James Redfield

Tajemnica Shambhali
W poszukiwaniu Jedenastego Wtajemniczenia

The Secret of Shambhala

Przekład
Dagmara Chojnacka
 Podziękowania

Historia ewolucji ludzkiej świadomości ma wielu bohaterów. Specjalne podziękowania naleŜą się
Larry’emu Dosseyowi za jego pionierską pracę w zakresie popularyzacji badań nad modlitwą i
intencjami; takŜe Marylin Schlitz, która wciąŜ dąŜy do rozwinięcia nowych studiów nad ludzkimi
intencjami w Institute of Noetic Sciences. W sprawach Ŝywienia naleŜy uznać zasługi prac nad
kwasowością i zasadowością prowadzonych przez Theodore’a A. Baroody’ego i Roberta Younga.
Osobiście muszę podziękować Albertowi Gauldenowi, Johnowi Winthropowi Austinowi, Johnowi
Diamondowi i Claire Zioń, którzy wciąŜ włączają się do mej pracy. Przede wszystkim specjalne
podziękowania składam Salle Merrill Redfield, której intuicja i potęga wiary stale przypominają mi o
Tajemnicy.
 Od autora

Kiedy pisałem Niebiańską przepowiednię i Dziesiąte Wtajemniczenie, byłem głęboko przekonany,

Ŝe kultura ludzkości ewoluuje poprzez ciąg wtajemniczeń w Ŝycie i duchowość, wtajemniczeń, które
moŜna opisać i udokumentować. Wszystko, co się wydarzyło od tej pory, jedynie pogłębiło tę wiarę.
Stajemy się w pełni świadomi wyŜszego duchowego procesu, który kieruje naszym codziennym
Ŝyciem. Dzięki temu odchodzimy od materialistycznego światopoglądu, który redukuje Ŝycie do walki
o przetrwanie, religię do kościelnych datków, który podsuwa nam zabawki i rozrywki, by odsunąć od
nas prawdziwy zachwyt nad Ŝyciem.
Pragniemy Ŝycia pełnego tajemniczych zbiegów okoliczności i nagłych intuicji, które wskaŜą nam
własną, wyjątkową ścieŜkę, popchną do poszukiwań ciekawych informacji - jakby jakieś przeznaczenie
pragnęło się ujawnić. Takie Ŝycie przypomina udział w detektywistycznej powieści, a kolejne znaki
prowadzą nas do odkrywania jednego wtajemniczenia za drugim.
Odkrywamy, Ŝe oczekuje nas prawdziwe przeŜycie boskości w sobie i jeśli potrafimy odnaleźć
właściwe połączenie, to w naszym Ŝyciu pojawia się jeszcze większa jasność i intuicja. Zaczynamy
dostrzegać wizję własnego przeznaczenia, pewnej misji, którą moŜemy wypełnić, jeśli tylko nauczymy
się przezwycięŜać nawyki, traktować innych z naleŜnym szacunkiem i Ŝyć w zgodzie z własnym
sercem.
Wraz z Dziesiątym Wtajemniczeniem ta wizja objęła takŜe ludzką historię i kulturę. Na pewnym
poziomie wszyscy wiemy, Ŝe przybyliśmy do ziemskiego wymiaru z innego, niebiańskiego miejsca, by
wypełnić jeden nadrzędny cel: by powoli, pokolenie za pokoleniem stworzyć na tej planecie absolutnie
duchową kulturę. I kiedy jeszcze uczymy się pojmować to wspaniałe przesłanie, pojawia się kolejne,
Jedenaste Wtajemniczenie. Nasze myśli i nastawienie sprawiają, Ŝe marzenia się spełniają. Wierzę, Ŝe
jesteśmy o krok, aby w końcu zrozumieć, Ŝe nasze intencje, modlitwy, myśli, nawet najskrytsze opinie
i załoŜenia wpływają nie tylko na nasz własny Ŝyciowy sukces, lecz takŜe na sukces innych ludzi.
Opierając się na własnym doświadczeniu i na tym, co się dzieje wokół, opisałem w tej ksiąŜce
następny krok w rozwoju naszej świadomości. Jestem przekonany, iŜ to wtajemniczenie juŜ się
objawia, Ŝe wibruje w nocnych rozmowach o duchowości, Ŝe ukryte jest tuŜ za nienawiścią i lękiem,
które wciąŜ znaczą nasz czas. Tak jak wcześniej nasza jedyna odpowiedzialność polega na tym, by Ŝyć
zgodnie z tym, co wiemy, a potem tę wiedzę przekazać innym.
Lato 1999 James Redfield
 Król Nabuchodonozor popadł w zdumienie i powstał spiesznie.
Zwrócił się do swych doradców, mówiąc:
CzyŜ nie wrzucilśmy trzech związanych męŜów do ognia? (...)
Lecz widzę czterech męŜów rozwiązanych,
przechadzających się pośród ognia i nie dzieje im się nic złego;
wygląd czwartego przypomina anioła (...)
Niech będzie błogosławiony Bóg Szadraka, Meszaka i Abed-Nega,
który posłał swego anioła, by uratował swoje sługi.
W Nim pokładali swą ufność (...)

Księga Daniela
(Biblia Tyniecka, S.1037)
Dla Megan i Kelly,
których pokolenie musi się rozwijać świadomie
 Pola intencji

Telefon dzwonił, a ja się na niego po prostu patrzyłem. Ostatnią rzeczą, której teraz
potrzebowałem, było kolejne rozproszenie. Próbowałem wypctmąć dźwięk dzwonka ze świadomości.
Spojrzałem przez okno na drzewa i dzikie kwiaty, starałem się rozpłynąć w jesiennych kolorach lasu
otaczającego mój dom.
Telefon znów zadzwonił, a przed oczyma stanął mi niewyraźny, ale intensywny obraz osoby, która
koniecznie chce ze mną porozmawiać. Szybko sięgnąłem po słuchawkę.
- Halo.
- To ja, Bill - powiedział znajomy głos. Bill był specjalistą agronomem, który pomagał mi w
ogrodzie. Mieszkał za zakrętem, kilkaset jardów ode mnie.
- Słuchaj, Bill, mogę do ciebie później oddzwonić? Mam waŜną sprawę.
- Nie znasz mojej córki Natalie, prawda?
-Przepraszam...?
Bez odpowiedzi.
- Bill?
- Słuchaj - powiedział - moja córka chce z tobą porozmawiać. Myślę, Ŝe to moŜe być waŜne. Nie
bardzo wiem, skąd, ale ona chyba zna twoje prace. Mówi, Ŝe ma jakieś informacje o miejscu, które cię
zainteresuje. Coś połoŜonego na północy Tybetu? Mówi, Ŝe tam ludzie mają jakieś waŜne informacje.
- Ile ona ma lat? - spytałem.
Bill zachichotał.
- Ma tylko czternaście, ale ostatnio opowiada dość niezwykłe rzeczy. Miała nadzieję, Ŝe będzie
mogła pogadać z tobą dziś po południu, przed meczem piłki noŜnej. Są jakieś szanse?
JuŜ chciałem się wykręcić, ale wcześniejszy obraz zaczął krystalizować się w moich myślach.
Jakbym widział młodą dziewczynę i siebie, rozmawiających gdzieś w pobliŜu źródła, które wytryska
niedaleko jej domu.
- Dobrze - powiedziałem. - MoŜe o drugiej?
- Świetnie - odparł Bill.
 Idąc na spotkanie, zwróciłem uwagę na budowę nowego domu po drugiej stronie doliny, na
północnym zboczu. To juŜ będzie chyba czterdziesty, pomyślałem. A wszystko w ciągu ostatnich
dwóch lat. Wiedziałem, Ŝe zaczęło być głośno o tej pięknej dolinie w kształcie misy, ale jakoś nie
martwiłem się tym, Ŝe miejsce się przeludni, albo Ŝe zostaną zniszczone wspaniałe naturalne widoki.
Dolina sąsiadowała z parkiem narodowym, byliśmy dziesięć mil od najbliŜszego miasta - zbyt daleko
dla większości ludzi. A rodzina, do której naleŜała ziemia i która teraz sprzedawała wybrane działki
pod zabudowę, była zdecydowana, by utrzymać nieskaŜony spokój tego miejsca. KaŜdy dom musiał
być niski i ukryty wśród sosen i drzew gumowca, które znaczyły horyzont.
Bardziej martwiła mnie izolacja moich sąsiadów. Z tego, co wiedziałem, byli to na ogół
indywidualiści, swego rodzaju uciekinierzy od karier w róŜnych zawodach, którzy znaleźli sposoby, by
móc pracować jako niezaleŜni konsultanci i podróŜować na własnych warunkach. Wolność konieczna,
gdy się mieszka tak daleko, wśród natury.
Wspólną cechą nas wszystkich zdawał się silny idealizm i potrzeba rozszerzenia granic
wykonywanego zawodu o pewną duchową wizję, wszystko w najlepszych tradycjach Dziesiątego
Wtajemniczenia. A jednak niemal wszyscy mieszkańcy doliny trzymali się na uboczu, zadowalając się
skupieniem na swoim własnym poletku i nie poświęcając większej uwagi społeczności ani potrzebie
zbudowania wspólnej wizji. Było to szczególnie widoczne wśród osób o róŜnych orientacjach
religijnych. Z jakiegoś powodu dolina przyciągała ludzi najrozmaitszych wyznań, od katolickich i
protestanckich chrześcijan, poprzez buddystów, wyznawców judaizmu i islamu. I choć nie było między
nimi najmniejszej niechęci, nie było takŜe łączności.
Ten brak poczucia wspólnoty martwił mnie, bo zauwaŜyłem, Ŝe niektóre z naszych dzieci miały
podobne problemy jak te mieszkające na przedmieściach: zbyt wiele czasu spędzanego w samotności,
zbyt wiele wideo, zbyt duŜy nacisk na wszelkie wzloty i upadki w szkole. Zaczynałem się zastanawiać,
czy nie brakuje w ich Ŝyciu rodziny i społeczności, która pomogłaby odsunąć na bok szkolne problemy
i przywrócić wszystkiemu właściwą perspektywę.
ŚcieŜka przede mną zwęziła się, musiałem teraz przejść pomiędzy dwoma wielkimi głazami, za
którymi wzniesienie opadało ostro w dół jakieś dwieście stóp. Za nimi usłyszałem pierwsze odgłosy
Źródła Phillipsa, nazwanego tak przez łowców skór, którzy pierwsi załoŜyli tu obóz pod koniec
siedemnastego wieku. Woda spływała w dół po kilku skalnych półkach i zatrzymywała się leniwie w
jeziorku o średnicy dziesięciu stóp, które kiedyś wykopano ludzkimi rękoma. Kolejne pokolenia
zostawiały tu swoje ślady, takie jak drzewa jabłoni czy przywiezione głazy w celu wzmocnienia
brzegów jeziorka. Podszedłem do wody i nabrałem jej trochę w dłonie. Pochylając się, odsunąłem
pływający patyk. Patyk popłynął dalej, ale pod prąd, prześlizgnął się wzdłuŜ skalnego brzegu i nagle
zniknął w jakiejś dziurze.
- Jadowity wąŜ wodny! - powiedziałem na głos, cofając się o krok. Na czole poczułem krople
potu. WciąŜ jeszcze czyhały tu niebezpieczeństwa dzikiej przyrody, choć moŜe nie były tak wielkie jak
za czasów starego Phillipsa kilka wieków temu, gdy moŜna było stanąć nagle oko w oko z wielkim
koguarem broniącym młodych, albo jeszcze gorzej, z grupą dzikich świń o trzycalowych kłach,
którymi mogły rozorać nogę kaŜdemu, kto dość szybko nie wdrapał się na drzewo. A jeśli był to
szczególnie pechowy dzień, to moŜna się było natknąć na wściekłego Szerokeza albo Seminola, który
miał juŜ dość kolejnych osadników Ŝywiących się na jego terenach łowieckich... i który mógł być
przekonany, Ŝe solidny kęs serca białego człowieka raz na zawsze zatrzyma tę europejską powódź. Nie,
w tamtych czasach biali tak samo jak Indianie naraŜeni byli na niebezpieczeństwa, które sprawdzały
ich spryt i odwagę.
Przed naszym pokoleniem stoją zupełnie inne problemy, które łączą się z nastawieniem do Ŝycia i
ciągłą walką między optymizmem a rozpaczą. Dzisiaj zewsząd dochodzą głosy o zagładzie, pokazuje
się zdarzenia, które dowodzą, Ŝe współczesnego zachodniego stylu Ŝycia nie da się utrzymać, Ŝe klimat
się ociepla, Ŝe zapełniają się arsenały terrorystów, lasy umierają, a technologia wymyka się spod
kontroli i tworzy wirtualny świat, który doprowadza nasze dzieci do szaleństwa i zagraŜa, Ŝe poniesie
nas dalej i dalej w bezcelowy surrealizm.
Temu punktowi widzenia oczywiście sprzeciwiają się optymiści, którzy uwaŜają, Ŝe w historii
zawsze było pełno głosicieli zagłady, Ŝe wszystkie nasze problemy moŜna rozwiązać za pomocą tej
samej technologii, która tworzy zagroŜenia, i Ŝe ludzkość dopiero zaczęła osiągać swój twórczy
potencjał.
Zatrzymałem się i znów spojrzałem na dolinę. Wiedziałem, Ŝe gdzieś tutaj obecna jest takŜe
Niebiańska Wizja. Uznawała ona rozwój technologii, ale tylko pod warunkiem, Ŝe będzie mu
towarzyszyło intuicyjne dąŜenie do świętości i optymizm oparty na duchowej wizji, w jakim kierunku
ma rozwijać się świat. Jedno było pewne. Jeśli ci, którzy wierzą w moc wizji, mają coś wskórać, to
muszą zacząć juŜ teraz, kiedy jeszcze wszyscy są pod wraŜeniem nowego tysiąclecia. Fakt, Ŝe
nadeszło, wciąŜ mnie zadziwiał. Dlaczego akurat my mamy to szczęście, by Ŝyć nie tylko podczas
zmiany wieków, ale i doczekać nadejścia nowego tysiąclecia? Dlaczego my? Dlaczego to pokolenie?
Miałem uczucie, Ŝe głębsze odpowiedzi są wciąŜ przed nami.
Przez chwilę rozglądałem się wokół źródła, jakbym oczekiwał, Ŝe gdzieś tam powinna być
Natalie. Byłem pewien, Ŝe taką miałem intuicję. W moich myślach pokazała się właśnie tu, przy źródle,
tylko ja jakby patrzyłem na nią przez jakieś okno. Wszystko to nie było zbyt jasne.
Kiedy dotarłem do jej domu, wydawało się, Ŝe nikogo tam nie ma. Wszedłem na taras i głośno
zapukałem do drzwi. śadnej odpowiedzi. Potem, kiedy spojrzałem na lewą stronę domu, coś
przyciągnęło moją uwagę. Zobaczyłem nagłą zmianę światła na łące, jakby słońce skryte za chmurą
nagle zza niej wyszło, oświetlając akurat to miejsce. Ale na niebie nie było chmur. Poszedłem w
kierunku polany i zobaczyłem tam dziewczynkę siedzącą na trawie. Była wysoka, o ciemnych włosach,
miała na sobie niebieski strój do piłki noŜnej. Kiedy podszedłem, wzdrygnęła się zaskoczona.
- Nie chciałem cię wystraszyć - powiedziałem.
Przez chwilę patrzyła w bok z nieśmiałością charakterystyczną dla nastolatek, więc przykucnąłem,
by nasze oczy znalazły się na tym samym poziomie, i przedstawiłem się. Spojrzała na mnie oczyma o
wiele starszymi, niŜ tego oczekiwałem.
- Nie Ŝyjemy tu według Wtajemniczeń - powiedziała. Zaskoczyła mnie tym. - Proszę?
- Wtajemniczenia. Nie praktykujemy ich.
- Co masz na myśli?
Patrzyła na mnie surowo. - Mam na myśli to, Ŝe do końca ich nie pojęliśmy. Musimy dowiedzieć
się o wiele więcej.
- CóŜ, to nie takie proste...
Zamilkłem. Nie mogłem uwierzyć, Ŝe czternastolatka mówi do mnie w ten sposób. Przez chwilę
czułem, jak przepływa przeze mnie fala złości. Wtedy Natalie się uśmiechnęła - nie był to szeroki
uśmiech, zaledwie uniesione kąciki ust, ale jej twarz stała się pogodna. Rozluźniłem się i usiadłem
obok niej.
- Wierzę, Ŝe Wtajemniczenia są prawdziwe - powiedziałem - ale nie są łatwe. To wymaga czasu.
Nie poddawała się, - Są jednak ludzie, którzy według nich Ŝyją.
Patrzyłem na nią przez chwilę. - Gdzie? - spytałem.
- W centralnej Azji. W górach Kunlun. Widziałam to na mapie - w jej głosie brzmiało
podniecenie. - Musisz tam pojechać. To waŜne. Coś się zmienia. Musisz tam jechać natychmiast.
Musisz to zobaczyć.
Kiedy to mówiła, jej twarz była dojrzała, pełna autorytetu, jakby miała czterdzieści lat.
Zamrugałem, nie wierząc w to, co widzę.
- Musisz tam pojechać - powtórzyła.
- Natalie - powiedziałem. - Nie jestem pewien, o czym ty mówisz. Co to za miejsce?
Odwróciła wzrok.
- Powiedziałaś, Ŝe widziałaś je na mapie. Czy moŜesz mi pokazać?
Zignorowała moje pytanie, jakby myślała juŜ o czymś innym. - Która... która godzina? - spytała
powoli, jąkając się.
- Kwadrans po drugiej.
- To ja muszę iść.
- Zaczekaj, Natalie, to miejsce, o którym mówiłaś, ja...
- Muszę się spotkać z moją druŜyną. Nie chcę się spóźnić.
Teraz mówiła bardzo szybko, a ja starałem się zatrzymać jej uwagę. - Ale co z tym miejscem w
Azji, czy pamiętasz, gdzie to dokładnie jest?
Kiedy odchodząc, spojrzała na mnie przez ramię, zobaczyłem juŜ tylko czternastoletnią
dziewczynkę zajętą myślami o meczu.

Do domu wróciłem całkiem rozkojarzony. O co w tym wszystkim chodzi? Wbiłem wzrok w

biurko, nie mogąc się skupić. W końcu poszedłem na długi spacer i popływałem w strumieniu.
Zdecydowałem, Ŝe rano zadzwonię do Billa i dotrę do sedna tej zagadki. PołoŜyłem się wcześnie spać.
Około trzeciej nad ranem coś mnie obudziło. W pokoju było ciemno. Jedyne światło sączyło się
spod Ŝaluzji w oknach. Nasłuchiwałem uwaŜnie, ale nie było nic poza zwykłymi odgłosami nocy:
chórem cykad, kumkaniem Ŝab w dole strumienia, gdzieś z oddali dochodziło szczekanie psa.
Pomyślałem, aby wstać i zaryglować drzwi, czego prawie nigdy nie robiłem. Odrzuciłem jednak ten
pomysł i z zadowoleniem wygodnie rozciągnąłem się na łóŜku. JuŜ miałem zapaść w sen, gdy rzucając
na pokój ostatnie spojrzenie, zauwaŜyłem coś dziwnego w pobliŜu okna. Spod Ŝaluzji wypływało o
wiele więcej światła niŜ zwykle.
Usiadłem i spojrzałem jeszcze raz. Zdecydowanie na zewnątrz musiało być jaśniej. Wciągnąłem
spodnie, podszedłem do okna i otworzyłem drewniane okiennice. Wszystko wydawało się normalne.
Skąd pochodziło to światło? Nagle za sobą usłyszałem delikatne pukniecie. Ktoś był w domu.
- Kto tam? - spytałem, zanim zdąŜyłem pomyśleć.
Cisza.
Wyszedłem z sypialni do hollu prowadzącego do salonu, po drodze myśląc, jak dostać się do szafy
i wyjąć z niej strzelbę na węŜe. Wtedy przypomniałem sobie, Ŝe klucz do szafy jest w szufladzie
komody przy łóŜku. Więc szedłem dalej.
Nagle czyjaś ręka dotknęła mego ramienia.
- Ciiiiii. To ja, Wil.
Rozpoznałem głos i skinąłem głową. Kiedy jednak sięgnąłem do włącznika światła, powstrzymał
mnie, potem przeszedł przez pokój i wyjrzał przez okno. Wtedy zdałem sobie sprawę, Ŝe coś się w nim
zmieniło od czasu, gdy widziałem go ostatni raz. Poruszał się jakby z mniejszym wdziękiem, a jego
ciało wyglądało zupełnie zwyczajnie, nie było ani trochę tak świetliste jak dawniej.
- Czego szukasz? - spytałem. - Co się dzieje? Wystraszyłeś mnie na śmierć.
Podszedł do mnie bliŜej. - Musiałem się z tobą zobaczyć. Wszystko się zmieniło. Wróciłem tam,
gdzie byłem kiedyś.
- Co masz na myśli?
Uśmiechnął się. - Zdaje się, Ŝe tak właśnie ma być, ale faktem jest, Ŝe juŜ nie potrafię mentalnie
wchodzić do innych wymiarów, tak jak dotąd. WciąŜ mogę do pewnego stopnia podnosić swoją
energię, ale jestem teraz na dobre tutaj, w tym świecie. - Przez chwilę patrzył w bok. - To tak, jakby
wszystko, czego dokonaliśmy, pojmując Dziesiąte Wtajemniczenie, było jedynie przedsmakiem,
wstępem, uchyleniem rąbka tajemnicy, jak to bywa w przypadku doświadczenia „Ŝycia po śmierci”. A
teraz się skończyło. Cokolwiek mamy teraz zrobić, musi się to odbyć tutaj, na Ziemi.
- Ja i tak nie potrafiłem powtórzyć tamtego doświadczenia - stwierdziłem.
Wil spojrzał mi prosto w oczy. - Wiesz, Ŝe otrzymaliśmy wiele informacji o ewolucji ludzkości, o
tym, na co zwracać uwagę, o byciu prowadzonym przez intuicję i zbiegi okoliczności. Zostaliśmy
upowaŜnieni, by utrzymać wizję, my wszyscy. Tyle, Ŝe nie czynimy tego na takim poziomie, na jakim
jesteśmy w stanie. W naszej wiedzy wciąŜ czegoś brakuje.
Zamilkł na chwilę, potem dodał: - Jeszcze nie jestem pewny dlaczego, ale musimy pojechać do
Azji... gdzieś w pobliŜe Tybetu. Coś się tam dzieje. Coś, o czym musimy wiedzieć.
Byłem zaskoczony. Natalie powiedziała to samo.
 Wil znów ostroŜnie podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz.
- Czemu ciągle patrzysz przez to okno? - spytałem. - I czemu wślizgnąłeś się do domu? Dlaczego
po prostu nie zapukałeś? Co się dzieje?
- Prawdopodobnie nic - odparł. - ChociaŜ dziś wydawało mi się, Ŝe ktoś mnie śledzi, ale nie mam
pewności.
Podszedł znów blisko mnie. - Nie mogę ci teraz wszystkiego wyjaśnić. Sam nie jestem pewny, co
się dzieje. Jednak jest takie miejsce w Azji, które musimy odnaleźć. Czy moŜesz się ze mną spotkać
szesnastego w hotelu „Himalaje” w Katmandu?
- Zaczekaj no chwilkę, Wil! Wil, ja tu mam robotę. Muszę...
Spojrzał na mnie z wyrazem, którego nigdy w Ŝyciu nie widziałem na niczyjej twarzy. Była to
mieszanina pragnienia przygody i absolutnego zdecydowania. - W porządku - powiedział. - Jeśli cię
tam nie będzie szesnastego, to cię nie będzie. Ale jeśli przyjedziesz, pamiętaj, bądź maksymalnie
czujny. Coś się wydarzy.
Rzeczywiście dawał mi wybór, ale równocześnie szeroko się uśmiechał.
Odwróciłem wzrok. Ja nie byłem uradowany. Nie chciałem nigdzie jechać.

Następnego ranka zdecydowałem, Ŝe nikomu poza Charlene nie powiem o tym, gdzie jadę. Jedyny
problem był w tym, Ŝe Charlene miała teraz zlecenie za granicą i nie mogłem z nią bezpośrednio
porozmawiać. Mogłem jej najwyŜej wysłać e-maila.
Podszedłem do komputera i wysłałem wiadomość, jak zwykle zastanawiając się przy tym nad
bezpieczeństwem Internetu.
PrzecieŜ hakerzy potrafią wchodzić do najlepiej strzeŜonych systemów rządu i wielkich
korporacji. Jak łatwe musi być przejęcie elektronicznego listu... Zwłaszcza gdy ma się w pamięci, Ŝe
Internet powstał przy Departamencie Obrony jako łącze z ich tajnymi grupami badawczymi na
wielkich uniwersytetach. Czy cały Internet jest monitorowany? Odsunąłem od siebie tę myśl,
stwierdzając, Ŝe jest głupia. PrzecieŜ mój list jest jednym z dziesiątków milionów. Kto by się nim
interesował?
Kiedy juŜ byłem przy komputerze, zamówiłem lot do Katmandu w Nepalu na szesnastego i pokój
w hotelu „Himalaje”. Będę musiał wyjechać za dwa dni, myślałem, strasznie mało czasu na
jakiekolwiek przygotowania. Pokręciłem głową. Część mnie była oczywiście zafascynowana
pomysłem odwiedzenia Tybetu. Wiedziałem, Ŝe to jeden z najpiękniejszych i najbardziej tajemniczych
krajów świata. Ale był to teŜ kraj pod kontrolą chińskiego rządu i wiedziałem doskonale, Ŝe moŜe tam
być niebezpiecznie. Postanowiłem, Ŝe posunę się tylko tak daleko, jak będzie to bezpieczne. Koniec z
przygodami ponad moje siły i ładowaniem się w sytuacje, nad którymi nie mam kontroli.
Wil opuścił mój dom tak szybko, jak się pojawił. Nie powiedział mi nic więcej, a ja miałem w
głowie setki pytań. Co wiedział o tym miejscu w pobliŜu Tybetu? I dlaczego dorastająca dziewczynka
teŜ mi kazała tam jechać? Wil był bardzo ostroŜny. Dlaczego? Nie zamierzałem wychylać nosa z
Katmandu, zanim się tego nie dowiem.
Kiedy nadszedł dzień wyjazdu, starałem się być bardzo czujny podczas lotu do Frankfurtu, dalej
do New Dehli, a w końcu do Katmandu, ale nie zdarzyło się nic specjalnego. W hotelu „Himalaje”
zameldowałem się pod własnym nazwiskiem, zostawiłem rzeczy w pokoju i poszedłem się rozejrzeć.
Wylądowałem w hotelowym lobby. Siedziałem tam, oczekując, Ŝe w kaŜdej chwili pojawi się Wil, ale
nic się nie wydarzyło. Po godzinie pomyślałem, Ŝe pójdę na basen. Na dworze było dość chłodno, ale
słońce jasno świeciło i wiedziałem, Ŝe świeŜe powietrze pomoŜe mi przyzwyczaić się do wysokości.
Basen znajdował się pomiędzy ułoŜonymi w kształcie litery L skrzydłami hotelu. Wokół niego
siedziało więcej łudzi, niŜ mogłem przypuszczać, choć prawie nikt ze sobą nie rozmawiał. Kiedy
zająłem krzesło przy jednym ze stolików, zauwaŜyłem, Ŝe ludzie siedzący wokół - w większości
Azjaci, a wśród nich kilku Europejczyków - musieli być albo bardzo zestresowani, albo tęsknili za
domem. Marszczyli gniewnie brwi, nieprzyjemnie warczeli na hotelową obsługę, zamawiając drinki i
gazety, za wszelką cenę unikali wzrokowego kontaktu.
Powoli wpłynęło to i na mój nastrój. Proszę, no to jestem, myślałem, skulony w kolejnym hotelu
gdzieś w świecie, bez choćby jednej przyjaznej duszy w pobliŜu. Wziąłem głęboki oddech i
przypomniałem sobie o napomnieniu Wiła, by zachować czujność. Wiedziałem, Ŝe chodziło mu o
subtelne znaki synchronii, o owe tajemnicze zbiegi okoliczności, które mogą się pojawić ni stąd, ni
zowąd i w ciągu sekundy zmienić kierunek całego Ŝycia.
Dostrzeganie tych tajemniczych znaków i postępowanie zgodnie z nimi było głównym
doświadczeniem duchowym, bezpośrednim dowodem na to, Ŝe za ludzkimi losami kryje się coś
głębszego. Problemem była dla mnie zawsze sporadyczna natura owych zjawisk; przez jakiś czas
prowadziły nas wyraźnie, a potem znikały równie szybko, jak się pojawiły.
Kiedy rozglądałem się wokół, mój wzrok padł na wysokiego męŜczyznę o czarnych włosach,
który właśnie pojawił się w drzwiach i szedł jakby prosto ku mnie. Ubrany był w luźne spodnie i
stylowy biały sweter, pod pachą miał zwiniętą gazetę. Przeszedł wzdłuŜ rzędu krzeseł i usiadł przy
stoliku tuŜ po mojej prawej ręce. Rozkładając gazetę, rozejrzał się, skinął mi głową i uśmiechnął się
szeroko. Potem zawołał kelnera i zamówił wodę. Wyglądał na Azjatę, ale mówił czystym angielskim
bez śladu akcentu. Kiedy przyniesiono mu wodę, podpisał rachunek i zaczął czytać. Było w tym
człowieku coś niezwykle atrakcyjnego, ale nie potrafiłem określić dokładnie co. Po prostu
promieniował dobrym samopoczuciem i energią. Od czasu do czasu przerywał czytanie i rozglądał się
wokół z uśmiechem. W pewnej chwili napotkał wzrok skrzywionego dŜentelmena, który siedział na
wprost mnie. Spodziewałem się, Ŝe ten smutny natychmiast odwróci wzrok, ale on odwzajemnił
uśmiech czarnowłosego męŜczyzny i zaczęli ze sobą rozmawiać. Wydawało mi się, Ŝe po nepalsku. W
pewnej chwili nawet wybuchnęli śmiechem. Jakby przyciągnięci ich rozmową ludzie przy kilku
sąsiednich stolikach przyłączyli się, ktoś rzucił jakiś dowcip, i teraz juŜ całe towarzystwo śmiało się w
najlepsze.
Przyglądałem się tej scenie z duŜym zainteresowaniem. Coś się tu dzieje, myślałem. Nastrój wokół
nagle uległ zmianie.
- O mój BoŜe - czarnowłosy męŜczyzna zwrócił się teraz do mnie po angielsku. - Widział pan to?
Rozejrzałem się. Wszyscy wrócili juŜ do czytania, a on pokazywał mi coś w swojej gazecie,
równocześnie przysuwając swoje krzesło bliŜej mojego.
- Podano wyniki kolejnych badań nad mocą modlitwy. To fascynujące - powiedział.
- A co odkryto? - spytałem.
- Studiowano efekty, jakie przynosi modlitwa za ludzi mających problemy ze zdrowiem.
Udowodniono, Ŝe pacjenci, za których ktoś regularnie się modli, mają mniej komplikacji i szybciej
wracają do zdrowia, nawet wtedy, gdy nie wiedzą, Ŝe w ich intencji są odmawiane modlitwy. To
niepodwaŜalny dowód na to, Ŝe moc modlitwy jest autentyczna. Odkryto jednak coś jeszcze.
Najbardziej „efektywne” modlitwy nie miały formy prośby, ale stwierdzenia faktu.
- Nie bardzo rozumiem, co ma pan na myśli - powiedziałem.
Patrzył na mnie krystalicznie błękitnymi oczami. - Testy przeprowadzono w dwóch modlących się
grupach. Pierwsza po prostu prosiła Boga, czy teŜ boską moc o interwencję, o pomoc dla chorej osoby.
Druga jedynie stwierdzała z wiarą, Ŝe Bóg pomoŜe choremu. Rozumie pan róŜnicę?
- WciąŜ nie jestem pewien.
 - Modlitwa, która prosi Boga o interwencję, zakłada, Ŝe Bóg moŜe to uczynić, ale tylko wtedy,
jeśli przychyli się do naszej prośby. Zakłada tym samym, Ŝe nie mamy Ŝadnej innej roli do odegrania,
moŜemy tylko prosić. Ta druga forma modlitwy przyjmuje, Ŝe Bóg jest gotowy i chętny nam pomóc,
ale tak ustanowił prawa ludzkiej egzystencji, Ŝe to, czy prośba zostanie spełniona, w pewnym stopniu
zaleŜy od siły naszej wiary, iŜ tale się stanie. Tak więc modlitwa powinna być potwierdzeniem, które
wyraŜa owo przekonanie i wiarę. W opisywanych badaniach właśnie ten rodzaj modlitwy przynosił
najlepsze rezultaty.
Skinąłem głową. Zaczynałem wreszcie pojmować.
MęŜczyzna odwrócił na chwilę wzrok, jakby się nad czymś zastanawiał, potem znów się odezwał.
- Wszystkie wielkie modlitwy w Biblii to nie prośby, lecz afirmacje. Proszę sobie przypomnieć Ojcze
Nasz: „święć się wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam
dzisiaj i wybacz nam nasze winy”. Nie mówi się „proszę, czy moglibyśmy moŜe dostać trochę
jedzenia” i nie mówi się „prosimy, byś nam wybaczył”. Ta modlitwa jedynie potwierdza, Ŝe tak ma się
stać, a my wierząc, iŜ się stanie, sprawiamy to.
Znów zamilkł, jakby oczekiwał mojego pytania. WciąŜ się uśmiechał. I ja musiałem się
uśmiechnąć. Jego dobry humor był zaraźliwy.
- Niektórzy naukowcy wysuwają teorie - mówił dalej - Ŝe te wyniki sugerują coś więcej, coś, co
ma głębokie znaczenie dla kaŜdego Ŝyjącego człowieka. Utrzymują, Ŝe jeśli to nasze oczekiwania,
nasza wiara sprawia, iŜ modlitwy się „sprawdzają”, znaczy to, Ŝe kaŜdy z nas przez cały czas wysyła w
świat energię swoich modlitw, czy sobie z tego zdaje sprawę, czy nie. Czy widzi pan, jak bardzo jest to
prawdziwe? - Tym razem ciągnął dalej, nie czekając na moją odpowiedź. - Jeśli modlitwa jest
afirmacją opartą na naszych oczekiwaniach, na naszej wierze, to w takim razie wszystkie nasze
oczekiwania mają moc modlitwy. Tak naprawdę wszyscy się cały czas modlimy o jakąś przyszłość dla
siebie i innych, tyle, Ŝe nie jesteśmy tego w pełni świadomi. - Spojrzał na mnie, jakby właśnie
zdetonował bombę. - WyobraŜa pan sobie, co to znaczy? W tej chwili nauka potwierdza myśli
najbardziej ezoterycznych mistyków wszystkich religii. Oni wszyscy twierdzili, iŜ posiadamy mentalny
i duchowy wpływ na to, co się dzieje w naszym Ŝyciu. Pamięta pan ewangeliczną przypowieść o
wierze wielkości ziarnka gorczycy, która potrafi przesunąć góry? A jeśli ta umiejętność to właśnie
sekret prawdziwego Ŝyciowego sukcesu, sekret tworzenia prawdziwej wspólnoty? - ZmruŜył oczy,
jakby wiedział więcej, niŜ mógł powiedzieć. - Wszyscy musimy zrozumieć, jak to działa. NajwyŜszy
czas.
Odwzajemniłem jego uśmiech zaintrygowany tym, co powiedział. Byłem wciąŜ zdziwiony zmianą
atmosfery wokół basenu. W pewnej chwili instynktownie spojrzałem w lewo, jak to się czasem dzieje,
gdy czujemy, Ŝe ktoś na nas patrzy. Rzeczywiście, ktoś z obsługi basenu wpatrywał się we mnie zza
wejściowych drzwi. Gdy nasze oczy się spotkały, męŜczyzna szybko odwrócił wzrok i zaczął iść
chodnikiem prowadzącym do windy.
- Przepraszam pana - usłyszałem głos tuŜ za sobą. Gdy się obejrzałem, stwierdziłem, Ŝe to inny
boy hotelowy. - Czy podać panu coś od picia?
- Nie, dziękuję - odarłem. - Jeszcze nie teraz.
Kiedy poszukałem wzrokiem tego pierwszego człowieka, juŜ go nie było. Jeszcze przez chwilę
obserwowałem teren, a kiedy w końcu spojrzałem w prawo, gdzie siedział mój czarnowłosy rozmówca,
jego teŜ nie było. Wstałem i spytałem męŜczyzny przy sąsiednim stoliku, czy nie widział przypadkiem,
w którą stronę odszedł ten pan w białym swetrze z gazetą. Pokręcił głową i odwrócił wzrok.

Przez resztę popołudnia nie wychodziłem z mojego pokoju. Wydarzenia przy basenie były
niejasne. Kim był człowiek, który opowiadał mi o modlitwie? Czy z tą informacją związana była jakaś
synchronia? 1 dlaczego ten facet z obsługi tak się na mnie gapił? No i gdzie jest Wil?
O zmierzchu, po długiej drzemce, znów wyszedłem. Zdecydowałem się pójść do oddalonej o kilka
przecznic restauracji, o której wcześniej wspominał jeden z gości.
- Bardzo blisko. Absolutnie bezpiecznie - zapewnił mnie portier, gdy spytałem go, jak się tam
dostać. - Bez problemu.
Wyszedłem z hotelu, na dworze powoli zapadał zmrok. WciąŜ rozglądałem się za Wiłem. Na ulicy
był taki tłum, Ŝe musiałem się przepychać. W restauracji wskazano mi niewielki naroŜny stolik na
wolnym powietrzu, tuŜ przy wysokim, Ŝelaznym ogrodzeniu, które oddzielało lokal od ulicy. Jadłem
powoli obiad i czytałem angielską gazetę, zajmując stolik przez ponad godzinę.
W pewnej chwili poczułem się nieswojo. Znów wydało mi się, Ŝe ktoś się we mnie wpatruje, tyle
Ŝe nikogo nie dostrzegłem. Rozejrzałem się po sąsiednich stolikach, ale nikt nie zwracał na mnie
najmniejszej uwagi. Wstając, wyjrzałem przez ogrodzenie na ludzi na ulicy. Nic. WciąŜ próbując
otrząsnąć się z tego głupiego uczucia, zapłaciłem rachunek i ruszyłem z powrotem do hotelu.
Kiedy zbliŜałem się juŜ do wejścia, kątem oka dostrzegłem sylwetkę męŜczyzny ukrytego za
rzędem krzewów o jakieś dwadzieścia stóp ode mnie. Nasze oczy się spotkały, zrobił krok w moją
stronę. Odwróciłem głowę i juŜ miałem iść dalej, gdy zdałem sobie sprawę, Ŝe to ten sam człowiek co
wcześniej przy basenie, tyle Ŝe teraz był ubrany w dŜinsy i gładką niebieską koszulę. Miał moŜe
trzydzieści lat, lecz bardzo powaŜne oczy. Ruszyłem przed siebie szybkim krokiem.
- Proszę pana! - zawołał za mną. Szedłem dalej.
- Proszę - powiedział. - Muszę z panem porozmawiać. Przeszedłem jeszcze kilka kroków, by
znaleźć się w zasięgu wzroku portiera i obsługi hotelu, potem przystanąłem. - O co chodzi? - spytałem.
Podszedł bliŜej, niemal zgiął się w ukłonie. - Jest pan chyba kimś, kogo miałem tu spotkać. Czy
zna pan Wilsona Jamesa?
- Wiła? Oczywiście. Gdzie on jest?
- Nie mógł przyjechać. Poprosił mnie, Ŝebym to ja się z panem spotkał. - Wyciągnął rękę, którą
uścisnąłem z wahaniem, podałem mu swoje imię.
- Ja jestem Yin Doloe - odpowiedział.
- Pracujesz w tym hotelu? - spytałem.
- Nie, przepraszam. Pracuje tu mój znajomy. PoŜyczyłem od niego uniform, Ŝeby się móc
rozejrzeć. Chciałem się upewnić, Ŝe tu jesteś.
Przyjrzałem mu się bliŜej. Instynkt podpowiadał mi, Ŝe mówi prawdę. Ale po co ta cała
konspiracja? Dlaczego po prostu nie podszedł do mnie tam, przy basenie, i nie spytał, jak się
nazywam?
- A co zatrzymało Wiła? - spytałem.
- Nie jestem pewien. Poprosił, Ŝebym cię odnalazł i zabrał do Lhasy. Myślę, Ŝe planuje spotkać się
z tobą właśnie tam.
Odwróciłem wzrok. Sprawy znów zaczynały wyglądać niewyraźnie. Spojrzałem na Yina i
powiedziałem: - Nie jestem pewien, czy chcę tam jechać. Dlaczego Wil sam do mnie nie zadzwonił?
- Na pewno miał waŜny powód - odparł Yin i podszedł do mnie jeszcze o krok. - Wil bardzo
nalegał, Ŝebym cię do niego przywiózł. On cię potrzebuje. - Oczy Yina błagały. - Czy moŜemy
wyruszyć jutro?
- Tak - powiedziałem. - MoŜe byś wszedł do hotelu, napijemy się kawy i pogadamy?
Rozglądał się wokół, jakby się czegoś bał. - Proszę, przyjdę jutro rano, o ósmej. Wil juŜ załatwił
dla ciebie bilet i wizę - uśmiechnął się i pospiesznie odszedł, zanim zdąŜyłem zaprotestować.
 O 7.55 wyszedłem na ulicę tylko z jednym podróŜnym workiem. W hotelu zgodzono się
przechować resztę moich rzeczy. Planowałem wrócić nie dalej jak za tydzień, jeśli oczywiście nie
wydarzy się nic nieprzewidzianego. W takim wypadku postanowiłem wracać natychmiast.
Punktualnie o ósmej Yin podjechał starą toyotą i ruszyliśmy w stronę lotniska. Podczas całej drogi
Yin był bardzo serdeczny, ale uparcie twierdził, Ŝe nie wie nic więcej o Wilu. Miałem ochotę
opowiedzieć mu o tym, co Natalie mówiła o tajemniczym miejscu w centralnej Azji i o tym, co Wil
powiedział tamtej nocy w moim domu, choćby po to, by zobaczyć jego reakcję. Jednak postanowiłem
tego nie robić. Pomyślałem, Ŝe lepiej bacznie obserwować Yina i poczekać, co się będzie działo na
lotnisku.
Okazało się, Ŝe rzeczywiście czekał wykupiony na moje nazwisko bilet na lot do Lhasy.
Rozejrzałem się, chcąc wybadać sytuację. Wszystko wyglądało najnormalniej w świecie. Yin się
uśmiechał, był w świetnym nastroju. Niestety, nie moŜna było tego powiedzieć o kasjerce. Mówiła
bardzo słabo po angielsku i miała mnóstwo pytań. Kiedy kazała mi po raz kolejny pokazać paszport,
strasznie mnie zdenerwowała i coś niegrzecznie odburknąłem. Wtedy przestała pracować i wpatrywała
się we mnie z takim wyrazem twarzy, jakby miała zamiar w ogóle odmówić mi wydania tego biletu. W
tym momencie do akcji wkroczył Yin. Zaczął coś do niej mówić łagodnym tonem w jej ojczystym
nepalskim. Po kilku minutach kasjerka się rozluźniła. Co prawda nie zaszczyciła mnie juŜ choćby
spojrzeniem, ale z Yinem rozmawiała bardzo miło, nawet się w pewnej chwili roześmiała. Kilka minut
później mieliśmy juŜ bilety i karty pokładowe i siedzieliśmy w małej kafejce w pobliŜu naszego
wejścia do samolotu. Wszędzie czuć było bardzo silny zapach papierosów.
- Masz w sobie wiele gniewu - powiedział Yin. - I nie uŜywasz zbyt dobrze swojej energii.
Zaskoczył mnie. - O czym ty mówisz?
Spojrzał na mnie bardzo łagodnie. - Mam na myśli to, Ŝe nie pomogłeś tej kobiecie przy kasie w
jej złym nastroju.
Natychmiast zrozumiałem, do czego zmierza. W Peru Ósme Wtajemniczenie opisywało metodę
wspomagania innych i podnoszenia ich energii poprzez skupianie wzroku na ich twarzy w określony
sposób.
- Znasz Wtajemniczenia? - spytałem.
Yin skinął głową, wciąŜ na mnie patrząc. - Tak - potwierdził. - Jest jednak coś więcej.
 - Pamiętanie o tym, by wysyłać energię nie jest takie proste - powiedziałem, broniąc się.
Yin odezwał się niezwykle delikatnym tonem: - Musisz jednak zdawać sobie sprawę, Ŝe i tak na
nią wpływałeś swoją energią, czy to świadomie, czy nie. WaŜne jest to, w jaki sposób ustawiasz
swoje... pole... pole... - Yin z trudem szukał angielskiego słowa. - Pole intencji - powiedział w końcu. -
Wiesz, swoje pole modlitwy.
Spojrzałem na niego zdziwiony. Yin zdawał się opisywać modlitwę w taki sam sposób, jak robił to
ciemnowłosy męŜczyzna przy basenie.
- A o czym dokładnie mówisz? - spytałem.
- Czy byłeś kiedyś w pokoju pełnym ludzi, gdzie energia i nastrój były bardzo niskie, a potem
nagle wszedł ktoś i natychmiast i nastrój, i energia się podniosły? Tylko przez fakt, Ŝe ten ktoś wszedł.
Pole energetyczne takiej osoby poprzedza ją i wpływa na wszystkich innych.
- Tak - potwierdziłem. - Wiem, co masz na myśli. Spojrzał na mnie powaŜnie. - Jeśli chcesz
znaleźć Shambhalę, to musisz się nauczyć właśnie tego. Świadomie.
- Shambhalę? O czym ty mówisz? - wybuchnąłem.
Twarz Yina pobladła, wyraźnie się speszył. Potrząsnął głową, jakby sam siebie ganił za to, Ŝe się
wygadał i ujawnił coś, czego nie powinien.
- NiewaŜne - powiedział w końcu. - To nie moja sprawa. To Wil musi ci wszystko wyjaśnić...
Zaczęła się juŜ ustawiać kolejka do wejścia, więc Yin wstał i zabrał swoje rzeczy. A ja łamałem
sobie głowę, starając się sobie przypomnieć, skąd znam to słowo. W końcu mi się udało. Shambhala to
była mityczna wspólnota opisywana w buddyjskich księgach tybetańskich. Na tych samych legendach
opierały się historie o krainie Shangri-La.
Spojrzałem na Yina. - To miejsce to mit... prawda? - spytałem.
Ale on tylko podał stewardowi swój bilet i poszedł dalej.

Podczas lotu do Lhasy Yin i ja siedzieliśmy w róŜnych sektorach samolotu, co dało mi czas na
myślenie. Wiedziałem tylko, Ŝe Shambhala miała wielkie znaczenie dla tybetańskich buddystów. Ich
staroŜytne księgi opisywały ją jako święte miasto zbudowane z diamentów i złota, pełne mnichów,
łamów i adeptów wiedzy, ukryte gdzieś w przepastnych, nie zamieszkanych rejonach północnego
Tybetu czy Chin. Ostatnio jednak większość buddystów mówiła o Shambhali jedynie w kategoriach
symbolicznych, jako o czymś, co reprezentuje pewien duchowy stan umysłu, a nie rzeczywiste miejsce.
z kieszeni na oparciu siedzenia wyciągnąłem broszurkę o Tybecie, mając nadzieję, Ŝe dowiem się
czegoś więcej o jego geografii. Przeczytałem, Ŝe graniczący z Chinami od północy, a z Nepalem od
południa Tybet to wielki płaskowyŜ i tylko niektóre rejony są połoŜone niŜej niŜ sześć tysięcy stóp nad
poziomem morza. Na jego południowej granicy leŜą Himalaje, w tym Mount Everest, na granicy
północnej zaś, juŜ po stronie chińskiej, znajdują się rozległe góry Kunlun. Między nimi są głębokie
doliny, rwące rzeki i setki mil kwadratowych skalistej tundry. NajŜyźniejszy i najgęściej zaludniony
musi być wschodni Tybet. Północ i zachód są górzyste i dzikie, jest tam tylko kilka dróg, wszystkie
Ŝwirowe. Wyglądało na to, Ŝe do zachodniego Tybetu prowadzą tylko dwie główne trasy - droga
północna uŜywana głównie przez cięŜarówki i droga południowa, która prowadzi wzdłuŜ Himalajów, a
uczęszczana jest przez pielgrzymów, którzy chcą dotrzeć do świętych miejsc jak Mount Everest,
jezioro Manasarovar, Mount Kailash i jeszcze dalej, do tajemniczego Kunlunu.
Podniosłem wzrok znad lektury. Lecieliśmy juŜ na wysokości trzydziestu pięciu tysięcy stóp i
zaczynałem odczuwać wyraźną zmianę temperatury i energii na zewnątrz. Pode mną wyrastały
zamarznięte, skaliste szczyty Himalajów, obramowane przejrzystym błękitem nieba. Przelecieliśmy
właśnie nad samym szczytem Mount Everestu i znaleźliśmy się nad obszarem Tybetu - krainą śniegu,
dachem świata. Ojczyzną ludzi poszukujących duchowej prawdy. Kiedy patrzyłem na dół na zielone
doliny i skaliste niziny otoczone górami, nie mogłem powstrzymać zachwytu nad pięknem i
tajemniczością tej ziemi. Jaka szkoda, Ŝe znajduje się teraz pod brutalną okupacją totalitarnego rządu
Chin. Co ja tu w ogóle robię? - zastanawiałem się. Odwróciłem głowę i odnalazłem wzrokiem Yina,
który siedział cztery rzędy za mną. Niepokoiło mnie, Ŝe był taki skryty. Znów postanowiłem, Ŝe będę
bardzo ostroŜny. Nie wyjadę nigdzie dalej poza Lhasę, jeśli nie otrzymam pełnych wyjaśnień.
Kiedy wylądowaliśmy w Lhasie, Yin wciąŜ odmawiał jakiejkolwiek rozmowy o Shambhali,
powtarzając uporczywie, Ŝe wkrótce spotkamy się z Wiłem i on mi wszystko opowie. Wsiedliśmy do
taksówki i pojechaliśmy do niewielkiego hoteliku w pobliŜu centrum, gdzie miał na nas czekać Wil.
Spostrzegłem, Ŝe Yin mi się przypatruje.
- O co chodzi? - spytałem.
- Tylko sprawdzałem, jak sobie radzisz z wysokością - powiedział. - Lhasa leŜy dwanaście tysięcy
stóp nad poziomem morza. Przez jakiś czas musisz na siebie uwaŜać.
Skinąłem głową wdzięczny za jego troskę, ale zwykle łatwo się przystosowywałem do duŜych
wysokości. Właśnie miałem to powiedzieć, kiedy zobaczyłem w oddali olbrzymią, przypominającą
fortecę budowlę.
- To jest pałac Potala - powiedział Yin. - Chciałem, Ŝebyś go zobaczył. To był dom dalajlamy,
zanim udał się na wygnanie. Teraz symbolizuje walkę narodu tybetańskiego z chińską okupacją.
Odwrócił głowę i milczał aŜ do chwili, gdy taksówka się zatrzymała. Nie przed samym hotelem,
ale jakieś sto stóp dalej, w dole ulicy.
- Wil powinien juŜ tu być - powiedział Yin, otwierając drzwi. - Poczekaj w samochodzie, a ja
pójdę i sprawdzę.
Ale zamiast iść w stronę budynku, zatrzymał się przy taksówce i uwaŜnie obserwował drzwi
hotelu. Dostrzegłem jego wzrok i teŜ spojrzałem w tym kierunku. Ulica była pełna Tybetańczyków i
turystów, ale wszystko wydawało się w porządku. I wtedy mój wzrok padł na niskiego męŜczyznę
stojącego za rogiem. Miał przed sobą jakąś gazetę, ale nie czytał, tylko bacznie przyglądał się okolicy.
Yin spojrzał na samochody zaparkowane na zakręcie po drugiej stronie ulicy. Jego wzrok
zatrzymał się na starym brązowym sedanie, w którym siedziało kilku męŜczyzn w garniturach. Yin
powiedział coś szybko do kierowcy taksówki, wsiadając znów do środka, a ten spojrzał na nas
podejrzliwie w lusterku i podjechał do następnego skrzyŜowania. Kiedy przejeŜdŜaliśmy obok
zaparkowanego sedana, Yin pochylił się nisko, by siedzący w środku nie mogli go zauwaŜyć.
- O co chodzi? - spytałem.
Yin zignorował moje pytanie i kazał kierowcy skręcić w lewo i wjechać do centrum.
Chwyciłem go za ramię. - Yin, powiedz mi, co się dzieje. Co to byli za faceci?
- Nie wiem - powiedział - ale Wiła by tam i tak nie było. Jest jeszcze jedno miejsce, gdzie mógł
pójść. Odwróć się i sprawdź, czy nie jesteśmy śledzeni.
Spojrzałem w tył, a Yin dawał taksówkarzowi dalsze wskazówki. Jechało za nami kilka
samochodów, ale w pewnym momencie wszystkie skręciły. Nie zauwaŜyłem brązowego sedana.
- I co, widzisz coś z tyłu? - spytał Yin, sam się odwracając, by sprawdzić.
- Raczej nie - odparłem.
Miałem go znów zapytać, o co w tym wszystkim chodzi, kiedy zauwaŜyłem, Ŝe ręce mu się trzęsą.
UwaŜnie przyjrzałem się jego twarzy. Była blada i pokryta kropelkami potu. Zrozumiałem, Ŝe jest
przeraŜony. Natychmiast i ja poczułem zimny dreszcz strachu. Zanim zdąŜyłem się odezwać, Yin
wskazał kierowcy miejsce, gdzie ma się zatrzymać i dosłownie wypchnął mnie z samochodu razem z
moim podróŜnym workiem. Ruszyliśmy szybko niewielką uliczką i skręciliśmy w wąską alejkę.
Przeszliśmy moŜe kilkaset stóp i Yin przywarł do ściany. Ja teŜ. Bez ruchu wpatrywaliśmy się w ulicę,
skąd właśnie przyszliśmy. śaden z nas nie powiedział słowa.
Kiedy mogliśmy być prawie pewni, Ŝe nikt za nami nie idzie, Yin poprowadził mnie jeszcze
kawałek i zapukał do drzwi jednego z domów. Nikt się nie odezwał, ale w zupełnej ciszy zamek w
drzwiach otworzył się od środka.
- Zaczekaj tu - rzucił Yin. - Zaraz wrócę.
Szybko wszedł do domu i bezszelestnie zamknął drzwi. Kiedy usłyszałem odgłos przekręcanego
zamka, ogarnęła mnie panika. Co teraz? Yin był przeraŜony. Czy mnie tu porzucił? Spojrzałem w dół
alejki w kierunku hałaśliwej ulicy. Tego właśnie najbardziej się bałem. Ktoś poszukiwał Yina, a moŜe i
Wiła. Nie miałem pojęcia, w co się znów pakuję! A potem pomyślałem, Ŝe moŜe byłoby lepiej, gdyby
Yin zniknął. Wtedy wróciłbym na ulicę i wmieszał się w tłum, a potem znalazłbym drogę na lotnisko.
Mógłbym jedynie wrócić prosto do domu. I byłbym absolutnie usprawiedliwiony. Nie musiałbym
szukać Wiła i wdawać się w jakąś kolejną awanturę.
Drzwi nagle się otworzyły, Yin wyślizgnął się z nich i zamek znów przekręcono.
- Wil zostawił wiadomość - powiedział cicho. - Idziemy.
Przeszliśmy jeszcze kawałek, potem przycupnęliśmy między dwoma pojemnikami na śmieci i Yin
otworzył kopertę. Wyjął z niej kawałek kartki. Patrzyłem, jak czyta. Zdawało mi się, Ŝe jego twarz
jeszcze bardziej pobladła. Kiedy skończył, podał mi kartkę.
- Co tam jest? - spytałem, sięgając po nią i w tym momencie rozpoznałem pismo Wiła:
Yin, jestem przekonany, Ŝe zostaniemy wpuszczeni do Shambhali. Ale muszą iść pierwszy. Jest
niezwykle waŜne, Ŝebyś przywiózł naszego amerykańskiego przyjaciela najszybciej, jak tylko moŜesz.
Wiesz, Ŝe dakini będą cię prowadzić.
Wil

Spojrzałem na Yina, który przez chwilę wytrzymał mój wzrok, potem odwrócił głowę.
- Co to ma znaczyć „wpuszczeni do Shambhali?” On to rozumie dosłownie, tak? Chyba nie
uwaŜa, Ŝe to jest realne miejsce?!
Yin wpatrywał się w ziemię. - Oczywiście, Ŝe Wil uwaŜa, iŜ to prawdziwe miejsce - wyszeptał w
końcu.
- A ty? - spytałem.
 Odwrócił wzrok z taką miną, jakby na ramionach dźwigał cały świat.
- Tak... tak... - powiedział w końcu - tylko większości ludzi trudno sobie to miejsce w ogóle
wyobrazić, a co dopiero, Ŝeby próbować się tam dostać... Widać ani ja, ani ty nie moŜemy... - jego
szept zamarł w pół słowa.
- Yin, musisz mi powiedzieć, co się dzieje, rozumiesz? Co robi Wil? Kim są ci męŜczyźni, których
widzieliśmy przed hotelem?
Yin patrzył na mnie przez chwilę udręczonym wzrokiem, w końcu niechętnie powiedział: - Myślę,
Ŝe to chińscy agenci słuŜb specjalnych.
- Co?!
- Nie wiem, co tu robią. Wygląda na to, Ŝe ich uwagę zwróciły te pogłoski o Shambhali. Wielu
tutejszych łamów ma świadomość, Ŝe w tym świętym miejscu zachodzą jakieś zmiany. DuŜo się o tym
mówi.
- Co się zmienia? Powiedz.
Yin wziął głęboki oddech. - Chciałem, Ŝeby to Wil ci wytłumaczył... ale teraz to chyba ja muszę
spróbować. Musisz zrozumieć, czym jest Shambhala. Ci, którzy tam mieszkają, to normalni ludzie
urodzeni w tym świętym miejscu, ale są na wyŜszym stopniu ewolucyjnego rozwoju niŜ my. Oni
pomagają utrzymywać wizję i energię całego świata.
Pomyślałem w tym momencie o Dziesiątym Wtajemniczeniu. - Czy oni są pewnego rodzaju
przewodnikami duchowymi?
- Nie w takim sensie, jak myślisz - odparł Yin. - Oni nie są jak zmarli członkowie rodziny czy inne
dusze w zaświatach, które pomagają nam z innego wymiaru. To ludzie, którzy Ŝyją tutaj, na Ziemi. W
Shambhali istnieje niezwykła wspólnota, oni Ŝyją na wyŜszym stopniu rozwoju. To oni modelują...
wymyślają to, co w pewnym momencie ludzkość osiągnie w rzeczywistości.
- Gdzie jest to miejsce?
- Nie wiem.
- A znasz kogokolwiek, kto je naprawdę widział?
- TeŜ nie. Ale jako chłopiec byłem uczniem wielkiego lamy, który pewnego dnia ogłosił, Ŝe
odchodzi do Shambhali i po wielu dniach uroczystości rzeczywiście odszedł.
- A czy tam dotarł?
- Tego nikt nie wie. Zniknął i nigdy więcej nikt go juŜ nie widział w Tybecie.
 - W takim razie nikt nie ma dowodu na to, Ŝe miejsce naprawdę istnieje. Nikt tego nie wie na
pewno?
Yin przez chwilę milczał. - Mamy legendy... - wyszeptał w końcu.
- Kto „my”?
Patrzył na mnie wymownie, bez słowa. Zrozumiałem, Ŝe obowiązuje go jakiś nakaz milczenia. - Ja
nie mogę ci tego wyjawić - powiedział. - Jedynie przywódca naszej sekty, lama Rigden, moŜe
zdecydować, czy z tobą porozmawia.
- Jakie to legendy?
- Wolno mi powiedzieć ci tylko tyle, Ŝe legendy to opowieści pozostawione przez tych, którzy w
przeszłości usiłowali wejść do Shambhali. Legendy mają setki lat.
Yin zamierzał powiedzieć coś jeszcze, gdy naszą uwagę zwrócił dziwny dźwięk dobiegający od
strony ulicy. Patrzyliśmy uwaŜnie, ale niczego ani nikogo nie dostrzegliśmy.
- Zaczekaj tu - rzucił Yin.
Znów zapukał do znajomych juŜ drzwi i ponownie zniknął w środku. Tym razem wrócił bardzo
szybko i poprowadził mnie do zaparkowanego z tyłu domu starego, zardzewiałego dŜipa z podartym
płóciennym dachem. Otworzył drzwi i dał mi znak, Ŝebym wsiadł.
- No chodź - ponaglił. - Musimy się spieszyć.
 Wezwanie Shambhali

Kiedy Yin wyjeŜdŜał z Lhasy, siedziałem w milczeniu i zastanawiałem się, co Wil miał na myśli
w swoim liście. Dlaczego zdecydował się jechać sam? I kim byli owi „dakini”? JuŜ miałem zapytać o
to Yina, gdy nagle wojskowy łazik przejechał skrzyŜowanie dosłownie na wprost nas. AŜ
podskoczyłem na ten widok. Poczułem, jak po plecach przebiegł mi dreszcz. Co ja wyprawiam? Przed
chwilą widziałem tajnych agentów zaczajonych przed hotelem, w którym miałem się spotkać z Wiłem.
Mogą nas wciąŜ szukać.
- Zaczekaj, Yin - powiedziałem. - Chcę wracać na lotnisko. To wszystko jest zbyt niebezpieczne
jak na mój gust.
Yin rzucił mi przestraszone spojrzenie. - Ale co z Wiłem? - spytał. - Czytałeś jego list. On cię
potrzebuje.
- No cóŜ, on jest przyzwyczajony do takich sytuacji. I wcale nie jestem pewien, czy chciałby,
Ŝebym się naraŜał na takie niebezpieczeństwo.
- I tak juŜ jesteś w niebezpieczeństwie. Musimy się wydostać z Lhasy.
- A gdzie jedziesz? - spytałem.
- Do klasztoru lamy Rigdena, niedaleko Shigatse. Zrobi się późno, zanim tam dotrzemy.
- A jest tam chociaŜ telefon?
- Tak - odparł. - Mam nadzieję, Ŝe działa.
Skinąłem głową, a Yin skupił się na prowadzeniu.
No dobrze, myślałem. Wcale nie zaszkodzi znaleźć się jak najdalej stąd. A potem zaplanuję, jak
wrócić do domu.
Przez wiele godzin podskakiwaliśmy na strasznie wyboistej drodze, mijaliśmy cięŜarówki i stare
samochody. Krajobraz tworzyła mieszanka paskudnych placów budowy i przepięknych naturalnych
widoków. JuŜ po zmroku Yin wjechał na podwórko niewielkiego betonowego budynku. Ogromny
kudłaty pies, przywiązany do drzwi warsztatu samochodowego, zaczął na nas szczekać jak opętany.
- Czy to jest siedziba lamy Rigdena? - spytałem.
- AleŜ skąd, oczywiście, Ŝe nie - powiedział Yin. - Ale znam tu ludzi. MoŜemy dostać benzynę i
jedzenie. Zaraz wrócę.
Patrzyłem, jak Yin wchodzi po szerokich stopniach i puka do drzwi. Pojawiła się w nich starsza
tybetańska kobieta i natychmiast zamknęła Yina w gorącym uścisku. Yin wskazał na mnie, uśmiechnął
się i coś powiedział. Nie rozumiałem. Potem skinął na mnie, więc wysiadłem i wszedłem do domu.
Po chwili usłyszeliśmy cichy odgłos hamującego na zewnątrz samochodu. Yin podskoczył do
okna i ostroŜnie wyjrzał zza zasłony. Stanąłem tuŜ za nim. W mroku mogłem dostrzec czarny, nie
oznakowany samochód stojący po drugiej stronie drogi, jakieś sto jardów od domu.
- Kto to? - spytałem.
- Nie wiem - powiedział Yin. - Idź do samochodu i przynieś nasze rzeczy. Tylko pospiesz się.
Spojrzałem na niego zdziwiony.
- W porządku - uspokoił mnie. Idź po rzeczy. Szybko.
Wyszedłem w ciemność i podszedłem do naszego dŜipa. Starałem się nie patrzeć na zaparkowany
samochód. Sięgnąłem przez otwarte okno, chwyciłem mój worek i torbę Yina i szybkim krokiem
wróciłem do domu. Yin wciąŜ patrzył przez okno.
- O rany! - krzyknął nagle. - Jadą tu!
Blask reflektorów oświetlił okno i samochód podjechał niemal pod same drzwi. Yin błyskawicznie
wyrwał mi swój bagaŜ i pociągnął mnie za sobą do tylnego wyjścia. Wybiegliśmy w ciemność.
- Tędy, musimy iść tędy - rzucił Yin, biegnąc w górę krętą ścieŜką.
Odwróciłem się i spojrzałem na dom. Ku swemu przeraŜeniu dostrzegłem agentów w cywilu,
którzy juŜ wyszli z samochodu i teraz otaczali budynek. Z drugiej strony pojawił się następny
samochód, którego wcześniej nie widzieliśmy. Wyskoczyło z niego jeszcze kilku męŜczyzn. Zaczęli
biec w górę wzniesienia po naszej prawej stronie. Zrozumiałem, Ŝe jeśli nie zmienimy kierunku, to za
chwilę przetną nam drogę.
- Yin, zaczekaj - powiedziałem głośnym szeptem. - Oni nas wyprzedzają.
Zatrzymał się i w ciemności zbliŜył swoją twarz do mojej.
- Na lewo - szepnął. - Obejdziemy ich.
Kiedy to mówił, dostrzegłem kolejnych agentów biegnących tam, gdzie Yin chciał iść. Jeśli
pójdziemy w lewo, złapią nas na pewno.
Spojrzałem w górę, na najbardziej niedostępną część wzniesienia. Coś przykuło mój wzrok:
wąziutka ścieŜka pnąca się stromo w górę była wyraźnie oświetlona!
- Nie. Musimy iść prosto do góry - powiedziałem niemal instynktownie i natychmiast ruszyłem w
tym kierunku.
 Yin przez chwilę się wahał, ale zaraz mnie dogonił. Wdrapywaliśmy się pod górę, a agenci z
prawej strony byli coraz bliŜej. TuŜ przed szczytem jeden z nich pojawił się nagle niemal przed nami.
Przywarliśmy do ziemi, kryjąc się za wielkimi głazami. Wyraźnie widziałem, Ŝe przestrzeń wokół nas
była wciąŜ jaśniejsza niŜ otaczający nas mrok. Agent stał teraz nie dalej niŜ trzydzieści stóp od nas.
Zrobił kilka kroków przed siebie i było pewne, Ŝe za chwilę nas zobaczy. I wtedy, gdy prawie doszedł
na skraj tej dziwnej poświaty, dosłownie sekundy przed tym, zanim mógł nas dostrzec, nagle się
zatrzymał. Po chwili ruszył i znów stanął, jakby przyszedł mu do głowy jakiś pomysł. Nie zrobił juŜ
ani kroku do przodu, ale odwrócił się na pięcie i szybko zbiegł w dół zbocza.
Po kilku minutach zapytałem Yina szeptem, czy myśli, Ŝe ten agent nas zobaczył.
- Nie - odpowiedział. - Chyba nie. Ruszamy.
Wspinaliśmy się na wzgórze przez następne dziesięć minut.
Zatrzymaliśmy się w końcu na skalistym występie, by raz jeszcze spojrzeć z góry na dom.
PodjeŜdŜały następne samochody. Był wśród nich stary policyjny wóz patrolowy z migającym na
dachu czerwonym światłem. Ten widok mnie przeraził. Teraz nie miałem juŜ Ŝadnych wątpliwości. Ci
ludzie nas ścigali.
Yin teŜ nerwowo obserwował dom, ręce znów mu się trzęsły.
- Co oni zrobią z twoimi przyjaciółmi? - spytałem przeraŜony na myśl, co mogę usłyszeć w
odpowiedzi.
Yin tylko na mnie spojrzał. W oczach miał łzy i wściekłość. Potem bez słowa ruszył w górę.

Szliśmy jeszcze kilka godzin. Drogę oświetlał nam skąpo księŜyc w pierwszej kwadrze, który od
czasu do czasu przesłaniały chmury. Chciałem wypytać Yina o legendy, o których wcześniej
wspominał, ale był wciąŜ zły i zamknięty w sobie. Na szczycie kolejnego wzgórza zatrzymał się i
oznajmił, Ŝe musimy odpocząć. Usiadłem na ziemi plecami oparty o skałę, a Yin odszedł kilka kroków
dalej i stał w ciemności, odwrócony do mnie tyłem.
- Dlaczego byłeś taki pewien - spytał, nie odwracając się - tam pod domem, Ŝe mamy się wspinać
prosto na wzgórze?
Z trudem łapałem oddech. - Coś zobaczyłem... - zacząłem niepewnie. - Ta ścieŜka była jakoś tak...
jaśniejsza. Wydało mi się, Ŝe to najlepsza droga.
Odwrócił się w końcu, podszedł bliŜej i usiadł na ziemi naprzeciw mnie. - Czy juŜ wcześniej
zdarzało ci się widzieć coś podobnego?
Starałem się opanować strach i zdenerwowanie. Serce waliło mi w piersi i ledwo mogłem mówić.
- Tak. Widziałem. Ostatnio nawet kilka razy.
Odwrócił wzrok i znów zamilkł.
- Yin, czy ty wiesz, co się dzieje?
- Legendy by powiedziały, Ŝe otrzymujemy pomoc.
- Pomoc? Ale od kogo? Znów odwrócił wzrok.
- Yin, powiedz mi, co wiesz. Nie odezwał się.
- Czy to ci dakini, o których Wił wspominał w liście?
Cisza.
Poczułem, jak wzbiera we mnie gniew. - Yin! Natychmiast mi powiedz, co wiesz!
Wstał szybko i wbił we mnie wzrok. - O niektórych sprawach nie wolno mi mówić. Nie rozumiesz
tego? Samo wymienianie ich imienia bez naleŜnego szacunku moŜe sprawić, Ŝe oślepniesz albo
odbierze ci mowę. To są straŜnicy Shambhali.
Podbiegł do płaskiej skały, rozłoŜył na niej swoją kurtkę i połoŜył się. Ja teŜ byłem wykończony,
nie mogłem zebrać myśli.
- Musimy się przespać - powiedział Yin. - Proszę cię, jutro dowiesz się więcej.
Spoglądałem na niego jeszcze przez chwilę, a potem połoŜyłem się pod skałą, tam, gdzie
siedziałem, i natychmiast głęboko zasnąłem.

Obudziły mnie promienie słońca prześwitujące pomiędzy dwoma ośnieŜonymi szczytami

widocznymi w oddali. Rozejrzałem się dokoła i spostrzegłem, Ŝe Yina nie ma. Skoczyłem na równe
nogi i sprawdziłem w najbliŜszej okolicy. Bolało mnie całe ciało. Yina nigdzie nie było.
Cholera, pomyślałem. Nie miałem bladego pojęcia, gdzie jestem. Znów ogarnął mnie strach.
Czekałem jeszcze pół godziny, przyglądając się widocznym w dole brązowym, skalistym wzgórzom
poprzecinanym dolinkami porośniętymi zieloną trawą. Yin nie wrócił. Znów wstałem i wtedy po raz
pierwszy zauwaŜyłem, Ŝe dosłownie o czterysta stóp poniŜej wzgórza biegnie kamienista droga.
Chwyciłem swój worek i niemal zbiegłem w dół po skałach. W końcu dotarłem do drogi i ruszyłem na
północ. Z tego, co pamiętałem z mapy, powinien być to kierunek z powrotem do Lhasy.
Nie uszedłem nawet pół mili, gdy zauwaŜyłem, Ŝe jakieś sto kroków za mną w tym samym
kierunku idzie czwórka czy piątka ludzi. Natychmiast zszedłem z drogi i wdrapałem się na zbocze
między skały, tak Ŝeby być niewidocznym, ale Ŝebym ja mógł ich obserwować, gdy będą mnie mijać.
Kiedy podeszli bliŜej, zobaczyłem, Ŝe to pewnie rodzina: starszy człowiek, męŜczyzna w sile wieku,
kobieta około trzydziestki i dwóch nastoletnich chłopców. Dźwigali duŜe tobołki, a młodszy z
męŜczyzn ciągnął wózek załadowany rzeczami. Wyglądali jak uchodźcy.
Pomyślałem, Ŝeby do nich podejść i przynajmniej zorientować się, w którą stronę powinienem iść,
ale stwierdziłem, Ŝe lepiej tego nie robić. Bałem się, Ŝe później mogą na mnie donieść, tak więc
pozwoliłem, Ŝeby przeszli. Odczekałem jeszcze dwadzieścia minut i ostroŜnie ruszyłem za nimi. Przez
prawie dwie mile droga wiła się między skalistymi wzgórzami, aŜ w końcu w oddali, na szczycie
jednego z nich ujrzałem klasztor. Zszedłem z drogi i poszedłem na skróty, wdrapując się po zboczu, aŜ
znalazłem się o jakieś dwieście jardów pod klasztorem. Był zbudowany z piaskowoŜółtych cegieł,
płaski dach pomalowany był na brązowo. Od głównego budynku odchodziły dwa skrzydła.
Nie dostrzegłem Ŝadnego ruchu i najpierw pomyślałem, Ŝe miejsce jest opustoszałe. Jednak w
pewnej chwili drzwi się otworzyły i zobaczyłem mnicha ubranego w jasnoczerwoną szatę.
Obserwowałem, jak zaczął pracować w ogrodzie połoŜonym na prawo od głównego budynku.
Wyglądał nieszkodliwie, ale wolałem nie ryzykować. Wróciłem na drogę, przeciąłem ją i obszedłem
klasztor szerokim łukiem z drugiej strony. Potem znów wróciłem na drogę. Zatrzymałem się tylko na
chwilę, by zdjąć kurtkę. Słońce stało juŜ wysoko i zrobiło się ciepło.
Po prawie mili, kiedy droga prowadziła na niewielkie wzniesienie, coś usłyszałem. Ukryłem się w
skałach i nasłuchiwałem. Najpierw myślałem, Ŝe to tylko ptak, ale po chwili rozpoznałem, Ŝe ktoś
rozmawia. Ale kto?
Bardzo powoli i ostroŜnie wdrapałem się wyŜej na skały, Ŝeby mieć lepszy punkt obserwacyjny.
Widziałem teraz niewielką dolinę w dole. Serce mi zamarło. Zobaczyłem skrzyŜowanie dróg, przy
którym stały zaparkowane trzy wojskowe dŜipy. A przy nich moŜe z tuzin Ŝołnierzy. Rozmawiali i
palili papierosy. Wycofałem się pochylony jak najniŜej i wróciłem tą samą drogą aŜ do miejsca, gdzie
znalazłem schronienie między dwiema skałami.
Ze swojej kryjówki usłyszałem coś jeszcze poza rozmowami przy drogowej blokadzie. Na
początku był to niski dźwięk, który narastał i zmienił się w znajomy klekotliwy warkot. Helikopter.
PrzeraŜony rzuciłem się biegiem przed siebie wśród skał i kamieni, byle jak najdalej od drogi.
Przeskakując przez niewielki strumyk, poślizgnąłem się na mokrym kamieniu. Sturlałem się jak worek
w dół zbocza, podarłem spodnie i pokaleczyłem nogę. Podniosłem się jak najszybciej i z trudem
utrzymując się na nogach, biegłem dalej. Szukałem lepszego miejsca na kryjówkę.
Kiedy warkot helikoptera zbliŜył się, przywarłem do skałki. Odwróciłem głowę, by sprawdzić, jak
jest daleko. I wtedy ktoś chwycił mnie od tyłu i mocno pociągnął. Wpadłem do niewielkiej jamy. To
był Yin. LeŜeliśmy obok siebie bez ruchu, a wielki helikopter przeleciał tuŜ nad naszymi głowami.
- To Z-9 - powiedział Yin. Twarz miał zalęknioną, ale widziałem, Ŝe jest teŜ wściekły.
- Dlaczego odszedłeś z miejsca, gdzie spaliśmy? - niemal krzyknął.
- To ty mnie zostawiłeś!
- Nie było mnie dłuŜej niŜ godzinę. Powinieneś poczekać.
Moja złość i strach wybuchły równocześnie. - Poczekać?!
Dlaczego mi nie powiedziałeś, Ŝe odchodzisz?
Jeszcze nie skończyłem, gdy usłyszałem, Ŝe helikopter w oddali zawraca.
- Co teraz zrobimy? - spytałem juŜ spokojniej. - Nie moŜemy tu przecieŜ wiecznie leŜeć?
- Zawrócimy i pójdziemy do klasztoru. Tam właśnie byłem.
Wstałem ostroŜnie i rozejrzałem się co z helikopterem. Na szczęście leciał teraz dalej na północ.
W tym samym momencie moją uwagę zwróciło coś innego. To był mnich, którego widziałem
wcześniej. Szedł w naszym kierunku. Gdy podszedł bliŜej, powiedział coś do Yina po tybetańsku, a
potem spojrzał na mnie.
- Proszę, chodź - zwrócił się do mnie po angielsku, chwycił mnie za ramię i delikatnie pociągnął w
kierunku klasztoru.
Kiedy tam dotarliśmy, najpierw przeszliśmy przez boczną bramę na dziedziniec. Było tam wielu
Tybetańczyków z tobołami, wózkami, całym dobytkiem. Większość wyglądała na bardzo biednych.
Potem doszliśmy do głównego budynku, mnich otworzył cięŜkie, drewniane drzwi i poprowadził nas
przez przedsionek, gdzie siedziało jeszcze więcej tubylców. Kiedy przechodziliśmy, rozpoznałem
rodzinę, która minęła mnie wcześniej na drodze. Patrzyli na mnie przyjaźnie i ciepło.
- Byli tam, Ŝeby cię przyprowadzić do klasztoru - powiedział Yin. - Ale ty zbyt się bałeś, by to
zauwaŜyć i wykorzystać synchronię.
Spojrzał na mnie twardo i znów ruszyliśmy za mnichem, który teraz wprowadził nas do
niewielkiego gabinetu. Były tam półki z ksiąŜkami, kilka biurek i młynków modlitewnych. Usiedliśmy
wszyscy przy pięknie rzeźbionym, drewnianym stole. Mnich i Yin wdali się w długą rozmowę po
tybetańsku.
- Pozwól, Ŝe obejrzę twoją nogę - odezwał się inny mnich, który stanął za naszymi plecami. Miał
przy sobie koszyk wypełniony bandaŜami i róŜnej wielkości buteleczkami. Twarz Yina pojaśniała.
- Wy się znacie? - spytałem Yina.
- Proszę - powiedział mnich, wyciągając do mnie dłoń i składając lekki ukłon. - Jestem Jampa.
Yin nachylił się do mnie. - Jampa jest z lamą Rigdenem od ponad dziesięciu lat.
- A kim właściwie jest lama Rigden?
Obaj Yin i Jampa spojrzeli na siebie niepewnie, jakby nie wiedzieli, jak wiele mogą mi
powiedzieć. W końcu odezwał się Yin. - Wspomniałem ci juŜ wcześniej o legendach. Lama Rigden
rozumie te legendy lepiej niŜ ktokolwiek inny. Jest jednym z największych ekspertów w sprawach
Shambhali.
- Opowiedz mi dokładnie, co się wydarzyło - powiedział Jampa, pochylając się i nakładając jakąś
maść na moją poranioną nogę.
Spojrzałem na Yina, który zachęcał mnie skinieniem głowy.
- Muszę przedstawić wasz przypadek lamie - wyjaśnił Jampa.
Zacząłem mu opowiadać wszystko, co się działo od momentu naszego przyjazdu do Lhasy. Kiedy
skończyłem, Jampa spojrzał na mnie uwaŜnie.
- A zanim przyjechałeś do Tybetu? Co się działo? Opowiedziałem mu więc o córce mojego
sąsiada i o spotkaniu z Wiłem. Jampa i Yin spojrzeli na siebie wymownie.
- A co myślałeś? - spytał Jampa.
- Myślę, Ŝe się po uszy wpakowałem w niezłą kabałę - powiedziałem szczerze. - Mam zamiar jak
najszybciej dostać się na lotnisko.
- Nie, nie to miałem na myśli - Jampa przerwał mi szybko. - Chodziło mi o dzisiaj rano, kiedy
zobaczyłeś, Ŝe Yina nie ma. Jak byś opisał stan twego umysłu...
- To jasne, byłem przeraŜony. Wiedziałem, Ŝe w kaŜdej chwili mogą mnie dopaść Chińczycy.
Starałem się wykombinować, jak wrócić do Lhasy.
Jampa zmarszczył brwi i spojrzał na Yina. - On nic nie wie
0 polach modlitwy - powiedział zdziwiony.
Yin potrząsnął głową i odwrócił wzrok.
- Rozmawialiśmy o tym - wtrąciłem się. - Ale nie rozumiem, co to ma do rzeczy. Wiesz coś o tych
helikopterach? Czy to nas szukają?
Jampa uśmiechnął się tylko i powiedział, Ŝebym się nie martwił, Ŝe tu jestem bezpieczny.
Przerwali nam kolejni mnisi, którzy przynieśli zupę, chleb i herbatę. Kiedy jadłem, umysł mi się trochę
przejaśnił i mogłem trzeźwiej spojrzeć na całą sytuację. Powinienem dowiedzieć się wszystkiego, co
się tu dzieje.
1 to natychmiast. Spojrzałem na Jampę twardo, ale on odwzajemnił moje spojrzenie z niezwykłym
ciepłem.
- Wiem, Ŝe masz wiele pytań - powiedział. - Pozwól, Ŝe wyjaśnię ci tyle, ile mi wolno. Jesteśmy tu
w Tybecie szczególną sektą. Nietypową. Od wielu wieków wierzymy, Ŝe Shambhala jest realnym
miejscem na Ziemi. Przechowujemy teŜ wiedzę ze starych legend. Jest to przekazywana ustnie
mądrość stara jak Kalachakra, która poświęcona jest zespoleniu wszelkiej prawdy... Wielu z naszych
łamów utrzymuje kontakt z Shambhalą poprzez sny. Kilka miesięcy temu twój przyjaciel Wił zaczął

ukazywać się w snach lamy Rigdena o Shambhali. Krótko po tym Wił osobiście pojawił się w tym
właśnie klasztorze. Lama Rigden zgodził się z nim rozmawiać i okazało się, Ŝe Wil takŜe ma sny o
Shambhali.
- Co Wil mu powiedział? - spytałem. - I gdzie teraz jest?
Jampa pokręcił głową. - Obawiam się, Ŝe musisz zaczekać, aŜ się dowiemy, czy lama Rigden
zechce udzielić ci tej informacji osobiście.
Spojrzałem na Yina. Usiłował się uśmiechnąć.
- A co z Chińczykami? - spytałem Jampy. - Co oni mają z tym wspólnego?
Wzruszył ramionami. - Nie wiemy. MoŜe wiedzą coś o tym, co się dzieje. Ale jest inna waŜna
sprawa - dodał. - Okazało się, Ŝe we wszystkich tych snach pojawiała się jeszcze jedna osoba.
Amerykanin. - Jampa przerwał i delikatnie się skłonił. - Twój przyjaciel Wil nie był pewien, ale
uwaŜał, Ŝe to mogłeś być ty.

Wykąpałem się i zmieniłem ubranie w pokoju, który wskazał mi Jampa. Potem wyszedłem na
tylny dziedziniec klasztoru. Kilku mnichów pracowało w ogrodzie warzywnym, jak gdyby Chińczycy
w ogóle nie byli problemem. Spojrzałem w stronę gór i sprawdziłem niebo. Nigdzie Ŝadnego
helikoptera.
 - MoŜemy usiąść na tamtej ławce? - usłyszałem głos za sobą. Odwróciłem się i ujrzałem idącego
w moją stronę Yina.
Skinąłem głową i razem weszliśmy w górę dróŜką wzdłuŜ tarasów, na których kwitły ozdobne
rośliny i rosły warzywa. Doszliśmy do ławki zwróconej w stronę pięknego buddyjskiego ołtarza.
Horyzont za nami wyznaczał szczyt wielkiej góry, ale przed sobą, na południe, mieliśmy panoramiczny
widok rozciągający się na kilka mil. Widziałem, jak po kamienistych drogach idzie wielu ludzi,
ciągnąc wózki i niosąc tobołki.
- Gdzie jest lama? - spytałem.
- Nie wiem - odparł Yin. - Jeszcze się nie zgodził z tobą spotkać.
- A to dlaczego?
Yin pokręcił głową. - Naprawdę nie wiem. - Myślisz, Ŝe on wie, gdzie jest Wil? Znów zaprzeczył
ruchem głowy.
- Myślisz, Ŝe Chińczycy jeszcze ciągle nas szukają? - wypytywałem dalej.
Szybko wzruszył ramionami i zapatrzył się w dal. - Przepraszam, Ŝe mam taką niską energię -
powiedział w końcu. - Proszę, nie pozwól, Ŝeby to na ciebie wpłynęło. Chodzi o to, Ŝe mój gniew mnie
przytłacza. Od 1954 roku Chińczycy systematycznie niszczą tybetańską kulturę. Spójrz na tych
wszystkich ludzi na drogach. Wielu z nich to rolnicy, którzy muszą się przenosić w inne miejsca z
powodu „ekonomicznych inicjatyw” Chińczyków. Inni to nomadzi, którzy teraz głodują, bo polityka
okupanta zniszczyła ich Ŝycie - mówiąc to, Yin zacisnął dłonie w pięści. - Chińczycy robią to samo, co
robił Stalin w MandŜurii, sprowadzając tysiące imigrantów. W tym wypadku etnicznych Chińczyków
sprowadza się do Tybetu, Ŝeby zmienić równowagę kulturową i wprowadzić chińskie zwyczaje. Oni
Ŝądają, by w naszych szkołach uczono wyłącznie po chińsku.
- A ci ludzie, których widzieliśmy na dziedzińcu, po co tu przyszli? - spytałem.
- Lama Rigden i mnisi próbują pomagać ubogim, którzy najgorzej znoszą te kulturowe zmiany. To
dlatego Chińczycy zostawili klasztor w spokoju. Lama pomaga rozwiązywać problemy, nie
podburzając ludzi przeciw nim.
Yin powiedział to w taki sposób, Ŝe wyczułem jego Ŝal do lamy o to, Ŝe zgadza się na taką
współpracę. Yin natychmiast zaczął się tłumaczyć.
- Nie zrozum mnie źle, nie chciałem sugerować, Ŝe lama jest zbyt chętny do współpracy. Chodzi
tylko o to, Ŝe to, co robią Chińczycy, jest podłe. - Dłońmi zwiniętymi w pięści uderzył w kolana. - Na
początku wielu ludzi myślało, Ŝe Chińczycy uszanują nasz sposób Ŝycia, Ŝe będziemy mogli Ŝyć obok
narodu chińskiego, nie tracąc wszystkiego. Ale ten rząd się zawziął, Ŝeby nas zniszczyć. To zupełnie
jasne. Musimy im to utrudnić, jak się da.
- Masz na myśli walkę z nimi? - spytałem. - Yin, wiesz doskonale, Ŝe nie macie szans.
- Wiem, wiem... Tylko nie mogę powstrzymać gniewu, kiedy myślę o tym, co robią. Pewnego dnia
jeźdźcy Shambhali wyruszana nich i zniszczą to diabelskie nasienie.
- Co?
- To takie proroctwo wśród mojego ludu... - Spojrzał na mnie i pokiwał głową. - Wiem, Ŝe muszę
pracować nad swoim gniewem. To niszczy moje pole modlitwy. - Nagle przerwał, jakby bał się
powiedzieć więcej. - Pójdę spytać Jampę, czy juŜ rozmawiał z lamą. Przepraszam na chwilę - rzucił
szybko, skłonił się lekko i odszedł.
Przez chwilę patrzyłem na tybetański krajobraz, starając się w pełni zrozumieć spustoszenie, jakie
zrobiła tu chińska okupacja. W pewnej chwili wydało mi się nawet, Ŝe znów słyszę helikopter, ale to
było zbyt daleko, by mieć pewność. Wiedziałem, Ŝe gniew Yina jest całkowicie usprawiedliwiony i
jeszcze przez jakiś czas rozmyślałem o politycznej sytuacji i losach Tybetu. Przypomniałem sobie, Ŝe
dotąd nie zapytałem o telefon. Zastanawiałem się, czy w ogóle moŜna stąd zamówić rozmowę
międzynarodową. Miałem juŜ wstać i wrócić do środka, ale poczułem się bardzo zmęczony, więc
wziąłem kilka głębokich oddechów i starałem się skupić na pięknie przyrody. Przykryte śnieŜnymi
czapami szczyty gór, brązowo-zielone wzgórza były surowe, lecz malownicze, niebo miało kolor
głębokiego błękitu, jedynie na zachodnim horyzoncie płynęło kilka chmur.
Kiedy spojrzałem w dół, zauwaŜyłem, Ŝe kilku mnichów pracujących na dolnych tarasach z uwagą
patrzy w moim kierunku. Obejrzałem się za siebie, by sprawdzić, czy coś się tam nie dzieje, ale nie
dostrzegłem niczego nadzwyczajnego. Uśmiechnąłem się więc do nich. Po kilku minutach jeden
wszedł po kamiennych schodkach na mój poziom. W ręku niósł koszyk z narzędziami. Kiedy doszedł
do mnie, skłonił się uprzejmie i zaczął spokojnie wyrywać chwasty z grządki jakieś dwadzieścia stóp
po mojej prawej ręce. Kilka minut później dołączył do niego kolejny mnich, który zaczął tam kopać.
Co jakiś czas odwracali głowy, spoglądali na mnie z zaciekawieniem i skłaniali głowy z szacunkiem.
Wziąłem jeszcze kilka głębokich oddechów i znów spróbowałem się skupić na pejzaŜu. Myślałem
o tym, co Yin mówił o polach modlitwy. Obawiał się, Ŝe gniew na Chińczyków obniŜa jego energię.
Co dokładnie miał na myśli? Zacząłem nagle bardzo wyraźnie odczuwać ciepło i blask promieni
słonecznych. Wypełnił mnie absolutny spokój, jakiego nie czułem od chwili przyjazdu tutaj.
Zamknąłem oczy i wziąłem kolejny głęboki oddech. Wtedy poczułem coś jeszcze - niezwykły, słodki
zapach, jakbym pod nosem miał cały bukiet kwiatów. W pierwszej chwili pomyślałem, Ŝe mnisi ucięli
kilka kwitnących roślin i połoŜyli gdzieś obok mnie. Otworzyłem oczy, ale w pobliŜu nie było
kwiatów. Pomyślałem, Ŝe to powiew wiatru przyniósł zapach z dalszych klombów, ale nie czułem
najlŜejszego nawet wiatru. Za to mnisi odłoŜyli swoje narzędzia i wpatrywali się we mnie z na wpół
otwartymi ustami, jakby zobaczyli coś zadziwiającego. Znów obejrzałem się za siebie, starając się
odgadnąć, o co im chodzi. Kiedy mnisi zrozumieli, Ŝe przerwali mi medytację, szybko zebrali swoje
rzeczy do koszyków i niemal biegiem ruszyli w dół do klasztoru. Patrzyłem przez chwilę, jak
powiewają ich czerwone szaty, a oni odwracali co chwila głowy, jakby sprawdzając, czy na nich
patrzę.

Kiedy wróciłem do klasztoru, wyczułem dziwną atmosferę. Mnisi krzątali się wszędzie i
poszeptywali między sobą. Przeszedłem przez dziedziniec i udałem się do swojego pokoju.
Zamierzałem znaleźć Jampę i zapytać o telefon. Czułem się lepiej, ale wciąŜ wątpiłem w swój zdrowy
rozsądek i instynkt samozachowawczy. PrzecieŜ znów pakuję się coraz dalej w kolejną awanturę,
zamiast starać się jak najszybciej wydostać z tego kraju! Kto wie, co Chińczycy mogą ze mną zrobić,
jeśli mnie złapią? Czy wiedzą, kim jestem? MoŜe juŜ być nawet za późno, Ŝeby wylecieć stąd
samolotem. Miałem właśnie wstać i iść szukać Jampy, kiedy sam wpadł do mojego pokoju.
- Lama zgodził się z tobą rozmawiać! - powiedział podniecony. - To wielki zaszczyt. Nie martw
się, on mówi płynnie po angielsku.
Skinąłem głową. Poczułem lekkie zdenerwowanie. Jampa stal w drzwiach i patrzył wyczekująco. -
Mam cię zaprowadzić. Natychmiast - powiedział.
Wstałem i ruszyłem za Jampą, który prowadził mnie przez kilka wielkich sal o wysokich sufitach,
potem weszliśmy do mniejszego pokoju po drugiej stronie klasztoru. W środku siedziało pięciu czy
sześciu mnichów. W rękach trzymali modlitewne młynki, na szyjach mieli białe szale. Patrzyli w
napięciu, kiedy podeszliśmy na drugi koniec pokoju. Jampa wskazał, Ŝebym usiadł. Z przeciwnej
strony pokoju pomachał do mnie Yin.
- To pokój powitalny - powiedział Jampa.
Wnętrze wyłoŜone było drewnem pomalowanym na błękitny kolor. Ściany zdobiły freski i
mandale. Czekaliśmy kilka minut. W końcu wszedł lama. Był wyŜszy niŜ większość mnichów, ale miał
na sobie identyczną czerwoną szatę jak wszyscy. Spojrzał uwaŜnie na kaŜdą z osób po kolei. Potem
gestem przywołał do siebie Jampę. Zetknęli się czołami, lama szepnął coś do ucha Jampy. Jampa
natychmiast się odwrócił i dał znak pozostałym mnichom, by wyszli za nim z pokoju. Yin teŜ zbierał
się do wyjścia, ale jeszcze zdąŜył skinąć mi porozumiewawczo głową. Wziąłem to za gest otuchy przed
czekającą mnie rozmową. Kilku mnichów wręczyło mi swoje szale i skłoniło się z szacunkiem.
Kiedy wszyscy wyszli, lama skinął, bym podszedł bliŜej. Wskazał mi maleńkie krzesełko z
oparciem po swojej prawicy. Podchodząc, skłoniłem się lekko.
- Dziękuję za przyjęcie - powiedziałem.
Skinął głową i uśmiechnął się. Przez długą chwilę przyglądał mi się uwaŜnie, bez słowa.
- Czy mogę zapytać o mojego przyjaciela Wilsona Jamesa? - zacząłem w końcu. - Gdzie on teraz
jest?
- Jakie jest twoje pojmowanie Shambhali? - lama odpowiedział pytaniem na pytanie.
- Myślę, Ŝe zawsze uwaŜałem ją za miejsce mityczne. Fantazję. No, coś takiego jak Shangri-La.
Przechylił głowę i odparł z przekonaniem. - To prawdziwe miejsce na Ziemi, które istnieje jako
część ludzkiej wspólnoty.
- To dlaczego nikt nigdy nie odkrył, gdzie jest? I dlaczego tyle autorytetów buddyzmu mówi o
Shambhali jedynie jako o sposobie Ŝycia, kondycji umysłu?
- Dlatego, Ŝe Shambhala reprezentuje pewien sposób bycia i Ŝycia. MoŜna więc o niej mówić w
taki właśnie sposób. Ale jest to równieŜ rzeczywiste miejsce, gdzie prawdziwi ludzie osiągnęli ten
właśnie poziom współistnienia.
- A pan tam był? - spytałem wprost.
- Nie, jeszcze nie zostałem wezwany.
- To jak pan moŜe być taki pewien?
- PoniewaŜ wiele razy śniłem o Shambhali jak wielu innych adeptów na Ziemi. Porównujemy
nasze sny, a są one tak podobne, Ŝe wiemy, iŜ musi to być rzeczywiste, prawdziwe miejsce. Mamy teŜ
tajną wiedzę, nasze legendy, które tłumaczą nasz związek z tą wspólnotą.
- A jaki to związek?
- Mamy zachowywać i przekazywać wiedzę, czekając na czas, gdy Shambhala ujawni się i stanie
się dostępna dla wszystkich.
 - Yin powiedział mi, Ŝe niektórzy wierzą, iŜ pewnego dnia nadejdą wojownicy Shambhali i
pokonają Chińczyków.
- Gniew Yina jest dla niego bardzo niebezpieczny.
- A więc nie ma racji?
- On mówi z punku widzenia ludzi, którzy postrzegają zwycięstwo w kategoriach wojny i
fizycznej walki. To, w jaki sposób dokona się ta przepowiednia, wciąŜ nie jest wiadome. Najpierw
musimy w pełni zrozumieć Shambhalę. Ale wiemy, Ŝe to będzie zupełnie inny rodzaj bitwy.
Ostatnie zdanie zabrzmiało bardzo niejasno, ale lama był tak miły i wyrozumiały, Ŝe czułem
jedynie podziw i spokój.
- Wierzymy - mówił dalej lama Rigden - Ŝe czas, kiedy tajemnice Shambhali staną się znane
całemu światu, jest juŜ bardzo blisko.
- Lamo, skąd to wiesz?
- TakŜe ze snów. Twój przyjaciel Wił był tutaj, jak juŜ niewątpliwie słyszałeś. Odczytaliśmy jego
przybycie jako niezwykle waŜny znak, bo wcześniej o nim śniliśmy. A on poczuł zapach i usłyszał
dźwięk.
Zaskoczyło mnie to. - Jaki zapach?
Lama się uśmiechnął. - Ten sam, który i ty dzisiaj poczułeś. Teraz wszystko zrozumiałem. To, jak
przyglądali mi się mnisi i to, Ŝe lama nagle zdecydował się ze mną rozmawiać.
- Ty teŜ zostałeś wezwany - dodał lama. - Posłanie zapachu to rzecz niezwykle rzadka. Byłem
świadkiem takiego zdarzenia tylko dwa razy w Ŝyciu. - Raz, gdy byłem z moim nauczycielem, a drugi
raz, gdy był tu twój przyjaciel Wił. A teraz to samo wydarzyło się tobie. Nie wiedziałem, czy mam się
z tobą zobaczyć. Mówienie o tych tajemnicach bez powaŜnego powodu jest bardzo niebezpieczne. Czy
słyszałeś takŜe krzyk?
- Nie - odparłem. - W ogóle nie wiem, o co chodzi.
- To równieŜ wezwanie z Shambhali. Po prostu czekaj na wyjątkowy dźwięk. Kiedy go usłyszysz,
sam będziesz wiedział, co to jest.
- Lamo, ale ja nie jestem pewien, czy chcę gdziekolwiek iść. To mi się wydaje bardzo
niebezpieczne. Chińczycy chyba wiedzą, kim jestem. Raczej chciałbym wrócić do Stanów najszybciej,
jak to moŜliwe. Czy moŜesz mi powiedzieć, gdzie znajdę Wiła? Czy jest gdzieś niedaleko?
Lama pokręcił głową. Był bardzo smutny. - Nie, tego nie wiem. Obawiam się, Ŝe Wil postanowił
tam iść.
Milczałem. Przez długą chwilę Lama patrzył na mnie uwaŜnie.
- Jest jeszcze coś, o czym musisz wiedzieć - powiedział w końcu. - Ze snów wynika bardzo jasno,
Ŝe bez ciebie Wil nie przeŜyje tej próby. śeby jemu się udało, ty teŜ musisz tam być.
Przeszył mnie lęk. Odwróciłem wzrok. Nie takie wieści chciałem usłyszeć.
- Legendy mówią - ciągnął lama - Ŝe w Shambhali kaŜde pokolenie ma swoje specjalne
przeznaczenie, które jest tam powszechnie znane i omawiane. To samo dotyczy ludzkich kultur poza
Shambhalą. Czasami wielką siłę i jasność moŜna uzyskać, przyglądając się odwadze i przeznaczeniu
pokolenia, które było przed nami.
Nie rozumiałem, o czym on mówi.
- Czy twój ojciec jeszcze Ŝyje? - spytał lama. Zaprzeczyłem ruchem głowy. - Nie, umarł kilka lat
temu.
- A czy był na wielkiej wojnie w latach czterdziestych?
- Tak - odparłem. - Był.
- Czy brał udział w walkach?
- Tak i to przez większość wojny.
- Czy opowiadał ci o swoich najbardziej przeraŜających przeŜyciach?
Jego pytanie przeniosło mnie w przeszłość, w lata mojej młodości. Przypomniałem sobie rozmowy
z ojcem.
- Tak, najbardziej wstrząsnęło nim chyba lądowanie w Normandii w 1944, na plaŜy w Omaha.
- A tak - potaknął lama - widziałem wasze amerykańskie filmy o tej bitwie. A ty widziałeś?
- Tak - odparłem - bardzo mnie poruszyły.
- Mówiły o strachu i o odwadze Ŝołnierzy - ciągnął lama.
- Tak.
- Czy myślisz, Ŝe ty mógłbyś dokonać czegoś takiego?
- Nie wiem. Nie pojmuję, jak oni to zrobili.
- MoŜe im było łatwiej, bo to było wyzwanie dla całego pokolenia. Na pewnym poziomie wszyscy
to wyczuwali: ci, którzy się bili, i ci, którzy produkowali broń, ci, którzy dostarczali Ŝywność. Ratowali
świat w czasie wielkiego zagroŜenia. - Przerwał, jakby czekał, Ŝe zadam jakieś pytanie, ale ja tylko na
niego patrzyłem. - Wyzwanie twojego pokolenia jest inne - powiedział. - Wy teŜ musicie ocalić świat,
ale musicie to zrobić w inny sposób. Musicie zrozumieć, Ŝe posiadacie w sobie ogromną moc, którą
moŜna rozwinąć, o którą trzeba dbać. To energia, którą zawsze nazywano modlitwą.
- Tak mi mówiono - potwierdziłem. - Ale chyba wciąŜ nie wiem, jak się nią posługiwać.
W tym momencie lama uśmiechnął się i wstał, patrząc na mnie z iskierką rozbawienia w oczach.
- O tak, wiem o tym, wiem. Ale się nauczysz.
LeŜałem na posłaniu w swoim pokoju i myślałem o tym, co powiedział mi lama. Zakończył
rozmowę tak nagle, Ŝe nie miałem szans zadać mu wszystkich pytań.
- Teraz idź i odpocznij - powiedział po prostu i dzwoneczkiem wezwał kilku mnichów. -
Porozmawiamy znów jutro.
Później Yin i Jampa kazali mi powtórzyć sobie wszystko, co mówił lama. Prawda była taka, Ŝe
rozmowa z nim wzbudziła we mnie więcej wątpliwości, niŜ dała odpowiedzi. WciąŜ nie wiedziałem,
gdzie poszedł Wil, ani co tak naprawdę oznaczało owo „wezwanie Shambhali”. Wszystko to brzmiało
niejasno i niebezpiecznie.
Yin i Jampa zgodnie odmówili dyskusji o nurtujących mnie pytaniach. Resztę wieczoru
spędziliśmy na jedzeniu i oglądaniu pięknych widoków. PołoŜyliśmy się wcześnie. LeŜałem, wpatrując
się w sufit. Nie mogłem zasnąć, w głowie wirowały mi myśli. Kilka razy odtworzyłem w pamięci
wszystko, co się wydarzyło podczas mojej podróŜy do Tybetu i w końcu udało mi się zapaść w płytki,
niespokojny sen. Śniło mi się, Ŝe biegnę po zatłoczonych uliczkach Lhasy i próbuję się schronić w
jednym z klasztorów. Jednak mnisi przy bramie rzucają mi tylko spojrzenie i bez słowa zatrzaskują
drzwi przed nosem. A Ŝołnierze są tuŜ za mną. Biegnę dalej bez tchu po jakichś mrocznych zaułkach i
bramach i juŜ całkowicie tracę nadzieję. I nagle, dobiegając do końca kolejnej uliczki, spoglądam w
prawo i widzę światło podobne do tego, jakie widywałem wcześniej. Kiedy się tam zbliŜam, światło
niknie, ale przed sobą mam furtkę. śołnierze juŜ wybiegają zza rogu, są tuŜ za mną, a ja rzucam się do
tej furtki i nagle znajduję się w środku zimowego krajobrazu...
Obudziłem się przeraŜony. Gdzie ja jestem? Po chwili rozpoznałem pokój, wstałem i podszedłem
do okna. Na wschodzie juŜ się powoli rozwidniało. Próbowałem strząsnąć z siebie ten sen. Wróciłem
do łóŜka, ale nie zdołałem zasnąć, byłem całkowicie rozbudzony.
WłoŜyłem szybko spodnie, chwyciłem kurtkę i zbiegłem na parter, przeszedłem przez dziedziniec.
Minąłem ogród warzywny i usiadłem na jednej z ławek z giętego metalu. Kiedy patrzyłem na wschód
słońca, usłyszałem za sobą jakiś dźwięk. Odwróciłem się i zobaczyłem sylwetkę męŜczyzny, który
szedł w moją stronę od bram klasztoru. Był to lama Rigden. Wstałem, a on głęboko się pokłonił.
- Wcześnie wstałeś - powiedział. - Mam nadzieję, Ŝe dobrze spałeś?
- Tak - odparłem, patrząc, jak podchodzi do niewielkiego jeziorka i sypie garść ziaren dla ryb.
Woda zawirowała, kiedy rybki podpłynęły do jedzenia.
- A jakie były twoje sny? - spytał, nie patrząc na mnie.
Opowiedziałem mu o pościgu i o tym, jak uratowało mnie światło. Patrzył na mnie z
nieukrywanym zdziwieniem.
- A czy miałeś podobne doświadczenia w normalnym Ŝyciu, nie tylko w snach? - spytał.
- JuŜ kilka razy podczas tej podróŜy - przyznałem. - Lamo, co się dzieje?
Uśmiechnął się i przysiadł na ławce obok mnie. - CóŜ, pomagają ci dakini.
- Nie rozumiem! Kim są dakini? Wil zostawił Yinowi list, w którym wspominał o dakini, ale ja
nigdy wcześniej o nich nie słyszałem.
- To są byty ze świata duchowego. Zwykle pojawiają się jako kobiety, ale mogą przybrać kaŜdą
formę, jaką chcą. Na zachodzie znane są jako anioły, ale są nawet bardziej tajemnicze, niŜ większość
ludzi moŜe sobie wyobrazić. Obawiam się, Ŝe ich naturę w pełni znają tylko mieszkańcy Shambhali.
Legendy mówią, Ŝe dakini poruszają się wraz ze światłem Shambhali.
Zamilkł i spojrzał mi głęboko w oczy. - Zdecydowałeś juŜ, czy odpowiesz na wezwanie?
- Nawet bym nie wiedział, od czego zacząć...
- Legendy cię poprowadzą. Mówią, Ŝe czas, kiedy Shambhala ujawni się światu, rozpoznamy po
tym, iŜ coraz więcej ludzi zacznie rozumieć, w jaki sposób Ŝyją jej mieszkańcy, pojmą teŜ prawdę
ukrytą w energii modlitwy. Modlitwa nie jest siłą, która działa tylko wtedy, gdy siądziemy i
zdecydujemy się modlić w jakiejś konkretnej sytuacji. Wtedy modlitwa teŜ działa, oczywiście, ale
działa takŜe kiedy indziej.
- Lamo, czy chodzi ci o stałe pola modlitwy?
- Tak. Wszystko, czego oczekujemy, dobre czy złe, świadome czy nieświadome, wszystkiemu
pomagamy się stać. Nasza modlitwa to energia, czy teŜ moc, która emanuje z nas we wszystkich
kierunkach. U większości ludzi, którzy rozumują w zwykły sposób, ta energia jest bardzo słaba i sama
się znosi. Ale u innych, którzy zwykle wiele w Ŝyciu osiągają, którzy są bardzo twórczy, odnoszą
sukcesy, to pole energii jest silne, choć zwykle jest nieświadome. Większość takich ludzi ma mocne
pole energetyczne dlatego, Ŝe dorastali w warunkach, które nauczyły ich oczekiwać sukcesu i uwaŜać
go nawet za coś całkiem oczywistego. Mieli silne wzorce, które naśladowali. Jednak legendy mówią,
Ŝe wkrótce wszyscy pojmą istnienie tej energii i zrozumieją, Ŝe umiejętność jej uŜywania moŜna
opanować i rozwinąć. Opowiedziałem ci o tym, by wytłumaczyć, jak masz odpowiedzieć na wezwanie
Shambhali. By odnaleźć to święte miejsce, musisz systematycznie podnosić swoją energię, aŜ będziesz
emanował dostateczną twórczą siłą, by móc tam wejść. Legendy opisują, co naleŜy czynić. Mówią o
trzech waŜnych krokach. Jest jeszcze czwarty krok, ale ten w pełni znany jest tylko mieszkańcom
Shambhali. To dlatego odnalezienie Shambhali jest takie trudne. Nawet, jeśli ktoś podniesie i rozwinie
swą energię wedle trzech pierwszych kroków, wciąŜ będzie potrzebował pomocy, by móc znaleźć
drogę do Shambhali. To dakini muszą otworzyć mu przejście.
- Nazwałeś dakini bytami duchowymi. Czy masz na myśli dusze, które są w zaświatach i które
słuŜą nam za przewodników? - spytałem.
- Nie, dakini to inny rodzaj bytów, które mają strzec ludzi i pomagać im w duchowym
przebudzeniu. One nie są i nigdy nie były istotami ludzkimi.
- Są tym samym co anioły?
Lama się uśmiechnął. - Są tym, czym są. Jedną rzeczywistością. KaŜda religia ma dla nich inne
imię, tak jak kaŜda religia ma swój sposób na opisywanie Boga i tego, jak ludzie powinni Ŝyć. Ale w
kaŜdej religii doświadczenie Boga, tej energii miłości, jest dokładnie takie samo. KaŜda religia ma
swoją własną historię relacji z Bogiem i sposób opowiadania o tym, ale boskie źródło jest tylko jedno.
Tak samo jest z aniołami.
- To ty nie jesteś wyłącznie buddystą?
Lama o mało się nie roześmiał. - Nasza sekta i legendy, których strzeŜemy, mają swoje podłoŜe w
buddyzmie, ale my opowiadamy się za zjednoczeniem, za syntezą wszystkich religii. Wierzymy, Ŝe
kaŜda ma swoją prawdę, która powinna być połączona z pozostałymi. I moŜna to zrobić, nie tracąc
podstawowych prawd i tradycji swojej religii. Ja na przykład mogę się równie dobrze nazwać
chrześcijaninem co Ŝydem czy muzułmaninem. Wierzymy, Ŝe ci, którzy Ŝyją w Shambhali, równieŜ
pracują nad połączeniem prawd wszystkich religii. Pracują nad tym w tym samym duchu, w jakim
dalajlama dopuszcza do inicjacji Kalachakry kaŜdego, kto ma szczere serce.
Patrzyłem i słuchałem uwaŜnie, starając się wszystko pojąć.
- Nie próbuj od razu zrozumieć wszystkiego - powiedział lama. - Pamiętaj tylko, Ŝe połączenie
wszystkich religijnych prawd jest waŜne, jeśli moc energii modlitwy ma wzrosnąć na tyle, by pokonać
niebezpieczeństwa wywoływane przez tych, którzy się lękają. Pamiętaj teŜ, Ŝe dakini są prawdziwe.
- A co sprawia, Ŝe nam pomagają? - spytałem.
Lama wziął głęboki oddech, zamyślił się. Wydało mi się, Ŝe to pytanie jest dla niego kłopotliwe.
- Pracowałem całe Ŝycie, by zrozumieć ten problem - powiedział w końcu. -■ Ale muszę przyznać,
Ŝe nadal nie wiem. Myślę, Ŝe to wielka tajemnica Shambhali i nie zostanie zrozumiana, dopóki cała
Shambhala nie będzie zrozumiana.
- Czy uwaŜasz - wtrąciłem - Ŝe dakini mi pomagają?
- Tak - odparł z przekonaniem. - I twojemu przyjacielowi Wilowi równieŜ.
- A co z Yinem? Co on w tym wszystkim robi?
- Yin poznał twojego przyjaciela tutaj, w klasztorze. Yin takŜe śnił o tobie, ale w innym
kontekście niŜ ja czy inni lamo-wie. Yin zdobył wykształcenie w Anglii i zna zachodni sposób Ŝycia.
Ma być twoim przewodnikiem, choć się przed tym wzbrania, jak bez wątpienia zauwaŜyłeś. Ale to
tylko dlatego, Ŝe tak bardzo nie chce nikogo zawieść. Będzie twoim przewodnikiem i zaprowadzi cię
tak daleko, jak tylko będzie mógł. Znów przerwał i patrzył na mnie wyczekująco.
- A co z chińskim rządem? Z agentami? - spytałem. - Co oni tu robią? Czemu tak się nami
interesują?
Lama spuścił wzrok. - Nie wiem. Wydaje się, Ŝe wyczuwają, iŜ coś się dzieje z Shambhalą.
Zawsze starali się stłumić tybetańską duchowość, ale teraz chyba odkryli istnienie naszej sekty. Musisz
być bardzo ostroŜny. Oni się nas bardzo boją.
Odwróciłem wzrok, wciąŜ myśląc o Chińczykach.
- Zdecydowałeś się? - spytał w końcu lama.
- Czy pójdę?
Uśmiechnął się wyrozumiale. - Tak.
- Nie wiem. Nie jestem pewien, czy mam odwagę ryzykować, Ŝe wszystko stracę.
Lama tylko patrzył na mnie i kiwał głową.
- Lamo, mówiłeś coś o wyzwaniu dla mojego pokolenia - powiedziałem po chwili. - WciąŜ tego
nie rozumiem.
- Druga wojna światowa podobnie jak zimna wojna - zaczął lama - były wyzwaniami, przed
którymi stanęło poprzednie pokolenie. Ogromny postęp technologii dał narodom do ręki broń do
masowego zabijania. W swoim nacjonalistycznym zapamiętaniu totalitarne siły próbowały podbić
demokratyczne kraje. I to zagroŜenie nadal by istniało, gdyby zwykli ludzie nie walczyli i nie ginęli w
obronie wolności, zapewniając światu zwycięstwo demokracji... Jednak twoje zadanie jest inne niŜ
zadanie twoich rodziców. Misja twojego pokolenia ma zupełnie inną naturę niŜ ta, którą miało
pokolenie drugiej wojny. Oni walczyli z tyranią, uŜywając broni i przemocy. Ty musisz walczyć z
całym pojęciem wojny i wrogów. To jednak wymaga takiego samego bohaterstwa. Rozumiesz?
Wydawało się, Ŝe to, co zrobili twoi rodzice, było niewykonalne. A jednak przetrwali. Ty takŜe musisz.
Siły totalitaryzmu wcale nie zniknęły; po prostu nie przejawiają się juŜ w postaci narodów chcących
tworzyć imperia. Moce tyranii są teraz międzynarodowe i działają subtelniej, wykorzystują nasze
uzaleŜnienie od technologii, nasze dąŜenie i pragnienie wygody, lepszego Ŝycia. Ze strachu usiłują
skupić postęp techniczny w rękach nielicznych jednostek tak, by ich ekonomiczna pozycja była
niezachwiana, by mogli kontrolować rozwój świata. Przeciwstawienie się im za pomocą siły jest
niemoŜliwe. Demokracji trzeba teraz strzec, wykorzystując następny krok w ewolucji wolności.
Musimy uŜywać mocy naszej wizji i siły oczekiwań, które z nas emanują jako nieprzerwana modlitwa.
To moc silniejsza niŜ jakakolwiek inna znana ludzkości, musimy ją opanować i nauczyć się nią
posługiwać, zanim będzie za późno. Są znaki, Ŝe coś się zmienia w Shambhali. Ona się otwiera,
przesuwa. - Lama wpatrywał się we mnie z Ŝelazną determinacją. - Musisz odpowiedzieć na wezwanie
Shambhali. To jedyny sposób, by oddać cześć temu, co zrobiło pokolenie twego ojca.
Ta ostatnia uwaga napełniła mnie lękiem.
- Od czego miałbym zacząć? - spytałem.
- Uzupełnić i opanować rozszerzanie swej energii - odparł lama. - To nie będzie łatwe, bo masz w
sobie wiele gniewu i strachu. Ale jeśli będziesz wytrwały, przejście się ukaŜe.
- Przejście?
- Tak. Legendy mówią, Ŝe istnieje kilka przejść do Shambhali: jedno jest we wschodnich
Himalajach w Indiach, jedno na północnym zachodzie na granicy Chin, a jedno na dalekiej północy, w
Rosji. Znaki poprowadzą cię do właściwego przejścia. Kiedy wszystko wyda ci się stracone, szukaj
pomocy dakini.
Kiedy lama to mówił, z klasztoru wyszedł Yin, niosąc nasze bagaŜe.
- No dobrze - powiedziałem, czując coraz większy strach. - Spróbuję.
Kiedy to mówiłem, nie mogłem uwierzyć, Ŝe te słowa wychodzą z moich ust.
- Nie martw się - powiedział lama Rigden - Yin ci pomoŜe. Pamiętaj tylko, Ŝe zanim będziesz
mógł odnaleźć Shambhalę, musisz najpierw podnieść poziom energii, która z ciebie emanuje i płynie w
świat. Dopóki tego nie zrobisz, nie uda ci się. Musisz teŜ opanować moc swoich oczekiwań.
Spojrzałem na Yina. Niepewnie się uśmiechał.
- JuŜ czas - powiedział.
 Pielęgnowanie energii

Wyszliśmy na zewnątrz. Zobaczyłem starego, brązowego, moŜe dziesięcioletniego dŜipa,

zaparkowanego przy drodze. Kiedy podeszliśmy bliŜej, zauwaŜyłem, Ŝe były w nim pudła z suchym
prowiantem, śpiwory, grube kurtki. Do bagaŜnika przytroczonych było kilka zapasowych kanistrów
paliwa.
- A skąd się to wszystko wzięło? - spytałem.
Yin mrugnął do mnie. - Przygotowywaliśmy się do tej wyprawy juŜ od dawna.
Z klasztoru lamy Rigdena Yin pojechał kilka mil na północ, a potem skręcił z szerokiej
kamienistej drogi na wąski trakt, niewiele szerszy od ścieŜki dla pieszych. Jechaliśmy kilka mil, nie
mówiąc słowa. Prawda była taka, Ŝe nie wiedziałem, co powiedzieć. Zgodziłem się na tę podróŜ
wyłącznie z powodu tego, co powiedział lama, i tego, co Wił zrobił dla mnie w przeszłości. Jednak
teraz niepokój wywołany tą decyzją zaczynał brać górę. Próbowałem strząsnąć z siebie strach i skupić
się na tym, co mówił lama Rigden. Co miał na myśli poprzez „opanowanie mocy moich oczekiwań”?
Spojrzałem na Yina. Patrzył w skupieniu na drogę.
- Dokąd jedziemy? - spytałem.
Odpowiedział, nie patrząc na mnie. - To jest skrót do autostrady Przyjaźni. Musimy pojechać na
południowy zachód, do Tingri, niedaleko Mount Everestu. PodróŜ zajmie prawie cały dzień. I
znajdziemy się na znacznej wysokości.
- Czy ten teren jest bezpieczny?
Yin rzucił mi teraz szybkie spojrzenie. - Będziemy bardzo ostroŜni. Musimy znaleźć pana Hanha.
- A kto to?
- On wie najwięcej o Pierwszym Rozwinięciu energii modlitwy, którego musisz się nauczyć.
Pochodzi z Tajlandii i jest bardzo wykształcony.
- Pokręciłem głową i odwróciłem wzrok. - Nie jestem pewien, czy rozumiem, o co chodzi w tych
„rozwinięciach”. Co to właściwie jest?
- Wiesz, Ŝe masz swoje pole energetyczne. Tak? To pole modlitwy, które przez cały czas z ciebie
emanuje.
- No tak.
- I wiesz, Ŝe to pole wpływa na świat, na to, co się wydarza? Wiesz, Ŝe ono moŜe być albo małe i
słabe, albo rozległe i silne.
- No tak, chyba tak.
- Są bardzo konkretne, precyzyjne metody powiększania i wzmacniania twojego pola, tak Ŝebyś
stał się bardziej twórczy i silniejszy. Legendy mówią, Ŝe w końcu wszyscy ludzie będą wiedzieli, jak to
robić. Ale ty musisz się nauczyć juŜ teraz, jeśli chcesz odnaleźć Shambhalę i pomóc Wilowi.
- A ty umiesz juŜ robić te „rozwinięcia”? - spytałem.
Yin zmarszczył brwi. - Tego nie powiedziałem.
Spojrzałem na niego wymownie. No pięknie! W jaki sposób miałem opanować coś takiego, skoro
nawet Yin miał z tym kłopoty?
Przez wiele godzin jechaliśmy w milczeniu, po drodze pojadając orzechy i warzywa.
Zatrzymaliśmy się tylko raz, Ŝeby zatankować. Dobrze po zmroku wjechaliśmy do Tingri.
- Tu musimy być bardzo ostroŜni - powiedział Yin. - Jesteśmy w pobliŜu klasztoru Rongphu i
bazy noclegowej Everestu. Chińczycy obserwują tu turystów i alpinistów. Zobaczysz tu niesamowite
widoki północnej strony Everestu.
Yin skręcił kilka razy i wjechał między stare, drewniane domy. Za nimi stała prosta chata z
glinianych cegieł. Teren wokół domku pana Hanha był pięknie utrzymany, na wypielęgnowanych
klombach i w małych skalnych ogródkach kwitły kwiaty.
Kiedy podjeŜdŜaliśmy, przed chatą pojawił się duŜy męŜczyzna w kolorowej, ręcznie haftowanej
szacie. Mógł być po sześćdziesiątce, ale poruszał się jak osoba znacznie młodsza. Głowę miał ogoloną.
Yin pomachał ręką, gdy męŜczyzna mruŜąc oczy, próbował rozpoznać, kto nadjeŜdŜa. Poznał
Yina, uśmiechnął się szeroko i podszedł do nas, gdy wysiadaliśmy z dŜipa. Przez chwilę rozmawiali po
tybetańsku, potem Yin wskazał na mnie i powiedział: - To właśnie jest mój amerykański przyjaciel.
Przedstawiłem się Hanhowi, a on skłonił się nieznacznie i uścisnął moją dłoń.
- Witam. Proszę, wejdźcie.
Kiedy Hanh wrócił do domu, Yin wyjął z dŜipa swój plecak. - Weź swój worek - powiedział.
Wnętrze domku było skromne, ale pełne kolorowych tybetańskich malowideł i chodników.
Weszliśmy do niewielkiego saloniku i stąd mogłem widzieć inne pomieszczenia. Na lewo była malutka
kuchnia i sypialnia, a na prawo pokój, który wyglądał jak gabinet przyjęć. Na środku stał tam stół do
masaŜu, przy jednej ze ścian stały szafki z buteleczkami, był teŜ niewielki zlew.
Yin powiedział do Hanha coś po tybetańsku, usłyszałem, Ŝe kilkakrotnie powtórzył moje imię.
Hanh pochylił się z uwagą. Rzucił mi uwaŜne spojrzenie i wziął potęŜny oddech.
- Jesteś bardzo zalękniony - powiedział Hanh, przypatrując mi się teraz bardzo dokładnie.
- śartuje pan? - rzuciłem z kwaśnym uśmiechem.
Hanh roześmiał się z mojego sarkazmu. - Musimy coś z tym zrobić, jeśli masz wypełnić swoją
misję.
Obszedł mnie dookoła, bacznie oglądając moje ciało.
- Mieszkańcy Shambhali - zaczął - Ŝyją w inny sposób niŜ pozostali ludzie. Zawsze tak Ŝyli. Przez
wieki róŜnica energii między tymi w Shambhali a zwykłymi ludźmi była zawsze wielka. Ale w
ostatnim czasie reszta ludzkości rozwinęła się i podniosła swoją świadomość, więc ta róŜnica się
zmniejszyła, ale wciąŜ jest duŜa.
Kiedy Hanh mówił, spojrzałem na Yina. Wydał mi się równie zdenerwowany jak ja.
Hanh jakby to wyczuł. - Yin jest tak samo pełen lęku jak ty - powiedział. - Ale on wie, Ŝe moŜe
poskromić swój strach. Myślę, Ŝe ty jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy. Musisz zacząć myśleć i
działać podobnie jak mieszkańcy Shambhali. Musisz się najpierw nauczyć pielęgnować, a potem
utrzymywać swoją energię. - Hanh zamilkł na chwilę i znów skupił się na obserwacji mojego ciała.
Uśmiechnął się. - Masz za sobą wiele doświadczeń - powiedział w końcu. - Powinieneś być silniejszy.
- MoŜe nie pojmuję energii we właściwy sposób? - spytałem.
- AleŜ skąd, pojmujesz dobrze - Hanh uśmiechnął się szeroko. - Po prostu nie chcesz zmienić
swojego sposobu Ŝycia. Podniecasz się i fascynujesz jakąś ideą, a potem wolisz dalej Ŝyć
nieświadomie, mniej więcej tak, jak Ŝyłeś zawsze.
Ta rozmowa nie przebiegała tak, jakbym sobie tego Ŝyczył. Mój strach zastąpiła teraz narastająca
irytacja. Stałem, a Hanh obchodził mnie wkoło jeszcze kilka razy, wciąŜ uwaŜnie przypatrując się
całemu mojemu ciału.
- Na co pan tak patrzy? - nie wytrzymałem.
- Kiedy oceniam poziom czyjejś energii, zawsze najpierw przyglądam się postawie - powiedział
rzeczowo i spokojnie. - Twoja nie jest taka najgorsza, ale musiałeś nad tym pracować, prawda?
Ta uwaga była bardzo trafna. Kiedy byłem nastolatkiem, urosłem bardzo szybko w ciągu jednego
roku i w rezultacie strasznie się garbiłem. Zawsze bolały mnie plecy. Poprawiło mi się dopiero, kiedy
zacząłem regularnie co rano wykonywać kilka podstawowych ćwiczeń jogi.
- Energia wciąŜ nie płynie zbyt dobrze w górę twojego ciała - zauwaŜył Hanh.
 - MoŜe pan to stwierdzić, jedynie na mnie patrząc? - zdziwiłem się.
- I czując cię. Ilość i siłę twojej energii moŜna wyczuć tak samo jak stopień twojej obecności w
pokoju. Z pewnością sam nieraz byłeś świadkiem, Ŝe ktoś wchodzi do pomieszczenia i od razu się
czuje, Ŝe ma silną obecność, nawet charyzmę?
- O tak, oczywiście - mówiąc to, natychmiast pomyślałem o męŜczyźnie z hotelu w Katmandu.
- Im więcej ktoś ma energii, tym bardziej inni odczuwają obecność takiej osoby. Często jest to
jednak energia, przez którą popisuje się ego, na początku wydaje się silna, a potem bardzo szybko się
rozprasza. U niektórych osób jest to prawdziwa i stała energia, która pozostaje niezmienna.
Potaknąłem.
- Na twoją korzyść działa to, Ŝe jesteś otwarty - ciągnął dalej Hanh. - Doświadczyłeś mistycznego
otwarcia, nagłego przepływu boskiej energii, coś takiego zdarzyło ci się w przeszłości, mam rację?
- Tak - potwierdziłem, myśląc o swoim przeŜyciu na górskim szczycie w Peru. Nawet w tej chwili
wspomnienie było Ŝywe w mej pamięci. Doszedłem wtedy do kresu drogi, byłem pewien, Ŝe za chwilę
zabiją mnie peruwiańscy Ŝołnierze i wtedy nagle ogarnął mnie nieziemski spokój, a równocześnie
euforia, poczucie lekkości. Wtedy po raz pierwszy doświadczyłem tego, co mistycy róŜnych religii
nazywają stanem transcendentnym.
- W jaki sposób wypełniała cię wtedy energia? - spytał Hanh. - Jak to się działo?
- To było jak fala spokoju, cały mój lęk zniknął.
- A jak ta energia się poruszała?
To było zagadnienie, nad którym nigdy się nie zastanawiałem, ale teraz zacząłem sobie wszystko
przypominać. - Wydaje mi się, Ŝe ta fala płynęła w górę mojego kręgosłupa i jakby wychodziła
czubkiem głowy... unosiła całe ciało do góry. Czułem się, jakbym płynął w powietrzu. Tak, jakby jakaś
lina ciągnęła mnie w górę.
Hanh pokiwał głową, potem spojrzał mi w oczy.
- A jak długo to trwało?
- Niedługo - przyznałem. - Ale potem nauczyłem się wdychać w siebie otaczające mnie piękno,
Ŝeby przywołać to uczucie.
- To, czego brakuje w twojej praktyce - powiedział Hanh
- to umiejętność nie tylko „wdychania” energii, ale świadomego utrzymywania jej na wysokim
poziomie. To pierwszy krok, którego musisz się teraz nauczyć. Musisz sprawić, by energia pełniej w
ciebie wpływała. To trzeba robić w bardzo precyzyjny sposób, biorąc pod uwagę wszystkie inne
działania tak, Ŝeby nie zniszczyć raz nabudowanej energii. - Zamilkł na chwilę.
- Rozumiesz mnie? Całym Ŝyciem musisz podtrzymywać wysoką energię. Musisz być... spójny. -
Spojrzał na mnie z chytrym uśmieszkiem. - Musisz Ŝyć mądrze. No, zjedzmy coś.
Zniknął w kuchni i wrócił z półmiskiem warzyw i miseczką jakiegoś sosu. Posadził mnie i Yina
przy stole i rozdzielił warzywa na trzy miski. Wkrótce stało się jasne, Ŝe jedzenie to część nauki, której
mi udzielał.
Zaczęliśmy jeść, a Hanh mówił dalej. - Utrzymywanie wyŜszej energii w ciele nie jest moŜliwe,
jeśli ktoś je martwą Ŝywność.
Odwróciłem wzrok i westchnąłem. Jeśli ma to być lekcja zdrowego Ŝywienia, to moŜe sobie
darować.
Moje podejście rozwścieczyło Hanha.
- Czyś ty zwariował? - niemal krzyknął. - Twoje Ŝycie moŜe zaleŜeć od tych informacji, a ty nie
robisz najmniejszego wysiłku, Ŝeby się czegoś nauczyć. Co ty sobie wyobraŜasz? śe moŜesz Ŝyć, jak ci
się podoba i dokonywać waŜnych rzeczy?
Zamilkł i spoglądał na mnie z ukosa. Wyczułem, Ŝe choć jego gniew był prawdziwy, to był
równieŜ częścią całej nauki. Miałem wraŜenie, Ŝe przekazuje mi informacje na kilku poziomach. Kiedy
na niego spojrzałem, nie potrafiłem się nie uśmiechnąć. Hanha po prostu nie sposób było nie lubić.
Poklepał mnie po ramieniu i odwzajemnił uśmiech.
- Większość ludzi - zaczął znowu - jest w młodości pełna energii i entuzjazmu, a potem dochodzą
do wieku średniego i zaczynają się powoli zapadać i zwalniać, ale udają, Ŝe tego nie widzą. No bo
przecieŜ wszyscy ich przyjaciele teŜ zwalniają, za to dzieci są aktywne, tak więc spędzają coraz więcej
czasu, siedząc i jedząc to, co im smakuje... I po jakimś czasie zaczynają narzekać i mieć problemy, na
przykład z trawieniem albo ze skórą. Kładą to na karb wieku, ale pewnego dnia pojawia się powaŜna
choroba, która nie chce zniknąć. Wtedy zwykle idą do lekarza, który nie zajmuje się ich stresem, tylko
przepisuje lekarstwa. I czasem to pomaga, a czasem nie. A potem, kiedy mijają kolejne lata, zapadają
na jakąś chorobę, która staje się coraz powaŜniejsza, i wtedy zdają sobie sprawę, Ŝe umierają. Jedynym
pocieszeniem jest dla nich to, Ŝe myślą, iŜ to co im przytrafia się w końcu wszystkim, Ŝe to
nieuniknione. Straszne, Ŝe taki spadek energii przydarza się nawet ludziom, którzy uwaŜają się za
bardzo „uduchowionych”... - Pochylił się do mnie i rozejrzał wokół, jakby sprawdzając, czy nikt nie
podsłuchuje. - To dotyczy równieŜ niektórych bardzo szanowanych łamów. Chciałem się roześmiać,
ale się powstrzymałem.
- Jeśli dąŜymy do wyŜszej energii, a równocześnie spoŜywamy jedzenie, które nas z tej energii
okrada, to nigdzie nie dojdziemy. Musimy brać pod uwagę wszystkie energie, którym po prostu
pozwalamy przeniknąć do naszego pola, zwłaszcza zjedzenia, i wystrzegać się wszystkiego, co złe,
jeśli nasze pole energetyczne ma być silne. - Przysunął się do mnie jeszcze bliŜej. - To bardzo trudne
dla większości ludzi, bo jesteśmy uzaleŜnieni od jedzenia, które zwykle spoŜywamy, a ogromna część
tych pokarmów to prawdziwe trucizny.
Odwróciłem wzrok.
- Wiem, wiem, Ŝe na świecie krąŜy bardzo wiele sprzecznych informacji na temat jedzenia -
mówił dalej Hanh. - Ale wśród nich jest teŜ prawda. KaŜdy musi to sam zbadać, zobaczyć to z szerszej
perspektywy. Jesteśmy bytami duchowymi, które pojawiły się na tym świecie, by podnosić poziom
swej energii. A jednak większość rzeczy, które tu znajdujemy, słuŜy głównie zmysłowym
przyjemnościom i rozrywce, i większość Ŝywi się naszą energią i popycha nas ku fizycznemu
rozkładowi. Jeśli ktoś naprawdę wierzy, Ŝe jest bytem energetycznym, to musi zmniejszyć swój dostęp
do tych pokus... Kiedy spojrzysz wstecz na ewolucję, zobaczysz, Ŝe od samego początku musieliśmy
próbować róŜnego poŜywienia metodą prób i błędów, i zrozumieć, które pokarmy są dla nas dobre, a
które nas zabijają. Zjesz tę roślinę, przeŜyjesz, zjesz tamtą umrzesz. W tym momencie ewolucji
zrozumieliśmy, co nas fizycznie zabija, ale dopiero teraz zaczynamy zdawać sobie sprawę, jakie
jedzenie moŜe nam zapewnić długowieczność i wysoki poziom energii, a jakie nas po prostu „zuŜywa”.
Przerwał na chwilę, jakby chciał się upewnić, czy go rozumiem.
- W Shambhali to rozumieją. Wiedzą, kim naprawdę jesteśmy jako ludzie. Wyglądamy, jakbyśmy
składali się jedynie z materii, z ciała i krwi, ale w gruncie rzeczy jesteśmy przecieŜ zbiorem atomów!
Czystą energią! Wasza zachodnia nauka potwierdziła ten fakt. Kiedy spojrzymy na poziom atomów,
najpierw widzimy cząsteczki, a potem, na wyŜszych poziomach, nawet te cząsteczki znikają i zostaje
czysta energia, która wibruje na pewnych częstotliwościach. I jeśli z tej perspektywy spojrzymy na to,
co jemy, zrozumiemy Ŝe to, co wkładamy do naszego ciała, bezpośrednio wpływa na poziom owych
wibracji. Niektóre pokarmy podwyŜszają energię i wibracje, a inne zmniejszają. Prawda jest tak
prosta... Wszystkie choroby są skutkiem spadku poziomu wibracji, a kiedy energia spada do pewnego
poziomu, istnieją naturalne siły, które są tak zaprogramowane, by niszczyć nasze ciała.
 Spojrzał na mnie tak, jakby powiedział coś niezwykle głębokiego.
- Masz na myśli, niszczyć fizycznie? - spytałem.
- Oczywiście. Spójrz na to znów z szerszej perspektywy. Kiedy coś umiera, pies potrącony przez
samochód albo człowiek po długiej chorobie, poszczególne komórki ciała natychmiast tracą swoje
wibracje i chemicznie stają się bardzo kwaśne. Ten poziom zakwaszenia jest z kolei sygnałem dla
mikrobów, które mamy na ziemi, dla wirusów, dla bakterii i grzybów, Ŝe nadszedł czas, by
zdekomponować tę materię. To jest ich zadanie w świecie fizycznym, po to istnieją. By zwrócić
fizyczne ciało ziemi. Powiedziałem wcześniej - ciągnął - Ŝe kiedy przez to, co jemy, spada poziom
energii w naszych ciałach, to czyni nas podatnymi na choroby. To działa w ten sposób: kiedy coś jemy,
poŜywienie zostaje strawione, przechodzi przez procesy metabolizmu, a w naszym ciele pozostają
odpady. Te odpady mają albo odczyn zasadowy, albo kwaśny, to zaleŜy od pokarmu. Jeśli jest to
odczyn alkaliczny, czyli zasadowy, nasz organizm bardzo łatwo się ich pozbywa i zuŜywa przy tym
niewiele energii. Jednak jeśli te odpady są kwaśne, to system krwionośny i limfatyczny ma wielkie
problemy, by je usunąć, zostają więc jako złogi w naszym organizmie, przyjmują krystaliczne formy o
niskiej wibracji, tym samym tworzą blokady i obniŜają poziomy wibracji naszych komórek. Im więcej
w ciele takich kwaśnych odpadów, tym bardziej kwaśne stają się całe tkanki. I zgadnij, co wtedy? -
Rzucił mi znów to swoje dramatyczne spojrzenie. - Pojawia się taki czy inny mikrob i od razu
wyczuwa ten cały kwas i mówi sobie „O! To ciało jest gotowe, Ŝeby je rozłoŜyć!” Pojmujesz to? Kiedy
jakikolwiek organizm umiera, bardzo szybko materia staje się wysokokwasowa i zostaje
skonsumowana, rozłoŜona przez mikroby. Jeśli za Ŝycia zaczynamy przypominać taką kwaśną materię,
czy teŜ stan śmiertelny, to stajemy się celem ataku mikrobów. Wszystkie ludzkie choroby to właśnie
skutek takich ataków.
Musiałem przyznać, Ŝe to, co mówił Hanh, miało sens. Jakiś czas temu w Internecie natknąłem się
na naukowe materiały o odczynie ph naszego ciała. Co więcej, jakby intuicyjnie sam o tym
wiedziałem.
- Twierdzisz więc, Ŝe to, co jemy, bezpośrednio moŜe nas naraŜać na choroby? - spytałem.
- Tak, nieodpowiednie jedzenie moŜe obniŜyć poziom naszych wibracji do tego stopnia, Ŝe siły
natury rozpoczynają proces przywracania naszego ciała ziemi.
- A co z chorobami, których nie wywołują Ŝadne mikroby?
- Wszystkie choroby tak czy inaczej pojawiają się poprzez działanie mikrobów. To potwierdzają
właśnie wasze, zachodnie badania. Odkryto rozmaite mikroby, które teraz kojarzy się z zatorami
naczyń krwionośnych przy chorobach wieńcowych, a nawet z tworzeniem złośliwych nowotworów.
Ale pamiętaj, mikroby po prostu robią to, co mają do zrobienia. To dieta moŜe stworzyć kwasowe
środowisko, które jest prawdziwą przyczyną choroby.
Zrobił sobie krótką przerwę, ale po chwili znów się odezwał:
- Pomyśl nad tym. Musisz to w pełni pojąć. My, ludzie, znajdujemy się albo w stanie zasadowym,
alkalicznym, to znaczy mamy wysoką energię, albo jesteśmy w stanie kwasowym, który daje sygnał
Ŝyjącym w nas mikrobom, albo tym w najbliŜszym otoczeniu, Ŝe jesteśmy gotowi do rozkładu.
Choroba to dosłownie gnicie jakiejś części naszego ciała, bo mikroby dostały sygnał, Ŝe jest to juŜ
martwa materia.
Znów spojrzał na mnie, jakby dzielił się waŜnym sekretem.
- Przepraszam, Ŝe mówię tak bez ogródek. Ale nie mamy zbyt wiele czasu. Jedzenie, które
spoŜywamy, decyduje o tym, w którym z tych stanów jesteśmy. Zwykle pokarmy, które pozostawiają
najwięcej kwasowych odpadów, są cięŜkie, przegotowane, zmienione chemicznie, słodkie. Na przykład
mięsa, słodycze, mąki, makarony, alkohol, kawa, a nawet słodsze owoce. Pokarmy zasadowe są zwykle
bardziej zielone, świeŜsze i bardziej „Ŝywe”, jak na przykład świeŜe warzywa, jarzyny, sałaty czy
rośliny strączkowe, owoce takie jak awokado, pomidory, grejpfruty, cytryny. To bardzo proste.
Jesteśmy energetycznymi bytami w energetycznym świecie. Wy, tam na Zachodzie, mogliście
dorastać, myśląc, Ŝe gotowane czy smaŜone mięso, albo chemicznie zmienione i przetworzone jedzenie
jest dla was dobre. Ale teraz juŜ wiadomo, Ŝe taka Ŝywność tworzy środowisko powolnego rozkładu,
które z czasem zbiera swoje Ŝniwo... Wszystkie straszne choroby, które prześladują ludzkość:
arterioskleroza, wylewy, artretyzm, AIDS, a zwłaszcza nowotwory istnieją dlatego, Ŝe
zanieczyszczamy nasze ciała, co z kolei sygnalizuje mikrobom, Ŝe jesteśmy gotowi do rozkładu,
dekompozycji, do śmierci. Zawsze się zastanawiano, dlaczego niektórzy ludzie naraŜeni na działanie
tych samych mikrobów nie zapadają na takie same choroby co inni. RóŜnica polega na innym
środowisku wewnątrz ich ciała. Dobra wiadomość jest taka, Ŝe nawet jeśli mamy wysoki odczyn
kwasowości w organizmie i zaczynamy się rozkładać, to moŜna ten proces odwrócić, jeśli poprawimy
sposób Ŝywienia, zmienimy odczyn na zasadowy i tym samym podwyŜszymy poziom energetycznych
wibracji.
Teraz mówiąc, wymachiwał rękoma, wzrok mu płonął, co chwila mrugał z przejęcia.
 - Jeśli chodzi o zasady utrzymania zdrowego, pełnego energii ciała, to ciągle tkwimy w
średniowieczu! Istoty ludzkie powinny Ŝyć ponad sto pięćdziesiąt lat. Ale jemy w ten sposób, Ŝe
natychmiast zaczynamy sami siebie niszczyć. Gdziekolwiek spojrzysz, widzisz ludzi, którzy na twoich
oczach się rozkładają! Jednak wcale nie musi tak być. - Zatrzymał się, by nabrać powietrza. - W
Shambhali jest zupełnie inaczej.
Po chwili Hanh zaczął przechadzać się wokół mnie, znów z uwagą oglądając moje ciało.
- No więc teraz juŜ wiesz - zakończył. - Legendy mówią, Ŝe ludzie najpierw poznają prawdziwą
naturę poŜywienia i nauczą się, co powinni jeść. Potem, jak mówią legendy, będziemy mogli w pełni
się otworzyć na wewnętrzne źródła energii, które jeszcze bardziej podniosą nasze wibracje. - Znów
usiadł na krześle przy stole i spojrzał na mnie. - Bardzo dobrze znosisz wysokość, na której jesteśmy,
ale mimo to chciałbym, Ŝebyś teraz odpoczął.
- To by było miłe - powiedziałem. - Jestem wykończony.
- Tak - przyznał Yin. - Mieliśmy bardzo długi dzień.
- Upewnij się, Ŝeby oczekiwać snu - powiedział Hanh, prowadząc mnie do sypialni.
- Oczekiwać snu?
- O tak, masz więcej mocy, niŜ myślisz.
Roześmiałem się.

Obudziłem się nagle i spojrzałem przez okno. Słońce stało juŜ wysoko na niebie. Nie miałem
snów. WłoŜyłem buty i poszedłem do saloniku. Hanh i Yin siedzieli przy stole i rozmawiali.
- Jak spałeś? - spytał Hanh.
- W porządku - odparłem i opadłem na wolne krzesło. - Ale nie miałem snów, a przynajmniej ich
nie pamiętam.
- To dlatego, Ŝe masz za mało energii - powiedział Hanh trochę nieobecnym głosem, bo znów
intensywnie wpatrywał się w moje ciało. ZauwaŜyłem, Ŝe skupia się szczególnie na tym, w jaki sposób
siedzę.
- Na co teraz patrzysz? - spytałem.
- Czy zawsze w ten sposób wstajesz rano? - odpowiedział pytaniem.
Podniosłem się z krzesła. - O co chodzi?
- Po przebudzeniu trzeba najpierw obudzić swoje ciało i zacząć akceptować energię, zanim zrobi
się cokolwiek innego.
Hanh stanął naprzeciw mnie w szerokim rozkroku z dłońmi na biodrach. Szybko zsunął stopy
razem i uniósł ramiona. Całe jego ciało uniosło się jednym płynnym ruchem, aŜ stał na czubkach
palców z rękoma wyprostowanymi nad głową i złączonymi dłońmi.
Zamrugałem. W ruchu jego ciała było coś niezwykłego, ale nie mogłem sobie uświadomić, co.
Wydawało się, jakby unosił się nad ziemią, w ogóle nie uŜywając mięśni. Trudno mi było skupić na
nim wzrok. Kiedy znów odzyskałem ostrość widzenia, Hanh stał z promiennym, szerokim uśmiechem.
I znów jego ciało wykonało kilka niezwykle płynnych ruchów, jakby szedł, a moŜe płynął w moim
kierunku. Znów zamrugałem.
- Większość ludzi budzi się powoli - powiedział Hanh. - A potem się snują i w końcu dodają sobie
siły filiŜanką kawy lub herbaty. Idą do pracy, w której znów się snują, albo uŜywają tylko niektórych
partii swoich mięśni. Wzorce się ustalają, i tak, jak powiedziałem, na drodze, którą przez nasze ciała
płynie energia, tworzą się blokady. śeby pobierać całą dostępną energię, musisz się najpierw upewnić,
Ŝe twoje ciało jest całkowicie otwarte. Robisz to, poruszając kaŜdym mięśniem, co rano zaczynając od
centrum ciała. Wskazał na punkt tuŜ poniŜej swojego pępka. - Jeśli skupisz się na ruchu od tego
miejsca, to twoje mięśnie będą wolne, by móc działać na najwyŜszym poziomie koordynacji. To
podstawowa zasada wszystkich sztuk walki i sztuki tańca. MoŜesz nawet stworzyć swoje własne ruchy.
To powiedziawszy, rozpoczął serię ruchów, których nie widziałem wcześniej nigdy w Ŝyciu.
Przypominało to układy, jakie moŜna zaobserwować w tai chi. Hahn wykonywał teraz jakąś bardzo
skomplikowaną odmianę tych ruchów.
- Twoje ciało - rzucił - samo będzie wiedziało, jak się poruszać, Ŝeby się rozluźnić i zlikwidować
swoje blokady.
Stanął na jednej nodze, pochylił się do przodu i wykonał zamach rękoma, jakby gotował się do
rzutu piłeczką softballową, tyle Ŝe w czasie tego ruchu jedna z jego dłoni omal nie dotknęła podłogi. A
potem wykonał w miejscu szybki obrót na drugiej nodze. Nie zauwaŜyłem, jak zmienia się jego środek
cięŜkości, znów miałem wraŜenie, jakby płynął w powietrzu.
Potrząsnąłem głową i próbowałem skupić wzrok, ale on nagle znieruchomiał, jakby fotograf
zatrzymał jego ruch w stop-klatce. Wydawało się to fizycznie niewykonalne. W następnej chwili znów
szedł w moim kierunku.
- Jak ty to robisz? - spytałem.
 - Zaczynałem powoli, pamiętałem o podstawowych zasadach. Jeśli twój ruch zaczyna się od
środka ciała, a ty oczekujesz, Ŝe energia przez ciebie przepłynie, to będziesz się poruszać z coraz
większą i większą lekkością. Oczywiście, Ŝeby to opanować, musisz umieć się otwierać na całą boską
energię, która w tobie jest. - Zamilkł i spojrzał na mnie. - Czy dobrze pamiętasz swoje mistyczne
doświadczenie?
Pomyślałem znów o Peru i przeŜyciach na górskim szczycie.
- Dość dobrze, tak mi się wydaje.
- To świetnie, wyjdźmy na dwór.
Yin dołączył do nas z uśmiechem. Wyszliśmy za Hanhem do niewielkiego ogródka, po kilku
schodach dotarliśmy na otwartą przestrzeń porośniętą brązową trawą. Było tu teŜ kilka wielkich,
postrzępionych głazów. Skały miały na sobie niezwykle ciekawy deseń czerwonych i brązowych
pasków i plam. Przez dziesięć minut Hanh prowadził mnie przez kilka ruchów, które sam wykonywał
wcześniej, a potem wskazał mi miejsce, Ŝebym usiadł na ziemi. Sam usiadł po mojej prawej ręce. Yin
przysiadł za nami. Poranne słońce obmywało ciepłym, Ŝółtym światłem górskie szczyty widoczne w
oddali. Uderzyło mnie ich piękno.
- Legendy mówią - zaczął Hanh - Ŝe otwieranie się na wyŜszą energię to umiejętność, którą w
pewnym momencie posiądą wszyscy ludzie. To się zacznie od wiedzy, Ŝe taki poziom świadomości
jest moŜliwy do osiągnięcia. Wtedy przejdziemy do zrozumienia wszystkich faktów związanych z
pielęgnowaniem i utrzymywaniem wyŜszych poziomów energii. - Przerwał i spojrzał na mnie. - Ty juŜ
znasz podstawy, ale musisz rozwinąć swoje zmysły. Legendy mówią, Ŝe najpierw trzeba się uspokoić i
rozejrzeć wokół siebie. Większość z nas rzadko się dokładnie przygląda temu, co nas otacza. Otoczenie
jest zwykle jedynie tłem dla tego, co akurat zaprząta nasz umysł. Musimy pamiętać, Ŝe wszystko we
wszechświecie Ŝyje, jest pełne duchowej energii i jest częścią Boga. Musimy świadomie poprosić o
połączenie z tym boskim źródłem wewnątrz nas. Jak juŜ wiesz, oznaką tego, Ŝe łączymy się z tą
energią, jest poczucie piękna. Zadawaj sobie zawsze pytanie: Jak pięknie wszystko wygląda?
NiewaŜne, jakie się wydaje na początku, zawsze moŜemy ujrzeć więcej piękna, jeśli spróbujemy.
Poziom piękna, które widzimy, jest miarą boskiej energii, którą otrzymujemy.
Hanh dał mi trochę czasu, bym patrzył, naprawdę patrzył na wszystko, co mnie otacza.
- Kiedy juŜ zaczniemy ustanawiać połączenie - powiedział po chwili - i doświadczać wewnątrz
siebie boskiej energii, wszystko, co dostrzegamy, wydaje się mieć mocniejszą obecność. ZauwaŜamy
wyjątkowe kształty i kolory poszczególnych rzeczy. Kiedy tak się stanie, moŜemy wdychać jeszcze
więcej energii. Bo widzisz, w rzeczywistości ta energia pochodzi nie tylko z tego, co nas otacza, choć
oczywiście moŜna wchłaniać ją bezpośrednio z niektórych roślin czy świętych miejsc. Święta energia
pochodzi głównie z połączenia się z tym, co boskie w nas samych. Wszystko wokół, i to, co stworzyła
natura, i to, co stworzył człowiek, czyli kwiaty, skały, trawa, góry, sztuka, juŜ jest majestatycznie
piękne i obecne w sposób, którego człowiek nie jest w stanie odebrać. Kiedy otwieramy się na boską
energię, jedynie podnosimy swoje wibracje. Dzięki temu podnosimy teŜ moŜliwości swojej percepcji,
Ŝeby móc ujrzeć świat taki, jaki rzeczywiście jest. Rozumiesz to? Ludzie juŜ Ŝyją w świecie niebywałej
piękności, koloru, formy. Niebo jest właśnie tutaj. My tylko nie potrafiliśmy jeszcze dostatecznie
otworzyć się na energię, by to zobaczyć.
Słuchałem go zafascynowany. Teraz było to dla mnie jaśniejsze niŜ kiedykolwiek wcześniej.
- Skup się na pięknie - polecił Hanh - i zacznij wdychać w siebie energię.
Wziąłem głęboki oddech.
- A teraz, oddychając, zauwaŜ, czy piękno nie staje się wyrazistsze...
Znów spojrzałem na skały i góry i ku mojemu zaskoczeniu dopiero teraz spostrzegłem, Ŝe
najwyŜszy ze szczytów widocznych w oddali to Mount Everest. Z jakiegoś powodu wcześniej nie
rozpoznałem jego kształtu.
- Tak, tak dobrze, patrz na Everest - prowadził mnie Hanh.
Kiedy wpatrywałem się w masyw, zauwaŜyłem teŜ, Ŝe pokryte śniegiem skalne tarasy mają kształt
schodów, które prowadzą na szczyt w kształcie korony. To jeszcze wyostrzyło moją percepcję i w tej
chwili najwyŜsza góra świata wydała mi się bardzo bliska, była jakby częścią mnie, tak jakbym mógł
wyciągnąć rękę i jej dotknąć.
- Ciągle oddychaj - przypomniał Hanh. - Twoje wibracje i percepcja jeszcze się podniosą.
Wszystko stanie się jasne; błyszczące, jakby rozświetlone od środka.
Wziąłem kolejny oddech i zacząłem się fizycznie czuć lŜejszy. Bez trudu całkowicie
wyprostowałem plecy. To nie do wiary, ale czułem się dokładnie tak, jak podczas mojego
doświadczenia w Peru!
Hanh kiwał głową z aprobatą. - Pamiętaj, twoja umiejętność postrzegania i odbierania piękna to
znak, Ŝe wypełnia cię boska energia. Ale są teŜ inne znaki... Poczujesz się lŜejszy. Energia przepłynie
przez ciebie i uniesie cię tak, jak sam powiedziałeś, jakby lina ciągnęła cię do góry... Poczujesz teŜ
głębszą mądrość, wiedzę o tym, kim jesteś i co robisz. Otrzymasz intuicje i sny o tym, co cię czeka na
ścieŜce Ŝycia. - Zamilkł i spojrzał na moje ciało. Siedziałem prosto bez najmniejszego wysiłku. - A
teraz przejdziemy do części najwaŜniejszej - powiedział Hanh. - Musisz się nauczyć, jak utrzymywać
tę energię, jak sprawić, by wciąŜ przez ciebie płynęła. Tutaj musisz uŜyć mocy swoich oczekiwań,
mocy energii swojej modlitwy.
I znów pojawiło się to słowo „oczekiwanie”. Nigdy wcześniej nie słyszałem, by uŜywano go w
takim kontekście.
- Ale jak mam to zrobić? - spytałem zbity z tropu. Moje ciało straciło energię, a kształty i kolory
wokół pobladły.
Hanh wybuchnął głośnym śmiechem. Kilka razy próbował się powstrzymać, ale w końcu zatoczył
się na trawę i skręcał w nie kontrolowanych spazmach. Parę razy udało mu się odzyskać powagę, ale
kiedy tylko na mnie spojrzał, natychmiast znów zaczynał się śmiać. Słyszałem teŜ, jak za moimi
plecami chichocze Yin.
W końcu Hanh wziął kilka głębokich oddechów i po chwili się uspokoił.
- Bardzo cię przepraszam - powiedział. - Ale miałeś tak niesamowicie komiczną minę! Ty
naprawdę nie wierzysz, Ŝe masz jakąkolwiek moc, prawda?
- Nie o to chodzi - zaprotestowałem. - Nie wiedziałem tylko, co masz na myśli przez
„oczekiwania”.
Hanh wciąŜ się uśmiechał. - PrzecieŜ zawsze masz w sobie jakieś oczekiwania wobec Ŝycia,
prawda? No choćby to, iŜ spodziewasz się, Ŝe słońce wzejdzie. Spodziewasz się, Ŝe twoja krew będzie
krąŜyć, tak?
- Oczywiście.
- CóŜ, ja tylko proszę, Ŝebyś stał się świadomy swoich oczekiwań. To jedyny sposób, Ŝeby
utrzymać i poszerzyć ten wyŜszy poziom energii, którego właśnie doświadczyłeś. Musisz się nauczyć,
by oczekiwać tego poziomu w swoim Ŝyciu. Trzeba to robić z premedytacją, świadomie. To jedyny
sposób, by osiągnąć Pierwsze Rozwinięcie energii. Chcesz znowu spróbować?
Odwzajemniłem jego uśmiech i spędziliśmy kilka minut, znów oddychając i nabudowując energię.
Kiedy widziałem juŜ wyŜszy poziom piękna, do którego doszedłem wcześniej, dałem Hanhowi znak
skinieniem głowy.
- Teraz - powiedział - musisz oczekiwać, Ŝe energia, która cię wypełnia, dalej będzie cię
wypełniać i wypływać z ciebie we wszystkich kierunkach. Zwizualizuj sobie, Ŝe tak się dzieje.
Starałem się utrzymać poziom energii tak, jak mówił Hanh.
- A to wypływanie? - spytałem. - Skąd mam wiedzieć, Ŝe to się naprawdę dzieje?
- Sam to poczujesz. Na razie tylko wizualizuj.
Wziąłem kolejny oddech i wyobraziłem sobie, Ŝe energia wypełnia mnie, a potem emanuje we
wszystkie strony świata.
- WciąŜ nie wiem, czy to się naprawdę dzieje - powtórzyłem. Hanh spojrzał na mnie z lekką
niecierpliwością. - Wiesz, Ŝe energia z ciebie wypływa, bo się utrzymuje, to znaczy kolory i kształty
wciąŜ widzisz wyraźniej, czujesz, jak energia cię wypełnia, a potem się przelewa i wypływa na
zewnątrz.
- Ale jakie to uczucie? - spytałem.
Spojrzałem znów na góry, wyobraŜając sobie, Ŝe strumień energii emanuje ze mnie w ich
kierunku. Nadal były piękne, ale teraz stały się teŜ niezwykle pociągające. I wtedy poczułem
niesamowity przypływ emocji, przypomniałem sobie, co dokładnie czułem w Peru.
Hanh pokiwał głową.
- Oczywiście! - powiedziałem. - Oznaką tego, Ŝe energia wypływa, jest uczucie miłości!
Hanh uśmiechnął się szeroko. - Tak, miłość jest uczuciem, które pozostaje z tobą tak długo, jak
energia twojej modlitwy emanuje na świat. Musisz pozostawać w stanie miłości.
- To raczej idealistyczne podejście dla zwykłego człowieka
- powiedziałem.
Hanh zachichotał. - Ale ja cię nie uczę, jak być zwykłym człowiekiem. Ja ci mówię, jak być na
skraju ewolucyjnego skoku. Ja ci mówię, jak być bohaterem. Pamiętaj, Ŝe musisz oczekiwać, iŜ boska
energia wypełni cię i wypłynie z ciebie jak z naczynia, które się przelewa. Kiedy stracisz połączenie,
przypomnij sobie to uczucie miłości. Staraj się świadomie przywołać ten stan. - Znów zamrugał
oczami. - Twoje oczekiwania to klucz do tego, czy uda ci się utrzymać to doświadczenie. Musisz
najpierw sobie zwizualizować, Ŝe tak się dzieje. Musisz wierzyć, Ŝe będzie ci ono dostępne w kaŜdej
sytuacji. To oczekiwanie i doświadczenie naleŜy pielęgnować i powtarzać kaŜdego dnia.
Skinąłem głową.
- A teraz - powiedział - czy rozumiesz wszystkie kroki, o których mówiłem?
Zanim zdąŜyłem odpowiedzieć, ciągnął dalej:
 - Kluczem do tego jest sposób, w jaki się budzisz rano. To dlatego kazałem ci iść spać, Ŝebym
mógł zobaczyć, jak wstajesz. To trzeba robić świadomie, z dyscypliną. Budź swoje ciało na przypływ
energii w taki sposób, jak ci pokazałem. Zaczynaj ruch z centrum ciała, natychmiast czuj energię.
Oczekuj jej natychmiast. Poza tym jedz tylko poŜywienie, które jest wciąŜ Ŝywe, a po niedługim czasie
wewnętrzna boska energia z większą łatwością będzie wypełniać twoją istotę. Codziennie poświęć
czas, by nasycić się tą energią. Budź się ruchem. Pamiętaj o wszystkich oznakach. Wizualizuj, Ŝe
przepełnia cię energia, a potem, Ŝe wypływa z ciebie na świat. Rób to, a osiągniesz Pierwsze
Rozwinięcie. Będziesz wtedy w stanie nie tylko doświadczać energii od czasu do czasu, ale
pielęgnować ją i utrzymywać na wyŜszym poziomie.
Skłonił się nisko i nie mówiąc nic więcej, odszedł w kierunku domu. Yin i ja ruszyliśmy za nim.
Kiedy weszliśmy, Hanh juŜ szykował prowiant i układał go w duŜym koszu.
- A co z przejściem? - spytałem.
Spojrzał na mnie uwaŜnie. - Jest wiele przejść.
- Chciałem zapytać, czy wiesz, gdzie moŜemy znaleźć wejście do Shambhali?
- Na razie poznałeś jedno Rozwinięcie swojej energii modlitwy. Teraz musisz się nauczyć, co
robić z tą energią, która z ciebie wypływa. A jesteś bardzo uparty, do tego podatny na strach i gniew.
Będziesz musiał się uporać z tymi emocjami, zanim dostaniesz się w ogóle w pobliŜe Shambhali.
 To mówiąc, Hahn skinął na Yina, wręczył mu koszyk, a potem wyszedł do drugiego pokoju.
świadoma czujność

Podszedłem do dŜipa. Czułem się wspaniale. Powietrze było rześkie, a szczyty górskie widoczne z
kaŜdej strony wciąŜ wydawały się jaśnieć. Obaj wsiedliśmy do samochodu i Yin ruszył.
- Wiesz, gdzie teraz jechać? - spytałem.
- Wiem, Ŝe musimy się kierować na północny zachód Tybetu. Według legend tam jest najbliŜsze
przejście. Lama Rigden powiedział, Ŝe ktoś musi nam je wskazać. - Yin zamilkł i spojrzał na mnie
uwaŜnie. - JuŜ czas, Ŝebym ci powiedział o moim śnie...
- Tym, o którym wspominał lama Rigden? - spytałem. - O tym śnie, który był o mnie?
- Tak, w tym śnie razem podróŜujemy przez Tybet i szukamy przejścia, ale nie moŜemy go
znaleźć. Jedziemy bardzo daleko, kręcimy się w kółko, w końcu się gubimy. Jednak w chwili
największego zwątpienia spotykamy kogoś, kto wie, gdzie powinniśmy pojechać.
- I co dalej?
- Sen się skończył.
- A kim była ta osoba? Czy to był Wil?
- Nie, nie wydaje mi się.
- A jak myślisz, co ten sen oznacza?
- Oznacza, Ŝe musimy być bardzo czujni.
Przez kilka chwil jechaliśmy w milczeniu, potem spytałem: - Czy w północno-zachodnim Tybecie
stacjonuje wielu chińskich Ŝołnierzy?
- Zazwyczaj nie - odparł Yin. - Z wyjątkiem granicy i baz wojskowych. Problemem będzie
przejechanie najbliŜszych trzystu czy czterystu mil, Ŝeby minąć Mount Kailash i jezioro Manasarovar.
Tam jest kilka wojskowych posterunków.
Cztery godziny jechaliśmy bez przeszkód, trochę po kamienistych drogach, trochę po ubitych
traktach. Bez problemu dotarliśmy do Sagi i wjechaliśmy, jak powiedział Yin, na południową drogę
prowadzącą do zachodniego Tybetu. Mijaliśmy głównie duŜe cięŜarówki transportowe albo
miejscowych Tybetańczyków w starych samochodach lub na wozach. Na postojach dla cięŜarówek
zauwaŜyłem kilku obcokrajowców, autostopowiczów.
Po kolejnej godzinie jazdy Yin skręcił z głównej szosy na drogę, która wyglądała na trakt dla koni.
DŜip podskakiwał i przechylał się w głębokich koleinach.
- Zwykle na szosie stoi w tym miejscu chiński patrol - wytłumaczył Yin. - Musimy go objechać.
WjeŜdŜaliśmy na spore wzniesienie, a kiedy juŜ byliśmy niemal na szczycie, Yin zatrzymał
samochód i podprowadził mnie na skraj urwiska. Pod nami, kilkaset stóp w dole mogłem dostrzec dwie
duŜe wojskowe cięŜarówki z chińskimi znakami. Prawie tuzin Ŝołnierzy stało przy drodze.
- Niedobrze - powiedział Yin. - Na tym skrzyŜowaniu zazwyczaj stoi tylko kilku Ŝołnierzy. Być
moŜe wciąŜ nas szukają.
Starałem się nie dopuścić do siebie strachu i utrzymać wysoki poziom energii. Wydało mi się, Ŝe
kilku Ŝołnierzy podniosło głowy i spoglądają w naszą stronę, więc przywarłem nisko do ziemi.
- Coś się dzieje - szepnął Yin.
Kiedy znów spojrzałem na drogę, wojskowi przeszukiwali samochód terenowy, który właśnie
nadjechał. Jasnowłosy męŜczyzna w średnim wieku stał z boku i odpowiadał na ich pytania. W
samochodzie była jeszcze jedna osoba. Ledwo słyszeliśmy, jak blondyn zwracał się do niej w jakimś
europejskim języku, wydawało mi się, Ŝe w holenderskim.
- Dlaczego ich zatrzymano? - spytałem Yina.
- Nie wiem. MoŜe nie mają odpowiednich zezwoleń, a moŜe zadali nieodpowiednie pytanie...
Ociągałem się, Ŝałując, Ŝe nie mogę im pomóc.
- Proszę cię - szepnął Yin - musimy jechać.
Wróciliśmy do dŜipa i Yin ostroŜnie zjechał w dół drugą stroną wzgórza. Tu wjechaliśmy na
kolejny wąski trakt i skręciliśmy w prawo, oddalając się od skrzyŜowania, ale wciąŜ trzymaliśmy się
kierunku na północny zachód. Przejechaliśmy tą drogą kolejne pięć mil, zanim znów znaleźliśmy się na
głównej drodze i dotarliśmy do Zongba, małego miasteczka, w którym było kilka hoteli i sklepów.
Miasteczko było pełne ludzi. Chodzili, prowadzili jaki i inne zwierzęta, obok nas przejechało kilka
duŜych, terenowych samochodów.
- Tutaj jesteśmy tylko kolejnymi pielgrzymami, którzy jadą na Mount Kailash - powiedział Yin. -
W tłumie będziemy mniej widoczni.
Nie byłem jednak spokojny. Rzeczywiście, jakieś pół mili dalej chiński wojskowy samochód
wjechał na drogę tuŜ za nami. Poczułem kolejne ukłucie strachu. Yin skręcił w boczną uliczkę,
wojskowy łazik wyprzedził nas, pojechał prosto i zniknął nam z oczu.
- Musisz być silny - powiedział Yin. - Czas, Ŝebyś się nauczył Drugiego Rozwinięcia.
 Przeprowadził mnie kolejny raz przez Pierwsze Rozwinięcie, aŜ do momentu, kiedy mogłem juŜ
zwizualizować i poczuć energię emanującą ze mnie na zewnątrz.
- Teraz, kiedy energia z ciebie wypływa, musisz tak ustawić to pole energii, by wywołało
konkretny efekt.
Ta uwaga mnie zafascynowała. - Ustawić pole?
- Tak. MoŜemy skierować swoje pole energetyczne, by wpływało na świat w określony sposób.
Robimy to, wykorzystując swoje oczekiwania. JuŜ raz to zrobiłeś, pamiętasz? Hanh uczył cię, byś
oczekiwał, Ŝe energia będzie z ciebie emanowała. Teraz musisz „ustawić” swoje pole na inne
oczekiwania i zrobić to z pełną kontrolą i dyscypliną. Inaczej cała twoja energia bardzo szybko moŜe
zostać zniszczona przez strach i złość.
Spojrzał na mnie z takim smutkiem, jakiego jeszcze u niego nie widziałem.
- Co się stało? - spytałem.
- Kiedy byłem mały, widziałem jak chiński Ŝołnierz morduje mojego ojca. Od tego czasu bardzo
się ich boję i z całego serca ich nienawidzę. I muszę ci coś wyznać, sam jestem w połowie
Chińczykiem... To jest dla mnie najgorsze. To właśnie wspomnienia i poczucie winy niszczą moją
energię tak, Ŝe zwykle spodziewam się najgorszego. Przekonasz się, Ŝe na tych wyŜszych poziomach
energetycznych nasze pola modlitwy działają bardzo szybko i sprowadzają dokładnie to, czego
oczekujemy. Jeśli się boimy, sprowadzają to, czego się boimy. Kiedy nienawidzimy, przynoszą to, co
jest powodem nienawiści... Na szczęście, kiedy wpadniemy w takie negatywne oczekiwania, nasze
pola modlitwy rozpraszają się dość szybko, bo tracimy wtedy połączenie z boskim źródłem energii i
juŜ nie emanuje z nas miłość. Mimo to oczekiwanie pełne lęku moŜe wciąŜ mieć wielką moc. To
dlatego musisz koniecznie kontrolować swoje myśli i to, czego się spodziewasz, oraz świadomie
ustawiać swoje pole.
Uśmiechnął się w końcu i dodał. - PoniewaŜ ty nie nienawidzisz chińskiego wojska tak bardzo jak
ja, masz przewagę. Ale i tak jest w tobie wiele strachu i zdaje mi się, Ŝe jesteś teŜ zdolny do wielkiego
gniewu... dokładnie jak ja. MoŜe dlatego jesteśmy razem...
Ruszyliśmy. Patrzyłem wprost na drogę i rozmyślałem o tym, co powiedział Yin. Nie wierzyłem,
Ŝe nasze myśli mogą mieć taką moc. Przerwało mi nagłe szarpnięcie dŜipem. Yin zahamował i stanął
przed rzędem zakurzonych budynków.
- Dlaczego stajesz? - spytałem. - Czy w ten sposób nie zwrócimy na siebie uwagi?
 - Tak - odparł. - Ale musimy zaryzykować. Wojsko ma wszędzie szpiegów, nie mamy jednak
wyboru. Nie jest bezpiecznie zapuszczać się do zachodniego Tybetu tylko jednym samochodem. Nie
ma tam gdzie zrobić napraw, gdyby coś wysiadło. Musimy znaleźć jeszcze kogoś, kto z nami pojedzie.
- A jeśli na nas doniosą?
Yin spojrzał na mnie przeraŜony. - Tak się nie stanie, jeśli znajdziemy właściwych ludzi. UwaŜaj
na swoje myśli! Mówiłem ci, Ŝe musimy wokół siebie zbudować właściwe pole. To naprawdę bardzo
waŜne.
Chciał juŜ wysiadać z samochodu, ale się zawahał. - W tym względzie musisz sobie radzić lepiej
ode mnie, bo inaczej nie mamy szans. Skup się i ustaw swoje pole na rten brel.
Przez chwilę milczałem. - Rten brel A co to takiego?
- To tybetańskie słowo na określenie synchronii, jedności. Musisz ustawić swoje pole tak, by
sprowadzić właściwe intuicje i zbiegi okoliczności, które nam pomogą.
Yin spojrzał szybko na budynek i wysiadł z dŜipa. Ruchem dłoni pokazał, Ŝe ja mam się nie
ruszać.

Czekałem ponad godzinę, obserwując przechodzących Tybetańczyków. Od czasu do czasu trafiał

się ktoś, kto wyglądał na Hindusa albo Europejczyka. W pewnej chwili wydało mi się nawet, Ŝe w
oddali dostrzegłem tego Holendra, którego widzieliśmy zatrzymanego przez patrol na skrzyŜowaniu.
WytęŜyłem wzrok, ale nie miałem pewności, czy to on.
Gdzie jest Yin? - zastanawiałem się. Tylko tego brakuje, Ŝebyśmy się znów rozdzielili.
Wyobraziłem sobie, Ŝe muszę jechać przez to miasto sam, zagubiony, nie mając pojęcia co dalej. Co
bym wtedy zrobił?
W końcu Yin wyszedł na zewnątrz. Zatrzymał się i przez chwilę ostroŜnie rozglądał na boki,
zanim podszedł do dŜipa.
- Znalazłem dwie osoby, które znam - oznajmił, wdrapując się za kierownicę. - Myślę, Ŝe się
nadają. - Starał się mówić z przekonaniem, ale ton głosu zdradzał jego wątpliwości.
Uruchomił silnik i ruszyliśmy. Pięć minut później minęliśmy niewielką restaurację skleconą z
falistej blachy. Yin zaparkował samochód około dwustu stóp od tej konstrukcji. Znalazł świetną
kryjówkę za kilkoma starymi cysternami. Byliśmy juŜ teraz na przedmieściach miasteczka i ulica była
prawie opustoszała. Restauracja składała się z jednego pomieszczenia z sześcioma chwiejącymi się
stolikami. Wąski, wyszorowany do czysta bar dzielił nas od części kuchennej, w której pracowało kilka
kobiet. Jedna z nich zauwaŜyła, Ŝe siadamy i podeszła do stolika.
Yin powiedział coś szybko po tybetańsku, zrozumiałem słowo oznaczające zupę. Kobieta skinęła
głową i spojrzała na mnie.
- To samo - powiedziałem do Yina. Zdjąłem kurtkę i powiesiłem na oparciu krzesła. - A, i jeszcze
wodę - dodałem.
Yin przetłumaczył, kobieta uśmiechnęła się i odeszła.
Yin spowaŜniał. - Czy zrozumiałeś wszystko, o czym mówiłem wcześniej? Musisz koniecznie
ustawić pole, które sprowadzi większą synchronię.
Skinąłem głową. - Dobrze, ale jak się ustawia pole?
- Pierwsza rzecz, którą musisz zrobić, to upewnić się, Ŝe zbudowałeś Pierwsze Rozwinięcie. Bądź
pewien, Ŝe energia cię wypełnia i emanuje na świat. Sprawdź wszystkie znaki. Potem ustaw swoje
oczekiwanie na to, Ŝe ta energia ma być stała, silna. A teraz musisz zacząć oczekiwać, Ŝe twoje pole
modlitwy zadziała tak, Ŝe sprowadzi jedynie właściwe myśli i wydarzenia konieczne, by wypełniło się
twoje prawdziwe przeznaczenie. śeby ustawić wokół siebie takie pole, musisz się utrzymywać w stanie
ciągłej czujności.
- Na co mam być czujny?
- Na synchronię. Musisz utrzymywać się w stanie, w którym cały czas szukasz następnej
wskazówki, informacji, zbiegu okoliczności, który pomoŜe ci wypełnić przeznaczenie. Czasem
synchronia pojawia się niezaleŜnie od tego, co robisz, ale moŜesz sprawić, by pojawiała się o wiele
częściej, jeśli ustawisz stałe pole, wciąŜ jej oczekując.
Sięgnąłem do tylnej kieszeni spodni po notes. Choć wcześniej tego nie robiłem, teraz pomyślałem,
Ŝe powinienem zapisać to, co powiedział Yin. Wtedy przypomniałem sobie, Ŝe zostawiłem notes w
samochodzie.
- Jest zamknięty - powiedział Yin, wręczając mi kluczyki. - Nie odchodź nigdzie dalej.
Poszedłem prosto do dŜipa i znalazłem notes. Właśnie miałem wracać, gdy usłyszałem dźwięk
samochodów podjeŜdŜających pod restaurację. Wycofałem się z powrotem za cysterny i ostroŜnie
wyjrzałem. Przed restauracją stały dwie szare cięŜarówki. Wyglądały na chińskie. Wyszło z nich pięciu
czy sześciu cywili. Weszli do środka. Ze swojego miejsca mogłem przez okna obserwować wnętrze.
Cywile ustawili wszystkich, którzy byli w środku wzdłuŜ ściany i zaczęli ich przeszukiwać. Starałem
się dostrzec Yina, ale nigdzie go nie widziałem. CzyŜby zdąŜył uciec?
Podjechał kolejny samochód i wysiadł z niego wysoki, szczupły oficer w wojskowym mundurze.
To z pewnością był dowódca. Przy drzwiach zatrzymał się, zajrzał tylko do środka, ale nie wchodził.
Zaczął się bacznie rozglądać po obu stronach ulicy, jakby coś wyczuwał. Odwrócił się w moją stronę.
Szybko przywarłem za cysterną, serce waliło mi w piersiach. Po chwili zaryzykowałem i wyjrzałem.
Chińczycy wyprowadzali wszystkich na zewnątrz i kazali im wsiadać do samochodów. Yina między
nimi nie było. Jedna z cięŜarówek odjechała, a oficer mówił coś do pozostałych cywili. Kazał im chyba
przeszukać ulicę.
Znowu się schowałem i wziąłem głęboki oddech. Wiedziałem, Ŝe jeśli tu zostanę, to tylko kwestia
czasu, zanim mnie znajdą. Szukając wyjścia, zauwaŜyłem wąską alejkę, która prowadziła za
cysternami na inną ulicę. Wskoczyłem do dŜipa, wrzuciłem luz i dzięki łagodnemu spadkowi alejki
wjechałem w nią bez uruchamiania silnika. Zaraz za zakrętem skręciłem. Włączyłem silnik, ale nie
miałem pojęcia, gdzie jechać. Chciałem tylko jak najszybciej znaleźć się jak najdalej od tych
Chińczyków.
Minąłem kilka przecznic i skręciłem w lewo w wąską uliczkę, przy której stało juŜ tylko kilka
domów. Jeszcze trochę, a zupełnie wyjadę z miasta. Po jakiejś mili zjechałem z drogi i zaparkowałem
za kilkoma zwalistymi głazami. KaŜdy był wielkości sporego domku.
I co teraz? Byłem zupełnie zagubiony, nie miałem bladego pojęcia, gdzie jechać, co robić.
Ogarniała mnie wściekłość i poczucie bezsilności. Yin powinien mnie przygotować na taką moŜliwość.
Pewnie w mieście ktoś, kogo on zna, mógł mi pomóc, ale jak miałem kogokolwiek znaleźć? Na głazie
na prawo ode mnie przysiadło stado wron, a potem nagle poderwały się, nadleciały nad dŜipa i
zatoczyły kilka kółek, głośno kracząc. Wyjrzałem przez okno. Byłem pewien, Ŝe coś musiało
wystraszyć ptaki, ale nikogo nie zauwaŜyłem. Po kilku minutach wrony wciąŜ kracząc, odleciały na
zachód. Ale jedna została. Usiadła na kamieniu i patrzyła w moją stronę. To dobrze, pomyślałem.
To moŜe być znak. MoŜe powinienem tu zostać, aŜ nie zdecyduję, co dalej robić.
Na tylnym siedzeniu znalazłem suszone owoce i kilka krakersów. Jadłem je bezmyślnie, popijając
wodą z bukłaka. Wiedziałem, Ŝe muszę opracować jakiś plan. Przyszło mi do głowy, Ŝeby pojechać tą
drogą dalej na zachód, ale zrezygnowałem z tego pomysłu. Zaczynał mnie ogarniać wielki strach i
chciałem juŜ tylko tego, na co byłem zdecydowany od początku: zapomnieć o całej tej awanturze,
dostać się z powrotem do Lhasy, a potem na lotnisko. Wiedziałem, Ŝe pamiętam część drogi i
zakrętów, ale duŜej części musiałbym się domyśleć. Nie mogłem uwierzyć, Ŝe w klasztorze lamy
Rigdena, a potem w domu Hanha nawet nie spróbowałem zapytać o telefon i zadzwonić do kogoś, Ŝeby
przygotować sobie plan odwrotu!
Kiedy tak rozmyślałem, serce mi nagle zamarło. Usłyszałem daleki odgłos samochodu
nadjeŜdŜającego w moim kierunku. Najpierw chciałem natychmiast zapalić silnik, wrócić na szosę i
szybko uciec, ale zdałem sobie sprawę, Ŝe ten pojazd zbliŜa się zbyt szybko. Chwyciłem więc w
popłochu bukłak z wodą i torbę zjedzeniem, wyskoczyłem z samochodu, podbiegłem do najdalszego z
głazów i ukryłem się w miejscu, gdzie sam byłem niewidoczny, ale mogłem obserwować drogę.
Pojazd zwolnił. Kiedy niemal się ze mną zrównał, rozpoznałem terenowy samochód wcześniej
zatrzymany przez drogowy patrol. Kierowcą był jasnowłosy męŜczyzna, którego przesłuchiwali
chińscy Ŝołnierze. Obok niego siedziała kobieta. Zatrzymali samochód i zaczęli rozmawiać. JuŜ
chciałem do nich podejść, ale natychmiast sparaliŜował mnie lęk. A jeśli Ŝołnierze powiedzieli im o nas
i kazali dać sobie znać, gdy tylko nas zobaczą? Czy ci ludzie by mnie wydali?
Kobieta uchyliła drzwi, jakby chciała wysiąść. WciąŜ rozmawiali. Czy zauwaŜyli mojego dŜipa?
Myśli przelatywały mi przez głowę jak szalone. Zadecydowałem, Ŝe jeśli kobieta podejdzie zbyt blisko,
to po prostu poderwę się i zacznę biec. W ten sposób zobaczą tylko dŜipa, nie mnie, a ja zdąŜę stąd
uciec, zanim nadjadą Ŝołnierze. Z tą myślą raz jeszcze spojrzałem na samochód. Oboje patrzyli teraz w
kierunku głazów, twarze mieli zafrasowane. Spojrzeli na siebie bez słowa, a potem kobieta
zdecydowanym ruchem zatrzasnęła drzwi i szybko odjechali na zachód. Widziałem, jak wjeŜdŜają na
niewielkie wzgórze i po chwili zniknęli mi z oczu. Poczułem nagły zawód. A moŜe byli w stanie mi
pomóc? Chciałem juŜ nawet pobiec do dŜipa i dogonić ich, ale zrezygnowałem. Lepiej nie kusić losu.
Bardziej roztropnie będzie trzymać się pierwszego planu i znaleźć drogę powrotną do Lhasy, a potem
do domu.
Po półgodzinie wróciłem do dŜipa i zapaliłem silnik. Wrona, która wciąŜ siedziała na głazie,
poderwała się teraz i kracząc głośno, odleciała w kierunku, gdzie zniknął samochód Holendrów. A ja
wybrałem kierunek przeciwny i pojechałem z powrotem do miasta. Kilka razy skręcałem w małe,
boczne uliczki, mając nadzieję ominąć główną szosę i restaurację. Przejechałem tak kilka mil i chyba
minąłem miasto. Znalazłem się na niewielkim wzgórzu, skąd miałem szerszy widok na inne drogi.
Zamarłem! Nie tylko w dole, o niecałą milę ode mnie, dwunastu Ŝołnierzy blokowało drogę, ale
cztery wielkie wojskowe cięŜarówki i dwa dŜipy jechały prosto w moim kierunku. Błyskawicznie
zawróciłem i pojechałem z powrotem, mając cichą nadzieję, Ŝe mnie nie dostrzegli. Stwierdziłem, Ŝe
powinienem jechać jak najdalej na zachód, a potem skręcić na południe i dopiero potem na wschód.
MoŜe jest tu na tyle duŜo bocznych dróg, Ŝe jakoś dojadę nimi do Lhasy?
Przeciąłem teraz główną szosę i wjechałem w boczną drogę. Kierowałem się na południe. Jednak
po kolejnym zakręcie zdałem sobie sprawę, Ŝe kompletnie się pogubiłem i jadę w złym kierunku.
Niechcący znów znalazłem się na głównej szosie. I zanim zdąŜyłem się zatrzymać i zawrócić, byłem o
jakieś sto jardów od chińskiego patrolu! Wszędzie było pełno Ŝołnierzy. Zjechałem szybko na pobocze,
zaciągnąłem ręczny hamulec, a potem opuściłem się maksymalnie w dół na siedzeniu.
No i co teraz? Więzienie? Co oni mi zrobią? Czy myślą, Ŝe jestem szpiegiem? Po chwili
stwierdziłem z ulgą, Ŝe Chińczycy w ogóle nie zwracają na mnie uwagi, chociaŜ dŜip był doskonale
widoczny. Mijały mnie stare samochody, wozy, a nawet piesi, a Ŝołnierze zatrzymywali wszystkich po
kolei i kazali im się legitymować, sprawdzali dokumenty, czasem przeszukiwali ludzi i bagaŜe. A na
mnie nie zwracali uwagi!
Spojrzałem na prawo i dopiero wtedy zobaczyłem, Ŝe w panice zatrzymałem samochód tuŜ przy
podjeździe, który prowadził do niewielkiego murowanego domu, stojącego kilkaset stóp dalej. Po
lewej stronie domu był nieduŜy trawnik porośnięty bujną, niestrzyŜoną trawą, a za nim biegła juŜ inna
ulica.
W tym momencie nadjechała duŜa cięŜarówka, zatrzymała się na poboczu tuŜ przede mną i
zasłoniła mi widok na patrol. Za chwilę niebieska toyota ostro zahamowała przed cięŜarówką. Potem
usłyszałem głośną rozmowę i krzyki po chińsku. Toyota cofnęła, jakby kierowca chciał zawrócić, ale
błyskawicznie otoczyli ją Ŝołnierze. Nie widziałem, co się dzieje, wciąŜ słyszałem ostre chińskie
okrzyki, przerywane pełnymi lęku prośbami po angielsku, ale z holenderskim akcentem.
- Proszę, nie - błagał głos. - Przykro mi. Jestem tylko turystą, tylko turystą. O, tu mam zezwolenie
na jazdę po tej drodze.
Podjechał jeszcze jeden samochód. Serce podskoczyło mi do gardła. To był ten sam chiński oficer,
którego wcześniej widziałem w restauracji. Zsunąłem się jeszcze niŜej, prawie pod kierownicę, Ŝeby
mnie nie zauwaŜył, kiedy przechodził obok.
- PokaŜ dokumenty! - wrzasnął do Holendra czystą angielszczyzną.
W tym momencie coś po prawej stronie zwróciło moją uwagę. Delikatnie wyjrzałem przez okno
od strony pasaŜera. Podjazd przed stojącym w głębi domem zdawał się skąpany w jasnej poświacie. To
było identyczne światło jak to, które widziałem podczas naszej pieszej ucieczki w góry. Dakini.
DŜip stał pochylony, więc tylko zwolniłem ręczny hamulec, delikatnie skręciłem w prawo i
zjechałem w dół. Wstrzymałem oddech. Minąłem dom, przejechałem przez trawnik i dostałem się na
tylną uliczkę. Natychmiast skręciłem w lewo, po jakiejś mili znów w lewo. Teraz wyjeŜdŜałem z
miasta tą samą drogą, którą jechałem juŜ wcześniej. Dziesięć minut później byłem z powrotem przy
wielkich głazach i znów zastanawiałem się, co robić. I wtedy w dole szosy, w kierunku zachodnim,
znowu usłyszałem głośne krakanie wrony. Tym razem bez namysłu zdecydowałem się ruszyć w tym
kierunku, czyli dokładnie tam, gdzie mogłem jechać od samego początku.
Droga prowadziła dość ostro w górę, skręcała łukiem i dalej prosto przecinała skalistą równinę.
Jechałem tak kilka godzin, aŜ popołudniowe światło zaczęło gasnąć. Nigdzie nie było ani samochodów,
ani ludzi, prawie Ŝadnych domów. Pół godziny później zrobiło się zupełnie ciemno. Zacząłem się
rozglądać za miejscem, gdzie mógłbym zjechać na noc. ZauwaŜyłem wąską Ŝwirową drogę po prawej
stronie głównej szosy. Zwolniłem i lepiej się jej przyjrzałem. TuŜ przy skręcie na tę drogę coś leŜało.
Wyglądało jak porzucone ubranie. Zatrzymałem dŜipa i przez okno poświeciłem latarką. To była
kurtka. Moja kurtka! Zostawiłem ją w restauracji tuŜ przed tym, zanim przyjechali Chińczycy.
Z uśmiechem zgasiłem latarkę. To Yin musiał ją tutaj zostawić. Wysiadłem z samochodu,
podniosłem kurtkę, a potem z wyłączonymi światłami pojechałem dalej Ŝwirową dróŜką. Droga wiodła
lekko w górę prawie pół mili i dochodziła do niewielkiego domku i obory. Jechałem bardzo ostroŜnie.
Zza płotu przyglądało mi się ciekawie kilka kóz. Na ganku domu zauwaŜyłem męŜczyznę siedzącego
na stołku. Zatrzymałem dŜipa. On wstał. Rozpoznałem sylwetkę. To był Yin. Wyskoczyłem z wozu i
podbiegłem do niego. Zamknął mnie w mocnym uścisku, szeroko się uśmiechał.
- Cieszę się, Ŝe jesteś - powiedział. - Widzisz, mówiłem, Ŝe otrzymujesz pomoc.
- Prawie mnie złapali - odparłem. - Ale jak ty się im wymknąłeś?
Na jego twarz powrócił nerwowy wyraz. - Kobiety w restauracji były bardzo sprytne. Pierwsze
zobaczyły Chińczyków i ukryły mnie... w piecu. Tam na szczęście nikt nie zajrzał.
- Czy tym kobietom coś grozi? - spytałem.
Spojrzał mi w oczy, ale przez długą chwilę nic nie mówił.
- Nie wiem - szepnął w końcu. - Wielu ludzi płaci wysoką cenę za to, Ŝe nam pomagają.
Odwrócił wzrok i wskazał na samochód. - PomóŜ mi przynieść prowiant, przygotujemy coś do
jedzenia.
 Yin rozpalił ogień i dopiero wtedy opowiedział, Ŝe kiedy Chińczycy juŜ poszli, wrócił do domu
swoich znajomych, a oni podwieźli go do tego starego gospodarstwa i radzili tu zaczekać, aŜ nie
załatwią drugiego samochodu.
- Wiedziałem, Ŝe moŜesz spanikować, poddać się lękowi i starać się dostać z powrotem do Lhasy -
dodał Yin. - Ale wiedziałem teŜ, Ŝe jeśli zdecydujesz się kontynuować naszą podróŜ, to w pewnym
momencie postanowisz pojechać znów na północny zachód. To jest jedyna droga w tym kierunku, więc
połoŜyłem przy niej twoją kurtkę, mając nadzieję, Ŝe to ty pierwszy ją zauwaŜysz, nie wojsko.
- To było spore ryzyko - powiedziałem.
Skinął tylko głową i włoŜył warzywa do grubego, mosięŜnego garnka, w którym było tylko kilka
cali wody. Powiesił garnek na metalowym haku nad ogniem, Ŝeby warzywa doszły na parze.
To, Ŝe znów byłem z Yinem, uspokoiło mnie. Kiedy siedzieliśmy przy palenisku na starych,
powyginanych krzesłach, powiedziałem: - Muszę ci się przyznać, Ŝe rzeczywiście chciałem stąd zwiać.
Myślałem, Ŝe to moja jedyna szansa na przeŜycie.
Opowiedziałem mu dokładnie wszystko, co się wydarzyło, wszystko, z wyjątkiem tego, Ŝe na
podjeździe przed domem w miasteczku znów zobaczyłem światło. Kiedy mówiłem, jak schowałem się
za wielkie głazy i nadjechał terenowy samochód, Yin wyprostował się na krześle.
- Jesteś pewien, Ŝe to był ten sam samochód, który widzieliśmy na skrzyŜowaniu przy blokadzie? -
spytał z niedowierzaniem.
- Absolutnie, widziałem ich - potwierdziłem.
Yin miał zrozpaczoną minę. - Chcesz powiedzieć, Ŝe po raz drugi zobaczyłeś ludzi, których
widzieliśmy wcześniej, i nie porozmawiałeś z nimi?! - Był chyba autentycznie zły. - Nie pamiętasz, co
ci opowiadałem o moim śnie, o tym, Ŝe spotykamy w nim kogoś, kto moŜe nam pomóc odnaleźć
przejście do Shambhali?
- Nie chciałem ryzykować, przecieŜ mogli mnie zadenuncjować - zaprotestowałem.
- Co?! - Patrzył na mnie przez chwilę z niedowierzaniem, a potem pochylił się do przodu i ukrył
twarz w dłoniach.
- Byłem przeraŜony - tłumaczyłem. - Nie mogłem uwierzyć, Ŝe się sam wkopałem w taką sytuację.
Chciałem się tylko stamtąd wydostać. I przeŜyć.
- Posłuchaj mnie teraz bardzo uwaŜnie - powiedział Yin. - Twoje szanse na wydostanie się z
Tybetu są w tej chwili naprawdę marne. Twoją jedyną szansą na przetrwanie jest dąŜenie naprzód, a
Ŝeby móc to zrobić, musisz po prostu uŜywać synchronii.
Odwróciłem głowę. Wiedziałem, Ŝe prawdopodobnie ma rację.
- Powiedz mi dokładnie, co się stało, kiedy ten samochód podjechał - powiedział Yin cicho. -
KaŜdą twoją myśl, kaŜdy szczegół.
Powiedziałem mu, Ŝe gdy samochód się zatrzymał, poczułem straszny lęk. Opisałem, Ŝe kobieta
zachowywała się tak, jakby chciała wysiąść, ale zmieniła zdanie i odjechali.
Yin pokiwał głową ze smutkiem. - Zniszczyłeś synchronię, niewłaściwie uŜywając swojego pola
modlitwy. Nastawiłeś je na oczekiwania pełne lęku, spodziewałeś się najgorszego i w ten sposób
wszystko zatrzymałeś.
Uciekłem wzrokiem w bok.
- Pomyśl o tym, co się działo - ciągnął dalej Yin - kiedy usłyszałeś, Ŝe coś nadjeŜdŜa. Miałeś do
wyboru: albo pomyśleć o tym jako o potencjalnym zagroŜeniu, albo jako o nadchodzącej pomocy. I
oczywiście musiałeś wziąć pod uwagę obie moŜliwości. Ale kiedy juŜ rozpoznałeś samochód, powinno
ci to coś podpowiedzieć. JuŜ sam fakt, Ŝe ten sam pojazd widzieliśmy wcześniej na skrzyŜowaniu, jest
bardzo waŜny, co więcej, to przecieŜ ci sami ludzie stworzyli sytuację, która odwróciła wtedy uwagę
wojska i pomogła nam uciec. Z tego punktu widzenia oni juŜ raz ci pomogli i oto nadarzała się okazja,
by znów uzyskać pomoc.
Kiwałem głową. Miał rację. Skopałem to. Yin patrzył chwilę w dal, zatopiony w myślach. Po
chwili znów się odezwał: - Kompletnie straciłeś swoją energię i pozytywne oczekiwania. Pamiętasz, co
ci mówiłem w restauracji? Ustawianie pola na synchronię to sprawa świadomego kontrolowania
swoich myśli, oczekiwań. Bardzo łatwo dyskutować o synchronii, ale jeśli nie uzyskasz takiego stanu
umysłu, Ŝe pole modlitwy będzie ci pomagać, to będziesz tylko od czasu do czasu dostrzegał
przebłyski zbiegów okoliczności. Nic więcej. Oczywiście w niektórych sytuacjach to zupełnie
wystarczy i nawet przez pewien czas te zbiegi okoliczności mogą cię prowadzić, ale w pewnym
momencie zgubisz drogę. Jedynym sposobem, by zapewnić stały poziom synchronii, jest pozostawać w
stanie, w jakim twoje pole modlitwy powoduje, Ŝe synchronia płynie w twoim kierunku. I to jest stan
świadomej czujności.
- WciąŜ nie jestem pewien, jak mam osiągnąć taki stan umysłu...
- W kaŜdej chwili trzeba wciąŜ pamiętać, by być czujnym. Trzeba sobie wizualizować, Ŝe twoja
energia jak posłaniec emanuje w świat i przyciąga do ciebie z powrotem tylko właściwe intuicje,
właściwe zdarzenia. Musisz oczekiwać, Ŝe w kaŜdej chwili się wydarzą, objawią. Ustawiamy nasze
pola na synchronię, będąc czujni i otwarci, zawsze spodziewamy się kolejnego znaczącego spotkania.
Za kaŜdym razem, kiedy zapominasz utrzymywać ten stan pozytywnego oczekiwania, musisz sam się
na tym przyłapać i przypomnieć sobie... Ale im dłuŜej pozostajesz w takim stanie umysłu, tym bardziej
podnosi się poziom synchronii. I w końcu, jeśli wciąŜ utrzymujesz wysoką energię, stan świadomej
czujności stanie się twoim naturalnym nastawieniem do Ŝycia. Legendy mówią, Ŝe wszystkie
Rozwinięcia Energii w pewnym momencie staną się naszą drugą naturą. Będziemy je ustawiać co rano
tak automatycznie, jak dzisiaj się ubieramy. To jest miejsce, do którego musisz dojść: stan umysłu, w
którym przez cały czas masz pozytywne oczekiwania.
Przerwał i patrzył na mnie dłuŜszą chwilę.
- Kiedy usłyszałeś nadjeŜdŜający samochód, natychmiast się wystraszyłeś. Z tego, co opowiadasz,
tych dwoje poczuło, Ŝe powinni się zatrzymać przy kamieniach, choć prawdopodobnie nie mieli
pojęcia dlaczego. Ale kiedy całkowicie poddałeś się strachowi, myśląc, Ŝe oni są niebezpieczni, twoje
pole zadziałało na zewnątrz i oni odczuli jego skutki. Twoje pole przeniknęło do ich pól
energetycznych i wtedy prawdopodobnie poczuli, Ŝe coś jest nie w porządku, Ŝe coś źle robią, więc
szybko odjechali.
To, co mówił Yin, z jednej strony brzmiało nieprawdopodobnie, ale z drugiej czułem, Ŝe to
prawda.
- Opowiedz więcej o tym, jak nasze pole wpływa na innych ludzi - poprosiłem.
Yin potrząsnął głową. - Za bardzo wybiegasz do przodu. Skutki działania naszego pola na innych
to juŜ Trzecie Rozwinięcie. Na razie skup się na tym, Ŝebyś umiał ustawić swoje pole na synchronię i
nie myśleć negatywnie. Masz tendencję do oczekiwania najgorszego. Pamiętasz, jak szliśmy do lamy
Rigdena, a ja zostawiłem cię samego? Spotkałeś wtedy grupę uchodźców, którzy by cię zaprowadzili
prosto do klasztoru, gdybyś tylko z nimi porozmawiał. Ale ty oczywiście wymyśliłeś sobie, Ŝe oni na
pewno na ciebie doniosą. I przegapiłeś synchronię. Negatywne oczekiwania to juŜ u ciebie prawie
nawyk.
Patrzyłem na niego bez słowa. Czułem się zmęczony. Uśmiechnął się i więcej nie wspominał o
moich błędach. Przez większość wieczoru rozmawialiśmy o Tybecie, wyszliśmy teŜ na zewnątrz, Ŝeby
popatrzeć na gwiazdy. Niebo było czyste, ale w powietrzu czuło się przymrozek. Nad nami błyszczały
najjaśniejsze gwiazdy, jakie w Ŝyciu widziałem. Powiedziałem o tym Yinowi.
 - Oczywiście, Ŝe są wielkie i jasne - potwierdził. - PrzecieŜ stoisz na dachu świata.

Następnego ranka spałem długo, po przebudzeniu wykonałem z Yinem serię ćwiczeń tai chi.
Czekaliśmy z niecierpliwością na znajomych Yina, ale się nie pojawili. Stwierdziliśmy, Ŝe trudno,
musimy zaryzykować i mimo wszystko jechać jednym samochodem. Załadowaliśmy dŜipa i
wyruszyliśmy równo w samo południe.
- Coś się musiało stać - powiedział Yin, odwracając się do mnie. Starał się dzielnie trzymać, ale
doskonale widziałem, Ŝe jest zmartwiony.
Jechaliśmy znów główną szosą. Gęsta mgła spowijała wszystko wokół i zasłaniała widok na góry.
- Chińczykom będzie nas trudniej zauwaŜyć - skomentował to Yin.
- To dobrze - potwierdziłem.
Zastanawiałem się, skąd Chińczycy wiedzieli, Ŝe zatrzymaliśmy się w tej małej restauracji w
Zongba. Spytałem Yina, co o tym myśli.
- Jestem pewien, Ŝe to była moja wina - powiedział od razu. - Mówiłem ci, ile do nich czuję
nienawiści i jak się ich boję. Jestem przekonany, Ŝe to moje pole modlitwy ściągnęło to, o co prosiłem,
o czym myślałem.
Popatrzyłem na niego z niesmakiem. Tego było juŜ za wiele.
- Chcesz powiedzieć, Ŝe dlatego, Ŝe ty się bałeś, twoja energia powędrowała sobie w świat i
przyprowadziła do nas Chińczyków?
- Nie, nie chodzi tylko o strach - odparł Yin zupełnie powaŜnie. - Wszyscy się przecieŜ czegoś
boimy. Nie to miałem na myśli. Chodziło mi o to, Ŝe pozwoliłem, by mój umysł stworzył z tego strachu
wizję tego, co moŜe się stać, co Chińczycy mogą zrobić. Od tak dawna obserwuję, co wyprawiają w
Tybecie, znam dokładnie ich metody. Wiem, jak zmuszają ludzi do posłuszeństwa przez zastraszenie. I
pozwoliłem sobie w myślach zobaczyć, jak po nas przychodzą. To była taka krótka wizja, ale nie
zrobiłem nic, by ją zrównowaŜyć czymś pozytywnym... A powinienem był przyłapać się na tych
myślach i wyobrazić sobie, Ŝe Chińczycy nie będą juŜ występować przeciw nam, i potem utrzymać to
oczekiwanie. I nie chodzi o to, Ŝe mój strach ich „przyprowadził”, jak powiedziałeś. W swojej
podświadomości utworzyłem bardzo wyraźny obraz, bardzo konkretne oczekiwanie, Ŝe oni wejdą i nas
zaaresztują. I to był problem. Bo jeśli zbyt długo utrzymujesz negatywną wizję, to moŜe się ona
zrealizować.
 WciąŜ byłem sceptycznie nastawiony do takiego myślenia. Czy to moŜe być prawda? A jednak od
dłuŜszego czasu obserwowałem, Ŝe ludziom, którzy bardzo się boją jakiegoś konkretnego zdarzenia -
na przykład obrabowania domu albo zapadnięcia na jakąś chorobę, albo utraty ukochanej osoby -
wydarza się dokładnie właśnie to. Czy chodzi o to samo zjawisko, które opisywał Yin?
Przypomniałem sobie, jak w Zongba, kiedy Yin poszedł załatwiać drugi samochód, ja
wyobraziłem sobie, co by było, gdyby on nie wrócił. Widziałem siebie, jak jadę sam, kompletnie
zagubiony. I dokładnie tak się stało! Przebiegł mnie dreszcz. Robiłem te same błędy co Yin.
- Czy to znaczy, Ŝe wszystkie złe rzeczy, które nas spotykają, to skutek naszych własnych myśli? -
spytałem.
Yin zmarszczył brwi. - Oczywiście, Ŝe nie. Wiele spraw się wydarza zupełnie naturalnie, jako
normalna kolej rzeczy. śyjemy wśród innych ludzi. Ich oczekiwania i działania teŜ na nas wpływają.
Jednak mamy pewien twórczy wpływ na rzeczywistość, czy chcemy w to wierzyć, czy nie. Musimy się
przebudzić i zrozumieć, Ŝe w kategoriach energii modlitwy oczekiwanie jest oczekiwaniem niezaleŜnie
od tego, czy jego źródłem jest wiara czy strach. W moim wypadku po prostu nie pilnowałem się
dostatecznie. Mówiłem ci juŜ, Ŝe moja nienawiść do Chińczyków to powaŜny problem.
Odwrócił głowę, nasze oczy się spotkały.
- Pamiętaj teŜ, co ci mówiłem - dodał - Ŝe na tych wyŜszych poziomach energetycznych skutek
działania twojego pola modlitwy jest bardzo szybki. W zwyczajnym świecie ludzie mają zwykle
mieszane uczucia: pozytywne obrazy, obrazy powodowane strachem i obrazy sukcesu. One się w
sumie nawzajem znoszą i ich efekt jest niewielki. Ale na wyŜszych poziomach moŜemy bardzo szybko
wpłynąć na to, co się dzieje, mimo Ŝe taka wizja powodowana strachem i tak w pewnym momencie
zniszczy siłę naszego pola. Kluczem jest to, Ŝebyś zawsze był pewien, iŜ twój umysł jest skupiony na
pozytywnej ścieŜce Ŝycia, a nie na jakichś oczekiwaniach pełnych strachu. Dlatego Drugie Rozwinięcie
jest takie waŜne. Bo jedno wynika z drugiego: jeśli cały czas będziemy w stanie świadomej czujności i
będziemy oczekiwać kolejnej synchronii, to nasz umysł będzie nastawiony pozytywnie i nie dopuści do
siebie lęku ani wątpliwości. Rozumiesz, co mam na myśli?
Skinąłem głową, ale nic nie odpowiedziałem.
Yin znów skupił się na prowadzeniu. - Musimy tej siły uŜyć właśnie teraz. Bądź tak czujny, jak
tylko potrafisz. W tej mgle moŜemy nie zauwaŜyć wozu tych Holendrów, a nie wolno nam ich
przeoczyć. Jesteś pewien, Ŝe kierowali się w tę stronę?
 - Tak - rzuciłem krótko.
- Więc jeśli zatrzymali się na noc tak jak my, to nie mogą być zbyt daleko.
Jechaliśmy wciąŜ na północny zachód. I choć starałem się, jak mogłem, nie potrafiłem bez
przerwy utrzymywać tego stanu świadomej czujności, który opisywał Yin. Coś było nie tak... Yin to
zauwaŜył i od czasu do czasu spoglądał na mnie z uwagą. W końcu nie wytrzymał i zapytał wprost:
- Jesteś pewien, Ŝe oczekujesz całego procesu synchronii?
- No tak... chyba tak - odparłem. - Tak mi się wydaje.
Lekko zmarszczył brwi i dalej rzucał mi od czasu do czasu badawcze spojrzenia. Wiedziałem, o co
mu chodzi. Najpierw w Peru, a potem w Apallachach, podczas zdobywania Dziesiątego
Wtajemniczenia doświadczyłem procesu synchronii. KaŜdy z nas, w kaŜdym momencie Ŝycia, ma w
sobie główne, zasadnicze pytanie o swoje Ŝycie, coś, do czego zmierza, co pragnie zgłębić akurat w
danej sytuacji. W naszym przypadku pytanie brzmiało: jak moŜemy odnaleźć najpierw furgonetkę
Holendrów, a potem Wiła i przejście do Shambhali.
Idealna sytuacja wygląda tak, Ŝe kiedy rozpoznamy to główne pytanie, otrzymamy pomoc, jakąś
intuicję co do tego, jak na owo pytanie odpowiedzieć. Na przykład pojawi się nam wizja, Ŝe gdzieś
idziemy, Ŝe coś robimy albo Ŝe rozmawiamy z kimś nieznajomym. I znów - w idealnej sytuacji - jeśli
podąŜymy za tą intuicją, to pojawią się zbiegi okoliczności, które z kolei dostarczą nam informacji
dotyczących naszego pytania. I ta synchronia prowadzi nas dalej właściwą nam drogą... która z kolei
wiedzie do kolejnego pytania.
- A co o procesie synchronii mówią legendy? - spytałem.
- Mówią, Ŝe ludzkość w końcu zrozumie, iŜ moc modlitwy moŜe naprawdę wpłynąć na bieg
naszego Ŝycia. UŜywając siły oczekiwań, moŜemy o wiele częściej sprowadzać proces synchronii...
Musimy jednak przez cały czas zachowywać czujność, przez cały czas oczekiwać kolejnej intuicji. Czy
teraz świadomie oczekujesz intuicji?
- Niczego się jeszcze nie doczekałem - odparłem.
- Ale czy się jej spodziewasz? - naciskał Yin.
- Sam juŜ nie wiem... Chyba rzeczywiście nie myślałem
0 intuicjach.
Yin skinął głową. - Musisz pamiętać, Ŝe to teŜ jest częścią ustawiania twojego pola modlitwy na
synchronię. Musisz być czujny i oczekiwać, spodziewać się, Ŝe objawi się cały proces: pytanie, intuicja
i postępowanie zgodnie z nią, szukanie zbiegów okoliczności. Przypominaj sobie, Ŝeby cały czas
oczekiwać tego wszystkiego, a kiedy to osiągniesz, twoja energia podąŜy przed tobą i pomoŜe
sprowadzić cały nurt wydarzeń.
Błysnął krótkim uśmiechem, który chyba miał mnie podnieść na duchu. Wziąłem kilka głębokich
oddechów. Poczułem, jak powraca moja energia. Nastrój Yina był zaraźliwy. Moja czujność faktycznie
się wyostrzyła. Odwzajemniłem jego uśmiech.
1 po raz pierwszy dostrzegłem, kim Yin jest naprawdę. Czasami był tak pełen strachu jak ja,
jeszcze częściej był aŜ nazbyt uparty, ale całym sercem oddany tej misji i tak bardzo, bardzo pragnął,
Ŝeby się nam udało. Kiedy o tym myślałem, zapadłem w rodzaj płytkiej drzemki, czy teŜ transu.
Zobaczyłem Yina i siebie, jak idziemy nocą przez piaszczysto-skaliste wydmy, gdzieś w pobliŜu rzeki.
W oddali była jakaś poświata... Tak, to było ognisko, chcieliśmy do niego dojść. Yin prowadził, a ja
byłem szczęśliwy, Ŝe za nim idę.
Spojrzałem na Yina. Wpatrywał się we mnie z uwagą. Zrozumiałem, coś się właśnie stało.
- Myślę, Ŝe nareszcie coś mam - powiedziałem. - Myślałem o nas, widziałem, jak idziemy w
kierunku ogniska. Czy to moŜe coś znaczyć?
- To tylko ty moŜesz wiedzieć.
- Ale nie wiem. I jak mam się dowiedzieć?
- Jeśli twoja wizja była prowadzącą intuicją, to powinna mieć coś wspólnego z szukaniem tego
holenderskiego samochodu. Kto siedział przy ognisku? Jakie miałeś uczucia?
- Nie wiem, kto tam był. Ale bardzo chcieliśmy dotrzeć do tego ogniska. Czy tu gdzieś w pobliŜu
moŜe być piaszczysta okolica?
- Przez następne sto mil są tu tylko skały i piasek - odparł Yin z uśmiechem.
Wzruszyłem ramionami. - A rzeka? Czy jest tu blisko jakaś rzeka?
Oczy Yina pojaśniały. - Tak, tak. Zaraz za następnym miasteczkiem, Paryang, jakieś sto
pięćdziesiąt mil stąd.
Zamilkł, ale szeroko się uśmiechał.
- Musimy być czujni - powtórzył po raz nie wiem który. - To nasz jedyny trop.

Jechaliśmy ostro i juŜ o zachodzie słońca dotarliśmy do Paryang. Minęliśmy miasto, nie
zatrzymując się, i jechaliśmy główną drogą jeszcze około piętnastu mil. Potem Yin skręcił w boczny
trakt. Było juŜ prawie ciemno, ale pół mili przed nami widać było rzekę.
- Na głównej drodze jest tu posterunek. Musimy go objechać - wyjaśnił Yin.
W miarę jak dojeŜdŜaliśmy do rzeki, droga zwęŜała się i stała się straszliwie wyboista.
- A to co takiego? - spytał Yin, zatrzymując dŜipa i cofając go.
Po naszej prawej stronie, między skałami, stał ledwo widoczny, zaparkowany samochód.
Opuściłem szybę, Ŝebyśmy mieli lepszy widok.
- To nie jest ich samochód - powiedział Yin. - To wyraźnie niebieska toyota Land Cruiser.
WytęŜałem wzrok. - Poczekaj - przypomniałem sobie. - To właśnie ją widziałem przy blokadzie,
kiedy się rozdzieliliśmy i o mało mnie nie złapali.
Yin wyłączył światła. Otuliła nas ciemność. - Podjedźmy jeszcze kawałek - zaproponował,
włączając silnik.
Przejechaliśmy po kamienistych wybojach kolejne kilkaset stóp.
- Patrz! - wskazałem na lewo.
Stała tam furgonetka. Nikogo nie było w pobliŜu. JuŜ miałem wyskoczyć z dŜipa, kiedy Yin nagle
ruszył i zaparkował dopiero o kilkaset jardów dalej w miejscu niewidocznym z drogi.
- Lepiej ukryć nasz samochód - rzucił, zamykając dŜipa. Wróciliśmy do miejsca, gdzie stała
furgonetka i rozglądaliśmy się wokół.
- Ślady stóp prowadzą w tym kierunku - powiedział Yin, wskazując na południe.
- Chodźmy.
Szedłem za nim pomiędzy wielkimi skałami i piaszczystymi wydmami. Drogę oświecał nam
księŜyc w trzeciej kwadrze. Po jakichś dziesięciu minutach marszu Yin spojrzał na mnie i pociągnął
nosem. Ja teŜ to poczułem; zapach dymu. Szliśmy w ciemnościach kolejne pięćdziesiąt jardów, zanim
zobaczyliśmy ognisko. Siedzieli przy nim przytuleni do siebie męŜczyzna i kobieta. To była para
Holendrów, których widziałem w furgonetce. Rzeka płynęła tuŜ za nimi.
- I co teraz robimy? - szepnąłem.
- Musimy jakoś dać o sobie znać - powiedział Yin. - Lepiej ty to zrób, to mniej się przestraszą.
- Ale przecieŜ nawet nie wiemy, kim oni są - wciąŜ się wzbraniałem.
- No dalej, idź i powiedz im, Ŝe tu jesteśmy - ponaglał mnie Yin.
Przyjrzałem się im bardziej uwaŜnie. Byli ubrani w spodnie z demobilu i grube bawełniane bluzy.
Wyglądali na zwykłych turystów przemierzających Tybet.
 - Witam! - powiedziałem na cały głos. - Miło was widzieć.
Yin spojrzał na mnie spode łba.
Oboje zerwali się na równe nogi i uwaŜnie wypatrywali, jak wychodzę z ciemności. Uśmiechając
się szeroko, wystartowałem bez ogródek: - Potrzebujemy waszej pomocy.
Yin wyłonił się tuŜ za mną, lekko się skłonił i powiedział: - Przepraszamy, Ŝe przeszkadzamy, ale
szukamy naszego przyjaciela, Wilsona Jamesa. Mamy nadzieję, Ŝe moŜecie nam pomóc.
Oboje byli w szoku, chyba nie mogli uwierzyć, Ŝe tak po prostu pojawiliśmy się przed nimi.
Kobieta pierwsza musiała zrozumieć, Ŝe jesteśmy niegroźni i zaproponowała nam miejsce przy
ognisku.
- Nie znamy Wilsona Jamesa - powiedziała po chwili. - Ale człowiek, z którym mamy się tu w
nocy spotkać, zna go. Słyszałam, jak wymieniał jego imię.
Jej towarzysz potwierdził to skinieniem głowy. Był bardzo zdenerwowany. - Mam nadzieję, Ŝe
Jacob nas znajdzie. Jest juŜ wiele godzin spóźniony - dodał.
Miałem mu właśnie powiedzieć, Ŝe widzieliśmy drugi samo-chód zaparkowany niedaleko stąd,
kiedy twarz męŜczyzny nagle zamarła z przeraŜenia. Wzrok miał utkwiony w coś za moimi plecami.
Instynktownie się odwróciłem. Wydmy oŜyły odgłosem samochodów, świateł i głosami
pokrzykujących po chińsku. Jechali w naszym kierunku. MęŜczyzna skoczył na równe nogi i
błyskawicznie zgasił ogień. Chwycił bagaŜe i wraz z kobietą pobiegli w ciemność.
- Ruszaj! - krzyknął do mnie Yin, starając się ich dogonić.
Jednak zniknęli nam z oczu. Yin dał w końcu za wygraną.
Światła za nami zbliŜały się niebezpiecznie blisko. Przycupnęliśmy nad samą rzeką.
- Chyba spróbuję się przedostać do naszego dŜipa - szepnął Yin. - Jeśli mamy szczęście, to go
jeszcze nie znaleźli. A ty idź w górę rzeki jakąś milę i staraj się zwiększyć dystans do tych
samochodów. Dojdziesz do starej drogi, która prowadzi do brzegu rzeki. Nasłuchuj. Stamtąd cię
zabiorę.
- Ale dlaczego nie mogę iść z tobą? - spytałem.
- Bo to zbyt niebezpieczne. Jeden człowiek moŜe się przemknąć, ale dwóch zauwaŜą.
Zgodziłem się, choć niechętnie. Przy blasku księŜyca przyświecając sobie latarką tylko w razie
konieczności, zacząłem się przedzierać przez skały i występy. Wiedziałem, Ŝe plan Yina jest szalony,
ale to rzeczywiście była nasza jedyna szansa. Zastanawiałem się, czego mogliśmy się dowiedzieć,
gdybyśmy porozmawiali dłuŜej z parą Holendrów albo z tym trzecim męŜczyzną.
Po dziesięciu minutach wytęŜonego marszu musiałem się na chwilę zatrzymać. Byłem zziębnięty i
zmęczony.
Przed sobą usłyszałem chrzęst kamyków. WytęŜyłem słuch. Ktoś szedł. Pomyślałem, Ŝe to z
pewnością Holendrzy. Powoli posuwałem się do przodu w ciemności, aŜ niemal zrównałem się z tym
dźwiękiem. Dwadzieścia stóp ode mnie, z boku, dostrzegłem sylwetkę jednej osoby. MęŜczyzny.
Wiedziałem, Ŝe muszę się odezwać albo za chwilę stracę go z oczu.
- Czy... czy jesteś Holendrem? - wyjąkałem, myśląc, Ŝe to moŜe być facet, na którego czekała
tamta para.
- Kto to? - padło pytanie.
- Jestem Amerykaninem. Spotkałem twoich przyjaciół.
Odwrócił się i patrzył na mnie, gdy z trudnością przedzierałem się po skałach w jego kierunku.
Był młody, miał nie więcej niŜ dwadzieścia pięć lat. I był przeraŜony.
- Gdzie widziałeś moich przyjaciół? - zapytał drŜącym głosem.
Dopiero kiedy się zbliŜyłem, zrozumiałem, jak bardzo się boi. Fala paniki przebiegła takŜe przez
moje ciało, ale starałem się jednak utrzymać energię.
- W dole rzeki - odpowiedziałem. - Powiedzieli, Ŝe na ciebie czekają.
- Czy byli tam Chińczycy? - spytał.
- Tak, ale wydaje mi się, Ŝe twoim znajomym udało się uciec.
Był coraz bardziej przeraŜony.
- Powiedzieli mi - rzuciłem szybko - Ŝe ty znasz człowieka, którego szukam, Wilsona Jamesa.
Cofnął się o kilka kroków. - Muszę się stąd wydostać - powiedział i odwrócił się, chcąc odejść.
- JuŜ cię widziałem - próbowałem dalej - zatrzymał cię patrol w Zongba.
- Tak - potwierdził. - Ty teŜ tam byłeś?
- W samochodzie niedaleko za tobą. Przesłuchiwał cię chiński oficer.
- Zgadza się - odparł, nerwowo rozglądając się na wszystkie strony.
- A co z Wiłem? - spytałem znowu, ze wszystkich sił starając się zachować spokój. - Wilson
James. Czy go znasz? Czy mówił ci cokolwiek o przejściu?
Młody człowiek nie odpowiedział ani słowem. Oczy miał zaślepione strachem. Odwrócił się na
pięcie i pobiegł przez skały w górę rzeki. Biegłem za nim przez chwilę, ale wkrótce zniknął w
ciemnościach. W końcu stanąłem i spojrzałem w kierunku, gdzie była zaparkowana furgonetka i nasz
dŜip. Z oddali widziałem wciąŜ światła i słyszałem niewyraźne ludzkie głosy.
Zawróciłem i szedłem dalej, zdając sobie doskonale sprawę, Ŝe straciłem wielką szansę. Nie
uzyskałem od niego informacji. Próbowałem otrząsnąć się z tej poraŜki. WaŜniejsze teraz było
znalezienie Yina i wydostanie się stąd. W końcu dotarłem do tej starej drogi i kilka minut później
usłyszałem nadjeŜdŜającego dŜipa.
 Zaraźliwa świadomość

Próbowałem jakoś rozprostować ciało w ciasnym dŜipie. Byłem kompletnie wykończony i

zastanawiałem się, skąd Yin ma jeszcze siły, Ŝeby prowadzić. Wiedziałem, Ŝe mieliśmy prawdziwe
szczęście. Tak, jak przypuszczał Yin, wojsko nie było zbyt dobrze zorganizowane i nie chciało im się
przykładać do pościgu. Przy furgonetce Holendrów postawili tylko jednego straŜnika, a reszta rozeszła
się na wszystkie strony. W ogóle nie zauwaŜyli naszego dŜipa. Yin zdołał zapalić silnik, nie robiąc zbyt
wielkiego hałasu i jakoś przejechał między nimi, odnalazł starą drogę i zabrał mnie znad rzeki. Jechał
teraz z wyłączonymi światłami i z nosem niemal przyklejonym do szyby, starając się w ciemności
zobaczyć drogę. Na chwilę odwrócił się do mnie.
- Ten młody Holender naprawdę nic ci nie powiedział?
- Zgadza się - potwierdziłem. - Był za bardzo przeraŜony. Po prostu zwiał.
Yin potrząsał głową z dezaprobatą. - To znów moja wina, moja wina. Gdybym tylko powiedział ci
o następnym Rozwinięciu Energii, o Trzecim, miałbyś większe szanse, Ŝeby wydobyć od niego
informacje.
JuŜ otworzyłem usta, by zapytać, o co mu chodzi, ale niecierpliwie machnął ręką. - Pamiętaj tylko,
w jakim punkcie jesteś - powiedział z naciskiem. - Doświadczyłeś Pierwszego Rozwinięcia: łączysz się
z energią i pozwalasz, by przez ciebie płynęła, wizualizując, Ŝe tworzy pole energetyczne, które
wypływa z ciebie i poprzedza cię, gdziekolwiek jesteś. Drugie Rozwinięcie, tak, jak ci tłumaczyłem, to
ustawienie pola w ten sposób, by pomagało spełnić się biegowi twego Ŝycia. śeby to zrobić, masz być
cały czas czujny i tego oczekiwać. Natomiast Trzecie Rozwinięcie to takie ustawienie pola
energetycznego, by działało na zewnątrz i podnosiło poziom wibracji innych ludzi. Kiedy twoje pole
dosięga innych, oni czują nagły przypływ duchowej energii, jasność, intuicję i wtedy jest im o wiele
łatwiej udzielić ci właściwej informacji.
I znów doskonale wiedziałem, o co mu chodzi. W Peru, pod okiem ojca Sancheza i Wiła
nauczyłem się wysyłać energię innym ludziom. To była nowa etyczna postawa w stosunku do innych.
Teraz Yin wyjaśniał, jak to robić bardziej skutecznie.
- Wiem, co masz na myśli - powiedziałem. - Nauczono mnie, Ŝe na twarzy kaŜdego człowieka
moŜna ujrzeć wyraz jego wyŜszego, ja”. Jeśli będziemy zwracać się właśnie do tego wyŜszego „ja”
danej osoby, to nasza energia pomoŜe jej wznieść się na wyŜszy poziom samoświadomości.
 - Tak - potwierdził Yin - ale ten efekt moŜna pogłębić, kiedy się wie, jak rozszerzać swoje pole w
sposób, o którym mówią legendy. Trzeba oczekiwać, Ŝe nasze pole wyjdzie przed nas i podniesie
wibracje danej osoby na odległość, nawet zanim będziemy na tyle blisko, Ŝeby w ogóle zobaczyć jej
twarz.
Rzuciłem mu pytające spojrzenie.
- Popatrz na to w ten sposób: jeśli naprawdę praktykujesz Pierwsze Rozwinięcie, to wypełnia cię
energia i dzięki temu widzisz świat bardziej zbliŜony do tego, jaki jest naprawdę, to znaczy kolorowy,
wibrujący, przepiękny, jak jakiś magiczny las albo wielobarwna pustynia. A teraz, Ŝeby prawidłowo
wykonać Trzecie Rozwinięcie, musisz sobie świadomie wyobrazić, zwizualizować, Ŝe twoja energia
wypływa z ciebie, dosięga innych ludzi i podnosi ich wibracje tak, Ŝe oni takŜe zaczynają widzieć świat
taki, jaki jest. I kiedy to się stanie, oni będą umieli zwolnić, poczuć synchronię. Jeśli odpowiednio się
ustawi swoje pole, to o wiele łatwiej jest zauwaŜyć wyraz wyŜszego "ja" na twarzach innych ludzi.
Zamilkł i spojrzał na mnie tak, jakby coś zupełnie innego przyszło mu nagle do głowy.
- Pamiętaj teŜ, Ŝe są pułapki, których trzeba unikać, kiedy kogoś „podnosisz” energetycznie.
KaŜda twarz to zbiór cech, to jak... jak taki kleks atramentowy w testach psychologicznych, kiedy
patrzysz, moŜe ci się skojarzyć w róŜny sposób. MoŜesz w czyjeś twarzy zobaczyć gniew ojca, który
cię ranił, albo beztroskę matki, która o ciebie nie dbała, albo twarz kogoś, kto ci zagraŜał. To jest
projekcja z twojej przeszłości, percepcja stworzona przez jakąś traumatyczną sytuację, która jednak
wpływa na to, jakich reakcji oczekujesz od takiej osoby teraz. I kiedy widzisz kogoś, kto choćby trochę
przypomina ci kogoś innego, kto cię skrzywdził, podświadomie oczekujesz, Ŝe ta osoba zachowa się
tak samo. To jest bardzo waŜny problem. Trzeba go zrozumieć i ciągle na niego uwaŜać. Musimy się
wznieść ponad oczekiwania, podejrzenia, które podpowiada nam przeszłość, ponad nasze
dotychczasowe doświadczenia. Rozumiesz?
Szybko skinąłem głową. Z niecierpliwością oczekiwałem dalszego ciągu.
- A teraz przypomnij sobie dokładnie, co się wydarzyło w hotelu w Katmandu. Musimy się temu
bliŜej przyjrzeć. Czy sam nie mówiłeś, Ŝe ten nieznajomy zmienił nastrój wszystkich ludzi przy
basenie, kiedy tylko tam usiadł?
Znów potaknąłem, wracając myślami do tamtej chwili. Było dokładnie tak, jak mówił Yin. Ten
facet przyniósł ze sobą zupełnie nowy nastrój, nawet zanim jeszcze powiedział choćby słowo.
- Tak się stało - ciągnął Yin - bo jego pole juŜ było ustawione tak, by przeniknąć pola pozostałych
ludzi i dać im dawkę dobrego nastroju. Przypomnij sobie, co dokładnie wtedy czułeś.
Odwróciłem wzrok, starając się odtworzyć tę chwilę. W końcu powiedziałem: - Wszyscy wokół
przeszli jakby od irytacji i niezadowolenia do stanu umysłu, w którym byli bardziej otwarci i
rozmowni. Trudno to wytłumaczyć...
- To jego energia otworzyła was na poznanie czegoś nowego - powiedział Yin - zamiast
pozostawania w nudzie, otępieniu czy cokolwiek tam jeszcze czuliście.
Yin rzucił mi krótkie spojrzenie znad kierownicy.
- Ale oczywiście - mówił dalej - mogło być odwrotnie. Gdyby ten nieznajomy nie był na tyle
silny, nie miał tak wysokiej energii, kiedy usiadł nad tym basenem, mógł zostać pokonany przez niską
energię wszystkich pozostałych i ściągnięty do waszego poziomu. Tak właśnie stało się z tobą, kiedy
spotkałeś tego młodego Holendra. On był przeraŜony, a jego strach wpłynął na ciebie. Pozwoliłeś, Ŝeby
zwycięŜyły jego emocje... Bo widzisz, pola energetyczne nas wszystkich mieszają się ze sobą,
nachodzą na siebie, a zwycięŜają najsilniejsze. To podświadoma dynamika, która charakteryzuje ludzki
świat. Nasza energia, nasze oczekiwania - niewaŜne, jakie są - ale oddziałują na zewnątrz i wpływają
na nastrój i nastawienie innych ludzi. Poziom ludzkiej świadomości, oczekiwania, które są z tym
związane, to wszystko jest zaraźliwe... Ten fakt wyjaśnia wielką tajemnicę zachowania tłumu, kiedy
porządni ludzie pod wpływem kilku takich, którzy czują wielki strach albo gniew, mogą się stać
uczestnikami linczów, zamieszek albo popełniać niegodne czyny. To tłumaczy takŜe, dlaczego działa
hipnoza i dlaczego filmy i telewizja mają tak wielki wpływ na ludzi o słabej woli. Pole modlitwy
kaŜdego człowieka nachodzi na pola innych ludzi, tworząc w ten sposób wszystkie normy, grupy
społeczne, nacjonalizmy i nienawiści etniczne.
Yin się uśmiechnął. - Kultura jest zaraźliwa. Wystarczy pojechać do obcego kraju, by zobaczyć, Ŝe
ludzie nie tylko inaczej tam myślą, ale teŜ inaczej czują, mają inne nastroje, nastawienie. To
rzeczywistość, którą musimy zrozumieć i nad nią zapanować. Musimy pamiętać, by świadomie uŜywać
Trzeciego Rozwinięcia. Kiedy na przykład rozmawiasz z ludźmi i czujesz, Ŝe zaczynasz przejmować
ich nastrój, Ŝe poddajesz się ich oczekiwaniom, musisz świadomie napełnić się energią i wizualizować
jej działanie na zewnątrz aŜ do chwili, gdy ogólny nastrój się podniesie. Gdybyś umiał tak postąpić z
tym młodym Holendrem, moŜe byś się dowiedział czegoś o Wilu.
Byłem pod wraŜeniem. Wydawało się, Ŝe Yin doskonale opanował tę wiedzę.
- Yin - powiedziałem - jesteś uczonym.
 Jego uśmiech zgasł.
- Niestety, jest róŜnica pomiędzy wiedzą o tym, jak to wszystko działa-odparł smutno-a tym, czy
jest się w stanie to zrobić...
Musiałem spać kilka godzin, bo kiedy się obudziłem, słońce juŜ było na niebie, a dŜip stał
zaparkowany na płaskim miejscu w oddali od drogi. Przeciągnąłem się i znów opadłem na siedzenie.
Przez kilka minut gapiłem się na skaliste wzgórza i widoczną w dole szosę. Szedł po niej człowiek
prowadzący konia i przejechał niewielki wóz. Poza tym droga była pusta. Niebo było krystalicznie
czyste, gdzieś z tyłu słyszałem świergot ptaka. Wziąłem oddech. Napięcie z poprzedniego dnia trochę
ustąpiło.
Yin poruszył się powoli, a potem usiadł i spojrzał na mnie z uśmiechem. Wysiadł z samochodu,
przeciągnął się, z tylnego siedzenia wyjął turystyczny palnik i postawił na nim garnek z wodą na
owsiankę i herbatę. Dołączyłem do niego i tak jak poprzednio starałem się dotrzymać mu kroku w
wykonywaniu układu trudnych ćwiczeń tai chi.
Za sobą usłyszeliśmy odgłos bardzo szybko jadącego samochodu. Przyczailiśmy się za skałą.
Minął nas niebieski Land Cruiser. Rozpoznaliśmy go równocześnie.
- To ten młody Holender - powiedział Yin, biegnąc do dŜipa. Szybko chwyciłem kuchenkę i
wrzuciłem ją do tyłu. Wskoczyłem do wozu, kiedy Yin juŜ zawracał, by wjechać na drogę.
- Przy tej prędkości trudno go będzie dogonić - jęknął Yin, ruszając pełnym gazem.
Wjechaliśmy najpierw na niewielkie wzniesienie, potem w dół, w wąską dolinę. W końcu na
moment udało nam się dostrzec ten samochód, jak pędził kilkaset jardów przed nami.
- Musimy go dosięgnąć naszym polem modlitwy - stwierdził Yin.
Wziąłem głęboki oddech. Wyobraziłem sobie moje pole energetyczne wypływające na drogę i
doganiające Land Cruisera, a potem działające na młodego męŜczyznę. Wyobraziłem sobie, Ŝe
najpierw zwalnia, a potem się zatrzymuje. Ale kiedy przesyłałem ten obraz, samochód jeszcze
przyspieszył, zupełnie się od nas oddalając. Nie rozumiałem.
- Co ty najlepszego wyrabiasz?! - wrzasnął Yin.
- UŜywam mojego pola, Ŝeby go zatrzymać.
- Nie wolno uŜywać energii w ten sposób - powiedział szybko. - To przynosi odwrotny skutek.
Patrzyłem na niego zbity z tropu.
- A ty co robisz, kiedy ktoś manipulacją chce cię do czegoś zmusić? - spytał juŜ spokojniej.
 - Stawiam opór - odpowiedziałem bez wahania.
- No właśnie. Na poziomie podświadomości ten chłopak czuje, Ŝe ktoś chce mu kazać, co ma
robić. Czuje, Ŝe jest manipulowany i to mu podpowiada, Ŝe cokolwiek jest z tyłu za nim, nie przyniesie
niczego dobrego. To wzbudza w nim jeszcze większy lęk i dodaje mu motywacji do ucieczki. Jedyne,
co wolno nam zrobić, to wyobrazić sobie, Ŝe nasza energia do niego dociera i podnosi poziom jego
wibracji. To mu pozwoli przezwycięŜyć strach i wejść w kontakt z intuicjami jego wyŜszego ja”, a to z
kolei moŜe sprawić, Ŝe będzie się nas mniej bał i moŜe nawet zaryzykuje rozmowę. Tylko tak moŜemy
się posłuŜyć energią modlitwy. Bo gdybyśmy zrobili cokolwiek innego, to by zakładało, Ŝe wiemy, co
jest dla niego najlepsze, a to wie tylko on sam. A moŜe przecieŜ być tak, Ŝe kiedy juŜ nawet dodamy
mu energii, jego wyŜsza intuicja podpowie mu, Ŝeby nas unikał i uciekał z tego kraju. Na to teŜ
musimy być otwarci. I jedyne, co moŜemy uczynić, to pomóc mu podjąć własną decyzję z moŜliwie
najwyŜszego poziomu energii.
Mijaliśmy szeroki zakręt, niebieski Land Cruiser zupełnie zniknął nam z oczu. Yin zwolnił. Z
prawej strony odchodziła od szosy boczna droga, która wydała mi się wyjątkowo wyrazista.
- Tędy! - rzuciłem zdecydowanie.
Yin skręcił. Sto jardów dalej, u podnóŜa niewielkiego wzgórza było szerokie, ale płytkie
rozlewisko rzeki. W środku stał samochód Holendra i buksował w miejscu, rozpryskując na boki błoto.
Ugrzązł. MęŜczyzna dostrzegł nas i otworzył drzwi, gotowy do ucieczki. Ale kiedy mnie rozpoznał,
zgasił silnik i wysiadł prosto w sięgającą kolan wodę. Kiedy podjeŜdŜaliśmy, Yin spojrzał na mnie
znacząco. Zrozumiałem, Ŝe przypomina mi, Ŝebym uŜył energii. Skinąłem głową.
- MoŜemy ci pomóc - powiedziałem do młodego człowieka.
Przez chwilę przyglądał się nam podejrzliwie, ale rozluźniał się coraz bardziej, kiedy wraz z
Yinem wysiedliśmy i zaczęliśmy pchać jego samochód, kaŜąc mu zapalić silnik. Koła przez chwilę
kręciły się w miejscu, opryskując nas błotem, ale w końcu samochód wydostał się z dziury i przejechał
na drugą stronę rzeki. Pojechaliśmy za nim. Młody męŜczyzna patrzył na nas przez chwilę, jakby
zastanawiając się, czy jednak nie odjechać, ale wysiadł i podszedł do nas. Przedstawiliśmy mu się.
Powiedział, Ŝe ma na imię Jacob.
Kiedy rozmawialiśmy, zacząłem szukać na jego twarzy najgłębszego wyrazu, jaki mogłem
dostrzec. Jacob co chwila potrząsał głową, wciąŜ przeraŜony, wypytywał nas kim jesteśmy i co wiemy
o jego znajomych, których zgubił.
 - Nawet nie wiem, po co przyjechałem do Tybetu - powiedział w końcu. - Zawsze uwaŜałem, Ŝe to
zbyt niebezpieczne. Ale moi przyjaciele nalegali, Ŝebym z nimi pojechał. Nie mam pojęcia, dlaczego
się zgodziłem. Mój BoŜe, tam było pełno chińskich Ŝołnierzy. Skąd mogli wiedzieć, Ŝe akurat tam się
mamy spotkać?
- A czy pytałeś o drogę kogoś nieznajomego? - przerwał mu Yin.
Spojrzał na nas zaskoczony. - No tak. Myślicie, Ŝe powiedzieli wojsku?
Yin skinął głową bez słowa, a Jacob był chyba coraz bardziej przeraŜony. Rozglądał się nerwowo
na wszystkie strony.
- Jacob - spytałem spokojnie. - Muszę to wiedzieć. Czy spotkałeś Wilsona Jamesa?
Ale on jakby nie słyszał. - Skąd wiecie, czy Chińczycy nie są teraz tuŜ za nami?
Starałem się spotkać jego wzrok i w końcu udało mi się sprawić, Ŝe na mnie spojrzał. - To bardzo
waŜne, Jacob. Czy widziałeś Wiła? Wygląda na Peruwiańczyka, ale mówi z amerykańskim akcentem.
Jacob wciąŜ był zdezorientowany, - A dlaczego to waŜne? WaŜne jest, Ŝeby się stąd wydostać.
Słuchaliśmy cierpliwie, jak Jacob rzuca róŜne pomysły, gdzie moŜemy przeczekać, zanim
Chińczycy nie opuszczą tego rejonu, albo jeszcze lepiej, jak powinniśmy na wariata przejechać
Himalaje i uciec do Indii. Kiedy mówił, cały czas wizualizowałem, Ŝe moja energia go dosięga.
Szukałem w jego twarzy oznak spokoju i mądrości, skupiałem się zwłaszcza na oczach. W końcu
zaczął na mnie patrzeć.
- Czemu chcesz odnaleźć tego człowieka? - spytał nagle.
- To mój przyjaciel. MoŜe potrzebować naszej pomocy. To właśnie on poprosił mnie, Ŝebym
przyjechał do Tybetu.
Patrzył na mnie przez chwilę, jakby bardzo starał się skupić.
- Tak - powiedział w końcu. - Spotkałem twojego przyjaciela. W holu hotelu w Lhasie.
Siedzieliśmy naprzeciw siebie i zaczęliśmy rozmawiać o chińskiej okupacji Tybetu. Od dawna jestem o
to wściekły na Chińczyków i wydaje mi się, Ŝe przyjechałem tu głównie po to, Ŝeby coś zrobić, sam nie
wiem co, cokolwiek. Wil powiedział, Ŝe widział mnie tego dnia juŜ trzy razy w róŜnych miejscach w
hotelu, i Ŝe to miało coś znaczyć. Nie miałem pojęcia, o czym mówi.
- A czy wspomniał ci coś o miejscu zwanym Shambhala?
- spytałem.
Jacob spojrzał na mnie z nowym zainteresowaniem. - Nie dosłownie. Coś powiedział przy okazji
tego, Ŝe Tybet nie będzie wolny do czasu, aŜ Shambhala nie zostanie zrozumiana. Coś w tym rodzaju.
- A czy mówił coś o przejściu?
- O przejściu? Nie, nie sądzę. Nie pamiętam dobrze tej rozmowy. Zresztą, była bardzo krótka.
- A moŜe wspomniał coś o tym, gdzie ma zamiar jechać?
- spytał Yin.
Jacob myślał chwilę w skupieniu. - Zdaje mi się, Ŝe wymienił miejsce o nazwie Dormar, tak...
myślę, Ŝe to właśnie ta nazwa... i mówił coś jeszcze... a Ŝe są tam ruiny klasztoru.
Spojrzałem na Yina.
- Znam to miejsce - powiedział szybko. - To daleko na północnym zachodzie. Cztery albo i pięć
dni drogi. Będzie cięŜko... i zimno.
Sama myśl o tak dalekiej podróŜy w najdziksze zakątki Tybetu sprawiła, Ŝe moja energia prysnęła
w mgnieniu oka.
- Chcesz jechać z nami? - Yin spytał Jacoba.
- O nie, nie. Muszę się stąd jak najszybciej wydostać.
- Jesteś pewien? Akurat teraz Chińczycy są bardzo aktywni.
- Nie, nie mogę - powiedział Jacob, odwracając wzrok.
- Jestem ostatni, tylko ja zostałem, Ŝeby powiadomić nasz rząd i kazać szukać moich przyjaciół,
oczywiście jeśli sam znajdę pomoc.
Yin napisał coś na kartce papieru i wręczył ją Jacobowi.
- Znajdź telefon i zadzwoń pod ten numer - powiedział.
- Podaj moje imię i numer, na który do ciebie moŜna będzie zadzwonić. Kiedy cię sprawdzą,
oddzwonią do ciebie i powiedzą ci, co masz robić.
Yin wytłumaczył jeszcze Jacobowi, jak moŜe najbezpieczniej wrócić do Sagi. Odprowadziliśmy
go do samochodu. Kiedy juŜ wsiadł, odwrócił się jeszcze do mnie: - Powodzenia... Mam nadzieję, Ŝe
odnajdziesz swojego przyjaciela.
Skinąłem głową.
- Jeśli go znajdziesz - dodał Jacob - to moŜe się okaŜe, Ŝe właśnie tylko po to przyjechałem do
Tybetu, co ty na to? śebym mógł pomóc.
Uruchomił silnik, rzucił nam ostatnie spojrzenie i odjechał. Yin i ja wróciliśmy szybko do dŜipa.
Kiedy wracaliśmy na główną drogę, zauwaŜyłem, Ŝe Yin się uśmiecha.
 - Myślę, Ŝe teraz zrozumiałeś Trzecie Rozwinięcie, czy tak? - spytał. - Pomyśl o wszystkich jego
aspektach.
Patrzyłem na niego przez chwilę, zastanawiając się nad tym pytaniem. Kluczem do tego
Rozwinięcia była myśl, Ŝe nasze pola energetyczne mogą dawać siłę innym ludziom, podnosić ich na
wyŜszy poziom świadomości, gdzie mogą wejść w kontakt ze swymi intuicjami. To, co było w tym
wszystkim dla mnie najbardziej fascynujące i wykraczało poza to, czego się dowiedziałem w Peru, to
idea, Ŝe nasze pole niejako wychodzi przed nas, rozprzestrzenia się dokoła i Ŝe moŜna go uŜywać, by
podnieść nastrój innych osób, choć wcale z nimi nie rozmawiamy, nawet nie musimy widzieć ich
twarzy! Wystarczy, Ŝe w pełni zwizualizujemy sobie, iŜ tak się dzieje i Ŝe będziemy tego oczekiwać.
Oczywiście trzeba absolutnie zrezygnować z chęci kontrolowania innych, bo wtedy energia
zadziała odwrotnie, o czym sam się najlepiej przekonałem, kiedy starałem się zmusić Jacoba, by
zatrzymał samochód. To wszystko powiedziałem Yinowi.
- To, co opisałeś, to zaraźliwy aspekt ludzkiego umysłu - odparł. - W pewnym sensie wszyscy
dzielimy umysły. Oczywiście, mamy nad sobą kontrolę i moŜemy się z takiego „wspólnego” umysłu
wycofać, odciąć się, myśleć niezaleŜnie. Ale jak ci to juŜ mówiłem wcześniej, przewaŜający wśród
ludzi pogląd na świat tworzy zwykle gigantyczne pole przekonań i oczekiwań. Kluczem do rozwoju
ludzkości jest to, by była dostateczna liczba osób, które potrafią „nadawać” wyŜsze oczekiwania
miłości, emitować je do tego wspólnego pola. Taki wysiłek pozwala nam budować coraz wyŜsze
poziomy energii i inspirować się wzajemnie do osiągania największych moŜliwości.
Yin zamilkł na chwilę, rozluźnił się i uśmiechnął do mnie.
- Kultura i społeczność Shambhali - powiedział w końcu - jest zbudowana wokół takiego właśnie
pola.
Nie mogłem nie odwzajemnić jego uśmiechu. Ta podróŜ zaczynała mieć sens, choć jeszcze nie
potrafiłem ująć tego w słowa.

Dwa kolejne dni minęły gładko. Ani śladu wojska. WciąŜ trzymając się południowej szosy,
kierowaliśmy się na północny zachód, przekroczyliśmy kolejną rzekę w pobliŜu szczytu Mayun-La, na
wysokim, górskim przesmyku. Krajobraz był niesamowity - po obu stronach drogi wyrastały pokryte
lodem szczyty gór. Pierwszą noc spędziliśmy w Hor Qu w opuszczonym przydroŜnym domu, o którego
istnieniu wiedział wcześniej Yin. Następnego ranka wyruszyliśmy w kierunku jeziora Mana-sarovar.
 Kiedy zbliŜaliśmy się do jeziora, Yin powiedział: - Tutaj znów musimy być bardzo ostroŜni.
Jezioro i leŜąca dalej Mount Kailash to główne cele wypraw ludzi z całego regionu: z Indii, Nepalu,
Chin i oczywiście Tybetu. To miejsce jest święte, jak Ŝadne inne. Będzie tu wielu pielgrzymów i wiele
chińskich patroli.
Kilka mil później Yin zjechał na starą boczną drogę i w ten sposób objechaliśmy jeden z
posterunków. Dojrzałem w oddali jezioro. Spojrzałem na Yina, a on się uśmiechnął. Widok był
nieprawdopodobnie pięlcny: wśród brązowooliwkowych skał połyskiwała turkusowa perła. Wszystko
otoczone ośnieŜonymi górami. Yin wskazał jeden ze szczytów - to był Kailash.
Kiedy podjechaliśmy bliŜej jeziora, widziałem wyraźnie grupy pielgrzymów stojące nad wodą
wokół wysokich masztów udekorowanych sztandarami.
- Co to jest? - spytałem Yina.
- Flagi modlitewne - odparł. - Umieszczanie flag symbolizujących modlitwy to tradycja, którą
mamy w Tybecie od stuleci. Flagi zostawia się, by łopotały na wietrze, a to wysyła zawarte w nich
modlitwy prosto do Boga. Modlitewne flagi daje się takŜe w prezencie.
- Ajakie to modlitwy?
- Modlitwy o to, by wśród całej ludzkości zapanowała miłość.
Milczałem.
- CóŜ za ironia, prawda? - spytał Yin. - Cała kultura Tybetu jest zbudowana wokół Ŝycia
duchowego. Jesteśmy chyba najbardziej religijnym z narodów. I zostaliśmy zaatakowani przez
najbardziej ateistyczny rząd na Ziemi, przez władze Chin. To idealny kontrast, który świat powinien
dostrzec. Przetrwa i zwycięŜy tylko jedna wizja.
Nie rozmawiając więcej, przejechaliśmy przez kolejne niewielkie miasteczko, a potem dotarliśmy
do Darchen, miasta najbliŜszego Mount Kailash. Tam dwóch mechaników, których znał Yin,
sprawdziło naszego dŜipa przed dalszą podróŜą. RozłoŜyliśmy się na noc z innymi pielgrzymami tak
blisko świętej góry, jak tylko mogliśmy bez wzbudzania podejrzeń. Nie mogłem oderwać oczu od
oblodzonych szczytów.
- Z tego miejsca Kailash wygląda jak piramida - powiedziałem.
Yin potaknął. - A wiesz, co to oznacza? śe ma moc.
Kiedy słońce spływało za horyzont, obserwowaliśmy niewiarygodny wręcz widok. Cudowny
zachód wypełnił niebo warstwami brzoskwiniowych chmur, a w tym samym momencie słońce, choć
juŜ za horyzontem, wciąŜ oświetlało szczyt Kailash, zmieniając jego ośnieŜone zbocza w feerię Ŝółci i
oranŜy.
- Od tysięcy lat - powiedział Yin - wszyscy wielcy władcy przemierzali tysiące mil na koniach lub
w lektykach, by podziwiać te właśnie widoki Tybetu. UwaŜano, Ŝe pierwsze światło poranka i ostatnie
światło dnia mają ogromną moc odmładzania i zsyłania wizji.
Kiwałem tylko głową niezdolny, by oderwać wzrok od tego magicznego światła. Czułem się pełen
siły i niemal spokojny. Rozciągające się u stóp góry doliny i niskie wzgórza skąpane były w
układających się naprzemiennie warstwach cienia i ja-snobrązowych odblasków, tworząc niesamowity
kontrast ze skąpanymi wciąŜ w słońcu wysokimi szczytami, które zdawały się świecić od środka. W
swym pięknie ten widok był wręcz nierealny i po raz pierwszy pojąłem, dlaczego Tybetańczycy są tak
uduchowionym narodem. Samo tylko światło tej ziemi wiodło ich wprost do pełniejszej świadomości.
Wczesnym rankiem następnego dnia znów byliśmy w drodze i po pięciu godzinach dotarliśmy do
przedmieść Ali. Niebo było zachmurzone, temperatura gwałtownie spadała. Yin wykonał kilka skrętów
w niemal nieprzejezdne, wąziutkie uliczki, by ominąć centrum miasta.
- To jest teraz głównie teren Chińczyków - powiedział. - Są tu bary i kluby ze striptizem dla
wojska. Najlepiej tak przejechać, Ŝeby nikt nas nie zauwaŜył.
Kiedy znów wjechaliśmy na porządną drogę, byliśmy juŜ na północnych przedmieściach. W
pewnej chwili dostrzegłem nowo wybudowany biurowiec, przed którym stało kilka nowych
cięŜarówek. Ale w pobliŜu nikogo nie było. Yin zauwaŜył budynek w tym samym momencie i szybko
skręcił z drogi w jakiś stary podjazd. Stanął.
- To zupełnie nowy chiński budynek - powiedział. - Nie wiedziałem, Ŝe tu jest. Patrz uwaŜnie, czy
ktokolwiek stamtąd nas obserwuje, kiedy będziemy przejeŜdŜać.
W tym momencie zerwał się nagły wiatr i zaczął padać gęsty śnieg, co nam pomogło. Kiedy
jechaliśmy, uwaŜnie obserwowałem budynek i podjazd. Większość okien była zasłonięta.
- Co tu jest? - spytałem.
- Myślę, Ŝe stacja wydobycia ropy, ale kto to wie?
- Co jest z pogodą?
- Wygląda na to, Ŝe idzie burza. To moŜe nam pomóc.
- Myślisz, Ŝe mogą nas szukać nawet tutaj? - spytałem. Spojrzał na mnie z głębokim smutkiem,
który w mgnieniu oka zmienił się we wściekły gniew.
 - To jest miasto, gdzie zamordowano mojego ojca - powiedział tylko.
Potrząsnąłem głową. - To straszne, Ŝe musiałeś na to patrzeć...
- To doświadczenie tysięcy Tybetańczyków - rzucił, wpatrując się w drogę przed sobą.
AŜ czułem jego nienawiść.
Po chwili się otrząsnął. - WaŜne, by o tym nie myśleć. Musimy unikać takich obrazów. Zwłaszcza
ty. Uprzedzałem cię wcześniej, Ŝe ja mogę nie dać rady, Ŝeby kontrolować swój gniew. Ty musisz być
w tej kwestii lepszy ode mnie, Ŝebyś mógł jechać dalej nawet sam, jeśli będzie trzeba.
- Co?
- Posłuchaj mnie uwaŜnie - powiedział. - Musisz dokładnie zrozumieć swoją pozycję. Opanowałeś
trzy pierwsze rozwinięcia. Jesteś w stanie utrzymywać ciągły, wysoki poziom energii i tworzyć silne
pole, ale tak jak ja wciąŜ jeszcze wpadasz w strach lub gniew. Jest jeszcze kilka rzeczy, które mogę ci
powiedzieć o tym, jak ugruntować emitowanie energii.
- Co rozumiesz przez ugruntowanie?
- Musisz lepiej ustabilizować wypływającą z ciebie energię, tak by emanowała na świat z całą
mocą niezaleŜnie od tego, w jakiej jesteś sytuacji. Kiedy to opanujesz, wszystkie trzy rozwinięcia,
które juŜ znasz, staną się dla ciebie stałym stanem umysłu, sposobem Ŝycia.
- Czy to jest juŜ Czwarte Rozwinięcie? - spytałem.
- To tylko początek Czwartego. To, co ci za chwilę powiem, jest ostatnią informacją, którą jak
dotąd mamy o rozwinięciach. Reszta Czwartego Rozwinięcia jest w pełni znana tylko tym, którzy są w
Shambhali. W idealnej sytuacji rozwinięcia powinny pracować razem w następujący sposób: twoja
energia modlitwy powinna pochodzić z twojego wewnętrznego połączenia z boskim źródłem i
emanować z ciebie, wypływać na zewnątrz i sprowadzać oczekiwaną przez ciebie synchronię, a takŜe
podnosić kaŜdego, kogo dosięgnie, na poziom jego wyŜszego,ja”. W ten sposób energia potęguje
tajemniczą ewolucję naszego Ŝycia, podnosi naszą świadomość i pozwala wypełniać nasze
indywidualne misje na tej planecie. Niestety, na tej drodze napotykamy wyboje, wyzwania, które
przynoszą ze sobą strach, który z kolei sprowadza zwątpienie i w ten sposób niszczy nasze pola
energetyczne. Co gorsza, strach moŜe wywołać negatywne obrazy, złe oczekiwania, co z kolei moŜe
sprowadzić na nas dokładnie to, czego się boimy. Teraz musisz się koniecznie nauczyć, jak kotwiczyć,
czyli ugruntować swą wyŜszą energię, Ŝebyś częściej i dłuŜej umiał pozostawać w pozytywnym nurcie.
Problem ze strachem - mówił dalej Yin - polega na tym, Ŝe działa bardzo perfidnie i bardzo szybko się
w nas wkrada. Widzisz, lęk zawsze powoduje powstanie obrazu czegoś, czego nie chcemy. Boimy się
poraŜki, boimy się tego, Ŝe zawiedziemy swoją rodzinę, Ŝe się ośmieszymy, Ŝe utracimy wolność albo
kogoś, kogo kochamy, albo nawet własne Ŝycie. Podstępne jest to, Ŝe kiedy zaczynamy czuć taki lęk,
bardzo często zmienia się on w gniew czy złość i wtedy uŜywamy tego gniewu, by zebrać siły i
walczyć przeciw kaŜdemu, kto w naszym pojęciu stanowi zagroŜenie. A kiedykolwiek czujemy strach
lub gniew, musimy zdawać sobie sprawę, Ŝe te emocje pochodzą z jednego źródła: z tych aspektów
naszego Ŝycia, które za wszelką cenę chcemy utrzymać. Legendy mówią, Ŝe skoro strach i gniew
pochodzą z troski o to, Ŝe moŜemy coś utracić, jedynym sposobem, by uniknąć tych emocji, jest bycie
„oderwanym”, obojętnym na wszelkie skutki wydarzeń.
Byliśmy teraz daleko na północ od miasta, a śnieg padał jeszcze mocniej. Yin wytęŜał wzrok, by
widzieć drogę i tylko od czasu do czasu rzucał mi szybkie spojrzenia.
- Weź na przykład nasz przypadek - powiedział. - Szukamy Wiła i przejścia do Shambhali.
Legendy by powiedziały, Ŝe aby ustawić nasze pola tak, by oczekiwać odpowiednich intuicji i
wydarzeń, które nas poprowadzą, powinniśmy całkowicie odciąć się od tego, jaki nasze poszukiwanie
będzie miało skutek. Dokładnie to miałem na myśli, kiedy cię ostrzegałem, Ŝebyś nie przywiązywał tak
wielkiej wagi do tego, czy Jacob się zatrzyma czy nie. Idea „oderwania” jest wielkim przesłaniem
Buddy i darem dla ludzkości od wszystkich religii Wschodu.
Tak, znałem to pojęcie, ale w tej chwili miałem kłopoty, by docenić jego wartość.
- Yin - zaprotestowałem - jak moŜna się zupełnie odciąć? To brzmi dla mnie jak bajka o wieŜy z
kości słoniowej. To, czy pomoŜemy Wilowi, moŜe być przecieŜ sprawą Ŝycia lub śmierci. Jak moŜemy
się o to nie martwić?
Yin zjechał na pobocze i stanął. Widoczność była w tej chwili bliska zeru.
- Nie powiedziałem, Ŝe nie trzeba się martwić - mówił spokojnie dalej. - Powiedziałem, by nie być
przywiązanym do Ŝadnego z moŜliwych rozwiązań. To, co w Ŝyciu dostajemy, jest i tak zawsze trochę
inne niŜ to, czego chcemy. Bycie oderwanym oznacza zrozumienie, Ŝe zawsze istnieje jakiś wyŜszy
cel, który moŜna odnaleźć w kaŜdym wydarzeniu, w kaŜdym rozwiązaniu. Zawsze moŜemy znaleźć
ukryte dobrodziejstwo, pozytywne znaczenie, na którym moŜna budować dalej.
Skinąłem głową. Ten koncept znałem juŜ z Peru.
- Rozumiem wartość ogólnego postrzegania świata w ten sposób - powiedziałem - ale czy nie
istnieją jednak pewne granice? A co, jeśli grozi nam śmierć lub tortury? Bardzo cięŜko jest się od
czegoś takiego „oderwać” albo dostrzec w tym ukryte dobrodziejstwo.
Yin spojrzał na mnie twardo. - A co, jeśli owe tortury zawsze są rezultatem tego, Ŝe nie jesteśmy
dostatecznie „oderwani” podczas zdarzeń, które prowadzą do takiej krytycznej sytuacji? Nasze legendy
mówią, Ŝe kiedy w pełni oduczymy się przywiązania, nasza energia pozostanie wciąŜ na tyle silna, by
unikać takich wyjątkowo negatywnych wydarzeń. Jeśli będziemy cały czas silni, jeśli zawsze będziemy
oczekiwać tylko pozytywnych rzeczy, to niezaleŜnie od tego, co juŜ się wydarzyło, zaczynają dziać się
cuda.
Nie mogłem w to uwierzyć. - Chcesz powiedzieć, Ŝe kaŜde zło, które nas spotyka, pochodzi stąd,
Ŝe nie wykorzystaliśmy jakiejś synchronii, jakiejś moŜliwości, by go uniknąć?
Tym razem Yin spojrzał na mnie z uśmiechem. - Tak, dokładnie to powiedziałem.
- AleŜ to straszne. Czy to nie obarcza winą kogoś, kto na przykład jest śmiertelnie chory? Czy to
nie znaczy, Ŝe jest chory, bo „nie wykorzystał” okazji, by znaleźć sposób na swoje uzdrowienie?
- Nie. Nie ma winy. KaŜdy robi przecieŜ wszystko, co moŜe. Ale to, co ci powiedziałem, to
prawda, którą musimy zaakceptować, jeśli mamy osiągnąć wyŜsze poziomy energii modlitwy. Musimy
utrzymywać nasze pola na tak wysokim poziomie, jaki tylko jest moŜliwy, a Ŝeby to uczynić, musimy
zawsze wierzyć, z całą mocą, Ŝe zostaniemy ocaleni. Czasem się zdarzy, Ŝe coś nam umknie -
kontynuował. - Ludzka wiedza jest niedoskonała, moŜemy nawet zginąć lub zostać poddani torturom z
powodu braku właściwych informacji. Ale prawda jest taka, Ŝe gdybyśmy mieli całą wiedzę, którą
ludzkość kiedyś w końcu posiądzie, bylibyśmy zawsze wyprowadzani z groźnych sytuacji. A
największą moc osiągamy, zakładając, Ŝe juŜ tak się dzieje. To jest sposób na to, by być „oderwanym”,
a takŜe otwartym i budować silne pole oczekiwań.
To wszystko zaczynało mieć sens. Yin mówił, Ŝe musimy załoŜyć, iŜ proces synchronii zawsze
uchroni nas przed złem, Ŝe zawczasu będziemy wiedzieć, jaki wykonać ruch, bo taka zdolność jest
naszym ostatecznym przeznaczeniem. Jeśli więc uwierzymy w to juŜ teraz, to prędzej czy później
stanie się to oczywistością dla wszystkich ludzi.
- Wszyscy wielcy mistycy - zaczął znów Yin - mówią, Ŝe waŜne jest działanie z perspektywy
absolutnej wiary. W waszej zachodniej Biblii apostoł Jan opisuje skutki takiej wiary. Wsadzono go do
kotła z wrzącym olejem i nic mu się nie stało. Inni byli rzucani na poŜarcie głodnym lwom, a jednak
ocaleli. Czy to mogą być tylko mity?
- Jak silna musi być nasza wiara, by osiągnąć aŜ taki poziom obojętności na zagroŜenie? -
spytałem.
- Musimy osiągnąć poziom bliski temu, jaki mają mieszkańcy Shambhali - odparł Yin. - Czy nie
widzisz, jak to wszystko doskonale do siebie pasuje? Jeśli energia naszych oczekiwań jest dostatecznie
silna, to oczekujemy synchronii i równocześnie wysyłamy energię innym, tak by oni takŜe mogli
oczekiwać synchronii. I ogólny poziom energii wciąŜ się podnosi. A poza tym nie zapominaj, Ŝe są
jeszcze dakini...
Szybko odwrócił wzrok wyraźnie przeraŜony, Ŝe znów wymienił imię tych istot.
- No i co z dakini? - spytałem.
Milczał.
- Yin - naciskałem. - Musisz mi powiedzieć, co miałeś na myśli. Jaką rolę grają w tym wszystkim
dakini?
Westchnął głęboko. - Mówię tylko to, co sam rozumiem. Legendy mówią, Ŝe dakini są w pełni
pojmowane tylko przez tych, co są w Shambhali, i Ŝe musimy być bardzo ostroŜni. Nie mogę nic
więcej powiedzieć.
Patrzyłem na niego ze złością. - No cóŜ, przekonamy się o tym później, prawda, kiedy juŜ
odnajdziemy Shambhalę? - spytałem z przekąsem.
Spojrzał na mnie z wielkim smutkiem. - Powtarzałem ci juŜ tyle razy, Ŝe miałem zbyt wiele złych
doświadczeń z chińskim wojskiem. Moja nienawiść i gniew niszczą moją energie. I jeśli w
jakimkolwiek momencie zauwaŜę, Ŝe cię powstrzymuję, to będę cię musiał opuścić, a ty będziesz
musiał iść sam.
Przyglądałem mu się, nie chcąc nawet myśleć o takiej ewentuakiości.
- Pamiętaj - mówił dalej - co ci mówiłem o byciu oderwanym i o tym, Ŝe trzeba ufać, iŜ zawsze
zostaniesz ocalony z kaŜdego niebezpieczeństwa.
Milczał przez chwilę, a potem zapalił silnik i ruszył w padający śnieg.
- MoŜemy się załoŜyć - powiedział w końcu - Ŝe twoja wiara zostanie poddana próbie.
 Przejście

Jechaliśmy na północ jeszcze przez czterdzieści minut, a potem Yin skręcił w wysłuŜoną drogę dla
cięŜarówek i skierował się w stronę wysokiego łańcucha górskiego oddalonego o jakieś dwadzieścia
czy trzydzieści mil. Padał coraz gęstszy śnieg. Najpierw cicho, a potem coraz głośniej, przez liałas
naszego silnika zaczął się przebijać niski, wibrujący dźwięk.
Kiedy stał się rozpoznawalny, równocześnie spojrzeliśmy na siebie.
- Helikoptery! - krzyknął Yin, natychmiast zrobił ostry skręt, zjechał z traktu i wjechał między
skały. DŜip niebezpiecznie się przechylił. - Wiedziałem. Znają jakiś sposób, Ŝeby latać nawet przy
takiej pogodzie.
- Co znaczy, Ŝe wiedziałeś?
W miarę, jak warkot nad nami narastał, wydało mi się, Ŝe słyszę dwa silniki. Jeden krąŜył
dokładnie nad nami.
- To moja wina! - Yin przekrzykiwał hałas. - Musisz uciekać! Natychmiast!
- Co?! - wrzasnąłem. - Zwariowałeś?! Gdzie pójdę?
Teraz łcrzyczał mi prosto do ucha: - Nie zapomnij, bądź ciągle czujny! Słyszysz? Idź ciągle na
północny zachód, do Dormaru! Musisz się dostać do Kunlunu!
Jednym zwinnym ruchem otworzył drzwi po mojej stronie i wypchnął mnie na zewnątrz.
Wylądowałem na obu nogach, a potem sturlałem się kilka stóp w dół po śniegu. Usiadłem i
próbowałem zlokalizować dŜipa, ale on juŜ odjeŜdŜał, a zamieć śnieŜna utrudniała widok. Przebiegła
mnie fala czystego przeraŜenia.
W tym momencie moją uwagę zwrócił jakiś ructi po prawej strome. Dziesięć stóp ode mnie
poprzez padający śnieg ledwo widziałem sylwetkę męŜczyzny. Był wysoki, ubrany w czarne spodnie
ze skóry jaka, w owczą kurtkę i czapę. Stał bez ruchu i patrzył na mnie, ale jego twarz była częściowo
zakryta wełnianą chustą. Rozpoznałem te oczy. Skąd je znałem? Po kilku sekundach spojrzał w górę, w
kierunku helikoptera, który zatoczył łuk i odleciał.
Nagle z kierunku, w którym odjechał dŜip, dobiegły trzy czy cztery wybuchy. Tak silne, Ŝe
posypały się na mnie odłamki skał i fala śniegu, a powietrze wypełniło się duszącym dymem. Wstałem
i kuśtykając, próbowałem uciekać, a kolejne mniejsze eksplozje odbijały się echem wokół mnie.
Powietrze pełne było teraz jakiegoś duszącego gazu. Zaczęło mi się kręcić w głowie.
 Usłyszałem muzykę, jeszcze zanim kompletnie oprzytomniałem. Klasyczny chiński kompozytor,
którego juŜ kiedyś słyszałem. Otrząsnąłem się i rozbudziłem. Stwierdziłem, Ŝe jestem w wytwornej
sypialni urządzonej w chińskim tradycyjnym stylu. Usiadłem na rzeźbionym łoŜu i odrzuciłem
jedwabną narzutę. Ubrany byłem tylko w szpitalną koszulę. Zostałem wykąpany. Pokój miał co
najmniej dwadzieścia stóp na dwadzieścia, a kaŜdą ścianę zdobił inny fresk. Przez szparę w drzwiach
spoglądała na mnie chińska kobieta.
Drzwi otworzyły się szeroko i do pokoju wszedł wyprostowany jak struna wysoki oficer w pełnym
umundurowaniu. Przebiegł mnie dreszcz. To był ten sam, którego w cywilu widziałem juŜ kilkakrotnie.
Serce waliło mi w piersi. Starałem się podnieść swoją energię, ale widok tego oficera całkiem mnie
powalił.
- Dzień dobry - powitał mnie grzecznie. - Jak się pan czuje?
- ZwaŜywszy, Ŝe zostałem zagazowany, to całkiem nieźle - odparłem.
Uśmiecłmął się. - To szybko mija i nie ma skutków ubocz-nych, zapewniam pana.
- Gdzie jestem? - spytałem.
- W Ali. Lekarze pana zbadali, nic panu nie jest. Ale muszę panu zadać kilka pytań. Dlaczego
podróŜuje pan w towarzystwie Yina Doloe’a i dokąd jechaliście?
- Chcieliśmy zwiedzić niektóre ze starych klasztorów.
- Dlaczego?
Zdecydowałem nic więcej mu nie mówić. - Bo jestem turystą. Mam wizę. Dlaczego zostałem
napadnięty? Czy amerykańska ambasada wie o tym, Ŝe jestem zatrzymany?
Uśmiechnął się zimno i spojrzał mi głęboko w oczy. - Jestem pułkownik Chang. Nikt nie wie, Ŝe
pan tu jest, i jeśli złamał pan nasze prawo, nikt nie moŜe panu pomóc. A pan Doloe to przestępca,
członek nielegalnej religijnej organizacji, która dopuszcza się oszustwa na terenie Tybetu.
Jakby spełniały się moje najgorsze lęki.
- Nic o tym nie wiem - odparłem. - Chciałbym do kogoś zadzwonić.
- Dlaczego Yin Doloe i inni szukają Shambhali?
- Nie wiem, o czym pan mówi.
Zrobił krok w moim kierunku. - Kim jest Wilson James?
- To mój przyjaciel - powiedziałem.
 - Czy on jest w Tybecie?
- Tak myślę, ale go nie widziałem.
Chang spojrzał na mnie z wyraźnym niesmakiem i nie mówiąc nic więcej, odwrócił się na pięcie i
wyszedł z pokoju.
Jest niedobrze, myślałem, bardzo niedobrze. JuŜ miałem wstać z łóŜka, kiedy wróciła pielęgniarka
z tuzinem Ŝołnierzy. Jeden z nich pchał przed sobą urządzenie, które wyglądało jak ogromne Ŝelazne
płuco, tyle Ŝe było o wiele większe i stało na wysokich, szerokich nogach. Najwyraźniej tak je
skonstruowano, by moŜna je było nasunąć na kogoś, kto leŜy w łóŜku. Zanim zdołałem cokolwiek
powiedzieć, Ŝołnierze przytrzymali mnie i naprowadzili machinę nad moje ciało. Pielęgniarka włączyła
urządzenie, które wydało cichy pomruk. Prosto w twarz zaświeciło mi jasne światło. Nawet z
zamkniętymi oczyma czułem, jak to punktowe światło porusza się od prawej do lewej strony mojej
głowy, jak skaner w fotokopiarce. Kiedy tylko maszyna się zatrzymała, Ŝołnierze zsunęli ją ze mnie i
wywieźli z pokoju. Pielęgniarka została jeszcze chwilę i przyglądała mi się.
- Co... co to było? - wyjąkałem.
- To tylko encefalograf - powiedziała niepewną angiel-szczyznEi, po czym pochyliła się nad jedną
z szuflad komody i wyjęła moje ubranie. Wszystkie rzeczy zostały wyprane i troskliwie złoŜone.
- Ale po co to było? - nalegałem.
- śeby wszystko sprawdzić, Ŝeby się upewnić, Ŝe nic panu nie jest.
W tej chwili drzwi znów się otworzyły i wrócił pułkownik Chang. Wziął stojące pod ścianą
krzesło i ustawił je obok mojego łóŜka.
- MoŜe powinienem panu uświadomić, jak wygląda sytuacja - powiedział, siadając na krześle.
Wydawał się zmęczony. - W Tybecie jest wiele religijnych sekt i wielu z ich wyznawców stara się
robić wraŜenie na reszcie świata, Ŝe są tylko wierzącymi ludźmi, prześladowanymi przez Chińczyków.
Sam muszę przyznać, Ŝe nasza wczesna polityka w latach pięćdziesiątych i podczas rewolucji
kulturalnej była dość ostra, ale w ostatnich latach to się radykalnie zmieniło. Staramy się być tak
tolerancyjni, jak tylko moŜna, biorąc pod uwagę fakt, Ŝe oficjalną polityką rządu chińskiego jest
ateizm. Te sekty powinny jednak pamiętać, Ŝe zmienił się takŜe Tybet. Mieszka tu teraz wielu
Chińczyków, wielu mieszkało tu od zawsze, i oczywiście wielu nie jest buddystami. Musimy wszyscy
Ŝyć tu razem. Nie ma mowy o tym, by Tybet kiedykolwiek powrócił pod władanie łamów. Czy
rozumie pan, o czym mówię? Świat się zmienił. Nawet gdybyśmy chcieli dać Tybetowi wolność, to
przecieŜ nie byłoby w porządku wobec mieszkających tu Chińczyków.
Czekał chwilę, aŜ coś na to odpowiem, a ja rozwaŜałem, czy nie przypomnieć mu o polityce Chin
polegającej na osiedlaniu tu Chińczyków, by osłabić kulturę Tybetu. Ale zamiast tego powiedziałem: -
Myślę, Ŝe oni chcą tylko bez przeszkód wyznawać swoją religię.
- Zezwoliliśmy na to do pewnego stopnia, ale im nie moŜna ufać. Kiedy myślimy, Ŝe wiemy, kto
stoi na czele danej grupy, wszystko się zmienia. Myślę, Ŝe udało nam się osiągnąć całkiem dobre
stosunki z częścią buddyjskiej religijnej hierarchii, ale są wciąŜ tybetańscy separatyści w Indiach,
potem ta następna grupa, do której naleŜy pan Doloe, ta sekta, która wyznaje jakiś tajemniczy ustny
przekaz i rozpowszechnia wszystkie te informacje o Shambhali. To przeszkadza ludziom spokojnie
Ŝyć. W Tybecie jest wiele do zrobienia. Ludzie tu są bardzo biedni. Trzeba podnieść jakość Ŝycia. -
Spojrzał na mnie i rzucił mi krótki uśmiech. - Dlaczego oni tak powaŜnie traktują tę legendę o
Shambhali? PrzecieŜ to infantylne jak bajka dla dzieci.
- Tybetańczycy wierzą, Ŝe istnieje inna, bardziej duchowa rzeczywistość poza naszym fizycznym
światem, który moŜemy widzieć, i Ŝe Shambhala, choć znajduje się tu, na Ziemi, naleŜy do
rzeczywistości duchowej. - Nie wierzyłem własnym uszom, Ŝe w ogóle zacząłem z nim tę rozmowę!
- Jak mogą myśleć, Ŝe takie miejsce naprawdę istnieje? - pytał z uśmiechem. - Przeczesaliśmy
kaŜdą piędź Tybetu z powietrza za pomocą satelity i niczego nie znaleźliśmy.
Milczałem.
- Czy wie pan, gdzie to miejsce ma niby być? - naciskał.
- Czy to dlatego pan tu przyjechał?
- Strasznie chciałbym wiedzieć, gdzie to jest - powiedziałem - albo chociaŜ, co to jest, ale
obawiam się, Ŝe niestety nie wiem. Ale teŜ nie chcę się naraŜać chińskim władzom.
- Słuchał uwaŜnie, więc mówiłem dalej. - Tak naprawdę, to cholernie się boję tej sytuacji i
najchętniej bym stąd natychmiast wyjechał.
- AleŜ nie, my chcemy tylko, Ŝeby pan podzielił się z nami tym, co pan wie - powiedział. - Jeśli
takie miejsce istnieje, jeśli to jakaś ukryta kultura, to chcemy o niej wiedzieć. Proszę podzielić się z
nami swoją wiedzą i pozwolić, Ŝe my z kolei pomoŜemy panu. MoŜe dojdziemy do jakiegoś
kompromisu.
Patrzyłem na niego przez chwilę, a potem powiedziałem wprost: - Chcę się skontaktować z
ambasadą amerykańską, jeśli pan pozwoli.
 Starał się ukryć zniecierpliwienie, ale widziałem je wyraźnie w jego oczach. Wpatrywał się we
mnie jeszcze przez chwilę, potem podszedł do drzwi i odwrócił głowę.
- To nie będzie konieczne. Jest pan wolny.

Kilka minut później szedłem uliczkami Ali, szczelnie zapinając kurtkę. Śnieg juŜ nie padał, ale
było bardzo zimno. Wcześniej zostałem zmuszony do ubrania się w obecności pielęgniarki, potem
wyprowadzono mnie z budynku. Idąc, sprawdzałem zawartość swoich kieszeni. O dziwo, wszystko
było na miejscu: nóŜ, portfel, niewielka torebka migdałów.
Czułem się zmęczony, w głowie mi się kręciło. Czy to ze zdenerwowania? A moŜe jednak był to
skutek działania gazu? A moŜe wysokość? Starałem się otrząsnąć i wziąć w garść.
Ali było nowoczesnym miastem. Ulice były pełne zarówno Tybetańczyków, jak i Chińczyków.
Wszędzie duŜo pojazdów. Dobrze utrzymane budynki i sklepy mogły wprawić w konsternację, jeśli
porównało się je z fatalnymi drogami i warunkami Ŝycia, które widzieliśmy, jadąc tutaj. Rozglądałem
się wokół, ale na razie nie dostrzegłem nikogo, kto na oko mógłby mówić po angielsku. Po przejściu
kilku przecznic zacząłem się czuć coraz dziwniej, a w głowie kręciło mi się mocniej. Musiałem
przysiąść na skraju chodnika na starym murku. Narastający strach zmienił się niemal w panikę. Co
mam teraz zrobić? Co się stało z Yinem? Dlaczego ten chiński pułkownik tak po prostu pozwolił mi
odejść? To wszystko nie trzymało się kupy.
W tym momencie w myślach pojawił się przede mną wyraźny obraz Yina. Odebrałem to jak
upomnienie. Pozwoliłem sobie na zupełny spadek energii. Strach mnie przytłaczał, a ja zapomniałem,
Ŝeby cokolwiek z tym zrobić. Wziąłem głęboki oddech i spróbowałem podnieść poziom energii.
Kilka minut później poczułem się lepiej. Mój wzrok padł na duŜy budynek stojący kilka przecznic
dalej. Przy wejściu miał chiński znak, którego nie umiałem odczytać, ale kiedy skupiłem się na
kształcie budynku, miałem wyraźne wraŜenie, Ŝe musi to być jakaś noclegownia albo hotel. Poczułem
błysk nadziei.
MoŜe będzie tam telefon, a moŜe nawet inni zagraniczni turyści, z którymi będę się mógł
porozumieć albo do nich przyłączyć?
Wstałem i ruszyłem w tym kierunku, wciąŜ uwaŜnie obserwując ulice. Kilka minut później byłem
juŜ niedaleko tiotelu Słiing Shui, ale poczułem obawę. Rozejrzałem się ostroŜnie wokół. Wyglądało na
to, Ŝe jednak nikt mnie nie śledzi. Kiedy byłem juŜ niemal przy drzwiach, usłyszałem hałas. Coś upadło
w śnieg. Rozejrzałem się. Stałem na ulicy dokładnie naprzeciw niewielkiego przejścia między
budynkami. Byłem sam, nie licząc kilku starszych osób idących w przeciwnym kierunku dość daleko
ode mnie. Znów usłyszałem hałas. Dźwięk był teraz bliŜej mnie. Spojrzałem pod nogi i dostrzegłem
niewielki kamyk, który wyleciał z przejścia i wylądował w śniegu. Postąpiłem krok naprzód, by lepiej
zajrzeć w to miejsce. Wszedłem w ciemne przejście. Starałem się przyzwyczaić oczy do braku światła.
- To ja - powiedział jakiś głos.
Natychmiast rozpoznałem Yina. Wbiegłem głębiej. Stał przytulony do ściany.
- Skąd wiedziałeś, Ŝe tu jestem? - spytałem.
- Wcale nie wiedziałem - padła odpowiedź. - Po prostu zgadywałem.
Osunął się wzdłuŜ ściany i usiadł na ziemi. ZauwaŜyłem, Ŝe jego kurtka ma spalone plecy. Kiedy
poruszył ręką, na ramieniu zobaczyłem plamę krwi.
- Jesteś ranny! Co się stało?
- Nie jest tak źle. Zrzucili ładunek wybuchowy i uderzyłem o skały, kiedy wyrzuciło mnie z dŜipa.
Ale udało mi się stamtąd odczołgać, zanim wylądowali. Widziałem, jak cię zabierają i ładują do
cięŜarówki, która tam podjechała. Pomyślałem, Ŝe jeśli się wydostaniesz, to skierujesz się do
największego hotelu. A co się z tobą działo?
Opowiedziałem mu o przebudzeniu w chińskiej sypialni, o tym, jak pułkownik mnie
przesłuchiwał, a potem wypuścił.
- Dlaczego wypchnąłeś mnie z dŜipa? - spytałem na koniec.
- JuŜ ci mówiłem - odparł Yin. - Nie umiem kontrolować swoich oczekiwań zrodzonych ze
strachu. Moja nienawiść do Chińczyków jest zbyt wielka. Tak silna, Ŝe oni są w stanie mnie
wyśledzić... - zamilkł na chwilę. - Ale dlaczego cię wypuścili?
- Nie wiem - odparłem.
Yin poruszył się lekko i natychmiast skrzywił z bólu. - Pewnie dlatego, Ŝe Chang czuje, iŜ ciebie
teŜ będzie umiał wyśledzić.
Potrząsnąłem głową. Czy to mogła być prawda?
- On oczywiście nie ma pojęcia, jak to się dzieje - mówił Yin - ale kiedy spodziewasz się, Ŝe
nadejdą Ŝołnierze, twoje oczekiwanie daje mu podświadomy znak, by udać się tam, gdzie jesteś. On
pewnie uwaŜa, Ŝe ma taką wyjątkową moc. - Spojrzał na mnie powaŜnie. - Musisz się uczyć na moich
słabościach. Musisz zapanować nad swoimi myślami.
 Yin patrzył na mnie jeszcze przez chwilę, a potem trzymając się za chore ramię, wyprowadził
mnie tym wąskim przejściem na podwórko między budynkami. Doszliśmy do domu, który wyglądał na
opuszczony.
- Musimy znaleźć dla ciebie lekarza - powiedziałem.
- Nie - odparł zdecydowanie. - Posłuchaj. Nic mi nie będzie. Znam tu ludzi, którzy mi pomogą.
Ale nie będę mógł jechać z tobą do ruin starego klasztoru. Musisz tam dotrzeć sam.
Odwróciłem wzrok. Czułem, jak puchnie we mnie strach. - Chyba nie dam rady - powiedziałem
cicho.
Yin wyraźnie się przestraszył. - Kontroluj strach! Pamiętaj o filozofii „oderwania”. Jesteś
potrzebny, by pomóc odnaleźć Shambhalę. Musisz jechać dalej.
Z trudem usiadł. Grymas bólu wykrzywił jego twarz, kiedy próbował się przysunąć bliŜej mnie. -
Nie rozumiesz, jak wiele Tybetańczycy wycierpieli? A jednak czekają na dzień, aŜ Sham-bhala stanie
się znana całemu światu. - ZmruŜył oczy, kiedy odnalazł mój wzrok. - Pomyśl, jak wiele osób
pomagało nam, byśmy dostali się aŜ tutaj. Wielu z nich ryzykowało dosłownie wszystkim. Niektórzy
są moŜe teraz w więzieniu albo nawet zostali zastrzeleni.
Wyciągnąłem dłoń i podsunąłem mu przed oczy. Silnie drŜała. - Popatrz na mnie - powiedziałem.
- Z trudem się mogę ruszać.
Yin przeszył mnie wzrokiem. - A nie wydaje ci się, Ŝe twój ojciec teŜ był przeraŜony, kiedy
desantował się i biegł po plaŜy we Francji? śe nie był przeraŜony tak jak cała reszta? Ale zrobił to! A
gdyby tego nie zrobił? I gdyby wszyscy inni teŜ nic nie zrobili? Wojna mogła być przegrana. Wolność
wszystkich ludzi mogła zostać utracona. My tu, w Tybecie, utraciliśmy naszą wolność, ale to, co się
dzieje w tej chwili dotyczy nie tylko Tybetu. Tu chodzi o coś więcej niŜ Tybet, niŜ ja i ty. Tu chodzi o
to, co musi się wydarzyć, by wszystkie poświęcenia wszystkich pokoleń łudzi nie poszły na marne.
Zrozumienie Shambha-li, nauczenie się, jak uŜywać pól modlitwy właśnie w tym momencie historii to
następny krok w ewolucji ludzkości. To ogromne zadanie dla całego naszego pokolenia. Jeśli nam się
nie uda, to zawiedziemy wszystkich, którzy byli przed nami.
Yin skrzywił się z bólu i odwrócił wzrok. Jego oczy napełniły się łzami.
- Ja bym pojechał, gdybym mógł - dodał. - Ale myślę, Ŝe teraz ty jesteś naszą jedyną szansą.
Usłyszeliśmy warkot silników i zobaczyliśmy przejeŜdŜające dwie duŜe cięŜarówki pełne wojska.
- Nie wiem, gdzie mam iść - powiedziałem.
 - Klasztor nie jest aŜ tak daleko - odparł Yin. - MoŜna tam dotrzeć w ciągu jednego dnia. Mogę
załatwić kogoś, kto cię zawiezie.
- I co miałbym tam robić? Sam wcześniej powiedziałeś, Ŝe będę poddany próbie. Co miałeś na
myśli?
- By odnaleźć przejście, będziesz musiał w pełni pozwolić boskiej energii, aby przez ciebie
przepływała, i ustawić swoje pole w ten sposób, jak się uczyłeś. I pamiętać, Ŝe to pole cię poprzedza i
ma wpływ na to, co się wydarza. Ale najwaŜniejsze, kontroluj swój strach i zrodzone z niego obrazy. I
bądź „oderwany”. WciąŜ boisz się tego, co nastąpi. Nie chcesz utracić Ŝycia.
- Oczywiście, Ŝe nie chcę stracić Ŝycia! - prawie krzyknąłem. - Mam po co Ŝyć!
- Tak, tak, wiem - powiedział uspokajająco. - Ale to są bardzo niebezpieczne myśli. Musisz
porzucić wszelkie myśli o poraŜce. Ja tego nie potrafię, ale myślę, Ŝe ty moŜesz to zrobić. Musisz być
pewien, z całą mocą, Ŝe zostaniesz uratowany, Ŝe ci się uda.
Przerwał, Ŝeby sprawdzić, czy zrozumiałem.
- Coś jeszcze? - spytałem.
- Tak - powiedział. - Jeśli wszystko inne zawiedzie, intensywnie myśl o tym, Ŝe Shambhala ci
pomaga. Szukaj...
Przerwał, ale wiedziałem juŜ, co miał na myśli.

Następnego ranka siedziałem w szoferce starej cięŜarówki z napędem na cztery koła, wciśnięty
między pasterza i jego czteroletniego synka. Yin wiedział dokładnie, co zrobić. Mimo bólu
przeprowadził mnie bezpiecznie tylnymi podwórkami do starego domu z palonej cegły, gdzie dano
nam gorący posiłek i miejsce do spania. Yin długo w noc rozmawiał z kilkoma męŜczyznami. Mogłem
tylko przypuszczać, Ŝe byli to członkowie tajnej sekty Yina, ale nie zadawałem pytań. Wstaliśmy
bardzo wcześnie, a kilka minut później stara farmerska cięŜarówka podjechała pod dom i musiałem do
niej wsiąść.
Jechaliśmy teraz po pokrytej śniegiem Ŝwirowej drodze, która prowadziła coraz wyŜej w góry.
Samochód podskakiwał na wybojach. Mijaliśmy zakręt, skąd widać było miejsce, w którym
poŜegnałem się z Yinem. Poprosiłem kierowcę, Ŝeby zwolnił. Chciałem tam spojrzeć. Ku memu
przeraŜeniu, cały teren w dole pełen był wojskowych pojazdów i Ŝołnierzy.
- Zaczekaj - powiedziałem kierowcy. - Yin moŜe potrzebować naszej pomocy. Musimy się
zatrzymać.
Stary człowiek potrząsnął głową. - Trzeba jechać! Trzeba jechać!
On i jego synek mówili coś do siebie po tybetańsku, spoglądając na mnie od czasu do czasu, jak
gdyby wiedzieli coś, czego ja nie wiedziałem. MęŜczyzna przyspieszył, szybko minęliśmy przesmyk i
teraz zjeŜdŜaliśmy w dół. w Ŝołądku poczułem skurcz strachu. Byłem rozdarty - co robić? A jeśli Yin
uciekł i teraz mnie potrzebuje? Z drugiej strony - mówiłem sobie - wiem doskonale, czego chciałby
Yin. Upierałby się, Ŝebym jechał dalej. Starałem się utrzymać energię, ale w duchu zastanawiałem się
równieŜ, czy te wszystkie historie o przejściu i o Shambhali nie okaŜą się tylko legendą. A nawet,
gdyby były prawdą, to dlaczego właśnie mnie, a nie komuś innemu pozwolono by tam wejść?
Dlaczego ja, a nie ktoś taki jak Jampa, albo lama Rigden? Nic tu nie miało sensu.
Otrząsnąłem się z tych myśli i starałem się trzymać wysoki poziom energii, wpatrując się w
pokryte śniegiem szczyty. Przyglądałem się wszystkiemu dokładnie, gdy przejeŜdŜaliśmy przez kilka
małych miasteczek. W końcu, po zjedzeniu zimnej zupy i suszonych pomidorów, zapadłem w długi
sen. Kiedy się obudziłem, było juŜ późne popołudnie, a z nieba padały znów duŜe płatki śniegu,
wkrótce pokrywając drogę świeŜą warstwą bieli. Teren wciąŜ się wznosił, czułem, jak powietrze robi
się coraz rzadsze. Przed nami rozciągał się kolejny masyw wysokich szczytów.
To musi być juŜ masyw Kunlunu, pomyślałem, ten, o którym wspominał Yin. Cały czas nie
mogłem do końca uwierzyć, Ŝe to wszystko dzieje się naprawdę. Z drugiej strony wiedziałem, Ŝe tak
jest i Ŝe jestem teraz sam, stoję twarzą w twarz z całą ogromną siłą Chińczyków, z ich wojskiem i
ateickim sceptycyzmem.
Z tyłu usłyszałem głęboki warkot helikoptera. Serce zaczęło mi mocniej bić, ale utrzymałem
czujność.
Kierowca zdawał się nie zwracać uwagi na to zagroŜenie i jechał spokojnie przez następne
trzydzieści minut, potem uśmiechnął się i wskazał przed siebie. Przez padający wciąŜ śnieg
zobaczyłem ciemniejszy zarys wielkiej kamiennej budowli stojącej niemal na szczycie jednego z
pierwszych zboczy. Kilka ścian z lewej strony budowli było zawalonych. Za plecami klasztoru
wyrastały ogromne włócznie pokrytych śniegiem skał. Klasztor miał wysokość trzech lub nawet
czterech pięter, mimo Ŝe jego dach dawno juŜ przegnił i zapadł się. UwaŜnie wypatrywałem
jakiegokolwiek śladu ludzi, jakiegoś ruchu. Nie dostrzegłem niczego. Klasztor zdawał się zupełnie
opuszczony i to od bardzo dawna.
 U stóp góry, jakieś pięćset stóp pod klasztorem, furgonetka zatrzymała się i kierowca wskazał na
zrujnowaną budowlę. Zawahałem się, patrzyłem na sypiący cięŜko śnieg. Znów wskazał ręką. Jego
podniecona twarz ponaglała mnie do otworzenia drzwi.
Sięgnąłem do tyłu po plecak, który przygotował dla mnie Yin. Wysiadłem i ruszyłem w górę
zbocza. Temperatura cały czas spadała, ale miałem nadzieję, Ŝe w namiocie i w śpiworze nie zamarznę
na śmierć. Co jednak z wojskiem? Patrzyłem, jak furgonetka znika mi z oczu. Nasłuchiwałem przez
chwilę, ale dochodził do mnie tylko świst wiatru.
Rozejrzałem się wokół i znalazłem stare kamienne schody prowadzące do klasztoru. Zacząłem
wspinaczkę. Po przejściu prawie połowy drogi zatrzymałem się i spojrzałem na południe. Ze swego
miejsca widziałem jedynie rozciągające się wokół białe góry.
Kiedy dotarłem do klasztoru, stwierdziłem, Ŝe nie został zbudowany na odrębnym szczycie, lecz
stał na wielkim skalnym tarasie przylegającym do zbocza za jego tylną ścianą. ŚcieŜka wiodła wprost
do otworu w murze, gdzie kiedyś były główne drzwi. OstroŜnie wszedłem do środka. Na gołej ziemi
leŜały porozrzucane ogromne, gładkie kamienie. Stałem u szczytu długiego korytarza, który biegł
wzdłuŜ całej budowli.
Idąc tym korytarzem, minąłem kilka pokoi, które znajdowały się po obu stronach. W końcu
doszedłem do większej komnaty, która miała drzwi wychodzące na tyły klasztoru. Pół tylnej ściany
było zawalone, na zewnątrz leŜały ogromne kamienie, niektóre wielkości stołowych blatów. W pobliŜu
tej zawalonej ściany kątem oka dostrzegłem jakiś ruch. Zamarłem. Co to mogło być? OstroŜnie
podszedłem do wyrwy w murze i rozejrzałem się na zewnątrz we wszystkich kierunkach. Od tylnych
drzwi do litej skały było moŜe ze sto stóp. W pobliŜu nie było nikogo.
Kiedy tak się rozglądałem, znów kątem oka zarejestrowałem jakiś ruch. Tym razem dalej, prawie
przy samej ścianie góry. Przebiegł mnie dreszcz. Co się tu dzieje? Co widzę? Pomyślałem, Ŝeby
chwycić swój bagaŜ i uciekać w dół, ale postanowiłem, Ŝe zostanę. Byłem zdecydowanie przeraŜony,
ale o dziwo, moja energia nadal pozostawała na wysokim poziomie.
WytęŜyłem wzrok i podszedłem w kierunku, skąd pochodził ruch. Kiedy tam dotarłem, niczego
nie znalazłem. Skalna ściana poorana była podłuŜnymi bruzdami, jedna była nawet tak duŜa, Ŝe
wyglądała jak wejście do jaskini. Kiedy zbadałem ją bliŜej, okazało się jednak, Ŝe miała tylko kilka
stóp głębokości i była zbyt płytka, by ktoś mógł się w niej ukryć, do tego pełna śniegu. Szukałem
wokół śladów stóp, ale choć śnieg był głęboki, widziałem jedynie własne ślady.
 Śnieg padał teraz o wiele mocniej, więc wróciłem do klasztoru i znalazłem róg komnaty, który
wciąŜ miał nad sobą kawałek dachu i mogłem się tam ukryć przed śniegiem i wiatrem. Poczułem nagły
głód, więc pogryzając marchewki, wydostałem z bagaŜu niewielki gazowy palnik i podgrzałem trochę
zupy z suszonych warzyw, którą Yin dla mnie zapakował. Kiedy zupa się grzała, ja rozmyślałem o
swojej sytuacji. Do zmroku została jeszcze tylko godzina, a ja nie miałem pojęcia, co tu robię.
Przeszukałem plecak i nie znalazłem w nim Ŝadnej latarki. Dlaczego Yin o tym nie pomyślał? Gazu w
palniku nie starczy na całą noc; muszę znaleźć jakieś drewno albo wyschnięte łajno jaka.
Umysł juŜ mi płata figle, myślałem. Co się moŜe wydarzyć, jeśli spędzę tu noc w całkowitych
ciemnościach? A jeśli te stare mury zaczną się walić pod naporem wiatru? I kiedy tylko o tym
pomyślałem, usłyszałem łoskot w oddalonej części klasztoru. Wróciłem do korytarza i na moich
oczach ogromny głaz upadł na ziemię.
- O Jezu! - powiedziałem na głos. - Muszę stąd uciekać.
Wyłączyłem palnik, szybko pozbierałem resztę rzeczy i tylnym wyjściem wybiegłem w śnieŜną
zamieć. Szybko zrozumiałem, Ŝe muszę znaleźć kryjówkę, podbiegłem więc do skalnej ściany z
nadzieją, Ŝe moŜe wcześniej przeoczyłem jakąś jaskinię albo jakiś większy nawis, pod którym będę
mógł się schronić. Jednak Ŝadna z bruzd nie była na tyle duŜa. Wiatr zawodził. W pewnym momencie
wielka śnieŜna czapa oderwała się od skały i wylądowała u moich stóp. Spojrzałem w górę na tony
śniegu, które pokrywały zbocze nade mną. A jeśli tędy zejdzie lawina? W wyobraźni zobaczyłem
toczący się w dół śnieg.
I znowu, kiedy tylko o tym pomyślałem, usłyszałem głuchy łoskot nad sobą, po prawej stronie.
Złapałem plecak i zacząłem biec z powrotem w kierunku klasztoru akurat w momencie, gdy powietrze
wypełnił huk silny jak grzmot i o pięćdziesiąt stóp dalej zwalił się śnieg. Biegłem najszybciej, jak
mogłem. W połowie drogi przeraŜony upadłem w zaspę. Dlaczego to wszystko się dzieje? I wraz z tym
pytaniem na myśl przyszedł mi Yin. Mówił: „Na tych poziomach energii skutek twoich oczekiwań jest
natychmiastowy. Będziesz poddany próbie”.
Usiadłem. Oczywiście! To właśnie był test. Nie kontrolowałem obrazów wywołanych strachem.
Pobiegłem do klasztoru i zaszyłem się w środku. Temperatura wciąŜ spadała i wiedziałem, Ŝe muszę
zaryzykować i zostać wewnątrz. Rozkładając znów rzeczy, wyobraŜałem sobie, Ŝe kamienie spokojnie
stoją na swoim miejscu.
ZadrŜałem z zimna. A teraz, myślałem, muszę coś zrobić z tym zimnem. Wyobraziłem sobie, Ŝe
siedzę przy ciepłym ognisku. Opał. Tak, muszę znaleźć jakiś opał.
Wyszedłem rozejrzeć się po reszcie klasztoru. Doszedłem jednak tylko do połowy korytarza, kiedy
stanąłem jak wryty. Poczułem dym. Dym z palonego drewna. Co teraz? Powoli szedłem dalej,
zaglądając do wszystkich pokoi, ale nic nie znalazłem. Kiedy został mi juŜ tylko jeden pokój, ostroŜnie
zajrzałem do środka. W rogu paliło się ognisko i leŜał stos drzewa.
Zatrzymałem się i rozejrzałem dokoła. Nikogo nie było. Ten pokój miał jeszcze jedne drzwi
prowadzące na zewnątrz i dość duŜy kawałek ocalałego dachu. Poczułem przyjemne ciepło. Kto
rozpalił ognisko? Wyszedłem dziurą po tylnych drzwiach i wyjrzałem na dwór. śadnych śladów na
śniegu. Właśnie się odwracałem, Ŝeby wrócić do środka, kiedy w cieniu drzwi dostrzegłem wysoką
postać. Starałem się skupić na niej wzrok, ale o dziwo, mogłem ją zobaczyć jedynie, gdy patrzyłem
kątem oka. Zdałem sobie sprawę, Ŝe to ten sam męŜczyzna, którego widziałem przez padający śnieg,
gdy Yin wypchnął mnie z dŜipa. Znów spróbowałem spojrzeć prosto na niego, ale zniknął. Przeszedł
mnie dreszcz. Nie wierzyłem własnym oczom.
OstroŜnie przeszedłem przez drzwi i rozejrzałem się po obu stronach korytarza, ale nic nie
zobaczyłem. Znów pomyślałem o tym, by uciec z klasztoru i zbiec na dół, ale wiedziałem, Ŝe
temperatura spada zbyt gwałtownie i jeśli to zrobię, to pewnie zamarznę na śmierć. Jedynym wyjściem
było przeniesienie rzeczy i spędzenie nocy przy ognisku. Tak teŜ zrobiłem, w czasie tej przeprowadzki
wciąŜ nerwowo zaglądając we wszystkie kąty.
Kiedy tylko usiadłem, podmuch wiatru rozwiał płomień i rozsypał wszędzie popiół. Patrzyłem, jak
ogień wije się i przygasa, a potem na nowo się pali. Wyobraziłem sobie ognisko i ono się
zmaterializowało. Nie mogłem jednak uwierzyć w to, by moje pole energetyczne było aŜ takie silne.
Istniało tylko jedno wytłumaczenie. Otrzymałem pomoc. Postać, którą zobaczyłem, to dakini.
Choć brzmiało to niesamowicie, jednak to stwierdzenie mnie uspokoiło. Dorzuciłem drew do
ogniska i skończyłem jeść zupę, a potem rozwinąłem śpiwór. Po chwili juŜ leŜałem i zapadałem w
głęboki sen.

Kiedy się obudziłem, rozejrzałem się wokół w panice. Ognisko zgasło, na zewnątrz zaczynało
świtać. Śnieg padał tak mocno jak poprzedniej nocy. Coś mnie obudziło. Ale co? Usłyszałem niski
dźwięk nadlatujących w moim kierunku helikopterów. Podskoczyłem na równe nogi i zebrałem rzeczy.
W kilka sekund helikoptery były tuŜ nade mną, ich warkot łączył się z jękiem szalejącego wiatru.
 Nagle połowa klasztoru zaczęła się trząść i zapadać do środka. Wznosiły się tumany
przesłaniającego widok pyłu. Niemal po omacku dotarłem do tylnego wyjścia i wybiegłem jak
oszalały, porzucając sprzęt. Zamieć wciąŜ przesłaniała widok, ale wiedziałem, Ŝe jeśli będę biegł dalej
w tym kierunku, to znajdę się przy skalnej ścianie, którą badałem wczoraj.
Nie ustawałem, aŜ zobaczyłem skalistą skarpę. Była dokładnie naprzeciw mnie, jakieś pięćdziesiąt
stóp, ale wiedziałem, Ŝe

II uu-rinni-7rt»AmM w nikłym świetle świtu nie powinna być tak wyraźnie widoczna. Wyglądało
to tak, jakby góra była skąpana w delikatnej bursztynowej poświacie, zwłaszcza w pobliŜu jednej z
większych szczelin, tej, którą widziałem wcześniej. Patrzyłem jeszcze chwilę i zrozumiałem, co to
oznacza. Z nową siłą pobiegłem w kierunku światła, a klasztor zapadał się w gruzy za moimi plecami.
Kiedy dotarłem do skały, helikoptery były chyba dokładnie nade mną. Resztki murów klasztoru runęły
z hukiem, skalna płyta, na której stał, zatrzęsła się, a ze szczeliny w zboczu góry posypał się śnieg i
odkrył większe wejście. To jednak była jaskinia!
Potykając się, zrobiłem krok do środka i znalazłem się w zupełnej ciemności. Posuwałem się po
omacku, rękoma wyczuwając skały. Dotarłem do tylnej ściany jaskini i tu znalazłem drugie wyjście.
Było niskie, miało mniej niŜ pięć stóp. Pochyliłem się i niemal wczołgałem w nie, widząc daleko przed
sobą maleńki promyk światła. Z trudem posuwałem się do przodu.
W pewnej chwili potknąłem się o duŜy kamień i runąłem jak długi, ocierając boleśnie łokieć i
ramię, ale oddalający się, lecz wciąŜ słyszalny warkot helikopterów popychał mnie naprzód.
Otrząsnąłem się z bólu i dalej przesuwałem się w kierunku światła. Po przejściu kilkuset stóp wciąŜ
widziałem maleńki prześwit, ale wcale się do niego nie zbliŜyłem. Szedłem tak niestrudzenie przez
ponad godzinę, wymacując rękami drogę, prowadzony przez wątłe, odległe światełko. W końcu światło
zaczęło się zbliŜać i kiedy doszedłem do niego na odległość moŜe dziesięciu stóp, uderzył mnie nagle
powiew ciepłego powietrza i słodki zapach, który czułem w klasztorze Rigdena. I gdzieś w oddali
usłyszałem głośny, melodyjny ludzki okrzyk, który wibrował w moim ciele, przynosząc wewnętrzne
ciepło i uczucie euforii. CzyŜby to był dźwięk, o którym mówił lama Rigden? Wołanie Shambhali.
Wdrapałem się po kilku ostatnich kamieniach i wystawiłem głowę przez otwór. Przede mną
rozciągał się zupełnie nieprawdopodobny widok. To była ogromna, kwitnąca dolina, a nad nią
kryształowo czyste, błękitne niebo. Dolinę otaczały monumentalne, pokryte śniegiem górskie szczyty.
W jasnych promieniach słońca wszystko to było urzekająco piękne. Powietrze było rześkie, ale nie
mroźne, a wszędzie wokół rosły zielone rośliny. Przede mną zbocze wzgórza łagodnie schodziło ku
dolinie.
Kiedy wydostałem się z jaskini i zacząłem schodzić w dół, energia tego miejsca przytłoczyła mnie
do tego stopnia, Ŝe miałem trudności ze skupieniem wzroku. W oczach wirowały mi kolory i błyski
światła, opadłem na kolana. Nie kontrolując własnego ciała, zacząłem się staczać po zboczu. Toczyłem
się, toczyłem i toczyłem, niemal w półśnie, tracąc zupełnie poczucie czasu.
 Wejście do Shambhali

Czułem, jak ktoś mnie dotyka, jak ludzkie ręce owijają mnie w coś, a potem gdzieś niosą. Czułem
się bezpieczny, a nawet szczęśliwy. Po chwili znów doszedł mnie ten słodki zapach, ale teraz był
wszechobecny, wypełniał moją świadomość.
- Postaraj się otworzyć oczy - usłyszałem kobiecy głos.
Usiłując skupić wzrok, rozpoznałem sylwetkę bardzo wysokiej kobiety, miała chyba sześć i pół
stopy wzrostu. Przytykała do mojej twarzy czarkę.
- Proszę - powiedziała. - Wypij to.
Otworzyłem usta i skosztowałem ciepłej, smacznej zupy z pomidorów, cebuli i jakiejś odmiany
słodkich brokułów. Nagle zdałem sobie sprawę z tego, Ŝe wyostrzyło mi się poczucie smaku. Mogłem
precyzyjnie odróŜnić kaŜdy składnik zupy, kaŜdy posmak. Wypiłem prawie całą czarkę i w ciągu kilku
sekund w głowie mi się przejaśniło i mogłem świadomie się zastanowić, gdzie jestem.
Byłem w domu albo w czymś, co słuŜyło za dom. Było tu ciepło, leŜałem na posłaniu przykrytym
zielononiebieską tkaniną. Podłoga była z gładkich, brązowych, kamiennych kafelków, wszędzie stały
rośliny w ceramicznych doniczkach. A jednak nad sobą miałem niebieskie niebo i kilka zwisających,
duŜych gałęzi drzew. Ten dom najwyraźniej nie miał dachu ani zewnętrznych ścian!
- Powinieneś się teraz poczuć lepiej, ale musisz oddychać - kobieta mówiła biegłą angielszczyzną.
Patrzyłem na nią jak urzeczony. Wyglądała na Azjatkę, była ubrana w kolorową, haftowaną,
uroczystą tybetańską szatę i miękkie domowe obuwie. Sądząc po głębi jej spojrzenia i rozwagi w
głosie, powinna mieć około czterdziestu lat, ale jej ciało i ruchy nadawały jej o wiele młodszy wygląd.
I choć to ciało było idealnie proporcjonalne i pięknie ukształtowane, to kaŜda jego część była
wyjątkowo duŜa.
- Musisz oddychać - powtórzyła. - Wiem, Ŝe wiesz, jak to robić, bo inaczej nie byłoby cię tutaj.
W końcu zrozumiałem, o co jej chodzi i zacząłem wdychać piękno wszystkiego, co mnie otacza i
wyobraŜać sobie wypełniającą mnie energię.
- Gdzie jestem? - spytałem po chwili. - Czy to jest Shambhala?
Uśmiechnęła się potwierdzająco i nie mogłem uwierzyć, jak jej twarz jest piękna. Emanowała z
niej lekka poświata.
- Tylko część - powiedziała. - To, co my nazywamy pierścieniami Shambhali. Dalej na północ są
świątynie.
Powiedziała mi, Ŝe ma na imię Ani, ja teŜ jej się przedstawiłem.
- Opowiedz, jak się tu dostałeś - poprosiła.
W trochę nieskładny sposób przedstawiłem całą historię, począwszy od rozmowy z Natalie i
Wiłem, wspomniałem o Wtajemniczeniach, opowiedziałem o podróŜy do Tybetu, o tym, jak spotkałem
Yina i lamę Rigdena i jak usłyszałem o legendach, a w końcu o tym, jak znalazłem przejście.
Wspomniałem jej nawet o tym dziwnym świetle, które czasem widziałem, a które uwaŜałem za pomoc
dakini.
- A czy wiesz, dlaczego tutaj jesteś? - spytała.
Patrzyłem na nią przez chwilę. - Wiem jedynie, Ŝe to Wił poprosił mnie, Ŝebym tu przyjechał i Ŝe
znalezienie Shambhali było dla wszystkich bardzo waŜne. Powiedziano mi, Ŝe jest tu wiedza, która jest
nam koniecznie potrzebna.
Skinęła głową i w zamyśleniu odwróciła wzrok.
- Gdzie się nauczyłaś tak wspaniale mówić po angielsku? - spytałem. Znów poczułem osłabienie.
Uśmiechnęła się. - Mówimy tu wieloma językami.
- A czy spotkałaś człowieka o nazwisku Wilson James?
- Nie - odparła. - Ale są inne przejścia, które prowadzą do pierścieni. MoŜe gdzieś tam jest. -
Mówiąc to, podeszła do doniczek i przysunęła jedną z roślin blisko mnie. - Myślę, Ŝe powinieneś
chwilę odpocząć. Staraj się wchłonąć trochę energii z tych roślin. Wprowadź w swoje pole intencję, Ŝe
ich energia cię zasila, a potem uśnij.
Zamknąłem oczy i wykonując jej polecenia, po chwili odpłynąłem w sen. Po jakimś czasie obudził
mnie syczący dźwięk. Kobieta znów stała naprzeciw mnie. Usiadła na brzegu posłania.
- Co to za hałas? - spytałem.
- Dochodzi tu z zewnątrz - odparła.
- Przez szkło?
- To nie jest szkło. To pole siłowe, które wygląda jak szkło, ale nie moŜna go stłuc. W
zewnętrznych kulturach jeszcze go nie wynaleziono.
- Jak to jest zrobione? Elektronicznie?
- Po części, ale musimy w tym procesie uczestniczyć mentalnie.
Spojrzałem na krajobraz otaczający dom. Pośród łagodnych pagórków i zielonych łąk, aŜ do
płaskiej części doliny widziałem podobne „mieszkadła”, które miały przezroczyste ściany zewnętrzne,
tak jak dom Ani. Ale były teŜ domy zbudowane z drewna w typowym tybetańskim stylu. Wszystkie
idealnie wkomponowane w krajobraz.
- A te domy, o tam, mają inną architekturę?
- Wszystkie są zbudowane za pomocą pola energii - odparła. - My juŜ nie uŜywamy drewna ani
metali. Za pomocą pól tworzymy to, co jest nam potrzebne.
Słuchałem zafascynowany. - A co z całym wewnętrznym wyposaŜaniem, a woda, prąd?
- Mamy wodę, ale ona powstaje bezpośrednio z pary w powietrzu, a pola zasilają wszystko inne,
czego potrzebujemy.
Patrzyłem na zewnątrz, wciąŜ nie mogąc uwierzyć. - Opowiedz mi o tym miejscu? Ile osób tu
mieszka?
- Tysiące. Shambhala jest bardzo duŜa.
Podniosłem się i postawiłem stopę na ziemi, ale natychmiast zakręciło mi się w głowie, świat
przed oczyma zaczął wirować. Ani sięgnęła za posłanie i podała mi czarkę z zupą.
- Wypij, a potem znów wdychaj energię roślin - powiedziała.
Posłuchałem i po chwili poczułem się lepiej. W miarę jak wdychałem powietrze, wszystko wydało
mi się jeszcze wyraźniejsze i piękniejsze niŜ przedtem, nie wyłączając Ani. Jej twarz stała się jeszcze
jaśniejsza, jakby świeciła od środka, dokładnie tak, jak w przeszłości widywałem to u Wiła.
- Mój BoŜe - powiedziałem, rozglądając się wokół.
- Tutaj jest o wiele łatwiej podnieść swój poziom energii niŜ w kulturach zewnętrznych -
zauwaŜyła. - Dlatego, Ŝe wszyscy dają energię wszystkim i ustawiają pole na wyŜszy poziom rozwoju.
Słowa „wyŜszy poziom rozwoju” powiedziała z naciskiem, jakby miały specjalne znaczenie. Nie
mogłem oderwać oczu od otoczenia. KaŜda rzecz - od roślin w doniczkach, poprzez kamienną podłogę,
aŜ po bujną zieleń na zewnątrz - wszystko wydawało się jaśnieć od środka.
- To po prostu niewiarygodne - wyjąkałem. - Jakbym był w filmie fantastycznonaukowym...
Spojrzała na mnie z powagą. - Większość fantastyki naukowej jest prorocza. To, co widzisz, to po
prostu postęp. Jesteśmy ludźmi takimi jak ty i rozwijamy się w taki sam sposób, w jaki wy w
zewnętrznych kulturach w pewnym momencie będziecie się takŜe rozwijać, jeśli przestaniecie sami
siebie sabotować.
W tym momencie do pokoju wszedł młody, moŜe czternastoletni chłopiec. Skinął mi głową i
powiedział: - Pema znów cię wzywa.
Ani odwróciła się do niego. - Tak, słyszałam. Czy moŜesz przynieść moją kurtkę i jeszcze jedną
dla naszego gościa?
Nie mogłem oderwać oczu od chłopca. Jego zachowanie było o wiele bardziej dojrzałe, niŜ na to
wyglądał, a poza tym wydał mi się znajomy. Kogoś mi przypominał, ale nie pamiętałem kogo.
- Czy moŜesz iść z nami? - spytała Ani, przerywając moje spojrzenie. - MoŜe być waŜne, Ŝebyś to
zobaczył.
- Gdzie idziemy?
- Do domu sąsiadów. Tylko coś sprawdzimy. Pema myśli, Ŝe kilka dni temu poczęła dziecko i
chce, Ŝebym ją obejrzała.
- Jesteś lekarzem?
- Nie mamy tu właściwie lekarzy, bo juŜ nie ma tu chorób, jakie ty znasz. Nauczyliśmy się, jak
utrzymywać energię ponad poziomem choroby. Ja pomagam ludziom w sprawdzaniu zdrowia, w
rozwijaniu energii i utrzymywaniu tego stanu.
- Dlaczego powiedziałaś, Ŝe to moŜe być dla mnie waŜne?
- Dlatego, Ŝe akurat w tej chwili tu jesteś. - Spojrzała na mnie, jakbym był wyjątkowo tępy. - Z
pewnością rozumiesz proces synchronii...?
Chłopiec wrócił i zostaliśmy sobie przedstawieni. Miał na imię Tashi. Wręczył mi jasną kurtkę.
Wyglądała dokładnie tak jak zwyczajna kurtka, z wyjątkiem szwów. Po prostu w ogóle nie miała
szwów. Tak, jakby kawałki materiału były do siebie przytknięte. I ku memu zdziwieniu, choć materiał
w dotyku do złudzenia przypominał bawełnę, kurtka prawie nic nie waŜyła.
- Jak one zostały zrobione? - spytałem.
- To teŜ są pola siłowe - powiedziała Ani, po czym ona i Tashi z lekkim świstem wyszli prosto
przez ścianę.
Chciałem zrobić to samo, ale odbiłem się jak od twardego pleksiglasu. Chłopiec się roześmiał. Z
kolejnym świstem Ani wróciła do pokoju. TeŜ się uśmiechała.
- Przepraszam, powinnam ci powiedzieć, co masz robić. Musisz sobie wyobrazić, Ŝe pole się przed
tobą otwiera. Po prostu musisz tego chcieć.
Spojrzałem na nią sceptycznie.
- W myślach zobacz, jak się otwiera i zwyczajnie przejdź.
 Zrobiłem, jak kazała, i ruszyłem do przodu. I naprawdę zobaczyłem, Ŝe pole się otwiera.
Wyglądało to jak zawirowanie, jak drganie ciepłego powietrza, które czasem moŜna obserwować nad
rozgrzaną słońcem asfaltową drogą. Z takim samym świstem jak oni przedostałem się na drugą stronę.
Ani wyszła tuŜ za mną. Pokręciłem głową z niedowierzaniem. Gdzie ja jestem?
Idąc za Tashim, podąŜaliśmy krętą ścieŜką, która stopniowo schodziła w dół wzgórza. Kiedy się
odwróciłem, zauwaŜyłem, Ŝe dom Ani jest prawie zupełnie ukryty wśród drzew, a potem moją uwagę
zwróciło coś innego. Obok domu stała kwadratowa, czarna metalowa skrzynka wielkości duŜej
walizki.
- Co to jest? - spytałem Ani.
- To nasz zasilacz mocy - powiedziała. - Pomaga nam ogrzewać albo klimatyzować dom i
ustawiać nasze pola.
Byłem zupełnie zbity z tropu. - Co to znaczy, Ŝe wam pomaga?
Szła wciąŜ przede mną, schodziliśmy ze zbocza. Teraz zwolniła tak, Ŝebym mógł się z nią
zrównać.
- Zasilacz mocy przy domu sam z siebie niczego nie tworzy. On tylko podnosi pole modlitwy,
które juŜ znasz, na wyŜszy poziom, Ŝebyśmy mogli stwarzać to, co jest nam potrzebne.
Spojrzałem na nią z ukosa.
- Dlaczego wydaje ci się to takie niewiarygodne? - spytała Ani z uśmiechem. - Mówiłam ci, Ŝe to
tylko postęp.
- Sam nie wiem - odparłem. - Przez cały czas, kiedy próbowałem odnaleźć Shambhalę, chyba nie
bardzo się zastanawiałem nad tym, jak ona moŜe wyglądać. Myślę, Ŝe wyobraŜałem sobie, Ŝe spotkam
grupę wielkich łamów pogrąŜonych w głębokiej medytacji... A to jest cała kultura z własną
technologią. To fantastyczne...
- To nie technologia jest waŜna. Istotne jest to, w jaki sposób uŜywamy technologii, by pomagała
rozwijać nasze umysłowe moŜliwości.
- Co masz na myśli?
- To wszystko nie jest aŜ tak niesamowite czy obce, jak ci się wydaje. My jedynie odkryliśmy
lekcje, jakich udzieliła historia. Kiedy przyjrzysz się bliŜej historii człowieka, to zobaczysz, Ŝe
teclmologia zawsze była tylko prekursorem tego, co moŜna uzyskać jedynie za pomocą ludzkiego
umysłu. Tylko pomyśl. W całej historii ludzie tworzyli technologie, by zwiększyć moŜliwości swojego
działania i Ŝyć wygodniej. Na początku to były tylko garnki, Ŝeby w nich trzymać jedzenie, czy
narzędzia, by nimi kopać ziemię, potem powstały bardziej skomplikowane domy i budowle. By te
wszystkie rzeczy stworzyć, kopaliśmy minerały i topiliśmy je, by robić narzędzia, które wcześniej
powstały w naszej wyobraźni. Chcieliśmy szybciej podróŜować, więc wynaleźliśmy koło, a potem
rozmaite pojazdy. Chcieliśmy latać, więc zbudowaliśmy samoloty. Chcieliśmy się szybciej
porozumiewać na wielkie odległości, o kaŜdej porze, więc wynaleźliśmy druty i telegrafy, telefony,
radia i telewizję, by widzieć, co się dzieje w innych miejscach.
Spojrzała na mnie pytająco. - Widzisz juŜ wzór? Ludzie wynaleźli technologię, bo chcieli dotrzeć
do róŜnych miejsc i połączyć się z innymi ludźmi, a w sercu wiedzieli, Ŝe jest to osiągalne.
Technologia była zawsze jedynie początkiem tego, co potrafimy zrobić sami, o czym wiedzieliśmy, Ŝe
jest naszym prawem. Prawdziwa rola technologii polega na tym, Ŝe ona buduje w nas wiarę, Ŝe sami
potrafimy to wszystko osiągnąć naszą wewnętrzną mocą. Tak więc juŜ we wczesnej historii Shambhali
zaczęliśmy tak rozwijać technologię, by słuŜyła rozwojowi ludzkiego umysłu. Zrozumieliśmy
prawdziwy potencjał naszych pól modlitwy i zaczęliśmy tak dostosowywać technologię, by
wzmacniała te pola. Tu, w pierścieniach, wciąŜ uŜywamy tych wzmacniaczy, ale jesteśmy juŜ niemal
gotowi do tego, Ŝeby je wyłączyć i posługiwać się tylko polami modlitwy, by otrzymywać wszystko,
czego potrzebujemy, lub co chcemy robić.
Chciałem zadać jej więcej pytań, ale kiedy wyszliśmy zza zakrętu, po prawej stronie zobaczyłem
szeroki strumień. A inny dźwięk - rwącej, spadającej wody - odbijał się echem z oddali.
- Co to za dźwięk? - spytałem.
- Tam na górze jest wodospad. Czujesz, Ŝe powinieneś go zobaczyć?
Nie bardzo rozumiałem, o co jej chodzi.
- To znaczy, czy mam taką intuicję? - spytałem.
- Oczywiście, Ŝe tak - odparła z uśmiechem. - My Ŝyjemy według intuicji.
Taslii zatrzymał się i spoglądał na nas. Ani zwróciła się do niego: - Czy moŜesz pójść przodem i
powiedzieć Pemie, Ŝe zaraz będziemy?
Uśmiechnął się i szybko pobiegł przed siebie.
My wdrapaliśmy się na skaliste zbocze po prawej, zbliŜając się do strumienia. Przeszliśmy między
gęstymi krzewami i drzewami, aŜ znaleźliśmy się na samym skraju wody. Strumień miał około
dwudziestu pięciu stóp szerokości i rwący nurt. Przez gałęzie widziałem, jak w oddali woda znika za
skalnym progiem. Ani skinęła, bym szedł za nią. Szliśmy wzdłuŜ strumienia, minęliśmy kilka
większych skał, aŜ znaleźliśmy się dokładnie nad wodospadem. Woda spadała pięćdziesiąt stóp w dół
do duŜego jeziora.
Jakiś ruch przyciągnął mój wzrok, więc podszedłem na sam skraj wodospadu i spojrzałem w dół.
Ku memu zdziwieniu przez bryzgi wody i mgiełkę unoszącą się nad jeziorem, na jego drugim brzegu
zobaczyłem dwoje idących ku sobie ludzi. Oboje otoczeni byli miękkim, róŜowobiałym światłem. I
choć to światło nie było zbyt jasne, to było nieprawdopodobnie gęste, zwłaszcza wokół ich ramion i
bioder. WytęŜyłem wzrok, by dokładniej zobaczyć sylwetki obojga, i wtedy zdałem sobie sprawę, Ŝe są
nadzy.
- A więc po to mnie tu sprowadziłeś? śebym to zobaczyła? - spytała rozbawiona Ani.
Aleja nie mogłem oderwać oczu od tego, co się działo. Wiedziałem, Ŝe obserwuję pola
energetyczne męŜczyzny i kobiety. Kiedy zbliŜyli się do siebie, ich pola się zlały, a oni się objęli. AŜ w
końcu zobaczyłem formujące się bardzo, bardzo powoli trzecie światło, w połowie wysokości ciała
kobiety. Po kilku minutach rozłączyli się, a kobieta połoŜyła dłoń na swoim brzuchu. Maleńkie
światełko stawało się coraz jaśniejsze, a oni znów się objęli i teraz chyba rozmawiali, ale nic nie
słyszałem przez huk wodospadu. I nagle obie postacie po prostu zniknęły.
- Kto to był? - spytałem.
- Nie rozpoznałam ich - powiedziała Ani. - Ale pewnie gdzieś tu mieszkają.
- To... to wyglądało, jakby poczęli dziecko. Myślisz, Ŝe tego chcieli?
Ani zachichotała. - Nie jesteś w zewnętrznych kulturach. Oczywiście, Ŝe chcieli począć. Na tych
poziomach energii i intuicji sprowadzanie duszy na Ziemię to bardzo świadomy i rozwaŜny proces.
- Ale w jaki sposób tak po prostu zniknęli?
- Przybyli tu, projektując się mentalnie przez pole podróŜy. Urządzenie wzmacniające pozwala
nam to robić. Odkryliśmy, Ŝe to samo pole elektromagnetyczne, które na przykład przesyła obraz
telewizyjny, moŜe być uŜyte, by połączyć przestrzeń jakiegoś oddalonego miejsca z przestrzenią, w
której jesteśmy. Kiedy to robimy, moŜemy zobaczyć kaŜde miejsce, które chcemy, albo wejść do
niego, uŜywając wzmocnionego pola modlitwy. W zewnętrznych kulturach naukowcy, którzy
wymyślili teorię tuneli czasoprzestrzennych, pracują tak naprawdę nad takim rozwiązaniem, tylko nie
są jeszcze w pełni świadomi, do czego ich odkrycie moŜe prowadzić.
Słuchałem jej w napięciu, starając się ogarnąć wszystkie te informacje.
 - Wydajesz się przytłoczony - powiedziała Ani. Potaknąłem i zdobyłem się na uśmiech.
- Chodź, zaprowadzę cię do Pemy.

Dom, do którego przyszliśmy, był taki jak dom Ani, z tą róŜnicą, Ŝe przylegał do zbocza wzgórza i
był inaczej umeblowany. Na zewnątrz zauwaŜyłem identyczną „czarną skrzynkę”. Weszliśmy przez
pole siłowe, jak przedtem. Czekał na nas Tashi i kobieta, która przedstawiła mi się jako Pema.
Pema była jeszcze wyŜsza od Ani i szczuplejsza. Miała kruczoczarne, długie włosy. Ubrana była
w długą, białą suknię. Uśmiechała się, ale wyczułem, Ŝe coś jest nie tak. Poprosiła Ani o rozmowę na
osobności i obie zniknęły w innym pokoju. Ja i Tashi zostaliśmy w salonie. JuŜ miałem go zapytać, jaki
Pema ma problem, gdy w powietrzu tuŜ za sobą poczułem jakby prąd elektryczny. Odwróciłem się i
zobaczyłem drgające powietrze jak przy przechodzeniu przez „ściany”, tyle Ŝe tym razem pole
otworzyło się na środku pokoju! Zamrugałem, chcąc zrozumieć, co się dzieje. Przez ten otwór,
zupełnie jak przez okno, zobaczyłem zieloną łąkę. Po chwili przez tę „furtkę” do pokoju wszedł
męŜczyzna.
Tashi wstał i przedstawił nas sobie. MęŜczyzna miał na imię Dorjee. Uprzejmie skinął mi głową i
spytał, gdzie jest Pema. Tashi wskazał w stronę sypialni.
- Co to było? - spytałem Tashiego, kiedy Dorjee wyszedł. Patrzył na mnie z uśmiecham. - MąŜ
Pemy przybył ze swojej farmy. Czy w zewnętrznych kulturach nie potraficie tego?
Opowiedziałem mu pokrótce o mitach, przekazach i historiach o joginach, którzy potrafią się
przenosić w odległe miejsca. - Osobiście nigdy czegoś takiego nie widziałem - dodałem, starając się
przyjść do siebie po szoku. - Jak to się dokładnie robi?
- Wizualizujemy miejsce, do którego chcemy się przenieść, a wzmacniacz pomaga nam stworzyć
okno, przejście do tego miejsca. Tworzy teŜ przejście powrotne w odwrotnym kierunku. Dlatego
widzieliśmy, gdzie on jest, zanim się jeszcze pojawił.
- Wzmacniacz to ta czarna skrzynka na zewnątrz, tak?
- Zgadza się.
- I wy wszyscy potraficie to robić?
- Tak. A naszym przeznaczeniem jest, by robić to bez wzmacniacza.
Zamilkł i przyglądał mi się przez chwilę, po czym spytał: - Czy moŜesz mi opowiedzieć o
kulturze, z której przybywasz, tej w zewnętrznym świecie?
 Zanim zdąŜyłem otworzyć usta, z pokoju obok usłyszeliśmy głos, który stwierdził: - To znowu się
wydarzyło.
Tashi i ja spojrzeliśmy na siebie.
Po kilku minutach Ani wyprowadziła Pemę i jej męŜa z sypialni. Wszyscy usiedli w salonie razem
z nami.
- Byłam pewna, Ŝe jestem w ciąŜy - powiedziała Pema. - Widziałam przecieŜ energię, natychmiast
ją poczułam, a potem, po kilku minutach, zniknęła. To musi być przez tę przemianę.
Tashi wpatrywał się w nią w skupieniu, widocznie zafascynowany tym, co ona mówi.
- Jak myślisz, co się stało? - spytałem.
- Intuicja nam mówi - powiedziała Ani - Ŝe to jakiś rodzaj równoległej ciąŜy i Ŝe dziecko odeszło
gdzie indziej.
Dorjee i Pema patrzyli na siebie przez długą chwilę.
- Znowu spróbujemy - powiedział Dorjee. - To niemal nigdy nie zdarza się dwukrotnie w jednej
rodzinie.
- Musimy juŜ iść - powiedziała Ani, wstając i obejmując kolejno kaŜde z nich.
Tashi i ja wyszliśmy za nią przez pole siłowe.
WciąŜ byłem przytłoczony nowymi wraŜeniami. W pewnym sensie tutejsza kultura wydawała się
zwyczajna; pod innymi względami - zupełnie fantastyczna, nierealna. Starałem się to wszystko
uporządkować w myślach, kiedy Ani prowadziła nas na piękny skalny taras połoŜony jakieś dwanaście
jardów dalej. Widać było z niego całą zieloną dolinę.
- Jak to moŜliwe, Ŝe w tym miejscu Tybetu jest tak ogromny obszar z umiarkowaną temperaturą? -
wyrwało mi się.
Ani znów się uśmiechnęła. - Kontrolujemy temperaturę za pomocą naszych pól. Dla ludzi, którzy
nie mają wystarczająco wysokiej energii, jesteśmy niewidzialni, tak jak cała Shambhala. Choć legendy
mówią, Ŝe to się zacznie zmieniać, kiedy będzie się zbliŜała przemiana.
Byłem zaszokowany.
- Wy znacie legendy? - spytałem.
Ani potaknęła. - Oczywiście. To przede wszystkim w Shambhali są przechowywane, tak zresztą
jak wiele innych historycznych przepowiedni. My pomagamy w przedostaniu się duchowej informacji
do zewnętrznych kultur. Wiedzieliśmy teŜ, Ŝe to tylko kwestia czasu, zanim zaczniecie nas
odnajdywać.
- Masz na myśli mnie? - spytałem.
- Nie, kaŜdego, kto przychodzi z zewnętrznych kultur. Wiedzieliśmy, Ŝe w miarę, jak rośnie
ogólny poziom waszej energii i świadomości, zaczniecie traktować Shambhalę powaŜnie, jako coś
realnego, i wtedy niektórzy z was będą w stanie tu przyjść. Tak mówią legendy. śe w czasie
przemiany, czy teŜ
„przesunięcia” Shambhali nadejdą ludzie z zewnętrznych kultur. I nie tylko pojedynczy adepci ze
Wschodu, którzy od wieków nas odnajdywali, ale takŜe ludzie z Zachodu, którzy otrzymają pomoc, by
się tu dostać.
- Mówisz, Ŝe legendy przepowiadają przemianę, przesunięcie. Co to oznacza?
- Legendy podają Ŝe kiedy zewnętrzne kultury zaczną pojmować wszystkie kroki rozwijania pola
modlitwy, nauczą się, jak się łączyć z boską energią, napełniać się nią z miłością, jak ustawiać swoje
pola, by sprowadzały proces synchronii i podnosić energię innych ludzi, i jak kotwiczyć swoje pole
poprzez filozofię „oderwania” od doczesnych lęków. Wtedy wszystko inne, co robimy tu, w
Shambhali, stanie się powszechnie znane.
- Czy mówisz o pozostałej części Czwartego Rozwinięcia?
Spojrzała na mnie uwaŜnie. - Oczywiście. W końcu po to właśnie tu przyszedłeś, prawda?
- Czy moŜesz mi powiedzieć, co to jest?
Potrząsnęła głową. - Musisz tę wiedzę zdobywać krok po kroku. Najpierw musisz w pełni zdać
sobie sprawę z tego, dokąd podąŜa ludzkość. Ale pojąć nie intelektualnie, lecz zobaczyć to i odczuć.
Bo Shambhala to model tej przyszłości.
Słuchałem, kiwając głową.
- JuŜ czas, aby świat się dowiedział, do czego są zdolne istoty ludzkie, w jakim kierunku podąŜa
ewolucja. I kiedy juŜ w pełni to zrozumiesz, będziesz mógł jeszcze mocniej rozwinąć swoje pole,
staniesz się jeszcze silniejszy. - Po chwili dodała: - Musisz jednak pamiętać, Ŝe ja teŜ nie mam pełnej
informacji o Czwartym Rozwinięciu. Będę mogła przeprowadzić cię przez kilka następnych kroków,
ale jest jeszcze wiedza dostępna tylko tym, którzy są w świątyniach.
- Czym są te świątynie? - spytałem.
- Są sercem Shambhali. Mistycznym miejscem, które sobie wyobraŜałeś. To tam dokonuje się
prawdziwa praca Shambhali.
 - Gdzie one są?
Wskazała na północ, ku drugiej stronie doliny, na dziwną, okrągłą grupę gór widocznych w oddali.
- Tam, za tymi szczytami - powiedziała.
Kiedy rozmawialiśmy, Tashi milczał, słuchał uwaŜnie kaŜdego naszego słowa. Ani spojrzała na
niego i zmierzwiła mu dłonią włosy.
- Zgodnie z moją intuicją Tashi powinien juŜ być powołany do świątyń... ale zdaje się, Ŝe jego
bardziej interesuje Ŝycie w twoim świecie.

Obudziłem się nagle cały spocony. Śniło mi się, Ŝe idę przez świątynie z Tashim i kimś jeszcze.
śe jestem na skraju zrozumienia całego Czwartego Rozwinięcia. Idziemy przez labirynt kamiennych
budowli, w większości koloru piaskowego brązu, ale w oddali widzę świątynię, która ma odcień jakby
niebieskawy. Przed nią stoi ktoś ubrany w oficjalny, uroczysty strój tybetański. Wtedy zaczynam
uciekać przed tym wysokim chińskim oficerem, który mnie przesłuchiwał. On ściga mnie przez
labirynt świątyń, które są niszczone, zmieniają się w gruzy. Nienawidzę go za to, co robi.
Usiadłem i starałem się skupić myśli. Ledwo pamiętałem, jak wróciliśmy do domu Ani. Teraz
byłem w jednej z jej sypialni. Był ranek. Naprzeciw łóŜka siedział Tashi i patrzył na mnie w skupieniu.
Wziąłem głęboki oddech i starałem się uspokoić.
- Co się stało? - spytał Tashi.
- Tylko przeraŜający sen.
- Czy opowiesz mi o zewnętrznych kulturach?
- A nie moŜesz tam po prostu przejść przez to okno, tunel czasoprzestrzenny czy jak wy to
nazywacie?
Potrząsnął głową. - Nie, to niemoŜliwe, nawet w świątyniach. Moja babcia miała intuicję, Ŝe to
będzie kiedyś moŜliwe, ale na razie to się nikomu nie udało ze względu na róŜnice w poziomie energii.
Ci w świątyniach potrafią widzieć to, co się dzieje w zewnętrznych kulturach, ale to wszystko.
- Twoja mama chyba wiele wie o zewnętrznym świecie?
- Nasze informacje pochodzą od tych, którzy przebywają w świątyniach. Oni często tu wracają,
zwłaszcza kiedy czują, Ŝe ktoś jest gotów, by się do nich przyłączyć.
- Przyłączyć?
- Prawie kaŜdy tutaj ma nadzieję, Ŝe uda mu się zdobyć miejsce w świątyniach. To największy
zaszczyt, a takŜe moŜliwość, by wpływać na kultury zewnętrzne.
Kiedy Tashi mówił, jego głos i dojrzałość przypominała kogoś co najmniej trzydziestoletniego.
Mimo Ŝe był wysoki, dziwne było tego wszystkiego słuchać, bo miał twarz czternastolatka.
- A ty? - spytałem. - Ty teŜ chcesz się znaleźć w świątyniach?
Uśmiechnął się i rzucił okiem w stronę drugiego pokoju, jakby nie chciał, by matka go słyszała. -
Nie. WciąŜ myślę o tym, by jakoś dostać się do zewnętrznych kultur. Czy mi o nich opowiesz?
Przez pół godziny opowiedziałem mu tyle, ile zdołałem o tym, jak w tej chwili wygląda świat: jak
Ŝyje większość ludzi, co zwykle jedzą, o walce, by wprowadzić demokrację na całym świecie, o
korumpującym wpływie, jaki pieniądze mają na rządy, o problemach z zanieczyszczeniem środowiska.
Tashi nie był ani zawiedziony, ani przeraŜony, wręcz przeciwnie, chłonął to wszystko z entuzjazmem.
Ani wyczuła zapewne, Ŝe toczy się tu jakaś waŜna rozmowa, weszła do sypialni i zatrzymała się.
śadne z nas nie powiedziało słowa, opadłem z powrotem na poduszki. Spojrzała na mnie z troską.
- Trzeba ci podwyŜszyć energię - stwierdziła. - Chodź ze mną.
Ubrałem się, poszedłem do salonu, gdzie na mnie czekała i razem wyszliśmy na tyły domu. Rosły
tu wielkie drzewa oddalone od siebie o trzydzieści stóp. Między nimi była gęsta trawa i tuziny jakichś
roślin, które wyglądały jak ogromne szparagi. Ani poradziła, Ŝebym rozruszał ciało, więc spróbowałem
ćwiczeń, które wykonywałem z Yinem.
- A teraz usiądź tutaj - powiedziała, kiedy skończyłem. -
1 podnieś swoją energię.
Usiadła przy mnie, a ja zacząłem głęboko oddychać i skupiać się na otaczającym mnie pięknie.
Wizualizowałem, jak wypełnia mnie energia. Wlcrótce kształty i kolory stały się o wiele wyraźniejsze.
Spojrzałem na Ani i dostrzegłem na jej twarzy wyraz głębokiej mądrości.
- Teraz jest lepiej - powiedziała. - Wczoraj, kiedy odwiedzaliśmy Pemę, jeszcze nie całkiem byłeś
tu z nami. Pamiętasz w ogóle, co się działo?
- Pewnie - odparłem. - Chyba większość...
- A pamiętasz, co się stało, kiedy Pema myślała, Ŝe zaszła w ciąŜę?
- Tak.
- W jednej chwili wydawało się, Ŝe dziecko juŜ jest, a potem zniknęło.
- Jak myślisz, co się stało? - spytałem.
- Nikt tak naprawdę nie wie. Te zniknięcia zdarzają się juŜ od bardzo dawna. Właściwie to się
zaczęło ode mnie, czternaście lat temu. W tym czasie byłam pewna, Ŝe jestem w ciąŜy z bliźniakami,
dziewczynką i chłopcem. A potem w jednej chwili jedno z dzieci zniknęło. Urodziłam Tashiego, ale do
dziś mam uczucie, Ŝe to drugie gdzieś Ŝyje... Od tamtej pory wielu parom przydarza się dokładnie to
samo. Są absolutnie pewni, Ŝe poczęli, a potem stwierdzają, Ŝe łono jest puste. Wszyscy potem
szczęśliwie mają inne dzieci, ale nigdy nie zapominają, co się stało. To zjawisko powtarza się
regularnie w całej Shambhali od czternastu lat. - Przerwała na chwilę, potem mówiła dalej:
- To ma coś wspólnego z przemianą, a moŜe nawet z twoją obecnością tutaj.
Odwróciłem wzrok. - Nic o tym nie wiem.
- A nie masz Ŝadnej intuicji?
Myślałem przez chwilę i wtedy przypomniał mi się dzisiejszy sen. JuŜ miałem jej o nim
powiedzieć, ale sam nie wiedziałem, co oznaczał, więc zdecydowałem się jednak nic nie mówić.
- Nie, raczej nie mam Ŝadnych intuicji - powiedziałem.
- Tylko bardzo wiele pytań. Skinęła głową i czekała.
- Jak funkcjonuje wasza gospodarka? Co ludzie robią ze swoim czasem?
- Jesteśmy juŜ na poziomie, na którym nie musimy uŜywać pieniędzy - tłumaczyła Ani. - Poza tym
nie budujemy ani niczego nie wytwarzamy jak w zewnętrznych kulturach. Dziesiątki tysięcy lat temu
przybyliśmy z cywilizacji, które musiały wytwarzać rzeczy potrzebne do Ŝycia, tak jak teraz wy. Ale
jak juŜ mówiłam, stopniowo zrozumieliśmy, Ŝe prawdziwym przeznaczeniem technologii jest takie jej
wykorzystanie, by rozwijała nasze moŜliwości umysłowe i duchowe.
Dotknąłem delikatnego rękawa mojej kurtki. - To znaczy, Ŝe wszystko, co macie, jest w gruncie
rzeczy polem siłowym?
- Dokładnie tak.
- A co sprawia, Ŝe to się nie... rozlatuje.
- Raz stworzone pola trwają tak długo, aŜ energia nie zostanie zaburzona przez jakiś negatywny
wpływ.
- A jedzenie?
- Jedzenie moŜna otrzymywać dokładnie tak samo, ale stwierdziliśmy, Ŝe najlepiej jest samemu
uprawiać rośliny w naturalny sposób. Jadalne rośliny odpowiadają na naszą energię, a potem zwracają
ją nam z powrotem. Oczywiście, by utrzymać Ŝyciowe wibracje, nie musimy duŜo jeść. Większość
tych, którzy są w świątyniach, w ogóle nie je.
 - A co z zasilaniem? Skąd czerpią moc wasze wzmacniacze?
- Energia jest wszędzie. Dawno temu wymyśliliśmy urządzenie działające na zasadzie procesu,
który ty mógłbyś nazwać zimną fuzją. Ono dało nieograniczoną energię naszej cywilizacji, uwolniło
nas teŜ od zatruwania środowiska, poza tym umoŜliwiło zautomatyzowanie produkcji wszystkich dóbr.
I stopniowo cały nasz czas zaczęliśmy poświęcać rozwojowi duchowemu, percepcji synchronii,
odkrywaniu nowych prawd naszego istnienia i przekazywaniu tych informacji innym.
Kiedy to mówiła, zdałem sobie sprawę, Ŝe opisuje przyszłość ludzkości, o jakiej mówiło
Dziewiąte i Dziesiąte Wtajemniczenie.
- W miarę, jak rozwijaliśmy się duchowo, tutaj, w Shambhali - ciągnęła dalej Ani - zaczęliśmy
rozumieć, Ŝe celem ludzkości jest stworzenie kultury, która jest duchowa we wszystkich aspektach.
Wtedy teŜ pojęliśmy, Ŝe mamy w sobie moc, która pomoŜe nam w wykonywaniu wszystkiego.
Nauczyliśmy się Rozwinięć Energii i uŜyliśmy ich, by jeszcze bardziej udoskonalić technologię, tak by
wspomagała naszą twórczą moc. W tej chwili Ŝyjemy wśród natury, a jedyną technologią, jaka jeszcze
pozostała, są te wzmacniacze, które pomagają nam w mentalnym tworzeniu wszystkiego, co jest nam
potrzebne.
- Czy cała ta ewolucja odbywała się właśnie tutaj, w tym miejscu? - spytałem.
- AleŜ skąd, wcale nie. Shambhala przenosiła się wiele razy.
To stwierdzenie mnie zaszokowało. Chciałem wiedzieć więcej.
- A więc - mówiła Ani - nasze legendy są bardzo stare i pochodzą z wielu źródeł. Wszystkie mity
o Atlantydzie czy hinduskie legendy o Meru wywodzą się z cywilizacji, które naprawdę istniały w
przeszłości, kiedy następowała równieŜ wczesna ewolucja Shambhali. Najtrudniejszym krokiem był
moment rozwinięcia naszej technologii, bo Ŝeby w pełni uŜywać technologii jedynie w celu duchowego
rozwoju, kaŜdy musiał dojść do takiego punktu, w którym duchowe poznanie jest dla niego waŜniejsze
od pieniędzy i kontroli nad innymi. To zabiera trochę czasu, bo ludzie, którzy wciąŜ zamknięci są w
swoim lęku i myślą, Ŝe osobiście muszą manipulować rozwojem ludzkości, bardzo często pragną
uŜywać zdobyczy techniki w negatywny sposób, by uzyskać kontrolę nad innymi. W wielu wczesnych
cywilizacjach kilku takich „kontrolerów” starało się wykorzystać maszyny wzmacniające energię po to,
by śledzić i kontrolować myśli innych ludzi. Często takie próby kończyły się wojnami i masową
zagładą, i ludzkość musiała zaczynać wszystko od początku. Zewnętrzne kultury stoją przed tym
problemem właśnie teraz. Są tacy, którzy chcą kontrolować wszystkich przy uŜyciu kamer, satelitów,
implantów elektronicznych i skanerów fal mózgowych.
- Czy cokolwiek zostało po tych cywilizacjach, o których mówisz? Dlaczego nie odnaleziono
Ŝadnych śladów?
- Zostały pogrzebane przez ruchy płyt tektonicznych i lodowce. A poza tym, kiedy cywilizacja
dochodzi do punktu, w którym dobra materialne są tworzone mentataie, to jeśli coś pójdzie nie tak i
fala negatywnych myśli obniŜy energię, wszystkie te dobra po prostu znikają.
Wziąłem oddech i wzruszyłem ramionami. Wszystko, co mówiła, miało sens, ale równocześnie
było trudne do uwierzenia. Co innego hipotetycznie myśleć o ludzkiej cywilizacji, która rozwija się w
duchową kulturę, a co innego znaleźć się nagle w kulturze, która juŜ ten poziom osiągnęła!
Ani przysunęła się bliŜej mnie. - Pamiętaj proszę, Ŝe to, do czego doszliśmy, to naturalna kolej
rzeczy, kolejny etap ewolucji. Wyprzedzamy was, to prawda, ale dzięki temu, do czego my juŜ
doszliśmy, wam w zewnętrznych kulturach będzie o wiele łatwiej.
Przerwała, a mnie udało się uśmiechnąć.
- Twoja energia ma się teraz o wiele lepiej - powiedziała.
- Chyba nigdy w Ŝyciu nie czułem się tak przytomnie. Potaknęła. - Tak, jak ci mówiłam, to
poziom energii, który utrzymują wszyscy w Shambhali. On jest zaraźliwy. Jest tu tak wielu ludzi,
którzy wiedzą, w jaki sposób podnosić swoją energię i wysyłać ją innym, Ŝe daje to zwielokrotniony
efekt, gdzie kaŜdy pobiera pole modlitwy od innych i wysyła je dalej. Rozumiesz, jak ono wtedy
rośnie? Wszystkie oczekiwania i pragnienia kaŜdego człowieka naleŜącego do tej kultury płyną razem i
tworzą jedno ogromne pole modlitwy. Ogólny poziom, jaki osiągają poszczególne kultury, jest prawie
wyłącznie zaleŜny od tego, w jakim stopniu członkowie tej kultury świadomi są po pierwsze, istnienia
pól modlitwy, a po drugie, jak dalece potrafią je rozwijać. Kiedy rozwinięcia są praktykowane, poziom
energii wydatnie się podnosi. Gdyby wszyscy w zewnętrznych kulturach wiedzieli, jak budować w
sobie energię i wysyłać ją na świat, gdyby rozwinięcia energii potraktowali jako rzecz najwaŜniejszą,
mogliby osiągnąć poziom, jaki mamy tu, w Shambhali, o tak! - mówiąc to, pstryknęła palcami. Po
chwili dodała: - Nad tym właśnie pracujemy w świątyniach. UŜywamy naszych pól modlitwy, by
podnieść poziom świadomości w kulturach zewnętrznych. Robimy to juŜ od tysięcy lat.
UwaŜnie słuchałem jej słów, po czym poprosiłem: - Powiedz mi wszystko, co wiesz o Czwartym
Rozwinięciu.
Zamilkła na dłuŜszą chwilę, przypatrując mi się bardzo uwaŜnie.
 - Wiesz, Ŝe musisz postępować krok po kroku - odparła w końcu. - Otrzymałeś pomoc, ale Ŝeby
się tu dostać, musiałeś znać trzy pierwsze rozwinięcia i część czwartego. Teraz powinieneś się
zatrzymać, by w pełni pojąć, jak dokładnie te rozwinięcia działają. Kiedy jedno z rozwinięć jest
opanowane, energia takiej osoby sięga dalej i staje się silniejsza. Dzieje się tak dlatego, Ŝe kiedy
wysyłasz energię w świat, by sprowadzić synchroniczne doświadczenia, a takŜe podnieść poziom
innych ludzi, i kiedy kotwiczysz tę energię wiarą i oderwaniem od lęku, to pozwalasz, by wypełniał się
boski plan, a im bardziej potrafisz myśleć i działać w harmonii z tym planem, tym większa staje się
twoja siła. Rozumiesz? To jak wbudowany system bezpieczeństwa, jak juŜ bez wątpienia zauwaŜyłeś.
Bóg nie da ci mocy, jeśli nie jesteś w zgodzie z intencjami wszechświata.
Dotknęła mojego ramienia. - Tak więc teraz powinieneś przede wszystkim wyjaśnić sobie,
zrozumieć, w jakim kierunku ma podąŜać ludzkość, w jaki sposób musi się rozwinąć cała ludzka
kultura. JuŜ czas, by to nastąpiło. To dlatego ty i inni w końcu widzicie i rozumiecie Shambhalę. To
następny krok Czwartego Rozwinięcia: prawdziwe zrozumienie przeznaczenia ludzkości. JuŜ wiesz,
jak opanowaliśmy technologię i sprawih-śmy, Ŝe słuŜy naszemu wewnętrznemu rozwojowi
duchowemu. To doświadczenie dalej rozwija twoją energię, bo teraz ty teŜ juŜ moŜesz ustawić swoje
pole modlitwy na takie oczekiwanie. WaŜne, byś rozumiał, jak to działa. Wiesz juŜ, jak wysyłać swoje
pole energetyczne przed siebie, na zewnątrz, wiesz, jak je ustawić, by podwyŜszyć energię i synchronię
u siebie i innych. Rozwiniesz swoje pole o kolejny stopień, jeśli będziesz wizualizował nie tylko to, Ŝe
podwyŜszasz energię innych, by mieli dostęp do wyŜszych intuicji, ale jeśli zrobisz to z przekonaniem,
do czego te wszystkie intuicje, twoje i ich, mają ostatecznie prowadzić, a mianowicie do idealnej
duchowej kultury, takiej, jaką poznałeś w Shambhali. Kiedy to zrobisz, pomoŜesz innym odnaleźć role,
jakie mają do odegrania w tej ewolucji.
Skinąłem głową, niecierpliwie oczekując dalszych informacji.
- Nie spiesz się - ostrzegła Ani. - Jeszcze nie widziałeś wszystkiego, nie poznałeś do końca
naszego Ŝycia tutaj. Nie tylko opanowaliśmy technologię, ale przede wszystkim przebudowaliśmy cały
nasz świat w ten sposób, by skupić się całkowicie na duchowej ewolucji... na tajemnicach istnienia... na
samym procesie Ŝycia.
 Proces Ŝyciowy

TuŜ za domem Ani i Tasłiiego skręciłem w lewą odnogę ścieŜki, która prowadziła niemal milę pod
górę między drzewami i skałami. Ani nagle urwała naszą rozmowę, mówiąc, Ŝe musi zrobić pewne
przygotowania, o których opowie mi później. Zdecydowałem się więc iść na samotny spacer.
Kiedy patrzyłem na zielone liście, w głowie kłębiły mi się setki pytań. Ani powiedziała, Ŝe muszę
zrozumieć, jak Sham-bliala stworzyła kulturę skupioną na procesie Ŝycia. Co to znaczy?
Kiedy głowiłem się nad tym pytaniem, zobaczyłem idącego w moim kierunku męŜczyznę. Był
starszy, mógł mieć około pięćdziesiątki, szedł szybkim, spręŜystym krokiem. Kiedy się zbliŜył, jego
oczy spoczęły na mnie przez chwilę, a potem minął mnie bez słowa. Kątem oka dostrzegłem, Ŝe raz się
odwrócił i na mnie popatrzył. Poszedłem jeszcze trochę dalej, zły na siebie, Ŝe się nie zatrzymałem i
nie porozmawiałem z nim. W końcu zawróciłem i skierowałem się w jego stronę, mając nadzieję, Ŝe go
dogonię. Zobaczyłem tylko, jak znika za kolejnym zakrętem. Kiedy znalazłem się na tym zakręcie,
jego juŜ nie było. Byłem zawiedziony, więc wróciłem do domu i więcej o tym nie myślałem.
Ani powitała mnie „w drzwiach”, wręczając parę dŜinsów i koszulę.
- Będzie ci to potrzebne - powiedziała.
- Niech zgadnę... uŜyłaś swojego pola, by to zrobić?
Skinęła głową. - Zaczynasz nas rozumieć. Usiadłem na krześle i spojrzałem na nią. Wcale nie
czułem, Ŝebym cokolwiek rozumiał.
- Przybył ojciec Tasłiiego - powiedziała.
- Gdzie jest?
- W pokoju, z synem - wskazała w kierunku sypialni.
- Skąd przybył?
- Był przez jakiś czas w świątyniach.
AŜ podskoczyłem na krześle. - Czy on dopiero co tu wszedł?
■- Tak, chwilę przed tobą.
- To chyba minąłem się właśnie z nim na ścieŜce za domem.
Ani potaknęła. - Myślę, Ŝe jest tu, Ŝeby nas przygotować.
- Na co?
- Na przemianę. On uwaŜa, Ŝe zbliŜa się chwila, gdy Shambhala się przemieści.
 JuŜ miałem jej zadać kolejne pytanie, gdy zauwaŜyłem, Ŝe patrzy gdzieś w dal i jest głęboko
pogrąŜona w myślach.
- A więc widziałeś ojca Tashiego na ścieŜce? - spytała po chwili.
Potwierdziłem.
- W takim razie wiadomość, jaką przynosi, musi być waŜna takŜe dla ciebie. Musimy być
nadzwyczaj świadomi całego procesu, który tu zachodzi.
Patrzyła na mnie wyczekująco.
- Skoro mówisz o procesie... wcześniej wspomniałaś proces Ŝyciowy - powiedziałem. - Czy
moŜesz mi wyjaśnić, co dokładnie mieszkańcy Shambhali przez to rozumieją?
- Spójrzmy na cały obraz tego, w jaki sposób społeczność moŜe się rozwijać, kiedy juŜ zacznie
podnosić poziom swej energii. Pierwsze, co nastąpi, to ludzie, którzy tworzą technologie, zaczną
tworzyć ją coraz lepszą, bardziej wydajną i zautomatyzowaną. W ten sposób dobra materialne, jakich
potrzebuje ta społeczność, będą w coraz większym stopniu tworzone przez maszyny, przez roboty. To
juŜ się dzieje niemal w kaŜdej dziedzinie przemysłu w kulturach zewnętrznych i jest to rozwój
pozytywny, mimo Ŝe jest wyjątkowo niebezpieczny. MoŜe bowiem umieścić zbyt wielką siłę i wpływy
w rękach kilku jednostek lub korporacji, chyba Ŝe się go zdecentralizuje. Poza tym powoduje utratę
miejsc pracy i wiele osób musi się przystosować i znaleźć inne sposoby zarabiania na Ŝycie. Jednak te
zagroŜenia łagodzi fakt, Ŝe kiedy produkcja dóbr zostaje zautomatyzowana, cała gospodarka zaczyna
się zmieniać w kierunku usług i dostarczania informacji, a to, Ŝe ludzie otrzymują właściwą informację
we właściwym czasie, sprawia, Ŝe z konieczności stają się bardziej wyczuleni na intuicje, bardziej
czujni i skupieni na percepcji synchronii. W miarę, jak rośnie duchowa wiedza, a ludzie stają się
bardziej świadomi swych twórczych mocy, które mogą osiągnąć dzięki polom modlitwy, technologia
rozwija się o kolejny krok. To moment, kiedy w waszym świecie zostaną odkryte wzmacniacze fal
myślowych, tak by ludzie mentalnie mogli tworzyć wszystko, czego potrzebują. Kiedy to się stanie,
cywilizacja będzie mogła się skupić wyłącznie na sprawach duchowych, na tym, co my nazywamy
procesem Ŝyciowym. W Shambhali znajdujemy się właśnie w tym punkcie i do niego dąŜy cała ludzka
kultura. Całe nasze społeczeństwo jest świadome szerszej rzeczywistości ducha. W pewnym momencie
kaŜda kultura musi zrozumieć, Ŝe jesteśmy bytami duchowymi i Ŝe nasze ciała to jedynie atomy
wibrujące w specyficzny sposób, a poziom tych wibracji moŜna podwyŜszyć w miarę, jak rośnie nasze
połączenie z boską energią i moc modlitwy. My w Shambhali w pełni pojmujemy ten fakt, rozumiemy
teŜ, Ŝe przyszliśmy tutaj z czysto duchowego wymiaru po to, by czegoś dokonać. Przyszliśmy tu z
misją, by cały świat doprowadzić do pełnej duchowej świadomości, pokolenie po pokoleniu, i Ŝe
musimy to czynić na tyle świadomie, jak tylko potrafimy. To dlatego w pełni uczestniczymy w
procesie Ŝyciowym od samego jego początku, a tak naprawdę, jeszcze przed narodzinami.
Spojrzała na mnie, by sprawdzić, czy rozumiem, a potem mówiła dalej.
- Zawsze istnieje intuicyjny związek pomiędzy matką, ojcem a jeszcze nie narodzonym dzieckiem.
- Jaki związek? - spytałem.
- Tutaj kaŜdy wie, Ŝe dusze zaczynają się kontaktować z przyszłymi rodzicami jeszcze przed
poczęciem - powiedziała z uśmiechem. - Ujawniają swoją obecność, zwłaszcza matce. To część
procesu, który ma zdecydować o tym, czy przyszli rodzice będą tymi właściwymi.
Spojrzałem na nią z niedowierzaniem.
- To juŜ się równieŜ dzieje w zewnętrznych kulturach - powiedziała Ani. - Tylko Ŝe dopiero teraz
ludzie zaczynają o tym otwarcie mówić i rozwijać swoje intuicje. Spytaj kilku matek i posłuchaj, co ci
powiedzą. Taka sama intuicja jest zaangaŜowana w małŜeństwo. W miarę jak ludzie uczą się
świadomie szukać Ŝyciowych partnerów, oczywiście podstawową miarą jest uczucie, ale to nie jedyny
czynnik. Intuicyjnie wiemy takŜe, jak nasze Ŝycie będzie wyglądało u boku akurat tej osoby. Bierzemy
pod uwagę to, całkiem świadomie czy nie, czy Ŝycie z tą osobą pozwoli nam na dalszy rozwój, na
wyjście poza poglądy i przekonania, w jakich wzrastaliśmy. Czy rozumiesz, do czego zmierzam?
Wybór odpowiedniego Ŝyciowego partnera jest bardzo waŜny z punktu widzenia ewolucji. Bo w miarę,
jak się rozwijamy duchowo, ludzkim przeznaczeniem jest dobierać się w pary świadomie, by załoŜyć
dom lub związek, który będzie reprezentował prawdziwszy sposób Ŝycia w porównaniu do tego, jaki
wiodło poprzednie pokolenie. Intuicyjnie wiemy, Ŝe powinniśmy zbudować Ŝycie, które doda coś do
mądrości, jaką zastaliśmy w świecie, na który przyszliśmy. Rozumiesz? A potem, kiedy przychodzą do
nas intuicje o dziecku, które chce się nam urodzić, zawsze przynoszą pytania: Dlaczego to dziecko
chce się urodzić w naszej rodzinie? Kim zechce zostać, kiedy dorośnie? W jaki sposób poszerzy
rozumienie świata, które w nas znalazło?
- Chwileczkę - przerwałem. - Czy nie powinniśmy być bardzo ostroŜni, kiedy tak zakładamy, Ŝe
wiemy, kim nasze dziecko chce być? A jeśli się mylimy i staramy się przymusić dziecko do naszej
własnej wizji, która wcale nie musi być dla niego dobra? Moja mama uwaŜała na przykład, Ŝe
powinienem zostać kaznodzieją i się myliła.
 - Oczywiście, masz rację, to tylko intuicje. Rzeczywistość moŜe co najwyŜej być zbliŜona do tego,
co myślimy. Nigdy nie będzie identyczna. Przez całe wieki aranŜowano małŜeństwa i zmuszano dzieci,
by wykonywały zawody wybrane dla nich przez rodziców. To było jedynie błędne wykorzystanie
prawdziwej intuicji. MoŜemy się uczyć na ich błędach. Nie dostajemy ostatecznej wiedzy o naszych
dzieciach, nie wolno nam teŜ sprawować nad nimi całkowitej kontroli. My jedynie dostajemy intuicje,
szerokie obrazy tego, co mogą chcieć uczynić ze swoim Ŝyciem. ZałoŜę się, Ŝe twoja mama wcale tak
bardzo się wobec ciebie nie myliła.
Roześmiałem się. Oczywiście, Ani miała rację.
- Widzisz więc, do czego to wszystko zmierza. Wiemy, Ŝe kiedy matka i ojciec starają się
intuicyjnie odgadnąć, w jaki sposób dziecko wykorzysta mądrość, którą wśród nich znajdzie i rozwinie
ją dalej, to z kolei jeszcze nie narodzona dusza robi to samo i dzięki swej Wizji Narodzin wie, co
pragnie osiągnąć. Potem następuje proces zapłodnienia.
Ani patrzyła na mnie przez chwilę. - Pamiętasz parę, którą widzieliśmy przy wodospadzie?
- Oczywiście.
- I co o tym myślisz?
- To wydawało się bardzo „celowe”.
- Masz rację, tak właśnie było. Kiedy para decyduje się juŜ spróbować zapłodnienia i chce
sprowadzić na świat duszę, którą intuicyjnie wyczuła, sam fizyczny akt jest pewnego rodzaju
połączeniem ich pól energetycznych, co w bardzo realny sposób otwiera bramę do nieba i pozwala tej
duszy przeniknąć do naszego wymiaru.
Myślałem o tym, co zobaczyłem przy wodospadzie. Rzeczywiście, energie tej pary zlały się i
widziałem, jak zaczyna rosnąć nowa energia.
- W materialistycznym światopoglądzie zewnętrznych kultur - mówiła dalej Ani - akt seksualny
został zredukowany do czystej biologii, do fizycznej czynności. Tutaj jednak znamy duchową energię
tego, co się wtedy dzieje. Dwie osoby łączą swoje pola energetyczne w jedno, a dziecko jest efektem
tego połączenia. Wasza nauka woli myśleć o poczęciu jako o przypadkowej kombinacji genów i
rzeczywiście tak to wygląda, jeśli obserwować proces w laboratoryjnych warunkach, w probówce.
Jednak tak naprawdę to geny matki i ojca łączą się w taki sposób, by powstało dziecko, które jest w jak
najlepszej synchronii z przeznaczeniem całej trójki. Pojmujesz? Dziecko ma swoje zaplanowane
przeznaczenie, które wizualizuje sobie w przedna-rodzeniowej wizji, a geny łączą się tak, by dać temu
dziecku cechy i talenty potrzebne do zrealizowania tej wizji. Naukowcy w zewnętrznych kulturach
wkrótce znajdą sposób, by to potwierdzić. To dlatego sztuczna manipulacja genami przez lekarzy i
naukowców jest tak niebezpieczna. Pomoc w zwalczeniu choroby to jedno, ale zmiana genów po to, by
zwiększyć talent czy inteligencję tylko dlatego, Ŝe takie są zachcianki czyjegoś ego, moŜe być fatalne.
Podobne praktyki wystarczyły, by doprowadzić do zagłady niektóre wcześniejsze cywilizacje. Chodzi
o to - mówiła dalej - Ŝe tutaj, w Shambhali, traktujemy proces rodzicielski bardzo powaŜnie. W swej
idealnej postaci wygląda to tak, Ŝe intuicje rodziców i dziecka są ze sobą zgodne i dają dziecku
najlepsze przygotowanie do tego, by osiągnęło zamierzony cel swojego Ŝycia.
Jej słowa przypomniały mi o problemie znikających w Shambhali poczęć.
- A co się dzieje z poczętymi duszami, które tu, u was, znikają? - spytałem.
Wzruszyła bezradnie ramionami i spojrzała na zamknięte drzwi sypialni Tashiego. - Nie wiem, ale
być moŜe dowiemy się czegoś od ojca Tashiego.
Przyszło mi do głowy kolejne pytanie. - Nie bardzo rozumiem, kto z was idzie do świątyń, a kto
zostaje w pierścieniach?
Roześmiała się. - Tak, to moŜe być trudne. Nasza kultura jest podzielona między tych, którzy
nauczają, i tych, którzy zostają wezwani do świątyń. Ale wielu z tych, którzy są w świątyniach, co
kilka dni wraca tutaj, by utrzymywać związki, zwłaszcza jeśli mają dzieci. I to moŜe się zmienić w
kaŜdej chwili, wszystko zaleŜy od intuicji. Ci, którzy pracują w świątyniach, mogą wrócić, by nauczać,
ci zaś, którzy dotąd nauczali, mogą iść do świątyń. To wszystko jest bardzo płynne, zgodne z
synchronią.
Przerwała, więc skinieniem głowy poprosiłem, by mówiła dalej.
- Następnym krokiem w procesie Ŝyciowym jest pomoc dziecku w przebudzeniu. Pamiętasz
zapewne, Ŝe kaŜdy z nas do pewnego stopnia zapomina o tym, dlaczego przyszedł na Ziemię, o tym, co
miał uczynić ze swoim Ŝyciem, tak więc dziecko musi poznać okoliczności i wydarzenia, jakie
towarzyszyły jego narodzinom. Bardzo waŜne jest, aby ukazać dziecku kontekst jego Ŝycia, by
wiedziało, co się działo przed jego pojawieniem się, i jakie jest w tym wszystkim jego miejsce. W to
wchodzi historia całej rodziny, kilka pokoleń wstecz. My mamy to nagrane na urządzeniu
przypominającym wasze taśmy wideo, tylko Ŝe zapis jest elełctroniczny. Na przykład Taslii mógł
zobaczyć, jak jego przodkowie do siedmiu pokoleń wstecz opowiadają o swoim Ŝyciu, o tym, co
chcieliby zmienić, co zrobiliby inaczej. To są niezwykle waŜne informacje, jakie młody człowiek moŜe
otrzymać od krewnych. To pomaga młodzieŜy wyznaczyć kurs ich własnego Ŝycia, kiedy mogą się
uczyć na błędach i budować na mądrości tych, którzy byli przed nimi. Tashi nauczył się wiele od
swoich przodków, choć jego ulubioną krewną jest jego babcia.
Byłem pod wraŜeniem. - Nagrywanie krewnych to kapitalny pomysł. Ciekawe, dlaczego my nie
znajdujemy na to czasu...
- Nie robicie tego, bo wy wciąŜ odkładacie myślenie o śmierci na ostatnią chwilę, a potem często
jest juŜ za późno. Poza tym Ŝycie w zewnętrznych kulturach wciąŜ jest jeszcze za bardzo skupione na
aspekcie materialnym, a nie na procesie Ŝyciowym. Ale z czasem stanie się to łatwiejsze, w miarę jak
się nauczycie podtrzymywać poziom wibracji i rozwijać pola modlitwy. W tej chwili wciąŜ jeszcze
sprowadzacie Ŝycie do przyziemności, zwyczajności, a przecieŜ jest to niezwykle tajemniczy proces
zdobywania wiedzy.
Spojrzała na mnie tak, jakby za tym ostatnim zdaniem kryło się głębsze znaczenie.
- Ty sam musisz zwalczyć to nastawienie i skupić się na samym procesie tego, co ci się wydarza.
Odnalazłeś Shambhalę w chwili, gdy jest ona gotowa do zmiany. Przybył ojciec Tashiego, by
porozmawiać z nim o jego przyszłości i o sytuacji w świątyniach. A jednak Tashi nie ma intuicji, Ŝe
powinien iść do świątyni. Jest raczej zainteresowany dostaniem się do twojego świata. I w samym
środku tej sytuacji ty się nagle pojawiasz. To wszystko coś oznacza.
Jakby na podkreślenie ostatnich słów Ani oboje usłyszeliśmy dochodzący z oddali, ledwo
słyszalny, huczący dźwięk. Szybko ucichł.
Ani była zaskoczona. - Niczego takiego w Ŝyciu nie słyszałam.
Po plecach przeszedł mi dreszcz. - Myślę, Ŝe to mógł być helikopter - powiedziałem.
JuŜ miałem jej opowiedzieć o swoim dzisiejszym śnie, ale zanim zdąŜyłem się odezwać, Ani znów
zaczęła mówić.
- Musimy się spieszyć - powiedziała. - Musisz dokładnie wiedzieć, kim jesteśmy, poznać kulturę,
którą stworzyliśmy. Mówiłam ci juŜ o tym, jak waŜne jest, by młodzi ludzie zrozumieli dziedzictwo
przeszłych pokoleń, które Ŝyły tu przed nimi. Tu, w zewnętrznych pierścieniach, dzieci stają się
świadome tej historii bardzo wcześnie, w miarę jak budzi się w nich własna duchowość i zaczynają
rozumieć, czego przyszły dokonać.
Ani uniosła palec. - KaŜdy tutaj wie, Ŝe ludzki świat ewoluuje poprzez kolejne pokolenia. Jedno
pokolenie ustala pewien sposób Ŝycia i pokonuje swoje problemy, po nim przychodzi następne, które
rozszerza widzenie i rozumienie świata. Niestety w zewnętrznych kulturach ta ewolucja dopiero od
niedawna jest traktowana powaŜnie. O wiele częściej zdarza się, Ŝe rodzice chcą, by ich dzieci były
dokładnie takie jak oni, Ŝeby widziały świat w ten sam sposób, miały takie same poglądy. W pewnym
sensie takie pragnienie jest naturalne, bo wszyscy chcemy, Ŝeby nasze dzieci były potwierdzeniem
wyborów, jakich sami dokonaliśmy. Często jednak proces ewolucji prowadzi do konfliktów. Rodzice
krytykują zainteresowania dzieci, dzieci zaś krytykują przestarzałe poglądy i sposób Ŝycia rodziców. I
to teŜ jest częścią procesu: dzieci patrzą na rodziców i myślą „do pewnego stopnia podoba mi się, jak
Ŝyją, ale niektóre rzeczy zrobiłbym inaczej”. Wszystkie dzieci czują, czego brakuje w Ŝyciu ich
rodziców. W końcu jest to część całego systemu: wybraliśmy naszych rodziców takŜe po to, by zdać
sobie sprawę z tego, czego brakuje, co trzeba dodać do ludzkiego rozumienia świata. A zaczynamy od
tego, Ŝe jesteśmy niezadowoleni z tego, co znajdujemy w naszym wspólnym Ŝyciu z rodzicami. Tyle,
Ŝe nie musi to wcale prowadzić do konfliktów. Bo kiedy wiemy, na czym polega proces Ŝyciowy,
moŜemy w nim uczestniczyć świadomie. Rodzice mogą być otwarci na krytyczne uwagi dzieci i
wspierać ich marzenia. Oczywiście, Ŝeby to zrobić, sami rodzice muszą stać się bardziej elastyczni w
swoim myśleniu i rozwijać się wraz ze swymi dziećmi, a to niekiedy bywa trudne.
JuŜ to słyszałem. Ani robiła wszystko, by jak najlepiej wyjaśnić mi proces ewolucji. Zadałem jej
jeszcze kilka pytań, na które szczegółowo odpowiadała przez kolejne dziesięć minut. Wytłumaczyła
mi, Ŝe kiedy juŜ dzieci zrozumieją historię rodziny, następnym krokiem jest nauczenie ich, jak rozwijać
twórcze pole modlitwy - dokładnie tak, jak ja się tego uczyłem. Potem znajdują swój własny sposób na
uczestniczenie w ewolucji kultury - albo nauczają w zewnętrznych pierścieniach, albo uŜywają
swojego pola modlitwy w świątyniach.
- W pewnym momencie tak samo będzie wyglądało Ŝycie równieŜ w kulturach zewnętrznych -
dodała Ani. - Niektórzy poświecą się uczeniu dzieci, a inni będą pracować w róŜnych instytucjach,
które będą prowadziły ludzką kulturę w kierunku duchowego ideału.
Chciałem ją bardziej szczegółowo wypytać o to, co się dzieje w świątyniach, kiedy drzwi się
otworzyły. Pojawił się Tashi, a za nim jego ojciec.
- Ojciec chce z tobą rozmawiać - powiedział Tashi, patrząc na mnie.
Starszy męŜczyzna skłonił się lekko, a Tashi nas sobie przedstawił. Potem oboje usiedli przy stole.
Ojciec Tashiego miał na sobie tradycyjne spodnie z owczej skóry i kamizelkę tybetańskiego pasterza,
tyle Ŝe jego ubranie było nienagannie czyste i jaśniejsze w kolorze. Był dość niski, mocno zbudowany,
patrzył na mnie łagodnymi oczyma z wyrazem chłopięcej ciekawości.
- Wiesz, Ŝe Shambhala będzie przechodziła przemianę? - spytał.
Spojrzałem na niego, potem na Ani. - Wiem tylko tyle, co mówią stare legendy.
- Legendy mówią - odparł ojciec Tashiego - Ŝe w dokładnie wyznaczonym momencie ewolucji
Shambhali i zewnętrznych kultur wydarzy się wielka przemiana. MoŜe się ona dokonać tylko pod
warunkiem, Ŝe poziom świadomości w zewnętrznych kulturach osiągnie określony punkt. A kiedy tak
się stanie, Shambhala się przesunie.
- Gdzie przesunie? - spytałem. - Czy to wiadomo?
Uśmiechnął się. - Nikt dokładnie nie wie.
Z jakiegoś powodu jego oświadczenie napełniło mnie dziwnym niepokojem, poczułem teŜ lekki
zawrót głowy. Przez chwilę nie mogłem skupić wzroku, nie widziałem wyraźnie.
- WciąŜ jeszcze nie jest dość silny - skomentowała Ani.
Ojciec Tashiego spojrzał na mnie z uwagą. - Przybyłem tu, bo miałem intuicję, Ŝe Tashi podczas
przemiany powinien dołączyć do nas w świątyniach. Legendy mówią, Ŝe będzie to czas wielkich
moŜliwości, ale takŜe wielkiego niebezpieczeństwa. Na jakiś czas przerwane zostanie to, nad czym
pracujemy w świątyniach. Nie będziemy juŜ mogli tak bardzo pomagać. - Spojrzał teraz na syna. - To
stanie się wtedy, gdy sytuacja w zewnętrznych kulturach osiągnie punkt krytyczny. W ukrytej historii
ludzkości ludzie wiele juŜ razy rozwijali się duchowo do tego pimktu, a potem gubili drogę i znowu
cofali się do niewiedzy. Błędnie wykorzystywali technologie, zakłócali naturalny bieg ewolucji. Na
przykład teraz w zewnętrznych kulturach niektórzy zaburzają naturalny proces produkcji Ŝywności i
sztucznie manipulują genetyką nasion, by miały nadzwyczajne właściwości. A czynią to, by opanować
i kontrolować rynek. Dokładnie to samo dzieje się w przemyśle farmaceutycznym, kiedy jakiś znany
ziołowy lek, dostępny wszystkim za darmo, jest genetycznie zmieniany, by lepiej się sprzedawał. Takie
manipulacje mogą mieć fatalne skutki dla zdrowia, bo zaburzają energetyczny system ciała. To samo
dotyczy nasion naświetlanych promieniowaniem radioaktywnym, dodawania chloru i innych substancji
do wody pitnej, Ŝe juŜ nie wspomnę o tak zwanych narkotykach rekreacyjnych. Równocześnie
technologia przekazu osiągnęła punkt, w którym media mogą mieć niebywały wpływ. Jeśli będą
słuŜyły jedynie interesom wielkich koncernów i skorumpowanych polityków, to mogą wykreować
zupełnie wypaczony i nienaturalny obraz rzeczywistości, a co za tym idzie mogą taką rzeczywistość
stworzyć. W miarę jak koncerny się łączą, by móc kontrolować coraz większą część technologii i
atakować ludzi coraz większą ilością reklam, tworząc za ich pomocą sztuczne, fałszywe potrzeby,
problem będzie narastał. Kluczowe jest jednak to, jaką władzę i kontrolę mają rządy, nawet w krajach
demokratycznych. Powołując się na konieczność walki z handlarzami narkotyków czy terrorystami,
rządy coraz bardziej i bardziej ingerują w prywatność zwykłych ludzi. JuŜ teraz coraz mniej jest
transakcji gotówkowych, a płatności kartami czy przelewami moŜna monitorować. Tak samo jak
monitorowany jest Internet. Następnym krokiem będzie wprowadzenie społeczeństwa
„bezgotówkowego” całkowicie kontrolowanego przez centralną władzę. Taki pęd w kierunku
bezdusznej, scentralizowanej władzy w wysoko rozwiniętym technologicznie, niemal wirtualnym
świecie odciętym od naturalnych procesów, gdzie Ŝywność, woda i sposób Ŝycia jest trywializowany,
wypaczony, prowadzi do nieszczęścia. Kiedy zdrowie jest naraŜane przez kolejny komercyjny proces
technologiczny niszczący Ŝywność, przez nowe choroby i nowe lekarstwa, rezultatem tego będzie
Armagedon. Tak się juŜ zdarzało wielokrotnie w prehistorii ludzkości. I moŜe się zdarzyć znowu, tylko
Ŝe tym razem na wiele większą skalę.
Uśmiechnął się do Ani. - Ale tak nie musi się stać. Jesteśmy teraz o jeden mały krok, który trzeba
zrobić w poziomie świadomości, Ŝeby przejść przez punkt krytyczny. Gdybyśmy tylko mogli w pełni
zrozumieć, Ŝe jesteśmy istotami duchowymi w duchowym świecie, wtedy Ŝywność, zdrowie,
technologie, media i rządy - wszystko by pełniło swoją właściwą funkcję w ewolucji i ulepszaniu
świata. Jednak aby tak się stało, rozwinięcie pól modlitwy musi zostać całkowicie zrozumiane w
kulturach zewnętrznych. Ludzie muszą się tam dowiedzieć i zrozumieć to, co my robimy w
świątyniach. Przesunięcie się, transformacja Shambhali jest częścią tego procesu, ale szansę trzeba
wykorzystać.
Teraz spojrzał głęboko w oczy Tashiego. - By tak się stało, twoje pokolenie musi dołączyć do
poprzednich dwóch i stworzyć zintegrowane pole modlitwy, takie, które będzie zawierało ostateczną
jedność wszystkich religii.
Tashi wydawał się zakłopotany. Ojciec przysunął się bliŜej niego.
- Na całym świecie pokolenie urodzone w pierwszych dekadach dwudziestego wieku, które nasz
przyjaciel z Zachodu nazwałby pokoleniem drugiej wojny światowej, posłuŜyło się technologią i swoją
odwagą, by ratować demokrację i wolność przed zagroŜeniem dyktatorów, którzy chcieli stworzyć
imperia. Wygrali, a potencjału technologicznego uŜyli do dalszej budowy światowej ekonomii. A
potem przybyła na Ziemię kolejna generacja, którą Amerykanie nazywają pokoleniem wyŜu
demograficznego. Ich intuicje mówiły, Ŝe skupianie się jedynie na materializmie, na technice, nie jest
całkiem w porządku. śe powstaje zbyt duŜo zanieczyszczeń, Ŝe zbyt silny jest wpływ wielkich
korporacji na rządy, a ludzie zbyt mocno kontrolowani są przez słuŜby specjalne. Ten krytycyzm był
naturalnym sposobem, w jaki nowe pokolenie rozwijało się i szło do przodu. Wyrastali w materializmie
albo w niektórych krajach w samym tylko pragnieniu dóbr materialnych i zaczęli na to reagować,
głośno wyraŜać swoje zdanie, Ŝe Ŝycie polega na czymś więcej. śe istnieje takŜe duchowy cel istnienia,
który moŜna prześledzić w historii ludzkości. To właśnie stało za wszystkim, co się działo na
Zachodzie w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych: odrzucenie pozycji wyznaczonej przez status
materialny, odkrywanie i rozumienie innych religii, popularność filozofii, wybuch wolnego myślenia w
Ruchu Rozwoju Ludzkiego Potencjału. To był efekt całej serii intuicji i wtajemniczeń, które
wskazywały. Ŝe Ŝycie to coś więcej niŜ znany nam materialistyczny punkt widzenia.
Spojrzał na mnie i lekko mrugnął, jakby wiedział doskonale o wszystkich moich doświadczeniach
z Wtajemniczeniami w Peru.
- Te intuicje pokolenia wyŜu były bardzo waŜne - mówił dalej - bo zaczęły umieszczać
technologie i dostatek materialny w pewnej perspektywie i przyczyniły się do zrozumienia, Ŝe
teclmologia rozwija się po to, by wspierać kulturę, w której nie musimy juŜ jedynie walczyć o
przetrwanie, lecz moŜemy takŜe skupić się na rozwoju duchowym.
Zrobił sobie chwilę przerwy. - A teraz, licząc od późnych lat siedemdziesiątych i przez lata
osiemdziesiąte pojawiła się nowa generacja, której zadaniem jest dalsze rozwinięcie kultury na Ziemi -
wymownie spojrzał na Tashiego. - Ty i twoi rówieśnicy jesteście ostatnimi przedstawicielami tej
generacji. Czy rozumiesz, jaką naukę przynosicie światu?
Kiedy Tashi zastanawiał się nad odpowiedzią, i ja zacząłem rozwaŜać to pytanie. Synów i córki
pokolenia wyŜu zwykle opisywano jako generację odreagowującą idealizm swoich rodziców poprzez o
wiele bardziej praktyczne nastawienie do świata, a przede wszystkim jako generację ponad wszystko
kochającą rozwój technologiczny.
Wszyscy troje popatrzyli na mnie, jakby słyszeli moje myśli. Tashi nawet kiwał głową na znak, Ŝe
się ze mną zgadza.
- Czuliśmy, Ŝe technologia ma duchowy cel - powiedział.
- Teraz - zaczął znów jego ojciec, patrząc na nas wszystkich - czy widzicie, jak te wszystkie trzy
generacje się dopełniają? Ci, którzy Ŝyli w czasie drugiej wojny, walczyli przeciw tyranii i udowodnili,
Ŝe demokracja nie tylko moŜe kwitnąć w nowoczesnym świecie, lecz takŜe rozwinąć się w wielu
krajach i połączyć światową gospodarkę. Ale właśnie w czasie, gdy gospodarka kwitła, nadeszło
pokolenie wyŜu, by powiedzieć, Ŝe jednak istnieją problemy, Ŝe zanieczyszczamy naturalne
środowisko i gubimy kontakt z naturą, a takŜe z rzeczywistością duchową, która istnieje, tylko trzeba
spojrzeć głębiej, poza materialną historię. A teraz przyszła kolejna generacja, by znów się skupić na
gospodarce, by przemienić technologie w ten sposób, Ŝeby mogły świadomie wspomagać nasze
umiejętności umysłowe i duchowe tak, jak to stało się tutaj, w Shambhali, zamiast pozwolić, by
technika wpadła w ręce tych, którzy uŜyją jej wyłącznie po to, Ŝeby ograniczyć wolność innych ludzi i
sprawować nad nimi kontrolę.
- Tyle, Ŝe ta nowa generacja nie jest w pełni świadoma tego, co robi - wtrąciłem.
- Nie, jeszcze nie całkiem - odparł. - Ale ich samoświadomość i intuicja z kaŜdym dniem rozwija
się coraz bardziej. Musimy ustawić pole modlitwy tak, by niosło ich we właściwym kierunku. To musi
być ogromne i mocne pole, bo młode pokolenie musi nam pomóc w zjednoczeniu religii... To bardzo
waŜne, bo zawsze znajdą się ludzie gotowi manipulować młodymi, by kusić ich do błędnego uŜycia
technologii lub wykorzystać ich poczucie wyobcowania.
W tym momencie wszyscy usłyszeliśmy niski dźwięk heH-kopterów, jeszcze niezbyt głośny,
gdzieś z oddali.
- Rozpoczyna się przemiana - powiedział spokojnie ojciec Tashiego, patrząc na syna. - Trzeba się
zająć wieloma przygotowaniami. Chciałem ci tylko przypomnieć, Ŝe pokolenie, które reprezentujesz,
musi teraz pomóc światu w przejściu tego zakrętu. Ty osobiście masz do odegrania waŜną rolę w
rozszerzaniu na zewnętrzne kultury tego, co robimy w Shambhali. Jednak sam musisz zadecydować o
tym, co powinieneś zrobić.
Chłopak odwrócił głowę. Ojciec podszedł do niego i przez chwilę obejmował go ramieniem.
Potem ucałował Ani i opuścił dom.
Tashi patrzył za nim przez chwilę, po czym samotnie wrócił do swojego pokoju.

Wyszedłem za Ani do ogrodu za domem. W głowie miałem mnóstwo pytań. - Dokąd poszedł
ojciec Tashiego? - zacząłem.
- Przygotowuje się do przemiany - odpowiedziała Ani, odwzajemniając moje spojrzenie. - To
moŜe nie być łatwe. Na jakiś czas moŜemy zostać rozdzieleni, rozproszeni. Wiele osób powraca teraz
ze świątyń, by pomóc.
Potrząsnąłem z niedowierzaniem głową. - Co się właściwie moŜe stać?
- Tego nikt nie wie - odparła. - Legendy nie podają szczegółów. Wszystko co wiemy, to tyle, Ŝe
nastąpi przemiana.
Ta niepewność znów wpłynęła na obniŜenie mojej energii. Usiadłem cięŜko na jednej z ławek. Ani
przysiadła obok mnie. - Wiem, co ty masz robić - powiedziała. - Ty musisz dalej szukać reszty
Czwartego Rozwinięcia, a wszystko inne jakoś samo się rozwiąŜe.
Skinąłem głową bez przekonania.
- Skup się na tym, czego się tutaj nauczyłeś. Widziałeś, w jaki sposób musi się rozwinąć i zmienić
technologia, zacząłeś juŜ rozumieć, jak nasza kultura przede wszystkim skupia się na procesie
Ŝyciowym, na cudzie narodzin i świadomym rozwoju. Wiesz juŜ, Ŝe takie nastawienie jest źródłem
największej inspiracji i daje najwięcej radości. W porównaniu z tym materialistyczne Ŝycie w
zewnętrznych kulturach wygląda blado. Jesteśmy istotami duchowymi i nasze Ŝycie musi się toczyć
wokół tajemnic rodziny i talentów, i poszukiwania osobistego przeznaczenia. Wiesz juŜ teraz, jak taka
kultura wygląda, jak człowiek się w niej czuje. Legendy mówią, Ŝe jeśli ktoś wie z całą pewnością, w
jaki sposób kultury mogą ewoluować, to niezwykle rozwija się jego pole modlitwy, ma większą moc. I
kiedy teraz będziesz się łączył ze źródłem energii, które jest w tobie, i będziesz sprawiał, by ta energia
emanowała na świat, przyciągając synchronię i pomagając innym ludziom być w tej synchronii,
będziesz to mógł robić z silniejszym oczekiwaniem, bo juŜ wiesz z całą pewnością, do czego ten proces
prowadzi, co jest na końcu drogi, jeśli będziemy temu procesowi wierni i będziemy unikać lęku i
nienawiści.
Miała rację. Wszystkie Rozwinięcia składały się teraz dla mnie w spójną całość.
- Ale przecieŜ nie widziałem jeszcze wszystkiego - powiedziałem.
Spojrzała mi głęboko w oczy. - Nie. Teraz musisz starać się pojąć resztę Czwartego
Wtajemniczenia, bo jest jeszcze więcej wiedzy. Twoje pole modlitwy moŜe się stać jeszcze silniejsze.
W tym momencie znów doszedł do nas warkot helikopterów. Ten dźwięk napełnił mnie złością.
Wydawało się, jakby się zbliŜały. Jak to moŜliwe? Skąd mogli wiedzieć, gdzie jest Shambłiala?
- Do diabła z nimi - syknąłem przez zęby i zobaczyłem wyraz przeraŜenia na twarzy Ani.
- Masz w sobie wiele gniewu - powiedziała.
- No cóŜ, trudno się nie wściekać, kiedy się wie, co wyrabiają chińskie wojska.
 - Gniew to u ciebie nawyk. Jestem pewna, Ŝe ostrzegano cię, jaki przynosi skutek.
Przypomniało mi się wszystko, co usiłował mi wytłumaczyć Yin. - Tak, wiem, tylko wciąŜ nad
tym nie panuję.
Widziałem, Ŝe jest wyraźnie zaniepokojona. - Musisz nad tym zapanować - powiedziała po chwili.
- Ale nie miej o to do siebie pretensji, bo to tylko wysyła negatywną modlitwę, która utrzymuje cię w
stanie, w jakim jesteś. Z drugiej strony nie moŜesz ignorować swojej złości. Musisz być tego problemu
świadomy, pamiętać o nim, być przytomnym i ustawiać swoje pole modlitwy na pozytywne
oczekiwanie, Ŝe przełamiesz w sobie ten nawyk.
Wiedziałem doskonale, Ŝe to dla mnie nie lada zadanie i będę się musiał porządnie nad nim
napocić.
- Co mam więc robić teraz? - spytałem.
- AjakmyśHsz?
- Mam iść do świątyń?
- A czy taka jest twoja intuicja?
Znów pomyślałem o swoim śnie i tym razem w końcu jej o nim opowiedziałem. Oczy Ani zrobiły
się okrągłe.
- Śniłeś, Ŝe idziesz do świątyń z Tashim? - spytała.
- No tak.
- No cóŜ - odparła surowo - a nie wydaje ci się, Ŝe powinieneś mu o tym powiedzieć?
Podszedłem do pokoju Tasliiego i dotknąłem ściany.
- Wejdź - powiedział i w tym momencie ukazało się przejście.
Tasłii leŜał wyciągnięty na łóŜku. Natychmiast się podniósł i wskazał krzesło. Usiadłem naprzeciw
niego. Przez chwilę milczał, jakby na ramionach dźwigał cały świat. W końcu powiedział z
westchnieniem:
- Ciągle nie wiem, co powinienem zrobić.
- A jak myślisz?
- No nie wiem, jestem zdezorientowany. Nie mogę myśleć o niczym innym tylko o tym, jak się
dostać do zewnętrznych kultur. Mama mówi, Ŝe muszę znaleźć swoją własną drogę. Szkoda, Ŝe nie ma
tu mojej babci.
- A gdzie jest twoja babcia?
 - Jest gdzieś w świątyniach.
Długo patrzyliśmy na siebie bez słowa, aŜ w końcu Tashi powiedział: - śebym tylko mógł
zrozumieć ten sen... Wyprostowałem się na krześle. - Jaki sen?
- Jestem z jakąś grupą ludzi, innych niŜ tutaj. Nie widzę ich twarzy, ale wiem, Ŝe wśród nich jest
moja siostra... - przerwał na chwilę. - Widzę teŜ jakieś miejsce nad wodą. Wiem, Ŝe w końcu dostałem
się do zewnętrznych kultur...
- Ja teŜ miałem sen - powiedziałem. - Byłeś w nim ze mną. Byliśmy w jednej ze świątyń... takiej
niebieskiej... i tam spotkaliśmy jeszcze kogoś...
Przez twarz Tashiego przebiegł cień uśmiechu.
- Co chcesz powiedzieć? - spytał. - śe jednak powinienem iść do świątyń, zamiast starać się dostać
do zewnętrznych kultur?
- Nie - odparłem. - Nie to miałem na myśli. Sam mi powiedziałeś, Ŝe wszyscy uwaŜają, iŜ
przejście do zewnętrznego świata przez świątynie jest niemoŜliwe. A jeśli to nieprawda?
Jego twarz się rozjaśniła. - To znaczy, Ŝeby iść do świątyń i właśnie stamtąd próbować przedostać
się do zewnętrznych kultur? Patrzyłem na niego bez słowa.
- Tak, to musi być to - powiedział w końcu, wstając. - Więc moŜe jednak zostałem wezwany,
mimo wszystko.
 Energia zła

Kiedy tylko wyszliśmy z sypialni, dźwięk helikopterów się nasilił. Ani ze schowka wyjęła trzy
wyładowane plecaki. Wręczyła je nam, dodając do tego kurtki. ZauwaŜyłem, Ŝe były „normalnie”
zrobione, miały szwy, były z materiału. JuŜ miałem o to zapytać, ale Ani pospiesznie wyprowadziła
nas z domu i skierowała na ścieŜkę po lewej stronie.
Kiedy szliśmy, Ani zrównała się z Tashim. Słyszałem, jak mówił jej o swojej decyzji pójścia do
świątyń. Warkot helikopterów zbliŜał się coraz bardziej, a błękitne niebo pokryła teraz gruba warstwa
chmur.
W pewnej chwili spytałem Ani, dokąd idziemy.
- Do jaskiń - odparła. - Będzie ci potrzeba trochę czasu na przygotowania.
Schodziliśmy w dół skalistą ścieŜką która przecinała gołe zbocze, a prowadziła na drugą stronę
płaskowyŜu. Tu Ani skierowała nas do niewielkiego wąwozu. Przykucnęliśmy, nasłuchując.
Helikoptery przez chwilę krąŜyły nad skałami, a potem poleciały naszym śladem i w końcu znalazły się
nad naszymi głowami.
Ani była na przeraŜona.
- Co się dzieje?! - wrzasnąłem.
Nie odpowiedziała, tylko wyszła z wąwozu i skinęła, Ŝebyśmy szli za nią. Biegliśmy moŜe milę
przez płaskowyŜ aŜ do kolejnych wzgórz. Tu zatrzymaliśmy się, czekając. I znów helikoptery krąŜyły
przez chwilę i nadleciały wprost na nas. Uderzył nas powiew lodowatego powietrza. Niemal zwalił
mnie z nóg. W tym momencie zniknęły wszystkie nasze ubrania. Zostały tylko grube kurtki.
- Myślałam, Ŝe tak właśnie moŜe się stać - powiedziała Ani, wyciągając z plecaków inne rzeczy.
Ja wciąŜ miałem na sobie buty, ale obuwie Ani i Tashiego zniknęło. Wręczyła synowi parę
skórzanych butów, sama teŜ włoŜyła podobne. Kiedy skończyliśmy się ubierać, wdrapaliśmy się na
zbocze, znajdując drogę między skałami. Wyszliśmy na bardziej płaski teren. Zaczął padać gęsty śnieg,
temperatura wyraźnie spadała. Wydawało się przez chwilę, Ŝe helikoptery zgubiły nas.
Spojrzałem na jeszcze przed chwilą zieloną dolinę. Śnieg pokrywał juŜ niemal wszystko, a rośliny
zaczynały więdnąć z zimna.
- To skutek energii tych Ŝołnierzy - powiedziała Ani. - Niszczą pole naszego środowiska.
Spojrzałem tam, skąd dochodził warkot helikopterów i ponownie poczułem falę gniewu.
Helikoptery natychmiast zawróciły i znów leciały na nas.
- Idziemy! - krzyknęła Ani.

Przysunąłem się bliŜej niewielkiego ogniska. Czułem chłód poranka. Szliśmy jeszcze godzinę, a
noc spędziliśmy w małej jaskini. Mimo kilku warstw grubych ubrań wciąŜ było mi zimno. Tashi
siedział skulony obok mnie, Ani wyglądała na zamroŜony świat. Śnieg padał od wielu godzin.
- Wszystko zniknęło - powiedziała Ani. - Nie ma juŜ nic oprócz lodu.
Przysunąłem się do otworu jaskini i teŜ wyjrzałem. Tam, gdzie była pełna drzew dolina z tysiącem
domów, teraz nie było nic oprócz śniegu i strzępiastych gór. Tu i ówdzie widziałem jeszcze pochylone
pnie drzew, ale nigdzie nie dostrzegłem choćby plamki koloru. Wszystkie domy po prostu zniknęły, a
rzeka, która płynęła środkiem doliny, zamarzła.
- Temperatura musiała spaść o kilkadziesiąt stopni - zauwaŜyła Ani.
- Co się właściwie stało? - spytałem.
- Kiedy Chińczycy nas znaleźli, ich oczekiwania zimnego klimatu, którego się tu spodziewali,
zaburzyły stworzone przez nas pole, które utrzymywało umiarkowaną temperaturę. Normalnie siła pól
dostarczanych przez tych, którzy są w świątyniach, powinna być tak duŜa, by w ogóle nie dopuścić tu
Chińczyków, ale ci ze świątyń wiedzieli, Ŝe nadszedł czas przemiany.
- Co? Wpuścili tu Chińczyków specjahiie?
- To był jedyny sposób. Skoro ty i inni, którzy przyszli przed tobą, mieli być wpuszczeni, nie było
moŜliwości, by powstrzymać Ŝołnierzy. Nie jesteś jeszcze dość silny, by pozbyć się z umysłu
wszystkich negatywnych myśli. I Chińczycy przyszli tu za tobą.
- To znaczy... Ŝe to moja wina? - jęknąłem.
- Ale to w porządku. To część przemiany.
Nie pocieszyła mnie. Wróciłem do ogniska, Ani za mną. Tashi przygotował zupę z suszonych
warzyw.
- Musisz wiedzieć - powiedziała Ani - Ŝe mieszkańcom Shambhali nic się nie stało.
Oczekiwaliśmy tego. Wszyscy, którzy tu byli, mają się dobrze. Ze świątyń przybyło dość osób, by
przeprowadzić ich przez okna przestrzenne do nowego, bezpiecznego miejsca. Legendy dobrze nas
przygotowały. - Wskazała dłonią na dolinę. - Ty musisz się skupić na tym, co robisz. Ty i Tashi
musicie się dostać do świątyń i nie dać się pojmać Ŝołnierzom. To, co Shambhala czyni dla reszty
ludzkości, musi się stać znane.
Umilkła, bo oboje usłyszeliśmy odległy warkot helikoptera. Dźwięk słabł, aŜ zupełnie ucichł.
- Musisz być bardziej ostroŜny. Myślałam, Ŝe wiesz o tym, by nie dopuszczać do umysłu
negatywnych obrazów, a szczególnie myśli pełnych nienawiści czy pogardy.
Wiedziałem, Ŝe Ani ma rację, ale wciąŜ nie byłem pewien, jak dać sobie z tym radę.
Spojrzała na mnie twardo. ■- Prędzej czy później będziesz musiał poradzić sobie z tym gniewem.
Właśnie miałem zadać jej pytanie, kiedy przez wejście do jaskini zobaczyłem kilka tuzinów ludzi
schodzących po oblodzonym zboczu po naszej prawej stronie.
Ani wstała i spojrzała na Tashiego. - Nie mamy juŜ czasu - powiedziała - Muszę iść. Muszę
pomóc tym ludziom znaleźć przejście. Twój ojciec na mnie czeka.
- Nie moŜesz iść z nami? - spytał Tashi, przysuwając się do niej bliŜej.
Widziałem, Ŝe chłopiec ma łzy w oczach. Ani patrzyła na niego, a potem znów spojrzała na
idących zboczem ludzi.
- Nie mogę - odparła, przytulając mocno syna. - Moje miejsce jest tutaj, muszę pomagać przy
przemianie. Ale nie martw się, znajdę cię, gdziekolwiek będziesz. - Podeszła do wyjścia jaskini i
odwróciła się. - Wszystko będzie dobrze - powiedziała. - Bądźcie jednak ostroŜni. Nie utrzymasz
wysokiego poziomu energii, jeśli dasz się ponieść złości. Nie wolno ci mieć wrogów. - Zamilkła,
spojrzała na mnie i powiedziała coś, co słyszałem tak wiele razy podczas tej podróŜy. - I pamiętaj -
pouczyła mnie z uśmiechem - otrzymujesz pomoc.

Tashi spojrzał przez ramię i uśmiechnął się do mnie. Brnęliśmy przez gęsty śnieg. Robiło się coraz
zimniej, walczyłem, by utrzymać energię. śeby dostać się do szczytów, za którymi były świątynie,
musieliśmy najpierw zejść ze zbocza, na którym byliśmy, przeciąć zmroŜoną dolinę, potem wspiąć się
niemal pionowo na przeciwległe zbocze. Bez większych przeszkód zeszliśmy juŜ w dół jakieś ćwierć
mili, ale teraz stanęliśmy na brzegu urwiska. Pod nami była ściana o wysokości prawie pięćdziesięciu
stóp.
Tashi znów się odwrócił i spojrzał na mnie. - Musimy się ześlizgnąć. Nie ma innej drogi.
- To zbyt niebezpieczne - zaprotestowałem. - TuŜ pod śniegiem mogą być ostre skały. Jeśli
zaczniemy zjeŜdŜać, stracimy kontrolę, moŜemy się poranić...
Moja energia gwałtownie spadała.
 Taslii uśmiecłmął się nerwowo. - Nic nie szkodzi - powiedział. - MoŜna się bać. Tylko utrzymuj
wizualizację pozytywnego zakończenia. Tak naprawdę to strach moŜe nawet sprowadzić dakini bliŜej.
- Zaczekaj - powiedziałem. - Nikt mi o tym wcześniej nie wspominał. Co masz na myśli?
- Czy do tej pory nikt ci niespodziewanie, w cudowny sposób nie pomagał?
- Yin mówił, Ŝe to Shambhala mi pomaga.
- I?
- Nie rozumiem związku. Staram się dowiedzieć, co sprawia, Ŝe dakini nam pomagają.
- To wiedzą jedynie ci w świątyniach. Ja wiem tylko, Ŝe strach zawsze przybliŜa dakini, jeśli
mimo lęku potrafimy do pewnego stopnia wciąŜ utrzymać wiarę. To nienawiść je odpycha.
Tashi delikatnie pchnął mnie na skraj urwiska i zaczęliśmy zjeŜdŜać w dół po miękkim śniegu.
Stopą uderzyłem w skałę, co obróciło całe ciało. Zacząłem szaleńczą jazdę głową w dół. Wiedziałem,
Ŝe jeśli głową uderzę w skałę, będzie po mnie. Na szczęście mimo strachu udało mi się utrzymać obraz
bezpiecznego lądowania. Wraz z tą myślą zaczęło mnie ogarniać dziwne uczucie, przepełnił mnie
całkowity spokój. PrzeraŜenie minęło. Po chwili uderzyłem w ziemię na dole urwiska i powoli potur-
lałem się juŜ po płaskim, aŜ się zatrzymałem. Tashi uderzył w moje plecy. LeŜałem przez chwilę z
zamloiiętymi oczyma. Otwierałem je powoli, przypominając sobie inne groźne chwile w moim Ŝyciu,
kiedy nagle ogarniał mnie niewytłumaczalny spokój.
Tashi gramolił się ze śnieŜnej zaspy. Uśmiechnąłem się do niego.
- Co? - spytał.
- Ktoś tu był.
Tashi wstał, otrzepał śnieg z ubrania i ruszył przed siebie. - Widzisz, co się dzieje, kiedy myślisz
pozytywnie? Siła, którą na jakiś czas moŜe dać gniew, jest niczym w porównaniu z tą tajemnicą.
Potaknąłem. Miałem nadzieję, Ŝe potrafię o tym pamiętać.
Przez dwie godziny szliśmy w poprzek doliny. Przekroczyliśmy zamarzniętą rzekę i teraz
wchodziliśmy na wzniesienie u podnóŜa stromych gór. Śnieg padał coraz mocniej.
Nagle Tashi stanął. - Tam w górze przed nami coś się poruszyło - powiedział.
WytęŜyłem wzrok. - Co to było?
- Wyglądało jak człowiek, chodź.
Wspinaliśmy się dalej. Szczyt góry zdawał się być jakieś dwa tysiące stóp ponad nami.
- Gdzieś musi być przełęcz. Nie damy rady wspiąć się na sam szczyt.
 Usłyszeliśmy przed sobą dźwięk spadających skał i śniegu. Spojrzeliśmy po sobie i powoli
ruszyliśmy w górę, omijając wielkie głazy. Kiedy wyszliśmy zza ostatniego z nich, zobaczyliśmy
męŜczyznę, który otrząsał z siebie śnieg. Wyglądał na wycieńczonego. Jedno kolano miał obwiązane
bandaŜem przesiąkniętym krwią. Nie wierzyłem własnym oczom. To był Wil.
- W porządku - rzuciłem szybko Tashiemu. - Znam go.
Szybko ruszyłem w jego stronę. Wil usłyszał kroki i rzucił się w bok, gotów pomimo rannej nogi
szybko zbiec wąską ścieŜką.
- To ja! - krzyknąłem.
Wil na chwilę stanął, a potem znów upadł w śnieg. Miał na sobie grubą białą kurtkę i ocieplane
spodnie.
- NajwyŜszy czas - powiedział z uśmiechem. - Spodziewałem się ciebie wcześniej.
Tashi podbiegł i patrzył na nogę Wiła. Przedstawiłem ich sobie. Tak szybko, jak mogłem,
opowiedziałem Wilowi wszystko, co się ze mną działo: jak spotkałem Yina, uciekałem przed
Chińczykami, jak się uczyłem rozwinięć energii, a w końcu jak odnalazłem przejście i dotarłem do
pierścieni Shambhali.
- Nie wiedziałem, gdzie mam cię szukać. - Teraz wszystko zniszczone. To przez Chińczyków.
- Wiem - powiedział Wil. - JuŜ się na nich natknąłem.
Wil opowiedział nam o swoich doświadczeniach. Tak jak ja rozwinął własną energię modlitwy,
jak mógł, i został wpuszczony do Sliambliali. Był w innej części pierścieni, gdzie pewna rodzina
przekazywała mu wiedzę o legendach.
- Do świątyń bardzo cięŜko się dostać - powiedział na koniec. - Zwłaszcza teraz, kiedy nadchodzi
chińskie wojsko. Musimy być absolutnie pewni, Ŝe nie dopuszczamy do siebie negatywnej modlitwy.
- Pod tym względem nie idzie mi najlepiej - odparłem.
Spojrzał na mnie ostro, zmartwiony. - PrzecieŜ po to byłeś z Yinem. Czy on ci nie pokazał, co się
moŜe stać?
-■ Myślę, Ŝe wiem, jak unikać ogólnych obrazów wywołanych lękiem. To moja złość na
Chińczyków wciąŜ mi przeszkadza.
Wil był teraz jeszcze bardziej zaniepokojony i juŜ miał coś powiedzieć, kiedy usłyszeliśmy
zbliŜający się warkot helikopterów. Zaczęliśmy wspinać się pod górę, klucząc pomiędzy skałami i
głębokimi zaspami. Śnieg był świeŜy, niestabilny. Przez dwadzieścia minut szliśmy, nic nie mówiąc.
Wiatr się wzmagał, śnieg sypał prosto w oczy.
Wil zatrzymał się i opadł na jedno kolano. - Słuchajcie - wyszeptał. - Co to?
- Znowu helikopter - powiedziałem, walcząc z irytacją.
I rzeczywiście helikopter wynurzył się z niskich chmur i leciał wprost na nas.
Lekko utykając, Wil dalej wspinał się po oblodzonym zboczu, ale ja jeszcze chwilę stałem w
miejscu, bo usłyszałem coś poza warkotem helikoptera. To brzmiało jak pociąg towarowy.
- UwaŜaj! - krzyknął Wil znad mojej głowy. - To lawina!
Starałem się uskoczyć w bok, ale było za późno. Spadający śnieg całym cięŜarem uderzył mnie w
twarz i przewrócił na plecy. Turlałem się i zjeŜdŜałem w dół zbocza, czasem byłem całkowicie
przykryty lawiną czasem jechałem na powierzchni spadającej śnieŜnej masy. Po czasie, który wydał mi
się wiecznością, w końcu się zatrzymałem. Byłem całkowicie uwięziony, moje ciało w wykręconej
pozycji tkwiło w śniegu. Chciałem wziąć oddech, ale nie było powietrza. Wiedziałem, Ŝe za chwilę
umrę.
Nagle ktoś pochwycił moje wyciągnięte ramię i zaczął mnie odkopywać. Czułem, Ŝe więcej osób
kopie wokół mnie i w końcu moja głowa była wolna. Złapałem powietrze, wolną ręką otarłem śnieg z
oczu. Spodziewałem się zobaczyć Wiła. Jednak zamiast niego ujrzałem tuzin chińskich Ŝołnierzy.
Jeden z nich wciąŜ trzymał moją drugą rękę, a z oddali w moim kierunku nadchodził pułkownik
Chang. Bez słowa pokazał Ŝołnierzom, Ŝe mają mnie przenieść do helikoptera.
Spuszczono sznurową drabinkę, kilku Ŝołnierzy zwinnie wdrapało się na pokład, zrzucili stamtąd
uprząŜ, w którą mnie zapięto. Pułkownik dał rozkaz i sprawnie wciągnięto mnie na pokład. Za mną
wszedł on i pozostali Ŝołnierze. W kilka minut juŜ stamtąd odlatywaliśmy.

Stałem, wyglądając przez niewielkie okienko duŜego, ocieplanego wojskowego namiotu.

Doliczyłem się co najmniej siedmiu duŜych namiotów i trzech małych, składanych domków, które
moŜna łatwo przenieść samolotem. W środku obozu szumiał generator na ropę, a z lewej strony
widziałem kilka stojących helikopterów. Śnieg przestał padać, ale na ziemi leŜała juŜ warstwa
dwunastu czy czternastu cali. Próbowałem dojrzeć, co jest na prawo. Po linii górskich szczytów i ich
odległości poznałem, Ŝe przywieźli mnie nie dalej jak do centrum doliny. Wył nocny wiatr, łopocząc
zewnętrznymi połami namiotu.
Kiedy przyjechaliśmy, nakarmiono mnie, zmuszono do wzięcia letniego prysznica. Dano mi grube
wojskowe spodnie i ocieplaną bieliznę. Przynajmniej było mi ciepło.
Odwróciłem się i spojrzałem na uzbrojonego Chińczyka strzegącego wyjścia z namiotu. Jego oczy
śledziły kaŜdy mój ruch przeszywającym, lodowatym spojrzeniem, które mroziło mi duszę. Zmęczony
usiadłem na jednej z wojskowych pryczy ustawionych w rogu. Starałem się ogarnąć swoje połoŜenie,
ale w ogóle nie mogłem myśleć. Byłem odrętwiały, przeraŜony, tak przeraŜony, Ŝe wiedziałem, iŜ
zupełnie straciłem czujność. Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego tak się czuję. Takiego ataku
paraliŜującej paniki chyba dotąd jeszcze nigdy nie doświadczyłem.
Starałem się wziąć głęboki oddech i podnieść swoją energię, ale teŜ się nie udało. Goła Ŝarówka
wisząca u sufitu namiotu dawała mdłe, mrugające światło, które tworzyło makabryczne cienie. Nigdzie
wokół siebie nie potrafiłem dostrzec nic pięknego. Poła namiotu odchyliła się, a wartownik stanął na
baczność. Pułkownik Chang wszedł do środka, zdjął grubą kurtkę i skinął Ŝołnierzowi. Potem
skierował się do mnie. Odwróciłem wzrok.
- Musimy porozmawiać - powiedział, przysuwając sobie składane krzesło. Usiadł jakieś cztery
stopy ode mnie. - Muszę dostać odpowiedzi na swoje pytania. Teraz. - Przez chwilę zimno się we mnie
wpatrywał. - Co tu robisz?
Postanowiłem, Ŝe będę mówił prawdę na tyle, na ile mogę. - Studiuję tybetańskie legendy. JuŜ
panu mówiłem.
- Nie. Ty szukasz tu Shambhali. Milczałem.
- Czy to tutaj? - spytał. - Czy to w tej dolinie? śołądek skurczył mi się ze strachu. Co on zrobi,
jeśli mu nie odpowiem?
- A pan tego nie wie? - spytałem.
Uśmiechnął się kwaśno. - Przypuszczam, Ŝe ty i reszta twojej nielegalnej sekty uwaŜa, Ŝe to
Shambhala. - Wyglądał na zdziwionego, jakby nagle coś mu się przypomniało. - ZauwaŜyliśmy tu
innych ludzi, ale udało im się zgubić nas w tym śniegu. Gdzie oni są? Dokąd poszli?
- Nie wiem - odparłem. - Nie wiem nawet, gdzie my jesteśmy.
Pochylił się do mnie. - Znaleźliśmy teŜ szczątki roślin, które jeszcze niedawno kwitły. Jak to
moŜliwe? Jak mogły tu w ogóle rosnąć?
Patrzyłem na niego bez słowa.
Rzucił mi zimny, krótki uśmiech. - Ile naprawdę wiesz o tych legendach Shambhali?
- Trochę - wyjąkałem.
 - A ja wiem bardzo duŜo. Masz pojęcie? Do tej pory zdobyłem dostęp do staroŜytnych pism i
muszę przyznać, Ŝe jako mitologia są uroczo frapujące. Sam pomyśl: idealne społeczeństwo składające
się z oświeconych ludzi, którzy są o wiele bardziej zaawansowani umysłowo niŜ jakakolwiek inna
kultura na tej planecie. Znam teŜ całą resztę, ten pomysł, Ŝe osobniki z Sliambhali w jakiś sposób
posiadają sekretną moc dobra, które przenika do reszty ludzkości i popycha ją w tym samym kierunku.
Fascynujące, prawda? StaroŜytne mity, które nawet moŜna docenić, jeśli o to chodzi... gdyby nie były
takie niebezpieczne i zwodnicze dla obywateli Tybetu. Nie wydaje ci się, Ŝe gdyby coś takiego
naprawdę istniało, juŜ dawno byśmy to odkryli? Bóg, duch, to wszystko dziecinne mrzonki. Weź
choćby tybetański mit o dakini, pomysł, Ŝe to anielskie istoty, które się z nami kontaktują i mogą nam
pomagać.
- A w co pan wierzy? - przerwałem mu, próbując rozładować sytuację.
Wskazał palcem swoją głowę. - Ja wierzę w moc umysłu. To dlatego powinieneś ze mną
rozmawiać, pomóc nam. Najbardziej interesują nas zagadnienia mocy psychicznych, zwiększony
zasięg fal mózgowych i to, jak mogą one oddziaływać na urządzenia elektroniczne i ludzi na duŜe
odległości. Ale nie myl tego z duchowością. Siły umysłu to naturalne zjawisko, którego moŜna
dowieść i badać je metodami naukowymi.
Zakończył zdanie gniewnym ruchem ręki, który spowodował kolejny skurcz strachu w moim
Ŝołądku. Wiedziałem, Ŝe ten człowiek jest niezwykle niebezpieczny i całkowicie bezlitosny. Patrzył na
mnie, ale moją uwagę zwróciło coś przy ścianie namiotu za jego plecami, dokładnie po przeciwnej
stronie drzwi, przy których stał straŜnik. To miejsce nagle stało się jaśniejsze. śarówka nad nami
słabiutko drgnęła, więc wziąłem to, co zobaczyłem, za przypływ mocy z generatora.
Pułkownik wstał i zrobił kilka kroków w moją stronę. Był coraz bardziej zły. - Myślisz, Ŝe
uśmiecha mi się podróŜowanie aŜ tutaj, na to pustkowie? Nie pojmuję, jak ktokolwiek mógł tu w ogóle
przeŜyć. Ale my nie odejdziemy. Powiększymy obóz, aŜ będzie tu dość wojska, by przeczesać całą
dolinę. Ktokolwiek się tu ukrywa, zostanie odnaleziony, a wtedy rozprawimy się z nim surowo. -
Posłał mi wymuszony półuśmiech. - Ale nasi przyjaciele zostaną równie hojnie nagrodzeni.
Rozumiemy się?
I w tym momencie przeszyła mnie kolejna fala strachu, ale tym razem był to inny strach. To był
lęk zmieszany z pogardą. Zaczynałem nienawidzić ogromu zła, jakie ten człowiek w sobie miał.
Spojrzałem znów za niego, na to miejsce, które wydało mi się jaśniejsze, ale było tam teraz pusto i
ciemno. Jasność zniknęła. Poczułem się całkowicie opuszczony.
- Dlaczego pan to robi? - spytałem. - Tybetańczycy mają prawo do swoich religijnych wierzeń.
Pan chce zniszczyć ich kulturę. Jak pan moŜe to robić? - Czułem, jak gniew mnie wzmacnia.
Ale mój wybuch tylko dodał mu energii.
- O! Masz nawet własne zdanie - zasyczał. - Ich strata, Ŝe są tacy naiwni. Wydaje ci się, Ŝe to, co
robimy, jest jakieś wyjątkowe. Twój rząd teŜ pracuje nad sposobami, by was kontrolować. Na przykład
implanty, czipy elektroniczne, które moŜna umieszczać w ciałach Ŝołnierzy albo osób, które sprawiają
kłopoty. A to nie wszystko - teraz juŜ prawie krzyczał. - Wiadomo juŜ, Ŝe kiedy człowiek myśli, to na
zewnątrz promieniuje specyficzny wzór jego fal mózgowych. Wszystkie rządy pracują nad
urządzeniami, które będą umiały zidentyfikować te fale, zwłaszcza złe myśli skierowane przeciw
władzy.
To wyznanie całkowicie mnie zmroziło. Mówił przecieŜ o takim niewłaściwym wykorzystaniu
wzmocnionych fal mózgowych, przed którym ostrzegała mnie Ani, a które doprowadziło do zagłady
wcześniejsze cywilizacje.
- A wiesz, dlaczego te wasze tak zwane demokratyczne rządy to robią? - ciągnął dalej. - Bo boją
się ludzi o wiele bardziej niŜ my. Nasi obywatele wiedzą, Ŝe rolą władzy jest rządzić. Wiedzą, Ŝe
pewne wolności muszą być ograniczone. Wasi ludzie uwaŜają, Ŝe mogą sami sobą kierować. CóŜ,
nawet jeśli to była prawda w przeszłości, to teraz, w technicznie rozwiniętym świecie, gdzie bomba
wielkości walizki moŜe zniszczyć całe miasto, tak juŜ być nie moŜe. Z taką wolnością ludzkość nie
przetrwa. I społeczeństwa trzeba kontrolować, trzeba nimi kierować dla ludzkiego dobra. To dlatego ta
legenda Shambhali jest tak niebezpieczna. Opiera się na absolutnym samostanowieniu o swoim losie.
Kiedy mówił, wydawało mi się, Ŝe słyszę, jak poły namiotu za mną się otwierają, ale się nie
odwróciłem. Całkowicie skupiłem się na tym, w co ten człowiek wierzy. Oto wyraŜał największą z
nowoczesnych tyranii. Im dłuŜej mówił, tym bardziej rosła moja odraza do niego.
- Nie rozumie pan jednak - przerwałem mu - Ŝe ludzie mogą mieć wewnętrzną motywację, by
tworzyć dobro.
Roześmiał się cynicznie. - Chyba w to nie wierzysz? Nic w historii nie wskazuje na to, by ludzie
byli inni niŜ tylko samolubni i chciwi.
- Gdyby miał pan własną duchowość, umiałby pan dostrzec dobro - takŜe podniosłem głos.
- Nie! - warknął, prawie krzycząc. - Duchowość jest problemem. Tak długo, jak istnieją religie, nie
moŜe być jedności między ludźmi. Nie rozumiesz tego? KaŜda instytucja religijna to jak nieusuwalna
zapora na drodze rozwoju. KaŜda religia walczy z innymi. Chrześcijanie spędzają cały czas i tracą
pieniądze, chcąc nawrócić wszystkich na swoją doktrynę. śydzi chcą pozostać w izolacji w swoim
marzeniu o narodzie wybranym. Muzułmanie myślą, Ŝe chodzi o braterstwo i zbiorową siłę, i świętą
nienawiść. A my, tu na Wschodzie, my jesteśmy najgorsi. My odrzucamy prawdziwy świat na rzecz
wymyślonego wewnętrznego Ŝycia, którego nikt nie rozumie. W tym całym chaosie i metafizyce nikt
nie moŜe się skupić na rozwoju, na polepszeniu sytuacji ubogich, na tym, by kaŜde tybetańskie dziecko
dostało wykształcenie. Ale nie martw się - ciągnął. - JuŜ my dopilnujemy, by rozwiązać ten problem. A
wy nam pomogliście. Od chwili, kiedy Wilson James odwiedził cię w Stanach, śledziliśmy kaŜdy wasz
ruch i całej tej holenderskiej grupy. Wiedziałem, Ŝe tu przyjedziesz, Ŝe zostaniesz w to wmieszany.
Musiałem wyglądać na zaskoczonego.
- O tak, wiemy o tobie wszystko - mówił tymczasem pułkownik. - W Ameryce mamy o wiele
większą swobodę działania, niŜ moŜesz sobie wyobrazić. Wasze słuŜby umieją monitorować Internet.
A myślisz, Ŝe my tego nie potrafimy? Ty i ta sekta nigdy mnie nie zwiedziecie. Jak myślisz, jak nam
się udało wyśledzić cię przy tej pogodzie? To dzięki mocy umysłu. Mojego umysłu. Samo do mnie
przyszło to, gdzie jesteś. Nawet kiedy się zgubiliśmy w tej dziczy, ja wiedziałem. Czułem twoją
obecność. Na początku mogłem lepiej iść śladem twojego kolegi Yina. Ale teraz twoim. To nie
wszystko. JuŜ nawet nie muszę posługiwać się swoim instynktem, Ŝeby cię odnaleźć. Mam ze-
skanowane twoje fale mózgowe.
Najpierw nie mogłem skojarzyć, o co mu chodzi, ale potem przypomniałem sobie pobyt w
chińskim domu w Ali, gdzie mnie zabrano uśpionego gazem. śołnierze nasunęli na mnie wtedy jakąś
maszynę. Poczułem nową falę strachu, ale natychmiast zmieniłem ją w jeszcze głębszy gniew.
- Jesteś szalony! - wrzasnąłem.
- Masz rację, dla ciebie jestem wariatem. Ale to ja jestem przyszłością. - Stał teraz nade mną z
czerwoną twarzą, dosłownie kipiał złością. - Co za duma niewinność! Powiesz mi wszystko!
Rozumiesz! Wszystko!
Wiedziałem, Ŝe nie przekazałby mi tych wszystkich informacji, gdyby planował mnie
kiedykolwiek wypuścić, ale w tej chwili było mi wszystko jedno. Rozmawiałem z potworem i
wypełniała mnie nieopanowana wściekłość. JuŜ miałem wykrzyczeć swoją pogardę, kiedy jakiś głos z
drugiej strony namiotu zawołał: - Nie rób tego! To cię osłabia!
 Pułkownik natychmiast się odwrócił, poszedłem za jego wzrokiem. Przy drzwiach pojawił się
jeszcze jeden wartownik, a u jego boku, opierając się o niewielki stolik, stał Yin. StraŜnik popcłmął go
na podłogę. Przypadłem do niego, a pułkownik powiedział coś do straŜników i szybko wyszedł. Yin
był posiniaczony i pokaleczony.
- Yin, nic ci nie jest? - spytałem, pomagając mu wstać i przejść do pryczy.
- W porządku - powiedział, pociągając mnie, Ŝebym usiadł obok niego. - Przyszli po nas, jak tylko
odjechałeś. - Jego oczy błyszczały z podniecenia. - Powiedz, co się działo? Znalazłeś Shambhalę?
Spojrzałem mu w oczy i przytknąłem palec do ust. - Pewnie nas tu posadzili razem, Ŝeby się
dowiedzieć, o czym mówimy - wyszeptałem. - ZałoŜę się, Ŝe mają tu załoŜony pod-słuch. Nie
powinniśmy mówić.
- Musimy zaryzykować. Chodź tu, bliŜej grzejnika, on hałasuje. No powiedz, co się stało.
Przez następne pół godziny opowiadałem mu wszystko o świecie, jaki odnalazłem w Shambhali, a
potem, najcichszym szeptem, wspomniałem o świątyniach.
Oczy mu się rozszerzyły. - Więc nie znalazłeś całości Czwartego Rozwinięcia?
- Jest w świątyniach - szepnąłem.
Opowiedziałem mu teŜ o Tashim i Wilu, i o tym, co Ani mówiła o konieczności poznania pracy w
świątyniach.
- I co jeszcze ci powiedziała? - dopytywał Yin.
- Mówiła, Ŝe nie wolno nam mieć wrogów - odparłem.
Yin skrzywił się z bólu. - Ale ty właśnie dokładnie to robisz z pułkownikiem - powiedział po
chwili. - UŜywałeś swojego gniewu i pogardy, Ŝeby poczuć się silniejszym. Ja popełniłem te same
błędy. Miałeś szczęście, Ŝe cię od razu nie zabił.
Skuliłem się, wiedząc, Ŝe nie kontrolowałem swoich emocji.
- Nie pamiętasz juŜ, jak twoje negatywne oczekiwania ode-pcłmęły tę holenderską parę, a ty
straciłeś waŜną synchronię? Wtedy bałeś się, Ŝe moŜe zrobią ci coś złego. Oni wyczuli twoje
negatywne oczekiwanie i sami zaczęli myśleć, Ŝe zostając w tamtym miejscu, robią coś niedobrego,
więc odjechali.
- Tak, tak, pamiętam.
- KaŜde negatywne załoŜenie czy oczekiwanie - mówił Yin - jakie mamy wobec innego
człowieka, to modlitwa, która emanuje z nas i tworzy taką rzeczywistość w tej osobie. Pamiętaj, Ŝe
nasze umysły się łączą, nasze myśli i oczekiwania emanują na zewnątrz i wpływają na innych, a oni
zaczynają myśleć w taki sam sposób jak my. I to właśnie robiłeś z pułkownikiem. Oczekiwałeś, Ŝe on
będzie zły.
- Zaczekaj. PrzecieŜ ja go tylko widziałem takiego, jaki jest.
- Naprawdę? A jaką jego część widziałeś? Jego ego czyjego wyŜsze, duchowe,Ja”?
Yin miał rację. PrzecieŜ uczyłem się tego w Dziesiątym Wtajemniczeniu. Tak, ale nie umiałem tej
wiedzy wykorzystać.
- Kiedy przed nim uciekałem - powiedziałem - on był w stanie mnie śledzić. Powiedział, Ŝe umie
to robić swoim umysłem i intuicją.
- A czy ty nie myślałeś o nim? Nie spodziewałeś się, Ŝe będzie cię szukał?
- Pewnie tak.
- Nie pamiętasz? Dokładnie tak samo było wcześniej ze mną. A teraz ty robisz to samo. Twoje
oczekiwania tworzyły w umyśle Changa obraz tego, gdzie jesteś. To była myśl na poziomie ego, ale
mogła mu się pojawić, bo ty tego oczekiwałeś, tak naprawdę to modliłeś się, by cię znalazł. Jeszcze nie
pojmujesz? - mówił dalej Yin. - PrzecieŜ tyle razy o tym rozmawialiśmy. Nasze pole modlitwy bez
przerwy oddziałuje na świat, wysyła nasze oczekiwania, a jeśli one dotyczą drugiej osoby, to skutek
jest niemal natychmiastowy. Na szczęście, jak ci juŜ tłumaczyłem, taka negatywna modlitwa nie jest
tak silna jak pozytywna, bo wtedy od razu odcinasz się od energii wyŜszego,ja”, ale wciąŜ moŜe
wywoływać skutki. To jest proces ukryty pod waszą złotą zasadą.
Przez chwilę patrzyłem na niego, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. Zabrało mi dobrą minutę, by
skojarzyć, do czego się odnosił: do biblijnego nakazu, by nie czynić innym tego, czego nie chciałbyś,
by inni czynili tobie. Nie bardzo jednak widziałem związek. Porosiłem, by wytłumaczył.
- Ta reguła brzmi tak - kontynuował Yin - jakby trzeba jej przestrzegać, bo tworzy dobre
społeczeństwo. Zgadza się? W sensie etycznym. Ale prawdą jest teŜ, Ŝe za tą mądrością kryje się
prawdziwie duchowa, energetyczna, karmiczna przyczyna, która sięga o wiele dalej. NaleŜy
przestrzegać tej reguły, bo ona dotyczy cię osobiście, - Zrobił dramatyczną pauzę, potem dodał: -
Bardziej rozwinięta wersja tej zasady powinna brzmieć tak: nie czyń drugiemu, czego nie chcesz, by
czynił on tobie, bo tak, jak traktujesz innych i jak o nich myślisz, oni w identyczny sposób będą
traktować ciebie. Modlitwa, którą wysyłasz wraz ze swoim uczuciem czy działaniem, wywołuje w nich
dokładnie to, czego się spodziewasz.
 Skinąłem głową. Zaczynałem pojmować.
- w przypadku pułkownika, to jeśli zakładasz, Ŝe on jest zły, energia twojej modlitwy emanuje na
zewnątrz, działa na jego energię i wydobywa jego skłonności. Tak więc zaczyna zachowywać się tak,
jak ty tego oczekujesz, jest zły, bezwzględny. A poniewaŜ on nie ma połączenia z boską energią, więc
energia jego ego jest słaba i podatna na wpływy. Gra rolę, której się po nim spodziewasz. Pomyśl, jak
to wygląda w szerszej skali. Ten efekt obecny jest wszędzie. Pamiętaj, Ŝe my, ludzie, podzielamy swoje
poglądy i nastawienia. One są bardzo zaraźliwe. Kiedy patrzymy na innych i ferujemy sądy, myślimy
na przykład, Ŝe ktoś jest gruby albo chudy, jest nieudacznikiem czy źle się ubiera, albo jest brzydki, w
rzeczywistości wysyłamy naszą energię tym ludziom i oni często zaczynają sami źle myśleć o sobie.
Bierzemy udział w czymś, co moŜna jedynie nazwać energią zła. To zaraza negatywnej modlitwy.
- Co więc powinniśmy robić? - zaprotestowałem. - Czy nie wolno widzieć rzeczy takimi, jakie są?
- Oczywiście, Ŝe powinniśmy widzieć rzeczy takimi, jakie są, ale potem musimy natychmiast
zmienić swoje oczekiwania z tego co jest, na to, co moŜe być. W przypadku pułkownika powinieneś
był zdać sobie sprawę z tego, Ŝe chociaŜ zachowuje się jak ktoś zły, odcięty całkowicie od duchowości,
to jego wyŜsze,ja” moŜe w mgnieniu oka ujrzeć światło. I takie musisz mieć oczekiwanie, bo wtedy
naprawdę wysyłasz swoją energię modlitwy, by podnieść jego energię i świadomość w tym właśnie
kierunku. Musisz utrzymywać taką myślową dyscyplinę zawsze, niezaleŜnie od tego, co widzisz.
Znów zrobił dramatyczną pauzę, do tego się uśmiechał, co było dość dziwne, biorąc pod uwagę
naszą sytuację i siniaki na jego twarzy.
- Bili cię? - spytałem.
- Nie robili nic, czego bym sam od nich nie chciał - powiedział, przypieczętowując tym swoją
naukę. - Czy juŜ rozumiesz, jakie to waŜne? - spytał z powagą. - Nie moŜesz iść dalej w opanowaniu
Rozwinięć Energii, aŜ tego nie pojmiesz. Gniew zawsze będzie pokusą. Daje dobre samopoczucie.
Twoje ego myśli wtedy, Ŝe stajesz się silniejszy. Ale musisz być od niego sprytniejszy. Nie osiągniesz
najwyŜszych poziomów twórczej energii tak długo, aŜ nie nauczysz się unikać wszelkiej negatywnej
modlitwy. Tam na zewnątrz jest juŜ dostatecznie wiele zła, nie trzeba się do niego świadomie dokładać.
I to jest wielka prawda, która stoi za tybetańską zasadą współczucia.
Odwróciłem wzrok, wiedząc, Ŝe to, co mówił Yin, jest prawdą. Znów poddałem się nawykowi
złości. Dlaczego wciąŜ od nowa to robię?
Yin spojrzał mi w oczy.
 - A oto zwieńczenie tej myśli. Korygując jakiś szkodliwy nawyk, w twoim przypadku gniew i
pogardę, konieczne jest, Ŝeby nie wysyłać negatywnej modlitwy na temat własnych moŜliwości.
Rozumiesz, co mam na myśli? Kiedy krytykujmy samych siebie, mówiąc na przykład „nie umiem
sobie dać rady z tym problemem”, albo,JuŜ zawsze taki będę”, tak naprawdę modlimy się o to, by się
nie zmienić. Musimy utrzymywać wizję, Ŝe znajdziemy wyŜszą energię i zwalczymy swoje nawyki.
Musimy sami siebie podnieść na wyŜszy poziom własną energią modlitwy. - PołoŜył się znów na
pryczy. - To jest lekcja, której ja sam musiałem się nauczyć. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć tej
wyrozumiałości i spokoju, z jakim lama Rigden traktował chiński rząd. Oni niszczyli nasz kraj i
chciałem po prostu, Ŝeby zniknęli. Nigdy nie znałem bliŜej Ŝadnego Ŝołnierza, by móc spojrzeć mu w
oczy, Ŝeby zobaczyć w Chińczykach ludzi spętanych systemem tyranii. Kiedy w końcu spojrzałem
ponad ich ego, ponad ich warunkowanie, mogłem nareszcie się nauczyć nie dodawać juŜ do energii zła
swoimi negatywnymi myślami. W końcu mogłem utrzymać wyŜszą wizję dla nich i dla siebie samego.
Być moŜe dlatego, Ŝe mnie się udało, mogę teraz utrzymać wizję, Ŝe tobie teŜ się uda.

Obudziłem się wraz z pierwszymi odgłosami obozu. Ktoś przetaczał beczki albo duŜe pojemniki.
Wstałem szybko, ubrałem się i spojrzałem w stronę drzwi. Poprzednich straŜników zastąpiło dwóch
nowych Ŝołnierzy. Patrzyli na mnie zaspanym wzrokiem. Podszedłem do okna. Dzień był ciemny,
zacłmiurzony, wiatr wył nieustannie. W jednym z namiotów zauwaŜyłem jakiś ruch. Wyszedł z niego
pułkownik. Kierował się w naszą stronę.
Podszedłem do pryczy, na której spał Yin. Był odwrócony plecami, próbował dalej spać. Twarz
miał spuchniętą, zmruŜył oczy, kiedy chciał na mnie spojrzeć.
- Wraca pułkownik - powiedziałem.
- Pomogę na tyle, na ile będę mógł - obiecał. - Ale to ty musisz teraz wysłać mu zupełnie inne pole
modlitwy. To twoja jedyna szansa.
Poły namiotu otwarły się, Ŝołnierze stanęli na baczność. Pułkownik wszedł i gestem kazał im
czekać na zewnątrz. Spojrzał na Yina tylko raz, a potem zbliŜył się do mnie.
Oddychałem głęboko i starałem się rozwinąć swoje pole najbardziej, jak mogłem.
Wizualizowałem, Ŝe energia wypływa ze mnie i skupiłem się na tym, Ŝeby widzieć w nim nie oprawcę,
ale zalęknioną duszę.
- Chcę wiedzieć, gdzie są te świątynie - powiedział cichym, złowieszczym głosem, zdejmując
płaszcz.
- MoŜe je pan zobaczyć tylko wtedy, kiedy pana energia będzie dostatecznie wysoka -
wypowiedziałem głośno pierwszą myśl, która przyszła mi do głowy.
Wydawał się zbity z tropu. - O czym ty mówisz?
- Mówił mi pan, Ŝe wierzy w moc umysłu. A jeśli jedną z jego moŜliwości jest podnoszenie
poziomu energii?
- Jakiej energii?
- Powiedział pan, Ŝe fale mózgowe są prawdziwe i Ŝe moŜna nimi manipulować za pomocą
róŜnych urządzeń. A co jeśli moŜna nimi takŜe manipulować od wewnątrz poprzez intencje, moŜna je
wzmocnić, podnosząc poziom swojej energii?
- Ale jak to moŜliwe? - spytał. - Nic podobnego nie zostało nigdy wykazane przez naukę.
Nie mogłem uwierzyć. Wydawało się, Ŝe zaczął otwierać umysł. Skupiłem się na wyrazie jego
twarzy, który świadczył, Ŝe powaŜnie zastanawia się nad tym, co powiedziałem.
- To naprawdę jest moŜliwe - kontynuowałem. - Fale mózgowe, a moŜe jakiś inny rodzaj fal, które
mają większy zasięg, mogą zostać wzmocnione do takiego poziomu, Ŝe moŜna wpływać na to, co się
dzieje.
OŜywił się. - Chcesz powiedzieć, Ŝe wiesz, jak uŜywać fal mózgowych, by sprawić, Ŝe coś się
stanie?
Kiedy to mówił, znów zobaczyłem poświatę za jego plecami, przy tylnej ścianie namiotu.
- Tak - odpowiedziałem - ale moŜna sprowadzić tylko takie rzeczy, które zgadzają się z
kierunkiem, w jakim ma podąŜać nasze Ŝycie. Inaczej energia w pewnym momencie zanika.
- W jakim „Ŝycie ma podąŜać”? - spytał, mruŜąc oczy.
Obszar z tyłu namiotu stawał się coraz jaśniejszy, nie mogłem się powstrzymać, by nie spoglądać
w tamtą stronę. Odwrócił się i teŜ tam popatrzył.
- Na co tak patrzysz? - zapytał. - Powiedz, co miałeś na myśli, mówiąc Ŝe Ŝycie „ma podąŜać w
jakimś kierunku”. UwaŜam się za człowieka wolnego. Mogę zrobić ze swoim Ŝyciem, co chcę.
- Tak, to oczywiście prawda, ale zawsze jest taki kierunek, który wydaje się najlepszy, który daje
więcej satysfakcji niŜ inne, bardziej inspiruje, prawda?
Nie wierzyłem własnym oczom, jak bardzo przestrzeń za jego plecami jaśniała, ale nie waŜyłem
się patrzeć wprost na nią.
 - Nie wiem, o czym mówisz - powiedział.
Był zbity z tropu, ale ja skupiałem się cały czas na tej części jego twarzy, która wciąŜ słuchała.
- Jesteśmy wolni - powiedziałem - ale jesteśmy równieŜ częścią planu, który pochodzi z wyŜszej
części nas samych, z którą moŜemy się połączyć. Nasze prawdziwe, ja” jest o wiele większe, niŜ
myślimy.
Patrzył na mnie bez słowa. Gdzieś głęboko w świadomości chyba mnie rozumiał.
StraŜnicy stojący na dworze załomotali w poły namiotu. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, Ŝe
wiatr zmienił się w zamieć. Słychać było łoskot przewracanego w całym obozie sprzętu. Jeden z
Ŝołnierzy otworzył namiot i krzyczał coś głośno po chińsku. Pułkownik pobiegł w jego stronę.
Zobaczyłem, Ŝe wichura wyrywa z ziemi kolejne namioty. Pułkownik odwrócił się. spojrzał na mnie i
Yina i wtedy potęŜny podmuch wiatru uniósł lewą cześć naszego namiotu i rozdarł ją na pół,
przykrywając pułkownika i straŜników masztami i płótnem i powalając ich na ziemię.
We mnie i Yina teŜ uderzył wiatr.
- Yin! - krzyknąłem. - To dakini!
Yin podniósł się z trudem. - To twoja szansa! Uciekaj!
- Chodź - powiedziałem, łapiąc go za ramię. - PrzecieŜ moŜemy iść razem.
Odepchnął mnie. - Ja nie dam rady. Tylko bym cię opóźniał.
- Uda nam się - błagałem.
Krzyczał przez wyjący wiatr. - Zrobiłem, co do mnie naleŜało. Teraz ty musisz zrobić swoje.
WciąŜ nie znamy reszty Czwartego Rozwinięcia.
Skinąłem głową, uścisnąłem go szybko, chwyciłem gruby płaszcz pułkownika i wybiegłem przez
dziurę w namiocie w szalejącą zamieć.
 Uznając światło

Odbiegłem na północ jakieś sto stóp i dopiero wtedy się zatrzymałem, Ŝeby spojrzeć w kierunku
obozu. WciąŜ słyszałem dźwięk rozrzucanego sprzętu miotanego wiatrem oraz odgłosy krzyków.
Przede mną rozciągała się czysta, niezmącona biel. Z trudem brnąłem w kierunku gór, gdy nagle
usłyszałem za sobą wrzask pułkownika.
- Znajdę cię! - Jego wściekły głos przenosił się ponad wiatrem. - Nie uda ci się!
Szedłem dalej, najszybciej jak mogłem w tym głębokim śniegu. Pokonanie stu jardów zabrało mi
piętnaście minut. Na szczęście wiatr nie ustawał, wiedziałem, Ŝe minie trochę czasu, zanim Chińczycy
będą mogli uruchomić helikoptery.
Usłyszałem cichy dźwięk. Najpierw pomyślałem, Ŝe to wiatr, ale dźwięk stopniowo narastał.
Pochyliłem się. Ktoś wołał moje imię! W końcu zobaczyłem sylwetkę brnącą przez śnieŜną zamieć. To
był Wil.
Uścisnęliśmy się. - BoŜe, jak się cieszę, Ŝe cię widzę. Jak mnie znalazłeś?
- Obserwowałem, w którym kierunku odleciał helikopter. I szedłem w tą stronę tak długo, aŜ
zobaczyłem obóz. Byłem tu całą noc. Gdybym nie miał ze sobą swojej turystycznej kuchenki,
zamarzłbym na śmierć. Starałem się wykombinować, jak cię stamtąd wydostać. Na szczęście zamieć
rozwiązała problem. Chodź, musimy znów próbować dotrzeć do świątyń.
Zawahałem się.
- O co chodzi? - spytał Wił.
- Tam został Yin - odparłem. - Jest ranny.
Wil myślał przez chwilę, kiedy obaj patrzyliśmy na obóz. - Zorganizują pościg - powiedział w
końcu. - Nie moŜemy tam wrócić. Będziemy musieli postarać się pomóc mu później. Jeśli stąd nie
uciekniemy i nie znajdziemy świątyń, zanim zrobi to pułkownik, to wszystko stracone.
- A co się stało z Tashim? - spytałem.
- Rozdzieliła nas lawina. Ale widziałem go potem z daleka, jak samotnie wspinał się na górę.
Szliśmy dwie godziny, i co dziwne, kiedy tylko oddaliliśmy się od obozu Chińczyków, wiatr
zaczął słabnąć, choć śnieg wciąŜ mocno padał. W czasie marszu powtórzyłem Wilowi wszystko, co
Yin mówił w namiocie i co się stało podczas rozmowy z pułkownikiem.
W końcu doszliśmy do tego samego miejsca, gdzie złapała nas lawina. Obeszliśmy je i
wspinaliśmy się coraz wyŜej po zboczu. Nie rozmawialiśmy. Wil prowadził w górę przez kolejne dwie
godziny. W końcu zatrzymaliśmy się na odpoczynek. Usiedliśmy za wielką śnieŜną zaspą. Patrzyliśmy
na siebie przez chwilę, obaj cięŜko oddychając. Wil uśmiechnął się i zapytał:
- Czy teraz wreszcie rozumiesz, o czym mówił Yin? Milczałem. Choć na własne oczy widziałem,
jak to zadziałało w przypadku pułkownika, wciąŜ trudno było mi w to uwierzyć.
- Pozwalałem sobie na negatywną modlitwę - powiedziałem w końcu. - Dzięki temu pułkownik
mógł mnie śledzić.
- Nie moŜemy iść dalej, aŜ obaj nie będziemy absolutnie pewni, Ŝe umiemy tego uniknąć -
powiedział Wil. - Nasza energia musi być na niezmiennie wysokim poziomie, jeśli mamy przejść przez
pozostałą część Czwartego Rozwinięcia. Musimy bardzo uwaŜać, by nie wizualizować zła w ludziach,
którzy się boją. Musimy patrzeć na nich realistycznie i zachować ostroŜność, ale jeśli zatrzymamy się
na ich zachowaniu albo wyobrazimy sobie, Ŝe mają zamiar nas skrzywdzić, to tylko doda energii ich
paranoi i naprawdę moŜe im przyjść do głowy zrobienie tego, czego się spodziewamy. To dlatego tak
bardzo jest waŜne. by nie pozwolić swojemu umysłowi wyobraŜać sobie złych rzeczy, które
ewentualnie mogą się nam przytrafić. Bo to modlitwa, która rzeczywiście tworzy takie wydarzenia.
Kiwałem głową, wiedząc jednak, Ŝe w duchu wciąŜ opieram się tej koncepcji. Bo jeśli to prawda,
to składa na nas wielki cięŜar pilnowania kaŜdej swojej myśli. Powiedziałem Wilowi o swoich
obawach.
Niemal się roześmiał. - Oczywiście, Ŝe musimy kontrolować kaŜdą myśl. I trzeba to tak robić,
Ŝeby nie pominąć jakiejś waŜnej intuicji. Wystarczy więc pamiętać o świadomej czujności i zawsze
wizualizować, Ŝe podnosi się nasza świadomość. Legendy mówią o tym bardzo wyraźnie. By jak
najlepiej utrzymywać rozwinięcia swojej energii modlitwy, nigdy nie wolno uŜywać tej energii w
sposób negatywny. Nie moŜemy posunąć się dalej, zanim nie nauczymy się całkowicie unikać tego
problemu.
- Ile legend ci opowiedziano? - spytałem.
Odpowiadając na moje pytanie. Wił zaczął opisywać swoje doświadczenia i przygody bardziej
szczegółowo, niŜ mógł to zrobić kiedykolwiek wcześniej.
- Kiedy się pojawiłem w twoim domu - zaczął - byłem oszołomiony tym, Ŝe moja energia spadła
tak nisko w porównaniu do poziomu, jaki miała, kiedy zdobywaliśmy Dziesiąte Wtajemniczenie.
Zacząłem mieć powracające myśli o Tybecie, aŜ w końcu znalazłem się w klasztorze lamy Rigdena,
gdzie poznałem Yina i usłyszałem o ich snach. Nie wszystko rozumiałem, ale sam miałem podobne
sny. Wiedziałem, Ŝe ty teŜ jesteś tego częścią i masz tutaj coś do zrobienia. Wtedy właśnie zacząłem
studiować legendy i uczyć się Rozwinięć energii modlitwy. Byłem przygotowany, by spotkać się z tobą
w Katmandu, ale zauwaŜyłem, Ŝe Chińczycy mnie śledzą, więc wysłałem po ciebie Yina. Musiałem
wierzyć, Ŝe w końcu jakoś się odnajdziemy.
Wil przerwał na chwilę, wyciągnął z plecaka biały podkoszulek i zaczął zmieniać opatrunek na
kolanie. Patrzyłem na nie kończące się białe szczyty, które wznosiły się za nami. Na chwilę chmury się
rozstąpiły i poranne słońce stworzyło zapierający dech obraz błyszczących wierzchołków gór i
cienistych przełęczy. Ten widok napawał zachwytem i w jakiś dziwny sposób zacząłem się tutaj czuć
jak w domu, jakby jakaś część mojego,Ja” w końcu zrozumiała tę ziemię.
Kiedy znów spojrzałem na Wiła, wpatrywał się we mnie intensywnie.
- A moŜe - powiedział - powinniśmy powtórzyć sobie wszystko, co legendy mówią o polu
modlitwy? Musimy zrozumieć, jak to wszystko się ze sobą łączy.
Potaknąłem.
- Zaczyna się od tego - mówił dalej Wil - Ŝe zdajemy sobie w pełni sprawę z tego, iŜ energia
naszej modlitwy jest rzeczywista, Ŝe emanuje z nas i wpływa na świat. Kiedy to juŜ pojmiemy,
moŜemy zrozumieć, Ŝe to pole, ten efekt, jaki wywołujemy w świecie, moŜe zostać rozszerzone. I
wtedy zaczynamy od Pierwszego Rozwinięcia. Najpierw musimy polepszyć,jakość” energii, którą
fizycznie pobieramy. CięŜkie i sztucznie przetworzone pokarmy budują w naszym ciele kwasowe złogi
w strukturach komórkowych, co obniŜa nasze wibracje i w końcu powoduje choroby. śywe pokarmy
mają natomiast odczyn zasadowy i tym samym podwyŜszają nasze wibracje. Im czyściej wibrujemy,
tym łatwiej jest się nam połączyć z subtelnymi energiami, które są nam dostępne. Legendy mówią, Ŝe
nauczymy się nieustannie wdychać, pobierać ten wyŜszy rodzaj energii, gdy jako wyznacznik
potraktujemy podwyŜszoną wraŜliwość na piękno. Im wyŜszy jest poziom naszej energii, tym więcej
piękna postrzegamy. MoŜemy się nauczyć wizualizować, jak ta energia po wypełnieniu nas „przelewa”
się na zewnątrz i emanuje na świat. Znakiem, Ŝe tak się naprawdę dzieje, jest z kolei to, Ŝe odczuwamy
stan bezwarunkowej miłości. Jesteśmy więc połączeni z wewnętrznym źródłem energii, jak się tego
nauczyliśmy w Peru. Ale teraz wiemy równieŜ, Ŝe wizualizując, iŜ ta energia jest polem, które
wykracza poza nasze ciało, poprzedza nas, gdziekolwiek pójdziemy, moŜemy ją wciąŜ utrzymywać na
wysokim poziomie. Drugie Rozwinięcie zaczyna się od tego, Ŝe ustawiamy owo rozszerzone pole
modlitwy tak, by wzmocniło działanie synchronii w naszym Ŝyciu. Czynimy to, pozostając wciąŜ w
stanie świadomej czujności i oczekiwania na kolejną intuicję czy zbieg okoliczności, które skieruje
nasze Ŝycie we właściwą stronę. To oczekiwanie pozwala na wysyłanie naszej energii jeszcze dalej i
czyni ją jeszcze silniejszą, bo teraz łączymy swoje intencje z wyŜszym procesem rozwoju i ewolucji
wpisanym w wszechświat. Trzecie Rozwinięcie wymaga kolejnego oczekiwania, a mianowicie Ŝe
nasze pole modlitwy działając na zewnątrz, podnosi poziom energii innych ludzi, pomaga im połączyć
się z boskim pierwiastkiem w sobie i z intuicjami ich wyŜszego,ja”. To oczywiście zwiększa
prawdopodobieństwo, Ŝe otrzymamy od nich intuicyjne informacje, które pozwolą nam jeszcze
bardziej podnieść poziom naszej synchronii. To jest właśnie etyka międzyludzka, o której uczyliśmy
się w Peru, ale teraz wiemy juŜ, w jaki sposób uŜywać pola modlitwy, by była silniejsza. Czwarte
Rozwinięcie zaczyna się od tego, Ŝe uczymy się, jak waŜne jest kotwiczenie i utrzymywanie poziomu
emanacji naszej energii, mimo sytuacji wywołujących gniew czy strach. śeby to osiągnąć, musimy
zawsze utrzymywać odpowiednie nastawienie, być niejako oderwanym od skutków zdarzeń, które
następują, mimo Ŝe oczekujemy, by cały proces trwał dalej. Musimy zawsze szukać pozytywnego
znaczenia i zawsze, zawsze oczekiwać, Ŝe zostaniemy ocaleni bez względu na to, co się akurat dzieje.
Taka postawa pozwala się skupiać na przepływie energii i chroni przed zatrzymywaniem się na
negatywnych obrazach tego, co moŜe się stać, jeśli się nam nie uda. Mówiąc ogólnie, kiedy
zauwaŜymy, Ŝe do głowy przychodzi nam negatywny obraz czy myśl, musimy rozstrzygnąć, czy jest to
intuicyjne ostrzeŜenie, a jeśli tak, to musimy podjąć odpowiednie kroki. Zawsze jednak powinniśmy
powracać do oczekiwania, Ŝe wyŜsza synchronia przeprowadzi nas przez ten problem. To kotwiczy
nasze pole, nasz przepływ energii, silnym oczekiwaniem, które zawsze nazywane było wiarą.
Reasumując, w pierwszej części Czwartego Rozwinięcia chodzi o to, jak przez cały czas utrzymywać
silną energię. Kiedy to opanujemy, moŜemy iść dalej i jeszcze bardziej tę energię rozszerzyć. Następny
krok Czwartego Rozwinięcia zaczyna się wtedy, gdy rzeczywiście oczekujemy, iŜ ludzki świat moŜe
się rozwinąć w kierunku ideału opisanego przez Dziesiąte Wtajemniczenie, a zrealizowanego w
Shambhali. By w tym kierunku wysyłać i umacniać swoją energię, trzeba w to naprawdę mocno
wierzyć. To dlatego zrozumienie Shambhali jest tak waŜne. Wiedza o tym, Ŝe w Shambhali osiągnięto
ten poziom, wzmacnia naszą wiarę, nasze oczekiwanie, Ŝe reszta ludzkości teŜ moŜe to uczynić.
MoŜemy się spodziewać, Ŝe ludzie opanują technologie i uŜyją ich w słuŜbie naszego duchowego
rozwoju, a potem zaczną się skupiać na samym procesie Ŝyciowym, na prawdziwym celu naszej
obecności tutaj, na tej planecie, a jest nim stworzenie na Ziemi kuhury, która jest świadoma naszej roli
w duchowej ewolucji i uczy tego swoje dzieci. Przerwał i patrzył na mnie przez chwilę.
- A teraz nadchodzi część najtrudniejsza - powiedział. - By rozwinąć się jeszcze bardziej, musimy
uczynić coś więcej, niŜ tylko myśleć pozytywnie i unikać obrazów negatywnych wydarzeń. Musimy
takŜe powstrzymać wszelkie negatywne myśli dotyczące innych ludzi. Jak sam się niedawno
przekonałeś, kiedy strach zmienia się w gniew i zaczynasz myśleć o innych jak najgorzej, emanuje z
ciebie negatywna modlitwa, która moŜe wywołać u tych ludzi właśnie takie zachowania, jakich się po
nich spodziewasz. To dlatego, kiedy nauczyciele oczekują od swoich uczniów świetnych wyników,
zwykle je otrzymują, ale kiedy oczekują złych, to teŜ staje się prawdą. Większość ludzi wierzy, Ŝe
niedobrze jest mówić źle o innych, ale myśleć, owszem, moŜna. Teraz juŜ wiemy, Ŝe tak nie jest, myśli
teŜ mają znaczenie.
Kiedy Wil to powiedział, przypomniałem sobie niedawne wypadki strzelaniny w szkołach w
Stanach. Powiedziałem o tym Wilowi.
- Dzieciaki wszędzie na Ziemi mają w tej chwili większą moc niŜ kiedykolwiek przedtem - odparł.
- Nauczycielom nie wolno ignorować sprzeczek czy konfliktów, jakie zawsze zdarzały się w szkołach.
Kiedy niektóre dzieci wyszydzają inne, robią z nich kozły ofiarne, to te „ofiary” podatne są na
negatywną modlitwę bardziej niŜ przedtem. I czasem gwałtownie wybuchają. To nie dotyczy jedynie
dzieci; tak się dzieje w całej ludzkiej kulturze. Jedynie rozumiejąc skutek wywoływany przez pola
modlitwy, moŜemy ogarnąć to, co się dzieje. Wszyscy stajemy się stopniowo coraz silniejsi i jeśli nie
nauczymy się kontrolować swoich oczekiwań, moŜemy niechcący robić innym krzywdę.
Wil przestał mówić i uniósł brew. - I tak chyba doszliśmy do punktu, w którym teraz jesteśmy -
zakończył.
Skinąłem głową. Zdałem sobie sprawę, jak bardzo mi go brakowało.
- A jaki według legend jest kolejny etap? - zapytałem.
- To coś, co mnie osobiście najbardziej fascynuje - odparł. - Legendy mówią, Ŝe nie moŜemy dalej
rozwijać swoich pól, jeśli w pełni nie pojmiemy i nie uznamy istnienia dakini.
Szybko opowiedziałem mu o wszystkich swoich doświadczeniach z tajemniczymi postaciami i
pojawianiem się światła, które przydarzały mi się od chwili przyjazdu do Tybetu.
- Miałeś takie przygody juŜ przed Tybetem - stwierdził Wil.
Miał rację. Podczas poszukiwań Dziesiątego Wtajemniczenia pomagały mi dziwne zjawiska
świetlne.
- Zgadza się - potwierdziłem. - Kiedy razem byliśmy w Apallachach.
- W Peru teŜ.
WytęŜyłem pamięć, ale nic takiego nie mogłem sobie przypomnieć.
- Sam mi opowiadałeś, jak stałeś na rozstaju dróg i nie wiedziałeś, którą wybrać - powiedział. - I
wtedy jedna z nich wydała ci się jakby rozświetlona, błyszcząca, i to ją wybrałeś.
- A tak, rzeczywiście - odparłem. Teraz wyraźnie to widziałem. - Myślisz, Ŝe to były dakini?
Wil wstał i zaczął zakładać plecak.
- O tak - odparł. - To te świetlne zjawiska, które nas prowadzą.
Byłem zaszokowany. To by znaczyło, Ŝe kiedykolwiek zdarza nam się widzieć jakieś rozświetlone
miejsce, obiekt albo drogę, która wydaje się jaśniejsza i bardziej pociągająca, albo ksiąŜkę, która nagle
przyciąga naszą uwagę, to działanie tych istot.
- Co jeszcze legendy mówią o dakini? - spytałem.
- Ŝe są takie same w kaŜdej kulturze, w kaŜdej religii, niezaleŜnie od tego, jak je nazywamy.
Rzuciłem mu pytające spojrzenie.
- MoŜemy je zwać aniołami - mówił dalej Wil - ale niewaŜne, czy są nazwane aniołami czy dakini,
są to te same istoty... i dokładnie tak samo działają.
Chciałem mu zadać następne pytanie, ale Wil szybko ruszył pod górę, szukając przejścia tam,
gdzie leŜało mniej śniegu. Poszedłem za nim, a do głowy przychodziły mi tuziny pytań. Nie chciałem
kończyć tej rozmowy.
W pewnej chwili Wil odwrócił się przez ramię i spojrzał na mnie. - Legendy mówią, Ŝe te istoty
pomagały ludziom od początku świata, i jest o nich mowa w mistycznych tekstach wszystkich religii.
Zgodnie z tym, co mówią legendy, kaŜdy z nas zacznie je stopniowo postrzegać. Jeśli rzeczywiście
uznamy ich istnienie, to dakini dadzą się lepiej poznać.
Wypowiedział słowo „uznamy” w taki sposób, jakby miało ono specjalne znaczenie.
- Jak mamy to zrobić? - spytałem, wspinając się na skałkę, która przecinała drogę.
Wil przystanął, Ŝebym mógł się z nim zrównać. - Według legend musimy w pełni uznać, Ŝe one są
obecne. A to jest bardzo trudne zadanie dla naszych racjonalnych, nowoczesnych umysłów. Co innego
myśleć, Ŝe dakini, czy teŜ anioły, to fascynujący temat, a zupełnie co innego spodziewać się, Ŝe będą
naprawdę postrzegane w naszym Ŝyciu.
 - I co w związku z tym mamy robić?
- Być bardzo wyczulonym na kaŜdy najmniejszy błysk jasności.
- A więc jeśli utrzymamy wysoką energię i uznamy dakini, to będziemy zauwaŜać więcej takich
świetlnych zjawisk?
- Masz rację - potwierdził. - Trudno jest przede wszystkim nauczyć się dostrzegać subtelne,
delikatne zmiany w natęŜeniu światła wokół nas. Ale im bardziej to ćwiczymy, tym więcej widzimy.
Myślałem o tym, co właśnie powiedział, i jak dotąd wszystko rozumiałem, ale wciąŜ miałem
pytania. - A co w przypadkach
- spytałem - kiedy dakini czy anioły interweniują, pomagają nam, mimo Ŝe ani się ich nie
spodziewamy, ani ich nie „uznajemy”? Bo tak właśnie mnie się zdarzyło.
Opowiedziałem Wilowi o postaci, która pojawiła się u mego boku, kiedy Yin wypchnął mnie z
dŜipa na północ od Ali, a potem znów, kiedy w cudowny sposób pojawiło się ognisko w ruinach
klasztoru, zanim wszedłem do Shambhali.
Wil kiwał głową. - Wygląda na to, Ŝe twój anioł stróŜ się ukazał. Legendy mówią Ŝe kaŜdy z nas
ma własnego.
Spojrzałem na niego wymownie.
- A więc to prawda - powiedziałem w końcu. - KaŜdy z nas ma swojego anioła stróŜa.
Tysiąc myśli naraz kołatało mi po głowie. Prawdziwość tych istot nigdy nie była dla mnie
jaśniejsza.
- Co jednak sprawia - pytałem dalej - Ŝe czasami nam pomagają, a innym razem nie?
Wil znów uniósł brew. - To - powiedział - jest tajemnica, którą mamy tutaj odkryć.

Dochodziliśmy juŜ niemal do szczytu. Za naszymi plecami słońce przedzierało się przez grubą
warstwę chmur. Robiło się cieplej.
- Powiedziano mi - zaczął Wil, zatrzymując się niedaleko szczytu - Ŝe świątynie są po drugiej
stronie tego grzbietu. - Milczał przez chwilę, potem dodał: - To moŜe być najtrudniejsze zadanie.
Jego słowa zabrzmiały groźnie.
- Dlaczego? Co masz na myśli?
- Musimy połączyć wszystkie Rozwinięcia i utrzymywać naszą energię na najwyŜszym moŜliwym
poziomie. Legendy mówią Ŝe tylko przy odpowiednio wysokim poziomie energii moŜna zobaczyć
świątynie.
Dokładnie w tym momencie usłyszeliśmy w oddali dźwięk helikopterów.
- I nie zapominaj, czego się właśnie nauczyłeś - przypomniał Wil. - Jeśli zaczniesz myśleć o tym,
jakie złe jest chińskie wojsko, jeśli poczujesz gniew albo odrazę, to natycłuniast musisz skupić swoją
uwagę na duszy kaŜdego indywidualnego Ŝołnierza. Wizualizuj, Ŝe twoja energia emanuje z ciebie i
dosięga ich pól energetycznych, Ŝe podwyŜsza poziom ich energii i umoŜliwia łączność z
wewnętrznym światłem, tak by mogli odkryć swoje wyŜsze intuicje. Jeśli zrobisz inaczej, to wyślesz
do nich modlitwę, która da im więcej energii do czynienia zła.
Potaknąłem i spuściłem głowę. Tym razem byłem zdecydowany utrzymać swoje pozytywne pole.
- A teraz idź dalej, uznaj dakini i oczekuj światła.
Spojrzałem w górę na leŜący wprost przed nami szczyt. Wil skinął głową i ruszył. Kiedy
weszliśmy na grzbiet, po drugiej stronie nie zobaczyliśmy niczego, poza kolejnymi ośnieŜonymi
górami i dolinami. Dokładnie rozglądaliśmy się po okolicy.
- Tam! - wrzasnął radośnie Wil, wskazując na lewo.
WytęŜyłem wzrok. Coś zdawało się świecić na krawędzi grzbietu. Kiedy jednak próbowałem
skupić na tym wzrok, wszystko, co mogłem dostrzec, to tyle, Ŝe tamten obszar wydawał się jaśniejszy.
Ale kiedy znów spojrzałem, tym razem kątem oka, byłem pewien, Ŝe całe to miejsce wydziela światło,
drga i błyszczy.
- Idziemy - zakomenderował Wil.
Podał mi rękę, kiedy przedzieraliśmy się przez gęsty śnieg, idąc do miejsca, które spostrzegł. W
miarę, jak podchodziliśmy bliŜej, światło się nasilało. Przed nami wyrastał rząd ogromnych,
postrzępionych skalnych wieŜ, które z daleka wyglądały tak, jakby do siebie przylegały. Kiedy jednak
podeszliśmy bliŜej, stwierdziliśmy, Ŝe jedna z nich jest lekko odsunięta, co pozostawia wąskie
przejście, którym moŜna się dostać na drugą stronę grzbietu. Kiedy się tam znaleźliśmy, okazało się, Ŝe
są tam kamienne schodki, wykute w skale, które prowadzą w dół góry. Schody takŜe zdawały się
jaśnieć i nie było na nich śniegu!
- Dakini pokazują nam, którędy mamy iść - powiedział Wil i zdecydowanie pociągnął mnie za
sobą.
Przecisnęliśmy się przez przesmyk i zaczęliśmy schodzić w dół. Po obu stronach schodków
wznosiły się ogromne, nagie skalne ściany. Przesłaniały niemal całe światło. Schodziliśmy ponad
godzinę, aŜ ostatnie skały rozstąpiły się ponad naszymi głowami.
Kilka jardów dalej podłoŜe się wyrównało, a schody się skończyły. Mieliśmy przed sobą płaski
taras, który otaczał skalną ścianę po lewej stronie.
- Tędy - powiedział Wił i wskazał ręką.
Dwieście jardów przed nami stał klasztor, całkowicie zrujnowany, jakby miał tysiące lat. W miarę,
jak do niego podchodziliśmy, robiło się coraz cieplej, a nad skałami podnosiła się mgła. TuŜ przed
klasztorem taras zmieniał się w szeroką skalną półkę, która wcinała się w zbocze góry. Weszliśmy w
ruiny i ostroŜnie szukaliśmy drogi wśród zwalonych ścian i wielkich kamieni, aŜ w końcu wyszliśmy
po drugiej stronie budowli.
I tu stanęliśmy jak wryci. Skaliste podłoŜe, po którym szliśmy, zmieniło się w podłogę z gładkich,
precyzyjnie ułoŜonych kamieni w kolorze jasnego bursztynu. Spojrzałem na Wiła, ale on patrzył prosto
przed siebie. Przed nami stała nienaruszona, ogromna świątynia wysoka na pięćdziesiąt stóp i dwa razy
tak szeroka. Była koloru rdzawego brązu, tylko w miejscach, gdzie stykały się ze sobą ogromne
kamienie, z których była zbudowana, przeświecała szarość. Z przodu miała gigantyczne,
dwuskrzydłowe drzwi, wysokie na prawie piętnaście stóp.
We mgle otaczającej świątynię coś się poruszyło. Spojrzałem na Wiła, ale tylko skinął głową,
Ŝebym szedł za nim. Zatrzymaliśmy się jakieś dwadzieścia jardów od budowli.
- Co to był za ruch? - spytałem.
Wskazał głową przed siebie. Niecałe dziesięć stóp przed nami jakby coś stało. WytęŜyłem wzrok i
w końcu byłem w stanie rozróŜnić bardzo niewyraźny zarys ludzkiej sylwetki.
- To musi być jeden z adeptów, którzy mieszkają w świątyniach - powiedział spokojnie Wił. - Ta
osoba wibruje wyŜej od nas, to dlatego widzimy tylko zamazany kształt.
W tym momencie kształt ten zbliŜył się do drzwi świątyni i zniknął. Wił pierwszy ruszył do drzwi.
Wyglądały na zrobione z jakiegoś kamienia, ale kiedy Wił pociągnął za rzeźbioną gałkę, otworzyły się
płynnie, jakby nic nie waŜyły. w środku była wielka, okrągła sala. Kamienne schody schodziły
tarasowo w dół, otaczając płaski okrąg na samym jej środku, jakby scenę. W połowie odległości od tej
sceny zobaczyłem kolejną postać, ale tym razem widziałem ją wyraźnie. Odwróciła się, Ŝebyśmy mogli
zobaczyć twarz. To był Tashi. Wil juŜ do niego szedł. Zanim jednak dotarłem do Tashiego, w
powietrzu, tuŜ ponad środkiem sali, otworzyło się przestrzenne okno. Obraz w nim powoli nabierał
ostrości, całkowicie skupiając naszą uwagę. Stał się tak jasny, Ŝe juŜ nie widzieliśmy Tashiego, który
był po drugiej stronie sali. Był to obraz Ziemi widzianej z kosmosu.
Scena zmieniała się w krótkich migawkach - zobaczyliśmy jakieś miasto, gdzieś w Europie, potem
wielkie centrum miejskie w Stanach, a w końcu podobne w Azji. W kaŜdej scenie wyraźnie widać było
ludzi idących po zatłoczonych ulicach, a nawet kilka wnętrz biur i innych miejsc pracy. Kiedy sceny
pokazywały kolejne miasta w róŜnych zakątkach Ziemi, widoczne było, Ŝe rozmawiający ze sobą czy
pracujący ludzie powoli podnoszą poziom swojej energii.
Oglądaliśmy i słyszeliśmy sytuacje, w których ludzie idąc za swoimi intuicjami, zmieniali
wykonywane zawody, a w rezultacie stawali się silniejsi, tworzyli nowe, efektywniejsze technologie i
sprawniejsze usługi. Obserwowaliśmy teŜ sceny z ludźmi, którzy wciąŜ Ŝyją w strachu, opierają się
zmianom i starają się zdobyć oraz zachować kontrolę.
Potem ukazała się sala konferencyjna jakiegoś instytutu badawczego. Grupa kobiet i męŜczyzn
prowadziła zajadłą dyskusję. W miarę, jak to oglądaliśmy, zaczynało być jasne, o co chodzi.
Większość z tych ludzi była za połączeniem się wielkich koncernów komputerowych i
komunikacyjnych oraz międzynarodowej grupy słuŜb specjalnych. Przedstawiciele tych słuŜb
tłumaczyli, Ŝe walka z terroryzmem wymaga dostępu do kaŜdego połączenia telefonicznego, włączając
w to komunikację internetową, a w kaŜdym komputerze powinny zostać zamontowane tajne urządzenia
identyfikacyjne tak, aby moŜna było do nich wejść i monitorować osobiste pliki.
Ale to jeszcze nie było wszystko. Chcieli zwiększenia systemów kontroli. Kilkoro z tych ludzi
zastanawiało się nawet, Ŝe jeśli problem wirusów komputerowych się nasili, to trzeba będzie objąć
kontrolą cały Internet, włączając wszystkie połączone z nim usługi i gospodarkę. Dostęp powinien być
monitorowany dzięki specjalnym numerom identyfikacyjnym, które byłyby konieczne przy wszelkich
transakcjach i handlu elektronicznym.
Ktoś rzucił pomysł, Ŝe taki nowy system identyfikacyjny mógłby być bezpieczny, jeśli opierałby
się na skanerach źrenicy oka albo linii papilarnych, a moŜe nawet na jakimś urządzeniu odczytującym
wprost fale mózgowe. Dwie inne osoby, kobieta i męŜczyzna, zaczęli z zapałem agitować przeciwko
takim systemom. Jedno z nich przytoczyło nawet księgę Apokalipsy i wspomniany w niej znak bestii.
Kiedy tak słuchaliśmy i oglądaliśmy to wszystko, zauwaŜyłem, Ŝe widzę teŜ to, co jest za oknem owej
sali konferencyjnej. Jakiś samochód przejeŜdŜał ulicą. W dali widziałem kaktusy i ciągnącą się po
horyzont pustynię.
Spojrzałem na Wiła.
 - Ta dyskusja odbywa się dokładnie w tej chwili gdzieś na Ziemi - powiedział. - Wygląda mi to na
południowo-zachodnie Stany.
TuŜ za stołem, przy którym siedziała dyskutująca grupa, dostrzegłem coś jeszcze. Przestrzeń
stawała się jakby większa... nie - stawała się jaśniejsza.
- Dakini! - powiedziałem do Wiła.
Obserwowaliśmy, jak rozmowa zaczyna się zmieniać. Tych dwoje, którzy wytaczali argumenty
przeciw nowym systemom kontroli, skupiało teraz większą uwagę całej grupy. Ich przeciwnicy zaczęli
się zastanawiać.
Nagle przerwała nam nagła wibracja, która zatrzęsła ścianami i podłogą świątyni. Pobiegliśmy z
Wiłem w kierunku drugich drzwi, po przeciwnej stronie sali. W tumanach kurzu i pyłu z trudem widać
było drogę. Za sobą słyszeliśmy odgłos walących się ścian, spadających kamieni. Kiedy byliśmy jakieś
trzydzieści stóp od drzwi, te otwarły się i przeszła przez nie postać, której jednak nie widzieliśmy
wyraźnie.
- To pewnie był Tashi - powiedział Wil, podbiegając do drzwi.
Ledwo zdąŜyliśmy przez nie wybiec, kiedy kolejny potęŜny wstrząs wypełnił powietrze. To stary
zrujnowany klasztor, przez który tu przyszliśmy, zapadał się, tworząc lawinę pyłu i kamieni. A ponad
tym wszystkim słychać było warkot helikopterów.
- Pułkownik chyba znów nas ściga - powiedziałem. - Tym razem mam w myślach tylko
pozytywne obrazy, więc jak on to robi?
Wil spojrzał na mnie zdziwiony, a ja przypomniałem sobie, Ŝe przecieŜ sam Chang mówił mi, iŜ
dysponuje taką techniką, przed którą nigdy nie ucieknę. Zeskanował mój mózg.
Szybko opowiedziałem o tym Wilowi i zakończyłem propozycją: - MoŜe powinienem iść w innym
kierunku, odciągnąć Ŝołnierzy od świątyń.
- Nie - powiedział Wil. - Ty musisz być tutaj. Będziesz potrzebny. Musimy tylko trzymać się
przed wojskiem i odnaleźć Tashiego.
Biegliśmy kamienną dróŜką, minęliśmy kilka kolejnych świątyń, w pewnym momencie mój wzrok
zatrzymał się na drzwiach po lewej stronie.
Wil odwrócił się i to zauwaŜył.
- Dlaczego tak patrzysz na te drzwi? - spytał.
- Sam nie wiem - odparłem. - Zwróciły moją uwagę. Rzucił mi wymowne spojrzenie.
 - No dobra, dobra - powiedziałem. - Lepiej to sprawdźmy. Wbiegliśmy do środka. Była tu kolejna
okrągła sala, tym razem jeszcze większa, mogła mieć nawet sto stóp średnicy. I znów ponad pustym
okręgiem pośrodku unosiło się okno przestrzenne. Natychmiast zobaczyłem Tashiego, siedział po
prawej stronie o kilka jardów dalej. Skinąłem na Wiła.
- Widzę go - powiedział i ruszył w niemal całkowitej ciemności w kierunku chłopca.
Tashi odwrócił się i zobaczył nas. Uśmiechnął się z ulgą i ponownie skupił się na oglądaniu sceny
widocznej przez okno. Tym razem widać było typowy pokój nastolatka: plakaty, piłki, róŜne gry,
porozrzucane ubrania. W kącie nie pościelone łóŜko. na stole nie dojedzona pizza na zamówienie,
wciąŜ w pudełku. Po drugiej stronie stołu około piętnastoletni chłopak pracował nad czymś, nad jakimś
aparatem, z którego wystawały przewody. Miał na sobie tylko szorty, był bez koszuli. Twarz miał
zagniewaną i zaciętą.
Teraz scena w oknie przestrzennym ukazała inny pokój, gdzie inny nastolatek, ubrany w
bawełnianą bluzę i dŜinsy, siedział na łóŜku i patrzył na telefon. Wstał i kilka razy przeszedł po pokoju,
a potem znów usiadł. Miałem wraŜenie, Ŝe walczy z podjęciem jakiejś decyzji. W końcu chwycił
słuchawkę i wybrał numer.
W tym momencie okno poszerzyło się tak, Ŝe mogliśmy widzieć obie sceny naraz. Ten pierwszy
chłopak, bez koszuli, odebrał telefon. Rozmawiali. Ten w bluzie o coś błagał, przekonywał, a ten
pierwszy robił się coraz bardziej zły. W końcu ten bez koszuli rzucił słuchawką, wrócił do stołu i znów
zaczął majstrować przy swoim urządzeniu. Ten w bluzie narzucił płaszcz i pospiesznie wybiegł z
pokoju. Po kilku minutach chłopak przy stole usłyszał pukanie do drzwi, podszedł do nich i otworzył.
Za drzwiami stał ten, z którym rozmawiał przez telefon. Gospodarz chciał przed nim zatrzasnąć drzwi,
ale tamten zdołał wejść do środka. Cały czas mówił coś do niego, jakby prosił, i pokazywał na
urządzenie na stole. Drugi chłopak odepclmął go od stołu, wyciągnął z szuflady broń i wymierzył w
gościa. Ten cofhął się o krok, ale nie przestał prosić. Ten z bronią wybucłmął gniewem, mocno pchnął
kolegę na ścianę i przyłoŜył mu lufę pistoletu do skroni.
W tym momencie w przestrzeni za nimi oboma zauwaŜyłem wyraźną zmianę. Zaczynało się tam
robić coraz jaśniej. Spojrzałem na Tashiego, nasze oczy przez moment się spotkały, potem obaj
wróciliśmy do sceny. Obaj wiedzieliśmy, Ŝe znów jesteśmy świadkami działania dakini.
Teraz jeden z chłopców wciąŜ o coś błagał, a ten drugi trzymał go przypartego do ściany. Chłopak
z bronią zaczął się powoli rozluźniać. W końcu rzucił pistolet, puścił kolegę i opadł cięŜko na brzeg
łóŜka. Ten drugi usiadł na krześle naprzeciw niego.
Teraz mogliśmy juŜ słyszeć szczegóły rozmowy. Stało się jasne, Ŝe chłopiec, który miał broń,
bardzo chciał być zaakceptowany przez rówieśników w szkole, a nie był. Wielu uczniów chodziło na
zajęcia pozalekcyjne, naleŜało do druŜyn sportowych, rozwijało swoje zdolności, ale on nie miał dość
pewności siebie, Ŝeby dotrzymać im kroku. śartowali sobie z niego, nazywali go nieudacznikiem, a on
naprawdę czuł, Ŝe jest nikim... Ta sytuacja przepełniła go złością i fałszywym poczuciem siły. I
zdecydował, Ŝe się zemści. To urządzenie, nad którym pracował, to była bomba.
I znów, podobnie jak przedtem, podskoczyliśmy, cała budowla się zatrzęsła. Rzuciliśmy się do
drzwi i ledwo przez nie przebiegliśmy, połowa świątyni zawaliła się tuŜ za naszymi plecami.
Tashi dał znak, Ŝeby biec za nim. Zatrzymaliśmy się dopiero po kilkuset jardach przyjakiejś
ścianie.
- Czy widzieliście ludzi w świątyni? - spytał Tashi.
- Tych, którzy wysyłali chłopcom energię modlitwy? Obaj z Wiłem zaprzeczyliśmy.
- Były ich tam setki - powiedział Tashi. - Pracowali nad problemem gniewu młodzieŜy.
- Co dokładnie robili? - spytałem.
Tashi przysunął się bliŜej. - Rozszerzali swoją energię, wizualizowali, Ŝe chłopcy, których
widzieliście, wznoszą się na poziom wyŜszych wibracji, by móc pokonać strach i złość i znaleźć swoje
wyŜsze intuicje do rozwiązania sytuacji. To energia ze świątyni pomogła jednemu z tych chłopców
znaleźć najlepsze, najbardziej przekonujące słowa. W przypadku tego drugiego dodatkowa energia
modlitwy podniosła go do poziomu toŜsamości ponad i poza owo społeczne,ja” odrzucone przez
kolegów. Przestał czuć, Ŝe aby być kimś, potrzebuje ich akceptacji. To złagodziło jego gniew.
- I to samo robiono w tej pierwszej świątyni? - zapytałem.
- Pomagano przeciwstawić się tym, którzy chcieli wszystko kontrolować?
Wil spojrzał na mnie. - Ludzie w świątyniach wysyłają pole modlitwy skierowane na pomoc
wszystkim: w tym wypadku zmniejszało ono poziom lęku tych, którzy naciskali na zwiększenie
systemów kontroli i pomogło tym, którzy się temu opierali, by znaleźli odwagę sprzeciwienia się nawet
tak ogromnej organizacji.
Tashi potakiwał. - Powinniśmy byli to zobaczyć, bo to są niektóre z kluczowych sytuacji, które
trzeba wygrać, jeśli duchowa ewolucja ma się dalej toczyć, jeśli mamy przejść przez ten krytyczny
punkt w historii.
 - A co z dakini? - spytałem. - Co one robiły?
- TakŜe pomagały podnosić poziom energii - powiedział Tashi.
- No tak - nalegałem - ale wciąŜ nie wiemy, co sprawia, Ŝe spieszą z pomocą. Ci w świątyniach
robili coś innego, czego teŜ jeszcze nie znamy.
W tym momencie kolejny hałas wypełnił powietrze i zawaliła się druga połowa świątyni.
Tashi aŜ mimowolnie podskoczył i natychmiast ruszył z miejsca.
- Chodźmy - powiedział. - Musimy znaleźć moją babcię.
 Tajemnica Shambhali

Przez wiele godzin chodziliśmy po świątyniach, szukając babci Tashiego i wciąŜ starając się
wyprzedzać chińskie wojska. Obserwowaliśmy pracę w świątyniach. W kaŜdej z nich przyglądano się
jakimś krytycznym sytuacjom w kulturach zewnętrznych.
Jedna ze świątyń skupiała się na innych problemach związanych z młodzieŜą - z gwałtownym
wzrostem przemocy spowodowanej filmami i brutalnymi grami wideo, które tworzą złudzenie, Ŝe w
gniewie moŜna popełniać akty przemocy, a potem je po prostu wymazywać bez Ŝadnych konsekwencji.
Ta fałszywa rzeczywistość leŜała u źródeł uŜywania broni w szkołach.
Widzieliśmy, jak kaŜdemu z twórców takich gier wysyłano energię, która pozwalała im spojrzeć
na wszystko z wyŜszej perspektywy, tak Ŝe mogli przemyśleć, jaki wpływ ich gry mają na dzieci. W
tym samym czasie podnoszono teŜ poziom energii rodziców, by mogli dostrzec, co robią ich dzieci i
znaleźć więcej czasu, by stworzyć im inną rzeczywistość.
W innej świątyni skupiano się nad trwającą aktualnie dyskusją w medycynie nad podejściem
prewencyjnym, alternatywnym
- podejściem, które okazało się skuteczne w walce z wieloma chorobami i w przedłuŜaniu Ŝycia.
Jednak „straŜnicy medycyny”, czyli rozmaite organizacje w róŜnych krajach, szefowie instytutów
badawczych i klinik, agencje rządowe przyznające ogromne finansowe dotacje, a takŜe koncerny
farmaceutyczne
- wszyscy oni wciąŜ opierali się na osiemnastowiecznym załoŜeniu, Ŝe naleŜy leczyć symptomy
choroby, niewiele uwagi poświęcając jej zapobieganiu. Atakowali więc przeróŜne mikroby,
uszkodzone geny i komórki nowotworowe - a i tak większość twierdziła, Ŝe te problemy są
nieodwracalnym skutkiem procesu starzenia. Zgodnie z tą tezą ogromna większość dotacji trafiała do
wielkich instytucji badawczych, które szukały „magicznych kul”: leków, które moŜna opatentować i
sprzedawać, a które zabijają mikroby, niszczą złośliwe komórki albo prze-programowujągeny. Prawie
w ogóle nie kierowano pieniędzy na badania, które odkryłyby, jak wzmocnić system odpornościowy i
zapobiec takim chorobom.
W jednej ze scen obserwowaliśmy ogromną konferencję, na której byli przedstawiciele wielu
dziedzin medycyny. Niektórzy naukowcy dowodzili, Ŝe jeśli kiedykolwiek mamy rozwiązać zagadkę
ludzkich chorób, włączając w to problemy z krąŜeniem, nowotwory czy przewlekłe choroby, takie jak
artretyzm lub stwardnienie rozsiane, to cała medycyna musi zmienić swoje podejście. Ci naukowcy
tłumaczyli - tak jak Hanh tłumaczył to mnie i Yinowi - Ŝe prawdziwą przyczyną wszelkich chorób jest
zanieczyszczanie naturalnego środowiska ludzkiego organizmu przez pokarm i inne toksyny, które
zmieniają ciało ze zdrowego, pełnego energii, zasadowego stanu młodości w ocięŜały, pozbawiony
energii stan kwasowy, co z kolei tworzy środowisko, w którym doskonale rozwijają się mikroby i
zaczynają proces dekompozycji. KaŜde schorzenie - mówili - jest skutkiem tego powolnego rozkładu
naszych komórek przez mikroby, ale one nie atakują nas bez przyczyny. To pokarmy, które
spoŜywamy, sprzyjają takiej sytuacji.
Inni uczestnicy konferencji z trudem przyjmowali takie tezy. UwaŜali, Ŝe to coś bardziej
powaŜnego musi być przyczyną choroby. Bo jakŜe ludzkie dolegliwości mogłyby mieć taki prosty
powód? Byli związani z „przemysłem ochrony zdrowia”, gdzie miliony ludzi wydaje miliardy dolarów
na kosztowne lekarstwa i skomplikowane operacje. Wysokiej rangi urzędnicy obecni w sali obrad
musieli mieć pewność, Ŝe te wydatki są konieczne. Niektórzy nawet bardzo mocno popierali
propozycję, która w wielu krajach była juŜ bliska akceptacji, by w ciele kaŜdego człowieka
zainstalować czip elektroniczny, na którym zapisywano by wszelkie informacje o stanie zdrowia.
Chodziło o ten sam patent kontroli i identyfikacji, którego pragnęły równieŜ słuŜby specjalne. Byli
oddani temu programowi. Od jego powodzenia zaleŜały ich pozycje i kariery. W grę wchodziło ich
własne Ŝycie. A poza tym osobiście uwielbiali to, co jedzą. Jak mogliby zalecać, Ŝeby ludzie zmieniali
dietę w taki sposób, jakiego sami nie mogli sobie wyobrazić? Nie, nie, nie mogą tego zaakceptować.
Mimo to lekarze i naukowcy optujący za nowym podejściem wciąŜ dowodzili swoich racji.
Wiedzieli, Ŝe ogólny klimat sprzyja zmianie poglądów. Zobaczcie, jak zniszczono lasy zwrotnikowe po
to, by wypasać tam bydło na mięso dla zachodnich krajów - mówili - dopiero teraz ludzie
uświadamiają sobie, co zrobili. Wykorzystywali takŜe fakt, Ŝe pokolenie wyŜu demograficznego
osiągało właśnie wiek, w którym zaczynają atakować choroby, a widzieli juŜ, jak medycyna zawiodła
ich rodziców. Szukali nowych rozwiązań. Widzieliśmy, jak konflikt w sali konferencyjnej powoli
słabnie. Ci, którzy namawiali do podejścia alternatywnego, zdobywali słuchaczy.
W innej świątyni byliśmy świadkami podobnej debaty, ale wśród prawników. Grupa adwokatów
ponaglała, by przedstawiciele ich zawodu zaczęli wymagać od siebie przestrzegania etyki. Przez lata
wielu uczciwych prawników przyglądało się z boku, jak ich koledzy prokurowali sprawy, namawiali
świadków do ukrywania prawdy, manipulowali dowodami i omoty-wali przysięgłych. Teraz powstał
ruch na rzecz podwyŜszenia zawodowych standardów. Niektórzy prawnicy dowodzili, iŜ trzeba
zrozumieć szerszą wizję tego, co robią, Ŝe trzeba zrozumieć prawdziwą rolę prawników: zmniejszanie
konfliktów, a nie wywoływanie ich.
W podobny sposób w innych świątyniach rozpatrywano korupcję polityczną w róŜnych krajach.
Widzieliśmy sceny, w których urzędnicy państwowi w Waszyngtonie debatowali za zamkniętymi
drzwiami nad tym, czy popierać reformę finansowania kampanii wyborczych. Dyskutowano, czy partie
polityczne powinny mieć moŜliwość otrzymywania nieograniczonych darowizn od róŜnych grup
interesów, a potem wykorzystywania tych pieniędzy na produkcję politycznych reklam telewizyjnych,
które wypaczają prawdę. Taka finansowa zaleŜność od wielkich korporacji oczywiście zobowiązuje
polityków danej partii do późniejszych „przysług”. I o tym wiedzą wszyscy. Politycy nie zgadzali się z
argumentami reformatorów, iŜ demokracja nigdy nie osiągnie swego ideahi, jeśli będzie się opierała na
zmanipulowanych telewizyjnych reklamach wyborczych, a nie na publicznych debatach, podczas
których obywatele sami mogą osądzać prawdomówność, szczerość oraz sprawność kandydata i
kierując się intuicją, oddać na niego głos.
W miarę jak przechodziliśmy do kolejnych świątyń, stało się dla mnie jasne, Ŝe kaŜda z nich
skupia się na jakiejś dziedzinie Ŝycia. Widzieliśmy, jak wielu światowych przywódców pełnych lęku,
w tym takŜe ci z chińskiego rządu, otrzymują ze świątyń pomoc, by móc przyłączyć się do globalnej
społeczności, wprowadzić zmiany socjalne i gospodarcze. W kaŜdym przypadku obszar za plecami
obserwowanych przez nas ludzi zaczynał w pewnej chwili jaśnieć, a ci najbardziej zalęknieni, którzy
działali tak, by manipulacją i kontrolą zapewnić sobie zyski czy władzę, zaczynali być bardziej otwarci
na dyskusję.
Kiedy tak przemierzaliśmy labirynt świątyń w poszukiwaniu babci Tashiego, cały czas powracały
do mnie te same pytania. Co tu się tak naprawdę dzieje? Jaki jest z związek pomiędzy dakini, czy teŜ
aniołami, a działaniem Rozwinięć pól modlitwy? Co wiedzą ci w świątyniach, czego my nie wiemy?

W pewnym momencie staliśmy w takim punkcie, Ŝe przed nami świątynie ciągnęły się całymi
kilometrami, jak okiem sięgnąć. ŚcieŜki rozchodziły się w kaŜdą stronę, a w tle wciąŜ słychać było
helikoptery. Kiedy tam staliśmy, kolejna świątynia, jakieś pięćset stóp za nami, legła w gruzach.
- Co się dzieje z ludźmi w świątyniach, kiedy one się zawalają? - spytałem Tashiego.
Patrzył na tuman pyłu unoszący się ponad ruiną. - Nie martw się, nic im nie jest. Potrafią się
przenosić w inne miejsca i są niewidoczni. Problem jest w tym, Ŝe ich praca wysyłania energii zostaje
przerwana.
Spojrzał na nas obu. - Jeśli oni nie będą mogli pomagać, to kto to zrobi?
Wil podszedł do Tashiego. - Musimy się zdecydować, w którą stronę idziemy. Nie mamy wiele
czasu.
- Moja babcia gdzieś tu jest - odparł spokojnie Tashi. - Ojciec mi mówił, Ŝe jest w jednej z
centralnych świątyń.
Spojrzałem na ogrom kamiennych budowli. - Ale tu nie ma fizycznego środka, centrum,
przynajmniej ja nie widzę.
- Ojciec nie to miał na myśli - powiedział Tashi. - Chodziło mu o to, Ŝe babcia jest w świątyni,
która skupia się na centralnych, kluczowych zagadnieniach ludzkiej ewolucji. - Mówiąc to, Tashi
ogarniał wzrokiem bezmiar świątyń.
- Ty widzisz tutejszych ludzi lepiej od nas - powiedziałem. - Czy nie moŜesz kogoś zapytać, gdzie
mamy iść?
- Próbowałem juŜ z nimi rozmawiać, ale moja energia jest zbyt słaba. MoŜe gdybym mógł tu
pobyć trochę dłuŜej...
Tashi nie zdąŜył dokończyć zdania, bo właśnie runęła kolejna świątynia, tym razem o wiele bliŜej.
- Musimy wyprzedzać energię wojska - przypomniał Wil.
- Zaczekaj chwilkę - powiedział Tashi - chyba coś widzę.
WciąŜ patrzył na labirynt świątyń. Ja teŜ je obserwowałem, ale niczego nowego nie dostrzegłem.
Kiedy spojrzałem na Wiła, tylko wzruszył ramionami.
- Gdzie? - spytałem Tashiego.
Ale on juŜ ruszył ścieŜką odchodzącą w prawo, kiwnął tylko na nas, byśmy szli za nim.

Szliśmy szybkim krokiem przez dwadzieścia minut i zatrzymaliśmy się przed świątynią, której
architektura przypominała pozostałe, tyle Ŝe ta była znacznie większa, a ciemnobrązowe kamienie
miały lekko błękitny odblask.
Tashi stał bez ruchu i wpatrywał się w wielkie, masywne drzwi.
- Tashi, o co chodzi? - spytał Wil.
Daleko za nami znów usłyszeliśmy liuk i runęła kolejna świątynia.
 Tashi odwrócił się do mnie. - Ta świątynia w twoim śnie, ta, w której kogoś spotykasz... Czy nie
mówiłeś, Ŝe była niebieska?
Spojrzałem ponownie na budowlę. - Tak. Taka właśnie była!
Wil podszedł do drzwi i popatrzył na nas pytająco. Tashi skinął głową i Wil pchnął ogromne
skrzydło drzwi. Świątynia była pełna ludzi. Oczywiście, tak jak wcześniej, widziałem zaledwie nikłe
zarysy postaci. Jednak tym razem wszyscy byli w ruchu, otaczali nas, i poczułem się skąpany w
uczuciu czystej radości. Teraz miałem wraŜenie, Ŝe zgromadzeni zwracają się ku środkowi świątyni. Ja
teŜ skierowałem tam wzrok. Zobaczyłem, jak przedtem, otwierające się okno przestrzenne. Zaczęliśmy
oglądać róŜne sceny ze środkowego wschodu Stanów, potem z Watykanu i z Azji. Wszystkie
ukazywały rozwijający się dialog pomiędzy największymi religiami. Oglądaliśmy sytuacje, które
pokazywały, jak rośnie tolerancja. W chrześcijaństwie, zarówno w tradycji katolickiej, jak i
protestanckiej zaczynano rozumieć, Ŝe prawdziwe jądro doświadczenia religijnego i w
chrześcijaństwie, i w religiach Wschodu, w judaizmie i w islamie, polega dokładnie na tym samym.
Tyle tylko, Ŝe kaŜda religia podkreśla inny aspekt mistycznego kontaktu z Bogiem.
Religie Wschodu koncentrują się na świadomości, na doświadczeniu światła, poczuciu jedności ze
wszechświatem, uwolnieniu się od poŜądań ego i na szczególnym „oderwaniu”. Islam akcentuje
uczucie jedności, które pochodzi ze wspólnego doświadczania religii i z mocy, jaką daje zbiorowe
działanie. Judaizm podkreśla wagę tradycji opartej na szczególnym związku z Bogiem, który bierze się
z doświadczenia bycia wybranym, i to, Ŝe kaŜda Ŝywa istota jest odpowiedzialna za postęp w ewolucji
ludzkiej duchowości.
Chrześcijaństwo kładzie nacisk na ideę, Ŝe duch manifestuje się w istotach ludzkich nie tylko jako
stan podwyŜszonej świadomości bycia częścią Boga, lecz takŜe jako wyŜsze,Ja”
- jakbyśmy się stawali rozszerzoną wersją tego, kim jesteśmy, bardziej pełni, zdolni, wiedzeni
wewnętrzną mądrością, która prowadzi nas do działania, tak jakby poprzez nasze oczy patrzyła ludzka
osoba Boga - Chrystus.
W scenie przed sobą widzieliśmy skutki tej nowej tolerancji i jedności. Coraz więcej wagi
przykładano do samego doświadczenia połączenia z Bogiem, a nie do róŜnic w ideach. Widoczna była
rosnąca wola, by rozwikłać konflikty etniczne i religijne, osiągnąć lepsze porozumienie pomiędzy
przywódcami religijnymi i nowe zrozumienie tego, jak wielką moc moŜe mieć modlitwa, jeśli
wszystkie religie połączą swoje pola.
 Patrząc na to, zrozumiałem w pełni, co lama Rigden i Ani mówili o połączeniu się religii, Ŝe
będzie to znak, iŜ tajemnice Shambhali stają się znane. W tym momencie scena w oknie przestrzennym
uległa zmianie. Widać było teraz grupę ludzi, którzy rozmawiali i radośnie świętowali narodziny
dziecka. Wszyscy się uśmiechali i podawali sobie noworodka z rąk do rąk. Ludzie ci bardzo się od
siebie róŜnili, jakby kaŜdy był innej narodowości. Miałem wraŜenie, Ŝe mają takŜe róŜne pochodzenie
religijne. Kiedy przyjrzałem się uwaŜniej, rozpoznałem rodziców dziecka. Wydali mi się znajomi.
Wiedziałem, Ŝe to nie mogą być oni, ale twarze tej pary bardzo przypominały Pemę i jej męŜa.
WytęŜałem wzrok, bo miałem uczucie, Ŝe to, co w tej chwili widzimy, ma ogromną wagę. O co
chodziło?
Scena znów się zmieniła. Teraz widać było typowy tropikalny rejon południowo-wschodniej Azji,
a moŜe były to Chiny. Tak jak przedtem widok przeszedł do sceny w domu, gdzie kilka osób,
róŜniących się wyglądem, po kolei brało na ręce nowo narodzone dziecko i gratulowało rodzicom.
- Nie rozumiesz, co teraz widzimy? - spytał Tashi. - To tam właśnie wędrują zaginione poczęcia.
Przechodzą do róŜnych rodzin na całym świecie. To musi być proces channelingu. W jakiś sposób te
dzieci najpierw zdobywają wyŜszą genetycznie energię Shambhali, a potem przechodzą dalej.
Wił stał zamyślony, po chwili odwrócił się do nas.
- To jest ta przemiana, transformacja - powiedział. - To o tym mówiły legendy. Shambhala nie
przenosi się do jakiegoś jednego miejsca; jej energia przemieszcza się do wielu róŜnych miejsc na
całym globie.
- Co? - zapytałem.
Tashi spojrzał na mnie z uśmiechem. - Znasz legendę, która mówi, Ŝe pewnego dnia wojownicy
Shambhali przybędą ze wschodu i zwycięŜą moce zła, i stworzą idealne społeczeństwo? To nie dzieje
się za pomocą mieczy i koni. To się dzieje dzięki naszym rozwiniętym polom energii, w ten sposób
wiedza Shambhali dociera do świata. I jeśli wszyscy ludzie wszystkich religii, którzy mocno wierzą w
połączenie z boskim źródłem, będą unikać negatywnej modlitwy i pracować razem, to moŜemy uŜyć
rozwinięć modlitwy, by przejąć rolę, jaką teraz odgrywa Sham-bhala.
- AleŜ my nie znamy wszystkiego, co oni tu robią - powiedziałem. - Nie znamy reszty tajemnicy!
W chwili, kiedy to powiedziałem, scena w oknie przestrzennym znów się zmieniła. Teraz
widzieliśmy ogrom ośnieŜonych gór i grupę chińskich helikopterów lecących w naszą stronę. Kiedy
helikoptery się zbliŜały, kolejne świątynie waliły się w gruzy, i najpierw przybierały postać starych
ruin, a potem całkowicie zmieniały się w pył. Scena pokazywała teraz na zewnątrz budowlę, w której
byliśmy, po chwili przeniosła się do środka. Zobaczyliśmy samych siebie stojących w świątyni, a
wokół nas były juŜ nie mgliste zarysy postaci, ale wyraźne obrazy ludzi. Wielu z nich miało na sobie
bogate, uroczyste szaty tybetańskich mnichów, ale wielu było ubranych inaczej. Niektórzy nosili szaty
róŜnych wschodnich religii, inni byli w tradycyjnych strojach hasydzkich Ŝydów, a jeszcze inni byli w
sutannach i mieli krzyŜe chrześcijaństwa. RównieŜ wielu było ubranych jak muzułmańscy mułłowie.
Co ciekawe, jedna z kobiet przypominała mi moją sąsiadkę z doliny, gdzie mieszkam. Zatrzymałem na
niej dłuŜej wzrok. Nagle w moich myślach pojawił się obraz domu. Był bardzo wyraźny: góry
widziane z frontowego okna domu, a potem ten sam widok od strony strumienia. Pomyślałem o smaku
jego wody. Wyobraziłem sobie, Ŝe pochylam się nad strumieniem i piję.
Znów usłyszeliśmy warkot helikopterów, bardzo blisko, i dźwięk rozpadania się innej świątyni.
Tasłii odwrócił się do nas i podszedł na prawo. W przestrzennym oknie mogliśmy obserwować, co
robi. Stał naprzeciw jednej z tybetańskich mniszek.
- Kto to jest? - spytałem Wiła.
- To pewnie jego babcia - powiedział.
Najwyraźniej rozmawiali ze sobą, ale nie słyszałem słów. W końcu uściskali się i Tashi
pospiesznie wrócił do nas.
WciąŜ obserwowałem go w „oknie”, ale kiedy znalazł się z nami, scena zniknęła. Okno wciąŜ tam
było, ale obraz stał się zamazany, jak w telewizorze nastawionym na nie istniejący kanał.
Tashi promieniał. - Nie rozumiesz? - spytał. - To jest właśnie świątynia, w której obserwowano
ciebie i Wiła przez cały czas, kiedy próbowaliście odnaleźć Shambhalę. To ci ludzie uŜywali swoich
pól modlitwy, by wam pomóc. Bez nich nikogo z nas by tu nie było.
Rozejrzałem się i stwierdziłem, Ŝe nie mogę juŜ dostrzec nawet zarysów postaci.
- Gdzie oni poszli!? - wrzasnąłem.
- Musieli odejść - powiedział Tashi, który teraz wpatrywał się w puste okno unoszące się nad
środkiem sali. - Teraz nasza kolej.
W tym momencie potęŜny huk zatrząsł świątynią i kilka kamieni potoczyło się ze ścian na
zewnątrz.
- To Ŝołnierze - stwierdził Tashi. - Są juŜ tutaj.
Spoglądał w stronę, skąd dochodził warkot helikopterów.
 Nagle okno przestrzenne rozjaśniło się i widzieliśmy w nim teraz, jak Chińczycy wysiadają z
helikopterów przed świątynią. Na przodzie szedł pułkownik Chang i wydawał polecenia. Wyraźnie
widać było jego twarz.
- Musimy podnieść jego energię za pomocą naszych pól - powiedział Wil.
Tashi skinął głową i szybko przeprowadził nas przez kolejne Rozwinięcia. Wizualizowaliśmy, Ŝe
nasza energia wypełnia nas, potem wypływa na zewnątrz i dosięga pól chińskich Ŝołnierzy, zwłaszcza
Changa, podnosząc ich na poziom wyŜszej świadomości i intuicji. Obserwowałem w ołcnie twarz
Changa. Zatrzymał się i spojrzał w górę, jakby czuł energię. Szukałem na jego twarzy wyrazu
wyŜszego,ja” i dostrzegłem lekką zmianę w jego oczach, a moŜe nawet i półuśmiech. Rozglądał się po
swoich oddziałach.
- Skupcie się na jego twarzy - powiedziałem. - Na jego twarzy.
Kiedy to zrobiliśmy, znów się zatrzymał. Jeden z Ŝołnierzy, najwyraźniej zastępca, podszedł do
niego i zaczął o coś pytać. Przez chwilę Chang ignorował młodszego oficera, ale powoli podwładnemu
udało się pozyskać jego uwagę. Wskazywał teraz na świątynię, w której byliśmy. Na twarz Changa
powrócił zacięty wyraz. Kazał Ŝołnierzom iść za sobą, a sam ruszył w naszym kierunku.
- Nie działa - powiedziałem.
Wil spojrzał na mnie. - Nie ma tu dakini.
- Musimy juŜ iść! - krzyknął Tashi.
- Ale jak? Gdzie? - spytał Wil.
Tashi odwrócił się do nas. - Musimy przejść przez okno przestrzenne. Babcia powiedziała, Ŝe tak
moŜemy się przedostać do zewnętrznych kultur. Uda nam się tylko wtedy, jeśli otrzymamy pomoc z
tego miejsca, gdzie idziemy, gdy tam, po drugiej stronie, podniesie się poziom energii.
- Co miała na myśli, mówiąc „pomoc”? - spytałem. - Kto ma pomóc?
Tashi potrząsnął głową. - Nie wiem.
- No cóŜ, musimy spróbować - krzyknął Wil. - Teraz!
Tashi wyglądał na zdezorientowanego.
- W jaki sposób przechodziliście przez te okna u siebie, w pierścieniach? - zapytałem.
- Tam mieliśmy wzmacniacze energii - odparł. - Nie jestem pewien, czy potrafię to zrobić bez
nich.
Dotłaiąłem jego ramienia. - Ani mówiła, Ŝe wszyscy w pierścieniach są u progu radzenia sobie bez
technologii. Myśl. Jak to zrobić?
Tashi wciąŜ się wahał. - Nie wiem, naprawdę. To było takie, no, automatyczne... - zastanawiał się
chwilę. - Myślę, Ŝe po prostu oczekiwaliśmy, Ŝe to się stanie, i po prostu to się natychmiast działo.
- Zrób tak, Tashi - powiedział Wil, wskazując na okno. - Zrób to teraz.
Widziałem, Ŝe Tashi całkowicie się koncentruje. Po chwili spojrzał na mnie. - Muszę wiedzieć,
gdzie chcę się przenieść, Ŝebym mógł to zwizualizować. Gdzie mamy iść?
- Zaczekaj - powiedziałem. - A ten sen, który miałeś? Czy nie było w nim wody?
Tashi myślał przez chwilę. - Tak, to było miejsce, z którego wypływała woda... moŜe to była
studnia albo...
- Źródło?! - krzyknąłem. - Źródło z otoczonym kamieniami jeziorkiem?
Wpatrywał się we mnie intensywnie. - Tak myślę.
Spojrzałem na Wiła. - Wiem, gdzie to jest. To źródło na północnym zboczu doliny, tam gdzie
mieszkam. To tam musimy iść.
W tym momencie świątynia znów się gwałtowanie zatrzęsła. Moje myśli zapełniły obrazy
walących się ścian i wybuchy, i musiałem całą siłą woli wyrzucić je z umysłu, a zamiast tego
wyobrazić sobie, Ŝe udaje nam się uciec. Czułem się jak mój ojciec walczący w bitwie, na którą wcale
nie chciał iść, ale której nie mógł uniknąć, bo stawka była zbyt wysoka. Tyle Ŝe teraz była to bitwa
umysłu.
- Skupcie się! - wrzasnąłem przez huk. - Co robimy?
- Najpierw wizualizujemy, dokąd chcemy iść - powiedział Tashi. - Opisz nam to miejsce.
Jak najszybciej przekazałem im kaŜdy szczegół: górską ścieŜkę, drzewa, sposób, w jaki płynie
woda, kolor liści o tej porze roku. Potem wszyscy próbowaliśmy pomóc Tashiemu, który koncentrował
się na tym obrazie. W pewnej chwili scena w oknie pokazała dokładnie miejsce, które opisałem.
Wyraźnie widzieliśmy źródło.
- Jest! To jest to! - krzyknąłem uradowany.
Wil zwrócił się do Tashiego. - I co teraz? Twoja babcia mówiła, Ŝe potrzebujemy pomocy.
Przez okno zobaczyliśmy niewyraźnie jakąś postać, wszyscy skupiliśmy się na tym zamazanym
obrazie. Starałem się rozpoznać, kto to jest. To był ktoś młody, moŜe w wieku Tashiego. W końcu
obraz zrobił się wyraźny i poznałem, kto to.
- To Natalie, córka mojego sąsiada! - krzyknąłem, przypominając sobie moją pierwszą intuicję o
niej. To był obraz tej sceny!
Tashi uśmiecłmął się szeroko. - To moja siostra! Kolejny ogromny fragment świątyni spadł z
liukiem na ziemię.
- Ona nam pomaga! - krzyknął Wil, popychając nas wszystkich w kierunku okna. - Idziemy!
Z charakterystycznym świstem Tashi wszedł do środka, Wil za nim. Kiedy ja podchodziłem do
przestrzennego okna, zawaliła się tylna ściana budowli, a po drugiej stronie stał pułkownik Chang.
Odwróciłem się, spojrzałem na niego, a potem wszedłem w okno.
Jego twarz wciąŜ miała ten zacięty wyraz. Wyciągnął zza pasa krótkofalówkę.
- Wiem, gdzie idziesz! - krzyknął za mną, a reszta świątyni waliła się w gruzy. - Wiem!

Kiedy przeszedłem przez okno, moje stopy wylądowały na znajomej ziemi, na twarzy poczułem
ciepłe powietrze. Wróciłem do domu.
Rozejrzałem się wokół. Tashi i Natalie stali razem, patrzyli sobie w oczy i bardzo szybko
rozmawiali. Ich twarze jaśniały, jakby właśnie coś odkryli. Wil stał obok nich. Był tu teŜ Bill, ojciec
Natalie, i kilku innych sąsiadów, w tym ojciec Brannigan i Sri Devo, i Julie Carmichael, i protestancki
pastor. Wszyscy byli lekko zszokowani.
Pierwszy podszedł do mnie Bill.
- Nie mam pojęcia, skąd się wziąłeś, ale dzięki Bogu, Ŝe jesteś.
Wskazałem na duchownych. - Co oni tu robią?
- Natalie kazała im przyjść. Mówiła o legendach i uczyła nas, jak tworzyć pola modlitwy, takie
róŜne rzeczy. Twierdziła, Ŝe to wszystko po prostu jej się zjawiło. Mówiła, Ŝe widzi, co się z tobą
dzieje. Poza tym zauwaŜyliśmy, Ŝe ktoś obserwuje twój dom.
Spojrzałem w górę zbocza i juŜ miałem coś powiedzieć, ale Bill był szybszy. - Natalie powiedziała
teŜ coś strasznie dziwnego. Powiedziała, Ŝe ma brata. Co to za dzieciak, z którym teraz rozmawia?
- Później ci wytłumaczę - powiedziałem. - A kto obserwuje mój dom?
Bill nie odpowiedział, bo patrzył, jak Wil i cała reszta idą w naszą stronę. Wtedy usłyszeliśmy
odgłos samochodów. Pod mój dom zajechała niebieska furgonetka. Wysiadło z niej dwóch ludzi,
zauwaŜyli nas i podeszli do skraju skarpy jakieś sto stóp nad nami.
- To chińskie słuŜby specjalne - powiedział Wil. - Chang ich pewnie zawiadomił. Musimy
stworzyć pole.
 Spodziewałem się, Ŝe duchowni zapytają, o co chodzi, ale tylko zgodnie skinęli głowami. Natalie
prowadziła nas przez Rozwinięcia. Tashi stał u jej boku.
- Zacznij od energii stwórcy - mówiła. - Poczuj ją w sobie, niech napełni twoje ciało. Pozwól, by
wypłynęła przez czubek twojej głowy i przez twoje oczy. Niech emanuje na świat jako ciągłe pole
modlitwy, aŜ będziesz widzieć jedynie piękno i czuć tylko miłość. W stanie podwyŜszonej czujności
oczekuj, Ŝe pole to zasili duchowe pole tych stojących na skarpie ludzi, dając im dostęp do wyŜszych
intuicji.
MęŜczyźni na skarpie patrzyli złowieszczo i zaczęli schodzić ścieŜką w naszą stronę.
Tashi spojrzał na Natalie i skinął głową.
- Teraz - powiedziała - moŜemy dać moc aniołom.
Spojrzałem na Wiła. - Co?
- Najpierw - ciągnęła Natalie - musisz się upewnić, Ŝe twoje pole jest całkowicie ustawione na to,
by wejść w pola tych męŜczyzn. Zobacz, jak to się dzieje. To nie są wrogowie, to są ludzie, dusze,
które się boją. Teraz musisz w pełni uznać anioły i bardzo wyraźnie zwizualizować, Ŝe podchodzą do
tych męŜczyzn. Teraz, z całą mocą swojego oczekiwania, wizualizuj, Ŝe anioły wzmacniają twoje pole
modlitwy. Poproś, aby dodały energii wyŜszemu „ja” tych męŜczyzn daleko mocniej, niŜ my jesteśmy
w stanie sami to zrobić, aby wzniosły tych męŜczyzn do poziomu świadomości, w którym zło jest
niemoŜliwe.
Wpatrywałem się w tych dwóch na zboczu, szukałem jaśniejszego miejsca, które wskazywałoby
na obecność dakini. WytęŜałem wzrok, ale niczego nie widziałem.
- To nie działa - powiedziałem do Wiła.
- Patrz! - krzyknął cicho. - Tam w górze, na prawo. Teraz powoli dostrzegłem zbliŜające się
światło, po chwili zrozumiałem, Ŝe otacza ono postać, która idzie w stronę męŜczyzn. Człowiek
otoczony światłem miał na sobie... mundur okręgowego szeryfa.
- Kim jest ten facet? - spytałem Bila. - Wygląda znajomo.
- Poczekaj - rzucił Wil. - To nie jest człowiek.
Z zapartym tchem patrzyłem, jak szeryf rozmawia z tamtymi dwoma. Światło otoczyło ich i w
końcu odwrócili się i zaczęli iść w kierunku swojego samochodu. I choć szeryf nie ruszył się z miejsca,
to światło rozciągnęło się i cały czas ich otaczało, aŜ dosięgło takŜe samochodu. Szybko odjechali.
- Rozwinięcia zadziałały - stwierdził Wil.
 Nie słuchałem go jednak, wzrok miałem utkwiony w szeryfie, który teraz odwrócił się twarzą do
nas. Był wysoki, miał czarne włosy. Gdzie ja go juŜ wcześniej widziałem?
Dotarło to do mnie dopiero, gdy znów się odwrócił i odszedł. To był ten sam człowiek, którego
spotkałem nad basenem w hotelu w Katmandu, ten, który pierwszy opowiedział mi o badaniach nad
modlitwą, i ten sam, którego widywałem chwilami przy kilku innych okazjach, ten, którego Wil nazwał
moim aniołem stróŜem.
- One zawsze występują jako ludzie, jeśli jest to konieczne - powiedział Tashi, który podszedł
teraz do mnie razem z Natalie.
- Właśnie ukończyliśmy Czwarte Rozwinięcie - dodał Tashi. - Nareszcie znamy tajemnicę
Shambhali. Teraz moŜemy zacząć robić to samo, co robiono w Shambhali. Oni przyglądali się światu,
znajdowali kluczowe sytuacje i pomagali im nie tylko mocą własnych pól modlitwy, lecz takŜe mocą
sfer anielskich. Taka jest rola aniołów, wzmacnianie mocy.
- Nie rozumiem - powiedziałem. - Dlaczego to nie podziałało, kiedy usiłowaliśmy zatrzymać
Changa, tuŜ przed tym, zanim przeszliśmy przez okno?
- Bo nie znałem ostatniego kroku - przyznał Tashi. - Nie rozumiałem do końca, co robiono w
świątyniach, zanim nie porozmawiałem z Natalie. Dawaliśmy Changowi energię, co było konieczne,
ale nie wiedzieliśmy, Ŝe mamy przywołać anioły, by wzmocniły naszą energię i zainterweniowały.
Trzeba zacząć od pełnego uznania aniołów, ale potem, na tych poziomach energii, musimy upowaŜnić
je do działania. Musimy to zrobić z pełną świadomością i intencją. Poprosić je, by przyszły.
Tashi zamilkł i w zamyśleniu spoglądał na horyzont. Na jego twarzy błąkał się uśmiech.
- O co chodzi, Tashi? - spytałem.
- To Ani i reszta tych z Shambhali - powiedział. - Łączą się z nami. Czuję ich. - Poprosił
wszystkich o uwagę. - Jest jeszcze coś, co moŜemy zrobić. MoŜemy poprosić anioły, by cały czas
strzegły tej doliny.
Znów podąŜaliśmy za Natalie, która prowadziła nas przez proces ustawiania specjalnego pola,
które miało sięgać we wszystkich kierunkach aŜ po szczyty porośniętych drzewami grzbietów,
obejmować całą dolinę. Następnie prowadziła nas przez proces „upowaŜniania”, proszenia aniołów, by
nas chroniły.
- Zwizualizujcie anioła, który stoi na kaŜdym z tych szczytów - powiedziała. - Shambhala zawsze
była strzeŜona. My teŜ moŜemy być chronieni.
 Przez kilka minut wszyscy skupialiśmy się na górach. Potem Tashi i Natalie zaczęli z oŜywieniem
rozmawiać. Przysłuchiwaliśmy się temu. Mówili o innych dzieciach, które przeszły przez Shambhalę
przed narodzeniem, i o tym, Ŝe muszą się obudzić, gdziekolwiek są. Powiedzieli, Ŝe dzieci, które teraz
przychodzą na świat, mają większą moc niŜ kiedykolwiek przedtem. Są większe, mocniejsze, bardziej
inteligentne w zupełnie nowy sposób. Śpiewają, tańczą, uprawiają więcej sportowych dyscyplin,
komponują, piszą. Coraz więcej z nich rozwija swe talenty w o wiele młodszym wieku, niŜ to się działo
w poprzednich pokoleniach. Jest tylko jeden problem. Siła ich oczekiwań jest o wiele większa, jednak
nie umieją w pełni kontrolować skutków swoich myśli, ale mogą się nauczyć, w jaki sposób działają
pola modlitwy. A my moŜemy im pomóc.
Duchowni wraz z Tashim i Natalie skierowali się w stronę domu jej ojca, Billa. Młodzi wciąŜ z
oŜywieniem rozmawiali.
Przez chwilę ogarnęły mnie wątpliwości. Mimo tego wszystkiego, czego się nauczyłem, wciąŜ nie
mogłem uwierzyć, Ŝe ludzie mogą „upowaŜniać” anioły do działania.
- Naprawdę myślisz, Ŝe moŜemy wzywać anioły, by pomagały nam i innym? - spytałem Wiła. -
Czy to moŜliwe, byśmy mieli aŜ taką moc?
- To nie takie proste - odparł. - Ktoś, kto ma negatywne intencje, nawet nie ma co próbować. To w
ogóle nie działa, jeśli nie jesteśmy w pełni połączeni z energią stwórcy i nie wysyłamy swojej energii,
by pomagała innym. Jeśli w grę wchodzi choćby najmniejszy cień ego albo gniew, to cała energia
znika i anioły nie mogą odpowiedzieć. Rozumiesz, o czym mówię? Jesteśmy wysłannikami Boga.
MoŜemy uznawać i utrzymywać wizję boskich zamiarów i jeŜeli naprawdę jesteśmy w zgodzie z jego
wolą, to będziemy mieć dość energii modlitwy, by skierować anioły do działania.
Potaknąłem. Wiedziałem, Ŝe ma rację.
- Rozumiesz, co my tu mamy? - spytał. - Wszystkie te informacje, to przecieŜ Jedenaste
Wtajemniczenie. Wiedza o polach modlitwy posuwa ludzką kulturę o krok naprzód. Kiedy
zrozumieliśmy Dziesiąte, Ŝe celem naszego istnienia na tej planecie jest stworzenie idealnej duchowej
kultury dzięki urzeczywistnieniu wizji, wciąŜ czegoś jeszcze brakowało. Nie wiedziehśmy, w jaki
sposób tę wizję utrzymać. Nie znaliśmy szczegółów, jak uŜywać naszej wiary i oczekiwań na poziomie
energetycznym. Teraz wiemy. Dała nam to rzeczywistość Shambhali, tajemnica pól modlitwy.
MoŜemy teraz utrzymywać wizję duchowego świata i działać tak, by przez naszą twórczą energię tę
wizję urzeczywistnić. Ludzka kultura nie rozwinie się dalej, dopóki świadomie nie uŜyjemy tej mocy w
słuŜbie duchowej ewolucji. Musimy robić to, co czyniono w świątyniach, czyli metodycznie ustawiać
swoje pola modlitwy na wszelkie te kluczowe sytuacje, które mogą wprowadzić zmiany. Prawdziwa
rola mediów, zwłaszcza telewizji, polega na wskazywaniu głównych problemów. Musimy zauwaŜyć
kaŜdą dyskusję, kaŜdą naukową debatę, kaŜdą walkę, która toczy się pomiędzy mrokiem i światłem, i
poświęcić czas, by uŜyć swojego pola.
Rozejrzał się wokół. - MoŜemy to robić w małych społecznościach, w kościołach, w grupach
przyjaciół, na całym świecie. A gdyby tak moc wszystkich religii połączyć w jedno gigantyczne,
jednorodne pole modlitwy? W tej chwili to pole jest podzielone, a nawet niszczone przez nienawiść i
negatywną modlitwę. Dobrzy ludzie pozwalają, by ich myśli zasilały zło, myśląc, Ŝe to nie ma
znaczenia. Ale gdyby to się zmieniło? Gdybyśmy ustawili pole większe, niŜ świat to dotąd widział,
pole ogarniające całą planetę, by podnieść na wyŜszy poziom tych wszystkich, którzy chcą mieć
władzę i kontrolę nad innymi? Gdyby grupa reformatorów w kaŜdej profesji, w kaŜdym zawodzie,
umiała to zrobić? Gdyby świadomość tego pola miała taki ogromny zasięg?
Wil zatrzymał się na chwilę. - I gdybyśmy wszyscy naprawdę wierzyli w anielskie istoty - ciągnął
dalej - i wiedzieli, Ŝe mamy naturalne prawo, by je prosić o interwencję? Nie ma takiej sytuacji, na
którą wtedy nie moglibyśmy wpłynąć. Nowe milenium moŜe wyglądać całkiem inaczej od mijającego.
Bylibyśmy prawdziwymi wojownikami Shambhali wygrywającymi bitwę o to, jak ma wyglądać
przyszłość.
Przestał mówić i spojrzał na mnie powaŜnie. - To prawdziwe wyzwanie tego pokolenia. Jeśli nam
się nie uda, to wszystkie poświęcenia poprzednich pokoleń pójdą na marne. MoŜemy nie przetrwać
skutków wyniszczenia środowiska albo zdradzieckich działań „kontrolerów”. WaŜne jest - mówił dalej
- by zacząć od stworzenia „sieci” świadomego myślenia. Od połączenia ze sobą wojowników... KaŜda
osoba, która wie, powinna się połączyć ze wszystkimi, których zna, a którzy chcą wiedzieć.
Milczałem. Słowa Wiła sprawiły, Ŝe pomyślałem o Yinie i wszystkich ludziach Ŝyjących pod
chińską tyranią. Co się z nim stało? Nie dałbym rady bez jego pomocy. Powiedziałem Wilowi, o czym
myślę.
- WciąŜ jeszcze moŜemy go odnaleźć - odparł. - Pamiętaj, Ŝe telewizja to tylko pierwszy krok w
doskonaleniu oka umysłu. Postaraj się odnaleźć obraz tego, gdzie jest Yin.
Potaknąłem. Starałem się, by zupełnie wyciszyć swój umysł, i myśleć tylko o Yinie. Zamiast
niego pojawiła mi się twarz pułkownika Changa. Wzdrygnąłem się. Powiedziałem Wilowi, co się stało.
 - Przypomnij sobie, jak pułkownik wyglądał tam w górach, kiedy zaczynał się budzić. Znajdź ten
wyraz w obrazie jego twarzy.
Odnalazłem to w umyśle i nagle obraz zmienił się i zobaczyłem Yina w więziennej celi,
otoczonego przez straŜe.
- Widzę Yina - powiedziałem, rozwijając energię modlitwy i wzywając na pomoc wyŜsze sfery, aŜ
obszar wokół Yina stał się jaśniejszy. Wtedy zwizualizowałem, Ŝe światło się rozszerza i obejmuje
wszystkich, którzy go trzymają w więzieniu.
- Ujrzyj anioła u boku Yina - podpowiedział Wil - i u boku pułkownika.
Skinąłem głową. Myślałem o tybetańskiej regule współczucia. Wil uniósł brew i uśmiechnął się,
gdy wciąŜ skupiałem się na obrazach. Yin będzie bezpieczny. Tybet w końcu będzie wolny. Tym
razem nie miałem wątpliwości.