Professional Documents
Culture Documents
2010
Dobre słuchanie
Koncentracja + znajomość mowy ciała + przychylne nastawienie do mówcy
Słuchanie nierefleksyjne
Stanowi najprostszą formę słuchania. Towarzyszy mu przejawianie minimalnych
reakcji ustnych typu „uhm” i zachowywanie uważnej ciszy. Ale nie należy mylić
ze słuchaniem pasywnym, kiedy słuchacz zachowuje milczenie. Słuchanie takie
nie przeszkadza mówcy, ma charakter neutralny, jest pozbawione jakichkolwiek
osądów bądź rad.
Słuchanie refleksyjne
To taki rodzaj uczestnictwa w procesie komunikowania, w którym słuchacz
odzywa się do mówcy w sposób pozbawiony jakichkolwiek osądów. Robi to tylko
po to, aby sprawdzić czy właściwie zrozumiał to, co zostało powiedziane. Duża
skuteczność osiągnięcia porozumienia.
Wyjaśnianie
Stawianie pytań otwartych i zamkniętych w celu uświadomienia mowcy, że nie w
pełni rozumiemy to, co powiedział. Potania powinny dotyczyć treści, a nie osoby
mowcy.
Parafrazowanie
Ujmowanie myśli autora własnymi słowami. Słuchacz własnymi słowami wyraża
to, co usłyszał. Parafrazować należy wtedy, gdy uważamy, że właściwie
zrozumieliśmy to, co usłyszeliśmy, ale chcemy, co do tego upewnić się.
Parafrazujemy tylko istotne myśli autora.
Przykłady sformułowań:
- Chcesz powiedzieć, że…
- O ile dobrze rozumiem to…
- Innymi słowy uważasz, że…
- Uważam, że…
Przykłady sformułowań:
- Czujesz się (winny, usatysfakcjonowany, odpowiedzialny…)
- Jeśli się nie mylę, to jesteś…
- Jesteś taki roztrzęsiony!
Podsumowywanie
Celem jest zebranie usłyszanych treści w jedną spójną całość.
Przykłady sformułowań:
- Wszystko, co do tej pory powiedziałeś…
- A teraz podsumujmy…
- Jeśli dobrze rozumiem, to…
- Podsumowując wszystko, co do tej pory powiedziałeś…
Wykład 2 28.10.2010
Style słuchania
Styl słuchania wyraża to, kim jesteśmy, jaka jest nasza osobowość, nasze
zainteresowania, miejsce w hierarchii społecznej bądź zawodowej oraz płeć.
Zależy też od sytuacji i osoby nadawcy/rozmówcy. W praktyce trzeba wykazać się
elastycznością i dostosować do osoby, której słuchamy i do sytuacji.
Aktywny Łukasz
• Uczestniczy w rozmowie całym sobą
• Zadaje pytania wyjaśniające – umiejętnie wykorzystuje słuchanie
refleksyjne i nierefleksyjne
• Dobrze odczytuje mowę ciała i sam z niej korzysta
• Stara się zrozumieć punkt widzenia drugiej osoby
• Powstrzymuje się przed pochopnym wyciąganiem wniosków
• Oddziela emocje od treści
Nieobecny Wincenty
• Najgorszy typ słuchacza – marzyciel
• Włącza się na chwile ciałem – „myśli bujają w obłokach”
• Podczas rozmowy bawi się długopisem, bądź stuka w biurko
• Łatwo go rozpoznać po niewidzącym spojrzeniu
• W celu wciągnięcia do rozmowy najlepiej zaproponować temat bliski jego
zainteresowaniom
Krytyczna Klara
• Słucha tylko po to by znaleźć błąd w wypowiedzi rozmówcy
• Rejestruje wszystkie fakty na gorąco, a w ten sposób umyka główny wątek
• Marszczy brwi lub uśmiecha się z niedowierzaniem
• Robi notatki i w ten sposób nie jest utrzymywany kontakt wzrokowy
• Jest cenną umiejętnością w rozmowach, których celem jest rozwiązanie
problemu
Ustępliwy Jasio
• Częściej słucha niż mówi, zwykle nieśmiały, nie ma własnego zdania
• Dba o przyjemny przebieg rozmowy
• Prawdziwą opinię zachowuje dla siebie
• W większym gronie potakuje głową, niewiele wnosząc do dyskusji
• Często używa zwrotów typu: „o tak”, „rozumiem, o co chodzi”
Słuchanie informacyjne
Celem jest pozyskanie informacji. Usłyszane treści są automatycznie oceniane i
klasyfikowane. Wymaga od słuchacza koncentracji, zdolności odróżniania faktów i
opinii, wyciągania wniosków i porządkowania informacji podczas ich napływania.
Wykład 3 18.11.2010
Komunikowanie informacyjne
Podstawowym celem komunikowania informacyjnego jest kreowanie wzajemnego
porozumienia, przy założeniu, że nadawca nie ma żadnych intencji wpływania na
postawy i zachowania odbiorców. Ten typ komunikowania ma spełniać funkcję
stricte informacyjną, tzn. wykorzystane w nim fakty i opinie są zaprezentowane w
sposób neutralny, rzeczowy i obiektywy.
Komunikowanie perswazyjne
Komunikowanie perswazyjne operuje perswazją, jako podstawową techniką
wpływania, nakłaniania, namawiania, zachęcania, oczarowywania itp. Zasadniczą
właściwością komunikowania perswazyjnego jest takie oddziaływanie nadawcy na
odbiorcę, aby nakłonić go do akceptacji nowych zachowań i postaw zgodnych z
intencją nadawcy, ale w sposób dobrowolny, tj. bez stosowania środków
przymusu.
Zasada kreatywności
Kreatywność przekazu jest determinowana jakością transmitowanych do
odbiorców informacji oraz sposobem ich prezentacji, a także propozycjami
alternatywnych wyborów.
Zasada wiarygodności
Efektywność komunikatu informacyjnego zależy od wiarygodności nadawcy i
zaufania do niego ze strony odbiorców; wiarygodność jednostki zbudowana jest
na jego kompetencjach, czyli na wiedzy i doświadczeniu, autorytecie, intencjach
osobowości.
Zasada nowości informacji
Odbiorcy znacznie chętniej poświęcają uwagę nowym informacjom niż tym już
znanym, nowinki zawsze szybciej się rozchodzą i działają mobilizująco.
Zasada doniosłości
Doniosłość informacji wynika z potrzeby wiedzy odbiorców i z psychologicznego
nastawienia jednostki do postrzegania elementów dla niej istotnych. Nie dla
każdego, bowiem te same informacje mają doniosły charakter.
Typy perswazji
Perswazja przekonująca jest klasycznym przykładem procesu transakcyjnego.
Obie strony dążą do wzajemnego porozumienia, nawet kosztem odstąpienia w
całości lub w części od swoich pierwotnych przekonań. Jest to najbardziej
etyczna forma perswazji.
Kampania perswazyjna
To kompleksowa, zorganizowana działalność komunikacyjna, która ma na celu
spowodowanie konkretnych efektów u relatywnie dużej liczby osób w określonym
czasie.
Filtr przekazu
Zjawisko to jest związane z selekcją percepcji jednostki. Odbiorca chętniej czyta,
słucha i ogląda przekazy, które leżą w obszarze jego zainteresowań, odrzucając
już na etapie ekspozycji te, które tam nie znajdują się; filtr może włączać się
świadomie lub bez zaangażowania świadomości.
Zjawisko oporu
Przyczyna wynikająca z psychologicznej niechęci człowieka do akceptacji i
adaptacji narzucanych mu poglądów czy postaw.
Efekt uśpienia
Efektywność procesu perswazyjnego jest funkcją wiarygodności nadawcy. Im
niższy stopień wiarygodności źródła przekazu, tym większa szansa na jego
odrzucenie i odwrotnie, wraz ze wzrostem poziomu wiarygodności i zaufania do
nadawcy zwiększa się jego skuteczność oddziaływania. W przypadku komunikatu
zbudowanego na mocnych lub wystarczająco silnych argumentach, u
podejrzliwego odbiorcy mogą wystąpić zmiany postaw lub zachowań z
opóźnieniem, gdy nie będzie on już wiązał przekazu z mało wiarygodnym
źródłem, tj., kiedy zapamięta treść komunikatu, a zapomni jego autora.
Wykład 4 2.12.2010
Role interpersonalne
Kierownik działa jak symbol i przywódca swojej jednostki organizacyjnej,
porozumiewając się z podwładnymi, klientami, dostawcami i kolegami w
organizacji.
Role informacyjne
Kierownicy poszukują informacji u kolegów, podwładnych i innych osób o
wszystkim, co może dotyczyć zadań i obowiązków. W zamian przekazują ważne
dla nich informacje. Ponadto dostarczaj ą kolegom i odpowiednim grupom spoza
organizacji informacji o swojej jednostce.
Role decyzyjne
Kierownicy wprowadzają nowe projekty, zajmują się zakłóceniami oraz
przydzielają zasoby członkom i działom swojej jednostki. Niektóre decyzje są
podejmowane przez kierowników w samotności, lecz opierają się na
dostarczonych informacjach. Z kolei kierownicy musza przekazać swoje decyzje
innym.
Typy kierowników
• Typ autorytarny –odrzucający strategię otwartości i sprzężenia zwrotnego,
blokujący kreatywności podwładnych, wyobcowany i zachowujący dystans.
• Typ permisywny – wiążący się z osobowością introwertyczną, niepotrafiący
wyrażać swoich uczuć, a więc mało otwarty, polegający na strategii
sprzężenia zwrotnego.
• Typ zapatrzony w siebie – dzielący się z podwładnymi własnymi opiniami,
ale niedopuszczający koncepcji i idei innych osób, nastawiony na
autoprezentację, realizujący strategię otwartości kosztem sprzężenia
zwrotnego.
• Typ demokratyczny – najbardziej efektywny w procesie porozumiewania
się z podwładnymi, realizujący w praktyce strategię otwartości i sprzężenia
zwrotnego.
Wykład 5 16.12.2010
Model Y
Ukazuje organizację, jako płaszczyznę samorealizacji członków. W tej strukturze
preferowany jest kierunek komunikowania od dołu do góry. Wynika to z
założenia, że jednostki znajdujące się na dole piramidy są bliżej wytwarzanego
produktu, w związku z tym posiadają najwięcej doświadczenia i wiedzy. Członków
struktury zachęca sie do komunikowania przy użyciu różnorodnych środków,
starając się unikać pisemnych poleceń. Organizację tego typu charakteryzują się
dużą elastycznością i szybkim reagowaniem na zamiany w otoczeniu.
Model systemu IV
Postrzega organizację, jako system komunikowania werbalnego. W modelu
preferowane są relacje interpersonalne i komunikaty ustne. Menedżerowie są
otwarci na uwagi i opinie podwładnych, poświęcają im wiele czasu. Zarówno
zarządzający jak i wykonawcy mają dużą swobodę w realizacji zadań. Dzięki temu
możliwe jest stworzenie wysoce elastycznej, tolerancyjnej i zazwyczaj sprawnie
funkcjonującej struktury.
Model „matryca”
Przypomina system IV, z tą jednak różnicą, że model pozbawiony jest hierarchii, a
procesy komunikowania zachodzą wszędzie i ciągle. System zbudowany jest na
wzór pajęczyny, stanowiąc prawie całkowite przeciwieństwo modelu Webera.
Zalety
• Akceptacja istotnej roli procesu komunikowania między członkami
struktury, szczególnie komunikowanie interpersonalnego
• Brak założenia, że członkowie organizacji działają racjonalnie
• Lepsze tolerowanie chaosu, zamian na rynku, sytuacji zatrudnionych i
warunków finansowych
• Większa elastyczność, szybsze i sprawniejsze dostosowywanie się do
nowych warunków
Komunikowanie masowe
Komunikowanie masowe
Jest najwyższym poziomem komunikowania, obejmuje, bowiem największą liczbę
odbiorców. Jest to proces przesyłania komunikatu od komunikatora masowego do
publiczności środków masowego przekazu za pośrednictwem mass mediów.
Jest to szczególny proces społeczny, bowiem czynnie angażuje masową
publiczność w praktykę komunikacyjną.
Komunikator masowy
Pojęcie komunikatora masowego odnosi się do osób pracujących w środkach
masowego przekazu bądź będących ich właścicielami.
Instytucja medialna
Jest pojęciem szerszym i bardziej ogólnym; jej trzon tworzą normy zwyczajowe i
prawne regulujące funkcjonowanie sytemu medialnego jako całości. Instytucja
określa pewne ramy i zasady funkcjonowania oraz cele społeczne organizacji
medialnych, różnicując je między sobą; pozwala na zdefiniowanie aktywności
poszczególnych mediów w stosunku do instytucji politycznych, edukacyjnych i
innych.
Skutki pierwotne
Pojawiają się w fazie skierowania i decydowania o przyjęciu komunikatu; w
momencie dostrzeżenia propozycji mass mediów; skutki te wyznaczane są
poprzez dotychczasowe doświadczenia w zakresie komunikowania
Skutki postkomunikacyjne
Obserwowane w 5 obszarach, tj.:
• W zachowaniu np. struktura wolnego czasu, naśladownictwo
• Nauce tzn. formalne (szkoła) i nieformalne (wychowanie w domu)
• W opiniach – zjawisko przestępczości
• W emocjach – siła oddziaływania filmów
• W psychologii głębokiej – defekty senne
Skutki zamierzone
To takie które nadawca zaplanował przez rozpoczęciem procesu komunikowania i
które chciał zrealizować w trakcie.
Skutki niezamierzone
Powstają w wyniku oddziaływania mass mediów jako rzekomo pozytywne bądź
jako negatywne skutki uboczne.
„Efekt bumerangowy”
Zjawisko dotyczy przypadków, w których komunikowanie przebiega wbrew
zamiarom nadawcy.
Wykład 6 20.01.2011
zaliczenie
Wykład 7 27.01.2011
wpisy