zakończeniu wprowadzania danych nacisnąć przycisk Dalej.
Po założeniu konta, Adobe Stock Photos wysyła wiadomość e-mail z potwierdzeniem na podany adres.
Aby zalogować się na konto Stock Photos

1 Nacisnąć przycisk Twoje konto w programie Adobe Stock Photos.
2 Wpisać adres e-mail i hasło, a następnie nacisnąć przycisk Dalej. Jeżeli logowanie przebiegło pomyślnie, pojawi
się strona Twoje konto.
W przypadku trudności z zalogowaniem należy sprawdzić, czy prawidłowo wpisano adres e-mail i hasło. Warto też
sprawdzić, czy nie naciśnięto klawisza Caps Lock albo Num Lock.
Aby zmodyfikować profil konta Stock Photos

Profil konta zawiera informacje o nazwisku i haśle użytkownika.
1 Nacisnąć przycisk Twoje konto .
2 Zalogować się na swoje konto.
3 Na stronie Twoje konto nacisnąć przycisk Edytuj profil. Wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby zmienić hasło, wpisać nowe słowo w pole tekstowe Hasło. Słowa mogą zawierać tylko litery i cyfry; muszą
mieć długość przynajmniej sześciu znaków.
• Aby zarejestrować się w celu otrzymywania od Adobe Stock Photos wiadomości e-mail o promocjach i innych
informacji specjalnych, zaznaczyć odpowiednie pole wyboru.
4 Aby potwierdzić zmiany, nacisnąć przycisk Zapisz. Aby powrócić do głównej strony Twoje konto, nie zapisując
zmian, nacisnąć przycisk Wróć do Twojego konta.
Aby zmienić informacje adresowe konta Stock Photos

Można zmienić domyślny adres rozliczeniowy albo dodać inne adresy. Należy się upewnić, czy nowe adresy są
dokładnie takie same, jak na wyciągach dla karty kredytowej. Pozwoli to uniknąć potencjalnych problemów.
3 Na stronie Twoje konto nacisnąć przycisk Edytuj adres.
• Aby zmienić identyfikator związany z domyślnym adresem, wpisać nowy w pole Identyfikator adresu
rozliczeniowego.
• Wpisać zmiany domyślnego adresu w pola tekstowe.
• Aby dodać nowe adresy do konta, nacisnąć przycisk Dodaj nowy adres, a następnie wprowadzić informacje w pola
tekstowe.
• Aby zmodyfikować adres inny niż domyślny, nacisnąć przycisk Edytuj pod tym adresem, a następnie wprowadzić
zmiany.
• Aby wyznaczyć adres jako domyślny, nacisnąć przycisk Ustaw domyślny pod tym adresem.
• Aby usunąć adres, nacisnąć przycisk Usuń pod tym adresem.
Aby zmienić informacje płatnicze konta Stock Photos

Można zmienić zapisane informacje o karcie kredytowej lub dodać kolejne karty kredytowe. Numer karty
kredytowej należy wprowadzać bez spacji i kresek. Do każdej karty kredytowej można przypisać identyfikator,
ułatwiający sprawdzenie, której karty się używa.
3 Na stronie Twoje konto nacisnąć przycisk Edytuj informacje płatnicze.
• Aby zmienić identyfikator związany z domyślną kartą kredytową, wpisać nowy w pole Identyfikator płatniczy.
• Aby zmienić numer domyślnej karty kredytowej, wpisać nowy numer w pole tekstowe Numer karty kredytowej,
a następnie wybrać datę ważności nowej karty z menu Miesiąc i Rok.
• Aby dodać do konta nową kartę kredytową, nacisnąć przycisk Dodaj nową metodę płatności, a następnie wpisać
identyfikator i numer karty. Podać datę ważności.
• Aby usunąć metodę płatności, nacisnąć przycisk Usuń pod jej identyfikatorem.
Aby pobrać zdjęcia zakupione wcześniej za pomocą Stock Photos

Do pobierania zdjęć konieczne jest posiadanie konta Stock Photos. Zdjęcia można pobrać na inny komputer niż ten,
z którego je zakupiono (informacje o ograniczeniach z tym związanych można znaleźć w umowie licencyjnej).
2 Na stronie Twoje konto kliknąć opcję Wyświetl historię zamówienia.
3 Na stronie Historia zamówienia kliknąć numer zamówienia (wyróżniony na niebiesko) zawierającego zdjęcie,
które ma zostać ponownie pobrane.
4 Na stronie Szczegóły zamówienia kliknąć strzałkę w sekcji Pobieranie. Fotografia zostanie pobrana. Obrazki
zakupione są domyślnie umieszczane w folderze My Documents/AdobeStockPhotos/PurchasedItems (Windows)
lub Documents/AdobeStockPhotos/PurchasedItems (Mac OS).
Aby ustawić preferencje Adobe Stock Photos

1 W programie Adobe Bridge wybrać polecenie Edycja > Preferencje (Windows) lub Bridge > Preferencje (Mac
OS).
2 Wybrać Adobe Stock Photos z listy po lewej stronie.
3 Ustawić dowolne preferencje, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Liczba miniaturek w grupie Aby określić liczbę miniaturek wyświetlanych w każdej grupie, wybrać opcję z menu
Miniaturki na grupę wyszukiwania.
Język wyszukiwania Aby przeprowadzać wyszukiwanie w innym języku, wybrać ten język z menu Język
wyszukiwania. Należy zauważyć, że w przypadku większości dostawców najlepsze rezultaty osiąga się,
przeprowadzając wyszukiwanie w języku angielskim. Ustawienie to nie zmienia języka interfejsu.
Docelowy folder pobierania Aby wybrać nowy folder domyślny, w którym będą umieszczane zdjęcia, pobrane
wersje przeglądowe i zakupione fotografie, nacisnąć przycisk Zmień położenie. Aby przywrócić położenie domyślne,
nacisnąć przycisk Wyzeruj.
Kraj rozliczenia Aby zmienić domyślny kraj rozliczenia, wybrać nazwę tego kraju z menu Kraj rozliczenia. Waluta
wyświetlona obok menu Kraj rozliczenia może być inna, niż waluta tego kraju (nie wszystkie waluty są obsługiwane).
Jest to natomiast waluta, w której Adobe dopuszcza rozliczenia z tym krajem. Karta kredytowa zostanie obciążona
w tej walucie.
Komunikaty ostrzegawcze Aby włączyć lub wyłączyć komunikaty, wyświetlane podczas pobierania wersji
przeglądowej lub dodawania zdjęcia do koszyka, można włączyć lub wyłączyć opcję Wyświetl komunikat po
pobraniu wersji przeglądowej albo Wyświetl komunikat po dodaniu zdjęcia do koszyka.
Automatyczne pobieranie do folderu domyślnego Aby automatycznie zapisywać zdjęcia w folderze domyślnym,
zaznaczyć opcję Automatycznie pobierz zdjęcia po zakupieniu. Opcję tę należy wyłączyć, jeżeli użytkownik chce
wybierać położenie, w którym zdjęcia zostaną zapisane (np. projekt Version Cue albo folder konkretnego projektu
w komputerze lokalnym).
Pobieranie po zerwaniu połączenia Aby pobieranie było automatycznie wznawiane w razie zerwania połączenia,
zaznaczyć opcję Wznów przerwane pobieranie przy uruchamianiu Bridge.
111
Rozdział 6: Adobe Version Cue
Posługiwanie się Adobe Version Cue

Projekty zarządzane przez Version Cue
Adobe Version Cue® to innowacyjny zestaw narzędzi, które zwiększają produktywność użytkownika zarówno przy
pracy samodzielnej, jak i we współpracy z innymi. Adobe Version Cue integruje zarządzanie projektami z
istniejącym przepływem pracy między aplikacjami z pakietu Adobe Creative Suite, takimi jak Adobe Photoshop
CS2, Adobe InDesign CS2, Adobe Illustrator CS2, Adobe GoLive CS2, Adobe Acrobat 7 oraz Adobe Bridge. Ze
środowiska Version Cue można korzystać także w programie Adobe InCopy CS2.
Adobe Version Cue optymalizuje następujące zadania w pakiecie Creative Suite:
• Tworzenie wersji historycznych i wariantów plików.
• Zachowywanie bezpieczeństwa pliku.
• Organizowanie plików w projekty prywatne lub współużytkowane.
• Przeglądanie miniaturek plików, przeszukiwanie informacji o plikach i komentarzy do wersji.
• Redagowanie i przeglądanie informacji o pliku, komentarzy i statusów pliku w projektach prywatnych i
współużytkowanych.
Ponadto funkcje administracyjne narzędzia Version Cue Workspace Administration umożliwiają realizację bardziej
zaawansowanych zadań:
• Inicjowanie i prowadzenie elektronicznych recenzji dokumentów PDF.
• Powielanie, eksportowanie, tworzenie kopii zapasowych i odtwarzanie projektów.
• Wyświetlanie informacji o projektach w danej przestrzeni roboczej Version Cue.
• Importowanie plików do przestrzeni roboczej Version Cue za pomocą protokołu FTP lub WebDAV.
• Wsadowe usuwanie wersji plików oraz zdejmowanie blokad.
• Tworzenie listy użytkowników uczestniczących w projekcie oraz definiowanie ich uprawnień.
• Ograniczanie dostępu do konkretnego projektu.
Zobacz także
`Dostępność funkcji Version Cue' na stronie 111
Dostępność funkcji Version Cue

W różnych środowiskach dostępne są różne funkcje programu Version Cue:
• Użytkownicy korzystający z pakietu Adobe Creative Suite mają dostęp do pełnego zestawu funkcji Version Cue,
w tym również do narzędzia Version Cue Administration.
• Użytkownicy korzystający tylko z jednego elementu z pakietu Adobe Creative Suite albo z programu InCopy, a
nie z Creative Suite, mają dostęp tylko do funkcji okna dialogowego Adobe. Do przeglądania plików można,
zamiast okna dialogowego Adobe, użyć programu Bridge.
Uwaga: Programy Acrobat 7 i GoLive udostępniają funkcje Version Cue w inny sposób, niż pozostałe aplikacje Adobe
Creative Suite, i nie korzystają z okna dialogowego Adobe.
• Użytkownicy nieposiadający pakietu Adobe Creative Suite mogą korzystać z pełnego zakresu funkcji Version Cue,
jeżeli uczestniczą w projekcie współużytkowanym — czyli gdy inny użytkownik w sieci zainstaluje Adobe Creative
Suite i da im dostęp do projektu w przestrzeni roboczej Version Cue.
Zobacz także
Ìnformacje o oknie dialogowym Adobe' na stronie 113
`Jak najlepiej wykorzystać Version Cue' na stronie 112
Jak najlepiej wykorzystać Version Cue

W Version Cue tworzy się projekty, z których można korzystać za pomocą aplikacji Creative Suite. Projekty grupują
w jednym miejscu powiązane ze sobą pliki. Version Cue zarządza plikami w tych projektach. Ponieważ środowisko
Version Cue współpracuje z każdym składnikiem pakietu Creative Suite, proces projektowania i związana z tym
praca nad każdym z plików projektu nie ulega przerwaniu.
Ze środowiska Version Cue można korzystać w pojedynczej aplikacji, np. Photoshop CS2, aby monitorować zmiany
wprowadzane w pliku. Rozwiązania tego można również używać w różnych produktach i wdrażać dla zespołów
roboczych bądź dla indywidualnych pracowników. Projektami zawierającymi pliki pochodzące ze wszystkich
aplikacji Adobe Creative Suite może zarządzać wielu użytkowników. Projekty mogą zawierać pliki z aplikacji innych
niż oprogramowanie Adobe, np. dokumenty tekstowe, formularze bilingu lub arkusze kalkulacyjne. Gdy wszystkie
zarządzane pliki związane z projektem znajdują się w jednym miejscu, nigdy nie trzeba poszukiwać ważnych plików.
Oto przykład wykorzystania Version Cue w różnych aplikacjach Adobe Creative Suite: Możemy zacząć od
utworzenia nowego projektu i dodania do niego pliku Photoshopa z głównym obrazkiem, przeznaczonym do
drukowanej publikacji. Następnie możemy dodać ilustracje z programu Illustrator i tekst z programu InDesign.
Dodając elementy internetowe z GoLive, można wykorzystać zawartość drukowaną na stronach WWW. Gdy zespół
pracuje poszczególnymi elementami projektu, środowisko Version Cue tworzywersje, które monitorują
wprowadzane zmiany. Gdy zaś projekt jest już gotowy do prezentacji, można utworzyć dokument PDF z plików
projektu, a następnie posłużyć się narzędziem Version Cue Administration, otwierając elektroniczną recenzję PDF.
Dzięki temu klienci, przełożeni czy współpracownicy mogą przejrzeć i skomentować projekt, korzystając z
programu Acrobat.
Pos³ugiwanie siê Version Cue w programie GoLive

Version Cue jest ściśle zintegrowany z programem GoLive, umożliwiając zarządzanie zadaniami specyficznymi dla
tworzenia stron WWW. Chociaż dostęp do Version Cue przebiega w GoLive inaczej niż w programach Photoshop,
Illustrator i InDesign, dostępna jest większość jego funkcji.
Pos³ugiwanie siê Version Cue w programie Acrobat

W programie Acrobat 7 dostęp do Version Cue przebiega niemal tak samo, jak w innych aplikacjach Creative Suite,
występują jednak pewne różnice. W programie Acrobat 7 dostępna jest większość funkcji Version Cue. Więcej
informacji na temat korzystania z Version Cue w programie Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do
Acrobata 7.
Zobacz także
Informacje o oknie dialogowym Adobe

Nawet jeżeli nie korzysta się z Version Cue, w aplikacjach Adobe Creative Suite 2.0 (z wyjątkiem GoLive i Acrobat
7) oraz w programie InCopy CS2 dostępne jest okno dialogowe Adobe, otwierane po wybraniu poleceń Otwórz,
Import, Eksport, Umieść, Zapisz lub Zapisz jako. Okno dialogowe Adobe wyświetla dodatkowe informacje, w tym
również miniaturki, które ułatwiają identyfikację plików. Z okna dialogowego Adobe można korzystać zarówno
podczas pracy nad plikami z aplikacji Adobe, jak i z innych programów.
Uwaga: Jeżeli w programie InDesign wyłączy się opcję Zawsze zapisuj podglądy obrazków z dokumentem w
preferencjach obsługi plików albo w oknie dialogowym Zapisz jako, to miniaturki plików InDesign nie będą pojawiać
się w oknie dialogowym Adobe ani w programie Bridge.
Domyślnie, po wybraniu polecenia Otwórz, Import, Eksport, Umieść, Zapisz lub Zapisz jako, otwiera się okno
dialogowe systemu operacyjnego. Aby zmienić je na okno dialogowe Adobe i wybrać to okno jako domyślne, należy
nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe. Opcje w menu Widok umożliwiają zmianę sposobu wyświetlania. Okno
dialogowe systemu operacyjnego można w dowolnym momencie przywrócić, naciskając przycisk Użyj okna
systemu.
A B C
Okno dialogowe Adobe

A. Panel Ulubione B. Panel Narzędzia projektu C. Menu Widok
Za pomocą okna dialogowego Adobe można wykonać następujące zadania:

• Dodać często używane pliki i foldery do panelu Ulubione, aby mieć do nich szybki dostęp.
• Wyświetlić miniaturki plików.
• Sprawdzić, czy dany plik jest otwarty w innej aplikacji Adobe Creative Suite na komputerze lokalnym.
• Zmieniać nazwy i usuwać pliki (tylko Mac OS).
• Połączyć się z programem Bridge, korzystając z polecenia Pokaż w Bridge.
• Wyświetlać metadane o plikach na panelu Właściwości. Metadane podają informacje o autorze, słowach
kluczowych i prawach autorskich.
• Otwierać pliki i projekty Version Cue oraz inne pliki.
• Wyświetlać szczegółowe informacje o projektach Version Cue, np. status poszczególnych plików.
• Wyświetlać wersje i warianty Version Cue oraz posługiwać się nimi.
• Wyszukiwać pliki w projekcie Version Cue.
• Przenosić pliki Version Cue do kosza projektu.

• Sprawdzać, które pliki Version Cue są używane i kto ich używa.
• Tworzyć nowy projekt Version Cue lub przyłączać się do istniejącego.
Zobacz także
Àby wyświetlić informacje o przestrzeni roboczej, projekcie lub pliku Version Cue' na stronie 120
Nowości w Version Cue CS2

Obok lepszej wydajności i większej niezawodności, Version Cue CS2 oferuje również pewne ważne, nowe funkcje:
Integracja z Adobe Bridge Umożliwia wyświetlanie projektów Version Cue, pracę nad wersjami i tworzenie grup
wariantów w jednej, scentralizowanej lokalizacji. Za pomocą programu Bridge można wyszukiwać i wyświetlać
wszystkie pliki Version Cue, nie otwierając poszczególnych aplikacji Adobe Creative Suite. Plikami można
manipulować bezpośrednio w programie Bridge, aby uniknąć opóźnień związanych z koniecznością otwarcia pliku
lub uruchomienia odpowiedniej aplikacji.
Warianty Warianty umożliwiają wykorzystanie posiadanego zasobu i zmianę kierunku, w którym rozwija się
projekt. Załóżmy na przykład, że chcemy radykalnie zmodyfikować zdjęcie wykorzystywane obecnie w projekcie, ale
nie zamierzamy zmieniać oryginału. W takim przypadku można stworzyć wariant zdjęcia i modyfikować ten
wariant. Warianty to obok wersji kolejna metoda zarządzania zasobami. Zobacz Ìnformacje o wariantach Version
Cue' na stronie 149.
Recenzja PDF w środowisku Version Cue Elektroniczne recenzje PDF można organizować na własnym komputerze
albo na innym komputerze w przestrzeni roboczej Version Cue. Recenzją można objąć dowolny plik PDF w
projekcie. Automatycznie generowane wiadomości e-mail pozwalają szybko zaprosić użytkowników do
recenzowania. Komentarze recenzentów są gromadzone w przestrzeni roboczej Version Cue, gdzie wszyscy
uczestnicy recenzji mogą je oglądać i odwoływać się do nich w trakcie recenzowania.
Możliwość zarządzania plikami z aplikacji innych niż oprogramowanie Adobe Projekty mogą zawierać również
pliki z aplikacji innych niż oprogramowanie Adobe, np. pliki tekstowe, formularze bilingu lub arkusze kalkulacyjne
z harmonogramem zadań. Można również tworzyć wersje plików z aplikacji innych niż Adobe. Zobacz Àby zapisać
wersję pliku z aplikacji innej niż Adobe' na stronie 145.
Zobacz także
Ìnicjowanie recenzji PDF w środowisku Version Cue' na stronie 175
`Posługiwanie się Version Cue w programie Bridge' na stronie 99
Aby ustawić preferencje przestrzeni roboczej Version Cue

Uwaga: To zadanie można wykonać tylko wtedy, jeżeli użytkownik ma dostęp do pełnego zestawu funkcji Version Cue,
dostępnego w pakiecie Adobe Creative Suite lub we współużytkowanej przestrzeni roboczej. Więcej informacji można
znaleźć w sekcji `Dostępność funkcji Version Cue' na stronie 111.
Preferencje Version Cue umożliwiają wyłączanie środowiska Version Cue (jest ono domyślnie włączone), ustawianie
opcji przestrzeni roboczej, wybór położenia folderów Version Cue, w których zapisywane są dane i pliki kopii
zapasowych, eksportowanie projektów z przestrzeni roboczej oraz wyszukiwanie uaktualnień do Version Cue.
1 Aby otworzyć preferencje Version Cue CS2, należy wykonać jedną z następujących czynności:
• W Windows dwukrotnie kliknąć ikonę Version Cue na pasku systemowym, w prawym dolnym rogu ekranu.
• W systemie Mac OS kliknąć ikonę Version Cue na pasku menu na górze ekranu i wybrać polecenie
Preferencje Version Cue CS2.
2 Wybrać jedną z opcji z menu Version Cue CS2. Można wybrać opcję Włącz, aby włączyć przestrzeń roboczą
Version Cue, albo opcję Wyłącz, aby ją wyłączyć.
3 Aby automatycznie włączać Version Cue podczas uruchamiania komputera (zalecane), wybrać opcję Włącz
Version Cue CS2 przy uruchamianiu komputera.
4 Wybrać jedną z następujących opcji z menu Dostęp do przestrzeni roboczej:
Ta przestrzeń robocza Umożliwia innym użytkownikom korzystanie z zawartych w niej projektów Version Cue.
Ta przestrzeń robocza jest prywatna Umożliwia ukrycie przestrzeni roboczej Version Cue przed innymi
użytkownikami.
Uwaga: Jeżeli Version Cue zainstalowano na komputerze używającym zapory (firewall), a użytkownik chce
udostępniać przestrzenie robocze innym, należy pozostawić otwarte porty TCP o numerach 3703 i 427, a także wyłączyć
opcję Zapora połączenia internetowego (tylko Windows). Więcej informacji można znaleźć w systemie pomocy
Windows.
5 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Ustawienia:
• Z menu Wielkość grupy roboczej wybrać liczbę osób, które na co dzień korzystają z tej przestrzeni roboczej
Version Cue. Ten parametr steruje obciążeniem przestrzeni roboczej.
• Z menu Optymalizuj do wybrać rodzaj najczęściej tworzonych projektów. Domyślnie opcja ta ma wartość Media
mieszane, co optymalizuje Version Cue do obsługi zarówno materiałów do druku (np. plików InDesign), jak i do
Internetu (materiałów utworzonych w GoLive). Jeżeli użytkownik na ogół tworzy tylko materiały do druku lub
tylko zawartość internetową, należy wybrać opcję Nośniki druku lub Media WWW z menu Optymalizuj do.
• W polu tekstowym Wykorzystanie pamięci wpisać ilość pamięci RAM, która ma być dostępna dla programu
Version Cue. Wartość domyślna to 128 MB. Ustawienie to przydziela pamięć RAM, optymalizując współpracę
między Version Cue a aplikacjami Creative Suite. W bardziej wymagających środowiskach, np. przy dużym
zespole roboczym lub dużej liczbie zasobów, należy przydzielić przynajmniej 256 MB RAM.
6 Zaznaczyć opcję Pokaż ikonę Version Cue CS2 na pasku (Windows) lub Pokaż status Version Cue CS2 na pasku
menu (Mac OS). Dzięki temu ikona Version Cue pozostanie widoczna, zapewniając szybki dostęp do preferencji i
narzędzia Version Cue Administration.
7 Kliknąć kartę Położenia i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby przenieść folder Dane, w którym zapisywane są projekty, wersje plików i identyfikatory użytkowników,
nacisnąć przycisk Wybierz obok bieżącego położenia folderu. Wybrać nowe położenie folderu (nie może to być
dysk sieciowy). Wybrane położenie musi znajdować się na komputerze, na którym zainstalowano daną przestrzeń
roboczą Version Cue. Nacisnąć przycisk OK.
• Aby przenieść folder Kopie zapasowe, w którym zapisywane są kopie zapasowe projektów, nacisnąć przycisk
Wybierz obok bieżącego położenia folderu. Wybrać nowe położenie dla folderu. Wybrane położenie musi
znajdować się na komputerze, na którym zainstalowano daną przestrzeń roboczą Version Cue. Nacisnąć przycisk
OK.
Ważne: Przed zmianą położenia folderów należy wyłączyć przestrzeń roboczą. Nie należy próbować przenosić tych
folderów ręcznie ani edytować jakichkolwiek plików zawartych w folderze Dane Version Cue. Folder Dane zawiera pliki
utrzymujące spójność wersji plików, metadanych i projektów Version Cue.
8 Aby wyeksportować dane przestrzeni roboczej, kliknąć kartę Eksport, wybrać wersję eksportowania i położenie
wyeksportowanych danych, a następnie nacisnąć przycisk Eksport.
9 Kliknąć kartę Aktualizacje, a następnie nacisnąć przycisk Szukaj uaktualnień, aby sprawdzić, czy w Internecie
dostępne są uaktualnienia. Jeżeli tak, system zaproponuje zainstalowanie tych uaktualnień.
10 Nacisnąć przycisk OK (Windows) lub Zastosuj teraz (Mac OS).
Jeżeli system zapyta, czy ponownie uruchomić przestrzeń roboczą Version Cue, nacisnąć przycisk Tak (Windows)
lub Restart (Mac OS). (System poprosi o ponowne uruchomienie, jeżeli podczas zmiany tego ustawienia program
Version Cue był uruchomiony.)
Zobacz także
Àby wyeksportować projekt Version Cue na własny komputer' na stronie 165
Aby włączyć lub wyłączyć Version Cue

Domyślnie, dostęp do Version Cue jest włączony w programie InCopy CS2 oraz we wszystkich aplikacjach Creative
Suite z wyjątkiem Acrobata 7. Jeżeli wyłączy się Version Cue, to dostęp do przestrzeni roboczych Version Cue nie
będzie możliwy. Może to mieć wpływ na pliki w projektach. Wyłączenie lub włączenie Version Cue w dowolnej
aplikacji Adobe Creative Suite powoduje wprowadzenie takiej samej zmiany we wszystkich pozostałych aplikacjach
pakietu z wyjątkiem Acrobata 7 (w programie Acrobat 7 zawsze trzeba ręcznie włączać lub wyłączać Version Cue),
programu Bridge i GoLive (w tych programach środowisko Version Cue jest zawsze włączone) oraz danej przestrzeni
roboczej Version Cue (steruje się tym za pomocą preferencji Version Cue CS2).
Photoshop CS2 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Obsługa plików (Windows) lub Photoshop > Preferencje >
Obsługa plików (Mac OS). Następnie zaznaczyć lub wyłączyć opcję Włącz zarządzanie plikami przez Version Cue i
nacisnąć przycisk OK.
Illustrator CS2 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Obsługa plików i schowek (Windows) lub Illustrator >
Preferencje > Obsługa plików i schowek (Mac OS). Następnie zaznaczyć lub wyłączyć opcję Włącz Version Cue i
InDesign CS2 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Obsługa plików (Windows) lub InDesign > Preferencje >
Obsługa plików (Mac OS). Następnie zaznaczyć lub wyłączyć opcję Włącz Version Cue i nacisnąć przycisk OK.
InCopy CS2 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Obsługa plików (Windows) lub InCopy > Preferencje >
Obsługa plików (Mac OS). Następnie zaznaczyć lub wyłączyć opcję Włącz Version Cue i nacisnąć przycisk OK.
Acrobat 7 W programie Acrobat 7 trzeba ręcznie włączyć Version Cue, aby korzystać z tego środowiska. Wybrać
polecenie Edycja > Preferencje > Ogólne (Windows) albo Acrobat > Preferencje > Ogólne (Mac OS). Następnie
zaznaczyć lub wyłączyć opcję Włącz zarządzanie plikami grupy roboczej przez Version Cue.
Bridge W programie Bridge środowisko Version Cue jest zawsze włączone.
GoLive W programie GoLive środowisko Version Cue jest zawsze włączone.
Zobacz także
Praca z projektami Version Cue

Informacje o projektach Version Cue
Version Cue wykorzystuje projekty do składowania powiązanych plików i folderów. Użytkownicy pracujący
indywidualnie tworzą projekty po to, aby zebrać wszystkie potrzebne pliki, móc przeglądać je w programie Bridge i
korzystać z takich funkcji Version Cue, jak obsługa wersji i warianty. W grupie roboczej sposób wykorzystania
projektów Version Cue zależy od przepływu pracy. Można utworzyć projekt Version Cue zawierający pliki, nad
którymi wspólnie pracują wszyscy członkowie grupy roboczej. Można też utworzyć projekt na pliki nie wymagające
współpracy bądź projekt przeznaczony wyłącznie dla niektórych użytkowników.
Po pierwszym otwarciu projektu Version Cue, na komputerze tworzony jest folder o nazwie "Version Cue". Jest on
umieszczany w folderze Moje dokumenty (Windows) lub Dokumenty (Mac OS). W nowym folderze Version Cue
tworzony jest z kolei podfolder dla danego projektu. Po otwarciu pliku z projektu, Version Cue umieszcza jego kopię
roboczą w folderze tego projektu. Edytując i zapisując tymczasowo zmiany w pliku, użytkownik w rzeczywistości
edytuje kopię roboczą. Oryginalny plik w przestrzeni roboczej Version Cue jest chroniony.
Gdy użytkownik otworzy projekt Version Cue, program dodaje skrót do tego projektu do listy innych przestrzeni
roboczych w Bridge oraz w oknach dialogowych Otwórz, Umieść lub Zapisz. Na liście tej pojawiają się również
zdalne przestrzenie robocze Version Cue, z których skorzystał użytkownik.
Version Cue wykorzystuje dla każdego projektu specjalny folder: folder dokumentów. W tym folderze Version Cue
zapisuje pliki każdego projektu (poza plikami GoLive). Gdy użytkownik otwiera dany projekt za pomocą programu
Bridge, InCopy, lub dowolnej aplikacji Adobe Creative Suite poza Acrobatem 7, Version Cue automatycznie otwiera
folder dokumentów i tymczasowo wyświetla tytuł projektu zamiast nazwy tego folderu. (Gdy otwiera się projekt za
pomocą programu Acrobat 7, folder ten nosi nazwę “documents”.) Folder dokumentów jest również widoczny, gdy
użytkownik otworzy folder kopii roboczych.
Gdy utworzy się nowy projekt Version Cue w programie GoLive lub jeżeli doda się do projektu nowy lub istniejący
serwis WWW, to w projekcie tym są tworzone trzy dodatkowe foldery:
Folder Web-content Zawiera stronę główną (index.html) oraz całą zawartość danego serwisu WWW, w tym strony,
obrazki, style i skrypty. Jeżeli to konieczne, można utworzyć osobne foldery na strony, obrazki i style. Wszystkie pliki
lub foldery wysłane na serwer produkcyjny powinny być umieszczane w folderze Web Content. GoLive używa tego
folderu, aby zarządzać serwisem podczas jego tworzenia. Dlatego też nie można zapisywać w tym folderze innych
typów plików. W folderze tym można tworzyć dowolną liczbę różnych podfolderów.
Folder Web-data Jest przeznaczony na różne rodzaje obiektów wielokrotnego użytku, np. Smart Objects,
komponenty i szablony. Zawiera on dane służące do tworzenia ostatecznej wersji serwisu WWW. Nigdy nie należy
zapisywać zawartości ostatecznego serwisu WWW w folderze Web Data, ponieważ może to spowodować takie
problemy, jak błędne łącza, brakujące style, itp.
Folder Web-settings Zawiera tylko ustawienia zapisane w oknach dialogowych Okno serwisu i Ustawienia serwisu
w programie GoLive.
Wyświetlanie projektu Version Cue w programie Bridge
Zobacz także
Àby połączyć się z projektem zdalnym' na stronie 119
`Posługiwanie się kopiami roboczymi' na stronie 126
Aby otworzyć projekt

dostępnego w pakiecie Adobe Creative Suite lub we współużytkowanej przestrzeni roboczej. Więcej informacji na ten
temat można znaleźć w sekcji`Dostępność funkcji Version Cue' na stronie 111.
• W programie Illustrator, InCopy, InDesign lub Photoshop wybrać polecenie Plik > Otwórz. Nacisnąć przycisk
Użyj okna Adobe, jeżeli przycisk ten jest dostępny. (Jeżeli natomiast widoczny jest przycisk Użyj okna systemu, to
znaczy, że użytkownik już korzysta z okna Adobe). Kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione.
• W programie Bridge kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione. Dwukrotnie kliknąć Przestrzenie robocze,
aby wyświetlić wszystkie dostępne przestrzenie robocze.
• W programie Acrobat 7 wybrać polecenie Plik > Otwórz. Kliknąć Version Cue.
2 Dwukrotnie kliknąć przestrzeń roboczą Version Cue, aby ją otworzyć.
Uwaga: Jeżeli pożądana przestrzeń robocza Version Cue nie jest widoczna, należy wybrać polecenie Odśwież z menu
Narzędzia.
3 Dwukrotnie kliknąć projekt, aby go otworzyć.
Jeżeli w oknach dialogowych Otwórz, Zapisz jako, Zapisz kopię lub Umieść nie pojawia się przycisk Użyj okna
Adobe, należy sprawdzić, czy w programie InCopy lub w danej aplikacji Adobe Creative Suite włączono preferencje
Version Cue.
Zobacz także
Àby połączyć się z projektem zdalnym' na stronie 119
`Dodawanie plików i folderów do projektu' na stronie 131
Àby ustawić preferencje przestrzeni roboczej Version Cue' na stronie 114
Aby połączyć się z projektem zdalnym

Jeżeli użytkownik pracuje nad projektami Version Cue, które znajdują się na komputerze zdalnym, w innej podsieci,
to podając adres IP tego komputera można uzyskać dostęp do potrzebnej przestrzeni roboczej Version Cue.
Przestrzenie robocze na komputerach znajdujących się w tej samej podsieci powinny być automatycznie widoczne.
• W programie Illustrator, InCopy, InDesign lub Photoshop wybrać polecenie Plik > Otwórz. Jeżeli używane jest
okno systemowe, nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe. Kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione. Wybrać
polecenie Nowy projekt z menu Narzędzia projektu .
• W programie Bridge wybrać polecenie Narzędzia > Version Cue > Połącz z.
• W programie Acrobat wybrać polecenie Plik > Otwórz. Kliknąć Version Cue. Wybrać polecenie Nowy projekt z
menu Narzędzia projektu.
2 W oknie dialogowym Połącz z wpisać URL klienta Version Cue (adres IP lub DNS Version Cue), dwukropek i
numer portu (3703), np. http://153.32.235.230:3703. Jeżeli już wcześniej łączono się z tą przestrzenią roboczą, nie
trzeba wpisywać numeru portu.
Adresy URL klienta Version Cue, potrzebne użytkownikom zdalnym i aplikacjom WebDAV do korzystania z
przestrzeni roboczych, można znaleźć na stronie logowania do narzędzia Version Cue Workspace Administration.
3 Nacisnąć przycisk OK. Po połączeniu ze zdalną przestrzenią roboczą Version Cue, okno to wyświetli wszystkie
projekty dostępne w tej przestrzeni.
Na liście dostępnych przestrzeni roboczych Version Cue automatycznie pojawia się skrót do tej zdalnej przestrzeni.
Zobacz także
Àby zalogować się do programu Version Cue Administration z aplikacji Adobe Creative Suite' na stronie 158
Aby połączyć się z projektem za pomocą protokołu WebDAV

Przestrzeń robocza Version Cue może komunikować się z aplikacjami obsługującymi protokół WebDAV. Jeżeli
Version Cue pracuje na serwerze, to można używać tego środowiska jako serwera WebDAV. Jednak własne funkcje
obsługi wersji, w jakie wyposażono Version Cue, są bardziej zaawansowane niż funkcje oferowane przez WebDAV.
Funkcje WebDAV wprowadzono w celu zapewnienia obsługi tradycyjnych przepływów pracy.
❖ Informacje o funkcjach WebDAV należy odszukać w dokumentacji do konkretnej aplikacji. Następnie określić
pożądany projekt, wpisując adres klienta WebDAV Version Cue, numer portu (3703), “webdav”, i nazwę projektu,
np. http://153.32.235.230:3703/webdav/nazwa_projektu
Zobacz także
Aby wyświetlić informacje o przestrzeni roboczej, projekcie lub pliku Version Cue
Informacje na temat wyświetlania informacji w programie Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do tego
programu.
1 W programie Illustrator, InCopy, InDesign lub Photoshop wybrać polecenie Plik > Otwórz.
2 Nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe, jeżeli przycisk ten jest dostępny. (Jeżeli natomiast widoczny jest przycisk
Użyj okna systemu, to znaczy, że użytkownik już korzysta z okna Adobe).
3 Kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione.
Panel Ulubione można powiększyć, aby wyświetlić pozycje o długich nazwach: należy w tym celu umieścić kursor
nad pionową linią po prawej stronie panelu Ulubione i przeciągnąć ją w prawo.
4 Aby zmienić sposób wyświetlania przestrzeni roboczych, projektów lub plików Version Cue w tym oknie
dialogowym, wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby wyświetlić właściwości pliku, kliknąć przełącznik . Wyświetli się panel Właściwości.
• Aby zmienić sposób wyświetlania projektu, wybrać jedną z opcji z menu Widok .
• Aby posortować pozycje w kolumnie w widoku szczegółów, kliknąć nagłówek kolumny. Ponowne kliknięcie
nagłówka kolumny odwraca porządek sortowania.
• Aby wyświetlić lub ukryć kolumny informacyjne w widoku listy, kliknąć nagłówek kolumny Nazwa prawym
przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS) i wybrać opcję Pokaż wszystko,
Ukryj wszystko lub jedną z nazw kolumny. (Kolumny Nazwa nie można ukryć.) Z lewej strony nazw kolumn,
które są widoczne, pojawia się znak wyboru.
• Aby zmienić położenie kolumny, przeciągnąć jej nagłówek w lewo lub w prawo, za nagłówek innej kolumny
(Windows) albo nacisnąć klawisze Command+Option i przeciągnąć nagłówek kolumny w lewo lub w prawo za
nagłówek innej kolumny (Mac OS). Kolumny Nazwa nie można przenieść.
• Aby zmienić rozmiar kolumny informacyjnej, przeciągnąć pionową linię rozdzielającą nagłówki kolumn. Można
także dwukrotnie kliknąć tę linię, aby automatycznie dostosować kolumnę do najszerszej pozycji, jaką zawiera.
5 Aby wyświetlić informacje o pliku, projekcie lub przestrzeni roboczej Version Cue, wykonać jedną z
następujących czynności:
• Umieścić wskaźnik nad pozycją. Pojawi się podpowiedź zawierająca zestawienie informacji o pliku.
• Kliknąć plik prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS) i wybrać opcję
Wersje (aby wyświetlić informacje o wersjach pliku) albo opcję Warianty (aby wyświetlić informacje o wariantach
pliku).
Uwaga: Jeżeli plik jest już otwarty w aplikacji z pakietu Adobe Creative Suite, to na dole okna pojawi się informacja o
statusie tego pliku.
Zobacz także
`Statusy plików w Version Cue' na stronie 128
Aby wyświetlić informacje o przestrzeni roboczej, projekcie lub pliku Version Cue w
programie Bridge
W programie Bridge można wybrać jeden z dwóch widoków: widok wersji i wariantów albo widok szczegółów.
Widok Wersje i warianty przedstawia listę miniaturek plików oraz miniaturki ich wariantów i wersji w środowisku
Version Cue. Widok szczegółowy wyświetla listę miniaturek, ale przedstawia również informacje o liczbie wersji lub
wariantów, podaje rozszerzone informacje o statusie i wyświetla komentarz do bieżącej wersji.
1 Uruchomić program Bridge i kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione.
2 Kliknąć przestrzeń roboczą, projekt lub plik Version Cue aby wyświetlić informacje o tej pozycji. Można także
umieścić wskaźnik nad pozycją, aby wyświetlić podpowiedź z zestawieniem informacji.
Zobacz także
Ìnformacje o wersjach w środowisku Version Cue' na stronie 144
Ìnformacje o wariantach Version Cue' na stronie 149
Tworzenie i edytowanie projektów

Aby rozpocząć korzystanie z Version Cue, trzeba utworzyć projekt. Pracując w środowisku Version Cue, użytkownik
podejmuje decyzję o charakterze projektu. Można na przykład utworzyć projekt, aby zorganizować pliki całego
przedsięwzięcia wydawniczego, albo wykorzystać projekt do zarządzania plikami dotyczącymi tylko konkretnych
elementów kampanii reklamowej. Projekty mogą służyć do organizowania zasobów związanych z konkretnym
klientem lub do rozdzielenia plików prywatnych od plików, nad którymi pracuje się zespołowo. Pliki można dodać
do projektów w dowolnej chwili, korzystając z jednej z aplikacji Creative Suite, z programu Bridge lub z programu
InCopy.
Tworząc projekt Version Cue podaje się jego nazwę, określa przestrzeń roboczą Version Cue, do której projekt ten
należy, a także wprowadza się jego opis. Użytkownik może zdecydować, czy projekty mają być udostępniane, czy
prywatne. Z projektów udostępnianych mogą korzystać inni użytkownicy. Można jednak zabezpieczyć takie
projekty hasłem, aby ograniczyć dostęp do nich. W przestrzeni roboczej zainstalowanej na własnym komputerze
można tworzyć projekty prywatne. Jeżeli natomiast tworzy się projekt na komputerze pełniącym rolę serwera, to
projekt ten musi być udostępniany.
Projekty można tworzyć za pomocą programów Bridge i InCopy, dowolnej aplikacji Adobe Creative Suite lub
narzędzia Version Cue Administration. Program Version Cue Administration udostępnia opcje służące do
definiowania zaawansowanych właściwości projektów. Za pomocą tego programu można tworzyć nowe projekty
Version Cue, importując foldery plików. Pliki te posłużą jako punkt wyjścia dla projektu.
Menu Narzędzia projektu zawiera często używane polecenia
Zobacz także
Àby utworzyć projekt' na stronie 122
Àby edytować właściwości projektu Version Cue' na stronie 164
Àby utworzyć nowy projekt Version Cue z folderu' na stronie 162
Àby włączyć lub wyłączyć udostępnianie projektu' na stronie 124
Àby udostępnić lub wyłączyć udostępnianie projektu za pomocą programu Bridge' na stronie 125
Aby utworzyć projekt

Informacje na temat tworzenia projektu w programie Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do tego
programu.
1 W programie Illustrator, InCopy, InDesign lub Photoshop wybrać polecenie Plik > Otwórz. Jeżeli używane jest
okno dialogowe Otwórz systemu operacyjnego, nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe.
3 Wybrać polecenie Nowy projekt z menu Narzędzia projektu .
4 Wybrać położenie projektu z menu Położenie.
5 Wpisać nazwę projektu w pole Nazwa projektu oraz jego opis w pole Info projektu. (Wpisany tu opis będzie się
pojawiał jako podpowiedź, gdy użytkownik umieści wskaźnik myszy nad tym projektem na liście przestrzeni
roboczych.)
6 Aby ten projekt i jego pliki były dostępne dla innych, zaznaczyć opcję Udostępniaj ten projekt innym. (Jeżeli
przestrzeń robocza Version Cue znajduje się na innym komputerze, niż lokalny komputer użytkownika, to projekt
jest udostępniany domyślnie.)
Zobacz także
Aby utworzyć projekt w programie Bridge

2 Wybrać polecenie Narzędzia > Version Cue > Nowy projekt.
3 Wybrać położenie projektu z menu Położenie.
4 Wpisać nazwę projektu w pole Nazwa projektu oraz jego opis w pole Info projektu. Wpisany tu opis będzie się
pojawiał jako podpowiedź, gdy użytkownik umieści wskaźnik myszy nad tym projektem na liście przestrzeni
roboczych.
5 Aby ten projekt i jego pliki były dostępne dla innych, zaznaczyć opcję Udostępniaj ten projekt innym. (Jeżeli
przestrzeń robocza Version Cue znajduje się na komputerze, który pełni rolę serwera, to projekt jest udostępniany
domyślnie.)
6 Nacisnąć przycisk OK. Projekt zostanie automatycznie otwarty. Obszar zawartości wyświetli komunikat "Nie ma
pozycji do wyświetlenia", ponieważ do projektu nie dodano jeszcze żadnych plików.
Zobacz także
Àby dodać plik lub folder do projektu za pomocą programu Bridge' na stronie 132
Aby edytować właściwości projektu

okno dialogowe Otwórz systemu operacyjnego, nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe. Dwukrotnie kliknąć
nadrzędną przestrzeń roboczą Version Cue. Zaznaczyć projekt i wybrać polecenie Edytuj właściwości z menu
Narzędzia projektu.
• W programie Bridge zaznaczyć projekt i wybrać polecenie Narzędzia > Version Cue > Edytuj właściwości.
• W programie Acrobat 7 wybrać polecenie Plik > Otwórz. Kliknąć Version Cue. Zaznaczyć projekt i wybrać
polecenie Edytuj właściwości z menu Narzędzia projektu.
2 Wykonać jedną z następujących czynności w oknie dialogowym Edytuj właściwości, a następnie nacisnąć przycisk
Zapisz:
• Aby zmienić nazwę projektu, wpisać nazwę w pole tekstowe Nazwa projektu. Nowa nazwa nie pojawi się w
folderze kopii roboczych projektu, dopóki użytkownik nie odłączy się od tego projektu i nie połączy z nim
ponownie.
• Aby zmienić opis projektu, wprowadzić go w pole tekstowe Info projektu.
• Aby udostępnić innym ten projekt i jego pliki, zaznaczyć opcję Udostępniaj ten projekt innym. (Jeżeli przestrzeń
robocza Version Cue znajduje się na komputerze, który pełni rolę serwera, to projekt jest udostępniany
domyślnie.) Aby wyłączyć udostępnianie projektu, usunąć zaznaczenie z opcji Udostępniaj ten projekt innym.
Należy jednak zauważyć, że działanie to nie spowoduje usunięcia kopii roboczych znajdujących się w folderach
projektu na komputerach w grupie roboczej.
• Aby wyświetlić położenie kopii roboczych na własnym komputerze, rozwinąć element Lokalne pliki projektu. Aby
otworzyć folder, wybrać opcję Pokaż pliki (Windows) lub Pokaż pliki w Finderze (Mac OS). Aby zmienić
położenie tych plików, wybrać opcję Zmień położenie i wybrać nową lokalizację kopii roboczych.
Uwaga: Kopie robocze należy przemieszczać za pomocą funkcji Zmień położenie, a nie przez ręczne przeniesienie
folderu projektu w systemie plików.
• Kliknąć opcję Administracja zaawansowana, aby włączyć ochronę blokadą, edytować lub przydzielać
użytkowników albo wprowadzić obowiązek logowania do projektu. Gdy program o to poprosi, zalogować się do
programu Version Cue Administration. Opcja ta jest dostępna tylko wtedy, gdy pozwalają na to uprawnienia
użytkownika.
3 Nacisnąć przycisk Anuluj, aby zamknąć okno dialogowe Otwórz (Version Cue zapisze wprowadzone ustawienia,
mimo naciśnięcia przycisku Anuluj).
Zobacz także
Òdłączanie się od projektów' na stronie 138
Ùsuwanie plików i folderów' na stronie 139
Àby zalogować się do programu Version Cue Administration z aplikacji Adobe Creative Suite' na stronie 158
Aby włączyć lub wyłączyć udostępnianie projektu

Status udostępniania projektu można w każdej chwili zmienić. Projekty znajdujące się w przestrzeni roboczej
Version Cue, do której mają dostęp inni użytkownicy, są udostępniane domyślnie i nie można ich skonfigurować
jako prywatnych. Należy pamiętać, że wyłączenie udostępniania projektu nie powoduje usunięcia kopii roboczych
znajdujących się w folderze kopii dla danego zespołu roboczego.
Uwaga: Jeżeli przestrzeń roboczą Version Cue zainstalowano na komputerze używającym zapory (ang. firewall), a
użytkownik chce ją innym, należy pozostawić otwarte porty TCP o numerach 3703 i 427. Ponadto w systemie Windows
trzeba wyłączyć opcję Zapora połączenia internetowego. (Więcej informacji na temat opcji Zapora połączenia
internetowego można znaleźć w systemie pomocy Windows.)
• W programie Acrobat 7 wybrać polecenie Plik > Otwórz.
2 Kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione, a następnie dwukrotnie kliknąć nadrzędną przestrzeń roboczą.
3 Zaznaczyć projekt i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby wyłączyć udostępnianie projektu, wybrać polecenie Wyłącz udostępnianie projektu z menu Narzędzia
projektu .
• Aby wyłączyć udostępnianie projektu, wybrać polecenie Wyłącz udostępnianie projektu z menu Narzędzia
projektu.
• Wybrać polecenie Edytuj właściwości z menu Narzędzia projektu. Zaznaczyć lub wyłączyć opcję Udostępniaj ten
projekt innym, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz. Po zmodyfikowaniu właściwości projektu, nacisnąć przycisk
Anuluj, aby zamknąć okno dialogowe Otwórz. (Wprowadzone ustawienia zostaną zapisane mimo naciśnięcia
przycisku Anuluj).
Zobacz także
Aby udostępnić lub wyłączyć udostępnianie projektu za pomocą programu Bridge

Udostępnianie projektu można w dowolnym momencie włączyć lub wyłączyć. Projekt Version Cue może być
nieudostępniany tylko wtedy, gdy znajduje się w komputerze lokalnym użytkownika. Projekty utworzone w
przestrzeni roboczej Version Cue, która znajduje się na komputerze innym niż lokalny, są domyślnie udostępniane.
Nie można skonfigurować ich jako prywatnych. Należy pamiętać, że wyłączenie udostępniania projektu nie
powoduje usunięcia kopii roboczych, utworzonych przez innych użytkowników w folderach kopii na ich własnych
komputerach.
2 Dwukrotnie kliknąć Przestrzenie robocze.
3 Kliknąć projekt prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS), a następnie
wybrać z menu polecenie Udostępniaj projekt albo polecenie Wyłącz udostępnianie projektu.
Można także wybrać polecenie Edycja > Właściwości i zaznaczyć lub wyłączyć opcję Udostępniaj ten projekt innym,
a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Zobacz także
Àby wyświetlić informacje o przestrzeni roboczej, projekcie lub pliku Version Cue w programie Bridge' na
stronie 121
Praca z plikami w środowisku Version Cue

Posługiwanie się kopiami roboczymi
Pliki i projekty Version Cue znajdują się w przestrzeni roboczej Version Cue na komputerze-hoście. Na tym
komputerze składowane są kopie wzorcowe plików dodanych do projektu, w tym wersje plików i inne dane, takie jak
komentarze, daty wersji i identyfikatory użytkowników. Pracując nad plikami z projektu Version Cue, edytuje się
kopię roboczą pliku wzorcowego, utworzoną na własnym komputerze. Natomiast sam plik wzorcowy w przestrzeni
roboczej Version Cue pozostaje nienaruszony i jest chroniony.
Podczas pracy użytkownicy co pewien czas używają polecenia Zapisz, aby zachować wprowadzone zmiany.
Polecenie to nie tworzy nowej wersji pliku wzorcowego, ale uaktualnia tylko kopię roboczą. Nowa wersja powstaje
tylko wtedy, gdy użytkownik wybierze polecenie Zapisz wersję. Polecenie to najpierw uaktualnia kopię roboczą, a
potem dodaje nową wersję do plików wzorcowych zapisanych w przestrzeni roboczej Version Cue. Gdy kopia
robocza pliku ma taką samą wersję, jak bieżąca wersja w przestrzeni roboczej, to plik jest zsynchronizowany.
Dzięki kopiom roboczym utworzonym z plików wzorcowych, kilka osób może pracować na najnowszej wersji
takiego pliku. Na przykład, jeżeli dwie osoby muszą mieć dostęp do tej samej ilustracji w tym samym czasie, to
Version Cue pozwoli każdej z tych osób pracować nad kopią roboczą najnowszej wersji pliku. Osoba, która otworzy
tę ilustrację jako druga, zobaczy komunikat, że plik jest już w użyciu. Może się wtedy zdecydować, czy dalej pracować
nad plikiem. Kopie robocze zapewniają każdemu elastyczny dostęp do plików projektu, a w razie potrzeby pozwalają
na równoległe prowadzenie prac.
Uwaga: Dwaj użytkownicy nie mogą jednocześnie edytować danego pliku w InCopy.
Kopie robocze umożliwiają pracę nad plikiem nawet wtedy, gdy zawierająca go przestrzeń robocza jest niedostępna
lub niepodłączona do sieci. Niektóre funkcje, np. wersje i warianty, nie są dostępne w trybie offline, można jednak
edytować pliki i zapisywać swoją pracę. Gdy przestrzeń robocza znowu stanie się dostępna przez sieć, można zapisać
wersję, aby uaktualnić plik wzorcowy.
Niekiedy pojawia się potrzeba usunięcia kopii roboczych plików projektu. Może się to np. wiązać z koniecznością
zwolnienia miejsca na dysku albo z zakończeniem prac nad projektem. Version Cue umożliwia usuwanie kopii
roboczych plików przez odłączanie się od projektu. Odłączenie się od projektu powoduje usunięcie folderu kopii
roboczych na dysku użytkownika. Czynność tę można przeprowadzić w dowolnym momencie, jeżeli żadna z kopii
roboczych nie ma statusu "Używany przeze mnie". Jeżeli odłączenie od projektu było wynikiem przypadku, to przy
kolejnym otwarciu plików projektu zostaną utworzone nowe kopie robocze. Jeżeli projekt zostanie usunięty z
nadrzędnej przestrzeni roboczej albo z komputera lokalnego, można wykorzystać kopie robocze, aby odtworzyć ten
projekt wraz z najnowszymi wersjami plików.
Aby przenieść kopie robocze projektu, należy zmodyfikować właściwości projektu i użyć funkcji Zmień położenie.
Instrukcje można znaleźć w sekcji Àby edytować właściwości projektu' na stronie 123.
Uwaga: Kopie robocze należy przemieszczać za pomocą funkcji Zmień położenie, a nie przez ręczne przeniesienie
folderu projektu w systemie plików.
Zobacz także
`Tworzenie i edytowanie projektów' na stronie 121
Àby utworzyć projekt' na stronie 122
Òdłączanie się od projektów' na stronie 138
Èdytowanie i synchronizowanie plików offline' na stronie 154
Àby odzyskać plik lub folder usunięty z projektu' na stronie 142
Ochrona plików w Version Cue

Version Cue automatycznie informuje innych, że dany plik jest edytowany. Gdy otworzy się i edytuje plik, którego
nie edytuje żaden inny użytkownik, program przydziela temu plikowi status "Używany". Po zapisaniu wersji, Version
Cue usuwa status "Używany".
Uwaga: W programie InCopy po zapisaniu wersji należy wybrać polecenie Plik > Odłóż, aby usunąć z pliku status
"Używany".
Niekiedy zdarza się, że dwie osoby muszą jednocześnie pracować nad plikiem. Na przykład, użytkownik A rozpoczął
edytowanie pliku, ale został oderwany od pracy, zanim zapisał wersję. Jeżeli użytkownik B zmodyfikuje ten plik,
podczas gdy użytkownik A nie pracuje nad nim, środowisko Version Cue nie pozwoli, by jeden z tych plików zastąpił
drugi w projekcie. Kopia robocza użytkownika A nie będzie uwzględniała zmian wprowadzonych przez
użytkownika B, i na odwrót. Po zakończeniu pracy nad plikiem obaj użytkownicy mogą zapisać jego nową wersję w
przestrzeni roboczej Version Cue. Version Cue poinformuje wszystkich bieżących użytkowników o pojawieniu się
nowej wersji pliku w przestrzeni roboczej. Pozwoli im również pobrać najnowszą wersję lub dalej pracować nad
bieżącymi modyfikacjami. Użytkownicy mogą również zapisać własne modyfikacje w postaci wariantów. (Version
Cue wysyła informacje do użytkowników edytujących otwarty plik albo otwierających ponownie plik, który został
poprzednio zamknięty przy statusie "Używany").
Uwaga: Dwaj użytkownicy nie mogą jednocześnie edytować danego pliku w InCopy.
Można też użyć narzędzia Version Cue Workspace Administration, aby przypisać blokadę do projektu Version Cue.
Gdy jakiś użytkownik rozpocznie edytowanie dostępnego pliku z projektu chronionego blokadą, to tylko ten
użytkownik będzie mógł zapisać nową wersję tego pliku w projekcie Version Cue. Inni użytkownicy, którzy w tym
samym czasie edytują plik, nie będą mogli zapisać zmian w nowej wersji tego pliku, nawet gdy pierwszy użytkownik
zapisze już wersję. Tacy użytkownicy będą musieli zapisać swoje zmiany w zupełnie nowych plikach z własną historią
wersji. Mogą jednak oznaczyć swoje pliki jako warianty pliku oryginalnego.
Możliwość dostępu do pliku w projekcie chronionym blokadą daje swobodę tworzenia próbnych wersji albo
eksperymentowania nad projektem, a potem zamknięcia pliku bez zapisywania zmian.
Zobacz także
Statusy plików w Version Cue

Pliki zarządzane przez środowisko Version Cue są zawsze oznaczane ikonami, które sygnalizują status takiego pliku
w przestrzeni roboczej. Status pliku można wyświetlić, przeglądając pliki w projekcie Version Cue oraz posługując
się programem Bridge. Po otwarciu pliku z przestrzeni roboczej Version Cue w dowolnej aplikacji Adobe Creative
Suite, jego status jest ponadto wyświetlany w oknie dokumentu, w obszarze Status. W programie Acrobat status pliku
pojawia się na pasku tytułu. Plik może mieć jednocześnie wiele stanów (w niektórych przypadkach sygnalizowany
jest tylko jeden z nich).
Każdemu statusowi pliku odpowiada ikona:
Otwarty Ten plik jest otwarty w komputerze użytkownika. Status ten pozwala na podjęcie decyzji o tym, jak
postępować z plikiem — np. czy można umieścić go w układzie, podczas gdy ciągle jest edytowany. Status Otwarty
jest sygnalizowany tylko dla plików znajdujących się na lokalnym komputerze użytkownika.
Używany przeze mnie Dany użytkownik sam edytuje ten plik Version Cue przydziela ten status, gdy użytkownik
dokona w pliku zmian modyfikujących jego zawartość. Plik można ręcznie oznaczyć jako używany przed
przystąpieniem do jego edycji, aby poinformować innych użytkowników, że zawartość tego pliku będzie zmieniana.
Zsynchronizowany Do edycji dostępna jest najnowsza znana wersja tego pliku, a na komputerze lokalnym
znajduje się jego kopia robocza. Version Cue przydziela ten status, gdy użytkownik zapisze wersję edytowanego pliku
albo ręcznie zsynchronizuje projekt.
Brak kopii roboczej Nie istnieje lokalna kopia pliku. Status ten oznacza, program przez kilka chwil będzie
tworzył kopię roboczą, zanim umożliwi edycję pliku.
Używany przez <nazwa użytkownika> Inny użytkownik edytuje ten plik i nie zapisał jeszcze nowej wersji.
Konflikt kopii Występuje konflikt wersji lub ten sam plik edytuje jednocześnie dwóch użytkowników.
Jedyna kopia Plik w folderze kopii roboczych jest jedyną kopią znaną Version Cue i nie został zsynchronizowany
z przestrzenią roboczą. Taka sytuacja może wystąpić, gdy plik zapisano po raz pierwszy w istniejącym projekcie,
podczas gdy przestrzeń robocza była niedostępna (offline). Ponieważ przestrzeń robocza jest w trybie offline,
Version Cue wyświetli status "Kopia offline", dopóki przestrzeń ta nie stanie się ponownie dostępna. Wówczas status
pliku zmieni się na "Jedyna kopia". Version Cue wyświetla ten status również wtedy, gdy przeciągnie się plik do
folderu kopii roboczych, korzystając z systemu plików, a nie z programu Bridge (nie zaleca się stosowania tej
metody). Plik taki można edytować, należy jednak pamiętać o zsynchronizowaniu go (wysłaniu do przestrzeni
roboczej) po zapisaniu wprowadzonych zmian.
Kopia offline W folderze kopii roboczych istnieje kopia lokalna pliku, ale przestrzeń robocza Version Cue jest
niedostępna (offfline). Nie można więc sprawdzić, czy kopia lokalna jest zsynchronizowana z najnowszą wersją w
przestrzeni roboczej. Kopię offline można edytować i zapisywać wprowadzone zmiany. Należy jednak zapisać wersję
lub zsynchronizować plik, gdy przestrzeń robocza stanie się znów dostępna.
Kopia nieaktualna Istnieje kopia lokalna, ale w przestrzeni roboczej znajduje się nowsza wersja tego pliku. Status
ten oznacza, program przez kilka chwil będzie tworzył aktualną kopię roboczą, zanim umożliwi edycję pliku.
Niedostępny Przestrzeń robocza Version Cue jest niedostępna (offline) lub użytkownik nie ma praw dostępu do
niej. Nie można więc porównać kopii lokalnej z przestrzenią roboczą. Kopię lokalną można edytować i zapisywać
wprowadzone zmiany. Należy jednak zapisać wersję lub zsynchronizować plik, gdy przestrzeń robocza stanie się
znów dostępna.
Usunięty Plik lub folder został usunięty z projektu, ale nie został jeszcze nieodwracalnie wymazany. (Usunięty
plik lub folder można odzyskać.)
Zobacz także
Àby zsynchronizować pliki' na stronie 156
Àby edytować plik używany przez innego użytkownika' na stronie 130
Aby otworzyć plik z projektu

Gdy plik zostanie dodany do projektu lub zapisany w projekcie Version Cue, to środowisko Version Cue
automatycznie rozpocznie zarządzanie tym plikiem. Plików zarządzanych nie można zastępować. Jeżeli otworzy się
plik używany przez innego użytkownika lub plik, który został wcześniej zmodyfikowany i zapisany jako nowa wersja,
program poprosi o edytowanie najnowszej wersji.
• W programie Illustrator, InCopy, InDesign lub Photoshop wybrać polecenie Plik > Otwórz. Jeżeli otwiera się
systemowe okno dialogowe, nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe. Następnie kliknąć opcję Version Cue na panelu
Ulubione.
• W programie Acrobat 7 wybrać polecenie Plik > Otwórz, a następnie nacisnąć przycisk Version Cue.
• W programie Bridge kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione.
2 Dwukrotnie kliknąć nadrzędną przestrzeń roboczą Version Cue.
3 Dwukrotnie kliknąć projekt zawierający plik, który ma zostać otwarty.
4 Zaznaczyć ten plik i nacisnąć przycisk Otwórz.
Zobacz także
Àby uaktualnić plik do najnowszej wersji' na stronie 130
Àby wyszukać pliki w projekcie' na stronie 137
Aby pokazać plik w programie Bridge

❖ W oknie dialogowym Otwórz programu InCopy lub aplikacji Adobe Creative Suite kliknąć plik prawym
przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS) i wybrać polecenie Pokaż w Bridge.
Plik pojawi się w oknie programu Bridge.
Aby edytować plik używany przez innego użytkownika

Jeżeli podczas otwierania pliku użytkownik nie zauważy statusu "Używany", Version Cue wyświetli ostrzeżenie
"Używany przez", przypominając, że ktoś inny edytuje kopię roboczą tego pliku.
Uwaga: W InCopy nie można edytować pliku używanego przez innego użytkownika.
1 Otworzyć plik i nacisnąć jeden z następujących przycisków w oknie komunikatu "Używany":
Nie, zamknij dokument Zamyka dokument bez żadnych zmian.
Tak, zachowaj otwarty Plik pozostaje otwarty, można więc nad nim pracować.
2 Jeżeli użytkownik zdecyduje się na pracę nad plikiem i zmieni jego zawartość, Version Cue wyświetli ostrzeżenie
przypominające, że istnieje ryzyko konfliktu kopii. Nacisnąć jeden z poniższych przycisków:
Pomiń zmiany Wyświetla najnowszą wersję pliku z przestrzeni roboczej Version Cue i odrzuca zmiany
wprowadzone przez użytkownika w kopii roboczej.
Kontynuuj edycję Umożliwia dalsze edytowanie kopii roboczej, nie dopuszczając do zastąpienia zmian
wprowadzonych w kopii roboczej tego samego pliku edytowanej przez innego użytkownika. Version Cue poprosi
każdego użytkownika o zapisanie nowej wersji pliku.
3 Jeżeli projekt nie jest chroniony blokadą, to można zapisać swoje zmiany jako nową wersję. Version Cue wyświetli
ostrzeżenie, że kontynuacja doprowadzi do wystąpienia konfliktu kopii. Nacisnąć jeden z poniższych przycisków:
Anuluj Powraca do otwartego dokumentu, nie zapisując wersji.
Zapisz wersję Uaktualnia plik wzorcowy w przestrzeni roboczej Version Cue do nowej wersji. Version Cue ostrzeże
innego użytkownika, że utworzono nowszą wersję pliku.
Dokument można w dowolnym momencie zamknąć, odrzucając wprowadzone zmiany.
Zobacz także
Àby uaktualnić plik do najnowszej wersji' na stronie 130
Aby uaktualnić plik do najnowszej wersji

Jeżeli inny użytkownik utworzy nowszą wersję pliku, który mamy otwarty lub który jest nadal oznaczony jako
"Używany przeze mnie", to przy otwarciu, próbie edycji lub przeniesienia na wierzch okna dokumentu, program
poprosi o uaktualnienie tego dokumentu do jego najnowszej wersji.
❖ Gdy pojawi się ten komunikat, należy nacisnąć jeden z następujących przycisków:
Pomiń zmiany Uaktualnia dokument do najnowszej wersji z projektu Version Cue. Po uaktualnieniu pliku można
go dalej edytować. Wszystkie wprowadzone wcześniej zmiany zostaną utracone, nawet jeżeli zapisano je w kopii
roboczej za pomocą polecenia Zapisz.
Kontynuuj edycję Pozostawia dokument bez zmian. Można go dalej edytować, nie zastępując zmian w nowszej
wersji. Natomiast przy zamykaniu pliku program poprosi o zapisanie go w nowej wersji lub odrzucenie zmian.
Zobacz także
Dodawanie plików i folderów do projektu

Aby zapisać wersje pliku i wykorzystać funkcje zarządzania plikami Version Cue, trzeba dodać lub zapisać plik do
projektu Version Cue. Do projektów można dodawać takie zasoby, jak biblioteki próbek, co pozwoli udostępnić je
całej grupie roboczej. Ponadto w projektach Version Cue mogą znajdować się pliki z aplikacji innych niż
oprogramowanie Adobe. Pliki dodaje się za pomocą jednej z następujących metod:
• Z programu InCopy lub aplikacji Adobe Creative Suite można dodawać do projektu po jednym pliku na raz.
• Z programu Bridge można przeciągać do projektu Version Cue jeden lub wiele plików bądź folderów. Ta metoda
może służyć do kopiowania plików z jednego projektu Version Cue do innego.
• Pliki i foldery z okien na pulpicie komputera można przeciągać do projektu Version Cue wyświetlonego w oknie
Bridge.
• Pliki można umieścić bezpośrednio w folderze kopii roboczych danego projektu, a następnie zsynchronizować
projekt. Spowoduje to dodanie do niego tych plików. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji
Ìnformacje o projektach Version Cue' na stronie 117.
Zobacz także
Àby utworzyć nowy projekt Version Cue z folderu' na stronie 162
Aby dodać plik do projektu

Informacje na temat dodawania pliku do projektu w programie Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do tego
programu.
1 Otworzyć plik w programie Illustrator, InCopy, InDesign lub Photoshop.
2 Wybrać polecenie Plik > Zapisz jako. Jeżeli używane jest okno dialogowe Otwórz systemu operacyjnego, nacisnąć
przycisk Użyj okna Adobe.
4 Dwukrotnie kliknąć projekt, aby go otworzyć.
5 W polu Komentarze do wersji wprowadzić komentarz do pierwszej wersji, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Zobacz także
Aby dodać plik lub folder do projektu za pomocą programu Bridge

1 Uruchomić program Bridge. W sekcji Foldery na panelu Ulubione odszukać folder w projekcie Version Cue, do
którego mają zostać dodane pliki.
2 Przejść do folderu zawierającego pliki lub foldery, które mają zostać dodane do projektu.
3 Zaznaczyć przynajmniej jeden plik lub folder i przeciągnąć je na ikonę folderu Version Cue odszukaną w kroku 1.
Uwaga: Aby skopiować (a nie przenieść) pliki do projektu, przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Option (Mac OS)
podczas przeciągania plików.
Zobacz także
Aby dodać do projektu plik lub folder z pulpitu, posługując się programem Bridge
3 Dwukrotnie kliknąć projekt Version Cue i przejść do folderu, do którego mają zostać dodane pliki.
4 Zaznaczyć pliki i foldery w otwartym folderze na pulpicie.
5 Przeciągnąć te pozycje z otwartego folderu na obszar zawartości Bridge z folderem Version Cue, do którego pliki
mają zostać dodane.
Uwaga: Aby skopiować (a nie przenieść) pliki do projektu, przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Option (Mac OS)
podczas przeciągania plików.
Zobacz także
Aby dodać pliki do folderu projektu, nie używając programu Bridge

Zaleca się dodawanie plików za pomocą programu Bridge, ale można je także dodawać, przeciągając do folderu
Dokumenty odpowiedniego dla danego projektu Version Cue.
• Odszukać folder projektu, który znajduje się w folderze Moje dokumenty/Version Cue (Windows) lub
Dokumenty/Version Cue (Mac OS).
• Jeżeli folder projektu nie znajduje się jeszcze w folderze Moje dokumenty/Version Cue (Windows) lub
Dokumenty/Version Cue (Mac OS) na dysku twardym, należy utworzyć nowy podfolder w folderze Version Cue.
Nadać folderowi tę samą nazwę, jaką ma istniejący projekt Version Cue w przestrzeni roboczej. W nowym
folderze projektu utworzyć nowy podfolder i nazwać go documents.
Uwaga: Te czynności można wykonać tylko wtedy, gdy projekt już istnieje. Za pomocą tej metody nie można utworzyć
nowego projektu.
2 Do folderu Dokumenty przenieść lub skopiować elementy, które mają zostać dodane.
3 W programie Illustrator, InCopy, InDesign, Photoshop lub Acrobat wybrać polecenie Plik > Otwórz. Jeżeli
używane jest okno dialogowe Otwórz systemu operacyjnego, nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe.
4 Kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione. Otworzyć przestrzeń roboczą Version Cue i zaznaczyć
odpowiedni projekt.
5 Wybrać polecenie Synchronizuj z menu Narzędzia projektu . (Można też zaznaczyć i zsynchronizować projekt
w programie Bridge). Po zakończeniu synchronizacji, pliki zostaną dodane do projektu.
Zobacz także
Ìnformacje o projektach Version Cue' na stronie 117
Aby skopiować lub przenieść pliki między projektami albo z projektu do folderu na
pulpicie
• Aby skopiować pliki między projektami, uruchomić program Bridge i przejść do folderu projektu, który zawiera
pliki do skopiowania. Wybrać polecenie Plik > Nowe okno, aby otworzyć nowe okno Bridge. Następnie przejść
do folderu projektu, do którego pliki mają zostać dodane. Przeciągnąć pliki z pierwszego folderu projektu do
folderu docelowego w drugim oknie Bridge.
• Aby skopiować plik z projektu do folderu na pulpicie, przeciągnąć go z folderu projektu w Bridge do folderu na
pulpicie.
Uwaga: Podczas kopiowania pliku między projektami lub z projektu do folderu na pulpicie, Version Cue kopiuje tylko
najnowszą wersję.
• Aby przenieść plik między projektami, należy skopiować go z jednego folderu projektu do innego, posługując się
programem Bridge, a następnie nieodwracalnie usunąć ten plik z pierwszego projektu. Instrukcje
nieodwracalnego odwracania plików można znaleźć w częściach Àby usunąć pliki lub foldery z projektu' na
stronie 141 oraz Àby nieodwracalnie usunąć plik lub folder' na stronie 143.
• Aby przenieść plik z projektu do folderu na pulpicie, należy przeciągnąć go z folderu projektu na pulpit,
posługując się programem Bridge, a następnie nieodwracalnie usunąć ten plik z projektu. Instrukcje
nieodwracalnego odwracania plików można znaleźć w częściach Àby usunąć pliki lub foldery z projektu' na
stronie 141 oraz Àby nieodwracalnie usunąć plik lub folder' na stronie 143.
Aby zapisać zmiany w pliku

Edytując plik otwarty z projektu Version Cue, można użyć polecenia Plik > Zapisz, aby zapisać zmiany w kopii
roboczej na własnym komputerze, ale nie tworzyć jeszcze jego nowej wersji. Dopóki nie zapisze się nowej wersji we
współużytkowanej przestrzeni roboczej Version Cue, wprowadzone zmiany nie będą dostępne dla innych
użytkowników. Można także zamknąć plik po zapisaniu zmian, a później otworzyć go i zapisać wersję.
❖ Aby zapisać zmiany w kopii roboczej, wybrać polecenie Plik > Zapisz.
Aby umieścić w dokumencie plik z projektu

Pracujŕc nad projektem Version Cue w programie Photoshop, Illustrator, InCopy lub InDesign, moýna dodawaă
pliki do dokumentu tak jak zwykle — posługując się poleceniem Umieść. Paleta Łącza (w programach Illustrator,
InCopy i InDesign) wyświetla dodatkowe informacje o umieszczonych plikach, pochodzących z projektów Version
Cue. Paleta ta podaje, czy przyłączony plik jest edytowany, kto go edytuje, czy plik ten wchodzi w skład grupy
wariantów, a jeśli tak, to czy jest wariantem podstawowym (preferowanym). Za pomocą palety Łącza można również
sprawdzić, czy przyłączony plik wymaga uaktualnienia do nowszej wersji z przestrzeni roboczej Version Cue.
1 W programie Illustrator, InCopy, InDesign lub Photoshop wybrać polecenie Plik > Umieść.
4 Dwukrotnie kliknąć projekt zawierający plik, który ma zostać umieszczony.
5 Zaznaczyć ten plik i nacisnąć przycisk Umieść.
Pełne informacje o umieszczaniu plików w dokumentach Adobe Creative Suite można znaleźć w systemie pomocy
do poszczególnych aplikacji tego pakietu.
Uwaga: Gdy użytkownik umieści plik z projektu Version Cue, kopia tego pliku zapisywana jest we właściwym dla tego
użytkownika folderze Moje dokumenty/Version Cue (Windows) lub Dokumenty/Version Cue (Mac OS). Jest to folder
zawierający kopie robocze dla danego projektu. Dlatego też można edytować ten plik offline, gdy nie jest połączony z
przestrzenią roboczą Version Cue.
Zobacz także
Òbsługa plików projektu za pomocą palety Łącza' na stronie 135
Ìnformacje o wariantach Version Cue' na stronie 149
Aby umieścić w dokumencie plik niezarządzany przez Version Cue

1 Otworzywszy dokument w programie Illustrator, InCopy, InDesign lub Photoshop, przejść do pliku, który ma
zostać umieszczony.
2 Zaznaczyć plik i nacisnąć przycisk Umieść (Illustrator) lub Otwórz.
Pełne informacje o umieszczaniu plików w dokumentach Adobe Creative Suite można znaleźć w systemie pomocy
do poszczególnych aplikacji tego pakietu.
Zasoby należy zawsze dodawać do projektu Version Cue przed umieszczeniem ich w pliku zarządzanym przez to
środowisko. Nie zaleca się umieszczania plików niezarządzanych przez Version Cue w dokumentach, które są
zarządzane przez to środowisko, ponieważ system Version Cue nie będzie mógł monitorować wersji, wariantów ani
statusu takiego umieszczonego zasobu.
Obsługa plików projektu za pomocą palety Łącza

Jeżeli środowisko Version Cue jest włączone w programie Illustrator, InCopy lub InDesign, paleta Łącza podaje, kto
edytuje plik przyłączony z projektu Version Cue. Przedstawia także wersje i warianty przyłączonego pliku, co
umożliwia promowanie wcześniejszej wersji i korzystanie z niej, uaktualnianie dokumentu wariantami
przyłączonego pliku, a nawet tworzenie wersji przyłączonych plików, które pochodzą za aplikacji innych niż Adobe.
Paleta Łącza, wraz z kolumną Status pliku, funkcjonuje w taki sam sposób w odniesieniu do plików z projektu
Version Cue, jak i do plików, które nie podlegają zarządzaniu przez Version Cue. Na przykład, jeżeli w przestrzeni
roboczej Version Cue znajduje się nowsza wersja przyłączonego pliku, to paleta wyświetli ikonę grafiki
zmodyfikowanej . Jeżeli danego pliku brakuje, to pojawia się ikona grafiki brakującej . Aby uaktualnić plik
przyłączony z projektu Version Cue, stosuje się takie same procedury, jak w przypadku plików niezarządzanych
przez Version Cue.
Kolumna Status edycji Version Cue na palecie Łącza jest pusta, jeżeli przyłączony plik jest dostępny, lub wyświetla
ikonę stanu.
Więcej informacji o posługiwaniu się paletą Łącza i o plikach umieszczonych można znaleźć w systemach pomocy
do programów Illustrator, InCopy i InDesign.
Zobacz także
Àby wyświetlić warianty i wersje na palecie Łącza' na stronie 135
Àby zastąpić umieszczony plik wariantem' na stronie 136
Àby zastąpić umieszczony plik poprzednią wersją' na stronie 137
Àby zastąpić umieszczony plik wariantem z poprzedniej wersji' na stronie 136
Aby wyświetlić warianty i wersje na palecie Łącza

Gdy w programach Illustrator, InCopy lub InDesign włączone jest środowisko Version Cue, to na palecie Łącza
można wyświetlać wersje i warianty umieszczonych plików.
• Aby wyświetlić wersje umieszczonego pliku, wybrać polecenie Wersje z menu palety Łącza.
• Aby wyświetlić warianty umieszczonego pliku, wybrać polecenie Warianty z menu palety Łącza.
Zobacz także
Aby zastąpić umieszczony plik wariantem

1 Zaznaczyć plik na palecie Łącza w programie Illustrator, InCopy lub InDesign.
2 Wybrać polecenie Warianty z menu palety Łącza.
3 Wybrać wariant i nacisnąć przycisk Połącz ponownie.
Zobacz także
Aby zastąpić umieszczony plik wariantem z poprzedniej wersji

2 Nacisnąć przycisk Edytuj oryginał i zmodyfikować plik w aplikacji, z której pochodzi.
3 Wybrać polecenie Plik > Zapisz jako i zaznaczyć opcję Zapisz jako wariant (jeżeli plik jest zapisywany w jego
oryginalnym folderze, należy również zmienić nazwę pliku).
4 Zamknąć plik.
5 Zaznaczyć umieszczony plik na palecie Łącza w programie Illustrator, InCopy lub InDesign.
6 Wybrać polecenie Warianty z menu palety Łącza.
7 Zaznaczyć wariant utworzony w kroku 3 i nacisnąć przycisk Połącz ponownie.
Zobacz także

Aby zastąpić umieszczony plik poprzednią wersją

2 Wybrać polecenie Wersje z menu palety Łącza.
3 Zaznaczyć wersję i nacisnąć przycisk Promuj do wersji bieżącej. Można też wprowadzić komentarz do wersji.
Następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Zobacz także
Aby wyszukać pliki w projekcie

Podczas wprowadzania zmian przez użytkowników, do plików projektu Version Cue automatycznie dodawane są
metadane Ponadto można ręcznie dodać do plików inne uwagi, posługując się oknem dialogowym Informacje pliku
w aplikacjach Adobe Creative Suite. Podając takie informacje, jak tytuły, autorzy, dane o prawach autorskich, słowa
kluczowe, daty i położenie, można szybko odnaleźć pliki w projekcie Version Cue. Funkcja wyszukiwania
przeszukuje istniejące pliki, a także pliki usunięte z projektów. Informacje na temat wyszukiwania w programie
Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do tego programu. Pliki z projektów Version Cue można również
wyszukiwać w programie Bridge, zarówno według komentarzy do wersji, jak i poprzednich wersji.
2 Nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe, jeżeli przycisk ten jest dostępny. (Jeżeli natomiast widoczny jest przycisk
Użyj okna systemu, to znaczy, że użytkownik już korzysta z okna Adobe).
5 Dwukrotnie kliknąć projekt, który ma zostać przeszukany.
6 Nacisnąć przycisk Przeszukiwanie projektu .
7 Wprowadzić informacje w pole Przeszukiwanie projektu.
Jeżeli otworzy się starą wersję plików znalezionych w wyniku wyszukiwania, przed nazwą pliku pojawi się
przedrostek Wersja <X> -.
Uwaga: Zaleca się traktowanie starszych wersji otwartych w wyniku wyszukiwania jako plików przeznaczonych
wyłącznie do przeglądania. Chociaż starszą wersję można edytować w aplikacji, z której pochodzi, takie postępowanie
jest zalecane tylko wtedy, gdy wersja ta ma stać się odrębnym zasobem albo wariantem. Aby edytować wcześniejszą
wersję, należy najpierw promować ją do bieżącej, a następnie wprowadzić zmiany.
Zobacz także
`Wyświetlanie i porównywanie wersji' na stronie 145
Àby wyświetlić wcześniejszą wersję w aplikacji, z której pochodzi' na stronie 147
Odłączanie się od projektów

Odłączanie się od projektów
Odłączenie się od projektu powoduje usunięcie kopii roboczych plików na komputerze lokalnym, natomiast
pozostawia nienaruszone kopie wzorcowe w przestrzeni roboczej Version Cue. Odłączenie usuwa także skróty do
projektu z programu Bridge i okna dialogowego Adobe. Użytkownicy mogą odłączyć się od projektu, aby zwolnić
miejsce na swoim dysku twardym. Odłączyć się trzeba również wtedy, gdy inny uczestnik grupy roboczej usunie
projekt z przestrzeni Version Cue (usunięcie projektu nie spowoduje usunięcia kopii roboczych na komputerze
lokalnym użytkownika).
Jeżeli tylko zapisano wersję tych kopii roboczych, to można odłączyć się od projektu bez obawy o ich utratę. Gdy
użytkownik ponownie otworzy później projekt, utworzone zostaną nowe kopie robocze z bieżących wersji
otwieranych plików. Jeżeli użytkownik ma kopie robocze o statusie "Używany przeze mnie", to nie może się odłączyć
od projektu, dopóki nie zapisze wersji tych plików.
Po odłączeniu się od projektu usuwane są tylko kopie robocze i skróty na komputerze lokalnym. Pozostawienie
nienaruszonych plików projektu umożliwia wszystkim dalsze korzystanie z plików wzorcowych. Gdy usuwa się
projekt, usuwane są wszystkie kopie robocze i skróty na komputerze lokalnym oraz kopie wzorcowe plików i
folderów w przestrzeni roboczej Version Cue. Jednak kopie robocze i skróty na komputerach współpracowników lub
na innych komputerach, na których użytkownik korzystał w przeszłości z projektu, nie są usuwane. Aby całkowicie
usunąć te kopie robocze i skróty na innych komputerach, trzeba zaznaczyć skrót lub folder projektu i odłączyć się
(niezależnie od tego, że projekt został już usunięty).
Od projektu Version Cue można się odłączyć za pomocą programu Bridge, Photoshop CS2, InCopy CS2, Illustrator
CS2 lub InDesign CS2. Program GoLive CS2 wykorzystuje inną metodę usuwania kopii roboczych plików serwisu.
Nie można się odłączać za pomocą programu Acrobat 7.
Zobacz także
Àby odłączyć się od projektu w Bridge' na stronie 139
Àby odłączyć się od projektu' na stronie 139
Aby odłączyć się od projektu

Odłączenie od projektu powoduje usunięcie plików z komputera lokalnego. Nie usuwa jednak projektu z nadrzędnej
przestrzeni roboczej Version Cue. Nie można się odłączać za pomocą programu Acrobat 7.
3 Otworzyć przestrzeń roboczą Version Cue i zaznaczyć projekt, od którego użytkownik chce się odłączyć.
4 Wybrać polecenie Odłącz z menu Narzędzia projektu.
Uwaga: Aby się odłączyć, można wybrać dowolną ikonę lub skrót do projektu.
Aby odłączyć się od projektu w Bridge

Odłączenie od projektu powoduje usunięcie kopii roboczych plików projektu z komputera lokalnego. Nie usuwa
jednak projektu z nadrzędnej przestrzeni roboczej Version Cue.
2 Dwukrotnie kliknąć Przestrzenie robocze i przejść do projektu, od którego użytkownik chce się odłączyć.
3 Kliknąć projekt prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS), a następnie
wybrać z menu polecenie Odłącz.
Uwaga: Aby się odłączyć, można wybrać dowolną ikonę lub skrót do projektu.
Usuwanie plików, folderów i projektów

Usuwanie plików i folderów
Usunięcie pliku lub folderu z Version Cue to proces dwufazowy, co chroni przed przypadkowym usunięciem.
Pierwszy etap polega na usunięciu pliku lub folderu i nadaniu mu statusu "Usunięty". Usunięcie pliku lub folderu
ukrywa go w widoku normalnym, ale nie powoduje skasowania. Drugi etap polega na nieodwracalnym usunięciu i
wymazaniu pliku lub folderu wraz z jego wcześniejszymi wersjami.
Usunięcie folderu powoduje ukrycie i nadanie statusu "Usunięty" nie tylko dla tego folderu, ale też dla wszystkich
znajdujących się w nim plików i podfolderów. Nieodwracalne usunięcie folderu powoduje wymazanie całej jego
zawartości.
Pliki i foldery może usuwać każdy użytkownik o odpowiednich uprawnieniach, pod warunkiem, że nie mają one
statusu "Używany". Jeżeli podczas pracy w grupie roboczej trzeba usunąć plik, który edytuje inny użytkownik, to
można zresetować blokadę tego pliku za pomocą narzędzia Version Cue Administration.
Usunięte pliki i foldery, które otrzymały status "Usunięty", można odzyskać. Odzyskanie powoduje, że Version Cue
ponownie podejmuje zarządzanie plikiem. Version Cue będzie wyświetlać odzyskane i foldery pliki w poprzednim
położeniu w hierarchii folderów projektu. Usunięte pliki i foldery zachowują bowiem powiązania obowiązujące w
ramach projektu, dopóki nie zostaną bezpowrotnie skasowane.
W programach Bridge, InCopy i aplikacjach Adobe Creative Suite można wyświetlać ukryte i usunięte pliki lub
foldery oraz uwzględniać je w wynikach wyszukiwania. Ponadto środowisko Version Cue udostępnia widok Kosz
projektu, w którym można obejrzeć wszystkie usunięte pliki projektu. Kosz projektu umożliwia wyświetlanie i
obsługę wszystkich usuniętych plików bez potrzeby poruszania się po hierarchii folderów projektu.
Pojedyncze pliki lub foldery można usuwać za pomocą programu Bridge, InCopy lub dowolnej aplikacji Adobe
Creative Suite.
Zobacz także
Àby usunąć projekt w programie Bridge' na stronie 141
Àby usunąć projekt Version Cue za pomocą narzędzia Version Cue Administration' na stronie 165
Usuwanie projektów
Usunięcie projektu ze środowiska Version Cue powoduje nieodwracalne skasowanie wszystkich plików wzorcowych
(łącznie z ich wersjami i wariantami) oraz folderów z przestrzeni Version Cue. Jest to proces jednoetapowy
(wymagający potwierdzenia). Usunięcie projektu powoduje automatyczne usunięcie kopii roboczych plików na
komputerze lokalnym. Usuwane są również wszystkie skróty do tego projektu. Jednak kopie robocze plików
utworzone na komputerach innych użytkowników nie są usuwane, dopóki użytkownicy ci nie odłączą się od
usuniętego projektu. Usuniętych projektów nie można odzyskiwać bezpośrednio w Version Cue. Nie można również
usunąć projektu, jeżeli ktoś pracuje nad plikiem o statusie "Używany". Za pomocą programu Bridge, InCopy lub
dowolnej aplikacji Creative Suite można usunąć cały projekt Version Cue. Użytkownicy o odpowiednich
uprawnieniach mogą usuwać projekty także za pomocą narzędzia Version Cue Administration.
Aby usunąć projekt

Informacje na temat usuwania projektu za pomocą programu Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do tego
programu.
• Dwukrotnie kliknąć przestrzeń roboczą Version Cue zawierającą projekt. Zaznaczyć projekt.
• Kliknąć skrót do projektu.

4 Wybrać polecenie Usuń z menu Narzędzia projektu .
5 W oknie dialogowym potwierdzenia nacisnąć przycisk OK.
Projekty można również usuwać za pomocą narzędzia Version Cue Administration.
Zobacz także
Àby usunąć projekt Version Cue za pomocą narzędzia Version Cue Administration' na stronie 165
Àby odłączyć się od projektu' na stronie 139
Aby usunąć projekt w programie Bridge

3 Kliknąć projekt lub skrót do niego prawym przyciskiem myszy, a następnie wybrać z menu polecenie Usuń
projekt.
4 Nacisnąć przycisk OK, aby potwierdzić usunięcie.
Aby usunąć kopie robocze plików usuniętego projektu, należy odłączyć się od tego projektu.
Zobacz także
Àby usunąć projekt' na stronie 140
Aby usunąć pliki lub foldery z projektu

Plik lub folder usunięty z projektu można wymazać nieodwracalnie albo odzyskać go wraz z oryginalnymi danymi,
w tym również wersjami plików i powiązanymi informacjami. Informacje na temat usuwania plików lub folderów
za pomocą programu Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do tego programu.
4 Dwukrotnie kliknąć projekt zawierający plik lub folder, który ma zostać usunięty.
5 Zaznaczyć plik lub folder przeznaczony do usunięcia.

• Wybrać polecenie Usuń z menu Narzędzia projektu .
• Przeciągnąć plik do Kosza projektu .
Uwaga: Jeżeli w menu Narzędzia projektu nie wybrano opcji Pokaż usunięte pliki, to plik ten zostanie ukryty. Natomiast
jeżeli opcja Pokaż usunięte pliki jest włączona, to plik ten pozostanie widoczny ze statusem "Usunięty".
Zobacz także
Aby usunąć pliki z projektu za pomocą programu Bridge

Plik usunięty z projektu można wymazać nieodwracalnie albo odzyskać go wraz z oryginalnymi danymi, w tym
również wersjami plików i powiązanymi informacjami.
1 W programie Bridge kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione, a następnie dwukrotnie kliknąć Przestrzenie
robocze.
3 Dwukrotnie kliknąć projekt zawierający plik, który ma zostać usunięty.
4 Zaznaczyć plik i kliknąć ikonę Usuń na pasku narzędzi.
Uwaga: Jeżeli w menu Widok projektu nie wybrano opcji Pokaż usunięte pliki, to plik ten zostanie ukryty. Natomiast
jeżeli opcja Pokaż usunięte pliki jest włączona, to plik ten pozostanie widoczny ze statusem "Usunięty".
Zobacz także
Aby odzyskać plik lub folder usunięty z projektu

Informacje na temat odzyskiwania plików lub folderów w programie Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy
do tego programu.
4 Dwukrotnie kliknąć projekt zawierający plik lub folder, który ma zostać odzyskany. Wykonać jedną z
• Kliknąć Kosz projektu na panelu Ulubione, zaznaczyć plik, który ma zostać odzyskany i wybrać polecenie
Odtwórz z menu Narzędzia projektu .
• Wybrać polecenie Pokaż usunięte pozycje z menu Narzędzia projektu (nazwy usuniętych plików lub folderów są
wyświetlane na szaro). Zaznaczyć plik lub folder, który ma zostać odzyskany, a następnie wybrać polecenie
Odtwórz z menu Narzędzia projektu.
5 Wybrać polecenie Odśwież z menu Narzędzia projektu, aby uaktualnić okno dialogowe.
Plik lub folder zostanie odtworzony w tym samym miejscu w projekcie Version Cue, które poprzednio zajmował.
Uwaga: Aby odtworzyć plik z usuniętego uprzednio folderu należy najpierw odtworzyć ten folder. Spowoduje to
przywrócenie folderu z całą jego zawartością.
Aby nieodwracalnie usunąć plik lub folder

Pliki i foldery o statusie Usunięty można nieodwracalnie usunąć i wymazać. Informacje na temat nieodwracalnego
usuwania pliku lub folderu za pomocą programu Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do tego programu.
3 Otworzyć przestrzeń roboczą Version Cue oraz projekt, który zawiera plik lub folder przeznaczony do trwałego
usunięcia.
4 Wybrać polecenie Pokaż usunięte pozycje z menu Narzędzia projektu.
5 Zaznaczyć plik lub folder, który ma zostać nieodwracalnie usunięty, a następnie wybrać polecenie Usuń trwale z
Aby nieodwracalnie usunąć plik za pomocą programu Bridge

Pliki o statusie Usunięty można nieodwracalnie usunąć i wymazać.
1 Uruchomić program Bridge. Na panelu Ulubione kliknąć Version Cue.
2 Dwukrotnie kliknąć Przestrzenie robocze, a następnie dwukrotnie kliknąć projekt, który zawiera plik
przeznaczony do trwałego usunięcia.
3 Kliknąć plik prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a następnie
wybrać z menu polecenie Usuń trwale.
Wersje w środowisku Version Cue

Informacje o wersjach w środowisku Version Cue
Wersje stanowią wygodną metodę zachowywania prac wykonanych na kolejnych etapach. W dowolnym momencie
projektowania można zapisać wersję pliku, którą środowisko Version Cue zachowuje i monitoruje. Każda wersja to
"zdjęcie" pliku. Dzięki wersjom można przedstawiać członkom zespołu lub klientowi nowe pomysły lub modyfikacje
przed wyborem wersji ostatecznej albo cofać niekorzystne zmiany.
Version Cue zapewnia, że użytkownicy nie będą nadpisywać zmian i niszczyć wzajemnie swojej pracy. Przy takiej
ochronie wielu użytkowników może jednocześnie pracować nad tym samym plikiem. Jeżeli nad plikiem pracuje
więcej niż jeden użytkownik, to po zapisaniu przez jednego z nich nowej wersji wszyscy użytkownicy otrzymują
ostrzeżenie. Każdy użytkownik może wtedy uaktualnić plik i pracować z jego najnowszą wersją.
Uwaga: Dwaj użytkownicy nie mogą jednocześnie edytować tego samego pliku w InCopy.
Nie trzeba zapisywać wersji za każdym razem, gdy użytkownik chce zachować wprowadzone zmiany. Polecenie Plik
> Zapisz funkcjonuje w taki sam sposób w odniesieniu do plików z projektu Version Cue, jak i do plików, które nie
podlegają zarządzaniu przez Version Cue. Wersję trzeba zapisać tylko wtedy, gdy chce się utworzyć "zdjęcie" pliku.
Na przykład, jeżeli zmieni się kolor tła lub tekst w układzie, a następnie zapisze wersję, to można wrócić do
wcześniejszej wersji, nie uszkadzając pliku. Zamiast wybierać polecenie Plik > Zapisz jako w celu zapisania nowej
kopii układu, zapisuje się wersję, która umożliwia monitorowanie zmian na bieżąco.
Jeżeli użytkownik postanowi kontynuować pracę z wcześniejszą wersją, a nie z bieżącą, to można promować tę
poprzednią wersję do bieżącej (zamiast otwierać ją bezpośrednio). W tej procedurze poprzednia wersja pozostaje
nienaruszona, można więc powrócić do niej w przyszłości. Jeżeli wcześniejsza wersja ma być dostępna do użytku w
projekcie tak jak bieżąca, to można zapisać ją jako odrębny zasób. Wówczas można umieścić taką wcześniejszą wersję
w grupie wariantów.
Wcześniejsze wersje można wyświetlać w aplikacjach, w których powstały. Gdy starsze wersje plików nie są już
potrzebne, można usunąć je pojedynczo lub wsadowo.
Zobacz także
`Wyświetlanie i porównywanie wersji' na stronie 145
Àby zapisać wersję pliku z aplikacji innej niż Adobe' na stronie 145
Aby zapisać wersję

Aby zapisać nową wersję pliku, należy wybrać polecenie Zapisz wersję. Polecenie to zapisuje wprowadzone zmiany
w przestrzeni roboczej Version Cue. Wersje pliku można potem porównywać dzięki miniaturkom, a także
wyświetlać, usuwać lub promować. Służy do tego polecenie Wersje.
• W programie Illustrator, InCopy, InDesign, Photoshop lub Acrobat 7 wybrać polecenie Plik > Zapisz wersję.
• W programie Bridge wybrać polecenie Narzędzia > Version Cue > Zapisz wersję.
2 W oknie dialogowym Zapisz wersję wpisać komentarze do tej wersji.
Aby zapisać wersję pliku z aplikacji innej niż Adobe

Program Bridge otwiera pliki w aplikacji, z której pochodzą, co umożliwia wprowadzanie w nich zmian. Wersje
plików pochodzących z aplikacji innych niż oprogramowanie Adobe można zapisywać tylko wtedy, gdy: (1) pliki te
należą do projektu Version Cue, (2) pliki te zostały otwarte za pomocą programu Bridge. Po utworzeniu wersji
zgodnie z tą procedurą można otwierać je za pomocą okna dialogowego Wersje w aplikacjach Adobe Creative Suite,
w programie InCopy oraz w widoku wersji w programie Bridge.
1 Uruchomić program Bridge.
2 Kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione, a następnie odszukać projekt zawierający plik, który ma zostać
zapisany jako wersja.
3 Dwukrotnie kliknąć plik, aby go otworzyć.
4 Gdy plik otworzy się w jego rodzimej aplikacji, wprowadzić zmiany, a następnie zapisać i zamknąć plik.
5 W programie Bridge wybrać polecenie Narzędzia > Version Cue > Zapisz wersję.
6 W oknie dialogowym Zapisz wersję wpisać komentarze do tej wersji. Następnie nacisnąć przycisk Dalej.
Uwaga: W programach InDesign, InCopy i Illustrator można zapisywać wersje nieosadzonych plików graficznych i
tekstowych, posługując się poleceniem Edytuj oryginał, dostępnym z palety Łącza. Po zmodyfikowaniu pliku należy
zapisać go w jego rodzimej aplikacji. Następnie zaznaczyć ten plik na palecie Łącza i wybrać polecenie Zapisz wersję
łącza, aby zapisać wersję w projekcie Version Cue. Więcej informacji można znaleźć w systemach pomocy do
programów Illustrator, InCopy i InDesign.
Wyświetlanie i porównywanie wersji

Wersje są zawsze dostępne, więc można je wyświetlać i porównywać. Każda wersja jest traktowana jako osobny plik,
który można otworzyć za pomocą okna dialogowego Wersje, dostępnego we wszystkich aplikacjach Creative Suite
oraz w programie InCopy. Okno dialogowe Wersje wyświetla miniaturki wszystkich wersji pliku oraz daty i
komentarze do każdej wersji, a także identyfikator użytkownika, który utworzył daną wersję. Każda wersja
otrzymuje kolejny numer. W dowolnym momencie można wyświetlać dowolną wersję. Wersję można również
promować, czyli utworzyć wersję bieżącą ze starszej wersji. Jeżeli wersje są już niepotrzebne albo trzeba zwolnić
miejsce na dysku, to można je usunąć. Usunięcie starszych wersji nie powoduje zmiany numerów pozostałych wersji.
W widoku wersji i wariantów w programie Bridge można wyświetlić wersje wszystkich plików w projekcie. Widok
ten przydaje się przy porównywaniu wersji, ponieważ wszystkie są dostępne w jednym miejscu, w którym można je
oglądać i promować. Nie trzeba przeglądać dysku twardego w poszukiwaniu zapisanych plików. Aby porównać
szczegóły wersji, można wyświetlić każdą z nich w aplikacji, z której pochodzi.
Funkcja komentarzy w Version Cue umożliwia prowadzenie opisowej historii plików. Za każdym razem, gdy
użytkownik zapisuje lub promuje wersję, może opisać wprowadzone przez siebie zmiany. Taka historia ułatwia
monitorowanie zmian wprowadzonych na różnych etapach. Komentarze do wersji można również przeszukiwać.
Wyszukując konkretne słowo można więc szybko odnaleźć potrzebną wersję.
Wyświetlanie wersji w programie Bridge
Zobacz także
Aby wyświetlić wersje

Po otwarciu pliku z przestrzeni roboczej Version Cue można szybko dotrzeć do poprzedniej wersji tego pliku, jego
miniaturek, komentarzy do wersji oraz dat wersji. Służy do tego okno dialogowe Wersje.
3 Dwukrotnie kliknąć nadrzędną przestrzeń roboczą Version Cue. Dwukrotnie kliknąć projekt, aby go otworzyć.
4 Kliknąć nazwę pliku, którego wersje mają zostać wyświetlone.
5 Wybrać polecenie Wersje z menu Narzędzia projektu .
6 W oknie dialogowym Wersje wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby utworzyć nową wersję pliku ze starej, zaznaczyć tę wersję i nacisnąć przycisk Promuj do wersji bieżącej.
• Aby otworzyć wcześniejszą wersję w jej własnym oknie i wyświetlić tylko szczegóły, albo aby utworzyć z
wcześniejszej wersji odrębny zasób, nacisnąć przycisk Wyświetl wersję. Na pasku tytułu pliku pojawia się numer
wersji, przypominając, że pliku tego nie należy edytować.
• Aby usunąć wersję, zaznaczyć ją i nacisnąć przycisk Usuń.
Jeżeli w programie Acrobat 7 otwarto plik PDF zarządzany przez Version Cue, to można wyświetlić okno dialogowe
Wersje, wybierając polecenie Plik > Wersje.
Wersje pliku można wyświetlić, gdy jest on otwarty w jednej z aplikacji Adobe Creative Suite: Wybrać polecenie
Wersje z menu stanu na dole okna pliku.
Zobacz także
Ìnformacje o wersjach w środowisku Version Cue' na stronie 144
Aby wyświetlić wersje w programie Bridge

Program Bridge udostępnia widok Wersje i warianty, który pokazuje wersje wszystkich plików w projekcie.
1 Uruchomić program Bridge i wybrać opcję Version Cue na panelu Ulubione.
2 Wybrać polecenie Widok > Wersje i warianty lub kliknąć ikonę widoku wersji i wariantów (w prawym dolnym
rogu).
3 Nacisnąć przycisk Widok wersji w prawym górnym rogu okna.
4 Dwukrotnie kliknąć projekt, aby wyświetlić pliki.
Poprzednie wersje pliku można oglądać także w innych widokach Bridge. Należy w tym celu kliknąć dowolny plik
prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS) i wybrać polecenie Wersje.
Aby wyświetlić wcześniejszą wersję w aplikacji, z której pochodzi

• W oknie dialogowym Wersje kliknąć wersję, która ma zostać otwarta. Nacisnąć przycisk Wyświetl.
Uwaga: Na pasku tytułu pliku pojawia się numer wersji, przypominając, że nie jest to wersja bieżąca i że pliku tego nie
należy edytować. Plik ma status "Nigdy nie zapisywany", gdyż poprzednia wersja jest tylko "zdjęciem" pliku na
wcześniejszym etapie.
• W programie Bridge włączyć widok wersji i wariantów, nacisnąć przycisk Widok wersji w prawym górnym rogu
okna, kliknąć wersję prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a
następnie wybrać z menu polecenie Wersje.
Version Cue otwiera wcześniejszą wersję w osobnym oknie. Taką wersję można edytować i zapisać ją jako nowy
zasób lub wariant. Modyfikacje wprowadzone we wcześniejszej wersji nie pojawią się w wersji bieżącej, chyba że
użytkownik promuje tę wcześniejszą wersję.
Zobacz także
Àby wyświetlić wersje w programie Bridge' na stronie 147
Aby promować wersję

Promowanie poprzedniej wersji automatycznie zapisuje kopię tej wcześniejszej wersji jako wersję bieżącą. W nowej
wersji bieżącej nie pojawią się zmiany, które zostały wprowadzone w okresie między jej utworzeniem a jej
promowaniem.
• Otworzyć okno dialogowe Wersje. Zaznaczyć wersję, która ma zostać promowana i nacisnąć przycisk Promuj do
wersji bieżącej.
następnie wybrać z menu polecenie Promuj do wersji bieżącej. Jeżeli istnieje kopia robocza pliku, to status pliku
zmieni się na "Kopia nieaktualna", dopóki plik ten nie zostanie otwarty lub użytkownik nie przeprowadzi
synchronizacji.
2 Wpisać komentarz do wersji w oknie dialogowym Zapisz wersję. Następnie nacisnąć przycisk Dalej, aby
zakończyć promowanie.
Aby powrócić do ostatniej wersji za pomocą programu Bridge

❖ W programie Bridge wybrać polecenie Narzędzia > Version Cue > Przywróć do ostatniej wersji.
Zobacz także
Àby usunąć wersje plików z projektu' na stronie 167
Aby usunąć wersję

• W oknie dialogowym Wersje kliknąć wersję, która ma zostać usunięta. Nacisnąć przycisk Usuń. Aby usunąć wiele
wersji, kliknąć je przytrzymując klawisz Shift (Windows) lub Control (Mac OS), a następnie nacisnąć przycisk
Usuń. Na wezwanie programu potwierdzić usunięcie.
następnie wybrać z menu polecenie Usuń.
Należy zauważyć, że numery pozostałych wersji nie zostaną zmienione.
Użytkownicy o odpowiednich uprawnieniach mogą usuwać naraz wiele poprzednich kopii wszystkich plików
projektu za pomocą narzędzia Version Cue Administration. W tej metodzie można określać wersje, które mają
zostać zachowane, według ich daty lub liczby wersji.
Zobacz także
Àby usunąć wersje plików z projektu' na stronie 167
Ìnformacje o narzędziu Version Cue Administration' na stronie 156
Warianty Version Cue

Informacje o wariantach Version Cue
Version Cue ułatwia zarządzanie różnymi koncepcjami projektowymi za pomocą wariantów. Mogą to być np. różne
wariacje projektu oparte na wcześniejszych wersjach albo pliki utworzone z zupełnie innych fotografii i
przeznaczone do innego wydania publikacji.
Warianty mają kilka zastosowań: Jeżeli w pliku wprowadzi się ogromne zmiany, to czasem lepiej jest zapisać go jako
wariant, a nie jako wersję. Dzięki temu oryginalny plik pozostanie nienaruszony, a jednocześnie można swobodnie
kontynuować nowo obrany kierunek projektu. Można także utworzyć warianty grafiki, która będzie używana w
różnych środkach przekazu — na przykład, wariant o dużej rozdzielczości do druku oraz wariant o małej
rozdzielczości na stronę WWW. Warianty można także tworzyć z plików zupełnie różnych od siebie. Załóżmy na
przykład, że projektujemy artykuł o hodowli owoców. W wydaniu dla stanu Kalifornia można wtedy użyć fotografii
pomarańczy. W wydaniu dla Florydy może pojawić się banan, a w wydaniu dla Waszyngtonu — jabłko. Każdą z tych
fotografii można zapisać jako wariant.
Warianty można otwierać z programu Bridge lub bezpośrednio z palety Łącza w programach InCopy, InDesign lub
Adobe Illustrator. Ułatwia to prezentowanie klientom i dyrekcji całego szeregu różnych pomysłów. Version Cue
chroni warianty w taki sam sposób, jak inne wersje. Po zapisaniu wariantu pojawia się on jako odrębny plik w
projekcie. Jednak Version Cue utrzymuje powiązanie między oryginalnym plikiem a tworzonymi przez użytkownika
wariantami.
Version Cue utrzymuje powiązania między wariantami, tworząc grupy wariantów, które można wyświetlać razem w
oknie dialogowym Warianty. Pliki można również łączyć w grupy wariantów ręcznie, wybierając polecenie Utwórz
warianty. Aby utworzyć warianty z plików w różnych folderach, należy przeciągnąć je z okna do okna w programie
Bridge. W ten sposób można także dodać do grupy pliki z dodatkowych folderów. Grupa wariantów może więc
zawierać wiele plików z wielu różnych folderów. Jeden z wariantów można wyznaczyć jako wariant podstawowy,
czyli preferowany w jego grupie. Wariant podstawowy jest wyróżniany przez specjalną ikonę stanu, a jego nazwa w
widoku wariantów jest pisana czcionką pogrubioną. W oknie dialogowym Warianty w aplikacjach Adobe Creative
Suite oraz w InCopy (na palecie Łącza lub w oknie dialogowym Otwórz) wariant podstawowy znajduje się na
początku listy.
Za pomocą programu Bridge lub okna dialogowego Warianty w aplikacjach Adobe Creative Suite oraz w InCopy
można zmieniać wariant podstawowy oraz usuwać warianty z grupy.
Uwaga: Można utworzyć wiele grup wariantów, jednak dany plik może wchodzić w skład tylko jednej z nich. Warianty
muszą się ponadto znajdować w obrębie pojedynczego projektu. W programie Acrobat 7 warianty nie są dostępne.
Oglądanie wariantów w programie Bridge
Zobacz także
Aby zapisać wariant

Jeżeli użytkownik ma otwarty plik i chce wyznaczyć bieżące zmiany jako wariant w stosunku do wcześniejszych
wersji, należy użyć polecenia Zapisz jako.
1 Wybrać polecenie Plik > Zapisz jako.
2 W oknie dialogowym Zapisz jako zaznaczyć opcję Zapisz wariant. Znajduje się ona na dole okna dialogowego.
3 Nacisnąć przycisk Zapisz i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby zachować taką samą nazwę pliku, warianty należy zapisać w innym folderze.
• Aby zapisać wariant w tym samym folderze, należy zmienić nazwę pliku.
Wariant jest zapisywany w pliku projektu.
Uwaga: Jeżeli nie zmieni się folderu ani nazwy pliku, to Version Cue zaproponuje utworzenie nowej wersji pliku (a nie
wariantu).
Aby wyświetlić warianty w programie Bridge

Aby szybko sprawdzić, które pliki mają warianty, można posłużyć się widokiem Wersje i warianty, dostępnym w
programie Bridge. Ten widok zawiera miniaturki każdego wariantu, podaje liczbę wariantów oraz wskazuje wariant
podstawowy w danej grupie. Za pomocą tego widoku można dokonywać zmian w grupach wariantów.
1 Uruchomić program Bridge i wybrać opcję Version Cue na panelu Ulubione.
2 Kliknąć ikonę widoku Wersje i warianty. Następnie kliknąć Widok wariantów na górze ekranu.
3 Dwukrotnie kliknąć projekt, aby wyświetlić warianty. Aby sprawdzić położenie wariantu, kliknąć wariant
prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a następnie wybrać z menu
polecenie Pokaż plik w przeglądarce.
Plik wchodzący w skład grupy wariantów otrzymuje ikonę Warianty , a jego status podaje, ile wariantów jest
powiązanych z tym plikiem oraz czy plik ten jest wariantem podstawowym .
Warianty pliku można oglądać także w innych widokach Bridge. Należy w tym celu kliknąć dowolny plik prawym
przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS) i wybrać polecenie Warianty
Aby wyświetlić warianty

Pliki z wariantami można rozpoznać w oknach dialogowych Otwórz, Umieść, Zapisz, Import i Eksport dzięki
kolumnie Wariant, która wyświetla liczbę wariantów. W programie Acrobat 7 warianty nie są dostępne.
3 Dwukrotnie kliknąć przestrzeń roboczą i projekt Version Cue, które zawierają warianty.
4 Kliknąć plik, którego warianty mają zostać wyświetlone.
5 Wybrać polecenie Warianty z menu Narzędzia projektu .
Uwaga: Warianty można wyświetlać także na palecie Łącza w programach Illustrator i InDesign oraz w menu stanu
na dole okna pliku, dostępnym po otwarciu dokumentu w aplikacjach Adobe Creative Suite. Aby wyświetlić warianty
na palecie Łącza, należy wybrać polecenie Warianty z menu tej palety. Aby wyświetlić warianty, gdy w aplikacji Adobe
Creative Suite otwarty jest plik, należy wybrać polecenie Warianty z menu na dole okna tego pliku.
Aby przekształcić wariant na podstawowy

• W programie Bridge kliknąć ikonę Widok wersji i wariantów, a następnie kliknąć Widok wariantów na górze
ekranu. Kliknąć wariant prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a
następnie wybrać z menu polecenie Utwórz wariant podstawowy.
• W oknie dialogowym Warianty wybrać wariant i nacisnąć przycisk Utwórz wariant podstawowy. Nacisnąć
przycisk Gotowe, aby zamknąć okno dialogowe. (Informacje o uzyskiwaniu dostępu do okna dialogowego
Warianty można znaleźć w części Àby wyświetlić warianty' na stronie 151.)
• W oknie dialogowym Otwórz, Zapisz, Umieść, Import lub Eksport kliknąć plik z projektu Version Cue prawym
przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS) i wybrać polecenie Utwórz wariant
podstawowy.
Zobacz także
Àby wyświetlić warianty w programie Bridge' na stronie 150
Àby wyświetlić warianty' na stronie 151
Aby usunąć wariant

• W programie Bridge kliknąć ikonę Widok wersji i wariantów, a następnie kliknąć Widok wariantów na górze
ekranu. Kliknąć prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS) na wariancie w
grupie po prawej stronie okna i wybrać polecenie Usuń z grupy wariantów.
• W oknie dialogowym Warianty wybrać wariant i nacisnąć przycisk Usuń. Nacisnąć przycisk Gotowe, aby
zamknąć okno dialogowe. (Informacje o uzyskiwaniu dostępu do okna dialogowego Warianty można znaleźć w
części Àby wyświetlić warianty' na stronie 151.)
• W oknie dialogowym Otwórz, Zapisz, Umieść, Import lub Eksport kliknąć plik z projektu Version Cue prawym
przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS) i wybrać polecenie Usuń wariant.
Zobacz także
Posługiwanie się poleceniem Utwórz warianty

Za pomocą polecenia Utwórz warianty można wyznaczyć poszczególne pliki w grupie jako swoje warianty. Warianty
można tworzyć z plików pochodzących z różnych folderów.
2 Przejść do projektu zawierającego pliki, które mają stać się wariantami
3 Kliknąć prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS), aby zaznaczyć pliki,
które mają stać się wariantami. Aby wyświetlić pliki w więcej niż jednym folderze należy kliknąć trójkąt po lewej
stronie nazwy folderu.
4 Kliknąć jeden z zaznaczonych plików prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl
(Mac OS), a następnie wybrać z menu polecenie Utwórz warianty.
Uwaga: Chociaż za pomocą opisanych wcześniej trójkątów można wyświetlić pliki z różnych projektów, jako warianty
można wybierać tylko pliki wchodzące w skład tego samego projektu.
Zobacz także
Aby utworzyć warianty w programie Bridge

Tworząc warianty za pomocą programu Bridge, można wyznaczyć poszczególne pliki w grupie jako wzajemne
warianty. W programie Acrobat 7 warianty nie są dostępne.
❖ Aby utworzyć warianty w programie Bridge należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Jeżeli warianty mają zostać utworzone z plików znajdujących się w jednym folderze, przejść do projektu
zawierającego te pliki. Kliknąć prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS),
aby zaznaczyć pliki, które mają stać się wariantami. Wybrać polecenie Narzędzia > Version Cue > Utwórz
warianty.
• Jeżeli warianty mają zostać utworzone z plików znajdujących się w różnych folderach, przejść do projektu
zawierającego te pliki i nacisnąć przycisk widoku wariantów w prawym górnym rogu okna programu Bridge.
(Jeżeli nie wyświetli się widok wariantów, należy kliknąć ikonę Wersje i warianty w dolnym prawym rogu okna.)
Wybrać polecenie Plik > Nowe okno i przejść do innego folderu w tym samym projekcie Version Cue. Kliknąć
prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS), aby zaznaczyć pliki, które mają
stać się wariantami. Następnie przeciągnąć je na prawą stronę większej miniaturki, przedstawiającej plik
wyświetlany w widoku wariantów w pierwszym oknie Bridge.
• Jeżeli warianty mają zostać utworzone ze starszej wersji pliku, przejść do projektu zawierającego ten plik. Kliknąć
plik prawym przyciskiem myszy i wybrać polecenie Wyświetl. Gdy plik otworzy się w aplikacji, w której powstał,
wybrać polecenie Plik > Zapisz jako. Zapisać plik w innym folderze albo pod inną nazwą. Zaznaczyć opcję
Warianty i nacisnąć przycisk Zapisz.
Zobacz także
Aby przenieść wariant do innej grupy wariantów

Plik może wchodzić w skład tylko jednej grupy wariantów. Aby przenieść wariant do innej grupy, trzeba najpierw
usunąć go z oryginalnej grupy, a potem dodać do nowej.
1 Usunąć wariant z grupy. Instrukcje można znaleźć w sekcji Àby usunąć wariant' na stronie 152.
2 Dodać plik do nowej grupy wariantów. Instrukcje można znaleźć tutaj: Àby zapisać wariant' na stronie 150 or
Àby utworzyć warianty w programie Bridge' na stronie 153.
Edytowanie i synchronizowanie plików offline

Edytowanie i synchronizowanie plików offline
Gdy trzeba posługiwać się plikami z projektu Version Cue, podczas gdy przestrzeń robocza Version Cue w sieci jest
niedostępna, można edytować kopie robocze na lokalnym komputerze. Gdy przestrzeń robocza Version Cue
ponownie stanie się dostępna, trzeba zsynchronizować pliki z tą przestrzenią, aby zapisać w niej najnowszą wersję
wprowadzonych przez siebie zmian. Zsynchronizować można cały projekt, jeden z jego folderów albo tylko wybrany
plik.
Kopie robocze są na ogół kopiowane na komputer lokalny, gdy użytkownik otworzy projekt z przestrzeni roboczej
dostępnej przez sieć. Jeżeli jednak użytkownik nie edytował jeszcze pliku, może przygotować się do pracy w trybie
offline, synchronizując cały projekt Version Cue albo tylko potrzebne pliki. Należy to przeprowadzić wtedy, gdy
przestrzeń robocza jest jeszcze dostępna (online), aby zapewnić sobie kopie robocze.
Pracując w trybie offline nie można tworzyć wielu wersji, ponieważ nie jest dostępne polecenie Zapisz wersję.
Version Cue CS2 umożliwia ręczne oznaczenie pliku statusem "Używany" przed przystąpieniem do pracy, jeżeli
użytkownik zamierza pracować nad tym plikiem offline. Gdy użytkownik oznaczy plik jako "Używany", Version Cue
utworzy dla niego kopię roboczą tego pliku. (Plik można oznaczyć jako "Używany" nawet jeżeli użytkownik nie
zamierza pracować w trybie offline.) Na ogół, gdy ktoś edytuje plik, inni użytkownicy próbujący skorzystać z tego
pliku widzą komunikat "Używany". Version Cue chroni pliki, które mają status "Używany". Po zsynchronizowaniu
pliku, jego status ponownie zmieni się na "Zsynchronizowany". W programie Acrobat 7 funkcja "Oznacz jako
Używany" nie jest dostępna.
Jeżeli niedawno edytowano plik w trybie offline, to można otworzyć go za pomocą menu Plik > Otwórz ostatni.
Zobacz także
Aby ręcznie oznaczyć plik jako "Używany"

• W programie Bridge kliknąć opcję Version Cue na panelu Ulubione. Odszukać plik. Zaznaczyć przynajmniej
jeden plik. Kliknąć plik prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Ctrl (Mac OS), a
następnie wybrać z menu polecenie Oznacz jako używany.
• W programie Illustrator, InCopy, InDesign lub Photoshop wybrać polecenie Plik > Otwórz. Kliknąć opcję
Version Cue na panelu Ulubione, a następnie odszukać plik. Zaznaczyć przynajmniej jeden plik. Kliknąć plik
prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a następnie wybrać z menu
polecenie Oznacz jako używany. (W programie Acrobat 7 funkcja "Oznacz jako Używany" nie jest dostępna.)
2 Po zakończeniu edycji w trybie offline należy zsynchronizować plik za pomocą Bridge lub jednej z aplikacji Adobe
Creative Suite, gdy przestrzeń robocza Version Cue stanie się ponownie dostępna. Version Cue automatycznie
utworzy nową wersję tego pliku. Jeżeli przestrzeń robocza stanie się ponownie dostępna w czasie, gdy użytkownik
ciągle ma otwarty plik, można po prostu zapisać wersję.
Jeśli nie wprowadzono żadnych zmian, to można ręcznie anulować znacznik "Używany przeze mnie", wybierając
polecenie Anuluj Oznacz jako używane z menu kontekstowego.
Zobacz także
Àby zsynchronizować pliki w programie Bridge' na stronie 155
Aby edytować kopie robocze plików z projektu offline

Informacje na temat edytowania plików offline w programie Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do tego
programu.
4 Dwukrotnie kliknąć projekt Version Cue, który zawiera ten plik. System Version Cue może potrzebować kilku
sekund na sprawdzenie, że projekt lub przestrzeń robocza nie są dostępne.
5 Dwukrotnie kliknąć plik, aby go otworzyć (status "Kopia offline" umożliwia otworzenie pliku).
6 Po zakończeniu edycji pliku wybrać polecenie Plik > Zapisz, aby zapisać kopię roboczą. Gdy przestrzeń robocza
Version Cue ponownie stanie się dostępna, zsynchronizować pliki.
Zobacz także
Àby zsynchronizować pliki w programie Bridge' na stronie 155
Aby zsynchronizować pliki w programie Bridge

1 Uruchomić program Bridge. Na panelu Ulubione kliknąć Version Cue.
3 Zaznaczyć projekt zawierający plik wzorcowy i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby zsynchronizować cały projekt, kliknąć go prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz
Control (Mac OS), a następnie wybrać polecenie Synchronizuj.
• Aby zsynchronizować jeden z plików w projekcie, otworzyć projekt, kliknąć folder lub plik prawym przyciskiem
myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a następnie wybrać polecenie Synchronizuj z
4 Jeżeli plik wzorcowy w przestrzeni roboczej Version Cue jest nowszy, niż kopia robocza, a użytkownik
zmodyfikował tę kopię roboczą, to pojawi się okno dialogowe Konflikt pliku. Ustawić jedną lub więcej z
następujących opcji:
Zastosuj poniższe działanie przy wszystkich kolejnych konfliktach Automatycznie stosuje wybraną opcję przy
każdym konflikcie plików.
Zapisz wersję Zapisuje kopię roboczą jako nową wersją pliku w przestrzeni roboczej Version Cue.
Pomiń plik Nie pobiera najnowszej wersji z przestrzeni roboczej Version Cue. (Uniemożliwi to również zapisanie
wersji kopii roboczej, nad którą pracuje użytkownik, w przestrzeni roboczej Version Cue.) Opcję tę należy wybrać
tylko wtedy, gdy użytkownik chce zachować wprowadzone przez siebie zmiany edycyjne, a odrzucić inne zmiany w
pliku wzorcowym.
Aby zsynchronizować pliki

Informacje na temat synchronizowania plików w programie Acrobat 7 można znaleźć w systemie pomocy do tego
programu.
3 Zaznaczyć projekt zawierający plik wzorcowy i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby zsynchronizować cały projekt, wybrać polecenie Synchronizuj z menu Narzędzia projektu .
• Aby zsynchronizować tylko jeden z folderów albo wybrane pliki, otworzyć projekt, zaznaczyć folder lub pliki do
zsynchronizowania i wybrać polecenie Synchronizuj z menu Narzędzia projektu.
4 Jeżeli plik wzorcowy w przestrzeni roboczej Version Cue jest nowszy, niż kopia robocza, a użytkownik
zmodyfikował tę kopię roboczą, to pojawi się okno dialogowe Konflikt pliku. Ustawić jedną lub więcej z
następujących opcji:
Zastosuj poniższe działanie przy wszystkich kolejnych konfliktach Automatycznie stosuje wybraną opcję przy
każdym konflikcie plików.
Zapisz wersję Zapisuje kopię roboczą jako nową wersją pliku w przestrzeni roboczej Version Cue.
Pomiń plik Nie pobiera najnowszej wersji z przestrzeni roboczej Version Cue. (Uniemożliwi to również zapisanie
wersji kopii roboczej, nad którą pracuje użytkownik, w przestrzeni roboczej Version Cue.) Opcję tę należy wybrać
tylko wtedy, gdy użytkownik chce zachować wprowadzone przez siebie zmiany edycyjne, a odrzucić inne zmiany w
pliku wzorcowym.
Narzędzie Version Cue Administration

Informacje o narzędziu Version Cue Administration
Za pomocą narzędzia Version Cue Administration można wykonywać zaawansowane zadania, które mają wpływ na
konkretny projekt lub na całą przestrzeń roboczą Version Cue.
Poniższa tabela wymienia zadania związane z Version Cue, które można zrealizować za pomocą aplikacji Adobe
Creative Suite oraz takie, które które można zrealizować za pomocą narzędzia Version Cue Administration.
Zadanie Aplikacje Adobe Version Cue

Creative Suite Administration
Tworzenie, edytowanie i usuwanie projektów Version Cue Tak Tak
Udostępnianie projektu każdemu, kto korzysta z pakietu Tak Tak

Adobe Creative Suite, jednej z aplikacji Adobe Creative Suite
lub aplikacji obsługującej protokół WebDAV.
Usuwanie wersji pliku Tak Tak
Jednoczesne usuwanie wielu wersji Tak Tak
Tworzenie projektów Version Cue z plików zdalnych, Nie Tak

dostępnych przez protokół FTP
Tworzenie projektów Version Cue z plików zdalnych, Nie Tak

dostępnych przez protokół WebDAV
Importowanie projektów Version Cue 1.0 Nie Tak
Tworzenie kopii zapasowych projektów Version Cue oraz ich Nie Tak
odtwarzanie
Wyświetlanie ilości miejsca, jaką zajmuje na dysku projekt, Nie Tak

statusu blokady projektu, autora projektu i daty utworzenia
Powielanie lub eksportowanie projektów Version Cue Nie Tak
Edytowanie preferencji przestrzeni roboczej Version Cue Nie Tak
Dodawanie i edytowanie użytkowników oraz definiowanie ich Nie Tak

uprawnień w projekcie
Zmiana właściwości projektu Version Cue w taki sposób, aby Nie Tak
użytkownicy musieli się do niego logować
Wyświetlanie wszystkich użytkowników i ich uprawnień do Nie Tak

wszystkich projektów w przestrzeni roboczej Version Cue
Usuwanie wszystkich blokad "Używany" w danym projekcie Nie Tak

lub tylko blokad utworzonych przez konkretnego użytkownika
Wyświetlanie dzienników i raportów Version Cue Nie Tak
Dodawanie plików do istniejącego projektu Tak Nie
Tworzenie wersji plików Tak Nie
Wyświetlanie komentarzy i innych informacji o pliku Tak Nie
Wyszukiwanie plików według informacji o nich (metadanych) Tak Nie
Rozpoczynanie i obsługa internetowych recenzji dokumentów Nie Tak

PDF w projektach Version Cue
Logowanie i wylogowywanie się z narzędzia Version Cue Administration

Podczas instalacji środowiska Version Cue na komputerze lokalnym, program automatycznie tworzy domyślny
identyfikator użytkownika z uprawnieniami administratora. Hasło dla domyślnego loginu użytkownika należy
zmienić, gdyż jest to informacja powszechnie dostępna, podawana w celu dokonania wstępnej instalacji i
konfiguracji. Dopóki nie zmieni się domyślnego hasła, domyślny identyfikator logowania będzie można
wykorzystywać tylko z bezpośrednio z komputera, na którym znajduje się środowisko Version Cue. Nie będzie go
można używać przez sieć. Jeżeli na komputerze tym zainstalowano narzędzie Version Cue Administration, to można
zacząć używać jego interfejsu internetowego, korzystając z domyślnego loginu (system) i hasła (system).
Użytkownicy pracujący w grupie, do której logują się za pomocą identyfikatora i hasła, mogą się też zalogować do
narzędzia Version Cue Administration. Użytkownicy z grup roboczych mogą wykonywać tylko te zadania, do
których upoważniają ich uprawnienia przypisane do ich loginu Version Cue przez administratora. Jednak
użytkownicy, których poziom dostępu ustawiono na "Brak", nie mogą logować się do narzędzia Version Cue
Administration.
Stronę WWW służącą do logowania do narzędzia Version Cue Administration można wyświetlić następującymi
metodami:
• Otwierając preferencje Version Cue i naciskając przycisk Administracja zaawansowana.
• Naciskając przycisk Administracja zaawansowana w programach GoLive CS2, Illustrator CS2, InCopy CS2,
InDesign CS2, Photoshop CS2 lub Acrobat 7
• Wpisując adres IP przestrzeni roboczej Version Cue bezpośrednio w przeglądarce WWW.
• Wybierając opcję Administracja zaawansowana z ikony Version Cue na pasku stanu (Windows) lub z menu
Version Cue (Mac OS).
Zobacz także
`Wybór przywilejów użytkownika' na stronie 171
Aby zalogować się do programu Version Cue Administration z aplikacji Adobe Creative
Suite
Logowanie z programów InCopy CS2, InDesign CS2, Illustrator CS2, Photoshop CS2 i Acrobat 7 przebiega w taki
sam sposób.
1 Wybrać polecenie Plik > Otwórz i nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe w tym oknie dialogowym.
2 Wybrać przestrzeń roboczą Version Cue, którą użytkownik chce administrować.
3 Wybrać polecenie Edytuj właściwości z menu Narzędzia .
4 Nacisnąć przycisk Administracja zaawansowana w oknie dialogowym Edytuj właściwości.
5 Wpisać przypisany użytkownikowi login i hasło Version Cue w pola tekstowe. (Wartości domyślne loginu i hasła
to system.)
6 Nacisnąć przycisk Zaloguj.
Aby zalogować się do narzędzia Version Cue Administration z programu GoLive CS

1 Otworzyć plik serwisu Version Cue.
2 Wybrać polecenie Serwis > System kontroli wersji > Otwórz Version Cue Administration.
to system.)
Aby zalogować się do narzędzia Version Cue Administration za pomocą przeglądarki

WWW
1 W przeglądarce wpisać adres IP lub DNS komputera, na którym zainstalowana jest przestrzeń robocza Version
Cue. Przed adresem należy umieścić frazę http://, a za adresem dwukropek i numer portu. Na przykład:
http://153.32.235.230:3703 (IP) lub http://myserver.mycompany.com:3703 (DNS). Domyślny numer portu to 3703.
Uwaga: Jeżeli na komputerze zainstalowany jest system Version Cue 1.0, to domyślnym numerem portu dla Version Cue
2.0 będzie 50800. Po odinstalowaniu Version Cue 1.0, program Version Cue 2.0 powróci do ustawienia domyślnego
3703.
2 W oknie przeglądarki pojawi się strona logowania do Adobe Version Cue Administration. Wpisać przypisany
użytkownikowi login i hasło Version Cue w pola tekstowe. (Wartości domyślne loginu i hasła to system.)
Aby zalogować się do narzędzia Version Cue Administration z okna dialogowego

Preferencje Version Cue
• (Windows) Dwukrotnie kliknąć ikonę Version Cue na pasku narzędzi. W oknie dialogowym Edytuj właściwości
projektu nacisnąć przycisk Administracja zaawansowana.
• (Windows) Kliknąć ikonę Version Cue na pasku narzędzi prawym przyciskiem myszy. Wybrać polecenie
Preferencje Version Cue CS2.
W systemie Windows należy dwukrotnie kliknąć ikonę Version Cue, aby otworzyć okno preferencji.
• (Mac OS) Kliknąć ikonę Version Cue na górze ekranu i wybrać z menu polecenie Administracja zaawansowana.
• (Mac OS) Kliknąć ikonę Version Cue przytrzymując klawisz Control i wybrać Preferencje Version Cue CS2.
W systemie Mac OS wybrać polecenie Preferencje Version Cue CS2, aby otworzyć okno dialogowe preferencji.
to system.)
Aby wylogować się z narzędzia Version Cue Administration

❖ Kliknąć opcję Wyloguj na górze strony.
Informacje o kontrolach spójności w programie Version Cue Administration

Po każdym ponownym uruchomieniu przestrzeni roboczej Version Cue środowisko to wykonuje procedurę
sprawdzania poprawności, a w razie potrzeby przeprowadza naprawy. Dla uzyskania jak najlepszej sprawności
systemu należy co pewien czas ponownie uruchamiać przestrzeń roboczą Version Cue, aby środowisko sprawdziło
spójność i dokonało autonapraw.
Aby ustawić preferencje narzędzia Version Cue Workspace Administration

1 Zalogować się do programu Version Cue Administration.
• Kliknąć kartę Zawansowane i nacisnąć przycisk Preferencje.
• Na stronie głównej (Home) nacisnąć przycisk Wykonaj zadania zaawansowane, a następnie kliknąć Preferencje.
3 Ustawić dowolne spośród poniższych opcji:
Nazwa przestrzeni roboczej Aby zmienić nazwę przestrzeni roboczej, wpisać pożądaną nazwę w to pole tekstowe.
Nazwa ta identyfikuje daną przestrzeń roboczą Version Cue w aplikacjach Adobe Creative Suite, które korzystają ze
środowiska Version Cue.
Ta przestrzeń robocza Version Cue ma być widoczna dla innych. Gdy ta opcja jest zaznaczona, inne komputery mają
dostęp do tej przestrzeni roboczej Version Cue.
Uwaga: Jeżeli Version Cue zainstalowano na komputerze z systemem Windows i używającym zapory (firewall), a
użytkownik chce udostępniać przestrzenie robocze innym, należy pozostawić otwarte porty TCP o numerach 3703 i 427,
a także wyłączyć opcję Zapora połączenia internetowego (tylko Windows).
Przyznaj dostęp tylko istniejącym użytkownikom Określa, czy projekty Version Cue są dostępne dla użytkownika.
Należy pamiętać o ustawieniu właściwości dostępu do każdego projektu i zmodyfikowaniu listy użytkowników
przypisanych do projektów.
Poziom logowania Określa ilość informacji w raportach generowanych przez system przestrzeni roboczej Version
Cue. Do wyboru są następujące poziomy logowania: "Błąd", aby zgłaszane były tylko błędy przestrzeni roboczej
Version Cue; "Ostrzeżenie", aby zgłaszane były błędy i alarmy przestrzeni roboczej; lub "Info", aby zgłaszane były
błędy, alarmy i informacje o wykonanych zadaniach.
Wielkość dziennika Określa w kilobajtach maksymalny rozmiar raportu systemowego. Aby zmniejszyć rozmiar
pliku dziennika, zapisując go w pliku skompresowanym GZ, można zaznaczyć opcję Kompresuj plik dziennika.
Proxy FTP Określa domyślny serwer proxy FTP, za pomocą którego użytkownicy będą importować lub eksportować
projekty na serwer FTP lub publikować serwisy z programu GoLive na serwer FTP.
Proxy HTTP Określa domyślny serwer proxy HTTP, za pomocą którego użytkownicy będą importować lub
eksportować projekty na serwer WebDAV lub publikować serwisy z programu GoLive na serwer WebDAV.
Schemat kolorów Ustawia kolory tła na kartach.
4 Nacisnąć przycisk Zapisz i ponownie uruchomić program Version Cue Administration.

Migracja z wersji Version Cue 1.0 do wersji Version Cue 2.0

Użytkownicy korzystający z Version Cue 1.0 muszą przenieść projekty i dane do wersji środowiska Version Cue 2.0.
Należy przy tym pamiętać o następujących kwestiach:
• Przestrzenie robocze Version Cue 1.0 i Version Cue 2.0 mogą zostać zainstalowane na tym samym komputerze i
działać obok siebie.
• Jeżeli na tym samym komputerze zainstalowano przestrzenie robocze Version Cue 1.0 i Version Cue 2.0, to
aplikacje Adobe Creative Suite 1.0 będą współpracować tylko z przestrzenią Version Cue 1.0, ponieważ
komunikują się wyłącznie z portem używanym przez tę właśnie wersję przestrzeni roboczej.
Uwaga: Po odinstalowaniu przestrzeni roboczej Version Cue 1.0 i ponownym uruchomieniu przestrzeni Version Cue
2.0, przestrzeń Version Cue 2.0 zacznie korzystać z portu Version Cue 1.0. Dzięki temu zarówno aplikacje Adobe
Creative Suite 1.0, jak i aplikacje Adobe Creative Suite 2.0 będą mogły korzystać z przestrzeni roboczej Version Cue 2.0.
• Jeżeli zainstalowana jest tylko przestrzeń robocza Version Cue 2.0, to aplikacje Adobe Creative Suite 1.0 będą
mogły z nią współpracować.
• Aplikacje Adobe Creative Suite 2.0 współpracują tylko z przestrzeniami roboczymi Version Cue 2.0.
• Aplikacje Adobe Creative Suite 1.0 współpracują jednocześnie z przestrzeniami Version Cue 1.0 i Version Cue 2.0,
o ile tylko obie te przestrzenie nie znajdują się na tym samym komputerze.
• Projekty i użytkowników Version Cue 1.0 można zainstalować za pomocą narzędzia administracyjnego Version
Cue Administration (zobacz Àby przeprowadzić migrację z wersji Version Cue 1.0 do wersji Version Cue 2.0' na
stronie 161).
Aby przeprowadzić migrację z wersji Version Cue 1.0 do wersji Version Cue 2.0
1 Po zainstalowaniu Version Cue 2.0, ponownie uruchomić przestrzeń roboczą Version Cue 1.0. Spowoduje to
uaktywnienie plug-inu migracyjnego.
3 Kliknąć kartę Zaawansowane i nacisnąć przycisk Importuj dane Version Cue 1.0.
4 Wybrać dane, które mają zostać przeniesione do Version Cue 2.0:
• projekty i użytkowników. Nacisnąć przycisk Dalej. Zaznaczyć pole wyboru obok nazwy każdego z projektów,
który ma zostać zaimportowany, a następnie nacisnąć przycisk Dalej. Potem zaznaczyć pole wyboru obok nazwy
każdego z użytkowników, który ma zostać zaimportowany, a następnie nacisnąć przycisk Dalej.
• Tylko projekty. Nacisnąć przycisk Dalej. Następnie zaznaczyć poszczególne projekty do zaimportowania.
Określić, czy mają zostać zaimportowani wszyscy użytkownicy przypisani do tych projektów (tutaj nie można
wybrać pojedynczych użytkowników: trzeba zaimportować albo wszystkich, albo żadnego). Nacisnąć przycisk
Dalej. Jeżeli wybrano importowanie użytkowników, należy zaznaczyć pożądane identyfikatory i nacisnąć przycisk
Dalej.
• Tylko użytkownicy. Nacisnąć przycisk Dalej, a na kolejnej stronie zaznaczyć pola wyboru obok identyfikatorów
pożądanych użytkowników.
5 Po zakończeniu procesu migracji zweryfikować zaimportowane informacje i zatwierdzić migrację.
6 Odinstalować Version Cue 1.0.
7 Ponownie uruchomić przestrzeń roboczą Version Cue 2.0. Spowoduje to zresetowanie wszystkich portów w taki
sposób, że dostęp do przestrzeni roboczej będzie możliwy zarówno z aplikacji Adobe Creative Suite 1.0, jak i z
aplikacji Adobe Creative Suite 2.0.
Tworzenie i edytowanie projektów w Version Cue

Administration
Aby utworzyć nowy, pusty projekt Version Cue
• Na karcie Główna kliknąć Utwórz projekt.
• Kliknąć kartę Projekt i nacisnąć przycisk Nowy.
2 W ramce Nowy projekt kliknąć opcję Pusty projekt, aby utworzyć czysty projekt Version Cue. Nacisnąć przycisk
Dalej, aby wyświetlić ramkę Utwórz pusty projekt.
3 Wpisać nazwę projektu w pole tekstowe Nazwa projektu.
4 Aby określić sposób obsługi kodowania URL w zaimportowanej zawartości, wybrać jedną z opcji menu
Kodowanie URL.
Udostępniaj ten projekt innym Daje innym użytkownikom dostęp do projektu. Użytkownicy mogą znajdować się w
podsieci lub łączyć się z przestrzenią roboczą Version Cue za pomocą jej adresu IP bądź DNS oraz numeru portu.
Ten projekt wymaga logowania Gwarantuje, że dostęp do projektu uzyskają tylko użytkownicy posiadający login i
hasło Version Cue.
Włącz blokadę dla tego projektu Ogranicza obsługę wersji pliku do wersji kolejnych.
Kodowanie URL Określa sposób obsługi kodowania URL dla zawartości. Ustawienie domyślne to UTF-8.
%HH Escaping Znaki nieobsługiwane będą kodowane w formacie: symbol procentu (%) oraz dwie cyfry
heksadecymalne.
7 Jeżeli zdefiniowano obowiązek logowania się do projektu, należy wykonać jedną z następujących czynności w
ramce Przydzieleni użytkownicy, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz:
• Aby zdefiniować dostęp każdego z użytkowników do projektu, wybrać opcję w kolumnie Przywileje obok nazwy
użytkownika. Można też wybrać jedną z opcji z menu Ustaw wszystkie na. Opcje te nie działają, jeżeli nie
zaznaczono opcji Ten projekt wymaga logowania.
• Aby użytkownik mógł publikować projekt z programu GoLive CS2 na określony serwer FTP lub WebDAV,
zaznaczyć pole wyboru w kolumnie Prawo publikacji obok nazwy danego użytkownika.
Aby utworzyć nowy projekt Version Cue z folderu

Na komputerze, na którym zainstalowano przestrzeń roboczą Version Cue, można przekształcić folder z plikami w
projekt Version Cue.
3 W ramce Nowy projekt kliknąć Importuj z folderu.
4 Nacisnąć przycisk Dalej, aby wyświetlić ramkę Importuj projekt z folderu. Jeżeli importowana zawartość stanowi
serwis WWW, zaznaczyć opcję Importuj folder jako stronę WWW, aby zaimportować tę zawartość do folderu Web-
Content danego projektu. Nacisnąć przycisk Przeglądaj, aby wybrać folder, z którego mają zostać zaimportowane
pliki. Zaznaczyć dowolny plik w tym folderze i nacisnąć przycisk Otwórz. Można także wpisać ścieżkę do
pożądanego folderu przestrzeni roboczej Version Cue w pole tekstowe.
hasło Version Cue. Należy zauważyć, że ustawienie tej opcji w sytuacji, gdy jakiś użytkownik już uzyskał dostęp
spowoduje, że użytkownik ten nadal będzie mógł otwierać projekt, nie logując się. Trzeba więc odpowiednio zmienić
przywileje na liście użytkowników projektu.
Kodowanie URL Określa sposób obsługi kodowania URL dla zawartości. Ustawienie domyślne to UTF-8.
%HH Escaping Znaki nieobsługiwane będą kodowane w formacie: symbol procentu (%) oraz dwie cyfry
heksadecymalne.
Komentarze Zapisuje wszelkie uwagi dotyczące projektu.
7 Wykonać jedną z następujących czynności w ramce zawartości Przypisani użytkownicy, a następnie nacisnąć
przycisk Zapisz:
użytkownika. Można też wybrać jedną z opcji z menu Ustaw wszystkie na. Opcje te nie działają, jeżeli nie
zaznaczono opcji Ten projekt wymaga logowania.
• Aby użytkownik mógł publikować projekt z programu GoLive CS na określony serwer FTP lub WebDAV,
zaznaczyć pole wyboru w kolumnie Prawo publikacji obok nazwy danego użytkownika.
Aby utworzyć nowy projekt Version Cue z serwera WebDAV albo FTP
3 Wykonać jedną z następujących czynności w ramce Nowy projekt:
• Kliknąć Importuj z serwera WebDAV.
• Kliknąć Importuj z serwera FTP.
4 Nacisnąć przycisk Dalej, aby wyświetlić ramkę Importuj projekt z serwera.
5 Jeżeli importowana zawartość stanowi serwis WWW, zaznaczyć opcję Importuj FTP/WebDAV jako stronę
WWW, aby zaimportować tę zawartość do folderu Web-Content danego projektu.
• W polu tekstowym Serwer FTP lub Serwer WebDAV określić serwer, z którego mają zostać zaimportowane pliki.
Wpisać numer portu w pole tekstowe Port.
• Aby określić folder, wpisać jego ścieżkę w pole tekstowe Katalog.
• Jeżeli dostęp do serwera wymaga podania nazwy i hasła użytkownika, należy wpisać te informacje pola tekstowe
Nazwa użytkownika oraz Hasło.
• Aby przy łączeniu się z serwerem korzystać z pośrednictwa serwera proxy, zaznaczyć opcję Proxy.
7 Aby określić sposób obsługi kodowania URL w zaimportowanej zawartości, wybrać jedną z opcji menu
Kodowanie URL.
8 Aby zachować zgodność ze składnią URL, która wymaga kodowania nieobsługiwanych znaków w postaci
symbolu procentu (%) i dwóch cyfr heksadecymalnych, zaznaczyć opcję %HH Escaping.
• Aby udostępnić ten projekt innym użytkownikom Version Cue lub WebDAV, zaznaczyć opcję Udostępniaj ten
projekt innym. (Użytkownicy muszą znajdować się w podsieci lub łączyć się z przestrzenią roboczą Version Cue
za pomocą jej adresu IP bądź DNS oraz numeru portu.)
• Aby wymusić logowanie użytkowników za pomocą identyfikatora i hasła Version Cue, zanim będą mogli
otworzyć projekt, zaznaczyć opcję Ten projekt wymaga logowania. Jeżeli opcja ta zostanie zaznaczona, to tylko
określeni użytkownicy Version Cue będą mogli się zalogować i korzystać z projektu.
Uwaga: Ustawienie tej opcji w sytuacji, gdy jakiś użytkownik już uzyskał dostęp bez uwierzytelnienia spowoduje, że
użytkownik ten nadal będzie mógł otwierać projekt, nie logując się. Trzeba więc odpowiednio zmienić uprawnienia na
liście użytkowników przypisanych do projektu.
• Aby ograniczyć wersjonowanie pliku do wersji kolejnych, zaznaczyć opcję Włącz blokadę dla tego projektu.
• Aby dodać uwagi dotyczące projektu, wpisać tekst w pole Komentarze.
10 Wykonać jedną z następujących czynności w ramce zawartości Przypisani użytkownicy, a następnie nacisnąć
przycisk Zapisz:
użytkownika. Można też wybrać jedną z opcji z menu Ustaw wszystkie na.
• Aby użytkownik mógł publikować projekt z programu GoLive na określony serwer FTP lub WebDAV, zaznaczyć
pole wyboru w kolumnie Prawo publikacji obok nazwy danego użytkownika.
Uwaga: Nie trzeba przydzielać użytkowników, aby umożliwić innym dostęp do swojego projektu Version Cue.
Wystarczy tylko wyłączyć we właściwościach projektu opcję Ten projekt wymaga logowania.
Aby edytować właściwości projektu Version Cue

2 Kliknąć kartę Projekty, a następnie kliknąć nazwę projektu.
hasło Version Cue. Należy zauważyć, że ustawienie tej opcji w sytuacji, gdy jakiś użytkownik już uzyskał dostęp
spowoduje, że użytkownik ten nadal będzie mógł otwierać projekt, nie logując się. Trzeba więc odpowiednio zmienić
przywileje na liście użytkowników projektu.
Komentarze Zapisuje wszelkie uwagi dotyczące projektu.
Konfiguracja kopii zapasowych Umożliwia utworzenie kopii zapasowej projektu lub zmodyfikowanie ustawień
kopii zapasowych.
4 Nacisnąć przycisk Zapisz albo przycisk Resetuj, aby przywrócić oryginalne ustawienia właściwości.
Zobacz także
Àby stworzyć kopię zapasową projektu Version Cue' na stronie 167
Aby powielić projekt Version Cue

Projekt można powielić, aby utworzyć nowy projekt z tymi samymi użytkownikami i uprawnieniami. Version Cue
powiela hierarchię folderów w strukturze projektu, można więc ją wykorzystać jako podstawę nowego projektu.
Niepotrzebne pliki w powielonym projekcie należy usunąć.
2 Kliknąć kartę Projekty.
3 Zaznaczyć pole wyboru obok nazwy projektu i nacisnąć przycisk Powiel.
4 W ramce Powiel projekt wpisać niepowtarzalną nazwę projektu.
5 Zmodyfikować właściwości projektu.
6 Nacisnąć przycisk Powiel.
Aby usunąć projekt Version Cue za pomocą narzędzia Version Cue Administration
2 Kliknąć kartę Projekty i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby usunąć projekty, zaznaczyć pole wyboru obok nazwy każdego projektu, który ma zostać usunięty.
• Aby usunąć wszystkie wymienione projekty, zaznaczyć pole wyboru obok etykiety kolumny Nazwa projektu.
3 Nacisnąć przycisk Usuń. Pojawi się ramka zawartości Usuń projekt. Ponownie nacisnąć przycisk Usuń albo
przycisk Anuluj, by anulować usuwanie.
Aby wyeksportować projekt Version Cue na własny komputer

Z przestrzeni roboczej Version Cue można wyeksportować najnowsze wersje wszystkich plików projektu. Za
pomocą funkcji eksportowania można przenosić pliki z jednego hosta (serwera) na inny, albo utworzyć pakiet
najnowszych plików przeznaczonych do druku. Można też po prostu zarchiwizować ostateczne wersje. Środowisko
Version Cue nadal zarządza projektami przeniesionymi na inny komputer. Przenosząc projekt należy podjąć decyzję,
czy utworzyć jego kopię zapasową (tak aby przeniesione zostały także wszystkie stare wersje), czy wyeksportować go
(tak aby przeniesione zostały tylko bieżące wersje plików). Więcej informacji o tworzeniu kopii zapasowej projektu
można znaleźć w części `Tworzenie i odtwarzanie kopii zapasowych projektów za pomocą narzędzia Version Cue
Administration' na stronie 167.

• Kliknąć kartę Projekty. Zaznaczyć pole wyboru obok projektu, który ma zostać wyeksportowany, i nacisnąć
przycisk Eksport.
• Kliknąć kartę Zaawansowane i nacisnąć przycisk Eksportuj projekt. Pojawi się ramka zawartości Eksportuj
projekt. Z menu Nazwa projektu wybrać projekt, który ma zostać wyeksportowany.
3 Na stronie Eksportuj projekt wybrać nazwę projektu do wyeksportowania, a następnie wybrać polecenie Plik z
menu Protokół.
4 Nacisnąć przycisk Przeglądaj i wybrać folder, do którego projekt ma zostać wyeksportowany. Zaznaczyć dowolny
plik w tym folderze i nacisnąć przycisk Otwórz.
5 Nacisnąć przycisk Eksport.
Projekt można również wyeksportować za pomocą preferencji Version Cue. Więcej informacji na ten temat można
znaleźć w sekcji Àby ustawić preferencje przestrzeni roboczej Version Cue' na stronie 114.
Aby wyeksportować projekt Version Cue na serwer FTP lub WebDAV

• Kliknąć kartę Projekty. Zaznaczyć pole wyboru obok projektu, który ma zostać wyeksportowany, i nacisnąć
przycisk Eksport.
• Kliknąć kartę Zaawansowane i nacisnąć przycisk Eksportuj projekt. Pojawi się ramka zawartości Eksportuj
projekt. Z menu Nazwa projektu wybrać projekt, który ma zostać wyeksportowany.
3 Na stronie Eksportuj projekt wybrać nazwę projektu do wyeksportowania, a następnie wybrać polecenie FTP lub
WebDAV z menu Protokół.
4 W polu tekstowym Adres serwera wpisać adres serwera FTP lub WebDAV. Nie trzeba poprzedzać adresu nazwą
wybranego protokołu. Jeżeli to potrzebne, można zmienić domyślny numer portu, wpisując odpowiedni numer w
pole Port.
5 Aby określić folder, wpisać jego ścieżkę w pole tekstowe Katalog.
6 Jeżeli dostęp do serwera wymaga podania nazwy i hasła użytkownika, należy wpisać te informacje pola tekstowe
Nazwa użytkownika oraz Hasło.
7 Aby przy łączeniu się z serwerem korzystać z pośrednictwa serwera proxy, zaznaczyć opcję Proxy.
8 Jeżeli połączenie z serwerem przechodzi przez zaporę lub jeżeli wybrano port o numerze innym niż 21, zaznaczyć
opcję Użyj trybu pasywnego. (Opcja ta jest dostępna tylko wtedy, gdy z menu Protokół wybrano opcję FTP.)
Aby usunąć blokady plików z projektu Version Cue

Blokady plików może zdejmować użytkownik o uprawnieniach administratora systemu lub uprawnieniach
administracyjnych do konkretnego projektu. Zdjęcie blokady wymusza usunięcie z plików statusu "Używany",
przydzielonego przez konkretny projekt lub przez użytkownika we wszystkich projektach.
1 Zalogować się do programu Version Cue Workspace Administration.
2 Kliknąć kartę Zaawansowane i nacisnąć przycisk Resetuj blokady (w sekcji Serwis).

• Wybrać projekt z menu Nazwa projektu.
• Z menu Nazwa użytkownika wybrać użytkownika.
4 Nacisnąć przycisk Resetuj blokady, aby usunąć wybrane blokady plików.
Aby usunąć wersje plików z projektu

Każda zapisana wersja pliku jest zachowywana w bazie danych przestrzeni roboczej Version Cue. Baza ta stanowi
historię wersji pliku, pozwalając szybko powrócić do dowolnego z jego przeszłych stanów. Choć taka historia wersji
jest przydatna, to długa historia zajmuje dużo miejsca na dysku i może pogorszyć wydajność przestrzeni roboczej
Version Cue. Warto zatem czyścić wersje, aby zwiększyć wydajność.
1 Zalogować się na stronie Version Cue Workspace Administration.
2 Kliknąć kartę Zaawansowane i nacisnąć przycisk Usuń stare wersje.
3 Wybrać projekt z menu Nazwa projektu.
4 Aby usunąć wersje, zaznaczyć opcję Usuń wszystkie wersje starsze niż, a następnie określić dzień, miesiąc i rok.
5 Aby określić maksymalną liczbę wersji, jakie mogą pozostać w przestrzeni roboczej po naciśnięciu przycisku
Usuń, zaznaczyć opcję Liczba zachowywanych wersji i wpisać liczbę w pole tekstowe.
6 Nacisnąć przycisk Usuń.
Tworzenie i odtwarzanie kopii zapasowych za pomocą

narzędzia Version Cue Administration
Tworzenie i odtwarzanie kopii zapasowych projektów za pomocą narzędzia Version
Cue Administration
Narzędzie Version Cue Administration tworzy kopie zapasowe wszystkich informacji w projekcie Version Cue.
Kopie projektów są zapisywane w systemie plików Version Cue, w folderze Kopie zapasowe. Później można z
łatwością odtworzyć taką kopię zapasową, która zawiera projekt Version Cue w stanie, w jakim znajdował się w
określonym dniu. Odtworzone projekty nie zastępują oryginalnych projektów Version Cue, ale otrzymują inne
nazwy. Tworząc kopię zapasową projektu, można go przenieść z jednej przestrzeni roboczej Version Cue do drugiej,
zachowując wszystkie wersje znajdujące się w projekcie.
Konfigurację kopii zapasowych projektów można dostosować. Kopię zapasową projektu można wykonać,
wprowadzając nową konfigurację lub używając konfiguracji istniejącej. W konfiguracji kopii zapasowej można
zaplanować harmonogram okresowego kopiowania projektu.
Aby stworzyć kopię zapasową projektu Version Cue

Konfigurację kopii zapasowej, służącą do wykonania kopii projektu, definiuje się w preferencjach projektu Version
Cue.
3 Zaznaczyć pole wyboru obok nazwy projektu i nacisnąć przycisk Kopia zapasowa.
4 Zaakceptować nazwę w polu tekstowym Nazwa kopii zapasowej, albo wpisać nową nazwę.
5 Wybrać składniki projektu, które mają zostać uwzględnione w kopii zapasowej: "Pliki" (zawsze zaznaczone);
"Wersje plików projektu", aby wykonać kopię wszystkich wersji plików, "Metadane projektu", aby wykonać kopię
osadzonych informacji, wprowadzonych w aplikacjach Adobe Creative Suite, oraz "Użytkownicy/Przydziały
użytkowników", aby wykonać kopię zapasową informacji o użytkownikach i ich uprawnieniach w projekcie.
6 Nacisnąć przycisk Kopia zapasowa. Po zakończeniu wykonywania kopii zapasowej wyświetlana jest strona z
informacjami o stanie.
Zobacz także
Aby odtworzyć kopię zapasową projektu Version Cue

3 Kliknąć Listę kopii zapasowych.
4 Kliknąć nazwę kopii, która ma zostać odtworzona.
5 W polu tekstowym Nowa nazwa projektu wpisać nazwę, która będzie inna od nazw pozostałych projektów w
przestrzeni roboczej Version Cue.
6 Wykonać dowolną z następujących czynności, a następnie nacisnąć przycisk Odtwórz:
• Aby odzyskać listę użytkowników, których przydzielono do projektu, zaznaczyć opcję Odtwórz użytkowników.
• Aby zachować te same przywileje dla każdego z przydzielonych użytkowników, zaznaczyć opcję Odtwórz
przydziały użytkowników.
• Aby dodać uwagi, wpisać je w pole tekstowe Komentarze.
Aby utworzyć nową konfigurację kopii zapasowej

Nowe konfiguracje kopii zapasowych tworzy się w preferencjach projektu. Po utworzeniu nowej konfiguracji, staje
się ona ustawieniem domyślnym dla danego projektu.
3 Wybrać nazwę projektu, dla którego ma zostać utworzona nowa konfiguracja kopii zapasowej.
4 W sekcji Konfiguracje kopii zapasowej na stronie Edytuj właściwości nacisnąć przycisk Nowa.
5 Wpisać nazwę konfiguracji kopii zapasowej w pole tekstowe Nazwa konfiguracji.
6 Z listy Dołącz wybrać opcje określające, co ma zawierać kopia zapasowa: "Pliki" (zawsze zaznaczone); "Wersje
plików projektu", aby wykonać kopię wszystkich wersji plików, "Metadane projektu", aby wykonać kopię osadzonych
informacji, wprowadzonych w aplikacjach Adobe Creative Suite, oraz "Użytkownicy/Przydziały użytkowników", aby
wykonać kopię zapasową informacji o użytkownikach i ich uprawnieniach w projekcie.
7 (Opcjonalnie) W polu tekstowym Komentarze można wpisać uwagi dołączane do pliku kopii zapasowej.
8 Jeżeli kopia zapasowa ma być wykonywana automatycznie, wybrać jedną z opcji z menu Powtórz (jeżeli procedura
kopii zapasowej ma być uruchamiana ręcznie, wybrać opcję Nie powtarzaj).
9 Nacisnąć przycisk Zapisz, aby zapisać nową konfigurację i wyświetlić listę wszystkich konfiguracji kopii
zapasowych.
Aby utworzyć kopię zapasową wszystkich danych w przestrzeni roboczej Version Cue
Co pewien czas trzeba wykonywać kopię zapasową projektów w przestrzeni roboczej Version Cue. Zamiast
kopiować jeden projekt po drugim, można utworzyć kopię zapasową całej przestrzeni roboczej Version Cue.
Tworząc taką kopię można również przenieść całą przestrzeń roboczą z jednego komputera na drugi. Odtworzenie
kopii zapasowej przestrzeni roboczej Version Cue spowoduje, że wszystkie dane bieżące w przestrzeni, w tym
projekty, pliki i wersje, zostaną zastąpione przez odtwarzaną kopię. Kopie zapasowe przestrzeni roboczej są
zapisywane w domyślnym folderze Kopie zapasowe, który znajduje się w folderze aplikacji Version Cue.
2 Kliknąć kartę Zaawansowane i nacisnąć przycisk Kopia zapasowa danych Version Cue.
3 Aby dodać uwagi dotyczące kopii przestrzeni roboczej, wpisać je w pole tekstowe Komentarze.
4 Nacisnąć przycisk Zapisz. Po zakończeniu tworzenia kopii zapasowej nacisnąć przycisk OK, aby wyświetlić listę
wszystkich kopii zapasowych przestrzeni roboczych.
Aby zastąpić projekt poprzednią kopią zapasową

Aby zastąpić bieżące projekty w przestrzeni roboczej Version Cue ich wcześniejszą wersją, należy najpierw
odtworzyć kopię zapasową. Podczas wykonywania tej procedury program Version Cue Administration
automatycznie się wyłącza. Należy więc ponownie uruchomić Version Cue w nadrzędnej przestrzeni roboczej. Nie
można tego przeprowadzić zdalnie.
2 Kliknąć kartę Zaawansowane i nacisnąć przycisk Administruj kopiami zapasowymi.
3 Kliknąć nazwę kopii, która ma zostać odtworzona. Nacisnąć przycisk Odtwórz. Przestrzeń robocza Version Cue
wyłączy się. Zamknąć przeglądarkę. (Ikona Version Cue na pasku zadań wskazuje, że środowisko to zostało
wyłączone .)
4 Włączyć przestrzeń roboczą Version Cue.
Użytkownicy i uprawnienia
Tworzenie i edytowanie kont użytkowników
Wszyscy użytkownicy, którzy mają identyfikator i hasło do Version Cue (z wyjątkiem tych, których poziom dostępu
ustawiono na "Brak") mogą zalogować się do programu Version Cue Workspace Administration. Jednak zadania,
jakie mogą tam wykonać, zależą od uprawnień przypisanych do ich identyfikatorów.
Edytując identyfikatory istniejących użytkowników, można ograniczyć ich dostęp do projektów. Aby jeszcze bardziej
ograniczyć dostęp do projektu, można utworzyć nowe identyfikatory użytkowników i przypisać je to tego projektu.
Utworzenie nowych identyfikatorów zapewnia najwyższy poziom kontroli nad projektem.
Uwaga: Nowe identyfikatory mogą tworzyć tylko użytkownicy o uprawnieniach administratora systemu.
Nie trzeba tworzyć i przydzielać identyfikatorów użytkowników, aby umożliwić innym dostęp do swojego projektu
i przestrzeni roboczej Version Cue z aplikacji Creative Suite oraz WebDAV, o ile tylko przestrzeń tę skonfigurowano
w narzędzi Version Cue Administration jako widoczną dla innych. Użytkownicy muszą po prostu znajdować się w
tej samej podsieci lub łączyć się z przestrzenią roboczą Version Cue za pomocą jej adresu IP bądź DNS oraz numeru
portu. Gdy użytkownik otworzy przestrzeń roboczą Version Cue, nie logując się za pomocą identyfikatora Version
Cue, to do listy użytkowników w przestrzeni dodany zostanie automatycznie identyfikator, z jakiego użytkownik ten
korzysta na swoim komputerze. Hasło pozostanie puste.
Jeżeli przestrzeń roboczą Version Cue skonfigurowano tak, że dostęp zyskali tylko istniejący użytkownicy, trzeba
utworzyć identyfikatory użytkowników Version Cue, aby umożliwić innym użytkownikom Creative Suite oraz
WebDAV dostęp do swoich projektów w przestrzeni Version Cue.
Aby utworzyć nowe identyfikatory użytkowników Version Cue

Do utworzenia nowych identyfikatorów użytkownika w przestrzeni roboczej Version Cue konieczne są uprawnienia
administratora systemu.
• Na stronie głównej kliknąć Dodaj użytkownika.
• Kliknąć kartę Użytkownicy i nacisnąć przycisk Nowy.
3 W ramce Nowy użytkownik wybrać z rozwijanego menu Poziom dostępu, jaki otrzyma użytkownik:
Brak Użytkownik nie ma dostępu do programu Version Cue Workspace Administration. Może jednak korzystać z
projektów Version Cue, posługując się aplikacjami Adobe Creative Suite.
Użytkownik Nadaje użytkownikowi pewne uprawnienia administracyjne, takie jak wyświetlanie informacji o
innych użytkownika, tworzenie nowych projektów oraz tworzenie i odtwarzanie kopii zapasowych.
Administrator systemu Użytkownik otrzymuje pełne uprawnienia.
4 Wpisać nazwę użytkownika w pole tekstowe Nazwa użytkownika.

5 W pole Login wpisać niepowtarzalny login. Identyfikator logowania jest niezbędny w aplikacjach Creative Suite,
jeżeli projekt wymaga logowania do programu Version Cue Workspace Administration.
6 Wpisać hasło dla tego użytkownika w pole Hasło. Powtórzyć je w polu tekstowym Weryfikuj hasło.
7 (Opcjonalnie) W pozostałe pola tekstowe wpisać numer telefonu, adres e-mail i komentarze. Warto pamiętać o
wpisaniu adresu e-mail, jeżeli użytkownik ma brać udział w recenzjach PDF w środowisku Version Cue, gdyż
umożliwi to wysyłanie do niego zaproszeń do recenzji pocztą elektroniczną.
8 Aby określić dostęp tego użytkownika do projektów, wybrać uprawnienia z kolumny Przywileje obok nazwy
każdego projektu. Aby nadać użytkownikowi takie same uprawnienia do każdego projektu, wybrać opcję z menu
Ustaw wszystkie na.
9 Aby użytkownik mógł publikować projekt z programu GoLive na określony serwer FTP lub WebDAV, zaznaczyć
pole wyboru w kolumnie Prawo publikacji obok nazwy danego projektu.
Aby edytować identyfikator użytkownika Version Cue

Do edytowania uprawnień użytkowników niezbędne jest posiadanie uprawnień administratora systemu.

• Na stronie głównej kliknąć Edytuj użytkowników.
• Kliknąć kartę Użytkownicy.
3 Kliknąć nazwę użytkownika, którego konto ma być edytowane.
4 Zmodyfikować właściwości i uprawnienia użytkownika.
Aby powielić lub usunąć identyfikator użytkownika Version Cue

Konto użytkownika Version Cue można powielić, aby skonfigurować konto dla nowego użytkownika o takich
samych uprawnieniach w projekcie, co konto oryginalne. Po wykonaniu tej procedury należy stosownie do potrzeb
zmienić nazwę i login powielonego użytkownika.
2 Kliknąć kartę Użytkownicy.
3 Zaznaczyć pole wyboru obok nazwy każdego użytkownika, który ma zostać powielony lub usunięty. Aby
zaznaczyć wszystkie nazwy użytkowników na liście, wypełnić pole wyboru obok etykiety kolumny Nazwa
użytkownika.
• Nacisnąć przycisk Powiel. Zmodyfikować właściwości użytkownika w ramce Powiel użytkownika i nacisnąć
przycisk Zapisz.
• Nacisnąć przycisk Usuń. Aby potwierdzić usuwanie, nacisnąć przycisk Usuń w ramce Usuń użytkownika.
Wybór przywilejów użytkownika

Do identyfikatorów służących użytkownikom do logowania do Version Cue można przypisać jeden z trzech
poziomów uprawnień: Brak, Użytkownik lub Administrator systemu. Użytkownicy, których uprawnienia ustawiono
na "Brak", nie mają dostępu do programu Version Cue Workspace Administration. Mogą jednak korzystać z
projektów Version Cue, posługując się aplikacjami Creative Suite lub aplikacjami obsługującymi WebDAV. Poniższa
tabela opisuje uprawnienia związane z poziomami Użytkownik i Administrator systemu.
Zadanie w programie Version Cue Administration U¿ytkownik Administrator

systemu
Tworzenie i uaktualnianie identyfikatorów użytkownika Version Cue. Nie Tak
Odczytywanie informacji logowania dotyczących innych użytkowników Version Tak Tak

Cue.
Uaktualnianie własnych informacji logowania, z wyjątkiem zmiany poziomu Tak Tak

uprawnień.
Powielanie i usuwanie identyfikatorów użytkownika. Nie Tak
Importowanie i eksportowanie list użytkowników Nie Tak
Tworzenie nowych projektów (w uprawnieniach użytkownika musi być włączona Tak Tak
opcja Tworzenie projektów dozwolone).
Usuwanie lub odtwarzanie kopii zapasowych projektu Nie Tak
Wykonywanie wszystkich zadań wymienionych w ramce Zaawansowane Nie Tak

Zadanie w programie Version Cue Administration U¿ytkownik Administrator

systemu
Zmiana schematu kolorów narzędzia Administration w preferencjach Tak Tak

zaawansowanych.
Resetowanie blokad i usuwanie wersji plików z projektów, do których użytkownik Tak Tak
został przydzielony i otrzymał uprawnienia do administrowania.
Tworzenie kopii zapasowych, usuwanie i odtwarzanie wszystkich danych Nie Tak

przestrzeni roboczej Version Cue.
Wyświetlanie informacji, dzienników i raportów przestrzeni roboczej Version Cue; Tak Tak
zapisywanie raportów.
Usuwanie raportów z projektów, do których użytkownik został przydzielony i Tak Tak

otrzymał uprawnienia do administrowania.
Aby wyeksportować listę użytkowników

Aby dodać zestaw użytkowników do innego komputera z przestrzenią roboczą Version Cue, można wyeksportować
ich listę, a potem skopiować ją do folderu UsersExport (w folderze aplikacji Version Cue) na innym komputerze.
2 Kliknąć kartę Użytkownicy.
3 Zaznaczyć pole wyboru obok nazwy każdego użytkownika, który ma zostać wyeksportowany. Aby zaznaczyć
wszystkie nazwy użytkowników na liście, wypełnić pole wyboru obok etykiety kolumny Nazwa użytkownika.
4 Kliknąć Eksportuj listę. Ramka Eksportuj użytkowników wyświetli listę użytkowników, którzy mają zostać
wyeksportowani.
5 Nacisnąć przycisk Dalej i wpisać nazwę dla tej listy w pole tekstowe Nazwa. W polu tekstowym Komentarze
można wpisać swoje uwagi.
6 Nacisnąć przycisk Zapisz. Ramka Eksportuj użytkowników wyświetli listę wyeksportowanych użytkowników.
7 Położenie listy jest podane pod nagłówkiem Eksportuj użytkowników. Aby zaimportować tę listę do innej
przestrzeni roboczej Version Cue, należy skopiować plik listy do folderu Dane/UsersExport docelowej przestrzeni
roboczej. Jest to podfolder w folderze aplikacji Version Cue. Należy pamiętać, że folder ten mógł zostać przeniesiony
i może znajdować się w innym miejscu w przestrzeni roboczej.
Aby zaimportować użytkowników z listy

2 Kliknąć kartę Użytkownicy, a następnie kliknąć Importuj listę.
3 Kliknąć nazwę listy użytkowników, która ma zostać zaimportowana.
4 Zaznaczyć pole wyboru obok nazwy każdego użytkownika, który ma zostać zaimportowany. Można też zaznaczyć
pole wyboru obok kolumny Nazwa użytkownika, aby wybrać wszystkich użytkowników na liście.
5 Nacisnąć przycisk Dalej.
Wyświetlanie dzienników, raportów i informacji o

przestrzeni roboczej
Wyświetlanie informacji i raportów Version Cue
Za pomocą programu Version Cue Workspace Administration można wyświetlić wersję przestrzeni roboczej
Version Cue, jej nazwę, nazwisko posiadacza licencji, numer seryjny, wersję środowiska Java, wersję bazy danych,
URL klienta Version Cue (adres IP lub DNS), URL klienta WebDAV, informacje o prawach autorskich i patentach.
Użytkownicy korzystający z aplikacji Creative Suite mogą połączyć się z projektami, gdy są poza podsiecią
przestrzeni roboczej. W tym celu należy użyć adresu URL klienta Version Cue. Użytkownicy pracujący w
aplikacjach, które obsługują protokół WebDAV, mogą łączyć się z projektami Version Cue, podając adres URL klienta
WebDAV.
Można także wyświetlać i obsługiwać trzy rodzaje raportów (z importowania, eksportowania i publikacji) oraz plik
dziennika przestrzeni roboczej Version Cue. Plik dziennika monitoruje wszystkie operacje na serwerze na poziomie
szczegółowości określonym przez użytkownika.
Czas wyświetlania zależy od wielkości pliku dziennika. Domyślna wielkość pliku dziennika to 1024K. Jeżeli plik
dziennika przekroczy zdefiniowany limit wielkości, system utworzy nowy dziennik, zachowując stary. Pliki
dziennika są zachowywane w folderze Dzienniki,, który znajduje się w folderze aplikacji Version Cue.
Aby wyświetlić informacje o przestrzeni roboczej Version Cue

• Kliknąć kartę Główna. Informacje o przestrzeni roboczej znajdują się w sekcji Info o przestrzeni roboczej.
• Kliknąć kartę Zaawansowane i wybrać Info o przestrzeni roboczej.
• Kliknąć opcję Opis na górze strony, aby wyświetlić informacje o prawach autorskich i patentach. Otworzy się okno
dialogowe z informacjami o danej przestrzeni roboczej Version Cue.
Aby wyświetlić plik dziennika przestrzeni roboczej Version Cue

2 Kliknąć kartę Zaawansowane i wybrać Dziennik przestrzeni roboczej. Ramka Dziennik przestrzeni roboczej
wyświetla informacje o historii danej przestrzeni.
• Aby zmienić liczbę wyświetlanych wierszy, wybrać jedną z opcji z menu Liczba wierszy.
• Aby przejść na inną stronę dziennika, kliknąć opcje Dalej, Koniec, Początek lub Wstecz (jeżeli opcje te są
dostępne).
Aby wyświetlić raport Version Cue

2 Kliknąć kartę Zawansowane i wybrać Raporty.
3 Z menu Raporty wybrać rodzaj raportu, jaki ma zostać wyświetlony.
4 Aby wyświetlić wszystkie dostępne raporty z jednego projektu, wybrać nazwę tego projektu z menu Filtruj
według. Aby wyświetlić wszystkie dostępne raporty ze wszystkich projektów w przestrzeni roboczej Version Cue,
wybrać opcję Wszystkie.
5 Kliknąć nazwę projektu w kolumnie Nazwa projektu. Ramka zawartości wyświetli raport. Wybrać opcje z
dostępnych menu, aby zmienić sposób wyświetlania raportu.
6 Aby zapisać kopię raportu w formacie HTML na własnym komputerze, nacisnąć przycisk Zapisz i określić
położenie.
7 Aby powrócić do listy raportów, kliknąć opcję Lista raportów.
Aby usunąć raporty Version Cue

2 Kliknąć kartę Zawansowane i wybrać Raporty.
3 Z menu Raporty wybrać rodzaj raportu, jaki ma zostać usunięty:
• Aby usunąć wszystkie raporty z jednego projektu, wybrać nazwę tego projektu z menu Filtruj według.
• Aby usunąć wszystkie raporty z dwóch lub więcej projektów w przestrzeni roboczej Version Cue, wybrać opcję
Wszystkie.
4 Zaznaczyć pole wyboru obok każdego projektu, którego raporty mają zostać usunięte. Aby zaznaczyć wszystkie
wymienione projekty, zaznaczyć pole wyboru obok etykiety kolumny Nazwa projektu.
Recenzje PDF w środowisku Version Cue

Informacje o recenzjach dokumentów PDF w środowisku Version Cue
Za pomocą środowiska Version Cue można zorganizować i przeprowadzić procedurę internetowej recenzji
dokumentów PDF, znajdujących się w przestrzeni roboczej Version Cue. Wybranych recenzentów można zapraszać
za pomocą poczty elektronicznej. Należy utworzyć wiadomość w programie pocztowym i podać w niej bezpośredni
odsyłacz do recenzowanego dokumentu. Zaproszeni recenzenci potrzebują tylko oprogramowania Adobe Acrobat
oraz loginu Version Cue. Dzięki temu będą mogli otworzyć ten dokument PDF w przeglądarce WWW. Podczas
recenzji, recenzenci wysyłają swoje komentarze do przestrzeni roboczej Version Cue. W przypadku recenzji
otwartej, wszyscy recenzenci widzą komentarze innych w dokumencie PDF.
Datę zakończenia recenzji można ustalić wstępnie. Recenzję można też zakończyć w dowolnym momencie. Po
zakończeniu recenzji można wyświetlić wszystkie komentarze w kontekście oryginalnego dokumentu lub w postaci
listy w programie Version Cue Administration. Podczas wyświetlania komentarzy w kontekście dokumentu PDF
można korzystać ze wszystkich narzędzi programu Acrobat związanych z komentowaniem, w tym również z funkcji
drukowania.
Recenzje dokumentów PDF z przestrzeni Version Cue są szczególnie przydatne na końcowych etapach projektu, gdy
nie ma czasu na zorganizowanie tradycyjnej recenzji na papierze. Są również wygodne w sytuacji, gdy recenzenci
rozproszeni są na dużym obszarze. Zebrane razem komentarze ułatwiają podsumowanie uwag i śledzenie postępów
recenzji.
Inicjowanie recenzji PDF w środowisku Version Cue

Do inicjowania recenzji PDF w środowisku Version Cue i zarządzania recenzjami służy program Version Cue
Administration. W obszarze recenzji PDF w tym programie można rozpoczynać recenzje, zapraszać recenzentów do
udziału w nich, wyszukiwać recenzje, w których bierze się udział, szukać recenzowanych dokumentów, wyświetlać
komentarze recenzentów (w tym również filtrować je według poszczególnych recenzentów), zatrzymywać recenzje
i usuwać zrealizowane recenzje. Można również ponownie otworzyć zakończone recenzje.
Korzystając z funkcji recenzji PDF w środowisku Version Cue należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Aby korzystać z recenzji PDF w środowisku Version Cue, recenzenci muszą mieć login Version Cue oraz
uprawnienia do logowania się do przestrzeni roboczej Version Cue organizującej recenzję.
• Do wyświetlania pliku PDF i dodawania komentarzy niezbędny jest program Acrobat 7.0 Professional. Więcej
informacji na temat komentowania w programie Acrobat można znaleźć w systemie pomocy do tego programu.
• Dostęp do recenzji wymaga połączenia z Internetem.
Aby rozpocząć nową recenzję PDF w środowisku Version Cue

Recenzję PDF w Version Cue można rozpocząć dla dowolnej wersji dowolnego dokumentu PDF, który znajduje się
w przestrzeni roboczej. Warunkiem koniecznym jest posiadanie odpowiednich uprawnień, pozwalających na
korzystanie z programu Version Cue Administration. Recenzji może podlegać tylko jedna wersja dokumentu PDF
na raz.
Aby w dowolnym momencie powrócić do strony głównej Version Cue CS2 Review, można nacisnąć przycisk
Główna . Aby powrócić do programu Version Cue Administration, nacisnąć przycisk Version Cue CS2
Administration.
1 Zalogować się do programu Version Cue Administration. (Instrukcje można znaleźć tutaj: Àby zalogować się do
narzędzia Version Cue Administration z okna dialogowego Preferencje Version Cue' na stronie 159 i tutaj: Àby
zalogować się do narzędzia Version Cue Administration za pomocą przeglądarki WWW' na stronie 159.)
2 Kliknąć odsyłacz do strony Version Cue CS2 Review na górze strony.
• Na głównej stronie Version Cue CS2 Review kliknąć Rozpocznij recenzję.
• Kliknąć kartę Dokumenty i wybrać polecenie Nierozpoczęta z menu Status recenzji.
4 Na liście dokumentów kliknąć nazwę pożądanego dokumentu PDF.
5 Wybrać wersję do recenzji, a następnie nacisnąć przycisk Rozpocznij recenzję.
6 Na stronie Rozpocznij recenzję wprowadzić informacje o recenzji:
• Aby ustawić datę zakończenia recenzji, zaznaczyć opcję Ostateczny termin, a następnie wybrać datę z menu Rok,
Miesiąc i Dzień.
• Aby recenzenci mogli widzieć komentarze innych, zaznaczyć opcję Otwarty w sekcji Tryb recenzji. Aby
recenzenci widzieli tylko własne komentarze, zaznaczyć opcję Prywatny.
• Aby dodać opis recenzji, wpisać pożądane informacje w pole tekstowe Opis.
• Aby dodać recenzentów, wybrać ich identyfikatory w sekcji Recenzenci (można również zaznaczyć lub odznaczyć
wszystkich recenzentów, klikając pole wyboru obok etykiety kolumny Recenzenci).
Uwaga: Jeżeli jeden z recenzentów pochodzi spoza zespołu i nie ma loginu Version Cue, trzeba skonfigurować mu taki
login z wyprzedzeniem. Recenzentom z zewnątrz należy również zapewnić dostęp sieciowy, na ogół przez zaporę
(firewall).

8 Aby wysłać do recenzentów zaproszenia pocztą elektroniczną, zaznaczyć opcję Wyślij zaproszenie przez e-mail, a
następnie zmodyfikować temat i treść wiadomości stosownie do własnych potrzeb. W sekcji Odbiorcy wiadomości
e-mail wybrać recenzentów, którzy mają zostać zaproszeni w ten sposób.
9 Nacisnąć przycisk Rozpocznij recenzję, aby ją uaktywnić.
10 Jeżeli wybrano opcję zapraszania recenzentów przez pocztę elektroniczną, Version Cue uruchomi program
pocztowy i wyświetli wiadomość e-mail zaadresowaną do recenzentów. Wiadomość ta zawiera bezpośredni odsyłacz
do recenzowanego dokumentu. Zweryfikować treść wiadomości i wysłać ją.
Aby odszukać recenzje PDF

Po odszukaniu recenzji PDF można ją otworzyć, przejrzeć lub usunąć komentarze, zatrzymać recenzję albo ją
wznowić, a także usunąć recenzję z przestrzeni roboczej Version Cue.
2 Kliknąć odsyłacz do strony Version Cue CS2 Review na górze strony.
• Jeżeli nazwa recenzowanego dokumentu PDF jest nieznana, kliknąć opcję Aktywne recenzje na karcie Główna.
Pozwoli to obejrzeć wszystkie aktywne recenzje. Można też kliknąć kartę Dokumenty i wybrać opcję Aktywna z
menu Status recenzji.
• Jeżeli użytkownik nie zna nazwy dokumentu PDF, którego recenzja została zakończona, albo chce przejrzeć
wszystkie zakończone recenzje, należy kliknąć opcję Recenzje zakończone na karcie Główna. Można też kliknąć
kartę Dokumenty i wybrać opcję Zakończona z menu Status recenzji.
• Aby wyszukać dokument PDF, który jest recenzowany albo którego recenzja została zakończona, kliknąć opcję
Wyszukaj dokumenty na karcie Główna. Wybrać kryteria wyszukiwania z menu Nazwa projektu, Status recenzji
i Pozycje listy. Aby odszukać dokument PDF według jego nazwy, wpisać nazwę lub jej część w pole Nazwa
dokumentu. Nacisnąć przycisk Szukaj.
Aby ustawić opcje wyświetlania na liście dokumentów

Listę dokumentów na karcie Dokumenty można filtrować. Należy w tym celu wykonać jedną z następujących
czynności:
• Aby wyświetlić tylko dokumenty PDF w konkretnym projekcie, wybrać go z menu Projekt.
• Aby ograniczyć liczbę wyświetlanych dokumentów, wybrać jedną z opcji z menu Pozycje listy (strzałki po prawej
stronie menu Pozycje listy pozwolą wyświetlić dodatkowe pliki).
• Aby ograniczyć zawartość listy zgodnie z nazwą dokumentu, wpisać część tej nazwy w pole Nazwa dokumentu i
nacisnąć klawisz Enter (Windows) lub Return (Mac OS). Aby ponownie wyświetlić wszystkie pliki, usunąć tekst
z pola Nazwa dokumentu i nacisnąć klawisz Enter (Windows) lub Return (Mac OS).
• Aby posortować listę według pozycji w danej kolumnie, kliknąć nagłówek tej kolumny. (Ponowne kliknięcie tego
nagłówka odwraca porządek sortowania.)
Aby otworzyć aktywną lub zakończoną recenzję PDF

1 Odszukać aktywną lub zakończoną recenzję (zobacz Àby odszukać recenzje PDF' na stronie 176)
2 Kliknąć nazwę dokumentu PDF na liście dokumentów, a następnie zaznaczyć jedną z wersji na liście Historia
dokumentu.
Aby zakończyć recenzję PDF

1 Odszukać aktywną recenzję (zobacz Àby odszukać recenzje PDF' na stronie 176).
2 Kliknąć nazwę dokumentu PDF na liście dokumentów.
3 Zaznaczyć aktywną recenzję na liście Historia dokumentu i nacisnąć przycisk Zatrzymaj recenzję.
Aby wznowić zakończoną recenzję PDF

1 Odszukać zakończoną recenzję (zobacz Àby odszukać recenzje PDF' na stronie 176).
3 Zaznaczyć zakończoną recenzję na liście Historia dokumentu i nacisnąć przycisk Rozpocznij recenzję. Stosownie
do potrzeb zmienić ustawienia recenzji.
Uwaga: Po naciśnięciu przycisku Rozpocznij recenzję pojawi się seria ekranów, które dotyczą zaczynania nowej
recenzji, a nie wznawiania zakończonej. Jednak procedura ta pozwala również wznowić recenzję istniejącego
dokumentu.
Zobacz także
Àby rozpocząć nową recenzję PDF w środowisku Version Cue' na stronie 175
Aby usunąć recenzję PDF

Po usunięciu recenzji, Version Cue nieodwracalnie usuwa komentarze recenzentów. Jednak komentarze
recenzentów do pliku PDF są usuwane również wtedy, gdy użytkownik nieodwracalnie usunie ten plik z przestrzeni
roboczej PDF. Natomiast jeżeli usunie się tylko jedną z wersji pliku PDF z przestrzeni roboczej, to usunięte zostaną
komentarze do tej wersji.
3 Zaznaczyć wersję na liście Historia dokumentu i nacisnąć przycisk Usuń recenzję.
4 Gdy Version Cue zapyta o potwierdzenie, nacisnąć przycisk Usuń.
Zobacz także
Aby zmodyfikować ustawienia recenzji

3 Zaznaczyć jedną z wersji na liście Historia dokumentu i nacisnąć przycisk Edytuj ustawienia recenzji.
• Aby ustawić lub zmienić datę zakończenia recenzji, zaznaczyć opcję Ostateczny termin, a następnie wybrać datę
z menu Rok, Miesiąc i Dzień.
• Aby recenzenci mogli widzieć komentarze innych, zaznaczyć opcję Otwarty w sekcji Tryb recenzji. Aby
recenzenci widzieli tylko własne komentarze, zaznaczyć opcję Prywatny.
• Aby dodać lub zmodyfikować opis recenzji, wpisać pożądane informacje w pole tekstowe Opis.
• Aby dodać lub usunąć recenzentów, zaznaczyć lub odznaczyć ich identyfikatory w sekcji Recenzenci (można
również zaznaczyć lub odznaczyć wszystkich recenzentów, klikając pole wyboru obok nagłówka kolumny
Recenzenci).
6 Aby wysłać do recenzentów zaproszenia pocztą elektroniczną, zaznaczyć opcję Wyślij zaproszenie przez e-mail, a
następnie zmodyfikować temat i treść wiadomości stosownie do własnych potrzeb. W sekcji Odbiorcy wiadomości
e-mail wybrać recenzentów, którzy mają zostać zaproszeni w ten sposób.
7 Nacisnąć przycisk Zapisz recenzję. Jeżeli wybrano opcję zapraszania recenzentów przez pocztę elektroniczną,
Version Cue uruchomi program pocztowy i wyświetli wiadomość e-mail zaadresowaną do recenzentów. Wiadomość
ta zawiera bezpośredni odsyłacz do recenzowanego dokumentu. Zweryfikować treść wiadomości i wysłać ją.
Informacje o komentarzach w recenzji PDF

Komentarze w recenzji zawierają nie tylko samą treść uwagi, ale też informacje o ich autorze i dacie utworzenia,
rodzaju komentarza oraz strony dokumentu, na której występuje. Różne rodzaje komentarzy są oznaczane
odpowiednimi ikonami. Podczas recenzji PDF w środowisku Version Cue można korzystać ze wszystkich narzędzi
programu Acrobat przeznaczonych do komentowania.
Version Cue zapisuje komentarze w przestrzeni roboczej Version Cue. Komentarze można wyświetlać w programie
Version Cue Administration albo bezpośrednio w dokumencie PDF. Aby wyświetlić wszystkie komentarze
bezpośrednio w dokumencie, należy otworzyć ten dokument. Można przy tym skorzystać z odsyłacza podanego w
zaproszeniu do recenzji albo otworzyć recenzowany dokument za pomocą programu Version Cue Administration.
(Jeżeli natomiast otworzy się recenzowany dokument za pomocą okna dialogowego Otwórz w programie Acrobat
albo za pomocą programu Bridge, komentarze recenzentów nie będą widoczne.)
Więcej informacji o narzędziach programu Acrobat do komentowania można znaleźć w systemie pomocy do tego
programu, wyszukując słowo "komentowanie".
Aby wyświetlić lub usunąć komentarze z recenzji PDF

1 Odszukać recenzję (zobacz Àby odszukać recenzje PDF' na stronie 176).
• Aby wyświetlić wszystkie komentarze recenzentów bezpośrednio w dokumencie PDF, kliknąć nazwę
odpowiedniej wersji.
• Aby wyświetlić komentarze recenzentów w programie Version Cue Administration, zaznaczyć odpowiednią
wersję na liście Historia dokumentu i nacisnąć przycisk Wyświetl komentarze.
Aby obejrzeć komentarz w kontekście dokumentu PDF, należy go zaznaczyć i nacisnąć przycisk Otwórz w
Acrobacie.
• Aby usunąć komentarze recenzentów w programie Version Cue Administration, zaznaczyć odpowiedni
komentarz i nacisnąć przycisk Usuń komentarze. (Klikając pole wyboru obok nagłówka kolumny Strona można
zaznaczyć wszystkie komentarze jednocześnie.)
179
Rozdział 7: Układ
Tworzenie dokumentów
Aby utworzyć nowe dokumenty
1 Wybrać polecenie Plik > Nowy > Dokument.
Okno dialogowe Nowy dokument łączy w sobie okna Ustawienia dokumentu oraz Marginesy i kolumny, pozwalając
ustawić w jednym miejscu rozmiar strony, marginesy i łamy. Ustawienia te można w dowolnym momencie zmienić.
2 Wybrać rozmiar strony lub podać własną szerokość i wysokość dokumentu.
3 Wybrać orientację strony: Pionowo lub Poziomo .
4 Stosownie do potrzeb ustawić opcje w sekcjach Marginesy i Kolumny.
5 Aby określić rozmiary obszarów spadu i informacji o pracy, nacisnąć przycisk Więcej opcji. Obszary spadu i
informacji o pracy obejmują przestrzeń poza krawędziami zdefiniowanego rozmiaru strony. Aby utworzyć obszary
spadu i informacji o pracy o jednakowym wymiarze na każdej krawędzi, kliknąć ikonę Utwórz wszystkie ustawienia
takie same .
6 Nacisnąć przycisk OK, aby otworzyć nowy dokument z wybranymi ustawieniami.
Aby skonfigurować domyślne ustawienia układu dla wszystkich nowych dokumentów, należy wybrać polecenie Plik
> Ustawienia dokumentu lub Układ > Marginesy i łamy, po czym ustawić opcje (nie może być otwarty żaden
dokument).
Zobacz także
Àby zmienić ustawienia marginesów i kolumn' na stronie 182
Àby utworzyć wielostronicowe rozkładówki' na stronie 199
Àby utworzyć kolumny o nierównej szerokości' na stronie 183
Ìnformacje o oknie dokumentu' na stronie 179
`Tworzenie własnych rozmiarów strony' na stronie 183
Òrganizowanie pierwszego dokumentu' na stronie 14
Informacje o oknie dokumentu

Każda strona lub rozkładówka w dokumencie ma swój własny obszar roboczy (obszar schowka) i linie pomocnicze,
które są widoczne w trybie widoku normalnego. (Aby włączyć widok normalny należy nacisnąć przycisk Tryb
widoku normalnego na pasku narzędzi.) Gdy dokument jest wyświetlany w jednym z trybów podglądu, obszar
roboczy zastępowany jest szarym tłem. Kolor tła obszaru roboczego na podglądzie oraz kolory linii pomocniczych
można dowolnie zmieniać.
B D
E
F
Dokument i linie pomocnicze w trybie widoku normalnego

A. Rozkładówka (czarne linie) B. Strona (czarne linie) ) C. Linie pomocnicze wyznaczające marginesy (purpurowe linie) D. Linie
pomocnicze wyznaczające łamy (fioletowe linie) E. Obszar spadu (czerwone linie) F. Obszar informacji o pracy (niebieskie linie)
Uwagi dotyczące okna dokumentu:

• Linie w innych kolorach to linie pomocnicze miarki. Jeżeli są one obecne, to po zaznaczeniu wyświetlają się w
kolorze warstwy.
• Linie łamów wyświetlane są przed liniami marginesów. Gdy linia łamu znajduje dokładnie na wierzchu linii
marginesu, zakrywa ją.
Zobacz także
`Wyświetlanie podglądu dokumentów' na stronie 675
Àby przypisać kolor warstwy' na stronie 221
Opcje nowego dokumentu

Rozkładówka Zaznaczyć tę opcję, aby strony po lewej i po prawej leżały obok siebie na dwustronicowej rozkładówce.
Usunąć zaznaczenie, aby każda strona pozostawała samodzielna, np. jeżeli planuje się drukowanie na obu stronach
arkusza papieru albo obiekty mają zachodzić na oprawę, tworząc spad.
Po utworzeniu dokumentu można posłużyć się paletą Strony, aby utworzyć rozkładówki zawierające więcej niż dwie
strony, albo aby wymusić otwieranie dwóch pierwszych stron w postaci rozkładówki.
Wzorcowa ramka tekstowa Zaznaczyć tę opcję, aby utworzyć ramkę tekstową o wielkości obszaru wewnątrz
marginesów, odpowiadającą wybranym ustawieniom łamów. Wzorcowa ramka tekstu dodawana jest do strony
wzorcowej A. (Zobacz `Korzystanie z ramek tekstowych na stronach wzorcowych' na stronie 226.)
Opcja Wzorcowa ramka tekstowa jest dostępna tylko wtedy, jeżeli wybrano polecenie Plik > Nowy > Dokument.
Rozmiar strony Wybrać rozmiar strony z menu lub wpisać wartości szerokości i wysokości. Rozmiar papieru
odpowiada ostatecznemu rozmiarowi po przycięciu spadu i innych znaczników poza stroną.
Orientacja Nacisnąć przycisk Pionowo lub Poziomo . Przyciski te oddziałują dynamicznie z wymiarami
podanymi w sekcji Rozmiar strony. Jeżeli większą wartością jest wysokość, wybierany jest układ w pionie. Jeżeli
większą wartością jest szerokość, wybierany jest układ w poziomie. Kliknięcie na wyłączonych ikonach przełącza
wartości szerokości i wysokości.
Aby określić rozmiary obszarów spadu i informacji o pracy, należy nacisnąć przycisk Więcej opcji w oknie
dialogowym Nowy dokument. Aby utworzyć obszary spadu i informacji o pracy o jednakowym wymiarze na każdej
krawędzi, kliknąć ikonę Utwórz wszystkie ustawienia takie same .
Spad Obszar spadu służy do rozmieszczania obiektów, które mają się rozciągać aż do samej krawędzi przycinania
wydruku dokumentu. Umożliwia to drukowanie obiektów wyrównanych do zewnętrznej krawędzi zdefiniowanego
rozmiaru strony. Jeżeli obiekt zostanie umieszczony na samej krawędzi strony o pożądanych rozmiarach, to po
wydrukowaniu na obwodzie obszaru zadruku może pojawić się biała obwódka. Wynika to z niewielkich błędów
wyrównania podczas druku. Dlatego też obiekty przy krawędzi strony należy umieszczać tak, aby wychodziły nieco
poza zdefiniowany rozmiar strony, a następnie przycinać stronę po wydrukowaniu. Obszar spadu jest w dokumencie
zaznaczony czerwonymi liniami. Ustawienia obszaru spadu definiuje się w panelu Spad okna dialogowego Drukuj.
Informacje o pracy Obszar informacji o pracy służy do umieszczania instrukcji dla drukarni, formularzy realizacji
oraz innych informacji dotyczących dokumentu. Po przycięciu dokumentu do ostatecznego rozmiaru strony obszar
informacji o pracy jest odrzucany. Obszar informacji o pracy zawiera dane dotyczące druku, własnych pasków
koloru, a także inne instrukcje i opisy innych informacji w dokumencie. Obiekty (również ramki tekstowe)
umieszczone na obszarze informacji o pracy zostaną wydrukowane, ale znikną po przycięciu dokumentu do
ostatecznego rozmiaru.
Obiekty poza obszarem spadu lub informacji o pracy (w zależności od tego, który jest większy) nie są drukowane.
Uwaga: Można także nacisnąć przycisk Zapisz ustawienia, aby zapisać ustawienia dokumentu do wykorzystania na
przyszłość.
Zobacz także
Àby utworzyć nowe dokumenty' na stronie 179
Àby zdefiniować style ustawień dokumentu' na stronie 184
Aby dostosować obszar roboczy i linie pomocnicze

Użytkownik może zmienić kolory, w jakich wyświetlane są linie pomocnicze marginesów i łamów strony oraz linie
pomocnicze obszarów spadu i informacji o pracy. Aby ułatwić odróżnienie widoku normalnego od widoku
podglądu, można zmienić kolor tła w podglądzie.
InDesign umożliwia również określanie, jak blisko linii pomocniczej musi się znaleźć obiekt, aby został do niej
przyciągnięty. Można też określić, czy linie pomocnicze mają być wyświetlane nad obiektami, czy pod nimi, a także
ustawić wielkość obszaru roboczego.
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Linie pomocnicze i obszar roboczy (Windows) lub InDesign >
Preferencje > Linie pomocnicze i obszar roboczy (Mac OS).
2 W sekcji Kolor wybrać pożądane kolory z poniższych menu albo wybrać opcję Własny i określić kolor za pomocą
próbnika kolorów.
Marginesy Ustawia kolor marginesów strony.
Kolumny Ustawia kolor linii pomocniczych łamów na stronie.
Spad Określa kolor obszaru spadu (definiowanego w oknie dialogowym Ustawienia dokumentu).
Informacje o pracy Określa kolor obszaru informacji o pracy (definiowanego w oknie dialogowym Ustawienia
dokumentu).
Podgląd tła Ustawia kolor obszaru roboczego w trybie podglądu.
3 Aby określić, jak blisko linii pomocniczej lub siatki musi się znaleźć obiekt, aby został do niej przyciągnięty,
wpisać wartość w pikselach w pole Strefa przyciągania.
4 Aby linie pomocnicze były wyświetlane pod obiektami, zaznaczyć opcję Linie pomocnicze na spodzie.
5 Aby określić wielkość, na jaką obszar roboczy wystaje poza stronę lub rozkładówkę (albo obszar spadu czy
informacji o pracy, jeżeli zostały one zdefiniowane), wpisać wartość w pole Minimalne przesunięcie w pionie.
6 Nacisnąć przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Preferencje.
Ekranowy kolor papieru można zmienić. Gdy nie są zaznaczone żadne obiekty ani tekst, dwukrotnie kliknąć kolor
Papier na palecie Próbki (wybrać polecenie Okno > Próbki). Kolor papieru pojawia się tylko na ekranie i nie wpływa
na wydruk; ma on tylko symulować projektowanie na papierze innym niż biały.
Aby zmienić ustawienia dokumentu

Zmiana opcji w oknie dialogowym Ustawienia dokumentu wpływa na wszystkie strony w dokumencie. Jeżeli zmieni
się orientację strony po wstawieniu obiektów, można użyć funkcji Dopasowanie układu, aby skrócić czas potrzebny
na poprawienie układu istniejących obiektów.
1 Wybrać polecenie Plik > Ustawienia dokumentu.
2 Określić opcje dokumentu, a następnie nacisnąć przycisk OK. (Zobacz Òpcje nowego dokumentu' na
stronie 180.)
Zobacz także
Àby utworzyć nowe dokumenty' na stronie 179
Aby zmienić ustawienia marginesów i kolumn

Ustawienia marginesów i kolumn na stronach i rozkładówkach można zmieniać. Zmiana ustawień marginesów i
kolumn na stronie wzorcowej powoduje również zmianę tych ustawień na wszystkich stronach, którym nadano ten
wzorzec. Zmiana kolumn i marginesów na zwykłych stronach dotyczy wyłącznie tych stron, które zostały
zaznaczone na palecie Strony.
Uwaga: Kolumny można również definiować w poszczególnych ramkach tekstowych, posługując się oknem dialogowym
Opcje ramki tekstowej. Łamy ramek tekstowych istnieją tylko w poszczególnych ramkach, nie na samej stronie. Zobacz
Ìnformacje o właściwościach ramki tekstowej' na stronie 235.
• Aby zmienić ustawienia marginesów i łamów dla jednej rozkładówki lub strony, przejść na tę rozkładówkę lub
zaznaczyć jedną rozkładówkę lub stronę na palecie Strony.
• Aby zmienić ustawienia marginesów i łamów dla wielu stron, zaznaczyć te strony na palecie Strony lub zaznaczyć
element wzorcowy sterujący tymi stronami.
2 Wybrać polecenie Układ > Marginesy i łamy, określić następujące opcje, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Marginesy Wpisać wartości określające odległość między liniami marginesów a każdą krawędzią strony. Jeżeli w
oknie dialogowym Nowy dokument lub Ustawienia dokumentu zaznaczono opcję Rozkładówka, nazwy opcji
lewego i prawego marginesu zmieniają nazwy na Wewnętrzny i Zewnętrzny, co pozwala określić dodatkowy
margines wewnętrzny na oprawę.
Kolumny W polu Liczba wpisać liczbę łamów, jakie mają zostać utworzone wewnątrz marginesów. W polu Odstęp
między wpisać wartość odstępu między łamami.
Uwaga: Okno dialogowe Marginesy i łamy nie zmienia łamów znajdujących się wewnątrz ramek tekstowych, chociaż
rozmiar tych łamów może zostać zmieniony wskutek zmodyfikowania rozmiaru ramki przez funkcję Dopasowanie
układu.
Zobacz także
Àutomatyczne dopasowywanie układu' na stronie 216
Ìnformacje o właściwościach ramki tekstowej' na stronie 235
Aby utworzyć kolumny o nierównej szerokości

Jeśli na stronie jest więcej niż jeden łam, linie łamów na środku pojawiają się parami. Po przeciągnięciu jednej linii
porusza się cała para. Odległość między liniami łamów jest równa podanej wartości odstępu; para przesuwa się
razem, zachowując tę wartość.
1 Przejść na stronę wzorcową lub rozkładówkę, która ma zostać zmieniona.
2 Za pomocą narzędzia Zaznaczanie przeciągnąć linię łamu. Nie można przeciągnąć jej poza linię sąsiedniego
łamu ani poza krawędź strony.
Przeciąganie linii łamu tworzy łamy o nierównej szerokości
Aby utworzyć łamy o nierównych odstępach międzyłamowych, należy utworzyć równomiernie rozłożone linie
pomocnicze miarki, a następnie przeciągnąć poszczególne linie na odpowiednie miejsce. (Zobacz Àby utworzyć
linie pomocnicze z miarki' na stronie 190.)
Tworzenie własnych rozmiarów strony

Tworzenie własnych rozmiarów strony
Jeżeli często wybiera się niestandardowy rozmiar strony, można dodać go do menu Rozmiar strony w oknie
dialogowym Nowy dokument. Własne formaty strony dodaje się do menu Rozmiar strony, edytując plik tekstowy
New Doc Sizes, znajdujący się w folderze Presets (w folderze aplikacji InDesign). Plik ten zawiera w sobie
odpowiedni opis pomocniczy. Należy otworzyć go w edytorze tekstu i wykonać zawarte w nim instrukcje.
Rozmiary strony zdefiniowane w pliku New Doc Sizes będą się pojawiać w oknie dialogowym Nowy dokument oraz
w oknie dialogowym Ustawienia dokumentu.
Uwaga: Własny rozmiar strony można określić także w oknie dialogowym Nowy dokument oraz w oknie dialogowym
Ustawienia dokumentu. Jednak własne rozmiary strony wprowadzone w tych oknach dialogowych nie będą dostępne
przy tworzeniu następnych dokumentów.
Zobacz także
Àby zmienić ustawienia dokumentu' na stronie 182
Aby zdefiniować style ustawień dokumentu

Ustawienia opcji dokumentu dotyczące rozmiaru papieru, łamów, spadu i obszaru informacji o pracy można zapisać
w stylu ustawień. Pozwala to oszczędzić czas i zagwarantować spójność przy tworzeniu kolejnych podobnych
dokumentów.
1 Wybrać polecenie Plik > Style ustawień dokumentu > Definiuj.
2 W pojawiającym się oknie dialogowym nacisnąć przycisk Nowy.
3 W oknie dialogowym Nowy styl ustawień dokumentu podać nazwę stylu ustawień i wybrać podstawowe opcje
układu. (Zobacz Òpcje nowego dokumentu' na stronie 180, gdzie można znaleźć opis poszczególnych opcji.)
4 Dwukrotnie nacisnąć przycisk OK.
Style ustawień dokumentu można zapisać w osobnym pliku i rozprowadzać wśród innych użytkowników. Do
zapisywania i wczytywania stylów ustawień służą przyciski Zapisz i Wczytaj w oknie dialogowym Ustawienia
dokumentu (Ustawienia dokumentu > Definiuj).
Aby utworzyć dokument na podstawie stylu ustawień

• Wybrać polecenie Plik > Style ustawień dokumentu > [nazwa stylu ustawień].
• Wybrać polecenie Plik > Nowy > Dokument, a następnie wybrać styl ustawień z menu Ustawienie w oknie
dialogowym Nowy dokument.
Okno dialogowe Nowy dokument wyświetli opcje układu zawarte w stylu ustawień.
2 Jeśli to konieczne, wprowadzić zmiany w tych opcjach i nacisnąć przycisk OK.
Aby pominąć okno dialogowe Nowy dokument należy przytrzymać klawisz Shift przy wybieraniu stylu ustawień z
menu Style ustawień dokumentu.
Miarki i jednostki miary

Aby ukryć lub pokazać miarki
❖ W trybie widoku normalnego ( na pasku narzędzi) wybrać polecenie Widok > Pokaż miarki lub Ukryj miarki.
Zobacz także
Òpcje drukowania obiektów niedrukowalnych' na stronie 672
Miarki i jednostki miary

Można zmienić jednostki miary dla miarek ekranowych oraz palet i okien dialogowych; ustawienia te można
zmieniać w dowolnym momencie i tymczasowo przesłaniać bieżące ustawienia jednostek miar przy wpisywaniu
wartości. Domyślnie, miarki rozpoczynają pomiar od lewego górnego rogu strony lub rozkładówki. Można to
zmienić, przenosząc punkt zerowy miarki.
Zmiana jednostek miary nie powoduje przesunięcia linii pomocniczych, siatek ani obiektów, kiedy więc zmieni się
podziałka, mogą one nie pasować do obiektów wyrównanych do poprzedniej podziałki.
Miarki w oknie dokumentu

A. Opisane znaki podziałki B. Główne znaki podziałki C. Podrzędne znaki podziałki
Dla miarki poziomej i pionowej można ustawić różne systemy miary. System wybrany dla miarki poziomej decyduje
o tabulatorach, marginesach, wcięciach i innych wymiarach. Każda rozkładówka ma swoją własną miarkę pionową;
jednak wszystkie miarki pionowe używają tych samych ustawień, określanych w oknie dialogowym Jednostki i skoki.
Domyślną jednostką miary na miarkach jest pica (1 pica jest równa 12 punktom). Można jednak wybrać własne
jednostki na miarce i sterować położeniem głównych znaków podziałki. Na przykład, jeżeli zmieni się własną
jednostkę miarki pionowej na 12 punktów, to główne znaki podziałki będą się pojawiały co 12 punktów (jeżeli takie
wyświetlanie jest możliwe przy danym powiększeniu). Opisy znaków podziałki obejmują dostosowane znaki
główne, zatem w tym samym przykładzie miarka wskazująca 3 oznacza trzecią wielokrotność skoku 12-punktowego,
czyli 36 punktów.
Miarka pionowa używająca cali (po lewej), i własnego skoku co 12 punktów (po prawej)
Ustawienie własnych skoków podziałki na miarce pionowej pomaga w wyrównywaniu głównych znaków podziałki
z siatką linii bazowych.
Zobacz także
Àby zmienić jednostki miary oraz miarki' na stronie 186
Ìnformacje o siatkach' na stronie 195
Àby zmienić punkt zerowy' na stronie 187
Aby zmienić jednostki miary oraz miarki

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Jednostki i skoki (Windows) lub InDesign > Preferencje > Jednostki i
skoki (Mac OS).
2 Aby zmienić położenie punktu zerowego, wybrać z menu Początek sekcji Jednostki miarki jedną z następujących
opcji:
• Rozkładówka, aby ustawić punkt początkowy miarki w górnym lewym rogu każdej rozkładówki. Miarka pozioma
rozciąga się na całą rozkładówkę.
• Strona, aby ustawić punkt początkowy miarki w górnym lewym rogu każdej strony. Miarka pozioma zaczyna się
od zera na każdej ze stron w rozkładówce.
• Grzbiet, aby ustawić początek miarki na wielostronicowych rozkładówkach na lewy górny róg pierwszej strony od
lewej, a także na górę grzbietu oprawy. Miarka pozioma rozciąga się od strony po lewej do krawędzi oprawy oraz
od grzbietu oprawy do strony po prawej.
3 Aby zmienić system miar system miar dla miarek poziomych i pionowych, okien dialogowych i palet, wybrać
pożądany system z menu Poziomo i Pionowo. Można także wybrać opcję Własne i wpisać liczbę punktów określającą
skok głównych znaków podziałki.
4 Aby zmienić wartość służącą do obliczania punktów, wpisać pożądaną wielkość punktu na cal w pole Punkty/cal.
5 Ustawić dowolne spośród poniższych opcji skoku klawiatury:
Klawisz kursora Steruje skokiem klawiszy strzałek podczas podsuwania obiektów.
Wielkość/interlinia Steruje skokiem zwiększania lub zmniejszania wielkości interlinii w punktach za pomocą
klawiszy skrótów.
Przesunięcie linii bazowej Steruje skok przesunięcia linii bazowej za pomocą klawiszy skrótów.
Kerning Steruje skokiem kerningu regulowanego za pomocą klawiszy skrótów.

Jednostki miary można również zmienić, klikając prawym przyciskiem myszy (Windows) lub klikając z
przytrzymaniem klawisza Control (Mac OS) na miarce i wybierając jednostkę z menu kontekstowego.
Zobacz także
`Klawisze do pracy z tekstem' na stronie 774
`Klawisze do zaznaczania i przenoszenia obiektów' na stronie 771
Aby tymczasowo przesłonić jednostki miary

Zaznaczyć istniejącą wartość na palecie lub w oknie dialogowym i wpisać nową wartość, używając notacji z poniższej
tabeli:
Aby okreœliæ: Wpisaæ za wartoœci¹ Przyk³ad (orygina³) Przyk³ad (w notacji

nastêpuj¹ce skróty: InDesign)
Cale i, in, cal lub " 5 1/4 cala 5,25i
Milimetry mm 48 milimetrów 48mm
Pica p 3 pica 3p
Aby okreœliæ: Wpisaæ za wartoœci¹ Przyk³ad (orygina³) Przyk³ad (w notacji

nastêpuj¹ce skróty: InDesign)
Punkty p (przed wartością) pkt 6 punktów p6 6pkt

(za wartością)
Pica i punkty p (za wartością) 3 pica, 6 punktów 3p6
Cycero c 5 cycero 5c
Uwaga: W przypadku punktów PostScript, można używać 72 punktów na cal, tradycyjnych punktów drukarskich:
72,27 pkt/cal, lub innej wartości, w zależności od ustawień preferencji.
Zmienianie punktu zerowego

Punkt zerowy to położenie, w którym przecinają się zera na miarce poziomej i pionowej. Domyślnie punkt zerowy
znajduje się w górnym lewym rogu pierwszej strony każdej rozkładówki. Oznacza to, że domyślne położenie punktu
zerowego jest zawsze w takiej samej odległości względnej dla rozkładówki, ale może być różne w odniesieniu do
obszaru roboczego.
Współrzędne X i Y na palecie Sterowanie, palecie Informacje i palecie Przekształć wyświetlane są w odniesieniu do
punktu zerowego. Punkt zerowy można przesuwać w celu mierzenia odległości, tworzenia nowego punktu
odniesienia dla wymiarów lub w celu podziału zbyt dużych stron. Domyślnie każda rozkładówka ma jeden punkt
zerowy w górnym lewym rogu pierwszej strony, ale można go umieścić także na grzbiecie oprawy lub określić, że
każda strona na rozkładówce ma mieć swój własny punkt zerowy.
Aby zmienić punkt zerowy

Gdy przesuwa się punkt zerowy, przenosi się on na to samo położenie względne na wszystkich rozkładówkach. Na
przykład, jeżeli przeniesie się punkt zerowy w górny lewy róg drugiej strony jednej z rozkładówek, to będzie się on
pojawiał w tym miejscu na drugiej stronie wszystkich innych rozkładówek w dokumencie
• Aby przesunąć punkt zerowy, przeciągnąć z punktu przecięcia miarki poziomej i pionowej aż do miejsca na
układzie, gdzie ma się znaleźć punkt zerowy.
Ustanawianie nowego punktu zerowego
• Aby zresetować punkt zerowy, dwukrotnie kliknąć w miejscu przecięcia miarki poziomej i pionowej .
• Aby zablokować lub odblokować punkt zerowy, kliknąć prawym przyciskiem myszy (Windows) lub kliknąć z
przytrzymaniem klawisza Control (Mac OS) w punkcie zerowym miarek, a następnie wybrać polecenie Zablokuj
punkt zerowy lub Odblokuj punkt zerowy z menu kontekstowego.
Aby zmienić domyślny punkt zerowy

Za pomocą parametru Początek w oknie dialogowym Preferencje można ustawiać domyślny punkt zerowy miarek
oraz zakres miarki poziomej. Zakres decyduje o tym, czy miarka rozciąga się na całą stronę, na całą rozkładówkę, czy
na wiele rozkładówek, od pierwszej strony po lewej do grzbietu i od grzbietu na zewnątrz.
Jeżeli ustawi się punkt początkowy na grzbiet oprawy każdej rozkładówki, to punkt ten zostaje w tym miejscu
zablokowany. Nie będzie można zmienić położenia punktu początkowego, przeciągając go z przecięcia miarek,
dopóki nie wybierze się innej opcji.
skoki (Mac OS).
2 Wybrać jedną z następujących opcji z menu Początek w sekcji Jednostki miarki:
• Rozkładówka, aby ustawić punkt początkowy miarki w górnym lewym rogu każdej rozkładówki. Miarka pozioma
rozciąga się na całą rozkładówkę.
• Strona, aby ustawić punkt początkowy miarki w górnym lewym rogu każdej strony. Miarka pozioma zaczyna się
od zera na każdej ze stron w rozkładówce.
• Grzbiet, aby ustawić początek miarki na wielostronicowych rozkładówkach na lewy górny róg pierwszej strony od
lewej, a także na górę grzbietu oprawy. Miarka pozioma rozciąga się od strony po lewej do krawędzi oprawy oraz
od grzbietu oprawy do strony po prawej.
Ustawienia punktu początkowego miarki poziomej można zmienić również za pomocą menu kontekstowego, które
pojawia się po kliknięciu prawym przyciskiem myszy (Windows) lub kliknięciu z przytrzymaniem klawisza
Command (Mac OS) na miarce poziomej.
Aby zmierzyć odległość między dwoma punktami

Narzędzie Miarka oblicza odległość między dowolnymi dwoma punktami na obszarze pracy. Podczas mierzenia
odległości między punktami, wynik pomiaru wyświetlany jest na palecie Informacje. Wszystkie pomiary poza
kątem obliczane są w jednostkach miary ustawionych w danym momencie dla dokumentu.
1 Sprawdzić, czy widoczna jest paleta Info (Okno > Info).
2 Wybrać narzędzie Miarka (może ono być zakryte przez narzędzie Kroplomierz).
3 Kliknąć pierwszy punkt i przeciągnąć do drugiego. Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Shift ogranicza
ruchy narzędzia do wielokrotności 45°. Nie można przeciągnąć poza pojedynczy obszar roboczy i związaną z nim
rozkładówkę.
Zobacz także
Ìnformacje o palecie Info' na stronie 189
Aby zmierzyć kąty

1 Sprawdzić, czy widoczna jest paleta Info (Okno > Info).
2 Wybrać narzędzie Miarka (może ono być zakryte przez narzędzie Kroplomierz).
• Aby zmierzyć kąt względem osi x, przeciągnąć narzędziem.
• Aby zmierzyć dowolny kąt, przeciągnąć, aby utworzyć pierwszą linię kąta. Umieścić narzędzie nad dowolnym
punktem końcowym linii pomiaru. Następnie dwukrotnie kliknąć i przeciągnąć lub przytrzymać klawisz Alt
(Windows) lub Option (Mac OS) i przeciągnąć, aby utworzyć drugą linię kąta.
Podczas pomiaru kąta niestandardowego paleta Info pokazuje długość pierwszej linii jako D1, a długość drugiej linii
jako D2.
Informacje o palecie Info

Paleta Informacje wyświetla informacje o zaznaczonych obiektach, bieżącym dokumencie, albo obszarze pod
wybranym w danym momencie narzędziem. Podaje przy tym wartości dotyczące położenia, rozmiaru oraz kąta.
Podczas przesuwania obiektu paleta Informacje wyświetla również jego położenie względem punktu początkowego.
W przeciwieństwie do innych palet InDesign, paleta Informacje dostępna jest tylko do odczytu: nie można
wprowadzać na niej opcji ani modyfikować wyświetlanych przez nią wartości. Wybranie polecenia Pokaż opcje z
menu palety udostępnia dodatkowe informacje o zaznaczonym obiekcie.
Aby wyświetlić paletę Informacje

1 Wybrać polecenie Informacje z menu Okno. Aby zmienić bieżący system miar, kliknąć mały trójkącik obok ikony
plus.
2 Aby wyświetlić na palecie dodatkowe informacje, można wybrać polecenie Pokaż opcje z menu palety.
W zależności od tego, jakie narzędzie zostało wybrane lub jaki obiekt jest zaznaczony, paleta Informacje może
wyświetlać następujące dane:
• Wartości kolorów wypełnieniai obrysu zaznaczonego obiektu oraz informacje o gradientach .
• Nazwy próbek. Zamiast nich można wyświetlić wartości z przestrzeni kolorów. W tym celu należy kliknąć mały
trójkącik obok ikony wypełnienia lub obrysu.
• Informacje o bieżącym dokumencie, takie jak jego położenie, data ostatniej modyfikacji, autor i rozmiar pliku.
Informacje te są wyświetlane wtedy, gdy w dokumencie nie jest zaznaczony żaden element.
• Liczba znaków, słów, wierszy i akapitów: dane te są wyświetlane po utworzeniu punktu wstawiania lub po
zaznaczeniu tekstu za pomocą jednego z narzędzi Tekst. (Jeżeli występuje tekst zakryty, to pojawia się znak „+”, a
za nim liczba odpowiadająca liczbie zakrytych znaków, słów lub wierszy.)
• Gdy zaznaczony jest plik graficzny, paleta wyświetla typ pliku, rozdzielczość i przestrzeń kolorów. Rozdzielczość
podawana jest zarówno w pikselach na cal (rozdzielczość własna pliku graficznego) oraz w efektywnych pikselach
na cal (rozdzielczość grafiki, której rozmiar zmieniono w programie InDesign). Jeżeli włączono zarządzanie
kolorem, to wyświetlany jest również profil ICC.
Linie pomocnicze miarki

Informacje o liniach pomocniczych miarki
Linie pomocnicze miarki różnią się od siatek tym, że można je dowolnie rozmieszczać na stronie lub w obszarze
roboczym. Można tworzyć dwa rodzaje linii pomocniczych: linie pomocnicze strony — pojawiają się one tylko na tej
stronie, na której zostały utworzone; oraz linie pomocnicze rozkładówki, które obejmują wszystkie strony i obszar
roboczy na wielostronicowej rozkładówce. Każdą linię pomocniczą można przeciągnąć na obszar roboczy. Linia
pomocnicza jest wyświetlana lub ukrywana razem z warstwą, na której została utworzona.
Nowe linie pomocnicze zawsze pojawiają się na aktywnej rozkładówce. Na przykład, jeżeli w oknie dokumentu
widocznych jest kilka rozkładówek, a użytkownik przeciągnie do okna nową linię, to linia ta będzie widoczna tylko
na aktywnej rozkładówce.
A B
Linie pomocnicze w oknie dokumentu

A. Linia pomocnicza rozkładówki B. Linia pomocnicza strony
Zobacz także
Ìnformacje o warstwach' na stronie 218
Aby utworzyć linie pomocnicze z miarki

1 Należy sprawdzić, czy włączono wyświetlanie zarówno miarek, jak i linii pomocniczych oraz uaktywnić właściwą
rozkładówkę.
2 Jeżeli dokument zawiera wiele warstw, kliknąć nazwę warstwy na palecie Warstwy, aby ją uaktywnić.
• Aby utworzyć linię strony, umieścić wskaźnik w obszarze miarki poziomej lub pionowej, a następnie przeciągnąć
do żądanego położenia na aktywnej rozkładówce. Jeżeli upuści się linię na obszar roboczy będzie ona obejmowała
ten obszar i rozkładówkę; jeżeli później przeciągnie się ją na stronę, będzie się zachowywała jak linia strony.
• Aby utworzyć linię rozkładówki, przeciągnąć z miarki pionowej lub poziomej, utrzymując wskaźnik w obszarze
roboczym, ale umieszczając linię w pożądanym położeniu na aktywnej rozkładówce.
• Aby utworzyć linię rozkładówki, gdy schowek nie jest widoczny (np. gdy widok został powiększony) należy
przytrzymać Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) podczas przeciągania z miarki poziomej lub pionowej na
aktywną rozkładówkę.
• Aby utworzyć linię pomocniczą bez przeciągania, dwukrotnie kliknąć w odpowiednim miejscu na miarce
poziomej lub pionowej. Jeżeli linia pomocnicza ma zostać przyciągnięta do najbliższego znaku podziałki, należy
przytrzymać klawisz Shift podczas dwukrotnego klikania miarki.
• Aby utworzyć jednocześnie linię poziomą i pionową, przytrzymać Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS)
podczas przeciągania z punktu przecięcia miarek aktywnej rozkładówki w pożądane miejsce.
Linia pozioma i linia pionowa utworzone jednocześnie

Aby przesunąć linię pomocniczą miarki o zadaną wartość liczbową, zaznaczyć linię i wprowadzić wartości w pola
X i Y na palecie sterowanie.
Zobacz także
Ìnformacje o liniach pomocniczych miarki' na stronie 189
Àby wyświetlić lub ukryć linie pomocnicze' na stronie 192
Aby utworzyć zestaw równomiernie rozłożonych linii pomocniczych

1 Jeżeli dokument zawiera wiele warstw, kliknąć nazwę warstwy na palecie Warstwy, aby ją uaktywnić.
2 Wybrać polecenie Układ > Utwórz linie pomocnicze.
3 W polu Liczba wpisać liczbę wierszy lub kolumn, które mają zostać utworzone.
4 W polu Odstęp wpisać wartość odstępu między wierszami lub kolumnami. Warto rozpocząć od małych wartości,
takich jak 1 pica; duże odstępy zostawiają mało miejsca na kolumny.
Kolumny utworzone poleceniem Utwórz linie pomocnicze są inne niż łamy utworzone przez polecenie Układ >
Marginesy i łamy. Na przykład, kolumny utworzone przez polecenie Utwórz linie pomocnicze nie mogą sterować
przepływem tekstu po umieszczeniu pliku tekstowego. Do tworzenia dużych podziałów łamowych odpowiednich do
automatycznego przepływu tekstu należy użyć polecenia Marginesy i łamy, natomiast do tworzenia siatek kolumn i
innych elementów pomocniczych układu należy użyć polecenia Utwórz linie pomocnicze.
5 W sekcji Dopasuj linie pomocnicze do, kliknąć opcję Marginesy, aby utworzyć linie pomocnicze w obrębie
marginesów strony, albo Strony, aby utworzyć linie pomocnicze w obrębie krawędzi strony.
Linie pomocnicze równomiernie rozłożone w obrębie marginesów (po lewej) i krawędzi strony (po prawej)
6 Aby usunąć istniejące wcześniej linie pomocnicze (w tym także linie na warstwach ukrytych lub zablokowanych),
zaznaczyć opcję Usuń istniejące linie pomocnicze miarki.
7 Można też zaznaczyć opcję Podgląd, aby obejrzeć efekt ustawień na stronie. Następnie nacisnąć przycisk OK.
Uwaga: Polecenie Utwórz linie pomocnicze tworzy tylko linie strony; nie może utworzyć linii rozkładówki.
Aby rozmieścić linie pomocnicze w równomiernych odstępach, zaznaczyć linie pomocnicze (przeciągając lub
przytrzymując klawisz Shift i klikając myszą). Następnie zaznaczyć opcję Użyj odstępów na palecie Sterowanie,
wprowadzić wartość odstępu w pole tekstowe i nacisnąć klawisz Enter lub Return. Kliknąć ikonę Rozmieść poziomo do
środka lub ikonę Rozmieść pionowo do środka . Ikony te znajdują się z lewej strony opcji Użyj odstępów.
Zobacz także
Ìnformacje o liniach pomocniczych miarki' na stronie 189
Àby utworzyć linie pomocnicze z miarki' na stronie 190
Modyfikowanie linii pomocniczych miarki

Można zmieniać atrybuty poszczególnych linii pomocniczych, a także przenosić, wycinać, kopiować, wklejać i
usuwać kilka linii jednocześnie. Skopiowane lub wycięte linie pomocnicze miarki można wklejać na innych stronach
lub w innych dokumentach, ale nie w innych programach. Aby zmienić atrybuty konkretnych linii pomocniczych,
trzeba najpierw zaznaczyć te linie. Jeśli nie są zaznaczone żadne linie pomocnicze, polecenie Linie pomocnicze
miarki ustawia wartości domyślne tylko dla nowych linii.
Aby wyświetlić lub ukryć linie pomocnicze

• Aby wyświetlić lub ukryć wszystkie linie pomocnicze marginesów, kolumn i miarek, wybrać polecenie Widok >
Siatki i linie pomocnicze > Pokaż/Ukryj linie pomocnicze.
• Aby wyświetlić lub ukryć linie miarki tylko na jednej warstwie, nie zmieniając widoczności obiektów tej warstwy,
należy dwukrotnie kliknąć nazwę warstwy na palecie Warstwy, włączyć lub wyłączyć opcję Pokaż linie
pomocnicze, a następnie nacisnąć przycisk OK.
• Aby wyświetlić lub ukryć linie pomocnicze i inne elementy niedrukowalne, kliknąć ikonę trybu podglądu na
dole paska narzędzi.
Aby zaznaczyć linie pomocnicze miarki

• Aby zaznaczyć pojedynczą linię pomocniczą miarki, wybrać narzędzie Zaznaczenie lub narzędzie Zaznaczenie
bezpośrednie i kliknąć linię. Zostanie ona wyróżniona kolorem warstwy, na której się znajduje. Zaznaczona
linia ma kolor niebieski. Po zaznaczeniu linii ikona punktu odniesienia na palecie Sterowanie zmienia się w
ikonę lub , odpowiednio do zaznaczonej linii pomocniczej.
Jeżeli nie można zaznaczyć linii pomocniczej, a polecenie Widok > Zablokuj linie pomocnicze jest już odznaczone,
to linia może znajdować się na stronie wzorcowej albo na warstwie z zablokowanymi liniami pomocniczymi.
• Aby zaznaczyć wiele linii miarki na raz, przytrzymać klawisz Shift i kliknąć linie narzędziem Zaznaczenie lub
Zaznaczenie bezpośrednie. Można także przeciągnąć wokół kilku linii, o ile marker zaznaczenia nie dotknie ani
nie obejmie żadnego innego obiektu.
• Aby zaznaczyć wszystkie linie pomocnicze miarki na aktywnej rozkładówce, nacisnąć klawisze Ctrl+Alt+G
(Windows) lub Command+Option+G (Mac OS).
Aby zablokować lub odblokować linie miarki

• Aby zablokować lub odblokować wszystkie linie miarki, należy wybrać polecenie Widok > Zablokuj linie
pomocnicze, aby włączyć lub wyłączyć tę opcję.
• Aby zablokować lub odblokować linie miarki tylko na jednej warstwie, nie zmieniając widoczności obiektów tej
warstwy, należy dwukrotnie kliknąć nazwę warstwy na palecie Warstwy, włączyć lub wyłączyć opcję Zablokuj linie
pomocnicze, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby przenieść linie miarki

❖ Wybrać narzędzie Zaznaczanie lub narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie i wykonać jedną z następujących
czynności:
• Przeciągnąć linię miarki, aby ją przenieść.
• Aby przenieść wiele linii miarki, zaznaczyć je przytrzymując klawisz Shift, a następnie przeciągnąć linie na nowe
miejsce.
Zaznaczone linie można przenosić tak jak każdy inny obiekt, w tym również wykorzystując funkcje skoku za
pomocą klawiszy strzałek oraz palety Sterowanie i Przekształć.
• Aby linia pomocnicza była przyciągana do znaków podziałki, należy podczas przeciągania nacisnąć klawisz Shift.
Można także zaznaczyć linię, przytrzymać klawisz Shift, a następnie kliknąć przyciskiem myszy.
• Aby przenieść linię rozkładówki, przeciągnąć tę część linii, która znajduje się w obszarze roboczym, albo nacisnąć
Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) przy przeciąganiu linii z obszaru strony.
• Aby przenieść linie pomocnicze na inną stronę lub do innego dokumentu, wybrać polecenie Edycja > Kopiuj lub
Edycja > Wklej, przejść na inną stronę i wybrać polecenie Edycja > Wklej. Jeżeli wkleja się na stronę o tej samej
wielkości i orientacji co strona źródłowa, to linie pojawią się w tym samym miejscu.
Uwaga: Opcja Wklejanie z zapamiętaniem warstwy wpływa na warstwę, na której pojawią się wklejone linie
pomocnicze.
Zobacz także
Àby wkleić obiekty na inne warstwy' na stronie 221
Aby usunąć linie pomocnicze miarki

• Aby usunąć poszczególne linie pomocnicze, zaznaczyć jedną lub więcej linii miarki i nacisnąć klawisz Delete.
(Można także przeciągnąć linie pomocnicze miarki i upuścić je na miarce, co spowoduje ich usunięcie.)
• Aby usunąć wszystkie linie miarki na aktywnej rozkładówce, najpierw nacisnąć klawisze Ctrl+Alt+G (Windows)
lub Command+Option+G (Mac OS), aby zaznaczyć linie, a następnie nacisnąć klawisz Delete.
Aby zmodyfikować kolor linii pomocniczych miarki

• Aby zmienić opcje jednej lub więcej istniejących linii pomocniczych, należy zaznaczyć te linie.
• Aby ustawić domyślne opcje dla nowych linii pomocniczych, należy usunąć zaznaczenie ze wszystkich linii,
klikając na pustym obszarze.
2 Wybrać polecenie Układ > Linie pomocnicze miarki.
3 W polu Próg wyświetlania wybrać wartość określającą powiększenie, poniżej którego linie pomocnicze miarki nie
są widoczne. Pozwala to uniknąć nadmiernego zagęszczenia linii miarki przy mniejszych powiększeniach.
4 Z menu Kolor wybrać kolor lub opcję Własny, aby określić własny kolor za pomocą systemowego próbnika
kolorów. Następnie nacisnąć przycisk OK.
Naciskając klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) podczas przeciągania zaznaczonych linii miarki można
określić bieżące powiększenie jako próg dla nowych linii miarki.
Aby zmienić porządek układania linii pomocniczych

Domyślnie, linie miarki pojawiają się na wierzchu wszystkich innych linii i obiektów. Jednak niektóre linie miarki
mogą zasłaniać widok takich obiektów, jak linie z małą szerokością obrysu. Zmiana opcji Linie pomocnicze na
spodzie pozwala wyświetlać linie pomocnicze miarki z przodu lub z tyłu wszystkich innych obiektów. Jednakże
niezależnie od ustawienia opcji Linie pomocnicze na spodzie, obiekty i linie miarki zawsze są wyświetlane na
wierzchu linii marginesów i łamów. Ponadto, chociaż umieszczenie linii pomocniczych na różnych warstwach
organizuje je strukturalnie, nie wpływa na ich wizualny porządek wyświetlania — opcja Linie pomocnicze na
spodzie układa wszystkie linie miarki jak jeden zestaw w odniesieniu do pozostałych obiektów na stronie.
A
B
C
D
Domyślny porządek układania

A. Linie pomocnicze miarki B. Obiekty strony C. Linie pomocnicze marginesów i łamów D. Strona
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Linie pomocnicze i obszar roboczy (Windows) lub InDesign >
Preferencje > Linie pomocnicze i obszar roboczy (Mac OS).
2 Zaznaczyć opcję Linie pomocnicze na spodzie i nacisnąć przycisk OK.
Przyciąganie obiektów do siatek i linii pomocniczych

Aby precyzyjnie wyrównywać obiekty do linii pomocniczych, można posłużyć się poleceniami Przyciągaj do linii
pomocniczych oraz Przyciągaj do siatki dokumentu. Podczas rysowania, przesuwania i zmiany rozmiaru krawędzie
obiektów będą przyciągane do najbliższego punktu przecięcia siatki lub najbliższej linii pomocniczej.
Dokładny obszar, w którym obiekt jest przyciągany do linii pomocniczych nazywa się strefą przyciągania i można go
modyfikować. Jeżeli wybrano zarówno polecenie Przyciągaj do linii pomocniczych, jak i Przyciągaj do siatki
dokumentu, priorytet ma siatka.
Podczas wyrównywania obiektów do siatek i linii pomocniczych warto pamiętać o następujących wytycznych:
• Linie pomocnicze muszą być widoczne, aby obiekty były do nich przyciągane. Jednak do siatek linii bazowych i
dokumentu obiekty są przyciągane niezależnie od tego, czy siatki są widoczne, czy nie.
• Obiekty na jednej warstwie są przyciągane do linii pomocniczych na wszystkich innych warstwach. Jeżeli obiekty
nie mają być przyciągane do linii na konkretnej warstwie, należy ukryć linie pomocnicze tej warstwy.
• Aby linie bazowe tekstu były przyciągane do siatki linii bazowej, należy nacisnąć przycisk Wyrównaj do linii
bazowej dla poszczególnych akapitów lub stylów akapitu.
Aby przyciągać obiekty do linii pomocniczych

1 Wybrać polecenie Widok > Siatki i linie pomocnicze i zaznaczyć (włączyć) polecenie Przyciągaj do linii
pomocniczych. Jeżeli opcja ta nie jest zaznaczona, kliknąć ją.
Uwaga: Polecenie Przyciągaj do linii pomocniczych steruje zarówno przyciąganiem do linii pomocniczych, jak i do
siatki linii bazowych.
2 Aby określić strefę przyciągania, wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Linie pomocnicze i obszar roboczy
(Windows) lub InDesign > Preferencje > Linie pomocnicze i obszar roboczy (Mac OS). Wpisać wartość w pole Strefa
przyciągania i nacisnąć przycisk OK. Wartość w polu Strefa przyciągania jest zawsze podawana w pikselach.
Aby przyciągnąć obiekt do linii pomocniczej, przeciągnąć go w kierunku tej linii, aż przynajmniej jedna krawędź
obiektu znajdzie się w strefie przyciągania.
Siatki
Informacje o siatkach
W programie InDesign dostępne są dwa rodzaje niedrukowalnych siatek: siatka linii bazowych , do wyrównywania
łamów tekstu, oraz siatka dokumentu do wyrównywania obiektów. Na ekranie siatka linii bazowych wygląda jak
zeszyt w linię, a siatka dokumentu przypomina papier milimetrowy. Oba rodzaje siatek można dostosowywać.
Siatka linii bazowych (po lewej) i siatka dokumentu (po prawej)
Gdy siatka jest widoczna, można zaobserwować jej następujące cechy:

• Siatka linii bazowych pokrywa całe rozkładówki, ale siatka dokumentu pokrywa cały obszar roboczy.
• Siatki linii bazowych i dokumentu pojawiają się na każdej rozkładówce i nie mogą być przypisane do strony
wzorcowej.
• Siatka dokumentu może się pojawiać nad lub pod wszystkimi liniami pomocniczymi, warstwami i obiektami, ale
nie może być przypisana do żadnej warstwy. Kierunek siatki linii bazowych dokumentu jest zgodny z kierunkiem
łamów określonym w oknie dialogowym Marginesy i łamy.
Zobacz także
Àby skonfigurować siatkę linii bazowych' na stronie 195
Àby skonfigurować siatkę dokumentu' na stronie 196
Aby skonfigurować siatkę linii bazowych

Za pomocą preferencji siatki można skonfigurować siatkę linii bazowych dla całego dokumentu.
Siatkę linii bazowych można skonfigurować dla wybranej ramki, posługując się oknem Opcje ramki tekstowej.
(Zobacz Àby ustawić siatki linii bazowych dla ramki tekstowej' na stronie 237.)
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Siatki (Windows) lub InDesign > Preferencje > Siatki (Mac OS).
2 Określić kolor siatki linii bazowych, wybierając kolor z menu. Można także wybrać polecenie Własny z menu
Kolor.
3 W polu Start podać odległość siatki od góry strony lub od górnego marginesu, w zależności od opcji wybranej z
menu Względem. Jeżeli pojawią się trudności z wyrównaniem miarki pionowej do tej siatki, warto spróbować wpisać
tutaj zero.
4 W polu Skok co wpisać wartość odstępu między liniami siatki. W większości przypadków należy wpisać wartość
odpowiadającą interlinii tekstu, tak aby wiersze tekstu były dokładnie wyrównane z siatką.
A B
Siatka linii bazowych w oknie dokumentu

A. Początek siatki linii bazowych B. Skok między liniami siatki
5 W polu Próg wyświetlania wybrać wartość określającą powiększenie, poniżej którego siatka nie jest widoczna, i
nacisnąć przycisk OK. Zwiększenie progu wyświetlania pozwala uniknąć zagęszczenia linii siatki przy mniejszych
powiększeniach.
Aby skonfigurować siatkę dokumentu

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Siatki (Windows) lub InDesign > Preferencje > Siatki (Mac OS).
2 Określić kolor siatki dokumentu, wybierając kolor z menu. Można także wybrać polecenie Własny z menu Kolor.
3 Aby ustawić odstępy siatki w poziomie, należy w sekcji Siatka dokumentu podać wartość "Linie siatki co" w polu
Poziomo, a następnie podać wartość podziału między poszczególnymi liniami w polu Subpodział.
Siatka linii bazowych przy powiększeniu mniejszym od progu (po lewej) i większym od progu (po prawej)
4 Aby w sekcji Siatka dokumentu ustawić odstępy siatki w pionie, należy podać wartość "Linie siatki co" w polu
Poziomo, a następnie podać wartość podziału między poszczególnymi liniami w polu Subpodział.
5 Wykonać jedną z następujących czynności i nacisnąć przycisk OK:
• Aby umieścić siatkę dokumentu i linii bazowych za wszystkimi innymi obiektami, należy zaznaczyć opcję Siatki
na spodzie.
• Aby umieścić siatkę dokumentu i linii bazowych przed wszystkimi innymi obiektami, należy usunąć zaznaczenie
z opcji Siatki na spodzie.
Opcję Siatki na spodzie można wybrać również z menu kontekstowego, co spowoduje przesunięcie obiektów na
wierzch linii pomocniczych. Aby je wyświetlić, należy zaznaczyć linię pomocniczą, a następnie kliknąć prawym
przyciskiem myszy (Windows) lub kliknąć przytrzymując klawisz Control (Mac OS) na pustym obszarze okna
dokumentu.
Aby wyświetlić lub ukryć siatki

• Aby wyświetlić lub ukryć siatkę linii bazowych, wybrać polecenie Widok > Siatki i linie pomocnicze >
Pokaż/Ukryj siatkę linii bazowych.
• Aby wyświetlić lub ukryć siatkę linii bazowych, wybrać polecenie Widok > Siatki i linie pomocnicze >
Pokaż/Ukryj siatkę linii dokumentu.
Aby przyciągać obiekty do siatki dokumentu

1 Wybrać polecenie Widok > Siatki i linie pomocnicze i zaznaczyć (włączyć) polecenie Przyciągaj do siatki
dokumentu. Jeżeli opcja ta nie jest zaznaczona, kliknąć ją.
2 Aby określić strefę przyciągania, wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Linie pomocnicze i obszar roboczy
(Windows) lub InDesign > Preferencje > Linie pomocnicze i obszar roboczy (Mac OS). Wpisać wartość w pole Strefa
przyciągania i nacisnąć przycisk OK. Wartość w polu Strefa przyciągania jest zawsze podawana w pikselach.
Aby przyciągnąć obiekt do siatki, przeciągnąć go w kierunku siatki, aż przynajmniej jedna krawędź obiektu znajdzie
się w strefie przyciągania.
Strony i rozkładówki
Informacje o stronach i rozkładówkach
Jeżeli w oknie dialogowym Plik > Ustawienia dokumentu zaznaczona zostanie opcja Rozkładówka, strony
dokumentu będą organizowane w rozkładówki. Rozkładówka to zestaw stron oglądanych razem, np. dwie strony
widoczne po otworzeniu książki albo czasopisma. Każda rozkładówka InDesign zawiera własny obszar roboczy, czyli
obszar poza stroną, gdzie można przechowywać obiekty nie rozmieszczone jeszcze na stronie. Każdy obszar roboczy
rozkładówki zapewnia przestrzeń na spad, czyli wychodzenie obiektów poza krawędź strony.
B
A
Strony, paleta
A. Ikony B. Strona z nadanym wzorcem „A” C. Zaznaczona rozkładówka
Aby zmienić sposób wyświetlania strony i rozkładówki

1 Jeżeli paleta Strony nie jest widoczna, należy wybrać polecenie Okno > Strony.
Paleta Strony zapewnia informacje o sterowaniu stronami, rozkładówkami (zestawami stron oglądanych razem) i
wzorcami (stronami lub rozkładówkami, które automatycznie formatują inne strony lub rozkładówki).
2 Wybrać polecenie Opcje palety z menu palety Strony.
3 W sekcji Układ palety wykonać jedną z następujących czynności:
• Zaznaczyć Strony na górze, aby sekcja z ikonami stron była wyświetlana nad sekcją wzorców.
• Zaznaczyć Wzorce na górze, aby sekcja z ikonami wzorców była wyświetlana nad sekcją stron.
4 Aby określić, jak sekcje palety Strony powiększają się przy zmianie rozmiaru palety, wybrać jedną z następujących
opcji z menu Zmień rozmiar w sekcji Układ palety, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• Aby zmieniać rozmiar zarówno sekcji stron, jak i wzorców na palecie, wybrać Proporcjonalne.
• Aby utrzymać rozmiar sekcji stron, a pozwalać na powiększanie sekcji wzorców, wybrać Stałe strony.
• Aby utrzymać rozmiar sekcji wzorców, a pozwalać na powiększanie sekcji stron, wybrać Stałe wzorce.
Aby uaktywnić lub zaznaczyć stronę bądź rozkładówkę

Strony i rozkładówki można zaznaczać lub uaktywniać w zależności od rodzaju wykonywanych zadań. Niektóre
polecenia dotyczą zaznaczonej w danym momencie strony lub rozkładówki, a inne mają wpływ na uaktywnioną
stronę lub rozkładówkę. Na przykład, linie miarki można przeciągać tylko na uaktywnioną stronę lub rozkładówkę,
ale polecenia dotyczące stron, takie jak Powiel rozkładówkę albo Usuń stronę, dotyczą strony lub rozkładówki
zaznaczonej na palecie Strony. Uaktywnienie strony lub rozkładówki jest przydatne wtedy, gdy w oknie dokumentu
widocznych jest kilka rozkładówek, a użytkownik chce wkleić obiekt na konkretną rozkładówkę.
• Aby zaznaczyć stronę, kliknąć ją na palecie Strony. Nie należy klikać dwukrotnie, ponieważ spowoduje to również
uaktywnienie i pokazanie strony.
• Aby zaznaczyć rozkładówkę, otworzyć paletę Strony i kliknąć numery stron pod rozkładówką albo przytrzymać
klawisz Shift i kliknąć ikonę pierwszej i ostatniej strony w rozkładówce.
A A A A A A A A
1 2–3 4–5 1 2–3 4–5
6–7 8 6–7 8
Strona 1 jest uaktywniona, a strona 5 jest zaznaczona (po lewej); strona 1 jest uaktywniona, a zaznaczona jest cała rozkładówka (po prawej).
Uwaga: Niektóre opcje rozkładówki, np. w menu palety Strony, są dostępne tylko wtedy, gdy zaznaczona jest cała
rozkładówka.
• Aby uaktywnić stronę lub rozkładówkę, kliknąć stronę, dowolny obiekt na stronie albo obszar roboczy strony w
oknie dokumentu. Miarka pionowa wzdłuż wszystkich stron lub rozkładówek nieaktywnych jest niedostępna
(szara).
• Aby jednocześnie uaktywnić i zaznaczyć stronę lub rozkładówkę, dwukrotnie kliknąć numery stron na palecie
Strony. Jeżeli strona lub rozkładówka nie była widoczna w oknie dokumentu, to zostanie wyświetlona.
Uwaga: Kliknięcie dowolnego obiektu w dokumencie powoduje jednocześnie uaktywnienie strony lub rozkładówki, jak
i zaznaczenie jej na palecie Strony.
Aby rozpocząć dokument od dwustronicowej rozkładówki

Zamiast rozpoczynać dokument od strony leżącej po prawej (recto), można usunąć pierwszą stronę i zacząć
dokument od strony leżącej po lewej (verso), która stanowi część rozkładówki.
Ważne: Ze względu na ustawienia niezbędne do utrzymania strony po lewej jako strony początkowej, dodawanie
rozkładówek do dokumentu może być trudne. Aby uniknąć tych komplikacji, najlepiej jest pracować nad dokumentem
zaczynającym się od strony po prawej (która powinna pozostać pusta). Po wstawieniu wszystkich stron niezbędnych w
dokumencie należy usunąć tę pustą pierwszą stronę, wykonując opisane poniżej kroki.
1 Sprawdzić, czy 1 strona dokumentu jest pusta.
2 Wybrać polecenie Plik > Ustawienia dokumentu. Dokument musi zawierać co najmniej trzy strony. Opcja
Rozkładówki musi być włączona. Nacisnąć przycisk OK.
3 Otworzyć paletę Strony i zaznaczyć wszystkie strony poza stroną 1. (Najłatwiej jest to zrobić, zaznaczając stronę
2, a potem przytrzymując klawisz Shift i zaznaczając ostatnią stronę w dokumencie.)
4 Wybrać polecenie Nie dziel rozkładówek z menu palety Strony.
5 Zaznaczyć stronę 1. Z menu palety Strony wybrać polecenie Usuń rozkładówkę.
Aby dodać rozkładówkę do dokumentu zaczynającego się od strony po lewej, należy najpierw sprawdzić, czy
włączone są opcje Nie dziel rozkładówek oraz Dopuść rekonfigurację stron. Następnie wstawić trzy strony i usunąć
nadmiarową stronę.
Aby utworzyć wielostronicowe rozkładówki

Jeżeli czytelnik ma widzieć więcej niż jedną stronę na raz, można utworzyć foldery rozkładane lub harmonijkowe,
wykorzystując wielostronicową rozkładówkę i dodając do niej strony. Wielostronicowa rozkładówka jest jak wyspa
w dokumencie; oryginalne strony na rozkładówce nie ulegają zmianie po dodaniu nowych stron przed lub za
rozkładówką, po dowolnej stronie grzbietu oprawy. Grzbiet oprawy określa, w jaki sposób strony będą zszyte lub
złożone w gotowej publikacji.
Strony, paleta
A. Rozkładówka jednostronicowa B. Rozkładówka czterostronicowa, identyfikowana przez nawiasy wokół numerów stron C. Zaznaczona
cała rozkładówka dwustronicowa
1 Zaznaczyć rozkładówkę na palecie Strony, a następnie wybrać polecenie Nie dziel rozkładówki z menu palety
Strony.
Na palecie Strony rozkładówkę wielostronicową można rozpoznać po nawiasach wokół numerów stron.
2 Dodać strony do rozkładówki.
Aby zlikwidować rozkładówkę wielostronicową, zaznaczyć tę rozkładówkę na palecie Strony, a następnie wybrać
polecenie Nie dziel rozkładówki z menu palety, wyłączając tę opcję. Zlikwidowanie wielostronicowej rozkładówki
powoduje, że strony z niej zostaną rozłożone zgodnie z ustawieniami opcji Rozkładówka w oknie dialogowym Plik >
Ustawienia dokumentu.
Zobacz także
Àby rozpocząć dokument od dwustronicowej rozkładówki' na stronie 199
Manipulowanie stronami i rozkładówkami

Za pomocą palety Strony można swobodnie układać, powielać i rozmieszczać strony i rozkładówki. Przy dodawaniu,
układaniu, powielaniu i usuwaniu stron warto pamiętać o następujących wytycznych:
• InDesign zachowuje powiązania (wątki) między ramkami tekstowymi.
• InDesign rozkłada strony stosownie do ustawień opcji Dopuść rekonfigurację stron.
• Obiekty zajmujące wiele stron pozostają na stronie, na której zakrywają najwięcej obszaru.
Zobacz także
Àby sterować podziałem rozkładówek na strony' na stronie 202
Aby dodać nowe strony do dokumentu

• Aby dodać stronę za aktywną stroną lub rozkładówką, nacisnąć przycisk Nowa strona na palecie Strony albo
wybrać polecenie Układ > Strony > Dodaj stronę. Nowa strona będzie używała tego samego wzorca, co istniejąca,
aktywna strona.
• Aby dodać wiele stron na końcu dokumentu, wybrać polecenie Plik > Ustawienia dokumentu. W oknie
Ustawienia dokumentu podać łączną liczbę stron w dokumencie. InDesign doda strony za ostanią stroną lub
rozkładówką.
• Aby dodać strony i określić wzorzec dokumentu, wybrać polecenie Wstaw strony z menu palety Strony. Określić,
gdzie mają zostać dodane strony. Wybrać wzorzec, jaki ma zostać im nadany.
Aby dodać istniejące strony do istniejących rozkładówek

1 Aby dodać istniejącą stronę do rozkładówki, należy zaznaczyć rozkładówkę i wybrać polecenie Nie dziel
rozkładówki z menu palety Strony.
2 Na palecie Strony przeciągnąć ikonę strony do ikon rozkładówek; pojawi się pionowy czarny pasek. Należy
przeciągać, aż pasek ten dotknie strony lub pojawi się między stronami. Aby przeciągnąć całą rozkładówkę, należy
przeciągać jej numery stron.
A A A A A A A A
1 [2–3] 4–5 1 [2–4] 5–6
6–7 8–9 7–8 9
Dodawanie strony do rozkładówki za pomocą palety Strony
Uwaga: Na rozkładówce można umieścić do dziesięciu stron. Po osiągnięciu tego limitu pionowy czarny pasek nie
pojawi się.
Aby przenosić i układać strony

• Wybrać polecenie Układ > Strony > Przenieś strony. Wybrać strony, które mają zostać przeniesione. Następnie w
sekcji Cel wybrać miejsce, do którego mają zostać przeniesione strony. W razie potrzeby określić stronę. Nacisnąć
przycisk OK.
• Na palecie Strony przeciągnąć ikonę strony na nowe miejsce w dokumencie.
Podczas przeciągania pionowy pasek wskazuje miejsce, w którym strona pojawi się po upuszczeniu. Jeżeli czarny
prostokąt lub pasek dotknie rozkładówki, przeciągana strona rozszerzy tę rozkładówkę; w przeciwnym razie strony
dokumentu zostaną rozłożone zgodnie z ustawieniem opcji Rozkładówki w oknie dialogowym Plik > Ustawienia
dokumentu.
A A A A B A A A A
1 2–3 [4–5] 1 2–3 4–5
B B B
6–7 8 [6–7] 8
Zmiana położenia strony za pomocą palety Strony
Aby powielić stronę lub rozkładówkę

❖ Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Strony:
• Przeciągnąć zakres numerów stron pod rozkładówką na przycisk Nowa strona. Nowa rozkładówka pojawi się na
końcu dokumentu.
• Zaznaczyć stronę lub rozkładówkę, a następnie wybrać polecenie Powiel stronę lub Powiel rozkładówkę z menu
palety Strony. Nowa strona lub rozkładówka pojawi się na końcu dokumentu.
• Nacisnąć Alt (Windows) lub Option (Mac OS), przeciągając ikonę strony lub zakres numerów stron pod
rozkładówką na nowe położenie.
Uwaga: Powielenie strony lub rozkładówki spowoduje także powielenie wszystkich obiektów, które się na niej znajdują.
Wątki tekstu przechodzące z powielonej rozkładówki do innych rozkładówek zostaną zerwane, ale wszystkie wątki
wewnątrz powielonej rozkładówki pozostaną nienaruszone — tak jak i wszystkie wątki tekstowe na oryginalnej
rozkładówce.
Aby usunąć stronę z rozkładówki, zachowując ją w dokumencie

1 Aby usunąć stronę z rozkładówki, należy zaznaczyć tę rozkładówkę i wybrać polecenie Nie dziel rozkładówki z
menu palety Strony.
2 Na palecie Strony: przeciągnąć stronę poza rozkładówkę, tak aby pionowy pasek nie dotykał żadnej innej strony.
Aby usunąć stronę lub rozkładówkę z dokumentu

• Na palecie Strony przeciągnąć jedną lub więcej ikon stron lub zakresów numerów stron na ikonę kosza.
• Zaznaczyć jedną lub więcej ikon stron na palecie Strony i kliknąć ikonę Usuń.
• Zaznaczyć jedną lub więcej ikon na palecie Strony, a następnie wybrać polecenie Usuń stronę (y) lub Usuń
rozkładówkę (ki) z menu palety Strony.
Aby kopiować strony między dokumentami

Przy kopiowaniu strony lub rozkładówki z jednego dokumentu do innego, do nowego dokumentu kopiowane są
wszystkie elementy tej strony lub rozkładówki, w tym elementy ze strony wzorcowej.
1 Otworzyć oba dokumenty.
2 Na palecie Strony kliknąć numery stron pod rozkładówką, która ma zostać zaznaczona.
3 Przeciągnąć ikonę do okna drugiego dokumentu. Strona lub rozkładówka zostanie dodana na końcu dokumentu.
Uwaga: Jeżeli kopiowana strona lub rozkładówka zawiera style akapitowe lub znakowe, warstwy lub wzorce, których
nazwy pokrywają się z nazwami stylów, warstw lub wzorców w docelowym dokumencie, to InDesign użyje na tej stronie
lub rozkładówce ustawień z dokumentu docelowego zamiast ustawień kopiowanych.
Aby sterować podziałem rozkładówek na strony

InDesign umożliwia łatwe tworzenie rozkładówek zawierających więcej niż dwie strony. Jednak większość
dokumentów zawiera jedynie rozkładówki dwustronicowe. Dbając o to, by dokument zawierał wyłącznie
rozkładówki dwustronicowe, można zapobiec nieoczekiwanemu podziałowi na strony. Polecenie Dopuść
rekonfigurację stron określa, jak strony i rozkładówki są rozkładane po dodaniu, usunięciu lub przeniesieniu stron.
• Aby utrzymać wszystkie rozkładówki dwustronicowe i zapobiec powstawaniu rozkładówek z więcej niż dwiema
stronami, należy zaznaczyć polecenie Dopuść rekonfigurację stron w menu palety Strony. Jest to ustawienie
domyślne.
• Aby dopuścić powstawanie rozkładówek z więcej niż dwiema stronami i zachować te rozkładówki po dodaniu,
usunięciu lub przeniesieniu poprzedzających stron, należy odznaczyć opcję Dopuść rekonfigurację stron w menu
palety Strony. InDesign zachowa rozkładówki zawierające więcej niż dwie strony, pozwalając na normalne
przetasowanie rozkładówek dwustronicowych.
Numeracja stron i sekcji

Informacje o numeracji stron
Do stron dokumentu można dodawać znacznik numeru strony, który określa położenie numeru na stronie oraz jego
wygląd. Ponieważ znacznik numeru strony jest automatycznie uaktualniany, wyświetlany przez niego numer jest
zawsze właściwy, nawet po dodaniu, usunięciu lub przeniesieniu stron w dokumencie. Znacznikom numeru strony
można nadawać atrybuty formatowania i style, tak jak zwykłemu tekstowi.
year, be sure you

ur mailing list so
be kept abreast
iting excursions
Numer strony na wzorcu A (po lewej) oraz strona 5 oparta na tym samym wzorcu (po prawej)
Pojedynczy dokument InDesign może zawierać do 9999 stron, ale numery stron mogą sięgać 99 999 (np. można
prawidłowo ponumerować 100-stronicowy dokument rozpoczynający się na stronie 9949). Domyślnie, pierwsza
strona dokumentu to strona recto (po prawej) o numerze 1. Strony o numerach nieparzystych zawsze pojawiają się
po prawej stronie; jeżeli użyto polecenia "Opcje sekcji" w celu zmiany numeru pierwszej strony na parzysty, to stanie
się ona stroną verso (po lewej).
Domyślnie strony numerowane są przy użyciu cyfr arabskich (1, 2, 3...); można jednak numerować strony cyframi
rzymskimi pisanymi wielką lub małą literą (i, ii, iii...) lub sekwencjami alfanumerycznymi (a, b, c...).
Aby dodać automatycznie uaktualniany numer strony

1 Wykonać jedną z następujących czynności, aby określić, gdzie ma się pojawić znacznik numeru:
• Jeżeli numer strony ma się pojawiać na wszystkich stronach opartych na wzorcu, dwukrotnie kliknąć wzorzec na
palecie Strony.
• Jeżeli numer strony ma się pojawić tylko na konkretnej stronie, dwukrotnie kliknąć stronę w górnej części palety
Strony.
2 Na wzorcu lub stronie umieścić narzędzie Tekst w miejscu, gdzie ma zostać dodany numer strony, a następnie
przeciągnąć, aby utworzyć ramkę tekstową dostatecznie dużą, by pomieściła największy numer strony i tekst, jaki ma
się obok niego pojawiać, np. znacznik sekcji lub nazwę dokumentu.
3 Gdy kursor tekstowy znajduje się w nowej ramce tekstowej, wykonać jedną z następujących czynności:
• Wpisać dowolny tekst, jaki ma towarzyszyć numerowi strony, np. nazwę dokumentu.
• Aby dodać znacznik sekcji, wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Znacznik sekcji. (Opis
definiowania sekcji i tekstu znacznika sekcji można znaleźć w części `Zmiana numeracji stron i sekcji' na
stronie 204.)
4 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Automatyczny numer strony. Jeżeli automatyczny numer
strony znajduje się na stronie wzorcowej, to wyświetla prefiks tej strony. Na stronie dokumentu automatycznie
wyświetlany jest numer strony. Na obszarze roboczym wyświetlany jest tekst OR.
5 Stosownie do potrzeb powtórzyć kroki 2-4, aby dodać numery do kolejnych stron we wzorcu lub na rozkładówce.
Polecenie Automatyczny numer strony jest dostępne również w menu kontekstowym pod poleceniem Wstaw znak
specjalny. Aby wyświetlić menu kontekstowe, należy umieścić punkt wstawiania w ramce tekstowej z numerem
strony i kliknąć prawym przyciskiem myszy (Windows) lub kliknąć z przytrzymaniem klawisza Control (Mac OS).
Znacznik sekcji (po lewej) oraz znacznik sekcji z wstawionym znacznikiem numeru strony (po prawej)
Aby zmienić format numerów stron

1 Wybrać polecenie Układ > Numeracja i opcje sekcji.
2 Wybrać nowy format numeru strony z menu Styl. Nacisnąć przycisk OK.
Zmiana numeracji stron i sekcji

Najpierw należy utworzyć wszystkie strony potrzebne w dokumencie (lub wszystkie dokumenty potrzebne w
książce), a następnie użyć palety Strony do zdefiniowania zakresów stron jako sekcji. InDesign umożliwia dzielenie
treści na sekcje o różnej numeracji. Na przykład, pierwsze dziesięć stron książki (wstęp) można numerować cyframi
rzymskimi, a resztę książki arabskimi. Numeracja cyframi arabskimi rozpocznie się od strony jedenastej, która w
naszym przykładzie otrzyma numer 1. W programie InDesign można definiować nazwane sekcje dla
poszczególnych dokumentów albo dla wielu dokumentów w jednej książce, co pozwala na wprowadzanie różnych
rodzajów numeracji stron.
Domyślnie strony w książce są numerowane kolejno. Za pomocą okna Numeracja i opcje sekcji można wyzerować
numerację na wybranej stronie, zmienić styl numeracji oraz dodać do numerów prefiksy i tekst znacznika sekcji.
Można zdefiniować znacznik sekcji, który będzie automatycznie oznaczał strony z sekcji.
C
Strony, paleta
A. Ikona wskaźnika sekcji sygnalizuje początek sekcji B. W nowej sekcji zmienia się numer strony C. Pasek stanu wyświetla długość
dokumentu
Aby zdefiniować numerację sekcji

1 Na palecie Strony zaznaczyć pierwszą stronę sekcji, która ma zostać zdefiniowana.
2 Wybrać polecenie Układ > Numeracja i opcje sekcji albo polecenie Numeracja i opcje sekcji z menu palety Strony.
3 Jeżeli zmienia się opcje numeracji dla dowolnej strony poza pierwszą stroną dokumentu, należy zaznaczyć opcję
Początek sekcji. Opcja ta czyni z zaznaczonej strony początek nowej sekcji.
4 Ustawić opcje numeracji i sekcji stosownie do potrzeb, a następnie nacisnąć przycisk OK.
5 Aby zakończyć sekcję, należy powtórzyć kroki numeracji sekcji na pierwszej stronie za końcem sekcji.
Aby edytować lub usunąć numerację sekcji

1 Dwukrotnie kliknąć ikonę wskaźnika sekcji , która pojawia się nad ikoną strony na palecie Strony. Można też
zaznaczyć stronę, która używa znacznika sekcji i wybrać polecenie Numeracja i opcje sekcji z menu palety Strony.
• Zmienić opcje sekcji i numeracji.
• Aby usunąć sekcję, wyłączyć opcję Początek sekcji.
Aby szybko rozpoznać sekcję na palecie Strony należy umieścić kursor bezpośrednio nad dowolną ikoną wskaźnika
sekcji Pojawi się podpowiedź podająca początkowy numer strony lub prefiks sekcji.
Opcje numeracji i sekcji

Automatyczna numeracja stron Zaznaczyć opcję Automatyczna numeracja stron, jeżeli numery stron w tej sekcji
mają następować po poprzedniej sekcji. Po zaznaczeniu tej opcji numery stron w sekcji są automatycznie
uaktualniane po dodaniu stron przed sekcją.
Rozpocznij numerację stron od Wpisać numer pierwszej strony w tej sekcji, jeżeli jej numeracja ma być niezależna
od reszty dokumentu. Wpisać 1, aby rozpocząć numerację od początku. Pozostałe strony sekcji zostaną odpowiednio
ponumerowane. Nawet jeżeli w opcji Style wybierze się styl numerów inny niż liczby arabskie (np. liczby rzymskie),
w tym polu trzeba wpisać numer cyframi arabskimi.
Prefiks sekcji Wpisać etykietę dla tej sekcji. Dodać odpowiednie spacje lub znaki przestankowe, tak aby
automatyczny numer strony miał właściwą postać, np. A–16 lub A 16, a nie A16. Maksymalna długość etykiety
wynosi osiem znaków. Etykieta nie może być pusta ani zawierać pustych spacji. Zamiast nich należy użyć spacji
firetowych lub półfiretowych. W prefiksach sekcji nie można używać symbolu plus (+) ani przecinków (,). (Zobacz
Àby wstawić znaki białego odstępu' na stronie 243.)
Styl Wybrać styl numeracji stron z menu. Styl dotyczy wszystkich stron w danej sekcji.
Znacznik sekcji Wpisać etykietę, którą program InDesign umieści na stronie wskazanym przez znacznik sekcji.
Dołącz przedrostek przy numeracji stron Zaznaczyć opcję Dołącz przedrostek przy numeracji stron, aby prefiks
sekcji był widoczny w wygenerowanym spisie treści lub skorowidzu albo na wydruku stron z automatycznymi
numerami strony. Wyłączenie tej opcji spowoduje, że prefiks sekcji będzie wyświetlany w programie InDesign, ale
zostanie ukryty na wydruku dokumentu, w skorowidzu oraz w spisie treści.
A B
Prefiks sekcji w oknie dokumentu

A. Znacznik i prefiks sekcji na samej stronie B. Prefiks sekcji w polu strony na dole okna dokumentu
Aby dodać tekst znacznika sekcji do strony lub wzorca

Każdą sekcję można opatrzyć niepowtarzalnym prefiksem i dołączyć ten prefiks jako element automatycznego
numeru strony, pozycji spisu treści, odsyłacza, pozycji skorowidza lub innego numeru automatycznego. Na przykład
wybranie dla sekcji prefiksu A– na stronie 16 dokumentu i dołączenie prefiksu sekcji do numeru spowoduje, że
strona ta będzie się pojawiać w spisie treści lub skorowidzu jako strona A–16. Tekst wprowadzony dla znacznika
sekcji pojawia się po wybraniu polecenia Wstaw znacznik sekcji.
1 Na stronie lub wzorcu, który używany jest w sekcji, przeciągnąć narzędziem Tekst , aby utworzyć ramkę tekstową
o dostatecznej wielkości na tekst znacznika sekcji. Można także kliknąć istniejącą ramkę tekstową.
2 Kliknąć prawym przyciskiem myszy (Windows) lub kliknąć przytrzymując klawisz Control (Mac OS) i wybrać
polecenie Wstaw znak specjalny > Nazwa sekcji z menu kontekstowego.
Section
Tworzenie znacznika sekcji
Aby wyświetlić na palecie Strony numerację bezwzględną lub sekcji

Paleta Strony może wyświetlać numerację bezwzględną (oznaczając wszystkie strony kolejnymi numerami,
poczynając od pierwszej strony w dokumencie) lub numerację sekcji (oznaczając strony według sekcji, zgodnie z
opcjami w oknie dialogowym Opcje sekcji). Zmiana wyświetlania numeracji wpływa na sposób wskazywania stron
w dokumencie InDesign, np. na palecie Strony i w polu strony na dole okna dokumentu. Nie wpływa jednak na
wygląd numerów stron na poszczególnych stronach dokumentu.
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Ogólne (Windows) albo InDesign > Preferencje > Ogólne (Mac OS).
2 Wybrać metodę numeracji z menu Widok w sekcji Numeracja stron.
A A A B A A A B
1 2–3 4–5 i ii–iii iv–1
B B B B
6–7 8 2–3 4
Paleta Strony wyświetlająca numerację bezwzględną (po lewej) i numerację sekcji (po prawej)
Automatyczne numery stron w przeskokach wątku

Dla wątków, które są kontynuowane na innych stronach, można bez trudu można utrzymywać linie przeskoku, np.
wiersz informujący „Ciąg dalszy na stronie 42”. Numer strony przeskoku pozwala automatycznie uaktualniać numer
strony zawierającej następną lub poprzednią ramkę powiązaną wątku przy przenoszeniu lub zmianie przepływu
tekstu przez powiązane ramki tekstowe.
Na ogół numer strony przeskoku powinien znajdować się w odrębnej ramce tekstowej od wątku, które monitoruje.
Dzięki temu numer strony przeskoku pozostaje na miejscu nawet po zmianie przepływu tekstu wątku.
Uwaga: Numery stron przeskoku można również wyszukiwać i zamieniać, wprowadzając w oknie dialogowym
Znajdź/Zamień znak specjalny automatycznego numeru strony.
Aby dodać automatyczny numer strony przeskoku

1 Wybrać narzędzie Tekst i przeciągnąć, aby utworzyć nową ramkę tekstową w miejscu, gdzie ma się znaleźć wiersz
przeskoku.
2 Za pomocą narzędzia Zaznaczanie umieścić nową ramkę tekstową w takiej pozycji, by nakładała się na ramkę
z wątkiem, który ma być monitorowany.
continued on page 42
Należy pamiętać, aby ta ramka tekstowa nakładała się wątek, który ma monitorować
3 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć punktem wstawiania w nowej ramce tekstowej. Następnie wpisać tekst, który ma
się pojawiać przed numerem strony, np. "Ciąg dalszy na stronie" albo "Kontynuacja ze strony".
4 Potem wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny i wybrać jedną z następujących opcji:
Numer następnej strony Wstawia numer strony zawierającej następną ramkę wątku. Ten znak wykorzystuje się przy
tworzeniu wiersza przeskoku typu "Ciąg dalszy na stronie".
Numer poprzedniej strony Wstawia numer strony zawierającej poprzednią ramkę wątku. Ten znak wykorzystuje się
przy tworzeniu wiersza przeskoku typu "Kontynuacja ze strony".
Numer strony jest automatycznie uaktualniany zgodnie z bieżącym położeniem następnej lub poprzedniej ramki
wątku.
5 (Opcjonalnie) Aby uniemożliwić przeniesienie wątku bez wiersza przeskoku, zaznaczyć obie ramki narzędziem
Zaznaczenie (przytrzymując klawisz Shift), a następnie wybrać polecenie Obiekt > Grupuj.
6 Jeżeli to konieczne, powtórzyć powyższą procedurę, dodając więcej wierszy przeskoku.
Uwaga: Jeżeli na początku numeru strony pojawiają się niepożądane znaki (np. wiersz przeskoku ma postać "Ciąg
dalszy na stronie A16" zamiast "Ciąg dalszy na stronie 16"), to w oknie dialogowym Numeracja i opcje sekcji został
wprowadzony prefiks sekcji. Należy zatem wyłączyć lub zmienić ten prefiks. (Zobacz Àby zdefiniować numerację
sekcji' na stronie 204.)
Wzorce
Informacje o wzorcach, porządku układania i warstwach
Wzorzec to tło, które można szybko podłożyć pod wiele stron. Obiekty z wzorca pojawiają się na wszystkich
stronach, na których został zastosowany ten wzorzec. Zmiany wprowadzane we wzorcu są automatycznie
uaktualniane na powiązanych stronach. Wzorce zawierają często takie elementy, jak powtarzające się znaki logo,
numery stron, nagłówki i stopki. Mogą także zawierać puste ramki tekstowe lub graficzne, które pełnią rolę
elementów tymczasowych na stronach dokumentu.
Podobnie jak strony w dokumencie, wzorce mogą zawierać wiele warstw. Obiekty na warstwie strony wzorcowej
pojawiają się pod obiektami przypisanymi do tej samej warstwy na stronach dokumentu.
Jeżeli obiekty wzorcowe mają się pojawiać przed obiektami ze strony dokumentu, należy umieścić je na wyższej
warstwie na wzorcu. Obiekt na wyższej warstwie na wzorcu pojawia się z tyłu tej warstwy na stronie dokumentu i z
przodu wszystkich innych obiektów na niższych warstwach. Ponieważ obiekty wzorcowe i obiekty strony
dokumentu występują przemiennie w porządku układania, złączenie warstw spowoduje przeniesienie obiektów
wzorcowych z wyższej warstwy pod obiekty strony dokumentu z niższej warstwy.
Obiekty na pojedynczej warstwie mają własny porządek układania w obrębie tej warstwy.
A • Section A • Section
8 • Hibiscus
Obiekty wzorcowe (na górze, po lewej) pojawiają się za obiektami strony na tej samej warstwie (na dole po lewej); przeniesienie obiektu
wzorcowego na wyższą warstwę (na górze po prawej) przesuwa go na wierzch wszystkich obiektów na niższych warstwach (na dole po prawej).
Porady i wytyczne dotyczące posługiwania się wzorcami

• Jeżeli trzeba utworzyć zestaw wzorców będących subtelnymi wariacjami jednej głównej koncepcji, to można
opracować główny wzorzec i oprzeć na nim poszczególne wariacje. Po uaktualnieniu wzorca głównego
uaktualnione zostaną również wzorce "potomne".
• Alternatywne koncepcje projektu można szybko porównać, tworząc kilka wzorców i stosując je kolejno do tych
samych przykładowych stron z typową zawartością.
• Tak jak strony dokumentu, wzorce mogą zawierać wiele warstw. Za pomocą stron można sterować tym, w jaki
sposób obiekty na wzorcu nakładają się na obiekty na stronie dokumentu.
• Aby móc szybko tworzyć układy nowych dokumentów, można zapisać zestaw wzorców w szablonie dokumentu,
obok takich elementów, jak style znakowe i akapitowe, biblioteki kolorów, a także inne style i ustawienia.
• Po zmianie ustawień łamów lub marginesów na wzorcu albo po nadaniu nowego wzorca z innymi ustawieniami
można wymusić automatyczne dostosowanie obiektów na stronie do nowego układu.
• Ramki tekstowe na wzorcu można łączyć w wątki, ale tylko w ramach jednej rozkładówki. Aby automatycznie
wlewać tekst na wielu rozkładówkach, należy powiązać ramki tekstowe w wątek bezpośrednio na stronach
dokumentu.
• Wzorce nie mogą zawierać sekcji numeracji stron. Automatyczne numery stron wstawione na wzorcu wskazują
odpowiednią stronę w każdej sekcji dokumentu, w której zastosowano dany wzorzec.
• Jeżeli dokument zawiera niestandardowe rozkładówki (np. w przypadku 3- lub 4-stronicowej wkładki w
czasopiśmie), to wszystkie nadawane wzorce powinny zawierać tę samą liczbę stron.
• Aby wyświetlić elementy wzorca na stronie dokumentu, należy zaznaczyć stronę lub rozkładówkę, a następnie
wybrać polecenie Widok > Pokaż elementy wzorcowe.
Zobacz także
Ùżywanie ramek zastępczych podczas projektowania stron' na stronie 215
Àby zapisać dokument' na stronie 55
Àutomatyczne dopasowywanie układu' na stronie 216
Aby utworzyć wzorce

Nowy wzorzec można utworzyć od podstaw, albo oprzeć go na istniejącej stronie bądź rozkładówce wzorcowej.
Zmiany wprowadzone we wzorcu źródłowym są odzwierciedlane we wszystkich kolejnych wzorcach, które zostały
na nim oparte. Po rozważnym zaplanowaniu konstrukcji stron umożliwia to łatwe wprowadzanie zmian układu w
całym dokumencie.
1 Wybrać plecenie Nowy wzorzec z menu palety Strony.
2 Określić następujące opcje i nacisnąć przycisk OK:
• W polu Prefiks wpisać prefiks identyfikujący wzorzec zastosowany dla każdej strony na palecie Strony. Można
wpisać do czterech znaków.
• W polu Nazwa wpisać nazwę rozkładówki wzorcowej.
• Z menu Oparty o wzorzec: wybrać istniejącą rozkładówkę wzorcową, na której ma być oparty nowo tworzony
wzorzec rozkładówki (zobacz Àby stworzyć jeden wzorzec na podstawie innego' na stronie 209). Można także
wybrać opcję Brak.
• W polu Liczba stron wpisać liczbę stron dla nowej rozkładówki (maksimum dziesięć).
Aby utworzyć wzorzec z istniejącej strony lub rozkładówki

❖ Przeciągnąć całą rozkładówkę z sekcji stron na palecie Strony do sekcji wzorców. Każdy obiekt na oryginalnej
stronie lub rozkładówce stanie się elementem nowego wzorca. Jeżeli oryginalna strona używała wzorca, to nowy
wzorzec będzie na nim oparty.
#SBL 8[PSDPXB" #SBL 8[PSDPXB" 8[PSDPXB#
m m m m m m
Tworzenie nowego wzorca na podstawie innej strony lub rozkładówki
Aby stworzyć jeden wzorzec na podstawie innego

W programie InDesign można tworzyć warianty wzorców, oparte na innym wzorcu w tym samym dokumencie i
uaktualniane na jego podstawie. Na przykład, jeżeli dokument ma dziesięć rozdziałów, które używają niezbyt się od
siebie różniących rozkładówek wzorcowych, można oprzeć je wszystkie na rozkładówce wzorcowej zawierającej
wspólny dla nich układ i obiekty. Dzięki temu podstawowy projekt wymaga tylko edycji jednej rozkładówki
wzorcowej — macierzystej— zamiast edycji wszystkich dziesięciu wzorców osobno. Jest to doskonała funkcja
pozwalająca uaktualniać spójny, choć zróżnicowany projekt. Rozkładówki wzorcowe oparte na wzorcu
macierzystym nazywane są wzorcami potomnymi.
Oryginalny wzorzec macierzysty i potomny (po lewej); po modyfikacji wzorca macierzystego automatycznie uaktualniane są wzorce potomne
(po prawej)
Obiekty wzorca macierzystego można przesłaniać na wzorcu potomnym, tworząc warianty wzorca — tak samo, jak
przesłania się obiekty na stronach dokumentu. Zobacz `Przesłanianie i odłączanie obiektów wzorcowych' na
stronie 212.
❖ W sekcji wzorców na palecie Strony wykonać jedną z następujących czynności:
• Zaznaczyć rozkładówkę wzorcową i wybrać polecenie Opcje wzorca dla [nazwa rozkładówki wzorcowej] z menu
palety Strony. W polu Oparty o wzorzec wybrać inny wzorzec i nacisnąć przycisk OK.
• Zaznaczyć nazwę rozkładówki wzorcowej, która ma służyć za podstawę. Przeciągnąć ją na nazwę innego wzorca,
aby zastosować do niego tę bazową rozkładówkę wzorcową.
" "
#SBL 8[PSDPXB" 8[PSDPXB# #SBL 8[PSDPXB" 8[PSDPXB#
m m m m m m
Wzorzec B oparty na wzorcu A
Aby nadać wzorzec stronie lub rozkładówce w dokumencie

• Aby zastosować wzorzec do pojedynczej strony, przeciągnąć ikonę strony wzorcowej na ikonę tej strony na palecie
Strony. Gdy czarny prostokąt będzie otaczał tylko pożądaną stronę, należy zwolnić przycisk myszy.
• Aby zastosować wzorzec do rozkładówki, przeciągnąć ikonę strony wzorcowej na róg rozkładówki na palecie
Strony. Gdy czarny prostokąt będzie otaczał wszystkie strony pożądanej rozkładówki, należy zwolnić przycisk
myszy.
#SBL 8[PSDPXB" 8[PSDPXB# #SBL 8[PSDPXB" 8[PSDPXB#
m m m m m m
Stosowanie wzorca do strony (po lewej) i stosowanie wzorca do rozkładówki (po prawej)
Aby zastosować wzorzec do wielu stron

1 (Opcjonalnie) Na palecie Strony zaznaczyć strony, do których ma zostać zastosowany nowy wzór.
• Jeżeli strony zostały zaznaczone, nacisnąć klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i kliknąć wzorzec.
• Jeżeli strony nie zostały zaznaczone, wybrać polecenie Nadaj wzorzec do strony z menu palety Strony, wybrać
wzorzec w polu Zastosuj wzorzec, wpisać w polu Do strony odpowiedni zakres stron i nacisnąć przycisk OK.
Wzorzec można nadawać wielu stronom na raz. Na przykład, można wpisać 5, 7-9, 13-16 aby nadać ten sam
wzorzec stronom 5, 7-9 oraz 13-16. (Zobacz Àby wyświetlić na palecie Strony numerację bezwzględną lub sekcji'
na stronie 206.)
" " " " # " # " #

m m m m
#
m m
Stosowanie wzorca do zakresu stron
Aby zmodyfikować opcje istniejącej strony wzorcowej

Opcje strony wzorcowej można edytować, zmieniając jej nazwę lub prefiks, opierając jeden wzorzec na drugim, albo
zmieniając liczbę stron na rozkładówce wzorcowej.
1 Kliknąć nazwę rozkładówki wzorcowej na palecie Strony, aby zaznaczyć ten wzorzec.
2 Wybrać polecenie Opcje wzorca z menu palety Strony.
Aby edytować układ wzorca

Układ stron wzorcowych można w dowolnej chwili modyfikować. Wprowadzane w nim zmiany są automatycznie
odzwierciedlane na wszystkich stronach, do których zastosowano ten wzorzec.
Uwaga: Jeżeli obiekt ze strony wzorcowej zostanie przesłonięty lub odłączony na jednej ze stron dokumentu, to obiekt
ten może nie zostać uaktualniony zmianami wprowadzonymi we wzorcu.
1 W sekcji wzorców na palecie Strony dwukrotnie kliknąć ikonę wzorca, który ma zostać zmodyfikowany; albo
wybrać stronę wzorcową z listy pola tekstowego na dole okna dokumentu. Rozkładówka wzorcowa pojawi się w
oknie dokumentu.
2 Dokonać zmian we wzorcu. InDesign automatycznie uaktualni wszystkie strony używające tego wzorca.
Do obejrzenia efektów modyfikacji wzorca można użyć dodatkowych widoków. Wybrać polecenie Okno > Ułóż >
Nowe okno, a następnie polecenie Okno > Ułóż > Sąsiadująco. Jeden widok ustawić na stronę, a drugi na wzorzec
wykorzystywany przez tę stronę. Następnie zmodyfikować wzorzec i obserwować zmiany na stronie.
Aby kopiować wzorce

Wzorce można kopiować z jednego dokumentu do drugiego, albo użyć kopii istniejącego wzorca jako punktu
wyjścia do tworzenia nowego. Jeżeli docelowy dokument zawiera już wzorzec o takiej samej nazwie jak ten, który
jest kopiowany, to do nazwy kopiowanego wzorca dołączane jest słowo „kopia”.
Uwaga: Podczas kopiowania stron między dokumentami automatycznie kopiowane są związane z nimi wzorce. Jednak
jeżeli docelowy dokument zawiera już wzorzec o tej samej nazwie, co wzorzec nadany kopiowanej stronie, to na
skopiowanej stronie zastosowany zostanie wzorzec z docelowego dokumentu.
• Przeciągnąć nazwę rozkładówki wzorcowej na przycisk Nowa strona na dole palety.

• Zaznaczyć nazwę strony rozkładówki wzorcowej i wybrać polecenie Powiel rozkładówkę wzorcową [nazwa
rozkładówki] z menu palety Strony.
Aby skopiować rozkładówkę wzorcową do innego dokumentu

1 Otworzyć dokument, do którego ma zostać dodany wzorzec. Następnie otworzyć dokument zawierający wzorzec,
który ma zostać skopiowany.
2 Kliknąć rozkładówkę wzorcową na palecie Strony i przeciągnąć ją do okna docelowego dokumentu.
Aby odłączyć wzorzec od stron dokumentu,

❖ Aby usunąć wzorzec ze stron dokumentu, należy zastosować wzorzec Brak, który znajduje się w sekcji wzorców
na palecie Strony.
Po usunięciu wzorca ze strony jego układ przestaje na tej stronie obowiązywać. Jeżeli wzorzec zawiera większość
potrzebnych elementów, ale trzeba zmodyfikować wygląd kilku stron, to zamiast usuwać wzorzec, można przesłonić
obiekty wzorcowe na wybranych stronach.
Zobacz także
Àby odłączyć obiekty wzorcowe' na stronie 213
Aby usunąć wzorzec z dokumentu

1 Zaznaczyć przynajmniej jedną ikonę strony wzorcowej na palecie Strony. Aby zaznaczyć wszystkie nieużywane
strony wzorcowe, należy wybrać polecenie Zaznacz nieużywane wzorce z menu palety Strona.
• Przeciągnąć zaznaczoną ikonę strony lub rozkładówki wzorcowej na ikonę Usuń, znajdującą się na dole palety.
• Nacisnąć przycisk Usuń na dole palety.
• Wybrać polecenie Usuń rozkładówkę wzorcową [nazwa rozkładówki] z menu palety.
Przesłanianie i odłączanie obiektów wzorcowych

Gdy do strony dokumentu zastosuje się stronę wzorcową, wszystkie obiekty z wzorca, czyli obiekty wzorcowe,
pojawią się na stronie dokumentu. Niekiedy konieczne jest wprowadzenie niewielkich modyfikacji w wyglądzie
strony w porównaniu z jej wzorcem. W takiej sytuacji nie trzeba odtwarzać na tej stronie układu wzorca, ani tworzyć
nowego. Można natomiast zmodyfikować dowolny obiekt wzorcowy lub jego atrybut; inne obiekty wzorcowe na
stronach dokumentu będą nadal uaktualniane według wzorca.
Elementy strony wzorcowej można dostosowywać na stronie dokumentu na dwa sposoby:
Przes³anianie obiektów ze strony wzorcowej

InDesign umożliwia wybiórcze przesłanianie poszczególnych atrybutów obiektu wzorcowego, co pozwala
dostosować ten obiekt bez zrywania połączenia ze stroną wzorcową. Atrybuty nieprzesłonięte, np. kolor lub rozmiar,
są nadal uaktualnianie na podstawie wzorca. Przesłonięcia można później usunąć, dopasowując wygląd obiektu do
wzorca.
Wśród atrybutów obiektów ze stron wzorcowych, które można przesłaniać, są między innymi: obrysy, wypełnienia,
zawartość ramki, a także wszelkiego rodzaju przekształcenia (np. obrót, skalowanie lub pochylanie).
Uwaga: Jeżeli na jednej ze stron dokumentu przesłonięto elementy strony wzorcowej, to można ponownie nadać
wzorzec.
Od³¹czanie obiektów od ich wzorca

Na stronie dokumentu można odłączyć (oddzielić) obiekt wzorcowy od jego wzorca. Po odłączeniu obiekt
kopiowany jest na stronę dokumentu, a jego powiązanie ze stroną wzorcową jest zrywane. Obiekty odłączone nie są
uaktualniane na podstawie zmian wprowadzonych we wzorcu.
Aby przesłonić obiekty wzorca

• Aby przesłonić pojedynczy obiekt wzorcowy, nacisnąć klawisze Ctrl+Shift (Windows) lub Command+Shift (Mac
OS) i zaznaczyć dowolny obiekt wzorcowy na rozkładówce. Zmodyfikować obiekt stosownie do potrzeb. Obiekt
można będzie teraz zaznaczać tak jak inne obiekty na stronie, pozostanie on jednak związany ze stroną wzorcową.
• Aby przesłonić wszystkie elementy strony wzorcowej, uaktywnić rozkładówkę, a następnie wybrać polecenie
Przesłoń wszystkie elementy strony wzorcowej z menu palety Strony. Można teraz dowolnie zaznaczać i
modyfikować wszystkie obiekty ze strony wzorcowej.
Aby odłączyć obiekty wzorcowe

• Aby odłączyć pojedynczy obiekt wzorcowy od wzorca, nacisnąć klawisze Ctrl+Shift (Windows) lub
Command+Shift (Mac OS) i zaznaczyć dowolny obiekt wzorcowy na rozkładówce. Następnie wybrać polecenie
Odłącz zaznaczenie od wzorca z menu palety Strony. Jeżeli użyje się tej metody w celu przesłonięcia ramki
tekstowej wchodzącej w skład wątku, to przesłonięte zostaną wszystkie widoczne ramki w tym wątku, nawet jeżeli
znajdują się na innej stronie.
• Aby odłączyć wszystkie przesłonięte obiekty wzorcowe na rozkładówce, przejść na rozkładówkę zawierającą te
obiekty. (Nie należy przechodzić na stronę wzorcową, która zawierała oryginalny element.) Wybrać polecenie
Odłącz zaznaczenie od wzorca z menu palety Strony. Jeżeli polecenie to nie jest dostępne, oznacza to, że na
rozkładówce nie ma żadnych przesłoniętych obiektów.
Uwaga: Polecenie Odłącz zaznaczenie od wzorca odłącza wszystkie przesłonięte obiekty wzorcowe na rozkładówce, a
nie wszystkie obiekty wzorcowe ogółem. Aby odłączyć wszystkie obiekty wzorcowe z rozkładówki, trzeba najpierw
ręcznie przesłonić każdy obiekt.
Aby ponownie nadać obiekty wzorcowe

Obiekty wzorcowe, które zostały przesłonięte, można odtworzyć w postaci, w jakiej występują na wzorcu. Powoduje
to przywrócenie atrybutów obiektów do stanu, w jakim znajdują się na wzorcu. W razie edycji wzorca, obiekty te
ponownie będą uaktualniane. Można usuwać przesłonięcia zaznaczonych obiektów lub wszystkich obiektów na
rozkładówce, ale nie w całym dokumencie na raz.
Obiektów odłączonych od stron wzorcowych nie można ponownie przyłączyć do wzorca. Można jednak usunąć
odłączone obiekty i ponownie nadać wzorzec na danej stronie.
• Aby usunąć przesłonięcia wzorca z jednego lub więcej obiektów, zaznaczyć obiekty będące uprzednio obiektami
wzorcowymi. Uaktywnić rozkładówkę na palecie Strony i wybrać polecenie Usuń zaznaczone przesłonięcia
lokalne z menu palety Strony.
• Aby usunąć wszystkie przesłonięcia wzorca z rozkładówki, otworzyć paletę Strony i uaktywnić rozkładówkę (lub
rozkładówkę wzorcową), z której mają zostać usunięte wszystkie przesłonięcia wzorca. Wybrać polecenie Edycja >
Odznacz wszystko, aby żaden obiekt nie był zaznaczony. Wybrać polecenie Usuń wszystkie przesłonięcia lokalne
z menu palety Strony.
Jeżeli ponownie nadaje się wzorzec stronie, która zawiera przesłonięte obiekty ze stron wzorcowych, to obiekty z
przesłonięciami są odłączane, a wszystkie obiekty ze stron wzorcowych są nadawane ponownie. Może to
spowodować powstanie dwóch kopii niektórych obiektów na stronie. Aby uzyskać dokładne odwzorowanie wyglądu
wzorca trzeba usunąć obiekty odłączone.
Projektowanie ramek i stron

Informacje o ścieżkach i ramkach
InDesign umożliwia wykorzystanie obiektów narysowanych w dokumencie jako ścieżek lub ramek. Ścieżki to grafika
wektorowa, taka, jaką tworzy się w programach do rysowania, np. w Adobe Illustratorze. Ramki są obiektami
analogicznymi do ścieżek poza jedną różnicą — mogą one pełnić rolę kontenera dla tekstu lub innych obiektów.
Ramka może także funkcjonować jako wypełniacz— kontener bez zawartości. Jako kontenery i elementy zastępcze,
ramki stanowią podstawowe elementy konstrukcyjne układu dokumentu.
A B C
Ścieżki i ramki
A. Ścieżka B. Ramka jako kontener dla grafiki C. Ramka z umieszczoną grafiką
Zarówno ścieżki, jak i ramki rysuje się za pomocą narzędzi z paska. Ramki można także tworzyć przez umieszczanie
(importowanie) lub wklejanie zawartości na ścieżki.
Ponieważ ramka jest po prostu wersją ścieżki pełniącą rolę kontenera, można na niej przeprowadzać takie same
operacje, jak na ścieżce, np. dodawać kolor lub gradient do wypełnienia lub obrysu, albo edytować kształt ramki za
pomocą narzędzia Pióro. Można nawet w każdej chwili używać ramki jako ścieżki i na odwrót. Ta elastyczność
ułatwia modyfikowanie projektu i zapewnia szeroki wybór możliwości.
Ramki mogą zawierać tekst lub grafikę. Ramka tekstowa określa obszar, który będzie zajmowany przez tekst, oraz
sposób, w jaki tekst będzie przepływał przez układ. Ramki tekstowe można rozpoznać po portach tekstowych w ich
górnym lewym i dolnym prawym rogu.
Ramka graficzna może pełnić rolę obramowania i tła, a także kadrować lub maskować grafikę. Ramka pełniąca rolę
pustego elementu zastępczego wyświetla w środku skrzyżowane linie.
Ramka tekstowa (po lewej) i pusta ramka graficzna (po prawej)

Jeżeli nie widać skrzyżowanych linii wewnątrz pustej ramki graficznej, to prawdopodobnie wyłączono wyświetlanie
krawędzi ramki.
Zobacz także
Àby wyświetlić lub ukryć krawędzie ramki' na stronie 215
Aby wyświetlić lub ukryć krawędzie ramki

W przeciwieństwie do ścieżek, niedrukowalne obrysy (kontury) ramek są domyślnie widoczne, nawet wtedy, gdy
ramki nie są zaznaczone. Jeżeli w oknie dokumentu jest zbyt wiele obiektów, można użyć polecenia Pokaż/Ukryj
krawędzie ramek, aby uprościć wyświetlanie, ukrywając krawędzie ramek. Spowoduje to także ukrycie
skrzyżowanych linii w zastępczej ramce graficznej. Ustawienia wyświetlania krawędzi ramki nie mają wpływu na
wyświetlanie portów tekstu w ramkach tekstowych.
Uwaga: Krawędź ramki definiuje się jako jej obrys, a nie zewnętrzny brzeg linii obrysu.
• Aby wyświetlić lub ukryć krawędzie ramek, wybrać polecenie Widok > Pokaż/Ukryj krawędzie ramek.
• Aby ukryć krawędzie ramek, kliknąć ikonę trybu podglądu na dole paska narzędzi.
Używanie ramek zastępczych podczas projektowania stron

Gdy ostateczne wersje tekstu i grafiki są dostępne, można je po prostu dodać do dokumentu; InDesign
automatycznie tworzy ramki podczas importowania (chyba, że importuje się tekst lub grafikę bezpośrednio do
istniejących ramek). Jeżeli jednak nie ma jeszcze tej zawartości, albo użytkownik chce utworzyć schematyczny
projekt przed dodaniem tekstu i grafiki, można użyć ramek jako elementów zastępczych.
Rodzaje elementów zastępczych

A. Zastępcza ramka tekstowa B. Zastępcza ramka graficzna
Na przykład, można zastosować jedną z następujących strategii:

• Narysować ramki tekstowe za pomocą narzędzia Tekst oraz ramki graficzne za pomocą narzędzi do rysowania.
Powiązać puste ramki tekstowe ze sobą, tak aby importowanie ostatecznej wersji tekstu stanowiło tylko jeden krok
• Narysować puste kształty za pomocą narzędzi do rysowania. Gdy można już będzie przystąpić do definiowania
obszarów na tekst i grafikę, zmienić definicję ramek zastępczych na kontenery tekstu lub grafiki.
Aby zmienić zastosowanie ścieżek lub ramek

• Aby użyć ścieżki lub ramki tekstowej jako zastępczej ramki graficznej, zaznaczyć ścieżkę lub pustą ramkę
tekstową, a następnie wybrać polecenie Obiekt > Zawartość > Grafika.
• Aby użyć ścieżki lub ramki graficznej jako zastępczej ramki tekstowej, zaznaczyć ścieżkę lub pustą ramkę
graficzną, a następnie wybrać polecenie Obiekt > Zawartość > Tekst.
• Aby użyć ramki tekstowej lub graficznej tylko jako ścieżki, zaznaczyć pustą ramkę, a następnie wybrać polecenie
Obiekt > Zawartość > Nieokreślona.
Uwaga: Jeśli ramka zawiera tekst albo grafikę, nie można zmienić jej definicji za pomocą menu Obiekt > Zawartość.
Ramka jednak automatycznie zmienia definicję, jeżeli się ją zaznaczy i zastąpi jej zawartość.
Automatyczne dopasowywanie układu

Jeżeli użyje się okna Ustawienia dokumentu lub Marginesy i łamy w celu zmiany ustawień istniejącego układu, np.
zmodyfikowania szerokości łamów lub orientacji strony, to poukładanie obiektów zgodnie z nowym układem może
zająć wiele czasu i wysiłku. Funkcja Dopasowanie układu może zautomatyzować znaczną część tej pracy. Na
przykład, można szybko przeformatować poziomy, czterołamowy dokument zaprojektowany na stronę A4 na
pionowy, dwułamowy format US Legal. Funkcja Dopasowanie układu przesuwa i skaluje ramki tekstowe i graficzne
w zależności od potrzeb, na podstawie nowych względnych pozycji linii łamów, marginesów i krawędzi strony.
Uwaga: Przeciąganie linii łamów nie uaktywnia dopasowywania układu.
Wytyczne dotyczące funkcji dopasowywania układu

Jeżeli włączona jest funkcja Dopasowanie układu, to po zmianie ustawień układu, które wpływają na rozmiar strony,
marginesów lub łamów funkcja ta wykorzystuje zestaw logicznych reguł przenoszenia i zmiany rozmiaru linii
pomocniczych i obiektów.
Funkcja Dopasowanie układu daje bardziej przewidywalne rezultaty w sytuacjach, gdy układ jest ściśle oparty na
strukturze marginesów, łamów i linii miarki, w której obiekty są przyciągane do linii pomocniczych. W
przypadkach, gdy obiekty nie trzymają się marginesów, łamów i linii pomocniczych, albo gdy na stronie istnieje
natłok linii miarki i łamów, rezultaty są mniej przewidywalne. Siatka dokumentu i siatka linii bazowych nie mają
wpływu na dopasowywanie układu.
Strona zaprojektowana w układzie pionowym, do druku (po lewej); zmiana orientacji strony do wyświetlania na ekranie, z automatycznym
dopasowaniem układu przez funkcję Dopasowanie układu (po prawej)
Reguły te można modyfikować w oknie dialogowym Dopasowanie układu. Funkcja Dopasowanie układu stara się
przybliżyć proporcje nowego układu do starego w następujący sposób:
• Zmieniając położenie linii marginesów, ale z zachowaniem szerokości marginesów, jeżeli zmieni się rozmiar
strony. Przenosząc linie łamów i miarki, aby zachować proporcjonalne odległości od krawędzi strony, marginesów
lub linii łamów.
• Dodając lub usuwając linie łamów, jeżeli nowy układ wykorzystuje inną liczbę łamów.
• Przesunięcie obiektów już wyrównanych do linii marginesu, łamu lub miarki, albo do dowolnych dwóch linii
pomocniczych prostopadłych względem siebie, tak aby obiekt pozostał wyrównany do tych linii, jeżeli przesuną
się one podczas dopasowywania układu.
• Proporcjonalnie zmieniając rozmiary obiektów już wyrównanych do dwóch równoległych linii marginesu, łamu
lub miarki albo do linii pomocniczych po trzech stronach obiektu, tak aby obiekt ten pozostał wyrównany do tych
linii, jeżeli przesuną się one podczas dopasowywania układu.
• Zachowując względne pozycje obiektów zakotwiczonych w tekście, zgodnie z ustawieniami w oknie dialogowym
Opcje obiektu zakotwiczonego.
• Przesuwając obiekty, aby utrzymać je w tej samej względnej pozycji na stronie, jeżeli rozmiar strony uległ zmianie.
Uwaga: Funkcja dopasowania układu wpływa na łamy wewnątrz ramek tekstowych w inny sposób, niż na łamy strony.
Jeżeli sama ramka zostanie przeskalowana przez funkcję dopasowania układu, a w oknie dialogowym Obiekt > Opcje
ramki tekstowej nie zaznaczono opcji Stała szerokość łamów, to łamy ramki tekstowej zostaną również proporcjonalnie
przeskalowane. Jeżeli opcja Stała szerokość łamów jest zaznaczona, to łamy zostaną dodane lub usunięte.
Aby ustawić opcje dopasowywania układu

1 Wybrać polecenie Układ > Dopasowanie układu.
2 Zaznaczyć opcję Włącz dopasowanie układu.
3 Określić ustawienia dopasowywania układu i nacisnąć przycisk OK.
Należy pamiętać, że zmiana opcji w oknie dialogowym Dopasowanie układu nie powoduje bezpośredniej
modyfikacji jakichkolwiek elementów dokumentu. Dopasowanie układu uaktywnia się dopiero w wyniku
wprowadzenia zmian w rozmiarze strony bądź jej orientacji, ustawieniach łamów lub marginesów, albo też w wyniku
zastosowania nowego wzorca.
Aby przywrócić poprzedni stan układu, należy cofnąć czynność, która uaktywniła dopasowanie układu.
Opcje dopasowania układu

Włącz dopasowanie układu Zaznaczyć tę opcję, aby po każdej zmianie rozmiaru lub orientacji strony, marginesów
lub łamów uaktywniane było automatyczne dopasowanie układu.
Strefa przyciągania Wpisać wartość określającą, jak blisko obiekt musi być do najbliższej linii marginesu lub łamu
albo do krawędzi strony, by był do nich przyciągany podczas dostosowywania układu.
Dopuść zmianę wielkości grafiki i grup Zaznaczyć tę opcję, aby funkcja Dopasowanie układu skalowała grafikę,
ramki i grupy. Gdy opcja ta nie jest zaznaczona, grafika i grupy mogą być przesuwane podczas dostosowywania
układu, ale nie mogą być skalowane.
Dopuść przesuwanie linii pomocniczych miarki Zaznaczyć tę opcję jeżeli funkcja Dopasowanie układu ma zmieniać
rozmieszczenie linii pomocniczych miarki.
Ignoruj wyrównanie linii pomocniczych miarki Zaznaczyć tę opcję, jeżeli linie pomocnicze miarki nie są dobrze
ustawione do dostosowywania układu. (Zobacz Àutomatyczne dopasowywanie układu' na stronie 216.) Obiekty
będą nadal wyrównywane do linii łamów i marginesów oraz do krawędzi strony.
Ignoruj blokowanie obiektu i warstwy Zaznaczyć tę opcję, jeżeli funkcja Dopasowanie układu ma zmieniać
położenie obiektów zablokowanych indywidualnie lub umieszczonych na zablokowanej warstwie.
Warstwy
Informacje o warstwach
Każdy dokument zawiera przynajmniej jedną nazwaną warstwę. Używając wielu warstw, można tworzyć i edytować
poszczególne obszary lub rodzaje zawartości w dokumencie, nie wpływając na inne obszary lub zawartość. Na
przykład, jeżeli dokument drukuje się powoli, ponieważ zawiera wiele dużych obrazków, można wykorzystać jedną
z warstw tylko na tekst dokumentu; później, gdy trzeba przeprowadzić korektę tekstu, można ukryć wszystkie inne
warstwy i szybko wydrukować tylko warstwę tekstową. Warstwy można wykorzystać także do wyświetlania
alternatywnych koncepcji tego samego układu albo wersji reklam dla różnych regionów.
O warstwach można myśleć jak o przezroczystych arkuszach ułożonych jeden na drugim. Jeżeli na warstwie nie ma
obiektów, to widać przez nią obiekty na warstwach leżących pod spodem.
Dodatkowe uwagi dotyczące warstw:
• Obiekty na stronach wzorcowych znajdują się na spodzie każdej warstwy. Obiekty wzorcowe mogą pojawiać się
nad obiektami dokumentu, jeżeli umieszczono je na wyższej warstwie na stronie wzorcowej. (Zobacz Ìnformacje
o wzorcach, porządku układania i warstwach' na stronie 207.)
• Warstwy dotyczą wszystkich stron dokumentu, łącznie z wzorcami. Na przykład, jeżeli ukryje się warstwę 1,
edytując pierwszą stronę dokumentu, warstwa ta pozostanie ukryta na wszystkich stronach, dopóki ponownie się
jej nie wyświetli.
• Informacje o konwertowaniu warstw z programów Adobe PageMaker lub QuarkXPress można znaleźć w
odpowiednich dokumentach pomocy technicznej w serwisie internetowym Adobe.
Paleta Warstwy wymienia warstwy w takiej kolejności, że warstwa na wierzchu znajduje się na górze palety.
Aby tworzyć warstwy

Warstwy można dodawać w dowolnym momencie, używając polecenia Nowa warstwa z menu palety Warstwy lub
przycisku nowej warstwy, który znajduje się na dole palety Warstwy. Liczba warstw w dokumencie jest ograniczona
jedynie przez pamięć RAM dostępną dla programu InDesign.
1 Wybrać polecenie Okno > Warstwy.
2 Aby utworzyć nową warstwę, używając ustawień domyślnych, wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby utworzyć nową warstwę na górze palety Warstwy, nacisnąć przycisk nowej warstwy.
• Aby utworzyć nową warstwę nad zaznaczoną warstwę, przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac
OS), naciskając przycisk Nowa warstwa.
Aby określić opcje warstwy

1 Wybrać polecenie Nowa warstwa z menu palety Warstwy lub dwukrotnie kliknąć istniejącą warstwę.
2 Ustawić opcje warstwy (zobacz Òpcje warstw' na stronie 219), a następnie nacisnąć przycisk OK.
Opcje warstw
Kolor Wybrać kolor warstwy. (Zobacz Àby przypisać kolor warstwy' na stronie 221.)
Pokaż warstwę Zaznaczyć tę opcję, aby warstwa była widoczna i drukowalna. Zaznaczenie tej opcji ma taki sam
efekt, jak uaktywnienie ikony oka na palecie Warstwy.
Pokaż linie pomocnicze Zaznaczyć tę opcję, aby linie pomocnicze na tej warstwie były widoczne. Jeżeli wyłączy się
tę opcję, to nie można będzie wyświetlić linii pomocniczych na tej warstwie, nawet wybierając polecenie Widok >
Pokaż linie pomocnicze, aby wyświetlić linie w całym dokumencie.
Zablokuj warstwę Zaznaczyć tę opcję, aby uniemożliwić modyfikację obiektów na niej. Zaznaczenie tej opcji ma
taki sam efekt, jak uaktywnienie ikony przekreślonego ołówka na palecie Warstwy.
Zablokuj linie pomocnicze Zaznaczenie tej opcji uniemożliwia modyfikację wszystkich linii pomocniczych miarki
na tej warstwie.
Pomiń oblewanie tekstem gdy warstwa jest ukryta Zaznaczenie tej opcji powoduje, że gdy warstwa zawierającej
obiekty oblewane tekstem zostanie ukryta, tekst na innych warstwach będzie płynął normalnie.
Dodawanie obiektów do warstw

Każdy nowy obiekt jest umieszczany na warstwie aktywnej, czyli na warstwie, obok której widać ikonę pióra na
palecie Warstwy. Uaktywnienie warstwy powoduje również jej zaznaczenie. Jeżeli zaznaczonych jest kilka warstw,
uaktywnienie jednej z nich nie zmienia zaznaczenia; jednak uaktywnienie warstwy poza zaznaczeniem powoduje
odznaczenie innych warstw.
Obiekty można dodawać do warstwy aktywnej w następujący sposób:
• Tworząc nowe obiekty za pomocą narzędzia Tekst lub narzędzi do rysowania.
• Importując, umieszczając i wklejając tekst lub grafikę.
• Zaznaczając obiekty na innych warstwach, a następnie przenosząc je na nową warstwę.
Nie można narysować ani umieścić nowego obiektu na warstwie ukrytej lub zablokowanej. Jeżeli wybierze się
narzędzie rysunkowe lub tekstowe albo umieści plik, a aktywna warstwa jest ukryta lub zablokowana, kursor po
umieszczeniu w oknie dokumentu zmieni się w ikonę przekreślonego ołówka. Należy wówczas wyświetlić lub
odblokować aktywną warstwę, albo uaktywnić inną, widoczną i niezablokowaną. Jeżeli wybierze się polecenie
Edycja > Wklej, a aktywna warstwa jest ukryta lub zablokowana, pojawi się komunikat ostrzegawczy z możliwością
wyświetlenia lub odblokowania tej warstwy.
Aby uaktywnić warstwę dla następnego obiektu

❖ Kliknąć warstwę na palecie Warstwy, aby ją uaktywnić. Obok klikniętej warstwy pojawi się ikona pióra. Warstwa
ta zostanie również wyróżniona, co wskazuje, że stała się aktywna.
8JMEóPXFST 8JMEóPXFST
GPSZPVSHBSE GPSZPVSHBSE
GSPNBMMPWFS GSPNBMMPWFS
Zmiana warstwy aktywnej dla następnego nowego obiektu
Gdy umieszcza się lub wkleja tekst albo grafikę do istniejącej ramki na innej warstwie, to tekst lub grafika
przenoszone są na warstwę , na której znajduje się ta ramka.
Aby zaznaczać, przenosić i kopiować obiekty na warstwach

Domyślnie można zaznaczyć każdy obiekt na każdej warstwie. Punkty na palecie Warstwy oznaczają warstwy, które
zawierają zaznaczone obiekty. Kolor zaznaczenia warstwy pomaga rozpoznać warstwę obiektu. Aby uniemożliwić
zaznaczanie obiektu na konkretnej warstwie, należy zablokować tę warstwę.
• Aby zaznaczyć wszystkie obiekty na danej warstwie, przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i
kliknąć tę warstwę na palecie Warstwy.
• Aby przenieść lub skopiować obiekty na inną warstwę, wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć przynajmniej
jeden obiekt na stronie dokumentu lub stronie wzorcowej. Otworzyć paletę Warstwy i przeciągnąć kolorowy
punkt z prawej strony listy warstw do innej warstwy. Zaznaczone obiekty zostaną przeniesione na tę inną warstwę.
Przesuwanie obiektu na nową warstwę
Aby przenieść zaznaczone obiekty na ukrytą lub zablokowaną warstwę, należy przytrzymać klawisz Ctrl
(Windows) lub Command (Mac OS) podczas przeciągania kolorowego punktu. Aby skopiować zaznaczone obiekty
na inną warstwę, należy przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i przeciągnąć kolorowy punkt z
prawej strony listy warstw do innej warstwy. Aby przenieść zaznaczone obiekty na ukrytą lub zablokowaną warstwę,
należy przytrzymać klawisze Ctrl+Alt (Windows) lub Command+Alt (Mac OS) podczas przeciągania kolorowego
punktu.
Aby wkleić obiekty na inne warstwy

Polecenie Wklejanie z zapamiętaniem warstwy określa, jak obiekty wklejane z innych miejsc oddziałują z
istniejącymi warstwami:
• Jeżeli polecenie Wklejanie z zapamiętaniem warstwy jest zaznaczone, obiekty wycięte albo skopiowane z innych
warstw zachowują przydzieloną warstwę po wklejeniu na nową stronę lub na nowe miejsce. Jeżeli wkleja się
obiekty do dokumentu, który nie ma takiej samej warstwy, jak dokument, z którego zostały skopiowane, to
InDesign dodaje nazwę tej warstwy do palety Warstwy w docelowym dokumencie i wkleja każdy obiekt na jego
warstwę.
• Jeżeli polecenie Wklejanie z zapamiętaniem warstwy nie jest zaznaczone, obiekty wycięte lub skopiowane z innych
warstw są wklejane razem na warstwę aktywną.
1 Usunąć zaznaczenie z polecenia Wklejanie z zapamiętaniem warstwy w menu palety Warstwy.
2 Zaznaczyć obiekty i wybrać polecenie Edycja > Kopiuj lub Edycja > Wytnij.
3 Kliknąć warstwę na palecie Warstwy, aby ją uaktywnić.
4 Wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Aby powielić warstwę

Powielając warstwę, kopiuje się jej zawartość i ustawienia. Powielona warstwa pojawia się nad oryginalną warstwą
na palecie Warstwy. Wszystkie powielone ramki, które były powiązane z innymi ramkami na tej warstwie, zachowują
powiązania. Powielone ramki, których oryginał był powiązany z ramkami na innej warstwie, nie zachowują
powiązania z tymi ramkami.
❖ Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Warstwy:
• Zaznaczyć nazwę warstwy i wybrać polecenie Powiel [nazwa warstwy] z menu palety Warstwy.
• Przeciągnąć nazwę warstwy i upuścić ją na przycisk Nowa warstwa.
Aby przypisać kolor warstwy

Przypisanie warstwie koloru sprawia, że łatwiej jest określić, na jakiej warstwie znajdują się różne zaznaczone
obiekty. Obok nazwy każdej warstwy zawierającej obiekty zaznaczone, paleta Warstwy umieszcza punkt w kolorze
tej warstwy. Na stronie każdy obiekt wyświetla w kolorze warstwy swoje uchwyty zaznaczenia, obwiednię, porty
tekstu, granicę oblewania tekstem (jeżeli jest używana) oraz krawędzie ramki (wraz z X wyświetlanym w pustych
ramkach graficznych), i ukryte znaki. Kolor warstwy nie jest wyświetlany dla niezaznaczonej ramki, której krawędzie
zostały ukryte.
1 Dwukrotnie kliknąć warstwę na palecie Warstwy lub zaznaczyć warstwę i wybrać polecenie Opcje warstwy dla
[nazwa warstwy].
2 Z menu Kolor wybrać kolor lub opcję Własny, aby określić własny kolor za pomocą systemowego próbnika
kolorów.
Zobacz także
Àby wyświetlić lub ukryć krawędzie ramki' na stronie 215
Aby zmienić kolejność warstw

Kolejność układania warstw w dokumencie można zmienić, przestawiając warstwy na palecie Warstwy. Zmiany
położenia na palecie zmieniają kolejność warstw na każdej stronie, nie tylko na aktywnej rozkładówce.
❖ Przeciągnąć warstwę w dół lub w górę listy na palecie Warstwy. Można także przeciągać kilka zaznaczonych
warstw.
Zmiana kolejności warstw
Pokazywanie lub ukrywanie warstw

W dowolnej chwili można ukryć lub pokazać każdą warstwę. Ukrytych warstw nie można edytować. Nie pojawiają
się one na ekranie ani na wydruku. Ukrywanie warstw jest przydatne w następujących sytuacjach:
• Ukrywanie tych części dokumentu, które nie mają być widoczne w gotowym dokumencie.
• Ukrywanie alternatywnych wersji dokumentu.
• Uproszczenie wyświetlania dokumentu, aby ułatwić edytowanie innych jego części.
• Pominięcie warstwy przy drukowaniu.
• Przyspieszanie odświeżania ekranu, gdy warstwa zawiera grafikę o dużej rozdzielczości.
Zgodnie z ustawieniami domyślnymi, tekst oblewa obiekty na warstwach ukrytych. Aby zignorować ustawienia
oblewania tekstem dla obiektów ukrytych, należy wybrać polecenie Opcje warstwy z menu palety Warstwy, a
następnie zaznaczyć opcję Pomiń oblewanie tekstem gdy warstwa jest ukryta.
Aby wyświetlić lub ukryć warstwy

• Aby ukryć lub pokazać jedną warstwę na raz, otworzyć paletę Warstwy. Kliknąć kwadrat w pierwszej kolumnie
po lewej stronie nazwy warstwy, aby wyświetlić lub ukryć ikonę oka dla tej warstwy.
• Aby ukryć wszystkie warstwy poza zaznaczoną, wybrać polecenie Ukryj inne z menu palety Warstwy.
• Aby pokazać wszystkie warstwy, wybrać polecenie Pokaż wszystkie warstwy z menu palety Warstwy. Jeżeli ukryta
jest tylko jedna warstwa, kliknąć jej ikonę oka, aby ją pokazać.
Aby zablokować lub odblokować warstwy

Dzięki blokowaniu można zapobiec przypadkowym zmianom na warstwie. Obok zablokowanej warstwy na palecie
Warstwy wyświetlana jest ikona przekreślonego ołówka. Obiekty na zablokowanej warstwie nie mogą być
zaznaczane ani bezpośrednio edytowane. Jednak jeżeli mają one atrybuty, które można edytować pośrednio, to będą
ulegały zmianom. Na przykład, jeżeli zmodyfikuje się próbkę tinty, to ulegną zmianie również obiekty na
zablokowanych warstwach, które używają tej próbki tinty. Podobnie, wstawienie serii powiązanych ramek na
warstwach zablokowanych i odblokowanych nie wyłączy rekompozycji tekstu na zablokowanej warstwie.
• Aby zablokować lub odblokować jedną warstwę na raz, otworzyć paletę Warstwy. Kliknąć kwadrat w drugiej
kolumnie po lewej stronie nazwy warstwy, aby wyświetlić (co oznacza zablokowanie) lub ukryć (co oznacza
odblokowanie) ikonę przekreślonego ołówka dla tej warstwy.
• Aby zablokować wszystkie warstwy poza aktywną, wybrać polecenie Zablokuj inne z menu palety Warstwy.
• Aby odblokować wszystkie warstwy, wybrać polecenie Odblokuj wszystkie warstwy z menu palety Warstwy.
Aby usunąć warstwy

Należy pamiętać, że każda warstwa obejmuje swoim zasięgiem cały dokument — pojawia się na każdej stronie
dokumentu. Przed usunięciem warstwy warto ukryć wszystkie pozostałe warstwy, a następnie przewracać po kolei
wszystkie strony dokumentu, sprawdzając, czy można bezpiecznie usunąć pozostałe obiekty.
• Aby usunąć warstwę, otworzyć paletę Warstwy i przeciągnąć tę warstwę na ikonę Usuń, albo wybrać polecenie
Usuń warstwę [nazwa warstwy] z menu palety Warstwy.
• Aby usunąć wiele warstw, przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) i kliknąć warstwy do
usunięcia. Przeciągnąć zaznaczone warstwy na ikonę Usuń albo wybrać polecenie Usuń warstwy z menu palety
Warstwy.
• Aby usunąć wszystkie puste warstwy, wybrać polecenie Usuń nieużywane warstwy z menu palety Warstwy.
Aby złączyć warstwy i spłaszczyć dokument

Program InDesign umożliwia zredukowanie liczby warstw w dokumencie bez potrzeby usuwania jakichkolwiek
obiektów. Polega to na złączaniu warstw. Podczas złączania obiekty ze wszystkich zaznaczonych warstw
przenoszone są na warstwę aktywną. Ze złączanych warstw, w dokumencie pozostanie tylko warstwa aktywna;
pozostałe zaznaczone warstwy zostaną usunięte. Dokument można również spłaszczyć, złączając wszystkie warstwy.
Uwaga: Jeżeli złącza się warstwy zawierające kombinację obiektów ze strony i obiektów wzorcowych, to obiekty
wzorcowe przesuwają się na spód powstającej warstwy złączonej.
1 Zaznaczyć dowolną kombinację warstw na palecie Warstwy. Należy pamiętać, by w zaznaczeniu znalazła się
warstwa, która ma być aktywną warstwą złączania. Jeżeli spłaszcza się dokument, należy zaznaczyć wszystkie
warstwy na palecie.
2 Kliknąć dowolną z zaznaczonych warstw, aby ją uaktywnić, na co wskazuje ikona pióra.
3 Wybrać polecenie Połącz warstwy z menu palety Warstwy.
Zobacz także
Ìnformacje o wzorcach, porządku układania i warstwach' na stronie 207
224
Rozdział 8: Tekst
Tworzenie tekstu i ramek tekstowych

Informacje o ramkach tekstowych
Cały tekst w programie Adobe InDesign znajduje się wewnątrz kontenerów nazywanych ramkami tekstowymi.
(Ramki tekstowe przypominają pola tekstowe w programie QuarkXPress oraz bloki tekstowe w programie Adobe
PageMaker.)
Tak jak ramki graficzne, ramki tekstowe można przesuwać, skalować i modyfikować. Narzędzie, którego użyje się do
zaznaczenia ramki tekstowej, decyduje o rodzajach modyfikacji, jakie można wprowadzić.
• Narzędzie Tekst służy do wprowadzania lub edycji tekstu w ramce.
• Narzędzie Zaznaczanie służy do ogólnych zadań związanych z układem, takich jak przenoszenie i zmienianie
rozmiaru obiektów.
• Do zmiany kształtu ramki służy narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie .
Ramki tekstowe mogą być połączone z innymi ramkami tekstowymi, tak aby tekst z jednej ramki przepływał do
drugiej. Ramki powiązane w taki sposób tworzą wątek. Wątkiem nazywa się również tekst przepływający przez tak
powiązane ramki. Gdy umieszcza się (importuje) tekst z pliku pochodzącego z edytora tekstu, taki tekst jest
wprowadzany do dokumentu w postaci pojedynczego wątku, niezależnie od liczby ramek, jaką może zajmować.
W ramkach tekstowych mogą się znajdować łamy. Ramki tekstowe są oparte na łamach strony, ale nie są od nich
zależne. Inaczej mówiąc, na czterołamowej stronie może się znajdować dwułamowa ramka tekstowa. Ramki
tekstowe można również umieszczać na stronach wzorcowych, a tekst wlewać w nie na stronach dokumentu.
Jeżeli często używa się takiego samego rodzaju ramki tekstowej, to można utworzyć styl obiektowy, zawierający
formatowanie ramki, np. kolory obrysu i wypełnienia, opcje ramki tekstowej, opcje oblewania tekstem i efekty
przezroczystości.
Zobacz także
Àby utworzyć ramki tekstowe' na stronie 224
`Wiązanie ramek tekstowych w wątek' na stronie 230
Àby zdefiniować style obiektowe' na stronie 280
Aby utworzyć ramki tekstowe

Przed dodaniem tekstu nie trzeba tworzyć ramki tekstowej. Podczas umieszczania tekstu program InDesign
automatycznie dodaje ramki tekstowe w oparciu o liczbę łamów strony.
• Wybrać narzędzie Tekst i przeciągnąć, definiując wysokość i szerokość nowej ramki tekstowej. Przytrzymać
Shift podczas przeciągania, aby ograniczyć proporcje ramki do kwadratu. Po zwolnieniu przycisku myszy w ramce
pojawi się punkt wstawiania tekstu.
Przeciąganie tworzy nową ramkę tekstową
• Kliknąć port wyjściowy lub wejściowy innej ramki tekstowej, a następnie kliknąć i przeciągnąć, aby utworzyć
kolejną ramkę.
• Umieścić plik tekstowy za pomocą polecenia Umieść.
• Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć w pustej ramce tekstowej.
Zobacz także
Àby umieścić (zaimportować) tekst' na stronie 229
Ìnformacje o ramkach tekstowych' na stronie 224
Aby przenieść ramki tekstowe

❖ Wybrać narzędzie Zaznaczanie i przeciągnąć ramkę.
Ramkę tekstową można przenieść, nie zmieniając narzędzia Tekst na narzędzie do zaznaczania — wystarczy
przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) i przeciągnąć ramkę.
Zobacz także
Aby zmienić rozmiar ramki tekstowej

• Wybrać narzędzie Tekst , przytrzymać Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) i kliknąć, aby zaznaczyć
ramkę tekstową. Jeżeli przed rozpoczęciem przeciągania przez sekundę przytrzyma się wciśnięty przycisk myszy,
tekst zostanie przeskładany po zmianie rozmiaru ramki.
Uwaga: Jeżeli kliknie się ramkę tekstową, zamiast ją przeciągnąć, straci się zaznaczenie tekstu lub położenie punktu
wstawiania.
• Wybrać narzędzie Zaznaczaniei przeciągnąć jedne z uchwytów na krawędzi ramki. Przytrzymać klawisz Ctrl
(Windows) lub Command (Mac OS), aby przeskalować tekst w ramce. (Zobacz `Skalowanie czcionek' na
stronie 321.)
• Wybrać narzędzie Skalowanie i przeciągnąć, aby zmienić rozmiar ramki. (Zobacz `Skalowanie atrybutów
tekstu' na stronie 322.)
Zobacz także
Korzystanie z ramek tekstowych na stronach wzorcowych

Tworząc nowy dokument można zaznaczyć opcję Wzorcowa ramka tekstowa, która powoduje umieszczenie na
domyślnej stronie wzorcowej dokumentu pustej ramki tekstowej. Ramka ta ma atrybuty łamów i marginesów
odpowiadające ustawieniom w oknie dialogowym Nowy dokument.
Korzystając z ramek tekstowych na stronach wzorcowych należy pamiętać o następujących wytycznych:
• Wzorcowe ramki tekstowe ustawia się, jeśli każda strona dokumentu ma zawierać ramkę o rozmiarze strony, w
którą będzie wlewany lub wpisywany tekst. Jeżeli dokument wymaga większego zróżnicowania, np. stron o różnej
liczbie ramek lub ramek różnej długości, należy usunąć zaznaczenie z opcji Wzorcowa ramka tekstowa.
• Niezależnie od tego, czy zaznaczono opcję Wzorcowa ramka tekstowa, do strony wzorcowej można dodawać
ramki tekstowe pełniące rolę ramek zastępczych. Puste ramki zastępcze można ze sobą powiązać, tworząc wątek.
• Tekst we wzorcowe ramki tekstowe wlewa się w taki sam sposób, jak w ramki utworzone na stronach dokumentu.
• Jeżeli trzeba wpisać tekst w ramkę wzorcową na stronie dokumentu, należy przytrzymać klawisze Ctrl+Shift
(Windows) lub Command+Shift (Mac OS) i kliknąć w ramce tekstowej na stronie dokumentu. Następnie należy
kliknąć w ramce narzędziem Tekst i rozpocząć wpisywanie.
• Jeżeli zmieni się marginesy strony, ramki tekstowe dostosują się do nowych marginesów tylko wtedy, jeżeli
włączona jest opcja Włącz Dopasowanie układu.
• Zaznaczenie opcji Wzorcowa ramka tekstowa nie ma wpływu na to, czy podczas automatycznego wlewania tekstu
dodawane są nowe strony.
• Podczas umieszczenia tekstu w ramce na stronie dokumentu, która jest oparta na jednej lub kilku powiązanych
ramkach na stronie wzorcowej, tekst wpływa tylko do klikniętej ramki. Dzieje się tak dlatego, że kliknięcie ikoną
w ramce powoduje przesłonięcie tylko tej jednej ramki. Jeżeli jednak podczas klikania ramki opartej na stronie
wzorcowej przytrzyma się klawisz Shift, włączając autowlewanie, InDesign przesłoni wszystkie powiązane ramki
tekstowe i wleje tekst w każdą z nich, tworząc w miarę potrzeb nowe strony.
Aby policzyć znaki i słowa

1 Umieścić punkt wstawiania w ramce tekstowej, aby obliczyć dane dla całej ramki. Zaznaczyć tekst, aby obliczyć
dane tylko dla tego tekstu.
2 Wybrać polecenie Okno > Info, aby wyświetlić paletę Info.
Paleta Info wyświetla liczbę znaków, słów, wierszy i akapitów w ramce tekstowej. Podawane jest również położenie
punktu wstawiania w ramce tekstowej.
Zobacz także
Ìnformacje o palecie Info' na stronie 189
Dodawanie tekstu do ramek

Dodawanie tekstu do dokumentu
Tekst można dodawać do dokumentu, wpisując go lub wklejając, albo umieszczając tekst z aplikacji do edytowania
tekstu. Jeżeli edytor tekstu obsługuje funkcje przeciągania i upuszczania, można także przeciągnąć tekst do ramek
InDesign. W przypadku dużych bloków tekstu, wydajnym i wszechstronnym sposobem dodawania go do
dokumentu jest polecenie Umieść. InDesign obsługuje wiele różnych formatów edytorów tekstu, arkuszy
kalkulacyjnych i plików tekstowych.
Wklejając lub umieszczając tekst, nie trzeba najpierw tworzyć ramki graficznej. Program InDesign zrobi to
automatycznie.
Podczas umieszczania tekstu można zaznaczyć opcję Pokaż opcję importu. Pozwoli to określić, czy importowany
tekst ma zachować swoje formatowanie i style. Przed wklejeniem tekstu można zaznaczyć opcję Wszystkie
informacje lub Tylko tekst w oknie Preferencje tekstu. Pozwala to określić, czy wklejany tekst ma zachować swoje
formatowanie.
Jeżeli tekst zaimportowany do dokumentu jest miejscami wyróżniony na różowo, zielono lub na inny kolor, to
prawdopodobnie włączone zostały opcje preferencji składu. Można to sprawdzić, otwierając sekcję Skład w oknie
dialogowym Preferencje i oglądając opcje zaznaczone w sekcji Wyróżnij. Na przykład, jeżeli wklejony tekst jest
sformatowany czcionkami niedostępnymi w programie InDesign, to tekst ten zostanie wyróżniony na różowo.
Zobacz także
Ìnformacje o filtrach importowania' na stronie 259
Ìnformacje o brakujących czcionkach' na stronie 311
Aby wpisać tekst do dokumentu

1 Aby umieścić punkt wstawiania w ramce tekstowej, wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać narzędzie Tekst i przeciągnąć, aby utworzyć nową ramkę tekstową lub kliknąć wewnątrz istniejącej
ramki tekstowej.
• Wybrać jedno z narzędzi do zaznaczania i dwukrotnie kliknąć wewnątrz istniejącej ramki tekstowej.
Automatycznie wybrane zostanie narzędzie Tekst.
2 Rozpocząć wpisywanie.
Jeżeli na stronie wzorcowej utworzona została ramka tekstowa, to można przytrzymać klawisze Ctrl+Shift
(Windows) lub Command+Shift (Mac OS), klikając w ramce na stronie dokumentu. W ten sposób na stronie
dokumentu tworzy się kopię ramki ze strony wzorcowej. Następnie można użyć narzędzia Tekst, aby dodać tekst w
zaznaczonej ramce.
Informacje o wpisywaniu tekstu w językach azjatyckich metodą liniową

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Typografia zaawansowana (Windows) albo InDesign > Preferencje >
Typografia zaawansowana (Mac OS).
2 Wybrać opcję Użyj wsadu liniowego dla tekstu niełacińskiego, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Znaki dwu- i czterobajtowe można wpisywać za pomocą systemowej metody wprowadzania, jeżeli jest ona dostępna.
Metoda ta jest szczególnie użyteczna do wprowadzania znaków z języków azjatyckich.
Aby wkleić tekst

Podczas wklejania tekstu z innej aplikacji InDesign, zachowuje atrybuty i dodaje style użyte do sformatowania tekstu
do palety Style akapitowe.
1 Aby zachować formatowanie tekstu, można otworzyć panel Tekst w oknie dialogowym Preferencje i zaznaczyć
opcję Wszystkie informacje w sekcji Wklejanie. Aby usunąć formatowanie tekstu, należy wybrać w sekcji Wklejanie
opcję Tylko tekst.
2 Wyciąć lub skopiować tekst w innej aplikacji lub w dokumencie InDesign.
3 Można zaznaczyć tekst lub kliknąć w ramce tekstowej. W przeciwnym wypadku nowy tekst zostanie wklejony we
własną ramkę.
• Wybrać polecenie Edycja > Wklej. Jeżeli w preferencjach tekstu zaznaczono opcję Wszystkie informacje, tekst
zostanie wklejony z formatowaniem. Jeżeli wklejony tekst nie zawiera całego formatowania, to można spróbować
zmienić ustawienia w oknie dialogowym Opcje importu dla dokumentów Worda lub plików RTF. (Zobacz Àby
zaimportować pliki Worda, Excela i pliki tekstowe' na stronie 259.)
• Wybrać polecenie Edycja > Wklej bez formatowania, aby wkleić czysty tekst. (Opcja Wklej bez formatowania jest
niedostępna, jeżeli w preferencjach tekstu wybrano metodę Tylko tekst.)
Można także przeciągnąć tekst z innej aplikacji do dokumentu InDesign, a także wstawić plik tekstowy bezpośrednio
z eksploratora Windows lub Mac OS Findera. Tekst zostanie dodany w nowej ramce. Opcja wybrana w sekcji Tekst
okna dialogowego Preferencje decyduje o tym, czy zachowane zostaną atrybuty tekstu.
Zobacz także
Àby przeciągnąć i upuścić tekst' na stronie 228
Aby automatycznie dostosować odstępy podczas wklejania tekstu

Podczas wklejania tekstu, program InDesign może automatycznie dodać lub usunąć spacje, zależnie od kontekstu.
Na przykład, jeżeli wytnie się słowo i wklei je między dwoma innymi słowami, to InDesign doda spację przed i za
tym słowem. Jeżeli natomiast wklei się to słowo na końcu zdania, przed kropką, to program InDesign nie doda tam
spacji.
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Tekst (Windows) albo InDesign > Preferencje > Tekst.
2 Zaznaczyć opcję Automatycznie dostosuj odstępy przy wycinaniu i wklejaniu słów, a następnie nacisnąć przycisk
OK.
Aby przeciągnąć i upuścić tekst

Pracując w edytorze wątków lub w widoku Układ, można przeciągnąć tekst myszą i upuścić w innym miejscu.
Można nawet przeciągać tekst z edytora wątków do okna układu (i na odwrót), a także do niektórych okien
dialogowych, np. Znajdź/Zastąp. Przeciągnięcie tekstu z wątku zablokowanego lub pobranego do edycji powoduje,
że tekst ten jest kopiowany, a nie przenoszony. Podczas przeciągania można również skopiować tekst lub utworzyć
nową ramkę tekstową.
1 Aby włączyć funkcję przeciągania i upuszczania, wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Tekst (Windows) albo
InDesign > Preferencje > Tekst (Mac OS). Następnie zaznaczyć opcję Włącz w widoku układu lub opcję Włącz w
edytorze wątków i nacisnąć przycisk OK.
2 Zaznaczyć tekst, który ma zostać przeniesiony lub skopiowany.
3 Przytrzymać kursor nad zaznaczonym tekstem aż zmieni się w ikonę przeciągania . Następnie przeciągnąć
tekst.
Podczas przeciągania zaznaczony tekst pozostaje na miejscu, ale pojawia się pionowy pasek wskazujący, gdzie tekst
ten znajdzie się po zwolnieniu przycisku myszy. Pionowy pasek pojawi się w każdej ramce tekstową, nad którą
przeciągnie się kursor myszy.
• Aby upuścić tekst w nowym miejscu, umieścić pionowy pasek tam, gdzie ma się znaleźć tekst, a następnie zwolnić
przycisk myszy.
• Aby przeciągnąć tekst do nowej ramki, po rozpoczęciu przeciągania przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub
Command (Mac OS), a następnie zwolnić przycisk myszy przed zwolnieniem klawisza.
• Aby skopiować tekst, po rozpoczęciu przeciągania przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS), a
następnie zwolnić przycisk myszy przed zwolnieniem klawisza.
Jeżeli wokół upuszczonego tekstu nie ma właściwych odstępów, można zaznaczyć opcję Automatycznie dostosuj
odstępy przy wycinaniu i wklejaniu słów, która znajduje się w oknie dialogowym preferencji tekstu. (Zobacz Àby
automatycznie dostosować odstępy podczas wklejania tekstu' na stronie 228.)
Zobacz także
Àby wkleić tekst' na stronie 228
Aby umieścić (zaimportować) tekst

Podczas umieszczania tekstu można określić, czy ma on zachować swoje formatowanie i używać typograficznych
cudzysłowów i apostrofów, a także podać dodatkowe opcje importowania. Domyślnie pliki tekstowe są osadzane, a
nie przyłączane. Aby zachować łącze, można zmienić odpowiednią opcję w preferencjach tekstu.
• Jeżeli dla umieszczanego tekstu ma zostać utworzona nowa ramka tekstowa, to należy sprawdzić, czy nigdzie nie
jest aktywny punkt wstawiania i czy nie został zaznaczony żaden tekst ani ramka.
• Aby dodać tekst do ramki, wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć tekst lub umieścić punkt wstawiania.
• Aby zastąpić zawartość istniejącej ramki, wybrać jedno z narzędzi do zaznaczania i zaznaczyć tę ramkę. Jeżeli
ramka jest częścią wątku, to zastąpiony zostanie cały wątek.
Jeżeli przypadkowo zastąpi się w ten sposób plik tekstowy lub grafikę, można wybrać polecenie Edycja > Cofnij
zastępowanie, a następnie kliknąć i przeciągnąć, aby utworzyć ramkę tekstową.
2 Wybrać polecenie Plik > Umieść.
3 Odszukać i zaznaczyć plik tekstowy.
4 Jeżeli importowany tekst ma zastąpić zaznaczony obecnie tekst lub ramkę, należy zaznaczyć opcję Zastąp wybrany
element.
5 Aby wyświetlić dodatkowe opcje importowania dla wybranego typu pliku, zaznaczyć opcję Pokaż opcje importu.
6 Nacisnąć przycisk Otwórz. Jeżeli zaznaczono opcję Pokaż opcje importu, InDesign wyświetli okno dialogowe
zawierające opcje importu dla umieszczanego typu pliku. (Zobacz Ìnformacje o filtrach importowania' na
stronie 259.) Należy wybrać odpowiednie opcje, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
`Wlewanie tekstu' na stronie 234
Àby zaimportować pliki Worda, Excela i pliki tekstowe' na stronie 259
Àby określić, czy importowane pliki tekstowe mają być przyłączane czy osadzane' na stronie 240
Aby wstawić tekst zastępczy

InDesign może dodać tekst zastępczy (wypełniacz), który później można bez trudu zastąpić prawdziwym tekstem.
Dodanie tekstu zastępczego pełniej odwzorowuje projekt dokumentu.
1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć przynajmniej jedną ramkę tekstową, albo wybrać narzędzie Tekst i
kliknąć w ramce tekstowej.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wypełnij tekstem zastępczym.
Jeżeli doda się tekst zastępczy do ramki powiązanej z innymi ramkami, to tekst zastępczy zostanie wstawiony na
początku pierwszej ramki tekstowej (jeżeli wszystkie ramki są puste) lub na końcu istniejącego tekstu (jeżeli w
powiązanych ramkach był już tekst).
Aby usunąć lub zastąpić tekst zastępczy, należy dwukrotnie kliknąć w dowolnej ramce w wątku, wybrać polecenie
Edycja > Zaznacz wszystko, a następnie usunąć tekst.
Tekst służący jako "wypełniacz" można zmienić. W tym celu należy utworzyć plik tekstowy, zawierający pożądany
tekst, nadać mu nazwę Placeholder.txt i zapisać go w folderze aplikacji.
Aby dopasować ramkę do tekstu

Jeżeli w ramce znajduje się tekst zakryty, można automatycznie rozszerzyć dolną krawędź takiej ramki tekstowej, aby
dostosować ją do rozmiaru zawartości.
1 Zaznaczyć ramkę, kliknąć wewnątrz ramki tekstowej lub zaznaczyć tekst.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Dopasowanie > Dopasuj ramkę do zawartości.
Nie można dopasowywać ramki do tekstu, jeżeli ramka ta wchodzi w skład wątku. Jeżeli ramka zawiera więcej tekstu
zakrytego, niż może się zmieścić na stronie, to rozmiar takiej ramki nie zostanie zmieniony.
Tworzenie wątków tekstu

Wiązanie ramek tekstowych w wątek
Tekst w jednej ramce może być niezależny od pozostałych ramek, albo może przepływać między ramkami
połączonymi ze sobą. Aby tekst mógł przepływać między ramkami, trzeba je najpierw powiązać ze sobą. Połączone
ramki mogą się znajdować na tej samej stronie lub rozkładówce, albo na innej stronie w dokumencie. Proces
wiązania tekstu między wieloma ramkami nazywa się tworzeniem wątku.
Każda ramka tekstowa zawiera port wejściowy i port wyjściowy, które pozwalają na połączenie z innymi ramkami
tekstowymi. Pusty port wejściowy lub wyjściowy oznacza odpowiednio początek lub koniec wątku. Strzałka w porcie
oznacza, że w wątku istnieje więcej tekstu, ale nie ma już ramek tekstowych, aby go umieścić. Czerwony znak plus
(+) na porcie wyjściowym wskazuje, że do umieszczenia pozostała jeszcze część tekstu, ale zabrakło na to ramek. Ten
pozostały tekst nazywa się tekstem zakrytym.
A D
B E
Ramki powiązane w wątek

A. Port wejściowy na początku wątku B. Port wyjściowy, wskazujący powiązanie z następną ramką C. Wątek tekstu D. Port wejściowy
wskazujący wątek kontynuowany z poprzedniej ramki E. Port wyjściowy oznaczający tekst zakryty
Wybrać polecenie Widok > Pokaż wątki tekstu, aby wyświetlić graficzne reprezentacje powiązanych ramek. Ramki
tekstowe można powiązać niezależnie od tego, czy zawierają tekst, czy nie.
Zobacz także
`Dodawanie tekstu do dokumentu' na stronie 227
Àby dopasować ramkę do tekstu' na stronie 230
Aby dodać nową ramkę do wątku

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć ramkę tekstową a następnie kliknąć port wejściowy lub wyjściowy,
aby załadować ikonę tekstową.
Kliknięcie portu wejściowego pozwala dodać ramkę przed ramką powiązaną; kliknięcie portu wyjściowego pozwala
dodać ramkę za ramką powiązaną.
2 Umieścić załadowaną ikonę tekstową w miejscu, gdzie ma się pojawić nowa ramka, a następnie kliknąć lub
przeciągnąć, aby utworzyć nową ramkę tekstową.
Gdy załadowana ikona tekstowa jest aktywna, można wykonywać wiele czynności, np. przewracać strony, tworzyć
nowe strony, zwiększać i zmniejszać skalę wyświetlania. Jeżeli w trakcie wiązania dwóch ramek tekstowych
użytkownik zmieni zdanie, może anulować wątek, klikając ikonę dowolnego narzędzia na pasku narzędziowym. Tekst
nie zostanie utracony.
Aby dodać istniejącą ramkę do wątku

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć ramkę tekstową, a następnie kliknąć port wejściowy lub wyjściowy,
aby załadować ikonę tekstową.
2 Umieścić załadowaną ikonę tekstową nad ramką, z którą ma zostać utworzone połączenie. Załadowana ikona
tekstowa zmieni się w ikonę wątku.
Dodawanie istniejącej ramki do wątku
3 Kliknąć wewnątrz drugiej ramki, aby powiązać ją z pierwszą.

Można utworzyć automatyczne wiersze przeskoku z tekstem "ciąg dalszy ze strony" lub "ciąg dalszy na stronie",
które monitorują powiązane wątki przeskakujące z ramki do ramki. (Zobacz Àby dodać automatyczny numer
strony przeskoku' na stronie 206.)
Zobacz także
Aby dodać ramkę w środku sekwencji powiązanych ramek

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i kliknąć port wyjściowy w tym punkcie wątku, w którym ma zostać dodana
ramka. Po zwolnieniu przycisku myszy pojawi się załadowana ikona tekstowa.
2 Przeciągnąć, aby utworzyć nową ramkę, albo zaznaczyć inną ramkę tekstową. InDesign włączy tę ramkę do serii
powiązanych ramek zawierających wątek.
Dodawanie ramki wewnątrz wątku (na górze) i rezultat (na dole)
Zobacz także
Aby usunąć powiązania między ramkami tekstowymi

Usunięcie powiązania ramki tekstowej z wątkiem polega na zerwaniu połączenia między tą ramką a wszystkimi
ramkami wątku następującymi po niej. Tekst, który poprzednio pojawiał się w tych ramkach, staje się tekstem
zakrytym (tekst ten nie jest usuwany). Wszystkie dalsze ramki są puste.
1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i kliknąć port wejściowy lub wyjściowy, który reprezentuje powiązanie z inną
ramką.. Na przykład, w wątku dwuramkowym należy kliknąć albo port wyjściowy pierwszej ramki, albo port
wejściowy drugiej ramki.
• Umieścić załadowaną ikonę tekstową nad poprzednią lub następną ramką, aby wyświetlić ikonę zerwania
wątku . Kliknąć w ramce.
Open the case for the rst time and take in the For the select few thousand individuals across the
sights and smells of your hand-made instrument. di erent from the multitude of other instruments
See the way the light re ects o the handrubbed available to the discerning musician and collector.
satin nish. Breath in the perfume of the nest To this day, each and every guitar, mandolin,
exotic tone-woods. Then, nally, take it in your banjo, and dulcimer produced at Anton is a orded
hands and begin to play. The experience will leave the exact same care and attention to detail as those
you swept away, and your life and your music will that he created one-by-one in the rst few years.
never be the same again. For the select few thou
Usuwanie powiązania ramki z wątkiem
• Dwukrotnie kliknąć na porcie wejściowym lub wyjściowym, aby zerwać połączenie między ramkami.
Aby rozdzielić jeden wątek na dwa, wyciąć tekst, który ma znaleźć się w drugim wątku, zerwać połączenie między
ramkami, a następnie wkleić ten tekst do pierwszej ramki drugiego wątku.
Zobacz także
Aby wyciąć ramkę z wątku

Ramkę można wyciąć z wątku i wkleić ją gdzie indziej. Ramka jest wycinana z kopią tekstu, ale tekst ten nie jest
usuwany z oryginalnego wątku. Gdy wycina się i wkleja serię powiązanych ramek na raz, wklejane ramki zachowują
powiązania między sobą, ale tracą powiązania z innymi ramkami w oryginalnym wątku.
1 Za pomocą narzędzia Zaznaczanie zaznaczyć jedną lub więcej ramek (aby zaznaczyć kilka obiektów, klikać
przytrzymując Shift).
2 Wybrać polecenie Edycja > Wytnij. Ramka zniknie, a tekst, który zawierała, przepłynie do kolejnej ramki w
wątku. Jeżeli usunie się ostatnią ramkę wątku, to tekst zostanie umieszczony w poprzedniej ramce i będzie zakryty.
3 Aby wykorzystać odłączoną ramkę w innym miejscu dokumentu, należy przejść do miejsca, gdzie ma się pojawić
odłączony tekst i wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Zobacz także
Aby usunąć ramki tekstowe

Po usunięciu ramki tekstowej stanowiącej element wątku nie dochodzi do usunięcia jakiejkolwiek części tekstu.
Tekst z tej ramki staje się tekstem zakrytym albo przepływa do kolejnej ramki. Jeżeli jednak ramka tekstowa nie jest
powiązana z inną ramką, to wówczas usuwana jest i ramka, i tekst.
1 Aby zaznaczyć ramkę tekstową, wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać jedno z narzędzi do zaznaczania i kliknąć ramkę.
• Wybrać narzędzie Tekst, przytrzymać Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) i kliknąć ramkę tekstową.
2 Nacisnąć klawisz Backspace lub Delete.
Zobacz także
Wlewanie tekstu
Po umieszczeniu tekstu albo kliknięciu portu wejściowego lub wyjściowego, kursor zamienia się w załadowaną ikonę
tekstową . Załadowana ikona tekstowa umożliwia wlewanie tekstu na strony. Sposób wlewania tekstu można
określać, przytrzymując odpowiedni klawisz modyfikujący. Załadowana ikona tekstowa zmienia wygląd w
zależności od tego, gdzie się znajduje.
Po umieszczeniu załadowanej ikony tekstowej nad ramką tekstową, ikonę otaczają nawiasy . Po umieszczeniu
załadowanej ikony tekstowej obok linii pomocniczej lub punktu przyciągania siatki, czarny wskaźnik zmienia się w
biały .
Tekst można wlewać za pomocą jednej z czterech metod:
Metoda Efekt
Ręczne wlewanie tekstu Dodaje po jednej ramce na raz. Aby dalej wlewać tekst,
trzeba ponownie załadować ikonę.
Wlewanie półautomatyczne — podczas klikania Półautomatyczne wlewanie tekstu funkcjonuje tak jak
należy przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option wlewanie ręczne, ale kursor zamienia się w
(Mac OS). załadowaną ikonę tekstową za każdym razem, gdy
osiągnięty zostanie koniec ramki, aż do wlania całego
tekstu do dokumentu.
Wlewanie automatyczne — kliknięcie z Dodaje strony i ramki tak długo, dopóki cały tekst nie
przytrzymaniem klawisza Shift. zostanie wlany do dokumentu.
Wlewanie automatyczne z zachowaniem liczby stron Wlewa cały tekst do dokumentu, ale nie dodaje ramek
— kliknięcie z przytrzymaniem klawiszy Shift+Alt ani stron. Cały pozostały tekst staje się tekstem
(Windows) lub Shift+Option (Mac OS). zakrytym.
Zobacz także
Àby wlać tekst półautomatycznie' na stronie 235
Àby wlać tekst automatycznie' na stronie 235
Aby wlać tekst ręcznie

1 Użyć polecenia Umieść, aby wybrać plik, lub kliknąć port wyjściowy zaznaczonej ramki tekstowej.
• Umieścić załadowaną ikonę tekstową w dowolnym miejscu istniejącej ramki lub ścieżki i kliknąć. Tekst wpłynie
do ramki i kolejnych ramek powiązanych. Tekst zawsze zaczyna wypełniać ramkę od góry i od pierwszego łamu
po lewej, nawet jeżeli kliknięto w innym łamie.
• Umieścić załadowaną ikonę tekstową w łamie, aby utworzyć ramkę tekstową o szerokości tego łamu. Góra ramki
pojawi się w miejscu kliknięcia.
• Przeciągnąć załadowaną ikonę tekstową, tworząc ramkę tekstową o wysokości i szerokości równej opisanemu
obszarowi.
3 Jeżeli do umieszczenia jest więcej tekstu, kliknąć port wyjściowy i powtórzyć kroki 1 i 2, aż do umieszczenia całego
tekstu.
Uwaga: Po umieszczeniu tekstu w ramce powiązanej z innymi, tekst automatycznie przepływa przez połączone ramki,
niezależnie od wybranej metody wlewania.
Aby wlać tekst półautomatycznie

❖ Przy załadowanej ikonie tekstowej, kliknąć stronę lub ramkę, przytrzymując klawisz Alt (Windows) lub Option
(Mac OS).
Tekst będzie wlewany po jednej kolumnie na raz, tak jak przy wlewaniu ręcznym, ale załadowana ikona tekstowa
będzie się automatycznie pojawiała po umieszczeniu każdego kolejnego łamu.
Aby wlać tekst automatycznie

❖ Gdy wyświetli się załadowana ikona tekstowa, przytrzymać klawisz Shift i wykonać jedną z następujących
czynności:
• Kliknąć załadowaną ikoną tekstową w kolumnie, aby utworzyć ramkę o szerokości łamu. InDesign będzie tworzyć
nowe ramki tekstowe i nowe strony dokumentu, aż doda cały tekst.
• Kliknąć wewnątrz ramki tekstowej, która jest oparta na ramce z wzorca. Tekst zostanie automatycznie wlany na
stronę dokumentu zawierającą ramkę, a program w miarę potrzeb wygeneruje kolejne strony, używając atrybutów
ramki wzorcowej. (Zobacz Ìnformacje o wzorcach, porządku układania i warstwach' na stronie 207.)
Jeżeli przy kliknięciu przytrzyma się klawisze Shift+Alt (Windows) lub Shift+Option (Mac OS), to InDesign wleje
tekst tylko do końca ostatniej strony, nie tworząc dodatkowych stron.
Właściwości ramek tekstowych

Informacje o właściwościach ramki tekstowej
Polecenie Opcje ramki tekstowej umożliwia zmianę ustawień, np. liczby łamów w ramce, pionowego wyrównania
tekstu w ramce, albo marginesu wewnętrznego, czyli odstępu między tekstem a ramką.
Open the case for the first time and take in the sights and smells of
your hand-made instrument. See the way the light reflects off the
handrubbed satin finish. Breath in the perfume of the finest exotic tone Open the case for the first discerning musician and
time and take in the sights collector. To this day, each
woods. Then, finally, take it in your hands and begin to play. The and smells of your guitar, mandolin, banjo, and
experience will leave you swept away, and your life and your music will hand-made instrument. See dulcimer produced at Anton
never be the same again. the way the light reflects off is afforded the same care
For the select few thousand people across the continent playing the handrubbed satin finish. and attention to detail as
Breath in the perfume of the those he created. Open the
Antons it’s no mystery why our guitars look and sound so different from
finest exotic tone woods. case for the first time and
the multitude of other instruments available to the discerning musician Then, finally, take it in your take in the sights and smells
and collector. To this day, each guitar, mandolin, banjo, and dulcimer hands and begin to play. of your hand-made
produced at Anton is afforded the same care and attention to detail as The experience will leave instrument. See the way the
those he created. Open the case for the first time and take in the sights you swept away, and your light reflects off the
life and your music will handrubbed satin finish.
and smells of your hand-made instrument. See the way the light never be the same again. Breath in the perfume of the
reflects off the handrubbed satin finish. Breath in the perfume of the For the select few thousand finest exotic tone woods.
finest exotic tone woods. Then, finally, take it in your hands and begin people across the continent Then, finally, take it in your
to play. The experience will leave you swept away, and your life and playing Antons it’s no hands and begin to play. The
mystery why our guitars experience will leave you
your music will never be the same again.
look and sound so different swept away, and your life
For the select few thousand people across the con-tinent playing from the multitude of other and your music will never be
Antons it’s no mystery why our guitars look and sound so different from instruments available to the the same again.
the multitude of other instruments available to the discerning musician
and collector. To this day, each guitar, mandolin, banjo, and dulcimer
Przed (po lewej) i po (po prawej) ustawieniu marginesu wewnętrznego i utworzeniu dwóch łamów w ramce tekstowej.
Jeżeli trzeba zastosować te same właściwości dla wielu ramek tekstowych, to można utworzyć odpowiedni styl
obiektowy i nadawać go ramkom.
Zobacz także
Àby zmienić właściwości ramki tekstowej' na stronie 236
Aby zmienić właściwości ramki tekstowej

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć ramkę, albo wybrać narzędzie Tekst i kliknąć wewnątrz ramki
bądź zaznaczyć tekst.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Opcje ramki tekstowej, albo przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac
OS) i dwukrotnie kliknąć ramkę tekstową narzędziem do zaznaczania.
3 Wykonać następujące czynności w sekcji Łamy na karcie Ogólne:
• Podać liczbę łamów, szerokość każdego łamu i odległość między łamami (odstęp) dla danej ramki tekstowej.
• Zaznaczyć opcję Stała szerokość łamu, aby zachować szerokość kolumn podczas skalowania ramki. Gdy opcja ta
jest zaznaczona, zmiana rozmiaru ramki może zmienić liczbę łamów, ale nie ich szerokość.
Stała szerokość łamu

A. Oryginalna ramka tekstowa z 2 łamami B. Ramka tekstowa po zmianie wielkości z wyłączoną opcją Stała szerokość łamu (nadal zawiera
2 łamy) C. Ramka tekstowa po zmianie wielkości z włączoną opcją Stała szerokość łamu (zawiera 4 łamy)
4 W sekcji Margines wewnętrzny na karcie Ogólne wpisać odległości górnego, lewego, dolnego i prawego odstępu.
Jeżeli zaznaczona ramka ma kształt inny niż prostokąt, opcje te są niedostępne, a zamiast nich udostępniana jest
opcja Odstęp.
5 Wybrać jedną z opcji justowania pionowego, aby określić sposób wyrównywania tekstu w ramce.
6 Zaznaczyć Ignoruj oblewanie tekstem, aby tekst w ramce ignorował zadane oblewanie. (Zobacz Àby ignorować
oblewanie tekstem' na stronie 299.)
7 Kliknąć kartę Opcje linii bazowej i wykonać następujące czynności:
• W sekcji Pierwsza linia bazowa określić punkt początkowy pierwszej linii bazowej tekstu w tej ramce. (Zobacz
Àby zmienić opcje przesunięcia pierwszej linii bazowej' na stronie 237.)
• W sekcji Siatka linii bazowych określić wygląd siatki linii bazowych dla tej ramki. (Zobacz Àby ustawić siatki linii
bazowych dla ramki tekstowej' na stronie 237.)
Te same opcje ramki tekstowej są dostępne podczas definiowania stylu obiektowego dla takich ramek.
Zobacz także
Aby zmienić opcje przesunięcia pierwszej linii bazowej

1 Zaznaczyć ramkę tekstową lub umieścić punkt wstawiania wewnątrz tej ramki. Wybrać polecenie Obiekt > Opcje
ramki tekstowej.
2 Kliknąć kartę Opcje linii bazowej
3 W sekcji Przesunięcie pierwszej linii bazowej wykonać jedną z następujących czynności:
• Zaznaczyć opcję Wydłużenie górne, tak aby wysokość znaku "d" w czcionce przypadała poniżej górnego
marginesu wewnętrznego ramki tekstowej.
• Zaznaczyć opcję Wysokość wersalika, aby góra wielkich liter dotykała górnego marginesu wewnętrznego ramki
tekstowej.
• Zaznaczyć opcję Interlinia, aby odległość między linią bazową pierwszego wiersza tekstu a górnym marginesem
ramki była równa interlinii tekstu.
• Zaznaczyć opcję Wysokość x, aby wysokość znaku "x" w czcionce przypadała pod górnym marginesem
wewnętrznym ramki.
• Zaznaczyć opcję Stała, aby podać odległość między linią bazową pierwszego wiersza tekstu a górnym marginesem
wewnętrznym ramki.
• Podać minimalną wartość przesunięcia linii bazowej. Na przykład, jeżeli zaznaczona została opcja Interlinia, a
jako minimalną wartość ustawi się 1p, InDesign użyje wartości interlinii tylko wówczas, gdy będzie ona większa
niż 1 pica.
Jeżeli góra ramki tekstowej ma być przyciągana do siatki, należy wybrać opcję Interlinia lub Stała, co pozwoli
sterować położeniem pierwszej linii bazowej tekstu w ramkach tekstowych.
Zobacz także
Ìnformacje o właściwościach ramki tekstowej' na stronie 235
Aby ustawić siatki linii bazowych dla ramki tekstowej

Niekiedy warto zdefiniować siatkę linii bazowych dla pojedynczej ramki, a nie dla całego dokumentu. Taką siatkę
można utworzyć za pomocą okna dialogowego Opcje ramki tekstowej.
1 Aby wyświetlić wszystkie siatki linii bazowych, w tym również te w ramkach tekstowych, należy wybrać polecenie
Widok > Siatki i linie pomocnicze > Pokaż siatkę linii bazowych.
2 Zaznaczyć ramkę tekstową lub umieścić punkt wstawiania wewnątrz tej ramki. Wybrać polecenie Obiekt > Opcje
ramki tekstowej.
3 Kliknąć kartę Opcje linii bazowej
4 W sekcji Siatka linii bazowych zaznaczyć opcję Użyj niestandardowej siatki linii bazowych i wykonać jedną z
• W polu Start podać odległość siatki od góry strony, od górnego marginesu, od góry ramki lub od górnego
marginesu wewnętrznego ramki, w zależności od opcji wybranej z menu Względem.
• W polu Skok co wpisać wartość odstępu między liniami siatki. W większości przypadków należy wpisać wartość
odpowiadającą interlinii tekstu, tak aby wiersze tekstu były dokładnie wyrównane z siatką.
• W sekcji Kolor wybrać kolor linii siatki. Można też wybrać opcję (Kolor warstwy), aby siatka używała tego samego
koloru, co warstwa, na której znajduje się ramka tekstowa.
Zobacz także
`Wskazówki dotyczące korzystania z siatki linii bazowych w ramce tekstowej' na stronie 238
Wskazówki dotyczące korzystania z siatki linii bazowych w ramce tekstowej

Siatkę linii bazowych można zdefiniować dla całego dokumentu albo tylko dla wybranej ramki tekstowej.
Konfigurując siatkę linii bazowych dla ramki tekstowej, należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Jeżeli nie widać siatki linii bazowych w ramce tekstowej, należy wybrać polecenie Widok > Siatki i linie
pomocnicze > Pokaż siatkę linii bazowych. Pozwoli to upewnić się, że siatki linii bazowych nie zostały ukryte.
Jeżeli siatka nadal pozostaje niewidoczna, należy sprawdzić próg, poniżej którego siatki linii bazowych nie są
wyświetlane. Opcję tę można znaleźć w sekcji Siatki w oknie dialogowym Preferencje. Zwiększenie skali
wyświetlania ramki lub zmniejszenie wartości progowej może uwidocznić siatkę.
• Jeżeli siatka linii bazowych ma obowiązywać we wszystkich ramkach tekstowych w wątku (nawet jeżeli niektóre z
nich nie zawierają tekstu), należy umieścić punkt wstawiania w tekście, wybrać polecenie Edycja > Zaznacz
wszystko, a następnie zastosować ustawienia siatki linii bazowych w oknie dialogowym Opcje ramki tekstowej.
• Siatka linii bazowych dokumentu nie pojawia się nad lub pod ramkami tekstowymi, które mają własne siatki linii
bazowych.
Edytowanie tekstu
Aby zaznaczyć tekst
❖ Wybrać narzędzie Tekst i wykonać jedną z następujących czynności:
• Przeciągnąć kursor w kształcie "I" nad znakiem, słowem lub całym blokiem tekstu, aby go zaznaczyć.
• Dwukrotnie kliknąć słowo, aby je zaznaczyć. Spacje otaczające to słowo nie zostaną zaznaczone.
• Trzykrotnie kliknąć gdziekolwiek w wierszu, aby zaznaczyć wiersz. Jeżeli opcja preferencji Potrójne kliknięcie
zaznacza wiersz jest wyłączona, potrójne kliknięcie zaznacza cały akapit.
• Jeżeli opcja Potrójne kliknięcie zaznacza wiersz jest włączona, to poczwórne kliknięcie w akapicie zaznacza cały
akapit, a pięciokrotne kliknięcie zaznacza cały wątek.
• Kliknąć w dowolnym punkcie wątku i wybrać polecenie Edycja > Zaznacz wszystko, aby zaznaczyć cały tekst w
tym wątku.
Jeżeli tekst w ramce nie daje się zaznaczyć, to być może jest to ramka wzorcowa. W takim przypadku należy edytować
tekst na stronie wzorcowej albo przesłonić ramkę wzorcową, przytrzymując klawisze Ctrl+Shift (Windows) lub
Command+Shift (Mac OS) i klikając na ramce tekstowej na stronie dokumentu. (Zobacz `Korzystanie z ramek
tekstowych na stronach wzorcowych' na stronie 226.)
Zobacz także
`Klawisze do nawigacji w tekście i zaznaczania tekstu' na stronie 776
Aby zmienić funkcję potrójnego kliknięcia

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Tekst (Windows) lub InDesign > Preferencje > Tekst (Mac OS).
2 Zaznaczyć opcję Potrójne kliknięcie zaznacza wiersz, aby włączyć zaznaczanie wiersza potrójnym kliknięciem
(ustawienie domyślne). Usunąć zaznaczenie z tej opcji, jeżeli potrójne kliknięcie ma zaznaczać akapit.
Aby zaznaczyć zakryty tekst w ramce

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie , przytrzymać Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) i kliknąć, aby zaznaczyć
ramkę tekstową.
2 Wybrać narzędzie Tekst, a następnie kliknąć wewnątrz ramki tekstowej lub zaznaczyć tekst.
Aby wyświetlić znaki ukryte (niedrukowalne)

❖ Wybrać polecenie Tekst > Pokaż ukryte znaki.
Pojawią się znaki niedrukowalne, np. rozmaite spacje, tabulatory, znaki końca akapitu, znaczniki skorowidza i znaki
końca wątku. Te znaki specjalne są widoczne tylko w oknie dokumentu; nie są one drukowane ani eksportowane na
formaty takie jak PDF czy XML. Znaki ukryte wyświetlane są w kolorze warstwy.
Growth in production of custom

hand-made guitars by year:
1996 1997 1998
12 36 89
Growth in production of custom

hand-made guitars by year:
1996 1997 1998
12 36 89#
Znaki niedrukowalne ukryte (góra) i widoczne (dół)
Aby wstawić znaki końca łamu, ramki i strony

Łamaniem kolumn, ramek i stron można sterować, wstawiając w tekście specjalne znaki końca.
1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć, aby umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma nastąpić łamanie.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak końca, a następnie wybrać znak końca z podmenu. (Zobacz Òpcje
łamania' na stronie 240.)
Znaki końca można również wprowadzać za pomocą klawisza Enter na klawiaturze numerycznej. Aby wprowadzić
koniec łamu, należy nacisnąć Enter; dla końca ramki — Shift+Enter; dla końca strony — Ctrl+Enter (Windows)
lub Command+Enter (Mac OS).
Aby usunąć znak łamania, należy wybrać polecenie Tekst > Pokaż znaki ukryte, aby znaki niedrukowalne stały się
widoczne. Następnie zaznaczyć i usunąć znak łamania.
Uwaga: Jeżeli wprowadzi się łamanie, zmieniając ustawienia akapitu (np. w oknie dialogowym Opcje przenoszenia),
to zostanie ono zastosowane na początku akapitu zawierającego to ustawienie. Jeżeli wprowadzi się łamanie wstawiając
znak specjalny, to przenoszenie następuje bezpośrednio po znaku specjalnym.
Opcje łamania
W menu Tekst > Wstaw znak końca dostępne są następujące opcje:
Koniec kolumny Przenosi tekst do następnej kolumny w bieżącej ramce tekstowej. Jeżeli ramka ma tylko jedną
kolumnę, tekst przechodzi do następnej ramki powiązanej.
Koniec ramki Przenosi tekst do następnej powiązanej ramki tekstowej, niezależnie od ustawień łamów bieżącej
ramki.
Koniec strony Przenosi tekst na następną stronę zawierającą ramkę powiązaną z bieżącą ramką tekstową.
Koniec strony nieparzystej Przenosi tekst na następną stronę nieparzystą zawierającą ramkę powiązaną z bieżącą
ramką tekstową.
Koniec strony parzystej Przenosi tekst na następną stronę parzystą zawierającą ramkę powiązaną z bieżącą ramką
tekstową.
Wymienione powyżej znaki końca nie działają w tabelach.
Wymuszony koniec wiersza Wymusza koniec wiersza w miejscu, w którym wstawiony zostanie ten znak.
Koniec akapitu Wstawia znak końca akapitu (tak samo jak naciśnięcie klawisza Enter lub Return).
Podobne opcje łamania są dostępne w oknie dialogowym Opcje przenoszenia (zobacz `Sterowanie łamaniem
akapitu' na stronie 326) oraz w oknie dialogowym Nowy styl akapitowy.
Przyłączone pliki tekstowe

Tekst umieszczany w programie InDesign domyślnie nie jest przyłączany z oryginalnego pliku. Przed
umieszczeniem pliku można jednak zaznaczyć opcję preferencji "Twórz łącza podczas umieszczania plików
tekstowych i arkuszy kalkulacyjnych". Wówczas nazwa umieszczonego pliku tekstowego pojawi się na palecie Łącza.
Paleta Łącza umożliwia uaktualnianie pliku i zarządzanie nim. Po uaktualnieniu przyłączonego pliku tekstowego,
wszystkie zmiany edycyjne i formatowanie wprowadzone w programie InDesign zostaną utracone. Ze względu na
to ryzyko, przyłączone pliki tekstowe nie są automatycznie uaktualniane po zmianie pliku oryginalnego. Można
jednak łatwo uaktualnić przyłączony plik za pomocą palety Łącza.
Zobacz także
Ìnformacje o łączach i grafice osadzonej' na stronie 451
Àby przekonwertować style Worda na style programu InDesign' na stronie 269
Aby określić, czy importowane pliki tekstowe mają być przyłączane czy osadzane
• Aby zastosować tę zmianę do konkretnego dokumentu, otworzyć ten dokument.
• Aby zastosować tę zmianę do wszystkich nowo tworzonych dokumentów, zamknąć wszystkie dokumenty.
3 Aby utworzyć łącza dla umieszczanych plików, zaznaczyć opcję Tworzenie łączy przy umieszczaniu plików
tekstowych i arkuszy kalkulacyjnych. Gdy opcja ta jest włączona, można używać palety Łącza do uaktualniania i
ponownego przyłączania plików lub usuwania łączy. Gdy opcja ta jest wyłączona, pliki tekstowe są osadzane (a nie
przyłączane).
Glify i znaki specjalne

Wstawianie glifów i znaków specjalnych
Program InDesign umożliwia wstawianie dowolnego glifu zdefiniowanego w czcionce bez potrzeby korzystania z
dodatkowego oprogramowania. Glif to specyficzna forma znaku. Na przykład, w niektórych czcionkach wielka litera
A jest dostępna w kilku formach, np. znaku kaligraficznego albo kapitaliku. Paleta Glify umożliwia odszukanie
dowolnego glifu w czcionce.
Czcionki OpenType, takie jak Adobe Caslon Pro, zawierają liczne glify dla wielu znaków standardowych. Do
wstawiania tych alternatywnych glifów do dokumentu służy paleta Glify. Można także użyć palety Glify do
wyświetlania i wstawiania atrybutów OpenType, takich jak ozdobniki, znaki kaligraficzne, ułamki i ligatury.
Zobacz także
Ìnformacje o czcionkach OpenType' na stronie 308
Aby wstawić glif z wybranej czcionki

1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć, aby umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma zostać wprowadzony znak.
2 Wybrać polecenie Tekst > Glify, aby wyświetlić paletę Glify.
3 Aby wyświetlić inny zestaw znaków na palecie Glify, należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać inną czcionkę i krój, jeżeli jest dostępny. Z menu Pokaż wybrać opcję Cała czcionka. Natomiast jeżeli
wybrano czcionkę OpenType, można wybrać jedną z kategorii OpenType.
• Wybrać własny zestaw glifów z menu Pokaż. (Zobacz `Własne zestawy glifów' na stronie 242.)
4 Przewijając wykaz znaków, odszukać glif, który ma zostać wstawiony. Jeżeli wybrano czcionkę OpenType, można
wyświetlić wysuwane menu alternatywnych glifów, klikając trójkąt w prawym dolnym rogu pola glifu.
Wybór alternatywnych glifów z czcionki OpenType
5 Dwukrotnie kliknąć znak, który ma zostać wstawiony. Pojawi się on w punkcie wstawiania tekstu.
Zobacz także
Aby zastąpić znak alternatywnym glifem

1 Wybrać polecenie Tekst > Glify, aby wyświetlić paletę Glify.
2 W menu Pokaż wybrać polecenie Alternatywne znaki dla zaznaczenia.
3 Za pomocą narzędzia Tekst zaznaczyć znak w dokumencie. Paleta Glify wyświetli alternatywne glify, jeżeli są one
dostępne.
4 Dwukrotnie kliknąć glif na palecie Glify, aby zastąpić zaznaczony znak w dokumencie.
Zobacz także
Aby wyróżnić alternatywne glify w tekście

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Skład (Windows) lub InDesign > Preferencje > Skład (Mac OS).
2 Zaznaczyć opcję Podmienione glify, a następnie nacisnąć przycisk OK. Podstawione glify w tekście zostaną
wyróżnione przez niedrukowalny kolor żółty.
Własne zestawy glifów

Zestaw glifów to nazwana kolekcja glifów z jednej lub wielu czcionek. Zapisanie często używanych glifów w zestawie
eliminuje konieczność każdorazowego poszukiwania ich, gdy są potrzebne. Zestawy glifów nie są powiązane z
żadnym konkretnym dokumentem. Są one zapisywane razem z innymi preferencjami programu InDesign.
Można także określać, czy dla dodanego glifu zapamiętywana jest czcionka. Zapamiętywanie czcionek jest użyteczne
np. w przypadku symboli specjalnych, które mogą nie być dostępne w innych czcionkach. Jeżeli czcionka glifu
została zapamiętana, ale czcionki tej brakuje, to odpowiedni kwadracik na palecie Glify lub w oknie dialogowym
Edytuj zestaw glifów zostanie wyróżniony na różowo. Jeżeli dla dodanego glifu nie zapamiętano czcionki, to obok
glifu pojawi się litera "u" sygnalizująca, że o wyglądzie glifu decyduje wartość Unicode w danej czcionce.
Aby utworzyć zestaw glifów

1 Wybrać polecenie Tekst > Glify.
2 Wybrać polecenie Nowy zestaw glifów z menu palety Glify.
3 Wpisać nazwę zestawu glifów i nacisnąć przycisk OK.
4 Aby dodać glify do własnego zestawu, wybrać czcionkę zawierającą dany glif z dołu palety Glify. Kliknąć glif, aby
go zaznaczyć. Następnie wybrać nazwę własnego zestawu glifów z menu Dodaj do zestawu glifów, które jest dostępne
w menu palety Glify.
Aby edytować własny zestaw glifów

1 Wybrać własny zestaw glifów z menu Pokaż na palecie Glify.
2 Wybrać polecenie Edytuj zestaw glifów z menu palety Glify.
3 Zaznaczyć glif do edycji, wykonać jedną z poniższych czynności, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• Zaznaczyć opcję Pamiętaj czcionkę z glifem, aby powiązać glif z jego czcionką. Gdy glif pamiętający swoją
czcionkę zostanie wstawiony do tekstu w dokumencie, ignoruje czcionkę nadaną temu tekstowi. Glif taki ignoruje
także czcionkę określoną na samej palecie Glify. Jeżeli wyłączy się tę opcję, to używana będzie wartość Unicode
bieżącej czcionki.
• Wybrać inną czcionkę lub krój, aby wyświetlić dodatkowe glify. Jeżeli glif nie został zdefiniowany z czcionką, to
nie można wybrać innej czcionki.
• Nacisnąć przycisk Usuń z zestawu, aby usunąć glif z zestawu własnych glifów.
Aby wstawić znaki specjalne

Do tekstu można wstawiać często używane znaki, takie jak pauzy i półpauzy, symbole zarejestrowanego znaku
towarowego oraz wielokropki.
1 Wybrać narzędzie Tekst i umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma zostać wstawiony znak.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny, a następnie wybrać odpowiedni znak z menu kontekstowego.
Jeżeli często używane znaki specjalne nie pojawiają się na liście, można je dodać do własnego zestawu glifów.
Zobacz także
`Własne zestawy glifów' na stronie 242
Aby określić wygląd cudzysłowów

Dla różnych języków można wybierać różne rodzaje cudzysłowów. Odpowiednie znaki cudzysłowów będą się
pojawiać automatycznie, jeżeli zaznaczona zostanie opcja Użyj cudzysłowów typograficznych w sekcji Tekst okna
dialogowego Preferencje.
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Słownik (Windows) lub InDesign > Preferencje > Słownik (Mac OS).
2 Wybrać słownik językowy z menu Język.
• Wybrać parę cudzysłowów z menu Podwójne cudzysłowy lub wpisać parę znaków, które mają być używane.
• Wybrać parę cudzysłowów z menu Pojedyncze cudzysłowy lub wpisać parę znaków, które mają być używane.
Aby wpisywać proste cudzysłowy i apostrofy (" oraz ')

• Wyłączyć opcję Użyj cudzysłowów drukarskich w sekcji Tekst okna dialogowego Preferencje, a następnie wpisać
cudzysłów lub apostrof. (Do wpisywania cudzysłowów można użyć skrótów klawiaturowych pokazywanych w
menu Wstaw znaki specjalne).
• Wybrać polecenie Wstaw > Glify, a następnie wstawić prosty cudzysłów lub apostrof.
• Nacisnąć klawisze Shift+Ctrl+Alt+' (Windows) lub Shift+Command+Option+' (Mac OS), aby przełączać stan
opcji Użyj cudzysłowów typograficznych na włączony lub wyłączony.
Aby wstawić znaki białego odstępu

Znak białego odstępu to puste miejsce między dwoma znakami. Takie odstępy mają wiele różnych zastosowań, np.
utrzymanie dwóch słów razem, bez podziału na końcu wiersza.
1 Wybrać narzędzie Tekst i umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma zostać wstawiony odpowiedni biały
odstęp.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw odstęp, a następnie wybrać jeden z rodzajów odstępów (np. spację firetową) z
menu kontekstowego. (Zobacz Òpcje białych odstępów' na stronie 244.)
Symbole reprezentujące znaki białego odstępu można wyświetlić, wybierając polecenie Tekst > Pokaż ukryte znaki.
Opcje białych odstępów

W menu Tekst > Wstaw biały odstęp dostępne są następujące opcje:
Spacja firetowa Jej szerokość jest równa wielkości pisma. W piśmie 12-punktowym spacja firetowa ma szerokość
12 punktów.
Spacja półfiretowa Jej szerokość jest równa połowie spacji firetowej.
Spacja justująca Dodaje odstęp o zmiennej szerokości do ostatniego wiersza akapitu z justowaniem pełnym.
Ułatwia justowanie tekstu w ostatnim wierszu. (Zobacz Àby używać spacji justującej w wyjustowanym tekście' na
stronie 348.)
Spacja włosowa Jej szerokość jest równa 1/24 spacji firetowej.
Spacja twarda Dodaje odstęp tej samej szerokości, co odstęp wstawiany po naciśnięciu klawisza spacji. W miejscu
wstawienia spacji twardej wiersz nie może zostać podzielony.
Cienkie odstępy Jej szerokość jest równa jednej ósmej szerokości spacji firetowej. Cienkie odstępy można
umieszczać wokół pauz i półpauz.
Spacja cyfrowa Jej szerokość jest równa szerokości cyfr w danej czcionce. Spacja ta umożliwia wyrównywanie liczb,
np. w tabelach finansowych.
Spacja znaków przestankowych Jej szerokość jest równa szerokości wykrzyknika, kropki lub dwukropka w danej
czcionce.
Edytor wątków
Informacje o edytorze wątków
W programie InDesign tekst można edytować w układzie (na stronie) albo w oknie edytora wątków. Pisanie i
edytowanie tekstu w edytorze wątków umożliwia wyświetlanie całego wątku czcionką o wybranym kroju, rozmiarze
i odstępach. Uwagi użytkownika nie rozpraszają tutaj elementy układu i formatowania.
Każdy wątek pojawia się w innym oknie edytora wątków. W edytorze wyświetlany jest cały tekst wątku, łącznie z
tekstem zakrytym. Jednocześnie można otwierać wiele okien edytora wątków, w tym nawet wiele okien
zawierających kolejne instancje tego samego wątku. Pionowa miarka wskazuje, ile tekstu wypełnia ramkę, a linia
oznacza miejsce, od którego tekst zostaje zakryty.
Zmiany wprowadzane w czasie edycji wątku pojawiają się w oknie dokumentu. Otwarte wątki są widoczne w menu
Okno. W oknie edytora wątków nie można utworzyć nowego wątku.
Aby otworzyć edytor wątków

1 Zaznaczyć ramkę tekstową, kliknąć punktem wstawiania w ramce tekstowej, albo zaznaczyć wiele ramek z
różnych wątków.
2 Wybrać polecenie Edycja > Edytuj w edytorze wątków.
Aby otworzyć okno edytora wątków z inną instancją tego samego wątku, należy uaktywnić edytor wątków i wybrać
polecenie Okno > Ułóż > Nowe okno.
D
Okno edytora wątków
A. Style akapitowe B. Przeciągnięcie podziałki umożliwia zmianę szerokości kolumny C. Miarka pionowa D. Wskaźnik tekstu zakrytego
Aby powrócić do okna układu

❖ Wykonać jedną z następujących czynności w oknie edytora wątków:
• Wybrać polecenie Edycja > Edytuj w układzie. Gdy użyje się tej metody, w widoku układu zachowane zostanie
zaznaczenie tekstu i pozycja punktu wstawiania z edytora wątków. Okno wątku pozostanie otwarte, ale przesunie
się pod okno układu.
• Kliknąć w oknie układu. Okno wątku pozostanie otwarte, ale przesunie się pod okno układu.
• Zamknąć okno edytora wątków.
• Wybrać nazwę dokumentu z dołu menu Okno.
Aby wyświetlić lub ukryć pozycje edytora wątków

W edytorze wątków można wyświetlać lub ukrywać kolumnę z nazwą stylu oraz miarkę pionową, a także rozwijać i
zwijać przypisy dolne. Ustawienia te dotyczą wszystkich otwartych okien edytora wątków, a także wszystkich okien,
które zostaną otwarte później.
• Przy aktywnym edytorze wątków wybrać polecenie Widok > Edytor wątków > Pokaż kolumnę nazwy stylów lub
Ukryj kolumnę nazwy stylów. Szerokość kolumny z nazwami stylów można także modyfikować przez
przeciąganie pionowego paska. Nowo otwarte okna edytora wątków będą używały tej samej szerokości kolumny.
• Przy aktywnym edytorze wątków wybrać polecenie Widok > Edytor wątków > Pokaż miarkę głębi lub Ukryj
miarkę głębi.
• Przy aktywnym edytorze wątków wybrać polecenie Widok > Edytor wątków > Rozwiń wszystkie przypisy dolne
lub Zwiń wszystkie przypisy dolne .
Aby zmienić preferencje edytora wątków

Chociaż edytor wątków wyłącza większość atrybutów formatowania tekstu poza najbardziej podstawowymi,
niektóre obiekty i atrybuty są w nim przedstawiane, np.:
Atrybut (Attribute) Ikona
Tabela
Obiekty w wierszu
XML, znaczniki
ródła hiperłączy
Zakotwiczenia hiperłączy
Przypisy dolne
Znaczniki skorowidza
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Wydajność wyświetlania (Windows) lub InDesign > Preferencje >
Wydajność wyświetlania (Mac OS).
2 Aby zmienić sposób wyświetlania tekstu, wybrać czcionkę wyświetlania, jej rozmiar i odstępy. Ustawienia te
wpływają na sposób pokazywania tekstu w edytorze wątków, a nie na wygląd tekstu w układzie.
Edytor wątków nie pokazuje wielu atrybutów tekstu. Jeżeli czcionka zawiera pogrubienie i kursywę, to atrybuty te
będą widoczne w edytorze wątków. Edytor pokazuje także wersaliki i kapitaliki. Jeżeli czcionka wyświetlania nie
zawiera glifów użytych w układzie, to do wyświetlenia tych glifów użyta zostanie czcionka z układu.
3 Aby określić wygląd okna edytora wątków, wybrać inny kolor tekstu i tła albo motyw.
4 Zaznaczyć opcję Włącz wygładzanie, aby wygładzać nierówne krawędzie tekstu i wybrać rodzaj wygładzania: Dla
monitorów LCD, Gładkie lub Domyślne, które wygładza tekst używając odcieni szarości. Natomiast opcja Dla
monitorów LCD wygładza tekst używając kolorów, a nie odcieni szarości. Najlepiej sprawdza się w przypadku
jasnego tła i czarnego tekstu. Opcja Gładkie używa odcieni szarości, ale daje jaśniejsze i bardziej rozmyte efekty niż
opcja Domyślne.
5 Wybrać pożądane opcje, aby zmienić wygląd kursora tekstowego. Zaznaczyć opcję Migotanie, jeżeli kursor ma
być migający.
Tekst z ramek w wierszu nie pojawia się w oknie edytora wątku macierzystego, ale może być wyświetlany we
własnym oknie edytora wątków. Tekst z tabel nie pojawia się w oknach edytora wątków.
Znajdowanie i zastępowanie tekstu

Znajdowanie i zastępowanie tekstu
Wyszukiwać i zmieniać można poszczególne wystąpienia znaku, słowa, grupy słów lub tekstu sformatowanego w
konkretny sposób. Można również szukać innych pozycji, np. atrybutów OpenType takich jak ułamki i znaki
kaligraficzne, a także tabulatorów, spacji i znaków specjalnych.
Do wypisywania, wyszukiwania i zastępowania czcionek w dokumencie lepiej jest użyć polecenia Znajdź czcionkę
zamiast polecenia Znajdź/Zamień.
Zobacz także
`Znajdowanie i zastępowanie czcionek' na stronie 250
Aby znaleźć i zastąpić tekst

1 Wybrać polecenie Edycja > Znajdź/Zastąp.
2 W menu Szukaj określić zakres wyszukiwania:
• Opcja Dokument przeszukuje cały dokument, a opcja Wszystkie dokumenty przeszukuje wszystkie otwarte
dokumenty.
• Opcja Wątek przeszukuje cały tekst w zaznaczonej ramce oraz w powiązanych z nią ramkach, łącznie z tekstem
zakrytym. Opcja Wątki przeszukuje wątki we wszystkich zaznaczonych ramkach.
• Opcja Do końca wątku przeszukuje tekst od punktu wstawiania.
• Opcja Zaznaczenie przeszukuje tylko zaznaczony tekst. Ta opcja jest dostępna tylko wtedy, gdy zaznaczono jakiś
tekst.
3 W polu Znajdź wpisać lub wkleić tekst, który ma zostać znaleziony.
4 W polu Zamień na wpisać lub wkleić nowy tekst.
Uwaga: Aby szukać tylko formatowania, należy pozostawić puste pola Znajdź i Zamień na. (Zobacz Àby znaleźć i
zastąpić sformatowany tekst' na stronie 249.)
5 Aby wyszukać tabulatory, spacje i inne znaki specjalne, albo znaki nieokreślone i wieloznaczniki, należy otworzyć
wyskakujące menu po prawej stronie pola Znajdź i wybrać jeden z odpowiedników InDesign.
Do wyszukiwania znaków specjalnych, np. tabulatorów, służą metaznaki.
Aby wyszukać tekst zawierający metaznaki, takie jak pauzy i znaki wypunktowania, można najpierw zaznaczyć
tekst, a następnie wkleić go do okna dialogowego Znajdź/Zamień. (Zobacz `Znaki specjalne w funkcji
Znajdź/Zastąp' na stronie 248.)
6 Do wyboru są następujące opcje:
Całe słowo Pomija wystąpienia wyszukiwanych znaków, które wchodzą w skład innego słowa. Na przykład, gdy
szuka się ciągu "produkcja" jako całego słowa, InDesign pominie ciąg "reprodukcja".
Uwzględniaj wielkość liter Wyszukuje tylko słowa, które dokładnie zgadzają się pod względem użycia wielkich liter
z tekstem wprowadzonym w polu Znajdź. Na przykład, wyszukiwanie tekstu "PrePress" nie znajdzie wystąpień
"Prepress," "prepress," ani "PREPRESS."
7 Nacisnąć przycisk Znajdź następny, aby rozpocząć wyszukiwanie.
8 Aby kontynuować wyszukiwanie, należy nacisnąć przycisk Znajdź następny, Zamień (aby zmienić bieżące
wystąpienie), Zamień wszystko (pojawi się komunikat z liczbą zmian) lub Zamień/Znajdź (aby zmienić bieżące
wystąpienie i poszukać następnego).
9 Po zakończeniu zmian nacisnąć przycisk Gotowe.
Zobacz także
Àby znaleźć lub zamienić czcionki' na stronie 250
`Wskazówki dotyczące znajdowania i zastępowania' na stronie 250
Znaki specjalne w funkcji Znajdź/Zastąp

Metaznaki reprezentują znak lub symbol w programie InDesign. Metaznaki rozpoczynają się od daszka (^). W oknie
dialogowym Znajdź/Zamień Można używać następujących metaznaków:
Znak: Wprowadziæ
:
Automatyczny numer strony ^#
Znacznik sekcji ^x
Koniec akapitu ^p
Wymuszony koniec wiersza ^n
* Znacznik obiektu zakotwiczonego â
* Znacznik odsyłacza do przypisu dolnego ^F
Znak wypunktowania ^8
Znak daszka ^^
Symbol copyright ^2
Wielokropek ê
Symbol akapitu ^7
Symbol zarejestrowanego znaku handlowego ^r
Symbol sekcji ^6
Symbol znaku handlowego ^d
Pauza ^_
Półpauza ^=
Dywiz miękki ^-
Dywiz twardy ^~
Spacja firetowa ^m
Spacja półfiretowa ^>
Spacja justująca ^f
Spacja włosowa ^|
Spacja twarda ^s
Spacja cienka ^<
Spacja cyfrowa ^/
Spacja znaków przestankowych ^.

Znak: Wprowadziæ
:
Podwójny cudzysłów lewy ^{
Podwójny cudzysłów prawy ^}
Pojedynczy cudzysłów lewy ^[
Pojedynczy cudzysłów prawy ^]
Znak tabulatora ^t
Tabulator wcięcia z prawej ^y
Wcięcie dotąd î
Koniec stylu zagnieżdżonego ^h
*Dowolna cyfra ^9
*Dowolna litera ^$
*Dowolny znak ^?
* Biały odstęp (dowolna spacja lub tabulator) ^w
* Można wprowadzić tylko w polu Znajdź, ale nie w polu Zamień.
Aby znaleźć i zastąpić sformatowany tekst

1 Stosownie do potrzeb, wykonać kroki 1-7 z sekcji Àby znaleźć i zastąpić tekst' na stronie 247.
2 Nacisnąć przycisk Więcej opcji, aby wyświetlić sekcje Znajdź format i Zmień format.
3 Nacisnąć przycisk Format w sekcji Ustawienia wyszukiwania formatu.
4 Z zakładek po lewej stronie okna dialogowego Ustawienia wyszukiwania formatu wybrać typ formatowania,
wybrać atrybuty formatu, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Niektóre opcje formatowania czcionek OpenType pojawiają się zarówno w sekcji Opcje OpenType, jak i sekcji
Podstawowe formatowanie znakowe (menu Położenie). Informacje na temat OpenType i innych atrybutów
formatowania można znaleźć w systemie pomocy do programu InDesign, wyszukując powiązane tematy.
5 Jeżeli do znalezionego tekstu ma zostać zastosowane formatowanie, nacisnąć przycisk Format w sekcji Ustawienia
zmiany formatu. Następnie wybrać typ formatowania, określić atrybuty formatu i nacisnąć przycisk OK.
6 Użyć przycisków Znajdź i Zamień na sformatowania tekstu.
Po określeniu formatowania dla kryteriów wyszukiwania nad polami Znajdź lub Zamień na pojawiają się ikony
alarmu. Ikony te przypominają, że ustawiono atrybuty formatowania, zatem operacje wyszukiwania lub
zastępowania zostaną odpowiednio ograniczone.
Aby szybko usunąć wszystkie atrybuty formatowania z sekcji Ustawienia wyszukiwania formatu lub Ustawienia
zamiany formatu, należy nacisnąć przycisk Wyczyść.
Wskazówki dotyczące znajdowania i zastępowania

Wskazówki te upraszczają proces wyszukiwania i zastępowania tekstu.
• Podczas wyszukiwania można używać znaków wieloznacznych. Na przykład, wpisanie ciągu "t^?m" w pole
Znajdź spowoduje wyszukanie słów zaczynających się od litery "t", a kończących na literę "m", takich jak "tym",
"tam" i "tom".
• Jeżeli nie udało się uzyskać oczekiwanych rezultatów, warto sprawdzić, czy usunięte zostały atrybuty
formatowania, które mogły pozostać po poprzednim wyszukiwaniu. Ponadto, jeżeli wklejono tekst w pola Znajdź
lub Zamień na, to mógł on zawierać niedrukowalne znaki, np. tabulatory i końce wiersza, które zostały ujęte w
ciągu do wyszukania lub zastąpienia.
• InDesign zapamiętuje 15 ostatnich pozycji w polach Znajdź lub Zamień na. Klikając strzałkę w dół znajdującą się
obok tych pól można wybrać jeden z poprzednich ciągów wyszukiwania. Zapamiętane pozycje nie zawierają
jednak atrybutów formatowania.
• Jeżeli pole Zmień na jest puste i nie ustawiono atrybutów formatowania, to naciśnięcie przycisku Zamień lub
Zamień wszystko spowoduje usunięcie wszystkich wystąpień znalezionego tekstu. Jest to skuteczna metoda
pozbycia się niepotrzebnego tekstu.
• Jeżeli po zastąpieniu tekstu użytkownik zmieni zdanie, można wybrać polecenie Edycja > Cofnij zamianę tekstu
(lub Cofnij zamianę całego tekstu).
• Aby znaleźć następne wystąpienie wyszukiwanego ciągu nie otwierając okna dialogowego Znajdź/Zamień, można
wybrać polecenie Edycja > Znajdź następny.
Znajdowanie i zastępowanie czcionek

Polecenie Znajdź czcionkę wyszukuje i wypisuje wszystkie czcionki użyte w dokumencie. Można następnie zastąpić
dowolne czcionki (poza tymi z grafiki importowanej) innymi czcionkami dostępnymi w systemie. Należy pamiętać
o następujących kwestiach:
• Nazwa czcionki jest wymieniana raz, jeżeli zostanie użyta w układzie, i za każdym razem, gdy zostanie użyta w
grafice importowanej. Na przykład, jeżeli użyje się tej samej czcionki trzy razy w układzie i trzy razy w grafice
importowanej, to zostanie ona wymieniona w oknie dialogowym Znajdź czcionkę cztery razy — raz dla
wszystkich wystąpień w układzie, a następnie trzy razy dla każdego wystąpienia w grafice importowanej.
• Polecenie Znajdź czcionkę nie jest dostępne w oknie edytora wątków.
• Polecenie Znajdź czcionkę nie wpływa na tekst sformatowany za pomocą stylów. Czcionki użyte w stylach należy
uaktualnić ręcznie.
• Okno dialogowe Znajdź czcionkę wyświetla ikony wskazujące na rodzaj czcionki lub warunki czcionki, np.
czcionki PostScriptowe , obrazki importowane , czcionki TrueType , czcionki OpenType , i czcionki
brakujące .
• Polecenia Tekst > Znajdź czcionkę można użyć do zapewnienia spójności układu, analizując wykorzystanie
czcionek na stronach i w importowanej grafice. Aby znaleźć i zmienić konkretne atrybuty tekstu, znaków lub
stylów, należy użyć polecenia Edycja > Znajdź/Zamień.
Aby znaleźć lub zamienić czcionki

1 Wybrać polecenie Tekst > Znajdź czcionkę.
2 Zaznaczyć nazwę przynajmniej jednej czcionki na liście Czcionki w dokumencie.

• Aby znaleźć pierwsze wystąpienie w układzie czcionki zaznaczonej na liście, nacisnąć przycisk Znajdź pierwszy.
Pokazany zostanie tekst używający tej czcionki. Przycisk Znajdź pierwszy jest niedostępny, jeżeli zaznaczona
czcionka jest użyta w grafice importowanej lub jeżeli zaznaczono kilka czcionek na liście.
• Aby zaznaczyć importowaną grafikę, która używa czcionki wyróżnionej na liście ikoną grafiki importowanej ,
nacisnąć przycisk Znajdź grafikę. Grafika zostanie wyświetlona na ekranie. Przycisk Znajdź grafikę nie jest
dostępny, jeżeli zaznaczona czcionka jest używana tylko w układzie, lub jeżeli zaznaczono kilka czcionek na liście
Czcionki w dokumencie.
4 Aby wyświetlić szczegółowe informacje o zaznaczonej czcionce, nacisnąć przycisk Więcej informacji. Aby ukryć
szczegóły, nacisnąć przycisk Mniej informacji. Obszar Info jest pusty, jeżeli zaznaczono kilka czcionek na liście.
Czcionka może zostać wymieniona jako Nieznana, jeżeli plik związany z zaznaczoną grafiką nie dostarcza o niej
informacji. Czcionki w grafice rastrowej (np. obrazkach TIFF) nie zostaną w ogóle pokazane na tej liście, ponieważ
nie są prawdziwymi znakami.
5 Aby zastąpić czcionkę, wybrać nową czcionkę z listy Zamień na i wykonać jedną z następujących czynności:
• Nacisnąć przycisk Zamień, aby zmienić tylko jedno wystąpienie zaznaczonej czcionki. Opcja ta jest niedostępna,
gdy zaznaczono kilka czcionek.
• Nacisnąć przycisk Zamień/Znajdź, aby zmienić czcionkę w tym wystąpieniu, a następnie znaleźć następne
wystąpienie. Opcja ta jest niedostępna, gdy zaznaczono kilka czcionek.
• Nacisnąć przycisk Zamień wszystko, aby zmienić wszystkie wystąpienia czcionki zaznaczonej na liście. Opcja ta
jest niedostępna, gdy zaznaczono kilka czcionek.
Gdy w dokumencie nie ma już wystąpień czcionki, jej nazwa jest usuwana z listy Czcionki w dokumencie.
Uwaga: Aby zmienić czcionki w grafice importowanej, należy posłużyć się programem, który wyeksportował tę grafikę,
a następnie zastąpić grafikę lub uaktualnić łącze za pomocą palety Łącza.
6 Jeżeli wcześniej naciśnięto przycisk Zamień, nacisnąć Znajdź następny, aby odszukać kolejne wystąpienie
czcionki.
7 Nacisnąć przycisk Gotowe.
Okno dialogowe Znajdź czcionkę można otworzyć podczas weryfikacji dokumentu. W oknie dialogowym
Weryfikacja należy wybrać zakładkę Czcionki i nacisnąć przycisk Znajdź czcionkę.
Sprawdzanie pisowni
Sprawdzanie pisowni
Pisownię można sprawdzać w zaznaczonym fragmencie tekstu, w całym tekście wątku, we wszystkich wątkach w
dokumencie, albo we wszystkich wątkach we wszystkich otwartych dokumentach. InDesign wyróżnia słowa z
błędami lub słowa nieznane, słowa wpisane dwa razy pod rząd (np. "wśród wśród") oraz słowa z nieprawidłowo
użytymi wielkimi literami. Oprócz uruchomienia modułu sprawdzania pisowni można również włączyć funkcję
dynamicznego sprawdzania. Wówczas słowa z błędami będą podkreślane podczas pisania.
Podczas sprawdzania pisowni InDesign używa słownika dla języków przypisanych do tekstu w dokumencie. Do tego
słownika można szybko dodawać nowe słowa.
Zobacz także
Àby sprawdzić pisownię' na stronie 252
Àby przypisać język do tekstu' na stronie 319
`Dzielenie wyrazów i słowniki pisowni' na stronie 254
Aby ustawić preferencje sprawdzania pisowni

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Pisownia (Windows) lub InDesign > Preferencje > Pisownia (Mac OS).
• Zaznaczyć opcję Słowa z błędami, aby wyszukać wyrazy, których nie ma w słowniku językowym.
• Zaznaczyć opcję Powtórzone wyrazy, aby wyszukać duplikaty słów, jak np. "oraz oraz".
• Zaznaczyć opcję Wyrazy małymi literami, aby wyszukać słowa (np. "niemcy") które w słowniku znajdują się tylko
w formie pisanej wielką literą ("Niemcy").
• Zaznaczyć opcję Zdania małymi literami, aby wyszukać słowa małymi literami, które występują za kropkami,
wykrzyknikami i pytajnikami.
3 Zaznaczyć opcję Włącz dynamiczne sprawdzanie pisowni, aby program podkreślał słowa z błędami podczas ich
wpisywania.
4 Można wybrać kolor, którym podkreślane będą słowa z błędami (czyli te, których nie znaleziono w słownikach
użytkownika), słowa podkreślone (np. "oraz oraz"), słowa małymi literami (np. "nigeria" zamiast "Nigeria") oraz
zdania małymi literami (zdania niezaczynające się wielką literą).
Zobacz także
Àby zmienić preferencje słownika' na stronie 257
Aby sprawdzić pisownię

1 Jeżeli dokument zawiera tekst w języku obcym, należy zaznaczyć ten tekst i skorzystać z menu Język na palecie
Sterowanie lub Typografia, aby ustawić język dla tego tekstu.
2 Wybrać polecenie Edycja > Pisownia > Sprawdź pisownię
3 Określić zakres sprawdzania pisowni:
• Opcja Dokument sprawdza cały dokument. Opcja Wszystkie dokumenty sprawdza wszystkie otwarte dokumenty.
• Opcja Wątek sprawdza cały tekst w zaznaczonej ramce oraz w powiązanych z nią ramkach tekstowych, łącznie z
tekstem zakrytym. Opcja Wątki sprawdza wątki we wszystkich zaznaczonych ramkach.
• Opcja Do końca wątku sprawdza tekst od punktu wstawiania.
• Opcja Zaznaczenie sprawdza tylko zaznaczony tekst. Ta opcja jest dostępna tylko wtedy, gdy zaznaczono jakiś
tekst.
4 Nacisnąć przycisk Start, aby rozpocząć sprawdzanie pisowni.
5 Gdy InDesign wyświetli nieznane lub błędnie napisane słowo, albo inne błędy, wybrać jedną z opcji:
• Nacisnąć przycisk Pomiń, aby kontynuować sprawdzanie bez zmiany wyróżnionego słowa. Nacisnąć przycisk
Ignoruj wszystkie, aby ignorować wszystkie wystąpienia wyróżnionego słowa do czasu ponownego uruchomienia
programu InDesign.
• Wybrać słowo z listy Sugerowane poprawki lub wpisać poprawne słowo w pole Zamień na, a następnie nacisnąć
przycisk Zamień, aby zmienić tylko to wystąpienie błędnie napisanego słowa. Można także nacisnąć przycisk
Zamień wszystkie, aby zmienić wszystkie wystąpienia błędnie napisanego słowa w dokumencie.
• Aby dodać słowo do słownika, wybrać słownik z menu Dodaj do, a potem nacisnąć przycisk Dodaj.
• Nacisnąć przycisk Słownik, aby wyświetlić okno dialogowe Słownik. Można w nim wybrać docelowy słownik i
język oraz określić sposób przenoszenia dodanego słowa między wierszami.
Zobacz także
Àby ustawić preferencje sprawdzania pisowni' na stronie 252
Àby używać funkcji dynamicznego sprawdzania pisowni' na stronie 253
Aby poprawiać błędy ortograficzne podczas pisania

Po włączeniu funkcji autokorekty błędy w użyciu małych i wielkich liter oraz typowe błędy ortograficzne będą
poprawiane już w trakcie wpisywania tekstu. Zanim będzie można skorzystać z tej funkcji, trzeba utworzyć listę
typowych błędów pisowni i powiązać je z prawidłowo napisanymi słowami.
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Autokorekta (Windows) albo InDesign > Preferencje > Autokorekta
(Mac OS).
2 Zaznaczyć opcję Włącz autokorektę. (Funkcję tę można również szybko włączyć lub wyłączyć, wybierając
polecenie Edycja > Pisownia > Autokorekta.)
3 Z menu Język wybrać język, do którego odnoszą się autopoprawki.
4 Aby poprawić błędy użycia małych i wielkich liter (np. "niemcy" zamiast "Niemcy"), zaznaczyć opcję Autokorekta
błędów wielkich liter. Nie trzeba dodawać list pisanych wielkimi literami do listy autopoprawek.
5 Aby dodać słowo, w którym często popełnia się błąd, należy nacisnąć przycisk Dodaj, wpisać błędne słowo (np.
"ktróy"), wpisać poprawne słowo (np. "który") i nacisnąć przycisk OK.
6 Dodawać kolejne słowa, w których użytkownik często popełnia błędy, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Po wpisaniu jednego z błędnych słów dodanych do listy, program automatycznie zamieni je na słowo wyznaczone
jako poprawne.
Aby używać funkcji dynamicznego sprawdzania pisowni

Po włączeniu dynamicznego sprawdzania pisowni można poprawiać błędy za pomocą menu kontekstowego. Słowa
z błędami są podkreślane (na podstawie informacji ze słownika skojarzonego z językiem wybranym dla tekstu).
Jeżeli wpisuje się słowa w różnych językach, należy zaznaczyć taki tekst i przypisać mu właściwy język.
1 Aby włączyć dynamiczne sprawdzanie pisowni, należy wybrać polecenie Edycja > Pisownia > Dynamiczne
sprawdzanie pisowni.
2 Kliknąć podkreślone słowo prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS),
a następnie wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać jedną z sugerowanych poprawek. Jeżeli słowo jest powtórzone lub powinno rozpoczynać się wielką literą,
można wybrać polecenie Usuń powtórzone słowo [słowo] lub Wstaw wielką literę w [słowo].
• Wybrać polecenie Dodaj [słowo] do słownika użytkownika. Spowoduje to automatyczne dodanie słowa do
bieżącego słownika, bez potrzeby otwierania okna dialogowego Słownik. Słowo pozostanie w tekście bez zmian.
• Wybrać polecenie Słownik. Spowoduje to otwarcie okna dialogowego Słownik, w którym można wybrać słownik
i język docelowy, zmienić sposób dzielenia wyrazu między wierszami, a następnie nacisnąć przycisk Dodaj. Słowo
zostanie dodane do wybranego słownika, a w tekście pozostanie bez zmian.
• Wybrać polecenie Zignoruj wszystkie, aby zignorować wystąpienia tego słowa we wszystkich dokumentach. Po
ponownym uruchomieniu programu InDesign, słowo to ponownie będzie oznaczane jako błąd.
Uwaga: Jeżeli wybierze się polecenie Zignoruj wszystkie, a potem okaże się, że jednak nie należy ignorować wystąpień
tego słowa, można wybrać polecenie Zignorowane słowa z menu Lista słownika w oknie dialogowym Słownik, a
następnie usunąć dane słowo z tej listy.
Zobacz także
Àby ustawić preferencje sprawdzania pisowni' na stronie 252
Dzielenie wyrazów i słowniki pisowni

Domyślnie zasady dzielenia wyrazów i pisowni opierają się na informacjach pochodzących ze słownika
skojarzonego z językiem, który wybrano dla tekstu. Można tworzyć słowniki użytkownika, korzystać z wielu
słowników podczas sprawdzania pisowni i dzielenia wyrazów, a także importować i eksportować listy wyrazów
zapisane w niesformatowanym pliku tekstowym.
Modyfikując słowa w słowniku tworzy się tak naprawdę listę dodanych słów (słów, których nie ma jeszcze w
słowniku) oraz usuniętych słów (słów istniejących w słowniku, które program InDesign ma jednak oznaczać jako
błędy). Okno dialogowe Słownik umożliwia wyświetlanie i edytowanie dodanych słów, usuniętych słów oraz
zignorowanych słów (słów pomijanych podczas bieżącej sesji sprawdzania, ponieważ użytkownik nacisnął przycisk
Zignoruj wszystkie).
Wyjątki dzielenia i pisowni są domyślnie zachowywane tylko w plikach słownika użytkownika, zapisywanych poza
dokumentem, na komputerze, na którym zainstalowany jest program InDesign (nazwy plików słownika mają
rozszerzenie .UDC i .NOT). Można również zapisać listy wyjątków wewnątrz dokumentu InDesign. Ponadto listy
słów można zapisać w zewnętrznym słowniku użytkownika, w dokumencie, albo w obu tych miejscach. Należy w
tym celu zmienić ustawienia na panelu Słownik w oknie dialogowym Preferencje.
Przechowywanie wyjątków dzielenia wyrazów i pisowni w dokumencie ułatwia spójne traktowanie tekstu podczas
przenoszenia tego dokumentu do innego komputera. Dlatego też można scalić słownik użytkownika z dokumentem,
korzystając z preferencji słownikowych. Położeniem listy wyjątków można również sterować za pomocą okna
dialogowego Utwórz folder pakietu (zobacz Àby spakować pliki' na stronie 694). Natomiast przechowywanie listy
wyjątków poza dokumentem ułatwia używanie tej samej listy dla wielu dokumentów.
Język zaznaczonego tekstu można wybrać za pomocą menu Język na palecie Sterowanie lub palecie Typografia.
Można także ustawić domyślny język dla całego dokumentu albo dla wszystkich nowych dokumentów. (Zobacz
Àby przypisać język do tekstu' na stronie 319.)
Aby używać słowników językowych z wcześniejszych wersji programu InDesign, należy odszukać odpowiednie pliki
słowników użytkownika (.idc) za pomocą funkcji Znajdź systemu operacyjnego. Pliki należy dodać do listy
słowników w preferencjach słownikowych. (Zobacz Àby utworzyć lub dodać słowniki użytkownika' na stronie 255.)
Zobacz także
`Listy wyjątków' na stronie 255
Aby utworzyć lub dodać słowniki użytkownika

Można utworzyć nowy słownik użytkownika albo dodać taki słownik z wcześniejszej wersji programu InDesign, z
plików otrzymanych od innych użytkowników albo z serwera, na którym zapisywany jest słownik użytkowników
całego zespołu roboczego. Dodany słownik będzie wykorzystywany dla wszystkich dokumentów InDesign.
2 Z menu Język wybrać język, z którym słownik ma być skojarzony.
• Aby utworzyć nowy słownik użytkownika, kliknąć ikonę Nowy słownik , umieszczoną pod menu Język. Podać
położenie i nazwę słownika (z rozszerzeniem .udc). Nacisnąć przycisk Zapisz.
• Aby dodać istniejący słownik, kliknąć ikonę Dodaj słownik użytkownika , wybrać plik słownika z
rozszerzeniem .udc lub .not, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
Uwaga: Jeżeli nie można odszukać pliku ze słownikiem, warto skorzystać z funkcji Znajdź, udostępnianej przez system
operacyjny. Należy wyszukać pliki z rozszerzeniem .udc (wpisując frazę *.udc), zapamiętać ich położenie i ponownie
spróbować dodać słownik.
Słownik zostanie dodany do listy w menu Język. Za pomocą okna dialogowego Słownik można dodawać słowa do
słownika.
Zobacz także
`Posługiwanie się słownikami w grupie roboczej' na stronie 258
Aby zarządzać słownikami użytkownika

2 Z menu Język wybrać język, do którego należy dany słownik.
• Aby zmienić kolejność słowników użytkownika, przeciągnąć je na inne miejsca. Kolejność słowników na liście to
kolejność, w której słowniki są przeszukiwane.
• Aby usunąć słownik z listy, zaznaczyć go i kliknąć ikonę Usuń słownik użytkownika . Dla każdego języka musi
istnieć przynajmniej jeden słownik.
• Jeżeli obok słownika językowego znajduje się ikona znaku zapytania, zaznaczyć ten słownik, kliknąć ikonę
Przyłącz ponownie słownik użytkownika , a następnie odszukać i otworzyć słownik.
Listy wyjątków
Zarówno słownik zewnętrzny, jak i lista słów wewnątrz dokumentu InDesign mogą zawierać wykaz słów dodanych
lub pomijanych podczas dzielenia wyrazów i sprawdzania pisowni. Dodanie do słownika nazwisk, nazw i
terminologii firmowej może zredukować listę słów zgłaszanych jako błędne podczas sprawdzania pisowni.
Słowa można wykluczać ze sprawdzania. Na przykład, jeżeli w nazwie firmy bądź w konkretnym dokumencie trzeba
użyć alternatywnej pisowni często spotykanego słowa (np. "kredyt"), to można dodać to słowo ze słów
wykluczonych. W takim przypadku podczas sprawdzania pisowni słowo to nie będzie wyróżniane jako błąd.
InDesign może utrzymywać osobne zestawy dodanych i usuniętych słów dla każdego zainstalowanego języka.
Aby dodać słowa do słowników

Jeżeli podczas sprawdzania wyrazów program InDesign wyświetli nieznane słowo w oknie dialogowym Sprawdzanie
pisowni, można wybrać jeden ze słowników z menu Dodaj do, a następnie nacisnąć przycisk Dodaj. Można również
posłużyć się oknem dialogowym Słownik, które zapewnia większą kontrolę nad dodawaniem słów do listy wyjątków.
1 Wybrać polecenie Edycja > Pisownia > Słownik.
2 Wybrać język z menu Język. Dla każdego języka musi istnieć przynajmniej jeden słownik.
3 Z menu Cel wybrać słownik, w którym ma zostać zapisane słowo. Menu Cel umożliwia przechowywanie zmian
w zewnętrznym słowniku użytkownika lub w dowolnym otwartym dokumencie InDesign.
4 Z menu Lista słownika wybrać opcję Dodane słowa.
5 Nacisnąć przycisk Podziel wyrazy, aby obejrzeć domyślny podział słowa. Tyldy (~) wskazują na możliwe punkty
dzielenia.
6 W polu Słowo wpisać lub zmodyfikować wyraz, który ma zostać dodany do listy słów.
7 Jeżeli zaproponowane przez InDesign punkty dzielenia są nieodpowiednie, można wskazać własne preferencje
podziału danego słowa, wykonując następujące czynności:
• Wpisać jedną tyldę, aby wskazać najlepszy punkty dzielenia wyrazu, lub jedyny punkt dzielenia dopuszczalny w
tym słowie.
• Wpisać dwie tyldy (~~), aby wskazać na drugą możliwość podziału.
• Wpisać trzy tyldy (~~~), aby wskazać niezbyt dobry, ale dopuszczalny punkt podziału wyrazu.
• Jeżeli dane słowo ma nigdy nie być dzielone, wpisać tyldę przed jego pierwszą literą.
Jeżeli słowo zawiera prawdziwy znak tyldy, należy wpisać przed nim znak ukośnika w lewo (\~).
8 Nacisnąć przycisk Dodaj, a następnie przycisk Gotowe. InDesign doda dane słowo do listy wybranego słownika.
Uwaga: Należy pamiętać, że punkty dzielenia wyrazów oddziałują z ustawieniami dzielenia w dokumencie. W
rezultacie słowo może zostać podzielone w nieoczekiwany sposób. Ustawieniami dzielenia można sterować za pomocą
opcji Dzielenie wyrazów z menu palety Akapit. (Zobacz Àby dzielić wyrazy ręcznie' na stronie 344.)
Aby usunąć lub zmodyfikować słowa na listach wyjątków

2 Wybrać język z menu Język.
3 Z menu Cel wybrać słownik, z którego ma zostać usunięty ten wyraz. Menu Cel umożliwia wybór zewnętrznego
słownika użytkownika lub dowolnego otwartego dokumentu InDesign.
4 Z menu Lista słowników wybrać jedną z następujących możliwości:
• Aby zmodyfikować listę dodatków do słownika wybranego w polu Cel, wybrać opcję Dodane wyrazy.
• Aby zmodyfikować listę wyrazów oznaczanych jako błędy, wybrać opcję Usunięte wyrazy.
• Aby zmodyfikować listę wyrazów ignorowanych podczas bieżącej sesji programu InDesign, wybrać opcję
Ignorowane wyrazy. Lista ta zawiera wszystkie słowa, dla których wybrano polecenie Zignoruj wszystkie.
5 Zmodyfikować słowo na liście lub zaznaczyć słowo i nacisnąć przycisk Usuń.
Aby wyeksportować listę słów

2 Z menu Język wybrać odpowiedni język. Z menu Cel wybrać słownik zawierający listę słów, która ma zostać
wyeksportowana.
3 Nacisnąć przycisk Eksportuj, podać nazwę i położenie pliku, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Lista słów zostanie zapisana w pliku tekstowym. Listę tę można edytować w dowolnym edytorze tekstowym, a
następnie ponownie zaimportować. Można też przesłać listę słów innym użytkownikom, którzy będą mogli
zaimportować ją do swoich słowników.
Aby zaimportować listy słów do słownika

Listy słów można importować z plików tekstowych. Na przykład, jeżeli ktoś doda wiele słów do słownika w innej
aplikacji, to może wyeksportować te słowa do pliku tekstowego (.txt), a następnie zaimportować je do słownika w
programie InDesign. Słowa w pliku tekstowym muszą być rozdzielone spacją, tabulatorem lub końcem akapitu.
2 Z menu Język wybrać odpowiedni język. Z menu Cel wybrać słownik.
3 Nacisnąć przycisk Importuj, odszukać plik tekstowy z listą wyjątków, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
Aby zmienić preferencje słownika

Panel Słownik w oknie dialogowym Preferencje pozwala określić, jak InDesign obsługuje słowniki dzielenia
wyrazów i pisowni. Domyślnie InDesign używa do dzielenia wyrazów i sprawdzania pisowni słowników Proximity.
Jeżeli zainstalowano komponenty sprawdzania pisowni lub dzielenia wyrazów produkowane przez inne firmy,
można wybrać innego producenta dla każdego zainstalowanego języka.
2 W polu Język wybrać język, dla którego ma zostać wybrany inny producent komponentów dzielenia lub
sprawdzania pisowni.
3 Tworzenie, dodawanie lub usuwanie słowników użytkownika. (Zobacz Àby utworzyć lub dodać słowniki
użytkownika' na stronie 255.)
4 Jeżeli zainstalowano komponent dzielenia wyrazów innego producenta niż Adobe, można go wybrać z menu
Dzielenie wyrazów.
5 Jeżeli zainstalowano komponent słownika pisowni innego producenta niż Adobe, można go wybrać z menu
Słownik.
6 Z menu "Składaj używając", które znajduje się w sekcji Wyjątki dzielenia, wybrać jedną z następujących opcji:
• Aby składać tekst z użyciem listy wyjątków dzielenia z zewnętrznego słownika użytkownika, wybrać opcję
Słownik użytkownika.
• Aby składać tekst z użyciem listy wyjątków dzielenia zapisanej w dokumencie, wybrać opcję Dokument.
• Aby składać tekst używając obu list, wybrać Słownik użytkownika i dokument. Jest to ustawienie domyślne.
7 Aby dodać listę wyjątków przechowywaną w zewnętrznym słowniku użytkownika do listy wyjątków
przechowywanej w dokumencie, zaznaczyć opcję Dołącz słowniki użytkownika do dokumentu.
Uwaga: Jeżeli współpracuje się z wieloma partnerami lub klientami, korzystniejsze może być wyłączenie opcji Dołącz
słowniki użytkownika do dokumentu. Na przykład, usługodawca nie będzie sobie życzył, by jego słownik był dołączany
do każdego pliku klienta.
8 Aby przeskładać wszystkie wątki po zmianie pewnych ustawień, zaznaczyć opcję Przeskładaj wszystkie wątki po
modyfikacji. Zaznaczenie tej opcji powoduje przeskładanie wątków po zmianie ustawień Składaj używając (zobacz
krok 6) lub po użyciu polecenia Edycja słownika do dodania lub usunięcia słów. Przeskładanie wszystkich wątków
może potrwać dłuższy czas, w zależności od ilości tekstu w dokumencie.
Aby zmienić język domyślny

Język zaznaczonego tekstu można wybrać za pomocą rozwijanego menu Język na palecie Sterowanie lub palecie
Typografia. Można także ustawić domyślny język dla całego dokumentu albo dla wszystkich nowych dokumentów.
Zmiana języka domyślnego nie ma wpływu na istniejące ramki tekstowe lub dokumenty.
• Aby określić domyślny język dla poszczególnych dokumentów, wybrać narzędzie Zaznaczanie i upewnić się, czy
w danym dokumencie nie są zaznaczone żadne obiekty.
• Aby określić domyślny język dla nowych dokumentów, zamknąć wszystkie dokumenty.
2 Wybrać polecenie Tekst > Typografia, aby wyświetlić paletę Typografia.
3 Wybrać język z rozwijanego menu. Jeżeli menu Język nie jest widoczne, wybrać polecenie Pokaż opcje z menu
palety Typografia.
Posługiwanie się słownikami w grupie roboczej

Należy pamiętać o tym, by każda stacja w grupie roboczej miała zainstalowane bądź dodane te same zmodyfikowane
słowniki użytkownika. Dzięki temu dokument będzie podlegał tym samym zasadom pisowni i dzielenia niezależnie
od tego, kto będzie nad nim pracował. Można to przeprowadzić albo egzekwując od użytkowników dodawanie tych
samych słowników na ich komputerach, albo wdrażając korzystanie ze wspólnego słownika, znajdującego się na
serwerze sieciowym.
Ikona blokady wskazuje, że słownik jest zablokowany — można z niego korzystać, ale nie można go edytować. Gdy
słownik użytkownika znajduje się na serwerze, pierwszy użytkownik, który go wczyta, powoduje zablokowanie
pliku. Wszyscy kolejni użytkownicy widzą, że słownik ten jest zablokowany. Pliki mogą zostać zablokowane również
za pomocą systemu operacyjnego, przez nadanie im atrybutu "tylko do odczytu". Udostępniając słownik z serwera
sieciowego można zablokować jego plik, tak aby miał status "tylko do odczytu" dla wszystkich użytkowników. Wtedy
słowa będzie mógł dodawać tylko administrator.
Gdy korzysta się ze słowników Proximity zainstalowanych wraz z programem InDesign, można rozpoznać plik
słownika dla każdego z języków po rozszerzeniu .udc. Za pomocą funkcji wyszukiwania systemu operacyjnego
można znaleźć pliki słowników użytkownika i przekopiować je z jednej stacji roboczej na inne. (Konieczne może być
włączenie wyszukiwania folderów systemowych.)
Wszyscy użytkownicy pracujący w danej grupie roboczej InDesign muszą wtedy pamiętać o używaniu
dostosowanego słownika użytkownika, zainstalowanego na ich stacji roboczej, a nie słownika wewnątrz dokumentu.
Jednak zanim przekaże się dokument usługodawcy, można dołączyć słownik użytkownika do dokumentu. (Zobacz
Àby zmienić preferencje słownika' na stronie 257.)
Po uaktualnieniu słownika użytkownika na stacji roboczej należy ponownie uruchomić program InDesign albo
nacisnąć klawisze Ctrl+Alt+/ (Windows) lub Command+Option+/ (Mac OS), aby przeskładać cały tekst.
Importowanie i eksportowanie tekstu

Informacje o filtrach importowania
InDesign importuje z plików tekstowych większość atrybutów formatowania znaku i akapitu, ale ignoruje większość
informacji o układzie strony, takich jak ustawienia marginesów i kolumn (które można skonfigurować w programie
InDesign). Należy pamiętać o następujących kwestiach:
• InDesign importuje wszystkie informacje o formatowaniu określone w aplikacji do przetwarzania tekstu poza
ustawieniami funkcji niedostępnych w InDesign. (Zobacz plik ReadMe w formacie PDF dotyczący filtrów, który
można znaleźć w folderze programu InDesign CS2).
• InDesign dodaje zaimportowane style do listy stylów dokumentu. Obok zaimportowanych stylów pojawia się
ikona dysku . (Zobacz Àby przekonwertować style Worda na style programu InDesign' na stronie 269.)
• Opcje importowania można wyświetlić, zaznaczając opcję Pokaż opcje importu w oknie dialogowym Umieść. Są
one także wyświetlane podczas importowania pliku z Excela. Jeżeli opcja ta nie jest zaznaczona, InDesign stosuje
ostatnio użyte opcje importu podobnego typu dokumentu. Ustawione opcje obowiązują, dopóki się ich nie
zmieni.
• Jeżeli InDesign nie może znaleźć filtra rozpoznającego plik po jego typie lub rozszerzeniu, wyświetlony zostanie
komunikat ostrzegawczy. W Windows najlepsze rezultaty można uzyskać, stosując dla plików do importu
standardowe rozszerzenia (takie jak DOC, .TXT, .RTF, lub .XLS). Czasami trzeba otworzyć plik w oryginalnej
aplikacji i zapisać go w innym formacie, jak np. RTF lub Czysty tekst.
• Informacje na temat importowanych funkcji można znaleźć w pliku PDF o filtrach znajdującym się w folderze
InDesign CS2.
Zobacz także
Òtwieranie plików QuarkXPress w programie InDesign' na stronie 60
Aby zaimportować pliki Worda, Excela i pliki tekstowe

InDesign umożliwia ustawienie preferencji sterujących tym, czy importowany plik tekstowy lub arkusz kalkulacyjny
jest przyłączany czy osadzany (nieprzyłączany). (Zobacz `Przyłączone pliki tekstowe' na stronie 240.)
2 Jeżeli importowany tekst ma zastąpić zaznaczony obecnie tekst lub ramkę albo zostać dodany w punkcie
wstawiania, należy zaznaczyć opcję Zastąp wybrany element. Wyłączenie tej opcji spowoduje, że importowany plik
będzie wlewany w nową ramkę.
3 Zaznaczyć pole Pokaż opcje importu, a n astępnie dwukrotnie kliknąć plik, który ma zostać zaimportowany.
4 Ustawić opcje importowania, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Jeżeli dokument wywołuje niedostępne czcionki, wyświetlony zostanie komunikat ostrzegawczy. Brakujące czcionki
warto dodać do systemu.
Jeżeli pojawi się komunikat informujący, że nie znaleziono żądanego filtra, to prawdopodobnie umieszczany plik
pochodzi z innej aplikacji do przetwarzania tekstu albo ze starej wersji programu Word, np. Word 6. Plik ten należy
otworzyć w oryginalnej aplikacji i zapisać go w formacie RTF, który zachowuje większość formatowania.
Zobacz także
Òpcje importu plików Microsoft Excel' na stronie 261
Òpcje importu plików tekstowych' na stronie 261
Òpcje importu tekstu oznakowanego' na stronie 262
Opcje importowania dokumentów Microsoft Word i RTF

Jeżeli podczas umieszczania pliku Microsoft Word lub pliku RTF zaznaczono opcję Pokaż opcje importu, można
ustawić następujące opcje:
Tekst spisu treści Importuje spis treści jako część tekstu wątku. Pozycje te są importowane jako zwykły tekst.
Tekst skorowidza Importuje skorowidz jako część tekstu wątku. Pozycje te są importowane jako zwykły tekst.
Przypisy dolne Importuje przypisy dolne Worda jako przypisy programu InDesign. Przypisy dolne i odwołania do
nich są zachowywane, ale ich numeracja zmienia się zgodnie z ustawieniami przypisów określonymi w dokumencie.
Przypisy końcowe Importuje przypisy końcowe jako część tekstu i umieszcza je na końcu wątku.
Użyj cudzysłowów typograficznych Gwarantuje, że zaimportowany tekst będzie zawierał odpowiednie cudzysłowy
otwierające i zamykające cytat (" ") oraz zawinięte apostrofy (') zamiast prostych cudzysłowów (" ") i apostrofów (').
Usuń style i formatowanie z tekstu i tabel. Usuwa z importowanego tekstu (w tym również tekstu z tabel) atrybuty
formatowania, takie jak czcionka, krój i kolor. Jeżeli ta opcja jest włączona, to nie są importowane style akapitowe i
grafika w wierszu.
Zachowaj przesłonięcia lokalne Jeżeli wybrano opcję usuwania stylów i formatowania z tekstu i tabel, to można
włączyć opcję Zachowaj przesłonięcia lokalne, aby zachować formatowanie znaków nadane fragmentom akapitu.
Wyłączenie tej opcji pozwoli usunąć całe formatowanie.
Konwertuj tabele na Jeżeli wybrano opcję usuwania stylów i formatowania z tekstu i tabel, to można
przekonwertować tabele na podstawowe, niesformatowane tabele, albo na niesformatowany tekst rozdzielany
tabulatorami.
Aby zaimportować niesformatowany tekst i sformatowane tabele, należy zaimportować tekst bez formatowania, a
potem skopiować i wkleić tabele z Worda do programu InDesign.
Zachowaj style i formatowanie tekstu i tabel Zachowuje formatowanie dokumentu Worda w programie InDesign.
Inne opcje z sekcji Formatowanie pozwalają określić sposób zachowania stylów i formatowania.
Ręczne końce strony Określa, jak InDesign formatuje końce stron z pliku Worda. Wybranie opcji Zachowaj końce
strony powoduje, że używane są te same podziały na strony, co w Wordzie; można także wybrać opcję Konwertuj na
zakończenia kolumny lub Bez dzielenia. Można także wybrać opcję Konwertuj na zakończenia kolumny lub Bez
dzielenia (zobacz instrukcje Àby wstawić znaki końca łamu, ramki i strony' na stronie 239).
Importuj grafikę w wierszu Zachowuje grafikę w wierszu z dokumentu Worda w programie InDesign.
Importuj nieużywane style Importuje wszystkie style z dokumentu Worda, nawet jeżeli nie zostały one zastosowane
w tekście.
Automatycznie importuj style Importuje style z dokumentu Worda do dokumentu InDesign. Pojawienie się żółtego
trójkąta ostrzegawczego w sekcji Konflikty nazw stylów oznacza, że przynajmniej jeden styl akapitowy lub znakowy
z dokumentu Worda ma taką samą nazwę, jak styl InDesign. Sposób rozwiązania tych konfliktów nazw określa się,
wybierając jedną z opcji z menu Konflikty stylów znakowych oraz z menu Konflikty stylów akapitowych. Wybór
opcji Użyj definicji stylu InDesign powoduje, że importowany tekst zostanie sformatowany zgodnie ze stylem
istniejącym w programie InDesign. Wybór opcji Zmień definicję stylu InDesign powoduje, że importowany tekst
zostanie sformatowany zgodnie ze stylem Worda, a ponadto zmianie ulegnie tekst w programie InDesign,
sformatowany stylem o tej nazwie. Wybór opcji Auto-zmiana nazwy powoduje, że nazwy importowanych stylów
Worda zostaną zmienione. Na przykład, jeżeli w programach InDesign i Word istnieją style o nazwie Podtytuł, to po
włączeniu opcji Auto-zmiana nazwy, zaimportowany styl Worda zmieni nazwę na Podtytuł_wrd_1.
Dostosuj importowanie stylów Umożliwia skorzystanie z okna dialogowego Przypisanie stylów, gdzie można
przypisać każdy styl użyty w importowanym dokumencie do stylu InDesign. (Zobacz Àby przekonwertować style
Worda na style programu InDesign' na stronie 269.)
Zapisz ustawienia Zapisuje bieżące opcje importowania plików Worda, aby można było wykorzystać je w
przyszłości. Należy ustawić opcje importowania, nacisnąć przycisk Zapisz ustawienia, wpisać nazwę i nacisnąć
przycisk OK. Przy importowaniu kolejnego stylu z Worda będzie można wybrać zapisany w ten sposób zestaw
ustawień z menu Ustawienie. Aby wybrany zestaw ustawień służył jako domyślne opcje przy importowaniu
dokumentów Worda, można nacisnąć przycisk Ustaw jako domyślne.
Opcje importu plików tekstowych

Jeżeli podczas umieszczania pliku tekstowego zaznaczono opcję Pokaż opcje importu, można ustawić następujące
opcje:
Zestaw typograficzny Określa w języku komputerowym zestaw znaków, np. ANSI, Unicode lub Windows CE,
którego użyto do stworzenia tego pliku tekstowego. Domyślnym wyborem jest zestaw znaków odpowiadający
domyślnemu językowi ustawionemu w programie InDesign.
Platforma Określa, czy plik został utworzony w systemie Windows (PC) lub Mac OS (Macintosh).
Ustaw słownik na Określa słownik, jakiego będzie używał importowany tekst.
Dodatkowe znaki końca wiersza Określa, jak InDesign importuje dodatkowe znaki końca akapitu. Można wybrać
opcje Usuń na końcu każdego wiersza lub Usuń pomiędzy akapitami.
Zastąp Zastępuje podaną liczbę spacji tabulatorem.
Opcje importu plików Microsoft Excel

Podczas importowania plików z programu Microsoft Excel można ustawić następujące opcje:
Arkusz Określa, który arkusz ma zostać zaimportowany.
Widok Określa, czy importować zapisany widok własny lub dostosowany, czy też ignorować widoki.
Zakres komórek Umożliwia podanie zakresu komórek. Zakres definiuje się przy użyciu dwukropka (:), na przykład
A1:G15. Jeżeli w arkuszu istnieją nazwane zakresy, to ich nazwy pojawią się w menu Zakres komórek.
Importuj ukryte komórki niezapisane w widoku Dołącza wszystkie komórki sformatowane w arkuszu Excela jako
ukryte.
Tabela Określa sposób, w jaki informacje z arkusza kalkulacyjnego prezentowane są w dokumencie InDesign. Jeżeli
wybierze się opcję Tabela sformatowana, to program InDesign próbuje zachować takie samo formatowanie, jakiego
użyto w Excelu. Jednak formatowanie tekstu w poszczególnych komórkach może się okazać niemożliwe. Dane z
arkusza kalkulacyjnego można zaimportować również jako niesformatowane tabele albo niesformatowany tekst
rozdzielony tabulatorami.
Wyrównanie komórek Określa wyrównanie komórek w importowanym dokumencie.
Dołącz grafiki w wierszu Zachowuje grafikę w wierszu z dokumentu Excela w programie InDesign.
Liczba miejsc po przecinku do załączenia: Określa liczbę miejsc po przecinku. Opcja ta jest dostępna tylko wtedy,
jeżeli zaznaczono opcję Dziesiętne wyrównanie komórek.
Opcje importu tekstu oznakowanego

Używając formatu tekstu oznakowanego można importować (lub eksportować) plik tekstowy zdolny do
wykorzystania funkcji formatowania InDesign. Pliki oznakowane to pliki tekstowe zawierające informacje opisujące
formatowanie, jakie ma zastosować InDesign. Odpowiednio oznakowany plik może opisywać niemal wszystkie
cechy formatowania, jakie mogą się pojawić w wątku InDesign, łącznie z atrybutami na poziomie akapitu,
atrybutami na poziomie znaku i znakami specjalnymi.
Informacje o stosowaniu znaczników można znaleźć w pliku Tekst oznakowany.PDF, umieszczonym w podfolderze
Tekst oznakowany w folderze Adobe Technical Info na dysku CD z programem InDesign CS2.
Jeżeli podczas importowania pliku oznakowanego zaznaczono opcję Pokaż opcje importu w oknie dialogowym
Umieść, dostępne są następujące opcje:
Usuń formatowanie tekstu Usuwa z importowanego tekstu atrybuty formatowania, takie jak czcionka, krój i kolor.
Rozwiąż konflikt stylów tekstowych za pomocą Określa, który styl znaku lub akapitu ma zostać zastosowany w
przypadku konfliktu między stylem z importowanego pliku a stylem z dokumentu InDesign. Opcja "Definicja
publikacji" powoduje, że używana będzie definicja stylu już istniejąca w dokumencie InDesign. Wybór opcji
Definicji pliku oznakowanego spowoduje , że używany będzie styl zdefiniowany w tekście oznakowanym. Powoduje
to utworzenie na palecie Style nazwy stylu z dodanym słowem "kopia".
Przed umieszczeniem wyświetl listę znaczników powodujących problemy Wyświetla listę nierozpoznanych
znaczników. Jeżeli lista ta się pojawi, można anulować lub kontynuować importowanie. Jeżeli wybierze się
kontynuowanie, wygląd importowanego pliku może odbiegać od oczekiwań.
Eksportowanie tekstu
Wątki InDesign lub ich fragmenty można zapisać w takich formatach pliku, które później dadzą się otworzyć w
innych aplikacjach. Każdy wątek w dokumencie jest eksportowany do osobnego pliku.
InDesign może eksportować tekst w kilku różnych formatach, wymienionych w oknie dialogowym Eksport.
Wymienione formaty są używane przez inne aplikacje; mogą one zachowywać wiele właściwości tekstu, wcięć i
tabulatorów ustawionych w dokumencie.
Fragmenty często używanego tekstu i elementów układu strony można zapisywać w postaci urywków. (Zobacz Àby
utworzyć urywki' na stronie 447.)
Zobacz także
Àby wyeksportować książkę na format Adobe PDF' na stronie 583
Aby wyeksportować wątek

1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć wątek, który ma zostać wyeksportowany.
3 Podać nazwę i położenie eksportowanego wątku i wybrać format pliku tekstowego z menu Zapisz jako (Windows)
lub Format (Mac OS).
Jeżeli na liście nie ma potrzebnego formatu aplikacji do przetwarzania tekstu, trzeba zapisać dokument w takim
formacie, jaki ta aplikacja będzie w stanie zaimportować, np. RTF. Jeżeli aplikacja ta nie obsługuje żadnego z
formatów eksportu InDesign, należy posłużyć się formatem czystego tekstu. Trzeba jednak pamiętać, że
wyeksportowanie w formacie czystego tekstu usuwa z dokumentu wszystkie atrybuty znaków.
Aby zachować całe formatowanie, należy użyć filtru eksportu tekstu oznakowanego InDesign. Informacje na ten
temat można znaleźć w pliku Tekst oznakowany.PDF na dysku CD z programem InDesign CS2.
4 Nacisnąć przycisk Zapisz, aby wyeksportować wątek w wybranym formacie.
Przypisy dolne
Aby utworzyć przypis dolny
Przypis dolny składa się z dwóch połączonych ze sobą części: numeru-odwołania do przypisu, który pojawia się w
tekście, oraz treści przypisu, który znajduje się na dole łamu. Przypisy dolne można tworzyć samemu lub
zaimportować je z dokumentu Worda bądź pliku RTF. Przypisy dolne są automatycznie numerowane, gdy dodaje się
je do dokumentu. Numeracja ta zaczyna się od nowa w każdym wątku. Styl numeracji, wygląd i układ przypisów
dolnych można modyfikować. Nie można dodawać przypisów dolnych w tabelach ani w treści innego przypisu
dolnego.
1 Umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma się pojawić numer odsyłający do przypisu.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw przypis dolny.
3 Wpisać treść przypisu.
Przypis dolny dodany do dokumentu

A. Numer odsyłający B. Treść przypisu
Podczas pisania obszar przypisu dolnego rozszerza się, natomiast ramka tekstowa zachowuje stałą wielkość. Obszar
przypisu będzie się rozszerzał w górę aż do momentu, gdy dotrze do wiersza zawierającego odwołanie do tego
przypisu. Wówczas przypis zostanie rozdzielony i przeniesiony do kolejnego łamu ramki tekstowej lub do kolejnej
ramki powiązanej, jeżeli to możliwe. Jeżeli nie będzie można podzielić przypisu, a ilość wpisanego w nim tekstu
przekroczy pojemność obszaru przypisu, to wiersz zawierający odwołanie do przypisu zostanie przeniesiony do
kolejnego łamu lub pojawi się ikona tekstu zakrytego. W takim przypadku należy zmienić rozmiar ramki lub zmienić
formatowanie tekstu.
Gdy punkt wstawiania znajduje się w przypisie dolnym, można wybrać polecenie Tekst >Przejdź do odwołania do
przypisu, aby powrócić do oryginalnego punktu pisania. Jeżeli często korzysta się z tej opcji, to warto utworzyć do
niej skrót klawiaturowy.
Zobacz także
`Wskazówki dotyczące stosowania przypisów dolnych' na stronie 267
Aby zmienić numerację i układ przypisów dolnych

Zmiany wprowadzone w numeracji przypisów dolnych i ich układzie wpływają na istniejące i nowo tworzone
przypisy.
1 Wybrać polecenie Tekst > Opcje przypisu dolnego dokumentu.
2 Na kartach Numeracja i Formatowanie ustawić opcje, które określą schemat numeracji i wygląd numeru
odsyłającego oraz treści przypisu. (Zobacz Òpcje numerowania i formatowania przypisów dolnych' na stronie 264.)
3 Kliknąć kartę Układ i wybrać opcje sterujące wyglądem sekcji przypisu dolnego na stronie. (Zobacz Òpcje
układu przypisów dolnych' na stronie 265.)
Opcje numerowania i formatowania przypisów dolnych

W sekcji Numeracja i formatowanie w oknie dialogowym Opcje przypisu dolnego dostępne są następujące opcje:
Styl numeracji Umożliwia wybór stylu numeracji dla numerów odsyłających do przypisów dolnych.
Początek Określa numer pierwszego przypisu dolnego w wątku. Każdy wątek w dokumencie będzie zaczynał
numerację przypisów od wartości podanej w polu Początek. W przypadku wielu dokumentów zorganizowanych w
książkę o ciągłej numeracji stron, warto ustawić początek numeracji przypisów dolnych w każdym rozdziale na
numer, przed którym skończył się poprzedni rozdział.
Wznawiaj numerację co Jeżeli numeracja w obrębie dokumentu ma być co pewien czas wznawiana, należy
zaznaczyć tę opcję i wybrać ustawienie Strona, Rozkładówka lub Sekcja, aby określić miejsce wznawiania numeracji
przypisów. W przypadku niektórych stylów numeracji, np. gwiazdek (*), najlepsze efekty daje wznawianie na każdej
stronie.
Pokaż przedrostek/przyrostek w Zaznaczenie tej opcji pozwala wyświetlać przedrostki lub przyrostki w odwołaniu
do przypisu dolnego, w treści przypisu lub w obu miejscach. Przedrostki pojawiają się przed numerem (np. [1), a
przyrostki za numerem (np. 1]). Opcja ta jest szczególnie przydatna, gdy przypis dolny mają otaczać znaki, np. [1].
Wpisać znaki lub wybrać jedną z opcji dla przedrostka, przyrostka lub obu tych funkcji.
Jeżeli numer odsyłający do przypisu dolnego wydaje się być umieszczony za blisko tekstu, to można poprawić jego
wygląd, dodając przedrostek zawierający jeden ze znaków spacji. Do numeru odsyłającego można również
zastosować styl znakowy.
Położenie Ta opcja określa wygląd numeru odsyłającego do przypisu dolnego, który domyślnie znajduje się w
indeksie górnym. Jeżeli numer ten ma być formatowany za pomocą stylu znakowego (np. stylu, który zawiera
ustawienia indeksu górnego z czcionki OpenType), należy wybrać opcję Zastosuj zwykły i określić styl znakowy.
Styl znakowy Umożliwia wybór stylu znakowego, który sformatuje numer odsyłający do przypisu dolnego. Na
przykład, zamiast korzystać z indeksu górnego, można użyć stylu znakowego o normalnym położeniu, ale
podwyższonej linii bazowej. Menu to wyświetla style dostępne na palecie Style znakowe.
Styl akapitowy Umożliwia wybór stylu akapitowego, który sformatuje treść wszystkich przypisów dolnych w
dokumencie. Menu to wyświetla style dostępne na palecie Style akapitowe. Domyślnie używany jest styl
[Podstawowy akapitowy]. Należy zauważyć, że styl [Podstawowy akapitowy] może wyglądać inaczej, niż domyślna
czcionka wybrana dla dokumentu.
Separator Separator definiuje odstęp między numerem przypisu dolnego a początkiem treści przypisu. Aby zmienić
separator, należy najpierw zaznaczyć lub usunąć istniejący separator, a potem wybrać nowy. Separator może składać
się z wielu znaków. Znaki białych odstępów można wstawiać, posługując się odpowiednim metaznakiem, np. ^m dla
spacji firetowej. Listę metaznaków można znaleźć w części `Znaki specjalne w funkcji Znajdź/Zastąp' na stronie 248.
Opcje układu przypisów dolnych

W sekcji Układ w oknie dialogowym Opcje przypisu dolnego dostępne są następujące opcje:
Minimalny odstęp przed pierwszym przypisem dolnym Ta opcja określa minimalny odstęp między dołem łamu a
pierwszym wierszem przypisu dolnego. Nie można wprowadzić wartości ujemnej. Program zignoruje parametr
Odstęp przed, ustawiony dla akapitu zawierającego przypis dolny.
Odstęp między przypisami dolnymi Ta opcja określa odstęp między ostatnim akapitem jednego przypisu dolnego, a
pierwszym akapitem kolejnego przypisu w danym łamie. Nie można wprowadzić wartości ujemnej. Wartości
parametrów Odstęp przed i Odstęp po, zastosowane w akapitach zawierających przypisy, będą wykorzystywane
tylko w sytuacji, gdy jeden przypis dolny składa się z wielu akapitów.
Przesunięcie pierwszej linii bazowej Ta opcja określa odległość między początkiem obszaru przypisu (gdzie
domyślnie pojawia się kreska) a pierwszym wierszem jego treści. Informacje o opcjach pierwszej linii bazowej
można znaleźć w części Àby zmienić opcje przesunięcia pierwszej linii bazowej' na stronie 237.
Przypisy dolne końca wątku umieszczaj pod tekstem Zaznaczenie tej opcji powoduje, że przypisy dolne w ostatnim
łamie będą się pojawiać tuż pod tekstem w ostatniej ramce wątku. Jeżeli opcja ta nie jest zaznaczona, to przypis dolny
w ostatniej ramce wątku jest umieszczany na dole łamu.
Dopuść podział przypisów dolnych Zaznaczenie tej opcji pozwoli na przeniesienie części przypisu do kolejnego
łamu, gdy jego treść przekroczy dostępną ilość miejsca. Jeżeli dzielenie jest niedopuszczalne, to wiersz zawierający
numer przypisu dolnego zostanie przeniesiony do następnego łamu, albo tekst zostanie zakryty.
Przypis dolny przeniesiony do następnego łamu.
Nawet jeżeli opcja Dopuść podział przypisów dolnych jest włączona, można zapobiec podziałowi konkretnego
przypisu. W tym celu należy umieścić punkt wstawiania w treści przypisu, wybrać polecenie Opcje przenoszenia z
menu palety Akapit. Następnie wybrać opcje Nie dziel wierszy oraz Wszystkie wiersze razem. Jeżeli dany przypis składa
się z wielu akapitów, można użyć w pierwszym akapicie opcji "Razem z następnymi X wierszami". Aby określić miejsce
podziału przypisu dolnego, można wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak łamania > Koniec kolumny.
Kreska nad Określa położenie i wygląd kreski oddzielającej przypis, która pojawia się nad treścią przypisów oraz
nad tekstem przypisu przeniesionego do kolejnej ramki. Ustawiane tu opcje dotyczą pierwszego przypisu dolnego w
łamie albo kontynuacji przypisów, w zależności od tego, która z tych opcji jest wybrana z menu. Są to opcje podobne
do tych, które określają wygląd linii akapitowych. (Zobacz Àby dodać linie nad lub pod akapitem' na stronie 324.)
Jeżeli przypis dolny ma nie być oddzielony kreską, należy wyłączyć opcję Kreska.
Aby usunąć przypisy dolne

❖ Aby usunąć przypis dolny, zaznaczyć numer odsyłający do przypisu w tekście i nacisnąć klawisz Backspace lub
Delete. Jeżeli usunie się tylko treść przypisu, to pozostanie numer odsyłający do tego przypisu dolnego i cała jego
struktura.
Wskazówki dotyczące stosowania przypisów dolnych

Tworząc przypisy dolne należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Gdy punkt wstawiania znajduje się w treści przypisu, polecenie Edycja > Zaznacz wszystko zaznaczy całą treść
danego przypisu, ale nie zaznaczy treści innych przypisów ani tekstu.
• Między przypisami można przechodzić, naciskając klawisze strzałek.
• Przypisy dolne w edytorze wątków można rozwijać lub zwijać, klikając ikonę przypisu. Aby rozwinąć lub zwinąć
wszystkie przypisy dolne, należy wybrać polecenie Widok > Edytor wątków > Rozwiń wszystkie przypisy dolne
lub Zwiń wszystkie przypisy dolne.
• W treści przypisu można zaznaczać znaki i akapity oraz formatować je. Można również zaznaczać numer
odsyłający do przypisu dolnego i zmieniać jego wygląd, jednak zaleca się formatowanie tego numeru za pomocą
okna dialogowego Opcje przypisów dolnych dokumentu.
• Skopiowanie lub wycięcie tekstu zawierającego numer odsyłający do przypisu powoduje, że do schowka
dodawana jest również treść tego przypisu. Jeżeli taki tekst skopiuje się do innego dokumentu, to przypisy dolne
w tym tekście będą używać ustawień układu i numeracji zdefiniowanych w dokumencie docelowym.
• Jeżeli przypadkiem usunie się numer na początku treści przypisu dolnego, można go odtworzyć, umieszczając
punkt wstawiania na początku treści, klikając prawym przyciskiem myszy (Windows) lub klikając przytrzymując
klawisz Control (Mac OS) i wybierając polecenie Wstaw znak specjalny > Numer przypisu dolnego.
• Ustawienia oblewania tekstem nie mają żadnego wpływu na tekst w treści przypisu.
• Jeżeli wyczyści się przesłonięcia i style znakowe w akapicie, który zawiera znacznik odsyłacza do przypisu dolnego,
to numery odsyłające stracą atrybuty nadane w oknie dialogowym Opcje przypisu dolnego dokumentu.
268
Rozdział 9: Style
Tworzenie, edytowanie i usuwanie stylów

Informacje o stylach
A Styl znakowy to zestaw atrybutów formatowania znaków, które można szybko zastosować do zaznaczonego
fragmentu tekstu. Styl akapitowy zawiera zarówno atrybuty formatowania znaków, jak i akapitów; można go
zastosować do zaznaczonego akapitu lub serii akapitów.
Po zmianie formatowania stylu uaktualniony zostanie cały tekst, do którego zastosowano ten styl.
Każdy nowy dokument zawiera domyślnie styl [podstawowy akapitowy], który jest nadawany wpisywanemu
tekstowi. Styl ten można edytować, ale nie można zmieniać jego nazwy ani usuwać go. Zmiana nazwy i usuwanie są
możliwe w przypadku stylów utworzonych przez użytkownika. Można również wybrać inny styl domyślny, który ma
być nadawany tekstowi.
Style akapitowe i znakowe mają swoje odrębne palety.
Aby korzystać z palety Style

• Aby wyświetlić paletę Style akapitowe, wybrać polecenie Tekst > Style akapitowe albo kliknąć kartę Style
akapitowe. Domyślnie karta ta znajduje się po prawej stronie okna aplikacji.
• Aby wyświetlić paletę Style znakowe, wybrać polecenie Tekst > Style znakowe albo kliknąć kartę Style znakowe
po prawej stronie okna aplikacji.
Po zaznaczeniu tekstu lub kliknięciu punktem wstawiania, na palecie stylów wyróżniony zostaje styl nadany temu
tekstowi. Jeżeli zaznaczy się zakres tekstu zawierający wiele stylów, to na palecie nie jest wyróżniany żaden styl. Jeżeli
zaznaczy się zakres tekstu, w którym zastosowano wiele stylów akapitowych, to w prawym dolnym rogu palety Style
akapitowe pojawi się informacja “(Mieszane).”
Aby utworzyć style

1 Aby oprzeć nowy styl na formatowaniu istniejącego tekstu, zaznaczyć ten tekst albo umieścić w nim punkt
wstawiania.
2 Wybrać polecenie Nowy styl akapitowy z menu palety Style akapitowe, albo polecenie Nowy styl znakowy z menu
palety Style znakowe.
3 W polu Nazwa stylu wpisać nazwę dla nowego stylu.
4 W sekcji "Na podstawie" wybrać styl, na którym oparty będzie tworzony styl. (Zobacz Àby stworzyć styl na
podstawie innego' na stronie 271.)
5 W sekcji Następny styl (tylko na palecie Style akapitowe) wybrać styl, który będzie nadawany po naciśnięciu
klawisza Enter lub Return w tekście z bieżącym stylem. (Zobacz Ìnformacje o funkcji Następny styl' na stronie 271.)
6 Aby dodać skrót klawiaturowy, umieścić punkt wstawiania w polu Skrót. Włączyć klawisz Num Lock. Następnie
przytrzymać dowolną kombinację klawiszy Shift, Alt i Ctrl (Windows) lub Option, Shift i Command (Mac OS) i
nacisnąć klawisz cyfry na klawiaturze numerycznej. Definiując skróty klawiaturowe, nie można używać liter ani cyfr
z klawiatury nienumerycznej.
7 Aby określić atrybuty formatowania, kliknąć kategorię (np. Podstawowe formatowanie znakowe) po lewej stronie,
a następnie ustawić opcje, które mają zostać dodane do stylu.
8 Po zakończeniu ustawiania atrybutów formatowania nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
`Nadawanie stylów' na stronie 272
Àby utworzyć jeden lub więcej stylów zagnieżdżonych' na stronie 277
Aby zaimportować style z innych dokumentów

Style akapitowe i znaku można zaimportować do aktywnego dokumentu z innego dokumentu InDesign (w dowolnej
wersji). Użytkownik może wybrać style do wczytania oraz zdecydować, jak program ma postąpić w przypadku, gdy
wczytywany styl ma taką samą nazwę, jak styl istniejący już w dokumencie.
1 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie stylów akapitowych lub znakowych:
• Wybrać polecenie Wczytaj style znakowe albo Wczytaj style akapitowe z menu palety Style lub menu palety
Sterowanie.
• Aby wczytać zarówno style znakowe, jak i akapitowe należy wybrać polecenie Wczytaj wszystkie style z menu
palety Style lub menu palety Sterowanie.
2 Dwukrotnie kliknąć dokument InDesign zawierający style, które mają być zaimportowane.
3 Sprawdzić, w oknie dialogowym Wczytaj style widoczny jest znak wyboru obok pozycji stylów do
zaimportowania. Jeżeli istniejący styl ma taką samą nazwę, jak importowany styl, wybrać jedną z następujących opcji
w sekcji Konflikt z istniejącym stylem, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Użyj definicji stylu przychodzącego Zastępuje istniejący styl stylem wczytywanym i stosuje nowe atrybuty tego stylu
do całego tekstu w bieżącym dokumencie, który sformatowano starym stylem. Definicje stylów przychodzących i
istniejących wyświetlane są na dole okna dialogowego Wczytaj style, można je więc porównać.
Auto-zmiana nazwy Zmienia nazwę wczytywanego stylu. Na przykład, jeżeli w obu dokumentach istnieje styl
"Podtytuł", to nazwa wczytywanego stylu zostanie w bieżącym dokumencie zmieniona na "Podtytuł kopia".
Style można wymieniać również za pomocą funkcji Książka. (Zobacz `Synchronizowanie plików książki' na
stronie 370.)
`Projekty zarządzane przez Version Cue' na stronie 111.
Aby przekonwertować style Worda na style programu InDesign

Przed zaimportowaniem dokumentu Worda do program InDesign można przypisać każdy styl użyty w dokumencie
Worda do stylu InDesign. Pozwoli to określić, za pomocą jakich stylów InDesign sformatuje zaimportowany tekst.
Obok każdego z zaimportowanych stylów Worda pojawia się ikona dysku , która znika dopiero po
zmodyfikowaniu tego stylu w programie InDesign.
2 Zaznaczyć pole Pokaż opcje importu i dwukrotnie kliknąć dokument Worda.
3 Wybrać opcję Zachowaj style i formatowanie tekstu i tabel.
4 Zaznaczyć opcję Dostosuj importowanie stylów i nacisnąć przycisk Mapowanie stylów.
5 W oknie dialogowym Mapowanie stylów zaznaczyć styl Worda, a następnie wybrać jedną z opcji z menu pod
stylem InDesign. Można wybrać następujące opcje:
• Jeżeli nie zachodzi konflikt nazw, wybrać opcję Nowy styl akapitowy, Nowy styl znakowy, albo jeden z istniejących
stylów InDesign.
• Jeżeli zachodzi konflikt nazwy, wybrać opcję Zmień definicję stylu InDesign, aby sformatować importowany tekst
za pomocą stylu Worda. Wybrać istniejący styl InDesign, aby sformatować importowany tekst za pomocą stylu z
programu InDesign. Wybrać opcję Auto-zmiana nazwy, aby zmienić nazwę stylu Worda.
6 Nacisnąć przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe Mapowanie stylów, a następnie jeszcze raz nacisnąć przycisk
OK, aby zaimportować dokument.
Zobacz także
Òpcje importowania dokumentów Microsoft Word i RTF' na stronie 260
Àby wkleić tekst' na stronie 228
Aby edytować style

Jedną z zalet stosowania stylów jest to, że po zmianie definicji stylu cały tekst sformatowany tym stylem jest
uaktualniany zgodnie z nowymi atrybutami.
• Aby styl nie został nadany zaznaczonemu tekstowi należy kliknąć nazwę tego stylu na palecie Style prawym
przyciskiem myszy (Windows) lub z przytrzymaniem klawisza Control (Mac OS), a następnie wybrać polecenie
Edytuj [nazwa stylu].
• Dwukrotnie kliknąć nazwę stylu na palecie Style, albo zaznaczyć styl i wybrać polecenie Opcje stylu z menu palety
Style. Należy pamiętać, że czynność ta nadaje kliknięty styl całemu zaznaczonemu tekstowi lub ramce tekstowej;
jeżeli nie jest zaznaczony żaden tekst ani ramka, styl ten staje się domyślnym stylem dla nowego tekstu.
2 Zmienić ustawienia w oknie dialogowym, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Podając kolor znaku w oknie dialogowym Opcje stylu można utworzyć nowy kolor, dwukrotnie klikając na polu
wypełnienia lub obrysu. Aby usunąć kolor, który przedtem został umieszczony w stylu należy przytrzymać klawisz
Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) i kliknąć ten kolor.
Aby zmienić definicję stylu na podstawie zaznaczonego tekstu

Po nadaniu stylu można przesłonić jego atrybuty. Jeżeli wprowadzone w ten sposób zmiany okażą się korzystne, to
można zmienić definicję stylu w taki sposób, aby dopasować go do zmienionego tekstu.
1 Wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć tekst sformatowany stylem, który ma zostać zmodyfikowany.
2 Wprowadzić zmiany w atrybutach znaku lub akapitu.
3 Wybrać polecenie Redefiniuj styl z menu palety stylów.
Zobacz także
`Przesłonięcia stylów' na stronie 274
Informacje o funkcji Następny styl

Style można nadawać automatycznie podczas pisania tekstu. Na przykład, jeżeli projekt dokumentu zakłada, że po
stylu o nazwie "tytuł 1" ma występować styl "tekst podstawowy", to można ustawić opcję Następny styl dla stylu "tytuł
1" na "tekst podstawowy". Po wpisaniu akapitu w stylu "tytuł 1", naciśnięcie klawisza Enter lub Return rozpocznie
nowy akapit ze stylem "tekst podstawowy".
Posługując się menu kontekstowym podczas nadawania stylu dla przynajmniej dwóch akapitów, można wybrać, że
pierwszemu akapitowi nadany zostanie styl macierzysty, a kolejnym stylom — styl zdefiniowany w opcji Następny
styl. (Zobacz `Nadawanie serii stylów do wielu akapitów' na stronie 274.)
Aby wykorzystać funkcję Następny styl, podczas edytowania lub tworzenia stylu należy wybrać styl z menu Następny
styl.
Aby stworzyć styl na podstawie innego

Wiele projektów dokumentów wykorzystuje hierarchie stylów o podobnych atrybutach. Na przykład, tytuły i
podtytuły używają tej samej czcionki. Między podobnymi stylami można utworzyć zależności, tworząc styl bazowy,
czyli macierzysty. Po zmodyfikowaniu stylu macierzystego, zmianie ulegną również odpowiednie atrybuty w stylach
potomnych.
1 Utworzyć nowy styl.
2 W oknie dialogowym Nowy styl akapitowy albo Nowy styl znakowy wybrać styl macierzysty z menu Na
podstawie. Nowy styl stanie się stylem "potomnym".
3 Określić formatowanie nowego stylu, które odróżnia go od jego stylu macierzystego. Można np. zmniejszyć nieco
rozmiar czcionki w podtytule w porównaniu z czcionką używaną w tytułach (w stylu macierzystym).
Aby wyczyścić zmiany wprowadzone w formatowaniu stylu potomnego i powrócić do ustawień stylu macierzystego,
można nacisnąć przycisk Resetuj do podstaw. Powoduje to przywrócenie formatowania stylu potomnego na
identyczne z jego stylem bazowym. Można wówczas wybrać nowe formatowanie. Podobnie, jeżeli zmieni się styl
wybrany w opcji "Na podstawie" dla danego stylu potomnego, to definicja stylu potomnego zostanie uaktualniona
zgodnie z definicją nowego stylu macierzystego.
Zobacz także
`Nadawanie serii stylów do wielu akapitów' na stronie 274
Aby usunąć style

Usuwając styl można określić, jaki styl ma go zastąpić.
1 Zaznaczyć nazwę stylu na palecie Style.
• Wybrać polecenie Usuń style z menu palety.
• Kliknąć ikonę Usuń na dole palety lub przeciągnąć na nią styl.
• Kliknąć plik prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a następnie
wybrać z menu polecenie Usuń. Ta metoda jest szczególnie przydatna, gdy usuwa się styl, nie nadając go tekstowi.
3 Wybrać styl, który ma go zastąpić.
Jeżeli wybrano [Brak stylu akapitowego] jako zastępnik stylu akapitowego lub [Brak] jako zastępnik stylu
znakowego, można zaznaczyć opcję Zachowaj formatowanie, aby pozostawić formatowanie tekstu, który używał
tego stylu. Tekst zachowa formatowanie, ale nie będzie już związany ze stylem.
Aby usunąć wszystkie nieużywane style, wybrać polecenie Zaznacz wszystkie nieużywane z menu palety Style, a
następnie kliknąć ikonę Usuń. Gdy usuwa się styl nieużywany, program nie prosi o wybór zastępnika.
Aby przekonwertować wypunktowanie i numerację w stylu na tekst

W stylach można wprowadzić opcję wypunktowania lub numerowania akapitów. Jednak po otwarciu pliku we
wcześniejszej wersji programu InDesign lub wyeksportowaniu go na dokument Worda, takie punktory i numeracja
mogą zniknąć. Przekonwertowanie numeracji na tekst powoduje, że w razie zmodyfikowania akapitów trzeba
ręcznie uaktualniać numery.
1 Otworzyć paletę Style akapitowe i zaznaczyć styl z wypunktowaniem lub numeracją.
2 Z menu palety Style akapitowe wybrać polecenie Przekonwertuj “[styl]” wypunktowanie i numerowanie na tekst.
Przekonwertowanie wypunktowania i numerowania na tekst w stylu, na którym opiera się inny styl (stylu
macierzystym spowoduje, że również w stylu potomnym punktory i numeracja zostaną zamienione na tekst.
Zobacz także
Àby utworzyć styl akapitowy z wypunktowaniem lub numeracją' na stronie 342
Nadawanie stylów
Nadawanie stylów
Domyślnie, nadanie stylu akapitowego nie usuwa istniejącego formatowania znaków lub akapitu, ani żadnych stylów
zastosowanych do części akapitu, chociaż istnieje opcja usuwania istniejącego formatowania podczas nadawania
stylu. Jeżeli zaznaczony tekst używa stylu znakowego lub akapitowego, a oprócz niego także dodatkowego
formatowania, które nie wchodzi w skład tego stylu, to na palecie obok nazwy zastosowanego stylu pojawia się znak
plus (+). Takie dodatkowe formatowanie nazywa się przesłonięciem.
Style znakowe usuwają lub zerują atrybuty typograficzne istniejącego tekstu, jeżeli atrybuty te zostały zdefiniowane
w stylu.
Zobacz także
Àby zachować lub usunąć przesłonięcia podczas nadawania stylów akapitowych' na stronie 275
Àby wyczyścić przesłonięcia stylów akapitowych' na stronie 275
Aby nadać styl znakowy

1 Zaznaczyć znaki, do których ma zostać nadany styl.
• Kliknąć nazwę stylu znakowego na palecie Style znakowe.
• Wybrać nazwę stylu znakowego z rozwijanej listy na palecie Sterowanie.
• Nacisnąć skrót klawiaturowy przypisany do tego stylu. Należy pamiętać o włączeniu klawisza Num Lock.
Aby nadać styl akapitowy

1 Kliknąć w akapicie, któremu ma zostać nadany styl. Można też zaznaczyć całość lub część takich akapitów.
• Kliknąć nazwę stylu akapitowego na palecie Style akapitowe.
• Wybrać nazwę stylu akapitowego z menu na palecie Sterowanie.
• Nacisnąć skrót klawiaturowy przypisany do tego stylu. Należy pamiętać o włączeniu klawisza Num Lock.
Aby użyć funkcji Zastosuj szybko w celu odszukania i nadania stylów

W dokumentach zawierających wiele stylów czasami trudno jest znaleźć potrzebny styl bez żmudnego przewijania
długiej listy. Funkcja Zastosuj szybko pozwala szybko odszukać styl przez wpisanie części jego nazwy. Za pomocą
funkcji Zastosuj szybko można znajdować i nadawać style akapitowe, znakowe i obiektowe (gdy zaznaczony jest
obiekt).
1 Zaznaczyć tekst lub ramkę, do których ma zostać nadany styl.
2 Wybrać polecenie Edycja > Zastosuj szybko albo nacisnąć klawisze Ctrl+Enter (Windows) lub Ctrl+Return (Mac
OS).
3 Wpisać początek nazwy stylu. Wpisywana nazwa nie musi dokładnie zgadzać się z nazwą stylu. Np. wpisanie he
pozwoli odszukać style takie jak Head 1, Head 2 i Subheading; natomiast wpisanie he2 zawęzi wyniki wyszukiwania
do stylu Head 2.
Użycie funkcji Zastosuj szybko w celu nadania stylu.
4 Zaznaczyć styl, który ma zostać nadany, a następnie wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby nadać styl, nacisnąć klawisz Enter lub Return.
• Aby nadać styl akapitowy i usunąć przesłonięcia, nacisnąć klawisze Alt+Enter (Windows) lub Option+Return
(Mac OS).
• Aby nadać styl akapitowy i usunąć przesłonięcia oraz style znakowe, nacisnąć klawisze Alt+Shift+Enter
(Windows) lub Option+Shift+Return (Mac OS).
• Aby nadać styl i pozostawić otwartą listę Szybka edycja, nacisnąć klawisze Shift+Enter lub Shift+Return.
• Aby zamknąć listę Szybka edycja, nie nadając stylu, nacisnąć klawisz Esc.
Gdy wyświetlona jest lista Szybka edycja, można nacisnąć klawisze strzałki w lewo i w prawo, aby przewijać pole
edycyjne. Naciśnięcie strzałek w górę i w dół pozwala przewijać listę stylów.
Zobacz także
`Przesłonięcia stylów' na stronie 274
Nadawanie serii stylów do wielu akapitów

Opcja Następny styl określa, jaki styl zostanie automatycznie nadany po naciśnięciu klawisza Enter lub Return w
tekście o określonym stylu. Opcja ta decyduje również o tym, jakie style zostaną nadane wielu zaznaczonym
jednocześnie akapitom, gdy użytkownik zastosuje styl za pomocą menu kontekstowego. (Zobacz Àby nadać serię
stylów do wielu akapitów' na stronie 274.) Jeżeli zaznaczy się wiele akapitów i nada im styl, w którym zdefiniowano
opcję Następny styl, to do drugiego akapitu zastosowany zostanie ten następny styl. Jeżeli i ten styl zawiera opcję
Następny styl, to do trzeciego akapitu zostanie zastosowany kolejny styl, i tak dalej.
Załóżmy na przykład, że przy formatowaniu łamu gazety używamy trzech stylów: Tytuł, Podtytuł i Treść. Tytuł
wyznacza Podtytuł jako następny styl, natomiast Podtytuł wyznacza Treść jako następny styl. Z kolei Treść podaje
[Ten sam styl] w opcji Następny styl. Jeżeli zaznaczy się cały artykuł, łącznie z tytułem, podtytułem i poszczególnymi
akapitami, a następnie nada styl Tytuł za pomocą menu kontekstowego, to pierwszy akapit artykułu zostanie
sformatowany stylem Tytuł; drugi akapit zostanie sformatowany stylem Podtytuł, a wszystkie pozostałe akapity
zostaną sformatowane stylem Treść.
Przed i po nadaniu stylu z wyznaczoną opcją Następny styl.
Aby nadać serię stylów do wielu akapitów

1 Zaznaczyć akapity, do których mają zostać nadane style.
2 Otworzyć paletę Style znakowe i kliknąć styl macierzysty prawym przyciskiem myszy (Windows) lub
przytrzymując klawisz Control (Mac OS). Następnie wybrać polecenie Nadaj [nazwa stylu] i następny styl.
Jeżeli tekst zawiera przesłonięcia formatowania lub style znakowe, to menu kontekstowe pozwoli również usunąć
takie przesłonięcia, style znakowe, lub obie te funkcje.
Przesłonięcia stylów
Po nadaniu stylu akapitowego, style znakowe i inne wcześniej nadane atrybuty formatowania pozostają
nienaruszone. Po nadaniu stylu można przesłonić jego atrybuty. Formatowanie tekstu nie wchodzące w skład jego
stylu nazywane jest przesłonięciem. Po zaznaczeniu tekstu z przesłonięciem, obok nazwy stylu pojawia się znak plus
(+). W przypadku stylów znakowych przesłonięcie jest sygnalizowane tylko wtedy, gdy zastosowany atrybut wchodzi
w skład stylu. Na przykład, jeżeli styl znakowy definiuje jedynie kolor tekstu, to zmiana rozmiaru czcionki w takim
tekście nie zostanie zasygnalizowana jako przesłonięcie.
Podczas nadawania stylu można wyczyścić przesłonięcia formatowania i style znakowe. Można również usunąć
przesłonięcia z akapitu, do którego już zastosowano styl.
Jeżeli obok nazwy stylu pojawia się znak plus (+), można przytrzymać kursor myszy nad stylem, aby wyświetlić opis
atrybutów przesłonięcia.
Zobacz także
Àby zmienić definicję stylu na podstawie zaznaczonego tekstu' na stronie 270
Aby zachować lub usunąć przesłonięcia podczas nadawania stylów akapitowych

• Aby nadać styl akapitowy i zachować style znakowe, ale usunąć przesłonięcia, przytrzymać klawisz Alt (Windows)
lub Option (Mac OS) i kliknąć nazwę stylu na palecie Style akapitowe.
• Aby nadać styl akapitowy i usunąć zarówno style znakowe, jak i przesłonięcia, przytrzymać klawisze Alt+Shift
(Windows) lub Option+Shift (Mac OS) i kliknąć nazwę stylu na palecie Style akapitowe.
Można także kliknąć styl na palecie Style akapitowe prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując
klawisz Control (Mac OS), a następnie wybrać odpowiednie polecenie z menu kontekstowego. Menu to pozwala na
wyczyszczenie przesłonięć, stylów znakowych lub obu tych funkcji podczas nadawania nowego stylu.
Aby wyczyścić przesłonięcia stylów akapitowych

1 Zaznaczyć tekst zawierający przesłonięcia. Można nawet zaznaczyć wiele akapitów z różnymi stylami.
2 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Style akapitowe:
• Aby usunąć formatowanie akapitu i znaku, kliknąć ikonę Wyczyść przesłonięcia albo wybrać polecenie
Wyczyść przesłonięcia z menu palety Style akapitowe.
• Aby usunąć przesłonięcia znakowe, ale zachować przesłonięcia formatowania akapitu, przytrzymać klawisz Ctrl
(Windows) lub Command (Mac OS) i kliknąć ikonę Wyczyść przesłonięcia.
• Aby usunąć przesłonięcia na poziomie akapitu, ale zachować przesłonięcia znakowe, przytrzymać klawisze
Shift+Ctrl (Windows) lub Shift+Command (Mac OS) i kliknąć ikonę Wyczyść przesłonięcia na palecie Style
akapitowe.
Uwaga: Wyczyszczenie przesłonięć powoduje usunięcie przesłonięć akapitowych z całego akapitu, nawet jeżeli
zaznaczono tylko jego część. Przesłonięcia znakowe są usuwane tylko z zaznaczonego tekstu.
Wyczyszczenie przesłonięć nie usuwa formatowania pochodzącego ze stylów znakowych. Aby usunąć formatowanie
stylów znakowych, należy zaznaczyć tekst zawierający dany styl i kliknąć opcję [Brak] na palecie Style znakowe.
Aby zerwać powiązanie między tekstem a jego stylem

Zerwanie powiązania między tekstem a jego stylem powoduje, że tekst zachowuje bieżące formatowanie. Jednak
przyszłe zmiany stylu nie będą już wpływały na tekst, który został od niego odseparowany.
1 Zaznaczyć tekst sformatowany stylem, który ma zostać odseparowany.
2 Wybrać polecenie Zerwij łącze ze stylem z menu palety Style.
Jeżeli w momencie wybrania polecenia Zerwij łącze ze stylem nie był zaznaczony żaden tekst, to nowo wpisywany
tekst będzie używał takiego samego formatowania, jak zaznaczony styl, ale styl ten nie zostanie nadany do tekstu.
Zobacz także
Àby wyczyścić przesłonięcia stylów akapitowych' na stronie 275
Àby zachować lub usunąć przesłonięcia podczas nadawania stylów akapitowych' na stronie 275
Aby znaleźć i zastąpić style

Okno dialogowe Znajdź/Zastąp pozwala wyszukać wszystkie wystąpienia konkretnego stylu i zastąpić go innym.
1 Wybrać polecenie Edycja > Znajdź/Zastąp.
2 W sekcji Przeszukuj wybrać opcję Dokument, aby zamienić style w całym dokumencie.
3 Pozostawić puste pola Znajdź i Zmień na. Nacisnąć przycisk Więcej opcji.
4 W sekcji Ustawienia wyszukiwania formatu kliknąć opcję Format. Wybrać styl do wyszukania z menu Styl
znakowy albo Styl akapitowy, a następnie nacisnąć przycisk OK.
5 W sekcji Ustawienia zmiany formatu kliknąć opcję Format. Wybrać styl zastępujący z menu Styl znakowy albo
Styl akapitowy, a następnie nacisnąć przycisk OK.
6 Nacisnąć przycisk Znajdź następny, a następnie przycisk Zmień/Znajdź albo Zmień wszystkie, aby zastąpić styl.
Zobacz także
Àby znaleźć i zastąpić tekst' na stronie 247
Inicjały i style zagnieżdżone

Aby zastosować styl znakowy dla inicjału
Do znaku lub znaków inicjału w akapicie można zastosować styl znakowy. Na przykład, jeżeli znak inicjału ma być
pisany inną czcionką i innym kolorem, niż reszta akapitu, można zdefiniować styl znakowy z tymi atrybutami.
Następnie można nadać ten styl bezpośrednio akapitowi albo zagnieździć styl znakowy w stylu akapitowym.
hat you don’t feel,

you will not grasp by art,
Unless it wells out of your soul
And with sheer pleasure takes control,
Compelling every listener’s heart.
But sit – and sit, and patch and knead,
Inicjał sformatowany automatycznie za pomocą zagnieżdżonego stylu znakowego
1 Utworzyć styl znakowy zawierający opcje formatowania, które mają zostać zastosowane do inicjału.
• Aby zastosować inicjał w pojedynczym akapicie, wybrać polecenie Inicjały i style zagnieżdżone z menu palety
Akapit lub menu palety Sterowanie. Określić liczbę wierszy i znaków inicjału, a następnie wybrać odpowiedni styl
znakowy. (Zobacz Ìnicjały' na stronie 324.)
• Aby zagnieździć styl znakowy w stylu akapitowym, dwukrotnie kliknąć styl akapitowy, a następnie kliknąć opcję
Inicjały i style zagnieżdżone. Określić liczbę wierszy i znaków inicjału, a następnie wybrać odpowiedni styl
znakowy.
Aby zastosować inny styl zagnieżdżony dla pozostałych znaków za inicjałem, należy użyć opcji Nowy styl
zagnieżdżony.
Stosowanie zagnieżdżonych stylów w akapicie

InDesign umożliwia wybór formatowania znakowego dla poszczególnych zakresów tekstu w akapicie. Można także
konfigurować style zagnieżdżone, które współpracują ze sobą — po zakończeniu obowiązywania jednego, pałeczkę
przejmuje drugi.
Style zagnieżdżone są szczególnie przydatne do tworzenia nagłówków w wierszu. Można na przykład nadać jeden
styl znakowy pierwszej literze akapitu, a inny styl znakowy literom aż do pierwszego wystąpienia znaku dwukropka
(:). Dla każdego zagnieżdżonego stylu można zdefiniować znak kończący ten styl, np. znak tabulacji albo koniec
słowa.
Styl znakowy Raised formatuje pierwsze słowo, a styl Blue formatuje tekst aż do pierwszego dwukropka.
Aby utworzyć jeden lub więcej stylów zagnieżdżonych

1 Utworzyć przynajmniej jeden styl znakowy, który będzie służyć do formatowania tekstu.
• Aby dodać style zagnieżdżone do stylu akapitowego, dwukrotnie kliknąć styl akapitowy, a następnie kliknąć opcję
Inicjały i style zagnieżdżone.
• Aby dodać style zagnieżdżone do pojedynczego akapitu, wybrać polecenie Inicjały i style zagnieżdżone z menu
palety Sterowanie.
Uwaga: Najlepsze rezultaty daje stosowanie stylów zagnieżdżonych stanowiących element stylu akapitowego. Jeżeli style
zagnieżdżone nada się akapitowi w formie przesłonięć lokalnych, to późniejsza edycja lub zmiany formatowania w stylu
zagnieżdżonym mogą doprowadzić do nieoczekiwanego wyglądu tekstu z tym stylem.
3 Odpowiednią liczbę razy nacisnąć przycisk Nowy styl zagnieżdżony.
4 Wykonać dowolną z następujących czynności dla każdego stylu, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• Kliknąć obszar stylu znakowego. Wybrać styl znakowy określający wygląd danej sekcji akapitu.
• Wybrać element, który ma kończyć formatowanie danym stylem znakowym. Można także wpisać ten znak, np.
dwukropek (:) albo konkretną literę lub liczbę. Nie można natomiast wpisać słowa. (Zobacz Òpcje
zagnieżdżonego stylu znakowego' na stronie 278.)
• Podać, ile ma być wystąpień wybranego elementu (np. ile znaków, słów lub zdań).
• Wybrać opcję Przez albo Do. Opcja Przez powoduje, że znak kończący styl zagnieżdżony jest również
obejmowany tym stylem. Natomiast opcja Do powoduje, że stylem obejmowane są tylko znaki przed znakiem
kończącym.
• Zaznaczyć styl i nacisnąć przycisk Góra lub Dół , aby zmienić kolejność stylów na liście. Kolejność stylów
wyznacza kolejność, w jakiej nadawane są atrybuty formatowania. Formatowanie definiowane przez drugi styl
zaczyna się w miejscu zakończenia pierwszego stylu. Jeżeli zastosuje się styl znakowy dla inicjału, to styl ten pełni
rolę pierwszego stylu zagnieżdżonego.
• Zaznaczyć styl i nacisnąć przycisk Usuń, aby usunąć ten styl.
Aby zakończyć styl zagnieżdżony

W większości przypadków styl zagnieżdżony kończy się w miejscu, w którym spełniony zostanie warunek
zdefiniowany w stylu — np. po trzech słowach albo po kropce. Można jednak zakończyć styl zagnieżdżony przed
wystąpieniem takiego warunku, wstawiając znak Tutaj zakończ zagnieżdżony styl.
1 Umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma się kończyć styl zagnieżdżony.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Tutaj zakończ styl zagnieżdżony.
Wstawienie tego znaku spowoduje zakończenie stylu zagnieżdżonego w tym właśnie punkcie, niezależnie od
definicji tego stylu.
Aby usunąć formatowanie stylu zagnieżdżonego

• Otworzyć okno dialogowe Inicjały i style zagnieżdżone lub sekcję Inicjały i style zagnieżdżone okna dialogowego
Opcje stylu akapitowego. Zaznaczyć odpowiedni styl zagnieżdżony i nacisnąć przycisk Usuń.
• Nadać inny styl akapitowy.
Opcje zagnieżdżonego stylu znakowego

Aby określić sposób zakończenia zagnieżdżonego stylu znakowego, ustawić następujące opcje:
Jeżeli znak końca ma nie być obejmowany formatowaniem stylu zagnieżdżonego, należy przy dodawaniu stylu
wybrać opcję Do zamiast opcji Przez.
Zdania Koniec zdania wyznaczają kropki, znaki zapytania i wykrzykniki. Jeżeli za takim znakiem interpunkcyjnym
znajduje się cudzysłów, to on także jest uważany za część danego zdania.
Słowa Koniec słowa wyznacza dowolna spacja lub biały odstęp.
Znaki Zakresem stylu objęty jest dowolny znak inny niż znaczniki o szerokości zerowej (definiujące zakotwiczenia,
znaczniki skorowidza, znaczniki języka XML, itd.)
Uwaga: Wybierając opcję Znaki, należy również wpisać znak, np. dwukropek lub kropkę, który będzie kończył styl
zagnieżdżony. Jeżeli wpisze się wiele znaków, to dowolny z tych znaków zakończy styl. Jeżeli wpisze się np. kot, to styl
zagnieżdżony skończy się w miejscu, w którym wystąpi litera "k", "o" lub "t".
Litery Zakresem stylu objęty jest dowolny znak poza znakami przestankowymi, białymi odstępami, cyframi i
symbolami.
Cyfry Zakresem stylu objęte są cyfry arabskie z przedziału 0-9.
Tutaj zakończ styl zagnieżdżony Rozciąga zakres obowiązywania stylu zagnieżdżonego do lub poza wystąpienie
znaku Zakończ styl zagnieżdżony, wstawianego przez użytkownika. Aby wstawić ten znak, należy wybrać polecenie
Tekst > Wstaw znak specjalny > Tutaj zakończ styl zagnieżdżony.
Znaki tabulatora Rozciąga zakres obowiązywania stylu zagnieżdżonego do lub poza wystąpienie znaku tabulacji
(nie dotyczy to ustawienia tabulatorów).
Wymuszony koniec wiersza Rozciąga zakres obowiązywania stylu zagnieżdżonego do lub poza wystąpienie znaku
wymuszonego końca wiersza. (Aby wstawić ten znak należy wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak końca >
Wymuszony koniec wiersza.)
Znak Wcięcie dotąd Rozciąga zakres obowiązywania stylu zagnieżdżonego do lub poza wystąpienie znaku Wcięcie
dotąd. (Aby wstawić ten znak, należy wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Wcięcie dotąd.)
Spacja firetowa, spacja półfiretowa lub spacja twarda Rozciąga zakres obowiązywania stylu zagnieżdżonego do lub
poza wystąpienie znaku odstępu. (Aby wstawić ten znak należy wybrać polecenie Tekst > Wstaw odstęp > [dowolny
znak spacji].)
Znacznik grafiki w wierszu Rozciąga zakres obowiązywania stylu zagnieżdżonego do lub poza wystąpienie
znacznika grafiki w wierszu. Znacznik ten pojawia się w miejscu, w którym wstawiono grafikę w wierszu.
Automatyczny numer strony lub Znacznik nazwy sekcji Rozciąga zakres obowiązywania stylu zagnieżdżonego do
lub poza wystąpienie znacznika numeru strony lub znacznika nazwy sekcji.
Style obiektowe
Informacje o stylach obiektowych
Tak jak style akapitowe i znakowe umożliwiają szybkie formatowanie tekstu, style obiektowe pozwalają szybko
sformatować grafikę i ramki. Style obiektowe definiują parametry obrysu, koloru, przezroczystości, cieni, stylów
akapitowych, oblewania tekstem, itd.
Style obiektowe można nadawać obiektom, grupom i ramkom (w tym również ramkom tekstowym). Styl może
czyścić i zastępować wszystkie istniejące parametry obiektu albo zastępować tylko konkretne ustawienia,
pozostawiając inne bez zmian. Parametrami, których styl dotyczy, można sterować, włączając lub wyłączając daną
kategorię ustawień w definicji tego stylu.
Podczas tworzenia stylów czasem okazuje się, że kilka z nich ma wspólne cechy. Zamiast ustawiać te cechy od nowa
za każdym razem, gdy tworzy się kolejny styl, można oprzeć definicję jednego stylu obiektowego na innym. Zmiana
takiego stylu podstawowego ("macierzystego") powoduje, że zmienią się również wszystkie wspólne atrybuty
występujące w stylu potomnym.
Informacje o palecie Style obiektowe

Za pomocą palety Style obiektowe można tworzyć, nazywać i nadawać style obiektowe. W nowych dokumentach
paleta ta wymienia początkowo domyślny zestaw stylów obiektowych. Style obiektowe są zapisywane razem z
dokumentem. Po każdym otwarciu tego dokumentu będą pojawiać się na palecie. Ikona ramki tekstowej oznacza
domyślny styl ramek tekstowych; ikona ramki graficznej oznacza domyślny styl ramek graficznych.
"
#
$ % & '
Style obiektowe, paleta
A. Domyślny styl ramek graficznych B. Domyślny styl ramek tekstowych C. Czyszczenie atrybutów niezdefiniowanych w stylu
D. Czyszczenie przesłonięć E. Tworzenie nowego stylu F. Usuwanie stylu
Zobacz także
Àby używać domyślnych stylów obiektowych' na stronie 282
Aby zmienić sposób wyświetlania stylów obiektowych na palecie

• Wybrać polecenie Małe rzędy na palecie, aby wyświetlić zmniejszoną wersję stylów obiektowych.
• Przeciągnąć styl obiektowy na inne miejsce. Po pojawieniu się czarnej linii w wybranym miejscu, zwolnić przycisk
myszy.
• Wybrać polecenie Sortuj według nazwy z menu palety, aby style obiektowe były wymieniane w porządku
alfabetycznym.
Aby zdefiniować style obiektowe

Style obiektowe można zdefiniować na podstawie ustawień już nadanych obiektowi, albo utworzyć je od podstaw.
1 Zaznaczyć obiekt lub ramkę tekstową z parametrami, które ma zawierać nowy styl obiektowy.
2 Wybrać polecenie Okno > Style obiektowe, aby otworzyć paletę Style obiektowe.
3 Wybrać polecenie Nowy styl obiektowy z menu palety Style obiektowe, albo nacisnąć przycisk Utwórz nowy styl.
4 W oknie dialogowym Nowy styl obiektowy wpisać nazwę stylu.
5 Jeżeli styl ten ma się opierać na innym stylu, wybrać styl z menu Na podstawie.
Uwaga: Opcja Na podstawie umożliwia łączenie ze sobą stylów w taki sposób, że zmiany w jednym stylu
rozprzestrzeniają się na wszystkie style, które są na nim oparte. Aby wyczyścić zmiany wprowadzone w formatowaniu
stylu potomnego i powrócić do ustawień stylu macierzystego, można nacisnąć przycisk Resetuj do podstaw. Powoduje
to przywrócenie formatowania stylu potomnego na identyczne z jego stylem bazowym.
6 Aby dodać skrót klawiaturowy, umieścić punkt wstawiania w polu Skrót. Włączyć klawisz Num Lock. Następnie
przytrzymać dowolną kombinację klawiszy Shift, Alt i Ctrl (Windows) lub Option, Shift i Command (Mac OS) i
nacisnąć klawisz cyfry na klawiaturze numerycznej. Definiując skróty klawiaturowe, nie można używać liter ani cyfr
z klawiatury nienumerycznej.
7 Wybrać pozostałe kategorie, które zawierają pożądane opcje, a następnie odpowiednio ustawić te opcje. Usunąć
znak wyboru z kategorii, które nie mają znaleźć się w stylu. Można również przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub
Option (Mac OS) i kliknąć pole wyboru, aby włączyć lub wyłączyć wszystkie pozostałe kategorie. (Zobacz `Kategorie
stylów obiektowych' na stronie 281.)
Styl obiektowy ustawia wszystkie atrybuty graficzne (po lewej) lub tylko atrybuty obrysu (po prawej).
Kategorie stylów obiektowych

Tworzony lub edytowany styl obiektowy będzie ignorował te kategorie, które zostaną wyłączone. Na przykład,
wyłączenie kategorii Cień i wtapianie nie wyłącza cieni obiektów; atrybut ten będzie ignorowany. Jeżeli doda się cień
do obiektu z tym stylem, to efekt cienia nie zostanie uznany za przesłonięcie stylu.
Aby styl resetował wszystkie atrybuty obiektu lub ramki tekstowej, należy zaznaczyć wszystkie kategorie. Jeżeli styl
ma nadawać tylko niektóre atrybuty, a resztę pozostawiać bez zmian, należy zaznaczyć tylko te kategorie, którymi
styl ma sterować.
Kategoria Style akapitowe jest domyślnie wyłączona, nawet jeżeli tworzy się ramkę tekstową. Ta kategoria ma
zastosowanie tylko wtedy, gdy obiekt jest niepowiązaną ramką tekstową.
Aby nadać style obiektowe

• Zaznaczyć obiekt, ramkę lub grupę. Następnie wybrać styl obiektowy z palety Sterowanie lub z palety Style
obiektowe.
• Przeciągnąć styl obiektowy z palety Style obiektowe na obiekt w oknie dokumentu. Gdy wskaźnik zmieni się w
piąstkę ze znakiem plus, zwolnić przycisk myszy. (Nie trzeba najpierw zaznaczać obiektu.)
Uwaga: Po nadaniu stylu można zastosować do tego obiektu inne potrzebne ustawienia. Chociaż może to spowodować
przesłonięcie parametrów zdefiniowanych w stylu, to połączenie ze stylem nie zostanie zerwane.
Jeżeli przy nadawaniu stylu obiektowego zaznaczy się grupę, to styl ten zostanie nadany każdemu obiektowi w
grupie.
Zobacz także
Àby użyć funkcji Zastosuj szybko w celu odszukania i nadania stylów' na stronie 273
Aby używać domyślnych stylów obiektowych

W nowych dokumentach paleta Style obiektowe wymienia początkowo domyślny zestaw stylów obiektowych. Do
każdego utworzonego obiektu nadawany jest styl obiektowy. Domyślnie, utworzenie ramki tekstowej powoduje
nadanie jej stylu obiektowego [Podstawowa ramka tekstowa]. Jeżeli narysuje się ścieżkę lub kształt, nadawany jest
styl obiektowy [Podstawowa ramka graficzna]. Jeżeli umieści się obrazek lub narysuje kształt zastępczy z X w środku,
to nadany zostanie styl obiektowy [Brak]. Dla każdego z tych typów obiektów można wybrać inny domyślny styl
obiektowy.
• Aby zmienić domyślny styl obiektowy ramki tekstowej, wybrać polecenie Domyślny styl ramki tekstowej z menu
palety Style obiektowe, a następnie zaznaczyć pożądany styl.
• Aby zmienić domyślny styl obiektowy ramki graficznej, wybrać polecenie Domyślny styl ramki graficznej z menu
palety Style obiektowe, a następnie zaznaczyć pożądany styl.
• Aby zmienić domyślny styl obiektowy dla dowolnego rodzaju obiektu, przeciągnąć ikonę oznaczającą domyślny
typ obiektu z jednego stylu na inny.
Uwaga: Jeżeli wybierze się styl obiektowy w momencie, gdy nie jest zaznaczona żadna ramka, to styl ten stanie się
nowym domyślnym stylem obiektowym dla tekstu lub grafiki. Zależy to od tego, jakie narzędzie jest wybrane na pasku
narzędzi.
Style oznaczone jako [Podstawowy] można edytować, ale nie można ich usuwać.
Aby wyczyścić przesłonięcia stylów obiektowych

Po nadaniu stylu obiektowego można przesłonić jego atrybuty. Formatowanie obiektu niezgodne z częścią definicji
jego stylu nazywane jest przesłonięciem. Po zaznaczeniu obiektu z przesłonięciem, obok nazwy stylu pojawia się znak
plus (+).
1 Zaznaczyć obiekt lub grupę, które mają zostać zmienione.
2 Otworzyć paletę Style obiektowe. Nacisnąć przycisk Wyczyść przesłonięcia na dole tej palety.
Przesłonięcie jest sygnalizowane tylko wtedy, gdy zastosowany atrybut wchodzi w skład stylu. Na przykład, jeżeli styl
obiektowy definiuje jedynie kolor wypełnienia, to zastosowanie do obiektu przezroczystości nie zostanie
zasygnalizowane jako przesłonięcie. Atrybuty niewchodzące w skład stylu można również wyczyścić, naciskając
przycisk Wyczyść atrybuty niezdefiniowane w stylu .
Aby wyczyścić atrybuty niezdefiniowane w stylu obiektowym

Niekiedy trzeba usunąć atrybuty z obiektu nawet wtedy, gdy nie są one zawarte w definicji stylu. Na przykład, jeżeli
kategoria Wypełnienie w definicji stylu obiektowego jest niezaznaczona, a użytkownik zastosuje czerwone
wypełnienie do ramki sformatowanej tym stylem, to naciśnięcie przycisku Wyczyść atrybuty niezdefiniowane w
stylu pozwoli usunąć to czerwone wypełnienie.
1 Zaznaczyć obiekt lub grupę, które mają zostać zmienione.
2 Otworzyć paletę Style obiektowe i nacisnąć przycisk Wyczyść atrybuty niezdefiniowane w stylu na dole tej
palety.
Aby zmienić nazwę stylu obiektowego

1 Usunąć zaznaczenie ze wszystkich obiektów.
2 Otworzyć paletę Style obiektowe i dwukrotnie kliknąć styl, którego nazwa ma zostać zmieniona.
3 W oknie dialogowym Style obiektowe wpisać nową nazwę stylu i nacisnąć przycisk OK.
Aby edytować style obiektowe

• Aby styl nie został nadany zaznaczonej ramce albo ustawiony jako domyślny, kliknąć prawym przyciskiem myszy
(Windows) lub kliknąć z przytrzymaniem klawisza Control (MacOS) nazwę stylu na palecie Style obiektowe, a
następnie wybrać polecenie Edytuj [nazwa stylu].
• Dwukrotnie kliknąć nazwę stylu na palecie Style obiektowe, albo zaznaczyć styl i wybrać polecenie Opcje stylu z
menu palety. Należy pamiętać, że czynność ta nadaje kliknięty styl każdemu zaznaczonemu obiektowi; jeżeli nie
jest zaznaczony żaden obiekt, to styl ten stanie się domyślnym stylem obiektowym.
2 W oknie dialogowym Style obiektowe wybrać kategorię zawierającą opcje, które mają zostać zmienione.
Zaznaczyć lub wyłączyć kategorie, które mają się znaleźć w stylu.
3 Zmienić pożądane ustawienia.
4 Sprawdzić, czy zaznaczone są wszystkie kategorie, które mają się znaleźć w definicji stylu, a następnie nacisnąć
przycisk OK.
Uwaga: Jeżeli w stylu była włączona pewna kategoria, a potem wyłączono ją podczas edytowania stylu, to program nie
usunie jej atrybutów z obiektów w tym stylu. Na przykład, jeżeli styl obiektowy zawiera błękitne wypełnienie, a podczas
modyfikacji użytkownik wyłączy kategorię Wypełnienie, to obiekt, któremu nadano ten styl, nadal będzie wypełniony
na błękitno. Wynika to z faktu, że ten styl nie modyfikuje już atrybutów wypełnienia. Aby usunąć błękitne wypełnienie
należy albo włączyć panel Wypełnienie i wybrać opcję Brak, albo nacisnąć przycisk Wyczyść atrybuty niezdefiniowane
w stylu dla każdego z obiektów.
Aby powielić style obiektowe

❖ Kliknąć styl na palecie Style obiektowe prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control
(Mac OS), a następnie wybrać polecenie Powiel styl.
Nowy styl pojawi się na dole listy na palecie Style obiektowe.
Aby usunąć styl obiektowy

1 Zaznaczyć styl na palecie Style obiektowe.
2 Wybrać polecenie Usuń styl obiektowy z menu palety, albo przeciągnąć styl na ikonę Usuń, która znajduje się na
dole palety.
3 Jeżeli usuwany styl jest zastosowany do obiektów lub opierają się na nim inne style, program poprosi o wybranie
zastępnika stylu. Wykonać jedną z poniższych czynności:
• Aby zmienić styl obiektów używających obecnie usuwanego stylu, wybrać pożądany styl i nacisnąć przycisk OK.
• Aby pozostawić obiekty bez zmian, wybrać opcję [Brak], zaznaczyć opcję Zachowaj formatowanie i nacisnąć
przycisk OK. Wszystkie obiekty używające usuwanego stylu zachowają takie same atrybuty, ale nie będą już
powiązane ze stylem.
• Aby usunąć wszystkie nadane atrybuty, wybrać opcję [Brak], wyłączyć opcję Zachowaj formatowanie i nacisnąć
przycisk OK.
Uwaga: Aby usunąć wszystkie style, które nie zostały nadane obiektom, wybrać polecenie Zaznacz wszystkie
nieużywane z menu palety Style obiektowe, a następnie kliknąć ikonę Usuń.
Aby zerwać połączenie ze stylem obiektowym

Połączenie między obiektem a nadanym mu stylem można zerwać. Obiekt zachowa swoje atrybuty, ale nie będzie się
już zmieniał wraz ze zmianą stylu.
1 Zaznaczyć obiekt, któremu nadano styl obiektowy.
2 Wybrać polecenie Zerwij łącze ze stylem z menu palety Style obiektowe.
Aby usunąć formatowanie tego stylu obiektowego, wybrać opcję [Brak] z palety Style obiektowe.
Aby zmienić definicję stylu obiektowego

Po nadaniu stylu obiektowego można przesłonić jego atrybuty. Jeżeli wprowadzone w ten sposób zmiany okażą się
korzystne, to można zmienić definicję stylu w taki sposób, aby dopasować go do zmienionego obiektu. Należy
pamiętać, że polecenie Zmień definicję stylu obiektowego zmienia tylko definicje w zaznaczonych kategoriach. Nie
dodaje natomiast atrybutów, które nie wchodziły wcześniej w skład definicji. Jeżeli obiekt zawiera dodatkowe
ustawienia, to trzeba będzie je dodać do stylu osobno, albo po prostu utworzyć nowy styl obiektowy.
1 Zaznaczyć obiekt używający stylu, który ma zostać zmieniony.
2 Zmodyfikować pożądane atrybuty.
3 Otworzyć paletę Style obiektowe i wybrać polecenie Redefiniuj styl obiektowy z menu tej palety.
Definicja stylu obiektowego zmieni się, uwzględniając wprowadzone w obiekcie przesłonięcia atrybutów. Wszystkie
wystąpienia tego stylu obiektowego w dokumencie zostaną uaktualnione i będą używać nowych atrybutów.
Uwaga: Jeżeli opcja Zmień definicję stylu obiektowego jest niedostępna, to ustawione atrybuty nie wchodzą w skład
definicji tego stylu. Aby zmienić definicję tego stylu bezpośrednio, należy posłużyć się oknem Opcje stylu obiektowego
albo utworzyć nowy styl na podstawie tego obiektu.
Aby zaimportować style obiektowe

Style można importować z innych dokumentów. Oprócz samych stylów program InDesign importuje wszystkie
próbki, własne obrysy lub style akapitowe, które zostały użyte w importowanych stylach obiektowych. Jeżeli
importowana próbka, obrys lub styl akapitowy mają taką samą nazwę, ale inne wartości niż istniejąca próbka bądź
styl, to program InDesign zmieni ich nazwę (np. z Ciemnopomarańczowy na Ciemnopomarańczowy 2).
1 Wybrać polecenie Wczytaj style obiektowe z menu palety Style obiektowe.
2 Zaznaczyć plik, z którego mają zostać zaimportowane style obiektowe, i nacisnąć przycisk Otwórz.
3 Sprawdzić, w oknie dialogowym Wczytaj style widoczny jest znak wyboru obok pozycji stylów do
zaimportowania. Jeżeli zachodzi konflikt nazewnictwa, wybrać jedną z następujących opcji w sekcji Konflikt z
istniejącym stylem, a następnie nacisnąć przycisk OK.:
Użyj definicji stylu przychodzącego Zastępuje istniejący styl stylem wczytywanym i stosuje nowe atrybuty tego stylu
do całego tekstu w bieżącym dokumencie, który sformatowano starym stylem. Definicje stylów przychodzących i
istniejących wyświetlane są na dole okna dialogowego Wczytaj style, można je więc porównać.
Auto-zmiana nazwy Zmienia nazwę wczytywanego stylu.
Zaimportowane style pojawią się na palecie Style obiektowe.

286
Rozdział 10: Łączenie tekstu i grafiki
Obiekty zakotwiczone
Informacje o obiektach zakotwiczonych
Obiekty zakotwiczone to elementy takie jak obrazki lub pola tekstowe, które zostały przyczepione — czyli
zakotwiczone—do konkretnego tekstu. Obiekt zakotwiczony porusza się wraz z tekstem zawierającym
zakotwiczenie. Zakotwiczanie pozwala związać obiekty z konkretnym wierszem lub blokiem tekstu, jak np. uwagi,
ramki, ilustracje czy ikony związane z wybranym słowem.
Obiekt zakotwiczony można tworzyć przez wklejenie lub umieszczenie obiektu (albo ramki) w tekście za pomocą
narzędzia Tekst; inną metodą jest użycie polecenia Wstaw obiekt zakotwiczony. Podczas umieszczania obiektu
program InDesign doda znacznik zakotwiczenia w punkcie wstawiania. Obiekty zakotwiczone dziedziczą parametry
obrotu i pochylenia ramki tekstowej, w której są zakotwiczone, nawet jeżeli ich pozycja przypada na zewnątrz rej
ramki. Obiekty te można jednak zaznaczyć i zmienić ich atrybuty.
Obiekty zakotwiczone mogą zajmować jedną z następujących pozycji:
W wierszu Obiekt zakotwiczony jest wyrównany do linii bazowej w punkcie wstawiania. Zmieniając wartość opcji
Przesunięcie Y można przesunąć obiekt nad lub pod linię bazową. Jest to domyślny rodzaj położenia zakotwiczonego
obiektu. We wcześniejszych wersjach programu InDesign obiekty takie nazywane były grafiką w wierszu.
Nad wierszem Umieszcza zakotwiczony obiekt nad wierszem, stosując jeden z następujących rodzajów wyrównania:
do lewej, do środka, do prawej, do grzbietu, od grzbietu oraz (wyrównanie tekstu). Opcja Wyrównanie tekstu stosuje
takie samo wyrównanie, jakie ma akapit, w którym znajduje się znacznik zakotwiczenia.
Własne Obiekt zakotwiczony jest umieszczany w pozycji zdefiniowanej w oknie dialogowym Opcje obiektu
zakotwiczonego. Obiekt ten można umieścić w dowolnym miejscu w ramce tekstowej lub poza nią.
Uwaga: Obiekty zakotwiczone w pozycji "w wierszu" i "nad wierszem" można stosować w tekście na ścieżce. (Zobacz
Àby dodać zakotwiczone obiekty w tekście na ścieżce' na stronie 304.)
Przykładowy dokument z zakotwiczonymi obiektami

A. Pozycja „w wierszu” B. Pozycja „nad wierszem” (wyrównanie do lewej) C. Pozycja własna (wyrównanie do krawędzi ramki tekstowej)
Aby utworzyć obiekt zakotwiczony

Jeżeli nie ma jeszcze obiektu, który będzie umieszczany w dokumencie (np. nie napisano jeszcze tekstu do
wyróżnionej ramki), to można utworzyć pustą ramkę zakotwiczoną. Będzie ona pełniła rolę wypełniacza na
zawartość, którą użytkownik doda później. Rozmiar zakotwiczonej ramki można w dowolnym momencie zmienić,
a ustawienia jej pozycji zostaną automatycznie uaktualnione.
• Aby dodać obiekt zakotwiczony, wybrać narzędzie Tekst, umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma się
znaleźć zakotwiczenie, a następnie umieścić lub wkleić obiekt. Domyślne położenie obiektu zakotwiczonego to
pozycja „w wierszu”.
Ramka w wierszu może być wyższa niż wiersz tekstu, w którym się znajduje. W takim przypadku tekst będzie
nakładał się na zaimportowany obrazek albo też nad wierszem zawierającym ramkę pojawi się dodatkowy odstęp.
Rozwiązaniem tego problemu jest wstawienie opcjonalnego lub wymuszonego końca wiersza albo podanie innej
wartości interlinii dla okolicznych wierszy. (Zobacz Àby określić interlinię' na stronie 313.)
• Aby zakotwiczyć istniejący obiekt, zaznaczyć go i wybrać polecenie Edycja > Wklej. Następnie wybrać narzędzie
Tekst, umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma się znaleźć zakotwiczenie i wybrać polecenie Edycja >
Wklej. Domyślne położenie obiektu zakotwiczonego to pozycja „w wierszu”.
• Aby dodać ramkę zastępczą dla obiektu, który nie jest jeszcze dostępny (np. tekstu wyróżnionej uwagi, który
trzeba dopiero napisać), należy wybrać narzędzie Tekst i umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma się
znaleźć zakotwiczenie obiektu; następnie wybrać polecenie Obiekt > Obiekt zakotwiczony > Wstaw. Informacje
o określaniu opcji ramki zastępczej można znaleźć w części Òpcje wstawionych obiektów zakotwiczonych' na
stronie 287.
Znaki tekstowe można zakotwiczać, konwertując je na krzywe. Przekonwertowanie na krzywe automatycznie
przekształca każdy znak tekstu w obiekt zakotwiczony z pozycją "w wierszu".
2 Aby zmienić położenie obiektu, należy zaznaczyć go jednym z narzędzi do zaznaczania i wybrać polecenie Obiekt
> Obiekt zakotwiczony > Opcje. Ustawić pożądane opcje. (Zobacz Òpcje pozycji w wierszu i nad wierszem' na
stronie 288 or Òpcje pozycji własnych' na stronie 289.)
Okno dialogowe Obiekt zakotwiczony można pominąć, stosując skrót klawiaturowy Wstaw obiekt
zakotwiczony/Idź do znacznika zakotwiczenia. Klawisze dla tego skrótu trzeba przydzielić w Edytorze skrótów
klawiaturowych (jest wymieniony w obszarze Tekst i tabele). Dwukrotne naciśnięcie klawiszy tego skrótu powoduje
odznaczenie obiektu i umieszczenie kursora z powrotem w głównym tekście. (Zobacz Ìnformacje o skrótach
klawiaturowych' na stronie 768.)
Opcje wstawionych obiektów zakotwiczonych

Wstawiając wypełniacz dla obiektu zakotwiczonego można określić następujące opcje zawartości:
Zawartość Określa rodzaj obiektu, jaki będzie zawierać ramka zastępcza.
Uwaga: Jeżeli wybierze się opcję Tekst, to w ramce pojawi się punkt wstawiania; jeżeli wybierze się opcję Grafika lub
Nieprzydzielona, to program InDesign zaznaczy ramkę.
Styl obiektowy Określa styl, który będzie formatował obiekt. W menu tym pojawią się uprzednio zdefiniowane i
zapisane style obiektowe.
Styl akapitowy Określa styl akapitowy, który będzie formatował obiekt. W menu tym pojawią się uprzednio
zdefiniowane i zapisane style akapitowe.
Uwaga: Jeżeli w stylu obiektowym włączono styl akapitowy, a użytkownik wybierze inny styl z menu Styl akapitowy lub
wprowadzi zmiany w opcjach Pozycja zakotwiczenia w danym stylu, to w menu Styl obiektowy pojawi się znak plus
(+), wskazujący, że dokonano przesłonięć.
Szerokość i Wysokość Określają rozmiary ramki zastępczej.
Informacje o określaniu opcji położenia można znaleźć w części Òpcje pozycji w wierszu i nad wierszem' na
stronie 288 lub Òpcje pozycji własnych' na stronie 289.
Zobacz także
Òpcje pozycji w wierszu i nad wierszem' na stronie 288
Òpcje pozycji własnych' na stronie 289
Àby umieścić obiekt zakotwiczony w pozycji własnej' na stronie 292
Opcje pozycji w wierszu i nad wierszem

Wybór opcji "W wierszu" lub "Nad wierszem" z menu Pozycja w oknie dialogowym Opcje obiektu zakotwiczonego
udostępnia opisane poniżej opcje sterowania położeniem zakotwiczonego obiektu. (Opcje te można również znaleźć
w oknie dialogowym Wstaw obiekt zakotwiczony.)
W wierszu Wyrównuje dół obiektu zakotwiczonego do linii bazowej. Obiekty w wierszu podlegają pewnym
ograniczeniom przesuwania wzdłuż osi y: góra obiektu nie może znaleźć się niżej niż dolny margines interlinii,
natomiast dół obiektu nie może znaleźć się wyżej niż górny margines interlinii.
Odległość Y Steruje położeniem na linii bazowej. Obiekt można również przesuwać w pionie, przeciągając go na
stronie myszą.
Nad wierszem Wyrównuje obiekt nad wierszem zawierającym znacznik zakotwiczenia i pod wierszem tekstu, który
znajduje się powyżej znacznika zakotwiczenia.
Wyrównanie Wybrać jedną z następujących opcji:
• Lewy, Środkowy, Prawy Wyrównują obiekt w obrębie łamu tekstu. Opcje te ignorują wartość wcięcia zastosowaną
w akapicie i wyrównują obiekt w obrębie całego łamu.
• Do grzbietu i Od grzbietu Wyrównują obiekt w lewo lub w prawo, w zależności od tego, na której stronie
rozkładówki się znajduje. Opcje te ignorują wartość wcięcia zastosowaną w akapicie i wyrównują obiekt w obrębie
całego łamu.
• (Wyrównanie tekstu) Wyrównuje obiekt zgodnie z opcjami wyrównania zdefiniowanymi dla danego akapitu.
Opcja ta wyrównuje obiekt, uwzględniając wartości wcięcia akapitu.
Odstęp przed Określa położenie obiektu względem dołu marginesu interlinii w poprzednim wierszu tekstu.
Wartości dodatnie obniżają położenie zarówno obiektu, jak i tekstu pod nim. Wartości ujemne podnoszą tekst pod
obiektem w górę, w kierunku obiektu. Maksymalna wartość ujemna jest równa wysokości obiektu.
Odstęp po Określa położenie obiektu względem wysokości kapitalika dla pierwszego znaku w wierszu pod
obiektem. Wartość 0 wyrównuje dół obiektu do pozycji wysokości kapitalika. Wartości dodanie przesuwają tekst pod
obiektem w dół (w kierunku od dolnej części obiektu). Wartości ujemne podnoszą tekst pod obiektem w górę, w
kierunku obiektu.
Korzystanie z opcji Odstęp przed i Odstęp po

A. Opcja Odstęp przed o wartości 0P10 odsuwa obiekt i związany z nim tekst od poprzedniego wiersza. B. Opcja Odstęp po o wartości 0p10
odsuwa obiekt i poprzedzający go wiersz tekstu od wiersza, w którym obiekt jest zakotwiczony (poniżej).
Uwaga: Obiekty zakotwiczone w pozycji "nad wierszem" zawsze pozostają razem z wierszem, w którym znajduje się
zakotwiczenie. Tekst nie zostanie złożony tak, aby obiekt znalazł się na dole jednej strony, a wiersz ze znacznikiem
zakotwiczenia na górze następnej.
Opcje pozycji własnych

Sterowanie położeniem obiektu zakotwiczonego w pozycji własnej umożliwiają opisane poniżej opcje. Opcje te
można określać w oknie dialogowym Wstaw obiekt zakotwiczony albo w oknie dialogowym Opcje obiektu
zakotwiczonego. Instrukcje korzystania z tych opcji można znaleźć w części Àby umieścić obiekt zakotwiczony w
pozycji własnej' na stronie 292.
Względem grzbietu Określa, czy obiekt ma być wyrównywany do grzbietu dokumentu. Zaznaczenie tej opcji
spowoduje, że mapka Punkt odniesienia obiektu zakotwiczonego wyświetli dwustronicową rozkładówkę. Strony te
są swoim lustrzanym odbiciem. Po zaznaczeniu tej opcji obiekty ułożone po jednej stronie rozkładówki, np. na
marginesie zewnętrznym, pozostaną na marginesie zewnętrznym nawet wtedy, gdy tekst przepłynie na drugą stronę.
"
#
Korzystanie z opcji Względem grzbietu

A. Opcja Względem grzbietu nie została zaznaczona: obiekt pozostaje po lewej stronie ramki tekstowej po przepłynięciu tekstu na prawą
stronę rozkładówki. B. Zaznaczona opcja Względem grzbietu: obiekt pozostaje na zewnętrznej krawędzi strony, gdy tekst przepłynie na prawą
stronę rozkładówki.
Uwaga: Jeżeli po wybraniu opcji Względem grzbietu zmieni się wartość opcji Przesunięcie X, to kierunek ruchu obiektu
może ulec zmianie. Zmiana ta wynika z faktu, że kierunek ruchu zależy częściowo od tego, po której stronie rozkładówki
znajduje się obiekt.
Punkt odniesienia obiektu zakotwiczonego Określa położenie obiektu wyrównywanego względem miejsca na
stronie (zgodnie z ustawieniem opcji Punkt odniesienia miejsca zakotwiczenia). Na przykład, aby wyrównać prawą
krawędź obiektu do elementu strony, np. ramki tekstowej, należy kliknąć punkt po prawej stronie mapki. Więcej
informacji o korzystaniu z mapki punktów odniesienia można znaleźć w części Àby umieścić obiekt zakotwiczony
w pozycji własnej' na stronie 292.
Punkt odniesienia miejsca zakotwiczenia Określa położenie na stronie (zdefiniowane w opcjach X i Y
względem...), do którego ma być wyrównywany obiekt. Na przykład, jeżeli opcję "X względem" ustawi się na "Ramka
tekstowa", a opcję "Y względem" na wartość "Wiersz (linia bazowa)", to mapka będzie przedstawiać w poziomie
obszar ramki, a w pionie obszar wiersza tekstu zawierającego znacznik zakotwiczenia. Jeżeli kliknie się punkt z lewej
strony mapki, to punkt odniesienia obiektu zostanie wyrównany do lewej krawędzi ramki tekstowej i do linii
bazowej tekstu.
Prawa krawędź obiektu wyrównana do lewej krawędzi ramki tekstowej.
Uwaga: W zależności od ustawień opcji "X względem" i "Y względem", mapka Punkt odniesienia miejsca zakotwiczenia
może wyświetlać trzy lub dziewięć pozycji. Opcje wierszowe, np. Wiersz (linia bazowa) udostępniają tylko trzy opcje —
po środku po lewej, po środku i po środku po prawej — ponieważ o pozycji w pionie decyduje znacznik zakotwiczenia
w tekście.
X względem Określa podstawę wyrównania w poziomie. Na przykład, opcja "Ramka tekstowa" umożliwia
wyrównanie obiektu do lewej lub prawej strony albo środka ramki tekstowej. Dokładne miejsce wyrównania w
poziomie zależy od wybranych punktów odniesienia i odległości wpisanej w pole Przesunięcie X.
Na przykład, jeżeli obiekt ma się znajdować na marginesie strony i jego prawa krawędź ma być dosunięta do tego
marginesu, należy dla opcji "X względem" wybrać "Margines strony" oraz włączyć punkt po prawej stronie mapki
Punkt odniesienia obiektu zakotwiczonego i punkt po lewej stronie mapki Punkt odniesienia miejsca zakotwiczenia.
Opcja "X względem" określa obszar strony, względem którego obiekt będzie pozycjonowany w poziomie.
A. Wyrównywanie prawej krawędzi obiektu do lewej krawędzi ramki tekstowej B. Wyrównywanie prawej krawędzi obiektu do lewej strony
marginesu
Odległość X Przesuwa obiekt w górę lub w dół. Kierunek przesunięcia zależy od punktu odniesienia. Przy
wyrównaniu do środka elementu strony, wartości dodatnie przesuwają obiekt w prawo. Kierunek ruchu zależy także
od tego, czy zaznaczono opcję Względem grzbietu.
Y względem Określa podstawę wyrównania obiektu w pionie. Na przykład, opcja Krawędź strony umożliwia
wykorzystanie krawędzi strony jako podstawy wyrównania obiektu do góry, do środka lub do dołu tej strony. Punkt
odniesienia miejsca zakotwiczenia określa, czy obiekt będzie wyrównywany do góry, do środka czy do dołu danego
elementu strony. Jeżeli wybierze się opcję wierszową, np. Wiersz (linia bazowa), to mapka Punkt odniesienia miejsca
zakotwiczenia wyświetli tylko środkowy, poziomy rząd punktów.
A B
Opcja "Y względem" określa obszar strony, względem którego obiekt będzie pozycjonowany w pionie.
A. Wyrównywanie góry obiektu do góry krawędzi strony B. Wyrównywanie dołu obiektu do dołu krawędzi strony
Odległość Y Przesuwa obiekt w górę lub w dół. Wartości dodatnie przesuwają obiekt w dół.
Utrzymaj w obrębie górnej i dolnej granicy łamu Utrzymuje obiekt w obrębie łamu tekstu, nawet jeżeli przepływ
tekstu mógłby spowodować przesunięcie się obiektu poza łam. W takim przypadku dół obiektu zostanie wyrównany
do dolnego marginesu wewnętrznego, albo góra obiektu do górnego marginesu wewnętrznego. Na przykład,
zakotwiczony obiekt znajdujący się obok wiersza tekstu i pośrodku łamu wygląda dobrze; jeżeli jednak nie zaznaczy
się tej opcji, to przepłynięcie znacznika zakotwiczenie na dół łamu może spowodować, że obiekt "spadnie" poniżej
krawędzi łamu lub strony. Zaznaczenie tej opcji uniemożliwia przeciąganie obiektu nad i pod granice łamu. Jeżeli
zmieni się rozmiar obiektu, to w razie potrzeby program ponownie wyrówna go do górnej lub dolnej krawędzi łamu.
Ta opcja jest dostępna tylko wtedy, gdy w menu "X względem" wybrano parametr wierszowy, np. "Wiersz (linia
bazowa)".
Uwaga: Jeżeli program InDesign przesłoni położenie obiektu tak, aby mieścił się w obrębie łamu, w oknie dialogowym
obok podanej przez użytkownika wartości przesunięcia Y pojawi się znak plus (+).
Zablokuj pozycjonowanie ręczne Nie zezwala na przesuwanie obiektu zakotwiczonego po stronie przez
przeciąganie czy poruszanie klawiszami strzałek.
Podgląd Wyświetla zmiany położenia na stronie w miarę ich wprowadzania.
Aby umieścić obiekt zakotwiczony w pozycji własnej

1 Zaznaczyć obiekt i wybrać polecenie Obiekt > Obiekt zakotwiczony > Opcje.
2 Z menu Położenie wybrać opcję Własna. Szczegółowe informacje o obiektach w pozycji własnej można znaleźć
w części Òpcje pozycji własnych' na stronie 289.
Aby obiekt przesuwał się po stronie w miarę wprowadzania opcji, można zaznaczyć pole Podgląd na dole okna
dialogowego.
3 Aby obiekt pozostawał po tej samej stronie względem grzbietu dokumentu, zaznaczyć opcję Względem grzbietu.
Pozwoli to np. utrzymać obiekt na zewnętrznym marginesie strony, niezależnie od tego, po której stronie
rozkładówki się znajdzie.
4 Kliknąć punkt na mapce Punkt odniesienia obiektu zakotwiczonego , aby określić punkt obiektu
wyrównywany do strony.
5 Z menu "X względem" wybrać element strony, który będzie podstawą wyrównania w poziomie. Na przykład, opcja
"Ramka tekstowa" umożliwia wyrównanie obiektu do lewej lub prawej strony albo środka ramki tekstowej.
6 Z menu "Y względem" wybrać element strony, który będzie podstawą wyrównania w pionie. Na przykład, opcja
"Wiersz (linia bazowa" pozwala wyrównać obiekt do linii bazowej tekstu, w którym jest zakotwiczony.
7 Kliknąć punkt na mapce Punkt odniesienia miejsca zakotwiczenia , aby określić, do jakiego miejsca
elementów strony wybranych z menu "X względem" oraz "Y względem" obiekt ma być wyrównywany.
8 Podać Odległość X lub Odległość Y, aby przesunąć obiekt od punktu wyrównywania.
9 Aby obiekt nie przekroczył dolnej ani górnej granicy łamu po przepłynięciu tekstu, można zaznaczyć opcję
Utrzymaj w obrębie górnej i dolnej granicy łamu. Ta opcja jest dostępna tylko wtedy, gdy w menu "Y względem"
wybrano parametr wierszowy, np. "Wiersz (linia bazowa)".
Wskazówki dotyczące sterowania położeniem obiektów zakotwiczonych w pozycji

własnej
Poniższe wskazówki mogą okazać się pomocne przy sterowaniu położeniem obiektów za pomocą okna dialogowego
Opcje obiektu zakotwiczonego.
• Pozycja własna udostępnia cztery główne opcje: Dwie mapki punktu odniesienia oraz menu "X względem" oraz
"Y względem". Opcje te razem sterują położeniem obiektu. Na przykład, wybór opcji z menu "X względem" oraz
"Y względem" decyduje o tym, co przedstawia Punkt odniesienia miejsca zakotwiczenia — może to być ramka
tekstowa, wiersz tekstu w łamie albo cała strona. Poniższy obrazek przedstawia metodę zmiany położenia obiektu
przez wybór różnych punktów odniesienia, podczas gdy wartości "X względem" oraz "Y względem" pozostają bez
zmian.
Zmiana położenia obiektu zakotwiczonego — (z menu "X względem" wybrano opcję "Ramka tekstowa", a z menu "Y względem" opcję "Wiersz
(linia bazowa)"
A. Wybór punktu w prawym dolnym rogu mapki obiektu zakotwiczonego oraz środkowego punktu po lewej na mapce miejsca zakotwiczenia.
B. Zmiana punktu na mapce obiektu zakotwiczonego na punkt w lewym górnym rogu; na mapce miejsca zakotwiczenia pozostaje wybrany
środkowy punkt po lewej. C. Mapka obiektu zakotwiczonego pozostaje ustawiona na punkt w lewym górnym rogu; na mapce miejsca
zakotwiczenia wybieramy środkowy punkt po prawej
• Aby utworzyć obiekt zakotwiczony, który mimo przepływu tekstu będzie zachowywał swoją pozycję na stronie
(np. w lewym górnym rogu) i który przesunie się tylko wtedy, gdy tekst przepłynie na inną stronę, należy
zakotwiczyć obiekt do marginesów lub krawędzi strony. Na przykład, można ustawić menu "X względem" i "Y
względem" na "Margines strony", kliknąć punkt na górze po lewej stronie na mapce dla obiektu oraz punkt na
górze po lewej na mapce dla elementu strony . Mimo przepływu tekstu, obiekt pozostanie wówczas w lewym
górnym rogu, w obrębie marginesów strony. Tylko przepływ wiersza tekstu ze znacznikiem zakotwiczenia na
następną stronę spowoduje przesunięcie się obiektu — zostanie on przeniesiony w lewy górny róg następnej
strony.
4 5
4 5
Ustawianie obiektu zakotwiczonego w konkretnym miejscu na stronie

A. Obiekt ustawiamy za pomocą opcji "Margines strony" lub "Krawędź strony", wybraną z menu "X względem" oraz "Y względem" B. Mimo
przepływu tekstu obiekt nie porusza się, dopóki tekst ten nie przejdzie na następną stronę.
• Aby obiekty pozostawały wyrównane do konkretnego wiersza tekstu, tak aby dany obiekt podążał za tekstem w
razie jego przepływu, należy wybrać opcję Wiersz z menu "Y względem".
• Aby obiekt pozostał w obrębie ramki tekstowej, ale nie trzymał się konkretnego wiersza w miarę przepływu tekstu,
należy wybrać opcję "Ramka tekstowa" z menu "X względem".
• Aby obiekt pozostawał ustawiony względem marginesu (np. gdy chcemy utworzyć ramkę na zewnętrznym
marginesie strony), należy wybrać opcję Względem grzbietu.
Zaznaczanie i kopiowanie obiektów zakotwiczonych

Za pomocą narzędzia Zaznaczanie można zaznaczyć tylko jeden obiekt zakotwiczony na raz. Za pomocą narzędzia
Tekst można zaznaczyć zakres tekstu z wieloma znacznikami obiektów zakotwiczonych. Po zaznaczeniu wielu
znaczników zakotwiczenia narzędziem Tekst, można zmienić opcje położenia dla wszystkich zakotwiczonych
obiektów jednocześnie.
Uwaga: Jeżeli przynajmniej dwa obiekty zakotwiczone zajmują to samo położenie — np. jeden wiersz tekstu zawiera
znaczniki dwóch obiektów zakotwiczonych o takich samych atrybutach zakotwiczenia — to obiekty te nałożą się na
siebie.
Kopiując tekst zawierający znacznik zakotwiczenia obiektu kopiuje się również ów zakotwiczony obiekt.
Skopiowanie zakotwiczonego obiektu i wklejenie go poza tekstem spowoduje, że stanie się on niezależnym
obrazkiem, niepołączonym z tekstem.
Aby wyświetlić na stronie znaczniki obiektów zakotwiczonych

Wyświetlając znaczniki obiektów można oglądać zakotwiczenia i ich relacje względem tekstu na stronie. Można w
tym celu użyć dowolnej z następujących metod:
• Aby wyświetlić znaczniki zakotwiczenia w tekście, wybrać polecenie Tekst > Pokaż znaki ukryte.
• Aby wyświetlić kropkowaną linię od znacznika zakotwiczenia do związanego z nim obiektu zakotwiczonego w
pozycji własnej, należy zaznaczyć ten obiekt i wybrać polecenie Widok > Pokaż wątki tekstu. Wątek biegnie od
znacznika zakotwiczenia do punktu odniesienia dla zakotwiczonego obiektu.
• Aby wyświetlić symbole zakotwiczenia na obiektach zakotwiczonych, wybrać polecenie Widok > Pokaż
krawędzie ramek. Wyświetlenie symboli zakotwiczenia pomaga określić, czy obiekty zostały zakotwiczone.
Aby ręcznie zmienić położenie zakotwiczonego obiektu na stronie

Przeniesienie ramki powoduje również przeniesienie zakotwiczonych w niej obiektów, chyba że zostały one ułożone
względem marginesów lub krawędzi strony.
Uwaga: Przed przesunięciem obiektu zakotwiczonego należy sprawdzić, czy wyłączona jest opcja Zablokuj
pozycjonowanie ręczne, która znajduje się w oknie dialogowmy Obiekty zakotwiczone; można także wybrać polecenie
Obiekt >Odblokuj położenie.
• Aby przenieść obiekty zakotwiczone w wierszu, wybrać narzędzie Zaznaczanie lub Zaznaczanie
bezpośrednie ; zaznaczyć obiekt i przeciągnąć go w pionie. Obiekty w wierszu można przesuwać tylko pionie,
nie w poziomie.
Aby przenieść obiekt zakotwiczony w wierszu lub nad wierszem poza ramkę tekstową, należy najpierw
przekonwertować go na obiekt o pozycji własnej, a następnie przenieść na pożądane miejsce.
• Aby przenieść obiekty zakotwiczone w wierszu równolegle do linii bazowej, umieścić punkt wstawiania przed lub
za obiektem i zmodyfikować wartość kerningu.
Aby przenieść obiekt zakotwiczony w wierszu lub nad wierszem poza ramkę tekstową, należy najpierw
przekonwertować go na obiekt o pozycji własnej, a następnie przenieść na pożądane miejsce.
• Aby przenieść obiekty zakotwiczone w pozycji własnej, wybrać narzędzie Zaznaczanie lub Zaznaczanie
bezpośrednie , zaznaczyć obiekt i przeciągnąć go w pionie lub w poziomie.
Obiekt zakotwiczony można także obracać i przekształcać. (Zobacz Àby przekształcić obiekty za pomocą
narzędzia Przekształć swobodnie' na stronie 484 oraz Àby obrócić obiekty' na stronie 479.)
Aby zmienić rozmiar obiektu zakotwiczonego

Przed zmianą rozmiaru obiektu zakotwiczonego należy sprawdzić, czy wyłączono opcję Zablokuj pozycjonowanie
ręczne, która znajduje się w oknie dialogowym Obiekty zakotwiczone.
❖ Wybrać narzędzie Zaznaczanie lub Zaznaczanie bezpośrednie , zaznaczyć obiekt i przeciągnąć uchwyt w
jego rogu lub na jednym z boków.
Uwaga: Zmiana rozmiaru w pionie dla obiektu zakotwiczonego w wierszu lub nad wierszem może spowodować, że
obiekt zostanie zakryty. Jeżeli tekst ze znacznikiem zakotwiczenia stanie się tekstem zakrytym, to obiekt również
zostanie zakryty.
Zmiana obiektu zakotwiczonego może również spowodować zmianę jego położenia. Na przykład, jeżeli prawa
krawędź obiektu została wyrównana do lewej strony ramki tekstowej, to przeciągnięcie uchwytu na prawym boku
obiektu o 1 pica w lewo (w kierunku od krawędzi ramki) spowoduje, że obiekt zmieni rozmiar, a następnie przesunie
się o 1 pica w prawo.
Aby zwolnić obiekt zakotwiczony

Jeżeli obiekt nie powinien już poruszać się wraz z tekstem, można go zwolnić, czyli usunąć zakotwiczenie.
❖ Zaznaczyć obiekt zakotwiczony za pomocą jednego z narzędzi do zaznaczania, a następnie wybrać polecenie
Obiekt > Obiekt zakotwiczony > Zwolnij.
Położenie obiektu na stronie nie zmieni się.
Oblewanie tekstu wokół obiektów

Informacje o oblewaniu tekstem
Tekst można oblewać wokół dowolnego obiektu, łącznie z ramkami tekstowymi, importowaną grafiką i obiektami
narysowanymi w programie InDesign. Po zastosowaniu oblewania obiektu tekstem InDesign automatycznie tworzy
wokół tego obiektu granicę odpychającą tekst. Obiekt, wokół którego układa się tekst, nazywany jest obiektem
oblewania.
Niezależnie od typu obiektu czy używanej metody oblewania, zawsze można ręcznie dostosować wynikową granicę
oblewania tekstu.
Uwaga: Jeżeli zastosuje się oblewanie tekstem do obiektu zakotwiczonego, to oblewanie będzie dotyczyło wierszy tekstu
w wątku, w którym znajduje się znacznik zakotwiczenia, i tylko tych wierszy, które znajdują się za tym znacznikiem.
Aby oblewać tekst wokół zwykłych obiektów

1 Jeżeli to konieczne, wybrać polecenie Okno >Oblewanie tekstem, aby wyświetlić paletę Oblewanie tekstem.
2 Wybrać narzędzie Zaznaczenie lub narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie . Zaznaczyć ramkę — na ogół
obrazek, dookoła którego ma być oblewany tekst.
3 Na palecie Oblewanie tekstem nacisnąć przycisk z pożądanym kształtem oblewania:
• Opcja Oblewaj dookoła obwiedni tworzy oblewanie prostokątne, o wysokości i szerokości określonej przez
obwiednię zaznaczonego obiektu.
• Opcja Oblewaj dookoła kształtu obiektu , nazywana także oblewaniem konturowym, tworzy granicę oblewania
o takim samym kształcie, jak zaznaczona ramka (plus-minus podane odległości odstępu). Więcej informacji o
ustawianiu opcji oblewania konturowego można znaleźć w części Àby oblewać tekst wokół zaimportowanej
grafiki' na stronie 297.
Ustawienie Oblewaj dookoła obwiedni (po lewej) w porównaniu do ustawienia Oblewaj dookoła kształtu obiektu (po prawej)
• Opcja Przeskocz obiekt powoduje, że tekst nie pojawia się w dostępnej przestrzeni po lewej albo prawej stronie
ramki.
• Opcja Przeskocz do następnego łamu wymusza przeniesienie otaczającego ramkę akapitu na górę następnej
kolumny tekstu lub ramki tekstowej.
4 W polach odstępu oblewania wpisać odległości. Wartości dodatnie przesuwają oblewanie dalej od krawędzi
ramki, wartości ujemne umieszczają granicę oblewania wewnątrz krawędzi ramki.
Aby zastosować oblewanie tekstem do elementów na stronie wzorcowej, należy przytrzymać klawisze Ctrl+Shift
(Windows) lub Command+Shift (Mac OS) i kliknąć na elemencie na stronie dokumentu. Po zaznaczeniu obrazka
na stronie dokumentu, zastosować oblewanie tekstem. Ten proces przesłania obiekt na stronie wzorcowej.
Aby ustawić domyślne opcje oblewania tekstem dla wszystkich nowych obiektów należy odznaczyć wszystkie
obiekty, a następnie zmienić opcje oblewania tekstem.
Aby oblewać tekst wokół zaimportowanej grafiki

Jeżeli obiekt oblewania to grafika importowana, można oblewać tekst wokół kanału alfa tego obrazka albo wokół
ścieżki z programu Photoshop.
1 Jeżeli to konieczne, wybrać polecenie Okno > Oblewanie tekstem, aby wyświetlić paletę Oblewanie tekstem, a
następnie zaznaczyć importowaną grafikę.
2 Na palecie Oblewanie tekstem nacisnąć przycisk opcji Oblewaj dookoła kształtu obiektu i podać odpowiednie
wartości odstępu oblewania.
3 Aby określić opcje konturu, wybrać jedną z następujących opcji z menu Tekst na palecie Oblewanie:
• Aby oblewać tekst wokół prostokąta określonego przez wysokość i szerokość grafiki, wybrać opcję Obwiednia.
• Aby wygenerować granicę oblewania tekstem używając funkcji automatycznego wykrywania krawędzi InDesign,
wybrać opcję Wykryj krawędzie. (Aby ręcznie dostosować wykrywanie krawędzi należy zaznaczyć obiekt i wybrać
polecenie Obiekt > Ścieżka odcinania.)
• Aby wygenerować granicę oblewania tekstem na podstawie kanału alfa zapisanego z obrazkiem, wybrać opcję
Kanał alfa, a następnie wybrać kanał, który ma zostać użyty, z menu Kanał alfa na palecie Oblewanie tekstem.
Jeżeli opcja Kanał alfa nie jest dostępna, to z obrazkiem nie zostały zapisane żadne kanały alfa. InDesign
automatycznie rozpoznaje domyślną przezroczystość (szachownicę) Photoshopa jako kanał alfa; w przeciwnym
wypadku trzeba za pomocą Photoshopa usunąć tło lub utworzyć i zapisać z obrazkiem dodatkowy kanał alfa.
• Aby wygenerować granicę oblewania tekstem ze ścieżki zapisanej z obrazkiem, wybrać opcję Ścieżka Photoshopa,
a następnie wybrać odpowiednią ścieżkę z menu Ścieżka na palecie Oblewanie tekstem. Jeżeli opcja Ścieżka
Photoshopa jest niedostępna, to z obrazkiem nie zostały zapisane żadne ścieżki
• Aby zbudować granicę oblewania na podstawie ramki kontenera, wybrać opcję Ramka graficzna.
• Aby użyć ścieżki odcinania importowanego obrazka jako granicy oblewania tekstem, wybrać opcję Tak jak
przycinanie.
4 Aby tekst pojawiał się w "otworach" w grafice importowanej, np. w fotografii opony, należy zaznaczyć opcję Wraz
z krawędziami wewnętrznymi na palecie Oblewanie tekstem.
Opcja Wraz z krawędziami wewnętrznymi wyłączona (po lewej) i włączona (po prawej)
Zobacz także
`Ścieżki odcinania' na stronie 492
Aby utworzyć odwrócone oblewanie tekstem

1 Za pomocą narzędzia Zaznaczanie lub Zaznaczanie bezpośrednie zaznaczyć obiekt, np. ścieżkę złożoną,
wewnątrz której można będzie oblewać tekst.
2 Jeżeli to konieczne, wybrać polecenie Okno > Oblewanie tekstem aby wyświetlić paletę Oblewanie tekstem.
Zastosować do obiektu oblewanie tekstem, np. opcję Kształt obiektu.
3 Zaznaczyć opcję Odwróć. Jest ona często używana w połączeniu z opcją Kształt obiektu.
Oblewanie wokół kształtu obiektu (po lewej), i zaznaczona opcja Odwróć (po prawej)
Aby zmienić kształt oblewania tekstem

1 Za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie zaznaczyć obiekt, do którego zastosowane zostało oblewanie
tekstem. Jeżeli granica oblewania tekstem ma ten sam kształt, co obiekt, to jest ona nałożona na obiekt.
• Aby równomiernie zmienić odległość między tekstem a obiektem oblewania, podać wartości przesunięcia na
palecie Oblewanie tekstem.
• Aby edytować krawędź oblewania tekstem, posłużyć się narzędziami Pióro i Zaznaczenie bezpośrednie, aby
zmodyfikować ścieżkę.
Modyfikowanie granicy oblewania tekstem
Aby pominąć oblewanie tekstem na warstwach ukrytych

Po ukryciu warstwy zawierającej obiekt oblewania, ramki tekstowe na innych warstwach nadal oblewają się wokół
tego obiektu. Można wyłączyć to oblewanie, zaznaczając opcję "Pomiń oblewanie tekstem gdy warstwa jest ukryta"
w oknie dialogowym Opcje warstwy. Gdy opcja ta jest zaznaczona, ukrycie warstwy może spowodować
przeskładanie tekstu na innych warstwach.
1 Otworzyć paletę Warstwy i dwukrotnie kliknąć nazwę warstwy, która zawiera obiekt oblewania.
2 Zaznaczyć opcję "Pomiń oblewanie tekstem gdy warstwa jest ukryta", a następnie nacisnąć przycisk OK.
Ustawianie preferencji oblewania tekstem

InDesign umożliwia zmianę preferencji określających, czy tekst jest justowany obok obiektów oblewania, czy tekst
pod obiektem oblewania powinien przechodzić na kolejny dostępny skok interlinii, a także czy oblewanie tekstem
wpływa tylko na tekst pod obiektami oblewania. Opcja ta dotyczy całego dokumentu.
Aby wyjustować tekst oblewający obiekty

• Zaznaczyć opcję Justuj tekst obok obiektu, aby wyjustować tekst obok obiektów oblewania, które rozdzielają łamy
tekstu.
• Zaznaczyć opcję Pomijaj wg interlinii, aby oblewany tekst przechodził pod obiektem oblewania do kolejnego
dostępnego skoku interlinii. Jeżeli opcja ta nie zostanie zaznaczona, to wiersze tekstu pod obiektem mogą zostać
przeniesione w taki sposób, który uniemożliwi wyrównanie ich z sąsiadującymi łamami albo ramkami
tekstowymi.
• Zaznaczyć opcję Oblewanie tekstem jest stosowane tylko dla tekstu poniżej, aby wyłączyć oblewanie dla tekstu
ułożonego ponad obiektem oblewania. Porządek układania wyznaczany jest przez położenie warstwy na palecie
Warstwy oraz przez kolejność obiektów na warstwie.
Aby ignorować oblewanie tekstem

Czasami trzeba wyłączyć oblewanie tekstem w ramce tekstowej. Na przykład, jedna ramka tekstowa ma być
oblewana wokół obiektu, ale tekst z innej ramki ma się pojawiać wewnątrz tego obiektu. W tym celu można włączyć
opcję Ignoruj oblewanie tekstem dla ramki tekstowej, która ma się znajdować na obrazku.
1 Zaznaczyć ramkę tekstową, a następnie wybrać polecenie Obiekt > Opcje ramki tekstowej.
2 Zaznaczyć opcję Pomiń oblewanie tekstem, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Wskazówki dotyczące oblewania tekstem

Podczas posługiwania się oblewaniem warto pamiętać o następujących wskazówkach:
• Jeżeli tekst ma być oblewany wokół kształtu importowanej grafiki, należy zapisać w aplikacji źródłowej tej grafiki
ścieżkę odcinania, o ile istnieje taka funkcja. Po umieszczeniu grafiki w programie InDesign należy zaznaczyć
opcję Zastosuj ścieżkę odcinania Photoshopa w oknie dialogowym Opcje importu obrazu.
• Ramki tekstowe w grupach ignorują oblewanie tekstem zastosowane do grupy.
• Aby tekst w ramkach nie był oblewany wokół granic oblewania, należy użyć narzędzia Zaznaczanie i zaznaczyć
ramkę tekstową, a następnie wybrać polecenie Obiekt > Opcje ramki tekstowej. Zaznaczyć opcję Pomiń
oblewanie tekstem, a następnie nacisnąć przycisk OK.
• Jeżeli nie udaje się włączyć oblewania tekstem wokół obrazka, należy sprawdzić, czy dla danej ramki nie
zaznaczono opcji Ignoruj oblewanie tekstem. Ponadto jeżeli w sekcji Skład okna dialogowego Preferencje
zaznaczono opcję Oblewanie tekstem jest stosowane tylko dla tekstu poniżej, to należy sprawdzić, czy dana ramka
tekstowa znajduje się pod obiektem oblewania.
• Oblewanie tekstem można stosować w odniesieniu do obiektów zakotwiczonych w wierszu. Oblewanie nie będzie
jednak dotyczyć wiersza tekstu znajdującego się przed obiektem. (Obiekty w wierszu zakotwiczone w komórkach
tabel nie obsługują funkcji oblewania tekstem.)
• Wycięcie i wklejenie lub skopiowanie i wklejenie obiektu do pozycji "w wierszu" zachowuje jego granice oblewania
tekstem.
• Po zastosowaniu oblewania tekstem do obiektu zakotwiczonego, akapit zawierający ten obiekt zostaje
automatycznie przestawiony w tryb układacza jednowierszowego.
Tworzenie tekstu na ścieżce

Tworzenie tekstu na ścieżce
Tekst można sformatować tak, by płynął wzdłuż krawędzi otwartej lub zamkniętej ścieżki o dowolnym kształcie. Do
tekstu na ścieżce można stosować różne opcje i efekty: przesuwać go wzdłuż ścieżki, odbijać po drugiej stronie
ścieżki, albo zniekształcać znaki zgodnie z kształtem ścieżki. Tekst na ścieżce ma port wejściowy i wyjściowy tak jak
inne ramki tekstowe, może zatem stanowić część wątku.
Na ścieżce można umieścić tylko jeden wiersz tekstu, zatem tekst, który nie zmieści się na ścieżce, zostanie zakryty
(będzie niewidoczny), o ile nie powiąże się tej ścieżki z inną ścieżką albo ramką tekstową.
Nie można utworzyć ścieżki z tekstem używając ścieżek złożonych, np. takich, które powstały w wyniku użycia
polecenia Zmień na krzywe.
A
B
C
D
Tekst na ścieżce
A. Klamra początkowa B. Port wejściowy C. Klamra środkowa D. Klamra końcowa E. Port wyjściowy wskazujący na tekst powiązany
Aby utworzyć tekst na ścieżce

1 Wybrać narzędzie Tekst na ścieżce (może ono być ukryte pod narzędziem Tekst).
2 Umieścić kursor na ścieżce, aż pojawi się obok niego mały znak plus , a następnie wykonać poniższe kroki:
• Aby wpisać tekst używając ustawień domyślnych, kliknąć ścieżkę. Na początku ścieżki pojawi się punkt
wstawiania (ustawienie domyślne). Jeżeli bieżące ustawienia domyślne akapitu określają wcięcie lub wyrównanie
inne niż do lewej, to punkt wstawiania może się pojawić w innym miejscu niż początek ścieżki.
• Aby ograniczyć tekst do określonej części ścieżki, kliknąć punkt na ścieżce, gdzie tekst ma się zaczynać,
przeciągnąć wzdłuż ścieżki do miejsca, gdzie tekst ma się kończyć, a następnie zwolnić przycisk myszy.
(Informacje o tym, jak zmienić początkowe i końcowe położenie tekstu można znaleźć w części Àby zmienić
położenie początku i końca tekstu na ścieżce' na stronie 302.)
Zmiana położenia tekstu na ścieżce
Uwaga: Jeżeli klikanie ani przeciąganie nie działa, należy sprawdzić, czy obok narzędzia Tekst na ścieżce pojawił się
mały znak plus.
3 Wpisać odpowiedni tekst. Jeżeli wcześniej umieszczono punkt wstawiania, klikając na ścieżce, to tekst pojawi się
wzdłuż całej długości ścieżki. Jeżeli przeciągnięto narzędzie, to tekst pojawi się tylko na obszarze objętym
przeciąganiem.
Uwaga: Jeżeli ścieżka była początkowo widoczna, pozostanie widoczna również po dodaniu do niej tekstu. Aby ukryć
ścieżkę, należy zaznaczyć ją narzędziem Zaznaczanie lub narzędziem Zaznaczanie bezpośrednie, a następnie
zastosować brak obrysu i wypełnienia.
Aby edytować i formatować znaki tekstu na ścieżce

1 Wybrać narzędzie Tekst na ścieżce i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby dodać punkt wstawiania, kliknąć między dowolnymi dwoma znakami tekstu na ścieżce.
• Aby zaznaczyć znaki, przeciągnąć wzdłuż tekstu na ścieżce.
2 Edytować i sformatować tekst stosownie do potrzeb.
Do tekstu na ścieżce można stosować opcje znaku i akapitu. Jednak linie akapitowe i opcje odstępów akapitowych
nie mają wpływu na tekst na ścieżce. Ustawienia wyrównania na palecie Akapit sterują wyrównaniem tekstu na
ścieżce.
Aby usunąć tekst ze ścieżki

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie albo Zaznaczanie bezpośrednie i zaznaczyć jeden lub więcej obiektów tekstu
na ścieżce.
2 Wybrać polecenie Tekst > Tekst na ścieżce > Usuń tekst ze ścieżki.
Jeżeli dana ścieżka tekstowa jest powiązana z innymi, tekst zostanie przeniesiony do następnej ramki tekstowej lub
ścieżki z tekstem w wątku. Jeżeli ścieżka tekstowa nie jest powiązana, tekst zostanie usunięty. Ścieżka pozostanie w
dokumencie, ale utraci atrybuty ścieżki tekstu — usunięte zostaną wszystkie klamry, porty wejściowe i wyjściowe
oraz powiązania.
Uwaga: Jeżeli obrys i wypełnienie ścieżki ustawione są na Brak, to po usunięciu tekstu ścieżka będzie niewidoczna. Aby
ją wyświetlić, należy nacisnąć klawisz D bezpośrednio po wybraniu polecenia Tekst > Tekst na ścieżce > Usuń tekst ze
ścieżki. Spowoduje to nadanie ścieżce domyślnego obrysu i wypełnienia.
Aby zmienić położenie początku i końca tekstu na ścieżce

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć tekst na ścieżce.
2 Umieścić kursor nad początkową lub końcową klamrą ścieżki z tekstem, obok kursora pojawi się mała ikona .
Nie należy umieszczać kursora nad portem wejściowym ani wyjściowym klamry.
Powiększenie ścieżki narzędziem Lupka pozwoli łatwiej zaznaczyć klamrę.
3 Przeciągnąć klamrę początkową lub końcową wzdłuż ścieżki.
Kursor umieszcza się nad klamrą początkową lub końcową, a następnie przeciąga, aby zmienić granice tekstu na ścieżce
Uwaga: Jeżeli zastosowano wartość wcięcia akapitu, to jest ono mierzone od klamry początkowej i końcowej.
Aby przesunąć tekst wzdłuż ścieżki

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć tekst na ścieżce.
2 Umieścić kursor nad środkową klamrą ścieżki tekstu, obok kursora pojawi się ikona klamry środkowej .
Powiększenie ścieżki narzędziem Lupka pozwoli łatwiej zaznaczyć klamrę.
3 Przeciągnąć klamrę środkową wzdłuż ścieżki.

Uwaga: Tekst nie przesunie się, jeżeli klamra początkowa i końcowa znajdują się na końcach ścieżki. Aby utworzyć
miejsce na przeciąganie tekstu, należy odsunąć klamrę początkową i końcową od końców ścieżki.
Aby utworzyć odbicie tekstu na ścieżce

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie .
2 Umieścić kursor nad środkową klamrą ścieżki tekstu. Obok kursora pojawi się ikona klamry środkowej .
3 Przeciągnąć klamrę środkową na drugą stronę ścieżki.
Kursor umieszczony nad klamrą środkową i przeciąganie w celu odbicia tekstu.
Tekst na ścieżce można również odbijać za pomocą okna dialogowego. Zaznaczyć ścieżkę z tekstem za pomocą
narzędzia Zaznaczanie lub narzędzia Tekst. Wybrać polecenie Tekst > Tekst na ścieżce > Opcje. Zaznaczyć opcję
Odbij, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Do tekstu na ścieżce można stosować różne opcje i efekty:

1 Zaznaczyć ścieżkę z tekstem za pomocą narzędzia Zaznaczanie lub narzędzia Tekst.
2 Wybrać polecenie Tekst > Tekst na ścieżce > Opcje.
3 Z menu Efekty wybrać jedną z następujących opcji, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• Aby linia bazowa każdego znaku była równoległa do stycznej ze ścieżką, wybrać opcję Tęcza. Jest to ustawienie
domyślne.
Efekty tekstu na ścieżce

A. Efekt tęczy B. Efekt pochylenia C. Efekt trójwymiarowej wstęgi D. Efekt schodków E. Efekt grawitacji
• Aby pionowe krawędzie znaków pozostały pionowe niezależnie od kształtu ścieżki, a krawędzie poziome podążały
za ścieżką, wybrać opcję Pochylenie. Powstające zniekształcenie poziome przydaje się w przypadku tekstu, który
ma wyglądać na falisty lub owinięty wokół walca, jak np. etykieta na puszce.
• Aby krawędzie poziome znaków pozostały idealnie poziome niezależnie od kształtu ścieżki, a krawędzie pionowe
były prostopadłe do ścieżki, wybrać opcję Wstęga trójwymiarowa.
• Aby lewa krawędź linii bazowej każdego znaku znajdowała się na ścieżce, ale znaki nie były obracane, wybrać
opcję Schodki.
• Aby środek linii bazowej każdego znaku znajdował się na ścieżce, a każda krawędź pionowa znaków była zgodna
z punktem środkowym ścieżki, wybrać opcję Grawitacja. Efekt perspektywy tworzony przez tę opcję można
dostosowywać, zmieniając łuk ścieżki z tekstem.
Aby zagęścić odstępy między znakami wokół ostrych zgięć i kątów

1 Zaznaczyć ścieżkę z tekstem za pomocą narzędzia Zaznaczanie lub narzędzia Tekst.
2 Wybrać polecenie Tekst > Tekst na ścieżce > Opcje.
3 W polu Odstępy wpisać wartość w punktach. Wyższe wartości powodują usunięcie dodatkowego odstępu między
znakami znajdującymi się na ostrych zgięciach i kątach.
Tekst na ścieżce przed (po lewej) i po (po prawej) zastosowaniu opcji dostosowania odstępów
Uwaga: Opcja Odstępy kompensuje rozkładanie się znaków wokół zgięć i ostrych kątów. Nie ma wpływu na znaki
umieszczone na prostych segmentach. Aby zmienić odstępy znaków w dowolnym miejscu ścieżki, należy je zaznaczyć,
a następnie zastosować kerning lub światło.
Aby dodać zakotwiczone obiekty w tekście na ścieżce

1 Wybrać narzędzie Tekst lub Tekst na ścieżce i umieścić punkt wstawiania w tym miejscu tekstu, w którym ma się
znaleźć zakotwiczenie obiektu.
2 Dodać obiekt zakotwiczony. Do ścieżki można dodawać obiekty i ramki zakotwiczone w wierszu lub nad
wierszem. Instrukcje można znaleźć tutaj: Àby utworzyć obiekt zakotwiczony' na stronie 287 or Òpcje
wstawionych obiektów zakotwiczonych' na stronie 287.
Uwaga: Opcje dostępne dla obiektów zakotwiczonych w wierszu lub nad wierszem tekstu na ścieżce są nieco inne, niż
w przypadku zakotwiczania w zwykłej ramce tekstowej: opcja Wyrównanie ustawiana jest względem znacznika obiektu
zakotwiczonego, a opcja Odstęp przed jest niedostępna.
305
Rozdział 11: Typografia
Formatowanie tekstu
Formatowanie tekstu
Do zmiany wyglądu tekstu służy paleta Sterowanie. Po zaznaczeniu tekstu lub umieszczeniu w nim punktu
wstawiania, paleta Sterowanie wyświetla opcje formatowania znaku albo akapitu. Te same opcje formatowania tekstu
są dostępne na paletach Typografia oraz Akapit.
Dostępne są następujące metody formatowania tekstu:
• Aby sformatować znaki, należy zaznaczyć je narzędziem Tekst albo kliknąć, aby umieścić punkt wstawiania,
wybrać opcję formatowania i rozpocząć pisanie.
• Aby sformatować akapit, nie trzeba zaznaczać go w całości. Wystarczy zaznaczyć dowolne słowo lub znak albo
umieścić punkt wstawiania w tym akapicie. Można także zaznaczyć tekst obejmujący wiele akapitów.
• Aby ustawić formatowanie dla wszystkich ramek tekstowych, jakie zostaną w przyszłości utworzone w bieżącym
dokumencie, należy sprawdzić, czy punkt wstawiania nie jest aktywny i nic nie jest zaznaczone. Następnie ustawić
opcje formatowania tekstu.
• Zaznaczyć ramkę, aby zastosować formatowanie do całego tekstu wewnątrz tej ramki. Ramka nie może stanowić
elementu wątku.
• Style znakowe i akapitowe umożliwiają szybkie i spójne formatowanie tekstu.
Aby sformatować tekst

1 Wybrać narzędzie Tekst .
2 Kliknąć, aby umieścić punkt wstawiania, albo zaznaczyć tekst, który ma zostać sformatowany.
3 Otworzyć paletę Sterowanie i kliknąć ikonę Sterowanie formatowaniem znaku albo ikonę Sterowanie
formatowaniem akapitu .
A
B
Sterowanie, paleta
A. Sterowanie formatowaniem znaku B. Sterowanie formatowaniem akapitu
4 Wybrać opcje formatowania.
Kopiowanie atrybutów tekstu

Za pomocą narzędzia Kroplomierz można kopiować atrybuty znaku, akapitu, wypełnienia i obrysu, a następnie
nadawać je innym fragmentom tekstu. Domyślnie narzędzie Kroplomierz kopiuje wszystkie atrybuty tekstu.
Aby dostosować atrybuty, które mają być kopiowane narzędziem Kroplomierz, należy użyć okna dialogowego Opcje
kroplomierza. (Zobacz Àby zmienić atrybuty tekstu podlegające kopiowaniu przez narzędzie Kroplomierz' na
stronie 307.)
Aby skopiować atrybuty do niezaznaczonego tekstu

1 Wybrać narzędzie Kroplomierz i kliknąć tekst sformatowany atrybutami, które mają zostać skopiowane.
(Tekst ten może się znajdować w innym otwartym dokumencie InDesign.) Kursor Kroplomierza zmieni kierunek i
wypełni się , wskazując, że zostało załadowane skopiowanymi atrybutami. Po umieszczeniu narzędzia nad
tekstem, obok ikony załadowanego kroplomierza pojawi się znak I .
2 Zaznaczyć narzędziem Kroplomierz tekst, który ma zostać zmieniony.
Zaznaczony tekst przyjmie atrybuty załadowane do kroplomierza. Dopóki narzędzie Kroplomierz jest wybrane,
można zaznaczać kolejne fragmenty tekstu i nadawać im atrybuty formatowania.
3 Aby wyłączyć narzędzie Kroplomierz, należy wybrać inne narzędzie.
Aby wyczyścić atrybuty formatowania załadowane do narzędzia Kroplomierz, należy nacisnąć klawisz Alt
(Windows) lub Option (Mac OS). Narzędzie zmieni kierunek i stanie się puste , wskazując, że jest gotowe do
pobrania nowych atrybutów. Kliknąć obiekt zawierający atrybuty, które mają zostać skopiowane, a następnie upuścić
te atrybuty na inny obiekt.
EDMUND : Some EDMUND : Some o EDMUND : Som

good guard, good guard, away: good guard,
Until their greater p Until their greater p Until their greater p
That are to censure That are to censure That are to censure
CORDELIA: We a CORDELIA: We a CORDELIA: We a
Who, with best mea Who, with best mea Who, with best mea
worst. worst. worst.
Kliknięcie kroplomierzem w tekście sformatowanym (po lewej) i przeciągnięcie kroplomierzem po tekście niesformatowanym (pośrodku)
powoduje skopiowanie atrybutów formatowania (po prawej).
Jeżeli użyje się narzędzia Kroplomierz do skopiowania stylu akapitu z jednego dokumentu do drugiego, w którym
istnieje już styl o takiej nazwie, ale o innych atrybutach, to wszystkie różnice będą miały postać lokalnych przesłonięć
stylu dokumentu docelowego.
Aby skopiować atrybuty do zaznaczonego tekstu

1 Wybrać narzędzie Tekst lub Tekst na ścieżce i zaznaczyć tekst, do którego mają zostać skopiowane
atrybuty.
2 Wybrać narzędzie Kroplomierz i kliknąć tekst, którego atrybuty mają zostać skopiowane. (Tekst, z którego
atrybuty będą pobierane, musi się znajdować w tym samym dokumencie InDesign, co tekst przeznaczony do
zmiany.) Narzędzie Kroplomierz zmieni kierunek i wypełni się , wskazując, że zostało załadowane skopiowanymi
atrybutami. Atrybuty te zostaną nadane tekstowi zaznaczonemu w kroku 1.
EDMUND : Some office EDMUND : Some office

away: good guard, Until away: good guard, Until
pleasures first be known pleasures first be known
censure them. censure them.
CORDELIA: We are no CORDELIA: We are not
Who, with best mea Who, with best mea
incurr'd the worst. incurr'd the worst.
Kopiowanie atrybutów do zaznaczonego tekstu

Aby zmienić atrybuty tekstu podlegające kopiowaniu przez narzędzie Kroplomierz

1 Dwukrotnie kliknąć ikonę narzędzia Kroplomierz na pasku narzędzi.
2 Wybrać polecenie Ustawienia typografii lub Ustawienia akapitu z menu na górze okna dialogowego Opcje
kroplomierza.
3 Zaznaczyć atrybuty, które mają być kopiowane przez narzędzie Kroplomierz, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby skopiować lub nadać tylko atrybuty akapitu, bez konieczności zmieniania ustawień w oknie dialogowym Opcje
kroplomierza, należy przytrzymać klawisz Shift podczas klikania na tekście narzędziem Kroplomierz.
Posługiwanie się czcionkami

Informacje o czcionkach
Czcionka to pełny zestaw znaków — liter, cyfr i symboli — które mają tę samą grubość, szerokość i styl, np. 10-
punktowa czcionka Adobe Garamond Bold.
Kroje czcionek (często nazywane rodzinami czcionek) to zestawy czcionek o podobnym wyglądzie i przeznaczonych
do użytku obok siebie. Przykładem jest Adobe Garamond.
Styl czcionki to wariant jednej z czcionek w rodzinie. Na ogół podstawową czcionką jest czcionka Roman lub Plain
(nazwy te są różne w różnych rodzinach czcionek). Oprócz tego rodzina może zawierać takie style, jak zwykła,
pogrubiona, półgruba, kursywa i pogrubiona kursywa.
Instalowanie czcionek
Czcionki można udostępnić w programie InDesign, kopiując ich pliki do folderu Fonts w folderze InDesign CS na
dysku twardym. Czcionki z tego folderu są jednak dostępne tylko dla programu InDesign. W systemie Mac OS
można wykorzystać w ten sposób nawet czcionki Windows, kopiując je do folderu Fonts.
Informacje na temat instalowania i uaktywniania czcionek do użytku we wszystkich aplikacjach można znaleźć w
dokumentacji systemu lub oprogramowania do zarządzania czcionkami.
Jeżeli dwie lub więcej z czcionek aktywnych w programie InDesign używają tej samej nazwy rodziny, ale mają różne
nazwy postscriptowe, to będą one dostępne w programie. Powielone czcionki są wymieniane w odpowiednich menu
ze skróconą nazwą technologii czcionki w nawiasach. Na przykład, czcionka Helvetica TrueType ma postać
"Helvetica (TT)," czcionka Helvetica PostScript Type 1 ma postać "Helvetica (T1)," a czcionka Helvetica OpenType
ma postać "Helvetica (OTF)". Jeżeli dwie czcionki mają taką samą nazwę postscriptową, ale jedna z nich zawiera w
nazwie ciąg .dfont, to używana będzie ta druga czcionka.
Stosowanie czcionek do tekstu

Określając czcionkę, można wybrać niezależnie rodzinę czcionek i styl czcionki. Gdy zmieni się czcionkę z jednej
rodziny na drugą, InDesign stara się dopasować bieżący styl do stylu dostępnego w nowej rodzinie czcionek. Na
przykład, przy zmianie rodziny z Arial na Times, styl Arial Bold zostałby zamieniony na Times Bold.
Gdy nadaje się tekstowi styl pogrubienia lub kursywy, InDesign stosuje krój podany przez czcionkę. W większości
przypadków odpowiednie wersje pogrubienia i kursywy są nadawane zgodnie z oczekiwaniami. Niektóre czcionki
mogą jednak stosować warianty pogrubione lub w kursywie, które nie są wyraźnie opisane jako pogrubienie lub
kursywa. Na przykład, niektórzy producenci czcionek określają, że przy nadawaniu czcionce atrybutu pogrubienia
stosowany jest wariant półgruby.
Aby zastosować czcionkę

1 Zaznaczyć obiekt lub tekst, który ma zostać zmieniony.
• Paleta Sterowanie lub paleta Typografia umożliwiają wybór czcionki z menu Rodzina czcionek lub wybór stylu z
menu Styl czcionek. (W systemie Mac OS można wybrać style z podmenu w menu Czcionka.)
• Kliknąć na początku nazwy rodziny czcionek lub stylu (albo dwukrotnie kliknąć pierwszy człon nazwy) na palecie
Typografia lub na palecie Sterowanie, po czym wpisać kilka pierwszych liter pożądanej nazwy. Podczas
wpisywania InDesign wyświetla nazwy rodziny lub stylu czcionki odpowiadające wpisanym znakom.
• Wybrać czcionkę z menu Tekst > Czcionka. Należy zauważyć, że za pomocą tego menu można wybrać zarówno
rodzinę, jak i styl czcionki.
Aby określić rozmiar czcionki

• Wybrać pożądany rozmiar czcionki z menu Rozmiar na palecie Sterowanie lub palecie Typografia.
• Zaznaczyć istniejący rozmiar i wpisać nową wartość.
• Wybrać rozmiar w menu Tekst > Rozmiar. Wybranie opcji Inne pozwala wpisać nową wartość rozmiaru na
palecie Typografia.
• Kliknąć prawym przyciskiem myszy (Windows) lub kliknąć z przytrzymaniem klawisza Control (Mac OS), a
następnie wybrać rozmiar z podmenu Rozmiar.
Można podać dowolny rozmiar czcionki od 0,1 do 1296 punktów (wartość domyślna to 12 punktów), w skokach co
0,001 punktu.
Aby pokazać lub ukryć podglądy czcionek w menu

• Aby włączyć wyświetlanie czcionek, zaznaczyć opcję Rozmiar podglądu czcionki i wybrać rozmiar z menu.
• Aby wyłączyć wyświetlanie czcionek, usunąć zaznaczenie z opcji Rozmiar podglądu czcionki.
Gdy opcja ta jest zaznaczona, to po prawej stronie nazwy czcionki w menu wyświetlany jest podgląd przykładowych
znaków w tej czcionce. Dotyczy to menu Tekst > Czcionka, menu palety Znak i menu palety Sterowanie.
Informacje o czcionkach OpenType

Czcionki OpenType mogą zawierać wiele różnych elementów, takich jak znaki kaligraficzne i ligatury specjalne,
które nie są dostępne w tworzonych obecnie czcionkach PostScript i TrueType. (Zobacz Àtrybuty czcionek
OpenType' na stronie 309.)
Ponadto czcionki OpenType oferują alternatywne glify dla wielu znaków, które można wstawiać za pomocą palety
Glif. Informacje o wstawianiu glifów alternatywnych i wyróżnianiu podstawionych glifów można znaleźć w części
`Wstawianie glifów i znaków specjalnych' na stronie 241.
Czcionki zwykłe (po lewej) i czcionki OpenType (po prawej)

A. Liczebniki porządkowe B. Ligatury ozdobne C. Znaki kaligraficzne
Zobacz także
Àby zastosować atrybuty czcionki OpenType' na stronie 309
`Wstawianie glifów i znaków specjalnych' na stronie 241
Instalowanie czcionek OpenType

InDesign zawiera czcionki z różnych rodzin OpenType, takich jak Adobe Garamond Pro, Adobe Caslon Pro, Trajan
Pro, Caflisch Script Pro, Myriad Pro, Lithos oraz Adobe Jenson Pro.
Czcionki OpenType są instalowane automatycznie przy instalacji programu InDesign lub pakietu Creative Suite.
Dodatkowe czcionki OpenType można znaleźć w podfolderze Adobe Fonts, znajdującym się w folderze Goodies na
drugim dysku CD z programem InDesign. Informacje o instalowaniu tych czcionek można znaleźć w pliku "Czytaj
OpenType" w folderze Adobe Fonts. Więcej informacji o czcionkach OpenType można znaleźć w folderze Fonts,
który znajduje się w folderze Documentation na dysku CD z produktem Adobe InDesign CS2.
Aby zastosować atrybuty czcionki OpenType

1 Zaznaczyć tekst.
2 Sprawdzić, czy na palecie Typografia lub palecie Sterowanie wybrana jest czcionka OpenType.
3 Wybrać polecenie OpenType z menu palety Typografia, a następnie wybrać atrybut OpenType, np. Ligatury
specjalne lub Ułamki. (Zobacz Àtrybuty czcionek OpenType' na stronie 309.) Funkcje nieobsługiwane przez
wybraną czcionkę są ujmowane w nawiasy kwadratowe, np. [Kaligraficzne].
Atrybuty czcionek OpenType można wybierać także podczas definiowania stylu akapitowego lub znakowego. Służy
do tego sekcja Cechy OpenType w oknie dialogowym Opcje stylu. (Zobacz Àby utworzyć style' na stronie 268.)
Atrybuty czcionek OpenType

Jeżeli tekst używa czcionki OpenType, to przy formatowaniu lub definiowaniu stylów można wybierać z menu palety
Sterowanie atrybuty OpenType.
Uwaga: Należy pamiętać, że czcionki OpenType różnią się ogromnie między sobą pod względem oferowanych stylów i
funkcji. Jeżeli dana funkcja OpenType nie jest dostępna, jej nazwa pojawia się na palecie Sterowanie w nawiasach
kwadratowych (np. [Kaligraficzny]).
Ligatury ozdobne Producenci czcionki mogą dołączyć do niej dodatkowe ligatury, które nie powinny być używane
we wszystkich okolicznościach. Wybranie tej opcji pozwoli na używanie ligatur niestandardowych, o ile są one
obecne. Więcej informacji na temat ligatur można znaleźć w części `Ligatury' na stronie 318.
Ułamki Liczby oddzielone ukośnikiem (np. 1/2) są konwertowane na znak ułamka (np. 1/2), o ile funkcja ułamków
jest dostępna.
Liczebnik porządkowy Gdy opcja ta jest dostępna, angielskie liczebniki porządkowe, takie jak 1st i 2nd, są
formatowane z literami w indeksie górnym (1st i 2nd). Odpowiednio składane są także takie litery, jak a i o w
indeksie górnym w hiszpańskich słowach segunda (2a) i segundo (2o).
Znak kaligraficzny Gdy opcja ta jest dostępna, można korzystać z kaligraficznych znaków zwykłych i
kontekstowych, które mogą obejmować alternatywne wersaliki i alternatywne znaki na końcu wyrazu.
Warianty nagłówkowe Gdy opcja ta jest dostępna, uaktywniane są znaki używane w tytułach pisanych wielkimi
literami. W przypadku niektórych czcionek wybranie tej opcji dla tekstu zawierającego zarówno wielkie, jak i małe
litery może spowodować niepożądane efekty.
Warianty kontekstowe Gdy opcja ta jest dostępna, uaktywniane są ligatury kontekstowe i alternatywne znaki
łącznikowe. Opcja ta jest domyślnie wyłączona.
Tylko kapitaliki Jeżeli czcionka zawiera prawdziwe kapitaliki, to włączenie tej opcji spowoduje przekształcenie
znaków na kapitaliki. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji `Wersaliki i kapitaliki' na stronie 320.
Przekreślone zero Zaznaczenie tej opcji powoduje, że na cyfrze 0 jest wyświetlana ukośna kreska. W przypadku
niektórych czcionek (zwłaszcza zagęszczonych), trudno jest odróżnić cyfrę 0 od dużej litery O.
Zestawy stylistyczne Niektóre czcionki OpenType zawierają alternatywne zestawy glifów, dające efekt estetyczny.
Zestaw stylistyczny to grupa wariantów glifów, które można zastosować do pojedynczych znaków albo do zakresu
tekstu. Jeżeli wybierze się inny zestaw stylistyczny, to użyte zostaną glify z tego zestawu, a nie domyślne glify czcionki.
Jeżeli użyje się glifu z zestawu stylistycznego w połączeniu z inną opcją OpenType, to glif z ustawienia własnego
przesłania glif z zestawu znaków. Glify z każdego zestawu można oglądać za pomocą palety Glify.
Indeks górny/dolny i opuszczenie Niektóre czcionki OpenType zawierają podniesione i opuszczone glify, które są
odpowiednio przeskalowane w stosunku do otaczających znaków. Jeżeli czcionka OpenType nie zawiera takich
glifów dla niestandardowych ułamków, można skorzystać z atrybutów Liczebnik i Mianownik.
Liczebnik i mianownik Niektóre czcionki OpenType konwertują na glify specjalne tylko podstawowe ułamki (np.
1/2 lub 1/4), nie konwertują natomiast na glify ułamkowe ułamków niestandardowych (np. 4/13 lub 99/100). W
takich przypadkach można użyć do niestandardowych ułamków atrybutów Liczebnik i Mianownik.
Cyfry stałej szerokości Oferuje cyfry o pełnej wysokości i stałej szerokości. Opcja ta jest przydatna w sytuacjach,
gdzie liczby muszą być równo ustawione w kolejnych wierszach, tak jak np. w tabelach.
Antykwy proporcjonalne Oferuje cyfry o różnej wysokości i szerokości. Opcja ta jest zalecana dla klasycznego,
wyrafinowanego stylu tekstu, który nie używa samych wersalików.
Cyfry zwykłe proporcjonalne Oferuje cyfry o pełnej wysokości i różnych szerokościach. Opcja ta jest zalecana dla
tekstu, który używa samych wersalików.
Antykwy o stałej szerokości Oferuje cyfry o różnej wysokości, ale takiej samej, stałej szerokości. Opcja ta jest
zalecana w sytuacjach, gdy pożądany jest klasyczny wygląd cyfr typu antykwa, ale muszą się one układać w kolumny,
jak np. w raporcie rocznym.
Domyślny styl cyfr Glify cyfr używają domyślnego stylu cyfry bieżącej czcionki.
Informacje o czcionkach Multiple Master

Czcionki Multiple Master to modyfikowalne czcionki Type 1, w których charakterystyka kroju opisana jest w
kategoriach zmiennych osi konstrukcyjnych, takich jak grubość, szerokość, styl i rozmiar optyczny.
Niektóre czcionki Multiple Master zawierają oś rozmiaru optycznego, która pozwala na zastosowanie czcionki
specjalnie zaprojektowanej do optymalnej czytelności przy danym rozmiarze. Na ogół rozmiar optyczny dla
mniejszych czcionek, np. 10-punktowych, projektowany jest z grubszymi szeryfami i kreskami, szerszymi znakami,
mniejszym kontrastem między liniami cienkimi a grubymi, większą wysokością pola znaku i luźniejszymi
odstępami między literami niż w przypadku rozmiaru optycznego dla większych czcionek, np. 72-punktowych.
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Tekst (Windows) albo InCopy > Preferencje > Tekst (Mac OS).
2 Zaznaczyć opcję Automatycznie użyj poprawnej wielkości optycznej, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Informacje o brakujących czcionkach

Po otwarciu lub umieszczeniu dokumentów zawierających czcionki niezainstalowane w danym systemie, pojawia się
komunikat ostrzegawczy, wymieniający brakujące czcionki. Jeżeli zaznaczy się tekst używający brakującej czcionki,
paleta Sterowanie lub Typografia wskazuje, że czcionki tej nie znaleziono, wyświetlając ją w nawiasach w menu stylu
czcionki.
InDesign podstawia pod brakujące czcionki odpowiednie czcionki spośród dostępnych. Gdy do tego dojdzie, można
zaznaczyć tekst i zastosować dowolną inną dostępną czcionkę. Brakujące czcionki, które zostały zastąpione
substytutami, będą się pojawiały na górze menu Tekst > Czcionka w sekcji oznaczonej jako "Brakujące czcionki".
Domyślnie tekst sformatowany z użyciem brakującej czcionki zostanie wyróżniony na różowo.
Jeżeli zainstalowana jest czcionka TrueType, a dokument zawiera czcionkę Type 1 (T1), to InDesign oznacza tę
czcionkę jako brakującą.
Aby udostępnić brakujące czcionki w programie InDesign

• Zainstalować brakujące czcionki w systemie. (Zobacz Ìnstalowanie czcionek' na stronie 307.)

• Umieścić brakujące czcionki w folderze Fonts, znajdującym się w folderze InDesign CS. Czcionki z tego folderu
są dostępne tylko dla programu InDesign. W systemie Mac OS można zainstalować czcionki w folderze HD >
Library > ApplicationSupport > Adobe > Fonts. Zainstalowane tam czcionki są dostępne tylko w aplikacjach
Adobe.
• Uaktywnić brakujące czcionki za pomocą aplikacji do zarządzania czcionkami.
Jeżeli użytkownik nie posiada brakujących czcionek, można użyć polecenia Znajdź czcionkę, alby wyszukać i
zastąpić te czcionki.(Zobacz Àby znaleźć lub zamienić czcionki' na stronie 250.)
Aby wyróżnić podstawione czcionki w dokumencie

Gdy w preferencjach zaznaczona jest opcja Zaznacz podmienione czcionki, tekst sformatowany z użyciem
brakującej czcionki jest wyróżniony na różowo. Pozwala to szybko odszukać taki tekst.
2 Zaznaczyć opcję Czcionka podmieniona, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Interlinia
Informacje o interlinii
Pionowy odstęp między wierszami tekstu nazywany jest interlinią. Interlinię mierzy się od linii bazowej jednego
wiersza tekstu do linii bazowej wiersza ponad nim. Linia bazowa to niewidoczna linia, na której leży większość liter
— tych bez wydłużenia dolnego.
Domyślna opcja automatycznej interlinii ustawia ją na 120% rozmiaru tekstu (na przykład, 12-punktowa interlinia
dla 10-punktowej czcionki). Gdy używana jest automatyczna interlinia, InDesign wyświetla nawiasy wokół wartości
interlinii w menu Interlinia na palecie Typografia.
Domyślnie interlinia jest atrybutem znaku, co oznacza, że w jednym akapicie można zastosować różne wartość
interlinii. Największa wartość interlinii w danym wierszu tekstu określa interlinię całego tego wiersza. Można jednak
ustawić preferencje w taki sposób, że interlinia dotyczy całego akapitu, a nie fragmentów tekstu w akapicie.
Ustawienie to nie wpływa na interlinię w istniejących ramkach.
officers take them away: good

A
guard,Until their greater
B pleasures first be known That
are to censure them.
C
CORDELIA: We are not the
first Who, with best meaning,
have incurr'd the worst.
Interlinia
A . Interlinia B . Wysokość tekstu C . Większy tekst w jednym słowie zwiększa interlinię tego wiersza.
Aby określić interlinię

• Wybrać odpowiednią wartość z menu Interlinia na palecie Typografia.
• Zaznaczyć istniejącą wartość interlinii i wpisać nową.
• Podczas tworzenia stylu akapitowego zmienić interlinię za pomocą panelu Podstawowe formatowanie znakowe.
(Zobacz Àby utworzyć style' na stronie 268.)
Odstępy w pionie można dostosowywać również przez wyrównywanie tekstu do siatki linii bazowych. Gdy ustawi
się siatkę linii bazowych, to ma ona pierwszeństwo przed wartością interlinii. (Zobacz `Wyrównywanie akapitów
do siatki linii bazowych' na stronie 328.)
Aby zmienić domyślną wartość procentową interlinii

1 Zaznaczyć akapity, które mają ulec zmianie.
2 Wybrać polecenie Justowanie z menu palety Akapit albo z menu palety Sterowanie.
3 W polu Automatyczna interlinia określić nowy domyślny wskaźnik procentowy. Wartość minimalna to 0%, a
maksymalna to 500%.
Aby zastosować interlinię do całych akapitów

2 Zaznaczyć opcję Zastosuj interlinię do całego akapitu, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Uwaga: Jeżeli użyje się stylu znakowego, aby zastosować w tekście interlinię, to interlinia wpływa tylko na ten tekst,
któremu nadano styl, a nie na cały akapit — niezależnie od ustawienia opcji Zastosuj interlinię do całego akapitu.
Kerning i światło
Informacje o kerningu i świetle
Kerning to proces zwiększania lub zmniejszania odstępu między konkretnymi parami znaków. Światło to proces
rozrzedzania lub zagęszczania bloku tekstu.
Rodzaje kerningu
Kerning automatyczny tekstu może być oparty na kerningu metrykowym lub kerningu optycznym. Kerning
metrykowy używa par kerningu, obecnych w większości czcionek. Pary kerningu zawierają informacje o odstępach
między poszczególnymi parami liter. Niektóre z nich to: LA, P., To, Tr, Ta, Tu, Te, Ty, Wa, WA, We, Wo, Ya oraz Yo.
InDesign domyślnie używa kerningu metrykowego, zatem podczas importowania lub wpisywania tekstu te
konkretne pary są poddawane automatycznemu kerningowi. Aby wyłączyć kerning metrykowy, należy wybrać opcję
"0".
Kerning optyczny dostosowuje odstępy między sąsiednimi znakami na podstawie ich kształtów. Niektóre czcionki
zawierają wyczerpujące specyfikacje par kerningu. Jeżeli jednak czcionka zawiera tylko minimalne wbudowane
funkcje kerningu, albo nie zawiera ich w ogóle, albo też jeżeli stosuje się dwa różne kroje lub rozmiary czcionki w
słowach w jednym wierszu, przydatne może być zastosowanie opcji kerningu optycznego.
Przed zastosowaniem kerningu optycznego do pary "W" i "a" (na górze), i po zastosowaniu kerningu (na dole)
Można także używać kerningu ręcznego, który doskonale nadaje się do regulowania odstępów między dwiema
literami. Efekty światła i kerningu ręcznego kumulują się, można więc najpierw wyregulować odstępy między
poszczególnymi parami liter, a następnie zagęścić lub rozszerzyć blok tekstu, nie wpływając na względny kerning
między tymi literami.
Kerning między słowami różni się od opcji odstępów między słowami w oknie dialogowym Justowanie. Kerning
między słowami zmienia tylko odległość między pierwszym znakiem danego słowa, a odstępem poprzedzającym ten
znak.
Kerning i światło
A. Oryginał B. Po zastosowaniu kerningu między literami "W" i "a" C. Po zastosowaniu światła
Sposób pomiaru kerningu i œwiat³a

Do zaznaczonego tekstu można zastosować kerning, światło, albo obie te wartości. Kerning i światło mierzy się w
1/1000 fireta, jednostce miary względnej w stosunku do bieżącego rozmiaru pisma. W przypadku czcionki 6-
punktowej 1 firet ma 6 punktów. W przypadku czcionki 10-punktowej jeden firet ma 10 punktów. Kerning i światło
są ściśle powiązane z bieżącym rozmiarem czcionki.
Efekty światła i kerningu ręcznego kumulują się, można więc najpierw wyregulować odstępy między
poszczególnymi parami liter, a następnie zagęścić lub rozszerzyć blok tekstu, nie wpływając na względny kerning
między tymi literami.
Po kliknięciu i umieszczeniu punktu wstawiania między dwiema literami, InDesign wyświetla na paletach
Sterowanie i Typografia wartości kerningu. Wartości kerningu metrykowego i optycznego (albo zdefiniowane pary
kerningu) pojawiają się w nawiasach. Podobnie, po zaznaczeniu słowa lub fragmentu tekstu, InDesign wyświetla na
paletach Sterowanie i Typografia wartości światła.
Aby zastosować kerning metrykowy

1 Umieścić punkt wstawiania między parą znaków, która ma podlegać kerningowi, albo zaznaczyć potrzebny tekst.
2 Wybrać opcję Metryczny z menu Kerning na palecie Typografia.
Aby wyłączyć dla zaznaczonego tekstu stosowanie informacji o kerningu wbudowanych w czcionkę, wybrać opcję
"0" z menu Kerning .
Zobacz także
`Klawisze do pracy z tekstem' na stronie 774
Aby zastosować kerning optyczny

1 Umieścić punkt wstawiania między parą znaków, która ma podlegać kerningowi, albo zaznaczyć potrzebny tekst.
2 Wybrać opcję Metryczny z menu Kerning na paletach Sterowanie lub Typografia.
Aby ręcznie dostosować kerning

1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć między dwoma znakami, aby umieścić tam punkt wstawiania.
Uwaga: Jeżeli zaznaczony jest fragment tekstu, nie można ręcznie dostosować kerningu (można wybrać tylko opcje
Metryczny, Optyczny lub 0). Zamiast kerningu można użyć światła.
• Wpisać lub wybrać wartość liczbową z menu Kerning na paletach Typografia lub Sterowanie.
• Nacisnąć klawisze Alt+strzałka w lewo/w prawo (Windows) lub Option+strzałka w lewo/w prawo (Mac OS), aby
zmniejszyć lub zwiększyć kerning między dwoma znakami.
Ilość kerningu między słowami jest taka sama, jak wartość opcji Kerning w oknie dialogowym Preferencje w panelu
Jednostki i skoki. Po naciśnięciu klawiszy skrótu i przytrzymaniu klawisza Ctrl lub Command, wartość kerningu z
okna preferencji jest przed zastosowaniem mnożona przez 5.
Aby zmienić domyślny skok kerningu

skoki (Mac OS).
2 Wpisać nową wartość w pole Kerning i nacisnąć przycisk OK.
Aby wyłączyć kerning dla zaznaczonego tekstu

1 Zaznaczyć tekst.
2 Wpisać lub wybrać 0 z menu Kerning na palecie Sterowanie lub Typografia.
Aby wyzerować kerning i światło, można także nacisnąć klawisze Alt+Ctrl+Q (Windows) lub Option+Command+Q
(Mac OS). Powoduje to także ustawienie kerningu na metrykowy, niezależnie od tego, jaka opcja była poprzednio
wybrana.
Aby wyróżnić tekst zawierający niestandardowe ustawienia kerningu i światła

Niekiedy warto wyraźnie oznaczyć tekst, w którym zastosowano niestandardowe światło i kerning. Gdy w
preferencjach zaznaczy się opcję Własny kerning/światło, to tekst z niestandardowym światłem lub kerningiem jest
wyróżniany na zielono.
2 Zaznaczyć opcję Własny kerning/światło, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby zmienić kerning między słowami

❖ Zaznaczyć fragment tekstu za pomocą narzędzia Tekst i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby zwiększyć odstęp między zaznaczonymi słowami, nacisnąć Alt+Ctrl+\ (Windows) lub Option+Command+\
(Mac OS).
• Aby zmniejszyć odstęp między zaznaczonymi słowami, nacisnąć Alt+Ctrl+Backspace (Windows) lub
Option+Command+Delete (Mac OS).
• Aby pomnożyć wartość skoku kerningu przez 5, przytrzymać klawisz Shift podczas używania tego skrótu
klawiaturowego.
Aby dostosować światło

1 Zaznaczyć zakres znaków.
2 Wpisać lub wybrać wartość liczbową opcji światło na palecie Sterowanie lub Typografia.
Formatowanie znaków
Aby zastosować przesunięcie linii bazowej
Przesunięcie linii bazowej umożliwia przeniesienie zaznaczonego znaku w górę lub w dół w odniesieniu do linii
bazowej otaczającego tekstu. Opcja ta jest szczególnie użyteczna, gdy ręcznie składa się ułamki lub dostosowuje
położenie grafiki w wierszu.
10th 1/2 10 th 1/2

Tekst z nadanym przesunięciem linii bazowej
1 Zaznaczyć tekst.
2 Wpisać wartość liczbową w pole Przesunięcie linii bazowej na palecie Sterowanie lub Typografia. Wartości
dodatnie przesuwają linię bazową znaku powyżej linii bazowej reszty wiersza. Wartości ujemne przesuwają ją
poniżej linii bazowej wiersza.
Aby zwiększyć lub zmniejszyć tę wartość, można kliknąć w polu Przesunięcie linii bazowej, a następnie nacisnąć
klawisze strzałki w dół lub strzałki w górę. Przytrzymanie klawisza Shift podczas używania strzałek w górę i w dół
powoduje, że wartość będzie się zmieniała w większych skokach.
Aby zmienić domyślny skok przesunięcia linii bazowej

skoki (Mac OS).
2 Podać wartość w polu Przesunięcie linii bazowej i nacisnąć przycisk OK.
Aby umieścić znaki w indeksie górnym lub dolnym

1 Zaznaczyć tekst.
2 Wybrać polecenie Indeks górny lub Indeks dolny z menu palety Typografia lub z menu palety Sterowanie.
Po wybraniu atrybutu Indeks górny lub Indeks dolny, InDesign stosuje do zaznaczonego tekstu predefiniowaną
wartość przesunięcia linii bazowej i wielkości czcionki.
Stosowane wartości są wyrażone procentowo względem bieżącego rozmiaru i interlinii czcionki. Są one oparte na
ustawieniach w oknie dialogowym Preferencje tekstu. Wartości te nie pojawiają się w polach Przesunięcie linii
bazowej lub Rozmiar na palecie Typografia po zaznaczeniu zmodyfikowanego tekstu.
Jeżeli używa się czcionki OpenType, można wykorzystać atrybuty Indeks górny, Podniesienie, Indeks dolny,
Opuszczenie oraz Licznik i Mianownik, które tworzą bardziej elegancki tekst. (Zobacz Àtrybuty czcionek
OpenType' na stronie 309.)
Aby wybrać ustawienia indeksu górnego i dolnego

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Typografia zaawansowana (Windows) lub InDesign > Preferencje >
2 W polu Rozmiar wpisać wartość procentową zmiany rozmiaru czcionki dla tekstu w indeksie dolnym lub górnym.
3 W polu Położenie wpisać wartość procentową zmiany normalnej interlinii, aby określić odległość przesunięcia
indeksu dolnego i górnego. Następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby zastosować podkreślenie lub przekreślenie

1 Zaznaczyć tekst.
2 Wybrać polecenie Podkreślenie lub Przekreślenie z menu palety Typografia lub z menu palety Sterowanie.
Domyślna grubość podkreślenia lub przekreślenia zależy od rozmiaru czcionki. Można jednak tworzyć własne opcje
podkreślenia i obrysu, modyfikując ustawienia położenia, grubości, typu, koloru, odstępów i nadruku.
Definiowanie własnych opcji podkreślenia jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy trzeba utworzyć równe
podkreślenie pod znakami różnego rozmiaru. Pozwala także definiować efekty specjalne, np. wyróżnienie tła.
Przed i po dostosowaniu podkreślenia

Aby zmienić opcje podkreślenia lub przekreślenia

1 Wybrać polecenie Opcje podkreślenia lub Opcje przekreślenia z menu palety Typografia lub z menu palety
Sterowanie.
• Zaznaczyć opcję Podkreślenie włączone lub Przekreślenie włączone, aby włączyć podkreślenie lub przekreślenie
w bieżącym tekście.
• W polu Grubość wybrać grubość lub wpisać wartość określającą rozmiar linii podkreślenia lub przekreślenia.
• Z menu Typ wybrać rodzaj podkreślenia lub przekreślenia.
• W polu Położenie określić pozycję kreski w pionie. Przesunięcie mierzone jest od linii bazowej. Wartości ujemne
przesuwają podkreślenie ponad linię bazową, a przekreślenie pod linię bazową.
• Zaznaczyć opcję Nadruk obrysu, która gwarantuje, że na maszynie drukarskiej obrys nie będzie wycinał leżących
pod nim farb.
• Wybrać kolor i tintę. Jeżeli wybrano niejednolity typ kreski, wybrać również kolor i tintę odstępu. Pozwala to
zmienić wygląd obszaru między kreskami lub kropkami.
• Zaznaczyć opcję Nadruk obrysu lub Nadruk odstępu, jeżeli podkreślenie i przekreślenie mają być drukowane na
innym kolorze. Opcje te pozwalają uniknąć błędów pasowania.
Aby zmienić opcje podkreślenia lub przekreślenia w stylu znakowym lub akapitowym, można użyć sekcji Opcje
podkreślenia lub Opcje przekreślenia, dostępnej w oknie tworzenia lub edycji stylu.
Ligatury
InDesign może automatycznie wstawiać ligatury, czyli typograficzne znaki zastępujące pewne pary liter, np. "fi" i "fl",
jeżeli są one dostępne w danej czcionce. Znaki używane przez InDesign przy włączonej opcji Ligatury są wyświetlane
i drukowane jako ligatury, ale są w pełni edytowalne i nie powodują błędu przy sprawdzaniu pisowni.
Poszczególne znaki (na górze) i ich kombinacje w ligaturze (na dole)
W przypadku czcionek OpenType, po wybraniu polecenia Ligatury z menu palety Sterowanie lub Typografia
InDesign tworzy wszystkie standardowe ligatury określone w czcionce, zgodnie z ustawieniami jej producenta.
Jednak niektóre czcionki zawierają fantazyjne, opcjonalne ligatury, które można wykorzystać po wybraniu polecenia
Ligatury ozdobne. (Zobacz Ìnformacje o czcionkach OpenType' na stronie 308.)
Aby zastosować ligatury do par liter

1 Zaznaczyć tekst.
2 Wybrać polecenie Ligatury z menu palety Typografia lub z menu palety Sterowanie.
Aby zmienić kolor i gradient tekstu

Do obrysu i wypełnienia znaków można stosować kolory i gradienty, nie tracąc możliwości edycji tekstu.
A B C
Próbki, paleta
A. Próbka zmienia wypełnienie lub obrys B. Próbka zmienia kontener lub tekst C. Wartość procentowa tinty

• Aby zmienić kolor tekstu wewnątrz ramki, wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć ten tekst.
• Aby zmienić kolor całego tekstu w danej ramce, wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć tę ramkę. Stosując
kolor do tekstu, a nie do jego kontenera, należy pamiętać o wybraniu ikony Formatowanie ma wpływ na tekst
na pasku narzędzi lub na palecie Próbki. (Zobacz Àby nadać kolor' na stronie 516.)
2 Na pasku narzędzi lub na palecie Próbki wskazać, czy zmiana koloru ma dotyczyć wypełnienia, czy obrysu. Jeżeli
wybierze się Obrys, to zmieni się tylko kolor konturu znaków.
3 Kliknąć próbkę koloru lub gradientu na palecie Próbki.
Aby utworzyć tekst odwrócony, można zmienić kolor wypełnienia tekstu na biały lub [Papier], a wypełnienie ramki
na ciemny kolor. Tekst odwrócony można tworzyć również przez umieszczenie linii akapitowej za tekstem. (Zobacz
Àby dodać linie nad lub pod akapitem' na stronie 324.)
Zobacz także
Àby nadać kolor' na stronie 516
Àby dodać linie nad lub pod akapitem' na stronie 324
Aby przypisać język do tekstu

1 Zaznaczyć tekst.
2 Wybrać odpowiedni słownik z menu Język na palecie Sterowanie lub Typografia.
InDesign używa do dzielenia wyrazów i sprawdzania pisowni słowników Proximity. Słowniki te umożliwiają
wybranie innego języka nawet dla pojedynczego znaku w tekście. Każdy słownik zawiera tysiące słów ze
standardowym podziałem na sylaby. Zmiana języka domyślnego nie ma wpływu na istniejące ramki tekstowe lub
dokumenty.
Słowniki można dostosowywać, tak aby nietypowe słowa były rozpoznawane i odpowiednio traktowane. (Zobacz
`Dzielenie wyrazów i słowniki pisowni' na stronie 254.)
Jak słowniki wpływają na dzielenie wyrazów

A. “Glockenspiel” w języku angielskim B. “Glockenspiel” w niemieckim tradycyjnym C. "Glockenspiel" w niemieckim zreformowanym
Aby wybrać nowy słownik domyślny

• Aby zmienić domyślny słownik używany w programie InDesign, wybrać język, gdy nie jest otwarty żaden
dokument.
• Aby zmienić domyślny słownik dla danego dokumentu, wybrać polecenie Edycja > Odznacz wszystko, a następnie
wybrać język.
Zmiana wielkości liter w tekście

Wersaliki i kapitaliki
InDesign może automatycznie zmieniać wielkość liter w zaznaczonym tekście. Jeżeli sformatuje się tekst
kapitalikami, InDesign automatycznie użyje znaków kapitalików dostarczonych w czcionce, o ile będą one dostępne.
W przeciwnym wypadku InDesign zsyntetyzuje kapitaliki, używając zmniejszonych wersji zwykłych wielkich liter.
Rozmiar zsyntetyzowanych kapitalików można ustawić w oknie dialogowym Preferencje tekstowe.
Przed (na górze) i po (na dole) sformatowaniu liter BC i AD kapitalikami, aby dopasować je do liczb w antykwie i do otaczającego tekstu
InDesign tworzy bardziej elegancki tekst, jeżeli wybierze się opcję Wersaliki lub Kapitaliki czcionki OpenType. W
przypadku czcionek OpenType można również wybrać polecenie Tylko kapitaliki z menu palety Znak lub z menu
palety Sterowanie. (Zobacz Àtrybuty czcionek OpenType' na stronie 309.)
Aby zmienić wielkość liter

1 Zaznaczyć tekst.
2 Wybrać polecenie Wersaliki lub Kapitaliki z menu palety Sterowanie lub Typografia. Jeżeli tekst został napisany
wersalikami, to wybranie polecenia Kapitaliki nie spowoduje żadnych zmian.
Uwaga: Zastosowanie poleceń Kapitaliki lub Wersaliki nie zmienia małych liter na wielkie, a jedynie modyfikuje
wygląd tekstu. Na przykład, jeżeli w dokumencie wpisze się słowo "pająki" i zastosuje atrybut Wersaliki, to podczas
wyszukiwania z włączonym rozpoznawaniem wielkości liter program nie znajdzie ciągu "PAJĄKI".
Aby określić rozmiar kapitalików

1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Typografia zaawansowana (Windows) lub InDesign > Preferencje >
2 W polu Kapitaliki wpisać wartość procentową oryginalnej wielkości czcionki, jaka ma być zastosowana do
formatowania kapitalików. Następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby zmienić wielkość liter

Polecenie Zmień wielkość liter zmienia małe i wielkie litery w zaznaczonym tekście. Różni się ono od formatowania
wersalikami pod tym względem, że rzeczywiście zamienia same znaki, a nie tylko wygląd tekstu.
W przypadku czcionki OpenType można wykorzystać formatowanie kapitalikami, które daje bardziej elegancki
efekt. (Zobacz `Wersaliki i kapitaliki' na stronie 320.)
1 Zaznaczyć tekst.
2 Wybrać jedno z następujących poleceń z podmenu Tekst > Zmień wielkość liter:
• Aby zamienić wszystkie znaki na małe litery, wybrać polecenie Małe litery.
• Aby zamienić pierwszą literę każdego słowa na wielką, wybrać polecenie Każde Słowo Wielką Literą.
• Aby zamienić wszystkie litery na wielkie, wybrać polecenie WIELKIE LITERY.
• Aby zamienić pierwszą literę każdego zdania na wielką, wybrać polecenie Tak jak w zdaniu.
Uwaga: Polecenie Tak jak w zdaniu zakłada, że koniec zdania sygnalizują następujące znaki: kropka (.), wykrzyknik
(!) lub pytajnik (?). Zastosowanie polecenia Jak w zdaniu może przynieść nieoczekiwane rezultaty, jeżeli znaki te zostały
użyte w tekście w inny sposób, np. w skrótach, nazwach plików lub adresach URL. Ponadto polecenie te może zamienić
na małe litery nazwy własne, które powinny być pisane wielką literą.
Skalowanie i pochylanie tekstu

Skalowanie czcionek
Skalowanie umożliwia określanie proporcji między szerokością a wysokością czcionki względem jej szerokości i
wysokości oryginalnej. Nieprzeskalowane znaki mają wartość 100%. Niektóre rodziny czcionek zawierają prawdziwą
czcionkę rozstrzeloną, która została zaprojektowana z większym rozciągnięciem w poziomie niż w stylu zwykłym.
Skalowanie zniekształca czcionkę, dlatego o ile to tylko możliwe, lepiej jest użyć czcionki zaprojektowanej jako
wersja zagęszczona lub rozstrzelona.
Skalowanie czcionek w poziomie

A. Tekst nieprzeskalowany B. Tekst nieprzeskalowany w czcionce zagęszczonej C. Tekst przeskalowany w czcionce zagęszczonej
Podczas skalowania ramki tekstowej za pomocą narzędzia Skalowanie, okna dialogowego Skalowanie, albo palety
Przekształć można określić, w jaki sposób ma zostać przeskalowany tekst. (Zobacz `Skalowanie atrybutów tekstu' na
stronie 322.)
Aby dostosować skalowanie w pionie lub w poziomie

1 Zaznaczyć tekst, który ma zostać przeskalowany.
2 Wpisać wartość liczbową procentu skali w pola Skaluj pionowo lub Skaluj poziomo na palecie Sterowanie
lub Typografia.
Aby przeskalować tekst przez zmianę rozmiaru ramki tekstowej

• Wybrać narzędzie Zaznaczenie. Przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS), a następnie
przeciągnąć jeden z rogów ramki, aby zmienić jej rozmiar.
• Wybrać narzędzie Skalowanie i zmienić rozmiar ramki. (Zobacz Àby przeskalować obiekty' na stronie 480.)
Skalowanie atrybutów tekstu

Opcja preferencji "Dostosuj atrybuty tekstu przy skalowaniu" umożliwia określanie rodzaju zmian zachodzących na
paletach po przeskalowaniu ramki tekstowej.
Załóżmy na przykład, że podwoimy skalę ramki tekstowej zawierającej początkowo tekst o wielkości 12 punktów.
Jeżeli podczas podwajania skali opcja "Dostosuj atrybuty tekstu przy skalowaniu" jest włączona, to wartości
podawane na palecie Sterowanie i Typografia będą wskazywały na tekst o wielkości 24 punktów. Wartości skalowania
na palecie Przekształć pozostaną na poziomie 100%. Jeżeli podczas podwajania skali opcja "Dostosuj atrybuty tekstu
przy skalowaniu" jest wyłączona, to paleta Przekształć wskaże skalę 200%, ale na paletach Sterowanie i Typografia
tekst ten będzie oznaczany w następujący sposób: 12pt(24). Inne pola tekstowe palet, takie jak interlinia i kerning,
podają wartości oryginalne, mimo iż zostały one w rzeczywistości podwojone.

• Jeżeli przeedytuje się tekst lub zmieni rozmiar ramki przy włączonej opcji "Dostosuj atrybuty tekstu przy
skalowaniu", to tekst pozostanie przeskalowany nawet po przeniesieniu do innej ramki. Jeżeli jednak opcja ta jest
wyłączona, to tekst przepływający do innej ramki w rezultacie zmian edycyjnych nie będzie już przeskalowany.
• Opcja Dostosuj atrybuty tekstu przy skalowaniu odnosi się tylko do ramek tekstowych przeskalowanych po
włączeniu tej opcji, a nie do istniejących ramek tekstowych. Aby dostosować atrybuty tekstu dla istniejących
ramek należy użyć polecenia Skaluj atrybuty tekstu z menu palety Przekształć. (Zobacz Àby przeskalować
atrybuty tekstu' na stronie 323.)
• Po zmianie rozmiaru grup ramek tekstowych tekst nie zostanie przeskalowany. Jeżeli jednak skaluje się grupę
ramek, to atrybuty tekstu nie będą dostosowywane na podstawie skalowania, nawet jeżeli włączona została
odpowiednia opcja preferencji.
Aby dostosować atrybuty tekstu podczas skalowania

2 Zaznaczyć opcję Dostosuj atrybuty tekstu przy skalowaniu, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby przeskalować atrybuty tekstu

1 Zaznaczyć przeskalowaną ramkę tekstową za pomocą narzędzia Zaznaczanie.
2 Wybrać polecenie Skaluj atrybuty tekstu z menu palety Przekształć.
Atrybuty tekstu zostaną dostosowane zgodnie z wskaźnikiem procentowym skalowania; opcje skali na palecie
Przekształć powrócą do 100%.
Aby pochylić tekst

1 Zaznaczyć tekst.
2 Wpisać wartość liczbową w pole Pochylenie na palecie Sterowanie lub Typografia. Wartości dodatnie
pochylają tekst w prawo; wartości ujemne pochylają tekst w lewo.
Należy jednak pamiętać, że zastosowanie do tekstu pochylenia pod kątem nie tworzy prawdziwej kursywy.
Formatowanie akapitów
Aby zmienić odstęp nad lub pod akapitem
Wielkość odstępu między akapitami można zmieniać. Jeżeli akapit zaczyna się na górze kolumny lub ramki,
InDesign nie wstawia przed nim dodatkowego odstępu. W takim przypadku można zwiększyć interlinię pierwszego
wiersza akapitu lub górny margines wewnętrzny ramki. (Zobacz Ìnformacje o właściwościach ramki tekstowej' na
stronie 235.)
1 Zaznaczyć tekst.
2 Odpowiednio zmienić wartości opcji Odstęp przed i Odstęp po na palecie Akapit.
Inicjały
Inicjały można dodawać do jednego lub kilku akapitów jednocześnie. Linia bazowa inicjału znajduje się o kilka linii
niżej od linii bazowej pierwszego wiersza akapitu.
Można także tworzyć style znakowe nadawane znakom inicjału. Na przykład, można utworzyć inicjał wysoki (zwany
również podniesionym), definiując jednoznakowy i jednowierszowy inicjał i nadając mu styl znakowy, który
zwiększy rozmiar pierwszej litery. (Zobacz Àby zastosować styl znakowy dla inicjału' na stronie 276.)
A After
fter breakfast I wan breakfast
man and guess out guess out
but Jim didn’t want want to. He said it would fe
bad luck; and besides, he come and ha'nt us; he said
ha’nt us; he said a man th to go a-ha'nting around th
likely to go a-ha'nting a That sounded pretty reaso
planted and comfortab keep from studying over i
reasonable, so I didn’t sa and what they done it for.
Inicjał jednoznakowy o wysokości trzech wierszy (po lewej) oraz inicjał pięcioznakowy o wysokości dwóch wierszy (po prawej)
Aby utworzyć inicjał

1 Kliknąć w akapicie, w którym ma się znaleźć inicjał.
2 Wpisać wartość opcji Liczba wierszy inicjału na palecie Akapit, aby określić, ile wierszy ma zajmować inicjał.
3 W polu Jeden lub więcej znaków inicjału wpisać liczbę znaków, które mają zostać powiększone.
4 Aby nadać znakowi inicjału styl znakowy, wybrać polecenie Inicjały i style zagnieżdżone z menu palety Akapit lub
z menu palety Sterowanie. Następnie wybrać utworzony uprzednio styl znakowy.
5 Jeżeli litera inicjału ma być dla dodatkowego efektu przeskalowana, pochylona lub pochodzić z innej czcionki,
należy zaznaczyć tę literę lub litery i wprowadzić zmiany formatowania. Na przykład, jeżeli znak inicjału ma
wydłużenie dolne, można użyć opcji przesunięcia linii bazowej, aby wyregulować jego położenie.
Aby usunąć inicjał

1 Kliknąć w akapicie, w którym występuje inicjał.
2 Wpisać 0 w pole Liczba wierszy inicjału lub Liczba znaków inicjału na palecie Akapit albo na palecie Sterowanie.
Aby dodać linie nad lub pod akapitem

Linie stanowią atrybut akapitu. Są one wraz z akapitem skalowane i przesuwane na stronie. Jeżeli w dokumencie
używa się tytułów z linią, można wprowadzić tę linię do definicji stylu akapitu. Szerokość linii zależy od szerokości
łamu.
Przesunięcie dla linii nad akapitem jest mierzone od linii bazowej górnego wiersza tekstu do dołu linii. Przesunięcie
dla linii pod akapitem jest mierzone od linii bazowej dolnego wiersza tekstu do góry linii.
Położenie linii akapitowych

A. Linia nad akapitem B. Linia pod akapitem
1 Zaznaczyć tekst.
2 Wybrać polecenie Linie akapitowe z menu palety Sterowanie lub Akapit.
3 W górnej części okna dialogowego Linia akapitowa zaznaczyć opcję Linia nad lub Linia pod.
4 Zaznaczyć opcję Linia włączona.
Uwaga: Jeżeli linie mają się pojawiać zarówno nad, jak i pod akapitem, należy zaznaczyć opcję Linia włączona w obu
miejscach dla opcji Linia nad i Linia pod.
5 Zaznaczyć opcję Podgląd, aby zobaczyć, jak będą wyglądały linie.
6 W polu Grubość wybrać grubość lub wpisać wartość określającą rozmiar linii. W przypadku linii nad akapitem
zwiększenie grubości rozszerza linię w górę. W przypadku linii pod akapitem zwiększenie grubości rozszerza linię
w dół.
7 Zaznaczyć opcję Nadruk obrysu, która gwarantuje, że na maszynie drukarskiej obrys nie będzie wycinał leżących
pod nim farb.
8 Wykonać jedną lub obie następujące czynności:
• Wybrać kolor. Dostępne są kolory wymienione na palecie Próbki. Opcja Kolor tekstu sprawia, że linia ma taki sam
kolor, jak pierwszy znak tekstu w przypadku linii nad akapitem lub ostatni znak tekstu w przypadku linii pod
akapitem.
• Wybrać tintę lub określić wartość tinty. Tinta jest oparta na wybranym kolorze. Należy zauważyć, że nie można
tworzyć tinty z kolorów wbudowanych - Brak, Papier, Kolor pasera lub Kolor tekstu.
• Jeżeli wybrano niejednolity typ kreski, wybrać również kolor i tintę odstępu. Pozwala to zmienić wygląd obszaru
między kreskami lub kropkami.
9 Wybrać szerokość linii. Można wybrać opcję Tekst (od lewej krawędzi tekstu do końca wiersza) lub Łam (od lewej
do prawej krawędzi kolumny). Jeżeli lewa krawędź ramki ma margines wewnętrzny, to linia będzie się zaczynać od
tego marginesu.
10 Aby określić pionową pozycję linii, wpisać wartość w pole Położenie.
11 Ustawić wcięcie z lewej lub z prawej dla linii (nie dla tekstu), wpisując odpowiednie wartości w pola Lewe wcięcie
i Prawe wcięcie.
12 Zaznaczyć opcję Nadruk obrysu, jeżeli linia ma być drukowana na innym kolorze. Opcja ta pozwala uniknąć
błędów wynikających z błędnego dopasowania klisz. Następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby usunąć linię akapitową

1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć w akapicie zawierającym linię.
2 Wybrać polecenie Linie akapitowe z menu palety Sterowanie lub Akapit.
3 Usunąć zaznaczenie z opcji Linie włączone i nacisnąć przycisk OK.
Sterowanie łamaniem akapitu

InDesign umożliwia wyeliminowanie wdów i bękartów, czyli słów lub pojedynczych wierszy tekstu, które zostały
oddzielone od innych wierszy akapitu. Bękarty pozostają na dole łamu lub strony, a wdowy na górze.
Ponadto można określić, ile wierszy poprzedniego akapitu ma pozostać wraz z bieżącym akapitem podczas
przenoszenia go między ramkami — jest to wygodna metoda zagwarantowania, że tytuły nie zostaną odseparowane
od tekstu podstawowego, którego dotyczą. InDesign może wyróżniać akapity, które niekiedy łamane są z
naruszeniem zadanych ustawień.
Tworząc style akapitowe dla nagłówków warto wykorzystać ustawienia z panelu Opcje przenoszenia, tak aby
nagłówki nie zostały oddzielone od tekstu, którego dotyczą.
Aby sterować łamaniem akapitu

1 Wybrać polecenie Opcje przenoszenia z menu palety Akapit lub Sterowanie. (Opcje przenoszenia można zmienić
także podczas tworzenia lub edytowania stylu akapitowego.)
2 Ustawić poniższe opcje, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• W polu Razem z następnymi _ wierszami podać liczbę wierszy (do pięciu) kolejnego akapitu, z którym ma
pozostawać ostatni wiersz bieżącego akapitu. Opcja ta jest szczególnie przydatna w przypadku tytułów, które nie
powinny być oddzielane od kilku wierszy następnego akapitu.
• Zaznaczyć opcję Nie dziel i wybrać Wszystkie wiersze w akapicie, aby zapobiec łamaniu akapitu.
• Zaznaczyć opcję Nie dziel i wybrać Na początku/końcu akapitu, a następnie podać liczbę wierszy, która musi
znaleźć się na końcu lub początku akapitu, aby zapobiec pojawieniu się wdów i bękartów.
• Wybrać jedną z opcji z menu Początek akapitu, aby wymuszać rozpoczynanie akapitu w następnym łamie, w
następnej ramce, lub na następnej stronie. Aby ustawić położenie początku akapitu, wybrać jedną z opcji z menu
Początek akapitu. Jeżeli wybierze się opcję Gdziekolwiek, to położenie początku akapitu będzie wyznaczane przez
opcje przenoszenia wierszy. Jeżeli wybierze się jedną z pozostałych opcji, to początek akapitu będzie musiał
znaleźć się w zadanym położeniu. (Zobacz Àby wstawić znaki końca łamu, ramki i strony' na stronie 239.)
Aby wyróżnić akapity, które naruszają ustawienia w oknie Opcje przenoszenia

2 Zaznaczyć opcję Naruszenia zasad i nacisnąć przycisk OK.
Aby użyć wiszącej interpunkcji

Znaki przestankowe oraz takie litery, jak "W" umieszczone na lewej lub prawej krawędzi kolumny tekstu mogą
sprawiać wrażenie, że tekst ten jest nierówny. Opcja optycznego wyrównania marginesów określa, czy znaki
przestankowe (takie jak kropki, przecinki, pytajniki i dywizy) oraz krawędzie liter (takich jak W i A) powinny
wystawać poza marginesy tekstu, stwarzając pozory lepszego wyrównania tekstu.
Przed (po lewej) i po (po prawej) zastosowaniu opcji Optyczne wyrównanie marginesu
1 Zaznaczyć ramkę tekstową lub kliknąć w dowolnym miejscu wątku.

2 Wybrać polecenie Tekst > Wątek.
3 Zaznaczyć opcję Optyczne wyrównanie marginesu.
4 Wybrać rozmiar czcionki, aby ustawić odpowiednią ilość wystawania dla tekstu wątku. Dla uzyskania najlepszych
rezultatów należy wybrać taki sam rozmiar, jak rozmiar tekstu.
Wyrównywanie tekstu
Wyrównanie tekstu
Tekst może być wyrównany do jednej lub obu krawędzi (albo marginesów wewnętrznych) ramki. Tekst wyrównany
do obu krawędzi nazywa się wyjustowanym. Aby wyrównać tekst w pionie wewnątrz ramki tekstowej, zobacz
`Wyrównanie w pionie' na stronie 329.
Wyjustować można cały tekst akapitu za wyjątkiem ostatniego wiersza (opcje Justuj do lewej lub Justuj do prawej)
albo cały tekst w akapicie łącznie z ostatnim wierszem (opcja Pełne justowanie). Jeżeli w ostatnim wierszu jest tylko
kilka znaków, można użyć specjalnego znaku końca wątku i utworzyć spację justującą. (Zobacz Àby używać spacji
justującej w wyjustowanym tekście' na stronie 348.)
Justuj do lewej (po lewej) oraz Pełne justowanie (po prawej)
Uwaga: Gdy justuje się wszystkie wiersze tekstu, to podczas używania układacza akapitowego Adobe program
InDesign przesuwa tekst tak, aby akapit miał jednolitą gęstość tekstu i wyglądał atrakcyjnie (zobacz Ìnformacje o
składzie tekstu' na stronie 343). Aby wyregulować odstępy po wyjustowaniu tekstu, zobacz Ìnformacje o odstępach w
wyjustowanym tekście' na stronie 346.
Aby zmienić wyrównanie akapitu

1 Zaznaczyć tekst.
2 Nacisnąć jeden z przycisków wyrównywania (Wyrównaj do lewej; Wyrównaj do środka; Wyrównaj do prawej;
Justowanie, ostatni do lewej; Justowanie, ostatni do środka; Justowanie, ostatni do prawej lub Pełne justowanie) na
palecie Akapit lub na palecie Sterowanie.
Jeżeli lewa strona wiersza tekstu ma być wyrównana do lewej, a prawa strona do prawej, należy ustawić punkt
wstawiania w miejscu, gdzie ma się rozpocząć wyrównywanie tekstu do prawej, nacisnąć klawisz Tab, a następnie
wyrównać do prawej pozostałą część wiersza.
Aby wyrównać tekst od grzbietu lub do grzbietu

Zastosowanie w akapicie opcji Wyrównaj do grzbietu powoduje, że na stronach po lewej tekst jest wyrównywany w
prawo. Natomiast jeżeli ten sam tekst przepłynie na stronę po prawej (lub przeniesie się tam jego ramkę tekstową),
to zostanie on wyrównany w lewo. Podobnie, zastosowanie w akapicie opcji Wyrównaj od grzbietu powoduje, że na
stronach po lewej tekst jest wyrównany w lewo, a na stronach po prawej tekst jest wyrównany w prawo.
1 Zaznaczyć tekst.
2 Nacisnąć przycisk Wyrównaj do grzbietu albo Wyrównaj od grzbietu na palecie Akapit lub na palecie Sterowanie.
Zobacz także
Àby zmienić wyrównanie akapitu' na stronie 327
Wyrównywanie akapitów do siatki linii bazowych

Siatka linii bazowych reprezentuje interlinię podstawowego tekstu dokumentu. Aby zapewnić równomierne
układanie się tekstu między kolumnami lub stronami, można używać wielokrotności tej wartości interlinii dla
wszystkich elementów strony. Na przykład, jeżeli tekst podstawowy dokumentu ma interlinię 12-punktową, w
tekście tytułów można użyć interlinii 18-punktowej i dodawać 6-punktowy odstęp przed akapitami pod tytułem.
Korzystanie z siatki linii bazowych pozwala zachować spójność rozmieszczenia elementów tekstowych na stronie.
Interlinię akapitu można dostosować w taki sposób, by była wyrównana do siatki strony. Jest to przydatne, gdy trzeba
wyrównać linie bazowe tekstu w wielu kolumnach lub sąsiadujących ramkach tekstowych. Ustawienia siatki linii
bazowych można zmienić za pomocą panelu Siatki w oknie dialogowym Preferencje.
Można także wyrównać do siatki linii bazowych tylko pierwszy wiersz akapitu, tak aby reszta wierszy automatycznie
używała zadanych wartości interlinii.
Aby wyświetlić lub ukryć siatkę linii bazowych, wybrać polecenie Widok > Siatki i linie pomocnicze > Pokaż/Ukryj
siatkę linii bazowych.
Uwaga: Siatka linii bazowych jest widoczna tylko wtedy, jeżeli skala wyświetlania dokumentu przewyższa wartość
progową ustawioną w oknie preferencji siatki. Jeżeli siatka linii bazowych jest niewidoczna, należy powiększyć skalę
wyświetlania.
Zobacz także
Àby ustawić siatki linii bazowych dla ramki tekstowej' na stronie 237
Aby wyrównać akapity do siatki linii bazowych

1 Zaznaczyć tekst.
2 Nacisnąć przycisk opcji Wyrównaj do siatki linii bazowych na palecie Akapit.
Aby zagwarantować, że interlinia tekstu nie ulegnie zmianie, należy ustawić interlinię siatki linii bazowych na taką
samą wartość co interlinię tekstu, albo na jej wielokrotność.
Aby wyrównać do siatki linii bazowych tylko pierwszy wiersz

1 Zaznaczyć akapit, który ma zostać wyrównany.
2 Wybrać polecenie Wyrównuj do siatki tylko pierwszy wiersz z menu palety Akapit lub z menu palety Sterowanie.
3 Nacisnąć przycisk opcji Wyrównaj do siatki linii bazowych na palecie Akapit.
Aby utworzyć zrównoważony tekst w nagłówkach

InDesign umożliwia równoważenie długości tekstu w wielu wierszach. Funkcja ta jest szczególnie użyteczna w
przypadku wielowierszowych nagłówków, cytatów w osobnym bloku tekstu oraz akapitów wyśrodkowanych.
Przed i po zastosowaniu funkcji Balans nierównych wierszy do tekstu w tytule
1 Kliknąć w akapicie, który ma zostać zrównoważony.

2 Wybrać polecenie Balans nierównych wierszy z menu palety Akapit lub z menu palety Sterowanie.
Równoważenie działa tylko wtedy, gdy wybrany został Układacz akapitowy Adobe.
Wyrównanie w pionie
Wiersze tekstu w ramce można wyrównywać lub rozmieszczać wzdłuż osi pionowej, co pozwala na uzyskanie
jednolitego układu tekstu w pionie w ramkach i ich kolumnach.
Tekst można wyrównywać do góry, środka lub dołu ramki, używając wartości interlinii i odstępów każdego akapitu.
Można także wyjustować tekst w pionie, co powoduje równomierne rozmieszczenie wierszy w jednakowych
odległościach, niezależnie od ich wartości interlinii i odstępów.
You don’t know about

me, without you have
You don’t know about
me, without you have read a book by the name
read a book by the name of “The Adventures of
of “The Adventures of Tom Sawyer,” but that
Tom Sawyer,” but that ain’t no matter.
ain’t no matter.
That book was made by
That book was made by
Mr. Mark Twain, and he Mr. Mark Twain, and he
told the truth, mainly. told the truth, mainly.
Wyrównanie do dołu (po lewej) i wyjustowanie (po prawej)
Wyrównanie i wyjustowanie tekstu w pionie liczone jest od pozycji linii bazowych każdego wiersza tekstu w ramce.
Podczas regulowania wyrównania w pionie warto pamiętać o następujących wskazówkach:
• Górę każdej ramki definiuje linia bazowa pierwszego wiersza tekstu wyrównanego do góry. Na jej położenie
wpływa opcja Przesunięcie pierwszej linii bazowej w oknie dialogowym Opcje ramki tekstowej. Więcej informacji
na temat opcji Przesunięcie pierwszej linii bazowej można znaleźć w części Ìnformacje o właściwościach ramki
tekstowej' na stronie 235.
• Dół każdej ramki jest definiowany jako linia bazowa ostatniego wiersza tekstu wyrównanego do dołu. Tekst w
przypisach dolnych nie jest justowany.
• Jeżeli do akapitów z wyrównaniem do góry, do środka lub do dołu zastosowana zostanie opcja Wyrównaj do siatki
linii bazowych, do siatki linii bazowych będą wyrównane wszystkie wiersze. Natomiast przy opcji wyjustowania,
do siatki linii bazowych wyrównane będą tylko pierwszy i ostatni wiersz.
• Jeżeli zmodyfikuje się wartości górnego lub dolnego marginesu wewnętrznego w oknie dialogowym Opcje ramki
tekstowej, to zmieni się położenie odpowiednio pierwszej i ostatniej linii bazowej.
• Wyjustowanie w pionie nie jest stosowane do tekstu o kształcie innym niż prostokątny, co może wynikać z takich
względów, jak kształt ramki tekstowej, oblewanie tekstem lub efekty narożne. W takich przypadkach stosowane
jest wyrównanie do góry. Gdy zastosowane zostaną efekty narożne, wyjustowanie w pionie jest możliwe tylko
wówczas, gdy zapewni się prostokątny kształt obszaru tekstu przez zwiększenie wartości marginesu
wewnętrznego w polu dialogowym Opcje ramki tekstowej w stosunku do wartości opcji Rozmiar w oknie
dialogowym Efekty narożne.
Aby wyrównać lub wyjustować tekst w pionie wewnątrz ramki tekstowej

• Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć ramkę tekstową.
• Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć ramkę tekstową.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Opcje ramki tekstowej.
3 W sekcji Justowanie pionowe okna dialogowego Opcje ramki tekstowej wybrać jedno z następujących poleceń z
menu Wyrównaj:
• Aby wyrównać tekst w pionie w dół od góry ramki tekstowej, wybrać opcję Góra. (Jest to ustawienie domyślne.)
• Aby wyśrodkować wiersze tekstu w ramce, wybrać polecenie Do środka.
• Aby wyrównać wiersze tekstu w pionie w górę od dołu ramki, wybrać polecenie Dół.
• Aby równomiernie rozłożyć wiersze tekstu w pionie między górą a dołem ramki, wybrać polecenie Justuj.
4 Jeżeli wybrano polecenie Justuj, można określić wartość Ograniczenie odstępu między akapitami aby zapobiec
nadmiernemu rozciągnięciu interlinii tekstu w stosunku do odstępów między akapitami. Odstęp między akapitami
jest rozszerzany do podanej wartości; jeżeli tekst nadal nie wypełnia ramki, odpowiednio regulowana jest odległość
między wierszami. Wartość limitu odstępów między akapitami jest dodawana do wartości opcji Odstęp przed lub
Odstęp po wprowadzonych na palecie Akapit.
EDMUND : Some EDMUND : Some

officers take th m away: officers take th m away:
good guard,Until their good guard,Until their
greater pleasures first greater pleasures first
be known That are to be known That are to
censure them. censure them.
CORDELIA: We are CORDELIA:We are
not the first Who, with not the first Who, with
best meaning, have best meaning, have
incurr’d the worst. incurr’d the worst.
Limit odstępu między akapitami ustawiony na zero (po lewej) i na 1 pica (po prawej)

Łatwym sposobem na dostosowanie wartości limitu odstępów między akapitami jest zaznaczenie opcji Podgląd, a
następnie klikanie strzałki w górę lub w dół obok pola Ograniczenie odstępu między akapitami, aż odstępy
międzyakapitowe będą zrównoważone z interlinią.
Wcięcia
Informacje o wcięciach
Wcięcia przesuwają tekst do środka od lewej i prawej krawędzi ramki. Do przesunięcia pierwszego wiersza akapitu
należy używać funkcji wcięcia pierwszego wiersza, a nie tabulatorów lub spacji.
Wcięcie pierwszego wiersza ma położenie względne do wcięcia od lewego marginesu. Na przykład, jeżeli lewa
krawędź marginesu jest wcięta o 1 pica, to ustawienie wcięcia pierwszego wiersza na 1 pica spowoduje przesunięcie
pierwszego wiersza akapitu o 2 pica od lewej krawędzi ramki lub marginesu wewnętrznego.
Wcięcia można ustawiać za pomocą palety Tabulatory, palety Sterowanie lub palety Akapit. Ponadto wcięcia można
definiować podczas tworzenia list wypunktowanych lub numerowanych.
Aby ustawić wcięcia za pomocą palety Sterowanie

1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć w akapicie, w którym ma się pojawić wcięcie.
2 Dostosować odpowiednie wartości wcięć na palecie Akapit lub Sterowanie. Na przykład, wykonać następujące
czynności:
• Aby wciąć cały akapit o wartość 1 pica, wpisać wartość (w tym przykładzie 1p) w pole Wcięcie z lewej .
• Aby wciąć o 1 pica tylko pierwszy wiersz, wpisać wartość (w tym przykładzie 1p) w pole Wcięcie z lewej
pierwszego wiersza .
• Aby utworzyć wcięcie wiszące (wysunięcie) o szerokości 1 pica, wpisać wartość dodatnią (w tym przykładzie 1p)
w pole Wcięcie z lewej oraz wartość ujemną (w tym przykładzie -1p) w pole Wcięcie z lewej pierwszego wiersza.
(Zobacz Àby utworzyć wcięcie wiszące' na stronie 332.)
Aby ustawić wcięcie za pomocą palety Tabulatory

2 Wybrać polecenie Tekst > Tabulatory, aby wyświetlić paletę Tabulatory.
3 Wykonać jedną z następujących czynności w odniesieniu do znaczników wcięć na palecie Tabulatory:
• Przeciągnąć górny znacznik, aby wciąć pierwszy wiersz tekstu. Przeciągnąć dolny znacznik, aby przesunąć oba
znaczniki i wciąć cały akapit.
Wcięcie pierwszego wiersza (po lewej) i bez wcięcia (po prawej)
• Zaznaczyć górny znacznik i wpisać wartość w pole X, aby wciąć pierwszy wiersz tekstu. Zaznaczyć dolny znacznik
i wpisać wartość w pole X, aby przesunąć oba znaczniki i wciąć cały akapit.
Więcej informacji na temat posługiwania się paletą Tabulatory można znaleźć w części Ìnformacje o tabulatorach'
na stronie 334.
Aby utworzyć wcięcie wiszące

Przy wcięciu wiszącym (wysunięciu), wcięte są wszystkie wiersze akapitu poza pierwszym. Wcięcia wiszące są
szczególnie przydatne, gdy chce się dodać na początku akapitu grafikę w wierszu albo utworzyć wypunktowaną listę.
Bez wcięcia (po lewej) oraz wcięcie wiszące (po prawej)

2 Za pomocą palety Sterowanie lub palety Tabulatory ustawić wartość wcięcia z lewej na większą niż zero.
3 Aby podać ujemną wartość dla wcięcia pierwszego wiersza, wykonać jedną z następujących czynności:
• Wpisać ujemną wartość wcięcia pierwszego wiersza na palecie Sterowanie .
• Na palecie Tabulatory, przeciągnąć górny znacznik w lewo lub zaznaczyć go i wpisać ujemną wartość w pole X
W większości przypadków podaje się ujemny odpowiednik wartości wprowadzanej w punkcie 2; na przykład, jeżeli
wpisano wcięcie z lewej równe 2 pica, to wcięcie z lewej dla pierwszego wiersza będzie na ogół równe -2 pica.
Aby utworzyć wcięcie w prawo w ostatnim wierszu akapitu

Za pomocą opcji Wcięcie ostatniego wiersza z prawej można wysunąć w prawo ostatni wiersz akapitu. Jest to opcja
szczególnie przydatna przy wyrównywaniu w prawo cen w katalogu.
Wcięcie ostatniego wiersza z prawej
1 Wpisać treść akapitów. W ostatnim wierszu akapitu umieścić punkt wstawiania przed tekstem, który ma zostać
wysunięty. Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Tabulator wcięcia z prawej.
2 Zaznaczyć akapity.
3 Aby utworzyć wcięcie z prawej dla akapitów, wpisać wartość (np. 2p) w pole Wcięcie z prawej na palecie Akapit
lub na palecie Sterowanie.
4 Aby przesunąć wartość wcięcia z prawej dla tekstu za tabulatorem, wpisać wartość ujemną (np -2p) w pole
Wcięcie ostatniego wiersza z prawej na palecie Akapit lub na palecie Sterowanie.
Informacje o opcji Wcięcie dotąd

Do tworzenia wcięć niezależnie od ustawień wartości lewego wcięcia akapitu można użyć znaku specjalnego Wcięcie
dotąd. Znak specjalny Wcięcie dotąd różni się od lewego wcięcia akapitu pod następującymi względami:
• Znak Wcięcie dotąd przepływa razem z tekstem, tak jakby był widocznym znakiem. Jeżeli zmieni się przepływ
tekstu, wcięcie przeniesie się razem z nim.
• Jeżeli wybierze się polecenie Tekst > Pokaż ukryte znaki, to znak Wcięcie dotąd stanie się widoczny.
• Znak Wcięcie dotąd wpływa na wszystkie wiersze następujące po wierszu, w którym ten znak specjalny został
wstawiony. Można zatem wciąć tylko niektóre wiersze w akapicie.
• Aby wyświetlić znak Wcięcie dotąd , należy wybrać polecenie Tekst > Pokaż ukryte znaki.
Wcięcie dotąd, znak specjalny
Zobacz także
Àby utworzyć wcięcie w prawo w ostatnim wierszu akapitu' na stronie 333
Aby sterować wcięciami z lewej za pomocą znaku Wcięcie dotąd

1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć, aby umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma się znaleźć wcięcie.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Wcięcie dotąd.
Uwaga: Jeżeli w wierszu wstawiony został więcej niż jeden znak specjalny Wcięcie dotąd, InDesign użyje znaku
znajdującego się najdalej w prawo.
Tabulatory
Informacje o tabulatorach
Tabulatory rozmieszczają tekst w ramce na zadanych pozycjach w poziomie. Domyślne ustawienia tabulatorów
zależą od jednostki miary wybranej w oknie dialogowym Jednostki i skoki.
Tabulatory dotyczą całego akapitu. Pierwszy ustawiony tabulator usuwa wszystkie domyślne tabulatory po lewej.
Kolejne tabulatory usuwają tabulatory domyślne znajdujące się pomiędzy tymi, które ustawi użytkownik. Tabulatory
dzielą się na lewe, środkowe, prawe i dziesiętne lub znaków specjalnych.
Aby używać palety Tabulatory

Tabulatory ustawia się za pomocą palety Tabulatory.
A B C D
E F
Tabulatory, paleta
A. Przyciski wyrównania tabulatorów B. Położenie tabulatora C. Pole znaku wiodącego D. Pole Wyrównaj do E. Miarka tabulatora
F. Przyciąganie palety do ramki
1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć w ramce tekstowej.

2 Wybrać polecenie Tekst > Tabulatory.
Jeżeli widoczna jest góra ramki, paleta Tabulatory zostanie do niej przyciągnięta i dopasuje swoją szerokość do
szerokości bieżącej kolumny.
Aby wyrównać miarkę palety Tabulatory do tekstu

1 Przewinąć dokument, aby wyświetlić górę ramki tekstowej.
2 Kliknąć ikonę magnesu na palecie Tabulatory. Paleta Tabulatory zostanie przyciągnięta do góry kolumny, w
której znajduje się zaznaczenie lub punkt wstawiania.
Aby ustawić tabulatory

Tabulatory dzielą się na lewe, środkowe, prawe i dziesiętne lub znaków specjalnych. Tabulatory znaków specjalnych
umożliwiają wyrównanie tabulacji do dowolnego wybranego znaku, np. dwukropka lub symbolu dolara.
1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć, aby umieścić punkt wstawiania w akapicie.
2 Nacisnąć klawisz Tab. Nacisnąć klawisz Tab w akapitach, w których ma zostać dodany odstęp w poziomie.
(Tabulatory można także wstawić już po zdefiniowaniu ustawień tabulacji.)
Act 1 Scene 1: King Lear’s palace.

Scene 2: The Earl of Gloucester’s castle.
Scene 3: The Duke of Albany’s palace.
Scene 4: A hall in the same.
Scene 5: Court before the same.
Act 2 Scene 1: Gloucester’s castle
Scene 2: Before Gloucester’s castle.
Scene 3: A wood.
Wyrównywanie tekstu za pomocą tabulatorów
3 Aby określić akapity, które będą podlegały ustawieniom, należy je zaznaczyć.

4 Aby ustawić pierwszy tabulator, nacisnąć przycisk wyrównania (lewy, prawy, środkowy lub dziesiętny) na palecie
Tabulatory, co określi wyrównanie tekstu do tego tabulatora.
• Kliknąć miarkę tabulatorów w miejscu, gdzie ma się znaleźć nowy tabulator.
Dodawanie nowej definicji tabulatora
• Wpisać położenie w pole X i nacisnąć Enter lub Return. Jeżeli wartość X jest zaznaczona, można nacisnąć klawisz
strzałki w dół lub w górę, aby zmniejszyć lub zwiększyć wartość tabulatora o 1 punkt.
6 Powtórzyć kroki 3 i 4, aby dodać kolejne tabulatory z innym wyrównywaniem.
Pierwszy tabulator wyrównuje do prawej; drugi tabulator wyrównuje do lewej.
Aby wstawić znak tabulatora w tabeli, należy wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Tabulator.
Aby powtórzyć tabulator

Polecenie Powtórz tabulator tworzy wielokrotności tabulatorów na podstawie odległości między danym tabulatorem
a lewym wcięciem lub poprzednim punktem tabulacji.
1 Kliknąć punktem wstawiania w akapicie.
2 Zaznaczyć tabulator na miarce na palecie Tabulatory.
3 Wybrać polecenie Powtórz tabulator z menu palety Tabulatory.
Wiele tabulatorów utworzonych za pomocą polecenia Powtórz tabulator
Aby przesunąć definicję tabulatora

• Wpisać nowe położenie w pole X i nacisnąć Enter lub Return.
• Przeciągnąć tabulator na nowe miejsce.
Aby usunąć definicję tabulatora

2 Przeciągnąć tabulator poza miarkę na palecie Tabulatory.
Aby zmienić wyrównanie tabulatora

2 Nacisnąć odpowiedni przycisk wyrównania tabulatora.
Można także przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS), klikając znacznik punktu tabulacji, aby
przewijać wszystkie cztery opcje wyrównania.
Aby utworzyć tabulator dziesiętny

Tabulator dziesiętny wyrównuje znaki do przecinka dziesiętnego albo innego zadanego znaku.
Wiersze wyrównane wokół znaku x

2 Utworzyć lub zaznaczyć tabulator dziesiętny na miarce na palecie Tabulatory.
3 W polu Wyrównaj do wpisać znak, do którego ma być wyrównywany tekst. Można wpisać lub wkleić dowolny
znak. Wyrównywany akapit musi zawierać podany w tym polu znak.
Zobacz także
Àby wstawić tabulatory w komórce tabeli' na stronie 359
Aby dodać znaki wiodące do tabulatorów

Znaki wiodące to powtarzająca się sekwencja znaków, np. seria kropek lub linii, między tabulatorem a następującym
za nim tekstem.
2 Wpisać serię znaków (maksymalnie osiem) w pole Znak wiodący, a następnie nacisnąć Enter lub Return.
InDesign powtarza wprowadzone znaki przez całą szerokość tabulatora.
3 Aby zmienić czcionkę i inne atrybuty formatu znaku prowadzącego, należy zaznaczyć znak tabulatora w ramce
tekstowej i nadać format za pomocą palety Typografia lub menu Tekst.
Tabulatory wcięcia z prawej

Za pomocą jednej czynności można dodać tabulator z wyrównaniem w prawo oraz wcięcie z prawej, co ułatwia
przygotowywanie tabelowego tekstu zajmującego całą kolumnę. Tabulatory wcięcia z prawej różnią się nieco od
zwykłych tabulatorów. Tabulator wcięcia z prawej ma następujące właściwości:
• Wyrównuje wszystkie kolejne znaki do prawej krawędzi ramki tekstowej. Jeżeli ten sam akapit zawiera jakieś
punkty tabulacji za tabulatorem wcięcia z prawej, to tabulatory te i ich tekst są przenoszone do następnego wiersza.
• Jest znakiem specjalnym wstawianym w tekście, a nie tabulatorem ustawianym na palecie Tabulatory. Wstawia się
go za pomocą menu kontekstowego, a nie palety Tabulatory. Dlatego też tabulator wcięcia z prawej nie może
stanowić elementu stylu akapitu.
• Różni się od opcji Wcięcie z prawej na palecie Akapit. Wcięcie akapitowe z prawej odsuwa całą prawą krawędź
akapitu od prawej krawędzi ramki tekstowej.
• Nie można dla niego zastosować znaku prowadzącego. Aby utworzyć tabulator prawy ze znakiem prowadzącym,
należy użyć palety Tabulatory.
Aby wstawić tabulator wcięcia z prawej

1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć w wierszu, w którym ma zostać wstawiony tabulator wcięcia z prawej.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Tabulator wcięcia z prawej.
Tabulator wcięcia z prawej można również wstawić, naciskając klawisze Shift+Tab, gdy aktywny jest punkt
wstawiania.
Wypunktowanie i numerowanie
Listy wypunktowane i numerowane
Każdy akapit na liście wypunktowanej rozpoczyna się od znaku punktora. W przypadku listy numerowanej, każdy
akapit zaczyna się od numeru i znaku oddzielającego. Numery na listach numerowanych są automatycznie
uaktualniane po dodaniu lub usunięciu akapitów z listy. Program InDesign umożliwia zmianę rodzaju punktora
bądź stylu numeracji, znaku oddzielającego numer, atrybutów czcionki oraz rodzaju i wielkości wcięcia.
Znaków punktora i numerów nie można zaznaczać za pomocą narzędzia Tekst . Aby zmienić ich formatowanie
i wielkość wcięcia, należy użyć okna dialogowego Punktory i numeracja. Jeżeli wypunktowanie i numerowanie
stanowią element stylu, ich formatowanie można zmienić w sekcji Punktory i numeracja w oknie dialogowym Style
akapitowe. (Zobacz Àby utworzyć styl akapitowy z wypunktowaniem lub numeracją' na stronie 342.)
Filling Ingredients Cooking Instructions

• 4 cups pitted red cherries 1. Mix the cherries, sugar,
• 2/3 cup sugar corn starch and orange in
a large saucepan.
• 2 tablespoons corn starch
• 2 tablespoons orange juice 2. Cook on medium heat
until the mixure comes
to a full boil, then let it
stand for about 10 minutes
to thicken, stirring a couple
of times during the cooling.
3. Transfer to a shallow baking

dish.
Lista wypunktowana i lista numerowana
Aby szybko utworzyć listę numerowaną lub wypunktowaną, można wpisać tekst listy, zaznaczyć go, a następnie
nacisnąć przycisk Lista punktowana lub Lista numerowana na palecie Sterowanie. Za pomocą tych przycisków
można włączyć lub wyłączyć numerowanie i wypunktowanie, a także zamienić punktory na numery lub numery na
punktory. Wypunktowanie i numerowanie może również stanowić element stylu akapitowego.
Uwaga: Automatycznie generowane znaki punktorów i numerów nie są w rzeczywistości wstawiane do tekstu. Dlatego
też nie można ich znaleźć podczas przeszukiwania tekstu ani zaznaczyć narzędziem Tekst. Aby było to możliwe, trzeba
je najpierw przekonwertować na tekst. Ponadto punktory i numeracja nie pojawiają się w oknie edytora wątków.
Aby utworzyć listę punktowaną lub numerowaną

1 Zaznaczyć zestaw akapitów, które mają stać się listą, albo kliknąć i umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie
ma się zacząć lista.

• Nacisnąć przycisk Lista punktowana lub Lista numerowana na palecie Sterowanie (w trybie akapitu) lub
na pasku narzędzi PageMakera (wybrać polecenie Okno > Pasek narzędzi PageMaker).
• Wybrać polecenie Punktory i numeracja z menu palety Sterowanie. Z menu Typ listy wybrać opcję Punktory albo
opcję Numeracja. Ustawić pożądane opcje i nacisnąć przycisk OK.
• Nadać styl akapitowy, w którym zdefiniowano wypunktowanie albo numerowanie. (Zobacz Àby utworzyć styl
akapitowy z wypunktowaniem lub numeracją' na stronie 342.)
3 Aby dodać kolejny akapit do listy, umieścić punkt wstawiania na końcu listy i nacisnąć klawisz Enter lub Return.
Ponownie nacisnąć przycisk Lista punktowana lub Lista numerowana, aby zakończyć listę.
Formatowanie listy punktowanej lub numerowanej

Punktory, numery i znaki oddzielające numer używają domyślnie tych samych atrybutów formatowania, co
pierwszy znak w akapicie. Jeżeli pierwszy znak w jednym z akapitów wygląda inaczej niż pierwsze znaki w
pozostałych akapitach, to znak punktora albo numer może nie pasować do pozostałej części listy.
Na przykład, jeżeli pierwsze słowo w akapicie jest pisane kursywą, to pochylony zostanie również numer tego (i tylko
tego) akapitu. W takim przypadku można zaznaczyć całą listę i zmienić ustawienia czcionki akapitów za pomocą
okna Punktory i numeracja. Pozwoli to na uzyskanie spójnego wyglądu.
Uwaga: Z pierwszego znaku akapitu przejmowane są tylko następujące atrybuty: rodzina czcionek, styl, rozmiar i
kolor. Podkreślenie, przekreślenie i inne zaawansowane atrybuty typograficzne nie mają wpływu na punktory ani
numerację, nawet jeżeli zastosuje się styl zagnieżdżony z takimi atrybutami.
Cooking Instructions
1. Mix the cherries, sugar, corn starch

and orange in a large saucepan.
2. Cook on medium heat until

the mixure comes to a full boil,
then let it stand for about 10
minutes to thicken, stirring a
couple of times during the cooling.
3. Transfer to a shallow baking dish.
Pierwsze słowo w punkcie 3 jest pisane kursywą, co powoduje, że pochylany jest również numer 3. Aby tego uniknąć, trzeba zmienić format
numeracji w oknie dialogowym Punktory i numeracja.
Aby zmienić formatowanie listy punktowanej lub numerowanej

1 Wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć zestaw wypunktowanych lub ponumerowanych akapitów, które mają
zostać zmodyfikowane.
• Wybrać polecenie Punktory i numeracja z menu palety Sterowanie (w trybie akapitowym) albo z menu palety
Akapit.
• Przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i nacisnąć przycisk Lista punktowana lub przycisk
Lista numerowana . Otworzy się okno dialogowe Punktory i numeracja.
3 Zmienić znak punktora (zobacz Èdytowanie znaków punktora' na stronie 340) albo opcje numerowania (zobacz
Ìnformacje o listach numerowanych' na stronie 342).
4 Określić wygląd i kolor czcionki. Jeżeli czcionka zaznaczonego znaku została "zapamiętana" (przydzielona
znakowi punktora), to opcje Rodzina czcionek i Styl czcionki są niedostępne. (Zobacz Èdytowanie znaków
punktora' na stronie 340.)
Uwaga: Nazwa opcji ujęta w nawiasy, np. (Adobe Garamond Pro) albo (12 pkt) wskazuje domyślne formatowanie,
przejęte z pierwszego znaku akapitu. Formatowanie domyślne można zmienić, wybierając konkretną czcionkę. Jeżeli
zmieniono ustawienie czcionki, ale trzeba przywrócić takie samo formatowanie, jak w pierwszym znaku akapitu, należy
wybrać opcję umieszczoną na początku odpowiedniego menu, np. (Rozmiar czcionki tekstu) albo (Rodzina czcionki
tekstu).
5 Aby zmienić położenie punktora albo numeru, wykonać jedną z poniższych czynności, a następnie nacisnąć
przycisk OK:
• W sekcji Pozycja wybrać opcję Wysunięty albo Odsunięty w lewo.
Cooking Instructions Cooking Instructions
1. Mix the cherries, sugar, 1. Mix the cherries, sugar,

corn starch and orange in corn starch and orange in
a large saucepan. a large saucepan.
2. Cook on medium heat 2. Cook on medium heat

until the mixure comes until the mixure comes
to a full boil, then let it to a full boil, then let it
stand for about 10 minutes stand for about 10 minutes
to thicken, stirring a couple to thicken, stirring a couple
of times during the cooling. of times during the cooling.
A B
Opcje pozycji
A. Akapit wysunięty B. Akapit odsunięty w lewo
• Aby zmienić odległość między lewym marginesem a tekstem, ustawić opcje Wcięcie z lewej i Wcięcie pierwszego
wiersza z lewej.
• Określić pozycję tabulatora. Jeżeli w sekcji Pozycja wybrano Odsunięty w lewo, to ustawienie tabulatora określa
wielkość odstępu między punktorem lub numerem, a pierwszym znakiem w akapicie. Jeżeli w sekcji Pozycja
wybrano opcję Wysunięty, to ustawienie tabulatora musi mieścić się w przedziale wyznaczanym przez wartości
Wcięcie w lewo i Wcięcie pierwszego wiersza w lewo.
Edytowanie znaków punktora

Jeżeli istniejące znaki punktorów okażą się niewystarczające, to można dodać inne punktory do tabeli Znak
wypunktowania. Znak punktora dostępny w jednej czcionce może nie być dostępny w innej. Dodając znaki punktora
można określić, czy ich czcionka ma być zapamiętywana.
Jeżeli używa się punktora z konkretnej czcionki (np. wskazującego palca z czcionki Dingbats), należy ustawić
zapamiętywanie czcionki punktora. Jeżeli natomiast używa się podstawowego znaku wypunktowania, to lepiej nie
włączać zapamiętywania czcionki, ponieważ taki znak będzie występował w większości czcionek. W zależności od
tego, czy włączono zapamiętywanie czcionki w opcjach punktora, dodany znak wypunktowania może odwoływać
się do wartości Unicode oraz konkretnej rodziny i stylu czcionki, albo tylko do wartości Unicode.
Uwaga: Dodane punktory, które stosują tylko wartość Unicode (nie zapamiętując czcionki), są oznaczane czerwonym
symbolem "u", tak jak na palecie Glif.
Okno dialogowe punktory i numeracja

A. Punktor bez zapamiętywania czcionki B. Punktor zapamiętujący czcionkę
Aby zmienić znak punktora

1 Otworzyć okno dialogowe Punktory i numeracja Z menu Typ listy wybrać opcję Punktory. (Zobacz
`Formatowanie listy punktowanej lub numerowanej' na stronie 339.)
2 Wybrać inny znak punktora, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby dodać znak punktora

1 W oknie dialogowym Punktory i numeracja wybrać opcję Punktory z menu Typ listy, a następnie nacisnąć
przycisk Dodaj.
2 Wybrać glif, który ma stać się znakiem punktora. Wybierając inną rodzinę lub styl czcionki, można wyświetlić
inne czcionki.
3 Zaznaczyć opcję Pamiętaj czcionkę z punktorem, jeżeli po naciśnięciu przycisku Dodaj znak punktora ma
zapamiętać wybraną w danym momencie czcionkę i styl.
4 Nacisnąć przycisk Dodaj. Po zakończeniu dodawania znaków punktora, dwa razy nacisnąć przycisk OK.
Uwaga: Lista znaków wypunktowania jest zapisywana w dokumencie, tak jak style akapitowe i znakowe. Po wklejeniu
lub wczytaniu stylów akapitowych z innego dokumentu, wszystkie znaki punktora użyte w tych stylach pojawią się w
oknie dialogowym Punktory i numeracja, obok innych punktorów zdefiniowanych w bieżącym dokumencie.
Aby usunąć znak punktora

1 W oknie dialogowym Punktory i numeracja wybrać opcję Punktory z menu Typ listy.
2 Zaznaczyć znak punktora, który ma zostać usunięty, i wybrać opcję Usuń. (Nie można usunąć pierwszego,
predefiniowanego znaku punktora.)
Informacje o listach numerowanych

Numery na listach numerowanych są automatycznie uaktualniane po dodaniu lub usunięciu akapitów z listy. Należy
pamiętać o następujących kwestiach:
• Tylko akapity następujące po sobie są numerowane kolejno. Aby dodać akapity nienumerowane (np. uwagę albo
listę wypunktowaną) między akapitami ponumerowanymi, trzeba użyć opcji Początek, aby ręcznie
przenumerować punkty następujące po akapitach bez numeracji. Numer taki nie będzie jednak uaktualniany po
dodaniu bądź usunięciu wcześniejszych akapitów numerowanych.
• Numery są zawsze wyrównane w lewo. Nie można wyrównać ich w prawo ani do znaku dziesiętnego.
• Numery używają domyślnie tych samych atrybutów formatowania, co pierwszy znak w akapicie. Na przykład,
jeżeli pierwsze słowo w akapicie jest pisane kursywą, to pochylony zostanie również numer i separator w tym
akapicie. Aby uzyskać spójny wygląd listy, warto zmodyfikować takie atrybuty czcionek. (Zobacz `Formatowanie
listy punktowanej lub numerowanej' na stronie 339.)
• Numerowane listy nie są kontynuowane poza obrębem komórki (w każdej komórce numeracja rozpocznie się od
nowa).
Aby zmienić opcje listy numerowanej

1 Otworzyć okno dialogowe Punktory i numeracja (Zobacz `Formatowanie listy punktowanej lub numerowanej' na
stronie 339.)
2 Z menu Styl w sekcji Styl numeracji wybrać pożądany rodzaj numerów. Są to takie same opcje, jak te w oknie
dialogowym Numeracja i sekcje.
3 W sekcji Separator wybrać element z menu (np. Pauza albo Brak) albo wpisać dowolny, pojedynczy znak (np.
nawias zamknięty). Znak separatora pojawia się po prawej stronie numeru.
4 W polu Początek wpisać numer (nie literę), od którego ma się zaczynać lista. Numer ten można zmienić, aby
zacząć nowy zestaw numeracji bezpośrednio za innym zestawem numerów. Inne zastosowanie tej opcji to
kontynuowanie numerowanej listy po nienumerowanych akapitach.
Uwaga: Jeżeli zmieni się opcję Początek dla danego akapitu, a potem zdecyduje się wprowadzić go do automatycznej
sekwencji listy, należy zmienić wartość Początek dla tego akapitu na 1.
5 Określić pozostałe opcje, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby utworzyć styl akapitowy z wypunktowaniem lub numeracją

Jeżeli w kilku częściach dokumentu używane będą takie same rodzaje wypunktowania lub numeracji, to można
oszczędzić czas, wprowadzając te punktory i numery do stylu akapitowego.
1 Wybrać polecenie Nowy styl akapitowy z menu palety Style akapitowe.
2 Nacisnąć przycisk Punktory i numeracja, który znajduje się po lewej stronie okna dialogowego Nowy styl
akapitowy (konieczne może być przewinięcie widoku).
3 Z menu Typ listy wybrać opcję Punktory lub Numeracja.
4 Określić właściwości wypunktowania lub numeracji. (Zobacz `Formatowanie listy punktowanej lub
numerowanej' na stronie 339.)
5 W sekcji Wcięcia i odstępy w oknie dialogowym Nowy styl akapitowy zmienić wielkość wcięcia. Na przykład, aby
utworzyć wysunięcie, należy wpisać wartość 2p w pole Wcięcie z lewej oraz wartość -2p w pole Wcięcie pierwszego
wiersza.
6 Ustawić inne atrybuty stylu akapitowego i nacisnąć przycisk OK.
Aby przekonwertować punktory lub numerację na tekst

1 Zaznaczyć akapity zawierające listę wypunktowaną lub numerowaną.
• Wybrać polecenie Przekonwertuj numerowanie na tekst lub Przekonwertuj wypunktowanie na tekst.
• Kliknąć zaznaczenie prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a
następnie wybrać polecenie Przekonwertuj numerowanie na tekst lub Przekonwertuj wypunktowanie na tekst.
Jeżeli zaznaczono wiele list, wybrać polecenie Przekonwertuj wypunktowanie i numerowanie na tekst.
Zobacz także
Àby przekonwertować punktory lub numerację na tekst' na stronie 343
Składanie tekstu
Informacje o składzie tekstu
Wygląd tekstu na stronie jest rezultatem zależności między złożonymi procesami nazywanymi składem.
Wykorzystując ustawione przez użytkownika opcje odstępów między wyrazami i literami, skalowania glifów i
ustawień dzielenia wyrazów, InDesign składa tekst w taki sposób, jaki najlepiej odpowiada zadanym parametrom.
InDesign oferuje dwie metody składu: układacz akapitowy Adobe (opcja domyślna) oraz układacz jednowierszowy
Adobe. Układacz można wybierać z menu palety Akapit albo z okna dialogowego Justowanie. Szczegółowe
informacje o tych opcjach można znaleźć w systemie pomocy do programu InDesign.
Metody składania
InDesign oferuje dwie metody składu: układacz akapitowy Adobe (opcja domyślna) oraz układacz jednowierszowy
Adobe. Obie metody składu oceniają potencjalne punkty łamania i wybierają takie, które najlepiej odpowiadają
opcjom dzielenia wyrazów i justowania, wybranym dla danego akapitu.
Uk³adacz akapitowy Adobe

Rozważa siatkę punktów łamania dla całego akapitu i dzięki temu optymalizuje wcześniejsze wiersze w celu
wyeliminowania wyjątkowo nieatrakcyjnych łamań w wierszach dalszych. Skład akapitowy zapewnia bardziej
równomierne odstępy i mniejszą liczbę dywizów.
Układacz akapitowy przeprowadza skład, identyfikując wszystkie możliwe punkty łamania, oceniając je i
przydzielając im ważone punkty karne w oparciu o takie reguły, jak równomierność odstępów między literami,
odstępów między wyrazami i dzielenia wyrazów.
Relacje między lepszymi odstępami a mniejszą liczbą dywizów można dostosowywać za pomocą okna dialogowego
Dzielenie wyrazów. (Zobacz `Dzielenie wyrazów i justowanie' na stronie 344.)
Uk³adacz jednowierszowy Adobe

Oferuje tradycyjną metodę składania tekstu po jednym wierszu na raz. Opcja ta jest przydatna, gdy trzeba
ograniczyć zmiany składu powstałe na ostatnim etapie edycji.
Aby wybrać metodę składu dla akapitu

• Wybrać polecenie Układacz akapitowy Adobe (opcja domyślna) lub Układacz jednowierszowy Adobe z menu
palety Akapit.
• Wybrać polecenie Justowanie z menu palety Akapit lub z menu palety Sterowanie. Następnie wybrać jedną z opcji
z menu Układacz.
Uwaga: Dostępne mogą być dodatkowe rozszerzenia mechanizmów składu innych firm, a także interfejsy
umożliwiające dostosowanie parametrów mechanizmu.
Aby ustawić preferencje składu

2 Aby problemy składu były wyróżniane na ekranie, zaznaczyć opcję Zachowuj naruszenia zasad oraz Naruszenia
DiJ (dzielenia wyrazów i justowania). (Zobacz Àby wyróżnić wiersze nadmiernie rozciągnięte lub zbyt zagęszczone'
na stronie 348.)
3 Aby wyjustować tekst oblewany wokół obiektu, zaznaczyć opcję Justuj tekst obok obiektu. (Zobacz Ùstawianie
preferencji oblewania tekstem' na stronie 299.)
Dzielenie wyrazów i justowanie

Wybrane ustawienia dzielenia wyrazów i justowania wpływają na poziome odstępy w wierszach oraz na estetykę
tekstu na stronie. Opcje dzielenia określają, czy słowa mogą być dzielone, a jeśli tak, to w jakich miejscach.
Justowanie jest uzależnione od wybranej opcji wyrównania, podanych odstępów między wyrazami i literami oraz od
tego, czy glify są skalowane, czy nie. Informacje na temat justowania pojedynczych słów w wąskich kolumnach z
pełnym justunkiem można znaleźć w części Àby ustawić justowanie pojedynczych słów' na stronie 347.
Aby dzielić wyrazy ręcznie

Słowa można dzielić ręcznie lub automatycznie, albo wykorzystać kombinację obu tych metod. Najbezpieczniejszą
metodą ręcznego dzielenia jest wstawianie miękkiego dywizu, który jest niewidoczny, dopóki nie zajdzie potrzeba
przeniesienia słowa na końcu wiersza. Umieszczenie dywizu miękkiego na początku słowa zapobiega podziałowi
tego słowa.
1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć w miejscu, gdzie ma się znaleźć dywiz.
• Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Dywiz miękki.
• Aby wstawić dywiz miękki, nacisnąć Ctrl+Shift+- (Windows) lub Command+Shift+- (Mac OS).
Uwaga: Wstawienie w słowie miękkiego dywizu nie gwarantuje, że wyraz zostanie podzielony. Przenoszenie wyrazu
zależy od innych ustawień dzielenia i składu. Jednakże wstawiając miękki dywiz w słowie można mieć pewność, że
słowo to zostanie podzielone tylko w miejscu wstawienia miękkiego dywizu.
Aby dzielić wyrazy automatycznie

Dzielenie przebiega na podstawie listy słów, które mogą być przechowywane w odrębnym pliku słownika
użytkownika na danym komputerze, albo w samym dokumencie. Aby zagwarantować spójne zasady dzielenia
wyrazów, warto określić, która z tych list ma być wykorzystywana, szczególnie jeśli przekazuje się dokument do
usługodawcy lub gdy pracuje się w grupie roboczej.
❖ Aby włączyć lub wyłączyć automatyczne dzielenie wyrazów w danym akapicie, należy zaznaczyć lub usunąć
zaznaczenie z opcji Dzielenie wyrazów na palecie Akapit lub Sterowanie. (Opcję tę można również uwzględnić w
stylu akapitu.)
Po ustawieniu opcji automatycznego dzielenia wyrazów można określić zależności między lepszymi odstępami a
mniejszą liczbą dywizów. Można również określić, że słowa pisane wielkimi literami oraz ostatnie słowo w akapicie
nie będą dzielone.
Zobacz także
`Dzielenie wyrazów i słowniki pisowni' na stronie 254
Àby ustawić opcje automatycznego dzielenia wyrazów dla danego akapitu' na stronie 345
Aby ustawić opcje automatycznego dzielenia wyrazów dla danego akapitu

1 Kliknąć w akapicie, lub zaznaczyć zakres akapitów, które mają podlegać tym ustawieniom.
2 Wybrać polecenie Dzielenie wyrazów z menu palety Akapit.
3 Jeżeli to konieczne, zaznaczyć opcję Podziel wyrazy.
4 Stosownie do potrzeb zmodyfikować następujące ustawienia:
• W polu Wyrazy dłuższe niż_ znaków wpisać minimalną liczbę znaków w dzielonym wyrazie.
• W polach Po pierwszych _ znaków i Przed ostatnimi _ znakami podać minimalną liczbę znaków na początku i na
końcu wyrazu, które mogą być oddzielone dywizem. Na przykład, podanie w tych polach wartości 3 spowoduje,
że słowo aromatyczny zostanie podzielone jako aromatyczny , a nie aromatyczny lub aromatyczny.
• W polu Limit dywizów podać maksymalną liczbę dywizów, które mogą się pojawić w kolejnych wierszach. Zero
oznacza nieograniczoną liczbę dywizów.
• W polu Strefa dzielenia wyrazów podać ilość białego odstępu, jaka jest dopuszczalna na końcu wiersza
niewyjustowanego tekstu, zanim włączy się dzielenie wyrazów. Opcja ta ma zastosowanie tylko wtedy, gdy
wykorzystuje się układacz jednowierszowy do niewyjustowanego tekstu.
• Aby zmienić relacje między lepszymi odstępami a mniejszą liczbą dywizów, należy przesunąć suwak na dole tego
okna dialogowego.
5 Aby nie dopuścić dzielenia słów pisanych wielkimi literami, należy usunąć zaznaczenie z opcji Dziel słowa pisane
wersalikami.
6 Aby nie dopuścić do dzielenia słów znajdujących się na samym końcu akapitu, wyłączyć opcję Podziel ostatnie
słowo.
Zapobieganie niepożądanym podziałom słów

Korzystając z dywizów twardych (nierozdzielających) można uniknąć dzielenia niektórych słów — na przykład,
nazw własnych, które po podziale wyglądają nieatrakcyjnie. Używając twardych (nierozdzielających) spacji, można
również zapobiec przenoszeniu kilku słów — na przykład, grup inicjałów i nazwiska (P. T. Barnum). Jeżeli zastosuje
się atrybut niedzielenia do tekstu dłuższego niż jeden wiersz, InDesign skompresuje ten tekst tak, by mieścił się w
jednym wierszu.
Aby nie dopuścić do dzielenia tekstu

1 Zaznaczyć tekst, który ma pozostać w jednym wierszu.
2 Wybrać polecenie Bez dzielenia z menu palety Sterowanie lub z menu palety Akapit.
Inny sposób zapobiegania podziałowi słowa polega na wstawieniu na początku tego słowa dywizu miękkiego. Aby
wstawić dywiz miękki, nacisnąć Ctrl+Shift+- (Windows) lub Command+Shift+- (Mac OS).
Aby utworzyć dywiz twardy

1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć w miejscu, gdzie ma się znaleźć dywiz.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Dywiz twardy.
Aby utworzyć spację twardą

1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć w miejscu, gdzie ma się znaleźć spacja.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw biały odstęp > Spacja twarda (lub dowolny inny znak białego odstępu).
Informacje o odstępach w wyjustowanym tekście

Opcje w oknie dialogowym Justowanie pozwalają na sterowanie zakresem, w którym InDesign modyfikuje
normalne odstępy między literami i wyrazami oraz skalę glifów.
Minimalne, maksymalne i optymalne Wartości w polach Minimum i Maksimum odnoszą się tylko do składania
tekstu wyjustowanego. Dla wszystkich innych typów wyrównania akapitu InDesign używa wartości z pola
Optymalne. Im bardziej wartości procentowe w polach Minimum i Maksimum różnią się od wartości pola
Optymalne, tym większą swobodę daje się programowi przy zwiększaniu lub zmniejszaniu odstępów podczas
justowania wiersza. Należy zawsze dążyć do tego, by odstępy w wierszu były jak najbliższe ustawieniom optymalnym.
Odstępy między wyrazami Jest to justowanie między wyrazami (spacja), tworzone przez naciśnięcie klawisza spacji.
Odstępy między literami Są to odległości między poszczególnymi literami, na które składają się wartości kerningu i
światła. Każdy znak w czcionce otoczony jest pewną ilością pustego miejsca (marginesami), wbudowanego przez
producenta czcionki. Szerokość znaku obejmuje nie tylko sam znak, ale też jego marginesy.
Skalowanie glifów Jest to proces zmieniania szerokości znaków. Glif to specyficzna forma znaku w danej czcionce.
Jeżeli korzysta się z układacza jednowierszowego Adobe, w uzyskaniu pożądanych rezultatów pomaga ustawienie
małego zakresu między wartościami w polach Minimum i Maksimum. Jednak w przypadku stosowania układacza
akapitowego Adobe, mały zakres między tymi wartościami może być niekorzystny, ponieważ zmniejsza on różnice
między zasadnym a błędnym złamaniem kolejnych wierszy. Jeżeli zmieni się wartości domyślne dla układacza
akapitowego Adobe, należy pamiętać, by nowe wartości obejmowały odpowiednio duży zakres.
Uwaga: Podczas określania odstępów między wyrazami wartość minimalna powinna być mniejsza lub równa wartości
optymalnej; wartość maksymalna powinna być większa lub równa wartości optymalnej.
Aby ustawić odstępy między wyrazami i literami

1 Kliknąć punktem wstawiania w akapicie, lub zaznaczyć zakres akapitów, które mają podlegać tym ustawieniom.
2 Wybrać polecenie Justowanie z menu palety Akapit.
3 Wykonać jedną z następujących czynności, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• Tylko dla tekstu wyjustowanego: wpisać wartości w pola Minimum i Maksimum, aby zdefiniować zakres
dopuszczalnych odstępów.
• Wpisać wartość w pole Optymalne, aby ustawić odstępy dla zaznaczonych akapitów.
Uwaga: Wprowadzenie w wierszu Skalowanie glifów wartości większej niż 100% w kolumnie Optymalne dla tekstu
niewyjustowanego ma taki sam efekt, jak wprowadzenie wartości dla opcji Skalowanie poziome.
Aby ustawić skalowanie glifów

3 Wpisać wartość w pola Minimum, Maksimum i Optymalne dla wiersza Skalowanie glifów. Następnie nacisnąć
przycisk OK.
Przed (na górze) i po (na dole) skalowaniu glifów w wyjustowanym tekście
Skalowanie glifów może pomóc w uzyskaniu równiejszego wyjustowania; jednak wartości różniące się od
domyślnych 100% o więcej niż 3% mogą spowodować zniekształcenie liter. Najlepiej wybierać nieznaczne wartości
skalowania glifów, np. 97-100-103, chyba że chce się uzyskać efekt specjalny.
Aby ustawić justowanie pojedynczych słów

W wąskich kolumnach zdarza się czasami, że w wierszu pojawia się tylko jedno słowo. Jeżeli w danym akapicie
ustawiono pełne wyjustowanie, to takie pojedyncze słowo w wierszu może wyglądać na nadmiernie rozciągnięte.
Zamiast pełnego justowania takich słów można je wyśrodkować lub wyrównać do lewego lub prawego marginesu.
3 Z menu Justowanie pojedynczych słów wybrać polecenie Pełny justunek, Wyrównaj do lewej, Wyrównaj do
środka lub Wyrównaj do prawej, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby używać spacji justującej w wyjustowanym tekście

Znak spacji justującej dodaje odstęp o zmiennej szerokości do ostatniego wiersza akapitu z pełnym justowaniem —
pomiędzy ostatnim słowem a ozdobnym znakiem końca wątku. Jeżeli spacja justująca zostanie użyta w tekście
niewyjustowanym, to wygląda jak zwykła spacja. W tekście wyjustowanym taka spacja rozszerza się, zajmując całe
miejsce pozostałe do końca wiersza. Zastosowanie spacji justującej może mieć ogromny wpływ na formatowanie
całego akapitu przez układacz akapitowy Adobe.
Przed i po wstawieniu znaku spacji justującej
1 Wybrać narzędzie Tekst i kliknąć bezpośrednio przed znakiem kończącym opowiadanie.

2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw biały odstęp > Spacja justująca.
Uwaga: Efekt spacji justującej jest niewidoczny, dopóki nie zastosuje się do akapitu opcji Justuj wszystkie wiersze.
Aby wyróżnić wiersze nadmiernie rozciągnięte lub zbyt zagęszczone

Ponieważ skład wiersza tekstu musi uwzględniać wiele czynników oprócz odstępów między literami i wyrazami (np.
preferencje dzielenia wyrazów), InDesign nie może zawsze honorować ustawień odstępów podanych przez
użytkownika. Problemy składu w wierszach tekstu wyróżniane są na żółto; najciemniejszy z trzech odcieni oznacza
najpoważniejszy problem
2 Zaznaczyć opcję Naruszenia dzielenia wyrazów i justowania. Nacisnąć przycisk OK.
349
Rozdział 12: Tabele
Tworzenie tabel
Informacje o tabelach
Tabela składa się z rzędów i kolumn komórek. Komórka przypomina ramkę tekstową, w której można dodawać
tekst, grafikę w wierszu lub inne tabele.
Po utworzeniu nowej tabeli wypełnia ona całą szerokość ramki tekstowej. Tabela jest wstawiana w tym samym
wierszu, jeżeli punkt wstawiania jest na początku wiersza, albo w następnym wierszu, gdy punkt wstawiania jest w
środku wiersza.
Domyślna wysokość rzędu jest równa wysokości linotypu bieżących atrybutów tekstowych w punkcie wstawiania.
(W tym kontekście wysokość linotypu oznacza w przybliżeniu wysokość wyróżnienia w zaznaczonym tekście.)
Tabele przepływają wraz z otaczającym je tekstem, analogicznie do grafiki w wierszu. Na przykład, po zmianie
wielkości czcionki tekstu nad tabelą albo po dodaniu lub usunięciu tam tekstu, tabela będzie przepływać do
kolejnych powiązanych ramek tekstowych. Tabela nie może jednak pojawiać się w ramce typu tekst na ścieżce.
Zobacz także
Àby utworzyć tabelę' na stronie 349
Aby utworzyć tabelę

1 Wybrać narzędzie Tekst i narysować ramkę tekstową, albo umieścić punkt wstawiania w ramce tekstowej lub
w istniejącej tabeli.
2 Wybrać polecenie Tabela > Wstaw tabelę.
3 Podać liczbę rzędów i kolumn.
4 Jeżeli tabela ma zajmować więcej niż jedną ramkę lub łam, należy podać liczbę rzędów nagłówka lub stopki,
których informacje będą powtarzane.
Zobacz także
Ìnformacje o nagłówkach i stopkach w tabeli' na stronie 361
Ìmportowanie tabel z innych aplikacji' na stronie 351
`Formatowanie tabel' na stronie 356
Ìnformacje o obrysach i wypełnieniach tabel' na stronie 362
Aby dodać do tabeli tekst

• Umieścić punkt wstawiania w komórce, a następnie wpisać tekst. Nacisnąć Enter lub Return, aby utworzyć nowy
akapit w tej samej komórce. Nacisnąć Tab lub Shift+Tab, aby przenieść punkt wstawiania odpowiednio do
następnej lub poprzedniej komórki.
• Wyciąć lub skopiować tekst, umieścić punkt wstawiania w tabeli, a następnie wybrać polecenie Edycja > Wklej.
• Umieścić punkt wstawiania tam, gdzie ma zostać dodany tekst, wybrać polecenie Plik > Umieść, a następnie
dwukrotnie kliknąć plik tekstowy.
W komórkach tabeli można dodawać tekst, obiekty zakotwiczone, znaczniki XML oraz inne tabele. Wysokość rzędu
tabeli zwiększa się, aby pomieścić dodatkowe fragmenty tekstu, o ile nie ustawi się stałej wysokości rzędu. W
tabelach nie można dodawać przypisów dolnych.
Zobacz także
Àby zmienić wielkość kolumn i rzędów' na stronie 357
`Komórki zakryte' na stronie 360
Àby dodać znaczniki do tekstu w tabelach' na stronie 655
Aby dodać do tabeli grafikę

• Umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma zostać dodana grafika, wybrać polecenie Plik > Umieść, a
następnie dwukrotnie kliknąć nazwę pliku graficznego.
Aby uniknąć powstania komórki zakrytej, można najpierw umieścić obrazek poza tabelą, zmienić rozmiar i wyciąć
obrazek za pomocą narzędzia Zaznaczanie, a następnie wybrać narzędzie Tekst i wkleić obrazek do komórki tabeli.
• Umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma zostać dodana grafika, wybrać polecenie Obiekt > Obiekt
zakotwiczony > Wstaw, a następnie ustawić parametry obiektu zakotwiczonego. Do obiektu zakotwiczonego
można potem dodać grafikę.
• Wybrać narzędzie Zaznaczanie i wyciąć lub skopiować obrazek lub ramkę. Wybrać narzędzie Tekst ,
umieścić punkt wstawiania w tabeli, a następnie wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Jeżeli dodana grafika jest większa niż komórka, to wysokość komórki zwiększa się odpowiednio, ale jej szerokość
pozostaje bez zmian - grafika może wystawać poza prawą krawędź komórki. Jeżeli wiersz, w którym umieszczono
grafikę, ma stałą wysokość, to zbyt wysoka grafika spowoduje zakrycie komórki.
Zobacz także
Àby przyciąć obrazek w komórce' na stronie 361
Ìnformacje o obiektach zakotwiczonych' na stronie 286
Aby zmienić wyrównanie tabeli wewnątrz ramki

Tabela przyjmuje szerokość akapitu lub komórki tabeli, w której została utworzona. Można jednak zmienić rozmiar
tej ramki lub komórki, tak że tabela będzie szersza lub węższa niż ramka. W takim przypadku możliwe jest określenie
sposobu wyrównywania tabeli.
1 Umieścić punkt wstawiania po lewej lub prawej stronie tabeli. Punkt wstawiania musi się znajdować w akapicie z
tabelą, a nie wewnątrz tabeli. Punkt wstawiania przyjmie wysokość tabeli w ramce.
2 Nacisnąć przycisk wyrównania (np. Do środka) w sekcji Akapit na palecie Sterowanie.
Aby utworzyć tabelę z istniejącego tekstu

Przed przekonwertowaniem tekstu na tabelę należy sprawdzić, czy jest on odpowiednio sformatowany.
1 Przygotować tekst do konwersji, wstawiając tabulatory, przecinki, znaki końca akapitu albo inne znaki, które
rozdzielą kolumny. Rozdzielić rzędy, wstawiając tabulatory, przecinki, znaki końca akapitu albo inne znaki. (Często
można przekonwertować tekst na tabelę bez potrzeby edytowania go.)
2 Wybrać narzędzie Tekst , i zaznaczyć tekst, który ma zostać przekształcony w tabelę.
3 Wybrać polecenie Tabela > Konwertuj tekst na tabelę.
4 W menu Separator kolumn i Separator rzędów określić miejsce rozpoczynania nowych rzędów i nowych kolumn.
Można wybrać tabulator, przecinek lub akapit, albo wpisać odpowiedni znak, np. średnik (;) w pole Separator
kolumn i w pole Separator rzędów. (Wpisany tu znak będzie się pojawiał w menu przy następnej konwersji tekstu na
tabelę.)
5 Jeżeli poda się taki sam separator dla kolumn i rzędów, należy podać liczbę kolumn, jaka ma się znaleźć w tabeli.
Jeżeli w rzędzie znajduje się mniej pozycji, niż jest kolumn w tabeli, to zostanie on wypełniony pustymi komórkami.
Aby przekonwertować tabele na tekst

1 Wybrać narzędzie Tekst i umieścić punkt wstawiania wewnątrz tabeli, albo zaznaczyć tekst w tabeli.
2 Wybrać polecenie Tabela > Konwertuj tekst na tabelę.
3 Wybrać pożądane znaki separatorów z menu Separator kolumn i Separator rzędów.
Najlepsze rezultaty osiąga się wybierając różne separatory dla kolumn i rzędów, np. tabulator dla kolumn i znak
końca akapitu dla rzędów.
Podczas konwertowania tabeli na tekst program InDesign usuwa linie tabeli i wstawia zadany separator na końcu
każdego rzędu i kolumny.
Importowanie tabel z innych aplikacji

Gdy użyje się polecenia Umieść w celu zaimportowania arkusza kalkulacyjnego Microsoft Excela lub dokumentu z
tabelami Microsoft Worda, importowane dane pojawią się w tabeli InDesign, którą będzie można edytować lub
uaktualniać za pomocą palety Łącza. Jeżeli wygląd zaimportowanej tabeli okaże się niesatysfakcjonujący, warto
zaimportować tekst bez formatowania. W tym celu podczas umieszczania pliku Worda należy zaznaczyć opcję Usuń
style i formatowanie z tekstu i tabel, a podczas umieszczania pliku Excela — opcję Niesformatowana tabela. Pozwoli
to oczyścić tekst, który będzie potem można przekonwertować na tabelę.
Można również kopiować dane z arkusza kalkulacyjnego Excela lub tabeli Worda, a następnie wklejać je do
dokumentu InDesign. Tabele wklejane z innych aplikacji mogą mieć postać sformatowanej tabeli lub
niesformatowanego tekstu rozdzielonego tabulatorami. Zależy to od ustawień opcji na panelu Tekst w oknie
dialogowym Preferencje: wybrana może być wartość Wszystkie informacje albo Tylko tekst.
Zobacz także
Aby osadzić jedną tabelę w drugiej

• Zaznaczyć komórki lub tabelę, która ma zostać osadzona, a następnie wybrać polecenie Edycja > Wytnij lub
Kopiuj. Umieścić punkt wstawiania w komórce, w której ma się pojawić tabela, a następnie wybrać polecenie
Edycja > Wklej.
• Kliknąć wewnątrz tabeli, wybrać polecenie Tabela > Wstaw tabelę, podać liczbę rzędów i kolumn, a następnie
2 Stosownie do potrzeb zmodyfikować wewnętrzny margines komórki.
Jeżeli utworzy się tabelę w komórce, nie można będzie zaznaczyć myszą żadnej części tej tabeli, która zakryje
krawędzie komórki. Aby je zaznaczyć, trzeba poszerzyć rząd lub kolumnę, albo umieścić punkt wstawiania w
pierwszej części tabeli i użyć skrótów klawiaturowych do przenoszenia punktu wstawiania i zaznaczania tekstu.
Zobacz także
Àby zmienić margines wewnętrzny komórki' na stronie 358
Aby przejść do następnej lub poprzedniej komórki

• Nacisnąć Tab, aby przejść do następnej komórki. Jeżeli naciśnie się klawisz Tab w ostatniej komórce tabeli,
utworzony zostanie nowy rząd. Informacje na temat wstawiania tabulatorów i wcięć w tabeli można znaleźć w
rozdziale Àby wstawić tabulatory w komórce tabeli' na stronie 359.
• Nacisnąć Shift+Tab, aby przejść do poprzedniej komórki. Jeżeli naciśnie się klawisze Shift+Tab w pierwszej
komórce tabeli, to punkt wstawiania przeniesie się do ostatniej komórki
• Nacisnąć klawisze strzałek, aby poruszać się wewnątrz komórek tabeli i pomiędzy nimi. Jeżeli naciśnie się klawisz
strzałki w prawo, gdy punkt wstawiania znajduje się w ostatniej komórce rzędu, to zostanie on przeniesiony na
początek pierwszej komórki tego samego rzędu. Podobnie, jeżeli naciśnie się klawisz strzałki w dół, gdy punkt
wstawiania znajduje się na końcu ostatniej komórki w kolumnie, to zostanie on przeniesiony do pierwszej
komórki w tej samej kolumnie.
Zobacz także
`Klawisze do obsługi tabel' na stronie 773
Aby przejść do konkretnego rzędu w tabeli

1 Wybrać polecenie Tabela > Przejdź do rzędu.
• Podać numer rzędu, do którego ma przeskoczyć punkt wstawiania, a następnie nacisnąć przycisk OK.
• Jeżeli w bieżącej tabeli zdefiniowano rząd nagłówka lub stopki, wybrać z menu opcję Nagłówek lub Stopka, a
Zaznaczanie komórek, rzędów i kolumn

Zaznaczanie komórek, rzędów i kolumn
Po zaznaczeniu części lub całości tekstu w komórce zaznaczenie to ma taki sam wygląd, jak zaznaczenie w tekście
poza tabelą. Jeżeli jednak zaznaczenie obejmuje więcej niż jedną komórkę, to zaznaczone zostają komórki wraz z ich
zawartością.
Jeżeli tabela zajmuje więcej niż jedną ramkę, to po przytrzymaniu wskaźnika myszy nad dowolnym (z wyjątkiem
pierwszego) rzędem nagłówka lub stopki pojawia się ikona kłódki. Wskazuje ona, że w rzędzie tym nie można
zaznaczać tekstu ani komórek. Aby zaznaczyć komórki w rzędzie nagłówka lub stopki należy przejść na początek
tabeli.
Aby zaznaczyć komórki

• Aby zaznaczyć jedną komórkę, kliknąć wewnątrz tabeli lub zaznaczyć tekst, a następnie wybrać polecenie Tabela
> Zaznacz > Komórka. Można także umieścić punkt wstawiania na końcu komórki i nacisnąć klawisze
Shift+strzałka w prawo lub Shift+strzałka w dół.
• Aby zaznaczyć wiele komórek, należy przeciągnąć kursorem przez krawędź komórki. Należy przy tym uważać,
aby nie przeciągnąć linii kolumny lub rzędu, co spowodowałoby zmianę rozmiarów tabeli.
Aby przełączyć między zaznaczaniem całego tekstu w komórce a zaznaczaniem samej komórki, nacisnąć klawisz
Esc.
Aby zaznaczyć całą kolumnę lub rząd

• Kliknąć wewnątrz tabeli lub zaznaczyć tekst, a następnie wybrać polecenie Tabela > Zaznacz > Kolumna lub
Rząd.
• Przenieść kursor nad górną krawędź kolumny lub lewą krawędź rzędu, tak aby przyjął kształt strzałki ( lub
), a następnie kliknąć, aby zaznaczyć całą kolumnę lub rząd.
Przed i po zaznaczeniu rzędu
Aby zaznaczyć wszystkie rzędy nagłówka, treści lub stopki

1 Kliknąć wewnątrz tabeli lub zaznaczyć tekst.
2 Wybrać polecenie Tabela > Zaznacz > Rzędy nagłówka, Rzędy podstawowe lub Rzędy stopki.
Aby zaznaczyć całą tabelę

• Kliknąć wewnątrz tabeli lub zaznaczyć tekst, a następnie wybrać polecenie Tabela > Zaznacz > Tabela.
• Przenieść kursor nad górny lewy róg tabeli, tak aby przyjął kształt strzałki , a następnie kliknąć, aby zaznaczyć
całą tabelę.
Przed i po zaznaczeniu tabeli
• Przeciągnąć narzędziem Tekst przez całą tabelę.

Tabelę można zaznaczyć również w taki sam sposób, jak grafikę w wierszu — umieścić punkt wstawiania
bezpośrednio przed lub za tabelą, a następnie przytrzymać Shift, naciskając odpowiednio klawisz strzałki w lewo
lub w prawo, aby zaznaczyć tabelę.
Edytowanie tabel
Aby wstawić rząd
1 Umieścić punkt wstawiania w rzędzie nad lub pod miejscem, gdzie ma się pojawić nowy rząd.
2 Wybrać polecenie Tabela > Wstaw > Rząd.
3 Podać liczbę rzędów do wstawienia.
4 Określić, czy nowe rzędy mają się pojawić nad czy pod rzędem bieżącym, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Komórki nowego rzędu lub kolumny mają takie same formatowanie, jak tekst w rzędzie lub w kolumnie, w których
znajdował się punkt wstawiania.
Nowy rząd można utworzyć także naciskając klawisz Tab, gdy punkt wstawiania znajduje się w ostatniej komórce
tabeli.
Zobacz także
Àby wstawić rząd lub kolumnę przez przeciąganie' na stronie 355
Aby wstawić kolumnę

1 Umieścić punkt wstawiania w kolumnie, obok której ma zostać dodana nowa.
2 Wybrać polecenie Tabela > Wstaw > Kolumna.
3 Podać liczbę kolumn do wstawienia.
4 Określić, czy nowe rzędy mają się pojawić nad czy pod rzędem bieżącym, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Komórki nowego rzędu lub kolumny mają takie same formatowanie, jak tekst w rzędzie lub w kolumnie, w których
znajdował się punkt wstawiania.
Zobacz także
Àby wstawić rząd lub kolumnę przez przeciąganie' na stronie 355
Aby wstawić wiele rzędów i kolumn

1 Umieścić punkt wstawiania w tabeli i wybrać polecenie Tabela > Opcje tabeli > Ustawienia tabeli.
2 Podać nową liczbę rzędów i kolumn, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Nowe rzędy zostaną dodane na dole tabeli; nowe kolumny zostaną dodane po prawej stronie tabeli.
Liczbę rzędów i kolumn można zmienić również za pomocą palety Tabela. Aby wyświetlić paletę Tabela, należy
wybrać polecenie Okno > Tekst i tabele > Tabela.
Aby wstawić rząd lub kolumnę przez przeciąganie

Jeżeli podczas dodawania kolumn przeciągnie się na szerokość większą niż 1 1/2 szerokości przeciąganej kolumny,
program doda nowe kolumny o tej samej szerokości, co oryginalna. Jeżeli przeciągnie się na szerokość jednej nowej
kolumny, to nowo utworzona kolumna może być węższa lub szersza niż kolumna oryginalna. To samo dotyczy
rzędów, o ile wysokość przeciąganego rzędu nie została ustawiona na opcję Co najmniej. W takim przypadku po
przeciągnięciu w celu dodaniu jednego rzędu InDesign “rozbuduje” ten nowy rząd stosownie do potrzeb, w taki
sposób, by mógł on pomieścić tekst.
1 Umieścić narzędzie Tekst nad ramką kolumny lub rzędu, tak aby pokazała się ikona podwójnej strzałki (
lub ).
2 Wcisnąć przycisk myszy i przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS), przeciągając w dół, aby
utworzyć nowy rząd, albo w prawo, aby utworzyć nową kolumnę. Jeżeli naciśnie się Alt lub Option przed
wciśnięciem przycisku myszy, to pojawi się narzędzie Rączka — dlatego też należy pamiętać, że przeciąganie trzeba
rozpocząć przed naciśnięciem Alt lub Option.
Uwaga: Należy zauważyć, że przeciąganie w celu wstawienia rzędów lub kolumn nie działa na górnej ani lewej
krawędzi tabeli. Te pola służą do zaznaczania rzędów lub kolumn.
Aby usunąć rzędy, kolumny lub tabele

• Aby usunąć rząd, kolumnę lub tabelę, umieścić punkt wstawiania w tabeli albo zaznaczyć tekst w tej tabeli.
Następnie wybrać polecenie Tabela > Usuń > Rząd, Kolumna lub Tabela.
• Aby usunąć rzędy i kolumny za pomocą okna dialogowego Opcje tabeli, wybrać polecenie Tabela > Opcje tabeli
> Ustawienia tabeli. Podać nową liczbę rzędów i kolumn, a następnie nacisnąć przycisk OK. Rzędy usuwane są z
dołu tabeli, a kolumny z prawej strony tabeli.
• Aby usunąć rząd lub kolumnę za pomocą myszy, umieścić kursor nad krawędzią dolnej lub prawej strony tabeli,
tak aby pojawiła się ikona podwójnej strzałki ( lub ); wcisnąć przycisk myszy, a następnie przytrzymać Alt
(Windows) lub Option (Mac OS), przeciągając w górę w celu usunięcia rzędów lub w lewo w celu usunięcia
kolumn.
Uwaga: Jeżeli naciśnie się Alt lub Option przed wciśnięciem przycisku myszy, to pojawi się narzędzie Rączka — dlatego
też należy pamiętać, że przeciąganie trzeba rozpocząć przed naciśnięciem Alt lub Option.
• Aby usunąć zawartość bez usuwania samych komórek, zaznaczyć komórki zawierające tekst do usunięcia, albo
wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć tekst w komórkach. Nacisnąć klawisz Backspace lub Delete, albo wybrać
polecenie Edycja > Wyczyść.
Aby wyciąć, skopiować i wkleić zawartość tabeli

Tekst zaznaczony w komórce można wycinać, kopiować i wklejać w taki sam sposób, jak w pozostałej części
dokumentu. Można również wycinać, kopiować i wklejać komórki wraz z zawartością. Jeżeli podczas wklejania
punkt wstawiania znajduje się w tabeli, to skopiowany zakres komórek wklejany jest jako tabela zagnieżdżona.
Można także przenosić lub kopiować całą tabelę.
1 Zaznaczyć komórki do wycięcia lub skopiowania, a następnie wybrać polecenie Edycja > Wytnij lub Kopiuj.
• Aby osadzić tabelę w tabeli, umieścić punkt wstawiania w komórce, w której ma się pojawić tabela, a następnie
wybrać polecenie Edycja > Wklej.
• Aby zastąpić istniejące komórki tabeli, należy je zaznaczyć — pamiętając o tym, by liczba zaznaczonych komórek
w dół i w prawo była dostateczna — a następnie wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Zobacz także
`Zaznaczanie komórek, rzędów i kolumn' na stronie 353
Aby przenieść lub skopiować tabelę

1 Aby zaznaczyć całą tabelę, umieścić punkt wstawiania w tabeli i wybrać polecenie Tabela > Zaznacz > Tabela.
2 Wybrać polecenie Edycja > Wytnij lub Kopiuj, przenieść punkt wstawiania w miejsce, gdzie ma się pojawić tabela,
a następnie wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Formatowanie tabel
Formatowanie tabel
Tekst w tabeli można formatować za pomocą palety Sterowanie — w taki sam sposób, jak formatuje się tekst poza
tabelą. Ponadto do formatowania samej tabeli służą dwa główne okna dialogowe: Opcje tabeli oraz Opcje komórki.
Okna te umożliwiają zmianę liczby kolumn i rzędów, zmianę wyglądu obramowania i wypełnienia tabeli, określenie
odstępów nad i pod tabelą oraz wprowadzanie innych typów formatowania tabeli.
Do formatowania tabeli służy paleta Tabela, paleta Sterowanie albo menu kontekstowe. Aby wyświetlić menu
kontekstowe z opcjami tabeli, należy zaznaczyć przynajmniej jedną komórkę, a następnie kliknąć prawym
przyciskiem myszy (Windows) lub kliknąć z przytrzymaniem klawisza Control (Mac OS).
Zobacz także
Ìnformacje o obrysach i wypełnieniach tabel' na stronie 362
Aby zmienić wielkość kolumn i rzędów

1 Zaznaczyć komórki w kolumnach i rzędach, które mają być zmodyfikowane.
• Podać wartości w polach Szerokość kolumny i Wysokość rzędu na palecie Tabela.
• Wybrać polecenie Tabela > Opcje komórki > Rzędy i kolumny, określić wartości w polach Wysokość rzędu i
Szerokość kolumny, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Uwaga: Jeżeli ustawiono minimalną wysokość rzędu za pomocą opcji Co najmniej, to wysokość rzędu ulegnie zmianie
po dodaniu tekstu lub zwiększeniu rozmiaru czcionki. Jeżeli użyto opcji Dokładnie, która ustawia niezmienną wysokość
rzędu, to dodanie lub usunięcie tekstu nie spowoduje zmiany rozmiaru rzędu. Stała wysokość rzędu często powoduje
wystąpienie w komórce tekstu zakrytego. (Zobacz `Komórki zakryte' na stronie 360.)
• Umieścić kursor nad krawędzią rzędu lub kolumny, tak aby pojawiła się ikona podwójnej strzałki ( lub ), a
następnie przeciągnąć w lewo lub w prawo, aby zmienić szerokość kolumny; albo przeciągnąć w dół lub w górę,
aby zmienić wysokość rzędu.
Name
Przed i po przeciągnięciu w celu zmiany rozmiaru rzędów
Domyślnie wysokość rzędu zależy od wysokości tekstu w bieżącej czcionce. Dlatego też po zmianie wielkości pisma
dla całego rzędu tekstu zmienia się również wysokość rzędu tabeli.
Zobacz także
Àby zmienić wielkość kolumn i rzędów' na stronie 357
Àby zmienić wyrównanie tabeli wewnątrz ramki' na stronie 351
Aby zmienić rozmiary rzędów lub kolumn, nie zmieniając szerokości tabeli
• Przytrzymać klawisz Shift podczas przeciągania wewnętrznych krawędzi rzędów lub kolumn (nie krawędzi
tabeli). Jeden rząd (lub kolumna) zrobi się mniejszy, a drugi większy.
• Aby proporcjonalnie zmienić rozmiary rzędów lub kolumn, przytrzymać klawisz Shift i przeciągnąć prawą
krawędź lub dół tabeli.
Przytrzymanie klawisza Shift podczas przeciągania prawej krawędzi tabeli spowoduje proporcjonalną zmianę
rozmiaru wszystkich kolumn. Przytrzymanie klawisza Shift podczas przeciągania dolnej krawędzi tabeli spowoduje
proporcjonalną zmianę rozmiaru wszystkich rzędów.
Aby zmienić rozmiar całej tabeli

❖ Wybrać narzędzie Tekst , umieścić kursor nad prawym dolnym rogiem tabeli, tak aby przyjął kształt
strzałki , a następnie przeciągnąć, zwiększając lub zmniejszając rozmiar tabeli. Przytrzymać Shift, aby zachować
proporcje wysokości i szerokości tabeli.
Uwaga: Jeżeli tabela zajmuje więcej niż jedną ramkę wątku, nie można zmienić jej rozmiaru za pomocą myszy.
Aby równomiernie rozłożyć rzędy i kolumny

1 Zaznaczyć komórki w kolumnach lub rzędach, które mają mieć tę samą szerokość lub wysokość.
2 Wybrać polecenie Tabela > Rozmieść rzędy równomiernie lub Rozmieść kolumny równomiernie.
Aby zmienić odstępy przed lub za tabelą

1 Wybrać polecenie Tabela > Opcje tabeli > Ustawienia tabeli.
2 W sekcji Odstępy tabeli podać odpowiednie wartości pól Odstęp przed i Odstęp po, a następnie nacisnąć przycisk
OK.
Należy pamiętać, że zmiana odstępu przed tabelą nie wpływa na odstęp rzędu przypadającego na górze ramki.
Aby sterować dzieleniem tabel między ramkami

Opcje przenoszenia pozwalają określić, ile rzędów ma pozostać razem oraz podać punkt łamania rzędów, np. na
górze kolumny lub ramki.
Jeśli utworzy się tabelę wyższą od ramki, w której jest umieszczona, to ramka staje się zakryta. Jeżeli powiąże się tę
ramkę z inną, to tabela będzie kontynuowana w następnej ramce. Rzędy są przenoszone do powiązanej ramki po
jednym na raz — nie można podzielić pojedynczego rzędu między ramkami. Można także zdefiniować rząd
nagłówka lub stopki, który będzie powtarzany w nowej ramce.
1 Umieścić punkt wstawiania w odpowiednim rzędzie lub zaznaczyć zakres komórek w rzędach, które mają być
przenoszone razem.
2 Wybrać polecenie Tabela > Opcje komórki > Rzędy i kolumny.
3 Aby zaznaczone rzędy nie były rozdzielane podczas przenoszenia, zaznaczyć opcję Przenoś razem z następnym
rzędem.
4 Aby rząd był łamany w określonym punkcie, wybrać pożądaną opcję (np. W następnej ramce) z menu Rząd
początkowy, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
Ìnformacje o nagłówkach i stopkach w tabeli' na stronie 361
Aby zmienić margines wewnętrzny komórki

1 Wybrać narzędzie Tekst , umieścić punkt wstawiania w komórce lub zaznaczyć zakres komórek, które mają
zostać zmodyfikowane.
2 Wybrać polecenie Tabela > Opcje komórki > Tekst lub wyświetlić paletę Tabela.
3 W sekcji Marginesy wewnętrzne komórki wpisać wartości w polach Górny, Dolny, Lewy i Prawy, a następnie
W wielu przypadkach zwiększenie marginesów wewnętrznych komórki spowoduje zwiększenie wysokości rzędu.
Jeżeli rząd ma stałą wysokość, należy sprawdzić, czy jest w nim dość miejsca na zwiększenie marginesów, aby
uniknąć wygenerowania zakrytego tekstu.
Aby dodać tekst przed tabelą

Tabela jest zakotwiczona do akapitów bezpośrednio przed i za nią. Jeżeli wstawi się tabelę na początku ramki
tekstowej, to nie można kliknąć nad nią, aby wstawić punkt wstawiania. Można jednak użyć klawiszy strzałek, aby
przesunąć punkt wstawiania przed tabelę.
❖ Umieścić punkt wstawiania na początku akapitu w pierwszej komórce, nacisnąć klawisz strzałki w lewo i
rozpocząć wpisywanie.
Aby wstawić tabulatory w komórce tabeli

Gdy punkt wstawiania znajduje się w tabeli, naciśnięcie klawisza Tab przenosi go do następnej komórki. Istnieje
jednak możliwość wstawiania tabulatorów w komórce tabeli. Do zdefiniowania ustawień tabulatorów w tabeli należy
użyć palety Tabulatory. Ustawienia tabulatorów dotyczą akapitu, w którym znajduje się punkt wstawiania.
1 Wybrać narzędzie Tekst i umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma się pojawić tabulator.
2 Wybrać polecenie Tekst > Wstaw znak specjalny > Tabulator.
Aby zmienić ustawienia tabulatorów, zaznaczyć kolumny lub komórki do modyfikacji, wybrać polecenie Tekst >
Tabulatory, aby wyświetlić paletę Tabulatory, a następnie dostosować ustawienia tabulacji.
Uwaga: Po zastosowaniu tabulatora dziesiętnego z miarki Tabulatory do komórki lub grupy komórek na ogół nie trzeba
wstawiać znaku tabulacji na początku każdego akapitu, aby wyrównać tekst w tych komórkach.. Akapity będą
automatycznie wyrównywane do znaku dziesiętnego, chyba że dany akapit zawiera dodatkowe atrybuty formatowania,
np. wyrównanie do środka, które przesłaniają tabulator dziesiętny.
Zobacz także
Ìnformacje o tabulatorach' na stronie 334
Àby utworzyć tabulator dziesiętny' na stronie 337
Aby zmienić wyrównanie tekstu w komórce tabeli

1 Wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć komórkę lub komórki, które mają zostać zmodyfikowane.
2 Wybrać polecenie Tabela > Opcje komórki > Tekst.
3 W sekcji Justowanie pionowe ustawić opcje wyrównania: Górne, środkowe, Dolne lub Justuj. Jeżeli wybrano opcję
Justuj, należy określić wartość opcji Limit odstępów akapitów; ustawi to maksymalną ilość pustego miejsca, jaka
może zostać dodana między akapitami. (Zobacz `Wyrównanie w pionie' na stronie 329.)
4 W polu Pierwsza linia bazowa wybrać opcję określającą sposób odsunięcia tekstu od góry komórki. Ustawienia te
są identyczne jak w oknie dialogowym Opcje ramki tekstowej. (Zobacz Ìnformacje o właściwościach ramki
tekstowej' na stronie 235.)
Uwaga: Aby zmienić poziome wyrównanie tekstu w komórce należy użyć opcji wyrównywania dostępnych na palecie
Sterowanie. Aby wyrównać tekst w komórce do tabulatora dziesiętnego należy dodać definicję tabulatora dziesiętnego
za pomocą palety Tabulatory.
Zobacz także
Àby wstawić tabulatory w komórce tabeli' na stronie 359
`Wyrównanie tekstu' na stronie 327
Àby utworzyć tabulator dziesiętny' na stronie 337
Aby złączyć komórki

Dwie lub więcej komórek w tym samym rzędzie lub kolumnie można połączyć w pojedynczą komórkę. Można na
przykład złączyć wszystkie komórki górnego rzędu tabeli, tworząc pojedynczą komórkę na tytuł.
1 Wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć komórki, które mają zostać złączone.
2 Wybrać polecenie Tabela > Złącz komórki.
Aby rozłączyć komórki, umieścić punkt wstawiania w połączonej komórce i wybrać polecenie Tabela > Rozłącz
komórki.
Aby podzielić komórki

Komórki można dzielić w poziomie lub w pionie, co jest szczególnie przydatne przy tworzeniu formularzy. Można
też zaznaczać wiele komórek i dzielić je w pionie lub w poziomie.
1 Umieścić punkt wstawiania w komórce, która ma zostać podzielona, albo zaznaczyć rząd, kolumnę albo blok
komórek.
2 Wybrać polecenie Tabela > Podziel komórki w pionie lub Podziel komórki w poziomie.
Komórki zakryte
W większości przypadków komórki tabeli rozszerzają się w pionie, aby pomieścić dodawany tekst lub grafikę. Jeżeli
jednak ustawi się stałą wysokość rzędu, to po dodaniu tekstu lub grafiki zbyt dużych dla danej komórki, w jej prawym
dolnym rogu pojawi się czerwony punkt, wskazujący na istnienie zakrytej zawartości.
Zakryty tekst nie może przepływać do innej komórki. Aby go odsłonić, należy wyedytować zawartość lub zmienić
jej rozmiar, albo powiększyć komórkę czy ramkę tekstową, w której znajduje się tabela.
W przypadku grafiki w wierszu lub tekstu o stałej interlinii zawartość komórki może wystawać poza jej krawędzie.
Aby tekst lub grafika wystające poza krawędzie komórki zostały przycięte do jej wielkości, należy użyć opcji Przytnij
zawartość do komórki. Jednak opcja ta nie ma zastosowania w przypadku grafiki w wierszu, która wystaje poza dolne
krawędzie komórek (w poziomie).
Zobacz także
Àby wyświetlić zawartość komórki zakrytej' na stronie 360
Àby przyciąć obrazek w komórce' na stronie 361
Aby wyświetlić zawartość komórki zakrytej

• Zwiększyć rozmiar komórki.

• Zmienić formatowanie tekstu. Aby zaznaczyć zawartość komórki, należy kliknąć w zakrytej komórce, nacisnąć
klawisz Esc, a następnie użyć palety Sterowanie do sformatowania go.
Zobacz także
Aby przyciąć obrazek w komórce

Jeżeli obrazek jest za duży w stosunku do komórki, to wystaje poza jej granice. Części obrazka wychodzące poza
krawędzie komórki można przyciąć.
1 Umieścić punkt wstawiania w komórce, która ma zostać przycięta, albo zaznaczyć zakres komórek do
modyfikacji.
2 Wybrać polecenie Tabela > Opcje komórki > Tekst.
3 Zaznaczyć opcję Przytnij zawartość do komórki, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
Aby obrócić tekst w komórce

1 Umieścić punkt wstawiania w komórce, która ma zostać obrócona, albo zaznaczyć zakres komórek do
modyfikacji.
2 Wybrać polecenie Tabela > Opcje komórki > Tekst lub wyświetlić paletę Tabela.
3 Z menu Obrót wybrać opcję 90°, 180° lub 270°, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
Àby wyświetlić zawartość komórki zakrytej' na stronie 360
Nagłówki i stopki w tabelach

Informacje o nagłówkach i stopkach w tabeli
Długa tabela może ciągnąć się przez więcej niż jeden łam, ramkę lub stronę. Rzędy nagłówka lub stopki umożliwiają
powtarzanie informacji umieszczonych na początku lub końcu każdego z podzielonych fragmentów tabeli.
Rzędy nagłówka i stopki można dodawać podczas tworzenia tabeli, a także za pomocą okna dialogowego Opcje
tabeli. Okno to umożliwia ponadto zmianę wyglądu rzędu nagłówka i stopki w tabeli. Podstawowe rzędy tabeli
można konwertować na rzędy nagłówka lub stopki.
Rząd nagłówka powtórzony jednokrotnie w każdej ramce

Zobacz także
Àby zmienić opcje rzędów nagłówka lub stopki' na stronie 362
Àby sterować dzieleniem tabel między ramkami' na stronie 358
Aby usunąć istniejące rzędy nagłówka lub stopki

1 Zaznaczyć rzędy na górze tabeli, aby utworzyć rzędy nagłówka, albo rzędy na dole tabeli, aby utworzyć rzędy
stopki.
2 Wybrać polecenie Tabela > Konwertuj rzędy > Do nagłówka lub Do stopki.
Aby zmienić opcje rzędów nagłówka lub stopki

1 Umieścić punkt wstawiania w tabeli i wybrać polecenie Tabela > Opcje tabeli > Nagłówki i stopki.
2 Określić liczbę rzędów nagłówka lub stopki. Na początku lub końcu tabeli mogą zostać dodane puste rzędy.
3 Określić, czy informacje zawarte w nagłówku lub stopce mają się pojawiać w każdym łamie tekstu (jeżeli ramki
tekstowe mają więcej niż jeden łam), po jednym razie na ramkę, czy tylko raz na stronę.
4 Zaznaczyć opcję Pomiń pierwszy, jeżeli informacje nagłówka mają się nie pojawiać w pierwszym rzędzie tabeli.
Zaznaczyć opcję Pomiń ostatni, jeżeli informacje stopki mają się nie pojawiać w ostatnim rzędzie tabeli.
Zobacz także
Àby sterować dzieleniem tabel między ramkami' na stronie 358
Aby usunąć rzędy nagłówka lub stopki

• Umieścić punkt wstawiania w rzędzie nagłówka lub stopki, a następnie wybrać polecenie Tabela > Konwertuj
rzędy > Do tekstu podstawowego.
• Wybrać polecenie Tabela > Opcje tabeli > Nagłówki i stopki, a następnie podać inną liczbę rzędów nagłówka lub
rzędów stopki. Nacisnąć przycisk OK, aby potwierdzić usunięcie.
Obrysy i wypełnienia tabel

Informacje o obrysach i wypełnieniach tabel
Obrysy i wypełnienia w tabelach można wprowadzać kilkoma metodami. Do zmiany obrysu obramowania tabeli i
utworzenia przemiennych obrysów i wypełnień rzędów i kolumn służy okno dialogowe Opcje tabeli. Do zmiany
obrysów i wypełnień poszczególnych komórek należy użyć okna dialogowego Opcje komórki albo posłużyć się
paletami Próbki, Obrys i Kolor.
Domyślnie formatowanie ustawione w oknie dialogowym Opcje tabeli przesłania wszystkie atrybuty nadane
poprzednio komórkom tabeli. Jednak jeżeli zaznaczy się opcję Zachowaj formatowanie lokalne w oknie dialogowym
Opcje tabeli, to obrysy i wypełnienia nadane poszczególnym komórkom nie zostaną przesłonięte.
Aby zmienić obramowanie tabeli

1 Umieścić punkt wstawiania w tabeli i wybrać polecenie Tabela > Opcje tabeli > Ustawienia tabeli.
2 W sekcji Obramowanie tabeli określić pożądane ustawienia grubości, typu, koloru, tinty i odstępów. (Zobacz
Òpcje wypełnienia i obrysu tabeli' na stronie 365.)
3 W sekcji Kolejność rysowania obrysu wybrać jedną z następujących opcji:
Najlepsze złączenia Po wybraniu tej opcji obrysy rzędów będą się pojawiały na wierzchu w miejscach skrzyżowania
obrysów w różnych kolorach. Ponadto na skrzyżowaniach obrysów takich jak np. podwójna linia, obrysy i punkty
przecięcia zostaną połączone.
Obrys rzędu na wierzchu Po wybraniu tej opcji obrysy rzędów pojawiają się na wierzchu.
Obrys kolumny na wierzchu Po wybraniu tej opcji obrysy kolumn pojawiają się na wierzchu.
Zgodność z programem InDesign 2.0 Po wybraniu tej opcji obrysy rzędów pojawiają się na wierzchu. Ponadto na
skrzyżowaniach obrysów takich jak podwójne linie, obrysy i punkty przecięcia są łączone tylko w miejscach, gdzie
tworzą kształt T.
4 Aby nie dopuścić do przesłonięcie formatowania obrysu poszczególnych komórek, można zaznaczyć opcję
Zachowaj formatowanie lokalne.
Po usunięciu z tabeli obrysu i wypełnienia można wyświetlić granice komórek, wybierając polecenie Widok > Pokaż
krawędzie ramek.
Aby dodać obrys i wypełnienie komórek za pomocą okna dialogowego Opcje komórki
Zaznaczając lub odznaczając linie na polu podglądu można określać, które linie komórek otrzymują obrys lub
wypełnienie. Aby zmienić wygląd wszystkich rzędów lub kolumn w tabeli, można użyć przemiennego wzoru
wypełnienia lub obrysu, w którym drugi wzór ustawiony jest na 0.
1 Wybrać narzędzie Tekst , umieścić punkt wstawiania w komórce lub zaznaczyć zakres komórek, których obrys
i wypełnienie mają być modyfikowane.
2 Wybrać polecenie Tabela > Opcje komórki > Obrys i wypełnienie.
3 W okienku podglądu określić, które linie będą modyfikowane przez zmiany obrysu. Na przykład, aby dodać
gruby obrys do linii zewnętrznych, ale nie do linii wewnątrz zaznaczonego zakresu komórek, należy kliknąć na linii
wewnętrznej, aby usunąć z niej zaznaczenie. (Zaznaczone linie są niebieskie. Niezaznaczone linie są szare.)
W oknie podglądu można zaznaczyć linie, które mają zostać zmienione.
Dwukrotne kliknięcie dowolnej linii zewnętrznej na obrazku podglądu powoduje zaznaczenie całego obramowania
zewnętrznego zaznaczonego bloku. Dwukrotne kliknięcie dowolnej linii wewnętrznej powoduje zaznaczenie
wszystkich linii wewnętrznych. Trzykrotne kliknięcie w dowolnym miejscu obrazka podglądu powoduje zaznaczenie lub
odznaczenie wszystkich linii.
4 W sekcji Obrys komórki określić pożądane ustawienia grubości, typu, koloru, tinty i odstępów. (Zobacz Òpcje
wypełnienia i obrysu tabeli' na stronie 365.)
5 W sekcji Wypełnienie komórki wybrać odpowiedni kolor i tintę.
6 Stosownie do potrzeb zaznaczyć opcje Nadruk obrysu i Nadruk wypełnienia, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby dodać obrys do komórek, posługując się paletą Obrys

1 Zaznaczyć komórkę lub komórki do modyfikacji. Aby zastosować obrys do nagłówka lub stopki, zaznaczyć rząd
nagłówka lub stopki.
2 Wybrać polecenie Okno > Obrys, aby wyświetlić paletę Obrys.
3 W okienku podglądu określić, które linie będą modyfikowane przez zmiany obrysu.
4 Sprawdzić, czy na pasku narzędzi wciśnięty jest przycisk Obiekt . (Jeżeli wciśnięty jest przycisk Tekst , to
zmiana obrysu będzie modyfikowała wygląd tekstu, a nie komórek.)
5 Określić grubość i typ obrysu.
Aby dodać wypełnienie do komórek, posługując się paletą Próbki

1 Zaznaczyć komórkę lub komórki do modyfikacji. Aby zastosować wypełnienie do nagłówka lub stopki, zaznaczyć
rząd nagłówka lub stopki.
2 Wybrać polecenie Okno > Próbki, aby wyświetlić paletę Próbki.
3 Sprawdzić, czy na pasku narzędzi wciśnięty jest przycisk Obiekt . (Jeżeli wciśnięty jest przycisk Tekst to
zmiana koloru będzie modyfikowała wygląd tekstu, a nie komórek.)
4 Wybrać próbkę.
Aby dodać do komórki ukośne linie

1 Wybrać narzędzie Tekst i umieścić punkt wstawiania w komórce lub zaznaczyć zakres komórek, do których
mają zostać dodane ukośne linie.
2 Wybrać polecenie Tabela > Opcje komórki > Linie ukośne.
3 Nacisnąć przycisk odpowiedniego typu linii ukośnych.
4 Z menu Rysuj wybrać polecenie Przekątna na wierzchu, aby umieścić linię ukośną nad zawartością komórki; albo
polecenie Zawartość na wierzchu, aby umieścić linię ukośną pod zawartością komórki.
5 W sekcji Obrys linii określić wartości opcji grubość, kolor, tekst, odstęp i tinta oraz ustawienia opcji nadruk, a
Opcje wypełnienia i obrysu tabeli

Wybierając obrysy i wypełnienia tabeli należy użyć następujących opcji:
Grubość Określa grubość linii dla obramowania tabeli lub komórki.
Typografia Określa styl linii, np. Gruby-Cienki lub Jednolity.
Kolor Określa kolor obramowania tabeli lub komórki. Do wyboru są kolory wymienione na palecie Próbki.
Tinta Określa procent farby danego koloru, jaki ma zostać zastosowany do obrysu lub wypełnienia.
Kolor odstępu Stosuje kolor do obszarów między kreskami lub kropkami. Jeżeli w opcji Typ wybrano ustawienie
Jednolity, opcja koloru i tinty odstępów jest niedostępna.
Tinta odstępu Stosuje tintę do obszarów między kreskami lub kropkami. Jeżeli w opcji Typ wybrano ustawienie
Jednolity, opcja koloru i tinty odstępów jest niedostępna.
Nadruk Zaznaczenie tej opcji powoduje, że kolor wybrany z opadającej listy Kolor będzie nakładany na kolory
drukowane przed nim, zamiast powodować ich wycinanie.
Aby wyświetlić krawędzie ramki tabeli bez wypełnienia lub obrysu

❖ Wybrać polecenie Widok > Pokaż krawędzie ramek.
Stosowanie przemiennego obrysu i wypełnienia w tabeli

Zastosowanie przemiennego wypełnienia i obrysu zwiększa czytelność i poprawia wygląd tabeli. Przemienne
wypełnienia i obrysy rzędów tabeli nie wpływają na wygląd rzędów nagłówka ani stopki. Jednak wprowadzenie
przemiennego wypełnienia lub obrysu kolumn powoduje zmianę wyglądu rzędów nagłówka i stopki.
Ustawienia przemiennego wypełnienia i obrysu przesłaniają formatowanie obrysu komórek, o ile nie zaznaczy się
opcji Zachowaj lokalne formatowanie w oknie dialogowym Opcje tabeli.
Opcji przemiennego wypełnienia i obrysu można używać także do stworzenia wzorów nieprzemiennych, np. w celu
zastosowania wypełnienia do każdej komórki podstawowej w tabeli. Aby utworzyć taki efekt należy ustawić opcję
Następne w drugim wzorze na 0.
Przed i po wprowadzeniu w tabeli przemiennych wypełnień
Aby dodać do tabeli przemienne obrysy

1 Umieścić punkt wstawiania w tabeli i wybrać polecenie Tabela > Opcje tabeli > Przemienne obrysy rzędów lub
Przemienne obrysy kolumn.
2 Wybrać odpowiedni typ wzoru z menu Przemienny wzorek. Aby samodzielnie określić wzór, wybrać opcję Inne;
przykład wzoru to jedna kolumna z grubą czarną linią i trzy kolumny z cienkimi żółtymi liniami.
3 W sekcji Przemienne wybrać opcje obrysu i wypełnienia dla pierwszego wzoru i następnych. Na przykład, można
zastosować jednolity obrys w pierwszej kolumnie i obrys linią Gruby - Cienki w następnej kolumnie, tak aby
następowały jeden po drugim. Jeżeli obrys ma zostać nadany każdemu rzędowi lub kolumnie, należy ustawić opcję
Następny na 0.
Uwaga: W tabelach obejmujących kilka ramek przemienne obrysy i wypełnienia nie rozpoczynają się od nowa w
kolejnych ramkach wątku. (Zobacz Àby sterować dzieleniem tabel między ramkami' na stronie 358.)
4 Zaznaczyć opcję Zachowaj formatowanie lokalne, jeżeli atrybuty obrysu nadane wcześniej tabeli mają pozostać
nienaruszone.
5 W polach Pomiń pierwszy i Pomiń ostatni podać liczbę rzędów lub kolumn na początku i na końcu tabeli, w
których nie mają się pojawiać atrybuty obrysu, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby dodać do tabeli przemienne wypełnienia

1 Umieścić punkt wstawiania w tabeli i wybrać polecenie Tabela > Opcje tabeli > Przemienne wypełnienie.
2 Wybrać odpowiedni typ wzoru z menu Przemienny wzorek. Aby samodzielnie określić wzór, wybrać opcję Inne
(np. jeden rząd z szarym wypełnieniem, a następne trzy rzędy z żółtym).
3 W sekcji Przemienne wybrać opcje obrysu i wypełnienia dla pierwszego wzoru i następnych. Na przykład, jeżeli
z menu Przemienny wzorek wybrano pozycję Co druga kolumna, to pierwsze dwie kolumny można wypełnić szarą
tintą, a kolejne dwie kolumny pozostawić niewypełnione. Jeżeli wypełnienie ma zostać nadane każdemu rzędowi,
należy ustawić opcję Następny na 0.
4 Zaznaczyć opcję Zachowaj formatowanie lokalne, jeżeli atrybuty wypełnienia nadane wcześniej tabeli mają
pozostać nienaruszone.
5 W polach Pomiń pierwszy i Pomiń ostatni podać liczbę rzędów lub kolumn na początku i na końcu tabeli, w
których nie mają się pojawiać atrybuty wypełnienia, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby wyłączyć przemienne obrysy i wypełnienia w tabeli

1 Umieścić punkt wstawiania w tabeli.
2 Wybrać polecenie Tabela > Opcje tabeli > Przemienne obrysy rzędów, Przemienne obrysy kolumn lub
Przemienne wypełnienia.
3 Wybrać pozycję Brak z menu Przemienny wzorek, a następnie nacisnąć przycisk OK.
367
Rozdział 13: Książki
Tworzenie plików książki

Informacje o plikach książki
Plik książki to kolekcja dokumentów, które mogą używać tych samych stylów i próbek. W dokumentach książki
można stosować kolejne numerowanie stron, drukować zaznaczone dokumenty, albo eksportować je na format PDF.
Jeden dokument może należeć do wielu plików książki.
Jeden z dokumentów dodanych do książki stanowi źródło stylów. Domyślnie źródłem stylów jest pierwszy dokument
dodany do książki, ale w dowolnym momencie można wybrać nowe źródło. Podczas synchronizacji dokumentów w
książce, zadane style i próbki z dokumentu źródłowego zastępują style i próbki w pozostałych dokumentach książki.
Aby utworzyć plik książki

Po utworzeniu pliku książki, otwiera się on na palecie Książka. Paleta Książka to obszar roboczy do pracy nad
plikiem książki, za pomocą którego można dodawać, usuwać i przestawiać dokumenty. Plik książki może zawierać
maksymalnie 1000 dokumentów.
1 Wybrać polecenie Plik > Nowy >Książka.
2 Wpisać nazwę nowej książki, podać położenie i nacisnąć przycisk Zapisz. Pojawi się paleta Książka. Plik książki
jest zapisywany z rozszerzeniem .indb.
3 Wybrać polecenie Dodaj dokument z menu palety Książka lub nacisnąć przycisk plus na dole palety Książka.
4 Zaznaczyć jeden lub więcej dokumentów InDesign, które mają zostać dodane. Jeżeli zaznaczenie obejmie
dokumenty z wcześniejszych wersji programu, to podczas dodawania do książki zostaną one przekonwertowane na
format InDesign CS2. Dokumenty PageMakera lub QuarkXPress trzeba przekonwertować przed dodaniem do pliku
książki.
5 Nacisnąć przycisk Otwórz.
6 W oknie dialogowym Zapisz jako podać nową nazwę dla każdego dokumentu w książce (np. Rozdzial_1,
Rozdzial_2, itd.) lub pozostawić istniejące nazwy. Następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
7 Jeżeli to konieczne, zmienić kolejność dokumentów na palecie, przeciągając je w górę lub w dół, na odpowiednie
miejsce na liście.
8 Aby wyznaczyć dokument jako źródło stylów, kliknąć pole wyboru obok jego nazwy na palecie.
Pliki można przeciągać i upuszczać na paletę Książka z Eksploratora (Windows) lub Findera (Mac OS). Można
także przeciągnąć dokument z jednej książki do innej. Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Alt (Windows)
lub Option (Mac OS) powoduje skopiowanie dokumentu.
Zobacz także
Àby otworzyć dokument InDesign' na stronie 52
Aby zapisać plik książki

Pliki książki są niezależne od plików dokumentów. Na przykład, po wybraniu polecenia Zapisz książkę, InDesign
zapisuje zmiany w książce, a nie dokumenty książki.
• Aby zapisać książkę pod nową nazwą, wybrać polecenie Zapisz książkę jako z menu palety Książka, podać
położenie i nazwę pliku, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
• Aby zapisać książkę pod tą samą nazwą, wybrać polecenie Zapisz książkę z menu palety Książka lub nacisnąć
przycisk zapisu na dole palety Książka.
Uwaga: Jeżeli pliki książki są udostępniane przez serwer, należy pamiętać o włączeniu systemu zarządzania plikami,
tak aby użytkownicy nie anulowali nawzajem swoich zmian.
Praca z plikami zorganizowanymi w książkę

Aby wyświetlić otwartą książkę
❖ Otworzyć paletę Książka i kliknąć kartę tej książki, która ma się pojawić na wierzchu.
Aby dodać dokumenty do pliku książki

Plik książki może zawierać maksymalnie 1000 dokumentów.
1 Wybrać polecenie Dodaj dokument z menu palety Książka lub nacisnąć przycisk plus na dole palety Książka.
2 Zaznaczyć jeden lub więcej dokumentów InDesign, które mają zostać dodane. Jeżeli zaznaczenie obejmie
dokumenty z wcześniejszych wersji programu, to podczas dodawania do książki zostaną one przekonwertowane na
format InDesign CS2. Dokumenty PageMakera lub QuarkXPress trzeba przekonwertować przed dodaniem do pliku
książki.
3 Nacisnąć przycisk Otwórz.
4 W oknie dialogowym Zapisz jako podać nową nazwę dla każdego dokumentu w książce (np. Rozdzial_1,
Rozdzial_2, itd.) lub pozostawić istniejące nazwy. Następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
5 Jeżeli to konieczne, zmienić kolejność dokumentów na palecie, przeciągając je w górę lub w dół, na odpowiednie
miejsce na liście.
6 Aby wyznaczyć dokument jako źródło stylów, kliknąć pole wyboru obok jego nazwy na palecie.
Pliki można przeciągać i upuszczać na paletę Książka z Eksploratora (Windows) lub Findera (Mac OS). Można
także przeciągnąć dokument z jednej książki do innej. Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Alt (Windows)
lub Option (Mac OS) powoduje skopiowanie dokumentu.
Zobacz także
Àby usunąć lub zastąpić brakujące dokumenty książki' na stronie 369
Àby otworzyć dokument lub szablon z programu QuarkXPress' na stronie 61
Àby otworzyć dokument lub szablon z programu PageMaker' na stronie 62
Aby otworzyć dokument w pliku książki

❖ Dwukrotnie kliknąć nazwę dokumentu na palecie Książka.
Aby usunąć dokumenty z pliku książki

Usunięcie dokumentu z pliku książki nie powoduje usunięcia pliku na dysku. Dokument jest usuwany tylko z
książki.
1 Zaznaczyć dokumenty do usunięcia na palecie Książka.
2 Wybrać polecenie Usuń dokument z menu palety Książka lub nacisnąć przycisk minus na dole palety.
Aby usunąć lub zastąpić brakujące dokumenty książki

Ikony na palecie Książka wskazują bieżący status dokumentu, np. otwarty , brakujący (przeniesiony, usunięty,
zmieniona nazwa), zmodyfikowany (podczas gdy książka była zamknięta, dokonano ponownego podziału na
strony lub edycji) albo używany (jeżeli ktoś inny otworzył ten dokument). Obok zamkniętych dokumentów nie
pojawia się żadna ikona.
1 Zaznaczyć brakujący dokument na palecie Książka.
• Wybrać polecenie Usuń dokument z menu palety Książka.
• Wybrać polecenie Zastąp dokument z menu palety Książka, odszukać nowy dokument, który ma zastąpić
brakujący, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
• Zaznaczyć brakujący dokument na palecie Książka, wybrać polecenie Informacja o dokumencie z menu palety
Książka, a następnie nacisnąć przycisk Zastąp.
Aby zamknąć plik książki

• Aby zamknąć pojedynczą książkę, wybrać polecenie Zamknij książkę z menu palety Książka.
• Aby zamknąć wszystkie otwarte książki, zadokowane razem na tej samej palecie, nacisnąć przycisk zamykania na
pasku tytułu palety Książka.
Aby wydrukować lub wyeksportować plik książki

Jedną z zalet posługiwania się plikiem książki jest możliwość wysłania wybranych dokumentów lub całej książki do
druku, weryfikacji, pakowania lub eksportu na PDF za pomocą jednego polecenia. Więcej informacji na temat
drukowania i eksportowania plików InDesign można znaleźć w systemie pomocy do programu InDesign.
1 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Książka:
• Aby wydrukować lub wyeksportować tylko wybrane dokumenty, zaznaczyć te dokumenty.
• Aby wydrukować lub wyeksportować całą książkę, odznaczyć wszystkie dokumenty.
2 Wybrać polecenie wysyłania (np. Drukuj książkę lub Drukuj zaznaczone dokumenty) z menu palety Książka.
Zobacz także
Àby wydrukować dokument lub książkę' na stronie 670
Àby wyeksportować książkę na format Adobe PDF' na stronie 583
Synchronizowanie plików książki

Synchronizowanie plików książki
Podczas synchronizacji dokumentów książki zachodzi kopiowanie stylów i próbek z dokumentu-źródła stylów do
wybranych innych dokumentów. Zastępują one style i próbki, które mają takie same nazwy. Okno dialogowe Opcje
synchronizacji pozwala określić, które style i próbki są kopiowane.
Jeżeli style i próbki ze źródła stylów nie istnieją w dokumencie docelowym, to są do niego dodawane. Te style i próbki
dokumentu docelowego, które nie istnieją w dokumencie źródłowym, nie są w żaden sposób modyfikowane.
Książkę można zsynchronizować, gdy jej dokumenty są zamknięte. InDesign otwiera zamknięte dokumenty,
wprowadza odpowiednie zmiany, a następnie zapisuje i zamyka te dokumenty. Otwarte dokumenty są zmieniane, ale
nie zapisywane.
Uwaga: Wybranie polecenia Edycja >Cofnij spowoduje cofnięcie zmian tylko wtedy, gdy pliki były otwarte w momencie
synchronizacji.
Aby wybrać style i próbki do synchronizacji

1 Wybrać polecenie Opcje synchronizacji z menu palety Książka.
2 Wybrać style i próbki, które mają być kopiowane ze źródła stylów do innych dokumentów książki, a następnie
nacisnąć przycisk OK. Należy pamiętać o zaznaczeniu wszystkich stylów, które wchodzą w skład definicji innych
stylów. Na przykład, styl obiektowy może zawierać style akapitowe i znakowe, które z kolei zawierają próbki.
Aby zsynchronizować dokumenty w pliku książki

1 Na palecie Książka, kliknąć w pustym polu obok nazwy dokumentu, który ma być źródłem stylu; ikona źródła
wskazuje, który dokument jest źródłowy.
Wybrane źródło stylów
2 Sprawdzić, czy w oknie dialogowym Opcje synchronizacji zaznaczone zostały odpowiednie style i próbki, które
mają zostać skopiowane z dokumentu źródła stylów.
3 Zaznaczyć dokumenty do zsynchronizowania ze źródłem stylów na palecie Książka. Jeżeli nie zaznaczy się
żadnego dokumentu, zsynchronizowana zostanie cała książka.
Aby upewnić się, że nie zostały zaznaczone żadne dokumenty, należy kliknąć na pustym, szarym obszarze pod
dokumentami umieszczonymi w książce. Jeżeli przestrzeń ta nie jest widoczna, trzeba przewinąć paletę Książka lub
zmienić jej rozmiar. Można także przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) i kliknąć na
zaznaczonym dokumencie, aby go odznaczyć.
4 Wybrać polecenie Synchronizuj wybrane dokumenty lub Synchronizuj książkę z menu palety Książka albo
nacisnąć przycisk Synchronizuj na dole tej palety.
Numerowanie stron w książce

Numerowanie stron w książce
W pliku książki domyślnie włączony jest automatyczny podział na strony. Zakres stron pojawia się obok nazwy
każdego dokumentu na palecie Książka. Styl numeracji i strona początkowa oparte są na ustawieniach każdego
dokumentu w oknie dialogowym Opcje numeracji stron dokumentu. Jeżeli dla dokumentów książki włączona jest
opcja Automatyczna numeracja stron, to będą one numerowane kolejno po sobie.
Domyślnie InDesign zmienia podział na strony po dodaniu lub usunięciu stron w dokumentach książki, albo po
zmodyfikowaniu pliku książki, np. po zmianie kolejności, dodaniu lub usunięciu dokumentów. Można także
wyłączyć automatyczny podział na strony i przeprowadzić numerowanie stron ręcznie.
Jeżeli dokumentu nie znaleziono lub nie można go otworzyć, zakres stron od miejsca, w którym powinien się
znajdować brakujący dokument, do końca książki wyświetlany jest jako “?”, co wskazuje, że prawdziwy zakres stron
jest nieznany. Przed ponownym podziałem na strony należy usunąć lub zastąpić brakujące dokumenty. Jeżeli pojawi
się ikona używania , to znaczy, że ktoś otworzył ten dokument na innym komputerze; osoba ta musi zamknąć
dokument, zanim będzie można przeprowadzić podział na strony
Aby zmienić opcje numeracji stron

1 Zaznaczyć dokument na palecie Książka.
2 Wybrać polecenie Opcje numeracji stron dokumentu z menu palety Książka lub dwukrotnie kliknąć numery
stron dokumentu na palecie Książka.
Uwaga: Jeżeli w dokumencie książki określi się początkowy numer strony, zamiast zaznaczyć opcję Automatyczna
numeracja stron, to dokument ten rozpocznie się na zadanej stronie; wszystkie kolejne dokumenty w książce zostaną
ponownie ponumerowane zgodnie z tym ustawieniem.
Aby rozpocząć numerowanie na stronie parzystej lub nieparzystej

W dokumentach książki numerowanie stron można rozpocząć od stron z numerem parzystym lub nieparzystym.
1 Wybrać polecenie Opcje numeracji stron książki z menu palety Książka.
2 Wybrać opcję Kontynuuj na następnej stronie nieparzystej lub Kontynuuj na następnej stronie parzystej.
3 Zaznaczyć Wstaw pustą stronę, aby dodać czystą stronę na końcu dokumentu, jeżeli następny dokument musi
zacząć się na stronie parzystej lub nieparzystej, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby wyłączyć automatyczny podział na strony

1 Wybrać polecenie Opcje numeracji stron książki z menu palety Książka.
2 Wyłączyć opcję Automatyczna numeracja stron, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Gdy opcja Automatyczna numeracja stron jest niezaznaczona, po dodaniu lub usunięciu stron z dokumentów
książki pozostałe strony nie są ponownie numerowane — aby je przenumerować, trzeba wybrać polecenie Ponowny
podział na strony z menu palety Książka.
Aby ponownie podzielić dokumenty na strony

❖ Wybrać polecenie Ponowny podział na strony z menu palety Książka.
Jeżeli brakuje jakiegokolwiek dokumentu, to nie można ponownie podzielić książki na strony.
Zobacz także
Àby usunąć lub zastąpić brakujące dokumenty książki' na stronie 369
Konwertowanie plików książki

Konwertowanie plików książek z poprzednich wersji InDesign
Pliki książek utworzone w programie InDesign 2.x lub InDesign CS można przekonwertować, otwierając i zapisując
je w programie InDesign CS2. Podczas synchronizacji, podziału na strony, drukowania, pakowania lub
eksportowania przekonwertowanej książki, zawarte w niej dokumenty są również konwertowane na format
InDesign CS2. Oryginały ze starszej wersji można zastąpić plikami przekonwertowanymi albo zatrzymać.
Uwaga: Dokumenty z wcześniejszych wersji programu InDesign można przekonwertować, otwierając je w programie
InDesign CS2; jednak plik książki nie zostanie uaktualniony odwołaniami do tych przekonwertowanych dokumentów.
Aby przekonwertować dokumenty i zachować aktualność listy książki należy wykonać instrukcje z sekcji: Àby
przekonwertować dokumenty w pliku książki' na stronie 372.
Aby przekonwertować plik książki do formatu programu InDesign CS2

1 W programie InDesign CS2 wybrać polecenie Plik > Otwórz.
2 Zaznaczyć plik książki utworzony w programie InDesign 2.x lub InDesign CS, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Jeżeli plik książki zawiera dokumenty zapisane w starszym formacie InDesign, pojawi się ostrzeżenie.
3 Wybrać polecenie Zapisz książkę jako z menu palety Książka. Określić nową nazwę dla przekonwertowanego
pliku książki, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Aby przekonwertować dokumenty w pliku książki

1 Otworzyć plik książki w programie InDesign CS2.
2 Wykonać jedną z następujących czynności w menu palety Książka:
• Włączyć opcję Automatyczna konwersja dokumentów, aby zastąpić dokumenty z wersji 2.x lub CS podczas
konwersji.
• Wyłączyć opcję Automatyczna konwersja dokumentów, aby zachować dokumenty z wersji 2.x lub CS2 i zapisać
przekonwertowane dokumenty pod nowymi nazwami. (Lista książki będzie zawierała przekonwertowane pliki, a
nie oryginały z wersji 2.x lub CS.)
3 Aby przekonwertować książkę, wykonać dowolną z poniższych czynności:
• Wybrać polecenie Synchronizuj książkę z menu palety Książka. (Zobacz `Synchronizowanie plików książki' na
stronie 370.)
• Wybrać polecenie Ponowny podział na strony z menu palety Książka.
4 Gdy opcja Automatyczna konwersja dokumentów nie jest włączona, InDesign zapyta, pod jaką nazwą zapisać
każdy z przekonwertowanych dokumentów.
Uwaga: Dokumenty są konwertowane również wtedy, gdy książka jest drukowana, pakowana, lub eksportowana na
format Adobe PDF.
373
Rozdział 14: Spisy treści i skorowidze
Planowanie spisu treści

Informacje o spisach treści
Spis treści może stanowić wykaz całej zawartości książki, czasopisma, lub innego typu publikacji. Może także
wymieniać listę ilustracji, reklamodawców, autorów zdjęć, czy też podawać inne informacje pomagające czytelnikom
w odszukaniu potrzebnych fragmentów w pliku dokumentu lub książki. Jeden dokument może zawierać wiele
spisów treści — na przykład, spis rozdziałów oraz listę ilustracji.
Każdy spis treści to odrębny wątek, złożony z nagłówka i listy pozycji posortowanych według numerów stron albo
alfabetycznie. Pozycje wraz z numerami stron są pobierane bezpośrednio z dokumentu. Można je w każdej chwili
uaktualnić, nawet w przypadku wielu dokumentów w pliku książki.
Pozycje spisu treści mogą być automatycznie dodawane do palety Zakładki, zatem można je wykorzystać w
dokumentach eksportowanych na format Adobe PDF.
Podstawowe etapy tworzenia spisu treści

Tworzenie spisu treści przebiega zgodnie z poniższą procedurą:
1. Utworzenie i nadanie stylów akapitowych.

Utworzenie i zastosowanie stylów akapitu, które mają zostać dodane do spisu treści, takich jak Tytuł, Nagłówek 1,
Nagłówek 2. (Zobacz Ìnformacje o stylach' na stronie 268.)
2. Utworzenie stylu spisu treści.

Utworzenie stylu spisu treści. Styl ten informuje program InDesign o tym, które style akapitowe oznaczają zawartość
przeznaczoną do umieszczenia w spisie treści. Można także określić opcje formatowania samego wątku spisu treści
albo posortować pozycje alfabetycznie. (Zobacz Ìnformacje o stylach spisu treści' na stronie 375.)
3. Generowanie wątku spisu treści.

Wygenerowanie wątku spisu treści na podstawie zdefiniowanego stylu spisu treści. (Zobacz Àby wygenerować spis
treści, należy:' na stronie 378.)
4. Ustawić przepływ wątku zawierającego spis treści.

Po wygenerowaniu spisu treści należy użyć załadowanej ikony tekstowej, tworząc ramkę tekstową, w której pojawi
się spis. (Zobacz `Wlewanie tekstu' na stronie 234.)
Zobacz także
Ìnformacje o stylach spisu treści' na stronie 375
Àby wygenerować spis treści, należy:' na stronie 378
Wskazówki dotyczące tworzenia spisu treści

Planując spis treści należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Niektóre spisy treści buduje się z zawartości, która nie pojawia się w ostatecznej wersji opublikowanego
dokumentu. Przykładem może być lista reklamodawców w czasopiśmie. Aby wykonać taki spis w programie
InDesign należy wprowadzić te treści na ukrytą warstwę i włączyć je do generowanego stylu spisu treści.
• Style spisu treści można wczytywać z innych dokumentów lub książek, co pozwala na budowanie nowych spisów
treści o takich samych ustawieniach i z takim samym formatowaniem. (Niekiedy konieczna jest edycja
zaimportowanego stylu spisu treści, jeżeli nazwy stylów akapitowych w dokumencie nie zgadzają się z nazwami
stylów z dokumentu źródłowego.
• Można także tworzyć style akapitowe dla tytułu i pozycji spisu treści, zawierające np. definicje tabulatorów i
znaków prowadzących. Style te można potem nadawać przy generowaniu spisu treści.
• Ponadto można tworzyć style znakowe do formatowania numerów stron oraz znaków oddzielających je od pozycji
spisu. Na przykład, jeżeli numery stron mają być pogrubione, można utworzyć styl znaku zawierający atrybut
pogrubienia, a następnie wybrać ten styl znaku podczas tworzenia spisu treści.
Zobacz także
Ìnformacje o warstwach' na stronie 218
Ìnformacje o stylach' na stronie 268
Tworzenie spisów treści w książkach

Aby uzyskać najlepsze rezultaty, przed utworzeniem spisu treści dla książki należy zastosować się do poniższych
wskazówek:
• Przed utworzeniem spisu treści sprawdzić, czy lista książki jest pełna, czy wszystkie dokumenty są wymienione w
prawidłowej kolejności oraz czy wszystkie tytuły zostały sformatowane z użyciem odpowiednich stylów.
• Sprawdzić, czy w całej książce konsekwentnie używano stylów akapitowych. Należy unikać tworzenia
dokumentów ze stylami o identycznych nazwach, ale innych definicjach. Jeżeli wiele stylów ma tę samą nazwę, ale
różne definicje, InDesign użyje definicji stylu z bieżącego dokumentu (jeżeli taka definicja w nim istnieje) lub z
pierwszego wystąpienia stylu w książce.
• Jeżeli potrzebne style nie pojawiają się w wyskakujących menu w oknie dialogowym Spis treści, konieczne może
być zsynchronizowanie książki, tak aby style zostały skopiowane do dokumentu zawierającego spis treści.
Zobacz także
`Synchronizowanie plików książki' na stronie 370
Formatowanie spisu treści

Informacje o stylach spisu treści
Styl TOC (styl spisu treści) informuje program InDesign o tym, które style akapitowe oznaczają treści przeznaczone
do umieszczenia w spisie, a także o tym, jak mają zostać sformatowane nagłówki, pozycje i numery stron. Dla
różnych spisów treści umieszczanych w dokumencie lub książce można tworzyć niepowtarzalne style spisu treści. Na
przykład, jeden styl może służyć do sformatowania spisu treści, a inne do formatowania listy reklamodawców,
ilustracji albo źródeł zdjęć.
Przed utworzeniem spisu treści należy zdecydować, które style akapitowe zaznaczają zawartość przeznaczoną do
umieszczenia w spisie. Trzeba także zdefiniować style akapitowe lub znakowe, które posłużą do formatowania wątku
ze spisem treści.
Spis treści bez stylów akapitowych (po lewej) oraz po nadaniu pozycjom stylów akapitowych (po prawej)
Uwaga: Nie należy mylić stylów spisu treści ze stylami akapitowymi z prefiksem „Spis treści”. Style akapitowe z
prefiksem „Spis treści” (Spis treści — tytuł oraz Spis treści — tekst główny) służą do formatowania samych pozycji spisu
treści. Natomiast styl spisu treści to zbiór ustawień, za pomocą których program automatycznie generuje spis.
Aby utworzyć styl spisu treści

1 Wybrać polecenie Układ > Style spisu treści.
2 Nacisnąć przycisk Nowy.
3 W polu Styl spisu treści podać nazwę tworzonego stylu.
4 W polu Tytuł wpisać tytuł spisu (np. Spis treści lub Wykaz ilustracji). Tytuł ten pojawi się na początku spisu treści.
Aby określić styl tytułu, wybrać jedną z pozycji z menu Styl.
5 Z listy Inne style wybrać style akapitowe, które oznaczają zawartość, mającą znaleźć się w spisie. Następnie kliknąć
Dodaj, aby dodać je do listy Dołącz style akapitowe.
6 Z menu Styl pozycji wybrać styl akapitowy, który posłuży do sformatowania pozycji spisu treści związanych z
każdym ze stylów wybranych na liście Dołącz style akapitowe. Jeżeli na liście Dołącz style akapitowe znajduje się
więcej niż jeden styl, należy przypisać do każdego z nich styl pozycji.
7 Zaznaczyć opcję Dołącz dokumenty z książki, aby utworzyć jeden spis treści dla wszystkich dokumentów w
książce i przenumerować strony książki. Usunąć zaznaczenie z tej opcji, aby wygenerować skorowidz tylko dla
bieżącego dokumentu. (Opcja ta jest niedostępna, jeżeli bieżący dokument nie stanowi części książki.)
8 Aby dołączyć pozycje spisu treści do palety Zakładki (dla dokumentów eksportowanych do plików PDF),
zaznaczyć opcję Utwórz zakładki PDF.
9 Aby dostosować strukturę pozycji (na przykład aby wstawić tabulator przed numerem strony) nacisnąć przycisk
Więcej opcji. (Zobacz Òpcje formatowania spisu treści' na stronie 376.)
10 Dwukrotnie nacisnąć przycisk OK, aby powrócić do okna dokumentu.

Aby przed numerem strony w spisie treści pojawiały się kropki (...), można zdefiniować styl akapitowy zawierający
definicję tabulatora ze znakiem prowadzącym, a następnie nadać ten styl spisowi treści. Instrukcje można znaleźć
w sekcji Àby utworzyć pozycje spisu treści ze znakami prowadzącymi tabulatora' na stronie 378.
Opcje formatowania spisu treści

Po naciśnięciu przycisku Więcej opcji w oknie dialogowym Spis treści lub Nowy styl treści pojawiają się dodatkowe
opcje formatowania spisu treści. Należy zauważyć, że ustawienia w sekcji Style odnoszą się tylko do stylu
zaznaczonego w polu Dołącz style akapitowe; jeżeli to konieczne, należy określić opcje dla każdego stylu z osobna.
Numer strony Do sformatowania numeru strony można utworzyć styl znaku. Styl ten można będzie następnie
wybrać z wyskakującej listy stylów po prawej stronie pola Numer strony. (Zobacz Àby utworzyć style' na
stronie 268.)
Uwaga: Jeżeli numery stron w spisie treści mają zawierać prefiksy, np. B-1 lub II-1, lub jeżeli konwencja numerowania
ma być inna, należy zapoznać się z sekcją Àby zdefiniować numerację sekcji' na stronie 204.
Pomiędzy pozycją i numerem Podać znak, który ma się pojawiać między pozycją spisu treści a odpowiednim
numerem strony. Domyślnym znakiem specjalnym jest ^t, który powoduje, że InDesign wstawia tabulator. Z
wyskakującej listy można wybrać także inne znaki specjalne, np. tabulator wcięcia z prawej albo spację firetową.
Pełną listę znaków specjalnych oraz sposoby posługiwania się nimi można znaleźć w rozdziale `Wstawianie glifów i
znaków specjalnych' na stronie 241.
Uwaga: Należy pamiętać o zaznaczeniu istniejącego tekstu w polu, zanim wybierze się inny znak specjalny, w
przeciwnym bowiem razie w polu może się znaleźć np. zarówno tabulator, jak i spacja firetowa.
Do sformatowania odstępu między pozycją a numerem strony można utworzyć styl znaku. Styl ten można będzie
następnie wybrać z wyskakującej listy stylów po prawej stronie pola Pomiędzy pozycją i numerem; zobacz . (Zobacz
Àby utworzyć style' na stronie 268.)
Jeżeli styl akapitu danej pozycji zawiera ustawienia znaku prowadzącego tabulacji, to po wybraniu znaku tabulatora
(^t) w wygenerowanym spisie treści pojawi się tabulator ze znakiem prowadzącym. Więcej informacji na ten temat
można znaleźć w sekcji Àby dodać znaki wiodące do tabulatorów' na stronie 337.
Contents
Introduction 1
Chapter 1 3
Mammals 3
Bears 3
Cats 8
Dogs 10
Chapter 2 26
Birds 27
Parrots 29
Chapter 3 31
Reptiles 32
Lizards 33
Można wybrać znak rozdzielający pozycję i numer strony, a także styl nadawany temu znakowi
Sortuj pozycje w porządku alfabetycznym Zaznaczenie tej opcji powoduje, że pozycje spisu treści zostaną
posortowane w porządku alfabetycznym. Opcja ta jest przydatna przy tworzeniu prostych wykazów, np. listy
reklamodawców. Pozycje zagnieżdżone (poziom 2 lub 3) są sortowane alfabetycznie w obrębie swojej grupy
(odpowiednio na poziomie 1 lub 2).
Poziom Domyślnie każda pozycja dodawana do pola Dołącz style akapitowe jest o jeden poziom niższa niż pozycja
bezpośrednio nad nią. Można zmienić tę hierarchię, określając nowy poziom numeru dla zaznaczonego stylu
akapitowego.
W jednym akapicie Zaznaczyć tę opcję, jeżeli wszystkie pozycje spisu treści mają tworzyć pojedynczy akapit. Pozycje
są oddzielone od siebie przez średnik i spację (; ).
Dołącz tekst na ukrytych warstwach Opcję tę należy zaznaczyć tylko wtedy, gdy akapity z warstw ukrytych mają
zostać uwzględnione w spisie treści. Jest to użyteczne w przypadku tworzenia listy reklamodawców lub ilustracji, gdy
tekst przeznaczony do spisu nie pojawia się w samym dokumencie. Usunąć zaznaczenie z tej opcji, jeżeli ukrycie
warstw ma na celu przechowywanie różnych wersji lub tłumaczeń tego samego tekstu.
Aby zaimportować style z innego dokumentu, należy:

1 Wybrać polecenie Układ > Style spisu treści.
2 Nacisnąć przycisk Wczytaj, wybrać plik InDesign zawierający style spisu treści, które mają zostać skopiowane, a
następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
Uwaga: Jeżeli style akapitowe w dokumencie nie zgadzają się ze stylami akapitowymi w zaimportowanym stylu spisu
treści, to przed wygenerowaniem spisu trzeba odpowiednio przeedytować styl spisu treści.
Aby utworzyć pozycje spisu treści ze znakami prowadzącymi tabulatora

Pozycje w spisie treści często są formatowane w taki sposób, że pozycję od numeru strony oddzielają kropki, czyli
znaki prowadzące tabulatora.
1 Tworzenie stylu akapitowego ze znakiem prowadzącym tabulatora (Zobacz Àby utworzyć pozycje spisu treści ze
znakami prowadzącymi tabulatora' na stronie 378.)
2 Uaktualnić ustawienia spisu treści, wykonując jedną z następujących czynności:
• Wybrać polecenie Układ > Style spisu treści. Zaznaczyć styl spisu treści i nacisnąć przycisk Edytuj.
• Wybrać polecenie Układ > Spis treści (jeżeli styl spisu treści nie był używany).
3 Na liście Dołącz style akapitowe zaznaczyć pozycję, która w spisie treści ma się pojawiać ze znakiem prowadzącym
tabulacji.
4 Na liście Styl pozycji zaznaczyć styl akapitowy, który zawiera znak prowadzący tabulacji.
5 Nacisnąć przycisk Więcej opcji.
6 Sprawdzić, czy pole Między pozycją a numerem zawiera znak specjalny ^t (odpowiadający tabulatorowi).
Nacisnąć przycisk OK lub Zapisz, aby opuścić okno.
7 Jeżeli to konieczne, uaktualnić spis treści, wybierając polecenie Układ > Uaktualnij spis treści. W przeciwnym
wypadku umieścić nowy wątek spisu treści.
Aby utworzyć styl akapitowy ze znakiem prowadzącym tabulatora, należy:

1 Wybrać polecenie Okno > Tekst i tabele > Style akapitowe, aby wyświetlić paletę Style akapitowe.
2 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie stylów akapitowych:
• Dwukrotnie kliknąć na nazwie stylu akapitowego, który został nadany pozycjom w spisie treści.
• Wybrać polecenie Nowy styl z menu palety.
3 Jeżeli to konieczne, wpisać nazwę dla stylu akapitowego.
4 Wybrać kartę Tabulatory.
5 Wybrać ikonę tabulatora z wyrównywaniem do prawej , a następnie kliknąć na miarce, aby zdefiniować stop
tabulatora.
6 W polu Znak wiodący wpisać kropkę (.).
7 Wybrać inne pożądane opcje stylu, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Generowanie spisu treści

Aby wygenerować spis treści, należy:
Przed utworzeniem spisu treści należy zdecydować, które akapity, takie jak tytuły rozdziałów i nagłówki sekcji, mają
zostać w nim ujęte, a następnie stworzyć dla każdego z nich style akapitu. Należy pamiętać o zastosowaniu tych
stylów do wszystkich odpowiednich akapitów w dokumencie lub książce.
Warto zdefiniować styl spisu treści, który będzie określał opcje formatowania i inne ustawienia tego spisu.
• Jeśli tworzy się spis treści w pojedynczym dokumencie, można dodać na początku tego dokumentu nową stronę.
• Jeżeli tworzy się spis treści dla wielu dokumentów w książce, należy utworzyć lub otworzyć dokument, w którym
zostanie wygenerowany spisu treści, dołączyć go do książki, a następnie otworzyć plik książki.
2 Wybrać polecenie Układ > Spis treści.
3 Z menu Styl spisu treści wybrać jedną z następujących opcji:
• Własny styl spisu treści, zdefiniowany uprzednio przez użytkownika.
• [Domyślny], aby sformatować spis treści za pomocą stylów akapitowych wybranych do dołączenia do spisu treści.
4 Stosownie do potrzeb zmodyfikować opcje w oknie dialogowym Spis treści, aby przesłonić ustawienia wybranego
stylu spisu treści.
5 Nacisnąć przycisk OK. Pojawi się załadowana ikona tekstowa. Wątek spisu treści należy umieścić w taki sam
sposób, jak zwykły tekst.
Uwaga: Powiązanie ramki spisu treści z innymi ramkami tekstowymi w dokumencie może mieć negatywne rezultaty.
Jeżeli wygeneruje się nowy spis treści, to uaktualniony spis zastąpi cały wątek.
Zobacz także
Ìnformacje o stylach' na stronie 268
`Tworzenie spisów treści w książkach' na stronie 374
Aby uaktualnić spis treści:

Spis treści zawiera skrócone ujęcie zawartości dokumentu. Jeżeli numery stron w dokumencie ulegną zmianie, albo
jeżeli zmodyfikuje się tytuły lub inne elementy związane z pozycjami spisu treści, to trzeba będzie ponownie
wygenerować spis, aby go uaktualnić..
1 Otworzyć dokument zawierający spis treści.
• Aby zmienić pozycje spisu treści, wprowadzić modyfikacje do dokumentu lub dokumentów w książce, a nie do
samych pozycji spisu.
• Aby zmienić formatowanie nadane tytułowi, pozycjom lub numerom stron w spisie treści, zmodyfikować style
akapitowe lub znakowe powiązane z tymi elementami.
• Aby zmienić sposób numerowania stron (na przykład, 1, 2, 3 lub i, ii, iii), zmienić numerację sekcji w dokumencie
lub książce. (Zobacz `Numerowanie stron w książce' na stronie 371.)
• Aby podać nowy tytuł, dołączyć do spisu treści dodatkowe style akapitowe, albo wprowadzić dalsze opcje
formatowania pozycji, wprowadzić odpowiednie modyfikacje do stylu spisu treści.
3 Wybrać polecenie Układ > Uaktualnij spis treści.
Zobacz także
Àby edytować style' na stronie 270
Edytowanie spisu treści

Jeżeli spis treści wymaga modyfikacji, należy edytować odpowiednie akapity w dokumentach, a nie w wątku ze
spisem treści. Po wprowadzeniu zmian należy ponownie wygenerować nowy spis treści. Jeżeli zmodyfikuje się
opowiadanie ze spisem treści, to po następnym wygenerowaniu spisu wszystkie zmiany zostaną utracone. Z tego
samego powodu należy modyfikować style użyte do sformatowania spisu treści, a nie bezpośrednio nadawać mu
atrybuty formatowania.
Planowanie skorowidza
Informacje o indeksowaniu
Skorowidz może zawierać proste słowa kluczowe lub stanowić wszechstronne, szczegółowe ujęcie informacji
zawartych w książce. Aby utworzyć skorowidz, najpierw należy umieścić w tekście odpowiednie znaczniki. Każdy
znacznik skorowidzu wiąże się ze słowem nazywanym tematem — jest to hasło, które pojawi się w samym
skorowidzu..
Podczas generowania skorowidzu, program Adobe InDesign tworzy wykaz wszystkich tematów wraz z odwołaniem
do strony, na której się one znalazły. Tematy są posortowane alfabetycznie i na ogół zorganizowane w sekcje (A, B,
C, i tak dalej). Pozycja skorowidzu składa się z tematu (poszukiwanego przez czytelnika terminu), powiązanego z
odwołaniem do strony (numerem lub zakresem numerów stron) albo odsyłaczem. Odsyłacz, poprzedzony frazą
„Zobacz” albo „Zobacz także”, kieruje czytelnika do innych pozycji w skorowidzu, a nie do konkretnego numeru
strony.
A
B
C
D
E F G
Części skorowidza
A. B. Nagłówek sekcji C. Pozycja skorowidzu D. Subpozycja E. Temat F. Odwołanie do strony G. Odsyłacz
Wskazówki dotyczące tworzenia skorowidzu

Stworzenie dobrze rozplanowanego i pełnego skorowidza pomaga zapewnić dobrą dostępność informacji w
dokumencie dla czytelnika. Oto kilka wskazówek wartych rozważenia:
• Warto zastanowić się nad wyglądem skorowidza. Ile będzie miał poziomów tematów? Czy będzie odsyłał
czytelnika do innych powiązanych tematów? Czy wystarczy prosty skorowidz słów kluczowych, czy potrzebny
będzie bardziej złożony skorowidz zawierający odsyłacze do powiązanych tematów i dobrze rozplanowaną listę
terminów równoznacznych?
• Trzeba przewidzieć sposoby, w jakie czytelnicy mogą szukać informacji. Na przykład, jeden czytelnik może szukać
informacji o zwierzętach pod hasłem przýýţýţýyroda; inny pod hasłem fauna lub natura.
• Pozycje skorowidza należy dodawać dopiero wtedy, gdy zawartość dokumentów jest już dość stabilna. Jeżeli
później usunie się duże fragmenty tekstu, to utraci się wprowadzoną tam indeksację.
• Dobrze zaplanowany skorowidz w spójny sposób wykorzystuje tematy. Typowe problemy związane ze
skorowidzem obejmują mieszanie haseł pisanych wielką i małą literą (koty i Koty), oraz liczby pojedynczej i
mnogiej (kot i koty). Używanie listy tematów umożliwia zachowanie spójności pozycji.
• Przed wygenerowaniem ostatecznej wersji, należy kilka razy przeanalizować skorowidz. Należy wówczas zwrócić
uwagę na powtarzające się pozycje, obszary źle opracowane tematycznie, błędy ortograficzne oraz
niekonsekwentne stosowanie wielkich liter i terminologii. Na przykład, program InDesign traktuje słowa Pantera,
pantera, i pantery jako odrębne pozycje.
Podstawowe etapy tworzenia skorowidzu

Tworzenie skorowidza przebiega w następujących etapach:
1. Utworzenie listy tematów (opcjonalnie).

Lista tematów ułatwia utrzymanie spójności pozycji indeksu. (Zobacz Ìnformacje o tematach w skorowidzu' na
stronie 382.)
2. Dodanie znaczników skorowidzu.

Dodanie znaczników skorowidzu na stronach dokumentu, do których mają kierować odnośne pozycje. (Zobacz
Àby dodać pozycję skorowidza, należy:' na stronie 384.)
3. Wygenerowanie skorowidza.
Generowanie skorowidza powoduje powstanie zestawu pozycji, odpowiadających znacznikom i związanym z nimi
numerom stron. (Zobacz Àby wygenerować skorowidz' na stronie 387.)
4. Wlanie wątku ze skorowidzem.

Za pomocą załadowanej ikony tekstowej, wlać skorowidz w ramkę tekstową. W większości przypadków skorowidz
powinien zaczynać się na nowej stronie. Po wlaniu skorowidzu w ramkę, można sformatować stronę i sam
skorowidz.
Kroki te można powtarzać kilka razy, udoskonalając skorowidz przed ostateczną publikacją.
Zobacz także
`Wskazówki dotyczące tworzenia skorowidzu' na stronie 380
Informacje o palecie Skorowidz

Skorowidz tworzy się, edytuje i wyświetla za pomocą palety Skorowidz. Paleta Skorowidz ma dwa tryby: Odwołanie
oraz Temat. W trybie odwołań obszar podglądu wyświetla pełne pozycje odwołań do skorowidza w bieżącym
dokumencie lub książce. W trybie tematów obszar podglądu wyświetla tylko tematy, bez numerów strony i
odsyłaczy. Tryb tematów służy przede wszystkim do tworzenia struktury skorowidzu, natomiast tryb odsyłaczy
umożliwia dodawanie pozycji.
W trybie odwołań pozycje skorowidza są uporządkowane alfabetycznie i podzielone na sekcje odpowiadające
poszczególnym literom. Trójkąty obok pozycji umożliwiają ich zwinięcie lub rozwinięcie w celu wyświetlenia
subpozycji, numerów stron oraz odsyłaczy.
W przypadku pozycji, które mogą nie zostać ujęte w wygenerowanym skorowidzu, zamiast odwołań do stron
podawane są następujące kody:
OR Wskazuje pozycje skorowidzu na obszarze roboczym. Pozycje te nie zostaną umieszczone w wygenerowanym
skorowidzu.
WU Wskazuje pozycje skorowidza znajdujące się na warstwie ukrytej. Podczas generowania skorowidza można
zdecydować, czy pozycje te mają zostać w nim umieszczone.
TZ Wskazuje pozycje skorowidzu znajdujące się w tekście zakrytym. Jeżeli umieści się te pozycje w generowanym
skorowidzu, to pojawią się one bez numerów stron.
Wzorzec Wskazuje pozycje skorowidza znajdujące się na stronie wzorcowej. Pozycje te nie zostaną umieszczone w
wygenerowanym skorowidzu.
Kliknąć na trójkąt, aby rozwinąć lub złożyć daną pozycję. Przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac
OS) i kliknąć na trójkąt, aby rozwinąć lub złożyć wszystkie subpozycje w tej pozycji.
Wybrać pole polecenie Uaktualnij podgląd z menu palety Skorowidz, aby uaktualnić obszar podglądu. Opcja ta jest
szczególnie użyteczna, jeżeli dokument został w znacznym stopniu zmodyfikowany, lub jeżeli przenoszono
znaczniki skorowidza w oknie dokumentu.
Zobacz także
`Formatowanie skorowidza' na stronie 388
Tworzenie skorowidzu
Informacje o tematach w skorowidzu
Listę tematów można utworzyć albo zaimportować, a następnie wykorzystać ją jako punkt wyjściowy do tworzenia
pozycji skorowidza. Później, podczas dodawania pozycji do skorowidza, można będzie wybierać tematy z listy,
zamiast za każdym razem je wpisywać. Pozwoli to zapewnić spójność zaindeksowania informacji w całym
dokumencie lub książce.
Listę tematów tworzy się i edytuje za pomocą palety Skorowidz w trybie Temat. Należy pamiętać, że tryb Temat
wyświetla tylko tematy. Aby wyświetlić pozycje skorowidza z odpowiadającymi im numerami stron i odsyłaczami
należy użyć trybu Odwołanie.
Paleta skorowidz w trybie odsyłaczy (po lewej) i w trybie tematów (po prawej)
Tematy z listy tematów pojawiają się również w oknie dialogowym Pozycja skorowidza. Aby utworzyć pozycję
skorowidza, wystarczy wybrać temat i powiązać go z numerem strony albo odsyłaczem. Tematy nieużywane (te, z
którymi nie powiązano żadnych numerów stron ani odsyłaczy) są wyłączane z generowanego skorowidza.
Tworzenie listy tematów przed dodaniem pozycji skorowidza jest czynnością opcjonalną. Za każdym razem, gdy
utworzy się pozycję skorowidza, związany z nią temat jest automatycznie dodawany do listy tematów, co pozwala
użyć go w przyszłości.
Aby utworzyć listę tematów skorowidza, należy:

1 Wybrać polecenie Okno > Tekst i tabele > Skorowidz, aby wyświetlić paletę Skorowidz.
2 Zaznaczyć opcję Temat.
3 Wybrać polecenie Nowy temat z menu palety Skorowidz, albo kliknąć na ikonie Utwórz nową pozycję skorowidzu
na dole palety.
• W sekcji Poziomy tematów wpisać nazwę tematu (np. zwierzęta) w pierwsze pole. Aby stworzyć subpozycję,
wpisać nazwę (koty) w drugie pole. W tym przypadku słowo “koty” będzie wcięte pod hasłem “zwierzęta”. Aby
utworzyć sub-temat pod innym sub-tematem, należy wpisać nazwę (np. szylkretowe) w trzecie pole, i tak dalej.
• Zaznaczyć istniejący temat. Wprowadzić subtematy w drugim, trzecim i czwartym polu.
5 Nacisnąć przycisk Dodaj, aby dodać temat, który pojawi się w oknie dialogowym Nowy temat oraz na palecie
Skorowidz.
6 Po zakończeniu dodawania nacisnąć przycisk Gotowe.
Aby usunąć dodany przed chwilą temat należy nacisnąć przycisk Gotowe, zaznaczyć ten temat na palecie
Skorowidz, a następnie nacisnąć przycisk Usuń zaznaczoną pozycję.
Aby zaimportować tematy z innych dokumentów InDesign, należy:

1 Wybrać polecenie Importuj tematy z menu palety Skorowidz.
2 Zaznaczyć dokument zawierający tematy skorowidza do zaimportowania, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
Aby dodać pozycję skorowidza, należy:

Pozycje skorowidza tworzy się za pomocą palety Skorowidz w trybie odwołań. Pozycja skorowidza składa się z
dwóch części: tematu i odwołania. Tematy definiuje się z wyprzedzeniem, tworząc listę tematów. Odwołaniami mogą
być numery stron albo odsyłacze do innych tematów.
B
C
Paleta Skorowidz w trybie odwołań

A. Pozycja B. Subpozycja C. Odwołanie do strony D. Odsyłacz
1 Wybrać narzędzie Tekst i umieścić punkt wstawiania w miejscu, gdzie ma się pojawić znacznik skorowidzu,
albo zaznaczyć tekst, który ma być używany jako odwołanie skorowidza.
Jeżeli zaznaczony tekst zawiera grafikę w wierszu lub znaki specjalne, to w polu Poziom tematu niektóre znaki (takie
jak znaczniki skorowidza i grafika w wierszu) zostaną wycięte. Inne znaki, takie jak pauzy czy symbol copyright,
zostaną przekonwertowane na metaznaki (np. ^_ lub ^2).
3 Zaznaczyć opcję Odwołanie.
4 Aby obejrzeć pozycje skorowidza ze wszystkich otwartych dokumentów książki, zaznaczyć opcję Książka.
5 Wybrać polecenie Nowe odwołanie do strony z menu palety Skorowidz. (Jeżeli polecenie to jest niewidoczne
należy sprawdzić, czy wybrano tryb odwołań i czy w dokumencie jest aktywny punkt wstawiania albo zaznaczenie
tekstu.)
6 Aby dodać tekst do pola Poziom tematu, wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby utworzyć prostą pozycję skorowidza (jak np. koty), wpisać tę pozycję w pierwsze pole w sekcji Poziom tematu.
Jeżeli uprzednio zaznaczono tekst, to tekst ten pojawi się w polu Poziom tematu.
• Aby utworzyć pozycje i subpozycje skorowidza, wpisać nazwę elementu głównego (w tym przykładzie, zwierzęta)
w pierwsze pole Poziom tematu, a nazwy elementów podrzędnych (koty i szylkretowe) w kolejne pola. Jeżeli to
konieczne, kliknąć na strzałkach w górę lub w dół, aby przenieść pozycję w górę lub w dół.
A
animals
bears 9
cats
Calicos 19
B
bears
Black 10
Pozycja skorowidza w polu Poziom tematu (po lewej) i wygląd samego skorowidza (po prawej)
• Aby zamienić tekst w polu Poziomy tematu, należy dwukrotnie kliknąć dowolny temat w polu listy na dole okna
dialogowego.
7 Aby zmienić sposób sortowania pozycji w ostatecznym skorowidzu, należy użyć pól Sortuj według. Na przykład,
aby posortować temat de la Vega pod literą V (a nie D), trzeba wpisać Vega w pole Sortuj według oraz de la Vega w
pole Poziom tematu.
8 Określanie rodzaju pozycji skorowidzu:
• Aby utworzyć pozycje skorowidza z zakresami stron (np. koty 82-87), wybrać opcję opisującą ten zakres z
wyskakującego menu Typ.
• Aby utworzyć pozycję skorowidza bez numeru strony, wybrać polecenie Pomiń zakres stron z menu Typ. Chociaż
numery stron nie pojawią się w wygenerowanym skorowidzu, to będą one wyświetlane w nawiasach na palecie
Skorowidz.
• Aby utworzyć pozycję skorowidzu odwołującą się do innej pozycji, należy wybrać jedną ze opcji odsyłaczy (np.
Zobacz lub Zobacz także) z rozwijanego menu Typ. Następnie wprowadzić nazwę pozycji w pole Powiązanie lub
przeciągnąć istniejącą pozycję z listy na dole pola Powiązanie. Można także dostosować zwroty Zobacz i Zobacz
także, wyświetlane w odsyłaczach. Służy do tego opcja Odsyłacz własny w rozwijanym menu Typ.
9 Aby wyróżnić daną pozycję skorowidza, zaznaczyć opcję Ignorowanie stylu numeracji, a następnie określić styl
znakowy.
10 Aby dodać pozycję do skorowidza, należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Nacisnąć przycisk Dodaj, aby dodać odwołanie do strony i pozostawić okno dialogowe otwarte do wprowadzania
kolejnych pozycji.
• Nacisnąć Dodaj wszystkie, aby odszukać wszystkie wystąpienia tekstu zaznaczonego w oknie dokumentu i
utworzyć znacznik skorowidza dla każdego z nich.
• Nacisnąć przycisk OK, aby dodać pozycję skorowidza i zamknąć okno dialogowe.
Uwaga: Jeżeli po naciśnięciu przycisku Dodaj naciśnie się przycisk Anuluj, to dodane przed chwilą pozycje nie zostaną
usunięte. Aby je usunąć, należy wybrać polecenie Edycja > Cofnij.
11 Aby zamknąć okno dialogowe, nacisnąć przycisk OK. lub Gotowe.
Znacznik skorowidzu jest wstawiany na początku słowa, w którym zaznaczono tekstu lub umieszczono punkt
wstawiania. Aby wyświetlić znaczniki skorowidza, należy wybrać polecenie Tekst > Pokaż znaki ukryte.
Zobacz także
Òpcje zakresów stron w skorowidzach' na stronie 390
Àby dodać odsyłacz w skorowidzu' na stronie 391
Ìnformacje o tematach w skorowidzu' na stronie 382

Ìnformacje o znacznikach' na stronie 393
`Formatowanie skorowidza' na stronie 388
Aby szybko zaindeksować słowo, frazę lub listę

Za pomocą skrótów do indeksowania można szybko zaindeksować poszczególne słowa, frazy lub listę słów bądź fraz.
Adobe InDesign rozpoznaje dwa skróty do indeksowania: jeden dla standardowych pozycji skorowidzu, a drugi dla
nazw własnych. Skrót dla nazw własnych tworzy pozycje skorowidzu, odwracając kolejność członów, tak aby pozycja
została posortowana według nazwiska. Dzięki temu imię i nazwisko można umieścić na liście w odpowiedniej
kolejności (najpierw imię, potem nazwisko), ale w skorowidzu zostaną one posortowane według nazwiska. Na
przykład, nazwisko James Paul Carter pojawi się w skorowidzu jako Carter, James Paul.
Aby przygotować listę do indeksowania, należy oddzielić każdą pozycję do zaindeksowania jednym z następujących
znaków: końcem wiersza, miękkim końcem wiersza (klawisze Shift + Return), tabulatorem, tabulatorem wciętym w
prawo (Shift + Tab), średnikiem lub przecinkiem. Skrót do indeksowania dodaje znacznik na początku każdej
pozycji i umieszcza wszystkie te terminy w skorowidzu..
1 W oknie dokumentu należy zaznaczyć słowa, które mają zostać zaindeksowane.
• W przypadku standardowych słów lub zwrotów, nacisnąć Shift+Alt+Ctrl+[ (Windows) lub
Shift+Option+Command+[ (Mac OS).
• W przypadku nazw własnych, które mają być sortowane według nazwisk, nacisnąć klawisze Shift+Alt+Ctrl+]
(Windows) lub Shift+Option+Command+] (Mac OS).
Na początku zaznaczenia lub na początku każdej zaznaczonej pozycji dodawany jest znacznik indeksu, używający
ustawień domyślnych.
Aby zaindeksować złożone nazwiska lub nazwiska zawierające tytuł, należy wstawić między tymi słowami spacje
nierozdzielające. Na przykład, aby zaindeksować nazwisko “James Paul Carter Jr.” według członu “Carter”, a nie
“Jr.”, należy wstawić spację nierozdzielającą między słowami “Carter” i “Jr.” (Aby wstawić spację nierozdzielającą,
należy wybrać polecenie Tekst > Wstaw biały odstęp > Spacja nierozdzielająca.)
Aby utworzyć nową pozycję z istniejącej

Często indeksowana pozycja występuje w wielu miejscach w dokumencie lub książce. W takiej sytuacji można
utworzyć wiele pozycji skorowidza opartych na innych pozycjach, które już w skorowidzu istnieją. Pozwala to
zagwarantować spójność skorowidza.
1 Kliknąć punktem wstawiania w oknie dokumentu lub zaznaczyć tekst, w którym ma się pojawić znacznik
skorowidza.
2 Na palecie Skorowidz zaznaczyć opcję Odwołanie i przewinąć obszar podglądu do pozycji, która ma zostać
skopiowana.
• Przeciągnąć pozycję na przycisk Nowe , aby utworzyć znacznik skorowidza w punkcie wstawiania lub na
początku zaznaczenia.
• Zaznaczyć pozycję na obszarze podglądu palety, a następnie przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac
OS) i nacisnąć przycisk Nowa pozycja. Pojawi się okno dialogowe Nowe odwołanie do strony, z informacjami o
zaznaczonej pozycji. Wprowadzić stosowane zmiany, a następnie nacisnąć przycisk Dodaj lub OK.
Można także utworzyć listę tematów, a następnie podczas tworzenia pozycji skorowidza wybierać potrzebny temat
z listy.
Zobacz także
Ìnformacje o tematach w skorowidzu' na stronie 382
Aby automatycznie zaindeksować wszystkie wystąpienia słowa

Opcja Dodaj wszystkie to skuteczna metoda zaindeksowania wszystkich wystąpień danego zwrotu w dokumencie
lub książce. Po naciśnięciu przycisku Dodaj wszystkie program InDesign tworzy znaczniki skorowidza przy każdym
wystąpieniu słów zaznaczonych w dokumencie — nie tekstu wpisanego w oknie dialogowym. (Później można
usunąć pozycje, które kierują do mniej istotnych informacji. Zobacz część Àby zmodyfikować pozycję skorowidzu'
na stronie 392.)
Przeszukując dokument pod kątem wystąpień zaznaczonego tekstu, InDesign uwzględnia tylko całe słowa.
Wyszukiwanie rozpoznaje wielkie i małe litery. Na przykład, jeżeli zaznaczone zostanie słowo dom, to słowa domy i
Domy nie zostaną zaindeksowane.
1 Zaznaczyć w oknie dokumentu tekst, który ma być wyszukiwany.
2 Zaznaczyć opcję Odwołanie na palecie Skorowidz.
3 Aby utworzyć pozycje skorowidza dla dowolnych otwartych dokumentów w książce, zaznaczyć opcję Książka.
4 Wybrać polecenie Nowe odwołanie do strony z menu palety Skorowidz.
5 Nacisnąć przycisk Dodaj wszystkie. InDesign dodaje znaczniki skorowidza do wszystkich odnalezionych
wystąpień zaznaczonego tekstu, niezależnie od tego, czy był on już wcześniej oznakowany. Mogą się więc pojawić
powielone pozycje dla tego samego słowa lub zwrotu.
Generowanie skorowidza
Aby wygenerować skorowidz
Po dodaniu pozycji skorowidzu i przejrzeniu ich na palecie Skorowidz, można przystąpić do wygenerowania wątku
skorowidzu, który zostanie umieszczony w publikowanym dokumencie.
Wątek skorowidza może stanowić odrębny dokument lub występować w istniejącym dokumencie. Podczas
generowania wątku skorowidza program InDesign kompiluje pozycje i uaktualnia numery stron z całego
dokumentu lub książki. Jeżeli jednak doda się lub usunie pozycje skorowidza albo zmieni podział dokumentu na
strony, to trzeba będzie ponownie wygenerować skorowidz, aby go uaktualnić.
Jeżeli znacznik skorowidza znajduje się w tekście zakrytym, to podczas generowania program zapyta, czy ma on
zostać dołączony do skorowidza. Jeżeli naciśnie sią przycisk Tak, to pozycja ta pojawi się w skorowidzu bez numeru
strony.
• Jeżeli tworzy się skorowidz dla pojedynczego dokumentu, warto dodać na końcu nową stronę.
• Jeżeli tworzy się skorowidz dla wielu dokumentów w książce, należy utworzyć lub otworzyć dokument, który
będzie zawierał skorowidz, oraz sprawdzić, czy jest on dołączony do książki.
2 Wybrać polecenie Generuj skorowidz z menu palety Skorowidz. Określić ustawienia następujących opcji:
• W polu Tytuł wpisać tytuł, który pojawi się na górze skorowidza. Aby określić formatowanie tytułu, wybrać styl z
wyskakującego menu Styl tytułu.
• Zaznaczyć opcję Zastąp istniejący skorowidz, aby zastąpić istniejący skorowidz. Jeżeli w dokumencie nie ma
jeszcze skorowidza, to opcja ta jest niedostępna.
• Zaznaczyć opcję Dołącz dokumenty z książki, aby utworzyć jeden skorowidz dla wszystkich dokumentów w
bieżącej książce i aby przenumerować strony książki. Usunąć zaznaczenie z tej opcji, aby wygenerować skorowidz
tylko dla bieżącego dokumentu.
• Zaznaczyć opcję Włącz pozycje na warstwach ukrytych, jeżeli w skorowidzu mają być uwzględnione znaczniki z
warstw ukrytych.
• Aby wyświetlić dodatkowe opcje skorowidza, nacisnąć przycisk Więcej opcji. (Więcej informacji na ten temat
można znaleźć w części `Formatowanie skorowidza' na stronie 388.)
3 Nacisnąć przycisk OK. Jeżeli usunięto zaznaczenie z opcji Zastąp istniejący skorowidz, pojawi się załadowana
ikona tekstowa. Wątek skorowidza należy umieścić w taki sam sposób, jak zwykły tekst.
Jakiekolwiek zmiany wprowadzone w pozycjach skorowidza są usuwane po jego kolejnym wygenerowaniu. Aby
uzyskać najlepsze rezultaty, należy edytować skorowidz na palecie. (Zobacz Àby zmodyfikować pozycję
skorowidzu' na stronie 392.)
Formatowanie skorowidza
Po naciśnięciu przycisku Więcej opcji w oknie dialogowym Generuj skorowidz pojawiają się opcje formatowania,
umożliwiające określenie stylu i wyglądu skorowidza. InDesign oferuje szereg wbudowanych stylów akapitu i znaku,
które można wybrać do sformatowania generowanego skorowidza. Można także utworzyć własne style. Po
wygenerowaniu skorowidza można edytować te style na paletach Style akapitowe i Style znakowe.
A
B
C
D
E F
Skorowidz z zagnieżdżonymi pozycjami
A. Tytuł B. Nagłówek sekcji C. Pozycja poziomu 1 D. Subpozycja poziomu 2 E. Temat F. Odsyłacz
Opcje generowania skorowidzu

Po naciśnięciu przycisku Więcej opcji w oknie dialogowym Generuj skorowidz pojawiają się następujące opcje: Aby
zastąpić separatory pozycji (np. wartości opcji Kolejny temat lub Między pozycjami), zaznaczyć istniejący separator,
a następnie wpisać inny wybrany znak.
Zagnieżdżone/W jednym akapicie Wybrać opcję Zagnieżdżone, jeżeli skorowidz ma zostać sformatowany w stylu
domyślnym, w którym sub-pozycje zagnieżdżone pod pozycją główną są odrębnymi, wciętymi akapitami. Wybrać
opcję W jednym akapicie, jeżeli wszystkie poziomy pozycji mają się znajdować w tym samym akapicie. Opcja
Pomiędzy pozycjami określa, jaki znak oddziela pozycje.
Włącz nagłówki sekcji skorowidza Zaznaczyć tę opcję, aby wygenerować nagłówki sekcji z liter alfabetu (A, B, C,
itd.) odpowiadające sekcjom skorowidza.
Włącz puste nagłówki sekcji Zaznaczyć tę opcję, aby wygenerować nagłówki sekcji dla wszystkich liter alfabetu,
nawet jeżeli skorowidz nie zawiera pozycji pierwszego poziomu zaczynających się od takiej litery.
Styl poziomu Wybrać style akapitu, które mają zostać zastosowane do poszczególnych poziomów pozycji
skorowidza. Po wygenerowaniu skorowidza style te można edytować na palecie Style akapitowe.
Nagłówki sekcji Wybrać styl akapitu określający wygląd nagłówków sekcji (A, B, C, itd.) w generowanym
skorowidzu.
Numer strony Wybrać styl znaku określający wygląd numeru strony w generowanym skorowidzu. Wybór ten nie
wpływa na wygląd pozycji skorowidza sformatowanych z użyciem opcji Ignorowanie stylu numeracji.
Uwaga: Jeżeli numery stron w skorowidzu mają zawierać prefiksy, np. B-1 lub II-1, należy zapoznać się z sekcją Àby
zdefiniować numerację sekcji' na stronie 204.
Odsyłacz Wybrać styl znakowy określający wygląd prefiksu odsyłacza (np. Zobacz oraz Zobacz także) w
wygenerowanym skorowidzu.
Temat z odsyłaczem Wybrać styl znakowy określający wygląd tematu docelowego (np zwierzęta w zwrocie Zobacz
także zwierzęta), który pojawi się w generowanym skorowidzu.
Kolejny temat Wpisać lub wybrać znak specjalny, oddzielający pozycję od numeru strony (np. Zwierzęta 38).
Domyślnie są to dwie spacje. Formatowanie tego znaku można określić edytując odpowiedni styl poziomu lub
wybierając inny styl.
Pomiędzy numerami stron Wpisać lub wybrać znak specjalny, oddzielający od siebie numery lub zakresy numerów
stron. Domyślnie jest to przecinek i spacja półfiretowa.
Pomiędzy pozycjami Jeśli zaznaczono opcję W jednym akapicie, można wpisać lub wybrać znak specjalny do
oddzielania pozycji i subpozycji. Domyślnie jest to średnik i spacja. Jeżeli wybrano opcję Zagnieżdżony, ustawienia
w tym polu określają sposób rozdzielania dwóch odsyłaczy w jednej pozycji.
Przed odsyłaczem powiązanym Wpisać lub wybrać znak specjalny, który będzie się pojawiał między odwołaniem a
odsyłaczem, np. Zwierzęta. Zobacz też przyroda. Domyślnie jest to kropka i spacja. Formatowanie tego znaku można
określić modyfikując odpowiedni styl poziomu lub wybierając inny styl.
Zakres stron Wpisać lub wybrać znak specjalny, który będzie oddzielał numery pierwszej i ostatniej strony w
zakresie (np. Zwierzęta 38-43). Domyślnie jest to półpauza. Formatowanie tego znaku można określić modyfikując
odpowiedni styl poziomu lub wybierając inny styl.
Koniec pozycji Wpisać lub wybrać znak specjalny, który będzie się pojawiał na końcach pozycji. Jeżeli wybrano opcję
W jednym akapicie, to wybrany znak pojawi się na końcu ostatniego odsyłacza. Domyślnie nie ma żadnego znaku
końca pozycji.
Opcje zakresów stron w skorowidzach

Pozycje skorowidza mogą zawierać zakres stron (np. koty 82-87), zamiast pojedynczego numeru strony.
Wyskakujące menu Typ w oknie dialogowym Nowe odwołanie do strony zawiera następujące opcje zakresów stron:
Bieżąca strona Zakres stron nie wykracza poza bieżącą stronę.
Do następnej zmiany stylu Zakres stron rozciąga się od znacznika skorowidza do następnej zmiany stylu akapitu.
Do następnego użycia stylu Zakres stron rozciąga się od znacznika skorowidza do strony, na której pojawi się
następne wystąpienie stylu akapitu podanego w sąsiednim menu.
Do końca wątku Zakres stron rozciąga się od znacznika skorowidza do końca bieżącego wątku ramek tekstowych
zawierającego dany tekst.
Do końca dokumentu Zakres stron rozciąga się od znacznika skorowidza do końca dokumentu.
Do końca sekcji Zakres stron rozciąga się od znacznika skorowidza do końca bieżącej sekcji, według definicji na
palecie Strony. (Zobacz Òpcje numeracji i sekcji' na stronie 205.)
Przez następne # akapitów Zakres stron rozciąga się od znacznika skorowidza do końca liczby akapitów podanej w
sąsiednim polu albo do końca ostatniego akapitu, jaki istnieje.
Przez następne # stron Zakres stron rozciąga się od znacznika skorowidza do końca liczby stron podanych w
sąsiednim polu, albo do końca ostatniej strony, jaka istnieje.
Pomiń zakres stron Wyłącz zakres stron.
Aby pisać pozycje indeksu wielkimi literami

Okno dialogowe Wielkimi literami stanowi globalne rozwiązanie problemu edycji wielkich liter w pozycjach
skorowidza, pozwalając uniknąć ręcznej modyfikacji. Na przykład, jeżeli zaindeksowano część pozycji pisanych
małą literą (koty) a inne wielką literą (Koty), to pozycje te zostaną uznane za odrębne tematy. Problem ten można
poprawić, zmieniając wielkość liter w zaznaczonych pozycjach.
1 Zaznaczyć pozycję w obszarze podglądu na palecie Skorowidz.
2 Wybrać polecenie Wielkimi literami z menu palety Skorowidz.
3 Określić, czy zmiana wielkości liter ma nastąpić tylko w zaznaczonym temacie, w zaznaczonym temacie i
wszystkich subtematach, wszystkich tematach poziomu 1, lub wszystkich tematach na wszystkich poziomach, a
Zarządzanie skorowidzem
Aby wyświetlić wszystkie tematy skorowidzu w książce
1 Otworzyć plik książki i wszystkie zawarte w nim dokumenty.
2 Zaznaczyć opcję Temat na górze palety Skorowidz.
3 Zaznaczyć opcję Książka na górze palety Skorowidz.
Jeżeli inni użytkownicy muszą korzystać z dokumentów w tej książce podczas tworzenia skorowidza, to można
utworzyć w osobnym dokumencie główną listę tematów, a następnie zaimportować ją do każdego dokumentu w
książce. Należy zauważyć, że w przypadku zmiany głównej listy tematów trzeba będzie ponownie zaimportować ją
do każdego dokumentu.
Aby usunąć nieużywane tematy z listy

Po utworzeniu skorowidzu można usunąć tematy, które nie zostały w nim uwzględnione.
2 Wybrać polecenie Usuń nieużywane tematy z menu palety Skorowidz. Wszystkie tematy, z którymi nie jest
powiązany numer strony, zostaną usunięte.
Informacje o odsyłaczach w skorowidzach

Odsyłacze to pozycje skorowidza, które nie podają numeru strony, ale wskazują na inne powiązane z danym tematem
pozycje. Do tworzenia odsyłaczy służy paleta Skorowidz. Odsyłacze w skorowidzu mogą spełniać różne role:
• Odsyłacze wiążą często używane terminy z ich odpowiednikami użytymi w danym dokumencie lub książce. Na
przykład: Fauna. Zobacz Zwierzęta. Pozycje z takimi odsyłaczami nie zawierają odwołań do konkretnych stron,
lecz jedynie kierują do równoważnych terminów, które są w lepiej reprezentowane w skorowidzu.
• Odsyłacze kierują do innych pozycji związanych z danym tematem, które nie są z nimi jednak równoznaczne. Na
przykład: Koty. Zobacz także lamparty. W tym przypadku pozycja skorowidza zawierająca odsyłacz podaje także
numer strony albo subpozycje bezpośrednio powiązane z tym tematem.
Dwa rodzaje odsyłaczy

A. Odyłacz do powiązanych informacji (Zobacz także) B. Odsyłacz do terminu równorzędnego (Zobacz)
Tworząc odsyłacze w programie InDesign można również wybrać dla nich prefiks. „Zobacz” i “Zobacz także” to tekst
statyczny. Jeżeli wybierze się prefiks „Zobacz [także],” InDesign automatycznie przypisze odpowiedni prefiks do
odsyłacza podczas generowania skorowidza:
• Pozycje z numerami stron, subpozycjami, lub oboma tymi elementami otrzymają prefiks „Zobacz także.”
• Pozycje bez numerów stron ani subpozycji otrzymają prefiks „Zobacz”
Użycie opcji „Zobacz [także]” powoduje, że nie trzeba ręcznie uaktualniać odsyłaczy po zmianie zawartości pozycji
skorowidza.
Zobacz także
Ìnformacje o palecie Skorowidz' na stronie 381
Aby dodać odsyłacz w skorowidzu

1 Wybrać polecenie Okno > Tekst i tabele > Skorowidz.
2 Zaznaczyć opcję Odwołanie.
3 (Opcjonalnie) Aby obejrzeć pozycje skorowidza ze wszystkich otwartych dokumentów książki, zaznaczyć opcję
Książka.
4 Wybrać polecenie Nowe odwołanie do strony z menu palety Skorowidz.
5 Wprowadzić temat lub tematy w pola Poziom tematu.
6 Z menu Tekst wybrać prefiks odsyłacza (np. Zobacz także). Opcja ta znajduje się na dole menu.
7 Wpisać temat w pole Powiązanie lub przeciągnąć istniejący temat z listy na dole.
8 Nacisnąć przycisk Dodaj, aby dodać odsyłacz do skorowidza.
Odsyłacze pojawiają się na palecie Skorowidz i w wygenerowanym skorowidzu, ale nie są powiązane z żadnymi
znacznikami w samym dokumencie.
Odsyłacze z prefiksem „Zobacz [także]” wyświetlają się na palecie Skorowidz jako „Zobacz [także]”, ale w
wygenerowanym wątku skorowidza pojawi się odpowiedni prefiks.
Zobacz także
Àby dodać pozycję skorowidza, należy:' na stronie 384
Aby zmodyfikować pozycję skorowidzu

Za pomocą palety Skorowidz można edytować pozycje przed lub po wygenerowaniu skorowidza. Jeżeli wprowadzi
się zmiany w samym skorowidzu, to po ponownym wygenerowaniu zostaną one utracone.
1 Otworzyć dokument zawierający pozycje skorowidza.
2 Zaznaczyć opcję Temat na palecie Skorowidz.
3 Dwukrotnie kliknąć na temat w obszarze podglądu, aby do edytować.
4 Zmodyfikować temat stosownie do potrzeb, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
Ìnformacje o palecie Skorowidz' na stronie 381
Aby edytować pozycję skorowidza

Paleta Skorowidz w trybie tematów umożliwia zmodyfikowanie tematu (np. zmianę jego nazwy albo zastosowanie
nowego porządku sortowania) i automatyczne uaktualnienie wszystkich pozycji, które wykorzystują ten temat. Aby
zmienić poszczególne pozycje, należy użyć palety Skorowidz w trybie odwołań. W trybie odwołań można również
dodawać odsyłacze albo odszukiwać znaczniki skorowidza związane z odwołaniem do strony.
1 Otworzyć dokument zawierający pozycje skorowidza.
2 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Skorowidz:
• Wybrać opcję Temat, aby edytować temat i automatycznie uaktualnić wszystkie pozycje używające tego tematu.
• Wybrać opcję Odwołanie, aby edytować jedną pozycję.
3 Zaznaczyć pozycję lub odwołanie do strony w obszarze podglądu. Aby zaznaczyć odwołanie do strony, należy
wybrać ikonę strony pod pozycją.
4 Dwukrotnie kliknąć na pozycję lub odwołanie do strony, aby je edytować.
5 Zmodyfikować pozycję, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby odszukać znaczniki skorowidzu w dokumencie

1 Wybrać polecenie Tekst > Pokaż znaki ukryte, aby wyświetlić znaczniki skorowidza w oknie dokumentu.
2 Na palecie Skorowidz kliknąć opcję Odwołanie, a następnie wybrać pozycję, która ma zostać odszukana.
3 Wybrać polecenie Idź do zaznaczonego znacznika z menu palety Skorowidz. Punkt wstawiania pojawi się po
prawej stronie znacznika skorowidza. Można następnie nacisnąć klawisze Shift+strzałka w lewo, aby zaznaczyć
znacznik do wycinania, kopiowania lub usuwania.
Zobacz także
Aby odszukać pozycję skorowidza na palecie Skorowidz, należy:

1 Wybrać polecenie Pokaż pole Znajdź z menu palety Skorowidz.
2 Wpisać nazwę pozycji do znalezienia w pole Znajdź, a następnie kliknąć strzałkę w dół lub strzałkę w górę.
Aby usunąć znaczniki skorowidza

• Na palecie Skorowidz zaznaczyć pozycję lub temat, które mają zostać usunięte. Nacisnąć przycisk Usuń wybraną
pozycję .
Uwaga: Jeżeli zaznaczona pozycja jest nagłówkiem kilku subpozycji, to wszystkie te subpozycje również zostaną
usunięte.
• Zaznaczyć znacznik skorowidza w oknie dokumentu i nacisnąć Backspace lub Delete.
Uwaga: Aby wyświetlić znaczniki w oknie dokumentu, wybrać polecenie Tekst > Pokaż znaki ukryte.
Posługiwanie się znacznikami

Informacje o znacznikach
InDesign wstawia do tekstu znaczniki dla takich elementów, jak pozycje skorowidza, znaczniki XML i zakotwiczenia
hiperłączy. Znaczniki te nie mają szerokości i nie wpływają na kompozycję tekstu. Można je jednak zaznaczać i
wycinać, kopiować lub usuwać. InDesign używa położenia znacznika do stworzenia precyzyjnej zakładki lub
odwołania do strony w spisie treści, skorowidzu i eksportowanych plikach PDF.
InDesign umożliwia wyświetlenie wszystkich znaczników na raz, albo tylko znaczników tekstu oznakowanego i
hiperłączy. Znaczniki można wyświetlać także w Edytorze wątków, gdzie są one większe i łatwiejsze do
zidentyfikowania.
Uwaga: Podczas zaznaczania słowa zaznaczane są także jego znaczniki. Należy o tym pamiętać podczas wycinania,
kopiowania lub usuwania tekstu.
Typy znaczników
A. Tekst B. Znacznik skorowidzu C. Hiperłącze
Aby wyświetlić znaczniki

• Aby wyświetlić znaczniki, należy wybrać polecenie Tekst > Pokaż ukryte znaki.
• Aby wyświetlić tylko znaczniki hiperłączy, wybrać polecenie Widok > Pokaż hiperłącza.
• Aby wyświetlić tylko znaczniki tekstu oznakowanego, Wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż symbole
znaczników.
Aby zaznaczyć znaczniki

1 Wybrać polecenie Tekst > Pokaż ukryte znaki.
2 Umieścić punkt wstawiania obok znacznika.
3 Przytrzymując Shift, nacisnąć klawisz strzałki w lewo lub w prawo, aby zaznaczyć znacznik.
Znaczniki można również znajdować innymi metodami. Na przykład, znacznik skorowidza można znaleźć,
wybierając polecenie Idź do zaznaczonego znacznika z menu palety Skorowidz.
395
Rozdział 15: Rysowanie
Opis ścieżek i kształtów

Rodzaje ścieżek i kształtów
Program InDesign oferuje różne możliwości tworzenia ścieżek i łączenia ich ze sobą. InDesign tworzy następujące
rodzaje ścieżek i kształtów:
Ścieżki zwykłe Ścieżki zwykłe są podstawowymi elementami konstrukcyjnymi ścieżek złożonych i kształtów. Ścieżki
takie składają się z jednej ścieżki otwartej lub zamkniętej, która może przecinać się sama ze sobą.
Ścieżki złożone Ścieżki złożone składają się z dwóch lub większej liczby ścieżek zwykłych, które oddziałują ze sobą
wzajemnie. Ścieżki takie to elementy bardziej podstawowe niż kształty złożone. Są one rozpoznawane przez
wszystkie aplikacje obsługujące język PostScript. Połączone ścieżki w ścieżce złożonej funkcjonują jak jeden obiekt
i wykorzystują te same atrybuty (np. kolor lub style obrysu).
Kształty złożone Kształty złożone składają się z dwóch lub większej liczby ścieżek, ścieżek złożonych, grup, ewolucji,
tekstu zmienionego na kontury, ramek tekstowych lub innych kształtów, które oddziałują ze sobą wzajemnie,
tworząc nowe, edytowalne kształty. Niektóre kształty złożone wyglądają jak ścieżki złożone, ale zawarte w nich
ścieżki można edytować indywidualnie i nie muszą one mieć takich samych atrybutów.
A B C
Rodzaje ścieżek i kształtów

A. Trzy zwykłe ścieżki B. Ścieżka złożona C. Kształt złożony
Informacje o ścieżkach
Wszystkie ścieżki cechują się pewnymi wspólnymi właściwościami, które można modyfikować, tworząc szeroki
zakres kształtów. Są to następujące właściwości:
Zamknięcie Ścieżka może być albo otwarta (przykładem jest łuk) albo zamknięta (przykładem jest okrąg).
Kierunek Kierunek ścieżki decyduje o tym, które obszary są wypełniane i w jaki sposób nadawane są kształty
rozpoczynające i kończące ścieżkę (np. groty strzałek).
Obrys i wypełnienie Kontur ścieżki nazywa się obrysem. Kolor lub gradient zastosowany do wewnętrznej części
otwartej lub zamkniętej ścieżki nazywa się wypełnieniem. Obrys może mieć grubość (szerokość), kolor oraz deseń
kropek. Po utworzeniu ścieżki lub kształtu, można zmienić właściwości jej obrysu i wypełnienia.
A B C
D E F
Obrysy i wypełnienia
A. Obrys ścieżki otwartej B. Wypełnienie ścieżki otwartej C Obrys i wypełnienie ścieżki otwartej D. Obrys ścieżki zamkniętej
E. Wypełnienie ścieżki zamkniętej F. Obrys i wypełnienie ścieżki zamkniętej
Zawartość Wewnątrz ścieżki lub kształtu można umieścić tekst albo grafikę. Po umieszczeniu zawartości wewnątrz
ścieżki otwartej lub zamkniętej ścieżka ta jest wykorzystywana jako ramka. Zawartość nie jest tym samym, co
wypełnienie; na przykład, jedna ramka może jednocześnie zawierać tekst i używać wypełnienia gradientem.
Segmenty Ścieżka składa się z jednego lub więcej prostych lub zakrzywionych segmentów.
Punkty kontrolne Początek i koniec każdego segmentu wyznaczają punkty kontrolne, które funkcjonują jak szpilki
przytrzymujące na miejscu drut. Ścieżki mogą zawierać dwa rodzaje punktów kontrolnych — punkty narożne i
punkty gładkie. W punkcie narożnym ścieżka gwałtownie zmienia kierunek. W punkcie gładkim segmenty ścieżki są
połączone ciągłą krzywą. Rysując ścieżkę, można używać różnych kombinacji punktów narożnych i gładkich. Kształt
ścieżki zmienia się, edytując jej punkty kontrolne. Jeżeli narysuje się nieodpowiedni rodzaj ścieżki, zawsze można ją
zmienić.
A B C
Zmiana punktów narożnych w punkty gładkie

A. Cztery punkty narożne B. Te same położenia punktów, ale przy użyciu punktów gładkich C. Te same położenia, kombinacja punktów
gładkich i narożnych
Uwaga: Punktów narożnych i gładkich nie należy mylić z segmentami prostymi i zakrzywionymi. Punkt narożny może
łączyć dowolne dwa segmenty proste lub zakrzywione, natomiast punkt gładki zawsze łączy dwa segmenty
zakrzywione.
Punkty końcowe W przypadku ścieżki otwartej punkty kontrolne na początku i na końcu nazywane są punktami
końcowymi.
Linie kierunkowe Kształtem krzywych steruje się przez przeciąganie linii kierunkowych pojawiających się przy
punktach kontrolnych.
Zmiana zakrzywienia ścieżki za pomocą linii kierunkowych

A. Zaznaczony (wypełniony) punkt końcowy B. Zaznaczony punkt kontrolny C. Zakrzywiony segment ścieżki D. Linia kierunkowa
Punkt środkowy Na każdej ścieżce pojawia się również punkt środkowy, który wyznacza środek kształtu, ale nie
stanowi części samej ścieżki. Za jego pomocą można przeciągać ścieżkę, wyrównywać ją do innych elementów lub
zaznaczać wszystkie punkty kontrolne na ścieżce. Punkt centralny jest zawsze widoczny; nie można go ukryć ani
usunąć.
Aby precyzyjnie rysować lub modyfikować kształty, należy skorzystać z palety Sterowanie, monitorując rozmiar i
położenie ścieżki podczas jej tworzenia.
Zobacz także
Àby zaznaczyć punkty lub segmenty ścieżki' na stronie 411
Informacje o liniach i punktach kierunkowych

Zanim narysujemy i zmodyfikujemy segmenty zakrzywione, musimy poznać informacje na temat punktów
kontrolnych na krzywych. Po wybraniu narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie i zaznaczeniu punktu kontrolnego,
który łączy segmenty zakrzywione, przy segmentach tych pojawiają się linie kierunkowe, zakończone punktami
kierunkowymi. Kąt i długość linii kierunkowych decydują o kształcie i rozmiarze zakrzywionych segmentów.
Przesuwanie linii kierunkowych zmienia kształt krzywych. Linie kierunkowe nie pojawiają się na wydruku.
Po zaznaczeniu punktu kontrolnego (po lewej) pojawiają się linie kierunkowe dla wszystkich segmentów zakrzywionych połączonych z tym
punktem kontrolnym (po prawej).
Punkt gładki ma zawsze dwie linie kierunkowe, które poruszają się razem jak jeden prosty odcinek. Gdy przeciąga
się jedną z linii kierunkowych punktu gładkiego, jednocześnie poruszają się obie, zachowując w tym punkcie płynne
przejście krzywej.
Natomiast punkt narożny może mieć jedną lub dwie linie kierunkowe, albo nie mieć żadnej, w zależności od tego,
czy łączy dwa czy jeden zakrzywiony segment, czy segmenty proste. Linie kierunkowe punktu narożnego zachowują
"róg", wprowadzając różne kąty. Podczas przeciągania jednej z linii kierunkowych punktu narożnego druga linia
(jeżeli istnieje) nie porusza się.
Regulowanie linii kierunkowych w punkcie gładkim (po lewej) i w punkcie narożnym (po prawej)
Linie kierunkowe są zawsze styczne do krzywej (prostopadłe do jej promienia) w punktach kontrolnych. Kąt każdej
linii kierunkowej decyduje o pochyleniu krzywej, a długość linii kierunkowej określa wysokość czy głębokość
krzywej.
Przesuwanie i zmiana rozmiaru linii kierunkowej zmienia pochylenie krzywych
Rysowanie narzędziami do tworzenia linii i kształtów

Aby narysować linię prostą, elipsę, prostokąt lub wielokąt foremny
1 Wykonać jedną z następujących czynności na pasku narzędzi:
• Aby narysować linię lub kształt, wybrać narzędzie Linia , narzędzie Elipsa , narzędzie Prostokąt , lub
narzędzie Wielokąt .
• Aby narysować zastępczą (pustą) ramkę graficzną, wybrać narzędzie Ramka owalna , Ramka prostokątna ,
lub Ramka wielokątna .
2 Przeciągnąć narzędziem w oknie dokumentu, aby utworzyć ścieżkę lub ramkę.
Aby ograniczyć linię do wielokrotności kąta 45°, lub aby ograniczyć szerokość i wysokość ścieżki bądź ramki do tych
samych proporcji, należy podczas przeciągania przytrzymać klawisz Shift.
Przeciąganie tworzy podstawowy kształt okręgu

Uwaga: Powyższy przykład pokazuje wokół ścieżki obwiednię. Obwiednia jest widoczna, jeżeli ostatnio aktywne było
narzędzie Zaznaczanie . Jeżeli natomiast ostatnio aktywne było narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie , to na ścieżce
zamiast obwiedni pojawią się punkty kontrolne.
Zobacz także
Ìnformacje o zaznaczaniu obiektów' na stronie 461
`Przegląd narzędzi do rysowania i obsługi tekstu' na stronie 48
Aby narysować linię lub kształt, zaczynając od środka

Czasami trzeba narysować linię lub kształt wyśrodkowane w stosunku do innego obiektu albo konkretnego punktu
na stronie. Przytrzymując klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS), można rysować linie i kształty od środka na
zewnątrz. Ta technika utrzymuje punkt centralny linii lub kształtu w miejscu, w którym użytkownik rozpoczyna
rysowanie.
1 Wybrać pożądane narzędzie rysunkowe: Prostokąt , Wielokąt , Elipsa lub Linia .
2 Umieścić kursor w miejscu, w którym ma się znaleźć punkt centralny kształtu.
3 Nacisnąć klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i przeciągnąć po przekątnej w kierunku dowolnego rogu
lub krawędzi, aż kształt osiągnie pożądaną wielkość. Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Shift ogranicza
kształt do jednakowej wysokości i szerokości, albo ogranicza kąty do wielokrotności 45°, w zależności od używanego
narzędzia.
Rysowanie od narożnika (po lewej) i rysowanie od środka (po prawej)
Aby określić ustawienia wielokąta

❖ Dwukrotnie kliknąć narzędzie Wielokąt , określić następujące ustawienia i nacisnąć przycisk OK:
• W polu Liczba boków wpisać liczbę boków dla nowego wielokąta.
• W polu Wcięcie gwiazdy wpisać wartość procentową określającą długość ramion gwiazdy. Czubki ramion
dotykają zewnętrznej krawędzi obwiedni wielokąta, a podana w tym polu wartość decyduje o głębokości wcięcia
między ramionami. Wyższe wartości dają cieńsze i dłuższe ramiona.
Uwaga: Ustawienia wielokąta dotyczą tylko kolejnego rysowanego kształtu; nie można zastosować ich do wielokąta,
który został już narysowany.
Aby automatycznie zmienić kształt ścieżki

Każdą ścieżkę można przekonwertować na predefiniowany kształt. Na przykład, prostokąt można przekonwertować
na trójkąt. Ustawienia obrysu oryginalnej ścieżki są zachowywane również na nowej ścieżce. Jeżeli nowa ścieżka jest
wielokątem, jej kształt opiera się na opcjach ustawionych w oknie dialogowym Ustawienia wielokąta. Jeżeli nowa
ścieżka ma efekty narożne, to ich promień zależy od wartości ustawionej w oknie dialogowym Efekty narożne.
❖ Zaznaczyć ścieżkę i wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać polecenie Obiekt > Konwersja kształtu > [nowy kształt].

• W sekcji Konwersja kształtu na palecie Filtry ścieżek (Okno > Obiekt i układ > Filtry ścieżek) nacisnąć przycisk z
odpowiednim kształtem.
Rysowanie za pomocą narzędzia Ołówek

Aby narysować ścieżkę swobodną za pomocą narzędzia Ołówek
Narzędziem Ołówek rysuje się tak samo, jak zwykłym ołówkiem na papierze. Jest ono przydatne przy tworzeniu
szybkich szkiców lub symulowaniu rysunku odręcznego.
1 Wybrać narzędzie Ołówek.
2 Umieścić kursor w miejscu, gdzie ma się zacząć ścieżka i przeciągnąć, rysując ścieżkę. Narzędzie Ołówek
wyświetla mały x, oznaczający ścieżkę swobodną.
Podczas przeciągania za narzędziem tworzy się kropkowana linia. Po zakończeniu rysowania na obu końcach oraz
w różnych miejscach na ścieżce pojawiają się punkty kontrolne. Ścieżka przyjmuje bieżące atrybuty obrysu i
wypełnienia, a także pozostaje domyślnie zaznaczona.
Aby narysować ścieżkę zamkniętą za pomocą narzędzia Ołówek

2 Umieścić kursor w miejscu, gdzie ma się zacząć ścieżka i przeciągnąć, aby narysować ścieżkę.
3 Podczas przeciągania przytrzymać Alt (Windows) lub Option (Mac OS). Narzędzie Ołówek ma małą pętelkę i
wypełnioną gumkę , co wskazuje, że rysuje się ścieżkę zamkniętą.
4 Gdy ścieżka osiągnie odpowiedni kształt i rozmiar, zwolnić przycisk myszy (ale nie klawisz Alt lub Option). Gdy
ścieżka się zamknie, zwolnić klawisz Alt lub Option.
Aby połączyć dwie ścieżki za pomocą narzędzia Ołówek

1 Przytrzymać klawisz Shift, aby zaznaczyć dwie ścieżki.
3 Umieścić kursor na jednej ścieżce, aby ją kontynuować, a następnie rozpocząć przeciąganie, aby narysować
ścieżkę łączącą.
4 Podczas przeciągania przytrzymać Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS). Ikona narzędzia Ołówek wyświetli
mały symbol złączania , wskazując na łączenie dwóch ścieżek.
5 Gdy ścieżki zostaną połączone, zwolnić przycisk myszy, a następnie klawisz Ctrl lub Command.
Aby ustawić preferencje narzędzi Ołówek i Wygładzanie

Preferencje narzędzi Ołówek i Wygładzanie można modyfikować. Obejmują one tolerancję wrażliwości narzędzi
Ołówek i Wygładzanie na ruch myszą lub rysikiem tabliczki graficznej; opcję zaznaczenia ścieżki po zakończeniu
rysowania; oraz opcję edytowania lub złączania ścieżki, gdy narzędzie Ołówek znajdzie się w określonej odległości
od niej.
Tolerancja liczona jest w pikselach. Im wyższą liczbę pikseli się poda, tym mniej złożona będzie ścieżka.
A B C
Korzystanie z narzędzia Wygładzanie

A. Oryginalna ścieżka B. Przeciąganie po ścieżce narzędziem Wygładzanie C. Rezultat
1 Dwukrotnie kliknąć narzędzie Ołówek lub narzędzie Wygładzanie.

2 Użyć suwaków Dokładność i Gładkość lub wpisać odpowiednie wartości:
• Suwak Dokładność steruje tym, jak daleko (w pikselach) może się odkształcić, zanim trzeba będzie zmodyfikować
ścieżkę. Przy niższych wartościach opcji Dokładność, krzywe będą dokładnie odpowiadały ruchom kursora, co
spowoduje powstanie ostrzejszych kątów. Przy wyższych wartościach opcji Dokładność ścieżka będzie ignorować
niewielkie poruszenia kursora, co spowoduje powstanie gładszych krzywych. Wartości w pikselach mogą
pochodzić z zakresu od 0,5 do 20.
• Suwak Gładkość steruje ilością wygładzania (określaną procentowo), która jest stosowana podczas używania
narzędzia. Niższa wartość opcji Gładkość powoduje na ogół powstanie większej liczby punktów kontrolnych i
zachowanie w większym stopniu nieregularności linii; wyższe wartości dają mniej punktów kontrolnych i gładszą
ścieżkę. Wartości procentowe pochodzą z zakresu od 0% do 100%. Wartość domyślna to 0%, co oznacza, że
podczas korzystania z narzędzia Ołówek nie jest stosowane wygładzanie.
3 Aby ścieżka pozostała zaznaczona po zakończeniu rysowania, zaznaczyć opcję Zachowaj wybrane. Opcja ta jest
domyślnie zaznaczona.
4 (Tylko narzędzie Ołówek) Aby ścieżka była edytowana lub dołączana po zbliżeniu narzędzia na odpowiednią
odległość, zaznaczyć opcję Edytuj zaznaczone ścieżki (ustawienie domyślne).
5 (Tylko narzędzie Ołówek) Wpisać wartość lub przeciągnąć suwak opcji Wewnątrz, aby określić odległość w
pikselach.
Uwaga: Jeżeli opcja Edytuj zaznaczone ścieżki nie jest zaznaczona, to nie można edytować ani złączać ścieżek za
pomocą narzędzia Ołówek; można je jednak edytować i łączyć po wybraniu narzędzia Pióro.
Rysowanie za pomocą narzędzia Pióro

Aby narysować linie proste narzędziem Pióro
Najprostsza ścieżka, jaką można narysować, to linia prosta. Rysuje się ją klikając narzędziem Pióro w celu utworzenia
dwóch punktów kontrolnych. Kontynuując klikanie, można narysować ścieżkę złożoną z prostych segmentów
połączonych punktami narożnymi.
Kliknięcie narzędziem Pióro tworzy segmenty proste.
1 Wybrać narzędzie Pióro.

2 Umieścić końcówkę pióra w miejscu, gdzie ma się zaczynać prosty segment i kliknąć, aby zdefiniować pierwszy
punkt kontrolny (nie należy przeciągać). Punkt kontrolny pozostanie zaznaczony (wypełniony) dopóki nie doda się
kolejnego punktu.
Uwaga: Pierwszy rysowany segment nie będzie widoczny, dopóki nie kliknie się w celu dodania drugiego punktu
kontrolnego. Pojawienie się linii kierunkowych oznacza, że przypadkowo przeciągnięto narzędziem Pióro; należy
wybrać polecenie Edycja > Cofnij i kliknąć jeszcze raz.
3 Kliknąć ponownie w miejscu, gdzie segment ma się kończyć. (Podczas klikania można przytrzymać klawisz Shift,
aby ograniczyć kąt segmentu do wielokrotności 45°.) Spowoduje to utworzenie drugiego punktu kontrolnego.
4 Kontynuować klikanie narzędziem Pióro i dodawanie kolejnych segmentów prostych.
Ostatni dodany punkt kontrolny ma postać wypełnionego kwadratu, co oznacza, że jest zaznaczony. Po dodawaniu
kolejnych punktów kontrolnych istniejące punkty są odznaczane.
Aby zmienić położenie punktu kontrolnego podczas rysowania, należy przytrzymać klawisz spacji i przeciągnąć.
5 Zakończyć ścieżkę, wykonując jedną z następujących czynności:

• Aby zamknąć ścieżkę, umieścić kursor pióra nad pierwszym (pustym) punktem kontrolnym. Jeżeli narzędzie
Pióro zostało umieszczone prawidłowo, to obok jego kursora pojawi się mała ukośna kreska. Kliknąć na tym
punkcie kontrolny, a następnie umieścić pióro nad drugim punktem końcowym. Obok kursora narzędzia pojawi
się mała pętelka . Kliknąć punkt końcowy, aby zamknąć ścieżkę.
Ścieżkę można również zamknąć, zaznaczając obiekt i wybierając polecenie Obiekt > Ścieżki > Zamknij ścieżkę.
• Aby pozostawić otwartą ścieżkę, kliknąć przytrzymując klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) w
dowolnym miejscu z dala od innych obiektów, wybrać polecenie Edycja > Odznacz wszystko lub wybrać inne
narzędzie z paska.
Zobacz także
Ìnformacje o liniach i punktach kierunkowych' na stronie 397
`Modyfikowanie segmentów prostych i zakrzywionych' na stronie 409
Àby konwertować punkty gładkie na punkty narożne i odwrotnie' na stronie 408
Aby rysować segmenty zakrzywione za pomocą narzędzia Pióro

Aby utworzyć krzywą za pomocą narzędzia Pióro, trzeba dodać punkt kontrolny w miejscu, gdzie krzywa zmienia
kierunek, a następnie przeciągnąć linie kierunkowe, które dają jej kształt.
Krzywe należy rysować, używając możliwie jak najmniejszej liczby punktów kontrolnych. Dzięki temu łatwiej się je
edytuje, a system szybciej może je wyświetlić i wydrukować. Użycie zbyt wielkiej liczby punktów może również
wprowadzić na krzywej niepożądane wybrzuszenia. Zamiast tego należy rysować szeroko rozrzucone punkty
kontrolne i ćwiczyć kształtowanie krzywych za pomocą regulowania długości i kąta linii kierunkowych
1 Wybrać narzędzie Pióro.
2 Umieścić końcówkę pióra w miejscu, gdzie ma się zaczynać segment. Przytrzymać przycisk myszy. Pojawi się
pierwszy punkt kontrolny, a końcówka pióra zmieni kształt na strzałkę.
3 Przeciągnąć, aby określić pochylenie tworzonego segmentu krzywej. Na ogól należy wydłużyć linię kierunkową
na około jedną trzecią odległości od kolejnego punktu kontrolnego, który planuje się narysować. Przytrzymanie
podczas przeciągania klawisza Shift ogranicza ruch linii kierunkowej do wielokrotności 45°.
A B C
Wydłużanie linii kierunkowych

A. Wybieranie pozycji narzędzia Pióro B. Rozpoczynamy przeciąganie (wciśnięty przycisk myszy) ) C. Przeciąganie w celu wydłużenia linii
kierunkowych
4 Zwolnić przycisk myszy

Uwaga: Pierwszy segment nie będzie widoczny, dopóki nie doda się drugiego punktu kontrolnego.
5 Umieścić narzędzie Pióro w miejscu, gdzie segment zakrzywiony ma się kończyć, a następnie wykonać jedną z
• Aby utworzyć krzywą w kształcie C, przeciągnąć w kierunku przeciwnym do poprzedniej linii kierunkowej.
A B C
Tworzenie krzywej w kształcie litery C

A. Rozpoczynamy przeciąganie drugiego punktu gładkiego B. Przeciągamy w kierunku przeciwnym do poprzedniej linii kierunkowej, aby
utworzyć krzywą w kształcie C C. Rezultat po zwolnieniu przycisku myszy
• Aby utworzyć krzywą w kształcie S, przeciągnąć w tym samym kierunku, co poprzednia linia kierunkowa.
A B C
Tworzenie krzywej w kształcie S

A. Rozpoczynamy przeciąganie nowego punktu gładkiego B. Przeciągamy w tym samym kierunku, co poprzednia linia kierunkowa, aby
utworzyć krzywą w kształcie S C. Rezultat po zwolnieniu przycisku myszy
6 Kontynuować przeciąganie narzędzia Pióro w różnych miejscach w celu utworzenia kolejnych punktów gładkich.
7 Zakończyć ścieżkę, wykonując jedną z następujących czynności:
• Aby zamknąć ścieżkę, umieścić kursor pióra nad pierwszym (pustym) punktem kontrolnym. Jeżeli narzędzie
Pióro zostało umieszczone prawidłowo, to obok jego kursora pojawi się mała pętelka . Kliknąć lub przeciągnąć,
aby zamknąć ścieżkę.
• Aby pozostawić otwartą ścieżkę, kliknąć przytrzymując klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) w
dowolnym miejscu z dala od innych obiektów, wybrać polecenie Edycja > Odznacz wszystko lub wybrać inne
narzędzie z paska.
Zobacz także
Aby narysować segment prosty, a za nim segment zakrzywiony

1 Wybrać narzędzie Pióro i kliknąć w dwóch miejscach, aby utworzyć punkty narożne segmentu prostego.
2 Umieścić narzędzie Pióro nad zaznaczonym punktem końcowym. Jeżeli narzędzie Pióro zostało umieszczone
prawidłowo, obok jego kursora pojawi się ikona konwersji punktu kontrolnego . Aby ustawić pochylenie
zakrzywionego segmentu, który zostanie za moment narysowany, należy kliknąć na punkcie kontrolnym i
przeciągnąć pojawiającą się linię kierunkową.
A B C
Rysowanie segmentu prostego, za którym następuje segment zakrzywiony (część 1)

A. Zakończenie tworzenia segmentu prostego B. Umieszczanie narzędzia Pióro nad punktem końcowym krzywej C. Przeciąganie punktu
kierunkowego
3 Umieścić końcówkę pióra w miejscu, gdzie ma się znaleźć następny punkt kontrolny. Kliknąć i przeciągnąć nowy
punkt kontrolny, aby zakończyć krzywą.
A B C
Rysowanie segmentu prostego, za którym następuje segment zakrzywiony (część 2)

A. Przytrzymujemy narzędzie Pióro B. Przeciąganie linii kierunkowej C. Nowy segment zakrzywiony został zakończony
Zobacz także
Aby narysować segment zakrzywiony, a za nim segment prosty

1 Wybrać narzędzie Pióro i przeciągnąć , aby utworzyć pierwszy punkt gładki zakrzywionego segmentu.
2 Przemieścić narzędzie Pióro do miejsca, gdzie ma się kończyć segment zakrzywiony. Przeciągnąć w celu
zakończenia krzywej, a następnie zwolnić przycisk myszy.
A B
Rysowanie segmentu zakrzywionego, za którym następuje segment prosty (część 1)

A. Zakończono tworzenie pierwszego punktu gładkiego segmentu zakrzywionego; narzędzie Pióro znajduje się nad punktem końcowym
B. Przeciąganie w celu zakończenia rysowania krzywej
3 Umieścić narzędzie Pióro nad zaznaczonym punktem końcowym. Jeżeli narzędzie Pióro zostało umieszczone
prawidłowo, obok jego kursora pojawi się ikona konwersji punktu kontrolnego . Kliknąć na punkcie kontrolnym,
aby przekonwertować punkt gładki w punkt narożny.
4 Kliknąć w miejscu kolejnego punktu narożnego, aby zakończyć segment prosty.
A B C
Rysowanie segmentu zakrzywionego, za którym następuje segment prosty (część 2)

A. Umieszczanie narzędzia Pióro nad punktem końcowym krzywej B. Klikamy punkt C. Klikamy, aby zakończyć segment prosty
Zobacz także
Aby narysować dwa segmenty zakrzywione połączone punktem narożnym

1 Wybrać narzędzie Pióro i przeciągnąć, aby utworzyć pierwszy punkt gładki segmentu zakrzywionego.
2 Przemieścić narzędzie Pióro, przeciągnąć, aby utworzyć krzywą z drugim punktem gładkim. Następnie, nie
zwalniając przycisku myszy, przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i przeciągnąć linię
kierunkową w kierunku jej przeciwnego końca, aby ustawić pochylenie kolejnej krzywej. Zwolnić klawisz i przycisk
myszy.
Spowoduje to przekonwertowanie punktu gładkiego w punkt narożny przez rozdzielenie linii kierunkowych.
3 Przenieść narzędzie Pióro w miejsce, gdzie ma się kończyć drugi segment zakrzywiony, a następnie przeciągnąć
nowy punkt gładki, aby zakończyć rysowanie drugiego segmentu zakrzywionego.
A B C
Rysowanie dwóch krzywych

A. Przeciąganie nowego punktu gładkiego B. Naciskanie klawisza Alt/Option, aby rozdzielić linie kierunkowe podczas przeciągania, i
podnoszenie linii kierunkowej w górę C. Rezultat po zmianie położenia narzędzia i przeciągnięciu po raz trzeci
Zobacz także
Edytowanie ścieżek
Aby dodać lub usunąć punkt kontrolny
Dodanie punktów kontrolnych zapewnia lepszą kontrolę nad ścieżką. Pozwala też przedłużyć ścieżkę otwartą. Nie
należy jednak dodawać więcej punktów, niż potrzeba. Im mniej punktów, tym łatwiej jest edytować, wyświetlać i
drukować ścieżkę. Stopień złożoności ścieżki można zredukować, usuwając niepotrzebne punkty.
Pasek narzędzi zawiera trzy narzędzia do dodawania lub usuwania punktów: narzędzie Dodaj punkt kontrolny ,
narzędzie Usuń punkt kontrolny oraz narzędzie Pióro . Narzędzie Pióro umieszczone nad segmentem
automatycznie zmienia się w narzędzie Dodaj punkt kontrolny. Gdy zaś narzędzie Pióro znajdzie się nad punktem
kontrolnym, zmienia się w narzędzie Usuń punkt kontrolny.
Uwaga: Punkty kontrolne trzeba usuwać za pomocą narzędzia do usuwania punktów kontrolnych. Klawisze Delete,
Backspace i Clear oraz polecenia Edycja > Wytnij lub Edycja > Wyczyść usuwają punkt wraz z segmentami, które są z
nim połączone.
1 Wybrać narzędzie do zaznaczania bezpośredniego i zaznaczyć ścieżki, na których będą dodawane lub usuwane
punkty kontrolne.
2 Wybrać narzędzie Pióro , narzędzie Dodaj punkt kontrolny albo narzędzie Usuń punkt kontrolny .
Wszystkie te narzędzia znajdują się w tym samym miejscu na pasku narzędziowym; jeżeli to konieczne, należy
umieścić kursor nad narzędziem Pióro i przeciągnąć, aby wybrać potrzebne narzędzie.
• Aby dodać punkt kontrolny za pomocą narzędzia Pióro lub narzędzia Dodawanie punktów kontrolnych, umieścić
kursor nad segmentem ścieżki i kliknąć. Każde z tych narzędzi dodaje taki rodzaj punktu (narożny lub gładki),
jaki jest potrzebny w celu zachowania istniejącego kształtu ścieżki.
• Aby usunąć punkt kontrolny za pomocą narzędzia Pióro lub narzędzia Usuwanie punktów kontrolnych, umieścić
kursor nad punktem kontrolnym i kliknąć.
Zobacz także
`Przegląd narzędzi do rysowania i obsługi tekstu' na stronie 48
Aby wydłużyć ścieżkę otwartą lub połączyć dwie ścieżki otwarte

1 Wybrać narzędzie Pióro i umieścić kursor nad punktem końcowym ścieżki, która ma zostać wydłużona. Jeżeli
narzędzie zostało umieszczone precyzyjnie nad punktem końcowym, obok jego kursora pojawi się mała ukośna
kreska.
2 Kliknąć punkt końcowy.
• Aby utworzyć punkt narożny, umieścić narzędzie Pióro w miejscu, gdzie ma się kończyć nowy segment, i kliknąć.
Jeżeli wydłuża się ścieżkę zakończoną punktem gładkim, to nowy segment będzie zakrzywiony zgodnie z
istniejącą linią kierunkową.
• Aby utworzyć punkt gładki, umieścić narzędzie Pióro w miejscu, gdzie ma się kończyć nowy segment, i
przeciągnąć.
• Aby połączyć ścieżkę z inną ścieżką otwartą, kliknąć na punkcie końcowym tej drugiej ścieżki. Gdy kursor
znajdzie się precyzyjnie nad punktem końcowym drugiej ścieżki, pojawi się obok niego mały symbol łączenia .
• Aby dołączyć nową ścieżkę do ścieżki istniejącej, narysować nową ścieżkę w pobliżu innej. Gdy kursor znajdzie
się precyzyjnie nad punktem końcowym drugiej ścieżki, pojawi się obok niego mały symbol łączenia .
Aby zapobiec zmianie narzędzia Pióro w inne narzędzie

Gdy narzędzie Pióro zostanie ustawione nad zaznaczoną ścieżką, automatycznie zmienia się w narzędzie Dodaj
punkt kontrolny lub narzędzie Usuń punkt kontrolny. Zachowanie to można wyłączyć, gdy chce się rozpocząć nową
ścieżkę w tym samym miejscu, co już istniejąca ścieżka.
❖ Przytrzymać Shift podczas umieszczania narzędzia Pióro nad zaznaczoną ścieżką lub punktem kontrolnym. Aby
uniknąć ograniczania narzędzia Pióro przez klawisz Shift, należy go zwolnić przed zwolnieniem przycisku myszy.
Aby konwertować punkty gładkie na punkty narożne i odwrotnie

Ścieżki mogą zawierać dwa rodzaje punktów kontrolnych — punkty narożne i punkty gładkie. W punkcie narożnym
ścieżka gwałtownie zmienia kierunek. W punkcie gładkim segmenty ścieżki są połączone ciągłą krzywą. Narzędzie
Konwersja punktów umożliwia konwertowanie punktu kontrolnego z narożnego na gładki i odwrotnie.
1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie i zaznaczyć ścieżkę do modyfikacji.
2 Przełączyć na narzędzie do konwersji punktów kierunkowych . (Jeżeli to konieczne, należy umieścić kursor nad
narzędziem Pióro i przeciągnąć, aby wybrać narzędzie Konwersja punktów kierunkowych.)
3 Umieścić narzędzie Konwersja punktów kierunkowych nad punktem kontrolnym, który ma zostać
przekonwertowany i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby przekonwertować punkt narożny na punkt gładki, wyciągnąć linię kierunkową z punktu kontrolnego.
Wyciąganie linii kierunkowych z punktu narożnego w celu utworzenia punktu gładkiego
• Aby przekonwertować punkt gładki w punkt narożny bez linii kierunkowych, kliknąć na punkcie gładkim.
Kliknięcie na punkcie gładkim tworzy punkt narożny
• Aby przekonwertować punkt narożny bez linii kierunkowych w punkt narożny z niezależnymi liniami
kierunkowymi, należy najpierw wyciągnąć linie kierunkowe z punktu narożnego (konwertując go w punkt
gładki). Następnie należy zwolnić przycisk myszy i przeciągnąć jedną z linii kierunkowych.
• Aby przekonwertować punkt gładki w punkt narożny z niezależnymi liniami kierunkowymi, przeciągnąć jedną z
linii kierunkowych.
Konwertowanie punktu gładkiego w punkt narożny
Aby tymczasowo przełączyć narzędzie Konwersja punktów kierunkowych na narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie,
należy nacisnąć klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS).
Zobacz także
Ìnformacje o ścieżkach' na stronie 395
Modyfikowanie segmentów prostych i zakrzywionych

Kształt ścieżki można modyfikować przez przenoszenie jej punktów kontrolnych albo przez przesuwanie linii
kierunkowych dołączonych do segmentu zakrzywionego. Edytowanie istniejących segmentów różni się nieco od ich
rysowania. Podczas modyfikacji istniejących segmentów należy pamiętać o następujących wskazówkach:
• Jeżeli punkt kontrolny łączy dwa segmenty, to przeniesienie tego punktu zawsze zmodyfikuje oba te segmenty.
• Podczas rysowania narzędziem Pióro można tymczasowo włączyć narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie ,
przytrzymując klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS), co pozwala na zmodyfikowanie narysowanych
przed chwilą segmentów.
• Podczas rysowania narzędziem Pióro punktu gładkiego, przeciąganie linii kierunkowej zmienia długość linii po
obu stronach punktu. Jednak podczas edycji istniejącego punktu gładkiego za pomocą narzędzia do zaznaczania
bezpośredniego, zmienia się długość linii kierunkowej tylko po tej stronie, po której się ją przeciąga.
Aby zmodyfikować segment prosty

❖ Za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie przeciągnąć punkt kontrolny na jednym z końców segmentu.
Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Shift ogranicza dopasowanie do wielokrotności 45°.
Jeżeli modyfikacja ma na celu tylko poszerzenie lub zwężenie prostokąta, to łatwiej jest zaznaczyć go narzędziem
do zaznaczania , a następnie zmienić rozmiar używając jednego z uchwytów na bokach obwiedni.
Zobacz także
Aby zmodyfikować segment zakrzywiony

1 Za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie przeciągnąć punkt kontrolny na jednym z końców segmentu.
Na punkcie kontrolnym i na ewentualnych sąsiednich punktach kontrolnych pojawiają się linie kierunkowe.
(Niektóre segmenty zakrzywione mają tylko jedną linię kierunkową.)
• Przeciągnąć punkt kontrolny. Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Shift ogranicza ruch do kąta o
wielokrotności 45°.
• Przeciągnąć linię kierunkową. Jeżeli modyfikuje się uchwyty kierunkowe punktu gładkiego, to obie linie
kierunkowe będą się obracały wokół punktu kontrolnego. Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Shift
ogranicza ruch linii kierunkowej do wielokrotności 45°.
Aby rozdzielić linie kierunkowe punktu gładkiego, należy przeciągnąć je za pomocą narzędzia Konwersja punktów
kontrolnych.
Zobacz także
Aby wygładzić ścieżkę

Narzędzie Wygładzanie służy do usuwania nadmiernych kątów z istniejącej ścieżki lub jej fragmentu. Narzędzie
Wygładzanie zachowuje oryginalny kształt ścieżki na tyle, na ile to tylko możliwe. Wygładzone ścieżki mają na ogół
mniej punktów, dzięki czemu łatwiej je edytować, wyświetlać i drukować.
Ścieżka przed i po użyciu narzędzia Wygładzanie
1 Zaznaczyć ścieżkę do wygładzenia za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie .

• Wybrać narzędzie Wygładzanie .
• Jeżeli wybrane jest narzędzie Ołówek, przytrzymać Alt (Windows) lub Option (Mac OS), aby zmienić narzędzie
Ołówek w narzędzie Wygładzanie.
3 Przeciągnąć narzędzie wzdłuż segmentu ścieżki, który ma zostać wygładzony. Zmodyfikowany obrys lub ścieżka
ma na ogół mniej punktów kontrolnych niż oryginał.
4 Kontynuować wygładzanie, aż obrys lub ścieżka osiągnie pożądaną gładkość.
Zobacz także
Àby ustawić preferencje narzędzi Ołówek i Wygładzanie' na stronie 401
Aby usunąć ścieżkę

Narzędzie Gumka służy do usuwania części istniejącej ścieżki lub obrysu. Narzędzia tego można używać do ścieżek,
ale nie do tekstu.
Obrysy przed (po lewej) i po zastosowaniu narzędzia Gumka (po prawej)
1 Zaznaczyć ścieżkę do wygładzenia za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie .

2 Wybrać narzędzie Gumka .
3 Przeciągnąć narzędziem wzdłuż segmentu ścieżki, który ma zostać wymazany (nie w poprzek ścieżki). Najlepsze
rezultaty uzyskuje się za pomocą pojedynczego, płynnego przeciągnięcia.
Na końcach powstałych ścieżek dodawane są punkty kontrolne.
Zobacz także
Aby zaznaczyć punkty lub segmenty ścieżki

Narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie umożliwia zaznaczenie wielu punktów lub segmentów na jednej lub wielu
ścieżkach. Można także zaznaczać podścieżki na ścieżce złożonej. Pomaga to w szybkiej modyfikacji fragmentu
ścieżki definiowanego przez kilka punktów, pozwalając uniknąć przenoszenia pojedynczo każdego z tych punktów.
Uwaga: Atrybuty obrysu i wypełnienia odnoszą się do całych ścieżek, niezależnie od tego, ile punktów zaznaczono.
1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie .

• Aby zaznaczyć kilka punktów na raz, przeciągnąć wokół punktów, które mają zostać zaznaczone.
• Aby zaznaczać punkty jeden po drugim, przytrzymać Shift, klikając punkty kontrolne, które mają zostać
zaznaczone.
• Aby zaznaczyć jednocześnie wszystkie punkty na ścieżce, zaznaczyć jej punkt centralny.
Kliknięcie ścieżki za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie z przytrzymaniem klawisza Alt/Option pomaga
w przenoszeniu całej ścieżki zagnieżdżonej wewnątrz ramki, lub w przenoszeniu ramki bez poruszania jej
zawartości.
• Aby zaznaczyć segment ścieżki, należy sprawdzić, czy nie zaznaczono żadnych punktów na tej ścieżce, a następnie
kliknąć pożądany segment.
Uwaga: Zaznaczenie segmentu nie powoduje zaznaczenia punktów kontrolnych, ale wyświetli uchwyty kierunkowe
przyległe do segmentu. Aby monitorować zaznaczenie segmentów, należy zaznaczać nie same segmenty, a definiujące
je punkty kontrolne.
• Aby zaznaczyć wiele segmentów ścieżki Przytrzymać Shift, klikając segmenty, które mają zostać zaznaczone.
Aby przenieść prosty segment ścieżki, należy:

❖ Przeciągnąć dowolny segment ścieżki za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie .
Uwaga: Jeżeli przeniesie się cała ścieżka, należy wybrać polecenie Edycja > Cofnij, a następnie sprawdzić, czy
zaznaczona jest tylko ścieżka — nie można klikać na zaznaczenie. Wszystkie punkty powinny być puste, niewypełnione.
Segment zakrzywiony można przenieść tylko przez zaznaczenie definiujących go punktów (przez kliknięcie ich z
przytrzymaniem klawisza Shift) i przeciągnięcie ich na nowe miejsce.
Aby zmienić kształt zakrzywionego segmentu ścieżki

❖ Kliknąć narzędziem Zaznaczanie bezpośrednie , aby zaznaczyć zakrzywiony segment ścieżki, a następnie
przeciągnąć krzywą.
Aby zmienić kształt ścieżek zamkniętych lub obiektów

1 Wybrać narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie i wykonać jedną z następujących czynności:
• Przeciągnąć narzędziem wokół punktów kontrolnych, które mają zostać zaznaczone.
• Przytrzymać Shift, klikając punkty kontrolne, które mają zostać zaznaczone.
2 Umieścić kursor nad punktem kontrolnym ścieżki, który ma pełnić rolę centrum (czyli punktu, który ciągnie
zaznaczone segmenty ścieżki) i kliknąć na punkcie kontrolnym lub na segmencie ścieżki.
3 Przeciągnąć wyróżnione punkty kontrolne, aby zmodyfikować ścieżkę. Przemieszczenie danego segmentu ścieżki
zależy od jego względnej odległości od zaznaczonego punktu:
• Punkty zaznaczone, które pełnią rolę centrum, przesuwają się podczas przeciągania wraz z narzędziem do
zaznaczania.
• Punkty zaznaczone, które nie są punktami centralnymi przesuwają się wraz z przeciąganym punktem centrum.
• Niezaznaczone punkty kontrolne nie podlegają modyfikacji.
ADOBEINDESIGNCS2 413
Aby skopiować ścieżkę przez przeciąganie

1 Wcisnąć klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i przeciągnąć ścieżkę, używając dowolnego narzędzia do
zaznaczania.
2 Po przeciągnięciu ścieżki na wybrane miejsce, zwolnić przycisk myszy i klawisz Alt lub Option.
Aby skopiować segment ścieżki

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie i zaznaczyć segment, który ma zostać skopiowany.
2 Wybrać polecenie Edycja > Kopiuj. Zaznaczony segment zostanie skopiowany niezależnie od pozostałej części
ścieżki.
3 Wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Zaznaczanie i kopiowanie segmentu (po lewej) oraz wklejanie segmentu (po prawej).
Informacje o narzędziu Nożyczki

Narzędzie Nożyczki służy do rozcinania ścieżki, ramki graficznej lub pustej ramki tekstowej w dowolnym
punkcie kontrolnym lub wzdłuż dowolnego segmentu. Podczas używania narzędzia Nożyczki należy pamiętać o
następujących wskazówkach:
• Aby podzielić ścieżkę zamkniętą na dwie ścieżki otwarte, trzeba ją rozciąć w dwóch miejscach. Jeżeli rozetnie się
ścieżkę zamkniętą tylko raz, powstanie jedna ścieżka z przerwą.
• Każda ścieżka powstała po rozcięciu dziedziczy ustawienia ścieżki oryginalnej, takie jak grubość obrysu i kolor
wypełnienia. Niekiedy trzeba zresetować wyrównanie obrysu z pozycji wewnętrznej na zewnętrzną.
• Ramkę tekstową można rozciąć narzędziem Nożyczki i zmienić jej kształt, ale nie można przeciąć ramki tekstowej
w dwóch miejscach, aby utworzyć dwie odrębne ramki tekstowe.
• Jeżeli rozetnie się ramkę zawierającą grafikę, to w każdej z powstałych ramek pozostanie cała kopia tej grafiki.
Jeżeli tylko jedna z ramek ma zawierać grafikę, należy rozciąć ramkę oryginalną, a następnie zaznaczyć
niepotrzebną kopię grafiki za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie i usunąć ją, pozostawiając tylko jej
ramkę
Aby podzielić ścieżkę

❖ Wybrać narzędzie Nożyczki, umieścić je nad ścieżką i kliknąć.
Można również wybrać polecenie Obiekt > Ścieżki > Otwórz ścieżkę, aby rozdzielić ścieżkę w miejscu, w którym
została zamknięta.
Informacje o narzędziu Pozycja

Narzędzie Pozycja programu InDesign funkcjonuje podobnie do narzędzia Kadrowanie w programie
PageMaker. Narzędzia Pozycja używa się w połączeniu z narzędziem Zaznaczanie , aby łatwiej sterować
położeniem zawartości w ramce oraz zmieniać rozmiar ramki.
Narzędzie Pozycja jest dynamiczne i zmienia się automatycznie, odzwierciedlając różne stany. Po umieszczeniu go
nad grafiką, zmienia się w narzędzie Rączka, wskazując, że można przeciągnąć zawartość w ramce. Nad ramką
tekstową zmienia się w kursor tekstowy, wskazując punkt wstawiania.
Aby przyciąć obrazek przy pomocy narzędzia Pozycja

Narzędzie Pozycja umożliwia przycięcie grafiki przez zmodyfikowanie zawierającej ją ramki i przesunięcie
grafiki wewnątrz tej ramki. Nie trzeba przy tym zmieniać narzędzi. Za pomocą narzędzia Pozycja można także
regulować położenie obrazków w wierszu oraz zawartości innej niż obrazki, np. ramek tekstowych i przycisków.
1 Umieścić kursor nad narzędziem Zaznaczanie bezpośrednie na pasku narzędzi i przytrzymać przycisk myszy.
Gdy pojawi się ikona narzędzia Pozycja , wybrać to narzędzie.
Wybrać narzędzie pozycja z paska narzędzi.
2 Zaznaczyć ramkę z grafiką, która ma zostać przycięta.

Ważne: Należy pamiętać, aby zaznaczyć ramkę, a nie samą grafikę.
3 Aby zmienić rozmiar ramki graficznej, umieścić narzędzie Pozycja nad dowolnym uchwytem na ramce i
przeciągnąć, aby widoczna będzie tylko ta część grafiki, która ma pozostać w dokumencie. Aby wyświetlić większą
część grafiki, przeciągnąć w kierunku od środka obrazka.
A B
Zmiana rozmiaru ramki graficznej
A. Powiększenie ramki B. Zmniejszenie ramki
4 Aby przenieść grafikę wewnątrz ramki, umieścić narzędzie Pozycja nad zawartością ramki graficznej i
przeciągnąć tę zawartość. Narzędzie Pozycja umieszczone nad zawartością ramki automatycznie zmieni się w
narzędzie Rączka .
Przesuwanie obrazka w jego ramce
Aby ustawić opcje narzędzia Pozycja

Przesuwając grafikę za pomocą narzędzia Pozycja można przytrzymać na kilka sekund wciśnięty przycisk myszy,
aby wyświetlić dynamiczny podgląd grafiki (szary obrazek) wykraczającej poza ramkę. Wyświetlaniem i
opóźnieniem tego podglądu można sterować.
1 Dwukrotnie kliknąć ikonę narzędzia Pozycja na pasku narzędzi.
2 Z menu Pokaż zamaskowaną część obrazka wybrać szybkość, z jaką cały obrazek będzie się pojawiał podczas
przeciągania. Można też całkowicie wyłączyć jego wyświetlanie.
Nadawanie ustawień linii (obrysu)

Aby ustawić obrysy
InDesign umożliwia nadawanie obrysów (czyli stylów linii) takim obiektom, jak ścieżki, kształty, ramki tekstowe i
tekst zmieniony na krzywe. Paleta Obrys umożliwia sterowanie grubością i wyglądem obrysu, w tym sposobem
połączenia segmentów, kształtami początkowymi i końcowymi oraz opcjami narożników. Gdy zaznaczona jest
ścieżka lub ramka, obrysy można wybierać także z palety Sterowanie.
A B C
Obrys nadany ramce tekstowej (po lewej), tekstowi przekonwertowanemu na krzywe (pośrodku) oraz okręgowi (po prawej)
Jeżeli często używa się tych samych opcji obrysu, to można je zapisać w stylu obiektowym. Pozwoli to szybko
nadawać te same ustawienia innym obiektom. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji Ìnformacje
o stylach obiektowych' na stronie 279.
1 Zaznaczyć ścieżkę, której obrys ma zostać zmieniony.
Uwaga: Po zaznaczeniu ścieżki narzędziem Zaznaczanie uaktywnia się obwiednię która znajduje się na zewnętrznej
krawędzi grubości obrysu. Natomiast aby zobaczyć samą ścieżkę, należy zaznaczyć ją za pomocą narzędzia
Zaznaczanie bezpośrednie .
3 Wybrać grubość obrysu z menu Grubość albo wpisać w to pole pożądaną wartość i nacisnąć klawisz Enter lub
Return.
Uwaga: Obrysy cieńsze niż 0,25 punktu mogą być niewidoczne po wydrukowaniu na urządzeniach o wysokiej
rozdzielczości, takich jak naświetlarki. Aby usunąć obrys, należy wpisać 0 (zero).
4 Jeżeli nie są widoczne dodatkowe opcje, to można wybrać polecenie Pokaż opcje z menu palety, aby wyświetlić
atrybuty obrysu.
5 Zmienić inne atrybuty obrysu.
Uwaga: Za pomocą paska narzędzi i palety Próbki można również zmienić kolor obrysu. Zobacz Àby nadać kolor' na
stronie 516.
Zobacz także
Òpcje palety Obrys' na stronie 416
Àby zastosować efekty narożne' na stronie 420
Opcje palety Obrys

Próg ścięcia Określa limit proporcji długości punktu do grubości obrysu, po którym złączenie ścięte staje się
złączeniem ukośnym prostokątnym. Na przykład wartość 9 określa, że długość punktu musi być 9 razy większa od
grubości obrysu, zanim punkt ten zmieni się w złączenie ukośne. Wpisać wartość (z zakresu 1-500) i nacisnąć
klawisz Enter lub Return. Limit ścięcia nie ma zastosowania do zgięcia zaokrąglonego.
Koniec Wybrać styl zakończenia, aby określić wygląd obu końców ścieżki otwartej:
• Koniec na styk Tworzy kwadratowe zakończenia w punktach końcowych.

• Koniec zaokrąglony Tworzy półokrągłe zakończenia, które wystają o połowę grubości obrysu poza punkty
końcowe.
• Koniec wystający Tworzy kwadratowe zakończenia, które wystają o połowę grubości obrysu poza punkty
końcowe. Opcja ta sprawia, że grubość obrysu rozkłada się równomiernie we wszystkich kierunkach na ścieżce.
Uwaga: Można podać styl zakończenia dla ścieżki zamkniętej, ale nie będzie ono widoczne, dopóki ścieżka nie zostanie
otwarta (na przykład, rozcięta narzędziem Nożyczki). Ponadto style zakończeń są wyraźniej widoczne przy grubszym
obrysie.
Zgięcie Określa wygląd obrysu w punktach narożnych:
• Złączenie ostre Tworzy narożniki szpiczaste, które wystają poza punkt końcowy, gdy ich długość mieści się w
granicach limitu ścięcia.
• Złączenie zaokrąglone Tworzy zaokrąglone narożniki, które wystają o połowę grubości obrysu poza punkty
końcowe.
• Złączenie ukośne Tworzy kwadratowe narożniki, które stykają się z punktami końcowymi.
Uwaga: Można określić opcje zgięcia dla ścieżki nie używającej punktów narożnych, ale nie będą one miały
zastosowania, dopóki nie utworzy się takich punktów przez dodanie ich lub konwersję punktów gładkich. Punkty ścięte
są lepiej widoczne przy większych grubościach obrysu.
Wyrównaj obrys Kliknąć jedną z ikon, aby określić położenie obrysu względem jego ścieżki.
Typografia Wybrać typ obrysu z menu. Jeżeli wybierze się opcję Kreskowany, to pojawi się nowy zestaw opcji.
Początek Wybrać sposób rozpoczęcia ścieżki.
Koniec Wybrać sposób zakończenia ścieżki
Kolor odstępu Wybrać kolor, który będzie się pojawiał między kreskami, kropkami albo paskami obrysu z
wzorkiem.
Tinta odstępu Wybrać tintę (jeżeli wybrany został kolor odstępu).
Chociaż obrysy kreskowane można definiować na palecie Obrys, łatwiej jest to zrobić, tworząc własny styl obrysu.
Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji Àby zdefiniować własne style obrysu' na stronie 418.
Informacje o kształtach początkowych i końcowych

Podczas posługiwania się kształtami początkowymi i końcowymi warto pamiętać o następujących wytycznych:
• Nie można edytować dostępnych kształtów początkowych i końcowych, ale jeżeli zainstaluje się rozszerzenie
oferujące dodatkowe opcje, to menu Początek i Koniec na palecie Obrys mogą zawierać dodatkowe kształty.
• Kształty początkowe i końcowe mają rozmiar proporcjonalny do grubości obrysu. Jednak dodanie kształtu
początkowego nie zmienia długości ścieżki.
• Kształty początkowe i końcowe są automatycznie obracane zgodnie z kątem linii kierunkowej punktu końcowego.
• Kształty początkowe i końcowe pojawiają się tylko na punktach końcowych otwartych ścieżek; nie pojawią się na
poszczególnych kreskach obrysu przerywanego.
• Jeżeli zastosuje się kształty początkowe i końcowe do ścieżki złożonej zawierającej otwarte podścieżki, to każda z
otwartych podścieżek będzie używała tych samych kształtów początkowych i końcowych.
• Kształty początkowe i końcowe można zastosować do ścieżki zamkniętej, ale nie będą one widoczne, dopóki nie
otworzy się ścieżki.
Przykładowe kształty początkowe i końcowe
Aby dodać kształty początkowe i końcowe

Menu Początek i Koniec na palecie Obrys umożliwiają dodanie strzałek lub innych kształtów na końcach otwartej
ścieżki.
1 Zaznaczyć ścieżkę otwartą za pomocą dowolnego narzędzia do zaznaczania.
2 Wybrać styl z menu Początek i Koniec na palecie Obrys. Menu Początek nadaje kształt pierwszemu punktowi
końcowemu ścieżki (według kolejności rysowania ścieżki), a menu Koniec nadaje kształt ostatniemu punktowi
końcowemu.
Aby odwrócić kształty początkowe i końcowe ścieżki

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie i zaznaczyć punkt kontrolny.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Ścieżki > Odwróć ścieżkę.
Aby zdefiniować własne style obrysu

Za pomocą palety Obrys można tworzyć własne style obrysu. Własny styl obrysu może być kreskowany, kropkowany
albo paskowany. Można w nim definiować wzorek, zakończenia i atrybuty narożne obrysu. Inne atrybuty obrysu,
takie jak grubość, kolor odstępu oraz kształty początkowe i końcowe definiuje się już po nadaniu własnego stylu
obrysu obiektowi.
Własne style obrysu

A. Kreskowany B. Kropkowany C. Pasiasty
Własne style obrysu można zapisywać i wczytywać do innych dokumentów InDesign.

2 Z menu palety wybrać polecenie Style obrysu.
4 Wpisać nazwę dla stylu obrysu.
5 W polu Typ wybrać jedną z następujących opcji:
• Kreskowany, aby zdefiniować styl z kreskami rozmieszczonymi w równych lub nierównych odstępach.
• W paski, aby zdefiniować styl zawierający kilka równoległych linii.
• Kropkowany, aby zdefiniować styl z kropkami rozmieszczonymi w równomiernych lub nierównych odstępach.
Opcje w oknie dialogowym zmieniają się w zależności od wyboru użytkownika.
6 W polu Długość wzorku określić długość powtarzającego się wzoru (tylko dla stylów kropkowanych lub
kreskowanych). Miarka jest uaktualniania zgodnie z długością wybraną przez użytkownika.
7 Aby zdefiniować wzorek obrysu, wykonać dowolną z następujących czynności:
• Kliknąć na miarce, aby dodać nową kreskę, kropkę lub pasek.
• Przeciągnąć kreskę, kropkę lub pasek, aby przenieść je na inne miejsce.
• Aby dostosować szerokość kreski, przesunąć jej znaczniki na miarce . Można także zaznaczyć kreskę i wpisać
odpowiednie wartości w pole Start (miejsce, w którym kreska zaczyna się na miarce) i Długość.
• Aby dostosować położenie kropki, przesunąć jej znacznik na miarce . Można także zaznaczyć kropkę i wpisać
odpowiednią wartość w pole Środek (miejsce, w którym ma się znajdować środek kropki).
• Aby dostosować szerokość paska, przesunąć jego znaczniki na miarce . Można także zaznaczyć pasek i wpisać
odpowiednie wartości w pola Start i Szerokość. Obie te wartości wyrażane są jako procent grubości obrysu.
• Aby usunąć kreskę, kropkę lub pasek, wyciągnąć ją poza okno miarki. (Własny styl obrysu musi jednak zawierać
przynajmniej jedną kreskę, kropkę lub pasek.)
Tworzenie linii kreskowanej w oknie dialogowym Nowy styl obrysu

A. Kliknięcie dodaje kreskę do wzorku B. Przeciągnięcie znacznika pozwala wydłużyć kreskę C. Przeciągnięcie kreski steruje wielkością
odstępu między kreskami
8 Aby wyświetlić podgląd obrysu przy różnych grubościach linii, ustawić grubość w opcji Podgląd grubości.
9 W przypadku linii kreskowanych i kropkowanych można ustawić opcję Narożniki. Jest to opcja umożliwiająca
sterowanie położeniem kresek lub kropek wokół punktów narożnych, co pozwala zachować regularność wzorku.
10 W przypadku wzorków kreskowanych wybrać jeden ze stylów końca, aby określić kształt kresek. Ustawienie to
przesłania ustawienie opcji Koniec na palecie Obrys.
• Nacisnąć przycisk Dodaj, aby zapisać styl obrysu i zdefiniować kolejny. Nacisnąć przycisk Gotowe, aby zamknąć
okno dialogowe.
• Nacisnąć przycisk OK, aby zapisać styl obrysu i zamknąć okno dialogowe.
Aby zapisać własny styl obrysu:

1 Z menu palety Obrys wybrać polecenie Style obrysu.
2 Wybrać własny styl obrysu i nacisnąć przycisk Zapisz.
Uwaga: Nie można zapisywać ani edytować domyślnych stylów obrysu (w nawiasach kwadratowych).
3 Określić nazwę i położenie dla pliku stylu obrysu (.inst), a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby wczytać własny styl obrysu

1 Z menu palety Obrys wybrać polecenie Style obrysu.
2 Nacisnąć przycisk Wczytaj.
3 Wybrać plik (.inst) zawierający własny styl obrysu, który ma zostać zaimportowany, a następnie nacisnąć przycisk
OK.
Aby nadać własny styl obrysu

❖ Zaznaczyć ramkę lub ścieżkę, a następnie wybrać własny styl obrysu z menu Typ na palecie Obrys.
Informacje o efektach narożnych

Polecenie Efekty narożne pozwala szybko zastosować do dowolnej ścieżki style narożników. Dostępne są różne
efekty narożne, od zwykłych zaokrąglonych narożników do wymyślnych ornamentów. Jeżeli zainstalowano
rozszerzenie dodające więcej efektów, to menu Efekty Narożne na palecie Obrys będzie zawierać dodatkowe kształty.
Efekty narożne pojawiają się na punktach narożnych ścieżki, ale nie na punktach gładkich. Efekty automatycznie
zmieniają kąt po przeniesieniu punktów narożnych ścieżki.
Jeżeli efekt narożny w znaczny sposób zmienia wygląd ścieżki, na przykład tworząc uwypuklenie lub wklęśnięcie,
może wpływać na sposób oddziaływania ramki z jej zawartością lub z innymi elementami układu. Zwiększenie
rozmiaru efektu narożnego może odsunąć istniejące oblewanie tekstem lub margines wewnętrzny na dalszą
odległość od ramki.
Aby zastosować efekty narożne

Efektów narożnych nie można edytować, ale można zmieniać ich wygląd, modyfikując promień narożnika lub
zmieniając obrys.
Jeżeli po zastosowaniu efektów narożnych są one niewidoczne, należy sprawdzić, czy ścieżka używa punktów
narożnych oraz czy nadano obrysowi kolor lub gradient. Następnie można zwiększyć wartość opcji Rozmiar w oknie
dialogowym Efekty Narożne lub powiększyć grubość obrysu palecie Obrys.
A B C
Wpływ różnej grubości linii na kształty narożne

A. Fantazyjny efekt narożny bez obrysu B. Ten sam efekt z obrysem o grubości jednego punktu C. Ten sam efekt z obrysem o grubości czterech
punktów
1 Zaznaczyć ścieżkę za pomocą narzędzia do zaznaczania.

2 Wybrać polecenie Obiekt > Efekty Narożne.
3 Wybrać efekt narożny z menu Efekt.
4 W polu Rozmiar wpisać wartość określającą promień, na jaki efekt narożnika wystaje poza każdy punkt narożny
5 Zaznaczyć opcję Podgląd, aby obejrzeć rezultat efektu przed zastosowaniem go. Następnie nacisnąć przycisk OK.
Tworzenie złożonych ścieżek i kształtów

Informacje o ścieżkach złożonych
InDesign umożliwia łączenie kilku ścieżek w jeden obiekt, nazywany ścieżką złożoną. Ścieżek złożonych można
używać w celu osiągnięcia następujących efektów:
• Aby dodać do ścieżki przezroczyste dziury.
• Aby zachować przezroczyste dziury w niektórych znakach tekstowych, takich jak o oraz e, po przekonwertowaniu
znaków na edytowalne krzywe za pomocą polecenia Zmień na krzywe. Użycie polecenia Zmień na krzywe zawsze
spowoduje powstanie ścieżki złożonej.
• Aby zastosować gradient lub dodać zawartość obejmującą kilka ścieżek. Chociaż gradient dla wielu obiektów
można również nadawać za pomocą narzędzia Gradient, ta metoda jest lepsza, ponieważ umożliwia później
edytowanie całego gradientu przez zaznaczenie dowolnej podścieżki. W przypadku narzędzia Gradient do
późniejszej edycji niezbędne jest zaznaczenie wszystkich ścieżek, które były zaznaczone przy nadawaniu
gradientu.
Edytowanie ścieżek złożonych

Podczas edytowania ścieżek złożonych należy pamiętać o następujących wytycznych:
• Zmiany atrybutów ścieżki (np. obrysu i wypełnienia) zawsze zmieniają wszystkie podścieżki w ścieżce złożonej —
nie ma znaczenia, jakiego narzędzia do zaznaczania się używa, ani też ile podścieżek się zaznaczy. Aby zachować
indywidualne atrybuty obrysu i wypełnienia ścieżek po połączeniu, należy użyć funkcji grupowania.
• W ścieżce złożonej wszystkie efekty umieszczane względem obwiedni ścieżki — np. gradient lub wklejony do
środka obrazek — są w rzeczywistości umieszczane względem obwiedni całej ścieżki złożonej (tzn. ścieżki, która
obejmuje wszystkie podścieżki).
• Jeżeli utworzy się ścieżkę złożoną, zmieni jej właściwości, a następnie zwolni ją za pomocą polecenia Zwolnij, to
zwolnione ścieżki odziedziczą właściwości ścieżki złożonej; nie odzyskają swoich oryginalnych właściwości.
• Jeżeli dokument zawiera ścieżki złożone o wielu punktach gładkich, niektóre urządzenia wyjściowe mogą mieć
problemy z ich wydrukowaniem. W takim przypadku należy uprościć lub wyeliminować ścieżki złożone albo
przekonwertować je na obrazki rastrowe za pomocą programów takich jak Adobe Photoshop.
• Czasami po nadaniu wypełnienia ścieżce złożonej okazuje się, że otwory nie pojawiły się w zamierzonych
miejscach. W przypadku ścieżki zwykłej, takiej jak prostokąt, łatwo jest zobrazować sobie jej wnętrze, czyli obszar,
który zostanie wypełniony — jest to obszar ograniczony ścieżką. Jednak w przypadku ścieżek złożonych InDesign
musi zdecydować, czy przecięcia utworzone przez podścieżki ścieżki złożonej stanowią wnętrze (obszar
wypełniony) czy zewnętrze (dziury). Kierunek ścieżki składowej — kolejność, w której tworzono jej punkty —
decyduje o tym, czy ograniczony przez nią obszar zalicza się do wnętrza czy do zewnętrza. Jeżeli podścieżka jest
wypełniona, chociaż powinna stanowić dziurę, albo vice versa, należy odwrócić kierunek tej podścieżki.
Ścieżka złożona zawierająca dwie ścieżki składowe o tych samych kierunkach (po lewej) oraz o przeciwnych kierunkach (po prawej)
Aby utworzyć ścieżkę złożoną

Ścieżkę złożoną można utworzyć z dwu lub więcej ścieżek otwartych lub zamkniętych. Po utworzeniu ścieżki
złożonej wszystkie zaznaczone ścieżki stają się jej podścieżkami. Zaznaczone ścieżki dziedziczą atrybuty stylu i
wypełnienia obiektu leżącego na samym dole w porządku układania.
Uwaga: Jeżeli jeden lub więcej zaznaczonych obiektów ma zawartość, np. tekst lub zaimportowane obrazki, to atrybuty
i zawartość ścieżki złożonej przejmowane są z atrybutów tego obiektu z zawartością, który leży najniżej w porządku
układania. Zaznaczone obiekty bez zawartości nie będą wpływały na wygląd ścieżki złożonej, nawet jeżeli będą leżały
niżej w porządku układania.
Kształt dowolnej części ścieżki złożonej można zmieniać, wybierając narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie i
zaznaczając jeden z punktów na jednej ścieżce składowej.
1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć wszystkie ścieżki, które mają wchodzić w skład ścieżki złożonej.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Ścieżki złożone > Utwórz. W miejscu nakładania się zaznaczonych ścieżek pojawiają
się dziury.
Dwie odrębne ścieżki zamknięte (po lewej) i dwie ścieżki składowe w tej samej ścieżce złożonej (po prawej); w ścieżce złożonej kółko w środku
jest otworem
Otwór utworzony przez podscieżkę można wypełnić. Można też zamienić podścieżkę w otwór. Wybrać narzędzie
Zaznaczanie bezpośrednie i zaznaczyć punkt na podścieżce, która ma zostać odwrócona. Następnie wybrać
polecenie Obiekt > Ścieżka > Odwróć ścieżkę.
Aby rozdzielić ścieżkę złożoną

Ścieżkę złożoną można rozbijać, zwalniając ją, co przekształca wszystkie ścieżki składowe w niezależne ścieżki.
1 Zaznaczyć ścieżkę złożoną za pomocą narzędzia Zaznaczanie .
2 Wybrać polecenie Obiekt > Ścieżki złożone > Zwolnij.
Uwaga: Polecenie Zwolnij jest niedostępne, jeżeli zaznaczona ścieżka złożona znajduje się wewnątrz ramki lub jeżeli
ścieżka zawiera tekst.
Aby zmienić otwory w ścieżce złożonej

Odwracając kierunek podścieżki, można zlikwidować otwór utworzony przez tę podscieżkę albo wypełnić
podścieżkę, która utworzyła otwór.
1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie i zaznaczyć punkt na podścieżce, która ma zostać odwrócona.
Nie należy zaznaczać całej ścieżki złożonej.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Odwróć ścieżkę.
Informacje o kształtach złożonych

Kształty złożone tworzy się za pomocą palety Filtry ścieżek (menu Okno > Obiekt i układ > Filtry ścieżek). Mogą
one składać się ze ścieżek zwykłych lub złożonych, ramek tekstowych, tekstu zamienionego na krzywe, albo z innych
kształtów. Wygląd kształtu złożonego zależy od tego, który przycisk na palecie Filtry ścieżek naciśnie użytkownik.
# $ % & '
" # $
% & '
Filtry ścieżek, paleta

A. Oryginalne obiekty B. Dodawanie C. Odejmowanie D. Przecięcie E. Wyłączenie nakładki F. Odejmowanie spodu
Dodaj Opisuje krawędzie wszystkich obiektów, tworząc pojedynczy kształt.
Odejmij Obiekty na wierzchu „wycinają dziury” w obiekcie leżącym na spodzie.
Przetnij Tworzy kształt z nakładających się obszarów.
Wyłącz nakładkę Tworzy kształt z obszarów, które się nie nakładają.
Odejmij spód Obiekty na dole „wycinają dziury” w obiekcie na wierzchu.
W większości przypadków wynikowy kształt przyjmuje atrybuty (wypełnienie, obrys, przezroczystość, warstwę, itd.)
obiektu leżącego na wierzchu. Jednak przy odejmowaniu kształtów, obiekty leżące na górze są usuwane. Wynikowy
kształt przyjmuje wtedy atrybuty obiektu leżącego na spodzie.
Jeżeli w kształcie złożonym wykorzysta się ramkę tekstową, to zmieni się kształt ramki, ale sam tekst pozostanie bez
zmian. Aby zmienić tekst należy utworzyć ścieżkę złożoną z konturów tekstu.
Ścieżka złożona używana jako ramka tekstowa (po lewej) w porównaniu ze ścieżką utworzoną z konturów tekstu (po prawej)
Zobacz także
`Tworzenie ścieżek z konturów tekstu' na stronie 424
Aby utworzyć kształt złożony

Kształty złożone mogą funkcjonować jako pojedynczy obiekt, ale można także zwolnić ścieżki wchodzące w ich
skład i pracować z każdą z nich oddzielnie. Na przykład, można zastosować do części kształtu złożonego wypełnienie
gradientowe, ale resztę pozostawić niewypełnioną.
Gradient nadany kształtowi złożonemu (po lewej) w porównaniu z gradientem zastosowanym do jednego elementu kształtu złożonego (po
prawej)
1 Wybrać polecenie Okno > Obiekt i układ > Filtry ścieżek, aby otworzyć tę paletę.
2 Zaznaczyć obiekty, które mają wchodzić w skład kształtu złożonego.
3 Nacisnąć jeden z przycisków na palecie Filtry ścieżek.
Zobacz także
Ìnformacje o ścieżkach złożonych' na stronie 421
Ìnformacje o zaznaczaniu obiektów' na stronie 461
Aby zwolnić ścieżkę z kształtu złożonego

❖ Zaznaczyć kształt złożony. Z menu Obiekt wybrać polecenie Ścieżki złożone > Zwolnij. Kształt złożony zostanie
rozdzielony na składowe ścieżki.
Aby ponownie połączyć ścieżki składowe w grupę, nie tracąc atrybutów nadanych poszczególnym ścieżkom, należy
wybrać polecenie Grupuj z menu Obiekt zamiast polecenia Ścieżka złożona > Utwórz.
Tworzenie ścieżek z konturów tekstu

Polecenie Zamień na krzywe umożliwia przekonwertowanie zaznaczonych znaków tekstowych na zestaw ścieżek
złożonych, które można edytować i przetwarzać, tak jak każdą inną ścieżkę. Polecenie Zamień na krzywe jest
przydatne przy tworzeniu efektów w tekście o dużym rozmiarze, ale rzadko stosuje się je do tekstu podstawowego
lub innych niedużych napisów.
Aby zastosować do tekstu kolorowy obrys albo wypełnienie gradientem, nie trzeba przekształcać go na kontury.
Pasek narzędziowy oraz palety Próbki, Kolor i Gradient umożliwiają nadawanie kolorów i gradientów bezpośrednio
do obrysu i wypełnienia zaznaczonych znaków tekstowych.
Polecenie Zamień na krzywe pobiera informacje o konturach znaków z pliku czcionek Type 1, TrueType lub
OpenType. Podczas tworzenia konturów znaki są konwertowane w ich bieżącym położeniu i zachowują wszystkie
atrybuty graficzne, takie jak obrys i wypełnienie.
Po konwersji na kontury tekst traci hinting — wbudowane w czcionki konturowe instrukcje dopasowywania ich
kształtów, tak aby system prawidłowo wyświetlał i drukował tekst małych rozmiarów. Dlatego też przekonwertowany
tekst może nie wyświetlać się prawidłowo, jeżeli przeprowadzi się rendering czcionek o małej wielkości lub w niskiej
rozdzielczości.
Po przekonwertowaniu tekstu na kontury można:

• Zmieniać kształty liter, przeciągając poszczególne punkty kontrolne za pomocą narzędzia Zaznaczanie
bezpośrednie .
• Używać polecenia Edycja > Wklej do, aby maskować obrazek, wklejając go w przekonwertowane kontury.
• Używać przekonwertowanych konturów jako ramek tekstowych, w których można wpisywać lub umieszczać
tekst.
• Zmieniać atrybuty obrysu kształtów liter.
• Wykorzystywać kontury tekstu przy tworzeniu kształtów złożonych.
&&&&&&&&
&&&&&&&&
&&&&&&&&
&&&&&&&&
&&&&&&&&
&&&&&&&&
&&&&&&&&
&&&&&&&&
&&&&&&&&
Posługiwanie się konturami tekstu

A. Znak przed przekonwertowaniem na kontur B. Kontur tekstu z wklejonym do niego obrazkiem C. Kontur tekstu użyty w roli ramki
tekstowej
Ponieważ przekonwertowane kontury tekstu stają się zestawem ścieżek złożonych, można edytować ich
poszczególne podścieżki za pomocą narzędzia do zaznaczania bezpośredniego. Można także rozdzielać kontury
tekstowe na niezależne ścieżki, zwalniając je ze ścieżki złożonej.
Zobacz także
Ìnformacje o ścieżkach złożonych' na stronie 421
Aby przekonwertować kontury tekstu na krzywe

Domyślnie, utworzenie z tekstu konturów powoduje usunięcie oryginalnego tekstu. Można jednak ustawić
preferencje w taki sposób, że kontury pojawiają się nad kopią oryginalnego tekstu, dzięki czemu nie jest on tracony.
Po zaznaczeniu znaków w ramce tekstowej i przekonwertowaniu ich na kontury, powstałe krzywe stają się grafiką
zakotwiczoną w wierszu, która przepływa razem z tekstem. Ponieważ przekonwertowany tekst nie jest już czcionką,
nie można go zaznaczać i edytować za pomocą narzędzia Tekst. Ponadto do znaków tych nie będą się już odnosiły
atrybuty typograficzne. Należy pamiętać o uzyskaniu zadowalającego ustawienia atrybutów typograficznych tekstu,
zanim przekonwertuje się go na kontury. Warto też utworzyć kopię oryginalnego tekstu.
1 Wybrać narzędzie do zaznaczania i zaznaczyć ramkę tekstową, albo wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć jeden
lub więcej znaków.
2 Wybrać polecenie Tekst > Zamień na krzywe.
Aby przekonwertować kopię tekstu na ścieżki

1 Wybrać narzędzie do zaznaczania i zaznaczyć ramkę tekstową, albo wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć jeden
lub więcej znaków.
2 Przytrzymać Alt (Windows) lub Option (Mac OS) w wybrać polecenie Tekst > Zmień na krzywe. Kopia zostanie
utworzona dokładnie nad oryginałem; można ją przeciągnąć w inne miejsce narzędziem do zaznaczania.
Uwaga: Niektórzy producenci blokują informacje niezbędne do tworzenia konturów. Jeżeli wybierze się taką
zabezpieczoną czcionkę i użyje polecenia Tekst > Zamień na krzywe, pojawi się komunikat wyjaśniający, że czcionki tej
nie można przekonwertować.
427
Rozdział 16: Grafika
Informacje o formatach graficznych

Wybór właściwego formatu graficznego
Ponieważ dokumenty mają różne wymagania co do grafiki, InDesign może importować szeroki zakres formatów
plików graficznych. Większość z tych formatów posiada opcje sterujące sposobem importowania pliku. Rozpoznając
zakres i przeznaczenie dokumentu i przepływu pracy oraz konsultując się z usługodawcami, którzy będą
uczestniczyli w procesie druku tego dokumentu można określić, które opcje powinny zostać zastosowane. Następnie
można zaplanować dokument wokół tylko takich formatów i opcji, które najlepiej odpowiadają danemu projektowi.
Poniższa tabela zawiera zestawienie najlepszych metod tworzenia grafiki w zależności od rodzaju projektowanego
dokumentu.
Ostateczna publikacja Typ grafiki Format
Wysoka rozdzielczość (>1000 dpi) Rysunki wektorowe Illustrator, EPS, PDF
Obrazki bitmapowe Photoshop, TIFF, EPS, PDF
Rozbarwienia kolorów drukarskich Rysunki wektorowe Illustrator, EPS, PDF
Kolorowe obrazki rastrowe Photoshop, CMYK TIFF, DCS, EPS, PDF
Grafika z zarządzaniem kolorami Illustrator, Photoshop, RGB TIFF, RGB

EPS, PDF
Druk w niskiej rozdzielczości lub plik Wszystkie Dowolny (tylko obrazki BMP)
PDF do wyświetlania na ekranie
Internet Wszystkie Dowolny (InDesign konwertuje grafikę

na format JPEG i GIF przy pakowaniu
dokumentu dla programu GoLive)
Informacje o grafice wektorowej i obrazkach rastrowych

Grafika komputerowa dzieli się na dwie główne kategorie — grafikę wektorową i obrazki rastrowe.
Grafika wektorowa Grafika wektorowa zbudowana jest z linii i krzywych, opisanych przez obiekty matematyczne
zwane wektorami. Grafikę wektorową można swobodnie zmniejszać i powiększać, nie tracąc ostrości, ponieważ jest
ona niezależna od rozdzielczości — liczba pikseli używanych do wyświetlenia czy wydrukowania grafiki wektorowej
zależy tylko od rozdzielczości monitora lub drukarki, a nie od samej grafiki. Dzieje się tak dlatego, że grafika
wektorowa nie jest konwertowana na piksele aż do momentu wyświetlenia lub wydrukowania. Przykładami grafiki
wektorowej są obiekty tworzone za pomocą narzędzi rysunkowych z paska narzędziowego InDesign.
Obrazki bitmapowe Obrazki rastrowe, zwane także mapami bitowymi, składają się z małych kwadracików, czyli
pikseli, które ułożone są w siatkę (inaczej: mapę bitów albo raster). Obrazki rastrowe stanowią najpowszechniejszy
format elektronicznej grafiki o płynnych przejściach tonalnych, takiej jak fotografie lub obrazki stworzone w
programach malarskich, np. w Adobe Photoshopie. Obrazki rastrowe są uzależnione od rozdzielczości - to znaczy,
zawierają stałą liczbę pikseli. W rezultacie po przeskalowaniu na ekranie lub wydrukowaniu w wyższej rozdzielczości
niż ta, w której zostały utworzone, obrazki te mogą utracić szczegóły i stać się ząbkowane.
Obrazki rastrowe często zajmują bardzo dużo miejsca na dysku i trzeba je kompresować, aby ograniczyć rozmiar
pliku. Obrazek kompresuje się w oryginalnej aplikacji, przed zaimportowaniem go do programu InDesign.
Zobacz także
Ìnformacje o rozdzielczości' na stronie 428
Informacje o rozdzielczości
Rozdzielczość to liczba punktów, lub pikseli, mieszczących się w liniowej jednostce używanej do reprodukcji grafiki
i obrazków.
Przy publikacji w druku rozdzielczość wyraża się w punktach na cal (dots per inch — dpi). W grafice ekranowej
używanej w publikacjach internetowych rozdzielczość wyraża się w pikselach na cal (pixels per inch — ppi). Nie
należy mylić rozdzielczości ekranowej lub rozdzielczości drukarki z liniaturą rastra.
Obrazek o rozdzielczości 72 dpi (na górze) i obrazek o rozdzielczości 300 dpi (na dole)
Poniższe wskazówki mogą pomóc w określeniu potrzebnej rozdzielczości obrazka:

Druk komercyjny Druk komercyjny wymaga obrazków o rozdzielczości od 150 do 300 ppi (lub więcej), w zależności
od używanej maszyny drukarskiej (dpi) lub częstotliwości rastra (lpi). Przed podjęciem decyzji należy zawsze
skonsultować się z drukarzem. Ponieważ druk komercyjny wymaga dużych obrazków o wysokiej rozdzielczości,
które podczas pracy z nimi bardzo powoli się wyświetlają, można zastosować w układzie wersje o małej
rozdzielczości, a następnie zastąpić je podczas druku wersjami o wysokiej rozdzielczości. Do pracy z wersjami w
małej rozdzielczości służy paleta Łącza. Można też posłużyć się opcją Wyświetlanie typowe lub Wyświetlanie szybkie
z menu Widok > Wydajność wyświetlania. Jeżeli usługodawca obsługuje standard Open Prepress Interface (OPI),
to może również dostarczyć użytkownikowi obrazki w małej rozdzielczości.
Druk na urządzeniach biurkowych Do druku na urządzeniach biurkowych potrzebne są na ogół obrazki o
rozdzielczości od 72 ppi (w przypadku fotografii drukowanych na drukarce 300 ppi) do 150 ppi (w przypadku
fotografii drukowanych na urządzeniach do 1000 ppi). W przypadku grafiki liniowej (obrazków 1-bitowych) należy
pamiętać, że rozdzielczość grafiki musi odpowiadać rozdzielczości drukarki.
Publikacje w Internecie Ponieważ do publikacji w formie elektronicznej potrzebne są na ogół obrazki o wymiarach
(w pikselach) pasujących do monitora, przeważnie grafika taka nie jest szersza niż 500 pikseli i wyższa niż 400
pikseli. Pozostawia to miejsce w oknie przeglądarki na elementy sterujące albo takie elementy układu, jak podpisy.
Aby zobaczyć, jak obrazek będzie wyglądał w typowej przeglądarce internetowej, należy utworzyć jego wersję o
rozdzielczości ekranowej — 96 ppi dla obrazków do systemu Windows oraz 72 ppi dla obrazków do systemu Mac
OS. Przy publikacji w Internecie wyższa rozdzielczość może być potrzebna tylko po to, by zapewnić możliwość
powiększania obrazka w dokumencie PDF w celu wyświetlenia większej liczby szczegółów, albo w przypadku, gdy
tworzy się dokument do druku na żądanie.
Zobacz także
Òpcje drukowania grafiki' na stronie 685
Importowanie plików Illustratora i Photoshopa

Importowanie grafiki z programu Adobe Illustrator
Sposób zapisywania i importowania grafiki programu Illustrator zależy od tego, czy użytkownik chce edytować
obrazek po umieszczeniu go w programie InDesign.
Je¿eli grafika ma byæ edytowana wy³¹cznie w Illustratorze...

Zapisać grafikę we własnym formacie programu Illustrator (.ai). Niektóre obrazki wymagają rozbudowanych
narzędzi rysunkowych, udostępnianych przez program Illustrator, albo stanowią wersję finalną i nie powinny być
modyfikowane. W programie InDesign można umieścić grafikę w formacie własnym Illustratora i przekształcać ją
jako pojedynczy obiekt (np. obracać ją i zmieniać jej rozmiar). Aby otworzyć grafikę w Illustratorze i tam ją
edytować, można wybrać polecenie Edycja > Edytuj oryginał.
Je¿eli chcemy modyfikowaæ widocznoœæ warstw w programie w programie InDesign...

Zapisać plik programu Illustrator CS w formacie wielowarstwowego pliku PDF. W przypadku niektórych
dokumentów trzeba sterować widocznością warstw obrazka w zależności od kontekstu. Na przykład, przygotowując
publikację w wielu językach, można utworzyć jedną ilustrację, która będzie zawierała tekst dla każdego z języków na
osobnej warstwie. Korzystając z wielowarstwowego formatu PDF można przekształcać ilustrację w programie
InDesign jako pojedynczy obiekt, ale nie można edytować w niej ścieżek, obiektów czy tekstu.
Wielowarstwowy plik PDF z warstwą hiszpańską i angielską

Aby edytowaæ obiekty i œcie¿ki w programie InDesign...

Skopiować grafikę z Illustratora i wkleić ją do dokumentu InDesign. Niektóre rysunki mogą wymagać edycji po
umieszczeniu w dokumencie InDesign. Na przykład, czasopismo może wykorzystywać w każdym numerze te same
elementy układu, ale co miesiąc zmieniać ich kolor. Jeżeli wklei się grafikę do programu InDesign i tam ją
modyfikuje, to nie można ustawiać przezroczystości warstw ani edytować tekstu.
Zobacz także
Òpcje wydajności wyświetlania' na stronie 448
Ùstawianie widoczności warstw' na stronie 444
Tworzenie wielowarstwowego pliku PDF w programie Adobe Illustrator

Program Illustrator CS umożliwia zapisanie rysunku w wielowarstwowym pliku PDF, co pozwoli na sterowanie
widocznością najwyższych warstw w programie InDesign. Dostosowywanie widoczności warstw w programie
InDesign umożliwia zmianę ilustracji w zależności od kontekstu. Zamiast tworzyć wiele wersji tej samej ilustracji,
np. do publikacji w wielu językach, można umieścić ten sam obrazek w potrzebnym miejscu, a potem odpowiednio
zmieniać widoczność warstw.
Plik PDF można przekształcać jak pojedynczy obiekt (np. obracać go i zmieniać jego rozmiar), ale nie można
edytować ścieżek, obiektów i tekstu wchodzących w skład ilustracji.
Uwaga: Warstwy, które mają być dostosowywane w programie InDesign, muszą znajdować się na najwyższym
poziomie albo w zestawie warstw umieszczonym na najwyższym poziomie. Nie należy ich umieszczać w
zagnieżdżonych zestawach warstw.
1 W programie Illustrator CS wybrać polecenie Plik > Zapisz jako.
2 W oknie dialogowym Zapisz jako wpisać nazwę pliku i wybrać jego położenie.
3 Z menu Format wybrać Adobe PDF (.pdf) i nacisnąć przycisk Zapisz.
4 W oknie dialogowym Opcje Adobe PDF wybrać ustawienie Acrobat 7 (1.6) lub Acrobat 6 (1.5) z menu Zgodność.
5 Zaznaczyć opcję Utwórz warstwy Acrobata z warstw na najwyższym poziomie i nacisnąć przycisk Zapisz PDF.
Zobacz także
Ìnformacje o importowaniu plików Adobe Acrobat (.PDF)' na stronie 432
Wklejanie grafiki Illustratora do programu InDesign

Gdy skopiuje się grafikę z programu Illustrator 8.0 lub nowszej wersji i wklei ją do dokumentu InDesign, ilustracja
ta pojawi się w formie zgrupowanej kolekcji obiektów, które można edytować. Na przykład, jeżeli skopiuje się z
Illustratora rysunek piłki zbudowanej z poszczególnych łat, to łaty te zostaną wklejone do programu InDesign jako
grupa. Piłkę będzie można rozgrupować i edytować za pomocą narzędzi programu InDesign. Nie można zmienić
widoczności warstw w ilustracji.
Ilustracja piłki futbolowej w Illustratorze (po lewej) i ta sama ilustracja wklejona do InDesign (po prawej)
Ważne: Przed skopiowaniem i wklejeniem grafiki należy sprawdzić, czy program Illustrator skonfigurowano do
kopiowania w formacie AICB (zob. dokumentacja programu Illustrator) oraz czy w programie InDesign wyłączono
opcję Preferuj format PDF przy wklejaniu. Opcja ta znajduje się w panelu Obsługa plików w oknie dialogowym
Preferencje. Jeżeli te opcje nie zostaną odpowiednio ustawione, to nie będzie można edytować grafiki Illustratora w
programie InDesign.
Przy umieszczaniu lub przeciąganiu tekstu z Illustratora tekst ten importowany jest jako jeden lub więcej obiektów,
które można przekształcać i kolorować w programie InDesign. Nie można ich jednak edytować. Na przykład, jeżeli
utworzy się w Illustratorze tekst na ścieżce i wklei go do InDesign, to tekst ten można będzie kolorować, obracać i
skalować, ale nie będzie można go edytować. Aby edytować ten tekst, należy wybrać narzędzie Tekst i wkleić go w
ramkę tekstową.
Kolory w płynnych przejściach i gradientach można edytować w programie InDesign. Gradienty liniowe i
promieniste utworzone w Illustratorze można modyfikować za pomocą narzędzia Gradient lub palety Gradient w
programie InDesign. W pewnych przypadkach InDesign może nie udostępniać możliwości edycji gradientów z
wieloma kolorami dodatkowymi albo złożonych wzorków. Jeżeli ilustracja zawiera złożone gradienty, to należy
zaimportować ją za pomocą polecenia Umieść.
Zobacz także
Ìnformacje o importowaniu plików Adobe Acrobat (.PDF)' na stronie 432
Ìnformacje o preferencjach i ustawieniach domyślnych' na stronie 69
Importowanie plików Adobe Photoshopa (.PSD)

Grafikę utworzoną w programie Adobe Photoshop 4.0 i nowszym można umieścić bezpośrednio w układzie
programu InDesign.
Warstwy i kompozycje warstw Użytkownik może sterować w programie InDesign widocznością warstw na
najwyższym poziomie oraz wyświetlać różne kompozycje warstw. Zmiana widoczności warstw lub kompozycji
warstw w programie InDesign nie wpływa na oryginalny plik Photoshopa.
Ścieżki, maski lub kanały alfa Jeżeli w pliku Photoshopa zapisano ścieżki, maski lub kanały alfa, InDesign może
wykorzystać je, by usunąć tła lub oblewać tekst wokół grafiki. Grafika zawierająca ścieżki, maski lub kanały alfa
zachowuje się po zaimportowaniu jak obiekt z przezroczystością.
Profil zarządzania kolorem ICC Jeżeli umieści się obrazek Adobe Photoshopa zawierający osadzony profil koloru
ICC, to InDesign odczyta ten profil — pod warunkiem, że włączony jest system zarządzania kolorami. Profil
osadzony w importowanym obrazku można przesłonić za pomocą okna dialogowego Opcje importu. Można także
przypisać tej grafice inny profil koloru w programie InDesign. Przesłonięcie profilu koloru w programie InDesign
nie powoduje usunięcie profilu osadzonego w obrazku Photoshopa.
Kanały kolorów dodatkowych Kanały koloru dodatkowego z plików PSD Adobe Photoshopa albo z plików TIFF
pojawiają się w programie InDesign jako kolory dodatkowe na palecie Próbki. Jeżeli obrazek używa koloru, którego
InDesign nie może rozpoznać, to kolor ten może być niepoprawnie wyświetlany jako szary w dokumencie InDesign,
a także niepoprawnie drukowany na wydruku kompozytu. (Jednak przy druku rozbarwień obrazek zostanie
wydrukowany prawidłowo.) Aby stworzyć symulację dla kompozytowej wersji obrazka, można utworzyć kolor
dodatkowy o poprawnych wartościach, a następnie przypisać ten nowy kolor jako zamiennik dla koloru z obrazka
PSD. Grafika będzie wówczas poprawnie drukowana jako kompozyt i poprawnie wyświetlana na ekranie po
włączeniu opcji Podgląd nadruku. (Aby włączyć tę opcję należy wybrać polecenie Widok > Podgląd nadruku).
Należy pamiętać o usunięciu zamiennika przed wydrukowaniem rozbarwień, tak aby obrazek był drukowany na
właściwej płycie.
Zobacz także
Òpcje importowania obrazków bitmapowych' na stronie 440
Ùmieszczanie grafiki' na stronie 438
Àby skonfigurować zarządzanie kolorem dla programów Illustrator, InDesign i Photoshop' na stronie 546
Àby utworzyć zamiennik (alias) dla koloru dodatkowego' na stronie 721
Importowanie plików programu Acrobat

Informacje o importowaniu plików Adobe Acrobat (.PDF)
Adobe Acrobat Portable Document Format (PDF) stanowi standard elektronicznej dystrybucji i wyświetlania
pełnych dokumentów. Zachowuje układ, typografię oraz obrazki rastrowe i wektorowe tworzone w szerokim
wachlarzu różnych aplikacji. Format PDF może zachowywać jakość koloru i precyzję układu niezbędną do
zastosować prepress, kompresując jednocześnie strony na tyle skutecznie, że nadaje się do dystrybucji i wyświetlania
w Internecie. Pliki PDF można wyświetlać za pomocą dostępnego bezpłatnie programu Adobe Reader®. Dlatego też
PDF to format powszechnie wykorzystywany w Internecie.
Strony PDF są oparte na opracowanym przez Adobe języku PostScript® 3™. Jest to branżowy standard opisu strony
do druku profesjonalnego. Strony PDF są podobne do stron PostScript, ale mogą również zawierać elementy
multimedialne i funkcje ułatwiające poruszanie się po dokumentach elektronicznych i przeszukiwanie ich. Na
przykład, plik PDF może zawierać filmy, dźwięki, łącza hipertekstowe i elektroniczny spis treści. Za pomocą
polecenia Umieść można umieszczać w programie InDesign stronę z pliku PDF w postaci pojedynczego obrazka.
Stronę PDF można umieścić w programie InDesign jako pojedynczy obrazek, używając polecenia Umieść. Jeżeli plik
PDF zawiera wiele stron, można wybrać, które z nich mają zostać umieszczone, a następnie umieścić strony jedna
po drugiej. Można również skopiować i wkleić zawartość pliku PDF. Program InDesign rozpoznaje warstwy
najwyższego poziomu oraz zestawy warstw w wielowarstwowych plikach PDF, umożliwiając sterowanie ich
widocznością.
Zobacz także
Umieszczanie wielu stron z pliku PDF

Za pomocą polecenia Umieść można określić, które strony z wielostronicowego pliku PDF mają zostać
zaimportowane. Można umieścić pojedynczą stronę, zakres stron lub wszystkie strony z pliku PDF. Wielostronicowe
pliki PDF umożliwiają połączenie ilustracji przeznaczonych do danej publikacji w jednym pliku.
Opcje zakresu stron pojawiają się, jeżeli w oknie dialogowym Umieść zaznaczona została opcja Pokaż opcje importu.
Okno dialogowe zawiera podgląd, można więc obejrzeć miniaturki stron przed ich umieszczeniem. Po umieszczeniu
każdej ze stron, InDesign ładuje ikonę graficzną informacjami o następnej stronie, co pozwala umieszczać strony
jedna po drugiej.
Porównanie rozdzielczości ekranowej i rozdzielczości druku w umieszczonych

stronach PDF
Umieszczona strona PDF wyświetlana jest z najlepszą rozdzielczością możliwą przy danej skali i rozdzielczości
ekranu. Przy wydruku na urządzeniu postscriptowym umieszczona strona PDF zawsze drukowana jest z
rozdzielczością urządzenia. Przy wydruku na drukarce nie wykorzystującej języka PostScript, umieszczona strona
PDF drukowana jest z tą samą rozdzielczością, co pozostałe obiekty InDesign w danym dokumencie. Na przykład,
obiekty wektorowe (narysowane) będą drukowane z tą samą rozdzielczością, co inne obiekty wektorowe w
dokumencie. Obrazki rastrowe będą drukowane z najlepszą możliwą rozdzielczością obsługiwaną przez
umieszczony plik PDF.
Łącza w umieszczonych plikach PDF

Umieszczona strona PDF pojawia się w dokumencie InDesign jako podgląd ekranowy, połączony z konkretną stroną
w oryginalnym pliku PDF. Jeżeli zmieni się stronę PDF po jej umieszczeniu, może dojść do zerwania łącza. Należy
pamiętać o następujących wskazówkach:
• Jeżeli zabezpieczy się hasłem oryginalny plik PDF, który został umieszczony w dokumencie InDesign, a następnie
uaktualni łącze, to program poprosi o wprowadzenie hasła.
• Jeżeli usunie się strony w oryginalnym pliku PDF, umieszczona strona zmieni się w stronę, która teraz przypada
pod danym numerem.
• Jeżeli zmieni się kolejność stron w oryginalnym pliku PDF i uaktualni łącze, to umieszczona strona PDF może nie
odpowiadać oczekiwaniom. Jeżeli do tego dojdzie, należy ponownie umieścić tę stronę.
Kolor w umieszczonych plikach PDF

InDesign zachowuje kolory osadzone na stronach PDF, nawet jeżeli pochodzą one z bibliotek niezainstalowanych w
programie InDesign (jak na przykład biblioteka PANTONE Hexachrome®). Ponadto zachowane zostaną wszystkie
zalewki kolorów zawarte w umieszczonej stronie PDF.
Gdy włączony jest system zarządzania kolorem, InDesign wyświetla umieszczony plik PDF, używając osadzonego w
nim profilu ICC albo profilu docelowego wyjścia (tylko PDF/X). Jeżeli system zarządzania kolorem jest wyłączony,
albo jeżeli umieszcza się plik PDF bez profilu ICC ani profilu docelowego wyjścia, to kolory w umieszczanym pliku
są kalibrowane na podstawie profilu kolorów dokumentu InDesign.
Podczas eksportowania lub drukowania dokumentu można zachować profil ICC osadzony w umieszczonym pliku
PDF, albo też zastąpić go profilem dokumentu. Profile docelowego wyjścia, dołączane do eksportowanego pliku
PDF/X, są używane przy wyświetlaniu. Nie mają one zastosowania przy drukowaniu dokumentu ani nie są
dołączane przy eksportowaniu na jakikolwiek inny format.
Zobacz także
Ìnformacje o formacie Adobe PDF' na stronie 581
Ùżywanie zarządzania kolorem podczas drukowania' na stronie 687
Ustawienia bezpieczeństwa w umieszczonych stronach PDF

Ponieważ umieszczona strona PDF jest połączona z oryginalnym plikiem, dotyczą jej także ustawienia
bezpieczeństwa tego pliku. Jeżeli ktoś później zmieni ustawienia bezpieczeństwa w oryginalnym pliku PDF, to po
uaktualnieniu łączy ustawienia te zostaną uaktualnione także w umieszczonej stronie PDF.
Jeżeli podczas umieszczania strony PDF wprowadzi się poprawne hasło główne, to można przesłonić wszystkie
ograniczenia w tym pliku. Pozwala to na prawidłowe wyeksportowanie umieszczonej strony PDF.
Zobacz także
Ùaktualnianie, odtwarzanie, zmiana przypisania i zastępowanie łączy' na stronie 454
Importowanie innych formatów graficznych

Informacje o importowaniu innych formatów graficznych
InDesign obsługuje wiele formatów graficznych, w tym formaty rastrowe, takie jak TIFF, GIF, JPEG i BMP oraz
formaty wektorowe, takie jak EPS. Inne obsługiwane formaty to między innymi DCS, PICT, WMF, EMF, PCX, PNG
oraz Scitex CT (.SCT).
Korzystanie z usługi Adobe Stock Photos w programie InDesign

Za pomocą programu InDesign i Adobe Bridge (Plik > Przeglądaj) można wyświetlać, testować i kupować zdjęcia
na zasadach royalty-free (bez nabycia praw autorskich), pochodzące z najlepszych kolekcji. Obszar Adobe Stock
Photos w programie Bridge umożliwia wyszukiwanie bibliotek Adobe Stock Photo i pobieranie zdjęć bezpośrednio
do dokumentu InDesign.
Zdjęcie pobrane i umieszczone w dokumencie InDesign będzie się pojawiać na palecie Łącza, oznaczone ikoną
kompozycji Adobe Stock Photos . W menu palety Łącza znajduje się polecenie Zakup to zdjęcie, które umożliwia
przejście bezpośrednio do obszaru zakupów w Adobe Bridge. Okno Weryfikacja wyróżnia niezakupione zdjęcia z
kolekcji Adobe Stock Photos jako łącza powodujące problemy. Przed wydrukowaniem lub spakowaniem dokumentu
należy zakupić te zdjęcia.
Zobacz także
Àby używać palety Łącza' na stronie 452
Àby przeprowadzić weryfikację' na stronie 692
Pliki TIFF (.tif)

TIFF to elastyczny format obrazków rastrowych, obsługiwany przez praktycznie wszystkie programy graficzne i
aplikacje DTP. Również prawie wszystkie skanery biurkowe potrafią sporządzać obrazki TIFF.
Format TIFF obsługuje tryby CMYK, RGB, skalę szarości Lab, kolory indeksowane oraz obrazki bitmapowe, a także
kanały kolorów dodatkowych i kanały alfa. Podczas umieszczania pliku TIFF można wybrać kanał alfa. Kanały
kolorów dodatkowych pojawiają się w programie InDesign jako kolory dodatkowe na palecie Próbki.
W programie do edycji obrazków, takim jak Photoshop, można utworzyć ścieżkę odcinania, która pozwoli na
utworzenie przezroczystego tła dla obrazka TIFF. InDesign obsługuje ścieżki odcinania zapisane w obrazkach TIFF
oraz rozpoznaje zaszyfrowane komentarze OPI.
Zobacz także
Òpcje importowania obrazków bitmapowych' na stronie 440
Pliki Graphics Interchange Format (.gif)

Plik Graphics Interchange Format (GIF) stanowi standard wyświetlania grafiki na stronach WWW i w innych
usługach sieciowych. Ponieważ format ten kompresuje dane bez utraty szczegółów, jego metoda kompresji
nazywana jest bezstratną. Kompresja taka dobrze nadaje się do grafiki o ograniczonej liczbie jednolitych kolorów,
takiej jak logotypy i wykresy; format GIF nie może jednak wyświetlać więcej niż 256 kolorów. Z tego powodu nie
jest dobrym wyborem do wyświetlania fotografii w Internecie (w tym celu zamiast formatu GIF należy zastosować
format JPEG). Nie jest również zalecany do druku komercyjnego. Jeżeli zaimportowany plik GIF zawiera
przezroczystość, to grafika prześwituje tylko w tych miejscach, gdzie tło jest przezroczyste.
Pliki JPEG (.jpg)

Format Joint Photographic Experts Group (JPEG) jest powszechnie stosowany do wyświetlania fotografii i innych
obrazków z płynnymi przejściami tonalnymi w plikach HTML w sieci WWW i innych mediach sieciowych. Pliki
JPEG obsługują tryby koloru CMYK, RGB i skalę szarości. W przeciwieństwie do plików GIF, format JPEG
zachowuje wszystkie informacje o kolorze dla obrazka JPEG.
Format JPEG używa schematu kompresji stratnej o zmiennych parametrach, skutecznie zmniejszającego rozmiar
pliku przez wyszukiwanie i usuwanie dodatkowych danych, które nie są niezbędne do wyświetlenia obrazka. Wyższy
poziom kompresji oznacza niższą jakość obrazka; niższy poziom kompresji daje obrazek o lepszej jakości, ale
zwiększa również rozmiar pliku. W większości przypadków skompresowanie obrazka za pomocą opcji maksymalnej
jakości zapewnia rezultaty nie do odróżnienia od oryginału. Po otwarciu plik JPEG jest automatycznie
dekompresowany.
Uwaga: Kodowanie JPEG, które można przeprowadzić na pliku EPS lub DCS w aplikacji do edycji obrazków, takiej jak
Adobe Photoshop, nie prowadzi do utworzenia obrazka JPEG. Zachodzi tu jedynie kompresowanie pliku za pomocą
opisane powyżej kompresji JPEG.
Format JPEG dobrze nadaje się do fotografii, ale obrazki z jednolitymi kolorami (zawierające duże przestrzenie w
jednym kolorze) na ogół tracą ostrość. InDesign rozpoznaje i obsługuje ścieżki odcinania w plikach JPEG
tworzonych w Adobe Photoshopie. Format JPEG może być używany zarówno do dokumentów publikowanych w
Internecie, jak i drukowanych. We współpracy z przygotowalnią należy ustalić sposób zachowania jakości obrazka
JPEG w druku.
Zobacz także
Àby wyeksportować plik na format JPEG' na stronie 634
Pliki bitmapy (.bmp)

BMP to standardowy format grafiki rastrowej Windows, czytelny na komputerach zgodnych z systemem DOS i
Windows. Jednakże pliki BMP nie obsługują modelu CMYK, a ich obsługa koloru ograniczona jest do 1, 4, 8 lub 24
bitów. Nie jest to dobry format do druku komercyjnego ani publikacji w Internecie; a ponadto nie jest obsługiwany
przez niektóre przeglądarki internetowe. Grafika BMP zapewnia dopuszczalną jakość w druku na drukarkach o
niskiej rozdzielczości lub nie wykorzystujących języka PostScript.
Pliki Encapsulated PostScript (.eps)

Format Encapsulated PostScript (EPS) używany jest do przenoszenia grafiki w języku postscript między różnymi
aplikacjami. Na ogół pliki EPS zawierają pojedyncze ilustracje lub tabele, które są umieszczane w układzie, ale mogą
zawierać także całą stronę.
Ponieważ pliki EPS oparte są na języku PostScript, mogą zawierać zarówno grafikę wektorową, jak i rastrową. Jako
że PostScript nie może być zazwyczaj wyświetlany na ekranie, InDesign tworzy rastrowy podgląd pliku EPS. Jeżeli
wydrukuje się stronę z plikiem EPS na drukarce nie używającej języka PostScript, to wydrukowany zostanie tylko
ten podgląd w rozdzielczości ekranowej. InDesign rozpoznaje ścieżki odcinania w plikach EPS utworzonych w
Photoshopie.
Podczas importowania pliku EPS zawarte w nim kolory dodatkowe są umieszczane na palecie Próbki programu
InDesign. EPS zapewnia rozdzielczość, precyzję i kolory o jakości odpowiedniej do zastosowań prepress. Format ten
zawiera wszystkie dane koloru i obrazka niezbędne do rozbarwienia obrazków DCS osadzonych w grafice EPS. Plik
EPS nie jest dobrym wyborem do publikacji HTML, ale dobrze nadaje się do publikacji internetowych w plikach
PDF.
Pliki EPS mogą zawierać komentarze Open Prepress Interface (OPI), które pozwalają na wykorzystanie szybkich,
zastępczych wersji obrazka w niskiej rozdzielczości (prewek)służących do układania go na stronie. Przy ostatecznym
wydruku InDesign lub przygotowalnia automatycznie zastępują prewki wersjami o wysokiej rozdzielczości.
Zobacz także
Ìmportowanie próbek' na stronie 527
Pliki Desktop Color Separations (.dcs)

Desktop Format Desktop Color Separations (DCS), opracowany przez firmę Quark, jest wersją standardowego
formatu EPS. Format DCS 2.0 obsługuje wielokanałowe pliki CMYK z wieloma kanałami kolorów dodatkowych.
(Kanały te pojawiają się na palecie Próbki programu InDesign jako kolory dodatkowe.) Format DCS 1.0 obsługuje
pliki CMYK bez kanałów dodatkowych. InDesign rozpoznaje ścieżki odcinania w plikach DCS 1.0 i DCS 2.0
utworzonych w Photoshopie.
Pliki DCS przeznaczone są do lokalnego przepływu pracy przed rozbarwieniem. W większości przypadków podczas
eksportowania lub drukowania kompozytu na plik PDF, EPS lub PostScript, pliki rozbarwień skojarzone z
obrazkiem DCS są pomijane. (Jedynym wyjątkiem są 8-bitowe pliki DCS, które zostały utworzone w Photoshopie i
nie zawierają grafiki wektorowej.)
InDesign może odtworzyć obrazek kompozytowy z plików rozbarwień DCS 2.0 lub 1.0, jeżeli pliki te zostały
utworzone w programie Adobe Photoshop. Aby uzyskać najlepsze rezultaty nie należy używać plików DCS 1.0 lub
DCS 2.0 utworzonych w programach innych niż Photoshop do tworzenia kompozytowych prób koloru w wysokiej
rozdzielczości albo rozbarwiania dokumentu w procesorze RIP lub z pliku kompozytowego.
Pliki Macintosh PICT (.pict)

Format Macintosh PICT (Picture — ang. obrazek) jest powszechnie stosowany w programach graficznych i
aplikacjach do projektowania układu strony w systemie Mac OS, a także podczas przenoszenia plików między
aplikacjami. Format PICT jest szczególnie przydatny przy kompresji obrazków zawierających duże obszary
jednolitego koloru.. InDesign dla systemów Windows i Mac OS importuje pliki PICT z kopii ekranu Mac OS oraz
pliki pochodzące z wielu różnych aplikacji, w tym także z bibliotek grafiki clipart.
InDesign obsługuje obrazki PICT w trybie RGB, o różnych rozdzielczościach, z osadzonymi obrazkami QuickTime.
Obrazki PICT nie obsługują rozbarwień, są uzależnione od urządzenia i nie są zalecane do druku komercyjnego w
wysokiej rozdzielczości. Format PICT zapewnia dostateczną jakość tylko w druku z niską rozdzielczością albo na
drukarce nie obsługującej języka PostScript.
Pliki Windows Metafile Format (.wmf) oraz Encoded Metafile Format (.emf)
Windows Metafile Format (WMF) oraz Windows Enhanced MetafileFormat (EMF) to wewnętrzne formaty systemu
Windows używane przede wszystkim do przenoszenia grafiki wektorowej, np. ilustracji clip art, między różnymi
aplikacjami Windows. Metapliki mogą zawierać informacje obrazków rastrowych. InDesign rozpoznaje dane
wektorowe i zapewnia ograniczoną obsługę funkcji rastrowych. Obsługa koloru ograniczona jest do 16-bitowego
trybu RGB. Żaden z tych formatów nie obsługuje rozbarwień. Formaty metaplików nie są dobrym wyborem do
druku komercyjnego albo dla dokumentów publikowanych w sieci. Zapewniają dostateczną jakość tylko przy druku
z komputera biurkowego z systemem Windows na drukarkę o niskiej rozdzielczości albo nie obsługującej języka
PostScript.
Pliki PCX (.pcx)

Format PCX jest powszechnie stosowany w systemie Windows. Większość aplikacji dla Windows obsługuje wersję 5
formatu PCX.
Format PCX obsługuje następujące tryby koloru: RGB, kolory indeksowane, skala szarości oraz bitmapa. Używa
kompresji RLE, która jest bezstratna. Nie obsługuje kanałów alfa. Obrazki mogą mieć 1, 4, 8 lub 24-bitową głębię
koloru. Jednak pliki PCX nie są dobrym rozwiązaniem do druku komercyjnego ani publikacji w Internecie. Grafika
PCX zapewnia dostateczną jakość tylko w druku z niską rozdzielczością albo na drukarce nie obsługującej języka
PostScript.
Pliki Portable Network Graphics (.png)

Format Portable Network Graphics (PNG) używa kompresji bezstratnej ze zmiennymi parametrami. Służy do
wyświetlania 24-bitowych fotografii lub obrazków z jednolitymi kolorami na stronach WWW i w innych mediach
sieciowych. Format PNG opracowano jako nieopatentowaną alternatywę formatu GIF. Obsługuje on
przezroczystość w formie kanału alfa lub wyznaczonego koloru. PNG najlepiej nadaje się do dokumentów
internetowych, chociaż jego obsługa koloru sprawia, że w druku jest lepszym wyjściem niż GIF. Jednakże pliki PDF
umieszczane w dokumencie InDesign są obrazkami rastrowymi RGB, są więc drukowane tylko w wersji
kompozytowej, bez rozbarwień.
Pliki Scitex CT (.sct)

Format Scitex Continuous Tone (CT) używany jest do zaawansowanego przetwarzania obrazu na komputerach
Scitex. Pliki Scitex CT często pochodzą ze skanerów Scitex, które tworzą wysokiej jakości skany do druku
komercyjnego. Format Scitex CT obsługuje tryby CMYK, RGB i skalę szarości, ale nie obsługuje kanałów alfa.
Programy niezbędne do przeniesienia plików zapisanych w formacie SCT do systemu Scitex można uzyskać od
firmy Scitex.
Umieszczanie grafiki
Umieszczanie grafiki
Polecenie Umieść stanowi podstawową metodę importowania grafiki do programu InDesign, ponieważ najlepiej
obsługuj rozdzielczość, formaty plików, wielostronicowe pliki PDF i kolory. Jeżeli tworzy się dokument, w którym
właściwości te nie są istotne, można kopiować i wklejać lub przeciągać i upuszczać grafikę, aby zaimportować ją do
programu InDesign.
Opcje dostępne podczas umieszczania pliku graficznego zależą od typu importowanej grafiki. Opcje te pojawiają się,
jeżeli w oknie dialogowym Umieść zaznaczona została opcja Pokaż opcje importu. Jeżeli opcja Pokaż opcje importu
nie zostanie zaznaczona, InDesign zastosuje ustawienia domyślne lub ostatnie ustawienia użyte podczas
umieszczania pliku graficznego tego samego typu.
Umieszczona grafika pojawia się po zaimportowaniu na palecie Łącza.
Uwaga: Jeżeli umieści się lub przeciągnie grafikę z nośnika wymiennego, jak np. dysk CD-ROM, to po wyjęciu nośnika
z systemu łącze ulegnie zerwaniu.
Zobacz także
Aby umieścić (zaimportować) grafikę

• Aby zaimportować grafikę, nie tworząc przedtem ramki, należy sprawdzić, czy nic w dokumencie nie jest
zaznaczone.
• Aby zaimportować grafikę do istniejącej ramki, zaznaczyć obrazek, który ma zostać zastąpiony. Jeżeli nowy
obrazek jest większy niż ramka, można dostosować rozmiar ramki za pomocą polecenia Obiekt > Dopasowanie
> [jedno z poleceń dopasowujących].
• Aby zastąpić istniejący obrazek, należy zaznaczyć ramkę graficzną
2 Wybrać polecenie Plik > Umieść i wybrać plik grafiki.
Aby wyświetlić opcje Version Cue, należy nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe.
3 Aby zastąpić zaznaczony obiekt, zaznaczyć opcję Zastąp wybrany element.

4 Aby określić opcje importu zależne od formatu, wykonać jedną z następujących czynności:
• Zaznaczyć opcję Pokaż opcje importu, aby wyświetlić ustawienia specyficzne dla danego formatu, a następnie
nacisnąć przycisk Otwórz.
• Przytrzymać Shift, naciskając przycisk Otwórz lub przytrzymać Shift i dwukrotnie kliknąć nazwę pliku.
Uwaga: Podczas umieszczania grafiki Illustratora 9,0 i nowszych wersji przy użyciu okna dialogowego Pokaż Opcje
importu, ustawienia w tym oknie są identyczne jak w przypadku plików PDF. Przy umieszczaniu grafiki Illustratora
5.5–8.x, ustawienia są identyczne jak w przypadku plików EPS.
5 Jeżeli pojawi się kolejne okno dialogowe, wybrać opcje importu i nacisnąć przycisk OK.
• Aby zaimportować do nowej ramki, kliknąć załadowaną ikoną graficzną w dokumencie w miejscu, gdzie ma
się pojawić górny lewy róg grafiki.
• Aby zaimportować do istniejącej, niezaznaczonej ramki, kliknąć załadowaną ikoną graficzną gdziekolwiek w tej
ramce.
• Aby zaimportować do istniejącej zaznaczonej ramki, nie trzeba nic robić; obrazek automatycznie pojawi się w tej
ramce.
• Aby jednocześnie umieścić wszystkie wybrane strony z wielostronicowego pliku PDF, tak aby nakładały się na
siebie, przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i kliknąć załadowaną ikoną graficzną.
Jeżeli przypadkowo zastąpi się istniejącą grafikę umieszczanym obrazkiem, należy nacisnąć klawisze Ctrl+Z
(Windows) lub Command+Z (Mac OS), aby przywrócić oryginalny obrazek w ramce i wyświetlić załadowaną ikonę
tekstową.
7 Aby umieścić następną stronę wielostronicowego pliku PDF, kliknąć załadowaną ikoną graficzną w pożądanym
punkcie układu. Jeżeli to konieczne, można przewinąć ekran do innego miejsca lub zmienić stronę, nie tracąc
załadowanej ikony graficznej.
Zobacz także
`Wybór właściwego formatu graficznego' na stronie 427
Opcje importowania plików Encapsulated PostScript (.eps)

Podczas umieszczania grafiki EPS (lub pliku zapisanego w programie Adobe Illustrator 8.0 lub wcześniejszej wersji)
można zaznaczyć opcję Pokaż opcje importu w oknie dialogowym Umieść. Spowoduje to wyświetlenie okna
dialogowego z następującymi opcjami:
Wczytaj łącza osadzonego obrazka OPI Ta opcja nakazuje programowi InDesign odczytywanie komentarzy OPI
dołączonych (lub zagnieżdżonych) w grafice.
Jeżeli używa się przepływu pracy opartego na prewkach, a zamianę ma przeprowadzić przygotowalnia za pomocą
własnego oprogramowania OPI, należy usunąć zaznaczenie z tej opcji. Gdy opcja ta nie jest zaznaczona, InDesign
utrzymuje łącza OPI, ale nie czyta ich. Podczas drukowania lub eksportowania do pliku wyjściowego przekazywany
jest prewka oraz te łącza.
Jeżeli używa się przepływu pracy opartego na prewkach, ale zamianę do ostatecznego druku ma przeprowadzić
InDesign, a nie drukarz, należy zaznaczyć tę opcję. Po jej zaznaczeniu na palecie Łącza pojawią się łącza OPI.
Opcję tę należy zaznaczyć również wtedy, gdy importuje się pliki EPS zawierające komentarze OPI, które nie
stanowią części przepływu pracy opartego na prewkach. Na przykład, jeżeli zaimportuje się plik EPS zawierający
komentarze OPI dla pominiętego pliku TIFF, czyli obrazka rastrowego, to opcja ta musi być zaznaczona, aby
InDesign mógł dotrzeć do informacji obrazka TIFF podczas druku.
Zastosuj ścieżkę odcinania Photoshopa Zaznaczenie tej opcji pozwala zastosować ścieżkę odcinania z pliku EPS z
Photoshopa.
Generacja prewki Tworzy obrazek rastrowy w niskiej rozdzielczości, stanowiący podgląd danej grafiki podczas
rysowania pliku na ekranie. Generowaniem obrazka zastępczego sterują następujące ustawienia:
• Użyj podglądu TIFF lub PICT Niektóre obrazki EPS zawierają osadzony podgląd. Aby wygenerować prewkę na
podstawie istniejącego podglądu, należy zaznaczyć opcję Użyj podglądu TIFF lub PICT. Jeżeli podgląd nie istnieje,
to prewka zostanie wygenerowana przez zrastrowanie grafiki EPS na bitmapę nie wyświetlaną na ekranie.
• Rasteryzuj PostScript Zaznaczenie tej opcji powoduje, że osadzony podgląd będzie ignorowany. Opcja ta jest na
ogół wolniejsza, ale zapewnia najwyższą jakość.
Uwaga: Jeżeli do tego samego dokumentu importuje się kilka plików, to wszystkie one używają tych samych ustawień
prewek.
Opcje importowania obrazków bitmapowych

Jeżeli dokument używa narzędzi do zarządzania kolorem, to można stosować indywidualne opcje zarządzania do
każdej importowanej grafiki. Z pliku obrazka utworzonego w Photoshopie można także zaimportować zapisaną w
nim ścieżkę odcinania lub kanał alfa. Umożliwia to bezpośrednie zaznaczanie obrazka i modyfikowanie jego ścieżki
bez wprowadzania zmian w ramce graficznej.
Przy umieszczaniu pliku PSD, TIFF, GIF, JPEG lub BMP można zaznaczyć opcję Pokaż opcje importu w oknie
dialogowym Umieść. Spowoduje to wyświetlenie okna dialogowego z następującymi opcjami:
Zastosuj ścieżkę odcinania Photoshopa Jeżeli opcja ta nie jest dostępna, , to obrazek nie został zapisany ze ścieżką
odcinania lub format pliku nie obsługuje takich ścieżek. Jeżeli obrazek bitmapowy nie ma ścieżki odcinania, można
ją automatycznie stworzyć w programie InDesign.
Kanał alfa Umożliwia zaimportowanie wybranego obszaru zapisanego w Photoshopie jako kanału alfa. Na
podstawie tego kanału alfa InDesign tworzy przezroczystą maskę obrazka. Jeżeli obrazek nie zawiera co najmniej
jednego kanału alfa, opcja ta jest niedostępna.
Obrazek zaimportowany bez ścieżki odcinania (po lewej) i ze ścieżką odcinania (po prawej)
Kliknąć na zakładce Kolor, aby wyświetlić następujące opcje zarządzania kolorem:

Włącz zarządzanie kolorem Zaznaczyć tę opcję, aby zastosować zarządzanie kolorem do importowanej grafiki i aby
uaktywnić pozostałe opcje na tym panelu. Usunąć zaznaczenie z tej opcji, jeżeli dla tej grafiki zachowanie spójności
kolorów nie jest potrzebne.
Profile Jeżeli wybrana jest opcja Użyj osadzonego, nie należy jej zmieniać. W przeciwnym razie należy wybrać profil
źródłowy koloru, który odpowiada przestrzeni urządzenia lub oprogramowania użytego do stworzenia tej grafiki.
Profil ten umożliwia programowi InDesign prawidłowe przełożenie kolorów na przestrzeń urządzenia wyjściowego.
Stan docelowy renderingu Wybrać metodę skalowania zakresu kolorów grafiki do zakresu kolorów urządzenia
wyjściowego. Na ogół wybiera się opcję Wizualne (obrazki), ponieważ prawidłowo oddaje ona kolory na
fotografiach. Opcje Nasycenie (grafika), Względnie kolorymetrycznie oraz Bezwzględnie kolorymetrycznie lepiej
nadają się do obszarów jednolitego koloru, ale nie odwzorowują dobrze fotografii.
Zobacz także
`Ścieżki odcinania' na stronie 492
`Profile kolorów' na stronie 556
`Jak działa system zarządzania kolorem?' na stronie 541
Opcje importowania obrazków PNG (Portable Network Graphics)

Podczas umieszczania obrazka PNG można zaznaczyć opcję Pokaż opcje importu w oknie dialogowym Umieść.
Spowoduje to wyświetlenie okna dialogowego z trzema panelami opcji importowania. Dwa panele zawierają takie
same opcje, jak w przypadku innych formatów obrazków bitmapowych. Trzeci panel, Ustawienia PNG, zawiera
następujące opcje:
Używaj informacji o przezroczystości Jeżeli grafika PNG zawiera przezroczystość, opcja ta jest domyślnie
zaznaczona. Przezroczystość w importowanym pliku PNG jest widoczna tylko tam, gdzie tło jest przezroczyste.
Białe tło Jeżeli grafika PNG nie zawiera zdefiniowanego w pliku koloru tła, opcja ta będzie domyślnie zaznaczona.
Jednak jest ona włączana tylko wtedy, gdy uaktywni się opcję Używaj informacji o przezroczystości. Gdy opcja ta jest
zaznaczona, to podczas stosowania informacji przezroczystości jako kolor tła używany jest biały.
Kolor tła zdefiniowany w pliku Opcja ta jest domyślnie zaznaczana, jeżeli grafika PNG została zapisana z kolorem
tła innymi niż biały i jeżeli włączono opcję Używaj informacji o przezroczystości. Aby nie używać domyślnego
koloru tła, należy zaznaczyć opcję Białe tło, aby zaimportować tę grafikę z białym tłem, albo usunąć zaznaczenie z
opcji Używaj informacji o przezroczystości, aby zaimportować grafikę bez przezroczystości (spowoduje to
pokazanie obszarów grafiki, które są w danym momencie przezroczyste). Niektóre programy do edycji obrazków nie
potrafią zapisać w pliku PNG innego koloru tła niż biały.
Zastosuj korektę gamma Zaznaczyć tę opcję, aby dostosować wartości gamma (półtony) dla obrazka PNG podczas
umieszczania. Opcja ta pozwala dopasować wartość gamma obrazka do wartości gamma urządzenia, na którym
będzie on wyświetlany lub drukowany (np. monitora komputerowego czy drukarki o niskiej rozdzielczości lub nie
wykorzystującej języka PostScript). Usunięcie zaznaczenia z tej opcji sprawi, że obrazek będzie umieszczany bez
korekty wartości gamma. Jeżeli obrazek PNG został zapisany z wartością gamma, opcja ta jest domyślnie
zaznaczona.
Wartość gamma Opcja ta jest dostępna tylko wtedy, jeśli włączona została opcja Zastosuj korektę gamma. Wyświetla
ona wartość gamma zapisaną wraz z obrazkiem. Aby zmienić tę wartość, należy wpisać liczbę dodatnią
od 0,01 do 3,0.
Podczas importu plików PNG ustawienia w oknie dialogowym Opcje importu są zawsze oparte na wybranym pliku,
a nie na ustawieniach domyślnych albo ostatnio używanych.
Opcje importowania plików programu Acrobat (.pdf)

InDesign zachowuje układ, grafikę i typografię umieszczonego pliku PDF. Tak jak w przypadku innej grafiki
umieszczonej, w programie InDesign nie można edytować umieszczonej strony PDF. Można natomiast sterować
widocznością warstw w wielowarstwowym pliku PDF. Ponadto można umieścić więcej niż jedną stronę z
wielostronicowego pliku PDF.
Jeżeli umieszcza się plik PDF zapisany z hasłami, to program poprosi o wprowadzenie niezbędnych haseł. Jeżeli dany
plik PDF został zapisany z ograniczeniami użytkowania (np. z niedozwoloną edycją lub drukowaniem), ale bez haseł,
to można umieścić taki plik.
Umieszczając plik PDF (albo plik zapisany w programie Adobe Illustrator 9.0 lub nowszym), można zaznaczyć opcję
Pokaż opcje importu w oknie dialogowym Umieść. Spowoduje to wyświetlenie okna dialogowego z następującymi
opcjami:
Pokaż podgląd Wyświetla podgląd strony z pliku PDF przed jej umieszczeniem. Jeżeli umieszcza się stronę z pliku
PDF, który zawiera wiele stron, to klikając na strzałkach albo wpisując numer strony pod obrazkiem podglądu
można obejrzeć podgląd konkretnej strony.
Strony Określa liczbę stron do umieszczenia: strona wyświetlone na podglądzie, wszystkie strony lub zakres stron.
Kadruj do Określa, jaka część strony PDF ma zostać umieszczona:
• Obwiednia Opcja ta umieszcza obwiednię strony PDF, czyli minimalny obszar obejmujący obiekty na tej stronie,
włącznie ze znacznikami strony.
• Grafika Opcja ta umieszcza tylko te obszary PDF, które przypadają wewnątrz prostokąta zdefiniowanego przez
autora pliku jako grafika do umieszczania (np. clipart).
• Kadruj Opcja ta umieszcza tylko te obszary pliku PDF, które są wyświetlane lub drukowane przez Adobe Acrobat.
• Przycięcie Opcja ta rozpoznaje miejsce, w którym wydrukowana strona zostanie fizycznie odcięta, jeżeli obecne
są linie cięcia.
• Spad Opcja ta umieszcza tylko obszary reprezentujące miejsce przycinania całej zawartości strony, o ile obecny
jest obszar spadu. Informacje te są użyteczne, jeżeli strona ma zostać wydrukowana w środowisku drukarni. Należy
zauważyć, że wydrukowana strona może zawierać znaczniki strony leżące poza obszarem spadu.
• Nośnik Opcja ta umieszcza obszary odpowiadające rzeczywistej wielkości papieru oryginalnego dokumentu PDF
(np. wymiary arkusza A4), łącznie ze znacznikami stron.
A B
C D
E F
Opcje kadrowania plików PDF

A. Nośnik B. Zawartość C. Spad D. Przycięcie E. Kadrowanie F. Grafika
Tło przezroczyste Po zaznaczeniu tej opcji tekst i grafika znajdujące się w układzie InDesign pod umieszczoną
stroną PDF będą widoczne. Usunąć zaznaczenie tej opcji, aby umieścić stronę PDF z nieprzezroczystym, białym
tłem.
Jeżeli utworzy się przezroczyste tło w ramce zawierającej grafikę PDF, można je później zmienić na nieprzezroczyste,
nadając ramce wypełnienie.
Sterowanie widocznością warstwy

Importując pliki PSD utworzone przez Photoshopa lub wielowarstwowe pliki PDF, można sterować widocznością
warstw najwyższego poziomu. Dostosowywanie widoczności warstw w programie InDesign umożliwia zmianę
ilustracji w zależności od kontekstu. Na przykład, przygotowując publikację w wielu językach, można utworzyć
jedną ilustrację, która będzie zawierała tekst dla każdego z języków na osobnej warstwie.
Widocznością warstw można sterować podczas umieszczania pliku lub posłużyć się oknem dialogowym Opcje
warstwy obiektu. Ponadto jeżeli plik Photoshopa zawiera kompozycje warstw, można wybrać wyświetlanie
pożądanej kompozycji.
Ustawianie widoczności warstw

Umieszczając pliki PSD utworzone przez Photoshopa lub wielowarstwowe pliki PDF, można określać widoczność
warstw. Jeżeli plik Photoshopa zawiera kompozycje warstw, to można wybrać wyświetlanie pożądanej kompozycji.
• Aby zaimportować grafikę, nie tworząc przedtem ramki, należy sprawdzić, czy nic w dokumencie nie jest
zaznaczone.
• Aby zaimportować grafikę do istniejącej ramki, należy zaznaczyć tę ramkę.
• Aby zastąpić istniejący obrazek, należy zaznaczyć ramkę graficzną
2 Wybrać polecenie Plik > Umieść i wybrać plik graficzny.
Aby wyświetlić opcje Version Cue, należy nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe.
3 Aby zastąpić zaznaczony obiekt, zaznaczyć opcję Zastąp wybrany element.

4 Zaznaczyć opcję Pokaż opcje importu, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
5 W oknie dialogowym Opcje importu obrazka lub Umieść PDF otworzyć kartę Warstwy.
6 Aby wyświetlić podgląd obrazka, kliknąć opcję Pokaż podgląd.
7 (Tylko pliki PDF)Jeżeli umieszcza się stronę z pliku PDF, który zawiera wiele stron, to klikając na strzałkach albo
wpisując numer strony pod obrazkiem podglądu można obejrzeć podgląd konkretnej strony.
8 (Tylko pliki PSD Photoshopa) Jeżeli plik zawiera kompozycje warstw, można wybrać wyświetlanie pożądanej
kompozycji z rozwijanego menu Kompozycje warstw.
• Aby otworzyć lub zamknąć zestaw warstw, kliknąć trójkąt po lewej stronie ikony folderu.
• Aby ukryć warstwę lub zestaw warstw, kliknąć ikonę oka obok odpowiedniej warstwy lub zestawu.
• Aby wyświetlić warstwę lub zestaw warstw, kliknąć puste miejsce na ikonę oka obok odpowiedniej warstwy lub
zestawu.
• Aby wyświetlić tylko zawartość konkretnej warstwy lub zestawu warstw, kliknąć odpowiednią ikonę oka,
przytrzymując klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS). Aby przywrócić oryginalne ustawienia widoczności
pozostałych warstw, ponownie kliknąć ikonę oka przytrzymując klawisz Alt (Windows) lub Option (MacOS).
• Aby zmienić ustawienia widoczności wielu elementów, przeciągnąć wskaźnik w kolumnie oka.
10 Stosownie do potrzeb ustawić opcję Przy uaktualnianiu łącza:
Użyj opcji widoczności warstwy Photoshopa/PDF Dopasowuje ustawienia widoczności do ustawień w połączonym
pliku, gdy użytkownik uaktualni łącze.
Zachowaj przesłonięcia widoczności Utrzymuje ustawienia widoczności warstw określone w dokumencie
InDesign.
• Aby zaimportować do nowej ramki, kliknąć załadowaną ikoną graficzną w dokumencie w miejscu, gdzie ma
się pojawić górny lewy róg grafiki.
• Aby zaimportować do istniejącej, niezaznaczonej ramki, kliknąć załadowaną ikoną graficzną gdziekolwiek w tej
ramce.
• Aby zaimportować do istniejącej zaznaczonej ramki, nie trzeba nic robić; obrazek automatycznie pojawi się w tej
ramce.
Jeżeli przypadkowo zastąpi się istniejącą grafikę umieszczanym obrazkiem, należy nacisnąć klawisze Ctrl+Z
(Windows) lub Command+Z (Mac OS), aby przywrócić oryginalny obrazek w ramce i wyświetlić załadowaną ikonę
tekstową.
Zobacz także
Ìmportowanie grafiki z programu Adobe Illustrator' na stronie 429
`Tworzenie wielowarstwowego pliku PDF w programie Adobe Illustrator' na stronie 430
Ìmportowanie plików Adobe Photoshopa (.PSD)' na stronie 431
Aby ustawić widoczność warstw w umieszczonych plikach PSD lub PDF

Po umieszczeniu pliku Photoshop PSD lub wielowarstwowego pliku PDF można sterować widocznością warstw za
pomocą okna dialogowego Opcje warstwy obiektu Jeżeli plik Photoshopa zawiera kompozycje warstw, to można
wybrać wyświetlanie pożądanej kompozycji. Ponadto można określić, czy przy uaktualnianiu łącza program ma
utrzymać ustawienia widoczności wybrane przez użytkownika, czy dostosować je do ustawień oryginału.
1 Zaznaczyć plik PSD lub wielowarstwowy plik PDF w dokumencie InDesign.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Opcje warstwy obiektu.
3 Aby obejrzeć podgląd obrazka, zaznaczyć opcję Podgląd w oknie dialogowym Opcje obiektu warstwy lub Opcje
warstwy PDF.
4 (Tylko pliki PSD Photoshopa) Jeżeli plik zawiera kompozycje warstw, można wybrać wyświetlanie pożądanej
kompozycji z rozwijanego menu Kompozycje warstw.
• Aby otworzyć lub zamknąć zestaw warstw, kliknąć trójkąt po lewej stronie ikony folderu.
• Aby ukryć warstwę lub zestaw warstw, kliknąć ikonę oka obok odpowiedniej warstwy lub zestawu.
• Aby wyświetlić warstwę lub zestaw warstw, kliknąć puste miejsce na ikonę oka obok odpowiedniej warstwy lub
zestawu.
• Aby wyświetlić tylko zawartość konkretnej warstwy lub zestawu warstw, kliknąć odpowiednią ikonę oka,
przytrzymując klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS). Aby przywrócić oryginalne ustawienia widoczności
pozostałych warstw, ponownie kliknąć ikonę oka przytrzymując klawisz Alt (Windows) lub Option (MacOS).
• Aby zmienić ustawienia widoczności wielu elementów, przeciągnąć wskaźnik w kolumnie oka.
6 Stosownie do potrzeb ustawić opcję Przy uaktualnianiu łącza:
Użyj opcji widoczności warstwy Photoshopa/PDF Dopasowuje ustawienia widoczności do ustawień w połączonym
pliku, gdy użytkownik uaktualni łącze.
Zachowaj przesłonięcia widoczności Utrzymuje ustawienia widoczności warstw określone w dokumencie
InDesign.
Zobacz także
Ìmportowanie plików Adobe Photoshopa (.PSD)' na stronie 431
Ìmportowanie grafiki z programu Adobe Illustrator' na stronie 429
`Tworzenie wielowarstwowego pliku PDF w programie Adobe Illustrator' na stronie 430
Inne metody importowania grafiki

Podczas kopiowania i wklejania lub przeciągania grafiki do dokumentu InDesign, może dojść do utraty pewnych
atrybutów oryginalnego obiektu. Zależy to od ograniczeń systemu operacyjnego, zakresu typów danych, jakie
udostępnia przy pobieraniu źródłowa aplikacja, a także od preferencji Schowka programu InDesign.
Natomiast kopiowanie i wklejanie lub przeciąganie zawartości między dwoma dokumentami InDesign albo w
ramach jednego dokumentu zachowuje wszystkie zaimportowane lub nadane atrybuty grafiki. Na przykład, jeżeli
skopiuje się grafikę z jednego dokumentu InDesign i wklei ją w innym, to nowa kopia będzie identyczna z
oryginałem; będzie zawierała nawet oryginalne informacje łącza, można ją więc uaktualnić, gdy zmieni się plik na
dysku.
Uwaga: Do importowania grafiki nie można używać technik Object Linking and Embedding (OLE) lub Publish and
Subscribe (Mac OS). Wiele programów nie zachowuje prawidłowo formatu pliku oraz informacji o kolorze i
rozdzielczości podczas przekazywania danych przez Publish and Subscribe lub OLE. Polecenie Umieść i paleta Łącza
w programie InDesign zapewniają porównywalne funkcje, oferując jednocześnie lepszą obsługę formatów plików
publikacji.
Zobacz także
Aby kopiować i wklejać grafikę

Podczas kopiowania i wklejania grafiki z innego dokumentu do dokumentu InDesign, program nie tworzy łącza do
tej grafiki na palecie Łącza. Podczas przenoszenia grafika może zostać przekonwertowana przez Schowek
systemowy, zatem zarówno jakość obrazka, jak i jakość druku w InDesign mogą być niższe niż w oryginalnej
aplikacji.
1 Zaznaczyć oryginalną grafikę w programie InDesign lub innej aplikacji i wybrać polecenie Edycja > Kopiuj.
2 Przejść do okna dokumentu InDesign i wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Aby przeciągnąć i upuścić grafikę

Metoda przeciągania i upuszczania działa tak jak polecenie Umieść. Obrazki po zaimportowaniu pojawiają się na
palecie Łącza. Dla przeciągniętych plików nie można ustawiać opcji importu, można jednak jednocześnie
przeciągnąć i upuścić wiele plików.
Po zaznaczeniu grafiki w Adobe Illustratorze, Adobe Bridge, Eksploratorze (Windows), Finderze (Mac OS) lub na
pulpicie można przeciągnąć ją do programu InDesign. Obrazek musi mieć format, który InDesign może
zaimportować.
Po przeciągnięciu i upuszczeniu pliku z innego źródła niż Adobe Illustrator pojawi się on na palecie Łącza programu
InDesign. Za pomocą palety Łącza można sterować wersjami i w razie potrzeby uaktualniać plik.
1 Zaznaczyć oryginalną grafikę.
2 Przeciągnąć grafikę do otwartego okna dokumentu InDesign.

Uwaga: W Windows przy próbie przeciągania obiektu z aplikacji, która nie obsługuje przeciągania i upuszczania,
kursor wyświetli ikonę.
Aby anulować przeciąganie grafiki, należy upuścić tę grafikę na pasek tytułu dowolnej palety lub na pasek tytułu
dokumentu.
Zobacz także
`Wklejanie grafiki Illustratora do programu InDesign' na stronie 430
Aby utworzyć urywki

Urywek to plik XML, który stanowi pełną reprezentację zawartości InDesign, w tym elementów stron i nadanej im
struktury XML. Urywek umożliwia ponowne wykorzystanie zawartości, formatowania, znaczników i struktury
dokumentu. Urywki można zapisywać w bibliotece Obiekt i umieszczać je w dokumentach.
Urywki wykorzystują format pliku InDesign Interchange. Jest to ten sam format, który umożliwia otwieranie
dokumentu we wcześniejszej wersji programu InDesign. Urywki mają rozszerzenie .inds.
• Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć przynajmniej jedną ramkę, a następnie wybrać polecenie Plik >
Eksportuj. Z menu Zapisz jako (Windows) lub Format (Mac OS) wybrać opcję Urywek InDesign. Wpisać nazwę
dla pliku, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
• Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć przynajmniej jedną ramkę, a następnie przeciągnąć zaznaczenie na
pulpit. Utworzony zostanie plik. Zmienić nazwę pliku, ale zapisać go z rozszerzeniem .inds.
• Przeciągnąć element z widoku struktury na pulpit.
Zobacz także
Ìnformacje o języku XML' na stronie 636
Àby dodać do biblioteki stronę lub obiekt' na stronie 458
Aby dodać urywki do dokumentu

• Wybrać polecenie Plik > Umieść, a następnie dwukrotnie kliknąć plik urywku, który ma rozszerzenie .inds.
• Przeciągnąć urywek z pulpitu systemowego do dokumentu InDesign.
Sterowanie wyświetlaniem grafiki

Opcje wydajności wyświetlania
InDesign umożliwia zrównoważenie jakości wyświetlania i wydajności grafiki. Program oferuje trzy opcje
wydajności wyświetlania: Szybka, Typowa i Wysoka jakość. Opcje te sterują sposobem wyświetlania grafiki na
ekranie, ale nie mają wpływu na jakość druku czy materiału eksportowanego.
Preferencje wydajności wyświetlania umożliwiają ustawienie opcji domyślnej, używanej przy otwieraniu wszystkich
dokumentów. Można także dostosować ustawienia definiujące te opcje. Każda opcja wyświetlania ma różne
ustawienia, sterujące wyświetlaniem obrazków rastrowych, grafiki wektorowej i przezroczystości.
Opcje wyświetlania mają następujące działanie:
Szybka Rysuje obrazki rastrowe i grafikę wektorową jako szare pole (ustawienie domyślne). Opcja ta pozwala
szybko przechodzić między rozkładówkami, na których jest wiele obrazków z efektami przezroczystości.
Typowa Rysuje prewkę o małej rozdzielczości (ustawienie domyślne), wystarczający do rozpoznania i ułożenia
obrazka rastrowego lub grafiki wektorowej. Opcja Typowa jest opcją domyślną i stanowi najszybszy sposób
wyświetlania dającego się rozpoznać obrazka.
Wysoka jakość Rysuje obrazek rastrowy lub grafikę wektorową z wysoką rozdzielczością (ustawienie domyślne).
Opcja ta zapewnia najwyższą jakość, ale jest najwolniejsza. Należy z niej korzystać wówczas, gdy trzeba dostroić
obrazek.
Jeżeli rysowanie grafiki zajmuje zbyt dużo czasu, można nacisnąć klawisze Ctrl+kropka (Windows) lub
Command+kropka (Mac OS), aby wyświetlić wszystkie obrazki (nawet te z lokalnymi przesłonięciami opcji
wyświetlania) w konfiguracji wyświetlania szybkiego.
Uwaga: Opcje wyświetlania obrazka nie wpływają na rozdzielczość wyjściową przy eksportowaniu lub drukowaniu
obrazków znajdujących się w dokumencie InDesign. Przy drukowaniu na urządzenie postscriptowi, pakowanie dla
programu GoLive lub eksportowaniu do pliku EPS lub PDF, ostateczna rozdzielczość obrazka zależy od opcji
wyjściowych wybranych dla druku lub eksportu.
Aby zmienić wydajność wyświetlania dokumentu

Dokument zawsze otwiera się, używając domyślnych preferencji wydajności wyświetlania. Można zmienić
wydajność wyświetlania otwartego dokumentu, ale ustawienie to nie zostanie zapisane w dokumencie.
Jeżeli ustawiono odrębne opcje wyświetlania dla niektórych obrazków, można przesłonić to ustawienie, tak aby
wszystkie obiekty korzystały z tych samych opcji.
1 Wybrać polecenie > Wydajność wyświetlania. Wybrać jedną z opcji z podmenu.
2 W przypadku obiektów, dla których ustawiono indywidualne opcje wyświetlania, można wymusić wyświetlanie
ich z ustawieniami dokumentu. W tym celu należy wybrać polecenie Widok > Wydajność wyświetlania >Dopuść
ustawienia wyświetlania na poziomie obiektu. (Symbol zaznaczania wskazuje wybraną opcję.)
Aby zmienić wydajność wyświetlania obiektu

Wydajność wyświetlania poszczególnych obiektów można zmienić. Zarówno preferencje wydajności wyświetlania,
jak i bieżący dokument muszą jednak używać ustawień zezwalających na nadawanie obiektom opcji wydajności
wyświetlania.
Wydajność wyświetlania (Mac OS). Włączyć opcję Zachowaj ustawienia wyświetlania na poziomie obiektu.
2 Wybrać polecenie Widok > Wydajność wyświetlania i włączyć opcję Dopuść Ustawienia wyświetlania na
poziomie obiektu.
3 Zaznaczyć importowaną grafikę za pomocą narzędzia Zaznaczanie lub narzędzia Zaznaczanie
bezpośrednie .
• Wybrać polecenie Obiekt > Wydajność wyświetlania, a następnie wybrać ustawienie wyświetlania.
• Kliknąć prawym przyciskiem myszy (Windows) lub kliknąć przytrzymując klawisz Control (Mac OS) na obrazku,
a następnie wybrać konfigurację wyświetlania z podmenu Wydajność wyświetlania.
Aby usunąć lokalne ustawienia wyświetlania obiektu należy wybrać polecenie Użyj ustawień wyświetlania z z
podmenu Wydajność wyświetlania. Aby usunąć lokalne ustawienia wyświetlania dla wszystkich elementów
graficznych w dokumencie należy wyłączyć opcję Dopuść ustawienia wyświetlania na poziomie obiektu w podmenu
Widok > Preferencje wyświetlania.
Aby ustawić domyślną wydajność wyświetlania

Preferencje wydajności wyświetlania umożliwiają ustawienie domyślnej opcji, której InDesign używa do
wyświetlania wszystkich otwieranych dokumentów. Po otwarciu dokumentu można zmienić jego wydajność
wyświetlania, używając menu Widok. Można również zmienić ustawienia dla poszczególnych obiektów, posługując
się menu Obiekt. Na przykład, pracując nad projektami zawierającymi wiele fotografii w dużej rozdzielczości (np.
nad katalogiem), można ustawić opcje tak, aby wszystkie dokumenty otwierały się szybko. Wówczas warto wybrać
opcję Szybka jako domyślne ustawienie wyświetlania. Aby obejrzeć obrazki dokładniej, można przełączyć widok
dokumentu na opcję Typowa lub Wysoka jakość (pozostawiając preferencje na ustawieniu Szybka).
Można także zdecydować się na wyświetlenie lub przesłonięcie ustawień wyświetlania dla poszczególnych obiektów.
Jeżeli włączy się opcję Zachowaj ustawienia wyświetlania na poziomie obiektu, to wszystkie ustawienia nadane
obiektom zostaną zapisane w dokumencie.
2 Z menu Widok domyślny wybrać opcję Typowa, Szybka albo Wysoka jakość. Wybrana opcja wyświetlania będzie
używana dla wszystkich otwieranych lub tworzonych dokumentów.
• Aby wyświetlać i zapisywać ustawienia wyświetlania nadane poszczególnym obiektom, zaznaczyć opcję Zachowaj
ustawienia wyświetlania na poziomie obiektu.
• Aby wyświetlać wszystkie elementy graficzne za pomocą opcji domyślnej, wyłączyć opcję Zachowaj ustawienia
wyświetlania na poziomie obiektu.
Aby dostosować opcje wydajności wyświetlania

Definicje każdej z opcji wydajności wyświetlania (Szybka, Typowa, Wysoka jakość) można modyfikować. Każda
opcja wyświetlania ma różne ustawienia, sterujące wyświetlaniem obrazków rastrowych (map bitowych), grafiki
wektorowej i efektów przezroczystości.
2 W sekcji Dostosuj opcje wyświetlania wybrać opcję, którą użytkownik chce zmodyfikować.
3 Przesunąć suwak Obrazki bitmapowe lub Grafika wektorowa na pożądane ustawienie:
Szare pole Zamiast obrazka rysuje szare pole.
Prewka Rysuje obrazek w rozdzielczości zastępczej (72 dpi).
Wysoka rozdzielczość Rysuje obrazek z maksymalną rozdzielczością obsługiwaną przez monitor i bieżące
ustawienia wyświetlania.
4 Przesunąć suwak Przezroczystość na pożądane ustawienie:
Wyłączony Powoduje, że efekty przezroczystości nie są wyświetlane.
Niska jakość Wyświetla podstawową przezroczystość (krycie i tryby mieszania), natomiast efekty przezroczystości
(cienie i wtapianie) są wyświetlane w przybliżeniu, w niskiej rozdzielczości.
Uwaga: W tym trybie zawartość strony nie jest izolowana od tła; dlatego też obiekty z trybami mieszania innymi niż
normalny mogą wyglądać inaczej niż w innych aplikacjach i na ostatecznym wydruku lub renderingu
Średnia jakość Wyświetla cienie i wtapianie ze średnią rozdzielczością. Tryb ten jest zalecany do większości prac za
wyjątkiem dokumentów, które zawierają wyjątkowo dużo przezroczystości lub efektów.
Wysoka jakość Wyświetla cienie i wtapianie, otoczki CMYK oraz izolację rozkładówki w wyższej rozdzielczości (144
dpi).
Uwaga: Jeżeli przestrzeń mieszania dokumentu to CMYK, po włączeniu trybu podglądu nadruku lub próby ekranowej
otoczka przezroczystości przetwarzana jest w modelu CMYK, a nie RGB. Oznacza to, że częściowo przezroczyste kolory
CMYK są wyświetlane jako tinty CMYK.
5 Aby korzystać z wygładzania tekstu, obrysów, wypełnień i innych elementów strony, zaznaczyć opcję Włącz
wygładzanie. Jeżeli tekst zostanie przekonwertowany na kontury, to powstałe kontury można wygładzać (tylko Mac
OS).
6 Aby ustawić wielkość w punktach, poniżej której tekst ma być wyświetlany jako szary pasek, wpisać wartość w
pole Tekst maczkiem poniżej.
7 Przesunąć suwak Przewijanie na pożądane ustawienie:
Lepsza wydajność Podczas przewijania wyświetla obrazki i tekst jako szare pola, co pozwala przewijać szybciej.
Obrazki maczkiem (środek suwaka) Podczas przewijania obrazki będą wyświetlane jako szare pola, a tekst bez
zmian.
Wysoka jakość Wyświetla podczas przewijania cały tekst i grafikę. Opcja ta może zmniejszyć szybkość przewijania
przez strony.
Aby zresetować wszystkie parametry z powrotem do ustawień domyślnych, należy nacisnąć przycisk Użyj wartości
domyślnych.
Zobacz także
Àby wygładzać krawędzie' na stronie 68
Àby pisać tekst maczkiem' na stronie 68
Ìnformacje o przezroczystości' na stronie 497
Zarządzanie łączami do grafiki

Informacje o łączach i grafice osadzonej
Podczas umieszczania grafiki jej oryginalny plik nie jest kopiowany do dokumentu. InDesign tworzy dla potrzeb
układu podgląd tego pliku w rozdzielczości ekranowej, tak aby można było wyświetlić i ułożyć grafikę. Program
tworzy przy tym łącze do oryginalnego pliku na dysku, czyli utrzymuje ścieżkę do niego. Podczas eksportowania lub
drukowania InDesign używa tego łącza do wczytania oryginalnej grafiki, tworząc wersję finalną przy użyciu
oryginału w pełnej rozdzielczości.
Łącza pozwalają zminimalizować rozmiar dokumentu, ponieważ grafika przechowywana jest poza plikiem
dokumentu. Po umieszczeniu grafiki można ją wykorzystać wiele razy, nie zwiększając znacząco rozmiaru
dokumentu; można także jednocześnie uaktualnić wszystkie łącza.
Jeżeli umieszczany obrazek rastrowy zajmuje 48K lub mniej, InDesign automatycznie osadza grafikę w pełnej
rozdzielczości, zamiast tworzyć do potrzeb układu podgląd w rozdzielczości ekranowej. InDesign wyświetla te
obrazki na palecie Łącza, tak aby można było kontrolować ich wersje i uaktualniać je w razie potrzeby. Jednak łącze
to nie jest niezbędne do uzyskania optymalnego wydruku.
Uwaga: Jeżeli przeniesie się dokument do innego foldera lub na inny dysk (np. zanosząc go do usługodawcy), należy
pamiętać o przeniesieniu również plików graficznych; nie są one zapisywane wewnątrz dokumentu. Korzystając z
funkcji Weryfikacja i Pakiet można automatycznie skopiować wszystkie potrzebne pliki.
Zobacz także
Àby spakować pliki' na stronie 694
Informacje o palecie Łącza

Wszystkie pliki umieszczone w dokumencie wykazywane są na palecie Łącza. Dotyczy to zarówno zasobów
lokalnych (na dysku) jak i zasobów zarządzanych na serwerze. Jednak pliki wklejone ze strony WWW w Internet
Explorerze nie pojawią się na tej palecie.
Uwaga: Podczas pracy z plikami z projektu Adobe Version Cue paleta Łącza wyświetla dodatkowe informacje o plikach.
Więcej informacji można znaleźć w częściach Àby wyświetlić warianty i wersje na palecie Łącza' na stronie 135 oraz
Òbsługa plików projektu za pomocą palety Łącza' na stronie 135.
B
C
D
E
F
G
H I J K
Łącza, paleta
A. Nazwa przyłączonego pliku graficznego B. Strona zawierająca grafikę połączoną C. Ikona łącza osadzonego D. Ikona łącza
zmodyfikowanego E. Ikona łącza brakującego F. Ikona przesłonięcia widoczności warstw G. Ikona kompozycji (przeglądówki) Adobe Stock
Photos H. Przycisk Łącz ponownie I. Przycisk Idź do łącza J. Przycisk Uaktualnij łącze K. Przycisk Edytuj oryginał
Połączony plik może pojawiać się na palecie Łącza na różne sposoby:

Aktualny W przypadku pliku aktualnego wyświetlana jest tylko nazwa pliku i strona w dokumencie.
Zmodyfikowany W przypadku pliku zmodyfikowanego wyświetlana jest ikona łącza zmodyfikowanego: żółty
trójkąt z wykrzyknikiem. Ikona ta oznacza, że wersja pliku na dysku jest nowsza niż wersja, która została
wprowadzona do dokumentu. Ikona ta pojawi się na przykład wtedy, gdy zaimportuje się obrazek Photoshopa do
InDesign, a następnie inny użytkownik zmodyfikuje i zapisze tę oryginalną grafikę w Photoshopie.
Brakujący W przypadku brakującego pliku wyświetlana jest ikona łącza brakującego: czerwone kółko ze znakiem
zapytania. Obrazek nie znajduje się już w miejscu, z którego został zaimportowany, chociaż ciągle może gdzieś
istnieć. Może się to zdarzyć na przykład wtedy, gdy ktoś przeniesie oryginalny plik do innego foldera lub na inny
serwer po tym, jak został on zaimportowany do dokumentu InDesign. Nie wiadomo, czy brakujący plik jest aktualny,
dopóki nie odnajdzie się oryginału. Jeżeli wydrukuje się lub wyeksportuje dokument w sytuacji, gdy wyświetlona jest
ta ikona, to plik może nie uzyskać pełnej rozdzielczości.
Osadzony W przypadku pliku osadzonego wyświetlany jest prostokąt z obiektami, reprezentujący pliki lub grafikę
osadzoną. Osadzenie zawartości pliku połączonego powoduje zawieszenie operacji zarządzania tym łączem. Jeżeli
bieżące łącze podlega obecnie operacji “edycji w miejscu”, opcja ta nie jest dostępna. Usunięcie osadzenia pliku
przywraca operacje zarządzania łączem.
Zobacz także
`Projekty zarządzane przez Version Cue' na stronie 111
Aby używać palety Łącza

Za pomocą palety Łącza można rozpoznawać, zaznaczać, monitorować i uaktualniać pliki połączone z plikami
zewnętrznymi.
• Aby wyświetlić paletę Łącza, należy wybrać polecenie Okno > Łącza. Każdy plik połączony i każdy plik
automatycznie osadzony jest opisany swoją nazwą.
• Aby zaznaczyć i wyświetlić połączoną grafikę, zaznaczyć łącze na palecie Łącza i nacisnąć przycisk Idź do
łącza , albo wybrać polecenie Idź do łącza z menu palety. InDesign wyśrodkowuje wyświetlanie wokół
zaznaczonej grafiki.
• Aby sortować łącza na palecie, wybrać polecenie Sortuj według statusu, Sortuj według nazwy lub Sortuj według
strony z menu palety Łącza.
• Aby zakupić zdjęcie przyłączone z kolekcji Adobe Stock Photo, należy zaznaczyć tę fotografię i wybrać polecenie
Zakup to zdjęcie z menu palety Łącza. Następnie wykonać instrukcje podawane przez program Adobe Bridge.
Zobacz także
`Korzystanie z usługi Adobe Stock Photos w programie InDesign' na stronie 434
Aby wyświetlić informacje o łączu

Okno dialogowe Informacja o łączu wyświetla informacje o zaznaczonym pliku połączonym. Sekcje Data, Czas i
Rozmiar podają informacje o połączonym pliku dotyczące momentu, w którym został po raz ostatni umieszczony
lub uaktualniony.
Sekcja Potrzebne łącze podaje, czy niezbędne jest łącze do wersji pliku o pełnej rozdzielczości. Pliki, które są
automatycznie osadzane podczas importowania (mniejsze niż 48K oraz pliki tekstowe) nie wymagają łączy.
Uwaga: Podczas pracy z plikami z projektu Adobe Version Cue paleta Łącza wyświetla dodatkowe informacje o plikach.
1 Dwukrotnie kliknąć na łączu lub zaznaczyć łącze i wybrać polecenie Informacje o łączu z menu palety Łącza.
• Aby zastąpić lub uaktualnić bieżący plik (wymieniony w sekcji Nazwa), nacisnąć przycisk Łącz ponownie,
odszukać i zaznaczyć nowy plik, a następnie nacisnąć przycisk OK.
• Nacisnąć przycisk Następny lub Poprzedni, aby obejrzeć informacje o innych łączach na palecie Łącza.
Zobacz także
`Projekty zarządzane przez Version Cue' na stronie 111
Àby wyświetlić metadane przyłączonych plików' na stronie 453
Aby wyświetlić metadane przyłączonych plików

Jeżeli plik umieszczony w programie InDesign zawiera metadane, to można je wyświetlać za pomocą palety Łącza.
Nie można edytować ani zastępować metadanych związanych z przyłączonym plikiem; można jednak zachować
kopię tych metadanych w szablonie i zastosować je do plików utworzonych w programie InDesign.
1 Zaznaczyć plik na palecie Łącza.
2 Z menu palety Łącza wybrać polecenie Łącze Informacje o pliku. Pojawi się okno dialogowe wyświetlające
metadane z wybranego pliku.
3 Aby zapisać metadane w postaci szablonu, wybrać polecenie Zapisz szablon metadanych z wyskakującego menu
na górze okna dialogowego Informacje o pliku.
Metadane można oglądać także na palecie Informacje. W tym celu należy zaznaczyć obiekt, którego metadane mają
zostać wyświetlone, a następnie wybrać polecenie Informacje o pliku z menu palety Informacje.
Zobacz także
Ìnformacje o metadanych' na stronie 93
Àby zapisać metadane jako szablon lub plik XMP' na stronie 59
Aby osadzić obrazek w dokumencie

Zamiast tworzyć łącze do umieszczonego pliku, można taki plik osadzić (czyli zapisać) w dokumencie. Osadzenie
pliku powoduje zerwanie łącza z oryginałem. Paleta Łącza nie ostrzega wówczas, że oryginał uległ zmianie. Nie
można też automatycznie uaktualnić pliku.
Należy również pamiętać, że osadzenie pliku zamiast połączenia z oryginałem powoduje zwiększenie rozmiaru
dokumentu.
1 Zaznaczyć plik na palecie Łącza.
2 Wybrać polecenie Wstaw plik z menu palety Łącza. Plik pozostanie na palecie Łącza i będzie oznaczany ikoną
pliku osadzonego .
Uwaga: W przypadku pliku tekstowego wymienionego na palecie Łącza, należy wybrać polecenie Odłącz z menu palety.
Gdy osadzi się plik tekstowy, jego nazwa jest usuwana z palety Łącza.
Aby usunąć osadzenie pliku połączonego

1 Zaznaczyć jeden lub więcej plików osadzonych na palecie Łącza.
• Wybrać polecenie Usuń osadzenie pliku z menu palety Łącza.
• Nacisnąć przycisk Łącz ponownie lub wybrać polecenie Łącz ponownie z menu palety Łącza.
3 Połączyć plik z plikiem oryginalnym lub z folderem tworzonym przez InDesign z danych osadzonych, zapisanych
w dokumencie.
Uaktualnianie, odtwarzanie, zmiana przypisania i zastępowanie łączy

Za pomocą palety Łącza można sprawdzać status dowolnego łącza lub zastępować pliki wersjami uaktualnionymi
lub innymi plikami.
Po uaktualnieniu lub odtworzeniu (ponownym nawiązaniu) łącza z plikiem zachowywane są wszystkie
przekształcenia wykonane w programie InDesign. Na przykład, jeżeli zaimportuje się kwadratowy obrazek o
wymiarach 4 na 4 cm, obróci się go o 30 stopni, a następnie ponownie połączy z nieobróconym obrazkiem o
wymiarach 6 na 8 cm, to InDesign przeskaluje nową grafikę do wymiaru 4 na 4 cm i obróci ją o 30 stopni,
dopasowując ją do tego samego położenia w układzie, które zajmował poprzedni obrazek.
Uwaga: Umieszczone pliki EPS mogą zawierać łącza OPI, które pojawiają się na palecie Łącza. Nie należy ponownie
nawiązywać łączy OPI do plików innych niż zamierzone przez twórcę pliku EPS, gdyż może to spowodować problemy
z pobieraniem czcionek i rozbarwianiem.
Aby uaktualnić zmodyfikowane łącza

1 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Łącza:
• Aby uaktualnić konkretne łącza, należy zaznaczyć jedną lub kilka pozycji oznaczonych ikoną łącza
zmodyfikowanego .
• Aby uaktualnić wszystkie zmodyfikowane łącza, usunąć zaznaczenie ze wszystkich pozycji, klikając na dole palety
Łącza.
2 Nacisnąć przycisk Uaktualnij łącze , lub wybrać polecenie Uaktualnij łącze z menu palety Łącza.
Aby odtworzyć pojedyncze brakujące łącze lub zastąpić łącze innym plikiem
źródłowym
• Aby odtworzyć łącze brakujące, zaznaczyć dowolne łącze na palecie Łącza oznaczone ikoną łącza brakującego.
• Aby zastąpić łącze innym plikiem, zaznaczyć dowolne łącze na palecie Łącza. Nacisnąć przycisk Łącz
ponownie , lub wybrać polecenie Łącz ponownie z menu palety Łącza.
2 W wyświetlonym oknie dialogowym wykonać jedną z następujących czynności:
• Wpisać nową ścieżkę pliku w pole tekstowe Położenie.
• Odszukać i zaznaczyć plik.
3 Nacisnąć przycisk Otwórz (Windows) lub Wybierz (Mac OS).
Uwaga: Jeżeli wszystkie brakujące pliki znajdują się w tym samym folderze, można odtworzyć je wszystkie na raz:
najpierw należy zaznaczyć wszystkie brakujące łącza (lub odznaczyć wszystko) i odtworzyć jedno łącze. Pozostałe łącza
brakujące zostaną wówczas odtworzone automatycznie.
Aby odtworzyć wszystkie brakujące łącza

• Usunąć zaznaczenie z wszystkich łączy, klikając na dół palety.
• Zaznaczyć wszystkie łącza brakujące.
2 Nacisnąć przycisk Łącz ponownie lub wybrać polecenie Łącz ponownie z menu palety Łącza.
3 Odszukać plik w pojawiającym się oknie dialogowym, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz (Windows) lub
Wybierz (Mac OS).
4 Powtórzyć dla każdego pliku, który pojawi się w oknie dialogowym Łącz ponownie.
Aby zastąpić zaimportowany plik za pomocą polecenia Umieść

• Aby zastąpić zawartość ramki graficznej, np. grafiki importowanej, należy wybrać narzędzie do zaznaczania i
zaznaczyć ramkę.
• Aby zastąpić zawartość ramki tekstowej, należy wybrać narzędzie Tekst i umieścić punkt wstawiania w ramce, a
następnie wybrać polecenie Edycja > Zaznacz wszystko.
3 Odszukać i zaznaczyć nowy plik, który ma zostać wstawiony.
4 Zaznaczyć opcję Zastąp wybrany element, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz (Windows) lub Wybierz (Mac
OS).
Jeżeli to konieczne, można dopasować ramkę do nowej grafiki. W tym celu należy zaznaczyć ramkę i nacisnąć
przycisk Dopasuj ramkę do zawartości na palecie Sterowanie.
Aby edytować grafikę oryginalną

Polecenie Edytuj oryginał umożliwia edytowanie większości obrazków w aplikacji, w której powstały. Polecenie to
otwiera grafikę w oryginalnej aplikacji, gdzie można ją stosownie zmodyfikować. Po zapisaniu pliku, InDesign
uaktualnia dokument nową wersją grafiki.
Uwaga: Jeżeli zamiast grafiki pobierze się do edycji i zaznaczy zarządzaną ramkę graficzną (wyeksportowaną
uprzednio do InCopy), to dana grafika otworzy się w programie InCopy.
• Zaznaczyć w układzie dokumentu grafikę przeznaczoną do edycji i wybrać polecenie Edycja > Edytuj oryginał.
• Zaznaczyć łącze na palecie Łącza i nacisnąć przycisk Edytuj oryginał .
2 Po wprowadzeniu zmian w oryginalnej aplikacji, zapisać plik.
Biblioteki obiektów
Informacje o bibliotekach obiektów
Biblioteki obiektów pomagają w organizowaniu najczęściej używanych obrazków, tekstów i stron. Do biblioteki
można dodawać także linie pomocnicze miarki, siatki, narysowane kształty i zgrupowane obrazki. Można tworzyć
dowolną liczbę bibliotek - na przykład, można tworzyć różne biblioteki obiektów do różnych projektów lub dla
różnych klientów.
Podczas sesji roboczej można otworzyć tyle bibliotek obiektów, na ile pozwoli pamięć systemu. Biblioteki obiektów
można udostępniać użytkownikom z różnych serwerów i wykorzystywać na różnych platformach, ale tę samą
bibliotekę może otworzyć tylko jedna osoba na raz. Jeżeli biblioteka obiektów zawiera pliki tekstowe, czcionki
wykorzystywane w tych plikach muszą być dostępne i aktywne na wszystkich systemach, które będą korzystały z
biblioteki.
Po dodaniu do biblioteki elementu strony, na przykład obrazka, InDesign zachowuje wszystkie atrybuty, które
zostały zaimportowane lub nadane. Na przykład, jeżeli doda się obrazek z dokumentu InDesign do biblioteki
obiektów, to kopia w bibliotece będzie powielała oryginał, wraz z jego informacjami o łączach, dzięki czemu będzie
można ją uaktualnić po zmianie pliku na dysku.
Jeżeli usunie się obiekt z dokumentu InDesign, to jego miniaturka będzie nadal widoczna na palecie biblioteki, a
wszystkie informacje o łączu pozostaną nienaruszone. Jeżeli przeniesie się lub usunie obiekt oryginalny, to przy
następnym umieszczeniu tego obiektu w dokumencie z palety biblioteki obok jego nazwy na palecie Łącza pojawi się
ikona łącza brakującego.
Obiekty w bibliotece można rozpoznawać i wyszukiwać według tytułu, daty dodania do biblioteki lub według słów
kluczowych. Można także upraszczać widok biblioteki obiektów, sortując pozycje i wyświetlając ich podzbiory. Na
przykład, można ukryć wszystkie obiekty poza plikami EPS.
B C D E
Biblioteka obiektów na palecie Biblioteka
A. Miniaturka i nazwa obiektu B. Przycisk Informacje o pozycji biblioteki C. Przycisk Pokaż podzbiór biblioteki D. Przycisk Nowa pozycja
biblioteki E. Przycisk Usuń pozycję biblioteki
Podczas dodawania obiektu do biblioteki obiektów InDesign zapisuje automatycznie wszystkie atrybuty strony,
tekstu i obrazka, a także utrzymuje korelacje między obiektami biblioteki a innymi elementami strony w następujący
sposób:
• Elementy zgrupowane w dokumencie InDesign i przeciągnięte na paletę Biblioteka pozostaną zgrupowane po
wyciągnięciu z palety Biblioteka.
• Tekst zachowuje formatowanie.
• Style akapitowe, znakowe i obiektowe, które mają takie same nazwy, jak style w dokumencie docelowym, są
konwertowane na te style dokumentu docelowego; te, które mają inne nazwy, są dodawane do dokumentu.
• Oryginalne warstwy obiektu są zachowywane, jeżeli włączono opcję Wklejanie uwzględnia warstwy w menu
palety Warstwy.
Aby utworzyć bibliotekę obiektów

Biblioteka obiektów stanowi nazwany plik na dysku. Podczas tworzenia biblioteki określa się miejsce, w którym ma
być ona przechowywana. Po otwarciu biblioteki pojawia się ona jako paleta, którą można zgrupować z innymi
paletami; nazwa biblioteki obiektów pojawia się na zakładce palety. Zamknięcie biblioteki obiektów usuwa ją z
bieżącej sesji, ale nie usuwa pliku.
Do biblioteki można szybko dodawać lub usuwać z niej obiekty, zaznaczone elementy strony lub całe strony
elementów. Można także dodawać lub przenosić obiekty między dwiema bibliotekami.
InDesign CS2 otwiera biblioteki obiektów utworzone w programie InDesign CS. Jednak biblioteki obiektów
utworzone we wcześniejszych wersjach trzeba będzie zbudować ponownie.
1 Wybrać polecenie Plik > Nowy> Biblioteka.
2 Określić położenie i nazwę biblioteki, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz. Należy pamiętać, że podana nazwa
stanie się nazwą zakładki palety biblioteki.
Aby otworzyć istniejącą bibliotekę

• Jeżeli w bieżącej sesji już otwarto bibliotekę (i nie zamknięto jej), wybrać plik biblioteki z menu Okno
• Jeżeli nie otwarto jeszcze biblioteki, wybrać polecenie Plik > Otwórz. Wybrać przynajmniej jedną bibliotekę. W
systemie Windows pliki bibliotek używają rozszerzenia INDL.
Aby dodać do biblioteki stronę lub obiekt

• Przeciągnąć jeden lub więcej obiektów z okna dokumentu na aktywną paletę Biblioteka.
• Zaznaczyć jeden lub więcej obiektów w oknie dokumentu i nacisnąć przycisk Nowy obiekt na palecie Biblioteka.
• Zaznaczyć jeden lub więcej obiektów w oknie dokumentu i wybrać polecenie Dodaj obiekt z menu palety
Biblioteka.
• Wybrać polecenie Dodaj elementy na stronie jako odrębne obiekty z menu palety Biblioteka obiektów, aby dodać
wszystkie obiekty jako odrębne pozycje biblioteki.
• Wybrać polecenie Dodaj elementy na stronie z menu palety Biblioteka obiektów, aby dodać wszystkie obiekty jako
jedną pozycję biblioteki.
Jeżeli podczas wykonywania powyższych czynności przytrzyma się klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS),
podczas dodawania obiektu do biblioteki pojawi się okno dialogowe Informacja o obiekcie.
Aby uaktualnić obiekt biblioteki nową pozycją

1 W oknie dokumentu zaznaczyć element, który ma zostać dodany do palety Biblioteka.
2 Na palecie Biblioteka zaznaczyć obiekt, który ma zostać zastąpiony. Następnie wybrać polecenie Uaktualnij
pozycję biblioteki z menu palety.
Aby dodać obiekt z biblioteki do dokumentu

• Przeciągnąć obiekt z palety Biblioteka do okna dokumentu.

• Zaznaczyć obiekt na palecie Biblioteka i wybrać polecenie Umieść obiekt z menu palety Biblioteka.
Aby skopiować obiekt z jednej biblioteki do innej

1 Wyciągnąć zakładkę palety jednej z bibliotek z grupy palet Biblioteka. Spowoduje to rozdzielenie grupy, dzięki
czemu obie biblioteki będą jednocześnie widoczne.
• Aby skopiować obiekt z jednej biblioteki do innej, należy przeciągnąć pozycję z jednej karty na palecie Biblioteka
na inną kartę.
• Aby przenieść obiekt z jednej biblioteki do innej, należy przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS)
i przeciągnąć pozycję z jednej karty na palecie Biblioteka na inną kartę.
Aby usunąć obiekt z biblioteki

❖ Zaznaczyć obiekt na palecie Biblioteka i wykonać jedną z następujących czynności:
• Nacisnąć przycisk Usuń pozycję biblioteki.

• Przeciągnąć pozycję na przycisk Usuń pozycję biblioteki.
• Wybrać polecenie Usuń obiekt z menu palety Biblioteka.
Aby zamknąć bibliotekę

1 Kliknąć kartę biblioteki, która ma zostać zamknięta.
2 Wybrać polecenie Zamknij bibliotekę z menu palety Biblioteka.
Aby usunąć bibliotekę

❖ W Eksploratorze (Windows) lub Finderze (Mac OS) przeciągnąć plik biblioteki do kosza. W systemie Windows
pliki bibliotek mają rozszerzenie INDL.
Aby zmienić sposób wyświetlania biblioteki obiektów

Biblioteka obiektów może wyświetlać obiekty jako miniaturki lub jako listę tekstową. Ponadto można sortować
miniaturki lub listę tekstową według nazwy, wieku lub typu obiektu. Widok listy tekstowej i opcje sortowania są
szczególnie przydatne w sytuacji, gdy skatalogowano wiele obiektów.
• Aby wyświetlić obiekty jako miniaturki, wybrać polecenie Widok miniaturek z menu palety Biblioteka.
• Aby wyświetlić obiekty jako listę tekstową, wybrać polecenie Widok listy z menu palety Biblioteka.
• Aby posortować obiekty, wybrać polecenie Sortuj obiekty z menu palety Biblioteka, a następnie polecenie wg
nazwy, według daty - najstarsze, według daty - najnowsze lub według tekstu.
Aby wyświetlić wszystkie obiekty

❖ Wybrać polecenie Pokaż wszystko z menu palety Biblioteka.
Aby wyświetlić, dodać lub edytować informacje biblioteczne

W przypadku dużych lub licznych bibliotek obiektów można skatalogować informacje biblioteczne, wykorzystując
nazwę, typ lub słowa w opisie obiektów.
1 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Biblioteka:
• Dwukrotnie kliknąć dowolny obiekt.
• Zaznaczyć obiekt i nacisnąć przycisk Informacje o obiekcie biblioteki.
• Zaznaczyć obiekt i wybrać polecenie Informacje o obiekcie z menu palety Biblioteka.
2 Stosownie do potrzeb obejrzeć lub zmienić opcje Nazwa obiektu, Tekst obiektu lub Opis, a następnie nacisnąć
przycisk OK.
Aby odszukać obiekty w bibliotece

Podczas wyszukiwania obiektów wszystkie obiekty poza rezultatami wyszukiwania są ukrywane. Funkcji
wyszukiwania można używać także do wyświetlenia lub ukrycia poszczególnych kategorii obiektów. Na przykład,
można wyświetlić tylko obiekty, których nazwa zawiera słowo “gwiazdka”.
1 Wybrać polecenie Pokaż podzbiór z menu palety Biblioteka lub nacisnąć przycisk Pokaż podzbiór biblioteki.
• Aby przeszukać wszystkie obiekty w bibliotece, zaznaczyć opcję Przeszukaj całą bibliotekę.
• Aby przeszukać tylko obiekty wyświetlone w danym momencie w bibliotece (uzupełniając poprzednie
wyszukiwanie), zaznaczyć opcję Przeszukaj obecnie wyświetlone pozycje.
3 Wybrać kategorię z pierwszego menu w sekcji Parametry.

4 W drugim menu określić, czy kategoria wybrana z pierwszego ma być zawarta w wyszukiwaniu czy wyłączona z
wyszukiwania
5 Po prawej stronie drugiego menu wpisać słowo lub frazę, która ma zostać wyszukana w podanej kategorii.
6 Aby dodać kryteria wyszukiwania, nacisnąć przycisk Więcej możliwości (do pięciu razy). Każde naciśnięcie
dodaje jeden warunek wyszukiwania. Aby usunąć kryteria wyszukiwania, nacisnąć przycisk Mniej możliwości;
każde naciśnięcie usuwa jeden warunek wyszukiwania.
7 Aby wyświetlić tylko te obiekty, które spełniają kryteria wyszukiwania, zaznaczyć Uwzględnij wszystkie. Aby
wyświetlić obiekty które spełniają co najmniej jedno kryterium, zaznaczyć Uwzględnij dowolne.
8 Nacisnąć przycisk OK, aby rozpocząć wyszukiwanie.
Aby ponownie wyświetlić wszystkie obiekty, wybrać polecenie Pokaż wszystkie z menu palety Biblioteka.
461
Rozdział 17: Ramki i obiekty
Zaznaczanie obiektów
Informacje o zaznaczaniu obiektów
Obiekt to każdy drukowalny element w oknie dokumentu lub na obszarze roboczym, np. ścieżka lub zaimportowany
obrazek. Ramka lub ścieżka to rysowany obiekt, który może pełnić rolę linii, wypełnionego elementu graficznego,
albo kontenera na tekst lub grafikę. (Zobacz Ìnformacje o ścieżkach i ramkach' na stronie 214.) Żeby modyfikować
obiekt, trzeba go najpierw zaznaczyć za pomocą narzędzia Zaznaczanie.
Obiekty w programie InDesign można zaznaczać na dwa sposoby:
• Aby przeprowadzać ogólne czynności związane z układem, takie jak zmiana położenia czy rozmiaru obiektów,
zaznacza się ich ramkę lub obwiednię (prostokąt z ośmioma uchwytami). (Zobacz Ìnformacje o obwiedniach' na
stronie 462.)
• Do zadań takich jak zmiana rozmiaru grafiki importowanej, rysowanie i edytowanie ścieżek oraz tekstu, zaznacza
się zawartość ramki (np. tekst lub importowaną grafikę) albo poszczególne punkty na ścieżce. (Zobacz Àby
zaznaczyć tekst' na stronie 238 oraz Àby zaznaczyć ścieżkę lub punkty na ścieżce' na stronie 463.)
Ścieżka z zaznaczoną obwiednią (po lewej) w porównaniu do ścieżki z zaznaczonymi punktami kontrolnymi (po prawej)
Uwaga: Importowany element graficzny zawsze znajduje się wewnątrz ramki. Można zaznaczyć ramkę i grafikę, tylko
grafikę, albo tylko ramkę. Informacje o tym, jak InDesign sygnalizuje różne sposoby zaznaczenia można znaleźć w
części `Modyfikowanie obiektów za pomocą ramek graficznych' na stronie 488.
W przypadku obiektów o kształcie prostokątnym trudno niekiedy dostrzec różnicę między obiektem a jego
obwiednią. Obwiednia zawsze wyświetlana jest z ośmioma dużymi, pustymi punktami kontrolnymi. Ścieżka o
kształcie prostokątnym wyświetlana jest z czterema małymi punktami kontrolnymi (mogą one być puste lub
wypełnione).
Zaznaczona obwiednia (po lewej) i dla porównania zaznaczona ścieżka o kształcie prostokątnym (po prawej)
Zobacz także
Àby zaznaczyć linie pomocnicze miarki' na stronie 192
Àby zaznaczyć obiekty zagnieżdżone, zgrupowane lub nakładające się na siebie' na stronie 465
`Klawisze do zaznaczania i przenoszenia obiektów' na stronie 771
Informacje o metodach zaznaczania

InDesign oferuje następujące metody i narzędzia:
Narzędzie Zaznaczanie umożliwia zaznaczanie ramek tekstowych i graficznych oraz pracę z obwiedniami
obiektów.
Narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie możliwia zaznaczanie zawartości ramek, np. umieszczonej grafiki, a także
bezpośrednią pracę z obiektami edytowalnymi, takimi jak ścieżki, prostokąty, albo tekst przekształcony na krzywe.
Narzędzie Tekst umożliwia zaznaczanie tekstu w ramce tekstowej, na ścieżce albo w tabeli.
Menu Zaznacz umożliwia zaznaczenie kontenera obiektu (czyli jego ramki) oraz jego zawartości. Za pomocą menu
Zaznacz można także zaznaczać obiekty na podstawie ich położenia względem innych obiektów. Aby wyświetlić
menu Zaznacz należy wybrać polecenie Obiekt > Zaznacz. Można także kliknąć obiekt prawym przyciskiem myszy
(Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac OS), aby wyświetlić jego menu kontekstowe. (Zobacz Àby
zaznaczyć obiekty zagnieżdżone, zgrupowane lub nakładające się na siebie' na stronie 465.)
Narzędzie Pozycja umożliwia zmianę rozmiarów obrazka, przesuwanie obrazka w ramce oraz przenoszenie
ramki wraz z obrazkiem na inne miejsce w dokumencie.
Polecenia menu Edycja Umożliwiają zaznaczenie (lub odznaczenie) wszystkich widocznych obiektów na
rozkładówce.
Aby tymczasowo uaktywnić ostatnio używane narzędzie do zaznaczania w czasie, gdy używa się innego narzędzia,
należy przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS).
Zobacz także
Ìnformacje o narzędziu Pozycja' na stronie 414
Informacje o obwiedniach
W każdym zaznaczonym obiekcie można uaktywnić jego obwiednię — prostokąt reprezentujący wymiary obiektu w
pionie i w poziomie. (W przypadku zgrupowanych obiektów, obwiednia ma postać kropkowanego prostokąta.)
Obwiednia umożliwia szybkie przenoszenie, powielanie i zmianę rozmiaru obiektu bez potrzeby sięgania po inne
narzędzia. W przypadku ścieżek, obwiednia ułatwia pracę z całym obiektem bez ryzyka przypadkowej zmiany
punktów kontrolnych decydujących o jego kształcie.
Po zaznaczeniu obiektu lub obiektów za pomocą narzędzia Zaznaczenie pojawia się obwiednia wskazująca na
rozmiar obiektów. Jeżeli po zaznaczeniu obiektu nie widać obwiedni, to obiekt mógł zostać zaznaczony narzędziem
Zaznaczenie bezpośrednie .
Uwaga: Do precyzyjnego obracania, skalowania i innych modyfikacji, jak np. obrót, można wykorzystać paletę
Sterowanie lub paletę Przekształć.
Zobacz także
Ìnformacje o palecie Sterowanie' na stronie 39
Àby przekształcić obiekt' na stronie 467
Aby zaznaczyć ramkę lub obwiednię

❖ Wybrać narzędzie Zaznaczenie i wykonać jedną z następujących czynności:
• Kliknąć obiekt. Jeżeli jest to niewypełniona ścieżka, należy kliknąć jej krawędź.
• Przeciągnąć kropkowany prostokąt zaznaczenia, czyli marker, dookoła części lub całego obiektu.
• Po zaznaczeniu obiektu wybrać polecenie Zaznacz > Zawartość z menu Obiekt lub z menu kontekstowego
obiektu.
• Po zaznaczeniu obiektu nacisnąć przycisk Zaznacz kontener na palecie Sterowanie.
Aby zaznaczyć ścieżkę lub punkty na ścieżce

Ścieżki w programie InDesign definiowane są przez punkty kontrolne, punkty końcowe oraz linie kierunkowe.
(Zobacz Ìnformacje o liniach i punktach kierunkowych' na stronie 397.) Do zaznaczania punktów kontrolnych i
punktów końcowych służy narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie.
Ścieżka z zaznaczonym jednym punktem (po lewej) i wieloma punktami (po prawej)
❖ Wybrać narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie i kliknąć na ścieżce lub na jednym z punktów ścieżki. Narzędzie
zmienia kształt po przesunięciu nad ścieżkę oraz nad punkt .
Aby zaznaczyć wiele punktów na ścieżce należy przytrzymać klawisz Shift i klikać kolejne punkty. Aby zaznaczyć
wszystkie punkty ścieżki na raz, należy kliknąć punkt w środku obiektu.
Aby zaznaczyć tekst wewnątrz ramki

• Aby zaznaczyć tekst przez przeciąganie, wybrać narzędzie Tekst i kliknąć ramkę tekstową. Pojawi się punkt
wstawiania.
• Wybrać dowolne narzędzie do zaznaczania i dwukrotnie kliknąć ramkę tekstową, aby utworzyć punkt wstawiania
w tekście. InDesign automatycznie przełączy się na narzędzie Tekst.
Aby zaznaczyć obiekt wewnątrz ramki

• Kliknąć obiekt narzędziem Zaznaczenie bezpośrednie . Gdy narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie znajdzie się
nad obiektem graficznym w ramce, automatycznie zmienia się w narzędzie Rączka (Natomiast po umieszczeniu
nad obiektem niegraficznym, np. zagnieżdżoną ścieżką, narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie nie ulega zmianie.)
• Po zaznaczeniu obiektu wybrać polecenie Zaznacz > Zawartość z menu Obiekt lub z menu kontekstowego
obiektu.
• Po zaznaczeniu ramki nacisnąć przycisk Zaznacz zawartość na palecie Sterowanie.
Aby zaznaczyć wiele obiektów

• Aby zaznaczyć wszystkie obiekty na prostokątnym obszarze, wybrać narzędzie Zaznaczenie i przeciągnąć
marker wokół obiektów, które mają zostać zaznaczone.
• Aby zaznaczyć obiekty nieleżące obok siebie, wybrać narzędzie Zaznaczenie, zaznaczyć obiekt, a następnie
przytrzymać klawisz Shift i klikać kolejne obiekty. Kliknięcie obiektu zaznaczonego powoduje usunięcie ich z
zaznaczenia.
• Aby dodać więcej obiektów do zaznaczenia, przytrzymać klawisz Shift i przeciągnąć narzędziem Zaznaczenie,
tworząc marker wokół innych obiektów. Przeciągnięcie wokół obiektów zaznaczonych powoduje usunięcie ich z
zaznaczenia.
Aby zaznaczyć konkretne obiekty zagnieżdżone w grupach lub ramkach, należy wykorzystać te same techniki, ale
wybierając narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie.
Zaznaczanie wszystkich obiektów

Do zaznaczenia wszystkich obiektów na rozkładówce i w obszarze roboczym służy polecenie Zaznacz wszystko. O
tym, w jaki sposób obiekty zostaną zaznaczone przez polecenie Zaznacz wszystko, decyduje bieżące narzędzie:
• Jeżeli aktywne jest narzędzie Zaznaczenie , ścieżki i ramki zostaną zaznaczone z uaktywnieniem obwiedni.
• Jeżeli aktywne jest narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie ścieżki i ramki zostaną zaznaczone z uaktywnieniem
punktów kontrolnych.
• Jeżeli aktywne jest dowolne inne narzędzie, to o sposobie zaznaczenia obiektu (uaktywnienie obwiedni lub
punktów kontrolnych) decyduje ostatnio użyte narzędzie do zaznaczania.
• Jeżeli użyto narzędzia Tekst do kliknięcia w ramce tekstowej (na co wskazuje migająca pionowa kreska), to
wybranie polecenia Edycja > Zaznacz wszystko spowoduje zaznaczenie całego tekstu w tej ramce, a także tekstu
we wszystkich ramkach z nią powiązanych. Nie zostaną jednak zaznaczone inne obiekty.
Polecenie Zaznacz wszystko nie spowoduje zaznaczenia następujących elementów:
• Obiektów zagnieżdżonych w grupach lub ramkach. Zaznaczony zostanie tylko obiekt macierzysty.
• Obiektów umieszczonych na warstwach zablokowanych lub ukrytych.
• Obiektów na rozkładówkach i w obszarach roboczych innych niż opracowywana rozkładówka, poza sytuacją, gdy
zaznacza się tekst powiązany, korzystając z narzędzia Tekst.
Aby zaznaczyć obiekty lub usunąć z nich zaznaczenie

• Aby zaznaczyć wszystkie obiekty na rozkładówce i w jej obszarze roboczym, gdy aktywne jest narzędzie
Zaznaczanie lub narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie , wybrać polecenie Edycja > Zaznacz wszystko.
• Aby usunąć zaznaczenie ze wszystkich obiektów na rozkładówce i jej obszarze roboczym, wybrać polecenie
Edycja > Odznacz wszystko. Można też wybrać narzędzie Zaznaczenie lub narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie
i kliknąć w odległości co najmniej 3 pikseli od jakiegokolwiek obiektu.
Zaznaczanie i przenoszenie obiektów nakładających się na siebie

Podczas tworzenia lub importowania obiektów są one układane na stronie w takim porządku, w jakim powstawały.
Każdy kolejny, nowy obiekt pojawia się na wierzchu wszystkich istniejących obiektów. Porządek układania określa,
który obiekt jest na wierzchu, jeżeli dwa obiekty nakładają się na siebie. Porządek układania obiektów można w
dowolnym momencie zmienić, używając poleceń z menu Obiekt > Ułóż.
Podczas zmiany porządku układania nakładających się obiektów trzeba pamiętać o następujących kwestiach:
• Zmiana porządku ułożenia obiektów nie jest czynnością analogiczną do korzystania z palety Warstwy. Na każdej
nazwanej warstwie istnieje odrębny stos obiektów, natomiast polecenia z menu Obiekt > Ułóż sterują układaniem
tylko w granicach danej warstwy. Informacje o tym, jak przenieść obiekt dalej niż spód lub wierzch nazwanej
warstwy, na której się on znajduje, można znaleźć w części Àby zaznaczać, przenosić i kopiować obiekty na
warstwach' na stronie 220. Jeżeli nie utworzono żadnej nazwanej warstwy, to dokument zawiera tylko jeden stos
obiektów na pojedynczej, domyślnej warstwie. Obiekty na stronach wzorcowych istnieją na spodzie każdej
nazwanej warstwy.
• Zaznaczanie obiektów za pomocą poleceń menu kontekstowego nie jest analogiczne do używania poleceń menu
Obiekt > Zaznacz. Zaznaczenia realizowane za pomocą menu kontekstowego oparte są na tym, w którym
dokładnie miejscu kliknięto w celu wyświetlenia tego menu. Oznacza to, że zaznaczony zostanie kolejny obiekt
pod lub nad miejscem kliknięcia, a nie kolejny obiekt w porządku układania.
Uwaga: Zgrupowanie obiektów może zmienić ich porządek układania w stosunku do obiektów niezgrupowanych.
Informacje o obiektach zagnieżdżonych

Gdy pewien obiekt zawarty jest w innym obiekcie, to nazywa się go obiektem zagnieżdżonym. Powszechne są trzy
rodzaje zagnieżdżania: Ścieżki wewnątrz ramek, ramki wewnątrz ramek i grupy wewnątrz grup. Można również
używać kombinacji ścieżek, ramek i grup, budując hierarchie obiektów zagnieżdżonych. Zawsze należy zwracać
uwagę na to, które obiekty lub jakie atrybuty mają zostać zaznaczone, jakie są zaznaczone obecnie, i jakich narzędzi
do zaznaczania trzeba użyć, by zmodyfikować zaznaczenie. Na przykład, obracanie ramki może obrócić jej
zawartość albo nie, w zależności od tego, w jaki sposób zaznaczono tę ramkę.
Do zaznaczania w grupach zagnieżdżonych służą, odpowiednio do potrzeb, narzędzie Zaznaczanie, narzędzie
Zaznaczanie bezpośrednie i narzędzie Zaznaczanie grupowe. Znaki tekstowe zawsze można zaznaczać narzędziem
Tekst, niezależnie od tego, jak głęboko jest zagnieżdżona ramka tekstowa.
Aby zaznaczyć obiekty zagnieżdżone, zgrupowane lub nakładające się na siebie

Jeżeli zagnieździ się obiekty lub umieści je jeden nad drugim na tej samej warstwie, niekiedy trudno jest zaznaczyć
pojedynczy obiekt lub ramkę. Menu Obiekt oraz menu kontekstowe zawierają opcje, które ułatwiają zaznaczanie
pożądanego obiektu.
A B C
Zaznaczanie obiektów zagnieżdżonych

A. Zaznaczony obrazek B. Zaznaczona ramka zawierająca obrazek C. Zaznaczona grupa zawierająca ramkę
1 Kliknąć Obiekt narzędziem Zaznaczanie bezpośrednie .

2 Jeśli nie udaje się zaznaczyć pożądanego obiektu, można użyć jednej z następujących technik:
• Wybrać polecenie Obiekt > Zaznacz, a następnie wybrać jedną z opcji zaznaczania.
• Umieścić wskaźnik nad obiektem, który ma zostać zaznaczony i kliknąć prawym przyciskiem myszy (Windows)
lub kliknąć przytrzymując klawisz Control (Mac OS), aby wyświetlić menu kontekstowe. Następnie wybrać
polecenie Zaznacz i pożądaną opcję zaznaczania.
Uwaga: Opcje w menu kontekstowym zależą od położenia wskaźnika. Zaznaczają tylko obiekty, które znajdują się
bezpośrednio pod wskaźnikiem.
• Przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS), aby tymczasowo przełączyć się na narzędzie
Zaznaczenie grupowe, a następnie kilkukrotnie kliknąć ten sam obiekt, aż zaznaczona zostanie pożądana ramka
lub grupa. (Nie należy klikać na punkcie kontrolnym.)
Paleta Informacje wyświetla dane ułatwiające określenie, który obiekt został zaznaczony.
Aby zaznaczyć obwiednię zagnieżdżonego obiektu

1 Kliknąć zawartość narzędziem Zaznaczanie bezpośrednie , aby zaznaczyć ją niezależnie od grupy.
2 Przełączyć na narzędzie Zaznaczanie , aby uaktywnić obwiednię obiektu.
Aby zaznaczyć wiele obiektów zagnieżdżonych

1 Kliknąć obiekt zagnieżdżony narzędziem Zaznaczanie bezpośrednie .
2 Przytrzymać Shift, klikając kolejne obiekty zagnieżdżone, które mają zostać zaznaczone.
Aby zaznaczyć obiekt, używając dowolnego narzędzia

Nie trzeba zmieniać narzędzi, aby zaznaczyć obiekt.
1 Umieścić dowolne narzędzie nad obiektem, który ma zostać zaznaczony, nawet jeżeli jest on częściowo zakryty
przez inne obiekty.
2 Nie zaznaczając uprzednio obiektu, wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby stopniowo zaznaczać obiekty pod wskaźnikiem myszy posuwając się w dół, kliknąć prawym przyciskiem
myszy (Windows) lub kliknąć przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a następnie wybrać polecenie Zaznacz >
Pierwszy obiekt powyżej lub Następny obiekt powyżej. Następnie kilkukrotnie wybrać polecenie Obiekt >
Zaznacz > Następny obiekt poniżej, aż zaznaczony zostanie pożądany obiekt. Gdy zaznaczony zostanie obiekt na
samym spodzie, zaznaczenie przestanie się zmieniać.
• Aby stopniowo zaznaczać obiekty pod wskaźnikiem myszy posuwając się w górę, kliknąć prawym przyciskiem
myszy (Windows) lub kliknąć przytrzymując klawisz Control (Mac OS), a następnie wybrać z menu
kontekstowego polecenie Zaznacz > Pierwszy obiekt poniżej lub Następny obiekt poniżej. Następnie kilkukrotnie
wybrać polecenie Obiekt > Zaznacz > Następny obiekt powyżej, aż zaznaczony zostanie pożądany obiekt. Gdy
zaznaczony zostanie obiekt na samym wierzchu, zaznaczenie przestanie się zmieniać.
Uwaga: Opcje w menu kontekstowym zależą od położenia wskaźnika.
• Aby przenieść zaznaczony obiekt na wierzch lub na spód stosu, wybrać polecenie Obiekt > Ułóż > Przesuń na
wierzch lub polecenie Obiekt > Ułóż > Przesuń na spód.
• Aby przenieść zaznaczony obiekt przed lub za kolejny obiekt w stosie, wybrać polecenie Obiekt > Ułóż > Przesuń
do przodu lub polecenie Obiekt > Ułóż > Przesuń do tyłu.
Opcje zaznaczania
Menu Obiekt (Obiekt > Zaznacz) oraz menu kontekstowe zawierają kilka opcji, przydatnych podczas zaznaczania
obiektów nakładających się na siebie, zagnieżdżonych albo zgrupowanych. Dostępność niektórych opcji zależy od
tego, czy pracuje się z obiektami zagnieżdżonymi, zgrupowanymi lub ułożonymi w stos.
Pierwszy obiekt powyżej Zaznacza obiekt znajdujący się na wierzchu stosu.
Następny obiekt powyżej Zaznacza obiekt znajdujący się tuż nad bieżącym obiektem.
Następny obiekt poniżej Zaznacza obiekt znajdujący się tuż pod bieżącym obiektem.
Ostatni obiekt poniżej Zaznacza obiekt znajdujący się na spodzie stosu.
Zawartość Zaznacza zawartość zaznaczonej ramki graficznej. Jeżeli zaznaczona była grupa, to polecenie to zaznacza
obiekt wewnątrz grupy. Taki sam efekt można uzyskać, klikając ikonę Wybierz zawartość na palecie Sterowanie.
Kontener Zaznacza ramkę obejmującą zaznaczony obiekt. Jeżeli zaznaczony był jeden z obiektów w grupie, to
polecenie to zaznacza całą zawierającą go grupę. Taki sam efekt można uzyskać, klikając ikonę Wybierz kontener na
palecie Sterowanie.
Poprzedni obiekt w grupie Zaznacza kolejny obiekt w grupie znajdujący się pod bieżącym obiektem.
Następny obiekt w grupie Zaznacza kolejny obiekt w grupie znajdujący się nad bieżącym obiektem.
Posługiwanie się paletą Przekształć

Aby przekształcić obiekt
Paleta Przekształć służy do wyświetlania lub zmiany informacji geometrycznych o zaznaczonym obiekcie, w tym
wartości jego położenia, rozmiaru, obrotu i pochylenia. Polecenia z menu palety Przekształć oferują dodatkowe
opcje i możliwość szybkiego obracania i odbijania obiektów.
Uwaga: Przyciski i oraz polecenia menu palety Przekształć są dostępne również na palecie Sterowanie.
Przekształć, paleta
A. Wskaźnik punktu odniesienia B. Ikona Zachowaj proporcje C. Menu palety
1 Wybrać polecenie Okno > Obiekt i układ > Przekształć.

2 Zaznaczyć obiekt do przekształcenia.
Wszystkie wartości na palecie odnoszą się do obwiedni obiektów. Wartości współrzędnych X i Y odnoszą się do
wskazanego punktu odniesienia na obwiedni względem punktu początkowego miarki.
• Aby zachować proporcje obiektu podczas przekształcania za pomocą opcji Procent skali X i Procent skali Y,
kliknąć ikonę Zachowaj proporcje na palecie. Gdy opcja ta nie jest włączona, po obu stronach ikony widoczne
są kropki.
• Wprowadzić nowe wartości w pola tekstowe.

• Wybrać wartości dostępne z rozwijanych menu.
• Wybrać polecenia z menu palety.
4 Nacisnąć klawisz Tab, Enter (Windows) lub Return (Mac OS), aby nadać zmiany.
Uwaga: Aby wartości wprowadzane na palecie Przekształć i podawane przez paletę Informacje uwzględniały grubość
obrysu, należy zapoznać się z procedurą Àby ująć grubość obrysu w pomiarze lub ją z niego wyłączyć' na stronie 471.
Zobacz także
`Skalowanie obiektów' na stronie 479
`Pochylanie' na stronie 482
Aby wyświetlić informacje geometryczne o obiektach

Po zaznaczeniu obiektu, na paletach Przekształć i Sterowanie pojawiają się informacje o jego geometrii. Jeżeli
zaznaczy się kilka obiektów, to informacje odnoszą się do wszystkich zaznaczonych obiektów, tak jakby stanowiły
one jedną całość. Wszystkie przekształcenia odbywają się od punktu początkowego wskazanego przez punkt
odniesienia.
❖ Zaznaczyć przynajmniej jeden obiekt i wyświetlić paletę Przekształć (Okno > Obiekt i układ > Przekształć).
Informacje o położeniu obiektu podawane są względem punktu początkowego miarki. Informacje o kącie podawane
są względem obszaru roboczego, gdzie linia pozioma ma kąt 0 stopni.
Wyświetlanie informacji o przekształconych obiektach zagnieżdżonych

Paleta Przekształć używa obszaru roboczego rozkładówki jako punktu odniesienia dla obiektu; linia pozioma ma
kąt obrotu równy 0°. Domyślnie odniesienie to obowiązuje także wtedy, gdy obiekt jest zagnieżdżony w
przekształconym obiekcie-kontenerze (czyli obiekcie wchodzącym w skład przekształconej grupy lub wklejonym do
przekształconej ramki). Na przykład, jeżeli wklei się nieobróconą grafikę do ramki, obróci ramkę o 10° z grafiką w
środku, a następnie zaznaczy grafikę za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie, paleta Przekształć wykaże kąt
obrotu tej grafiki jako 10°.
10
Kąt obrotu obiektu wyświetlany w odniesieniu do obszaru roboczego
Aby wyświetlać te same informacje w odniesieniu do kontenera, można usunąć zaznaczenie z opcji Transformacje
są sumaryczne. W powyższym przykładzie, po usunięciu zaznaczenia z opcji Transformacje są sumaryczne, paleta
Przekształć wykaże kąt obrotu grafiki jako zero stopni (kąt, jaki grafika ma względem obróconego kontenera).
20
Kąt obrotu obiektu wyświetlany w odniesieniu do obiektu-kontenera.
Aby zmienić informacje wyświetlane dla obiektów zagnieżdżonych

❖ Wykonać jedną z następujących czynności w menu palety Przekształć lub palety Sterowanie:
• Pozostawić zaznaczenie polecenia Transformacje są sumaryczne (ustawienie domyślne), aby wyświetlać

informacje o przekształceniach dla obiektów zagnieżdżonych w odniesieniu do obszaru roboczego.
• Wyłączyć opcję Transformacje są sumaryczne, aby wyświetlać informacje o obrocie, skalowaniu i pochylaniu
obiektów zagnieżdżonych względem ich kontenera. Aby wyświetlić współrzędne X i Y, zobacz `Pomiar położenia
zaznaczonych obiektów' na stronie 470.
Aby zresetować atrybuty transformacji grupowej

W przypadku obracania, pochylania lub skalowania obiektów zgrupowanych, ustawienia te nadawane są całej
grupie, a także poszczególnym obiektom w grupie. Na przykład, jeżeli obróci się grupę o 30°, to wartość kąta obrotu
na palecie Przekształć lub Sterowanie wynosi 30°, niezależnie od tego, czy zaznaczy się samą grupę, czy też użyje
narzędzia Zaznaczenie bezpośrednie i zaznaczy jeden z obiektów w tej grupie.
Kąt obrotu grupy i obiektów w grupie
Można także użyć polecenia Przekształć zawartość grupy, aby zresetować kąt obrotu grupy na 0°, utrzymując
jednocześnie atrybuty obrotu poszczególnych elementów tej grupy.
Kąt obrotu grupy wyświetlany w odniesieniu do elementów zawartych w grupie
1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć grupę obiektów, która została obrócona, pochylona lub
przeskalowana.
2 Wybrać polecenie Przekształć zawartość grupy z menu palety Przekształć lub Sterowanie.
Pomiar położenia zaznaczonych obiektów

Polecenie Pokaż przesunięcie zawartości oblicza współrzędne X i Y na palecie Przekształć dla obiektów
zagnieżdżonych, zaznaczonych narzędziem Zaznaczenie bezpośrednie . Punkt odniesienia wybrany na mapce na
paletach Przekształć i Sterowanie określa, który z dziewięciu punktów odniesienia zaznaczonego obiektu będzie
porównywany z punktem zerowym dokumentu lub z punktem zerowym ramki-kontenera. Punkt zerowy w ramce-
kontenerze znajduje się zawsze w lewym górnym rogu ramki.
Położenie zaznaczonych obiektów mierzone jest w trzech aspektach:
• Położenie ramki-kontenera w stosunku do punktu zerowego dokumentu. Zaznaczyć ramkę-kontener narzędziem
Zaznaczenie. Ustawienie opcji Pokaż przesunięcie zawartości nie ma znaczenia.
• Położenie obiektu zagnieżdżonego względem punktu zerowego dokumentu. Wyłączyć opcję Pokaż przesunięcie
zawartości i zaznaczyć zagnieżdżony obiekt narzędziem Zaznaczenie bezpośrednie.
• Położenie zagnieżdżonego obiektu w stosunku do punktu zerowego (lewego górnego rogu) ramki-kontenera.
Włączyć opcję Pokaż przesunięcie zawartości i zaznaczyć zagnieżdżony obiekt narzędziem Zaznaczenie
bezpośrednie.
Położenie zagnieżdżonego obiektu względem ramki-kontenera
Położenie zagnieżdżonego obiektu względem punktu zerowego dokumentu

Położenie ramki macierzystej względem punktu zerowego dokumentu.
Gdy opcja Pokaż przesunięcie zawartości jest włączona, to wartości współrzędnych X i Y osadzonego obiektu
wyświetlane są w odniesieniu do obiektu-kontenera. Ikony X/Y zmieniają się wtedy w ikony X+/Y+. Gdy opcja ta
jest wyłączona, współrzędne zagnieżdżonych obiektów wyświetlane są względem miarki.
Aby zmienić ustawienia opcji Pokaż przesunięcie zawartości

❖ Włączyć lub wyłączyć opcję Pokaż przesunięcie zawartości w menu palety Przekształć lub palety Sterowanie.
Aby przeskalować ramkę i jej zawartość jednocześnie

Podczas skalowania, obracania lub pochylania ramki albo modyfikowania jej szerokości czy wysokości za pomocą
palety Przekształć można określić, czy przekształcenia mają wpływać na ramkę i jej zawartość, czy tylko na samą
ramkę. Gdy włączona jest opcja Przekształcenie zawartości, transformacje odnoszą się do ramki i jej zawartości. Gdy
opcja ta jest wyłączona, transformacje odnoszą się tylko do ramki.
❖ Wykonać jedną z następujących czynności w menu palety Przekształć lub Sterowanie:
• Pozostawić niezaznaczoną opcję Przekształć zawartość (ustawienie domyślne), jeżeli używa się palety Przekształć
do wykadrowania grafiki przez zmianę rozmiaru jej ramki.
• Wybrać polecenie Przekształć zawartość, aby zaznaczyć tę opcję, jeżeli zmienia się rozmiar obrazków używających
ścieżek odcinania lub grafiki, która jest już odpowiednio przycięta.
Uwaga: Polecenie Przekształcenie zawartości nie ma zastosowania podczas przekształcania obiektów przez
przeciąganie albo za pomocą dowolnego z narzędzi do przekształcania. Opcja Przekształcenie zawartości obowiązuje
tylko wtedy, gdy zaznaczy się ramkę narzędziem Zaznaczenie i użyje jednego z poleceń palety Przekształć lub palety
Sterowanie.
Aby ująć grubość obrysu w pomiarze lub ją z niego wyłączyć

Grubość obrysu może wpływać na rozmiar i położenie obiektu. Można określić, czy paleta Przekształć ma mierzyć
rozmiar i położenie obiektu od środka, czy od krawędzi jego obrysu. Informacje na temat zmiany wyrównania
obrysu można znaleźć w części Òpcje palety Obrys' na stronie 416.
Uwaga: Opcja ta nie zmienia sposobu przyrastania czy zmniejszania grubości samego obrysu, a jedynie jego wpływ na
pomiary.
❖ Wykonać jedną z następujących czynności w menu palety Przekształć lub Sterowanie:
• Zaznaczyć polecenie Wymiary obejmują grubość obrysu, jeżeli pomiary palety mają odpowiadać zewnętrznej
krawędzi obrysu obiektu. Na przykład, jeżeli jedna ramka jest o dwa punkty krótsza od drugiej, ale obrys krótszej
ramki jest o dwa punkty grubszy, to takie ustawienie spowoduje, że obie ramki będą miały na paletach Przekształć
i Sterowanie taką samą wysokość.
• Usunąć zaznaczenie z opcji Wymiary obejmują grubość obrysu, jeżeli pomiary palety mają odpowiadać ścieżce
lub ramce obiektu, niezależnie od grubości obrysu. Na przykład, dwie ramki o tej samej długości będą miały na
paletach Przekształć i Sterowanie jednakową wysokość, niezależnie od różnic w grubości ich obrysów.
Ustawianie punktu początkowego przekształceń

Wszystkie przekształcenia zachodzą w odniesieniu do stałego punktu na obiekcie lub w pobliżu obiektu, zwanego
punktem początkowym. Położenie tego punktu można zmienić. Gdy aktywne jest narzędzie do transformacji, np.
narzędzie Skalowanie, punkt początkowy oznaczany jest ikoną .
Punkt początkowy przeniesiony na środek (po lewej), obiekt przeskalowany (po prawej)
Domyślny punkt początkowy zależy od ustawień na mapce widocznej na palecie Przekształć lub Sterowanie.
Narzędzia Obrót , Skalowanie , Pochylenie oraz Przekształć swobodnie również umożliwiają zmianę
punktu początkowego.
Punkt początkowy można poruszać, przeciągając go, albo używając makiety na palecie Przekształć. Jeżeli do
ustawienia punktu początkowego używa się makiety na palecie Przekształć, zaznacza się jeden z dziewięciu punktów
na prostokącie obejmującym wszystkie zaznaczone obiekty. Podczas przeciągania punkt początkowy jest
przyciągany do uchwytów obwiedni lub do punktów kontrolnych zaznaczonej ścieżki.
Klikając w różnych punktach na mapce na palecie Przekształć lub na palecie Sterowanie (na górze po lewej i po prawej) można zmienić punkt
początkowy dla zaznaczonych obiektów (na dole po lewej i po prawej).
Uwaga: Ponieważ opcje X i Y (położenie w poziomie i w pionie) na paletach Przekształć i Sterowanie zawsze
odpowiadają punktowi początkowemu obiektu, przeciągnięcie tego punktu poza obiekt powoduje, że wartości
położenia X i Y również odsuwają się od obiektu.
Aby zmienić punkt początkowy zaznaczonych obiektów

• Aby przenieść punkt początkowy w konkretne miejsce, wybrać narzędzie Obrót , narzędzie Skalowanie lub
narzędzie Pochylenie . Kliknąć na stronie albo umieścić narzędzie nad punktem początkowym, a następnie
przeciągnąć go na nowe miejsce. Punkt początkowy zostanie przeniesiony w wybrane miejsce.
• Aby ustawić punkt początkowy w rogu, z boku lub na środku zaznaczonych obiektów, kliknąć na jednym z
dziewięciu punktów makiety na palecie Przekształć lub Sterowanie.
Uwaga: Punkt odniesienia wybrany ostatnio na makiecie staje się domyślnym punktem początkowym dla wszystkich
narzędzi i obiektów. Jeżeli przeciągnie się punkt początkowy na niestandardowe położenie (z wyjątkiem przeciągania
go na punkt kontrolny), to po odznaczeniu bieżącego obiektu, punkt odniesienia powróci na swoje domyślne położenie.
InDesign zachowuje domyślny punkt początkowy w nowych dokumentach, nie trzeba go więc przywracać.
Przekształcanie obiektów
Przekształcanie obiektów
InDesign umożliwia modyfikowanie rozmiarów i kształtów obiektów, a także ich orientacji na obszarze roboczym,
udostępniając różne narzędzia i polecenia służące do tych celów. Pasek narzędzi zawiera trzy narzędzia do
przekształceń — narzędzie Obrót, narzędzie Skalowanie oraz narzędzie Pochylenie. Wszystkie te przekształcenia, a
dodatkowo także odbicie, dostępne są na paletach Przekształć i Sterowanie, na których można precyzyjnie określać
transformacje. Część przekształceń dostępnych jest w menu palety.
A C
B
C A
C B
Narzędzia do przekształcania (na górze) w porównaniu z paletą Przekształć (na dole)

A. Opcje obrotu B. Opcje pochylania C. Opcje skalowania
Podczas przekształcania obiektów należy pamiętać o następujących wytycznych dotyczących zaznaczania:

• Rezultaty przekształcenia mogą się bardzo różnić w zależności od tego, jakiego narzędzia do zaznaczania użyto,
należy więc pamiętać o używaniu odpowiednich narzędzi. Narzędzie Zaznaczanie pozwala przekształcić całą
ścieżkę i całą zawartość, natomiast narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie pozwala przekształcić tylko część
ścieżki, bez przekształcania zawartości lub przekształcić tylko zawartość bez jej ścieżki. Więcej informacji na ten
temat można znaleźć w sekcji Àby zaznaczyć punkty lub segmenty ścieżki' na stronie 411.
• Przekształcanie modyfikuje wszystkie zaznaczone obiekty jak pojedynczy obiekt. Na przykład, jeżeli zaznaczy się
kilka obiektów i obróci je o 30°, to wszystkie zostaną obrócone wokół jednego punktu początkowego. Aby obrócić
każdy zaznaczony obiekt o 30° stopni wokół jego własnego punktu początkowego, należy zaznaczyć je i obrócić
pojedynczo.
• Przy przekształcaniu tekstu można posłużyć się jedną z dwóch metod zaznaczania. Całą ramkę tekstową lub tekst
przekonwertowany na krzywe można zaznaczyć za pomocą narzędzia Zaznaczanie lub Zaznaczanie
bezpośrednie, a następnie użyć narzędzi do przekształcania. Można też zaznaczyć tekst lub umieścić punkt
wstawiania w ramce tekstowej, używając narzędzia Tekst. Następnie można określić przekształcenia na palecie
Przekształć, na palecie Sterowanie, albo w oknach dialogowych otwieranych po dwukrotnym kliknięciu
narzędzia. W obu przypadkach transformacja obejmuje całą ramkę tekstową.
Zobacz także
`Przegląd narzędzi do przekształcania' na stronie 50
Aby przenosić obiekty

Obiekty można przenosić na inne miejsce, wycinając je z jednego punktu i wklejając w innym, wprowadzając
odpowiednie współrzędne w pionie i w poziomie, albo przeciągając je. Przeciąganie umożliwia ponadto przesunięcie
kopii i pozostawienie oryginalnego obiektu na miejscu, a także kopiowanie obiektów między różnymi aplikacjami.
❖ Zaznaczyć projekt i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby przenieść lub skopiować obiekt na nowe miejsce, wybrać polecenie Edycja > Wytnij lub Edycja > Kopiuj.
Uaktywnić docelową rozkładówkę i wybrać polecenie Edycja > Wklej. Obiekty pojawią się na środku aktywnej
rozkładówki.
• Aby wkleić kopię obiektu w to samo miejsce, co oryginał, wybrać polecenie Edycja > Kopiuj. Następnie wybrać
polecenie Edycja > Wklej w miejscu. (Aby nieco odsunąć jedną kopię od drugiej, można użyć klawiszy strzałek.)
Uwaga: Jeżeli obiekt ma się pojawiać w tym samym miejscu na wielu stronach, warto utworzyć stronę wzorcową i
umieścić na niej ten obiekt.
• Aby przenieść obiekt przez przeciąganie, przeciągnąć obiekt na nowe miejsce. Przytrzymanie podczas
przeciągania klawisza Shift ogranicza ruch obiektu do ruchu w poziomie, w pionie albo pod kątem o
wielokrotności 45°.
• Aby przenieść obiekt na konkretne miejsce opisane numerycznie, wpisać wartość położenia w poziomie (X) i w
pionie (Y) na palecie Przekształć lub Sterowanie. Następnie nacisnąć klawisz Enter (Windows) lub Return
(Mac OS).
• Aby nieco przesunąć obiekt w jednym kierunku, nacisnąć lub przytrzymać klawisz strzałki; natomiast aby
przenieść go na odległość dziesięć razy większą, przytrzymać Shift podczas naciskania klawisza strzałki.
(Odległość, na jaką przesuwa się obiekt po naciśnięciu klawisza strzałki, można zdefiniować. Więcej informacji na
ten temat można znaleźć w sekcji Àby określić odległość skoku obiektów podczas podsuwania' na stronie 475.
Zobacz także
Àby przekształcić obiekty za pomocą narzędzia Przekształć swobodnie' na stronie 484
Àby utworzyć wzorce' na stronie 209
Aby przesunąć obiekty na precyzyjnie podaną odległość

Za pomocą polecenia Przesunięcie można przenieść obiekt na zadaną odległość. Polecenie to umożliwia również
przesunięcie ramki niezależnie od zawartości oraz przesunięcie kopii zaznaczonego obiektu, podczas gdy oryginał
pozostaje na miejscu.
1 Zaznaczyć przynajmniej jeden obiekt, a następnie wybrać polecenie Obiekt > Przekształć > Przesuń lub
dwukrotnie kliknąć ikonę narzędzia Zaznaczenie lub Zaznaczenie bezpośrednie.
2 W oknie dialogowym Przesunięcie wykonać jedną z następujących czynności:
• Wpisać odległość przesunięcia w pionie i w poziomie. Wartości dodatnie przenoszą obiekt w dół i w prawo od osi
x; wartości ujemne przenoszą obiekt w górę i w lewo.
• Aby przesunąć obiekt z precyzyjnie zadaną odległością i kątem, wpisać odległość i kąt przesunięcia.
Wprowadzony kąt jest liczony w stopniach względem osi x. Wartości dodatnie kąta określają ruch w kierunku
przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, natomiast wartości ujemne kąta określają ruch w kierunku zgodnym z
ruchem wskazówek zegara. Można również wpisywać wartości od 180° do 360°; wartości te konwertowane są na
odpowiadające im wartości ujemne (np. wartość 270° stopni jest konwertowana na –90°).
3 Jeżeli zaznaczony obiekt to ramka z zawartością, która ma się przesuwać wraz z ramką, należy zaznaczyć opcję
Przesuń zawartość. Opcja ta jest domyślnie zaznaczona.
• Aby obejrzeć efekt przed zastosowaniem go, zaznaczyć opcję Podgląd.
• Aby przenieść obiekt, nacisnąć przycisk OK.
• Aby przenieść kopię obiektu, nacisnąć przycisk Kopiuj.
Aby określić odległość skoku obiektów podczas podsuwania

skoki (Mac OS).
2 W polu Klawisze kursora wpisać odległość, na jaką każde naciśnięcie klawisza strzałki ma przenosić zaznaczenie,
a następnie nacisnąć przycisk OK.
Jeżeli podczas przenoszenia zaznaczenia przytrzyma się klawisz Shift, to będzie się ono przesuwało na odległość
dziesięć razy większą od podanej w tym polu.
Informacje o palecie Wyrównaj

Do wyrównywania lub rozmieszczania zaznaczonych obiektów względem wybranej osi (pionowej lub poziomej)
służy paleta Wyrównaj (Okno > Obiekt i układ > Wyrównaj). Punktem odniesienia przy wyrównywaniu lub
rozmieszczaniu mogą być zarówno krawędzie obiektu, jak i punkty kontrolne. Ponadto można równomiernie
rozmieszczać odstępy między obiektami, zarówno w pionie, jak i w poziomie.
Podczas posługiwania się paletą Wyrównaj należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Paleta Wyrównaj nie modyfikuje obiektów, wobec których zastosowano polecenie Zablokuj pozycję, ani nie
zmienia wyrównania akapitów tekstu w ich ramkach.
• Wyrównanie akapitowe przesłania ustawienia opcji Wyrównaj obiekty. (Zobacz `Wyrównanie tekstu' na
stronie 327.)
• Do obszarów Wyrównaj obiekty oraz Rozmieść obiekty nie przypisano skrótów klawiaturowych. Natomiast
podstawowe opcje wyrównania i rozmieszczenia są dostępne w oknie dialogowym Skróty klawiaturowe (Edycja
> Skróty klawiaturowe), w menu Edycja obiektu, można zatem przypisać do nich własne skróty.
A C
B D
E
Wyrównaj, paleta
A. Przyciski wyrównywania w pionie B. Przyciski rozmieszczania w pionie C. Przyciski wyrównywania w poziomie D. Przyciski
rozmieszczania w poziomie E. Opcja rozmieszczania Użyj odstępów
Zobacz także
Ìnformacje o skrótach klawiaturowych' na stronie 768
Rozmieszczanie obiektów
Za pomocą palety Wyrównaj można równomiernie rozkładać obiekty w pionie lub w poziomie, wykorzystując
następujące metody:
• Rozmieszczać obiekty w granicach zaznaczenia, wstawiając między odpowiednie krawędzie wszystkich
zaznaczonych obiektów równą ilość pustego miejsca. Na przykład, jeżeli naciśnie się przycisk Rozmieść w
poziomie do lewej, InDesign wstawi równą ilość pustego miejsca z lewej strony wszystkich zaznaczonych
obiektów.
A A A
Użycie opcji Rozmieść środki w poziomie umożliwia uzyskanie równomiernych odstępów

A. Opcja tworzy równomierne odstępy między środkami każdego obiektu B. Ogólna szerokość pozostaje taka sama, jak przed
przekształceniem
• Rozmieszczać obiekty zgodnie z podaną wartością, wstawiając zadaną ilość pustego miejsca między punkty
środkowe lub odpowiednie krawędzie zaznaczonych obiektów. Ta metoda nie zachowuje łącznej wysokości lub
szerokości oryginalnego zaznaczenia.
A A A
Użycie opcji Rozmieść środki w poziomie i dodanie wartości Użyj odstępów

A. Wstawia równomierne odstępy o zadanej wielkości między środkami obiektów B. Zmienia ogólną szerokość całego zaznaczenia obiektów
• Rozmieszczać obiekty w granicach zaznaczenia, wstawiając równą ilość pustego miejsca między sąsiadujące
krawędzie wszystkich zaznaczonych obiektów. Na przykład, jeżeli naciśnie się przycisk Rozmieść odstępy
poziomo, InDesign wstawi równe odstępy między wszystkimi zaznaczonymi obiektami.
A A
Użycie opcji Rozmieść odstępy poziomo pozwala uzyskać równe odstępy

A. Tworzy równe odstępy między krawędziami obiektów B. Nie zmienia ogólnej szerokości całego zaznaczenia obiektów
• Rozmieszczać obiekty zgodnie z podaną wartością, wstawiając odstęp o zadanej wartości między sąsiadujące
krawędzie wszystkich zaznaczonych obiektów. Ta metoda nie zachowuje łącznej wysokości lub szerokości
oryginalnego zaznaczenia.
A A
Użycie opcji Rozmieść odstępy poziomo i dodanie wartości Użyj odstępów

A. Tworzy odstępy o zadanej wartości między obiektami B. Zmienia ogólną szerokość całego zaznaczenia obiektów
Jeżeli podczas używania opcji rozmieszczenia poda się wartości ujemne, obiekty zostaną przeniesione w lewo wzdłuż
osi poziomej lub w górę wzdłuż osi pionowej. Wartości dodatnie przesuwają obiekty w prawo wzdłuż osi poziomej
lub w dół wzdłuż osi pionowej. Wpisanie wartości dodatniej powoduje dodanie odstępu między obiektami, a
wpisanie wartości ujemnej zmniejsza odstęp między obiektami.
Aby pokazać lub ukryć opcje palety, należy wybrać polecenie Pokaż opcje lub Ukryj opcje z menu palety.
Aby wyrównać lub rozmieścić obiekty

1 Zaznaczyć obiekty, które mają zostać wyrównane lub rozmieszczone.
2 Wybrać polecenie Okno > Obiekt i układ > Wyrównaj, aby otworzyć tę paletę.
• Aby wyrównać lub rozmieścić obiekty względem zewnętrznej krawędzi lub punktu kontrolnego, nacisnąć
przycisk z pożądanym typem wyrównania lub rozmieszczenia.
• Aby wyrównać obiekty względem krawędzi lub punktu kontrolnego konkretnego obiektu, kliknąć obiekt, do
którego mają zostać wyrównane inne obiekty. Następnie nacisnąć przycisk z pożądanym typem wyrównania.
• Aby równomiernie rozmieścić wszystkie obiekty leżące między obiektami zewnętrznymi, należy wyłączyć opcję
Użyj odstępów w sekcji Rozmieść obiekty. Następnie nacisnąć odpowiedni przycisk w sekcji Rozmieść obiekty,
aby rozmieścić odstępy wzdłuż osi poziomej lub pionowej.
• Aby zdefiniować odstępy między obiektami — między ich środkami lub odpowiednimi krawędziami — należy
zaznaczyć opcję Użyj odstępów w sekcji Rozmieść obiekty, a następnie wpisać pożądaną wielkość odstępu.
Nacisnąć odpowiedni przycisk, aby rozmieścić zaznaczone obiekty wzdłuż ich osi poziomych lub pionowych.
• Aby zdefiniować odstępy między obiektami (krawędź do naprzeciwległej krawędzi) należy zaznaczyć opcję Użyj
odstępów w sekcji Rozmieść odstępy, a następnie wpisać pożądaną wielkość odstępu. (Jeżeli opcja Rozmieść
odstępy nie jest widoczna, wybrać polecenie Pokaż opcje z menu palety Wyrównaj.) Następnie nacisnąć przycisk
Rozmieść odstępy, aby rozmieścić obiekty wzdłuż osi poziomej lub pionowej.
Aby obrócić obiekty

❖ Zaznaczyć obiekt i wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać narzędzie Obrót . Umieścić narzędzie Obrót z dala od punktu początkowego i przeciągnąć wokół
niego. Aby ograniczyć działanie narzędzia do wielokrotności 45°, przytrzymać Shift podczas przeciągania.
Precyzyjniejszą kontrolę uzyskuje się przeciągając dalej od punktu początkowego obiektu.
Obiekty można również obracać za pomocą narzędzia Przekształć swobodnie. (Zobacz Àby przekształcić obiekty
za pomocą narzędzia Przekształć swobodnie' na stronie 484.)
• Aby obrócić obiekt o jeden z ustalonych kątów, wybrać go z menu obok opcji kąta obrotu na palecie Przekształć
lub Sterowanie.
• Aby obrócić obiekt o zadany kąt, wpisać wartość w pole kąta na palecie Przekształć lub palecie Sterowanie.
Wartości dodatnie obracają zaznaczone obiekty w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, a wartości
ujemne w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Następnie nacisnąć Enter (Windows) lub Return (Mac
OS).
Aby precyzyjnie obrócić obiekt

Za pomocą polecenia Obrót można obrócić obiekt o zadany kąt. Polecenie to umożliwia również obrócenie ramki
niezależnie od zawartości oraz obrócenie kopii zaznaczonego obiektu, podczas gdy oryginał pozostaje na miejscu.
1 Zaznaczyć przynajmniej jeden obiekt, a następnie wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać polecenie Obiekt > Przekształć > Obróć.
• Dwukrotnie kliknąć ikonę narzędzia Obróć .
• Aby zmienić punkt początkowy i podać kąt obrotu w oknie dialogowym Obróć, wybrać narzędzie Obróć i kliknąć
przytrzymując klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) w miejscu nowego punktu początkowego.
2 Wprowadzić kąt obrotu w stopniach w pole opcji Kąt. Wartości dodatnie obracają zaznaczone obiekty w kierunku
przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, a wartości ujemne w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara.
3 Jeżeli zaznaczony obiekt to ramka z zawartością, która ma być obracana razem z ramką, należy zaznaczyć opcję
Obróć zawartość. Opcja ta jest domyślnie zaznaczona.
• Aby obrócić obiekt, nacisnąć przycisk OK.
• Aby obrócić kopię obiektu, nacisnąć przycisk Kopiuj.
Skalowanie obiektów
Skalowanie obiektu zwiększa lub zmniejsza go w poziomie (wzdłuż osi x), w pionie (wzdłuż osi y) albo w poziomie
i w pionie, względem wybranego punktu odniesienia. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji
Ùstawianie punktu początkowego przekształceń' na stronie 472.
Obiekty można skalować w skoku o 1% lub 5%, podobnie do metody służącej do przenoszenia obiektu za pomocą
klawiszy strzałek. Gdy używa się tej metody do zmiany wymiarów ścieżki, palety Przekształć i Sterowanie wykazują
nową wysokość i szerokość ścieżki jako 100%. Gdy używa się tej metody do zmiany wymiarów grafiki, paleta
Przekształć wykazuje nową wysokość i szerokość obrazka jako procent wymiarów oryginalnych. Pozwala to na łatwe
wyzerowanie obrazka do 100% wielkości w dowolnym momencie — wystarczy wpisać 100% w odpowiednie pola na
palecie Przekształć lub Sterowanie. (Zobacz Àby przekształcić obiekt' na stronie 467.)
Do monitorowania procentowej zmiany wymiarów ścieżki należy wykorzystać narzędzie Skalowanie lub okno
dialogowe Skalowanie (dostępne po dwukrotnym kliknięciu narzędzia Skalowanie), a nie paletę Przekształć lub
paletę Sterowanie.
Uwaga: Podczas skalowania tekstu paleta Typografia podaje rozmiar tekstu w odniesieniu do oryginalnego rozmiaru
ramki tekstowej (100%). Podobnie, przy skalowaniu ścieżki paleta Obrys wyświetla grubość w odniesieniu do
oryginalnego rozmiaru ścieżki. Szczegółowe informacje można znaleźć w sekcjach Àby przeskalować tekst przez
zmianę rozmiaru ramki tekstowej' na stronie 322 i Àby przeskalować atrybuty tekstu' na stronie 323.
Aby przeskalować obiekty

1 Zaznaczyć obiekt, który ma zostać przeskalowany. Po zaznaczeniu musi być widoczne osiem uchwytów obwiedni,
a nie ścieżka obiektu lub ścieżka odcinania.
• Aby przeskalować przez przeciąganie, wybrać narzędzie Zaznaczanie i przytrzymać klawisz Control
(Windows) lub Command (Mac OS), przeciągając dowolny uchwyt na obwiedni zaznaczenia. Aby zachować
oryginalne proporcje, należy podczas przeciągania uchwytu przytrzymać klawisze Control+Shift (Windows) lub
Command+Shift (Mac OS).
Grafika oryginalna (po lewej) w porównaniu z grafiką powiększoną (po prawej)
Uwaga: Zmiana rozmiaru za pomocą narzędzia Zaznaczenie i klawisza Ctrl lub Command powoduje modyfikację
ramki i zawartości, ale nie skaluje wartości procentowych na paletach Przekształć i Sterowanie. Metoda ta w ten sam
sposób wpływa na ramki z zawartością graficzną, tekst w ramkach tekstowych oraz obiekty w grupach.
• Aby przeskalować zaznaczone obiekty narzędziem Skalowanie, wybrać to narzędzie . Umieścić narzędzie
Skalowanie z dala od punktu początkowego i przeciągnąć. Aby przeskalować tylko oś x lub y, należy rozpocząć
przeciąganie narzędziem Skalowanie tylko wzdłuż jednej osi. Aby przeskalować obiekt proporcjonalnie, należy
przeciągać dokładnie pomiędzy osią x i y. Można także ograniczyć skalowanie tylko do osi x lub y, albo
proporcjonalnie do osi x i y, przytrzymując podczas przeciągania klawisz Shift. Większą precyzję zapewnia
przeciąganie w większej odległości od punktu początkowego.
Obiekty można również skalować za pomocą narzędzia Przekształć swobodnie. (Zobacz Àby przekształcić obiekty
za pomocą narzędzia Przekształć swobodnie' na stronie 484.)
ADOBE INDESIGNCS2 481
• Aby przeskalować zaznaczone obiekty, używając ustalonej wartości procentowej, wybrać wartość z menu obok
opcji Procent skali X lub Procent skali Y na palecie Przekształć lub Sterowanie.
• Aby przeskalować zaznaczone obiekty, podając wartość skalowania, wpisać wartość opcji Procent skali X lub
Procent skali Y na palecie Przekształć lub Sterowanie. Nacisnąć Enter lub Return. Aby zachować oryginalne
proporcje obiektu, włączyć ikonę Stałe proporcje .
Uwaga: Jeżeli zawartość ma się skalować wraz z ramką, należy zaznaczyć opcję Przekształć zawartość w menu palety
Przekształć lub Sterowanie. (Zobacz Àby przeskalować ramkę i jej zawartość jednocześnie' na stronie 471.)
• Aby przeskalować zaznaczone obiekty, podając ich nowe wymiary, wpisać wartość opcji Szerokość lub Wysokość
na palecie Przekształć lub Sterowanie. Nacisnąć Enter lub Return.
• Aby przeskalować obrys wraz z obiektem, należy zaznaczyć opcję Skaluj obrysy w menu palety Przekształć lub
Sterowanie. Po przeskalowaniu obiektu i jego obrysu można wybrać polecenie Resetuj skalę do 100% z menu
palety Przekształć lub Sterowanie. Skala obiektu zostanie zresetowana do wartości 100%, a jego wymiary i grubość
obrysu będą odpowiadały stanowi faktycznemu.
Aby precyzyjnie przeskalować obiekt

Za pomocą polecenia Skaluj można przeskalować obiekt o zadaną wielkość. Polecenie to umożliwia również
przeskalowanie ramki niezależnie od zawartości oraz przeskalowanie kopii zaznaczonego obiektu, podczas gdy
oryginał pozostaje na miejscu.
1 Zaznaczyć przynajmniej jeden obiekt.
• Wybrać polecenie Obiekt > Przekształć > Skaluj.
• Dwukrotnie kliknąć ikonę narzędzia Skalowanie .
• Aby zmienić punkt początkowy i określić procent skalowania w oknie dialogowym Skaluj, wybrać narzędzie
Skalowanie i kliknąć przytrzymując Alt (Windows) lub Option (Mac OS) w miejscu nowego punktu
początkowego.
3 W oknie dialogowym Skalowanie wykonać jedną z następujących czynności:
• Zaznaczyć opcję Jednolita, a następnie wpisać wartość procentową w pole Skaluj, aby utrzymać proporcję między
wysokością a szerokością obiektu.
• Zaznaczyć opcję Niejednolita, a następnie wpisać procentowe współczynniki skalowania w poziomie i w pionie w
odpowiednie pola. Współczynniki skalowania są względne w stosunku do określonego punktu początkowego i
mogą być liczbami ujemnymi.
4 Jeżeli zaznaczony obiekt to ramka z zawartością, która ma być skalowana razem z ramką, należy zaznaczyć opcję
Skaluj zawartość. Opcja ta jest domyślnie zaznaczona.
• Aby przeskalować obiekt, nacisnąć przycisk OK.
• Aby przeskalować kopię obiektu, nacisnąć przycisk Kopiuj.
Obiekty można również skalować precyzyjnie za pomocą palety Przekształć (Okno > Obiekt i układ > Przekształć),
wpisując dokładne wartości w pola Szerokość i Wysokość.
Aby utworzyć odbicie obiektów

Odbijanie obiektu odwraca go wzdłuż niewidocznej osi w podanym punkcie początkowym. (Zobacz Ùstawianie
punktu początkowego przekształceń' na stronie 472.)
Obiekty można obracać za pomocą narzędzia Zaznaczanie lub narzędzia Przekształć swobodnie, przeciągając
jeden z boków obwiedni na drugą stronę, lub wpisując wartości ujemne w pola Procent skali X lub Procent skali X
na palecie Przekształć.
• Aby odbić obiekty używając punktu początkowego jako osi poziomej, wybrać polecenie Odbij poziomo z menu
palety Przekształć lub palety Sterowanie.
• Aby odbić obiekty używając punktu początkowego jako osi poziomej, wybrać polecenie Odbij pionowo z menu
palety Przekształć lub palety Sterowanie.
Obiekt odbity za pomocą polecenia Odbij poziomo (na górze) i Odbij pionowo (na dole)
• Aby odbić obiekty używając punktu początkowego jako osi poziomej i pionowej, wybrać polecenie Odbij w obu
kierunkach z menu palety Przekształć. Daje to w efekcie obrót o 180°.
Obiekt odbity za pomocą polecenia Odbij w obu kierunkach
Obiekt można odbić pod innym kątem niż podane powyżej, jeżeli wcześniej się go obróci.
Pochylanie
Pochylanie obiektu przekrzywia go wzdłuż osi poziomej, a także obraca obie osi obiektu. Pochylanie jest przydatne
do:
• Symulowania niektórych typów perspektywy, np. rzutu izometrycznego.
• Pochylania ramki tekstowej.
• Tworzenie perspektywicznych cieni, jeżeli pochyli się kopię obiektu.
Zobacz także
Ùstawianie punktu początkowego przekształceń' na stronie 472
Aby pochylić obiekt

1 Zaznaczyć obiekt, który ma zostać pochylony.
• Aby pochylić zaznaczone obiekty przez przeciąganie, wybrać narzędzie Pochylanie . Umieścić narzędzie
Pochylanie z dala od punktu początkowego i przeciągnąć. Przytrzymując podczas przeciągania klawisz Shift,
ogranicza się pochylanie do wielokrotności 45°. Większą precyzję zapewnia przeciąganie w większej odległości od
punktu początkowego.
Obiekt pochylany przez przeciągnięcie narzędziem Pochylenie; punkt początkowy znajduje się w środku obiektu
Przeniesienie punktu początkowego na środek zaznaczenia może ułatwić używanie narzędzia Pochylanie. Obiekty
można pochylać także za pomocą narzędzia Przekształć swobodnie. (Zobacz Àby przekształcić obiekty za pomocą
narzędzia Przekształć swobodnie' na stronie 484.)
• Aby pochylić używając ustalonej wartości procentowej, wybrać wartość z menu obok opcji Pochyl na palecie
Przekształć lub Sterowanie.
• Aby pochylić obiekt o zadaną wielkość, wpisać wartość dodatnią lub ujemną kąta pochylenia w pole opcji Pochyl
w pole na palecie Przekształć lub palecie Sterowanie. Nacisnąć Enter lub Return.
Aby precyzyjnie pochylić obiekt

Za pomocą polecenia Pochyl można pochylić obiekt o zadaną wielkość. Polecenie to umożliwia również pochylenie
ramki niezależnie od zawartości oraz pochylenie kopii zaznaczonego obiektu, podczas gdy oryginał pozostaje na
miejscu.
1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć obiekty, które mają zostać pochylone.
• Aby wyświetlić okno dialogowe Pochyl, wybrać polecenie Obiekt > Przekształć > Pochyl lub dwukrotnie kliknąć
ikonę narzędzia Pochylanie .
• Aby zmienić punkt początkowy przed pochyleniem obiektu, wybrać narzędzie Pochylanie i kliknąć przytrzymując
Alt (Windows) lub Option (Mac OS) w miejscu nowego punktu początkowego.
3 W oknie dialogowym Pochyl wpisać nowy kąt pochylenia. Kąt ten to stopień przechylenia obiektu względem linii
prostopadłej do osi pochylania. (Kąt pochylania jest obliczany w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara
względem bieżącej osi.)
4 Określić oś, wzdłuż której obiekt ma zostać pochylony. Obiekty można pochylać wzdłuż osi poziomej, pionowej
lub ukośnej
Jeżeli wybierze się oś ukośną, należy wpisać kąt w stopniach dla tej osi, w odniesieniu do osi x.
5 Jeżeli zaznaczony obiekt to ramka z zawartością, która ma się pochylać wraz z ramką, należy zaznaczyć opcję
Pochyl zawartość. Opcja ta jest domyślnie zaznaczona.
• Aby pochylić obiekt, nacisnąć przycisk OK.
• Aby pochylić kopię obiektu, nacisnąć przycisk Kopiuj.
Uwaga: Obiekty można również precyzyjnie pochylać za pomocą palety Przekształć (Okno > Obiekt i układ >
Przekształć), wpisując dokładne wartości w pole Pochyl.
Aby przekształcić obiekty za pomocą narzędzia Przekształć swobodnie

Narzędzie Przekształć swobodnie działa w taki sam sposób, jak w programach Photoshop i Illustrator, zapewniając
możliwość dokonywania wszystkich przekształceń za pomocą jednego narzędzia. Gdy aktywne jest narzędzie
Przekształć swobodnie, transformacje można łączyć, np. obracając i skalując jednocześnie.
Skróty klawiaturowe pozwalają błyskawicznie przełączać między narzędziem Przekształć swobodnie (klawisz E),
narzędziem Zaznaczanie (klawisz V) oraz narzędziem do Zaznaczanie bezpośrednie (klawisz A).
1 Zaznaczyć obiekt lub obiekty do przekształcenia.
2 Wybrać narzędzie Przekształć swobodnie .
• Aby przesunąć obiekty, kliknąć w dowolnym miejscu na obwiedni, a następnie przeciągnąć.
• Aby przeskalować obiekty, przeciągnąć jeden z uchwytów obwiedni, aż obiekt uzyska pożądaną wielkość.
Przytrzymać Shift podczas przeciągania uchwytu, aby zachować proporcje zaznaczenia.
• Przytrzymać Alt (Windows) lub Option (Mac OS) podczas przeciągania, aby skalować od środka obwiedni.
• Aby obrócić obiekty, umieścić kursor w dowolnym miejscu poza obwiednią. Gdy wskaźnik przyjmie postać ,
przeciągać, aż zaznaczenie obróci się pod pożądanym kątem.
• Aby utworzyć odbicie obiektów, przeciągnąć uchwyt obwiedni poza przeciwległą krawędź lub uchwyt, aż obiekt
osiągnie pożądany poziom odbicia
Zobacz także
`Klawisze do przekształcania obiektów' na stronie 772
Aby pochylić obiekty za pomocą narzędzia Przekształć swobodnie

1 Zaznaczyć obiekt lub obiekty do pochylenia.
2 Wybrać narzędzie Przekształć swobodnie .
3 Rozpocząć przeciąganie uchwytu na boku obwiedni (nie w rogu), a następnie, nie zwalniając przycisku myszy,
wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby pochylić jeden bok, pozostawiając przeciwległy bok bez zmian, przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub
Command (Mac OS) po rozpoczęciu przeciągania. Można także przytrzymać klawisz Shift, aby zachować
proporcje przyległych boków.
• Aby pochylić przeciwległe boki, przytrzymać klawisz Ctrl+Alt (Windows) lub Command+Option (Mac OS) po
rozpoczęciu przeciągania. Można także przytrzymać klawisz Shift, aby zachować proporcje przyległych boków.
Uwaga: Jeżeli obiekt zostanie przeskalowany, a nie pochylony, należy pamiętać, że przed naciśnięciem klawisza
Ctrl/Command trzeba rozpocząć przeciąganie uchwytu na boku. Jeżeli najpierw naciśnie się klawisz, obiekt zostanie
przeskalowany.
Aby powtórzyć przekształcenia

Przekształcenia takie jak przesuwanie, skalowanie, obracanie, zmianę rozmiaru, odbijanie, pochylanie i
dopasowywanie można powtarzać. Powtórzyć można pojedyncze przekształcenie albo sekwencję transformacji.
Można też nadawać te przekształcenia kilku obiektom równocześnie. InDesign zapamiętuje wszystkie
przekształcenia, dopóki nie zaznaczy się innego obiektu lub nie wykona innego zadania.
Uwaga: Modyfikacja ścieżki lub jej punktów nie jest zapamiętywana jako przekształcenie, podobnie jak niektóre
parametry globalne w menu palet Przekształć i Sterowanie, jak np. Skaluj obrysy.
1 Zaznaczyć obiekt i przeprowadzić wszystkie przekształcenia, które mają zostać powtórzone.
2 Zaznaczyć obiekty, do których mają zostać zastosowane przekształcenia.
3 Wybrać polecenie Obiekt > Przekształć ponownie, a następnie wybrać jedną z następujących opcji:
Przekształć ponownie Stosuje do zaznaczenia ostatnią pojedynczą operację przekształcania.
Przekształć ponownie indywidualnie Stosuje ostatnią pojedynczą operację przekształcania do każdego z

zaznaczonych obiektów z osobna, a nie do wszystkich jako grupy.
Przekształć ponownie sekwencję Stosuje do zaznaczenia ostatnią sekwencję operacji przekształcania.
Przekształć ponownie sekwencję indywidualnie Stosuje ostatnią sekwencję operacji przekształcania do każdego z
zaznaczonych obiektów z osobna.
Grupowanie i blokowanie obiektów

Grupowanie obiektów
Kilka obiektów można połączyć w grupę, tak aby były traktowane jako pojedynczy obiekt. Pozwala to przenosić i
przekształcać obiekty bez zmiany ich pozycji i atrybutów. Na przykład, można zgrupować obiekty w projekcie logo,
tak aby można je było przenosić i skalować jak jeden obiekt.
Obiekty zgrupowane
Grupy mogą być również zagnieżdżone—w takiej sytuacji podgrupy są zawarte w większych grupach. Do
zaznaczania poszczególnych poziomów w hierarchii grupy zagnieżdżonej służy narzędzie Zaznaczanie, narzędzie
Zaznaczanie bezpośrednie i narzędzie Zaznaczanie grupowe.
Jeżeli używa się stosu nakładających się obiektów i zgrupuje się kilka obiektów, które nie znajdują się obok siebie w
porządku układania, to wszystkie zaznaczone obiekty zostaną ułożone ponownie, za tym z nich, który znajduje się
najwyżej. (Na przykład, jeżeli obiekty są ułożone jako A, B, C, D od wierzchu do spodu, to zgrupowanie obiektów B
i D sprawi, że porządek układania przyjmie postać A, B, D, C.) Jeżeli zgrupuje się obiekty znajdujące się na różnych
warstwach nazwanych, to wszystkie zostaną przeniesione na warstwę obiektu leżącego najwyżej w porządku
układania. Wszystkie zaznaczanie obiekty muszą być albo zablokowane, albo odblokowane.
Informacje o skalowaniu obiektów zgrupowanych można znaleźć w części Àby zresetować atrybuty transformacji
grupowej' na stronie 469. Informacje o zaznaczaniu obiektów zgrupowanych można znaleźć w części Àby
zaznaczyć obiekty zagnieżdżone, zgrupowane lub nakładające się na siebie' na stronie 465.
Aby zgrupować lub rozgrupować obiekty

1 Zaznaczyć kilka obiektów, które mają zostać zgrupowane lub rozgrupowane. Zaznaczenie tylko części obiektu (na
przykład punktu kontrolnego), spowoduje zgrupowanie całego obiektu.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Grupuj albo Obiekt > Rozgrupuj.
Aby sprawdzić, czy obiekt jest częścią grupy, należy zaznaczyć go za pomocą narzędzia Zaznaczanie i otworzyć
menu Obiekt. Jeżeli polecenie Obiekt > Rozgrupuj jest dostępne, to zaznaczona została grupa.
Aby zablokować lub odblokować obiekty

Polecenie Zablokuj położenie pozwala unieruchomić pewne obiekty w dokumencie. Dopóki obiekt jest
zablokowany, nie można go przenieść, chociaż nadal można go zaznaczać i zmieniać inne atrybuty, takie jak kolor.
Obiekty zablokowane utrzymują blokadę po zapisaniu, zamknięciu i ponownym otwarciu dokumentu.
1 Zaznaczyć obiekty, których położenie ma zostać zablokowane.
• Aby zablokować obiekty, wybrać polecenie Obiekt > Zablokuj położenie.
• Aby zablokować obiekty, wybrać polecenie Obiekt > Odblokuj położenie.
Za pomocą palety Warstwy można również zablokować jedną lub więcej warstw. Powoduje to zablokowanie
położenia wszystkich obiektów na warstwie, a także uniemożliwia ich zaznaczenie.
Powielanie obiektów
Aby powielić obiekt
Polecenie Powiel służy do natychmiastowego utworzenia kopii obiektu. Nowa kopia pojawia się w układzie nieco
odsunięta w dół i w prawo od oryginału.
❖ Zaznaczyć obiekty i wybrać polecenie Edycja > Powiel.
Aby powielić zaznaczony obiekt podczas transformacji

Obiekt można powielić za każdym razem, gdy zmienia się jego położenie, orientację lub proporcje. Na przykład,
można utworzyć kwiatek, rysując jeden płatek, ustawiając punkt początkowy u dołu płatka i kilkakrotnie obracając
go pod coraz większym kątem, jednocześnie powielając obiekt, aby pozostawić kopię płatka pod każdym kątem.
❖ Podczas transformacji obiektu wykonać jedną z następujących czynności:
• Jeżeli przeciąga się narzędziem Zaznaczenie , narzędziem Obrót , narzędziem Skalowanie lub
narzędziem Pochylenie , należy rozpocząć przeciąganie, a następnie przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub
Option (Mac OS) podczas przeciągania. Aby ograniczyć transformację duplikatu, przytrzymać podczas
przeciągania klawisze Alt+Shift (Windows) lub Option+Shift (Mac OS)
• Jeżeli wpisuje się wartości na paletę Przekształć lub Sterowanie, nacisnąć klawisze Alt+Enter (Windows) lub
Option+Return (Mac OS) po ich wprowadzeniu.
• Jeżeli naciska się klawisze strzałek, aby przenieść obiekt, przytrzymać Alt (Windows) lub Option (Mac OS)
podczas naciskania tych klawiszy.
Aby powielić obiekty w rzędach lub kolumnach

Polecenie Powielanie z przesunięciem błyskawicznie tworzy rzędy lub kolumny duplikatów. Za jego pomocą można,
na przykład, wypełnić stronę równomiernie rozłożonymi duplikatami pojedynczego projektu wizytówki
1 Zaznaczyć obiekt lub obiekty, które mają zostać powielone.
2 Wybrać polecenie Edycja > Powielanie z przesunięciem.
3 W polu Licznik powtórzeń wpisać, ile duplikatów ma powstać, nie licząc oryginału.
4 W polach Przesunięcie w poziomie i Przesunięcie w pionie podać przesunięcie położenia w poziomie i w pionie
każdego nowego duplikatu w stosunku do poprzedniego, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby utworzyć pełną stronę duplikatów, należy najpierw użyć polecenia Powielanie z przesunięciem z opcją
Przesunięcie w pionie ustawioną na 0 (zero); utworzy to jeden wiersz duplikatów. Następnie zaznaczyć cały rząd i
użyć polecenia Powielanie z przesunięciem z opcją Przesunięcie w poziomie ustawioną na 0; powtórzy to cały rząd w
dół strony.
Aby utworzyć obiekty niedrukowalne

Niekiedy trzeba stworzyć obiekty widoczne na ekranie, ale nie pojawiające się w druku albo w elektronicznej formie
dokumentu.
Elementy dokumentu można również wybiórczo ukrywać, posługując się warstwami.
1 Zaznaczyć obiekt lub ramkę tekstową, które nie mają się znaleźć na wydruku.
2 Otworzyć paletę Atrybuty (Okno > Atrybuty).
3 Zaznaczyć opcję Niedrukowalny na palecie Atrybuty
Zobacz także
`Pokazywanie lub ukrywanie warstw' na stronie 222
Posługiwanie się ramkami i obiektami

Modyfikowanie obiektów za pomocą ramek graficznych
Obiektem w programie Adobe InDesign jest każdy element, który można utworzyć w oknie dokumentu lub dodać
do niego. Mogą to być ścieżki otwarte i zamknięte, kształty i ścieżki złożone, tekst, grafika rastrowa, obiekty
trójwymiarowe, a także wszelkie pliki umieszczone, np. obrazki.
Jeżeli grafika istnieje wewnątrz ramki (tak jak wszystkie obrazki importowane), można ją modyfikować, zmieniając
jej relacje w stosunku do ramki, na przykład:
• Kadrować grafikę, skalując ramkę tak, by była mniejsza niż obrazek.
• Tworzyć różne efekty maskowania i układu, wklejając obiekty w ramkę.
• Dodawać do grafiki wyróżnienie lub kontur, zmieniając grubość obrysu i kolor ramki.
• Wyśrodkowywać grafikę na prostokątnym tle, powiększając ramkę i ustawiając kolor wypełnienia ramki.
Aby wkleić obiekt do ramki

• Aby wkleić jeden obiekt do ramki, zaznaczyć ten obiekt.
• Aby wkleić do ramki dwa lub więcej obiektów, trzeba je najpierw zgrupować, ponieważ ramka może zawierać
tylko jeden obiekt.
• Aby wkleić ramkę tekstową do innej ramki i zachować jej wygląd, zaznaczyć całą ramkę tekstową za pomocą
narzędzia Zaznaczanie lub Zaznaczanie bezpośrednie , a nie za pomocą narzędzia Tekst.
2 Wybrać polecenie Edycja > Kopiuj (lub Edycja > Wytnij, aby usunąć oryginał).
3 Zaznaczyć ścieżkę lub ramkę, a następnie wybrać polecenie Edycja > Wklej do.
Obrazek wklejony do ramki
Aby usunąć zawartość ramki

• Aby usunąć ramkę tekstową lub graficzną, zaznaczyć obiekt narzędziem Zaznaczenie bezpośrednie .
• Jeżeli usuwa się znaki tekstowe, zaznaczyć je narzędziem Tekst .
• Aby trwale usunąć zawartość, nacisnąć klawisz Delete lub Backspace albo przeciągnąć elementy do Kosza.
• Aby umieścić zawartość w innym miejscu na układzie, wybrać polecenie Edycja > Wytnij, odznaczyć ramkę, a
następnie wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Uwaga: Obrazek importowany nie może istnieć bez ramki. Jeżeli wytnie się obrazek importowany z jego ramki i wklei
w innym miejscu dokumentu, automatycznie utworzona zostanie nowa ramka.
Aby dopasować obiekt do jego ramki

Po umieszczeniu lub wklejeniu obiektu do ramki, domyślnie pojawia się on w jej górnym lewym rogu. Jeżeli ramka
i jej zawartość mają różne rozmiary, można posłużyć się poleceniami Dopasowanie, aby automatycznie uzyskać
dokładne dopasowanie.
Opcje wyrównania ramki odnoszą się do ramek, które zawierają grafikę albo inną ramkę tekstową (tzn. ramka
tekstowa jest zagnieżdżona w innej ramce), ale nie wpływają na akapity wewnątrz ramki tekstowej —wyrównaniem
i położeniem samego tekstu steruje się za pomocą polecenia Opcje ramki tekstowej oraz palet Akapit, Style
akapitowe i Wątek.
Uwaga: Polecenia dopasowujące są również dostępne w postaci przycisków na palecie Sterowanie. Nazwę przycisku
można odczytać z podpowiedzi kontekstowej.
1 Zaznaczyć ramkę obiektu.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Dopasuj, a następnie posłużyć się jedną z następujących opcji:
Dopasuj zawartość do ramki Zmienia rozmiar zawartości, dopasowując ją do ramki, dopuszczając zmianę proporcji
tej zawartości. Ramka nie ulegnie zmianie, ale zawartość może wyglądać na rozciągniętą, jeżeli miała inne proporcje
niż ramka.
Dopasuj ramkę do zawartości Zmienia rozmiar ramki, dopasowując ją do zawartości. Proporcje ramki zostaną w
razie potrzeby zmienione i dopasowane do proporcji zawartości. Jest to wygodny sposób na "zresetowanie" ramki
graficznej, którą przypadkowo zmieniono.
A B C
Wyrównywanie obiektu w ramce graficznej

A. Original B. Ramka dopasowana do zawartości C. Zawartość przeskalowana do wymiaru ramki
Wyśrodkuj zawartość Wyśrodkowuje zawartość w ramce. Proporcje ramki i jej zawartości zostaną zachowane.
Dopasuj zawartość proporcjonalnie Zmienia rozmiar zawartości, dopasowując ją do ramki, przy jednoczesnym
zachowaniu proporcji zawartości. Wymiary ramki nie ulegną zmianie. Jeżeli zawartość i ramka mają różne
proporcje, w ramce pojawi się puste miejsce.
Wypełnij ramkę proporcjonalnie Zmienia rozmiar zawartości, aby wypełniła całą ramkę, przy jednoczesnym
zachowaniu proporcji zawartości. Wymiary ramki nie ulegną zmianie. Jeżeli zawartość ma inne proporcje niż ramka,
to część tej zawartości zostanie przycięta przez obwiednię ramki.
Uwaga: Polecenia Dopasowanie dopasowują zewnętrzne krawędzie zawartości do środka obrysu ramki. Jeżeli ramka
ma gruby obrys, zewnętrzne krawędzie zawartości zostaną zasłonięte. Obrys można wyrównywać na środku, na
zewnątrz lub wewnątrz krawędzi ramki. (Zobacz Àby ustawić obrysy' na stronie 415.)
Aby przenieść ramkę graficzną lub jej zawartość

Podczas przenoszenia ramki za pomocą narzędzia Zaznaczanie, jej zawartość porusza się wraz z nią. Następujące
techniki zawierają metody przenoszenia ramki lub ich zawartości niezależnie od siebie. Są one przydatne przy
regulowaniu przycięcia lub maskowania grafiki przez ramkę. Aby uzyskać więcej informacji o narzędziu Pozycja,
zobacz Ìnformacje o narzędziu Pozycja' na stronie 414.
Jeżeli narzędzie Zaznaczanie nie chce działać tak, jak powinno, warto najpierw spróbować usunąć zaznaczenie ze
wszystkich obiektów. Aby to zrobić, należy nacisnąć klawisze Ctrl+Shift+A (Windows) lub Command+Shift+A
(Mac OS).
• Aby przenieść ramkę wraz z jej zawartością, użyć narzędzia Zaznaczanie .

• Aby przenieść ramkę bez przenoszenia jej zawartości (czyli wysunąć zawartość poza jej ramkę), należy
przeciągnąć zawartość za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie . Narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie
automatycznie zmienia się w narzędzie Rączka, gdy zostanie umieszczone nad zaimportowaną grafiką. Natomiast
narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie umieszczone nad tekstem lub grafiką wektorową utworzoną w programie
InDesign nie zmienia się.
Przenoszenie samej zawartości, bez przenoszenia ramki
Uwaga: Jeżeli przytrzyma się wciśnięty przycisk myszy na grafice, zanim zacznie się ją przesuwać, to pojawi się
dynamiczny podgląd graficzny (rozjaśniony obrazek) części przypadającej na zewnątrz ramki. Jednak podgląd tej części
obrazka, która przypada wewnątrz ramki, nie jest rozjaśniany. Ułatwia to układanie obrazka w ramce.
• Aby przenieść ramkę bez przenoszenia jej zawartości, należy wybrać narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie, kliknąć
ramkę i kliknąć jej punkt środkowy, tak aby wszystkie punkty kontrolne stały się wypełnione. Następnie
przeciągnąć ramkę. Nie należy przeciągać żadnego z punktów kontrolnych ramki, gdyż spowoduje to zmianę jej
kształtu.
Przenoszenie samej ramki, bez przenoszenia zawartości
• Aby przenieść zagnieżdżoną ramkę i jej zawartość, nie poruszając ramki-kontenera, wybrać narzędzie
Zaznaczanie bezpośrednie, przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS), a następnie
przeciągnąć krawędź ramki, która ma zostać przesunięta. Nie należy przeciągać zawartości.
Uwaga: Procedura ta wymaga wybrania narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie z paska narzędzi; nie można jej
przeprowadzić, uaktywniając tymczasowo narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie przez naciśnięcie klawisza Ctrl
(Windows) lub Command (Mac OS).
Przeciąganie obiektów zagnieżdżonych w ich ramce-kontenerze
Aby utworzyć obramowanie albo tło

Ramka graficzna doskonale nadaje się do zastosowania jako tło lub obramowanie dla zawartości, ponieważ można
zmieniać jej obrys i wypełnienie niezależnie od tej zawartości.
A B C
Dodawanie obramowania do ramek graficznych

A. Fotografia w ramce graficznej B. Ramka z zastosowanym obrysem C. Powiększona ramka z zastosowanym obrysem i wypełnieniem
1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i kliknąć grafikę importowaną, aby zaznaczyć jej ramkę.
2 Aby powiększyć ramkę, nie zmieniając rozmiaru grafiki, przeciągnąć dowolny uchwyt obwiedni na zewnątrz. Aby
zachować proporcje ramki, przytrzymać klawisz Shift podczas przeciągania.
3 Posługując się paletą Próbki i paskiem narzędzi, nadać ramce obrys i wypełnienie.
4 Dostosować grubość, styl lub wyrównanie obrysu ramki na palecie Obrys.
Ramkę można szybko i równomiernie powiększyć ze wszystkich stron, używając palety Przekształć lub Sterowanie.
W tym celu należy zaznaczyć ramkę za pomocą narzędzia Zaznaczenie bezpośrednie , ustawić mapkę palety
na środek, a następnie wpisać nowe wartości wysokości i szerokości.
Zobacz także
Àby ustawić obrysy' na stronie 415
Àby nadać kolor' na stronie 516
Informacje o kadrowaniu i maskowaniu

Kadrowanie i maskowanie to terminy odnoszące się do ukrywania fragmentów obiektu. Mówiąc ogólnie, różnica
między nimi polega na tym, że kadrowanie używa prostokątnego kształtu przycinania krawędzi obiektu, natomiast
maskowanie używa dowolnego kształtu, zmieniając tło obiektu na przezroczyste. Typowy przykład maski to ścieżka
odcinania, która jest maską utworzoną dla konkretnego obrazka.
Do kadrowania lub maskowania obiektów używa się ramek graficznych. Ponieważ grafika importowana jest
automatycznie zawarta w ramce, można ją kadrować bezpośrednio po umieszczeniu, bez potrzeby tworzenia dla niej
ramki. Jeżeli nie utworzono ręcznie ramki dla grafiki importowanej, to automatycznie tworzona jest ramka o takim
samym kształcie i rozmiarze, co grafika, dlatego też pozornie może się wydawać, że tej ramki nie ma. (Zobacz Àby
zaznaczyć ramkę lub obwiednię' na stronie 463.)
Aby uzyskać szczegółowy opis korzystania z narzędzia Pozycja, zobacz Ìnformacje o narzędziu Pozycja' na
stronie 414.
Uwaga: Dla zwiększenia wydajności drukowania, podczas wysyłania dokumentu do druku wysyłane są tylko widoczne
części wykadrowanych lub zamaskowanych obrazków. Warto jednak przyciąć obrazki do ich pożądanych kształtów i
rozmiarów przed zaimportowaniem ich do dokumentu, gdyż pozwala to oszczędzić miejsce na dysku i pamięć RAM.
Aby kadrować lub maskować obiekty

• Aby wykadrować obrazek importowany lub inną grafikę znajdującą się już w prostokątnej ramce, kliknąć na tym
obiekcie za pomocą narzędzia Zaznaczanie , a gdy pojawi się obwiednia, przeciągnąć jeden z jej uchwytów.
Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Shift powoduje zachowanie oryginalnych proporcji ramki.
Kadrowanie obrazka za pomocą ramki graficznej
• Aby wykadrować lub zamaskować dowolny obiekt, wybrać narzędzie Zaznaczanie lub Zaznaczanie bezpośrednie
i zaznaczyć obiekt, dla którego ma zostać utworzona maska. Wybrać polecenie Edycja > Kopiuj, zaznaczyć
pustą ścieżkę lub ramkę mniejszą od obiektu, a następnie wybrać polecenie Edycja > Wklej do.
• Aby precyzyjnie wykadrować zawartość ramki, zaznaczyć ją narzędziem Zaznaczanie bezpośrednie i zmienić jej
rozmiar za pomocą palety Przekształć lub palety Sterowanie.
W przypadku grafiki importowanej można również utworzyć maskę, używając narzędzi rysunkowych do zmiany
kształtu istniejącej ramki graficznej.
Ścieżki odcinania
Ścieżki odcinania
Ścieżki odcinania kadrują fragmenty obiektu, tak że przez utworzone kształty widać tylko niektóre części grafiki. W
programie InDesign można tworzyć ścieżki odcinania do ukrywania niepotrzebnych części obrazka zarówno przez
tworzenie ścieżki dla obrazka, jak i ramki dla grafiki. Utrzymując ścieżkę odcinania niezależną od ramki graficznej,
można ją swobodnie modyfikować za pomocą narzędzia Zaznaczanie bezpośrednie i innych narzędzi rysunkowych
z paska narzędzi, nie wpływając na ramkę.
Ścieżki odcinania można tworzyć za pomocą następujących metod:

• Umieścić zapisaną już grafikę zawierającą ścieżki lub kanały alfa (maski). InDesign może automatycznie
wykorzystać takie informacje. Do dodawania ścieżek i kanałów alfa do grafiki można użyć takiego programu, jak
Adobe Photoshop.
• Użyć opcji Wykryj krawędzie polecenia Ścieżka odcinania, aby wygenerować ścieżkę odcinania dla grafiki, która
została zapisana bez ścieżki.
• Narysować potrzebną ścieżkę za pomocą narzędzia Pióro, a następnie użyć polecenia Wklej do, aby wkleić grafikę
na ścieżkę
Jeśli używa się jednej z automatycznych metod generowania ścieżki odcinania, to ścieżka InDesign jest dołączana do
obrazka, dzięki czemu powstaje obrazek przycięty przez ścieżkę i wykadrowany przez ramkę.
Uwaga: Ramka graficzna wyświetlana jest w kolorze warstwy, na której się znajduje, natomiast ścieżka odcinania
rysowana jest w kolorze odwrotnym do koloru warstwy. Na przykład, jeżeli kolor warstwy to niebieski, ramka graficzna
będzie niebieska, a ścieżka odcinania będzie pomarańczowa.
Aby wykadrować obrazek, używając zapisanego w nim kanału alfa albo ścieżki
Program InDesign może kadrować zaimportowaną grafikę w formacie EPS, TIFF lub w formacie Photoshopa,
wykorzystując ścieżki odcinania i kanały alfa zapisane w tym pliku. Jeśli grafika importowana zawiera więcej niż
jedną ścieżkę lub kanał alfa, można wybrać, który z nich ma zostać użyty do utworzenia ścieżki odcinania.
Kanał alfa to niewidzialny kanał, który definiuje przezroczyste obszary grafiki. Jest on zapisywany wewnątrz grafiki
z kanałami RGB lub CMYK. Kanały alfa są często używane w aplikacjach do tworzenia efektów specjalnych.
InDesign automatycznie rozpoznaje domyślną przezroczystość Photoshopa (tło w szachownicę) jako kanał alfa.
Jeżeli grafika ma tło nieprzezroczyste, należy użyć Photoshopa do usunięcia tego tła, lub utworzyć i zapisać z grafiką
przynajmniej jeden kanał alfa. W Adobe Photoshopie kanał alfa tworzy się za pomocą funkcji usuwania tła, takich
jak maska warstwy, paleta Kanały, wymazywanie tła lub magiczna gumka.
A B C
D E F
Rezultat wykorzystania kanałów alfa i ścieżek osadzonych

A. Oryginalna grafika B. Kanał alfa C. Grafika umieszczona D. Oryginalna grafika E. Grafika z osadzoną ścieżką F. Grafika
umieszczona
Podczas umieszczenia pliku Photoshopa można skorzystać z okna dialogowego Opcje importu obrazu, aby wybrać
domyślną ścieżkę odcinania lub wyznaczyć, który kanał alfa ma sterować odcinaniem.
1 Zaznaczyć grafikę importowaną i wybrać polecenie Obiekt > Ścieżka odcinania.
2 W oknie dialogowym Ścieżka odcinania wybrać opcję Ścieżka Photoshopa albo Kanał alfa z menu Typ.
3 Wybrać pożądaną ścieżkę lub kanał alfa z menu Ścieżka albo z menu Alfa.
Uwaga: Jeżeli menu Alfa nie jest dostępne, to z obrazkiem tym nie zapisano żadnych kanałów alfa.
4 Aby utworzyć odstęp wokół ścieżki odcinania, podać wartość opcji Marginesy wewnętrzne ramki.
5 Aby przełączyć obszary widoczne i niewidoczne, zaznaczyć opcję Odwróć.
6 Jeżeli wybrano kanał alfa, ustawić inne pożądane opcje ścieżki odcinania i nacisnąć przycisk OK.
Aby wyłączyć ścieżkę odcinania, należy zaznaczyć grafikę importowaną i wybrać polecenie Obiekt > Ścieżka
odcinania. Wybrać opcję Brak z menu Typ i nacisnąć przycisk OK.
Aby automatycznie utworzyć ścieżkę odcinania

Aby automatycznie usunąć tło z grafiki, która nie została zapisana ze ścieżką odcinania, można skorzystać z opcji
Wykryj krawędzie w oknie dialogowym Ścieżka odcinania. Opcja Wykryj krawędzie ukrywa najjaśniejsze lub
najciemniejsze obszary grafiki, najlepiej więc funkcjonuje w przypadku obrazków, gdzie przedmioty wyraźnie
odcinają się od jednolitego, białego lub czarnego tła.
Dobry (po lewej) i zły (po prawej) obrazek do tworzenia automatycznej ścieżki odcinania
1 Zaznaczyć grafikę importowaną i wybrać polecenie Obiekt > Ścieżka odcinania.

2 Wybrać opcję Wykryj krawędzie z menu Typ w oknie dialogowym Ścieżka odcinania. Domyślnie wyłączane są
tony najjaśniejsze; aby wyłączyć tony najciemniejsze, należy zaznaczyć opcję Odwróć.
3 Ustawić opcje ścieżki odcinania i nacisnąć przycisk OK.
Opcje ścieżki odcinania

Próg Definiuje wartość najciemniejszych pikseli, które wyznaczą kształt ścieżki odcinania. Zwiększanie tej wartości
sprawia, że więcej pikseli staje się przezroczystych, co wynika ze zwiększenia zakresu jasności dodawanych do
obszaru ukrytego, licząc od 0 (biel). Na przykład, aby usunąć bardzo jasny cień za pomocą funkcji Wykryj krawędzie,
należy powoli zwiększać wartość Próg, aż cień zniknie. Jeżeli ukryte zostały jasne piksele, które powinny być
widoczne, to wartość Próg jest za wysoka.
Poziom progu ustawiony na 25 (po lewej) i 55 (po prawej)
Tolerancja Określa, jak bardzo jasności pikseli może być zbliżona do wartości progowej, zanim piksele te zostaną
ukryte przez ścieżkę odcinania. Zwiększenie wartości Tolerancja pomaga usunąć niepotrzebne zniekształcenia
powodowane przez przypadkowe piksele, które są ciemniejsze niż wartość progowa, ale bardzo do niej zbliżone.
Wyższa wartość tolerancji daje na ogół gładsze, mniej dokładne ścieżki odcinania, zwiększając zakres wartości, w
którym ukrywane się przypadkowe ciemniejsze piksele. Zmniejszenie wartości tolerancji zacieśnia ścieżkę
odcinania wokół mniej zróżnicowanych wartości. Niskie wartości opcji Tolerancja dają bardziej nierówne ścieżki
odcinania, dodając dużo punktów kontrolnych, co może utrudniać drukowanie obrazka.
Poziomy tolerancji ustawione na 0 (po lewej) i na 5 (po prawej)
Margines wewnętrzny Zacieśnia wynikową ścieżkę odcinania w stosunku do ścieżki zdefiniowanej przez wartości
Próg i Tolerancja. W przeciwieństwie do opcji Próg i Tolerancja, opcja Margines wewnętrzny nie funkcjonuje na
podstawie wartości jasności, lecz powoduje, że cały kształt ścieżki odcinania jest równomiernie zawężany.
Wyregulowanie wartości Margines wewnętrzny może pomóc w ukryciu przypadkowych pikseli, których nie dało się
wyeliminować za pomocą parametrów progu i tolerancji. Wpisanie wartości ujemnej powoduje, że wynikowa
ścieżka odcinania staje się większa niż ścieżka zdefiniowana przez wartości opcji Próg i Tolerancja.
Ramka zawężona o -0p1 (po lewej) i 0p3 (po prawej)
Odwróć Przełącza obszary widocznych i ukryte, rozpoczynając tworzenie ścieżki odcinania od najciemniejszych
tonów.
Dołącz wewnątrz krawędzi Nadaje przezroczystość obszarom istniejącym wewnątrz oryginalnej ścieżki odcinania,
jeżeli ich jasność mieści się w granicach wyznaczonych przez opcje Próg i Tolerancja. Domyślnie, polecenie Ścieżka
odcinania nadaje przezroczystość tylko obszarom zewnętrznym, zatem zaznaczenie opcji Dołącz wewnątrz
krawędzi pozwala prawidłowo odwzorować “dziury” w grafice. Opcja ta funkcjonuje najlepiej w sytuacji, gdy
poziomy jasności obszarów, które mają być przezroczyste, nie odpowiadają poziomom jasności obszarów, które mają
pozostać widoczne. Na przykład, jeżeli zaznaczy się opcję Dołącz wewnątrz krawędzi dla obrazka przedstawiającego
srebrne okulary, to uzyskanie przezroczystości szkieł może spowodować, że przezroczyste staną się także bardzo
jasne fragmenty oprawek. Jeżeli obszary, które powinny być widoczne, staną się przezroczyste, można spróbować
wyregulować wartości opcji Próg, Tolerancja i Margines wewnętrzny.
Ogranicz do ramki Tworzy ścieżkę odcinania, która kończy się na widocznej krawędzi grafiki. Może to uprościć
ścieżkę, jeżeli używa się ramki do wykadrowania grafiki.
Użyj obrazka w wysokiej rozdzielczości Obszary przezroczyste obliczane są na podstawie rzeczywistego pliku, co
zapewnia maksymalną precyzję. Usunięcie zaznaczenia z tej opcji powoduje, że przezroczystość wyliczana jest na
podstawie rozdzielczości ekranowej, co jest metodą szybszą, ale mniej dokładną. Opcja ta nie jest dostępna, jeżeli
wybrano kanał alfa, ponieważ InDesign zawsze używa kanału alfa w jego rzeczywistej rozdzielczości. (Zobacz
Ìnformacje o przezroczystości' na stronie 497.)
Aby przekonwertować ścieżkę odcinania na ramkę graficzną

• Kliknąć obrazek lub jego ramkę prawym przyciskiem myszy (Windows) lub przytrzymując klawisz Control (Mac
OS), a następnie wybrać polecenie Konwertuj ścieżkę odcinania na ramkę.
497
Rozdział 18: Przezroczystość
Dodawanie przezroczystości
Informacje o przezroczystości
Obiekty tworzone w programie InDesign są domyślnie nieprzezroczyste, tzn. wartość ich krycia wynosi 100%.
Przezroczystość można dodawać do grafiki na różne sposoby. Przezroczystość obiektu lub grupy obiektów można
zmieniać od 100% krycia (zupełnie nieprzezroczyste) do 0% krycia (zupełnie przezroczyste). Gdy zmniejsza się
krycie obiektu, zaczynają prześwitywać przez niego leżące pod nim rysunki.
Paleta Przezroczystość służy do określania krycia obiektów i sposobu łączenia ich z obiektami leżącymi pod spodem.
Mieszanie można ograniczyć do wybranych obiektów. Obiekty mogą też wycinać inne obiekty w grupie, a nie
mieszać się z nimi.
Przez obiekt przezroczysty prześwitują części obiektów leżących poniżej.
Bardzo łatwo jest dodać przezroczystość do grafiki, w ogóle nie zdając sobie z tego sprawy — na przykład przez
dodanie do obiektu efektów cieni i wtapiania (nadając je bezpośrednio albo nadając styl obiektowy), albo przez
umieszczenie plików z przezroczystością, która została utworzona w innych aplikacjach, takich jak Photoshop lub
Adobe Illustrator. Należy jednak pamiętać, kiedy używa się przezroczystości, gdyż wymaga to ustawienia kilku
dodatkowych opcji przy wydruku i zapisywaniu przezroczystej grafiki.
Uwaga: Samouczek prezentujący tworzenie przezroczystości można znaleźć w sekcji Òmówienie przezroczystości' na
stronie 27
Zobacz także
Ìnformacje o spłaszczaniu' na stronie 505
`Najlepsze procedury postępowania przy tworzeniu przezroczystości' na stronie 511
Aby wyświetlić paletę Przezroczystość i opcje przezroczystości

Paleta Przezroczystość służy do określania krycia i trybu mieszania dla obiektów i grup, do izolowania mieszania dla
pojedynczej grupy, oraz do wycinania części obiektu przez nałożony na niego fragment innego obiektu z tej samej
grupy.
1 Wybrać polecenie Okno > Przezroczystość.
2 Kliknąć trójkąt w prawym górnym rogu palety i wybrać polecenie Pokaż opcje.
Aby ustawić krycie obiektu lub grupy

Przezroczystość można nadać zaznaczonym obiektom i grupom (łącznie z ramkami graficznymi i tekstowymi), ale
nie poszczególnym znakom tekstowym czy warstwom; nie można również używać różnych wartości
przezroczystości dla wypełnienia i obrysu obiektu. Jednak grafika importowana z takimi efektami przezroczystości
będzie prawidłowo wyświetlana i drukowana.
Domyślnie, zaznaczenie obiektu lub grupy i zastosowanie ustawień przezroczystości zmienia cały obiekt (zarówno
obrys, jak i wypełnienie) lub kontener grupy.
Uwaga: Aby zagwarantować prawidłowe wyświetlanie obiektów przezroczystych zaimportowanych z Illustratora 9.0 i
nowszych wersji, Acrobata 5.0 lub Photoshopa, należy używać tych samych ustawień zarządzania kolorem we
wszystkich aplikacjach. Techniczne wskazówki dotyczące konfiguracji systemu zarządzania kolorem między różnymi
aplikacjami można znaleźć w obszarze pomocy technicznej w serwisie internetowym Adobe.
1 Zaznaczyć obiekt lub grupę za pomocą jednej z następujących metod:
• Wybrać narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie i zaznaczyć obiekt, grafikę w ramce lub obiekt w grupie. Ta metoda
ustawia przezroczystość dla zaznaczenia.
• Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć ramkę obiektu, grupę lub grafikę. Ta metoda ustawia przezroczystość
dla obrysu, wypełnienia i zawartości.
• Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć grupę w układzie. Aby zaznaczyć więcej niż jedną grupę, przytrzymać
klawisz Shift i kliknąć kolejne grupy.
2 Jeżeli paleta Przezroczystość nie jest widoczna, należy wybrać polecenie Okno > Przezroczystość.
3 Wpisać wartość opcji Krycie na palecie Przezroczystość lub kliknąć strzałkę obok opcji Krycie i przeciągnąć
suwak. Gdy maleje wartość krycia obiektu, zwiększa się jego przezroczystość.
Uwaga: Jeżeli zaznaczy się obiekt w grupie przezroczystej za pomocą narzędzia do zaznaczania bezpośredniego, a
następnie wytnie lub skopiuje i wklei ten obiekt w innym miejscu dokumentu, to wklejony obiekt nie będzie
przezroczysty, o ile jego krycie nie zostało wcześniej osobno zmienione.
Zobacz także
Àby zsynchronizować ustawienia kolorów w aplikacjach firmy Adobe' na stronie 545
Nadawanie przezroczystości grupom

Domyślnie paleta Przezroczystość działa na pojedyncze obiekty, ale można jej użyć również do utworzenia
niezwykłych efektów przezroczystości na poziomie grupy.
Jeżeli po prostu zaznaczy się obiekty i zmieni ich opcję krycia, to krycie zaznaczonych obiektów zmieni się w
stosunku do krycia pozostałych. Wszystkie nakładające się obszary będą miały skumulowane krycie.
Natomiast jeżeli uaktywni się grupę utworzoną za pomocą polecenia Grupuj, a następnie zmieni jej krycie, to będzie
ona traktowana przez paletę Przezroczystość jako pojedynczy obiekt, zatem krycie wewnątrz grupy nie ulegnie
zmianie. Innymi słowy, obiekty wewnątrz grupy nie oddziałują ze sobą nawzajem z punktu widzenia
przezroczystości.
Efekt zaznaczenia pojedynczych obiektów i ustawienia ich krycia na 50% (po lewej); oraz efekt zaznaczenia grupy i ustawienia krycia na 50%
(po prawej)
Aby zmienić wygląd grafiki przezroczystej na ekranie

Okno dialogowe Wydajność wyświetlania umożliwia ustawienie preferencji przezroczystości. Określają one
ekranową jakość obiektów przezroczystych w nowych dokumentach oraz dokumentach zapisanych ze
zmodyfikowanymi preferencjami. Ponadto preferencje te umożliwiają włączanie lub wyłączanie wyświetlania
przezroczystości w dokumencie. Wyłączenie przezroczystości w preferencjach wyświetlania nie powoduje
wyłączenia jej w druku czy przy eksportowaniu pliku.
Uwaga: Przed wydrukowaniem pliku zawierającego efekty przezroczystości należy najpierw sprawdzić, czy ustawiono
preferencje przezroczystości. Drukowanie automatycznie spłaszcza grafikę, co może wpływać na wygląd efektów z
przezroczystością.
2 Wybrać jedną z opcji (Szybki, Typowy, Wysoka jakość) w sekcji Dostosuj ustawienia widoku, aby określić
rozdzielczość ekranową cieni i efektów wtapiania w dokumencie. Zmienione ustawienia dotyczą tylko wybranej
opcji:
• Szybki wyłącza przezroczystość i ustawia rozdzielczość na 24 dpi.
• Typowy wyświetla cienie i efekty wtapiania w niskiej rozdzielczości; rozdzielczość ustawiana jest na 72 dpi.
• Wysoka jakość poprawia wygląd cieni i efektów wtapiania, szczególnie w plikach PDF i EPS; rozdzielczość
ustawiana jest na 144 dpi.
3 Przeciągnąć suwak Przezroczystość. Domyślne ustawienie to średnia jakość, przy której wyświetlane są cienie i
wtapianie. Informacje na temat innych ustawień suwaka Przezroczystość można znaleźć w rozdziale Òpcje
wydajności wyświetlania' na stronie 448.
5 Gdy kolory dodatkowe nakładają się na siebie przy włączonych trybach mieszania, należy wybrać polecenie
Widok > Podgląd nadruku. Opcja ta gwarantuje, że na ekranie widać będzie, jak kolory dodatkowe oddziałują z
przezroczystością.
Polecenia menu Widok pozwalają szybko przełączać wyświetlanie przezroczystości między opcjami Szybki, Typowy
i Wysoka jakość.
Aby wyłączyć wyświetlanie przezroczystości

Wyłączając wyświetlanie przezroczystości można zwiększyć wydajność wyświetlania. Wyłączenie wyświetlania
przezroczystości na ekranie nie powoduje wyłączenia jej w druku czy przy eksportowaniu pliku.
❖ Wybrać polecenie Widok > Wydajność wyświetlania > Wyświetlanie szybkie.
Mieszanie kolorów
Aby określić sposób mieszania kolorów
Kolory nakładających się obiektów można mieszać, używając trybów mieszania z palety Przezroczystość. Tryby
mieszania pozwalają zmieniać sposób, w jaki kolory obiektów mieszają się z obiektami pod spodem.
1 Zaznaczyć przynajmniej jeden obiekt albo grupę.
2 Wybrać tryb mieszania (np. Normalny lub Nałożenie) z menu palety Przezroczystość.
Opis wszystkich trybów mieszania można znaleźć w sekcji Òpcje trybu mieszania' na stronie 500.
Opcje trybu mieszania

Tryb mieszania steruje tym, w jaki sposób kolor bazowy,, czyli kolor grafiki leżącej pod spodem, oddziałuje zkolorem
mieszania, czyli kolorem zaznaczonego obiektu lub grupy. Kolor wynikowy to kolor powstały w wyniku mieszania.
Zwykły Koloruje zaznaczenie kolorem mieszania, bez oddziaływania z kolorem bazowym. Jest to tryb domyślny.
Mnożenie Mnoży kolor bazowy przez kolor mieszania. Kolor wynikowy jest zawsze ciemniejszy. Mnożenie
jakiegokolwiek koloru przez czarny daje czerń. Mnożenie dowolnego koloru przez biały pozostawia ten kolor bez
zmian. Efekt ten przypomina rysowanie po stronie zakreślaczami w różnych kolorach.
Mnożenie odwrotności Mnoży odwrotności koloru mieszania i koloru bazowego. Wynikowy kolor jest zawsze
jaśniejszy. Mieszanie z czernią pozostawia kolor bez zmian. Mieszanie z bielą daje biel. Efekt ten przypomina
rzucanie kilku slajdów z projektora jeden na drugi.
Nałożenie Mnoży kolory lub ich odwrotności, w zależności od koloru bazowego. Wzory lub kolory nakładające się
na istniejącą grafikę zachowują cienie i światła koloru bazowego i dodają kolor mieszania, odzwierciedlając poziom
jasności lub ciemności koloru oryginalnego.
Łagodne światło Przyciemnia lub rozjaśnia kolor, w zależności od koloru mieszania. Efekt ten jest podobny do
oświetlania grafiki rozproszonym światłem.
Jeżeli kolor mieszania (źródło światła) jest jaśniejszy niż 50% szarości, to grafika jest rozjaśniana, tak jak przy
rozcieńczaniu koloru. Jeżeli kolor mieszania jest ciemniejszy niż 50% szarości, to grafika jest przyciemniana.
Malowanie czystą czernią lub bielą daje wyraźnie ciemniejsze lub jaśniejsze obszary, ale nie tworzy czystej bieli czy
czerni.
Ostre światło Mnoży kolory lub ich odwrotności, w zależności od koloru mieszania. Efekt ten jest podobny do
oświetlania grafiki ostrym reflektorem punktowym.
Jeżeli kolor mieszania (źródło światła) jest jaśniejszy niż 50% szarości, grafika jest rozjaśniana, tak jak przy mieszaniu
typu Mnożenie odwrotności. Jest to przydatne przy dodawaniu do grafiki świateł. Jeżeli kolor mieszania jest
ciemniejszy niż 50% szarości, grafika jest przyciemniana, tak jak przy trybie Mnożenie. Jest to przydatne przy
dodawaniu do grafiki cieni. Malowanie czystą czernią lub bielą daje czystą czerń lub biel.
Doświetlanie koloru Rozjaśnia kolor bazowy odpowiednio do koloru mieszania. Mieszanie z czernią powoduje, że
kolor nie zmienia się.
Dosycanie koloru Przyciemnia kolor bazowy odpowiednio do koloru mieszania. Mieszanie z bielą powoduje, że
kolor nie zmienia się.
Ściemnianie Wybiera kolor bazowy lub kolor mieszania jako kolor wynikowy — w zależności od tego, który jest
ciemniejszy. Obszary jaśniejsze niż kolor mieszania są zastępowane, a obszary ciemniejsze niż kolor mieszania nie
zmieniają się.
Rozjaśnianie Wybiera kolor bazowy lub kolor mieszania jako kolor wynikowy — w zależności od tego, który jest
jaśniejszy. Obszary ciemniejsze niż kolor mieszania są zastępowane, a obszary jaśniejsze niż kolor mieszania nie
zmieniają się.
Różnica Odejmuje kolor mieszania od koloru bazowego, albo kolor bazowy od koloru mieszania, w zależności od
tego, który ma większą jasność. Mieszanie z bielą odwraca wartości koloru bazowego; mieszanie z czernią nie
powoduje żadnej zmiany.
Wyłączenie Tworzy efekt podobny do trybu Różnica, ale o niższym kontraście. Mieszanie z bielą odwraca
komponenty koloru bazowego. Mieszanie z czernią powoduje, że kolor nie zmienia się.
Barwa Tworzy kolor o jasności i nasyceniu koloru bazowego, a barwie koloru mieszania.
Nasycenie Tworzy kolor o jasności i barwie koloru bazowego, a nasyceniu koloru mieszania. Malowanie w tym
trybie po obszarze bez nasycenia (szarym) nie powoduje żadnych zmian.
Kolor Tworzy kolor o jasności koloru bazowego, a barwie i nasyceniu koloru mieszania. Zachowuje to poziomy
szarości w grafice i jest wygodną metodą kolorowania rysunków monochromatycznych albo podbarwiania
rysunków kolorowych.
Jasność Tworzy kolor o barwie i nasyceniu koloru bazowego, a jasności koloru mieszania. Tryb ten tworzy efekt
odwrotny od trybu Kolor.
Uwaga: Należy unikać stosowania trybów mieszania Różnica, Wyłączenie, Barwa, Nasycenie, Kolor i Jasność do
obiektów zawierających kolor dodatkowy. Użycie takich trybów mieszania w stosunku do kolorów dodatkowych może
spowodować powstanie w dokumencie niepożądanych kolorów. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji
`Najlepsze procedury postępowania przy tworzeniu przezroczystości' na stronie 511.
Aby wyizolować tryby mieszania

Gdy zastosuje się tryb mieszania do obiektu, to kolory obiektu mieszają się z kolorami wszystkich obiektów leżących
pod nim. Aby ograniczyć mieszanie tylko do konkretnych obiektów, można zgrupować te obiekty, a następnie
zastosować do grupy opcję Izoluj mieszanie. Opcja Izoluj mieszanie ogranicza mieszanie do obiektów znajdujących
się w grupie. Natomiast obiekty pod grupą pozostają bez zmian. (Jest to przydatne w przypadku obiektów, którym
nadano tryb mieszania inny niż Zwykły.)
Grupa (gwiazda i kółko) z wyłączoną opcją Izoluj mieszanie (po lewej) i włączoną opcją Izoluj mieszanie (po prawej)
Należy pamiętać, że chociaż tryby mieszania nadaje się poszczególnym obiektom, to opcję Izoluj mieszanie nadaje
się całej grupie. Opcja ta izoluje interakcje związane mieszaniem do obiektów w grupie. Nie wpływa natomiast na
tryby mieszania nadane bezpośrednio grupie.
1 Zastosować tryby mieszania i ustawienia krycia do poszczególnych obiektów, których mieszanie ma zostać
wyizolowane.
2 Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć obiekty, które mają zostać wyizolowane.
3 Wybrać polecenie Obiekt > Grupuj.
4 Zaznaczyć opcję Izoluj mieszanie na palecie Przezroczystość. (Jeżeli opcja ta nie jest widoczna, wybrać polecenie
Pokaż opcje z menu palety Przezroczystość.)
Mieszanie obiektów można wyizolować w pliku PDF, który zawiera tryby mieszania. Umieścić plik PDF. Podczas
umieszczania pliku zaznaczyć opcję Przezroczyste tło w oknie dialogowym Umieść PDF. Następnie zastosować opcję
Izoluj mieszanie.
Aby wprowadzić wycinanie dla obiektów wewnątrz grupy

Za pomocą opcji Grupa wycinania na palecie Przezroczystość można sprawić, że przezroczystość i atrybuty
mieszania każdego obiektu w zaznaczonej grupie będą wycinać — czyli optycznie blokować — obiekty leżące pod
nimi w tej samej grupie. Wycinane są tylko obiekty należące do zaznaczonej grupy. Obiekty pod zaznaczoną grupą
są nadal modyfikowane przez mieszanie lub przezroczystość nadane obiektom grupy.
Należy pamiętać, że chociaż tryby mieszania i krycie nadaje się poszczególnym obiektom, to opcję Grupa wycinania
nadaje się całej grupie.
Grupa z wyłączoną opcją Grupa wycinania (po lewej) oraz grupa z włączoną opcją Grupa wycinania (po prawej)
1 Zastosować tryby mieszania i ustawienia krycia do poszczególnych obiektów, przy których ma zachodzić
wycinanie.
2 Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć obiekty, które mają być wycinane.
3 Wybrać polecenie Obiekt > Grupuj.
4 Zaznaczyć opcję Grupa wycinania na palecie Przezroczystość. (Jeżeli opcja ta nie jest widoczna, wybrać polecenie
Pokaż opcje z menu palety Przezroczystość.)
Aby określić przestrzeń koloru do mieszania obiektów przezroczystych

Aby mieszać kolory obiektów przezroczystych na rozkładówce, InDesign konwertuje kolory wszystkich obiektów na
wspólną przestrzeń, używając dla dokumentu profilu CMYK lub RGB. Ta przestrzeń mieszania umożliwia mieszanie
przezroczystości obiektów z różnych przestrzeni kolorów. Aby uniknąć niedopasowania kolorów w różnych
obszarach obiektów na ekranie i na wydruku, przestrzeń mieszania jest stosowana zarówno do wyświetlania
ekranowego, jak i do spłaszczania.
Przestrzeń mieszania jest stosowana tylko do tych rozkładówek, które zawierają przezroczystość.
❖ Wybrać polecenie Edycja > Przestrzeń mieszania przezroczystości, a następnie wybrać jedną z przestrzeni koloru
dokumentu.
Uwaga: Dla typowych dokumentów do druku należy wybrać przestrzeń CMYK.
Zobacz także
Cienie i wtapianie
Aby zastosować cień do obiektu
Polecenie Cień tworzy trójwymiarowy cień zaznaczonego obiektu. Cień można odsunąć od obiektu po osi x lub y, a
także zmieniać jego tryb mieszania, krycie, rozmycie, szerokość, szum i kolor.
Opcje Rozmycie i Szerokość razem sterują wielkością i granicami cienia. Rozmycie definiuje zewnętrzną granicę
nieostrego obszaru za krawędzią cienia. Szerokość działa w granicach wyznaczonych przez opcję Rozmycie. Opcja
Szerokość zwiększa obszar cienia w stosunku do obszaru rozmytego i redukuje promień rozmycia. Im większa
szerokość, tym mniej rozmyta lub nieostra staje się krawędź cienia.
A A
B B
C C
Porównanie cienia z szerokością 25% (po lewej) i szerokością 75% (po prawej)
A. Wartość rozmycia B. Szerokość C. Wynikowe rozmycie i szerokość
Uwaga: Jeżeli określi się ustawienia cienia, nie zaznaczając najpierw obiektu, to każdy narysowany potem obiekt będzie
miał cień wykorzystujący te ustawienia.
1 Zaznaczyć przynajmniej jeden obiekt albo grupę.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Cień.

3 Zaznaczyć opcję Cień, aby uaktywnić ustawienia.
4 Wybrać tryb mieszania z menu Tryb.
5 Przeciągnąć wyskakujący suwak krycia albo wpisać wartość procentową określającą krycie cienia w pole tekstowe
Krycie.
6 Wpisać wartość liczbową lub procentową dla dowolnych spośród poniższych opcji:
Odległość X Odsuwa cień (wzdłuż osi x) od obiektu na podaną odległość (używane są jednostki miary wybrane w
oknie dialogowym Preferencje).
Odległość Y Odsuwa cień (wzdłuż osi y) od obiektu na podaną odległość (używane są jednostki miary wybrane w
oknie dialogowym Preferencje).
Rozmycie Definiuje zewnętrzną granicę nieostrego obszaru za krawędzią cienia. Promień rozmycia wyznacza ilość
wolnego miejsca, pozostałego po zastosowaniu opcji Szerokość. Szerokość 75% pozostawia 25% wartości podanej w
opcji Rozmycie na promień rozmycia.
Szerokość Zwiększa obszar cienia w stosunku do obszaru rozmytego i redukuje promień rozmycia. Jest to wartość
procentowa przykładana do wartości opcji Rozmycie. Szerokość 25% rozszerza cień na 25% wartości opcji
Rozmycie. 100% szerokość eliminuje rozmycie, dając ostrą krawędź.
Szum Dodaje do cienia szum (artefakty), tworząc bardziej ziarnistą teksturę.
7 Wykonać jedną z następujących czynności, aby określić kolor cienia:

• Wybrać polecenie Próbki z menu Kolor. Wybrać próbkę koloru z listy. Próbki te odpowiadają kolorom dostępnym
na palecie Próbki.
• Wybrać tryb koloru z menu Kolor i przeciągnąć suwaki lub wpisać wartość.
8 Zaznaczyć opcję Podgląd, aby wyświetlić rezultaty na ekranie, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
Àby wyświetlić paletę Próbki' na stronie 522
Òpcje trybu mieszania' na stronie 500
Aby utworzyć efekt wtapiania krawędzi obiektu

Polecenie Wtapianie rozmywa krawędzie obiektu do przezroczystości na zadanym odcinku.
Uwaga: Jeżeli określi się opcje wtapiania, nie zaznaczając najpierw obiektu, to każdy narysowany potem obiekt będzie
wtapiany zgodnie z tymi ustawieniami.
1 Zaznaczyć obiekt.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Wtapianie.
3 Zaznaczyć opcję Wtapianie, aby uaktywnić ustawienia.
4 Aby ustawić odległość, na jakiej obiekt ma przechodzić od nieprzezroczystego do przezroczystego, wprowadzić
wartość w pole tekstowe Szerokość wtapiania.
5 Wybrać opcję narożnika:

Ostry Gradient dokładnie podąża za zewnętrzną krawędzią kształtu, łącznie z ostrymi narożnikami. Opcja Ostry
jest odpowiednia dla obiektów podobnych do gwiazdy, albo do efektów specjalnych na kształtach prostokątnych.
Zaokrąglony Narożniki są zaokrąglane o promień wtapiania; w rezultacie kształt jest najpierw wcinany, a potem
wydłużany, tworząc dwa kontury. Opcja Zaokrąglony tworzy ładny efekt na prostokątach.
Dyfuzja Używa metody Adobe Illustratora, która sprawia, że krawędzie obiektu zanikają od krycia do
przezroczystości.
6 Aby dodać do wtapiania szum (artefakty), wpisać wartość opcji Szum.
7 Zaznaczyć opcję Podgląd, aby wyświetlić rezultaty na ekranie, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Spłaszczanie grafiki zawierającej przezroczystość

Informacje o spłaszczaniu
Gdy drukuje się dokument z programu InDesign lub eksportuje go na jakikolwiek format inny niż Adobe PDF 1.4
lub nowszy, InDesign przeprowadza procedurę nazywaną spłaszczaniem. Spłaszczanie rozcina grafikę przezroczystą,
odwzorowując nakładające się obszary jako osobne fragmenty, które są albo obiektami wektorowymi, albo
obszarami zrastrowanymi. Gdy grafika staje się bardziej złożona (kombinacja obrazków, wektorów, tekstu, kolorów
dodatkowych, nadruku itd.), rośnie również złożoność spłaszczania i jego rezultatów.
Uwaga: Formaty Adobe PDF 1.3 i wcześniejsze nie obsługują przezroczystości. Aby zachować przezroczystość bez
spłaszczania plików PDF umieszczanych w programie InDesign, należy zapisać te pliki w formacie Adobe PDF 1.4
(Acrobat 5.0), Adobe PDF 1.5 (Acrobat 6.0) lub Adobe PDF 1.6 (Acrobat 7.0). InDesign może umieszczać pliki w
formacie własnym Illustratora oraz pliki Adobe PDF 1.4 (i nowsze) z niezmienionymi i niespłaszczonymi efektami
przezroczystości.
Opcje spłaszczania można określać w oknie dialogowym Ustawienia spłaszczania przezroczystości, w panelu
Zaawansowane okna dialogowego Drukuj lub okna Eksport Adobe PDF, a także na palecie Podgląd spłaszczania. Po
ustawieniu opcji można je zapisać jako styl ustawień spłaszczania do późniejszego użytku.
InDesign spłaszcza obiekty przezroczyste zgodnie z ustawieniami wybranego stylu spłaszczania.
Nakładająca się grafika jest przy spłaszczaniu rozdzielana.
Więcej informacji o problemach z drukiem przezroczystości można znaleźć w serwisie internetowym Adobe, na
stronie Print Service Provider Resources w sieci Adobe Solutions Network (ASN) pod adresem
http://partners.adobe.com/asn/service/indesign/ main.html (tylko w języku angielskim). Wskazówki i odpowiedzi na
często zadawane pytania można ponadto znaleźć na forum Adobe InDesign User to User. Jest to forum publiczne
dostępne pod adresem www.adobe.com/ support/forums.
Zobacz także
Aby zastosować ustawienie spłaszczania

Ustawienie spłaszczania można wybrać w oknie dialogowym Drukuj albo podczas eksportowania, w oknie
właściwym dla wybranego formatu.
Jeżeli często eksportuje się lub drukuje dokumenty zawierające przezroczystość, można zautomatyzować proces
spłaszczania, zapisując ustawienia w stylu ustawień. Ustawienia te można następnie wykorzystać przy drukowaniu
lub eksportowaniu na format PDF 1.3 (Acrobat 4.0), SVG lub EPS.
❖ W oknie dialogowym Ustawienia spłaszczania przezroczystości, w panelu Zaawansowane okna dialogowego
Drukuj, okna dialogowego Eksport Adobe PDF lub okna Opcje SVG, wybrać ustawienie własne lub jedno z
następujących ustawień domyślnych:
Niska rozdzielczość Przeznaczony do szybkich prób, które będą drukowane na czarno-białych drukarkach
biurkowych, oraz do dokumentów publikowanych w Internecie lub eksportowanych na SVG.
Średnia rozdzielczość Przeznaczony do prób biurkowych oraz dokumentów do druku na żądanie, które będą
drukowane na postscriptowych drukarkach kolorowych.
Wysoka rozdzielczość Przeznaczony do ostatecznego druku na maszynie drukarskiej albo do prób w wysokiej
jakości, np. prób kolorów z rozbarwianiem.
Uwaga: Ustawienia spłaszczania są używane tylko wtedy, gdy grafika zawiera przezroczystość, albo gdy włączono opcję
Symulacja nadruku w panelu Wyjście okna dialogowego Eksport PDF.
Aby utworzyć lub zmodyfikować styl ustawień spłaszczania

Ustawienia spłaszczania można zapisywać w odrębnych plikach, co ułatwia tworzenie ich kopii zapasowych oraz
udostępnianie usługodawcom, klientom lub innym użytkownikom w grupie roboczej. Pliki ustawień spłaszczania
przezroczystości mają rozszerzenie FLST.
1 Wybrać polecenie Edycja > Ustawienia spłaszczania przezroczystości.
• Nacisnąć przycisk Nowy, aby utworzyć nowy styl ustawień.
• Aby oprzeć nowy styl na ustawieniu predefiniowanym, wybrać je z listy i nacisnąć przycisk Nowy.
• Wybrać własny styl ustawień z listy i nacisnąć przycisk Edycja.
Uwaga: Nie można edytować domyślnych ustawień spłaszczania.
Aby zresetować style ustawień spłaszczania należy przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) w
oknie dialogowym. Przycisk Anuluj zmieni się w przycisk Wyzeruj. Należy pamiętać, że użycie przycisku Wyzeruj
w oknie dialogowym Ustawienia spłaszczania przezroczystości powoduje usunięcie wszystkich własnych stylów.
Zobacz także
Òpcje spłaszczania przezroczystości' na stronie 508
Aby używać własnych ustawień spłaszczania

Okno dialogowe Ustawienia spłaszczania przezroczystości umożliwiają zmianę nazwy ustawień, zapisanie ich w
osobnym pliku (.fslt), wczytanie ustawień z takiego pliku (.fslt), lub usunięcie ustawień.
1 Wybrać polecenie Edycja > Ustawienia spłaszczania przezroczystości.
2 Wybrać ustawienie z listy.
• Aby zmienić nazwę istniejącego ustawienia, nacisnąć przycisk Edycja, wpisać nową nazwę, a następnie nacisnąć
przycisk OK.
• Aby zapisać ustawienie w osobnym pliku, nacisnąć przycisk Zapisz. Podać nazwę (wraz z rozszerzeniem .fslt) i
położenie dla pliku ustawień, a następnie ponownie nacisnąć przycisk Zapisz.
• Aby wczytać ustawienia z pliku, nacisnąć przycisk Wczytaj, wybrać plik .fslt, zawierający ustawienia, które mają
zostać wczytane, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
• Aby usunąć ustawienia, zaznaczyć je na liście, nacisnąć przycisk Usuń, a następnie nacisnąć przycisk OK, aby
potwierdzić usunięcie.
Aby spłaszczyć jedną rozkładówkę

Ustawienia spłaszczania można stosować do pojedynczych rozkładówek w dokumencie, przesłaniając ustawienie
spłaszczania wybrane dla całego dokumentu lub książki. Jest to wygodna metoda sterowania jakością spłaszczania w
dokumentach zawierających kombinację obrazków w wysokiej rozdzielczości z dużą ilością przezroczystości oraz
obrazków o niskiej rozdzielczości. W takim przypadku można spłaszczać złożoną rozkładówkę w wysokiej jakości,
a do pozostałych rozkładówek użyć szybszego ustawienia spłaszczania o niższej jakości.
Podczas drukowania lub eksportowania można przywrócić ustawienia spłaszczania dla dokumentu lub książki.
1 Wyświetlić rozkładówkę w oknie dokumentu.
2 Wybrać polecenie Spłaszczanie rozkładówek z menu palety Strony.
3 Wybrać jedną z następujących opcji, a następnie nacisnąć przycisk OK:
Domyślnie Powoduje, że dla tej rozkładówki używany będzie styl ustawień spłaszczania dokumentu.
Brak (Ignoruj przezroczystość) Powoduje, że przezroczystość na tej rozkładówce jest ignorowana. Jest to przydatne
przy rozwiązywaniu problemów przez usługodawcę.
Własne Otwiera okno dialogowe Ustawienia spłaszczania przezroczystości, pozwalając określić ustawienia.
Aby zignorować styl ustawień spłaszczania na pojedynczej rozkładówce

❖ Zaznaczyć opcję Ignoruj wyjątki rozkładówek w jednym z następujących okien InDesign:
• Na palecie Podgląd spłaszczania (Okno > Wyjście > Spłaszczanie).

• W panelu Zaawansowane okna dialogowego Drukuj lub Eksport Adobe PDF.
• W oknie dialogowym Opcje SVG z wybranym ustawieniem Więcej opcji.
Opcje spłaszczania przezroczystości

W oknie dialogowym Opcje ustawień spłaszczania przezroczystości można ustawić następujące opcje:
Nazwisko Określa nazwę stylu ustawień. W zależności od dostępnego okna dialogowego, można wpisać nazwę w
pole tekstowe Nazwa, albo zaakceptować nazwę domyślną. Można też wpisać nazwę istniejącego stylu ustawień, aby
edytować ten styl. Nie można edytować domyślnych stylów spłaszczania.
Balans Raster/Wektor Określa poziom rasteryzacji. Im wyższe to ustawienie, tym mniej rasteryzacji zachodzi w
grafice. Wybór najwyższego ustawienia umożliwia zachowanie jak największej liczby elementów graficznych w
postaci wektorowej. Wybór najniższego ustawienia powoduje zrastrowanie całej grafiki.
Uwaga: Zachodzący poziom rasteryzacji zależy od stopnia złożoności strony oraz typów nakładających się obiektów.
Rozdzielczość grafiki i tekstu Określa rozdzielczość obiektów wektorowych rasteryzowanych w wyniku
spłaszczania. Rozdzielczość ta decyduje o dokładności w miejscach przecięcia obiektów po spłaszczeniu.
Wartość opcji Rozdzielczość grafiki i tekstu należy ustawiać na minimalną rozdzielczość niezbędną do dokładnego
oddania na danym urządzeniu wyjściowym drobnych elementów, np. małych czcionek lub cienkich obrysów. W
przypadku urządzeń o rozdzielczości do 600 dpi można na ogół używać rozdzielczości urządzenia. W przypadku
naświetlarek można używać rozdzielczości urządzenia podzielonej na pół. Na przykład, dla naświetlarki o
rozdzielczości 2540 dpi można użyć opcji rozdzielczości tekstu i grafiki o wartości 1270 ppi.
Rozdzielczość gradientu i siatki Określa rozdzielczość gradientów rasteryzowanych w wyniku spłaszczania, a także
cieni i efektów wtapiania rasteryzowanych podczas druku lub eksportu. Rozdzielczość ta decyduje o dokładności w
miejscach przecięcia obiektów po spłaszczeniu.
Rozdzielczość gradientu i siatki na ogół ustawia się na 150-300 dpi, ponieważ zwiększenie rozdzielczości nie
poprawia jakości gradientów, cieni i efektów wtapiania, natomiast zwiększa niepotrzebnie rozmiar pliku i wydłuża
czas drukowania.
Konwertuj cały tekst na krzywe Konwertuje wszystkie obiekty tekstowe (tekst punktowy, tekst zajmujący większy
obszar oraz tekst na ścieżce) na krzywe, odrzucając wszystkie informacje o glifach tekstowych na rozkładówkach z
przezroczystością. Ta opcja gwarantuje zachowanie stałej szerokości tekstu przy spłaszczaniu. Należy pamiętać, że
włączenie tej opcji spowoduje niewielkie pogrubienie małych czcionek wyświetlanych w programie Acrobat albo
drukowanych z niską rozdzielczością na drukarkach biurowych. Opcja ta nie wpływa natomiast na jakość tekstu
drukowanego na drukarkach o dużej rozdzielczości albo na naświetlarkach.
Konwertuj wszystkie obrysy na krzywe Konwertuje wszystkie obrysy na rozkładówkach z przezroczystością na
zwykłe, wypełnione ścieżki. Ta opcja gwarantuje zachowanie stałej szerokości obrysów przy spłaszczaniu. Należy
pamiętać, że włączenie tej opcji spowoduje niewielkie pogrubienie cienkich obrysów.
Przytnij skomplikowane obszary Powoduje, że granice między grafiką wektorową a rastrową pokrywają się ze
ścieżkami obiektów. Włączenie tej opcji redukuje artefakty „szwu” powstające wtedy, gdy część obiektu zostanie
zrasteryzowana, a reszta pozostanie w formie wektorowej. Jednak zaznaczenie tej opcji może spowodować
wygenerowanie zbyt złożonych ścieżek, których nie będzie w stanie obsłużyć wybrana drukarka.
„Szew” na styku grafiki rastrowej i wektorowej

Uwaga: Niektóre sterowniki drukarek w inny sposób przetwarzają grafikę rastrową, a w inny wektorową, co również
może doprowadzić do efektu kolorowych „szwów”. Problem ten można zminimalizować, wyłączając niektóre
ustawienia zarządzania kolorem charakterystyczne dla danego sterownika drukarki. Ustawienia te są różne dla
różnych drukarek — dokładniejszych informacji należy szukać w dokumentacji urządzenia.
Aby wyróżnić obszary do spłaszczenia

Opcje podglądu dostępne na palecie Podgląd spłaszczania umożliwiają wyróżnienie obszarów podlegających
spłaszczaniu. Takie kolory informacyjne mogą ułatwić regulację opcji spłaszczania.
Uwaga: Paleta Podgląd spłaszczania nie jest przeznaczona do wyświetlania precyzyjnego podglądu kolorów
dodatkowych, nadruków i trybów mieszania. Podgląd kolorów dodatkowych, nadruków i trybów mieszania zapewnia
tryb Podgląd nadruku.
1 Wybrać polecenie Okno > Wyjście > Spłaszczanie.
2 Z menu Wyróżniaj wybrać obszar, który ma być wyróżniany. (Zobacz Òpcje wyróżniania na palecie Podgląd
spłaszczania' na stronie 509.)
Obszary objęte wybraną opcją wyróżniania są wyświetlane w kolorze, natomiast reszta grafiki jest wyświetlana w
skali szarości.
• Aby wybrać styl ustawień spłaszczania przezroczystości dla podglądu, wybrać jedną z opcji z menu Ustawienie.
• Aby wyświetlić informacje o stylach ustawień, wybrać z menu palety polecenie Ustawienia spłaszczania
przezroczystości.
• Zaznaczyć opcję Ignoruj wyjątki rozkładówek, aby zignorować ustawienia spłaszczania na poszczególnych
rozkładówkach.
• Aby zastosować styl ustawień spłaszczania do druku, nacisnąć przycisk Zastosuj ustawienia do drukowania.
Przy następnym otwarciu okna dialogowego Drukuj pojawią się w nim bieżące opcje spłaszczania.
Zobacz także
Àby używać własnych ustawień spłaszczania' na stronie 507
Àby spłaszczyć jedną rozkładówkę' na stronie 507
Opcje wyróżniania na palecie Podgląd spłaszczania

Brak Wyłącza podgląd. Jest to ustawienie domyślne.
Zrastrowane obszary złożone Wyróżnia obszary, które zostaną zrastrowane ze względów wydajnościowych (według
ustawień suwaka Rastrowe/Wektorowe). Należy pamiętać, że granica obszaru wyróżnionego stwarza wyższe ryzyko
powstania efektu „szwów” (zależy to od ustawień sterownika drukarki oraz od rozdzielczości rastrowania).
Aby zminimalizować powstawanie „szwów” należy zaznaczyć opcję Przytnij skomplikowane obszary z okna
dialogowego Opcje ustawień spłaszczania przezroczystości.
Obiekty przezroczyste Wyróżnia tylko obiekty, które są źródłem przezroczystości, np. obiekty o częściowym kryciu
(w tym obrazki z kanałami alfa), obiekty z trybami mieszania, a także obiekty z maskami krycia.
Wszystkie odnośne obiekty Wyróżnia wszystkie obiekty biorące udział w efekcie przezroczystości, w tym obiekty
przezroczyste oraz obiekty, na które nakładają się obiekty przezroczyste. Wyróżnione obiekty będą podlegały
procesowi spłaszczania — ich obrysy lub wzorki zostaną rozszerzone, część tych obiektów może ulec rasteryzacji, itd.
Odnośna grafika Wyróżnia wszystkie elementy umieszczone, które biorą udział w efekcie przezroczystości.
Usługodawcy mogą wykorzystać tę opcję, aby sprawdzić, które elementy graficzne będą wymagały szczególnej uwagi
przy druku.
Krzywe obrysów Wyróżnia wszystkie obrysy, które zostaną przekształcone na krzywe, czy to dlatego, że biorą udział
w efekcie przezroczystości, czy też dlatego, że wybrano opcję Konwertuj wszystkie obrysy na krzywe.
Krzywe tekstu Wyróżnia cały tekst, który zostanie przekształcony na krzywe, czy to dlatego, że bierze udział w
efekcie przezroczystości, czy też dlatego, że wybrano opcję Konwertuj cały tekst na krzywe.
Uwaga: W ostatecznej publikacji, obrysy i tekst przekonwertowane na krzywe mogą być nieco grubsze od swoich
oryginalnych wersji. Dotyczy to szczególnie bardzo cienkich obrysów i bardzo małego tekstu. Jednak paleta Podgląd
spłaszczania nie wyróżnia tego zmienionego wyglądu.
Rastrowe wypełnienie tekstu i obrysów Wyróżnia tekst i obrysy, które w wyniku spłaszczania uzyskały rastrowe
wypełnienie.
Wszystkie zrastrowane obszary Wyróżnia obiekty i miejsca przecięcia obiektów, które będą podlegały rastryzacji.
Rastryzacja obiektów może wynikać z tego, że nie da się ich w inny sposób oddać w języku PostScript, albo też z tego,
że przekraczają one próg złożoności wyznaczany przez ustawienie suwaka Balans rastrowe/wektorowe. Na przykład,
przecięcie dwóch gradientów z przezroczystością zawsze będzie rastrowane, nawet jeżeli wartość progu
Rastrowe/Wektorowe ustawiono na 100. Opcja Wszystkie zrastrowane obszary pokazuje również grafikę rastrową
(np. pliki Photoshopa) biorącą udział w efekcie przezroczystości, a także efekty rastrowe takie jak cienie i wtapianie.
Należy pamiętać, że przetwarzanie tej opcji trwa dłużej niż w przypadku innych ustawień.
Zobacz także
Aby odświeżyć podgląd na palecie Podgląd przezroczystości

• Wybrać opcję Automatyczne odświeżanie podświetlenia, aby automatycznie uaktualniać nieaktualny i
nieaktywny ekran.
• Aby ręcznie odświeżyć ekran, nacisnąć przycisk Odśwież.
W obu przypadkach obraz wyświetlany w oknie dokumentu uaktualniany jest zgodnie z wybranymi opcjami
spłaszczania przezroczystości.
Najlepsze procedury postępowania przy tworzeniu przezroczystości

W większości przypadków spłaszczanie zapewnia doskonałe rezultaty, jeżeli użyje się odpowiedniego ustawienia
predefiniowanego lub utworzy własny styl ustawień spłaszczania z parametrami dostosowanymi do ostatecznego
przeznaczenia dokumentu. Pełne informacje i pomoc w rozwiązywaniu problemów z wpływem przezroczystości na
druk można znaleźć w dokumencie „Achieving Reliable Print Output with Transparency” (tylko w języku
angielskim) w sekcji pomocy technicznej w serwisie internetowym Adobe.
Jeżeli jednak dokument zawiera skomplikowane, nakładające się obszary, a trzeba wydrukować go w wysokiej
rozdzielczości, warto przestrzegać kilku podstawowych wskazówek, które pozwolą na uzyskanie bardziej
przewidywalnych rezultatów w druku.
Ważne: Jeżeli stosuje się przezroczystość w dokumentach przeznaczonych do druku w wysokiej rozdzielczości, należy
koniecznie omówić tę kwestię z usługodawcą. Dobre porozumienie między użytkownikiem a usługodawcą pozwoli na
uzyskanie oczekiwanych rezultatów.
Obiekty z nadrukiem
Obiekty spłaszczone wyglądają na przezroczyste, ale są w rzeczywistości nieprzezroczyste i nie prześwitują przez nie
obiekty leżące pod spodem. Jeżeli jednak nie zastosuje się symulacji nadruku, to spłaszczanie przezroczystości może
zachować pewne podstawowe cechy nadruku obiektów podczas drukowania lub eksportowania dokumentu do
formatu PDF. W tym przypadku odbiorcy wynikowego pliku PDF powinni zaznaczyć opcję Podgląd nadruku w
programie Acrobat 5.0 lub nowszej wersji, co pozwoli im uzyskać dokładne odwzorowanie nadruku.
Natomiast jeżeli zastosuje się symulację nadruku, to spłaszczanie przezroczystości będzie symulować rzeczywisty
efekt nadruku danych obiektów, więc w rezultacie wszystkie obiekty będą nieprzezroczyste. Przy wyjściu na plik PDF
symulator ten konwertuje kolory dodatkowe na ich ekwiwalenty z przestrzeni CMYK. Dlatego też nie należy
zaznaczać opcji Symulacja nadruku dla dokumentu, który będzie później rozbarwiany.
Kolory dodatkowe a tryby mieszania

Używanie kolorów dodatkowych z niektórymi trybami mieszania powoduje czasem nieoczekiwane rezultaty. Dzieje
się tak dlatego, że InDesign używa na ekranie odpowiedników z podstawowych kolorów drukarskich, ale w druku
stosuje kolor dodatkowy. Ponadto wyizolowane mieszanie w grafice importowanej może spowodować wycinanie
kolorów w aktywnym dokumencie.
Jeżeli używa się mieszania, warto co pewien czas przejrzeć projekt z włączonymi opcjami Wysoka jakość
wyświetlania oraz Podgląd nadruku w menu Podgląd. Opcja Podgląd nadruku przedstawia przybliżony wygląd
kolorów dodatkowych, które są nadrukowywane lub oddziałują z obiektami przezroczystymi. Jeżeli widoczny efekt
nie odpowiada oczekiwaniom, można wykonać jedną z następujących czynności:
• Użyć innego trybu mieszania lub zrezygnować z mieszania. Przy posługiwaniu się kolorami dodatkowymi należy
unikać następujących trybów mieszania: Różnica, Wyłączenie, Barwa, Nasycenie, Kolor oraz Jasność.
• Gdy tylko to możliwe, używać podstawowych kolorów drukarskich.
Przestrzeñ mieszania
Jeżeli zastosuje się przezroczystość do obiektów na rozkładówce, to wszystkie kolory na tej rozkładówce zostaną
przekonwertowane na wybraną przestrzeń mieszania (Edycja > Przestrzeń mieszania przezroczystości). Może to być
przestrzeń RGB Dokumentu lub CMYK Dokumentu. Przekonwertowanie wszystkich kolorów zapewni spójność
wyglądu obiektów o tym samym kolorze w ramach rozkładówki, a także pozwoli uniknąć bardziej widocznych
nieregularności koloru na krawędziach przezroczystości. Kolory są konwertowane „na bieżąco”, podczas rysowania
obiektów. Kolory w grafice importowanej, która oddziałuje z przezroczystością, również są konwertowane na
wybraną przestrzeń mieszania. Wpływa to na wygląd kolorów na ekranie i w druku, ale nie na ich definicje w
dokumencie.
W zależności od typu przepływu pracy, należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Jeżeli tworzy się dokumenty tylko do druku, wybrać przestrzeń mieszania CMYK Dokumentu.
• Jeżeli tworzy się dokumenty tylko do Internetu, wybrać przestrzeń RGB Dokumentu.
• Jeżeli tworzy się dokumenty zarówno do druku, jak i do publikacji w Internecie, należy zdecydować, który cel jest
ważniejszy, a następnie wybrać przestrzeń mieszania odpowiadającą wybranemu przeznaczeniu dokumentu.
• Jeżeli tworzy się projekt do druku w wysokiej rozdzielczości, który zostanie również opublikowany jako wysokiej
jakości plik PDF na stronie internetowej, można przełączać przestrzenie mieszania przed wysłaniem dokumentu
do druku lub do eksportu. W takim przypadku należy pamiętać o przeprowadzeniu ponownej próby koloru na
każdej rozkładówce z przezroczystością, a także unikać trybów mieszania Różnica i Wyłączenie — tryby te mogą
ogromnie zmienić wygląd
Typografia
Tekst znajdujący się w pobliżu obiektów przezroczystych może oddziaływać z nimi w nieprzewidziany sposób. Na
przykład, tekst oblewany wokół obiektu przezroczystego może w rzeczywistości nie nakładać się na ten obiekt, ale
glify znajdą się na tyle blisko, że zaczną oddziaływać z przezroczystością. W takim przypadku spłaszczanie może
spowodować przekonwertowanie glifów na kontury, co sprawi, że będą one miały grubszą szerokość obrysu niż
pozostały tekst.
Jeżeli tak się stanie należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Przesunąć tekst na wierzch w porządku układania. Wybrać narzędzie Zaznaczenie, zaznaczyć ramkę tekstową, a
następnie wybrać polecenie Obiekt > Ułóż > Przesuń na wierzch.
• Przekształcić cały tekst na krzywe, aby uzyskać jednakowy efekt w całym dokumencie. Aby przekształcić cały tekst
na krzywe, zaznaczyć opcję Konwertuj cały tekst na krzywe w oknie Opcje ustawień spłaszczania
przezroczystości. Zaznaczenie tej opcji może spowolnić przetwarzanie.
Zastêpowanie obrazka
Spłaszczanie wymaga danych w wysokiej rozdzielczości, aby dokładnie przetworzyć dokument z przezroczystością.
Jednak w przepływie pracy OPI używane są obrazki zastępcze czyli prewki, które później zostaną zastąpione przez
serwer OPI wersjami w wysokiej rozdzielczości. Jeżeli mechanizm spłaszczania nie ma dostępu do danych w
wysokiej rozdzielczości, to nie generuje komentarzy OPI i wysyła na wyjście tylko obrazki tymczasowe w niskiej
rozdzielczości. Dlatego też w ostatecznej publikacji znajdą się prewki o niskiej rozdzielczości.
W przepływie pracy OPI warto wykorzystać program InDesign do podstawienia obrazków przed zapisaniem
dokumentu w formacie PostScript. W tym celu należy określić ustawienia zarówno podczas umieszczania grafiki
EPS, jak i podczas wysyłania dokumentu na wyjście. Przy umieszczaniu grafiki EPS należy zaznaczyć opcję Wczytaj
łącza osadzonego obrazka OPI w oknie dialogowym Opcje importu EPS. Podczas drukowania, zaznaczyć opcję
Zastępowanie obrazka OPI w panelu Zaawansowane okna dialogowego Drukuj lub Eksport EPS.
Konwersja kolorów
Jeżeli obiekt przezroczysty nakłada się z obiektem w kolorze dodatkowym, to po eksporcie na format EPS i
przekonwertowaniu kolorów dodatkowych na podstawowe drukarskie w czasie druku lub utworzeniu rozbarwień w
innej aplikacji niż InDesign mogą wystąpić niepożądane rezultaty.
Aby uniknąć takich problemów, należy przed wyeksportowaniem dokumentu użyć Menedżera farb do
przekonwertowania kolorów dodatkowych na ich ekwiwalenty CMYK. Innym sposobem uniknięcia problemów w
takich przypadkach jest zapewnienie spójności kolorów dodatkowych zarówno w aplikacji oryginalnej (np. Adobe
Illustrator), jak i w programie InDesign. Może to oznaczać konieczność otwarcia dokumentu Illustratora,
przekonwertowania koloru dodatkowego na kolor drukarski i wyeksportowania dokumentu ponownie na format
EPS, a następnie umieszczenia tego pliku EPS w układzie InDesign.
Pliki Adobe PDF

Eksportowanie na format Acrobat 4.0 (Adobe PDF 1.3) zawsze spłaszcza dokument, co może wpłynąć na wygląd
obiektów przezroczystych. Zawartość nie zawierająca przezroczystości nie jest spłaszczana, chyba że wybrano opcję
Symulacja nadruku w panelu Zaawansowane okna dialogowego Eksport Adobe PDF. Dlatego też podczas
eksportowania dokumentu z przezroczystością na format Adobe PDF, należy wykonać dowolne z następujących
czynności:
• Zawsze, gdy to możliwe, wybierać zgodność z formatem Acrobat 5.0 (Adobe PDF 1.4), Acrobat 6.0 (Adobe PDF
1.5) lub Acrobat 7.0 (Adobe PDF 1.6) w oknie dialogowym Eksport PDF. Pozwoli to zachować przezroczystość w
funkcjonalnej i dającej się w pełni edytować formie. Należy sprawdzić, czy usługodawca może posługiwać się
plikami Acrobat 5.0, Acrobat 6.0, lub Acrobat 7.0
• Jeżeli konieczne jest korzystanie z formatu zgodnego z Acrobat 4.0, dokument zawiera kolory dodatkowe, a
użytkownik chce utworzyć plik PDF do wyświetlania na ekranie (np. do przedstawienia klientowi), to można
zaznaczyć opcję Symulacja nadruku w panelu Wyjście okna dialogowego Eksport Adobe PDF. Opcja ta tworzy
dokładną symulację obszarów koloru dodatkowego i przezroczystości. Odbiorcy pliku PDF nie będą musieli
zaznaczać opcji Podgląd nadruku w programie Acrobat, aby przekonać się, jak dokument będzie wyglądał po
wydrukowaniu. Jednak użycie opcji Symulacja nadruku powoduje, że w wynikowym pliku PDF wszystkie kolory
dodatkowe zostaną przekonwertowane na ich ekwiwalenty CMYK. Dlatego też należy pamiętać o wyłączeniu tej
opcji przed wygenerowaniem pliku PDF przeznaczonego do ostatecznej produkcji.
• Warto rozważyć użycie predefiniowanego ustawienia [Drukarnia] dla Adobe PDF. Ustawienie to zawiera
parametry spłaszczania odpowiednie dla złożonych dokumentów przeznaczonych do druku w wysokiej
rozdzielczości.
Zalewki
Spłaszczanie może przekonwertować wektory na obszary rastrowe. Zalewki zastosowane do grafiki w programie
Adobe Illustrator za pomocą obrysów i umieszczone w InDesign zostaną zachowane. Zalewki zastosowane do
grafiki wektorowej narysowanej w programie InDesign i zrastrowanej mogą nie zostać zachowane.
Aby zachować jak największą liczbę obiektów wektorowych, należy wybrać styl ustawień spłaszczania [Wysoka
rozdzielczość] w panelu Zaawansowane okna dialogowego Drukuj lub Eksport Adobe PDF.
Zobacz także
Òpcje pomijania grafiki' na stronie 686
Ìnformacje o Menedżerze farb' na stronie 720
514
Rozdział 19: Kolor
Kolory dodatkowe a kolory podstawowe

Informacje o kolorach dodatkowych i podstawowych
Kolory można wyznaczać jako rozbarwiane lub dodatkowe, co odpowiada dwóm podstawowym typom farb
używanych w poligrafii. Typ koloru można rozpoznać dzięki ikonom, które pojawiają się obok jego nazwy na palecie
Próbki.
Nadając kolory ścieżkom i ramkom należy wziąć pod uwagę nośnik, na którym dokument zostanie wydrukowany.
Pozwoli to nadać kolory używając najodpowiedniejszego trybu.
Jeżeli przepływ pracy w kolorze związany jest z przenoszeniem dokumentów między różnymi urządzeniami, to
warto wykorzystać system zarządzania kolorem (CMS). Pozwoli to utrzymać niezmienne kolory i sterować nimi w
trakcie całego procesu.
Zobacz także
`Jak działa system zarządzania kolorem?' na stronie 541
Informacje o kolorach dodatkowych

Kolor dodatkowyto specjalnie przygotowana farba, która jest używana zamiast farb podstawowych CMYK lub razem
z nimi, i która wymaga własnej płyty na maszynie drukarskiej. Z kolorów dodatkowych korzysta się wtedy, gdy
grafika zawiera niewiele kolorów, a dokładne ich odwzorowanie jest bardzo ważne, a także wtedy, gdy proces
drukowania wymaga użycia farb dodatkowych. Kolory dodatkowe mogą wiernie oddawać kolory, które są
nieosiągalne przy użyciu standardowych kolorów podstawowych. Jednak dokładny wygląd koloru dodatkowego
zależy od kombinacji farby zmieszanej przez drukarnię oraz papieru użytego do wydruku, zatem wpisane wartości
koloru ani system zarządzania kolorem nie mają na niego wpływu. Podając wartości koloru dodatkowego opisuje
się tylko symulowany wygląd tego koloru na monitorze i drukarce kompozytowej (ograniczany przestrzenią kolorów
tego urządzenia).
Dla uzyskania najlepszych rezultatów należy wybierać kolory dodatkowe z systemu dopasowania kolorów
obsługiwanego przez daną drukarnię. Do programu InDesign dołączono kilka bibliotek kolorów; zobacz Àby
wczytać próbki z predefiniowanych, własnych bibliotek kolorów' na stronie 528.
Liczbę kolorów dodatkowych należy ograniczać do minimum. Każdy kolor dodatkowy generuje kolejną płytę
drukarską i zwiększa koszty wydruku. Jeżeli potrzebne będą więcej niż cztery kolory, warto zastanowić się nad
wydrukowaniem dokumentu przy użyciu standardowych kolorów podstawowych.
Ważne: Jeżeli obiekt zawierający kolory dodatkowe nakłada się z innym obiektem zawierającym funkcje
przezroczystości, to przy eksportowaniu na EPS, konwersji kolorów dodatkowych na standardowe podstawowe w oknie
dialogowym Drukuj, albo podczas tworzenia rozbarwień w aplikacji innej niż InDesign mogą wystąpić niepożądane
rezultaty. Najlepsze rezultaty można osiągnąć, wykonując próbę ekranową efektów spłaszczania przezroczystości przed
wydrukiem. Służą do tego funkcje Podgląd spłaszczania bądź Podgląd rozbarwień. (Zobacz Ìnformacje o spłaszczaniu'
na stronie 505 oraz `Podgląd rozbarwień' na stronie 718.) Ponadto przed wydrukiem lub wyeksportowaniem, kolory
dodatkowe można przekonwertować na procesowe, używając Menedżera farb.
Informacje o kolorach podstawowych

Kolor drukarski rozbarwiany tworzony jest z połączenia czterech standardowych farb podstawowych: cyjanu,
magenty, żółtej i czarnej (CMYK). Kolorów tych używa się wówczas, gdy wydruk wymaga tak wielu barw, że użycie
pojedynczych kolorów dodatkowych byłoby zbyt drogie lub niepraktyczne - na przykład, przy drukowaniu
fotografii. Przy określaniu koloru podstawowego należy pamiętać o następujących wytycznych:
• Dla uzyskania najlepszych rezultatów na wydruku dokumentu o wysokiej jakości, należy określać kolory na
podstawie wartości CMYK podawanych w drukowanych kartach do wybierania kolorów, dostępnych w
drukarniach komercyjnych.
• Ostateczne wartości koloru podstawowego to wartości CMYK, jeżeli zatem określi się kolor rozbarwiany w
systemie RGB lub LAB, to podczas druku rozbarwień wartości te zostaną przekonwertowane na CMYK.
Konwersja ta funkcjonuje inaczej, gdy włączony jest system zarządzania kolorem; jest ona modyfikowana przez
wybrane profile kolorów.
• Nie należy określać wartości koloru rozbarwianego na podstawie tego, jak wygląda on na monitorze, jeżeli nie ma
pewności, że system zarządzania kolorem został prawidłowo skonfigurowany. Nawet wówczas należy pamiętać o
ograniczeniach ekranowego podglądu koloru.
• Należy unikać używania kolorów rozbarwianych w dokumentach przeznaczonych tylko do wyświetlania w
Internecie, ponieważ model CMYK ma mniejszą przestrzeń kolorów, niż typowy monitor.
Uwaga: Użytkownicy, którzy przyzwyczaili się do nadawania kolorów w programie Adobe Illustrator muszą pamiętać,
że ten proces w programie InDesign przebiega nieco inaczej. (Zobacz `Porównanie obsługi kolorów w programach
InDesign i Illustrator' na stronie 515.)
Zobacz także
`Zarządzanie kolorem w aplikacjach firmy Adobe' na stronie 543
Używanie jednocześnie kolorów dodatkowych i podstawowych

Niekiedy wygodnie jest użyć w tym samym wydruku kolorów standardowych i dodatkowych. Na przykład, można
użyć jednego koloru dodatkowego, aby wydrukować logo firmy na tej samej stronie raportu rocznego, na której
znajdują się fotografie drukowane w kolorach standardowych. Płyty koloru dodatkowego można również użyć do
nałożenia lakieru na obszary wydrukowane za pomocą standardowych kolorów podstawowych. W obu
przypadkach wydruk będzie używał łącznie pięciu farb — czterech standardowych farb podstawowych i jednej farby
dodatkowej lub lakieru.
Kolory podstawowe i dodatkowe można łączyć ze sobą, tworząc farby mieszane.
Zobacz także
Ìnformacje o mieszaniu farb' na stronie 536
Porównanie obsługi kolorów w programach InDesign i Illustrator

Adobe InDesign i Adobe Illustrator używają nieco różnych metod nadawania nazwanych kolorów rozbarwianych
(podstawowych). Illustrator umożliwia wyznaczenie koloru drukarskiego jako globalnego lub nieglobalnego,
natomiast InDesign traktuje wszystkie nienazwane kolory jako nieglobalne kolory podstawowe.
Odpowiednikami globalnych kolorów podstawowych w InDesign są próbki. Próbki ułatwiają modyfikowanie

schematów koloru bez potrzeby odszukiwania i dostosowywania poszczególnych obiektów. Jest to szczególnie
przydatne w znormalizowanych, produkowanych seryjnie dokumentach, takich jak czasopisma. Ponieważ kolory
InDesign są połączone z próbkami na palecie Próbki, każda zmiana próbki powoduje zmianę wszystkich obiektów,
do których zastosowano ten kolor.
Odpowiednikami próbek nieglobalnych w programie InDesign są kolory nienazwane. Kolory nienazwane nie
pojawiają się na palecie Próbki i nie są automatycznie uaktualniane w całym dokumencie w przypadku modyfikacji
koloru w palecie Kolory. Można jednak później dodawać nienazwany kolor do palety Próbki.
Nazwane i nienazwane kolory zmieniają tylko sposób, w jaki dany kolor jest uaktualniany w dokumencie, a nie to,
w jaki sposób kolory są rozbarwiane albo w jaki sposób zachowują się po przeniesieniu do innej aplikacji.
Zobacz także
Àby utworzyć nową próbkę koloru' na stronie 523
Nadawanie koloru
Aby nadać kolor
InDesign zapewnia liczne metody nadawania koloru, między innymi pasek narzędzi, paletę Próbki, paletę Kolor
oraz Próbnik koloru.
1 Zaznaczyć obiekt, któremu ma zostać nadany kolor, wykonując jedną z następujących czynności:
• W przypadku ścieżki lub ramki, użyć narzędzia do zaznaczania lub narzędzia do zaznaczania
bezpośredniego , stosownie do potrzeb.
• W przypadku obrazka w skali szarości lub monochromatycznego (jednobitowego), użyć narzędzia Zaznaczanie
bezpośrednie. Do obrazka w skali szarości lub monochromatycznego można zastosować tylko dwa kolory.
• W przypadku znaków tekstowych, użyć narzędzia Tekst , aby zmienić kolor tekstu w pojedynczym słowie lub
całego tekstu w ramce.
Do zmiany koloru odstępów w obrysach kreskowanych, kropkowanych albo paskowanych służy paleta Obrys.
2 Zaznaczyć pole wypełnienia lub obrysu na pasku narzędzi, na palecie Kolor albo na palecie Próbki, aby
zdefiniować wypełnienie lub obrys obiektu. (Jeżeli zaznaczonym obiektem jest obrazek, to pole Obrys nie pełni
żadnej funkcji.)
A
B
Pola wypełnienia i obrysu na pasku narzędzi

A. Pole wypełnienia B. Pole obrysu

• Wybrać kolor, tintę lub gradient, używając palety Próbki lub Gradient.
• Dwukrotnie kliknąć pole wypełnienia lub obrysu na pasku narzędzi lub na palecie Kolor, aby otworzyć Próbnik
koloru. Określić pożądany kolor i nacisnąć przycisk OK.
InDesign umożliwia nadawanie koloru dowolnemu obrazkowi w skali szarości, pod warunkiem, że nie zawiera on
kanałów alfa ani kanałów dodatkowych. Jeżeli obrazek został zaimportowany ze ścieżką odcinania, należy
zaznaczyć tę ścieżkę odcinania narzędziem Zaznaczenie bezpośrednie i nadać kolor tylko obszarowi przyciętemu.
Aby wybrać kolor za pomocą Próbnika koloru

Próbnik kolorów umożliwia wybieranie kolorów ze spektrum albo definiowanie ich liczbowo. Kolory można
definiować za pomocą modelu RGB, Lab lub CMYK.
1 Dwukrotnie kliknąć pole wypełnienia lub obrysu na pasku narzędzi lub na palecie Kolor, aby otworzyć Próbnik
koloru.
2 Aby zmienić spektrum wyświetlane w Próbniku kolorów, kliknąć jedną z liter: R (czerwony), G (zielony) lub B
(niebieski); albo L (jasność), a (oś zieleń-czerwień) lub b (oś błękit-żółć).
!"
# $ %
Próbnik kolorów
A. Poprzedni kolor B. Bieżący kolor C. Spektrum kolorów D. Trójkąty suwaka E. Suwak koloru
3 Aby zdefiniować kolor, należy wykonać jedną z następujących czynności:

• Kliknąć lub przeciągnąć wewnątrz spektrum kolorów. Celowniki wskazują położenie koloru w spektrum.
• Przeciągnąć trójkąty wzdłuż suwaka koloru lub kliknąć na suwaku koloru.
• Wprowadzić wartości w dowolnych polach tekstowych.
4 Aby zapisać kolor jako próbkę, nacisnąć przycisk Dodaj próbkę CMYK, Dodaj próbkę RGB lub Dodaj próbkę Lab.
InDesign dodaje te kolory do palety Próbki, wykorzystując wartości składowych jako nazwę koloru.
Aby nadać ostatnio używany kolor

Pasek narzędzi wyświetla ostatnio zastosowany kolor lub gradient. Umożliwia to nadanie tego koloru lub gradientu
bezpośrednio z paska narzędzi.
1 Zaznaczyć obiekt lub tekst, który ma zostać pokolorowany.
2 Kliknąć przycisk wypełnienia lub obrysu na pasku narzędzi, w zależności od tego, która część tekstu lub obiektu
ma zostać pokolorowana.
3 Wykonać jedną z następujących czynności na pasku narzędzi:
• Kliknąć na polu Kolor , aby zastosować ostatnio wybrany kolor jednolity z palety Próbki lub Kolor.
• Kliknąć pole Gradient , aby zastosować ostatnio wybrany gradient z palety Próbki lub Gradient.
• Nacisnąć przycisk Brak , aby usunąć obrys lub wypełnienie obiektu.
Aby usunąć kolor wypełnienia lub obrysu

1 Zaznaczyć obiekt lub tekst, którego kolor ma zostać usunięty.
2 Kliknąć przycisk wypełnienia lub obrysu na pasku narzędzi, w zależności od tego, która część tekstu lub obiektu
ma zostać zmieniona.
3 Nacisnąć przycisk Brak , aby usunąć obrys lub wypełnienie obiektu.
Nadawanie kolorów przez przeciąganie i upuszczanie

Łatwy sposób nadawania kolorów lub gradientów polega na przeciąganiu ich ze źródła koloru na odpowiedni obiekt
lub paletę. Przeciąganie i upuszczanie pozwala nadawać kolory i gradienty bez zaznaczania obiektów. Przeciągać
można:
• Pola Wypełnienie lub Obrys na pasku narzędziowym i na paletach.
• Pole Gradient na palecie Gradient.
• Próbki na palecie Próbki.
• Próbkę ostatnio użytego koloru dostępnego w danej przestrzeni barwnej, znajdującą się na palecie obok ikony
alarmu przestrzeni kolorów .
Kolory lub gradienty można upuszczać na następujące obiekty i palety:
• Wypełnienie lub obrys ścieżki. Aby upuścić kolor na wypełnienie lub obrys, należy umieścić środek ikony
przeciągania dokładnie nad wypełnieniem lub obrysem ścieżki, a następnie zwolnić przycisk myszy.
• Paleta Próbki.
Jeżeli przeciągnie się jedną lub więcej próbek z palety Próbki lub próbkę koloru obok ikony alarmu przestrzeni
kolorów, można upuścić je w innym oknie dokumentu InDesign, co spowoduje dodanie tych próbek do palety
Próbki tego drugiego dokumentu.
Aby nadać próbkę koloru lub gradientu

1 Wybrać narzędzie Zaznacznanie i zaznaczyć ramkę tekstową lub obiekt, albo wybrać narzędzie Tekst i
zaznaczyć fragment tekstu.
2 Jeżeli paleta Próbki nie jest otwarta, należy wybrać polecenie Okno > Próbki.
3 Wybrać pole obrysu lub wypełnienia ma palecie Próbki.

• Aby nadać kolor zaznaczonemu tekstowi, nacisnąć przycisk Tekst .
• Aby nadać kolor zaznaczonemu obiektowi lub kontenerowi tekstu (np. ramce lub tabeli), nacisnąć przycisk
Obiekt .
5 Kliknąć na próbce koloru lub gradientu. Wybrany kolor lub gradient zostanie zastosowany do zaznaczonego
tekstu lub obiektu i pojawi się na palecie kolor oraz w polu wypełnienia lub obrysu na pasku narzędziowym.
Domyślny kolor wypełnienia lub obrysu ustawia się w taki sam sposób, jak inne wartości domyślne InDesign. Należy
wybrać polecenie Edycja > Odznacz wszystko, aby usunąć zaznaczenie ze wszystkich obiektów, a następnie wybrać
kolor.
Korzystanie z palety Kolor

Chociaż paleta Próbki jest zalecaną metodą posługiwania się kolorem, kolory można również mieszać za pomocą
palety Kolor; będzie ona znajomym elementem dla użytkowników innych produktów Adobe, takich jak Adobe
Illustrator.
Kolor wybrany na palecie Kolor można w każdej chwili dodać do palety Próbki. Paleta Kolor najbardziej przydaje się
do mieszania kolorów nienazwanych.
Uwaga: Jeżeli zaznaczy się obiekt używający obecnie nazwanej próbki, to zmodyfikowanie jego koloru za pomocą palety
Kolor zmieni kolory tylko tego obiektu. Aby zmienić kolor w całym dokumencie, należy dwukrotnie kliknąć na jego
próbce na palecie Próbki.
Zobacz także
Àby utworzyć próbkę tinty za pomocą palety Próbki' na stronie 530
Àby edytować kolor wypełnienia lub obrysu' na stronie 519
Àby utworzyć próbkę z koloru wybranego na palecie Kolor, należy:' na stronie 520
Aby edytować kolor wypełnienia lub obrysu

2 Jeżeli paleta Kolor nie jest widoczna, należy wybrać polecenie Okno > Kolor.
3 Wybrać pole Wypełnienie lub Obrys na palecie Kolor.
"
Kolor, paleta
A. Pole wypełnienia B. Pole obrysu
4 Jeżeli zaznaczono ramkę tekstową, wybrać pole Kontener lub pole Tekst , aby zmienić kolor wypełnienia
lub tekstu wewnątrz ramki.
• Ustawić suwak Tinty, który pojawia się domyślnie przy obiektach używających próbki z palety Próbki.
• Wybrać model koloru LAB, CMYK lub RGB Kolor model z menu palety Kolor, a następnie użyć suwaków do
zmiany wartości kolorów. Można także wprowadzać wartości liczbowe w polach obok suwaków.
• Umieścić kursor nad paskiem koloru i kliknąć.
• Dwukrotnie kliknąć pole wypełnienia lub obrysu i wybrać kolor z Próbnika. Następnie nacisnąć przycisk OK.
6 Jeżeli pojawi się ikona alarmu przestrzeni kolorów można użyć koloru CMYK najbardziej zbliżonego do
oryginalnego, klikając na małym polu koloru obok ikony alarmu.
Zobacz także
Ìnformacje o tintach' na stronie 529
Aby utworzyć próbkę z koloru wybranego na palecie Kolor, należy:

1 Sprawdzić, czy aktywne pole wypełnienia lub obrysu na palecie Kolor zawiera ten kolor, który ma zostać dodany.
2 Wybrać polecenie Dodaj do próbek z menu palety.
Zobacz także
Ìnformacje o palecie Próbki' na stronie 521
Aby przewijać tryby kolorów

• Przytrzymać klawisz Shift i kliknąć na pasku koloru na dole palety Kolor.

• Przytrzymać klawisz Shift i kliknąć na polu koloru w oknie dialogowym Nowa próbka koloru lub Opcje próbek.
• Zaznaczyć stop gradientu w oknie dialogowym Nowy gradient lub Opcje gradientu, sprawdzić, czy w menu Stop
Kolor wybrana jest opcja RGB, LAB lub CMYK, a następnie przytrzymać klawisz Shift i kliknąć na polu koloru.
Aby skopiować atrybuty wypełnienia i obrysu

Narzędzie Kroplomierz umożliwia kopiowanie atrybutów wypełnienia i obrysu, takich jak kolor, z dowolnego
obiektu w pliku InDesign, łącznie z grafiką importowaną. Domyślnie narzędzie Kroplomierz ładuje wszystkie
dostępne atrybuty wypełnienia i obrysu obiektu, a także ustawia domyślne atrybuty wypełnienia i obrysu nowych
rysowanych obiektów. Okno dialogowe Opcje kroplomierza umożliwia zmianę atrybutów kopiowanych przez to
narzędzie. Narzędzia Kroplomierz można użyć także do kopiowania atrybutów tekstu i przezroczystości.
Uwaga: Jeżeli atrybut nie jest wymieniony w oknie dialogowym Opcje kroplomierza, to nie można go kopiować za
pomocą tego narzędzia.
1 Zaznaczyć przynajmniej jeden obiekt, którego obrys i wypełnienie mają zostać zmienione.
2 Wybrać narzędzie Kroplomierz .
3 Kliknąć na dowolnym obiekcie, z którego mają zostać pobrane atrybuty wypełnienia i obrysu. Pojawi się
załadowana ikona narzędzia Kroplomierz , a zaznaczony obiekt zostanie automatycznie zmodyfikowany
atrybutami wypełnienia i obrysu z klikniętego obiektu.
4 Aby zmienić inne obiekty na te same atrybuty, należy kliknąć je załadowanym narzędziem Kroplomierz. Jeżeli
obiekt ma obrys, ale nie jest wypełniony, należy kliknąć na konturze obiektu.
Zobacz także
`Kopiowanie atrybutów tekstu' na stronie 305
Ìnformacje o przezroczystości' na stronie 497
Aby pobrać nowe atrybuty, gdy narzędzie Kroplomierz jest załadowane, należy:
1 Nacisnąć Alt (Windows) lub Option (Mac OS), gdy narzędzie Kroplomierz jest załadowane. Narzędzie zmieni
kierunek i stanie się puste , wskazując, że jest gotowe do pobrania nowych atrybutów.
2 Nie zwalniając klawisza Alt lub Option, kliknąć obiekt zawierający atrybuty, które mają zostać skopiowane, a
następnie zwolnić przycisk Alt lub Option, aby można było upuścić nowe atrybuty na inny obiekt.
Aby zmienić ustawienia narzędzia Kroplomierz

1 Dwukrotnie kliknąć ikonę narzędzia Kroplomierz na pasku narzędzi.
2 Wybrać polecenie Ustawienia wypełnienia lub Ustawienia obrysu z menu na górze okna dialogowego Opcje
kroplomierz.
3 Zaznaczyć atrybuty wypełnienia i obrysu, które mają być kopiowane narzędziem Kroplomierz, a następnie
Aby pobrać tylko kolor obrysu albo wypełnienia obiektu, pomijając inne atrybuty, należy przytrzymać klawisz Shift
i kliknąć na tym obiekcie narzędziem Kroplomierz. Przy nadaniu tego koloru innemu obiektowi zastosowany
zostanie tylko kolor obrysu lub wypełnienia, w zależności od tego, czy na pasku narzędzi aktywne jest pole obrysu czy
wypełnienia.
Praca z próbkami
Informacje o palecie Próbki
Paleta Próbki (Okno > Próbki) umożliwia tworzenie i nazywanie kolorów, gradientów lub tint oraz szybkie
stosowanie ich w dokumencie. Próbki przypominają style akapitowe i znakowe. Zmiana wprowadzona w próbce
spowoduje zmianę wszystkich obiektów, do których zastosowano tę próbkę. Próbki ułatwiają modyfikowanie
schematów koloru bez potrzeby odszukiwania i dostosowywania poszczególnych obiektów.
Gdy wypełnienie lub obrys zaznaczonego tekstu lub obiektu zawiera kolor lub gradient z palety Próbki, to
zastosowana próbka jest wyróżniona na palecie. Utworzone próbki są powiązane tylko z bieżącym dokumentem.
Każdy dokument może mieć inny zestaw próbek zapisany na palecie Próbki.
Podczas współpracy z przygotowalnią można posłużyć się próbkami, aby jasno wyróżnić kolory dodatkowe.
Domyślnie na palecie Próbki pojawia się sześć kolorów CMYK: cyjan, magenta, żółty, czerwony, zielony i niebieski.
! " #
&
'
$
%
(
) * + , -
Próbki, paleta
A. Obrys/wypełnienie B. Wybór tekstu/obiektu C. Sterowanie tintą D. Nazwa koloru E. Próbka F. Brak (nie nadano żadnego koloru)
G. Kolor pasera H. Tinta koloru I. Przycisk Pokaż wszystkie próbki J. Przycisk Pokaż próbki koloru K. Przycisk Pokaż próbki gradientu
L. Przycisk Nowa próbka M. Przycisk Usuń
Uwaga: Podczas drukowania książki, której rozdziały zawierają próbki powodujące konflikt, można nakazać
programowi InDesign zsynchronizowanie ustawień z dokumentem wzorcowym. (Zobacz `Synchronizowanie plików
książki' na stronie 370.)
Zobacz także
`Tworzenie i uaktualnianie tint' na stronie 530
Aby wyświetlić paletę Próbki

❖ Wybrać polecenie Okno > Próbki.
Rodzaje próbek
Paleta Próbki przechowuje następujące typy próbek:
Kolory Ikony na palecie Próbki identyfikują kolory dodatkowe i podstawowe , oraz tryby koloru LAB ,
RGB , CMYK i kolory mieszane .
Tinty Wartość procentowa obok próbki na palecie Próbki oznacza tintę koloru dodatkowego lub drukarskiego.
Gradienty Ikona na palecie Próbki wskazuje, czy gradient jest koncentryczny czy liniowy .
Brak Próbka Brak usuwa obrys lub wypełnienie z obiektu. Nie można edytować ani usunąć tej próbki.
Papier Papier to wbudowana próbka symulująca kolor papieru, na którym dokument będzie drukowany. Obiekty
znajdujące się za obiektem w kolorze papieru nie zostaną wydrukowane w tych miejscach, w których je zasłania.
Zamiast obiektów w tym miejscu widoczny będzie kolor papieru. Aby dostosować próbkę Papier do koloru
używanego papieru, należy dwukrotnie kliknąć tę próbkę na palecie Próbki. Kolor papieru pełni tylko funkcję
podglądu — nie będzie drukowany na drukarce kompozytowej ani na rozbarwieniach. Próbki tej nie można usunąć.
Nie należy stosować próbki Papier po to, by usunąć kolor z obiektu. Do tego celu służy próbka Brak.
Uwaga: Jeżeli próbka Papier nie funkcjonuje w opisany sposób na drukarce nie-postscriptowej, można spróbować
przełączyć sterownik drukarki na tryb grafiki rastrowe.
Czarny Czarny to wbudowany kolor podstawowy 100% czerni, zdefiniowany w modelu CMYK. Nie można
edytować ani usunąć tej próbki. Domyślnie, wszystkie wystąpienia próbki Czarny są nadrukowywane (nakładane na
wierzch) kolorów leżących pod spodem; dotyczy to także znaków tekstowych każdej wielkości. Zachowania tego nie
można wyłączyć.
Paser Próbka Paser to wbudowana próbka powodująca, że obiekty drukują się na każdym wyciągu na drukarce
postscriptowej. Koloru tego używają na przykład znaki paserów, dzięki czemu płyty podstawowe można precyzyjnie
ułożyć na maszynie. Próbki tej nie można edytować ani usunąć.
Do palety Próbki można także dodać kolory z biblioteki próbek, tak aby były one zapisywane razem z dokumentem.
Zobacz także
Ìnformacje o kolorach dodatkowych i podstawowych' na stronie 514
`Tworzenie i uaktualnianie tint' na stronie 530
Aby utworzyć nową próbkę koloru

Próbki mogą zawierać kolory dodatkowe lub podstawowe, farby mieszane (kolory CMYK zmieszane z kolorami
dodatkowymi), kolory RGB lub LAB, gradienty oraz tinty.
Po umieszczeniu w dokumencie obrazka zawierającego kolory dodatkowe, kolory takie są automatycznie dodawane
do palety Próbki. Próbki te można nadawać obiektom w dokumencie, ale nie można ich usuwać ani zmieniać ich
definicji.
1 Wybrać polecenie Nowa próbka koloru z menu palety Próbki
2 W polu Typ koloru wybrać metodę, jaką kolory będą drukowane na maszynie drukarskiej.
3 W polu Nazwa próbki wybrać jedną z następujących możliwości:
• Jeżeli z menu Typ koloru wybrano opcję Rozbarwiany, a nazwa koloru ma zawsze opisywać jego wartości, należy
pozostawić zaznaczenie w opcji Nazwa z wartością koloru.
• Jeżeli z menu Typ koloru wybrano opcję Podstawowy, ale użytkownik chce użyć własnej nazwy koloru, należy
usunąć zaznaczenie z opcji Nazwa z wartością koloru, a następnie wpisać nazwę w pole Nazwa próbki.
• Jeżeli wybrano kolor dodatkowy, wpisać nazwę w pole Nazwa próbki.
4 Z menu Tryb koloru wybrać tryb definicji koloru. Należy unikać zmiany trybu już po zdefiniowaniu koloru.
• Przeciągnąć suwaki, zmieniając wartości kolorów. Można także wprowadzać wartości liczbowe w polach obok
suwaków.
• Kolory dodatkowe można wybrać z bibliotek kolorów dostępnych w menu Tryb koloru.
6 Jeżeli pojawi się ikona alarmu przestrzeni kolorów , to można wykorzystać inny kolor dostępny w przestrzeni
kolorów jak najbardziej zbliżony do wybranego. W tym celu należy kliknąć na małym polu koloru obok ikony
alarmu przestrzeni kolorów.

• Nacisnąć przycisk Dodaj, aby dodać próbkę i zdefiniować następną. Po zakończeniu definiowania nacisnąć
przycisk Gotowe.
• Nacisnąć przycisk OK, aby dodać próbkę i zamknąć okno dialogowe.
Wybrany kolor lub gradient pojawi się na palecie Próbki oraz w polu Wypełnienie lub Obrys na pasku
narzędziowym, a także zostanie zastosowany do wypełnienia lub obrysu wszystkich zaznaczonych obiektów.
Aby bezpośrednio zdefiniować kolor dodatkowy, używając przycisku Nowa próbka na palecie Próbki, należy usunąć
zaznaczenie ze wszystkich próbek, przytrzymać klawisze Alt+Ctrl (Windows) lub Option+Command (Mac OS) i
nacisnąć przycisk Nowa próbka .
Zobacz także
Ùżywanie kolorów z grafiki importowanej' na stronie 539
Aby utworzyć próbkę na podstawie koloru obiektu

1 Zaznaczyć obiekt.
2 Wybrać pole wypełnienia lub obrysu na palecie Próbki lub na pasku narzędziowym.
3 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Próbki:
• Nacisnąć przycisk Nowa próbka i dwukrotnie kliknąć na powstałej nowej próbce.
• Wybrać polecenie Nowa próbka koloru z menu palety Próbki
Aby dodać nienazwane kolory do palety Próbki

Kolory można tworzyć za pomocą palety Kolor lub Próbnika kolorów. Jednak kolory nienazwane trudniej jest
później edytować i konsekwentnie stosować. Opcja Dodaj kolory nienazwane umożliwia wyszukanie nienazwanych
kolorów nadanych obiektom w dokumencie, a następnie dodanie ich do palety Próbki. Kolory są automatycznie
nazywane zgodnie z ich składowymi CMYK, RGB lub LAB.
❖ Wybrać polecenie Dodaj kolory nienazwane z menu palety Próbki.
Aby edytować domyślną paletę Próbki

Próbki wyświetlane domyślnie dla nowych dokumentów można zmodyfikować.
1 Zamknąć wszystkie otwarte dokumenty.
2 Na palecie Próbki zmodyfikować te próbki, które mają zostać zmienione.
Aby powielić próbkę

Można także powielać próbki; jest to przydatne, gdy trzeba utworzyć cieplejszą lub chłodniejszą wersję istniejącego
koloru. Należy pamiętać, że powielenie koloru dodatkowego spowoduje wygenerowanie kolejnej płyty drukarskiej.
• Zaznaczyć próbkę i wybrać polecenie Powiel próbkę z menu palety Próbki.

• Zaznaczyć próbkę i nacisnąć przycisk Nowa próbka na dole palety.
• Przeciągnąć próbkę na przycisk Nowa próbka na dole palety.
Aby edytować próbkę

Za pomocą okna dialogowego Opcje próbek można zmienić poszczególne atrybuty próbki. Przy edycji próbek farb
mieszanych i grup farb mieszanych dostępne są dodatkowe opcje.
1 Zaznaczyć próbkę na palecie Próbki i wykonać jedną z następujących czynności:
• Dwukrotnie kliknąć próbkę.
• Wybrać polecenie Opcje próbek z menu palety Próbki.
2 Odpowiednio dostosować ustawienia i nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
Aby sterować nazwami próbek

Domyślnie nazwa próbki koloru rozbarwianego wyprowadzana jest z wartości składowych tego koloru. Na przykład,
jeżeli utworzy się czerwony kolor CMYK używający 10 procent farby cyjan, 75 farby magenta, 100 farby żółtej oraz
0 procent farby czarnej, to próbka zostanie domyślnie nazwana C=10 M=75 Y=100 K=0. Ułatwia to rozpoznawanie
składowych kolorów CMYK.
Domyślnie, nazwa próbki podstawowego koloru rozbarwianego jest automatycznie uaktualniana po zmianie jego
składowych CMYK; w razie potrzeby można wyłączyć tę opcję dla poszczególnych próbek. Tak jak w przypadku
każdej definiowanej próbki, w dowolnym momencie można zmienić nazwę próbki koloru rozbarwianego.
1 Dwukrotnie kliknąć kolor podstawowy na palecie Próbki.
• Aby InDesign automatycznie zmienił nazwę próbki po zmodyfikowaniu jej składowych CMYK, zaznaczyć opcję
Nazwa z wartością koloru.
• Aby zmienić nazwę próbki po zmodyfikowaniu jej składowych CMYK, usunąć zaznaczenie z opcji Nazwa z
wartością koloru.
Uwaga: Gdy opcja ta jest niezaznaczona, nowej próbce automatycznie nadawana jest nazwa Nowa próbka koloru (za
tą nazwą znajduje się numer, jeżeli istnieje więcej niż jedna nowa próbka koloru). Nazwę tę można ręcznie zmienić.
(Zobacz Àby edytować próbkę' na stronie 525.)
Aby dostosować wyświetlanie próbki

W programie InDesign można sterować wielkością próbek i tym, czy przy próbce wyświetlana jest jej nazwa.
1 Wybrać jedną z następujących opcji z menu palety Próbki:
• Polecenie Nazwa wyświetla małą próbkę obok jej nazwy. Ikony po prawej stronie nazwy wskazują na tryb koloru
(CMYK, RGB, itd.), oraz czy jest to standardowy kolor rozbarwiany, kolor dodatkowy, kolor pasera lub brak.
• Polecenie Mała nazwa wyświetla zmniejszone wiersze próbek.
• Polecenie Mała próbka lub Duża próbka wyświetla tyko próbkę. Trójkąt z kropką w rogu próbki wskazuje, że jest
to kolor dodatkowy. Trójkąt bez kropki wskazuje, że jest to standardowy kolor rozbarwiany.
2 Aby sprawdzić, jaki rodzaj próbek jest wyświetlany, można nacisnąć jeden z następujących przycisków na dole
palety Próbki:
• Przycisk Pokaż wszystkie próbki wyświetla wszystkie próbki koloru, tinty i gradientu.
• Przycisk Pokaż próbki kolorów wyświetla tylko próbki standardowych kolorów podstawowych, kolorów
dodatkowych oraz tint.
• Przycisk Pokaż próbki gradientów wyświetla tylko próbki gradientu.
Uwaga: Próbka Brak jest zawsze wyświetlana, niezależnie od tego, który przycisk się naciśnie.
Aby usunąć próbkę

Przy usuwaniu próbki, która została nadana obiektowi w dokumencie program InDesign prosi o wybór próbki
zastępczej. Można wybrać istniejącą lub nienazwaną próbkę. Jeżeli usunie się próbkę używaną jako podstawa tinty
lub farby mieszanej, program poprosi o wybranie próbki zastępczej. Nie można usuwać kolorów dodatkowych, które
zostały użyte w plikach graficznych umieszczonych w dokumencie. Aby usunąć te próbki trzeba najpierw usunąć
umieszczoną grafikę.
1 Zaznaczyć jedną lub więcej próbek.
• Wybrać polecenie Usuń próbkę z menu palety Próbki.
• Nacisnąć przycisk Usuń na dole palety Próbki.
• Przeciągnąć zaznaczone próbki na ikonę Usuń.
Uwaga: Nie można usuwać kolorów dodatkowych, które zostały użyte w plikach graficznych umieszczonych w
dokumencie. Aby usunąć te próbki trzeba najpierw usunąć umieszczoną grafikę.
3 InDesign zapyta, jak zastąpić usuwaną próbkę. Wykonać jedną z następujących czynności i nacisnąć przycisk OK:
• Aby zastąpić wszystkie wystąpienia tej próbki inną próbką, zaznaczyć opcję Usuń próbkę i wybrać próbkę z menu.
• Aby zastąpić wszystkie wystąpienia danej próbki odpowiednim kolorem nienazwanym, zaznaczyć opcję Nieznana
próbka.
Zobacz także
Èdytowanie próbek farb mieszanych' na stronie 537
Aby usunąć wszystkie nieużywane próbki

1 Wybrać polecenie Zaznacz wszystkie nieużywane z menu palety Próbki. Zaznaczone zostaną tylko próbki, które
nie są obecnie używane w aktywnym pliku.
Aby zapisać próbki do użytku w innych dokumentach

Próbki kolorów można zapisać w pliku Adobe Swatch Exchange (.ase), co pozwoli korzystać z tych próbek w innych
plikach oraz udostępniać je innym grafikom. Programy InDesign, Illustrator, Photoshop i GoLive mogą importować
próbki z pliku Colorbook.
1 Na palecie Próbki zaznaczyć te próbki, które mają zostać zapisane.
2 Z menu palety Próbki wybrać polecenie Zapisz próbki.
3 Określić położenie i nazwę pliku, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Zobacz także
Importowanie próbek
Importowanie próbek
Kolory i gradienty z innych dokumentów można zaimportować, dodając wszystkie próbki lub ich część do palety
Próbki. Próbki można wczytać z plików InDesign files (.indd), szablonów InDesign (.indt), plików Illustratora (.ai
lub .eps), oraz plików Adobe Swatch Exchange files (.ase) utworzonych przez programy InDesign, Illustrator,
Photoshop lub GoLive. Pliki Adobe Swatch Exchange zawierają próbki zapisane w formacie Adobe Swatch Exchange.
InDesign zawiera także biblioteki kolorów z innych systemów barw, takich jak PANTONE Process Color System®.
Uwaga: Do palety Próbki dodawane są również kolory dodatkowe użyte w zaimportowanych plikach EPS, PDF, TIFF
oraz Adobe Photoshop (PSD).
Zobacz także
Àby wczytać próbki z predefiniowanych, własnych bibliotek kolorów' na stronie 528
Aby zaimportować wybrane próbki z pliku

2 Wybrać opcję Inna biblioteka z listy Tryb koloru, a następnie zaznaczyć plik, z którego mają zostać
zaimportowane próbki.
3 Nacisnąć przycisk Otwórz (Windows) lub Wybierz (Mac OS).
4 Wybrać próbki, które mają zostać zaimportowane.
Aby zaimportować wszystkie próbki z pliku

1 Wybrać polecenie Wczytaj próbki z menu palety Próbki.
2 Dwukrotnie kliknąć dokument InDesign.
Aby kopiować próbki między dokumentami InDesign

Próbkę (albo obiekt z nadaną próbką) można skopiować lub przeciągnąć z jednego dokumentu do drugiego. W
takim przypadku próbka jest dodawana do palety Próbki dokumentu docelowego. Aby skopiować również tinty i
gradienty tej próbki, trzeba skopiować oryginalny obiekt, a nie tylko próbkę.
• Skopiować obiekt do bieżącego dokumentu używając techniki przeciągania i upuszczania albo kopiowania i
wklejania.
• Zaznaczyć próbki, które mają zostać skopiowane. Przeciągnąć je z palety Próbki do okna dokumentu właściwego
dla innego dokumentu InDesign.
Uwaga: Jeżeli przeciągnie się próbkę, która ma taką samą nazwę jak już istniejąca próbka (łącznie z użyciem wielkich
liter), ale zawiera inne wartości koloru, to program InDesign zmieni jej nazwę na "[nazwa oryginalnej próbki] 2.”
Aby wczytać próbki z predefiniowanych, własnych bibliotek kolorów

Do wyboru jest kilka bibliotek kolorów, w tym PANTONE Process Color System, Toyo™ Ink Electronic Color
Finder™ 1050, system kolorów Focoltone®, system próbek Trumatch™, biblioteka DIC Process Color Note, a także
biblioteki przygotowane specjalnie do potrzeb Internetu. Przed użyciem biblioteki próbek należy skonsultować się z
drukarzem, aby określić, które biblioteki obsługuje.
• Wybrać plik biblioteki z listy Tryb koloru.
• Wybrać Inna biblioteka z listy Tryb koloru, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz (Windows) lub Wybierz (Mac
OS).
3 Wybrać jedną lub więcej próbek z biblioteki i nacisnąć przycisk Dodaj. (Aby opuścić okno dialogowe bez
dodawania próbek, nacisnąć przycisk OK.)
4 Po zakończeniu dodawania próbek nacisnąć przycisk Gotowe.
Biblioteki kolorów zainstalowane z programem InDesign

InDesign instaluje biblioteki kolorów dla opisanych poniżej systemów dopasowywania barw. Można także
zainstalować dodatkowe biblioteki kolorów i wczytać próbki z tych bibliotek do programu InDesign.
Biblioteka DIC Kolor Oferuje 1280 kolorów dodatkowych CMYK z systemu DIC Process Color Note. Kolory można
dopasowywać na podstawie broszury DIC Color Guide, wydanej przez firmę Dainippon Ink & Chemicals, Inc. Aby
uzyskać więcej informacji, proszę skontaktować się z firmą Dainippon Ink & Chemicals, Inc., Tokio, Japonia.
Biblioteka Focoltone Składa się z 763 kolorów CMYK. Kolorów Focoltone można używać, aby uniknąć problemów
z zalewkami i pasowaniem klisz, sprawdzając na kartach Focoltone nadruki składające się na dany kolor.
Firma Focoltone oferuje album próbek ze specyfikacjami kolorów standardowych i dodatkowych oraz kartami
nadruków, a także książeczkę z wydzieranymi próbkami do oznaczania na układzie. Aby uzyskać więcej informacji,
proszę skontaktować się z firmą Focoltone International, Ltd., Stafford, Wielka Brytania.
Biblioteka HKS Należy z niej korzystać, gdy wydruk używa kolorów z systemu HKS, który jest stosowany w Europie.
PANTONE® Biblioteki PANTONE® to globalne standardy reprodukcji kolorów dodatkowych. W roku 2000
wprowadzono znaczne zmiany w przewodnikach kolorów PANTONE MATCHING SYSTEM®. Do systemu dodano
147 nowych kolorów jednolitych oraz 7 nowych kolorów metalicznych, obecnie zawiera on zatem 1 114 kolorów.
Zestawienia kolorów i próbniki PANTONE Color są obecnie drukowane na papierach powlekanych,
niepowlekanych i matowych, co umożliwia dokładne oddanie rezultatów druku oraz lepszą kontrolę na poziomie
maszyny drukarskiej.
Jednolite kolory PANTONE można wydrukować w kolorach CMYK. Aby porównać jednolity kolor PANTONE z
jego najbliższym odpowiednikiem CMYK należy posłużyć się mapą konwersji kolorów jednolitych na rozbarwiane
PANTONE. Pod każdym kolorem podane są wartości procentowe tint rastrów CMYK. Podręcznik ten jest teraz
drukowany na jaśniejszym papierze powlekanym i zawiera mapy porównawcze 147 nowych kolorów jednolitych z
najbliższymi im kolorami CMYK.
Zestawienia kolorów rozbarwianych PANTONE oferują ponad 3 000 kombinacji kolorów CMYK. Są one obecnie
drukowane na papierach powlekanych i niepowlekanych. Zestawienie ma format wachlarzyka i prezentuje kolory w
porządku chromatycznym, ułatwiając wybór koloru i określenie wartości rastrów CMYK.
Aby uzyskać więcej informacji, proszę skontaktować się z firmą Pantone, Inc., Carlstadt w stanie New Jersey, U.S.A.
Biblioteka Systemowa (Windows) Zawiera 256 kolorów z domyślnej 8-bitowej palety Windows, opartej na
jednorodnym próbkowaniu kolorów RGB.
System (Mac OS) Zawiera 256 kolorów z domyślnej 8-bitowej palety Mac OS, opartej na jednorodnym próbkowaniu
kolorów RGB.
TOYO Color Finder 1050 Składa się z ponad 1000 kolorów opartych na farbach drukarskich najczęściej używanych
w Japonii. Album TOYO Kolor Finder 1050 Book zawiera wydrukowane próbki kolorów Toyo; można go uzyskać w
drukarniach i w sklepach z artykułami graficznymi. Aby uzyskać więcej informacji, proszę skontaktować się z firmą
Toyo Ink Manufacturing Co., Ltd., Tokio, Japonia.
Trumatch Umożliwia przewidywalne dopasowywanie kolorów CMYK. Zawiera 2000 możliwych do osiągnięcia,
generowanych komputerowo kolorów. Kolory Trumatch obejmują widzialne spektrum przestrzeni CMYK w
równych przedziałach. Trumatch Color Finder wyświetla do 40 tint i odcieni każdej barwy; każda z nich jest
początkowo tworzona z czterech podstawowych kolorów podstawowych i możliwa do odtworzenia na
czterokolorowych naświetlarkach elektronicznych. Ponadto dostępne są czterokolorowe odcienie szarości. Aby
uzyskać więcej informacji, proszę skontaktować się z firmą Trumatch Inc., Nowy Jork w stanie New York, U.S.A
Internet Zawiera 216 kolorów RGB bezpiecznych do użycia na stronach WWW i często używanych przez
przeglądarki Internetu do wyświetlania obrazków 8-bitowych. Biblioteka ta ułatwia tworzenie grafiki do Internetu
przy użyciu kolorów, które będą wyświetlane jednakowo na systemach Windows i Macintosh.
Tinty
Informacje o tintach
Tinta to rozrzedzona (rozjaśniona) wersja koloru. Tinty stanowią oszczędną metodę tworzenia wariacji kolorów
dodatkowych bez potrzeby płacenia za kolejne farby. Tinty pozwalają również szybko tworzyć jaśniejsze wersje
standardowych kolorów podstawowych, chociaż nie redukują kosztów ich druku. Tak jak w przypadku innych
kolorów, najlepiej jest nazywać i przechowywać tinty na palecie Próbki, tak aby można było łatwo edytować
wszystkie wystąpienia tej tinty w dokumencie.
Kolory dodatkowe i tinty

Tinta koloru dodatkowego jest drukowana na tej samej płycie, co kolor dodatkowy. Tinta standardowego koloru
rozbarwianego mnoży każdą składową farbę CMYK przez swoją wartość procentową; na przykład, tinta 80% koloru
C10 M20 Y40 K10 daje C8 M16 Y32 K8.
Po wybraniu próbki na palecie Próbki paleta Kolor automatycznie przełącza się w tryb wyświetlania tinty, co pozwala
na szybkie tworzenie tint.
Tworzenie i uaktualnianie tint

Tintę można dostosowywać dla pojedynczego obiektu, albo też tworzyć tinty za pomocą suwaka Tint na palecie
Próbki lub Kolor. Zakres tinty wynosi od 0% do 100%; im mniejsza liczba, tym jaśniejsza tinta.
Ponieważ kolory i tinty są uaktualnianie razem, zmodyfikowanie próbki spowoduje również uaktualnienie
wszystkich obiektów, które używają tinty tej próbki. Próbkę bazową nazwanej tinty można także edytować za
pomocą polecenia Opcje próbek z menu palety Próbki; powoduje to uaktualnienie wszystkich tint opartych na tej
samej próbce.
Aby utworzyć próbkę tinty za pomocą palety Próbki

1 Wybrać próbkę koloru na palecie Próbki.
2 Wcisnąć strzałkę obok pola Tinta.
3 Przeciągnąć suwak tinty i nacisnąć przycisk Nowa próbka lub wybrać polecenie Nowa próbka koloru z menu
palety Próbki.
Tinta pojawi się na palecie Próbki z nazwą swojego koloru bazowego i procentem tinty.
Aby utworzyć próbkę tinty za pomocą palety Kolor

1 Wybrać próbkę na palecie Próbki.
2 Przeciągnąć suwak tinty na palecie Kolor lub wpisać wartość w pole obok.
3 Wybrać polecenie Dodaj do próbek z menu palety Kolor.
Przeciągnąć suwak tinty i nacisnąć przycisk Dodaj do próbek.
Aby utworzyć nienazwaną tintę

1 Wybrać pole obrysu lub wypełnienia ma palecie Próbki.
2 Przeciągnąć suwak tinty lub wpisać wartość tinty w pole obok.
Aby edytować tintę lub bazową próbkę koloru

1 Dwukrotnie kliknąć próbkę tinty na palecie Próbki.

• Aby zmodyfikować tintę, zmienić wartość opcji Tinta. Spowoduje to uaktualnienie wszystkich obiektów
używających tej próbki tinty.
• Aby zmodyfikować próbkę koloru bazowego tinty, zmienić tryb koloru lub wartości trybu koloru. Ta czynność
również spowoduje uaktualnienie wszystkich obiektów używających tej próbki tinty.
Gradienty
Informacje o gradientach
Gradient to stopniowe przejście między dwoma lub większą liczbą kolorów, albo też między dwiema tintami tego
samego koloru. Typ używanego urządzenia wyjściowego decyduje o tym, w jaki sposób rozbarwiają się gradienty.
Gradienty mogą zawierać kolor papieru, kolory podstawowe (CMYK), kolory dodatkowe lub kolory farb
mieszanych. Można je tworzyć w dowolnym trybie koloru. Gradient definiowany jest przez serię stopów na pasku
gradientu. Stop to punkt, w którym gradient zmienia się z jednego koloru na drugi. Jest on oznaczany przez kolorowy
kwadracik pod paskiem koloru. Domyślnie, gradient rozpoczyna się od dwóch kolorów i punktu środkowego na
50%.
Uwaga: Jeżeli utworzy się gradient używając kolorów w różnych trybach, a następnie wydrukuje lub rozbarwi ten
gradient, to wszystkie kolory zostaną przekonwertowane na standardowe kolory podstawowe CMYK. Jako że zmieni się
tryb koloru, może dojść do wystąpienia przesunięć kolorów. Aby uzyskać najlepsze rezultaty, należy definiować
gradienty używając kolorów CMYK.
Zobacz także
Ìnformacje o drukowaniu' na stronie 669
Aby utworzyć próbkę gradientu

Gradienty można tworzyć, nazywać i edytować za pomocą tej samej palety Próbki, której używa się do pracy z
kolorami jednolitymi i tintami. Ponadto gradienty można tworzyć za pomocą palety Gradient.
1 Wybrać polecenie Nowa próbka gradientu z menu palety Próbki.
2 W polu Nazwa próbki wpisać nazwę gradientu.
3 Z menu Typ wybrać opcję Liniowy lub Promienisty.
4 Zaznaczyć pierwszy stop koloru gradientu.
Pierwszy stop koloru
5 W sekcji Kolor stopu wykonać jedną z następujących czynności:

• Aby użyć koloru istniejącego już na palecie Próbki, wybrać próbki i zaznaczyć dowolny kolor na liście.
• Aby zmieszać nowy, nienazwany kolor dla gradientu, wybrać tryb koloru i wprowadzić wartości składowych lub
przeciągnąć suwaki.
Uwaga: Domyślnie dla pierwszego stopu gradientu wybierany jest kolor biały. Aby wybrać kolor przezroczysty należy
nadać temu stopowi próbkę Papier.
6 Aby zmienić ostatni kolor w gradiencie, zaznaczyć ostatni stop i powtórzyć krok 5.
7 Aby zmienić pozycję kolorów gradientu, wykonać jedną z następujących czynności:
• Przeciągnąć stopy koloru znajdujące się pod paskiem.
• Zaznaczyć stop koloru znajdujący się pod paskiem i wprowadzić wartość w pole Położenie, aby ustawić położenie
tego koloru. Położenie to wyrażone jest jako odległość procentowa między poprzednim a następnym kolorem.
8 Aby zmodyfikować punkt środkowy między dwoma kolorami gradientu (punkt, w którym oba kolory są
zmieszane w 50%), wykonać jedną z następujących czynności:
• Przeciągnąć ikonę rombu znajdującą się nad paskiem.
• Zaznaczyć ikonę rombu nad paskiem i wprowadzić wartość w pole Położenie, aby ustawić położenie tego koloru.
Położenie to wyrażone jest jako odległość procentowa między poprzednim a następnym kolorem.
9 Nacisnąć przycisk OK lub Dodaj. Gradient zostanie zachowany na palecie Próbki pod podaną nazwą.
Informacje o palecie Gradient

Chociaż paleta Próbki jest zalecaną metodą tworzenia i przechowywania gradientów, pracę z gradientami umożliwia
również paleta Gradient, znana użytkownikom programu Adobe Illustrator. Bieżący gradient można w każdej chwili
dodać do palety Próbki. Paleta Gradient przydaje się do tworzenia nienazwanych gradientów, które nie są często
używane.
"
!
$ % &
Gradient, paleta
A. Wypełnienie gradientem B. Menu rodzaju gradientu C. Przycisk Odwróć D. Początkowy stop koloru
E. Punkt środkowy F. Końcowy stop koloru
Uwaga: Jeżeli zaznaczy się obiekt używający obecnie nazwanego gradientu, to zmodyfikowanie tego gradientu za
pomocą palety Gradient spowoduje zmianę kolorów tylko na bieżącym obiekcie. Aby zmodyfikować wszystkie
wystąpienia nazwanego gradientu, należy dwukrotnie kliknąć jego próbkę na palecie Próbki.
Aby zastosować nienazwany gradient

1 Zaznaczyć obiekt lub obiekty, które mają zostać zmienione.
2 Kliknąć na polu wypełnienia lub obrysu na palecie Próbki albo na pasku narzędzi. Jeżeli pole wypełnienia
gradientu jest niewidoczne, wybrać polecenie Pokaż opcje z menu palety Gradient.
3 Aby wyświetlić paletę Gradient , wybrać polecenie Okno > Gradient lub dwukrotnie kliknąć ikonę narzędzia
Gradient na pasku narzędzi.
4 Aby zdefiniować początkowy kolor gradientu, kliknąć stop koloru z lewej strony pod paskiem gradientu, a
następnie wykonać jedną z następujących czynności:
• Przeciągnąć próbkę z palety Próbki i upuścić ją na stopie koloru.
• Kliknąć przytrzymując klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) na próbce koloru na palecie Próbki.
• Utworzyć kolor na palecie Kolor, używając suwaków lub paska.
5 Aby zdefiniować ostatni kolor gradientu, kliknąć na stopie koloru z prawej strony pod paskiem gradientu.
Następnie wybrać odpowiedni kolor tak jak to opisano w poprzednim kroku.
6 Wybrać opcję Liniowy lub Promienisty z menu Typ i dostosować położenia punktów środkowych, jak to opisano
w sekcji Àby utworzyć próbkę gradientu' na stronie 531.
Uwaga: Zmiana typu gradientu powoduje wyzerowanie pozycji punktu początkowego i końcowego na oryginalne
wartości domyślne dla zaznaczonego obecnie obiektu.
7 Aby zmienić kąt gradientu, wpisać wartość w pole Kąt.
Modyfikowanie gradientów
Gradienty można modyfikować, dodając kolory i to tworząc gradienty wielobarwne, albo dostosowując stopy koloru
i punkty środkowe. Warto najpierw wypełnić obiekt gradientem, który ma być modyfikowany, tak aby można było
podglądać efekt na obiekcie podczas regulowania ustawień.
InDesign umożliwia modyfikowanie gradientów wklejonych z programu Adobe Illustrator, pod warunkiem, że
gradienty te zostały wklejone w formacie AICB (Adobe Illustrator Clipboard). (Zobacz `Wklejanie grafiki
Illustratora do programu InDesign' na stronie 430.) Gradienty takie można zaznaczyć narzędziem Zaznaczenie
bezpośrednie.
Uwaga: Jeżeli zmodyfikuje się próbkę koloru, to uaktualnione zostaną wszystkie stopy gradientu używające tej próbki,
a co za tym idzie, zmieni się cały gradient.
Aby dodać pośrednie kolory do gradientu

1 Dwukrotnie kliknąć próbkę gradientu na palecie Próbki lub wyświetlić paletę Gradient.
2 Kliknąć w dowolnym punkcie pod paskiem koloru, aby zdefiniować nowy stop. Nowy stop koloru będzie
automatycznie zdefiniowany przez wartości kolorów istniejącego gradientu w danym punkcie.
3 Zmodyfikować nowy stop koloru.
Nowy stop koloru można również zdefiniować przez przeciągnięcie próbki z palety Próbki na pasek gradientu na
palecie Gradient.
Aby usunąć kolor pośredni z gradientu

❖ Zaznaczyć pośredni stop koloru i przeciągnąć go na krawędź palety.
Aby odwrócić przejścia kolorów gradientu

1 Uaktywnić gradient.
2 Nacisnąć przycisk Odwróć na palecie Gradient.
Aby dostosować gradient za pomocą narzędzia Gradient

Po wypełnieniu obiektu gradientem można zmodyfikować ten gradient za pomocą narzędzia Gradient ,
“przemalowując” wypełnienie przez przeciąganie wzdłuż nieistniejącej linii. Narzędzie to umożliwia zmianę
kierunku gradientu, jego punktu początkowego i końcowego, oraz zastosowanie jednego gradientu do wielu
obiektów.
1 Na palecie Próbki lub na pasku narzędzi wybrać pole obrysu lub wypełnienia, w zależności od tego, gdzie został
zastosowany oryginalny gradient.
2 Wybrać narzędzie Gradient i umieścić je nad punktem, w którym ma zostać zdefiniowany punkt początkowy
gradientu. Przeciągnąć narzędzie przez obiekty w kierunku, w którym ma zostać zastosowany gradient.
Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Shift ogranicza narzędzie do wielokrotności 45°.
3 Zwolnić przycisk myszy w miejscu, gdzie ma zostać zdefiniowany punkt końcowy gradientu.
Aby zastosować gradient do wielu obiektów

1 Sprawdzić, czy wszystkie zaznaczone obiekty używają już gradientu.
2 Wybrać pole obrysu lub wypełnienia na pasku narzędzi.
3 Wybrać narzędzie Gradient i umieścić je nad punktem, w którym ma zostać zdefiniowany punkt początkowy
gradientu. Przeciągnąć narzędzie przez obiekty w kierunku, w którym ma zostać zastosowany gradient.
Przytrzymanie podczas przeciągania klawisza Shift ogranicza narzędzie do wielokrotności 45°.
4 Zwolnić przycisk myszy w miejscu, gdzie ma zostać zdefiniowany punkt końcowy gradientu.
Domyślne wypełnienie gradientem (lewe) i gradient zastosowany do wszystkich obiektów jednocześnie (prawe).
Jeżeli zaznaczona jest ścieżka złożona z gradientem, to można edytować ten gradient przez wszystkie podścieżki
tylko za pomocą palety Gradient, bez potrzeby używania narzędzia Gradient.
Stosowanie gradientów do tekstu

W jednej ramce tekstowej można tworzyć wiele różnych fragmentów tekstu z gradientem, obok domyślnego tekstu
czarnego i tekstu kolorowego.
Punkt końcowy gradientu jest zawsze zakotwiczony względem obwiedni ścieżki lub ramki tekstowej zawierającej
gradient. Poszczególne znaki tekstowe wyświetlają tę część gradientu, nad którą się znajdują. Jeżeli zmieni się
rozmiar ramki tekstowej albo wprowadzi się inne zmiany powodujące przepływ tekstu, znaki zmienią swoje
położenie względem gradientu, co spowoduje również zmianę ich kolorów.
A B C
Praca ze znakami tekstowymi wypełnionymi gradientem
A. Wypełnienie gradientowe pod spodem B. Znaki tekstowe z zastosowanym gradientem C. Po dodaniu tekstu znaki zmieniają położenie
względem wypełnienia gradientem
Aby wyregulować gradient w taki sposób, aby pełny zakres kolorów obejmował określony fragment tekstu, można
wykonać jedną z dwóch czynności:
• Użyć narzędzia Gradient do zmiany punktów końcowych gradientu, tak aby obejmował on tylko znaki
zaznaczone podczas nadawania go.
• Zaznaczyć dany tekst i przekonwertować go na kontury (ścieżki dające się modyfikować), a następnie zastosować
gradient do powstałych konturów. Jest to najlepsza opcja w przypadku krótkiego fragmentu ozdobnego tekstu,
umieszczonego w osobnej ramce. Gradient będzie trwale zakotwiczony do tych konturów, a nie do ramki tekstu,
a same kontury będą przepływały z resztą znaków. Jednak kontury będą pełniły funkcję grafiki w wierszu w tej
ramce tekstowej, nie będzie więc można edytować tekstu. Także opcje typograficzne nie będą już miały
zastosowania do tekstu przekonwertowanego na krzywe; na przykład, nie będzie on już dzielony na końcu wiersza.
Domyślnie tekst przesunięty na inne miejsce zmieni się względem swojego gradientu (po lewej); jeżeli tekst zostanie przekonwertowany na
krzywe, to nadany gradient przesuwa się razem z tekstem (po prawej).
Więcej informacji o konwertowaniu konturów znaków tekstowych na ścieżki można znaleźć w sekcji zobacz Àby
utworzyć nową próbkę koloru' na stronie 523.
Kilka gradientów w jednej ramce tekstowej

W jednej ramce tekstowej można zaznaczyć kilka fragmentów tekstu i do każdego zastosować inny gradient. Każdy
gradient jest osobno dodawany do ramki tekstowej i osobno przypisywany do znaków zaznaczonych podczas
nadawania go. Jednak punkty końcowe każdego z tych gradientów są nadal zakotwiczone do obwiedni ramki
tekstowej, nie do poszczególnych zakresów tekstu.
Mieszanie farb
Informacje o mieszaniu farb
Jeżeli trzeba osiągnąć maksymalną liczbę kolorów w druku przy zastosowaniu jak najmniejszej liczby farb, warto
utworzyć nowe próbki farb, mieszając farbę dodatkową z jedną lub kilkoma farbami CMYK. Użycie farb mieszanych
powiększa liczbę dostępnych kolorów, nie zwiększając przy tym liczby rozbarwień koniecznych do wydrukowania
dokumentu.
InDesign umożliwia utworzenie pojedynczej próbki farby mieszanej, a także użycie grupy farb mieszanych do
jednoczesnego stworzenia wielu próbek. Grupa farb mieszanych składa się z serii kolorów utworzonych z różnych
wartości procentowych farb CMYK i farb dodatkowych. Na przykład, zmieszanie czterech tint farby podstawowej
cyjan (20%, 40%, 60% i 80%) z pięcioma tintami koloru dodatkowego (10%, 20%, 30%, 40% i 50%) da w rezultacie
grupę farb mieszanych zawierającą 20 różnych próbek.
!
"
#
Paleta Próbki z próbkami farb mieszanych

A. Element nadrzędny grupy farb mieszanych B. Element podrzędny grupy farb mieszanych C. Próbka farby mieszanej (niezależna)
Przed utworzeniem próbki farby mieszanej albo grupy farb mieszanych trzeba dodać do palety Próbki przynajmniej
jeden kolor dodatkowy.
Zobacz także
Àby utworzyć nową próbkę koloru' na stronie 523
Aby utworzyć próbkę farby mieszanej

1 Wybrać polecenie Nowa próbka mieszanych farb z menu palety Próbki. (Opcja ta jest niedostępna, dopóki do
palety Próbki nie zostanie dodany kolor dodatkowy.)
2 Wpisać nazwę dla próbki.
3 Aby dołączyć farbę do próbki farby mieszanej należy kliknąć na pustym polu obok jej nazwy. Pojawi się ikona
farby . Próbka farby mieszanej musi zawierać przynajmniej jeden kolor dodatkowy.
4 Dostosować wartości procentowe każdej z farb wchodzących w skład próbki, przeciągając suwak albo wpisując
wartość w pole procentu.
5 Aby dodać farbę mieszaną do palety Próbki, należy nacisnąć przycisk Dodaj lub OK.
Kolory na monitorze często wyglądają inaczej niż w druku. Aby zapewnić jak najlepsze rezultaty warto zlecić
drukarni wydrukowanie próbki wszystkich mieszanych farb, które zostaną użyte.
Aby utworzyć grupę farb mieszanych

1 Wybrać polecenie Nowa grupa mieszanych farb z menu palety Próbki. (Opcja ta jest niedostępna, dopóki do
palety Próbki nie zostanie dodany kolor dodatkowy.)
2 Wpisać nazwę dla grupy farb mieszanych. Kolory w grupie będą używały tej samej nazwy z dołączonym
przyrostkiem Próbka i rosnącym numerem (Próbka 1, Próbka 2, i tak dalej).
3 Aby dołączyć farbę do grupy farb mieszanych, kliknąć na pustym polu obok jej nazwy.
4 Dla każdej wybranej farby wykonać następujące czynności:
• W polu Początkowy wpisać wartość procentową farby, od której ma się rozpocząć tworzenie grupy farb
mieszanych.
• W polu Powtórz podać, ile razy wartość procentowa farby ma zostać powiększona.
• W polu Przyrost określić skok wartości procentowej farby między powtórzeniami.
5 Zaznaczyć opcję Podgląd próbek, aby wygenerować próbki bez zamykania okna dialogowego. Można wtedy
zobaczyć, czy wybrane farby i wartości procentowe dają pożądany efekt; jeżeli nie, można od razu wprowadzić
poprawki.
Uwaga: Jeżeli wartości wprowadzone w pola Początkowy, Powtórz i Przyrost dla jednej z farb dają w sumie więcej niż
100%, program wyświetla komunikat alarmowy. Można zdecydować się pozostawić te wartości bez zmian — program
InDesign przytnie wtedy wartości procentowe farb do poziomu 100%.
6 Nacisnąć przycisk OK, aby dodać wszystkie farby z grupy farb mieszanych do palety Próbki.
Edytowanie próbek farb mieszanych

Próbkę farby mieszanej można modyfikować za pomocą tych samych metod, które służą do edycji pozostałych
próbek. Przy edycji próbek lub grup farb mieszanych należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Wartości procentowe farb użytych w próbce farby mieszanej można zmieniać, ale nie można dodawać ani usuwać
składowych farb w oknie dialogowym Opcje próbki.
• Jeżeli z palety Próbki usunie się próbkę farby użytej w farbie mieszanej, to InDesign poprosi o wybranie farby,
która ma ją zastąpić. Farba mieszana musi zawierać przynajmniej jeden kolor dodatkowy. W przeciwnym razie
zostanie przekonwertowana na kolor podstawowy.
• Zmiany wprowadzone w elemencie nadrzędnym grupy farb mieszanych wpływają na wszystkie farby
mieszane w tej grupie. (Zmiany wprowadzone w jednej z próbek w grupie farb mieszanych dotyczą tylko tej
próbki.)
• Przekonwertowanie farby mieszanej na kolor podstawowy lub dodatkowy powoduje usunięcie skojarzenia tej
próbki z grupą farb mieszanych.
• Usunięcie elementu nadrzędnego grupy farb mieszanych powoduje usunięcie wszystkich próbek w tej grupie.
Zobacz także
Àby edytować próbkę' na stronie 525
Àby przekonwertować pojedynczą próbkę farb mieszanych na kolor podstawowy' na stronie 539
Aby edytować próbki w grupie farb mieszanych

1 Otworzyć paletę Próbki i dwukrotnie kliknąć na elemencie nadrzędnym grupy farb mieszanych, która ma
zostać zmodyfikowana.
• Wybrać nową farbę, która ma zastąpić istniejącą farbę składową.
• Kliknąć na polu obok farby, aby dołączyć ją lub wyłączyć z listy składników grupy farb mieszanych.
Uwaga: Nie można zmieniać początkowych wartości procentowych, powtórzeń i przyrostów użytych do stworzenia
grupy farb mieszanych.
Aby usunąć grupę farb mieszanych

❖ Otworzyć paletę Próbki i zaznaczyć element nadrzędny grupy farb mieszanych, która ma zostać usunięta.
Nacisnąć przycisk Usuń.
Aby dodać próbkę do grupy farb mieszanych

1 Otworzyć paletę Próbki i zaznaczyć element nadrzędny grupy farb mieszanych.
2 Wybrać polecenie Nowa próbka koloru z menu palety.
3 Stosownie do potrzeb określić nazwę próbki.
4 Dla każdej z wymienionych farb podać wartość procentową, jaka ma się znaleźć w próbce farb mieszanych. (Nie
można dodawać ani usuwać farb.)
Aby przekonwertować pojedynczą próbkę farb mieszanych na kolor podstawowy

Farby mieszane można konwertować na kolory podstawowe, aby ograniczyć koszty druku. Po przekonwertowaniu
elementu nadrzędnego w grupie farb mieszanych na tryb CMYK, próbka nadrzędna znika, a inne próbki z tej grupy
są konwertowane na kolory standardowe.
1 Dwukrotnie kliknąć próbkę farby mieszanej, która ma zostać przekonwertowana.
2 Z menu Typ koloru wybrać Podstawowy, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby przekonwertować wszystkie farby w grupie farb mieszanych na kolory

podstawowe
❖ Dwukrotnie kliknąć element nadrzędny grupy farb mieszanych i wybrać opcję Konwertuj mieszane próbki
farby na podstawowe w pojawiającym się oknie dialogowym.
Używanie kolorów z grafiki importowanej

Używanie kolorów z grafiki importowanej
InDesign oferuje różne metody próbkowania i zmiany definicji kolorów z grafiki zaimportowanej do dokumentu.
Kolory dodatkowe z umieszczonych plików PDF lub EPS oraz kanały kolorów dodatkowych z plików Adobe
Photoshop (PSD) i TIFF pojawiają się na palecie Próbki w postaci próbek kolorów dodatkowych. Można nadawać te
kolory obiektom w swoim dokumencie albo konwertować je na kolory CMYK. Nie można jednak zmieniać wartości
kolorów ani usuwać zaimportowanych próbek. Po usunięciu grafiki umieszczonej zaimportowane kolory pozostają,
ale są konwertowane na własne kolory InDesign, które można edytować lub usuwać.
Próbkowanie kolorów za pomocą narzędzia Kroplomierz

Za pomocą narzędzia Kroplomierz można dodawać kolory z grafiki importowanej do dokumentu, albo
nadawać je obiektom w dokumencie. Jest to użyteczna metoda koordynacji kolorów układu z obrazkami. Więcej
informacji o narzędziu Kroplomierz można znaleźć w części Àby skopiować atrybuty wypełnienia i obrysu' na
stronie 520
Dla zapewnienia jak najlepszych rezultatów rozbarwień warto zadbać o to, by nazwy, typy (dodatkowe i standardowe
podstawowe) i modele (np. RGB lub CMYK) kolorów próbkowanych w InDesign były zgodne z definicjami kolorów
w grafice importowanej. W przypadku braku pewności co do najlepszych ustawień należy skonsultować się z
drukarzem.
Posługiwanie się kanałami koloru dodatkowego z pliku Adobe Photoshop (PSD)

Po umieszczeniu w programie InDesign pliku w formacie Photoshop (PSD) lub TIFF, kanały kolorów dodatkowych
zawarte w tym pliku dodawane są do palety Próbki w postaci farb dodatkowych. Próbki te można zaznaczać i
nadawać je innym obiektom w dokumencie. Jednak aby usunąć te próbki trzeba najpierw usunąć umieszczony
obrazek.
Jeżeli zaimportuje się plik EPS z kolorem dodatkowym o takiej samej nazwie, jak kolor dodatkowy istniejący w
dokumencie, ale o innych wartościach koloru, program zapyta, czy wykorzystać wartości koloru z pliku EPS czy z
dokumentu.
Posługiwanie się kolorami z plików EPS lub PDF

Po umieszczeniu w dokumencie pliku PDF, grafiki EPS lub pliku Adobe Illustratora (.AI), nazwy kolorów
dodatkowych użytych w tym pliku są dodawane do palety Próbki dokumentu. Stanowi to dla użytkownika
informację, że pliki te mogą przyczynić się później do wzrostu kosztów druku, a ponadto pozwala używać tych
samych kolorów dodatkowych we własnym dokumencie.
Jeżeli importowana grafika zawiera kolor dodatkowy o takiej samej nazwie, jak kolor dodatkowy już występujący w
dokumencie, ale o innych wartościach kolorów, to program zapyta, czy użyć wartości z pliku importowanego czy też
wartości z dokumentu.
Aby zmienić zaimportowany kolor dodatkowy na kolor podstawowy

Po zaimportowaniu grafiki EPS, PSD, TIFF lub PDF zawierającej kolor dodatkowy (lub kanał koloru dodatkowego),
InDesign dodaje nazwę i definicję koloru dodatkowego do palety Próbki. Próbkę zaimportowanego koloru
dodatkowego można zmienić na próbkę standardowego koloru rozbarwianego. Zapewnia to swobodę
dostosowywania kolorów — nawet tych w grafice importowanej — do bieżących wymagań druku lub
eksportowania.
1 Dwukrotnie kliknąć próbkę do edycji na palecie Próbki.
2 Wybrać polecenie Podstawowy z menu Typ koloru w oknie dialogowym Opcje próbek.
Uwaga: Zmienia to typ koloru tylko w dokumencie InDesign. Aby trwale zmienić typ kolorów w grafice, należy otworzyć
ją w programie, w którym została utworzona, a następnie zmodyfikować kolory w tym programie.
541
Rozdział 20: Zarządzanie kolorem
Omówienie zarządzania kolorem

Dlaczego kolory czasami się nie zgadzają
Żadne urządzenie do publikacji nie jest w stanie odwzorować pełnego zakresu kolorów postrzeganych przez ludzkie
oko. Każde urządzenie działa "wewnątrz" pewnej przestrzeni kolorów, która pozwala uzyskać ograniczony zakres
barw, lub gamę kolorów.
Model kolorów określa zależności między wartościami kolorów, a przestrzeń kolorów definiuje bezwzględne
znaczenie tych wartości liczbowych jako kolorów. Niektóre modele (np. Lab) zapewniają stałą przestrzeń kolorów,
ponieważ odnoszą się bezpośrednio do sposobu postrzegania barw przez oko ludzkie. Modele takie nazywa się
modelami zależnymi od urządzeń. Inne modele kolorów (RGB, HSL, HSB, CMYK, itd.) mogą mieć wiele różnych
przestrzeni kolorów. Ponieważ modele te dają różne rezultaty dla różnych urządzeń i przestrzeni kolorów, nazywa
się je modelami zależnymi od urządzenia.
Ze względu na wskazane różnice co do rzeczywistych przestrzeni kolorów po przeniesieniu dokumentu z jednego
urządzenia na drugie może dojść do zmiany wyglądu kolorów. Zmiany kolorów mogą być spowodowane różnicami
między źródłami obrazków (skanery i oprogramowanie tworzą grafikę w ramach różnych przestrzeni kolorów),
różnicami między markami monitorów komputerowych, różnicami w sposobie definiowania koloru przez aplikacje,
różnicami dotyczącymi nośników drukarskich (papier gazetowy oddaje mniejszą przestrzeń kolorów niż papier
używany do druku czasopism) oraz innymi przyczynami (na przykład wiekiem monitorów).
RGB
CMYK
A B
Zakresy kolorów różnych urządzeń i dokumentów

A. Przestrzeń kolorów Lab B. Dokumenty (przestrzeń robocza) C. Urządzenia
Jak działa system zarządzania kolorem?

Problemy z dopasowaniem kolorów wynikają z tego, że różne urządzenia i programy używają różnych przestrzeni
kolorów. Jednym z rozwiązań niwelujących te różnice jest zastosowanie systemu, który dokładnie interpretuje i
przekłada kolory między różnymi urządzeniami. System zarządzania kolorem (Color Management System — CMS)
porównuje przestrzeń, w której kolory powstały, z przestrzenią, w której te same kolory będą drukowane lub
wyświetlane, po czym wprowadza niezbędne korekty, pozwalające na jak najwierniejsze odtwarzanie kolorów przez
różne urządzenia.
System zarządzania kolorem przekłada kolory za pomocą profilów kolorów. Profil stanowi matematyczny opis
przestrzeni kolorów danego urządzenia. Na przykład, profil skanera informuje system zarządzania kolorem o tym,
jak "widzi" kolory skaner. W aplikacjach firmy Adobe są używane profile ICC, czyli profile zgodne z formatem
opracowanym przez International Color Consortium (ICC) i pełniące funkcję standardu na różnych platformach.
(Zobacz `Profile kolorów' na stronie 556.)
Ponieważ żadna z metod przekładu kolorów nie jest na tyle uniwersalna, aby mogła być stosowana równie skutecznie
do wszystkich rodzajów grafiki, system zarządzania kolorem zapewnia szereg tzw. celów renderingu, czyli metod
przekładu dostosowanych do różnych rodzajów grafiki Na przykład, metoda przekładu kolorów, która zachowuje
poprawne relacje między kolorami na fotografiach przyrody, może nie sprawdzać się tak dobrze w przypadku logo
firmowego o jednolitych tintach koloru. (Zobacz `Cele renderingu' na stronie 565.)
Uwaga: Nie należy mylić zarządzania kolorem z korektą koloru. System zarządzania kolorem nie pozwala poprawiać
obrazków zapisanych z nieprawidłowościami w zakresie tonów lub balansu kolorów. Stanowi on środowisko, w którym
można oceniać i przygotowywać obrazki pod kątem możliwości konkretnych urządzeń wyjściowych.
Kiedy potrzebne jest zarządzanie kolorem?

Bez systemu zarządzania kolorem wartości kolorów pozostawałyby zależne od urządzeń. System ten jest najmniej
potrzebny wtedy, gdy są znane przyszłe warunki prezentacji obrazków. Na przykład projektant obrazków może
współpracować z jedną tylko firmą poligraficzną i uzyskać od niej dokładne informacje o przyszłych warunkach
drukowania.
Wartość systemu zarządzania kolorem rośnie, gdy proces projektowania staje się bardziej złożony, na przykład
obejmuje wiele etapów. Zarządzanie kolorem jest zalecane, jeżeli używa się tej samej grafiki do druku i publikacji w
Internecie, korzysta się z różnych rodzajów urządzeń dla jednego nośnika (np. różnych maszyn drukarskich) lub
drukuje się na różnych maszynach krajowych i zagranicznych.
System zarządzania kolorem jest szczególnie przydatny w następujących sytuacjach:
• Trzeba zapewnić jednolity wygląd kolorów uzyskiwanych na różnych urządzeniach wyjściowych, w tym na
naświetlarce, na drukarce biurkowej i na monitorze. Zarządzanie kolorem przydaje się najbardziej przy
dostosowywaniu kolorów do wymagań urządzeń o relatywnie małej przestrzeni kolorów, na przykład do
wymagań cztero-kolorowej prasy drukarskiej.
• Trzeba przeprowadzić ekranową próbę kolorów, czyli zasymulować na monitorze przestrzeń kolorów innego
urządzenia wyjściowego. (Wiarygodność prób ekranowych zależy istotnie od jakości monitora i od jego otoczenia,
np. oświetlenia).
• Trzeba ocenić i dostosować do swoich potrzeb grafikę kolorową, która pochodzi z różnych źródeł (niekoniecznie
wyposażonych w system zarządzania kolorem)
• Trzeba wysłać kolorowe dokumenty na różne urządzenia wyjściowe, a nie ma czasu na ręczne zmiany kolorów. W
szczególności dotyczy to obrazków, które będą i drukowane, i publikowane w Internecie.
• Wiadomo, że obrazki będą drukowane na nieznanych urządzeniach wyjściowych; na przykład są to obrazki
publikowane w Internecie, a tym samym ogólnodostępne.
Tworzenie środowiska przeglądania dla zarządzania kolorem

Środowisko pracy wpływa na postrzeganie koloru na monitorze i wydruku. Dla uzyskania najlepszych rezultatów
należy dostosować kolory i światło w środowisku pracy w następujący sposób:
• Dokumenty należy oglądać w środowisku zapewniającym stały poziom światła i temperaturę koloru. Na przykład,
cechy światła słonecznego zmieniają się w ciągu dnia i wpływają na kolory wyświetlane na monitorze, z czego
wynika, że najlepsze efekty przynosi praca w pomieszczeniach zacienionych lub pomieszczeniach bez okien. Aby
wyeliminować zielononiebieską poświatę powodowaną przez światło jarzeniowe, warto zainstalować oświetlenie
D50 (5000 stopni Kelvina). Do oglądania wydrukowanych dokumentów można użyć również przeglądarki z
oświetleniem D50.
• Należy oglądać dokumenty w pomieszczeniach pomalowanych kolorami neutralnymi. Kolor pomieszczenia
może wpłynąć na postrzeganie kolorów na monitorze i na wydruku. Najlepsze jest pomieszczenie utrzymane w
jednolitej szarej kolorystyce. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na postrzeganie barw może być kolor
ubrania osoby pracującej przy monitorze.
• Z pulpitu systemowego należy usunąć kolorowe tło. Jeśli dokument otaczają jakieś jasne lub złożone wzory,
percepcja jego kolorów może być nieprawidłowa. Pulpit należy ustawić na wyświetlanie tylko neutralnych
szarości.
• Próbki dokumentu powinny być oglądane w środowisku, do jakiego są przeznaczone. Na przykład, warto
przekonać się, jak katalog sprzętu AGD wygląda w świetle żarówek używanych w domach, albo obejrzeć katalog
mebli biurowych w świetle jarzeniówek używanych w biurach. Jednak ostateczne decyzje co do koloru należy
podejmować w warunkach świetlnych określonych przez wymogi prawne prób kontraktowych w danym kraju.
Utrzymywanie spójności kolorów

Zarządzanie kolorem w aplikacjach firmy Adobe
System zarządzania kolorem firmy Adobe pomaga zachować oryginalną kolorystykę obrazków, które są pobierane z
zewnątrz, edytowane, przesyłane między różnymi aplikacjami firmy Adobe i wysyłane do druku. System ten jest
zgodny ze specyfikacją konsorcjum ICC (International Color Consortium) — organizacji, która odpowiada za
standaryzację procedur i formatów zapewniania spójności i zgodności kolorów na obrazkach niezależnie od
realizowanych zadań.
We wszystkich aplikacjach firmy Adobe zarządzanie kolorem jest wyłączone domyślnie. W aplikacjach z pakietu
Adobe Creative Suite ustawienia kolorów są zsynchronizowane, dzięki czemu zapewniają one identyczny wygląd
kolorów RGB i CMYK. Znaczy to, że niezależnie od używanej w danym momencie aplikacji kolory są wyświetlane
tak samo.
Ustawienia kolorów w aplikacjach z pakietu Creative Suite są synchronizowane za pośrednictwem programu Adobe Bridge.
Domyślne ustawienia systemu zarządzania kolorem firmy Adobe zawsze można zmienić na inne ustawienia typowe.
Ustawienia te można również dostosować do potrzeb konkretnego zadania (niekoniecznie typowego).
Należy pamiętać o tym, że system zarządzania kolorem powinien być dostosowany do rodzaju projektowanych
obrazków i wymagań urządzenia wyjściowego. Na przykład, innych ustawień wymaga zadanie drukowania zdjęć
RGB, innych — komercyjne drukowanie w trybie CMYK, jeszcze innych — cyfrowe drukowanie w trybie
mieszanym (RGB/CMYK), a jeszcze innych — publikowanie w internecie.
Podstawowe etapy uzyskiwania spójnych kolorów
1. Wszelkie ustawienia zarządzania kolorem powinny zostać uzgodnione z potencjalnymi

współpracownikami (będą oni uczestniczyć w projektowaniu i publikowaniu tych samych obrazków).
Wstępne ustalenia powinny dotyczyć następujących spraw: jakie operacje na kolorach będą przeprowadzali
uczestnicy grup roboczych i usługodawcy, jak system zarządzania kolorem będzie zintegrowany ze sprzętem i
oprogramowaniem, jaki będzie obowiązywał poziom zarządzania kolorem. (Zobacz `Kiedy potrzebne jest
zarządzanie kolorem?' na stronie 542.)
Więcej informacji o typowych funkcjach zarządzania kolorem znajduje się na dysku CD aplikacji, w dokumencie
Color Workflow Guide.
2. Kalibracja monitora i utworzenie jego profilu.

W pierwszej kolejności należy utworzyć profil monitora. Dokładne odtwarzanie kolorów ma szczególną wagę, gdy
kolory wpływają na decyzje projektanta. (Zobacz Àby skalibrować monitor i utworzyć jego profil' na stronie 558.)
3. Dołączenie do systemu profili kolorów dla wszelkich urządzeń wejściowych i wyjściowych, takich jak
skanery i drukarki.
Profil koloru informuje system zarządzania kolorem, jak dane urządzenie generuje kolor i jakie są rzeczywiste kolory
dokumentu. Profile związane z konkretnymi urządzeniami są często dołączane podczas instalowania tych urządzeń
na komputerze. Gdy zachodzi potrzeba utworzenia profili specjalnych, dostosowanych do potrzeb konkretnych
urządzeń i/lub warunków, można skorzystać z oprogramowania innych firm (innych niż Adobe). Jeśli dokument jest
przeznaczony do druku komercyjnego, informacje o wymaganym profilu należy uzyskać od firmy świadczącej
usługi drukowania. (Zobacz `Profile kolorów' na stronie 556 oraz Àby zainstalować profil kolorów' na stronie 559.)
4. Skonfigurowanie zarządzania kolorem w aplikacjach firmy Adobe

Większość użytkowników korzysta z domyślnych ustawień kolorów. Niemniej, ustawienia te można zmienić,
wykonując jedną z następujących czynności:
• Jeśli użytkownik korzysta z wielu aplikacji firmy Adobe, to przed przystąpieniem do pracy z dokumentami
powinien uaktywnić program Bridge i wybrać standardową konfigurację zarządzania kolorem — konfiguracja ta
zapewnia jednolite ustawienia kolorów we wszystkich aplikacjach. (Zobacz Àby zsynchronizować ustawienia
kolorów w aplikacjach firmy Adobe' na stronie 545.)
• Jeśli użytkownik korzysta z jednej tylko aplikacji firmy Adobe, lub jeśli chce skorzystać z zaawansowanych opcji
zarządzania kolorem, może zmienić domyślne ustawienia kolorów. (Zobacz Àby skonfigurować zarządzanie
kolorem dla programów Illustrator, InDesign i Photoshop' na stronie 546 or Àby skonfigurować zarządzanie
kolorem dla programu GoLive' na stronie 546.)
5. (Opcjonalnie) Przeprowadzenie ekranowej próby kolorów.

Po utworzeniu dokumentu można przeprowadzić ekranową próbę kolorów, to znaczy sprawdzić, jak kolory będą
drukowane lub wyświetlane przez dane urządzenie wyjściowe. (Zobacz Èkranowa próba kolorów' na stronie 551.)
Uwaga: Standardowe ustawienia próby ekranowej nie pozwalają sprawdzić wyglądu profesjonalnych nadruków.
Dlatego też, w przypadku dokumentów z nadrukami (tworzy się je, na przykład, w programie Illustrator i InDesign),
należy włączyć dodatkowo opcję Podgląd nadruków.
6. Zarządzanie kolorem podczas drukowania i zapisywania plików.

Zarządzanie kolorem ma na celu utrzymanie tego samego wyglądu kolorów niezależnie od używanych w danej
chwili urządzeń. Dlatego też, podczas drukowania dokumentów, zapisywania ich i przygotowywania do publikacji
internetowych, opcje zarządzania kolorem powinny być włączone. (Zobacz `Drukowanie przy użyciu funkcji
zarządzania kolorem' na stronie 554 oraz `Zarządzanie kolorem w dokumentach przeznaczonych do publikacji w
Internecie' na stronie 550.)
Aby zsynchronizować ustawienia kolorów w aplikacjach firmy Adobe

Jeśli zarządzanie kolorem zostało skonfigurowane za pomocą programu Adobe Bridge, ustawienia kolorów
poszczególnych aplikacji są synchronizowane automatycznie. Dzięki temu we wszystkich aplikacjach z pakietu
Adobe Creative Suite kolory wyglądają tak samo.
Jeśli ustawienia kolorów nie podlegają synchronizacji, to u góry okna dialogowego Ustawienia kolorów bieżącej
aplikacji (z pakietu Creative Suite) pojawia się ostrzeżenie. Firma Adobe zaleca, by ustawienia kolorów zostały
zsynchronizowane przed rozpoczęciem pracy z dokumentami.
1 Otworzyć program Bridge.
Aby otworzyć program Bridge z innej aplikacji z pakietu Creative Suite, należy wybrać polecenie Plik > Przeglądaj
w tej aplikacji. Aby otworzyć program Bridge bezpośrednio, należy wybrać opcję Adobe Bridge z menu Start
(Windows) albo kliknąć dwukrotnie na ikonie programu Adobe Bridge (Mac OS).
2 Wybrać polecenie Edycja > Ustawienia kolorów pakietu Creative Suite.
3 Wybrać ustawienie z listy i kliknąć na Zastosuj.
Jeśli żadne z ustawień domyślnych nie jest odpowiednie, należy zaznaczyć opcję Pokaż rozwiniętą listę plików
ustawień kolorów i obejrzeć dodatkowe ustawienia. Aby zainstalować niestandardowy plik ustawień (np. otrzymany
z drukarni), należy kliknąć na przycisku Pokaż zapisane pliki ustawień kolorów.
Aby skonfigurować zarządzanie kolorem dla programów Illustrator, InDesign i

Photoshop
1 Wybrać polecenie Edycja > Ustawienia kolorów.
2 Wybrać ustawienie z menu Ustawienia i kliknąć na OK.
Wybrane ustawienie określa: robocze przestrzenie kolorów aplikacji, zachowanie aplikacji przy otwieraniu i
importowaniu plików z osadzonymi profilami kolorów oraz sposób konwersji kolorów przez system zarządzania
kolorem. Aby obejrzeć opis ustawienia, należy zaznaczyć je i ustawić kursor nad jego nazwą. Opis pojawia się u dołu
okna dialogowego.
W pewnych sytuacjach — na przykład wtedy, gdy firma zewnętrzna dostarczyła użytkownikowi własny profil
wyjściowy — może wystąpić konieczność dostosowania opcji w oknie Ustawienia kolorów. Zmiany takie powinni
przeprowadzać tylko użytkownicy zaawansowani.
Uwaga: Jeśli użytkownik korzysta z więcej niż jednej aplikacji firmy Adobe, powinien zsynchronizować ustawienia
kolorów. (Zobacz Àby zsynchronizować ustawienia kolorów w aplikacjach firmy Adobe' na stronie 545.)
Zobacz także
Àby dostosować ustawienia kolorów' na stronie 561
Aby skonfigurować zarządzanie kolorem dla programu GoLive

Domyślny system zarządzania kolorem programu GoLive jest dostosowany do standardowego cyklu pracy; zakłada
się zatem, że autor stron internetowych tworzy i importuje obrazki w przestrzeni sRGB. Przestrzeń sRGB odpowiada
możliwościom typowych monitorów, używanych przez większość internautów. Jeśli projektowana witryna
internetowa jest przeznaczona dla osób o szczególnych wymaganiach (na przykład osób pracujących na
komputerach Apple Macintosh), ustawienia standardowe mogą i powinny zostać zmienione.
1 Wybrać polecenie Edycja > Ustawienia kolorów.
2 Jeśli projektowane strony internetowe będą korzystały z innej przestrzeni kolorów niż sRGB, lub jeśli mają być
zachowywane profile osadzone w obrazkach RGB, należy usunąć zaznaczenie opcji Użyj typowych ustawień
internetowych.
Zgodnie z zaleceniami firmy Adobe opcja Użyj typowych ustawień internetowych powinna być zaznaczona.
3 Wybrać ustawienie z menu Ustawienia i kliknąć na OK.
Wybrane ustawienie określa: roboczą przestrzeń kolorów aplikacji, zachowanie aplikacji przy otwieraniu i
importowaniu plików z osadzonymi profilami kolorów oraz sposób konwersji kolorów przez system zarządzania
kolorem. Opcje ustawienia można obejrzeć bezpośrednio w oknie dialogowym Ustawienia kolorów.
Większość użytkowników wybiera ustawienie standardowe i nie zmienia żadnych opcji w oknie Ustawienia kolorów.
Wszelkie zmiany przestrzeni roboczych, zasad zarządzania kolorem i opcji konwersji kolorów powinny być
przeprowadzane przez użytkowników zaawansowanych.
Uwaga: Jeśli użytkownik korzysta z więcej niż jednej aplikacji firmy Adobe, powinien zsynchronizować ustawienia
kolorów (czynność zalecana). (Zobacz Àby zsynchronizować ustawienia kolorów w aplikacjach firmy Adobe' na
stronie 545.)
Aby zmienić wygląd czerni z przestrzeni CMYK

W programach Illustrator i InDesign czysta czerń z przestrzeni CMYK (K=100) jest wyświetlana, drukowana (na
innych drukarkach niż postscriptowe) i eksportowana (do plików z kolorami RGB) jako pełna czerń. Jeśli zachodzi
potrzeba obejrzenia różnicy między czystą czernią i pełną czernią (uzyskiwaną na profesjonalnych wydrukach w
naświetlarni), można zmienić preferencje wyglądu czerni. Preferencje te nie mają wpływu na wartości kolorów w
dokumencie.
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Wygląd czerni (Windows) lub Nazwa aplikacji > Preferencje > Wygląd
czerni (Mac OS).
2 Wybrać opcję z grupy Na ekranie:
Dokładne wyświetlanie czerni Czysta czerń z przestrzeni CMYK jest wyświetlana jako kolor ciemnoszary.
Ustawienie to pozwala dostrzec różnicę między czystą czernią i pełną czernią.
Wyświetlanie tylko pełnej czerni Czysta czerń z przestrzeni CMYK jest wyświetlana jako pełna czerń (RGB=000).
Ustawienie to sprawia, że czysta czerń i pełna czerń wyglądają (na ekranie) identycznie.
3 Wybrać opcję z grupy Drukowanie/Eksportowanie:
Dokładne generowanie czerni Gdy dokument jest drukowany na drukarce nie obsługującej języka Postscript lub
eksportowany do pliku RGB, czysta czerń z przestrzeni CMYK jest generowana na podstawie wartości kolorów w
dokumencie. Ustawienie to pozwala dostrzec różnicę między czystą czernią i pełną czernią.
Generowanie tylko pełnej czerni Gdy dokument jest drukowany na drukarce nie obsługującej języka PostScript lub
eksportowany do pliku RGB, czysta czerń z przestrzeni CMYK jest generowana jako pełna czerń (RGB=000).
Ustawienie to sprawia, że czysta czerń i pełna czerń wyglądają identycznie.
Zarządzanie kolorami podstawowymi i dodatkowymi

Gdy w aplikacji firmy Adobe jest włączony system zarządzania kolorem, każdy z kolorów tworzonych lub
stosowanych w danym dokumencie jest automatycznie uzgadniany z profilem kolorów dokumentu. Gdy użytkownik
zmienia tryb kolorów, system wykorzystuje profil kolorów do przekształcenia bieżących wartości kolorów na
wartości zgodne z innym modelem kolorów.
Podczas pracy z kolorami podstawowymi i dodatkowymi, należy przestrzegać następujących zasad:
• Należy wybrać taką przestrzeń CMYK, która odpowiada warunkom wyjściowym. Dzięki temu kolory
podstawowe będą definiowane i wyświetlane poprawnie.
• Kolory wybiera się z bibliotek kolorów. Aplikacje firmy Adobe zawierają szereg standardowych bibliotek kolorów,
które wczytuje się, na przykład, za pośrednictwem menu palety Próbki.
• (Illustrator i InDesign) Aby uzyskać poprawny podgląd kolorów dodatkowych, należy włączyć opcję Podgląd
nadruków.
• (Illustrator i InDesign) Największą dokładność wyświetlania zdefiniowanych kolorów dodatkowych (między

innymi kolorów z bibliotek TOYO, PANTONE, DIC i HKS) oraz ich konwersji na kolory dodatkowe zapewnia
przestrzeń Lab. Wartości Lab gwarantują nie tylko największą dokładność, ale również spójny wygląd kolorów w
różnych aplikacjach z pakietu Creative Suite. Aby wygląd tych kolorów był zgodny z ich wyglądem w starszych
wersjach aplikacji Illustrator i InDesign, zamiast przestrzeni Lab lepiej użyć przestrzeni CMYK. Informacje o
przechodzeniu między wartościami Lab i wartościami CMYK kolorów dodatkowych można uzyskać w Pomocy
programu Illustrator lub InDesign.
Uwaga: Funkcja zarządzania kolorami dodatkowymi pozwala uzyskiwać na monitorach (i innych urządzeniach
testowych) bardzo dokładne przybliżenia kolorów dodatkowych. Niemniej, dokładne odwzorowanie koloru
dodatkowego może być trudne, ponieważ wiele farb daje kolory dodatkowe spoza przestrzeni obsługiwanych przez
wymienione urządzenia.
Aby używać tych samych próbek w różnych aplikacjach

Aby próbki utworzone w jednej z aplikacji Adobe CS2 mogły być używane w innych aplikacjach Adobe CS2, należy
zapisać bibliotekę próbek. Tak długo, jak ustawienia kolorów podlegają synchronizacji, kolory używane w różnych
aplikacjach wyglądają identycznie.
1 Przejść na paletę Próbki, utworzyć próbki kolorów dodatkowych i podstawowych do udostępnienia i usunąć
wszystkie próbki, które nie będą współużytkowane.
Uwaga: Funkcja współużytkowania próbek przez różne aplikacje nie dotyczy następujących próbek: wzorki, gradienty
i próbki paserów z programu Illustrator lub InDesign; próbki kolorów katalogowych, HSB, XYZ, bichromii, kolorów
monitorRGB, krycia, całkowitego pokrycia farbą i kolorów z programu Photoshop. Przy zapisywaniu próbek, które będą
udostępniane, wymienione próbki są automatycznie ignorowane.
2 Z menu palety Próbki wybrać polecenie Zapisz próbki do udostępnienia i zapisać próbki w łatwo dostępnym
miejscu.
3 Wczytać bibliotekę próbek na palety Próbki w wybranych aplikacjach Adobe CS2. Więcej informacji na ten temat
można uzyskać w Pomocy danej aplikacji.
Zarządzanie kolorem w obrazkach importowanych

Zarządzanie kolorem w obrazkach importowanych
Relacje między kolorami obrazków importowanych a przestrzenią kolorów dokumentu zależą od tego, czy w
obrazkach tych osadzono profile kolorów:
• Gdy obrazek importowany nie zawiera profilu, aplikacja firmy Adobe określa jego kolory na podstawie profilu
bieżącego dokumentu.
• Gdy obrazek importowany zawiera profil, aplikacja firmy Adobe wykorzystuje ten profil zgodnie z zasadami
wybranymi w oknie dialogowym Ustawienia kolorów. (Zobacz Òpcje zasad zarządzania kolorem' na
stronie 563.)
Bezpieczna obsługa kolorów CMYK

W programach Illustrator i InDesign bezpieczna obsługa kolorów CMYK to tryb, w którym wartości kolorów
CMYK są zachowywane przez cały czas pracy nad dokumentem — od projektu wstępnego do ostatecznej publikacji.
Tryb sprawdza się, gdy kolory są zmieniane stopniowo. Związane z tym trybem profile CMYK mogą być używane,
na przykład, przy drukowaniu próbnych wersji dokumentu. Nie ma wtedy obaw, że nastąpią jakieś niezamierzone
konwersje kolorów CMYK.
W programach Illustrator i InDesign bezpieczna obsługa kolorów CMYK obowiązuje domyślnie. Dlatego też, po
otwarciu lub zaimportowaniu obrazka CMYK z osadzonym profilem program ignoruje profil i zachowuje
oryginalne wartości kolorów. Aby program nie ignorował profilu osadzonego i zmieniał wartości kolorów,
użytkownik może wywołać okno dialogowe Ustawienia kolorów i zmienić zasadę obsługi kolorów CMYK na
Zachowaj profile osadzone. Bezpieczną obsługę kolorów CMYK można przywrócić, zmieniając zasadę obsługi
kolorów CMYK z powrotem na Zachowaj wartości (Ignoruj profile połączone).
Ustawienie to może zmienić przy okazji drukowania dokumentu lub zapisywania go w formacie PDF. Niemniej,
zmiana taka może skutkować rozbarwieniami kolorów. Na przykład, obiekty zdefiniowane w czystej czerni CMYK
mogą uzyskać pełną czerń. Więcej informacji na temat opcji zarządzania kolorem dotyczących drukowania i
zapisywania plików PDF można znaleźć w Pomocy.
Zobacz także
Òpcje zasad zarządzania kolorem' na stronie 563
Przygotowanie grafiki importowanej do zarządzania kolorem

Przygotowując grafikę do zarządzania kolorem w aplikacjach firmy Adobe, należy przestrzegać następujących zasad
ogólnych:
• Zapisując plik, należy osadzić w nim profil zgodny ze standardem ICC. Profile mogą być osadzane w plikach o
następujących formatach: JPEG, PDF, PSD (Photoshop), AI (Illustrator), INDD (InDesign) i TIFF. (Zobacz Àby
osadzić w dokumencie profil kolorów' na stronie 559.)
• Aby móc wielokrotnie wykorzystywać grafikę kolorową na różnych urządzeniach wyjściowych lub nośnikach (np.
drukować ją, wyświetlać na ekranie i publikować w Internecie), należy przygotować tę grafikę w kolorach RGB lub
LAB, o ile to możliwe. Jeżeli konieczny jest zapis danych w modelu kolorów innym niż RGB lub LAB, należy
zachować kopię oryginalnej grafiki. Modele RGB i Lab zapewniają większą przestrzeń kolorów, niż jest w stanie
odtworzyć większość urządzeń wyjściowych; pozwalają opisać kolory najbardziej szczegółowo, co zawsze daje
możliwość redukcji do mniejszej przestrzeni wyjściowej.
Aby wyświetlić lub zmienić profile importowanych obrazków bitmapowych

Program InDesign pozwala oglądać, zastępować i zmieniać profile importowanych obrazków bitmapowych.
Operacje te mogą być konieczne, gdy jest importowany obrazek bez profilu lub z profilem niepoprawnie osadzonym.
Na przykład, osadzony został domyślny profil producenta skanera, ale do tamtego czasu użytkownik utworzył już
własny profil. W takim wypadku można przypisać ten nowy profil.
• Jeżeli grafika znajduje się w układzie, zaznaczyć ją, następnie wybrać polecenie Obiekt > Ustawienia koloru
obrazka.
• Jeżeli grafika ma właśnie zostać zaimportowana, wybrać polecenie Plik > Umieść, zaznaczyć opcję Pokaż opcje
importu, odszukać i zaznaczyć plik, a następnie nacisnąć przycisk Umieść. Następnie należy wybrać opcję
Ustawienia kolorów z menu u góry okna dialogowego Opcje importu obrazka.
2 Z menu Profil wybrać profil źródłowy, który ma zostać zastosowany do danego obrazka w dokumencie. Jeśli profil
jest już osadzony, jego nazwa jest widoczna u góry menu Profile.
3 (Opcjonalnie) Z menu Cel renderingu wybrać odpowiedni stan docelowy. W większości wypadków najlepszy
wybór to domyślny cel renderingu.
Zarządzanie kolorem w dokumentach przeznaczonych

do publikacji w Internecie
Zarządzanie kolorem w dokumentach przeznaczonych do publikacji w Internecie
Zarządzanie kolorem w dokumentach, które będą publikowane w Internecie, różni się od zarządzania kolorem w
dokumentach, które będą drukowane. W przypadku drukowania użytkownik ma dużo większą kontrolę nad
wyglądem ostatecznego dokumentu. W przypadku publikacji internetowych, które będą wyświetlane na szerokiej
gamie różnych (prawdopodobnie nieskalibrowanych) monitorów i kart graficznych, kontrola nad jednorodnością
kolorów jest bardzo ograniczona.
Gdy dokumenty podlegające systemowi zarządzania kolorem będą publikowane wyłącznie w Internecie, należy
korzystać z przestrzeni sRGB. Większość ustawień kolorów Adobe definiuje tę przestrzeń jako domyślną przestrzeń
roboczą, niemniej należy upewnić się, czy właśnie ta przestrzeń jest zaznaczona w oknie dialogowym Ustawienia
kolorów. Jeśli funkcję przestrzeni roboczej pełni przestrzeń sRGB, przestrzeń ta jest przypisywana wszystkim
tworzonym obrazkom RGB.
Jeśli pewne obrazki zawierają inny profil osadzony niż sRGB, to przed ich zapisaniem w celu przyszłych publikacji
internetowych należy przekonwertować kolory na kolory sRGB. Aby po otwarciu obrazka aplikacja dokonywała
automatycznej konwersji kolorów na kolory sRGB, należy zaznaczyć zasadę Konwersja na roboczy RGB. W
programach Photoshop i InDesign istnieje możliwość ręcznej konwersji kolorów na kolory sRGB. Służy do tego
polecenie Edycja > Konwertuj na profil.
Zobacz także
`Robocze przestrzenie kolorów' na stronie 561
Òpcje zasad zarządzania kolorem' na stronie 563
Zarządzanie kolorem w dokumentach PDF przeznaczonych do publikacji w Internecie

Gdy są eksportowane pliki w formacie PDF (Portable Document Format), można zdecydować się na osadzanie
profilów. Pliki PDF z osadzonymi profilami wiernie oddają kolory w programie Acrobat 4.x lub nowszym,
pracującym z prawidłowo skonfigurowanym systemem zarządzania kolorem. Informacje o zarządzaniu kolorem w
programie Acrobat można znaleźć w jego systemie Pomocy.
Należy pamiętać, że osadzanie profilów kolorów prowadzi do większych plików PDF. Profile RGB są na ogół
niewielkie (około 3K); natomiast profile CMYK mogą osiągać wielkość od 0,5 do 2 MB.
Zobacz także
`Zarządzanie kolorem w plikach PDF przeznaczonych do drukowania' na stronie 556
Zarządzanie kolorem w dokumentach HTML przeznaczonych do publikacji w

Internecie
Wiele przeglądarek internetowych nie obsługuje zarządzania kolorem. Nawet w przypadku przeglądarek
obsługujących zarządzanie kolorem nie zawsze musi ono działać, a to z powodu nie skalibrowania monitora. Co
więcej, bardzo niewiele stron internetowych zawiera obrazki z osadzonymi profilami. Mimo tego wszystkiego, w
niektórych środowiskach pracy — na przykład w wyspecjalizowanej sieci intranet lub w studiu projektowym —
można pokusić się o zarządzanie kolorem w dokumentach HTML. Warunkiem koniecznym jest wyposażenie
wszystkich pracowników w przeglądarki obsługujące zarządzanie kolorem i skalibrowanie monitorów.
Wygląd kolorów na monitorach nie skalibrowanych można sprawdzić (w przybliżeniu) za pomocą przestrzeni sRGB.
W programie InDesign istnieje ponadto możliwość podglądu kolorów wyświetlanych w różnych przeglądarkach, a
służą do tego opcje palety Widok. (Zobacz Àby sprawdzić wygląd kolorów w przeglądarce internetowej' na
stronie 553.) Ponieważ jednak, na różnych monitorach nieskalibrowanych kolory są różnie odtwarzane, i tak nie
będzie można z całą pewnością przewidzieć potencjalnych zmian kolorystyki.
Testowanie kolorów
Ekranowa próba kolorów
W tradycyjnym cyklu czynności projektowych drukuje się próbę kolorów na papierze, aby sprawdzić, jak kolory
będą odwzorowywane na danym urządzeniu wyjściowym. Gdy projektantów wspomaga system zarządzania
kolorem, można użyć precyzyjnych profilów kolorów i przeprowadzić próbę bezpośrednio na ekranie monitora. W
trakcie takiej próby kolory są wyświetlane w takiej postaci, jak będą one wyglądały po wydrukowaniu na danym
urządzeniu wyjściowym. W przypadku projektowania witryny internetowej za pomocą programu GoLive istnieje
możliwość przeprowadzenia próby ekranowej pod kątem różnych przeglądarek i różnych profili kolorów.
Należy pamiętać, że wierność prób ekranowych zależy od jakości monitora, profilów monitora i urządzeń
wyjściowych, a także od warunków oświetleniowych w miejscu pracy.
Uwaga: Standardowe ustawienia próby ekranowej nie pozwalają sprawdzić wyglądu profesjonalnych nadruków.
Dlatego też, w przypadku dokumentów z nadrukami (tworzy się je, na przykład, w programie Illustrator i InDesign),
należy włączyć dodatkowo opcję Podgląd nadruków.
A B C
Próba umożliwia podgląd ostatecznego wydruku dokumentu na monitorze

A. Dokument w przestrzeni roboczej B. Kolory dokumentu są konwertowane na przestrzeń koloru wybranego profilu próby (na ogół jest to
profil urządzenia wyjściowego). C. Monitor wyświetla interpretację wartości kolorów w dokumencie na podstawie profilu próby.
Testowanie kolorów na ekranie

1 W programie Illustrator, InDesign lub Photoshop wybrać polecenie Widok > Ustawienia próby, a następnie
wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać ustawienie, które odpowiada symulowanym warunkom wyjściowym. (Zobacz Ùstawienia próby
ekranowej' na stronie 552.)
• Wybrać opcję Własne (Photoshop i InDesign) lub Dostosuj (Illustrator), która pozwala określić własne ustawienia
próby, dostosowane do konkretnych warunków wyjściowych. Opcja jest zalecana, gdy niezbędny jest jak
najdokładniejszy podgląd ostatecznego wydruku. (Zobacz `Własne opcje próby ekranowej' na stronie 553.)
2 Wybrać polecenie Widok > Kolory próby, aby włączyć lub wyłączyć wyświetlanie próby ekranowej. Gdy próba
kolorów jest włączona, to obok polecenia Kolory próby pojawia się znacznik, a u góry okna dokumentu jest
wyświetlana nazwa ustawienia lub profilu.
Aby móc porównać kolory na oryginalnym obrazku i kolory wygenerowane w ramach próby, należy najpierw
otworzyć dokument w nowym oknie, a dopiero potem skonfigurować próbę ekranową.
Ustawienia próby ekranowej

Robocza CMYK Próba kolorów jest przeprowadzana przy użyciu bieżącej przestrzeni roboczej CMYK,
zdefiniowanej w oknie dialogowym Ustawienia kolorów.
Kolory CMYK dokumentu (InDesign) Próba jest przeprowadzana na podstawie profilu CMYK dokumentu.
Robocza (cyjan), Robocza (magenta), Robocza (żółty), Robocza (czarny), Robocza (CMY). (Photoshop) Są
generowane konkretne próbne kolory CMYK na podstawie bieżącej przestrzeni roboczej CMYK.
Macintosh RGB lub Windows RGB (Photoshop i Illustrator) Kolory próbne są generowane przy założeniu, że będzie
używany standardowy profil monitora systemu Mac OS lub Windows. W obydwu wypadkach zakłada się ponadto,
że urządzenie wyjściowe nie będzie współpracowało z systemem zarządzania kolorem. Żadna z tych opcji nie jest
dostępna dla dokumentów Lab i CMYK.
Monitor RGB (Photoshop i Illustrator) Próbne kolory w dokumencie RGB są generowane przy użyciu przestrzeni
kolorów bieżącego monitora. Zakłada się ponadto, że urządzenie wyjściowe nie będzie współpracowało z systemem
zarządzania kolorem. Opcja nie jest dostępna dla dokumentów CMYK i Lab.
Własne opcje próby ekranowej

Symulowane urządzenie Pozwala określić profil kolorów urządzenia, dla którego jest tworzona próba. Użyteczność
profilu zależy od tego, na ile dokładnie opisuje on zachowanie urządzenia. Często najdokładniejsze rezultaty próby
wstępnej zapewniają własne profile dla konkretnych kombinacji papieru i drukarki.
Zachowaj wartości CMYK lub Zachowaj wartości RGB Próba pozwala sprawdzić wygląd kolorów w przypadku, gdy
nie będą one konwertowane na przestrzeń kolorów urządzenia wyjściowego. Opcja ta jest najbardziej użyteczna w
trybie bezpiecznej obsługi kolorów CMYK. (Zobacz `Bezpieczna obsługa kolorów CMYK' na stronie 549.)
Cel renderingu (Photoshop i Illustrator) Gdy nie jest zaznaczona opcja zachowywania wartości kolorów, opcja ta
pozwala określić cel renderingu dotyczący konwersji kolorów na przestrzeń symulowanego urządzenia. (Zobacz
`Cele renderingu' na stronie 565.)
Użyj kompensacji punktu czerni (Photoshop) Opcja zapewnia — dzięki symulacji pełnego dynamicznego zakresu
kolorów urządzenia wyjściowego — zachowanie szczegółów cieniowania. Opcję należy zaznaczyć, jeśli podczas
drukowania będzie używana kompensacja punktu czerni (w większości przypadków jest to zalecane).
Symulacja koloru papieru Opcja pozwala wyświetlić podgląd konkretnych odcieni bieli widocznych na nośniku
zdefiniowanym w profilu dokumentu. Nie wszystkie profile obsługują tę opcję.
Symulacja czarnego tuszu Opcja pozwala wyświetlić podgląd ciemnoszarego koloru uzyskiwanego w
rzeczywistości na wielu drukarkach zamiast prawdziwej czerni. Nie wszystkie profile obsługują tę opcję.
Jeśli w programie Photoshop własne ustawienia próby mają być domyślnym ustawieniem prób dla dokumentów, to
przed wybraniem polecenia Widok > Ustawienie próby > Własny należy zamknąć wszystkie okna dokumentu.
Aby zapisać lub wczytać własne ustawienia próby w programie Photoshop

1 Wybrać polecenie Widok > Ustawienie próby > Inne.
• Aby zapisać własne ustawienia próby, kliknąć na Zapisz. Aby mieć pewność, że nowe ustawienia będą wyświetlane
w menu Widok > Ustawienia próby, należy zapisać je w lokalizacji domyślnej.
• Aby wczytać własne ustawienia próby, kliknąć na Zapisz.
Aby sprawdzić wygląd kolorów w przeglądarce internetowej

Różne przeglądarki internetowe używają różnych przestrzeni kolorów. Na przykład, większość przeglądarek
pracujących w systemie Windows wyświetla kolory z przestrzeni sRGB, a większość przeglądarek pracujących w
systemie Mac OS wyświetla kolory z przestrzeni Apple RGB. Wygląd kolorów uzyskiwanych w różnych
przeglądarkach można sprawdzić, wybierając różne opcje na palecie View programu GoLive.
1 W programie GoLive zaznaczyć edytor układu w oknie dokumentu.
2 Kliknąć na zakładce Opcje na palecie Widok.
3 W polu Profil podstawowy wybrać emulowaną przeglądarkę.
4 (Opcjonalnie) W obszarze Profile użytkownika w podmenu Kolory zaznaczyć wybraną opcję.
Na przykład, aby sprawdzić wygląd kolorów wyświetlanych przy użyciu profili osadzonych, należy zaznaczyć opcję
Użyj osadzonych profili. Aby sprawdzić wygląd kolorów wyświetlanych w skali szarości, należy zaznaczyć opcję
Skala szarości Mac (Gamma 1.8) lub Skala szarości Windows (Gamma 2.2).
Uwaga: Jak na razie, jedyna przeglądarka obsługująca profile osadzone to Safari (dostępna w menu Profil
podstawowy > Inne). Z tego względu zaznaczenie opcji Profile użytkownika > Kolor > Użyj osadzonych profili nie
stosuje się do żadnych przeglądarek poza Safari.
Każda z zaznaczonych opcji menu Profile użytkownika > Kolor jest nadrzędna w stosunku do istniejących opcji
Profil podstawowy i Profile użytkownika. Na przykład, jeśli użytkownik ustawi opcję Profil podstawowy jako
Explorer 6 Win, a następnie ustawi opcję Profile użytkownika >Kolor jako Kolory Mac (Apple RGB), program
GoLive będzie wyświetlał kolory z przestrzeni Apple RGB.
Zarządzanie kolorem podczas drukowania

dokumentów
Drukowanie przy użyciu funkcji zarządzania kolorem
Opcje zarządzania kolorem dotyczące drukowania decydują o tym, jak aplikacje firmy Adobe przekształcają
wychodzące dane obrazka. Na ich podstawie dane są przetwarzane w taki sposób, aby zapewnić maksymalną
zgodność kolorów na wydruku i monitorze. Dostępność opcji tego typu zależy i od używanej aplikacji Adobe, i od
wybranego urządzenia wyjściowego. W ogólności są do dyspozycji następujące opcje obsługi kolorów podczas
drukowania:
• Kolory zależne od drukarki. (Zobacz Òkreślanie wyglądu drukowanych kolorów po stronie drukarki' na
stronie 554.)
• Kolory zależne od aplikacji. (Zobacz Òkreślanie wyglądu drukowanych kolorów po stronie aplikacji' na
stronie 555.)
• (Photoshop i InDesign) Nie należy używać zarządzania kolorem. W tym trybie pracy nie są przeprowadzane
żadne konwersje kolorów. Może wystąpić konieczność wyłączenia zarządzania kolorem w sterowniku drukarki.
Metoda ta jest użyteczna przede wszystkim, gdy są sporządzane wydruki testowe lub są generowane
niestandardowe profile.
Określanie wyglądu drukowanych kolorów po stronie drukarki

W tym trybie pracy aplikacja nie przeprowadza żadnych konwersji kolorów, ale wszelkie informacje niezbędne do
konwersji są wysyłane do urządzenia wyjściowego. Metoda ta jest szczególnie wygodna podczas drukowania zdjęć
na drukarkach atramentowych, ponieważ w ich wypadku każda kombinacja typu papieru, rozdzielczości
drukowania i dodatkowych parametrów drukowania (np. drukowanie z dużą szybkością) wymaga innego profilu.
Większość nowych atramentowych drukarek fotograficznych korzysta z profilów wbudowanych w sterowniki, dzięki
czemu wybór profilu przez drukarkę przebiega szybko i bezbłędnie. Metoda ta jest również godna polecenia osobom
nie znającym się na zarządzaniu kolorem.
Należy mieć na uwadze, że jej wybór pociąga za sobą konieczność ustawienia opcji drukowania i wyłączenia
zarządzania kolorem na poziomie sterownika drukarki. Dodatkowe informacje na ten temat można uzyskać w
Pomocy.
W przypadku drukarek PostScript istnieje możliwość skorzystania z zarządzania kolorami PostScript. Funkcja ta
umożliwia generowanie danych dla rozbarwień i wyjść kompozytowych na poziomie procesora obrazków
rastrowych (RIP, z ang. raster image processor) — w procesie nazywanym rozbarwianiem w procesorze RIP. Dzięki
temu program określa tylko parametry rozbarwień, a wynikowe wartości kolorów są obliczane przez urządzenie
Opisany tryb pracy wymaga urządzenia wyjściowego, które obsługuje zarządzanie kolorem przy użyciu języka
PostScript 3 lub PostScript 2 w wersji 2017 lub wyższej.
Określanie wyglądu drukowanych kolorów po stronie aplikacji

W tym trybie pracy aplikacja przeprowadza wszystkie konwersje kolorów i generuje dane dostosowane do potrzeb
konkretnego urządzenia wyjściowego. Kolory są konwertowane na przestrzeń urządzenia wyjściowego, na
podstawie odpowiednich profilów kolorów; wyniki konwersji są przekazywane do urządzenia wyjściowego.
Dokładność tej metody zależy od dokładności wybranego profilu drukarki. Opisany tryb pracy sprawdza się w
sytuacjach, gdy są dostępne profile ICC dla wszystkich (wykorzystywanych) kombinacji drukarki, tuszu i papieru.
Tryb wymaga wyłączenia zarządzania kolorem na poziomie sterownika drukarki. Jest to wymagane, ponieważ
jednoczesne zarządzanie kolorem przez aplikację i przez sterownik drukarki prowadzi do nieprzewidywalnych
zmian kolorów. Dodatkowe informacje na ten temat można uzyskać w Pomocy.
Uzyskiwanie niestandardowych profilów dla drukarek biurkowych

Jeśli profile otrzymane razem z drukarką nie zapewniają wydruków wystarczająco dobrej jakości, można sięgnąć po
profile niestandardowe:
• Można zakupić profil dostosowany do konkretnego typu drukarki i konkretnego typu papieru. Zwykle jest to
metoda najłatwiejsza i najtańsza.
• Można zakupić profil dostosowany do konkretnej drukarki i konkretnego papieru. Metoda ta wymaga
sporządzenia specjalnego wydruku na danej drukarce i przy użyciu danego papieru, a następnie dostarczenia go
do firmy odpowiedzialnej za przygotowanie profilu. Chociaż procedura ta jest bardziej kosztowna niż zakup
standardowego profilu, zapewnia lepszą jakość przyszłych wydruków.
• Można użyć skanera i utworzyć własny profil. Metoda ta wymaga zeskanowania dokumentu wzorcowego za
pomocą specjalnie przygotowanego skanera, a także użycia oprogramowania do tworzenia profilów. Metoda
zapewnia doskonałą jakość druku na papierze matowym, ale nie sprawdza się w przypadku papieru błyszczącego.
(Błyszczący papier zawiera substancję fluoroscencyjną, która sprawia, że skaner "widzi" dane inaczej niż wyglądają
one przy zwykłym oświetleniu).
• Można utworzyć własny profil za pomocą specjalnego sprzętu do tworzenia profilów. Metoda ta jest najdroższa,
ale też najbardziej skuteczna. Dobre narzędzie sprzętowe pozwala tworzyć idealne profile nawet dla papieru
błyszczącego.
• Profil utworzony jedną z wymienionych metod można ulepszyć za pomocą specjalnego oprogramowania.
Oprogramowanie to może być dość skomplikowane w obsłudze, ale pozwoli poprawić istniejący profil bądź
dostosować go do swoich potrzeb.
Zobacz także
Àby zainstalować profil kolorów' na stronie 559
Zarządzanie kolorem w plikach PDF przeznaczonych do drukowania

Tworząc pliki Adobe PDF przeznaczone do wydruków komercyjnych, można określić sposób reprezentowania
informacji o kolorach. Najłatwiej jest wykorzystać w tym celu standard PDF/X; niezależnie od tego, opcje obsługi
kolorów można ustawić także w sekcji Wyjście okna dialogowego PDF. Więcej informacji o standardzie PDF/X i
sposobie tworzenia plików PDF można uzyskać w Pomocy.
W ogólności są do dyspozycji następujące opcje obsługi kolorów podczas tworzenia plików PDF:
• (PDF/X-3) Brak konwersji kolorów. Metoda ta jest użyteczna w przypadku dokumentów, które będą drukowane
lub wyświetlane na różnych (a nawet nieznanych) urządzeniach. Wybór standardu PDF/X-3 powoduje
automatyczne osadzenie profilów kolorów w pliku PDF.
• (PDF/X-1a) Konwersja wszystkich kolorów na docelową przestrzeń CMYK. Metoda jest użyteczna w przypadku
plików gotowych do druku, które nie wymagają już dalszych konwersji kolorów. Wybór standardu PDF/X-1a
powoduje, że w pliku PDF nie są osadzane żadne profile.
• (Illustrator i InDesign) Konwersja kolorów, dla których istnieją osadzone profile; brak konwersji kolorów bez
osadzonych profili. Opcję można zaznaczyć ręcznie w sekcji Wyjście okna dialogowego PDF. Metoda jest
użyteczna w przypadku dokumentów z obrazkami CMYK, które nie są objęte zarządzaniem kolorem, a które
wymagają zachowania oryginalnych kolorów. (Zobacz `Bezpieczna obsługa kolorów CMYK' na stronie 549.)
Uwaga: Podczas konwersji są zachowane wszystkie informacje o kolorach dodatkowych; na przestrzeń docelową
konwertowane są tylko ekwiwalenty ze standardowych kolorów drukarskich.
Praca z profilami kolorów

Profile kolorów
Precyzyjne i spójne zarządzanie kolorem wymaga dokładnych profilów zgodnych ze standardem ICC dla wszystkich
urządzeń przetwarzających kolor. Na przykład, bez poprawnego profilu skanera doskonale zeskanowany obrazek
może w innej aplikacji wyglądać nieprawidłowo; po prostu z powodu różnic między przestrzenią kolorów skanera a
przestrzenią programu wyświetlającego ten obrazek. Takie mylące odwzorowanie może prowadzić do straty czasu
na niepotrzebne, a nawet potencjalnie szkodliwe “korekty” obrazka, który już jest prawidłowy. Dzięki dokładnemu
profilowi program importujący obrazek może poprawić wszystkie różnice w przestrzeniach kolorów i wyświetlić
skarn w jego rzeczywistych barwach.
System zarządzania kolorem wykorzystuje profile następujących typów:
Profile monitorów Opisują sposób odtwarzania kolorów przez monitory. Profil monitora jest absolutnie
najważniejszy i należy utworzyć go w pierwszej kolejności. Jeżeli kolory wyświetlane na ekranie nie odpowiadają
rzeczywistym kolorom w dokumencie, nie uda się uzyskać spójności kolorów. (Zobacz Àby skalibrować monitor i
utworzyć jego profil' na stronie 558.)
Profile urządzeń wejściowych Opisują kolory, które będą przechwytywane lub skanowane za pomocą urządzeń
wejściowych. Jeśli aparat cyfrowy umożliwia wybór różnych profilów, zaleca się wybór profilu Adobe RGB. W
przeciwnym wypadku należy wybrać profil sRGB (profil domyślny większości aparatów). Użytkownicy
zaawansowani mogą pomyśleć o wyborze profilu dostosowanego najlepiej do oświetlenia ekspozycji. Jeśli chodzi o
profile skanerów, to niektórzy fotografowie pracujący nad projektami, w których kolory mają szczególne znaczenie,
tworzą odrębne profile dla każdego typu czy marki skanowanego filmu.
Profile urządzeń wyjściowych Opisują przestrzenie kolorów urządzeń wyjściowych, takich jak drukarki biurkowe i
prasy drukarskie. System zarządzania kolorem wykorzystuje je, dokonując prawidłowego przekładu kolorów w
dokumencie na kolory z przestrzeni zapewnianych przez poszczególne urządzenia wyjściowe. Profil wyjściowy
powinien uwzględniać również specyfikę warunków przyszłego drukowania, na przykład rodzaj papieru i tuszu. Na
przykład papier błyszczący nadaje się do drukowania innych kolorów niż papier matowy.
Większość sterowników drukarek zawiera wbudowane profile kolorów. Przed ewentualnym nabyciem profili
niestandardowych warto je wypróbować. Więcej informacji o drukowaniu przy użyciu profilów wbudowanych
można uzyskać w części Òkreślanie wyglądu drukowanych kolorów po stronie drukarki' na stronie 554. Więcej
informacji o uzyskiwaniu profilów niestandardowych znajduje się w części Ùzyskiwanie niestandardowych
profilów dla drukarek biurkowych' na stronie 555.
Profile dokumentów Określają konkretne przestrzenie RGB lub CMYK dokumentów. Przypisując profil do
dokumentu, co nazywa się również jego znakowaniem, aplikacja informuje o rzeczywistym wyglądzie kolorów w
dokumencie. Na przykład, same przypisania typu "R=127, G=12, B=107" mogą być różnie interpretowane przez
różne urządzenia. Jeśli jednak dokument zostanie oznakowany jako dokument z przestrzenią AdobeRGB,
wymienione wartości zostaną zinterpretowane właściwie, w tym wypadku jako konkretny odcień purpury.
Jeśli zarządzanie kolorem jest włączone, to we wszystkich aplikacjach firmy Adobe nowe dokumenty uzyskują profile
zgodne z opcjami przestrzeni roboczej (określanymi w oknie dialogowym Ustawienia kolorów). Dokumenty bez
kolorów są nazywane nieoznakowanymi i zawierają same wartości kolorów. W przypadku dokumentów
nieoznakowanych aplikacje Adobe wyświetlają kolory na podstawie profilu bieżącej przestrzeni roboczej. (Zobacz
`Robocze przestrzenie kolorów' na stronie 561.)
Aby obejrzeć bieżący profil dokumentu, należy zaznaczyć na pasku stanu opcję Profil kolorów dokumentu.
Zarządzanie kolorem za pomocą profilów

A. Profile opisują przestrzenie kolorów urządzenia wejściowego i dokumentu. B. Na podstawie opisu z profilów system zarządzania kolorem
rozpoznaje rzeczywiste kolory dokumentu. C. Profil koloru monitora informuje system zarządzania kolorem, jak przełożyć wartości liczbowe
na przestrzeń kolorów monitora. D. Na podstawie profilu urządzenia wyjściowego system zarządzania kolorem konwertuje wartości liczbowe
z dokumentu na przestrzeń kolorów urządzenia wyjściowego, co umożliwia wydrukowanie odpowiednich kolorów.
Informacje o kalibrowaniu monitora i tworzeniu jego charakterystyki

Oprogramowanie profilujące, takie jak Adobe Gamma, pozwala zarówno kalibrować monitory, jak i tworzyć ich
charakterystyki. Kalibrowanie monitora polega na dostosowaniu jego sposobu wyświetlania kolorów do określonego
standardu. Przykładem kalibracji jest dostosowanie monitora do standardowego punktu bieli o temperaturze 5000
kelwinów. Tworzenie charakterystyki monitora polega na tworzeniu profilu opisującego, jak monitor odwzorowuje
kolory w danej chwili.
Kalibrowanie monitora obejmuje dostosowywanie następujących ustawień wideo.
Jasność i kontrast Ogólny poziom i zakres intensywności ekranu. Parametry te mają identyczne znaczenie jak w
przypadku odbiorników telewizyjnych. W wyborze ich optymalnych wartości pomaga program Adobe Gamma.
Gamma Jasność półtonów. Jasności kolejnych kolorów, od czarnego do białego, układają się nieliniowo—gdyby
przedstawić je na wykresie, utworzyłyby krzywą, a nie prostą. Wartość Gamma odpowiada jasności koloru
znajdującego się dokładnie pośrodku czernią i bielą.
Luminofory Luminofor jest to substancja luminescencyjna, której monitory używają do emitowania światła. Różne
luminofory mają różną charakterystykę kolorów.
Punkt bieli Barwa oraz intensywność najjaśniejszego spośród odcieni bieli, które jest w stanie wyświetlić monitor.
Aby skalibrować monitor i utworzyć jego profil

Kalibracja monitora polega na wyregulowaniu go w taki sposób, aby był zgodny ze znaną specyfikacją. Po
zakończeniu kalibracji można zapisać profil kolorów monitora. Profil opisuje możliwości monitora — jakie kolory
ten monitor może wyświetlać, a jakich nie może, a także w jaki sposób należy przekonwertować wartości liczbowe,
aby uzyskać wierne wyświetlanie kolorów.
1 Monitor musi być włączony co najmniej od pół godziny, tak aby był odpowiednio nagrzany. Zapewni to
dokładniejszy odczyt kolorów.
2 Monitor musi być ustawiony na wyświetlanie tysięcy kolorów lub więcej. Najlepiej, aby był ustawiony na
wyświetlanie milionów kolorów 24-bitowych lub lepszych.
3 Z biurka komputera (obszaru na ekranie nazywanego również pulpitem) należy usunąć wszelkie kolorowe wzorki
tła i skonfigurować je do wyświetlania neutralnych odcieni szarości. Jeśli dokument otaczają jakieś jasne lub złożone
wzory, percepcja jego kolorów może być nieprawidłowa.
4 Aby przeprowadzić kalibrację i utworzyć profil monitora, należy wykonać jedną z następujących czynności:
• W systemie Windows należy użyć narzędzia Adobe Gama, dostępnego w panelu sterowania.
• W systemie Mac OS należy użyć narzędzia do kalibracji dostępnego na zakładce System
Preferences/Displays/Color.
• Najlepsze efekty zapewniają oprogramowanie i sprzęt pomiarowy innej firmy niż Adobe. Na ogół, ponieważ
instrumenty pomiarowe zapewniają dokładniejszy odczyt kolorów niż ludzkie oko, użycie specjalistycznego
sprzętu (razem z niezbędnym oprogramowaniem) pozwala wygenerować bardzo dokładne profile.
Uwaga: Wraz z upływem czasu wydajność monitora zmniejsza się; mniejwięcej co miesiąc powinno się go kalibrować
i profilować na nowo. Jeśli kalibracja monitora pod kątem dostosowania go do obowiązujących standardów jest trudna
lub niewykonalna, może to oznaczać, że monitor jest stary i wyblakły.
Większość programów do tworzenia profili automatycznie konfiguruje nowy profil jako domyślny profil monitora.
Informacje o samodzielnym konfigurowaniu profilu monitora można znaleźć w Pomocy systemu operacyjnego.
Aby zainstalować profil kolorów

Profile kolorów związane z konkretnymi urządzeniami są często dołączane podczas instalowania tych urządzeń na
komputerze. Dokładność tych profilów (nazywanych często profilami typowymi lub profilami wbudowanymi) bywa
różna, w zależności od producenta. Innego rodzaju profile można uzyskać od firm (np. poligraficznych). Można też
używać specjalnego sprzętu i tworzyć własne profile.
• W systemie Windows należy kliknąć na profilu prawym przyciskiem myszy, po czym wybrać polecenie Instaluj
profil. Można też skopiować profile do folderu WINDOWS\system32\spool\drivers\color (Windows XP) lub
WINNT\system32\spool\drivers\color (Windows 2000).
• W systemie Mac OS należy skopiować profile do folderu /Library/Application
Support/Adobe/Color/Profiles/Recommended. Inna możliwe miejsce zapisania profili to folder
/Users/username/Library/ColorSync/Profiles.
Po zainstalowaniu profilów kolorów należy ponownie uruchomić aplikacje firmy Adobe.
Zobacz także
Ùzyskiwanie niestandardowych profilów dla drukarek biurkowych' na stronie 555
Aby osadzić w dokumencie profil kolorów

Aby w dokumencie utworzonym za pomocą programu Photoshop, Illustrator lub InDesign można było osadzić
profil kolorów, dokument należy zapisać w formacie obsługującym profile ICC.
1 Zapisać dokument w jednym z następujących formatów: Adobe PDF, PSD (Photoshop), AI (Illustrator), INDD
(InDesign), JPEG lub TIFF.
2 Zaznaczyć opcję osadzania profilów ICC. Dokładna nazwa i lokalizacja tej opcji są różne w różnych aplikacjach.
Więcej informacji na ten temat można uzyskać w Pomocy danej aplikacji CS2.
Zmiana profilu kolorów dokumentu

Sytuacje, w których zachodzi potrzeba zmiany profilu kolorów dokumentu, należą do rzadkości. Dzieje się tak,
ponieważ aplikacja przypisuje profil kolorów dokumentu automatycznie, na podstawie ustawień określonych w
oknie dialogowym Ustawienia kolorów. Nieliczne sytuacje, które wymagają ręcznej zmiany profilu, mogą wystąpić
przy okazji przygotowywania dokumentu do wyświetlania/drukowania na innym urządzeniu. Zmiany takie powinni
przeprowadzać tylko użytkownicy zaawansowani.
Profil kolorów dokumentu może zostać zmieniony jedną z następujących metod:
• Przypisanie nowego profilu. Wartości kolorów w dokumencie nie zmieniają się. Nowy profil może jednak istotnie
zmienić wygląd kolorów na ekranie.
• Usunięcie profilu, które powoduje wyłączenie zarządzania kolorem w dokumencie.
• (Photoshop i InDesign) Konwersja kolorów dokumentu na przestrzeń opisaną przez inny profil. Wartości kolorów
są zmieniane, tak aby zachować oryginalny wygląd kolorów.
Aby przypisać lub usunąć profil kolorów w programie Photoshop lub Illustrator
1 Wybrać polecenie Edycja > Przydziel profil.
2 Zaznaczyć odpowiednią opcję i kliknąć na OK:

Nie zarządzaj kolorem w tym dokumencie Istniejący profil jest usuwany z dokumentu. Opcja powinna być
zaznaczana tylko w razie całkowitej pewności co do wyłączenia zarządzania kolorem. Po usunięciu profilu z
dokumentu wygląd kolorów jest definiowany przez profile przestrzeni roboczej aplikacji, a użytkownik traci
możliwość osadzenia profilu w dokumencie.
Roboczy [model koloru: przestrzeń robocza] Do dokumentu jest przypisywany profil przestrzeni roboczej.
Profile Pozwala określić inny profil. Aplikacja przypisze do dokumentu nowy profil, ale nie przekonwertuje kolorów
na przestrzeń tego profilu. Operacja może znacznie zmienić wygląd kolorów wyświetlanych na monitorze.
Zobacz także
`Zmiana profilu kolorów dokumentu' na stronie 559
Aby przypisać lub usunąć profil kolorów w programie InDesign

1 Wybrać polecenie Edycja > Przydziel profil.
2 Wybrać jedną z następujących opcji w sekcjach Profil RGB i Profil CMYK:
Pomiń (użyj bieżącej przestrzeni roboczej) Istniejący profil jest usuwany z dokumentu. Opcja powinna być
zaznaczana tylko w razie całkowitej pewności co do wyłączenia zarządzania kolorem. Po usunięciu profilu z
dokumentu wygląd kolorów jest definiowany przez profile przestrzeni roboczej aplikacji, a użytkownik traci
możliwość osadzenia profilu w dokumencie.
Przydziel bieżącą przestrzeń roboczą <przestrzeń robocza> Do dokumentu jest przypisywany profil przestrzeni
roboczej.
Przydziel profil Pozwala określić inny profil. Aplikacja przypisze do dokumentu nowy profil, ale nie przekonwertuje
kolorów na przestrzeń tego profilu. Operacja może znacznie zmienić wygląd kolorów wyświetlanych na monitorze.
3 Wybrać cel renderingu dla każdego typu grafiki w dokumencie. Dla każdego typu grafiki można wybrać albo
jeden z czterech celów standardowych, albo cel określony przez opcję Użyj stanu docelowego ustawień koloru (jest
to cel renderingu ustawiony w danym momencie w oknie dialogowym Ustawienia koloru). Więcej informacji o
celach renderingu można znaleźć w Pomocy.
Typy grafiki są następujące:
Jednolity kolor Użytkownik może ustawić cel renderingu dla grafiki wektorowej (jednolitych obszarów koloru) w
macierzystych obiektach programu InDesign.
Obrazek Użytkownik może ustawić domyślny cel renderingu dla obrazków bitmapowych umieszczonych za
pomocą programu InDesign. Ustawienie to można określać osobno dla poszczególnych obrazków. (Zobacz Àby
wyświetlić lub zmienić profile importowanych obrazków bitmapowych' na stronie 549.)
Po mieszaniu Użytkownik może określić cel renderingu dla próby lub ostatecznej przestrzeni kolorów. Cel dotyczy
kolorów powstałych wskutek uaktywnienia przezroczystości. Opcji należy używać, jeśli dokument zawiera obiekty
przezroczyste.
4 Aby obejrzeć efekty przypisania nowego profilu do dokumentu, zaznaczyć opcję Podgląd, a następnie kliknąć na
OK.
Zobacz także
Aby przekonwertować kolory w dokumencie na inny profil

1 W programie Photoshop lub InDesign wybrać polecenie Edycja > Konwertuj do profilu.
2 W polu Przestrzeń docelowa wybrać profil koloru, na który mają być konwertowane kolory dokumentu.
Dokument zostanie przekonwertowany na nowy profil i otrzyma jego znacznik.
3 W obszarze Opcje konwersji określić mechanizm zarządzania kolorem, cel renderingu oraz opcje punktu czerni
i ditheringu. (Zobacz Òpcje konwersji kolorów' na stronie 564.)
4 Aby w czasie konwersji spłaszczyć wszystkie warstwy dokumentu do jednej warstwy, należy zaznaczyć opcję
Spłaszcz obrazek.
5 Aby obejrzeć efekty konwersji, należy zaznaczyć opcję Podgląd. Podgląd jest dokładniejszy po wybraniu opcji
Spłaszcz obrazek.
Zobacz także
Ustawienia kolorów
Aby dostosować ustawienia kolorów
W większości projektów angażujących zarządzanie kolorem najlepiej jest używać ustawień zdefiniowanych, które
zostały przetestowane przez Adobe Systems. Ewentualne zmiany powinni wprowadzać użytkownicy zaznajomieni
dobrze z systemem zarządzania kolorem i świadomi konsekwencji.
Po dostosowaniu opcji można zapisać je w postaci gotowego zestawu opcji. Zapisane ustawienia kolorów będzie
można wykorzystać w przyszłości, a także udostępnić innym użytkownikom lub aplikacjom.
• Aby zapisać ustawienia kolorów w postaci gotowego zestawu opcji, należy kliknąć na przycisku Zapisz w oknie
ustawień. Aby mieć pewność, że w oknie ustawień będzie wyświetlana nazwa zestawu, należy zapisać go w
lokalizacji domyślnej. Jeśli plik zestawu zostanie zapisany w innym miejscu, przed wyborem ustawień trzeba
będzie wczytać plik.
• Aby wczytać gotowy zestaw ustawień kolorów, który jest przechowywany w lokalizacji niestandardowej, należy
kliknąć na przycisku Wczytaj (w oknie ustawień kolorów), zaznaczyć wybrany plik i kliknąć na Otwórz.
Robocze przestrzenie kolorów

Przestrzeń robocza jest to wewnętrzna przestrzeń aplikacji firmy Adobe, która służy do definiowania i edycji kolorów.
Z każdym modelem kolorów jest skojarzony profil przestrzeni roboczej. Profile przestrzeni roboczej wybiera się w
oknie dialogowym Ustawienia kolorów.
Profil przestrzeni roboczej pełni funkcję profilu źródłowego wszelkich nowych dokumentów, które korzystają z
odpowiadającego mu modelu kolorów. Na przykład, jeśli profilem przestrzeni roboczej RGB jest profil Adobe RGB
(1998), to każdy nowy dokument RGB będzie zawierał kolory z zakresu Adobe RGB (1998). Przestrzenie robocze
określają również wygląd kolorów w dokumentach nieoznakowanych.
Jeśli użytkownik otworzy dokument, w którym osadzono profil niezgodny z profilem przestrzeni roboczej, aplikacja
uaktywni zasadę zarządzania kolorem odpowiedzialną za obsługę kolorów. W większości wypadków zasada
domyślna przewiduje zachowanie profilu osadzonego. Więcej informacji o konfigurowaniu zasad zarządzania
kolorem można znaleźć w części Ìnformacje o brakujących i błędnych profilach kolorów' na stronie 562 i Òpcje
zasad zarządzania kolorem' na stronie 563.
Opcje przestrzeni roboczej

Aby wyświetlić opcje przestrzeni roboczej, należy wybrać polecenie Edycja > Ustawienia kolorów.
Aby obejrzeć opis wybranego profilu, należy zaznaczyć go i ustawić kursor nad jego nazwą. Opis pojawia się u dołu
okna dialogowego.
RGB Opcja określa przestrzeń kolorów RGB aplikacji. Na ogół lepiej jest wybrać profil Adobe RGB lub sRGB niż
profil konkretnego urządzenia (np. monitora).
Profil sRGB jest zalecany w przypadku obrazków, które będą publikowane w internecie, ponieważ profil ten
odpowiada przestrzeni kolorów typowego monitora używanego do przeglądania stron internetowych. Profil sRGB
sprawdza się również w przypadku obrazków pochodzących z komercyjnych aparatów cyfrowych, ponieważ
przestrzeń sRGB stanowi domyślną przestrzeń kolorów większości takich aparatów.
Profil Adobe RGB jest zalecany w przypadku dokumentów przygotowywanych do druku, ponieważ przestrzeń
Adobe RGB obejmuje pewne kolory drukowalne (w szczególności różne odcienie cyjanu i niebieskiego), których nie
można wyświetlić przy użyciu profilu sRGB. Profil Adobe RGB sprawdza się również w przypadku obrazków
pochodzących z profesjonalnych aparatów cyfrowych, ponieważ przestrzeń Adobe RGB stanowi domyślną
przestrzeń kolorów większości takich aparatów.
CMYK Opcja określa przestrzeń kolorów CMYK aplikacji. Wszystkie przestrzenie robocze CMYK są zależne od
urządzeń, co oznacza w praktyce, że ich zakres jest dostosowywany do aktualnej kombinacji papieru i tuszu.
Przestrzenie robocze CMYK zapewniane przez firmę Adobe są dostosowane do standardowych warunków
drukowania.
Skala szarości (Photoshop) Opcja określa przestrzeń skali szarości aplikacji.
Dodatkowe (Photoshop) Opcja określa przyrost punktu rastra używany podczas wyświetlania kanałów kolorów
dodatkowych i bichromii.
Aplikacje firmy Adobe zawierają standardowy zestaw profilów kolorów, które zostały przetestowane przez Adobe
Systems i są zalecane w większości projektów z zarządzaniem kolorem. Domyślnie w menu przestrzeni roboczych
pojawiają się tylko te profile. Aby wyświetlić dodatkowe profile kolorów, które zostały zainstalowane w systemie,
należy zaznaczyć opcję Tryb zaawansowany u góry okna dialogowego Ustawienia koloru. Aby profil kolorów był
wyświetlany w menu przestrzeni roboczych, powinien być dwukierunkowy, to znaczy zapewniać konwersję z danej
przestrzeni i na daną przestrzeń.
Uwaga: Program Photoshop pozwala tworzyć niestandardowe profile przestrzeni roboczej. Mimo to firma Adobe zaleca
korzystanie ze standardowego profilu przestrzeni roboczej. Więcej informacji na ten temat można uzyskać w tzw. bazie
wiedzy dla programu Photoshop, pod adresem http://www.adobe.com/support/products/photoshop.html.
Informacje o brakujących i błędnych profilach kolorów

W przypadku nowotworzonych dokumentów przetwarzanie kolorów na ogół funkcjonuje bez zakłóceń: o ile nie
określi się innych parametrów, dokument używa profilu przestrzeni roboczej związanego z wybranym trybem
tworzenia i edycji kolorów.
Jednak niektóre istniejące dokumenty mogą nie używać wybranej przestrzeni roboczej, a inne mogą nie podlegać
zarządzaniu kolorem. W projektach angażujących zarządzanie kolorem często występują następujące sytuacje:
• Czasami otwiera się dokument lub importuje kolorowe dane (np. poprzez kopiowanie i wklejanie lub
przeciąganie) z dokumentu, który nie posiada znacznika profilu. Często zdarza się to przy otwieraniu dokumentu
utworzonego w aplikacji, która albo nie obsługuje zarządzania kolorem, albo nie ma włączonego zarządzania.
• Czasami otwiera się dokument lub importuje kolorowe dane z dokumentu oznaczonego innym profilem niż profil
bieżącej przestrzeni roboczej. Zdarza się tak po otwarciu dokumentu utworzonego z innymi ustawieniami
zarządzania kolorem lub dokumentu skanowanego, do którego przypisano profil skanera.
W obydwu wypadkach aplikacja wykorzystuje zasadę zarządzania kolorem i na jej podstawie przetwarza dane o
kolorach._ (Zobacz Òpcje zasad zarządzania kolorem' na stronie 563.)
Jeśli profilu brakuje lub jeśli jest on niezgodny z przestrzenią roboczą, aplikacja może wyświetlić — w zależności od
opcji zaznaczonych w oknie Ustawienia kolorów — komunikat ostrzegawczy. Ostrzeżenia dotyczące profilów są
domyślnie wyłączone, ale zawsze można je włączyć. Komunikaty ostrzegawcze są różne w różnych aplikacjach,
zwykle jednak w odpowiedzi na nie podejmuje się następujące działania:
• (Zalecane) Pozostawienie dokumentu lub importowanych danych kolorów bez zmian. Na przykład, można
zdecydować się na zastosowanie profilu osadzonego (jeśli taki istnieje), pozostawienie dokumentu bez profilu
(jeśli profil nie istnieje) lub zachowanie wartości wklejonych kolorów.
• Modyfikacja dokumentu lub importowanych danych kolorów. Na przykład, otwierając dokument bez profilu
kolorów, można przypisać doń profil bieżącej przestrzeni roboczej lub inny. Otwierając dokument z błędnym
(niezgodnym) profilem kolorów, można odrzucić ten profil lub przekonwertować kolory na bieżącą przestrzeń
roboczą. Importując dane kolorów, można wybrać opcję konwersji kolorów na bieżącą przestrzeń roboczą, która
pozwala zachować ich wygląd.
Opcje zasad zarządzania kolorem

Zasady zarządzania kolorem decydują o tym, jak aplikacja obsługuje dane kolorów podczas otwierania dokumentów
i importowania obrazków. Użytkownik może wybrać inne zasady dla obrazków RGB i inne dla obrazków CMYK;
może też zdecydować o wyświetlaniu (lub nie wyświetlaniu) komunikatów ostrzegawczych. Aby wyświetlić opcje
zasad zarządzania kolorem, należy wybrać polecenie Edycja > Ustawienia kolorów
Aby obejrzeć opis zasady, należy zaznaczyć ją i ustawić kursor nad jej nazwą. Opis pojawia się u dołu okna
dialogowego.
RGB, CMYK i Skala szarości Użytkownik może określić zasadę, która ma być przestrzegana przy konwersji kolorów
na bieżącą przestrzeń roboczą (po otwarciu pliku lub zaimportowaniu obrazków do bieżącego dokumentu). (Opcja
Skala szarości jest dostępna tylko w programach Photoshop i GoLive.) Wybrać jedną z następujących opcji:
• Zachowaj osadzone profile Podczas otwierania plików są zachowywane osadzone w nich profile. Opcja jest
zalecana w większości przypadków (ponieważ zapewnia spójną obsługę kolorów). Wyjątek od tej reguły stanowią
sytuacje wymagające zachowania wartości CMYK, kiedy to należy zaznaczyć opcję Zachowaj wartości (Ignoruj
dołączone profile)
• Konwertuj do przestrzeni roboczej Podczas otwierania plików i importowania obrazków kolory są
konwertowane na kolory z bieżącej przestrzeni roboczej. Opcję należy zaznaczyć, jeśli wszystkie kolory mają być
zależne od jednego profilu (tj. profilu bieżącej przestrzeni roboczej).
• Zachowaj wartości (Ignoruj dołączone profile) Opcja ta jest dostępna tyko w programach InDesign i Illustrator, a
dotyczy kolorów CMYK. Podczas otwierania plików i importowania obrazków wartości kolorów są zachowywane,
ale w aplikacjach firmy Adobe wciąż istnieje możliwość zarządzania kolorem. Opcję należy zaznaczyć, jeśli będzie
używany tryb bezpiecznej obsługi kolorów CMYK. (Zobacz `Bezpieczna obsługa kolorów CMYK' na stronie 549.)
W programie InDesign zasadę tę można zmieniać w odniesieniu do pojedynczych obiektów, a służy do tego
polecenie Obiekt > Ustawienia kolorów obrazka.
• Wyłączony Podczas otwierania plików i importowania obrazków są ignorowane osadzone profile kolorów, a do
nowych dokumentów nie jest przypisywany profil przestrzeni roboczej. Opcję tę należy zaznaczyć, jeśli program ma
pomijać wszelkie metadane kolorów określone przez autora dokumentu.
Różnice profilów: Pytaj przy otwieraniu Przy każdym otwarciu dokumentu o innym profilu niż profil bieżącej
przestrzeni roboczej ma być wyświetlany komunikat. Użytkownik będzie mógł zmienić (nadpisać) zasadę domyślną.
Opcję należy zaznaczyć, jeśli zarządzanie kolorem w dokumentach będzie kontrolowane ręcznie, dla każdego
dokumentu z osobna.
Różnice profilów: Pytaj przy wklejaniu Za każdym razem, gdy w wyniku wklejenia kolorów do dokumentu wystąpią
różnice profilów, będzie wyświetlany komunikat. Użytkownik będzie mógł zmienić (nadpisać) zasadę domyślną.
Opcję należy zaznaczyć, jeśli zarządzanie kolorem przy wklejaniu danych będzie kontrolowane ręcznie, dla każdej
operacji z osobna.
Brakujące profile: Pytaj przy otwieraniu Przy każdym otwarciu dokumentu nieoznakowanego będzie wyświetlany
komunikat. Użytkownik będzie mógł zmienić (nadpisać) zasadę domyślną. Opcję należy zaznaczyć, jeśli
zarządzanie kolorem w dokumentach będzie kontrolowane ręcznie, dla każdego dokumentu z osobna.
Opcje konwersji kolorów

Opcje konwersji kolorów decydują o tym, jak aplikacja obsługuje kolory, gdy jest zmieniana przestrzeń kolorów
dokumentu. Ewentualne zmiany tych opcji powinni wprowadzać użytkownicy zaznajomieni dobrze z systemem
zarządzania kolorem i świadomi konsekwencji. Aby wyświetlić opcje konwersji, należy wybrać polecenie Edycja >
Ustawienia kolorów, po czym zaznaczyć opcję Tryb zaawansowany (Illustrator i InDesign) lub więcej Opcji
(Photoshop).
Mechanizm Pozwala określić moduł zarządzania kolorem (CMM), który przyporządkowuje kolory z jednej
przestrzeni kolorom z innej. Domyślny moduł firmy Adobe (ACE) spełnia wszystkie potrzeby większości
użytkowników w zakresie konwersji.
Aby obejrzeć opis modułu lub opcji celu, należy zaznaczyć odpowiedni element i ustawić kursor nad jego nazwą.
Opis pojawia się u dołu okna dialogowego.
Cel Pozwala określić cel renderingu, odpowiedzialny za konwersję kolorów między dwoma przestrzeniami. Różnice
między celami renderingu stają się wyraźne po wydrukowaniu dokumentu lub przekonwertowaniu go na inną
przestrzeń roboczą.
Użyj kompensacji punktu czerni Opcja zapewnia — dzięki symulacji pełnego dynamicznego zakresu kolorów
urządzenia wyjściowego — zachowanie szczegółów cieniowania. Opcję należy zaznaczyć, jeśli podczas drukowania
będzie używana kompensacja punktu czerni (w większości przypadków jest to zalecane).
Użyj ditheringu (Photoshop) Opcja decyduje o tym, czy podczas konwersji obrazków typu-"8 bitów na kanał" ma
być używany dithering kolorów. Gdy opcja Użyj ditheringu jest zaznaczona, program Photoshop symuluje kolory,
których nie ma w przestrzeni docelowej, a są w przestrzeni źródłowej, mieszając dostępne kolory z tej pierwszej
przestrzeni. Chociaż dithering pomaga zniwelować “fragmentację” obrazka, może skutkować istotnym
zwiększeniem rozmiaru pliku obrazka (gdy jest on kompresowany dla potrzeb Internetu).
Cele renderingu
Cel renderingu określa, w jaki sposób system zarządzania kolorem przeprowadza konwersję kolorów z jednej
przestrzeni na inną. Różne cele renderingu są realizowane za pomocą różnych reguł dostosowywania kolorów; na
przykład, kolory przypadające wewnątrz zakresu przestrzeni docelowej mogą być pozostawiane bez zmian, albo
modyfikowane w celu zachowania oryginalnego zakresu relacji wizualnych po konwersji na mniejszą przestrzeń
docelową. Rezultat wyboru celu renderingu zależy od zawartości graficznej dokumentów oraz profilów
określających przestrzeń kolorów. Niektóre profile dają identyczne rezultaty dla różnych celów renderingu.
Na ogół najlepiej jest używać domyślnego celu renderingu, który został przetestowany przez Adobe Systems pod
kątem zgodności ze standardami przemysłowymi. Na przykład domyślny cel renderingu dla ustawienia Ameryka
Północna lub Europa to Relatywny kolorymetryczny. Natomiast domyślny cel dla ustawienia Japonia to Wizualny.
Cel renderingu można określić w następujących sytuacjach: podczas ustawiania opcji konwersji kolorów przez
system zarządzania kolorem, podczas prób ekranowych kolorów, podczas drukowania kompozycji.
Wizualna Program kładzie nacisk na zachowanie wizualnych relacji między kolorami, tak aby oko ludzkie
postrzegało je jako naturalne pomimo zmiany samych wartości liczbowych kolorów. Cel ten nadaje się do zdjęć
zawierających wiele kolorów spoza danej przestrzeni. W Japonii cel ten stanowi standard przemysłowy.
Nasycenie Program kładzie nacisk na uzyskanie żywych kolorów kosztem ich wierności. Jest to cel dostosowany do
tworzenia grafiki firmowej, takiej jak np. wykresy lub grafy, gdzie ważniejsze jest uzyskanie jasnych, nasyconych
kolorów, a nie zachowanie dokładnych relacji między nimi (tak jak to ma miejsce w przypadku zdjęć).
Względny kolorymetryczny Program porównuje maksymalne światła przestrzeni źródłowej z maksymalnymi
światłami przestrzeni docelowej i odpowiednio przesuwa pozostałe kolory. Kolory poza zakresem są przesuwane na
najbliższy kolor, jaki można oddać w przestrzeni docelowej. Metoda względna kolorymetryczna zachowuje więcej
oryginalnych kolorów niż metoda wizualna. W Ameryce Północnej i Europie jest to standard drukarski.
Absolutny kolorymetryczny Program pozostawia bez zmian te kolory, które znajdują się wewnątrz przestrzeni
docelowej. Kolory poza zakresem przestrzeni docelowej są przycinane. Metoda ta nie obejmuje skalowania kolorów
względem docelowego punktu bieli. Taki cel renderingu kładzie nacisk na zachowanie wierności kolorów kosztem
zachowania relacji między nimi; nadaje się do przeprowadzania prób z symulacją druku na konkretnym urządzeniu.
Cel ten jest szczególnie przydatny, gdy trzeba sprawdzić wpływ koloru papieru na wygląd kolorów.
Kontrolki zaawansowane
W programie Photoshop zaawansowane kontrolki do zarządzania kolorem można wyświetlić, wybierając polecenie
Edycja > Ustawienia kolorów, a następnie pozycję Więcej opcji.
Rozcieńcz kolory monitora o Opcja decyduje o tym, czy nasycenie kolorów wyświetlanych na monitorze ma być
zmniejszane. Jej zaznaczenie daje dobre efekty wizualne, gdy przestrzeń kolorów zawiera więcej barw niż obsługuje
monitor. Niemniej, może powodować różnice między wyglądem kolorów na monitorze a ich wyglądem na wydruku.
Gdy opcja nie jest zaznaczona, różne kolory na obrazku mogą być wyświetlane jako jeden kolor.
Mieszaj kolory RGB używając Gamma Opcja pozwala określić sposób mieszania kolorów RGB podczas generowania
skomplikowanych danych (na przykład podczas mieszania lub malowania warstw w normalnym trybie pracy). Gdy
opcja jest zaznaczona, kolory RGB są mieszane w przestrzeni odpowiadającej określonemu współczynnikowi
gamma. Współczynnik 1,00 jest uważany za “kolorymetrycznie poprawny” i powinien skutkować mniejszą liczbą
zniekształceń krawędzi. Gdy opcja nie jest zaznaczona, kolory RGB są mieszane bezpośrednio w przestrzeni kolorów
dokumentu.
Uwaga: Zaznaczenie opcji Mieszaj kolory RGB używając Gamma powoduje, że dokumenty zawierające warstwy są
wyświetlane inaczej w programie Photoshop, a inaczej w pozostałych aplikacjach.
566
Rozdział 21: Zalewkowanie koloru
Zalewkowanie dokumentów i książek

Informacje o zalewkowaniu farb
Gdy dokument drukowany w drukarni używa na tej samej stronie więcej niż jednej farby, każda farba musi być
wydrukowana w dokładnym dopasowaniu do pozostałych, tak aby kolory się stykały i nie występowały między nimi
przerwy. Jednak zapewnienie idealnego pasowania dla każdego obiektu na każdej stronie przechodzącej przez
maszynę drukarską jest niemożliwe, dlatego też może dochodzić do niespasowania farb. Niespasowanie powoduje
niezamierzone odstępy między farbami.
Niedopasowanie farb można skompensować, powiększając nieco jeden obiekt, tak aby nakładał się na obiekt w
innym kolorze — jest to proces nazywany zalewkowaniem (trapping). Domyślnie, umieszczenie jednego koloru nad
drugim powoduje wycinanie, czyli usunięcie farb leżących pod spodem, aby uniknąć zmieszania się kolorów. Jednak
zalewki wymagają nadrukowywania kolorów, czyli nakładania jednej farby na drugą, tak aby dochodziło do
przynajmniej częściowego zachodzenia na siebie kolorów.
Niespasowanie bez zalewek (po lewej) i z zalewkami (po prawej)
Większość zalewek polega na nadlewaniu— rozciąganiu obiektu jaśniejszego na ciemniejszy. Ponieważ widoczną
krawędź obiektu lub tekstu definiuje ciemniejszy z dwóch widocznych kolorów, rozciągnięcie koloru jaśniejszego,
tak by zachodził nieco na ciemniejszy, pozwala utrzymać tę widoczną krawędź.
Metody zalewkowania
Zalewki można wstawiać do dokumentu za pomocą dowolnej kombinacji metod, między innymi takich jak:
• Używanie standardowych kolorów drukarskich, które nie wymagają zalewek.
• Nadruk czerni.
• Ręczny nadruk obrysów lub wypełnień.
• Użycie wbudowanego zalewkowania InDesign lub zalewkowania w procesorze RIP.
• Zalewkowanie grafiki importowanej za pomocą odpowiednich funkcji aplikacji ilustracyjnej, w którym grafika ta
została utworzona. Informacje na ten temat można znaleźć w dokumentacji tych aplikacji.
Należy pamiętać, że wybrana metoda zalewkowania musi odpowiadać używanemu typowi przepływu pracy
wydruku kolorowego, np. PostScript lub PDF.
Zobacz także
Ìnformacje o nadruku' na stronie 714
Ìnformacje o nadrukowywaniu obrysów lub wypełnień' na stronie 715
Informacje o zalewkowaniu automatycznym

InDesign może automatycznie wstawiać zalewki do dokumentów za pomocą wbudowanego mechanizmu
zalewkowania, a także wykorzystywać podobny mechanizm zalewkowania w procesorze RIP (Adobe In-RIP
Trapping), dostępny na urządzeniach postscriptowych obsługujących ten mechanizm.
Oba mechanizmy zalewkowania precyzyjnie wyliczają i wprowadzają niezbędne korekty na krawędziach tekstu i
grafiki w dokumencie. Są w stanie zastosować skuteczne techniki zalewkowania do różnych części tego samego
obiektu, nawet jeżeli tekst lub obiekt w InDesign nakłada się na kilka różnych kolorów tła. Regulacja zalewek
wykonywana jest automatycznie, a użytkownik może definiować style odpowiadające wymaganiom zalewkowania
poszczególnych zakresów stron. Efekty zalewek są widoczne tylko na rozbarwieniach wygenerowanych przez
mechanizm zalewkowania; nie można ich zobaczyć na ekranie w programie InDesign.
Mechanizm zalewkowania wybiera miejsce wstawienia zalewki, wykrywając krawędzie kontrastujących ze sobą
kolorów, a następnie tworzy zalewki na podstawie gęstości neutralnych (jasności lub ciemności) stykających się
kolorów. W większości przypadków zalewkowanie polega na rozciągnięciu jaśniejszych kolorów na przyległe kolory
ciemniejsze. Ustawienia zalewek określane na palecie Style zalewek modyfikują efekty działania mechanizmu
zalewkowania.
Wymagania funkcji zalewkowania

Do zalewkowania dokumentów za pomocą wbudowanego mechanizmu programu InDesign wystarczy plik PPD
obsługujący rozbarwienia.
Do zalewkowania dokumentów za pomocą mechanizmu Adobe In-RIP Trapping niezbędny jest następujący sprzęt
i oprogramowanie:
• Urządzenie wyjściowe z obsługą Adobe PostScript Level 2 lub nowszą wersję, które używa procesora RIP
obsługującego mechanizm zalewkowania Adobe. Aby uzyskać informacje o tym, czy urządzenie postscriptowe
obsługuje mechanizm zalewkowania w procesorze RIP Adobe, należy skontaktować się z jego producentem albo
z drukarzem.
• Plik PPD (PostScript Printer Description) dla drukarki, która obsługuje mechanizm zalewkowania w procesorze
RIP. Plik ten należy wybrać podczas instalowania drukarki.
Zobacz także
Ìnformacje o plikach PPD (PostScript Printer Description)' na stronie 678
Różnice między wbudowanym mechanizmem zalewkowania a mechanizmem Adobe

In-RIP Trapping
Poniżej wymieniono niektóre różnice we wbudowanym mechanizmie zalewkowania i mechanizmie Adobe In-RIP
Trapping:
Przepływ z kolorem złożonym (kompozytowy) W zalewkowaniu wbudowanym można rozbarwiać dokument
korzystając z mechanizmu programu InDesign lub procesora RIP. W przypadku korzystania z mechanizmu Adobe
In-RIP Trapping konieczne jest używanie rozbarwień w procesorze RIP.
Szerokość zalewek. Mechanizm wbudowany ogranicza szerokość zalewek do 4 punktów, niezależnie od
wprowadzonej wartości szerokości. Dla uzyskania szerszych zalewek trzeba użyć mechanizmu zalewkowania Adobe
In-RIP Trapping.
Wektorowa grafika EPS. Wbudowany mechanizm zalewkowania nie może zalewkować umieszczonej grafiki EPS.
Mechanizm Adobe In-RIP Trapping zalewkuje wszystkie typy importowanej grafiki.
Zalewkowanie zaimportowanych obrazków rastrowych

Mechanizm wbudowany zalewkuje obrazki, takie jak fotografie, do tekstu i grafiki InDesign. Jednak obrazki te
muszą być zapisane w czysto pikselowym formacie pliku, który obsługuje kolor zgodnie z wymaganiami druku
komercyjnego. Z tych formatów najodpowiedniejsze do druku komercyjnego są pliki PSD (Photoshop) i TIFF; przed
zastosowaniem innego formatu należy skonsultować się z drukarzem.
Jeżeli używa się serwera OPI (Open Prepress Interface), należy sprawdzić, czy tworzy on obrazki FPO (tylko do
układania) w formacie TIFF lub PSD. Jeżeli są to obrazki w formacie TIFF lub PSD, to na ogół można używać
wbudowanego mechanizmu zalewkowania, pod warunkiem, że podczas generowania pliku wyjściowego nie
zaznaczono żadnej z opcji Pomiń dla OPI. (Opcje Pomiń dla OPI znajdują się w panelu Zaawansowane okna
dialogowego Drukuj w przypadku wyboru drukarki postscriptowej.)
Uwaga: Zachowanie i precyzja zalewek w przepływie pracy OPI zależy od wielu czynników, między innymi metody
próbkowania redukcyjnego użytej przez serwer OPI do wygenerowania obrazków FPO. W celu uzyskania najlepszych
rezultatów należy skonsultować się z producentem rozwiązań OPI, aby uzyskać informacje o integracji systemów
zalewkowania Adobe z danym serwerem OPI.
Zalewkowanie importowanej grafiki wektorowej

Zarówno mechanizm Adobe In-RIP Trapping, jak i mechanizm wbudowany mogą zalewkować tekst i grafikę
utworzone za pomocą narzędzi programu InDesign, a także umieszczone pliki wektorowe PDF. Jednak mechanizm
zalewkowania wbudowanego nie może zalewkować umieszczonej grafiki wektorowej EPS.
Jeżeli tekst, ścieżka lub ramka utworzone w programie InDesign nakładają się na ramkę z grafiką umieszczoną w
formacie nieobsługiwanym przez wbudowany mechanizm zalewkowania (np. wektorową grafikę EPS), to obiekty
InDesign również nie będą prawidłowo zalewkowane. (Jednak w przypadku użycia mechanizmu Adobe In-RIP
Trapping zalewkowanie przebiegnie prawidłowo.) Używanie wbudowanego mechanizmu zalewkowania dla
dokumentów zawierających wektorową grafikę EPS jest możliwe, jeżeli zmodyfikuje się kształt ramki graficznej.
Jeżeli umieszczona grafika EPS nie jest prostokątna, można spróbować zmienić kształt ramki tak, by znajdowała się
bliżej samej grafiki a dalej od innych obiektów. Można na przykład wybrać polecenie Obiekt > Ścieżka odcinania,
aby lepiej dopasować ramkę do grafiki.
Tekst i grafika InDesign, które nakładają się na umieszczoną grafikę (po lewej) nie będą poprawnie zalewkowane; aby uzyskać dobre zalewki,
należy zmienić kształt ramki, tak aby nie dotykała innych obiektów (po prawej)
Zalewkowanie tekstu
Zarówno mechanizm wbudowany, jak i mechanizm Adobe In-RIP Trapping mogą zalewkować znaki tekstowe
względem tekstu i grafiki. (Przy zalewkowaniu wbudowanym tekst i grafika muszą być utworzone w programie
InDesign i nie mogą być zagnieżdżone w grafice importowanej.) Znak tekstowy nakładający się na różne kolory tła
jest poprawnie zalewkowany do wszystkich tych kolorów.
Mechanizm Adobe in-RIP Trapping może zalewkować wszystkie rodzaje czcionek. Natomiast mechanizm
wbudowany daje najlepsze rezultaty tylko w przypadku czcionek Type 1, Open Type oraz Multiple Master. Użycie
czcionek TrueType może spowodować nieprawidłowości zalewkowania. Jeżeli nie da się uniknąć użycia czcionek
TrueType w dokumencie, a trzeba korzystać z wbudowanego mechanizmu zalewkowania, warto rozważyć
przekonwertowanie całego tekstu TrueType na kontury. Aby to zrobić, należy zaznaczyć ten tekst i wybrać polecenie
Tekst > Zamień na krzywe. Tekst stanie się wówczas obiektem InDesign i będzie prawidłowo zalewkowany. Trzeba
jednak pamiętać, że tekst po przekonwertowaniu na kontury nie może być edytowany.
Maksymalizowanie wydajności zalewkowania

W przypadku obu mechanizmów zalewkowania można oszczędzić czas, nie przetwarzając stron, które nie wymagają
zalewek, na przykład stron zawierających tylko czarny tekst. Można utworzyć style ustawień zalewkowania, które
będą włączały zalewkowanie tylko dla tych zakresów stron, gdzie jest ono wymagane.
Szybkość wbudowanego zalewkowania zależy od szybkości komputera. Jeżeli tworzy się zalewki na każdej stronie w
długim dokumencie, należy użyć najszybszego komputera, jaki jest dostępny. Wbudowany mechanizm
zalewkowania w dużym stopniu wykorzystuje także dysk twardy komputera, zatem szybki dysk i magistrala danych
przyspieszą jego pracę. Aby zmaksymalizować dostępność komputerów do innych zadań, warto rozważyć użycie
mechanizmu zalewkowania Adobe In-RIP Trapping, który przetwarza wszystkie zalewki w procesorze RIP, a nie na
komputerze.
Zobacz także
Àby przypisać ustawienie zalewek do strony' na stronie 573
Rezerwowanie miejsca na dysku dla wbudowanego mechanizmu zalewkowania

W celu zalewkowania krawędzi każdego koloru, który tego wymaga, mechanizm zalewkowania tworzy dużą liczbę
ścieżek, używanych tylko przez urządzenie wyjściowe (ścieżki te nie są zachowywane w dokumencie). Mechanizm
zalewkowania Adobe In-RIP Trapping przetwarza i przechowuje te dodatkowe ścieżki w procesorze RIP, natomiast
mechanizm wbudowany wykorzystuje dysk twardy komputera do tymczasowego przechowywania tych ścieżek
zalewek. Przed użyciem wbudowanego mechanizmu zalewkowania należy zwolnić jak najwięcej miejsca na dysku.
Ilość potrzebnego miejsca na dysku zależy od wielu czynników, nie można więc dokładnie przewidzieć, ile
przestrzeni dyskowej zajmie dane zadanie zalewkowania. Wymagana ilość na dysku rośnie jednak, gdy zwiększają
się następujące cechy dokumentu:
• Liczba stron wchodzących do zakresu do zalewkowania.
• Liczba nakładających się obiektów kolorowych.
• Liczba obrazków, które wymagają zalewkowania.
• Ilość tekstu wymagającego zalewkowania.
• Rozdzielczość ostatecznego wydruku.
Jeżeli przetwarzanie zadania zalewkowania przez mechanizm wbudowany zostanie przerwane z powodu braku
miejsca na dysku, dane zalewek mogą nie zostać usunięte z dysku twardego. Jeżeli okaże się to konieczne, można
zamknąć program InDesign, a następnie odszukać i usunąć tymczasowe dane InDesign z folderu C:\Temp
(Windows). W systemie Mac OS, należy ponownie uruchomić komputer.
Aby utworzyć zalewki w dokumencie lub książce

Zalewkowanie to złożony proces, uzależniony od wzajemnych oddziaływań między kolorami, farbami i czynnikami
związanymi z drukiem. Prawidłowe ustawienia mogą się zmieniać w zależności od specyficznych warunków druku.
Nie należy zmieniać domyślnych ustawień zalewkowania bez porozumienia z drukarzem, warto także przeczytać
rozdziały o zalewkowaniu wymienione w poniższej procedurze, aby zrozumieć działanie opcji zalewek w kontekście
danego dokumentu i środowiska druku.
Podczas zalewkowania wielu dokumentów w książce należy pamiętać o przypisaniu własnych ustawień zalewek,
jeżeli są używane, do zakresów stron w poszczególnych dokumentach. Nie można przypisać ustawień zalewkowania
do całej książki na raz. Można jednak rozwiązywać konflikty stylów w dokumentach.
1 Jeżeli to konieczne, utworzyć styl zalewek z własnymi ustawieniami dla danego dokumentu i środowiska druku.
2 Przypisać ustawienie zalewek do zakresu stron.
3 Wybrać polecenie Plik > Drukuj, aby otworzyć okno dialogowe Drukuj.
4 Z listy po lewej stronie wybrać opcję Wyjście.
5 W sekcji Kolor wybrać opcję Rozbarwienia lub Rozbarwienia w procesorze RIP, w zależności od tego, czy
rozbarwienia mają być przetwarzane lokalnie czy w procesorze RIP
6 W sekcji Zalewki wybrać jedną z następujących opcji zalewkowania dokumentu:
• Opcja Wbudowane aplikacji powoduje, że używany jest mechanizm zalewkowania programu InDesign.
• Opcja Adobe In-RIP powoduje, że używany jest mechanizm zalewkowania Adobe In-RIP Trapping. Działa ona
tylko wtedy, gdy aktywne urządzenie wyjściowe obsługuje zalewkowanie Adobe In-RIP Trapping.
7 Nacisnąć przycisk Menedżer farb. Wybrać farbę, stosownie do potrzeb określić wymienione poniżej opcje, a
następnie nacisnąć przycisk OK:
• W menu Tekst wybrać rodzaj najlepiej opisujący wybraną farbę — tylko jeżeli drukarz zaleci zmianę tego
ustawienia.
• Wpisać wartość w polu Gęstość neutralna. Ustawienia inne niż domyślne należy wprowadzać wyłącznie wtedy,
gdy zaleci to usługodawca prepress.
• W polu Kolejność zalewkowania wpisać kolejność drukowania farb — tylko jeżeli drukarz zaleci zmianę tego
ustawienia.
8 Określić pozostałe opcje druku, a następnie nacisnąć przycisk Drukuj, aby wydrukować dokument.
Zobacz także
Àby utworzyć lub zmodyfikować ustawienie zalewek' na stronie 572
Style ustawień zalewek

Informacje o palecie Ustawienia zalewek
Styl ustawień zalewkowania to zestaw parametrów zalewek, które można nadawać pojedynczym stronom lub
zakresom stron w dokumencie. Paleta Ustawienia zalewek zapewnia prosty interfejs do wprowadzania ustawień
zalewkowania i zapisywania zestawu tych ustawień jako stylu zalewek. Style (ustawienia) zalewek można stosować
do dowolnej liczby stron w dokumencie. Można także importować te style z innego dokumentu InDesign. Jeżeli do
danego zakresu zalewkowania nie zastosuje się stylu zalewek, to będzie on używał stylu [Domyślnie]. Styl
[Domyślnie] to zestaw typowych opcji zalewkowania, które są stosowane domyślnie do wszystkich stron nowego
dokumentu.
Sposób użycia poszczególnych opcji zalewkowania zależy od sytuacji. Więcej informacji można znaleźć w innych
tematach poświęconych zalewkowaniu.
Zobacz także
Ìnformacje o stylach i ustawieniach programu InDesign' na stronie 71
Aby wyświetlić opcje w stylu ustawienia zalewek

1 Jeżeli paleta Ustawienia zalewek nie jest otwarta, wybrać polecenie Okno > Wyjście > Ustawienia zalewek.
2 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Ustawienia zalewek:
• Dwukrotnie kliknąć ustawienie.
• Zaznaczyć ustawienie i wybrać polecenie Opcje ustawień z menu palety.
Aby zmniejszyć listę ustawień zalewek

❖ Wybrać polecenie Małe rzędy na palecie z menu palety Ustawienia zalewek. InDesign usunie linie oddzielające
ustawienia i zmniejszy odstęp między wierszami, tworząc bardziej zwartą listę.
Aby znaleźć nieużywane ustawienia zalewek

❖ Wybrać polecenie Zaznacz wszystkie nieużywane z menu palety Ustawienia zalewek. Mechanizm zalewkowania
wyróżni wszystkie ustawienia (oprócz ustawień [Domyślnie] i [Bez ustawień zalewek]) które nie zostały przypisane
w bieżącym dokumencie. Ustawienia te można łatwo usunąć.
Aby utworzyć lub zmodyfikować ustawienie zalewek

1 Jeżeli paleta Ustawienia zalewek nie jest otwarta, wybrać polecenie Okno > Wyjście > Ustawienia zalewek.
2 Wybrać polecenie Nowe ustawienia z menu palety, aby utworzyć styl ustawień. Można także dwukrotnie kliknąć
istniejący styl ustawień, aby go edytować.
Uwaga: Naciśnięcie przycisku Nowe ustawienia na dole palety Ustawienia zalewki tworzy styl ustawień oparty na
opcjach w stylu [Domyślnie].
3 Określić następujące opcje, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• W polu Nazwa wpisać nazwę dla ustawienia. Nie można zmienić nazwy ustawienia [Domyślnie].
• W sekcji Szerokość zalewki wpisać wartości określające wielkość nakładania się farb.
• W sekcji Wygląd zalewki ustawić opcje sterujące kształtem zalewek.
• W sekcji Obrazki określić ustawienia określające sposób zalewkowania importowanej grafiki rastrowej.
• W sekcji Progi zalewek wpisać wartości określające warunki zalewkowania. Są one uzależnione od wielu
zmiennych czynników. Aby uzyskać więcej informacji, należy skonsultować się z przygotowalnią i zapoznać się z
innymi tematami poświęconymi zalewkowaniu.
Zobacz także
Ùstawianie szerokości zalewki' na stronie 574
Ùstawianie wyglądu zalewki' na stronie 574
`Zalewkowanie grafiki importowanej' na stronie 576
Aby powielić ustawienie zalewek

• Wybrać styl ustawień na palecie Ustawienia zalewki, a następnie wybrać polecenie Powiel ustawienia z menu
palety.
• Przeciągnąć ustawienie na przycisk Nowe ustawienie na dole palety.
Aby usunąć ustawienie zalewek

1 Wybrać style ustawień na palecie Ustawienia zalewek, a następnie wykonać jedną z następujących czynności:
• Nacisnąć przycisk Usuń.
• Wybrać polecenie Usuń ustawienia z menu palety.
2 Jeżeli pojawi się pytanie o zastąpienie ustawienia, należy wybrać jedno z ustawień w oknie dialogowym Usuń
ustawienie zalewki. Okno to pojawia się tylko wtedy, gdy co najmniej jeden z zaznaczonych ustawień zalewek był
przypisany do strony.
Uwaga: Nie można usunąć żadnego z dwóch ustawień wbudowanych: [Domyślne] oraz [Bez ustawienia zalewki].
Aby zaimportować ustawienia z innych dokumentów InDesign

1 Wybrać polecenie Wczytaj ustawienia zalewek z menu palety Ustawienie zalewek.
2 Zaznaczyć plik InDesign i nacisnąć przycisk Otwórz.
Aby przypisać ustawienie zalewek do strony

Ustawienie zalewek można przypisać do dokumentu lub do zakresu stron w dokumencie. Strony bez stykających się
kolorów będą drukowane szybciej, jeżeli wyłączy się na nich zalewkowanie. Zalewkowanie zachodzi dopiero w
momencie drukowania dokumentu.
Sekcja Przypisania zalewek zawiera listę zalewek zastosowanych do różnych stron. Lista ta jest uaktualniana po każdym naciśnięciu przycisku
Przypisz.
1 Wybrać polecenie Przypisz ustawienia zalewek z menu palety Ustawienia zalewek.

2 W menu Ustawienie zalewek wybrać ustawienie, które ma zostać zastosowane.
3 Określić strony, na których ma zostać zastosowane to ustawienie zalewek.
4 Nacisnąć przycisk Przypisz, a następnie nacisnąć przycisk Gotowe.
Uwaga: Jeżeli naciśnie się przycisk Gotowe bez naciśnięcia przycisku Przypisz, okno dialogowe zostanie zamknięte bez
wprowadzania zmian do przypisania zalewek. Zachowane zostaną przypisania zalewek wprowadzone poprzednio za
pomocą przycisku Przypisz.
Aby skonfigurować zakresy stron do zalewkowania

2 W menu Ustawienie zalewki wybrać ustawienie, który ma zostać zastosowane do tych zakresów stron.
3 Zaznaczyć opcję Zakres i wpisać definicję przynajmniej jednego zakresu stron w porządku rosnącym. Zakres
definiować za pomocą dywizu. Strony oddzielać od zakresów przecinkami albo przecinkami i spacjami. Przykład
prawidłowego zakresu to: 2-4, 6, 9-10, 12- .
Aby wyłączyć zakres stron z zalewkowania

2 Wpisać zakres stron i wybrać opcję [Bez ustawienia zalewki] z menu Ustawienie zalewki.
Ustawianie szerokości zalewki

Różnice we właściwościach papieru, liniaturze rastra i środowisku druku sprawiają, że w różnych sytuacjach
wymagane są różne szerokości zalewek. Maksymalna wartość opcji Szerokość zalewki wynosi 8 punktów. W
praktyce jednak tak wysokiej wartości można używać jedynie przy mechanizmie Adobe In-RIP Trapping. Jeżeli
używa się wbudowanego mechanizmu zalewkowania, wartość ta nie może przekroczyć 4 punktów, a wszystkie
wartości powyżej będą przycinane do 4 punktów. Aby określić odpowiednią szerokość zalewek (wielkość nakładania
się każdej zalewki) dla danego wydruku, należy skonsultować się z drukarnią. Ustawienia zalewek zawierają dwa
różne parametry szerokości zalewek (wielkość nakładania się każdej zalewki):
Domyślnie Określa szerokość zalewki w punktach przy zalewkowaniu wszystkich kolorów oprócz jednolitej czerni.
Wartości mogą pochodzić z zakresu 0p0 do 0p8. Wartość domyślna to 0p0,25.
Czarny Określa odległość rozciągania farb na jednolitą czerń, czyli odległość marginesową — odległość między
krawędziami czerni a leżącymi poniżej farbami, służącą do zalewkowania głębokiej czerni. Wartość domyślna
wynosi 0p0,5. Wartość tę często ustawia się na 1,5 do 2 razy więcej niż szerokość zalewki domyślnej.
Wartość ustawiona w polu Czarny kolor określa, co InDesign będzie uznawać za głęboką czerń (kolor drukarski
składający się z jednolitej czerni oraz przynajmniej jednej z następujących farb: cyjanu, magenty lub żółtej).
Uwaga: Jeżeli wybierze się opcję zalewkowania wbudowanego w aplikacji i ustawi szerokość zalewki domyślnej i czarnej
na więcej niż cztery punkty, to ostateczna szerokość zalewki zostanie przycięta do czterech punktów. Jednak podana
wartość będzie nadal wyświetlana, ponieważ jeżeli przejdzie się na mechanizm zalewkowanie Adobe In-RIP Trapping,
zalewki mogą być szersze i użyte zostaną wartości wprowadzone przez użytkownika.
Zobacz także
`Zalewkowanie czerni' na stronie 577
Ustawianie wyglądu zalewki

Złączenie to miejsce spotkania się dwóch krawędzi zalewek. Kształtem zewnętrznego złączenia dwóch segmentów
zalewek i przecięcia trzech zalewek można sterować. Sekcja Wygląd zalewki w oknie dialogowym Nowe ustawienia
zalewki oraz w oknie dialogowym Zmień opcje ustawień zalewki ma dwie opcje:
Styl złączenia Określa kształt zewnętrznego złączenia segmentów dwóch zalewek. Można wybrać opcje Ostre,
Zaokrąglone i Ukośne. Ustawienie domyślne to Ostre. Opcja ta jest zgodna z wcześniejszymi wynikami
zalewkowania i pozwala utrzymać zgodność z dawniejszymi wersjami mechanizmu zalewkowania Adobe.
Przykłady złączenia zalewek, od lewej do prawej: złączenie ostre, złączenie zaokrąglone, złączenie ukośne
Styl zakończenia: Steruje punktem przecięcia trzech zalewek. Opcja ścięcie (domyślna) nadaje zakończeniu zalewki
taki kształt, by znajdowało się ono poza przecięciem z sąsiednim obiektem. Opcja ta jest zgodna z wcześniejszymi
wynikami zalewkowania i pozwala utrzymać zgodność z dawniejszymi wersjami mechanizmu zalewkowania Adobe.
Opcja Nałożenie zmienia kształt zalewki wygenerowanej przez obiekt o najniższej gęstości neutralnej, który przecina
się z dwoma lub większą liczbą ciemniejszych obiektów. Zakończenie najjaśniejszej zalewki jest zawinięte wokół
punktu, w którym przecinają się te trzy obiekty.
Powiększenie zakończenia zalewki i przykłady: opcja Ścięcie (po lewej) i opcja Nałożenie (po prawej)
Ustawianie progów zalewek

Progi zalewek można zmienić, jeżeli zaleci tak drukarz, dostosowując je do danego środowiska druku. Dostępne są
progi zalewek dla następujących warunków koloru:
Krok Określa, w jakim stopniu muszą się różnić składowe (czyli wartości CMYK) stykających się kolorów, aby
InDesign utworzył zalewkę. Należy wpisać wartość z zakresu od 1% do 100%, lub zaakceptować wartość domyślną
równą 10%. Aby uzyskać najlepsze rezultaty należy posługiwać się wartościami z przedziału od 8% do 20%. Niższe
wartości zwiększają wrażliwość na różnice kolorów i powodują generowanie większej liczby zalewek.
Kolor czarny Określa minimalną ilość czarnej farby, jaka musi się pojawić, aby włączona została opcja szerokości
zalewki czarnej. Należy wpisać wartość z zakresu od 0% do 100%, lub zaakceptować wartość domyślną równą 100%.
Dla uzyskania najlepszych rezultatów nie należy używać wartości mniejszych niż 70%.
Gęstość czerni Określa wartość gęstości neutralnej, powyżej której InDesign uznaje farbę za czarną. Wprowadzając
tutaj odpowiednią gęstość neutralną można na przykład sprawić, by ciemna farba dodatkowa używała szerokości
zalewki wybranej dla czerni. Wartości mogą pochodzić z zakresu od 0, 001 do 10, ale na ogół ustawia się tę wartość
na około 1,6, czyli w pobliżu wartości domyślnej.
Zalewka płynna Określa różnicę procentową (między gęstościami neutralnymi stykających się kolorów) przy której
zalewka jest przesuwana z ciemniejszej krawędzi zetknięcia kolorów na środek, co tworzy bardziej elegancki efekt.
Redukcja koloru zalewki Określa, w jakim stopniu InDesign używa składowych stykających się kolorów do redukcji
koloru zalewki. Jest to przydatna metoda pozwalająca uniknąć sytuacji, gdy niektóre stykające się kolory (na
przykład pastele) tworzą brzydką zalewkę, ciemniejszą niż one same. Określenie redukcji koloru zalewki niższej niż
100% rozjaśnia kolor zalewki; wartość 0% tworzy zalewkę, której gęstość neutralna jest równa gęstości neutralnej
ciemniejszego koloru.
Zobacz także
`Zalewkowanie czerni' na stronie 577
`Zalewki ruchome' na stronie 576
Modyfikowanie tolerancji zalewkowania

Niektóre wydruki wymagają zalewkowania tylko w miejscach bardzo gwałtownych zmian kolorów, natomiast inne
muszą mieć zalewki także w przypadku subtelnych zmian kolorystycznych. Wartość opcji Próg kroku określa próg,
przy którym mechanizm zalewkowania tworzy zalewkę.
Aby zmienić stopień, w jakim mogą się różnić składowe stykających się kolorów, zanim wygenerowana zostanie
zalewka, należy zwiększyć lub zmniejszyć wartość opcji Próg kroku w panelu Zalewki okna dialogowego Drukuj. Im
niższa wartość opcji Próg kroku, tym więcej zalewek powstaje między kolorami.
Zalewki ruchome
Ruchome (płynne) zalewki pozwalają uniknąć gwałtownych przesunięć położenia zalewek wzdłuż krawędzi
gradientu. Podczas zalewkowania mechanizm dostosowuje pozycję zalewki — od rozciągania jaśniejszego koloru na
ciemniejszy, do rozchodzenia się z linii środkowej pomiędzy nimi.
Wartość opcji Zalewka płynna w oknie dialogowym Nowe ustawienia zalewki lub Zmień opcje ustawień zalewki
steruje tym, kiedy mechanizm zalewkowania ma zacząć umieszczać zalewkę na linii środkowej granicy kolorów.
Wartość ta odnosi się do proporcji między gęstością neutralną jaśniejszego koloru a gęstością neutralną stykającego
się z nim koloru ciemniejszego. Na przykład, ustawienie wartości opcji Zalewka płynna na 70% powoduje
przesunięcie punktu, w którym zalewka zaczyna być umieszczana na środku, na miejsce, w którym kolor jaśniejszy
przekracza 70% gęstości neutralnej koloru ciemniejszego (gęstość neutralna koloru jaśniejszego podzielona przez
gęstość neutralną koloru ciemniejszego > 0,70). Kolory o identycznej gęstości neutralnej zawsze będą miały zalewki
umieszczone pośrodku, o ile opcja Zalewka płynna nie jest ustawiona na 100%.
Aby ustawić różnicę procentową, przy której zalewka jest przesuwana

2 W polu Zalewka płynna w sekcji Próg zalewkowania wpisać wartość procentową od 0 do 100, lub zaakceptować
wartość domyślną 70%. Przy 0% wszystkie zalewki umieszczane są na środku; przy 100% zalewki ruchome są
wyłączone, przez co jeden kolor rozciąga się w pełni na inny, niezależnie od gęstości neutralnej stykających się
kolorów.
Zalewkowanie grafiki importowanej

InDesign umożliwia tworzenie stylów ustawień zalewkowania, które sterują zalewkami w obrazkach, a także
zalewkami między obrazkami rastrowymi (np. fotografiami i obrazkami z rastrowych plików PDF) a obiektami
wektorowymi (np. obiektami narysowanymi w programie grafiki wektorowej albo pochodzącymi z wektorowych
plików PDF). Jeżeli wykorzystuje się wbudowany mechanizm zalewkowania, a nie mechanizm zalewkowanie Adobe
In-RIP Trapping, należy pamiętać o różnicach między obsługą grafiki importowanej przez te mechanizmy.
Okna dialogowe Nowe ustawienia zalewki oraz Zmień opcje ustawień zalewki zawierają następujące opcje:
Umieszczenie zalewki Zawiera opcje określające, gdzie przypada zalewka między obiektami wektorowymi (w tym
obiektami narysowanymi w InDesign) a obrazkami rastrowymi. Wszystkie opcje oprócz opcji Neutralna gęstość
tworzą spójną wizualnie krawędź. Opcja Środek tworzy zalewkę umieszczoną na krawędzi między obiektami a
obrazkami. Opcja Zwężana powoduje, że obiekty nakładają się na stykający się z nimi rysunek. Opcja Neutralna
gęstość stosuje te same zasady zalewkowania, co w pozostałej części dokumentu. Zalewkowanie obiektu do fotografii
z wybraną opcją Neutralna gęstość może spowodować powstanie zauważalnych nierówności na krawędziach, gdy
zalewka przechodzi z jednej krawędzi na drugą. Opcja Rozszerzana powoduje, że obrazek rastrowy jest rozciągany
na stykający się z nim obiekt.
Zalewaj obiekty na obrazki Powoduje, że obiekty wektorowe (na przykład ramki używające wyróżnienia) są
zalewkowane do obrazków zgodnie z ustawieniami opcji Położenie zalewki. Jeżeli obiekty wektorowe nie nakładają
się na obrazki w danym zakresie stron, warto wyłączyć tę opcję, aby przyspieszyć zalewkowanie.
Zalewaj obrazki na obrazki Włącza zalewkowanie wzdłuż granicy nakładających się lub stykających obrazków
rastrowych. Funkcja ta jest domyślnie włączona.
Zalewaj obrazki wewnętrznie Włącza zalewkowanie kolorów znajdujących się wewnątrz poszczególnych obrazków
rastrowych (a nie tylko w miejscach, gdzie stykają się one z grafiką wektorową i tekstem). Opcji tej używa się tylko
dla zakresów stron zawierających proste obrazki o wysokim kontraście, na przykład kopie ekranu lub komiks. Należy
pozostawić ją niezaznaczoną dla grafiki z płynnymi przejściami tonalnymi i innych skomplikowanych obrazków,
gdyż spowoduje w nich nieprawidłowe zalewki. Zalewkowanie jest szybsze, gdy opcja ta jest wyłączona.
Zalewaj obrazki monochromatyczne Włącza zalewkowanie obrazków 1-bitowych do stykających się z nimi
obiektów. Opcja ta nie używa ustawień opcji Położenie zalewki, ponieważ obrazki 1-bitowe używają tylko jednego
koloru. W większości przypadków należy pozostawić tę opcję zaznaczoną. Niekiedy jednak, np. w przypadku
obrazków 1-bitowych z szeroko rozrzuconymi pikselami, zaznaczenie tej opcji może przyciemnić obrazek i
spowolnić zalewkowanie.
Zobacz także
`Zalewkowanie zaimportowanych obrazków rastrowych' na stronie 568
Zalewkowanie czerni
Wartość wpisana w pole Kolor czerni w oknie dialogowym Nowe ustawienia zalewki lub w oknie dialogowym Zmień
opcje ustawień zalewki decyduje o tym, co program InDesign uznaje za jednolitą czerń, a co za czerń głęboką. Czerń
głęboka to każdy kolor czarny używający rastra dodatkowego, co polega na dodaniu pewnej ilości procentowej
innych kolorów drukarskich w celu pogłębienia czerni.
Opcja Czarny kolor jest przydatna, gdy trzeba skompensować znaczny przyrost punktu (np. przy korzystaniu z
papieru niskiej jakości). W takich sytuacjach obszary czarne o nałożeniu mniejszym niż 100% drukują się jako
obszary jednolite. Rozjaśniając czernie lub czernie głębokie (używając tinty czerni jednolitej) i zmniejszając
ustawienie opcji Czarny kolor poniżej domyślnych 100%, można skompensować przyrost punktu i zagwarantować,
że mechanizm zalewkowania zastosuje odpowiednią szerokość i pozycję zalewki dla obiektów czarnych.
Gdy kolor osiąga wartość podaną w polu Czarny kolor, szerokość zalewki z pola Czarny jest stosowana do wszystkich
stykających się z nim kolorów, natomiast do obszarów czerni głębokiej stosowane są zalewki marginesowe, również
używające szerokości zadanej w polu Czarny.
Jeżeli rastry dodatkowe dochodzą do samej krawędzi obszaru czarnego, to błędy pasowania spowodują, że staną się
one widoczne i utworzą niepożądaną aureolę lub zniekształcą krawędzie obiektów. Mechanizm zalewkowania używa
dla głębokiej czerni pozycji marginesowej, aby utrzymać rastry dodatkowe w podanej odległości od krawędzi
odwróconych albo jasnych elementów obrazu, tak aby te elementy jasne zachowały swoją ostrość. Odległością
rastrów dodatkowych od krawędzi obszarów czarnych steruje się za pomocą opcji szerokości w polu Czarny.
Uwaga: Nie należy niepokoić się, że ustawienie w polu Czarny będzie zbyt duże do zalewkowania cienkich elementów,
np. czarnych ramek wokół grafiki. W takich przypadkach mechanizm zalewkowania automatycznie przesłania
ustawienia szerokości zalewki czerni i ogranicza zalewkę do połowy szerokości cienkiego elementu.
Aby ustawić szerokość zalewki dla kolorów obok czerni

2 W sekcji Szerokość zalewki wpisać wartość w pole Czarny określającą (w punktach) jak daleko kolory mają się
rozciągać na czerń, lub jak bardzo rastry dodatkowe mają być wsunięte pod czerń. Na ogół szerokość w polu Czarny
jest ustawiana na 1,5 do 2 razy wyższą wartość niż szerokość domyślnej zalewki.
3 Ustawić wartości w polach Kolor czarny oraz Gęstość czerni.
Uwaga: Aby można było użyć funkcji zalewkowania czerni, dany obszar koloru musi używać farby o gęstości neutralnej
większej lub równej wartości opcji Gęstość czerni, a farba ta musi być nakładana w większej lub równej wartości
procentowej niż wartość wpisana w pole Kolor czarny.
Zobacz także
Ìnformacje o palecie Ustawienia zalewek' na stronie 571
Ùstawianie progów zalewek' na stronie 575
Drukowanie książek z konfliktami stylów zalewek

Jedno ustawienie zalewek można zastosować do jednego arkusza wydruku, np. jednej strony. Zazwyczaj nie stanowi
to problemu. Jeżeli jednak drukuje się wiele dokumentów w książce, a każdy dokument lub strona ma inny styl
ustawień zalewek, InDesign może rozwiązać niektóre konflikty, synchronizując style ustawień tych dokumentów:
• Jeżeli dokumenty książki używają różnych ustawień zalewek o takiej samej nazwie, InDesign przypisuje
ustawienie zalewek użyte w dokumencie wzorcowym, o ile zaznaczy się opcję Ustawienie zalewki w oknie
dialogowym Opcje synchronizacji.
• Funkcja synchronizacji powoduje, że wszystkie ustawienia dokumentu wzorcowego stają się dostępne w innych
dokumentach książki, ale nie są one przypisywane; trzeba ręcznie przypisać ustawienia zalewek w każdym
dokumencie lub posłużyć się ustawieniem [Domyślne]. Ustawienia te pojawiają się w menu Ustawienie zalewki w
oknie dialogowym Przypisz ustawienia zalewek w danym dokumencie.
Uwaga: Jeżeli do stron rozkładówki zastosowane zostaną różne ustawienia zalewek, InDesign będzie uznawał każdy z
tych stylów ustawień.
Zobacz także
`Synchronizowanie plików książki' na stronie 370
Dostosowywanie opcji farb do zalewkowania

Zmiana wartości gęstości neutralnej farb
Wartość gęstości neutralnej farb używana jest przez wybrany mechanizm zalewkowania do precyzyjnego
umieszczania zalewek. Domyślne wartości gęstości neutralnej dla standardowych farb drukarskich są oparte na
odczytach gęstości próbek farb zgodnych ze standardami branżowymi w różnych częściach świata. Obowiązujący
standard określa wersja językowa InDesign. Na przykład, wartości gęstości neutralnej dla wersji dla USA i Kanady
są zgodne z wartościami gęstości jednolitych farb SWOP (Specifications for Web Offset Publications),
publikowanymi przez organizację Graphic Arts Technical Foundation of North America. InDesign umożliwia
dostosowanie gęstości neutralnych farb do standardów druku w innych częściach świata.
Mechanizm zalewkowania wyprowadza gęstość neutralną koloru dodatkowego z jego odpowiednika w modelu
CMYK. W przypadku większości kolorów dodatkowych ekwiwalenty CMYK są dostatecznie dokładne do
wygenerowania poprawnych zalewek. W przypadku kolorów dodatkowych, których nie da się łatwo symulować za
pomocą kolorów CMYK, takich jak farby metaliczne i lakiery, konieczne może być dostosowanie gęstości neutralnej
w taki sposób, by mechanizm zalewkowania mógł je prawidłowo przetworzyć. Wpisując nowe wartości sprawia się,
że farba zauważalnie ciemniejsza lub jaśniejsza jest rozpoznawana jako taka w InDesign; automatyczne
rozmieszczanie zalewek jest następnie generowane automatycznie.
Prawidłową wartość gęstości neutralnej danej farby można uzyskać w drukarni. Najdokładniejszą metodą określania
gęstości neutralnej farby jest pomiar próbki tej farby profesjonalnym densytometrem. Odczytać należy wartość “V”
oznaczającą gęstość wizualną farby (bez użycia filtrów standardowych kolorów drukarskich). Jeżeli wartość ta różni
się od ustawienia domyślnego, należy wpisać nową wartość w odpowiednie pole gęstości neutralnej.
Uwaga: Zmiana gęstości neutralnej koloru dodatkowego wpływa tylko na zalewkowanie tego koloru. Nie powoduje
natomiast zmiany wyglądu tego koloru w dokumencie.
Podczas modyfikowania wartości gęstości neutralnej należy kierować się następującymi wytycznymi:
Farby metaliczne i kryjące Farby metaliczne są na ogół ciemniejsze niż ich odpowiedniki CMYK, natomiast farby
kryjące zasłaniają wszystkie farby leżące pod nimi. Na ogół wartości gęstości neutralnej dla metalicznych i kryjących
kolorów dodatkowych powinno się ustawiać wyżej niż wartości domyślne, aby kolory te nie były rozciągane.
Uwaga: Ustawienie farby na opcję Kryjąca lub KryjącaPomiń w oknie dialogowym Edycja farb zalewek zapobiega
rozciąganiu farby kryjącej na inne kolory, chyba że inna farba kryjąca ma wyższą gęstość neutralną.
Farby pastelowe Farby te są na ogół jaśniejsze niż ich odpowiedniki CMYK. Wartość gęstości neutralnej dla tych
farb można ustawić niżej od wartości domyślnych, aby zagwarantować, że będą one rozciągane na sąsiadujące,
ciemniejsze kolory.
Inne farby dodatkowe Niektóre kolory dodatkowe, na przykład turkusowy lub jaskrawopomarańczowy, są znacznie
ciemniejsze lub jaśniejsze od ich odpowiedników CMYK. Można się o tym przekonać, porównując wydrukowane
próbki koloru dodatkowego z drukowanymi próbkami jego ekwiwalentu CMYK. W razie potrzeby można podnieść
lub zmniejszyć wartość gęstości neutralnej takiej farby dodatkowej.
Aby dostosować zalewkowanie farb specjalnych

Używanie pewnych farb wiąże się ze specjalnymi potrzebami zalewkowania. Na przykład, jeżeli używa się w
dokumencie lakieru, to nie może on wpływać na generowanie zalewek. Jeżeli jednak nadrukowuje się pewne obszary
całkowicie kryjącą farbą, nie trzeba tworzyć zalewek dla obiektów pod spodem. W takich sytuacjach można zmienić
opcje farby. Na ogół najlepiej jest nie zmieniać ustawień domyślnych, o ile nie zaleci tego drukarz.
Uwaga: Nietypowe farby i lakiery użyte w dokumencie mogą powstać w wyniku mieszania dwóch kolorów
dodatkowych albo koloru dodatkowego z farbami CMYK.
1 Otworzyć okno menedżera farb i wybrać farbę wymagającą specjalnego traktowania.
2 Wybrać jedną z następujących opcji z menu Typ, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• Wybrać opcję Normalnie dla tradycyjnych, standardowych farb drukarskich oraz dla większości farb
dodatkowych.
• Wybrać opcję Przezroczysty dla jasnych farb, aby zagwarantować zalewkowanie leżących poniżej obiektów. Opcji
tej używa się dla lakierów i tuszy matrycowych.
• Wybrać opcję Kryjąca dla gęstych, nieprzezroczystych farb, aby uniknąć zalewkowania leżących poniżej obiektów,
ale dopuścić zalewkowanie na krawędzi farby. Opcji tej używa się dla farb metalicznych.
• Wybrać opcję Kryjąca Ignoruj dla gęstych, nieprzezroczystych farb, aby uniknąć zalewkowania leżących poniżej
kolorów i zalewkowania na krawędzi farby. Opcji tej używa się dla takich farb, jak lakiery i farby metaliczne, aby
uniknąć niepożądanych oddziaływań z innymi farbami.
Zobacz także
Aby dostosować kolejność zalewkowania

InDesign umożliwia modyfikowanie sekwencji zalewkowania (nazywanej również kolejnością zalewkowania).
Kolejność zalewkowania odpowiada kolejności nakładania kolejnych farb na maszynie drukującej, ale nie jest
zgodna z porządkiem generowania rozbarwień przez urządzenie wyjściowe.
Kolejność zalewkowania jest szczególnie ważna, gdy drukuje się wieloma kolorami kryjącymi, takimi jak farby
metaliczne. Farby kryjące o niższych numerach w sekwencji są rozciągane pod farbami kryjącymi o wyższych
numerach w sekwencji. Powoduje to, że ostania nakładana farba nie jest rozciągana, a zalewki mimo to są poprawne.
Uwaga: Nie należy zmieniać domyślnej kolejności zalewkowania bez uprzedniej konsultacji z drukarzem.
1 Otworzyć okno menedżera farb. Bieżąca kolejność zalewkowania wyświetlona jest w kolumnie Kolejność na liście
farb.
2 Zaznaczyć farbę, wpisać nową wartość w pole Kolejność zalewkowania, a następnie nacisnąć klawisz Tab. Numer
sekwencji tej farby zmienia się, a wraz z nim zmianie ulegają pozostałe numery sekwencji.
3 Powtórzyć poprzedni krok dla wszystkich farb, które mają zostać zmodyfikowane, a następnie nacisnąć przycisk
OK.
Zobacz także
581
Rozdział 22: Tworzenie plików Adobe

PDF
Eksportowanie na format Adobe PDF

Informacje o formacie Adobe PDF
Format PDF (Portable Document Format) to uniwersalny format pliku, który zachowuje czcionki, obrazki i układ
dokumentów źródłowych utworzonych w różnych aplikacjach i na różnych platformach. PDF jest światowym
standardem bezpiecznej i niezawodnej dystrybucji oraz wymiany dokumentów i formularzy elektronicznych. Pliki
Adobe PDF są niewielkie i kompletne; każdy może je udostępniać, wyświetlać i drukować za pomocą bezpłatnego
oprogramowania Adobe Reader®.
Adobe PDF jest bardzo efektywnym rozwiązaniem w przepływach pracy publikacji przeznaczonych do druku.
Zapisując kompozytową wersję dokumentu w formacie Adobe PDF tworzy się niewielki, niezawodny plik, który
drukarnia będzie mogła wyświetlić, edytować i organizować oraz wydrukować z niego próbę. Następnie, w
odpowiednim momencie przepływu pracy, usługodawca może albo wydrukować bezpośrednio ten plik Adobe PDF,
lub przetworzyć go za pomocą narzędzi z różnych źródeł, realizując takie czynności postprocesowe jak weryfikacja,
zalewkowanie, impozycja i rozbarwienia.
Zapisując plik w formacie Adobe PDF można wybrać opcję zgodności ze standardem PDF/X. PDF/X (Portable
Document Format Exchange) to podzbiór formatu Adobe PDF, który eliminuje wiele zmiennych związanych z
czcionkami, kolorami i zalewkowaniem, mogących prowadzić do problemów z drukiem. Standardu PDF/X można
używać w sytuacjach, gdzie wymienia się pliki PDF pełniące rolę cyfrowych matryc drukarskich — zarówno na
etapie projektowania, jak i druku, jeżeli tylko wszystkie aplikacje i urządzenia obsługują PDF/X.
Pliki Adobe PDF mogą rozwiązać następujące problemy związane z elektronicznym obiegiem dokumentów:
Typowy problem Rozwi¹zanie Adobe PDF
Odbiorcy nie mogą otworzyć plików, bo nie mają Każdy może otworzyć plik PDF w dowolnym systemie.
aplikacji, w których te pliki powstały. Wystarczy do tego bezpłatne oprogramowanie Adobe
Reader.
Mieszane archiwa dokumentów na papierze i Pliki PDF są niewielkie i zapewniają pełne możliwości
dokumentów elektronicznych zajmują wiele miejsca, wyszukiwania. Można je otwierać w dowolnym momencie
trudno je przeszukiwać i wymagają stosowania aplikacji, za pomocą programu Adobe Reader. Łącza w plikach PDF
w której utworzono dany dokument. ułatwiają nawigację.
Dokumenty są nieprawidłowo wyświetlane na Oznakowany plik Adobe PDF dopuszcza zmianę przepływu
urządzeniach kieszonkowych. tekstu w celu wyświetlania go na platformach mobilnych,
takich jak Palm OS®, Symbian™ oraz urządzenia Pocket PC.
Dokumenty o skomplikowanym formatowaniu są Oznakowane pliki PDF zawierają informacje o zawartości i

niedostępne dla użytkowników niewidomych i słabo strukturze, dzięki czemu można ich używać w połączeniu z
widzących. oprogramowaniem czytającym z ekranu.
Eksportowanie na format Adobe PDF

Dokument lub książkę można wyeksportować na format Adobe PDF używając po prostu domyślnych ustawień
"Wysoka jakość", albo precyzyjnie dostosowując ustawienia do swoich potrzeb. Podane ustawienia eksportowania
Adobe PDF są zapisywane w aplikacji i będą stosowane do wszystkich kolejnych dokumentów lub książek InDesign
eksportowanych na format PDF, dopóki się ich nie zmieni. Aby szybko stosować własne ustawienia plików Adobe
PDF, można skorzystać z ustawień.
Dokument, książkę, albo wybrane dokumenty z książki można wyeksportować do pojedynczego pliku PDF, który
zachowuje elementy nawigacyjne InDesign, takie jak hiperłącza, pozycje spisu treści i skorowidza oraz zakładki.
Można również kopiować zawartość z układu InDesign do schowka i automatycznie tworzyć z niej plik Adobe PDF.
Jest to przydatna metoda wklejania pliku PDF do innej aplikacji, np. Adobe Illustratora.
InDesign oferuje również funkcje interaktywne, takie jak hiperłącza, zakładki, multimedia i przyciski, które mogą
znacznie zwiększyć przydatność dokumentów PDF, a nawet umożliwić wykorzystanie ich w programie Adobe
GoLive. (Zobacz Ìnformacje o funkcjach interaktywnych' na stronie 608.)
Aby wyeksportować otwarty dokument na format Adobe PDF

2 Podać nazwę i położenie pliku.
Uwaga: Aby wyświetlić opcje Version Cue w oknie dialogowym Eksport, należy nacisnąć przycisk Użyj okna Adobe.
3 Wybrać opcję Adobe PDF z menu Zapisz jako typ (Windows) lub Format (Mac OS) i nacisnąć przycisk Zapisz.
• Aby wykorzystać zestaw gotowych opcji eksportowania, wybrać styl ustawień z menu Ustawienie Adobe PDF.
• Aby utworzyć plik PDF/X, wybrać opcję PDF/X z menu Ustawienie Adobe PDF albo wybrać predefiniowany
format PDF/X z menu Standard.
• Aby dostosować opcje, wybrać kategorię z listy po lewej stronie okna dialogowego Eksport Adobe PDF, a
następnie ustawić pożądane opcje.
5 Z menu Zgodność wybrać najniższą wersję obsługi PDF niezbędną do otwierania tworzonych plików.
6 Nacisnąć przycisk Eksportuj (Windows) lub Zapisz (Mac OS).
Aby zresetować opcje do ustawień domyślnych, należy przytrzymać klawisze Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i
nacisnąć przycisk Wyzeruj.
Zobacz także
`Style ustawień Adobe PDF.' na stronie 583
Òpcje Adobe PDF' na stronie 587
Àby utworzyć plik zgodny ze standardem PDF/X' na stronie 583
`Poziomy zgodności PDF' na stronie 587
Aby wyeksportować książkę na format Adobe PDF

• Aby utworzyć plik PDF z całej książki, kliknąć pusty obszar na palecie Książka, aby usunąć zaznaczenie z
wszystkich dokumentów.
• Aby utworzyć plik PDF z wybranych dokumentów w książce, zaznaczyć te dokumenty na palecie Książka.
2 Wybrać polecenie Eksportuj książkę do PDF lub Eksportuj zaznaczone dokumenty do PDF z menu palety
Książka.
3 Określić położenie i nazwę pliku, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
4 Wybrać jeden ze stylów ustawień z menu Ustawienie Adobe PDF, albo wybrać kategorię z listy po lewej stronie
okna dialogowego Eksport Adobe PDF, a następnie ustawić pożądane opcje.
5 Nacisnąć przycisk Eksportuj (Windows) lub Zapisz (Mac OS).
Zobacz także
Aby utworzyć plik zgodny ze standardem PDF/X

PDF/X (Portable Document Format Exchange) to standard ISO dla wymiany treści graficznych, który eliminuje
wiele zmiennych związanych z kolorami, czcionkami i zalewkowaniem, które mogą prowadzić do problemów
podczas druku. Program InDesign CS2 obsługuje standardy PDF/X-1a:2001 i PDF/X-1a:2003 (dla przepływów
pracy CMYK) oraz PDF/X-3:2002 i PDF/X-3:2003 (dla przepływów pracy wykorzystujących zarządzanie kolorami).
Standardy PDF/X można wybierać z menu Ustawienie Adobe PDF.
Menu Standard na górze okna dialogowego Eksport Adobe PDF również wymienia wszystkie obsługiwane
standardy PDF/X. Wybierając podczas eksportowania jeden z tych standardów, można utworzyć plik zgodny z
PDF/X, korzystając z jednego ze stylów ustawień, które nie są zgodne z tym standardem (np. Drukarnia). Jest to
przydatne, jeżeli styl ustawień PDF/X dostosowano do konkretnego urządzenia wyjściowego, a plik generowany w
danym momencie powinien używać innych opcji. Więcej informacji o standardzie PDF/X można znaleźć w serwisie
internetowym ISO oraz w serwisie internetowym firmy Adobe (www.adobe.com).
1 W oknie dialogowym Eksport Adobe PDF wybrać opcję PDF/X z menu Ustawienie Adobe PDF albo format
PDF/X z menu Standard.
2 Kliknąć panel Wyjście po lewej stronie okna dialogowego Opcje Adobe PDF i ustawić parametry PDF/X.
Uwaga: InDesign wyłączy w oknie Eksport Adobe PDF wszystkie opcje, które spowodowałyby powstanie pliku
niezgodnego ze standardem PDF/X.
Zobacz także
`Zarządzanie kolorem i opcje PDF/X dla plików Adobe PDF' na stronie 592
Style ustawień Adobe PDF.

Styl ustawień PDF to predefiniowana kolekcja ustawień, za pomocą których użytkownicy z całej grupy roboczej
mogą tworzyć spójne pliki Adobe PDF. Ustawienia te zaprojektowano tak, aby oferowały kompromis między
wielkością pliku a jego jakością, w zależności od przeznaczenia pliku PDF. Można również utworzyć własne style
ustawień.
Istnieje kilka zestawów domyślnych ustawień Adobe PDF, wykorzystywanych we wszystkich aplikacjach z pakietu
Adobe Creative Suite. W programie InDesign ustawienia te można znaleźć w menu Ustawienie Adobe PDF w oknie
dialogowym Eksport Adobe PDF. Można również korzystać ze wszystkich stylów ustawień zainstalowanych w
folderze Extras/Adobe PDF Settings — należy je skopiować do podfolderu Settings w folderze Adobe.
Co pewien czas należy kontrolować ustawienia Adobe PDF w programie InDesign, otwierając panel Podsumowanie
w oknie dialogowym Eksport Adobe PDF. InDesign używa ostatnio zdefiniowanych lub wybranych ustawień Adobe
PDF. Ustawienia te nie powracają automatycznie do opcji domyślnych.
Druk wysokiej jakości Tworzy pliki PDF do druku w wysokiej jakości na drukarkach biurowych oraz na maszynach
do sporządzania prób. To ustawienie używa wersji PDF 1.4, zmniejsza próbkowanie obrazków w kolorach i w skali
szarości do 300 ppi, a obrazków monochromatycznych do 1200 ppi, osadza podzbiory wszystkich czcionek, tworzy
plik oznakowany, pozostawia kolory bez zmian i nie spłaszcza przezroczystości. Takie pliki PDF można otwierać w
programach Acrobat 5.0 i Acrobat Reader 5.0 oraz w ich nowszych wersjach. Jest to domyślne ustawienie programu
InDesign.
PDF/X1-a (2001 i 2003) Weryfikuje zgodność plików ze standardem PDF/X1-a. Jeżeli eksportowany plik nie będzie
zgodny ze standardem PDF/X-1a, pojawi się komunikat ostrzegawczy; można zdecydować się na utworzenie pliku
niezgodnego albo anulować zadanie. Ustawienie PDF/X-1a używa wersji PDF 1.3, zmniejsza próbkowanie obrazków
w kolorach i w skali szarości do 300 ppi, a obrazków monochromatycznych do 1200 ppi, osadza podzbiory
wszystkich czcionek, tworzy plik nieoznakowany, spłaszcza przezroczystość przy użyciu ustawienia Wysoka
rozdzielczość oraz wymaga użycia kolorów CMYK, kolorów dodatkowych, albo obu rodzajów kolorów.
Pliki zgodne ze standardem PDF/X-1a muszą zawierać opis środowiska druku, do jakiego zostały sporządzone.
Profil celu wyjściowego jest ściśle związany z ustawieniem Cel na panelu Wyjście. (Zobacz `Zarządzanie kolorem i
opcje PDF/X dla plików Adobe PDF' na stronie 592.) Takie pliki PDF można otwierać w programach Acrobat 4,0 i
Acrobat Reader 4,0 oraz w ich nowszych wersjach. Jeżeli plik PDF będzie weryfikowany za pomocą narzędzia
Weryfikacja z programu Acrobat 7.0 Professional, to wersja profilu PDF/X1a użyta do wygenerowania pliku musi
być zgodna z profilem wybranym do weryfikacji w programie Acrobat. Na przykład, jeżeli plik utworzono za
pomocą ustawienia PDF/X-1a:2001, to podczas weryfikacji tego pliku należy użyć profilu PDF/X-1a:2001.
(Ustawienie PDF/X1-a:2003 znajduje się w folderze Extras.)
PDF/X-3 (2002 i 2003) Weryfikuje zgodność plików ze standardem PDF/X-3. Jeżeli eksportowany plik nie będzie
zgodny ze standardem PDF/X-3, pojawi się komunikat ostrzegawczy; można zdecydować się na utworzenie pliku
niezgodnego albo anulować zadanie. Główna różnica między standardami PDF/X-1a i PDF/X-3 polega na tym, że
standard PDF/X-3 umożliwia stosowanie zarządzania kolorami oraz kolorów niezależnych od urządzenia, a nie
tylko kolorów CMYK i dodatkowych. Profil celu wyjściowego jest ściśle związany z ustawieniem Cel na panelu
Wyjście, a ponadto zależy od tego, czy włączono zarządzanie kolorem. (Zobacz `Zarządzanie kolorem i opcje PDF/X
dla plików Adobe PDF' na stronie 592.) Takie pliki PDF można otwierać w programach Acrobat 4,0 i Acrobat Reader
4,0 oraz w ich nowszych wersjach. Jeżeli plik PDF będzie weryfikowany za pomocą narzędzia Weryfikacja z
programu Acrobat 7.0 Professional, to wersja profilu PDF/X1a użyta do wygenerowania pliku musi być zgodna z
profilem wybranym do weryfikacji w programie Acrobat. Na przykład, jeżeli plik utworzono za pomocą ustawienia
PDF/X-3:2003, to podczas weryfikacji tego pliku należy użyć profilu PDF/X-3:2003. (Ustawienie PDF/X-3:2003
znajduje się w folderze Extras.)
Jakość drukarska Tworzy pliki PDF do profesjonalnego druku w wysokiej jakości (np. do druku cyfrowego lub
sporządzania rozbarwień na naświetlarce), które jednak nie są zgodne ze standardem PDF/X. W tym przypadku
najważniejsza jest jakość zawartości. Ustawienie to ma za zadanie zachować w pliku PDF wszystkie informacje,
których drukarnia lub przygotowalnia potrzebuje do prawidłowego wydrukowania dokumentu. Ten zestaw opcji
używa wersji PDF 1.4, konwertuje kolory na CMYK, zmniejsza próbkowanie obrazków w kolorach i w skali szarości
do 300 ppi, a obrazków monochromatycznych do 1200 ppi, osadza podzbiory wszystkich czcionek i zachowuje
przezroczystość. Takie pliki PDF można otwierać w programach Acrobat 5.0 i Acrobat Reader 5.0 oraz w ich
nowszych wersjach.
Uwaga: Przed utworzeniem pliku Adobe PDF do wysłania do drukarni albo przygotowalni należy skonsultować się z
usługodawcą, aby sprawdzić, jaka powinna być rozdzielczość wyjściowa i inne ustawienia. Można poprosić o plik
.joboptions z rekomendowanymi ustawieniami. W przypadku niektórych usługodawców konieczne może być
dostosowanie ustawień Adobe PDF, a następnie przekazanie im swojego pliku .joboptions.
Najmniejszy rozmiar pliku Tworzy pliki PDF do wyświetlania na stronach WWW i w intranetach, a także
przesyłania pocztą elektroniczną. Ten zestaw opcji stosuje kompresję, zmniejszanie próbkowania i dość niską
rozdzielczość obrazków. Konwertuje wszystkie kolory na przestrzeń sRGB i nie osadza czcionek. Optymalizuje
również pliki do stopniowego wczytywania (byte serving). Takie pliki PDF można otwierać w programach Acrobat
5.0 i Acrobat Reader 5.0 oraz w ich nowszych wersjach.
Rozbudowana zawartość PDF Tworzy pliki PDF z ułatwieniami dostępności, które zawierają znaczniki, hiperłącza,
zakładki, elementy interaktywne i warstwy. Ten zestaw opcji używa wersji PDF 1.5 i osadza podzbiory wszystkich
czcionek. Optymalizuje również pliki do stopniowego wczytywania (byte serving). Takie pliki PDF można otwierać
w programach Acrobat 6.0 i Adobe Reader 6.0 oraz w ich nowszych wersjach. (Ustawienie Rozbudowana zawartość
PDF znajduje się w folderze Extras.)
Więcej informacji o ustawieniach PDF wspólnych dla wszystkich aplikacji Adobe Creative Suite można znaleźć w
podręczniku integracji PDF na dysku CD Creative Suite.
Zobacz także
Àby dostosować style ustawień Adobe PDF' na stronie 585
Òsadzanie i podstawianie czcionek' na stronie 597
Aby wyeksportować plik za pomocą stylu ustawień

2 Podać nazwę i położenie pliku.
3 Wybrać opcję Adobe PDF z menu Zapisz jako typ (Windows) lub Format (Mac OS) i nacisnąć przycisk Zapisz.
4 Wybrać ustawienie z menu Ustawienie Adobe PDF i nacisnąć przycisk Eksport.
Zobacz także
Aby dostosować style ustawień Adobe PDF

Chociaż domyślne style ustawień PDF oparto na najlepszych procedurach postępowania, może się okazać, że
przepływ pracy konkretnego użytkownika lub drukarni wymaga specjalnych opcji PDF, których nie ma we
wbudowanych stylach. W takim przypadku użytkownik lub usługodawca może stworzyć własne style ustawień. Style
ustawień Adobe PDF są zapisywane w plikach .joboptions.
1 Wybrać polecenie Plik > Ustawienia Adobe PDF > Definiuj.

• Aby utworzyć nowy styl ustawień, nacisnąć przycisk Nowy. Aby oprzeć nowy styl na istniejącym stylu ustawień,
zaznaczyć ten istniejący styl. Ustawić opcje PDF i nacisnąć przycisk OK. (Zobacz Òpcje Adobe PDF' na
stronie 587.)
• Aby zmodyfikować istniejący styl własnych ustawień, należy go zaznaczyć i nacisnąć przycisk Edycja. (Stylów
ustawień domyślnych nie można edytować.) Ustawić opcje PDF i nacisnąć przycisk OK.
• Aby usunąć styl ustawień, zaznaczyć go i nacisnąć przycisk Usuń.
• Aby zapisać styl ustawień w innym miejscu, niż domyślny podfolder Settings w folderze Adobe PDF, zaznaczyć
ten styl i nacisnąć przycisk Zapisz jako. Podać położenie i nacisnąć przycisk Zapisz.
Własny styl ustawień można też zapisać podczas zapisywania pliku PDF, naciskając przycisk Zapisz ustawienia, który
znajduje się na dole okna dialogowego Eksport Adobe PDF. Wpisać nazwę dla nowego ustawienia i nacisnąć przycisk
OK.
Style ustawień PDF są zapisywane w plikach .joboptions w folderze \Documents and Settings\All
Users\Documents\Adobe PDF\Settings (Windows) lub \Library\Application Support\Adobe PDF\Settings) Mac
OS). Wszystkie własne style ustawień zapisane w tym miejscu będą dostępne także w innych aplikacjach Creative
Suite.
Aby wczytać style ustawień Adobe PDF

Do programu InDesign dołączono dodatkowe style ustawień PDF (pliki .joboptions), zainstalowane w podfolderze
Extras w folderze \Documents and Settings\All Users\Documents\Adobe PDF (Windows) lub \Library\Application
Support\Adobe PDF (Mac OS). Własne style ustawień PDF można także uzyskać od usługodawcy albo od kolegów.
Style ustawień pojawiają się w menu Ustawienia Adobe PDF, jeżeli umieszczono je w folderze Adobe PDF.
• Ręcznie przenieść plik .joboptions z folderu Extras do wspólnego folderu ustawień Adobe PDF.
• Dwukrotnie kliknąć plik .joboptions w folderze Extras.
• Wybrać polecenie Plik > Ustawienia Adobe PDF > Definiuj. Nacisnąć przycisk Wczytaj i wybrać pożądany plik
.joboptions.
Aby przekonwertować starsze wersje stylów ustawień Adobe PDF

Pliki PDFS utworzone w programie InDesign CS lub starszym można zaimportować. Zaimportowanie pliku PDFS
konwertuje go na plik .joboptions i w razie potrzeby przesłania opcje. Na przykład, jeżeli w programie InDesign CS
w panelu Wyjście wybrano profil docelowy Monitor RGB, to w programie InDesign CS zostanie on automatycznie
przekonwertowany na "RGB dokumentu".
1 Wybrać polecenie Plik > Ustawienia Adobe PDF > Definiuj.
3 Wybrać „Pliki opcji poprzednich wersji PDF (.pdfs)” z menu Pliki typu (Windows) lub Format (Mac OS).
4 Dwukrotnie kliknąć plik, który ma zostać przekonwertowany.
Plik ten zostanie zaznaczony na liście stylów ustawień Adobe PDF.
Opcje Adobe PDF

Opcje Adobe PDF
Opcje PDF podzielone są na kategorie. Zmiana dowolnej opcji powoduje, że do nazwy ustawienia dołączane jest
słowo “(zmodyfikowany)”. Kategorie te są wymienione po lewej stronie okna dialogowego Eksport Adobe PDF;
wyjątek stanowią opcje Standard i Zgodność, które znajdują się na górze okna dialogowego.
Standard Określa format PDF/X. (Zobacz Àby utworzyć plik zgodny ze standardem PDF/X' na stronie 583.)
Zgodność Określa wersję PDF. (Zobacz `Poziomy zgodności PDF' na stronie 587.)
Ogólne Podstawowe opcje pliku. (Zobacz Ògólne opcje plików Adobe PDF' na stronie 588.)
Kompresja Kategoria Kompresja umożliwia określenie, czy grafika powinna być kompresowana, a jeżeli tak, to jaką
metodą i z jakimi ustawieniami. (Zobacz Òpcje kompresji i redukcji próbkowania dla plików Adobe PDF' na
stronie 590.)
Znaczniki i spady Definiuje znaczniki drukarskie oraz obszary spadu i informacji o pracy Chociaż opcje te są takie
same, jak w oknie dialogowym Drukuj, to obliczenia różnią się nieco, ponieważ PDF nie jest wysyłany na znany
rozmiar strony. (Zobacz Òkreślanie znaczników drukarskich' na stronie 679.)
Wyjście Określa sposób zapisywania kolorów i profilów celu wyjściowego PDF/X w pliku PDF. (Zobacz
`Zarządzanie kolorem i opcje PDF/X dla plików Adobe PDF' na stronie 592.)
Zaawansowane Określa, w jaki sposób w pliku PDF zapisywane są czcionki, specyfikacje OPI, spłaszczanie
przezroczystości i instrukcje JDF. (Zobacz Òpcje czcionek, OPI i spłaszczania dla plików Adobe PDF' na
stronie 594.)
Bezpieczeństwo Wprowadza zabezpieczenia pliku PDF. (Zobacz Òpcje bezpieczeństwa dla plików Adobe PDF' na
stronie 595.)
Podsumowanie Wyświetla podsumowanie bieżących ustawień PDF. Po kliknięciu strzałki obok kategorii (np.
Ogólne) można wyświetlić poszczególne opcje. Aby zapisać podsumowanie w pliku tekstowym ASCII należy
nacisnąć przycisk Zapisz podsumowanie. Jeżeli jedna z opcji z wybranego stylu ustawień nie może zostać wdrożona
i musi zostać zmodyfikowana, program wyświetli ikonę ostrzegawczą wraz z opisem. Na przykład, jeżeli styl
ustawień podaje źródłowe profile koloru, które są niezgodne z bieżącym plikiem ustawień koloru, to użyte zostaną
profile zdefiniowane przez plik ustawień koloru.
Zobacz także
Poziomy zgodności PDF

Tworząc plik PDF należy wybrać wersję formatu PDF, która ma być używana. Wersję PDF można zmienić,
wybierając inny styl ustawień albo jedną z opcji Zgodność w oknie dialogowym Opcje Adobe PDF.
Przed podjęciem decyzji należy rozważyć następujące kwestie:
• Mówiąc ogólnie, należy używać najnowszej wersji — w tym przypadku Acrobat 7 (1.6) — chyba że zachodzi
potrzeba zachowania zgodności wstecznej. Najnowsza wersja będzie bowiem zawierać wszystkie najnowsze
funkcje i możliwości.
• Jeżeli tworzy się dokumenty, które będą rozpowszechniane na szeroką skalę, warto użyć wersji Acrobat 6 (PDF
1.5) lub Acrobat 5 (PDF 1.4), jako że dzięki temu wszyscy użytkownicy będą mogli wyświetlić i wydrukować te
dokumenty.
• Jeżeli przekazuje się plik PDF do przygotowalni, należy wybrać wersję Acrobat 4 (1.3) lub skonsultować się z
usługodawcą.
Poniższa tabela zawiera porównanie niektórych funkcji w plikach Adobe PDF utworzonych z różnymi ustawieniami
zgodności.
Acrobat 4 (PDF 1,3) Acrobat 5 (PDF 1,4) Acrobat 6 (PDF 1,5) Acrobat 7 (PDF 1.6)
Pliki PDF można otwierać w Pliki PDF można otwierać w Większość plików PDF można Większość plików PDF można
programach Acrobat 3.0 i programach Acrobat 3.0 i otwierać w programach Acrobat otwierać w programach Acrobat
Acrobat Reader 3.0 oraz w ich Acrobat Reader 3.0 oraz w ich 4.0 i Acrobat Reader 4.0 oraz w 4.0 i Acrobat Reader 4.0 oraz w
nowszych wersjach. nowszych wersjach. Jednak ich nowszych wersjach. Jednak ich nowszych wersjach. Jednak
funkcje z późniejszych wersji funkcje z późniejszych wersji funkcje z późniejszych wersji
mogą zostać utracone albo nie mogą zostać utracone albo nie mogą zostać utracone albo nie
dadzą się wyświetlić. dadzą się wyświetlić. dadzą się wyświetlić.
Nie mogą zawierać grafiki z Obsługa aktywnej Obsługa aktywnej Obsługa aktywnej
efektami aktywnej przezroczystości w grafice. przezroczystości w grafice. przezroczystości w grafice.
przezroczystości. Przed
przekonwertowaniem na format
PDF 1.3, całą przezroczystość
należy sprawdzić.
Warstwy nie są obsługiwane. Warstwy nie są obsługiwane. Zachowuje warstwy, tworząc Zachowuje warstwy, tworząc
pliki PDF w aplikacjach pliki PDF w aplikacjach
obsługujących generowanie obsługujących generowanie
wielowarstwowych wielowarstwowych
dokumentów PDF, np. w dokumentów PDF, np. w
programach Illustrator CS lub programach Illustrator CS lub
InDesign CS. InDesign CS.
Obsługuje przestrzeń koloru Obsługuje przestrzeń koloru Obsługuje przestrzeń koloru Obsługuje przestrzeń koloru
DeviceN z 8 kolorantami. DeviceN z 8 kolorantami. DeviceN z 31 kolorantami. DeviceN z 31 kolorantami.
Można osadzać czcionki Można osadzać czcionki Można osadzać czcionki Można osadzać czcionki
wielobajtowe. wielobajtowe. wielobajtowe. wielobajtowe.
40Obsługuje 128-bitowe 128Obsługuje 128-bitowe 128Obsługuje 128-bitowe 128Obsługuje 128-bitowe

zabezpieczenia RC4 zabezpieczenia RC4 zabezpieczenia RC4 zabezpieczenia RC4 oraz 128-
bitowe zabezpieczenia AES
(Advanced Encryption
Standard).
Ogólne opcje plików Adobe PDF

Na panelu Ogólne okna dialogowego Eksport Adobe PDF można ustawić następujące opcje:
Opis Wyświetla opis pobrany z wybranego stylu ustawień oraz umożliwia edycję tego opisu. Opis można wkleić ze
schowka. Zmodyfikowanie opisu pochodzącego ze stylu ustawień powoduje, że obok nazwy tego stylu pojawi się
słowo “(zmodyfikowany)”. Natomiast zmiana ustawień w stylu spowoduje, że przed opisem pojawi się fraza “[Oparty
na ‘[nazwa bieżącego ustawienia]’]”.
Wszystkie Eksportuje wszystkie strony w bieżącym dokumencie lub książce. Jest to ustawienie domyślne.
Zakres Określa zakres stron bieżącego dokumentu do wyeksportowania. Zakresy można wpisywać za pomocą
dywizu, a poszczególne strony lub zakresy oddziela się przecinkami. Ta opcja jest niedostępna podczas
eksportowania książek lub tworzenia stylów ustawień (Plik > Ustawienia Adobe PDF > Definiuj); nie jest też
dołączana do stylu ustawień zapisanego z okna dialogowego Eksport Adobe PDF.
Rozkładówki Eksportuje rozkładówki razem, tak jakby były zszyte lub wydrukowane na tym samym arkuszu.
Ważne: Nie należy zaznaczać opcji Rozkładówki do druku komercyjnego; jeżeli się to zrobi, drukarz nie będzie mógł
przeprowadzić impozycji stron.
Osadzaj miniaturki stron Tworzy miniaturowe obrazki każdej eksportowanej strony lub jedną miniaturkę dla każdej
rozkładówki, jeżeli w panelu Ogólne okna Eksportuj Adobe PDF zaznaczono opcję Rozkładówki. Miniaturka
wyświetlana jest w oknach dialogowych Otwórz i Umieść programu InDesign. Dodanie miniaturek zwiększa
rozmiar pliku PDF.
Optymalizuj do szybkiego wyświetlania w Internecie Zmniejsza rozmiar pliku PDF i optymalizuje go do szybszego
wyświetlania w przeglądarkach internetowych. Stosowana jest w tym celu technologia restrukturyzacji pliku do
pobierania po jednej stronie (tzw. byte serving). Opcja ta kompresuje tekst i grafikę liniową niezależnie od ustawień
opcji w panelu Kompresja w oknie dialogowym Eksport Adobe PDF.
Utwórz PDF znakowany Generuje plik Adobe PDF z automatycznie oznakowanymi elementami wątku;
znacznikowanie jest przeprowadzane w oparciu o podzbiór znaczników Acrobat 6.0 obsługiwanych przez InDesign.
Podzbiór ten obejmuje rozpoznawanie akapitów, podstawowe formatowanie tekstu, listy i tabele. Znaczniki te można
wstawiać do dokumentu i modyfikować przed wyeksportowaniem go do pliku PDF. Jeżeli z menu Zgodność
wybrano format Acrobat 6 (PDF 1.5) lub Acrobat 7 (PDF 1.6), to znaczniki zostaną skompresowane w celu
zmniejszenia rozmiaru pliku. Po otwarciu takiego pliku w programach Acrobat 4.0 lub Acrobat 5.0, znaczniki nie
będą widoczne, ponieważ te wersje Acrobata nie potrafią dekompresować znaczników. Więcej informacji na ten
temat można znaleźć w sekcji `Wprowadzanie struktury w plikach Adobe PDF' na stronie 603.
Wyświetl PDF po wyeksportowaniu Otwiera nowo utworzony plik PDF w domyślnej przeglądarce plików tego typu.
Utwórz warstwy programu Acrobat Zachowuje wszystkie warstwy InDesign, w tym również warstwy ukryte. Są one
zapisywane w dokumencie PDF jako warstwy programu Acrobat. Jeżeli wybierze się opcję Utwórz warstwy Acrobat,
a także zaznaczy znaczniki drukarskie w panelu Znaczniki i spad okna dialogowego Eksport Adobe PDF, to
znaczniki te zostaną wyeksportowane na osobną warstwę. Między warstwami tymi można swobodnie nawigować,
zatem użytkownicy Adobe Acrobat 6.0 mogą generować wiele wersji dokumentu z jednego pliku. Na przykład, jeżeli
dokument będzie publikowany w wielu językach, można umieścić tekst każdej wersji językowej na osobnej warstwie.
Przygotowalnia może potem ukrywać lub wyświetlać te warstwy w programie Acrobat 6.0, generując różne wersje
dokumentu.
Jeżeli wybierze się opcję Utwórz warstwy Acrobat podczas eksportowania książki do pliku PDF, to warstwy z
każdego dokumentu pojawiają się w osobnej kategorii na zakładce Warstwy w programie Acrobat. Nazwy kategorii
są takie same, jak nazwy dokumentów InDesign.
Uwaga: Opcja ta jest dostępna wtedy, gdy opcję zgodności ustawiono na Acrobat 6 (PDF 1.5) lub Acrobat 7 (PDF 1.6).
Zakładki Tworzy zakładki dla pozycji spisu treści InDesign, zachowując poziomy spisu. Zakładki są tworzone na
podstawie informacji określonych na palecie Zakładki.
Hiperłącza Tworzy adnotacje hipertekstowe Adobe PDF dla hiperłączy, pozycji spisu treści i pozycji skorowidza
InDesign.
Eksportuj widoczne linie pomocnicze i siatki linii bazowych Eksportuje linie marginesów, linie pomocnicze miarki,
linie kolumn oraz siatki linii bazowych widoczne w danym momencie w dokumencie. Siatki i linie pomocnicze są
eksportowane w tym samym kolorze, którego używają w dokumencie.
Obiekty niedrukowalne Eksportuje obiekty, którym na palecie Atrybuty nadano opcję Niedrukowalne.
Elementy interaktywne Eksportuje wszystkie filmy, dźwięki i przyciski. W formacie Acrobat 4.0 i 5.0 dźwięki muszą
być osadzane, a filmy przyłączane. Acrobat 6.0 i nowsze wersje obsługują łączenie i osadzanie filmów i dźwięków.
(Zobacz Ìnformacje o funkcjach interaktywnych' na stronie 608.)
Multimedia Określa sposób osadzania lub łączenia filmów i dźwięków:
• Użyj ustawień obiektu Powoduje osadzanie filmów i dźwięków zgodnie z ustawieniami w oknie dialogowym
Opcje dźwięku i Opcje filmów.
• Połącz wszystko Tworzy łącza do plików dźwiękowych i filmowych umieszczonych w dokumencie. Jeżeli nie
osadza się multimediów w eksportowanym pliku, należy pamiętać o skopiowaniu ich do tego samego foldera, co
wynikowy plik PDF.
• Osadź wszystko Osadza wszystkie filmy i dźwięki, niezależnie od ustawień osadzania nadanych poszczególnym
obiektom.
Uwaga: Opcja Multimedia jest dostępna wtedy, gdy opcję zgodności ustawiono na Acrobat 6 (PDF 1.5) lub Acrobat 7
(PDF 1.6) oraz włączono opcję Elementy interaktywne. Gdy opcja zgodności jest ustawiona na Acrobat 4 (PDF 1.3) lub
Acrobat 5 (PDF 1.4), a opcja Elementy interaktywne zostanie zaznaczona, program InDesign użyje opcji Użyj ustawień
obiektu z menu Multimedia.
Zobacz także
Ìnformacje o zakładkach' na stronie 613
`Wprowadzanie struktury w plikach Adobe PDF' na stronie 603
`Tworzenie przycisków' na stronie 619
Ìnformacje o filmach i plikach dźwiękowych' na stronie 615
Opcje kompresji i redukcji próbkowania dla plików Adobe PDF

Podczas eksportowania dokumentów na format PDF można skompresować tekst i grafikę liniową, a także
zastosować kompresję i zmniejszyć próbkowanie grafiki rastrowej. W zależności od wybranych ustawień, kompresja
i ponowne próbkowanie mogą znacznie zmniejszyć rozmiar pliku Adobe PDF, przy niewielkiej lub żadnej utracie
szczegółów i dokładności.
Panel Kompresja w oknie dialogowym Eksport Adobe PDF podzielony jest na trzy sekcje. Każda sekcja zawiera
wymienione poniżej opcje kompresji i ponownego próbkowania występujących w dokumencie obrazków w kolorze,
skali szarości i monochromatycznych.
Zmniejszanie próbkowania Jeżeli plik PDF ma być wykorzystywany w sieci WWW, należy zastosować zmniejszanie
próbkowania w celu uzyskania większej kompresji. Przy przygotowywaniu plików PDF do druku w wysokiej
rozdzielczości należy uzgodnić ustawienia kompresji i próbkowania z przygotowalnią lub drukarnią.
Należy również rozważyć, czy użytkownicy będą powiększać skalę wyświetlania strony. Na przykład, tworząc
dokument PDF zawierający mapę, warto użyć obrazka o wyższej rozdzielczości, aby użytkownicy mogli powiększać
tę mapę.
Zmniejszanie próbkowania oznacza redukcję liczby pikseli w obrazku. Aby zmniejszyć próbkowanie obrazków w
kolorze, skali szarości lub monochromatycznych, należy wybrać metodę interpolacji — uśrednianą, dwusześcienną
lub próbkowanie redukcyjne — a następnie wpisać pożądaną rozdzielczość (w pikselach na cal). Potem wprowadzić
rozdzielczość w pole tekstowe "dla obrazków powyżej". Wszystkie obrazki o rozdzielczości powyżej tej wartości
progowej zostaną poddane zmniejszaniu próbkowania.
O sposobie usuwania pikseli decyduje wybrana metoda interpolacji:
• Uśrednij próbkowanie do Wyciąga średnią z pikseli w obszarze próbki, a następnie zastępuje cały obszar pikselem
w uśrednionym kolorze o zadanej rozdzielczości.
• Próbkowanie Wybiera piksel na środku obszaru próbki i zastępuje cały obszar kolorem tego piksela. Próbkowanie
redukcyjne znacznie skraca czas przetwarzania w porównaniu z próbkowaniem uśrednionym, ale jego rezultaty są
mniej płynne.
• Próbkowanie dwusześcienne do Określa kolor piksela na podstawie średniej ważonej i na ogół daje lepsze
rezultaty niż prosta metoda próbkowania uśrednianego. Opcja dwusześcienna jest najwolniejsza, ale najbardziej
precyzyjna, i daje płynne przejścia tonalne.
Kompresja Decyduje o rodzaju stosowanej kompresji:
• Automatyczna (JPEG) Automatycznie określa najlepszą jakość obrazków kolorowych i w odcieniach szarości. W
przypadku większości plików Adobe PDF, opcja ta daje zadowalające rezultaty. Opcja Automatyczna (JPEG) jest
dostępna wtedy, gdy opcję zgodności ustawiono na Acrobat 6 (PDF 1.5) lub wyższą.
• JPEG Opcja ta nadaje się do obrazków kolorowych i w skali szarości. Jest to metoda stratna, co oznacza, że usuwa
ona dane obrazka, co może negatywnie wpłynąć na jego jakość. Z drugiej strony, metoda ta dąży do redukcji
rozmiaru pliku przy minimalnej utracie informacji. Ponieważ metoda JPEG eliminuje dane, może umożliwić
uzyskanie znacznie mniejszych plików, niż kompresja ZIP.
• ZIP Dobrze nadaje się do obrazków zawierających duże obszary jednolitego koloru albo powtarzające się wzory,
a także do obrazków czarno-białych zawierających powtarzające się wzory. Kompresja ZIP może być bezstratna lub
stratna, w zależności od ustawienia opcji Jakość obrazka.
• JPEG 2000 Jest to międzynarodowy standard kompresji i pakowania danych obrazka. Tak jak JPEG, kompresja
JPEG 2000 nadaje się do obrazków kolorowych i w skali szarości. Standard ten ma także dodatkowe zalety, takie jak
wyświetlanie postępowe. Opcja JPEG 2000 jest dostępna wtedy, gdy opcję zgodności ustawiono na Acrobat 6 (PDF
1.5) lub Acrobat 7 (PDF 1.6).
• Automatyczna (JPEG 2000) Automatycznie określa najlepszą jakość obrazków kolorowych i w odcieniach
szarości. Opcja Automatyczna (JPEG 2000) jest dostępna wtedy, gdy opcję zgodności ustawiono na Acrobat 6 (PDF
1.5) lub Acrobat 7 (PDF 1.6).
• CCITT oraz Run Length Są to opcje dostępne tylko dla monochromatycznych obrazków bitmapowych. Kompresja
CCITT (Consultative Committee on International Telegraphy and Telephony) nadaje się do obrazków czarno-
białych i obrazków zeskanowanych z jednobitową głębią koloru. Group 4 to metoda do zastosowań ogólnych, która
zapewnia dobrą kompresję większości obrazków monochromatycznych. Metoda Group 3, używana przez większość
faksów, kompresuje obrazki monochromatyczne po jednym wierszu na raz. Kompresja Run Length daje najlepsze
rezultaty dla obrazków, które zawierają duże obszary jednolitej czerni lub bieli.
Uwaga: Obrazki w skali szarości, które zostały pokolorowane w programie InDesign, podlegają kompresji według
ustawień dla obrazków kolorowych. Jednak obrazki w skali szarości pokolorowane kolorem dodatkowym (z ramką w
ustawieniu [Brak] koloru) używają ustawień kompresji dla skali szarości.
Jakość obrazka Określa stopień zastosowanej kompresji. W przypadku kompresji JPEG lub JPEG 2000 można
wybrać opcje jakości: Minimalna, Niska, Wysoka lub Maksymalna. W przypadku kompresji ZIP dostępna jest tylko
opcja 8-bitowa. Jako że program InDesign używa bezstratnej kompresji ZIP, nie usuwa danych w celu zmniejszenia
rozmiaru pliku, zatem jakość obrazka nie ulega zmianie.
Rozmiar płytki Określa rozmiar elementów obrazka przy wyświetlaniu postępowym. Opcja ta jest dostępna tylko
wtedy, gdy opcję zgodności ustawiono na Acrobat 6 (1.5) lub wyższą, a kompresję na JPEG 2000.
Kompresuj tekst i grafikę liniową Stosuje kompresję Flate (podobną do kompresji ZIP dla obrazków) do całego
tekstu i grafiki liniowej w dokumencie, nie powodując utraty szczegółów ani jakości.
Przytnij dane obrazka do ramek Opcja ta może zmniejszyć rozmiar pliku, ponieważ eksportuje tylko dane
mieszczące się w widocznych obszarach ramek. Nie należy zaznaczać tej opcji, jeżeli korzysta się z postprocesorów,
które mogą wymagać tych dodatkowych informacji (np. do przestawiania obszaru spadu).
Opcje znaczników i spadu dla plików Adobe PDF

Spad to ta część grafiki, która wykracza poza obwiednię drukowania, czyli poza znaki i linie cięcia. Spad pełni w
dokumencie rolę "marginesu błędu" — zapewniając, że po przycięciu arkusz będzie zadrukowany aż do krawędzi
papieru, albo że obrazek da się dopasować do wyróżnionego obszaru dokumentu.
Program umożliwia określanie wielkości spadu oraz dodawanie do pliku różnych znaczników drukarskich. Opis
wszystkich opcji na panelu Znaczniki i spad w oknie dialogowym Eksport Adobe PDF można znaleźć w części
Òkreślanie znaczników drukarskich' na stronie 679.
Zarządzanie kolorem i opcje PDF/X dla plików Adobe PDF

Na panelu Wyjście okna dialogowego Eksport Adobe PDF można ustawić opisane poniżej opcje. Interakcje między
opcjami na panelu Wyjście zależą od tego, czy włączono zarządzanie kolorem i czy dokument oznakowano profilem
koloru oraz od tego, jaki standard PDF został wybrany.
Uwaga: Szybki opis opcji na panelu Wyjście można uzyskać, umieszczając nad opcją kursor myszy i odczytując
informacje w polu tekstowym Opis na dole okna dialogowego.
Konwersja kolorów Określa sposób, w jaki w eksportowanym pliku Adobe PDF mają być odwzorowane informacje
o kolorze. Podczas konwersji kolorów zachowane są wszystkie informacje o kolorach dodatkowych; na przestrzeń
docelową konwertowane są tylko ekwiwalenty ze standardowych kolorów drukarskich.
• Bez konwersji kolorów Zachowuje dane o kolorach bez zmian. Jest to ustawienie domyślne, gdy wybrany jest
standard PDF/X-3.
• Konwertuj na docelowy Konwertuje wszystkie kolory na profil wybrany w sekcji Cel. Profil jest osadzany lub nie,
w zależności od zasady dołączania profilu.
• Konwertuj na docelowy (zachowaj wartości) Konwertuje kolory na przestrzeń profilu docelowego tyko wtedy,
jeżeli dokument zawiera osadzone profile, które różnią się od profilu docelowego (lub jeżeli są to kolory RGB, a profil
docelowy to CMYK lub odwrotnie). Nieoznakowane obiekty kolorowe (takie, dla których nie osadzono profilu) oraz
obiekty rodzime (np. grafika liniowa i tekst) nie są konwertowane. Ta opcja jest niedostępna, jeżeli zarządzanie
kolorem zostało wyłączone. Profil jest osadzany lub nie, w zależności od zasady dołączania profilu.
Cel Definiuje przestrzeń docelowego urządzenia RGB lub CMYK, np. monitor lub standard SWOP. Za pomocą tego
profilu InDesign konwertuje informacje o kolorach dokumentu (zdefiniowane przez profil źródłowy w sekcji
Przestrzenie robocze w oknie dialogowym Ustawienia koloru) na przestrzeń koloru docelowego urządzenia
wyjściowego.
Zasady dołączania profilu Określa, czy do pliku ma być dołączany profil koloru. Dostępne opcje zależą od ustawień
w menu Konwersja kolorów, od wybranego standardu PDF/X oraz od tego, czy włączono zarządzanie kolorem.
• Nie dołączaj profilów Nie tworzy dokumentu podlegającego zarządzaniu kolorem, zawierającego osadzone
profile.
• Dołącz wszystkie profile Tworzy dokument z zarządzanymi kolorami. Aplikacja lub urządzenie wyjściowe
korzystające z tego pliku znajdą w osadzonym profilu informacje niezbędne do przełożenia kolorów na inną
przestrzeń. Przed zaznaczeniem tej opcji należy włączyć zarządzanie kolorami i skonfigurować profil.
• Dołącz profile źródła oznakowanego Pozostawia kolory zależne od urządzenia bez zmian i zachowuje kolory
niezależne od urządzenia w postaci ich najbliższego odpowiednika dostępnego w pliku PDF. Jest to opcja przydatna
dla drukarni, które skalibrowały wszystkie swoje urządzenia, wykorzystały te informacje do zdefiniowania kolorów
w pliku, a teraz tylko drukują plik na te urządzenia.
• Dołącz wszystkie profile RGB i oznakowanego źródła CMYK Dołącza wszystkie profile oznakowanych obiektów
RGB i oznakowanych obiektów CMYK, np. obiektów umieszczonych z osadzonymi profilami. Ta opcja powoduje
również dołączanie profilu "RGB dokumentu" dla nieoznakowanych obiektów RGB.
• Dołącz profil docelowy Przypisuje wszystkim obiektom profil docelowy. Jeżeli wybrano opcję Konwertuj na
docelowy (zachowaj wartości), to nieoznakowane obiekty w tej samej przestrzeni kolorów otrzymają profil
docelowy, zatem wartości ich składowych nie zmienią się.
Symuluj nadruk Symuluje wygląd druku rozbarwianego, utrzymując efekt nadruku w wyjściu kompozytowym.
Jeżeli opcja Symuluj nadruk jest wyłączona, to aby obejrzeć efekty nałożenia kolorów w programie Acrobat, trzeba
włączyć w nim funkcję podglądu nadruku. Gdy opcja Symuluj nadruk jest włączona, kolory dodatkowe zostaną
zamienione na ekwiwalenty CMYK, a nakładające się obszary koloru będą prawidłowo wyświetlane i drukowane bez
potrzeby zaznaczania opcji podglądu nadruku w programie Acrobat. Włączając opcję Symuluj nadruk i wybierając
opcję Acrobat 4 (PDF 1.3) z menu Zgodność (na panelu Ogólne) można bezpośrednio sporządzić ekranową próbę
kolorów przed wydrukowaniem ich na konkretnym urządzeniu wyjściowym.
Menedżer farb Określa, czy kolory dodatkowe mają być konwertowane na ich ekwiwalenty CMYK oraz definiuje
inne ustawienia farb. Jeżeli wprowadzi się zmiany w dokumencie za pomocą Menedżera farb (na przykład,
zamieniając wszystkie kolory dodatkowe na ich odpowiedniki ze standardowych kolorów drukarskich), to zmiany
te będą odzwierciedlone w wyeksportowanym pliku, ale nie zostaną zapisane w ustawieniu Adobe PDF.
Nazwa profilu celu wyjściowego Określa charakterystyczne warunki druku dokumentu. Profil celu wyjściowego jest
wymagany, jeżeli tworzy się pliki zgodne ze standardem PDF/X. Menu to jest dostępne tylko wtedy, jeżeli wybrano
standard lub ustawienie PDF/X na panelu Ogólne okna dialogowego Eksport Adobe PDF. Dostępne opcje zależą od
tego, czy zarządzanie kolorem jest włączone, czy wyłączone. Na przykład, jeżeli zarządzanie kolorem jest wyłączone,
to menu wyświetla tylko profile wyjściowe zgodne z przestrzenią kolorów profilu docelowego. Jeżeli zarządzanie
kolorem jest włączone, to profil celu wyjściowego jest taki sam, jak profil wybrany jako "Profil docelowy" (w
przypadku wyjścia na urządzenie CMYK).
Nazwa warunku wyjściowego Opisuje zaplanowane warunki drukowania. Ta informacja może być przydatna dla
odbiorcy dokumentu PDF.
Identyfikator warunku wyjściowego Podaje odsyłacz do dodatkowych informacji o zaplanowanych warunkach
drukowania. W przypadku warunków druku znajdujących się w rejestrze ICC, identyfikator taki jest wprowadzany
automatycznie. Opcja ta jest niedostępna, gdy używa się stylów ustawień lub standardów PDF/X-3, ponieważ po jej
zastosowaniu plik nie przeszedłby weryfikacji w programie Acrobat 7.0 ani w aplikacji Enfocus PitStop (jest to plug-
in do programu Acrobat 6.0).
Nazwa rejestru Podaje adres WWW z dodatkowymi informacjami na temat rejestru. W przypadku nazw rejestrów
ICC, taki adres URL jest wprowadzany automatycznie. Opcja ta jest niedostępna, gdy używa się stylów ustawień lub
standardów PDF/X-3, ponieważ po jej zastosowaniu plik nie przeszedłby weryfikacji w programie Acrobat 7.0 ani
w aplikacji Enfocus PitStop (jest to plug-in do programu Acrobat 6.0).
Zobacz także
Àby utworzyć plik zgodny ze standardem PDF/X' na stronie 583
Opcje czcionek, OPI i spłaszczania dla plików Adobe PDF

Na panelu Zaawansowane okna dialogowego Eksport Adobe PDF można ustawić opisane poniżej opcje.
Podstaw czcionki jeśli procent używanych znaków jest mniejszy niż: Definiuje próg osadzania pełnych czcionek na
podstawie liczby znaków z danej czcionki użytych w dokumencie. Jeżeli procent użytych w dokumencie znaków z
dowolnej czcionki zostanie przekroczony, to ta czcionka będzie w całości osadzana. W przeciwnym przypadku
tworzony będzie podzbiór znaków czcionki. Osadzanie pełnych czcionek zwiększa rozmiar pliku, ale można je
wymusić, ustawiając próg na 0 (zero). W oknie dialogowym Preferencje ogólne można także ustawić próg
uaktywniający tworzenie podzbiorów czcionek na podstawie liczby glifów, które zawiera czcionka.
OPI Wybiórczo pomija importowaną grafikę podczas wysyłania danych obrazka do drukarki lub do pliku,
pozostawiając tylko łącza (komentarze) OPI, które będą później przetwarzane przez serwer OPI.
Ustawienie Jeżeli opcja Zgodność (w panelu Ogólne okna dialogowego) ustawiona jest na Acrobat 4 (PDF 1.3),
można wybrać styl ustawień (zestaw opcji) spłaszczania przezroczystości. Opcje te są używane tylko przy
eksportowaniu rozkładówek z grafiką wykorzystującą przezroczystość. Jeżeli tworzy się plik Adobe PDF
przeznaczony do druku z wysoką rozdzielczością, należy rozważyć kwestie opisane w rozdziale "Jak uzyskać
doskonałe efekty w publikacji" na stronie 87.
Uwaga: Format Acrobat 5 (PDF 1.4) i nowszy automatycznie zachowuje przezroczystość w dokumencie. Dlatego też dla
tych poziomów zgodności opcje Ustawienie i Własny nie są dostępne.
Ignoruj wyjątki rozkładówek Stosuje wybrane ustawienie spłaszczania do wszystkich rozkładówek w dokumencie
lub książce, przesłaniając ustawienia spłaszczania wprowadzone na poszczególnych rozkładówkach.
Utwórz plik JDF w programie Acrobat Tworzy plik Job Definition Format (JDF) i uruchamia program Acrobat 7.0
Professional, w którym plik JDF jest przetwarzany. Definicja zadania (Job Definition) w programie Acrobat zawiera
odsyłacze do plików, które mają zostać wydrukowane, a także instrukcje i informacje dla przygotowalni. Ta opcja jest
dostępna tylko wtedy, jeżeli na komputerze zainstalowano program Acrobat 7.0 Professional. Więcej informacji
można znaleźć w systemie pomocy do programu Acrobat 7.
Zobacz także
Wprowadzanie zabezpieczeń w plikach Adobe PDF

Podczas eksportowania pliku Adobe PDF można go zabezpieczyć hasłem. Można dodać także ustawienia
bezpieczeństwa ograniczające nie tylko to, kto może otwierać plik, ale też kto może kopiować lub pobierać z niego
treść, drukować go, itd.
Plik PDF może być zabezpieczony hasłami niezbędnymi do otwarcia dokumentu i do zmiany ustawień
bezpieczeństwa (hasła przywilejów). Jeżeli w pliku ustawia się jakiekolwiek zabezpieczenia, należy określić również
hasło główne; w przeciwnym wypadku każdy, kto otworzy ten plik, będzie mógł usunąć te ograniczenia. Jeżeli plik
zostanie otwarty z hasłem głównym, ograniczenia dostępu są tymczasowo wyłączane.
InDesign zabezpiecza pliki PDF hasłem, stosując metodę RC4 opracowaną przez firmę RSA. W zależności od
ustawień opcji Zgodność (w panelu Ogólne okna dialogowego), poziom szyfrowania będzie wysoki lub niski.
Uwaga: Style ustawień Adobe PDF nie obsługują haseł i ustawień bezpieczeństwa. Jeżeli wybierze się hasła i ustawienia
bezpieczeństwa w oknie dialogowym Eksport Adobe PDF, a następnie naciśnie przycisk Zapisz ustawienia, to hasła i
zabezpieczenia nie zostaną zachowane.
Opcje bezpieczeństwa dla plików Adobe PDF

Na panelu Bezpieczeństwo okna dialogowego Eksport Adobe PDF można ustawić opisane poniżej opcje. Dostępne
opcje zależą od ustawień w menu Zgodność. Opcje bezpieczeństwa nie są dostępne, gdy korzysta się ze standardów
lub stylów ustawień PDF/X.
Zgodność Określa sposób szyfrowania przy otwieraniu dokumentów chronionych hasłem. Opcja Acrobat 4 (PDF
1.3) używa niskiego poziomu szyfrowania (40-bitowego RC4), natomiast pozostałe opcje używają wysokiego
poziomu szyfrowania (128-bitowego RC4). Acrobat 6 (PDF 1.5) i nowsze wersje umożliwiają przeszukiwanie
metadanych.
Należy jednak pamiętać, że osoby posługujące się wcześniejszymi wersjami programu Acrobat nie będą mogły
otworzyć dokumentu PDF zapisanego przy wyższym ustawieniu zgodności. Na przykład, jeżeli wybierze się
zgodność zabezpieczeń dokumentu z wersją Acrobat 7 (PDF 1.6), to nie będzie można otworzyć tego dokumentu w
programie Acrobat 6.0 i starszych wersjach.
Wymagane jest hasło do otwarcia tego dokumentu Każdy użytkownik próbujący otworzyć eksportowany plik PDF
będzie musiał wprowadzić hasło.
Hasło otwierania dokumentu Ustawia hasło zabezpieczające pliki PDF. Ta opcja jest dostępna tylko po zaznaczeniu
poprzedniej opcji.
Uwaga: Jeżeli zapomni się hasła, nie ma sposobu na odzyskanie go z dokumentu. Na wypadek takiej sytuacji warto
przechowywać hasła w innym, bezpiecznym miejscu.
Użyj hasła, aby ograniczyć drukowanie, edycję i inne zadania Ogranicza dostęp do ustawień bezpieczeństwa pliku
PDF. Po otwarciu pliku w programie Adobe Acrobat, użytkownik będzie mógł wyświetlić dokument, ale w celu
zmiany ustawień bezpieczeństwa i przywilejów niezbędne będzie podanie hasła przywilejów. Do otwarcia tego pliku
w programie Illustrator, Photoshop lub InDesign użytkownik będzie musiał podać hasło zezwoleń, gdyż w
aplikacjach tych nie można otworzyć pliku w trybie tylko do przeglądania.
Hasło przyzwolenia Ustawia hasło zabezpieczające pliki PDF. Ta opcja jest dostępna tylko po zaznaczeniu
poprzedniej opcji.
Dopuszczalne drukowanie Definiuje poziom drukowania dozwolonego dla danego dokumentu PDF.
• Brak Uniemożliwia drukowanie dokumentu.

• Mała rozdzielczość (150 dpi) Użytkownik nie może drukować z rozdzielczością wyższą niż 150 dpi. Drukowanie
może przebiegać powoli, gdyż każda strona drukowana jest jako obrazek rastrowy. Opcja ta jest dostępna tylko
wtedy, gdy opcję zgodności ustawiono na Acrobat 5 (PDF 1.4) lub wyższą.
• Wysoka rozdzielczość Umożliwia drukowanie dokumentu z dowolną rozdzielczością i kierowanie zawartości
wektorowej o wysokiej jakości na drukarki postscriptowe oraz inne drukarki obsługujące zaawansowane funkcje
druku o dużej jakości.
Zmiany dopuszczone Definiuje rodzaje zmian edycyjnych dozwolonych w eksportowanym dokumencie PDF.
• Brak Opcja Brak uniemożliwia wprowadzanie jakichkolwiek zmian w pliku, w tym wprowadzanie podpisu i
wypełnianie formularzy.
• Wstawianie, usuwanie i obracanie stron Umożliwia wstawianie, usuwanie i obracanie stron, a także tworzenie
zakładek i miniaturek stron. Ta opcja jest dostępna tylko dla plików z wysokim poziomem szyfrowania (128-bitowe
RC4).
• Wypełnianie pól formularzy i podpisywanie Umożliwia wypełnianie formularzy i dodawanie podpisów
cyfrowych. Opcja ta nie zezwala na wprowadzanie komentarzy ani tworzenie pól formularzy. Ta opcja jest dostępna
tylko dla plików z wysokim poziomem szyfrowania (128-bitowe RC4).
• Komentowanie, wypełnianie pól formularzy i podpisywanie Umożliwia wprowadzanie komentarzy, wypełnianie
formularzy i dodawanie podpisów cyfrowych. Opcja ta nie zezwala na przenoszenie obiektów stron ani tworzenie
pól formularzy.
• Komentowanie, wypełnianie pól formularzy i podpisywanie Umożliwia wstawianie, usuwanie i obracanie stron,
a także tworzenie zakładek i miniaturek stron, wypełnianie formularzy i dodawanie podpisów cyfrowych. Opcja ta
nie zezwala na tworzenie pól formularzy. Ta opcja jest dostępna tylko dla plików z niskim poziomem szyfrowania
(40-bitowe RC4).
• Wszystko z wyjątkiem wydzielania stron Umożliwia edytowanie dokumentu, tworzenie i wypełnianie pól
formularzy, dodawanie komentarzy i podpisów cyfrowych.
Włącz kopiowanie tekstu, obrazków i innej zawartości Umożliwia kopiowanie i wyciąganie treści z pliku PDF.
Włącz dostęp tekstu do czytników ekranu dla niedowidzących Umożliwia dostęp do treści za pomocą
oprogramowania dla osób niewidomych i niedowidzących. Ta opcja jest dostępna tylko dla plików z wysokim
poziomem szyfrowania (128-bitowe RC4).
Włącz metadane zwykłego tekstu Umożliwia kopiowanie i wyciąganie treści z pliku PDF. Ta opcja jest dostępna
tylko wtedy, jeżeli opcja Zgodność (w panelu Ogólne okna dialogowego) ustawiona jest na Acrobat 5 (PDF 1.4) lub
nowszą wersję. Zaznaczenie tej opcji zapewni systemom składowania i wyszukiwania, a także wyszukiwarkom
internetowym dostęp do metadanych zapisanych w dokumencie. Ta opcja jest dostępna tylko wtedy, jeżeli opcja
Zgodność ustawiona jest na Acrobat 5 (PDF 1.4) lub nowszą wersję.
Włącz kopiowanie zawartości i dostęp dla niedowidzących Umożliwia kopiowanie i wyciąganie treści z pliku PDF, a
także dostęp do treści za pomocą oprogramowania dla niewidomych i niedowidzących. Ta opcja jest dostępna tylko
dla plików z niskim poziomem szyfrowania (40-bitowe RC4).
Osadzanie i podstawianie czcionek

InDesign osadza wszystkie czcionki, jeżeli zawierają one ustawienie informujące, że ich producent dopuszcza
osadzanie. Osadzenie czcionki zapobiega podstawianiu innych czcionek, gdy czytelnik wyświetla lub drukuje ten
plik, a także gwarantuje, że czytelnicy będą widzieli tekst w jego oryginalnej czcionce. Osadzenie pozwala także na
edytowanie całego tekstu w pliku PDF, pod warunkiem, że czcionka ta jest zainstalowana w danym komputerze.
Należy zauważyć, że osadzenie tylko w niewielkim stopniu zwiększa rozmiar pliku, chyba że dokument zawiera
czcionki CID (czcionki wielobajtowe) — jest to format czcionki często używany dla języków azjatyckich.
Uwaga: We wcześniejszych wersjach programu InDesign wszystkie czcionki (w tym również alfabetu łacińskiego) były
kodowane jako czcionki CID podczas eksportowania dokumentu PDF. Natomiast InDesign CS2 tworzy czcionki CID
tylko wtedy, gdy jest to konieczne. Czcionki łacińskie są teraz eksportowane jako znaki jednobajtowe. Czcionki
azjatyckie są oczywiście nadal kodowane w formacie CID.
W przypadku każdej osadzanej czcionki InDesign może osadzać albo całą czcionkę, albo tylko podzbiór jej glifów
— niepowtarzalnych znaków użytych w pliku. Osadzenie podzbioru gwarantuje, że podczas druku używane są
wybrane przez użytkownika czcionki i ich metryki, gdyż tworzona jest dla nich własna nazwa. Dzięki temu do
wyświetlania i drukowania może zawsze być używana wersja Adobe Garamond użytkownika, a nie jego
usługodawcy.
Jeżeli InDesign nie może osadzić czcionki ze względu na ustawienia producenta, a ktoś, kto otwiera lub drukuje ten
plik Adobe PDF nie ma dostępu do tej oryginalnej czcionki, InDesign tymczasowo podstawia czcionkę Multiple
Master: albo AdobeSerMM dla brakującej czcionki szeryfowej, albo AdobeSanMM dla brakującej czcionki
bezszeryfowej.
Jeżeli znaki są niekonwencjonalne (po lewej), to czcionka podstawiona nie będzie podobna (po prawej)
Uwaga: Jeżeli przy próbie eksportowania pliku zgodnego ze standardem PDF/X program InDesign nie może osadzić
czcionki, wyświetla ostrzeżenie. Można wtedy przerwać proces eksportowania, albo utworzyć plik PDF nie spełniający
wymagań PDF/X.
Czcionka Multiple Master może być odpowiednio rozciągana lub zagęszczana, gwarantując zachowanie
oryginalnego łamania wierszy i stron dokumentu. Substytucja taka nie zawsze zachowuje jednak kształt
oryginalnych znaków, szczególnie jeśli są to znaki niekonwencjonalne, np. pismo odręczne. Nazwa czcionki
oryginalnej znajduje się w pliku Adobe PDF, zatem gdy czytelnik uzyska do niej wreszcie dostęp, plik będzie
poprawnie wyświetlany.
Przygotowanie dokumentu do wyświetlania na ekranie

Dzięki małemu rozmiarowi pliku, niezależności od platformy oraz możliwości nawigacji internetowej, format Adobe
PDF idealnie nadaje się do elektronicznej dystrybucji dokumentów i wyświetlania ich na ekranie. Dokumenty Adobe
PDF można przesyłać innym użytkownikom jako załączniki poczty elektronicznej, albo rozpowszechniać je przez
sieć WWW lub intranet.
Poniższe wytyczne dotyczą plików Adobe PDF do dystrybucji elektronicznej:

• Przed umieszczeniem dokumentów Adobe PDF na stronie internetowej należy sprawdzić, czy tekst, grafika i
układ tych dokumentów są pełne i poprawne.
• Warto sprawdzić, czy pozycje spisu treści, hiperłącza i zakładki zostały prawidłowo wygenerowane. Pozycje spisu
treści są generowane automatycznie na podstawie informacji na palecie Zakładki.
• Ustawić hasła i inne opcje zabezpieczeń.
• Należy używać nazw pliku nie dłuższych niż osiem znaków z maksymalnie trzyznakowym rozszerzeniem. Wiele
sieci i programów poczty elektronicznej skraca długie nazwy.
• Należy pamiętać, że plik musi mieć rozszerzenie .pdf, jeżeli będzie oglądany na komputerze z systemem Windows
lub w Internecie.
• Aby zastosować predefiniowane ustawienia eksportu Adobe PDF do wyświetlania na ekranie, należy wybrać styl
Najmniejszy rozmiar pliku.
Uwaga: Pliki Adobe PDF wyeksportowane z dokumentów InDesign zawierających nadruki lub efekty przezroczystości
najlepiej wyświetla program Acrobat 5.0 lub nowszy z uaktywnioną opcją Podgląd nadruku.
Zobacz także
Ògólne opcje plików Adobe PDF' na stronie 588
Sporządzanie plików Adobe PDF do przekazania

usługodawcy
Informacje o kompozytowych plikach Adobe PDF
Za pomocą InDesign można eksportować dokument na kompozytowy plik Adobe PDF zwany matrycą cyfrową.
Matryce cyfrowe to niewielkie, niezawodne pliki, które użytkownik lub jego usługodawca może oglądać, edytować,
organizować i drukować z nich próbę. Następnie, w odpowiednim momencie przepływu pracy, usługodawca może
albo wydrukować bezpośrednio ten plik Adobe PDF, lub przetworzyć go za pomocą narzędzi z różnych źródeł,
realizując takie czynności postprocesowe jak weryfikacja, zalewkowanie, impozycja i rozbarwienia.
Informacje o narzędziach do publikacji drukiem

W niektórych przepływach pracy publikacji do druku, dokumenty są przekazywane w formacie aplikacji źródłowej
(czyli formacie rodzimym). Po zatwierdzeniu, pliki te są zachowywane w formacie PostScript lub formacie własnym
dla przygotowalni i ostatecznego wydruku. Ponieważ aplikacje generują PostScript na wiele bardzo różnych
sposobów, pliki te mogą być wyjątkowo duże i złożone. Ponadto, problemy z brakującymi czcionkami,
uszkodzonymi plikami, brakującymi elementami graficznymi i nieobsługiwanymi funkcjami mogą spowodować
kłopoty w czasie druku.
Dlatego też firma Adobe i jej partnerzy pracują nad stworzeniem niezawodnego rozwiązania do obsługi przepływu
pracy publikacji, opartego na standardzie PDF. Adobe stale stara się sprostać potrzebom usługodawców w tym
zakresie. Zapraszamy do częstego odwiedzania serwisu internetowego www.adobe.com, gdzie można znaleźć
informacje o najnowszych postępach. Obecnie firma Adobe zaspokaja potrzeby przepływu pracy w branży
publikacji, oferując zintegrowany system złożony z kilku technologii:
• Oprogramowanie Adobe Acrobat 7.0, które obsługuje format Adobe PDF w wersji 1.6.
• Technologię druku Adobe PostScript 3 do obsługi niezależnej od urządzenia, zalewkowania w procesorze RIP
(Zalewkowanie Adobe In-RIP), rozbarwiania w procesorze RIP oraz płynnego mieszania.
• Oprogramowanie Adobe InDesign CS2, które umożliwia tworzenie układu strony w dużej rozdzielczości i
bezpośrednie przetwarzanie plików Adobe PDF.
• PDF/X, standard ISO dla wymiany treści graficznych, który eliminuje wiele zmiennych związanych z kolorami,
czcionkami i zalewkowaniem, które mogą prowadzić do problemów podczas druku. Program InDesign CS2
obsługuje standardy PDF/X-1a:2001 i PDF/X-1a:2003 (dla przepływów pracy CMYK) oraz PDF/X-3:2002 i
PDF/X-3:2003 (dla przepływów pracy wykorzystujących zarządzanie kolorami).
Zobacz także
Ìnformacje o programie InBooklet' na stronie 702
Informacje o przepływie pracy Adobe PDF

Wielu dużych wydawców używa formatu Adobe PDF do optymalizacji cyklu zatwierdzania i produkcji. Na przykład,
liczne czasopisma i gazety przyjęły Adobe PDF jako standardowy format dostarczania reklam do lokalnych biur
wydawniczych przez łącza satelitarne lub ISDN. Format Adobe PDF pozwala lokalnym wydawcom natychmiast
obejrzeć reklamę dokładnie w takiej formie, w jakiej została zaprojektowana, wprowadzić ostatnie modyfikacje
tekstu i niezawodnie wydrukować ją z dowolnego komputera.
Kompozytowy przepływ pracy w wysokiej rozdzielczości oparty na formacie Adobe PDF na ogół obejmuje
urządzenie wyjściowe PostScript 3, którego procesor RIP obsługuje wbudowane rozbarwianie. Dlatego też, jeżeli
urządzenie wyjściowe używa języka PostScript Level 2 lub nie obsługuje rozbarwień w procesorze RIP, należy użyć
wstępnie rozbarwionego przepływu pracy w formacie PostScript. Można także sporządzić rozbarwienia i wyświetlić
ich podgląd za pomocą programu InDesign CS2 lub Adobe Acrobat 7.0 Professional.
Sprawdzanie dokumentu przed wyeksportowaniem

Przed utworzeniem pliku Adobe PDF i wysłaniem go do usługodawcy należy sprawdzić, czy dokument InDesign
spełnia specyfikacje tego usługodawcy. Poniższa lista zawiera kilka zaleceń:
• Warto użyć funkcji Weryfikacja, dostępnej w programie InDesign, aby sprawdzić, czy prawidłowe są przestrzenie
kolorów i rozdzielczość grafiki, czy czcionki są dostępne i mogą być osadzone, czy obrazki są aktualne, itd.
• Przed wyeksportowaniem należy wyświetlić ustawienia eksportu Adobe PDF, a następnie dostosować je w miarę
potrzeb. Panel Podsumowanie zawiera sekcję ostrzeżeń, która wyświetla informacje, jeżeli nie można zastosować
opcji z wybranego stylu ustawień.
• Jeżeli grafika zawiera przezroczystość (w tym również nadruki), a trzeba opublikować ją w wysokiej
rozdzielczości, to warto sprawdzić efekty spłaszczania przed zapisaniem pliku. Można się w tym celu posłużyć
paletą Podgląd spłaszczania.
• Jeżeli dokument zawiera przezroczystość, należy zapytać w przygotowalni, czy usługodawca woli otrzymać
spłaszczony czy niespłaszczony plik PDF. Spłaszczanie najlepiej jest wykonywać na jak późniejszym etapie
przepływu pracy. Najlepiej, aby robił to usługodawca. Jeżeli jednak usługodawca chce, żeby użytkownik sam
spłaszczył przezroczystość należy przekazać mu plik zgodny ze standardem PDF/X1-a.
• Jeżeli dokument będzie rozbarwiany, to za pomocą palety Podgląd rozbarwień można wyświetlić efekty
rozbarwiania i limity pokrycia farbą.
• W dokumencie należy używać tylko obrazków w wysokiej rozdzielczości.
• Dla uzyskania najlepszych rezultatów, w wydrukach w czterech standardowych kolorach drukarskich należy
używać tylko obrazków CMYK. Można także przekonwertować obrazki RGB na CMYK w panelu Wyjście okna
dialogowego Eksport Adobe PDF.
Szczegółowe informacje o przygotowywaniu dokumentów InDesign do eksportu na plik PDF o wysokiej
rozdzielczości można znaleźć w dokumencie Adobe InDesign CS2 Printing Guide for Prepress Service Providers
(Podręcznik drukowania z Adobe InDesign CS2 dla przygotowalni), który znajduje się na dysku CD z programem
Adobe InDesign CS2.
Zobacz także
Àby odświeżyć podgląd na palecie Podgląd przezroczystości' na stronie 510
`Podgląd rozbarwień' na stronie 718
Aby stworzyć plik Adobe PDF gotowy do druku

1 Przygotować dokument do eksportu na Adobe PDF.
2 Wyeksportować go, używając pliku .joboptions dostarczonego przez usługodawcę. Jeżeli nie ma takiego pliku
.joboptions, należy użyć stylu ustawień PDF/X.
3 Zweryfikować plik PDF w programie Adobe Acrobat 7.0 Professional.
4 Przeprowadzić próbę i korektę pliku Adobe PDF.
5 Przekazać zoptymalizowany do druku plik Adobe PDF do przygotowalni.
Sporządzanie próby i poprawianie plików Adobe PDF

Usługodawca może użyć programu Acrobat 7.0 do wykonania weryfikacji i rozbarwień. Ponadto może używać
aplikacji prepress i technologii wbudowanych procesora RIP w celu przeprowadzenia weryfikacji, zalewkowania i
impozycji, oraz wykonania rozbarwień stron z cyfrowej matrycy.
Jeżeli podczas tworzenia pliku Adobe PDF pominie się obrazki, należy pamiętać o zapewnieniu usługodawcy
dostępu do oryginalnych wersji w wysokiej rozdzielczości tych obrazków, które są niezbędne do prawidłowego
druku. Ponadto należy pamiętać, że usługodawca musi mieć oprogramowanie Acrobat Reader 6.0 lub nowsze w celu
dokładnego wyświetlenia tekstu i grafiki kolorowej. Najlepsze rezultaty wyświetlania zapewnia Acrobat 7.0
Professional.
Jeżeli używa się przepływu pracy z zarządzaniem kolorami, można wykorzystać precyzję profilów kolorów i
wyświetlić podgląd wydruku (próbę ekranową). Pozwala to ocenić, jak kolory dokumentu będą wyglądały po
wydrukowaniu na danym urządzeniu wyjściowym.
Uwaga: Jeżeli nie używa się systemu zarządzania kolorem (CMS) z precyzyjnie wykalibrowanymi profilami ICC oraz
prawidłowo skalibrowanego monitora, nie można polegać na ekranowym wyglądzie kolorów.
Wprowadzanie struktury do plików Adobe PDF

W jaki sposób znaczniki wpływają na możliwości powtórnego wykorzystania oraz na
ułatwienia dostępności.
Zawartość dokumentu Adobe PDF można ponownie wykorzystać do innych zastosowań. Na przykład, raport Adobe
PDF zawierający tekst, tabele i obrazki można dystrybuować w różnych formatach: w druku lub do czytania z dużego
monitora, do przeglądania na urządzeniach kieszonkowych, do czytania na głos przez czytnik ekranu, oraz jako
strony HTML do bezpośredniego otwierania w przeglądarce internetowej. Łatwość i niezawodność takiego
ponownego wykorzystania zawartości zależy od logicznej struktury dokumentu.
Aby dokumenty Adobe PDF można było skutecznie wykorzystywać w różnych zastosowaniach, należy wprowadzić
do nich znaczniki. Wprowadzenie znaczników nadaje dokumentowi strukturę organizacyjną, czyli drzewo struktury
logicznej. Drzewo struktury logicznej odnosi się do sposobu organizacji zawartości dokumentu, np. strony tytułowej,
rozdziałów, sekcji i podrozdziałów. Struktura może definiować precyzyjną kolejność czytania i ułatwić nawigację,
szczególnie w przypadku dłuższych i bardziej złożonych dokumentów PDF. Nie zmienia przy tym wyglądu
dokumentu.
Osoby, które nie widzą lub nie są w stanie odcyfrować wyglądu dokumentu, mogą skorzystać z technologii
pomocniczych. Dzięki strukturze logicznej, takie technologie w niezawodny sposób przetwarzają treść dokumentu.
Większość technologii pomocniczych wymaga istnienia takiej struktury, gdyż pozwala im to przekazywać znaczenie
treści i obrazków w formacie alternatywnym, np. dźwiękowym. W dokumencie bez znaczników taka struktura nie
istnieje; program Acrobat musi ją więc przybliżyć na podstawie preferencji kolejności czytania. Jest to metoda
zawodna i często powoduje, że poszczególne części strony są czytane w złej kolejności lub w ogóle pomijane.
W programie Acrobat znaczniki pojawiają się na karcie Znaczniki; są tam zagnieżdżone zgodnie z definicjami
powiązań oznakowanych elementów. W programie Acrobat 7.0 Standard nie można wyświetlać ani edytować
znaczników. Jeżeli praca bezpośrednio na znacznikach PDF jest niezbędna, należy uaktualnić wersję do Adobe
Acrobat Professional 7.0. Więcej informacji można znaleźć w systemie pomocy do programu Acrobat 7.0.
Drzewo struktury logicznej na panelu Zakładki w programie Acrobat 7.0

Uwaga: Znaczniki używane w plikach Adobe PDF można porównać do znaczników w plikach HTML i XML. Więcej
podstawowych informacji na temat tekstu oznakowanego można znaleźć w licznych podręcznikach i opracowaniach
dostępnych w księgarniach, bibliotekach i w Internecie.
Zobacz także
`Wprowadzanie struktury w plikach Adobe PDF' na stronie 603
Àby nadać znaczniki elementom stron' na stronie 605
Òpis koncepcji ponownego wlewania oraz optymalizacja tego procesu' na stronie 602
Opis koncepcji ponownego wlewania oraz optymalizacja tego procesu

Dokument PDF można ponownie przelać, co pozwoli zapewnić jego czytelność na urządzeniach kieszonkowych,
małych wyświetlaczach albo standardowych monitorach przy dużym powiększeniu, bez potrzeby przewijania
każdego wiersza w poziomie.
Zmiana przepływu dokumentu Adobe PDF powoduje, że do nowego dokumentu trafia część zawartości, a część jest
pomijana. W większości przypadków do nowego dokumentu wlewany jest tylko tekst czytelny. Tekst czytelny
obejmuje artykuły, akapity, tabele, obrazki i sformatowane listy. Nie jest wlewany tekst w postaci formularzy,
komentarzy, pól podpisu cyfrowego i artefaktów strony, np. numeracji, nagłówków i stopek. Strony, które zawierają
zarówno tekst czytelny, jak i pola formularzy oraz podpisów cyfrowych, nie są ponownie wlewane. Tekst pionowy
jest ponownie wlewany w ułożeniu poziomym.
Tworząc dokumenty PDF, użytkownik może zoptymalizować je do ponownego wlewania, wprowadzając strukturę
znaczników. Oznakowanie dokumentu gwarantuje, że bloki tekstu będą ponownie wlewane i że treść zachowa
odpowiednią kolejność, czytelnicy będą więc mogli przeczytać wątek zajmujący kilka różnych stron i łamów, nie
rozpraszani wtrętami z innych wątków. Kolejność czytania zależy od drzewa struktury, które można zmienić na
panelu Struktura.
Nagłówki i łamy (na górze) są ponownie wlewane w logicznym porządku czytania (na dole).
Zobacz także
`Zmiana kolejności na panelu Struktura' na stronie 606
Wprowadzanie struktury w plikach Adobe PDF

Jeżeli podczas eksportowania pliku na format Adobe PDF zaznaczy się opcję Utwórz PDF oznakowany (dostępną w
panelu Ogólne okna dialogowego Eksport Adobe PDF), to eksportowane strony zostaną automatycznie opatrzone
zestawem znaczników strukturalnych, opisujących zawartość i identyfikujących takie elementy strony, jak nagłówki,
wątki i ilustracje. Paleta Znaczniki w programie InDesign umożliwia dodanie kolejnych znaczników lub
zmodyfikowanie istniejących przed wyeksportowaniem pliku. Wprowadzone zmiany pojawiają się na panelu
Struktura (Widok > Struktura > Pokaż strukturę).
Dodając znaczniki do dokumentu InDesign przed jego wyeksportowaniem można zwiększyć dostępność i
możliwości ponownego wykorzystania dokumentów Adobe PDF. Jeżeli dokument PDF nie zawiera znaczników, to
program Adobe Reader lub Acrobat próbuje oznakować go automatycznie, gdy użytkownik czyta lub ponownie
wlewa tekst. Jednak rezultaty takiego znakowania mogą być niezadowalające. Jeżeli wyeksportowany plik Adobe
PDF nie przynosi zadowalających rezultatów, można zmodyfikować jego strukturę znaczników, posługując się
narzędziami programu Adobe 6.0 Professional i nowszych wersji. Najbardziej zaawansowane narzędzia zapewnia
wersja Acrobat 7.0 Professional.
Znaczniki nadane w celu wyeksportowania dokumentu do pliku PDF nie sterują tym, które elementy treści są
eksportowane, tak jak ma to miejsce w przypadku eksportu XML. Znaczniki takie podają natomiast programowi
Acrobat więcej informacji o strukturze treści dokumentu.
Zalety stosowania znaczników

Wprowadzenie znaczników do dokumentu przed wyeksportowaniem go na format PDF umożliwia:
• Przypisanie nazw stylów akapitowych InDesign do stylów akapitowych Adobe PDF wyznaczanych znacznikami
Acrobat. Pozwala to na stworzenie elastycznego pliku PDF, który będzie można wyświetlać na urządzeniach
kieszonkowych i innych mediach. (Zobacz Àby automatycznie oznakować zawartość' na stronie 653.)
• Oznaczać i ukrywać znaczniki drukarskie, tekst i obrazki, tak aby nie pojawiały się one po zmianie przepływu
dokumentu w programie Acrobat. Na przykład, oznakowanie elementu strony znacznikiem Artifact spowoduje,
że nie będzie on wyświetlany po zmianie przepływu zawartości oznakowanego dokumentu Adobe PDF w celu
wyświetlenia go na urządzeniu kieszonkowym, małym wyświetlaczu albo monitorze z dużym powiększeniem.
• Dodawanie do rysunków tekstu alternatywnego, który może zostać odczytany na głos dla użytkowników
niewidomych przez oprogramowanie czytające z ekranu.
• Zastępowanie liter graficznych, np. ozdobnych inicjałów, czytelnymi literami.
• Określanie tytułu zestawu artykułów oraz grupowanie wątków i rysunków w artykuły.
• Porządkowanie wątków i rysunków w kolejności czytania.
• Rozpoznawanie tabel, sformatowanych list i spisów treści. Rozpoznawanie bloków zawartości przynależnych do
różnych wątków.
• Dołączanie informacji o formatowaniu tekstu, takie jak wartości Unicode dla znaków, rodzaj odstępów między
wyrazami oraz dywizy miękkie i twarde.
Informacje o tym, w jak ustrukturalizowane dokumenty PDF ułatwiają ponowne wykorzystanie treści można
znaleźć w części `W jaki sposób znaczniki wpływają na możliwości powtórnego wykorzystania oraz na ułatwienia
dostępności.' na stronie 601.
Zobacz także
Àby nadać znaczniki elementom stron' na stronie 605
Àby korzystać z panelu Struktura' na stronie 658
Ìkony panelu Struktura' na stronie 658
`Znakowanie dokumentów w języku XML' na stronie 653
Aby automatycznie oznakować ramki tekstowe i graficzne

Po wybraniu polecenia Dodaj nieoznaczone obiekty, program InDesign dodaje odpowiednie znaczniki do palety
Znaczniki, a także nadaje pewnym nieoznakowanym elementom strony znaczniki Story (wątek) i Figure (rysunek).
Znacznik Story stosowany jest do wszystkich nieoznakowanych ramek tekstowych, a znacznik Figure do każdego
nieoznakowanego elementu graficznego. Później można ręcznie dodać inne znaczniki do sekcji tekstu.
Automatyczne oznakowanie elementów strony nie gwarantuje jednak, że zostaną one odpowiednio
ustrukturalizowane w eksportowanym pliku PDF.
1 Wybrać polecenie Okno > Znaczniki aby wyświetlić paletę Znaczniki.
2 Wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż strukturę, aby wyświetlić panel Struktura, który pojawi się po
lewej stronie okna dokumentu.
3 Wybrać polecenie Dodaj nieoznaczone obiekty z menu panelu Struktura.
Znaczniki na panelu Struktura i na palecie Znaczniki
Aby nadać znaczniki elementom stron

1 Wybrać polecenie Okno > Znaczniki aby wyświetlić paletę Znaczniki.
2 Wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż strukturę, aby wyświetlić panel Struktura, który pojawi się po
lewej stronie okna dokumentu.
3 Wybrać polecenie Dodaj nieoznaczone obiekty z menu panelu Struktura.
4 Zaznaczyć element strony w dokumencie.
5 Zaznaczyć znacznik na palecie Znaczniki. Oto kilka sugestii wykorzystania niektórych zaimportowanych
znaczników:
Artifact (artefakt) Znacznik Artifact umożliwia ukrywanie elementów strony, takich jak numery stron i
niepotrzebne obiekty, przy wyświetlaniu wyeksportowanego dokumentu PDF w trybie Przepływ. Tryb ten wyświetla
tylko elementy oznakowane. Więcej informacji można znaleźć w dokumentacji programu Adobe Acrobat. Jest to
funkcja szczególnie przydatna przy wyświetlaniu plików PDF na urządzeniach kieszonkowych lub innych
czytnikach PDF.
Cell (komórka) Znacznik stosowany do komórek w tabeli. Więcej informacji o znakowaniu eksportowanych tabel
można znaleźć w części Àby dodać znaczniki do tekstu w tabelach' na stronie 655.
Figure (rysunek) Ten znacznik stosuje się do grafiki umieszczonej. Po wybraniu polecenia Dodaj nieoznaczone
obiekty program InDesign nadaje znacznik Figure wszystkim nieoznakowanym elementom graficznym
umieszczonym w dokumencie.
Znaczniki akapitowe (P, H, H1–H6) Te znaczniki nie mają wpływu na sposób wyświetlania wyeksportowanego pliku
PDF w trybie Przepływ. Mogą być one jednak przydatne przy eksportowaniu pliku PDF na format HTML.
Story (wątek) Ten znacznik stosuje się do wątków. Po wybraniu polecenia Dodaj nieoznaczone obiekty program
InDesign nadaje znacznik Story wszystkim nieoznakowanym ramkom tekstowym. Załóżmy na przykład, że
dokument InDesign został sformatowany przy użyciu trzech stylów akapitowych: Head1, Head2 oraz Body.
Najpierw przypiszemy te style akapitowe odpowiednio do znaczników H1, H2 i P. Teraz wyeksportujemy dokument
do pliku PDF. Po wyeksportowaniu dokumentu PDF na format HTML lub XML w programie Acrobat, akapity
oznakowane znacznikami H1, H2 i P zostaną odpowiednio wyświetlone w przeglądarce internetowej (np. styl H1 –
duże, pogrubione litery). Informacje o eksportowaniu dokumentów PDF na format HTML lub XML można znaleźć
w dokumentacji programu Adobe Acrobat.
Zobacz także
Àby automatycznie oznakować zawartość' na stronie 653
Przypisywanie obrazkom etykiet przeznaczonych dla oprogramowania czytającego

na głos z ekranu
Oprogramowanie czytające na głos z ekranu może opisywać elementy graficzne, które ilustrują ważne pojęcia w
dokumencie. W tym celu jednak trzeba przypisać do nich opisy. Czytniki ekranowe nie rozpoznają bowiem ilustracji
i elementów multimedialnych, jeżeli w ich znacznikach nie wprowadzono tekstu alternatywnego.
Atrybut Alt umożliwia tworzenie tekstu alternatywnego, który jest odczytywany "zamiast" obrazka. Na przykład,
zamiast obrazka motyla z pliku PDF pojawia się tekst „Obrazek motyla”.
Atrybut ActualText ma działanie podobne do atrybutu Alt, ponieważ pojawia się zamiast obrazka. Atrybut ten
umożliwia zastąpienie obrazka wchodzącego w skład słowa, np. wyszukanej grafiki inicjału. W tym przykładzie
atrybut ActualText pozwoli na odczytanie inicjału jako części słowa.
Podczas eksportowania dokumentu do pliku PDF wartości atrybutów Alt i ActualText są zachowywane w
wynikowym pliku PDF i będą widoczne w programie Acrobat 6.0 i nowszych wersjach. Tekst alternatywny może
zostać wykorzystany przy zapisywaniu pliku PDF z programu Acrobat w formacie HTML lub XML. Więcej
informacji można znaleźć w dokumentacji programu Adobe Acrobat.
Aby nadać obrazkowi atrybuty Alt lub ActualText

1 Jeżeli to konieczne, wybrać polecenie Widok > Pokaż strukturę, aby wyświetlić panel Struktura. Następnie wybrać
polecenie Okno > Znaczniki, aby wyświetlić paletę Znaczniki.
2 Aby obrazek został oznakowany jako Figure, należy zaznaczyć obrazek, a następnie wybrać znacznik Figure z
palety Znaczniki.
3 Zaznaczyć element Figure na panelu Struktura, a następnie wybrać polecenie Nowy atrybut z menu panelu
Struktura.
4 W polu Nazwa wpisać Alt lub ActualText (funkcja rozróżnia wielkość liter).
5 W polu Wartość wpisać tekst, który będzie się pojawiać zamiast obrazka.
Zmiana kolejności na panelu Struktura

Na panelu Struktura można zmienić kolejność elementów na stronie, przeciągając elementy struktury na nowe
miejsce w hierarchii. Zmiany kolejności elementów wprowadzone na panelu Struktura zostaną uwzględnione w
pliku Adobe PDF. Kolejność elementów na panelu Struktura jest użyteczna przy zapisywaniu pliku PDF z programu
Acrobat w formacie HTML lub XML. Informacje o zmianie kolejności na stronie można znaleźć w części Àby
zmienić ułożenie elementów' na stronie 659.
Aby zgrupować elementy strony w element Article (artykuł)

Za pomocą panelu Struktura można grupować logicznie elementy stron, łącząc je w element Article (artykuł). Na
przykład, w przypadku zbioru wątków ciągnących się przez wiele stron można utworzyć element macierzysty, który
będzie zawierał te wątki w jednej grupie. Nazywa się je elementami strukturalnymi. Pogrupowanym artykułom
można również nadawać nazwy.
Uwaga: Nie można oznakować zgrupowanych elementów strony (obiektów).
• Aby zgrupować elementy strony, wybrać polecenie Nowy element z menu panelu Struktura, wybrać element
Article na palecie Znaczniki, a następnie przeciągnąć elementy strony pod element Article na panelu Struktura.
• Aby nadać nazwę zgrupowanym pozycjom, kliknąć element Article na panelu Struktura prawym przyciskiem
myszy i wybrać polecenie Nowy atrybut. W polu Nazwa wpisać Title. W polu Wartość wpisać pożądaną nazwę
artykułu.
Zobacz także
Àby dodać element do struktury' na stronie 660
608
Rozdział 23: Tworzenie interaktywnych

plików PDF
Funkcje interaktywne
Informacje o funkcjach interaktywnych
InDesign oferuje liczne funkcje interaktywne, które ułatwiają tworzenie multimedialnych książek elektronicznych,
formularzy oraz innych dokumentów PDF. Dzięki poleceniu Pakiet dla programu GoLive, funkcje interaktywne
mogą również wzbogacić odbiór multimedialnych treści GoLive.
• Hiperłącza umożliwiają przeskakiwanie do innego miejsca w wyeksportowanym dokumencie PDF albo innych
dokumentach wyeksportowanych z programu InDesign.
• Nawigację w dokumencie ułatwia dodanie zakładek, które będą się pojawiały na panelu Zakładki w programie
Acrobat.
• InDesign umożliwia dodawanie filmów i plików dźwiękowych, które można odtwarzać z dokumentu PDF.
• Ponadto można utworzyć przyciski, które będą wykonywały takie zadania, jak przechodzenie na konkretną
stronę, otwieranie pliku lub odtwarzanie filmu.
Zobacz także
Ìnformacje o hiperłączach' na stronie 609
`Tworzenie przycisków' na stronie 619
Wybór odpowiedniego formatu Acrobat dla plików multimedialnych

Podczas eksportowania dokumentu InDesign do pliku PDF (Portable Document Format) można wybrać wersję PDF
1.3 (Acrobat 4), PDF 1.4 (Acrobat 5), PDF 1.5 (Acrobat 6) lub PDF 1.6 (Acrobat 7). Wersja formatu PDF decyduje
o tym, jakie opcje interaktywne będą dostępne. Przy eksportowaniu pliku należy wziąć pod uwagę następujące
ograniczenia:
Przy eksporcie na PDF 1.3/1.4:

• Filmy i plakaty dźwiękowe w kolorze innym niż RGB nie będą widoczne w wyeksportowanym dokumencie PDF.
• Filmy SWF i MPEG nie będą mogły być odtwarzane w wyeksportowanym dokumencie PDF.
• Ścieżki odcinania zastosowane do filmów lub plakatów dźwiękowych nie pojawiają się w wyeksportowanym
dokumencie PDF. Plakaty są skalowane do rozmiaru elementu strony zajmowanego przez film.
• Nie można osadzać filmów.
• Nie można przyłączać dźwięków.
Przy eksporcie na PDF 1.5 lub 1.6

Podczas eksportowania na format PDF program wybiera QuickTime jako preferowany odtwarzacz. Aby zmienić
preferowany odtwarzacz, trzeba przeedytować wygenerowany plik w programie Acrobat 6 lub Acrobat 7.
Przy eksporcie na inne wersje PDF

• Ramki multimedialne o kształcie innym niż prostokątny nie będą wyświetlane w wyeksportowanym dokumencie
PDF.
• Hiperłącza zastosowane do filmów, dźwięków, lub przycisków nie będą aktywne w wyeksportowanym
dokumencie PDF.
• Obrócone lub pochylone filmy i plakaty nie będą wyświetlane w wyeksportowanym dokumencie PDF.
• Nie są obsługiwane maski zastosowane do ramek filmów albo plakatów.
Zobacz także
Èksportowanie na format Adobe PDF' na stronie 582
Hiperłącza
Informacje o hiperłączach
Hiperłącza tworzy się po to, by po wyeksportowaniu dokumentu do formatu Adobe PDF, czytelnik mógł
przeskakiwać do innych punktów w tym samym dokumencie, do innych dokumentów elektronicznych lub do
innych stron internetowych.
Aby utworzyć hiperłącze do pewnego miejsca w tekście lub do strony z określonymi ustawieniami wyświetlania,
należy najpierw utworzyć cel, a następnie hiperłącze kierujące do tego miejsca. Nie trzeba tworzyć celów dla
hiperłączy, które kierują do nienazwanej strony albo do adresu URL.
ródło to tekst, ramka tekstowa lub ramka graficzna, z których utworzono hiperłącze. Cel to adres URL, miejsce w
tekście lub strona, do której przenosi hiperłącze. Jedno źródło może prowadzić tylko do jednego celu, ale jeden cel
może mieć wiele źródeł, które do niego prowadzą.
Hiperłącza
A. Zródło hiperłącza B. Lista hiperłączy
Zobacz także
Àby utworzyć hiperłącze' na stronie 610
Àby dodać automatyczny numer strony przeskoku' na stronie 206
Aby utworzyć hiperłącze

1 Jeżeli to konieczne, utworzyć cel hiperłącza. (Zobacz Ìnformacje o celach hiperłączy' na stronie 611.)
2 Zaznaczyć tekst lub grafikę, które będą źródłem hiperłącza.
3 Wybrać polecenie Okno > Interaktywny > Hiperłącza, aby wyświetlić paletę Hiperłącza.
4 Wybrać polecenie Nowe hiperłącze z menu palety Hiperłącza lub nacisnąć przycisk tworzenia nowego hiperłącza
na dole palety Hiperłącza.
5 W polu Nazwa wpisać nazwę hiperłącza. Wpisana tu nazwa pojawi się na palecie Hiperłącza.
6 W polu Dokument wybrać dokument zawierający cel, do którego ma prowadzić hiperłącze. Wyskakujące menu
wymienia wszystkie otwarte dokumenty, które zostały zapisane. Jeżeli potrzebny dokument nie jest otwarty, należy
wybrać z rozwijanego menu opcję Przeglądaj, odszukać odpowiedni plik, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
7 W polu Typ wybrać pozycję Strona, Zakotwiczenie tekstu lub URL, aby wyświetlić cele dostępne dla tej kategorii.
Aby wyświetlić wszystkie cele, wybrać opcję Wszystkie typy.
8 W polu Nazwa (pod sekcją Cel) wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby utworzyć hiperłącze do skonfigurowanego wcześniej celu, wybrać nazwę tego celu.
• Aby utworzyć hiperłącze do nienazwanego celu, wybrać pozycję Nienazwany. Jeżeli w menu Typ wybrano pozycję
Strona, należy określić numer strony i ustawienia powiększania. Jeżeli w menu Typ wybrano URL, należy podać
adres URL, który ma wywoływać hiperłącze.
• Wybrać opcję Brak, aby utworzyć hiperłącze bez celu.
9 Aby określić wygląd hiperłącza w programie InDesign i w wyeksportowanym pliku PDF, wykonać następujące
czynności, a następnie nacisnąć przycisk OK:
• W polu Typ wybrać opcję Prostokąt widoczny lub Prostokąt niewidoczny.
• W polu Podświetlenie wybrać opcję Kontra, Kontur, Wcięcie lub Brak. Opcje te decydują o wyglądzie hiperłącza
w wyeksportowanym pliku PDF.
• W polu Kolor wybrać kolor dla ramki wokół hiperłącza.
• W polu Szerokość wybrać opcję Cienka, Średnia lub Gruba, aby określić grubość ramki wokół hiperłącza.
• W sekcji Styl wybrać Jednolity lub Kreskowany, aby określić wygląd prostokąta otaczającego hiperłącze.
Aby wyświetlić lub ukryć hiperłącza, wybrać polecenie Widok > Pokaż hiperłącza lub Ukryj hiperłącza.
Uwaga: Aby hiperłącza były umieszczane w eksportowanych plikach Adobe PDF, należy zaznaczyć opcję Dołącz
hiperłącza w oknie dialogowym Eksport PDF.
Zobacz także
Ìnformacje o celach hiperłączy' na stronie 611
Aby utworzyć hiperłącze z adresu URL

1 Wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć adres URL (np. http://www.adobe.com) wpisany uprzednio w dokumencie.
2 Wybrać polecenie Nowe hiperłącze z adresu URL z menu palety Hiperłącza.
Informacje o celach hiperłączy

Przed utworzeniem hiperłącza konieczne jest niekiedy skonfigurowanie celu, do którego będzie ono prowadziło.
InDesign obsługuje trzy rodzaje celów hiperłączy:
• Docelowa strona dokumentu. Po utworzeniu celu w postaci strony można określić skalę powiększenia dla niej.
• Zakotwiczenie w tekście, który może być dowolnym zaznaczonym tekstem lub pozycją punktu wstawiania w
dokumencie.
• Adres URL, który wskazuje położenie zasobów w Internecie, np. strony WWW, filmu lub pliku PDF. Nazwa
docelowa URL musi stanowić poprawny adres internetowy. Gdy użytkownik kliknie na hiperłączu do adresu
URL, uruchomiona zostanie domyślna przeglądarka, która wyświetli ten adres.
Uwaga: Cele hiperłączy nie pojawiają się na palecie Hiperłącza; są one widoczne w sekcji Cel w oknie dialogowym Nowe
hiperłącze.
Aby skonfigurować stronę jako cel

Hiperłącze można skierować do nienazwanej strony, nie tworząc najpierw celu. Jednak tworząc cel w postaci strony,
można określić skalę powiększenia i ustawić opcje wyświetlania tej strony.
2 Wybrać polecenie Nowy cel hiperłącza z menu palety Hiperłącza.
3 Z menu Typ wybrać opcję Strona.
4 W polu Nazwa wpisać nazwę strony docelowej. Aby automatycznie użyć jako nazwy numeru strony, należy
wybrać opcję Nazwa z numerem strony.
5 W polu Strona określić numer strony, do której ma kierować hiperłącze. (Jeżeli wybrano opcję Nazwa z numerem
strony, to opcja Nazwa zostanie automatycznie uaktualniona.)
6 Wykonać jedną z następujących czynności w sekcji Ustawienia powiększenia, aby wybrać stan widoku strony, do
której prowadzi hiperłącze. Następnie nacisnąć przycisk OK:
• Zaznaczyć opcję Stały, aby wyświetlać poziom powiększenia i położenie na stronie, które były aktywne w
momencie utworzenia łącza.
• Zaznaczyć opcję Dopasuj widok, aby wyświetlić jako cel widoczną część bieżącej strony.
• Zaznaczyć opcję Dopasuj do okna, aby wyświetlić całą bieżącą stronę w oknie docelowym.
• Zaznaczyć opcję Dopasuj szerokość lub Dopasuj wysokość, aby wyświetlić w oknie docelowym całą szerokość lub
wysokość bieżącej strony.
• Zaznaczyć opcję Dopasuj widoczne, aby wyświetlić stronę w taki sposób, że tekst i grafika będą mieściły się w
szerokości okna. Na ogół oznacza to, że nie zostaną wyświetlone marginesy.
• Zaznaczyć opcję Odziedzicz powiększenie, aby wyświetlić okno docelowe na tym samym poziomie powiększenia,
z jakiego użytkownik korzystał w momencie kliknięcia hiperłącza.
Aby skonfigurować zakotwiczenie w tekście jako cel

2 Wybrać narzędzie Tekst, aby umieścić punkt wstawiania w odpowiednim miejscu w dokumencie, lub zaznaczyć
zakres tekstu, który ma się stać zakotwiczeniem. Nie można skonfigurować zakotwiczenia w tekście na stronie
wzorcowej.
4 Wybrać polecenie Zakotwiczenie tekstu z rozwijanego menu Typ.
5 Wpisać nazwę dla celu, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby skonfigurować adres URL jako cel

3 Wybrać polecenie URL z wyskakującego menu Typ.
4 Wpisać lub wkleić adres URL, taki jak np. http://www.adobe.com. Można użyć dowolnego poprawnego protokołu
internetowego: http://, file://, ftp:// lub mailto://.
5 Wpisać nazwę dla docelowego adresu URL, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Z adresu URL wpisanego w dokumencie można utworzyć hiperłącze bez potrzeby wcześniejszego tworzenia celu.
Aby wyedytować lub usunąć cel

1 Otworzyć dokument, w którym występuje cel.
2 Wybrać polecenie Opcje celu hiperłącza z menu palety Hiperłącza.
3 W polu Cel wybrać nazwę celu do edycji.
• Nacisnąć przycisk Edycja, a następnie wprowadzić odpowiednie zmiany w celu hiperłącza.
• Nacisnąć przycisk Usuń, aby usunąć cel hiperłącza.
5 Po zakończeniu edycji lub usuwania celów nacisnąć przycisk OK.
Aby wyedytować lub usunąć hiperłącze

• Dwukrotnie kliknąć nazwę hiperłącza do edycji na palecie Hiperłącza. Dokonać odpowiednich zmian w
hiperłączu, a następnie nacisnąć przycisk OK.
• Aby usunąć hiperłącze, zaznaczyć pozycje do usunięcia na palecie Hiperłącza, a następnie nacisnąć przycisk Usuń
na dole tej palety.
Po usunięciu hiperłącza źródłowy tekst lub grafika pozostają na miejscu.
Aby zresetować hiperłącze

1 Zaznaczyć zakres tekstu, ramkę tekstową lub ramkę graficzną, które będą pełniły rolę nowego źródła hiperłącza.
2 Zaznaczyć hiperłącze na palecie Hiperłącza.
3 Wybrać polecenie Wyzeruj hiperłącze z menu palety Hiperłącza.
Aby uaktualnić hiperłącza do dokumentów zewnętrznych, wybrać polecenie Uaktualnij hiperłącze z menu palety
Hiperłącza.
Aby przejść do źródła lub zakotwiczenia hiperłącza

• Aby odszukać hiperłącze, zaznaczyć pozycję do wyszukania na palecie Hiperłącza. Wybrać polecenie Idź do
źródła z menu palety Hiperłącza. Tekst lub ramka zostaną zaznaczone.
• Aby odszukać cel hiperłącza, zaznaczyć pozycję do wyszukania na palecie Hiperłącza. Wybrać polecenie Idź do
celu z menu palety Hiperłącza.
Jeżeli celem tego hiperłącza jest adres URL, InDesign uruchomi lub otworzy przeglądarkę Internetu, aby za jej
pomocą wyświetlić docelowy adres. Jeżeli celem hiperłącza jest zakotwiczenie w tekście lub strona, InDesign
przejdzie do tego miejsca.
Zakładki
Informacje o zakładkach
Zakładka to typ łącza tekstowego, które ułatwia nawigację po dokumencie wyeksportowanym do formatu Adobe
PDF. Zakładki utworzone w dokumencie InDesign pojawiają się na panelu Zakładki po lewej stronie okna programu
Acrobat lub Adobe Reader. Każda zakładka prowadzi do strony, tekstu lub obrazka w dokumencie.
Pozycje z wygenerowanego spisu treści są automatycznie dodawane do palety Zakładki. Zakładki umożliwiają także
dalsze dostosowanie dokumentu, co pozwala kierować uwagę czytelnika lub ułatwiać nawigację.
Zobacz także
Ìnformacje o spisach treści' na stronie 373
Aby utworzyć nową zakładkę

Zakładki można dodawać w celu kierowania uwagi czytelnika, oznaczania miejsca w dokumencie, do którego chce
się powrócić, albo do przechodzenia do konkretnego punktu dokumentu.
1 Wybrać polecenie Okno > Interaktywny > Zakładki, aby wyświetlić paletę Zakładki.
2 Kliknąć zakładkę, pod którą ma zostać umieszczona nowa zakładka. Jeżeli nie zaznaczy się żadnej zakładki, to
nowa zakładka zostanie automatycznie umieszczona na końcu listy.
3 Wykonać jedną z następujących czynności, aby wybrać miejsce, do którego będzie prowadzić zakładka:
• Kliknąć punktem wstawiania w tekście.
• Zaznaczyć tekst. (Tekst zaznaczony staje się domyślnie etykietą zakładki.)
• Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć grafikę.
• Dwukrotnie kliknąć jedną ze stron na palecie Strony, aby wyświetlić ją w oknie dokumentu.
4 Wykonać jedną z następujących czynności, aby utworzyć zakładkę:
• Kliknąć na ikonę Nowa na palecie Zakładki.
• Wybrać polecenie Nowa zakładka z menu palety.
Uwaga: Po uaktualnieniu spisu treści zakładki są ponownie sortowane. Wszystkie zakładki własne znajdą się na końcu
listy.
Aby zmienić nazwę zakładki

❖ Kliknąć zakładkę na palecie Zakładki i wybrać polecenie Zmień nazwę zakładki z menu palety.
Aby usunąć zakładkę

❖ Kliknąć zakładkę na palecie Zakładki i wybrać polecenie Usuń zakładkę z menu palety.
Aby układać, grupować i sortować zakładki

Listę zakładek można zagnieżdżać, wskazując na zależności między tematami. Zagnieżdżanie tworzy relację między
elementem macierzystym a potomnym. Taką hierarchiczną listę można stosownie do potrzeb rozwijać lub zwijać.
Zmiana kolejności zagnieżdżonych zakładek nie wpływa na wygląd samego dokumentu.
• Aby rozwinąć lub zwinąć hierarchię zakładek, kliknąć na trójkącie obok ikony zakładki. W ten sposób można
pokazać lub ukryć wszystkie związane z nią zakładki potomne.
• Aby zagnieździć zakładkę pod inną zakładką, zaznaczyć zakładkę lub zakres zakładek do zagnieżdżenia, a
następnie przeciągnąć ich ikony na zakładkę macierzystą. Zwolnić zakładkę.
Przeciągnięte zakładki zostaną zagnieżdżone pod zakładką macierzystą. Jednak sama strona pozostanie na swoim
miejscu w dokumencie.
Paleta Zakładki pokazująca zakładki potomne zagnieżdżone pod zakładką macierzystą
• Aby przenieść zakładkę z pozycji zagnieżdżonej, zaznaczyć zakładkę lub zakres zakładek, które mają zostać
przeniesione. Przeciągnąć zaznaczone ikony na dół i na lewo od zakładki macierzystej. Pojawi się czarny pasek
wskazujący, gdzie zakładki zostaną przeniesione. Zwolnić zakładkę.
• Aby zmienić kolejność zakładek, zaznaczyć zakładkę i przenieść ją na nowe miejsce. Pojawi się czarny pasek
wskazujący, gdzie zakładka zostanie przeniesiona.
• Aby posortować zakładki, wybrać polecenie Sortuj zakładki z menu palety Zakładki. Zakładki pojawiają się w tej
samej kolejności, co strony, do których prowadzą.
Filmy i pliki dźwiękowe

Informacje o filmach i plikach dźwiękowych
Do dokumentu można dodawać filmy i pliki dźwiękowe, albo przyłączać strumieniowe pliki wideo z Internetu.
Plików multimedialnych nie można odtwarzać bezpośrednio w układzie programu InDesign, jest to jednak możliwe
po wyeksportowaniu dokumentu do formatu Adobe PDF, po eksporcie w formacie XML i zmianie przeznaczenia
znaczników, albo po użyciu funkcji Pakiet dla programu GoLive.
Do pracy z filmami w InDesign niezbędny jest program QuickTime 6.0 lub nowsza wersja. Do dokumentu można
dodawać filmy w formacie QuickTime, AVI, MPEG i SWF oraz pliki dźwiękowe w formatach WAV, AIF oraz AU.
Podczas pracy należy monitorować pliki multimedialne dodawane do dokumentu InDesign. Jeżeli po dodaniu do
dokumentu plik multimedialny zostanie przeniesiony, należy odtworzyć łącze do niego, używając palety Łącza. Gdy
wysyła się dokument InDesign do innej osoby, trzeba wysłać także wszystkie dodane do niego pliki multimedialne.
Za pomocą palety Łącza nie można osadzić pliku multimedialnego w dokumencie InDesign. Pliki multimedialne
można jednak osadzać w eksportowanych dokumentach PDF.
Uwaga: Aby inni użytkownicy mogli odtwarzać multimedia z dokumentu PDF, muszą dysponować programem
Acrobat 6.x do odtwarzania filmów MPEG i SWF, albo programem Acrobat 5.0 lub nowszą wersją do odtwarzania
filmów QuickTime i AVI.
Zobacz także
`Wybór odpowiedniego formatu Acrobat dla plików multimedialnych' na stronie 608
Aby dodać do dokumentu filmy lub pliki dźwiękowe

• Wybrać polecenie Plik > Umieść, a następnie dwukrotnie kliknąć nazwę filmu lub pliku dźwiękowego. Kliknąć w
miejscu, gdzie ma się pojawić film. (Jeżeli przeciągnie się, tworząc ramkę multimedialną, to granice filmu mogą
zostać przycięte lub przechylone.)
• Przeciągnąć plik multimedialny z Eksploratora (Windows) lub Findera (Mac OS) do dokumentu.
• Aby przekonwertować ramkę na obiekt multimedialny, zaznaczyć ramkę i wybrać polecenie Obiekt >
Interaktywny > Opcje filmu lub Opcje dźwięku. Spowoduje to utworzenie pustej ramki filmowej lub dźwiękowej.
Po dodaniu filmu tą metodą, można wybrać polecenie Obiekt > Dopasowanie > Dopasuj ramkę do zawartości,
aby ramka była tej samej wielkości, co film.)
2 Aby zmienić ustawienia, należy dwukrotnie kliknąć plakat pojawiający się w ramce. (Zobacz Àby zmienić opcje
filmu' na stronie 616 or Àby zmienić opcje dźwięku' na stronie 617.)
3 Wyeksportować dokument do formatu Adobe PDF. Należy przy tym pamiętać o włączeniu opcji Elementy
interaktywne w oknie Eksport Adobe PDF.
Zaznaczyć opcję Elementy interaktywne, aby można było odtwarzać multimedia w dokumencie PDF.
Po umieszczeniu w dokumencie filmu lub pliku dźwiękowego, obiekt multimedialny wstawiany jest w ramkę. Obiekt
ten zawiera łącze do pliku multimedialnego. Rozmiar obiektu multimedialnego można zmieniać, sterując wielkością
obszaru odtwarzania.
Aby wyświetlić podgląd pliku multimedialnego, należy przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i
dwukrotnie kliknąć obiekt filmowy lub dźwiękowy narzędziem Zaznaczenie.
Zobacz także
`Zmiana rozmiaru obiektów i ramek filmowych' na stronie 619
Aby utworzyć łącze do pliku w Internecie

Obiekty mogą być połączone z adresem URL w Internecie, z którego można odtwarzać strumieniowy plik
multimedialny. Po wyeksportowaniu dokumentu do Adobe PDF lub innego formatu, kliknięcie na obiekcie
spowoduje odtworzenie filmu, o ile dostępne będzie połączenie z Internetem.
1 Jeżeli to konieczne, narysować prostokąt, który posłuży jako obszar odtwarzania. Później do tej ramki można
będzie dodać plakat.
2 Zaznaczyć obiekt i wybrać polecenie Obiekt > Interaktywny > Opcje filmu.
3 Nacisnąć przycisk Podaj URL, a następnie wpisać lub wkleić adres URL.
4 Nacisnąć przycisk Zweryfikuj URL i rozmiar filmu, aby sprawdzić, czy adres URL jest poprawny. (Niezbędne jest
do tego połączenie z Internetem).
5 Określić pozostałe opcje, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
Àby zmienić opcje filmu' na stronie 616
Aby zmienić opcje filmu

1 Wybrać narzędzie Zaznaczenie i dwukrotnie kliknąć na obszarze odtwarzania filmu albo zaznaczyć obiekt
filmowy. Następnie wybrać polecenie Obiekt > Interaktywny > Opcje filmu.
2 Wpisać opis, który będzie się pojawiać w przypadku, gdy Acrobat nie będzie mógł odtworzyć filmu. Opis ten pełni
również rolę tekstu alternatywnego dla użytkowników niewidomych i słabo widzących.
3 Aby wybrać inny plik filmowy, nacisnąć przycisk Przeglądaj obok pola Wybierz plik, a następnie dwukrotnie
kliknąć nazwę nowego pliku.
4 Aby osadzić plik w dokumencie PDF, zaznaczyć opcję Osadź film w pliku PDF. Osadzenie pliku multimedialnego
zwiększa rozmiar dokumentu PDF, ale sprawia też, że nie trzeba kopiować pliku po to, by udostępnić go innym.
Parametr ten można przesłonić, włączając opcję przyłączania lub osadzania wszystkich plików multimedialnych.
Można też używać indywidualnych ustawień dla każdego obiektu. Do odtwarzania osadzonych filmów niezbędny
jest program Acrobat 6.x lub Adobe Reader 6.x albo ich nowsza wersja. (Zobacz `Wybór odpowiedniego formatu
Acrobat dla plików multimedialnych' na stronie 608.)
5 Aby odtwarzać strumieniowy plik wideo z adresu WWW, należy kliknąć Podaj URL.
6 W polu Plakat określić typ obrazka, który ma się pojawiać w obszarze odtwarzania.
7 Aby określić sposób odtwarzania filmu w programie Acrobat lub Adobe Reader, wykonać jedną z poniższych
czynności i nacisnąć przycisk OK:
• W sekcji Tryb określić, czy film ma być odtwarzany raz i zamykany (jeżeli odtwarzany jest w osobnym oknie),
odtwarzany raz i zostawać otwarty, czy też odtwarzany w pętli.
• Zaznaczyć opcję Odtwórz po zmianie strony, aby odtwarzać film, gdy ktoś przejdzie na stronę dokumentu PDF,
na której znajduje się dany obiekt filmowy.
• Zaznaczyć opcję Pokaż sterowanie podczas odtwarzania, aby wyświetlić panel umożliwiający wstrzymywanie,
odtwarzanie i zatrzymywanie filmu.
• Zaznaczyć opcję Ruchome okno, aby film był odtwarzany w osobnym oknie. Jeżeli zaznaczono tę opcję, należy
podać proporcje i położenie okna na ekranie. Zwiększanie rozmiaru tego ruchomego okna może pogorszyć jakość
obrazu. Rozmiar okna ruchomego oparty jest na rozmiarze oryginalnego filmu, a nie filmu przeskalowanego w
układzie dokumentu.
Zobacz także
Òpcje plakatu' na stronie 618
Aby zmienić opcje dźwięku

1 Wybrać narzędzie Zaznaczenie i dwukrotnie kliknąć na obszarze odtwarzania dźwięku albo zaznaczyć obiekt
dźwiękowy. Następnie wybrać polecenie Obiekt > Interaktywny > Opcje dźwięku.
2 Wpisać opis, który będzie się pojawiać w przypadku, gdy Acrobat nie będzie mógł odtworzyć dźwięku. Opis ten
będzie pełnił również rolę tekstu alternatywnego dla niewidomych i słabo widzących.
3 Aby wybrać inny plik dźwiękowy, nacisnąć przycisk Przeglądaj obok pola Plik, a następnie dwukrotnie kliknąć
nazwę nowego pliku.
4 W polu Plakat określić typ obrazka, który ma się pojawiać w obszarze odtwarzania.
5 Zaznaczyć opcję Odtwórz po zmianie strony, aby odtwarzać dźwięk, gdy ktoś przejdzie na stronę dokumentu
PDF, na której znajduje się dany obiekt dźwiękowy.
6 Zaznaczyć opcję Nie drukuj plakatu, aby wyłączyć drukowanie plakatu z programu InDesign.
7 Aby osadzić plik dźwiękowy w dokumencie PDF, zaznaczyć opcję Osadź dźwięk w pliku PDF. Osadzenie pliku
multimedialnego zwiększa rozmiar dokumentu PDF, ale sprawia też, że nie trzeba kopiować pliku po to, by
udostępnić go innym.
Parametr ten można przesłonić, włączając opcję przyłączania lub osadzania wszystkich plików multimedialnych.
Można też używać indywidualnych ustawień dla każdego obiektu. Programy Acrobat 4 lub 5 mogą odtwarzać
wyłącznie dźwięki osadzone.
Zobacz także
Òpcje plakatu' na stronie 618
Opcje plakatu
Plakat to obrazek reprezentujący obiekt multimedialny. Plakat może być wyświetlany dla każdego filmu lub dźwięku.
Obiekty te mogą również występować bez plakatu. Jeżeli plakat w programie InDesign jest większy niż film, to po
wyeksportowaniu dokumentu do formatu PDF zostanie on przycięty do rozmiaru filmu. Najlepsze rezultaty osiąga
się używając plakatu o tym samym rozmiarze, co film. Rozmiar elementu strony można zmienić za pomocą
narzędzia Skalowanie.
Aby utworzyć plakat, nie można użyć po prostu umieszczonego obrazka. Robi się to wybierając jeden z poniższych
typów plakatu w oknie dialogowym Opcje filmu lub Opcje dźwięku:
Brak Nie wyświetla plakatu dla filmu albo pliku dźwiękowego. Opcja ta jest przydatna wtedy, gdy film lub plik
dźwiękowy nie powinny być widoczne na stronie. Na przykład, plik multimedialny może być odtwarzany tylko po
otwarciu danej strony, albo też pod filmem ma się znajdować bardziej złożona grafika zamiast plakatu.
Standard Wyświetla standardowy plakat filmowy lub dźwiękowy, nie oparty na zawartości pliku.
Aby użyć innego plakatu standardowego należy zapisać obrazek pod nazwą StandardMoviePoster.jpg lub
StandardSoundPoster.jpg i zastąpić nim istniejący plik o tej samej nazwie. (Aby znaleźć istniejące pliki plakatów
można użyć funkcji wyszukiwania dostępnej w systemie operacyjnym.)
Plakat domyślny Wyświetla plakat spakowany razem z filmem. Jeżeli wybrany film nie ma klatki wyznaczonej jako
plakat, to używana jest pierwsza klatka z tego filmu.
Wybierz obrazek jako plakat Umożliwia wybranie obrazka, który będzie służył jako plakat. Aby wybrać obrazek
należy nacisnąć przycisk Przeglądaj, a następnie dwukrotnie kliknąć obrazek, który ma zostać użyty. Jako plakaty
mogą służyć obrazki rastrowe, ale nie grafika wektorowa.
Aby jako plakatu użyć obrazka, można również zaznaczyć ramkę plakatu za pomocą narzędzia Zaznaczenie
bezpośrednie, a następnie wstawić grafikę do ramki, wybierając polecenie Umieść.
Wybierz klatkę z filmu jako plakat Umożliwia wybór dowolnej klatki z filmu, która będzie służyć jako plakat.
Obsługiwane są następujące formaty filmów: AVI, MPEG, MOV oraz SWF. Aby wybrać klatkę, należy przeciągnąć
suwak lub klawisze strzałek, przesuwając film. Odszukać pożądaną klatkę i nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
`Zmiana rozmiaru obiektów i ramek filmowych' na stronie 619
Zmiana rozmiaru obiektów i ramek filmowych

Po dodaniu filmu do programu InDesign, obiekt filmowy i plakat pojawiają się w ramce. Podczas eksportowania na
format PDF, o rozmiarze filmu w docelowym dokumencie decyduje obwiednia obiektu filmowego, a nie rozmiar
ramki czy plakatu.
Najlepsze rezultaty uzyskuje się używając plakatu o tym samym rozmiarze, co film. Jeżeli zastosuje się ścieżkę
odcinania albo zmieni rozmiar obrazka, to wyeksportowany dokument PDF może nie zawierać tych zmian.
Jeżeli dokument PDF ma zawierać obszar odtwarzania z zastosowanym do plakatu wtapianiem albo innymi
efektami, które mogą nie wyeksportować się dobrze, to warto użyć na tym obszarze odtwarzania umieszczonego
obrazka, a następnie umieścić film (bez plakatu) na tym obrazku.
Zmiana rozmiaru obiektu filmowego

A. Plakat B. Obiekt filmowy C. Ramka
Aby zmienić rozmiar obiektu filmowego, plakatu lub ramki

• Aby zmienić rozmiar obiektu filmowego, plakatu i ramki, wybrać narzędzie Skalowanie i przeciągnąć jeden z
uchwytów narożnych (przytrzymanie klawisza Shift umożliwia zachowanie proporcji).
• Aby zmienić tylko rozmiar ramki, wybrać narzędzie Zaznaczanie i przeciągnąć za uchwyt narożny.
• Aby zmienić rozmiar plakatu lub obiektu multimedialnego, wybrać narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie i
zaznaczyć plakat. Następnie wybrać narzędzie Zaznaczenie i przeciągnąć za uchwyt narożny.
Rozmiar plakatu w ramce można również zmienić za pomocą jednego z poleceń dopasowywania (Obiekt >
Dopasowanie).
Przyciski
Tworzenie przycisków
W dokumencie można utworzyć przyciski, które będą wykonywać określone zadania po wyeksportowaniu tego
dokumentu na format PDF. Można np. utworzyć przycisk, który otworzy inną stronę dokumentu PDF albo odegra
film.
Przycisk skonfigurowany do odtwarzania filmu
Po utworzeniu przycisku można:

• Dodać do niego funkcje interaktywności.
• Za pomocą palety Stany dostosować przycisk tak, by zmieniał wygląd w reakcji na różne sytuacje.
• Ustawić kolejność wybierania przycisków na stronie.
Uwaga: Jeżeli do przycisku przypisze się cel hiperłącza, to hiperłącze to nie będzie funkcjonalne w wyeksportowanym
dokumencie PDF.
Zobacz także
`Wprowadzanie funkcji interaktywnych dla przycisków' na stronie 624
`Zmiana wyglądu stanów przycisku' na stronie 622
Àby ustawić kolejność przechodzenia tabulatorem do przycisków' na stronie 621
Aby utworzyć przycisk

Tworzenie przycisku za pomocą narzędzia Przycisk polega na przeciąganiu w celu zdefiniowania obszaru przycisku.
Można także kliknąć narzędziem, a potem podać wysokość i szerokość w oknie dialogowym.
❖ Wybrać narzędzie Przycisk z paska narzędzi i wykonać jedną z następujących czynności:
• Kliknąć w miejscu, w którym ma się pojawić lewy górny róg przycisku. W pojawiającym się oknie dialogowym
Przycisk podać szerokość i wysokość, a następnie nacisnąć przycisk OK.
• Przeciągnąć narzędziem po obszarze, na którym ma się pojawić przycisk.
Tak jak przy posługiwaniu się innymi narzędziami rysunkowymi Adobe, przy korzystaniu z narzędzia Przycisk
można przytrzymać klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS), aby ograniczyć proporcje do kwadratu, a także
nacisnąć spację, aby przenieść obiekt po rozpoczęciu przeciągania.
Na stronie wzorcowej warto utworzyć przyciski nawigacyjne (np. „Następna strona”, „Poprzednia strona”). W
wyeksportowanym dokumencie PDF przyciski takie pojawią się na wszystkich stronach dokumentu, do których
zastosowano ten wzorzec.
Aby przekonwertować obiekt na przycisk

1 Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć obrazek, kształt lub ramkę tekstową do przekonwertowania.
Nie można natomiast przekonwertować na przycisk filmu, dźwięku ani plakatu.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Interaktywny > Konwertuj na przycisk.
Zobacz także
Àby zmienić wygląd przycisku w zależności od jego stanu' na stronie 622
Aby przekonwertować przycisk na obiekt

1 Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć przycisk.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Interaktywny > Konwertuj z przycisku.
Po wybraniu polecenia Konwertuj z przycisku, zawartość przycisku pozostaje na stronie, ale bez właściwości
przycisku.
Aby zdefiniować właściwości przycisku

• Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć przycisk, a następnie wybrać polecenie Obiekt > Interaktywny >
Opcje przycisku.
• Wybrać narzędzie Zaznaczenie i dwukrotnie kliknąć przycisk. Jeżeli przycisk zawiera tekst, należy dwukrotnie
kliknąć krawędź ramki.
2 Kliknąć kartę Ogólne i wykonać następujące czynności:
• Wpisać opisową nazwę, która odróżni ten przycisk od innych tworzonych przycisków.
• Wpisać opis, który będzie się pojawiał w programie Acrobat po przesunięciu wskaźnika myszy nad ten przycisk.
Opis ten będzie pełnił również rolę tekstu alternatywnego dla niewidomych i słabo widzących.
• Określić, czy przycisk ma być widoczny czy niewidoczny w eksportowanym dokumencie PDF, a także czy przycisk
ma być drukowany. Przycisk można ukryć po to, by wyświetlał się dopiero po najechaniu na niego wskaźnikiem
myszy.
3 Kliknąć kartę Zachowania, określić działania, które mają zajść po uaktywnieniu przycisku, a następnie nacisnąć
przycisk OK.
Zobacz także
Àby tworzyć efekty rollover dla przycisków' na stronie 623
`Wprowadzanie funkcji interaktywnych dla przycisków' na stronie 624
Aby ustawić kolejność przechodzenia tabulatorem do przycisków

Kolejność wybierania decyduje o następnym (lub poprzednim) polu, które zostanie uaktywnione po naciśnięciu
klawisza Tab (lub Shift+Tab) w dokumencie PDF. Kolejność wybierania klawiszem Tab obejmuje przyciski na
warstwach ukrytych, ale nie przyciski na stronach wzorcowych.
1 Przejść na stronę zawierającą przyciski.
2 Wybrać polecenie Obiekt > Interaktywny > Ustaw kolejność tabulatorów.
3 Zaznaczyć każdy przycisk, który ma zostać przeniesiony, po czym przeciągnąć go na nowe miejsce. Można także
posłużyć się przyciskami Przenieś w górę i Przenieś w dół. Po zakończeniu nacisnąć przycisk OK.
Jeżeli w programie Acrobat doda się do strony więcej pól formularzy, to trzeba będzie określić w tym programie
również nową kolejność wybierania.
Zmiana wyglądu stanów przycisku

Tak jak obrazek czy tekst stanowią zawartość ramki tekstowej lub graficznej, wygląd przycisku stanowi zawartość
ramki przycisku. Jednak w przeciwieństwie do innych ramek, ramka przycisku może zawierać kilka obiektów
potomnych, które uaktywniają się dla różnych stanów.
Każdy przycisk może mieć trzy stany: Up (zwolniony), Rollover (uaktywniony) oraz Down (wciśnięty). Stan Up
pojawia się tak długo, dopóki nad przyciskiem nie pojawi się wskaźnik myszy (stan Rollover) lub dopóki użytkownik
nie kliknie przyciskiem myszy na obszarze przycisku (stan Down). Każdy z tych stanów może mieć inny wygląd.
Przy tworzeniu nowego stanu wykorzystywany jest wygląd stanu wybranego w danym momencie. Aby odróżnić ten
stan od innych, można dodać do jego wyglądu tekstu lub obrazek, albo usunąć całą zawartość stanu i dodać nową.
Po przekonwertowaniu obiektu na przycisk, z zawartości obiektu tworzony jest stan Up (zwolniony) dla przycisku.
A B C
Stany przycisków
A. Wskaźnik nie znajduje się nad obszarem przycisku (Up — zwolniony) B. Wskaźnik wkracza w obszar przycisku (Rollover —
uaktywniony) C. Kliknięcie wskaźnikiem (stan Down – wciśnięty)
Aby zmienić wygląd przycisku w zależności od jego stanu

Domyślnie wszystkie utworzone przyciski definiowane są w stanie Up (zwolniony), zawierającym tekst lub obrazek
przycisku. Program umożliwia wybór jednego z gotowych wyglądów lub utworzenie i zdefiniowanie nowych stanów.
1 Wybrać polecenie Okno > Interaktywny > Stany, aby wyświetlić paletę Stany.
2 Wybrać narzędzie Zaznaczenie i zaznaczyć w układzie przycisk, który ma być edytowany.
• Wybrać jedno z gotowych ustawień z menu Wygląd na palecie Stany. Gotowe style ustawień tworzą nieco różne
wyglądy przycisków w stanach Up, Rollover oraz Down.
• Wybrać polecenie Nowy stan z menu palety Stany, aby utworzyć stan Rollover. Wybrać polecenie Nowy stan
jeszcze raz, aby utworzyć stan Down. Jeżeli stany Up, Down i Rollover już istnieją, opcja Nowy stan jest
nieaktywna.
4 Aby zmienić wygląd stanu należy wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby umieścić w stanie plik tekstowy lub obrazek, zaznaczyć ten stan na palecie Stany, a następnie wybrać
polecenie Plik > Umieść lub polecenie Umieść zawartość w stanie z menu palety Stany. Dwukrotnie kliknąć nazwę
pliku zawierającego tekst lub grafikę.
• Aby wkleić obrazek lub ramkę tekstową, skopiować ją do Schowka, zaznaczyć odpowiedni stan na palecie Stany,
a następnie wybrać polecenie Edycja > Wklej do.
• Aby wpisać tekst, zaznaczyć odpowiedni stan na palecie Stany. Wybrać narzędzie Tekst, kliknąć przycisk i wpisać
tekst. W przypadku przycisków przekonwertowanych z innych obiektów, np. umieszczonych obrazków, należy
wybrać polecenie Usuń zawartość ze stanu z menu palety Stany. Nacisnąć przycisk OK, aby usunąć zawartość.
Następnie wybrać narzędzie Tekst, kliknąć przycisk i wpisać tekst.
Tekst można sformatować za pomocą palety Sterowanie. Aby wyśrodkować tekst na przycisku, można użyć okna
dialogowego Opcje ramki tekstowej.
• Aby zmienić obrys i wypełnienie zawartości stanu (np. ramki tekstowej), zaznaczyć ten stan na palecie Stany.
Wybrać narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie i zaznaczyć zawartość przycisku. Kliknąć ikonę obrysu lub
wypełnienia na palecie Próbki i określić, czy obrys ma dotyczyć tekstu, czy ramki. Następnie kliknąć jeden z
kolorów na palecie Próbki. Wygląd przycisku można zmienić także za pomocą palety Obrys lub palety Kolor.
Aby zmienić zawartość stanów przycisku

1 Zaznaczyć stan na palecie Stany.
Stan zaznaczony na palecie Stany decyduje o tym, jaka zawartość pojawia się w ramce przycisku na stronie InDesign.
Zawartość poszczególnych stanów wyświetlają miniaturki na palecie Stany.
• Aby usunąć zawartość stanu, wybrać polecenie Usuń zawartość ze stanu z menu palety Stany.
• Aby dodać do stanu nową zawartość, wybrać polecenie Umieść zawartość w stanie z menu palety Stany.
• Aby wyłączyć stan, nie usuwając go, kliknąć ikonę znaku wyboru obok nazwy stanu. Nieaktywne stany nie są
eksportowane do pliku PDF.
• Aby usunąć stan, nacisnąć przycisk Usuń.
Uwaga: Stanu Up nie można usunąć ani wyłączyć.
Aby tworzyć efekty rollover dla przycisków

Niekiedy warto utworzyć obszar przycisku, który będzie niewidoczny, dopóki nie przesunie się nad niego wskaźnika
myszy. Można to osiągnąć między innymi za pomocą stanu Rollover nadawanego z palety Stany.
1 Utworzyć pierwszy przycisk, który będzie pełnił rolę punktu aktywacji.
2 Utworzyć drugi przycisk, który będzie wyświetlany po najechaniu wskaźnikiem myszy (stan Rollover). Można w
tym celu najpierw umieścić obrazek, a potem przekonwertować go na przycisk.
Można także tworzyć przycisk, który będzie wyświetlał drugi przycisk. Jest to szczególnie użyteczne w sytuacjach,
gdy jeden z przycisków ma pełnić rolę „punktu aktywacji” wyświetlającego większy obrazek, albo obrazek w innym
miejscu. Na przykład, po przesunięciu wskaźnika myszy nad mapą może pojawiać się obrazek przedstawiający
konkretny region. Mapa szczegółowa będzie znikać po odsunięciu wskaźnika myszy od tego regionu.
Przytrzymanie wskaźnika myszy nad punktem aktywnym w wyeksportowanym pliku PDF powoduje wyświetlenie obrazka.
Zobacz także
Àby przekonwertować obiekt na przycisk' na stronie 620
Wprowadzanie funkcji interaktywnych dla przycisków

Program InDesign umożliwia tworzenie i edytowanie efektów interaktywnych oraz zarządzanie nimi. Zachowania
interaktywne stają się funkcjonalne po wyeksportowaniu dokumentu do pliku Adobe PDF. Załóżmy na przykład, że
chcemy utworzyć przycisk powodujący odtwarzanie dźwięku. Plik dźwiękowy umieszczamy w dokumencie
InDesign. Potem tworzymy przycisk, który spowoduje odtworzenie tego dźwięku, gdy zostanie naciśnięty w
dokumencie PDF.
W tym przykładzie kliknięcie przyciskiem myszy jest zdarzeniem, natomiast odtworzenie dźwięku jest sposobem
zachowania.
Ten przycisk skonfigurowano tak, by odtwarzał dźwięk po zwolnieniu przycisku myszy.
Aby utworzyć zachowania interaktywne

Zdarzenia można przypisywać do różnych zdarzeń. Na przykład, po przesunięciu wskaźnika myszy na obszar
przycisku może być odtwarzany dźwięk, a po wciśnięciu i zwolnieniu przycisku myszy – film. Do jednego zdarzenia
można przypisać wiele zachowań. Na przykład, można utworzyć sposób zachowania, który odtwarza film i ustawia
skalę powiększenia na rzeczywistą wielkość.
1 Utworzyć przycisk.
2 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć przycisk. Wybrać polecenie Obiekt >Interaktywny > Opcje
przycisku i kliknąć kartę Zachowania.
3 Wybrać zdarzenie, np. Mouse Up, które będzie decydować o uaktywnieniu zdarzenia.
4 Wybrać sposób zachowania, który ma zachodzić po uaktywnieniu zdarzenia. Określić właściwości sposobu
zachowania.
5 Nacisnąć przycisk Dodaj. Sposób zachowania pojawi się pod zdarzeniem w polu listy w oknie dialogowym Opcje
przycisku.
6 Stosownie do potrzeb dodać kolejne zdarzenia i zachowania. Po zakończeniu nacisnąć przycisk OK.
Przy testowaniu dodawanych zachować należy pamiętać o zaznaczeniu opcji Elementy interaktywne podczas
eksportowania dokumentu na format PDF oraz otwierania pliku PDF w programie Acrobat 6 lub Adobe Reader 6.
Uwaga: Tworząc sposoby zachowania należy pamiętać o naciśnięciu przycisku Dodaj. Jeżeli naciśnie się tylko przycisk
OK, aby zamknąć okno dialogowe, to zdarzenie i sposoby zachowania nie zostaną dodane.
Zobacz także
Àby utworzyć przycisk' na stronie 620
`Typy zdarzeń' na stronie 625
`Typy zachowań' na stronie 626
Aby wyedytować lub usunąć sposób zachowania przycisku

1 Wybrać narzędzie Zaznaczanie i zaznaczyć przycisk. Wybrać polecenie Obiekt > Interaktywny > Opcje
przycisku i kliknąć kartę Zachowania.
• Kliknąć na ikonie trójkąta, aby rozwinąć lub zwinąć zdarzenia w polu listy.
• Wyłączyć zdarzenia i sposoby zachowania, usuwając znak wyboru obok ich nazwy. Wyłączanie zdarzeń i
zachowań jest przydatne podczas testowania.
• Aby zmienić kolejność, przeciągnąć i upuścić zachowania i zdarzenia. Można także przeciągnąć zachowanie z
jednego zdarzenia do innego.
• Aby usunąć sposób zachowania, zaznaczyć je na liście i nacisnąć przycisk Usuń.
• Aby przeedytować sposób zachowania, zaznaczyć je na liście, zmienić ustawienia i nacisnąć przycisk Uaktualnij.
Jeżeli trzeba zastąpić sposób zachowania dla istniejącego zdarzenia, to należy najpierw usunąć zachowanie, a
potem dodać nowe.
Typy zdarzeń
Zdarzenia decydują o tym, w jaki sposób zachowania przycisków uaktywniają się po wyeksportowaniu dokumentu
do pliku Adobe PDF. (W programie Acrobat zdarzenia nazywane są wyzwalaczami (ang. trigger).
Mouse Up Zwolnienie przycisku myszy po kliknięciu. Jest to najczęściej używane zdarzenie, ponieważ daje
użytkownikowi ostatnią szansę wyciągnięcia kursora z obszaru przycisku i uniknięcia aktywacji zachowania.
Mouse Down Wciśnięcie przycisku myszy (bez zwalniania). Jeżeli nie ma konkretnego powodu przemawiającego za
użyciem stanu Mouse Down, lepiej jest używać stanu Mouse Up, który daje użytkownikom ostatnią szansę na
rezygnację z aktywacji zachowania.
Mouse Enter Wskaźnik myszy wkracza w obszar przycisku, definiowany przez jego obwiednię.
Mouse Exit Gdy wskaźnik myszy opuszcza obszar przycisku.
On Focus Gdy przycisk zostaje wybrany, albo za pomocą myszy, albo przez naciśnięcie klawisza Tab .
On Blur Gdy wybór przechodzi na inny przycisk lub pole formularza.

Typy zachowań
Podczas tworzenia sposobu zachowania określa się zdarzenie, które to zachowanie wywołuje. (W programie Acrobat
sposoby zachowania nazywane są zadaniami (ang. action)). W programie InDesign można przypisać następujące
sposoby zachowania, uaktywniane wskutek zajścia zdarzenia:
Zamknij Zamyka dokument PDF.
Skończ Zamyka aplikację, np. Adobe Reader, w której otwarty jest dokument PDF.
Przejdź do zakotwiczenia Przechodzi do zakotwiczenia zakładki lub hiperłącza w zadanym dokumencie InDesign.
Przejdź do [strony] Przechodzi na pierwszą, ostatnią, poprzednią lub następną stronę w dokumencie PDF. Wybrać
jedną z opcji z menu Powiększenie, aby określić sposób wyświetlania strony.
Przejdź do poprzedniego widoku Przechodzi na ostatnio oglądaną stronę w dokumencie PDF lub powraca do
ostatnio używanej wielkości powiększenia.
Przejdź do następnego widoku Przechodzi na stronę oglądaną przed przejściem do poprzedniego widoku. Tak jak
przycisk Dalej w przeglądarkach internetowych jest dostępny tylko wtedy, gdy ktoś wcześniej naciśnie przycisk
Wstecz, ta opcja jest dostępna tylko wtedy, gdy użytkownik wcześniej przeszedł do poprzedniego widoku.
Przejdź do adresu URL Otwiera stronę internetową pod podanym adresem URL.
Film Umożliwia odtwarzanie, pauzę, zatrzymywanie lub wznawianie wybranego filmu. W menu Film pojawiają się
tylko filmy dodane do dokumentu.
Otwórz plik Uruchamia i otwiera podany plik. Jeżeli poda się plik inny niż dokument PDF, to czytnik musi znać
aplikację źródłową tego pliku, aby móc go otworzyć. Ścieżki należy podawać w formacie bezwzględnym (np.
c:\docs\przyklad.pdf).
Pokaż/ukryj pola Przełącza między wyświetlaniem a ukrywaniem pól w dokumencie PDF.
Dźwięk Umożliwia odtwarzanie, pauzę, zatrzymywanie lub wznawianie pliku dźwiękowego. W menu Dźwięk
pojawiają się tylko dźwięki dodane do dokumentu.
Powiększenie widoku Wyświetla stronę przy podanym powiększeniu. Można zmieniać poziom powiększenia (np.
na rozmiar rzeczywisty), układ strony (np. ciągłe – sąsiadujące), albo obrót.
Zobacz także
Àby utworzyć przeskok do zakotwiczenia hiperłącza' na stronie 626
Àby tworzyć efekty rollover dla przycisków' na stronie 623
Aby utworzyć przeskok do zakotwiczenia hiperłącza

Jeżeli w dokumencie InDesign utworzono zakładkę lub hiperłącze, to można skonfigurować przycisk tak, by
przechodził do zakotwiczenia tej zakładki lub hiperłącza – nawet jeżeli znajduje się ono w innym dokumencie.
Zakotwiczenia dodaje się za pomocą palet Zakładki oraz Hiperłącza.
1 Utworzyć przycisk, a następnie wybrać narzędzie Zaznaczenie i dwukrotnie kliknąć na przycisku, aby
wyświetlić okno dialogowe Opcje przycisku.
2 Kliknąć kartę Zachowania.
3 Z menu Zdarzenie wybrać Mouse Up lub inną opcję, która będzie wyzwalać przeskok.
4 Z menu Zachowanie wybrać opcję Przejdź do zakotwiczenia.
5 Wybrać jeden z otwartych dokumentów InDesign lub nacisnąć przycisk Przeglądaj i wybrać plik.
6 Wybrać zakotwiczenie utworzone uprzednio za pomocą palety Zakładki lub Hiperłącza.

7 Wybrać jedną z opcji z menu Powiększenie, aby określić sposób wyświetlania strony.
8 Nacisnąć przycisk Dodaj, aby dodać sposób zachowania, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Uwaga: Jeżeli wybierze się zakotwiczenie w innym dokumencie, należy pamiętać o wyeksportowaniu tego docelowego
dokumentu na format PDF pod tą samą nazwą, której użyto dla dokumentu InDesign (zastępując rozszerzenie INDD
rozszerzeniem PDF). Oba pliki PDF muszą znajdować się w tym samym dokumencie, w przeciwnym razie łącze nie
będzie funkcjonować w programach Acrobat lub Adobe Reader.
Zobacz także
Ìnformacje o hiperłączach' na stronie 609
628
Rozdział 24: Przygotowywanie

dokumentów InDesign do publikacji w
Internecie
Posługiwanie się programami InDesign i Adobe GoLive

Informacje o posługiwaniu się programami InDesign i Adobe GoLive
Za pomocą programów InDesign i Adobe GoLive można szybko przekształcić dokumenty przygotowane do
publikacji w druku lub w formacie PDF na format publikacji na stronach WWW. Funkcja Pakiet dla programu
GoLive dostępna w programie InDesign umożliwia tworzenie pakietu zawierającego podgląd układu dokumentu, a
także pliki graficzne i tekstowe niezbędne do odtworzenia tego dokumentu w GoLive. Po otwarciu pakietu w GoLive
wyświetlany jest jego podgląd. Obiekty z tego podglądu można przeciągać bezpośrednio na stronę WWW w GoLive.
(Szczegółowe informacje można znaleźć w dokumentacji GoLive CS2.)
Podgląd dokumentu InDesign w programie GoLive (po lewej) oraz treść przeciągnięta z podglądu pakietu na stronę WWW w GoLive (po
prawej)
Do obiektów InDesign można również stosować znaczniki XML, a następnie importować je w pola oznakowane
narzędzia Co-Author programu GoLive.
Zobacz także
`Korzystanie z plików przygotowanych funkcją Pakiet dla programu GoLive w sekcjach Adobe GoLive Co-Author'
na stronie 631
Pakowanie dokumentu lub książki dla Adobe GoLive

Podczas tworzenia pakietu wątki w dokumencie InDesign konwertowane są na pliki XML z rozszerzeniem .incd.
(Połączone ramki tekstowe InDesign zapisywane są w jednym pliku XML.) Style znakowe i akapitowe użyte w
dokumencie InDesign konwertowane są na odpowiednie style CSS (Cascading Style Sheet) w Adobe GoLive.
Przyłączone obiekty na ukrytych warstwach można umieścić w pakiecie i wyświetlać w GoLive. Obiekty
niedrukowalne, nieużywane strony wzorcowe oraz obszar roboczy nie są umieszczane w pakiecie.
Umieszczone obrazki i elementy graficzne dokumentu InDesign zostaną przekonwertowane na format TIFF, co
przyspieszy ich wyświetlanie na stronach WWW. Można także zapisać przekształcenia (np. skalowanie lub obrót)
zastosowane do importowanej grafiki w dokumencie InDesign, dzięki czemu nie trzeba będzie ponownie pracować
nad tymi efektami w GoLive.
Uwaga: Obiekty rodzime, takie jak elipsy lub inne kształty utworzone za pomocą narzędzi rysunkowych InDesign,
można przeciągać z karty InDesign Layout w programie GoLive na stronę WWW w tym programie. GoLive konwertuje
te obiekty na format GIF, ale nie dodaje ich do folderu Assets. (Więcej informacji można znaleźć w dokumentacji Adobe
GoLive CS2.)
Zobacz także
`Projektowanie dokumentów przeznaczonych dla Adobe GoLive' na stronie 631
Aby utworzyć z dokumentu pakiet dla programu GoLive

1 Wybrać polecenie Plik > Pakiet dla programu GoLive.
2 Podać nazwę i położenie dla pakietu, a następnie nacisnąć przycisk Pakuj.
Uwaga: Przy pracy nad serwisem GoLive najwygodniej jest zapisać pakiet w folderze web-data\web-packages
wewnątrz folderu z projektem serwisu. Informacje o serwisach GoLive oraz zarządzaniu serwisami można znaleźć w
dokumentacji Adobe GoLive CS2.
3 W sekcji Strony zaznaczyć jedną z następujących opcji:
Wszystkie Tworzy pakiet zawierający wszystkie strony dokumentu.
Zakres Tworzy pakiet zawierający zadany zakres stron. Należy wpisać numery stron, które mają zostać spakowane.
Numery w zakresie oddziela się za pomocą dywizu. Poszczególne zakresy lub numery stron rozdziela się
przecinkami lub spacjami.
Zaznaczenie Tworzy pakiet zawierający tylko zaznaczone obiekty. Chociaż na stronie pojawią się inne obiekty, nie
można ich przeciągać na stronę WWW GoLive.
Dołącz ukryte warstwy Tworzy pakiet zawierający wszystkie przyłączone obiekty na ukrytych warstwach, zarówno
w pojedynczych dokumentach, jak i w książkach.
4 Zaznaczyć opcję Wyświetl pakiet po zakończeniu. (Jeżeli pakiet nie ma być otwierany po utworzeniu, należy
usunąć zaznaczenie z tej opcji.)
5 Wybrać opcję kodowania: UTF8 to format 8-bitowy; UTF16 to format 16-bitowy, Shift-JIS służy do kodowania
znaków japońskich. Kodowanie pakietu musi być zgodne z kodowaniem wybranym dla strony WWW tworzonej w
GoLive.
6 Wybrać typy plików, które mają zostać skopiowane do podfolderu Pakiet:
• Zaznaczyć opcję Obrazki oryginalne, aby skopiować oryginalne pliki graficzne. Opcję tę należy wybrać wówczas,
jeżeli obrazki mają podlegać dalszej optymalizacji w GoLive.
• Zaznaczyć opcję Obrazki sformatowane, aby skopiować obrazki w takiej postaci, w jakiej pojawiają się po
modyfikacjach w dokumencie InDesign. Na przykład, jeżeli obrazek zostanie wykadrowany w programie
InDesign, to dołączona zostanie tylko ta wykadrowana część obrazka.
• Zaznaczyć filmy i dźwięki, aby skopiować oryginalne pliki filmowe i dźwiękowe.
Uwaga: InDesign zapyta o odtworzenie połączeń do brakujących obrazków. Jeżeli nie można odtworzyć połączenia z
plikiem źródłowym, InDesign umieści w pakiecie wersję obrazka w niskiej rozdzielczości.
7 Nacisnąć przycisk Pakuj.
W pliku IDPK umieszczane są metadane XMP związane z dokumentem.
Aby utworzyć pakiet książki dla programu GoLive

1 Utworzyć albo otworzyć plik książki.
2 Z menu palety Książka wybrać polecenie Pakiet > Książka dla GoLive.
3 Określić położenie i nazwę pakietu, a następnie kliknąć na przycisk Pakiet.
4 Określić opcje, tak jak to opisano w poprzedniej procedurze.
5 Nacisnąć przycisk Pakuj.
Uwaga: Jeżeli jako aplikację do wyświetlenia pakietu wybrano GoLive, to program ten automatycznie otworzy pierwszy
dokument książki. Potem można otwierać w GoLive kolejne dokumenty z pakietu książki. (Więcej informacji można
znaleźć w dokumentacji Adobe GoLive CS2.)
Zobacz także
Àby dodać dokumenty do pliku książki' na stronie 368
Informacje o zawartości pakietu dla programu GoLive

Folder pakietu GoLive zawiera następujące pliki:
Plik XML (.idpk) zawierający wszystkie dane potrzebne programowi GoLive do zinterpretowania pakietu. W tym
pliku znajdują się odsyłacze do plików pakietu, instrukcji formatowania, a także układ, geometria i znaczniki
niezbędne do odtworzenia wyglądu dokumentu InDesign. Tekst jest zapisywany jako zasób zewnętrzny w
odrębnych wątkach InCopy (.incd) w folderze Assets\Stories. Plik IDPK zawiera również preferencje GoLive wraz z
informacjami o stylach CSS używanych w tym programie GoLive.
Plik pakietu (.pdf) reprezentuje układ dokumentu. Zawartość z pliku PDF można przeciągać na stronę WWW w
GoLive.
Folder Assets zawiera odrębne podfoldery na każdy rodzaj zasobów z pakietu, w tym wątki InCopy, oryginalne
obrazki, sformatowane obrazki, filmy i dźwięki.
Pliki pakietów utworzone w programie InDesign CS2 trzeba otwierać w GoLive CS2. Nie można ich natomiast
otworzyć we wcześniejszych wersjach GoLive.
Uwaga: Obrazki sformatowane są zapisywane w folderze Obrazki pod tą samą nazwą, co obrazki oryginalne, ale
uzupełnioną informacjami dodatkowymi. Na przykład, jeżeli oryginalny obrazek ma nazwę kwiaty.psd, to obrazek
sformatowany zostanie nazwany kwiaty_fmt.gif.
Wyświetlanie pakietu GoLive w Adobe GoLive

Aby nowo utworzone pakiety były bezpośrednio wyświetlane, należy wybrać Adobe GoLive jako aplikację dla opcji
"Wyświetl pakiet po zakończeniu", znajdującej się w oknie dialogowym Pakiet dla programu GoLive. Przy
pakowaniu książki w GoLive otworzy się pierwszy dokument w książce. Potem można otworzyć kolejne dokumenty
z pakietu książki.
Po otwarciu pakietu w programie GoLive (File > Import > From InDesign), podgląd dokumentu InDesign z tego
pakietu pojawia się w oddzielnym oknie. Sposób wyświetlania podglądu pakietu można dostosowywać. Można także
przeciągać zawartość z podglądu bezpośrednio na stronę WWW w GoLive. (Więcej informacji można znaleźć w
dokumentacji Adobe GoLive CS2.)
Zobacz także
`Pakowanie dokumentu lub książki dla Adobe GoLive' na stronie 629
Wprowadzanie zmian do pakietu dla programu GoLive

Po wprowadzeniu zmian w dokumencie InDesign można uaktualnić pakiet dla programu GoLive, przeprowadzając
ponownie procedurę pakowania. Podczas tej procedury InDesign uaktualni wszystkie pliki pakietu, w tym podgląd
i wszystkie wątki. Obrazki także zostaną uaktualnione, pod warunkiem że powtórne pakowanie przeprowadzi się
przy użyciu tych samych opcji, co poprzednio. Jeżeli przy powtórnym pakowaniu użyje się innych opcji obrazków,
InDesign utworzy nowe pliki graficzne, ale nie usunie starszych obrazków z pakietu.
Korzystanie z plików przygotowanych funkcją Pakiet dla programu GoLive w sekcjach

Adobe GoLive Co-Author
Pliki sporządzone poleceniem Pakiet dla programu GoLive (pliki .idpk), utworzone ze złączonych dokumentów
InDesign, można wykorzystać jako zewnętrzne źródła danych w sekcjach Adobe GoLive Co-Author.
Informacje na temat przepływu pracy GoLive Co-Author można znaleźć w dokumentacji GoLive CS.
Aby dowiedzieć się więcej na temat tworzenia złączonych dokumentów InDesign, zobacz Ìnformacje o łączeniu
danych' na stronie 728.
Projektowanie dokumentów przeznaczonych dla

Adobe GoLive
Projektowanie dokumentów przeznaczonych dla Adobe GoLive
Chociaż standardy HTML przeszły ogromną ewolucję, zachowanie w Adobe GoLive wszystkich elementów układu
strony nie jest możliwe. Podczas projektowania dokumentu przeznaczonego do publikacji na stronach WWW
należy pamiętać o następujących wskazówkach:
Typografia Pakiet dla programu GoLive zachowuje niektóre atrybuty znaku i akapitu, ale nie wszystkie. GoLive w
przybliżeniu odtwarza formatowanie InDesign, używając stylów CSS (Cascading Style Sheet). Atrybuty
zachowywane w formacie CSS zawierają krój czcionki (jeżeli jest ona dostępna na komputerze czytelnika) oraz
rozmiar, interlinię, podkreślenie i przekreślenie, wyrównanie, wcięcia, odstęp przed i po akapicie, a także kolor
tekstu.
Atrybuty nie zachowywane w formacie CSS to przesunięcie linii bazowej, światło, kerning, kreski akapitowe,
justowanie, dzielenie wyrazów, wyłączenie łamania, ustawienia wdów i sierot oraz położenia tabulatorów.
Konwertując obiekty tekstowe na grafikę, można zachować następujące niestandardowe atrybuty tekstu: tekst z
nadanym gradientem; tło lub obrys ramki; tekst zawierający grafikę w wierszu; tekst w ramce innej niż prostokątna,
pochylonej, obróconej lub przeskalowanej; tekst oblewany wokół obiektów; oraz tekst z inicjałem. Obiekty tekstowe
można przeciągać do GoLive jako obrazki. (Więcej informacji można znaleźć w dokumentacji Adobe GoLive CS2.)
Grafika Funkcja Pakeit dla programu GoLive pakuje obecnie obrazki tylko w formacie TIFF.
Układ strony Pakiet dla programu GoLive zawiera podgląd dokumentu InDesign, co pozwala na odtworzenie
przybliżonego układu strony w GoLive. Nie trzeba jednak wykorzystywać układu strony z dokumentu InDesign.
Obiekty przeciągnięte z podglądu można umieszczać w dowolnym miejscu dokumentu GoLive i dowolnie je
modyfikować.
Lorem ipsum Lorem ipsum

Lorem ipsum
Lorem ipsum Lorem ipsum
Lorem ipsum
Lorem ipsum Lorem ipsum Ipsum Lorem ipsum
Lorem
Ipsum Lorem ipsum
Ipsum
Ipsum Lorem
A B C
Układy do druku (A) , które na ogół wykorzystują format pionowy, mogą doprowadzić do konieczności nadmiernego przewijania po
przekonwertowaniu na internetowe formaty poziome (B). Stronę drukowaną warto więc podzielić na kilka stron (C).
Uzyskiwanie spójnych kolorów w Internecie

InDesign zawiera bibliotekę próbek kolorów o nazwie Web, która zawiera kolory używane przez większość
przeglądarek Internetu do wyświetlania tekstu i grafiki na stronach internetowych. Biblioteka ta zawiera 216
kolorów, często nazywanych bezpieczną paletą WWW. Są one zgodne na wszystkich platformach, ponieważ
stanowią podzbiór kolorów używanych przez przeglądarki zarówno w systemie Windows, jak i Mac OS. Kolory z
palety WWW w programie InDesign są takie same, jak w palecie WWW Adobe Photoshopa oraz palecie WWW
Adobe Illustratora.
Każdy kolor w tej bibliotece ma nazwę pochodzącą od jego składowych RGB. W każdej próbce koloru zapisany jest
jego kod heksadecymalny, używany przez język HTML do definiowania kolorów.
Aby korzystać z biblioteki próbek kolorów WWW

2 Wybrać opcję Web z menu Tryb koloru.
3 Wybrać kolor z palety WWW, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Eksportowanie
Eksportowanie stron, rozkładówek lub obiektów na strony WWW
Tekst jest eksportowany w odrębnych wątkach InCopy (.incd), zapisywanych w folderze Assets\Stories. Obrazki
umieszczone są kopiowane do folderu Obrazki. W zależności od parametrów ustawionych w oknie dialogowym
Pakiet dla programu GoLive, obrazki są kopiowane w formacie oryginalnym, konwertowane na format TIFF, albo
zapisywane w obu formatach. Przy eksportowaniu program InDesign automatycznie dołącza do pliku wynikowego
IDPK wszelkie metadane związane z dokumentem.
Uwaga: Strony lub rozkładówki można eksportować również w formacie Adobe PDF lub Encapsulated PostScript
(EPS).
Zobacz także
`Tworzenie i wczytywanie znaczników XML' na stronie 651
Àby wyeksportować strony na format EPS' na stronie 699
Aby wyeksportować plik na format SVG

Format Scalable Vector Graphics (SVG) to otwarty standard grafiki wektorowej, który pozwala na projektowanie
stron WWW zawierających obrazki w wysokiej rozdzielczości z danymi w czasie rzeczywistym. Za pomocą
polecenia Eksport można wyeksportować stronę, rozkładówkę lub wybrane obiekty z dokumentu InDesign na
format SVG lub SVGZ. (Format SVGZ to kompresowana wersja formatu SVG.)
1 Jeżeli to konieczne, zaznaczyć obiekt, który ma zostać wyeksportowany. (Przy eksportowaniu strony lub
rozkładówki nie trzeba nic zaznaczać.)
3 Określić położenie i nazwę pliku.
4 Wybrać opcję SVG lub Skompresowany SVG z menu Zapisz jako (Windows) lub Format (Mac OS) i nacisnąć
przycisk Zapisz. Pojawi się okno dialogowe Opcje SVG.
5 W sekcji Strony wykonać jedną z następujących czynności:
• Zaznaczyć opcję Wszystkie, aby wyeksportować wszystkie strony dokumentu. Każda strona (lub rozkładówka,
jeżeli wybrano opcję Rozkładówki) zostanie wyeksportowana do osobnego pliku SVG.
• Zaznaczyć opcję Zakres i wpisać numery stron, które mają zostać wyeksportowane. Numery w zakresie oddziela
się za pomocą dywizu. Poszczególne zakresy lub numery stron rozdziela się przecinkami lub spacjami.
• Zaznaczyć opcję Eksportuj zaznaczenie, aby wyeksportować zaznaczone w danym momencie obiekty.
• Zaznaczyć opcję Rozkładówki, aby wyeksportować strony leżące obok siebie na rozkładówce do pojedynczego
pliku JPEG. Jeżeli opcja ta nie będzie zaznaczona, to każda strona z rozkładówki zostanie wyeksportowana do
osobnego pliku JPEG.
6 Wybrać jedną z poniższych opcji z menu Tworzenie podzbioru:
• Opcja Tylko użyte glify eksportuje tylko czcionki dla znaków użytych w dokumencie.
• Opcja Zwykłe angielskie lub Zwykłe łacińskie tworzy podzbiór czcionek dla znaków angielskich lub łacińskich,
które występują w dokumencie.
• Opcje Użyte zwykłe angielskie i glify lub Użyte zwykłe łacińskie i glify stanowią połączenie opcji opisanych
powyżej.
• Opcja Wszystkie glify tworzy podzbiór ze wszystkich znaków, które wystąpią w pliku (wraz ze znakami innymi
niż romańskie, np. japońskimi).
7 W sekcji Obrazki określić następujące ustawienia dla opcji Położenie:
• Osadzaj zapisuje w eksportowanym pliku pełne obrazki GIF lub JPEG. Zwiększa to rozmiar pliku, ale gwarantuje,
że obrazek zawsze będzie na miejscu.
• Opcja Połącz dodaje łącze do oryginalnego pliku graficznego zamiast osadzać obrazek.
8 Nacisnąć przycisk Więcej opcji, aby wyświetlić następujące opcje:
Spłaszczanie przezroczystości Menu Ustawienie umożliwia wybór stylu ustawień spłaszczania, określającego
wygląd obiektów przezroczystych w wyeksportowanym pliku. Jest to opcja analogiczna do opcji Spłaszczanie
przezroczystości w panelu Zaawansowane okna dialogowego Drukuj. Zaznaczyć opcję Ignoruj wyjątki rozkładówek,
aby zignorować ustawienia spłaszczania na poszczególnych rozkładówkach.
Właściwości CSS Umożliwia wybór jednej z czterech metod zapisywania atrybutów stylów w kodzie SVG:
• Atrybuty prezentacji Stosuje najwyższy poziom właściwości, zapewniając większą swobodę podczas edycji i
przekształceń.
• Atrybuty stylów Metoda ta jest używana wówczas, gdy kod SVG ma być używany do przekształceń — na
przykład, transformacji za pomocą języka XSLT (Extensible Stylesheet Language Transformation) — ale daje nieco
większy rozmiar pliku.
• Atrybuty stylów (odwołania do encji) Daje szybszy czas renderowania i mniejszy rozmiar pliku SVG.
• Elementy stylów Używana w przypadku współużytkowania plików z dokumentami GoLive. Po wybraniu opcji
Elementy stylu można zmodyfikować plik SVG, przenosząc element stylu do zewnętrznego pliku arkusza stylów,
który jest również wywoływany w pliku HTML; jednak opcja Elementy stylu spowalnia również czas renderingu.
Liczba miejsc po przecinku Pozwala określić dokładność wektorów w eksportowanej grafice. Można ustawić od 1 do
7 miejsc po przecinku. Wysoka wartość daje większy rozmiar pliku i wyższą jakość obrazka.
Kodowanie Opcja Kodowanie pozwala wybrać między znakami ISO 88591 (ASCII) a znakami zakodowanymi w
formacie UTF (Unicode Transformation Format). UTF-8 to format 8-bitowy; UTF-16 to format 16-bitowy.
Zobacz także
Aby wyeksportować plik na format JPEG

Format JPEG wykorzystuje znormalizowany mechanizm do kompresji obrazków w pełnym kolorze lub skali szarości
do wersji przystosowanej do wyświetlania na ekranie. Za pomocą polecenia Eksport można wyeksportować stronę,
rozkładówkę lub zaznaczony obiekt do formatu JPEG .
1 Jeżeli to konieczne, zaznaczyć obiekt, który ma zostać wyeksportowany. (Przy eksportowaniu strony lub
rozkładówki nie trzeba nic zaznaczać.)
3 Określić położenie i nazwę pliku.

4 Wybrać opcję JPEG z menu Zapisz jako (Windows) lub Format (Mac OS) i nacisnąć przycisk Zapisz. Pojawi się
okno dialogowe Eksport JPEG.
5 W sekcji Eksport wykonać jedną z następujących czynności:
• Zaznaczyć opcję Zaznaczenie, aby wyeksportować zaznaczony w danym momencie obiekt.
• Zaznaczyć opcję Zakres i wpisać numery stron, które mają zostać wyeksportowane. Numery w zakresie oddziela
się za pomocą dywizu. Poszczególne zakresy lub numery stron rozdziela się przecinkami lub spacjami.
• Zaznaczyć opcję Wszystkie, aby wyeksportować wszystkie strony dokumentu.
• Zaznaczyć opcję Rozkładówki, aby wyeksportować strony leżące obok siebie do jednego pliku JPEG. Jeżeli opcja
ta nie będzie zaznaczona, to każda strona z rozkładówki zostanie wyeksportowana do osobnego pliku SVG.
6 Wybrać jedną z opcji z menu Jakość obrazka, aby określić równowagę między kompresją pliku (mniejszym
rozmiarem) a jakością obrazka.
• Opcja Maksymalnie dołącza do eksportowanego pliku wszystkie dostępne dane obrazka w wysokiej
rozdzielczości i wymaga najwięcej miejsca na dysku. Opcję tę należy wybrać wówczas, jeżeli plik ma być
drukowany na urządzeniu o wysokiej rozdzielczości.
• Opcja Niska dołącza do eksportowanego pliku tylko wersje ekranowe (72 dpi) umieszczonych obrazków
rastrowych. Tę opcję należy wybrać dla plików, które będą wyświetlane tylko na ekranie.
• Opcje Średnia i Wysoka dołączają więcej danych obrazka, niż wersja Niska, ale używają różnych poziomów
kompresji w celu redukcji rozmiaru pliku.
7 Z menu Metoda formatowania wybrać jedną z następujących opcji:
• Opcja Progresywna powoduje, że obrazek podczas wczytywania do przeglądarki WWW jest wyświetlany
stopniowo z coraz większą liczbą szczegółów.
• Opcja Linia bazowa powoduje, że obrazek JPEG jest wyświetlany dopiero po zakończeniu jego pobierania.
Zobacz także
`Pliki JPEG (.jpg)' na stronie 435
636
Rozdział 25: XML
Praca z plikami XML

Informacje o języku XML
XML to język służący do oznakowywania zawartości w taki sposób, aby można ją było wykorzystywać do różnych
celów. Plik XML, podobnie jak pliki HTML, zawiera znaczniki które obejmują i organizują treść. Jednak w
przeciwieństwie do języka HTML, znaczniki XML nie definiują sposobu wyświetlania lub formatowania zawartości.
Opisują one natomiast tę zawartość, identyfikując takie elementy, jak np. tytuł książki, autor, podtytuły, tekst główny
czy numerowane procedury. Jako że w takiej zawartości nie ma żadnych informacji o formatowaniu, za pomocą
plików XML można wygenerować wiele różnych dokumentów. Z pojedynczego pliku XML można np. utworzyć
drukowany katalog, stronę WWW, cennik albo ulotkę. Graficy chętnie wykorzystują zawartość XML przy
projektowaniu gazet, czasopism, książek i katalogów.
A A
Kod XML na panelu Struktura w programie InDesign (po lewej) oraz umieszczony w układzie (po prawej)
Większość dokumentów zachowuje zgodność z określoną strukturą. Na przykład, książka składa się z akapitów,
pogrupowanych w sekcje, które z kolei są pogrupowane w rozdziały. Pliki XML opisujące zawartość również
zachowują tę strukturę organizacyjną. Struktura pliku XML obejmuje porządek i hierarchię jego elementów. (Nazwie
elementu odpowiada znacznik.) Elementy stanowią podstawowe moduły konstrukcyjne pliku XML i opisują różne
aspekty zawartości. Elementy często zgrupowane są razem, jako podgrupa elementu nadrzędnego (np. komórki w
tabeli). Dzięki temu powstaje struktura przypominająca wielopoziomowe drzewo genealogiczne, którego gałęzie
tworzą elementy Więcej informacji o języku XML w programie InDesign można znaleźć na stronie z artykułami "In
depth" pod adresem: http://www.adobe.com/products/indesign/indepth.html.
Uwaga: Nie należy mylić znaczników XML z tekstem oznakowanym InDesign. Więcej informacji na temat
oznakowanego tekstu InDesign, który stanowi inną metodą eksportowania i importowania zawartości, można znaleźć
w części Òpcje importu tekstu oznakowanego' na stronie 262.
Praca z kodem XML w programie InDesign

InDesign umożliwia importowanie zawartości XML i tworzenie dla niej układu, a także eksportowanie dokumentów
na język XML. Jako że hierarchia i porządek elementów mają dla plików XML kluczowe znaczenie, przy pracy z
zawartością XML trzeba często korzystać z panelu Struktura oraz palety Znaczniki. Panel Struktura wyświetla
wszystkie elementy w dokumencie oraz ich hierarchię. Aby ułatwić identyfikację elementów, InDesign wyświetla
znacznik elementu i ikony odpowiadające różnym typom zawartości, takim jak tekst lub grafika. Ponadto program
może wyświetlać kilka pierwszych słów tekstu, który zawiera element, czyli tak zwany urywek tekstu.
A BC D
Panel Struktura (po lewej) i paleta Znaczniki (po prawej)

A. Trójkąty do rozwijania lub zwijania elementów B. Element (umieszczony w układzie) C. Element (nieumieszczony w układzie)
D. Urywek tekstu E. Znacznik elementu
Panel Struktura umożliwia wyświetlanie i edytowanie elementów XML oraz zarządzanie nimi. Podczas pracy z
kodem XML, panel Struktura pełni wiele funkcji. Na przykład, aby umieścić zaimportowaną zawartość XML w
układzie, przeciąga się elementy z panelu Struktura bezpośrednio na stronę. Nadając znaczniki zawartości, używa
się panelu Struktura w celu dopasowania hierarchii elementów. Panel ten umożliwia dodawanie elementów,
atrybutów, komentarzy i instrukcji sterujących.
Paleta Znaczniki podaje listę znaczników dla każdego elementu w dokumencie. Znaczniki te można importować,
eksportować, dodawać, usuwać i zmieniać ich nazwy. Za pomocą palety Znaczniki nadaje się znaczniki elementów
do zawartości, która ma zostać wyeksportowana na język XML. Można również oznaczyć ramki, zanim zaimportuje
się do nich kod XML.
Zobacz także
Importowanie plików XML

Tworzenie układu dla zaimportowanej zawartości XML
Układ dla zawartości XML można utworzyć ręcznie albo automatycznie, importując ją do dokumentu zawierającego
ramki zastępcze. Po zaimportowaniu pliku XML, program InDesign umieszcza go początkowo na panelu Struktura.
Jeżeli utworzono ramki zastępcze, to InDesign może również automatycznie zaimportować do nich zawartość.
Wybór metody tworzenia układu zależy od rodzaju importowanej zawartości XML, od dotychczasowego projektu
dokumentu oraz od pożądanego przepływu pracy.
Rêczne tworzenie uk³adu

Najbardziej podstawową metodą importowania zawartości XML do programu InDesign jest przeciąganie
nieumieszczonej zawartości z panelu Struktura do ramek w dokumencie. Ta metoda jest wygodna, jeżeli nie zna się
dokładnej kolejności elementów w importowanym pliku XML, jeżeli zawartość występuje w różnych rodzajach albo
jeżeli pochodzi z różnych źródeł.
Ręczne formatowanie zaimportowanej zawartości XML
Zautomatyzowany uk³ad z ramkami zastêpczymi

Jeżeli kolejność elementów w importowanym pliku XML jest znana, to można utworzyć ramki zastępcze dla tej
zawartości. Podczas importowania pliku XML, program InDesign automatycznie wstawi tę zawartość w ramki
zastępcze. Ta metoda jest skuteczna w przypadku powtarzalnych informacji z bazy danych, zawartości, która ma
zostać wlana w pojedynczy wątek, albo zawartości o przewidywalnej strukturze.
Zaznaczona ramka zastępcza (na górze) została oznakowana elementem wątku (Story). Jest więc automatycznie wypełniana takim właśnie
elementem pochodzącym z importowanego pliku XML (na dole).
Uwaga: InDesign rozpoznaje specjalne atrybuty przestrzeni nazw, które definiują style akapitowe lub znakowe w kodzie
XML. Więcej informacji można znaleźć na stronie z artykułami "In depth" pod adresem:
http://www.adobe.com/products/indesign/indepth.html.
Dodawanie oraz łączenie kodu XML

Importując kod XML, można jego zawartość dodawać lub dołączać do zawartości XML, znajdującej się już w
dokumencie InDesign.
Dodanie nowej zawartości XML do dokumentu powoduje, że jego istniejąca struktura i zawartość pozostają bez
zmian. Złączanie powoduje zastąpienie istniejącej zawartości. Natomiast jeżeli program nie znajdzie równoważnych
elementów, to — w zależności od ustawień opcji — nowa zawartość zostanie do dokumentu dodana. Kod XML
należy złączać z dokumentem w następujących sytuacjach:
• Gdy dokument zawiera ramki zastępcze, które mają zostać wypełnione importowaną zawartością XML.
• Gdy dokument zawiera zawartość XML, którą trzeba zastąpić zawartością z importowanego pliku.
• Gdy dokument nie zawiera żadnej struktury XML i program InDesign ma zastąpić domyślny element główny
(root) elementem głównym z importowanego pliku.
Złączanie XML
Opcja Połącz zawartość porównuje importowany plik XML ze strukturą zdefiniowaną na panelu Struktura. Program
analizuje plik element po elemencie.
Uwaga: Podczas importowania pliku XML można wybrać element, od którego ma się zacząć importowanie, odfiltrować
zawartość niezgodną z istniejącą strukturą lub usunąć te elementy z panelu Struktura, które nie mają swoich
odpowiedników w importowanym pliku XML. Poniższy opis przedstawia podstawowy proces złączania, w którym nie
ustawiono żadnych dodatkowych opcji
Porównywanie rozpoczyna się od elementu głównego (root) InDesign rozpoczyna porównywanie elementów od
elementu głównego.
• Jeżeli elementy główne są niezgodne, a panel Struktura nie zawiera żadnej struktury, to program InDesign zastąpi
element główny pliku XML domyślnym elementem głównym i zaimportuje plik.
• Jeżeli elementy główne nie zgadzają się, a panel Struktura zawiera już jakieś elementy, to program InDesign doda
importowany plik na końcu istniejącej struktury.
• Jeżeli elementy główne są takie same, to program przechodzi do kolejnego elementu w importowanym pliku.
Elementy są porównywane jeden po drugim Poczynając od elementu tuż pod elementem głównym importowanego
pliku XML, InDesign szuka odpowiedników na panelu Struktura. InDesign nie wyszukuje tylko elementu o takiej
samej nazwie. Musi to być również element zajmujący ten sam poziom w hierarchii. Na przykład, jeżeli element z
importowanego pliku XML jest elementem macierzystym, to InDesign nie uzna elementu potomnego, znajdującego
się niżej w strukturze, za równoważny z importowanym.
• Jeżeli program InDesign znajdzie pasujący element na panelu Struktura, zastępuje go elementem z
importowanego pliku XML.
• Jeżeli program InDesign nie znajdzie równoważnika, to wstawia element w miejscu, w którym rozpoczął
przeszukiwanie panelu Struktura. W przypadku pierwszego elementu będzie to pozycja tuż pod elementem
głównym.
InDesign porównuje dalej kolejne elementy importowanego pliku XML z istniejącą strukturą. Punkt początkowy
wyszukiwania na panelu Struktura przesuwa się po każdym elemencie. Kolejne wyszukiwanie rozpoczyna się tuż
pod ostatnim elementem, który został wstawiony lub zastąpiony. InDesign zawsze posuwa się w dół od bieżącego
położenia. Nigdy nie umieszcza elementów nad poprzednio wstawionym lub zastąpionym elementem.
Aby zaimportować zawartość XML do ręcznie tworzonego układu

Zawartość XML importowana tą metodą pojawia się na panelu Struktura. Stamtąd można ją przeciągnąć do ramek
w układzie. Jeżeli panel Struktura już zawiera elementy (np. gdy dodaje się artykuł do rozpoczętego już projektu
czasopisma), to można złączyć zawartość XML, zastępując istniejącą zawartość, dodać zawartość XML na końcu
istniejącej struktury, albo wstawić ją w stosownym miejscu struktury.
1 Otworzyć dokument InDesign lub utworzyć nowy dokument na zawartość XML.
2 Aby zaimportować plik XML do istniejącego elementu, zaznaczyć ten element na panelu Struktura. (Aby
otworzyć panel Struktura, należy wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż strukturę.)
3 Wybrać polecenie Plik > Importowanie XML.
4 W oknie dialogowym Import XML zaznaczyć plik, który ma zostać zaimportowany.
5 Zaznaczyć opcję Pokaż opcje importu XML.
6 Jeżeli w kroku 2 zaznaczono element na panelu Struktura, należy pamiętać o włączeniu opcji Importuj do
zaznaczonego elementu.
Połącz zawartość Złącza kod XML z istniejącą strukturą. Opcję tę należy zaznaczyć, jeżeli dokument InDesign nie
zawiera jeszcze zawartości XML lub jeżeli użytkownik chce zastąpić tę zawartość importowanym plikiem XML.
Jeżeli dokument nie zawiera żadnej struktury XML (poza domyślnym elementem głównym), opcja ta zastąpi
domyślny element główny elementem głównym z pliku XML. Jeżeli w dokumencie istnieje już struktura, to wszędzie
tam, gdzie występują takie same elementy (element główny), znaczniki i struktura, program zastąpi istniejącą
zawartość zawartością z pliku XML Jeżeli struktury obu plików są różne, to program doda zawartość XML na końcu
istniejącej struktury.
Dołącz zawartość Dodaje zawartość na końcu zawartości istniejącej już na panelu Struktura albo na końcu
zawartości elementu zaznaczonego w kroku 2. Opcję tę należy wybrać, jeżeli zamierza się dodać nową zawartość
XML do struktury, a jednocześnie zachować istniejącą strukturę i zawartość.
8 Aby przyłączyć zawartość XML z oryginalnego pliku, zaznaczyć opcję Utwórz łącze. Gdy plik jest przyłączony,
program InDesign wymienia go na palecie Łącza i wyświetla obok jego nazwy na tej palecie żółty trójkąt,
ostrzegający, że plik ten uległ zmianie.
9 Wybrać opcje dla zawartości i nacisnąć przycisk OK. (Zobacz Òpcje importu XML' na stronie 646.)
10 Aby wyświetlić elementy na panelu Struktura, kliknąć trójkąt obok elementu głównego (root) zaimportowanej
zawartości. Informacje o umieszczaniu elementów w układzie można znaleźć w części Àby ręcznie utworzyć układ
dla zawartości XML' na stronie 641.
Zobacz także
`Ramki zastępcze' na stronie 643
`Przyłączone pliki tekstowe' na stronie 240
Aby ręcznie utworzyć układ dla zawartości XML

Po zaimportowaniu pliku XML można umieścić jego zawartość w układzie dokumentu. Ramki dla zawartości
można utworzyć ręcznie lub zlecić to programowi InDesign.
Umieszczenie elementu powoduje, że umieszczone zostaną również wszystkie jego elementy potomne (a także ich
elementy potomne). Chociaż elementy przeciąga się do układu, to nie są one usuwane z panelu Struktura. Panel ten
nadal wyświetla strukturę całego pliku XML.
1 Otworzyć dokument InDesign, w którym znajduje się zawartość XML.
2 Można utworzyć ramki dla tej zawartości.
3 Otworzyć panel Struktura (Widok > Struktura > Pokaż strukturę).
4 Przeciągnąć element, który ma zostać umieszczony, z panelu Struktura do pożądanej ramki albo na puste miejsce
w układzie. Aby umieścić elementy siostrzane w tej samej ramce, przeciągnąć element macierzysty do układu. Aby
umieścić cały plik XML w tej samej ramce, przeciągnąć jego element główny (najwyższy element w hierarchii).
Panel Struktura wyświetla niebieski romb na ikonach elementów, które zostały umieszczone w układzie.
5 Aby sformatować tekst, przypisać znaczniki elementów do stylów znakowych i akapitowych, albo ręcznie
wprowadzić style do tekstu za pomocą palety Style lub palety Sterowanie. Zobacz Àby przypisać znaczniki do
stylów' na stronie 642.
Zobacz także
Aby przypisać znaczniki do stylów

Przypisanie znaczników XML do stylów akapitowych lub znakowych InDesign pozwala oszczędzić czas przy
formatowaniu zawartości XML. Jeżeli nada się stylom takie same nazwy, jakie mają znaczniki, to można użyć opcji
Mapuj według nazwy. Pozwoli to automatycznie związać znaczniki ze stylami o takiej samej nazwie.
Nie trzeba przypisywać stylu do każdego znacznika. Niektóre elementy nie pojawiają się w układzie. Elementy
potomne przyjmują style nadane elementowi macierzystemu, jeżeli znajdują się w tym samym akapicie i ramce, co
element macierzysty. Można jednak przypisać im osobne style.
Ważne: Przypisanie znaczników do stylów powoduje, że InDesign zmienia style w całym tekście oznakowanym zgodnie
z bieżącymi ustawieniami przypisania. Jeżeli użytkownik sformatował już część tekstu, to można nadać resztę stylów
ręcznie.
1 Należy w tym celu wybrać polecenie Mapuj znaczniki do stylów z menu palety Znaczniki albo z menu panelu
Struktura.
2 Aby wczytać style, znaczniki i definicje przypisań z innego dokumentu, nacisnąć przycisk Wczytaj, wybrać plik i
nacisnąć przycisk Otwórz.
3 Aby automatycznie przypisań znaczniki do stylów o takiej samej nazwie, kliknąć Mapuj według nazwy. W
kolumnie Styl zaznaczone zostaną style o nazwach identycznych z nazwami znaczników. (InDesign nie tworzy
nowych stylów.) Opcja Mapuj według nazwy rozpoznaje małe i wielkie litery, zatem H1 oraz h1 zostaną uznane za
różne znaczniki.
4 Aby przypisać znaczniki indywidualnie, kliknąć kolumnę Styl obok znacznika i wybrać styl znakowy lub
akapitowy z pojawiającego się menu. (Symbol akapitu w menu oznacza styl akapitowy; symbol "A" oznacza styl
znakowy.) Powtórzyć czynność dla każdego znacznika, który ma zostać przypisany.
W oknie dialogowym Mapuj znaczniki do stylów dla każdego znacznika pojawia się menu ze stylami.
Uwaga: Do tego samego stylu można przypisać wiele znaczników. Przypisania te można w dowolnym momencie
zmodyfikować.
Zobacz także
Ramki zastępcze
Jeżeli struktura importowanego pliku XML jest znana, to można utworzyć ramki zastępcze na zawartość tego pliku.
Ramki zastępcze są przydatne, gdy tworzy się dokumenty z plików XML o takiej samej strukturze, ale innej
zawartości. Po utworzeniu przez użytkownika ramek zastępczych, program InDesign może automatycznie złączyć
zawartość importowanego pliku XML z istniejącym układem. Ramkę wyznacza się jako zastępczą (wypełniacz),
nadając jej znacznik elementu. Nazwa znacznika musi być taka sama, jak nazwa elementu z importowanego pliku
XML.
Tworząc ramki zastępcze trzeba także utworzyć na panelu Struktura taką strukturę, która będzie odpowiadała
strukturze importowanego pliku XML. Oznakowanie dowolnej pozycji w dokumencie powoduje dodanie elementu
do panelu Struktura. Jednak niekiedy trzeba zmienić kolejność elementów, dodać elementy macierzyste albo
przenieść elementy w górę lub w dół w hierarchii poziomów, aby dopasować strukturę do pliku XML.
Podczas importowania plików XML w ramki zastępcze łączy się taki plik z istniejącą strukturą. InDesign porównuje
plik XML i strukturę na panelu Struktura element po elemencie. Tam, gdzie znaczniki i struktura są zgodne,
InDesign zastępuje zawartość w dokumencie zawartością z pliku XML. Jeżeli w układzie znajduje się wypełniacz dla
danego elementu, to program umieszcza importowaną zawartość w takiej ramce zastępczej. Jeżeli ramka zastępcza
jest opatrzona znacznikiem elementu macierzystego, InDesign umieszcza w niej zarówno element macierzysty, jak i
jego elementy potomne (chyba że na elementy potomne przeznaczono osobne ramki zastępcze).
Aby utworzyć ramki zastępcze

1 Otworzyć dokument InDesign.
2 Wybrać narzędzie Tekst i utworzyć ramki na stronach, na których ma się znaleźć zawartość. Jeżeli zawartość ma
przepływać z jednej ramki do drugiej, to należy powiązać ramki ze sobą. (Zobacz `Wiązanie ramek tekstowych w
wątek' na stronie 230.)
Uwaga: InDesign wlewa zwartość XML tylko w istniejące ramki. Pozostała zawartość staje się tekstem zakrytym.
3 Otworzyć panel Struktura (Widok > Struktura > Pokaż strukturę) oraz paletę Znaczniki (Okno > Znaczniki).
4 Jeżeli na palecie Znaczniki nie ma znaczników odpowiadających importowanej zawartości XML, utworzyć
potrzebne znaczniki lub wczytać je z pliku XML. (Zobacz Àby wczytać znaczniki XML' na stronie 652.)
Zaimportowanie próbki ostatecznej zawartości XML to najprostsza metoda uzyskania wszystkich potrzebnych
znaczników oraz zapewnienia zgodności między strukturą dokumentu a plikiem XML. Przykładowa zawartość
pozwala oszczędzić czas przy tworzeniu znaczników i dopasowywaniu elementów na panelu Struktura.
5 Przeciągnąć pożądany znacznik z palety Znaczniki na ramkę w układzie. Jeżeli wszystkie elementy siostrzane
mają zostać umieszczone w tej samej ramce, przeciągnąć na ramkę znacznik ich elementu macierzystego. Jeżeli cała
zawartość pliku XML ma zostać umieszczona w jednej ramce, przeciągnąć na tę ramkę znacznik elementu głównego.
(Element główny (root) to najwyższy element w hierarchii XML.)
Aby wyświetlić ramki w kolorze nadanego im znacznika, można wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż
oznakowane ramki.
6 Poukładać elementy na panelu Struktura i dodać nowe, tak aby struktura była zgodna z importowanym plikiem
XML:
• Aby przenieść element, przeciągnąć go na nowe miejsce w drzewie struktury. Podczas przeciągania pojawia się
kreska wskazująca, gdzie dany element jest wstawiany. Lewa krawędź kreski oznacza poziom w hierarchii.
• Aby element stał się elementem potomnym innego elementu, należy umieścić go nad elementem macierzystym,
aby go wyróżnić, albo umieścić go wśród innych elementów potomnych danego elementu macierzystego i zwolnić
przycisk myszy.
• Aby wyjąć element z poziomu hierarchii, przeciągnąć go tuż nad inny element macierzysty i przesunąć nieco w
lewo, aż kreska wskazująca jego położenie obejmie szerokość elementu macierzystego.
• Aby dodać element, dostosowując strukturę do pliku XML, zaznaczyć element znajdujący się tuż nad
planowanym położeniem nowego elementu i nacisnąć przycisk Dodaj element . Wybrać znacznik dla tego
elementu, a następnie nacisnąć przycisk OK.
• Aby zmienić znacznik elementu, zaznaczyć ten element i kliknąć pożądany znacznik na palecie Znaczniki.
Zobacz także
Aby utworzyć tabelę zastępczą

Elementy można zaimportować do tabeli zastępczej. Każda komórka reprezentuje jeden element. InDesign
umieszcza zawartość w tabeli komórka po komórce, zaczynając w lewym górnym rogu tabeli i dopasowując
elementy do oznakowanych komórek. Komórki złączone uznawane są za pojedynczą komórkę. Tworząc tabelę
zastępczą, trzeba oznakować wszystkie komórki, a także całą tabelę.
Ważna jest hierarchia treści. InDesign nie rozróżnia podczas importowania rzędów i kolumn. Wszystkie komórki
muszą być zawarte w pojedynczym elemencie tabeli. Inaczej mówiąc, komórki stanowią elementy „siostrzane”,
należące do tego samego elementu macierzystego. Chociaż tabela i komórki mogą mieć nadane atrybuty, to między
komórkami w tabeli nie można wstawiać komentarzy ani instrukcji sterujących.
Tabela zastępcza (wyżej) oraz przepływ zawartości XML przez tabelę zastępczą (poniżej).
1 Otworzyć dokument.
2 Otworzyć paletę Znaczniki (Okno > Znaczniki ) oraz panel Struktura (Widok > Struktura > Pokaż strukturę).
3 Jeżeli dokument nie zawiera znaczników dla tabeli, wczytać znaczniki z istniejącego dokumentu albo utworzyć
znaczniki odpowiadające plikowi XML. Należy pamiętać o zachowaniu prawidłowej pisowni znaczników, dokładnie
odpowiadającej ich nazwom w pliku XML, łącznie z wielkością liter. Niezbędne są przynajmniej znaczniki elementu
macierzystego dla komórek tabeli, elementów poszczególnych komórek oraz elementu, w którym znajduje się tabela.
Aby oznaczyć każdą komórkę tym samym znacznikiem, można ustawić opcje ustawienia znakowania (w menu
palety Znaczniki) na pożądany znacznik, a następnie kliknąć ikonę Autoznacznikowanie na palecie Znaczniki.
4 Utworzyć tabelę, złożoną z liczby kolumn odpowiedniej dla zawartości XML. Nie trzeba podawać dokładnej
liczby rzędów; program InDesign doda je do tabeli w razie potrzeby.
5 Umieścić punkt wstawiania w tabeli i wybrać polecenie Tabela > Zaznacz > Tabela, a następnie kliknąć pożądany
znacznik dla tej tabeli na palecie Znaczniki.
6 Oznakować każdą komórkę tabeli pożądanym znacznikiem. W zależności od struktury zawartości XML, można
zaznaczać i znakować komórki pojedynczo albo zaznaczyć cały rząd czy kolumnę i oznaczyć wszystkie zaznaczone
komórki tym samym znacznikiem.
7 Otworzyć panel Struktura i sprawdzić, czy hierarchia utworzona podczas nadawania znaczników jest zgodna ze
strukturą pliku XML.
Aby zaimportować zawartość XML do wypełniaczy

Opcja Połącz zawartość umożliwia zaimportowanie zawartości XML do utworzonej struktury. Podczas złączania
zawartości program InDesign zastępuje istniejącą zawartość (puste ramki) zawartością z odpowiednich elementów
w pliku XML. Jeżeli plik XML zawiera elementy, których nie ma na panelu Struktura, program InDesign wstawi je.
Okno dialogowe Opcje importu umożliwia odfiltrowanie zawartości niezgodnej ze strukturą, wlanie zawartości w
tabele zastępcze albo usunięcie obiektów z układu, jeżeli plik XML nie zawiera odpowiadającego im elementu.
1 Otworzyć dokument InDesign, w którym znajdują się wypełniacze na zawartość XML. (Informacje o tworzeniu
wypełniaczy można znaleźć w częściach `Ramki zastępcze' na stronie 643 i Àby utworzyć ramki zastępcze' na
stronie 643.)
2 Otworzyć panel Struktura (Widok > Struktura > Pokaż strukturę).
3 Jeżeli element główny pliku XML nie jest zgodny z elementem głównym dokumentu, zaznaczyć taki element na
panelu Struktura, który odpowiada elementowi głównemu z pliku XML.
7 Jeżeli w kroku 3 zaznaczono element na panelu Struktura, należy pamiętać o włączeniu opcji Importuj do
zaznaczonego elementu. Opcja ta powoduje wstawienie zawartości XML do istniejącej struktury, pod elementem
zaznaczonym na panelu Struktura.
8 Zaznaczyć opcję Połącz zawartość, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
9 Aby przyłączyć zawartość XML z oryginalnego pliku, zaznaczyć opcję Utwórz łącze w oknie dialogowym Opcje
importowania XML. Gdy plik jest przyłączony, program InDesign wymienia go na palecie Łącza i wyświetla obok
jego nazwy na tej palecie żółty trójkąt, ostrzegający, że plik ten uległ zmianie.
10 Wybrać opcje dla zawartości i nacisnąć przycisk OK. (Zobacz Òpcje importu XML' na stronie 646.)
Zobacz także
Opcje importu XML

Gdy importuje się pliki XML, używając opcji Połącz zawartość, okno dialogowe Opcje importowania XML zawiera
następujące opcje:
Powiel powtarzające się elementy tekstu Powiela formatowanie zastosowane do oznakowanego tekstu zastępczego
dla całej powtarzającej się zawartości. Znaczniki i struktura zawartości XML muszą być zgodne ze znacznikami i
strukturą tekstu-wypełniacza. Z opcji tej można korzystać przy importowaniu wielu pozycji, które mają taką samą
strukturę, np. wykazu nazwisk i adresów albo produktów i cen.
Importuj tylko elementy zgodne z istniejącą strukturą Filtruje importowaną zawartość XML, przepuszczając tylko
elementy zgodne ze znacznikami i strukturą zdefiniowaną na panelu Struktura.
Importuj elementy tekstowe do tabel, gdy znaczniki są zgodne Importuje elementy do tabeli, jeżeli znaczniki są
takie same, jak znaczniki zastosowane do zastępczej tabeli i jej komórek. Opcja ta umożliwia umieszczanie rekordów
z bazy danych w tabeli, co może być przydatne np. podczas generowania cenników lub wykazów
inwentaryzacyjnych.
Nie importuj zawartości elementów stanowiących odstępy Pozostawia istniejącą zawartość, jeżeli odpowiadający
jej element XML zawiera wyłącznie odstęp (np. znak końca wiersza albo tabulator). Z opcji tej należy korzystać, jeżeli
tekst został umieszczony między elementami, które użytkownik chce zachować. Na przykład, formatując przepisy
kulinarne wygenerowane z bazy danych można dodać do nich etykiety takie jak "Składniki" i "Instrukcje
przygotowania". Jeżeli element macierzysty obejmujący każdy przepis będzie zawierać tylko odstęp, to InDesign
pozostawi te etykiety nienaruszone.
Usuń elementy, ramki i zawartość niezgodne z importowanym kodem XML Usuwa z panelu Struktura i z układu te
elementy, które nie mają swoich odpowiedników w pliku XML. Na przykład, podczas importowania nazwisk i
adresów można wprowadzić tekst zastępczy dla elementu zawierającego nazwę firmy. Jeżeli przy jednym z nazwisk
nie będzie elementu z nazwą firmy, to InDesign usunie element zawierający ten tekst zastępczy.
Wypełniacze dla powtarzającej się zawartości

Kod XML często generuje się z bazy danych. Zawartość bazy danych może składać się z wielu rekordów, z których
każdy zawiera te same pola, np. informacje o kliencie lub produkcie. Największy poziom automatyzacji przy
importowaniu powtarzających się elementów można osiągnąć, wlewając całą zawartość do jednego wątku.
Powiązanie ramek zastępczych w wątek spowoduje, że program InDesign automatycznie przeleje zawartość XML z
jednej ramki do drugiej. Jeżeli w układzie nie ma dostatecznie wielu ramek zastępczych, można z łatwością posłużyć
się funkcją automatycznego wlewania pozostałej treści, zamiast przeciągać elementy ręcznie do pojedynczych
ramek.
Powiązane ramki zastępcze w układzie (po lewej) oraz układ po zaimportowaniu zawartości (po prawej)
Aby wszystkie powtarzalne elementy zostały umieszczone w tym samym wątku, trzeba opatrzyć ramkę zastępczą
znacznikiem elementu, który zawiera wszystkie elementy powtarzające się.
A
B
Panel Struktura wyświetla strukturę wypełniacza

A. Element zawierający wszystkie elementy, które się powtarzają B. Powtarzający się element C. Elementy potomne z zawartością
Panel Struktura danego dokumentu musi odzwierciedlać strukturę zawartości XML. Najważniejsza różnica polega
na tym, że na panelu musi się znaleźć tylko jeden zestaw powtarzających się elementów, w tym ich element
macierzysty. Jeżeli na panelu Struktura zdefiniuje się więcej niż jeden taki zestaw, to program InDesign wykorzysta
ostatni z zestawów jako model dla dodatkowych importowanych zestawów zawartości. W definicji można ująć tylko
te elementy, które użytkownik chce zaimportować. InDesign może odfiltrować niepotrzebne dane i zaimportować
tylko elementy wymienione na panelu Struktura. Na przykład, tworząc listę telefonów do klientów można
zaimportować tylko nazwisko i numer telefonu, pomijając inne dane o każdym kliencie.
Jeżeli elementy z pliku XML mają być oddzielone znakami końca wiersza lub tabulatorami, warto wstawić do
dokumentu tekst zastępczy. Tekst zastępczy formatuje się i układa tak, jak mają wyglądać elementy w ostatecznym
dokumencie. Zobacz `Tekst zastępczy' na stronie 647.
Tekst zastępczy
Pracując nad powtarzalną zawartością, np. listą klientów z bazy danych, można wstępnie sformatować tekst
zastępczy, którego program InDesign użyje jako modelu podczas importowania zawartości XML. Rekordy bazy
danych często zawierają jednolity ciąg elementów, nierozdzielonych odstępami. Tekst zastępczy może ułatwić
rozdzielenie i ułożenie tych elementów oraz automatyczne sformatowanie ich. W dokumencie można wstawić
odstępy, a nawet etykiety (nazywane tekstem statycznym), które będą rozdzielać elementy powtarzające się. Na
przykład, jeżeli importuje się informacje o produkcie, to można rozdzielić tabulatorami nazwę produktu, jego opis i
cenę, a także dodać słowa "Produkt:" czy "Cena:" przed każdą pozycją.
Tekst zastępczy należy oznakować w taki sam sposób, jak elementy, które ma zawierać. InDesign zastąpi ten tekst
zastępczy zawartością pliku XML zgodnie z nadanymi mu znacznikami. Program InDesign wykorzystuje również
tekst zastępczy jako model dla wszystkich wystąpień takich elementów, powielając nadane formatowanie i
powtarzając odstępy i tekst statyczny, które użytkownik wprowadził między elementami.
Oznakowany tekst zastępczy (po lewej) oraz układ po zaimportowaniu zawartości (po prawej)
A. Między elementami dodano końce wierszy i tekst statyczny B. Tekst zastępczy (wypełniacz)
Przykładowy kod XML dla wypełniaczy

O ile to możliwe, przed wprowadzeniem wypełniaczy do układu dokumentu warto zaimportować próbkę pliku
XML, który będzie w nich umieszczany. Użycie "prawdziwej" zawartości pozwoli oszczędzić czas i nakłady pracy,
ponieważ w zawartość ta obejmuje nazwy, porządek i hierarchię znaczników danego pliku XML.
Próbkę taką można utworzyć, edytując kopię pliku XML w programie InCopy albo w innym edytorze XML. Należy
pamiętać o zawarciu w próbce wszystkich elementów struktury, np. pojedynczego rekordu z wykazu klientów albo
fragmentu artykułu. W przypadku zawartości z bazy danych, można spróbować wyeksportować pojedynczy rekord
i wykorzystać go jako próbkę.
Zobacz także
Informacje o tworzeniu tekstu zastępczego

Tekst zastępczy reprezentuje jedno wystąpienie zestawu powtarzających się elementów. Do ramek zastępczych
można dodać tekst-wypełniacz. Aby zaimportować zawartość XML w miejsce tekstu zastępczego, trzeba wykonać
następujące czynności:
• Nadać tekstowi zastępczemu dokładnie takie znaczniki, jakie ma zawartość w pliku XML.
• Nadać ramce z tekstem zastępczym znacznik elementu, który zawiera wszystkie zestawy powtarzających się
elementów.
• Na panelu Struktura utworzyć strukturę analogiczną do struktury pliku XML.
• Wprowadzić odstępy (znaki końca wiersza albo tabulatory) oraz tekst statyczny poza znacznikiem elementu,
któremu mają towarzyszyć, ale wewnątrz elementu macierzystego, który nie posiada własnej zawartości. (Symbole
znaczników można wyświetlać w Edytorze wątków, co ułatwia wstawienie tekstu w odpowiednie miejsce.)
• Zaimportować zawartość pliku XML, korzystając z opcji Nie importuj zawartości elementów stanowiących
odstępy. Opcja ta zachowuje odstępy i tekst statyczny, jeżeli odpowiadająca im zawartość XML składa się tylko z
odstępów.
Aby utworzyć tekst zastępczy

1 Otworzyć istniejący dokument InDesign lub utworzyć nowy dokument na zawartość XML.
3 Jeżeli paleta Znaczniki nie zawiera znaczników odpowiadających importowanej zawartości XML, utworzyć takie
znaczniki lub wczytać je z pliku XML. (Zobacz `Tworzenie i wczytywanie znaczników XML' na stronie 651.)
Zaimportowanie próbki ostatecznej zawartości XML to najprostsza metoda uzyskania wszystkich potrzebnych
znaczników oraz zapewnienia zgodności między strukturą dokumentu a plikiem XML. Przykładowa zawartość
pozwala oszczędzić czas przy tworzeniu znaczników i dopasowywaniu elementów na panelu Struktura.
4 Wybrać narzędzie Tekst i utworzyć ramki tekstowe na zawartość XML. Dodać tyle ramek, ile potrzeba na
zawartość. Powiązać je w wątek. (Zobacz `Wiązanie ramek tekstowych w wątek' na stronie 230.)
Uwaga: InDesign wlewa zwartość XML tylko w istniejące ramki. Pozostała zawartość staje się tekstem zakrytym.
5 Kliknąć punktem wstawiania w pierwszej ramce i wpisać tekst, który będzie pełnił rolę tymczasowego
wypełniacza. Powtórzyć dla każdego importowanego elementu. Wstawić odstępy, które mają się pojawić między
elementami, a także tekst statyczny (tekst, który InDesign powinien powtarzać dla każdego zestawu elementów.)
6 Sformatować tekst tak, jak ma wyglądać docelowy dokument.
7 Otworzyć paletę Znaczniki i przeciągnąć na ramkę znacznik takiego elementu, który zawiera w sobie wszystkie
elementy powtarzające się.
8 Po umieszczeniu punktu wstawiania w dowolnym miejscu tekstu, wybrać polecenie Edycja > Edytuj w edytorze
wątków.
9 Wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż symbole znaczników.
10 Wybrać polecenie Edycja > Zaznacz wszystko
11 Wybrać opcję Dodaj znacznik na palecie Znaczniki, a następnie kliknąć znacznik dla powtarzalnego elementu
(elementu macierzystego tej zawartości).
InDesign otoczy tekst zastępczy wybranym znacznikiem i doda dany element do panelu Struktura.
12 Zaznaczyć tekst odpowiadający pierwszemu elementowi potomnemu, a potem kliknąć jego znacznik na palecie
Znaczniki. Powtarzać aż do oznakowania całego tekstu zastępczego.
Ważne: Zaznaczając tekst należy pominąć wszystkie odstępy, wprowadzone w celu rozdzielenia elementów. Należy
pamiętać, że InDesign zastąpi oznakowaną zawartość. Tekst należy więc opatrzyć znacznikiem tylko wtedy, gdy ma
zostać zastąpiony przez importowaną zawartość XML.
13 Sprawdzić, czy hierarchia utworzona podczas nadawania znaczników jest zgodna ze strukturą pliku XML.
Zobacz także
Aby zaimportować powtarzalną zawartość XML w miejsce tekstu zastępczego

Tekst zastępczy może ułatwić rozdzielenie i ułożenie powtarzalnej treści oraz automatyczne sformatowanie ich. Do
importowania zawartości w miejsce wypełniaczy służy opcja Połącz zawartość. Podczas złączania zawartości
program InDesign zastępuje zawartość wypełniaczy zawartością z odpowiednich elementów w pliku XML wszędzie
tam, gdzie znaczniki i struktura są zgodne. Opcje importowania umożliwiają również odfiltrowanie niepotrzebnej
zawartości i usunięcie obiektów z układu, jeżeli plik XML nie zawiera odpowiadającego im elementu.
1 Otworzyć dokument InDesign, zawierający oznakowany tekst zastępczy. (Zobacz `Tekst zastępczy' na stronie 647
oraz Àby utworzyć tekst zastępczy' na stronie 649).
5 Zaznaczyć opcję Połącz zawartość, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
6 Aby przyłączyć zawartość XML z oryginalnego pliku, zaznaczyć opcję Utwórz łącze. Gdy plik jest przyłączony,
program InDesign wymienia go na palecie Łącza i wyświetla obok jego nazwy na tej palecie żółty trójkąt
ostrzegający, że oryginalny plik uległ zmianie.
7 Aby zachować tekst statyczny i odstępy wstawione między elementami w tekście zastępczym, wybrać opcję Nie
importuj zawartości elementów stanowiących odstępy.
8 Zaznaczyć wszystkie poniższe opcje i nacisnąć przycisk OK.
• Powiel powtarzające się elementy tekstu
• Importuj tylko elementy zgodne z istniejącą strukturą
• Usuń elementy, ramki i zawartość niezgodne z importowanym kodem XML
InDesign zastąpi tekst zastępczy w układzie pierwszym zgodnym rekordem z pliku XML, a następnie nada to samo
formatowanie pozostałym rekordom.
9 Aby umieścić pozostałe rekordy, wykonać jedną z następujących czynności:
• Jeżeli dla zawartości utworzono pojedynczą ramkę zastępczą, pozostałą zawartość należy umieścić tak, jak zwykły
tekst zakryty. Wszystkie powtarzające się rekordy stanowią jeden wątek.
• Jeżeli dla poszczególnych elementów rekordu utworzono odrębne ramki, należy utworzyć ramki na pozostałą
zawartość i przeciągnąć każdy z elementów z panelu Struktura do jego własnej ramki.
Zobacz także
XML, znaczniki
Tworzenie i wczytywanie znaczników XML
Przed oznakowaniem treści dokumentu w celu wyeksportowania go do pliku XML lub oznakowaniem ramek
zastępczych na importowaną zawartość XML, trzeba utworzyć listę znaczników na palecie Znaczniki. Znaczniki
XML można tworzyć od podstaw albo wczytać je z innego źródła, np. z pliku DTD lub z innego dokumentu
InDesign.
Paleta znaczniki z listą dostępnych znaczników
Znaczniki można dodać do palety Znaczniki za pomocą dowolnej z następujących metod:

• Utworzyć znaczniki używając polecenia Nowy znacznik.
• Wczytać znaczniki z pliku XML lub z innego dokumentu InDesign.
• Zaimportować plik DTD.
• Zaimportować znaczniki (i treść) za pomocą polecenia Importowanie XML.
Zobacz także
Àby utworzyć znaczniki XML' na stronie 651
Ìnformacje o języku XML' na stronie 636
Àby zaimportować plik DTD' na stronie 664
Aby utworzyć znaczniki XML

1 Wybrać polecenie Okno > Znaczniki, aby otworzyć paletę Znaczniki.
2 Wybrać polecenie Nowy znacznik z menu palety Znaczniki.
3 Wpisać nazwę znacznika. InDesign sprawdza, czy podana nazwa znacznika jest zgodna ze standardami XML.
Jeżeli w nazwie znacznika umieści się spację albo niedozwolony znak, to po naciśnięciu przycisku OK pojawi się
ostrzeżenie.
4 Określić kolor znacznika. Można używać tego samego koloru dla wielu znaczników. Wybrany kolor będzie
widoczny po nadaniu znacznika ramce i wybraniu polecenia Widok > Struktura > Pokaż ramki opatrzone
znacznikami, albo też po nadaniu znacznika tekstowi w ramce i wybraniu polecenia Widok > Struktura > Pokaż
symbole znaczników. Kolory znaczników nie pojawiają się w wyeksportowanym pliku XML.
Aby wczytać znaczniki XML

Znaczniki można wczytywać z plików XML, z innego dokumentu InDesign albo z dokumentu InCopy.
Uwaga: Po zaimportowaniu pliku XML lub wczytaniu pliku DTD, program InDesign automatycznie dodaje znaczniki
do palety Znaczniki.
1 Wybrać polecenie Wczytaj znaczniki z menu palety Znaczniki.
2 Zaznaczyć dokument zawierający znaczniki do zaimportowania, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
InDesign doda te znaczniki do palety Znaczniki.
Aby edytować znacznik

1 Dwukrotnie kliknąć nazwę znacznika na palecie Znaczniki.
2 Zmienić nazwę lub kolor znacznika, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Uwaga: Nie można zmieniać nazw znaczników, które są zablokowane. InDesign automatycznie blokuje znaczniki
zdefiniowane we wczytanym pliku DTD. Aby zmienić nazwy tych znaczników, trzeba zmodyfikować plik DTD i
ponownie wczytać go do dokumentu.
Znakowanie treści w celu wyeksportowania jej na

format XML
Eksportowanie zawartości z programu InDesign na format XML
Pliki XML nie zawierają informacji o formatowaniu lub układzie. Eksportując treść dokumentu InDesign na format
XML tworzy się plik zawierający wyłącznie oznakowaną zawartość. Plik ten nie będzie zawierał żadnych atrybutów
formatowania. Eksportowanie dokumentu na format XML obejmuje cztery główne etapy:
• Utworzenie lub wczytanie znaczników elementów.
• Nadanie znaczników obiektom na stronach.
• Dostosowanie hierarchii na panelu Struktura, jeżeli to konieczne.
• Wyeksportowanie dokumentu InDesign na format XML.
InDesign umożliwia nadawanie znaczników XML obiektom, które można następnie importować w oznakowane
pola w funkcji Co-Author programu GoLive.
Zobacz także
Àby wyeksportować dokument do pliku XML' na stronie 666
Znakowanie dokumentów w języku XML

Aby wyeksportować istniejący dokument na format XML, trzeba oznakować tekst i obiekty strony znacznikami
XML. InDesign umożliwia nadawanie znaczników takim obiektom strony, jak wątki i ramki graficzne, w tym także
ramki w wierszu. Można również oznakować bloki tekstu w obrębie wątku. Na przykład, można nadać wątkowi
znacznik <Article>, a następnie zastosować konkretne znaczniki tekstowe, np. <Title> oraz <Body>, do
poszczególnych akapitów w tym wątku. (Oznakowanie ramki w wątku powiązanym powoduje, że wszystkie inne
ramki w tym wątku również otrzymają znaczniki.)
Po oznakowaniu obiektów, odpowiednie elementy zostaną dodane do panelu Struktura (Widok > Struktura > Pokaż
strukturę). Gdy nada się znacznik fragmentowi tekstu w ramce, to na panelu Struktura pojawi się nowy element,
uporządkowany jako element potomny względem macierzystej ramki.
Znakowanie obiektów
Podczas znakowania obiektów stron należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Nie można nadawać znaczników grupom obiektów. Aby oznakować obiekt strony, który stanowi część grupy,
należy zaznaczyć go za pomocą narzędzia Zaznaczenie bezpośrednie .
• Do wątku lub ramki graficznej można przypisać tylko jeden znacznik.
• Ramki tekstowe powiązane w wątek używają tego samego, pojedynczego znacznika. Dotyczy on całego tekstu w
wątku, w tym również tekstu zakrytego.
• Po oznakowaniu ramki graficznej w eksportowanym pliku XML umieszczane jest odwołanie do danego pliku
graficznego.
• Gdy nada się znacznik fragmentowi tekstu wchodzącemu w skład oznakowanego elementu (np akapitowi w
oznakowanym wątku), to na panelu Struktura pojawi się nowy element, uporządkowany jako element potomny
względem elementu istniejącego.
• Gdy nada się znacznik elementowi wewnątrz ramki, InDesign automatycznie oznakuje tę ramkę znacznikiem
określonym w oknie dialogowym Opcje ustawień znacznikowania.
• Oznakowywanie tekstu lub obrazków na stronach wzorcowych jest możliwe, ale na panelu Struktura znajdzie się
tylko jedna instancja odpowiadającego im elementu XML, niezależnie od tego, ile razy obiekty te pojawiają się na
stronach dokumentu. InDesign umożliwia ręczne przesłanianie i oznakowywanie obiektów ze stron wzorcowych,
które występują na stronach dokumentu. Przesłonięte obiekty ze stron wzorcowych pojawiają się panelu Struktura
jako odrębne elementy.
Uwaga: Należy unikać oznakowywania znaków specjalnych, np. znaku Automatyczny numer strony. Język XML nie
obsługuje wszystkich tego typu znaków, jakie mogą się znaleźć w dokumencie InDesign. Przy eksportowaniu program
InDesign będzie musiał wyciąć te znaki, aby zachować zgodność ze standardami XML. InDesign wyświetla ostrzeżenie,
jeżeli pewnych znaków nie można zakodować.
Zobacz także
Èdytowanie atrybutów href' na stronie 661
Aby automatycznie oznakować zawartość

Jeżeli dokument sformatowano za pomocą stylów akapitowych i znakowych, to można przypisać te style do
znaczników XML, aby program InDesign automatycznie nadał znaczniki. Do jednego znacznika można przypisać
wiele stylów. Przypisania te można w dowolnym momencie edytować.
Okno dialogowe Mapuj style do znaczników
Uwaga: Okno dialogowe Mapuj style do znaczników nie nadaje znaczników obrazkom. Grafikę, która ma się znaleźć
w pliku XML, należy oznakować ręcznie.
1 Wybrać polecenie Mapuj style do znaczników z menu palety Znaczniki.
Ważne: Po przypisaniu stylów do znaczników, program InDesign automatycznie zmieni znaczniki w całym tekście
sformatowanym w danym stylu znakowym albo akapitowym. Aby zachować istniejące znaczniki, należy ręcznie
znakować pozostałą zawartość.
2 Aby zaimportować style, znaczniki oraz definicje przypisań z innego dokumentu, nacisnąć przycisk Wczytaj,
wybrać plik, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz (Windows) lub Wybierz (Mac OS).
3 Aby dopasować nazwy stylów do nazw znaczników, nacisnąć przycisk Mapuj według nazwy. W oknie
dialogowym zaznaczone zostaną style, które mają takie same nazwy jak znaczniki — style te nie zostaną utworzone.
Opcja Mapuj według nazwy rozpoznaje małe i wielkie litery, zatem H1 oraz h1 zostaną uznane za różne znaczniki.
4 Dla każdego stylu w bieżącym dokumencie określić znacznik, do którego styl ten ma zostać przypisany.
Aby nadać znaczniki ramkom

• Przeciągnąć znacznik z palety Znaczniki na ramkę tekstową lub graficzną.
• Wybrać narzędzie do zaznaczania i zaznaczyć ramkę tekstową lub graficzną, a następnie kliknąć znacznik na
palecie Znaczniki.
Jeżeli ramka stanowi część grupy lub jest zagnieżdżona w innej ramce, to można ją zaznaczyć za pomocą narzędzia
Zaznaczenie bezpośrednie.
• Wybrać narzędzie do zaznaczania i zaznaczyć ramkę tekstową lub graficzną, a następnie przeciągnąć tę ramkę na
panel Struktura i wybrać nazwę znacznika z pojawiającego się menu.
Aby nadać znaczniki tekstowi w ramce

1 Sprawdzić, czy wątek, w którym występuje tekst, został oznakowany. (Jeżeli wątek nie jest oznakowany, to
program InDesign automatycznie oznakuje go znacznikiem określonym w oknie dialogowym Opcje ustawień
znacznikowania.)

• Wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć tekst w ramce tekstowej, a następnie kliknąć znacznik na palecie Znaczniki.
Jeżeli zaznaczy się cały tekst w wątku, to wybrany znacznik zostanie nadany całemu wątkowi, a nie blokowi tekstu.
• Użyć polecenia Mapuj style do znaczników, aby automatycznie oznakować tekst z nadanymi stylami akapitowymi
lub znakowymi.
Uwaga: InDesign nie obsługuje oznakowywania przypisów dolnych.
Zobacz także
Àby przypisać znaczniki do stylów' na stronie 642
Aby zmienić oznakowanie obiektów

• Wybrać narzędzie do zaznaczania i zaznaczyć ramkę tekstową lub graficzną albo element na panelu Struktura, a
następnie kliknąć inny znacznik na palecie Znaczniki.
• Wybrać narzędzie Tekst i umieścić punkt wstawiania w oznakowanym wątku. Zaznaczyć opcję Oznakuj
ponownie. Kliknąć inny znacznik na palecie Znaczniki, aby zmienić oznakowanie wątku.
• Wybrać narzędzie Tekst i zaznaczyć cały blok tekstu, któremu nadano znacznik. Zaznaczyć opcję Oznakuj
ponownie na górze palety i kliknąć inny znacznik. (Jeżeli na górze palety wybrana będzie opcja Dodaj znacznik,
to po kliknięciu innego znacznika na panelu Struktura pojawi się dodatkowy element potomny.)
Aby dodać znaczniki do tekstu w tabelach

Przygotowując tabelę do wyeksportowania, trzeba nadać znaczniki zarówno całej tabeli, jak i poszczególnym
komórkom. Element "tabela" zawiera w sobie wszystkie komórki. Inaczej mówiąc, komórki stanowią elementy
„siostrzane”, należące do tego samego elementu macierzystego.
2 Umieścić punkt wstawiania w tabeli i wybrać polecenie Tabela > Zaznacz > Tabela, a następnie kliknąć pożądany
znacznik dla tej tabeli na palecie Znaczniki.
Aby oznaczyć każdą komórkę tym samym znacznikiem, można ustawić opcje ustawienia znakowania (w menu
palety Znaczniki) na pożądany znacznik, a następnie kliknąć ikonę Autoznacznikowanie na palecie Znaczniki.
3 Oznakować każdą komórkę tabeli pożądanym znacznikiem. W zależności od wymaganej struktury zawartości
XML, można zaznaczać i znakować komórki pojedynczo albo zaznaczyć cały rząd czy kolumnę i oznaczyć wszystkie
zaznaczone komórki tym samym znacznikiem.
4 Otworzyć panel Struktura i sprawdzić, czy hierarchia utworzona podczas nadawania znaczników jest zgodna z
pożądaną strukturą pliku XML.
Aby automatycznie oznakować ramki tekstowe i tabele

Opcja Autoznacznikowanie nadaje domyślne znaczniki, wybrane w oknie dialogowym Opcje ustawień
znacznikowania. Jeżeli oznakuje się tekst w nieoznakowanej tabeli albo tabelę w nieoznakowanej ramce tekstowej,
to program InDesign oznakuje również całą tabelę albo ramkę, nadając domyślne znaczniki.
1 Zaznaczyć komórkę, tabelę lub ramkę tekstową, która ma zostać oznakowana.
2 Kliknąć ikonę Autoznacznikowanie na palecie Znaczniki.
Aby zdefiniować domyślne znaczniki

Domyślne znaczniki, których InDesign używa do oznakowania ramek tekstowych, tabel i komórek, można
zdefiniować. InDesign nadaje te znaczniki, gdy użytkownik kliknie ikonę Autoznacznikowanie na palecie Znaczniki,
oznakuje tekst w nieoznakowanej ramce tekstowej, tabeli albo komórce, albo wklei oznakowaną zawartość do
nieoznakowanej ramki.
1 Wybrać polecenie Okno > Znaczniki, aby otworzyć paletę Znaczniki.
2 Wybrać polecenie Opcje ustawienia znacznikowania z menu palety Znaczniki.
3 Wybrać pożądany znacznik domyślny dla każdej z opcji i nacisnąć przycisk OK.
Uwaga: Jeżeli potrzebnego znacznika nie ma na liście, to można wybrać z menu opcję Nowy znacznik i określić jego
nazwę i kolor w oknie dialogowym Nowy znacznik. InDesign doda ten znacznik do palety Znaczniki dopiero wtedy, gdy
zostanie on użyty do automatycznego oznakowania jakiegoś elementu.
Aby wyświetlić bądź ukryć oznakowane ramki lub symbole znaczników

Oznakowane ramki można wyświetlać w kolorze. Wokół oznakowanego tekstu można natomiast wyświetlić
kolorowe nawiasy. Kolor znacznika określa kolor ramki lub nawiasu.
Elementy na panelu Struktura (po lewej); symbole wokół oznakowanego tekstu (po prawej).
• Aby wyświetlić oznakowane ramki w kolorze, wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż ramki opatrzone
znacznikami.
• Aby ukryć kolorowe wyróżnienie oznakowanych ramek, wybrać polecenie Widok > Struktura > Ukryj ramki
opatrzone znacznikami.
• Aby wyświetlić kolorowe nawiasy wokół oznakowanego tekstu, wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż
symbole znaczników.
• Aby ukryć kolorowe nawiasy wokół oznakowanego tekstu, wybrać polecenie Widok > Struktura > Ukryj symbole
znaczników.
Aby zminimalizować ryzyko przypadkowego usunięcia znacznika warto edytować tekst oznakowany w Edytorze
wątków, gdzie znaczniki są bardziej widoczne.
Uwaga: Jeżeli wybierze się polecenie Tekst > Pokaż znaki ukryte, to widoczne staną się znaczniki tekstu oznakowanego,
pozycji skorowidza oraz hiperłączy.
Zobacz także
Ìnformacje o edytorze wątków' na stronie 244
Aby zmienić nazwę znacznika

❖ Dwukrotnie kliknąć nazwę znacznika na palecie Znaczniki, wpisać nową nazwę znacznika, a następnie nacisnąć
klawisz Enter lub Return. Nowa nazwa zostanie zastosowana do wszystkich obiektów opatrzonych tym znacznikiem.
Aby usunąć znaczniki lub elementy

• Aby usunąć znacznik z palety Znaczniki, przeciągnąć go na ikonę Usuń . Jeżeli znacznik został nadany treści
dokumentu, to pojawi się ostrzeżenie. Wybrać inny znacznik, który ma zastąpić znacznik usuwany, a następnie
• Aby usunąć wszystkie nieużywane znaczniki, wybrać polecenie Zaznacz wszystkie nieużywane znaczniki z menu
palety Znaczniki, a następnie kliknąć ikonę Usuń (na dole tej palety).
• Aby usunąć element z panelu Struktura, zaznaczyć go na panelu, a następnie nacisnąć przycisk Usuń (na panelu
Struktura) lub wybrać polecenie Usuń z menu panelu Struktura. Jeżeli element ten ma zawartość, to pojawi się
ostrzeżenie. Nacisnąć przycisk Usuń oznakowanie, aby pozostawić tę zawartość w dokumencie. Nacisnąć przycisk
Usuń, aby usunąć element wraz z jego elementami potomnymi i zawartością.
Uwaga: Znaczników wczytanych z zaimportowanym plikiem DTD nie można usunąć, dopóki nie zostanie usunięty ten
plik DTD. (Zobacz Àby zaimportować plik DTD' na stronie 664.)
Aby usunąć oznakowanie

1 Zaznaczyć element XML na panelu Struktura albo obiekt strony czy tekst oznakowany w układzie dokumentu.
2 Nacisnąć przycisk Usuń oznakowanie na palecie Znaczniki.
Tworzenie struktury XML dla dokumentów

Informacje o panelu Struktura
Panel Struktura wyświetla hierarchiczne drzewo oznakowanych obiektów stron oraz zaimportowanej treści XML.
Pozycje pojawiające się na panelu Struktura są nazywane elementami. Panel Struktura przedstawia w skrócie, które
elementy XML zostały umieszczone na stronie, a które nie (niebieski romb obok ikony elementu XML oznacza, że
dany element XML jest powiązany z obiektem na stronie). Elementy na panelu Struktura można zaznaczać i
przesuwać, definiując kolejność i hierarchię obiektów strony w wyeksportowanym dokumencie XML.
A B C
Struktura, panel
A. Trójkąty do rozwijania lub zwijania elementów B. Element C. Urywek tekstu D. Atrybut
Elementy na panelu Struktura mogą mieć atrybuty — opcjonalne informacje o danym elemencie (np. data
modyfikacji artykułu), które pojawiają się tylko na panelu Struktura.
Elementy tekstowe, komentarze i instrukcje sterujące zawierają urywek tekstu, który wyświetla pierwsze 32 znaki
oznakowanego tekstu, komentarza lub instrukcji. Pojawiające się na panelu Struktura urywki tekstu dla elementów
tekstowych i instrukcji sterujących można ukryć. Elementy tabel i elementy graficzne nie wyświetlają urywków.
Zobacz także
Àby utworzyć atrybut' na stronie 660
Aby korzystać z panelu Struktura

• Aby otworzyć panel Struktura, należy wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż strukturę.
• Kliknąć trójkąt obok elementu, aby go rozwinąć albo zwinąć.
• Przytrzymać klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS) i kliknąć trójkąt obok elementu, aby rozwinąć lub
zwinąć wszystkie zawarte w nim elementy potomne.
• Aby wyświetlić lub ukryć urywki tekstu, wybrać polecenie Pokaż urywki tekstu lub Ukryj urywki tekstu z menu
panelu Struktura. Pokazanie lub ukrycie urywków tekstu określa domyślny sposób wyświetlania dla wszystkich
nowo tworzonych dokumentów.
• Aby zmienić rozmiar panelu struktura, przeciągnąć przycisk podziałki w lewo lub w prawo (znajduje się on na
dole okna dokumentu).
• Aby otworzyć panel Struktura w ostatnio zapisanej szerokości, nacisnąć przycisk podziałki na dole okna
dokumentu. Jeżeli panel Struktura jest otwarty, to naciśnięcie tego przycisku spowoduje jego zamknięcie.
Ikony panelu Struktura

Po zaznaczeniu oznakowanego obiektu w układzie dokumentu, odpowiadająca mu pozycja na panelu Struktura jest
podkreślana. Na panelu Struktura mogą się znajdować następujące ikony:
Ikona Nazwisko Zastosowanie
Element strukturalny Każdy dokument zawiera tylko jeden element główny (root). Nazwę
tego elementu można zmieniać, ale nie można go przenosić ani
usuwać. Inne elementy strukturalne służą do organizowania
elementów wymienionych poniżej.
Element wątku (Story) Reprezentuje oznakowane wątki (jedną lub więcej powiązanych
ramek).
Element tekstowy (Text) Reprezentuje tekst ze znacznikami XML znajdujący się w ramce.
Element graficzny (Graphic) Reprezentuje oznakowaną ramkę, która zawiera umieszczony obrazek.
Każdy element graficzny zawiera atrybut „href”, który definiuje ścieżkę
lub adres URL do przyłączonego pliku graficznego.
Nieumieszczony element tekstowy Nieumieszczony element tekstowy, który nie został jeszcze powiązany z
żadnym elementem strony w układzie dokumentu.
Nieumieszczony element graficzny Nieumieszczony element graficzny, który nie został jeszcze powiązany z
żadnym elementem strony w układzie dokumentu.
Element tabeli (Table) Reprezentuje tabelę.
Element komórki nagłówka Reprezentuje komórkę w wierszu nagłówka tabeli.

(Header)
Element komórki podstawowej Reprezentuje komórkę w głównej części tabeli.

(Body cell)
Element komórki stopki (Footer Reprezentuje komórkę w wierszu stopki tabeli.

cell)
Element pusty (Empty) Z tym elementem związana jest pusta ramka.
Atrybut (Attribute) Zawiera metadane, takie jak słowa kluczowe albo położenie
przyłączonego obrazka (atrybut HREF). Atrybuty mają znaczenie w
pliku XML, ale nie pojawiają się w samym dokumencie InDesign.
Komentarz Zawiera komentarze, które pojawiają się w pliku XML, ale nie w
dokumencie InDesign.
Instrukcje sterujące (Processing Zawiera instrukcje uaktywniające pewne działanie w aplikacji, która
Instructions) może interpretować takie instrukcje sterujące.
Element DOCTYPE Informuje program InDesign, którego pliku DTD należy użyć podczas
walidacji pliku XML.
Aby zmienić ułożenie elementów

Kolejność elementów na panelu Struktura można zmieniać. Element główny musi pozostać na samej górze
struktury. Nad elementem głównym mogą się pojawić tylko: plik DTD (opisany jako element DOCTYPE),
komentarze lub instrukcje sterujące. Elementu głównego ani elementu DOCTYPE nie można przenieść ani usunąć.
Ponadto nie można przeciągać elementów komórek ani upuszczać elementów wewnątrz elementu tabeli.
Zmiana hierarchii wpływa na strukturę eksportowanych plików XML i może zmieniać wygląd oznakowanych
elementów w programie InDesign. Na przykład jeżeli przeniesie się element tekstowy, w taki sposób, że stanie się
elementem potomnym innej części struktury, to tekst w układzie również zostanie przeniesiony.
❖ Wykonać jedną z następujących czynności na panelu Struktura:
• Aby przenieść element, przeciągnąć go na nowe miejsce w drzewie struktury. Podczas przeciągania pojawia się
kreska wskazująca, gdzie dany element jest wstawiany. Grubość kreski oznacza poziom w hierarchii.
• Aby element stał się elementem potomnym innego elementu, należy umieścić go nad elementem macierzystym,
aby go wyróżnić, albo umieścić go wśród innych elementów potomnych danego elementu macierzystego i zwolnić
przycisk myszy.
• Aby wyjąć element z poziomu hierarchii, przeciągnąć go tuż nad inny element macierzysty i przesunąć nieco w
lewo, aż kreska wskazująca jego położenie obejmie szerokość elementu macierzystego.
• Aby skopiować lub wyciąć elementy, zaznaczyć przynajmniej jeden element na panelu Struktura i wybrać
polecenie Edycja > Kopiuj lub Edycja > Wytnij. Zaznaczyć element znajdujący się tuż nad miejscem, w którym
ma się znaleźć kopiowany element. Wybrać polecenie Edycja > Wklej.
Uwaga: Przy wycinaniu elementu XML, element i jego zawartość są wycinane do schowka, ale ramka pozostaje
nienaruszona.
Aby dodać element do struktury

Organizowanie treści XML może ułatwić utworzenie elementów-„parasoli”, które pojawiają się na panelu Struktura,
ale nie są nadawane żadnym elementom stron. Nazywa się je elementami strukturalnymi. Można np. utworzyć
znacznik Obraz, który będzie elementem macierzystym dla znaczników takich jak Grafika i Podpis.
1 Zaznaczyć element znajdujący się nad miejscem, w którym ma się pojawić nowy element.
2 Wybrać polecenie Nowy element z menu panelu Struktura albo nacisnąć przycisk Dodaj element .
3 Wybrać znacznik dla tego elementu, a następnie nacisnąć przycisk OK.
4 Stosownie do potrzeb przemieścić nowy element w ramach struktury. Przeciągnąć oznakowane elementy na nowy
element, aby utworzyć z nich jego elementy potomne.
Zobacz także
`Dodawanie komentarzy lub instrukcji sterujących' na stronie 662
Aby utworzyć atrybut

Atrybut opisuje element XML. Składa się z nazwy (np.href lub keywords) oraz wartości. Atrybuty pojawiają się na
panelu Struktura, ale nie są widoczne w układzie. Opcjonalne atrybuty można dodawać do dowolnego elementu z
wyjątkiem DOCTYPE (element określający plik DTD), komentarzy i instrukcji sterujących. Np. aby dodać słowa
kluczowe umożliwiające przeszukiwanie zawartości w innej aplikacji, można posłużyć się atrybutem o nazwie
keywords. Można też stworzyć atrybuty wskazujące tekst zastępczy, tytuły artykułów lub inne informacje dotyczące
zawartości XML.
Gdy oznakuje się umieszczoną grafikę, program automatycznie tworzy atrybut href, określający położenie pliku
graficznego.
Atrybut składa się z nazwy (w tym przypadku href) i wartości.
Jeżeli używa się pliku DTD to należy przejrzeć ten plik i sprawdzić, jakie atrybuty dopuszcza. Podczas walidacji
(sprawdzania poprawności) pliku XML, program InDesign weryfikuje zgodność nazw atrybutów z plikiem DTD.
(Zobacz Àby wyświetlić plik DTD w programie InDesign' na stronie 664.)
Uwaga: InDesign rozpoznaje specjalne atrybuty przestrzeni nazw, które definiują style akapitowe lub znakowe, a także
sterują odstępami. Więcej szczegółowych informacji technicznych można znaleźć na stronie z artykułami "In depth" pod
adresem: http://www.adobe.com/products/indesign/indepth.html.
1 Zaznaczyć element i nacisnąć przycisk Dodaj .
2 Określić nazwę i wartość, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Zobacz także
Èdytowanie atrybutów href' na stronie 661
Aby edytować lub usunąć atrybut

1 Jeżeli na panelu Struktura nie widać atrybutów, należy wybrać polecenie Pokaż atrybuty z menu tego panelu.
Niekiedy trzeba również kliknąć ikonę trójkąta obok elementu, aby wyświetlić atrybuty.
• Aby edytować atrybut, dwukrotnie kliknąć jego nazwę na panelu Struktura. Stosownie do potrzeb zmodyfikować
atrybut, a następnie nacisnąć przycisk OK.
• Aby usunąć atrybut, zaznaczyć go na panelu Struktura, a następnie nacisnąć przycisk Usuń lub wybrać polecenie
Usuń z menu panelu.
Aby pokazać lub ukryć atrybuty

❖ Wybrać polecenie Pokaż atrybuty lub Ukryj atrybuty z menu panelu Struktura.
Edytowanie atrybutów href

Gdy użytkownik oznakowuje obrazek umieszczony, InDesign automatycznie tworzy atrybut href, który definiuje
położenie pliku obrazka. Jeżeli pliki obrazków są w tym samym folderze co plik XML albo w jego podfolderze, to
atrybut href zawiera odsyłacz względny. Po przeniesieniu plików obrazka razem z plikiem XML, obrazki te
pozostaną dostępne. Jeżeli pliki obrazka nie znajdują się w tym samym folderze co plik XML ani w jego podfolderze,
to atrybut href będzie zawierał odsyłacz bezwzględny. W takim przypadku odsyłacze w plikach przeniesionych w
inne miejsce nie będą prawdopodobnie działać.
Jeżeli zaznaczy się opcję "Kopiuj do podfoldera Obrazki" w oknie dialogowym Eksport XML, to program InDesign
skopiuje obrazki do podfoldera Obrazki (Images). Atrybuty href będą podawały odsyłacze względne do tych
skopiowanych obrazków.
Atrybut href można zmodyfikować, podając nowy odsyłacz do obrazka. Na przykład, można zmienić odsyłacz
bezwzględny na odsyłacz względny, co pozwoli na zachowanie dostępności obrazków po przeniesieniu plików.
Atrybut href z odsyłaczem bezwzględnym może wyglądać np. tak:
href= f ile: / //C: / Images/Me ad ow. ps d
Jeżeli pliki obrazków będą się znajdowały w tym samym folderze, co wyeksportowany plik XML, to można
zmodyfikować ten atrybut w następujący sposób:
h re f = f i l e : Me a d ow.p s d
Jeżeli pliki obrazków będą się pojawiały w tym samym folderze co plik XML, ale w jego podfolderze Images, atrybut
należy zmodyfikować w następujący sposób:
href= f ile: / //Images/Me ad ow. p s d
Aby edytować atrybut href

1 Dwukrotnie kliknąć atrybut na panelu Struktura. (Jeżeli atrybut jest niewidoczny należy kliknąć ikonę trójkąta
obok elementu XML odpowiadającego obrazkowi.)
2 W polu Wartość wpisać nową ścieżkę do obrazka, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Dodawanie komentarzy lub instrukcji sterujących

InDesign umożliwia dodawanie do zawartości XML komentarzy oraz instrukcji sterujących. Komentarze,
wyświetlane w przeglądarce internetowej albo w edytorze tekstu, podają dodatkowe informacje o zawartości pliku
XML. Instrukcje sterujące uaktywniają pewne działanie w aplikacji, która może interpretować takie instrukcje.
InDesign zachowuje komentarze i instrukcje sterujące podczas importowania zawartości XML, ale ich nie wykonuje.
Komentarze i instrukcje sterujące można wyświetlać na panelu Struktura. Można je także ukryć, tak aby widoczne
były tylko elementy odpowiadające oznakowanej zawartości dokumentu. Komentarze i instrukcje sterujące można
przenosić, usuwać oraz edytować, tak jak inne elementy na panelu Struktura. Nie mogą one jednak zawierać
elementów potomnych ani atrybutów.
Panel Struktura z wyświetlonymi urywkami tekstu

A. Instrukcja sterująca B. Komentarz
Zobacz także
Àby zmienić ułożenie elementów' na stronie 659
Aby dodać komentarze

1 Zaznaczyć element, który ma być elementem macierzystym dla nowego komentarza.
Uwaga: Aby dodać komentarz do tabeli, zaznaczyć element komórki. Komentarze można dodawać tylko do komórek,
a nie całych tabel.
2 Wybrać polecenie Nowy komentarz z menu panelu Struktura.
3 Wpisać komentarz w oknie dialogowym Nowy komentarz, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby dodać instrukcje sterujące

1 Zaznaczyć element, który ma być elementem macierzystym dla nowej instrukcji sterującej.
Uwaga: Aby dodać instrukcję sterującą do tabeli, zaznaczyć element komórki. Instrukcje sterujące można dodawać
tylko do komórek, a nie całych tabel.
2 Wybrać polecenie Nowa instrukcja sterująca z menu panelu Struktura.
3 W polu Cel wpisać nazwę, która będzie identyfikatorem instrukcji sterującej w aplikacji odczytującej
wyeksportowany plik XML.
4 W polu Dane wpisać wartość, która poinformuje aplikację, co zrobić z tą instrukcją sterującą.
Aby wyświetlić komentarze i instrukcje sterujące

❖ Wybrać polecenie Pokaż komentarze lub Pokaż instrukcje sterujące z menu panelu Struktura.
DTD, pliki
Informacje o plikach DTD
Jeżeli planuje się wymianę danych XML z innymi użytkownikami, trzeba uzgodnić zestaw znaczników, atrybutów,
oraz metodologii nadawania ich obiektom stron w programie InDesign. Użycie pliku DTD (Document Type
Definition) ułatwi uzgodnienie tych kwestii.
Plik DTD definiuje struktury dopuszczalne w pliku XML. Struktury te obejmują wszystkie elementy, atrybuty, które
można im przypisać, a także relacje między elementami.
Można zatem zaimportować plik DTD do programu InDesign, nadać znaczniki i przeprowadzić walidację treści
XML aby sprawdzić, czy jest ona zgodna z definicjami zawartymi w wybranym pliku DTD. Znaczniki
zaimportowane z pliku DTD są zablokowane na palecie Znaczniki.
A B
Używanie plików DTD w programie InDesign
A. Element DOCTYPE z zaimportowanego pliku DTD (panel Struktura) B. Zablokowany znacznik z zaimportowanego pliku DTD (paleta
Znaczniki)
Warto poszukać gotowych plików DTD utworzonych przez użytkowników ze zbliżonych kręgów lub branży — mogą
one zawierać odpowiednie znaczniki i struktury. Aktualną listę zarejestrowanych plików DTD można znaleźć w
serwisie http://www.xml.com/pub/rg/DTD_Repositories. (tylko w języku angielskim).
Aby zaimportować plik DTD

Importując plik DTD, program InDesign wprowadza jego kopię do dokumentu. Plik DTD pojawia się nad
elementem głównym na panelu Struktura. Jest opisany jako element DOCTYPE. InDesign doda znaczniki z tego
pliku DTD do palety Znaczniki i zablokuje je, co uniemożliwi zmianę ich nazwy. (Znaczniki te można odblokować,
usuwając plik DTD z danego dokumentu.)
Uwaga: Gdy importuje się plik XML odwołujący się do konkretnego pliku DTD, program InDesign zaimportuje ten plik
DTD na panel Struktura wraz z zawartością XML.
1 Otworzyć dokument InDesign.
2 Wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż strukturę.
3 Otworzyć panel Struktura. Wybrać polecenie Wczytaj DTD z menu panelu Struktura.
4 Wybrać plik DTD, który ma zostać zaimportowany, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
Aby wyświetlić znaczniki zdefiniowane w pliku DTD, należy otworzyć paletę Znaczniki, wybierając polecenie Okno
> Znaczniki. Plik DTD można również wczytać za pomocą menu palety Znaczniki.
Aby wyświetlić plik DTD w programie InDesign

Ponieważ pliki DTD są pisane zwykłym językiem, a nie w kodzie programowania, często zawierają w sobie instrukcje
i wyjaśnienia ułatwiające poprawne nadawanie znaczników i porządkowanie elementów. Importowane pliki DTD
można wyświetlać w programie InDesign.
❖ Wybrać polecenie Wyświetl DTD z menu panelu Struktura
Plik DTD wyświetlony w programie InDesign
Aby wydrukować plik DTD należy skopiować kod z okna Wyświetl DTD i wkleić go w edytorze tekstu.
Aby usunąć plik DTD

❖ Wybrać polecenie Usuń DTD z menu panelu Struktura.
Program InDesign usunie kopię pliku DTD zapisaną w bieżącym dokumencie, ale nie oryginalny plik DTD.
Znaczniki zaimportowane z pliku DTD pozostaną na palecie Znaczniki, ale zostaną odblokowane.
Aby przeprowadzić walidację struktury XML

Walidacja kodu XML w dokumencie polega na porównaniu struktury, nazw znaczników elementów oraz atrybutów
z wczytanym plikiem DTD. InDesign wyświetla ostrzeżenie, jeżeli kod XML w dokumencie różni się od pliku DTD,
a także sugeruje metody poprawienia tego kodu zgodnie z wymaganiami danego pliku DTD. Błędy można oglądać
jeden po drugim albo wyświetlić wszystkie błędy na raz w osobnym oknie.
A
B
D E F
Panel Struktura z sugestiami
A. Wczytany plik DTD B. Błąd lub stan wykluczający poprawność strukturalną C. Opis błędu wraz z sugerowaną poprawką D. Licznik
błędów E. Przycisk Walidacja F. Wyświetlanie wszystkich błędów na raz w osobnym oknie
1 Wybrać polecenie Widok > Struktura > Pokaż strukturę.

2 Nacisnąć przycisk Walidacja na panelu Struktura .
Aby zmienić element główny, z którego InDesign przeprowadza walidację, należy wybrać polecenie Opcje DTD z
menu panelu Struktura.
3 Aby poprawić błędy wyświetlone na panelu Sugestie, można kliknąć sugerowaną poprawkę, aby ją wypróbować,
albo bezpośrednio zmodyfikować strukturę XML i znaczniki na panelu Struktura i na palecie Znaczniki.
4 Aby obejrzeć inne błędy, wykonać jedną z następujących czynności:
• Kliknąć strzałkę w lewo lub strzałkę w prawo , aby wyświetlić kolejne błędy.
• Nacisnąć przycisk okna błędów , aby wyświetlić wszystkie błędy na raz w osobnym oknie.
Uwaga: InDesign przerywa walidację po wykryciu 250 błędów. Po osiągnięciu tego limitu obok pola Liczba błędów
pojawia się znak plus.
Eksportowanie na format XML

Aby wyeksportować dokument do pliku XML
Po oznakowaniu elementów stron w dokumencie można go wyeksportować na format XML. Wyeksportować
można całą zawartość XML lub tylko jej wybraną część. Podczas eksportowania dokumentu do pliku XML
zachowywana jest tylko zawartość ujęta w znaczniki. Formatowanie i układ są pomijane.
Jeżeli struktura XML zawiera oznakowane obrazki, to można zdecydować, czy mają one zostać przekopiowane do
podfolderu Images. Jest to podfolder tworzony w folderze, w którym zapisywany jest plik XML. Ponadto InDesign
może utworzyć zoptymalizowane wersje obrazków i zapisać je w podfolderze Images.
Ważne: Eksportując dokument InDesign CS, który zawiera tabele, trzeba je oznakować. W przeciwnym razie program
InDesign nie wyeksportuje tych tabel do pliku XML.
1 Sprawdzić, czy wszystkim potrzebnym obiektom nadano znaczniki oraz czy porządek i hierarchia znaczników na
panelu Struktura są prawidłowe.
2 Aby wyeksportować tylko fragment dokumentu, zaznaczyć na panelu Struktura ten element, od którego ma się
rozpocząć eksportowanie.
4 W menu Zapisz jako (Windows) lub Format (Mac OS) wybrać XML.
5 Podać nazwę i położenie dla pliku XML, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
6 Na karcie Ogólne w oknie dialogowym Eksport XML wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby skojarzyć z eksportowanym plikiem XML plik definicji DTD, zaznaczyć opcję Dołącz deklarację DTD. Ta
opcja jest dostępna tylko wtedy, jeżeli do dokumentu wczytano plik DTD.
• Aby wyświetlić wyeksportowany plik XML, zaznaczyć opcję "Wyświetlaj XML za pomocą" i wybrać przeglądarkę
lub program do edycji XML. Wyeksportowany plik XML otworzy się w tej aplikacji.
• Aby eksportowanie zaczęło się od elementu zaznaczonego w dokumencie, zaznaczyć opcję Eksportuj od
zaznaczonego elementu. Ta opcja jest dostępna tylko wtedy, jeżeli na panelu Struktura zaznaczono jakiś element.
7 Z menu Kodowanie wybrać rodzaj kodowania.
8 Aby określić opcje eksportowania obrazków, kliknąć kartę Opcje, a następnie ustawić następujące opcje:
Oryginalne obrazki Umieszcza kopię oryginalnych plików graficznych w podfolderze Images.
Zoptymalizowane oryginalne obrazki Optymalizuje oryginalne pliki graficzne i umieszcza ich kopie w podfolderze
Images.
Zoptymalizowane obrazki sformatowane Optymalizuje oryginalne pliki graficzne, do których zastosowano
przekształcenia (np. obrót lub skalowanie), a następnie umieszcza je w podfolderze Images. Na przykład, jeżeli
dokument zawiera dwa obrazki, jeden wykadrowany, a drugi nie, to tylko wykadrowany obrazek zostanie
zoptymalizowany i skopiowany do tego folderu.
9 Jeżeli w poprzednim kroku wybrano opcję Zoptymalizowane oryginalne obrazki lub Zoptymalizowane obrazki
sformatowane, określić opcje optymalizacji obrazków. (Zobacz Òpcje eksportu obrazka optymalizowanego' na
stronie 667.)
10 Nacisnąć przycisk Eksportuj, aby wyeksportować plik XML.
Uwaga: Standard XML nie obsługuje niektórych znaków (np. znaku Automatyczny numer strony). InDesign wyświetli
ostrzeżenie, jeżeli nie będzie można dodać jakiegoś znaku do pliku XML. Takie ostrzeżenie pojawi się również, jeżeli
użytkownik nie wprowadził znaczników do tabel.
Zobacz także
Opcje eksportu obrazka optymalizowanego

Poniższe opcje są dostępne, jeżeli na karcie Obrazki w oknie dialogowym Eksport XML wybrano jedną z opcji
optymalizacji eksportowanych obrazków: Zoptymalizowane oryginalne obrazki albo Zoptymalizowane obrazki
sformatowane.
Konwersja obrazków Określa format pliku przekonwertowanego obrazka. Jeżeli wybierze się opcję Automatycznie,
to program InDesign dobierze najlepszy format pliku dla danego obrazka. Warto więc zdefiniować zarówno opcje
obrazków GIF, jak i JPEG.
Opcje GIF Określają formatowanie obrazków, które podczas eksportowania dokumentu do pliku XML zostaną
przekonwertowane na format GIF. Można ustawić następujące opcje:
• Paleta Określa paletę kolorów, z której ma korzystać przekonwertowany obrazek. Należy wybrać paletę
odpowiednią do docelowego formatu wyświetlania danej zawartości XML. Opcja Adaptacyjna (bez ditheringu)
dobrze nadaje się do obrazków zawierających głównie jednolite połacie koloru. Można z niej korzystać, jeżeli
docelowa zawartość będzie generowana w wielu formatach.
• Przeplot Podczas pobierania obrazek będzie wyświetlany stopniowo co drugą linię, a nie pobierany od razu w
całości. Przeplot pozwala na szybkie wczytanie podglądu obrazka — z każdym kolejnym etapem pobierania jego
rozdzielczość będzie się zwiększać, aż osiągnie docelową jakość.
Opcje JPEG Określają formatowanie obrazków, które podczas eksportowania dokumentu do pliku XML zostaną
przekonwertowane na format JPEG. Można ustawić następujące opcje:
• Jakość obrazka Określa jakość przekonwertowanego obrazka. Im wyższe ustawienie jakości, tym większy będzie
wynikowy plik i tym dłużej będzie się wczytywał.
• Metoda formatowania Określa sposób formatowania obrazka JPEG podczas wczytywania: Opcja "Bazowa"
wczytuje za jednym podejściem obrazek o docelowej jakości. Plik jest więc wyświetlany z maksymalną jakością od
razu po otwarciu. Wczytywanie obrazka w tym formacie może trwać dłużej, niż w przypadku zastosowania opcji
"Progresywna". Opcja "Progresywna" wczytuje obrazek etapowo. Najpierw wczytywana jest wersja o małej
rozdzielczości, a z każdym kolejnym etapem pobierania jego rozdzielczość będzie się zwiększać, aż osiągnie
docelową jakość.
Aby zapisać w formacie XML tylko znacznik

1 Wybrać polecenie Zapisz znaczniki z menu palety Znaczniki.
2 Wpisać nazwę i podać położenie dla pliku, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz..
Znaczniki wraz z przydzielonym im kolorem zostaną zapisane w pliku XML.
Aby edytować plik XML

Zmiany w plikach XML utworzonych w programie InDesign można wprowadzać, korzystając z jednej z
następujących metod.
• Otworzyć plik XML w edytorze HTML, aby wprowadzić zmiany bezpośrednio w pliku.
• Otworzyć oryginalny dokument InDesign. Po wprowadzeniu zmian w dokumencie InDesign można go ponownie
wyeksportować na format XML, używając istniejącej nazwy pliku.
669
Rozdział 26: Drukowanie
Drukowanie dokumentów
Informacje o drukowaniu
Niezależnie od tego, czy dostarcza się wielobarwny dokument do zewnętrznego usługodawcy, czy tylko wysyła
szybki przegląd dokumentu na drukarkę laserową albo atramentową, warto poznać kilka podstawowych informacji
o drukowaniu. Pozwoli to na płynny przebieg procesu drukowania i zagwarantuje, że wygląd gotowego dokumentu
będzie zgodny z oczekiwaniami.
Typy drukowania
Gdy drukuje się plik, InDesign wysyła go na urządzenie drukujące, albo do wydrukowania bezpośrednio na
papierze, albo na cyfrową maszynę drukarską, albo do konwersji na obraz pozytywowy lub negatywowy na kliszy. W
tym ostatnim przypadku z kliszy można wykonać matrycę do druku w drukarni komercyjnej.
Typy obrazków
Najprostsze typy obrazków, takie jak tekst, używają tylko jednego koloru w jednym poziomie szarości. Bardziej
złożone obrazki zawierają zróżnicowane tony kolorów. Taki rodzaj grafiki nazywa się obrazkiem o płynnych
przejściach tonalnych. Przykładem obrazka o płynnych przejściach tonalnych jest zeskanowana fotografia.
Tworzenie rastra
Aby utworzyć iluzję płynnych przejść tonalnych, obrazki są rozbijane na serię kropek. Proces ten nazywa się
tworzeniem rastra. Różne rozmiary i gęstości punktów rastra tworzą na wydrukowanym obrazku iluzję optyczną
odcieni szarości lub płynnych kolorów.
Rozbarwianie koloru
Grafika, która zostanie wydrukowana w drukarni i która zawiera więcej niż jeden kolor, musi być wydrukowana na
różnych płytach matryc, po jednej dla każdego koloru. Proces ten nazywa się rozbarwianiem.
Uzyskiwanie szczegó³ów
Poziom szczegółów w obrazkach wydrukowanych zależy od połączenia rozdzielczości i liniatury rastra. Im wyższa
rozdzielczość urządzenia wyjściowego, tym większej liniatury rastra można użyć.
Obiekty przezroczyste
Jeżeli grafika zawiera obiekty z funkcjami przezroczystości dodanymi za pomocą palety Przezroczystość albo
poleceń Cień czy Wtapianie, to zostanie ona spłaszczona zgodnie z ustawieniami w wybranym ustawieniu
spłaszczania. Proporcją między obrazkami rastrowymi a wektorowymi w drukowanej grafice można sterować.
Zobacz także
Àby określić liniaturę rastra i rozdzielczość, należy:' na stronie 723
Aby wydrukować dokument lub książkę

1 Sprawdzić, czy w komputerze zainstalowany jest sterownik drukarki.
2 Wykonać jedną z następujących czynności, aby otworzyć okno dialogowe Drukuj:
• Jeżeli otwarte są poszczególne dokumenty, wybrać polecenie Plik > Drukuj. Otworzy to okno dialogowe Drukuj
dla najwyższego aktywnego dokumentu.
• Jeżeli na palecie Książka nie zaznaczono żadnych dokumentów albo zaznaczono wszystkie, należy wybrać
polecenie Drukuj książkę z menu palety Książka. Spowoduje to wydrukowanie wszystkich dokumentów w
książce.
• Jeżeli na palecie Książka zaznaczono kilka dokumentów, należy wybrać polecenie Drukuj zaznaczone dokumenty
z menu palety Książka.
3 Jeżeli jeden ze stylów drukarki ma odpowiednie ustawienia, wybrać go z menu Style drukowania na górze okna
dialogowego Drukuj.
4 W panelu Ogólne wpisać liczbę kopii do wydrukowania i określić, czy strony mają być sortowane lub drukowane
w odwrotnej kolejności.
5 Określić, które strony mają zostać wydrukowane. Jeżeli drukuje się książkę, opcja Zakres stron jest niedostępna.
6 Wybrać rozmiar i orientację papieru w panelu Ustawienia.
7 Wybrać kompozytowy tryb koloru w panelu Wyjście.
8 Stosownie do potrzeb zmodyfikować ustawienia każdej z opcji. Ustawienia wybrane w oknie dialogowym Drukuj
są zapisywane razem z dokumentem.
9 Nacisnąć przycisk Drukuj. InDesign drukuje wszystkie warstwy widoczne i wszystkie lub zaznaczone dokumenty
książki.
Zobacz także
Àby zapisać ustawienia drukowania' na stronie 691
Òkreślanie rozmiaru papieru' na stronie 672
Opcje strony
Wydrukować można wszystkie strony, tylko strony parzyste albo nieparzyste, lub ciągły zakres stron. Do wyboru są
następujące opcje drukowania stron:
Wszystkie Drukuje wszystkie strony w dokumencie. Jest to ustawienie domyślne.
Zakres Określa zakres stron bieżącego dokumentu, które mają zostać wydrukowane. Numery w zakresie oddziela
się za pomocą dywizu. Poszczególne zakresy lub numery stron rozdziela się przecinkami lub spacjami. Aby uzyskać
listę formatów służących do określania numerów i zakresów stron, zobacz `Wybór stron, które mają zostać
wydrukowane' na stronie 671.
Kolejność Zaznaczyć opcję Wszystkie strony, aby wydrukować wszystkie strony dokumentu. Zaznaczyć opcję Tylko
strony parzyste lub Tylko strony nieparzyste, aby wydrukować tylko strony z tych zakresów. Te opcje są niedostępne,
jeżeli wybrano opcje Rozkładówki lub Drukuj strony wzorcowe.
Drukuj strony wzorcowe Drukuje wszystkie strony wzorcowe zamiast stron dokumentu. Zaznaczenie tej opcji
powoduje, że opcje zakresów są niedostępne.
Rozkładówki Drukuje strony razem, tak jakby były zszyte lub wydrukowane na tym samym arkuszu. Można
drukować tylko po jednej rozkładówce na stronę. Jeżeli nowa strona jest większa niż wybrany obecnie rozmiar
papieru, InDesign wydrukuje tyle, ile się zmieści, ale nie przeskaluje automatycznie strony do rozmiaru obszaru
zadruku ( o ile nie zaznaczy się opcji Zmieść w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj). Można także wybrać
orientację w poziomie.
Uwaga: Jeżeli do stron w rozkładówce zastosowano różne style zalewkowania, InDesign rozwiąże te konflikty.
Zobacz także
Wybór stron, które mają zostać wydrukowane

Zakres numerów stron można określać zarówno za pomocą numeracji bezwzględnej (położenie strony w bieżącym
dokumencie), jak i numeracji strony/sekcji (numeru sekcji i strony przypisanego do danej strony). Domyślnie okna
dialogowe programu InDesign honorują format określony opcją Numeracja stron w oknie dialogowym Preferencje.
• Jeżeli wybrano opcję Numeracja bezwzględna, to podawane numery stron i zakresy odpowiadają bezwzględnej
pozycji stron w dokumencie. Na przykład, aby wydrukować trzecią stronę w dokumencie, należy wówczas
wprowadzić "3" w pole Zakres w oknie dialogowym Drukuj.
• Jeżeli w oknie dialogowym Preferencje wybrano opcję Numeracja sekcji, można podawać numery stron i
zakresów w takiej samej formie, w jakiej pojawiają się w układzie, albo też używać numeracji bezwzględnej. Na
przykład, jeżeli strona opatrzona etykietą SecA:5 jest piętnastą stroną w dokumencie, to aby ją wydrukować,
można wpisać w oknie dialogowym Drukuj wartość „SecA:5” lub „+15”. Znak „+” wskazuje na przesłonięcie
zwykłej numeracji stron i sekcji w celu wykorzystania numeracji bezwzględnej.
W przypadku wątpliwości dotyczących wybrania właściwego formatu podawania numerów stron w oknie
dialogowym Drukuj można naśladować format pojawiający się w polu numeru strony na dole okna dokumentu.
Zakres stron Wydrukowane strony
11- Strona 11 do ostatniej strony dokumentu.
-11 Wszystkie strony do strony 11 włącznie.
+11 Tylko strona 11.
-+11 Wszystkie strony do strony 11 włącznie.
+11- Wszystkie strony od strony 11 do końca dokumentu.
1, 3-8, Strona 1 oraz strony od 3 do 8.
+1, +3-+8, Strona 1 oraz strony od 3 do 8.
Sec1 Wszystkie strony w sekcji o nazwie “Sec1”
Sec2:7 Strona nr 7 w sekcji o nazwie “Sec2:” (niekoniecznie musi to być

siódma strona w tej sekcji).
PartB:7- Od strony nr 7 w sekcji o nazwie “PartB” do ostatniej strony sekcji.
Chap2:7-Chap3 Od strony nr 7 w sekcji o nazwie “Chap2” do końca sekcji o nazwie

“Chap3”.
Sec4:3-Sec4:6, Sec3:7 Strony 3–6 w sekcji “Sec4” oraz strona 7 w sekcji “Sec3”.
Zobacz także
Opcje drukowania obiektów niedrukowalnych

Panel Ogólne okna dialogowego Drukuj zawiera opcje umożliwiające drukowanie elementów na ogół widocznych
tylko na ekranie, takich jak siatki i linie pomocnicze. Do wyboru są następujące opcje:
Drukuj obiekty niedrukowalne Drukuje wszystkie obiekty, niezależnie od wprowadzonych przez użytkownika
ustawień wyłączających poszczególne obiekty z druku.
Drukuj puste strony Drukuje wszystkie strony w zadanym zakresie, nawet jeżeli nie ma na nich tekstu ani obiektów.
Ta opcja jest niedostępna, jeżeli drukuje się rozbarwienia.
Drukuj widoczne linie pomocnicze i siatki linii bazowych Drukuje widoczne linie pomocnicze i siatki w tym samym
kolorze, w jakim są one widoczne w dokumencie. Widocznością linii i siatek steruje się za pomocą menu Widok. Ta
opcja jest niedostępna, jeżeli drukuje się rozbarwienia.
Informacje o rozmiarze papieru

Należy pamiętać o różnicy między rozmiarem strony (zdefiniowanym dla danego dokumentu w oknie dialogowym
Ustawienia dokumentu) a rozmiarem papieru (arkusza papieru, kliszy lub obszaru płyty drukarskiej, na której będzie
się drukować). Strona może mieć rozmiar US Letter (8,5 na 11 cali), ale aby pomieścić znaczniki drukarskie i obszar
spadu, trzeba drukować ją na większym arkuszu papieru.
Lista rozmiarów papieru dostępnych w programie InDesign pobierana jest z pliku PPD (dla drukarek
postscriptowych) lub ze sterownika drukarki (dla drukarek nie obsługujących PostScriptu). Jeżeli wybrana drukarka
i plik PPD zapewniają obsługę własnego rozmiaru papieru, w menu Rozmiar papieru widoczna będzie opcja Własny.
Większość naświetlarek może obsłużyć zwykłe rozmiary papieru, takie jak Letter i Tabloid, a także orientację
obróconą, gdzie zwykły rozmiar strony jest na wydruku obrócony o 90 stopni. Orientacja obrócona pozwala często
bardziej efektywnie wykorzystać materiały do naświetlania.
A B C
Rozmiary i orientacje stron dla naświetlarek

A. Letter (orientacja w poziomie) B. Własny format strony (orientacja w poziomie) C. Letter (orientacja obrócona)
Określanie rozmiaru papieru

Przy druku postscriptowym InDesign zazwyczaj używa rozmiaru papieru ustawionego domyślnie w pliku PPD
(drukarki postscriptowe) lub sterowniku drukarki (drukarki bez PostScriptu). Można jednak zmienić rozmiar
papieru na jeden z rozmiarów wymienionych w pliku PPD, a także określić orientację w wielokrotnościach 90 stopni.
Rozmiary papieru wymienione są pod popularnymi nazwami (np. Letter). Ich wymiary definiują granice obszaru
zadruku — łączny rozmiar strony, minus niezadrukowywalny margines używany przez drukarkę lub naświetlarkę.
Większość drukarek laserowych nie może drukować do samej krawędzi strony.
Jeżeli wybierze się inny rozmiar papieru (np. przejdzie z rozmiaru Letter na Legal), to dokument zostanie
przeskalowany w oknie podglądu. Wynika to z faktu, że okno podglądu wyświetla cały obszar zadruku wybranej
strony. Gdy zmieni się jego wielkość, okno podglądu automatycznie przeskaluje się, aby objąć cały obszar zadruku.
Uwaga: Obszar zadruku będzie różny w różnych plikach PPD, nawet dla tego samego rozmiaru papieru (np. Letter),
ponieważ różne drukarki i naświetlarki różnie definiują swoje obszary zadruku.
Porównanie wydruku strony w rozmiarze Letter na papierze formatu Letter, Letter.extra lub Tabloid.
Zobacz także
`Wyświetlanie podglądu dokumentów' na stronie 675
Określanie orientacji strony

W większości przypadków orientacja strony określona w oknie dialogowym Ustawienia dokumentu ((Plik >
Ustawienia dokumentu) oraz orientacja wyjściowa określona w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj
powinny być takie same (obie w pionie albo obie w poziomie), niezależnie od tego czy drukuje się normalnie, czy z
obróceniem. Jeżeli jednak drukuje się rozkładówki, można wybrać inny rozmiar i orientację papieru (np. w
poziomie), aby zmieścić wszystkie strony rozkładówki na jednym arkuszu.
Zobacz także
Òkreślanie znaczników drukarskich' na stronie 679
Aby określić rozmiar i orientację strony

Rozmiar papieru musi być na tyle duży, by pomieścił dokument, obszary spadu i informacji o pracy (jeżeli je
zdefiniowano) oraz wszystkie znaczniki drukarskie. Jednak dla oszczędności kliszy naświetlarki lub papieru, należy
wybierać najmniejszy rozmiar, jaki pomieści dokument wraz z niezbędnymi informacjami drukarskimi.
Uwaga: Podgląd w dolnej lewej części okna dialogowego Drukuj wskazuje, czy jest dość miejsca na pomieszczenie
wszystkich znaczników drukarskich i spadu.
1 Wybrać polecenie Plik > Drukuj.
2 Wybrać jedną z opcji z menu Rozmiar papieru w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj.
3 Nacisnąć jeden z przycisków orientacji, aby obrócić dokument na nośniku.
A B C D
Przyciski orientacji
A. Pionowa B. Pozioma C. Odwrócona pionowa D. Odwrócona pozioma
Aby określić własny format papieru

Jeżeli używa się urządzenia zdolnego obsługiwać różne rozmiary papieru, np. naświetlarki o wysokiej rozdzielczości,
to przy drukowaniu można zdefiniować własny rozmiar papieru. Opcja ta jest dostępna w programie InDesign tylko
wtedy, gdy wybrany plik PDD zapewnia obsługę własnych rozmiarów papieru.
Największy własny rozmiar papieru, jaki można podać, zależy od maksymalnego obszaru obrazowania naświetlarki.
Więcej informacji na ten temat można znaleźć w dokumentacji danej drukarki.
Uwaga: W oknie dialogowym Drukuj programu InDesign dla drukarek innych niż postscriptowe nie są dostępne opcje
własnego rozmiaru papieru. Aby ustawić te właściwości drukarek, należy nacisnąć przycisk Ustawienia (Windows),
Drukarka (Mac OS) lub Ustawienia strony (Mac OS) w oknie dialogowym Drukuj programu InDesign. Szczegółowe
informacje można znaleźć w dokumentacji sterownika do tej konkretnej drukarki nie obsługującej języka PostScript.
2 Jeżeli drukuje się plik postscriptowy, w panelu Ogólne okna dialogowego Drukuj wybrać PostScript z menu
Drukarka. Następnie wybrać plik PPD, obsługujący własne rozmiary papieru.
3 Wybrać opcję Własny z menu Rozmiar papieru w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj.
Uwaga: Jeżeli opcja Własny nie jest dostępna, to plik PPD wybrany przy konfigurowaniu drukarki nie obsługuje
własnych rozmiarów papieru.
4 Aby określić wysokość i szerokość, wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby program InDesign automatycznie wybrał najmniejszy rozmiar papieru niezbędny dla zawartości danego
dokumentu, obszarów spadu i informacji o pracy oraz znaczników drukarskich, wybrać opcję Automatycznie
zarówno dla wysokości, jak i szerokości. Jest to opcja użyteczna także wtedy, gdy w książce są strony o różnej
wielkości, a drukuje się na nośniku ciągłym, na przykład rolce kliszy lub papieru światłoczułego.
• Aby określić rozmiar papieru większy niż domyślny, wpisać nowe wymiary w pola tekstowe Szerokość oraz
Wysokość. Należy pamiętać, że wartości te trzeba zwiększyć; zmniejszenie wartości domyślnych może
spowodować obcięcie dokumentu.
5 Aby zmienić położenie strony na kliszy, wprowadzić wartość w pole Przesunięcie.
Wartość opcji Przesunięcie określa ilość miejsca wzdłuż lewego boku obszaru zadruku. Na przykład, wpisanie w pole
Przesunięcie wartości 30 punktów spowoduje przesunięcie strony o 30 punktów w prawo.
6 Aby obrócić zarówno nośnik, jak i zawartość strony, zaznaczyć opcję Obrócona i nacisnąć przycisk OK.
Wykorzystując orientację Obrócona w połączeniu z funkcją Przesunięcie można oszczędzić znaczne ilości kliszy lub
papieru. Poniższy przykład przedstawia porównanie obrazka wydrukowanego z programu InDesign przy włączonej
i wyłączonej opcji Obrócona.
A A
Opcja Obrócona nieaktywna (po lewej) oraz opcja Obrócona aktywna (po prawej)
A. Wartość przesunięcia B. Odstęp C. Oszczędność kliszy
7 Aby określić odległość między poszczególnymi stronami przy druku na nośniku ciągłym należy wpisać wartość
w pole Odstęp.
Zobacz także
Àby wybrać plik PPD w systemie Windows' na stronie 678
Àby wybrać plik PPD w systemie Mac OS' na stronie 679
Drukowanie na drukarkach nie obsługujących języka PostScript

Dokument można wydrukować na drukarce nie obsługującej języka PostScript. Jednak ze względu na to, że
PostScript jest standardowym językiem opisu strony w profesjonalnym druku, wiele zaawansowanych funkcji
związanych z kolorem i grafiką, takich jak liniatura rastra lub rozbarwienia, nie daje się odtworzyć na drukarkach
nie obsługujących języka PostScript. Większość formatów grafiki importowanej zostanie wydrukowana prawidłowo.
Na ogół, dokument wydrukowany na drukarce nie obsługującej języka PostScript powinien wyglądać tak, jak na
ekranie po wybraniu polecenia Widok Wyświetlanie typowe.
Niektórzy producenci sprzedają oprogramowanie dodające funkcje języka PostScript dla drukarek, które go nie
obsługują. O dostępność i zgodność tego oprogramowania należy pytać lokalnych dystrybutorów.
Wyświetlanie podglądu dokumentów

Przed wydrukowaniem dokumentu na drukarce postscriptowej można sprawdzić, jak jego strony będą pasowały do
wybranego rozmiaru papieru. Podgląd wyświetlany w dolnym lewym rogu okna dialogowego Drukuj pokazuje, czy
wybrane opcje papieru i orientacji są odpowiednie do rozmiaru strony dokumentu. Wybranie innych opcji w oknie
dialogowym Drukuj spowoduje dynamiczne uaktualnienie podglądu efektami nowych ustawień druku.
Podgląd ten udostępnia trzy tryby widoku:
Standardowy Pokazuje zależność między stroną dokumentu a nośnikiem. Wyświetla efekty wyboru różnych opcji,
np. stosunek rozmiaru papieru do obszaru zadruku, obszary spadu i informacji o pracy, itd. Na podglądzie widoczne
są też efekty opcji podziału oraz miniaturek.
A B
C D
Cztery różne ustawienia dopasowania strony w widoku standardowym
A. Domyślnie B. Rozkładówki C. Orientacja D. 2 x 2 miniaturki
Widok tekstowy Wymienia wartości liczbowe pewnych ustawień druku.
Widok własnej strony lub ciętych arkuszy Wyświetla efekty różnych opcji druku w zależności od rozmiaru strony.
W przypadku niestandardowych rozmiarów strony podgląd pokazuje, jak nośnik będzie pasował do własnego
urządzenia wyjściowego; jakie maksymalne rozmiary nośnika obsługuje to urządzenie wyjściowe; oraz jakie są
ustawienia przesunięcia, odstępu i obrotu. W przypadku arkuszy ciętych, takich jak formaty Letter i Tabloid, podgląd
wyświetla stosunek obszaru zadruku do rozmiaru nośnika.
W widoku własnej strony i widoku arkuszy ciętych pole podglądu sygnalizuje także tryb wyjścia. Służą do tego
następujące ikony: Rozbarwienia , Kompozyt — skala szarości , Kompozytowy CMYK , Kompozytowy
RGB .
A B C D
E F
Widok własnej strony (po lewej) oraz widok arkuszy ciętych (po prawej)
A. Kierunek przesuwu nośnika B. Opcja Obrót nieaktywna C. Rozmiar papieru D. Nośnik E. Obszar zadruku F. Nośnik
Aby przechodzić między różnymi rodzajami podglądu

2 Kliknąć na obrazku podglądu w dolnym lewym rogu okna dialogowego Drukuj.
Konfigurowanie drukarki
Konfigurowanie drukarki
InDesign obsługuje druk zarówno na urządzeniach wykorzystujących język PostScript® (Level 2 i 3) oraz na
drukarkach nie wykorzystujących tego języka. Do druku używane są najnowsze sterowniki drukarek. Przy
drukowaniu na drukarce postscriptowej opcje w oknie dialogowym Drukuj programu InDesign udostępniane są na
podstawie informacji z pliku PPD (PostScript Printer Description).
Konfiguracja drukarki wiąże się z wykonaniem następujących, podstawowych czynności:
• Zainstalować najnowszy sterownik dla urządzenia drukującego. Instrukcje instalacji można znaleźć w
dokumentacji systemu operacyjnego.
• Dla druku postscriptowego: wybrać plik PPD do konfigurowania drukarki.
Zobacz także
Àby wybrać plik PPD w systemie Windows' na stronie 678
Ìnformacje o sterownikach drukarek' na stronie 677
Informacje o sterownikach drukarek

Sterownik drukarki umożliwia aplikacjom bezpośredni dostęp do funkcji urządzenia. Posiadanie odpowiedniego
sterownika gwarantuje pełny dostęp do funkcji obsługiwanych przez daną drukarkę.
Adobe zaleca używanie najnowszych sterowników drukarek, wymienionych w poniższej tabeli. Jeżeli przy używaniu
starszego sterownika wystąpią problemy, należy uaktualnić go do najnowszej wersji dostępnej dla danego systemu
operacyjnego.
System operacyjny Sterownik drukarki
Windows 2000 (z zainstalowanym pakietem Service Pscript 5 (sterownik systemowy)

Pack 2), Windows XP
Mac OS 10.2 (lub nowszy) Wbudowany sterownik PS do systemu Mac OS X
Więcej informacji na temat obsługiwanych sterowników drukarek postscriptowych, łącznie z instrukcjami instalacji,
można znaleźć w sekcji sterowników drukarek w serwisie internetowym Adobe.
Dostęp do funkcji sterownika drukarki

Sterowniki drukarek mogą obsługiwać funkcje niedostępne w programie InDesign, takie jak np. druk dwustronny.
Obsługa tych funkcji zależy od wersji posiadanego sterownika. Szczegółowe informacje można uzyskać od
producenta drukarki.
Jeżeli użytkownik chce określić ustawienia konkretnej drukarki, InDesign zapewnia dostęp do sterownika drukarki
za pomocą następujących przycisków w oknie dialogowym Drukuj programu InDesign. (Jeżeli jednak użytkownik
postanowi drukować do pliku PostScript, opcje te nie będą dostępne.)
Ustawienia (Windows) Ten przycisk otwiera systemowe okno dialogowe Drukuj.
Ustawienia strony (Mac OS) Ten przycisk otwiera standardowe okno Ustawienia strony, zawierające opcje
drukowania.
Drukarka (Mac OS) Ten przycisk otwiera standardowe okno Ustawienia strony, zawierające opcje drukowania.
Uwaga: Niektóre funkcje druku InDesign pojawiają się zarówno w oknie sterownika drukarki, jak i w oknie Drukuj
programu InDesign. Najlepsze rezultaty osiąga się, określając te ustawienia tylko w oknie dialogowym Drukuj programu
InDesign. Jeżeli ustawienia nakładają się, InDesign usiłuje je zsynchronizować, albo ignoruje ustawienia sterownika.
Niektóre funkcje sterowników drukarek (na przykład, drukowanie jednego obrazka wiele razy na tej samej stronie) nie
działają z pewnymi funkcjami InDesign, takimi jak rozbarwienia, i doprowadzą do niepożądanych rezultatów na
wydruku.
Informacje o plikach PPD (PostScript Printer Description)

Plik PPD nie jest sterownikiem drukarki. Jego zadanie polega na dostosowywaniu zachowania sterownika do
konkretnej drukarki. Plik ten zawiera informacje o urządzeniu wyjściowym, łącznie z czcionkami wbudowanymi
drukarki, dostępnymi rozmiarami i orientacjami nośników, zoptymalizowanymi liniaturami rastra, rozdzielczością
i możliwościami druku koloru. Ważne znaczenie ma skonfigurowanie właściwego pliku PPD przed przystąpieniem
do drukowania. Wybranie pliku PPD odpowiadającego danej drukarce postscriptowej lub naświetlarce wypełnia
okno dialogowe Drukuj dostępnymi ustawieniami dla tego urządzenia wyjściowego.
InDesign używa informacji z pliku PPD do określenia, jakie informacje postscriptowe powinny być wysyłane do
drukarki podczas drukowania dokumentu. Na przykład, InDesign zakłada, że czcionki wymienione w pliku PPD są
wbudowane w drukarce, nie udostępnia ich zatem do pobrania podczas druku, o ile użytkownik nie ustawi ręcznie
takiej opcji.
Ponieważ bardzo wiele funkcji druku InDesign zależy od informacji z plików PPD, ważne jest ich właściwe
skonfigurowanie przed rozpoczęciem drukowania na drukarce postscriptowej. Plik PPD wybiera się podczas
konfiguracji drukarki w systemie operacyjnym.
Uwaga: Wiele przygotowalni i drukarni również ma pliki PPD dla używanych przez siebie naświetlarek. Po
skopiowaniu jednego z tych plików PPD do własnego komputera, to podczas druku do pliku postscriptowego można
wybrać taki PPD bezpośrednio w programie InDesign. Należy pamiętać o skopiowaniu plików PPD do miejsca
określonego przez system operacyjny. Szczegółowe informacje na ten temat można znaleźć w dokumentacji systemu
operacyjnego.
Aby wybrać plik PPD w systemie Windows

1 W zależności od wersji systemu Windows, wykonać jedną z następujących czynności, aby otworzyć okno kreatora
dodawania drukarki:
• W Windows 2000 wybrać polecenie Start > Ustawienia > Drukarki > Dodaj drukarkę.
• W Windows XP wybrać polecenie Start, otworzyć panel sterowania dla drukarek i faksów, a następnie kliknąć
opcję Dodaj drukarkę.
2 Wykonać instrukcje systemu, aby dodać drukarkę i określić plik PPD.
Aby wybrać plik PPD w systemie Mac OS

1 Dwukrotnie kliknąć Centrum druku (Mac OS 10.2.x) lub Ustawienia drukarki (Mac OS 10.3.x) w podfolderze
Narzędzia w folderze Aplikacje.
2 Kliknąć opcję Dodaj w oknie Lista drukarek.
3 Z górnego menu wybrać metodę połączenia.
4 Wybrać drukarkę lub wprowadzić jej adres IP.
5 Z dolnego menu wybrać model drukarki.
6 Z pojawiającej się listy wybrać plik PPD i nacisnąć przycisk Dodaj.
Znaczniki drukarskie i spady

Określanie znaczników drukarskich
Podczas przygotowywania dokumentu do druku trzeba umieścić w nim pewne znaczniki, które ułatwią drukarni
określenie, gdzie należy przyciąć papier, jak ułożyć klisze rozbarwień przy sporządzaniu prób, jak zmierzyć kliszę
pod względem właściwej kalibracji i gęstości punktowej, itd. Wybranie jednej z opcji znaczników strony powoduje
rozszerzenie granic tej strony, tak aby pomieściła znaczniki drukarskie, spad (części tekstu lub obiektów, które po
przycięciu znajdą się poza granicami strony) albo obszar informacji o pracy(obszar poza stroną i spadem, który
zawiera instrukcje drukarni albo informacje o wykonaniu zadania).
Jeżeli definiuje się znaki cięcia, a dokument ma zawierać obszar spadu lub informacji o pracy, należy pamiętać o
rozszerzeniu strony w taki sposób, by pomieściła dodatkowo spad lub informacje o pracy. Również rozmiar nośnika
musi być odpowiednio większy, by zmieściła się na nim strona wraz z dodatkowymi znakami drukarskimi, spadami
lub obszarem informacji o pracy. Jeżeli dokument nie mieści się na nośniku, można posłużyć się opcją Położenie
strony w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj. Opcja ta umożliwia sterowanie tym, które elementy zostaną
przycięte.
C E
F
Znaczniki drukarskie
A. Linie cięcia B. Paser C. Informacje o stronie D. Paski koloru E. Znaczniki spadu F. Obszar informacji o pracy
Zobacz także
Aby dodać znaczniki drukarskie, należy:

2 Nacisnąć przycisk Znaczniki i spad po lewej stronie okna dialogowego Drukuj.
3 Zaznaczyć opcję Wszystkie znaczniki drukarskie albo wybrać poszczególne znaczniki.
Drukowanie obszarów spadu i informacji o pracy

Obszary spadu i informacji o pracy definiuje się w oknie dialogowym Ustawienia dokumentu. Obszary spadu i
informacji o pracy są pomijane po przycięciu dokumentu do ostatecznego rozmiaru strony. Obiekty poza obszarem
spadu lub informacji o pracy (w zależności od tego, który jest szerszy) nie są drukowane.
Podczas drukowania można przesłonić domyślne położenie znaczników spadu w sekcji Spad i informacje o pracy
na panelu Znaczniki i spady.
Programy wyposażone w odpowiednie funkcje post-processingu mogą wykorzystywać pliki zapisane w formacie
PostScript do wdrażania własnego, zmiennego spadu.
Zobacz także
`Tworzenie plików PostScript lub EPS' na stronie 696
Aby wydrukować spad lub obszary informacji o pracy

2 Nacisnąć przycisk Znaczniki i spad po lewej stronie okna dialogowego Drukuj.
3 Zaznaczyć opcję Wszystkie znaczniki drukarskie albo wybrać poszczególne znaczniki.
4 Aby przesłonić parametry spadu wybrane w oknie dialogowym Ustawienia dokumentu należy usunąć
zaznaczenie z opcji Użyj ustawień spadu dokumentu. Następnie wprowadzić wartości od 0 do 6 cali (lub ich
równowartość) w pola Górny, Dolny, Lewy i Prawy (dla dokumentów drukowanych jednostronnie) lub Górny,
Dolny, Wewnętrzny i Zewnętrzny (dla dokumentów dwustronnych ze stronami obok siebie). Aby równomiernie
rozszerzyć przesunięcie przy wszystkich krawędziach strony należy kliknąć na ikonie Utwórz wszystkie ustawienia
takie same .
5 Zaznaczyć opcję Dołącz obszar informacji o pracy, aby wydrukować obiekty przy użyciu obszaru informacyjnego
zdefiniowanego w oknie dialogowym Ustawienia dokumentu.
Przed wydrukowaniem dokumentu można wyświetlić podgląd obszarów spadu i informacji o pracy. Służą do tego
ikony Tryb podglądu spadu oraz Tryb podglądu informacji o pracy znajdujące się na dole paska narzędzi.
(Ikony te mogą być zakryte przez ikonę trybu podglądu .)
Opcje panelu Znaczniki i spad

Panel Znaczniki i spad zawiera następujące opcje:
Wszystkie znaczniki drukarskie Wybiera wszystkie znaczniki drukarskie, w tym znaki cięcia, znaczniki spadu,
pasery, paski koloru i informacje o stronie.
Linie cięcia Dodaje cienkie linie pionowe i poziome wyznaczające miejsca przycięcia strony. Linie cięcia mogą
również ułatwić pasowanie (wyrównywanie) rozbarwień. Używając ich razem ze znacznikami spadu można wybrać
znaczniki nakładające się na siebie.
Znaczniki spadu Dodaje cienkie linie wyznaczające dodatkowy obszar obrazka poza zdefiniowanymi granicami
strony.
Pasery Dodaje poza obszarem strony małe „celowniki”, ułatwiające dopasowywanie do siebie rozbarwień
kolorowego dokumentu.
Paski koloru Dodaje małe kolorowe kwadraty odpowiadające kolorom CMYK i tintom szarości (w skokach co 10%).
Usługodawca używa tych znaczników do dostosowania gęstości farby na maszynie drukarskiej.
Informacje o stronie Drukuje nazwę pliku, numer strony, bieżącą datę i godzinę oraz nazwę rozbarwienia.
Informacje te drukowane są czcionką Helvetica o rozmiarze 6 punktów. Program umieszcza je w lewym dolnym
rogu każdego arkusza papieru lub kliszy. Opcja Informacje o stronie wymaga 13mm (0,5 cala) miejsca wzdłuż
poziomej krawędzi strony.
Należy zauważyć, że informacje o stronie są drukowane czcionką GothicBBB-Medium-83pv-RKSJ-H (Medium
Gothic).
Typografia Umożliwia wybór znaczników domyślnych lub niestandardowych (np. na strony japońskie). Można
tworzyć własne znaczniki drukarskie albo używać niestandardowych znaczników utworzonych przez inną firmę.
Przesunięcie Określa odległość od krawędzi strony (nie spadu), w jakiej InDesign umieści znaki drukarskie.
Domyślnie program InDesign rysuje znaczniki drukarskie w odległości 6 punktów od krawędzi strony. Aby
znaczniki drukarskie nie weszły na spad należy pamiętać o ustawieniu opcji Przesunięcie na wartość większą niż
opcja Spad.
Grubość Wyświetla możliwe grubości linii cięcia i spadu.
Aby zmienić położenie strony na nośniku

Przy drukowaniu dokumentu na nośniku ciętym o rozmiarze większym niż rozmiar dokumentu można sterować
położeniem obszaru informacji o pracy i spadu, znaczników drukarskich i samej strony na powierzchni nośnika.
Służą do tego opcje Położenie strony w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj. Jeżeli dokument nie mieści się
na nośniku i musi zostać przycięty, można użyć tych opcji do określenia obszarów, które mają ulec przycięciu.
Rezultaty wyboru opcji pokazuje pole podglądu w oknie dialogowym Drukuj.
Uwaga: Aby zobaczyć obszary spadu i informacji o pracy oraz znaczniki drukarskie należy zamiast opcji Położenie
strony użyć opcji Zmieść. Strony przeskalowane w tej opcji są zawsze wyśrodkowane. Jeżeli wybierze się opcje Zmieść,
Miniaturki lub Podziel, to opcje położenia strony będą niedostępne.
❖ Wybrać jedną z opcji z menu Położenie strony w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj.
Drukowanie miniaturek i bardzo dużych dokumentów

Aby wydrukować miniaturki
Poprzez wydrukowanie wielu stron na pojedynczej kartce można utworzyć miniaturki — małe, podglądowe wersje
dokumentu. Miniaturki ułatwiają weryfikację zawartości i organizacji dokumentu. Jeżeli jest to potrzebne, InDesign
automatycznie zmienia orientację papieru, aby jak najlepiej dopasować stronę do papieru; jeżeli jednak wyłączy się
opcję Miniaturki, trzeba będzie ręcznie przywrócić oryginalną orientację.
Uwaga: Przy drukowaniu miniaturek pomijane są znaczniki drukarskie oraz wszystkie elementy z obszaru spadu lub
informacji o pracy.
1 Zaznaczyć opcję Miniaturki w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj.
2 Wybrać z menu liczbę miniaturek na stronie.
Drukowanie zbyt dużych dokumentów

Chociaż można tworzyć dokumenty InDesign o rozmiarach aż 5,5 x 5,5 metra, większość drukarek biurkowych nie
może wydrukować tak wielkich stron.
Aby wydrukować zbyt duży dokument na drukarce biurkowej, można drukować każdą stronę dokumentu w
kawałkach, zwanych płytkami lub segmentami, a następnie przyciąć i złożyć te segmenty. Można także przeskalować
dokument tak, aby mieścił się na dostępnym rozmiarze papieru.
Zobacz także
`Podział stron dokumentu' na stronie 682
`Skalowanie czcionek' na stronie 321
Podział stron dokumentu

Rozmiary dokumentu nie zawsze pasują do rozmiarów papieru używanych przez drukarki. W rezultacie podczas
drukowania InDesign dzieli zbyt duży dokument na kilka prostokątów, czyli segmentów, odpowiadających
rozmiarowi strony dostępnemu dla danej drukarki. Następnie można poukładać nakładające się sekcje.
InDesign może automatycznie podzielić dokument na segmenty, albo można to zrobić ręcznie. Ręczny podział na
segmenty pozwala sterować punktem początkowym w górnym lewym rogu segmentu, dzięki czemu można określić,
gdzie strona ta znajduje się na papierze.
Zbyt duże strony podzielone na drukowalne segmenty (po lewej) oraz nakładające się sekcje przy składaniu ostatecznej wersji (po prawej)
Aby automatycznie podzielić dokument na segmenty

2 Zaznaczyć opcję Podziel w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj.
3 Wybrać jedną z następujących opcji z menu Podziel:
Automatycznie Automatycznie wylicza liczbę potrzebnych segmentów wraz z nałożeniem.
Autojustowanie Zwiększa ilość nałożenia (jeżeli to konieczne), tak że prawe krawędzie płytek na prawym boku są
wyrównane z prawą krawędzią strony dokumentu, a dolne krawędzie płytek na samym dole są wyrównane do dolnej
krawędzi strony dokumentu.
Ręcznie Drukuje pojedynczą płytkę. Przed wybraniem tej opcji należy najpierw określić lewy górny róg płytki,
przeciągając punkt zerowy na miarkach. Następnie należy wybrać polecenie Plik > Drukuj i wybrać opcję Ręcznie
z menu Podziel.
4 W pole Nałóż wpisać minimalną ilość powielonych informacji, które mają być drukowane na każdym segmencie
w celu ułatwienia układania. Opcja Nałóż używa jednostki miary wybranej dla dokumentu. Wartość ta powinna być
większa niż minimalne niedrukowalne marginesy drukarki. Maksymalne nałożenie może mieć wielkość połowy
krótszego boku strony dokumentu. Na przykład, segmenty strony o wymiarach 11 x 17 cali (279,4 mm x 431,8 mm)
mogą się nakładać do 5,5 cala (139,7 mm).
Aby ręcznie podzielić dokument na płytki, należy:

1 Jeżeli to konieczne, wybrać polecenie Widok > Pokaż miarki, aby wyświetlić miarki.
2 Przeciągnąć punkt przecięcia miarek, aby przesunąć punkt zerowy do miejsca, gdzie ma się znajdować górny lewy
róg segmentu do wydrukowania. Należy pamiętać o pozostawieniu miejsca na nałożenie i znaczniki drukarskie.
Rozmiar i kształt obszaru drukowanego przez InDesign zależy od bieżącego rozmiaru i orientacji papieru.
4 Zaznaczyć opcję Podziel w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj, oraz wybrać opcję Ręcznie z menu
Podziel.
Aby ręcznie przeskalować dokument

Aby zmieścić zbyt duży dokument na mniejszym arkuszu papieru, można przeskalować jego wysokość i szerokość,
symetrycznie albo asymetrycznie. Skalowanie asymetryczne jest przydatne na przykład wówczas, gdy drukuje się na
kliszy do zastosowania na maszynie fleksograficznej. Jeżeli wiadomo, w jakim kierunku płyta będzie zamontowana
na bębnie maszyny, można za pomocą skalowania skompensować 2-3% rozciągnięcia płyty, które na ogół występuje.
Skalowanie nie wpływa na rozmiar stron w dokumencie.
Uwaga: Podczas druku rozkładówek każda z nich jest skalowana osobno.
2 Zaznaczyć opcję Szerokość w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj, aby uaktywnić pola Szerokość i
Wysokość.
3 Aby zachować bieżące proporcje wysokości i szerokości dokumentu, zaznaczyć opcję Zachowaj proporcje. Jeżeli
proporcje mają zostać zmienione, usunąć zaznaczenie z tej opcji.
4 Wpisać wartości procentowe od 1 do 1000 w pola Szerokość i Wysokość. Jeżeli zaznaczono opcję Stałe proporcje,
wystarczy wpisać wartość w jedno pole; drugie zostanie uaktualnione automatycznie.
Aby automatycznie przeskalować dokument

1 Sprawdzić, czy opcje Podziel i Miniaturki w panelu Ustawienia okna dialogowego Drukuj są wyłączone. Gdy opcje
te są włączone, opcja Zmieść nie jest dostępna.
2 Zaznaczyć opcję Zmieść. Obok opcji Zmieść pojawi się procent skalowania, uzależniony od obszaru zadruku
zdefiniowanego w wybranym pliku PPD.
Drukowanie w kolorze
Wybór kompozytowego trybu koloru
W panelu Wyjście okna dialogowego Drukuj można wybrać sposób, w jaki kompozytowe dane koloru są wysyłane
do drukarki. Gdy włączone jest zarządzanie kolorem (co jest ustawieniem domyślnym), domyślne ustawienia opcji
Kolor powodują generowanie skalibrowanych kolorów. Podczas konwersji kolorów zachowane są wszystkie
informacje o kolorach dodatkowych; na przestrzeń docelową konwertowane są tylko ekwiwalenty ze standardowych
kolorów drukarskich. W przypadku wątpliwości co do opcji kolorów należy skonsultować się z drukarzem.
Tryby kompozytowe dotyczą tylko obrazków rastrowych i obiektów utworzonych w programie InDesign; grafika
umieszczona (np. pliki EPS i Adobe PDF) nie podlegają działaniu tych ustawień, o ile nie nakładają się z obiektami
przezroczystymi. Pełny podręcznik i pomoc w rozwiązywaniu problemów z wpływem przezroczystości na druk
można znaleźć w dokumencie „Achieving Reliable Print Output with Transparency” w sekcji pomocy technicznej w
serwisie adobe.com.
Uwaga: Opcje dostępne dla drukarek bez PostScriptu zależą od modelu koloru używanego przez drukarkę; zazwyczaj
jest to RGB.
Podczas drukowania w trybie kompozytowym, funkcja automatycznego zalewkowania jest wyłączona. Można
jednak zaznaczyć opcję Symulacja nadruku, aby wykonać próbę nadruku tekstu, obrysów lub wypełnień.
Opcje wyjściowe koloru dla trybów kompozytowych

Rozwijane menu Kolor w panelu Wyjście okna dialogowego Drukuj zawiera następujące opcje:
Pozostaw kompozyt bez zmian Wysyła pełnokolorową wersję wybranych stron na drukarkę, zachowując wszystkie
wartości kolorów z oryginalnego dokumentu. Gdy wybrana jest ta opcja, Symulacja nadruku jest wyłączona.
Kompozytowy - skala szarości Wysyła do drukarki wersje zadanych stron w skali szarości, np. podczas drukowania
na drukarkę monochromatyczną bez rozbarwień.
Kompozytowy - RGB Wysyła do drukarki pełnokolorowe wersje zadanych stron, np. podczas drukowania na
drukarkę RGB bez rozbarwień.
Kompozytowy - CMYK Wysyła do drukarki pełnokolorowe wersje zadanych stron, np. podczas drukowania na
drukarkę CMYK bez rozbarwień. (Opcja ta jest dostępna tylko dla drukarek postscriptowych.)
Tekst jako czerń Drukuje cały tekst utworzony w programie InDesign w kolorze czarnym, o ile nie nadano mu
atrybutu koloru Brak lub Papier, albo wartości koloru równych bieli. Wybranie tej opcji jest wygodne w sytuacji, gdy
tworzy się materiały zarówno do druku, jak i do dystrybucji w formacie PDF. Na przykład, jeżeli w wersji PDF
hiperłącza były niebieskie, to na drukarce monochromatycznej wydrukowane zostaną w kolorze czarnym, a nie we
wzorach rastrowych, co zmniejszyłoby ich czytelność.
Drukowanie grafiki i czcionek

Opcje drukowania grafiki
Podczas eksportowania lub drukowania dokumentów zawierających złożoną grafikę (na przykład obrazki w
wysokiej rozdzielczości, grafikę EPS, strony PDF lub obiekty przezroczyste), często dla uzyskania najlepszych
rezultatów na wydruku konieczna jest zmiana rozdzielczości i ustawień rastryzacji.
Do wyboru są następujące opcje panelu Grafika okna dialogowego Drukuj, pozwalające określić sposób
przetwarzania grafiki podczas drukowania.
Wysyłaj dane Określa, ile danych umieszczonego obrazka rastrowego ma być wysyłanych do drukarki albo do pliku.
Wszystkie Wysyła dane w pełnej rozdzielczości, co jest odpowiednie do druku z wysoką rozdzielczością albo do
druku obrazków kolorowych lub w skali szarości, które mają wysoki kontrast - np. czarno białego tekstu z jednym
kolorem dodatkowym. Ta opcja wymaga najwięcej miejsca na dysku.
Optymalizowane próbkowanie redukcyjne Wysyła tylko tyle danych obrazka, ile potrzeba do wydrukowania grafiki
z najlepszą rozdzielczością możliwą na danym urządzeniu wyjściowym. (Drukarka o wysokiej rozdzielczości będzie
potrzebowała więcej danych, niż model biurkowy o małej rozdzielczości.) Opcję tę należy wybrać wówczas, gdy
pracuje się z obrazkami w wysokiej rozdzielczości, ale próby są drukowane na drukarce biurkowej
Uwaga: InDesign nie przeprowadza próbkowania redukcyjnego grafiki EPS lub PDF nawet jeżeli zaznaczy się opcję
Optymalizowane próbkowanie redukcyjne.
Prewka Wysyła wersje ekranowe (o rozdzielczości 72 dpi) umieszczonych obrazków rastrowych, skracając czas
druku.
Brak Tymczasowo usuwa grafikę w wydruku i zastępuje obrazki przekreślonymi ramkami graficznymi. Skraca to
czas druku. Ramki graficzne mają taką samą rozdzielczość, co grafika importowana. Zachowywane są również
ścieżki odcinania. Można więc mimo wszystko sprawdzić rozmiar i położenie obrazków. Wyłączenie druku grafiki
importowanej jest wygodne wówczas, gdy przygotowuje się próby tekstowe do redakcji albo korekty. Druk bez
grafiki jest także przydatny w sytuacji, gdy szuka się przyczyny problemu z drukowaniem.
Opcje pobierania czcionek do drukarki

Czcionki wbudowane to czcionki zapisane w pamięci drukarki albo na podłączonym do niej twardym dysku.
Czcionki Type1 i TrueType mogą być przechowywane albo w drukarce, albo w komputerze; czcionki rastrowe są
przechowywane tylko w komputerze. InDesign pobiera czcionki w miarę potrzeb, pod warunkiem, że są one
zainstalowane na dysku twardym komputera.
Do wyboru są następujące opcje panelu Grafika okna dialogowego Drukuj, pozwalające sterować pobieraniem
czcionek do drukarki.
Brak Umieszcza w pliku PostScript odwołanie do czcionki, informujące procesor RIP lub post-procesor, gdzie
czcionka ta powinna się znajdować. Opcja ta jest odpowiednia w sytuacji, gdy czcionki znajdują się w urządzeniu
drukującym. Czcionki TrueType są nazywane zgodnie z nazwą postscriptową w czcionce; jednak nie wszystkie
aplikacje potrafią zinterpretować te nazwy. Aby zagwarantować prawidłową interpretację czcionek TrueType należy
użyć innej opcji pobierania czcionek.
Wszystko Pobiera wszystkie czcionki niezbędne w dokumencie na początku zadania wydruku. InDesign
automatycznie tworzy podzbiór czcionek, które zawierają większą liczbę glifów (znaków) niż wartość podana w
Podzbiór Opcja ta pobiera tylko znaki (glify) użyte w dokumencie. Glify pobierane są jednokrotnie dla każdej
strony. Opcja ta na ogół daje szybsze i mniejsze pliki PostScript, jeżeli użyje się jej do dokumentów
jednostronicowych lub krótkich dokumentów nie zawierających wiele tekstu.
Wysyłaj czcionki opisane w PPD Pobiera wszystkie czcionki użyte w dokumencie, nawet jeżeli są one wbudowane w
drukarce. Użycie tej opcji gwarantuje, że podczas drukowania popularnych czcionek, takich jak Helvetica, Times,
itd., InDesign będzie korzystał z konturów czcionek zainstalowanych w komputerze. Umożliwia to rozwiązanie
konfliktów między wersjami czcionek, np. niezgodne zestawy znaków między komputerem a drukarką lub
odchylenia konturów przy zalewkowaniu. Jeżeli jednak nie korzysta się często z rozszerzonych zestawów znaków,
opcja ta nie będzie potrzebna przy przeglądowym druku na urządzeniach biurkowych.
Zobacz także
Opcje druku PostScript

Wymienione poniżej opcje z panelu Grafika okna dialogowego Drukuj określają, w jaki sposób informacje
postscriptowe są wysyłane do drukarki.
Plik PostScript Określa poziom zgodności z interpretatorem języka PostScript urządzenia drukującego.
Format danych Określa sposób, w jaki InDesign wysyła dane obrazka z komputera do drukarki. Opcja ASCII wysyła
dane jako tekst ASCII. Jest to format zgodny ze starszymi sieciami i drukarkami na porcie równoległym, dlatego też
stanowi na ogół najlepszy wybór w przypadku grafiki wymienianej między platformami. Opcja Binarnie eksportuje
dane jako kod binarny. Jest to bardziej zwarty format niż ASCII, ale może nie być zgodny ze wszystkimi systemami.
Uwaga: InDesign nie zawsze może zmienić format danych używany przez pliki EPS lub DCS. Jeżeli przy wysyłaniu
danych w kodzie binarnym wystąpią problemy należy spróbować zmienić format danych grafiki EPS lub DCS
bezpośrednio w aplikacji źródłowej.
Opcje pomijania grafiki

Opcje OPI w panelu Zaawansowane umożliwiają selektywne pominięcie różnych typów grafiki importowanej przy
wysyłaniu danych obrazka na urządzenie drukujące lub do pliku, pozostawiając tylko łącza (komentarze) OPI, które
zostaną później przetworzone przez serwer OPI.
Zastępowanie obrazka OPI Włącza zastępowanie przez InDesign podczas wydruku obrazków zastępczych EPS w
niskiej rozdzielczości grafiką w wysokiej rozdzielczości. Aby funkcja zastępowania OPI działała prawidłowo, plik
EPS musi zawierać komentarze OPI łączące obrazek zastępczy w niskiej rozdzielczości z obrazkiem w wysokiej
rozdzielczości. InDesign musi mieć dostęp do grafiki połączonej przez komentarze OPI. Jeżeli wersje w wysokiej
rozdzielczości są niedostępne, InDesign zachowa łącza OPI i dołączy do eksportowanego pliku podglądu w niskiej
rozdzielczości. Wyłączenie tej opcji powoduje, że połączone obrazki OPI będą zastępowane przez serwer OPI na
dalszym etapie przepływu pracy.
Pomiń dla OPI Pozwala wybiórczo pomijać różne typy grafiki importowanej (EPS, PDF i obrazki rastrowe) podczas
wysyłania danych obrazka do drukarki lub pliku, pozostawiając tylko łącza (komentarze) OPI, które zostaną później
przetworzone przez serwer OPI. Komentarze zawierają informacje niezbędne do odszukania obrazka w wysokiej
rozdzielczości na serwerze OPI. InDesign dołącza tylko te komentarze; usługodawca musi mieć w czasie
zastępowania na serwerze dostęp do oryginalnego obrazka w wysokiej rozdzielczości. Opcja Pomiń dla OPI nie ma
zastosowania do grafiki osadzonej.
Zobacz także
Òpcje importowania plików Encapsulated PostScript (.eps)' na stronie 439
Zarządzanie kolorem
Używanie zarządzania kolorem podczas drukowania
Podczas drukowania dokumentu z zarządzanymi kolorami można podać dodatkowe opcje zarządzania, aby
zachować zgodność kolorów na wydruku. Załóżmy na przykład, że dokument zawiera obecnie profil dostosowany
do wysyłania danych do przygotowalni, ale trzeba sporządzić próbę kolorów tego dokumentu na drukarce
biurkowej. Okno dialogowe Drukuj umożliwia konwersję kolorów dokumentu na przestrzeń kolorów drukarki
biurkowej; zamiast profilu bieżącego dokumentu użyty zostanie profil drukarki. Jeżeli wybierze się przestrzeń koloru
Próba i wyznaczy drukarkę RGB, to program InDesign przekonwertuje dane koloru na wartości RGB przy użyciu
wybranych profilów kolorów.
Podczas drukowania na drukarkę postscriptową istnieje również możliwość użycia postscriptowego zarządzania
kolorem. W tym przypadku InDesign wysyła profil dokumentu oraz dane dokumentu w skalibrowanej wersji jego
oryginalnej przestrzeni kolorów bezpośrednio do drukarki postscriptowej, która zajmuje się konwersją dokumentu
na przestrzeń kolorów drukarki. Przestrzeń kolorów drukarki jest przechowywana w urządzeniu w postaci słownika
CRD (Color Rendering Dictionary); umożliwia to wydruk niezależny od urządzenia. Słowniki CRD to
postscriptowe odpowiedniki profilów koloru. Dokładne rezultaty konwersji kolorów mogą być różne, w zależności
od drukarki. Postscriptowe zarządzanie kolorem jest możliwe tylko w przypadku drukarek obsługujących standard
PostScript Level 2 lub wyższy. Nie trzeba instalować profilu ICC tej drukarki w systemie.
Zobacz także
`Zarządzanie kolorem w aplikacjach firmy Adobe' na stronie 543
Aby używać zarządzania kolorem podczas drukowania

1 Sprawdzić, czy w komputerze zainstalowany jest sterownik drukarki.
dialogowego Drukuj.
4 Odpowiednio dostosować ustawienia dla tego dokumentu.
5 Nacisnąć przycisk Zarządzanie kolorem po lewej stronie okna dialogowego Drukuj.
6 W sekcji Drukuj wybrać opcję Dokument.
7 W menu Obsługa kolorów wybrać opcję InDesign określa kolory.
8 Z menu Profil drukarki wybrać profil urządzenia wyjściowego.
Im dokładniej profil wyjściowy opisuje zachowanie urządzenia wyjściowego i warunki druku (np. rodzaj papieru),
tym dokładniej system zarządzania kolorem może przełożyć wartości liczbowe rzeczywistych kolorów dokumentu.
(Zobacz `Profile kolorów' na stronie 556.)
9 Wybrać opcję Zachowaj wartości RGB lub Zachowaj wartości CMYK.
Ta opcja określa, w jaki sposób program InDesign obsługuje kolory, z którymi nie jest skojarzony żaden profil (np.
w przypadku zaimportowanych obrazków bez osadzonego profilu). Gdy ta opcja jest zaznaczona, program InDesign
wysyła wartości składowych kolorów bezpośrednio na urządzenie wyjściowe.. Gdy opcja ta jest wyłączona, InDesign
najpierw konwertuje wartości kolorów na przestrzeń koloru urządzenia wyjściowego.
Zachowanie wartości liczbowych zaleca się wówczas, gdy użytkownik pracuje w ramach bezpiecznego przepływu
pracy CMYK. (Zobacz `Bezpieczna obsługa kolorów CMYK' na stronie 549.) Nie zaleca się zachowywania wartości
liczbowych przy drukowaniu dokumentów RGB.
10 Nacisnąć przycisk Ustawienia (Windows) lub Drukarka (Mac OS), aby otworzyć okno dialogowe sterownika
drukarki.
11 Wyłączyć zarządzanie kolorem dla drukarki i nacisnąć przycisk Drukuj, aby powrócić do okna dialogowego
Drukuj programu InDesign.
Każdy sterownik drukarki ma inne opcje zarządzania kolorem. Informacje o tym, jak wyłączyć zarządzanie kolorem,
można znaleźć w dokumentacji drukarki.
12 Nacisnąć przycisk Drukuj.
Aby wydrukować próbę

Próba na papierze (nazywana niekiedy wydrukiem próbnym lub proofingiem) to wydruk symulujący rezultaty
ostatecznego druku na maszynie drukarskiej. Wydruk próbny sporządza się na urządzeniu, które nie jest tak
kosztowne w eksploatacji jak maszyna drukarska. W ostatnich latach pojawiły się drukarki atramentowe o
rozdzielczości odpowiedniej do sporządzania niedrogich wydruków, które mogą pełnić funkcję prób.
1 Wybrać polecenie Widok > Ustawienie próby > Inne.
2 W oknie dialogowym Dostosuj warunki próby wybrać urządzenie, które ma być symulowane, i nacisnąć przycisk
OK.
3 Wybrać opcję Zachowaj wartości RGB lub Zachowaj wartości CMYK i nacisnąć przycisk OK.
Ta opcja określa, w jaki sposób program InDesign obsługuje kolory, z którymi nie jest skojarzony żaden profil (np.
w przypadku zaimportowanych obrazków bez osadzonego profilu). Gdy ta opcja jest zaznaczona, program InDesign
wysyła wartości składowych kolorów bezpośrednio na urządzenie wyjściowe.. Gdy opcja ta jest wyłączona, InDesign
najpierw konwertuje wartości kolorów na przestrzeń koloru urządzenia wyjściowego.
Zachowanie wartości liczbowych zaleca się wówczas, gdy użytkownik pracuje w ramach bezpiecznego przepływu
pracy CMYK. (Zobacz `Bezpieczna obsługa kolorów CMYK' na stronie 549.) Nie zaleca się zachowywania wartości
liczbowych przy drukowaniu dokumentów RGB.
dialogowego Drukuj.
6 Odpowiednio dostosować ustawienia dla tego dokumentu.
7 Nacisnąć przycisk Zarządzanie kolorem po lewej stronie okna dialogowego Drukuj.
8 W sekcji Drukuj wybrać opcję Próba. Profil powinien odpowiadać wybranemu ustawieniu próby.
9 W menu Obsługa kolorów wybrać opcję InDesign określa kolory.

10 Zaznaczyć opcję Symulacja białego papieru, aby symulować konkretne odcienie bieli widoczne na nośniku
zdefiniowanym w profilu dokumentu (stan renderingu Bezwzględny kolorymetryczny). Dla niektórych profilów ta
opcja nie jest dostępna.
11 Nacisnąć przycisk Ustawienia (Windows) lub Drukarka (Mac OS), aby otworzyć okno dialogowe sterownika
drukarki.
12 Wyłączyć zarządzanie kolorem dla drukarki i nacisnąć przycisk Drukuj, aby powrócić do okna dialogowego
Drukuj programu InDesign.
Każdy sterownik drukarki ma inne opcje zarządzania kolorem. Informacje o tym, jak wyłączyć zarządzanie kolorem,
można znaleźć w dokumentacji drukarki.
13 Nacisnąć przycisk Drukuj.
Drukowanie gradientów, mieszanych kolorów i

przezroczystości
Poprawianie wyglądu gradientów i mieszania kolorów na wydruku
Urządzenia wyjściowe obsługujące PostScript Level 2 oraz PostScript 3 mogą drukować do 256 odcieni szarości,
natomiast większość biurkowych laserowych drukarek postscriptowych jest w stanie wydrukować około 32 do 64
odcieni, w zależności od ich rozdzielczości, wybranej liniatury rastra oraz metody nadawania rastra. Pasma
pojawiają się wówczas, gdy każdy z dostępnych odcieni pokrywa na tyle duży obszar, że widać różnice między
odcieniami. Ponadto, jeżeli zdefiniuje się gradient używając dwóch wartości procentowych, które różnią się od siebie
o mniej niż 50%, to powstanie wąski zakres odcieni, zwiększający prawdopodobieństwo wystąpienia pasm. W
przypadku problemów z drukowaniem gładkich gradientów bez pasm można wypróbować następujące techniki:
• Użyć gradientu, który zmienia się o co najmniej 50% między dwoma lub większą liczbą standardowych kolorów
drukarskich.
• Wybrać jaśniejsze kolory albo zmniejszyć długość ciemnych gradientów. Pasma częściej pojawiają się między
bardzo ciemnymi kolorami a bielą.
• Zwiększyć procentową zmianę gradientu.
• Zmniejszyć liniaturę rastra dla dokumentu (tylko urządzenia postscriptowe).
• Jeżeli pasma pojawiają się w grafice importowanej, np. pliku Adobe Illustratora, konieczne może być poprawienie
oryginalnej grafiki.
• Drukować na urządzenia wyjściowe obsługujące PostScript 3, które są w stanie drukować płynniejsze gradienty.
• Używać krótszych gradientów. Optymalna długość zależy od kolorów gradientu, ale należy starać się, by gradienty
nie były dłuższe niż 19 cm.
Zobacz także
Ìnformacje o gradientach' na stronie 531
Àby określić liniaturę rastra i rozdzielczość, należy:' na stronie 723
Informacje o punktach półtonowych i punktach drukarki

Większość drukarek symuluje odcienie szarości, używając punktów półtonowych drukowanych na siatce; komórki
tej siatki nazywane są komórkami półtonowymi, a rzędy siatki nazywane są liniami lub liniaturą rastra. Każdy punkt
półtonowy składa się z punktów drukarki. Gdy komórka półtonowa wypełnia się punktami drukarki, rośnie punkt
półtonowy, co powoduje powstanie ciemniejszego odcienia szarości.
Liczbę punktów dostępnych do utworzenia punktu półtonowego określa rozdzielczość drukarki. Drukarka o
mniejszych punktami może wydrukować większy zakres wielkości punktów rastra, pozwalając na powstawanie
większej liczby odcieni szarości. Pewną rolę odgrywa tu również liniatura rastra: gdy rośnie liniatura, maleje
komórka półtonowa, a zatem mieści się w niej mniej punktów drukarki, co zmniejsza liczbę dostępnych odcieni
szarości. W rezultacie drukowanie większej liczby odcieni szarości odbywa się kosztem gorszej jakości obrazka.
B C
Symulacja płynnego przejścia tonalnego przy użyciu punktów drukarki

A. Płynne przejścia tonalne symulowane przez liniaturę rastra B. Liniatura złożona z punktów półtonowych w rzędach C. Punkty półtonowe
złożone z punktów drukarskich
Drukowanie i zapisywanie grafiki przezroczystej

Jeżeli dokument zawiera obiekty przezroczyste, to przed drukowaniem lub eksportowaniem tego dokumentu
program InDesign przeprowadza proces nazywany spłaszczaniem.
Przezroczystość wiąże się z różnymi, często słabo znanymi aspektami aplikacji Adobe i formatów pliku.
Zobacz także
Ustawienia drukowania
Aby wyświetlić zestawienie opcji drukowania
Panel Podsumowanie okna dialogowego Drukuj umożliwia wyświetlenie ustawień opcji przed drukowaniem, a
następnie odpowiednie ich dostosowanie. Na przykład, panel ten będzie pokazywał, że dany dokument pominie
pewną grafikę do zastąpienia przez serwer OPI u usługodawcy.
2 Kliknąć kartę Podsumowanie w oknie dialogowym Drukuj.
3 Aby zapisać zestawienie w pliku tekstowym, nacisnąć przycisk Zapisz zestawienie.

4 Zaakceptować domyślną nazwę dla pliku tekstowego lub wpisać inną, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Aby zapisać ustawienia drukowania

Jeżeli często drukuje się na różne drukarki lub realizuje różne typy zadań wydruku, można je zautomatyzować,
zapisując wszystkie ustawienia wyjściowe w stylach drukarki. Korzystanie ze stylów drukarek jest szybką i
niezawodną metodą drukowania zadań, które wymagają spójnych i precyzyjnych ustawień wielu opcji w oknie
dialogowym Drukuj.
Uwaga: Style drukarek utworzone w programie InDesign 2.x można wczytać do wersji InDesign CS i zapisać w postaci
stylów ustawień drukarek.
1 Wybrać polecenie Plik > Ustawienia drukowania > Definiuj.
3 W oknie dialogowym Drukuj wpisać nazwę stylu ustawień, ustawić opcje drukowania i nacisnąć przycisk OK.
Uwaga: Style ustawień drukarki można tworzyć także w oknie dialogowym Drukuj. Po wybraniu pożądanych opcji
drukowania należy nacisnąć przycisk Zapisz ustawienie, wpisać nazwę i nacisnąć przycisk OK.
Aby korzystać ze stylów ustawień drukowania

❖ Wybrać jeden ze stylów ustawień z menu Plik > Ustawienia drukowania. Można potwierdzić ustawienia
drukowania w pojawiającym się oknie dialogowym i nacisnąć przycisk Drukuj.
Aby zmienić ustawienia drukowania

2 W polu Nazwa wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać opcję [Domyślny] aby wyedytować domyślne ustawienia drukowania.
• Wybrać nazwę stylu ustawień do edycji.
3 Nacisnąć przycisk Edytuj.
4 Dostosować ustawienia drukowania i nacisnąć przycisk OK.
Aby zapisać ustawienia drukowania

Ustawienia drukowania można zapisywać w odrębnych plikach, co ułatwia tworzenie ich kopii zapasowych oraz
udostępnianie usługodawcom, klientom lub innym użytkownikom w grupie roboczej.
2 Zaznaczyć przynajmniej jeden styl ustawień na liście i nacisnąć przycisk Zapisz.
3 Podać nazwę i położenie dla pliku ustawień (.PRST), a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Aby wczytać ustawienie drukarki

3 Odszukać i dwukrotnie kliknąć plik .prst zawierający style ustawień, które mają zostać wczytane, a następnie
Uwaga: Za pomocą tej samej opcji można również wczytać style drukarki zapisane w plikach .prst z wersji InDesign 2.0
lub nowszej.
Przekazywanie gotowych plików

Aby przeprowadzić weryfikację
Przed wydrukowaniem dokumentu lub przekazaniem go do usługodawcy można przeprowadzić kontrolę jakości
dokumentu. W branży proces ten nazywa się weryfikacją (ang. preflight). Funkcja weryfikacji ostrzega o
problemach, które mogą spowodować niepożądany wygląd dokumentów lub książek, np. o brakujących plikach lub
czcionkach. Dostarcza także przydatnych informacji o dokumencie lub książce, np. o tym, jakich farb używa, na
której stronie po raz pierwszy pojawia się dana czcionka, albo jakie są ustawienia drukowania.
• W przypadku dokumentu, wybrać polecenie Plik > Weryfikacja.
• W przypadku książki, wybrać polecenie Książka - weryfikacja lub Zaznaczone dokumenty - weryfikacja z menu
palety Książka, w zależności od tego, czy użytkownik chce sprawdzić całą książkę, czy tylko niektóre dokumenty.
Otworzy się okno dialogowe Weryfikacja z bieżącymi ustawieniami książki.
Narzędzie do weryfikacji sprawdza również zawartość na warstwach ukrytych. Ignoruje natomiast elementy w
obszarze roboczym; jednak czcionki nadane tekstowi w obszarze roboczym znajdą się w podsumowaniu weryfikacji.
2 Posługując się informacjami w panelu Podsumowanie okna dialogowego Weryfikacja, sprawdzić czcionki, łącza,
grafikę i inne informacje. Ikona alarmu sygnalizuje wystąpienie problemu.
Panel Podsumowanie wyświetla również numery stron w dokumencie, na których znajdują się obiekty
przezroczyste, albo liczbę dokumentów z obiektami przezroczystymi w książce.
3 Aby wyświetlić informacje dla wszystkich warstw, zaznaczyć opcję Pokaż dane dla ukrytych warstw w panelu
Podsumowanie.
4 Aby wyświetlić tylko brakujące lub nieaktualne łącza i grafikę RGB, zaznaczyć opcję Pokaż tylko problemy na
panelach Czcionki lub Łącza i obrazki.
5 W dowolnym momencie można nacisnąć przycisk Raport, aby zapisać bieżące informacje z każdego z panelów
okna Weryfikacja w pliku tekstowym. Plik taki można otworzyć w edytorze tekstu.
Wyświetlanie czcionek
Panel Czcionki w oknie dialogowym Weryfikacja wyświetla wszystkie czcionki użyte w dokumencie, wraz z
czcionkami zastosowanymi do tekstu zakrytego i tekstu w obszarze roboczym, czcionkami osadzonymi w plikach
EPS, plikach w formacie Adobe Illustratora oraz umieszczonych plikach PDF. Ponadto lista ta wskazuje, czy dana
czcionka jest zainstalowana w komputerze i dostępna. Zaznaczenie opcji Pokaż tylko problemy wyświetla czcionki
z poniższych kategorii:
Brakujące czcionki Kategoria czcionek brakujących wymienia czcionki, które zostały użyte w dokumencie, ale które
nie są zainstalowane w danym komputerze.
Niepełne czcionki Kategoria czcionek niepełnych wyświetla listę czcionek, które mają w danym komputerze
czcionkę ekranową, ale nie czcionkę do druku.
Czcionki zabezpieczone Kategoria Zabezpieczone wymienia czcionki, których nie można osadzić w plikach PDF
lub EPS ze względu na ograniczenia licencyjne.
Należy pamiętać o tym, że wszystkie czcionki użyte w dokumencie muszą być licencjonowane, zainstalowane i
aktywne w komputerze albo na urządzeniu wyjściowym.
Aby poprawić błędy czcionek

• Zamknąć okno dialogowe Weryfikacja i zainstalować te czcionki w komputerze.

• Nacisnąć przycisk Znajdź czcionkę w panelu Czcionki okna dialogowego Weryfikacja, aby odszukać czcionki
użyte w dokumencie, sporządzić odpowiednią listę i zastąpić je.
Zobacz także
`Znajdowanie i zastępowanie czcionek' na stronie 250
Wyświetlanie łączy i obrazków

Panel Łącza i obrazki okna dialogowego Weryfikacja wymienia wszystkie łącza, osadzone obrazki i pliki PDF użyte
w dokumencie — łącznie z łączami DCS i OPI z połączonej grafiki EPS. Obrazki osadzone w grafice EPS nie są
wymieniane jako łącza w raporcie Weryfikacja. Funkcja Weryfikacja wskazuje brakujące albo nieaktualne łącza oraz
wszystkie obrazki RGB (które mogą nie rozbarwiać się prawidłowo, jeżeli nie ma prawidłowo skonfigurowanego i
włączonego systemu zarządzania kolorem).
Uwaga: InDesign nie wykrywa obrazków RGB osadzonych w umieszczonych plikach EPS, plikach Adobe Illustratora
lub plikach Macromedia FreeHand. Najlepsze rezultaty uzyskuje się weryfikując dane koloru grafiki umieszczonej w jej
źródłowej aplikacji.
Zobacz także
Aby naprawić łącza i obrazki

1 Aby wyświetlić tylko listę obrazków powodujących problemy, zaznaczyć opcję Pokaż tylko problemy na panelu
Łącza i obrazki okna dialogowego Weryfikacja.
2 Aby naprawić łącze, wykonać jedną z następujących czynności:

• Zaznaczyć obrazek powodujący problem i nacisnąć przycisk Uaktualnij albo Łącz ponownie.
• Nacisnąć przycisk Napraw wszystkie.
3 Odszukać odpowiednie pliki obrazków i nacisnąć przycisk Otwórz.
Aby poprawić problemy z kolorem i farbami

Funkcja Weryfikacja używa listy farb dokumentów do sprawdzenia kolorów dodatkowych o powielonych
definicjach. Powielony kolor dodatkowy spowoduje wygenerowanie kolejnej płyty rozbarwień.
❖ Zamknąć okno dialogowe Weryfikacja i wykonać jedną z następujących czynności:
• Usunąć powielone kolory dodatkowe z palety Próbki.

• Utworzyć zamiennik z powielonego koloru dodatkowego na kolor dodatkowy, który ma być używany.
Można także wyświetlić ekranowy podgląd rozbarwień, aby zidentyfikować potencjalne problemy przed
przystąpieniem do druku.
Zobacz także
Àby usunąć próbkę' na stronie 526
Àby utworzyć zamiennik (alias) dla koloru dodatkowego' na stronie 721
Tworzenie pakietów plików

Dla ułatwienia przekazania materiałów do usługodawcy można zgromadzić wszystkie użyte pliki, łącznie z
czcionkami i połączoną grafiką. Podczas sporządzania pakietu z pliku tworzony jest folder, który zawiera dokument
InDesign (lub wszystkie dokumenty w pliku książki) oraz niezbędne czcionki, przyłączoną grafikę, pliki tekstowe i
dostosowany raport. Raport ten zapisywany jest w pliku tekstowym. Zawiera on informacje z okna dialogowego
Instrukcje drukowania, listę wszystkich użytych czcionek, łączy i farb niezbędnych do wydrukowania dokumentu, a
także ustawienia drukowania.
Przed pakowaniem nie trzeba przeprowadzać ostatecznej weryfikacji. Program InDesign zrobi to automatycznie.
Jeżeli wykryte zostaną problemy, pojawi się okno dialogowe.
Do usługodawcy można również przekazać kompozytowy plik PDF wygenerowany z dokumentu albo plik
PostScript.
Zobacz także
Ìnformacje o formacie Adobe PDF' na stronie 581
Aby spakować pliki

1 Wykonać jedną z następujących czynności, aby otworzyć okno dialogowe Pakiet:
• Wybrać polecenie Plik > Pakiet.
• W oknie dialogowym Weryfikacja nacisnąć przycisk Pakiet.
• Wybrać polecenie Pakiet - Książka lub Pakiet - Zaznaczone dokumenty z menu palety Książka, w zależności od
tego, czy na palecie zaznaczone są wszystkie, niektóre czy żadne dokumenty.
2 Jeżeli pojawi się okno dialogowe informujące o potencjalnych problemach, wykonać jedną z następujących
czynności:
• Nacisnąć przycisk Pokaż info, aby otworzyć okno dialogowe Weryfikacja, w którym można poprawić problemy
lub uzyskać więcej informacji. Po zakończeniu poprawiania dokumentu ponownie rozpocząć proces pakowania.
• Nacisnąć przycisk Kontynuuj, aby rozpocząć pakowanie.
3 Wprowadzić instrukcje pakowania. Wpisana nazwa pliku to nazwa raportu, który będzie towarzyszył wszystkim
innym pakowanym plikom.
4 Nacisnąć przycisk Kontynuuj, a następnie określić położenie, w którym mają zostać zapisane wszystkie pakowane
pliki.
5 Stosownie do potrzeb zaznaczyć następujące opcje:
Kopiuj czcionki (z wyjątkiem CJK) Kopiuje wszystkie niezbędne pliki czcionek, a nie cały krój.
Kopiuj połączone grafiki Kopiuje połączone pliki graficzne. Połączone pliki tekstowe są zawsze kopiowane.
Uaktualnij łącza graficzne w pakiecie Zmienia łącza graficzne (nie łącza tekstowe) zgodnie z folderem pakowania.
Ponowne połączenie plików tekstowych trzeba przeprowadzić ręcznie i sprawdzić, czy formatowanie w dokumencie
zachowuje prawidłowy wygląd.
Dołącz czcionki i łącza z ukrytych warstw dokumentu Pakuje obiekty umieszczone na warstwach ukrytych.
Pokaż raport Otwiera w edytorze tekstowym raport z instrukcjami drukowania natychmiast po spakowaniu. Aby
zmodyfikować instrukcje drukowania przed zakończeniem procesu pakowania, należy nacisnąć przycisk Instrukcje.
6 Wykonać jedną z następujących czynności, aby określić sposób przetwarzania dzielenia wyrazów:
• Aby uniknąć przeskładania dokumentu za pomocą zewnętrznego słownika użytkownika oraz aby uniknąć
złączenia listy wyjątków dzielenia wyrazów danego dokumentu z zewnętrznym słownikiem użytkownika,
zaznaczyć opcję Użyj tylko wyjątków dzielenia wyrazów z dokumentu. Zaznaczenie tej opcji może być przydatne
w sytuacji, gdy pakuje się dokument do druku przez kogoś poza zespołem roboczym, np. gdy wysyła się go do
drukarza.
• Aby umożliwić złączenie zewnętrznego słownika użytkownika (na komputerze, na którym plik zostanie otwarty)
z listą wyjątków dokumentu oraz zezwolić na przeskładanie dokumentu za pomocą list wyjątków znajdujących się
zarówno w zewnętrznym słowniku użytkownika, jak i wewnątrz bieżącego dokumentu, należy pozostawić opcję
Użyj tylko wyjątków dzielenia wyrazów z dokumentu niezaznaczoną.
7 Nacisnąć przycisk Pakiet, aby kontynuować pakowanie.
Zobacz także
Tworzenie plików PostScript i EPS

Tworzenie plików PostScript lub EPS
Alternatywą drukowania dokumentu na drukarce jest zapisanie go w języku PostScript w pliku .PS. Plik taki można
potem wydrukować na innym urządzeniu — np. u usługodawcy prepress. Usługodawca może wysłać plik .PS
bezpośrednio na naświetlarkę. Rozmiar pliku PostScript jest na ogół większy niż oryginalnego dokumentu InDesign,
ponieważ osadzane są w nim obrazki i czcionki.
Ponadto można wyeksportować stronę lub rozkładówkę z dokumentu do pliku EPS (Encapsulated PostScript).
Umożliwia to umieszczanie strony w innych aplikacjach.
Wybór odpowiedniej metody tworzenia pliku PostScript

Dokument lub książkę InDesign można zapisać w jednym z trzech typów plików PostScript: niezależnych od
urządzenia, zależnych od urządzenia lub zależnych od urządzenia i sterownika.
Poniższa tabela wymienia rekomendowane sterowniki drukarek i metody druku, zapewniające osiągnięcie
najlepszych rezultatów z aplikacjami do post-processingu i programem InDesign. Jeżeli przed wydrukowaniem
przez procesor RIP dany dokument będzie przetwarzany przez serwer OPI lub przez aplikację do impozycji,
zalewkowania albo inną aplikację prepress, należy wybrać opcję Plik PostScript® z menu Drukarka w oknie
dialogowym Drukuj programu InDesign. Dzięki temu program InDesign będzie miał pełną kontrolę nad danymi
wyjściowymi DSC. Dla drukarek biurkowych należy wybrać dowolny sterownik drukarki postscriptowej.
Poniższa tabela za pomocą gwiazdek wskazuje względną przydatność każdej metody do zadań prepress:
*** Ten plik PostScript jest w pełni zgodny ze standardem DSC i doskonale nadaje się do użytku w różnorodnych
aplikacjach do postprocessingu, procesorach RIP i przepływach pracy. Metoda ta to najlepszy wybór dla aplikacji
wykorzystujących DSC.
** Ten plik PostScript jest w większości zgodny z DSC i ogólnie nadaje się do użytku w różnorodnych aplikacjach
do postprocessingu, procesorach RIP i przepływach pracy. W przypadku niektórych aplikacji w dużym stopniu
polegających na DSC mogą wystąpić pewne problemy ze zgodnością.
Wybór drukarki: Plik PostScript®
System operacyjny PPD Przydatnoœæ do zadañ

prepress
Wszystkie platformy Niezależny od urządzenia ***
Zależny od urządzenia ***
Po wyborze drukarki „Plik PostScript®”, sterownik drukarki nie będzie wykorzystywany.
Wybór drukarki: <zainstalowana drukarka>
System operacyjny Sterownik drukarki Przydatnoœæ do zadañ

prepress
Mac OS 10.2 Wbudowany sterownik PS do **

systemu Mac OS X
Windows 2000/XP Pscript 5 **
Plik PPD używany przez wybraną drukarkę pojawia się na górze pola tekstowego PPD w oknie dialogowym Drukuj.
Informacje o plikach postscriptowych niezależnych od urządzenia

Ten typ pliku postscriptowego jest tworzony wówczas, gdy wybierze się opcję Plik PostScript z menu Drukarka oraz
opcję Niezależny od urządzenia z menu PPD. Plik postscriptowy niezależny od urządzenia ma następujące
właściwości:
• Jest w 100% zgodny z DSC, dzięki czemu idealnie nadaje się do zadań post-processingu, takich jak zalewkowanie
i impozycja.
• Wszystkie zależności od urządzeń i sterowników są usuwane, dzięki czemu plik ten będzie można wydrukować
na niemal dowolnym urządzeniu wyjściowym. Jednak specjalne funkcje drukarek, znajdujące się w plikach PPD,
takie jak ekspozycja obrazka, dostępne rozmiary nośnika, zoptymalizowane liniatury rastra itd., nie są dostępne
w przypadku wyjścia niezależnego od urządzenia.
• Formatem wyjściowym koloru jest zawsze kompozytowy CMYK, ale plik zawiera także kolory dodatkowe. W
rezultacie plik musi być rozbarwiany przez oprogramowanie do post-processingu albo przez procesor RIP z
wbudowaną funkcją rozbarwiania.
• Nie może być zalewkowany przez InDesign; zalewkowanie musi zostać wykonane w procesorze RIP albo w
oprogramowaniu do post-processingu.
• Można go wydrukować z InDesign tylko na plik (a nie bezpośrednio na urządzenie lub aplikację).
Ten typ pliku idealnie nadaje się do kompozytowego przepływu pracy prepress, gdzie plik będzie zalewkowany i
rozbarwiany na późniejszym etapie produkcji, np. podczas impozycji, zalewkowania lub w procesorze RIP (jeżeli
plik PPD i urządzenie wyjściowe obsługują rozbarwienia w procesorze RIP).
Aby utworzyć plik PostScript niezależny od urządzenia

2 Wybrać opcję Plik PostScript z menu Drukarka w oknie dialogowym Drukuj.
3 Wybrać opcję Niezależny od urządzenia z menu PPD.
4 Obejrzeć lub zmienić istniejące ustawienia wydruku. InDesign używa do tworzenia pliku PostScript bieżącego
zakresu stron.
6 Podać nazwę i położenie, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Informacje o plikach postscriptowych zależnych od urządzenia

Ten typ pliku postscriptowego jest tworzony wówczas, gdy wybierze się plik PPD. Plik postscriptowy niezależny od
urządzenia ma następujące właściwości:
• Jest w 100% zgodny z DSC, dzięki czemu idealnie nadaje się do zadań post-processingu, takich jak zalewkowanie
i impozycja.
• Zawiera opis wszystkich elementów dokumentu, łącznie z informacjami o połączonych plikach,
zoptymalizowanych liniaturach rastra, rozdzielczości i dostępnych rozmiarów nośnika, dostosowanych do
wybranego w danym momencie urządzenia wyjściowego.
• Usuwane są wszystkie zależności od sterownika.
• Plik może być kompozytowy lub rozbarwiony. Dostępne są wszystkie metody wyjścia obsługiwane przez program
InDesign. (Rozbarwienia w procesorze RIP są dostępne, jeżeli obsługują je plik PPD i urządzenie wyjściowe.)
• Może być zalewkowany przez InDesign (albo za pomocą mechanizmu aplikacji, albo mechanizmu Adobe In-RIP
Trapping).
• Można go wydrukować z InDesign tylko na plik (a nie bezpośrednio na urządzenie lub aplikację).
Ten typ pliku idealnie nadaje się do przepływu pracy przed rozbarwianiem lub zalewkowaniem, gdzie plik będzie
zalewkowany za pomocą automatycznych funkcji InDesign lub mechanizmu Adobe In-RIP Trapping.
Aby za pomocą programu InDesign utworzyć plik PostScript zależny od urządzenia

2 Wybrać opcję Plik PostScript z menu Drukarka w oknie dialogowym Drukuj.
3 Wybrać plik PPD docelowego urządzenia wyjściowego.
4 Obejrzeć lub zmienić istniejące ustawienia wydruku. InDesign używa do tworzenia pliku PostScript bieżącego
zakresu stron.
Informacje o plikach postscriptowych zależnych sterownika i urządzenia

Ten typ pliku postscriptowego tworzony jest wówczas, gdy wybierze się drukarkę i obsługujący ją sterownik. Plik
postscriptowy zależny od sterownika i urządzenia ma następujące właściwości:
• Jest zależny od sterownika. Oznacza to, że plik postscriptowy będzie zawierał kod wygenerowany przez program
InDesign i przez sterownik. Kod InDesign odpowiada głównie za zawartość stron, łącznie z pobieraniem
czcionek, a także za ustawianie podstawowych informacji urządzenia, takich jak rozmiar nośnika, rozdzielczość i
liniatura. Sterownik odpowiada głównie za specjalne funkcje, takie jak znaki wodne, oraz za włączanie lub
nadzorowanie funkcji specjalnych urządzenia uzyskanych z pliku PPD. Ponieważ InDesign nie ma pełnej kontroli
nad tworzeniem pliku postscriptowego, poziom zgodności z DSC nie jest tak wysoki, jak w przypadku plików
niezależnych od sterownika. Poziom zgodności z DSC, a zatem przydatność pliku PostScript do zadań prepress,
zależy od użytego sterownika drukarki.
• Jest zależny od urządzenia. Oznacza to, że zawiera kod włączający i nadzorujący specjalne funkcje urządzenia, co
powoduje, że nie jest w pełni zgodny z urządzeniami innymi niż urządzenie docelowe.
• Może być kompozytowy lub rozbarwiony (dostępne są wszystkie metody wyjścia koloru, jakie obsługuje
InDesign).
• Może być zalewkowany przez InDesign (albo za pomocą mechanizmu aplikacji, albo mechanizmu Adobe In-RIP
Trapping).
• Można go wydrukować bezpośrednio na urządzenie albo na plik.
Plik PostScript zależny od urządzenia i sterownika idealnie nadaje się do sporządzania przez grafika prób na
biurkowych drukarkach postscriptowych. Może być również używany przez usługodawców, który nie planują
przeprowadzania żadnych zadań prepress poza programem InDesign ani systemem RIP. Innymi słowy, jeżeli
przeprowadzane jest zalewkowanie, to musi zachodzić w programie InDesign albo w procesorze RIP.
Zobacz także
`Wybór odpowiedniej metody tworzenia pliku PostScript' na stronie 696
Ìnformacje o sterownikach drukarek' na stronie 677
Aby utworzyć plik PostScript za pomocą sterownika drukarki postscriptowej

(Windows)
2 Nacisnąć przycisk Ustawienia w oknie dialogowym Drukuj programu InDesign. Przycisk ten znajduje się na dole
okna.
3 W oknie dialogowym sterownika drukarki zaznaczyć opcję Drukuj do pliku.
4 Kliknąć kartę Układ, a następnie nacisnąć przycisk Zaawansowane.
5 Kliknąć Opcje dokumentu, Opcje PostScript, a następnie wybrać polecenie Optymalizuj do przenoszenia z menu
Opcje wyjścia PostScript. Nacisnąć przycisk OK.
6 Nacisnąć przycisk OK lub Drukuj, aby powrócić do okna dialogowego Drukuj programu InDesign.
7 Nacisnąć przycisk Drukuj w oknie dialogowym Drukuj programu InDesign.
Aby utworzyć plik PostScript za pomocą sterownika drukarki postscriptowej (Mac OS)
2 Nacisnąć przycisk Drukarka w oknie dialogowym Drukuj programu InDesign. Przycisk ten znajduje się na dole
okna.
3 W oknie dialogowym sterownika drukarki wybrać opcję Opcje wyjścia z wyskakującego menu.
4 Zaznaczyć opcję Zapisz jako plik.
5 Wybrać opcję PostScript z menu Format i nacisnąć przycisk Zapisz.
7 Nacisnąć przycisk Drukuj w oknie dialogowym Drukuj programu InDesign.
Aby wyeksportować strony na format EPS

Polecenie Eksport umożliwia eksportowanie stron InDesign do formatu EPS, który można importować do innych
programów. Jeżeli eksportuje się kilka stron, to każda z nich jest eksportowana do oddzielnego pliku, z numerem
dodanym na końcu jego nazwy. Na przykład, jeżeli eksportuje się strony 3, 6 i 12, a jako nazwę poda się News.eps,
to InDesign utworzy trzy pliki o nazwach News_3.eps, News_6.eps oraz News_12.eps.
Aby otworzyć strony z programu InDesign w Illustratorze lub Photoshopie, można je wyeksportować w postaci
plików PDF lub EPS.

2 Określić położenie i nazwę pliku. Należy pamiętać o dodaniu rozszerzenia .eps.
3 Wybrać opcję EPS z menu Zapisz jako (Windows) lub Format (Mac OS) i nacisnąć przycisk Zapisz.
4 W sekcji Strony okna dialogowego Eksport EPS wykonać jedną z następujących czynności:
• Zaznaczyć opcję Wszystkie strony, aby wyeksportować wszystkie strony dokumentu.
• Zaznaczyć opcję Zakres i wpisać zakres stron. Zakresy oznacza się za pomocą dywizu, a oddziela od innych
zakresów lub stron za pomocą przecinków.
• Zaznaczyć opcję Rozkładówki, aby eksportować strony obok siebie w jednym pliku EPS (po jednej rozkładówce
na plik EPS).
5 Ustawić dodatkowe opcje.
6 W sekcji Spad wpisać wartość między 0p0-36p0, aby określić dodatkową przestrzeń dla grafiki umieszczonej poza
krawędzią strony lub obszaru przycinania.
Opcje eksportu EPS

Przy eksportowaniu do formatu EPS można określać następujące opcje:
Format danych Określa sposób, w jaki InDesign wysyła dane obrazka z komputera do drukarki: jako dane ASCII
lub binarne.
Plik PostScript® Określa poziom zgodności z interpretatorem języka PostScript urządzenia drukującego. Level 2
często przyspiesza drukowanie i jakość wydruku grafiki drukowanej tylko na urządzeniu PostScript Level 2 lub
wyżej. Level 3 zapewnia najlepszą szybkość i jakość druku, ale wymaga urządzenia PostScript 3.
Osadź czcionki Określa, w jaki sposób do eksportowanych stron mają być dołączane czcionki.
• Brak Umieszcza w pliku PostScript odwołanie do czcionki, informujące procesor RIP lub post-procesor, gdzie
czcionka ta powinna się znajdować.
• Wszystko Pobiera wszystkie czcionki niezbędne w dokumencie na początku zadania wydruku. InDesign
automatycznie tworzy podzbiór czcionek, które zawierają większą liczbę glifów (znaków) niż wartość podana w
• Podzbiór Opcja ta pobiera tylko znaki (glify) użyte w dokumencie.
Kolor Określa sposób odwzorowywania koloru w eksportowanym pliku. Opisane poniżej opcje są podobne do
ustawień w sekcji Kolor w oknie dialogowym Drukuj.
• Pozostaw bez zmian Opcja Pozostaw bez zmian pozostawia każdy obrazek w oryginalnej przestrzeni kolorów. Na
przykład, jeżeli dokument zawiera trzy obrazki RGB i cztery obrazki CMYK, to powstały plik EPS również będzie
zawierał takie same obrazki RGB i CMYK.
• CMYK Opcja CMYK tworzy plik nadający się do rozbarwień, odwzorowując wszystkie wartości kolorów w
przestrzeni barw powstałych na bazie farb drukarskich cyjan, magenta, żółtej i czarnej.
• Szarości Opcja Szarości konwertuje wszystkie wartości kolorów na wysokiej jakości obrazki czarno-białe.
Poziomy szarości (odcienie) przekonwertowanych obiektów odpowiadają jasności oryginałów.
• RGB Opcja RGB odwzorowuje wszystkie wartości kolorów w przestrzeni powstałej z barw czerwonej, zielonej i
niebieskiej. Plik EPS z definicją koloru RGB lepiej nadaje się do wyświetlania na ekranie.
Opcje podglądu Określa właściwości obrazka podglądu zapisywanego w pliku. Obrazek podglądu wyświetlany jest
w aplikacjach, które nie mogą prawidłowo wyświetlać grafiki EPS. Aby obrazek podglądu nie był tworzony, należy
wybrać opcję Brak z menu formatu.
Obrazki Określa, ile danych umieszczonego obrazka rastrowego ma zostać dołączonych do eksportowanego pliku.
• Wszystkie Opcja ta dołącza do eksportowanego pliku wszystkie dostępne dane obrazka w wysokiej rozdzielczości
i wymaga najwięcej miejsca na dysku. Opcję tę należy wybrać wówczas, jeżeli plik ma być drukowany na urządzeniu
o wysokiej rozdzielczości.
• Prewka Opcja ta dołącza do eksportowanego pliku tylko wersje ekranowe (72 dpi) umieszczonych obrazków
rastrowych. Z opcji tej korzysta się w połączeniu z opcją Zastępowanie obrazka OPI, albo w przypadku, gdy
eksportowany plik PDF jest przeznaczony do wyświetlania na ekranie.
Pomiń dla OPI Wybiórczo pomija importowaną grafikę podczas wysyłania danych obrazka do drukarki lub do
pliku, pozostawiając tylko łącza (komentarze) OPI, które będą później przetwarzane przez serwer OPI.
Zastępowanie obrazka OPI Włącza zastępowanie przez InDesign podczas wydruku obrazków zastępczych EPS w
niskiej rozdzielczości grafiką w wysokiej rozdzielczości.
Spłaszczanie przezroczystości Menu Ustawienie umożliwia wybór stylu ustawień spłaszczania, określającego
wygląd obiektów przezroczystych w wyeksportowanym pliku. Jest to opcja analogiczna do opcji Spłaszczanie
przezroczystości w panelu Zaawansowane okna dialogowego Drukuj.

Menedżer farb Koryguje opcje farby bez zmiany wyglądu dokumentu.
Zobacz także
Tworzenie rozkładówek drukarskich za pomocą

programu InBooklet
Informacje o programie InBooklet
Plug-in InBooklet SE tworzy rozkładówki drukarskie przeznaczone do druku profesjonalnego. Rozkładówka
drukarska to termin określający przynajmniej dwie strony, które leżą obok siebie na arkuszu papieru. Np. gdy
redaguje się 20-stronicową broszurkę, to strony w oknie układu następują po sobie kolejno. Jednak na
rozkładówkach drukarskich strona 4 może być ułożona obok strony 17, dzięki czemu obie te strony zostaną
wydrukowane na jednym arkuszu papieru. W ten sposób, po przefalcowaniu i posortowaniu arkuszy, strony będą
ułożone we właściwej kolejności.
5 4
7 2
6
8 1
1
Strony w oknie układu następują po sobie kolejno, ale są drukowane w innej kolejności, tak aby po przefalcowaniu i oprawieniu ich porządek
był właściwy.
Proces tworzenia rozkładówek drukarskich z rozkładówek układu nosi nazwę impozycji. InBooklet udostępnia pięć
rodzajów impozycji: 2-strony — oprawa zeszytowa, 2 strony — oprawa klejona, 2 strony — kolejno, 3 strony —
kolejno oraz 4 strony — kolejno.
Zobacz także
Òpcje układu InBooklet' na stronie 704
Aby przeprowadzić impozycję dokumentu za pomocą InBooklet

Podczas impozycji stron, InBooklet uwzględnia marginesy płyt, odstępy między stronami, wysunięcie (ang. creep) i
spad wewnętrzny (ang. crossover) zgodnie ze specyfikacjami podanymi przez użytkownika. Układ dokumentu
InDesign nie zmienia się, ponieważ impozycja w całości zachodzi w przepływie druku. InBooklet nie przestawia ani
nie obraca stron w układzie oryginalnego dokumentu. Można jednak stworzyć nowy dokument, w którym każda
rozkładówka drukarska stanowi osobną stronę układu.
Okno dialogowe InBooklet przedstawia rozkładówki drukarskie, które składają się na ten 8-stronicowy dokument.
1 Wybrać polecenie Plik > InBooklet SE.

2 Jeżeli impozycji ma podlegać tylko część dokumentu, na panelu Układ należy zaznaczyć opcję Zakres i podać,
które strony mają zostać przeskładkowane. Kolejne numery stron rozdziela się dywizami, a numery stron
nieleżących obok siebie — przecinkami. Na przykład wpisanie wartości 2-8, 13 spowoduje przeskładkowanie stron
od 2 do 8 i strony 13.
Uwaga: Jeżeli dokument został podzielony na sekcje numerów stron, w polu Zakres należy podać numery w
odpowiedniej sekcji (np. Sec2:11).
3 Ustawić następujące opcje:
• Za pomocą panelu Układ określić styl i ustawienia rozkładówki drukarskiej.
• Za pomocą panelu Drukowanie dostosować opcje wyjścia, przed otwarciem okna dialogowego Drukuj programu
InDesign.
• Panel Podgląd służy do sprawdzenia, czy wybrane ustawienia układu są odpowiednie do danego zadania.
• Aby kontynuować proces drukowania, nacisnąć przycisk Drukuj.
• Aby utworzyć dokument do impozycji, zaznaczyć opcję Utwórz nowy dokument i nacisnąć przycisk OK.
Ważne: Nie należy tworzyć nowego dokumentu, jeżeli dokument oryginalny zawiera przypisy dolne lub obiekty
(obrazki bądź ramki), które zajmują całą rozkładówkę. Wynikowy dokument mógłby bowiem odbiegać od oryginału.
Zobacz także
Àby obejrzeć podgląd rozkładówek drukarskich' na stronie 707
Opcje układu InBooklet

Panel Układ w oknie dialogowym InBooklet wskazuje rodzaj impozycji.
Panel Układ w oknie InBooklet przedstawia metody impozycji
Na panelu Układ w oknie dialogowym InBooklet dostępne są następujące opcje:

2 strony, zeszytowa Tworzy rozkładówkę drukarską złożoną z dwóch stron ułożonych obok siebie. Takie
rozkładówki drukarskie nadają się do druku dwustronnego, sortowania, falcowania i zszywania. Jeżeli przeprowadza
się impozycję nieparzystej liczby stron, InDesign dodaje pustą stronę na końcu gotowego dokumentu. Dla
dokumentów składkowanych metodą 2-stronicową zeszytową dostępne są pola Marginesy, Spad i Wysunięcie.
2 strony, klejona Tworzy rozkładówkę drukarską zawierającą dwie strony obok siebie, które mieszczą się na
określonym rozmiarze składki. Te rozkładówki drukarskie nadają się do druku dwustronnego, cięcia i oprawy w
okładkę za pomocą kleju. Jeżeli liczba stron do impozycji nie daje się równo podzielić przez wielkość składki,
InDesign stosownie do potrzeb dodaje puste strony na końcu gotowego dokumentu. Dla dokumentów
składkowanych metodą 2-stronicową klejoną dostępne są pola Marginesy, Odstęp, Spad, Wysunięcie, Spad
wewnętrzny i Wielkość składki.
5 4
7 2
6 8
8 1
1
1
13 12
15 10
14
16 9
Dokument 2-stronicowy klejony podzielony na cztery składki
Kolejno Tworzy dwu-, trzy- lub czterostronicowy panel, odpowiedni do sporządzenia folderu lub składanej ulotki.
Dla dokumentów drukowanych metodą Kolejno dostępne są pola Marginesy, Odstęp i Spad.
Marginesy: górny, dolny, lewy i prawy Określa ilość odstępu otaczającego rzeczywistą rozkładówkę drukarską po
przycięciu. Wartości marginesów można określić dla wszystkich stylów rozkładówek drukarskich.
Odstęp Określa ilość odstępu pomiędzy stronami (z prawej strony na stronie lewej i z lewej strony na stronie
prawej). Wartość odstępu można podawać dla wszystkich stylów rozkładówek drukarskich poza zeszytową.
Uwaga: Jeżeli w przypadku dokumentów klejonych określa się wsunięcie (ujemną wartość wysunięcia — (ang. creep),
to minimalna wartość opcji Odstęp jest równa szerokości podanej w opcji Wysunięcie. Jeżeli użytkownik tworzy składki
ręcznie (np. ze względu na to, że jeden dokument wymaga drukowania na różnych rodzajach papieru), można podać
wartość odstępu, aby określić wysunięcie początkowe dla rozkładówek należących do różnych składek.
Spad Określa ilość miejsca dostępnego na wydrukowanie elementów poza krawędzią przycięcia strony. Ta wartość
dotyczy tylko przodu rozkładówki drukarskiej (krawędzi górnej, dolnej i zewnętrznych). W polu tym dopuszczalne
są wartości od 0 do najmniejszej wartości marginesu. Wartości spadu można określić dla wszystkich stylów
rozkładówek drukarskich.
Aby sterować spadem między stronami dokumentów klejonych, należy posłużyć się opcją Spad wewnętrzny (ang.
crossover).
Wysunięcie Określa ilość miejsca niezbędną na skompensowanie grubości papieru i złożenia. Wysunięcie można
określać dla stylów rozkładówek drukarskich zeszytowych i klejonych.
Spad wewnętrzny Określa ilość miejsca, w którym elementy strony mogą wychodzić na odstęp w rozkładówkach
drukarskich klejonych. (Jest to rodzaj spadu na wewnętrznych krawędziach stron.) Pole to dopuszcza wartości od 0
do połowy wartości Odstępu. Spad wewnętrzny można określać tylko dla dokumentów klejonych.
Wielkość składki Określa liczbę stron na każdej składce w dokumentach klejonych. Należy wybrać jedną z opcji z
menu Wielkość składki. Jeżeli liczba stron podlegających impozycji nie daje się równo podzielić przez wartość
Wielkość składki, to InBooklet doda na końcu dokumentu niezbędne puste strony.
Wysunięcie
Wysunięcie (ang. creep)określa odległość, na jaką strony odsuwają się od grzbietu, aby skompensować grubość
papieru i złamywania w metodach zeszytowej i klejonej. InDesign uznaje "okładkę" ostatecznej publikacji jako
pierwszą rozkładówkę drukarską od zewnątrz, natomiast "środek" publikacji to pierwsza rozkładówka od wewnątrz.
Termin arkusz dotyczy dwóch rozkładówek drukarskich: tej z przodu i tej z tyłu arkusza. Skok wysunięcia oblicza się
przez podzielenie podanej wartości wysunięcia przez łączną liczbę arkuszy minus 1.
Na przykład, dokument InDesign o 16 stronach wygeneruje osiem rozkładówek drukarskich czyli cztery arkusze.
Przód pierwszego arkusza będzie zawierał pierwszą rozkładówkę drukarską (strony 16 i 1), natomiast tył pierwszego
arkusza będzie zawierał drugą rozkładówkę drukarską (strony 2 i 15).
Jeżeli wartość wysunięcia w tym przykładzie to 24 punkty, skok wysunięcia wyniesie 8 punktów na arkusz (24
podzielone przez 3). Wartość wysunięcia zastosowanego do pierwszego arkusza na zewnętrz wyniesie 24 punkty,
wysunięcie drugiego arkusza to 16 punktów, a wysunięcie trzeciego arkusza wyniesie 8 punktów. Do czwartego,
wewnętrznego arkusza, nie zostanie zastosowane wysunięcie.
Wartość wysunięcia każdego kolejnego arkusza jest pomniejszana o wartość skoku. Zatem każda strona na
zewnętrznym arkuszu jest odsuwana od grzbietu o 12 punktów (połowa wartości 24-punktowego wysunięcia dla
tego arkusza). Każda strona na drugim arkuszu jest odsuwana od grzbietu o 8 punktów (połowa wartości 16
punktowego wysunięcia dla tego arkusza), a każda strona na trzecim arkuszu jest odsuwana od grzbietu o 4 punkty
(połowa wartości 8 punktowego wysunięcia dla tego arkusza).
Opcje druku InBooklet

Drukowanie za pomocą modułu InBooklet przebiega tylko nieco inaczej, niż drukowanie za pomocą standardowego
okna dialogowego Drukuj. Główna różnica polega na tym, że znaczniki strony, które normalnie określa się w oknie
dialogowym Drukuj, są określane na panelu Drukowanie modułu InBooklet. (Za pomocą tych znaczników
usługodawcy wyrównują klisze wyciągów barwnych, sporządzając próby kontraktowe, mierzą kliszę w celu
prawidłowego skalibrowania i określenia gęstości punktu oraz przycinają klisze do odpowiedniego rozmiaru).
Domyślnie InDesign drukuje znaczniki strony 3 punkty od krawędzi podanego spadu lub 3 punkty od krawędzi
przyciętej strony.
W panelu Drukowanie okna dialogowego InBooklet ustawić następujące opcje. Po ustawieniu tych opcji i
naciśnięciu przycisku Drukuj otworzy się standardowe okno Drukuj programu InDesign.
Rozkładówki Kliknąć opcję Wszystkie, aby wydrukować wszystkie rozkładówki drukarskie widoczne w menu
Rozkładówka na panelu Podgląd. Aby wydrukować wybrane rozkładówki, kliknąć opcję Zakres i podać numery
rozkładówek. Numery kolejnych rozkładówek oddziela się dywizami, a numery rozkładówek nieleżących obok
siebie — przecinkami.
Linie cięcia Dodaje cienkie linie pionowe i poziome wyznaczające miejsca przycięcia strony. Linie cięcia mogą
również ułatwić pasowanie (wyrównywanie) rozbarwień.
Pasery Dodaje poza obszarem strony małe „celowniki”, ułatwiające dopasowywanie do siebie poszczególnych
wyciągów barwnych dokumentu.
Znaczniki spadu Dodaje cienkie linie wyznaczające dodatkowy obszar obrazka poza zdefiniowanymi granicami
strony.
Paski szarości Dodaje małe kwadraty odpowiadające tintom szarości (w odstępach co 10%). Usługodawca używa
tych znaczników do dostosowania gęstości farby na maszynie drukarskiej.
Paski koloru Dodaje małe kwadraty koloru, odpowiadające farbom CMYK. Usługodawca używa tych znaczników
do dostosowania gęstości farby na maszynie drukarskiej.
Informacje o stronie Drukuje nazwę pliku, numer strony, bieżącą datę i godzinę oraz nazwę wyciągu barwnego w
lewym górnym rogu każdego arkusza papieru lub kliszy. Opcja Informacje o stronie wymaga 13mm (0,5 cala)
miejsca wzdłuż poziomej krawędzi strony.
Tekst Aby dodać własny napis w lewym dolnym rogu każdego arkusza papieru lub kliszy, zaznaczyć opcję Tekst i
wpisać dodatkowe informacje w pole Tekst.
Zobacz także
Aby obejrzeć podgląd rozkładówek drukarskich

Panel Podgląd w oknie dialogowym InBooklet umożliwia przeglądanie kolorowych miniaturek rozkładówek
drukarskich, wygenerowanych przez wybrany styl impozycji. Widoczne są także znaczniki drukarskie, wybrane w
panelu Drukowanie.
1 Wybrać polecenie Plik > InBooklet SE, a następnie kliknąć kartę Podgląd po lewej stronie okna dialogowego.
• Aby kolejno przerzucać rozkładówki drukarskie, kliknąć strzałkę w prawo. Aby przerzucać rozkładówki wstecz,
kliknąć strzałkę w lewo. Można także przeciągnąć pole przewijania, aby zmienić rozkładówkę drukarską.
• Aby wyświetlić wielkość bieżącej rozkładówki, kliknąć przytrzymując klawisz Control (tylko Mac OS) na menu
Rozkładówka.
Opis różnych scenariuszy impozycji

Aby skutecznie posługiwać się modułem InBooklet, trzeba poznać różne rodzaje obsługiwanych przez niego metod
impozycji. Ta sekcja zawiera przykłady kilku scenariuszy impozycji.
16-stronicowa publikacja czarno-bia³a w oprawie zeszytowej

Aby skonfigurować prostą, czarno-białą ulotkę złożoną z 16 stron, należy otworzyć panel Układ, zaznaczyć opcję
Wszystkie w sekcji Strony i wybrać opcję "2 strony, zeszytowa" z menu Styl. O to, czy trzeba podawać wartość
wysunięcia (ang. creep), należy zapytać w drukarni.
16 1
2 15
Tworzenie rozkładówek drukarskich dla 24-stronicowej, czarno-białej ulotki w układzie dwóch stron i oprawie zeszytowej daje 12
rozkładówek.
Czarno bia³a, zeszytowa publikacja o 28 stronach z kolorow¹ ok³adk¹

Jeżeli ulotka ma kolorową okładkę, a wnętrze czarno-białe, to można utworzyć dwie różne impozycje dla tego
samego dokumentu: jedną na okładkę z przodu: wierzch i stronę wewnętrzną oraz okładkę z tyłu: stronę wewnętrzną
i tył; a drugą impozycję dla 24 stron wewnątrz broszury. Aby sporządzić składkę kolorową, kliknąć opcję Zakres w
sekcji Strony na panelu Układ i wpisać 1-2, 27-28 (lub inne odpowiednie numery sekcji). Aby sporządzić czarno-
biały środek, wpisać 3-26 w pole tekstowe Zakres.
16 1
2 15
28-stronicowa ulotka z kolorową okładką

A. Składka kolorowa na okładkę B. Wewnętrzna strona czarno-biała
Kolejno
Aby utworzyć rozkładówki drukarskie dla tradycyjnej sześciopanelowej ulotki w formie folderu składanego na trzy,
należy wybrać opcję "3 strony, kolejno" z menu Styl na panelu Układ. Niektórzy użytkownicy składają takie foldery
na jednej stronie podzielonej na trzy łamy. Dzięki impozycji w module InBooklet, można po prostu utworzyć strony
o wielkości poszczególnych paneli.
3 strony, kolejno
710
Rozdział 27: Rozbarwianie kolorów
Przygotowanie do wydruku rozbarwień

Tworzenie rozbarwień
Pomyślny druk komercyjny dokumentu wymaga kilku kroków: zaplanowania i organizacji pracy, opracowania
układu i zawartości, oraz wykonania zadań prepress, które przygotowują pliki elektroniczne do druku farbą na
papierze. Chociaż w obecnych przepływach pracy do druku i do przygotowalni kroki te są podobne, to kolejność
zadań, jakie są wykonywane na dokumencie od początku do końca, może się bardzo różnić. Na przykład, korektę
można zintegrować z procesem składania strony, albo sprawdzać dokumenty na każdym kroku.
InDesign obsługuje dwa typowe postscriptowe przepływy pracy; główna różnica polega na tym, gdzie tworzone są
rozbarwienia — na komputerze lokalnym (na systemie używającym programu InDesign oraz sterownika drukarki)
czy w procesorze RIP (Raster Image Processor) urządzenia wyjściowego. Kolejną alternatywą jest przepływ pracy
PDF.
Rozbarwienia w komputerze lokalnym W tradycyjnym przepływie pracy z rozbarwianiem lokalnym, InDesign
tworzy informacje postscriptowe dla każdego z rozbarwień niezbędnych dla dokumentu, po czym wysyła te
informacje na urządzenie wyjściowe.
Rozbarwienia w procesorze RIP W nowszym przepływie pracy z rozbarwianiem w procesorze RIP wykorzystywana
jest nowa generacja postscriptowych procesorów obrazu rastrowego, które przeprowadzają rozbarwianie,
zalewkowanie, a nawet zarządzanie kolorem na poziomie urządzenia, zwalniając zasoby komputera lokalnego do
innych zadań. Metoda ta minimalizuje ilość przesyłanych danych dla poszczególnych zadań wydruku i sprawia, że
InDesign szybciej generuje plik. Na przykład, zamiast wysyłać informacje postscriptowe czterech lub więcej stron,
aby wydrukować rozbarwienia lokalnie, InDesign wysyła te informacje w jednym, kompozytowym pliku
postscriptowym, który zostanie przetworzony przez procesor RIP.
Zobacz także
Àby wydrukować lub zapisać rozbarwienia' na stronie 726
Informacje o rozbarwieniach
W sporządzaniu wysokiej jakości rozbarwień pomaga znajomość podstawowych informacji o drukowaniu, takich
jak liniatura rastra, rozdzielczość, kolory drukarskie (rozbarwiane) i kolory dodatkowe.
Jeżeli rozbarwienia przygotowuje drukarnia, to przed rozpoczęciem każdego zadania i podczas jego realizacji
niezbędna jest bliska współpraca z ekspertami z tej drukarni.
Aby odwzorowywać kolory i obrazki o płynnych przejściach tonalnych, drukarnie na ogół rozbarwiają grafikę na
cztery wyciągi — po jednym dla każdej ze składowych obrazka: cyjan (C), magenta (M), żółtej (Y) i czarnej (K). Po
wypełnieniu odpowiednim kolorem i dopasowanym wydrukowaniu, kolory te łączą się w kombinacje
odpowiadające oryginalnej grafice. Proces dzielenia obrazka na dwa lub więcej kolorów nazywa się rozbarwianiem,
a klisze, z których wykonuje się wyciągi, nazywane są wyciągami barwnymi.
Kompozyt (po lewej) i rozbarwienia (po prawej)
Zobacz także
`Tworzenie rozbarwień' na stronie 710
Ìnformacje o programie InBooklet' na stronie 702
Drukowanie kolorów dodatkowych

Oprócz podstawowych kolorów drukarskich, albo zamiast nich, można używać specjalnych farb, nazywanych
kolorami dodatkowymi. Na przykład, zamiast używać czterech kolorów podstawowych do odtworzenia grafiki
składającej się z czarnego tekstu i niebieskozielonej grafiki liniowej, można użyć dwóch kolorów dodatkowych —
jednego dla czerni, oraz jednego oddającego dokładnie ten odcień zieleni. Kolorów dodatkowych można poza tym
używać do tworzenia kolorów nie dających się uzyskać przy użyciu farb CMYK, np. kolorów fluorescencyjnych i
metalicznych. Ponadto można mieszać ze sobą kilka kolorów dodatkowych, albo łączyć kolory dodatkowe z
kolorami CMYK, tworząc farby mieszane.
Grafika może zawierać kolory drukarskie (CMYK), kolory dodatkowe, lub kombinację obu tych typów kolorów.
Podczas druku rozbarwień można przekonwertować kolory dodatkowe na ich odpowiedniki z kolorów drukarskich,
tak aby były one drukowane na płytach CMYK.
Zobacz także
Àby rozbarwiać kolory dodatkowe jako drukarskie' na stronie 721
Aby wyświetlić zamienniki CMYK dla kolorów dodatkowych

1 Zaznaczyć kolor dodatkowy na palecie Próbki.
2 Wybrać polecenie CMYK z menu palety Kolor.
Na palecie Kolor wyświetlone zostaną wartości CMYK odpowiadające temu kolorowi dodatkowemu.
Można także umieścić kursor nad kolorem dodatkowym na palecie Próbki. Na podpowiedzi narzędzia pojawi się
formuła koloru.
Aby obiekt był drukowany na wszystkich wyciągach barwnych

Jeżeli pewne elementy mają być drukowane na wszystkich płytach w procesie drukarskim, łącznie z płytami kolorów
dodatkowych, można nadać tym elementom kolor pasera. Kolor pasera jest na ogół używany dla znaków cięcia. W
wyjściu kompozytowym obiekty te wydrukowane zostaną w kolorze o składowych C 100, M 100, Y 100 i K 100. Na
rozbarwieniach obiekty te będą drukowane w 100% koloru każdej płyty.
1 Zaznaczyć obiekty, którym ma zostać nadany kolor pasera.
2 Wybrać polecenie Okno > Próbki.
3 Kliknąć próbkę koloru pasera na palecie Próbki.
Zobacz także
Òkreślanie znaczników drukarskich' na stronie 679
Aby przygotować dokument do rozbarwiania

1 Poprawić wszystkie problemy z kolorem w grafice.
2 Ustawić opcje nadruku.
3 Utworzyć instrukcje zalewkowania, aby skompensować niespasowanie na maszynie drukarskiej.
4 Wyświetlić podgląd rozbarwień na ekranie.
Uwaga: Kroki 1-4 są zalecane, ale nie niezbędne do sporządzenia rozbarwień.
5 Wybrać polecenie Plik > Drukuj, aby otworzyć okno dialogowe Drukuj.
6 Jeżeli utworzony został styl ustawień drukarki z odpowiednimi parametrami rozbarwień, należy go wybrać z
menu Ustawienia drukowania na górze okna dialogowego Drukuj.
7 Wybrać drukarkę lub plik PostScript z menu Drukarka.
8 Jeżeli drukuje się do pliku postscriptowego, należy wybrać plik PPD dla urządzenia, na którym rozbarwienia będą
drukowane.
9 Aby wyświetlić lub zmienić istniejące opcje, kliknąć nazwę sekcji po lewej stronie okna dialogowego Drukuj.
10 Przed dostarczeniem dokumentu do drukarni, przeprowadzić próbę rozbarwień.
11 Wydrukować lub zapisać rozbarwienia.
Zobacz także
Ìnformacje o nadruku' na stronie 714
`Sporządzanie próby rozbarwień' na stronie 725
Àby wydrukować lub zapisać rozbarwienia' na stronie 726
Używanie kolorów drukarskich, które nie wymagają zalewkowania

Konieczność zalewkowania można wyeliminować, projektując dokument przy użyciu takich kolorów, które nie
dopuszczają możliwości błędnego pasowania. Niespasowania można uniknąć, jeżeli stykające się kolory używają
wspólnych farb. Na przykład, jeżeli użyje się ciemnofioletowego obrysu i jaskrawoczerwonego wypełnienia, to oba
te kolory będą zawierały znaczny procent magenty. Wspólna farba magenta w obrysie i w wypełnieniu będzie
drukowana jako jeden obszar, jeżeli zatem wystąpi niespasowanie innych farb drukarskich, to wyciąg magenta
spowoduje, że powstała przerwa będzie trudno dostrzegalna.
Drukowanie gradientów na rozbarwieniach

Podczas sporządzania rozbarwień dokumentów zawierających gradienty, należy pamiętać o następujących
kwestiach:
• Utworzony w programie InDesign gradient, który zawiera połączenie kolorów dodatkowych i drukarskich, będzie
rozbarwiany zarówno na kolory podstawowe, jak i dodatkowe.
• Gradient zawierający kolory drukarskie będzie rozbarwiany na wyciągi podstawowe.
• Gradient zawierający dwie tinty tego samego koloru dodatkowego będzie rozbarwiany na jeden wyciąg
dodatkowy.
• Aby utworzyć gradient między kolorem dodatkowym a bielą, który będzie rozbarwiany na jeden wyciąg, należy
utworzyć wypełnienie gradientowe od koloru dodatkowego do próbki papieru na palecie Próbki.
• Jeżeli utworzy się gradient między dwoma kolorami dodatkowymi, należy przypisać każdemu z nich inny kąt
rastra w oknie dialogowym Ustawienia rozbarwień. Jest to konieczne dlatego, że dwa kolory dodatkowe o tym
samym kącie byłyby drukowane jeden na drugim. Jeżeli nie wiadomo, jakie powinny to być kąty, należy
skonsultować się z przygotowalnią.
Zobacz także
Ìnformacje o liniaturze rastra' na stronie 722
Drukowanie materiału kompozytowego

Kolory dokumentu można sprawdzić, drukując kompozyt w kolorze albo w skali szarości. Obrazek kompozytowy
może pomóc w projektowaniu i sprawdzaniu układu przed wydrukowaniem ostatecznych (i kosztownych)
rozbarwień.
Gdy program InDesign drukuje materiał kompozytowy, drukuje wszystkie kolory użyte w pliku na jednej płycie,
niezależnie od tego, czy zaznaczone są poszczególne kolory.
Podczas drukowania materiału kompozytowego należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Chociaż żadna próba nie odwzoruje dokładnie wyglądu ostatecznego wydruku, można znacznie zwiększyć
dokładność prób, kalibrując wszystkie urządzenia użyte przy tworzeniu dokumentu (np. skanery, monitory i
drukarki). Jeżeli urządzenia są skalibrowane, to system zarządzania kolorem pomoże zagwarantować
przewidywalne i spójne kolory.
• Opcje nadruku zaznaczone w dokumencie zostaną wydrukowane prawidłowo na urządzeniach obsługujących
nadruk. Ponieważ większość drukarek biurkowych nie obsługuje nadruku, można zasymulować ten efekt,
zaznaczając opcję Symuluj nadruk w panelu Wyjście okna dialogowego Drukuj.
Ważne: Zaznaczenie opcji Symuluj nadruk spowoduje przekonwertowanie podczas druku wszystkich kolorów
dodatkowych na standardowe kolory drukarskie. Jeżeli ten sam plik ma zostać wykorzystany do rozbarwiania w
procesorze RIP lub do ostatecznego wydruku, nie należy zaznaczać tej opcji.
• Gdy drukuje się na drukarce czarno-białej, InDesign tworzy kompozytową wersję stron w skali szarości. Jeżeli
dokument zawiera kolory, InDesign wydrukuje odpowiednie wizualnie odcienie szarości, symulujące te kolory.
Na przykład, odcień szarości symulujący 20% tintę koloru żółtego jest jaśniejszy niż 20% tinta czerni, ponieważ
kolor żółty jest wizualnie jaśniejszy niż czarny.
• Podczas drukowania książki z rozdziałami zawierającymi konfliktowe farby dodatkowe lub style zalewek, można
zlecić programowi synchronizację ustawień z dokumentem wzorcowym.
• Jeżeli używa się zarządzania kolorem dla książki, należy sprawdzić, czy każdy dokument w książce korzysta z tych
samych ustawień zarządzania kolorem (w oknie dialogowym Ustawienia koloru).
Uwaga: Należy pamiętać, że drukarki kolorowe, tak samo jak monitory, różnią się między sobą ogromnie pod względem
jakości odtwarzania koloru; dlatego też próby u usługodawcy są najlepszą metodą weryfikacji wyglądu gotowego
dokumentu.
Zobacz także
`Poprawianie wyglądu gradientów i mieszania kolorów na wydruku' na stronie 689
Àby zsynchronizować dokumenty w pliku książki' na stronie 370
Ùżywanie zarządzania kolorem podczas drukowania' na stronie 687
Nadruk
Informacje o nadruku
Jeżeli nie zmieni się przezroczystości grafiki na palecie Przezroczystość, to wypełnienia i obrysy będą miały wygląd
nieprzezroczysty, ponieważ kolor na górze eliminuje, czyli wycina, wszystkie kolory leżące pod nim. Wycinanie
można wyłączyć, używając opcji Nadruk na palecie Atrybuty. Po ustawieniu opcji nadruku można podejrzeć jego
efekty na ekranie.
Trzy nakładające się kółka bez nadruku (po lewej) oraz trzy nakładające się kółka z nadrukiem (po prawej)
InDesign oferuje także funkcję symulacji nadruku, która ułatwia przybliżanie efektów nadruku kolorów
dodatkowych i CMYK na urządzeniu do druku kompozytowego.
Czarna farba zastosowana do tekstu lub własnych obiektów InDesign jest domyślnie nadrukowywana, co zapobiega
błędom pasowania drobnego, czarnego tekstu umieszczonego na obszarze koloru czy też obszarów kolorowych z
czarną ramką.
Zobacz także
Àby symulować nadruk farb dodatkowych' na stronie 717
Kiedy zastosować nadruk

Automatyczne zalewkowanie stosowane przez program InDesign — albo jako zalewkowanie wbudowane, albo
zalewkowanie w procesorze RIP Adobe (Adobe In-RIP Trapping) — niemal całkowicie eliminuje potrzebę ręcznego
ustawiania nadruku. Jednak ręczny nadruk może być efektywnym rozwiązaniem w tych rzadkich sytuacjach, gdy nie
można użyć automatycznego zalewkowania.
Poniższe wytyczne pomogą w podjęciu decyzji o tym, czy nadruk jest potrzebny czy nie:
• Należy spytać drukarza, czy jego urządzenia wyjściowe obsługują ręczny nadruk.
• Nadruku należy używać, kiedy grafika nie używa wspólnych farb, a chce się utworzyć zalewkę albo efekt nałożenia
farb. Podczas nadrukowywania mieszanek kolorów drukarskich albo własnych kolorów, które nie wykorzystują
wspólnych farb, kolor nadruku dodawany jest do koloru tła. Na przykład, jeżeli wydrukuje się wypełnienie 100%
magenta na wypełnieniu 100% cyjanu, to nakładający się obszar będzie miał kolor fioletowy, a nie magenta.
• Nie należy stosować nadruku jeżeli używa się obrysu do zalewkowania dwóch kolorów drukarskich. Zamiast tego
należy wybrać dla obrysu kolor CMYK, który używa wyższej wartości z odpowiednich farb obu kolorów
oryginalnych.
• Należy uzgodnić z drukarzem, jak i kiedy ma być przeprowadzany ręczny nadruk, ponieważ wprowadzenie go
będzie miało znaczny wpływ na opcje zalewkowania określone w oknie dialogowym Drukuj. Nadruk jest
obsługiwany przez większość urządzeń PostScript Level 2 i PostScript 3, ale nie przez wszystkie.
Informacje o nadrukowywaniu obrysów lub wypełnień

Obrysy i wypełnienia zaznaczonych ścieżek można nadrukowywać, używając palety Atrybuty. Nadrukowywany
obrys lub wypełnienie nie wymaga zalewkowania, ponieważ nadruk zakrywa potencjalne przerwy między
przyległymi kolorami. Za pomocą nadruku obrysu można także symulować zalewkę (nadrukowując go obliczonym
kolorem, stanowiącym odpowiednie połączenie dwóch przyległych kolorów).
Podczas ręcznego wprowadzania nadruku należy pamiętać o następujących kwestiach:
• Jeżeli użyje się opcji "Nadruk wypełnienia" dla obrysu lub wypełnienia w kolorze 100% czerni, to czarna farba
może nie być dostatecznie kryjąca, by zapobiec prześwitywaniu leżących poniżej kolorów. Aby wyeliminować
problem prześwitywania, należy użyć czerni czterokolorowej (głębokiej), zamiast 100% czerni. Dokładne wartości
procentowe kolorów dodawanych do czerni należy uzyskać od drukarza.
• Jeżeli używa się obrysu do zalewkowania obiektów (ale nie znaków tekstowych), należy dostosować położenie
obrysu tak, aby znajdował się na zewnątrz ścieżki lub obiektu, a nie wewnątrz lub na środku ścieżki.
• Używając obrysu do zalewkowania dwóch kolorów dodatkowych albo koloru dodatkowego i koloru drukarskiego
na ogół nadaje się obrysowi jaśniejszy kolor i atrybut nadruku.
Paleta Podgląd rozbarwień umożliwi obejrzenie efektu nadruku kolorów.
Zobacz także
Àby zdefiniować własne style obrysu' na stronie 418
Aby nadrukowywać obrys lub wypełnienie

1 Zaznaczyć jedną lub więcej ścieżek za pomocą narzędzia Zaznaczanie lub narzędzia Zaznaczanie
bezpośrednie , albo zaznaczyć znaki tekstowe za pomocą narzędzia Tekst. Aby włączyć nadruk obrysu ścieżki
wklejonej w ramce, należy najpierw zaznaczyć zagnieżdżoną (wewnętrzną) ścieżkę za pomocą narzędzia
Zaznaczanie bezpośrednie.
A B
Nadruk wypełnień i obrysów

A. Cyjan (spodnia warstwa) B. Magenta (środkowa warstwa) C. Żółty (wierzchnia warstwa)
2 Wybrać polecenie Okno > Atrybuty.

3 Wykonać jedną z następujących czynności na palecie Atrybuty:
• Aby włączyć nadruk wypełnień zaznaczonych obiektów, albo aby włączyć nadruk nieobrysowanego tekstu,
zaznaczyć opcję Nadruk wypełnienia.
• Aby włączyć nadruk obrysu zaznaczonych obiektów, zaznaczyć opcję Nadruk obrysu.
• Aby włączyć nadruk koloru zastosowanego do odstępów w liniach kropkowanych, kreskowanych lub
wzorzystych, zaznaczyć opcję Nadruk odstępu.
Aby włączyć nadruk linii akapitowej

1 Sprawdzić, czy istnieje próbka koloru nadruku.
3 Wybrać polecenie Linie akapitowe z menu palety Akapit.
4 Z wyskakującego menu na górze okna dialogowego wybrać linię akapitową, która ma być nadrukowywana.
• Aby włączyć nadruk obrysu linii, zaznaczyć opcję Nadruk obrysu.
• Aby włączyć nadruk koloru zastosowanego do odstępów w liniach kropkowanych, kreskowanych lub
wzorzystych, zaznaczyć opcję Nadruk odstępu.
Uwaga: Opcje Nadruk obrysu i Nadruk odstępu, dostępne w oknie dialogowym Linie akapitowe, można zdefiniować w
stylu akapitowym.
Aby włączyć nadruk kresek nad przypisami dolnymi

InDesign może automatycznie wstawiać kreskę oddzielającą przypisy dolne od treści dokumentu. Kreska ta może
być nadrukowywana.
1 Sprawdzić, czy istnieje próbka koloru nadruku.
2 Wybrać polecenie Tekst > Opcje przypisu dolnego dokumentu.
3 W oknie dialogowym Opcje przypisu dolnego kliknąć kartę Układ.

4 Zaznaczyć opcję Nadruk obrysu i nacisnąć przycisk OK.
Aby symulować nadruk farb dodatkowych

Symulacja nadruku umożliwia symulowanie efektu nadrukowywania farb dodatkowych o różnych wartościach
gęstości neutralnej (na przykład, czerwonej i niebieskiej). Gdy drukuje się na kompozytowym urządzeniu
wyjściowym z włączoną symulacją nadruku, można sprawdzić, czy powstały kolor ma być nadrukowywany czy
wycinany.
1 W panelu Wyjście okna dialogowego Drukuj wybrać opcję kompozytową z menu Kolor.
Uwaga: Nie można symulować nadruku, jeżeli zaznaczona została opcja Pozostaw kompozyt bez zmian.
2 Zaznaczyć opcję Symuluj nadruk.
Zobacz także
`Zmiana wartości gęstości neutralnej farb' na stronie 579
Aby zmienić ustawienia nadruku czerni

Domyślnie InDesign zawsze nadrukowuje kolor procesowy o wartości 100% czerni (pokazywany na palecie Próbki
jako [Czarny]), zastosowany do czarnych obrysów, wypełnień i znaków tekstowych dowolnej wielkości.
Nadrukowywanie czerni na maszynie drukarskiej może być tańsze i łatwiejsze. Nadruk czerni można włączyć
podczas druku lub podczas zapisywania wybranych rozbarwień.
Jeżeli wyłączy się tę opcję nadruku w oknie dialogowym Preferencje, to wszystkie wystąpienia koloru Czarny będą
wycinać (eliminować) leżące pod nimi farby.
1 Wybrać polecenie Edycja > Preferencje > Wygląd czerni (Windows) lub InDesign > Preferencje > Wygląd
czerni (Mac OS).
2 Włączyć lub wyłączyć opcję Nadruk próbki [Czarny] 100%.
Uwaga: Funkcja Nadruk próbki [Czarny] 100% nie ma wpływu na tinty próbki [Czarny], nienazwane kolory czarne,
albo obiekty, które wydają się czarne ze względu na ustawienia przezroczystości lub style. Funkcja ta wpływa tylko na
obiekty i tekst pokolorowane próbką [Czarny].
Zobacz także
Àby zmienić wygląd czerni z przestrzeni CMYK' na stronie 547
Podgląd rozbarwień
Podgląd rozbarwień
Za pomocą palety Podgląd rozbarwień można wyświetlać podglądy rozbarwień, limitów pokrycia farbą oraz
nadruku. Podgląd rozbarwień na monitorze pozwala zweryfikować następujące parametry:
Lakiery i inne powłoki Ponieważ lakiery są przezroczyste, trudno sporządzić ich podgląd na ekranie. W podglądzie
samego wyciągu dla lakieru, obszary polakierowane są czarne.
Głęboka czerń Podgląd rozbarwień umożliwia rozpoznanie obszarów, które będą drukowane głęboką czernią, czyli
farbą czarną (K) z zestawu standardowych kolorów drukarskich zmieszaną z farbami w innych kolorach w celu
uzyskania lepszego krycia i głębi koloru.
Pokrycie farbą Zbyt wielka ilość farby na papierze może powodować problemy ze schnięciem. O maksymalne
pokrycie farbą dla danej maszyny należy zapytać w drukarni. Następnie można będzie wyświetlić podgląd
dokumentu aby sprawdzić, w których miejscach pokrycie farbą przekracza limity maszyny drukarskiej.
Nadruk Program umożliwia wyświetlanie podglądu mieszania, przezroczystości i nadruku na rozbarwieniach.
Uwaga: Efekty nadruku są również widoczne na wydruku z urządzenia kompozytowego. Jest to przydatne przy
wykonywaniu prób rozbarwień.
Chociaż podgląd rozbarwień na ekranie może pomóc w uniknięciu problemów bez potrzeby ponoszenia kosztów
druku, to nie umożliwia obejrzenia efektów ustawień zalewkowania, emulsji, znaków drukarskich oraz rastrów i
rozdzielczości. Ustawienia te należy zweryfikować we współpracy z drukarnią, używając próby laminatowej lub
warstwowej.
Uwaga: Obiekty na warstwach ukrytych nie są uwzględniane na podglądzie ekranowym.
Zobacz także
Àby symulować nadruk farb dodatkowych' na stronie 717
Aby obejrzeć podgląd wyciągów barwnych

1 Wybrać polecenie Okno > Wyjście > Rozbarwienia.
2 Z menu Widok wybrać opcję Rozbarwienia.
• Aby wyświetlić pojedynczy wyciąg barwny, a ukryć wszystkie pozostałe, kliknąć na nazwie rozbarwienia, które
ma zostać wyświetlone. Domyślnie obszary pokryte farbą oznaczane są kolorem czarnym. Aby to zmienić, należy
wyłączyć opcję "Pokaż pojedyncze wyciągi w czerni" w menu palety.
• Aby wyświetlić jeden lub więcej wyciągów, kliknąć w pustym polu po lewej stronie nazwy rozbarwienia. Każdy
wyciąg barwny wyświetlany jest we właściwym dla siebie kolorze.
• Aby ukryć wyciąg, kliknąć ikonę oka po lewej stronie nazwy rozbarwienia.
• Aby wyświetlić jednocześnie wszystkie wyciągi kolorów drukarskich, kliknąć ikonę CMYK .
• Aby wyświetlić jednocześnie wszystkie rozbarwienia, kliknąć i przeciągnąć wskaźnikiem myszy po wszystkich
ikonach oka (lub pustych polach) obok nazw rozbarwień.
Paletą Podgląd rozbarwień można sterować także za pomocą skrótów klawiaturowych.
Podgląd pojedynczego rozbarwienia (po lewej) i kilku rozbarwień (po prawej)
Zobacz także
`Klawisze do obsługi palety Podgląd rozbarwień' na stronie 783
Aby wyświetlić podgląd pokrycia farbą

2 Z menu Widok wybrać opcję Limity farb. Wprowadzić wartość maksymalnego pokrycia farbą w pole pojawiające
się obok menu Widok. (Informacje o właściwej wartości należy uzyskać w drukarni.)
3 Zweryfikować pokrycie farbą na podglądzie dokumentu. Obszary przekraczające limit pokrycia wyświetlane są
w odcieniach koloru czerwonego. Obszary ciemnoczerwone przekraczają limit pokrycia w większym stopniu niż
obszary jasnoczerwone. Wszystkie pozostałe obszary wyświetlane są w odcieniach szarości.
Obszary przekraczające zadany limit pokrycia farbą wyświetlane są na czerwono.
4 Aby sprawdzić pokrycie farbą konkretnego obszaru, przytrzymać wskaźnik myszy nad tym miejscem w oknie
dokumentu. Procent pokrycia farbą zostanie wyświetlony na palecie, obok nazwy każdej farby.
Pokrycie farbą można regulować, zamieniając część kolorów dodatkowych na kolory CMYK. Aby dostosować
pokrycie farbą grafiki umieszczonej, należy wyedytować tę grafikę w aplikacji źródłowej.
Zobacz także
Àby rozbarwiać kolory dodatkowe jako drukarskie' na stronie 721
Aby powrócić do normalnego trybu widoku

2 W menu Widok ustawić opcję Wyłącz.
Farby, rozbarwienia i liniatura rastra

Informacje o Menedżerze farb
Menedżer farb oferuje niewiążącą kontrolę nad farbami podczas drukowania lub eksportowania. Zmiany
wprowadzone za pomocą menedżera farb wpływają tylko na dane wyjściowe, a nie na definicje kolorów w
dokumencie.
Opcje menedżera farb są szczególnie przydatne dla przygotowalni. Na przykład, jeżeli materiał do wydruku w
standardowych kolorach drukarskich zawiera kolor dodatkowy, drukarz może otworzyć ten dokument i zmienić
kolor dodatkowy na jego odpowiednik w standardowych kolorach podstawowych. Jeżeli dokument zawiera dwa
podobne kolory dodatkowe, a potrzebny jest tylko jeden, drukarz może utworzyć zamiennik do innej farby.
W przepływie pracy wykorzystującym zalewki, menedżer farb umożliwia ustawienie gęstości farb, pozwalające
sterować zalewkowaniem, a także wprowadzenie odpowiedniej kolejności farb.
"
#
$
Menedżer farb
A. Podstawowa farba drukarska B. Farba dodatkowa z zamiennikiem C. Farba dodatkowa
Zobacz także
`Zmiana wartości gęstości neutralnej farb' na stronie 579
Àby dostosować kolejność zalewkowania' na stronie 580
Aby wybrać kolory, które mają być rozbarwiane

Każde rozbarwienie oznaczane jest nazwą koloru, którą przypisze mu InDesign. Jeżeli obok nazwy koloru
wyświetlana jest ikona drukarki oznacza to, że InDesign będzie tworzyć rozbarwienie dla tego koloru. Na tej liście
farb pojawiają się również wszystkie kolory dodatkowe — zarówno te zdefiniowane przez użytkownika, jak i te, które
zostały użyte w zaimportowanych plikach PDF lub grafice EPS
1 Wybrać opcję Rozbarwienia w panelu Wyjście okna dialogowego Drukuj. Jeżeli używa się pliku PPD
obsługującego rozbarwianie na poziomie procesora RIP, można wybrać opcję Rozbarwienia w procesorze RIP.

• Domyślnie, InDesign sporządza rozbarwienia dla każdego koloru drukarskiego i koloru dodatkowego w
dokumencie. Aby utworzyć rozbarwienie, należy sprawdzić, czy obok nazwy koloru na liście farb wyświetlana jest
ikona drukarki.
• Aby nie tworzyć rozbarwienia, należy kliknąć ikonę drukarki obok nazwy koloru. Ikona drukarki zniknie, a
rozbarwienie nie będzie tworzone.
Aby rozbarwiać kolory dodatkowe jako drukarskie

Kolory dodatkowe można przekonwertować na procesowe (standardowe drukarskie), używając Menedżera farb.
Gdy kolory dodatkowe zostaną przekonwertowane na odpowiadające im kolory drukarskie, będą drukowane na
standardowych rozbarwieniach, a nie na osobnym wyciągu. Przekonwertowanie koloru dodatkowego jest użyteczne,
gdy przypadkowo doda się kolor dodatkowy do dokumentu z kolorami rozbarwianymi, albo gdy dokument zawiera
niepraktycznie wiele kolorów dodatkowych. Konwersja ta nie wpływa na definicje kolorów w dokumencie.
1 Wybrać polecenie Menedżer farb z menu palety Podgląd rozbarwień.
2 Wykonać jedną z następujących czynności w Menedżerze farb:
• Aby rozbarwiać pojedyncze kolory dodatkowe, kliknąć ikonę typu farby po lewej stronie koloru dodatkowego lub
odpowiednika koloru dodatkowego. Pojawi się ikona koloru CMYK. (Aby zmienić kolor z powrotem na
dodatkowy, należy ponownie kliknąć tę ikonę.)
• Aby rozbarwić wszystkie kolory dodatkowe, wybrać opcję Wszystkie dodatkowe na rozbarwiane. Ikony po lewej
stronie kolorów dodatkowych zmienią się w ikony kolorów CMYK. (Aby przywrócić kolory dodatkowe, należy
wyłączyć opcję Wszystkie dodatkowe na rozbarwiane.)
Uwaga: Zaznaczenie opcji "Wszystkie dodatkowe na rozbarwiane" usuwa wszystkie zamienniki farb utworzone w
Menedżerze farb i może również wpływać na ustawienia zalewek i nadruku w dokumencie.
3 Aby zdefiniować kolor dodatkowy za pomocą wartości Lab, a nie składowych CMYK, należy wybrać opcję "Użyj
standardowych wartości Lab dla dodatkowych". (Zobacz Àby wyświetlić lub wydrukować kolory dodatkowe,
używając wartości Lab' na stronie 722
Aby utworzyć zamiennik (alias) dla koloru dodatkowego

Kolor dodatkowy można przypisać do innego koloru dodatkowego albo procesowego, tworząc zamiennik.
Zamienniki są przydatną funkcją, jeżeli dokument zawiera dwa podobne kolory dodatkowe, a potrzebny jest tylko
jeden, lub gdy w dokumencie jest zbyt wiele kolorów dodatkowych. Efekty zastosowania zamienników farb są
widoczne na wydruku, a także na ekranie, jeżeli włączony jest tryb podglądu nadruku.
2 W oknie Menedżera farb zaznaczyć farbę dodatkową, dla której ma zostać utworzony zamiennik.
3 Wybrać jedną z opcji z menu Zamiennik farb. Ikona typu farby oraz opis farby zostaną odpowiednio zmienione.
Zobacz także
Aby wyświetlić lub wydrukować kolory dodatkowe, używając wartości Lab

Niektóre predefiniowane kolory dodatkowe, np. kolory z bibliotek TOYO, PANTONE, DIC, i HKS, zostały
zdefiniowane za pomocą wartości Lab. Dla zachowania zgodności wstecznej z wcześniejszymi wersjami programu
InDesign, kolory z tych bibliotek zawierają również definicję CMYK. Zastosowanie wartości Lab w połączeniu z
prawidłowymi profilami urządzeń zapewnia największą dokładność wyświetlania i wydruku na wszelkich
urządzeniach. Jeżeli zarządzanie kolorami ma kluczowe znaczenie dla danego projektu, to warto wyświetlać,
eksportować i drukować kolory dodatkowe na podstawie ich wartości Lab. W Menedżerze farb dostępna jest opcja
"Użyj standardowych wartości Lab dla dodatkowych", która steruje trybem koloru używanym przez takie
predefiniowane kolory dodatkowe: Lab lub CMYK. Jeżeli trzeba zapewnić zgodność materiału wyjściowego z
wcześniejszymi wersjami programu InDesign, należy używać ekwiwalentów CMYK.
Uwaga: Aby zwiększyć dokładność wyświetlania na ekranie, program InDesign automatycznie korzysta z wartości Lab,
gdy włączona jest opcja Podgląd nadruku. Wartości Lab są stosowane również podczas eksportowania i druku z
zaznaczoną opcją Symuluj nadruk w panelu Wyjście okna dialogowego Drukuj lub okna dialogowego Eksport Adobe
PDF.
• Aby korzystać z wartości Lab, wybrać opcję Użyj standardowych wartości Lab dla dodatkowych.
• Aby korzystać z wartości CMYK, wyłączyć opcję Użyj standardowych wartości Lab dla dodatkowych.
Zobacz także
Informacje o liniaturze rastra

W poligrafii płynne przejścia tonalne symulowane są przez punkty (zwane punktami półtonowymi) drukowane w
rzędach (nazywanych liniami lub liniami rastra). Linie są drukowane pod różnym kątem, tak aby powtarzające się
rzędy były mniej zauważalne. Menu Raster w panelu Wyjście okna dialogowego Drukuj wyświetla zalecany zestaw
liniatur rastra w liniach na cal (lpi) oraz rozdzielczości w punktach na cal (dpi) na podstawie wybranego w danym
momencie pliku PPD. Po wybraniu farby z listy, wartości w polach tekstowych Liniatura i Kąt zmieniają się,
pokazując liniaturę i kąt dla tej farby.
Wysoka liniatura rastra (na przykład 150 lpi) umieszcza punkty blisko siebie, tworząc na maszynie drukarskiej
obrazek o ostrych szczegółach. Niska liniatura rastra (60 lpi do 85 lpi) rozmieszcza punkty dalej od siebie i tworzy
mniej szczegółowy obrazek. Liniatura określa również rozmiar punktów. Wysoka liniatura używa małych punktów,
niska liniatura zaś dużych. Najważniejszym czynnikiem przy wybieraniu liniatury rastra jest typ maszyny
drukarskiej, na której będzie sporządzany wydruk. Należy zapytać drukarza, jak wysoką liniaturę może obsłużyć, i
dokonać stosowanego wyboru.
A B
C D
Liniatury rastra
A. 65 lpi: raster niskiej jakości, używany do drukowania ulotek i katalogów supermarketowych B. 85 lpi: średni raster używany do
drukowania gazet C. 133 lpi: raster o wysokiej jakości, do czterokolorowego druku czasopism D. 177 lpi: Bardzo drobny raster do druku
raportów rocznych oraz zdjęć w albumach sztuki
Pliki PPD dla naświetlarek o wysokiej rozdzielczości oferują szeroką gamę dopuszczalnych liniatur rastra oraz
różnych rozdzielczości. Pliki PPD dla drukarek o niskiej rozdzielczości oferują do wyboru na ogół tylko kilka
liniatur, przeważnie mniej precyzyjnych, między 53 lpi a 85 lpi. Takie liniatury zapewniają jednak optymalne
rezultaty dla drukarek o niskiej rozdzielczości. Użycie drobniejszej liniatury, np. 100 lpi, zmniejsza jakość obrazka
drukowanego na drukarce o niskiej rozdzielczości.
Aby określić liniaturę rastra i rozdzielczość, należy:

❖ Wybrać jedną z następujących opcji w panelu Wyjście okna dialogowego Drukuj:
• Aby wybrać jedną z gotowych kombinacji liniatury rastra i rozdzielczości drukarki, wybrać stosowną opcję z
menu Raster.
• Aby określić własną liniaturę rastra, wybrać wyciąg do dostosowania, a następnie wpisać liczbę linii na cal (lpi) w
pole tekstowe Liniatura oraz kąt rastra w pole tekstowe Kąt.
Uwaga: Przed utworzeniem własnych rastrów należy skonsultować się z drukarzem i poznać jego preferowane liniatury
i kąty. Należy także pamiętać, że niektóre urządzenia wyjściowe ignorują domyślne liniatury i kąty.
Informacje o emulsji i ekspozycji

W zależności od typu używanej maszyny drukarskiej i od tego, jak informacje są przenoszone z kliszy na płyty
drukarskie, do drukarza należy oddać albo klisze negatywowe, albo pozytywowe, emulsją w dół lub emulsją w górę.
Emulsja to warstwa światłoczuła pokrywająca kliszę lub papier. W Stanach Zjednoczonych drukarze na ogół
wymagają kliszy negatywowej, natomiast w Europie i Japonii kliszy pozytywowej. Opcję emulsji należy skonsultować
z drukarzem.
Aby sprawdzić, czy patrzy się na stronę z emulsją, czy stronę bez emulsji (nazywaną także podstawą), należy obejrzeć
gotową kliszę przy dobrym oświetleniu. Jedna strona jest bardziej błyszcząca niż druga. Ta matowa strona to emulsja;
błyszcząca strona to podstawa.
A B C
Opcje emulsji
A. Obraz pozytywowy B. Negatyw C. Negatyw emulsją w dół
Ważne: Ustawienia emulsji i ekspozycji obrazka w oknie dialogowym Drukuj programu InDesign przesłonią wszelkie
niezgodne ustawienia sterownika drukarki. Zawsze należy ustawiać opcje druku w oknie dialogowym Drukuj
programu InDesign.
Aby określić opcję emulsji

1 Wybrać opcję Kompozytowy-skala szarości lub opcję rozbarwienia z menu Kolor w sekcji Wyjście okna
dialogowego Drukuj.
2 Wybrać jedną z następujących opcji z menu Odbij:
• Brak (ustawienie domyślne), aby nie wprowadzać żadnych zmian w orientacji obszaru obrazowania. Tekst
obrazka będzie czytelny, gdy klisza będzie ułożona warstwą światłoczułą do góry.
• Poziomo, aby odbić obszar obrazowania wzdłuż osi poziomej, tak aby był “na lewą stronę”.
• Pionowo, aby odbić obszar obrazowania wzdłuż osi pionowej, tak, aby był do góry nogami.
• Poziomo i pionowo, aby odbić obszar obrazowania wzdłuż osi poziomej i pionowej, tak aby był na lewą stronę.
Tekst będzie czytelny, gdy klisza będzie ułożona warstwą światłoczułą do dołu. Obrazki wydrukowane na kliszy
są często drukowane z opcją Poziomo i pionowo.
Aby określić ekspozycję obrazka

1 Wybrać opcję Kompozytowy-skala szarości lub opcję rozbarwienia z menu Kolor w sekcji Wyjście okna
dialogowego Drukuj.
2 Zaznaczyć lub usunąć zaznaczenie z opcji Negatyw.
Kontrola ustawień i rozbarwień

Sprawdzanie ustawień rozbarwień i dokumentu
Panel Podsumowanie w oknie dialogowym Drukuj wyświetla zestawienie informacji o zarządzaniu kolorem oraz o
rozmiarach znaczników drukarskich i spadu w dokumencie. Panel ten informuje również, czy włączone zostało
zalewkowanie.
Przed wydrukowaniem lub przekazaniem dokumentu do drukarni można również przeprowadzić dokładną
weryfikację.
Zobacz także
Sporządzanie próby rozbarwień

Próba na papierze pozwala sprawdzić, czy kolory zostaną wydrukowane na odpowiednich rozbarwieniach,
natomiast próba ekranowa umożliwia obejrzenie, jak kolory dokumentu będą wyglądać po wydrukowaniu na
danym urządzeniu wyjściowym.
Uwaga: Chociaż żadna próba nie odwzoruje dokładnie wyglądu ostatecznego wydruku, można znacznie zwiększyć
dokładność prób, kalibrując wszystkie urządzenia użyte przy tworzeniu dokumentu (np. skanery, monitory i drukarki).
Jeżeli urządzenia są skalibrowane, to system zarządzania kolorem pomoże zagwarantować przewidywalne i spójne
kolory.
Próba na papierze sprawdza, czy spełnią się oczekiwania co do ostatecznego wyglądu rozbarwień, a także pomaga
drukarzowi zweryfikować, czy wydruk jest prawidłowy. Należy pamiętać o drukowaniu prób na drukarce
postscriptowej; nie można wiarygodnie sprawdzić rozbarwień, drukując na drukarce bez obsługi PostScriptu.
Dla zapewnienia prawidłowego wydruku pliku warto zapisać rozbarwienia w pliku postscriptowym,
przekonwertować ten plik na format Adobe PDF, używając Acrobat Distillera, a następnie wyświetlić dokument
PDF w programie Acrobat. Oglądając tak uzyskany dokument PDF w programie Acrobat można szczegółowo zbadać
na ekranie jakość druku postscriptowego.
Zobacz także
Èkranowa próba kolorów' na stronie 551
Àby wydrukować próbę' na stronie 688
Drukowanie i zapisywanie rozbarwień

Sporządzanie rozbarwień w procesorze RIP
Aby sporządzić rozbarwienia w procesorze RIP, niezbędny jest następujący sprzęt i oprogramowanie:
• Plik PPD, który obsługuje rozbarwianie w procesorze RIP.
• Dowolne urządzenie wyjściowe PostScript 3, lub urządzenie wyjściowe PostScript Level 2, którego procesor RIP
obsługuje rozbarwianie. Jeżeli dokument zawiera bichromie z programu Photoshop 5.0 lub nowszej wersji, do
sporządzenia rozbarwień w procesorze RIP niezbędne jest urządzenie obsługujące język PostScript 3.
Uwaga: W zależności od dostępnego oprogramowania prepress, drukarnia może być w stanie przeprowadzić takie
zadania, jak zalewkowanie, impozycja, rozbarwianie i zastępowanie OPI na procesorze RIP urządzenia wyjściowego.
Dlatego też drukarnia może preferować kompozytowy plik postscriptowy dokumentu zoptymalizowany do
rozbarwiania na poziomie procesora RIP, a nie plik wstępnie rozbarwiony.
Zobacz także
Aby wydrukować lub zapisać rozbarwienia

1 Jeżeli istnieje styl z odpowiednimi ustawieniami rozbarwień, wybrać go z menu Ustawienie drukowania na górze
okna dialogowego Drukuj.
• Aby drukować na urządzenie wyjściowe, wybrać to urządzenie z menu Drukarka.
• Aby wydrukować do pliku, wybrać polecenie Plik PostScript® z menu Drukarka. Następnie wybrać plik PPD, który
obsługuje to urządzenie wyjściowe.
3 Kliknąć panel Ogólne i wybrać strony do rozbarwień.
4 Kliknąć panel Wyjście i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby drukować na urządzeniu wyjściowym, wybrać opcję Rozbarwienia, co pozwoli sporządzić rozbarwienia w
programie InDesign.
• Aby drukować do pliku, wybrać albo opcję Rozbarwienia, albo Rozbarwienia w procesorze RIP, co pozwoli
zapisać ustawienia rozbarwień w kompozytowym pliku PostScript do przetworzenia przez procesor RIP.
Uwaga: Aby użyć mechanizmu zalewkowania Adobe In-RIP, trzeba posługiwać się rozbarwieniami na poziomie
procesora RIP, a nie na poziomie aplikacji. W przeciwnym razie funkcje zalewkowania nie będą miały dostępu do
wszystkich kolorów na raz i zalewkowanie nie zostanie przeprowadzone.
5 Kliknąć panel Grafika i wykonać następujące czynności:
• Z menu Wyślij dane wybrać Wszystko.
• Z menu Czcionki wybrać Wszystko lub Podzbiór, chyba że czcionki będą wstawiane później (na przykład w
procesorze RIP lub w aplikacji do post-processingu).
• Z menu PostScript®, wybrać poziom języka PostScript obsługiwany przez urządzenie wyjściowe: Level 2 lub Level
3.
6 Kliknąć panel Zaawansowane i wykonać następujące czynności:
• Aby podczas druku zastąpić w osadzonych plikach EPS grafikę o niskiej rozdzielczości wersjami w wysokiej
rozdzielczości, należy sprawdzić, czy podczas umieszczania obrazka EPS w dokumencie InDesign zaznaczono
opcję Wczytaj łącza osadzonego obrazka OPI, a następnie zaznaczyć opcję Zastępowanie obrazka OPI w panelu
Zaawansowane okna dialogowego Drukuj.
• Aby pomijać poszczególne typy grafiki do późniejszego zastąpienia przez serwer OPI, zaznaczyć opcję Pomiń dla
OPI.
• W sekcji Styl spłaszczania przezroczystości wybrać opcję [Wysoka rozdzielczość] lub własny styl z ustawieniami
wysokiej rozdzielczości, jeżeli jest dostępny.
7 Ustawić pozostałe opcje druku.
• Aby wydrukować na urządzenie wyjściowe, nacisnąć przycisk Drukuj.
• Aby wydrukować do pliku, nacisnąć przycisk Zapisz i zaakceptować domyślną nazwę pliku lub wpisać inną.
Następnie jeszcze raz nacisnąć przycisk Zapisz.
Uwaga: Po utworzeniu rozbarwień dokumentu InDesign, ustawienia wybrane w oknie dialogowym Drukuj są
zapisywane z rozbarwionym plikiem. Plik ten zachowuje ustawienia rozbarwień, informacje PPD oraz konwersję
kolorów określone w oknie dialogowym Drukuj.
Zobacz także
Àby zapisać ustawienia drukowania' na stronie 691
`Pliki Encapsulated PostScript (.eps)' na stronie 436
728
Rozdział 28: Łączenie danych
Opis koncepcji łączenia danych

Informacje o łączeniu danych
Tworząc listy oparte na formularzu, koperty albo etykiety adresowe, można złączyć źródło danych z dokumentem
docelowym.
Plik źródła danych zawiera informacje zmieniające się w każdej iteracji dokumentu docelowego, np. nazwisko i adres
odbiorcy listu. Plik źródła danych składa się z pól oraz rekordów. Pola to grupy konkretnych informacji, np. nazwy
firm czy kody pocztowe, natomiast rekordy to rzędy kompletnych zbiorów informacji, np. nazwa firmy, adres,
miasto, województwo, kod pocztowy. Plik źródłowy może zawierać dane oddzielane przecinkami (format .csv) albo
tabulatorami (format .txt). W takich plikach poszczególne elementy danych są rozdzielone przecinkami albo
tabulatorami.
Dokument docelowy to dokument InDesign, który zawiera zastępcze pola danych (do wypełnienia), a także wszystkie
materiały stałe, tekst i inne obiekty, które pozostaną niezmienione w każdej iteracji złączanego dokumentu.
Dokument złączony to wynikowy dokument InDesign, który zawiera niezmienne informacje z dokumentu
docelowego, powtórzone odpowiednią ilość razy dla każdego rekordu ze źródła danych.
<<Company Name>>
B <<Address>>
<<City>>, <<State>> <<Postal Code>>
Adobe Systems, Inc.

345 Park Avenue
San Jose, CA 95110 dotPS Document Production Services
C 6365 Santana Row
San Diego, CA 92110 Empowered Writing
17404 NE 25th Street
Vancouver, WA 98684
Łączenie danych
A. Plik źródła danych B. Dokument docelowy C. Dokument złączony
Podstawowe etapy łączenia danych
1. Zaplanować pola danych, które zostaną wykorzystane w dokumencie źródłowym i docelowym.

Wybrać wygląd ostatecznego dokumentu, aby określić, które pola będą potrzebne do wykonania złączenia. Na
przykład, tworząc pocztówkę wysyłaną do klientów można wykorzystać następujące pola danych:
< < Na z w a f i r my > >
< < Ad res >>
< < Mi as to > > , < < Woj e wó dz t wo> > < < Ko d p o cz tow y > >
Arkusz kalkulacyjny lub baza danych mogą mieć wtedy następującą postać:
Przykładowy plik danych
2. Plik źródłowy — na ogół arkusz kalkulacyjny lub bazę danych — należy zapisać w formacie tekstowym
rozdzielanym przecinkami (.csv) albo tabulatorami (.txt).
Plik źródłowy musi mieć taką strukturę, aby można było włączyć odpowiednie pola do dokumentu docelowego. Na
przykład, pierwszy wiersz arkusza kalkulacyjnego powinien zawierać nazwy pól, które będą używane w dokumencie
docelowym, np. "Firma" i "Adres".
Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji Ìnformacje o plikach źródłowych' na stronie 729.
3. Utworzyć dokument zawierający tekst i inne obiekty, które pozostaną niezmienione w każdej wersji
dokumentu wynikowego.
Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji Ìnformacje o dokumentach docelowych' na stronie 731.
4. Wybrać źródło danych za pomocą palety Łączenie danych.

Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji Àby wybrać źródło danych dla dokumentu docelowego' na
stronie 731.
5. Wprowadzić pola z palety Łączenie danych do dokumentu docelowego.

Pola danych można dodawać na stronach dokumentu albo na stronie wzorcowej. Dodanie pól danych na stronie
wzorcowej udostępnia dodatkowe opcje.
Więcej informacji można znaleźć w częściach Ìnformacje o polach danych w dokumencie docelowym' na
stronie 732 oraz Ìnformacje o zastępczych polach danych na stronach wzorcowych' na stronie 733.
6. Przejrzeć rekordy, aby sprawdzić, czy dokument docelowy będzie miał zamierzony wygląd.
Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji Àby wyświetlić podgląd rekordów z dokumentu docelowego'
na stronie 734.
7. Złączyć dokument docelowy z plikiem źródłowym.

Więcej informacji na ten temat można znaleźć w sekcji `Łączenie rekordów' na stronie 735.
Plik źródła danych

Informacje o plikach źródłowych
ródło danych na ogół pochodzi z aplikacji do tworzenia arkuszy kalkulacyjnych lub baz danych. Można jednak
utworzyć własny plik źródła danych w programie InDesign albo w dowolnym edytorze tekstu. Pliki źródłowe muszą
być zapisane w formacie tekstowym, rozdzielanym przecinkami (.csv) albo tabulatorami (.txt). Informacji na temat
eksportowania danych na te formaty należy szukać w podręczniku użytkownika do aplikacji źródłowej.
W pliku tekstowym rozdzielanym przecinkami lub tabulatorami, poszczególne rekordy są oddzielane końcami
akapitu, natomiast pola są rozdzielane na kolumny. Plik źródłowy może również zawierać tekst lub ścieżki odsyłające
do obrazków na dysku.
Przyk³ad pliku Ÿród³owego rozdzielanego przecinkami

Na zw i sko, Na zw a f i r my, St an
Bi l l Tu cker,C ore Ve nt L ab s , Ne v a d a
D at Nguye n , "Br ady, Hu nt , and B a x te r, Inc ", D e l aware
Mar i a Ru i z ," B r i n qu i s t E nte r pr i s e s , Inc ." , C a l i for n i a
Aby umieścić przecinek lub cudzysłów w pliku rozdzielanym przecinkami, należy umieścić tekst w cudzysłowach,
np. “Brady, Hunt, and Baxter, Inc.”. Jeżeli nie wstawi się cudzysłowów, to każde nazwisko zostanie potraktowane
jako osobne pole.
Aby dodać pola obrazków do pliku źródłowego

Dodając pola obrazków do pliku źródłowego można wstawiać inny obrazek dla każdego złączanego rekordu. Na
przykład, złączając dokumenty zawierające informacje z różnych firm, można dodać do niego obrazek z logo każdej
z tych firm.
1 Otworzyć plik źródła danych.
2 Na początku nazwy pola danych wpisać symbol "małpy" (@), aby wstawić tekst lub ścieżkę odsyłającą do plików
obrazka.
Symbol @ musi się znaleźć tylko w pierwszym wierszu; kolejne wiersze powinny zawierać ścieżki do obrazków. W
ścieżkach rozpoznawane są małe i wielkie litery. Należy stosować się do konwencji nazewnictwa obowiązującej w
systemie operacyjnym, w którym zapisano obrazki.
Jeżeli po wpisaniu znaku @ na początku pola wyświetlony zostanie komunikat o błędzie, należy wprowadzić
apostrof (') przed symbolem @ (np. '@Photosaby zatwierdzić funkcję. Niektóre aplikacje, np. Microsoft Excel,
rezerwują symbol @ dla funkcji.
(Windows) Przykład odwołania do obrazka w pliku źródłowym
Nazwisko Wiek @Photos
Bill Tucker 36 c:\Photos\BillTucker.jpg
Dat Nguyen 53 c:\MyDocuments\dat.gif
Maria Ruiz 26 c:\Photos\Ruiz.psd
(Mac OS) Przykład odwołania do obrazka w pliku źródłowym
Nazwisko Wiek @Photos
Bill Tucker 36 Mac HD:Photos:BillTucker.jpg
Dat Nguyen 53 Desktop:Family:dat.gif
Maria Ruiz 26 Mac HD:Photos:Ruiz.psd

Dokumenty docelowe
Informacje o dokumentach docelowych
Po utworzeniu pliku źródłowego należy skonfigurować dokument docelowy i wstawić do niego pola ze źródła
danych. Dokument docelowy zawiera zastępczy tekst i grafikę dla pól danych, np. projekt graficzny, który ma się
pojawiać na każdej pocztówce.
<<Photos>> <<Company Name>>

<<Address>>
<<City>>, <<State>> <<Postal Code>>
Dokument docelowy zawiera pola ze źródła danych z tekstem zastępczym.
Po złączeniu danych program InDesign tworzy nowy dokument, w którym pola są zastępowane danymi
wyznaczonymi w pliku źródłowym. Pola danych można dodawać na stronach dokumentu albo na stronie
wzorcowej.
Aby wybrać źródło danych dla dokumentu docelowego

Przed wstawieniem pól do dokumentu docelowego należy wybrać źródło danych na palecie Łączenie danych. Dla
jednego dokumentu docelowego można wybrać tylko jeden plik źródła danych.
1 Plik źródła danych nie może być otwarty.
2 Utworzyć lub otworzyć dokument, który będzie służył jako docelowy.
3 Wybrać polecenie Okno > Automatyzacja > Łączenie danych.
4 Wybrać polecenie Wybierz źródło danych z menu palety Łączenie danych.
5 Aby zmienić opcje tekstu delimitowanego, wybrać polecenie Pokaż opcje importu.
Program InDesign automatycznie wykrywa rodzaj ogranicznika (delimitera) i kodowanie użyte w pliku źródłowym,
zatem wyświetlanie opcji importu nie jest na ogół potrzebne. Można jednak wybrać inne opcje kodowania i
delimitera, jeżeli użytkownik uważa, że zostały one wykryte nieprawidłowo.
6 Odszukać plik źródła danych i nacisnąć przycisk Otwórz.
7 Jeżeli zaznaczono opcję Pokaż opcje importu, stosownie do potrzeb zmienić parametry ogranicznika i kodowania
i nacisnąć przycisk OK. Pola danych pojawią się na palecie Łączenie danych.
Uwaga: Jeżeli pojawi się komunikat informujący, że nie można otworzyć pliku, lub jeżeli na liście pojawią się
nieprawidłowe pola, należy zmodyfikować arkusz kalkulacyjny lub bazę danych i zapisać dane w formacie
rozdzielanym przecinkami lub tabulatorami.
Zobacz także
Ìnformacje o plikach źródłowych' na stronie 729
Informacje o polach danych w dokumencie docelowym

Po wybraniu źródła danych, na palecie Łączenie danych pojawi się lista nazw pól. Są to takie same nazwy, jak
nagłówki kolumn wprowadzone w pliku źródłowym. Ikony wskazują, czy pole zawiera tekst czy grafikę. Po dodaniu
pola danych do dokumentu, staje się ono polem zastępczym, np. <<Firma>>. Takie elementy zastępcze można
zaznaczać i formatować tak samo, jak dowolny tekst lub grafikę.
Pole grafiki można przypisać do istniejącej ramki, aby utworzyć ruchomy obrazek. Można też przed wstawieniem
pola grafiki umieścić punkt wstawiania w ramce tekstowej albo zaznaczyć tekst. Wówczas wstawiona zostanie mała
ramka zastępcza w wierszu. Grafikę zastępczą można skalować, aby określić rozmiary złączonych obrazków.
Po wstawieniu pola danych, program InDesign zapamiętuje źródło, z którego to pole pochodzi. Wszelkie błędy na
liście pól, np. nieprawidłowa pisownia, puste pola lub błędne rodzaje pól, należy usunąć w aplikacji źródłowej, a
następnie uaktualnić paletę Łączenie danych.
Zobacz także
Ìnformacje o obiektach zakotwiczonych' na stronie 286
Ìnformacje o zastępczych polach danych na stronach wzorcowych' na stronie 733
Aby wstawić tekstowe pole danych do dokumentu docelowego

1 Utworzyć ramkę tekstową na stronie dokumentu albo na stronie wzorcowej.
2 Umieścić punkt wstawiania w ramce tekstowej, w miejscu, gdzie ma się pojawić pole zastępcze, albo zaznaczyć
tekst, który ma zostać zastąpiony.
3 Aby umieścić pole zastępcze, wykonać jedną z następujących czynności:
• Kliknąć pole na liście na palecie Łączenie danych.
• Przeciągnąć nazwę pola z listy na palecie Łączenie danych i upuścić ją w ramce tekstowej, aby dodać pole
zastępcze. Jeżeli przeciągnie się pole tekstowe do pustej ramki, to ramka ta zmieni się w ramkę tekstową.
Zastępcze pola tekstowe pojawiają się w aplikacji docelowej w nawiasach ostrych (np. <<Nazwisko>>) i używają
bieżących atrybutów formatowania (np. kroju i rozmiaru czcionki).
Uwaga: Nie można utworzyć poprawnego pola, po prostu wpisując jego nazwę lub edytując istniejące pole. Pola muszą
być wstawiane za pomocą palety Łączenie danych.
Zobacz także
Aby wstawić graficzne pole danych do dokumentu docelowego

• Aby wstawić nową grafikę zastępczą w wierszu, przeciągnąć pole graficzne na ramkę tekstową albo umieścić
punkt wstawiania w ramce tekstowej i kliknąć pole graficzne.
• Aby wstawić nową grafikę niezależną, przeciągnąć pole graficzne do pustej ramki albo do istniejącej ramki
graficznej. Jeżeli przeciągnie się pole graficzne do pustej ramki, to ramka ta zmieni się w ramkę graficzną.
• Aby wstawić pole do zgrupowanych obiektów, komórek tabeli albo obiektów zagnieżdżonych, przeciągnąć pole
graficzne na element docelowy.
Zastępcze pola graficzne pojawiają się jako ramki z nazwą pola.
Zobacz także
Informacje o zastępczych polach danych na stronach wzorcowych

Wstawiając pola zastępcze na stronach wzorcowych można wykorzystać zalety niedostępne przy wstawianiu ich na
stronach dokumentu:
• Wynikowy dokument po złączeniu zawiera oryginalne elementy zastępcze na stronach wzorcowych, a wyniki
złączania na stronach dokumentu, w postaci przesłonięć obiektów z wzorca.
• Dokument złączony zachowuje połączenie ze źródłem danych, zatem po zmodyfikowaniu rekordów źródła,
można uaktualnić zawartość złączonego dokumentu wybierając polecenie Uaktualnij zawartość w polach danych.
Opcja ta jest szczególnie przydatna, jeżeli zmieni się układ dokumentu złączonego, a potem okaże się, że trzeba
dodać do niego nowe dane z pliku źródłowego.
• Ustawienia w oknie dialogowym Utwórz scalony dokument są takie same, jak opcje używane w dokumentach
docelowych, można więc szybko odtworzyć bieżący dokument, zachowując jego wygląd. Za pomocą tych
wspólnych ustawień można również utworzyć identyczny dokument połączony z innym źródłem danych, albo
nowy dokument o nieco zmodyfikowanym układzie.
Nie można umieścić pól danych jednocześnie na stronach dokumentu i na stronach wzorcowych. Aby złączyć
dokument, trzeba nadać pierwszej stronie dokumentu wzorzec zawierający pola danych.
Ważne: Jeżeli pojawi się komunikat informujący, że program InDesign nie może złączyć dokumentu, bo nie ma żadnych
pól zastępczych, to być może dodano te pola do wzorca po lewej stronie rozkładówki, a dokument ma tylko jedną stronę.
Strona 1 opiera się na prawej stronie wzorcowej, zatem pola zastępcze należy dodawać do tej właśnie strony wzorca.
Zobacz także
Àby utworzyć wzorce' na stronie 209
`Łączenie rekordów' na stronie 735
Àby uaktualnić pola danych' na stronie 736
Aby uaktualnić, usunąć lub zamienić pliki źródłowe

• Aby uaktualnić pliki źródła danych, należy zmodyfikować i zapisać plik źródłowy w formacie rozdzielanym
przecinkami lub tabulatorami, a następnie wybrać polecenie Uaktualnij źródło danych z menu palety Łączenie
danych.
Zmiany zostaną odzwierciedlone na palecie Łączenie danych. Jeżeli po uaktualnieniu zmiany nie pojawią się w
dokumencie, należy wyłączyć opcję Podgląd, a potem ponownie ją włączyć.
• Aby usunąć połączenie z plikiem źródłowym, wybrać polecenie Usuń źródło danych z menu palety Łączenie
danych.
• Aby zmienić plik źródłowy na inny, wybrać polecenie Wybierz źródło danych z menu palety Łączenie danych, a
następnie wybrać nowy plik źródłowy. InDesign może nie rozpoznać niektórych pól w takim pliku. Najlepiej
wówczas usunąć i ponownie wstawić pola zastępcze.
Jeżeli wygeneruje się dokument złączony z dokumentu docelowego, w którym pola danych wstawiono na stronach
wzorcowych, to można uaktualniać te pola w wynikowym dokumencie.
Zobacz także
Àby uaktualnić pola danych' na stronie 736
Aby wyświetlić podgląd rekordów z dokumentu docelowego

Przed złączeniem dokumentu docelowego i źródła danych warto przejrzeć rekordy, aby upewnić się, że po złączeniu
pola danych zostaną odpowiednio wypełnione. Gdy przegląda się rekordy, paleta Łączenie danych wyświetla
rzeczywiste dane pochodzące z pliku źródłowego, a nie pola zastępcze. Na przykład, zamiast tekstu <<Firma>>,
widoczny może być tekst Adobe Systems, Inc. Rekordy można przewijać za pomocą przycisków nawigacyjnych na
palecie Łączenie danych.
Jeżeli w jednym z rekordów wystąpią problemy, np. błędna pisownia albo niepotrzebne spacje, zaleca się
zmodyfikowanie pliku źródłowego w aplikacji, z której pochodzi. (Zobacz Ìnformacje o plikach źródłowych' na
stronie 729.)
1 Kliknąć opcję Podgląd na dole palety Łączenie danych albo wybrać polecenie Podgląd rekordów z menu palety
Łączenie danych.
2 Naciskając przyciski nawigacyjne, przeglądać dane z różnych rekordów.
Aby przejść do konkretnego rekordu, należy naciskać przyciski nawigacyjne na dole palety. Można także wpisać
numer rekordu w pole tekstowe nawigacji, które znajduje się na dole palety, a następnie nacisnąć klawisz Enter lub
Return.
Włączanie lub wyłączanie podglądu

Przełączanie między trybami podglądu może ujawnić albo skorygować pewne problemy. Należy przy tym pamiętać
o następujących kwestiach:
• Jeżeli opcja Podgląd rekordu nie jest zaznaczona, to zawartość podglądu wypełniają pola zastępcze. Jeżeli usunie
się obrazek wraz z jego ramką albo cały łańcuch tekstowy, to po wyłączeniu opcji Podgląd rekordu pola zastępcze
nie pojawią się, gdyż również zostały usunięte.
• Zmiany wprowadzone w oknie dialogowym Opcje umieszczania zawartości nie są pokazywane, dopóki nie
naciśnie się przycisku OK. Ponadto jeżeli zaznaczona jest opcja Podgląd rekordu, dane nie będą uwzględniać
zmienionych ustawień umieszczania, dopóki nie wyłączy się tej opcji i nie włączy jej ponownie.
• Przy próbie zapisania dokumentu w trybie podglądu program wyświetli komunikat proszący o wyłączenie
podglądu przed zapisaniem dokumentu.
Aby edytować zastępcze pola danych

Po dodaniu pola danych tekstowych do dokumentu, tekst zastępczy pola wprowadzany jest przy użyciu atrybutów
formatowania (np. czcionki i rozmiaru), aktywnych w punkcie wstawiania. Modyfikując atrybuty tekstu zastępczego
można sterować tym, jak będą wyglądały rzeczywiste dane.
• Aby zmienić atrybuty elementu zastępczego, zaznaczyć tekst zastępczy, a następnie ustawić atrybuty
formatowania na palecie Sterowanie.
• Aby zmienić element zastępczy, zaznaczyć ten element lub rzeczywiste dane i wybrać inną nazwę pola na palecie
Łączenie danych.
• Aby usunąć pole zastępcze, zaznaczyć je i nacisnąć klawisz Backspace lub Delete.
Uwaga: W edytorze wątków zastępcze pola tekstowe są wyświetlane w taki sam sposób, jak hiperłącza. W widoku
edytora wątków nie są dostępne niektóre opcje palety Łączenie danych.
Aby ustawić opcje umieszczania zawartości

Za pomocą okna dialogowego Opcje umieszczania zawartości można określić domyślne ustawienia dla bieżącego
dokumentu albo dla wszystkich kolejnych projektów. Okno to umożliwia określenie, jak obrazki mają być
umieszczane, czy mają być przyłączane czy osadzane, czy program ma usuwać puste wiersze w przypadku pustych
pól, a także podawać maksymalną liczbę rekordów w każdym złączanym dokumencie.
• Aby ustawienia dotyczyły tylko bieżącego dokumentu, otworzyć dokument docelowy.
• Aby ustawienia dotyczyły wszystkich dokumentów tworzonych w przyszłości, zamknąć wszystkie dokumenty.
2 Wybrać polecenie Okno > Automatyzacja > Łączenie danych.
3 Wybrać polecenie Opcje umieszczania zawartości z menu palety Łączenie danych.
4 Zmienić opcje umieszczania zawartości. (Zobacz Òpcje umieszczania zawartości' na stronie 737.)
Łączenie rekordów
Łączenie rekordów
Po sformatowaniu dokumentu docelowego i wstawieniu pól z pliku źródła danych, można przystąpić do złączania
informacji z pliku źródłowego z dokumentem docelowym. Podczas złączania program InDesign tworzy nowy
dokument, oparty na dokumencie docelowym, zastępując pola w dokumencie docelowym odpowiednimi
informacjami z pliku źródła danych.
Złączenie dokumentu zawierającego zastępcze pola danych na stronach wzorcowych spowoduje skopiowanie tych
obiektów na strony wzorcowe w wygenerowanym dokumencie. Jeżeli na stronie wzorcowej występuje pole zastępcze,
to podczas złączania puste strony wzorcowe są ignorowane.
Zobacz także
Àby złączyć rekordy' na stronie 735
Aby złączyć rekordy

1 Po otwarciu dokumentu docelowego wybrać polecenie Utwórz dokument połączony z menu palety Łączenie
danych albo nacisnąć przycisk Utwórz dokument połączony .
2 Otworzyć kartę Rekordy. W sekcji Rekordy do połączenia wybrać opcję Wszystkie rekordy, aby przyłączyć
wszystkie rekordy z pliku źródłowego, opcję Jeden rekord, aby przyłączyć konkretny rekord, albo opcję Zakres i
podać zakres rekordów.
3 W polu Liczba rekordów na stronę dokumentu wykonać jedną z następujących czynności:
• Wybrać opcję Jeden rekord, aby każdy rekord zaczynał się na początku kolejnej strony.
• Wybrać Wiele rekordów, aby na jednej stronie znalazł się więcej niż jeden rekord. Na przykład, tworząc etykiety
adresowe trzeba wydrukować więcej niż jedną etykietę na stronie.
Nie można przyłączać wielu rekordów, jeżeli pola danych występują na stronie dokumentu w dokumencie
wielostronicowym, albo jeżeli pola danych występują na wielu stronach wzorcowych.
4 Zaznaczyć opcję Generuj raport ukrytego tekstu wraz z tworzeniem dokumentu, aby automatycznie założyć
raport monitorujący tekst zakryty, który powstał w czasie złączania danych z dokumentem InDesign. (Zobacz
Ìnformacje o raportach na temat tekstu zakrytego' na stronie 737.)
5 Zaznaczyć opcję Ostrzegaj gdy brakuje obrazków, aby program wyświetlał alarm brakującego łącza w razie
niedostępności jednego z obrazków.
6 Jeżeli na karcie Rekordy zaznaczono opcję Wiele rekordów, kliknąć kartę Wiele rekordów i ustawić następujące
opcje:
• W sekcji Marginesy wpisać wartości określające odległość między liniami pomocniczymi marginesów a każdą
krawędzią strony.
• W sekcji Układ rekordów wybrać opcję Najpierw rzędy lub Najpierw kolumny, a następnie podać odstępy między
kolumnami i rzędami.
7 Jeżeli wybrano opcję Wiele rekordów, kliknąć Podgląd wielu rekordów, aby przejrzeć efekt zmian wprowadzonych
w oknie dialogowym Łącz rekord. Między rekordami można przechodzić za pomocą przycisków stron:
następnej/poprzedniej i pierwszej/ostatniej.
8 Kliknąć kartę Opcje i ustawić opcje umieszczania. (Zobacz Òpcje umieszczania zawartości' na stronie 737.)
9 Po zakończeniu pracy nacisnąć przycisk OK.
Jeżeli źródło danych zawiera odwołania do nieobsługiwanych formatów plików albo niedostępnych obrazków, trzeba
poprawić plik źródłowy, aby wskazywał obsługiwany plik, skorygować ścieżki do brakujących plików, albo po prostu
przenieść taki plik do folderu, w którym program InDesign będzie mógł go znaleźć.
Aby uaktualnić pola danych

Po złączeniu dokumentu z polami zastępczymi na stronach wzorcowych można zmienić układ dokumentu
wynikowego, zachowując jednocześnie możliwość uaktualnienia wartości ze źródła danych. Do uaktualnienia pól
danych przy zachowaniu układu dokumentu służy opcja Uaktualnij pola danych. Opcja ta jest dostępna tylko w
przypadku złączonych dokumentów, w których pola zastępcze występują na stronach wzorcowych.
1 Wprowadzić zmiany w pliku źródłowym, a następnie zapisać go i zamknąć.
2 W dokumencie złączonym wybrać polecenie Uaktualnij pola danych.
Zmiany wprowadzone podczas uaktualniania pól danych zostaną zapisane w pliku dziennika.
Ta opcja sprawdza się najlepiej w sytuacji, gdy po prostu zmodyfikowano lub dodano rekordy w pliku źródłowym.
Natomiast jeżeli doda się pola zastępcze, wprowadzi nowe pola w pliku źródłowym albo zmieni ustawienia w oknie
dialogowym Utwórz dokument połączony, należy użyć opcji Utwórz dokument połączony, aby wygenerować nowy
dokument wynikowy.
Zobacz także
Àby uaktualnić, usunąć lub zamienić pliki źródłowe' na stronie 733
Informacje o raportach na temat tekstu zakrytego

Raport o tekście zakrytym jest wyświetlany, jeżeli w oknie dialogowym Łącz rekordy zaznaczono opcję Generuj
raport ukrytego tekstu, a po złączeniu danych w jednym z pól pojawił się tekst zakryty.
Raport wyświetla wszystkie wystąpienia zakrytego tekstu w postaci numerowanej listy, podając numer strony, na
której wystąpił tekst, liczbę zakrytych znaków/słów oraz urywek zakrytego tekstu.
Opcje umieszczania zawartości

W oknie dialogowym Opcje umieszczania zawartości dostępne są następujące opcje:
Dopasuj obrazki proporcjonalnie Utrzymuje proporcje obrazka, ale zmienia jego rozmiar, dopasowując go do ramki
(ustawienie domyślne).
Dopasuj obrazki do ramek Skaluje obrazki tak, aby miały takie same proporcje, jak ramka.
Dopasuj ramki do obrazków Zachowuje rozmiar obrazka, ale dopasowuje do niego rozmiar ramki.
Zachowaj rozmiary ramek i obrazków Umieszcza obrazek w niezmienionych wymiarach w lewym górnym rogu
ramki. Jeżeli obrazek jest za duży w stosunku do ramki, to zostanie przycięty.
Wypełnij ramki proporcjonalnie Umieszcza obrazek w taki sposób, że jego wysokość lub szerokość wypełnia ramkę,
a reszta zostaje przycięta.
Wyśrodkuj w ramce Wyrównuje środek obrazka do środka ramki.
Połącz obrazki Tworzy łącze, czyli ścieżkę, do oryginalnego pliku graficznego. Gdy opcja ta jest wyłączona,
wszystkie dane graficzne są osadzane w dokumencie InDesign.
Usuń czyste wiersze w pustych polach Usuwa końce akapitu wstawione zamiast pustych pól. Jest to opcja
szczególnie przydatna w korespondencji seryjnej, gdzie występuje opcjonalne pole adresu.
Ograniczenie rekordów w dokumencie Określa maksymalną liczbę rekordów dla każdego złączanego dokumentu.
Po osiągnięciu tej wartości progowej tworzony jest nowy dokument o liczbie stron odpowiedniej do pomieszczenia
pozostałych rekordów (aż do ponownego osiągnięcia tego limitu).
Ograniczenie stron w dokumencie Określa maksymalną liczbę stron dla każdego dokumentu. Po osiągnięciu tej
wartości progowej tworzony jest nowy dokument o liczbie stron odpowiedniej do pomieszczenia pozostałych
rekordów (aż do ponownego osiągnięcia tego limitu). Ta opcja jest dostępna tylko wtedy, gdy podczas złączania
wybrano opcję Wiele rekordów z menu Liczba rekordów na stronę dokumentu.
Zobacz także
Àby złączyć rekordy' na stronie 735
Àby ustawić opcje umieszczania zawartości' na stronie 735
738
Rozdział 29: Wymiana treści między

programami InCopy i InDesign
Podstawowy zarządzany przepływ pracy

Wymiana zawartości
Współpraca wielu użytkowników wiąże się z wymianą (współużytkowaniem) plików. Proces przekazywania plików
od jednego współpracownika do drugiego nazywa się przepływem pracy. Sterowanie przekazywaniem plików w taki
sposób, by jeden plik mogła edytować w danym momencie tylko jedna osoba, nazywa się zarządzaniem przepływem
pracy.
Plug-iny obsługujące przepływ pracy Adobe InCopy LiveEdit Workflow (poprzednio: Bridge Workflow w programie
InDesign CS) zapewniają taką formę zarządzania przepływem pracy, w której tworzone są pliki-kontenery, noszące
nazwę przydziałów. Służą one do grupowania powiązanych rodzajów zawartości i zapewniają podstawowe narzędzia
do blokowania plików i wysyłania powiadomień, co umożliwia współużytkowanie i uaktualnianie plików w
programach InCopy lub InDesign przez sieć lokalną. W przepływie pracy zarządzanym przez rozszerzenia LiveEdit
Workflow, użytkownicy programu InDesign eksportują tekst i grafikę do wspólnego miejsca składowania plików w
systemie. Są one stamtąd dostępne dla użytkowników InCopy, którzy mogą je edytować i zapisywać. Wybrane ramki
tekstowe i graficzne można wyeksportować w formie przydziałów albo osobnych plików InCopy. Stają się one częścią
procesu zarządzanego przepływu i są przyłączane w dokumencie InDesign. W czasie, gdy użytkownicy pracują nad
plikiem przydziału lub plikiem InDesign, zmiany wprowadzone w układzie lub treści takiego pliku przekazywane są
do wszystkich użytkowników pracujących nad danym dokumentem w jego przepływie pracy.
Ten sam plik z zawartością może otworzyć jednocześnie wielu użytkowników programów InCopy lub InDesign.
Jednak tylko jeden użytkownik na raz może go pobrać do edycji. Inni użytkownicy wyświetlają ten plik na prawach
"tylko do odczytu". Użytkownik, który pobierze zarządzany plik InCopy, może udostępniać swoją pracę innym,
uaktualniając ten plik w miejscu jego składowania w systemie. Jednak inni użytkownicy nie będą mogli wprowadzać
do tego pliku zmian, dopóki nie zostanie on odłożony. Pobieranie i odkładanie plików w systemie sprawia, że wielu
użytkowników może otwierać ten sam plik, ale użytkownicy nie będą nadpisywać zmian i niszczyć wzajemnie swojej
pracy.
Uwaga: Do prawidłowego funkcjonowania plug-inów LiveEdit Workflow niezbędne jest zainstalowanie modułu
rozszerzeń InCopy LiveEdit Workflow w programie InDesign. Zobacz plik informacyjny InCopy HowToInstall.
Informacje o plikach zarządzanych

System może zarządzać plikami tylko wtedy, gdy zostaną one dodane do pliku przydziału, wyeksportowane z
programu InDesign jako zawartość InCopy, albo umieszczone jako zawartość InCopy w programie InDesign. Pliki
zarządzanie przekazują informacje o statusie zawartości i jej właścicielu. Pliki takie umożliwiają:
• Blokowanie i odblokowywanie wątków w celu zachowania spójności pliku.
• Powiadamianie użytkowników InCopy o tym, że odnośny układ InDesign przestał być aktualny.
• Identyfikowanie użytkownika pracującego nad plikiem.
• Powiadamianie użytkowników o tym, że zawartość InCopy jest nieaktualna, że używa jej ktoś inny, albo że jest
ona dostępna do edycji. Program stosuje kilka metod powiadamiania, w tym wiadomości ostrzegawcze, ikony
ramek tekstowych oraz ikony stanu na palecie Łącza i palecie przydziały.
Uwaga: Paleta Przydziały w programie InDesign CS2 zastąpiła paletę Lista wątków z programu InDesign CS.
Przegląd podstawowego, zarządzanego przepływu pracy

Po ustanowieniu zarządzanego przepływu pracy między programami InCopy i InDesign, autorzy tekstów i
redaktorzy mogą komponować, modyfikować, rozbudowywać i edytować dokumenty, podczas gdy graficy
przygotowują układ dla najnowszej wersji. Typowy przepływ pracy obejmuje następujące etapy:
Uwaga: Ten przepływ pracy zakłada, że w systemie istnieje przynajmniej podstawowy szablon programu InDesign z
elementami geometrii układu, stylami i tymczasowym tekstem. Elementy geometrii układu to między innymi rozmiary
stron oraz ramek graficznych i tekstowych. InCopy używa tych elementów do wyświetlania odpowiednich informacji o
dopasowaniu kopii.
1. Utworzyć przydziały w programie InDesign i dodać do nich zawartość.

Obejmuje to ramki tekstowe i graficzne wyeksportowane do przepływu zarządzanego, gdzie użytkownicy InCopy
będą mogli je edytować i zapisywać.
2. Otworzyć plik przydziału w programie InCopy.

Na palecie Przydziały pojawiają się tylko pliki zawierające zawartość przydzieloną danemu użytkownikowi. Gdy
wyświetli się dokument w widoku układu, pojawią się tylko strony zawierające przydzielone użytkownikowi obiekty.
3. Pobrać wątek lub grafikę do edycji w programie InCopy i zmodyfikować ją.

Za każdym razem, gdy zapisuje się plik, wprowadzone zmiany są zapisywane w systemie plików. Inni użytkownicy
pracujący nad częściami tego dokumentu (nad układem InDesign albo nad innym zarządzanym plikiem zawartości
dla danego dokumentu) otrzymają powiadomienie (w postaci ikon) o tym, że pojawiły się zmiany. Użytkownicy ci
mogą uaktualnić zawartość, aby wyświetlić najnowsze zmiany. Wątek pozostaje zarezerwowany dla użytkownika,
który go pobrał, dopóki użytkownik ten nie przeprowadzi procedury odłożenia wątku.
4. Zmodyfikować układ w programie InDesign.

Użytkownicy InDesign mogą zmieniać układ dokumentu niezależnie od tego, czy pliki zawartości są w danym
momencie edytowane w InCopy. Nie trzeba w tym celu pobierać dokumentu InDesign do edycji. Gdy użytkownik
InCopy zapisze pobraną zawartość, użytkownik w programie InDesign może uaktualnić wyświetlanie tej zawartości
w układzie, aby zobaczyć najnowsze zmiany.
5. Kontynuować pracę w InCopy.

Po zakończeniu edycji odłożyć zawartość. Inni użytkownicy będą mogli pobrać tę zawartość do edycji i pracować
nad nią dalej.
Jeżeli równocześnie użytkownik InDesign modyfikuje układ dokumentu, to podczas pracy można uaktualniać i
wyświetlać geometrię układu.
6. Powtarzać kroki 2-5 stosownie do potrzeb.

Wielu użytkowników może jednocześnie pobierać różne pliki zawartości z jednego dokumentu InDesign. Ponadto
pojedynczy użytkownik może pobierać jednocześnie wiele plików zawartości.
7. W programie InDesign sprawdzić, czy odłożono po edycji całą zawartość.

Zarządzany przepływ pracy pozwala sprawdzić, kto pobrał dany plik. Jeżeli to konieczne, po odłożeniu plików
zawartości, użytkownicy InDesign mogą je pobrać, aby dokonać finalnych poprawek układu.
Informacje o plikach tylko do odczytu

Gdy system rozpocznie zarządzanie plikiem zawartości, plik ten zyskuje status tylko do odczytu dla wszystkich
użytkowników podczas całego przepływu pracy, z wyjątkiem osoby, która pobrała plik do edycji. Wynika to z faktu,
że po pobraniu pliku przez użytkownika aplikacja tworzy plik blokady (rozszerzenie .idlk), nadając temu
użytkownikowi wyłączność na edycję. Pliki tylko do odczytu charakteryzują się następującymi cechami:
• Użytkownik InCopy nie może ręcznie formatować tekstu w takim pliku (jednak jeżeli tekst ten zawiera style
znakowe i akapitowe, użytkownik InDesign może zmienić definicje tych stylów — co spowoduje zmianę
formatowania wątku, nawet jeżeli został on pobrany przez kogoś innego). Zmiany definicji stylów zostaną
uwzględnione w tekście w momencie, gdy użytkownik InDesign uaktualni dany plik.
• Zasadniczo ani użytkownik InCopy, ani użytkownik InDesign nie mogą zmieniać w zablokowanej zawartości
InCopy obiektów takich jak tekst i zastosowane style. Niektóre obiekty, takie jak style znakowe i akapitowe, są
przez zawartość tylko użytkowane. Na przykład, nie można zmienić tego, w jaki sposób styl znakowy zastosowano
do obiektów w zablokowanej zawartości. Można jednak zmienić właściwości samego stylu, zmieniając tym samym
wygląd tekstu.
• Użytkownik InDesign może zmieniać marginesy i łamy zawartości tekstowej, a także kształt i położenie oraz
liczbę ramek tekstowych zajmowanych przez tę zawartość.
• Użytkownik InCopy nie może zmieniać ramek graficznych ani żadnych atrybutów formatowania ramki.
Użytkownik InDesign może zmieniać geometrię i formatowanie ramek graficznych bez potrzeby pobierania
grafiki do edycji. Jednak zarówno użytkownik InDesign, jak i użytkownik InCopy muszą pobrać ramkę graficzną
do edycji, jeżeli chcą zmodyfikować samą grafikę (np. obrócić ją lub przeskalować).
Rozpoczynanie pracy z zawartością współużytkowaną

Identyfikacja użytkowników
Każdy użytkownik w przepływie pracy musi posiadać "nazwę" (identyfikator). Identyfikator ten wskazuje, kto pobrał
dany plik do edycji, a także umożliwia podawanie tej informacji innym użytkownikom. Umożliwia to również
informowanie innych użytkowników, że dany plik uległ zmianie. Ponadto identyfikacja jest niezbędna w celu
pobierania pliku do edycji.
Jeżeli ktoś wybrał już nazwę użytkownika, ale chce ją zmienić, musi najpierw odłożyć całą zawartość pobraną
wcześniej do edycji. Wynika to z faktu, że zmiana identyfikatora użytkownika podczas sesji edycyjnej
uniemożliwiłaby edycję już pobranej zawartości. Zawartość ta byłaby bowiem pobrana pod innym identyfikatorem.
Identyfikacja użytkownika jest funkcją danej aplikacji: pojedynczy użytkownik nie może mieć w jednej aplikacji
wielu identyfikatorów.
Uwaga: Funkcje Notatki oraz Rejestruj zmiany w programie InCopy również wykorzystują podaną nazwę do
identyfikacji autora notatki lub zmiany.
Zobacz także
Ìnformacje o palecie Łącza' na stronie 451
Aby wprowadzić identyfikator użytkownika

Jeżeli zapomni się określić nazwę użytkownika, program poprosi o jej wpisanie przy pierwszej próbie wykonania
działań związanych z przepływem pracy.
• Wybrać polecenie Plik > Użytkownik.
• Wybrać polecenie Użytkownik z menu palety Przydziały.
2 Wpisać niepowtarzalną nazwę i nacisnąć przycisk OK.
Uwaga: Rozwijane menu Kolor w tym oknie dialogowym określa kolor używany przy wyróżnianiu notatek
redaktorskich i rejestrowaniu zmian. Można w tym momencie wybrać kolor, ale nie wpłynie on w żaden sposób na
działania przeprowadzane w obrębie zarządzanego przepływu pracy.
Eksportowanie zawartości z programu InDesign

Wyeksportowanie zawartości z programu InDesign do programu InCopy nawiązuje połączenie między tymi dwoma
programami. Ramki tekstowe i graficzne oraz ich zawartość eksportuje się z programu InDesign do InCopy za
pomocą jednej z dwóch metod:
• Tworząc plik-kontener (rozszerzenie .inca) — nazywany przydziałem— i dodając do niego odnośne grupy
elementów dokumentu (np. tekst i grafikę w danym wątku); pozwoli to na jednoczesne edytowanie takich
elementów.
• Eksportując osobno ramki tekstowe i ramki graficzne (w tym również ramki zastępcze) za pomocą poleceń z
menu Edycja > InCopy > Eksport.
W obu metodach zawartość InCopy eksportuje się w postaci plików INCX.
W InDesign i InCopy, górnym prawym rogu wyeksportowanych ramek pojawiają się małe ikony. Takie same ikony
widoczne są na palecie Przydziały i palecie Łącza. Wskazują one status zarządzanych ramek i pozwalają odróżnić
ramki zarządzane od tych, które nie uczestniczą w przepływie pracy. Cała wyeksportowana zawartość jest opisywana
na palecie Przydziały. Zawartość wyeksportowana za pomocą poleceń menu pojawia się w sekcji Nieprzydzielona
zawartość InCopy na liście palety Przydziały. Chociaż obie metody eksportowania nawiązują kontrolowane
połączenie między zawartością InCopy a dokumentem InDesign, podstawową metodą łączenia zawartości są pliki
przydziałów.
Wyeksportowanie zawartości pozwala użytkownikom pobrać ją do edycji, zachowując jednocześnie połączenie z
oryginalnym dokumentem InDesign. (Łącze to realizowane jest z programu InDesign; nie można utworzyć łącza z
programu InCopy.) Powiązanie z InDesign można utworzyć, zanim użytkownik InCopy zacznie pracować nad
tekstem, w trakcie tej pracy, albo po jej zakończeniu.
Po wyeksportowaniu zawartości użytkownik programu InCopy widzi układy stron, style, grafikę i inne elementy tak,
jak wyglądają one w programie InDesign (nie może ich jednak zmieniać).
Uwaga: Zawartość tekstową lub graficzną można także tworzyć w InCopy, a potem umieszczać ją w programie
InDesign.
Informacje o plikach przydziałów

W programie InDesign pliki przydziałów pełnią rolę kontenerów, organizujących zestawy elementów strony. Można
np. zaznaczyć wszystkie elementy wątku (tytuł, podtytuł, treść, grafikę i podpisy pod rysunkami), a następnie
przydzielić je jednemu użytkownikowi InCopy. Dodanie tych elementów do przydziału ułatwia użytkownikom
InCopy otwieranie dokładnie tej zawartości, za którą są odpowiedzialni. Pliki przydziałów mają rozszerzenie .inca,
które jest widoczne w systemie plików, na pasku wątku InCopy oraz w komunikatach o stanie. Tylko użytkownicy
InDesign mogą tworzyć pliki przydziałów; tylko użytkownicy InCopy mogą je otwierać.
Pliki przydziałów obejmują:
• Łącza lub powiązania do związanych z nimi elementów strony, w tym również ramek zastępczych. Dzięki temu
użytkownicy InCopy po otwarciu jednego pliku mają dostęp edycyjny do wielu elementów stron.
• Wszelkie przekształcenia grafiki załączone w przydziale, takie jak przesunięcie, skalowanie, obrót czy pochylenie.
• Geometrę stron, zatem użytkownicy InCopy widzą układ ramki, której zawartość edytują — nie muszą otwierać
całego pliku InDesign.
• Kolorowe oznaczenia przydzielonych ramek w dokumencie.
Ilustracja strony w InCopy, przedstawiającej geometrię stron oraz kolorowe oznaczenia.
Tworzenie przydziałów i dodawanie zawartości (InDesign)

Tylko użytkownicy InDesign mogą tworzyć przydziały i dodawać do nich zawartość. Istnieje kilka metod tworzenia
przydziałów. Wybór metody zależy na ogół od tego, czy w momencie tworzenia przydziału użytkownik ma już
zawartość, którą chce do niego dodać. Niezależnie od wybranej metody, należy starannie przemyśleć sposób
organizacji zasobów i ich zawartości, a następnie opracować odpowiednią hierarchię folderów.
• Tworzenie pustych plików przydziału. Użytkownik dokumentu InDesign może utworzyć serię pustych
przydziałów, które będą pełniły rolę szablonów dla dodawanej później zawartości.
• Jednoczesne utworzenie przydziałów i dodanie do nich zawartości.
• Dodanie zawartości do istniejącego pliku przydziału. Dodawać można zawartość przyłączoną — tekst i grafikę,
które zostały już wyeksportowane do postaci zawartości InCopy — a także zaznaczone elementy strony, które
staną się zawartością przyłączoną. Jeżeli przynajmniej jedna z zaznaczonych ramek zawiera już pliki zawartości
InCopy, które nie wchodzą w skład przydziału, to można dodać je do nowego lub istniejącego pliku przydziału.
Uwaga: Aby uniemożliwić użytkownikom InCopy umieszczanie i dopasowywanie grafiki, nie należy dodawać ramek
graficznych do przydziału.
Aby utworzyć puste pliki przydziałów (InDesign)

1 Otworzyć program InDesign. Utworzyć dokument zawierający przynajmniej jedną ramkę tekstową, ramkę
graficzną lub element zastępczy. Zapisać ten dokument.
2 Z menu palety Przydziały wybrać polecenie Nowy przydział.

3 Określić położenie i nazwę pliku przydziału, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
4 Określić opcje w oknie dialogowym Nowy przydział, a następnie nacisnąć przycisk OK.
Aby jednocześnie utworzyć przydziały i dodać zawartość (InDesign)

2 Zaznaczyć ramki tekstowe i graficzne, które mają zostać dodane.
• Z menu palety Przydziały wybrać polecenie Dodaj do przydziału, a następnie wybrać opcję Nowy.
• Wybrać polecenie Edycja > InCopy > Dodaj [opcja] do przydziału > Nowy.
4 Określić położenie i nazwę pliku przydziału i pliku zawartości, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
5 Ustawić opcje w oknie dialogowym Nowy przydział i nacisnąć przycisk OK.
6 Wybrać polecenie Uaktualnij wszystkie przydziały z menu palety Przydziały, aby udostępnić pliki z zawartością
dla użytkowników InCopy.
Nowo utworzony plik przydziału obejmuje wszystkie ramki zaznaczone w oknie dokumentu.
Opcje plików przydziału (InDesign)

Tworząc lub modyfikując plik przydziału, można ustawić następujące opcje:
Nazwa przydziału Niepowtarzalny identyfikator przydziału na palecie Przydziały, np. "Artykuł o oceanach". Nie
musi to być taka sama nazwa, jak ta w systemie plików; musi jednak być zgodna z konwencją nazewnictwa plików
w danym systemie operacyjnym.
Przydzielony do Niepowtarzalny identyfikator użytkownika, któremu przydzielono pliki. Nazwa użytkownika jest
podawana w nawiasach, za nazwą przydziału na palecie Przydziały. Nazwę wprowadza się tu tylko w celach
informacyjnych. Nie powoduje to przyznania użytkownikowi specjalnych uprawnień.
Kolor Wyświetla listę kolorów, które posłużą do wyróżniania ramek bieżącego przydziału w oknie dokumentu oraz
nazw przydziałów na palecie Przydziały. Kolorowe wyróżnienia pozwalają odróżnić ramki należące do danego
przydziału od ramek nieprzydzielonych albo znajdujących się w innym przydziale. Wyświetlanie kolorowych
wyróżnień można przełączać, wybierając polecenie Widok > Pokaż/Ukryj przydzielone ramki. W InCopy kolorowe
wyróżnienia można oglądać tylko w widoku układu.
Uwaga: Czasami przełączenie wyświetlania ramek przydzielonych przynosi nieoczekiwane rezultaty. Może to wynikać
z faktu, że ramki te zostały również opatrzone znacznikami XML i włączono funkcję Widok > Struktura > Pokaż ramki
oznakowane. Nie można jednocześnie wyróżniać ramek przydzielonych i ramek oznakowanych.
Ramki zastępcze Użytkownicy InCopy będą widzieć ramki tekstowe i graficzne w przydziałach, a także prostokąty
(lub inne kształty) reprezentujące wszystkie inne ramki na danej stronie InDesign. Wszystkie ramki i wypełniacze
precyzyjnie odwzorowują wielkość, kształt i położenie tych obiektów w układzie InDesign. Ramki zastępcze to puste
kształty, które nie wyświetlają żadnej zawartości w dokumencie InDesign. Opcja Ramki zastępcze zapewnia
najmniejszą wierność, ale też i największą wydajność. W programie InCopy ramki zastępcze są widoczne tylko w
widoku układu. Są one szare, co odróżnia je od pustych ramek z przydziału użytkownika. Użytkownicy InCopy nie
mogą pobierać i edytować ramek zastępczych.
Przydzielone rozkładówki Użytkownicy InCopy będą widzieć wszystkie przydzielone ramki oraz całą zawartość
innych ramek, które nie stanowią części ich przydziału, ale znajdują się na tej samej rozkładówce. Zawartości ramek
poza przydziałem nie można edytować w InCopy. Jest ona widoczna tylko w widoku układu.
Wszystkie rozkładówki Eksportuje do pliku przydziału całą zawartość dokumentu InDesign. Ta opcja zapewnia
maksymalną wierność, ale jest najwolniejsza pod względem wydajności. Wynika to z faktu, że plik przydziału będzie
wyświetlać układ każdej strony, w tym również stron nie mających związku z sekcją edytowaną przez danego
użytkownika.
Aby dodać zawartość do istniejących przydziałów (InDesign)

1 Zapisać dokument InDesign.
2 Zaznaczyć ramki tekstowe i graficzne, które mają zostać dodane.
• Z menu palety Przydziały wybrać polecenie Dodaj do przydziału, a następnie wybrać jeden z przydziałów.
• Wybrać polecenie Edycja > InCopy > Dodaj [opcja] do przydziału, a następnie wybrać przydział.
4 Wybrać polecenie Uaktualnij wszystkie przydziały z menu palety Przydziały, aby udostępnić pliki z zawartością
dla użytkowników InCopy.
Uwaga: Zawartość można dodawać tylko do przydziałów z tego samego dokumentu. Można jednak zaimportować tę
samą zawartość do wielu dokumentów i dodać ją do przydziału w każdym z nich.
Aby przenieść zawartość między przydziałami (InDesign)

Użytkownicy InDesign mogą przenosić zawartość między istniejącymi przydziałami, a także przenosić zawartość z
sekcji Nieprzydzielona zawartość InCopy na palecie Przydziały. Można również utworzyć nowy przydział i przenieść
do niego zawartość.
1 Zapisać dokument InDesign.
2 Otworzyć paletę Przydziały i kliknąć strzałkę po lewej stronie nazwy przydziału, aby wyświetlić jego zawartość.
3 Zaznaczyć jedną z pozycji w tym przydziale.
4 Otworzyć menu palety i wykonać jedną z następujących czynności:
• Aby przenieść zawartość do istniejącego przydziału, wybrać polecenie Dodaj do przydziału, a następnie wybrać
pożądany przydział.
• Aby przenosząc zawartość utworzyć nowy przydział, wybrać polecenie Dodaj do przydziału > Nowy, a następnie
ustawić opcje w oknie dialogowym Nowy przydział.
5 Wybrać polecenie Uaktualnij wszystkie przydziały z menu palety Przydziały.
Jeżeli lista przydziałów jest krótka, to wygodniej jest przeciągnąć pozycje zawartości z jednego przedziału do
drugiego, a także z sekcji Nieprzydzielona zawartość InCopy.
Aby wyeksportować zawartość jako osobne pliki InCopy (InDesign)

Jeżeli uczestnicy grupy roboczej wolą pracować nad osobnymi plikami, zamiast korzystać z przydziałów, to można
wyeksportować zawartość InCopy, korzystając z takiej samej metody dostępnej w programie InCopy CS. W
porównaniu z tworzeniem pojedynczego pliku przydziału, który odwołuje się do wielu plików zawartości oraz do
informacji o układzie, ta metoda tworzy osobny pliku (.incx) dla każdej ramki tekstowej lub graficznej wybranej w
dokumencie. Aby obejrzeć kontekst edytowanej zawartości, trzeba więc otworzyć odpowiedni dokument InDesign
(.indd).
• Zaznaczyć ramkę tekstową lub graficzną pojedynczego wątku, albo przytrzymać klawisz Shift i zaznaczyć wiele
ramek.
• Kliknąć punktem wstawiania w wątku, albo zaznaczyć część tekstu w wątku.
3 Wybrać polecenie Edycja > InCopy > Eksportuj, a następnie wybrać jedną z następujących opcji:
Zaznaczenie Eksportuje wszystkie zaznaczone ramki tekstowe i graficzne.
Warstwa Eksportuje całą zawartość z zaznaczonej warstwy.
Wszystkie wątki Eksportuje wszystkie wątki, które nie zostały jeszcze wyeksportowane.
Cała grafika Eksportuje wszystkie elementy graficzne, które nie zostały jeszcze wyeksportowane.
Cała grafika i wszystkie wątki Eksportuje wszystkie wątki i elementy graficzne, które nie zostały jeszcze
wyeksportowane.
Jeżeli wyeksportuje się całą zawartość dokumentu, a potem doda do tego samego dokumentu nowe ramki tekstowe
lub graficzne, można szybko je wyeksportować, wybierając jeszcze raz polecenie Eksportuj > Wszystkie wątki.
InDesign wyeksportuje wówczas tylko nowo dodaną zawartość.
4 Określić położenie i nazwę plików, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
Uwaga: Podana nazwa pliku służy jako prefiks, wyróżniający każdy eksportowany plik zawartości w systemie plików.
Jeżeli eksportuje się wiele ramek tekstowych, to do nazwy plików automatycznie dodawane jest kilka pierwszych znaków
z tekstu; np. "mójwątek.Wydarzenia.incx". W przypadku wielu ramek graficznych, nazwy plików przyjmują postać
"mójwątek-graphic", "mójwątek-graphic-1" i tak dalej. Taka nazwa pliku pojawi się w systemie plików, na pasku
wątków InCopy oraz w wiadomościach o statusie.
5 Gdy program o to poprosi, nacisnąć przycisk OK, aby zapisać zawartość w plikach zarządzanych InCopy, które
mają format InCopy Interchange Format (.incx). Po wyświetleniu kolejnego komunikatu zapisać plik InDesign.
Zawartość InCopy podlega teraz zarządzaniu — inni użytkownicy w przepływie pracy mogą ją pobierać do edycji.
Po wyeksportowaniu wątków, na ramce tekstowej (w InDesign i InCopy) oraz na palecie Przydziały (InCopy) pojawi
się ikona Dostępny . Na pasku wątku (w InCopy) wyświetlone zostanie słowo [Dostępny].
Aby wyeksportować wątki do programu InCopy CS (InDesign)

Użytkownicy InCopy CS będą mogli otworzyć dokumenty utworzone w programie InCopy CS2, jeżeli zostaną one
wcześniej zapisane w formacie Wątek InCopy CS (.incd). Jest to format pliku, z którego korzysta aplikacja InCopy
CS. Należy pamiętać, że zawartość utworzona za pomocą funkcji specyficznych dla wersji InCopy CS2 może zostać
zmieniona lub pominięta, gdy otworzy się taki plik w wersji InCopy CS. Pominięte zostaną np. przypisy dolne, które
są nową funkcją wprowadzoną w wersji InCopy CS2.
1 W programie InDesign wykonać jedną z następujących czynności:
• Zaznaczyć ramkę tekstową jednego wątku albo przytrzymać klawisz Shift i kliknąć, aby zaznaczyć kolejne ramki
tekstowe.
• Kliknąć punktem wstawiania w wątku, albo zaznaczyć część tekstu w wątku.
2 Wybrać polecenie Edycja > InCopy > Eksportuj, a następnie wybrać jedną z następujących opcji:
• Wybrać opcję Zaznaczenie, aby wyeksportować wszystkie zaznaczone ramki tekstowe.
• Wybrać opcję Wszystkie wątki, aby wyeksportować każdy wątek, który nie został jeszcze wyeksportowany.
Jeżeli wyeksportuje się całą zawartość dokumentu, a potem doda do tego samego dokumentu nowe ramki tekstowe
lub graficzne, można szybko je wyeksportować, wybierając jeszcze raz polecenie Eksportuj > Wszystkie wątki.
InDesign wyeksportuje wówczas tylko nowo dodaną zawartość.
3 Określić położenie i nazwę plików, a następnie nacisnąć przycisk Zapisz.
4 Wybrać pożądane ustawienia w oknie dialogowym Opcje eksportu wątku w Adobe InCopy, a następnie nacisnąć
przycisk OK.
5 Gdy program o to poprosi, nacisnąć przycisk OK, aby zapisać zawartość w plikach zarządzanych InCopy, które
mają format Wątek InCopy CS (.incd). Po wyświetleniu kolejnego komunikatu zapisać plik InDesign.
Wątek InCopy podlega teraz zarządzaniu — inni użytkownicy w przepływie pracy mogą go pobierać do edycji.
Opcje eksportu InCopy

Dołącz tabelę stylów Osadza w wątku style znakowe i akapitowe.
Dołącz listę próbek Osadza w wątku próbki.
Dołącz informacje XMP Osadza w wątku informacje Adobe XMP (Extensible Metadata Platform).
Kodowanie Umożliwia wybór kodowania Unicode UTF8 lub UTF16, niezbędnego przy tworzeniu nowego pliku
InCopy. Format InCopy jest oparty na języku XML, a do utworzenia pliku XML niezbędne jest takie kodowanie.
• UTF8 Kodowanie UTF8 zawiera wszystkie znaki niezbędne do struktury języka HTML w postaci znaków
ośmiobitowych, czyli takich samych, jak kod ASCII.
• UTF16 Kodowanie UTF16 jest wygodniejsze w użyciu dla programistów, a także zapewnia bardziej efektywną
obsługę języków z całego świata. Na ogół w oprogramowaniu obsługującym ustawienia językowe stosowane jest
właśnie kodowanie UTF16.
Aby odtworzyć brakujące pliki przydziałów (InDesign)

Jeżeli przeniesie się lub usunie plik przydziału, a potem otworzy dokument InDesign, w którym ten przydział został
utworzony, to program InDesign nie będzie mógł znaleźć pliku przydziału. W takiej sytuacji trzeba odtworzyć plik
przydziału.
1 Aby odtworzyć plik przydziału w jego oryginalnym położeniu, wykonać jedną z następujących czynności na
palecie Przydziały:
• Zaznaczyć brakujący przydział (będzie on nadal wymieniany na tej palecie) i wybrać polecenie Uaktualnij
zaznaczone przydziały z menu palety.
• Wybrać polecenie Uaktualnij wszystkie przydziały z menu palety.
2 Aby odtworzyć plik przydziału w jego nowym położeniu, wykonać jedną z następujących czynności na palecie
Przydziały:
• Zaznaczyć przydział i wybrać polecenie Zmień położenie przydziału z menu palety. Podać nazwę i położenie
pliku.
• Dwukrotnie kliknąć nazwę przydziału. W oknie dialogowym Opcje przydziału nacisnąć przycisk Zmień, aby
podać położenie i nazwę nowego pliku.
Ikony przepływu pracy

Ikony te mogą się pojawiać na ramkach tekstowych i graficznych, na palecie Łącza, na palecie Przydziały, a także na
pasku wątku (tylko InCopy). Ikony wskazujące status edycji pojawiają się obok nazwy pliku zarządzanego na palecie
Łącza i palecie Przydziały. Przekazują one informacje o statusie zawartości. Ikony ramek tekstowych pojawiają się
na ramkach zawierających połączony wątek InCopy (w widoku Układ w programach InDesign i InCopy). Ikony te
także przekazują informacje o statusie zawartości i umożliwiają rozróżnienie zawartości zarządzanej i
niezarządzanej. Podpowiedzi do ikon informują o statusie i właścicielu wątku. Aby wyświetlić ikony na ramkach
tekstowych, należy włączyć wyświetlanie krawędzi ramek w programach InDesign i InCopy (Widok > Pokaż
krawędzie ramek.).
Uwaga: (InDesign) Krawędzie ramek będą widoczne tylko w trybie normalnym okna dokumentu InDesign. (Należy
nacisnąć przycisk trybu normalnego w lewym dolnym rogu paska narzędzi.)
Ikona Nazwa Po³o¿enie
Dostępna Paleta Łącza (InDesign), paleta Przydziały (InDesign i

InCopy), ramki tekstowe i ramki graficzne
Używana przez [nazwa] Paleta Przydziały, ramki tekstowe i ramki graficzne
Edycja Paleta Przydziały, ramki tekstowe i ramki graficzne
Dostępna, nieaktualna Ramki tekstowe i graficzne
Używana przez [nazwa], nieaktualna Ramki tekstowe i graficzne
Edycja, nieaktualna Ramki tekstowe i graficzne
Nieaktualna Przydziały, paleta

Ikona Nazwa Po³o¿enie
Zawartość tekstowa nieaktualna Paleta Przydziały i ramki tekstowe
Zawartość tekstowa aktualna Paleta Przydziały i ramki tekstowe
Zawartość graficzna nieaktualna Paleta Przydziały i ramki graficzne
Zawartość graficzna aktualna Paleta Przydziały i ramki graficzne
Uwaga: Symbol Nieaktualna przy ikonach Dostępna, Używana, Edycja, Zawartość tekstowa i Zawartość graficzna
wskazuje, że dana zawartość jest nieaktualna — tzn. jej wersja w systemie plików jest nowsza, niż wersja wyświetlana
w tym komputerze.
Zawartość współużytkowana
Aby otworzyć zawartość współużytkowaną
Tylko użytkownicy InCopy mogą otwierać pliki przydziałów (.inca). Jeżeli użytkownik InCopy otworzy plik
InDesign, który zawiera przydziały, to będzie miał dostęp do całej zawartości zarządzanej, niezależnie od
przydziałów.
❖ Wykonać jedną z następujących czynności.
• W programie InCopy wybrać polecenie Plik > Otwórz, zaznaczyć plik przydziału (.inca) i nacisnąć przycisk
Otwórz.
• W programie InDesign lub InCopy wybrać polecenie Plik > Otwórz, zaznaczyć plik InDesign (.indd), który
zawiera przydzieloną zawartość, a następnie nacisnąć przycisk Otwórz.
Nazwy przydziałów i ich zawartość pojawią się na palecie Przydziały.
Pobieranie zawartości do edycji

Po pobraniu pliku do edycji, w systemie plików tworzony jest ukryty plik blokady (.idlk). Gdy użytkownik pobierze
zawartość, ma wyłączność na zmianę jego zawartości, a inni nie mogą wprowadzać żadnych zmian.
Pobierać można tylko zawartość InCopy. Nie można pobierać dokumentów InDesign z informacjami o układzie.
Próba pobrania pliku zawartości, który jest już otwarty, powoduje wygenerowanie prośby o uaktualnienie
zawartości.
Gdy użytkownik próbuje zamknąć dokument InDesign zawierający przynajmniej jeden plik zawartości InCopy,
pobrany przez tego użytkownika do edycji, wyświetlany jest komunikat przypominający o konieczności odłożenia
całej zawartości. Jeżeli zamknie się dokument bez odkładania plików zawartości, pozostaną one pobrane przy
następnym otwarciu tego dokumentu InDesign. Zapisanie dokumentu InDesign powoduje automatyczne zapisanie
wszystkich edytowalnych plików zawartości InCopy.
Aby pobrać zawartość do edycji (InDesign)

• Zaznaczyć w układzie ramki tekstowe lub graficzne, które mają być edytowane, a następnie wybrać polecenie
Edycja > InCopy > Pobierz.
• Otworzyć paletę Przydziały, zaznaczyć pliki i wybrać polecenie Pobierz z menu palety.
Po pobraniu dostępnej zawartości za pomocą programu InDesign, w ramce InDesign pojawi się ikona Edycja .
W InCopy, pojawi się ikona Używany , wyświetlana na ramce InCopy oraz na palecie Przydziały.
Aby pobrać zawartość do edycji (InCopy)

• Jeżeli zawartość do pobrania jest częścią przydziału, wybrać polecenie Plik > Otwórz i zaznaczyć plik przydziału
(.inca).
• Jeżeli zawartość ta została wyeksportowana do osobnych plików, wybrać polecenie Plik > Otwórz i zaznaczyć plik
InCopy (.incx). W celu obejrzenia układu, tak aby można było dopasować zawartość, trzeba otworzyć również
dokument InDesign.
• Wybrać polecenie Plik > Pobierz, aby pobrać do edycji pojedynczy plik zawartości InCopy.
• Aby pobrać całą zawartość przydziału na raz, zaznaczyć przydział na palecie Przydziały, a następnie wybrać
polecenie Pobierz z menu palety.
• Aby pobrać poszczególne pozycje z przydziału, otworzyć listę przydziałów na palecie Przydziały, zaznaczyć
przynajmniej jedną pozycję i wybrać polecenie Pobierz z menu palety. Obok takich pozycji na palecie przydziały
pojawi się ikona Edycja , co wskazuje, że zawartość ta została pobrana do wyłącznej edycji.
3 Jeżeli program poprosi o uaktualnienie zawartości zgodnie ze zmianami, nacisnąć przycisk OK.
Po pobraniu dostępnej zawartości za pomocą programu InCopy, na ramce tekstowej InCopy wyświetlana jest ikona
Edycja . Taka sama ikona pojawia się na palecie Przydziały. W programie InDesign pojawia się ikona
Używany , widoczna na ramce InDesign.
Najlepsze procedury postępowania przy pracy z plikami zarządzanymi

Warto stosować podane poniżej procedury postępowania, tak aby zawsze pracować z aktualną treścią i nie
nadpisywać pracy innych użytkowników:
• Pliki przydziałów i zawartości należy zorganizować za pomocą hierarchii folderów. Upraszcza to zarządzanie
plikami współużytkowanymi przez grupę roboczą oraz ułatwia użytkownikom wybór właściwego pliku. Można
np. utworzyć folder Przydziały, który będzie zawierał pliki przydziałów (z rozszerzeniem .inca) dla użytkowników
z danej grupy roboczej. W folderze Przydziały można z kolei utworzyć folder Zawartość, w którym zapisywane
będą pliki zawartości (z rozszerzeniem .incx)
• W programie InCopy lepiej jest otwierać plik przydziału, a nie osobny wątek InCopy. Dzięki temu w widokach
Wierszownik i Układ widoczne są informacje o pasowaniu kopii i układzie. Jeżeli zawartość została
wyeksportowana bez plików przydziału, to informacje o układzie i dopasowaniu zawartości można obejrzeć tylko
po otwarciu pliku InDesign.
• Natychmiast po otwarciu pliku przydziału, otwarciu dokumentu InDesign lub pobraniu zawartości do edycji w
programie InDesign lub InCopy należy sprawdzić, czy widoczne są krawędzie ramek (Widok > Pokaż krawędzie
ramek). Dzięki temu widoczne będą również ikony, pojawiające się na ramkach.
• Jeżeli trzeba wyłączyć pliki z przepływu pracy w programie InDesign (np. z powodu ostatecznego terminu zdania
pracy), to można je odłączyć. Należy jednak unikać odłączania plików, gdy są pobrane do edycji przez kogoś
innego w grupie roboczej, spowoduje to bowiem pozostawienie na dysku pliku blokady. Plik blokady uniemożliwi
edycję tego pliku w przyszłości. Odłączenie własnych plików pobranych do edycji powoduje usunięcie pliku
blokady, dzięki czemu pliki te można później edytować ponownie.
• Jeżeli w programie InDesign odłączono plik zarządzany, edytowany przez kogoś innego, a potem trzeba ponownie
wyeksportować go do przepływu pracy, należy nadać mu inną nazwę. Dzięki temu stary plik blokady, pozostały
na dysku, nie uniemożliwi użytkownikom edycji tego pliku.
Informacje o palecie Przydziały

Paleta Przydziały to podstawowe narzędzie do pracy z przydziałami. Paleta ta wyświetla pliki wyeksportowane z
aktywnego w danym momencie dokumentu InDesign, wraz z ikonami wskazującymi ich status. Menu palety
Przydziały zawiera ponadto polecenia sterujące wersją importowanego pliku i umożliwiające zarządzanie plikami
wymienianymi między programami InCopy i InDesign. Po otwarciu przydziału w programie InCopy, nazwa i
zawartość tego przydziału pojawią się na palecie Przydziały. Dwukrotne kliknięcie ramek tekstowych i graficznych
na palecie Przydziały powoduje ich zaznaczenie w oknie dokumentu.
Uwaga: Cała zawartość wyeksportowana do InCopy lub dodana do przydziału pojawia się również na palecie Łącza.
Chociaż za jej pomocą można wykonywać niektóre zadania związane z przepływem pracy, np. pobierać i odkładać
zawartość, zaleca się realizację tych zadań za pomocą palety Przydziały.
B
C
E
F
H I J K
Paleta Przydziały programu InDesign

A. Nazwy zawartości InCopy B. Nazwa dokumentu InDesign C. Status Przydział nieaktualny D. Status Dostępny oraz Grafika aktualna
E. Status Używany i Tekst nieaktualny F. Status Edycja i Tekst aktualny G. Zawartość nieprzydzielona H. Identyfikator użytkownika
I. Przycisk Uaktualnij zawartość J. Przycisk Pobierz/Odłóż zaznaczenie K. Przycisk Nowy przydział L. Przycisk Usuń zaznaczone
przydziały / Usuń
B
C
E
F
H I J K
Paleta Przydziały w programie InCopy

A. Nazwy zawartości InCopy B. Nazwa przydziału C. Status Przydział nieaktualny D. Status Dostępny oraz Grafika aktualna E. Status
Używany i Tekst nieaktualny F. Status Edycja i Tekst aktualny G. Zawartość nieprzydzielona H. Identyfikator użytkownika I. Przycisk
Uaktualnij projekt J. Przycisk Uaktualnij zawartość K. Przycisk Pobierz/Odłóż zaznaczenie
Otwieranie plików zarządzanych (InCopy)

Do szybkich prac edycyjnych i pisania wygodniej jest otworzyć plik z zawartością zarządzaną (.incx) bezpośrednio
w InCopy i pracować w widoku wątku. Pojedynczych plików zarządzanych nie trzeba pobierać do edycji; program
InCopy robi to automatycznie. Po zapisaniu i zamknięciu pliku, InCopy automatycznie odkłada go. Po otwarciu
pojedynczego pliku, polecenia Zapisz zmieniają postać.
Gdy użytkownik otwiera plik z zawartością zarządzaną bezpośrednio w InCopy, program nie podaje żadnych
sygnałów wizualnych.. Natomiast gdy użytkownik InDesign otworzy dokument powiązany z tą zawartością, to na
ramce tekstowej w programie InDesign widoczna będzie ikona Używany .
Aby uaktualnić pliki przydziałów (InDesign)

Zmiany w przydziałach można zapisywać ręcznie albo podczas zamykania bieżącego dokumentu. Uaktualnienie
pliku przydziału to jedyna metoda, pozwalająca udostępnić użytkownikom InCopy zmieniony układ.
• Aby uaktualnić wybrane przydziały, zaznaczyć je na palecie Przydziały i wybrać polecenie Uaktualnij zaznaczone
przydziały z menu tej palety.
• Aby uaktualnić wszystkie przydziały w bieżącym dokumencie, wybrać polecenie Uaktualnij wszystkie przydziały
z menu palety Przydziały.
Uwaga: Jeżeli podczas uaktualniania dany przydział jest otwarty przez kogoś w InCopy, to obok nazwy przydziału na
palecie Przydziały w programie InCopy pojawi się ikona Nieaktualny . Ikona taka nie pojawi się natomiast na
palecie Przydziały w programie InDesign.
Aby usunąć zawartość z przydziałów (InDesign)

❖ Zaznaczyć pozycje zawartości na liście przydziałów na palecie Przydziały, a następnie wybrać polecenie Usuń z
przydziału z menu tej palety.
Polecenie to przeniesie wszystkie zaznaczone pozycje do sekcji Nieprzydzielona zawartość InCopy na palecie
Przydziały. Nie spowoduje jednak odłączenia tych pozycji od zarządzanego przepływu pracy.
Aby usunąć przydziały i ich zawartość (InDesign)

❖ Zaznaczyć przynajmniej jeden przydział na palecie Przydziały i wybrać polecenie Usuń przydział z menu tej
palety.
Usunięcie przydziałów ma następujące skutki:
• Usuwa dane przydziału z dokumentu.
• Usuwa plik przydziału z systemu plików.
• Usuwa nazwę przydziału z listy.
• Przenosi zawartość InCopy do sekcji Nieprzydzielona zawartość InCopy na palecie Przydziały.
Uwaga: Jeżeli podczas usuwania przydziału w programie InDesign jest on otwarty przez użytkownika InCopy, to
użytkownik ten otrzyma komunikat ostrzegający, że przydział został usunięty. Jednak pliki z zawartością nie zostaną
usunięte i można je będzie uaktualnić, nie tracąc wprowadzonych zmian.
Kończenie sesji roboczej

Odkładanie zawartości po edycji
Po odłożeniu zarządzanego pliku zawartości, jest on zapisywany we wspólnym miejscu w systemie plików. Stamtąd
mogą go pobrać do edycji inni użytkownicy. Wyeksportowanie ramki tekstowej lub graficznej z programu InDesign
automatycznie powoduje jej odłożenie.
Chociaż pliki odłożone są dostępne do edycji, nie można ich edytować, dopóki się takiego pliku nie pobierze
(wyjątek stanowi edycja zawartości w trybie autonomicznym w programie InCopy). Odłożenie zawartości jest
równoznaczne z zrzeczeniem się wyłączności na edycję, nie powoduje jednak zamknięcia pliku. Zawartość pozostaje
otwarta na ekranie, ale ma status "tylko do odczytu".
Moduły LiveEdit Workflow nie tworzą wielu wersji plików. Po uaktualnieniu w InCopy lub w InDesign poprzednie
wersje pliku są nadpisywane. (Obsługę wersji oraz wiele innych funkcji zapewnia program Adobe Version Cue. Z
udostępnianej przez niego przestrzeni roboczej Version Cue można korzystać w programach InDesign i InCopy.
Version Cue to środowisko projektowania dostępne wyłącznie w ramach pakietu Adobe Creative Suite.
Aby odłożyć zarządzaną zawartość po edycji (InDesign)

• Zaznaczyć zawartość w układzie i wybrać polecenie Edycja > InCopy > Odłóż.
• Otworzyć paletę Przydziały, zaznaczyć zawartość i wybrać polecenie Odłóż z menu palety.
Aby odłożyć zarządzaną zawartość po edycji (InCopy)

• Zaznaczyć zawartość w widoku Układ i wybrać polecenie Plik > Odłóż.

• Otworzyć paletę Przydziały, zaznaczyć zawartość i wybrać polecenie Odłóż z menu palety.
Uwaga: Przed odłożeniem zawartości można cofnąć ostatnie zmiany.
Odłożenie pliku spowoduje pojawienie się ikony Dostępny, widocznej na ramce tekstowej lub graficznej w układzie
InDesign, w widoku Układ w programie InCopy, na palecie Przydziały, na palecie Łącza (InDesign), a także na
pasku wątku (InCopy).
Aby zapisać zmiany (InDesign)

Podczas z pracy z pobraną zawartością można zapisywać zmiany, uaktualniając kopię przechowywaną w systemie
plików.
• Aby zapisać wybrane elementy zawartości bez zapisywania zmian w dokumencie InDesign ani w przyłączonych
do niego plikach, wybrać polecenie Edycja > InCopy > Zapisz zawartość.
• Aby zapisać każdy pobrany przez siebie plik zawartości, wybrać polecenie Plik > Zapisz. Ta metoda zapisywania
nie powoduje automatycznego uaktualnienia plików przydziałów ani plików zawartości pobranych w InCopy.
Jednak pliki pobrane w InCopy zostaną oznaczone ikoną Nieaktualny , widoczną na palecie Przydziały.
• Aby zapisać dokument InDesign pod nową nazwą, z łączami do istniejących plików InCopy, wybrać polecenie Plik
> Zapisz jako. Ta metoda zapisywania prowadzi do sytuacji, w której zawartość InCopy jest połączona z dwoma
dokumentami InDesign. Pobranie, edycja i odłożenie takiego wątku powoduje wprowadzenie zmian do obydwu
dokumentów InDesign.
• Aby zapisać kopię aktywnego dokumentu, wybrać polecenie Plik > Zapisz kopię. Kopię można zapisać pod nową
nazwą i w innym miejscu, zachowując połączenia z istniejącymi plikami InCopy.
Uwaga: Polecenie Zapisz wersję jest dostępne tylko przy pracy z plikami zarządzanymi przez przestrzeń roboczą Version
Cue. Przestrzeń robocza Version Cue wchodzi w skład pakietu Adobe Creative Suite.
Aby zapisać zmiany (InCopy)

• Aby zapisać plik InCopy pod tą samą nazwą i w tym samym miejscu w systemie plików, wybrać polecenie Plik >
Zapisz zawartość. Plik pozostaje pobrany do edycji dla tego samego użytkownika.
• Aby zapisać plik InCopy pod nową nazwą, wybrać polecenie Plik > Zapisz zawartość jako. Nowo utworzony plik
zawartości nie podlega zarządzaniu przez przepływ pracy. Polecenie Zapisz zawartość jako jest dostępne tylko
wtedy, gdy plik zawartości InCopy (.incx) został otwarty bezpośrednio.
• Aby zapisać kopię aktywnego pliku zawartości InCopy, wybrać polecenie Plik > Zapisz kopię zawartości. Można
ją zapisać pod nową nazwą i w innym miejscu. Zapisana w ten sposób kopia nie podlega zarządzaniu w przepływie
pracy. Polecenie Zapisz kopię zawartości jest dostępne tylko wtedy, gdy plik zawartości InCopy (.incx) został
otwarty bezpośrednio.
• Aby zapisać wszystkie otwarte i pobrane pliki zawartości InCopy, wybrać polecenie Plik > Zapisz całą zawartość.
Pliki są zapisywane w tym samym miejscu, jakie zajmowały. Polecenie Zapisz całą zawartość jest dostępne tylko
wtedy, gdy otwarto przydział lub plik InDesign.
Uwaga: Polecenie Zapisz wersję jest dostępne tylko przy pracy z plikami zarządzanymi przez przestrzeń roboczą
Version Cue. Przestrzeń robocza Version Cue wchodzi w skład pakietu Adobe Creative Suite.
Uaktualnianie zawartości
Warto obserwować, czy na palecie Przydziały nie pojawiły się ikony Nieaktualny, a jeżeli tak, to odpowiednio
uaktualniać zawartość. Pozwoli to zapewnić zawsze pracę z najnowszą wersją zawartości. Uaktualnienie pliku
przydziału InCopy i jego zawartości lub uaktualnienie osobnych plików zawartości powoduje skopiowanie danych z
najnowszej wersji w systemie plików. Dzięki temu wersja w komputerze użytkownika jest zgodna z wersją w systemie
plików. W celu uaktualnienia nie trzeba odkładać ani pobierać wątków, nie uzyskuje się też możliwości edycji.
Uaktualnienie może jednak doprowadzić do problemów, jeżeli inny użytkownik usunął naszą blokadę.
Typowy przepływ pracy podczas uaktualniania:
1 Użytkownik InCopy otwiera plik przydziału lub pobiera oddzielny plik zawartości, a następnie edytuje tę
zawartość.
2 Użytkownik InCopy zapisuje plik zawartości, co powoduje uaktualnienie kopii w systemie plików, a następnie
pracuje dalej.
3 Użytkownik InDesign widzi ikonę Nieaktualny , pojawiającą się obok zaznaczonej zawartości na paletach
Łącza i Przydziały, a także ikonę Używany — Zawartość tekstowa nieaktualna bądź Zawartość graficzna
nieaktualna na odpowiedniej ramce.
Paleta Przydziały z ikonami Używany i Nieaktualny (po lewej). Nieaktualna zawartość w układzie (po prawej)
4 Użytkownik InDesign uaktualnia zawartość.
Aby uaktualnić zawartość podczas otwierania dokumentu zarządzanego (InDesign)

1 Wybrać polecenie Plik > Otwórz i odszukać plik, który ma zostać otwarty. Nacisnąć przycisk Otwórz.
2 Gdy program wyświetli pytanie o uaktualnienie dokumentu zmodyfikowaną zawartością z systemu plików,
nacisnąć przycisk Tak.
• Aby InDesign uaktualnił łącza, nacisnąć przycisk Napraw łącza automatycznie.
• Aby ręcznie uaktualnić łącza, nacisnąć przycisk Nie naprawiaj. Potem otworzyć paletę Łącza, zaznaczyć plik, który
ma zostać uaktualniony, i wybrać polecenie Uaktualnij łącze z menu tej palety.
Zobacz także
Ìnformacje o palecie Łącza' na stronie 451
Aby uaktualnić zawartość podczas pracy (InDesign)

• Zaznaczyć ramki tekstowe lub graficzne w układzie i wybrać polecenie Edycja > InCopy > Uaktualnij zawartość.
• Zaznaczyć ramki tekstowe lub graficzne na palecie Łącza i nacisnąć przycisk Uaktualnij łącze albo wybrać
polecenie Uaktualnij łącze z menu tej palety.
Aby uaktualnić zawartość podczas pracy (InCopy)

• Kliknąć punktem wstawiania w ramce tekstowej, aby ją zaznaczyć, a następnie wybrać polecenie Plik > Uaktualnij
zawartość.
• Zaznaczyć zawartość na palecie Przydziały, a następnie nacisnąć przycisk Uaktualnij zawartość albo wybrać
polecenie Uaktualnij zawartość z menu tej palety.
Uaktualnianie układu InDesign

Użytkownicy InDesign mogą modyfikować układ (np. zmieniając rozmiar lub położenie ramek tekstowych danego
wątku) oraz zapisywać te zmiany, w czasie gdy użytkownicy InCopy modyfikują tekst znajdujący się w tych ramkach.
Sposób powiadamiania użytkowników InCopy o zmianach układu zależy od tego, czy otworzyli oni plik przydziału,
czy pobrali oddzielne pliki zawartości, otwierając jednocześnie połączony plik InDesign.
Należy pamiętać o następujących wskazówkach:
• Jeżeli użytkownik InDesign zmieni układ ramek w przydziale, to musi uaktualnić przydział, aby udostępnić te
zmiany użytkownikom InCopy. InDesign nie uaktualnia automatycznie plików przydziałów podczas zapisywania
dokumentu.
• Gdy użytkownik InDesign uaktualni już przydział, to w programie InCopy obok nazwy tego przydziału na palecie
Przydziały pojawi się ikona Nieaktualny . Użytkownik InCopy musi uaktualnić projekt, aby zobaczyć bieżący
układ.
• Jeżeli użytkownik InDesign zmieni układ wyeksportowanej zawartości, która nie wchodzi w skład przydziału,
ikona Nieaktualny pojawi się na separatorze paska wątku w widokach Wierszownik i Wątek. Użytkownicy InCopy
mogą uaktualnić aktywny w danym momencie dokument InDesign najnowszymi zmianami układu i stylów.
Jest to przydatne przy dopasowywaniu zawartości, ponieważ w widoku Układ i Wierszownik są wtedy widoczne
najświeższe zmiany w wyglądzie i łamaniu wierszy.
Aby uaktualnić układ InDesign (InCopy)

• Jeżeli otwarty jest plik przydziału, a na palecie Przydziały obok nazwy tego przydziału pojawiła się ikona
Nieaktualny , nacisnąć przycisk Uaktualnij projekt albo wybrać polecenie Plik > Uaktualnij projekt. Polecenia
tego nie można cofnąć.
• Jeżeli użytkownik nie posługuje się pracuje nad plikiem przydziału, ale otworzył przynajmniej jeden dokument
InDesign, należy wybrać ten, który ma się stać aktywny, a następnie wybrać polecenie Plik > Uaktualnij projekt.
Aby poprawić błędy

W razie błędu można odrzucić zmiany wprowadzone od ostatniego polecenia Zapisz i przywrócić zawartość z
systemu plików.
Ponieważ przy zapisywaniu dokumentu InDesign program ten automatycznie zapisuje wszystkie pliki zawartości
InCopy dostępne do edycji, polecenie Cofnij pobieranie przywraca tylko wersje z ostatniej zmiany dokumentu.
• Aby cofnąć ostatnią zmianę, wybrać polecenie Edycja > Cofnij [czynność].
Uwaga: Niektórych czynności, np. pobierania zawartości, nie można cofnąć. W przypadku tej czynności należy wybrać
polecenie Anuluj pobieranie.
• Aby cofnąć wszystkie zmiany wprowadzone od czasu ostatniego zapisania dokumentu, wybrać polecenie
Plik > Przywróć zawartość.
• Aby cofnąć zmiany wprowadzone od czasu ostatniego zapisania i usunąć plik blokady, zaznaczyć zawartość na
palecie Przydziały i wybrać polecenie Anuluj pobieranie z menu tej palety. Spowoduje to odłożenie pliku.
Przesłanianie zablokowanych plików (InDesign)

Użytkownicy nie zawsze będą od razu widzieć, w jaki sposób ich działania wpływają na innych użytkowników w
danym przepływie pracy, mogą więc przypadkowo doprowadzić do konfliktu między statusem zawartości a jej
właścicielem. Jeżeli to konieczne, użytkownik InDesign może rozwiązywać konflikty odłączenie zablokowanego
pliku pobranego przez innego użytkownika, przejmując w ten sposób wyłączną kontrolę nad edycją tego pliku.
Odłączenie pliku powoduje zachowanie danej zawartości w dokumencie InDesign. Jednak zawartości tej nie można
edytować.
Należy pamiętać o konsekwencjach przesłaniania zablokowanych plików, opisanych w poniższych rozdziałach.
Aby odłączyć pliki zawartości (InDesign)

Jeżeli to konieczne (np. ze względu na termin zakończenia projektu), użytkownik InDesign może usunąć plik
zawartości z zarządzanego przepływu pracy oraz z palety Łącza, odłączając go. Należy jednak pamiętać, że
odłączenie plików zawartości pobranych przez innych użytkowników pozostawia w systemie ukryty plik blokady.
Aby ponownie udostępnić tę zawartość do edycji, trzeba będzie wyeksportować ją pod inną nazwą do formatu
zawartości InCopy. Dzięki temu stary plik blokady, pozostały na dysku, nie uniemożliwi użytkownikom edycji tego
pliku.
Uwaga: Odłączenie własnego pobranego pliku całkowicie usuwa plik i blokadę z przepływu pracy. Zawartość będzie
można ponownie wyeksportować pod tą samą nazwą, nie powodując konfliktu.
❖ Aby odłączyć plik zawartości InCopy, zaznaczyć ten plik (rozszerzenie .incx) na palecie Łącza i wybrać polecenie
Rozłącz z menu palety. Rozłączenie powoduje osadzenie zawartości w dokumencie.
Aby ponownie przyłączyć plik, wybrać polecenie Edycja > Cofnij Rozłącz.
Rozłączanie można przeprowadzić również przez usunięcie ramki, albo połączyć dany plik zawartości z innym
plikiem, korzystając z palety Łącza.
Niezamierzone uaktualnienie pracy

W większości przypadków polecenia uaktualniania dla pobranej zawartości są nieaktywne, ponieważ jej treść jest
zawsze aktualna. Może jednak dojść do niepożądanej sytuacji, gdy inny użytkownik usunie blokadę na pobranej
zawartości, przeciągając plik blokady (.idlk) do kosza, a następnie zmodyfikuje tę zawartość. W takim przypadku
polecenia uaktualniania stają się aktywne także u użytkownika, który pobrał zawartość.
Jeżeli po usunięciu pliku blokady wywoła się polecenie uaktualniania, to pojawi się komunikat pytający, czy
uaktualnić pracę. Naciśnięcie przycisku Tak spowoduje utratę wprowadzonych zmian, bo zawartość zostanie
zastąpiona starszą wersją z systemu plików. Naciśnięcie przycisku Nie wyłącza komunikat ostrzegawczy, ale nie
powoduje zmiany wersji zapisanej w systemie plików.
Takie niezamierzone uaktualnienie można odwołać, wybierając polecenie Edycja > Cofnij Uaktualnij zawartość.
Niezapisane zmiany znowu staną się dostępne.
Uwaga: Polecenia Uaktualnij projekt nie można cofnąć.
Umieszczanie plików InCopy w dokumentach InDesign

Typowy przepływ pracy rozpoczyna się w programie InDesign, gdzie definiuje się podstawowy układ oraz zastępcze
ramki tekstowe i graficzne, które są następnie eksportowane do InCopy. Można jednak rozpocząć inny przepływ
pracy, tworząc autonomiczny plik zawartości (.incx) w InCopy, a następnie umieszczając go w dokumencie InDesign
za pomocą polecenia Plik > Umieść.
Przy umieszczaniu plików zawartości InCopy w dokumencie InDesign warto pamiętać o następujących
zależnościach:
Style Jeżeli w tekście InCopy zastosowano style, to zostaną one dodane do listy stylów danego dokumentu w
programie InDesign. W przypadku konfliktu nazwy stylów, istniejące style InDesign zastępują style importowane.
Układ W programie InDesign można utworzyć podstawowe elementy geometrii układu dla danej zawartości, a
następnie skomponować tekst i style lub zaimportować je z edytora tekstu. (Pliki tekstowe umieszczone w programie
InCopy zostają osadzone w dokumencie InCopy. Nie pozostają one połączone z plikami zewnętrznymi.)
Umieszczanie i powielanie Jeżeli umieści się plik zawartości InCopy więcej niż raz, to na palecie Łącza będzie
pojawiać się każdy egzemplarz tej, ale wszystkie one będą zarządzane jako jeden plik. To samo dotyczy tworzenia
identycznych kopii pliku zawartości (przez powielenie).
Uwaga: Skopiowanie i wklejenie części, ale nie całości tekstu z zarządzanego pliku InCopy spowoduje powstanie nowego
pliku zawartości, który nie będzie powiązany z oryginałem ani połączony z jakimkolwiek plikiem zewnętrznym
(InCopy bądź innego programu). Oryginał i wklejone fragmenty można będzie edytować w sposób niezależny.
Uaktualnianie i zarządzanie Gdy w jednym dokumencie InDesign pojawi się kilka egzemplarzy zarządzanego pliku
zawartości, to zachowują się one tak, jakby były otwarte w dwóch aplikacjach. Na przykład, pobranie jednego
egzemplarza pliku zawartości blokuje wszystkie pozostałe egzemplarze — można więc edytować tylko egzemplarz
pobrany. W takim przypadku należy używać odpowiedniego polecenia Uaktualnij, aby odświeżyć pozostałe
(otwarte) egzemplarze zawartości.
Dodawanie notatek redakcyjnych i rejestrowanie zmian w programie InDesign

Funkcje Notatki oraz Rejestruj zmiany w programie InDesign wykorzystują nazwy użytkowników w przepływie
pracy do identyfikacji autora notatki lub zmiany. Notatki i rejestrowane zmiany wprowadzane przez różnych
użytkowników oznaczane są odpowiednimi kolorami, zdefiniowanymi w oknie dialogowym Preferencje lub
Użytkownik w programie InCopy (Plik > Użytkownik).
Po wprowadzeniu notatek redakcyjnych do zarządzanej zawartości w programie InDesign, notatki te będą dostępne
dla innych użytkowników w przepływie pracy.
Jeżeli w programie InCopy włączona jest funkcja rejestrowania zmian, a użytkownik InDesign zmieni tekst lub
grafikę w zarządzanej zawartości, to zmiany te zostaną zarejestrowane w InDesign, ale będą widoczne tylko w
InCopy.
759
Rozdział 30: Polecenia menu programu

PageMaker oraz ich odpowiedniki w
programie InDesign
Polecenia menu programu PageMaker

Polecenia menu Plik programu PageMaker
Polecenie programu PageMaker Odpowiednik w programie Dodatkowe informacje
InDesign
Plik > Nowy Plik > Nowy > Dokument
Plik > Otwórz Plik > Otwórz
Plik > Ostatnie publikacje Plik > Otwórz ostatnie (Windows)
Plik > Zamknij Plik > Zamknij
Plik > Zapisz Plik > Zapisz W programie InDesign nie ma

preferencji zapisywania
mniejszego lub zapisywania
szybszego. Za pomocą polecenia
Zapisz można wykonać
zapisywanie szybkie, a za pomocą
polecenia Zapisz jako uzyskać jak
najmniejszy rozmiar dokumentu.
Plik > Zapisz jako Plik > Zapisz jako Zobacz uwagi powyżej.
Plik > Przywróć Plik > Przywróć InDesign nie powraca do wersji
dokumentu z "minizapisu", tak jak
PageMaker. Oferuje natomiast
nieograniczoną liczbę poziomów
cofania.
Plik > Umieść Plik > Umieść
Plik > Pobierz Brak odpowiednika Obrazki należy zeskanować za

pomocą oprogramowania
dostarczonego wraz ze skanerem,
a następnie umieścić je w
programie InDesign.
Plik > Eksportuj Plik > Eksportuj
Plik > Menedżer łączy Okno > Łącza
Plik > Ustawienia dokumentu Plik > Ustawienia dokumentu
Plik > Style drukarki Plik > Ustawienia drukowania
Plik > Drukuj Plik > Drukuj


InDesign
Plik > Preferencje > Ogólne Edycja > Preferencje (Windows) Odpowiednie ustawienia można
lub InDesign > Preferencje (Mac znaleźć w następujących
OS) panelach okna Preferencje: Skład,
Jednostki i skoki, Linie
pomocnicze i obszar roboczy,
Wydajność wyświetlania.
Plik > Preferencje > Online Brak odpowiednika Obiekty można przeciągać do
programu InDesign bezpośrednio
z przeglądarki WWW, bez
potrzeby konfigurowania systemu
proxy.
Plik > Preferencje > Dopasowanie Układ > Dopasowanie układu Można tu ustawić opcje
układu dopasowania i jednocześnie
włączyć dopasowanie układu.
Ustawienia w programie InDesign
są niemal dokładnie takie same,
jak w programie PageMaker. Linie
pomocnicze miarki domyślnie
podążają za odnośną linią łamu
lub marginesu. Aby to zmienić,
należy wyłączyć opcję Dopuść
przesuwanie linii pomocniczych
miarki.
Plik > Preferencje > Zalewkowanie Okno > Wyjście > Ustawienia Aby określić preferencje zalewek,
zalewkowania należy utworzyć nowy styl
ustawień zalewkowania.
Plik > Wyślij pocztę (Windows) Brak odpowiednika
Plik > Zakończ (Windows) lub Plik Plik > Zakończ (Windows) lub
> Wyjdź (Mac OS) InDesign > Wyjdź z InDesign (Mac
OS)
Polecenia menu Edycja w programie PageMaker

InDesign
Edycja > Cofnij Edycja > Cofnij InDesign umożliwia cofanie o

nieograniczoną liczbę poziomów.
Edycja > Wytnij Edycja > Wytnij
Edycja > Kopiuj Edycja > Kopiuj
Edycja > Wklej Edycja > Wklej InDesign nie obsługuje standardu
OLE; można jednak ustawić
podobne opcje, korzystając z
palety Łącza.
Edycja > Wyczyść Edycja > Wyczyść
Edycja > Zaznacz wszystko Edycja > Zaznacz wszystko
Edycja > Odznacz wszystko Edycja > Odznacz wszystko


InDesign
Edycja > Edycje (Mac OS) Brak odpowiednika InDesign nie obsługuje standardu
Publish/Subscribe; można jednak
ustawić podobne opcje,
korzystając z palety Łącza.
Edycja > Wklej wiele Edycja > Powielanie z

przesunięciem
Edycja > Wklej specjalnie Edycja > Wklej bez formatowania
Edycja > Wstaw obiekt (Windows) Plik > Umieść
Edycja > Edytuj wątek Edycja > Edytuj w edytorze

wątków.
Edycja > Edytuj oryginał Okno > Łącza Należy zaznaczyć grafikę, która ma
być edytowana, a następnie
wybrać polecenie Edytuj oryginał
z menu palety Łącza.
Edycja > Pokaż schowek (Mac OS) Brak odpowiednika
Polecenia menu Układ w programie PageMaker

InDesign
Układ > Przejdź do strony Okno > Strony Należy dwukrotnie kliknąć ikonę
strony na palecie Strony, aby do
niej przejść. Można także wpisać
lub wybrać numer z pola
tekstowego Strona na dole okna
dokumentu.
Układ > Wstaw strony Okno > Strony Wybrać polecenie Wstaw strony z
menu palety Strony.
Układ > Usuń strony Okno > Strony Wybrać polecenie Usuń strony z
menu palety strony.
Układ > Sortuj strony Okno > Strony Kliknąć i przeciągnąć strony na
palecie Strony, aby je posortować.
Układ > Wstecz Układ > Wstecz
Układ > Naprzód Układ > Naprzód
Układ > Linie pomocnicze kolumn Układ > Marginesy i łamy
Układ > Kopiuj wzorcowe linie Brak odpowiednika Linie pomocnicze wzorcowe w
pomocnicze programie InDesign są zawsze
kopiowane na strony, które
korzystają z danego wzorca.
Układ > Autowlewanie Nacisnąć klawisz Shift, gdy pojawi Tekst można wlewać ręcznie,
się załadowana ikona automatycznie (autowlewanie)
tekstowa . albo półautomatycznie.
Polecenia menu Tekst w programie PageMaker

InDesign
Tekst > Czcionka Tekst > Czcionka
Tekst > Rozmiar Tekst > Rozmiar
Tekst > Interlinia Tekst > Typografia lub paleta InDesign domyślnie stosuje
sterowanie w trybie znaku (Okno interlinię opartą na linii bazowej, a
> Sterowanie) nie interlinię proporcjonalną, tak
jak program PageMaker.
Tekst > Styl pisma Tekst > Typografia lub paleta InDesign wyświetla style pisma
sterowanie w trybie znaku (Okno dostępne w wybranej czcionce.
> Sterowanie)
Tekst > Kerning specjalistyczny Tekst > Typografia lub paleta Kerning specjalistyczny w
sterowanie w trybie znaku (Okno programie PageMaker
> Sterowanie) przypomina funkcję kerningu
optycznego w programie
InDesign.
Tekst > Skala w poziomie Paleta Sterowanie w trybie znaku

(Okno > Sterowanie)
Tekst > Typografia Tekst > Typografia
Tekst > Akapit Tekst > Akapit
Tekst > Wcięcia/Tabulatory Tekst > Tabulatory
Tekst > Dzielenie wyrazów Tekst > Akapit W menu palety Akapit wybrać
opcję Dzielenie wyrazów.
Tekst > Wyrównanie Tekst > Akapit lub paleta

sterowanie w trybie akapitu (Okno
> Sterowanie)
Tekst > Styl Tekst > Style akapitowe lub Tekst > InDesign obsługuje zarówno style
Style znakowe akapitowe, jak i znakowe.
Tekst > Definiuj style Tekst > Style akapitowe lub Tekst > Wybrać polecenie Nowy styl z
Style znakowe menu palety Style akapitowe, aby
utworzyć styl akapitowy. Wybrać
polecenie Nowy styl z menu
palety Style znakowe, aby
utworzyć styl znakowy.
Polecenia menu Element w programie PageMaker

InDesign
Element > Wypełnienie Okno > Próbki lub Okno > Kolor InDesign nie obsługuje wypełnień
wzorkiem. Paleta Próbki w
programie InDesign odpowiada
palecie Kolory w programie
PageMaker.
Element > Obrys Okno > Obrys Wybrać styl obrysu z palety Obrys
lub zdefiniować własny styl.
Element > Wypełnienie i obrys Okno > Próbki, Okno > Obrys i Tinty można tworzyć za pomocą
Okno > Atrybuty palety Próbki. Nadruk ustawia się
na palecie Atrybuty.
Element > Ramka > Dołącz Brak odpowiednika InDesign automatycznie tworzy
zawartość ramkę dla importowanych plików
tekstowych lub graficznych. Aby
wstawić zawartość w istniejącą
ramkę, należy zaznaczyć tę ramkę
i wkleić lub umieścić zawartość.
Element > Ramka > Opcje ramki Obiekt > Opcje ramki tekstowej Łamy, wyrównanie w pionie i
(tylko ramki tekstowe) margines wewnętrzny dla ramek
tekstowych można ustawić w
Obiekt > Dopasowanie oknie dialogowym Opcje ramki
tekstowej. Wyrównanie w
poziomie ustawia się na palecie
Akapit (Tekst > Akapit).
Dla ramek tekstowych i

graficznych: aby dopasować
zawartość do ramki lub ramkę do
zawartości, należy wybrać jedno z
poleceń z podmenu Obiekt >
Dopasowanie.
Element > Ramka > Zmień na Obiekt > Zawartość > [typ
ramkę zawartości]
Element > Ramka > Następna Widok > Pokaż wątki tekstu
ramka
Element > Ramka > Poprzednia Widok > Pokaż wątki tekstu
ramka
Element > Ramka > Usuń z Zaznaczyć ramkę. Kliknąć port, na

wątków którym wątek ma zostać zerwany,
a następnie kliknąć poprzednią
lub następną ramkę tekstową
ikoną zrywania wątku .
Element > Ramka > Usuń Zaznaczyć zawartość w ramce i Tekst zaznacza się narzędziem
zawartość nacisnąć klawisz Delete. Tekst. Grafikę zaznacza się
narzędziem Zaznaczanie
bezpośrednie.
Element > Ułóż Obiekt > Ułóż
Element > Ułóż obiekty Okno > Obiekt i układ > Ułóż
(Windows) lub Element > Ułóż
(Mac OS)

InDesign
Element > Oblewanie tekstem Okno > Oblewanie tekstem
Element > Grupuj Obiekt > Grupuj
Element > Rozgrupuj Obiekt > Rozgrupuj
Element > Zablokuj położenie Obiekt > Zablokuj położenie
Element > Odblokuj Obiekt > Odblokuj położenie
Element > Maska Obiekt > Ścieżka odcinania Grafikę można również
zamaskować, tworząc kształt
maski, kopiując pożądany obrazek
i wklejając go do tego kształtu
(Edycja > Wklej do), a także
modyfikując ramkę grafiki.
Element > Usuń maskę Obiekt > Ścieżka odcinania Zobacz uwagi powyżej.
Element > Obrazek > Kontrola Brak odpowiednika

obrazka
Element > Obrazek > ródło CMS Obiekt > Ustawienia koloru
obrazka
Element > Obrazek > Efekty Brak odpowiednika Efekty Photoshopa można
Photoshopa nadawać za pomocą programu
Adobe Photoshop®. Nie wchodzą
one w skład programu InDesign.
Element > Ustawienia wielokąta Dwukrotnie kliknąć ikonę

narzędzia Wielokąt na pasku
narzędzi.
Element > Zaokrąglone narożniki Obiekt > Efekty narożne
Element > Info łącza Okno > Łącza Wybrać polecenie Informacje o
łączu z menu palety Łącza.
Element > Opcje łącza Edycja > Preferencje > Tekst W oknie Preferencje tekstu
(Windows) albo InDesign > zaznaczyć lub wyłączyć opcję
Preferencje > Tekst (Mac OS). "Twórz łącza podczas
umieszczania plików tekstowych i
Okno > Łącza arkuszy kalkulacyjnych".
Wybrać polecenie Rozłącz z menu

palety Łącza.
Element > Niedrukowalny Okno > Atrybuty
Element > Usuń przekształcenie Brak odpowiednika

Polecenia menu Narzędzia w programie PageMaker

InDesign
Narzędzia > Plug-iny Pomoc > Konfiguracja rozszerzeń

(Windows) lub InDesign >
Konfiguracja rozszerzeń (Mac OS).
Narzędzia > Znajdź Edycja > Znajdź/Zastąp Operacje znajdowania i

zastępowania można
przeprowadzać w widoku układu
albo w edytorze wątków.
Narzędzia > Znajdź następny Edycja > Znajdź następny Zobacz uwagi powyżej.
Narzędzia > Zmień Edycja > Znajdź/Zastąp Zobacz uwagi powyżej.
Narzędzia > Pisownia Edycja > Pisownia > Sprawdź Pisownię można sprawdzać w
pisownię widoku układu albo w edytorze
wątków.
Narzędzia > Książka Plik > Nowy > Książka Paleta Książka umożliwia
dodawanie dokumentów do
książki, usuwanie ich oraz
sortowanie.
Narzędzia > Pozycja skorowidza Okno > Tekst i tabele > Skorowidz Aby dodać nową pozycję
skorowidza, nacisnąć przycisk
Nowy na palecie Skorowidz.
Narzędzia > Pokaż skorowidz Paleta Skorowidz w trybie

odwołań (Okno > Tekst i tabele >
Skorowidz)
Narzędzia > Utwórz skorowidz Okno > Tekst i tabele > Skorowidz Wybrać polecenie Generuj
skorowidz z menu palety
Skorowidz.
Narzędzia > Utwórz spis treści Układ > Spis treści
Narzędzia > Definiuj kolory Okno > Próbki Wybrać polecenie Nowa próbka
koloru z menu palety Próbki
Polecenia menu Widok w programie PageMaker

InDesign
Widok > Wyświetl elementy Wybrać polecenie Pokaż/Ukryj

wzorcowe elementy wzorcowe z menu
palety Strony.
Widok > Wyświetl elementy Wybrać tryb widoku Można także utworzyć warstwę na
niedrukowalne normalnego na pasku obiekty, które nie mają być
narzędzi, aby elementy drukowane, a następnie
niedrukowalne były widoczne. wyświetlić lub ukryć tę warstwę
Aby ukryć obiekty niedrukowalne, podczas drukowania lub
wybrać tryb podglądu . eksportowania.
Widok > Powiększ Widok > Powiększ
Widok > Zmniejsz Widok > Zmniejsz


InDesign
Widok > Rzeczywista wielkość Widok > Rzeczywista wielkość
Widok > Zmieść w oknie Widok > Zmieść stronę w oknie

lub Widok > Zmieść rozkładówkę
w oknie
Widok > Cały obszar roboczy Widok > Cały obszar roboczy
Widok > Skala wyświetlania Wybrać skalę wyświetlania z menu

Powiększenie na dole okna
dokumentu.
Widok > Pokaż/Ukryj miarki Widok > Pokaż/Ukryj miarki
Widok > Przyciągaj do miarek Brak odpowiednika
Widok > Zablokuj zero Kliknąć punkt zerowy prawym

przyciskiem myszy (Windows) lub
przytrzymując klawisz Control, a
następnie wybrać polecenie
Zablokuj punkt zerowy z menu
kontekstowego.
Widok > Pokaż/Ukryj linie Widok > Siatki i linie pomocnicze

pomocnicze > Pokaż/Ukryj linie pomocnicze
Widok > Przyciągaj do linii Widok > Siatki i linie pomocnicze

pomocniczych > Przyciągaj do linii
pomocniczych
Widok > Zablokuj linie Widok > Siatki i linie pomocnicze

pomocnicze > Zablokuj linie pomocnicze oraz
Widok > Siatki i linie pomocnicze
> Zablokuj linie pomocnicze
łamów.
Widok > Wyczyść linie Użyć skrótu klawiaturowego

pomocnicze miarki InDesign: nacisnąć klawisze
Ctrl+Alt+G (Windows) lub
Command+Option+G (Mac OS),
aby zaznaczyć wszystkie linie
pomocnicze na bieżącej
rozkładówce. Potem nacisnąć
klawisz Delete.
Widok > Przesuń linie pomocnicze Wybrać polecenie Edycja >

na spód Preferencje > Linie pomocnicze i
obszar roboczy (Windows) lub
InDesign > Preferencje > Linie
pomocnicze i obszar roboczy (Mac
OS).
Widok > Pokaż/Ukryj paski Brak odpowiednika

przewijania
Polecenia menu Okno w programie PageMaker

InDesign
Okno > Ułóż ikony (Windows) Brak odpowiednika
Okno > Sąsiadująco Okno > Ułóż > Sąsiadująco
Okno > Kaskada Okno > Ułóż > Kaskada
Okno > Pokaż/Ukryj narzędzia Okno > Narzędzia
Okno > Pokaż ukryj paletę Okno > Sterowanie

Sterowanie
Okno > Pokaż/Ukryj Kolory Okno > Próbki lub Okno > Kolor
Okno > Pokaż/Ukryj style Okno > Tekst i tabele > Style
akapitowe lub Okno > Tekst i
tabele > Style znakowe
Okno > Pokaż/Ukryj warstwy Okno > Warstwy
Okno > Pokaż/Ukryj strony Okno > Strony

wzorcowe
Okno > Pokaż/Ukryj hiperłącza Okno > Interaktywne > Hiperłącza
Okno > Palety plug-inów. Brak odpowiednika Plug-iny (rozszerzenia) pojawiają

się jako dodatkowe opcje w menu
i na paletach oraz w oknach
dialogowych programu InDesign.
Okno > [nazwa otwartego Okno > [nazwa otwartego

dokumentu] dokumentu]
768
Rozdział 31: Skróty klawiaturowe
Zmiany skrótów klawiaturowych

Informacje o skrótach klawiaturowych
InDesign zapewnia szeroką gamę skrótów, pomagających w szybkim poruszaniu się po dokumencie i
modyfikowaniu go bez użycia myszy. Wiele skrótów klawiaturowych pojawia się obok nazw poleceń menu. Można
używać domyślnego zestawu skrótów InDesign lub zestawu skrótów QuarkXPress 4.0 bądź PageMaker 7.0, albo też
utworzyć własny zestaw skrótów. Zestawy skrótów można udostępniać innym użytkownikom InDesign pracującym
na tej samej platformie.
Bezpośrednie informacje o skrótach klawiaturowych można uzyskać w podpowiedziach. InDesign oferuje także
edytor skrótów, w którym można oglądać i generować listę wszystkich skrótów oraz edytować i tworzyć własne
skróty. Na przykład, w systemie Mac OS można przypisać skrót Control+H do ukrywania okna aplikacji, co pozwoli
dopasować go do zachowania innych programów w tym systemie. Edytor ten obejmuje wszystkie polecenia, które
przyjmują skróty, ale nie są zdefiniowane w zestawie skrótów domyślnych.
Skróty klawiaturowe można również kojarzyć ze stylami akapitowymi lub znakowymi (zobacz Ìnformacje o
stylach' na stronie 268) lub skryptami. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w Podręczniku tworzenia
skryptów, w folderze Adobe InDesign Technical Info na dysku CD programu InDesign.
Aby zmienić aktywny zestaw skrótów

1 Wybrać polecenie Edycja > Skróty klawiaturowe
2 Wybrać zestaw skrótów z menu Zestaw. Na przykład, Skróty QuarkXPress 4.0.
Aby wyświetlić skróty

2 Wybrać zestaw skrótów z menu Zestaw.
3 W polu Obszar produktu zaznaczyć obszar zawierający polecenia, które mają zostać wyświetlone.
4 W polu Polecenia zaznaczyć odpowiednie polecenie. Skrót zostanie wyświetlony w sekcji Bieżące skróty.
Aby wygenerować listę skrótów

2 Wybrać zestaw skrótów z menu Zestaw.
3 Nacisnąć przycisk Pokaż zestaw.
Otwarty zostanie plik tekstowy, zawierający wszystkie bieżące i niezdefiniowane skróty klawiaturowe w tym
zestawie.
Aby utworzyć nowy skrót

2 Nacisnąć przycisk Nowy zestaw.
3 Wpisać nazwę nowego zestawu i wybrać z menu Na podstawie zestawu odpowiedni zestaw. Następnie nacisnąć
przycisk OK.
Aby utworzyć lub zmodyfikować skrót

2 Wybrać zestaw skrótów z menu Zestaw lub nacisnąć przycisk Nowy zestaw, aby utworzyć nowy zestaw skrótów.
Uwaga: Nie należy edytować domyślnego zestawu skrótów ani zestawu skrótów QuarkXPress. Można natomiast
utworzyć nowy zestaw oparty na tych zestawach, a następnie go zmodyfikować.
3 W polu Obszar produktu zaznaczyć obszar zawierający polecenia, które mają zostać zdefiniowane lub zmienione.
4 Z listy Polecenia wybrać polecenie, które ma zostać zdefiniowane lub zmienione.
5 W polu Nowy skrót nacisnąć klawisze nowego skrótu klawiaturowego. Jeżeli ta sekwencja klawiszy jest obecnie
używana przez inne polecenie, InDesign wyświetli to polecenie w sekcji Bieżące skróty. Użytkownik może zmienić
ten oryginalny skrót lub wybrać inny.
Uwaga: Nie należy przypisywać jednoklawiszowych skrótów dla poleceń menu, ponieważ będzie to kolidować z
wpisywaniem tekstu. Jeżeli punkt wstawiania będzie aktywny, a użytkownik naciśnie jednoklawiszowy skrót, program
InDesign wstawi ten znak do tekstu zamiast wykonać polecenie.
6 Z listy Kontekst wybrać kontekst, w którym ma funkcjonować skrót klawiaturowy. Kontekst gwarantuje, że skrót
będzie się zachowywał w zamierzony sposób. Na przykład, można przypisać skrót Ctrl+G do połączenia komórek
tabeli (w kontekście tabeli) i Ctrl+G do wstawiania znaków specjalnych (w kontekście tekstu).
Uwaga: Aby skróty funkcjonowały niezależnie od bieżącego stanu dokumentu, należy przypisywać je w kontekście
Domyślnym. Skróty przypisane w innych kontekstach, np. Tabela lub Tekst, przesłaniają skróty przypisane w kontekście
Domyślnym.
• Nacisnąć przycisk Przypisz, aby utworzyć nowy skrót w przypadku polecenia, dla którego żaden nie istnieje.
• Nacisnąć przycisk Przypisz, aby dodać kolejny skrót dla polecenia innego niż polecenie menu. Po przypisaniu
nowego skrótu można usunąć poprzedni.
8 Nacisnąć przycisk OK, aby zamknąć okno dialogowe, lub nacisnąć przycisk Zapisz, aby pozostawić okno otwarte
i wprowadzić kolejne skróty.
Domyślne skróty klawiaturowe

Klawisze do obsługi narzędzi
Nie jest to pełna lista skrótów klawiaturowych. Tabela ta wymienia tylko skróty, które nie są wyświetlane obok
poleceń menu albo w podpowiedziach.
Narzêdzie Windows Mac OS
Zaznaczanie, narzędzie V V
Zaznaczanie bezpośrednie, narzędzie A A
Pozycja, narzędzie Shift+A Shift+A
Przełączanie między narzędziem Ctrl+Tab Command+Control+Tab

Zaznaczanie i Zaznaczanie bezpośrednie.
Pióro, narzędzie P P
Dodawanie punktów kontrolnych, = =

narzędzie
Usuwanie punktów kontrolnych, narzędzie - -
Konwersja punktów kierunkowych, Shift+C Shift+C

narzędzie
Tekst, narzędzie T T
Narzędzie Tekst na ścieżce Shift+T Shift+T
Narzędzie Ołówek (narzędzie Notatka) N N
Linia, narzędzie \ \
Ramka prostokątna, narzędzie F F
Prostokąt, narzędzie M M
Elipsa, narzędzie L L
Narzędzie Obrót R R
Skalowanie, narzędzie S S
Pochylenie, narzędzie O O
Przekształć swobodnie, narzędzie E E
Kroplomierz, narzędzie I I
Miarka, narzędzie K K
Gradient, narzędzie G G
Przycisk, narzędzie B. B.
Nożyczki, narzędzie C. C.
Narzędzie Rączka H H
Tymczasowy wybór narzędzia Rączka Spacja (w trybie Układ), Alt (w trybie Spacja (w trybie Układ), Option (w trybie
tekstowym) lub Alt+spacja (w obu trybach) tekstowym) lub Option+spacja (w obu
trybach)
Narzêdzie Windows Mac OS
Lupka, narzędzie Z Z
Tymczasowy wybór narzędzia Lupka Ctrl+spacja Command+spacja
Przełączanie między wypełnieniem a X X

obrysem
Zamiana wypełnienia z obrysem Shift+X Shift+X
Przełączanie między formatowaniem J J

kontenera a formatowaniem tekstu
Nadawanie koloru , [przecinek] , [przecinek]
Nadawanie gradientu . [kropka] . [kropka]
Nadawanie braku koloru / /
Przełączanie między widokiem normalnym W W

a widokiem podglądu
Klawisze do zaznaczania i przenoszenia obiektów

Rezultat Windows Mac OS
Tymczasowy wybór narzędzia Zaznaczanie Dowolne narzędzie (poza narzędziami do Dowolne narzędzie (poza narzędziami do
lub Zaznaczanie bezpośrednie (ostatnio zaznaczania) + Ctrl zaznaczania) + Command
używanego)
Tymczasowy wybór narzędzia Zaznaczenie Narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie + Alt; Narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie +
grupowe lub narzędzie Pióro, Dodaj punkt kontrolny Option; lub narzędzie Pióro, Dodaj punkt
albo Usuń punkt kontrolny + Alt + Ctrl kontrolny, Usuń punkt kontrolny + Option +
Command
Dodaje lub odejmuje od zaznaczenia z Narzędzie Zaznaczanie, Zaznaczanie Narzędzie Zaznaczanie, Zaznaczanie
wielu obiektów bezpośrednie lub Zaznaczanie grupowe + bezpośrednie lub Zaznaczanie grupowe +
Shift + kliknięcie (aby odznaczyć należy Shift + kliknięcie (aby odznaczyć należy
kliknąć w punkcie środkowym) kliknąć w punkcie środkowym)
Powiela zaznaczenie Narzędzie Zaznaczanie, Zaznaczanie Narzędzie Zaznaczanie, Zaznaczanie

bezpośrednie lub Zaznaczanie grupowe + bezpośrednie lub Zaznaczanie grupowe +
Alt + przeciągnięcie* Option + przeciągnięcie*
Powiela i przesuwa zaznaczenie** Alt+strzałka w lewo, strzałka w prawo, Option + strzałka w lewo, strzałka w prawo,
strzałka w górę lub strzałka w dół strzałka w górę lub strzałka w dół
Powiela i przesuwa zaznaczenie x 10** Alt + Shift + strzałka w lewo, strzałka w Option + Shift + strzałka w lewo, strzałka w
prawo, strzałka w górę, strzałka w dół prawo, strzałka w górę, strzałka w dół
Przesuwa zaznaczenie** Strzałka w lewo, strzałka w prawo, strzałka w Strzałka w lewo, strzałka w prawo, strzałka w
górę, strzałka w dół górę, strzałka w dół
Przesuwa zaznaczenie o 1/10** Strzałka w lewo, strzałka w prawo, strzałka w Command + Shift + strzałka w lewo, strzałka
górę, strzałka w dół w prawo, strzałka w górę, strzałka w dół
Przesuwa zaznaczenie x 10** Shift + strzałka w lewo, strzałka w prawo, Shift + strzałka w lewo, strzałka w prawo,
strzałka w górę, strzałka w dół strzałka w górę, strzałka w dół
Zaznacza element strony wzorcowej na Narzędzie Zaznaczanie lub Zaznaczanie Narzędzie Zaznaczanie lub Zaznaczanie
stronie dokumentu bezpośrednie + Ctrl + Shift + kliknięcie bezpośrednie + Command + Shift +
kliknięcie
Zaznacza następny obiekt nad lub pod Narzędzie Zaznaczanie + Ctrl + kliknięcie Narzędzie Zaznaczanie + Command +
lub narzędzie Zaznaczanie + Alt + Ctrl + kliknięcie lub narzędzie Zaznaczanie +
kliknięcie Option + Command + kliknięcie
Zaznacza następną lub poprzednią ramkę w Alt + Ctrl + Page Down/Page Up Option + Command + Page Down/Page Up
wątku
Zaznacza pierwszą lub ostatnią ramkę w Shift + Alt + Ctrl + Page Down/Page Up Shift + Option + Command + Page
wątku Down/Page Up
*Przytrzymanie klawisza Shift ogranicza

ruchy do wielokrotności kąta 45 stopni.
**Wartość tę ustala się w oknie dialogowym

Edycja > Preferencje > Jednostki i skoki
(Windows) lub InDesign > Preferencje >
Jednostki i skoki (Mac OS).
Klawisze do przekształcania obiektów

Powiela i przekształca zaznaczenie Narzędzie do przekształcania + Alt + Narzędzie do przekształcania + Option +

przeciągnięcie* przeciągnięcie*
Wyświetla okno dialogowe narzędzia Zaznaczyć obiekt + dwukrotnie kliknąć Zaznaczyć obiekt + dwukrotnie kliknąć
Przekształć ikonę narzędzia Skalowanie, Obrót lub ikonę narzędzia Skalowanie, Obrót lub
Pochylanie na pasku narzędzi. Pochylanie na pasku narzędzi.
Zmniejsz rozmiar/przeskaluj o 1% Ctrl+, Command+,
Zmniejsz rozmiar/przeskaluj o 5% Ctrl+Alt+, Command+Option+,
Zwiększ rozmiar/przeskaluj o 1% Ctrl+. Command+.
Zwiększ rozmiar/przeskaluj o 5% Ctrl+Alt+. Command+Option+.
Zmiana rozmiaru ramki i zawartości Narzędzie Zaznaczanie + Ctrl + Narzędzie Zaznaczanie + Command +
przeciągnięcie przeciągnięcie
Proporcjonalna zmiana rozmiaru ramki i Narzędzie Zaznaczanie + Shift Narzędzie Zaznaczanie + Shift
zawartości
Zachowanie proporcji Narzędzie Elipsa, Wielokąt lub Prostokąt + Narzędzie Elipsa, Wielokąt lub Prostokąt +
Shift + przeciągnięcie Shift + przeciągnięcie
Przełączenie opcji wyświetlania obrazka z Shift+Esc Shift+Esc

ustawienia Wysoka jakość na ustawienie
Szybkie.
*Po wybraniu narzędzia do transformacji

należy przytrzymać przycisk myszy, a
następnie przytrzymać klawisz Alt
(Windows) lub Option (Mac OS) i
przeciągnąć. Przytrzymanie klawisza Shift
ogranicza ruchy do wielokrotności kąta 45
stopni.
Klawisze do edytowania ścieżek i ramek

Tymczasowy wybór narzędzia Konwersja Narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie + Alt Narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie +
punktu kierunkowego + Ctrl lub narzędzie Pióro + Alt Option + Command lub narzędzie Pióro +
Option
Tymczasowe przełączanie między Alt Option

narzędziem Dodaj punkt kontrolny a
narzędziem Usuń punkt kontrolny
Tymczasowy wybór narzędzia Dodaj punkt Narzędzie Nożyczki + Alt Narzędzie Nożyczki + Option
kontrolny
Utrzymuje wybrane narzędzie Pióro, gdy Narzędzie Pióro + Shift Narzędzie Pióro + Shift
kursor jest nad ścieżką lub punktem
kontrolnym
Przesuwanie punktów kontrolnych i Narzędzie Pióro + spacja Narzędzie Pióro + spacja

uchwytów podczas rysowania
Klawisze do obsługi tabel

Wstawia lub usuwa rzędy lub kolumny Rozpocząć przeciąganie obramowania Rozpocząć przeciąganie obramowania
podczas przeciągania rzędu lub kolumny, a następnie rzędu lub kolumny, a następnie
przytrzymać Alt podczas przeciągania przytrzymać Option podczas przeciągania
Zmienia rozmiar rzędów lub kolumn bez Shift + przeciągnięcie wewnętrznego Shift + przeciągnięcie wewnętrznego
zmiany rozmiaru tabeli obramowania rzędu lub kolumny obramowania rzędu lub kolumny
Proporcjonalnie zmienia rozmiary rzędów Shift + przeciągnięcie prawej lub dolnej Shift + przeciągnięcie prawej lub dolnej
lub kolumn krawędzi tabeli krawędzi tabeli
Przenosi do następnej/poprzedniej Tab/Shift+Tab Tab/Shift+Tab

komórki
Przenosi do pierwszej/ostatniej komórki w Alt+Page Up/Page Down Option+Page Up/Page Down

kolumnie
Przenosi do pierwszej/ostatniej komórki w Alt+Home/End Option+Home/End

rzędzie
Przenosi do pierwszego rzędu w ramce Page Up/Page Down Page Up/Page Down
Przenosi w górę/dół o jedną komórkę Strzałka w górę/Strzałka w dół Strzałka w górę/Strzałka w dół
Przenosi o jedną komórkę w lewo/w prawo Strzałka w lewo/Strzałka w prawo Strzałka w lewo/Strzałka w prawo
Zaznacza komórkę nad/pod bieżącą Shift+Strzałka w górę/Strzałka w dół Shift+Strzałka w górę/Strzałka w dół
komórką
Zaznacza komórkę po prawej/lewej stronie Shift+Strzałka w lewo/Strzałka w prawo Shift+Strzałka w lewo/Strzałka w prawo
od bieżącej komórki
Rozpoczyna rząd w następnej kolumnie Enter (na klawiaturze numerycznej) Enter (na klawiaturze numerycznej)
Rozpoczyna rząd w następnej ramce Shift + Enter (klawiatura numeryczna) Shift + Enter (klawiatura numeryczna)
Przełącza między zaznaczeniem komórki i Esc Esc

tekstu
Klawisze do znajdowania i zastępowania tekstu

Wstawia zaznaczony tekst do pola Znajdź Ctrl+F1 Command+F1
Wstawia zaznaczony tekst do pola Znajdź i Shift+F1 Shift+F1

znajduje następne wystąpienie
Znajduje kolejne wystąpienie tekstu Shift+F2 lub Alt+Ctrl+F Shift+F2 lub Option+Command+F
wprowadzonego w polu Znajdź
Wstawia zaznaczony tekst do pola Zamień Ctrl+F2 Command+F2

na
Zastępuje zaznaczenie tekstem z pola Ctrl+F3 Command+F3

Zamień na
Klawisze do pracy z tekstem

Pogrubienie Shift+Ctrl+B Shift+Command+B
Kursywa Shift+Ctrl+I Shift+Command+I
Zwykły Shift+Ctrl+Y Shift+Command+Y
Podkreślenie Shift+Ctrl+U Shift+Command+U

Przekreślenie Shift+Ctrl+/ Shift+Command+/
Wersaliki (wł./wył.) Shift+Ctrl+K Shift+Command+K
Kapitaliki (wł./wył.) Shift+Ctrl+H Shift+Command+H
Indeks górny Shift+Ctrl+(+) [plus] Shift+Command+(+) [plus]
Indeks dolny Shift+Alt+Ctrl+(+) [plus] Shift+Option+Command+(+) [plus]
Resetuje skalowanie w poziomie lub pionie Shift+Ctrl+X lub Shift+Alt+Ctrl+X Shift+Command+X lub
do 100% Shift+Option+Command+X
Justuje do lewej, prawej lub środka Shift+Ctrl+L, R lub C Shift+Command+L, R lub C
Justuje wszystkie wiersze Shift+Ctrl+F (wszystkie wiersze) lub J Shift+Command+F (wszystkie wiersze) lub J
(wszystkie wiersze poza ostatnim) (wszystkie wiersze poza ostatnim)
Zwiększa lub zmniejsza rozmiar w Shift+Ctrl+> lub < Shift+Command+> lub <
punktach*
Zwiększa lub zmniejsza rozmiar w punktach Shift+Ctrl+Alt+> lub < Shift+Command+ Option+> lub <
x 5*
Zwiększa lub zwiększa interlinię (tekst Alt+Strzałka w górę/Strzałka w dół Option+Strzałka w górę/Strzałka w dół
poziomy)*
Zwiększa lub zwiększa interlinię x 5 (tekst Alt+Ctrl+Strzałka w górę/Strzałka w dół Option+Command+Strzałka w

poziomy)* górę/Strzałka w dół
Włącza lub wyłącza ustawienia preferencji Shift+Alt+Ctrl+“ [cudzysłów] Shift+Option+Command+“ [cudzysłów]

dla znaków typograficznych
Interlinia automatyczna Shift+Alt+Ctrl+A Shift+Option+Command+A
Wyrównuje do siatki (wł./wył.) Shift+Alt+Ctrl+G Shift+Option+Command+G
Automatyczne dzielenie wyrazów (wł./wył.) Shift+Alt+Ctrl+H Shift+Option+Command+H
Zwiększa lub zmniejsza kerning i światło Alt+Strzałka w lewo/Strzałka w prawo Option+Strzałka w lewo/Strzałka w prawo
(tekst poziomy)
Zwiększa lub zmniejsza kerning i światło x 5 Alt+Ctrl+Strzałka w lewo/Strzałka w prawo Option+Command+Strzałka w

(tekst poziomy) lewo/Strzałka w prawo
Zwiększa kerning między wyrazami* Alt+Ctrl+\ Option+Command+\
Zmniejsza kerning między wyrazami* Alt+Ctrl+Backspace Option+Command+Delete
Usuwa ręczny kerning i przywraca światło Alt+Ctrl+Q Option+Command+Q

na 0
Zwiększa lub zmniejsza przesunięcie linii Shift+Alt+Strzałka w górę/Strzałka w dół Shift+Option+Strzałka w górę/Strzałka w
bazowej** (tekst poziomy) dół
Zwiększa lub zwiększa przesunięcie linii Shift+Alt+Ctrl+Strzałka w górę/Strzałka w Shift+Option+Command+Strzałka w

bazowej x 5 (tekst poziomy) dół górę/Strzałka w dół
Automatycznie wlewa wątek Shift–kliknięcie na załadowaną ikonę Shift–kliknięcie na załadowaną ikonę

tekstową tekstową
Półautomatycznie wlewa wątek Alt + kliknięcie załadowaną ikoną tekstową Option + kliknięcie załadowaną ikoną
tekstową
Przeskłada wszystkie wątki Alt+Ctrl+/ Option+Command+/
Wstawia numer bieżącej strony Alt+Ctrl+N Option+Command+N
*Przytrzymanie klawisza Shift powoduje

zwiększenie lub zmniejszenie kerningu
między wyrazami x 5
**Wartość tę ustala się w oknie dialogowym

Edycja > Preferencje > Jednostki i skoki
(Windows) lub InDesign > Preferencje >
Jednostki i skoki (Mac OS).
Klawisze do nawigacji w tekście i zaznaczania tekstu

Rezultat Zadanie Windows Zadanie Mac OS
Przechodzi w prawo lub w lewo o jeden Strzałka w prawo/Strzałka w lewo Strzałka w prawo/Strzałka w lewo
znak
Przechodzi w górę lub w dół o jeden wiersz Strzałka w górę/Strzałka w dół Strzałka w górę/Strzałka w dół
Przechodzi w prawo lub w lewo o jeden Ctrl+Strzałka w prawo/Strzałka w lewo Command+Strzałka w prawo/Strzałka w
znak lewo
Przechodzi na początek lub koniec wiersza Home/End Home/End
Przechodzi do poprzedniego lub Ctrl+Strzałka w górę/Strzałka w dół Command+Strzałka w górę/Strzałka w dół

następnego akapitu
Przechodzi na początek lub koniec wątku Ctrl+Home/End Command+Home/End
Zaznacza jedno słowo Dwukrotne kliknięcie słowa Dwukrotne kliknięcie słowa
Zaznacza jeden znak w prawo lub w lewo Shift+Strzałka w lewo/Strzałka w prawo Shift+Strzałka w lewo/Strzałka w prawo
Zaznacza jeden wiersz wyżej lub niżej Shift+Strzałka w górę/Strzałka w dół Shift+Strzałka w górę/Strzałka w dół
Zaznacza do początku lub końca wiersza Shift+Home/End Shift+Home/End
Zaznacza jeden akapit Trzykrotne kliknięcie lub czterokrotne Trzykrotne kliknięcie lub czterokrotne
kliknięcie akapitu, w zależności od ustawień kliknięcie akapitu, w zależności od ustawień
preferencji tekstowych preferencji tekstowych
Zaznacza jeden akapit wyżej lub niżej Shift+Ctrl+Strzałka w górę/Strzałka w dół Shift+Command+Strzałka w górę/Strzałka
w dół
Zaznacza bieżący wiersz Shift+Ctrl+\ Shift+Command+\
Zaznacza znaki od punktu wstawiania Shift–kliknięcie Shift–kliknięcie
Zaznacza do początku lub końca wątku Shift+Ctrl+Home/End Shift+Command+Home/End
Zaznacza cały wątek Ctrl+A Command+A
Zaznacza pierwszą lub ostatnią ramkę Shift+Alt+Ctrl+Page Up/Page Down Shift+Option+ Command+Page Up/Page
Down
Zaznacza poprzednią lub następną ramkę Alt+Ctrl+Page Up/Page Down Option+Command+Page Up/Page Down
Usuwa słowo za punktem wstawiania Ctrl+Backspace lub Delete Command+Delete lub Del (klawiatura
(edytor wątków) numeryczna)
Uaktualnia listę brakujących czcionek Ctrl+Alt+Shift+/ Command+Option+Shift+/
Klawisze do wyświetlania dokumentów i ich przestrzeni roboczych

Tymczasowy wybór narzędzia Rączka Spacja (bez punktu wstawiania), Alt + Spacja (bez punktu wstawiania), Alt +
przeciągnięcie (z punktem wstawiania) lub przeciągnięcie (z punktem wstawiania) lub
Alt+spacja (zarówno w trybie tekstowym i Alt+spacja (zarówno w trybie tekstowym i
nietekstowym) nietekstowym)
Tymczasowy wybór narzędzia Lupka Ctrl+spacja Command+spacja
Tymczasowy wybór narzędzia do Alt+Ctrl+spacja lub Alt + narzędzie Lupka Option+Command+spacja lub Option +
pomniejszania narzędzie Lupka
Skala wyświetlania na 50%, 200% lub 400% Ctrl+5, 2 lub 4 Command+5, 2 lub 4
Przejście do pola umożliwiającego Ctrl+Alt+5 Command+Option+5

procentowe określenie skali wyświetlania
Odświeża ekran Shift+F5 Shift+F5
Otwiera nowy dokument domyślny Ctrl+Alt+N Command+Option+N
Przełącza między bieżącym a poprzednim Alt+Ctrl+2 Option+Command+2

poziomem powiększenia
Przełącza na następne lub poprzednie okno Ctrl+F6 lub Ctrl+~ [tylda]/Shift+Ctrl+F6 lub Command+F6 lub Command+~ [tylda]/
dokumentu Ctrl+Shift+~ [tylda] Command+Shift+~ [tylda]
Przewija w górę lub w dół o jeden ekran Page Up/Page Down Page Up/Page Down
Przechodzi wstecz lub do przodu do Ctrl+Page Up/Page Down Command+Page Up/Page Down
ostatnio wyświetlanej strony
Przechodzi do poprzedniej lub następnej Alt+Page Up/Page Down Option+Page Up/Page Down
rozkładówki
Dopasowuje rozkładówkę do okna Dwukrotne kliknięcie ikony narzędzia Dwukrotne kliknięcie ikony narzędzia
Rączka Rączka
Zaznacza numer strony w polu strony Ctrl+J Command+J
Mieści zaznaczenie w oknie Ctrl+Alt+(+) [plus] Command+Option+(+) [plus]
Przechodzi na stronę wzorcową, gdy paleta Ctrl+J, wpisać prefiks wzorca, nacisnąć Enter Command+J, wpisać prefiks wzorca,
Strony jest zamknięta nacisnąć Return
Zaznacza pole powiększenia w oknie Alt+Ctrl+5 (klawiatura podstawowa) Option+Command+5 (klawiatura

dokumentu podstawowa)
Przewija jednostki miary Shift+Alt+Ctrl+U Shift+Option+Command+U

Shift–przeciągnięcie linii pomocniczej Shift–przeciągnięcie linii pomocniczej
Przyciąga linię pomocniczą do podziałki

miarki
Przełącza między liniami pomocniczymi Ctrl–przeciągnięcie linii pomocniczej Command–przeciągnięcie linii

strony a rozkładówki (tylko przy tworzeniu) pomocniczej
Tworzy poziome i pionowe linie Ctrl–przeciąganie od punktu zerowego Command–przeciąganie od punktu

pomocnicze miarki dla rozkładówki zerowego
Zaznacza wszystkie linie pomocnicze Alt+Ctrl+G Option+Command+G
Blokuje lub odblokowuje punkt zerowy Kliknięcie prawym przyciskiem myszy w Control + kliknięcie punktu zerowego;
punkcie zerowym i wybranie opcji następnie wybrać opcję
Używa bieżącego powiększenia jako progu Alt–przeciąganie linii pomocniczej Option–przeciąganie linii pomocniczej
wyświetlania dla nowej linii pomocniczej
Zaznacza przyciski w oknach dialogowych z Nacisnąć pierwszą literę nazwy przycisku, Nacisnąć pierwszą literę nazwy przycisku
ostrzeżeniami jeżeli jest podkreślona
Wyświetla informacje o zainstalowanych Ctrl + Pomoc > Opis programu InDesign Command + menu InDesign > Opis
modułach rozszerzeń oraz komponentach programu InDesign
InDesign
Klawisze do pracy z zawartością XML

Rozwija/zwija element Strzałka w prawo/Strzałka w lewo Strzałka w prawo/Strzałka w lewo
Rozwija/zwija element i elementy potomne Alt+Strzałka w lewo/Strzałka w prawo Option+Strzałka w prawo/Strzałka w lewo
Rozszerza zaznaczenie XML w górę/w dół Shift+Strzałka w górę/Strzałka w dół Shift+Strzałka w górę/Strzałka w dół
Przenosi zaznaczenie XML w górę/w dół Strzałka w górę/Strzałka w dół Strzałka w górę/Strzałka w dół
Przewija w górę lub w dół o jeden ekran Page Up/Page Down Page Up/Page Down
Zaznacza pierwszy/ostatni węzeł XML Home/End Home/End
Rozszerza zaznaczenie do Shift+Home/End Shift+Home/End

pierwszego/ostatniego węzła XML
Przechodzi do następnego/poprzedniego Ctrl+Strzałka w lewo/Strzałka w prawo Command+Strzałka w lewo/Strzałka w

błędu walidacji prawo
Automatycznie nadaje znaczniki ramkom Ctrl+Alt+Shift+F7 Command+Option+Shift+F7

tekstowym i tabelom
Klawisze do pracy ze skorowidzami

Tworzy pozycję skorowidza bez okna Shift+Ctrl+Alt+] Shift+Command+Option+[

dialogowego
Otwiera okno dialogowe pozycji Ctrl+U Command+U

skorowidza
Tworzy pozycję skorowidza dla nazwy Shift+Ctrl+Alt+] Shift+Ctrl+Alt+]

własnej (nazwisko, imię)
Klawisze do obsługi palet

Usunięcie bez potwierdzenia Alt + kliknięcie ikony Usuń Option + kliknięcie ikony Usuń
Tworzenie pozycji i ustawianie opcji Alt + kliknięcie przycisku Nowy Option + kliknięcie przycisku Nowy
Zastosowanie wartości i pozostawienie Shift+Enter Shift+Enter

wstawiania na tej samej opcji
Uaktywnienie ostatnio użytej opcji na Ctrl+Alt+~ [tylda] Command+Option+~ [tylda]

ostatnio użytej palecie
Zaznaczenie na palecie zakresu stylów, Wcisnąć Shift i kliknąć Wcisnąć Shift i kliknąć
warstw, łączy, próbek lub obiektów
bibliotek
Zaznaczenie na palecie nieleżących obok Ctrl + kliknięcie Command + kliknięcie

siebie stylów, warstw, łączy, próbek lub
obiektów bibliotek
Zastosowanie wartości i wybranie Tab Tab

następnej
Przeniesienie fokusu wprowadzania na Esc Esc

zaznaczony obiekt, tekst lub okno
Pokazanie/ukrycie wszystkich palet, paska Tab Tab

narzędzi i palety Sterowanie (bez punktu
wstawiania)
Pokazanie/ukrycie wszystkich palet poza Shift+Tab Shift+Tab

paskiem narzędzi i paletą Sterowanie
(zadokowanych i niezadokowanych)
Otwarcie lub zamknięcie wszystkich palet Ctrl+Alt+Tab Command+Option+Tab

zwiniętych
Zwinięcie grupy palet Alt + przeciągnięcie dowolnej karty palety z Option + przeciągnięcie dowolnej karty
tej grupy na brzeg ekranu palety z tej grupy na brzeg okna
Wybór pozycji według nazwy Alt + Ctrl + kliknięcie na liście; następnie za Option + Command + kliknięcie na liście;
pomocą klawiatury wybrać pozycję według następnie za pomocą klawiatury wybrać
nazwy pozycję według nazwy
Skróty klawiaturowe do obsługi palety Sterowanie

Włączenie/wyłączenie elementów Spacja Spacja

sterujących
Włączenie/wyłączenie fokusu wyboru na Ctrl+6 Command+6

palecie Sterowanie
Przełączenie między trybem atrybutów Ctrl+Alt+7 Command+Option+7

znaku i akapitu
Zmiana punktu odniesienia, gdy wybrana Dowolny klawisz na klawiaturze Dowolny klawisz na klawiaturze
jest makieta numerycznej lub cyfra z podstawowej numerycznej lub cyfra z podstawowej
klawiatury klawiatury
Wyświetlenie wyskakującego menu z Alt+Strzałka w dół

aktywnym wyborem
Otworzenie panelu Jednostki i skoki okna Alt + kliknięcie ikony Kerning Option + kliknięcie ikony Kerning
dialogowego Preferencje
Otwarcie okna dialogowego Opcje stylów Alt + kliknięcie ikony Styl znakowy Option + kliknięcie ikony Styl znakowy
znakowych
Otwarcie okna dialogowego Opcje nowego Dwukrotne kliknięcie ikony Styl znakowy Dwukrotne kliknięcie ikony Styl znakowy
stylu znakowego
Otwarcie okna dialogowego Opcje stylów Alt + kliknięcie ikony Styl obiektowy Option + kliknięcie ikony Styl obiektowy
obiektowych
Otwarcie okna dialogowego Nowy styl Dwukrotne kliknięcie ikony Styl obiektowy Dwukrotne kliknięcie ikony Styl obiektowy
obiektowy
Otwarcie okna dialogowego Opcje ramki Alt + kliknięcie ikony Liczba kolumn Option + kliknięcie ikony Liczba kolumn
tekstowej
Otwarcie okna dialogowego Przesuń Alt + kliknięcie ikony X lub Y Option + kliknięcie ikony X lub Y
Otwarcie okna dialogowego Obrót Alt + kliknięcie ikony Kąt Option + kliknięcie ikony Kąt
Otwarcie okna dialogowego Opcje stylu Alt + kliknięcie ikony Styl akapitowy Option + kliknięcie ikony Styl akapitowy
akapitowego
Otwarcie okna dialogowego Skalowanie Alt + kliknięcie ikony skalowania X lub Y Option + kliknięcie ikony skalowania X lub Y
Otwarcie okna dialogowego Pochylanie Alt + kliknięcie ikony Pochylanie Option + kliknięcie ikony Pochylanie
Otwarcie panelu Tekst okna dialogowego Alt + kliknięcie przycisku Indeks górny, Option + kliknięcie przycisku Indeks górny,
Preferencje Indeks dolny lub Kapitaliki Indeks dolny lub Kapitaliki
Otwarcie okna dialogowego Opcje Alt + kliknięcie przycisku Podkreślenie Option + kliknięcie przycisku Podkreślenie
podkreślenia
Otwarcie okna dialogowego Opcje Alt + kliknięcie przycisku Przekreślenie Option + kliknięcie przycisku Przekreślenie
przekreślenia
Otwarcie panelu Siatki okna dialogowego Alt + kliknięcie przycisku Wyrównaj do siatki Option + kliknięcie przycisku Wyrównaj do
Preferencje linii bazowych lub Nie wyrównuj do siatki siatki linii bazowych lub Nie wyrównuj do
linii bazowych siatki linii bazowych
Otwarcie okna dialogowego Inicjały i style Alt + kliknięcie ikony Liczba wierszy inicjału Option + kliknięcie ikony Liczba wierszy
zagnieżdżone lub Jeden lub więcej znaków inicjału inicjału lub Jeden lub więcej znaków inicjału
Otwarcie okna dialogowego Justowanie Alt + kliknięcie ikony Interlinia Option + kliknięcie ikony Interlinia
Klawisze do obsługi palet Typografia i Akapit

Otwarcie okna dialogowego Justowanie Alt+Ctrl+Shift+J Option+Command+Shift+J
Otwarcie okna dialogowego Linie Alt+Ctrl+J Option+Command+J

akapitowe
Otwarcie okna dialogowego Opcje Alt+Ctrl+K Option+Command+K

przenoszenia
Uaktywnienie palety Typografia Ctrl+T Command+T
Uaktywnienie palety Akapit Ctrl+Alt+T Command+Option+T
Klawisze do obsługi palet Style znakowe i Style akapitowe

Dopasowanie definicji stylu znakowego do Zaznaczyć tekst i nacisnąć Shift+Alt+Ctrl+C Zaznaczyć tekst i nacisnąć
formatowania tekstu Shift+Option+Command+C
Dopasowanie definicji stylu akapitowego Zaznaczyć tekst i nacisnąć Shift+Alt+Ctrl+R Zaznaczyć tekst i nacisnąć
do formatowania tekstu Shift+Option+Command+R
Zmiana opcji bez nadawania stylu Shift + Alt + Ctrl + dwukrotne kliknięcie na Shift + Option + Command + dwukrotne
stylu kliknięcie na stylu
Usunięcie stylu i formatowania lokalnego Alt + kliknięcie nazwy stylu akapitowego Option + kliknięcie nazwy stylu
akapitowego
Usunięcie przesłonięć ze stylu akapitowego Alt + Shift + kliknięcie nazwy stylu Option + Shift + kliknięcie nazwy stylu
akapitowego akapitowego
Pokazanie/ukrycie odpowiednio palet Style F11 lub Shift+F11 F11 lub Shift+F11
akapitowe i Style znakowe
Skróty klawiaturowe do obsługi palety Tabulatory

Uaktywnienie palety Tabulatory Shift+Ctrl+T Shift+Command+T
Przełączanie opcji wyrównania Alt + kliknięcie tabulacji Option + kliknięcie tabulacji
Skróty klawiaturowe do obsługi palety Warstwy

Zaznaczenie wszystkich obiektów na Alt + kliknięcie na warstwie Option + kliknięcie na warstwie

warstwie
Skopiowanie zaznaczenia na nową warstwę Alt + przeciągnięcie małego kwadracika na Option + przeciągnięcie małego kwadracika
nową warstwę na nową warstwę
Skróty klawiaturowe do obsługi palety Strony

Nadanie wzorca wybranym stronom Alt + kliknięcie na wzorcu Option + kliknięcie na wzorcu
Oparcie innej strony wzorcowej na Alt + kliknięcie na wzorcu, na którym ma być Option + kliknięcie na wzorcu, na którym
zaznaczonym wzorcu oparty zaznaczony wzorzec ma być oparty zaznaczony wzorzec
Utworzenie strony wzorcowej Ctrl + naciśnięcie przycisku Utwórz nową Command + naciśnięcie przycisku Utwórz
stronę nową stronę
Wyświetlenie okna dialogowego Wstaw Alt + naciśnięcie przycisku Nowa strona Option + naciśnięcie przycisku Nowa strona
strony
Dodanie nowej strony za ostatnią stroną Shift+Ctrl+P Shift+Command+P
Skróty klawiaturowe do obsługi palety Łącza

Przejście do przyłączonej pozycji Alt + dwukrotne kliknięcie nazwy pliku Option + dwukrotne kliknięcie nazwy pliku
łącza łącza
Zaznaczenie wszystkich nazw plików Ctrl + dwukrotne kliknięcie nazwy pliku Command + dwukrotne kliknięcie nazwy
łącza pliku łącza
Skróty klawiaturowe do obsługi palety Kolor

Równoczesne przesuwanie suwaków Shift + przeciągnięcie suwaka Shift + przeciągnięcie suwaka

kolorów
Wybór koloru dla nieaktywnego obrysu lub Alt + kliknięcie na pasku koloru Option + kliknięcie na pasku koloru
wypełnienia
Przełączanie między trybami koloru (CMYK, Shift + kliknięcie paska koloru Shift + kliknięcie paska koloru
RGB, LAB)
Klawisze do obsługi palety Podgląd rozbarwień

Włączenie podglądu nadruku Ctrl+Alt+Shift+Y Command+Option+Shift+Y
Pokazuje wszystkie wyciągi Ctrl+Alt+Shift+~ [tylda] Command+Option+Shift+~ [tylda]
Pokazuje wyciąg cyjanu Ctrl+Alt+Shift+1 Command+Option+Shift+1
Pokazuje wyciąg magenty Ctrl+Alt+Shift+2 Command+Option+Shift+2
Pokazuje wyciąg żółtego Ctrl+Alt+Shift+3 Command+Option+Shift+3
Pokazuje wyciąg czarnego Ctrl+Alt+Shift+4 Command+Option+Shift+4
Pokazuje wyciąg pierwszego koloru Ctrl+Alt+Shift+5 Command+Option+Shift+5

dodatkowego
Pokazuje wyciąg drugiego koloru Ctrl+Alt+Shift+6 Command+Option+Shift+6

dodatkowego
Pokazuje wyciąg trzeciego koloru Ctrl+Alt+Shift+7 Command+Option+Shift+7

dodatkowego
Pokazuje wyciąg czwartego koloru Ctrl+Alt+Shift+8 Command+Option+Shift+8

dodatkowego
Pokazuje wyciąg piątego koloru Ctrl+Alt+Shift+9 Command+Option+Shift+9

dodatkowego
Skróty klawiaturowe do obsługi palety Próbki

Utworzenie nowej próbki opartej na próbce Alt + naciśnięcie przycisku Nowa próbka Option + naciśnięcie przycisku Nowa
bieżącej próbka
Utworzenie koloru dodatkowego na Alt + Ctrl + naciśnięcie przycisku Nowa Option + Command + naciśnięcie przycisku
podstawie bieżącej próbki próbka Nowa próbka
Zmiana opcji bez nadawania próbki Shift + Alt + Ctrl + dwukrotne kliknięcie Shift + Option + Command + dwukrotne
próbki kliknięcie próbki
Skróty klawiaturowe do obsługi palety Przekształć

Zastosowanie wartości i skopiowanie Alt+Enter Option+Enter

obiektu
Proporcjonalne nadanie wartości Ctrl+Enter Command+Enter

szerokości, wysokości lub skalowania
Klawisze do rozwiązywania konfliktów między wersjami Mac OS 10.3x i 10.4

Rezultat Mac OS
Otwarcie okna dialogowego Command+K

Preferencje
Otwarcie palety Style akapitowe Control+Command+F11
Otwarcie palety Style znakowe Control+Command+Shift+F11
Otwarcie palety Przekształć Control+Command+F9
Otwarcie palety Obrys Control+Command+F10
Otwarcie palety Tabele Control+Command+Shift+F9
Otwarcie palety Przezroczystość Control+Command+Shift+F10
Otwarcie palety Próbki Control+Command+F5
Otwarcie palety Strony Control+Command+F12
Minimalizacja okna aplikacji Control+Command+M
Ukrycie aplikacji Control+Command+H

Klawisze do obsługi programu Adobe Bridge

Otwarcie Adobe Bridge z innej aplikacji Control + Alt + O, Control + Shift + O Command + Option + O, Command + Shift
Creative Suite +O
Przejście do kolejnego otwartego okna Control + ~ Command + ~

Bridge
Przejście do poprzedniego otwartego okna Shift + Control + ~ Shift + Command + ~

Bridge
Przejście do kolejnego widoku (Miniaturki, Control + \ Command + \

Taśma filmowa, Szczegóły lub Wersje i
warianty)
Przejście do przestrzeni roboczych Od Control + F6 do Control + F12 Od Command + F6 do Command + F12

zdefiniowanych przez użytkownika
Przejście do poprzedniego widoku Shift + Control + \ Shift + Command + \
Pokazanie wszystkich plików Alt + Control + F Option + Command + F
Pokaż pliki z przynajmniej 1 gwiazdkami Alt + Control + 1 Option + Command + 1
Pokaż pliki z przynajmniej 2 gwiazdkami Alt + Control +2 Option + Command +2
Pokaż pliki z przynajmniej 3 gwiazdkami Alt + Control +3 Option + Command +3
Pokaż pliki z przynajmniej 4 gwiazdkami Alt+Control+4 Option + Command +4
Pokaż pliki z 5 gwiazdkami Alt + Control +5 Option + Command +5
Pokaż pliki z etykietą 1 Alt + Control +6 Option + Command +6
Otwórz zaznaczony obrazek w oknie Control + R Command + R

Camera Raw w programie Bridge
Otwórz zaznaczony obrazek z zapisanymi Shift + Control + O Shift + Command + O

ustawieniami Camera Raw w programie
Photoshop
Skopiuj ustawienia Camera Raw z Alt + Control + C Option + Command + C

zaznaczonego pliku
Wklej ustawienia Camera Raw do Alt + Control + V Option + Command + V

zaznaczonego pliku
Oznacz zaznaczony plik Version Cue jako Shift + Control + M Shift + Command + M
używany
Zsynchronizuj widok lokalny i widok Shift + Control + B Shift + Command + B

serwerowy zaznaczonego pliku Version Cue
Wyznacz zaznaczone plik Version Cue jako Shift + Control + G Shift + Command + G
swoje wzajemne warianty.
Utwórz zapisaną wersję zaznaczonego Shift + Control + V Shift + Command + V

pliku Version Cue
Otwórz okno dialogowe Wersje Version Cue Shift + Alt + Control + V Shift + Option + Command + V
Powróć do ostatniej aplikacji, z której Alt + Control + O Option + Command + O

uruchomiono program Bridge
Usuń zaznaczony plik Control + Backspace Command + Backspace
Przesuń folder (w widoku folderów) lub Strzałka w górę Strzałka w górę

rząd w górę
Przesuń folder (w widoku folderów) lub Strzałka w dół Strzałka w dół

rząd w dół
Przejście o poziom w górę (w widoku Control + Strzałka w górę Command + Strzałka w górę
folderów)
Przejście o jeden element w lewo Strzałka w lewo Strzałka w lewo
Przejście o jeden element w prawo Strzałka w prawo Strzałka w prawo
Przejście do pierwszego elementu Home Home
Przejście do ostatniego elementu Koniec Koniec
Dodawanie do zaznaczenia (elementy nie Wcisnąć Control i kliknąć Command + kliknięcie

sąsiadujące ze sobą)
Odświeżenie drzewa i okienek z F5 F5

miniaturkami
Dodanie elementu do zaznaczenia Shift + Strzałka w prawo, Strzałka w lewo, Shift + Strzałka w prawo, Strzałka w lewo,
Strzałka w górę lub Strzałka w dół Strzałka w górę lub Strzałka w dół
Obrót obrazka w prawo Control + ] Command + ]
Obrót obrazka w lewo Control + [ Command + [
Uruchomienie programu File Bridge ze Control+kliknięcie ikony Otwórz Bridge na Command+kliknięcie ikony Otwórz Bridge
zmaksymalizowanym oknem i pasku opcji na pasku opcji
automatyczne ukrycie palet
Otwórz okno dialogowe Informacje o pliku Control + Alt + I Command + Option + I
Otwórz system pomocy F1 F1
Klawisze do zaznaczania w środowisku Version Cue

Zaznacz wszystko A + Control + kliknięcie A + Command + kliknięcie
Zaznacz pozycje (wybiórczo) Wcisnąć Control i kliknąć Command + kliknięcie
Zaznacz pozycje (zakres) Wcisnąć Shift i kliknąć Wcisnąć Shift i kliknąć
Zaznacz następną pozycję Strzałka w dół Strzałka w dół
Zaznacz poprzednią pozycję Strzałka w górę Strzałka w górę
Dodaj następną pozycję do zaznaczenia Shift + strzałka w dół Shift + strzałka w dół
Dodaj poprzednią pozycję do zaznaczenia Shift + strzałka w górę Shift + strzałka w górę
Zaznacz pierwszą pozycję Page Up lub Home Page Up lub Home
Zaznacz ostatnią pozycję Page Down lub Home Page Down albo Home
Klawisze do nawigacji w środowisku Version Cue

Otwarcie folderu Control + O Command + O
Nowy folder Control + N Command + N
W górę o jeden poziom Backspace Command + Strzałka w górę
Otwórz zaznaczony plik Enter Return
Usuń zaznaczone pliki Delete Command + Backspace
Anuluj okno dialogowe Escape Escape
Klawisze do wyświetlania w środowisku Version Cue

Szczegóły Control +1 Command +1
Ikony Control +2 Command +2
Miniaturki Control +3 Command +3
Płytki Control +4 Command +4

788
Skorowidz
A tworzenie wielowarstwowych zalewkowanie 568
Acrobat. Zobacz Adobe Acrobat plików PDF 430 zarządzanie kolorem 431
Administrator systemu, uprawnienia Adobe InCopy Adobe PostScript
w Version Cue 171 InCopy LiveEdit Workflow, kompozyty w wysokiej
Adobe Acrobat moduły plug-in 738 rozdzielczości 599
Zobacz też PDF, pliki integracja z Adobe InDesign 738 Level 2 599, 677, 701, 715, 725
porównywanie wersji 587 uaktualnianie układu strony 755 Level 3 599, 677, 701, 715, 725
przepływy pracy 599 uaktualnianie zawartości 755 rozbarwienia 599
style ustawień eksportowania 583 Adobe InDesign Adobe Press 9
wielowarstwowe pliki PDF 589 integracja z Adobe GoLive 628 Adobe RGB, przestrzeń kolorów 562
współpraca z Version Cue 112 integracja z Adobe InCopy 738 Adobe Stock Photos 434
zachowywanie warstw 589 konwertowanie dokumentów Zobacz także konta Stock Photo
1.x/2.0 53
znaczniki strukturalne 601 koszyk 106
metadane 57, 93
Adobe Bridge kupowanie 105, 106, 107
odpowiedniki poleceń programu
Zobacz też okno Bridge PageMaker 759 opis 101
Adobe Stock Photos 434 ponowne pobieranie fotografii 110
plug-in, moduły rozszerzeń 71
Creative Suite, ustawienia porady dotyczące
skróty klawiaturowe 768
kolorów 543, 545 wyszukiwania 104
User to User, forum
dodawanie plików do projektów preferencje 110
dyskusyjne 505
Version Cue 132 przeglądówki 104, 105
ustawienia domyślne 70
opis 75 w programie Bridge 75
Adobe In-RIP Trapping
tworzenie projektów Version wyświetlanie szczegółów
Cue 123 kiedy używać 726
zamówienia 107
usuwanie plików Version Cue 142, opis 567, 715
wyszukiwanie za pomocą słów
143 wymagania 567 kluczowych 103
usuwanie projektów Version Adobe PageMaker Adobe Studio 8
Cue 141 ICC, profile 64 Adobe Studio Exchange 9
wyświetlanie plików Version konwertowanie publikacji 51, 61
Cue 129 Adobe Version Cue
konwertowanie warstw 62 łączenie się z projektami
Adobe Creative Suite, ustawienia
kolorów 543 Opcje ramki, polecenie 763 zdalnymi 119
Adobe GoLive pasek narzędzi w programie folder projektów 117
InDesign 45 foldery 117
integracja z Adobe InDesign 628
skróty klawiaturowe w programie funkcje, dostępność 111
metadane 630 InDesign 768
otwieranie pakietów 631 migracja do wersji 2.0 161
tabela porównawcza 759
oznakowywanie obiektów Adobe odłączanie 138
Adobe Photoshop, obrazki
InDesign 628, 631 publikowanie projektów z
Zobacz też PSD, pliki GoLive 162
projektowanie dokumentów 631
importowanie 431, 440, 443 w programie Bridge 75
współpraca z Version Cue 112
kanały alfa 442, 443, 444 Adobe Version Cue Administration,
Adobe GoLive, pakiety. Zobacz
Pakiet dla programu GoLive kanały kolorów dodatkowych 432 program
Adobe Illustrator, obrazki kiedy używać 427 edytowanie właściwości
kolory z grafiki umieszczonej 527 projektów 165
alternatywne metody
importowania 430 maski 442, 443 eksportowanie projektów 165
edytowanie 430 ścieżki odcinania 440 opis 158
importowanie 429 przezroczystość 431 powielanie projektów 165
kiedy używać 427 warstwy 442, 443 ustawianie preferencji przestrzeni
roboczej 160
SKOROWIDZ 789
usuwanie projektów 165 APLN, pliki. Zobacz plug-in, moduły znajdowanie obiektów w
Adobe Version Cue, projekty rozszerzeń bibliotece 459
łączenie się z projektami arkusz kalkulacyjny, źródło łączenia bichromie
zdalnymi 119 danych 729 Zobacz także grafika bitmapowa
dodawanie plików 131 arkusze stylów. Zobacz CSS rozbarwianie 725
kopia robocza i jej odtwarzanie 167 Artifact, znacznik strukturalny w blokada, w Adobe Version Cue 164,
pliku PDF 605 166
kopie robocze 117
ASE, pliki 527 blokady plików, usuwanie w Version
kopiowanie 165
Atrybuty, paleta 714, 715, 716 Cue 166
kopiowanie i przenoszenie
plików 133 AU, pliki dźwiękowe 615 bloki tekstu. Zobacz ramki tekstowe
odłączanie się od projektu 138 audio, pliki. Zobacz pliki dźwiękowe blokowanie
ograniczanie dostępu 169 autokorekta pisowni 253 linie pomocnicze 219
otwieranie 118 automatyczne dopasowywanie obiekty 475, 486
układu. Zobacz dopasowanie warstwy 219, 223
otwieranie plików 129 układu, automatyczne
stosowanie blokady 164 blokowanie i odblokowywanie
autowlewanie (tekstu). Zobacz zawartości InCopy 740, 748
synchronizacja 154 wlewanie tekstu
BMP, format pliku
tworzenie i edytowanie 121 Autoznacznikowanie 655
Zobacz także grafika bitmapowa
właściwości 164
opcje importowania 440
współużytkowanie 125 B
Brak etykiety, polecenie 87
wyświetlanie informacji o 121 błędy, cofanie 74, 756
Brak kopii roboczej, status pliku w
Adobe Version Cue, przestrzenie Balans nierównych wierszy, Version Cue 128
robocze polecenie 329
Brak, poziom uprawnień w Version
dzienniki 160, 173 bazy danych, łączenie informacji 729 Cue 171
ponowne uruchamianie 115 bękarty 326 brakujące czcionki 311
tworzenie identyfikatorów Bez ratingu, polecenie 87 Bridge
użytkownika 170 bezpieczeństwo pokazywanie bieżącego pliku 38
ustawianie preferencji 115 przypisywanie identyfikatorów Bridge Zobacz Adobe Bridge
usuwanie skrótów 138 użytkownika w Version Cue 169
Bridge Zobacz zarządzanie
wyświetlanie informacji o 173 w plikach PDF 595 przepływem pracy
zmiana nazwy 160 bezpieczne kolory WWW brzegi
zmiana wyświetlania 120 opis 632 wtapianie i rozmywanie 504
Adobe, okno dialogowe Version białe tło. Zobacz ścieżki odcinania Buduj broszurę Zobacz InBooklet
Cue 113 Biblioteka obiektów, paleta 456
AI, pliki. Zobacz Adobe Illustrator, biblioteki kolorów
obrazki C
Zobacz także próbki, systemy Cały obszar roboczy, polecenie 65
AIF, pliki dźwiękowe 615 pasowania koloru
Akapit, paleta cache
biblioteki obiektów
skróty klawiaturowe 781 konfigurowanie
dodawanie obiektu do scentralizowanego i
akapity biblioteki 458 rozproszonego 81
linie nad i pod 324 dodawanie obiektu z biblioteki 458 opis 81
odstępy 323 katalogowanie pozycji 459 cale 186
równoważenie 329 opis 456 Camera Raw, pliki
sterowanie łamaniem 326 otwieranie 457 w programie Bridge 75
sterowanie przenoszeniem 326 słowa kluczowe 456 cele renderingu 565
wcięcie ostatniego wiersza z tworzenie nowej 457 Centrum Bridge 75
prawej 333 uaktualnianie 458 certyfikaty 9
wyrównywanie do siatki linii usuwanie 459
bazowych 328 cienie
usuwanie obiektów z biblioteki 458 w stylach obiektowych 279
ALAP InBooklet. Zobacz InBooklet
wyświetlanie zawartości 459 tworzenie 504
alarmy, pokazywanie i ukrywanie 52
zamykanie 459 tworzenie przez pochylanie 482
Anuluj pobieranie, polecenie 756
SKOROWIDZ 790
usuwanie 494 wstawianie glifów 241 drukowanie 669

CMS. Zobacz system pasowania zapamiętywanie glifów konfigurowanie 182
kolorów własnych 242 konwertowanie z Adobe InDesign
CMYK Zobacz kolory drukarskie znajdowanie i zastępowanie 250 2.x 372
cofanie czynności 756 czcionki TrueType, odzyskiwanie 73
cofanie i ponawianie zmian 74 zalewkowanie 569 otwieranie i zamykanie 51, 67
Cofnij, polecenie 74 czcionki wbudowane drukarki 678, rozpoczynanie od dwustronicowej
685 rozkładówki 199
copyright, dodawanie informacji 57,
96 czcionki wielobajtowe, tworzenie skróty klawiaturowe 777
podzbioru. Zobacz podzbiór
copyright, wstawianie symbolów 243 czcionek tworzenie 179
CRD (słownik interpretacji czcionki, tworzenie podzbioru ustawianie wartości
kolorów) 687 domyślnych 70
pliki SVG 633
Creative Suite, ustawienia wykorzystanie w Internecie 628
kolorów 545 podczas drukowania 685
wyświetlanie 66
CSS podczas eksportowania 701
zapisywanie 54
konwertowanie tekstu 629, 631 preferencje 69
zarządzanie za pomocą plug-inów
pliki SVG 634 w plikach PDF 597 LiveEdit Workflow 738
cudzysłowy Czerń głęboka domyślne wartości
importowanie z Worda 260 opis 523 Zobacz także style, ustawienia
zawinięte lub proste 243 wycinanie 715 w porównaniu z preferencjami 69
cudzysłowy zawinięte Zobacz czerń, wygląd 547 zmiana lub przywracanie 70
cudzysłowy czerwone punkty (w tabelach) 360 dopasowanie układu,
cycero 186 czerwony prostokąt wokół strony. automatyczne 216, 217
cyfry antykwowe 311 Zobacz obszar spadu Dopasuj, polecenia 230, 489
czarne obiekty (powinny być Dopuść rekonfigurację stron,
kolorowe). Zobacz Podgląd D polecenie 202
rozbarwień, paleta długie dokumenty, numerowanie. Dostosuj atrybuty tekstu przy
Czcionka, polecenie 308 Zobacz numery stron skalowaniu, opcja 322
czcionki długie dokumenty. Zobacz książki, druk komercyjny. Zobacz prepress,
brakujące 52, 250, 312 skorowidze, spis treści drukowanie
hinting 424 dane aparatu, dodawanie do drukarki biurkowe
plików 57, 96 profile kolorów 555
instalowanie 307
DCS, format pliku drukarki niepostscriptowe
w metadanych 55
importowanie 427 a kolory 684
Multiple Master 311, 597
DIC, system kolorów 528 drukowanie 675, 677
określanie rozmiaru 308
DOCTYPE. ZobaczDTD, pliki rozmiar papieru 672
OpenType 308
Document Type Definition, pliki. drukarki, opcje
osadzanie w plikach PDF 597 ZobaczDTD, pliki
podgląd w menu 308 korzystanie ze stylów ustawień 691
Dodaj do przydziału, polecenie 743
podstawianie brakujących podsumowanie 690
Dodaj do ulubionych, polecenie 86
czcionek 311 wczytywanie stylu ustawień 691
dodatkowe pliki metadanych 57, 93
podstawianie w dokumentach 52 zapisywanie 691
Dodawanie punktów kontrolnych,
podstawianie w plikach PDF 597 narzędzie 407 zmiana 691
poprawianie błędów 693 dodawanie wartości (matematycznie) drukarki. Zobacz PostScriptowe
powielone 307 na paletach i w oknach drukarki, drukarki
dialogowych 68 niepostscriptowe
rodziny czcionek 307
dokowanie pasków narzędzi 45 drukowanie
rozwiązywanie problemów 311,
312, 693 dokument docelowy, przy łączeniu czcionki 685
stosowanie do tekstu 308 danych 728, 731 do pliku PostScript 696
wbudowane w drukarkę 685 dokumenty gradienty 689
wczytywanie do drukarki 685 łączenie danych 728 grafika 685
weryfikacja 693 Zobacz także książki
SKOROWIDZ 791
grafika w dużej rozdzielczości 435, dywizy nierozdzielające 346 Zobacz także pakiet
436 dywizy twarde 346 EPS, pliki 696, 699
grafika zastępcza 685 dzielenie wyrazów JPEG, pliki 634
impozycja dokumentów i automatycznie 345 lista słów w słowniku 257
broszur 702
ręczne i automatyczne 344 PDF, pliki 581
kompozytowe 670, 687, 713
słowa wielkimi literami 345 projekty Version Cue 165
książki 369
słowniki 53, 254, 256 SVG, pliki 633
mieszanie kolorów 689
sterowanie ustawieniami 344, 346 tekst z wątków 262, 263
miniaturki 682
Dzielenie wyrazów, polecenie 345 warstwy 745
ścieżki złożone 421
dzielenie wyrazów, zapobieganie XML, pliki 652, 666
określanie stron 671 podziałowi 346 zawartość InCopy 741
opcje 670, 687 dzienniki w Version Cue 160, 173 Eksportuj cache, polecenie 81
opcje koloru 684
ekspozycja obrazka,
opcje PostScript 686 E definiowanie 724
opcje strony 670 Edycje, polecenie programu element główny (na panelu
orientacja strony 673 PageMaker 761 Struktura) ZobaczXML
płytki 682 edytor wątków elementy
półtony 690 opis 244 strukturalne 660
pomijanie grafiki 686 preferencje 245 usuwanie 657
próba na wydruku 688 ukrywanie kolumny z nazwami w zawartości XML 636
próby w skali szarości 714 stylów 245 elementy macierzyste. Zobacz
przezroczystość 690 wygląd 245 elementy strukturalne
puste strony 672 edytowanie elementy stron wzorcowych
rozmiar strony 673 atrybutów (XML) 661 przenoszenie na strony
tekst 238 dokumentu 212
uwagi dotyczące zarządzania
kolorem 554 tekstu w edytorze wątków 244 przesłanianie 212
własny rozmiar strony 674 Edytuj atrybut, polecenie (XML) 661 usuwanie przesłonięć 213
weryfikacja 692 Edytuj oryginał, polecenie programu zastępcze elementy 215
wielkie dokumenty 682, 683 PageMaker 761 zaznaczanie 213
zakresy stron lub sekcje 670 Edytuj w edytorze wątków, elementy strony, grupowanie w
polecenie 244 widoku Struktura 607
zarządzanie kolorem 687
Edytuj właściwości, polecenie 123 elementy strukturalne 607
drukowanie broszury. Zobacz
InBooklet efekty narożne 420 elementy zbiorcze. Zobacz elementy
Efekty narożne, polecenie 420 strukturalne
Drukuj, polecenie 670
Efekty Photoshopa, polecenie Elipsa, narzędzie 398
Zobacz także drukowanie
programu PageMaker 764 EMF, format pliku 437
drzewo struktury logicznej,
dostępność 601 ekranowa próba kolorów emulsja, opcje 723, 724
DTD, pliki dla programów Illustrator, Enhanced Metafile Format. Zobacz
InDesign i Photoshop 552 EMF, format pliku
importowanie 664
opis 551 EPS, format
opis 663
w GoLive 553 eksportowanie stron 699
usuwanie 665
Eksplorator Windows, pokazywanie opcje eksportowania 701
wyświetlanie 664 bieżącego pliku 38 EPS, pliki
znajdowanie 664 Eksport, polecenie brakujące czcionki 693
dwubajtowe czcionki. Zobacz EPS, format 699
czcionki wielobajtowe eksportowanie 436, 696, 701
JPEG, format 634 importowanie 436, 439
Dynamiczne sprawdzanie pisowni,
polecenie 253 PDF, pliki 582 importowanie kolorów 540
dywizy SVG, format 633 ścieżki odcinania 493
miękkie 344 tekst (wątki) 263 OPI, informacje 436, 439, 454, 686,
nierozdzielające 346 XML, pliki 666 701
dywizy miękkie 344 eksportowanie opis 436
SKOROWIDZ 792
uaktualnianie łączy 686 foldery w zawartości XML 667

Etykieta skryptu, paleta 40 nawigacja 84 zalewkowanie 568
Etykieta, polecenia w programie pojęcie w Version Cue 117 glifów
Bridge 87 zarządzanie 86 alternatywne 241
etykietki narzędzi 80 znajdowanie 88 osadzanie lub tworzenie
ewolucje. Zobacz gradienty foldery, organizowanie podzbiorów w plikach PDF 597
EXIF 93 przydziałów 749 skalowanie 346
eXtensible Markup Language. fontanny. Zobacz gradienty tworzenie zestawów glifów 242
ZobaczXML format rodzimy, w przepływie pracy własne zestawy glifów 242
Extensible Metadata Platform materiałów do druku 598 wstawianie 241
(XMP) 57, 93 formatowanie tekstu zastępowanie glifami
a paleta Sterowanie 305 alternatywnymi 241
F Zobacz także czcionki, style glify
farby znakowe, style akapitowe Zobacz także znaki specjalne
Zobacz także rozbarwienia justowanie 329, 330, 344, 347 glify alternatywne 241, 242
drukowanie po jednej na raz 720 kolor 516, 518 Glify, paleta
mieszanie dodatkowych i skróty klawiaturowe 774, 781 glify alternatywne 241
procesowych 536 styl Roman lub zwykły 307 wstawianie znaków 242
podgląd 718 zachowywanie w GoLive 629, 631 wyświetlanie 241
raster, kąt i liniatura 722, 723 zmiana wielkich i małych liter 321 glify, skalowanie 347
rozwiązywanie problemów 694 forum 9 Global Positioning System (GPS),
specjalne 579 forum użytkowników 9 dane 93
zamienniki (aliasy) 721 frontyspis, numerowanie 204 GoLive. Zobacz Adobe GoLive
farby kryjące, zalewkowanie 579 FTP, serwer Goodies, folder 9
farby metaliczne, zalewkowanie 579 eksportowanie projektów Version Gradient, narzędzie 534, 535
farby mieszane 536 Cue 166 Gradient, paleta
farby pastelowe, zalewkowanie 579 publikowanie projektów Version opis 532
Figure, znacznik strukturalny w pliku Cue 163, 164
tworzenie gradientu 533
PDF 605 wybór serwera proxy FTP w
Version Cue 160 gradienty
filmy
funkcje interaktywne 608 dodawanie kolorów 533, 534
łączenie w Internecie 616
drukowanie 689
dodawanie 615
edytowanie narzędziem
eksportowanie w plikach PDF 590 G
Gradient 534
obsługiwane funkcje 608 gama, kolorów 541
modyfikowanie 533
osadzanie 617 gamma, dopasowanie obrazka do
urządzenia 441 odwracanie kolorów 534
plakaty 617, 618 opis 531
Generuj cache dla podfolderów,
szkolenia 7 polecenie 81 przeciąganie i upuszczanie 518
ustawienia 616 geometria, w układzie 739, 742 rozbarwienia 713
wymagania 608, 615 geometrie układu w zawartości stosowanie 518
zmiana wymiaru ramek 619 InCopy 739 stosowanie do tekstu 535
filtry importu 259 gęstość neutralna stosowanie do wielu obiektów 534
Filtry ścieżek, paleta 423, 424 dostosowywanie 579 stosowanie podczas edycji
Finder systemu Mac OS, Gęstość czerni 575 tekstu 319
pokazywanie bieżącego pliku 38 pomiary 579 tworzenie i nadawanie 533
FLST, pliki. Zobacz spłaszczanie wartość 579 tworzenie próbki 531
przezroczystości, style ustawień
GIF, format pliku usuwanie kolorów 534
FOCOLTONE, system kolorów 528
opcje importowania 440 w ramce tekstowej 536
Fokus metadanych, polecenie 79
opis 435 graficzne ramki. Zobacz ramki
Fokus taśmy filmowej, polecenie 79
używanie w Adobe GoLive 629 grafika
folder dokumentów w Version
Cue 117 w porównaniu z PNG 437
SKOROWIDZ 793
Zobacz także łącza, nazwy kiedy używać 427 HTTP Proxy, wybór serwera w
poszczególnych formatów plików opis 427 Version Cue 160
biblioteki obiektów 456 Graphic Arts Technical Foundation
dodawanie do tabel 350 of North America (GATF) 579 I
edytowanie w oryginalnej Graphics Interchange Format. profile ICC
aplikacji 456 Zobacz GIF, format pliku Zobacz też profile kolorów
eksportowanie 745 grubość linii. Zobaczobrysy ICC, profile koloru
importowanie 427, 438 Grubość, opcja (obrysu) 325 a pliki PDF 433, 593
jakość wyświetlania a grupowanie konwertowanie z programu
wydajność 448, 449, 450 dokumentów w pliku książki 367 PageMaker 64
kadrowanie 414 elementów w widoku identyfikacja użytkowników 741
oblewanie tekstem 297 Struktura 607 przydziały 743
optymalizacja podczas opis 485 wprowadzanie 741
drukowania 685 w połączeniu z funkcją Identyfikator warunku wyjściowego,
osadzanie 454 wycinania 502 opcja 594
pomijanie przy eksportowaniu zagnieżdżanie 465 identyfikatory użytkownika
stron 701 zaznaczanie obiektów 465, 467 powielanie lub usuwanie w
przeciąganie i upuszczanie 438 Grupuj, polecenie 486 narzędzi Version Cue
przekształcanie 488 grzbiet oprawy 199 Administration 171
przekształcenia 742 grzbiety, wyrównywanie tekstu 328 tworzenie w narzędziu Version
przenoszenie 490 Cue Administration 170
Gumka, narzędzie 411
rastrowa a wektorowa 427 identyfikatory w Version Cue 170
gwiazdki w ratingu plików 87
skalowanie z dopasowaniem IDLK, pliki. Zobacz pliki blokady
układu 217 (zawartość InCopy)
H Idź do rzędu, polecenie 353
wypełniacze 215, 685
Ha, pomiar 186 ikony
wyrównywanie w ramce 489
hasła (w plikach PDF) 595 na ramkach zarządzanych 741
zalewkowanie 568
hasła do otwierania (plików zarządzanie przepływem pracy 747
zawieranie w plikach PDF 701 PDF) 595
grafika bitmapowa ikony ramek
hasła przyzwoleń (w plikach
Zobacz także nazwy poszczególnych PDF) 595 pokazywanie i ukrywanie 747
formatów plików hiperłącza zarządzanie przepływem pracy 741
formaty plików 434 cele zakotwiczeń 612 Illustrator. ZobaczAdobe Illustrator,
importowanie 440 obrazki
docelowe adresy URL 612
jakość druku 428, 722 ilustracje. Zobacz grafika rastrowa,
edytowanie 612 Adobe Stock Photos
kolorowanie 516 eksportowanie 590 importowanie
ścieżki odcinania 440 eksportowanie w plikach PDF 582 Zobacz także Umieść, polecenie
opis 427 określanie celów 611, 613 grafika 438
osadzanie i przyłączanie 451 opis 609 grafika bitmapowa 440
ponowne próbkowanie w plikach pokazywanie i ukrywanie 610
PDF 590 lista słów w słowniku 257
przechodzenie do 613 metody 438
publikacje internetowe 429
strony docelowe 611 obiekty z bibliotek obiektów 457,
zalewkowanie 568
tworzenie 610 458
zarządzanie kolorem 441
tworzenie przeskoków z opcje XML 646
grafika internetowa przycisków 626 pliki tekstowe 229, 259, 261
uwagi dotyczące zarządzania tworzenie z adresu URL 611
kolorem 550, 551 style 269
usuwanie 612 style obiektowe 284
grafika liniowa. Zobacz grafika
bitmapowa hiperłącza internetowe 609 style z programu Word 269
grafika wektorowa historia, dodawanie informacji do tabele z innych aplikacji 260, 261,
plików 57, 96 351
Zobacz także nazwy poszczególnych
formatów plików HKS, system koloru 528 ustawienia spisu treści 377
HREF, atrybuty 661, 662
SKOROWIDZ 794
XML, pliki 637 INDL, pliki. Zobacz biblioteki J

zawartość InCopy 757 obiektów Jakość drukarska, ustawienia Adobe
zawartość XML w ramki INDT, pliki. Zobacz szablony PDF 584
zastępcze 650 informacje GPS w plikach 93, 94 JDF (Job Definition Format),
Importuj dane Version Cue 1.0, informacje IPTC 94 pliki 594
polecenie 161 Informacje o pliku, polecenie 57, 59, Jednostki i skoki, preferencje 315
Importuj XML, polecenie 640, 645, 96, 453 jednostki miary
650 Informacje, paleta określanie 185
impozycja dokumentów 702 opis 189 skróty klawiaturowe 777
impozycje, przykłady 707 pomiar obiektów 188 tymczasowe przesłanianie 185
InBooklet punkt zerowy 187 Jedyna kopia, status pliku w Version
impozycja dokumentów 703 inicjały Cue 128
kolejno, opcja układu 704 stosowanie stylów język
marginesy 705 zagnieżdżonych 276 przydzielanie w Bridge 81
określanie stron 703 tworzenie 324 Joint Photographic Experts Group.
opcje drukowania 706 usuwanie 324 Zobacz JPEG, pliki
opcje układu 704 zmiana przesunięcia linii JPEG, format w zawartości XML 667
opis 702 bazowej 324 JPEG, pliki
oprawa klejona 704 Inicjały i style zagnieżdżone, opcje importowania 440

polecenie 276, 277, 324 opis 435
oprawa zeszytowa 704
INST, pliki. Zobacz style obrysu tworzenie 634
przykłady 707
instalacja oprogramowania 1 używanie w GoLive 629
spad wewnętrzny 705
instalowanie wyświetlanie stopniowo 635
Spad, opcja 705
czcionki 307 zalewkowanie 568
Wielkość składki 705
InCopy LiveEdit Workflow, zwiększanie jakości obrazka 635
Wysunięcie, opcja 706 moduły plug-in 738
znaczniki drukarskie 706 justowanie
Open Type, czcionki 309
INCA, pliki a dzielenie wyrazów 344
plug-in, moduły rozszerzeń 71
Zobacz także przydziały a układacz wielowierszowy 327
Interaktywny, polecenia 616, 617,
otwieranie 748 624, 625 Zobacz także wyrównanie
INCD, pliki 746 odstępy 346

interlinia
InCopy. Zobacz Adobe InCopy, wątki opis 327
automatycznie 312
Adobe InCopy opis 312 pionowe 329, 330
INCX, pliki 745 przycisk 328
przesunięcie pierwszej linii
INDB, pliki. Zobacz książki bazowej 237 wyróżnianie rozciągniętych lub
INDD, pliki. Zobacz dokumenty stosowanie do tekstu 313 zagęszczonych wierszy 348
indeks dolny stosowanie w akapitach 313

Zobacz także przesunięcie linii zmiana domyślnej wartości K
bazowej procentowej 313 Kadrowanie, narzędzie Zobacz
domyślny skok 317 Pozycja, narzędzie
interlinia według góry wersalików.
Open Type, czcionki 311 Zobacz interlinia z linii bazowej kanały alfa
stosowanie do tekstu 317 interlinia z linii bazowej 237, 312 importowanie 440
indeks górny International Color Consortium oblewanie tekstem 297
(ICC) 543 opis 493
Zobacz także przesunięcie linii
bazowej interpunkcja tworzenie ścieżek odcinania z
domyślny skok 317 spacje, wstawianie 243 kanałów 493
Open Type, czcionki 311 interpunkcja wisząca 326 kanały. Zobacz kanały alfa
stosowanie do tekstu 317 Zobacz także optyczne kapitaliki 321

wyrównanie marginesów Kapitaliki, polecenie 320
InDesign, otwieranie plików w
InCopy 745, 748 IPTC (IIM, legacy) 93 kerning
INDK, pliki. Zobacz skróty IPTC Core 93 dostosowywanie 314
klawiaturowe IPTC metadane, edytowanie 95 metrykowy 313, 315
SKOROWIDZ 795
optyczny 313, 315 mieszanie farb dodatkowych i zmiana na procesowe 540

ręczny 314, 315 standardowych 515, 536 kolory drukarskie
tylko między słowami 316 mieszanie na palecie Kolor 519 Zobacz także systemy pasowania
wyłączanie 315 mieszanie przezroczystości 500 koloru
wyróżnianie nadawanie ostatnio drukowanie 669, 710
niestandardowego 316 używanego 518 opis 514, 515, 710
zmiana wartości skoku 315 nazywanie 525 używanie z kolorami
kerning metrykowy 313 opcje drukowania 684 dodatkowymi 515
kerning optyczny 313, 315 opis importowania 527 uwagi dotyczące zarządzania
porównanie w programach kolorem 547
kerning ręczny 315
InDesign i Illustrator 516 wskazówki używania 515
Kerning specjalistyczny. Zobacz
kerning optyczny próbkowanie 539 wyświetlanie wartości CMYK 525
kerning zakresu. Zobacz światło przeciąganie i upuszczanie 518 kolumny w tabeli
kolejno, styl drukowania w przewijanie trybów 520 rozmieszczanie 358
programie InBooklet 705 przydzielone ramki 743 usuwanie 355
kolejność farb (porządek stosowanie 516, 518, 521 wstawianie 355
zalewkowania) 580 stosowanie do tekstu 319 zaznaczanie 353
Kolejność rysowania obrysu, opcja (w systemowe Mac OS 529 zmiana rozmiaru 357
tabelach) 363
systemowe Windows 529 komentarze
kolekcje
tinty 529 wprowadzanie do projektów
w programie Bridge 88, 89 Version Cue 164
tworzenie nowej próbki 523
kolor bazowy (w trybach komórki tabeli
mieszania) 500 tworzenie próbki na podstawie
obiektu 524 łączenie i dzielenie 360
kolor mieszania (w trybach
mieszania) 500 tworzenie próbki za pomocą palety Zobacz także tabele
Kolor 520 dzielenie 360
kolor odstępu
usuwanie 518 margines wewnętrzny 358
obrysy 415
w metadanych 55 obracanie tekstu 361
w tabelach 365
z grafiki umieszczonej 539 wstawianie tabulatorów 359
kolor pasera 523, 712
z innych dokumentów 527 wycinanie, kopiowanie i
kolor wynikowy, w trybach
mieszania 500 zainstalowane biblioteki wklejanie 356
kolorów 528 złączanie 360
Kolor, paleta
zapisywanie 526 zakryte 350, 360
aby wyświetlić odpowiednik
koloru 711 zmiana dodatkowych na Kompaktowy, widok
procesowe 540
opis 519 samouczki 7
kolory dodatkowe
skróty klawiaturowe 783 kompensacja punktu czerni 564
a koszty druku 514
kolory kompozytowe
Zobacz także systemy pasowania
Zobacz także kolory dodatkowe, koloru drukowanie 670, 687
kolory drukarskie, próbki zapisywanie w pliku PostScript 725
ekwiwalenty CMYK 711, 720, 721
Zobacz też zarządzanie kolorem, kompozytowy przepływ pracy 568
modele kolorów eliminowanie duplikatów 694
farby specjalne 579 kompresja
bezpiecznymi kolorami
importowanie z grafiki Acrobat 6 (1.5), zgodność 592
internetowymi. 529, 632
umieszczonej 540 eksport PDF 590
Czerń głęboka 523
definiowanie 519 kiedy używać 514 kompresja bezstratna 592
nadruk 669, 717 końce wiersza
dodawanie do palety Próbki 524
opis 514, 711 opis 240
drukowanie mieszania 689
edytowanie 519 używanie z kolorami wymuszone 240
procesowymi 515 Konflikt kopii, status pliku w Version
gradienty 531
uwagi dotyczące zarządzania Cue 128
importowanie 527 kolorem 547 konflikty plików w Adobe Version
kwestie konwersji 64 wyświetlanie wartości Lab 722 Cue 156
konflikty plików w Version Cue 156
SKOROWIDZ 796
Konwersja punktów kierunkowych, dodawanie nowych atrybutów 521 L

narzędzie 408 kopiowanie ustawień 520 Lab wartości, dla kolorów
konwertowanie próbkowanie kolorów 539 dodatkowych 722
Adobe InDesign 1.x/2.0, pliki 53 zmiana ustawień 521 Lab, kolory dodatkowe 721
Adobe PageMaker, dokumenty 61 krycie lakiery
dokumentów z programu stosowanie do obiektu 498 podgląd 718
PageMaker 61, 62 liczba znaków 226
ustawienia 497
dokumentów z programu Liczebnik i Mianownik, opcje
QuarkXPress 51 krzywe
(OpenType) 311
list wypunktowanych lub edytowanie 397, 409, 410, 412
Liczebnik porządkowy, opcja
numerowanych na tekst 343 opis 396, 408 (OpenType) 310
punktorów i numeracji w stylach rysowanie 403, 404 liczebniki arabskie 204
na tekst 272 wygładzanie 401 liczebniki rzymskie 204
QuarkXPress, pliki 60 książki liczenie słów 226
stylów programu Word 269 Zobacz także sekcje, spis treści, liczenie, słów i znaków 226
tabel na tekst 351 skorowidze
ligatury
tekstu na krzywe 512 dodawanie i zmiana kolejności
dokumentów 367 Zobacz także znaki specjalne
tekstu na tabele 351
drukowanie 369 miękkie 310
Konwertuj do profilu, polecenie 561
eksportowanie do pliku PDF 369 opis 318
Konwertuj rzędy, polecenia 362
formatowanie za pomocą źródła stosowanie do par liter 318
Konwertuj tabelę na tekst,
stylów 367 ligatury ozdobne 310
polecenie 351
konwertowanie z Adobe InDesign Lightbox, polecenie 79
Konwertuj tekst na tabelę,
polecenie 351 2.x 372 limity pokrycia farbą 718
Kopia nieaktualna, status pliku w konwertowanie z programu Linia, narzędzie 398
Version Cue 128 PageMaker 63
linie
Kopia offline, status pliku w Version Książki, paleta 367
Zobacz także ścieżki, linie
Cue 128 numerowanie stron 204, 371 akapitowe, obrysy
kopiowanie przesuwanie na wierzch 368 dodawanie do tabel 362
Zobacz także powielanie, wklejanie synchronizacja 367, 370 edytowanie 409
atrybuty tekstu 305, 306 tworzenie 367 rysowanie 402, 404
dokumentów i szablonów 51 tworzenie pakietu dla programu linie akapitowe 324, 325
grafika 446 GoLive 630
linie cięcia. Zobacz znaczniki
obiektów na warstwy 220, 221 zamykanie 369 drukarskie
obiektów ze strony wzorcowej na zapisywanie 368 linie kierunkowe
stronę dokumentu 212 zastępowanie brakujących dostosowywanie 397, 404
stron i rozkładówek 200, 202 dokumentów 369
dzielenie 409, 410
tekstu z formatowaniem 228 kształty
opis 396, 397
Kopiuj wzorcowe linie pomocnicze, Zobacz także kształty złożone
linie kreskowane. Zobaczobrysy
polecenie programu opis 395
linie kropkowane. Zobaczobrysy
PageMaker 761 rysowanie 402
linie pomocnicze
Kopiuj, polecenie 85, 446, 474, 488 kształty złożone
Zobacz także siatki, linie
korespondencja seryjna. Zobacz a tekst zamieniony na krzywe 425 pomocnicze miarki
szablony, strony wzorcowe,
ustawienia opis 395, 423 blokowanie i
tworzenie 423, 424 odblokowywanie 192, 219
krawędzie
wypełnienie i obrys, atrybuty 423, drukowanie 672
dodawanie do grafiki 491
424 problemy z konwersją z
krawędzie ramek, pokazywanie 749
zwalnianie 424 PageMakera 62
kroje. Zobacz czcionki
kurczenie. Zobacz zalewkowanie przyciąganie do 194
kropki (w tabelach) 360
Kroplomierz, narzędzie
ukrywanie 192
atrybuty tekstu 305, 306, 307
wyświetlanie 179, 192
SKOROWIDZ 797
wyrównywanie obiektów 216 poprawianie niespójnego materiały informacyjne 8

zmiana koloru 181 formatowania 339 matryce cyfrowe 581, 598
linie pomocnicze miarki w stylach akapitowych 341, 342 Menedżer farb 570, 593, 720
a dopasowanie układu 217 tworzenie 338 menu kontekstowe
a warstwy 189 usuwanie 341 używanie 51
dostosowywanie odstępów 191 usuwanie ze stylów menu, ukrywanie paska 38
akapitowych 272
opis 189 metadane
wcięcia 340
pokazywanie i ukrywanie 180, 193 dołączanie 97
zapamiętywanie czcionek 340
pozycjonowanie 193, 194 dodawanie do dokumentów 57, 96
zmiana formatowania 339
tworzenie 189, 191 edytowanie 94
zmiana punktorów 341
usuwanie 191, 193 eksportowanie 633
listy. Zobacz spisy treści, listy
zaznaczanie 192 wypunktowane, listy importowanie z Adobe
zmiana koloru 193 numerowane InCopy 746
linie pomocnicze strony 189 loginy określanie typów wyświetlanych
na panelu Metadane 95, 97
Linie pomocnicze, polecenie 195, 197 poziomy uprawnień w Version
Cue 171 opis 57, 93
linie ukośne, dodawanie do tabel 364
tworzenie w narzędziu Version preferencje 95
linie w kolorze magenta. Zobacz
marginesy Cue Administration 170 stosowanie z szablonów 97
lista książki. Zobacz książki wprowadzanie w narzędziu szablony 97
Version Cue uaktualnianie 55
Lista wątków, paleta Zobacz
Administration 158
Przydziały, paleta w Adobe GoLive 630
lorem ipsum. Zobacz Wypełnij
listy numerowane tekstem zastępczym, polecenie wyświetlanie 94, 453
akapity nienastępujące po wyszukiwanie w środowisku
Lupka, narzędzie 64
sobie 342 Version Cue 137
lustrzany efekt. Zobacz odbijanie
konwertowanie na tekst 343 zastępowanie 97
nie można zaznaczyć metadane, określanie typów
numeracji 338 M wyświetlanych na panelu
opis 338 małe litery 320, 321 Metadane 97
Początek, opcja 342 Mac OS Metadane, panel 93
poprawianie niespójnego klawisze do rozwiązywania Metapliki. Zobacz WMF, format
formatowania 339 konfliktów wersji 784 pliku; EMF, format pliku
separatory 339, 342 kolory systemowe 529 metaznaki, znajdowanie i
Publish and Subscribe, zastępowanie 247
style akapitowe 342
technologia 446 Miarka, narzędzie 188
w tabelach 342
sterowniki drukarek 677 miarki
tworzenie 338
Macintosh PICT. Zobacz PICT, jednostki miary 185, 186
usuwanie ze stylów
format pliku położenie początkowe 185, 188
akapitowych 272
makra. Zobacz skrypty pokazywanie i ukrywanie 184
wcięcia 340
Maksymalny, opcja (w tekście punkt zerowy 185, 187
wyrównanie 342
wyjustowanym) 346
zmiana formatowania 339 skróty klawiaturowe 778
margines wewnętrzny 236
zmiana opcji 342 Microsoft Excel
marginesy
listy wyjątków, słowniki 255 importowanie plików 259
InBooklet 705
listy wypunktowane importowanie tabel 351
kolory linii pomocniczych 179
Zobacz także listy numerowane opcje importowania 261
określanie 182
dodawanie punktorów 341 Microsoft Word
wyrównywanie optyczne 326
edytowanie znaków punktora 340 importowanie plików 259
zmiana 216
konwertowanie na tekst 343 importowanie stylów 269
Marginesy i łamy, polecenie 179, 182
nie można zaznaczyć importowanie tabel 351
maskowanie
punktorów 338 opcje importowania 260
za pomocą narzędzia Pozycja 415
opis 338 mieszanie
za pomocą Photoshopa 493
wiele przestrzeni kolorów 503
SKOROWIDZ 798
migracja do wersji Adobe Version rastry 722 numerowanie stron. Zobacz numery
Cue 2.0 161 narożniki. Zobacz punkty narożne stron
milimetry 186 Naruszenia dzielenia wyrazów i numery stron
miniaturki justowania, opcja 344, 348 Zobacz także strony wzorcowe
drukowanie 682 narzędzia bezwzględne i według sekcji 206
w plikach PDF 589 Zobacz także nazwy poszczególnych dodawanie do wierszy
Minimalny, opcja (w tekście narzędzi przeskoku 206
wyjustowanym) 346 opcje 47 formatowanie 202
monitorowanie zmian przełączanie na ostatnio liczebniki arabskie lub
zarządzany przepływ pracy 758 używane 409 rzymskie 204
Mouse Down, zdarzenia skróty klawiaturowe 770 prefiksy 205
przycisku 625 wyświetlanie ukrytych 47 w książkach 371
Mouse Up, zdarzenia przycisku 625 Narzędzia, pasek 45, 47 w skorowidzach 384
MPEG, filmy 608, 615 Narzędzia, polecenia w programie w spisach treści 373
Multiple Master, czcionki 311 Bridge 91 znaczniki 202
Następna strona, polecenie 66
N Następny styl, opcja 271, 274 O

nadlewanie. Zobacz zalewkowanie Nawigator plików, polecenie 79 Ołówek, narzędzie
nadruk Nawigator, paleta 65 łączenie ścieżek 400
Zobacz także zalewkowanie Nazwa rejestru (URL), opcja 594 preferencje 401
kreski w przypisach dolnych 716 ND. Zobacz gęstość neutralna rysowanie ścieżek
linie akapitowe 716 negatywy kliszy 723 swobodnych 400
obrysy lub wypełnienia 715 negatywy, drukowanie 723 rysowanie ścieżek
Nieaktualny, ikona 754 zamkniętych 400
opis 712, 714
niebieski prostokąt (wokół strony). obiekt-kontener 468
parametr nadruku czerni 717
Zobacz obszar informacji o obiekty
podgląd efektów 713, 717, 718 pracy łączenie 423
wytyczne 715 Niedostępny, status pliku w Version blokowanie i odblokowywanie 486
nagłówki i stopki w tabeli Cue 128
dodawanie do biblioteki 458
pomijanie rzędów 362 Niefiltrowany, menu 83
niedrukowalne 590, 672
tworzenie 361 nieprzydzielona zawartość na palecie
Przydziały 752 oblewanie tekstem 296
usuwanie 362
niespasowanie. Zobacz powielanie podczas
zaznaczanie 353 przekształcania 487
zalewkowanie, nadruk
nagłówki i stopki. Zobacz numery rozmieszczanie 475
stron Nożyczki, narzędzie 413
notatki ukrywanie 222
nagłówki w wierszu 277
zarządzany przepływ pracy 758 usuwanie 488
nagłówki, równoważenie 329
notatki redaktorskie zagnieżdżanie i grupowanie 465
Najmniejszy rozmiar pliku, opcje
Adobe PDF 585 w zarządzanym przepływie zakotwiczone 286
nakładające się obiekty. Zobacz pracy 758 zaznaczanie 461
układanie Nowa grupa farb mieszanych, obiekty macierzyste. Zobacz obiekty-
naświetlanie polecenie 537 kontenery
a grafika rastrowa 428 Nowa próbka farb mieszanych, obiekty niedrukowalne,
polecenie 537 wyświetlanie 239, 765
Zobacz także rozbarwienia
Nowe okno, polecenie 78 obiekty w odcieniach szarości
obrócone rozmiary strony 672, 674 (powinny być kolorowe).
Nowy folder, polecenie 86
obrysy bardzo cienkie 416 Zobacz Podgląd rozbarwień,
Nowy projekt, polecenie 122 paleta
orientacja strony 672
Nowy przydział, polecenie 742 obiekty w wierszu. Zobacz obiekty
oszczędzanie kliszy, papieru 673,
675 Nowy, polecenia 179, 367 zakotwiczone
położenie strony 681 Numeracja i opcje sekcji, obiekty zagnieżdżone
polecenie 203, 204 grupowanie 465
przekazywanie gotowych
plików 692, 694 opis 485
SKOROWIDZ 799
punkt odniesienia 468 liczbowo 467, 479 Zobacz także tło

zaznaczanie 465, 467 obiekty zgrupowane 469 opis 179, 197
obiekty zakotwiczone powielanie 487 PageMaker, problemy z
dodawanie do tekstu na proporcjonalnie 467 konwersją 62
ścieżce 300, 304 przeciąganie 484 wyświetlanie 65, 179
nad wierszem 286 punkt początkowy 472 zmiana rozmiaru 182
oblewanie tekstem 296 tekstu w komórkach tabeli 361 obszar zadruku 672
opcje własne 289 obracanie obrazków 87 obszar zawartości 76
opcje zakotwiczania nad obramowania obwiednie
wierszem 288 kadrowanie 492
Zobacz także obrysy
opis 286 obiekty zagnieżdżone 465
tworzenie 491
pozycjonowanie 292, 293, 295 punkt początkowy 472
obrazki
pozycjonowanie ręczne 295 zaznaczanie 462
Zobacz także grafika
przesunięcie linii bazowej 316 zmiana koloru 221
importowanie 438
ramka zakotwiczona 287 ochrona plików w Version Cue 127
optymalizacja do Internetu 629
tekst zamieniony na krzywe 287 odłączanie zawartości InCopy 750,
optymalizacja w XML 666, 667
tekst zamieniony na krzywe jako 756
obiekt zakotwiczony 425 osadzanie w plikach SVG 634
odłączanie. Zobacz osadzanie
tworzenie 287 sformatowane, opis 633
odbicie. Zobacz odbijanie
tworzenie z tekstu zamienionego usuwanie tła 493
odbijanie
na krzywe 425 obrazki rastrowe Zobacz grafika
bitmapowa obiektów w pionie i w
w wierszu 286 poziomie 482
wyświetlanie zakotwiczenia 295 Obróć o 180°, polecenie 87
powielanie 487
zmiana rozmiaru 295 Obróć w lewo o 90° 87
przeciąganie 484
zwalnianie 296 Obróć w prawo o 90° 87
punkt początkowy 472
oblewanie konturowe 296 Obrys, paleta 416
tekst na ścieżce 302
oblewanie tekstem obrysy
odblokowywanie obiektów 486
grafika zaimportowana 297 dodawanie do tabel 362, 365
Odblokuj położenie, polecenie 486
ignorowanie w ramce edytowanie 415
oddokowanie palet 42
tekstowej 299 efekty narożne 420
odejmowanie na paletach i w oknach
justowanie tekstu 299 grubość 415, 480 dialogowych 68
na stronach wzorcowych 297 kształty początkowe i odinstalowywanie
odwracanie 298 końcowe 415, 417 oprogramowania 1
opis 296 nadawanie koloru 415, 516, 518 odkładanie zawartości InCopy 752
preferencje 299 nadruk 715, 716 odległość marginesowa
przypisy dolne 267 opcje zgięcia 416 (zalewki) 574, 577
wskazówki 300 opis 395 odległości, obliczanie 188
wyłączanie na warstwach stosowanie do tekstu 319 Odśwież, polecenie 83
ukrytych 299 usuwanie 411 Odśwież, polecenie Version Cue 118
zmiana kształtu 298 uwzględnianie w pomiarach 471 odstęp łamu 183
oblewanie tekstu wokół obiektów wyrównywanie do ścieżek 417 odstęp między akapitami 323
Zobacz oblewanie tekstem wzorki 415, 417 odstęp wewnętrzny 346
obliczanie obszar drukowania. Zobacz obszar Odstęp, opcja w InBooklet 705
na paletach i w oknach zadruku odstępy
dialogowych 68 obszar informacji o pracy Zobacz także rozmieszczanie
odległości 188 definicja 679 dopasowywanie podczas
zmian położenia lub rozmiaru na definiowanie wysokości rzędu w wklejania 228
paletach i w oknach tabeli 349
dialogowych 68 litery i słowa 346, 347
drukowanie 680 margines wewnętrzny ramki
obracanie
kolory linii pomocniczych 179 tekstowej 236
Zobacz także odbijanie
obszar roboczy nad i pod akapitami 323
SKOROWIDZ 800
przed i po tabelach 358 opcje grafiki 726 PageMaker, pasek narzędzi 45

wyróżnianie rozciągniętych lub zalewkowanie obrazków 568 pakiet
zagęszczonych wierszy 348 opisy techniczne 8 dokumentów dla GoLive 628
odstępy między literami 346 oprawa klejona, styl druku 704 dokumentów do Internetu 628,
odstępy między wierszami. Zobacz oprawa zeszytowa, styl druku 704 629
interlinia plików do przekazania 694
oprogramowanie
odstępy między wyrazami 346 Pakiet dla programu GoLive
instalowanie 1
odtwarzanie brakujących co podlega konwersji 631, 632
przydziałów 747 plug-iny 9
pobieranie 10 opis 628
Odwróć ścieżkę, polecenie 418, 422
usuwanie 1 otwieranie w Adobe GoLive 631
Odwróć zaznaczenie, polecenie 84
optyczne wyrównanie otwieranie w przeglądarce 631
odwrotny tekst 319
marginesów 326 podgląd pakietu 630, 631
Odznacz wszystko, polecenie 84, 320,
519 optymalizacja tworzenie 629
odzyskiwanie danych 73 Zobacz także czcionki, tworzenie zawartość 630

podzbioru Pakiet, polecenie 694
Ogólne, preferencje
obrazków do Internetu 629 pakiety GoLive. Zobacz Pakiet dla
Bridge 80
wydajność wyświetlania 448 programu GoLive
okna
orientacja strony palety
uaktywnianie 67
drukowanie 673 Zobacz także nazwy poszczególnych
okna dialogowe (obliczanie palet
wartości) 68 określanie 180
zmiana 216 menu palet 40
Okno Bridge
osadzanie obliczanie wartości na paletach 68
dostosowywanie 78
filmy 617 oddokowywanie 42
główne komponenty 76
grafika 454 opis 40
OLE (Object Linking and
Embedding) 64, 446 pliki tekstowe 240 skróty klawiaturowe 779
oś rozmiaru optycznego tabel w tabelach 352 palety ruchome 44

(czcionek) 311 Ostatnia strona, polecenie 67 Pamiętaj czcionkę z punktorem,
Opcje komórki, polecenia 356, 358, opcja 340
Otwarty, status pliku w Version
361 Cue 128 PANTONE, system kolorów 528
opcje pomocy technicznej 6 otwieranie Papier (na palecie Próbki)
Zobacz także Pomoc, system dokumentów i szablonów 51 opis 522
Opcje przenoszenia, polecenie 326 dokumentów z programu zmiana koloru 182
Opcje ramki tekstowej, PageMaker 61, 62 pasek narzędzi, PageMaker 45
polecenie 236, 299 QuarkXPress, pliki 60 pasery. Zobacz znaczniki drukarskie
Opcje ramki, polecenie programu Otwieranie i zamykanie w programie Paski koloru, opcje w programie
PageMaker 763 Bridge 77 InBooklet 707
Opcje tabeli, polecenie 355, 356, 358, Otwórz z Camera Raw, polecenie 84 paski narzędzi, dokowanie 45
362
Otwórz za pomocą, polecenie 84 paski przewijania, ukrywanie 38
opcje zgięcia 415
Otwórz, polecenie Paski szarości, opcja w InBooklet 707
Open Prepress Interface. Zobacz OPI
biblioteki obiektów 457 paski. Zobacz gradienty
Open Type, czcionki
książki 372 pauzy, wstawianie 243
instalowanie 309
opis 51 PCX, format pliku 568
kapitaliki 310
w programie Bridge 84 PDF, eksportowanie plików
opis 308
Oznacz jako używany, polecenie 154 dokumenty 582
stosowanie atrybutów
hiperłącza 433, 609
specjalnych 309
zestawy stylistyczne 310 P hiperłącza, zakładki i
płytki multimedia 582
OPI (Open Prepress Interface)
automatycznie 683 kompresja 590
a pliki EPS 436, 454, 701
drukowanie płytek 682 obrazki 701
eksportowanie plików 686
ręcznie 683 OPI, informacje 701
opcje drukowania 686
SKOROWIDZ 801
opis 582 Pierwsza strona, polecenie 67 importowanie i eksportowanie 73

osadzanie czcionek 597 pionowo. Zobacz orientacja strony instalowanie i konfigurowanie 72
pliki dźwiękowe i filmowe 615 Pióro, narzędzie plug-iny 9
podstawianie czcionek 597 blokowanie trybu 408 w sklepie Adobe Store 10
przezroczystość 443, 594 rysowanie krzywych 403, 406 plus (+) na ramkach tekstowych.
przyciski 619 rysowanie linii prostych 402 Zobacz tekst zakryty
spady 442 rysowanie segmentów prostych i PNG, format pliku
tekst ALT 604 zakrzywionych 404, 405 gamma, korekta 441
zakładki 613 pisanie maczkiem 68, 450 kanały alfa 437
zawartość oznakowana 601 plakaty (w plikach opcje importowania 437
multimedialnych) 618 opis 437
zawartość ustrukturalizowana 606
pliki przezroczystość 441
zmniejszanie próbkowania 590
dodawanie etykiet 87 w porównaniu z formatem
PDF, możliwości różnych wersji 587
nawigacja 84 GIF 437
PDF, pliki
otwieranie w programie Bridge 84 zalewkowanie 568
bezpieczeństwo 595
rating 87 Połącz z, polecenie 119
druk w wysokiej
rozdzielczości 598, 599 umieszczanie w Version Cue 134 półpauzy, wstawianie 243
format książek wsadowa zmiana nazwy 92 pobieranie
elektronicznych 608 zarządzanie 85 uaktualnienia, plug-iny i wersje
hasła 434, 442 zaznaczanie w programie próbne 10
importowanie 432 Bridge 84 pobieranie zawartości InCopy 748,
znajdowanie 88 749
importowanie kolorów 527, 540
pliki blokady Pobierz, polecenie w programie
na urządzeniach przenośnych 604 PageMaker 759
opis 442 odłączanie zawartości InCopy 750
pochylanie
przekazywanie 599, 600 tworzenie 740, 748
grupy obiektów 469
rozwiązywanie problemów 693 usuwanie 756, 757
liczbowo 467, 483
tworzenie 582 pliki dźwiękowe
opis 482
tworzenie wielowarstwowych 430 dodawanie 615
powielanie 487
umieszczanie stron 433 eksportowanie w plikach PDF 590
przeciąganie 483, 484
uwagi dotyczące zarządzania obsługiwane funkcje 608
punkt początkowy 472, 483
kolorem 550, 556 plakaty 617, 618
ramek i ich zawartości 471
zachowywanie warstw 589 ustawienia 617
znaki 323
zapisywanie z warstwami 589 wymagania 608, 615
Pochylenie, narzędzie 483
zarządzanie kolorem 433 zmiana wymiaru ramek 619
początek. Zobacz punkt początkowy,
PDF, style ustawień eksportowania pliki robocze punkt zerowy
Acrobat 6 z warstwami 583 edytowanie w Version Cue 154 podgląd
opis 583 używanie w Version Cue 126 dokumenty 55
tworzenie 583 pliki tekstowe dopasowania strony przed
PDF/X, zgodność plików łączenie 259 wydrukiem 675
PDF/X-1a, ustawienia 584 biblioteki obiektów 456 rekordów przy łączeniu
PDF/X-3, ustawienia 584 eksportowanie 262, 263 danych 734
uwagi dotyczące zarządzania pliki wzorcowe w środowisku rozbarwienia na ekranie 669, 718
kolorem 556 Version Cue 126 rozkładówki drukarskie,
PDFS, pliki 585 pliki źródła danych InBooklet 707
perspektywa definicja 728 tryb przy łączeniu danych 734
symulowanie 482 opis 729 podgląd kolorów. Zobacz ekranowa
próba kolorów
Photoshop. Zobacz Adobe zaznaczanie 731
Photoshop, obrazki Podgląd nadruku, polecenie 432, 499
PLN, pliki. Zobacz plug-in, moduły
pica 186 rozszerzeń Podgląd rozbarwień, paleta
PICT, format pliku 437, 568 plug-in, moduły rozszerzeń opis 718
SKOROWIDZ 802
skróty klawiaturowe 783 w wersji PDF 8 drukowanie kolorów

Podgląd spłaszczania, paleta 509 pomoc techniczna kompozytowych 684
podniesione kapitaliki 324 bezpłatna i płatna 6 konfigurowanie 677
podstawa (odwrotna strona na stronie Adobe.com 9 sterowniki 677
emulsji) 723 Ponów, polecenie 74 powiązane ramki tekstowe
podwyższenie. Zobacz indeks górny ponowne uruchamianie Version dodawanie 231
podział na strony. Zobacz numery Cue 115 opis 230
stron ponowne wlewanie rozcinanie ramek 233
Podziel komórkę w pionie, a tekst czytelny 602 tworzenie 231
polecenie 360
opis 602 usuwanie 233
Podziel komórkę w poziomie,
polecenie 360 oznakowywanie plików 602 zrywanie wątku 232
Pokaż foldery, polecenie 83 ponowne wykorzystanie zawartości. Powiększ, polecenie 64

Zobacz Ponowne wlewanie powiększanie skali wyświetlania
Pokaż hiperłącza, polecenie 394
Poprzednia strona, polecenie 66 skróty klawiaturowe 777
Pokaż krawędzie ramek,
polecenie 215, 363, 365, 749 porady 7, 8 Powiel, polecenie 85, 486
Pokaż oznakowane ramki, Portable Document Format (PDF). powielanie
polecenie 743 Zobacz PDF, pliki
Zobacz także kopiowanie
Pokaż plik w przeglądarce, porty wejściowe 234
atrybuty tekstu 305
polecenie 151 porty wyjściowe 234
obiekty 486
Pokaż pliki ukryte, polecenie 83 porządek układania
opis 486
Pokaż przydzielone ramki, obiekty zgrupowane 465
powielanie z przesunięciem 487
polecenie 743 strony wzorcowe 207
Pokaż siatkę dokumentu, projekty Version Cue 165
warstwy 222
polecenie 197 tworzenie serii 487
PostScript 3. Zobacz Adobe
Pokaż siatkę linii bazowych, PostScript z jednoczesnym przekształcaniem
polecenie 328 obiektu 487
PostScript Level 2. Zobacz Adobe
Pokaż tylko miniaturkę, polecenie 82 PostScript Powielanie z przesunięciem,
polecenie 487
Pokaż tylko pliki Camera Raw, PostScript Printer Description.
polecenie 83 Zobacz PPD, pliki powielone czcionki 307
Pokaż tylko pliki graficzne, PostScript, pliki Powtórz tabulator, polecenie 336
polecenie 83 Pozycja, narzędzie
eksportowanie stron 686
Pokaż tylko pliki wektorowe, kadrowanie grafiki 414
niezależne od urządzenia, opis 697
polecenie 83
niezależne od urządzenia, opis 414
Pokaż w Bridge, polecenie 85, 113,
tworzenie 697 ustawianie opcji maski 415
129
rodzaje 696 PPD, pliki
Pokaż w Eksploratorze, polecenie 85
tworzenie 696 czcionki 685, 686
Pokaż w Finderze, polecenie 85
tworzenie w systemie Mac OS 699 konfigurowanie 677, 678
Pokaż wątki tekstu, polecenie 231
tworzenie w systemie opis 678
Pokaż wszystkie pliki, polecenie 83
Windows 699 rozmiar papieru 672
Pokaż znaki ukryte, polecenie 393,
394 zależne od urządzenia i uzyskiwanie 678
sterownika 698
Pokaz, polecenie 82 wybieranie w systemie Mac OS 679
zależne od urządzenia, opis 697
pola formularzy wybieranie w systemie
zależne od urządzenia, Windows 678
ochrona 596 tworzenie 698
zalewkowanie 567
pola tekstu. Zobacz ramki tekstowe PostScript. Zobacz Adobe PostScript
preferencje
pola, przy łączeniu danych 732 PostScriptowe drukarki
jednostki i skoki 69
pomiary a zarządzanie kolorem 687
jednostki miary 185
położenie obiektu 470 Zobacz także PPD, pliki
kerning 314
wymiary obiektów 468, 471 czcionki 685, 686
linie pomocnicze i obszar
Pomoc dostępne odcienie szarości 689 roboczy 181, 194
samouczki 7
miarki 185, 188
SKOROWIDZ 803
oblewanie tekstem 299 konwertowanie farby mieszanej na profile monitorów 556, 558
przesuwanie klawiszami procesowe 539 profile urządzeń wejściowych 556,
strzałek 475 konwertowanie grupy farb 559
przezroczystość 499 mieszanych na kolory profile urządzeń wyjściowych 555,
procesowe 539 556, 559
przywracanie wartości
domyślnych 71 nazywanie 525 profile, konflikt 52
rysowanie 401 opis 522 projekty, współużytkowanie za
układ paska narzędzi 47 powielanie 524 pomocą Version Cue
tworzenie farby mieszanej 537 Administration 164
wyświetlanie obrazka 448, 449, 450
tworzenie nowej 523 Promuj do wersji bieżącej,
preferencje wyświetlania, polecenie 148
przezroczystość 499 tworzenie nowej na podstawie
obiektu 524 proporcjonalna, interlinia. Zobacz
Preferencje, polecenie interlinia z linii bazowej
Autokorekta 253 tworzenie próbki gradientu 531
Proporcjonalne, opcje
Jednostki i skoki 69 usuwanie 526 (OpenType) 311
Linie pomocnicze i obszar usuwanie wszystkich Prostokąt, narzędzie 398
roboczy 181, 194 nieużywanych 526
Proximity, słowniki językowe 319
Obsługa plików 56, 74 współużytkowanie w różnych
aplikacjach 548 przechylanie. Zobacz pochylanie
Ogólne 47, 70 przeciąganie i upuszczanie
zapisywanie 526
Pisownia 252 grafika 438, 446
zmiana wyświetlania 525
Słownik 53, 70 kolory, tinty i gradienty 518
próbki, importowanie 746
Siatki 195, 196 kopiowanie tekstu 229
Próbki, paleta
Skład 316, 326 rzędy lub kolumny tabeli 355
edytowanie wartości
Tekst 313 domyślnych 524 tekst 228
Typografia 308, 323 opis 521 tekst do ramki tekstowej 229
Typografia zaawansowana 227, skróty klawiaturowe 784 Przeglądaj, polecenie 77
317, 321
tworzenie grupy farb przeglądanie plików w programie
w programie Bridge 80 mieszanych 537 Bridge 75
Wydajność wyświetlania 68 usuwanie grupy farb przeglądarki WWW, bezpieczne
Wyświetlanie edytora wątków 246 mieszanych 538 kolory Zobacz bezpieczne
prepress wyświetlanie 522 kolory WWW
Zobacz także OPI, zalewkowanie zmiana wyświetlania 525 przekazywanie gotowych plików
Menedżer farb 720 próbniki kolorów Zobacz także przepływy pracy,
pakiety
przekazywanie gotowych opis 517
plików 694, 696 pakiet 692, 694
procenty, używanie na paletach i w
prepress pliki. Zobacz PostScript, oknach dialogowych 68 PDF, pliki 599, 600
pliki; PDF, pliki profile celu wyjściowego 433 zapisywanie w formacie
Print Service Provider Resources, PostScript 694
profile dokumentów. Zobacz profile
strona WWW 505 kolorów Przekreślone zero, opcja
próba rozbarwień 669, 725 (OpenType) 310
profile koloru
próbki przekrzywianie tekstu 323
dla drukarek biurkowych 555
Zobacz także farby, gradienty, tinty przekrzywianie. Zobacz pochylanie
dla obrazków importowanych 548,
bezpieczne kolory WWW 632 549 Przekształć ponownie, polecenia 485
dodawanie do grupy farb instalowanie 559 Przekształć swobodnie,
mieszanych 538 narzędzie 484
komunikaty ostrzegawcze 562
dodawanie kolorów Przekształć, paleta
konwersja na inny profil 561
nienazwanych 524 mapka 472
opis 556
edytowanie 524, 525 obiekty zagnieżdżone 468
osadzanie w dokumentach 559
edytowanie grupy farb opis 467
mieszanych 538 przypisywanie do dokumentów i
usuwanie 559, 560 punkt zerowy 187
edytowanie próbek farb skróty klawiaturowe 772, 784
mieszanych 537 tworzenie profili monitorów 558
zaznaczanie 441 w porównaniu z narzędziami 473
importowanie 527, 528
SKOROWIDZ 804
wyświetlanie pozycji obiektów 470 przestrzeń kolorów sRGB 550, 562 w plikach PDF 443
Przekształć, polecenia 475, 479, 481, Przestrzeń mieszania wskazówki używania 498
483 przezroczystości, polecenie 503, wyłączanie wyświetlania
przekształcanie 512 ekranowego 499
opis 473 Przestrzeń robocza, polecenia 68 zalewkowanie 513
powtarzanie przekształceń 485 przestrzenie koloru zasoby dla programistów 8
Przekształć swobodnie, mieszanie różnych 503 znaki 512
narzędzie 484 przestrzenie robocze Przezroczystość, paleta
punkt początkowy 472 opis 38 Grupa wycinania, opcja 502
ramek i ich zawartości 471 w programie Bridge 79 opis 498
skróty klawiaturowe 772, 784 przestrzenie robocze, kolor 561, 562 przyłączone pliki
tekst 474 przesunięcie linii bazowej 237 uaktualnianie tekstu 240
przekształcanie obiektów domyślny skok 317 uwagi dotyczące zarządzania
podczas powielania 487 indeks górny lub dolny 317 kolorem 548, 549
w grupach 469, 473 opis 316 w środowisku Version Cue 134
Przenieś do kosza, polecenie 85, 86 regulowanie inicjałów 324 Przyciągaj do linii pomocniczych,
przenoszenie stosowanie 316 polecenie 194, 197
Zobacz także przesuwanie przesunięcie pierwszej linii bazowej, Przyciągaj do siatki dokumentu,
klawiszami strzałek, wklejanie opcje 237 polecenie 194, 197
Zobacz także wycinanie przesuwanie klawiszami strzałek Przycisk, narzędzie 620
grafika 490 Zobacz także przenoszenie przyciski
liczbowo 474, 475 obiekty 474 definiowanie stanów 622
obiektów między stronami 474 określanie wielkości edytowanie i usuwanie stanów 623
obiektów na warstwy 220 przesunięcia 475 efekty rollover 622, 623
opis 474 skróty klawiaturowe 771 eksportowanie w plikach PDF 590
przeciąganie 474, 484 przezroczystość hiperłącza 626
przeciąganie i upuszczanie a drukowanie i eksportowanie 511 konwertowanie na ramki i z
tekstu 229 Zobacz także spłaszczanie, ścieżki ramek 620
punkt początkowy 472 odcinania opis 619
ramki 490 grupy wycinania 502 tworzenie 620
skróty klawiaturowe 771 jakość wyświetlania 450 ustawianie kolejności
kolory dodatkowe 513 wybierania 621
zawartości między
przydziałami 744 kolory dodatkowe a tryby wprowadzanie
mieszania 511 interaktywności 624
przepływy pracy
mieszanie kolorów 500 wygląd 622
Adobe InDesign i Adobe
InCopy 739 nadruk 511 zachowania (wyzwalacze) 624, 626
druk komercyjny 696, 710 najlepsze procedury przydziały
InDesign i GoLive 628 postępowania 511 brakujące 747
kolor kompozytowy 568 opis 497 dodawanie zawartości do 741, 743,
pliki SVG 634 744
kompozytowy w wysokiej
rozdzielczości 598 preferencje wyświetlania 499 opcje tworzenia 743
publikacje w Internecie 628 przepływ pracy OPI 512 opis 742
przesłanianie przestrzeń mieszania 512 organizowanie według
folderów 749
pliki blokady 756 spłaszczanie do druku 690
otwieranie 748
strony wzorcowe 212 stosowanie do obiektu 498
przenoszenie zawartości
style obiektowe 282 tymczasowe wyłączanie pomiędzy 744
stylów akapitowych lub wyświetlania 500
przydzielone ramki,
znakowych 274 używanie obiektów pokazywanie 743
zasad zarządzania kolorem 52 zgrupowanych 498
tworzenie 742, 743
Przeskładaj wszystkie wątki po w obrazkach Adobe
Photoshop 431 uaktualnianie 743, 744, 747, 751,
modyfikacji, opcja 258 755
SKOROWIDZ 805
usuwanie 752 Zobacz także listy wypunktowane kolor 221, 516

usuwanie zawartości 751 wstawianie glifów 243 obiekt zakotwiczony 287
zapisywanie 751 punkty (jednostki miary) 186 opis 214
zmiana położenia 747 punkty amerykańskie 186 pokazywanie i ukrywanie 215
Przydziały, paleta punkty gładkie, konwertowanie na przenoszenie 490
opis 750 narożne 408 skalowanie z dopasowaniem
przenoszenie zawartości na punkty końcowe układu 217
palecie 744 łączenie 407 skróty klawiaturowe 773
zawartość nieprzydzielona 752 opcje zgięcia 416 tworzenie 398
przydziały, zmiana położenia 747 opis 396 używanie jako wypełniaczy 54
Przydziel profil, polecenie 559, 560 punkty kontrolne wklejanie obiektów do 488
przydzieleni użytkownicy 743 dodawanie 407 wyrównywanie obiektów 489
przydzielone ramki, wyróżnianie 742 dodawanie do ścieżki 402 zagnieżdżanie 465
przypisy dolne edytowanie 411 zaznaczanie 461, 462
importowanie z Worda 260 linie kierunkowe 397 ramki tekstowe
oblewanie tekstem 267 opis 396 łamanie 239
opcje numeracji 264 tworzenie 402 Zobacz także ramki, powiązane
w tabelach 350 usuwanie 407 ramki tekstowe
tworzenie 263 zaznaczanie 399, 411, 463, 464 dopasowywanie do tekstu 230
układ 264, 265 punkty na ścieżce ikony 749
usuwanie 266 rodzaje 397 kształty złożone 423
wskazówki używania 267 zaznaczanie 463 margines wewnętrzny 236
przypisywanie stylów Worda do punkty narożne Master 180
stylów InDesign 269 efekty narożne 420 na stronach wzorcowych 226
przyrost punktu, kompensacja 577 konwertowanie na gładkie 408 nadawanie obrysów 415
Przywróć do ostatniej wersji, opcje zgięcia 417 oblewanie wokół obiektów 296
polecenie 148 przenoszenie 225
purpurowe linie. Zobacz łamy
Przywróć, polecenie siatki linii bazowych 237
puste przydziały
dla dokumentów InDesign 74 skalowanie tekstu podczas zmiany
opis 742
Przywróć, polecenie w Version rozmiaru 225
Cue 142 tworzenie 742
tworzenie 224
PS, pliki. Zobacz PostScript, pliki usuwanie 233
PSD, pliki. Zobacz Adobe Photoshop, Q
właściwości, ustawianie 235, 236
obrazki Q, pomiar 186
wiązanie w wątki 230
PSET, pliki. Zobacz plug-in, moduły QuarkXPress
rozszerzeń wlewanie tekstu 234
konwertowanie dokumentów 51,
publikacje. Zobacz dokumenty 60 zaznaczanie 225
publikowanie QuickTime, filmy 615 zaznaczanie zasłoniętych 239
online. Zobacz WWW preferowany odtwarzacz 609 zmiana rozmiaru 225
projektów Version Cue za pomocą ramki zastępcze, w przydziałach 743

GoLive 162 R raport o tekście zakrytym dla
punkt centralny 397 szablonów 737
Ramka eliptyczna, narzędzie 398
punkt początkowy rastrowanie. Zobacz rastry
Ramka prostokątna, narzędzie 398
obracanie 479 rastry dodatkowe 577
Ramka wielokątna, narzędzie 398
opis 472 rastry, definiowanie 722
ramki
skalowanie 481 rating plików w programie Bridge 87
Zobacz także ścieżki
punkt zerowy Redefiniuj styl, polecenie 270
dodawanie ramek 415, 491
blokowanie i odblokowywanie 185 rekordy, w złączaniu danych 728
dodawanie tła 491
pomiar obiektów 470 Resetuj do domyślnej przestrzeni
dzielenie 413 roboczej, polecenie 79
zmiana położenia 185, 187, 683 efekty narożne 420 Resources and Extras, dysk CD 8
punktory
SKOROWIDZ 806
RIP (procesor obrazu rastrowego) dodawanie i usuwanie stron 200, INCD 746
obecność lub brak 725 202 INCX 741, 745
opis 710 dopasowywanie do okna 65 INDB 367
rozbarwienia w procesorze eksportowanie 633, 634 INDD 51, 748
RIP 710, 725 kopiowanie 202 INDK 768
różowe wyróżnienie 311 opis 197 INDL 51
ródło CMS, polecenie programu powielanie 200 INDT 51, 54
PageMaker 764 rozpoczynanie dokumentu od 199 PDF, style ustawień
rollover, przyciski 622 tworzenie 180 (.joboptions) 585
Rozłącz komórki, polecenie 360 w przydziałach 744 pliki źródła danych 729
Rozłącz, polecenie 139 wyświetlanie 198 RPLN
rozbarwienia wyspa 199, 202 spłaszczanie przezroczystości, style
dostosowywanie gęstości farb 579 z więcej niż dwiema stronami 199 ustawień (.flst) 506
druk na plik PostScript 726 zaznaczanie 198 rozwiązywanie problemów
grafika 427 zmiana układu 200, 202 brakujące czcionki 693
lista kontrolna przekazywania do rozkładówki czytelnicze. Zobacz dzielenie wyrazów i justowanie 344
produkcji 725 rozkładówki. farby do rozbarwiania 694
opis 710 rozkładówki drukarskie gradienty z pasmami 689
podgląd 712, 718 opis 702 kolory i farby 694
podgląd pokrycia farbą 719 podgląd 707 przyłączone pliki 693
podgląd wyciągów barwnych 718 Rozkładówki, opcja w InBooklet 706 RPLN, pliki. Zobacz plug-in, moduły
PostScript 2 599 rozmiar czcionki rozszerzeń
PostScript 3 599 zmiana w panelu Metadane 94 RSS 9, 89
próba 712, 725 rozmiar papieru RTF, pliki
przekazywanie do określanie 672 Zobacz także Microsoft Word
usługodawcy 725, 726 opcje importowania 260
sprawdzanie dopasowania
przygotowywanie 712 strony 675 rusztowanie, dodawanie do
rozbarwienia w procesorze w przeciwieństwie do rozmiaru przydziałów 743
RIP 710 strony 672 rysowanie
sprawdzanie 724 Rozmiar podglądu czcionki, Zobacz także narzędzia
sterowanie przyrostem punktu 577 opcja 308 Wygładzanie, Pióro, Ołówek,
rozbarwienia w procesorze RIP rozmiar strony Gumka
Zobacz także rozbarwienia niestandardowy 183 od środka 399
drukowanie lub zapisywanie 726 w przeciwieństwie do rozmiarów ścieżki 402
niezbędny sprzęt i papieru 672 samouczki 23
oprogramowanie 725 zaznaczanie 180 Rzeczywista wielkość, polecenie 65
opis 710 zmiana 216 rzędy w tabeli
Rozbarwienia, opcja Rozmiar, polecenie 308 nagłówki i stopki 361
(zalewkowanie) 570 Rozmieść kolumny równomiernie, opis 349
Rozbudowana zawartość PDF, opcje polecenie 358 rozmieszczanie 358
Adobe PDF 585 Rozmieść rzędy równomiernie , stała wysokość rzędu 357
rozdzielczość polecenie 358
usuwanie 355
a pliki PDF 433 rozmieszczanie
wstawianie 354, 355
Zobacz także rastry obiekty 475
wysokość 349
opis 428 rzędy lub kolumny tabeli 358
zaznaczanie 353
rozgrupowywanie tekstu pionowo 329, 330
zmiana rozmiaru 357
obiekty 485 rozszerzenia nazw plików
Rozgrupuj, polecenie 486 APLN 71
S
rozkładówki FLST
słowa kluczowe, nadawanie plikom w
blokowanie i odblokowywanie 199 IDLK 740 programie Bridge 98
INCA 741, 742
SKOROWIDZ 807
słownik interpretacji kolorów Zobacz także siatki linii bazowych, usuwanie nieużywanych
(CRD) 687 siatki dokumentu tematów 391
słowniki drukowanie 672 wskazówki dotyczące
dodawanie słów 256 opis 195 tworzenia 380
eksportowanie list słów 257 pokazywanie i ukrywanie 197 wyświetlanie wszystkich
tematów 390
w grupach roboczych 258 przyciąganie obiektów 194
skorowidzu pozycje
importowanie list słów 257 skład akapitu
automatycznie 387
lista wyjątków 255 opis 343
dodawanie 384
ponowne połączenie 255 Układacz akapitowy Adobe 343
edytowanie 392
preferencje 257 skład, akapit. Zobacz skład akapitu
edytowanie tematów 392
tworzenie 255 skalowanie
nazwy własne 386
używane przez program atrybutów tekstu 323
InDesign 319 rozwijanie lub zwijanie 382
automatycznie 684
używanie starszych wersji 254 skróty klawiaturowe 779
dostosowywanie atrybutów
usuwanie 255 tekstu 322, 323 tworzenie 386
usuwanie słów 256 glifów 346, 347 tworzenie nowych z
istniejących 386
zasady dzielenia wyrazów 254, 256 liczbowo 467, 481
usuwanie 393
zasady pisowni 254 obiektów jako grupy 469
wielkie litery 390
zmiana domyślnego 258 obiektów z dopasowywaniem
układu 217 wyświetlanie znaczników 394
słowniki językowe 319, 320
opis 479 z odsyłaczami 391
samouczki 7, 8
powielanie 487 z zakresami stron 385, 390
Scalable Vector Graphics. Zobacz
SVG, pliki poziomo 322 zaznaczanie 392
Scitex Continuous Tone. Zobacz proporcjonalnie 467, 480, 481, 489 zaznaczanie znaczników 394
SCT, pliki punkt początkowy 472 znaczniki 392
SCT, pliki 438 ramek i ich zawartości 471, 489 znajdowanie na palecie
SDK, dokumentacja 9 Skorowidz 393
ręcznie 683
segmenty ścieżki 396 skróty klawiaturowe
rozkładówek podczas druku 670
sekcje do edytowania ścieżek i ramek 773
tekst 321, 322, 480
Zobacz także numery stron do nawigacji 776
tekstu podczas zmiany rozmiaru
numeracja 204 ramki tekstowej 225 do nawigacji w kodzie XML 778
tworzenie 204 Skalowanie, narzędzie 480 do obsługi konfliktu wersji Mac
OS 784
usuwanie 204 Skaluj atrybuty tekstu, polecenie 323
do obsługi palet 779
SEP, pliki. Zobacz PostScript, pliki Skorowidz, paleta 381, 382
do obsługi palety Sterowanie 780
serwer. Zobacz Adobe Version Cue skorowidze
do obsługi tabel 773
siatka dokumentu Zobacz także numery stron,
skorowidzu pozycje do obsługi tekstu 774
Zobacz także siatki
dodawanie odsyłaczy 391 do przekształcania obiektów 772
opis 195
formatowanie 388 do tworzenia skorowidzu 779
siatka linii bazowych
generowanie 387 do wybierania narzędzi
Zobacz także siatki InDesign 770
opis 195 opcje generowania 388
do wyświetlania dokumentów 777
w akapitach wyrównanych w opcje zakresów stron 390
do zaznaczania i przenoszenia 771
pionie 330 opis 380
do znajdowania i zastępowania
w ramkach tekstowych 237 PageMaker, problemy z tekstu 774
wyświetlanie 328 konwersją 63
dostosowywanie 768, 769
wyrównywanie tekstu do 195, 328, planowanie 380
InDesign a PageMaker,
329 podgląd 382 odpowiedniki poleceń 759
wyrównywanie tekstu w tabeli 359 tematy, dodawanie i usuwanie 382, skojarzenie ze stylami lub
wyrównywanie tylko pierwszego 383 skryptami 768
wiersza 329 tworzenie 381, 382
siatki tworzenie listy tematów 383
SKOROWIDZ 808
skróty PageMakera w programie InBooklet 707 status, menu 38

InDesign 768 kolory linii wyznaczających Sterowanie, paleta
Skróty klawiaturowe, polecenie 769 obszar 179 formatowanie tekstu 305
skrypty opis 679 opis 39
opis 40 przesłanianie za pomocą położenie obiektu 470
podręcznik tworzenia skryptów 40 oprogramowania prepress 680
punkt zerowy 187
podręczniki 8 przy eksportowaniu EPS 699
skróty klawiaturowe 768 rozmiar strony 672
sterowniki drukarek 677
zasoby 8 ustawienia 681
Stock Photos, konta
skrypty, podręcznik znaczniki drukarskie 679
rejestracja 108
Adobe Bridge 91 znaczniki w InBooklet 705
tworzenie 108
dla programistów 9 Specifications for Web Offset
Publications. Zobacz SWOP, zalety 108
Sortuj strony, polecenie programu standardy zmiana informacji 108, 109
PageMaker 761
spis treści Stock Photos. Zobacz Adobe Stock
Sortuj, polecenie 83 Photos
Zobacz także numery stron
spłaszczanie stopki. Zobacz nagłówki i stopki
dołączanie warstw ukrytych 377
ignorowanie stylów ustawień 507 Story, znacznik strukturalny
edytowanie 380
najlepsze procedury (PDF) 605
postępowania 511 formatowanie 375, 376
strony
opis 505 generowanie 378
Zobacz także strony wzorcowe,
plików Adobe PDF 513 importowanie ustawień 377 numery stron, rozkładówki
poszczególnych rozkładówek 507 opis 373 dodawanie 200
przezroczystości w plikach PageMaker, problemy z dopasowywanie do okna 65
PDF 594 konwersją 63
eksportowanie 633, 634
tworzenie własnych stylów sortowanie alfabetycznie 376, 377
kopiowanie 202
ustawień 506 style 375, 377
powielanie 200
ustawienia 506, 508 tworzenie stylów 375
przechodzenie do konkretnej 67
spłaszczanie przezroczystości tworzenie w książkach 374
przerzucanie 66
odświeżanie podglądu 510 uaktualnianie 379
przewijanie 66
style ustawień 506 wskazówki dotyczące
tworzenia 374 skróty klawiaturowe 777, 782
ustawienia 508
znaki wiodące tabulatora 378 wyświetlanie 198
własne style ustawień 507
spisy. Zobacz spis treści zaznaczanie 198
wyróżnianie, opcje 509
Sprawdź pisownię, polecenie 251, 252 zmiana układu 200, 202
spacja 346
sprawdzanie błędów. Zobacz strony razem. Zobacz rozkładówki
spacja cienka, wstawianie 243
sprawdzanie pisowni strony wzorcowe
spacje
sprawdzanie pisowni łączenie danych 733, 736
justująca 348
Autokorekta 253 a warstwy 207, 218
nierozdzielające 346
dodawanie słów do słowników 256 Zobacz także źródło stylów
wstawianie 243
dokumenty 252 dodawanie tekstu 226
spacje cyfrowe, wstawianie 243
dynamiczne sprawdzanie edytowanie 211
spacje firetowe, wstawianie 243 pisowni 253 kopiowanie 209, 211
spacje justujące, wstawianie 243, 348 opis 251 odłączanie 212
spacje nierozdzielające 243, 346 preferencje 252 opis 207
spacje półfiretowe, wstawianie 243 słowniki 53, 254 PageMaker, problemy z
spacje twarde 346 Stała szerokość łamu, opcja 236 konwersją 62
spacje włosowe, wstawianie 243 standardowy tryb ekranowy 38 ponowne nadawanie 213
Spad wewnętrzny, opcja w programie status skróty klawiaturowe 782
InBooklet 705
plików w projekcie Version Cue 55 tworzenie 209
spady
status pliku usuwanie 212
drukowanie 680
w środowisku Version Cue 128 wyświetlanie 198
SKOROWIDZ 809
Strony, paleta przypisywanie skrótów spłaszczanie przezroczystości 506,

opis 197 klawiaturowych 768 594
skróty klawiaturowe 782 spis treści 375 zalewkowanie 571
wyświetlanie numeracji 206 stosowanie 272, 273 style zagnieżdżone
struktura w zawartości PDF, tworzenie 268 inicjały 276
wprowadzanie 603 usuwanie 271 stosowanie do tekstu 277
Struktura, panel Zastosuj szybko 273 tworzenie 277
dodawanie elementów 660 zmiana definicji 270 użyte w punktorach i
ikony 658 znajdowanie i zastępowanie 276 numeracji 339
opis 637, 657, 658 znaki wiodące tabulatora 378 ustawienia 278
pokazywanie i ukrywanie zrywanie powiązania z tekstem 275 usuwanie formatowania 278
atrybutów 661 Style akapitowe, paleta style zalewek. Zobacz zalewki,
Sugestie, panel 665 ustawienia
opis 268
używanie 658 style znakowe
zmiana kolejności elementów 659 Zobacz także style akapitowe
style linii. Zobaczobrysy
Struktura, polecenia edytowanie 270
style obiektowe
Pokaż ramki oznakowane 651, 656 importowanie z Adobe
czyszczenie atrybutów 282 InCopy 746
Pokaż strukturę 658 czyszczenie przesłonięć 282 importowanie z innego
Pokaż symbole znaczników 394 edytowanie 283 dokumentu 269
strzałki 415, 417 importowanie 284 inicjały 276
style importowanie z innego konwertowanie na arkusze
Zobacz także style ustawień, style dokumentu 284 CSS 629, 631
znakowe, style akapitowe, style modyfikowanie 283 konwertowanie punktorów i
obiektowe numeracji na tekst 272
omówienie 280
opis 71 mapowanie do znaczników
opieranie na innych stylach 280
PageMaker, problemy z XML 642, 653
konwersją 63 opis 279
mapowanie importowanych
spis treści 375 powielanie 283
stylów Worda 269
style akapitowe przesłanianie formatowania 282 opieranie na innych stylach 271
Zobacz także style znakowe stosowanie 281
opis 268
czyszczenie przesłonięć 275 tworzenie 280, 487
przesłanianie formatowania 274
edytowanie 270 usuwanie 283 przypisywanie skrótów
importowanie z Adobe Zastosuj szybko 273 klawiaturowych 768
InCopy 746 zmiana definicji 284 stosowanie 272
importowanie z innych zmiana nazwy 283 tworzenie 268
dokumentów 269 zrywanie połączenia z usuwanie 271
konwertowanie na arkusze obiektem 284
zagnieżdżać 277
CSS 629, 631 zrywanie powiązania 284 Zastosuj szybko 273
konwertowanie punktorów i Style obiektowe, paleta 280
numeracji na tekst 272 zmiana definicji 270
style obrysów
listy wypunktowane i znajdowanie i zastępowanie 276
numerowane 342 opis 415 zrywanie powiązania z tekstem 275
stosowanie 420
mapowanie do znaczników Style znakowe, paleta
XML 642, 653 tworzenie 418
opis 268
mapowanie importowanych wczytywanie 419 skróty klawiaturowe 781
stylów Worda 269 zapisywanie 419
Subscribe (Mac OS). Zobacz
nadawanie wielu akapitom 274 Style spisu treści, polecenie 377 umieszczanie, przyłączanie
opieranie na innych stylach 271 style ustawień SVG, pliki
opis 268 dokument 184 CSS 634
przesłanianie formatowania 274 drukarki 691 osadzanie obrazków 634
przesłanianie formatowania opis 71 przezroczystość 634
podczas nadawania 275
PDF, eksportowanie 583
SKOROWIDZ 810
tworzenie podzbioru czcionek 633 konwertowanie znaków tabele

zmniejszanie rozmiaru pliku 634 tekstowych 424 Zobacz także komórki, kolumny,
zwiększanie jakości kopiowanie 413 rzędy
wyświetlania 634 kopiowanie segmentu 413 czerwone punkty 360
SVGZ, format. Zobacz SVG, pliki opis 214, 395, 396 dodawanie grafiki 350
SWF, pliki otwarte a zamknięte 395 dodawanie tekstu 350
filmy 608, 615 przenoszenie 412 dzielenie między ramkami 358
SWOP, standardy 579 przezroczystość 421 importowanie 260, 261
symbol paragrafu, wstawianie 243 rysowanie 400, 402 PageMaker, problemy z
symbole segmenty proste 396, 404 konwersją 63
Zobacz także znaki specjalne segmenty zakrzywione 396, 397, przenoszenie 356
samouczki 23 404 skróty klawiaturowe 773
wstawianie 243 skróty klawiaturowe 773 wstawianie tabulatorów 336
symbole sekcji, wstawianie 243 używanie jako ramek 396 wyrównywanie w ramce 351
symbole znaków handlowych, usuwanie 411 tabele, edytowanie
wstawianie 243 wygładzanie 410 Zobacz także komórki, kolumny,
symbole. Zobacz znaki specjalne zamknięta 402, 404 rzędy
Symuluj nadruk, opcja 717 zaznaczanie 461, 463 formatowanie 356
synchronizacja ścieżki odcinania konwertowanie na tekst 351
pliki, w Bridge 155 importowanie 440 odstępy przed i po 358
plików w środowisku Version konwertowanie na ramki 492 przemienne obrysy i
Cue 156 wypełnienia 365
oblewanie tekstem 297
ustawienia kolorów 543, 545 przenoszenie między
odwracanie 495 komórkami 352
Synchronizuj, polecenie Version opis 492
Cue 155 wstawianie tabulatorów 359
tworzenie automatyczne 494 wycinanie i wklejanie 356
systemy pasowania koloru
ścieżki osadzone. Zobacz ścieżki wyrównywanie tekstu 359
Zobacz także nazwy systemów odcinania
pasowania kolorów zaznaczanie 353, 354
ścieżki swobodne. Zobacz Ołówek,
wczytywanie próbek 528 narzędzie zmiana rozmiaru 358
szablony ścieżki złożone tabele, importowanie
geometria układu 739 Zobacz także tekst zamieniony na z innych aplikacji 351
opis 54 krzywe z programu Microsoft Excel 261
otwieranie i zamykanie 51 edytowanie 421, 422 z programu Microsoft Word 260
szare paski (zamiast tekstu). Zobacz gradienty 421 tabele, tworzenie
pisanie maczkiem opis 395, 421 Zobacz także komórki, kolumny,
Szczegóły, polecenie 82 problemy z drukiem 421 rzędy
szkolenia 7, 8, 9 przezroczystość 421 dodawanie nagłówków i
szkolenia internetowe 9 stopek 361
tworzenie 422
szukanie i zamienianie. Zobacz konwertowanie z tekstu 351
usuwanie otworów 422
znajdowanie i zastępowanie opcje obrysu i wypełnienia 362,
wypełnienie i obrys, atrybuty 422 363, 365
szukanie plików i folderów 88
zaznaczanie podścieżek 411 opis 349
Ścieżka odcinania, polecenie 493,
494, 495 zwalnianie 421, 422 osadzanie w innych tabelach 352
ścieżki środkowanie. Zobacz wyrównywanie tabulator wcięcia z prawej 337, 338
łączenie 400, 407, 422 światło 313, 314, 316 Tabulator, zastosowanie do
Zobacz także ścieżki odcinania, wybierania przycisków 621
ścieżki złożone, obrysy T tabulatory
automatyczna zmiana kształtu 400 tło Zobacz także wcięcia
dzielenie 413 usuwanie z obrazków Adobe dziesiętne 337
edytowanie 407, 409, 411, 412 Photoshop 493 opis 334
kierunek 395 zmiana w programie InDesign 179 powtarzanie 336
SKOROWIDZ 811
przenoszenie 336 tekst dookoła. Zobacz oblewanie tryb autonomiczny 751, 753
ustawienia 335 tekstem tryb kompaktowy 78
usuwanie 336 tekst na ścieżce Tryb kompaktowy, przycisk 78
wcięcie z prawej 337, 338 dodawanie obiektów 304 tryb pełnoekranowy 38
wstawianie w tabelach 336, 359 edytowanie znaków 301 Tryb pełny, przycisk 78
wyrównywanie miarki do efekty 303 tryby mieszania
ramki 335 odbijanie 302 a grupy 501
tabulatory dziesiętne opis 300 izolowanie 501
w tabelach 359 przesuwanie tekstu 302 opis 500
w tekście 337 tworzenie 301 trzykrotne kliknięcie tekstu 238
tabulatory ze znakami usuwanie tekstu 301 Tutaj zakończ zagnieżdżony styl,
wiodącymi 337 zagęszczanie odstępów między polecenie 278
Tabulatory, paleta znakami 304 tworzenie podzbioru. Zobacz
opis 334 zmiana pozycji początkowej lub podzbiór czcionek
skróty klawiaturowe 782 końcowej 302 tylko do odczytu 740
ustawianie tabulatorów 334 tekst niesformatowany, wklejanie 228 typograficzne cudzysłowy. Zobacz
ustawianie wcięć 332 tekst oznakowany cudzysłowy 243
wyświetlanie 334 odwołania w PDF 262
wyrównywanie miarki 335 opcje importowania 262 U
Taśma filmowa, polecenie 82 tekst podkreślony 317 ułamki, wstawianie 310
tekst tekst przekreślony 317 Zobacz także znaki specjalne
Zobacz także znaki tekst zakryty 230 Ułóż, polecenia (w menu
tekst zamieniony na krzywe Obiekt) 465, 512
eksportowanie 262, 263
Zobacz także ścieżki złożone Ułóż, polecenie (w menu Okno) 67
formatowanie 305
jako ramki 425 ułożenie. Zobacz orientacja strony
importowanie 259
opis 424 Użyj okna Adobe, polecenie 113
konwertowanie na krzywe 512
tworzenie 425 Użyj standardowych wartości Lab dla
na ścieżce 300 dodatkowych, opcja 721
nadawanie koloru 319 używanie w kształtach
złożonych 423, 425 użytkownicy
obracanie w komórkach tabeli 361 poziomy uprawnień w Version
wypełnienie i obrys, atrybuty 424
PageMaker, problemy z Cue 171
konwersją 63 zachowywanie otworów 421
przydzielanie do projektów
pisanie maczkiem 450 zakotwiczanie 287 Version Cue 162, 163, 164
przekształcanie 474 Tekst, narzędzie 462 Używany przez , status pliku w
skalowanie 480 tematy. Zobacz skorowidze, pozycje Version Cue 128
skorowidzu Używany przez, alarmy w Version
skróty klawiaturowe 774, 776
TIFF, pliki Cue 130
tabele 349
kiedy używać 427 Używany przeze mnie, status pliku w
wlewanie w ramki 234 Version Cue 128
ścieżki odcinania 493
wpisywanie w dokumentach 227
opcje importowania 440 uaktualnianie
wyrównywanie do siatek 195
opis 435 pól danych przy złączaniu 736
wyrównywanie w pionie 329, 330 przyłączonych plików
tinta odstępu, w tabelach 365
z prostokątem wokół 609 tekstowych 240
tinty
z różowym lub zielonym przydziały 743, 747, 751, 755
wyróżnieniem 227 opis 529
skorowidze 387
zakryte 230 tworzenie 530
spis treści 379
zalewkowanie 569 uaktualnianie koloru
bazowego 530 układ 755
zastępcze elementy 215 zawartość InCopy 754, 757
Total Training 7
zaznaczanie 238
TOYO Color Finder 1050 529 uaktualnienia 10
znajdowanie i zastępowanie 247
Trumatch, system koloru 529 Uaktualnij pola danych,
tekst ALT polecenie 736
Trwały, polecenie 98
w plikach PDF 604 Uaktualnij spis treści, polecenie 379
SKOROWIDZ 812
Uaktualnij wszystkie przydziały, opis 438 Usunięty, status pliku w Version

polecenie 747 plików tekstowych 229 Cue 128
Uaktualnij zaznaczone przydziały, tekstu w tabelach 350 usuwanie
polecenie 747 inicjały 324
w środowisku Version Cue 134
uaktywnianie i wybieranie stron 198 nieodwracalne plików z projektów
w porównaniu z innymi metodami
uchwyty krzywych. Zobacz linie importowania 438 Version Cue 143
kierunkowe obiekty 488
w programie Bridge 85
uchwyty zaznaczenia, zmiana pliki z projektów Version Cue 141,
koloru 221 umieszczanie. Zobacz importowanie
143
Udostępniaj projekt, polecenie 125 Unicode, wartości punktorów 340
próbki 526
udostępnianie plików w środowisku uniemożliwianie zmiany. Zobacz
blokowanie projektów w Version Cue 140
Adobe Version Cue 55
urywki ramki tekstowe 233
udostępnianie projektów
dodawanie 447 style 271
Adobe Creative Suite 124, 125
tworzenie 447 tekst na ścieżce 301
używanie narzędzia Version Cue
Administration 164 urządzenia przenośne, warstwy 223
Układ dokumentu, paleta. Zobacz przygotowywanie wersji za pomocą narzędzia

Strony, paleta dokumentów 602 Version Cue
Ustawienia dokumentu, Administration 167
układ strony
polecenie 70, 179, 182, 673 usuwanie kopii roboczych w Adobe
Zobacz także strony wzorcowe Version Cue 138
ustawienia dokumentu, style 184
automatyczne dopasowywanie 216 usuwanie oprogramowania 1
Ustawienia drukowania,
marginesy i łamy 182 polecenie 691 usuwanie osadzenia. Zobacz
ramki 214 ustawienia kolorów przyłączanie
rozmiar i orientacja strony 182 Zobacz też zarządzanie kolorem Usuwanie punktów kontrolnych,
uaktualnianie 755 narzędzie 407
cele renderingu 564, 565
zachowywanie w GoLive 632 Utwórz wariant podstawowy,
dla GoLive 546 polecenie Version Cue 151
zapisywanie ustawień w stylu 184 dla programów Illustrator, Utwórz wariant, polecenie Version
układ, uaktualnianie 755 InDesign i Photoshop 546 Cue 152
układacz Adobe, akapitowy lub dostosowywanie 561
jednowierszowy. Zobacz skład gotowe ustawienia 561
akapitu V
konwersje kolorów 564 Version Cue
Układacz akapitowy 327, 343
przestrzenie robocze 561, 562 dostęp do poleceń na pasku
Układacz akapitowy Adobe 344
synchronizacja z innymi stanu 38
Układacz jednowierszowy 343 aplikacjami 545
Układacz jednowierszowy Adobe 344 zasad zarządzania kolorem 562,
W
Ukryj hiperłącza, polecenie 394 563
Wątek, paleta 326, 327
Ukryj krawędzie ramek, Ustawienia próby, polecenie 552
polecenie 215 wątki
Ustawienia spłaszczania
Ukryj miarki, polecenie 184 przezroczystości, polecenie 506 "ciąg dalszy na stronie...": linie
przeskoku 206
Ukryj siatkę dokumentu, Ustawienia zalewkowania, paleta 571
polecenie 197 Zobacz także InCopy, zawartość
Usuń atrybut, polecenie (XML) 661
Ukryj znaki ukryte, polecenie 394 eksportowanie 262, 263
Usuń przestrzeń roboczą,
ukrywanie polecenie 79 warianty
hiperłącza 394 Usuń przydział, polecenie 752 grupy, Version Cue 152
obiektów razem z warstwami 222 Usuń strony, polecenie programu przenoszenie do innej grupy
PageMaker 761 wariantów 153
PageMaker, pasek narzędzi 45
Usuń trwale, polecenie 143 tworzenie podstawowego 151
Umieść, polecenie
Usuń z przydziału, polecenie 751 tworzenie w Bridge 153
Zobacz także importowanie
Usuń z ulubionych, polecenie 86 usuwanie 152
grafika 438
Usuń, polecenia (w menu w środowisku Version Cue 149
grafika w tabelach 350
Tabela) 355 wyświetlanie w Bridge 150
opcje importowania 439, 441, 444
Usuń, polecenie Version Cue 140 wyświetlanie w Version Cue 151
SKOROWIDZ 813
zapisywanie w Version Cue 150 WebDAV, serwery Wklej bez formatowania,

Warianty kontekstowe, opcja łączenie z projektami Cue 119 polecenie 228
(OpenType) 310 eksportowanie projektów Version Wklej do, polecenie 425, 488, 622
Warianty nagłówkowe, opcja Cue 166 Wklej wiele, polecenie programu
(OpenType) 310 publikowanie projektów Version PageMaker 761
warstwy Cue 163, 164 Wklej, polecenie
a strony wzorcowe 218 Wersaliki, polecenie 320 obiekty 446, 474, 488
biblioteki obiektów 457 wersje tekst 350
blokowanie 219, 223 promowanie w Version Cue 148 w programie Bridge 85
dodawanie obiektów 220 używanie w Version Cue 144 wklejanie
dostosowywanie PSD lub PDF 443, usuwanie w środowisku Version automatyczne dopasowywanie
444, 445 Cue 148 odstępów 228
eksportowanie 745 usuwanie za pomocą narzędzia między stronami 474
linie pomocnicze miarki 189, 192 Version Cue obiektów na warstwy 221
Administration 167
opis 218 tekstu w tabeli 350
w środowisku Version Cue 126
PageMaker, problemy z tekstu z formatowaniem lub
konwersją 62 wyświetlanie i porównywanie w bez 228
Version Cue 145
pokazywanie i ukrywanie 222 w ramki 488
wyświetlanie wszystkich w
powielanie 221 programie Bridge 147 wlewanie tekstu
tworzenie 218 zapisywanie w Version Cue 144 automatycznie 234, 235
usuwanie 223 Wersje i warianty, polecenie 82 od początku strony lub łamu 239
złączanie lub spłaszczanie 223 wersje plików Zobacz wersje opis 230
zachowywanie w programie Adobe wersje próbne 10 półautomatycznie 235
Acrobat 589 ręcznie 234
Weryfikacja, polecenie 692
zaznaczanie 219 wokół obiektów 296
weryfikowanie
zmiana koloru 219, 221 wprowadzanie liniowe tekstu
czcionki 693
zmiana układu 222 azjatyckiego 227
kolory i farby 694
Warstwy, paleta Wsadowa zmiana nazwy,
obrazki i łącza 693 polecenie 92
opis 692 współpraca w Version Cue 121
Warunek wyjściowy, opcja 594
wideo. Zobacz filmy współrzędne x i y 187
WAV, pliki dźwiękowe 615
wielkie litery 320, 321 Wstaw biały odstęp, polecenie 279,
wcięcia
wielkie litery, modyfikacja 321 346, 348, 386
Zobacz także tabulatory
Wielkość grupy roboczej, Wstaw obiekt, polecenie programu
opis 331 preferencje 115 PageMaker 761
ostatniego wiersza w prawo 333 wielkość liter, zmienianie 320 Wstaw strony, polecenie programu
pierwszego wiersza 331 Wielkość składki, opcja w PageMaker 761
ustawienia 331 InBooklet 705 Wstaw tabelę, polecenie 349, 352
wiszące 331, 332 Wielokąt, narzędzie 398, 399 Wstaw znak łamania, polecenie 239
wcięcia pierwszego wiersza 331 wielokropek, wstawianie 243 Wstaw znak specjalny, polecenia 203,
Wcięcie dotąd, znak specjalny 333, wielokrotne użytkowanie zawartości. 207, 243, 338, 346
334 Zobacz ponowne wlewanie Wstaw znak, polecenie. Zobacz Glify,
Wcięcie ostatniego wiersza z prawej, wierne kolory. Zobacz zarządzanie paleta
polecenie 333 kolorem Wstaw, polecenie (w menu
wczytywanie wiersze przeskoków 206 Tabela) 354, 355
style akapitowe i znakowe 269 Windows (Microsoft) wstawianie tabel 349
style obiektowe 284 kolory systemowe 529 wtapianie 504
wdowy 326 sterowniki drukarek 677 Wtapianie, polecenie 504
Web. Zobacz WWW Windows Metafiles. Zobacz WMF, wtapianie. Zobacz zalewkowanie,
format pliku wygładzanie
web-content, folder
winiety. Zobacz gradienty WWW
opis 117
dokumenty PDF 432
web-data, folder 117
SKOROWIDZ 814
grafika 427 rozkładówek drukarskich tekstu do grzbietu 328

hiperłącza 609 InBooklet 707 tekstu pionowo w ramce 329, 330
kolory 529 stron i rozkładówek 65 tekstu w ramkach 327
projektowanie 631, 632 znaczników ukrytych 393 tekstu w tabelach 359
tworzenie hiperłączy 611 znaków ukrytych 239 wielu obiektów 475
Wyłącz udostępnianie projektu, Wypchnij, polecenie 85 wysokie wersaliki 324
polecenie 125 wypełniacz. Zobacz Wypełnij tekstem wysokość pola znaku, linia
Wybierz źródło danych, zastępczym, polecenie bazowa 237
polecenie 731 wypełnienia wyspa. Zobacz rozkładówki
wyciągi barwne. Zobacz rozbarwienia dodawanie do tabel 362, 366 wysunięcia 331, 332
wycinanie formatowanie w tabelach, Wysunięcie, opcja w programie
Grupa wycinania, opcja 502 opcje 365 InBooklet 706
kolory 566 kopiowanie 520 wyszukiwanie
opcja palety Przezroczystość 497 nadawanie koloru 516, 518 w projektach Version Cue 137
wyłączanie 714 nadruk 715, 716 wyszukiwanie, w projektach Version
wycinanie. Zobacz usuwanie, ścieżki 395 Cue 55
wklejanie opis 395 Wytnij, polecenie 85, 474, 488
Wyczyść bufor centralny, stosowanie do tekstu 319 wyzwalacze (przycisku).
polecenie 81 Wypełnij tekstem zastępczym, Zobaczzdarzenia (przycisk)
Wyczyść bufor tego folderu, polecenie 230 wzorcowa ramka tekstowa 180
polecenie 81 wyróżnianie przydzielonych Wzorcowa ramka tekstowa,
Wyczyść, polecenie 356 ramek 742, 743 opcja 226
wydajność wyróżnianie ramek 743 wzornik kolorów 527
domyślne wyświetlanie 448 wyróżnienie
jakość wyświetlania 448, 449, 450 Zobacz także zaznaczanie X
Wydajność wyświetlania, glify alternatywne 242 XML
polecenia 449 Naruszenia dzielenia wyrazów i atrybuty 657, 658
wygładzanie justowania 344 atrybuty, dodawanie 660
grafiki i tekstu 450 naruszenia zasad przenoszenia 326 atrybuty, edytowanie 661
preferencje edytora wątków 245 opcje preferencji 227 atrybuty, pokazywanie i
preferencje układu 68 podmienionych czcionek 312 ukrywanie 661
wygładzanie i wtapianie różowe wyróżnienie, brakujących błędy 665
krawędzi 504 czcionek 311 dołączanie zawartości 640
Wygładzanie, narzędzie 401, 410 rozciągnięte i zagęszczone dodawanie elementów 660
Wygląd czerni, preferencje 547 wiersze 348
element główny (Root) 659
wygląd zalewki własny kerning 316
elementy 636, 657, 658
odległość marginesowa 574 zielone wyróżnienie
(niestandardowego światła i importowanie 638
styl zakończenia 574 kerningu) 316 importowanie do ramek
szerokość 574, 577 Wyrównaj, paleta 475, 478 zastępczych 648, 649
złączenie 574 wyrównanie i justowanie tekstu w importowanie i układ 640
Wykorzystanie pamięci, pionie 329, 330 importowanie powtarzalnego
preferencje 115 wyrównywanie tekstu do ramek
wymuszone końce wiersza 240 zastępczych 650
Zobacz także justowanie
Wyślij do kosza, polecenie 85 instrukcje sterujące 658, 662, 663
do linii pomocniczych 194, 216
Wyślij pocztę, polecenie programu komentarze 658, 662, 663
do siatki 194
PageMaker 760 opcje importowania 646
do siatki linii bazowych 195, 328
wyświetlanie opis 636
grafiki w ramce 489
elementów niedrukowalnych 239 optymalizacja obrazków 667
marginesów, optyczne 326
hiperłącza 394 powielanie powtarzalnych
pierwszego wiersza do siatki 329 elementów 646
informacji o łączu 453
tabel w ramce 351 powtarzanie zawartości 646
metadane 453
SKOROWIDZ 815
przykłady elementów zmiana układu 643 mechanizm Adobe In-RIP 726

zastępczych 648 znaczniki domyślne 656 nadlewanie 566
ramki zastępcze, tworzenie 643 XMP (eXtensible Metadata Platform) opis 566
ręczne tworzenie układu 640 opis 57, 93 PageMaker, problemy z
tabela zastępcza 644 konwersją 64
tekst zastępczy, opis 647 Z progi 575
układ 638 Złącz komórki, polecenie 360 symulacja za pomocą nadruku 715
usuwanie elementów podczas złączanie. Zobacz łączenie danych tekst 569
importowania 646 używanie czerni lub czerni
złączenia. Zobacz obrysy, wygląd
złączanie zawartości 640, 643 zalewki głębokiej 577
zapisywanie znaczników 668 załadowana ikona tekstowa 234 unikanie ciemnych zalewek 575
zastępcze elementy 646 Zablokuj linie pomocnicze, unikanie przy kolorach
zawartość powtarzalna 647 polecenie 192 drukarskich 713
zmiana uporządkowania Zablokuj położenie, polecenie 486 wartości CMYK i limit
zawartości 659 etapowy 575
Zablokuj zero, polecenie programu
XML, pliki PageMaker 766 zalewki marginesowe 577
Zobacz także DTD, pliki zachowania (przycisku) 626 zalewkowanie wbudowane
automatyczne formatowanie 642, zadania zautomatyzowane w porównaniu z mechanizmem
653 Adobe In-RIP Trapping 567
zasoby 8
edytowanie 668 wymagana przestrzeń na
zadania zautomatyzowane, dysku 569, 570
importowanie 637, 640 uruchamianie 91
zaznaczanie 570
nadawanie struktury 657 zakładki
Zamień na krzywe, polecenie 424,
naprawianie błędów 665 eksportowanie w plikach PDF 582, 425
optymalizacja obrazków 666 590
Zamknij okno, polecenie 78
ręczne tworzenie układu 641 opis 613
zaokrąglone narożniki 420, 764
skróty klawiaturowe 778 sortowanie 614
zapisywanie
tworzenie 652, 666 tworzenie 613
Zobacz także eksportowanie
w Adobe GoLive 630 usuwanie 614
dokumentów dla GoLive 628
walidacja 665 wyświetlanie 614
dokumenty 54
XML, znaczniki Zakładki, paleta 598, 613
InCopy, zawartość w trybie
Zobacz także DTD, pliki zmiana nazwy 614 autonomicznym 753
automatyczne nadawanie 653, 655 zakończenia. Zobaczobrysy przydziały 751
do eksportowania 652 zakryte komórki w tabeli, przycinanie wstecz 56, 746
zawartości 361
dodawanie 643 Zapisz jako, polecenie
zalewki marginesowe 577
edytowanie 652, 657, 663 a dokumenty QuarkXPress 61
zalewki ruchome 575
eksportowanie 666 dokumenty InDesign 55
zalewki, ustawienia
nadawanie ramkom 654 szablony 54
stosowanie do wybranych
nadawanie tekstowi w tabeli 655 stron 573 Zapisz kopię, polecenie 55
opis 651 zapisywanie i wczytywanie 571 Zapisz przestrzeń roboczą,
pokazywanie i ukrywanie 656 polecenie 79
zalewkowanie
ponowne oznakowywanie 655 Zapisz wersję, polecenie 144
automatycznie 567
przypisywanie stylów 642, 653 zarządzane pliki. Zobacz InCopy,
ciemnych kolorów dodatkowych zawartość; zarządzanie
ramki zastępcze 643 jako czerni 575 przepływem pracy
stosowanie 653 grafiki importowanej 568, 577 zarządzane pliki. Zobacz zarządzanie
stosowanie do tekstu 654 kolejność lub porządek 580 przepływem pracy
tworzenie 651 kompensacja przyrostu zarządzanie kolorem
usuwanie 657 punktu 577 Zobacz też profile kolorów,
usuwanie oznakowania 657 kontrolowanie gęstości farby 720 ustawienia kolorów
w Adobe GoLive 628, 631 konturów do obrazków 577 dla grafiki internetowej 550, 551
wczytywanie 652 kurczenie 576 dla plików PDF 550, 556
SKOROWIDZ 816
ekranowa próba kolorów 551, 552, odkładanie 748, 752 przenoszenie obiektów 490
553 odrzucanie zmian 756 stany zaznaczenia 462
grafika bitmapowa 441 opis 738 tymczasowe uaktywnianie 409
opis 541, 542, 543 otwieranie w InCopy 751 zaznaczanie obiektów 464
plików Adobe PDF 433 pobieranie 748, 749, 756 Zaznaczanie, narzędzie
podczas drukowania 684, 693 status 749 opis 461
podstawowe kroki status "tylko do odczytu" 748 przekształcanie obiektów 473
konfiguracyjne 544
uaktualnianie 754, 755, 757 przenoszenie i zmiana rozmiaru
profile celu wyjściowego 433 obiektów 490
umieszczanie w Adobe
przygotowanie środowiska InDesign 757 tymczasowe uaktywnianie 462
pracy 543
w porównaniu z projektami Adobe zaznaczanie obiektów 462
synchronizacja ustawień Version Cue 752
kolorów 545 zdarzenia (przycisk)
zapisywanie 753 przypisywanie 624
ustawienia kolorów,
odwołania 561 zawartość przyłączona rodzaje 625
uwagi dotyczące drukowania Zobacz także InCopy, zawartość zera, przekreślone (OpenType) 310
dokumentów 554 przydziały 742 Zestawy stylistyczne, opcja
uwagi dotyczące importowania zawartość, ochrona 596 (OpenType) 310
obrazków 548, 549 Zawartość, polecenia 215 zielone wyróżnienie
uwagi dotyczące kolorów Zaznacz bez etykiet, polecenie 84 (niestandardowego światła i
podstawowych i kerningu) 316
Zaznacz wszystkie nieużywane style,
dodatkowych 547 zmiana nazwy pliku 92
polecenie 272
wygląd czerni w trybie CMYK 547 zmiana rozmiaru
Zaznacz wszystko, polecenie 84, 238,
zarządzanie przepływem pracy 455, 464 Zobacz także skalowanie
a kontrola wersji 752, 757 Zaznacz z etykietami, polecenie 84 ramki tekstowe 225
Zobacz także Adobe InCopy, Zaznacz, polecenia 462, 465, 467 tabele 357
Adobe Version Cue
Zaznacz, polecenia (w menu zmiany układu, uaktualnianie 755
identyfikacja użytkowników 740 Tabela) 353, 354, 356 Zmień położenie przydziału,
ikony 741 zaznaczanie polecenie 747
konfigurowanie plików elementy stron wzorcowych 213 Zmień wielkość liter, polecenie 321
zarządzanych 740
linie pomocnicze miarki 192 Zmień, przycisk (dot. położenia
opis 738 przydziału) 747
narzędzia 462
pobieranie i odkładanie Zmieść rozkładówkę w oknie,
obiektów nałożonych na
zawartości 748 polecenie 65
siebie 465, 467
podstawy 739 Zmieść stronę w oknie, polecenie 65
obiekty zagnieżdżone 465
zasoby programistów Zmniejsz rating, polecenie 87
obiekty zgrupowane 465, 467
SDK, dokumentacja 9 Zmniejsz rozmiar czcionki,
pliki, w Bridge 84
skrypty, podręcznik 9 polecenie 94
punkty na ścieżce 411, 461
zasoby techniczne 9 Zmniejsz, polecenie 64
ramek i ich zawartości 461, 465,
zastępcze elementy 467 zmniejszanie próbkowania
Zobacz także szablony, strony rzędów tabeli 354 w plikach PDF 590
wzorcowe znaczniki
skróty klawiaturowe 763, 765, 771
przy złączaniu danych 734 Zobacz także XML, znaczniki
stron lub rozkładówek 198
używanie ramek jako numeru strony 202
wypełniaczy 215 tekst 238
warstwy 219 pokazywanie i ukrywanie 393
używanie tekstu jako
wszystkich obiektów 464 w zawartości XML 636
wypełniacza 230
Zastosuj szybko, polecenie 273 zasłoniętych ramek znaczniki drukarskie
tekstowych 239 dostosowywanie 681
zawartość InCopy
Zaznaczanie bezpośrednie, narzędzie InBooklet 706, 707
blokowanie 740
eksportowanie 741, 745, 746 modyfikowanie ścieżek 402 określanie 680
opis 462 opis 679
odłączanie 750
przekształcanie obiektów 473 ustawienia 681
SKOROWIDZ 817
Znaczniki, paleta 651 formatowanie 305 wcięcie dotąd 333

znajdowanie i zastępowanie gradient 319 wstawianie 243
atrybuty formatowania 249 indeks górny i dolny 317 wyświetlanie ukrytych 239
czcionki 250 kerning 313 znajdowanie i zastępowanie 247
metaznaki i znaki specjalne 247 kolor 319 znaki tekstowe
porady 250 pochylanie lub przekrzywianie 323 Zobacz także tekst zamieniony na
skróty klawiaturowe 774 podkreślenie i przekreślenie 317 krzywe
style 276 powielanie atrybutów 305 jako ramki 425
tekst 247 rozciąganie lub zagęszczanie 321 konwertowanie na ścieżki 424, 425
wieloznaczniki 250 rozmieszczanie w pionie 329, 330 zachowywanie otworów 421
znajdowanie plików i folderów w skalowanie 321 zmiana kształtu 424, 425
Bridge 88 skróty klawiaturowe 774 znaki wiodące (tabulatorów) 337
Znajdź czcionkę, polecenie 250 styl 307 znaki wiodące tabulatora 337
Znajdź, polecenie 88 wielkie litery, modyfikacja 321 znaków ukrytych
Znajdź/Zastąp, polecenie 247 znajdowanie i zastępowanie 246 wyświetlanie 239
znak towarowy, wstawianie 243 znaki białego odstępu, zmiana koloru 221
typografia wstawianie 243 Zsynchronizowany, status pliku w
Zobacz także tekst znaki kaligraficzne Version Cue 128
znaki OpenType 308, 310 Zwiększ rating, polecenie 87
atrybuty, kopiowanie narzędziem znaki specjalne Zwiększ rozmiar czcionki,
Kroplomierz 305 polecenie 94
Zobacz także glify
Zwolnij, polecenie 421
tabulator wcięcia z prawej 337, 338

Adobe InDesign CS2 - Podręcznik Użytkownika

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Adobe InDesign CS2 - Podręcznik Użytkownika

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Rozdzia 1:

Rozdział 3: Obszar pracy

Rozdział 4: Adobe Bridge

Rozdział 5: Adobe Stock Photos

Rozdział 6: Adobe Version Cue

Edytowanie i synchronizowanie plików offline . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .154

Rozdział 10: Łączenie tekstu i grafiki

Rozdział 11: Typografia

Posługiwanie się czcionkami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .307

Rozdział 12: Tabele

Rozdział 13: Książki

Rozdział 14: Spisy treści i skorowidze

Rozdział 15: Rysowanie

Rozdział 16: Grafika

Rozdział 17: Ramki i obiekty

Rozdział 18: Przezroczystość

Rozdział 19: Kolor

Rozdział 20: Zarządzanie kolorem

Rozdział 21: Zalewkowanie koloru

Rozdział 22: Tworzenie plików Adobe PDF

Rozdział 23: Tworzenie interaktywnych plików PDF

Rozdział 24: Przygotowywanie dokumentów InDesign

Rozdział 25: XML

Rozdział 26: Drukowanie

Rozdział 27: Rozbarwianie kolorów

Rozdział 28: Łączenie danych

Rozdział 29: Wymiana treści między programami InCopy i InDesign

Rozdział 30: Polecenia menu programu PageMaker oraz ich

Rozdział 31: Skróty klawiaturowe

Rozdział 1: Rozpoczęcie pracy

Aby przeprowadzić aktywację programu

Aby zarejestrować program

Centrum Pomocy Adobe

Aby wyszukać uaktualnienia

Aby ustawić preferencje Centrum Pomocy Adobe

Język Określa język, w jakim wyświetlana jest specjalistyczna pomoc techniczna.

2 Nacisnąć przycisk OK.

Aby wyświetlić więcej zasobów

Aby dodać informacje kontaktowe w sekcji Więcej zasobów

Korzystanie z systemu pomocy

Sekcja Pomoc do produktu w Centrum Pomocy Adobe.

Aby poruszać się po systemie pomocy

Aby przeszukać tematy pomocy

Porady dotyczące wyszukiwania

Aby wydrukować temat z systemu pomocy

Aby zmienić widok

Aby korzystać z zakładek

Samouczki w systemie pomocy

Dysk CD Total Training Video Workshop

Porady i samouczki w Adobe Studio

Inne materiały do pobrania

Umieszczanie grafiki i tekstu

Inteligentne przetwarzanie tekstu

Uk³ad strony i produkcja

Kolory i efekty przezroczystoœci

Integracja XML i GoLive

Organizowanie pierwszego dokumentu

1. Podgląd obszaru roboczego

2. Tworzenie nowego dokumentu

3. Tworzenie nowej strony wzorcowej

4. Nadawanie strony wzorcowej dla strony dokumentu

5. Poruszanie się po dokumencie

Wlewanie i formatowanie tekstu

1P[ZDKB 4IJGU"

# /BS[ǒE[JBEPSZTPXBOJB 1S[FLT[UBǉTXPCPEOJF &