‫‪Ô‬ﻫﻮ‬

‫‪121‬‬

‫‪‬ا ‪Ô‬‬
‫ﺳﺮاراﻟ ‪‬ﻌﺸﻖ‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺳﻮرة ﻳﻮﺳﻒ و ﺗﻔﺴﻴﺮ آﻳﺎت ﻣﺼﺎﺣﺒﺔ ﺧﻀﺮ و ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻨﺘﺨﺒﻲ ازﻣﺜﻨﻮ ‪‬ﻳﺎت‬

‫ﻏﺰﻟﻴﺎت و ﻣﻨﻈﻮﻣﺔ روحاﻟﻌﺮﻓﺎن‬

‫‪‬‬ ‫و‬

‫اﺛﺮ ﻃﺒﻊ و ﻧﮕﺎرش‬

‫ﺣﻜﻴﻢ ﺻﻤﺪاﻧﻲ و ﻋﺎرف ر ‪‬ﺑﺎﻧﻲ‬

‫اﺳﺪاﷲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ‬

‫ﻣﺘﺨ ‪‬ﻠﺺ ﺑﻪ ﺷﻤﺲ‬

‫ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺷﻴﺦ اﺳﺪاﷲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ‬ ‫رﺑ ﺎﻧﻲ‬
‫ﺗﻤﺜﺎل ﺣﻜﻴﻢ ﺻﻤﺪاﻧﻲ و ﻋﺎرف ‪‬‬
‫ﻣﺘﺨﻠ‪‬ﺺ ﺑﻪ ﺷﻤﺲ و ﻣﻠﻘ‪ ‬ﺐ ﺑﻪ دروﻳﺶ ﻧﺎﺻﺮﻋﻠﻲ ﻗﺪ‪ ‬س ‪‬‬
‫ﺳﺮه‬
 ‫‪1303‬‬ ‫ﭼﺎپ اول اردﻳﺒﻬﺸﺖﻣﺎه‬
‫‪1338‬‬ ‫ﭼﺎپ دوم ﻣﻬﺮﻣﺎه‬
‫‪1349‬‬ ‫ﭼﺎپ ﺳﻮم ﺧﺮدادﻣﺎه‬

‫ﭼﺎپ ﭼﻬﺎرم‬

‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب در ﭘﻨﺠﻬﺰار ﻧﺴﺨﻪ در ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ اﻓﺴﺖ رودﻛﻲ‬

‫ﺗﻬﺮان در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻬﻤﻦﻣﺎه‪ 13ì0‬ﺑﭽﺎپ رﺳﻴﺪ‬

 ‫ﺑﺴﻤﻪاﻟﻌﻠﻲاﻻﻋﻠﻲ‬
‫‪‬‬
‫رﺳﺎﻟﻪ ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﻋﺮﻓﺎﻧﻴﻪ اﺳﺮاراﻟﻌﺸﻖ ﺗﺄﻟﻴﻒ و ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻋﺎرف ﺑﺰرﮔﻮار و ﺷﻴﺦ ﻋﺎﻟﻴﻤﻘﺪار‬
‫ﻣﺮﺣﻮم ﺷﻴﺦ اﺳﺪاﷲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ )دروﻳﺶ ﻧﺎﺻﺮﻋﻠﻲ( رﺣﻤ‪¹‬اﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻪ ﻧﺜﺮ‪ G‬و ﻧﻈﻤ‪H‬‬
‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺳﻮره ﻣﺒﺎرﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻪاﻟﺴﻼم )اﺣﺴﻦاﻟﻘﺼﺺ( و ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺣﻀﺮت‬
‫ﻣﻮﺳﻲ و ﺧﻀﺮ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎاﻟﺴﻼم اﺳﺖ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪاﻳﺴﺖ از ﮔﻬﺮﻫﺎي اﺳﺮار ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ‬
‫×‬
‫و ﺧﺰﻳﻨﻪاﻳﺴﺖ از ‪Ô‬درر و ﻧﻜﺎت دﻗﺎﻳﻖ اﻳﻤﺎﻧﻲ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎص داﻧﺸﻤﻨﺪان و‬
‫ﻓﻀﻼ¾ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﺳﺎﻟﻜﺎن ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺮﻓﺎن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻜﺮر ﺑﺤﻠﻴﻪ ﭼﺎپ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪/‬‬
‫ا ﻛﻨﻮن ﻧﺴﺨﺶ ﻛﻤﻴﺎب ﺑﻞ ﻧﺎﻳﺎب اﺳﺖ و ﻃﺎﻟﺒﺎن آن ﺑﺴﻴﺎر و ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن آن ﺑﻴﺸﻤﺎرﻧﺪ‬
‫و ﻣﻜﺮر ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ آن ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ‪ /‬ﻟﺬا ﺑﺮادر ﻧﻴﻚﻧﻬﺎد ﻣ‪Æ‬ﻳﺪ از ﺧﺎﻟﻖ ﻋﺒﺎد‬
‫آﻗﺎي ﺣﺎج ﻋﺒﺪاﷲ ﺻﺎدﻗﻲﻧﮋاد زاداﷲ ﺗﻮﻓﻴﻘﺎﺗﻪ درﺻﺪد ﺑﺮآﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ آن ﻣﺒﺎدرت ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﭘﺲ از ﻛﺴﺐ اﺟﺎزه از ﻣﻮﻻي ﻣﻌﻈﻢ‬
‫ﺣﺎج ﺳﻠﻄﺎﻧﺤﺴﻴﻦ ﺗﺎﺑﻨﺪه ﮔﻨﺎﺑﺎدي‬ ‫ﻗﻄﺐاﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ و ﻛﻬﻒاﻟﺼﺎﻟﺤﻴﻦ ﺣﻀﺮت آﻗﺎي‬
‫)رﺿﺎﻋﻠﻴﺸﺎه( ارواﺣﻨﺎ ﻓﺪاه و اداماﷲ ﻇﻠﻪ و ‪‬اﺑﻘﺎه و ﺑﺎ اﺟﺎزه از ﺟﻨﺎب آﻗﺎي ﻋﺒﺪاﻟﺒﺎﻗﻲ‬

‫اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ ﻓﺮزﻧﺪ ارﺟﻤﻨﺪ و ﻓﺎﺿﻞ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻣ‪Æ‬ﻟﻒ و ﻣﻨﻈﻢ رﺳﺎﻟﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ ﺳﻠﻤﻪاﷲ‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﺎپ اﻓﺴﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﻌﻲ و ﺟﺪﻳﺖ ﺑﺮادر ﻣﻜﺮم آﻗﺎي رﺿﺎ‬
‫ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺤﺘﺮم ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ رودﻛﻲ‬ ‫ﻣﻴﺮﻳﻮﻧﺲ ﺟﻌﻔﺮي‬ ‫ﻗﺎ‪Ä‬ﻤﻲ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ و دﻗﺖ آﻗﺎي‬
‫اﻳﺪﻫﻢاﷲ اﻧﺠﺎم ﮔﺮدﻳﺪ از ﺣﻲ ﻻﻳﺰال و ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل اﺟﺮ ﻛﺎﻣﻞ و ﭘﺎداش ﻋﺎﺟﻞ و‬
‫آﺟﻞ در دﻧﻴﺎ و آﺧﺮت ﺑﺮاي آﻧﺎﻧﻜﻪ در ﻫﺰﻳﻨﻪ ﭼﺎپ و اﻧﺠﺎم اﻣﻮر آن دﺧﺎﻟﺖ و‬
‫ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺧﻮاﺳﺘﺎر و اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﺤﺘﺮم اﺳﺘﻔﺎﺿﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻤﻮده‬
‫ﻣﺒﺎﺷﺮﻳﻦ اﻳﻦ اﻣﺮ را از دﻋﺎي ﺧﻴﺮ ﻳﺎد ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪/‬‬
‫و ﻧﻴﺰ ﻻزم ﻣﻲداﻧﻢ از ﻣﺮاﻗﺒﺖ و ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺤﺘﺮم ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﻳﻞ‬
‫و ﻟﻮازم ﭼﺎپ اﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ را آﻣﺎده و ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﻓﻌﺎل و ﺟﺪي‬
‫آن ﺳﭙﺎﺳﮕﺰار و ﺗﻮﻓﻴﻖ روزاﻓﺰون آﻧﺎن را ﺑﺎ ﺻﺤﺖ و ﺳﻌﺎدت و ﺧﻴﺮ و ﺑﺮﻛﺖ در‬
‫دﻧﻴﺎ و آﺧﺮت ﻣﺴ‪Ã‬ﻠﺖ دارد‪/‬‬
‫ﺧﺎ ﻛﭙﺎيﻓﻘﺮا¾ﻧﻌﻤ‪¹‬اﻟﻠﻬﻲﺳﻠﻄﺎﻧﻌﻠﻴﺸﺎﻫﻲ ‪-‬ﺳﻴﺪﻫﺒ‪¹‬اﷲﺟﺬﺑﻲ‬
‫‪29‬ﺻﻔﺮ ‪1402‬ق‪ -‬ﭘﻨﺠﻢدﻳﻤﺎه ‪1360‬ش‬
 ‫ﻫﻮ‬
‫‪121‬‬

‫ﻛﺘﺎب اﺳﺮاراﻟﻌﺸﻖ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺳﻮرة ﻳﻮﺳﻒ و ﺗﻔﺴﻴﺮ آﻳﺎت ﻣﺼﺎﺣﺒﺔ‬

‫ﺧﻀﺮ و ﻣﻮﺳﻲ در ﺳﺎل ‪ 1343‬ﻫﺠﺮي ﻗﻤﺮي ﻣﻄﺎﺑﻖ ‪ 1303‬ﻫﺠﺮي ﺷﻤﺴﻲ در‬
‫اﺻﻔﻬﺎن ﺑﭽﺎپ رﺳﻴﺪه و در ﺳﺎل ‪ 1325‬ﺷﻤﺴﻲ ﻣﺮﺣﻮم واﻟﺪ ‪‬ﻧﻮراﷲ ﻣﻀﺠﻌﻪ در آن‬
‫ﺗﺠﺪﻳﺪﻧﻈﺮ ﻧﻤﻮده و ﺑﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدن ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺜﻨﻮﻳﺎت و ﻏﺰﻟﻴﺎت و ﻣﻨﻈﻮﻣﺔ‬
‫روحاﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﺼﻤﻢ ﺑﺘﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻗﺒﻞ از اﺟﺮاي اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫دﻋﻮت ﺣﻖ را اﺟﺎﺑﺖ و ﺑﺴﺮاي ﺑﺎﻗﻲ رﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ /‬ﭼﻮن ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ در ﺗﺠﺪﻳﺪ‬
‫ﻃﺒﻖ اﻳﻦ اﺛﺮ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺘﺼﺪﻳﻖ ارﺑﺎب ﻋﻠﻢ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪاي از اﺳﺮار ﺣﻘﺎﻳﻖ و‬
‫ﻋﺮﻓﺎن اﺳﺖ روا ﻧﺒﻮد ﻟﺬا اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ﻋﺒﺪاﻟﺒﺎﻗﻲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺼﻨ‪‬ﻒ ﺟﻠﻴﻞاﻟﻘﺪر‬
‫ﺑﻨﻮت و ﺗﻘﺎﺿﺎي ارﺑﺎب ذوق ﺑﺎ اﺳﺘﻤﺪاد از روح ﭘﺮﻓﺘﻮح آﻧﻤﺮﺣﻮم در‬
‫ﺑﻨﺎ ﺑﻮﻇﻴﻔﻪ ‪‬‬
‫ﺳﺎل ‪ 1338‬ﺷﻤﺴﻲ ﻣﺒﺎدرت ﺑﺘﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﻧﻤﻮد ﻟﻴﻜﻦ ﭘﺲ از اﻧﺘﺸﺎر ﭼﺎپ دوم‬
‫ﻧﻴﺰ در ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﺎﻳﺎب ﮔﺮدﻳﺪ و ﮔﺮوﻫﻲ از داﻧﺸﻤﻨﺪان و ﺳﺎﻟﻜﺎن راه ﺣﻖ از‬
‫اﻳﻦ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻣﺼﺮ‪ G‬ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻃﺒﻊ و ﭼﺎپ ﺳﻮم را ﻣﻴﻨﻤﻮدﻧﺪ ﻋﻠﻴﻬﺬا ﻛﺘﺎب‬
‫ﻣﺬﻛﻮر را ﺑﺮاي ﺑﺎر ﺳﻮم ﺑﺎ ﻣﺨﺘﺼﺮ اﺿﺎﻓﺎﺗﻲ در ﻣﻘﺪﻣﻪ و ﺷﺮح ﺣﺎل ﻧﮕﺎرﻧﺪه ﻛﺘﺎب‬
‫ﺑﺰﻳﻮر ﻃﺒﻊ آراﺳﺘﻪ و ﻣﺴﺎﻋﻲ زﻳﺎد ﺑﻜﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﺳﻠﻮب و ﭼﺎپ‬
‫اﻓﺴﺖ ﻣﻨﺘﺸﺮ و در دﺳﺘﺮس ﻋﻼﻗﻤﻨﺪان ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪/‬‬
‫در ﭼﺎپ ﺳﻮم ﺑﺮاي ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از روح ﺣﻖﻃﻠﺒﻲ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻓﺮزاﻧﻪ اﻳﺮاﻧﻲ‬
‫ﻣﺮﺣﻮم ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺎﻇﻢزاده اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﻛﻪ ﺷﻬﺮت ﺟﻬﺎﻧﻲ دارد ﻋﻴﻦ ﺗﻘﺮﻳﻈﻲ را ﻛﻪ ﺑﺨﻂ‬
‫و اﻣﻀﺎ¾ اﻳﺸﺎن ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮔﺮاور و ﺑﻨﻈﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ‪:‬‬
 ‫¾‪Ì‬ح ﺣﺎل ﻧﮕﺎرﻧﺪه ﻛﺘﺎب‬

‫در ﺳﺎل ‪1303‬‬ ‫ﺷﻴﺦ اﺳﺪاﷲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ‬ ‫رﺑﺎﻧﻲ‬

‫ﺣﻜﻴﻢ ﺻﻤﺪاﻧﻲ و ﻋﺎرف ‪‬‬
‫ﻫﺠﺮي ﻗﻤﺮي )‪ 1262‬ﻫﺠﺮي ﺷﻤﺴﻲ( در ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎن ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﭘﺪرش ﻣﺤﻤﻮد و‬
‫ﺟﺪي وي اﺳﺪاﷲ ﻧﺎم داﺷﺘﻪ ﻛﻪ او ﻧﻴﺰ ﻣﺮدي ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﺷﺎﻋﺮي ﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻮده‬
‫و از ﺛﺮوت دﻧﻴﻮي ﻧﻴﺰ ﺑﻬﺮه ﻛﺎﻓﻲ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪/‬‬
‫واﻟﺪ ﺷﻴﺦ در ﺳﻦ ﭘﻨﺠﺎهﺳﺎﻟﮕﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺴﺎل ‪ 1332‬ﻗﻤﺮي زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ را ﺑﺪرود‬
‫ﮔﻔﺖ‪/‬‬
‫ﺷﻴﺦ ﺟﻠﻴﻞاﻟﻘﺪر از ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺗﺎ ﻫﻴﺠﺪهﺳﺎﻟﮕﻲ در ﻣﻮﻃﻦ اﺻﻠﻲ‬
‫)@ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎن( ﺑﺘﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻮم و ﻓﻨﻮن ادﺑﻴﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺻﺮف و ﻧﺤﻮ و ﻣﻌﺎﻧﻲ و ﺑﻴﺎن را‬
‫ﺿﻤﻦ ﻓﻘﻪ و اﺻﻮل و ﻛﻼم ﻧﺰد اﺳﺎﺗﻴﺪ ﻣﻌﺮوف آﻧﺰﻣﺎن ﺑﺸﺮح ﻳﺮ آﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ Ç1‬ﻣﺮﺣﻮم ﻣﻼﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻲﺑﻦ ﻣﻼﻣﺤﻤﺪ ﺻﺎدق ﻛﻪ ﻣﺮدي ﻓﺎﺿﻞ و ادﻳﺐ ﺑﻮده و‬
‫ﺧﻂ را ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻴﻨﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ /‬ﻗﺮب دوﺳﺎل ﻣﺮﺣﻮم ﺷﻴﺦ ﻧﺰد وي ﺑﺨﻮاﻧﺪن و‬
‫آﻣﻮﺧﺘﻦ ﺻﺮف و ﻧﺤﻮ و ﻣﻨﻄﻖ ﮔﺬراﻧﻴﺪه اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ Ç2‬ﻣﺮﺣﻮم ﻣﻼﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮادﺑﻦ ﻣﻼﻋﺒﺎس ﻛﻪ از ﻋﻠﻤﺎي ﺑﺰرگ ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎن ﺑﻮده و‬
‫در ﻛﻼم و‬ ‫ﺷﺮح ﺑﺎب ﺣﺎدﻳﻌﺸﺮ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺄﻟﻴﻔﺎت ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ ﻣﺮﺣﻮم ﺷﻴﺦ‬
‫ﻣﻌﺎﻟﻢاﻻﺻﻮل و ﻣﻘﺪاري از ﻗﻮاﻧﻴﻦاﻻﺻﻮل را ﻧﺰد او ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪/‬‬
‫ﺷﻴﺦ‬ ‫‪ Ç3‬ﻣﺮﺣﻮم ﺣﺎﺟﻲ ﻣﻼﻋﻠﻲﺑﻦ ﺣﺎﺟﻲ ‪‬ﻏﻔﺎر ﻛﻪ از ﻓﻘﻬﺎ ﻣﺴﻠﻢ و از ﺗﺒﺎر‬
‫ﻣﻄﻮل و ﺷﺮاﻳﻊاﻻﺳﻼم و‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﻬﺎ¾اﻟﺪﻳﻦ ﻋﺎﻣﻠﻲ ﺑﻮده ﻣﺮﺣﻮم ﺷﻴﺦ ﻧﺰد او ﺳﻴﻮﻃﻲ و ﻣﻐﻨﻲ و‬
‫ﺧﻼﺻ‪¹‬اﻟﺤﺴﺎب ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‪/‬‬
 ‫‪4‬‬
‫ﻛﻪ از‬ ‫ﺣﺎﺟﻲ ﻣﻴﺮزاﻣﺤﻤﺪﺑﺎﻗﺮﺑﻦ ﻣﺮﺣﻮم ﻣﻼﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻲ آﻗﺎﺳﻌﻴﺪ‬ ‫‪ Ç4‬ﻣﺮﺣﻮم‬
‫داﻧﺸﻤﻨﺪان و ﺣﻜﻤﺎي ﺑﺰرگ ﺑﻮده و ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﺳﺒﺰواري و ﺷﺮح ﺗﺠﺮﻳﺪ ﻗﻮﺷﺠﻲ را‬
‫ﺑﻤﺮﺣﻮم ﺷﻴﺦ ﺗﻌﻠﻴﻢ داده اﺳﺖ‪/‬‬
‫ﺑﺮادر‬ ‫آﻗﺎ ﻣﻴﺮزاﻣﺤﻤﺪﻛﺎﻇﻢ‬ ‫‪ Ç5‬ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻴﺪاﻟﻤﺠﺘﻬﺪﻳﻦ و ﻗﺪو¸اﻟﻤﺪﻗﻘﻴﻦ‬
‫ﻣﺮﺣﻮم آﻗﺎ ﻣﻴﺮزا ﻣﺤﻤﺪﺻﺎدق )اﻣﺎم ﺟﻤﻌﻪ ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎن( ﻛﻪ ﻗﺒﻮﻟﻴﺖ ﻋﺎﻣﻪ را داﺷﺘﻪ ﻏﺎﻟﺒ‪H‬‬
‫ﺑﻤﺮﺣﻮم ﺷﻴﺦ ﻓﺎﺿﻞ ﺧﻄﺎب ﻣﻴﻨﻤﻮده اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺦ در‬
‫ﻋﻨﻔﻮان ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻔﻀﻞ و داﻧﺶ ﻣﺘﺤﻠ‪‬ﻲ و ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮده اﺳﺖ‪/‬‬
‫در ﺳﺎل‪ 1320‬ﻗﻤﺮي ﺷﻴﺦ درﻫﻴﺠﺪهﺳﺎﻟﮕﻲﻣﺤﻴﻂ ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎن را ﺗﺮك و ﺑﺮاي‬
‫اﺳﺘﻜﻤﺎلﻋﻠﻮمﻣﺘﺪاوﻟﻪآﻧﺮوزرﻫﺴﭙﺎر اﺻﻔﻬﺎن ﻛﻪ داراﻟﻌﻠﻢ اﻳﺮان ﺑﻮدهﻣﻴﮕﺮدد وﻇﺮف‬
‫ﺷﺸﻤﺎهﺗﻮﻗﻒ ﺧﻮد ﻗﻮاﻧﻴﻦاﻻﺻﻮل راﻣﺠﺪد‪ G‬ﻧﺰد ﻣﺮﺣﻮم ﺣﺎجآﻗﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮوﺟﺮدي و‬
‫آﻗﺎ‬ ‫ﺷﺮح ﻟﻤﻌﻪ را ﻧﺰد ﻣﺮﺣﻮم آﻗﺎ ﺳﻴﺪﻋﻠﻲ ﻧﺠﻒآﺑﺎدي و ﺷﺮح ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ را ﻧﺰد ﻣﺮﺣﻮم‬
‫ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ ﻗﺸﻘﺎﻳﻲ‬ ‫ﻣﻴﺮزا ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﻲ ﺗﻮﻳﺴﺮﻛﺎﻧﻲ ﺗﻜﻤﻴﻞ و ﺿﻤﻨ‪ H‬در ﺣﻮزه درس ﻣﺮﺣﻮم‬
‫ﻓﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮح ﻓﺼﻮصاﻟﺤﻜﻢ و ﺷﻔﺎ و اﺳﻔﺎرﺣﺎﺿﺮ ﻣﻴﺸﺪه و از‬
‫اﻋﻠﻲاﷲ ﻣﻘﺎﻣﻪ ﺑﺮاي ا‬
‫و ﻣﻼﻣﺤﻤﺪ ﻛﺎﺷﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ اﺳﺘﻔﺎده‬ ‫آﻗﺎﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪﺗﻘﻲ ﻧﺠﻔﻲ‬ ‫ﺣﻮزه درس ﻓﻘﻪ ﻣﺮﺣﻮم‬
‫ﻣﻴﻨﻤﻮدهاﺳﺖﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎنﻣﻌﺎودت و ازآﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﺮاق ﻋﺮبﺷﺘﺎﻓﺘﻪﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺎه‬
‫ﺳﻴﺪاﺑﺮاﻫﻴﻢ‬ ‫در ﻛﺎﻇﻤﻴﻦ اﻗﺎﻣﺖ و در ﻃﻮل ﺗﻮﻗﻒ ﻧﺰد ﻋﻠﻤﺎي آﻧﺠﺎ از ﻗﺒﻴﻞ ﻣﺮﺣﻮم‬
‫آﻗﺎ‬ ‫ﺧﺮاﺳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ازﺷﺎ ﮔﺮدان ﻣﺮﺣﻮم ﻣﻴﺮزاي ﺷﻴﺮاي ﺑﻮده وﻫﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺣﻮزهدرس‬
‫ﻣﻴﺮزا اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺳﻠﻤﺎﺳﻲاﺳﺘﻔﺎدهﻫﺎي ﻋﻠﻤﻲ ﻛﺮده و ﺷﺮح ﻗﺎﻧﻮﻧﭽﻪ و ﺷﺮحﻧﻔﻴﺴﻲ را در‬
‫ﻣﻴﺮﺳﻴﺪﻋﻠﻲ‬ ‫ﻃﺐ ﻧﺰد ﻣﺮﺣﻮم آﻗﺎ ﺳﻴﺪ ﻣﻮﺳﻲ ﻃﺒﻴﺐ ﻫﻤﺪاﻧﻲ ﻛﻪ از اﺣﻔﺎد ﻣﺮﺣﻮم‬
‫ﻫﻤﺪاﻧﻲ ﻋﺎرف ﻣﻌﺮوف ﺑﻮده ﺧﻮاﻧﺪه و ﺗﻠﻤﺬ ﻛﺮده اﺳﺖ آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻧﺠﻒ اﺷﺮف‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻛﺮده و در آن ﻣﻜﺎنﻣﻘﺪسﺑﺘﺤﺼﻴﻞ وﺗﻜﻤﻴﻞ ﻋﻠﻮمﭘﺮداﺧﺘﻪ و از ﺣﻮزه‬
‫درس ﻣﺮﺣﻮم ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪﺑﺎﻗﺮ اﺻﻄﻬﺒﺎﻧﺎﺗﻲ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ راﺑﻊﺗﻜﻤﻴﻞﺣﻜﻤﺖ و‬
 ‫‪5‬‬
‫را ﻧﺰد اﻳﻦ اﺳﺘﺎد‬ ‫ﺷﻮاﻫﺪاﻟﺮﺑﻮﺑﻴﻪ ﻣﻼﺻﺪرا‬ ‫ﻣﻌﻘﻮل و ﻓﻘﻪ و اﺻﻮل ﻧﻤﻮده و ﻛﺘﺎب‬
‫ﺧﻮاﻧﺪه و از ﻃﺮف ﻣﺮﺣﻮم اﺻﻄﻬﺒﺎﻧﺎﺗﻲ ﺑﻠﻘﺐ ﺷﻤﺲاﻟﺤﻜﻤﺎ ﻣﻠﻘ‪‬ﺐ ﮔﺮدﻳﺪ ﭘﺲ از آن‬
‫ﺣﺎج ﻣﻼﺳﻠﻄﺎﻧﻤﺤﻤﺪ ﺳﻠﻄﺎﻧﻌﻠﻴﺸﺎه‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻬﺮان و ﺧﺮاﺳﺎن ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ و در ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺮﺣﻮم‬
‫@ﮔﻨﺎﺑﺎدي ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﻴﺎناﻟﺴﻌﺎده ﺑﻮادي ﻋﺮﻓﺎن و ﺳﻠﻮك اﻟﻲاﷲ ﻗﺪم ﻧﻬﺎد‪/‬‬
‫ﺷﻴﺦ ﭘﺲ از ﻓﺮاﻏﺖ از ﺗﺤﺼﻴﻞ و ا ﻛﺘﺴﺎب ﻣﻌﺎرف اﻟﻬﻲ ﺑﻤﺴﻘﻂاﻟﺮاس ﺧﻮد‬
‫ﻋﺮﺑﻴﻪ‬
‫@ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎن ﻣﺮاﺟﻌﺖ و در آﻧﺠﺎ ﭼﻨﺪي ﺑﺘﺪرﻳﺲ ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻘﻪ و اﺻﻮل و ﻋﻠﻮم ‪‬‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ وﻟﻲ ﺑﻤﻼﺣﻈﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻮزه ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎن را ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ و ﻣﺸﺘﺎق‬
‫ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺰرﮔﻲ ﭼﻮن اﺻﻔﻬﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﻲ او ﺑﺎ اﻓﺎﺿﻪ و اﺳﺘﻔﺎﺿﻪ ﺗﻮأم ﺑﺎﺷﺪ‬
‫اﺻﻔﻬﺎن‬ ‫ﻧﺎ ﮔﺰﻳﺮ ﺗﺮك دﻳﺎر ﻣﺄﻟﻮف ﻛﺮده و در ﺳﺎل ‪ 1330‬ﻫﺠﺮي ﻗﻤﺮي در ﺷﻬﺮ‬
‫رﺣﻞاﻗﺎﻣﺖاﻓﻜﻨﺪ ﭘﺲ ازﭼﻨﺪﺳﺎلﺗﻮﻗﻒ در ﺷﻬﺮ اﺻﻔﻬﺎن ﻣﺠﺪد‪G‬ﺑﺸﻮقﭘﺎيﺑﻮﺳﻲ‬
‫ﻣﺸﺮف و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﻴﺪﺧﺖ ﮔﻨﺎﺑﺎد ﻋﺎزم و در ﺳﺎل‬
‫آﺳﺘﺎن ﻗﺪسرﺿﻮي ﺑﺸﻬﺮ ﻣﺸﻬﺪ ‪‬‬
‫ﺣﺎج ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ ﺻﺎﻟﺢﻋﻠﻴﺸﺎه‬ ‫‪ 1350‬ﻗﻤﺮي از ﻃﺮف ﺣﻀﺮتﻗﻄﺐاﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‬
‫@ﮔﻨﺎﺑﺎدي ﻃﺎب ﺛﺮاهﻣﺄذون در ارﺷﺎد وﺑﻠﻘﺐدروﻳﺶ ﻧﺎﺻﺮ ﻋﻠﻲﻣﻠﻘ ‪‬ﺐﮔﺮدﻳﺪ‪ /‬ﺑﺎري‬
‫ﻣﺪ‪ ‬تﺑﻴﺴﺖﺳﺎل از ﻋﻤﺮ ﮔﺮاﻧﻤﺎﻳﻪﺷﻴﺦﺑﻤﻄﺎﻟﻌﻪﻛﺘﺐ و ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻦﻋﻠﻮمﺳﭙﺮيﮔﺮدﻳﺪ‬
‫وﻣﻘﺎمﺷﺎﻣﺦﻋﻠﻤﻲ او ﺑﺪرﺟﻪايرﺳﻴﺪ ﻛﻪ دررﺷﺘﻪﺣﻜﻤﺖ وﻓﻨﻮن ادبداﻧﺸﻤﻨﺪان‬
‫ﺑﺰرگﺑﺎﺳﺘﺎديﻣﺴﻠﻢ اواﻋﺘﺮافداﺷﺘﻨﺪ وﺑﻘﻴﻪ ﻋﻤﺮ را ﻧﻴﺰﺑﺘﻜﻤﻴﻞﻣﻄﺎﻟﻌﺎت وﺗﻌﻠﻴﻢ و‬
‫ﺗﺪرﻳﺲ وارﺷﺎدﻣﺸﻐﻮلﺑﻮدوﻛﺘﺒﻲﭼﻨﺪﺑﺸﺮح زﻳﺮﺗﺄﻟﻴﻒ وﻧﺼﻨﻴﻒﻧﻤﻮد‪:‬‬
‫‪ Ç1‬اﺳﺮاراﻟﻌﺸﻖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺳﻮرة ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻨﻈﻢ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﻣﻪاي ﻧﺜﺮ‪ G‬و ﺗﻔﺴﻴﺮ آﻳﺎت‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﺔ ﺧﻀﺮ و ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻨﻈﻢ در ﺳﺎل ‪ 1343‬ﻫﺠﺮي ﻗﻤﺮي ﺑﺮاي ﻧﺨﺴﺘﻴﻦﺑﺎر‬
‫ﭼﺎپ و ﺑﺎ ﺗﺠﺪﻳﺪﻧﻈﺮ ﺑﻀﻤﻴﻤﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺜﻨﻮﻳﺎت و ﻣﻨﺘﺨﺒﻲ از ﻏﺰﻟﻴﺎت و ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ‬
‫ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ روحاﻟﻌﺮﻓﺎن در ﺳﺎل ‪ 1338‬ﺷﻤﺴﻲ وﺳﻴﻠﻪ ﻧﮕﺎرﻧﺪه اﻳﻦ ﺷﺮح ﺣﺎل ﺗﺠﺪﻳﺪ‬
‫ﭼﺎپ وا ﻛﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺳﺎل ‪ 1349‬ﺷﻤﺴﻲ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺑﺎر ﺳﻮم ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻃﺒﻊ ﮔﺮدﻳﺪ‪/‬‬
 ‫‪6‬‬
‫‪ Ç2‬ﺑﺪاﻳﻊاﻟ‪Ĥ‬ﺛﺎر ﻛﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﻮاﻧﺢ ﻋﻤﺮي ﻣ‪Æ‬ﻟﻒ اﺳﺖ و ﺑﻤﻨﺎﺳﺒﺖ ﺑﻌﻀﻲ‬
‫اﻣﻮر ﺗﺎرﻳﺨﻴﻪ و ادﺑﻴ‪‬ﻪذ ﻛﺮ ﺷﺪه‪/‬‬
‫‪ Ç3‬ﺑﺴﺎطاﻟﻌﺸﻖ و اﻟﻤﺤﺒ‪ ¹‬رﺳﺎﻟﻪاﻳﺴﺖ در ﻋﺸﻖ‪/‬‬
‫‪ Ç4‬ﺗﺤﻔ‪¹‬اﻟﺴﻔﺮ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒ‪ H‬ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣ‪Æ‬ﻟﻒ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺎل ‪ 1329‬ﻗﻤﺮي‪/‬‬
‫‪ Ç5‬ﺗﻌﻠﻴﻘﺎت ﺑﺮ ﻛﺘﺎب ﻛﻔﺎﻳ‪¹‬اﻻﺻﻮل ﻣﺮﺣﻮم آﻳ‪¹‬اﷲ ﺧﺮاﺳﺎﻧﻲ ﺗﺎ ﻣﺒﺤﺚ ﻓﻮر و‬
‫ﺗﺮاﺧﻲ ﻋﺮﺑﻲ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ Ç6‬ﺗﻌﺮﻳﺐ ﻛﺘﺎباﻟﺨﻂ و اﻟﺨﻄﺎﻃﻴﻦ‪/‬‬
‫‪ Ç7‬ﺟﻨ‪¹‬اﻟﻨﻔﻮس در اﺣﻜﺎم ﺻﻮم و اﺳﺮار آن ﻋﺮﺑﻲ اﺳﺖ‪/‬‬
‫ﻛﻠﻴﺎت ﺷﻤﺲاﻟﺪﻳﻦ ﺗﺒﺮﻳﺰي ﺑﺎ ﻣﻘﺪﻣﻪ و ﺧﺎﺗﻤﻪ‬
‫اﻟﻬﻴﻪ ﻳﺎ ﻣﻨﺘﺨﺒﺎت ‪‬‬
‫‪ Ç8‬ﺟﺬﺑﺎت ‪‬‬
‫و ﺣﻮاﺷﻲ ﻣﻔﻴﺪه ﺑﭽﺎپ رﺳﻴﺪه‪/‬‬
‫‪ Ç9‬ﺣﻴﻮ¸اﻻﻧﺴﺎن ﻓﻲ ﺗﺴﺒﻴﺢاﻻﻋﻴﺎن‪/‬‬
‫‪ Ç10‬ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ ﻣﻨﺘﺨﺐ ﻣﻌﺮاجاﻟﺴﻌﺎد¸ ﻧﺮاﻗﻲ در اﺧﻼق ﺑﭽﺎپ رﺳﻴﺪه‪/‬‬
‫‪ Ç11‬دﻳﻮاناﻟﻨﺒﻮﻳ‪ ¹‬ﻓﻲاﻻﺳﺮار اﻟﺴﻠﻮﻛﻴﻪ ﻋﺮﺑﻲ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ Ç12‬رﺳﺎﻟﻪاي درذ ﻛﺮ ﺧﻔﻲ و ﺟﻠﻲ‪/‬‬
‫‪ Ç13‬رﺷﺤﺎتاﻻﺳﺮار ﺷﺮح ﭼﻨﺪ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﻪ ﺑﻌﺮﺑﻲ اﺳﺖ‪/‬‬
‫اﻟﻨﺠﻔﻴﻪ ﻓﻲﺷﺮح اﻟﻌﺪﻳﻠﻪ ﺑﻌﺮﺑﻲ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪‬‬ ‫‪ Ç14‬ﺳﻌﺎدات‬
‫‪ Ç15‬ﺷﻤﺲاﻟﺘﻮارﻳﺦ ﺧﻼﺻﻪاي در اﺣﻮال ﻓﻘﻬﺎ و ﺣﻜﻤﺎ و ﻋﺮﻓﺎ و ﺷﻌﺮا و‬
‫ادﺑﺎ در ﺳﺎل ‪ 1331‬ﻗﻤﺮي ﺑﺮاي ﻧﺨﺴﺘﻴﻦﺑﺎر ﭼﺎپ و دورة دوم آن ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻴﻬﺎت و‬
‫ﺗﻌﻠﻴﻘﺎت ﻛﺎﻣﻠﺘﺮي ﺑﺎﻧﻀﻤﺎم ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي از اﺷﻌﺎر ﻣ‪Æ‬ﻟﻒ وﺳﻴﻠﻪ ﻧﮕﺎرﻧﺪه اﻳﻦ ﺷﺮح‬
‫ﺣﺎل در ﺳﺎل ‪ 1345‬ﺷﻤﺴﻲ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﺷﺪه اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ Ç16‬ﻃﺮا‪Ä‬ﻒاﻟﺤﻜﻢ در ﺣﻜﻤﺖ اﻟﻬﻲ و ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻌﺮﺑﻲ‪/‬‬
‫‪ Ç 17‬ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻴﺎت رﺳﺎﻟﻪاﻳﺴﺖ ﻓﺎرﺳﻲ ﭼﺎپ ﺷﺪه‪/‬‬
 ‫‪7‬‬
‫‪ Ç18‬ﻗﺒﺴﺎتاﻻﺳﺮار ﻓﺎرﺳﻲ اﺳﺖ در ﻋﺮﻓﺎن و ﺗﺼﻮف‪/‬‬
‫‪ Ç19‬ﮔﻠﺰار اﺳﺮار در ﻋﺮﻓﺎن ﻓﺎرﺳﻲ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ Ç20‬ﮔﻠﻬﺎي ﻫﻤﻪرﻧﮓ ﻛﺸﻜﻮل ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺖ داراي ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﺘﻨﻮﻋﻪ ﻓﺎرﺳﻲ‬
‫اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ Ç21‬ﻟﻮاﻣﻊاﻻﻧﻮار ﻣﻨﻈﻮﻣﻪاﻳﺴﺖ در ﻋﺮﻓﺎن و ﺗﺼﻮف ﺑﺎ ﺷﺮح آن‪/‬‬
‫‪ Ç22‬ﻣﺼﺎﺑﻴﺢاﻟﻌﻘﻮل در ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺣﻜﻤﻴﻪ و اﺻﻮل ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﻧﻈﺮي در ﻋﻠﻢ‬
‫اﺻﻮل ﻓﻘﻪ و اﺧﻼق‪/‬‬
‫‪ Ç23‬ﻣﻈﺎﻫﺮاﻻﻧﻮار در اﺻﻮل ﻋﻘﺎﻳﺪ و در ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻟﻬﻴ‪‬ﺎت ﺑﻤﻌﻨﻲ اﺧﺺ‬
‫ﻓﺎرﺳﻲ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ Ç24‬ﻣﻌﺮﻓ‪¹‬اﻟﺮوح ﻓﺎرﺳﻲ اﺳﺖ ﭼﺎپ ﺷﺪه‪/‬‬
‫‪ Ç25‬ﻣﺠﻤﻊاﻟﻔﻴﻮﺿﺎت ﺷﺮح ﺻﻠﻮات ﻣﺤﻲاﻟﺪﻳﻦ ﻋﺮﺑﻲ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ Ç26‬ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺨﻨﻮران ﺷﺮح ﺣﺎل ﺷﻌﺮا¾ ﻣﻌﺎﺻﺮ و ﻣﻘﺪاري آﺛﺎر آﻧﻬﺎ ﺑﭽﺎپ‬
‫رﺳﻴﺪه‪/‬‬
‫‪ Ç27‬ﻧﻮراﻻﺑﺼﺎر در ﺷﺮح ﺣﺎل ﻧﻮرﻋﻠﻴﺸﺎه اﺻﻔﻬﺎﻧﻲ و آﺛﺎر ﻧﻈﻢ وﻧﺜﺮ او‬
‫ﺑﭽﺎپ رﺳﻴﺪه‪/‬‬
‫ﻧﺒﻮت ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ )ص( و ﺣﺎل ﺗﻮرا¸ و اﻧﺠﻴﻞ‬
‫‪ Ç28‬ﻫﺪاﻳ‪¹‬اﻻﻣﻢ اﺛﺒﺎت ‪‬‬
‫ﻧﺒﻮت آﻧﺤﻀﺮت ﭼﺎپ ﺷﺪه‪/‬‬
‫ﻓﻌﻠﻲ و اﺷﺎرات و ﺑﺸﺎرات آن ﻛﺘﺐ ﺑﻪ ‪‬‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ آﺛﺎر ﻓﻮق ﺷﻴﺦ در ﺳﺎل ‪ 1305‬ﺷﻤﺴﻲ ﻣﺠﻠﻪاي ﺑﻨﺎم ﻋﻨﻘﺎ )ﻋﻠﻤﻲ ‪Ç‬‬
‫ادﺑﻲ ‪ Ç‬اﺧﻼﻗﻲ ‪ Ç‬ﻓﻠﺴﻔﻲ ‪ Ç‬اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ( ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻛﺮد و ﻳﻜﺴﺎل ﺑﻨﻮﺷﺘﻦ و ﻃﺒﻊ دوازده‬
‫ﺷﻤﺎره آن اداﻣﻪ داد‪ /‬ﻣﺮﺣﻮم ﺷﻴﺦ در ﺷﺎﻋﺮي و ﺳﺨﻦﺳﺮا‪Ä‬ﻲ ﻳﺪي ﻃﻮﻟﻲ داﺷﺖ و‬
‫در اﺷﻌﺎر ﺧﻮد ﺷﻤﺲ ﺗﺨﻠ‪‬ﺺ ﻣﻴﻨﻤﻮد‪ /‬ﻣﻘﺎﻻت و اﺷﻌﺎر ﺑﺴﻴﺎري در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي‬
 ‫‪8‬‬
‫ﻋﺮﻓﺎن و اﺧﮕﺮ اﺻﻔﻬﺎن و ﻣﺠﻠ‪‬ﻪ ﻣﻌﺎرف ﺗﻬﺮان و آﻳﻨﺪه اﻳﺮان و ﻏﻴﺮه از او ﺑﻴﺎدﮔﺎر‬
‫اﺳﺖ‪ /‬وي در ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﻔﺘﻢ ﻓﺮوردﻳﻦ ﺳﺎل ‪ 1326‬ﺷﻤﺴﻲ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﭘﻨﺠﻢ‬
‫ﺟﻤﺎدياﻻوﻟﻲ ﺳﺎل ‪ 1366‬ﻗﻤﺮي دﻋﻮت ﺣﻖ را ﻟﺒ‪‬ﻴﻚ ﮔﻔﺖ و ﺳﻦ ﺷﺮﻳﻔﺶ ‪63‬‬
‫ﺗﻜﻴﻪ‬ ‫ﺳﺎل ﺑﻮد‪ /‬ﻣﺰارش در ﺗﻜﻴﻪ واﻗﻌﻪ در ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺗﺨﺖ ﻓﻮﻻد اﺻﻔﻬﺎن ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫دروﻳﺶ ﻧﺎﺻﺮﻋﻠﻲ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ‪/‬‬
‫ﺑﻤﻨﺎﺳﺒﺖ رﺣﻠﺖ آﻧﻤﺮﺣﻮم‬ ‫ﻋﺒﺪي‬ ‫اﺷﻌﺎر زﻳﺮ را اﻳﻦ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﺘﺨﻠ‪‬ﺺ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮوده‪:‬‬
‫آن ادﻳﺐ و ﺣﻜﻴﻢ ﺑﻴﻬﻤﺘﺎ‬ ‫داﻧ‪ÇÇ‬ﺎ‬ ‫ﻋ‪ÇÇ‬ﺎرف‬ ‫اﺳ‪ÇÇ‬ﺪاﷲ‬

‫ﻣﺘﺨﻠ‪‬ﺺ ﺑﻪ ﺷﻤﺲ و ﺷﻤﻊ ﻫﺪي‬ ‫واﻟﻪ ﺣﻖ‬ ‫اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ‬ ‫ﺑﻮد‬

‫ﺻﻔﺎ‬ ‫ﺳﺎﻟﻜﺎن‬ ‫راه‬ ‫ﻫﺎدي‬ ‫داﺷﺖ ﻧﺎﺻﺮﻋﻠﻲ ز دوﺳﺖ ﻟﻘﺐ‬
‫ﺟﻤﺎدياﻻوﻟﻲ‬ ‫ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺷﺐ‬ ‫ﺳﻴﺼﺪوﺷﺼﺖوﺷﺶﻓﺰون ز ﻫﺰار‬
‫ﻣﺤﻮ در ﻋﺸﻖ ﺧﺎﻟﻖ ﻳﻜﺘﺎ‬ ‫دﻋﻮت ﺣﻖ ﺷﻨﻴﺪ و ﺷﺪ از ﺷﻮق‬
‫ﺷﺪ ﻣﺨﻠ‪‬ﺪ ﺑﻪ ﺟﻨ‪‬ﺖاﻟﻤﺄوي‬ ‫ﻛﺮد رﺣﻠﺖ از اﻳﻦ ﺳﺮاي ﻣﺠﺎز‬
‫در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ و ﻋﺮش ﻋﻼ‬ ‫ﻣﺘ‪‬ﺼﻞ ﺷﺪ ﺑﺮﺣﻤﺖ ﻳﺰدان‬
‫ﻛﺲ ﻧﺪار ﺑﻘﺎ ﺑﻐﻴﺮ ﺧﺪا‬ ‫ﮔﻔﺖ ﻋﺒﺪي ﺳﻠﻴﻠﺶ اﻳﻦ اﺷﻌﺎر‬

‫ﺗﻬﺮان ﺧﺮدادﻣﺎه ‪ 1349‬ﺷﻤﺴﻲ ﻣﻄﺎﺑﻖ رﺑﻴﻊاﻻوﻟﻲ ‪ 1390‬ﻗﻤﺮي‬

‫ﻋﺒﺪاﻟﺒﺎﻗﻲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ‬
 ‫ﺑﺴﻤﻪﺗﻌﺎ ﺷﺎﻧﻪ‬
‫ﻛﺘﺎب ﻣﺴﺘﻄﺎب اﺳﺮاراﻟﻌﺸﻖ ﻛﻪ در ﺳﺎل ‪ 1343‬ﻗﻤﺮي در اﺻﻔﻬﺎن‬
‫ﭼﺎپ ﺳﻨﮕﻲ ﺷﺪه و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮدﻳﺪه ﺑﻔﺎﺻﻠﻪ دوﺳﺎﻟﻲ ﻛﻤﻴﺎب ﺷﺪ وا ﻛﻨﻮن‬
‫ﻛﻪ ﺳﺎل ‪ 1365‬ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﻃﺎﻟﺒﻴﻦ ﻧﺎﻳﺎب اﺳﺖ و اﻫﻞ ذوق و ﻋﺮﻓﺎن از‬
‫اﻏﻠﺐ ﻧﻘﺎط اﻳﺮان در ﺟﺴﺘﺠﻮي آﻧﻨﺪ ﻟﺬا ﭼﺎپ دوم آن ﺑﺴﺮﺣﺪ ﻟﺰوم‬
‫رﺳﻴﺪها ﮔﺮﭼﻪ ﺷﻔﺎﻫ‪ H‬از ﻃﺮف اﻫﻞ ﺷﻌﺮ و ذوق ﻋﺮﻓﺎن ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻓﺮاوان از‬
‫ﻛﺘﺎب ﻧﺎﻣﺒﺮده ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ وﻟﻲ ﺑﻴﻤﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﺗﻘﺮﻳﻈﻬﺎ و‬
‫ﻧﮕﺎرﺷﻬﺎ‪Ä‬ﻲ ﻛﻪ در اﻃﺮاف آن ﺷﺪه اﺳﺖ در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﺎد ﺷﻮد از ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺎﻇﻢزاده‬ ‫ﺷﺮﺣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺷﻬﻴﺮ و ﻓﺎﺿﻞ ﺑﺼﻴﺮ آﻗﺎي‬
‫ﻧﮕﺎرﻧﺪه و ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺠﻠﻪ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ در ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﺤﻘﻴﺮ ﻣﺮﻗﻮم ﻓﺮﻣﻮده‪:‬‬
‫>ﺑﺘﺎرﻳﺦ ‪ 13‬ﻣﺎه ﻣﻪ ‪ 1927‬ﺑﻌﺪاﻟﻌﻨﻮان زﺣﻤﺖ اﻓﺰا ﻣﻴﺸﻮد ﭼﻨﺪي‬
‫ﭘﻴﺶ ﻳﻚ ﻧﺴﺨﻪ رﺳﺎﻟﺔ اﺳﺮاراﻟﻌﺸﻖ ﺑﺎداره رﺳﻴﺪ رﺳﺎﻟﺔ اﺳﺮاراﻟﻌﺸﻖ را‬
‫ﻛﺎﻣ‪ Â‬ﺧﻮاﻧﺪم از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻌﺎﻧﻲ و ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﻌﻨﻮي و روﺣﺎﻧﻲ آن اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﻧﻤﻮدم اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ در اﻳﻦ دورة ﻗﻬﻘﺮا‪Ä‬ﻲ ﻛﻪ اﻳﺮان ﮔﺮﻓﺘﺎر آﻧﺴﺖ از ﻧﺸﺮ‬
‫اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻋﻠﻤﻲ و ﻣﻌﻨﻮي ﻛﺴﻞ ﻧﺸﻮﻳﺪ وﻟﻮ ﻗﺪردان و ﺣﻘﺸﻨﺎس ﻫﻢ‬
‫در ﻛﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺎي ﺗﺄﺳﻒ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﺴﺎ‪Ä‬ﻞ ﻣﺎدي و ﺣﻮا‪Ä‬ﺞ‬
‫اﻗﺘﺼﺎدي ﻣﺎ ﺷﺮﻗﻴﺎن ﻣﺤﺘﺎج ﻏﺮﺑﻴﺎن ﺷﺪهاﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﺴﺎ‪Ä‬ﻞ اﺧﻼﻗﻲ و‬
‫ﻣﻌﻨﻮي ﻫﻢ آﻧﻘﺪر ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪهاﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ را ﻫﻢ از ﻣﻠﻞ ﻏﺮب ﻳﺎد‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ اروﭘﺎ‪Ä‬ﻴﺎن ﻣﻮاد ﺧﺎم و اﺑﺘﺪا‪Ä‬ﻲ ﻣﻠﻞ ﻣﺸﺮق را ﮔﺮﻓﺘﻪ و‬
 ‫‪10‬‬
‫در زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦآﻻت ﺧﻮد و ﺑﻘﻮة ﻓﻨﻮن و ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮﺷﻜﻞ داده‬
‫ﺑﻤﺎ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻋﻘﺎﻳﺪ و اﻓﻜﺎر روﺣﺎﻧﻲ و ﻣﻌﻨﻮي را ﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺮق ﻣﻄﻠﻊ اﻧﻮار آﻧﻬﺎ ﺑﻮده از ﺷﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻟﺒﺎس ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻌﻨﻮان ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻤﻦ ﻏﺮب ﭘﻴﺶ اﻧﻈﺎر ﻣﺎ ﻣﻴﮕﺬارﻧﺪ و ﻋﻠ‪‬ﺖ‬
‫ﻋﻤﺪه اﻳﻨﻜﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن و ﺑﺨﺼﻮص ﻣﺘﺠﺪدﻳﻦ ﻣﺎ از ﻛﺴﺐ و ﺗﺪﻗﻴﻖ ﻋﻠﻮم‬
‫ﺣﻜﻤﺖ و ﻓﻠﺴﻔﺔ ﺷﺮق روﮔﺮدان ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻳﻨﺴﺘﻜﻪ ﻛﺘﺐ ﺣﻜﻤﺖ و‬
‫ﻓﻠﺴﻔﺔ ﻣﺎ ﻳﺎ در زﺑﺎن ﻋﺮﺑﻲ ﺗﺪوﻳﻦ ﺷﺪه و ﻳﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ اﺳﻠﻮب ﻋﺠﻴﺐ و‬
‫ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻣﺬاق و ﺷﻴﻮه زﺑﺎن ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ اﻣﺮوزي ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺄﻟﻴﻒ‬
‫ﺗﺘﺒﻊ آﻧﻬﺎ در دﺳﺘﺮس ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻲ‬
‫ﮔﺸﺘﻪ و از اﻳﻦرو ﺗﺤﺼﻴﻞ و ‪‬‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺳﺮ ﻛﺎر ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺒ‪ H‬در اﻳﻨﻤﻮﺿﻮعﻫﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه داراي ﻳﻚ‬
‫اﺳﻠﻮب ﻣﺘﻴﻦ و ﻣﻮاﻓﻖ ﻣﺪارك اﻣﺮوزي و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﻴﻮة ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ‬
‫ﻓﺎرﺳﻲ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ و از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﺗﺄﻣﻴﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻠﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ و اﻣﻴﺪوارم در‬
‫اﻳﻦ اﻓﺎﺿﻪ ﻣﺪاوﻣﺖ ﻧﻤﺎ‪Ä‬ﻴﺪ‪ ,‬حك اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ<‪/‬‬
‫و ﻧﻴﺰ در ﺳﺎل ‪ 25‬ﺷﻤﺎره ‪ 14‬ﭼﻬﺮهﻧﻤﺎ ﻣﻮرﺧﻪ ‪ 15‬ﺷﻌﺒﺎن‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﻤﺤﻤﺪ اﻳﺮاﻧﻲ‬ ‫ﺑﻬﻤﻦﻣﺎه ‪ 1347‬ﻫﺠﺮي ﻣﺮﺣﻮم ﺣﺎﺟﻲ ﻣﻴﺮزا‬
‫)ﻣ‪Æ‬دباﻟﺴﻠﻄﺎن( ﻣ‪Æ‬ﻟﻒ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺧﻂ و ﺧﻄﺎﻃﻴﻦ و اﻣﺎناﻟﺘﻮارﻳﺦ و‬
‫ﻓ‪Æ‬اداﻟﺘﻮارﻳﺦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ‪:‬‬
‫اﺳﺮاراﻟﻌﺸﻖ ﻛﺘﺎﺑﻲ اﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮم ﻓﺎرﺳﻲ اﺛﺮ ﻃﺒﻊ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺤﻘﻖ ﺷﻴﺦ اﺳﺪاﷲ‬

‫ﺗﻄﻮرات اﺣﻮال ﻋﺸﻖ ﺑﺤﺚ ﻧﻤﻮده و‬

‫@ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﻣﺒﺎﺣﺚ ﻋﺸﻘﻲ و ‪‬‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻗﺴﻤﺘﻲ از آن ﺗﺮﺟﻤﺔ ﺳﻮر ﻗﺮآﻧﻲ اﺳﺖ و ﻗﺮا‪Ä‬ﺖ آن ﻗﺎﺑﻞ‬
‫دﻗﺖ اﺳﺖ و در ﻣﺠﻠﻪاﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﺠﻠﺪ ﺛﺎﻟﺚ ﻋﺸﺮ ﻣﻮرﺧﻪ ﺷﻮال ‪1345‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 946‬ﭼﻨﻴﻦ آورده‪:‬‬
 ‫‪11‬‬
‫اﺳﺮاراﻟﻌﺸﻖ رﺳﺎﻟ‪ ¹‬ﻓﺎرﺳﻴﻪ ﻓﻴﻬﺎ ﻗﺼ‪ ¹‬ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻊ اﻟﺨﻀﺮ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎاﻟﺴﻼم‬

‫و ﺑﻌﺾاﻟﻐﺰﻟﻴﺎت ﺗﺄﻟﻴﻒ اﺷﻴﺦ اﺳﺪاﷲ اﻟﮕﭙﺎﻳﮕﺎﻧﻲ و ﻫﻲ ﻣﻄﺒﻮﻋ‪ ¹‬ﻃﺒﻌﺎ‬

‫ﺣﺠﺮﻳﺎ ﻓﻲ ﻃﻬﺮان‪/‬‬

‫وﻟﻲ در اﻟﻌﺮﻓﺎن ﻣﺘﺬﻛﺮ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺪه ﻣﻄﻠﺐ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺗﻔﺴﻴﺮ‬

‫اﺣﺴﻦاﻟﻘﺼﺺ و ﻗﺼﺔ ﻳﻮﺳﻒ اﺳﺖ و دﻳﮕﺮ آﻧﻜﻪ در اﺻﻔﻬﺎن ﺑﭽﺎپ‬
‫ﺳﻨﮕﻲ رﺳﻴﺪه ﻧﻪ ﻃﻬﺮان ﺑﻬﺮ ﺣﺎل ﺑﻔﺮﻣﻮدة داﻧﺎي ﭘﺎرﺳﻲ ﻣﺸﻚ آﻧﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺒﻮﻳﺪ ﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﻄ‪‬ﺎر ﺑﮕﻮﻳﺪ ‪ Ç‬ﺑﺘﺎرﻳﺦ ‪ 14‬ﺷﻌﺒﺎن ‪ 1365‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ‪ 23‬ﺗﻴﺮﻣﺎه‬
‫‪ 1325‬اﺻﻔﻬﺎن اﺳﺪاﷲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ )@ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎﻧﻲ ﺳﺎﺑﻖ(‪/‬‬
 ‫ﻫﺬا ﻫﻮاﻟﻜﺘﺎب‬

‫ا‪X‬ﻨﻴﻒ و اﻟﻨﻈﻢ اﻟﻠﻄﻴﻒ ا‪X‬ﺴﻤﻲ ‪V‬ﻤﻮﻋﻪ‬

‫ﺑﺎ‪̺‬اراﻟﻌﺸﻖ و ﻫﻮ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﻋ ﻣﻘﺪﻣ‪ ¹‬ﻧ‪G‬‬
‫ﻗﺼ‪¹‬‬
‫و ﺗﻔﺴ اﺣﺴﻦاﻟﻘﺼﺺﻧﻈﻤ‪ H‬و ﻧﻈﻢ ‪‬‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻮ‪ Ϻ‬ﻟﻠﺨ‪ ÍÉ‬ﻋ ﻣﺎ |اﻟﻜﺘﺎب‬
‫اﻻ‪G‬ﻲ و ﺑﻌﺾاﻟﻐﺰﻟﻴﺎت اﻟ‪‬ﻔﻪ و ﻧﻈﻤﻪ ﺟﻨﺎب‬
‫ا‪X‬ﺘﺴﺘﻄﺎب ا‪¤‬ﻘﻖ اﻟﺼﻤﺪا‪ æ‬و ا¡ﻜ‪o‬‬
‫اﻟﺮﺑﺎ‪ æ‬آﻗﺎ ﺷﻴﺦ اﺳﺪاﷲ اﻟﮕﭙﺎﻳﮕﺎ‪ æ‬و ﻃﺒﻊ‬
‫‪‬‬
‫|دار اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ اﺻﻔﻬﺎن‪/‬‬
‫ﻓﻲ ﺳﻨﻪ ‪1343‬ﻫﺠﺮي ﻗﻤﺮي‬

‫@ﻛﺘﺒﻪ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻴﻦ‬
 ‫‪Ô‬ﻫﻮ‬
‫‪121‬‬

‫‪‬ا ‪Ô‬‬
‫ﺳﺮاراﻟ ‪‬ﻌﺸﻖ‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺳﻮرة ﻳﻮﺳﻒ و ﺗﻔﺴﻴﺮ آﻳﺎت ﻣﺼﺎﺣﺒﺔ ﺧﻀﺮ و ﻣﻮﺳﻲ ﻣﻨﺘﺨﺒﻲ ازﻣﺜﻨﻮ ‪‬ﻳﺎت‬

‫ﻏﺰﻟﻴﺎت و ﻣﻨﻈﻮﻣﺔ روحاﻟﻌﺮﻓﺎن‬

‫‪‬‬ ‫و‬

‫اﺛﺮ ﻃﺒﻊ و ﻧﮕﺎرش‬

‫ﺣﻜﻴﻢ ﺻﻤﺪاﻧﻲ و ﻋﺎرف ر ‪‬ﺑﺎﻧﻲ‬

‫اﺳﺪاﷲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ‬

‫ﻣﺘﺨ ‪‬ﻠﺺ ﺑﻪ ﺷﻤﺲ‬

 ‫‪14‬‬

‫اﻟﺮﺣﻴﻢ‬
‫اﻟﺮﺣﻤﻦ ‪‬‬
‫ﺑﺴﻢاﷲ ‪‬‬
‫روي ﺳﺨﻦ ﺑﺪاﻧﺸﻤﻨﺪان ﻧﻴﻜﻮﺳﻴﺮ و روﺷﻦ رواﻧﺎن ﺑﺎ ﺑﺼﻴﺮت و‬
‫ﺑﺼﺮ اﺳﺖ آﻧﺎﻧﻜﻪ از ﻫﻴﭻ دﻗﻴﻘﻪ و رﻗﻴﻘﻪ ﻧﮕﺬرﻧﺪ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻘﻪ‬
‫اﻧﻴﻘﻪ او ﺑﮕﺬرﻧﺪ ﻧﻪ ﻏﺎﻓﻼﻧﻴﻜﻪ ﻣﺼﺪاق ﻛﺎﻳ‪‬ﻦ ﻣﻦ آﻳ‪ ¹‬ﻓﻲاﻟﺴﻤﺎ¾ واﻻرض‬

‫ﻳﻤﺮون ﻋﻠﻴﻬﺎ و ﻫﻢ ﻋﻨﻬﺎ ﻣﻌﺮﺿﻮن ‪ 1‬ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ ﻣﺨﻤﻮران ﺑﺎدة ﻏﻔﻠﺖ و اﻋﺮاض‬

‫‪‬‬
‫ﺑﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺠﺎزي دﻟﺒﺴﺘﻪ و ﺳﺮﺷﺎران ﺑﺎدة ﻣﺤﺒﺖ و اﻗﺒﺎل ﺻﻮر ﻃﺒﻴﻌﻴﻪ‬
‫را در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻐﺰ ﻧﻐﺰ را ﻳﺎﻓﺘﻪ و از اﻗﻨﺎع ﺑﻘﻨﺎع و ﻗﺸﻮر ﺳﺮﺗﺎﻓﺘﻪ‪/‬‬
‫آﻧﻜﻪ درﺧﻮر ﻫﻮش ﺑﺨﺎﻧﺔ ﻣﻮﺷﻲ ﻗﺎﻧﻊ و ﺟﺰ او را ﻧﺨﻮاﻫﺪ و ﺧﺮﺳﻨﺪ‬
‫اﺳﺖ ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﻓﻀﺎي ﻧﺎﭘﻴﺪاي ﻋﺎﻟﻢ ﺣﺲ او را ﻏﻢاﻓﺰا و ﻋﺎﻟﻤﻲ ﺧﻮاﻫﺪاز‬
‫اﻳﻨﻌﺎﻟﻢ ﺑﺪر‪ ,‬ﺑﻴﻚ ﻣﻴﺰان ﺳﻨﺠﻴﺪه ﻧﺸﻮﻧﺪ آﻧﻜﻪ از ﻛﺘﺎب ﻫﺴﺘﻲ ﺟﺰ ﺳﻄﻮر‬
‫‪2‬‬
‫و ﻧﻘﻮﺷﻲ ﻣﺤﺪود ﻧﺨﻮاﻧﺪ و ﻧﺪاﻧﺪ ذاﻟﻚ ﻣﺒﻠﻐﻪ ﻣﻦاﻟﻌﻠﻢ‬

‫و آﻧﻜﻪ در ﻫﺮ ذره ﺷﻤﺴﻲ ﺗﺎﺑﺎن و در ﻫﺮ ﻗﻄﺮه ﺑﺤﺮي ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن و‬

‫در ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺳﻄﻮح و اﺷﻜﺎل و در ﻫﺮ واﺣﺪ ﻛﻞاﻟﻜﺜﺮات ﺑﻴﻨﺪ‬
‫ﻣﺎ ﻧﻘﺪت ﻛﻠﻤﺎتاﷲ ‪ 3‬ﮔﻮﻳﺪ از ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺤﺪود ﺑﺪر آﻳﺪ ﺑﻴﺤﺪ‪ ‬و ﻋﺪ‪ ‬ﮔﺮدد‪/‬‬
‫ﺗﻮ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي وﻟﻲﭼﻨﺪﻳﻦ ﻫﺰاري دﻟﻴﻞ از ﺧﻮﻳﺶ روﺷﻦﺗﺮ ﻧﺪاري‬
‫ﻋﺠﺒﺎ آﻧﻜﻪ دﻋﻮي داﻧﺶ ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﺮرﺷﺘﺔ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﮔﻢ ﻛﻨﻨﺪ از‬
‫ﻣﺮاﺗﺐ اﻋﺪاد ﻻﻳﺘﻨﺎﻫﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺮاﺗﺐ ﻣﺤﺪوده را ﺷﻤﺎر ﻛﻤﻲ از ﺑﺴﻴﺎر‬
‫داﻧﺴﺘﻪ و ﻳﻜﻲ از ﻫﺰار ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﻛﺸﻒ ﺑﻌﻀﻲ اﺳﺮار ﻣﺎده ﻧﻤﻮده و از‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺳﻮرة ﻳﻮﺳﻒ آﻳﻪ ‪/105‬‬

‫‪ ÇÇ2‬ﺳﻮرة ﻧﺠﻢ آﻳﻪ ‪/30‬‬
‫‪ ÇÇ3‬ﺳﻮرة ﻛﻬﻒ آﻳﻪ ‪/109‬‬
 ‫‪15‬‬
‫ﻣﻔﻴﺾاﻟﻤﺎد¸ و اﻟﺼﻮر¸ ﻣﺤﺠﻮب ﮔﺸﺘﻪ‪/‬‬
‫ﺣﻔﻈﺖ ﺷﻴ‪ HÃ‬و ﻏﺎﺑﺖ ﻋﻨﻚ اﺷﻴﺎ¾‬ ‫ﻗﻞ ﻟ ‪‬ﻠﺬي ‪‬‬
‫ﻳﺪﻋﻲ ﻓﻲاﻟﻌﻠﻢ ﻓﻠﺴﻔ‪¹‬‬

‫ﺗﺠﺮد و‬
‫آري ﻋﺎﻟﻢ ﻃﺒﻊ ﻧﻘﺶ واروﻧﻪاﻳﺴﺖ ﻛﻪ راﺳﺖ او ﻋﺎﻟﻢ ‪‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ از اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻮم و ﻣﺎورا¾اﻟﻄﺒﻴﻌﻪ‬
‫را ﻋﺎﻟﻢ ﻳﻘﻈﻪ و ﺑﻴﺪاري داﻧﻨﺪ و ﻳﻮماﻟﻠﻘﺎ¾ و اﻟﺒﻘﺎ¾ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺤﺠﻮﺑﺎﻧﺮا‬
‫ﺑﺮﻫﺎﻧﻲ ﺟﺰ ﻧﺎداﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺎﻫﻲ ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش و ﮔﺎﻫﻲ اﻧﻜﺎر ﻋﻘﻞ و‬
‫ﻫﻮش ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﻧﻔﻲ ﻧﻔﻲ ﺷﺎﻫﺪ اﺛﺒﺎت ﻧﻜﻨﺪ و ﻗﺼﻮر دﻳﺪه از‬
‫ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺑﺨﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻮرﭘﺎش ﻧﻔﻲ ‪‬ﻧﻴﺮا ﻛﺒﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ و ﷲ اﻟﻤﺜﻞ اﻻﻋﻠﻲ اﻳﻨﻬﻤﻪ‬
‫ﻋﻮاﻟﻢ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎذب و ﻣﺠﺬوب وﻃﺎﻳﻒ ﺣﻮل دﻳﮕﺮﻧﺪ و ﺳﻴ‪‬ﺎر‬
‫ﻣﺪارات ﻣﻌﻴﻨﻪاﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻲﺳﺒﺐاﻧﺪ ﻫﺮ ﻣﺘﺤﺮﻛﻲ را ﻣﺤﺮﻛﻲ ﻻزم و ﻫﺮ‬
‫ذرات اﺟﺴﺎم ﺟﺰ از ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺣﺮﻛﺘﻲ را ﻏﺎﻳﺖ واﺟﺐ اﻟﺘﻴﺎم و اﻟﺘﺼﺎق ‪‬‬
‫ﻧﺸﻮد وﮔﺮﻧﻪ از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﺪ‪/‬‬
‫ﺳﻴﺎرات ﺣﻮل اﻟﺜﺎﺑﺘﺎت اﻻﺿﺎﻓﻴﻪ ﺟﺰ ﺑﻜﺸﺶ و ﻛﻮﺷﺶ‬ ‫دوران ‪‬‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪاﻧﺪﻛﻲ ﺑﺨﻮد آي و ﻗﺪرﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪان و ازﻣﻘﺼﺪﺑﺴﺨﻨﺎنﺑﻴﺨﺮدان‬
‫ﺑﺎزﻣﻤﺎنﺗﻨﺖ ﻛﻪذرﻋﻲﺑﻴﺶﻧﻴﺴﺖﻗﻮايدﻣﺎﻏﻴﻪﻣﺪﺑﺮه ﺑﺎﻧﻬﺎﻳﺖﻣﺘﺎﻧﺖ و‬
‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﻪﺗﺪﺑﻴﺮ وﻣﺼﺎﻟﺢ اوﻣﻴﻜﻮﺷﻨﺪ و ازﻫﻤﻪﮔﻮﺷﺔ اوﺑﺎﺧﺒﺮﻧﺪﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﺗﻮاﻧﻲﮔﻔﺖاﻳﻨﻬﻤﻪ اﺟﺮامﻋﻠﻮﻳﻪ وﺳﻔﻠﻴﻪ واﻳﻨﻬﻤﻪ ﻛﺮاتﺟﺴﻴﻤﻪ وﻋﻮاﻟﻢ‬
‫ﻋﻈﻴﻤﻪ ازﺷﻤﻮس و اﻗﻤﺎر و ﺛﻮاﺑﺖ و ﺳﻴ‪‬ﺎر داراي ﻗﻮاي اد ار ﻛﻴﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻻ@واﷲ و ر ‪‬ﺑﻲاﻟﻌﻈﻴﻢ اﻧﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻜﻠﺸ‪Ã‬ﻲ و ﻫﻮاﻟﻌﻠﻴﻢ اﻟﺤﻜﻴﻢ‪/‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺑﺼﺮ ﻧﺪاري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻮار و اﺷﺮاﻗﺎﺗﺶ ﻧﻈﺮ ﻧﺪاري ﻳﺎ ﺗﺮا ﮔﻮش‬

‫ﭘﺮ از ﻫﻮﺷﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ درﻳﺎﺑﻲ اﻳﻨﻬﻤﻪ آوازﻫﺎ از ﻛﻴﺴﺖ‪/‬‬
‫ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺻﺪاي دراز‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﺪاي ﻧﻐﻤﻪ اوﺳﺖ‬
‫ﻣﮕﺮ ﻗﻮة ذا‪Ä‬ﻘﻪ ﻧﺪاري ﻛﺰ آن ﺑﺎدة ذوق و ﻋﺸﻖ ﺑﭽﺸﻲ و ﺑﺎ ذواق و‬
 ‫‪16‬‬
‫ﻃﻴﺒﻪ‬
‫ﻗﻮة ﺷﺎ ‪‬ﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﺳﺘﺸﻤﺎم رواﻳﺢ ‪‬‬ ‫اﺷﻮاق ﻣﺎﻻﻳﻄﺎق ﭘﻲﺑﺮي ﻳﺎ ﺗﺮا ‪‬‬
‫اﻟﻬﻴﻪ و ﻧﺴﺎﻳﻢ ﺳﺒﺤﺎﻧﻴﻪ و ﻧﻔﺤﺎت ﻣﻠﻜﻮﺗﻴﻪ ﺑﻨﻤﺎ‪Ä‬ﻲ ﻗﺪﻣﻲ از ﻃﺒﻊ و ﺣﺲ‬
‫ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﻪ ﺑﻤﻌﻘﻮﻻت ﻛﻠﻴﻪ و ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺮﺳﻠﻪ ﺳﻔﺮ ﻛﻦ ﺷﻌﺮ‪:‬‬
‫از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ آﺧﺮ ﺳﻮي ﺧﻮد ﻳﻚ ﺳﻔﺮي ﻛﻦ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮي آن ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﻓﺘﺢ و ﻇﻔﺮ را‬
‫ﺗﺠﺮد و ﻓﺮداﻧﻴ‪‬ﺖ و‬‫آﻧﺠﺎ ﺳﻴﻤﺮغ ﺟﺎﻧﺖ آﺷﻜﺎرا ﮔﺮدد ﭘﺮﭼﻢ ‪‬‬
‫ﺑﻄﻴﺎره ﻃﻠﺐ‬
‫رﺳﺘﮕﻲ از ﻋﻼ‪Ä‬ﻖ ﻃﺒﻊ و زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﺑﺮاﻓﺮازد ﭼﻮن ‪‬‬
‫ﻧﺸﻴﻨﻲ و در ﻓﻀﺎ¾ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻃﻴﺮان ﻧﻤﺎ‪Ä‬ﻲ و ﺟﺎذﺑﻪ ارض ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺗﺮا‬
‫ﺑﺨﻮد ﻧﻜﺸﺪ ﺑﻤﺮﻛﺰ ﺷﻤﺲ ﻋﺸﻖ رﺳﻲ ﭼﻮن ﺑﻬﻮاي آﺗﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﻟﻔﺎف و‬
‫ﻣﺤﻴﻂ ﺑ‪Ĥ‬ﻓﺘﺎب ﻋﺸﻖ اﺳﺖ رﺳﻴﺪي ﻫﻮاﻫﺎي ﺗﻮ ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮدد‪ /‬دور ﺑﺎش‬
‫ﭘﺮان ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻜﺸﺘﻦ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﻧﻮراﻧﻲ ﺗﻬﺪﻳﺪت‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻫﺮ دم ﺗﺮا ﺑﮕﻮﺷﺔ ‪‬‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎره دﺳﺖ از دل ﻛﻪ درﻳﺎي ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن اﺳﺖ‬
‫ﺑﻘﻮت ﻣﺤﺒ‪‬ﺖ ﻃﻴﺎره ﻃﻠﺐ را ﺑﻜﻮي ﻋﺸﻖ ﭘﺮواز داده ﻣﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮﻣﻴﺪاري و ‪‬‬
‫ﻻاﺑﺎﻟﻲوار ﮔﻮ‪Ä‬ﻲ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪم ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺳﺮ ﺑﺒﺮ ﻳﺎ زﻧﺪه ﻛﻦ ﻣﺎ را ﭼﻮ ﻣﻴﺶ‬
‫ذره ﭼﻮن ﺷﻤﺲ ﻋﺸﻖ را ﺑﺒﺮﮔﻴﺮي اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻴﺖ ﻋﺸﻖ‬ ‫اي ‪‬‬
‫اﺳﺖ و ﻣﻌﺸﻮق ﻛﻨﺖ ﺳﻤﻌﻪ اﻟﺬي ﻳﺴﻤﻊ ﺑﻪ وﺑﺼﺮه اﻟﺬي ﻳﺒﺼﺮ ﺑﻪ و ﻳﺪه اﻟﺬي‬

‫ﻳﺒﻄﺶ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ و ﭼﻪ ﻣﻴﺸﻨﻮي ﺑﺠﺎن دوﺳﺖ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺰﺑﺎن و ﺑﻴﺎن‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ رﻧﺪان درﻳﺎ دل و ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻮزان ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺑﺮ ﻣﻴﺨﻮرﻧﺪ ﮔﻔﺘﺎر آﺗﺸﻴﻨﻢ‬
‫را ﺷﻌﺮ‪:‬‬
‫ﺑﺎ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺸﻖ را ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻲ اﺳﺖ‬
‫واﻧﺪر آن ﻫﻔﺘﺎد و دو دﻳﻮاﻧﮕﻲ اﺳﺖ‬
 ‫‪17‬‬
‫ﻏﻴﺮت ﻋﺸﻖ زﺑﺎن ﻫﻤﻪ ﺧﺎﺻﺎن ﺑﺒﺮﻳﺪ‬
‫ﺳﺮ ﻏﻤﺶ در دﻫﻦ ﻋﺎم اﻓﺘﺎد‬ ‫از ﻛﺠﺎ ‪‬‬
‫اﻳﻦﺧﻤﺮ وﺧﻤﺎرﻧﺎﺷﻲ ازﺷﺠﺮهﻃﻴ‪‬ﺒﻪﻏﻴﺒﻴﻪاﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺮابﻃﻬﻮر‬
‫‪‬‬
‫درﺣﻠﻘﻪﮔﻴﺴﻮيﭘﻴﭻﭘﻴﭻدﻟﺪارآوﻳﺨﺘﻪﺷﻮدﺣﻞ او ازﻋﻬﺪه‬ ‫اﺳﺖدﻟﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﺪ ﺷﻴﻮهﻣﻌﺸﻮقﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮنﺑﺴﺮﭘﻨﺠﻪﺳﻴﻤﻴﻦ‬
‫زﻟﻒ ﺧﻮد را ﺷﺎﻧﻪﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ ﺑﺎد ﺻﺒﺎﻣﺸﻜﻴﻦ ﺷﻮد و ﺑﻤﺸﺎم ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻴﻘﺮار‬
‫ارﺑﺮﺑﺎﻳﺪﻣﺤﺮ كﺳﻠﺴﻠﺔﻣﺠﺎﻧﻴﻦﻋﺸﻖﺷﻮدﻛﻪ اﻻﷲ ﻓﻲ ا ‪‬ﻳﺎمدﻫﺮﻛﻢ‬‫‪‬‬ ‫رﺳﺪ ﻗﺮ‬
‫ﻧﻔﺤﺎت ﻓﺘ ‪‬ﻌﺮﺿﻮاﻟﻬﺎ ﺣﻀﺮتﻣﺼﻄﻔﻲ ص ﻧﻔﺤﺔ از ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻤﻦاﺳﺘﺸﻤﺎم‬
‫ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ اﻧﻲ ﻻﺷﻢ ﻧﻔﺲ اﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﺟﺎﻧﺐ اﻟﻴﻤﻦ ‪ 1‬ﻳﻌﻘﻮب از ﻃﺮف ﻣﺼﺮ‬
‫ﺷﻨﻴﺪ اﻧﻲ ﻻﺟﺪرﻳﺢ ﻳﻮﺳﻒ ‪ 2‬ﺳﻴﺎه دﻻن ﺑﻲذوق اﺳﺘﺸﻤﺎم اﻳﻦ رواﻳﺢ‬
‫ﻧﻤﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ زﺑﺎنﺑﺎﻧﻜﺎرﮔﺸﺎﻳﻨﺪ ودﻫﻞ ﻳﺎسﻣﻴﺰﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻻﻳﺒﺎس ﻣﻦ روح‬

‫اﷲ اﻻاﻟﻔﻮم اﻟﻜﺎﻓﺮون ‪ /3‬ﻋﺰﻳﺰم ﻣﺎ ﻃﺒﻞ ﻋﺸﻖ و وﻻ ﻣﻴﻜﻮﺑﻴﻢ و ﺑﺮﻣﻼ‬

‫ﻣﻴﮕﻮ‪Ä‬ﻴﻢزﻧﺪهاﻳﻢﺑﺒﻮي او وواﻟﻪاﻳﻢﺑﺮوي او ودﻟﺒﺴﺘﻪاﻳﻢﺑﻤﻮي اوﺷﻌﺮ‪:‬‬
‫ره ﺑﺪر از ﻛﻮي ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون روﻳﺪ‬
‫ﺳﻠﺴﻠﻪ ﭘﺎي ﺟﻤﻊ زﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎن اوﺳﺖ‬
‫ﻋﺒﺎد ان ﻗﺮﻳ‪ ¹‬ﻧﺴﻴﻢ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ در وزﻳﺪن اﺳﺖ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻟﻴﺲ ورا¾ ‪‬‬
‫ﺧﻤﺨﺎﻧﻪ را از اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﺠﻮ اﻻ ان ﷲ ﺷﺮاﺑ‪ H‬ﻻوﻟﻴﺎ‪Ä‬ﻪ اذا ﺷﺮﺑﻮ اﺳﻜﺮوا و اذا‬

‫ﺳﻜﺮوا ﻃﺮﺑﻮا و اذا ﻃﺮﺑﻮا ﻃﺎﺑﻮا و اذا ﻃﺎﺑﻮا ذاﺑﻮا و اذا ذاﺑﻮا ﺧﻠﺼﻮا و اذا ﺧﻠﺼﻮا‬

‫ﻃﻠﺒﻮا و اذا ﻃﻠﺒﻮا وﺟﺪوا و اذا وﺟﺪوا وﺻﻠﻮا و اذا وﺻﻠﻮا اﺗﺼﻠﻮا و اذا اﺗﺼﻠﻮ اﻻ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ 173‬ﻛﺘﺎب اﺣﺎدﻳﺚ ﻣﺜﻨﻮي ﻓﺮوزاﻧﻔﺮ‬

‫‪ ÇÇ2‬ﺳﻮرة ﻳﻮﺳﻒ آﻳﻪ ‪/94‬‬
‫‪ ÇÇ3‬ﺳﻮرة ﻳﻮﺳﻒ آﻳﻪ ‪78‬‬
 ‫‪18‬‬
‫ﻓﺮق ﺑﻴﻨﻬﻢ و ﺑﻴﻦ ﺣﺒﻴﺒﻬﻢ‪/‬‬

‫ﻧﻈﻢﻣﻌﺎشﻛﻪﻣﻬﻢﺗﺮﻓﻠﺴﻔﺔﻏﺮباﺳﺖ وﻣﻤﻠﻮ ازﺣﺴﺮت وﻛﺮب‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻲوﺟﺪانﭘﺎ ك و ﮔﻮﻫﺮﺗﺎﺑﻨﺎ كﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ اواﻣﺮ ﻗﻠﺒﻲاﺳﺖ ﻧﻪﻣﺪﻧﻲ‪/‬‬
‫رﺟﺎل ﻻﺗﻠﻬﻴﻬﻢ ﺗﺠﺎر¸ و ﻻ ﺑﻴﻊ ﻋﻦ ذ@ﻛﺮ اﷲ ‪ /1‬ﻣﻦ در ﻋﺠﺒﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ را‬
‫ﻋﻘﻴﺪت اﻳﻨﺴﺘﻜﻪ اﻟﻴﻮم ﺷﻤﻌﻬﺎي ﺑﺰم ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﻌﻨﻮي ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ و‬
‫ﻃﺮﻓﺪارانﺑﻬﻴﻤﻴ‪‬ﺖ وﻃﺒﻴﻌﺖ درﺟﻮشﺷﻴﺎﻃﻴﻦاﻻﻧﺲ راﻣﻴﺪان ﺑﺎز و در‬
‫ﺗﻚ و ﺗﺎزﻧﺪ ﺧﺪا داﻧﺎاﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻪ ﻛﺎر اﻣﺮوزاﺳﺖﻏﺎﻓﻠﻴﻦﻫﻤﻴﺸﻪ در‬
‫اﻳﻦاﻧﺠﻤﻦﻧﺎﺳﻮﺗﻲا ﻛﺜﺮﻳﺖداﺷﺘﻪ وﻗﻮايﻣﺘﻀﺎدةﻃﺒﻴﻌﻴﻪ ﺑﺮﻛﺮدﮔﻲﻗﻮه و‬
‫ﻫﻤﻴ‪‬ﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﻴﻪدرﻛﺎرﻧﺪ ﻫﺮ وﻗﺖ و زﻣﺎن ﺑﺎﺳﻤﻲﻣﺴﻤ‪‬ﻲ ﺷﺪه و ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻣﺨﻠﺼﻴﻦ وﻣﺨﻠﺼﻴﻦ ﻧﺎدر وﭼﻮنﻛﺒﺮﻳﺖاﺣﻤﺮﺑﻮدهاﻧﺪﭼﻮﻧﻜﻪﻣﺮدم‪:‬‬
‫واﻳﻨﺠﻬﺎﻧﻲ را ﻫﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻋﻴﻦ‬ ‫آﻧﺠﻬﺎﻧﻲ را ﻫﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ دﻳﻦ‬
‫ﺑﻴﺨﺒﺮ از آﻧﻜﻪ اﻳﻨﺎن ﺑﺎ ذره ﺑﻴﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ اﻋﻤﺎق ﻫﻤﻪ ذرات را‬
‫ﺳﻴﺎره ﺑﻴﺪاي ﻧﺎﭘﻴﺪاي‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ و ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ ﺣﻜﻤﺖاﻓﻼ ك داﻳﺮه و ﻧﺠﻮم ‪‬‬
‫ﻫﺴﺘﻲ را ﻛﻤﺎﻫﻲ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪/‬‬
‫ﻋﻄﺎﻫﺎي ﺗﻮ ﻧﻘﺪ اﺳﺖ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﺘﻮان ﻛﺮد‬
‫وﻟﻴﻜﻦ ﮔﻠﻪ دارﻳﻢ ﺑﺮاي دل اﻏﻴﺎر‬
‫ﻧﺎداﻧﺎن ﻣﺎورا¾ ﻓﻜﺮﺗﺸﺎن را از روي ﺑﻲاﻧﺼﺎﻓﻲ اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ و‬
‫ﺑﺮﺟﺎل اﻟﻬﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺮض و ﺟﻨﻮن دﻫﻨﺪ و ﻣﺤﺒﺖ ﺣﻘﻴﻘﻴ‪‬ﻪ را ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‬
‫اﻟﻬﻴﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﻛﺎر اﻣﺮوز اﺳﺖ اﻳﻨﻬﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎ آﻧﻜﻪ آﻧﻬﻤﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ‪‬‬
‫ﺗﺄﺳﻴﺲ و آﻧﻬﻤﻪ رﺟﺎل روﺣﺎﻧﻴﻪ ﺗﺸﻴﻴﺪ ﻣﺒﺎﻧﻲ اﺧﻼق ﺻﺎﻟﺤﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‬
‫ﻣﻨﻀﺪه ﻣﻄﻬﺮه‬‫ﺑﺎز ﻃﺮﻓﺪاران اﺧﻼق ذﻣﻴﻤﻪ و ﺑﺮﻫﻤﺰﻧﻨﺪﮔﺎن اوراق ‪‬‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺳﻮرة ﻧﻮر آﻳﻪ ‪/37‬‬

 ‫‪19‬‬
‫ﺗﺤﺒﻴﺐ ووداد ﺑﺨﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪه و از ﺳﻌﻲ ﺧﻮد ﻧﻜﺎﺳﺘﻪ و اﻳﻨﺴﺖ ﻳﻜﻲ از‬
‫ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺟﻨﮓ ﺟﻨﻮد ﻋﻘﻞ و ﺟﻬﻞ‪/‬‬
‫اﻳﻨﺨﺎ ك راه دروﻳﺸﺎن ﺣﻘﻴﻘﻲ و ﺻﻔﻮت ﻧﺸﺎﻧﺎن واﻗﻌﻲ و‬
‫ﺗﺤﻘﻴﻘﻲ اﺳﺪاﷲ اﺑﻦ ﻣﺤﻤﻮد ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎﻧﻲ ﻣﺘﺨﻠ‪‬ﺺ ﺑﺸﻤﺲ ﭘﺲ از ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت‬
‫ﻋﻤﻴﻘﻪ و ﻛﻮﺷﻬﺎي زﻳﺎد و ﺑﺤﻤﺪاﷲ ﺑﺎز ﺷﺪن راﻫﻲ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺮ دل ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺣﻘﻴﻘﻴ‪‬ﻪ را ﺑﺰﺑﺎن ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺘﻪام ا ﮔﺮﭼﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺒﻮدهام و ﻣﺮا ﺑﺪان‬
‫ﻓﺨﺮي ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﻪ ﭘﺲ از درﻳﺎﻓﺖ ﺑﺴﻴﺎري ﻋﻠﻮم ﻗﺪﻳﻤﻪ و ﺟﺪﻳﺪه‬
‫دﻳﻨﻴﻪ و دﻧﻴﻮﻳﻪ و ﺑﺮﺧﻮردن ﺑﻔﻠﺴﻔﺔ ﻣﺬاﻫﺐ و ادﻳﺎن و ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺣﻜﻤﺖ‬ ‫‪‬‬
‫اﻟﻬﻴﻪ و ﻃﺒﻴﻌﻴﻪ و ﻣﺠﺎﻟﺴﺖ ﺑﺎ داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻃﺮق ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ وآ ﮔﺎﻫﻲ از رﻣﻮز‬
‫ﻏﻴﺒﻴﻪ ﻛﺴﺐ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺷﻌﺮﻳﻪ ﻫﻨﺮي ﻣﻌﺘﻨﻲ ﺑﻪ‬ ‫دﻗﻴﻘﻪ و ﭘﻴﺪاﺷﺪن ﺟﻠﻮات ‪‬‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺘﺠﺮﺑﻪ رﺳﻴﺪه ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻧﻲ ذوﻗﻴﻪ را در ﻟﺒﺎس ﺷﻌﺮ و ﻧﻈﻢ‬
‫اﺛﺮي دﻳﮕﺮ در ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ و ﻧﻈﻢ ﻣﻔﺘﺎح ﻛﻨﻮز ﻣﺨﻔﻴﻪ اﺳﺖ از اﻳﻨﺮو‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﻲاﻟﺠﻤﻠﻪ ﻓﺮاﻏﺘﻲ ﺑﻮد درﺻﺪد ﻧﻈﻢ ﺳﻮرة اﺣﺴﻦاﻟﻘﺼﺺ‬
‫ﺑﺮآﻣﺪم و ﻟﻄﺎﻳﻒ و اﺷﺎراﺗﻲ ﻛﻪ از آن ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮا ﺗﺸﻮﻳﻖ‬
‫ﻧﻤﻮد و اﻳﻦ ﻧﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﺮأي اﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺎن ﻟﻄﺎﻳﻒ و اﺷﺎرات اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺗﺮوﻳﺢ ارواح اﻫﻞ ﻣﻌﻨﻲ ﻣﻴﺪﻫﺪ و اﻫﻞ ﺻﻮرﺗﺮا از ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﻲ ﺑﺼﻮرت‬
‫ﻏﻴﺒﻴﻪ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ‪ /‬زﺑﺎن وﺣﻲ و اﻟﻬﻢ را‬
‫ﺻﺮف ﺗﻜﺎن ﻣﻴﺪﻫﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ‪‬‬
‫ﻋﺎرﻓﺎن اﺳﺮار ﺳﺮاي وﺟﻮد و واﻗﻔﺎن رﻣﻮز ﻏﻴﺐ و ﺷﻬﻮد ﻣﻴﺪاﻧﻨﺪ‪ /‬ﺑﺎﻧﻚ‬
‫و رﻗﺎ¾ ﻋ ‪‬ﺰت و ﺣﻤﺎﻣﺔ ﻗﺪس و ﺻﻔﻴﺮ ﻃﻴﻮر ﻋﺮشآﺷﻴﺎن ﻣﻌﺮﻓﺖ را‬
‫ﮔﻮش ﻫﺮ ﺑﻴﻬﻮﺷﻲ ﻧﺸﻨﻮد ﺷﻌﺮ‪:‬‬
‫ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﻲ زﺑﺎن ﻣﺮﻏﺎن را‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪي ﺷﺒﻲ ﺳﻠﻴﻤﺎن را‬
‫ﻋﺮﻓﺎﻧﻴﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﻲ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ دﻳﺪﻧﻲ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ‬
‫اﻳﻨﺮاه رﻓﺘﻨﻲ اﺳﺖ ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﻲ‪ /‬ﮔﻔﺘﻨﻲﻫﺎ ﺧﺒﺮ از ﻣﻨﺎزل و ﻣﺮاﺣﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ‬
 ‫‪20‬‬
‫ﺣﻞ ﻣﺸﺎ ﻛﻞ اﺳﺖ‪ /‬آﻧﻜﻪ از ﮔﻠﺴﺘﺎن آﻳﺪ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﻲ ﺑﺮاي دوﺳﺘﺎن ﺑﺎرﻣﻐﺎن‬ ‫‪‬‬
‫آرد‪ /‬ﺳﺨﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﻤﻜﺪان ﻫﺮ ﺳﺨﻦ اﺳﺖ‪ /‬اﻳﺪون ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺳﻮرة اﺣﺴﻦ‬
‫اﻟﻘﺼﺺ را ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮد و آﻧﭽﻪ در ﻇﺎﻫﺮ آﻳﻪ ﻧﻴﺴﺖ از ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ و اﺧﺒﺎر و‬
‫ﻗﺼﺺ ﻣﺄﺧﻮذ ﺷﺪه‪/‬‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‪ :‬ﺑﺪان اﻳﻄﺎﻟﺐ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﺣﻖﺗﻌﺎﻟﻲ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﺤﺒ‪‬ﺖ‬
‫ذاﺗﻴ‪‬ﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻢ و ﻧﺸﺎة رﺑﻮﺑﻴ‪‬ﻪ ﺑﺮ اﻋﻴﺎن ﺛﺎﺑﺘﺎت و ﻣﻬﻴ‪‬ﺎت ﻋﻠﻤﻴﻪ ﺗﺠﻠﻲ‬
‫ﻓﺮﻣﻮد ﻳﻌﻨﻲ آﻧﺠﻤﺎل اﺗ‪‬ﻢ و ﻛﻤﺎل اﻗﺪم و ﺣﺴﻦ اﻋﻈﻢ ﻛﻪ ﻳﻨﺒﻮع ﻛﻞ‬
‫ﻛﻤﺎﻻت و ﺳﺮﭼﺸﻤﺔ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﺴﻨﺎت اﺳﺖ ذات ﺧﻮد را ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﺨﻮاﺳﺖ ذاﺗﻲ و از آن ﻋﺸﻖ ذاﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﻪ اﺣﺒﺒﺖ ان اﻋﺮف اﺳﺖ‬
‫ﺑﺪو‪ G‬اﺳﻤﺄ و ﺻﻔﺎت ﺣﺴﻨﻲ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ و آﺗﺶ ﻋﺸﻖ در ﺳﺮاﭘﺎي اﻣﻜﺎن‬
‫ﺷﻌﻠﻪور ﮔﺮدﻳﺪ‪/‬‬
‫در ازل ﭘﺮﺗﻮ ﺣﺴﻨﺖ ز ﺗﺠﻠﻲ دم زد‬
‫ﻋﺸﻖ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ و آﺗﺶ ﺑﻬﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ زد‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﻬﻮل اﻟﻜﻨﻪ ﺟﺰ ﺑﻮﺟﺪان و ﺷﻬﻮد و ﻋﻴﺎن‬
‫ادرا ك ﻧﺸﻮد ﭘﺲ ﻋﻮاﻟﻢ ﻣﻔﺎرﻗﻪ از ﻣﺎده از ﺟﺒﺮوت و ﻣﻠﻜﻮت و ﻣﻘﺎرن ﺑﺎ‬
‫ﻣﺎده از ﺟﻤﻴﻊ ﻛﺮات ﻣﻮﺟﻮد ﺷﺪ در ﻋﺎﻟﻢ ﻃﺒﻊ و ﺗﺠﺴﻢ ﻇﻬﻮر ﻋﺸﻖ‬
‫ﺑﻨﻬﺎﻳﺖ رﺳﻴﺪ ﺗﺎ در ﻗﻮس ﺻﻌﻮد ﮔﺮﻳﺒﺎن اﻧﺴﺎن را ﮔﺮﻓﺖ ﻓﺤﻤﻠﻬﺎاﻻﻧﺴﺎن‬

‫اﻧﻪ ﻛﺎن ‪ 1‬ﻇﻠﻮﻣ‪ H‬ﺟﻬﻮﻻ و ﻣﻌﺸﻮق ﺣﻘﻴﻘﻲ اﻧﺴﺎن ﻧﻔﺲ ﺣﻘﻴﻘﺖ وﺟﻮد‬
‫اﺳﺖ و آﻧﭽﻪ ﻣﺎﻧﻊ از ﻇﻬﻮر ﻟﻄﻴﻔﺔ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﺗﺸﺘﺖ ﻣﺪرﻛﺎت و ﺗﻔﺮﻳﻖ‬
‫ﻣﺠﺘﻤﻌﺎت اﺳﺖ‪/‬‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺳﻮرة اﺣﺰاب آﻳﻪ ‪/72‬‬

 ‫‪21‬‬
‫ﺟﻤﻊ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد اﺟﺰا را ﺑﻌﺸﻖ‬
‫ﺗﺎ ﺷﻮي ﺧﻮش ﭼﻮن ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ و دﻣﺸﻖ‬
‫در اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ از ﻫﺴﺘﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻃﻠﺒﻨﺪ و از اﻋﻴﺎن ﻣﺠﻠﺴﻲ‬
‫ﻣﻔﻠﺴﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‪/‬‬
‫ﻋﺸﻖ و اﻓﻼس اﺳﺖ در ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲ‬
‫ﻫﺴﺖ اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺑﻲﺳﺮﻣﺎﻳﮕﻲ‬
‫اﻳﻦ ﺟﻨﻮن را ﺑﻬﻴﭻ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﻔﺎ‪Ä‬ﻲ ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻨﺪرد را در ﻫﻴﭻ‬
‫دواﺧﺎﻧﻪ دوا‪Ä‬ﻲ ﻧﻪ ﺟﺰ ﻋﺒﻮدﻳﺖ و از ﺳﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺠﺎزي ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺒﺪﻳ‪‬ﺖ اﺳﺖ‪/‬‬
‫و ﻧﻴﺰ واﺿﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﻮﺟﻮدات را ﻋﺸﻖ ﻓﻄﺮي و ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻏﺮﻳﺰي ﺑﻤﺒﺪا¾اﻟﻤﺒﺎدي ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻣﺠﺮد از ﺷﻮق ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در ﻣﺒﺎدي ﻋﺎﻟﻴﻪ‬
‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﻗﺮﻳﻦ ﺷﻮق ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮاﺗﺐ اﺳﺖ و ﻣﻮﺟﻮدي ﻛﻪ از‬
‫ﺟﻬﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮق دﺳﺖ در آﻏﻮش ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻮ ﻣﻌﻜﻢ اﻳﻨﻤﺎ ﻛﻨﺘﻢ‬

‫ﺗﻌﻴﻦ اﺳﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺟﺰ ﺧﻮد‬ ‫ﺳﻮز و ﮔﺪاز از ﻓﺮاق و درد و رﻧﺞ اﺷﺘﻴﺎق از ‪‬‬
‫در ﻋﺎﻟﻢ وﺟﻮد ﻧﻪ ﺑﻴﻨﺪ و ﻣﻔﻴﺪ از ﺟﺪا‪Ä‬ﻲ ﻣﻄﺎﻟﻖ اﻟﻢ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ‪/‬‬
‫ﻗﻄﺮه ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ از ﺑﺤﺮ ﺟﺪا‪Ä‬ﻴﻢ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﺤﺮ ﺑﺮ ﻗﻄﺮه ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ‪Ä‬ﻴﻢ ﻫﻤﻪ‬
‫و در ﺗﻌﺸﻖ ﺻﻮري ﻣﺠﺎزي ﻫﺮ ﮔﺎه اﺻﺎﻟ ‪ ¹‬ﺗﻌﺸﻖ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ آن ﺗﺠﻠﻲ‬
‫ﻏﻴﺒﻴﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻟﻤﺠﺎز ﻗﻨﻄﺮ¸ اﻟﺤﻘﻴﻘﻪ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ و ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬ ‫وﺟﻬﻪ ‪‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه زﻟﻴﺨﺎ را ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪/‬‬
‫ﻧﻜﺘﺔ ﻫﺴﺖ در اﻳﻦ ﭘﺮده ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ داﻧﺪ‬
‫ور ﻧﻪﺧﺎل و ﻟﺐ و رﺧﺴﺎر و دﻫﺎناﻳﻨﻬﻤﻪﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻣﻌﺸﻮق ازﻟﻴﺴﺖ ﻛﻪ از ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﺣﺠﺐ ﻧﻮراﻧﻴﻪ و ﻇﻠﻤﺎﻧﻴﻪ‬
 ‫‪22‬‬
‫ﮔﺬر ﻛﺮده و ﺑﺼﻮرت اﺣﺴﻦ اﻟﺘﻘﻮﻳﻢ ﺟﻠﻮه ﻧﻤﻮده و در ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻧﺎزﻟﻪ ﺟﺎ‪Ä‬ﻲ‬
‫ﺑﺠﺬب و ﺟﺎ‪Ä‬ﻲ ﺑﺸﻬﻮت ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﺪه ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ در ﺣﻴﻮان و ﻧﺒﺎت و ﺟﻤﺎد ﻫﻢ‬
‫ﻇﻬﻮرش ﻫﻮﻳﺪاﺳﺖ ﭼﻮن ﺟﺬب ﺷﻤﺲ ارض را و ﻣﻴﻞ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ‬
‫زﻣﻴﻦ و ﺟﺬب ﻧﺒﺎت ﻏﺬا را و ﺷﻬﻮت ﺣﻴﻮان‪ ,‬ﺣﻴﻮان دﻳﮕﺮ را و ﻛﻠﻴﻪ ﭼﻪ در‬
‫ﻟﻮﻻ‬ ‫اﻧﻮار ﻣﻔﺎرﻗﻪ و ﭼﻪ در ﻛﺮات ﻋﻠﻮﻳﻪ اﻳﻦ اﺻﻞ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻋﺸﻖاﻟﻌﺎﻟﻲ ﻻﻧﻄﻤﺲاﻟﺴﺎﻓﻞ ﻣﺼﺮاع‪ :‬ا ﮔﺮ ﻧﺎزي ﻛﻨﺪ از ﻫﻢ ﻓﺮورﻳﺰﻧﺪ ﻗﺎﻟﺒﻬﺎ‪/‬‬
‫آﻧﻜﻪ در ﻛﺘﺎب اﻟﻬﻲ ﺑﻨﻈﺮ ﺛﺎﻗﺐ ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﺣﻜﻤﺖ ﻧﮕﺮد ﻣﻴﺒﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺔ‬
‫ﺟﻨﺎب ﻳﻮﺳﻒ ع و آدم ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺤﺴﺐاﻟﺮﻣﺰ ﻻ ﺑﺤﺴﺐاﻟﺼﻮر¸ ‪ 1‬ﺑﻴﻚ ﻣﻌﻨﻲ‬
‫ﻛﺘﺎب اﷲ ﻋﻠﻲ ارﺑﻌ‪ ¹‬اﺷﻴﺎ¾‪ /‬اﻟﻌﺒﺎرات‬ ‫اﺷﺎرت دارد‪ /‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‬
‫واﻻﺷﺎرات واﻟﻄﺎﻳﻒ واﻟﺤﻘﺎﻳﻖ‪ /‬اﻟﻌﺒﺎرات ﻟﻠﻌﻮام واﻻﺷﺎرات ﻟﻠﺨﻮاص واﻟﻄﺎﻳﻒ‬

‫ﻟﻼوﻟﻴﺎ¾ واﻟﺤﻘﺎﻳﻖ ﻟﻼﻧﺒﻴﺎ¾‪ /‬ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎه اﺷﺎراتدﻗﻴﻘﻪ ﻛﻪﺗﻄﺒﻴﻖﻣﻌﺎﻧﻲﻗﺼﺺ ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮاﺗﺐﺳﻠﻮك ﻳﺎﺗﻄﺒﻴﻖ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻐﻴﺮ و ﻛﺒﻴﺮاﺳﺖ از ﻛﻼم اﻟﻬﻲ اﺳﺘﺨﺮاج ﺷﻮد‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﺮأيﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻛﻪﻣﻌﺎﻧﻲﺗﺤﺖاﻟﻠﻔﻆ وﺻﻮرتﺗﻨﺰﻳﻞ راﺗﺼﺮﻓﻲﻧﺸﺪه‬
‫ﺑﻠﻜﻪذﻫﻦاﻧﺘﻘﺎل ﺑ‪Ĥ‬نﻣﻌﺎﻧﻲ ازاﻟﻔﺎظﻧﻤﻮدهﺑﻠﻜﻪ ﻋﻴﻨ‪H‬ﻣﻨﻈﻮمﺷﺪهﺑﻴﺖ‪:‬‬
‫دﻳﻮ آدم را ﻧﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻏﻴﺮ ﻃﻴﻦ‬ ‫ﺗﻮ ز ﻗﺮآن اي ﭘﺴﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺒﻴﻦ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ روح ﺑﺎ اﺧﻮان ﻗﻮي و ﻣﺪارك از ﻛﻨﻌﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻠﻜﻮت ﺑﻤﻠﻚ‬
‫آﻣﺪه و ﺑﺴﻌﻲ اﺧﻮان ﺣﺴﻮد ﺑﭽﺎه ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻓﺘﺎده ﺗﺎ ﻛﺎرواﻧﻲ از راه رﺳﺪ و‬
‫ﺑﺤﺒﻞاﻟﻤﺘﻴﻦ وﻻﻳﺖ از ﭼﺎﻫﺶ ﺑﺮﻛﺸﻨﺪ و ﺑﻴﻨﺪﮔﻴﺶ ﺑﺮﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺑﻌﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ‬
‫وﻻﻳﺖ او را ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ و ﻋﺰﻳﺰ او را ﺑﺰﻟﻴﺨﺎي ﻧﻔﺲ ﺳﭙﺎرد و ﻧﻔﺲ از ﻫﺮ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﭼﻮن ﻫﺮ ﻳﻚ را ﺑﺤﺴﺐ ﺻﻮرت ﻗﺼﻪ و ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﺰارش ﻣﺨﺼﻮص اﺳﺖ وﻟﻲ ﺑﺤﺴﺐ‬
‫ﻣﻌﻨﻲ در اﺷﺎره ﻣﻌﻨﻮﻳﻪ ﺑﻤﻘﺎﻣﺎت ﺳﻠﻮﻛﻴﻪ و ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻌﻨﻮﻳﻪ ﻣﺘﺤﺪﻧﺪ‪/‬‬
 ‫‪23‬‬
‫راﻫﻲ ﺑﺪر آﻳﺪ ﺗﺎ او را از راه ﺑﺒﺮد و ا ﮔﺮ او ﻗﺼﺪي ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻬﻤﺮاﻫﻲ ﻧﻔﺲ‬
‫ﻇﻬﻮر ﺑﺮﻫﺎن رب ﻣﺎﻧﻊ آﻳﺪ و ﻋﺼﻤﺖ ﺣﺎﻓﻆ از ﻓﺤﺸﺎ¾ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮد‬
‫ﻧﺒﻮت و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺣﻘﻴﻘﻴﻪ او را‬
‫ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ وﻻﻳﺖ ﮔﺮدد و ﻣﻘﺎم ﺧﻼﻓﺖ و ‪‬‬
‫دﺳﺖ دﻫﺪ و ﭘﻨﺞ ﺣﺲ ﻇﺎﻫﺮش و ﺷﺶ ﺣﺲ ‪ 1‬ﺑﺎﻃﻦ و ﻋﻘﻞ ﻧﻈﺮي و‬
‫ﻋﻤﻠﻲ ﻳﺎ ﻋﻘﻞ و ﻧﻔﺲ او را ﺳﺠﺪه ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و اﻳﻦ اﺷﺎرات ﺑﺎ وﻗﻮع ﺻﻮرت‬
‫ﻗﺼﻪ ﻣﻨﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ و ﻗﺼﻪ ﺗﺴﺨﻴﺮ وﺣﻮش و ﻃﻴﻮر و دﻳﻮ و ﭘﺮي ﺳﻠﻴﻤﺎن‬
‫ﻧﺒﻲ را و داﻧﺴﺘﻦ او زﺑﺎن ﻃﻴﻮر را و ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﺧﻼﻓﺖ او اﺷﺎره ﺑﻬﻤﻴﻦ ﻣﻘﺎم‬
‫اﺳﺖ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻄﻮري دﻳﮕﺮ و ﻫﺒﻮط آدم روح ﺑﺎﺣﻮا¾ ﻧﻔﺲ ﺑﺎرض ﻃﺒﻴﻌﺖ و‬
‫وﻟﻘﺪﻛﺮﻣﻨﺎ ﺑﺮﺳﺮ اوﻧﻬﺎدن وﺳﺠﺪه‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮهﺗﻌﻠﻴﻢﻛﻞاﺳﻤﺎ¾ﺑﺎو وﺗﺎجﺧﻼﻓﺖ‬
‫ﻣﻼ‪Ä‬ﻜﻪ او راﻫﻢرﻣﺰياﺳﺖﺑﺎﻳﻦﺣﻘﻴﻘﺖ وﺑﻬﻤﻴﻦﻣﻌﺎﻧﻲ ازﻃﺮﻳﻘﻲدﻳﮕﺮ‪/‬‬
‫و ﻛﻞ اﻟﻲ ذا@كاﻟﺠﻤﺎل ﻳﺸﻴﺮ‬ ‫ﻋﺒﺎراﺗﻨﺎ ﺷﺘﻲ و ﺣﺴﻨﻚ واﺣﺪ‬

‫در ﻟﺴﺎن ﻋﺮﻓﺎ و ﺷﻌﺮاي ﻋﺮﻓﺎ ﻣﺮﻣﻮزات از زﻟﻒ و رخ و ﻣﻲ و‬

‫ﻣﻌﺸﻮق ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ و ﻗﺼﺪﺷﺎن ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻤﺤﺴﻮس و ﻋﺒﻮر از ﻣﺠﺎز‬
‫ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ اﻗﺴﺎم ﺗﺸﺒﻴﻬﺎت و ﺗﺸﺒﻴﺒﺎت اﻇﻬﺎر ﻣﻮاﺟﻴﺪ و اذواق اﺳﺖ ﭼﻪ‬
‫ﻃﺎﻗﺘﺸﺎن از اﺷﺘﻴﺎق ﻃﺎق و دﻟﺸﺎن ﭼﺎ ك ﭼﺎ ك از ﻓﺮاق اﺳﺖ ﻇﻬﻮر ﻟﻄﻴﻔﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﮔﺎﻫﻲ دﻟﺸﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﺎﻫﺘﺮاز آدر ﻛﻪ از ﻣﺎﻧﺪن در ﺻﺨﺮه ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻀﺠﺮ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻫﻴﻜﻞ را ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﻛﻮن و ﻣﻜﺎن اﻓﺸﺎﻧﻨﺪ ﻻاﺑﺎﻟﻲوار‬
‫از ﭘﻴﺮ ﻣﻴﻔﺮوش ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش و دوﺑﻴﻨﻲ را‬
‫ﺑﺴﻮزﻧﺪ و ا ﮔﺮ ﺑﺸﻴﺸﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮي ﺷﻮد ﻣﺮاد زﺟﺎﺟﻪ دﻟﺴﺖ ﻛﻪ در آﻳﻪ اﷲ ﻧﻮر‬
‫ﺑﻪاﻟﻤﺼﺒﺎح ﻓﻲ زﺟﺎﺟﻪ اﺷﺎره ﺷﺪه ﻟﺤﻦ اﻳﻨﻄﺎﻳﺮ ﻗﺪﺳﻲ ﻧﻪ ﭼﻮن اﻟﺤﺎن زاﻏﺎن‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺣﺲ ﻣﺸﺘﺮك و ﺧﻴﺎل و ﻣﺘﺼﺮﻓﻪ و واﻫﻤﻪ و ﺣﺎﻓﻈﻪ و ﻣﺴﺘﺮﺟﻌﻪ ﻳﺎ ذا ﻛﺮه‪/‬‬

 ‫‪24‬‬
‫ﻣﺮدار ﺧﻮار اﺳﺖ ا ﮔﺮ ﺟﻨﻮن و دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﻧﺎم ﺑﺮﻧﺪ ﻣﺮاد ﺧﺮوج ﺣﺎﻟﺸﺎن از‬
‫ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻋﻘﻮل ﻣﻨﺘﻈﻤﺔ ﻣﻌﺎﺷﻴ‪‬ﻪ و از ﻛﺜﺮت ﺑﻴﻨﻲ و ﻋﺎﻗﺒﺖاﻧﺪﻳﺸﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫اﺷﺘﺪاد ﺳﻜﺮ ﻣﺤﺒﺖ در اﻳﺎغ ‪ 1‬دﻣﺎغ آﻧﻬﺎﺳﺖ و ﮔﺎﻫﻲ در ﻣﻴﺰان‬
‫ﺻﺮاطاﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ اﺣﻤﺪي ﭼﻨﺎن اﻋﺘﺪال وﺳﻌﻪ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮﻳﻦ و اﻫﻞ دﻧﻴﺎ‬
‫آﻧﺎﻧﺮا ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮد ﭘﻨﺪارﻧﺪ و ﻗﻴﺎس ﺑﻨﻔﺲ ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﻘﺒﻠﻴﻦ اﻟﻲ اﷲ ﺟﻮش آﻧﻬﺎ‬
‫را از ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪ‪/‬‬
‫اي ﭘﺎدﺷﺎه ﺻﺎدﻗﺎن ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻖ دﻳﺪهاي‬
‫ﺑﺎ زﻧﺪﮔﺎﻧﺖ زﻧﺪهام ﺑﺎ ﻣﺮدﮔﺎﻧﺖ ﻣﺮدهام‬
‫ﺑﺎ دﻟﺒﺮان و ﮔﻠﺮﺧﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﭼﻤﻦ ﺑﺸﻜﻔﺘﻪام‬
‫ﺑﺎﻣﻨﻜﺮان ديﺻﻔﺖﻫﻤﭽﻮن ﺧﺰانﺑﻔﺴﺮدهام‬
‫اﻳﻨﻚﺷﺮوعﺑﺴﺨﻦﻋﺸﻖﻧﻤﻮده وﺷﻴﺸﻪﻃﺎﻗﺖ را ازﺷﺪتاﺷﺘﻴﺎق ﺑﺮ‬
‫ﺳﻨﮓ زده وﺑﻤﺤﻮ وﺳﻜﺮﭘﺮداﺧﺘﻪ وداﺳﺘﺎﻧﺮا ﺑﺮايدوﺳﺘﺎنﺑﻨﻈﻢﺳﺎﺧﺘﻪ‪/‬‬

‫>ﻫﻮا‪¤‬ﺒﻮب<‬

‫@ﮔﻮ‪Ä‬ﻲ از ﻣﺸﺮق ﺑﺮآﻣﺪ آﻓﺘﺎب‬ ‫ﺳﺎﻗ‪Ã‬ﻲ از در درآﻣﺪ ﺑﻲﺣﺠﺎب‬

‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﻛﺮد اﻳﻦ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻮﻫﻮم ﻃﻲ‬ ‫آﻧﻘﺪر ﭘﻴﻤﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﺎم ﻣﻲ‬
‫ﻣﺴﺖ را در ﺷﺮع ﺧﻮد ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫اﻳﻨﻚ از ﺧﻮد رﻓﺘﻪام ﺗﻜﻠﻴﻒ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﻏﻴﺮ رﻧﺪان ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺠﻮﻳﻢ ﺷﻔﻴﻖ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﺎن ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻢ رﻓﻴﻖ‬
‫ﻣﺮﻛﺐ ﻫﺴﺘﻲ و ﻫﻤﻲ ﭘﻲ ﻛﻨﺪ‬ ‫@ﻛﻴﺴﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺖ ره را ﻃﻲ ﻛﻨﺪ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻛﺎﺳﻪ‬
 ‫‪25‬‬
‫اﺛﺮ ‪1‬‬ ‫ﻧﻪ رﻫﺶ ﮔﻴﺮد ﻣ‪Æ‬ﺛﺮ ﻧﻪ‬ ‫وارﻫﺪ از ﻗﻴﺪ ﻫﺮ ﻧﻘﺶ و ﺻﻮر‬
‫ﻧﻲ ز ﻟﻮح آرد ﺳﺨﻦ ﻧﻲ از ﻗﻠﻢ‬ ‫ﻧﻪ ﺣﺠﺎﺑﺶ ﻧﻮر ﮔﺮدد ﻧﻪ ﻇﻠﻢ‬
‫ﻳﻜﺠﺎ ﺑﻬﻢ‬ ‫دﻓﺘﺮ ﺣﻜﻤﺖ ﻧﻬﺪ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﮕﻮﻳﺪ از ﺣﺪوث و از ﻗﺪم‬
‫ﻳﻜﺪوﺳﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮ ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻜﺎم دل ﺑﺒﺴﺘﺎن رو ﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﺑﺸﻜﻨﻴﻢ‬ ‫ﮔﻠﻬﺎ ‪2‬‬ ‫ﻣﻲروي‬ ‫ﺷﻴﺸﻪ‬ ‫ﺧﻨﺪﺧﻨﺪان ﻃﻌﻨﻪ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ زﻧﻴﻢ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ در ﻣﺴﺘﻲ ﺑﻤﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ دﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﺎغ و ﺑﻮﺳﺘﺎن ﮔﺮدﻧﺪ ﻣﺴﺖ‬
‫@ﻛﺰ ﻓﺮاق ﮔﻞ ز دﺳﺘﺶ رﻓﺘﻪ ﺻﺒﺮ‬ ‫ﺷﺒﻨﻢ اﻧﺪر ﺑﺎغ ﺑﺎﺷﺪ اﺷﻚ اﺑﺮ‬
‫ﺑﻠﻞ از ﻫﺠﺮان ﺑﮕﺮﻳﺪ ﭼﻮن ﺳﺤﺎب‬ ‫ﺗﺎ ﺟﻤﺎل ﮔﻠﺮخ اﺳﺖ اﻧﺪر ﻧﻘﺎب‬
‫@ﻛﺲ دﮔﺮ آوازي از وي ﻧﺸﻨﻮد‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ روي ﮔﻞ از ﺧﻮد رود‬
‫ﺑﻠﺒﻼن در ﻋﺸﻖ ﻫﻢرازي ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻧﻐﻤﻪﭘﺮدازي‬ ‫ﻋﻨﺪﻟﻴﺒﺎن‬
‫ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫دﻣﺴﺎزي‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺑﻲﺗﻌﻴﻦ‬
‫‪‬‬ ‫ﺷﺎﻫﺒﺎزان ﻫﺎن و ﻫﺎن ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﺑﻴﺦ ﻏﻢ ﻳﻜﺒﺎره از دل ﺑﺮﻛﻨﻴﺪ‬ ‫زﻟﻒ ﻫﻢ ﮔﻴﺮﻳﺪ و ﺟﺎم ﻣﻲزﻧﻴﺪ‬
‫@ﻛﻒ زﻧﺎن ﮔﻮ‪Ä‬ﻴﺪ ﻫﺎﻫﺎ ﺷﺎد ﺷﺎد‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺑﺎده در رﻗﺺ اوﻓﺘﺎد‬
‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬ ‫ﻧﮕﺮدد‬ ‫ﭘﺎ‬ ‫ﺑﻨﺪ‬ ‫ﭘﺎي‬ ‫ﻣﺤﺘﺴﺐ را ﮔﻮ ﻣﻜﻦ از ﻣﺎ ﮔﻠﻪ‬
‫ﻣﻮ‪Ä‬ﻲ از ﮔﻴﺴﻮي دﻟﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﻮ دام‬ ‫ور ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺴﺖﮔﻴﺮي زاﻧﺘﻈﺎم‬
‫ﻫﺮﭼﻪ در ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺰﻧﺪان ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ‬ ‫ور ﻧﻪ اﻳﻨﺎن ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﺑﮕﺴﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﻴﺮوﻧﺪ از ﺑﻮي او از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬ ‫ور ﺑﺒﻨﺪﻳﺸﺎن ﺑﺪان ﻣﺸﮕﻴﻦ رﺳﻦ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻣﺮاد آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺣﻜﻤﻴﻪ راﺟﻊ ﺑﻌﻠﺖ و ﻣﻌﻠﻮل او را از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﻮﺣﻴﺪﻳﻪ‬

‫ﻣﺤﺠﻮب ﻧﺪارد‪/‬‬
‫‪ ÇÇ2‬ﻣﺮاد ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺷﻴﺸﻪ دﻟﺴﺖ وﻗﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻣﻌﺎرف اﻟﻬﻴﻪ ﻛﻪ‬
‫اﻧﺎ ﻋﻨﺪاﻟﻤﻨﻜﺴﺮ¸ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ‬

‫ﻫﻢ اﺷﺎرت ﻛﻦ ﻣﺮ اﻳﺸﺎﻧﺮا ﺑﺨﻮاه‬
‫اﻃﻮار ﻋﺠﻞ ﺳﺎﻣﺮي‬ ‫ﺳﻴﺮ ﻛﻦ‬
‫در دﻫﺶ زاﻧﺴﺎﻏﺮ ﭼﻮن آﺗﺸﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‬ ‫‪‬رﺑ ﺎﻧﻲ‬ ‫اﺳﺮار‬
‫ﺟﻤﻠﻪ از راز دل ﻫﻢ آ@ﮔﻬﻴﻢ‬
‫ﻣﻴﭽﺸﺪ زان ﺑﺎده ﻛﺎﻧﺪر ذوق ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺎ وﺣﺪت اﻧﺪر ﻛﺜﺮﺗﺴﺖ‬
‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﺟﺎﻧﺎن و ﺟﺎﻧﺎن ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺧﺎﻟﻲ از ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﺗﺎ زﻣﻴﻦ ﮔﺮدي ﺷﻮد در زﻳﺮ ﭘﺎ‬
‫ﺑﮕﺬرﻳﻢ از اﻳﻨﺠﻬﺎن و آﻧﺠﻬﺎن‬
‫ﻏﻴﺮ ﻳﻚ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻣﻮﺟﻮدي ﻧﺪﻳﺪ‬
‫ﻫﻢ ﺧﻢ و ﻫﻢ ﺷﻴﺸﻪ و ﻫﻢ ‪ 1‬ﻣﻲ وي اﺳﺖ‬
‫دﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮد ﻏﻴﺮ دوﺳﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ‬ ‫رﺳﻮا‬ ‫ﻣﺮا‬ ‫ﺳﺎﻏﺮي ﺑﺪﻫﺪ‬
‫آﻣﺪه ﺑﻴﺮون ز ﺑﺲ ﻣﻲ ﺧﻮرده اﺳﺖ‬
‫ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ‬ ‫ﺑﻬﺮﺟﺎ‬ ‫ا@ﻛﻨﻮن‬
‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ا@ﻛﻨﻮن ﻛﻪ آﻣﺪ در ﺷﻬﻮد‬
‫@ﻛﺸﺘﮕﺎن ﻋﺸﻖ او ﻫﻢ ﺻﺪﻫﺰار‬
‫‪26‬‬
‫زاﻫﺪان را ﮔﺮ ﻛﻪ دﻳﺪي ﻧﻴﻤﻪراه‬
‫ﺑﺮ ﻏﻠﻄﺸﺎن ﻣﻴﭽﺸﺎن ﻳﻚ ﺳﺎﻏﺮي‬
‫@ﮔﺮ ﺑﺮه دﻳﺪي ﻳﻜﻲ ﺻﻮﻓﻲ وﺷﻲ‬
‫دﻋﻮي‬ ‫ﺑﻴﻦ ﭼﺴﺎن از ﺷﻮق ﺳﺒﺤﺎﻧﻲ زﻧﺪ‬
‫اي ﺣﺮﻳﻔﺎن ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎن ﻫﻤﻴﻢ‬
‫اﻳﻨﻔﻠﻚ ﻫﻢ دور او از ﺷﻮق ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﻣﺴﺘﻲ ﻣﺎ از ﺷﺮاب وﺣﺪﺗﺴﺖ‬
‫@ﮔﻨﺞ ﻋﺸﻖ اﻧﺪر دل وﻳﺮان ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﻣﺴﺘﻲ‬ ‫زﻣﻲ‬ ‫آﻧﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﺎ‬ ‫ﻛﻮﺑﻴﻢ‬ ‫آﻧﻘﺪر‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﭘﺎي‬
‫دﺳﺖ اﻓﺸﺎﻧﻴﻢ ﺑﺮ ﻛﻮن و ﻣﻜﺎن‬
‫دل ز ﻏﻴﺮ دوﺳﺖ ﻣﻴﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫او ﺑﻮد ﺳﺎﻗﻲ و ﻫﻢ ﺟﺎم ﻣﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻫﻢ ﻣﻦ و ﻫﻢ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮ‪Ä‬ﻴﻢ اوﺳﺖ‬
‫ﻣﻲ ﻓﺮوش آﻣﺪ ﺳﺮ ﺧﻢ وا ﻛﻨﺪ‬
‫ﻳﺎر ﻫﺮﺟﺎ‪Ä‬ﻲ ﺑﺮون از ﭘﺮده اﺳﺖ‬
‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬ ‫آﻧﻜﻪ ﻣﻲﺟﺴﺘﻴﺪش از ﻫﺮ ﺑﺎم و در‬
‫آﻧﻜﻪ در ﻛﻮن و ﻣﻜﺎن ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد‬
‫دﻳﺪﻣﺶ ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﺳﺎﻗﻲ در ﺧﻤﺎر‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻣﺮاد از اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﺎت آﻧﭽﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺎ راﻳﺖ ﺷﻴ‪ HÃ‬اﻻ و راﻳﺖ اﷲ ﻓﻴﻪ او ﻗﺒﻠﻪ‬
‫ﻣﻔﻬﻮم ﻣﻴﺸﻮد‪/‬‬
 ‫‪27‬‬
‫ﺧﻮد ز ﺧﻮد از ﻏﻤﺰة دل ﻣﻴﺒﺮد‬ ‫ﺧﻮد ز ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮد را ﺑﻨﮕﺮد‬
‫ﻣﻬﻮﺷﺎ اﻳﻦ ﺟﻮر ‪ 2‬و ﺧﻮﻧﺨﻮاري ﭼﺮا‬ ‫دﻟﺒﺮا اﻳﻦ ﻣﻜﺮ و ‪ 1‬ﻋﻴﺎري ﭼﺮا‬
‫ﺧﻮد ﻋﺠﺐ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺸﻲ ‪ 4‬و رﻫﺰﻧﻲ‬ ‫ﻫﺮ زﻣﺎن آﺷﻮب ﺷﻬﺮ و ﺑﺮزﻧﻲ ‪3‬‬

‫ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻲ‬ ‫ﻛﺸﺘﻪاش‬ ‫ﻛﻨﺎر‬ ‫وز‬ ‫ﺧﻮن ﻋﺎﺷﻖ را ﺑﻌﻤﺪ‪ G‬رﻳﺨﺘﻲ‬

‫ﻋﻠﻦ‬ ‫ﺳﺮت‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﻴﮕﻔﺘﻤﻲ‬ ‫ﻣﻮﺑﻤﻮ‬ ‫@ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي زﻟﻒ ﺗﻮ زﻧﺠﻴﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻬﺮ ﻗﺘﻞ دوﺳﺖ ﺑﻲﺑﺎ@ك آﻣﺪي‬ ‫ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺷﻮخ و ﭼﺎﻻ@ك آﻣﺪي‬
‫ﺑﺮﻛﻨﻢ‬ ‫ﺑﻤﺴﺘﻲ‬ ‫را‬ ‫@ﻛﻮه ﻫﺴﺘﻲ‬ ‫اﻓﻜﻨﻢ‬ ‫ﺑﭙﺎﻳﺖ‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﺑﻤﺴﺘﻲ‬ ‫ﻣﻦ‬
‫ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﺷﺎر و ﮔﺮدت دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﻴﻦ ﻛﺠﺎراﻧﻲ ﻛﻪ اﺳﺒﺖ ﺗﻮﺳﻦ اﺳﺖ‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺠﻨﻮﻧﻲ ﭼﻮن او رام آﻣﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ آراﻣﻲ دﻻرام آﻣﺪه اﺳﺖ‬
‫داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﻈﻢ ﻛﻦ از ﺣﺴﻦ و ﻋﺸﻖ‬
‫ﺷﺮح ده ﻋﻠﻢ ﻟﺪن از ﺣﺴﻦ و ﻋﺸﻖ‬

‫‪I‬ﻘﻴﻖ در ‪̺‬ﻳﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺸﻖ در ‪Y‬ﻪ‬

‫اﺷﻴﺎ¾ و ¾‪Ì‬وع ﺑﻘﺼﺔ ﻳﻮﺳﻒ ع و ﺗﻔﺴ اﺣﺴﻦ اﻟﻘﺼﺺ‬
‫دﻟﺒﺮم ﻧﻚ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ در ﻣﻴﺰﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎز از ﻗﻠﺒﻢ ﺟﻨﻮن ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻧﺪ‬
‫ﻳﺎر ﻣﻦ‬ ‫ﺑﭙﺎي‬ ‫ﺳﺮ ﺑﻨﻪ آﻧﮕﻪ‬ ‫ﺧﻴﺰ ﻫﺮ ﻗﻔﻠﻲ ﺑﺪر ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻜﻦ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺟﺎﻧﺎن ﺟﺎن ﭼﻪ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻳﺪ ﺑﻜﺎر‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﺶ را ﺟﺎن ﻣﻦ آور ﻧﺜﺎر‬

‫‪ ÇÇ1‬واﷲ ﺧﻴﺮ اﻟﻤﺎ ﻛﺮﻳﻦ‬

‫‪ ÇÇ2‬ﺟﻮر ﻇﺎﻫﺮﻳﺴﺖ وﻟﻲ در ﻧﻈﺎم ﻛﻞ ﻋﺪﻟﺴﺖ‪/‬‬
‫‪ ÇÇ3‬ﻛﻮﭼﻪ‬
‫‪ ÇÇ4‬ﻣﺮاد ﻫﻤﺎن ﻣﻌﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻳﻀﻞ ﻣﻦ ﻳﺸﺎ¾ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﻣﻴﺸﻮد‪/‬‬
 ‫‪28‬‬
‫اﻟﻠﻬﻲ‬ ‫آﻧﺠﻤﺎل‬ ‫آﻳﺪ‬ ‫در‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﻋﺮش دل ‪ 1‬از ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺑﻨﻤﺎ ﺗﻬﻲ‬
‫ﺳﺮ ﻋﺸﻖ در اﺷﻴﺎ ﻛﻨﺪ‬ ‫‪‬‬ ‫ﺷﺮح‬ ‫آﻧﮕﻪ اﻳﻦ ﺷﻮرﻳﺪه دل ﻏﻮﻏﺎ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮد ﻛﻨﺪ ﺗﻔﺴﻴﺮ آن‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ ﺳﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻳﺪ در ﺑﻴﺎن‬
‫وان ﻇﻬﻮرش در ﻫﻤﻪ ﻏﻴﺐ و ﺷﻬﻮد‬ ‫@ﮔﺮ ﻧﺪاﻧﻲ وﺣﺪت ذات وﺟﻮد‬
‫@ﻛﻲ وﺟﻮدش را در اﺷﻴﺎ ره ﺑﺮي‬ ‫ﺳﺮ ﻋﺸﻖ را ﻛﻲ ﺑﺮﺧﻮري‬
‫ﺷﺮح ‪‬‬
‫ﻧﺰد ﻋﺎرف آﻧﻬﻮﻳﺖ ﺧﻮد ﺣﻖ اﺳﺖ‬ ‫ﺗﻌﻴﻦ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬
‫آﻧﻮﺟﻮدي ﻛﺰ ‪‬‬
‫ﺟﻤﺎل‬ ‫ﺑﺮﺗﺠ ‪‬ﻠﻲ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ ‪2‬‬ ‫@ﮔﺸﺖ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ذات او ﺑﻮد ﻛﻞ اﻟﻜﻤﺎل‬
‫ﺧﻮد ﺷﻮد از ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﺷﻴﺪايﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﺪ آﻧﺮخ زﻳﺒﺎي ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ دﺳﺖ ﻗﺪرﺗﺶ ﻟﻮح و ﻗﻠﻢ‬ ‫ﺑﺮزد از ‪‬ﺑ ‪Ö‬ﺤﺖ ‪ 3‬ﻗﺪم ﺑﻴﺮون ﻋﻠﻢ‬
‫ﻓﻴﺾ اول دان ﻇﻬﻮر اﺣﻤﺪي‬ ‫ﻣﻮجزن ﺷﺪ ﺑﺤﺮ ﻓﻴﺾ ﺳﺮﻣﺪي‬
‫ﻣﻮج زد در اﺣﻤﺪ ‪ 4‬ﺻﺎﺣﺐ ﻛﻤﺎل‬ ‫ﻻﻳﺰال‬ ‫ﺻﻔﺎت‬ ‫اﺳﻤﺎ¾ و‬ ‫ﺑﺤﺮ‬
‫اﻳﻨﻬﻤﻪ اﻓﻼ@ك و اﻧﺠﻢ ﮔﺸﺖ ﺑﻮد‬ ‫آﻧﺤﻘﻴﻘﺖ ﮔﺸﺖ ﻇﺎﻫﺮ در ﺷﻬﻮد‬
‫@ﻛﻠﻤ‪¹‬اﻟﺤﻖ را ﻣﻮاد آﻣﺪ ﻣﺪاد‬ ‫ﺗﻨﺰل ﻛﺮد ﻓﻴﺾ اﻧﺪر ﻣﻮاد‬
‫ﺗﺎ ‪‬‬
‫ﻇﺎﻫﺮ آﻣﺪ از ﻗﻀﺎ و از ﻗﺪر‬ ‫از ﻣﻮاد اﻧﻮاع اﻧﻮاع و ﺻﻮر‬
‫راﺟﻌﻮن‬ ‫اﻟﻴﻪ‬ ‫ا ‪‬ﻧﺎ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﻋﺸﻖ آورد اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ از ﻛﻤﻮن‬
‫ﻣﻔﺘﺮق ﮔﺸﺘﻲ ز ﻫﻢ ذرات ﺟﺴﻢ‬ ‫@ﮔﺮﻧﺒﻮدي ﻋﺸﻖ اﻧﺪر ذات ﺟﺴﻢ‬
‫ﻳﺎر را‬ ‫ﺳﻴ ﺎر ﻃﺎﻟﺐ‬
‫‪‬‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ و‬ ‫را‬ ‫ﺳﻴ ﺎر‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﻲﺑﺮد‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﺟﺬب‬

‫‪ ÇÇ1‬اﺷﺎره اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻗﻠﺐ اﻟﻤ‪Æ‬ﻣﻦ ﻋﺮش اﻟﺮﺣﻤﻦ‬

‫‪ ÇÇ2‬ﻧﻌﻢ ﻣﺎﻗﻴﻞ‪:‬‬
‫ﻛﺲ ﻧﻴﺴﺖ در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺒﺎش‬ ‫ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد اﺳﺖ ﻓﺘﻨﻪ ﻧﻘﺎش‬
‫‪ ÇÇ3‬ﺳﺎده و ﺧﺎﻟﺺ ‪ Ç‬ﺻﺎﻓﻲ ‪ Ç‬ﺑﻲﻏﺶ‬
‫‪ ÇÇ4‬ﻛﻤﺎ ورد ﻋﻨﻪ اوﺗﻴﺖ ﺑﺠﻮاﻣﻊ اﻟﻜﻠﻢ‬
 ‫‪29‬‬
‫آﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮد ﺛﺎﺑﺖ اﻳﺼﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺑﺼﺮ‬ ‫ارﺑﺎب‬ ‫ﻧﺰد‬ ‫آﻣﺪ‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﭘﻮﻳﺎن روان ﺑﺮ ﻛﻮي ﻳﺎر‬ ‫دوار‬ ‫در‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﺟﺴﺎم‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﻣﻮﻟﻮي‬ ‫ﻗﻮل‬ ‫ز‬ ‫ﻧﻐﺰي‬ ‫ﻧﻜﺘﺔ‬ ‫ﺧﻮش ﺑﺨﻮان اﻳﻦ ﻗﺼﻪ را از ﻣﺜﻨﻮي‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮام ﭼﻮن آﻫﻦ و آﻫﻦ رﺑﺎ‬ ‫آﺳﻤﺎن ﮔﻮﻳﺪ زﻣﻴﻦ را ﻣﺮﺣﺒﺎ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﭘﻮﻳﺎن اﻟﻲ ﻋﻴﻦ اﻟﺤﻴﺎت‬ ‫ﻫﺴﺖ زﻧﺪه ﻣﺮ ﺟﻤﻴﻊ اﻳﻦ ﻛﺮات‬
‫ﺟﻤﻠﻪ را رو ﺳﻮي آن ﺷﻤﺲ اﻟﻘﺪر‬ ‫ﻫﺴﺖ اﻳﺠﺎن ﺑﺲ ﺷﻤﻮس و ﺑﺲ ﻗﻤﺮ‬
‫ﺟﺬب و ﻋﺸﻖ او ﻧﻈﺮ ﻛﻦ اﻳﻐﻴﺎث‬ ‫ﺛﻼث ‪1‬‬ ‫ﻣﻮاﻟﻴﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن‬
‫ﺳﺮو را ﻫﻢ زﻳﻦ وﻟﻪ ﭘﺎ در ﮔﻠﺴﺖ‬ ‫ﻻﻟﻪ را زﻳﻨﻌﺸﻖ داﻏﻲ ﺑﺮ دﻟﺴﺖ‬
‫ﺳﺮخ رو از ﻋﺸﻖ آن ﮔﻠﺮخ ﮔﻞ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ از اﻳﻦ ﺷﻮق اﻧﺪر ﻏﻠﻐﻞ اﺳﺖ‬
‫ﻫﻢ ﺗﺒﺮ ﺧﻮن ‪ 2‬ﺑﺎﺷﺪ از وي ﻏﺮق ﺧﻮن‬ ‫ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮن ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺠﻨﻮن در ﺟﻨﻮن‬
‫ﻳﻮﺳﻒ از دﺳﺖ زﻟﻴﺨﺎ دل رﺑﻮد‬ ‫ﻗﻴﺲ را ﻫﻢ اﻳﻦ ﺟﻨﻮن ﻣﺠﻨﻮن ﻧﻤﻮد‬
‫از ﻋﺒﺎرات آن اﺷﺎراﺗﺶ ﺑﺨﻮان‬ ‫ﻫﺴﺖ در اﺣﺴﻦ ﻗﺼﺺ ﺗﻔﺼﻴﻞ آن‬
‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﻘﺼﺪ ﻋﻴﺎن ﺑﺮ ﻫﺮ ﻏﺒﻲ‬ ‫ﻗﺼﻪ ﺧﻮاﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻘﺼﺪ از ﻧﺒﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻌﻨﻲ از درون ﺗﻮ ﺑﺮون‬ ‫از وﺟﻮد ﺧﻮد ﺑﻴﺎب اﻳﺬوﻓﻨﻮن‬
‫ﺷﺮج ذات ﺗﺴﺖ اﻳﻦ ﻛﻮن و ﻣﻜﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎن‬ ‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻣﺠﻤﻠﻲ‬ ‫ﻛﺘﺎب‬ ‫ﺗﻮ‬
‫ا@ﻛﺒﺮي‬ ‫ﻟﻴﻚ در ﻣﻌﻨﻲ ﺟﻬﺎن‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ در ﺻﻮرت ﺟﻬﺎن ‪ 3‬اﺻﻐﺮي‬
‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﻋﺸﻘﻲ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺣﺒﻴﺐ‬ ‫ﻫﻢ ﺗﻮ دردي ‪ 4‬ﻫﻢ دوا‪Ä‬ﻲ ﻫﻢ ﻃﺒﻴﺐ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺣﻴﻮان و ﻧﺒﺎت و ﺟﻤﺎد‬

‫‪ ÇÇ2‬ﻋﻨﺎب‬
‫‪ ÇÇ3‬اﺷﺎره ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﻋﻠﻲ ع ﻛﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ اﺗﺰﻋﻢ ‪‬ا ﻧ ‪‬‬
‫ﱠﻚ ﺟﺮم ﺻﻐﻴﺮ و ﻓﻴﻚ اﻧﻄﻮي اﻟﻌﺎﻟﻢ اﻻ ﻛﺒﺮ‬
‫‪ ÇÇ4‬ﻧﻴﺰ اﺷﺎره ﺑﺸﻌﺮ دﻳﮕﺮ آﻧﺤﻀﺮت اﺳﺖ دوا‪ Ä‬‬
‫‪Ô‬ﻚ ﻓﻴﻚ و ﻻﺗﺸﻌﺮ و دا‪Ä‬ﻚ ﻣﻨﻚ وﻻ ﺗﺒﺼﺮ‬
 ‫‪30‬‬
‫ﺑﺎﻃﻦ اﻳﻦ وﺟﻪ ﻧﻮر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬ ‫ﺣﺠﺖ ا@ﻛﺒﺮ ﻫﻤﻴﻦ وﺟﻪاﻟﺤﻖ اﺳﺖ‬
‫ﺑﻮد‬ ‫اﻗﺪم‬ ‫اﷲ‬ ‫ﻋﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﺶ‬ ‫اﷲ اﻋﻈﻢ ﺑﻮد‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺎب‬
‫اﻳﻦ درﺧﺖ ﻃﻮﺑﻲ اﺳﺖ اﻳﺨﻮش ﺿﻤﻴﺮ‬
‫ﻫﻢ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﻫﺴﺖ و ﺳﻠﻄﺎن ﻧﺼﻴﺮ‬

‫ﺑ»‪ Ë‬اﷲ اﻟﺮ‪a‬ﻦ اﻟﺮﺣ‪ o‬اﻟﺮا ﺗﻠﻚ آﻳﺎت اﻟﻜﺘﺎب‬

‫ا ﻗﻮﻟﻪ ‪X‬ﻦ اﻟﻐﺎﻓﻠ‬
‫اﷲ رﺣﻤﻦ رﺣﻴﻢ‬ ‫اوﺳﺖ ﺑﺴﻢ‬ ‫ﺑﺎب دﻟﺮا ﻫﺴﺖ ﻣﻔﺘﺎﺣﻲ ﻋﻈﻴﻢ‬
‫ﺑﺎ ﺑﺼﺮ‬ ‫اﷲ روف اي‬ ‫رﻣﺰ‬ ‫ﻫﺴﺖ اﻟﻒ ﺑﺎ ﻻم و را اﻧﺪر ﺧﺒﺮ‬
‫ﻋﺮب‬ ‫ﻟﻔﻆ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫اﻳﻌﺠﺐ‬ ‫ﻋﻈﻤﻲ‬ ‫آﻳﺎت‬ ‫اﻳﻨﻬﻤﻪ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺠﺎزش ز داﻧﺶ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﻌﻨﻲ آن ﺑﺮﺧﻮرﻳﺪ‬
‫ﻗﺼﻪ اﺣﺴﻨﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﻴﺨﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫روﺷﻨﻲ‬ ‫ﻛﺘﺎب‬ ‫از‬ ‫ﭘﻴﻤﺒﺮ‬ ‫اي‬
‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﻮدي ﺗﻮ ﻫﻢ از ﻏﺎﻓﻠﻴﻦ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ وﺣﻲ ﻣﺎﺳﺖ ﻗﺮآن ﻣﺒﻴﻦ‬
‫وﺣﻲ ﻣﺎ ﻫﺮ دم ﺑﻌﻠﻤﺖ ﻣﻴﻔﺰود‬ ‫ﻗﺼﻪ ﻧﺒﻮد‬
‫ﻳﻌﻨﻲ آ@ﮔﺎﻫﻴﺖ از اﻳﻦ ‪‬‬
‫ﻏﻔﻠﺖ ﻣﺬﻣﻮم ﻏﻔﻠﺖ از ﺧﺪاﺳﺖ‬
‫ﻏﻔﻠﺖ از ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﻛﺎري ﺑﺠﺎﺳﺖ‬

‫اذ ﻗﺎل ﻳﻮﺳﻒ ﻻﺑﻴﻪ ﻳﺎ اﺑﺖ ا‪ æ‬راﻳﺖ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺳﺎﺟﺪﻳﻦ‬

‫@ﮔﻔﺖ دﻳﺪم ﺧﻮاب ﺧﻮشﺷﻤﺲ و ﻗﻤﺮ‬ ‫ﻳﺎد آور آﻧﻜﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺎ ﭘﺪر‬
‫ﺳﺠﺪه ﻛﺮدﻧﺪم ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ رﻣﺰ آن‬ ‫اﺳﺘﺎرﮔﺎن‬ ‫ﻳﺎزده‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬
‫ﺳﺠﺪه اﺧﻮان و ﺧﺎﻟﻪ اﺳﺖ و ﭘﺪر‬ ‫ﺧﺒﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫آن‬ ‫ﺗﺄوﻳﻞ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﺑﻬﺮ ﺷﻜﺮ اﻳﺰدي ﺳﺎﺟﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻤﻠﻚ ﻣﺼﺮ وارد آﻣﺪﻧﺪ‬
 ‫‪31‬‬
‫ﺑﺨﻮان‬ ‫رﻣﺰ ﻗﺼﺔ آدم‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ ﺗﺄوﻳﻞ را اي ﻧﻜﺘﻪ دان‬
‫ﭼﻮن ﺳﺠﻮد آن ﻣﻼ‪Ä‬ﻚ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻮد‬ ‫ﺳﺠﺪة ﻛﻮﻛﺐ ﺑﻴﻮﺳﻒ در ﺷﻬﻮد‬
‫ﺟﺰو و ﻛﻞ ﻏﺮق وﺟﻮدت ﻛﺮدهاﻧﺪ‬ ‫ﻗﺪﺳﻴﺎن ﻳﻜﺴﺮ ﺳﺠﻮدت ﻛﺮدهاﻧﺪ‬
‫@ﻛﺮده ﺣﺴﻦ دﻟﺒﺮ ﻣﺎ را ﺳﺠﻮد‬ ‫ﻳﺎزده ﺣﺲ ﻋﻘﻞ و ﻧﻔﺲ اﻧﺪر وﺟﻮد‬
‫ﻧﻮر از ﺷﻤﺲ و ﻗﻤﺮ دﻳﮕﺮ ﻣﺠﻮ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺮاﻧﺪازد ﺣﺠﺎب آﻧﻤﻪ ز رو‬
‫ﺣﺴﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺗﻮأم اﺳﺖ‬ ‫ﺴﻨﻲ آدم اﺳﺖ‬
‫ﺟﺎﻣﻊ اﺳﻤﺎ¾ ‪Ô‬ﺣ ×‬
‫ﭼﻮن ﻗﻤﻴﺼﻲ ﻇﺎﻫﺮ اﻧﺪر آن ﻋﻠﻲ‬ ‫آدم و ﻳﻮﺳﻒ ﺳﻠﻴﻤﺎن وﻟﻲ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺜﻞﻫﺎ را ﻣﻤﺜ‪‬ﻞ ﺧﻮد ﻳﻜﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ذ@ﻛﻴﺴﺖ‬

‫ﺧﻮاب ﻣﻴﺪﻳﺪ اﻧﺪر اﻳﺎم اﻟﺴﺖ‬
‫اوﻓﺘﺎد از زﻟﻒ در ﭼﺎه ذﻗﻦ‬
‫ﺗﺎري آوردﻧﺪ از آﻧﺰﻟﻒ ﺳﻴﺎه‬
‫آﻣﺪ از ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﺟﺎن ﻧﺸﺴﺖ‬
‫ﻛﻦ‬ ‫زﻧﺠﻴﺮ‬ ‫دﻳﻮاﻧﻪام‬
‫ﺷﻴﺪا‪Ä‬ﻴﻢ‬ ‫اﻳﻨﺪل‬ ‫ﻛﻦ‬
‫ﻣﻲﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻏﻴﺮ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻛﺒﺎب‬
‫ﻏﻤﺰه او ﺑﺮده از ﻣﻦ ﻋﻘﻞ و دﻳﻦ‬
‫ﺟﺬﺑﻪ‬
‫دل ﭼﻮ ﺑﺪ در ﺗﺎر ﮔﻴﺴﻮي ﭘﺎي ﺑﺴﺖ‬
‫@ﻛﺰ ﺳﺮ ﺳﻮداي آن وﺟﻪ ﺣﺴﻦ‬
‫‪‬‬
‫ﺧﻂ ﻣﺸﻜﻴﻨﺶ ز راه‬ ‫@ﻛﺎروان‬
‫ﻳﻮﺳﻒ دل زد ﭼﻮ ﺑﺮ آن ﺗﺎر دﺳﺖ‬
‫دل‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫اي ﭘﺪر اﻳﻦ ﺧﻮاب دل ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﻦ‬
‫ﭼﺎرة‬ ‫ﻣﻦ ز ﺳﻮداي رﺧﺶ ﺳﻮدا‪Ä‬ﻴﻢ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ او ﻛﻪ ﻣﻦ دﻳﺪم ﺑﺨﻮاب‬
‫ﻳﺎ اﺑﻲ ﻟﻬﻔﻲ ﻋﻠﻲاﻟﻘﻠﺐ اﻟﺤﺰﻳﻦ ‪1‬‬

‫@ﻛﻪ ﻣﺮا آواره ﻛﺮده اﺳﺖ از وﻃﻦ‬ ‫ﺗﺎر زﻟﻒ او ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ز ﻣﻦ‬
‫دﻳﺪه را از ﺧﻮن دل ﺟﻴﺤﻮن ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻫﺮ دم از ﻋﺸﻘﺶ دﻟﻢ ﻣﺠﻨﻮن ﻛﻨﺪ‬

‫‪ ÇÇ1‬اي ﭘﺪر ﻣﻦ درﻳﻎ و اﻧﺪوه ﻣﻦ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ اﻧﺪوﻫﻨﺎ ك اﺳﺖ‪/‬‬

 ‫‪32‬‬
‫دﻳﻮاﻧﺔ‬ ‫ﭼﺮا‬ ‫ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ‬ ‫از‬ ‫ﻛﺮده‬ ‫ﺧﺮاﺑﻢ‬ ‫ﺧﻮد‬
‫ﻋﺸﻖ آن ﺳﻴﺐ زﻧﺦ در ﭼﺎه ﺑﺮد‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ ﺧﺎﻟﺶ دﻟﻢ از راه ﺑﺮد‬
‫ﺳﻨﮕﺪل ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﺎ@ﮔﻔﺘﻪ رﻓﺖ‬ ‫آﺷﻔﺘﻪ رﻓﺖ‬ ‫ﻃﺮه‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮان‬
‫ﻋﺎﻟﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ از اﻳﻨﻌﺎﻟﻢ ﺑﺪر‬ ‫ﻣﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻢ ﭼﻮ زﻟﻔﺶ اي ﭘﺪر‬
‫ﺿ ‪‬ﻠﻨﻲ ﻓﻲاﻟﻌﺸﻖ ﻣﻦ ﻳﻬﺪياﻟﻮري‬
‫ﻳﺎ اﺑﻲ ﻗﺪ ﻃﺎل ﻫﺠﺮي ﻓﻲاﻟﻬﻮي ‪1‬‬

‫ﺑﻠﺒﻞ ﺟﺎن ﻳﺎد آن ﺑﺴﺘﺎن ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن‬ ‫ﻳﺎد‬ ‫ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫ﭘﻴﻞ‬
‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﺮح درد اﺷﺘﻴﺎق?‬ ‫اي ﭘﺪر ﺧﻮن ﺷﺪ دﻟﻢ اﻧﺪر ﻓﺮاق‬
‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﻛﺮد آﻧﺪﻟﺒﺮ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺴﻞ‬ ‫ﻣﻦ ز زﻟﻔﺶ ﻋﻘﺪهﻫﺎ دارم ﺑﺪل‬
‫آ@ﮔﻪ از ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻫﺮ رازش ﺷﺪم‬ ‫ﻣﺴﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ ﭘﺮﻧﺎزش ﺷﺪم‬
‫واﻗﻔﻢ از آن دورو‪Ä‬ﻲ ﻣﺸﺮﺑﺶ‬ ‫ﻟﺒﺶ‬ ‫ﻟﻌﻞ‬ ‫ﻧﺸﺎ¸‬ ‫از‬ ‫ﺑﻴﺨﻮدم‬
‫ﻋﺎﻟﻤﻲ را ﻏﺮﻗﻪ در ﺧﻮن ﻛﺮدة‬ ‫دﻟﺒﺮا ﺑﺲ ﻣﻜﺮ و اﻓﺴﻮن ﻛﺮدة‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا در ﺧﻮن ﻛﺸﻴﺪﺳﺘﻲ ﺣﺒﻴﺐ‬ ‫@ﮔﺮ ﻛﺸﻴﺪي ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻗﺼﺪ رﻗﻴﺐ‬
‫دل ﻫﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ آه از دﺳﺖ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﺮاﺑﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬
‫آﻧﭽﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﺴﺖ ﺧﺎرج زاﺧﺘﻴﺎر‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاﺑﻢ اي ﻧﮕﺎر‬
‫ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫ﻣﺴﺘﻢ‬ ‫اﺷﺘﺮ‬ ‫ﻣﻬﺎر‬ ‫ﻳﺎ‬
‫ﻳﺎ درآ در دل دل از دﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ‬

‫ﻳﺎ ﺑ ﻻ ﺗﻘﺼﺺ ر‪Å‬ﻳﺎ ك ﻋ اﺧﻮﺗﻚ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ‬

‫ﺣﻜ‪ o‬ﻋﻠ‪o‬‬
‫آﻧﭽﻪ دﻳﺪي دوش ﺑﺎ اﺧﻮان ﻣﮕﻮ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻌﻘﻮب اي ﭘﺴﺮ ﺟﺎن ﻧﻜﻮ‬
‫ﻣﻜﺮﻫﺎ در ﻛﺎرت اﻳﻦ اﺧﻮان ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﺗﻮ زﻳﻨﺨﻮاﺑﺖ ﺣﺴﺪﻫﺎ ﻣﻴﺒﺮﻧﺪ‬

‫‪ ÇÇ1‬اي ﭘﺪر ﻣﻦ ﻣﻬﺠﻮري ﻣﻦ در ﻫﻮي و ﻣﺤﺒﺖ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺷﺪ ﮔﻤﺮاه ﻛﺮد ﻣﺮا در ﻋﺸﻖ آﻧﻜﻪ‬
‫ﻫﺎدي ﺧﻠﻖ ﺑﻮد‪/‬‬
 ‫‪33‬‬
‫ﺑﻬﺮ اﻧﺴﺎن او ﻋﺪوي ﭘﺮ ﻓﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺒﺎش اﻳﻤﻦ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎن دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺧﻮاﺑﻬﺎ‬ ‫رﻣﺰ‬ ‫ز‬ ‫ﺳﺎزد‬ ‫واﻗﻔﺖ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮاﻫﺪت ﺣﻖ ﻣﺠﺘﺒﺎ ‪1‬‬

‫اﻳﻬﻤﺎم‬ ‫ﭘﺪرﻫﺎت‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ‬ ‫ﻧﻌﻤﺘﺶ را ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم‬

‫ارﺟﻤﻨﺪ‬ ‫ﻣﻘﺎم‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‬ ‫و‬ ‫ﺳﺎزد‬ ‫ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ‬ ‫را‬ ‫ﻧﺒﻲ‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫آل‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮي‬ ‫رﺗﺒﺔ‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﺪ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﻫﻢ دﻫﺪﺷﺎن ﺑﺮ ﺧﻼﻳﻖ ﺳﺮوري‬
‫او ﺑﻮد داﻧﺎ و ﻓﻌﻠﺶ ﻣﺘﻘﻦ ‪ 2‬اﺳﺖ‬
‫ﻧﺰد او اﺣﻮال ﻫﺮ ﻛﺲ روﺷﻦ اﺳﺖ‬

‫اﺷﺎره و ﺗﻨﺒﻴﻪ‬

‫آ@ﮔﻬﻲ‬ ‫ﻋﻨﻘﺎ‬ ‫ﻗﺎف‬ ‫زاﺷﻴﺎن‬ ‫ﺷﻬﻲ‬ ‫ﺷﻬﺒﺎز‬ ‫اﻳﻜﻪ‬ ‫دل‬ ‫ﻃﺎﻳﺮ‬

‫ﻧﻜﺘﻪﻫﺎي ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻣﺎن ﻣﮕﻮ‬
‫ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺟﺎﻧﺎن‬ ‫اﺑﻨﺎ¾‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻨﻌﺎن واﻗﻒ از اﺳﺮار ﻧﻮح‬
‫از ﺣﺴﺪ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻔﺖ ﻛﻴﺪي رﺳﺪ‬
‫ﺳﺮ آﻧﺸﻪ را ﺑﻬﺮ ﮔﻤﺮه ﻣﺪه‬
‫ﺧﻔﺎﺷﻲ ﻧﻪﺑﻴﻨﺪ روي ﻫﻮر ‪3‬‬
‫ﭼﺸﻢ ‪‬‬
‫@ﻛﺲ ﺑﻜﻮر ﻣﺎدري ﻧﺪﻫﺪ ﺳﺮاج‬
‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺳﺎرﻗﺶ ﭘﻲ ﻛﻮر ﻛﻦ‬
‫راز آن ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺎﻳﻦ اﺧﻮان ﻣﮕﻮ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ اﻳﻨﺎن ﺟﻤﻠﻪ اﺧﻮان ﺗﻮاﻧﺪ‬
‫@ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﭘﺪرﺷﺎن ﺑﺎ ﻓﺘﻮح‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ دﻟﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺻﺎﻓﻲ از ﺣﺴﺪ‬
‫ﻣﺪه‬ ‫اﺑﻠﻪ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺷﻬﻮار‬ ‫ﻟ‪Æ‬ﻟ‪Æ‬‬
‫ﺧﻮش ﻧﺒﺎﺷﺪ وﺳﻤﻪ ﺑﺮ اﺑﺮوي ﻛﻮر‬
‫اﻧﮕﺒﻴﻦ ﻛﻢ ده ﺑﻤﺤﺮوري ﻣﺰاج‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻲ ﺑﺮ ﮔﻨﺞ ره ﻣﺴﺘﻮر ﻛﻦ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪه‬
‫‪ ÇÇ2‬ﻣﺤﻜﻢ و اﺳﺘﻮار‬
‫‪ ÇÇ3‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬
 ‫‪34‬‬
‫ﭼﺎه را از راز دل آ@ﮔﺎه ﻛﻦ‬ ‫ور دﻟﺖ ﺟﻮ ﺷﺪ ﺳﺮ اﻧﺪر ﭼﺎه ﻛﻦ‬
‫ﺑﻮ ﺗﺮاب آﺳﺎ ﺑﺨﺎ@ﻛﻲ ﺑﺎز ﮔﻮ‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻪ اﻧﺪر ﺧﺎ@ﻛﺒﺎزي راز ﮔﻮ‬
‫ور ﻧﻪ اﻧﺪر ﭼﺎه ﻏﻢ اﻓﺘﻲ ﻏﻤﻴﻦ‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﺧﻮن دل ﺑﺨﻮر ﺧﺎﻣﺶ ﻧﺸﻴﻦ‬
‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ او ز ﻋﻘﻞ و ﻫﺶ ﺑﻮد‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ دل ﺧﺎﻣﺶ ﺑﻮد‬
‫ﺑﻬﻞ‬ ‫ﺑﻲﺣﺎﺻﻞ‬ ‫@ﻛﺎﻳﻨﺨﺮدﻣﻨﺪي‬ ‫ﻟﻴﻚ ﻋﺸﻘﺶ ﻣﻴﺰﻧﺪ آﺗﺶ ﺑﺪل‬
‫@ﻛﻪ ﺑﺨﻮد ﻋﺮﻓﺎن ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ از دروغ‬ ‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎ@ك از ﺣﺎﺳﺪان ﺑﻴﻔﺮوغ‬
‫ﻣﻲﻧﻔﻬﻤﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻮﻳﻲ راز ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫آﻧﻜﻪ زﻳﻨﺪم ﮔﻮش ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺧﻮد ﻫﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻨﻢ ﺧﻮد اﺳﺘﻤﺎع‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮ اﻓﺴﺮده را ‪‬ره ﺑﺮ ﺳﻤﺎع‬

‫ﻟﻘﺪﻛﺎن | ﻳﻮﺳﻒ و اﺧﻮﺗﻪ آﻳﺎت ﻟﻠﺴﺎ‪Ä‬ﻠ‬

‫ﻫﺴﺖ در اﻳﻨﻘﺼﻪ ﺑﺲ اﺳﺮار دل‬ ‫دل‬ ‫اﻃﻮار‬ ‫ﺑﺎﺷﺪت‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫ﻃﺎﻟﺒﺎ‬
‫ﻣﻴﺸﻮد زﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﺑﺮ دل ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ ﺣﻖ در ﻗﻀﺎ و در ﻗﺪر‬
‫اﻟﺤﺎﻓﻈﻴﻦ‬ ‫ﺧﻴﺮ‬ ‫اﷲ‬ ‫و‬ ‫ﺑﺎﻃﻞ‬ ‫ﻣﻜﺮاﻟﻤﺎ@ﻛﺮﻳﻦ‬ ‫آﻧﻜﻪ‬ ‫ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ‬
‫ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺑﺮﻫﺎن رﺑ‪‬ﺶ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ راه ﻋ ‪‬ﻔﺖ ﺑﺮ ﺑﺸﺮ‬
‫@ﻛﻪ ﻓﻘﻴﺮي ﭼﻮن ﺷﻮد ﺗﺎج ﻣﻠﻮك‬ ‫ﻫﻢ اﺷﺎرت ﺑﺮ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺳﻠﻮك‬
‫ﻋﺰت اﺳﺖ‬
‫@ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺧﻮاري ﺗﺮا ﺑﺲ ‪‬‬ ‫ﻫﻢ اﺷﺎرت ﺑﺮ ﺣﻀﻴﺾ ذﻟ‪‬ﺖ اﺳﺖ‬
‫ﻫﻢ اﺷﺎرﺗﻬﺎي ﻧﻐﺰ ﻣﻌﻨﻮي اﺳﺖ‬
‫ﺳﻴﺮ روح ﻣﻌﻨﻮي را ﻣﺤﺘﻮي ‪ 1‬اﺳﺖ‬

‫اﺣﺐ ا ﻗﻮﻟﻪ ان ﻛﻨ‪ r‬ﻓﺎﻋﻠ‬

‫اذ ﻗﺎﻟﻮ ﻟﻴﻮﺳﻒ و اﺧﻮه ‪‬‬
‫از ﺣﺴﺪ ﻳﻜﺒﺎرﮔﻲ ﮔﻤﺮه ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫از ﻗﻀﺎ اﺧﻮان ز ﺧﻮاب آ@ﮔﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫‪ ÇÇ1‬درﺑﺮدارﻧﺪه‬
 ‫‪35‬‬
‫ﻳﻮﺳﻒ از ﻣﺎ ﻧﺰد ﻳﻌﻘﻮب اﺳﺖ اﺣﺐ‬ ‫ﭘﺲ ﻫﻤﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﻳﻌﺠﺐ‬
‫ﺣﺐ ﻳﻮﺳﻒ در ﺿﻼل‬ ‫وان ﭘﺪر از ‪‬‬ ‫ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ‪‬ﻗﻮت و ﺻﺎﺣﺐ ﻛﻤﺎل‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻫﻢ از ﻣﺎ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﭘﻴﺶ او ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬
‫@ﻛﺸﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻳﺎ ورا آواره ﻛﺮد‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﻴﻄﺎﻟﻌﻲ را ﭼﺎره ﻛﺮد‬
‫ﺑﻌﺪ از آن ﮔﺮدﻳﺪ ﻗﻮﻣﻲ ﺧﻮش ﺳﻴﺮ‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻪ رو ﺳﻮي ﺷﻤﺎ آرد ﭘﺪر‬
‫ﻗﺎ‪Ä‬ﻠﻲ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ راي ﻣﻦ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺷﻤﻌﻮن ﺑﺎ ﻳﻬﻮدا اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ از ﻣﻦ ﺑﭽﺎﻫﺶ اﻓﻜﻨﻴﺪ‬ ‫ﺣﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﺮادر را ﻛﺸﻴﺪ‬
‫ﺳﻮي ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮش ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﻧﺪ‬ ‫ره ﻧﻮرداﻧﺶ ز ﭼﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻨﺪ‬
‫ﭘﺲ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ ز ﻧﺴﻠﺶ ﻣﺮﺳﻠﻴﻦ‬ ‫در ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻻوي ﮔﻔﺖ اﻳﻦ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ را راي او آﻣﺪ ﭘﺴﻨﺪ‬
‫دل ﭘﺮ از ﻛﻴﻦ ﻧﺰد ﻳﻌﻘﻮب آﻣﺪﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﻟﻮا ﻳﺎ اﺑﺎﻧﺎ ﻣﺎ ﻟﻚ ﻻ ﺗﺎﻣﻨ‪‬ﺎ ا ﻗﻮﻟﻪ اﻧ‪‬ﺎ ﻟﻪ ¡ﺎﻓﻈﻮن‬

‫اﻣﻴﻦ‬ ‫ﻧﻤﻴﺪاﻧﻲ‬ ‫ﺑﻴﻮﺳﻔﻤﺎن‬ ‫@ﻛﻪ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اي ﭘﺪر از ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬
‫@ﻛﻦ ز ﮔﺎﻫﺶ ‪ 1‬رو ﺑﺼﺤﺮا ﮔﺎه ﮔﺎه‬ ‫ﻣﺎ ﻣﺮ او را ﻧﺎﺻﺤﻴﻢ و ﺧﻴﺮﺧﻮاه‬
‫ﺗﺎ ﻛﻨﺪ ﺑﺎزي و ﺗﻔﺮﻳﺢ روان‬ ‫@ﻛﻦ ز ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻮي ﺻﺤﺮاﻳﺶ روان‬
‫ﭘﺪر‬ ‫را اي‬ ‫او‬ ‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻴﻢ‬ ‫ﻣﺎ‬
‫از ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻴ‪Ĥ‬ﻳﺪ ﺑﺪر‬ ‫از ﭼﻪ‬
‫‪2‬‬ ‫اﺷﺎره و اﻳﻘﺎظ‬
‫ﻫﻮي‬
‫×‬ ‫ﻣﻴﺒﺮﻧﺪت ﺟﺎﻧﺐ ﻟﻌﺐ و‬ ‫ﻗﻮي‬
‫×‬ ‫اي ﺑﺮادر اﻳﻦ ﺣﻮاس و اﻳﻦ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺗﺨﺖ‬
‫‪ ÇÇ2‬ﺑﻴﺪار ﻛﺮدن‬

‫از ﺣﺴﺪ در ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻫﺖ اﻓﻜﻨﻨﺪ‬
‫ﺑﻬﺮ ﺧﻮد را از ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺟﺎذﺑﻨﺪ‬
‫اﻓﺘﺪ از وﺳﻮاس در ﭼﺎه ﻛﺜﻴﻒ‬
‫اي ﻛﺮﻳﻢاﻻب ﭘﻲ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺮو‬
‫از ﭘﺪر دوري ﻣﻜﻦ ﺗﻮ ﻳﻜﻨﻔﺲ‬
‫اﻟﻮذ‬ ‫ﺑﺎﷲ‬ ‫اﻟﻨﻔﺲ‬
‫‪36‬‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ از ﻳﻌﻘﻮب ﺟﺎن دورت ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ‪‬ﻟﺬات ﺧﻮد را ﻃﺎﻟﺒﻨﺪ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻪ ﻃﻠﻌﺖ ﻋﻘﻞ ﺷﺮﻳﻒ‬
‫ﻫﺎن ﺑﻬﺶ ﺑﺎش از ﭘﻲ اﻳﺸﺎن ﻣﺮو‬
‫ﻣﻴﻜﺸﻨﺪت در ﻫﻮي و در ﻫﻮس‬
‫ﺷﺮور‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪﺑﺲ ﺳﺨﺖاﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﻮان ﻗﻞ اﻋﻮذ‬

‫ﻗﺎل ا‪ æ‬ﻟﻴﺤﺰﻧ ان ﺗﺬﻫﺒﻮا ﺑﻪ ا ﻗﻮﻟﻪ اذا ‪ò‬ﺎ‪̺‬ون‬

‫ﭘﺎﻳﻨﺪﮔﻲ‬ ‫ﻣﺠﻮ‬ ‫ﺑﻴﺠﺎن‬ ‫ﺗﻦ‬ ‫از‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﻲﻳﻮﺳﻒ ﻧﺨﻮاﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﭼﻮن رود او ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺧﻮد ﻣﻴﺮوم‬ ‫روز و ﺷﺐ ﻣﺤﺰون و دﻟﺨﺴﺘﻪ ﺷﻮم‬
‫ﻳﻮﺳﻔﻢ را ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن ﮔﺮﮔﻲ درد‬ ‫ﺗﺮﺳﻢ از ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻦ ﻏﻔﻠﺖ ﺷﻮد‬
‫ﻳﻮﺳﻔﺖ را ﺑﺲ زﻳﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ رﺳﺪ‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻨﺪش ا@ﮔﺮ ﮔﺮﮔﻲ ﺧﻮرد‬
‫رﻳﺸﺔ ﺧﻮد را از اﻳﻦ ﻏﻔﻠﺖ ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﻣﺎ ﻛﺠﺎ از او دﻣﻲ ﻏﻔﻠﺖ ﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺮ ﺣﻜﻢ ﻗﻀﺎ‬
‫@ﮔﺸﺖ راﺿﻲ ﻟﻴﻚ ﺗﻨﮕﺶ ﺷﺪ ﻓﻀﺎ‬

‫ﻧﻜﺘﻪ ﻋﺮﻓﺎﻧﻴﻪ‬
‫در ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮب ذات اي ﺑﺎ ﺗﻤﻴﺰ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ روﺣﺖ اي ﻋﺰﻳﺰ‬
‫‪‬‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻤﺎ¾ ﺣﻖ ﺑﻮد و ﺻﻔﺎت‬ ‫ﺑﻮد ﺑﺮﺗﺮ ﺣﺴﻦ او از ﻛﺎﻳﻨﺎت‬
‫ﺳﺎﻋﻲاﻧﺪ‬ ‫آوارﮔﻴ‪‬ﺶ‬ ‫ﺣﺴﺪ‬ ‫از‬ ‫ﺗﻌﻴﻨﻬﺎ ﻛﻪ اﺧﻮان وياﻧﺪ‬
‫و آن ‪‬‬
‫ﺳﻌﻲﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﺎﻳﺪ در ﺷﻬﻮد‬ ‫ﺑﻬﺮ دوراﻓﻜﻨﺪن از ﺷﺎه وﺟﻮد‬
‫در زﺑﺎن ﺣﺎل ﺑﻮده اﺳﺖ اﻳﻨﻤﻘﻮل‬ ‫وان ﭘﺪر از دورﻳﺶ ﺑﻮدي ﻣﻠﻮل‬
‫@ﻛﻪ درد ﮔﺮگ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻳﻮﺳﻔﻢ‬ ‫زﻳﻦ ﺗﻌﻴ‪‬ﻦ در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺎ‪Ä‬ﻔﻢ‬

‫ﺳﻮي ﻣﻠﻚ ﻏﻴﺐ ﻧﺎﻳﺪ از ﺷﻬﻮد‬
‫ﻣﻴﻞ او ﻣﻴﺒﻮد ﺑﺮ ﻗﻮس ﻧﺰول‬
‫درﭼﻪ ﻃﺒﻊ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﻴﭽﺎره ﺷﺪ‬
‫ﻗﺎﺻﺮ اﺳﺖ از ﻣﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻟﻔﻆ و ﺑﻴﺎن‬
‫ﭘﻴﺮاﺳﺘﻨﺪ‬ ‫او‬ ‫ﮔﻴﺴﻮي‬
‫ﭼﻮن ﻛﻪ از ﻣﻴﺮاث اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ راﺿﻲ ﺑﺮ ﻗﻀﺎﺳﺖ‬
‫ﻧﻔﺲ او ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺮ ﺑﺮ ﺣﻜﻢ ﭘﻴﺮ‬
‫دﺳﺖ ﻟﻄﻔﻲ ﺑﺮ ﺑﺮ و دوﺷﺶ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫ﻫﺮ دو ﻟﺐ را ﺑﺮد ﻧﺰد ﮔﻮش او‬
‫@ﮔﺮ ﻧﻴﺎ‪Ä‬ﻲ ﺟﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ‬
‫ﭘﺎ@ﻛﺪارش ﭼﻮﻧﻜﻪ آﻣﺪ ﻧﻮر ﭘﻴﺮ‬
‫ﺑﺪ ﻣﻜﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ از ﺟﺰاش‬
‫ز اﺳﻢ اﻋﻈﻢ ‪‬‬
‫ﺣﻞ ﻫﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻤﺎ‬
‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻇﺎﻫﺮ ﺟﻤﺎﻟﺶ در ﻣﺜﺎل‬
‫ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﻣﻐﻠﻮب و او ﻗﺎﻫﺮ ﺷﻮد‬
‫ﻣ ‪‬ﺘﺤﺪ ﮔﺮدﻧﺪ ذ@ﻛﺮ و ﻓﻜﺮ ﺗﻮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ در دل ﻏﻴﺮ وﺟﻪ اﷲ ﻛﺲ‬
‫ﺑﺎز دارد ﻗﻠﺐ از ﻫﺮ آﻓﺘﺶ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر‬ ‫ﺑﺎﺷﻲ‬ ‫ﻳﺎر‬ ‫ﭼﻮنﺷﻨﺎﺳﻲ‬
‫ﺣﻖ ﺗﺮا از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻴﺪارد ﻧﮕﺎه‬
‫‪37‬‬
‫ﺑﺮﻧﮕﺮدد ﻫﻴﭻ در ﻗﻮس ﺻﻌﻮد‬
‫ﻟﻴﻚ آن ﻧﻘﺼﺎن و اﻣﻜﺎن ﻗﺒﻮل‬
‫ﻻﺟﺮم از ﻣﻠﻚ ﻏﻴﺐ آواره ﺷﺪ‬
‫ﺳﻮي ﺻﻮرت ﺑﺎز ﮔﺮد اي ﻧﻜﺘﻪ دان‬
‫ﺳﻨﺒﻞ‬ ‫آراﺳﺘﻨﺪ‬ ‫ﻛﺴﻮﺗﻲ‬ ‫او‬ ‫ﺗﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬
‫ﻫﻢ ﻗﻤﻴﺺ ﺧﻠ‪‬ﺘﺶ در ﺑﺮ ﻧﻤﻮد‬
‫ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻛﺴﻮت ز ﺗﺴﻠﻴﻢ و رﺿﺎﺳﺖ‬
‫ﺳﺮ ﻧﻪﭘﻴﭽﺪ ﻫﻴﭻ از ﺣﻜﻢ ﻗﺪﻳﺮ‬
‫ﭘﺲ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺧﻮد درآﻏﻮﺷﺶ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫وﻗﺖ آن آﻣﺪ ﻛﻪ ‪‬ﭘﺮد ﻫﻮش او‬
‫@ﮔﻔﺖ اي رﺧﺴﺎر ﺗﻮ ﺷﻤﻊ ﺷﺒﻢ‬
‫ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻗﺒﻠﻪ ﺗﻦ اﺳﺖ اي ﺧﻮش ﺿﻤﻴﺮ‬
‫ﻫﻴﭽﮕﺎه از ﻳﺎد ﺣﻖ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺒﺎش‬
‫ﻧﻤﺎ‬ ‫زﺑﺎن دل‬ ‫ورد‬ ‫ﻧﺎم ﺣﻖ‬
‫آﻧﻘﺪر او را ﺑﻜﻦ ﻧﻘﺶ ﺧﻴﺎل‬
‫ﭼﻮن ﺟﻤﺎﻟﺶ در دﻟﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‬
‫ﻏﺎﻟﺐ آﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ذ@ﻛﺮ ﺗﻮ‬
‫ﻧﺎﻣﻲ و ﺑﺲ‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺮ ﺗﻮ از ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻮن ﻧﺸﺴﺖ اﻧﺪر ﺧﻴﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﺶ‬
‫آﻓﺖ آن ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺗﻮ ﻳﺎر‬
‫ﺑﺲ ﺧﻄﺮﻫﺎ داري اﻳﺴﺎﻟﻚ ﺑﺮاه‬
 ‫‪38‬‬
‫ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺗﺴﺪﻳﺪت‬ ‫ﭘﻴﺮاﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ‬ ‫ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺗﺄﻳﻴﺪت‬ ‫روح‬ ‫ﺟﺒﺮ‪Ä‬ﻴﻞ‬
‫ﻟﺐ ﻫﻤﻲ ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻮﺻﻴ‪‬ﺖﻫﺎ ﺑﺪو‬
‫وز دو ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ روان ﺑﻮدي دو ﺟﻮ‬

‫ﺑﻴﺎن ﺳﺒﺐ اﺑﺘﻼ¾ ﻳﻌﻘﻮب‬

‫ﻛﻴﺎ‬ ‫اي‬ ‫ﻧﺒﻮده‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ‬ ‫ﺑﻲﺳﺒﺐ‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫اﺑﺘﻼ‬ ‫و‬ ‫ﺑﻼ‬ ‫ﻫﺮ‬
‫در ﻧﻔﺎﺳﺶ ﺑﻮد ﻧﺎ@ﮔﻪ ﺟﺎن ﺑﺪاد‬ ‫ﻣﺎدر ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮن ﺑﻴﻨﺎﻣﻴﻦ ﺑﺰاد‬
‫از اﻣﺮ ﺧﺪا‬ ‫ﻫﻢ ﭘﺴﺮ آورد‬ ‫ﻳﻚ ﻛﻨﻴﺰي داﺷﺖ ﻳﻌﻘﻮب از ﻗﻀﺎ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺷﺪ ﭘﻮر ﻛﻨﻴﺰك ﻳﻚ ﺟﻮان‬ ‫ﺷﻴﺮدادي او ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ز ﺟﺎن‬
‫ﻣﺎدرش را از ﺟﺪا‪Ä‬ﻲ دل ﺑﺴﻮﺧﺖ‬ ‫آن ﺟﻮاﻧﺮا ﭼﻮن ﻧﺒﻲ اﷲ ﻓﺮوﺧﺖ‬
‫ﺳﻤﺎ‬ ‫از‬ ‫دادش‬ ‫آواز‬ ‫ﻫﺎﺗﻔﻲ‬ ‫ﺗﻀﺮع ﻛﺮد و زاري ﺑﺎ ﺧﺪا‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺲ‬
‫ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﭘﻴﺮ ﻛﻨﻌﺎن ﺑﺮ ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫ﺗﻮ رﺳﻲ ﺑﺮ وﺻﻞ ﻓﺮزﻧﺪ اي ﻛﻨﻴﺰ‬
‫روز و ﺷﺐ ﮔﺮﻳﺪ ز درد اﺷﺘﻴﺎق‬ ‫او ﺷﻮد ﻫﻤﺪرد ﺗﻮ اﻧﺪر ﻓﺮاق‬
‫آﻧﻜﻪ روزي ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺪ ﻳﻚ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬ ‫وﺟﻪ دﻳﮕﺮ در ﺑﻼﻳﺶ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‬
‫واﻗﻒ از اﺣﻮال او ﻳﻌﻘﻮب ﻧﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﺗﻦ از اﺻﺤﺎب او ﺑﺪ ﮔﺮﺳﻨﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺸﺐ ﺟﻮﻋﺎن ﺑﺪ آﻧﻤﺮد ﻓﻘﻴﺮ‬
‫زاﻧﺴﺒﺐ ﺷﺪ ﻣﺒﺘﻼ ﻳﻌﻘﻮب ﭘﻴﺮ‬

‫ﻓﻠ‪ F‬ذﻫﺒﻮا ﺑﻪ وا‪b‬ﻌﻮا ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ و ﻫﻢ ﻻ ﻳﺸﻌﺮون‬

‫آن ﻳﻜﻲ ﻣﻴﺰد ﺑﺮوﻳﺶ آن ﺑﺴﺮ‬ ‫دور ﭼﻮن ﮔﺸﺘﻨﺪ از ﭼﺸﻢ ﭘﺪر‬
‫اﻳﻨﻚ اﻧﺪازﻳﻤﺖ اﻧﺪر ﻗﻌﺮ ﭼﺎه‬ ‫@ﻛﻪ ﻣﺪد ﺟﻮ ﺣﺎﻟﻴﺎ از ﻣﻬﺮ و ﻣﺎه‬
‫@ﮔﺮ روا دارﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﻔﺎ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ آﺧﺮ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬

‫از ﺧﺪا اﻧﺪﻳﺸﺔ وز ﻳﻮم دﻳﻦ‬
‫زودﺗﺮ از ﺗﻦ ﺑﺮون ﻛﻦ ﭘﻴﺮﻫﻦ‬
‫ﺑﺎزوﻳﺶ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺮ رﺳﻦ‬
‫ﻫﻴﭽﺸﺎن ﻣﻬﺮ و وﻓﺎ ﻧﺎﻣﺪ ﺑﻴﺎد‬
‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ‬ ‫ﺣﻴﻮ¸ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﺪ‬
‫ز آﺳﻤﺎن روح اﻻﻣﻴﻦ آﻣﺪ ﻓﺮود‬
‫دادش آﻫﺴﺘﻪ روي ﺳﻨﮕﻲ ﻣﻘﺎم‬
‫@ﮔﺸﺖ آرام از ﻫﻤﻪ ﺧﻮف و ﺧﻄﺮ‬
‫اﻳﻦ ﺗﻮ‪Ä‬ﻲ ﻳﺎ دﻳﺪه ﺑﻴﻨﺪ اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﺳﻴﻠﻲ اﻳﺸﺎن ﺷﺪ ﺳﻴﺎه‬
‫‪‬‬ ‫روﻳﻢ از‬
‫@ﮔﺮد رﺧﺴﺎر ﭼﻮن ﻣﺎﻫﺶ ﻫﺎﻟﻪ ﻛﺮد‬
‫اي ﭘﻴﻤﺒﺮزاده ﻛﻢ ﻛﻦ اﻳﻦ اﻧﻴﻦ ‪1‬‬
‫ﺣﺎﻣﻞ وﺣﻲ آﻧﺮﺳﻮل ﺧﻮش ﭘﻴﻢ‬
‫آﻧﭽﻪ از اﺧﻮان ﺗﺮا آﻣﺪ ﺑﺴﺮ‬
‫آﻧﭽﻪ را ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻮد از اﺑﻠﻬﻲ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ آﻏﺸﺖ آن ﻗﻤﻴﺼﺶ را ﺑﺨﻮن‬
‫ﺑﺰرگ‬ ‫اﻳﻨﻜﺎر‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺮ‬
‫ذواﻟﻌﻼ‬ ‫و‬ ‫ﭘﻴﻤﺒﺮزادهاﻳﻢ‬
‫ﭼﻮن ﺑﻮد روﺷﻦ ﺿﻤﻴﺮ و ﺑﺎ ﺑﺼﺮ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺟﺰ اﻟﺠﺎ ‪ 2‬ﺑﺤﻖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪39‬‬
‫رﺣﻤﺘﻲ آﺧﺮ ﺑﺮ آن ﭘﻴﺮ ﺣﺰﻳﻦ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش رﻫﺎ ﻛﻦ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺮد ﭘﻴﺮاﻫﻦ زﺗﻦ‬
‫ﭘﺲ رﺳﻦ در ﭼﺎه ﻛﺮدﻧﺪ از ﻋﻨﺎد‬
‫از‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻦ آﻧﻤﻪ ﻣﻴﺎن ﭼﻪ رﺳﻴﺪ‬
‫ﻳﻌﻘﻮب دﻟﺨﺴﺘﻪ ﻧﻤﻮد‬ ‫از‬ ‫ﻳﺎد‬
‫ز اﻣﺮ ﺣﻖ ﺑﮕﺮﻓﺖ آﻧﻤﺎه ﺗﻤﺎم‬
‫دﻳﺪ ﻳﻮﺳﻒ روح را ﺷﻜﻞ ﭘﺪر‬
‫@ﮔﻔﺖ اي ﺟﺎن ﭘﺪر در ﻗﻌﺮ ﭼﺎه‬
‫اي ﭘﺪر از ﺟﻮر اﺧﻮان آه آه‬
‫ﺑﺴﻜﻪ اﺷﻚ اﻓﺸﺎﻧﺪ و آه و ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮد‬
‫ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻨﺶ ﮔﻔﺖ آﻧﺮوح اﻻﻣﻴﻦ‬
‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﻳﻌﻘﻮﺑﻢ وﻟﻲ ﺟﺰ او ﻧﻴﻢ‬
‫ﻫﻢ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮدت اي ﺷﻴﺮﻳﻦ ﭘﺴﺮ‬
‫آ@ﮔﻬﻲ‬ ‫ﺳﺘﻤﺎﻫﺎ‬ ‫زﻳﻦ‬ ‫ﻣﻴﺪﻫﻴﺸﺎن‬
‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ آن ﺑﺮادرﻫﺎ ﻛﻨﻮن‬
‫از‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﮔﻮ‪Ä‬ﻴﻢ او را ﺧﻮرده ﮔﺮگ‬
‫ﺧﻮد‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻻوي اي ﺑﺮادرﻫﺎ ﻧﻪ ﻣﺎ‬
‫ﭼﻮن ﺗﻮان ﻛﺘﻤﺎن ز ﻳﻌﻘﻮب اﻳﻦ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫‪ ÇÇ1‬ﻧﺎﻟﻪ‬
‫‪ ÇÇ2‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن‬
 ‫‪40‬‬
‫ﺑﺎورش‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻛﺬب‬ ‫ﻗﻮل‬ ‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮش‬ ‫از‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ ﺣﻖ‬ ‫ﺗﺎ‬
‫ﻫﺴﺖ ﺳ ‪‬ﺘ ﺎر و ﻏﻔﻮر و ﻫﻢ رﺣﻴﻢ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻮاد و ﻫﻢ ﻛﺮﻳﻢ‬
‫ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ رو ﺑﺤﻖ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺎز‬ ‫ﻏﺴﻞ ﻛﺮدﻧﺪ آﻧﮕﻪ از ﺑﻬﺮ ﻧﻤﺎز‬
‫آﻧﻜﻪ ده ﻣﺄﻣﻮم ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻚ اﻣﺎم‬ ‫اﻳﻬﻤﺎم‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫در آ‪Ä‬ﻴﻦ‬ ‫ﺑﻮد‬
‫ﺧﻠﻴﻞ‬ ‫آ‪Ä‬ﻴﻦ‬ ‫ﻣﻲﺑﻮد‬ ‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻋﺪه ﺑﺪي ﺣﺪ ﻗﻠﻴﻞ‬
‫ﺣﻖ ﺟﻠﻴﻞ‬
‫‪‬‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻻوي ﭘﻴﺸﻮا‬ ‫ﭼﻮن ﻋﺪدﺷﺎن در ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺪ ﻗﻠﻴﻞ‬
‫ﺑﻌﺪ زاري و ﻧﻤﺎز از اﺑﻠﻬﻲ‬
‫ﻫﺬه‬
‫ا@ﻛﺘﻢ ‪1‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫دﻋﺎ‬ ‫در‬

‫و ﺟﺎ‪Å‬ا اﺑﺎﻫﻢ ﻋﺸﺎ¾ ﻳﺒﻜﻮن ا ﻗﻮﻟﻪ ﻣﺎ ﺗﺼﻔﻮن‬

‫ﻧﺰد آن ﭘﻴﺮي ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺪ ﺑﺮاه‬ ‫ﺷﺎﻣﮕﺎه‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ‬ ‫اﺧﻮان‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‬
‫رﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ز روي ﻣﻜﺮ ﺧﺎ@ك‬ ‫ﺟﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻧﻤﻮده ﭼﺎ@ﻛﭽﺎ@ك‬
‫ﺑﺪ دﻟﻲ ﻛﺮدي رﺳﻴﺪي ﺑﺮ ﺑﺪي‬ ‫@ﻛﻲ ﭘﺪر ز اول ﺗﻮ ﻓﺎل ﺑﺪ زدي‬
‫ﻣﺎﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮ ﺳﺮ اﺳﺒﺎب ﻃﺎق‬ ‫اﺳﺘﺒﺎق ‪2‬‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫رﻓﺘﻴﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﺎ‬
‫ﻳﻮﺳﻔﺖ را ﺧﻮرده ﮔﺮﮔﻲ ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن‬ ‫آﻧﺰﻣﺎن‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ دﻳﺪﻳﻢ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ‬
‫ﺷﺎﻫﺪ اﻳﻦ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﭘﺮ ﺧﻮن او‬ ‫@ﮔﺮ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻲ ﺗﻮ ﻣﺎ را راﺳﺘﮕﻮ‬
‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ از ﺷﻴﺪ آﻟﻮده ﺑﺪﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﻗﻤﻴﺼﺶ را ﺑﺨﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎﺗﺶ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‬ ‫ﺑﻲرخ‬ ‫درﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﺟﻔﺎ‬ ‫ﻧﺮد‬ ‫ﭘﺪر‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺶ ﮔﻮ‪Ä‬ﻴﺎ رﻓﺖ از ﻗﻔﺲ‬ ‫ﺑﺒﺮﻳﺪش ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‬ ‫ﻏﻢ‬ ‫از‬
‫ﻫﻲ زﻫﺶ رﻓﺖ و دﮔﺮ آﻣﺪ ﺑﻬﻮش‬ ‫ﺑﺴﻜﻪ ﺧﻮﻧﺶ از ﻏﻀﺐ آﻣﺪ ﺑﺠﻮش‬
‫ﻣﺮغ ﺟﺎن ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻨﺪ ﺗﻦ ﮔﺴﻴﺨﺖ‬ ‫ﺟﺎي اﺷﻚ از دﻳﺪه ﺧﻮن دل ﺑﺮﻳﺨﺖ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺑﭙﻮﺷﺎن‬
‫‪ ÇÇ2‬ﭘﻴﺸﻲﮔﺮﻓﺘﻦ در دوﻳﺪن و ﺑﺎزي و ﺗﻴﺮاﻧﺪازي و ﻏﻴﺮه‬
 ‫‪41‬‬
‫آﺳﻤﺎن را ﺗﻴﺮه ﻏﺒﺮا ‪ 1‬ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻞ‬ ‫@ﻛﺮد زاﺷﻚ دﻳﺪﮔﺎن و دود دل‬
‫از ﭼﻪ ﻧﺒﻮد ﻫﻴﭻ ﭘﺎره ﭘﻴﺮﻫﻦ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺖ ار ﺻﺪق ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫ﻧﺴﺒﺘﺶ ﺑﺮ ﮔﺮگ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﺻﺤﻴﺢ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻔﺲ آراﺳﺖ اﻳﻨﻜﺎر ﻗﺒﻴﺢ‬
‫ﻣﺴﺘﻌﺎن‬ ‫ﺟﺰ ﻛﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﺪاي‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ا@ﻛﻨﻮن ﭼﺎرهام اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬
‫در ﺑﻼ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﺻﺒﺮ ﺟﻤﻴﻞ‬
‫راﺿﻴﻢ ﺑﺮ ﺣﻜﻢ داﻧﺎي ﺟﻠﻴﻞ‬

‫ﺳﻴ ﺎر¸ ا ﻗﻮﻟﻪ و ﻛﺎﻧﻮا ﻓﻴﻪ ﻣﻦ اﻟ ‪‬ﺰ اﻫﺪﻳﻦ‬

‫و ﺟﺎ‪Ä‬ﺖ ‪‬‬
‫ﻧﺰد آﻧﭽﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺪ در آن‬ ‫ﻛﺎروان‬ ‫از ﻗﻀﺎ از راه آﻣﺪ‬
‫ﻳﻚ ﺗﻦ از اﻳﺸﺎن ﺑﭽﻪ دﻟﻮي ﻓﻜﻨﺪ‬ ‫@ﻛﺎروان ﻣﺤﺘﺎج آب ﭼﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫در ﻣﻴﺎن دﻟﻮ ا@ﻛﻨﻮن ﺑﺮ ﻧﺸﻴﻦ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ را ﭼﻨﻴﻦ روح اﻻﻣﻴﻦ‬
‫ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ آﻧﻤﺮد دﻳﺪش ﺳﺨﺖ و زﻓﺖ‬ ‫ﻣﺎه ﻛﻨﻌﺎن در ﻣﻴﺎن دﻟﻮ رﻓﺖ‬
‫دﻳﺪ‬ ‫دﻟﻮ‬ ‫ﺑﺒﺮج‬ ‫را‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﻲ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺴﺨﺘﻲ دﻟﻮ از ﭼﻪ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ‬
‫ﺑﺮ رخ اﻓﻜﻨﺪه دو ﮔﻴﺴﻮي ﺳﻴﺎه‬ ‫روﺷﻦ از اﺷﺮاق روﻳﺶ ﻣﻬﺮ و ﻣﺎه‬
‫ﻳﺎ ﺑﺸﺮي ﻟﻜﻢ ﻫﺬا ﻏﻼم‬
‫ﻗﺎل ‪2‬‬ ‫زود ﺳﻮي ﻛﺎروان ﺑﺮداﺷﺖ ﮔﺎم‬
‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺳﻮدي ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺧﻮش ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺧﻮش ﺑﻤﺎ داده اﺳﺖ ﺣﻖ ﺳﻮد ﺳﻔﺮ‬
‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪش دل ﺷﺪش از ﻛﻒ ﻳﻠﻪ‬ ‫ﻗﺎﻓﻠﻪ‬ ‫ﻣﻴﺮ‬ ‫ذﻋﺮ‬ ‫اﺑﻦ‬ ‫ﻣﺎﻟﻚ‬
‫دﻳﺪ ﺧﻮاﺑﻲ ﺑﻮد ﺗﻌﺒﻴﺮش ﻫﻤﻴﻦ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ در ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ‬
‫ﻗﻨﺪ او ﺷﻴﺮﻳﻦﺗﺮ از ﺷ ‪‬ﻜﺮ ﺧﺮﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺗﺎ ﺑﺮد در ﻣﺼﺮ ﻗﻨﺪ‬
‫ﺑﻬﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮد ﺑﻴﺎوردي ﻃﻌﺎم‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‬
‫‪‬‬ ‫وان ﻳﻬﻮدا از‬

‫‪ ÇÇ1‬زﻣﻴﻦ‬
‫‪ ÇÇ2‬ﮔﻔﺖ ﺑﺸﺎرت ﺑﺎد ﺷﻤﺎ را اﻳﻦ ﭘﺴﺮي اﺳﺖ‪/‬‬
 ‫‪42‬‬
‫ﻣﺎه ﻛﻨﻌﺎن را ﻣﻴﺎن ﭼﻪ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫آﻣﺪ آﻧﺮوز و ﭼﻮن در ﭼﻪ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬
‫آﻧﺰﻣﺎن‬ ‫داد‬ ‫ﺧﺒﺮ‬ ‫ﺑﺮادرﻫﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻛﺎروان‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻳﻮﺳﻒ را ﻣﻴﺎن‬
‫@ﻛﻴﻨﻐﻼم ﻣﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ از ﻣﺎ ﻳﻠﻪ‬ ‫ﻗﺎﻓﻠﻪ‬ ‫ﻧﺰد‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫اﺧﻮان‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ را دل ﺑﻮد از او ﺑﻐﻢ‬ ‫ﻛﻢ‬ ‫ﺑﺪرﻫﻤﺎي‬ ‫ﻣﻴﻔﺮوﺷﻴﻤﺶ‬
‫ﺑﻬﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻨﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﻻﻳﻖ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ دزدي ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻫﻢ آﺑﻖ ‪ 1‬اﺳﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺑﻬﺠﺪه درﻫﻢ از ﺑﻲرﻏﺒﺘﻲ‬
‫ﻗﻴﻤﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ اي ﻓﺘﻲ‬

‫رﺑﺎ‪æ‬‬
‫ﺗﻨﺒﻴﻪ ‪‬‬
‫ﻧﺮخ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺰدﺷﺎن ارزان ﺑﻮد‬ ‫ﺣﺎل اﺧﻮان زﻣﺎن اﻳﻨﺴﺎن ﺑﻮد‬
‫@ﮔﻮﻫﺮي از ﻛﻒ ﺑﻨﺎداﻧﻲ ﻣﺪه‬ ‫ﻣﺪه‬ ‫ﺑﺎرزاﻧﻲ‬ ‫ﺟﺎﻧﺎ‬ ‫ﻳﻮﺳﻔﺖ‬
‫ﭼﻨﺪ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻨﺪ ﺳﻴﻢ و ﺑﻨﺪ زر‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻣﻔﺮوش اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﮔﻠﺮخ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺑﺪﺗﺮي از اﺧﻮان ﻳﻮﺳﻒ اﻳﺤﺴﻮد‬ ‫ﭼﻮن دﻫﻲ دﻳﻦ را ﺑﺪﻧﻴﺎ اﻳﻌﻨﻮد‬
‫ﺳﺒﺤﺎﻧﻴﺖ‬ ‫دﻟﺒﺮ‬ ‫ﻓﺮوﺷﻲ‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﺖ‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ‬ ‫ﻣﻴﺪان‬ ‫ﻗﺪر‬
‫ﺗﻮ ﻓﺮوﺷﻲ ﺟﺎن ﺑﻬﺮ ﺳﻨﮓ و ﺳﻔﺎل‬ ‫ذواﻟﺠﻼل‬ ‫ﺟﻤﺎل‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮي‬
‫ﻣﺎ ﺳﻮي اﷲ در ازا ارزان ﺑﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ ﻋﺸﻖ ﺗﺮا ﻗﻴﻤﺖ ﻟﻘﺎﺳﺖ‬
‫در ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻛﻢ ﺣﺴﺪ ﺑﺮ اي ﭘﺴﺮ‬ ‫ﭘﺪر‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب‬ ‫ﺑﺮادرﻫﺎي‬ ‫ﺑﺮ‬
‫را ﻧﺪاﻧﺪ ﻫﺮ دﻧﻲ‬ ‫داﻧﺎ‬ ‫ﻗﺪر‬ ‫وان ﺣﺴﺪ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻔﺖ از ﻛﻮدﻧﻲ‬
‫ﭼﻮن دﻫﻴﺶ از ﻛﻒ ﮔﻞ ﺧﻨﺪان ﺗﺴﺖ‬ ‫آن ﺑﺮادر راﺣﺖ و رﻳﺤﺎن ﺗﺴﺖ‬
‫اﻳﻦ ﺣﺴﺪ دارد ﺗﺮا دور از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﻲ ﺧﺎر آﻧﮕﻞ اﻳﺮﻓﻴﻖ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﮔﺮﻳﺰان‬
 ‫‪43‬‬
‫ﺳﻮي ﻛﻨﻌﺎن ﮔﺸﺖ اﺧﻮاﻧﺮا ﻣﻌﺎد ‪1‬‬ ‫@ﻛﺎروان رو ﺳﻮي ﻣﺼﺮ آﻧﮕﻪ ﻧﻬﺎد‬
‫ﻓﺎرغ از رﻧﺞ و ﻏﻢ ﻳﻮﺳﻒ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﻧﺰد ﻳﻌﻘﻮب ﺣﺰﻳﻦ ﺑﺎز آﻣﺪﻧﺪ‬

‫و ﻗﺎل اﻟﺬي اﺷﻳﻪ ﻣﻦ ﻣ½‪ Í‬ا ﻗﻮﻟﻪ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن‬

‫ﺷﻮر و ﻏﻮﻏﺎي ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﺑﺮ دور آن ﺷﻴﺮﻳﻦ دﻫﻦ‬
‫ﭘﺎي دﻟﻬﺎ از ﻣﺤﺒﺖ در وﺣﻞ ‪2‬‬
‫‪‬‬
‫ﺗﺨﻢ ﻣﻬﺮش در دل و در ﺟﺎن ﺑﻜﺎﺷﺖ‬
‫ﺧﻠﻖ را ﻣﻔﺘﻮن ﻧﻤﻮد و ﻣﺒﺘﻼ‬
‫وﺻﻒ ﻛﺮدي در ﺧﻮر ﻋﻘﻞ و ﻛﻤﺎل‬
‫ﺷﺮح دادي وﺻﻒ روﻳﺶ ﺑﻴﺰﺑﺎن‬
‫وﺻﻒ او در ﺑﻴﺰﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫وﺻﻒ ﻛﺮدي ﺑﺎ زﺑﺎﻧﻬﺎ از ﺣﺒﻴﺐ‬
‫دﻳﮕﺮي ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﻮﻫﻮم از ﻟﺒﺶ‬
‫وان دﮔﺮ ﮔﻔﺘﻲ ﺗﻨﺶ را ﭼﻮن ﭘﺮﻧﺪ‬
‫وان دﮔﺮ ﺑﻮدي اﺳﻴﺮ ‪‬‬
‫ﺧﻂ و ﺧﺎل‬
‫دل ز دﺳﺘﺶ رﻓﺖ ﭼﻮن ﻳﻮﺳﻒ ﺑﭽﺎه‬
‫اﻟﻘﻴﺎﻣﻪ ﺑﻴﺸﻜﻲ‬ ‫ﻗﺎم‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻗﺪ‬
‫او ز دل ﺑﺮدن ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‬
‫ﺷﺪ ز ﺟﺎن ﻣﺎه رﺧﺶ را ﻣﺸﺘﺮي‬
‫@ﻛﺎروان در ﻣﺼﺮ ﭼﻮن از ره رﺳﻴﺪ‬
‫ﺧﻠﻖ ﻳﻜﺴﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد از ﻣﺮد و زن‬
‫ﭼﻮن ﻣﮕﺴﻬﺎ‪Ä‬ﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﺮد ﻋﺴﻞ‬
‫@ﻛﺲ ز ﻛﻮﻳﺶ ﻃﺎﻗﺖ رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫ﺳﺮو ﺑﺎﻻﻳﺶ ﭼﻮن ﻣﻴﺒﻮدي ﺑﻼ‬
‫ﺑﻴﻤﺜﺎل‬ ‫آﻧﺠﻤﺎل‬ ‫ﻣﺮ‬ ‫ﻫﺮﻛﺴﻲ‬
‫واﻧﻜﻪ ﺑﺪ ﺣﻴﺮان و ﻣﺎت دﻟﺴﺘﺎن‬
‫اﻳﻦ دﻫﺎن و اﻳﻦ زﺑﺎن ﺑﺮﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫واﻧﻜﻪ را ﻃﺎل اﻟﻠﺴﺎﻧﻲ ﺷﺪ ﻧﺼﻴﺐ‬
‫@ﮔﻔﺘﻲ آن ﻳﻚ ﻫﺎﺗﺮﻧﺞ ﻏﺒﻐﺒﺶ‬
‫وان ﻳﻜﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﮔﻴﺴﻮﻳﺶ ﻛﻤﻨﺪ‬
‫وان ﻳﻜﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﭼﺸﻤﺶ را ﻏﺰال‬
‫وان ﻛﻪ ﺑﺮ ﭼﺎه زﻧﺨﺪان ﺑﺮد راه‬
‫اﻋﺘﺪال ﻗﺎﻣﺘﺶ دﻳﺪ آن ﻳﻜﻲ‬
‫ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺘﺶ ز ﺑﺲ دل ﺑﺮده ﺑﻮد‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ دﻳﺪ آن ﻏﻴﺮت ﺣﻮر و ﭘﺮي‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬
‫‪ ÇÇ2‬ﮔﻞ‬
 ‫‪44‬‬
‫ﺑﺎ دل و ﺟﺎن ﺳﻴﻢ و زر آورد ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻫﺮ ﻃﺮف ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻘﺪر وﺳﻊ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻣﻴﺰد از ﻋﺸﻖ و ﺧﺮﻳﺪارﻳﺶ ﻻف‬ ‫اﻧﺪر ﻛﻒ ﻛﻼف‬ ‫ﭘﻴﺮزاﻟﻲ ﻧﻴﺰ‬
‫ﻣﺎﻟﻜﺶ ﭼﻮن ﺣﺴﻦ او ﻣﻴﻜﺮد ﻧﺎز‬ ‫@ﮔﺮم ﺷﺪ ﺑﺎزار آن ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﺑﺎز‬
‫داد ﻫﻤﻮزﻧﺶ ﺑﻤﺎﻟﻚ ﺳﻴﻢ و زر‬ ‫ﻧﻴﻜﻮﺳﻴﺮ‬ ‫آن‬ ‫ﻣﺼﺮ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫ﺗﺎ‬
‫ﺷﺪ از اﻳﻦ داد و ﺳﺘﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎد‬ ‫@ﮔﺸﺖ راﺿﻲ ﻣﺎﻟﻚ و ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺪاد‬
‫ﺟﺎي ﻃﻔﻞ ﺧﻮد ﺑﺰن او را ﺳﭙﺮد‬ ‫ﭘﺲ ﻋﺰﻳﺰ آن ﺧﻮﺑﺮو در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد‬
‫زﻳﻦ وﻟﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻤﺎ ﻧﻔﻌﻲ رﺳﺪ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻣﺎ را ﻧﻤﻴﺒﺎﺷﺪ وﻟﺪ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺎو ﺗﻌﺒﻴﺮ ر‪Å‬ﻳﺎ ﺷﺪ ﻣﺒﻴﻦ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻜﺎن دادﻳﻢ ﻳﻮﺳﻒ را ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ او ﻧﮕﺮدد ﻏﻴﺮ آن‬ ‫ﺣﻖ ﺑﻮد ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻬﺮ اﻣﺮي ﺑﺪان‬
‫ﻟﻴﻚ ﻣﺮدم ﺑﻴﺸﺘﺮ زﻳﻦ ﺟﺎﻫﻠﻨﺪ‬
‫ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ‬ ‫از ﺣﻜﻤﺖ ﺣﻖ‬ ‫ﻏﺎﻟﺒ‪H‬‬

‫و ‪ØX‬ﺎ ﺑﻠﻎ اﺷ ‪‬ﺪه اﺗﻴﻨﺎه ﺣ‪ Hg‬ا ﻗﻮﻟﻪ ا ‪‬ﻧﻪ ﻻﻳﻔﻠﺢ اﻟﻈﺎ‪X‬ﻮن‬

‫ﻳﺎ ﻛﻪ آﻧﮕﻪ ﻛﻪ ﺧﺮد ﻳﺎﺑﺪ ﻓﺮوغ‬
‫ﻫﻮي‬
‫×‬ ‫داﻧﺸﺶ دادﻳﻢ ﺗﺎ رﺳﺖ از‬
‫×‬
‫ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻴﺪان ﻛﻪ ﻧﺠﺰي اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‬
‫@ﻛﺎر او ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ‪ 1‬ﻧﻴﻜﻮﻓﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫دل ﺑﺎو ﺑﺴﭙﺮد و ﺷﺪ ﺷﻴﺪاي او‬
‫ﻋﺸﻖ ﻳﻮﺳﻒ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻫﻼل‬
‫دو ﮔﻮاه ﺻﺎدﻗﺶ ﺑﺮ ﻋﺸﻖ و درد‬
‫ﻫﻤﺪﻣﻲ ﻛﻮ ﺗﺎ ﺑﻮد دﻣﺴﺎز دل‬
‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪش ﻣﻮﻗﻊ رﺷﺪ و ﺑﻠﻮغ‬
‫ﻗﻮي‬
‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺷﺪ‬
‫@ﻛﺎر ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﻴﻜﻮان ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ آﻣﺪش ره ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫او‬ ‫ﻣﻮﻻي‬ ‫ﻫﻤﺨﻮاﺑﺔ‬ ‫آﻧﻜﻪ ﺑﺪ‬
‫آﻧﺰﻟﻴﺨﺎ در ﻧﻬﺎﻧﻲ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل‬
‫@ﮔﻮدي ﭼﺸﻤﺎن و آن رﺧﺴﺎر زرد‬
‫ﻣﺤﺮﻣﻲ ﻛﻮ ﺗﺎه ﺑﮕﻮﻳﺪ راز دل‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻣﺮاد آﻧﻜﻪ ﺳﺮ و ﻛﺎرش ﺑﺎ ﻋﺸﻖ اﻓﺘﺎد و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ درﺳﺖ اﺳﺖ ا ﮔﺮﭼﻪ ﻋﺸﻖ دﻳﮕﺮي‬
‫ﺑﺎو ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﻌﺮ ﺑﻌﺪ ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪/‬‬

‫ﭼﻮن ﻫﻼﻟﻲ روي آﻧﻤﻪ روي ﺷﺪ‬
‫ﺧﻮاب دﻳﮕﺮ ﻣﻲﻧﮕﻨﺠﻴﺪ اﻧﺪرش‬
‫ﺗﻴﺮه ﺷﺪ از دود آﻫﺶ روي ﻣﺎه‬
‫ﺑﻮد ﺻﻔﺮا‪Ä‬ﻲ ﻋﺸﻖ و ﺗﻠﺨﻜﺎم‬
‫رﻓﺘﻪ در آﻧﺤﻠﻘﻪ دل ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر‬
‫ﺷﺪ‬ ‫ﻫﻤﺮاز‬ ‫ﺑﺎو‬
‫@ﻛﻪ ﺗﺮا اﺣﻮال ﭼﻮن ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮد‬
‫دل ﻫﻤﺎره ﻫﺴﺘﺖ اﻧﺪر ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب‬
‫@ﻛﻮ ﺧﺮاﺑﺴﺖ از دو ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ ﻳﺎر‬
‫ﺑﺮ زﻟﻴﺨﺎ ﺧﻮاب و ﺧﻮر ﻛﺮده ﺣﺮام‬
‫@ﻛﺎﻣﺪ اﻧﺪر ﺣﺠﺮهام ﭼﻮن آﻓﺘﺎب‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺷﻬﺮ ﻣﺼﺮ و ﻧﺎﻣﻢ ﻫﻢ ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ دروي آﻧﭽﻨﺎن ‪‬ﻓﺮ و ﺟﻤﺎل‬
‫دﻳﺪﻣﺶ در ﺧﻮاب و ﻫﺴﺖ اﻳﻦ آﻧﻌﺰﻳﺰ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻮم رﺳﻮاي او‬
‫ﺑﻮده از آﻏﺎز ﻣﺎ را ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ‬
‫ﻏﺎﻓﻠﻲ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ‬
‫‪‬‬ ‫ﺳﺮ‬
‫@ﮔﺮدد آ@ﮔﻪ ﮔﻔﺖ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺣﻼل‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺗﺮﺳﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ در ﺑﻨﺪ ﺳﺮ اﺳﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ آن ﮔﻮ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻴﺪ آن‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﻲ ﺑﻮد در ﺑﻨﺪ ﻧﺎم‬
‫@ﮔﻔﺖ دﺳﺖ از دور ﺑﺮ آﺗﺶ ﺗﺮاﺳﺖ‬
‫‪45‬‬
‫ﺗﻦ ز ﻋﺸﻖ دﻟﺒﺮش ﭼﻮن ﻣﻮي ﺷﺪ‬
‫ﺑﺴﻜﻪ دﻳﺪه ﭘﺮ ﺑﺪ از اﺷﻚ ﺗﺮش‬
‫درد دل ﺑﺪ آﺷﻜﺎر از دود آه‬
‫از ﻏﻢ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﺒﺎن ﻟﻌﻞ ﻓﺎم‬
‫ﺑﻮد ﺳﻮداﻳﺶ ﺳﻮاد زﻟﻒ ﻳﺎر‬
‫ﺑﻮدش‬ ‫داﻳﺔ‬ ‫روز و ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﻮن دل دﻣﺴﺎز ﺷﺪ‬
‫@ﮔﻔﺖ روزي اﻳﺰﻟﻴﺨﺎ ﭼﻮن ﺑﻮد‬
‫ﻧﻲ ﻗﺮارت ﻫﺴﺖ و آرام و ﻧﻪ ﺧﻮاب‬
‫@ﮔﻔﺖ دﺳﺖ از اﻳﻨﺪل ﺷﻴﺪا ﺑﺪار‬
‫ﻏﻼم‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻲ‬ ‫زﻳﺒﺎي‬ ‫ﺻﻮرت‬
‫ﻣﻦ ﺑﻄﻔﻠﻲ دﻳﺪهام او را ﺑﺨﻮاب‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم ز ﺷﻬﺮ و ﻧﺎم ﻧﻴﺰ‬
‫ﺷﻮي ﻛﺮدم ﺑﺮ ﻋﺰﻳﺰ از اﻳﻦ ﺧﻴﺎل‬
‫ﺗﻤﻴﺰ‬ ‫و اﻳﻨﻐﻼم ﺑﺎ ﺟﻤﺎل ﺑﺎ‬
‫روز و ﺷﺐ ﺑﺎﺷﺪ دﻟﻢ ﺷﻴﺪاي او‬
‫ﻣﺮغ دل از ﻛﻮدﻛﻲ در دام اوﺳﺖ‬
‫از‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬ ‫داﻳﻪ ﮔﻔﺘﺎ ﺧﻮد ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﻋﺎﻗﻠﻲ‬
‫ﺳﺮ ﺣﺎل‬
‫@ﮔﻔﺖ داﻳﻪ ﮔﺮ ﻋﺰﻳﺰ از ‪‬‬
‫داﻳﻪ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ راه ﭘﺮ از ﺧﻨﺠﺮ اﺳﺖ‬
‫داﻳﻪ ﮔﻔﺘﺎ ﻛﺲ ﻧﺒﺮد از ﻋﺸﻖ ﺟﺎن‬
‫داﻳﻪ ﮔﻔﺘﺎ ﻣﻴﺸﻮي رﺳﻮاي ﻋﺎم‬
‫داﻳﻪ ﮔﻔﺘﺎ ﭘﻴﻜﺮت زﻳﻨﻐﻢ ﺑﻜﺎﺳﺖ‬
 ‫‪46‬‬
‫@ﮔﻔﺖ ا@ﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ آﺑﻢ ز ﺳﺮ‬ ‫داﻳﻪ ﮔﻔﺘﺎ ﺑﺮ رﺧﺶ ﻛﻢ ﻛﻦ ﻧﻈﺮ‬
‫@ﮔﻔﺖ زاﻧﺼﻮرت ﻛﻪ ﺑﺎ دل آﺷﻨﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ از ﻛﺠﺎﺳﺖ‬
‫‪‬‬ ‫داﻳﻪ ﮔﻔﺘﺎ اﻳﻦ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺟﺎن ﻣﻴﺮود از ﺳﺮ ﺑﺪر‬ ‫داﻳﻪ ﮔﺘﻔﺎ ﻛﻲ رود ﻋﺸﻘﺶ ز ﺳﺮ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻤﻴﺒﺎﺷﺪ ﻛﺴﻲ‬ ‫ﺑﺴﻲ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺧﻮﺑﺮو‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ‬ ‫داﻳﻪ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻃﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﺣﺒﻴﺐ‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ آورم ﺑﻬﺮت ﻃﺒﻴﺐ‬ ‫داﻳﻪ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻏﻴﺮ وﺻﻞ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﺎره ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫داﻳﻪ ﮔﻔﺘﺎ ﭼﺎره ات ﺑﺮ ﮔﻮ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫اﻳﺰﻟﻴﺨﺎ دورت از ﻫﺠﺮان ﻛﻨﻢ‬ ‫داﻳﻪ ﮔﻔﺘﺎ درد ﺗﻮ درﻣﺎن ﻛﻨﻢ‬
‫ﻣﺸﻜﻮ‪Ä‬ﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﻬﺸﺖ آراﺳﺘﻨﺪ‬ ‫ﭘﻴﺮاﺳﺘﻨﺪ‬ ‫ﺧﺎﻧﺔ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫داد‬
‫@ﻛﺮد ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻣﺸﻜﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺤﺴﺎب‬ ‫از ﻋﺒﻴﺮ و ﻋﻨﺒﺮ و ﻣﺸﻚ ﮔﻼب‬
‫وز ﻓﻮا@ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻴﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮرﻧﺪ‬ ‫ﻓﺮﺷﻬﺎ در او ز دﻳﺒﺎ و ﭘﺮﻧﺪ‬
‫ﺑﻬﺮ ﻧﻘﺶ ﺧﺎﻧﻪاش دﺳﺘﻮر داد‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻚ ﻧ ‪‬ﻘﺎش در ﻧﻘﺶ اوﺳﺘﺎد‬
‫ﻛﻨﺎر‬ ‫ﻣﺼﻮ ر در‬
‫‪‬‬ ‫ﻫﻢ زﻟﻴﺨﺎﻳﺶ‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺳﺎزد ﻧﻘﺶ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮ ﺟﺪار‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻳﻮﺳﻒ و ﻣﺎﻳﻞ ﺷﻮد‬
‫ﺑﻲﺗﺎﻣﻞ ﻛﺎم دل ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد‬
‫‪‬‬

‫ﻋﺮﻓﺎﻧﻴﻪ‬
‫‪‬‬
‫ﺧﺎﻧﺔ دل ﻧﻘﺶ ﻛﻦ از روي دوﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ دو ﻫﺴﺘﻲ ﻋﺎﺷﻖ ﺣﻖ رو ﻣﻜﻦ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ رﺧﺴﺎر ﻃﻔﻞ ﻗﻠﺐ ﺗﺴﺖ‬
‫ﺳﺪ ﻛﻨﺪ اﺑﻮاب دل زاﻧﺪازه ﺑﻴﺶ‬
‫ﭼﻬﺮة ﭼﻮن آﺗﺸﺶ را آب داد‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را آراﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ از ﻧﺨﺴﺖ‬
‫ﺳﺮﻣﺔ ﻧﺎزي ﺑﭽﺸﻤﺎن ﻛﺮد ﺑﺎز‬
‫اﺷﺎره‬
‫اي ﺑﺮادر ﮔﺮ ﺗﺮا وﺻﻞ آرزوﺳﺖ‬
‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد در او ﻣﻜﻦ‬
‫آﻧﺰﻟﻴﺨﺎ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﺰ ﻧﺨﺴﺖ‬
‫ﺗﺎ زﻧﺪ راﻫﺶ ﺑﮕﻴﺮد ﻛﺎم ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﭘﺲ زﻟﻴﺨﺎ ﺳﻨﺒﻞ ﺧﻮد ﺗﺎب داد‬
‫@ﮔﺮد ﻏﻢ ﻳﻜﺒﺎره از رﺧﺴﺎر ﺷﺴﺖ‬
‫ﻫﺮ دو ﭼﺸﻤﺶ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻮدي ﭘﺮ زﻧﺎز‬
 ‫‪47‬‬
‫راﺳﺖ ﮔﻮﻳﻢ ﻋﻘﻞ را دﻳﻮاﻧﻪ ﻛﺮد‬ ‫ﺳﻨﺒﻞ ﮔﻴﺴﻮي ﻣﺸﻜﻴﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮد‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﺸﺎد ﻗﺪ ﻣﻌﺠﺮ ﻧﻤﻮد‬ ‫ﭼﻮن ﭘﺮي ﺑﺪ ﭘﺮﻧﻴﺎن درﺑﺮ ﻧﻤﻮد‬
‫ﻣﺜﺎل‬ ‫آﻳﻨﻪ آورد و ﻣﻴﺪﻳﺪﻳﺶ‬ ‫ﺣﺪ آن ﺣﺴﻦ و ﺟﻤﺎل‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﺪ ‪‬‬
‫ﻧﻴﺴﺖ در ﻣﻴﺰان ﺣﺴﻨﺶ ﭘﺎرﺳﻨﮓ‬ ‫دﻳﺪ ﺧﻮد را دﻟﻔﺮﻳﺐ و ﺷﻮخ و ﺷﻨﮓ‬
‫@ﻛﻲ ﺑﻮد ﻳﻮﺳﻒ ز وﺻﻞ ﻣﻦ ﺑﺮي‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻏﻨﺞ و ﻧﺎز و دﻟﺒﺮي‬
‫ﺑﺎ دو ﮔﻴﺴﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻤﻨﺪ‬ ‫ﻧﻮﺷﺨﻨﺪ‬ ‫دﻟﻔﺮﻳﺐ‬ ‫دو ﻟﻌﻞ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻣﻲاﻧﺪازﻣﺶ‬ ‫ﺷﻮق‬ ‫ﻛﻤﻨﺪ‬ ‫در‬ ‫ﺑﻴﻘﺮار از ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﻣﻴﺴﺎزﻣﺶ‬
‫ﻣﻲﺳﺎﻳﺪش‬ ‫ﻳﻘﻴﻦ‬ ‫ﻣﮋﮔﺎﻧﻢ‬ ‫ﺗﻴﺮ‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ دل ﭼﻮن ﺳﻨﮓ ﺧﺎرا ﺑﺎﺷﺪش‬
‫ﺧﺮام‬ ‫ﻫﻔﺘﻢ‬ ‫ﺧﺎﻧﺔ‬ ‫ﻣﻴﺎن‬ ‫در‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ را زﻟﻴﺨﺎ ﻛﺎﻳﻐﻼم‬
‫ﺑﺮ اﺛﺮ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﻲﺑﺴﺖ در‬ ‫رﻓﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﻢ زﻟﻴﺨﺎ ﺑﺮ اﺛﺮ‬
‫@ﮔﻪ اﻣﻴﺪش ﺑﻮد ﮔﻪ ﺷﺪ ﻧﺎاﻣﻴﺪ‬ ‫ﻗﻠﺐ او از ﻋﺸﻖ در ﺑﺮ ﻣﻲﻃﭙﻴﺪ‬
‫ﻫﻢ ز ﻓﻜﺮ وﺻﻞ ﺑﮕﺮﻓﺘﻲ ﺗﺒﺶ‬ ‫ﻛﻮﺛﺮ ﻟﻌﻞ ﻟﺒﺶ‬ ‫ﺧﺸﻚ ﻣﻴﺸﺪ‬
‫ﺷﺪ ﻧﻔﺲ در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ و دل ﻏﻤﻴﻦ‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻪ داﺧﻞ ﺷﺪ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻋﺸﻘﺶ ﺗﻨﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﺧﻮد زﺑﺎﻧﺶ ﭘﻴﺶ دﻟﺒﺮ ﻛﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫دل ﻧﺒﻮدش دل ﻫﻢ از دﻟﺒﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫دﺳﺖ را ﻳﻜﺒﺎره از دل ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ آورد ﻋﺸﻘﺶ در زﺑﺎن‬ ‫ﻣﺎت دﻟﺴﺘﺎن‬ ‫ﻣﺪﺗﻲ ﺣﻴﺮان و‬
‫‪‬‬
‫ﭼﻨﮓ زد ﻧﺎ@ﮔﺎه در داﻣﺎن او‬ ‫ﮔﻠﻮ‬ ‫راه‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺪ‬ ‫@ﮔﺮﻳﻪاش‬
‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ از ﺟﺎن ﻣﻦ‬ ‫@ﻛﺎي ﺗﻮ ﻏﺎﻓﻞ از دل ﺑﺮﻳﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺗﺎ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ دل از دﻧﺒﺎل ﺗﻮ‬ ‫اي ز روﻳﺖ ﺣﺎل ﻣﻦ ﭼﻮن ﺧﺎل ﺗﻮ‬
‫ﺗﺎ دو ﭼﺸﻤﺖ دﻳﺪهام رﻓﺘﻢ ز دﺳﺖ‬ ‫دﺳﺖ ﻋﺸﻘﺖ ﭘﺎي ﺻﺒﺮم را ﺷﻜﺴﺖ‬
‫رﺣﻤﺘﻲ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ دﻟﺪادهام‬ ‫دﺳﺖ ﮔﻴﺮم ﻣﻦ ز ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهام‬
‫ﻳﻜﻨﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ رﺳﻮاي دﻟﻢ‬ ‫رﻓﺘﻪ دل ﺧﻮن اﺳﺖ ﺑﺮ ﺟﺎي دﻟﻢ‬
‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﺧﻮد ﺗﻮ ﺳﺮاﭘﺎ رﺣﻤﺘﻲ‬ ‫راﺣﺘﻲ‬ ‫رﺳﺎﻧﻲ‬ ‫ﮔﺮ‬ ‫را‬ ‫ﺧﺴﺘﺔ‬
 ‫‪48‬‬
‫داﻧﻪاي‬ ‫وﺻﺎﻟﻢ‬ ‫ﻧﻘﻞ‬ ‫از‬ ‫ﺑﺮده‬ ‫دادي از ﻋﺸﻘﺖ ﻣﺮا ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاي‬
‫ﺟﺎن و دل اﻧﺪر ﻏﻤﺖ ﺑﮕﺪاﺧﺘﻢ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻢ‬ ‫در‬ ‫آﺗﺸﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‬
‫ﻳﺎ ﺑﺪه ﻛﺎﻣﻢ و ﻳﺎ ﺧﻮد را ﻛﺸﻢ‬ ‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎل از ﻋﺸﻖ ﺗﻮ در آﺗﺸﻢ‬
‫ﻣﻄﻠﺒﻲ‬ ‫ﻧﺪارم‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫وﺻﻞ‬ ‫ﻏﻴﺮ‬ ‫ﺑﺮ زدي از ﻋﺸﻖ در ﺟﺎﻧﻢ ﺗﺒﻲ‬
‫ﺟﺎي در ﻳﻜﺒﺮج ﮔﻴﺮد ﮔﺎه ﮔﺎه‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻮد ﮔﺮ ﻳﻜﭽﻨﻴﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه‬
‫ﺷﺤﻢ ‪ 1‬و ﻟﺤﻢ ‪ 2‬و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬ ‫اﻓﺮوﺧﺘﻪ‬ ‫آﺗﺸﻲ‬ ‫اﻳﺠﺎن‬ ‫ﻋﺸﻘﺖ‬
‫ﺧﻮﺷﺘﺮ از اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺄﻣﻨﻲ‬ ‫ﻫﻴﻦ ﻣﻘﺎم اﻣﻦ و ﻳﺎري ﭼﻮن ﻣﻨﻲ‬
‫از ﻣﻲﻋﺸﺮت ﻳﻜﻲ ﺟﺎﻣﻢ ﺑﺪه‬ ‫@ﻛﺎم دل ﺑﺴﺘﺎن و ﻫﻢ ﻛﺎﻣﻢ ﺑﺪه‬
‫ﻳﻮﺳﻒ از ﻏﻴﺮت ﻫﻤﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻧﺎز‬ ‫او ﻫﻤﻲ اﻓﺰود ﺑﺮ ﻋﺠﺰ و ﻧﻴﺎز‬
‫رﺧﺶ ﻋﺼﻤﺖ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻲ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻛﻨﻢ‬ ‫ﻛﻲ‬ ‫ﺧﻴﺎﻧﺖ‬ ‫ﻣﻌﺎذاﷲ‬ ‫@ﻛﻪ‬
‫ﻋﺸﻖ ا@ﮔﺮ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺷﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻼ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻟﻴﻜﻦ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻧﻔﺴﻲ ﻫﻼ‬
‫از ﻫﻮاﻫﺎ ﻣﻦ ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺑﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺻﻮرت اﺳﻴﺮي آﻧﻬﻮاﺳﺖ‬
‫ﺟﺎي ﺧﻮش داد و ﻫﻮا دارﻳﻢ ﻛﺮد‬ ‫ﺑﺮ ﻋﺰﻳﺰي ﻛﺎو ﺧﺮﻳﺪارﻳﻢ ﻛﺮد‬
‫ﺣﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺳﺘﻤﻜﺎري ﻛﻨﻢ‬
‫در وﻓﺎ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﭘﺎ داري ﻛﻨﻢ‬

‫‪I‬ﻘﻴﻖ |اﻟﻌﺸﻖ‬
‫در ﺟﻨﻮﻧﻢ ﻣﻴﻜﺸﺪ ﺳﻮداي ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ ﻏﺮق در درﻳﺎي ﻋﺸﻖ‬
‫داﺳﺘﺎن ﻋﺎﺷﻘﻲ از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻣﺮغ دل از ﻋﺸﻖ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺷﺪم ﻳﻜﺒﺎره از ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻻ‬ ‫ﺑﺎش ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻮ در آﻧﺪام ﺑﻼ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺷ‪ ‬ﺤﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﭘﻴﻪ و ﺟﻤﻊ آن ﺷ‪ ‬ﺤﻮم‬

‫‪ ÇÇ2‬ﻟﺤﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﮔﻮﺷﺖ و ﺟﻤﻊ آن ﻟﺤﺎم و ﻟﺤﻮم‬

‫@ﮔﺮ ﻧﺒﻮدي ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد‬
‫ﻳﺎ ﺑﻌﻘﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﻳﺶ ﻋﻘﺎل‬
‫ﻣﻨﺰه ﻫﻢ ز اﺑﻮاب و ﻓﺼﻮل‬
‫ﺷﺪ ‪‬‬
‫ﺧﻮدﺑﺨﻮد ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪ از ﺧﻮد ﺷﻜﻮه ﻛﺮد‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ از ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﻗﺮار‬
‫ﻫﺴﺖ ﻳﻚ دﻳﻮاﻧﻪاي اﻧﺴﺎن ﺑﻨﺎم‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮي ﭘﺮﺷﻮر از ﻋﺸﻖ و ﺟﻨﻮن‬
‫ﺷﻴﺮ ﻳﺰدان ﺟﺎي در اﻳﻦ ﺑﻴﺸﻪ ﻛﺮد‬
‫ﺳﺮ ﻋﺸﻖ از وﺟﻪ او ﻻﻣﻊ ﺑﻮد‬ ‫‪‬‬
‫ﺣﺴﻦ او از ﺟﻤﻠﻪ اﺷﻴﺎ دل رﺑﻮد‬
‫او ﺑﻤﻌﻨﻲ ﺑﺮﺗﺮ از اﻓﻼ@ك ﺷﺪ‬
‫آﻧﻜﻪ ﻣﻴﺪارد ﺗﺮا در ﺳﻮز و ﺳﺎز‬
‫ﺑﻮد‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﻨﮕﻲ‬ ‫ﻧﺒﻮد‬
‫او ﻧﺪارد ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻮاﻟﻬﻮس‬
‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻲﻧﻬﺪ آﺧﺮ ﻗﺪم‬
‫ﺑﻘﻬﺮ‬ ‫ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‬ ‫را‬ ‫او‬
‫ﻋﺎﺷﻖ آن وﺟﻬﺔ ﻻرﻳﺒﻲ اﺳﺖ‬
‫ور ﻧﻪ ﺧﺎل و ﺧﻂ ﭼﮕﻮﻧﻪ دل رﺑﻮد‬
‫ﻣﺴﺖ و ﻣﺠﻨﻮﻧﻲ از آن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻬﺎ‬
‫آﻧﻜﻪ دل ﺑﮕﺪاﺧﺖ ﻛﻲ آب و ﮔﻠﺴﺖ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺠﺎز او را ﺑﺤﻖ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﺑﺎز‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎد آن ﺳﺮ ﻛﻪ او را ﺷﻮق ﻧﻴﺴﺖ‬
‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد ﺑﺎزران‬
‫@ﻛﻪ زﻟﻴﺨﺎ ﺳﻮﺧﺖ از ﻋﺸﻘﺶ روان‬
‫‪49‬‬
‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﻋﻴﻦ وﺟﻮد‬
‫ﻋﺸﻖ ﻛﻲ اﻳﺪ ﺑﻮﻫﻢ و ﺑﺮ ﺧﻴﺎل‬
‫او ز ادرا@ك و ﺧﻴﺎﻻت ﻋﻘﻮل‬
‫ﻣﻘﻴﺪ ﺟﻠﻮه ﻛﺮد‬
‫ﻋﺸﻖ ﻣﻄﻠﻖ در ‪‬‬
‫آﺳﻤﺎن و ارض و اﻳﻦ ﻟﻴﻞ و ﻧﻬﺎر‬
‫اﻳﻨﻤﻘﺎم‬ ‫ﻋﻴﺎر‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬
‫آﻣﺪ از ﻣﻴﺨﺎﻧﺔ وﺣﺪت ﺑﺮون‬
‫ﺳﺮ ﻋﺸﻖ اﻧﺪر وﺟﻮدش رﻳﺸﻪ ﻛﺮد‬
‫‪‬‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﺴﺨﺔ ﺟﺎﻣﻊ ﺑﻮد‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ز اﻧﺴﺎن در وﺟﻮد‬
‫ﺟﺎﻣﺔ ﻫﺮ ﻛﺲ ز ﻋﺸﻘﻲ ﭼﺎ@ك ﺷﺪ‬
‫ﻗﺴﻤﻲ از اﻗﺴﺎم ﻋﺸﻖ آﻣﺪ ﻣﺠﺎز‬
‫ﻋﺸﻖ‬ ‫آﻧﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﭘﻲ رﻧﮕﻲ ﺑﻮد‬
‫آﻧﻜﻪ ﺑﺎﺷﺪ در ﭘﻲ ﻧﻔﺲ و ﻫﻮس‬
‫ﻋﺸﻖ در ﻫﺮ دل ﺑﺮ اﻓﺮوزد ﻋﻠﻢ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫@ﮔﺮ از او ﻧﻔﺲ ﺑﻬﻴﻤﻲ ﺟﺴﺖ ﺑﻬﺮ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺠﺎزي ﻫﻢ ﺑﻮﺟﻪ ﻏﻴﺒﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻧﻜﺘﺔ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﻳﺪه ﺑﻮد‬
‫زﺷﺖ ﮔﺮدد ﺻﻮرت و ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻬﺎ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺪان ﺻﻮرت ﻧﻪ ﻣﻌﺸﻮق دﻟﺴﺖ‬
‫ﻫﻢ زﻟﻴﺨﺎ ﺑﻮد ﻋﺎﺷﻖ در ﻣﺠﺎز‬
‫اﻳﻦ ﻧﺪاﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ او را ذوق ﻧﻴﺴﺖ‬
 ‫‪50‬‬
‫ﻫﻢ ‪w‬ﺎ ا ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ ا‪¢‬ﻠﺼ‬
‫و ﻟﻘﺪ ‪YØ‬ﺖ ﺑﻪ و ‪‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ واﻗﻊ ﺷﻮد آن اﻣﺮ زﻓﺖ‬ ‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎ را ﺷﻜﻴﺐ از دﺳﺖ رﻓﺖ‬
‫ﻣﻲﻧﺪﻳﺪي ﻛﺮدي آن ﻓﻌﻞ ﻋﺠﺐ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻳﻮﺳﻒ ا@ﮔﺮ ﺑﺮﻫﺎن رب‬
‫ﻓﻲﻗﻠﺒﻪ ﺑﺮﻫﺎن رب‬ ‫راي‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﭘﺲ ﻧﮕﺸﺖ او ﻫﻴﭻ ﺧﺎرج از ادب‬
‫ﺗﺮك اوﻟﻲ ﺷﺪ روا ﺑﺮ اﻧﺒﻴﺎ‬ ‫ور ﻛﻪ ﻫﻢ ﻗﺼﺪي ‪ 1‬ﻧﻤﻮدهاي ﻛﻴﺎ‬
‫ﭼﻮن ﺑﺮون ﻧﻨﻬﺎد ﭘﺎ از ﻋﺎﻓﻴﺖ‬ ‫ﻗﺼﺪ ﻋﺼﻴﺎن ﻛﺲ ﻧﺨﻮاﻧﺪ ﻣﻌﺼﻴﺖ‬
‫@ﻛﻴﺴﺖ اﻳﻤﻦ ﺟﺰ ﺑﺤﻖ از ﻫﺮ ﺧﻄﺮ‬ ‫ﻫﺮ ﻧﺒﻲ و ﻫﺮ وﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺸﺮ‬
‫ﺑﻬﺎ‬ ‫ﻫﻢ‬
‫‪‬‬ ‫ﻧﻜﺘﺔ‬ ‫داﻧﻲ‬ ‫ﭼﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺸﺪ ﺧﻮن دل زﻋﺸﻘﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ‬
‫ﻧﻲ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﻣﺮغ ﺟﺎﻧﺶ ﮔﺸﺖ ﺻﻴﺪ‬ ‫دﻳﺪ آن دﻟﺪار ﻣﻄﻠﻖ را ﺑﻘﻴﺪ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺴﺖ از ﺳﻴﺮﻫﺎي ﻣﻌﻨﻮي‬ ‫ﻫﻤﺖ ﺑﺮ ﻓﺠﻮر اﺳﺖ اﻳﻐﻮي‬
‫اﻳﻦ ﻧﻪ ‪‬‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ار دل ﻧﻬﺪ وﻗﺘﻲ ﺑﺮ آن‬ ‫ﺳﺮ ﺣﺴﻦ دﻟﺒﺮان‬ ‫‪‬‬ ‫آﻧﻜﻪ داﻧﺪ‬
‫ﻧﻲ ﻫﻮاي ﻧﻔﺲ و ﻣﻴﻞ ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺷﻬﻮد ﺻﺎﻧﻊ اﻧﺪر ﺻﻨﻌﺖ اﺳﺖ‬
‫@ﻛﻪ ﻳﻜﻲ زاﻳﺸﺎن ﻧﺴﺎ¾ اﺳﺖ اﻳﻐﻴﺎث‬ ‫ﺛﻼث‬ ‫ﻣﻦاﻟﺪﻧﻴﺎ‬ ‫اﺧﺘﺮت‬ ‫رﻣﺰ‬

‫ﺧﻮش ﺑﺨﻮان ﺗﺎ ﮔﺮددتﺣﻞ زﻳﻦﺳﭙﺲ‬ ‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫اﺣﻤﺪ‬ ‫ﻛﻼم‬ ‫از‬

‫اﻧﺪﻛﻲ ﻫﻢ ﻗﻠﺐ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺮم ﺷﺪ‬ ‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎ ﻧﻄﻖ ﻋﺸﻘﺶ ﮔﺮم ﺷﺪ‬
‫ﻳﺎ رﻏﻴﺒﻲ ﭘﺮده از رخ ﺑﺮﮔﺸﺎد‬ ‫دﻫﺸﺖ و ﺣﻴﺮت ﺑﻴﻮﺳﻒ دﺳﺖ داد‬
‫ﭼﻪ ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﻨﺪ ﻳﻜﻤﺸﺖ ﮔﻞ‬ ‫ﺑﻬﻞ‬ ‫را‬ ‫ﻣﻔﻠﺲ‬ ‫@ﻛﺎﻳﻨﺨﺮﻳﺪاران‬
‫ﻳﺎ ﺑﮕﻮ ﻳﻚ ﺟﻠﻮة ﻣﺤﺒﻮب دﻳﺪ‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻪ روح اﷲ ﻳﺎ ﻳﻌﻘﻮب دﻳﺪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﺤﺮ ﺣﺴﻦ او ﻳﻚ ﻗﻄﺮهاﻳﺴﺖ‬ ‫ذرةاﻳﺴﺖ‬
‫دﻳﺪ ﺣﺴﻦ اﻳﻦ زﻟﻴﺨﺎ ‪‬‬
‫وﺟﻬﻪ‬ ‫ا ‪‬‬
‫ﻻ‬ ‫ﻫﺎﻟﻚ‬ ‫@ﻛ ‪‬ﻠﺸ‪Ã‬ﻲ‬ ‫ﺣﺴﻦ او ﻓﺎﻧﻲ و ﺑﺎﻗﻲ ﻏﻴﺮ او‬

‫‪ ÇÇ1‬اﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﺎت در ﺷﻌﺮ ﺑﺎز ﻣﺘﺸﺎﺑﻪ و ﻣﺠﻤﻞ اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﻣﻘﺼﻮد آﻧﺴﺖ ﻛﻪ ا ﮔﺮ ﻓﺮﺿ‪ H‬ﻫﻢ‬
‫ﻗﺼﺪي ﺑﻮده ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در اﺧﺒﺎر ﻋﺎﻣﻪ اﺳﺖ ﻗﺼﺪ ﻣﺸﺎﻫﺪة ﺟﻤﺎﻟﻴﻪ ﺻﻨﻌﻴﻪ ﺑﻮده ﻧﻪ ﻣﻴﻞ‬
‫ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ واﷲ اﻟﻌﺎم‪/‬‬
 ‫‪51‬‬
‫ﺟﺬﺑﻪ‬
‫ﺷﺮح ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻛﻲ ﮔﻔﺘﻪام‬ ‫ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺖ و ﺑﻴﺨﻮد و آﺷﻔﺘﻪام‬
‫ﺑﻲﺑﺪن در ﻣﻠﻚ ﻣﻌﻨﻲ ﺗﺎﺧﺘﻢ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪي ﻣﻦ ﺑﺪن اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬
‫ﭼﺎره ﭼﻮن ﺳﺎزم ﭼﻮ او ﺑﻴﭽﺎره رﻓﺖ‬ ‫دل ﺑﺒﻨﺪ ﮔﻴﺴﻮان ﻳﻜﺒﺎره رﻓﺖ‬
‫@ﮔﻮ‪Ä‬ﻴﺎ روﺣﻢ ﻣﻲ اﺳﺖ و ﺧﻢ ﺗﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻲ ﻛﻪ دا‪Ä‬ﻢ در ﻣﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻟﺒﻢ‬ ‫ﺷﻜﺮ‬ ‫آن‬ ‫ﺑﻴﻤﺎر‬ ‫دا‪Ä‬ﻤ‪H‬‬ ‫ﻏﺎﻟﺒ‪ H‬از ﻋﺸﻖ آﻧﻤﻪ در ﺗﺒﻢ‬
‫ﺑﺮد دل در ﺑﺤﺮ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻣﺮا‬ ‫ﺷﻮر ﺗﺐ اﻧﺪاﺧﺖ در ﻫﺬﻳﺎن ﻣﺮا‬
‫ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪي ﺷﻮر و ﻣﺴﺘﻴﻬﺎي ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺷﻴﺪاي‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﻋﻠﻮي‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺣﺴﻦ و ﻋﺸﻖ اﻧﮕﺸﺘﺮي در دﺳﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻢ ﺧﻢ و ﺧﻤﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﺖ ﻣﻦ‬
‫@ﻛﺎردﻫﺎ ﺑﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﺳﺮ زﻧﻴﺪ‬ ‫ﻣﺴﺖ ﭼﻮن ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻤﻦ ﺧﻨﺠﺮ زﻧﻴﺪ‬
‫او ﺑﻮد ﻣﻦ در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻛﻴﺴﺘﻢ‬ ‫ﺟﺒﻪام ‪ 1‬واروﻧﻪ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬
‫‪‬‬
‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬ ‫آور‬ ‫زود‬ ‫ﭘﺎﻳﻢ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻣﺴﺖ ﺣﻖ و ﻣﺴﺖ ﻋﺸﻘﺴﺘﻢ ﻫﻠﻪ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻳﻚ ﺷﻤﻪ از ﻣﺴﺘﻲ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻮ‪Ä‬ﻲ از ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻦ‬
‫اوﺣﺎﺳﺘﻢ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫از‬ ‫واﻗﻒ‬ ‫ﺧﻤﻬﺎﺳﺘﻢ‬ ‫ﺟﻤﻠﺔ‬ ‫ﺑﺨﺶ‬ ‫ﻧﺸ‪Ã‬ﻪ‬
‫در دﻟﻢ آن دﻟﺒﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﺐ اﺳﺖ‬ ‫در ﺗﻨﻢ ﻫﺮ ﻣﻮ ﺑﺬﻛﺮ ﻳﺎرب اﺳﺖ‬
‫ﻫﻢ ﻣﻲ و ﻫﻢ ﺳﺎﻏﺮ و ﻫﻢ ﺟﺎم ﻣﻦ‬ ‫ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪ از ﻋﺸﻖ ﻗﻠﺐ ﺧﺎم ﻣﻦ‬
‫ﻓﺮﻫﺎدﻫﺎ‬ ‫ﺑﺴﻲ‬ ‫ﻣﻴﺴﺎزم‬ ‫زﻧﺪه‬ ‫ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎ‬ ‫زﻧﻢ‬ ‫ﮔﻨﺒﺪ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫زﻳﺮ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎن از ﻋﺸﻖ زﻧﺠﻴﺮم ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﺗﺪﺑﻴﺮم‬ ‫از ﻋﻘﻞ‬ ‫ﻋﺎﻗﻼن‬
‫ﻋﺎﻗﻞ و ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﻪ رﺳﻮا ﻛﻨﺪ‬ ‫ور ﻧﻪ اﻳﻦ دﻳﻮاﻧﻪ دل ﻏﻮﻏﺎ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺪ ﻏﺮﺑﺎل ﺳﺎﻧﺶ ﺑﻴﺨﺘﻢ‬ ‫ﭘﺸﻢ ﻫﺴﺘﻲ را ز ﭘﻴﻜﺮ رﻳﺨﺘﻢ‬
‫در ﻋﺸﻖ ﻣﻲﺳﻔﺘﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ‬
‫آﻧﻜﻪ ‪‬‬ ‫آﻧﻜﻪ در ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻛﻨﺎﻳﺔ از ﻏﻠﺒﺔ ﻣﻠﻜﻮت ﺑﺮ ﻣﻠﻚ و اﻧﺠﺬاب ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺤﻘﻴﻘﺖ‬

 ‫‪52‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ره ﮔﻴﺮد ﻛﻨﻢ دﻳﻮاﻧﻪاش‬ ‫ﻣﺴﺘﻢ از آن ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪاش‬
‫اﻳﻦ ﻧﻤﻴﺒﺎﺷﺪ ﺷﺘﺮ ﺑﻞ رﻓﺮف اﺳﺖ‬ ‫اﺷﺘﺮ ﻃﺒﻌﻢ ز ﻣﺴﺘﻲ در ﻛﻒ اﺳﺖ‬
‫ﺷﺐ رﺳﻴﺪه دﻓﺘﺮ از دﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫ﻣﺴﺘﻢ‬ ‫ﻧﺎﻗﺔ‬ ‫ﻣﻬﺎر‬ ‫ﻫﺎن‬
‫ﺗﺎ ﺑﻜﻲ اﻳﻦ ﺟﺬﺑﻪ و ﺟﻮش و ﺧﺮوش‬
‫ﻧﻈﻢ ﻛﻦ اﺣﺴﻦ ﻗﺼﺺ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش‬

‫ﺑﻴﺎ‪ æ‬دﻳﮕﺮ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺧ در ﺗﻔﺴ ﺑﺮﻫﺎن رب‬

‫از ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎﻣﻪ اﺧﺒﺎري ﻋﺠﺐ‬ ‫ﻫﺴﺖ در ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺑﺮﻫﺎن رب‬
‫اﻧﺒﻴﺎ‬ ‫ﺧﻄﺎﻫﺎ‬ ‫از‬ ‫ﻣﻴﺪان‬ ‫ﭘﺎ@ك‬ ‫ﻧﻘﻞ او ﻧﺒﻮد در اﻳﻦ دﻓﺘﺮ روا‬
‫@ﻛﻪ زﻟﻴﺨﺎ داﺷﺖ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺘﻲ‬ ‫ﺳﺠ ﺎد ﻣﺮوي اﻳﻔﺘﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﻫﺴﺖ از‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻦ ﺣﻴﺎ از ﺣﻖ ﻛﻨﻢ‬ ‫روي ﺻﻨﻢ‬ ‫ﺟﺎﻣﺔ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺮ‬
‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺷﺮﻣﺖ آﻳﺪ از ﺟﺴﻤﻲ ﺟﻤﺎد‬
‫رب اﻟﻌﺒﺎد‬
‫‪‬‬ ‫ﺷﺮﻣﻢ آﻳﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ از‬

‫روﺟﻮع [ﻌ آﻳﻪ‬

‫از ﺗﺠ ‪‬ﻠﻲ دل ﭘﺮ از ﻧﻮرش ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎ از ﺑﺪي دورش ﻛﻨﻴﻢ‬
‫@ﻛﺎر ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﻣﺤﺴﻨﻴﻦ‬
‫ﺧﺎﺻﻪ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ ﺑﻮد از ﻣﺨﻠﺼﻴﻦ‬

‫و اﺳﺘﺒﻘﺎ اﻟﺒﺎب و ﻗ ‪‬ﺪت ‪e‬ﻴﺼﻪ ا ﻣﻦ ا‪ò‬ﺎﻃ‪Ã‬‬

‫ﺻﻴﺪ او ﻳﻜﺒﺎره از داﻣﺶ رﻣﻴﺪ‬ ‫ﺑﺮ زﻟﻴﺨﺎ ﻛﺎر ﭼﻮن اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ‬
‫ﻫﻢ زﻟﻴﺨﺎ ﺑﺮ ﻋﻘﺐ ﮔﻴﺴﻮ ﻛﻨﺎن‬ ‫ﺳﻮي در ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺷﺪ روان‬
 ‫‪53‬‬
‫ﭼﻮن رﻣﻴﺪي از ﻣﻦ و ﺟﺴﺘﻲ ز دام‬ ‫@ﻛﺎي ﻏﺰال دﺷﺖ دل اﻳﻨﺴﻮ ﺧﺮام‬
‫ﺑﮕﺴﻴﺨﺘﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻣﻬﺮ‬ ‫ﺑﻨﺪ‬ ‫آوﻳﺨﺘﻢ‬ ‫ﻣﻬﺮ‬ ‫ز‬ ‫ﺑﺪاﻣﺎﻧﺖ‬ ‫ﻣﻦ‬
‫رﻳﺨﺘﻲ‬ ‫اﺷﺘﻴﺎﻗﻢ‬ ‫آﺑﺮوي‬ ‫ﺧﻮد ﭼﻪ دﻳﺪي ﻛﺰ ﺑﺮم ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻲ‬
‫ﺗﺮا‬ ‫ﻣﻲﺑﻨﺪد‬ ‫راه‬ ‫آﻫﻢ‬ ‫دود‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰي از ﻣﻦ دﻟﺒﺮا‬
‫ﻧﮕﺮ‬ ‫ﺳﻮزان‬ ‫ﻗﻔﺎﻳﺖ آﺗﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫اي روان ﭼﻮن ﺑﺎد ﺻﺮﺻﺮ ﻳﻜﻨﻈﺮ‬
‫ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر‬ ‫ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻲ‬ ‫@ﻛﺎﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮد ﭼﻪ دﻳﺪي ﺑﻬﺘﺮ از وﺻﻞ ﻧﮕﺎر‬
‫@ﻛﻪ دﻟﺶ از ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺑﺒﺮﻳﺪه ﺑﻮد‬ ‫او ﻧﻤﻲدﻳﺪ آﻧﭽﻪ ﻳﻮﺳﻒ دﻳﺪه ﺑﻮد‬
‫دﺳﺖ زد ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻬﺮ در ﺑﻲﻛﻠﻴﺪ‬
‫ﺑﺎز ﺷﺪ از اﻣﺮ ﺧﻼق ﻣﺠﻴﺪ‬

‫اﺷﺎره‬
‫ﺑﺎب دل ﺣﻖ ﺑﺮ رﺧﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﻮد‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﮕﺮﻳﺰي از ﻧﻔﺲ ﻋﻨﻮد‬
‫ﺣﻖ ﻛﻨﺪ ﻳﺎري ﺑﻤ‪Æ‬ﻣﻦ در ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺑﺨﻮان‬ ‫را‬ ‫ﻓﺘﺤﻨﺎ‬ ‫ا ‪‬ﻧﺎ‬ ‫آﻳﺖ‬
‫@ﮔﺸﺖ ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ دﮔﺮ از ﭼﺎره دﺳﺖ‬ ‫زﻟﻴﺨﺎ را ﺷﻜﺴﺖ‬ ‫ﺻﺒﺮ‬ ‫ﺷﻴﺸﺔ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻴﻨﺪ از ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ‬ ‫دل ﭼﻮ ﺑﻮدي ﭼﺎ@ﻛﭽﺎ@ك اﻧﺪر ﺗﻨﺶ‬
‫ﻳﻌﻨﻲ آن ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ را ﭼﺎره ﻛﺮد‬ ‫ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ از ﭘﺲ ﭘﺎره ﻛﺮد‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺎ ز ﺳﺮ‬ ‫‪‬‬ ‫ﻣﻲﻧﺪاﻧﺪ در‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ از ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﭽﺎرهﺗﺮ‬
‫دﺳﺖ و ﭘﺎ در ﭘﻴﺶ دﻟﺒﺮ ﮔﻢ ﻛﻨﺪ‬ ‫دل ﺑﺠﻮش از ﻋﺸﻖ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻢ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻣﻴﺰﻧﺪ ﭘﺮواﻧﻪ ﺳﺎن ﺧﻮد را ﺑﻴﺎر‬ ‫اﺧﺘﻴﺎر‬ ‫راه‬ ‫ز‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ اﻓﻌﺎﻟﺶ‬
‫آوخ از راز و ﻧﻴﺎز ﻋﺎﺷﻘﻲ‬ ‫آه از ﺳﻮز و ﮔﺪاز ﻋﺎﺷﻘﻲ‬
‫آن ﻋﺰﻳﺰ اﻧﺪر ﭘﺲ در ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﻲﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﭼﻮ‬ ‫آﺧﺮ‬ ‫در‬ ‫ﺑﺮ‬
‫ﺑﻬﺮ دﻓﻊ ﺗﻬﻤﺖ و آن ﻣﻜﺮ و ﻓﻦ‬ ‫ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻲ ﻛﺮد زن اﻧﺪر ﺳﺨﻦ‬
 ‫‪54‬‬
‫ﻏﻴﺮ زﻧﺪان ﻳﺎ ﻋﺬاب درد ﻧﺎ@ك‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﭼﺒﻮد ﻣﺰد آن ﻛﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺎ@ك‬
‫ﭘﻴﻞ ﺷﻬﻮت اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎزي ﺑﺮاﻧﺪ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ او ﻣﺮا ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬
‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﻴﭻ ﺗﻘﺼﻴﺮي ﻣﺮا‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺗﻌﻴﻴﺮي ‪ 1‬روا‬
‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﻃﻔﻠﻲ ﺷﺪ ﺳﺨﻨﮕﻮ ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن‬ ‫ﺷﺎﻫﺪي ﺧﻮﻳﺶ زﻟﻴﺨﺎ در زﻣﺎن‬
‫زﻟﻴﺨﺎ رﻓﺘﻪ اﻳﻨﻜﺎر درﺷﺖ‬ ‫از‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﮔﺮ ﭘﺎره اﺳﺖ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ز ﭘﺸﺖ‬
‫ﺟﺮم ﻳﻮﺳﻒ ﻫﺴﺖ از اﻧﺪازه ﺑﻴﺶ‬ ‫ور درﻳﺪه ﮔﺸﺘﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ز ﭘﻴﺶ‬
‫ﭘﻴﺮﻫﻦ را دﻳﺪ ﭘﺎره از ﻋﻘﺐ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﻈﺮ ﻛﺮد آن ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎ ادب‬
‫از ﺗﻮ ﺳﺮ زد ﻣﻜﺮ زن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺰرگ‬ ‫اﻳﻨﻜﺎر ﺳﺘﺮك‬ ‫زﻟﻴﺨﺎ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﻳﻮﺳﻔﺎ ﺑﮕﺬر ﺗﻮ از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬
‫اي زﻟﻴﺨﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ زﻳﻦ اﻓﺘﺮا‬

‫و ﻗﺎل ﻧﺴﻮ¸ |ا‪X‬ﺪﻳﻨ‪ ¹‬ا ﻗﻮﻟﻪ ﻣﻦ ا

ﺎﻫﻠ‬
‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪ زان ﻣﻲ ﻛﻪ دادش ﻣﻴﻔﺮوش‬ ‫ﺑﺎز دل ﭼﻮن ﺧﻢ ز ﻋﺸﻖ آﻣﺪ ﺑﺠﻮش‬
‫ﻛﺮد‬ ‫ﺑﻴﺪار‬ ‫را‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪه‬ ‫ﻓﺘﻨﺔ‬ ‫ﻛﺮد‬ ‫دﻟﺪار‬ ‫ﻧﺮﮔﺲ‬ ‫ﻳﺎد‬ ‫ﺑﺎز‬
‫ﻫﺮ دﻣﺶ در ﺳﺮ ﺟﻨﻮﻧﻲ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺷﻮر آن ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ اﺳﺖ‬
‫ﻣﺎﺗﺶ از ﻋﺸﻖ رخ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻛﺮد‬ ‫ﻧﺸﺄ¸ ﻣﻲ ﻋﻘﻞ را دﻳﻮاﻧﻪ ﻛﺮد‬
‫ﺑﮕﺴﻠﺪ از ﻫﺴﺘﻴﺖ ﻫﺮ ﺗﺎر و ﭘﻮد‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻳﺪل در اﻳﻦ ﺳﻮدا و ﺳﻮد‬
‫دوش ﺟﺎﻧﺎ ﺑﺮ ﭼﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻔﺘﻪاي‬ ‫ﺷﺐ ﭼﻪ ﺧﻮردﺳﺘﻲ ﻛﻪ روز آﺷﻔﺘﻪاي‬
‫ﺑﺸﻜﺴﺘﻪاي‬ ‫را‬ ‫ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪﻫﺎي‬ ‫ﺑﺴﺘﻪاي‬ ‫ﭘﻴﻤﺎن‬ ‫ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺎز‬
‫ﻳﺎ دلآرام از دل آراﻣﺖ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﺻﺮﻋﻲ ﻳﺎ ﻛﻪ ﺳﺮﺳﺎﻣﺖ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺧﻮد ﻧﻤﻜﺪان ﻛﻪ در ﺷﻮرت ﻛﺸﻴﺪ‬ ‫ﻣﻮﺳﻲ ﺟﺎن ﺑﺎز در ﻃﻮرت ﻛﺸﻴﺪ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻋﻴﺐ ﻛﺮدن ﻧﻜﻮﻫﺶ و ﺳﺮزﻧﺶ ﻛﺮدن ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي ﻧﻨﮕﻲ ﻛﻪ دارد‪/‬‬

 ‫‪55‬‬
‫زده‬ ‫ﺑﺎﻻ‬ ‫آﺳﺘﻴﻦ‬ ‫ﻗﺘﻠﺖ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫زده‬ ‫ﺻﻬﺒﺎ‬ ‫دﻟﺒﺮ‬ ‫آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬
‫آﻣﺪه‬ ‫ﻣﺴﺖ‬ ‫اﻳﻨﺪل‬ ‫ﻗﺘﻞ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺗﺮك ﻣﺴﺘﺶ ﺗﻴﻎ در دﺳﺖ آﻣﺪه‬
‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺘﻲ ﭼﻪ ﺟﺎي ﻫﺴﺘﻲ اﺳﺖ‬ ‫@ﮔﺮدش ﭼﺸﻤﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﺴﺘﻲ اﺳﺖ‬
‫@ﮔﻮش ﻫﺮ ﺑﻴﻬﻮش ﺑﺸﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﺻﺪا‬ ‫ﻋﺸﻘﺖ از ﭘﺮده ﻓﺘﺎده ﺑﺮ ﻣﻼ‬
‫ﭘﻮﺷﻲ ﺗﻮ ﺑﻴﺤﺎﺻﻞ ﺷﺪه‬
‫‪‬‬ ‫ﭘﺮده‬ ‫داﺳﺘﺎﻧﺖ ﻧﻘﻞ ﻫﺮ ﻣﺤﻔﻞ ﺷﺪه‬
‫ﻧﻴﻜﻨﺎﻣﻲ را ﻣﺠﻮ از ﻣ ‪‬ﺘﻬﻢ‬ ‫ﻋﺸﻖ و ﻣﺴﺘﻮري ﻧﻤﻲﺳﺎزد ﺑﻬﻢ‬
‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎ ﺑﺮ زﺑﺎن اﻓﺘﺎده ﺑﺎش‬ ‫ﻣﺮ ﻣﻼﻣﺖ را ﻛﻨﻮن آﻣﺎده ﺑﺎش‬
‫ﺑﺲ ﺷﺮرﻫﺎ او ﺑﺸﻬﺮ اﻧﺪر ﻓﻜﻨﺪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫زﻟﻴﺨﺎ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫آﺗﺶ‬
‫ﺣﺎﺻﻠﺶ‬ ‫ﻧﻴﺎﻣﺪ‬ ‫رﺳﻮا‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﻏﻴﺮ‬ ‫ﺷﻬﺮه اﻧﺪر ﻣﺼﺮ ﺷﺪ راز دﻟﺶ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻣﻘﺎل‬ ‫آن زﻧﺎن ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﺟﺎه و ﺟﻼل‬
‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺣﺸﻤﺖ ﭼﺴﺎن ﺷﺪ ﻣﻔﺘﺘﻦ‬ ‫@ﻛﺎن زن از ﻋﺸﻖ ﻏﻼم ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬
‫ﺑﻴﺪﻗﻲ ‪ 1‬ﺷﻬﻤﺎﺗﺶ از رخ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﻗﻠﺒﺶ دو اﺳﺒﻪ ﺗﺎﺧﺘﻪ‬
‫@ﻛﺎﻧﺪرون دل ﺑﺠﺰ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺎﻓﺖ‬ ‫ﺗﻴﺮ ﻋﺸﻖ آﻧﺴﺎن دﻟﺶ را ﺑﺮ ﺷﻜﺎﻓﺖ‬
‫ﺷﻴﺸﺔ ﺗﻘﻮاي ﺧﻮد ﺑﺮ زد ﺑﺴﻨﮓ‬ ‫ﻣﻲﻧﺪاﻧﺪ اﺳﻢ و رﺳﻢ و ﻧﺎم و ﻧﻨﮓ‬
‫ﻳﻚ ﻏﻼﻣﻲ ﭼﻮن ﺑﺮد دل از ﺑﺮش‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﻋﺰﻳﺰي ﻫﻤﺴﺮش‬
‫ﺳﺮي‬ ‫ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ‬ ‫زﻟﻴﺨﺎﻳﺶ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫وان ﻏﻼم از ﻛﺒﺮ و ﻧﺎز و دﻟﺒﺮي‬
‫ور ﻧﻪ ﭼﻮن ﺑﺮﭼﺎ@ﻛﺮ ﺧﻮد دل ﺑﺒﺴﺖ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺴﺖ ﭘﺴﺖ‬
‫ﻃﺒﻊ اﻳﻦ زن در ‪‬‬
‫ﺑﺲ ﺟﻮان در ﻣﺼﺮ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ از اوﺳﺖ‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮد ﻏﻼﻣﻲﺑﺲﻧﻜﻮﺳﺖ‬
‫دل ز ﻛﻒ دادي و ﺑﮕﺰﻳﺪي ﻣﺮا‬ ‫ﻫﺮ زﻧﻲ ﮔﻔﺘﻲ ا@ﮔﺮ دﻳﺪي ﻣﺮا‬
‫@ﻛﺰ ﻏﻼم ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ وﺻﺎل‬ ‫وان زﻟﻴﺨﺎ را دﻟﺴﺖ اﻧﺪر ﺿﻼل‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺑﻴﺪق اﺳﻢ ﭘﻴﺎده ﺷﻄﺮﻧﺞ اﺳﺖ و ﺷﻪﻣﺎت وﻗﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎه ﺷﻄﺮﻧﺞ از ﻫﺮ ﻃﺮف‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻜﻲ از ﻣﻬﺮهﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎﺻﻄﻼح ﻻﻋﺒﻴﻦ ﻛﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪/‬‬
 ‫‪56‬‬
‫رﻓﺖ از ﻫﻮش و زدل آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‬ ‫ﺑﺮ زﻟﻴﺨﺎ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻳﻜﺴﺮ رﺳﻴﺪ‬
‫رﺳﻮا‪Ä‬ﻴﻢ‬ ‫ﭘﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ‬ ‫ﺑﻜﻲ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺷﻴﺪا‪Ä‬ﻴﻢ‬ ‫ﻛﺎﻳﺪل‬ ‫ﺑﺎ دل‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫@ﻛﻲ ﺗﻮ ﻛﺮده ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻗﻄﺮه آب‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻛﺮد از دل ﺧﻄﺎب‬
‫آﺗﺶ اﻧﺪر ﻋﺎﻟﻢ و آدم زدي‬ ‫اﻳﻜﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﺮ ﻫﻢ زدي‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﺪ رازم از ﭘﺮده ﺑﺮون‬ ‫ﺑﺲ زدي اﻧﺪر دﻟﻢ ﺳﺎز ﺟﻨﻮن‬
‫در ﻗﻔﺎﻳﻢ ﻃﻌﻨﻪ و ﺗﺴﺨﺮ زدﻧﺪ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﻣﻼﻣﺘﮕﺮ‬ ‫رﻗﻴﺒﺎﻧﻢ‬ ‫آن‬
‫آن زﻧﺎن را ﻫﻢ ﺑﺪﻋﻮت ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬ ‫آراﺳﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺠﻠﺴﻲ‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﺎ‬ ‫ﭘﺲ‬
‫ﻫﻢ ﺧﻮرشﻫﺎي ﻟﺬﻳﺬي ﺑﻬﺮﺷﺎن‬ ‫ﺗﻜﻴﻪ@ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻬﺮه آن زﻧﺎن‬
‫در ﺑﺮ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻛﻪ آﺳﺎﻳﺪ ز رﻧﺞ‬ ‫@ﻛﺎرد ﺑﺎ ﻟﻴﻤﻮ و ﻧﺎرﻧﺞ و ﺗﺮﻧﺞ‬
‫ﻣﺮﻳﺰ‬ ‫اﻳﻨﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫در‬ ‫آﺑﺮوﻳﻢ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪاي ﻣﺎه ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪي ﺑﺮ زﻧﺎنﺳﺎزي ﺣﺮام‬ ‫ﺧﻮاﻫﻢ از ﻳﻚ ﺟﻠﻮة اي ﺧﻮﺷﺨﺮام‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻃﺮه ﭘﺮﺧﻢ‬
‫‪‬‬ ‫دل اﺳﻴﺮ‬ ‫ﺗﺎ دﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻢ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻫﻢ ﻟﺒﺎس از ﺣﺴﻦ او ﻛﺮد اﻗﺘﺒﺎس‬ ‫ﺑﺮ ﺗﻨﺶ آراﺳﺖ ﻳﻚ ﮔﻠﮕﻮن ﻟﺒﺎس‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ زد ﺑﮕﻴﺴﻮ ﺷﺎﻧﻪاش‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﮔﺮدﻧﺪ آن زﻧﺎن دﻳﻮاﻧﻪاش‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ در ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺮام‬ ‫ﭼﻮن زﻧﺎن ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﻃﻌﺎم‬
‫@ﻛﺎﻓﺘﺎﺑﻲ ﮔﺸﺖ در ﻣﺠﻠﺲ ﻋﻴﺎن‬ ‫ﺑﺪ ﺗﺮﻧﺞ و ﻛﺎرد در دﺳﺖ زﻧﺎن‬
‫ﺑﺸﺮ‬ ‫ﻫﺬا‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﻲ‬ ‫ﭼﻮن زﻧﺎن ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻈﺮ‬
‫اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ آدﻣﻲ اﻓﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ ز ﻧﻮر اﺳﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺣﺎش اﷲ‬

‫دﺳﺖ را ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺑﺮ ﺟﺎي ﺗﺮﻧﺞ‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﭼﻮن ﻣﺴﺖ ﺧﻤﺮ و ﮔﻴﺞ ﺑﻨﺞ‬
‫رﻧﮓ ‪‬ﭘﺮﻳﺪ از رخ آن ﮔﻠﺮﺧﺎن‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﺣﺎﻳﺾ ﺷﺪﻧﺪ اﻧﺪر زﻣﺎن‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻧﺰد ﺧﻮر ﺧﺠﻞ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ از ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻨﻔﻌﻞ‬
‫ﺧﻨﺪﺧﻨﺪان رو ﺑﺎﻳﺸﺎن ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‬ ‫ﭘﺲ زﻟﻴﺨﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ از ﻫﻢ ﺷﻜﻔﺖ‬
 ‫‪57‬‬
‫@ﻛﻪ ﺑﻤﻦ ﮔﺸﺘﻴﺪ از او ﻃﻌﻨﻪ زﻧﺎن‬ ‫اﻳﻨﻜﻪ دﻳﺪﻳﺪش ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ اي زﻧﺎن‬
‫ﻫﻴﭽﮕﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﮔﺮدد ﻗﺮﻳﻦ‬ ‫آﻓﺖ دﻳﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﻪ ﺟﺒﻴﻦ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫و‬ ‫آﺑﺮو‬ ‫ز‬ ‫@ﻛﻮه ﺗﻦ را از ﻏﻢ او ﻛﺎﺳﺘﻢ‬
‫@ﮔﻮ‪Ä‬ﻴﺎ ﻫﻴﭻ از دﻟﻢ آ@ﮔﺎه ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻟﻴﻚ او ﺑﺎ ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻳﺎ ﻛﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎو اﻣﺮش ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫اﻓﻜﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﺰﻧﺪان‬ ‫ﭼﻨﺪي‬ ‫ﺑﺎﻳﺪش‬
‫ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺠﺎﺳﺖ‬ ‫آن زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ آري ﺣﻖ ﺗﺮاﺳﺖ‬
‫از اﺷﺎرت ﻋﺸﻖ ﺧﻮد ﺑﺮ او رﺳﺎﻧﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻨﺰد ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‬
‫ﻛﻤﻨﺪ‬ ‫اﺑﺮوي‬ ‫اﺷﺎرﺗﻬﺎي‬ ‫از‬ ‫ﺗﺎ ﻣﮕﺮ دل از ﻛﻒ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﻧﺪ‬
‫ﻫﺴﺖ زﻧﺪان ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از آن‬ ‫اﻳﺨﺪاوﻧﺪ ﺟﻬﺎن‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ از ﻫﺮ دو ﺟﻬﺎن دل ﻛﻨﺪﻣﺎ‬ ‫@ﻛﻪ ﺑﻤﻬﺮ اﻳﻦ زﻧﺎن دل ﺑﻨﺪ ﻣﺎ‬
‫@ﮔﺮ ﻧﮕﺮداﻧﻲ ز ﻣﻦ اﻳﻦ ﺷﻴﺪﺷﺎن‬
‫دل ز ﻧﺎداﻧﻲ رود در ﻗﻴﺪﺷﺎن‬

‫رﺑﻪ ا ﻗﻮﻟﻪ ‪Ø‬‬

‫ﺣ ﺣ‬ ‫ﻓﺎﺳﺘﺠﺎب ﻟﻪ ‪‬‬
‫@ﮔﺸﺖ از وي ﻛﻴﺪ و ﻓﻌﻞ ﻧﺎﺻﻮاب‬ ‫ﺷﺪ دﻋﺎي ﻳﻮﺳﻒ آﻧﺪم ﻣﺴﺘﺠﺎب‬
‫ﻣﻴﺮﻫﺎﻧﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎن از ﺧﻮف و ﺑﻴﻢ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻤﻴﻊ و ﻫﻢ ﻋﻠﻴﻢ‬
‫رم‬ ‫ﺑﻨﻤﻮد‬ ‫زﻟﻔﺸﺎن‬ ‫ﻛﻤﻨﺪ‬ ‫از‬ ‫ﭼﻮن زﻧﺎن دﻳﺪﻧﺪ ﻛﺎن ﺻﻴﺪ ﺣﺮم‬
‫@ﻛﺮد ﻣﺮ ﻣﻮﻻي ﺧﻮد رﺳﻮاي ﻋﺎم‬ ‫ﺑﺎ زﻟﻴﺨﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻏﻼم‬
‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻫﻴﭻ ﻋﺒﺪي اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪش زﻧﺠﻴﺮ و زﻧﺪان ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ‬
‫ﺑﺪﻧﺎﻣﻴﺶ‬ ‫و‬ ‫رﺳﻮا‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎ دﻳﺪ آن ﻧﺎ@ﻛﺎﻣﻴﺶ‬
‫@ﻛﺎﻳﻦ ﻏﻼﻣﻢ در ﺗﻌﺸ‪ ‬ﻖ ﺷﻬﺮه ﻛﺮد‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﺎ ﺑﺎ ﻋﺰﻳﺰ از روي درد‬
‫ﺧﻮد ز ﺣﺮف ﻣﺮدﻣﺎن ﻓﺎرغ ﻛﻨﻴﻢ‬ ‫اﻓﻜﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﺰﻧﺪان‬ ‫ﭼﻨﺪي‬ ‫ﺑﺎﻳﺪش‬
 ‫‪58‬‬
‫ﺑﺪ ﻋﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺒﺲ آن‬ ‫زاﻧﺠﻮان‬ ‫ﻃﻬﺎرت‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ آﻳﺎت‬
‫ﺑﻬﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﺧﻮاﺳﺖ زﻧﺠﻴﺮ ﮔﺮان‬ ‫در زﻣﺎن اﺣﻀﺎر ﻛﺮد آﻫﻨﮕﺮان‬
‫ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺑﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎي ﺷﻴﺮ ﻛﺮد‬ ‫آن ﺑﻠﻮرﻳﻦ ﺳﺎق در زﻧﺠﻴﺮ ﻛﺮد‬
‫ﺧﻠﻖ ﺑﺮ ﮔﺮدش ﺑﮕﺮﻳﻪ زار زار‬ ‫ﭘﺲ ﻧﻤﻮدﻧﺪش ﺑﻴﻚ اﺷﺘﺮ ﺳﻮار‬
‫@ﻛﺎﻣﺪ از ﺣﻖ ﺑﺮ دل ﻳﻮﺳﻒ ﺳﺮوش‬ ‫ﺧﻠﻖ اﻧﺪر ﮔﺮﻳﻪ و ﺟﻮش و ﺧﺮوش‬
‫ﭘﻴﺶ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻠﺴﻠﻪ‬ ‫@ﮔﻔﺖ اي ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻜﻦ از ﻣﺎ ﮔﻠﻪ‬
‫اﻣﺘﺤﺎﻧﻬﺎ در رﻫﺴﺖ از ﭼﭗ و راﺳﺖ‬ ‫ﭼﺎه و زﻧﺪان روﺷﻦ از اﻧﻮار ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﻧﺎس‬ ‫ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻣﻴﺎن‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫آﻣﺪه‬ ‫ﻟﺒﺎس‬ ‫ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫داده‬ ‫زﻟﻴﺨﺎ‬ ‫ﻫﻢ‬
‫ﺑﺮ ﺧﻼﺻﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮدارد ﻗﺪم‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻳﺪ ﻧﺪم‬
‫ﺑﻨﺪ و زﻧﺪان از ﻫﻮاي ﻧﻔﺲ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺪه ﺑﺮ روي زﻳﺒﺎﻳﺖ ﮔﺮه‬
‫@ﮔﺮ ﺗﺮا ﺑﺎﺷﺪ ﺑﭙﺎ زﻧﺠﻴﺮ و ﺑﻨﺪ‬
‫ﻣﺮ زﻟﻴﺨﺎ را دﻟﺴﺖ اﻧﺪر ﻛﻤﻨﺪ‬

‫اﺷﺎره‬
‫ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﻦ‬ ‫زﻧﺪان ﻛﺮدﻧﺶ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫اي ﺑﺮادر ﻧﻔﺲ را زﻧﺠﻴﺮ ﻛﻦ‬
‫اﻳﻨﻘﻮي‬
‫×‬ ‫ﻧﻤﻮدن‬ ‫زﻧﺪان‬ ‫ﺑﺎﻳﺪت‬ ‫ﻫﻮي‬
‫×‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ دﻳﺪي ﻣﻴﻞ او را ﺑﺮ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻌﻘﻞ آن ﻧﻔﺲ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺎﻳﺪت‬ ‫ذ@ﻛﺮ و ﻓﻜﺮ و م رﻳﺎﺿﺖ ﺑﺎﻳﺪت‬
‫اﺧﺘﻴﺎري واﺿﺢ اﺳﺖ آن ﺑﺮ ﺑﺼﻴﺮ‬ ‫وان رﻳﺎﺿﺖ ﺑﺮ دو ﻗﺴﻢ اﺳﺖ اي ﻓﻘﻴﺮ‬
‫اﻳﻦ رﻳﺎﺿﺖ ﻏﺎﻟﺒ‪ H‬ﺑﺮ اوﻟﻴﺎﺳﺖ‬ ‫اﺿﻄﺮاري آن ﺑﻼ و اﺑﺘﻼﺳﺖ‬
‫درﮔﺎه ﺧﺪاش‬ ‫ﻣﻘﺒﻮل‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻨﻲ‬ ‫ﻧﻔﺲ از اﻟﻤﺎس رﻳﺎﺿﺖ ده ﺗﺮاش‬
‫ﺑﺮ زﻟﻴﺨﺎ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻛﺮد آﻧﺪﻟﺴﺘﺎن‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﺬار و ﮔﻮ آن داﺳﺘﺎن‬
‫ﺑﻴﻘﺮار‬ ‫زﻟﻴﺨﺎ‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫و‬ ‫ﻧﻨﮕﺮﻳﺪ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮ ﻳﻤﻴﻦ و ﺑﺮ ﻳﺴﺎر‬
 ‫‪59‬‬
‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ‬ ‫از وﺻﺎﻟﺶ‬ ‫زﻟﻴﺨﺎ‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺮ در زﻧﺪان رﺳﻴﺪ‬
‫ﻋﺸﻖ در دل ﮔﺸﺘﺶ از اول ﻓﺰون‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ او ﺑﺎ دﻟﻲ درﻳﺎي ﺧﻮن‬
‫ﻟﻴﻚ ﻫﺮ دم ﻣﻴﭽﺸﻴﺪ از ﻗﻬﺮ زﻫﺮ‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرش ﺑﺪي از روي ﻗﻬﺮ‬
‫ﺳﻨﮓ و آﻫﻦ ﻧﻴﺰ اﻳﻨﺴﺎن ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫@ﮔﻔﺖ اﻳﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن ز ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﺑﺎ دل از ﻛﻒ دادﮔﺎﻧﺸﺎن ﻛﺒﺮﻳﺎﺳﺖ‬ ‫@ﻛﺒﺮ و ﻧﺎز دﻟﺒﺮان ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎﺳﺖ‬
‫دوﺳﺘﻲ را دﺷﻤﻨﻲ ﭘﺎداش ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺧﻮد ﮔﻨﺎه ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﺧﻮن ﻣﻦ ﻛﻲ در ﺑﺪن ﺟﻮﺷﺪ ﭼﻮ ﻣﻞ‬ ‫@ﮔﺮ ﻧﺨﻨﺪد آن دﻫﺎن ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ‬
‫در ‪‬ﭼ ‪‬ﻪ ذﻟ‪‬ﺖ ﻛﻪ اﻓﺴﻮﻧﻢ ﻧﻤﻮد‬ ‫@ﮔﺮ دو ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭼﻮ ﻫﺎروﺗﻲ ﻧﺒﻮد‬
‫@ﻛﻲ ﻓﺘﺎدي دل ﭼﻨﻴﻦ در اﺿﻄﺮاب‬ ‫ﻃﺮه آﺷﻔﺘﻪ ﺗﺎب‬‫@ﮔﺮ ﻧﺪاد آن ‪‬‬
‫@ﻛﺲ ﻧﺒﻴﻨﺪ آﻧﭽﻪ ﻣﻦ دﻳﺪم ز ﻳﺎر‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻲ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ دﻳﻮاﻧﻪ وار‬
‫دل ﻧﻤﻮدم ﺣﺒﺲ ﺑﺎ دﻟﺪار ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ در زﻧﺪان ﻓﻜﻨﺪم ﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻋﺸﻖ را ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺟﻨﻮﻧﺴﺖ و ﻓﻨﻮن‬
‫@ﻛﺲ ﻣﺒﺎدا ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻦ ﻏﺮق ﺟﻨﻮن‬

‫ﺠﻦ ﻓﺘﻴﺎن ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﺴﺘﻔﺘﻴﺎن‬

‫اﻟﺴ ‪Ô‬‬
‫ودﺧﻞ ﻣﻌﻪ ‪‬‬
‫دو ﺟﻮان ﺑﺎ او ﺑﺰﻧﺪان در ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻮﺳﻒ رﻓﺖ در زﻧﺪان و ﺑﻨﺪ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ از ﺧﺎﻃﺮ زدودﻳﺸﺎن ﻏﺒﺎر‬ ‫ﺧﺒ ﺎز و دﻳﮕﺮ آﺑﺪار‬
‫آن ﻳﻜﻲ ‪‬‬
‫ﻏﺼﻪ از ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ رﻧﺞ و ‪‬‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﺖ ﻣﻴﺪادﺷﺎن ﻫﻢ وﻋﻆ و ﭘﻨﺪ‬
‫ﻗﻠﺒﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﻬﺮ ﺧﻮد زﻧﺠﻴﺮ ﻛﺮد‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﺧﻮاﺑﺸﺎن ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮد‬
‫روي ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺧﻄﺎب‬ ‫ﻳﻚ ﺷﺒﻲ ﺑﺮﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ آﻧﺪو ز ﺧﻮاب‬
‫ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﻲ و ﭼﻤﻦ‬
‫‪‬‬ ‫دوش دﻳﺪم‬ ‫زان دو زﻧﺪاﻧﻲ ﻳﻜﻲ ﮔﻔﺘﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺧﻤﺮ و دﻫﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻃﺮب‬ ‫زﻳﺮ ﺗﺎ@ﻛﻲ ﻣﻴﻔﺸﺮدم ﻣﻦ ﻋﻨﺐ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮم ﻫﺴﺖ و ﺧﻮرد ﻣﺮﻏﻲ از آن‬ ‫وان دﮔﺮ ﮔﻔﺘﺎ ﻛﻪ دﻳﺪم ﺳﻔﺮه ﻧﺎن‬
 ‫‪60‬‬
‫اﻳﻜﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺤﺴﻦ و ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش‬ ‫ده ﺗﻮ ﻣﺎ را آ@ﮔﻬﻲ زﻳﻦ ﺧﻮاب دوش‬
‫ﺗﻤﺎم‬ ‫ر‪Å‬ﻳﺎﺗﺎن‬ ‫ﺗﻌﺒﻴﺮ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻢ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺶ از وﻗﺖ اﻳﺘﺎن ‪ 1‬ﻃﻌﺎم‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮم ﭘﻲ ﺑﺮ ﻣﺴﺒﺐ از ﺳﺒﺐ ‪2‬‬ ‫ﻋﻠﻢ ر‪Å‬ﻳﺎ را ﺑﻤﻦ آﻣﻮﺧﺖ رب‬
‫‪‬‬
‫@ﻛﻪ ﻓﺮا@ﮔﻴﺮد ﻣﺮ او را ﻫﺮ دﻧﻲ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﻠﻢ ﺳﺤﺮ و ﻛﺎﻫﻨﻲ‬
‫ﺧﻠﻴﻞ‬ ‫ﺑﺮاﻫﻴﻢ‬ ‫دﻳﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫دﻳﻦ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻌﻢ اﺳﺤﻖ و ﻳﻌﻘﻮب ﻧﺒﻴﻞ‬
‫ﻣﻨﺰه از ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ‬
‫‪‬‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻮد آ‪Ä‬ﻴﻦ ﻣﺎ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺣﻖ‬
‫ﻧﺰد ﻣﺎ ﻣﺸﺮك ﺑﻮد از ﻫﺎﻟﻜﻴﻦ‬ ‫ﻣﺸﺮﻛﻴﻦ‬ ‫ﻋﺪاد‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‬
‫اﺻﻞ وﺣﺪت اﻋﺘﺒﺎري ﻛﺜﺮت اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺒﺪ¾ ﻫﺮ ﻛﺜﺮﺗﻲ ﺧﻮد وﺣﺪت اﺳﺖ‬
‫ﻳﺸﻜﺮون‬ ‫ﻻ‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫اﻟﻨ‪‬ﺎس‬ ‫ا@ﻛﺜﺮ‬ ‫ﻋﺎﻟﻲ و دون‬
‫‪‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻓﻀﻠﺶ ﺑﻬﺮ‬
‫ﺑﻬﺘﺮ آﻳﺎ ﻧﺰدﺗﺎن ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫اي دو ﻳﺎر ﺳﺠﻦ ﻣﻦ ﮔﻮ‪Ä‬ﻴﺪ راﺳﺖ‬
‫@ﻛﻮ ز وﻫﻢ و ﻋﻘﻞ اﻧﺴﺎن ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻪ آن ﻗ ‪‬ﻬ ﺎر واﺣﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‬
‫ﻧﺎﻣﻴﺪهاﻳﺪ‬ ‫ﻧﺎﻣﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ را ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﺑﮕﺰﻳﺪهاﻳﺪ‬
‫ﺑﮕﺰﻳﺪهاﻧﺪ‬ ‫ﺣﺠﺘﻲ‬
‫‪‬‬ ‫و‬ ‫ﺑﻲدﻟﻴﻞ‬ ‫ﻧﺎﻣﻴﺪهاﻧﺪ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬ ‫آﺑﺎ¾‬ ‫ﻛﻪ‬ ‫ﻳﺎ‬
‫ﻣﺮ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻏﻴﺮ ﺣﻖ را ﻛﻲ ﺳﺰاﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺟﺰ ﻳﻜﻲ را ﻛﻲ رواﺳﺖ‬
‫ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ از ﻓﺮﻣﺎن اوﺳﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ اﺷﻴﺎ ﻣﺤﻮ و ﺳﺮﮔﺮدان اوﺳﺖ‬
‫ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫ا@ﻛﺜﺮ‬ ‫ﻧﺎداﻧﻨﺪ‬ ‫ﻟﻴﻚ‬ ‫دﻳﻦ ﺛﺎﺑﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬
‫آﻧﻜﻪ دﻳﺪ اﻓﺸﺮد اﻧﮕﻮري ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬ ‫@ﮔﻔﺖ آﻧﮕﻪ ﺑﺎ دو ﻳﺎر ﺳﺠﻦ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺎﺑﻖ ﺳﺎﻗﻲ اﺳﺖ آن ذواﻟﻨﻬﻲ ‪3‬‬ ‫زود ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮدد از زﻧﺪان رﻫﺎ‬
‫×‬

‫‪ ÇÇ1‬آوردن ﻏﺬا‬
‫‪ ÇÇ2‬ﺑﻨﺎﺑﺮ آﻧﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺎ ﻓﻲاﻟﻤﻠﻜﻮت ﺑﺘﺴﺒﻴﺐ ﻣﺴﺒﺐ اﻻﺳﺒﺎب ﺳﺒﺐاﻧﺪ ﺑﺮ آﻧﭽﻪ در ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﻣﻠﻚ و ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ‪/‬ﺻﻮرﺗﻲ در زﻳﺮ دارد آﻧﭽﻪ در ﺑﺎﻻﺳﺘﻲ‪/‬‬
‫‪ ÇÇ3‬ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻘﻞ‬
 ‫‪61‬‬
‫ﺣﻜﻢ ﺷﻪ آﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ دارش زﻧﻨﺪ‬ ‫ﺧﺒ ﺎز اﺳﺖ از زﻧﺎن ﺑﺮﻧﺪ‬
‫وان ﻛﻪ ‪‬‬
‫ﻣﻴﺨﻮرﻧﺪ و ﻓﺎﺳﺪ آﻳﺪ ﭘﻴﻜﺮش‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺷﺪ ﻣﺼﻠﻮب ‪ 1‬ﻣﺮﻏﺎن از ﺳﺮش‬
‫ﻫﺴﺖ ﺟﺎري اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺣﻜﻢ از ﺳﻤﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ‬ ‫ر‪Å‬ﻳﺎي‬ ‫ﺗﺄوﻳﻞ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫اﻳﻦ‬
‫ﺑﻴﻔﺮوغ‬ ‫ﻣﺮد‬ ‫ﻛﺮد‬ ‫ر‪Å‬ﻳﺎ‬ ‫ﻧﻘﻞ‬ ‫ﺧﺒ ﺎز از دروغ‬
‫ﻗﺎ‪Ä‬ﻠﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ‪‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻮﺳﻒ را ﻧﻤﺎﻳﺪ اﻣﺘﺤﺎن‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ واﻗﻊ ﮔﺸﺖ آن‬

‫اﺷﺎره ﻻﻫﻮﺗﻴﻪ‬
‫ﻣﺤﺮﻣﻢ‬ ‫را‬ ‫ﻻﻫﻮﺗﻴﺎن‬
‫ﭼﻮن ﺷﺪ اﻧﺪر ﻫﻴﻜﻞ اﻧﺴﺎن ﺷﺪم‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﻏﻴﺒﻢ ﺗﻨﻢ ﭼﻮن ﭘﻴﺮﻫﻦ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻬﺎﺳﺖ‬
‫ﺣﺒﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻬﺮ آن ‪‬‬
‫دوري از ﻳﻌﻘﻮب ﺳﺒﺤﺎن ﺗﺎ ﺑﻜﻲ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ آﻣﺪ ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺰ اﻧﺪر ﻃﻠﺴﻢ‬
‫@ﻛﻮ ﺗﺪارك ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺗﻦ‬
‫او رﺳﺪ ﺑﺮ ﻣﻨﺼﺒﺶ در ﻣﺮﺗﺒﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﺶ راﻫﻲ دﮔﺮ در ﻛﻮي ﻳﺎر‬
‫ﻳﻮﺳﻔﻢ‬ ‫ﻣﻦ ‪ 2‬ﻛﻪ اﻧﺪر ﻗﻴﺪ ﺳﺠﻦ اﻋﻈﻤﻢ‬
‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺮدم ﺗﺎ در اﻳﻦ زﻧﺪان ﺷﺪم‬
‫ﺧﻮد ﻧﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻪ رواﻧﻢ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻦ‬
‫وان زﻟﻴﺨﺎ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻮﻫﻮم ﻣﺎﺳﺖ‬
‫آﺧﺮ اﻳﻦ زﻧﺠﻴﺮ و زﻧﺪان ﺗﺎ ﺑﻜﻲ‬
‫ﻳﻮﺳﻔﺎ ﭼﻮن آﻣﺪي در ﺳﺠﻦ ﺟﺴﻢ‬
‫در ﺑﺪن‬ ‫ﻧﺒﺎﺗﻲ‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻔﺲ‬
‫زاﻳﺪ از ﻋﻘﻠﺖ ﺷﺮاب ﻣﻌﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ آن ﻧﻔﺲ ﻧﺒﺎﺗﻲ را ﺑﻮار ‪3‬‬

‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺻﻮاب آﻣﻮﺧﺘﻢ‬

‫زان دو ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻢ ﺧﻮاب آﻣﻮﺧﺘﻢ‬

‫‪ ÇÇ1‬دار زده ﺷﺪه‬

‫ﺳﺮ ﻳﺴﺖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻲ و ﺟﻮﻫﺮﻳﺴﺖ‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻴﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ‪‬‬
‫‪‬‬ ‫‪ ÇÇ2‬ﻣﺮاد از ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻔﺲ ﻧﺎﻃﻘﻪ‬
‫رﺣﻤﺎﻧﻲ‬
‫‪ ÇÇ3‬ﻫﻼ ك و ﻓﺴﺎد‬
 ‫‪62‬‬
‫ﻇﻦ اﻧﻪ ﻧﺎج ا ﻗﻮﻟﻪ ﺑﻀﻊ ﺳﻨ‬
‫و ﻗﺎل ﻟﻠﺬي ‪‬‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ او ﻧﺰد ﺷﺎﻫﻢ ﻳﺎد آر‬ ‫رﺳﺘﮕﺎر‬ ‫آﻧﻜﻪ را ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ زﻳﻦ زﻧﺪان رﻫﻢ از ﺣﻜﻢ ﺷﺎه‬ ‫ﻫﻢ ﺷﻬﺎدت ده ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻴﮕﻨﺎه‬
‫ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد‬ ‫ﭘﻨﺠﺔ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬ ‫ﺻﺪق ﺷﺪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب آﻧﺪو ﻣﺮد‬
‫ﻳﺎدش از ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل‬ ‫آﻧﻜﻪ ﺷﺪ در ﻣﻨﺼﺐ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺟﻼل‬
‫ﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ز ﺧﺎﻃﺮ آن ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻳﺎد ﻳﻮﺳﻒ از دﻟﺶ ﺑﺮد اﻫﺮﻣﻦ‬
‫ﺣﻖ ﺳﻼﻣﺖ ﮔﻔﺖ اي ﻣﺮد ﺟﻠﻴﻞ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﻤﺎﻧﺪم ﺟﺒﺮ‪Ä‬ﻴﻞ‬
‫@ﻛﻪ ﺗﺮا ﻣﺤﺒﻮب ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬ ‫ﻳﻮﺳﻔﺎ‬ ‫ﻧﺰد ﺑﺎﺑﺖ‬ ‫ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ از ﭼﺎﻫﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮد ﺑﺎز‬ ‫رب ﻣﻦ داﻧﺎي راز‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ‪‬‬
‫آﻧﻜﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد اﻳﻦ ﻫﻔﺖ آﺳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻬﺎن‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫داﻧﺎي‬ ‫آن‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫رب ﻣﻦ اﻳﻦ ﻫﺴﺖ ﻧﻴﺰ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻛﺎر ‪‬‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮب ﻛﺮدت ﺑﺮ ﻋﺰﻳﺰ‬
‫رب ﻣﻦ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺸﻚ ﺑﻮد ﺣﺎﻓﻆ ‪‬‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻣﺤﻔﻮﻇﺖ ﻛﻪ ﻛﺮد از ﻣﻜﺮ زن‬
‫رب ﻏﻴﺐ دان اﻧﺪر ﺟﻮاب‬
‫@ﮔﻔﺖ ‪‬‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻣﻮﺧﺘﺖ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻛﺮدي اﻟﺘﺠﺎ ﺑﺮ ﻏﻴﺮ ﻣﺎ‬ ‫@ﮔﻔﺖ اي ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻤﻴﺒﻮدت ﺣﻴﺎ‬
‫ﭘﻨﺠﺴﺎﻟﺶ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺣﺎل‬ ‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ در ﺣﺒﺲ ﺑﺪ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل‬
‫ﭘﺲ ده و دوﺳﺎل اﻧﺪر ﺣﺒﺲ ﺑﻮد‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺑﺎب ﺧﻼﺻﺶ را ﮔﺸﻮد‬

‫و ﻗﺎل ا‪X‬ﻠﻚ ‪Ø‬ا‪ æ‬اري ﺳﺒﻊ ﺑﻘﺮات ا ﻗﻮﻟﻪ ﺑﻌﺎ‪X‬‬

‫ﺑﺮ ﺧﻼﺻﺶ ﺳﺎﺧﺖ ﺣﻖ ﻳﻚ ﻣﻘﺘﻀﻲ‬ ‫ﻣﺪﺗﺶ ﺷﺪ ﻣﻨﻘﻀﻲ‬
‫اﻳﻦ رﻳﺎﺿﺖ ‪‬‬
‫ﻋﺰت دﻫﺪ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺧﻮاري ﻧﻌﻤﺖ و ‪‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻖ ﺗﺎ ﺑﻨﺪه را رﻓﻌﺖ دﻫﺪ‬
 ‫‪63‬‬
‫او ﻛﻨﺪ از ﺑﻨﺪه دﻓﻊ ﻫﺮ ﻛﺮب‬ ‫اوﺳﺖ در ﻫﺮ ﻛﺎر ﺳﺎزﻧﺪه ﺳﺒﺐ‬
‫@ﻛﻪ ﺑﺮآﻣﺪ ﻫﻔﺖ ﮔﺎو از رود آب‬ ‫از ﻗﻀﺎ ﺷﻪ ﻳﻜﺸﺒﻲ دﻳﺪي ﺑﺨﻮاب‬
‫ﻧﻈﺮ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫ﻧﺰد ﺗﺨﺘﺶ‬ ‫ﻫﻔﺖ ﮔﺎو ﻻﻏﺮ از ﺳﻮي دﮔﺮ‬
‫ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻞ ﺧﺸﻚ ﻧﻴﺰ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮرد ﮔﺎو ﻻﻏﺮي ﮔﺎو ﺳﻤﻴﻦ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ ﺷﻪ ﻣﺎت اﻧﺪر اﻳﻦ ر‪Å‬ﻳﺎي رﻣﺰ‬ ‫ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺑﺴﻨﺒﻞﻫﺎي‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪه‬ ‫دﻳﺪ‬
‫ﺗﻌﺒﻴﺮ آن‬ ‫درﻣﺎﻧﺪﻧﺪ در‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب از ﻛﺎﻫﻨﺎن ‪1‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻌﺒﻴﺮش ﺑﻪ ﻧﺰد ﻫﻴﭽﻜﺲ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻻت اﺳﺖ وﺑﺲ‬
‫ور ﻛﻪ او را ﻫﺴﺖ ﺗﺄوﻳﻠﻲ ﻧﻜﻮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ را ﻫﻴﭻ داﻧﺎ‪Ä‬ﻲ ﺑﺎو‬

‫‪I‬ﻘﻴﻖ ﻟﻄﻴﻒ‬
‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﻴﺠﻮي ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺻﻮاب‬ ‫اﻳﻦ وﺟﻮدت در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻫﺴﺖ ﺧﻮاب‬
‫@ﻛﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻨﺎم اﻧﺪر ﻣﻨﺎم‬ ‫ﻫﺴﺖ واﺿﺢ ﻧﺰد ﻋﺎرف اﻳﻬﻤﺎم‬
‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ وﻫﻢ و ﺧﻴﺎل‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﺠﺰ آﻧﺬواﻟﺠﻼل‬
‫از ﺻﻮر ﺑﺮ ﻣﻌﻨﻴﻲ¾ ﻛﻮﻫﺴﺖ دور‬ ‫ﻋﺒﻮر‬ ‫ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﺗﻌﺒﻴﺮ‬ ‫ﻣﻌﻨﻲ‬
‫آﻧﻜﻪ ﻣﺮد از ﻧﻔﺲ ﺑﻴﻨﺪ روي دوﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮدن از ﻃﺒﻊ و ﻫﻮا ﺗﻌﺒﻴﺮ اوﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻨﺪ ﺗﻌﺒﻴﺮ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﮔﺮان‬ ‫رو ﺑﺠﻮ ﻳﻮﺳﻒ و ﺷﻲ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن‬
‫او ﭼﻪ داﻧﺪ آﻧﭽﻪ را داري ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﺎ‪Ä‬ﻢ ﺑﮕﻮ‪Ä‬ﻲ ﺧﻮاب ﺧﻮﻳﺶ‬
‫از ﺷﺮاب ﺟﻬﻞ و ﻏﻔﻠﺖ ﺧﻮردهاﻧﺪ‬ ‫اﻫﻞ ﺻﻮرت ﻣﻐﺰ را ﮔﻢ ﻛﺮدهاﻧﺪ‬
‫راﺳﺦ اﻧﺪر ﻋﻠﻢ ﺑﺮ ﺧﻮان از ﻛﺘﺎب‬
‫@ﻛﻮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﺸﻒ ﺗﺄوﻳﻞ ﺻﻮاب‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻛﺎﻫﻦ ﺟﻤﻊ او ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﺑﻤﻌﻨﻲ ﻓﺎلﮔﻮ و ﻏﻴﺐﮔﻮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ‪/‬‬

 ‫‪64‬‬
‫ﺑﻴﺎن اﻗﺴﺎم ﺧﻮاب‬
‫ﺧﻮاب ﻋﺎﻣﻪ ﻳﺎ ﻛﻪ از اﻫﻞ ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﺧﻮاب را اﻗﺴﺎم ﭼﻨﺪي اﺳﺖ اي رﻓﻴﻖ‬
‫ﻳﺎﺑﺪش ﺗﻌﺒﻴﺮ زود اﻧﺪر وﺟﻮد‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻴﻨﺪش اﻧﺪر ﺷﻬﻮد‬
‫ور ﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺜﻴﻞ و رﻣﺰي ﻣﺤﺘﻮي اﺳﺖ‬ ‫ﻗﻮي ﮔﻢ ﮔﺸﺖ ﻛﺸﻒ ﻣﻌﻨﻮي اﺳﺖ‬
‫@ﮔﺮ ×‬
‫ﻣﺜﺎل‬ ‫ﻣﺠﺴﻢ ﺑﺮ‬
‫‪‬‬ ‫@ﻛﺎورد ﺷﻴ‪Ã‬ﻲ‬ ‫ﺗﺼﺮف از ﺧﻴﺎل‬ ‫‪‬‬ ‫@ﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ آن‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﻮد داراي ﻣﻐﺰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻲ از ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻧﻐﺰ‬
‫ﻛﻤﺎل‬ ‫ﺑﻲﺗﻌﺒﻴﺮ اﻳﺼﺎﺣﺐ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ در ﺑﻴﺪاري ﺗﻮ ﻫﺮ ﺧﻴﺎل‬

‫‪S‬ﻲ ﻣ‪ Fy‬وا ‪‬د ﻛﺮ ا و ﻓﻴﻪ ﻳﻌ½‪Í‬ون‬

‫و ﻗﺎل اﻟﺬي ×‬
‫ﻳﺎد ﻛﺮد از ﻳﻮﺳﻒ و ﮔﻔﺘﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ‬ ‫آﻧﻜﻪ از زﻧﺪان رﻫﺎ ﺷﺪ زان دو ﺗﻦ‬
‫@ﮔﺮ روم در ﺳﺠﻦ ﻣﻴ‪Ĥ‬رم ﺟﻮاب‬ ‫ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ ﻛﺸﻒ اﻳﻦ ﺗﺄوﻳﻞ ﺧﻮاب‬
‫اﻓﺘﻨﺎ ‪2‬‬ ‫ﺻﺪﻳﻖ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫‪‬‬ ‫@ﮔﻔﺖ اي‬ ‫ﭘﺲ روان ﺷﺪ ﺳﻮي زﻧﺪان ﻋﻨﺎ ‪1‬‬

‫ﺧﻮرد ﻫﻔﺖ ﻻﻏﺮي ﻫﺴﺖ اﻳﻦ ﻋﺠﺐ‬ ‫را ﺑﻲﺳﺒﺐ‬ ‫ﮔﺎو ﻓﺮﺑﻬﻲ‬ ‫ﻫﻔﺖ‬
‫ﺧﺸﻚ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻪﺗﺮ ﺷﺪ اي ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫ﻫﻔﺖ ﺳﻨﺒﻞ ﺳﺒﺰ و ﻫﻔﺖ ﺧﺸﻚ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺧﻮد ﻋﻴﺎن ﻛﻦ ﻣﻘﺼﺪ از اﻳﻦ اﻧﺘﺒﺎه‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﺧﻮاﺑﻲ ‪ 2‬ﻛﻪ دﻳﺪه ﭘﺎدﺷﺎه‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻮﻧﺪ و ﻧﻜﺘﻪدان‬ ‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﺑﺸﺎه و ﻣﺮدﻣﺎن‬

‫‪ ÇÇ2‬ﻓﺘﻮي ﺑﺪه ﻣﺎ را‬ ‫‪ ÇÇ1‬رﻧﺞ‬

‫ﻣﺘﺨﻴﻠﻪ او را‬
‫‪‬‬ ‫‪ ÇÇ3‬ﺑﺪاﻧﻜﻪ ا ﮔﺮ در ﺧﻮاب ﻣﻌﺎﻧﻲ ﻛﻠﻴﻪ ﻣﺪرك ﺑﺮاي ﻧﻔﺲ ﻧﺎﻃﻘﻪ ﺷﻮد ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﺼﻮرت درآورد ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﻠﻢ را ﺑﺼﻮرت ﻟﺒﻦ و ﺷﺎدﻳﺮا ﺑﺼﻮرت ﺳﺒﺰه و ﻋﺪاوت را‬
‫ﺑﺼﻮرت ﻣﺎر و اﻳﻦ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ اﺳﺖ و اﻣﺎ ﺻﻮرﻳﻜﻪ در اﺿﻐﺎث اﺣﻼم ﻣﺪرك‬
‫ﻗﻮ ﺗﻲ‬
‫ﻣﻴﺸﻮد ﻳﺎ در ﺑﻴﺪاري ﺻﻮري ﺑﻮده ﻛﻪ از ﻃﺮق ﺣﻮاس در ﺧﻴﺎل آﻣﺪه در ﺧﻮاب ‪‬‬
‫ﻣﻴﮕﻴﺮد ﻳﺎ ﺳﺒﺐ آﻧﺴﺘﻜﻪ ﻣﺰاج از اﻋﺘﺪال ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺣﺮارت را آﺗﺶ و ﺑﺮودت را ﺑﺮف‬
‫و ﺗﮕﺮگ ﺑﻴﻨﺪ و اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻲﺗﻌﺒﻴﺮ اﺳﺖ‪/‬‬
 ‫‪65‬‬
‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ آﻧﭽﻪ را ﻣﻲﺑﺪروﻳﺪ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ زراﻋﺘﻬﺎ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﺟﺰ ﻗﻠﻴﻠﻲ را ﻛﻪ ﻣﻨﻪ ﺗﺎ@ﻛﻠﻮن ‪1‬‬ ‫ﻏﻠ‪‬ﻪ ﺑﮕﺬارﻳﺪ در ﺧﻮﺷﻪ درون‬
‫@ﻛﻪ رﺳﺪ از ﺧﻠﻖ ﺑﺮ اﻓﻼ@ك داد‬ ‫ﺷﺪاد‬ ‫ﺳﺒﻊ‬ ‫ﺑﻌﺪه‬ ‫ﻳﺎﺗﻲ‬
‫ﺛﻢ ‪2‬‬

‫اﻧﺒﺎﺷﺘﻨﺪ‬ ‫اﻧﺒﺎرﻫﺎ‬ ‫در‬ ‫واﻧﭽﻪ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮرﻧﺪ آﻧﺮا ﻛﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﭼﻮن ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﺟﺰ ﻗﻠﻴﻠﻲ ﺑﻬﺮ زرع و ﺑﻬﺮ ﻛﺸﺖ‬
‫ﺑﺎز آﻣﺪ آﻧﺠﻮان در ﻧﺰد ﺷﺎه‬
‫@ﮔﻔﺖ رﻣﺰ ﺧﻮاب ﺷﻪ ﺑﻲاﺷﺘﺒﺎه‬

‫اﻻﺻ ﺎدﻗ‬
‫و ﻗﺎل ا‪X‬ﻠﻚ ا‪Ä‬ﺘﻮ‪ æ‬ﺑﻪ ا ﻗﻮﻟﻪ اﻧﻪ ‪X‬ﻦ ‪‬‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺳﺎزد ﺑﻴﺎن در اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺰد‬ ‫آورﻳﺪش‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ‬ ‫ﺷﺎه‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ رو ﺑﺴﻠﻄﺎن ﺑﺎزﮔﻮ‬ ‫ﭘﺲ رﺳﻮل دﻳﮕﺮ آﻣﺪ ﻧﺰد او‬
‫داﺳﺘﺎن دﺳﺖ ﺑﺒﺮﻳﺪن ﭼﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻪ‬ ‫آﻧﺰن‬ ‫ﻣﻔﺘﻮﻧﻲ‬ ‫ﻗﺼﻪ‬
‫‪‬‬
‫ﺧﻮد ﺑﻜﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ آن اﻣﺮ ﻧﻬﺎن‬ ‫ﺣﻖ ﺑﻮد آ@ﮔﺎه از ﻣﻜﺮ زﻧﺎن‬
‫ﻗﺼﻪ ﻳﻮﺳﻒ ز ﭘﻴﺶ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﭼﺒﻮد ‪‬‬ ‫ﺷﻪ زﻧﺎﻧﺮا ﺳﺎﺧﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺰد ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻳﺪش ﺑﺮ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻮﺳﻒ از ﺷﻤﺎ ﺟﻮﻳﺪ وﺻﺎل‬
‫ﷲ ‪ 3‬ﻛﻪ ﺑﺪي ﺑﺎﺷﺪ از آن‬ ‫ﺣﺎش‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﻜﺴﺮ آن زﻧﺎن‬
‫ﻫﺴﺖ ﺑﻴﺸﻚ از ﻧﮋادي ﺑﺲ ﺷﺮﻳﻒ‬ ‫ﻣﻲﻧﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻔﻴﻒ?‬
‫ﭘﺮدهام ا@ﻛﻨﻮن ﻓﺘﺎد از روي ﻛﺎر‬ ‫ﻫﻢ زﻟﻴﺨﺎ ﮔﻔﺖ ﺣﻖ ﺷﺪ آﺷﻜﺎر‬

‫‪ ÇÇ1‬از او ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ‬
‫‪ ÇÇ2‬ﭘﺲ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻳﺪ ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺳﺨﺖ‬
‫‪ ÇÇ3‬ﺧﺪا دور اﺳﺖ از ﺑﺪي‬
 ‫‪66‬‬
‫ﻧﻔﺴﻪ‬ ‫ﻋﻦ‬ ‫راودﺗﻪ‬
‫اﻧﺎ ‪1‬‬ ‫و‬ ‫از دل ﻣﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻳﻦ ﮔﻤﺮﻫﻲ‬
‫اﻳﻦ ﺧﻄﺎ و ﺳﻮ¾ از ﻣﻦ ﺑﺪ ﻳﻘﻴﻦ‬
‫ﻫﺴﺖ ﻳﻮﺳﻒ در ﻋﺪاد ﺻﺎدﻗﻴﻦ‬

‫ذاﻟﻚ ﻟﻴﻌﻠﻢ ‪Ø‬ا‪ n æ‬اﺧﻨﻪ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ رﺣ‪o‬‬

‫@ﻛﻪ ﺗﺮا ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻪ اي ﻣﺮد راد‬ ‫ﺷﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﭘﻴﻐﺎم داد‬
‫ﺷﺪ ﻫﻮﻳﺪا ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺮار ﻧﻬﺎن‬ ‫آﻧﭽﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﻛﻴﺪ زﻧﺎن‬
‫اﺗ‪‬ﻬﺎم‬ ‫ﻧﻨﮓ‬ ‫ز‬ ‫ﻣﺒﺮ ا‪Ä‬ﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻴﻜﺸﻢ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ز اﻳﺸﺎن اﻧﺘﻘﺎم‬
‫ﺑﻠﻜﻪ دﻳﺪم ﭘﺎ@ﻛﻲ ﻣﻦ ﻓﺎش ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﭘﺎداش ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺗﻤﻴﺰ‬ ‫ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﺪ ﺧﺎ‪Ä‬ﻨﻢ آن ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ روﺷﻦ ﺷﻮد اﻳﻦ ﺑﺮ ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ﺗﺰﻛﻴﻪ ‪ 2‬ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺒﻮد ﺣﻖ ﺑﺨﺎ‪Ä‬ﻦ رﻫﻨﻤﺎ‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﻔﺲ ‪ 3‬آﻣﺮ ﺑﻮد ﺑﺮ ﻫﺮ ﻓﺠﻮر‬
‫رب ﻏﻔﻮر‬
‫ﺟﺰ ﻛﻪ رﺣﻢ آرد ﺑﺮ او ‪‬‬

‫وﻗﺎل ا‪X‬ﻠﻚ ا‪Ä‬ﺘﻮ‪ æ‬ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻠﺼﻪ ﻟﻨﻔ»‪ Ï‬ا ﻋﻠ‪o‬‬

‫ﻣﻴﺪﻫﻢ او را ﺑﺨﻮد ﻣﻦ اﺧﺘﺼﺎص‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺷﻪ ﺑﺪﻫﻴﺪش از زﻧﺪان ﺧﻼص‬
‫ﻳﺎﻓﺖ او را ﺑﺎ ﻛﻤﺎل و ‪‬ﻓﺮ و ﻧﻮر‬ ‫ﭘﻴﻚ ﺷﺪ آوردش آﻧﺪم در ﺣﻀﻮر‬
‫ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺮا ﺟﺎه و ﻣﻜﻴﻦ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻫﺴﺘﻲ ﺧﺮدﻣﻨﺪ و اﻣﻴﻦ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻣﻦ ﻧﺰد او ﺑﻄﻮر ﺧﻮاﻫﺶ و ﻓﺮﻳﺐ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻛﺮدم‪/‬‬

‫‪ ÇÇ2‬اﻇﻬﺎر ﭘﺎ ﻛﻲ و ﻃﻬﺎرت ﻧﻔﺲ‪/‬‬
‫‪ ÇÇ3‬ﺑﺪاﻧﻜﻪ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﻧﻔﺲ را ﺑﺮ ﺳﻪ ﻗﺴﻢ داﻧﻨﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻛﻼم اﻟﻬﻲ ﻧﻔﺲ ا ‪‬ﻣﺎره ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﺪ ﻧﻜﻨﺪ‬
‫و ﻧﻔﺲ ‪‬ﻟﻮ اﻣﻪ ﻛﻪ ﮔﺎه ﺧﻮب و ﮔﺎه ﺑﺪ و ﻧﻔﺲ ﻣﻄﻤ‪Ã‬ﻨﻪ ﻛﻪ از او ﺟﺰ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺎﻳﺪ‪/‬‬

‫ﺑﺮ ﺧﺰا‪Ä‬ﻦ ﺳﺎز ا@ﻛﻨﻮن ﺣﺎ@ﻛﻤﻢ‬
‫ﻣﻴﺪﻫﻤﺸﺎن آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻠﻖ را‬
‫ﺣﻞ ‪ 1‬و ﻋﻘﺪ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﺶ ﻣﺨﺘﺎر ﺑﺮ ﻫﺮ ‪‬‬
‫رﺧﺖ ﺧﻮد ﺑﺮﺑﺴﺖ ﺑﻲﺑﺎﻧﮓ درا‬
‫ﻫﻢ زﻟﻴﺨﺎ را ﺧﻮش و ﺧﻨﺪان ﮔﺮﻓﺖ‬
‫‪‬اﻣﻴﺪوار‬ ‫رﺳﺪ‬ ‫ﺧﻮد‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻟﻲ ﭼﻨﺪ ﻧﺎ@ﮔﺎﻫﺶ ﺑﻴﺎﻓﺖ‬
‫رﻓﺖ از دل ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻴﺒﻮدش ﻏﻤﻲ‬
‫ز اﻫﻞ اﻳﻤﺎن ﮔﺸﺖ آن ﺻﻮرت ﭘﺮﺳﺖ‬
‫وان زﻟﻴﺨﺎ دل ز ﺻﻮرت وا@ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻮر ﻋﺸﻖ وان ﺳﻮز و ﮔﺪاز‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ را ﺟﺰ وﻓﺎ‬
‫ﺟﺎن ﻣﺎ در ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬
‫ﻣﻴﻞ ﻣﻌﺸﻮق آﻧﻜﻪ ﻏﻴﺮ از او ﻣﺒﺎد‬
‫ﻋﺸﻖ و ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد از ﮔﻤﺮﻫﻲ‬
‫ﺷﺎﻳﻘﻨﺪ‬ ‫را‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫ﻧﻬﺎﻧﻲ‬
‫دﻳﺪ ﻧﺎﺳﻔﺘﻪ ﺑﻮد آن ﮔﻮﻫﺮش‬
‫ﻧﻤﻴﺒﻮدت وﺻﺎل‬ ‫ﻋﺰﻳﺰ آﻳﺎ‬
‫ﺣﻖ ﻣﺮا ﭘﺎ@ﻛﻴﺰه از ﺑﻬﺮت ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫زﻟﻴﺨﺎ ﮔﺸﺖ ﻣﺤﺘﺎج ﭘﺸﻴﺰ‬
‫‪67‬‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮن ﺣﻔﻴﻆ و ﻋﺎﻟﻤﻢ‬
‫ﺗﺎ ﻧﮕﻬﺪارم ز ﻗﺤﻄﻲ ﺧﻠﻖ را‬
‫ﺷﻪ اﻣﻴﻨﺶ ﻛﺮد ﺑﺮ ﻫﺮ ﺟﻨﺲ و ﻧﻘﺪ‬
‫ﻫﻢ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ از اﻳﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﺳﺮا‬
‫ﺟﺎي او را ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻨﻌﺎن ﮔﺮﻓﺖ‬
‫اﻣﻴﺪ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫اي ﭼﻪ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﻈﺎر‬
‫آﻧﻜﻪ ﺟﺎن اﻧﺪر وﺻﺎﻟﺶ ﻣﻴﺸﺘﺎﻓﺖ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻬﺮ زﺧﻢ دل ﺧﻮش ﻣﺮﻫﻤﻲ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺖ ﺧﻮد را در آن ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻜﺴﺖ‬
‫ﻋﺸﻖ او در ﻗﻠﺐ ﻳﻮﺳﻒ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﺸﺖ واﺻﻞ از ﻣﺠﺎز‬
‫ﭘﺲ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪش زﻟﻴﺨﺎ زان ﺟﻔﺎ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ راه راﺳﺖ‬
‫اﺗﺤ ﺎد‬
‫‪‬‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﻴﻞ‬
‫@ﻛﺒﺮ و ﻧﺎز آرد ﻛﻪ از ﺧﺎﻣﻲ رﻫﻲ‬
‫در‬ ‫ور ﻧﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎن ﺑﺒﺎﻃﻦ ﻋﺎﺷﻘﻨﺪ‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ اﻧﺪر ﺑﺮش‬
‫ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺮ ﺣﺎل‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺎ زﻟﻴﺨﺎ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﮔﻮ‬
‫@ﮔﻔﺖ او ﻋﻨ‪‬ﻴﻦ ‪ 2‬ﺑﺪ و ﻣﺮدي ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫ﻫﻢ‬ ‫در ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻣﺮد آن ﻋﺰﻳﺰ‬
‫‪ ÇÇ1‬ﮔﺸﺎدن و ﺑﺴﺘﻦ‬
‫‪ ÇÇ2‬ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻣﻌﺖ ﺑﺎ زﻧﺎن ﻧﺘﻮاﻧﺪ‪/‬‬
 ‫‪68‬‬
‫ﻣﻴﮕﺬﺷﺘﻲ ﻳﻮﺳﻒ آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺟﻼل‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺣﻤﺪ آن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺮا ﺳﺰاﺳﺖ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎن را ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ زو رﺳﻴﺪ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻮ زﻟﻴﺨﺎ‪Ä‬ﻲ ﻣﮕﺮ‬
‫@ﮔﻔﺖ در ﭘﻴﺮي ﭼﻪ ﺟﺎي ﺷﻬﻮت اﺳﺖ‬
‫ﺧﻴﺰ و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻴﺮوم ﻣﻴ‪ Ĥ‬ز ﭘﻲ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﻮد آن ﻣﺎﺟﺮا‬
‫ﭼﻮن ﺳﻪ ﭼﻴﺰم ﺑﻮد ﻣﻤﺘﺎز از اﻧﺎم‬
‫دوﻣﻴﻦ در ﻣﺼﺮ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻛﺲ ﻧﺠﺴﺖ‬
‫‪‬‬
‫ﺻﺪق ﺣﺎل اﻳﻦ اﺳﺖ اي ﻣﻬﺮوي ﻣﻦ‬
‫ﺗﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﺮدش دوﺑﺎره آن ﺟﻤﺎل‬
‫ﺻﺪﻳﻖ ﺑﺎ او در ﻧﻬﻔﺖ‬
‫‪‬‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺣﺴﻦ ﻃﻠﻌﺘﺖ اي ﺧﻮش ﺧﺼﺎل‬
‫ﺑﻴﻨﻲ آن اﺣﺴﻦ ز ﻣﻦ ﮔﺮدي ﭼﺴﺎن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺟﺎن و ﺟﺎﻧﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‬
‫‪‬‬ ‫ان‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺗﺼﺪﻳﻖ از ﭼﻪ ﻛﺮدي ﮔﻮي ﺑﺎز‬
‫رب اﻟﻌﺒﺎد‬
‫‪‬‬ ‫وﺣﻲ آﻣﺪ آﻧﮕﻪ از‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﺎ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ او را ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن در ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫دو ﭘﺴﺮ آورد ﭘﺲ آﻧﻤﻪ ﻟﻘﺎ‬
‫ﺑﻨﺎ‬ ‫از‬ ‫ﻳﻮﺷﺎ‬
‫ﺑﺮﻧﺸﺴﺘﻪ در ره از ﺑﻬﺮ ﺳ‪Æ‬ال‬
‫آن زﻟﻴﺨﺎ ﺑﻬﺮ او از ﺑﺮﭘﺎي ﺧﺎﺳﺖ‬
‫ﻋﺒﻴﺪ‬ ‫را‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬ ‫@ﻛﻮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‬
‫ﻃﺎﻋﺖ و ﻋﺼﻴﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪﻫﺪ ﺛﻤﺮ‬
‫@ﮔﻔﺖ آري ﮔﻔﺖ ﻫﻴﭽﺖ رﻏﺒﺖ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺘﻬﺰا ﻛﻨﻲ ﮔﻔﺘﺎ ﻛﻪ ﻧﻲ‬
‫ﭼﻮن زﻟﻴﺨﺎ رﻓﺖ ﺑﺎ او در ﺳﺮا‬
‫@ﮔﻔﺖ اي ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻜﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻼم‬
‫ﺑﻮد زان ﺳﻪ ﻋﺸﻖ رﺧﺴﺎرت ﻧﺨﺴﺖ‬
‫ﺳﻮﻣﻴﻦ آن ﻣﺮد ﻋﻨ‪‬ﻴﻦ ﺷﻮي ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻮﺳﻒ از ﺧﺪاي ذواﻟﺠﻼل‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﻧﺪر ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪت اي زﻟﻴﺨﺎ ﺑﺮ ﺿﻼل‬
‫@ﮔﻔﺖ ﮔﺮ ﺑﺎﺷﻲ ﺗﻮ در آﺧﺮ زﻣﺎن‬
‫ﺧﻠﻖ و ﺧﻠﻖ او ز ﻳﻮﺳﻒ اﺣﺴﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻧﻴﺎز‬ ‫زﻟﻴﺨﺎ ﺑﺎ‬ ‫@ﻛﺮد ﺗﺼﺪﻳﻘﺶ‬
‫@ﮔﻔﺖ از ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺪل ﻣﻬﺮي ﻓﺘﺎد‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺻﺎدق اﺳﺖ‬
‫‪‬‬ ‫@ﻛﻪ زﻟﻴﺨﺎ در‬
‫آﻧﮕﻪ از ﺣﻖ اﻣﺮ ﺗﺰوﻳﺠﺶ رﺳﻴﺪ‬
‫و‬ ‫اﻓﺮا‪Ä‬ﻴﻢ‬ ‫ﺑﻮد‬
 ‫‪69‬‬
‫و ﻛﺬاﻟﻚ ﻣﻜﻨ‪‬ﺎ ﻟﻴﻮﺳﻒ |اﻻرض ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ ﻳ ‪‬ﺘﻘﻮن‬
‫در زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ و ﺣﻜﻤﺶ ﺷﺪ روان‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ دادﻳﻢ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻜﺎن‬
‫ﻗﻂ اﺟﺮ اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ ‪1‬‬
‫‪‬‬ ‫ﻻ ﻧﻀﻴﻊ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺮا ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺪﻫﻴﻤﺶ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫@ﮔﺮﭼﻪ اﺟﺮ آﺧﺮت ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ اﺳﺖ‬
‫ﻧﻴﻜﻮان را دل ﺑﺪار دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻗﺤﻄﻲ در ﻣ½‪Í‬‬

‫‪‬‬
‫ﺧﺎﻟﻲ از ﻧﻢ ﺷﺪ ﺑﻨﺎ ﺑﻴﺘﻲ رﻓﻴﻊ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺳﺎل ﻗﺤﻂ ﻧﺎ@ﮔﻪ در رﺳﻴﺪ‬
‫@ﻛﻪ ﺷﺪ از وي ﺧﺎص و ﻋﺎم اﻧﺪرﺷﮕﻔﺖ‬
‫@ﮔﺮد ﻧﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﺑﺮ ﭼﺮخ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺻﺮف ﻛﺮدﻧﺪ از ﻧﻘﻮد ﺧﻮد درﺳﺖ‬
‫ﻧﺎن ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ آﻧﭽﻪ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻣﺪ ﺑﻜﺎر‬
‫ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻣﻴﺮﻫﺎﻧﺪﻧﺪ از ﺧﻠﻞ‬
‫ﺳﺎل ﭘﻨﺠﻢ از ﻣﻮاﺷﻲ واﻟﺴﻼم‬
‫ﺳﺎل ﻫﻔﺘﻢ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد اي ﺑﺎ ﺗﻤﻴﺰ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮدﻣﺎن را ﻻت ‪ 4‬ﻛﺮد‬
‫ز اﻣﺮ ﻳﻮﺳﻒ در ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺲ وﺳﻴﻊ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺤﺼﻮﻻت را آﻧﺠﺎ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫آﺗﺶ ﻗﺤﻂ آﻧﭽﻨﺎن ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻗﺮص ﺧﻮر در ﻧﺰد ﻣﺮد ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ آﻧﻜﻪ ﺧﻠﻖ در ﺳﺎل ﻧﺨﺴﺖ‬
‫ﺳﺎل دوم از ﺿﻴﺎع و از ﻋﻘﺎر‬
‫ﺳﺎل ﺳﻮم از اواﻧﻲ ‪ 2‬وز ﺣﻠﻞ ‪3‬‬
‫‪‬‬
‫ﺳﺎل ﭼﺎرم از ﻛﻨﻴﺰ و از ﻏﻼم‬
‫ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫دﻟﺒﻨﺪ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ‬ ‫در ﺷﺸﻢ‬
‫ﺟﻮع و ﺳﺨﺘﻲ ﺷﺎه را ﻫﻢ ﻣﺎت ﻛﺮد‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﻴﻜﻨﻴﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎداش ﻧﻴﻜﻮﻛﺎران را‬

‫‪ ÇÇ2‬ﻇﺮﻓﻬﺎ‬
‫‪ ÇÇ3‬زﻳﻮرﻫﺎ‬
‫‪ ÇÇ4‬در اﺻﻄﻼح ﺷﻄﺮﻧﺞ آﻧﻜﻪ ﺣﺮﻳﻒ ﺳﻮاره و ﭘﻴﺎدة او ﻫﻤﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﺟﺰ ﺷﺎه‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪ و در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪﻧﺴﺖ‪/‬‬
 ‫‪70‬‬
‫@ﻛﻪ ﺑﺸﺪ ﺧﺼﺐ ‪ 1‬و ﻓﺮاﺧﻲ در ﺟﻬﺎن‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺎ ﺷﻪ ﻣﺼﺮ آن زﻣﺎن‬
‫ﻫﻢ ﺑﻤﻠﻚ ﻣﺼﺮ آﺑﺎدي دﻫﻢ‬ ‫ﻣﺮدﻣﺎن را ﺧﻮاﻫﻢ آزادي دﻫﻢ‬
‫ﺧﻮد ﺑﻜﻦ آﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﻣﻴﺪاﻧﻲ درﺳﺖ‬ ‫ﺷﺎه ﮔﻔﺘﺎ راي ا@ﻛﻨﻮن راي ﺗﺴﺖ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ رد ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ زو ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ از اﻣﻼ@ك و آﻻت و ﻧﻘﻮد‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫دوﺑﺎره‬ ‫اﻳﺸﺎﻧﺮا‬ ‫داد‬ ‫ﺧﻠﻖ را آزاد ﻛﺮد از ﺑﻨﺪﮔﻲ‬
‫ﻫﻤﺖ و اﺣﺴﺎن ﺑﺪﻳﺪ‬
‫ﺷﺎه ﭼﻮن اﻳﻦ ‪‬‬
‫در زﻣﺎن از ﺷﻮق اﻳﻤﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‬

‫و ﺟﺎ¾ اﺧﻮ¸ ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺪﺧﻠﻮا ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ ا‪X‬ﺘﻮﻛ‪‬ﻠﻮن‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد آن ﻣﻤﺘﺤﻦ ‪2‬‬
‫از ﻓﺮاق روي ﻳﻮﺳﻒ زار زار‬
‫ﺟﺎن او ﻣﻴﺒﻮد ﻣﻘﺮون ﺑﺎ ﺗﺮح ‪3‬‬
‫ﻣﺮدﻣﺶ ﻣﻀﻄﺮ ﺷﺪﻧﺪ از ﺧﺎص و ﻋﺎم‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از اﻳﻦ ﺑﻼ اذن ﺳﻔﺮ‬
‫ﺑﻬﺮه ور ﮔﺮدﻧﺪ از اﺣﺴﺎن او‬
‫ﻫﺮ ﻳﻜﻲ را@ﻛﺐ ﺑﻴﻚ اﺷﺘﺮ ﺑﺪﻧﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺑﻮد و ﺧﻮد در ﻧﺰد ﭘﻴﺮ‬
‫ﺑﺸﻨﻮ از ﻳﻌﻘﻮب در ﺑﻴﺖ اﻟﺤﺰن‬
‫@ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮدي ﭼﻮ اﺑﺮ ﻧﻮ ﺑﻬﺎر‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ اﺑﻮاب ﻓﺮح‬
‫ﻗﺤﻂ ﺷﺪ ﺳﺎري ﺑﻜﻨﻌﺎن و ﺑﺸﺎم‬
‫ﭘﺪر‬ ‫از‬ ‫اﺧﻮان ﻳﻮﺳﻒ‬ ‫ﺟﻤﻠﺔ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﻧﺰد آن ﻋﺰﻳﺰ ﻧﻴﻜﺨﻮ‬
‫ﺟﻤﻠﺔ اﺧﻮان رو ﺳﻮي ﻣﺼﺮ آﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﻏﻴﺮ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﻤﺶ ﺑﻌﻴﺮ ‪4‬‬

‫ﻳﻮﺳﻒ اﻳﺸﺎﻧﺮا ﺑﺪاد از ﻫﺶ ﺗﻤﻴﺰ‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ اﺧﻮان ز ره ﺳﻮي ﻋﺰﻳﺰ‬

‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﻲ‬ ‫ﺗﻌﻈﻴﻤﺶ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻟﻴﻚ اﻳﺸﺎن ﻣﺮ ورا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺧﺼﺐ )ﺑﻜﺴﺮ ﺧﺎ و ﺳﻜﻮن ﺻﺎد( ﺧﻮﺑﻲ ﺳﺎل ‪ Ç‬ﻓﺮاواﻧﻲ ﮔﻴﺎه و ﺳﺒﺰه‬

‫‪ ÇÇ2‬آزﻣﻮده ﺷﺪه‬
‫‪ ÇÇ3‬ﻏﻤﮕﻴﻨﻲ‬
‫‪ ÇÇ4‬ﺷﺘﺮ‬

‫آﻣﺪﻳﺪ از ﺷﻬﺮ ﺧﻮد ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻛﺎر‬
‫آﻣﺪﻳﻢ از ﺳﺨﺘﻲ اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‬
‫ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮدم ﺑﻬﺮه ور ﮔﺮدﻳﻢ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺑﻬﺮ ﻓﺘﻨﻪ آﻣﺪﻳﺪ و ﻓﺤﺺ ﺗﺎم‬
‫ﻣﺎ‬ ‫ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﻢ‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب‬
‫اﻟﻜﺮﻳﻢ‬ ‫ﺑﻦ‬ ‫اﻟﻜﺮﻳﻢ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ ده ﻧﻔﺮ‬
‫ﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺑﺪ ﮔﺮگ ﺧﻮردش ﻛﻮدﻛﻲ‬
‫اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﺑﻲ‬ ‫ﻗﻮﻟﺘﺎن‬
‫آﺷﻨﺎ و ﻧﻲ ﺑﻜﻨﻌﺎن دﺳﺖ رس‬
‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎرﻳﺪ آﻧﻜﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮرد ﺗﺮ‬
‫ﺧﺎﻃﺮم زﻳﻦ رﻫﮕﺬر ﮔﻠﺸﻦ ﺷﻮد‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺻﺪق ﻗﻮلﻣﺎن ﺑﺪﻫﻲ ﺗﻤﻴﺰ‬
‫ﭼﻮن ﺑﻨﺎﻣﺶ ﻗﺮﻋﻪ آﻣﺪ ﺑﺮﻗﺮار‬
‫ﻧﻘﺪ از دﻳﻨﺎر ﻳﻮﺳﻒ دﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺑﺎر ﻫﺮ اﺷﺘﺮ ﮔﺮان از ﻏﻠ‪‬ﻪ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻀﺎﻋﺘﺸﺎن ﻧﻬﻨﺪ اﻧﺪر رﺣﺎل ‪1‬‬
‫آورﻧﺪ آن ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻲ اﺣﺘﺮاز‬
‫ﺑﺎر ﻳﻚ اﺷﺘﺮ دﮔﺮ ﻏﻠ‪‬ﻪ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫راﺳﺖ ﻧﺎﻳﺪ در ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﺎرﺗﺎن‬
‫ﺗﺎ ﻣﮕﺮ رﺧﺼﺖ دﻫﺪ او را ﺳﻔﺮ‬
‫‪71‬‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ از ﭼﻪ ﺷﻬﺮﻳﺪ و دﻳﺎر‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻛﻪ از ﻛﻨﻌﺎن ﺷﺎم‬
‫ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ز اﺣﺴﺎن و ﺑﺬﻟﺖ اي ﻋﺰﻳﺰ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺟﺎﺳﻮﺳﻴﺪ از اﻗﻠﻴﻢ ﺷﺎم‬
‫آن‬ ‫ﭘﻮر‬ ‫ﭘﺎ@ﻛﺎﻧﻴﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻛﻪ‬
‫ﺑﻦ‬ ‫اﻟﻜﺮﻳﻢ‬ ‫رﺣﻴﻢ‬ ‫ﺑﺮاﻫﻴﻢ‬ ‫ﻧﺴﻞ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫او‬
‫@ﮔﻔﺖ او را ﭼﻨﺪ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﭘﺴﺮ‬
‫ﻫﺴﺖ در ﭘﻴﺶ ﭘﺪر ﻫﻢ ﺧﻮد ﻳﻜﻲ‬
‫ﺑﻬﺮ ﺻﺪق‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻴﺴﺖ در اﻳﻨﺠﺎ ﮔﻮاه‬
‫ﭘﺎﺳﺨﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺲ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻧﺪ از ﺷﻤﺎ ﭘﺲ ﻳﻜﻨﻔﺮ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺻﺪق ﻗﻮﻟﺘﺎن روﺷﻦ ﺷﻮد‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻛﻪ آرﻳﻢ اي ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ ﺷﻤﻌﻮن دﻟﻐﻤﻴﻦ در آن دﻳﺎر‬
‫وان ﺑﻀﺎﻋﺘﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﻴﺶ از دوﻳﺴﺖ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﻫﺮ ﻳﻚ را ﻧﻮاﺧﺖ‬
‫ﭘﺲ ‪‬‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﮕﻔﺘﺎ ﺑﺎ رﺟﺎل‬
‫ﺗﺎ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺑﻤﺼﺮ آﻳﻨﺪ ﺑﺎز‬
‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺖ ار آن ﺑﺮادر آورﻳﺪ‬
‫ﺑﺎرﺗﺎن‬ ‫@ﮔﺮ ﻧﻴﺎرﻳﺪش ﻧﻪ ﺑﺪﻫﻢ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ از ﭘﺪر‬
‫‪ ÇÇ1‬ﺑﺎرﻫﺎ‬
 ‫‪72‬‬
‫ﻧﺰد ﺑﺎب و ﺑﻴﺖ اﻻﺣﺰان آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫ﭘﺲ ز ﻣﺼﺮ اﺧﻮان ﺳﻮي ﻛﻨﻌﺎن ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺳﺮ ﺑﺴﺮ‬ ‫آﻧﭽﻪ آﻣﺪ ﭘﻴﺸﺸﺎن در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‬
‫در ﺳﻔﺮ ﻫﻤﺮاه ﻛﻦ ﺑﻴﭽﻨﺪ و ﭼﻮن‬ ‫ﻫﻢ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اﺑﻦ ﻳﺎﻣﻴﻦ را ﻛﻨﻮن‬
‫ﻫﻢ ﻋﺰﻳﺰش ﺑﺪﻫﺪ آن ﺑﺎر دﮔﺮ‬ ‫ﺳﻔﺮ‬ ‫در‬ ‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻛﻨﻴﻤﺶ‬ ‫ﻣﺎ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮون آﻳﺪ ﻋﺰﻳﺰ از اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺼﺪق ﻗﻮل ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮاه‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺑﺮادر ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺪاﻧﻤﺘﺎن اﻣﻴﻦ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻢ‬
‫ﺟﺎن و دل از ﻫﺠﺮ او ﺑﮕﺪاﺧﺘﻴﺪ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ‬ ‫ﻣﺒﺘﻼﻳﻢ‬ ‫ﻓﺮاﻗﺶ‬ ‫ﺑﺮ‬
‫اﻟﺮاﺣﻤﻴﻦ‬
‫و ﻫﻮ ارﺣﻢ ﻣﻦ ﺟﻤﻴﻊ ‪‬‬ ‫اﻟﺤﺎﻓﻈﻴﻦ‬ ‫ﺧﻴﺮ‬ ‫اﻟﻠ‪‬ﻬﺴﺖ‬ ‫ﻟﻴﻚ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ دﻳﺪﻧﺪ آن ﺑﻀﺎﻋﺘﻬﺎ در آن‬ ‫اﺷﺘﺮان‬ ‫ﺑﺎر‬ ‫ﺑﮕﺸﻮدﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ‬
‫ﺑﻀﺎﻋﺘﻬﺎﻳﻤﺎن‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫داده‬ ‫ﻏﻠ‪‬ﻪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اي ﭘﺪر ﺑﻨﮕﺮ ﭼﺴﺎن‬
‫@ﮔﺮ ﺑﺮادر را ﺑﻪ ﻧﺰد او ﺑﺮﻳﻢ‬ ‫آن ﻋﺰﻳﺰي ﻛﻪ ﺑﻮد اﻳﻨﺴﺎن ﻛﺮﻳﻢ‬
‫ﻳﺴﻴﺮ‬ ‫ﻛﻴﻞ‬ ‫ﻟﻨﺎ‬ ‫اﻟﻜﻴﻞ‬ ‫ذﻟﻚ‬ ‫ﻟﻠﺒﻌﻴﺮ‬ ‫ﻛﻴﻼ‬
‫‪1‬‬
‫ﻋﻨﺪه ﻧﺰداد‬

‫ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻞ ﻣﺎ رﺳﺪ ﻗﻮﺗﻲ دﮔﺮ‬ ‫ﭘﺪر‬ ‫ﻫﻢ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻛﻨﻴﻤﺶ اي‬
‫ﺗﺎ ﻧﮕﻴﺮم از ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻤﺎن آن‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﺳﺘﻢ او را ﺑﻲﮔﻤﺎن‬
‫@ﻛﺎﺑﻦ ﻳﺎﻣﻴﻦ را ﺑﻤﻦ ﺑﺎز آورﻳﺪ‬ ‫ﻫﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ذات ﺣﻖ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮرﻳﺪ‬
‫@ﮔﺮدﺗﺎن ﮔﻴﺮد ﻫﻼ@ك آ‪Ä‬ﻴﺪ از آن‬ ‫ﺟﺰ ﻛﻪ آﻳﺪ ﻳﻚ ﺑﻼ از اﺳﻤﺎن‬
‫ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﺮ اﺷﺘﺮي آﻣﺪ ﺳﻮار‬ ‫اﺳﺘﻮار‬ ‫ﭘﻴﻤﺎن ﻧﻤﻮدﻧﺪ‬ ‫ﭘﺪر‬ ‫ﺑﺎ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ از ﻳﻚ در ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﻧﻤﻮد‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻌﻘﻮب اي ﭘﺴﺮﻫﺎ در ورود‬
‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﻣﺤﻔﻮظ از ﻛﻴﺪ ﻋﻴﻮن ‪2‬‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻳﻚ در ﺑﻤﺼﺮ آﻳﺪ درون‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻧﺰد او زﻳﺎد ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﻛﻴﻞ ﺷﺘﺮي آن ﻛﻴﻞ ﻛﻴﻞ اﻧﺪﻛﻴﺴﺖ‬

‫‪ ÇÇ2‬ﻣﻘﺼﻮد ﭼﺸﻢزﺧﻤﺴﺖ‬
 ‫‪73‬‬
‫ﺑﺮ ﻧﺼﻴﺤﺖ آﻧﭽﻪ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺪا‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻛﻨﻢ دور از ﺷﻤﺎ‬
‫رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬
‫‪‬‬ ‫ﺣﻜﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻜﻢ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ او ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻮد ﺟﺎري ﻳﻘﻴﻦ‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮﻛﻞ ﻛﺮدهام ﺑﺮ آن ﺧﺪا‬
‫@ﻛﻪ ﺑﺮ او ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﻛﻞ ﺟﻤﻠﻪ را‬

‫و ‪ØX‬ﺎ دﺧﻠﻮا ﻣﻦ ﺣﻴﺚ اﻣﺮﻫﻢ ا ﻗﻮﻟﻪ ذي ﻋﻠﻢ ﻋﻠ‪o‬‬

‫آﻣﺪﻧﺪ آﻧﺎن ﺑﻤﺼﺮ از ره ﻓﺮود‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﭘﺪر ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد‬
‫@ﻛﻲ ﺟﻠﻮ ﮔﻴﺮد از آن ﺣﻜﻢ ﻗﺪﻳﺮ‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮب آﻣﺪ در ﺿﻤﻴﺮ‬
‫ور ﻧﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ آﻧﭽﻪ آﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬ ‫@ﮔﻔﺖ او از ﺷﻔﻘﺘﻲ در ﻧﻔﺲ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫ا@ﻛﺜﺮ‬ ‫ﻧﺎداﻧﻨﺪ‬ ‫ﻟﻴﻚ‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻤﻤﺎن‬ ‫از‬ ‫ﻣﻴﺒﻮد‬ ‫او‬ ‫ﻋﻠﻢ‬
‫رو ﺑﺪرﺑﺎر آﻣﺪﻧﺪ آن ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎد‬ ‫ﺑﺎﻣﺪاد‬ ‫ﻧﻤﺎز‬ ‫از‬ ‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺻﺒﺤﺪم‬
‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫آن‬ ‫راه‬ ‫از‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫درﺑﺎﻧﻴﺎن‬ ‫آن‬ ‫دادﻧﺪ‬ ‫ﺧﺒﺮ‬ ‫ﭘﺲ‬
‫ﺟﺒﺎه‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﻘﺎﺑﻲ‬ ‫ﺑﻴﻔﻜﻨﺪه‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺟﻤﻠﻪ را در ﺑﺎرﮔﺎه‬
‫ﻫﻢ ﺑﺪاد آن ﺟﻤﻠﻪ را اذت ﻗﻌﻮد ‪1‬‬ ‫ﭘﺮﺳﺶ از رﻧﺞ ﺳﻔﺮ زاﻳﺸﺎن ﻧﻤﻮد‬
‫ﭘﺲ ﺑﻴﺎوردﻧﺪ ﺧﻮان در ﺑﺎرﮔﺎه‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﺗﺎ ﭼﺎﺷﺘﮕﺎه‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮان ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬ ‫دو ﺑﺮادر را ﺑﻴﻚ ﺧﻮان ﺑﺮﻧﺸﺎﻧﺪ‬
‫اﺷﻚ آﻣﺪ ﺑﺮ رﺧﺶ از روي درد‬ ‫ﺷﺪ ﻏﻤﻴﻦ و از ﺑﺮادر ﻳﺎد ﻛﺮد‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺮ آن ﺑﺮادرﻣﺎن ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﺮﻳﻪات از ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻧﺸﺴﺘﻦ‬
 ‫‪74‬‬
‫او ز دﻧﻴﺎ رﻓﺖ و ﻣﻦ ﺑﺮﺟﺎﺳﺘﻢ‬ ‫ﺧﻮرد او را ﮔﺮگ و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﺳﺘﻢ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺪادش ﻧﺰد ﺧﻮد ﻣﺄواي او‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﻣﻦ ﺟﺎي او‬
‫ﻣﺤﺒﺖ اﺧﺘﺼﺎص‬
‫‪‬‬ ‫داد او را ﺑﺮ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ آوردش ﻛﻨﺎر ﺧﻮان ﺧﺎص‬
‫ﻳﻌﻨﻲ اي ﺧﻮرﺷﻴﺪ روز اﻓﺰون ﻣﺘﺎب‬ ‫ﻧﺎ@ﮔﻪ از رﺧﺴﺎر اﻓﻜﻨﺪ آن ﻧﻘﺎب‬
‫ﻛﺸﺘﻪام‬ ‫ﻧﻴﻜﻲ‬ ‫آﻧﭽﻪ‬ ‫ﺑﺪروﻳﺪم‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻦ آن ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪام‬
‫ﻗﻌﻮد‬ ‫دارم‬ ‫ﺳﺮﻳﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺣﺴﻮد‬ ‫اﺧﻮان‬ ‫رﻏﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺣﺎﻟﻴﺎ‬
‫رﻓﻌﺘﻢ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﻤﻮد از اوج ﻣﺎه‬ ‫ﺣﻖ ﺑﻴﺎوردم ﺑﺮون از ﻗﻌﺮ ﭼﺎه‬
‫ﭼﻮن ﺑﻬﻮش آﻣﺪ دﻟﺶ ﭘﺮﺟﻮش ﺷﺪ‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫ﺑﻴﻬﻮش‬ ‫از ﻓﺮح‬ ‫اﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‬
‫زاﺷﺘﻴﺎﻗﺶ ﮔﺮﻳﻪ را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ او را ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﻣﻴﺪار ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﺎه‬ ‫اﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﮔﻔﺖ اي ﻣﺎ را ﭘﻨﺎه‬
‫دارﻣﺖ در ﻧﺰد ﺧﻮد ﺑﻲﮔﻔﺘﮕﻮ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﻴﭻ ﺑﺎ اﺧﻮان ﻣﮕﻮ‬
‫@ﮔﻔﺖ در ﻫﺮ ﻛﺎر ﻣﺨﺘﺎري ﻣﺮا‬ ‫ﺗﺮا‬ ‫ﺳﺎزم‬ ‫ﻣﺘﻬﻢ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻟﻴﻚ‬
‫@ﻛﺮد ﺑﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺗﻠ ‪‬ﻄﻒ ﺑﺎ ﺳﺮور‬ ‫روز دﻳﮕﺮ ﺧﻮاﺳﺖ اﺧﻮان در ﺣﻀﻮر‬
‫از ﻃﻌﺎم و ﻏﻠ‪‬ﻪ ﻫﺮ ﺑﺎري ﮔﺮان‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﺑﺮ آن اﺷﺘﺮان‬
‫در ﺧﻔﺎ در ﺑﺎر ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎن‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻛﺮدﻧﺪ آﻧﺰﻣﺎن‬
‫ﻧﺎ@ﮔﺎﻫﺸﺎن ﺑﺎﻧﮕﻲ زدﻧﺪ‬ ‫از ﻗﻔﺎ‬ ‫@ﻛﺎروان از ﻣﺼﺮ ﭼﻮن ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ‬
‫@ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺟﻤﻌﻲ ﺳﺎرﻗﻴﻦ‬ ‫@ﻛﻪ ﻋﻴﺎن ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬
‫ﺗﺤﻴﺮ ﺑﺮ ﻋﻘﺐ‬
‫‪‬‬ ‫رو ﻧﻤﻮدﻧﺪ از‬ ‫آل اﺳﺮا‪Ä‬ﻴﻞ از اﻳﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﻋﺠﺐ‬
‫ﺧﻮد ﺑﮕﻮ‪Ä‬ﻴﺪ از ﻧﺸﺎن و ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن‬ ‫ﺗﻔﻘﺪون ‪1‬‬ ‫ﻣﺎذا‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﻲ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﭼﻪ ﮔﻢ ﻛﺮدهاﻳﺪ‬
 ‫‪75‬‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ آن ﺻﺎع ﺗﺎ وﻗﺖ واع‬ ‫آن ﻛﺴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻔﻘﻮد اﺳﺖ ﺻﺎع‬
‫ﺑﻌﻴﺮ‬ ‫ﺑﻬﺮ اﻧﻌﺎﻣﺶ ﻳﻜﻲ ﺣﻤﻞ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ آرد ﺟﺎم ﺷﻪ ﺑﺪﻫﺪ اﻣﻴﺮ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ از ﻣﻔﺴﺪﻳﻦ و ﺳﺎرﻗﻴﻦ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻴﺪاﻧﻴﺪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﻲ‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ زادﮔﺎن‬ ‫از‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻪ دزدﻳﻢ ﻧﻪ ﻣﻔﺴﺪ در ﺟﻬﺎن‬
‫@ﻛﺎذﺑﻴﺪ اﻧﺪر ﺳﺨﻦ ﭼﺒﻮد ﺟﺰا‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻨﺪ آن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﺮ ﺷﻤﺎ‬
‫از ﻣﻴﺎن ﺑﺎر ﻫﺮ ﻛﺲ ﺷﺪ ﺑﺮون‬ ‫ﭼﻮن‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫اﺳﺮا‪Ä‬ﻴﻠﻴﺎن‬ ‫ﺑﺎز‬
‫اﺳﺘﻤﻜﺎرﮔﺎن‬ ‫ﭘﺎداش‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺴﺎﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ او ﭼﻮن ﺑﻨﺪﮔﺎن‬
‫ﺑﻴﺸﻜﻲ‬ ‫ﻧﻴﺎﻣﺪ‬ ‫ﭘﻴﺪا‬ ‫زر‬ ‫ﺻﺎع‬ ‫ﻳﻜﻲ‬ ‫ﺑﺎر ﻫﺮ‬ ‫ﻛﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫در ﻣﻴﺎﻧﺶ‬ ‫زر‬ ‫ﻣﺸﺮﺑﻪ‬ ‫ﻣﻲﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﭼﻮ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎر‬
‫ﻣﺘﻴﻦ‬ ‫ﻛﻴﺪي‬ ‫ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎﺧﻮاﻧﺶ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻴﻮﺳﻒ وﺣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬
‫را‬ ‫دزد‬ ‫ﮔﻴﺮد‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﺮﻗﺎق ‪1‬‬ ‫@ﻛﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﺒﺪ در ﻛﻴﺶ ﺷﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺠﺎ‬
‫ان ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻧﺪر ﺑﻴﺨﻮدي‬ ‫اﻳﺰدي‬ ‫زﺣﻜﻢ‬ ‫ﺑﺮادرﻫﺎ‬ ‫آن‬
‫ارﺟﻤﻨﺪ‬ ‫ﻣﻘﺎم‬ ‫و‬ ‫رﺗﺒﻪ ﺑﺨﺸﻴﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺮدد ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺸﻮ ﻣﻐﺮور ﺑﺮ ﻋﻠﻢ اي ﺣﻜﻴﻢ‬
‫ﻓﻮق ﻛﻞ ذي ﻋﻠﻢ ﻋﻠﻴﻢ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ‬

‫ﻗﺎﻟﻮا ان ﻳ»‪Ì‬ق ﻓﻘﺪ ‪̺‬ق اخ ﻟﻪ ا ﻟﺼﺎدﻗﻮن‬

‫ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﻴﺎن‬ ‫ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎن‬ ‫آن‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ‬ ‫ﻧﺰد‬ ‫ﺑﺎز‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺑﺒﻨﺪﮔﻲ ﮔﺮﻓﺘﻦ‬

‫ﻫﻢ اخ او ﻛﺮده اﻳﻦ ﻓﻌﻞ ﻏﺮﻳﺐ‬
‫داد ﺑﺮ ﺳﺎ‪Ä‬ﻞ ز ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﻏﻜﻲ‬
‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‬ ‫ﻓﻘﻴﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬
‫در ﻣﻌﻨﻲ در ﻗﺼﺺ ﺑﺲ ﺳﻔﺘﻪاﻧﺪ‬
‫‪‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺸﺎن از در ﺗﺴﺨﺮ ﺑﮕﻔﺖ‬
‫ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻛﺮدﻳﺪ ﻛﺎري ﺑﺲ ﺑﺘﺮ‬
‫او ﻫﻤﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ﺷﻤﺎ را زﺷﺖ و ﺧﺎم‬
‫در ﭼﻪ اﻓﻜﻨﺪﻳﺪ او را از ﻏﺮور‬
‫ﭼﻮن ﺑﺮون آﻣﺪ ز ﭼﻪ دادﻳﺪ ﻫﻢ‬
‫زﻳﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻔﺮوﺧﺘﻴﺪش‬
‫@ﮔﻔﺖ ﮔﻮﻳﺪ ﺟﺎم او ﻓﺮﺧﻨﺪه اﺳﺖ‬
‫آﻣﺪ اﻧﺪر ﺑﺎر ﻣﻦ ﻛﺮد او ﺻﺪا‬
‫ﻣﻲﻧﻴﺎﻳﺪ ﺣﺮف از او دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻮش‬
‫ﻫﺴﺖ ﻳﻌﻘﻮب ﻧﺒﻲ ﭘﻴﺮي ﻛﺒﻴﺮ‬
‫ﺧﻮد دل آزاري ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﺎر ﺧﻮرد‬
‫ﭼﻮن ﻧﻜﻮﻛﺎري و ﻣﺮدي ﺧﻮش ﺿﻤﻴﺮ‬
‫@ﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮم دﻳﮕﺮي را از ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﻦ ﻧﮕﻴﺮم ﮔﺮ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﻳﺎ ﻛﻪ دوﺳﺖ‬
‫@ﮔﺮ ﺑﮕﻴﺮم دﻳﮕﺮي ﺑﺮ ﺟﺎي ﻛﺲ‬
‫اﻳﻦ ﺳﺘﻤﻜﺎري ﺑﻮد ﻳﺎ از ﻫﻮس‬
‫‪76‬‬
‫@ﮔﺮ ﻛﻪ دزدي ﻛﺮده اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻋﺠﻴﺐ‬
‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ اﻧﺪر ﻛﻮدﻛﻲ‬
‫را‬ ‫او‬ ‫داد‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ از رﻣﻪ ﻳﻚ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬
‫ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻬﺎ وﺟﻪ ﺳﺮﻗﺖ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‬
‫ﺻﺪﻳﻖ آن ﺳﺮ ﻣﻲﻧﻬﻔﺖ‬
‫‪‬‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ‬
‫@ﮔﺮ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﺮده ﺳﺮﻗﺖ از ﭘﺪر‬
‫ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ اﻳﻨﻚ ﺳﺨﻨﻬﺎ را ز ﺟﺎم‬
‫ﻳﻮﺳﻒ از ﻳﻌﻘﻮب ﮔﺮدﻳﺪ از ﭼﻪ دور‬
‫ﺟﺎم ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﺑﻪ درﻫﻤﻬﺎي ﻛﻢ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻬﻴﺠﺪه درﻫﻤﺶ ﺑﺮ ﻛﺎروان‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﭙﺮس او زﻧﺪه اﺳﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ از او ﻣﻲﭘﺮس اﻳﻦ ﺻﺎع از ﻛﺠﺎ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺟﺎم از ﺧﺸﻢ و ﻗﻬﺮ آﻣﺪ ﺧﻤﻮش‬
‫ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫اي‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻮﺳﻒ دل ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺳﭙﺮد‬
‫ﺧﻮد ﻳﻜﻲ ﻣﺎ را ﺑﺠﺎي او ﺑﮕﻴﺮ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺑﺮ ﺧﺪا‬
‫ﻏﻴﺮ آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﺘﺎﻋﻢ ﻧﺰد اوﺳﺖ‬
 ‫‪77‬‬
‫اﺷﺎره و ﺟﺬب‬

‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ذوﻓﻨﻮن ﮔﻴﺮد ﻣﺮا‬ ‫ﺑﺎز ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺟﻨﻮن ﮔﻴﺮد ﻣﺮا‬
‫@ﮔﻴﺮدم ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ دزدﻳﺪه ﺻﺎع‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ در ﺑﺎرم ﺑﺠﺰ ﻋﺸﻘﺶ ﻣﺘﺎع‬
‫ﺑﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ دزدﻳﻢ ﺑﮕﺰﻳﺪه اﺳﺖ‬ ‫او ﺧﻮد از ﻣﻦ دﻳﻦ و دل دزدﻳﺪه اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ دزدي او ﻣﺎ را ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫@ﻛﺎر ﻣﺎ را ﻳﺎر ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﮕﻔﺖ‬
‫ﺧﻮردن ﮔﻨﺪم ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﻫﻢ ﺑ‪Ĥ‬دم در ﺑﻬﺸﺘﺶ آن ودود‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺧﺎ@ﻛﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ اﷲ زد‬ ‫داﻧﺔ ﺧﺎﻟﺶ ﻣﺮ او را راه زد‬
‫دﻳﺪه و دل ﻫﺮ دو در دﻧﺒﺎل اوﺳﺖ‬ ‫رﻫﺰن ﻗﻠﺐ ﻓﻜﺎرم ﺧﺎل اوﺳﺖ‬
‫دﻣﺒﺪم از ﻋﺸﻖ در ﺟﻮﺷﻢ ﻧﻤﻮد‬ ‫ﺗﺮك ﭼﺸﻤﺶ ﻏﺎرت ﻫﻮﺷﻢ ﻧﻤﻮد‬
‫ﻣﻴﺨﺮد‬ ‫را‬ ‫دﻳﻮاﻧﺔ‬ ‫ﻣﻴﺎن‬ ‫زان‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺠﻤﻌﻲ ز اﻫﻞ ﺧﺮد‬
‫ﺑﻬﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﺧﻮد ﺳﻼﺳﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﻋﺸﺎق‬ ‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺷﺪ ﻫﺮ روز ﻣﺎ ﻧﻮرزو ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺮﺣﺒﺎ اي ﻋﺸﻖ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻮز ﻣﺎ‬
‫اي ﺗﻮ ﺟﺎن ﻣﺎ و ﻫﻢ ﺟﺎﻧﺎن ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻴﺪرﻣﺎن‬ ‫درد‬ ‫دواي‬ ‫اي‬
‫ﺻﻮرت و ﻣﻌﻨﻲ ﺑﺴﻮزم زاﺷﺘﻴﺎق‬ ‫ﺟﻔﺘﻬﺎي ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﻃﺎق‬
‫ﻣﻲﻧﺪاﻧﺪ ﻋﻘﻞ ﻛﺮد اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺣﻞ‬ ‫ﻋﻘﻞ در ﺷﺮﺣﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪه در وﺣﻞ‬
‫دﻳﻮاﻧﻪاي‬ ‫ﭼﺮا‬ ‫ﻋﺎﻗﻞ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪه‬ ‫ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاي‬ ‫دزدﻳﺪهام‬ ‫ﻛﺠﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬
‫@ﻛﺰ ﻫﻮاﻳﺶ از ﻫﻮاﻫﺎ رﺳﺘﻪام‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮ آن ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪام‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻚ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻨﻢ‬ ‫داﻣﻨﻢ‬ ‫او‬ ‫ﺟﺬﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎزﮔﻴﺮد‬
‫ﻣﻴﻜﺪه‬ ‫در‬ ‫ﺑﺮو‬ ‫ﺑﺒﻨﺪﻳﺪم‬ ‫در‬ ‫آﻣﺪم از ﺟﻮش ﻣﻲدر ﻋﺮﺑﺪه‬
 ‫‪78‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﮕﺮ زﻳﻦ ﺑﻴﻬﺸﻲ آﻳﻢ ﺑﻬﻮش‬ ‫ﺗﺎ ﻧﺸﻴﻨﻢ در ﻛﻨﺎر ﻣﻲ ﻓﺮوش‬
‫ﺑﺮ درم از وﺟﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﺣﺠﺎب‬ ‫ور ﻧﻪ ﻣﻴﺘﺎزم ﺑﺮون ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب‬
‫ﺑﻬﺮ دﻳﺪارش ﺑﺒﺎم و ﺑﺮ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺧﻼﻳﻖ ﻣﺤﻮ آن دﻟﺒﺮ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫در ﺟﻨﻮن اﻓﺘﻨﺪ ﻳﻜﺴﺮ ﺧﺎص و ﻋﺎم‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم‬ ‫و‬ ‫ﻧﻈﻢ‬ ‫ﭘﻴﻮﻧﺪ‬ ‫ﺑﮕﺴﻠﺪ‬
‫ﺗﺎر ﻳﺎر آرﻳﺪ و زﻧﺠﻴﺮم ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﭘﺲ ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮم ﻛﻨﻴﺪ‬
‫او‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫آرﻳﺪ‬ ‫ﺑﻨﺪ‬ ‫ﭘﺎي‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﺎزاري ﻧﮕﺮدد راز او‬
‫ان ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ ﺟﺎنﭘﺮور ﭼﻪ ﺟﺎﺳﺖ‬ ‫آن ﻧﮕﺎر ﻣﺴﺖ ﻳﻮﺳﻒ رخ ﻛﺠﺎﺳﺖ‬
‫آﻧﻜﻪ در ﺟﺎن ﺳﺎز ﻣﻌﻨﻲ ﻣﻴﻨﻮاﺧﺖ‬ ‫آن ﻛﻪ دل را در ﻫﻮاﻳﺶ ﻣﻴﮕﺪاﺧﺖ‬
‫آﻧﻜﻪ ﻣﻠﻚ ﻫﺴﺘﻴﻢ وﻳﺮان ﻧﻤﻮد‬ ‫آﻧﻜﻪ ﺑﺎز ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ‪‬ﭘﺮان ﻧﻤﻮد‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫را‬ ‫ﺻﺎع ﻋﺸﻖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬ ‫ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻪ‬ ‫اﺷﺘﺮم‬ ‫ﺑﺎر‬ ‫آﻧﻜﻪ‬
‫اﻓﺘﺮاق‬ ‫ﺑﻨﺎر‬ ‫ﺑﺴﻮزاﻧﺶ‬ ‫ﺧﻮش‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ دارم ﻏﻴﺮ ﻋﺸﻖ و اﺷﺘﻴﺎق‬
‫ﻗﻠﺐ ﺑﺮﻳﺎﻧﻢ ﺑﻜﻦ زو رﻳﺰ رﻳﺰ‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﺎ ﺧﻮش ﺑﻜﺶ آن ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ‬
‫ﺑﺎز ﺑﺎ ﺗﻴﻐﺶ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﭘﺎره ﻛﺮد‬ ‫@ﮔﺮ ﺑﻮد در ﻳﻚ رﮔﺶ ﺟﺰ ﻋﺸﻖ و درد‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ را ﻣﺎﻳﺔ ﺳﻮد و زﻳﺎن‬ ‫ﺟﺰ ﻣﺘﺎع ﻋﺸﻘﺖ اي ﺳﻠﻄﺎن ﺟﺎن‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺪ در ﻧﺮد ﻋﺸﻘﺖ ﺑﺎﺧﺘﻢ‬ ‫دﻟﻨﻮازي ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﺪاﺧﺘﻢ‬
‫ﻗﺼﻪ از وﺣﻲ اﻟﻬﻲ ﻛﻦ ﺗﻤﺎم‬
‫‪‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اﻳﻬﻤﺎم‬
‫ﻳﻜﻄﺮف رﻓﺘﻨﺪ در ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻴﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﺷﺪﻧﺪ اﺧﻮان ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎ اﻣﻴﺪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﺎ آﻣﺪ ﻋﺠﺐ ﻛﺎري ﺳﺘﺮك‬ ‫@ﮔﻔﺖ رو‪Ä‬ﻴﻞ آﻧﻜﻪ ﺑﺪ زاﻳﺸﺎن ﺑﺰرگ‬
‫ﺳﻔﺮ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫ﺑﻤﺎ‬ ‫ﭘﻴﻤﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﺴﺖ‬ ‫اي ﺑﺮادرﻫﺎ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ آن ﭘﺪر‬
‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻫﻢ ﺷﺪ ﺑﻴﻮﺳﻒ ﻣﻜﺮ و رﻳﻮ‬ ‫آﻧﺨﺪﻳﻮ‬ ‫اﺳﻴﺮ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‬ ‫@ﮔﺸﺖ‬
 ‫‪79‬‬
‫ان ﻫﻤﺎي ﻫﺮ دو ﺑﺎل اﺷﻜﺴﺘﻪ را‬ ‫ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻳﻢ ﭘﺎﺳﺦ آن دﻟﺨﺴﺘﻪ را‬
‫ﭘﺪر‬ ‫ﺑﺪﻫﺪ‬ ‫آﻣﺪن‬ ‫ﻛﻨﻌﺎن‬ ‫اذن‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﻢ ﺳﻮي ﻛﻨﻌﺎن ﺗﺎ ﻣﮕﺮ‬
‫اﺳﺘﻤﻜﺎرهام‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺒﺎب ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫درﺑﺎرهام‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻨﺪ ﺣﻜﻤﻲ ﺧﺪا‬
‫ﺳﻮي آن ﻳﻌﻘﻮب ﭘﻴﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺟﺎن‬ ‫ﺳﻮي ﻛﻨﻌﺎن ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ اﻳﻦ زﻣﺎن‬
‫ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮ ﻓﻌﻠﺶ ﺷﻬﻮد‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮ‪Ä‬ﻴﺪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ دزدي ﻧﻤﻮد‬
‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎ ﻛﺮد و ﺑﻤﺎ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫زﻳﺮ ﭘﺮده ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻴﻢ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﺻﺎدﻗﻴﻢ از ﻣﺎ ﻣﻜﻦ دﻳﮕﺮ ﮔﻠﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﭙﺮس از ﻣﺼﺮي و از ﻗﺎﻓﻠﻪ‬
‫ﺑﻼ‬ ‫دام‬ ‫در‬ ‫اﻓﺘﺎد‬ ‫ﻻﺟﺮم‬ ‫@ﻛﺸﻒ ﺷﺪ در ﺑﺎر او ﺻﺎع ﻃﻼ‬
‫ﭘﺪر‬ ‫ﻧﺰد‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ‬
‫ﻗﺼﻪ را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ او ﺳﺮ ﺑﺴﺮ‬
‫‪‬‬

‫ﺳﻮﻟﺖ ﻟﻜﻢ اﻧﻔﺴﻜﻢ ا ﻗﻮﻟﻪ اﻟﻜﺎﻓﺮون‬

‫ﻗﺎل ﺑﻞ ‪‬‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬ ‫رو‪Ä‬ﻴﻬﺎيﺗﺎن‬ ‫دو‬ ‫از‬
‫ﺑﻌﺪ از آن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪزدي ﻛﺮدﻧﺶ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪﺷﺎن ﮔﺴﻴﻞ ‪1‬‬
‫ﻫﻢ رﺣﻴﻢ اﺳﺖ و ﻗﺪﻳﻢ اﺳﺖ و ﺣﻠﻴﻢ‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻴﺖ اﻟﺤﺰن از ﻏﻢ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬
‫دود آﻫﺶ ﺗﺎ ﺳﻤﺎ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺻﻒ‬
‫وا اﺳﻒ ﺑﺮ آن ﮔﻞ ﺧﻮﺷﺒﻮي ﻣﻦ‬
‫@ﮔﻔﺖ اﻳﻦ را ﻧﻴﺰ ﻧﻔﺲ آراﺳﺘﻪ‬
‫ﻳﻌﻨﻲ از اﺻﺮارﺗﺎن در ﺑﺮدﻧﺶ‬
‫ﭼﺎرهام ﻧﺒﻮد ﺑﺠﺰ ﺻﺒﺮ ﺟﻤﻴﻞ‬
‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺧﻮد ﻋﻠﻴﻢ اﺳﺖ و ﺣﻜﻴﻢ‬
‫رو‪ ,‬ز ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻳﻌﻘﻮب ﺗﺎﻓﺖ‬
‫از ﺣﻨﻴﻦ ‪ 2‬و ﻧﺎﻟﻪ و اﻧﺪوه و اﺳﻒ‬
‫@ﮔﻔﺖ آه از ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻬﺮوي ﻣﻦ‬

‫‪ ÇÇ1‬رواﻧﻪ ﻛﺮدن‬
‫‪ ÇÇ2‬ﻧﺎﻟﻴﺪن‬

‫در ﻛﺠﺎ‪Ä‬ﻲ ﺑﺎ ﺟﻤﺎل ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬
‫@ﻛﺎﻧﺪر اﻳﻦ ﺑﻴﺖ اﻟﺤﺰن دارد ﻣﻜﻴﻦ‬
‫وز دو ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ روان ﺑﻮدي دو رود‬
‫ﻫﺮ دو ﭼﺸﻤﺶ از ﺑﻜﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺷﺪ‬
‫دل ﺑﺪش از ﻛﺎر ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺨﺸﻢ‬
‫ﮔﺬر‬ ‫ﻧﺒﻮد‬ ‫ﻳﻮﺳﻔﺖ‬
‫ﻳﺎ ﺗﻨﺖ را در رﺳﺪ ﻫﻨﮕﺎم ﻓﻮت‬
‫ﭼﻮن ﺷﺪ او ﺑﺎغ اﺳﺖ و ﻣﺎ زﻧﺪان ﺗﻮ‬
‫اﺷﮕﺒﺎر‬ ‫ﭼﺮا‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ‬
‫@ﮔﻔﺖ از ﻫﺠﺮان ﻳﻮﺳﻒ در ﻏﻢ اﺳﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻫﻢ از ﻣﻦ دور ﺷﺪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﺮدم ﻛﺮدي اي ﻛﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ‬
‫ﺑﺎز اﻟﻬﺎم آﻣﺪش ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺻﺎف‬
‫ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ در ﻧﺎز و ﻧﻌﻴﻢ‬
‫ﺑﺲ ﻧﻤﻮد آن ﮔﺮﻳﻪ و ﺟﻮش و ﺧﺮوش‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮﺗﺎﺿﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎدام ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺎرغ ز ﻃﻌﻦ و دق ﻛﻨﻢ‬
‫ارﻏﺒﻮا‬ ‫اﺧﻴﻜﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬
‫‪‬‬
‫‪ ÇÇ1‬ﺑﺮوﻳﺪ اي ﭘﺴﺮان ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﺠﺴﺲ از ﺑﺮادرﺗﺎن رﻏﺒﺖ و ﻣﻴﻞ ﻛﻨﻴﺪ‪/‬‬
‫‪80‬‬
‫ﻳﻮﺳﻔﺎ‬ ‫زارم‬ ‫ﻗﻠﺐ‬ ‫اﻧﻴﺲ‬ ‫اي‬
‫ﻫﻴﭻ ﻳﺎد آري از اﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﺣﺰﻳﻦ‬
‫ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺑﺎﻧﻚ رود رود‬
‫ﭘﺲ ﺳﻔﻴﺪ از ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺮ دو دﻳﺪه ﺷﺪ‬
‫از ﻓﺮاق ﻧﻮر ﭼﺸﻤﺶ رﻓﺖ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺧﻴﺎل‬ ‫از‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ آن ﺟﻮاﻧﺎن ﻛﺎي ﭘﺪر‬
‫ﺑﺎﷲ از اﻳﻦ ﻏﻢ ﺷﻮي ﻣﺸﺮف ﺑﻤﻮت‬
‫ﻣﺎ و ﻳﻮﺳﻒ ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ‬
‫دوﺳﺘﻲ‬ ‫د رﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻌﻘﻮب زار‬
‫از ﭼﻪ ﺑﺎر ﻣﺤﻨﺘﻲ ﭘﺸﺘﺖ ﺧﻢ اﺳﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﭼﺮا ﺑﻲﻧﻮر ﺷﺪ‬
‫از ﺧﺪا آﻣﺪ ﻧﺪا ﻛﺰ ﻣﺎ ﮔﻠﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺧﻄﺎﻳﺶ ﻛﺮد ﻳﻌﻘﻮب اﻋﺘﺮاف‬
‫@ﻛﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎي ﺗﺮا ﻣﻦ اي ﺣﻠﻴﻢ‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ اﻳﻦ اﻟﻬﺎم آﻣﺪ از ﺳﺮوش‬
‫آن دل ﺑﺮﻳﺎن ﺑﻴﻚ ﭘﻴﻐﺎم ﺳﺎﺧﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﻜﻮه را ﺑﺎ ﺣﻖ ﻛﻨﻢ‬
‫ﻟﻠﺘﺠﺴﺲ‬
‫اذﻫﺒﻮا ‪1‬‬ ‫ﺑﻨﻲ‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﺎ‬ ‫ﭘﺲ‬
‫‪‬‬
 ‫‪81‬‬
‫ﻳﺄس از رﺣﻤﺖ ﻧﻪ ﻛﺎر ﺑﻨﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮد ﻫﻤﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ زﻧﺪه اﺳﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺄﻳﻮس از ﺧﺪا ﺟﺰ ﻛﺎﻓﺮي‬
‫ﻧﻲ ﺑﺼﻴﺮي ﺧﻮش ﺿﻤﻴﺮي ﺑﺎ ﻓﺮي‬

‫ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻌﻨﻮي‬
‫@ﻛﻦ ﻃﻠﺐ آن ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺎ ﻧﻮر و ﻓﺮ‬
‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺄﻳﻮﺳﻲ ﻧﻤﻲﻳﺎﺑﻲ از آن‬
‫ﺑﺲ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻫﺴﺖ در ﻗﻠﺒﺖ ﻧﻬﺎن‬
‫در درون ﺑﻨﮕﺮ ﺑﺴﻲ ﺑﺸﻜﻔﺘﻪ ﮔﻞ‬
‫ﺑﺠﺎ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺟﺎ‬ ‫ﮔﻠﻬﺎ‬
‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ دل ﻣﺮده و اﻓﺴﺮدهاي‬
‫ﺟﻬﺪ ﻛﻦ ﺗﺎ روﺷﻦ آﻳﺪ راه راﺳﺖ‬
‫ﺗﺤﺮي ﺣﻖ آن ﺳﻌﻲ ﺗﻮ ﻛﻮ‬
‫‪‬‬ ‫در‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺖ روي آن ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺪﻳﺪ‬
‫اي ﭘﺪر ﻣﻴﺮاث ﺑﺎﺑﺎ ﻛﻦ ﻃﻠﺐ‬
‫اﻳﻦ وﻗﻮﻓﺖ اي ﺑﺮادر ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﻋﺰت ﺑﺪﺳﺖ آر اي ﭘﺴﺮ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﱠ‬
‫ﺑﻮد‬ ‫ﻳﺎﺑﻨﺪه‬ ‫ﺟﻮﻳﻨﺪه‬
‫ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻫﺮ دم ﺑﻘﻠﺒﺖ ﺻﺪ ﻓﺘﻮح‬
‫ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻲ روز و ﺷﺐ اي ﺧﻮش ﭘﺴﺮ‬
‫وزان‬ ‫دا‪Ä‬ﻢ‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﺶ‬ ‫ﻧﻔﺤﺔ‬
‫ﺧﺎر ﭘﺎ ﺑﺮﻛﻦ ﺑﻴﺎ در ﮔﻠﺴﺘﺎن‬
‫ﺗﺎ ﺑﻜﻲ از ﻳﺄس ﻣﻴﻜﻮﺑﻲ دﻫﻞ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺴﻲ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮت را ﻛﻦ ﺑﻬﺎر اي ﻣﺮﺗﺠﻲ‬
‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮ را زﻣﺴﺘﺎن ﻛﺮدهاي‬
‫ﻳﺄس از روح ﺧﺪا ﺗﺎ ﻛﻲ ﺗﺮاﺳﺖ‬
‫ﺑﻬﺮ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن دواﻧﻲ ﻛﻮ ﺑﻜﻮ‬
‫ﻧﺎ اﻣﻴﺪت ﻛﺮد اﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﭘﻠﻴﺪ‬
‫ﺑﻮد آدم ﻋﺎﻟﻢ از ﺗﻌﻠﻴﻢ رب‬
‫از ﺧﻀﺮ ﭼﻮن ﻣﻮﺳﻴﻲ¾ را ﭼﺎره ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺳﻮي ﻣﺼﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﻨﻤﺎ ﺳﻔﺮ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬ ‫ﻧﻮر ﺣﻖ اﻧﺪر دل ﺑﻨﺪه ﺑﻮد‬
‫روح و رﻳﺤﺎﻧﺖ رﺳﺪ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ و روح‬
 ‫‪82‬‬
‫ﺗﻮ ﻳﻘﻴﻦ دان ﻋﻠﻢ و ﻋﺮﻓﺎﻧﺖ ﺑﺪﻧﺪ‬ ‫دو ﺑﺮادر ﻛﺰ ﺗﻮ ﻧﺎﭘﻴﺪا ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﻋﻘﻞ و ﻋﺸﻖ اي ﻧﻮر ﺑﺼﺮ‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻪ روح ‪ 1‬و ﻗﻠﺐ اي ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ‬
‫@ﻛﻪ رﻫﺎﻧﺪ ﻧﻔﺲ را از ﻫﺮ اﻣﻞ‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﺪان آن دو را ﻋﻠﻢ و ﻋﻤﻞ‬
‫ﻳﺎ ﺑﻮد ﺷﺮع و ﻃﺮﻳﻖ اي ﺑﺎ ﻛﻤﺎل‬ ‫ﻳﺎ ﻛﻪ ذ@ﻛﺮ و ﻓﻜﺮ اي ﻧﻴﻜﻮﺧﺼﺎل‬
‫ﺑﺠﻮ‬ ‫رﺣﻤﺎﻧﻲ‬ ‫ﻓ ‪‬ﺘﺎح‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ‬ ‫ﺳﺎﻗﻲ آن راح ‪ 2‬روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺠﻮ‬
‫ﻫﺴﺖ آن ﻧﻮﻣﻴﺪي ﺗﻮ از دﻏﻞ‬
‫@ﻛﻢ ﮔﺮﻳﺰ از ﺑﻮي ﺧﻮش ﻫﻤﭽﻮن ﺟﻌﻞ‬

‫ﻓﻠ‪ F‬دﺧﻠﻮا ﻋﻠﻴﻪ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺑﺎﻫﻠﻜﻢ ا‪b‬ﻌ‬

‫@ﮔﻔﺖ رو آرﻳﺪ ﺳﻮي ﻣﺼﺮ زود‬ ‫ﺑﻔﺮزﻧﺪان ﻧﻤﻮد‬ ‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ رو‬
‫ا@ﻛﻨﻮن دﺑﻴﺮي ﺑﺎ ﺗﻤﻴﺰ‬ ‫آورﻳﺪ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪاي ﻫﻢ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﺮ‬
‫@ﻛﻮ دﺑﻴﺮي ﺑﻮد ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮﻧﮕﺎﺷﺖ‬ ‫ﻳﻚ ﺗﻦ از اﻋﻘﺎب اﺳﺮا‪Ä‬ﻴﻞ داﺷﺖ‬
‫ﺟﻖ ﺗﺮا ﺷﻮﻛﺖ ﺑﺪاد و ﺟﺎه و ﻣﺎل‬ ‫@ﻛﺎﻳﻌﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﻓﺮ و ﺟﻼل‬
‫@ﻛﻪ ﺑﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺘﺶ ﻧﻤﺮود دﻳﻮ‬ ‫ﺧﺪﻳﻮ‬ ‫اي‬ ‫ﺟﺪم‬
‫ﱠ‬ ‫اﺑﺮاﻫﻴﻢ‬ ‫ﺑﻮد‬
‫ﻣﻼم‬ ‫ﻧﺒﻮد‬ ‫اﻧﺒﻴﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻼ‬ ‫از‬ ‫@ﮔﺸﺖ آﺗﺶ در زﻣﺎن ﺑﺮد و ﺳﻼم‬
‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫ﺧﻮد‬ ‫اوﻻد‬ ‫زﺑﺪة‬ ‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﻮدﻛﻲ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻓﺮق ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﻗﻠﺐ و روح آﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﺤﻞ ﻇﻬﻮر ﻣﻜﺎﺷﻔﺎت ﺗﻔﺼﻴﻠﻴﻪ اﺳﺖ و روح‬
‫ﻣﺤﻞ ﻇﻬﻮر ﻣﻜﺎﺷﻔﺎت ﺑﺴﻴﻄﻪ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ ÇÇ2‬راح = ﺷﺮاب‬
 ‫‪83‬‬
‫ﺑﻲرﺧﺶ راﺣﺖ ﻧﺒﻮدي ﺟﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻴﻮة دل ﺑﻮد و ﻫﻢ رﻳﺤﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺻﺒﺤﺪم از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮدﻧﺪش ﺑﺪﺷﺖ‬ ‫از ﻗﻀﺎ اﺧﻮان او از ﺑﻬﺮ ﮔﺸﺖ‬
‫او‬ ‫ﭘﻴﺮاﻫﺎن‬ ‫آﻟﻮده‬ ‫ﺑﺨﻮن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺲ ﺷﺒﺎﻧﮕﻪ آﻣﺪﻧﺪ اﺧﻮان او‬
‫ﻧﺎ@ﮔﻬﺎﻧﺶ از ﻛﻤﻴﻦ ﮔﺮﮔﻲ دراﻧﺪ‬ ‫@ﻛﺎي ﭘﺪر ﻳﻮﺳﻒ ز ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن اﻓﺰون ﺷﺪي آن اﺷﺘﻴﺎق‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ زﻳﻨﻐﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻦ ﮔﺸﺖ ﻃﺎق‬
‫زو ﺗﺴ ‪‬ﻠﻲ داﺷﺘﻢ در ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‬ ‫ﺑﻮدش از ﻳﻚ ﻣﺎم ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻨﺎم‬
‫آﻣﺪﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺰد‬ ‫ﺑﻲﺑﺮادر‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺴﻮي ﻣﺼﺮ ﺑﺎ اﺧﻮان ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ان ﻋﺰﻳﺰش ﺣﺒﺲ از اﻳﻨﺮو ﻛﺮده اﺳﺖ‬ ‫@ﻛﺎن ﺑﺮادر ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺻﺎﻋﻲ ﺑﺮده اﺳﺖ‬
‫ﻧﺒﻮت را ﺑﻮد ‪‬ﻓﺮ و ﻓﺮوغ‬
‫ﺧﻮ ‪‬‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺳﺮﻗﺖ ﺑﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ دروغ‬
‫ﺑﺲ دﻋﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ اﻧﺪر ﺳﺠﻮد‬ ‫@ﮔﺮ رﻫﺎ‪Ä‬ﻲ ﺑﺨﺸﻴﺶ از راه ﺟﻮد‬
‫@ﻛﻦ ﺣﺬر از ﺗﻴﺮ آﻫﻢ در ﺳﺤﺮ‬ ‫ور ﻛﻪ ﻧﻔﺮﺳﺘﻲ ﺑﺴﻮﻳﻢ آن ﭘﺴﺮ‬
‫@ﻛﻦ روان او را ﻣﻜﻦ آزار ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫آﺗﺸﺒﺎر‬ ‫آه‬ ‫از‬ ‫زﻳﻨﻬﺎر‬
‫داﻧﻲ و ﺧﺪاﻳﺖ واﻟﺴﻼم‬
‫‪‬‬ ‫ﺧﻮد ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﺮدم ﺣﺠﺖ ﺧﻮد را ﺗﻤﺎم‬
‫ﻫﻢ ﺑﻬﺪﻳﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻴﺒﺎﻳﺴﺖ ﺑﺮد‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮ دﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺳﭙﺮد‬
‫دﻟﻨﻮاز‬ ‫ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫ﺑﺪرﮔﺎه‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫آﻣﺪﻧﺪ اﻳﺸﺎن ﺑﺴﻮي ﻣﺼﺮ ﺑﺎز‬
‫@ﻛﺎر ﻣﺎ از ﺳﺨﺘﻲ و ﻗﺤﻂ اﺳﺖ زار‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اي ﻋﺰﻳﺰ ﻛﺎﻣﻜﺎر‬
‫ﻧﻴﺖ ﻗﺎﺑﻞ آﻧﭽﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺪﻳﻪﻣﺎن‬ ‫ﻣﻴﻬﻤﺎن‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﺖ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫آﻣﺪﻳﻢ‬
‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪‬ﺗﺮ ة ﺑﺮ ﺧﻮان ﺗﻮ‬ ‫ﻧﺰد ﻗﻠﺐ ﺑﺤﺮ و دﺳﺖ ﻛﺎن ﺗﻮ‬
‫ﭘﻨﺎه‬ ‫ﻟﻄﻔﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﻴﺎوردﻳﻢ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﻛﻮه ﺟﻮدت اﻳﻨﻚ ﭘﺮ ﻛﺎه‬
‫@ﻛﻴﻞ ﻣﺎ را از ﻛﺮم واﻓﻲ ﺑﺪه‬
‫ﺣﻖ ﺗﺮا ﺑﺪﻫﺪ ﺟﺰا ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ‬
 ‫‪84‬‬
‫ﻣﻨﺎﺟﺎت‬
‫ﻧﻮر ﺑﺨﺶ ﻗﻠﺐ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺎﻟﻜﺎن‬
‫اﻳﻜﻪ ﻣﻘﺼﻮدي ﺗﻮ از دﻳﺮ و ﺣﺮم‬
‫اي ﻓﺮاﺗﺮ از ﻋﻘﻮل و از ﻧﻔﻮس‬
‫آﻣﺪﻳﻢ از ﺟﻮد ﺧﻮد ﺑﻨﻤﺎ رﻫﻲ‬
‫از ‪‬ﺗﺮﺣﻢ ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﭙﺴﻨﺪي رواﺳﺖ‬
‫ﻛﺮدهاﻳﻢ‬ ‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﺗﻔﻀﻞ اﻳﻦ‬
‫اي ﻛﻪ ﺗﻮ در دادهاي اﺣﺴﺎن ﻋﺎم‬
‫ﺗﻮاﻳﻢ‬ ‫ﻋﻤ ﺎن‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺤﺮ‬ ‫از‬ ‫ﻗﻄﺮهاي‬
‫ﻋﻤ ﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎ‬
‫‪‬‬ ‫ﻗﻄﺮه را ﻫﻢ ﺑﺤﺮ‬
‫از ﺑﺰرﮔﻲ درﭘﺬﻳﺮ آﻧﺮا درﺳﺖ‬
‫ﭘﻮزش ﻣﺎ را ز رﺣﻤﺖ در ﭘﺬﻳﺮ‬
‫اﺷﮓ ﻏﻢ از ﻫﺮ دو دﻳﺪه ﺑﺮﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫رو ﺑﺎﺧﻮان ﻛﺮد از ﺳﻮز ﺟﮕﺮ‬
‫@ﻛﻪ ﺑﻴﻮﺳﻒ ﻛﺮدهاﻳﺪ از ﺑﻴﺶ و ﻛﻢ‬
‫ﻣﻴﺰدﻳﺪ آﻧﮕﻪ ﺑﺪﻳﺪ از ﺟﺎﻫﻼن‬
‫واﻟﻪ ﺷﺪ از روي ﺧﻮﺑﺶ آﻓﺘﺎب‬
‫او‬ ‫رﺣﻤﺎن‬ ‫آﻳﺖ‬ ‫ﺟﻤﺎل‬
‫@ﻛﻪ ﺑﺪي ﺑﺮ آن رخ ﺧﻮﺷﺘﺮ ز ﻣﺎه‬
‫اي ﻋﺰﻳﺰ وﻗﺖ اي ﭘﻴﺮ زﻣﺎن‬
‫اي ﺑﻮﻗﺖ ﻧﻘﺪ ﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺮم‬
‫اي ﺑﺘﺨﺖ ﻣﻜﺮﻣﺖ ﻛﺮده ﺟﻠﻮس‬
‫ﺑﺪرﮔﺎه ﺗﻮ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺗﻬﻲ‬ ‫ﻣﺎ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻀﺎﻋﺘﻬﺎ ﻛﻪ ﻧﻘﺪ ﻗﻠﺐ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫آوردهاﻳﻢ‬ ‫ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ‬ ‫درت‬ ‫ﺑﺮ‬
‫@ﻛﻴﻞ ﻣﺎ را از ﻛﺮم ﻣﻴﺪه ﺗﻤﺎم‬
‫ﺗﻮاﻳﻢ‬ ‫ﺧﻮان اﺣﺴﺎن‬ ‫رﻳﺰهﺧﻮار‬
‫ذره را ﺧﻮرﺷﻴﺪ رﺧﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎ‬
‫ﻧﻘﺪﻫﺎي ﻗﻠﺐ ﻛﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﺗﺴﺖ‬
‫ﻏﻔﻠﺘﻲ ﮔﺮ رﻓﺘﻪ آن ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﮕﻴﺮ‬
‫ﻧﺎﻣﺔ ﻳﻌﻘﻮب را ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮ ﺧﻮاﻧﺪ‬
‫رﺣﻤﺶ آﻣﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﺧﻮان ﻫﻢ ﭘﺪر‬
‫@ﮔﻔﺖ آﻳﺎ ﻫﻴﭻ داﻧﻴﺪ آن ﺳﺘﻢ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺴﻲ زﺧﻢ زﺑﺎن‬
‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ از رخ ﻧﻘﺎب‬
‫از‬ ‫ﻋﻘﻞ ‪‬ﭘﺮﻳﺪ از ﺳﺮ اﺧﻮان او‬
‫ﺳﻴﺎه‬ ‫ﺑﺮ ﺧﺎل‬ ‫اﻓﺘﺎد‬ ‫ﭼﺸﻤﺸﺎن‬
 ‫‪85‬‬
‫ﻳﻮﺳﻔﻲ ﻳﺎ دﻳﺪه ﺑﻴﻨﺪ آن ﭼﻨﺎن‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻛﻪاي ﺻﺪر ﺟﻬﺎن‬
‫در ﻋﺠﺐ ﮔﺸﺘﻨﺪ از آن ﻣﻠﻚ ﺧﻄﻴﺮ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻮﺳﻒ در ﻧﻈﺮﺷﺎن ﺑﺪ ﺣﻘﻴﺮ‬
‫ﺷﺎﻣﺨﻲ‬ ‫ﻣﻘﺎم‬ ‫داده‬ ‫ﻣﺮا‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﻫﺬا اﺧﻲ‬ ‫@ﮔﻔﺖ آري ﻳﻮﺳﻔﻢ‬
‫از ﺗﻔﻀﻞ ﺧﻮد ﻣﺒﺪل ﺑﺎﺗ‪‬ﺼﺎل‬ ‫ﻣﻨ‪‬ﺖ اﻳﺰد را ﻛﻪ ﻛﺮد اﻳﻦ اﻧﻔﺼﺎل‬
‫اﷲ اﺟﺮ اﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ‬
‫ﻻ ﻳﻀﻴﻊ ‪1‬‬ ‫ﺻﺒﺮ و ﺗﻘﻮي را ﺛﻤﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫درﮔﺬر از ﻣﺎ ﮔﻨﻪ ﻛﺎرﻳﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﺟﻔﺎ@ﻛﺎرﻳﻢ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪش‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬
‫@ﻛﺎن ﻛﻤﺎل ﺳﻴﺮت و ﺧﻮي ﺗﻮ دﻳﺪ‬ ‫ﺣﻖ ﺗﺮا ﺑﺮ ﻣﺎ از آﻧﺮو ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‬
‫آﻧﻜﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻲﺧﻄﺎر در دﻫﺮ ﻛﻴﺴﺖ‬ ‫@ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺟﺮﻣﺘﺎن از ﺑﺨﺸﺶ او ﻛﻤﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺣﻖ ز ﻫﺮ ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺑﺨﺸﻨﺪهﺗﺮ اﺳﺖ‬
‫ﻛﺮد‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﻳﺎد‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ اﺧﻮان را ﺑﺨﻮد ﻣﺠﺬوب ﻛﺮد‬
‫ﻣﻮﻃﻨﻢ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﺮد‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫زود‬ ‫@ﮔﻔﺖ اي اﺧﻮان ﻣﺮ اﻳﻦ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻢ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ روﺷﻦ ﮔﺮدد از ﺑﻮﻳﺶ ﺑﺼﺮ‬ ‫اﻓﻜﻨﻴﺪش ﺑﺮ ﺳﺮ و روي ﭘﺪر‬
‫ﭘﺲ ﭘﺪر ﺑﺎ ﺟﻤﻠﺔ اﻫﻞ و ﻋﻴﺎل‬
‫ﺳﻮي ﻣﺼﺮ آرﻳﺪ ﻓﺎرغ از ﺧﻴﺎل‬

‫اﻟﺮﺣ‪o‬‬
‫و ‪X‬ﺎ ﻓﺼﻠﺖ اﻟﻌ ﻗﺎل اﺑﻮﻫﻢ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ ‪‬‬
‫ﺑﺮ ﭘﺪر ﺑﺮدم ﭼﻮ ﭘﺮﺧﻮن ﭘﻴﺮﻫﻦ‬ ‫ﭘﺲ ﻳﻬﻮدا ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﺎر ﻣﻦ‬
‫رو ﺑﻜﻨﻌﺎن ﻛﺮد وﻫﺴﺖ اﻳﻦ ﺧﻮد ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫زود ﭘﻴﺮاﻫﻦ ز ﺷﺎدي ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ ﺧﺪا اﺟﺮ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎران را‬

 ‫‪86‬‬
‫اﻟﺤﺰن‬ ‫ﺑﻴﺖ‬ ‫ﺳﺎ@ﻛﻦ‬ ‫ﻣﺸﺎم‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﭘﻴﺮﻫﻦ‬ ‫ﺑﻮي‬ ‫آورد‬ ‫ﺻﺒﺎ‬ ‫@ﻛﻪ‬
‫ﺑﻲاﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﻧﺒﻲ‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺮاه‬ ‫ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻣﺪ‬ ‫ﻣﺼﺮ‬ ‫از‬ ‫@ﻛﺎروان‬
‫زﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻼﻣﻢ ﻣﻴﺮﺳﺪ‬ ‫ﺑﻮي ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮ ﻣﺸﺎﻣﻢ ﻣﻴﺮﺳﺪ‬
‫دﻟﭙﺬﻳﺮ‬ ‫دﻟﻨﻮاز‬ ‫ﭘﻮر‬ ‫ﺑﻮي‬ ‫ﻋﺒﻴﺮ‬ ‫ﺑﻮي‬ ‫ﻣﻴﺮﺳﺪ‬ ‫ﻣﺸﺎﻣﻢ‬ ‫ﺑﺮ‬
‫ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﻛﻢ ﺷﺪ ﻧﻪ آ@ﮔﺎﻫﻲ ز ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﺗﻮ ﮔﻤﺮاﻫﻲ ز ﻋﺸﻖ‬
‫دل ﺗﻮ داري در ﺿﻼﻻت ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫ﺑﻮي ﻳﻮﺳﻒ را ﭼﺴﺎن آرد ﻧﺴﻴﻢ‬
‫از در آﻣﺪ ﻣﺮ ‪‬ﻓﺮخﭘﻲ ﺑﺸﻴﺮ‬ ‫ﻧﺎ@ﮔﻪ از ﻟﻄﻒ ﺧﺪاي ﺑﻲﻧﻈﻴﺮ‬
‫ﭘﻴﺮﻫﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺮ روي ﭘﺪر‬
‫در زﻣﺎن روﺷﻦ ﺷﺪ از ﺑﻮﻳﺶ ﺑﺼﺮ‬

‫ر‪a‬ﻨﻴﻪ‬
‫‪‬‬ ‫ا‪G‬ﻴﻪ و ﺑﺸﺎر¸‬
‫ﺟﺬﺑﻪ ‪‬‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ‬ ‫ﭘﻴﺮاﻫﺎن‬ ‫ﺑﻮي‬ ‫ﺑﺎز دل از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﺎز اﻳﻨﺪﻳﻮاﻧﻪ زﻧﺠﻴﺮش ﮔﺴﻴﺨﺖ‬ ‫رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎز دل از ﻛﻒ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬
‫@ﻛﻢ ﻛﻨﻴﺪ اي ﻫﻤﺮﻫﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻼم‬ ‫ﻣﺸﺎم‬ ‫اﻧﺪ‬ ‫ﻣﻴﺮﺳﺪ‬ ‫ﺟﺎﻧﺎن‬ ‫ﺑﻮي‬
‫ﺑﻮي ﺟﻌﺪ ﻳﺎر دﻟﺠﻮ‪Ä‬ﻲ رﺳﻴﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﺸﺎم از زﻟﻒ او ﺑﻮ‪Ä‬ﻲ رﺳﻴﺪ‬
‫ﻣﻴﺮﺳﺪ‬ ‫رواﻧﻢ‬ ‫ﻣﺮده‬ ‫ﺗﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻴﺮﺳﺪ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ‬ ‫ﻳﺎر‬ ‫ﺑﻮي‬
‫وﻗﺖ رﻗﺺ و ﺷﺎدي اﺳﺖ و ﮔﺎه وﺟﺪ‬ ‫ﺑﻮي دﻟﺒﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ از ﻣﺼﺮ و ﻧﺠﺪ‬
‫ﺑﻮي آن ﺳﻠﻄﺎن ﺟﺎن آﻣﺪ ﺑﻤﻦ‬ ‫ﺑﻮي رﺣﻤﺎن آﻣﺪ از ﺳﻮي ﻳﻤﻦ‬
‫ﺟﺎﻧﺎﻧﻪام‬ ‫ﻃﻠﻌﺖ‬ ‫ﻣﺤﻮ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ‬ ‫دﻳﻮاﻧﻪام‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﮔﻮ‪Ä‬ﻴﺪ‬ ‫ار‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ‬
‫در ﺟﻨﻮﻧﻢ در ﺟﻨﻮﻧﻢ در ﺟﻨﻮن‬ ‫آري آري ﺻﺪ ﺟﻨﻮن دارم درون‬
 ‫‪87‬‬
‫ﺑﻨﺪ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺑﺪﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﻬﻴﺪ‬ ‫ﻓﺘﻮي دﻫﻴﺪ‬
‫×‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮ ﮔﻤﺮاﻫﻴﻢ‬
‫ﺑﺮ درم ﺻﺪ ﭘﻴﺮﻫﻦ را ﺑﺮ ﺗﻨﻢ‬ ‫ﭘﻴﺮاﻫﻨﻢ‬ ‫ﻳﻜﻲ‬ ‫آرد‬ ‫ﺑﺸﻴﺮ‬ ‫ﺗﺎ‬
‫ﻗﺪ ﺟﺎ¾ اﻟﺒﺸﻴﺮ‬ ‫@ﻛﻒ زﻧﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‬ ‫ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﮔﻠﺸﻦ ﺷﺪ از ﺑﻮي ﻋﺒﻴﺮ‬
‫ﻣﻦ اﻟﻴﻪ اﻟﻘﻠﺐ ﻛﺎن ﻣﺮﺗﺠﻲ ‪1‬‬ ‫ﺟﺎ‬ ‫‪‬‬
‫اﻟﻌﺸﺎق‬ ‫ﻣﻌﺸﺮ‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫اﺑﺸﺮوا‬
‫اﻃﺮﺑﻮاﻟﻘﺎﻧﻮن واﻟﻌﻮد اﺿﺮﺑﻮا ‪2‬‬ ‫اﺷﺮﺑﻮا ﻣﻦ ﻗﻬﻮ¸ اﻟﻌﺸﻖ اﺷﺮﺑﻮا‬

‫راﺳﺖ ﺷﺪ ﻛﺎر دل از اﺑﺮوي ﻛﺞ‬ ‫ﺟﺎ¾ اﻟﻔﺮج‬ ‫ﺟﺎ¾ اﻟﻔﺮح‬ ‫اﻃﺮﺑﻮا‬

‫وﻏﺼﻪ و ﻛﺮب و ﺗﺮح‬

‫‪‬‬ ‫رﻓﺖ رﻧﺞ‬ ‫اﻓﺮﺣﻮا ﻳﺎ ﻗﻮم ﻗﺪ ﺟﺎ¾ اﻟﻔﺮح‬
‫واﻧﺸﻄﻮا ‪3‬‬ ‫ﻗﻮﻣﻮا‬ ‫اﻻﺷﺒﺎح‬ ‫ا ‪‬ﻳﻬﺎ‬ ‫واﺑﺴﻄﻮا‬ ‫ﻗﻮﻟﻮا‬ ‫اﻻرواح‬ ‫ا ‪‬ﻳﻬﺎ‬
‫ﺑﺎﻟﺪوام ‪4‬‬ ‫ﺳﻜﺮ‪G‬‬ ‫ﻣﻨﻪ‬ ‫ﻗﺪﺳﻜﺮﻧﺎ‬ ‫واﻟﻤﺪام‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺧﻤﺮ‬ ‫ﺷﺮﺑﻨﺎ‬ ‫ﻗﺪ‬

‫زﻧﮓ ﻏﻢ از دل ﻫﻤﻲ ﺑﺰداﻳﺪا‬ ‫آﻳﺪا‬ ‫ﻳﺎر‬ ‫ﻧﺎزﻧﻴﻦ‬ ‫اﻟﺒﺸﺎره‬

‫دل ز ﺑﻮي ﺳﻨﺒﻠﺶ ﮔﻠﺸﻦ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫اﻧﺪر آﻏﻮﺷﺶ ﺑﮕﻴﺮم ﺗﻨﮓ ﺗﻨﮓ‬
‫ﻣﻮﺑﻤﻮ‬ ‫از ﻓﺮاﻗﺶ‬ ‫ﺷﺮح ﺑﺪﻫﻢ‬
‫ور ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ او زﺧﻮن ﻳﻜﻘﻄﺮهاﻳﺴﺖ‬
‫ﻗﻠﺐ و ﺟﺎن و ﻋﺸﻖ را ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻲ‬
‫ﺷﺎم ﺗﺎرت ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﻫﺮ روز ﻣﺎ‬
‫اي ﺗﻮ ﻫﻢ ﻟﻴﻠﻲ و ﻫﻢ ﻣﺠﻨﻮن ﻣﺎ‬
‫دﻳﺪه از ﻧﻮر رﺧﺶ روﺷﻦ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﻣﮋدﮔﺎﻧﻲ زﻟﻒ او آﻣﺪ ﺑﭽﻨﮓ‬
‫ﭼﻮن ﺑﮕﻴﺮم در ﺑﺮ آن ﻳﺎر ﻧﻜﻮ‬
‫@ﮔﺮ ﺳﺮاغ از دل ﻛﻨﺪ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫اﻓﺮوﺧﺘﻲ‬ ‫ز ﺑﺲ‬ ‫ﻧﺎر ﻫﺠﺮاﻧﺮا‬
‫ﻣﺮﺣﺒﺎ اي ﻋﺸﻖ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻮز ﻣﺎ‬
‫ﻣﺮﺣﺒﺎ اي راه ﭘﺮ از ﺧﻮن ﻣﺎ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺑﺸﺎرت دﻫﻴﺪ اي ﮔﺮوه ﻋﺸﺎق آﻣﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻮي او دل اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد‪/‬‬

‫‪ ÇÇ2‬ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ از ﺷﺮاب ﻋﺸﻖ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ ﺑﻄﺮب آ‪Ä‬ﻴﺪ و ﻗﺎﻧﻮن و ﻋﻮد ﻛﻪ از آﻻت ﻃﺮﺑﻨﺪ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪/‬‬
‫‪ ÇÇ3‬اي ارواح ﺑﮕﻮ‪Ä‬ﻴﺪ و ﺑﺴﻂ دﻫﻴﺪ اي اﺷﺒﺎح و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ و ﺑﻨﺸﺎط آ‪Ä‬ﻴﺪ‬
‫‪ ÇÇ4‬ﻣﺎ آﺷﺎﻣﻴﺪﻳﻢ ﺷﺮاب ﻋﺸﻖ را و ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻤﺴﺘﻲ اﺑﺪي‪/‬‬

‫ﻣﺴﺖ ﻋﺸﻖ از ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮرﻳﺪهﺗﺮ‬
‫ﻣﺴﺖ ﻋﺸﻘﺶ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ در ﭘﺎي ﻳﺎر‬
‫ﻣﺴﺖ ﻋﺸﻘﺶ را ﻧﺪاﻧﺪ ﭼﺎره ﻛﺲ‬
‫ﻣﺴﺖ ﺣﻖ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم آﻳﺪ ﺑﺠﻮش‬
‫ﺣﻲ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺟﺰ ﺧﺪا‬
‫ﻣﺴﺖ ‪‬‬
‫ﺣﻲ ﺟﺰ ﺣﻖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻫﻴﭽﻜﺲ‬
‫ﻣﺴﺖ ‪‬‬
‫ﺣﻲ ﮔﺮدد ﻫﻤﻪ ﻧﻮر ﺧﺪا‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﺴﺖ‬
‫ﻳﺎر دل دزدﻳﺪه را ﻣﻨﺰل ﻛﺠﺎﺳﺖ‬
‫اي ﺗﻮﻫﻢ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻮح ﻣﻦ‬
‫آورم ﺑﺎ ﺷﻮر و رﺳﻮا‪Ä‬ﻲ ﺗﺮا‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ از ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺼﺮي ﻣﮕﻮ‬
‫از ﺣﺴﺎم و ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰي ﻣﮕﻮ‬
‫ﺷﻤﺲ ﻣﺎ از ﭼﺮخ ﻛﻴﻮان درﮔﺬﺷﺖ‬
‫@ﮔﻮ ﺑﻴﺎ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻳﺪ ﺑﺸﻴﺮ‬
‫ﻳﺎر آﻣﺪ ﺑﺲ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺷﻮر و ﺷﺮ‬
‫ﺑﺎز ﻫﺮ ﺳﻮ ﮔﺮم و ﭘﻮﻳﺎﻧﻲ ﭼﺮا‬
‫دﻳﻮاﻧﻪاي‬ ‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﻧﺪﻳﺪه‬
‫ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻄﻠﺐ ﮔﺮ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺲ اﺳﺖ‬
‫@ﮔﺸﺖ ﺑﻴﻨﺎ و ﺑﺸﺎدي ﺷﺪ ﻗﺮﻳﻦ‬
‫زﻧﺪه اﺳﺖ آن در دو دﻳﺪه ﻧﻮر ﻣﻦ‬
‫‪88‬‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﮔﺮ ﺧﻮد ﻧﺪاﻧﺪ ﭘﺎ ز ﺳﺮ‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﻲ را درد ﺳﺮ ﻫﺴﺖ و ﺧﻤﺎر‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﻲ را ﭼﺎره ﻣﻴﺴﺎزد ﻋﺴﺲ‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﻲ در ﺻﺒﺤﺪم آﻳﺪ ﺑﻬﻮش‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﻲ را ﮔﺮ ﺑﻮد ﻣﻴﻞ ﻫﻮي‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﻲ را زﻧﺪه ﻣﻴﮕﺮدد ﻫﻮس‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﮔﺮ ﻛﺎﻫﺪ از ﻋﻘﻞ و ﻫﺪي‬
‫رﻓﺘﻢ از ﺧﻮد ﻣﻲﻧﺪاﻧﻢ دل ﻛﺠﺎﺳﺖ‬
‫در ﻛﺠﺎ‪Ä‬ﻲ اي ﺣﻴﺎت روح ﻣﻦ‬
‫دﻟﺒﺮا‬ ‫ﻛﻨﺎرم‬ ‫در‬ ‫ﻧﻴﺎ‪Ä‬ﻲ‬ ‫@ﮔﺮ‬
‫ﻫﻮ‬ ‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻢ از ﺟﻤﺎل وﺟﻪ‬
‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ آﺷﻮب و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻣﺠﻮ‬
‫آب ﻋﺸﻖ و ﺷﻮر ﻣﺎ از ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﻣﻲﻧﺪاﻧﻢ در ﻛﺠﺎ رﻓﺖ اﻳﻦ ﻓﻘﻴﺮ‬
‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻫﺮ ﭘﺮدهاي را ﺑﺮﻣﺪر‬
‫ﻳﺎر آﻣﺪ ﻣﺤﻮ و ﺣﻴﺮاﻧﻲ ﭼﺮا‬
‫@ﻛﺲ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮد آ دﻳﮕﺮ ﻣﮕﺮ ﺷﻴﺪا ﻧﻪاي‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد آ اﻳﻦ ﺑﻴﻬﺸﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺲ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺎزران آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺣﺰﻳﻦ‬
‫ﭘﻮر ﻣﻦ‬ ‫@ﮔﻔﺖ آﻳﺎ ﻣﻲﻧﮕﻔﺘﻢ‬
 ‫‪89‬‬
‫@ﻛﻪ ﺷﻤﺎ آن ﻋﻠﻢ را ﻻ ﺗﻌﻠﻤﻮن ‪1‬‬ ‫آ@ﮔﻬﻢ ﻣﻦ داﻧﺸﻲ را از درون‬
‫از ﺧﻄﺎ و ﺟﺮم ﻣﺎ ﻳﻜﺴﺮ ﮔﺬر‬ ‫ﭘﺲ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ آن ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺪر‬
‫ﺷﻤﺎ‬ ‫ﮔﻨﺎﻫﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﮕﻴﺮد‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫@ﮔﻔﺖ آﻣﺮزش ﺑﺨﻮاﻫﻢ از ﺧﺪا‬
‫اﺳﺖ‬ ‫آﻣﺮزﻧﺪه‬ ‫ﺑﻨﺪه‬ ‫ﮔﻨﺎه‬ ‫او‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺴﺖ و ﺧﻄﺎ ﺑﺨﺸﻨﺪه اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎﻟﺼﺎ¡‬
‫ﻓﻠ‪ F‬دﺧﻠﻮا ﻋ ﻳﻮﺳﻒ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ ‪‬‬
‫ﺑﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﻫﺴﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬ ‫ﺑﺎ ﻳﻬﻮدا ﮔﻔﺖ ﻳﻌﻘﻮب اي ﭘﺴﺮ‬
‫ﺑﺮﺗﺮ از ﭼﺮﺧﺴﺖ اﻧﺪر ﻣﺮﺗﺒﺖ‬ ‫ﻣﻤﻠﻜﺖ‬ ‫ﺑﻜﺎر‬ ‫ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫او‬ ‫ﺑﺮاﻫﻴﻤﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮ دﻳﻦ‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬ ‫@ﮔﻔﺖ از دﻳﻦ وز آ‪Ä‬ﻴﻨﺶ ﺑﮕﻮ‬
‫@ﮔﻔﺖ آري ﻧﻘﺪ و ﺟﻨﺲ و ﺳﻴﻢ و زر‬ ‫@ﮔﻔﺖ داد اﻧﻌﺎﻣﺘﺎن در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﺴﺖ اﻧﺪر اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﭘﺲ ﻳﻬﻮدا ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﺖ ﺑﺎر‬
‫ﻫﺮ ﻳﻜﻲ را@ﻛﺐ ﺑﻴﻚ اﺷﺘﺮ ﺑﺪﻧﺪ‬ ‫ﭘﺲ ز ﻛﻨﻌﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﺷﺒﺎن‬ ‫روزان و‬ ‫ﻧﻮردﻳﺪﻧﺪ‬ ‫ره‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺤﻤﻠﻬﺎ ﻫﻢ از ﺑﻬﺮ زﻧﺎن‬
‫وﺣﻲ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ رﺳﻴﺪ از ﻛﺮدﮔﺎر‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺷﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺼﺮ و ﻛﻮي ﻳﺎر‬
‫ﻧﺒﻲ ﻣﺴﺘﻄﺎب‬
‫‪‬‬ ‫@ﻛﺎﻣﺪ از ره آن‬ ‫ﺷﺘﺎب‬ ‫ﻛﻦ‬ ‫ﺑﺎﺑﺎ‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﻘﺒﺎل‬ ‫@ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺎب ﻣﻬﺠﻮر ﻓﻜﺎر‬ ‫آﻣﺪ از ﻣﺼﺮ آن ﻋﺰﻳﺰ ﺗﺎﺟﺪار‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ از ﻣﺮﻛﺐ ﻧﻤﻴ‪Ĥ‬ﻣﺪ ﺑﺰﻳﺮ‬ ‫در ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺰد ﭘﻴﺮ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻴﺪ‬
 ‫‪90‬‬
‫ﻳﻮﺳﻔﺎ از اﻣﺮ ﺣﻖ ﻛﻒ ﺑﺮﮔﺸﺎ‬ ‫ﺟﺒﺮ‪Ä‬ﻴﻠﺶ ﮔﻔﺖ از ﺳﻮي ﺳﻤﺎ‬
‫ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن ﻧﻮر از ﻛﻔﺶ در ﺟﻮ ﺑﺠﺴﺖ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﮔﺸﺎد از اﻣﺮ دﺳﺖ‬
‫ﻧﺒﻮت در ﺗﻮ زﻳﺴﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ آن ﻧﻮر ‪‬‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ روح اﻻﻣﻴﻦ اﻳﻦ ﻧﻮر ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﻧﺒﻮت ﻧﻴﺴﺖ در ﻧﺴﻠﺖ دﮔﺮ‬
‫ان ‪‬‬ ‫ﭼﻮن ﻧﻜﺮدي اﺣﺘﺮام آن ﭘﺪر‬
‫او‬ ‫ﺑﺎﺳﺘﻘﺒﺎل‬ ‫آﻣﺪ‬ ‫ﭼﺴﺎن‬ ‫@ﻛﻮ‬ ‫دﻳﺪ ﻳﻌﻘﻮب آن ﻓﺮ و اﺟﻼل او‬
‫درد ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ در دل ﻓﺰود‬ ‫آﻣﺪ از ﻣﺮﻛﺐ در آﻧﺴﺎﻋﺖ ﻓﺮود‬
‫زﻧﺪﮔﻲ را در ﺟﻬﺎن از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن ﺧﻮد ﭘﺴﺮ درﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻣﺤﺎل‬ ‫ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ‬ ‫اﻟﺒ ‪‬ﺘﻪ‬ ‫ﺷﺮح آن‬ ‫ﺗﺎ ﭼﻪ آﻣﺪ ﺑﺮ ﭘﺪر از اﻳﻦ وﺻﺎل‬
‫از دل ﺧﻮد ﭘﺮس ا@ﮔﺮ آزادة‬ ‫دادة‬ ‫دل‬ ‫ا@ﮔﺮ‬ ‫ﮔﻮﻳﻢ‬ ‫اﻳﻨﻘﺪر‬
‫ﻣﺪﺗﻲ از دورﻳﺶ ﺧﻮن ﺧﻮردة‬ ‫@ﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮد ﻳﻮﺳﻒ رﺧﻲ ﮔﻢ ﻛﺮدة‬
‫اﺷﮕﺒﺎر و دﻟﻔﻜﺎر و دل ﻏﻤﻴﻦ‬ ‫@ﮔﺮ ﺑﺪي در ﻋﺸﻖ ﺧﺎ@ﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﻴﻦ‬
‫ور ز ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﺮدي ﺗﻮ رﺷﮓ‬ ‫@ﮔﺮ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﺪي ﭼﻮ ﺷﻤﻊ از دﻳﺪه اﺷﮓ‬
‫ور ﺗﻨﺖ ﭼﻮن ﻣﻮي او ﮔﺮدد ﻧﺰار‬ ‫دﻳﺪهات ﮔﺮ ﺷﺪ ﺳﻔﻴﺪ از اﻧﺘﻈﺎر‬
‫@ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﺖ داﻳﻢ از ﻋﺸﻘﺶ ﺗﺒﻲ‬ ‫ﻟﺒﻲ‬ ‫ﺑﺒﺴﺘﻲ ﺟﺎن ﺑﻤﺮﺟﺎن‬ ‫@ﮔﺮ‬
‫@ﮔﺮ ﺑﺤﻠﻘﺖ ﺑﻮده ﻣﻮﻳﺶ ﺣﻠﻘﺔ‬ ‫ﻋﻠﻘﺔ‬ ‫ﮔﻠﻌﺬاري‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺪت‬ ‫@ﮔﺮ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺎ@ك اﻓﺘﺎده ﮔﺸﺘﻲ اﻳﻔﺘﻲ‬ ‫ﻗﺎﻣﺘﻲ‬ ‫ﻣﻮزون‬ ‫ﻳﺎر‬ ‫ﺑﭙﺎي‬ ‫@ﮔﺮ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ دل ز ﺧﻮد ﺑﺒﺮﻳﺪة‬
‫‪‬‬ ‫در‬ ‫دﻳﺪة‬ ‫ﻧﺎزﻧﻴﻨﺎن‬ ‫ﻓﺮاق‬ ‫@ﮔﺮ‬
‫ﺑﻤﻦ‬ ‫ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫ﺷﻤﺔ‬
‫‪‬‬ ‫ﺗﻮاﻧﻲ‬ ‫@ﮔﺮ‬ ‫ﭼﻮن رﺳﻲ ﺑﺮ وﺻﻞ آن ﺷﻴﺮﻳﻦ دﻫﻦ‬
‫ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﺮﻗﻲ ﺑﺮﺟﻬﺪ از ﺧﻨﺪهات‬ ‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎرد ﺷﻮق وﺻﻞ از دﻳﺪهات‬
‫@ﮔﺮ دﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻠﻢ در ﺧﻮن ﻧﻬﻢ‬ ‫ﺷﺮح او را ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺗﺎﻧﻢ دﻫﻢ‬
 ‫‪91‬‬
‫واﻟﺪﻳﻦ و ﺧﻮد ﺑﺘﺨﺘﻲ ﻛﺮده ﺟﺎ‬ ‫ﺑﺮد ﻳﻮﺳﻒ ﺟﻤﻠﻪ را ﺳﻮي ﺳﺮا‬
‫ﺑﺮو‬ ‫ﺑﺮﻓﺘﺎدﻧﺪي‬ ‫ﺳﺠﺪه‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫او‬ ‫اﺧﻮان‬ ‫ﺟﻤﻠﺔ‬ ‫و‬ ‫واﻟﺪﻳﻦ‬
‫@ﻛﻲ ﭘﺪر ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب‬ ‫@ﻛﺮد ﺑﺎ ﻳﻌﻘﻮب ﻳﻮﺳﻒ اﻳﻦ ﺧﻄﺎب‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻖ واﻗﻊ ﺷﻮد ﺑﻲاﺷﺘﺒﺎه‬ ‫راﺳﺖ آﻣﺪ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل و ﻣﺎه‬
‫ﺧﺎرﺟﻢ از ﺑﻨﺪ و زﻧﺪان ﻛﺮده اﺳﺖ‬ ‫ﺣﻖ ﺑﻤﻦ ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺴﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ‬
‫ﻫﻢ ز اﺧﻮان دﻓﻊ ﻛﺮد اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ‬ ‫ﻫﻢ ﺷﻤﺎ را ﻧﺰد ﻣﻦ آورده او‬
‫ﻟﻄﻒ ﺑﺴﻴﺎرش در اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﺣﻖ داﻧﺎ و ﻓﻌﻠﺶ ﻣﺘﻘﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻨﺎم‬ ‫ﺗﻌﺒﻴﺮ‬ ‫ز‬ ‫ﻛﺮدي‬ ‫واﻗﻔﻢ‬ ‫ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻣﻠﻚ‬ ‫ﻣﺮا‬ ‫دادي‬ ‫اﻳﺨﺪا‬
‫اي ﺗﻮ ﻳﺎر ﺑﻨﺪه در ﻫﺮ دو ﺳﺮا‬ ‫اي ﭘﺪﻳﺪ آرﻧﺪة ارض و ﺳﻤﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻤﻴﺮاﻧﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎن در زﻣﻴﻦ‬
‫اﻟﺼﺎﻟﺤﻴﻦ ‪1‬‬ ‫ﺑﺠﻤﻊ‬ ‫اﻟﺤﻘﻨﻲ‬ ‫ﺛﻢ‬
‫‪‬‬

‫ذﻟﻚ ﻣﻦ اﻧﺒﺎ¾ اﻟﻐﻴﺐ ا ﻗﻮﻟﻪ ﻟﻘﻮم ﻳ‪Æ‬ﻣﻨﻮن‬

‫در دﻟﺖ از وﺣﻲ ﻣﺎ آﻣﺪ ﻧﺰول‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ز اﺧﺒﺎر ﭘﻨﻬﺎن اي رﺳﻮل‬
‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣ‪Æ‬ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ا@ﻛﺜﺮ ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮدي ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻲ ﻣﻜﺮﺷﺎن‬
‫ﻣﻲﻧﺨﻮاﻫﻲ ﻣﺰدي از ﻛﺲ ﻳﺎ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ‬ ‫ذ@ﻛﺮ‬ ‫ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻧﺒﻮت‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺘﺒﻠﻴﻎ‬ ‫ﺗﻮ‬
‫ﻣﻌﺮﺿﻴﻦ ‪2‬‬ ‫ﻋﻠﻴﻬﺎ‬ ‫ﻳﻤﺮون‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫اي ﺑﺲ آﻳﺎت ﺳﻤﺎوي و زﻣﻴﻦ‬
‫‪‬‬

‫‪ ÇÇ1‬ﭘﺲ ﻣﻠﺤﻖ ﻛﻦ ﻣﺮا ﺑﮕﺮوه ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻛﺎران‬

‫‪ ÇÇ2‬اﻳﺸﺎن ﻣﻴﮕﺬرﻧﺪ ﺑﺮ او در ﺣﺎل اﻋﺮاض و روﮔﺮداﻧﻴﺪن‬

‫اﻳﻤﻨﻨﺪ از آﻧﻜﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﻟﻜﻨﺪ‬
‫ﺷﺘﺎب‬ ‫ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن آﻳﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎ‬
‫ﻫﺴﺖ راه ﻣﻦ ﺑﺮ او دارم ﭘﻨﺎه‬
‫ﺑﻴﺦ ﺷﺮك و ﻛﻔﺮ ﻳﻜﺴﺮ ﺑﺮﻛﻨﻢ‬
‫ﻣﻨﺰه از ﺗﻦ اﺳﺖ‬
‫‪‬‬ ‫ﺧﺎﻟﻖ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﺮ رﺳﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﺪ اﻫﻞ ﻗﺮي‬
‫@ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺸﺖ ﻛﺎر ﻛﺎﻓﺮﻳﻦ‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻳﻬﻮد‬
‫اﻳﻦ‬ ‫درﻳﺎﺑﻲ‬ ‫اﻧﺪﻛﻲ‬
‫@ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ اﻳﺸﺎﻧﺮا ﻗﺒﻮل‬
‫ﻣﻨﺠﻲ از آﻧﻘﻮم ﻛﺎﻓﺮ ﺑﻮدهاﻳﻢ‬
‫ﻟﻴﻚ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش او را ﻧﻮر ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺑﺎرﻫﺎ‬ ‫ﻋﺒﺮت‬ ‫و‬
‫ﻓﺮوغ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻧﺒﻲ‬
‫‪‬‬
‫از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺛﻮاب‬
‫ﺑﺲ در اﻳﻦ ﺳﻮره رﺷﺎد وﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ‬
‫ﺳﻮره را ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷﺎﻳﺎﻧﻲ رﺳﻴﺪ‬
‫اﻳﻬﻤﺎم‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬
‫ﻫﻢ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻫﻮل ﻣﺤﺸﺮ ﻳﺎ ﻣﻼل‬
‫@ﻛﻮﺗﻪ از وي دﺳﺖ اﻫﺮﻳﻤﻦ ﺷﻮد‬
‫‪92‬‬
‫ا@ﻛﺜﺮي از ﻣﻮﻣﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﻣﺸﺮﻛﻨﺪ‬
‫اﻳﻤﻨﻨﺪ از آﻧﻜﻪ ﮔﻴﺮدﺷﺎن ﻋﺬاب‬
‫اي ﻣﺤﻤﺪ ص ﮔﻮ ﻛﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ اﻟﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﺎ‪Ä‬ﻲ ﺑﺤﻖ دﻋﻮت ﻛﻨﻢ‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎﺑﻌﻢ ﻫﻢ از ﻣﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻣﺎ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‬ ‫ﻣﺮدان‬ ‫ﺑﺴﺎ‬ ‫اي‬
‫ﻧﻲ ﺳﻔﺮ ﻛﺮدﻧﺪ در روي زﻣﻴﻦ‬
‫@ﻛﻮ‬ ‫ﻧﻪ اﺛﺮ از ﻗﻮم ﻋﺎد و ﻧﻪ ﺛﻤﻮد‬
‫ﺑﻔﻜﺮ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫@دار ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اي ﻣ ‪‬ﺘﻘﻴﻦ‬
‫ﭼﻮن رﺳﻞ ﻣﺄﻳﻮس ﮔﺸﺘﻨﺪ اي رﺳﻮل‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺸﺎن ﻋﻮن وﻳﺎور ﺑﻮدهاﻳﻢ‬
‫ﺧﻮد ﻋﺬاب ﻣﺎ ز ﻣﺠﺮم دور ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ‬ ‫ﭘﻨﺪ‬ ‫ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻋﻘﻞ از اﻳﻦ اﺧﺒﺎرﻫﺎ‬
‫ﺗﺼﺪﻳﻖ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﻬﺎ از ﺧﺒﺮﻫﺎي دروغ‬
‫آﻧﻜﻪ آورده اﺳﺖ اﻧﺪر اﻳﻦ ﻛﺘﺎب‬
‫ﺑﻬﺮ ﻣ‪Æ‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺪي و رﺣﻤﺖ اﺳﺖ‬
‫ﺷﻜﺮ ﻛﺎﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﭙﺎﻳﺎﻧﻲ رﺳﻴﺪ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ‬ ‫ﺳﻮرة‬ ‫در ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‬
‫در ﻗﻴﺎﻣﺖ زﻧﺪه ﮔﺮدد ﺑﺎ ﺟﻤﺎل‬
‫زﻧﺎ اﻳﻤﻦ ﺷﻮد‬ ‫از‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺪﻧﻴﺎ‬
 ‫‪93‬‬
‫ﻟﻔﻆ ﺧﻮاﻧﺪن در ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺧﻔﺘﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻘﺼﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻤﻌﻨﻲ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ‬
‫@ﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻬﺮ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺪام‬ ‫در ﺣﺪﻳﺚ ‪ 1‬آﻣﺪ ﻛﻪ ﭼﻞ روز ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﻴﺸﻮد ﺟﺎري ﻣﺮ او را ﺑﻴﮕﻤﺎن‬ ‫ﭼﺸﻤﻪﻫﺎي ﺣﻜﻤﺖ از دل ﺑﺮ زﺑﺎن‬
‫ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺑﺮ دل از آﻧﻤﺎ¾ ﻣﻌﻴﻦ ‪2‬‬ ‫ارﺑﻌﻴﻦ‬ ‫ﻣﻴﺎن‬ ‫در‬ ‫ﷲ‬ ‫ﺷﻜﺮ‬
‫اﻟﺤﻖ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺷﻤﺲ‬ ‫@ﻛﺮد ﻟﻄﻔﺶ را ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮدﻳﻜﻪ ﻧﺒﺪ اﺧﻼص ﺗﺎم‬

‫ﻧﺒﻴﻨﺎ و ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬

‫ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻗﺼﺔ ﺟﻨﺎب ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻲ ‪‬‬
‫در ﺳﺎل‪ 1343‬ﻗﻤﺮي ﺑﭽﺎپ رﺳﻴﺪه‬

‫‪ ÇÇ1‬اﺷﺎره اﺳﺖ ﺑﺤﺪﻳﺚ ﻣﻦ اﺧﻠﺺ ﷲ ارﺑﻌﻴﻦ ﺻﺒﺎﺣﺎ ﺟﺮت ﻳﻨﺎﺑﻴﻊ اﻟﺤﻜﻤ‪ ¹‬ﻣﻦ ﻗﻠﺒﻪ ﻋﻠﻲ ﻟﺴﺎﻧﻪ و‬
‫ﻧﺎﻇﻢ در ﺣﻴﻦ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻨﺸﻌﺮﻫﺎ ﭼﻬﻞ روز روزه ﻣﻴﺪاﺷﺘﻪ‬
‫‪ ÇÇ2‬آب ﺟﺎري‬
 ‫ﺑﺴﻤﻪ ﺗﺒﺎرك و ﺗﻌﺎ‬

‫داﺳﺘﺎن‬

‫ﺧ‪ ÍÉ‬و ﻣﻮ‪ Ϻ‬ﻋﻠ‪ Fz‬اﻟﺴﻼم‬

‫اﻧﺴﺎن ﭘﺲ از ﻃﻲ ﻣﺮاﺗﺐ ﻣﺎدﻳ‪‬ﺖ و ﺟﺴﻤﻴ‪‬ﺖ و ﺳﻴﺮ ﻣﺮاﺗﺐ ﻧﺒﺎﺗﻴ‪‬ﺖ و ﺗﺸﺮف‬

‫ﺑﺸﺮف ﺣﻴﻮ¸ ﻧﻔﺲ ﺣﻴﻮاﻧﻴﺖ و ﻇﻬﻮر ﻟﻄﻴﻔﺔ ﺑﺸﺮﻳﺖ و ﻃﻠﻮع ﻧﻔﺲ ﻧﺎﻃﻘﻪ ﺟﺎﻟﺲ‬
‫ﺳﺮﻳﺮ ﻧﻔﺲ ا ‪‬ﻣﺎره اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻏﺎﺻﺒﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﭼﻪ ﺷﻴﻄﺎن و ﻫﻢ ﻣﺠﺎل ﺑﺮاي‬
‫ﻃﻠﻮع رﺣﻤﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ و اﻳﻦ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﺗﻦ ﻛﻪ در ﻳﺪﻣﺴﺎ ﻛﻴﻦ ﻗﻮي و ﻣﺪارك اﺳﺖ‬
‫ﺳﻴﺎر اﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎن اﻳﻨﻔﺮﻣﺎﻧﻔﺮﻣﺎي ﻏﺎﺻﺐ اﺳﺖ اﻫﺮﻣﻨﻲ اﺳﺖ‬
‫و در ﺑﺤﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ‪‬‬
‫ﺑﺠﺎي ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ و دﻳﻮﻳﺴﺖ در ﻣﻜﺎن ﻓﺮﺷﺘﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﺄﻳﻮس ﮔﺮدد ﻛﻪ ﺧﻀﺮ‬
‫ﺗﺼﺮف ﻗﺪرت اﻳﻦ ﻛﺸﺘﻲ را از ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺗﺼﺮف آﻧﺴﻠﻄﺎن ﻏﺎﺻﺐ دور‬
‫وﻗﺖ ﺑﺪﺳﺖ ‪‬‬
‫ﺷﺮ ﻧﻔﺲ رﻫﺎ‪Ä‬ﻲ ﻳﺎﺑﺪ و ﻃﻔﻞ ﻣﺘﻮﻟﺪ از ﭘﺪر روح و ﻣﺎدر ﻧﻔﺲ‬
‫و ﻣﻌﻴﻮﺑﺶ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ از ‪‬‬
‫را ﻛﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ از او ﺑﺸﻴﻄﻨﺖ ﻳﺎ وﻫﻢ و ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻨﻤﺎ‪Ä‬ﻴﻢ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﻏﻴﺮت ﺳﺮ ﺑﺮدارد و ﺑﺠﺎي‬
‫ﻗﻮه ﻋﻘﻞ ﻧﻈﺮي و ﻋﻤﻠﻲ‬
‫او ﻃﻔﻞ ﻗﻠﺐ ﻛﻪ ﺻﺎﻟﺢ اﺳﺖ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮدد و او داراي دو ‪‬‬
 ‫‪95‬‬
‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﺟﻬﺖ وﺣﺪت و ﻛﺜﺮت ﭘﺲ ﺟﺪار ﺗﻦ ﻛﻪ در ﺷﺮف اﻓﺘﺎدﻧﺴﺖ از ﻧﻈﺮ‬
‫ﺧﻀﺮ راﺳﺖ ﮔﺮدد و ﮔﻨﺞ ﺗﻮﺣﻴﺪ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻛﻪ در زﻳﺮ او ﻣﺨﻔﻲ اﺳﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﺗﻮﺳﻞ و اﻗﺘﻔﺎ ﺑﺎﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ ﻻزم‪ ,‬در ﻗﺼﺔ ﻣﻮﺳﻲ و ﺧﻀﺮ اﻧﻮاع‬
‫ﭘﺲ در ﻫﻤﻪ ﻣﺮاﺣﻞ ‪‬‬
‫ﻋﺒﺮت و ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺮاي ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪/‬‬
‫ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻃﻠﺐ و ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺑﺎ رﺟﺎل اﻟﻬﻲ را اﺷﺎره ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ و ﻋﻼﻣﺎت ﻧﻔﻮس‬
‫ﻣﻜﻤﻠﻪ را ﺑﻴﺎن ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ و روﺷﻦ ﻣﻴﺸﻮد ﻛﻪ ﻓﻮق ﻛﻞ ذﻳﻌﻠﻢ ﻋﻠﻴﻢ ﺗﺎ از ﺧﻮدﺑﻴﻨﻲ‬
‫ﻛﺎﻣﻠﻪ ‪‬‬
‫و اﻋﺠﺎب ﻛﻪ اﻋﻈﻢ ﻣﻬﻠﻜﺎﺗﺴﺖ دور ﺷﻮي ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در اﺧﺒﺎر اﺳﺖ ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﻋﻠﻢ ﺗﻮرا¸ و اﻟﻮاﺣﻲ ﻛﻪ در او ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻛﻠﺸ‪Ã‬ﻲ ﺑﻮد ﺑﻤﻮﺳﻲ ﻋﻄﺎ‬
‫اﻟﻬﻴﻪ وﻋﻆ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮد و در ﻣﺪارج دﻳﻨﻲ آﻧﻬﺎ را‬
‫ﻓﺮﻣﻮد ﺑﻤﻨﺒﺮ ﺑﺮ ﺷﺪ و ﺧﻠﻖ را ﺑﻤﻮاﻋﻆ ‪‬‬
‫ارﺗﻘﺎ ﻣﻴﺪاد ﺑﺨﻴﺎﻟﺶ ﺧﻄﻮر ﻛﺮد ﻛﻪ آﻳﺎ در روي زﻣﻴﻦ ﻋﺎﻟﻤﺘﺮ از ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‬
‫ﺧﻄﺎب رب اﻟﻌﺰه ﺑﺮوح اﻻﻣﻴﻦ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ادرك ‪ 1‬ﻣﻮﺳﻲ ﻓﻘﺪ ﻫﻠﻚ و ﻣﺄﻣﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮود در ﻣﺠﻤﻊ اﻟﺒﺤﺮﻳﻦ ﻳﻜﻲ از ﺑﻨﺪﮔﺎن اﻟﻬﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ او اﻋﻠﻢ از ﻣﻮﺳﻲ اﺳﺖ و‬
‫زﻧﺪه ﺷﺪن ﻣﺎﻫﻲ ﻣﻤﻠﻮح را ﻋﻼﻣﺖ وﺻﻞ ﺑﺨﻀﺮ ﻗﺮار داد و در اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻃﻠﺐ‬
‫ﻳﻮﺷﻊ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻴﮕﻔﺖ دﺳﺖ از اﻳﻨﻄﻠﺐ ﻧﺪارم ﺗﺎ ﺑﻤﺠﻤﻊ اﻟﺒﺤﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﻌﻢ ﻣﺎﻗﻴﻞ‬ ‫رﺳﻢ ﻳﺎ ﻋﻤﺮ ﺳﭙﺮي ﮔﺮدد و اﺟﻞ در رﺳﺪ‬
‫ﻳﺎ ﺟﺎن رﺳﺪ ﺑﺠﺎﻧﺎن ﻳﺎ ﺟﺎن ز ﺗﻦ ﺑﺮآﻳﺪ‬ ‫دﺳﺖ از ﻃﻠﺐ ﻧﺪارم ﺗﺎ ﻛﺎم ﻣﻦ ﺑﺮآﻳﺪ‬
‫ﻗﺼﻪﻛﻤﺎﻫﻲ ﻣﻘﺼﻮد اﺳﺖ وﻟﻲ وﻗﻮع ﻫﺮ ﻓﻘﺮه از او ﺑﻤﻌﻨﻲ‬
‫ﺑﺪاﻧﻜﻪﺻﻮرت ‪‬‬

‫‪ ÇÇ1‬درﻳﺎب ﻣﻮﺳﻲ را ﻛﻪ ﻫﻼ ك ﺷﺪ و در ﺗﻌﺒﻴﺮ از ﻗﻠﺐ ﺑﻤﺎﻫﻲ اﺷﺎره دﻗﻴﻘﻪ اﺳﺖ ﺑ‪Ĥ‬ﻧﻜﻪ‬

‫ﺣﻴﺎت ﻣﺎﻫﻲ ﺑ‪Ĥ‬ﺑﺴﺖ و در اول ﺳﺒﺎح ﺑﺤﺮ اﺣﺪﻳﺖ ﺑﻮد و ا ﻛﻨﻮن ﻫﻢ ﺑﺒﺤﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫راﺟﻊ ﻣﻴﺸﻮد‪/‬‬
 ‫‪96‬‬
‫اﺷﺎرت داردﭼﻨﺎﻧﭽﻪ زﻧﺪه ﺷﺪنﻣﺎﻫﻲدﻟﻴﻞوﺻﻮلﺑﺨﻀﺮ ﺑﻮدن اﺷﺎرهﺑﺤﻴﺎتﻗﻠﺐ‬
‫اﺳﺖ و ﺗﺄﺛ‪‬ﺮ آن ازﻣﻼﻗﺎت اﻧﺴﺎن ﻛﺎﻣﻞ و ﺧﻀﺮوﻗﺘﺴﺖ و ﻣﻘﺎم ﺧﻀﺮ در ﻣﺠﻤﻊ‬
‫اﻟﺒﺤﺮﻳﻦﺑﻮدناﺷﺎرهﺑﺠﻠﻮساﻧﺴﺎنﻛﺎﻣﻠﺴﺖ در ﺳﺮﺣﺪﻣﻠﻚ وﻣﻠﻜﻮت ﻳﺎ درﻣﺠﻤﻊ‬
‫دوﺑﺤﺮوﺟﻮب واﻣﻜﺎن ﻳﺎدرﺑﺮزخﺑﻴﻦﺻﻮرت وﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎﻇﺎﻫﺮ وﺑﺎﻃﻦ ﻳﺎوﺣﺪت‬
‫وﻛﺜﺮت ﻳﺎﻏﻴﺐ وﺷﻬﻮد وﻫﻤﻪﺗﻌﺒﻴﺮات درﻧﺘﻴﺠﻪﻳﻜﻲاﺳﺖ وﻓﺮﻗﺶاﻧﺪﻛﻲ‪/‬‬

‫ﻫﻮا¡ﻖ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻨﺪ دل را ﺑﺮم درﻳﺎي ﺧﻮن‬ ‫ﺟﻨﻮن‬ ‫ﺳﺎز‬ ‫ﻣﻴﺰﻧﺪ‬ ‫دﻟﺒﺮ‬ ‫ﺑﺎز‬
‫@ﻛﺮد ﺑﺮ ﭘﺎ ﻓﺘﻨﻪﻫﺎي ﺧﻔﺘﻪ را‬ ‫ﻃﺮه آﺷﻔﺘﻪ را‬
‫‪‬‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ زد آن‬
‫ﺑﻲﺳﺒﺐ ﻧﺒﻮد ﺟﻨﻮﻧﻢ ﻛﺮده ﮔﻞ‬ ‫ﭼﻬﺮه را ﭼﻮن ﮔﻞ ﻧﻤﻮد از رﻧﮓ ﻣﻞ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻲ‬ ‫از‬ ‫دﻟﺮا‬ ‫@ﻛﺎر‬ ‫ﺳﭙﺎه ﻏﻤﺰه ﺑﺮ دل ﺗﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎ‬
‫دﻳﻦ و دل ﺑﺮد و ﺣﺴﺎﺑﻢ ﭘﺎ@ك ﻛﺮد‬ ‫ﺑﺎز ﻋﺸﻘﺶ ﺟﺎﻣﻪام راﭼﺎ@ك ﻛﺮد‬
‫@ﻛﺎﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ از ﺧﻮد ﺑﻴﺨﺒﺮ‬ ‫ﺑﺎز ﻧﺎري دﻳﺪه دل از آن ﺷﺠﺮ‬
‫@ﻛﺎﻳﻨﭽﻨﻴﻦ در ﻏﻠﻐﻞ اﺳﺖ و وﻟﻮﻟﻪ‬ ‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬ ‫ﻳﺎرش‬ ‫ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪه‬ ‫ﺑﺎز‬
‫ﻣﺴﺘﻲ و ﺟﻨﻮن‬
‫‪‬‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻤﻴﺪاﻧﺪ ز‬ ‫@ﻛﺮده از ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ آﻫﻨﮓ ﺑﺮون‬
‫دل ﺑﻮد ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺨﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬ ‫ﺳﻴﻤﺘﻦ‬ ‫ﻧﮕﺎر‬ ‫آن‬ ‫ﻓﺮاق‬ ‫از‬
‫راه ﺷﻮر و ﺷﻮق و ﺷﻴﺪا‪Ä‬ﻲ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﺎز راه ﻋﺸﻖ و رﺳﻮا‪Ä‬ﻲ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻋﻘﻞ را ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺮي در ﺷﻴﺸﻪ ﻛﺮد‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺎرغ ز ﻫﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺮد‬
‫ﻋﻘﻞ را زاﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ره زﻧﺪ‬ ‫‪‬ﭘﺮد از ﻣﺴﺘﻲ و ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻪ زﻧﺪ‬
 ‫‪97‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺒﻮ‪Ä‬ﻲ ﺑﺎز آورده ز ﺧﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺮ ﻋﻘﻞ ﮔﺮدد ﻣﺤﻮ و ﮔﻢ‬
‫رﺣﻴﻖ‬ ‫زﻳﻦ‬ ‫ﻣﻴﭽﺸﺎﻧﺪ‬ ‫ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﺮا‬ ‫اﺳﺮار ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ز‬ ‫ﮔﻮﻳﺪ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪﻫﺎ‬

‫در ¾‪Ì‬ح ﻃﻠﺐ ﻣﻮ‪ Ϻ‬ﺧ‪ ÍÉ‬را اذ ﻗﺎل ﻣﻮ‪ Ϻ‬ﻟﻔﺘﻴﻪ ا ﺣﻘﺒﺎ‬

‫دﻳﺪ ﻧﻮر ﻃﻮر و ﻫﻢ ﻣﻴﻘﺎت را‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻤﻮﺳﻲ داد ﺣﻖ ﺗﻮرا¸ را‬
‫ﺑﻬﺮ ﺧﻠﻖ اﺣﻜﺎم ﻛﺜﺮت را ﺑﺴﺎﺧﺖ‬ ‫ﺷﺮح اﺣﻜﺎم ﻧﺒﻮت را ﺷﻨﺎﺧﺖ‬
‫ﻧﺒﻮت ﺑﻮد ﻛﺎﻣﻞ ﻳﺎ ﺑﻨﻲ‬ ‫در‬ ‫ﻛﻠﺸ‪Ã‬ﻲ ‪1‬‬ ‫ﺗﻮرا¸ ﻓﺼﻞ‬ ‫در‬ ‫ﺑﻮد‬
‫‪‬‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻦ ﺑﻴﺮوح ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮد ﻧﺒﻮد‬ ‫از وﻻﻳﺖ ﻧﻴﺰ او ﺑﺎ ﺑﻬﺮه ﺑﻮد‬
‫ز آﺗﺶ ﻋﺸﻘﺶ ﻧﺒﻮدي ﻳﻚ ﻗﺒﺲ ‪2‬‬ ‫ﻟﻴﻚ ﺑﻲدﻳﺪار ﺧﻀﺮ ﺧﻮﺷﻨﻔﺲ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ و واﻗﻒ ﺑﻬﺮ ﻋﻠﻢ و ﻓﻨﻲ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻫﺴﺖ آﻳﺎ ﭼﻮن ﻣﻨﻲ‬
‫ﻣﻮﺳﻴﺎ ﺑﮕﺬر از اﻳﻦ ﺣﺎل و ﺧﻴﺎل‬ ‫ذواﻟﺠﻼل‬ ‫ﭘﺲ ﺧﻄﺎب آﻣﺪ ﺑﺮ او از‬
‫ﺧﻠﻖ را اﻧﺪر ﺷﺮﻳﻌﺖ رﻫﺒﺮي‬ ‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮي‬ ‫و‬ ‫رﻫﺮو‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻟﻴﻚ رو ﻳﻚ ﺑﻨﺪة از ﻣﺎ ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﺣﺠﺖ ﺧﻠﻘﻲ ﺑﺤﻖ اي ﭘﺎ@ﻛﺪﻳﻦ‬
‫‪‬‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻋﻠﻤﺶ ﻏﻴﺮ ﻋﻠﻢ ﻓﻴﺾ ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻠﻢ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ اﺳﺖ او را ﻣﻮﺳﻴﺎ‬
‫ﺑﺨﺸﺶ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻲ ز ﻋﻠﻢ ﻛﺴﺒﻲ اﺳﺖ‬ ‫ﻋﻠﻢ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻪ ﻋﻠﻢ رﺳﻤﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻧﻲ زﻳﺎداﺗﺴﺖ و ﺑﺎب ﺳﻠﺴﻠﻪ ‪3‬‬ ‫ﻋﻠﻢ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ اﻳﻦ و درﺳﺶ وﻟﻮﻟﻪ‬

‫‪ ÇÇ1‬اﺷﺎره ﺑ‪Ĥ‬ﻳﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ و اﻧﺰﻟﻨﺎ اﻟﺘﻮرا¸ ﻓﻴﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻛﻠﺸ‪Ã‬ﻲ‬

‫‪ ÇÇ2‬ﭘﺎرة از آﺗﺶ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد از آﺗﺶ ﺑﺰرگ‬
‫‪ ÇÇ3‬ﻣﺮاد از ﺑﺎب ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺑﺎب ﺗﺴﻠﺴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣﻜﻤﺖ و ﻛﻼم اﺑﻄﺎل ﻣﻴﺸﻮد و زﻳﺎدات‬
 ‫‪98‬‬
‫ﺳﻮﺧﺘﻦ از ﻋﺸﻖ ﻳﺎر و ﺳﺎﺧﺘﻦ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ ﻋﻠﻢ ﻋﺸﻖ ﺟﺎن در ﺑﺎﺧﺘﻦ‬
‫ﻣﺤﻮ ﮔﺸﺘﻦ در رخ ﺧﻮب ﻧﮕﺎر‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ ﻋﻠﻢ ﻋﺸﻖ دل دادن ﺑﻴﺎر‬
‫ﺑﻬﺮ ﻳﻚ ﻟﻴﻠﻲ وﺷﻲ ﻣﺠﻨﻮن ﺷﺪن‬ ‫ﻋﺸﻖ ﭼﺒﻮد از ﺧﻮدي ﺑﻴﺮون ﺷﺪن‬
‫ﻋﺸﻖ ﻧﺒﻮد ﻛﺎر ﻫﺮ دون و ﺧﺴﻲ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﭼﺒﻮد ﺧﻮن دل ﺧﻮردن ﺑﺴﻲ‬
‫ﺑﺴﺘﻦ دل در ﺣﻖ و ﺻﺮف وﺟﻮد‬ ‫ﻋﺸﻖ ﭼﺒﻮد رﺳﺘﻦ از ﻛﻞ ﻗﻴﻮد‬
‫ﺑﻴﺨﻮدي‬ ‫ﺑﺴﻮي‬ ‫راﻧﺪ‬ ‫ﺗﺮا‬ ‫@ﻛﻪ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﭼﺒﻮد ﺑﺮق ذات اﻳﺰدي‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻨﺠﻲ ﺟﺎ ﺑﻮﻳﺮاﻧﻪ ﺷﺪن‬ ‫ﻋﺸﻖ ﭼﺒﻮد ﻣﺎت و دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪن‬
‫ﻣﺒﺮ‬ ‫ﻧﺎﻣﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﺖ‬ ‫از‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﺖ زﻳﺮ و زﺑﺮ‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﺎﻣﺠﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺨﻮان‬ ‫ﻋﺸﻖ را ﺟﺰ راه ﻧﺎ@ﻛﺎﻣﻲ ﻣﺪان‬
‫ﺟﺪا‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﻣﺮﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺮا‬ ‫ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﻋﺸﻖ را ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻜﻒ ﺗﻴﻎ ﻓﻨﺎ‬
‫ره ﻧﻤﺎﻳﺪ وﺻﻞ آن ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ را‬ ‫را‬ ‫ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ‬ ‫ره‬ ‫ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬
‫ﻓﺎرغ از اﻳﻦ زﻫﺪ و ﻃﺎﻣﺎت آردت‬ ‫ﻋﺸﻖ رو اﻧﺪر ﺧﺮاﺑﺎت ‪ 1‬آردت‬
‫ﺑﺴﻜﻪ ﺑﺎده ‪ 2‬ﺧﻮردهام رﻓﺘﻢ ز دﺳﺖ‬ ‫اﻳﺤﺴﺎماﻟﺪﻳﻦ ﻣﻦ اي رﻧﺪ ﻣﺴﺖ‬
‫‪‬‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺨﻮد ﺷﺪم ﻫﺸﻴﺎر ﺑﺎش‬ ‫در ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮا ﻏﻤﺨﻮار ﺑﺎش‬
‫ﺑﻠﻜﻪ اﻧﺪر ﻋﺮش اﻋﻠﻲ ‪ 3‬ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻣﺮغ ﻃﺒﻌﻢ اوج ﺑﺮ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫زﻧﺪاﻧﺨﺎﻧﻪام‬ ‫و‬ ‫زﻧﺠﻴﺮ‬ ‫ﻻﻳﻖ‬ ‫ﻗﺼﺔ ﻋﺸﻘﺴﺖ و ﻣﻦ دﻳﻮاﻧﻪام‬

‫ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از ﻃﺮق اﺑﻄﺎل ﺗﺴﻠﺴﻞ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ و اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻘﺎم ﺷﺮح او ﻧﻴﺴﺖ‪/‬‬
‫ﺳﺮ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪ ÇÇ1‬ﻣﺮاد از ﺧﺮاﺑﺎت ﻇﻬﻮر ﻣﻠﻜﻮﺗﻴﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ‪‬‬
‫‪ ÇÇ2‬ﻣﺮاد ﻛﺜﺮت ﺗﻮﺟﻬﺎت روﺣﻴﻪ اﺳﺖ ﺑﺤﻘﺎﻳﻖ ﻣﻌﻨﻮﻳﻪ‪/‬‬
‫‪ ÇÇ3‬ﻣﺮاد ﻋﺮش دل اﺳﺖ‪/‬‬
 ‫‪99‬‬
‫ﭘﺮده ﺑﺮ ﻣﻴﺪارم از ﻋﻠﻢ ﻟﺪن‬ ‫ﺑﻴﺨﻮد و ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻣﻴﺮاﻧﻢ ﺳﺨﻦ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻴﺪﻫﻢ‬ ‫را‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﻣﻴﺪﻫﻢ‬ ‫وﻻﻳﺖ‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫ﺷﺮح‬
‫ﺑﺎده ﻣﻴﺒﺨﺸﻢ از آن آب ﺑﻘﺎ‬ ‫ﺳﺎﻗﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﺎده ﺧﻮاران اﻟﺼﻼ‬
‫زﻧﺪﮔﺎن را آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ آن دﻫﻢ‬ ‫اي ﮔﺮوه ﻣﺮدﮔﺎن ﻣﻦ ﺟﺎن دﻫﻢ‬
‫ﺟﺎن و ﺗﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺪاي روي ﻳﺎر‬ ‫در ﺗﻨﻢ ﻳﻜﺮگ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻫﻮﺷﻴﺎر‬
‫دردﻣﻨﺪان ﻣﻦ دواي ﻫﺮ ﻏﻤﻢ‬ ‫ﻣﺮﻫﻤﻢ‬ ‫را‬ ‫زﺧﻤﻬﺎ‬ ‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺧﺼﻢ ﻣﺎ ﺑﺤﺒﻞ ﻣﻦ ﻣﺴﺪ ‪1‬‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺣﻖ ﻫﺮ دم ﺑﻤﺎ ﻧﻮ ﻣﻴﺮﺳﺪ‬
‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻌﻨﻲ ﺟﺎم ﺟﻤﻴﻢ‬ ‫ﻣﺤﺮﻣﻴﻢ‬ ‫ﻣﻴﻜﺸﺎﻧﺮا ﻣﺎ اﻧﻴﺲ و‬
‫@ﮔﺮﭼﻪ در اﺑﺪان ﻧﺎﺳﻮﺗﻲ ﺑﻮد‬ ‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﺧﻮد ﺑﺤﺮ ﻻﻫﻮﺗﻲ ‪2‬ﺑﻮد‬
‫ﺣﺒﺬا‬
‫‪‬‬ ‫ﻗﻠﻨﺪر‬ ‫رﻧﺪ‬ ‫ﺣﺒﺬا‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬ ‫ﻣﺠﻠﺲ‬ ‫ﺳﺎﻗﻲ‬ ‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬
‫@ﻛﻲ ﮔﺬارد ﺟﺎ ﺳﺮ و دﺳﺘﺎر ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎدة ﻛﻪ ﻛﺮدي اﻧﺪر ﻛﺎر ﻣﻦ‬
‫از وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻄﻠﻖ ﺷﺪم‬ ‫رﻧﺪ ﻣﺴﺘﻢ ﻣﺴﺖ ﻣﺴﺖ ﺣﻖ ﺷﺪم‬
‫ﻣﻮ‪Ä‬ﻲ از ﻫﺴﺘﻴﻢ ا@ﮔﺮ ﺑﻴﻨﻲ ﺑﺴﻮز‬ ‫اي ﺧﻠﻴﻞ وﻗﺖ ﻣﺎ رخ ﺑﺮ ﻓﺮوز‬
‫دل ﭼﻮ زﻟﻔﺖ ﻫﺴﺖ اﻧﺪر ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب‬ ‫ﺧﻮب اﻓﻜﻨﺪي ﻣﺮا ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب‬
‫اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫ﻣﻴﺎن‬ ‫اﻓﺘﻢ‬ ‫ﺧﺮاب‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫زﻳﻦ ﻣﻲ ﺻﺎﻓﻲ ﻫﻤﺎره ده ﺑﻤﻦ‬
‫@ﮔﺎه ﻫﻮ‪Ä‬ﻲ از ﻣﻴﺎن ﺟﺎن ﻛﺸﻢ‬ ‫@ﮔﺎه ﺑﺎ ﺧﻮد آﻳﻢ و وﺟﺪي ﻛﻨﻢ‬

‫‪ ÇÇ1‬رﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﻳﺎ از ﺧﺼﻮص رﻳﺸﺔ درﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎ‪/‬‬

‫‪ ÇÇ2‬ﺑﺪاﻧﻜﻪ ﻋﺮﻓﺎ ﺣﻘ‪‬ﻪ ا ‪‬ﻣﻬﺎت ﻣﺮاﺗﺐ وﺟﻮد را ﭘﻨﺞ داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ و ﺗﻌﺒﻴﺮ از او ﺑﺤﻀﺮات‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﻨﺪ‪ /‬ﻻﻫﻮت ‪ Ç‬ﺟﺒﺮوت ‪ Ç‬ﻣﻠﻜﻮت ‪ Ç‬ﻧﺎﺳﻮت و ﻛﻮن ﺟﺎﻣﻊ ﻛﻪ ﻣﺮاد اﻧﺴﺎن‬
‫ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪/‬‬
 ‫‪100‬‬
‫ﺷﺮح ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻲزﺑﺎن راز ﻧﻬﺎن‬
‫ﺟﺎي ﮔﻴﺮم ﮔﺎه در ﺷﻬﺮ ﺑﻘﺎ‬
‫ﻓﻴﺾ ﺑﺨﺶ ﺟﻤﻠﺔ ﺑﺎده ﻛﺸﺎن‬
‫ﻣﺮا‬ ‫ﺑ‪Ĥ‬زادي‬ ‫ﻓﺮﻣﻮدي‬
‫ﻧﺰد درﻳﺎ ﺗﺎب ﻧﺎرد آب ﺟﻮ‬
‫ﻏﻴﺮ ﺑﺸﻜﻦ ‪ 1‬ﺑﺸﻜﻦ آﺧﺮ ﭼﻮن ﻛﻨﻢ‬
‫ﻫﺴﺖ ﻣﻌﻨﻲ ﭼﻮن زر و ﺻﻮرت ﭼﻮﻣﺲ‬
‫ﺗﺎ ﺷﻮد ﺑﻲﭘﺮده ﻣﻌﻨﻲ ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺸﺘﻢ اﻳﻦ آﻣﻮﺧﺘﻢ‬
‫رو ﺑﺼﺤﺮاي ﺟﻨﻮن‬ ‫ﺑﺮد دﻟﺮا‬
‫روز و ﺷﺐ ﻣﺤﻮ ﺟﻤﺎل آن ﻧﮕﺎر‬
‫زاﻧﺸﻜﺮ ﻟﺐ ﺗﻠﺨﻬﺎ ﺑﺸﻨﻴﺪن اﺳﺖ‬
‫دل ﺑﺮﻳﺪن از وﺟﻮد و ﻧﺎم ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ دروﻳﺸﻲ و دﻟﺮﻳﺸﻲ اﺳﺖ‬
‫اي ﻓﺴﺮده ﻫﻤﭽﻮ ﻳﺦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺸﻴﻦ‬
‫ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ و آدم زدن‬
‫ﻓﺘﻨﻪ و آﺷﻮب و ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰي اﺳﺖ‬
‫ور ﺑﮕﻔﺖ آﻳﺪ ﻛﺠﺎ ﮔﻮﺷﻲ ﺷﻨﻔﺖ‬
‫ﺑﺎﻃﻨﻴﻪ ﻛﻪ‬
‫‪‬‬ ‫‪ ÇÇ1‬ﻣﺮاد ﺷﻜﺴﺘﻦ آﻧﭽﻪ ﺳﺒﺐ اﺣﺘﺠﺎت از ﺣﻖ اﺳﺖ از اﺻﻨﺎم ﻇﺎﻫﺮ ‪‬ﻳﻪ و‬
‫@ﮔﻪ ﺧﻤﻮش اﻓﺘﻢ ﭼﻮ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻴﺰﺑﺎن‬
‫@ﮔﺎه راﻧﻢ رﺧﺶ در ﻣﻠﻚ ﻓﻨﺎ‬
‫ﻣﻐﺎن‬ ‫ﭘﻴﺮ‬ ‫اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫اﻣﻴﺮ‬ ‫اي‬
‫ﻣﺴﺖ‬ ‫اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﻛﻪ ره دادي ﻣﺮا‬
‫ﻫﺮﭼﻪ را ﻣﻦ ﺑﺸﻜﻨﻢ ﺗﺎوان ﻣﺠﻮ‬
‫ﺑﺸﻜﻨﻢ‬ ‫ﺻﺮاﺣﻲ‬ ‫و‬ ‫ﻣﻴﻨﺎ‬ ‫ﺟﺎم‬
‫ﺣﺲ‬
‫ﺑﺸﻜﻨﻢ ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎي ‪‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻳﺎﺑﻢ ﺑﺸﻜﻨﻢ ﻣﻦ از ﺻﻮر‬
‫ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﺷﻜﺴﺘﻢ ﺳﻮﺧﺘﻢ‬
‫ﺧﻀﺮ ﻣﺎ آﻣﻮﺧﺖ ﻣﺎ را اﻳﻦ ﻓﻨﻮن‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را ﻋﺎﺷﻖ و دﻳﻮاﻧﻪوار‬
‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺟﻔﺎﻫﺎ دﻳﺪن اﺳﺖ‬
‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎﺳﺖ ﺗﺮك ﻛﺎم ﺧﻮﻳﺶ‬
‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺨﻮﻳﺸﻲ اﺳﺖ‬
‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎﺳﺖ آه آﺗﺸﻴﻦ‬
‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎﺳﺖ ﺧﺎص ﺣﻖ ﺷﺪن‬
‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي اﺳﺖ‬
‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﻧﻤﻴ‪Ĥ‬ﻳﺪ ﺑﮕﻔﺖ‬
‫ﻧﻔﺴﺎﻧﻴﻪ اﺳﺖ‪/‬‬
‫‪‬‬ ‫ﻫﻮاﻫﺎي‬
 ‫‪101‬‬
‫ﻳﻜﺴﺮه ذوق اﺳﺖ و ﺷﻮق و وﺟﺪ و ﺣﺎل‬ ‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺑﺮون از ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل‬
‫ﻣﻴﺪرد‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻋﻘﻠﺮا‬ ‫ﭘﺮده‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺑﺮوﻧﺴﺖ از ﺧﺮد‬
‫ﺑﻴﻘﻴﺎﺳﻲ ﺑﺎﺷﺪش اﺻﻞ و اﺳﺎس‬ ‫درس ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺑﺮون اﺳﺖ از ﻗﻴﺎس‬
‫ﻫﻢ ﺣﺴﺎم و ﺷﻤﺴﻢ و ﻫﻢ ﻣﻮﻟﻮي‬ ‫ﻣﻌﻨﻮي‬ ‫درس‬ ‫ﮔﺎه‬ ‫ﻣﺴﺘﻢ‬ ‫رﻧﺪ‬
‫ﻣﻴﻜﻨﻢ‬ ‫ﺷﻜﺎﻳﺖ‬ ‫ﺟﺪا‪Ä‬ﻴﻬﺎ‬ ‫وز‬ ‫ﺑﺸﻨﻮ از ﻣﻦ ﺧﻮش ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ‬
‫از ﻧﻮاﻳﻢ ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ ﺑﺮﻫﺎن ﻋﺸﻖ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﻧﺎ‪Ä‬ﻲ ﺑﻮد ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺸﻖ‬
‫ﻃﺎﻗﺘﻢ از اﻳﻦ ﺟﺪا‪Ä‬ﻲ ﮔﺸﺖ ﻃﺎق‬ ‫ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪم ﺳﻮﺧﺖ از ﻧﺎر ﻓﺮاق‬
‫@ﮔﺮ دﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻠﻢ در ﺧﻮن ﻧﻬﻢ‬ ‫ﺷﺮح درد اﺷﺘﻴﺎﻗﻢ ﭼﻮن دﻫﻢ‬
‫ﺑﺎغ و ﺑﺴﺘﺎن ﺑﺎ دﻟﻢ ﻧﺎﻟﻴﺪهاﻧﺪ‬ ‫ﺑﺒﺮﻳﺪهاﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﻣﺮا زان ﮔﻠﺮﺧﺎن‬
‫روز و ﺷﺐ ﺟﻮﻳﺪ ﺑﺪﻟﺒﺮ رﻫﺒﺮي‬ ‫ﻫﺮ دﻟﻲ ﻛﻮ دور ﻣﺎﻧﺪ از دﻟﺒﺮي‬
‫ﻛﻴﻔﻴﺘﻲ‬ ‫ﻟﺒﺶ‬ ‫از‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ‬
‫‪‬‬ ‫رﻓﺖ در ﻫﺮ ﺣﻠﻘﻪ و‬
‫ﭘﻲ ﻧﺒﺮده داﻧﺸﺶ ﺑﺮ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﻫﺮﻛﺴﻲ از ﻇﻦ ﺧﻮد ﺷﺪ ﺟﻔﺖ ﻣﻦ‬
‫ﺣﺲ ﻇﺎﻫﺮي ﻛﻲ ﻳﺎﺑﺪ آن‬
‫ﻟﻴﻚ ‪‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻨﻲ دور ﻧﺒﻮد از ﺑﻴﺎن‬
‫ﻟﻴﻚ ﺟﺎﻧﺮا ﻛﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺰ ﺧﺪا‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺟﺎن از ﺗﻦ ﻧﻤﻴﺒﺎﺷﺪ ﺟﺪا‬
‫ﻧﻬﺎن‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫ﮔﻔﺘﺎر‬ ‫آﺗﺸﻴﻦ‬ ‫ﻋﺰت ﺑﻴﺰﺑﺎن‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ اﻳﻦ ورﻗﺎ¾ ‪1‬‬
‫‪‬‬
‫ﻧﺎر ﻣ‪Æ‬ﺻﺪه ‪2‬‬ ‫زان ﻧﻮاﻫﺎي ﭼﻮ‬ ‫ﻣﻴﺰﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﺎن دوﺻﺪ آﺗﺸﻜﺪه‬
‫ﭘﺮدهاش ﺑﺲ ﭘﺮدهﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻴﺪرد‬ ‫ﺧﺮد‬ ‫راه‬ ‫زاﻓﺴﺎﻧﺔ‬ ‫ﻣﻴﺰﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ره ﺑﺮد ﺳﻮي ﺳﻤﺎ‬ ‫ﻣﻴﺰﻧﺪ ﻫﺮ ﭘﺮده از ﺑﻬﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻳﺎ ﻓﺎﺧﺘﺔ ﻃﻮقدار‬

‫‪ ÇÇ2‬ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‬
 ‫‪102‬‬
‫ﺑﻔﻜﻨﻴﺪ اي ﻫﻤﺮﻫﻤﺎن در ﻏﻠﻐﻠﻪ‬ ‫@ﮔﻮش ﺟﺎن را زان ﻧﻮا و وﻟﻮﻟﻪ‬
‫اﻳﻨﻬﻤﻪ دﻳﻮاﻧﮕﻲ از ﻣﻮي اوﺳﺖ‬ ‫@ﻫﺎي و ﻫﻮﻳﺶ از ﻓﺮاق روي اوﺳﺖ‬
‫ﺟﺎن ﻣﺎ ﻣﺮ ﺑﺎده را ﻫﺴﺘﻲ دﻫﺪ‬ ‫ﺑﺎده ﭼﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﻤﺎ ﻣﺴﺘﻲ دﻫﺪ‬
‫ﺟﻮش دل از ﻧﺎر ﻋﺸﻘﺶ ﺣﺎﺻﻠﺴﺖ‬ ‫ﺟﻮش ﺧﻢ ﻳﻚ رﻣﺰي از ﺟﻮش دﻟﺴﺖ‬
‫زﻧﺪه از وي ﻋﺎﻟﻢ و ﻫﻢ آدم اﺳﺖ‬ ‫آﺗﺶ ﻋﺸﻘﺴﺖ ﻛﺎﺻﻞ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‬
‫اي ﺗﻮ ﺳﻮد ﻣﺎ و ﻫﻢ ﺳﻮداي ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺮﺣﺒﺎ اي ﻋﺸﻖ ﺟﺎن اﻓﺰاي ﻣﺎ‬
‫اي ﺗﻮ اﻓﻼﻃﻮن و ﻫﻢ ﻋﻴﺴﺎي ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻋ ‪‬ﻠﺘﻬﺎي‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﻃﺒﻴﺐ‬ ‫اي‬
‫ﻣﺎ‬ ‫ﺟﺎﻧﺎن‬ ‫ﺣﻜﻤﺖ‬ ‫از‬ ‫ﻧﺴﺨﺔ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻲدرﻣﺎن‬ ‫درد‬ ‫ﺷﻔﺎي‬ ‫اي‬
‫ﻟﻘﻤﻪ ﻓﻴﻀﺖ در دﻫﺎن ﺟﺎن ﻣﺎ‬ ‫اي ﺣﻜﻴﻢ ﻏﻴﺐ اي ﻟﻘﻤﺎن ﻣﺎ‬
‫دل ز ﻳﺎد ﻣﺎﺳﻮﻳﺎﷲ ﮔﺸﺘﻪ ﭘﺎ@ك‬ ‫ﺳﻴﻨﻪ از دﺳﺖ ﻏﻤﺖ ﺷﺪ ﭼﺎ@ﻛﭽﺎ@ك‬

‫‪ ̺‬اﻟﺮﻓﻴﻖ‬
‫رﺟﻮع ‪M‬ﻜﺎﻳﺖ ﻣﻮ‪ Ϻ‬و ﻃﻠﺒﺶ ﺧ‪ ÍÉ‬را و ‪Ø‬‬
‫‪ j‬اﻟﻄﺮﻳﻖ‬
‫ﺑﺮده ﺑﺎ ﺧﻮد ﻳﻚ رﻓﻴﻘﻲ ﺑﺎ ادب‬ ‫ﻃﻠﺐ‬ ‫را‬ ‫ﻣﻴﺮود‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻮﺳﻲ ‪1‬‬

‫در ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﻫﻤﺪﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮب ﻳﺎري ﻧﻜﺘﻪ داﻧﻲ ﻣﺤﺮﻣﻲ‬
‫اي ﺧﺪا از ﻳﺎر ﺑﺪ دورم ﺑﺪار‬ ‫ﻳﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻲ رﻓﻴﻘﻲ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎر‬
‫دﺷﻤﻨﻲ ﭼﻮن ﺑﻴﺨﺮد ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫دوﺳﺘﻲ اﺑﻠﻬﺎن ﭼﻮن دﺷﻤﻨﻲ اﺳﺖ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺑﺮدن ﻳﻮﺷﻊ اﺑﻦ ﻧﻮن ﺑﺎ ﺧﻮد ﻛﻪ ﺧﺎدم و ﻛﺎرﻛﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻤﻮﺳﻲ ﺑﻮد اﺷﺎره ﻟﻄﻴﻔﻪ دارد‬
‫ﻋﻠﻤﻴﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺣﻘﻴﻘﻲ را و ﺗﻼزم ﻋﻠﻢ و ﻋﻤﻞ‪/‬‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﻄﻠﺐ ﻗﻮه ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺑﺎﺳﺘﺨﺪام ﻗﻮه‬
 ‫‪103‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻲ ﻋﻴﺐ ﺧﻮد اي ﺑﺎ وﻓﺎ‬ ‫ﺗﺮا‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫آﻳﻨﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻳﺎر‬
‫ﺗﻮ‬ ‫اﻓﮕﺎر‬ ‫دل‬ ‫زﺧﻢ‬ ‫ﻣﺮﻫﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺤﺮم اﺳﺮار‬ ‫دوﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫زﻧﮓ ﻏﻢ از ﻗﻠﺐ ﻣﻲﺑﺰداﻳﺪت‬ ‫در ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻳﺎر و ﻳﺎور ﺑﺎﻳﺪت‬
‫ﻧﻜﺘﻪدان‬ ‫اي‬ ‫دﻧﻲ‬ ‫ﺑﺪﻧﻴﺎي‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫ﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻔﺮوﺷﺪ ﺗﺮا ﻳﻜﺠﺎ ﺑﻨﺎن‬
‫ﺻﺎﺑﺮ و ﻫﻢ ذا@ﻛﺮ و ﺷﺎ@ﻛﺮ ﺑﻮد‬ ‫در ﻫﻤﻪ اﻃﻮار ﺗﻮ ﺻﺎﺑﺮ ﺑﻮد‬
‫ﻣﻬﺮ ﺑﺎن و ﺧﻮش زﺑﺎن و ﺑﻴﺠﻔﺎ‬ ‫ﻳﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ وﻓﺎ و ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬
‫@ﮔﺮﭼﻪ در ﺻﻮرت دو ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺸﻜﻲ‬ ‫ﺟﺎن او ﺑﺎ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻜﻲ‬
‫اوﺳﺘﺎد‬ ‫را‬ ‫ﺻﻔﺎ‬ ‫اوﺳﺘﺎدان‬ ‫اي ﭼﻪ ﺧﻮش ﮔﻔﺖ آن ﻓﺮﻳﺪاﻟﺪﻳﻦ ‪1‬راد‬
‫ﻳﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮد ا@ﮔﺮ ﻛﺎﻓﺮ ‪ 2‬ﺷﻮد‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﻳﺎور ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎﻳﺪت اول رﻓﻴﻖ آﺧﺮ ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﻃﺎﻟﺒﺎ اي در ﻳﻢ وﺣﺪت ﻏﺮﻳﻖ‬
‫ﺑﺮد ﺑﺎ ﺧﻮد ﻫﻤﺮﻫﻲ در راه ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺷﺪ روان ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺴﻮي ﺷﺎه ﻋﺸﻖ‬
‫@ﮔﺮ رود ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻤﺎﻧﻢ از ﻃﻠﺐ‬ ‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺑﺎ وﺟﺪ ﻃﺮب‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﭘﺎﺑﻨﺪ اﻳﻦ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﮔﻞ‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ ﺟﺎﻧﺎﻧﻢ از ﺟﺎن و ز دل‬
‫ﻳﺎ‬ ‫ﻣﺠﻤﻊاﻟﺒﺤﺮﻳﻦ‬ ‫ﻳﺎ رﺳﻢ ﺑﺮ‬
‫ﺑﭙﺎ‬ ‫آرم‬ ‫دراز‬ ‫روزﮔﺎري ﺑﺲ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻣﻘﺼﻮد ﺷﻴﺦ ﻋﻄﺎر ﻧﻴﺸﺎﺑﻮري اﺳﺖ‪/‬‬

‫‪ ÇÇ2‬اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻗﻀﻴﺔ ﻓﺮﺿﻴﻪ اﺳﺖ و در ﻋﻠﻢ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺒﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺪق ﻗﻀﻴﺔ ﺷﺮﻃﻴﻪ‬
‫ﺑﺼﺪق رﺑﻄﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﺼﺪق ﻃﺮﻓﻴﻦ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در ﻛﻼم اﻟﻬﻴﺴﺖ ﻟﻮﻛﺎن ﻓﻴﻬﻤﺎ آﻟﻬ‪ ¹‬اﻻ اﷲ‬
‫ﻟﻔﺴﺪﺗﺎ‬
 ‫‪104‬‬
‫ﻓﺎ‪H‬ﺬ ﺳﺒﻴﻠﻪ |اﻟﺒﺤﺮ ‪̺‬ﺑﺎ‬
‫ﻓﻠ‪ F‬ﺑﻠﻎ ‪V‬ﻤﻊ ﺑﻴ‪ Fy‬ﻧﺴﻴﺎ ﺣﻮ‪t‬ﺎ ‪Ø‬‬
‫‪Ø‬‬
‫روان‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫ﺑﺪرﻳﺎ‬ ‫ﭘﺨﺘﻪ‬ ‫ﻣﺎﻫﻲ‬ ‫ﭼﻮن رﺳﻴﺪﻧﺪ از ره اﻧﺪر آن ﻣﻜﺎن‬
‫@ﻛﺎﻧﻌﻼﻣﺖ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺧﻀﺮ وﺣﻴﺪ‬ ‫رﺳﻴﺪ‬ ‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ‬ ‫اﻳﺸﺎﻧﺮا‬ ‫ﻟﻴﻜﻦ‬
‫ﻫﺮ ﻃﺮف ﺟﻮ‪Ä‬ﻲ ﺗﻮ ﺧﻀﺮ ﺧﻮش ﻟﻘﺎ‬ ‫ﺧﺪا‬ ‫راه‬ ‫ﻃﺎﻟﺐ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ‬ ‫اﻳﻜﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﻲ دل زﻧﺪه ﮔﺮدد ﺑﻴﻬﻮس‬ ‫وﻗﺖ دﻳﺪار ﺧﻀﺮ اي ﺧﻮش ﻧﻔﺲ‬
‫ﺑﻜﺎر‬ ‫ﻧﺎﻳﺪ‬ ‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮي اي ﺑﺎ وﻗﺎر‬
‫ﻣﻠﻚ آن ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﻮد‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻲﻧﺴﻴﺎن ﺑﻮد‬
‫ﺑﻴﮕﻤﺎن اي ﻣﺮده زﻧﺪه ﻣﻴﺸﻮي‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺮدان ﺣﻖ روزي رﺳﻲ‬
‫ﭘﺎﻳﻨﺪﮔﻲ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫را‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫زﻧﺪة‬ ‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎﻳﺪ زﻧﺪﮔﻲ در زﻧﺪﮔﻲ‬
‫@ﮔﺸﺖ ﻣﻮﺳﻲ زﻧﺪه ﻣﺎﻫﻲ دﻟﺶ‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺣﺎﺻﻠﺶ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮدي‬ ‫ﻟﻴﻚ‬

‫ﻓﻠ‪ F‬ﺟﺎوزا ﻗﺎل ﻟﻔﺘﻴﻪ آﺗﻨﺎ ﻏﺪا‪Ä‬ﻨﺎ ا ﻗﺼﺼﺎ‬

‫ﻧﺎﺗﻮان‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ‬
‫دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ‬ ‫ﻧﺒﻮدت‬
‫آن ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ز ﻳﺎرش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻣﺎﻫﻲ دﻟﺮا در آن ﻏﺮﻗﺎب ﻛﺮد‬
‫ﻣﺎﻫﻲ دل در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻨﻐﻤﺲ ‪1‬‬
‫‪Ø‬‬
‫ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ از ﻣﻜﺎن ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎن‬
‫ﭼﻮن‬ ‫آورد‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﻣﻄﻠﻮب رﻓﺘﻦ ﺧﺴﺘﮕﻲ‬
‫ﻟﻴﻚ اﻳﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮ از ﻣﻮﺳﻲ ﻧﺒﻮد‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮاب ﻛﺮد‬
‫ﺻﺨﺮة ﻃﺒﻊ اﺳﺖ ﺟﺎي اﻫﻞ ﺣﺲ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻓﺮوروﻧﺪه‬
 ‫‪105‬‬
‫ﻏﺬا‬ ‫آور‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﻪ‬ ‫و‬ ‫ﺧﺴﺘﻪاﻳﻢ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻲ اي رﻓﻴﻖ راه ﻣﺎ‬
‫ﺻﺨﺮه ‪ 1‬ﺑﮕﺮﻓﺘﻴﻢ ﺟﺎ‬ ‫ﺑﺮ ﻓﺮاز‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻳﻮﺷﻊ ﻫﻴﭻ داﻧﻲ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺎ‬
‫ﺑﺮد ﺷﻴﻄﺎﻧﻢ ز ﺧﺎﻃﺮ آن ﻣﻘﺎل‬ ‫@ﻛﺮدم آن ﻣﺎﻫﻲ ﻓﺮاﻣﺶ از ﺧﻴﺎل‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻴﺮ از ﻛﺎر دﻳﻮ اﻳﻦ اﻣﺮ زﻓﺖ‬ ‫راه ﺧﻮد ﺑﮕﺮﻓﺖ و اﻧﺪر ﺑﺤﺮ رﻓﺖ‬
‫ﻏﻔﻠﺖ اﻧﺪر دوﺳﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻄﺎ‬ ‫وﻓﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫اﻳﺮﻓﻴﻖ‬ ‫ﻣﻮﺳﻲ‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫@ﻛﻪ ﺑﺸﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺴﻮي ﻳﻢ روان‬ ‫ﺑﺎز ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺸﺖ ﺳﻮي آن ﻣﻜﺎن‬
‫ﺑﺨﺘﻴﺎر‬ ‫ﻳﺎر‬ ‫آﻧﺪو‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‬
‫راه ﭘﻴﻤﺎ ﺑﺎ ﻧﺸﺎن ﺗﺎ ﻛﻮي ﻳﺎر‬

‫ﻓﻮﺟﺪا ﻋﺒﺪ‪ G‬ﻣﻦ ﻋﺒﺎدﻧﺎ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ ﻣﻦ ﻟﺪﻧ‪‬ﺎ ﻋﻠﻤ‪H‬‬

‫ﺑﻴﺸﻜﻲ‬ ‫ﻟﺪﻧ‪‬ﻲ‬ ‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﻳﻜﻲ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‬ ‫از‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺪ او را داﻧﺸﻲ از ﻋﻠﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﺪش ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﻲ از ﺣﻠﻢ ﻣﺎ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺎﻟﻲ از رﺟﺎل ﺣﻖ زﻣﻴﻦ‬ ‫ﻋﻠﻢ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻮدش اي ﺻﺎﺣﺐ ﻳﻘﻴﻦ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ذواﻟﻨﻮﻧﻲ ز ﻧﻮن ﺑﻴﺮون ﺷﺪه‬ ‫اوﺳﺖ ﻣﺤﻮ ﺧﺎﻟﻖ ﺑﻴﭽﻮن ﺷﺪه‬
‫ﺷﺪه‬ ‫رﺑ ﺎﻧﻲ‬
‫‪‬‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺷﺪه‬ ‫ﻓﺎﻧﻲ‬ ‫اﻳﺰدي‬ ‫ﺟﻤﺎل‬ ‫در‬
‫ﻣﺎﺧﻠﻖ‬ ‫ﺟﻤﻴﻊ‬ ‫از‬ ‫ﺑﺮﻳﺪه‬ ‫دل‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ رﺣﻤﺖ ﺷﺪه از ذات ﺣﻖ‬
‫ﻫﻮ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎي‬ ‫ﻣﺴﺘﻐﺮق‬ ‫او‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻣﺤﻮ ﺣﻖ و ﺟﻠﻮات او‬
‫ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﺨﺘﺼﺮ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻫﻢ ﭘﺮدهدار و ﭘﺮدهدر‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ‬
 ‫‪106‬‬
‫ﻃﻲ ﻧﻤﻮده ﻫﺮ ﻓﺮاز و ﻫﺮ ﻧﺸﻴﺐ‬ ‫ﺳﺎﻟﻜﻲ واﺻﻞ ﺑﻤﻄﻠﻮب و ﺣﺒﻴﺐ‬
‫ﺟﺎن او اﻧﺪر ﻳﻢ وﺣﺪت ﻏﺮﻳﻖ‬ ‫رﻫﺮوي آ@ﮔﺎه ز اﺳﺮار ﻃﺮﻳﻖ‬
‫واﻣﺎﻧﺪﮔﺎن‬ ‫رﻫﺒﺮ‬ ‫ﻃﺮﻳﻘﺖ‬ ‫در‬ ‫ﮔﻤﮕﺸﺘﮕﺎن‬ ‫ﺟﻤﻠﺔ‬ ‫دﺳﺘﮕﻴﺮ‬
‫اﻟﺴﺖ‬ ‫اﻳﺎم‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫از‬ ‫واﻗﻒ‬ ‫رﻧﺪي از ﺧﻤﺨﺎﻧﺔ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻣﺴﺖ‬
‫ازل را در اﺑﺪ‬ ‫دﻳﺪه اﺳﺮار‬ ‫ﺑﺤﺮاﻻﺣﺪ‬ ‫ﻣﻴﺨﺎﻧﺔ‬ ‫از‬ ‫ﻣﺴﺘﻲ‬
‫در ﺧﻤﺎر از ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺖ ﻧﮕﺎر‬ ‫ﻣﺴﺘﻲ از ﺻﻬﺒﺎي وﺣﺪت در ﺧﻤﺎر‬
‫روح ﺑﺨﺸﺪ از دﻣﺶ ﻋﻈﻢ ‪ 1‬رﻣﻴﻢ‬ ‫ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫از‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪ‬ ‫زﻧﺪة‬
‫ﺣﺴﻨﺪ و او ﻏﻴﺐ و ﻧﻬﺎن‬
‫دﻳﮕﺮان ‪‬‬ ‫دﻳﮕﺮان ﺟﺴﻤﻨﺪ و او ﺟﺎن ﺟﻬﺎن‬
‫او‬ ‫ذات‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻣﺤﻮﻧﺪ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻲ‬
‫ﻣﺎت اوﻳﻢ ﻣﺎت اوﻳﻢ ﻣﺎت او‬

‫ﻗﺎل ﻟﻪ ﻣﻮ‪ Ϻ‬ﻫﻞ ا ‪‬ﺗﺒﻌﻚ ﻋ آن ﺗﻌﻠ‪‬ﻤﻦ ‪W‬ﺎ ﻋﻠ‪‬ﻤﺖ رﺷﺪ‪G‬‬

‫ﺑﺎدة ﭘﻴﻤﺎ از آن ﺻﻬﺒﺎي راز‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺎ دوﺻﺪ ﻋﺠﺰ و ﻧﻴﺎز‬
‫ﺟﺮﻋﺔ ﺑﺨﺸﺎ از آن ﻣﻴﻨﺎي ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻋﻄﺸﺎن و ﺗﻮ درﻳﺎي ﻓﻴﺾ‬
‫اي ﻃﺒﻴﺐ ﻋﺸﻖ ﻛﻦ دردم دوا‬ ‫ﺑﻴﻨﻮا‬ ‫دردﻣﻨﺪم‬ ‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪم‬
‫ﻣﻦ ﺗﺮا از ﺟﺎن ﻏﻼم درﮔﻬﻢ‬
‫ﮔﺮ ﮔﻤﺮﻫﻢ‬ ‫ﻣﺮا‬ ‫رﻫﻨﻤﺎ‪Ä‬ﻲ ﻛﻦ‬

‫ﻗﺎل ا ‪‬ﻧﻚ ﻟﻦ ﺗﺴﺘﻄﻴﻊ ﻣﻌﻲ ﺻ ا ا ﻗﻮﻟﻪ ﺧ ‪G‬‬

‫درﮔﺬر‬ ‫آرزوﻳﺖ‬ ‫زﻳﻦ‬ ‫ﻣﻮﺳﻴﺎ‬ ‫ﮔﻬﺮ‬ ‫واﻻ‬ ‫ﻛﺎﻣﻞ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺧﻀﺮ‬

‫‪ ÇÇ1‬اﺳﺘﺨﻮان ﭘﻮﺳﻴﺪه‬
 ‫‪107‬‬
‫ﺗﻮ دور‬ ‫@ﻛﺰ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻣﻦ اﻓﺘﺎدي‬ ‫ﻳﻜﻘﺪم ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺒﺎﺷﻲ ﺻﺒﻮر ‪1‬‬

‫ﻟﻴﻚ ﻣﺤﺮم ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻴﺴﺘﻲ‬ ‫رﺑ ﺎﻧﻴﺴﺘﻲ‬

‫‪‬‬ ‫ﭘﻴﺮ‬ ‫ﻃﺮﻳﻘﺖ‬ ‫در‬
‫ﺗﺎب ﻧﺎرد ﺑﺮف ﭼﻮن ﺑﻴﻨﺪ ﺷﺮر‬ ‫ﻳﺎ ﺑﺤﻖ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﺎن ﻣﺸﻜﻞ ﺳﻔﺮ‬
‫ﻫﺮ دﻣﻢ در ﻣﻌﺮﻓﺖ اﺳﺮارﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮ ﻣﺮا اﻧﺪر ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﺎرﻫﺎﺳﺖ‬
‫اﻋﺘﺮاض آري ﻛﻨﻲ اﻧﻜﺎر ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻮ واﻗﻒ ﻧﻴﺴﺘﻲ ز اﺳﺮار ﻣﻦ‬
‫@ﻛﻢ ﻛﺴﻲ ز اﺑﺪال ﺣﻖ آ@ﮔﺎه ﺷﺪ‬ ‫اي ﺑﺴﺎ رﻫﺮو ز ﻣﺎ ﮔﻤﺮاه ﺷﺪ‬
‫@ﻛﺎر ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺠﺎب آوﻳﺨﺘﻦ‬ ‫ﭘﺮدهﻫﺎ ﺑﮕﺴﻴﺨﺘﻦ‬ ‫@ﻛﺎر ﻣﺎ ﻣﺮ‬
‫ﻋﻘﻞ را ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻧﺘﻮان اﺧﺘﻼط‬
‫@ﻛﻲ ﺧﺮد را ﺑﺎ ﺟﻨﻮﻧﺴﺖ ارﺗﺒﺎط‬

‫ﺟﺬﺑﻪ‬
‫آﻧﺴﺒﻮ ﺑﺸﻜﺴﺖ و آن ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ رﻳﺨﺖ‬ ‫ﮔﺴﻴﺨﺖ‬ ‫دﻳﻮاﻧﻪ‬ ‫ﭘﺎي‬ ‫ﺑﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬
‫آﻧﺴﻠﺴﻠﻪ‬ ‫ﺑﻴﺎر‬ ‫اﻟﺪﻳﻦ‬ ‫اﻳﺤﺴﺎم‬ ‫ﺷﺪ ﻋﻨﺎن دل ز دﺳﺖ ﻣﻦ ﻳﻠﻪ‬
‫در ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺸﻖ ﺣﻖ رﺳﻮا ﺷﺪم‬ ‫ﺑﺎز ﻣﺴﺖ و ﺑﻴﺨﻮد و ﺷﻴﺪا ﺷﺪم‬
‫ﺧﻢ دل ز اﺳﺮار ﺣﻖ آﻣﺪ ﺑﺠﻮش‬ ‫ﺑﺮﺑﻂ و ﻧﻲ را در آور در ﺧﺮوش‬
‫ﻋﺸﻖ را ﺑﺎ ﭘﻨﺞ و ﺑﺎ ﺷﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎر‬ ‫ﻣﻲ ﺑﺪه ﺑﺎ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﻛﺎري ﻣﺪار‬

‫‪ ÇÇ1‬در رواﻳﺘﺴﺖ از ﺣﻀﺮت ﺻﺎدق ﻛﻪ ﺧﻀﺮ ﮔﻔﺖ اﻧﻲ وﻛﻠﺖ ﺑﺎﻣﺮ ﻻ ﺗﻄﻴﻘﻪ و وﻛﻠﺖ ﺑﺎﻣﺮ ﻻ‬
‫اﻃﻴﻘﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ ﻣﺄﻣﻮرم ﺑﺎﻣﺮي ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﺎب او ﻧﺪاري و ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻌﻠﻤﻲ وا ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪة ﻛﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺗﺎب او ﻧﺪارم‪/‬‬
 ‫‪108‬‬
‫ﻣﺮدم اﻧﺪر ﺣﺴﺮت ﻓﻬﻢ درﺳﺖ‬ ‫اﻳﻨﻬﻤﻪ آﺷﻔﺘﮕﻲ از زﻟﻒ ﺗﺴﺖ‬
‫ﺑﺪه‬ ‫ﺑﻴﻐﺶ‬ ‫ﺑﺎده‬ ‫زان‬ ‫ﺟﺮﻋﺔ‬
‫ﺑﻮﺳﺔ زان ﻋﺎرض دﻟﻜﺶ ﺑﺪه‬

‫ﻗﺎل ﺳﺘﺠﺪ‪ æ‬اﻧﺸﺎ¾ اﷲ ﺻﺎﺑﺮ‪ G‬وﻻ اﻋ½‪ Ï‬ﻟﻚ اﻣﺮ‪G‬‬

‫ﺻﺒﺮ ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﺎر ﺗﻮ اي ﻣﺤﺘﺸﻢ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﮔﺮ ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻨﻢ‬
‫ﻳﻜﻨﻔﺲ ﻧﻜﺸﺪ ز دل اﻳﻦ ﻧﺎﺗﻮان‬ ‫ﺟﺰ ﺑﻔﺮﻣﺎن ﺗﻮ اي ﭘﻴﺮ زﻣﺎن‬
‫@ﮔﺮ ﮔﺪازي ﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﻨﻮازي ﻣﺮا‬ ‫روا‬ ‫ﺑﺮﺟﺎﻧﻢ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻫﺴﺖ‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻲ‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﻲ‬ ‫ﻛﻦ‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﻲ‬ ‫اﻳﻜﻪ ﺧﻮاﻫﻲ از ﺧﻮدي وارﺳﺘﮕﻲ‬
‫رﻳﺸﺔ ﻧﻔﺲ و ﻫﻮا را ﺑﺮﻛﻨﻲ‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪي ﻛﻨﻲ‬
‫اي ﺑﺮادر از ﻃﻠﺐ ﭘﺎ واﻣﮕﻴﺮ‬ ‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﭘﻴﺮ‬
‫ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﺮ ﻛﺎر ﺧﻀﺮ اي ﺑﻲﻧﻔﺎق‬
‫ﻫﺬا ﻓﺮاق‬ ‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺧﻀﺮ رو‬

‫ﻗﺎل ﻓﺎن ا ‪‬ﺗﺒﻌﺘ ﻓﻼ ﺗﺴ‪Ã‬ﻠ ا ﻣﻨﻪذ ﻛﺮا‬

‫@ﮔﺮ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﻲ ﭘﻴﺮوي ﻛﺮدن ﻣﺮا‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺧﻀﺮ اﻳﻄﺎﻟﺐ راه ﺧﺪا‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺑﻨﻤﺎﻳﻤﺖ اﺳﺮار رب‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ از ﭼﻮن و ﭼﺮا ﺑﺮ ﺑﺴﺖ ﻟﺐ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ از ﻣﺴﺘﺎن ﺧﻼف ﻣﺴﺘﻲ اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺮﺳﺶ ﺗﻮ ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻫﺴﺘﻲ اﺳﺖ‬
‫ﭼﻮن ﮔﺮﻓﺘﻲ ﭘﻴﺮ در ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻮش‬
‫آﻓﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺗﻮ ﻋﻘﻠﺴﺖ و ﻫﻮش‬
 ‫‪109‬‬

‫ﺣ اذا رﻛﺒﺎ |اﻟﺴﻔﻴﻨ‪ ¹‬ا اﻣﺮا‬

‫ﻓﺎﻧﻄﺎﻗﺎ ‪Ø‬‬
‫ﺗﺎ ﺷﺪﻧﺪ اﻳﺸﺎن ﺑﻴﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﻮار‬ ‫راه ﭘﻴﻤﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ آن دو ﻳﺎر‬
‫ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺎ زﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﮔﺴﺘﺎخ ﻛﺮد‬ ‫ﻧﺎ@ﮔﻪ آن ﻛﺸﺘﻲ ﺧﻀﺮ ﺳﻮراخ ﻛﺮد‬
‫ﻏﺮﻳﻖ‬ ‫را‬ ‫را@ﻛﺒﻴﻨﺶ‬ ‫ﻧﻤﺎ‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫@ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻛﺸﺘﻲ ﺷﻜﺴﺘﻲ اﻳﺮﻓﻴﻖ‬
‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻛﺎر از ﺗﻮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻋﺠﺐ‬
‫@ﻛﻪ ﻣﺮا واداﺷﺖ ﺑﺮ ﺗﺮك ادب‬

‫ﻗﺎل ا‪ n‬اﻗﻞ ا ‪‬ﻧﻚ ﻟﻦ ﺗﺴﺘﻄﻴﻊ ﻣﻌﻲ ﺻ ا‬

‫@ﻛﻪ ﻧﺪاري ﺗﺎب ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﺮا‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺧﻀﺮ آﻳﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺗﺮا‬
‫اﻓﻌﺎل ﻣﻦ‬ ‫@ﻛﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺻﺒﺮ ﺑﺮ‬
‫ﭼﻮن ﻧﺔ اﻧﺪر ﻣﻘﺎم و ﺣﺎل ﻣﻦ‬

‫ﻗﺎل ﻻ ﺗ‪Æ‬اﺧﺬ‪[ æ‬ﺎ ﻧﺴﻴﺖ ا ﻗﻮﻟﻪ ﻋ»‪Ì‬ا‬

‫ﻋﻔﻮ ﻛﻦ اﻳﻦ ﻟﻐﺰش و ﻋﺬرم ﭘﺬﻳﺮ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻧﺴﻴﺎن ﻣﮕﻴﺮ‬
‫@ﻛﺎر را ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻜﻦ ﺳﺨﺖ اي ﺣﻠﻴﻢ‬
‫اي ﺣﻠﻴﻢ وﻗﺖ اي ﭘﻴﺮ ﻋﻠﻴﻢ‬
 ‫‪110‬‬
‫ﻓﺎﻧﻄﻠﻘﺎ ﺣ اذا ﻟﻘﻴﺎ ﻏﻼﻣ‪ H‬ا ﺷﻴ‪Ã‬ﺎ ﻧﻜﺮا‬
‫ﺑﺨﺘﻴﺎر‬ ‫ﻛﺎﻣﻜﺎر‬ ‫ﻳﺎر‬ ‫دو‬ ‫ان‬ ‫ﺑﺎز رو ﺑﺮ راه ﻛﺮدﻧﺪ آن دو ﻳﺎر‬
‫ﺑﺮ رخ اﻓﻜﻨﺪه دو ﮔﺴﻴﻮي ﺳﻴﺎه‬ ‫ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن ﻃﻔﻠﻲ ﻣﻴﺎن ره ﭼﻮ ﻣﺎه‬
‫@ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﻲ ‪ 1‬ﭼﻨﻴﻦ ﻓﻌﻠﻲ درﺷﺖ‬ ‫ﺷﺪ دﭼﺎر اﻧﺪو و ﺧﻀﺮش ﺑﻜﺸﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻲﮔﻨﻪ ﻧﻔﺴﻲ ﭼﺮا‬
‫ﻣﻨﻜﺮي ﻛﺮدي ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻳﻦ روا‬

‫ﻗﺎل ا‪ n‬اﻗﻞ ﻟﻚ ا ‪‬ﻧﻚ ﻟﻦ ﺗﺴﺘﻄﻴﻊ ﻣﻌﻲ ﺻ ا‬

‫ﻣﻲﻧﮕﻔﺘﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺻﺒﺮت از ﺳﺨﻦ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎزش ﺧﻀﺮ آﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ‬
‫رﺳﻲ‬ ‫ﺑﺴﺮ ﺣﻜﻤﺘﺶ آﺧﺮ‬
‫‪‬‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫@ﮔﺮ ﻛﺸﻢ ﻳﺎ زﻧﺪه ﺳﺎزم ﻣﻦ ﻛﺴﻲ‬
‫ﻟﻴﻚ ﺗﻮ ﻫﺮ دم ﻛﻨﻲ ﭼﻮن و ﭼﺮا‬
‫ﺑﻴﺎزاري ﻣﺮا‬ ‫اﻋﺘﺮاض ﺧﻮد‬ ‫ز‬

‫ﻗﺎل آن ﺳ‪Ã‬ﻠﺘﻚ ﻋﻦ ﺷﻴ ﺑﻌﺪﻫﺎ ا ﻋﺬرا‬

‫@ﮔﻔﺖ اي ﺑﺮﺗﺮ ﻓﻌﺎﻟﺖ از ﺧﻴﺎل‬ ‫@ﮔﺸﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﺷﺮﻣﺴﺎر از اﻳﻦ ﺳ‪Ã‬ﻮال‬

‫‪ ÇÇ1‬ﺑﻠﻜﻪ در رواﻳﺘﺴﺖ از ﺣﻀﺮت ﺻﺎدق ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﻏﻀﺐ ﻛﺮد و ﺑﺮ ﮔﻠﻮي ﺧﻀﺮ ﭼﺴﺒﻴﺪ‬
‫و اﺳﺘﻴﻀﺎح ﻛﺮد ﺧﻀﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﻋﻘﻮل ﺣﺎ ﻛﻢ ﺑﺎﻣﺮ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ اﻣﺮ ﺧﺪا ﺣﺎ ﻛﻢ ﺑﺮ‬
‫ﻋﻘﻮﻟﺴﺖ‪/‬‬
 ‫‪111‬‬
‫ﺣﻖ ﺗﺮا ﺑﺎﺷﺪ ا@ﮔﺮ راﻧﻲ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﮔﺮ اﻋﺘﺮاض آرم ﺗﺮا‬
‫ﻛﺮت ﺛﺎﻟﺚ ﭘﺬﻳﺮ‬
‫ﻋﺬر ﻣﻦ در ‪‬‬
‫@ﮔﺮ ﺧﻄﺎ‪Ä‬ﻲ رﻓﺘﻪ آن ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﺣ اذا اﺗﻴﺎ اﻫﻞ ﻗﺮﻳ‪ ¹‬ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ اﺟﺮا‬

‫ﻓﺎﻧﻄﻠﻘﺎ ‪Ø‬‬
‫ﺗﺎ دﻫﻲ از ﺟﻮع ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺎﺗﻮان‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‬ ‫ﻳﺎر‬ ‫آﻧﺪو‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎز‬
‫ﺧﻮد اﺑﺎ ﻛﺮدﻧﺪ دوزخ ﺑﻪ ز ده‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻃﻌﺎم ﺿﻴﻒ از اﻫﻞ ده‬
‫ﺧﻀﺮ او را راﺳﺖ ﻛﺮد از ﻳﻚ ﻧﮕﻪ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ آﻧﺠﺎ ﺟﺪاري ﻛﺞ ﺷﺪه‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﺎر ﺑﻴﻤﺰدت ﭼﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻣﺰد ﻛﺎرت رﻓﻊ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﻲﻧﻤﻮد‬

‫ﻗﺎل ﻫﺬا ﻓﺮاق ﺑﻴ و ﺑﻴﻨﻚ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ ﺻ ا‬

‫واﺟﺐ آﻣﺪ اﻳﻨﺪم از ﺗﻮ اﻓﺘﺮاق‬ ‫ﺧﻀﺮ ﮔﻔﺘﺎ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ راه وﻓﺎق‬
‫وارﻫﺎﻧﻢ ﺑﻠﻜﻪ زﻳﻦ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻴﺖ‬ ‫آ@ﮔﺎﻫﻴﺖ‬ ‫دﻫﻢ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫زود‬
‫آﻧﭽﻪ دﻳﺪي و ﻧﻤﻴﺒﻮدت ﭘﺴﻨﺪ‬
‫@ﮔﻮﻳﻤﺖ اﺳﺮار آن اي ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‬
 ‫‪112‬‬
‫‪‬اﻣﺎ اﻟﺴﻔﻴﻨ‪ ¹‬ﻓﻜﺎﻧﺖ ‪X‬ﺴﺎ ﻛ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ ﻏﺼﺒﺎ‬
‫ﻋﺎﻣﻞ اﻧﺪر ﺑﺤﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻲ ﻧﮋﻧﺪ‬ ‫ﺑﻮد ﻛﺸﺘﻲ زان ﻣﺴﻜﻴﻨﺎن ﭼﻨﺪ‬
‫زﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﺮ ﻋﺎﻣﻼن ﭘﺸﺘﻲ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ‪ 1‬ﺗﺎ رﺧﻨﻪ در ﻛﺸﺘﻲ ﻛﻨﻢ‬
‫@ﮔﻴﺮد او ﻫﺮ ﻛﺸﺘﻴﻴ‪Ã‬ﻲ را ﺑﻲﺳﺒﺐ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ در ﻋﻘﺐ‬
‫ﻋﺰ ﻣﻦ ﻗﻨﻊ‬
‫‪‬‬ ‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬ ‫ﻧﺎرد ﻃﻤﻊ‬ ‫@ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ را‬
‫ﺷﺮ ﻧﻔﺲ وﻫﻤﻲ ﺑﺎز رﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ ز ‪‬‬ ‫@ﻛﺸﺘﻲ ﺗﻦ را ﺑﻠﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻜﺴﺖ‬
‫ﻓﻠﻚ ﺗﻦ را ﮔﺮ ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻲ رواﺳﺖ‬ ‫وﻫﻢ ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﻗﻮي اﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﺖ ﻧﺘﺎﻧﺪ ره زﻧﺪ‬ ‫ﺧﻀﺮ ﺑﺎﻳﺪ در وﺟﻮدت ره ﻛﻨﺪ‬
‫را‬ ‫زﺷﺘﻴﺖ‬ ‫ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻧﻴﻚ‬ ‫ﻏﺮق ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺧﻀﺮ ﻛﺸﺘﻴﺖ را‬
‫دﺳﺖ ﻧﻔﺲ از ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻛﻮﺗﻪ ﺷﻮد‬
‫ﺧﻀﺮ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ دﻟﻴﻞ ره ﺷﻮد‬

‫و ‪‬اﻣﺎ اﻟﻐﻼم ﻓﻜﺎن اﺑﻮاه ﻣ‪Æ‬ﻣﻨ ا ر‪a‬ﺎ‬

‫@ﮔﺮ ﻛﻪ او زﻧﺪه ﺑﺪي ﻣﻴﺒﻮد ﺷﻴﻦ ‪2‬‬ ‫آن ﭘﺴﺮ ﺑﺪ واﻟﺪﻳﻨﺶ ﻣ‪Æ‬ﻣﻨﻴﻦ‬
‫واﻟﺪﻳﻨﺶ را ﻧﺒﻮدي زو ﺧﻮﺷﻲ‬ ‫آن ﻏﻼم آﻏﺎز ﻛﺮدي ﺳﺮﻛﺸﻲ‬
‫ﻃﻔﻞ دﻳﮕﺮ آﻳﺪ او ﻧﻴﻚ اﺧﺘﺮﻳﺴﺖ‬ ‫دﻳﮕﺮﻳﺴﺖ‬ ‫زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫@ﻛﺸﺘﻦ‬
‫ﺑﻬﺘﺮ از او ﻃﻔﻞ ﻗﻠﺐ اﺳﺖ اﻳﻬﻤﺎم‬ ‫@ﻛﺸﺘﻦ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﻣﻘﺼﺪ زان ﻏﻼم‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻧﻜﺘﻪ اﻧﻜﻪ اﻳﻨﺠﺎ اردت ﻓﺮﻣﻮد ﻳﻜﻲ آﻧﻜﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻋﻴﺐ ﺑﺨﺪا ﻧﺪﻫﺪ و دﻳﮕﺮ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻃﺎﻟﺒﺮا‬
‫ﺑﺮ آﻧﻜﻪ در ﺑﺪاﻳﺖ اﻣﺮ از ﺣﻖ ﻣﺤﺠﻮﺑﺴﺖ و ﻓﻘﻂ واﺳﻄﻪ را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ و در وﺳﻂ ﺣﺎل‬
‫واﺳﻄﻪ و ﺣﻖ را ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ اردﻧﺎ ﻓﺮﻣﻮد و در آﺧﺮ ﺣﺎل ﺣﺠﺎب واﺳﻄﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد‬
‫و اﻓﻌﺎل را ﻓﻘﻂ از ﺣﻖ ﺑﻴﻨﺪ‪/‬‬
‫‪ ÇÇ2‬ﻋﺎر و ﻧﻨﮓ‬
 ‫‪113‬‬
‫ﻫﻢ ﭘﺪر ﻋﻘﻞ رﺣﻴﻤﺖ در رﺷﺪ‬ ‫وﻟﺪ‬ ‫ﺳﻠﻴﻤﻪاي‬ ‫ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻣﺎدرت‬
‫را ﺧﻮد ﻛﺸﺪ‬ ‫ﻃﻔﻞ ﻧﻔﺴﺎﻧﻴﺘﺖ‬ ‫ﺧﻀﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻴﻎ ﻏﻴﺮت ﺑﺮﻛﺸﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺰاﻳﺪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ زﻳﻦ و آن‬
‫ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﻃﻔﻠﻜﻲ ﺧﻮﺷﺘﺮ ز ﺟﺎن‬

‫و اﻣﺎ ا
ﺪار ﻓﻜﺎن ﻟﻐﻼﻣ ﻳﺘﻴﻤ ا ﻗﻮﻟﻪ ﺗﻌﺎ ﺻ ‪G‬‬
‫زﻳﺮ او ﮔﻨﺠﻲ ﺑﺪ اي ﻧﻴﻜﻮ ﺳﻴﺮ‬ ‫ﺑﻮد دﻳﻮار از دو ﻃﻔﻞ ﺑﻲﭘﺪر‬
‫ﺟﻞ‬ ‫و‬ ‫ﻋﺰ‬ ‫رﺑ‪‬ﻚ‬
‫ﻓﺎراد ‪1‬‬ ‫ﻫﻢ ﭘﺪرﺷﺎن ﺑﻮد ﻣﺮدي ﺧﻮش ﻋﻤﻞ‬
‫‪‬‬

‫ﻧﻴﻜﻮﻧﻬﺎد‬ ‫دو‬ ‫ﻳﺎﺑﻨﺪ‬ ‫را‬ ‫@ﮔﻨﺞ‬ ‫ﺗﺎ رﺳﻨﺪ اﻳﻨﺪو ﺑﻔﺮﻫﻨﮓ و رﺷﺎد‬
‫آﻧﭽﻪ را ﻛﺮدم ﻣﻦ از اﻣﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺸﺪ از اﻣﺮ ﺣﻖ دﻳﻮار راﺳﺖ‬
‫@ﻛﻪ ﺗﻮ در ﺻﺒﺮش ﻧﻤﻴﺒﻮدي ﺣﻠﻴﻢ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﺗﺄوﻳﻞ ﻛﺎرم اي ﻛﻠﻴﻢ‬
‫ﻟﻨﺎ‬ ‫ﻛﻨﺰ‬ ‫ﺗﺤﺘﻪ‬
‫اﻟﺠﺪار ‪2‬‬ ‫ﺑﻌﺪاﻟﻔﻨﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎﻗﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ‬
‫‪‬‬
‫ﺧﺮاﺑﻲ ﻧﺨﺴﺖ از وي ﻧﻜﺎﺳﺖ‬
‫‪‬‬ ‫ان‬ ‫ﻃﺒﻊ و ﻋﻘﻠﺖ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﮔﺸﺖ راﺳﺖ‬
‫ﺳﺎﻟﻚ واﺻﻞ ﺑﺤﻖ ﮔﻨﺠﺖ ﺑﺮآر‬ ‫@ﮔﻨﺞ ﺗﻮﺣﻴﺪ ‪ 3‬اﺳﺖ زﻳﺮ اﻳﻦ ﺟﺪار‬
‫ﺑﺮ ﺳﻠﻮك و ﺑﺮ ﻃﻠﺐ اي ﻣﺮد ﻛﺎر‬ ‫اﻳﻨﺤﻜﺎﻳﺖ ﻫﺴﺖ رﻣﺰي آﺷﻜﺎر‬
‫ﻋﺎﺷﻘﻲ‬ ‫ﻛﻨﻮز‬ ‫از‬ ‫دادم‬ ‫ﺷﺮح‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﻲ‬ ‫رﻣﻮز‬ ‫از‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫آﻧﭽﻪ‬
‫داﻧﺪ آﻧﻜﺲ ﻛﻪ ﺑﻮد در راه ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﺑﺎﺷﺪ ز ﻧﻮر ﺷﺎه ﻋﺸﻖ‬
‫رﻓﺖ ﻳﻜﭽﻨﺪي ز ﺗﺎب اﻧﺪر ﺣﺠﺎب‬ ‫ﺷﻤﺲ ﺑﺲ ﻛﺮد اﻳﻨﺪم از اﺷﺮاق و ﺗﺎب‬

‫‪ ÇÇ1‬ﭘﺲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﺰ و ﺟﻠﻴﻞ اﺳﺖ‪/‬‬

‫‪ ÇÇ2‬دﻳﻮارﻳﺴﺖ ﻛﻪ زﻳﺮ او ﮔﻨﺠﻴﺴﺖ از ﺑﺮاي ﻣﺎ‬
‫‪ ÇÇ3‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در رواﻳﺘﺴﺖ از ﺻﺎدق )ع(‪ :‬اﻧﻪ ﻗﺎل اﻧﻪ ﻣﺎ ﻛﺎن ذﻫﺒﺎ و ﻻ ‪‬‬
‫ﻓﻀ‪ ¹‬و اﻧﻤﺎ ﻛﺎن ارﺑﻊ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت ﻻاﻟﻪ اﻻ اﻧﺎ ﻣﻦ اﻳﻘﻦ ﺑﺎﻟﻤﻮت ﻟﻢ ﻳﻀﺤﻚ ﺳﻨ‪‬ﻪ و ﻣﻦ اﻳﻘﻦ ﺑﺎﻟﺤﺴﺎب ﻟﻢ ﻳﻔﺮح ﻗﻠﺒﻪ و ﻣﻦ‬
‫اﻳﻘﻦ ﺑﺎﻟﻘﺪر ﻟﻢ ﻳﺨﺶ ا ‪‬ﻻ اﷲ‬
 ‫ﻣﻨﺘﺨ از ﻏﺰﻟﻴﺎت ﺣﻘﺎﻳﻖ آﻳﺎت ﻣﺼﻨﻒ ﻛﺘﺎب‬

‫)@‪(@1‬‬

‫آن ‪‬ﻗﻮت روح ﻣﻦ و آن ﻧﻮر ﺑﺼﺮ را‬ ‫ﺳﺎﻗﻲ ﭼﻪ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺪه آن آﺗﺶ ﺗﺮ را‬

‫در ده ﻗﺪﺣﻲ ﺗﺎ ﻧﺨﻮرم ﺧﻮن ﺟﮕﺮ را‬ ‫اﻳﻨﺨﻮن ﺟﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﻜﻲ اﻧﺪر ﻏﻢ دوران‬

‫از ﺑﻬﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺑﺸﺮ را‬ ‫آن ﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻧﺸﺄه او ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاﺑﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮي آن ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﻓﺘﺢ و ﻇﻔﺮ را‬ ‫از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ آﺧﺮ ﺳﻮي ﺧﻮد ﻳﻜﺴﻔﺮي ﻛﻦ‬

‫ﺻﺪ ﻣﻮﺳﻲ و ﺻﺪ وادي و ﺻﺪ ﻧﺎر ﺷﺠﺮ را‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺨﺮاﺑﺎت ﺑﻴﺎ ﻳﻜﺪم و ﺑﻨﮕﺮ‬

‫زﻳﻦ زﻫﺮ ﮔﺬر ﺗﺎ ﺑﺒﺮي ﻛﺎن ﺷﻜﺮ را‬ ‫اﻳﻦ ﺷﻜﺮ دﻧﻴﺎ ﻫﻤﻪ آﻟﻮده ﺑﺰﻫﺮ اﺳﺖ‬

‫زﻳﻦ زﻫﺪ رﻳﺎ ﺷﻤﺲ ﮔﺬر ﻛﺮده و ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫آن ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺨﻤﻮري و آن آه ﺳﺤﺮ را‬

‫)@‪(@2‬‬

‫ﺑﺎﷲ ﻛﻪ ﺳﺠﺪه ﻣﻴﻜﻨﺪش ﺻﺪره آﻓﺘﺎب‬ ‫آﻧﻤﺎه ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﻮده ز رخ ﻧﻘﺎب‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪه دﻳﺪة اﻳﺎم ﺟﺰ ﺑﺨﻮاب‬ ‫ﻳﺎري ﻛﻪ دوش ﺧﻮاب ز ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﺒﺮد‬

‫@ﮔﻮﻳﺎ ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﻟﻴﺲ ﺧﺮاج ﻋﻠﻲاﻟﺨﺮاب‬ ‫زاﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻊ ﻣﺎ ز ﺧﺮاﺑﺎت ﻣﻴﻜﻨﺪ‬

‫ﺳﺎ@ﻛﻦ ﻧﮕﺮدد آﺗﺶ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻬﻴﭻ آب‬ ‫آن دل ﻛﻪ اﻧﺪر اوﻓﺘﺪ از ﻋﺸﻖ آﺗﺸﻲ‬

‫ﺻﺒﺤﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﺒﺮم آﻳﺪ ﺑﻼﺣﺠﺎب‬ ‫@ﮔﺮ وﺻﻒ ﺻﺒﺤﮕﺎه ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﻨﻴﺪة‬

‫ﺷﻤﺲ از ﺟﻔﺎ و ﺟﻮر ﺗﻮ رو در ﻗﻔﺎ ﻧﻜﺮد‬

‫ﺗﺎ از وﺻﺎل روت ﻧﮕﺮدﻳﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎب‬
 ‫‪115‬‬
‫)@‪(@3‬‬

‫در ﺳﻮاد زﻟﻒ او ﻛﺎر دل از ﺳﻮدا ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻗﺼﻪ از ﻏﻮﻏﺎ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫داﺳﺘﺎن ﻣﺎ ﺳﻤﺮ ﺷﺪ ‪‬‬
‫دل ز راه دﻳﺪﮔﺎن اﻓﺘﺎد اﻧﺪر دام زﻟﻒ‬
‫اﻳﻨﺪل دﻳﻮاﻧﻪ را ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ از درﻳﺎ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﺑﺎز دل از ﺑﻨﺪ زﻟﻒ اﻓﺘﺎد در ﭼﺎه زﻧﺦ‬
‫ﻳﻮﺳﻔﻲ داﻧﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﭼﻪ ﭼﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﺷﻮر ﻋﺸﻖ ﻣﺎ و آن ﺷﻴﺮﻳﻦ دﻫﻦ دﺳﺘﺎن ﻛﻨﻴﺪ‬
‫داﺳﺘﺎن ﻗﻴﺲ و ﻟﻴﻠﻲ واﻣﻖ و ﻋﺬرا ﮔﺬﺷﺖ‬
‫اي ﺻﺒﺎ اﻧﺪر ﭼﻤﻦ ﺑﺎ آﻧﮕﻞ ﺑﻮﻳﺎ ﺑﮕﻮ‬
‫آﻧﻬﻤﻪ ﺟﻮر و ﺟﻔﺎ ﺑﺮ ﺑﻠﺒﻞ ﮔﻮﻳﺎ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﺑﮕﺬرد ﺟﻮر و ﺟﻔﺎﻫﺎ ﮔﺮ ﺑﺪارا و ﮔﺪا‬
‫ﻣﺎﻟﻚ اﺳﻜﻨﺪر ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺣﺸﻤﺖ دارا ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫ﺷﻤﺲ‬ ‫@ﻛﻴﺴﺖ ﺗﺎ از‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﻤﺎ‪Ä‬ﻴﺪ ﻛﺎر ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫)‪(@4‬‬

‫آن دو ﺗﺮﻛﺖ ﻛﻪ دو ﺷﻤﺸﻴﺮﻛﺠﺶ ﻫﻢ ﺑﺴﺮ اﺳﺖ‬

‫اﷲاﷲ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ و ﭼﻪ ﺑﻴﺪادﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺷﻜﻮه ﻛﺮدم ز ﺳﺮ زﻟﻒ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﺎد ﺻﺒﺎ‬
‫ﻏﺎﻓﻞ از آﻧﻜﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺎد ﺻﺒﺎ درﺑﺪر اﺳﺖ‬
 ‫‪116‬‬
‫ﺷﻮد آ@ﮔﻪ ز دل ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺷﺐ ﻫﺠﺮ‬
‫آﻧﻜﻪ در ﻫﺮ ﺳﺤﺮي ﻫﻤﺪم ﻣﺮغ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ‬
‫زاﻫﺪ از ﻛﻮﭼﺔ ﻋﺸ‪ ‬ﺎق ﺑﻐﻔﻠﺖ ﻣﮕﺬر‬
‫@ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦﻗﺪﻣﺶ ﺗﺮك دل و دﻳﻦ و ﺳﺮ اﺳﺖ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺑﺨﺮد ﺑﺠﻬﺎن ﻣﻬﺮ ﻧﺒﻨﺪد ﻛﻪ در او‬
‫ﺑﺪ و ﻧﻴﻚ و ﻏﻢ و ﺷﺎدي ﻫﻤﮕﻲ درﮔﺬر اﺳﺖ‬
‫ﻗﺼﺪ اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ را ﺑﻴﻤﺪد ﺧﻀﺮ ﻣﻜﻦ‬
‫ﺷﻤﺲ داﻧﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ راه ﻫﺰاران ﺧﻄﺮ اﺳﺖ‬
‫)‪(@5‬‬

‫ﻏﻴﺮ آن ﻳﺎر ﻣﭙﻨﺪار ﻛﻪ د ‪‬ﻳ ﺎري ﻫﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﻮ ﻳﺎرﻳﻢ و ﻧﺪاﻧﻴﻢ ﻛﻪ اﻏﻴﺎري ﻫﺴﺖ‬
‫داﺳﺘﺎن دل ﺳﻮدا زده ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻜﻨﻴﺪ‬
‫@ﻛﺎﻳﻨﺤﺪﻳﺜﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺳﺮ ﺑﺎزاري ﻫﺴﺖ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻨﺼﻮر ﻫﺮ آﻧﻜﺲ ز اﻧﺎﻟﺤﻖ دم زد‬
‫ﻏﺪ اري و ﻫﻢ داري ﻫﺴﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺮواش ﻛﻪ ‪‬‬
‫زاﻫﺪ اﻧﻜﺎر ﻣﻜﻦ ﻋﺎﻟﻢ دروﻳﺸﺎن را‬
‫در ﭘﺲ ﭘﺮدة دل ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺮاري ﻫﺴﺖ‬
‫از در دوﺳﺖ ﻣﺨﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺠﻨ‪‬ﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا‬
‫در ﺧﺮاﺑﺎت ﻣﻐﺎن ﮔﻮﺷﺔ دﻳﻮاري ﻫﺴﺖ‬
 ‫‪117‬‬
‫در ﻫﻤﻪ ﺑﺎدﻳﻪ ﭼﻮن ﻗﻴﺲ ﻳﻜﻲ ﻣﺠﻨﻮن ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ور ﻧﻪ در رﺑﻊ و ﻃﻠﻞ ﻟﻴﻠﻲ ﺑﺴﻴﺎري ﻫﺴﺖ‬
‫زاﻫﺪا ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻤﺎ ﭼﻨﺪ زﻧﻲ ﺧﻮد را ﺑﺎش‬
‫ﻛﻪ دﻟﺪاري ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺷﻤﺲ‬ ‫ﻣﻜﻦ آزار دل‬
‫)@‪(@ì‬‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬ ‫دﻳﻮاﻧﻪ‬ ‫ﻳﻜﻲ‬ ‫ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ‬ ‫ز‬

‫از آن دﻳﻮاﻧﻪ ﺻﺪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬
‫دل از ﻟﻌﻞ ﻟﺒﺶ ﻳﻚ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬ ‫از آن ﻧﻜﺘﻪ ﻫﺰار اﻓﺴﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﻊ روﻳﺶ ﺳﻮﺧﺖ ﻋﺎﺷﻖ‬
‫@ﻛﻪ رﺳﻢ ﻋﺸﻖ از ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬
‫ﺗﻮﺣﻴﺪ‬ ‫ﺻﺪر‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﺑﻨﺸﺴﺖ‬ ‫@ﻛﺴﻲ‬
‫@ﻛﻪ ‪‬اول از ﺧﻮدي ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬
‫ﻗﻠﺒﻢ‬ ‫ﻛﺮد‬ ‫ﻃﻮﻓﺎن‬ ‫دﻳﺪه‬ ‫اﺷﮓ‬ ‫ز‬
‫از ﻳﻜﻲ درداﻧﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬ ‫درﻳﺎ‬ ‫دو‬
‫ﻧﺪﻳﺪم‬ ‫ﻓﺘﺤﻲ‬ ‫ﺣﺮم‬ ‫از‬ ‫و‬ ‫دﻳﺮ‬ ‫ز‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ‬ ‫از‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ﻓﺘﻮح‬
‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫روزﮔﺎرﻳﻬﺎي‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎن‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬ ‫ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻃﺮ ة‬
‫‪‬‬ ‫زان‬ ‫ﻫﻤﻪ‬
‫آن ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ را دﻳﺪ‬ ‫ﺷﻤﺲ‬ ‫ﭼﻮ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ‬ ‫ﻧﻌﺮة‬ ‫ﻫﺰارش‬
 ‫‪118‬‬
‫)@‪(@7‬‬
‫ﻧﺪارد‬ ‫ﻛﻼه‬ ‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﻣﺎه ﺑﺴﺮ‬ ‫ﻧﺪارد‬ ‫ﻣﺎه‬ ‫ﻋﺎرض ﺗﻮ‬ ‫ﺷﻌﺸﻌﺔ‬
‫آﻫﻮي ﺻﺤﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﺪارد‬ ‫ﺻﻴﺪ دو آﻫﻮ ﻧﻤﻮده ﺷﻴﺮ دﻻﻧﺮا‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺷﺐ ﻫﺠﺮ ﺻﺒﺤﮕﺎه ﻧﺪارد‬ ‫ﺷﻜﻮه ﻧﻤﻮدم ز ﻫﺠﺮ ﺑﺎ ﺳﺮ زﻟﻔﺶ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﻢ ﺧﻂ ﺳﻴﺎه ﻧﺪارد‬ ‫ﻧﻤﻮدم‬ ‫ﺑ‪Ĥ‬ﻓﺘﺎب‬ ‫روﻳﺶ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ‬
‫ﻧﺪارد‬ ‫اﺷﺘﺒﺎه‬ ‫ﻳﻜﻨﻘﻄﻪ‬ ‫دﻳﺪم‬ ‫ﻟﻌﻞ ﻟﺒﺶ ﻧﻘﻄﻪ ﮔﻔﺘﻢ و ﭼﻮ ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺎغ ﺑﻬﺸﺖ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﮔﻴﺎه ﻧﺪارد‬ ‫ﺳﻨﺒﻞ ﺧﻄ‪‬ﺶ دﻣﻴﺪ ﺑﺮ رخ و دل ﮔﻔﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻀﺮ راه ﻧﺪارد‬ ‫ﺧﻀﺮ دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻮﺳﻪ از ﻟﺐﻧﻮﺷﺶ‬
‫ﺷﻤﺲ‬ ‫در ره ﺟﺎﻧﺎن ﺑﺮﻓﺖ دﻳﻦ و دل‬
‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﻛﻨﺪ ﺑﻴﻨﻮا ﻛﻪ آه ﻧﺪارد‬
‫)@‪(@8‬‬
‫ﻋﺸﻖ ‪ 1‬ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻠﺐ زﻟﻴﺨﺎ ﺧﻮن ﻛﺮد‬
‫ﺧﻮان ز ﻗﺮآن ﻛﻪ ﺑﻴﻌﻘﻮب ﭘﻴﻤﺒﺮ ﭼﻮن ﻛﺮد‬
‫ﺗﻴﺸﺔ ﻋﺸﻖ ﺑﺮوزي ﺳﺮ ﻓﺮﻫﺎد ﺷﻜﺎﻓﺖ‬
‫ﺧﻨﺠﺮش ﭘﻬﻠﻮي ﺧﺴﺮو ﺑﺸﺒﻲ ﮔﻠﮕﻮن ﻛﺮد‬
‫ﻋﺸﻖ آﻧﺪﻟﺒﺮ ﺗﺮﺳﺎ ﭼﻪ ﺑﺼﻨﻌﺎن ﻛﻪ ﻧﻜﺮد‬
‫ﺧﻮﻛﺒﺎن ﻛﺮد و ﻣﻴﺶ داد و ز دﻳﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﺮد‬
‫ﻋﺸﻖ ﻟﻴﻠﻲ ﺑﺪل ﻗﻴﺲ ﭼﻪ آﺗﺶ ﻛﻪ ﻧﺰد‬
‫ﺑﻠﻜﻪ دﺷﺖ و دد و ﻫﻢ ﺑﺎدﻳﻪ را ﻣﺠﻨﻮن ﻛﺮد‬
‫اﺷﮓ ﭼﻮن ﺳﻴﻢ زﺑﺲ ﺑﺮ رخ زردم دل رﻳﺨﺖ‬
‫دوﻟﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﺎزم ﻛﻪ ﻣﺮا ﻗﺎرون ﻛﺮد‬

‫‪ ÇÇ1‬در اﻳﻨﻐﺰل ﺗﻜﺮار ﻋﺸﻖ در ﻫﺮ ﺷﻌﺮ اﻟﺘﺰام ﺷﺪه و اﻳﻦ ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺑﺪﻳﻌﻴﻪ اﺳﺖ‪/‬‬
 ‫‪119‬‬
‫ﭘﻮر ﺳﻴﻨﺎ ا@ﮔﺮش درد ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﺪي‬
‫@ﻛﻲ ﺷﻔﺎ ‪ 1‬دادي اﺷﺎرات ﻛﻪ در ﻗﺎﻧﻮن ﻛﺮد‬
‫ﺷﻤﺲ‬ ‫ﺗﺎ ره ﻋﻘﻞ ﺑﺰد ﻋﺸﻖ ﻣﺴﻴﺤﺎ دم‬
‫در ﺧﻢ ﻋﺸﻖ ﺧﺮد ﺟﺎي ﭼﻮ اﻓﻼﻃﻮن ﻛﺮد‬
‫)@‪(@9‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﻧﺰد ﺧﺮد اﺳﺒﺎب ﺳﺮاﻓﺮازي ﺑﻮد‬
‫آزﻣﻮدﻳﻢ ﺑﺠﺰ ﻋﺸﻖ رﺧﺖ ﺑﺎزي ﺑﻮد‬
‫واﻋﻆ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ز ﻋﺸﻖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﻏﺮﺿﺶ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ اﻧﺪازي ﺑﻮد‬
‫اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﺠﺪه زاﻫﺪ ﭼﻮ ﺑﺪ از روي رﻳﺎ‬
‫رﺗﺒﻪاش دﻧﮓ ﻳﻜﻲ د ‪‬ﻛﺔ رز‪ ‬ازي ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺤﺎي ﻟﺒﺶ ﺷﺪ دل ﻣﻦ ﻣﺤﺮم راز‬
‫@ﻛﺎرزوﻳﺶ ﺑﺪل ﺑﻮﻋﻠﻲ و رازي ﺑﻮد‬
‫ﻏﺼﺔ روي ﺗﻮ ﻫﻼل‬
‫ﺑﺪر ﺗﺎﺑﺎن ﺑﺸﺪ از ‪‬‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﺗﻮ او را ﺳﺮ اﻧﺒﺎزي ﺑﻮد‬
‫اﺑﻠﻬﻲ دام ﻧﻬﺎد از ﭘﻲ ﺻﻴﺪ ﻋﻨﻘﺎ‬
‫ﺻﻌﻮة در ﻫﻮس رﺗﺒﺔ ﺷﻬﺒﺎزي ﺑﻮد‬
‫ﮔﺮ ﻓﺨﺮ ﺻﻔﺎﻫﺎن ﺑﻮد اﻧﺪر ﻋﺮﻓﺎن‬ ‫ﺷﻤﺲ‬

‫ﻓﺨﺮ ﺷﻴﺮاز ﻫﻢ از ﺣﺎﻓﻆ ﺷﻴﺮازي ﺑﻮد‬

‫‪ ÇÇ1‬در اﻳﻦ ﺷﻌﺮ اﻳﻬﺎم اﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺘﺎب ﺷﻴﺦاﻟﺮ‪Ä‬ﻴﺲ اﺑﻮﻋﻠﻲ ﺳﻴﻨﺎ ﺷﻔﺎ ﻛﻪ در اﻗﺴﺎم ﺣﻜﻤﺖ‬
‫اﻟﻬﻴﻪ و ﻃﺒﻴﻌﻴﻪ و اﺷﺎرات ﻛﻪ آﻧﻬﻢ در ﺣﻜﻤﺖ اﺳﺖ و ﻗﺎﻧﻮن ﻛﻪ در ﻃﺐ اﺳﺖ‪/‬‬
 ‫‪120‬‬
‫)@‪1 (@10‬‬

‫ﺟﺎن دﻫﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ و زﻧﺪﮔﻲ از ﺳﺮ ﮔﻴﺮد‬

‫ﻣﻜﺮ ر ﮔﻴﺮد‬
‫‪‬‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ از ﻗﻨﺪ ﻟﺒﺖ ﺑﻮﺳﻪ‬
‫اﺳﺘﺎد ﺑﮕﻴﺮ‬ ‫اﻳﺠﻮان ﺑﻬﺮ ﻫﻨﺮ داﻣﻦ‬
‫ﮔﻴﺮد‬ ‫دﻟﺒﺮ‬ ‫ﻃﺮ ة‬
‫‪‬‬ ‫روا‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻴﻬﻨﺮ‬
‫دﺳﺖ ﺑﺮ زﻟﻒ ﭘﺮ از ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ ﻳﺎر ﻣﻨﻪ‬
‫@ﻛﻲ ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺑﻜﻒ ﻛﮋدم و اژدر ﮔﻴﺮد‬
‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﺎداﻧﻲ و آﻧﺸﻮخ ز ﺧﻮد ﺑﻴﺨﺒﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺣﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ ا@ﮔﺮ او ﭘﺮده ز رخ ﺑﺮﮔﻴﺮد‬
‫ﻟﺐ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻨﻪ اﻳﺪوﺳﺖ ﺑﺎﻓﻴﻮن و ﺑﻤﻲ‬
‫ﻟﺐ ﻣﻴﮕﻮن ﺗﻮ ﺣﻴﻒ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﮔﻴﺮد‬
‫در دﺑﺴﺘﺎن وﻓﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻳﻜﺪرس‬
‫ﻣﻜﺮ ر ﻛﻨﺪ و درس ﺧﻮد از ﺳﺮ ﮔﻴﺮد‬
‫@ﮔﻮ ‪‬‬
‫آه ﻣﻦ آﺗﺶ و آن زاﻫﺪ ﻋﺎﺑﺪ ﺟﺎﻣﺪ‬
‫ﺑﻴﻢ آﻧﺴﺖ ﺗﻨﺶ ﺷﻌﻠﻪ ز آذر ﮔﻴﺮد‬
‫ﺑﺎ@ك از ﺻﻌﻮه و ﻋﺼﻔﻮر ﭼﻪ دارد اﻧﻜﻮ‬
‫ﮔﻴﺮد‬ ‫ﺑﺸﻬﭙﺮ‬ ‫ﻋﻨﻘﺎش‬ ‫ﺷﺎﻫﺒﺎزﻳﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﻠﻚ از ﺧﻄﺮ ﻓﻘﺮ ﻧﮕﺮدد آزاد‬
‫ﻣﮕﺮ از ﻋﻠﻢ و ز ﺻﻨﻌﺖ ﻫﻤﻪ رﻫﺒﺮ ﮔﻴﺮد‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻏﺰل ‪ 9‬و ‪ 10‬و ‪ 11‬از ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﺄﺧﺮ ﻓﻘﻴﺮ اﺳﺖ و ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮوش ﺗﺎزه و‬
‫ﻋﺼﺮ اﺧﻴﺮ اﺳﺖ‪/‬‬
 ‫‪121‬‬
‫ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻛﺒﺮ‬ ‫ﭼﺮا‬ ‫ﺑﻤﺰدور‬ ‫@ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎي‬
‫ﻣﺰد ﻛﺎر اﺳﺖ ا@ﮔﺮ در ﻋﻮﺿﺶ زر ﮔﻴﺮد‬
‫ﻣﺮد ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺠﻬﺎن ﻣﻬﺮ ﻧﺒﻨﺪد ﺑﺪوزن‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ زن ﻛﻪ ﺣﺮاﻣﺴﺖ دو ﺷﻮﻫﺮ ﮔﻴﺮد‬

‫)@‪(@11‬‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ ﻋﺠﺐ ﺣﺎل ﻏﺮﻳﺒﻲ دارد‬
‫ﻋﺠﻴﺒﻲ دارد‬ ‫ﺑﻬﺮ دل ﺑﺮدﻧﻢ اﺻﺮار‬
‫ﺗﻮ ﺑﻴﻜﻐﻤﺰه دل از ﺷﻴﺦ و ز زاﻫﺪ ﺑﺒﺮي‬
‫ﭼﺸﻢ ﺷﻮخ ﺗﻮ ﻋﺠﺐ ﻣﻜﺮ و ﻓﺮﻳﺒﻲ دارد‬
‫@ﮔﺮ ﻧﻪ ﺗﺮﺳﺎ ﺷﺪة اي ﺑﺖ ﻣﻦ از ﭼﻪ ﺳﺒﺐ‬
‫ﻣﺼﺤﻒ روي ﺗﻮ از ﻣﻮي ﺻﻠﻴﺒﻲ دارد‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎر ﺗﻮ ﺑﺮ درد ﺣﻜﻴﻢ اﻓﺰوده‬
‫ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺤﺎي ﻟﺒﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻃﺒﻴﺒﻲ دارد‬
‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﮔﻞ ﭼﺎ@ك زدم ﭘﻴﺮﻫﻦ از دﺳﺖ ﻓﺮاق‬
‫ﻋﺠﺐ از ﺑﻠﺒﻞ ﺷﻴﺪا ﻛﻪ ﺷﻜﻴﺒﻲ دارد‬
‫ﺑﺎ@ك از ﻣﻜﺮ و ﺟﻔﺎﻫﺎي رﻗﻴﺒﺶ ﻧﺒﻮد‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻳﺎر وﻓﺎدار ﺣﺒﻴﺒﻲ دارد‬
‫ﭼﻨﮓ ﺑﺮ دل ﻧﺰﻧﺪ ﻧﻐﻤﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﻧﺸﻮد‬
‫راغ در ﺑﺎغ ا@ﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻌﻴﺒﻲ ‪ 1‬دارد‬
‫ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ‬ ‫ﻣﺸﻜﻮ¸‬ ‫ﺷﻌﻠﺔ‬ ‫ﻧﺸﻮد‬
‫ادﻳﺒﻲ دارد‬ ‫ﺷﻤﺲ‬ ‫ﺗﺎ ﺻﻔﺎﻫﺎن ﭼﻮ ﺗﻮ اي‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻧﻌﻴﺐ‪ :‬ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﻧﻮن و ﻛﺴﺮ ﻋﻴﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﻧﮓ زاغ ﻳﺎ ﻛﻼغ‬
 ‫‪122‬‬
‫)@‪(@12‬‬

‫ﺧﺎل ﻫﻨﺪوي ﺗﻮ ﺻﺪ رﺧﻨﻪ در اﻳﻤﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬

‫اﺑﺮوﻳﺖ ﺷﻖ ﻗﻤﺮ ﻛﺮد و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬
‫اﻣﺎ‬ ‫ﻧﻤﻮدم‬ ‫دوﺳﺖ‬ ‫ﻗﺪم‬ ‫ﻧﺜﺎر‬ ‫ﺟﺎن‬
‫ﺟﺎن ﻧﺒﺪ ﻗﺎﺑﻞ و ﺷﺮﻣﻨﺪه ز ﺟﺎﻧﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬
‫رﻣﺰي از ﺳﻠﺴﻠﺔ ﻣﻮي ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ دل‬
‫@ﮔﺸﺖ دﻳﻮاﻧﻪ و ﻳﻜﺒﺎره ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬
‫وﺻﻒ ﺷﻤﻊ رخ او ﻛﺮدم و ﭘﺮواﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪ‬
‫ﺳﻮﺧﺖ ﺑﻴﭽﺎره و زﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬
‫آﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺑﺴﺎط دل ﻣﻦ داد ﺑﺒﺎد‬
‫@ﻛﻤﺘﺮ از ﻣﻮرم و ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬
‫ﻃﻔﻞ ﺟﺎن ﺧﻮاﻧﺪ ﭼﻮ در ﻣﻜﺘﺐ دل ﺟﻴﻢ ﺟﻤﺎل‬
‫دل ز ﺳﻮداي ﺟﻨﻮن ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬
‫@ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻓﺘﻨﻪ در آﻓﺎق ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺘﺎ‬
‫ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﻢ ﻣﮕﺮ آن ﻧﺮﮔﺲ ﻓ ‪‬ﺘﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻛﻨﻲ ﻧﺎﻟﻪ ﭼﻮ ﺑﻠﺒﻞ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫@ﮔﻞ روي ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎر ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬
‫ﺑﮕﻔﺖ‬ ‫ﺷﻤﺲ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺣﻜﻤﺖ ز ﻛﻪ آﻣﻮﺧﺘﺔ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎر ﺗﻮ اﺳﺘﺎد ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻢ ﻛﺮد‬
 ‫‪123‬‬
‫)@‪(@13‬‬

‫ﻧﺒﻮد ﻣﺤﺮم ﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﻲ دارد‬

‫دارد‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻲ‬ ‫دﻟﺪاده‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﺳﺨﻦ‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ دﻳﺪي ﺑﻠﺒﺶ ﺟﺎم ﺑﺨﻮاري ﻣﻨﮕﺮ‬
‫اي ﺑﺴﺎ ﺟﺎم ﻛﻪ اﺳﺮار ﺟﻬﺎﻧﻲ دارد‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﺪ ﺷﻴﻔﺘﺔ ﺳﺮو ﻗﺪي ﻻﻟﻪ رﺧﻲ‬
‫دارد‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﻻﻟﻪ ﺑﺪﻟﺶ داغ ﻧﻬﺎﻧﻲ‬
‫داغ رﻧﺪان ﻗﻠﻨﺪر دل ﻟﺐ ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ‬
‫ﻧﻪ ﭼﻮ زاﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﺎﻟﻮس ﻓﻐﺎﻧﻲ دارد‬
‫اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺜﻢ ﭼﻪ ﺧﻮش آﻣﺪ ﻛﻪ ﻧﮕﺎري ﻣﻴﮕﻔﺖ‬
‫ﺑﺎري آن ﺑﺖ ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻲ دارد‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺷﻤﺲ ﺷﻮد ﭘﺨﺘﻪدﻟﺶ زآﺗﺶ ﻋﺸﻖ‬
‫ﻫﺮ ﺑﻴﺎﻧﻲ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﺸﻒ و ﻋﻴﺎﻧﻲ دارد‬

‫در ﺳﺎل‪ 1343‬ﻫﺠﺮي ﻗﻤﺮي در ﻣﻄﺒﻌﺔ ﻓﺮﻫﻨﮓ اﺻﻔﻬﺎن ﭼﺎپ ﺷﺪه‬

 ‫ﺑﻌ‪ ÏÉ‬از ﻣﺜﻨﻮﻳﺎت ﻣﺼﻨﻒ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻳﻨﻜﺘﺎب اﺳﺖ‬
‫در ﺑﻴﻦ ﺣﺪﻳﺜﻲ ﻛﻪ ﻋﻜﺮﻣﻪ از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﻧﻘﻞ ﻛﺮده‬

‫اﺟﺘﻤﻌﻨﺎ ﻓﻲ ﻣﺴﺠﺪ رﺳﻮل اﷲ و اﻣﻴﺮ اﻟﻤ‪Æ‬ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﻓﻲ وﺳﻄﻨﺎ‬

‫ﻳﻜ ‪‬ﻠﻢ ﺑﻜﻼم ﻏﺮﻳﺐ ﻓﻲاﻟﺘﻮﺣﻴﺪ اذو‪Ä‬ﺐ ﻣﻦ وﺳﻄﻨﺎ ﺣﺎرﺛ‪ ¹‬و ﻫﻮ ﻳﺼﻴﺢ وﺟﻴﺪا و ﻳﺠﻮل‬

‫ﻓﻲ وﺳﻄﻨﺎ ﺟﻮﻻناﻟﺮﺣﻲ واﻟﺸﻤﺲ ﺣﺎﻣﻴ‪ ¹‬ﻣﻦ ﻓﻮﻗﻪ و ﻣﻦ ﺗﺤﺖ ﻗﺪﻣﻪ‪/‬‬

‫@ﮔﻔﺖ روزي ﺑﺎ ﮔﺮوه ﻣ‪Æ‬ﻣﻨﺎن‬ ‫اﺑﻦ ﻋﺒﺎس آن ﺑﺰرگ راوﻳﺎن‬

‫ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭘﺮواﻧﻪ و ﺷﻤﻊ آن ﻋﻠﻲ‬ ‫ﭘﺎ@ك ﻧﺒﻲ‬ ‫ﻣﺠﺘﻤﻊ در ﻣﺴﺠﺪ‬
‫ﺻﻴﺪ ﻣﻴﻜﺮد از ﻗﻠﻮب اﺷﻜﺎرﻫﺎ‬ ‫از اﺳﺮارﻫﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻲ‬ ‫ﻳﺰدان‬ ‫ﺷﻴﺮ‬
‫ﺷﺎﻫﺮاه‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫آﻧﺸﺎه‬ ‫ﻣﻴﻨﻤﻮد‬ ‫از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻫﻢ ز ﺗﻮﺣﻴﺪ اﻟﻪ‬
‫@ﻛﺰ ﺳﻤﺎﻋﺶ ﺷﻖ ﺷﺪي ﮔﻮش ﺑﺸﺮ‬ ‫دادي از ﻋﻠﻢ ﻟﺪن از ﺣﻖ ﺧﺒﺮ‬
‫زان ﻣﻴﺎن او ﻣﺤﺮم اﻳﻨﺮاز ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻮن ﮔﻮش ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد‬ ‫ﺣﺎرﺛﻪ‬

‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪ زان ﻣﻲ ﻛﻪ دادش ﻣﻴﻔﺮوش‬ ‫ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن ﺑﺮﺟﺴﺖ و آﻣﺪ در ﺧﺮوش‬

‫اي ﻓﺪاي ﭼﺮخ او ارض و ﺳﻤﺎ‬ ‫ﭼﺮخ ﻣﻴﺰد دور زن ﭼﻮن آﺳﻴﺎ‬
‫ﺳﺮ‬ ‫ﺑﺎﻻي‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﮔﺮم‬ ‫آﻓﺘﺎب‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺑﺮ ﭘﺎي او ﻣﻴﺰد ﺷﺮر‬

‫ﻓﻘﻠﺖ ﻳﺎ اﻣﻴﺮاﻟﻤ‪Æ‬ﻣﻨﻴﻦ اﻣﺎﺗﺮي اﻟﻲ ﺣﺎرﺛﻪ ﻳﺠﻮل ﻓﻲاﻟﻤﺴﺠﺪ ﻛﺠﻮﻻناﻟﺮﺣﻲ‬

‫اﺳﺘﻤﺮ ﺳﻬﺮه و ﺟﻮﻋﻪ و ﺟﺬﺑﺘﻪ اذ ﺧﺮج ﻋﻠﻴﻨﺎ رﺳﻮل اﷲ ﻓﻘﺎل ﻣﺎ ﻟﻜﻢ و‬

‫‪‬‬ ‫اﻇﻦ ﻗﺪ‬
‫‪‬‬ ‫ﻓﻘﺎل‬

‫ﺣﺎرﺛﻪ ﻗﺪ ﻧﺼﺐ ﻟﻪ رﺣﻲاﻟﺸﻮق و ﺟﻌﻞ ﻓﻲ ﺻﺪره زﻣﺎماﻟﺬوق و ﻫﻮ ﻳﻄﺤﻦ ﺣ ‪‬ﺒﺎ ﻳﻘﻊ‬

‫اذن ﺑﻼل و اﻗﺎم و ﺻ ‪‬ﻠﻲاﻟﻨﺒﻲ )ص( و ﺣﺎرﺛﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﻲ ﺟﻮﻻﻧﻪ ﻟﻢ ﻳﺸﻬﺪ‬

‫‪‬‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻓﻮق و‬

‫اذاﻧﻢ و ﻻ اﻗﺎﻣﺘﻬﻢ و ﻻ ﺻﻠﻮﺗﻬﻢ‪/‬‬

‫اﻳﺸﺎه دﻳﻦ‬ ‫ﺣﺎرﺛﻪ‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ‬ ‫اﻣﻴﺮاﻟﻤ‪Æ‬ﻣﻨﻴﻦ‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﻢ‬ ‫ﭘﺲ‬
 ‫‪125‬‬
‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺴﺖ اي اﻣﻴﺮ اوﻟﻴﺎ‬ ‫آﺳﻴﺎ‬ ‫ﺑﺴﺎن‬ ‫ﭼﺮﺧﺪ‬ ‫ﻫﻤﻲ‬ ‫@ﻛﻪ‬
‫@ﻛﺎﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﺶ ﻣﺴﺖ و ﺑﻴﺨﻮد ﺳﺎﺧﺘﻲ‬ ‫ﺑﺮ وي از ﻣﮋﮔﺎن ﭼﻪ ﺗﻴﺮي آﺧﺘﻲ‬
‫@ﻛﻪ ﻧﻪ ﺳﺮ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ و ﻧﻪ دﺳﺘﺎر او‬ ‫ﻫﻴﻦ ﭼﻪ ﻏﻤﺰه ﻛﺮدي اﻧﺪر ﻛﺎر او‬
‫وز ﻋﻨﺎﻳﺎت ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺎري اﺳﺖ‬ ‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ از ﺟﻮع و ﺷﺐ ﺑﻴﺪاري اﺳﺖ‬
‫ﭘﺮدة ﻋﺸﻘﺶ ﻓﺘﺎد از روي ﻛﺎر‬ ‫@ﻛﺎﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﭼﺮخ آﻣﺪه ﭘﺮﮔﺎر وار‬
‫روﺑﺮو‬ ‫درآﻣﺪ‬ ‫رﺳﻮلاﷲ‬ ‫@ﻛﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻫﻤﻲ ﺑﻮدﻳﻢ در اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ‬
‫@ﻛﻪ ﻋﻴﺎن ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺠﺎﻧﺶ رﺳﺘﺨﻴﺰ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ وا@ﮔﺬارﻳﺪ اﻳﻦ ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ﻧﮕﺎر‬ ‫ذوق‬ ‫آﺳﻴﺎ‬ ‫آﻧﺰﻣﺎم‬ ‫اﺳﺘﻮار‬ ‫ﺑﻬﺮش‬ ‫ﺷﻮق‬ ‫آﺳﻴﺎي‬
‫آرد ﺳﺎزد زآﺳﻴﺎ آن ﺑﺎ رﺷﺪ‬ ‫از ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﺳﺪ‬ ‫داﻧﻪاش‬
‫رﺳﻮل ذواﻟﺠﻼل‬ ‫در ﻧﻤﺎز آﻣﺪ‬ ‫ﺑﻼل‬ ‫ﭘﺲ اذان ﮔﻔﺖ و اﻗﺎﻣﻪ آن‬
‫@ﻛﻢ ﻧﮕﺸﺖ از ﺣﺎرﺛﻪ آن ﺳﻮز و ﺳﺎز‬ ‫ﻧﻴﺎز‬ ‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﻮد در ﻛﻮي‬ ‫ﺗﺎ‬
‫ﻧﺸﺪ‬ ‫آﻣﺎده‬ ‫ﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﺮاي‬ ‫از‬ ‫از دوار و ﭼﺮخ آﺳﻮده ﻧﺸﺪ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ دﻳﻮاﻧﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﻤﺎز‬
‫ﺷﺪ ﻋﺒﺎدت ﻓﺮع ﻋﻘﻞ و اﻣﺘﻴﺎز‬

‫ﻋﻠﻲ ﻋﻦ ﺗﻠﻚاﻟﺮﺣﻲ ﻓﻘﺎل‬

‫‪‬‬ ‫ﻗﺎل واﺟﺘﻤﻌﻨﺎ ﺑﻌﺪاﻟﺼﻠﻮ¸ اﻟﻲ رﺳﻮلاﷲ و ﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﻧﻌﻢ ﺣﺠﺮﻫﺎاﻟﺼﺪق و ﻗﻄﺒﻬﺎ اﻟﻮد‪ ‬و زﻣﺎﻣﻬﺎ ﻗﻼد¸اﻟﺤﻖ و دﻗﻴﻘﻬﺎ وﺿﺢاﻟﻄﺮﻳﻖ و ﺣ ‪‬ﺒﻬﺎ‬

‫ﺑﺬراﻟﻬﻮي ﻗﻠﻨﺎ ﻳﺎ رﺳﻮلاﷲ ﻓﻤﻦاﻟﺪاﻳﺮ ﻗﺎلاﻟﺸﺎﻫﺪ اﻟﻐﺎﻳﺐ ﻗﻠﻨﺎ ﻓﻤﺘﻲ ﺗﻔﺮغ ﻗﺎل ﻻ‬

‫ﺷﻐﻞ ﻟﻪ و ﺳﻘﻂ ﺣﺎرﺛ‪ ¹‬ﻟﻮﺟﻬﻪ ﻓﺮاﻳﻨﺎ اﻣﻴﺮاﻟﻤ‪Æ‬ﻣﻨﻲ وﺛﺐ وﺛﺒ‪¹‬اﻻﺳﺪ ﻓﺎﺧﺬ رأﺳﻪ ﻓﻲ‬

‫ﺣﺠﺮه و ﻣﺴﺢ وﺟﻬﻪ ﺑﺮدا‪Ä‬ﻪ‬

‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻫﻤﻪ ﮔﺮد آﻣﺪﻳﻢ‬ ‫دور‬ ‫از ﻧﻤﺎز ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮن ﻓﺎرغ ﺷﺪﻳﻢ‬
 ‫‪126‬‬
‫اي ﻋﻈﻴﻢ اﻟﺨﻠﻖ ﭼﺒﻮد اﻳﻦ رﺣﻲ‬ ‫ﻧﺒﻲ ﺑﺎﺑﻬﺎ‬
‫‪‬‬ ‫ﭘﺲ ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ‬
‫ﺳﻨﮓ او ﺻﺪق و ﺻﻔﺎﻳﺴﺖ اي اﻣﻴﻦ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻧﺒﻲاﷲ‬ ‫@ﮔﻔﺖ در ﭘﺎﺳﺦ‬
‫داﻧﻪ از ﻧﻔﺲ و ﻫﻮاﻳﺶ ﻣﺮدﮔﻲ‬ ‫ود و زﻣﺎﻣﺶ ﺑﻨﺪﮔﻲ‬
‫ﻗﻄﺐ او ‪‬‬
‫@ﻛﻪ ﺑﻮد اﻧﺪر رﻫﺶ ﻳﺎر و ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫آﺳﻴﺎ‬ ‫واﻧﺪﻗﻴﻖ‬
‫@ﻛﻴﺴﺖ ﮔﺮداﻧﻨﺪه ﺷﺎﻫﺎ اﻳﻦ ﺣﺠﺮ‬ ‫ﺧﻴﺮاﻟﺒﺸﺮ‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻴﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﺎ‬
‫آﻧﻜﻪ ﻧﺰد اوﺳﺖ ﻫﺴﺘﻲﻫﺎ ﻋﺪم‬ ‫ﻗﺪم‬ ‫ﺷﺎه‬ ‫ﮔﺮداﻧﻨﺪهاش‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫ﻟﻴﻚ ﻛﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻔﺎﻓﻴﺶ اﻟﻌﻴﻮن‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺘﻪ از ﻏﻴﺐ و ﻛﻤﻮن‬
‫اﻣﻴﺮاﻟﻤ‪Æ‬ﻣﻨﻴﻦ‬ ‫ﺟﺴﺖ از ﺟﺎ آن‬ ‫زﻣﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻧﺎ@ﮔﻪ‬ ‫اﻓﺘﺎد‬ ‫ﺣﺎرﺛﻪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺣﻖ او را در آﻏﻮﺷﺶ ﻛﺸﻴﺪ‬

‫دﺳﺖ ﻟﻄﻔﻲ ﺑﺮ ﺑﺮ و دوﺷﺶ ﻛﺸﻴﺪ‬

‫ﻗﺎل اﻧﺲ و اﻧﺎ ﻛﻨﺖ ﻗﺎ‪Ä‬ﻤ‪ H‬ﺑﻴﻦ ﻳﺪي ﻋﻠﻲ ﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ و ﺑﻲرﻣﺪ ﻓﻘﺎل ﻟﻲ ﺧﺬ‬

‫ان رﺳﻮلاﷲ‬
‫ﻣﻦ اﺛﺮ ﺟﻮﻻﻧﻪ ﻓﺎﻧﺒﺬه ﻓﻲ ﻋﻴﻨﻚ ﻓﻔﻌﻠﺖ ﻓﻠﻢ اراﻟﺮﻣﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻋﻤﺮي و ‪‬‬

‫ﻗﺎل ﻳﺎ ﺑﻼل ﺧﺬ اﻧﺎ¾ ﻓﻴﻪ ﻣﺎ¾ ﻓﺎﻏﺴﻞ ﻳﺪﻳﻪ و وﺟﻬﻪ و اﺟﻤﻌﻪ ﻓﻲ اﻧﺎ¾ ﻓﺄﺗﻨﻲ‬

‫ﻓﻠﻤﺎ اﺗﻴﺖ ﺑﻪ ﺳ ‪‬ﻠﻤﻪ اﻟﻲ و ﻗﺎل ‪‬‬

‫رﺷﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻔﻌﻠﺖ ذﻟﻚ ﻓﺎﻓﺎق ﻣﻦ ﻏﺸﻴﺘﻪ وﺻﺤﻲ ﻣﻦ‬ ‫‪‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﺑﻌﻀﺪﻳﻪ و وﻗﻔﻪ ﺑﻴﻦ ﻳﺪي رﺳﻮلاﷲ ﻓﻘﺎل ﻳﺎ ﺣﺎرﺛﻪ‬
‫‪‬‬ ‫ﺳﻜﺮﺗﻪ ﻓﺎﺧﺬ‬

‫‪‬‬
‫ﺣﻂ ﻓﻲ ﺣﺠﺎب ﻛﺎن ﻣﺤﺠﻮﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﻛﻨﺖ ﻗﺎل ﻋﻨﺪ رﺑ‪‬ﻲ ﻓﻘﺎل ﻛﻴﻒ وﺻﻠﺖ ﻗﺎل‬

‫و ﻛﺸﻒ ﻋﻨ‪‬ﻲ ﻏﻄﺎ¾ ﻛﺎن ﻣﻜﺒﻮﺑﺎ و ﻋﺎﻳﻨﺖ ﻋﻼم اﻟﻐﻴﻮب ﻓﺠﻠﺖ ﺟﻮﻻﻧﺎ واﺳﺘﻮﻓﻲ‬

‫ﻟﻲاﻟﺤﻖ اﻋﻮاﻧﺎ واﺷﻬﺪﻧﻲ ﻓﺎراﻧﻲ اﻟﻮاﻧﺎ‬

‫ﺑﻮد و ﺑﻮدم در ﺑﺮ ﺷﺎه ﺻﻤﺪ‬ ‫ﻫﻢ اﻧﺲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ را رﻣﺪ‬

‫ﻋﻼج‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻛﻦ‬ ‫دﻳﻪ‬ ‫ﺗﻮﺗﻴﺎي‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺧﺎ@ك ﻣﻘﺪم اﻳﻨﺨﻮش ﺳﺮاج‬
 ‫‪127‬‬
‫درد ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﺑﻌﻤﺮي دور ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻮن ﭼﻨﺎن ﻛﺮدم ﻛﻪ او ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد‬
‫ﻇﺮف آﺑﻲ زود آر اﻳﺨﻮش ﺧﺼﺎل‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد اي ﺑﻼل‬ ‫رﺳﻮلاﷲ‬ ‫ﭘﺲ‬
‫ﭘﺲ ﺑﻨﺰد ﻣﻦ ﺑﻴﺎور ﻇﺮف اوي‬ ‫از آن ﺑﺸﻮي‬ ‫ﺣﺎرﺛﻪ‬ ‫دﺳﺖ و روي‬
‫ﻣﻴﭙﺎش زود‬ ‫ﺣﺎرﺛﻪ‬ ‫@ﮔﻔﺖ از آن ﺑﺮ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺒﺮدم ﻇﺮف ﺗﺴﻠﻴﻤﻢ ﻧﻤﻮد‬
‫ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺻﺤﻮ و ﻣﺤﻮش ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺤﻮ‬ ‫ﭼﻮن ﭼﻨﺎن ﻛﺮدم ز ﻣﺤﻮ آﻣﺪ ﺑﺼﺤﻮ‬
‫ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺒﺮد آن ﻧﻴﻜﺒﺨﺖ‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺳﺨﺖ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﻫﺮ دو ﺑﺎزوﻳﺶ‬
‫ﻋﺰ وﺟﻞ‬ ‫رب ﺧﻮد‬
‫‪‬‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻧﺰد‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺮﮔﻮ در ﻛﺠﺎ ﺑﻮدت ﻣﺤﻞ‬
‫ره ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﺎﻓﺘﻲ ﺑﺎ اﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪش ﺑﮕﻮ از وﺻﻒ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺣﻖ ز دل ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ دﻳﺪم ﻋﻴﺎن‬ ‫ﻧﻬﺎن‬ ‫ﺣﺠﺎﺑﺎت‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ‬ ‫ﺣﺎرﺛﻪ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﭼﻮن ﭼﺮخ ﮔﺸﺘﻢ در دوار‬ ‫در دل و در ﺟﺎن ﺧﻮد روي ﻧﮕﺎر‬
‫رﻧﮕﻬﺎ دﻳﺪم ﺑﺮون از آب و رﻧﮓ‬
‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﻴﺮﻓﺖ آﻧﺴﻮ ﺑﻴﺪرﻧﮓ‬

‫واﻧﺸﺪ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ‬

‫اﻟﻨﺎﻇﺮوﻧﺎ‬ ‫ﻣﺎﻻﻳﺮاه‬ ‫ﺗﺮي‬ ‫ﻋﻴﻮن‬ ‫ﻟﻬﺎ‬ ‫اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‬ ‫ﻗﻠﻮب‬

‫اﻟﻜﺎﺗﺒﻴﻨﺎ‬ ‫ﺗﻐﻴﺐ ﻋﻠﻲ اﻟﻜﺮام‬ ‫ﻳﻨﺎﺟﻲ‬ ‫ﻗﺪ‬ ‫ﺑﺴﺮ‬

‫‪‬‬ ‫وﻟﺴﻨ‪¹‬‬

‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻨﺎ‬ ‫رب‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﻠﻜﻮت‬ ‫اﻟﻲ‬ ‫رﻳﺶ‬ ‫ﺑﻐﻴﺮ‬ ‫ﺗﻄﻴﺮ‬ ‫واﺟﻨﺤ‪¹‬‬

‫و ﺗﺸﺮب ﻣﻦ ﺷﺮاب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻨﺎ‬ ‫ﻓﺘﺴﺮح ﻓﻲ رﻳﺎض اﻟﺨﻠﺪ ﻃﻮﺑﻲ‬

‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻨﺎ‬ ‫ﻋﻠﻮم‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﻳﻔﻮق‬ ‫ﻓﺎورﺛﻬﺎ اﻟﺸﺮاب ﻟﺴﺎن ﺻﺪق‬

‫ﺗﺒﻴﻦ ﻛﺬب دﻋﻮي اﻟﻤﺪﻋﻴﻨﺎ‬ ‫ﻧﺎﻃﻘﺎت‬ ‫ﻋﻠﻴﻨﺎ‬ ‫ﺷﻮاﻫﺪﻧﺎ‬

 ‫‪128‬‬
‫ﺑﻠﺒﻞ دﺳﺘﺎن ﺳﺮا در آﻧﺰﻣﺎن‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻣ‪Æ‬ﻣﻨﺎن‬ ‫ﺣﺴﺎن‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﻮد‬
‫دﻳﺪهﻫﺎ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺎﺳﺮار ﻏﻴﻮب‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺎرﻓﺎن را در ﻗﻠﻮب‬
‫در ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻨﺪ در ﻣﻴﻘﺎت رب‬ ‫ﺑﺎ زﺑﺎن ﺳﺮ ﻧﻪ ﺳﺮ در روز و ﺷﺐ‬
‫آﻧﭽﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎ ﻓﺮد اﻣﻴﻦ‬ ‫ﻛﺮام اﻟﻜﺎﺗﺒﻴﻦ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎن از‬
‫در رﻳﺎض ﻗﺪس اﻋﻠﻲ ﻣﻴﭙﺮﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎﻟﻬﺎ دارﻧﺪ ا@ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻲﭘﺮﻧﺪ‬
‫ﻳﺸﺮﺑﻮن ﻣﻦ ﺷﺮاب اﻟﻌﺎرﻓﻴﻦ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﻴﻮن اﻟﺨﻠﺪ ﻛﺎﻧﻮا ﺷﺎرﺑﻴﻦ‬

‫زاﻧﺸﺮاب ﻧﺎب از ﻟﻄﻒ ﺣﺒﻴﺐ‬ ‫ﭘﺲ ﻟﺴﺎن ﺻﺪﻗﺸﺎن ﮔﺮدد ﻧﺼﻴﺐ‬

‫ﺟﺎﻧﺸﺎﻧﺮا ﺟﺬب ﺣﻖ ﺳﺎﻳﻖ ﺷﺪه‬ ‫ﻋﻠﻤﺸﺎن ﺑﺮ ﻋﻠﻤﻬﺎ ﻓﺎﻳﻖ ﺷﺪه‬
‫@ﻛﺬب اﻳﻦ ﻧﺎﻣﺮدﻣﺎﻧﺮا ﻫﺴﺖ دال‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺗﺼﺪﻳﻖ اﻳﺸﺎن ﺣﺎل و ﻗﺎل‬
‫ﻗﻮل ﺻﺎدق راﺳﺖ ﺷﺎﻫﺪ در ﻛﻤﻮن‬
‫ﻫﺴﺖ ﺗﺼﺤﻴﺢ اﺳﺎﺗﻴﺪ از ﻣﺘﻮن‬
 ‫در ¾‪Ì‬ح ﺣﺪﻳ ﻛﻪ در ﺑﺴﺘﺎن اﻟﺴﻴﺎﺣﻪ از ‪b‬ﻌﻲ ﻋﻠ‪F‬‬
‫و ﻋﺮﻓﺎ رواﻳﺖ ﻛﺮده‬
‫اي ﺷ‪Ã‬ﻲ‬
‫ﻏﻤﻲ و ﻓﻲ ‪‬‬
‫ﺗﻮﺟﻪ اﻟﻲ اﺻﺤﺎﺑﻪ و ﻗﺎل اﺗﺪرون ﻣﺎ ‪‬‬
‫‪‬‬ ‫ﻋﻦ رﺳﻮلاﷲ ا ‪‬ﻧﻪ‬

‫اي ﺷ‪Ã‬ﻲ اﺷﺘﻴﺎﻗﻲ ﻗﺎﻟﺖ اﻟﺼﺤﺎﺑ‪ ¹‬ﻻ ﻳﺎ رﺳﻮلاﷲ و ﻣﺎ ﻋﻠﻤﻨﺎ ﻫ‪Ç‬ﺬه ﻣ‪Ç‬ﻦ‬
‫ﺗﻔﻜ‪‬ﺮي و ﻓﻲ ‪‬‬

‫ﺑﻐﻤﻚ و ﻓﻜﺮك و ﺷﻮﻗﻚ ﻗﺎل اﻟﻨﺒﻲ اﺧﺮ ﻛﻢ اﻧﺸﺎ¾اﷲ ﺛﻢ ﺗﻨﻔﺲ‬

‫اي ﺷ‪Ã‬ﻲ اﺧﺒﺮﻧﺎ ‪‬‬
‫‪‬‬

‫اﻟﺼﻌﺪا و ﻗﺎل آه ﺷﻮﻗﺎ اﻟﻲ اﺧﻮاﻧﻲ ﻣﻦ ﺑﻌﺪي ﻓﻘﺎل اﺑﻮذر ﻳﺎ رﺳﻮلاﷲ او ﻟﺴﻨﺎ‬

‫اﺧﻮاﻧﻚ ﻗﺎل ﻻ اﻧﺘﻢ اﺻﺤﺎﺑﻲ و اﺧﻮاﻧﻲ ﻳﺠﻴ‪Ã‬ﻮن ﻣﻦ ﺑﻌﺪي ﺷﺄﻧﻬﻢ ﺷﺄن اﻻﻧﺒﻴﺎ‪/‬‬

‫ﻧﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ از ﭘﻴﻤﺒﺮ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ‬ ‫ﺟﻤﻌﻲ از اﻫﻞ ﺣﺪﻳﺚ و ﻫﻢ ﻧﻈﺮ‬

‫@ﻛﻪ ﻫﻤﻲ داﻧﻴﺪ ﻓﻜﺮم از ﭼﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻏﺮﻗﻪ اﻧﺪر ﻓﻜﺮ و ﻣﻬﻤﻮﻣﻢ ﭼﺮا‬
‫@ﮔﺮ ﻫﻤﻲ داﻧﻴﺪ ﮔﻮ‪Ä‬ﻴﺪم از آن‬
‫اﻳﻦ ﻏﻢ و اﻳﻦ ﺷﻮق ﺗﻮ از ﺑﻬﺮ ﻛﻴﺴﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﻢ آﻧﭽﻪ داري در ﻛﻤﻮن‬
‫ﻣﺮ ﺷﻤﺎ را از ﻏﻢ ﺧﻮد ﺳﺮ ﺑﺴﺮ‬
‫@ﮔﻔﺖ آه از ﺷﻮق اﺧﻮان ﺳﻌﻴﺪ‬
‫@ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﻦ در ﺟﻬﺎن آرﻧﺪ رو‬
‫ﻃﺎﻗﺖ وﺻﺒﺮم ز ﻏﻢ ﮔﺮدﻳﺪه ﻃﺎق‬
‫ﺧﻮد ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ اﺧﻮان ﺗﻮ‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ اي اﺣﺒﺎب ﻣﻦ‬
‫روي ﺑﺎ اﺻﺤﺎب ﺧﻮد روزي ﻧﻤﻮد‬
‫@ﻛﻪ ﻫﻤﻲ ﻣﺸﺘﺎق و ﻣﻐﻤﻮﻣﻢ ﭼﺮا‬
‫اﻳﻤﻬﺎن‬ ‫ﺑﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﺷﺘﻴﺎﻗﻢ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪش ﻧﻤﻴﺪاﻧﻴﻢ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﺧﻮد ﺧﺒﺮ ده ﻓﺎش ﻛﻦ راز درون‬
‫@ﮔﻔﺖ ﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺪا ﺑﺪﻫﻢ ﺧﺒﺮ‬
‫ﭘﺲ ﭘﻴﻤﺒﺮ آه ﺳﺮدي ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫وﺻﻞ آن اﺧﻮان ﻣﺮا ﻫﺴﺖ آرزو‬
‫آه آه از ﺳﻮزش و اﻳﻦ اﺷﺘﻴﺎق‬
‫اي رﺳﺎﻟﺖ ﺷﺄن ﺗﻮ‬ ‫اﺑﻮذر‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ اﺧﻮان ﻧﻪ وﻟﻲ اﺻﺤﺎب ﻣﻦ‬
 ‫‪130‬‬
‫ﺧﻠﻖ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻳﻨﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺧﻮد آن ﺑﺮادرﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫ﺷﺄن اﻳﺸﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺄن اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬
‫ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﺸﺎن ﺑﻤﺮدم رﻫﻨﻤﺎﺳﺖ‬

‫ﻳﻔﺮون ﻣﻦ ا ‪Ð‬‬
‫ﻻﺑﺎ¾ واﻻ ‪‬ﻣﻬﺎت و ﻣﻦاﻻﺧﻮ¸ واﻻﺧﻮات ﻛ ‪‬ﻠﻬﻢ اﺑﺘﻐﺎ¾‬ ‫‪‬‬ ‫ﻗﻮم‬

‫ﻣﺮﺿﺎتاﷲ ﻳﺘﺮﻛﻮن اﻟﻤﺎل و ﻳﺬ ‪‬ﻟﻮن اﻧﻔﺴﻬﻢ ﺑﺎﻟﺘﻮاﺿﻊ ﷲ ﻻﻳﺮﻏﺒﻮن‬

‫اﻟﺪﻧﻴﺎ‬
‫ﻓﻲاﻟﺸﻬﻮات و ﻓﻀﻮل ‪‬‬

‫وز ﺑﺮادرﻫﺎ و ﻫﻢ از ﺧﻮاﻫﺮان‬ ‫ﻣﻴﮕﺮﻳﺰﻧﺪ از ﭘﺪر وز ﻣﺎدران‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻖﺟﻮ از ﺑﺮون و از درون‬ ‫رو ﺑﺤﻖ آرﻧﺪ ﻧﻲ ﺑﺮ ﺧﻠﻖ دون‬
‫ﻣﺎﺧﻠﻖ‬ ‫ﺟﻤﻴﻊ‬ ‫از‬ ‫ﺑﺮﻳﺪه‬ ‫دل‬ ‫@ﮔﺸﺘﻪ ﻳﻜﺴﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺮﺿﺎت ﺣﻖ‬
‫ﻣﻘﺎﻣﺎت رﺿﺎﻋﻴﻦ اﻟﺒﻘﺎﺳﺖ‬ ‫در‬ ‫روﺿﺔ رﺿﻮان ﻣﻘﺎﻣﺎت رﺿﺎﺳﺖ‬
‫ذواﻟﺠﻼل‬ ‫ﻣﻲﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺟﺰ ﺟﻤﺎل‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻗﻴﺪ ﺛﺮوت و ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل‬
‫داﻧﺎي ﺟﻠﻴﻞ‬ ‫ﺗﻮاﺿﻊ ﻧﺰد‬ ‫در‬ ‫ﻧﻔﺲ را دارد ﻫﻤﻲ ﺧﻮار و ذﻟﻴﻞ‬
‫ﺷﺪه‬ ‫رﺑ ﺎﻧﻲ‬
‫‪‬‬ ‫وﺟﻪ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻓﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻜﺴﺮ از ﺧﻮدي ﻓﺎﻧﻲ ﺷﺪه‬
‫ﺟﻤﻠﮕﻲ از ﺟﻮي ﺷﻬﻮت ﺟﺴﺘﻪاﻧﺪ‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫ﺑﺤﻖ‬ ‫دﻧﻴﺎ‬ ‫ﺗﺎرك‬

‫ﻣﺠﺘﻤﻌﻮن ﻓﻲ ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﻴﻮت اﷲ ﻛﺎ ‪‬ﻧﻬﻢ ﻏﺮﺑﺎ¾ و ﺗﺮاﻫﻢ ﻣﺤﺰوﻧﻴﻦ ﻟﺨﻮف اﻟﻨﺎر و‬

‫ﺣﺐ اﻟﺠﻨ‪ ¹‬ﻓﻤﻦ ﻳﻌﻠﻢ ﻗﺪرﻫﻢ ﻋﻨﺪاﷲ ﻟﻴﺲ ﺑﻴﻨﻬﻢ ﻗﺮاﺑ‪ ¹‬و ﻻ ﻣﺎل ﻳﻌﻄﻮن ﺑﻬﺎ‬
‫‪‬‬
‫ﺑﻌﻀﻬﻢ ﺑﺒﻌﺾ اﺷﻔﻖ ﻣﻦ اﻻ ﺑﻦ ﻋﻠﻲ اﻟﻮاﻟﺪ واﻟﻮاﻟﺪ ﻋﻠﻲ اﻟﻮﻟﺪ و ﻣﻦ اﻻخ ﻋﻠﻲ‬

‫ﻛﺪاﻟﺪﻧﻴﺎ و ﻧﻌﻤﻬﺎ ﻟﻨﺠﺎت اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﻦ‬

‫اﻻخﻫﺎ ﺷﻮﻗﺎ اﻟﻴﻬﻢ و ﻳﻔﺮﻏﻮن اﻧﻔﺴﻬﻢ ﻣﻦ ‪‬‬

‫ﻋﺬاب اﻻﺑﺪ و دﺧﻮل اﻟﺠﻨ‪ ¹‬ﻟﻤﺮﺿﺎت اﷲ‪/‬‬

‫ﻫﺮ ﻳﻜﻲ ﺑﻬﺮ دﮔﺮ ﺷﻤﻊ آﻣﺪه‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ در ﻳﻜﺨﺎﻧﺔ ﺟﻤﻊ آﻣﺪه‬
 ‫‪131‬‬
‫زاﻧﺸﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻓﻲ ﺑﻴﻮت ﻳﺬﻛﺮ اﺳﻤﻪ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻴﺖاﷲ‬ ‫ﻣﺠﻤﻊ ﺻﺎﺣﺒﺪﻻن‬
‫@ﻛﻲ ﺧﻮرﻧﺪ از ﻋﺸﻮة دﻧﻴﺎ ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫ﻣ‪Æ‬ﻣﻨﻴﻦ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﻏﺮﻳﺐ‬
‫ﺧﻮف ﻧﺎر آن دوري از درﺑﺎر ﺣﻖ‬ ‫ﻣ‪Æ‬ﻣﻨﻴﻦ ﻣﺤﺰون ز ﺧﻮف ﻧﺎر ﺣﻖ‬
‫ﺟﻠﻮة ﻳﺎرش ﻫﻤﻲ ﻣﻄﻠﻮب اوﺳﺖ‬ ‫ﺟﻨ‪‬ﺖ وﺻﻠﺶ ﻫﻤﻲ ﻣﺤﺒﻮب اوﺳﺖ‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺟﺪا‬ ‫@ﻛﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﻗﺪرﺷﺎن ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا‬
‫ﻣﻲﻧﺒﺎﺷﺪ ﻓﻜﺮﺷﺎن ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﺎل‬ ‫اﺗ‪‬ﺼﺎل‬ ‫ﻗﺮاﺑﺖ‬ ‫از‬ ‫ﻣﻲﻧﺪارﻧﺪ‬
‫ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ‬ ‫ﭘﺪرﻫﺎ‬ ‫از‬ ‫ﭘﺪر‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﭘﺴﺮﻫﺎ‬ ‫از‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ‬
‫دﻣﺒﺪم ﺑﺎ ﻳﻜﺪﮔﺮ در ﺷﻮق و ﻏﻢ‬ ‫ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺑﺮادرﻫﺎ‬ ‫از‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ‬
‫ﺑﺴﻲ‬ ‫ﺑﺎﺧﻮاﻧﻢ‬ ‫آرزوﻣﻨﺪم‬ ‫ﺑﺴﻲ‬ ‫اﻳﺸﺎﻧﻢ‬ ‫ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫آ‬
‫ﻣﻴﮕﺮﻳﺰﻧﺪ از ﻋﺬاب و ﻧﻘﻤﺘﺶ‬ ‫ﺟﺰ ﺿﺮورت از ﺟﻬﺎن و ﻧﻌﻤﺘﺶ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎودان داﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫در ﻣﻘﺎﻣﺎت رﺿﺎ واﺻﻞ ﺷﻮﻧﺪ‬

‫ان واﺣﺪا ﻣﻨﻬﻢ‬

‫ان ﻟﻠﻮاﺣﺪ ﻣﻨﻬﻢ اﺟﺮ ﺳﺒﻌﻴﻦ ﺑﺪر ‪‬ﻳﺎ ﻳﺎ اﺑﺎذر ‪‬‬
‫اﻋﻠﻢ ﻳﺎ اﺑﺎذر ‪‬‬

‫ا@ﻛﺮم ﻋﻠﻲاﷲ ﻣﻦ ﻛﻠﺸ‪Ã‬ﻲ ﺧﻠﻖ اﷲ ﻋﻠﻲ وﺟﻪ اﻻرض ﻳﺎ اﺑﺎذر ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﻋﻠﻲاﷲ‬

‫و ﻋﻤﻠﻬﻢ ﷲ وﻟﻮ ﻣﺮض اﺣﺪﻫﻢ ﻟﻪ ﻓﻀﻞ ﻋﺒﺎد¸ اﻟﻒ ﺳﻨ‪ ¹‬و ﺻﻴﺎم ﻧﻬﺎرﻫﺎ و‬

‫ﻗﻴﺎم ﻟﻴﻠﻬﺎ‪/‬‬

‫اﺟﺮ ﻫﻔﺘﺎد از ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺪر دان‬ ‫اﺟﺮ ﻫﺮ ﻳﻚ زاﻧﻤﻬﺎن‬ ‫اﺑﺎذر‬ ‫اي‬

‫ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ از ﻫﺮﭼﻪ در روي زﻣﻴﻦ‬ ‫واﺣﺪي زان ﻣ‪Æ‬ﻣﻨﻴﻦ‬ ‫اﺑﺎذر‬ ‫اي‬
‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﻫﻢ در ﺟﻬﺎﻧﺸﺎن ﻛﺎرﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ﻗﻠﺐ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫اﺑﺎذر‬ ‫اي‬
 ‫‪132‬‬
‫از ﻫﺰاران ﺳﺎل ﻃﺎﻋﺖ ﺑﻬﺘﺮ آن‬ ‫@ﮔﺮ ﻳﻜﻲ رﻧﺠﻮر ﮔﺮدد زاﻧﻤﻴﺎن‬
‫@ﻛﻪ ﺑﺮوزش روزه دارﻧﺪ و ﺑﺸﺐ‬
‫ﻣﻲﻧﺨﻮاﺑﻨﺪ و ﻫﻤﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ رب‬

‫ﻟﻮان و‬
‫‪‬‬ ‫و ان ﺷ‪Ã‬ﺖ ﺣﺘ‪‬ﻲ ازﻳﺪك ﻗﻠﺖ ﻧﻌﻢ ﻳﺎ رﺳﻮلاﷲ زدﻧﻲ ﻗﺎل ﻳﺎ اﺑﺎذر‬

‫اﺣﺪا ﻣﻨﻬﻢ اذاﻣﺎت ﻓﻜﺎ ‪‬ﻧﻤﺎ ﻣﺎت ﻓﻲاﻟﺴﻤﺎ¾ اﻟﺪﻧﻴﺎ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻋﻠﻲاﷲ‪/‬‬

‫ﮔﻮﻳﻤﺖ‬ ‫ﺑﻲﻛﻨﺎﻳﺖ‬ ‫آﻧﺎن‬ ‫ﺷﺄن‬ ‫ور ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ زﻳﺎدت ﮔﻮﻳﻤﺖ‬

‫ﺷﺮح آن ﻓﺮﻣﺎ و روﺷﻦ ﻛﻦ ﻋﻘﻮل‬ ‫رﺳﻮل‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ آري اي‬ ‫اﺑﻮذر‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫در زﻣﻴﻦ ﻣﻴﺮد ﭼﻨﺎن دان ﺑﻴﺸﻜﻲ‬ ‫ﮔﺮ از اﻳﺸﺎن ﻳﻜﻲ‬ ‫ﺑﻮذر‬ ‫@ﮔﻔﺖ اي‬
‫@ﻛﻪ ﺑﻤﺮده در ﺟﻬﺎن آﺳﻤﺎن‬
‫ﻣﺮ ﻣﻼﻳﻚ در ﻏﻤﻨﺪ از ﺑﻬﺮ آن‬

‫و ان ﺷ‪Ã‬ﺖ ﺣﺘ‪‬ﻲ ازﻳﺪك ﻳﺎ اﺑﺎذر ﻗﻠﺖ ﻧﻌﻢ ﻳﺎ رﺳﻮلاﷲ زدﻧﻲ ﻗﺎل ﻳﺎ اﺑﺎذر‬

‫ﺣﺠ‪ ¹‬و ارﺑﻌﻴﻦ‬

‫‪‬‬ ‫ﻟﻮان اﺣﺪا ﻣﻨﻬﻢ ﻳ‪Æ‬ذﻳﻪ ﻗﻤﻠ‪ ¹‬ﻓﻲ ﺛﻴﺎﺑﻪ ﻓﻠﻪ ﻋﻨﺪاﷲ اﺟﺮ ارﺑﻌﻴﻦ‬
‫‪‬‬

‫ﻏﺰو¸ و ﻋﺘﻖ ارﺑﻌﻴﻦ ﻧﺴﻤ‪ ¹‬ﻣﻦ وﻟﺪ اﺳﻤﻌﻴﻞ و ﻳﺪﺧﻞ واﺣﺪ ﻣﻨﻬﻢ اﺛﻨﻲﻋﺸﺮ‬

‫اﻟﻔﺎﻓﻲ ﺷﻔﺎﻋﺘﻪ ﻓﻘﻠﺖ ﺳﺒﺤﺎناﷲ و ﻗﺎﻟﻮا ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻟﻲ ﺳﺒﺤﺎناﷲ ﻣﺎ ارﺣﻤﻪ ﺑﺨﻠﻘﻪ‬

‫ﻟﻮان اﺣﺪ ﻣﻨﻬﻢ اﺷﺘﻬﻲ ﺷﻬﻮ¸‬

‫‪‬‬ ‫و اﻟﻄﻔﻪ و ا@ﻛﺮﻣﻪ ﺑﺨﻠﻘﻪ ﻓﻘﺎل اﻟﻨﺒﻲ )ص( ﻳﺎ اﺑﺎذر‬

‫ﺛﻢ ﻳﻐﺘﻨﻢ و‬
‫ﻣﻦ ﺷﻬﻮات اﻟﺪﻧﻴﺎ ﻓﻴﺼﺒﺮ و ﻻ ﻳﻄﻠﺒﻬﺎ ﻛﺎن ﻟﻪ ﻣﻦاﻻﺟﺮ ﻳﺬﻛﺮ اﻫﻠﻪ ‪‬‬
‫ﺳﻴ‪Ã‬ﻪ و رﻓﻊ‬ ‫ﻳﺘﻨﻔﺲ ﻛﺘﺐاﷲ ‪‬‬
‫ﺑﻜﻞ ﻧﻔﺲ اﻟﻔﻲ اﻟﻒ ﺣﺴﻨ‪ ¹‬و ﻣﺤﻲ ﻋﻨﻪ اﻟﻔﻲ اﻟﻒ ‪‬‬ ‫‪‬‬

‫ﻟﻪ اﻟﻔﻲ اﻟﻒ درﺟ‪¹‬‬

‫@ﮔﻮﻳﻤﺖ ﺷﺮﺣﻲ دﮔﺮ اي ﻧﻜﺘﻪدان‬ ‫@ﮔﺮ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ زﻳﺎدت زﻳﻦ ﺑﻴﺎن‬

‫ﺷﺮح آن اﺳﺮار اي ﻓﺮﺧﻨﺪهﺧﻮ‬ ‫ﺑﮕﻮ‬ ‫رﺳﻮلاﷲ‬ ‫@ﮔﻔﺘﻢ آري ﻳﺎ‬
‫ﻣﺨﺘﺼﺮ آزار ﺑﺮ اﻳﺸﺎن رﺳﺪ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ا@ﮔﺮ از ﻳﻚ ﺳﭙﺶ اي ﺑﺎرﺷﺪ‬
 ‫‪133‬‬
‫زاد‬ ‫اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﭼﻞ ﺑﻨﺪه ﻛﺰ‬ ‫ﺣﺞ و ﭼﻬﻞ ﻫﻢ از ﺟﻬﺎد‬
‫‪‬‬ ‫اﺟﺮ ﭼﻞ‬
‫ﻫﻢ ده و دو اﻟﻒ را او ﺷﺎﻓﻊ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪش در ﻧﺰد ﺣﻖ ﻛﻮ راﻓﻊ اﺳﺖ‬
‫ﺑﻠﺐ‬ ‫آورده‬ ‫ﺳﺒﺤﺎناﷲ‬ ‫ﻗﻮل‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻦ و ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﺎﺑﻪ از ﻋﺠﺐ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺴﺖ و ﻋﻄﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪه اﺳﺖ‬ ‫@ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﺧﻮش ﺑﺨﺸﻨﺪه اﺳﺖ‬
‫ﮔﻮش ﺟﺎﻧﺮا ﺑﺮﮔﺸﺎ‬ ‫اﺑﻮذر‬ ‫اي‬ ‫ذواﻟﻌﻄﺎ‬ ‫ﻧﺒﻲ‬
‫‪‬‬ ‫آن‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ‬ ‫ﺑﺎز‬
‫ﺳﻠﻮﺗﻲ ‪1‬‬ ‫ﻧﺠﻮﻳﺪ‬ ‫ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‬ ‫ﺻﺒﺮ‬ ‫@ﮔﺮ ﻳﻜﻲ زﻳﺸﺎن ز ﻣﻴﻞ و ﺷﻬﻮﺗﻲ‬
‫ﻏﻢ ﺧﻮرد ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻨﺪ زﻳﺸﺎن ﭘﺮﻳﺶ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﮕﺬراﻧﺪ اﻫﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫دو ﻫﺰارش از ﻫﺰار آرد ﺳﭙﺲ‬ ‫ﭘﺲ ﺧﺪا از ﺑﻬﺮ او در ﻫﺮ ﻧﻔﺲ‬
‫ﺑﺪر‬ ‫ﮔﺮدد‬ ‫ﻗﺪر آن‬ ‫ﺳﻴ‪Ã‬ﺎﺗﺶ‬ ‫@ﻛﺎﻧﻬﻤﻪ ﺣﺴﻨﺎت ﺑﺎﺷﺪ در ﻧﻈﺮ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻌﺪه دﻫﺪ او را درج‬
‫ﻣﻔﺘﺎحاﻟﻔﺮج‬ ‫اﻟﺼﺒﺮ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﭘﺲ‬

‫ﻟﻮان اﺣﺪا ﻣﻨﻬﻢ‬

‫‪‬‬ ‫و ان ﺷ‪Ã‬ﺖ ﺣﺘ‪‬ﻲ ازﻳﺪك ﻗﻠﺖ ﻧﻌﻢ ﻳﺎ رﺳﻮلاﷲ زدﻧﺎ ﻗﺎل‬

‫ﺛﻢ ﻳﻘﻮل آه ﻓﺘﺒﻜﻲ ﻣﻼ‪Ä‬ﻜ‪¹‬اﻟﺴﻤﺎ¾ اﻟﺴﺒﻊ ﻟﺮﺣﻤﺘﻬﻢ ﻋﻠﻴﻪ‬

‫ﻳﻀﻊ ﺟﺒﻴﻨﻪ ﻋﻠﻲ اﻻرض ‪‬‬
‫ﺳﻴﺪﻧﺎ ﻓﻜﻴﻒ ﻻ ﻧﺒﻜﻲ و‬
‫ﻓﻘﺎل اﷲ ﻳﺎ ﻣﻼ‪Ä‬ﻜﺘﻲ ﻣﺎﻟﻜﻢ ﺗﺒﻜﻮن ﻓﻴﻘﻮﻟﻮن ﻳﺎ اﻟﻬﻨﺎ و ‪‬‬
‫وﻟﻴﻚ ﻋﻠﻲ اﻻرض و ﻳﻘﻮل ﻓﻲ وﺟﻌﻪ آه ﻓﻴﻘﻮل اﷲ ﻳﺎ ﻣﻼ‪Ä‬ﻜﺘﻲ اﺷﻬﺪوا اﻧ‪‬ﻲ‬
‫‪‬‬
‫اﻟﺸﺪ¸ و ﻻ ﻳﻄﻠﺐ اﻟﺮاﺣ‪ ¹‬ﻓﺘﻘﻮل اﻟﻤﻼ‪Ä‬ﻜ‪ ¹‬ﻳﺎ‬
‫‪‬‬ ‫راض ﻋﻦ ﻋﺒﺪي ﺑﺎﻟﺬي ﻳﺼﺒﺮ ﻓﻲ‬

‫وﻟﻴﻚ ﺑﻌﺪ آن ﺗﻘﻮل ﻫﺬاﻟﻘﻮل ﻓﻴﻘﻮل ﻳﺎ‬

‫اﻟﺸﺪ¸ ﺑﻌﺒﺪك و ‪‬‬
‫‪‬‬ ‫ﺗﻀﺮ‬
‫‪‬‬ ‫ﺳﻴﺪﻧﺎ ﻻ‬
‫اﻟﻬﻨﺎ و ‪‬‬
‫وﻟﻴﻲ و ﺷﻔﻊ ﻓﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﻧﺒﻲ ﻣﻦاﻻﻧﺒﻴﺎ¾ وﻟﻮدﻋﺎﻧﻲ‬
‫وﻟﻴﻲ ﻋﻨﺪي ﻛﻤﺜﻞ ‪‬‬
‫‪‬‬ ‫ان‬
‫ﻣﻼ‪Ä‬ﻜﺘﻲ ‪‬‬

‫وﻟﻴﻲ ﻓﻲ ﺟﻨ‪‬ﺘﻲ ﻣﺎ ﻳﺘﻤﻨ‪‬ﻲ ﻳﺎ‬

‫‪‬‬ ‫ﺧﻠﻘﻲ ﺷﻔﻌﺘﻪ ﻓﻲ ا@ﻛﺜﺮ ﻣﻦ ﺳﺒﻌﻴﻦ اﻟﻔ‪ H‬وﻟﻌﺒﺪي و‬

‫ﺑﻮﻟﻴﻲ و اﻧﺎ ﺧﻴﺮ ﻟﻪ ﻣﻦاﻟﻤﺎل ﻟﻠﺘﺎﺟﺮو‬ ‫ﻋﺰﺗﻲ و ﺟﻼﻟﻲ ‪Ñ‬‬

‫ﻻﻧﺎ ارﺣﻢ‬ ‫ﻣﻼ‪Ä‬ﻜﺘﻲ و ‪‬‬
‫‪‬‬

‫‪ ÇÇ1‬آراﻣﻲ‬
 ‫‪134‬‬
‫ﺛﻢ ﻗﺎل‬
‫وﻟﻴﻲ و ﻻﺧﻮف ﻋﻠﻴﻪ ‪‬‬ ‫‪‬‬
‫ﻳﻌﺬب‬ ‫واﻟﻜﺴﺐ ﻟﻠﻜﺎﺳﺐ و ﻓﻲاﻻﺧﺮ¸ ﻻ‬
‫‪‬‬
‫ﻟﻮان اﺣﺪا ﻣﻨﻬﻢ ﻳﺼ ‪‬ﻠﻲ رﻛﻌﺘﻴﻦ ﻓﻲ اﺻﺤﺎﺑﻪ‬
‫‪‬‬ ‫رﺳﻮلاﷲ ﻃﻮﺑﻲ ﻟﻬﻢ ﻳﺎ اﺑﺎذر‬

‫اﻓﻀﻞ ﻋﻨﺪاﷲ ﻣﻦ رﺟﻞ ﻳﻌﺒﺪاﷲ ﻓﻲ ﺟﺒﻞ ﻟﺒﻨﺎن ﻋﻤﺮ ﻧﻮح‬

‫زﻧﮓ دل از آن ﺑﻴﺎن ﻣﻴﺸﻮﻳﻤﺖ‬ ‫@ﮔﺮ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ زﻳﺎدت ﮔﻮﻳﻤﺖ‬

‫ﺑﺸﻮ‬ ‫دﻟﻬﺎ‬ ‫آ‪Ä‬ﻴﻨﻪ‬ ‫از‬ ‫زﻧﮓ‬ ‫ﺑﮕﻮ‬ ‫رﺳﻮلاﷲ‬ ‫@ﮔﻔﺘﻢ آري ﻳﺎ‬
‫ﻣﻴﻨﻬﺪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﮔﻪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ زاﻧﻤ‪Æ‬ﻣﻨﻴﻦ‬
‫در ﺑﻜﺎ اﻓﺘﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﺳﻤﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﺪ آه ﻧﺎ@ﮔﻪ آن ﻓﺘﻲ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪش ﻛﻪاي ﺧﻼ‪‬ق ﻣﺎ‬ ‫ﭘﺲ ﺧﺪا ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ آن ﺑﻜﺎ?‬
‫در زﻣﻴﻦ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻤﺎ ﺷﺪ ﻣﻨﺠﻠﻲ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﮕﺮﻳﻴﻢ از اﻟﻤﻬﺎي وﻟﻲ‬
‫ﺧﻮد ﮔﻮا ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﻦ زﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﭘﺲ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ اي اﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬
‫ﺣﺐ ﻣﻦ‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺲ ﺻﺒﻮرﻧﺪ از ﺑﺮاي‬ ‫راﺿﻴﻢ ﭼﻮن در ﺑﻼﻳﺎ و ﻣﺤﻦ‬
‫ﺑﻨﺪه را ﻧﺒﻮد دﮔﺮ رﻧﺞ و ﻋﻨﺎ‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻼﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ اي ﺧﺪا‬
‫زﻧﮓ ﻏﻢ از ﺧﺎﻃﺮش ﺑﺰدودة‬ ‫ﺣﻖ او ﻓﺮﻣﻮدة‬
‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ در ‪‬‬
‫رﺗﺒﻪ آن ﺑﻨﺪه ﭼﻮن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان‬ ‫ﻛﺮ وﺑﻴﺎن‬
‫ﭘﺲ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ اي ‪‬‬
‫آدﻣﻲ‬ ‫از‬ ‫ﻫﺰار‬ ‫ﻫﻔﺘﺎد‬ ‫ﺷﺎﻓﻊ‬ ‫در ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮔﺮ ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪ دﻣﻲ‬
‫اي ﻣﻼﻳﻚ ﺳﻮي ﻣﻦ دارﻳﺪ ﻫﻮش‬ ‫ﺑﻞ زﻳﺎده ﻣﻴﺪﻫﻢ ﻣﻦ آرزوش‬
‫@ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮ ﺑﻨﺪه رﺣﻴﻢ‬ ‫ﺑﺮ ﺟﻼﻟﻢ ﻫﺴﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻋﻈﻴﻢ‬
‫ﻣﺄﻣﻨﻢ‬ ‫دوﺳﺘﺎن را در ﻗﻴﺎﻣﺖ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﻣﺎل و ﺳﻮدا‪Ä‬ﻲ ﻣﻨﻢ‬
‫ﺣﺎل آن ﺧﻮش ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎ ﺻﻔﺎ‬ ‫را ﺧﻮﺷﺎ‬ ‫ﺑﻮذر‬ ‫ﭘﺲ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﻴﺎز‬ ‫آرد‬ ‫دوﺳﺘﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻨﺪهام‬ ‫ﮔﺮ دو رﻛﻌﺖ از ﻧﻤﺎز‬ ‫اﺑﻮذر‬ ‫اي‬
‫و زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻧﻮح‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از ﻋﻤﺮ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﻲ‬ ‫ﻟﺒﻨﺎن‬ ‫@ﻛﻪ ﻛﻨﺪ در ﻛﻮه‬
 ‫‪135‬‬
‫ﻟﻮان اﺣﺪا ﻣﻨﻬﻢ ﻳﺴ ‪‬ﺒﺢ ﺗﺴﺒﻴﺤ‪ ¹‬ﺧﻴﺮ ﻟﻪ ﻣﻦ ان‬
‫‪‬‬ ‫و ان ﺷ‪Ã‬ﺖ ﺣﺘ‪‬ﻲ ازﻳﺪك ﻳﺎ اﺑﺎذر‬

‫اﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ¸‬
‫اﺣﺐ ‪‬‬
‫‪‬‬ ‫ﻳﺼﻴﺮ ﻟﻪ ﺟﺒﺎل اﻟﺪﻧﻴﺎ ذﻫﺒﺎ و ‪‬‬
‫ﻓﻀﻪ و ﻧﻈﺮ¸ اﻟﻲ واﺣﺪ ﻣﻨﻬﻢ‬

‫ﺷﺪ¸ ﺑﻴﻦ اﺻﺤﺎﺑﻪ ﻟﻪ اﺟﺮ‬

‫ﻟﻮان اﺣﺪا ﻣﻨﻬﻢ ﻳﻤﻮت ﻓﻲ ‪‬‬
‫‪‬‬ ‫اﻟﻲ ﺑﻴﺖ اﷲ اﻟﺤﺮام و‬

‫ﻣﻘﺘﻮل ﺑﻴﻦ اﻟﺮﻛﻦ واﻟﻤﻘﺎم و ﻟﻪ اﺟﺮ ﻣﻦ ﻳﻤﻮت ﻓﻲ ﺣﺮم اﷲ و ﻣﻦ ﻣﺎت ﻓﻲ‬

‫ﺣﺮم اﷲ اﻣﻨﻪ اﷲ ﻣﻦ اﻟﻔﺮغ اﻻ@ﻛﺒﺮ و ﻳﺪﺧﻞ اﻟﺠﻨ‪¹‬‬

‫ﺳﺎﻏﺮي دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ ﻣﻲ ﻧﻮش ﻛﻦ‬ ‫@ﮔﺮ ﻫﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻲ زﻳﺎدت ﮔﻮش ﻛﻦ‬
‫ﺑﻬﺘﺮ از آﻧﻜﻪ ﻃﻼ ﮔﺮدد ﺟﺒﺎل‬ ‫@ﮔﺮ ﻛﻪ ﺗﺴﺒﻴﺤﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ آﻧﺮﺟﺎل‬
‫ﺑﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﻛﻌﺒﻪ‬ ‫از ﻧﮕﻪ در ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﻳﻜﻨﻈﺮ ﺑﺮ آﻧﻜﻪ اﻧﺪر اﻳﻦ ره اﺳﺖ‬
‫اﺟﺮ آن دارد ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺮدد او‬ ‫@ﮔﺮ ﻳﻜﻲ زﻳﺸﺎن ﺑﺴﺨﺘﻲ ﻣﻴﺮد او‬
‫ﺑﻴﺖ اﻟﺤﺮام‬ ‫ﻫﺴﺖ او ﭼﻮن ﻣﺮده در‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻣﻨﺰل رﻛﻦ و ﻣﻘﺎم‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺮا در ﺣﺮم از ﺗﻦ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫اﻳﻤﻦ اﺳﺖ و ﺟﺎ ﻛﻨﺪ اﻧﺪر ﺑﻬﺸﺖ‬

‫و ان ﺷ‪Ã‬ﺖ ﺣﺘ‪‬ﻲ ازﻳﺪك ﻳﺎ اﺑﺎذر ﻗﻠﺖ ﻧﻌﻢ ﻳﺎ رﺳﻮلاﷲ ﻗﺎل ﻳﺠﻠﺲ اﻟﻴﻬﻢ ﻗﻮم‬

‫ﻣﻘﺼﺮون ﻣﺜﻘﻠﻮن ﻣﻦ اﻟﺬﻧﻮب ﻓﻼ ﻳﻘﻮﻣﻮن ﻣﻦ ﻋﻨﺪﻫﻢ ﺣﺘ‪‬ﻲ ﻳﻨﻈﺮ اﷲ اﻟﻴﻬﻢ‬

‫‪‬‬
‫اﻟﻤﻘﺼﺮ‬
‫‪‬‬ ‫ﻓﻴﺮﺣﻤﻬﻢ و ﻳﻐﻔﺮ ﻟﻬﻢ ذﻧﻮﺑﻬﻢ ﻟﻜﺮاﻣﺘﻬﻢ ﻋﻠﻲ اﷲ ﺛﻢ ﻗﺎل اﻟﻨﺒﻲ )ص(‬

‫ﻓﻴﻬﻢ اﻓﻀﻞ ﻋﻨﺪاﷲ ﻣﻦ اﻟﻒ ﻣﺠﺘﻬﺪ ﻣﻦ ﻏﻴﺮﻫﻢ ﻳﺎ اﺑﺎذر ﺿﺤﻜﻬﻢ ﻋﺒﺎد¸ و‬

‫ﻓﺮﺣﻬﻢ ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﻧﻮﻣﻬﻢ ﺻﺪﻗ‪ ¹‬و اﻧﻔﺎﺳﻬﻢ ﺟﻬﺎد و ﻳﻨﻈﺮاﷲ اﻟﻴﻬﻢ ﻓﻲ ‪‬‬
‫ﻛﻞ ﻳﻮم‬

‫ﺛﻼث ﻣﺮات ﻳﺎ اﺑﺎذر اﻧ‪‬ﻲ اﻟﻴﻬﻢ ﻟﻤﺸﺘﺎق ﺛﻢ ﻏﻤﺾ ﻋﻴﻨﻪ و ﺑﻜﻲ ﺷﻮﻗﺎ ﺛﻢ ﻗﺎل اﻟ ‪‬ﻠﻬﻢ‬

‫ﻗﺮﻋﻴﻨﻲ ﺑﻬﻢ ﻳﻮم‬

‫اﺣﻔﻈﻬﻢ واﻧﺼﺮ ﻫﻢ ﻋﻠﻲ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻒ ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﻻ ﺗﺨﺬ ﻟﻬﻢ و ‪‬‬
‫ان اوﻟﻴﺎ¾اﷲ ﻻﺧﻮف ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﻻ ﻫﻢ ﻳﺤﺰﻧﻮن‪/‬‬
‫اﻟﻘﻴﻤ‪ ¹‬اﻻ ‪‬‬

‫@ﮔﻮﻳﻤﺖ اي ﻛﺎن ﺻﺪق و راﺳﺘﻲ‬ ‫ﮔﺮ زﻳﺎدت ﺧﻮاﺳﺘﻲ‬ ‫اﺑﻮذر‬ ‫اي‬

 ‫‪136‬‬
‫ﻣﺠﺮم و ﺑﺪﻛﺎر اﻧﺪر ﻣﺠﻠﺴﻲ‬ ‫ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮدم ﺑﺴﻲ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ را ﻫﺴﺖ از ﮔﻨﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎه‬ ‫ﭘﺸﺘﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ از ﮔﻨﺎه‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ از آن ﺟﺎﻳﮕﺎه‬ ‫اﻟﻪ‬ ‫ﻟﻄﻒ‬ ‫از‬ ‫آﻣﺮزﻧﺪه‬ ‫ﻟﻴﻚ‬
‫ﻣﻴﻜﻨﺪ اﻧﺠﻤﻠﻪ را ﭘﺎ@ك از ﻋﻴﻮب‬ ‫‪‬‬
‫ﻏﻔﺎر اﻟﺬﻧﻮب‬ ‫رﺣﻤﺖ و ﻏﻔﺮان‬
‫ﻣﺠﺘﻬﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﻮد از اﻳﺸﺎن ﺷﻤﺎر‬ ‫ﻳﻜﻤﻘﺼﺮ زان ﻣﻴﺎن ﺑﻪ از ﻫﺰار‬
‫‪‬‬
‫ﺗﺎ ﻧﻴﺎرد ﻛﺲ ﺑﺎﻳﺸﺎن ﻃﻌﻦ و دق‬ ‫ﺧﻨﺪه و ﺗﻔﺮﻳﺤﺸﺎن ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺣﻖ‬
‫ﺧﻮاب اﻳﺸﺎن ﺻﺪﻗﻪ آﻳﺪ در ﻋﺪاد‬ ‫ﻫﺮ ﻧﻔﺲ زﻳﺸﺎن ﺟﻬﺎن و اﺟﺘﻬﺎد‬
‫وار‬ ‫ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫ﺑﻮذرا‬ ‫ﺣﻖ ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻣﻴﻜﻨﺪ روزي ﺳﻪ ﺑﺎر‬
‫@ﮔﻔﺖ ﮔﺮﻳﺎن ﻛﻲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺒﺎد‬ ‫ﭘﺲ دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎد‬
‫ﺷﺮ آن اﻏﻴﺎرﺷﺎن‬
‫ﺣﻔﻆ ﻛﻦ از ‪‬‬ ‫ﺑﺎر اﻟﻬﺎ ﺑﺎش ﻫﺮ ﺟﺎ ﻳﺎرﺷﺎن‬
‫ﺧﻮار ﻣﻨﻤﺎ آﻧﻌﺰﻳﺰان در ﺟﻬﺎن‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ روﺷﻦ ﺑﺎﻳﺸﺎن ﻛﻦ ﻋﻴﺎن‬

‫ﺑﺘﺎرﻳﺦ ‪ 4‬ﻣﺮداد‪ 1325‬ﺷﻤﺴﻲ ﻣﻄﺎﺑﻖ ‪ 25‬ﺷﻌﺒﺎن‪ 13ì5‬ﻗﻤﺮي اﺳﺪاﷲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ‬

 ‫ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﻋﺮﻓﺎ‪æ‬‬

‫ﻣﺴﻤﻲ ﺑﻪ‬
‫‪‬‬

‫روح اﻟﻌﺮﻓﺎن‬

‫ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺣﺎﻻت و ﺟﺬﺑﺎت ﮔﻮﻳﻨﺪه ﻛﻪ در ﺳﺎل ‪1331‬ﻫﺠﺮي ﻗﻤﺮي ﺑﺮﺷﺘﺔ ﻧﻈﻢ‬

‫@ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه‬

‫ﻧﮕﺎرش و ﮔﻔﺘﺎر‬

‫اﺳﺪاﷲ اﻳﺰدﮔﺸﺴﺐ‬

‫اﺻﻔﻬﺎن ﻣﺮدادﻣﺎه‪ 1325‬ﺷﻤﺴﻲ‬

 ‫‪138‬‬

‫اﻟﺮﺣ‪o‬‬
‫اﻟﺮ‪a‬ﻦ ‪‬‬
‫ﺑ»‪Ë‬اﷲ ‪‬‬
‫رﺣﻴﻢ‬ ‫رﺣﻤﻦ‬ ‫ﺑﺴﻢاﷲ‬ ‫اوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎب دل را ﻫﺴﺖ ﻣﻔﺘﺎﺣﻲ ﻋﻈﻴﻢ‬
‫ﻧﺎم ﻳﺰدان زﻳﻨﺖ ﻫﺮ دﻓﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺨﻨﻬﺎ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﮕﻮ رﻫﺒﺮ اﺳﺖ‬
‫دل ﺑﻤﻬﺮ دوﺳﺖ ﮔﺮدد ﻳﻜﺪﻟﻪ‬ ‫ﺑﺴﻤﻠﻪ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻣﻔﺘﺎﺣﻲ ﻋﻈﻴﻢ اﻳﻦ‬
‫اﺳﻢ او ﺑﺮ ﻛﻨﺰ ﻣﺨﻔﻲ رﻫﻨﻤﺎﺳﺖ‬ ‫ﻓﺘﺢ ﺑﺎب اﻟﻘﻠﺐ از اﺳﻢ ﺧﺪاﺳﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ رﻣﺰ ﻧﻘﻄ‪ ¹‬ﻓﻲ ﺗﺤﺖ ﺑﺎ‬ ‫اوﻟﻴﺎ‬ ‫ﺷﺎه‬ ‫ﺑﺴﻢاﷲ‬ ‫ز‬ ‫ﻫﻢ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺗﺮﻛﻴﺐ از او ﺳﻄﺢ و ﺧﻂ‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ را ﻣﻴﺪان ﺑﺴﻴﻂ از اﻳﻦ ﻧﻤﻂ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ واﺣﺪ ﺳﺎري اﻧﺪر ﻣﻨﻔﺼﻞ‬ ‫ﺑﻜﻢ ﻣﺘﺼﻞ‬
‫‪‬‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺪ ﺳﺎري‬
‫آﺧﺮ اﻻﻋﺪاد او ﻫﻢ اي ﻛﻴﺎ‬ ‫واﺣﺪ آﻣﺪ ﻣﺒﺪأ اﻻﻋﺪاد ﻣﺎ‬
‫@ﻛﻪ ز ﺗﻜﺮارش ﻋﺪد ﺷﺪ ﺑﻴﺸﻜﻲ‬ ‫در ﻣﺮاﺗﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻴﺮ از آن ﻳﻜﻲ‬
‫ﻏﻠﻐﻠﻪ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫در ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫اﻓﻜﻨﻢ‬ ‫ﺑﺴﻤﻠﻪ‬ ‫رﻣﺰﻫﺎي‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻢ‬ ‫@ﮔﺮ‬
‫رﻣﺰي از ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻤﺖ ﻣﻦ ﻧﺎﺗﻤﺎم‬
‫ﺧﻮد ز وﺟﺪان ﻓﻬﻢ ﺑﻨﻤﺎ اﻳﻬﻤﺎم‬

‫در ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺎ‪ k‬اﻧﺒﻴﺎ و ﻋ ﻣﺮﺗ‪ÏÉ‬‬

‫ﻣﺎﺧﻠﻖ‬ ‫‪‬‬
‫ﺑﻜﻞ‬ ‫اﻗﺪم‬ ‫او‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫را ﻧﺪاﻧﺪ ﻏﻴﺮ ﺣﻖ‬ ‫اﺣﻤﺪ‬ ‫ذات‬
‫اول و اﻗﺪم ﺗﻮ‪Ä‬ﻲ ﻫﻢ ﺧﺎﺗﻤﻲ‬ ‫اﻋﻈﻤﻲ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ‬
‫‪‬‬ ‫اي‬
 ‫‪139‬‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﻛﻴﺴﺖ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﺟﺰ‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ‬
‫‪‬‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ‬
‫‪‬‬ ‫ﻗﺼﺪ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫اي‬
‫ﻣﻘﺼﺪي ﻧﺒﻮد ﺧﺼﻮص از ﻋﻘﻞ ﻛﻞ‬ ‫رﺳﻞ‬ ‫از‬ ‫وﻻﻳﺖ‬ ‫ﺗﺒﻠﻴﻎ‬ ‫ﻏﻴﺮ‬
‫اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺼﻄﻔﻲ‬ ‫ﻧﻮر ﭘﺎ@ك‬ ‫ﺣﻴﺪر‬ ‫ﻳﺎر‬ ‫ﺟﺎن اﺣﻤﺪ آن ﻋﻠﻲ ﻣﺮﺗﻀﻲ اﺳﺖ‬
‫ﺳﺮ او را ﺟﺰ وﻟﻲ‬
‫در ﻧﻴﺎﺑﺪ ‪‬‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ‬
‫‪‬‬ ‫وﺣﺪت ذات‬
‫ﺧﺼﻢ ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺸﺎن ﺗﻮ‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻮﻻي دروﻳﺸﺎن ﺗﻮ‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﻳﺎ‬
‫ﻛﻦ‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫ﺳﺮاﭘﺎ‬ ‫را‬ ‫دوﺳﺘﺎﻧﺖ‬ ‫دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ را ز ﻏﻴﺮت ﻛﻮر ﻛﻦ‬
‫آدﻣﻲ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻠﻖ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫ﺳﺮ ﺟﺎن ﺧﺎﺗﻤﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﻳﺎ‬
‫رﺳﻮل‬ ‫در ﺷﺐ ﻣﻌﺮاج ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺎ‬ ‫ﻋﻘﻮل‬ ‫ﺳﻤﻮات‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫رازﻫﺎ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻲ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﭘﺮده ﺑﺮدار اي‬ ‫اﻟﺪﺟﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﻳﺎ ﺑﺪر‬ ‫اﷲ‬ ‫ﺳﺮ‬
‫‪‬‬ ‫اﻧﺖ‬

‫ﻓﻲاﻟﺒﻼ ﻳﺎ اﻧﺖ ﻋﻮن اﻟﻤﺼﻄﻔﻲ‬ ‫اﻟﻤﺮﺗﻀﻲ‬ ‫اﻣﺎم‬ ‫اﻧﺖ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﻳﺎ‬

‫‪‬‬
‫اﻟﺤﻖ اﻟﻤﺒﻴﻦ‬ ‫اﻧﺖ ﺟﻨﺐ اﷲ و‬

‫@ﻛﻨﺖ اﻧﺖ ﻟﻠﻮري ﺣﺒﻞ اﻟﻤﺘﻴﻦ‬

‫ا‪G‬ﻴﻪ‬
‫¾‪Ì‬وع در ﻧﻈﻢ ا‪̺‬ار ‪‬‬
‫ﻫﺠﺮت ﻳﺎري ﻗﺮارم ﺑﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺪﺗﻲ ﻃﺒﻌﻢ ز ﻏﻢ اﻓﺴﺮده ﺑﻮد‬
‫رﻓﺖ از ﺑﺮ ﻏﻢ ﻧﻤﻮد اﻧﺒﺎز ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﻃﻨ‪‬ﺎز‬ ‫ﻃﻠﻌﺖ‬ ‫ﻣﻪ‬ ‫دﻟﺒﺮ‬
‫از ﻏﻤﺶ ﻣﺒﻬﻮت و ﺑﺲ ﺣﻴﺮان ﺷﺪم‬ ‫ﻋﻘﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺎت و ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﺪم‬
‫ﺳﻴﺼﺪوﺳﻲ و ﻳﻚ از ﻣﻦ ﻳﺎد دار‬ ‫ﺗﺎ@ﻛﻨﻮن ﻛﻪ رﻓﺘﻪ از ﻫﺠﺮت ﻫﺰار‬
‫ﺑﻬﺮ ﻧﻈﻢ اﻳﻦ درر ﻃﺒﻌﻢ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬ ‫ﻧﺎ@ﮔﻪ ﺑﺘﺎﻓﺖ‬ ‫ﻋﻠﻲ‬ ‫ﺑﺮ دﻟﻢ ﻧﻮر‬
‫ﺳﻴﺮ دل ﺷﺪ در ورا¾ آب و ﮔﻞ‬ ‫ﺑﺪل‬ ‫‪‬رﺑ ﺎﻧﻲ‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫زد‬ ‫ﻣﻮج‬
 ‫‪140‬‬
‫ﻧﺎر ﻫﺠﺮش ﭘﺨﺘﻪ ﻛﺮد اﻳﻦ ﻗﻠﺐ ﺧﺎم‬ ‫ﺗﻤﺎم‬ ‫اﻓﺴﺮدﮔﻴﻬﺎي‬ ‫ﭘﺲ‬ ‫از‬
‫‪‬‬
‫ﺷﻜﺮرﻳﺰ ﺷﺪ‬ ‫ﻃﻮﻃﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﻃﺒﻊ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻢ دل زاﺳﺮار ﺣﻖ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪ‬
‫زﻧﺠﻴﺮ زﻟﻒ آن ﻧﮕﺎر‬ ‫ﺣﺎﻟﻴﺎ‬
‫ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر‬ ‫ﻣﻴﺒﺮد‬ ‫ﻳﺎرم‬ ‫ﺳﻮي‬

‫‪ Q‬ﻏﻴﺐ ﻣﻄﻠﻖ و ﻇﻬﻮر ﻓﻴﺾ اﻗﺪس در ﻣﺮا اﻋﻴﺎن‬

‫در ‪Ø‬‬
‫ﻣﻨﺰه از ﻧﻘﺎﻳﺺ وز ﻋﻴﻮب‬
‫آن ‪‬‬ ‫ﻏﻴﺐ اﻟﻐﻴﻮب‬ ‫ذات ﻣﻄﻠﻖ ﺣﻀﺮت‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻴﺪﻳﺪ در ﻣﺮآت ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ ﮔﺮدﻳﺪ اﻧﺪر ذات ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﭘﺲ ﺗﺠ ‪‬ﻠﻲ ﻛﺮد ذات اﻧﺪر ﺻﻔﺎت‬ ‫ﻋﺸﻘﻬﺎ ﻣﻴﺒﺎﺧﺖ ذات ﺣﻖ ﺑﺬات‬
‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‬ ‫اﺣﻤﺪ‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫اﻳﻦ ﺗﺠ ‪‬ﻠﻲ ﻓﻴﺾ اﻗﺪس ﺷﺪ ﺑﻨﺎم‬
‫ﺟﻨ ‪‬ﺘﺶ اﺳﻤﺎ¾ ﺣﻖ ﺷﺪ اي ﻛﺮﻳﻢ‬ ‫ﻧﻌﻴﻢ‬ ‫ﺑﺠﻨ‪‬ﺎت‬ ‫اول‬ ‫آدم‬
‫@ﻛﻪ ﺳﺮاﭘﺎ ﻋﺸﻖ ذات ﺳﺮﻣﺪ اﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫اﺣﻤﺪ‬ ‫ﻧﻮر اﻗﺪم اﻳﻦ ﻇﻬﻮر‬
‫ﻣﺎﺧﻠﻖ‬ ‫اﺑﺘﺪا¾‬ ‫ﻧﻮري‬ ‫و‬ ‫ﻧﺎر‬ ‫ﻋﻜﺲ اﻳﻦ ﻧﻮر اﺳﺖ ﻧﺎر ﻗﻬﺮ ﺣﻖ‬
‫آن ﺳﻠﻴﻤﺎن اﺳﺖ و اﻳﻦ اﻫﺮﻳﻤﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﺎر اﺑﻠﻴﺴﻲ ا@ﮔﺮ ﭼﻪ روﺷﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺧﺎل ﻣﺸﻜﻴﻦ ﻋﺎرﺿﺶ رادﻟﻜﺶ اﺳﺖ‬ ‫زﻟﻒ ﭘﺮﭼﻴﻦ زﻳﻨﺖ روي ﺧﻮش اﺳﺖ‬
‫دام راه زاﻫﺪان اﺳﺖ اي ﻋﻴﺎر‬ ‫ﭼﻴﻦ زﻟﻒ و ﺧﺎل ﻫﻨﺪوي ﻧﮕﺎر‬
‫ﻫﻢ ز ﻣﮋﮔﺎن ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺳﺎﺣﺮي‬ ‫دﻟﺒﺮي‬ ‫ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ‬ ‫ﺧﻮﺑﺶ‬ ‫روي‬
‫ﻣﻴﺒﺮد دل را ﺑﻠﻄﻒ دﻟﻜﺸﺶ‬ ‫ﻋﺎرض و آن ﻏﺒﻐﺐ و ﻟﻌﻞ ﺧﻮﺷﺶ‬
‫زﻟﻒ و ﺧﻂ و ﺧﺎل و ﻣﮋﮔﺎن ﺳﻴﺎه‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎه ﻗﻬﺮ را ﺑﺎﺷﺪ ﺳﭙﺎه‬
 ‫‪141‬‬
‫ﻣﺸﻴﺖ و ‪Ø‬‬
‫‪ Q‬ﻓﻌ‬ ‫در ﺑﻴﺎن ﻓﻴﺾ ﻣﻘ ‪‬ﺪس و ﻣﻘﺎم ‪‬‬
‫در ﺧﺎرج‬
‫ﺟﻠﻮه ﺑﺮ اﻋﻴﺎن ﻧﻤﻮد از ﺷﻤﺲ ذات‬ ‫ﭘﺲ وﺟﻮدي ﻣﻄﻠﻖ از ﻧﻘﺺ ﺻﻔﺎت‬
‫واﺟﺪ‬ ‫ﻃﺮ ‪G‬‬
‫‪‬‬ ‫اﻻﺷﻴﺎ¾‬ ‫اﻣﺮه‬ ‫واﺣﺪ‬ ‫ا ‪‬‬
‫ﻻ‬ ‫اﻣﺮاﻟﺤﻖ‬ ‫ﻟﻴﺲ‬

‫وﺟﻬﻪ‬ ‫ا ‪‬‬
‫ﻻ‬ ‫ﻫﺎﻟﻚ‬ ‫@ﻛﻠﺸ‪Ã‬ﻲ‬ ‫ﻫﺴﺖ اﻋﻴﺎن اﻋﺘﺒﺎري اﺻﻞ او‬
‫ﺻﻔﺤﺔ اﻋﻴﺎن ﭼﻮن آ‪Ä‬ﻴﻨﻪ ﻧﮕﺮ‬ ‫در ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ‬ ‫ﻫﻮ‬ ‫وﺟﻪ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﻜﺲ ﺷﻤﺲ در آب زﻻل‬ ‫ذواﻟﺠﻼل‬ ‫اﻧﺪر او ﻇﺎﻫﺮ ﺟﻤﺎل‬
‫ﻧﻮرش از اﻟﻮان ﺳﺮاﺳﺮ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬ ‫‪‬ﻧﻴﺮ اﻋﻈﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺜﺎل ﺣﻖ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﺳﺒﺰ و زرد اي اﻫﻞ درد‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺘﺎﺑﺪ ﺑﺮ زﺟﺎج ﺳﺒﺰ و زرد‬
‫ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻫﻢ از اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﺳﺖ‬
‫‪‬‬ ‫رﻧﮓ‬ ‫ﻧﻮر ﺑﻴﺮﻧﮓ اﺳﺖ رﻧﮓ ازﺷﻴﺸﻪﻫﺎﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ ﻋﺮوس ﻋﺸﻖ داﻣﺎد آﻣﺪي‬ ‫ﭼﻮن از اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ آزاد آﻣﺪي‬
‫ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﺟﺎم اﺳﺖ وﻋﺸﻘﺶ ﭼﻮن ﻣ‪Ã‬ﻲ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺣﻖ ﺳﻮزد ﻫﻤﻪ رﻧﮓ دو‪Ä‬ﻲ‬
‫ﺗﺎﻓﺖ ﻓﺎرغ ﺳﺎزد از آب و ﮔﻠﺖ‬ ‫ﻧﻮر ﺣﻖ ﭼﻮن در ﺳﻮﻳﺪاي دﻟﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺑﻬﺮ ﺟﺎ رو ﻛﻨﻲ آﻧﺮوي اوﺳﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺑﻬﺮ ﻛﻮ‪Ä‬ﻲ روي آن ﻛﻮي اوﺳﺖ‬

‫در ﺑﻴﺎن آﻧﻜﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﺳﺎﻟﻚ آﻳﺪ ﺧ اوﺳﺖ‬

‫‪ ̺‬وﺟﻮد در ‪Y‬ﻪ ﺳﺎري اﺳﺖ‬
‫ﭼﻪ ‪Ø‬‬
‫از دم ﺳﻠﻄﺎن ﺟﺎن ﭘﻴﺮ ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﻳﺎد دارم ﻳﻚ ﺣﺪﻳﺜﻲ اي رﻓﻴﻖ‬
 ‫‪142‬‬
‫در ﺧﻢ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺑﺎده ﺑﻴﻐﺶ اﺳﺖ‬ ‫@ﮔﻔﺖ در ﻓﻘﺮ آﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ آﻳﺪ ﺧﻮش اﺳﺖ‬
‫@ﮔﺮ ز رﺣﻤﻦ ﻳﺎ ز ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻴﺮﺳﺪ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﭘﻴﺶ آﻳﺪ ز ﻳﺰدان ﻣﻴﺮﺳﺪ‬
‫ﺷﻴﺦ را ﺑﮕﺰﻳﻦ و ﻋﻴﻦ راه ﺑﻴﻦ‬ ‫ﺑﻴﻦ‬ ‫اﷲ‬ ‫ﺟﻠﻮه‬ ‫ﺑﮕﺸﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬
‫ﻫﺴﺖ در ﻫﺮﺟﺎ ﺑﻌﺎرف رو ﺑﺮو‬ ‫ﻫﻮ‬ ‫اﺳﺖ آن ﻣﺮآت‬ ‫@ﻛﺎﻣﻞ ‪‬‬
‫اﻟﺬات‬

‫ور ﺑﻜﻔﺮ آ‪Ä‬ﻲ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻮي اوﺳﺖ‬ ‫@ﮔﺮ ﺑﺎﻳﻤﺎن روﻛﻨﻲ آﻧﺮوي اوﺳﺖ‬
‫ﺟﺮﻋﺔ ده ﺳﺎز از ﺧﻮد ﻓﺎﻧﻴﻢ‬ ‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻴﻢ‬ ‫ﺳﺎﻗﻲ‬ ‫اي‬ ‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬
‫از ﻗﻴﻮد ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬ ‫ﻓﺎرﻏﻢ ﻛﻦ‬ ‫ﺣﺴﻦ ﺳﻠﻄﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻛﻦ ﺑﻤﻦ‬
‫ﻧﻲ ز ﻧﺎن اﻧﺪر درون ﺟﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﻧﺎ‪Ä‬ﻲ ﺑﻮد ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺷﺪ ﻋﻴﺎن ﻛﻴﻦ دوﻟﺖ از ﻛﻮﺷﺶ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﭼﺸﻤﺔ ﻋﺮﻓﺎن ز دل ﺟﻮﺷﺶ ﻧﻤﻮد‬
‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ دوﻟﺖ ﺟﺬب اﻳﺮﻓﻴﻖ‬
‫@ﻛﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻃﻲ ﻛﻨﺪ ﺳﺎﻟﻚ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫در ‪I‬ﻘﻴﻖ اﻣﺮ ﺑ اﻻﻣﺮﻳﻦ و ﺳ ﺑ ا

ﺬﺑ‪ ¹‬واﻟﺴﻠﻮك‬
‫ﻫﻴﻦ‬ ‫ﻻﺟﺒﺮ و ﻻ ﺗﻔﻮﻳﺾ‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬ ‫راﺳﺘﻴﻦ‬ ‫اﻣﺎم‬ ‫ﺻﺎدق‬ ‫ﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﺗﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﻓﺮﺳﻬﺎ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﻋﺎرﻓﺎن‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻋﻘﻞ و ﻋﺸﻖ راﻫﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺧﻮش ﺷﻨﻮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ از اﻫﻞ ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫اﻳﻦ ﺻﺮاط ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ اﺳﺖ اﻳﺮﻓﻴﻖ‬
‫ﻧﻌﻢ اﻟﺪﻟﻴﻞ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ در رﻫﺶ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺪ آن ﺷﺮاب زﻧﺠﺒﻴﻞ‬
‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﺮﻫﺶ در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‬ ‫ﺧﻤﺮ ﻛﺎﻓﻮري ﺑﻨﻮﺷﺪ آن دﮔﺮ‬
‫اﻟﺠﻨ‪‬ﺘﻴﻦ‬ ‫ﻛﻠﺘﺎ‬ ‫اﷲ‬ ‫اﺗﺎه‬ ‫ﻗﺪ‬ ‫اﻟﻨﺸﺎﺗﻴﻦ‬ ‫ﻟﺘﻴﻦ‬ ‫اﻟﺤﺎوي‬ ‫ﺣﺒﺬا‬
‫‪‬‬

‫@ﮔﺎه در ﻛﺜﺮت ﺗﻤﺎﺷﺎ‪Ä‬ﻲ ﻛﻨﺪ‬ ‫@ﮔﺎه در وﺣﺪت ﺗﺠﻼ‪Ä‬ﻲ ﻛﻨﺪ‬

 ‫‪143‬‬
‫زﻳﻦ ﻣﺮغ ﻻﻫﻮﺗﻲ ﻧﺴﺐ‬ ‫ﺣﺒﺬا‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ زﻳﻦ ﻃﺎﻳﺮ ﻗﺪﺳﻲ ﻟﻘﺐ‬
‫ﻳﻚ ﭘﺮي دﻳﮕﺮ ﺑﻜﺜﺮت ﻣﻴﺰﻧﺪ‬ ‫ﺷﻬﭙﺮي در ﺷﻬﺮ وﺣﺪت ﻣﻴﺰﻧﺪ‬
‫وﺣﺪت اﻧﺪر ﻛﺜﺮت اي ﺷﺨﺺ ﻋﻠﻴﻢ‬ ‫@ﻛﺜﺮت اﻧﺪر وﺣﺪت آﻣﺪ اي ﺣﻜﻴﻢ‬
‫ﻣﻮج اﻳﻦ ﻳﻢ ﺑﺎﺷﺪ اﺳﻤﺎ¾ و ﺻﻔﺎت‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻤﻊ اﺳﺖ آﻧﺪرﻳﺎي ذات‬
‫ﻣﻮج او اﻋﻴﺎن ﻫﻤﻪ ﻏﻴﺐ و ﺷﻬﻮد‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮق اﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﺤﺮ اﻟﻮﺟﻮد‬
‫ﭼﺮخ و ا@ﻛﻮان ﭘﺎي او را ﻣﻮزهاﻳﺴﺖ‬ ‫ﺟﺎﻣﻊ اﻳﻦ ﻫﺮ دو درﻳﺎ ﻛﻮزهاﻳﺴﺖ‬
‫ﺑﺤﺮ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮ‪Ä‬ﻲ ﻋﻤﻮ‬ ‫اي ﻋﺠﺐ اﻳﻨﻜﻮزه ﭼﻮن ﮔﻨﺠﺪ در او‬
‫ﺧﻮش ﻧﮕﺮ درﻳﺎ ﺑﺒﻄﻦ ﻣﺎﻫﻲ اﺳﺖ‬ ‫اﻟﻠ‪‬ﻬﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﻮزه‬ ‫او‬ ‫@ﻛﻮزة‬
‫در دﻫﺎن او ز ﻣﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﻫﻲ اﺳﺖ‬ ‫اﻟﻠ‪‬ﻬﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﺎﻫﻲ‬ ‫او‬ ‫ﻣﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻞ ﻓﺮوﺑﺮده ﻓﻠﻚ را ﺑﺎ ﻣﻠﻚ‬ ‫ﻳﻜﺪﻫﺎن دارد ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﻓﻠﻚ‬
‫ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ‬ ‫ﺑﻘﻠﺒﺖ‬ ‫ﮔﺮدد‬ ‫ﺣﺎﻟﻴﺎ‬ ‫اي ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻛﻞ اﻟﺸ‪Ã‬ﻲ ﻓﻲاﻟﺸ‪Ã‬ﻲ‬ ‫ﺳﺮ‬
‫‪‬‬
‫دﻳﺪهام ﻣﻦ رﻧﺪ ﺑﺤﺮ آﺷﺎم را‬
‫ﺧﻮرده درﻳﺎ ﺧﺸﻚ دارد ﻛﺎم را‬

‫‪I‬ﻘﻴﻖ در ﺑﻴﺎن ﻓﻜﺮ و ﺣﻀﻮر ﺳﻜﻴﻨﻪ ﻗﻠﺒﻴﻪ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮد روي ﻧﮕﺎرم روﺑﺮو‬
‫ﺻﻔﺤﺔ دل ﮔﺮدد از وي ﻣﺴﺘﻨﻴﺮ‬
‫ﻣﻴﺸﻮد از ﻟﻄﻒ ﺣﻖ اﻧﻌﺎم ﻣﺎ‬
‫ﮔﺮدد ﺑﺎوج آﺳﻤﺎن‬ ‫او‬
‫ﻧﺎزل اﻧﺪر دل ز ﻏﻴﺐ ﻻﻣﻜﺎن‬
‫ﻧﻜﺘﻪﻫﺎ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺒﺎرﻳﻜﻲ ﭼﻮ ﻣﻮ‬
‫آن ﺳﻜﻴﻨﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﺳﻠﻄﺎن ﻧﺼﻴﺮ‬
‫ﻣﺎ‬ ‫ﻛﺎﺳﺮ اﻻﺻﻨﺎم‬ ‫ﻫﻴﻜﻠﻲ ﺧﻮش‬
‫ﻣﺤﻮ‬ ‫ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﮔﺮ ﻣﻠﻚ ﺑﻴﻨﺪ ﻋﻴﺎن‬
‫ﺻﻮرﺗﻲ ﺟﺴﻤﻲ وﻟﻲ ﺧﻮﺷﺘﺮ ز ﺟﺎن‬
 ‫‪144‬‬
‫اﻧﺠﻤﻦ‬ ‫ﻣﻴﺎن‬ ‫دارم‬ ‫ﺧﻠﻮﺗﻲ‬ ‫ﺻﻮرﺗﻲ ﺑﺲ ﺟﺎﻧﻔﺰا در ﻗﻠﺐ ﻣﻦ‬
‫روي ﻋﺮش دل ﻧﺸﺴﺘﻪ روﺑﺮو‬ ‫ﻫﻮ‬ ‫ﻣﻌﻨﺎي‬ ‫ﻣﺴﺘﻐﺮق‬ ‫ﺻﻮرﺗﻲ‬
‫ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ در ﻗﻠﺐ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻌﺮﻓﺖ‬ ‫از ﺻﻔﺖ‬ ‫ﻣﺠﺮد‬
‫‪‬‬ ‫ﻧﻲ ﻫﻴﻮﻻي‬
‫ﻧﺰد ﻋﺎرف روح اﻳﻤﺎن او ﺑﻮد‬ ‫راﺣﺖ دل روح و رﻳﺤﺎن او ﺑﻮد‬
‫ﺧﻮش ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪر او ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫وﻳﺮان‬ ‫آﺷﻔﺘﻪ‬ ‫اﻳﻨﺪل‬
‫ﭘﻬﻠﻮي‬ ‫ﺑﺒﺎﻧﮓ‬ ‫ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ‬ ‫راز‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﺟﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﺴﺮوي‬
‫او ﭼﻮ ﻣﺤﻤﻮد اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮن اﻳﺎز‬ ‫ﻋﺰ و ﻧﺎز و ﻣﻦ ﻧﻴﺎز‬
‫او ﺳﺮاﭘﺎ ‪‬‬
‫ﻳﺎ ﻣﻦ او او ﻣﻦ ا@ﮔﺮ ﻫﺴﺘﻲ اﻣﻴﻦ‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻨﻢ ﻣﺤﻤﻮد اﻳﺎز آن ﻧﺎزﻧﻴﻦ‬
‫در ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺸﻖ وﺣﺪت ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬
‫وﺣﺪت ﻋﺸ‪ ‬ﺎق ﻧﻮﻋﻲ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮآﺗﻴﺖ اﻧﺴﺎن ﺣﻖ ر‪a‬ﻦ را‬

‫‪‬‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﻴﺖ و‬
‫‪‬‬ ‫در ﺑﻴﺎن‬
‫ذات ﺣﻖ را آﻳﻨﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‬ ‫آﻳﻨﻪ ﭼﻮن ﻣﻈﻬﺮ ﺧﻮﺑﺎن ﺑﻮد‬
‫واﻟﺴﻼم‬ ‫آﻣﺪ‬ ‫آدم‬ ‫ﻣﻘﺎم‬ ‫اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺪﺳﻴﺎن را ﻧﻴﺴﺖ ره در اﻳﻨﻤﻘﺎم‬
‫ﻫﻮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻮﺟﻮدي دﮔﺮ از اﻣﺮ‬ ‫او‬ ‫ﻏﻴﺮ‬ ‫اﺳﻤﺎ¾ ﺣﺴﻨﻲ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬
‫ﺑﻴﻨﺎﺳﺘﻲ‬ ‫او‬ ‫ذات‬ ‫ﺣﻘﺎﻳﻖ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫اﻻﺳﻤﺎﺳﺘﻲ‬ ‫ﺟﺎﻣﻊ‬ ‫ﺟﺎﻣﻊ‬ ‫@ﻛﻮن‬
‫او ﺑﻮد از ﺧﻠﻘﺖ اﻳﺸﺎن ﻏﺮض‬ ‫او ﭼﻮ ﺟﻮﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ و اﻋﻴﺎن ﻋﺮض‬
‫ﺧﻮش ﻃﻠﺴﻤﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ آن ﻛﺎردان‬ ‫اﻳﻨﺠﻬﺎن‬ ‫ﻃﻠﺴﻢ‬ ‫ﭘﺎ@ﻛﺶ‬ ‫ﭘﻴﻜﺮ‬
‫@ﻛﺲ ﻧﺴﺎزد زﻳﻦ ﻋﺠﺎﻳﺐﺗﺮ ﻃﻠﺴﻢ‬ ‫@ﻛﺮده روح ﭘﺎ@ك را در ﺑﻨﺪ ﺟﺴﻢ‬
 ‫‪145‬‬
‫ﺻﺎﻓﻲ ﺑﺨﺎري ﭼﻮن ﻓﻠﻚ‬
‫‪‬‬ ‫روح‬ ‫اﻳﻦ ﻗﻮاي ﻇﺎﻫﺮ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻠﻚ‬
‫ﻋﻘﻞ او روح اﻟﻘﺪس اي ﻧﻜﺘﻪدان‬ ‫روﺣﺎﻧﻴﺎن‬ ‫ﺑﺎﻃﻨﻪ‬ ‫ﻗﻮاي‬ ‫وان‬
‫در ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻧﻔﺲ او ﻟﻮح اﺳﺖ و ﻋﻘﻞ او ﻗﻠﻢ‬
‫ﺟﺎﻣﻊ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ و روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺲ وﺟﻮد ﺟﻤﻌﻴﺶ ﺣ ‪‬ﻘ ﺎﻧﻲ اﺳﺖ‬
‫ﺧﻮش ﺷﺮاﺑﻲ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺧﻢ رﻳﺨﺘﻪ‬ ‫@ﻛﺜﺮت و وﺣﺪت ﺑﻬﻢ آﻣﻴﺨﺘﻪ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻞ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻏﺮق اﻳﻦ وﺟﻮد‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻼﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪش ﺳﺠﻮد‬
‫‪‬‬
‫ﻋﻠﻤﺘﻨﺎ‬ ‫ﻋﻠﻤﻚ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻏﻴﺮ‬ ‫ﻻ ﻋﻠﻢ ﻟﻨﺎ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪش ﻛﻪ‬
‫ﺷﻬﭙﺮم‬ ‫ﺑﺴﻮزد‬ ‫ﻣﻮ‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﻳﻜﺴﺮ‬ ‫ار ﺑﺮﺗﺮ ﭘﺮم‬ ‫ﺟﺒﺮ‪Ä‬ﻴﻠﺶ ﮔﻮﻳﺪ‬
‫ﻟﻴﻚ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺿﻌﻴﻒ و ﻣﺴﺘﻜﻴﻦ‬ ‫روح اﻻﻣﻴﻦ‬ ‫ﺣﺎﻣﻞ وﺣﻴﻢ ﻣﻦ و‬

‫در ﺳ اﻧﺴﺎن از اﺳﻔﻞ ﺳﺎﻓﻠ ا اﻻﻓﻖ ا‪X‬ﺒ‬

‫ﭘﺲ ﻧﺒﺎﺗﻲ ﮔﺸﺖ و ﺣﻴﻮاﻧﻲ ﺑﺠﺴﺖ‬ ‫ﺻﻮرت ﺟﺴﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ آدم ﻧﺨﺴﺖ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﻣﻦ روﺣﻲ ﻧﻔﺨﺖ ﻓﻴﻪ‬ ‫ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺣﻴﻮاﻧﻲ ﺑﺎﻧﺴﺎن راه ﻳﺎﻓﺖ‬
‫را‬ ‫اﷲ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫آن‬ ‫ﻣﺎه‬ ‫ﺷﺎه‬ ‫@ﮔﺮ ﻃﻠﺐ ﺳﺎزد در اﻳﻦ ره ﺷﺎه را‬
‫در اﺟﻼﻟﻲ ﺷﻮد‬
‫ﺗﺎ ز رﺣﻤﺖ ‪‬‬ ‫ﭘﺲ ﺻﺪف آﺳﺎ ز ﺧﻮد ﺧﺎﻟﻲ ﺷﻮد‬
‫ﺗﺎ رﺳﺪ ﺑﺮ رﻫﻨﻤﺎ در ﮔﻤﺮﻫﻲ‬ ‫ﺻﺪق و اﺧﻼﺻﺶ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻫﻤﺮﻫﻲ‬
‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ آردش او از ﻣﺠﺎز‬ ‫دﻟﻨﻮاز‬ ‫راه دل ﺑﻨﻤﺎﻳﺪش آن‬
‫ﭘﺸﺖ ﺟﻢ ﺑﻬﺮ ﺳﺠﻮدم ﮔﺸﺘﻪ ﺧﻢ‬ ‫@ﮔﻮﻳﺪش ﺑﻨﮕﺮ ﻣﻨﻢ آن ﺟﺎم ﺟﻢ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺤﺜﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﮕﻮ‬ ‫ﻫﻴﻦ ﻣﻦ اﺳﺘﻢ ﺧﻀﺮ وﻗﺖ اﻳﺮاه ﺟﻮ‬

‫وارﻫﺎن ﺧﻮد از ﺣﻄﺎم دﻧﻴﻮي‬
‫ﻣﻦ ﺳﺮاﭘﺎ ﻓﻴﺾ و ﺟﻮد و ﺑﺨﺸﺸﻢ‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻏﺼﺐ اﻧﺪر ﻳﺪ اﻫﺮﻳﻤﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر زﻳﺮ آن ﮔﻨﺞ ﻧﻬﺎن‬
‫ﻗﻴﺎس‬ ‫ﺑﻤﻴﺰان‬ ‫ﻧﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ رﺣﻤﺎن و ﻣﺠﻼي رﺣﻴﻢ‬
‫ﻣﻌﻨﻴﺶ ﺗﺎ ﺑﺪ ﺑﺪل ﭼﻮن آﻓﺘﺎب‬
‫اول از ﺧﻮد ﺳﻮي ﺣﻖ اﻳﻦ ﻳﺎددار‬
‫ﺳﻮﻣﻴﻦ از ﺣﻖ ﺑﺨﻠﻖ اﺳﺖ اﻳﻌﺰﻳﺰ‬
‫‪‬‬
‫ﺑﺎﻟﺤﻖ اﺳﺖ اﻧﺪر اﻳﻨﻤﻘﺎم‬
‫‪‬‬ ‫ﻟﻴﻚ‬
‫ﻗﻄﺐ وﻗﺖ و ﺷﻴﺦ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮان ﺑﻨﺎم‬
‫ﻣﻌﻨﻮي‬ ‫رازﻫﺎي‬ ‫ﺳﻨﺞ‬
‫ﻳﻜﻮﻟﻲ‬ ‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪي‬ ‫اوﻳﺴﻲ‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻧﺎﻳﺪ ﭼﻮ آن ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻦ‬
‫اي دﻟﻢ اﻧﺪر ﺧﻢ ﮔﻴﺴﻮي ﺗﻮ‬
‫از ﻓﺮاق ﺗﻮ دروﻧﻢ ﻫﺴﺖ رﻳﺶ‬
‫زان ﺑﺤﺮ اﺳﻤﺎ¾ و ﺻﻔﺎت‬
‫اﻳﺨﻮﺷﺎ زان ﻧﺮﮔﺲ ﺟﺎدوي ﺗﻮ‬
‫اﻳﺨﻮش آن راز ﻧﻬﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﻨﺖ‬
‫‪146‬‬
‫ﻧﻔﺲ را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻦ ﺳﺎز اﻳﻐﻮي‬
‫ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ا@ﮔﺮ ﻃﻔﻠﻲ ﻛﺸﻢ‬
‫@ﮔﺮ ﻛﻨﻢ ﺳﻮراخ ﻛﺸﺘﻲ آن ﺗﻦ اﺳﺖ‬
‫@ﮔﺮ ﻛﻪ دﻳﻮاري ﺑﻨﺎ ﺳﺎزم ﺑﺪان‬
‫ذات ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻴﺮ ﻣﺤﻀﻢ رﺣﻤﺘﻢ ﺑﺮ ‪‬‬
‫ﻛﻞ ﻧﺎس‬
‫ﺳﻠﻄﺎﻧﻲ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫دور‬ ‫آدم ﻫﺮ‬
‫زرﻳﻦ ﺣﺒﺎب‬
‫ﻇﺎﻫﺮش ﮔﺮ رﻓﺖ زﻳﻦ ‪‬‬
‫ﺳﻴﺮ ﻋﺎرف در ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻬﺎر‬
‫ﺛﺎﻧﻲ از ﺣﻖ ﺳﻮي ﺣﻖ اي ﺑﺎ ﺗﻤﻴﺰ‬
‫ﭼﺎرﻣﻴﻦ از ﺧﻠﻖ در ﺧﻠﻖ اﻳﻬﻤﺎم‬
‫آن ﺷﻬﻨﺸﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻃﻲ ﻛﺮد اﻳﻨﻤﻘﺎم‬
‫ﻧﻜﺘﻪ‬ ‫اي ﭼﻪ ﺧﻮش ﮔﻔﺖ آﻧﺤﻜﻴﻢ ﻏﺰﻧﻮي‬
‫ﭼﻮن‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺻﺎﺣﺒﺪﻟﻲ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ آﻳﺪ از ﺧﺮاﺳﺎن ﻳﺎ ﻗﺮن‬
‫اي دو ﻋﺎﻟﻢ وﻗﻒ روي و ﻣﻮي ﺗﻮ‬
‫ﺣﺎل ﻣﻦ ﭼﻮن زﻟﻒ ﻣﺸﮕﻴﻨﺖ ﭘﺮﻳﺶ‬
‫ﺣﺒﺬا‬
‫‪‬‬ ‫اي ﺧﻮش آن ﻟﻌﻠﺖ ﻛﻪ ﺑﺪ آب ﺣﻴﺎت‬
‫اﻳﺨﻮﺷﺎ زان ﻣﻨﻄﻖ دﻟﺠﻮي ﺗﻮ‬
‫ﺳﻔﺘﻨﺖ‬ ‫آﻧﺪر ﻣﻌﺎرف‬
‫‪‬‬ ‫اﻳﺨﻮش‬
 ‫‪147‬‬
‫اﻳﺨﻮﺷﺎ زان ﻣﺴﻠﻚ اﻟﻌﺮﻓﺎن ﺗﻮ‬ ‫اي ﺧﻮﺷﺎ زان ﻏﻨﭽﺔ ﺧﻨﺪان ﺗﻮ‬
‫@ﻛﺮ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﭼﺸﻢ ﮔﺮدد ﺟﻮي ﺧﻮن‬ ‫دردﻋﺸﻘﺶ ﭼﻮن ﻓﺰون ﺷﺪ در درون‬
‫ﭘﺲ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﮕﺮﻳﻢ ﭼﻮن ﻛﻨﻢ‬ ‫ور ﻧﮕﺮﻳﻢ ﻧﺎر ﻫﺠﺮش ﺳﻮزدم‬
‫ﻋﺸﻖ ﺑﮕﺬار و ﺣﺪﻳﺚ از ﻋﻘﻞ ﮔﻮ‬ ‫ﺷﺮح اﻳﻦ ﻫﺠﺮان ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻣﮕﻮ‬

‫در ﺑﻴﺎن آﻧﻜﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﻈﻬﺮ ا‪b ¾Êº‬ﺎل اﺳﺖ و ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﻈﻬﺮ ا‪ ¾Êº‬ﺟﻼل و از ازدواج اﻳﻦ دو ﻃﻔﻞ ﻗﻠﺐ‬
‫ﻣﺘﻮﻟ‪‬ﺪ ﮔﺮدد‬
‫ﻋﺎﻟﻢ و ﻗﺎدر ﺣﻜﻴﻢ اي ﺑﺎ ﻛﻤﺎل‬ ‫ﺣﻀﺮت ﺣﻖ راﺳﺖ اﺳﻤﺎ¾ ﺟﻤﺎل‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻘﻠﺴﺖ اي ﺧﺒﻴﺮ‬ ‫ﺣﻲ و ‪‬ﻗﻴﻮم و ﺳﻤﻴﻊ و ﻫﻢ ﺑﺼﻴﺮ‬
‫‪‬‬
‫ﻣﻈﻬﺮ او ﻧﻔﺲ ﻧﻮﻣﻴﺪ از وﺻﺎل‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻀﻞ و ﻣﻨﺘﻘﻢ ﻫﺴﺖ از ﺟﻼل‬
‫ﺟﻤﺎل‬ ‫اﺳﻤﺎ¾‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪه‬ ‫ﻣﻨﺪرج‬ ‫در ﺳﺮﺷﺖ ﻋﻘﻞ روﺣﺎﻧﻲ ﺧﺼﺎل‬
‫ﻧﻔﺲ اﺑﻠﻴﺴﻲ ﻛﻨﺪ از راه ﺳﺴﺖ‬ ‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻋﻘﻠﺖ ﻧﺠﻮﻳﺪ ﺟﺰ درﺳﺖ‬
‫ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺳﺮ ﺑﺎز دارد از ﻣﺮاد‬ ‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﻴﺮ ﺑﺎﻳﺪ در رﺷﺎد‬
‫ﺑﻨﻤﺎﻳﺪت‬ ‫ﺑﺪل‬ ‫اﻗﻮم‬ ‫ﻣﻨﻬﺞ‬ ‫آن ﭼﺮاغ ﻋﻘﻞ روﺷﻦ ﺳﺎزدت‬
‫ﺑﺎش اﻧﺪر ﺧﺪﻣﺖ او ﭘﺎي ﺑﺴﺖ‬ ‫@ﮔﻮﻳﺪت ﻛﻪ ﺧﻀﺮ وﻗﺖ آور ﺑﺪﺳﺖ‬
‫ﺑﻮاﻟﻔﻀﻮﻻ ﺗﺮك ﻓﺮﻣﺎ ﻻف را‬ ‫ﻫﻴﻦ ﺑﺠﻮ ﺳﻴﻤﺮغ ﻛﻮه ﻗﺎف را‬
‫دزد را ﺑﺸﻨﺎس در ﺷﺐ از ﻋﺴﺲ‬ ‫ﺑﻲرﺿﺎي او ﻣﺰن ﻳﻜﺪم ﻧﻔﺲ‬
‫ان ﻣﻬﻴﻦ زﺷﺖ اﺑﻠﻴﺴﻲ اﺳﺎس‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻧﺎري ﻣﻲﻧﮕﺮدد ﺣﻖ ﺷﻨﺎس‬

‫ﻧﻘﺶ اﻳﻦ ﺑﺎزﻳﭽﻪﻫﺎي ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ‬
‫ﺳﻢ ﻣﺎر‬
‫ﻇﺎﻫﺮش ﺷﻬﺪاﺳﺖ و ﺑﺎﻃﻦ ‪‬‬
‫اي ﺧﺪاي ﻣﺴﺘﻌﺎن ﻓﺮﻳﺎد رس‬
‫ﻧﻔﺴﻴﺖ ز ﻧﻔﺲ دون رﺑﻮد‬
‫‪‬‬ ‫ﺣﻜﻢ‬
‫ﺣﻮاي رﺣﻴﻢ‬
‫‪‬‬ ‫ﻋﻘﻞ آدم ﻧﻔﺲ‬
‫@ﻛﻲ ﺑﺰاﻳﺪ ﻃﻔﻞ ﺧﻮب ﻣﺎه روي‬
‫ﻧﻔﺲ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر اﺳﻄﻘﺲ‬
‫ز ازدواج اﻳﻦ و آن ﮔﺮدد ﻋﻴﺎن‬
‫از ﺣﺪﻳﺚ روي او ﻣﻦ ﺳﺮﺧﻮﺷﻢ‬
‫ﻗﻠﺒﻴﻪ و ﻫﻔﺖ ¾‪Î‬ﺮ ﻋﺸﻖ ‪V‬ﻤ‪Â‬‬
‫در ﺑﻴﺎن اﻃﻮار ﺳﺒﻌﺔ ‪‬‬
‫ﻏﺎﻓﻞ از اﻧﻮار و از اﻃﻮار ﺳﺒﻊ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺼﺮي ز ﺣﺴﻨﺶ ﺛﺎﻧﻴ‪Ã‬ﻲ‬
‫ﺑﺮ دل ﺳﻮدا‪Ä‬ﻴﻢ ﺑﺮ زد ﺗﺘﻖ‬
‫ﻫﻢ ز روﻳﺶ ﻣﻠﻚ ﺟﺎن ﮔﻠﺸﻦ ﻧﻤﻮد‬
‫ﻋﺎرف ﺳﺎﻟﻚ از اﻳﻨﻬﺎ واﻗﻒ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻨﻔﺘﺢ‬ ‫ﻃﻮر ﻗﻠﺐ‬ ‫ﺛﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﺤﺐ ﺧﻠﻖ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﻴﺨﻼف‬
‫‪‬‬ ‫@ﻛﻪ‬
‫ﻣﻌﺪن ﻛﺸﻒ و ﺷﻬﻮد اﺳﺖ اي ﺟﻮاد‬
‫‪148‬‬
‫ﻣﻴﻜﻨﺪ در ﺟﺎﻧﺖ اﻧﺪر روز و ﺷﺐ‬
‫ﻫﺮ زﻣﺎن رﻧﮕﻲ در آﻳﺪ آن ﻋﻴﺎر‬
‫ﻣﻴﺰﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﺎن و ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﻛﺲ‬
‫ﻟﻴﻚ ﻧﻮر ﻋﻘﻞ ا@ﮔﺮ ﭘﺮﭼﻢ ﮔﺸﻮد‬
‫ﻋﻘﻞ ﺷﻮي ﻧﻔﺲ ﮔﺮدد اي ﺣﻜﻴﻢ‬
‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد ﻧﻔﺲ را آن ﻋﻘﻞ ﺷﻮي‬
‫ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻔﺤﺔ روح اﻟﻘﺪس‬
‫ﭘﺲ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﻃﻔﻠﻜﻲ ﺧﻮﺷﺘﺮ ز ﺟﺎن‬
‫ﻧﺎم اﻳﻦ ﻃﻔﻞ اﺳﺖ ﻗﻠﺐ اي ﻣﺤﺘﺸﻢ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ دل ﻣﺪﺗﻲ در ﭼﺎه ﻃﺒﻊ‬
‫ﻧﻮراﻧ‪Ã‬ﻲ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺒﻲ ﻳﻚ ﻃﻠﻌﺖ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪي ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺪ از اﻓﻖ‬
‫ﺳﺮﺑﺴﺮ آﻓﺎق دل روﺷﻦ ﻧﻤﻮد‬
‫ﺻﺎﺣﺐ اﻃﻮار ﻗﻠﺐ ﻋﺎرف اﺳﺖ‬
‫ﻃﻮر‬ ‫ﻃﻮر اول ﻃﻮر ﺻﺪر ﻣﻨﺸﺮح‬
‫ﺳﻮﻣﻴﻦ زاﻃﻮار ﻗﻠﺐ آﻣﺪ ﺷﻌﺎف‬
‫‪‬‬
‫ﻓ‪Æ‬اد‬ ‫ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ‬ ‫اﻃﻮار‬ ‫ﭼﺎرﻣﻴﻦ‬
 ‫‪149‬‬
‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫اﻟﻪ‬ ‫ﺣﺐ‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﻌﺪن‬ ‫ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ‬ ‫ﻃﻮر‬ ‫ﺣﺒ‪¹‬اﻟﻘﻠﺐ اﺳﺖ‬
‫‪‬‬
‫ﺣﺐ اﷲ اﻳﻦ ﻗﻠﺐ اﺳﺖ و ﺑﺲ‬
‫ﺧﺎص ‪‬‬ ‫اﻧﺪر اﻳﻦ دل ﻣﻲﻧﮕﻨﺠﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ‬
‫اﻧﺪر او ﻋﻠﻢ ﻟﺪﻧ‪‬ﻲ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬ ‫ﭘﺲ ﺷﺸﻢ ﻃﻮر آﻧﺴﻮﻳﺪاي دل اﺳﺖ‬
‫اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫رب‬
‫‪‬‬ ‫او ﻣﺤﻞ ذات‬ ‫ﻣﻬﺠ‪ ¹‬اﻟﻘﻠﺐ اﺳﺖ ﻃﻮر ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ‬
‫رﺳﺘﻤﻲ ﻛﻮ ﺑﮕﺬرد زﻳﻦ ﻫﻔﺘﺨﻮان‬ ‫@ﻛﻮ ﺟﻮاﻧﻤﺮدي دﻟﻴﺮ اي ﭘﻬﻠﻮان‬
‫ﻧﻔﺲ او را ﭼﻮن ﭘﻠﻨﮕﻲ ﺑﺮدرد‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻲ آن ﺗﻬﻤﺘﻦ اﻳﻦ ره رود‬
‫ﺷﻴﺮ ﮔﺮدون زﻳﺮ راﻧﺶ ﻫﻤﭽﻮ رﺧﺶ‬ ‫او ﺑﻤﻠﻚ ﻓﻘﺮ ﺷﺎه ﺗﺎج ﺑﺨﺶ‬
‫اﺑﻠﻬﻲ‬ ‫وﻃﺮﻓﻪ‬ ‫ﻧﺎداﻧﻲ‬
‫‪‬‬ ‫ﺳﺨﺖ‬ ‫ﺑﻴﺸﺔ ﻓﻘﺮ ار ﮔﻤﺎن ﻛﺮدي ﺗﻬﻲ‬
‫ﺑﺮﻛﻨﺪ‬ ‫دﻻﻧﺮا‬ ‫ﻛﺎﻓﺮ‬ ‫@ﮔﺮدن‬ ‫ﺿﻴﻐﻢ ﻓﻘﺮ ار ﻛﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﺑﺮ زﻧﺪ‬
‫زاﻫﺪان‬ ‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻗﻠﺐ‬ ‫ﺑﮕﺴﻠﺪ‬ ‫ﻏﺮﺷﻲ ار ﺑﺮﻛﺸﺪ آن ﺷﻴﺮ ﺟﺎن‬
‫‪‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺮان روﺑﻬﺎ ﺷﻴﺮي ﻣﻜﻦ‬ ‫زاﻫﺪا اﻳﻦ زﻫﺪ ﺗﺰوﻳﺮي ﻣﻜﻦ‬
‫ﭘﻴﺮ اﻧﺪﻳﺸﺔ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن ﻧﺰد‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺷﻴﺦ ﭼﻮن ﺷﻴﺮ اﺳﺖ و دﻟﻬﺎ ﺑﻴﺸﺔ‬

‫ﺟﺬﺑﻪ‬
‫ﻧﺎ@ﻛﺎﻣﻴﻢ‬ ‫ﺳﺎﻏﺮي ده ﺑﺲ ﺑﻮد‬ ‫اﻟﻬﺎﻣﻴﻢ‬ ‫ﺑﺎده‬ ‫زان‬ ‫ﺳﺎﻗﻴﺎ‬
‫ﻳﺎر ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ ﺣﻴﺮاﻧﻲ ز ﭼﻴﺴﺖ‬ ‫زﭼﻴﺴﺖ‬ ‫ﻋﻄﺸﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﺤﺮ‬ ‫ﺑﺮﻛﻨﺎر‬
‫راي و ﺧﻮاب ﺗﻮ ﭼﻮ وﺣﻲ ﻧﺎزل اﺳﺖ‬ ‫اﺗ‪‬ﺼﺎﻟﺖ ﭼﻮن ﺑﻨﻮر ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ‬
 ‫‪150‬‬
‫@ﮔﺎه ز اﺻﺤﺎب ﻳﻤﻴﻦ ﮔﺎﻫﻲ ﺷﻤﺎل‬ ‫@ﮔﺎه ﺑﺎ اﺳﻢ ﺟﻼﻟﻲ ﮔﻪ ﺟﻤﺎل‬
‫@ﮔﺎه ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎﺷﻲ و ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻨﺸﺖ‬ ‫@ﮔﺎه دوزخ ﺑﺎﺷﻲ و ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫@ﮔﺎه ﻫﻤﭽﻮن زﻟﻒ او در ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب‬ ‫@ﮔﺎه ﻫﻤﭽﻮن ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎرش ﺧﺮاب‬
‫ﻣﻲﻧﺸﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻋﺸﺮي در ﻛﺘﺎب‬ ‫اﻳﺬوﻟﺒﺎب‬ ‫او‬ ‫ﺗﻠﻮﻳﻦ‬ ‫زﻳﻨﻬﻤﻪ‬
‫@ﮔﻪ ﺑﺎﺳﻢ ﻗﻬﺮ و ﮔﻪ ﺑﺮ اﺳﻢ ﻧﻮر‬ ‫زاﻧﻜﻪ ﺣﻖ ﻫﺮ دم ﻛﻨﺪ ﻃﻮري ﻇﻬﻮر‬
‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﻧﻮﻋﻲ ﺑﻴﺎراﻳﺪ ﺟﻤﺎل‬ ‫دﻟﺒﺮ زﻳﺒﺎي ﺑﺎ ﻏﻨﺞ و دﻻل‬
‫ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻳﻢ ﺷﺮح او را اي ‪Ô‬ﺻﻔﻲ‬
‫ﭼﻮن ﺑﺮون اﺳﺖ از ﻗﻴﺎس ﻓﻠﺴﻔﻲ‬

‫‪Ô‬ﺳﻜ‪Ö‬ﺮ‬

‫اﷲ ﻧﻮر‬ ‫ﺑﺎدة ﺧﻮش رﻳﺨﺖ از‬ ‫ﺑﻠﻮر‬ ‫ﮔﻠﭽﻬﺮه در ﺟﺎم‬ ‫ﺳﺎﻗﻲ‬

‫@ﻛﺎﺑﻦ ﻻوي از درﺧﺖ و ﻃﻮر دﻳﺪ‬ ‫ﺧﻢ ﻣﻲ آن ﻧﻮر دﻳﺪ‬

‫رﻧﺪ ﻣﺴﺖ از ‪‬‬
‫ور ﻧﻪ ﺟﺰ ﺣﻖ ﻧﻴﺴﺖ در ﻏﻴﺐ و ﻋﻴﺎن‬ ‫زاﻫﺪ ﺧﻮدﺑﻴﻦ ﻧﺪارد ﻧﻮر ﺟﺎن‬

‫ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ‬ ‫اﷲ‬ ‫اﻧﺎ‬ ‫ا ‪‬ﻧﻲ‬ ‫ﻧﻌﺮة‬ ‫ﻏﻠﻐﻠﻨﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ذرات‬

‫‪‬‬ ‫ﺟﻤﻠﺔ‬

‫ﺑﺼﻮت دﻟﻜﺸﻨﺪ‬ ‫ﮔﻮﻳﺎ‬ ‫ﺟﻤﻠﮕﻲ‬ ‫ﻧﭙﻨﺪاري ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﺎﻣﺸﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ‬

‫اﷲ ﻧﻮر‬ ‫ﺧﻮش ﺑﺨﻮان از آﻳﺔ‬ ‫ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻫﻤﻪ دارد ﻇﻬﻮر‬

‫@ﻛﺲ ﻧﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻟﻴﻚ ﺟﺰ ﻧﺎﺳﻮت او‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ اﺷﻴﺎ ﻏﺮق در ﻣﻠﻜﻮت او‬

‫ﭘﺲ ﺑﻬﺮ ﺳﻮ‪Ä‬ﻲ روي آﻧﺴﻮي اوﺳﺖ‬ ‫روي در ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻨﻲ آﻧﺮوي اوﺳﺖ‬
 ‫‪151‬‬
‫ﻫﻢ وﺟﻮد ﺟﻤﻠﮕﻲ از ﺟﻮد اوﺳﺖ‬ ‫ﮔﻮاه ﺑﻮد اوﺳﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬

‫آﻧﺰﻣﺎن اﻳﻨﻬﻤﻬﻤﻪ اﺳﺖ و دﻣﺪﻣﻪ‬ ‫ﺑﻴﻨﻲ ﻫﻤﻪ‬ ‫@ﮔﺮ ﺑﭽﺸﻢ ﻣﺴﺘﻘﻞ‬

‫ﺑﻨﮕﺮي ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮات اوﺳﺖ‬ ‫ور ﻛﻨﻲ ﺧﺮق ﺣﺠﺐ از وﺟﻪ دوﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ او دردار ﻣﻦ د ‪‬ﻳ ﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻳﻢ ﻳﻜﺮﮔﻢ ﻫﺸﻴﺎر ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﺎ را ﻛﺮده ﺧﻮش ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺳﻴ ﺎر در اﻗﻠﻴﻢ ﻋﺸﻖ‬

‫دل ﺑﻮد ‪‬‬
‫ﻧﻴﺎز‬ ‫ﺟﺰ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﭼﺎرة‬ ‫ﻋﺸﻖ آﻣﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻮز و ﺟﺎﻧﮕﺪاز‬

‫ﻟﻠﺴﻤﻮم‬ ‫ﻛﺒﻴﺮا‬ ‫ﺗﺮﻳﺎﻗﺎ‬ ‫@ﻛﺎن‬ ‫اﻟﻐﻤﻮم‬ ‫ﻛﻞ‬ ‫داﻓﻊ‬ ‫دوا¾‬ ‫ﻫﻮ‬

‫در ﻧﻈﺮ ﺟﺰ او ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ دﮔﺮ‬ ‫وﺟﻪ ﻳﺎر اﻧﺪر ﻧﻈﺮ ﺷﺪ ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ‬

‫ﻇﺎﻫﺮ اﺳﺖ ‪‬اﻣ ﺎ ﺑﺮ اﻫﻞ وﺻﻮل‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ اﺳﺖ ‪‬اﻣ ﺎ ز اﻧﻈﺎر ﻋﻘﻮل‬

‫ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ از ﻋﻘﻞ و درك ﻣﺎ و ﻣﻦ‬ ‫ﺷﺎﻫﺪ اﺳﺖ و ﺣﺎﺿﺮ ﻫﺮ اﻧﺠﻤﻦ‬

‫ﺳﺎﻏﺮي ده زاﻧﻤﻲ وﺣﺪت ﻋﻴﺎن‬ ‫ﻋﺎرﻓﺎن‬ ‫ﺑﺰم‬ ‫ﺳﺎﻗﻲ‬ ‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬

‫اي ﺗﻮ ﻫﺴﺖ و ﺟﻤﻠﻪ اﻣﻜﺎن ﻫﺴﺖ ﺗﻮ‬ ‫اي ﺗﻮ ﻣﺴﺖ و ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺘﺎن ﻣﺴﺖ ﺗﻮ‬

‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻖ ﺑﻮد ﻣﺴﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ‬ ‫دﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﺎﻗﻲ ﻣﺎ دﺳﺖ ﺣﻖ اﺳﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ دﺳﺖ ﺳﺎﻗﻲ ﻣﺎ دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻲﻣﻲ او ﻫﻴﭻ ﻣﺴﺘﻲ ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫او ﺑﺠﺎن و دل ﭼﻮ ﮔﻞ ﺑﻮﻳﺎ ﺑﻮد‬ ‫آﻧﻜﻪ اﻧﺪر ﺟﺎن ﻣﺎ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻮد‬

‫@ﮔﻪ زﻧﺎز از ﻣﺎ ﺟﺪا‪Ä‬ﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ‬ ‫ﻫﺮ دم از ﻧﻮ دﻟﺮﺑﺎ‪Ä‬ﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻣﻨﻲ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮد دو‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﺣﺴﺎماﻟﺪﻳﻦ ﺗﻮ‪Ä‬ﻲ‬

‫‪‬‬ ‫اي ﻧﺪﻳﻢ ﻣﻦ‬

‫ﺣﺴﺎماﻟﺪﻳﻦ ﺷﻨﻔﺖ‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﻮﻟﻮي ﮔﻔﺖ و‬ ‫در ﻣﻌﻨﻲ را ﺑﺴﻔﺖ‬
‫ﻣﻮﻟﻮي ﻛﻮ ‪‬‬
 ‫‪152‬‬
‫روح او ﺑﺎ روح ﻣﻮﻻﻧﺎﺳﺖ ﺟﻔﺖ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﻌﻨﻲ ﺣﺴﺎماﻟﺪﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ‬

‫ﺷﺎم در ﻣﻌﻨﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ دﻣﺸﻖ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫آﻧﺤﺴﺎماﻟﺪﻳﻦ‬

‫ﻫﻢ ﺣﺴﺎماﻟﺪﻳﻨﻢ و ﻫﻢ ﻣﻮﻟﻮي‬ ‫@ﮔﺮ ﻣﺪد آﻳﺪ ز ﻓﻴﺾ ﻣﻌﻨﻮي‬

‫ﺑﺮده از ﻛﻒ ﺻﺒﺮ و ﻋﻘﻞ و دﻳﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺴﺎماﻟﺪﻳﻦ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻴﺰﻧﻢ‬ ‫ﻧﻬﺎﻧﻲ‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫ز‬ ‫دم‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻢ‬ ‫ﻣﻌﺎﻧﻲ‬ ‫ﻛﺸﻒ‬ ‫ﻻﺟﺮم‬

‫ﻣﻴﺮود دل رو ﺑﺼﺤﺮاي ﺟﻨﻮن‬ ‫ﻣﻄﺮﺑﺎ در زن ﻧﻮا در ارﻏﻨﻮن‬

‫دﻟﻔﻜﺎر‬ ‫و‬ ‫اﺷﮕﺒﺎر‬ ‫و‬ ‫ﺑﻴﻘﺮار‬ ‫@ﮔﺸﺘﻪ از ﺳﻮداي ﻳﺎري ﺑﻴﻘﺮار‬

‫ﻣﺮﺣﻠﻪ دور اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪه ز راه‬ ‫آﺧﺮ اﻳﺴﻠﻄﺎن ﺧﻮﺑﺎن ﻳﻚ ﻧﮕﺎه‬

‫ﻣﻴﻜﺸﻲ آﻧﺴﻮ ﻛﻪ ﺧﻮد داﻧﺴﺘﺔ‬ ‫ﺑﺴﺘﺔ‬ ‫ﺑﻤﻮ‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﺟﺎﻧﺮا‬ ‫@ﮔﺮدن‬

‫ﻫﺮ زﻣﺎن ﺳﻮ‪Ä‬ﻲ ﻛﺸﺪ ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر‬ ‫ﺟﺬﺑﺔ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﺎ را اي ﻧﮕﺎر‬

‫@ﮔﺎه ﻧﺎﻻﻧﻢ ﻛﻨﻲ زاﻧﺪازه ﺑﻴﺶ‬ ‫@ﮔﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻢ ﻛﻨﻲ ﭼﻮن زﻟﻒ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﺴﻂ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن دﻫﻴﻢ و ﺳﺮﺧﻮﺷﻲ‬ ‫ﻣﻴﻜﺸﻲ‬ ‫ﺑﻲﻧﻴﺎزي‬ ‫ﺑﻜﻮي‬ ‫@ﮔﻪ‬

‫ﺗﻮاﻳﻢ‬ ‫‪‬‬
‫ﺷﻜﺮﺳﺘﺎن‬ ‫از‬ ‫ﻃﻮﻃ‪Ã‬ﻲ‬ ‫در ﺧﻮﺷﻲ و ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ آن ﺗﻮاﻳﻢ‬

‫اﻟﺮﺷﺎد‬
‫‪‬‬ ‫ﻋﻴﻞ ﺻﺒﺮي ﻃﺎل اﺳﺮي‬ ‫ﻳﺎ ﻣﻨﻲ ﻗﻠﺒﻲ و ذﺧﺮي ﻓﻲاﻟﻤﻌﺎد‬

‫ﺑ‪Ã‬ﺲ اﻟﻤﻘﺮ‬ ‫ﺑﻲﺗﻮ رﺿﻮان دوزخ و‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻮ دوزخ ﺷ ‪‬ﻜﺮ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺷﻜﺮ‬

‫ﻣﻦ ﻓﺪاي ﺳﻴﺮت و ﻓﻬﻢ درﺳﺖ‬ ‫دوزخ و رﺿﻮان ز ﻗﻬﺮ و ﻟﻄﻒ ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻤﻴﻦ‬ ‫ﭼﻮن ﺗﺮا دارم ﺧﺪا دارم ﻳﻘﻴﻦ‬

‫اﻳﻨﻬﻤﻪ از ﺣﻀﺮت ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻣﻠﻜﻲ ﻋﻈﻴﻢ آﺧﺮ ﻛﺮاﺳﺖ‬

 ‫‪153‬‬
‫در ﺑﻴﺎن آﻧﻜﻪ ﺣﻀﺮت ﺳﻠﻄﺎن اﺑﻮﻳﺰﻳﺪ ﺑﺴﻄﺎﻣﻲ در ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻲ ﻣﻴﻔﺰﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫رب ﻣﻠﻜﻲ اﻋﻈﻢ ﻣﻦ ‪Ô‬ﻣ ‪Ö‬ﻠ ‪‬ﻜ ‪‬‬

‫ﻚ ﻟﻜﻮﻧﻚ  و اﻧﺎ ﻟﻚ ﻓﺎﻧﺎ ‪Ô‬ﻣﻠﻜﻚ‬ ‫‪‬‬
‫و اﻧﺖ ﻣﻠﻜﻲ و اﻧﺖ اﻟﻌﻈ‪ o‬اﻻﻋﻈﻢ ﻣﻦ ﻣﻠﻜﻚ‬
‫ﻣﺠﻴﺪ‬ ‫ﺑﺨﻼ‪‬ق‬ ‫ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻲ‬ ‫در‬ ‫اي ﭼﻪ ﺧﻮش ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ‬
‫زاﻧﻜﻪ ﺗﻮ زان ﻣﻨﻲ و اﻳﻦ ﺧﻮﺷﺘﺮ اﺳﺖ‬ ‫@ﻛﺎي ﺧﺪا ﻣﻠﻜﻢ ز ﻣﻠﻜﺖ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻢ اﻋﻈﻤﻲ از ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﻟﻴﻚ ﻣﻦ زان ﺗﻮام ﻣﺴﻜﻴﻦ و رﻳﺶ‬
‫ﺳﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬
‫‪‬‬ ‫ﭘﺮده اﻓﻜﻨﺪي ز‬ ‫روان‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﺖ‬ ‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪا‬
‫زﻳﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺗﻮ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‬ ‫دﻳﻮاﻧﻪ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻲ‬ ‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪا‬
‫ﺳﺮﺧﻮش از آن ﺑﺎدة اﻟﻬﺎﻣﻴﻢ‬ ‫ﺑﺴﻄﺎﻣﻴﻢ‬ ‫ﻛﻨﻮن‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪا‬
‫داده ﻛﻤﺎل‬ ‫ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎدق ﺗﺮا‬ ‫ﺣﺎل‬ ‫اﻫﻞ‬ ‫ﻣﻘﺘﺪاي‬ ‫ﺑﺎﻳﺰﻳﺪا‬
‫ﭘﺲ ﺳﺒﻮﻳﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﭼﻮن اﻳﻨﺴﺖ ﺟﺎم‬ ‫ﻛﺪام‬ ‫ﺧﺮاﺑﺎﺗﺖ‬ ‫ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﺖ‬ ‫اﻳﻦ‬
‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺪارد اﻳﻬﻤﺎم‬
‫ﺗﻤﺎم‬ ‫ﮔﻔﺘﻲ‬ ‫ﻧﺎ‬ ‫اﻳﺠﺎد‬ ‫ﻗﺼﺔ‬
‫‪‬‬

‫در ﺑﻴﺎن آﻧﻜﻪ در ﺑﺪاﻳﺖ ﻇﻬﻮر ﻧﻮر ﻋﺸﻖ ﻋﻘﻞ ﻛ‪Ç‬ﻞ‬

‫ﭘﺪﻳﺪ ﮔﺸﺖ و از ﺟﻬﺎت ﻣﺜﻠ‪‬ﺜﺔ او ﻋﻘﻞ و ﻧﻔﺲ و ﺟ»‪Ë‬‬
‫ﻋﺮﺿﻴﻪ‬
‫‪‬‬ ‫ﻃﻮﻟﻴﻪ و‬
‫و ﻋﻘﻮل ‪‬‬
‫ﻧﺨﺴﺖ آﻣﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬ ‫در¸ اﻟﺒﻴﻀﺎ‬
‫‪‬‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﻴﺾ ﻣﻨﺒﺴﻂ از ﺣﻖ رﺳﻴﺪ‬
‫روح اﻋﻈﻢ ﮔﻮﻳﺪش ﻣﺮد ﺻﻔﻲ‬ ‫ﻋﻘﻞ اول ﺧﻮاﻧﺪش آن ﻓﻠﺴﻔﻲ‬
 ‫‪154‬‬
‫اﺛﻨﻴﻨﻴﺖ‬ ‫ﺷﻮد‬ ‫ﭘﻴﺪا‬ ‫ﻻﺟﺮم‬ ‫از وﺟﻮد و از وﺟﻮب و ﻣﺎﻫﻴﺖ‬
‫روح اﺑﻠﻴﺴﻲ ﻣﺮاد ﺧﻮد ﺑﺠﺴﺖ‬ ‫دو‪Ä‬ﻴﺖ از ﻧﺨﺴﺖ‬
‫‪‬‬ ‫@ﮔﺸﺖ آﻏﺎز‬
‫ﻋﻘﻞ وﻧﻔﺲ و ﺟﺴﻢ ﻛﻞ ﺷﺪ اي ﻏﻴﺎث‬ ‫اﻋﺘﺒﺎرات ﺛﻼث‬ ‫ﭘﺲ ﭘﺪﻳﺪ از‬
‫@ﮔﺸﺖ ﭘﻴﺪا و ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮدش ﻣﻼ@ك‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻘﻞ و ﻧﻔﺲ ﭘﺎ@ك‬
‫ﺷﺪ ﻋﻘﻮل ﻋﺮﺿﻴﻪ اي ﺑﺎ ﺑﺼﺮ‬ ‫ﭘﺲ از اﺷﺮاﻗﺎت آﻧﻬﺎ ﺑﺮ دﮔﺮ‬
‫ﺑﺎﺑﻬﺎ‬ ‫ﺑﺲ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﻋﻘﻼﻧﻲ‬ ‫ﻓﺮد‬ ‫@ﮔﻔﺖ اﻓﻼﻃﻮن ﻛﻪ ﻣﺮ ﻫﺮ ﻧﻮع را‬
‫اﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ‬ ‫زﻳﻦ‬ ‫ﺳﺠﺎد‬
‫‪‬‬ ‫ﺣﻀﺮت‬ ‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ آن اﻣﺎم ﭼﺎرﻣﻴﻦ‬
‫ﺳﺒﻖ‬ ‫ﻗﺪ‬ ‫اﻟﻘﺪﻳﻢ‬ ‫ﻋﻨﺪ‬ ‫ﺻﻮر¸‬ ‫ﻣﺎﺧﻠﻖ‬ ‫‪‬‬
‫ﻟﻜﻞ‬ ‫اﻟﻌﺮش‬ ‫ﻓﻲ‬ ‫ان‬
‫‪‬‬

‫اﻳﻦ ﭼﻮ ﻣﺸﻜﻮ¸ آن ﺳﺮاج روﺷﻦ اﺳﺖ‬ ‫او ﭼﻮ ﺟﺎن ﻧﻮع وﻧﻮﻋﺶ ﭼﻮن ﺗﻦاﺳﺖ‬
‫ﺑﻴﻬﻤﺎل ‪1‬‬ ‫رب ﻧﻮع‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ در ﻧﻮع اﺳﺖ از ﺣﺲ و ﻛﻤﺎل‬
‫‪‬‬
‫ﺷﺪ‬ ‫اﻧﻮاع‬ ‫او‬ ‫ﺗﺠ ‪‬ﻠﻴﻬﺎي‬ ‫آن‬
‫اﻳﻨﻬﻤﻪ از ﺣﻀﺮﺗﺶ اﺑﺪاع ﺷﺪ‬

‫در اﺷﺎره ﺑ‪Ĥ‬ﻧﻜﻪ ﻣﻌ ﻫﺒﻮط آدم ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻇﻬﻮر‬

‫رباﻟﻨﻮع اﺳﺖ‬
‫‪‬‬
‫@ﻛﻪ در اول ﺑﻮده در ﺧﻠﺪ ﺑﺮﻳﻦ‬
‫او ز وﺳﻮاس ﺑﻠﻴﺲ از وي ﺑﺨﻮرد‬
‫ﭘﺲ ﻓﺘﺎد از ﻏﻴﺐ در ﻣﻠﻚ ﺷﻬﻮد‬
‫روح ﻗﺪﺳﻲ ﺟﺴﻢ را ﻧﻚ ﺑﻨﺪه ﺷﺪ‬
‫اﻳﻦ ﻫﺒﻮط آدم اﺳﺖ اﻧﺪر زﻣﻴﻦ‬
‫از درﺧﺖ ﻛﺜﺮﺗﺶ ﺣﻖ ﻧﻬﻲ ﻛﺮد‬
‫ﭘﺲ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺑﻮد آن ﻧﻘﺺ وﺟﻮد‬
‫آن ﻟﺒﺎس ﻗﺪس از او ﺑﺮﻛﻨﺪه ﺷﺪ‬

‫‪ ÇÇ1‬ﻫﻤﺎل = )ﺑﻪ ﻓﺘﺢﻫﺎ( ﻫﻤﺘﺎ ‪ Ç‬اﻧﺒﺎز ‪ Ç‬ﺷﺮﻳﻚ ‪ Ç‬ﻗﺮﻳﻦ ‪ Ç‬ﻣﺜﻞ و ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
 ‫‪155‬‬
‫ﺧﺎرج اﺳﺖ از وﻫﻢ و ﻋﻘﻞ ﻫﺮ ﺧﺴﻲ‬ ‫اﻳﻦ ﻫﺒﻮﻃﺶ ﻧﻜﺘﻪﻫﺎ دارد ﺑﺴﻲ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ آرد از ﺑﻄﻮن آب و ﺧﺎ@ك‬ ‫آﻣﺪه ﺗﺎ ﺻﺪ ﻫﺰاران روح ﭘﺎ@ك‬
‫ﭘﺮ ﻛﻨﺪ ﺑﻴﺮون ﺷﻮد از ﺟﻨﺲ ﻛﺮب‬ ‫آﻣﺪه ﺗﺎ ﻧﺴﻞ ﺟﺎﻧﺶ ﺷﺮق و ﻏﺮب‬
‫ﻗﺪﺳﻴﺎن را درد ﻧﺒﻮد اي ﺣﻤﻴﺪ‬ ‫آﻣﺪه ﺗﺎ ﻋﺸﻖ و درد آرد ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻳﺎر در ﻣﺮآت دل‬ ‫آﻣﺪه ﺗﺎ ﻋﺎﻟﻢ اﻳﻦ آب و ﮔﻞ‬
‫اﺷﻴﺎ¾ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﻛﻦ‬ ‫ﺣﻜﻢ ﺑﺮ‬ ‫ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻲ‬ ‫ﻛﻪ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫آﻣﺪه‬
‫ﺑﺎرﺷﺪ‬ ‫اي‬ ‫ﻛﻨﺪ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻬﺎ‬ ‫ﻧﻔﻲ‬ ‫ﺑﺮﻛﺸﺪ‬ ‫را‬ ‫ﺗﻴﻎ ﻻ‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫آﻣﺪه‬
‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻧﻢ آدﻣﺶ ﻫﺴﺖ او ﺧﺮي‬ ‫آﻧﻜﻪ آﻣﺪ در ﭘﻲ ﺧﻮاب و ﺧﻮري‬
‫اي ﻛﻪ دارد ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﻋﻘﻠﺖ ﻏﻼم‬
‫@ﻛﻠﺐ و ﺧﻨﺰﻳﺰي ﻧﻪ آدم واﻟﺴﻼم‬

‫در ﺑﻴﺎن آﻧﻜﻪ ‪ʺ‬ع ﻳﺎد آوردن روح اﺳﺖ ‪‬اﻳﺎم‬

‫وﺻﺎل را و او ﻣﻠﻚ ا‪X‬ﻮت ﻋﺎرف اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫روح را ﺑﻌﺎ‪ n‬ﺧﻮد ﻣﻴﻜﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﺳﺮ ﺳﻤﺎع و اﺑﺘﻬﺎج‬
‫ﺧﻮش ﺑﺨﻮان ‪‬‬ ‫ﻋﻠﻮي اﻟﻤﺰاج‬
‫‪‬‬ ‫از ﺣﺪﻳﺚ روح‬
‫از ﭼﻪ زاﻳﺪ در ﺳﺮت ﺷﻮر و ﺟﻨﻮن‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻄﺮب ﻣﻴﻨﻮازد ارﻏﻨﻮن‬
‫از ﭼﻪ ﻣﻴﮕﺮﻳﺪ دو ﭼﺸﻤﺖ زار زار‬ ‫ﭼﻮن ﻧﻮا‪Ä‬ﻲ ﻣﻴﺰﻧﺪ در ﺗﺎر ﻳﺎر‬
‫ﺧﻮن ﺗﻮ اﻧﺪر ﺑﺪن آﻳﺪ ﺑﺠﻮش‬ ‫از ﭼﻪ رو ﭼﻮن ﭼﻨﮓ آﻳﺪ در ﺧﺮوش‬
‫@ﮔﺎه در رﻗﺺ آ‪Ä‬ﻲ و ﮔﻪ ﺳﻮز و ﺳﺎز‬ ‫از ﭼﻪ رو ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻮي آﻫﻨﮓ ﺳﺎز‬

‫از ﭼﻪ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ دﻟﺖ در ﺗﺎب و ﺗﺐ‬
‫از ﭼﻪ دل ﻣﻴﮕﺮددت درﺑﺮ ﻛﺒﺎب‬
‫ﻃﺎﻳﺮ ﻗﺪﺳﻢ ﻧﻴﻢ زاغ و زﻏﻦ‬
‫ﺳﻮي ﺷﻬﺮ اﺻﻠﻲ ﻣﺎ ﻣﻴﻜﺸﺪ‬
‫آوازﻫﺎ‬ ‫ﺑﺸﻨﻮد‬ ‫ﺟﺎﻧﺖ‬
‫@ﮔﻮﻳﺪت ﺟﺎﻧﺎ ﺑﺮو زﻳﻦ ﺧﺎ@ﻛﺪان‬
‫اﻳﻨﻄﺮف زﻧﺠﻴﺮ و زﻧﺪان ﺗﻮ اﺳﺖ‬
‫ﻫﻴﻦ ﻣﺸﻮ ﻗﺎﻧﻊ ز درﻳﺎ ﺑﺮ ﺣﺒﺎب‬
‫ﺑﻴﻮﻓﺎ‬ ‫ﺟﻐﺪ‬ ‫ﻧﻪ‬ ‫ﺗﻮ‬
‫ﺗﻮاﻳﻢ‬ ‫اﺷﺮاق‬ ‫و‬ ‫اﻧﻮار‬
‫ﺗﺎ ﭼﻪ داري ارﻣﻐﺎﻧﻲ زﻳﻦ ﺳﻔﺮ‬
‫ﻣﺎ ﺗﻮ را ﻻﻳﻖ ﺗﻮ ﻣﺎ را ﻻﻳﻘﻲ‬
‫ﻣﺠﺮد ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺟﺴﻤﺎﻧﻴﺎن‬
‫‪‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺮون آ‪Ä‬ﻲ از اﻳﻦ ﭘﺎي ﺑﺴﺖ‬
‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﺗﻮ آﺑﺮوي ﻣﻦ ﻣﺮﻳﺰ‬
‫ﭼﻮن روي ﺗﻮ ﻣﻴﺮود اﻳﻦ ﻣﺎ و ﻣﻦ‬
‫وﻳﻦ ﺣﻮاس ﺧﻤﺴﻪام ﻗﺮﺑﺎن ﺗﻮ‬
‫ﺑﺲ ﻛﺸﺎ@ﻛﺸﻬﺎ ﻛﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن‬
‫رﺳﻢ ﻧﺎﺳﻮﺗﻴﺖ را ﺳﺎﻟﺐ ﺷﻮد‬
‫‪156‬‬
‫ﭼﻮن ﻟﺐ ﻧﻲ ﻣﻴﮕﺬارد او ﺑﻠﺐ‬
‫ﺑﺸﻨﻮي ﭼﻮن ﻧﻐﻤﺔ ﻧﻐﺰ رﺑﺎب‬
‫ﺣﺐ اﻟﻮﻃﻦ‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ از‬
‫ﻧﻐﻤﻪﻫﺎ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺑﺒﺎﻻ ﻣﻴﻜﺸﺪ‬
‫@ﮔﻮش‬ ‫ﺳﻤﺎﻋﻲ و ﻧﻮا‬
‫‪‬‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ در وﺟﺪ و‬
‫آن ﺳﺮوش ﻏﻴﺒﻲ اﻧﺪر ﮔﻮش ﺟﺎن‬
‫آﻧﻄﺮف ﺑﺎغ و ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺗﻮ اﺳﺖ‬
‫اﻳﻦ ﻧﻪ ﺟﺎي ﺗﺴﺖ اي ﻗﺪﺳﻲ ﺟﻨﺎب‬
‫ﺷﺎﻫﺒﺎزي‬ ‫اي ﺧﺠﺴﺘﻪ ‪‬ﻓﺮ و ﻣﻴﻤﻮن اي ﻫﻤﺎ‬
‫ﻃﺎﻟﺐ‬ ‫ﻫﻴﻦ ﺑﻴﺎ ﺟﺎﻧﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺗﻮاﻳﻢ‬
‫اي ﻓﺘﺎده دور از اﺻﻞ و ﻣﻘﺮ‬
‫ﻣﺎ ﺗﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺷﺎﻳﻘﻲ‬
‫اي‬ ‫ﻇﻠﻤﺎﻧﻴﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﭼﻨﺪ‬ ‫ﭘﺎ@ﻛﻲ‬ ‫ﻧﻮر‬
‫زﻳﻦ ﻧﺪا در وﺟﺪ اﻓﺸﺎﻧﻲ ﺗﻮ دﺳﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺗﻨﺖ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪاي ﺟﺎن ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ﻣﻦ رﻫﺎﻳﺖ ﻛﻲ ﻛﻨﻢ اي ﺟﺎن ﻣﻦ‬
‫اﻳﻦ ﻣﻨﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻬﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ‬
‫زﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﺘﻬﺎي ﺟﺴﻢ و ﻗﺪﺳﻴﺎن‬
‫ﺗﺎ ا@ﮔﺮ ﻣﻠﻜﻮت ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮد‬
 ‫‪157‬‬
‫ﻗﺼﺔ ﻃﻴﻔﻮر و ﺳﺒﺤﺎﻧﻲ ﺑﺨﻮان‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻲ ﺧﺪا ﮔﻔﺘﻪ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺧﻠﻖ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻪ ارض و ﺳﻤﺎ‬ ‫ﻻﻓﺘﻲ‬ ‫ﻣﻴﺮ‬ ‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻓﺮﻣﻮد‬
‫ﻟﻴﻚ ﻧﺰد ﺳﺴﺖ راﻳﺎن ﻫﺴﺖ ﺳﺴﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻨﺰد ﻋﺎرﻓﺎن ﺑﺎﺷﺪ درﺳﺖ‬
‫را اي ﻓﻼن‬ ‫ﺳﺮي‬ ‫ﻗﺼﺔ ﺷﻴﺦ‬
‫‪‬‬ ‫در ﺳﻤﺎع ﻣﻄﺮﺑﺎﻧﻢ ﺑﺬﻟﻪ ﺧﻮان‬
‫از ﺳﻤﺎع آن ﻛﻨﻴﺰ ﺑﺎ ﺣﺰن‬
‫ﺑﻠﻜﻪ رﺷﻚ آﻳﺪ ﺑﻨﻔﺲ ﻛﻢ ز زن‬

‫‪̺‬ي ره و ‪I‬ﻔﺔ ﻣﻄﺮﺑﻪ‬

‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺷﻴﺦ ﻃﺮﻳﻖ ‪‬‬
‫ﭼﻮن ز اﻧﻮاع ﻋﻼﻳﻖ ﺷﺪ ﺑﺮي‬ ‫ﺳﺮي‬ ‫اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺸﻨﻮ از ﺷﻴﺦ‬
‫ﺗﻨﮕﺪل ﮔﺸﺘﻪ ز ﺳﺮ اﻓﺘﺎد ﺧﻮاب‬ ‫اﺿﻄﺮاب‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫اﻓﺘﺎد‬ ‫ﻳﻜﺸﺒﻲ‬
‫ﺑﻬﺮ ﺗﺴﻜﻴﻦ دل از اﻳﻦ اﻣﺮ زﻓﺖ‬ ‫در ﻧﻤﺎز ﺑﺎﻣﺪاد آن ﺷﻴﺦ رﻓﺖ‬
‫ﻋﻘﺪة دل را از آن ﻣﻮﺿﻊ ﮔﺸﺎد‬ ‫اوﻓﺘﺎد‬ ‫ﮔﺬارش‬ ‫ﺑﻴﻤﺎران‬ ‫@ﻛﻮي‬
‫ﻳﻚ ﻛﻨﻴﺰك دﻳﺪ در وﺟﺪ و ﺻﻔﺎ‬ ‫رﻓﺖ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺗﺎ در داراﻟﺸﻔﺎ‬
‫ﻟﻴﻚ از ﻋﺸﻖ ﺣﻘﺶ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻫﺶ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪﻫﺎي ﻓﺎﺧﺮ و ﺑﺎ ﺑﻮي ﺧﻮش‬
‫ﻧﻪ ﭘﺬﻳﺮد ﻧﺼﺢ ﻧﺎﺻﺢ را ﻧﻪ ﭘﻨﺪ‬ ‫ﻫﺮ دو ﭘﺎ و ﻫﺮ دو دﺳﺖ او ﺑﻪ ﺑﻨﺪ‬
‫دﻳﺪ ﻫﻤﺪردي ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﮕﺮ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺴﻮي ﺷﻴﺦ اﻓﺘﺎدش ﻧﻈﺮ‬
‫ﻏﺪ‬
‫‪‬‬ ‫و ﻫﻲ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﺖ ﻟﺨﻮف ﻣﻦ‬ ‫رب ان ﻏ ‪‬ﻠﺖ ﻳﺪي‬
‫‪‬‬ ‫اﺗﺮﺿﻲ‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﻔﺘﺮق‬ ‫ﺧﻴﺎﻟﺶ‬ ‫از‬ ‫ﻣﻲﻧﮕﺮدد‬ ‫دل ز ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺤﺘﺮق‬
‫@ﮔﻔﺖ آن ﺳﻮدا زده ﺑﺎ ﺳﻮز و ﺳﺎز‬ ‫ﭼﻨﺪ از اﻳﻦ اﻟﻔﺎظ ﻋﺸﻖآﻣﻴﺰ و راز‬
 ‫‪158‬‬
‫اﻳﻨﺪل آزاده اﻧﺪر ﺑﻨﺪ ﻛﻴﺴﺖ‬ ‫ﺷﻴﺦ ﮔﻔﺘﺎ ﺑﺎ ﻃﺒﻴﺐ اﻳﻨﺤﺎل ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﻋﻤﻮ‬ ‫آورده‬ ‫اﺳﺘﻌﻼج‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫@ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺪﻳﻮاﻧﻪ را ﻣﻮﻻي او‬
‫ﻏﺮق ﻏﻴﺮت ﺷﺪ ﺑﮕﻔﺘﺎ ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺐ‬ ‫ﭼﻮن ﻛﻨﻴﺰك دﻳﺪ ﮔﻔﺘﺎر ﻃﺒﻴﺐ‬
‫ﺑﻞ ﻫﻮ ﺳﻜﺮ و وﺟﺪ اﻟﻌﺎﺷﻘﻴﻦ‬ ‫ﻟﻴﺲ ﻫﺬا ﻣﻦ ﺟﻨﻮن اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬

‫@ﻛﻪ ﮔﻮاﻫﺴﺖ از دل ﭘﺮ درد ﻣﻦ‬ ‫ﻳﻜﻨﻈﺮ ﻛﻦ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ زرد ﻣﻦ‬

‫ﮔﺸﺘﻪام‬ ‫ﻛﺒﺮﻳﺎ‪Ä‬ﻲ‬ ‫ﺣﺴﻦ‬ ‫ﻣﺤﻮ‬ ‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻲ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪام‬
‫@ﮔﺮ ﻣﻼﻣﺘﻬﺎ ﻛﻨﺪ ﻫﺮ دم رﻗﻴﺐ‬ ‫ذاﻟﺤﺒﻴﺐ‬ ‫وداد‬ ‫ﻓﻲ‬ ‫ﻻاﺑﺎﻟﻲ‬

‫@ﻛﻲ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﺸﺘﻐﻞ ﺳﺎزد ﻣﺮا‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺳﺎزد ﻣﺮا‬
‫ﻫﺮ دو ﭼﺸﻤﺶ در ﺟﻤﺎل او ﺑﺪوﺧﺖ‬ ‫ﺷﻴﺦ را از ﺣﺎﻟﺖ او دل ﺑﺴﻮﺧﺖ‬
‫ﺳﺮ ﺷﻴﺦ‬
‫در ‪‬‬ ‫ﻫﻮ‬ ‫ﻓﺎش ﺷﺪ رﻣﺰي ز‬ ‫ﺳﺮ ﺷﻴﺦ‬
‫ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ ﺷﺪ ﻋﺸﻖ او در ‪‬‬
‫ﺳﺮ ﺧﻔﻴﺴﺖ‬
‫ﺑﺎﻧﻚ زد دﺧﺘﺮ ﻛﻪ اﻳﻦ ‪‬‬ ‫@ﮔﺸﺖ ﻧﺎﻻن و ﺑﺴﻲ ﺑﺮ او ﮔﺮﻳﺴﺖ‬
‫ﭼﻮن ﺷﺪي ﮔﺮ ذات او ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻲ‬ ‫ﺗﻮ ز وﺻﻔﺶ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺎﺧﺘﻲ‬
‫ﺛﻮب وﺻﻞ ﻣﻦ ﻫﻮي اﺣﺮﺳﺘﻨﻲ‬ ‫اﻟﺒﺴﺘﻨﻲ‬ ‫ﻗﺪ‬ ‫اﻟ ‪‬ﻠﻬﻢ‬ ‫ﻗﺎﻟﺖ‬

‫ﻓﻲ ﻣﻘﺎم اﻟﺠﻤﻊ ﻻ ﻓﻴﻤﺎ اﻓﺘﺮق‬ ‫ﻣﺤﺘﺮق‬ ‫ﻗﻠﺒﻲ‬ ‫اﻟﻌﻴﻦ‬ ‫ﻣﺬرأﺗﻚ‬

‫ﻣﻦ ﻛﻪ در آﺑﻢ ﭼﺮا ﻫﺴﺘﻢ ﻛﺒﺎب‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ را ﺑﺎﺷﺪ دوا وﺟﺪان آب‬
‫ﺑﻬﺮ ﻧﻔﻲ ﺧﻮد ﺑﺴﻲ دارم ﺷﺘﺎب‬ ‫ﺳﺎﻳﻪام ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ آﻓﺘﺎب‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻟﻲ ﻧﻈﺮﻫﺎ داﺷﺘﻢ‬ ‫دﻳﻦ و دﻧﻴﺎ را ﭼﺮا ﺑﮕﺬاﺷﺘﻢ‬
‫ﺑﺸﻜﺴﺘﻪام‬ ‫اﻋﻈﻤﻲ‬ ‫ﻃﻠﺴﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫@ﮔﺮ ﻧﺤﻴﻒ و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ دﻟﺨﺴﺘﻪام‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﻴﺰ‬ ‫ﺳﺮي‬
‫‪‬‬ ‫@ﮔﻔﺖ ‪‬ﻟﺒﻴﻚ اي‬ ‫آواز دادش ﻛﺎي ﻛﻨﻴﺰ‬ ‫ﺳﺮي‬ ‫ﭘﺲ‬
‫ﺗﻴﻎ ﻋﺸﻘﺖ ﺑﺮ دل ﻣﻦ آﺧﺘﻲ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻦ را از ﻛﺠﺎ ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻲ‬
 ‫‪159‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺨﻠﻮق را ﻧﺎ@ﮔﺸﺘﻪام‬
‫اي ﺑﻠﻨﺪ اﺧﺘﺮ ﺗﻮ درﺑﻨﺪ ﻛﺔ‬
‫ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﺑﺴﻮي آﺳﻤﺎن‬ ‫@ﻛﺮد‬
‫اي ز ﻓﻜﺮ ﺗﻮ ﮔﺸﻮده ﻣﺸﻜﻠﻢ‬
‫ﻧﻤﻮد‬ ‫ﻧﺎﻻﻧﻢ‬ ‫ﻣﻄﻠﻮب‬ ‫ﺧﺸﻴﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ از ﺑﻨﺪش رﻫﺎن ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬
‫ان ﻛﻨﻴﺰك ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺗﻮ رﻫﺎ‪Ä‬ﻲ از ﭼﻪ رو ﺑﻨﺸﺴﺘﺔ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺣﻖ از اﻣﺮ ﻣﻮﻟﻲ ﺳﺮ ﻣﭙﻴﭻ‬
‫ﻣﻠﻚ اوﻳﻢ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﺨﺘﺎر ﺗﻨﻢ‬
‫@ﮔﻔﺖ در ﺗﺤﻔﻪ ﭼﻪ ﺣﺎلاﺳﺖ اي ﻋﻮان‬
‫از ﺣﺎل و ﻗﺎل‬ ‫ﺳﺮي‬ ‫واﻧﭽﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺑﻬﺮ ﺗﻜﺮﻳﻢ و ﺛﻨﺎ ﺑﮕﺸﺎد ﻟﺐ‬
‫@ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﺴﺘﻐﺮق اﺳﺖ از ﻓﻴﺾ رب‬
‫او ﻣﺮاد ﺧﻮاﺟﻪاش را ﺳﺮور اﺳﺖ‬
‫ﺧﻮاﺟﻪ اﺳﺖ اﻳﻦ و ﺗﻮ ﭘﻨﺪاري ﻛﻨﻴﺰ‬
‫ﻓﻜﺮ و ﺣﺰن و ﮔﺮﻳﻪ را ﻣﺎﻳﻞ ﺷﺪه‬
‫ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎل ﺧﻮد اﻳﺼﺎﺣﺐ ﺗﻤﻴﺰ‬
‫ﻧﻲ ﻛﻪ از ﺣﺰن و ﺑﻜﺎ ﺑﻜﺸﺪ ﻣﺮا‬
‫@ﮔﻔﺖ ﭼﻮن او ﻣﻄﺮﺑﻪ در دﻫﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺣﻖ را ﺷﻨﺎﺳﺎ ﮔﺸﺘﻪام‬
‫@ﮔﻔﺖ ﮔﻮ ﻣﺤﺒﻮس از ﺑﻬﺮ ﭼﺔ‬
‫ﺻﻴﺤﺔ زد آن ﻛﻨﻴﺰ اﻧﺪر زﻣﺎن‬
‫@ﻛﻲ ﺧﺪا ذ@ﻛﺮ ﺗﻮ ﻣﻔﺘﺎح دﻟﻢ‬
‫ﻧﻤﻮد‬ ‫زﻧﺪاﻧﻢ‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب‬ ‫ﻏﻴﺮت‬
‫ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ داراﻟﺸﻔﺎ‬ ‫ﺳﺮي‬ ‫ﭘﺲ‬
‫ﮔﺸﻮد‬ ‫ﺑﻨﺪش‬ ‫داراﺷﻔﺎ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺦ از ﺑﻬﺮ ﭼﻪ دﻟﺨﺴﺘﺔ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﻣﻤﻠﻮﻛﻢ ﻧﺪارم ﻫﻴﭻ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﻣﻤﻠﻮﻛﻲ ز ﻣﻤﻠﻮك ﺣﻘﻢ‬
‫ﭘﺲ درآﻣﺪ ﺧﻮاﺟﺔ او ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن‬
‫ﺳﺮ ﺣﺎل‬
‫آ@ﮔﻬﻲ دادش ﻃﺒﻴﺐ از ‪‬‬
‫ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﺰد ﺷﻴﺦ آﻣﺪ ﺑﺎ ادب‬
‫را ﺑﺎﻳﺪ ادب‬ ‫ﺗﺤﻔﻪ‬ ‫ﺷﻴﺦ ﮔﻔﺘﺎ‬
‫او ﺑﺘﻌﻈﻴﻢ از ﭼﻮ ﻣﻦ اوﻟﻲﺗﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻣﺤﺒﻮس داري اﻳﻦ ﻛﻨﻴﺰ‬
‫@ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻋﻘﻠﺶ ز ﺳﺮ زاﻳﻞ ﺷﺪه‬
‫ﻣﻦ ﺧﺮﻳﺪاري ﻧﻤﻮدم اﻳﻦ ﻛﻨﻴﺰ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﻧﻔﻌﻲ از ﻫﻨﺮ ﺑﺨﺸﺪ ﻣﺮا‬
‫ﺷﻴﺦ ﮔﻔﺘﺎ ﺻﻨﻌﺘﺶ ﺑﺮ ﮔﻮ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬
 ‫‪160‬‬
‫از ﭼﻪ آﻣﺪ ﺟﻮﻫﺮش را اﻳﻦ ﻋﺮض‬ ‫ﺷﻴﺦ ﭘﺮﺳﻴﺪ اﺑﺘﺪاي اﻳﻦ ﻣﺮض‬
‫ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻳﻤﻴﻦ و ﺑﺮ ﻳﺴﺎر‬ ‫@ﮔﻔﺖ روزي ﻋﻮد ﺑﻮدش ﺑﺮ ﻛﻨﺎر‬
‫ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن در وﺟﺪ رﻧﮓ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺧﺖ‬ ‫ﺧﻮش ﺗﻐﻨ‪‬ﻲ ﻣﻴﻨﻤﻮد و ﻣﻴﻨﻮاﺧﺖ‬
‫ود@ﻛﺎ‬
‫‪‬‬ ‫ذﻗﺖ‬ ‫اﻟﻘﻠﺐ‬ ‫ﻛﺪرت‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻬﺪﻛﺎ‬ ‫ﻧﻘﻀﺖ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫رب‬
‫‪‬‬ ‫@ﮔﻔﺖ‬
‫ﺗﻮ روﺣﻲ ﻓﺪا@ك‬ ‫از ﭼﻪ رو دورم ز‬ ‫ﻟﻴﺲ ﻟﻲ ﻣﻮﻻ و ﻣﻄﻠﻮﺑ‪ H‬ﺳﻮا@ك‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا دل را ز دوري ﺧﺴﺘﺔ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﻌﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺨﺘﻢ ﺑﺴﺘﺔ‬

‫زﻣﺎن ﺑﻨﺪﻳﻢ ﺑﺮ ﻳﻜﺴﻠﺴﻠﻪ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﻣﺮﺣﻠﻪ‬ ‫از‬ ‫اﻧﺪازﻳﻢ‬ ‫دور‬ ‫ﭼﻨﺪ‬
‫ﻋﻮد و اﺳﺒﺎب ﻃﺮب را ﺑﺮﺷﻜﺴﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن از ﺟﺎي ﺟﺴﺖ‬
‫ور ﻧﻪ اﻳﻦ ﺳﻮز و ﮔﺪاز از ﺑﻬﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﻔﺘﻮن ﻛﺴﻴﺴﺖ‬
‫ﻏﻴﺒﻪ اﻣﺮ ﻗﺪر‬ ‫ﻗﺪ ﺟﺮي ﻣﻦ‬ ‫ان اﻟﺤﻖ ﻓﻲ ﻗﻠﺒﻲ ﻇﻬﺮ‬
‫‪‬‬ ‫ﻗﺎﻟﺖ‬

‫واﻟﺴﻤﺎ‬
‫‪‬‬ ‫ﺣﻜﻤ‪ ¹‬ﻣﺎض ﻓﻲ اﻻرض‬ ‫ﺧﺼﻨﻲ اﷲ واﺻﻄﻔﺎﻧﻲ ﻓﻲ اﻟﻬﺪي‬
‫‪‬‬

‫@ﮔﻔﺖ اﻳﺨﻮاﺟﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻬﺎ‬ ‫ﺷﻴﺦ ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻴﺪ از اﻳﺸﺎن ﻣﺎﺟﺮا‬

‫@ﻛﺰ ﺧﺴﻮف ﺗﻮ ﺑﺮون آﻳﺪ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﻣﻴﺪﻫﻢ‬ ‫از ﺑﻬﺎﻳﺶ‬ ‫زﻳﺎده‬ ‫ﻣﻦ‬
‫رو ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺶ آﻳﺪ رﻫﻲ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺷﻴﺦ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺗﻬﻲ‬
‫در ﻧﻴﺎز و در دﻋﺎ ﻣﺮداﻧﻪ رﻓﺖ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﺎ آﻧﺤﺎل اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‬
‫وا ﻧﻤﻮد ﺧﻮﻳﺶ از اﺣﺒﺎب ﻛﺮد‬ ‫ﻛﺮد‬ ‫‪‬‬
‫دق اﻟﺒﺎب‬ ‫ﻳﻜﻤﺮد‬ ‫ﻧﺎ@ﮔﻬﺎن‬
‫اﻫﻞ دل ﺣﻼ‪‬ل ﻋﻘﺪ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‬ ‫در ﮔﺸﻮدش ﺷﻴﺦ دﻳﺪ اﻫﻞ دل اﺳﺖ‬
‫زري‬ ‫ﺑﺪره‬ ‫ﺑﺒﺮ‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ‬ ‫ﻫﺎﺗﻔﻲ‬ ‫ﺳﺮي‬ ‫@ﮔﻔﺖ اﻧﺪر ﺧﻮاب ﺑﻮدم اي‬
‫را‬ ‫آ@ﮔﺎه‬ ‫آﻧﺪل‬ ‫آزاد‬ ‫ﺳﺎزد‬ ‫آﻧﻤﺎه را‬ ‫ﺳﺮي‬ ‫ﺗﺎ ﺧﺮد ﺷﻴﺦ‬
 ‫‪161‬‬
‫ﺧﻮاﺟﻪاش را دﻳﺪ در وﺟﺪ و ﺻﻔﺎ‬ ‫داراﻟﺸﻔﺎ‬ ‫در‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫آﻣﺪ‬ ‫ﺻﺒﺢ‬
‫ﻧﺪﻫﻢ دوش دادﻧﺪ آ@ﮔﻬﻲ‬ ‫ﺗﺤﻔﻪ‬ ‫@ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺨﺎ ﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ دﻫﻲ‬
‫ﻣﻮﻟﻲ اﻟﻮري‬ ‫@ﻛﺎﻓﻞ اﺳﺖ و رازق آن‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ آزاد اﺳﺖ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا‬
‫واﻧﭽﻪ ﺑﺪ ﻣﻘﺼﻮد از او زﻳﻦ رﻫﮕﺬر‬ ‫ﺑﺴﺮ‬ ‫آوردم‬ ‫ﺗﺤﻔﻪ‬ ‫داﺳﺘﺎن‬

‫ا‪G‬ﻴﻪ‬
‫رﺟﻮع [ﺴﻠﻜﻲ ﻋﺎ در ﻇﻬﻮرات اﻋﻴﺎن ا‪ ¾Êº‬‬
‫ا‪G‬ﻴﻪ اﺳﺖ‬
‫و آﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﭼ‪ñ‬ي ﻣﻈﻬﺮ ا‪d‬ﻲ از ا‪ ¾Êº‬‬
‫ﻗﻬﺮﻳﻪ و ﻇﻬﻮر ﻣﻠﻜﻮﺗ‬
‫ﻟﻄﻔﻴﻪ و ‪‬‬
‫و ‪I‬ﻘﻴﻖ ا‪ ¾Êº‬‬
‫ﻋﻠﻴﺎ و ﺳﻔ‬
‫ﺑﻤﻦ‬ ‫را‬ ‫ﻻﻳﺰاﻟﻲ‬ ‫ﻧﻜﺘﻪﻫﺎي‬ ‫ﺑﺎزﮔﻮ اي ﻃﻮﻃﻲ ﺷ ‪‬ﻜﺮ ﺷﻜﻦ‬
‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻧﻄﻘﻲ ﺻﻮاب و اﺻﺪق اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻄﻖ ﮔﻮﻳﺎي ﺗﻮ از ﻏﻴﺐ ﺣﻖ اﺳﺖ‬
‫ﻫﺴﺖ اﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﻟﺪن ﻧﻲ از ﻓﻜﺮ‬ ‫رﻳﺰد از ﻧﻄﻘﺖ ﺑﺴﻲ ﻗﻨﺪ و ﺷﻜﺮ‬
‫ﻫﺴﺖ از اﺷﺮاق آن ﺳﻠﻄﺎن ﺟﺎن‬ ‫ﺳﺮ ﻣﻬﻮﺷﺎن‬
‫‪‬‬ ‫آﻧﭽﻪ ﻣﻴﮕﻮ‪Ä‬ﻲ ز‬
‫ﺗﺎ ﺑﻨﻄﻖ آ‪Ä‬ﻲ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﺳﻤﺎع‬ ‫ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺑﺮ روح از او ﻓﻴﺾ و ﺷﻌﺎع‬
‫ﻳﺰل‬ ‫ﻟﻢ‬ ‫ﺟﻤﺎل‬ ‫از‬ ‫ﻣﻴﺴﺮا‪Ä‬ﻲ‬ ‫ازل‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫ﺷﺮح‬ ‫ﺑﻴﻬﺸﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺪ ﻣﺒﻴﻦ ﺑﺪ ﻫﻢ ﺑﺠﺎي ﺧﻮد ﻧﻜﻮﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﻨﻲ ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻤﻲ از اوﺳﺖ‬
‫@ﻛﻲ ﺟﺪا‪Ä‬ﻲ آﻣﺪ از ﺷﺮط ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫ﭘﺲ ﻫﻤﻪ اﻏﻴﺎر ﻳﺎرﻧﺪ و رﻓﻴﻖ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻛﺎر‬ ‫وز ﻧﮕﺎﻫﻲ‬ ‫ﭘﺮده آن ﻣﻬﻮش ز رخ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬
‫ﺟﻠﻮهﻫﺎي ذات و اﺳﻤﺎ¾ ﺻﻔﺎت‬ ‫زو ﻫﻤﻴﺘﺎﺑﺪ ﺑﺪل از ﻏﻴﺐ ذات‬
 ‫‪162‬‬
‫آن ﻫﻮ ‪‬ﻳﺖ ﺑﺮ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻗﺪم اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻨﺰد ﻋﺎرف اﺳﻢ اﻋﻈﻢ اﺳﺖ‬ ‫ﻫﻮ‬

‫در درون ﻇﻠﻤﺖ اﺳﺖ آب ﺣﻴﺎت‬ ‫ﻧﺪارد ﻣﻈﻬﺮي ﻣﻦ ﺣﻴﺚ ذات‬ ‫ﻫﻮ‬

‫ﻫﻮي ذات ﻛﻨﺰ ﻣﺨﺘﻔﻲ اﺳﺖ‬

‫‪‬‬ ‫ﻫﻮ‬ ‫اﺳﻢ و رﺳﻢ و ﻫﻢ اﺷﺎره ﻣﻨﺘﻔﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻫﺴﺖ ﭘﺲ ﻣﻌﻘﻮل ﮔﺮدد آﻧﺸ‪Ã‬ﻮن‬ ‫ﻟﻴﻚ اﺳﻤﺎ¾ و ﺻﻔﺎﺗﺶ در ﻛﻤﻮن‬
‫ﻇﺎﻫﺮ از ﺣﺴﻨﺶ ﺷﻮد اﺳﻤﻲ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮد ذات ﻗﺪﻳﻢ‬
‫او ﺑﻮد ﺳﺮﺧﻴﻞ و اﺳﻤﺎﻳﺶ رﻣﻪ‬ ‫اﺳﻤﺎ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﺎﻣﻊ‬ ‫ﺟﺎﻣﻊ‬ ‫اﺳﻢ‬
‫@ﻛﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺣﻖ و ﻗﻄﺐ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ اﻳﻦ اﺳﻢ اﻋﻈﻢ آدم اﺳﺖ‬
‫ﺻﻮرت و ﻣﻌﻨﻲ اﻟﻠ‪‬ﻬﺶ ﺑﺪان‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ اﺳﻤﺎ را ز ﻟﻮح او ﺑﺨﻮان‬
‫ﺟﻤﻠﻪ در وي ﻣﻨﺪرج ﺷﺪ اﻳﻬﻤﺎم‬ ‫اﻣﺎم‬ ‫ﺳﺎﻳﺮ اﺳﻤﺎ‬ ‫او ﺑﻮد ﺑﺮ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ آﻣﺪ از ﺻﻔﺘﻬﺎي ﻛﻤﺎل‬ ‫ﭘﺲ ﻋﻠﻴﻢ و ﻗﺎدر اي زﻳﺒﺎ ﺟﻤﺎل‬
‫ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ اﺳﻢ ﺳﻤﻴﻊ و ﻫﻢ ﺑﺼﻴﺮ‬ ‫ﺧﺒﻴﺮ‬ ‫ز اﺷﺮاق ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﭘﺲ‬
‫ﻣﻈﻬﺮش ﺣﻴﻮان و اﻧﺴﺎن اي ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻗﺪرت و ﻫﻢ ﻋﻠﻢ ﻫﻢ ﺳﻤﻊ و ﺑﺼﺮ‬
‫ﻣﻠﻚ‬ ‫ﻣﻲاﻳﺪ‬ ‫ﺳﺒﻮح‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻢ ﻣﺤﻴﻂ آﻣﺪ ﻓﻠﻚ‬
‫ﺑﺎﺛﺒﺎت‬ ‫ﺷ‪Ã‬ﻲ‬ ‫‪‬ﻗﻴﻮم‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫اﻟﺤﻲ ز ﺣﻴﻮان و ﻧﺒﺎت‬
‫‪‬‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬
‫ﻣﺎ‬ ‫ارواح‬ ‫آن‬ ‫اﻟﺒﺎﻃﻦ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫اﺷﺒﺎح‬ ‫آن‬ ‫اﻟﻈﺎﻫﺮ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬
‫ﻛﻮا@ﻛﺐ را ﺑﺪان‬ ‫اﻟﻤﺪﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫‪‬‬ ‫ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬ ‫اﻟﻨﻮر‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻤﺤﻴﻲ آﻣﺪ ﺟﺴﻢ آب‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻢ ﺟﻮاد اﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﺤﺎب‬
‫ﺧﺎﻧﻪﺳﻮز و ﺟﺎﻧﮕﺪاز و ﺳﺮﻛﺶ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ اﻟﻘﻬﺎر ﺟﺴﻢ آﺗﺶ اﺳﺖ‬
‫ﻫﺴﺖ ﺻﺎدق ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻟﻲ ﺑﻴﺸﻜﻲ‬ ‫ﻟﻴﻚ ﻏﺎﻟﺐ ﭼﻨﺪ از اﺳﻤﺎ ﺑﺮ ﻳﻜﻲ‬
 ‫‪163‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ او ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﺖ از ﻫﺮ رﻓﻴﻊ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ اﺳﻤﺎ ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ و وﺳﻴﻊ‬
‫داﻳﻤﻨﺪ‬ ‫و اﺳﻤﺎ‬ ‫اﺷﻴﺎ‬ ‫ﺣﺎدﺛﻨﺪ‬ ‫ﻗﺎﻳﻤﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎﺳﻤﺎ‬ ‫اﺷﻴﺎ‬ ‫ﺟﻤﻠﺔ‬
‫@ﻛﻲ ز ﺻﻮت وﺣﺮف ﻛﺲ ﺑﺮﺑﺴﺖ ﻃﺮف‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻪ اﺳﻢاﺳﺖ از ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺻﻮت وﺣﺮف‬

‫او ﭼﻮ درﻳﺎﻫﺴﺖ و اﻋﻴﺎن ﺷﺒﻨﻤﻲ اﺳﺖ‬ ‫در ﺣﺮﻳﻢ ذات اﺳﻤﺎ ﻋﺎﻟﻤﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻟﻄﻔﻲ و ﻗﻬﺮي ز ‪‬ﻓﻴﺎض ﻗﺪﻳﻢ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ اﺳﻤﺎ ﺑﺮ دوﻗﺴﻢ اﺳﺖ اي ﻧﺪﻳﻢ‬
‫ﻗﻬﺮ ﻣﺤﺾ آﻣﺪ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ را ﻣﻼ@ك‬ ‫ﻟﻄﻒ ﺧﺎﻟﺺ ﻣﻈﻬﺮش ارواح ﭘﺎ@ك‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺤﺴﻮس و ﺟﺎي آدم اﺳﺖ‬ ‫ﺟﻔﺖ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻟﻄﻒ و ﻗﻬﺮ اﻳﻦ ﻋﺎﻟﻤﺴﺖ‬

‫ﻛﺜﻴﻒ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ‬ ‫ارواح‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬ ‫ﻟﻄﻴﻒ‬ ‫ﻧﻮراﻧﻲ‬ ‫ارواح‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ور ﻧﻪ آن ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ و روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ‬ ‫زﻳﻦ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻣﻘﺼﺪم ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ‬
‫ﺟﺎي ﺟﻦ و ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ اﺳﺖ‬ ‫‪‬‬
‫ﻇﻞ ﻃﺒﻊ آن ﻋﺎﻟﻢ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ‬
‫واﻗﻊ اﺳﺖ و ﻫﺴﺖ روﺣﺎﻧﻲ ﺑﺎﺳﻢ‬ ‫@ﮔﺮﭼﻪ روﺣﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺗﺤﺖﺟﺴﻢ‬
‫ﻧﺎم او ﺟﻦ اﺳﺖ و دارد ﺣﻖ ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ زو ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ ﻫﺴﺖ‬
‫ﺑﻮد‬ ‫اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫اﻧﺴﺎن‬ ‫دﺷﻤﻦ‬ ‫واﻧﭽﻪ او‪ ,‬ا ‪Ö‬ﺑ ‪‬ﻌ ‪Ö‬ﺪ ﺑﻮد ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد‬
‫ﻋﺰت اﺳﺖ آن ﺑﻴﻘﺮﻳﻦ‬
‫از ﻣﻘﺎم ‪‬‬ ‫‪‬‬
‫ﻣﻀﻞ اﺳﺖ آن ﻟﻌﻴﻦ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ اﺳﻢ‬
‫ﺗﺎ از او ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻧﺎﻣﺮدان ﮔﺮﻳﺰ‬ ‫ﻳﺎر ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ در‬
‫ﻻﻳﻖ او ﺟﺰ دل آ@ﮔﺎه ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫زاﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻻﻳﻖ اﻳﻦ راه ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻣﻨﺰل اول ﺑﻮد زان ﻫﻔﺘﺨﻮان‬ ‫ﺗﺮك ﻣﺎل و ﺗﺮك ﺟﺎه و ﺗﺮك ﺟﺎن‬
‫ﺗﺎ ﻧﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺗﻬﻲ از وي ﻛﻨﻲ‬
‫ﻫﻔﺖ ﺷﻬﺮ ﻋﺸﻖ را ﻛﻲ ﻃﻲ ﻛﻨﻲ‬
 ‫‪164‬‬
‫در ﺑﻴﺎن آﻧﻜﻪ ﻣﻠﻜﻮت ﻋﻠﻴﺎ وﺳﻔ را ﺗ½‪Í‬ف در‬
‫ﻋﺎ‪ n‬ﻃﺒﻴﻌﺖ اﺳﺖ و ﮔﺎه ﺑﻌ‪ ÏÉ‬ﻣﻜﺎﺷﻔ را ا ‪‬ﺗﺼﺎل‬
‫‪w‬ﺮ دو ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد و ﻣﺒﺪأ اﻋﺘﻘﺎد ﻛﻨﻨﺪ و ﭼﻮن‬
‫ﻣﻠﻜﻮت ﺳﻔ ﻫﻢ ﻧﻮرا‪ æ‬اﺳﺖ ﮔﺎه ﺑﻌ‪ ÏÉ‬را ﺑﻐﻠﻂ‬
‫اﻧﺪازد و ﺑﺒﺎﻃﻞ دﻋﻮي ﻛﻨﻨﺪ و ﺧﻮد را اﻫﻞ‬
‫وﺻﻞ ﭘﻨﺪارﻧﺪ‬
‫ﻓﺎﻋﻞ اﺳﺖ اﻧﺪر ﺟﻬﺎن ﻓ ‪‬ﻌ ﺎل ﺷﺮ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺳﻔﻠﻲ راﺳﺖ در ﻋﺎﻟﻢ اﺛﺮ‬
‫وﺟﻮد‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻗﺎ‪Ä‬ﻠﻨﺪ‬ ‫ﻣ‪Æ‬ﺛﺮ‬ ‫دو‬ ‫زﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻌﻀﻲ ز ارﺑﺎب ﺷﻬﻮد‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫ﺳﻮ‪Ä‬ﺎت‬ ‫ﺟﺎﻋﻞ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫ﻳﺰدان‬ ‫ﺧﻴﺮات‬ ‫ﻓﺎﻋﻞ‬
‫ﺳﻔﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫ﻣﻌﻨﻲ‬ ‫در‬
‫‪‬‬ ‫در ﺑﻴﺎﻧﺶ‬ ‫ﺑﺮﺧﻲ اﻳﻦ دو ﻧﻮر و ﻇﻠﻤﺖ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‬
‫ﺧﺎﻟﻖ ‪‬‬
‫ﻛﻞ اﻣﻮر او را ﺑﺨﻮان‬ ‫ﻓﺎﻋﻞ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ از واﺣﺪ ﺑﺪان‬
‫رب اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬
‫‪‬‬ ‫ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ ﺑﻨﮕﺮ ز‬ ‫آﻧﺪو ﻋﺎﻟﻢ را دو دﺳﺖ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺑﻴﻦ‬
‫ﻳﻜﺘﺎ ﻧﮕﺮ‬ ‫ﻳﻜﺘﺎ‪Ä‬ﻲ ﮔﺸﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢ‬ ‫دو‪Ä‬ﻴﺖ را ﺑﺒﺮ‬
‫‪‬‬ ‫از ﻣﻴﺎن ﻧﻨﮓ‬
‫‪‬‬
‫ﻳﺬل ﻣﻦ ﻳﺸﺎ¾‬ ‫و ﻫﻢ‬ ‫ﻳﻌﺰ‬
‫‪‬‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫‪‬‬
‫ﻳﻀﻞ ﻣﻦ ﻳﺸﺎ¾‬ ‫ﺧﻮان ز ﻗﺮآن ﺗﻮ‬
‫ﻫﺮ ﻣﻘﻴﺪ ﻓﺎﻧﻲ اﻧﺪر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‬ ‫ﻓﻌﻞ ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ زاﻓﻌﺎل ﺣﻖ اﺳﺖ‬
‫ﺻﺪ ﻣ‪Æ‬ﺛﺮ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻲ آن وي اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن وﺟﻮد ﺣﻖ ﺑﺎﺷﻴﺎ در ﭘﻲ اﺳﺖ‬
‫دﻳﻮ ﺑﺎ رو‪Ä‬ﻲ ﭼﻮن ﻣﺎه آﻳﺪ ﺑﺮت‬ ‫ﻟﻴﻚ ﮔﺮ ﺷﻴﺨﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ رﻫﺒﺮت‬
‫دﻣﺒﺪم ﻣﻜﺮي و رﻳﻮي زاﻳﺪت‬ ‫ﻧﻘﺶ ﺑﺎﻃﻞ را ﭼﻮ ﺣﻖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪت‬
‫ﻇﻠﻤﺖ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ ﺑﻴﻨﻲ روﺷﻨﺶ‬ ‫@ﻛﻠﺨﻦ ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﺑﻴﻨﻲ ﮔﻠﺸﻨﺶ‬
 ‫‪165‬‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻴﻦ دﻫﺪ آن ﻛﻮري اﺳﺖ‬ ‫ﻗﺮب ﺣﻖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و آن دوري اﺳﺖ‬
‫ﺳﻢ ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ اﻧﺪر ﻧﻬﺎن‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ‪‬‬ ‫@ﮔﺮ ﻛﻪ ﺷ ‪‬ﻜﺮ ﺑﺨﺸﺪت زﻫﺮ اﺳﺖ ان‬
‫رﺳﻮل‬ ‫از‬ ‫ﺑﻮﻣﺴﻴﻠﻢ را ﺗﻮ ﺑﺸﻨﺎس‬ ‫ﻫﻴﻦ ﻣﻜﻦ اﻗﻮال او ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺒﻮل‬
‫ﻛﻲ ﺷﻮد‬ ‫ﻣﻬﺪي‬ ‫دﺟ ﺎل‬
‫ﻧﺎم ﻫﺮ ‪‬‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﻃﻲ‬ ‫ﻫﺮ ﺧﺴﻴﺴﻲ را ﻟﻘﺐ ﻛﻲ‬
‫ﻫﺮ ﻫﻮﺳﻨﺎ@ﻛﻲ ﻛﺠﺎ اﻳﻦ ﮔﻮ زﻧﺪ‬ ‫ﺳﺤﺮ ﻛﻲ ﺑﺎ ﻣﻌﺠﺰه ﭘﻬﻠﻮ زﻧﺪ‬
‫ﻣﺎزاغ اﻟﺒﺼﺮ‬ ‫ﻣﻮﺑﻤﻮ دﻳﺪش ﻛﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ‬ ‫اﻫﻞ‬ ‫آن‬ ‫ﺗﻴﺰ‬ ‫دﻳﺪهﻫﺎي‬
‫@ﻛﻲ ﺷﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎﻫﻞ ‪‬‬
‫ﺣﻞ و ﻋﻘﺪ‬ ‫ﻧﻘﺪﻫﺎي ﻗﻠﺐآﻣﻴﺰ و ﻧﻘﺪ ﻧﻘﺪ ﻧﻘﺪ‬
‫زﻳﻦ ﺧﺮﻳﻬﺎ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻴﺤﺪ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻧﺎم ﻫﺮ ﺑﻮﺟﻬﻞ را اﺣﻤﺪ ﻛﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﺎن ‪cØ‬ﺔ از ا‪̺‬ار ﻗﺪر و آﻧﻜﻪ ﭼﻮن ‪Y‬ﺔ اﺷﻴﺎ از‬

‫ا‪G‬ﻴﻪاﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در وﺣﻲ ا‪G‬ﻲ اﺳﺖ‬ ‫ﻟﻮازم ا‪ ¾Êº‬‬
‫و ﻣﺎ ﻇﻠﻤﻨﺎﻫﻢ و ﻟﻜﻦ ﻛﺎﻧﻮا اﻧﻔ»‪Î‬ﻢ ﻳﻈﻠﻤﻮن‬
‫ﭘﺲ اﻋاض را راﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻻﻳﺴ‪Ã‬ﻞ ‪Ø‬‬
‫ﻋ‪F‬‬
‫ﻳﻔﻌﻞ و ﻫﻢ ﻳﺴ‪Ã‬ﻠﻮن‬
‫ﻣﺮﺣﺒﺎ اي ﭘﻴﻚ ﺟﺎﻧﺎن ﻣﺮﺣﺒﺎ‬ ‫ﺳﺒﺎ‬ ‫ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻫﺪﻫﺪ‬ ‫اي‬ ‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬
‫ﭘﻴﻚ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﻲ ز ﻛﻮي دﻟﺒﺮي‬ ‫ﭘﻴﻚ ﺟﺎﻧﺎن اﻳﻜﻪ ﺗﻮ ﺟﺎن ﭘﺮوري‬
‫ﻳﺎدم از آن ﮔﻠﺮﺧﺎن آﻳﺪ ﻫﻤﻲ‬ ‫ﺑﻮي ﺟﺎﻧﺎن از ﺗﻮ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻳﺪ ﻫﻤﻲ‬
‫در ﺧﻮﺷﻲ رﺷﮓ ﺧﺘﺎﻳﺴﺖ و ﺧﺘﻦ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺠﺎ دﻟﺪار ﻣﺎ دارد وﻃﻦ‬
 ‫‪166‬‬
‫@ﻛﺸﻮر روح اﺳﺖ ﻧﻲ ﻣﺼﺮ و دﻣﺸﻖ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﻮﻃﻦ ﺑﻮد اﻗﻠﻴﻢ ﻋﺸﻖ‬
‫ﺑﻮد‬ ‫ﺟﺎﺑﻠﺴﺎ‬ ‫و‬ ‫ﺟﺎﺑﻠﻘﺎ‬ ‫ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﻋﻨﻘﺎ‬ ‫ﺣﻀﺮت‬ ‫اﺷﻴﺎن‬
‫اﺳﺖ‬ ‫ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ‬ ‫دﻟﺒﺮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻘﺎه‬ ‫اﻳﻦ ﺧﺮاﺑﺎت اﺳﺖ و وﺣﺪتﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬
‫رو ﻧﺸﺎﻧﺶ را ﺑﺠﻮ از ﺑﻲﻧﺸﺎن‬ ‫اﻳﻜﻪ ﻣﻴﺠﻮ‪Ä‬ﻲ از اﻳﻦ ﻣﻨﺰل ﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﺎ ﻻ ﺗﺒﺼﺮون‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻲ از ﺟﻨﺲ‬ ‫ﻫﺴﺖ اﻳﻦ اﻗﻠﻴﻢ از ﮔﻴﺘﻲ ﺑﺮون‬
‫ﺟﺎي ﺳﻠﻄﺎﻧﻲ ﻛﻪ او ﻓﺨﺮاﻟﻮري اﺳﺖ‬ ‫اماﻟﻘﺮي اﺳﺖ‬
‫ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻳﺎر اﺳﺖ آن ‪‬‬

‫راه ﻋﺎﺷﻖ ﻛﻲ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎﻗﻞ اﺳﺖ‬ ‫راه اﻳﻦ ﺷﻬﺮ از ﺑﻴﺎﺑﺎن دل اﺳﺖ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺟﻮ‪Ä‬ﻲ راﻫﺶ از ارض و ﺳﻤﺎ‬ ‫@دار ﺗﻮﺣﻴﺪ اﺳﺖ ﺷﻬﺮ ﻳﺎر ﻣﺎ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮده اﻗﺘﻀﺎ ﺑﺎﺷﻲ رﺿﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻧﻢ آن اﻗﻠﻴﻢ را ﻟﻮح ﻗﻀﺎ‬
‫ﻣﺪر‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫را‬ ‫ﺳﺮاﻟﻘﺪر‬
‫‪‬‬ ‫ﭘﺮدة‬ ‫ﺳﺮاﻟﻘﺪر‬
‫‪‬‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻣﻜﻤﻮن اﻧﺪر او‬
‫او ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻧﺘﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﻧﻬﻔﺖ‬ ‫ﻟﻴﻚ ﭼﻮن ﻳﺎرم ‪Ô‬د ر اﺳﺮار ﺳﻔﺖ‬
‫ﻏﻴﺮ آن درﻳﺎدﻻن ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺖ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻫﺸﻴﺎري ﻧﺪاﻧﺪ ﺣﺎل ﻣﺴﺖ‬
‫اﻟ ‪‬ﻠﻬﻴﺎن‬ ‫دﻳﺪة‬ ‫ﺑﻴﻨﺪ‬ ‫آﻧﭽﻪ‬ ‫دﻳﺪة ﻣﺤﺠﻮب ﻛﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﻋﻴﺎن‬
‫رب ودود‬
‫‪‬‬ ‫اﻋﺘﺮاﺿﺖ ﻫﺴﺖ ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮ وﺟﻮد‬
‫ﭼﻮن ﻧﺒﺎﺷﻲ واﻗﻒ از ‪‬‬
‫ﺑﺎز آن آﺛﺎر از اﻓﻜﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫@ﻛﺎي ﺧﺪا اﻋﻤﺎل ﻣﺎ آﺛﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬
‫رب ﺣﻤﻴﺪ‬
‫ﺟﺎن ﻣﺴ ‪‬ﺨﺮ اﻣﺮت اي ‪‬‬ ‫ﺑﺎز آن اﻓﻜﺎر از ﺟﺎن ﺷﺪ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺧﺸﻢ و ﺷﻬﻮت را ﺗﻮ ﻓﺮﻣﻮدي ﻋﻄﺎ‬ ‫ﺑﺎز ﮔﻮ‪Ä‬ﻲ در ﺳﺮﺷﺘﻢ اي ﺧﺪا‬
‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺎزم اﻳﺨﺪاوﻧﺪ رﺣﻴﻢ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ وﺳﻮاس آن دﻳﻮ رﺟﻴﻢ‬
‫@ﻛﺎﻓﺮ و ﻣ‪Æ‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮزوق ﺗﺴﺖ‬ ‫@ﮔﺮ ﻣﻀﻞ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد ﻣﺨﻠﻮق ﺗﺴﺖ‬
‫ﻓﺘﻨﺘﻚ‬ ‫ا ‪‬‬
‫ﻻ‬ ‫رب‬
‫‪‬‬ ‫ﻳﺎ‬ ‫ﻫﻲ‬ ‫ان‬ ‫ﻗﺴﻤﺘﻚ‬ ‫اﻻﺷﻴﺎ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺮات‬ ‫@ﻛﺎن‬
 ‫‪167‬‬
‫ﻻﺟﺮم دل ﻣﻴﺮود ﻣﺎ را ز دﺳﺖ‬ ‫ﺗﻮ دﻫﻲ ﺑﺮ دﻟﺒﺮان ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺴﺖ‬
‫ﻛﺎردان‬ ‫اي ﺣﻜﻴﻢ‬ ‫آﻟﺘﻢ ﻣﻦ‬ ‫آﻧﭽﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻲ ﻧﮕﺮدد ﻏﻴﺮ آن‬
‫رب ﻣﺠﻴﺪ‬
‫‪‬‬ ‫را ﺗﻮ اي‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ‬
‫‪‬‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻮﻟﻬﺐ ﺑﻮﺟﻬﻞ را ﻛﺮدي ﭘﺪﻳﺪ‬
‫اﻣﺮ ﻃﺎﻋﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﺎﻓﺮ را ﺑﺴﻲ‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻧﻬﺎد ﻫﺮ ﻛﺴﻲ‬
‫از ﭼﻪ رو اﻣﺮش ﺑﺴﺠﺪه ﻣﻲﻧﻤﻮد‬ ‫ﺗﺮك ﺳﺠﺪه از ﺑﻠﻴﺴﺶ ﻓﺎش ﺑﻮد‬
‫ﭘﺲ ﻛﺠﺎ اﻣﺮي ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻮد‬ ‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ از اﻗﺘﻀﺎ اﺳﻤﺎ ﺑﻮد‬
‫آﻧﺰﻣﺎن ﻛﻪ اﻳﻨﺰﻣﺎن ﻃﻲ ﻣﻴﺸﻮد‬ ‫ﻣﻴﺸﻮد‬ ‫ﻛﻲ‬ ‫ﻗﺪر‬ ‫اﺳﺮار‬ ‫‪‬‬
‫ﺣﻞ‬
‫ﻣﻔﺘﻲ ﻋﻘﻞ اﻧﺪر اﻳﻨﺠﺎ ﮔﻤﺮﻫﺴﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺣﺠﺎﺑﺎت ﻧﻬﺎن ﺗﺎ در رﻫﺴﺖ‬
‫اﺧﺘﻴﺎر و ﻓﻌﻞ را از ﺧﻮد ﺑﺪان‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻮ اﻧﺪر ﻛﺜﺮﺗﻲ اي ﻧﻜﺘﻪدان‬
‫اﺧﺘﻴﺎر اﺳﺖ اﺧﺘﻴﺎر اﺳﺖ اﺧﺘﻴﺎر‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻌﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ آﻣﺪ ﻓﻌﻞ ﻳﺎر‬
‫زو ﺟﻠﻮه@ﮔﺮ‬ ‫ﺳﺮاﻟﻘﺪر‬
‫‪‬‬ ‫@ﻛﻲ ﺷﻮد‬ ‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ اﻟﻔﺎظ ﺗﻨﮓ و‬
‫ﭼﻮن ﻧﻤﻴﺪاﻧﻲ ﻣﺰن اﻳﻦ ﻃﻌﻦ و دق‬ ‫ﺳﺮﻳﺴﺖ از ﻣﻌﻨﻲ ادق‬
‫ﺑﻠﻜﻪ او ‪‬‬
‫اﺣﻮﻻ رو رو ﺑﺮﻳﺶ ﺧﻮد ﺑﺨﻨﺪ‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺔ ﻓﻌﻠﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ‬
‫ﻓﻌﻞ‬ ‫ﻋﻤﺎ‬
‫‪‬‬ ‫ﻻﻳﺴ‪Ã‬ﻞ‬ ‫ﻣﺰن‬ ‫دم‬ ‫ﻳﺰل‬ ‫ﻟﻢ‬ ‫ذات‬ ‫ﺗﺠ ‪‬ﻠﻴﻬﺎي‬ ‫در‬
‫ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻄﻠﻖ در او ﺧﻮد را ﻧﻤﻮد‬ ‫اﻗﺘﻀﺎ¾ ذات اﺷﻴﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻫﺴﺖ اﻣﻮاﺟﻲ ز درﻳﺎي ﻗﺪم‬ ‫اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﺟﺰ وﺟﻮد و ﺟﺰ ﻋﺪم‬
‫@ﻛﻪ ﺗﺠ ‪‬ﻠﻲ ﻛﺮده در ﻏﻴﺐ و ﺷﻬﻮد‬ ‫ﻫﺴﺖ اﻳﻦ اﻣﻮاج اﻃﻮار وﺟﻮد‬
‫ﻧﻲ ﺟﺪاﻟﻲ ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻪ آﺷﺘﻲ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ اﻣﻮاج از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻲ‬
‫ﺗﻢ اﻟﻜﻼم‬
‫‪‬‬ ‫ﺷﻮد‬ ‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﻋﻴﻦ‬ ‫@ﻛﻔﺮ و اﻳﻤﺎن ﻳﺎر و اﻏﻴﺎر اﻳﻬﻤﺎم‬
‫ﻟﺐ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ از اﻋﺘﺮاﺿﺖ ﺑﺮ ﻏﻔﻮر‬ ‫ﺻﻠﺢ ﻛ ‪‬ﻠﻨﺪ اﻧﺪر آن درﻳﺎي ﻧﻮر‬
 ‫‪168‬‬
‫@ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺟﺒﺮي دﮔﺮ ﻣﻌﺘﺰﻟﻲ اﺳﺖ‬ ‫اﻳﻦ ﺟﺪال و اﻋﺘﺮاض از اﺣﻮﻟﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻔﻮض را ﺑﺨﻨﺪ‬
‫رﻳﺶ ﺟﺒﺮي و ‪‬‬ ‫ﺟﺒﺮ ﭼﻪ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﻛﻮ رو ﻟﺐ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ وﻫﻢ اﺳﺖ ﺟﺒﺮ و اﺧﺘﻴﺎر‬ ‫ﺟﺰ ﺟﻤﺎل و ﺟﺰ ﺟﻼل آن ﻧﮕﺎر‬
‫ﺑﺤﺮ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ﻧﮕﺮ ﺷﺒﻨﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ‬ ‫در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﺎﻟﻢ و آدم ﻛﺠﺎﺳﺖ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻮﻫﻮم را ﺑﺮ ﻛﻦ ز ﺑﻦ‬ ‫ﻋﻘﻞ را ﺑﮕﺬار و رو در ﻋﺸﻖ ﻛﻦ‬
‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﭼﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺎﻻي ﻳﺎر‬ ‫اﻋﻮﺟﺎﺟﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ زاﺑﺮوي ﻳﺎر‬
‫وﺣﺪت و ﻛﺜﺮت ﻧﺪاﻧﺪ ﻏﻴﺮ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ از ﻣﻠ‪‬ﺖ ﻧﺨﻮاﻧﺪ ﻏﻴﺮ ﻋﺸﻖ‬
‫وﺟﻬﻪ‬ ‫ا ‪‬‬
‫ﻻ‬ ‫ﻫﺎﻟﻚ‬ ‫@ﻛﻠﺸ‪Ã‬ﻲ‬ ‫ذات و وﺻﻒ و ﻓﻌﻞ از ﻣﻤﻜﻦ ﻣﺠﻮ‬
‫رﺑ ﺎﻧﻲ ﺷﺪن‬
‫‪‬‬ ‫اﻧﺪر وﺟﻪ‬ ‫ﻣﺤﻮ‬ ‫وز ﻓﻨﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪم ﻓﺎﻧﻲ ﺷﺪن‬
‫ﻟ‪Æ‬ﻟ‪ Æ‬وﺣﺪت ﺑﺮ آرم ﺷﺎﻫﻮار‬ ‫ﻏﻮاص وار‬
‫در ﺗﻚ ﺑﺤﺮاﻟﻘﺪم ‪‬‬
‫@ﮔﻮﻫﺮ ذاﺗﻢ ﻣﺤﻴﻂ اﺳﺖ و ﺑﺴﻴﻂ‬ ‫ﭼﻮن از اﻳﻦ درﻳﺎ درآﻳﻢ ﺑﺮ ﻣﺤﻴﻂ‬
‫اﻟﻤﺒﻴﻦ‬ ‫‪‬‬
‫ﻫﻮاﻟﺤﻖ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ‬ ‫ﺑﺎﻃﻦ‬ ‫@ﮔﻨﺞ ﺗﻮﺣﻴﺪم ﺑﻮد در آﺳﺘﻴﻦ‬
‫ﺑﺎ ﻧﻮا‪Ä‬ﻲ ﺧﻮش ﺑﻜﻦ وﺣﺪت ادا‬ ‫ﺻﻔﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﺰم‬ ‫ﻣﻄﺮب‬
‫ﺻﻮر وﺣﺪت را ﺗﻮ در ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺪم‬ ‫ﻣﻄﺮب ﻋﺸﻘﻲ ﺗﻮ اﺳﺮاﻓﻴﻞ دم‬
‫ﻧﻌﺮهات را ﺑﺸﻨﻮم ﻣﻦ از اذن‬
‫ﻋﻠﻴﻢ ﻣﻦ ﻟﺪن‬ ‫ﻫﻢ رﺧﺖ ﺑﻴﻨﻢ‬

‫در ﺑﻴﺎن ﻗﻮل ذواﻟﻨﻮن ﻣ½‪Í‬ي ان ﻗﺪرت ﻋ ﺑﺬل‬

‫اﻟﺼﻮﻓﻴﻪ‬
‫‪‬‬ ‫ﺑﻫﺎت‬
‫اﻟﺮوح ﻓﺘﻌﺎل و ا ‪‬ﻻ ﻓﻼﺗﺸﺘﻐﻞ ‪Ø‬‬
‫اﻻﻓﻨﺎﺗﻌﺎل‬ ‫ﻗﺎل ان ﺗﻘﺪر ﻋﻠﻲ‬ ‫ﻗﺪوة ارﺑﺎب ﺣﺎل‬ ‫ذواﻟﻨﻮن‬ ‫ﺷﻴﺦ‬
‫رﺑ ﺎﻧﻲ ﺷﻮي‬
‫اﻧﺪر وﺟﻪ ‪‬‬ ‫ﻓﺎﻧﻲ‬ ‫@ﮔﺮ ﺗﻮاﻧﻲ از ﺧﻮدي ﻓﺎﻧﻲ ﺷﻮي‬
 ‫‪169‬‬
‫ﺳﻮي ﻋﺸﻖ آور ﻧﻪ ﻛﻢ ﻛﻦ ‪‬ﺗﺮﻫﺎت‬ ‫ﻣﻴﺘﻮاﻧﻲ ﮔﺮ ﻓﻨﺎ از وﺻﻒ ذات‬
‫ﺗﺮك ذات و وﺻﻒ از ﻓﻘﺮش ﺑﺪان‬ ‫راﺑﺨﻮان‬ ‫اﻟﻔﻘﺮ ﻓﺨﺮي‬ ‫از ﻧﺒﻲ‬
‫ﺳﺎﻟﻜﺎن‬ ‫ﺳﺮاج‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫ﻛﻪ داري ﻧﻮر ﺟﺎن‬ ‫ذواﻟﻨﻮن‬ ‫ﻣﺮﺣﺒﺎ‬
‫@ﻛﻬﻨﻪ دﻟﻖ ﺻﻮﻓﻲ درﺑﻨﺪ ﺧﻠﻖ‬ ‫@ﮔﺸﺖ از ﻗﻮل ﺗﻮ رﺳﻮا ﻛﻬﻨﻪ دﻟﻖ‬
‫ﺳﺎﻗﻲ ﺗﻮ ﺧﻮش ﻣ‪Ã‬ﻲ در ﺟﺎم ﻛﺮد‬ ‫ﭘﺨﺘﻪ ﻗﻮﻟﺖ رﻫﺮوان ﺧﺎم ﻛﺮد‬
‫اي ﺧﻮﺷﺎ آن رﻫﺮوي ﻛﺎﻳﻨﺠﺎ رﺳﺪ‬ ‫ﺑﺬل روﺣﻲ ﮔﻔﺖ ذواﻟﻨﻮن ﻧﻲ ﺟﺴﺪ‬
‫ﺑﺬل روﺣﻲ را ﺟﺰ او ﻛﻲ ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺬل ﺟﺴﻤﻲ ﻧﺎدرا‪ ,‬ﮔﺮ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‬
‫ﻣﺮﻳﺰ‬ ‫دﻳﮕﺮ‬ ‫را‬ ‫ﻓﻘﺮ‬ ‫آﺑﺮوي‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻳﻚ ﺷﻤﻪ از ﻓﻘﺮ اي ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ﻣﻮج او وﺟﺪ و ﺷﻬﻮد اﺳﺖ اي اﻣﻴﻦ‬ ‫ﺳﺎﻟﻜﻴﻦ‬ ‫ﺑﺤﺮاﻟﺒﻼ¾‬ ‫ﺷﺪ‬ ‫ﻓﻘﺮ‬
‫@ﻛﻪ ﺑﻮد اﻣﻜﺎن ذات او را ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻓﻘﺮ ﺑﺎﺷﺪ آن ﺳﻴﻪ رو‪Ä‬ﻲ ﺑﺪان‬
‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدي ﺑﺎده ﻣﺴﺘﻲ ﻛﻲ ﻛﻨﻲ‬ ‫ﺗﺎ ﻧﮕﺮدي ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻲ ﻛﻨﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻴ‪Ã‬ﻲ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻴﻬﺎ ز ﺗﺴﺖ‬ ‫ﺑﺎدة ﺧﻮد ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻴﻬﺎ ز ﺗﺴﺖ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻄﻠﻖ در آﻧﺠﺎ‬ ‫ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻲ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻲ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﺳﺮ ﺑﺴﺮ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﺖ ﺷﻮد زﻳﺮ و زﺑﺮ‬
‫‪‬‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﻲ در ﻋﺸﻖ ﮔﺮدد ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺰ رخ ﻳﺎرش ﻧﺪﻳﺪ‬
‫ﻫﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺠﻨﻮن ﻣﺠﺎزي اﻳﻦ ﺟﻨﻮن‬ ‫ﻋﺸﻖ وﺻﻒ ﻟﻴﻠﻲ اﺳﺖ اي ذوﻓﻨﻮن‬
‫اﻳﻨﺠﻬﺎن‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻣﺠﻨﻮﻧﻴﺶ‬ ‫ﻧﺎم‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻣﺠﻨﻮن را دو ﻧﺎم اﻧﺪر زﻣﺎن‬
‫ﻧﺎم او در ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻮي ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺎم دﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﺎن ﻟﻴﻠﻲ ﺑﻮد‬
‫وﺣﺪت ﻣﺠﻨﻮن و ﻟﻴﻠﻲ ﺷﺪ ﻋﻴﺎن‬ ‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻧﺎم و وﺻﻒ ﻧﺒﻮد در ﻣﻴﺎن‬
‫از دل ﺑﺨﻮان‬ ‫ﺷﻤﺲ‬ ‫ﺑﺎﻗﻲ ﮔﻔﺘﺎر‬
‫وﻳﻦ رﺳﺎﻟﻪ روح ﻋﺮﻓﺎﻧﺶ ﺑﺪان‬
‫ﭘﺎﻳﺎن‬
‫ﺷﻤﺎره ﺛﺒﺖ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻠﻲ ‪157‬‬
‫‪ÇÇÇÇÇÇÇÇÇÇÇ‬‬
‫‪49.2.19‬‬