Professional Documents
Culture Documents
A N T Y K
1. RAMY CZASOWE
Początek: VIII w.p.n.e. - Homer
Koniec: IV w.n.e. - upadek imperium Rzymskiego
1
Opracowanie epok literackich Strona 2 z 156
2.1.2 PLATON
427-347 r.p.n.e. (Arystokles)
− był uczniem i przyjacielem Sokratesa
− stworzył pierwszy system idealizmu obiektywnego (platonizmu)
− dualizm świata:
1. świat idei (idealny) - niedostępny zmysłom
1. świat materialny
− jego pisma filozoficzne to „Uczta”, „Państwo”, „Prawa”
− funkcja poznawcza to dusza obdarzona wrodzoną wiedzą o ideach
− na podstawie swej teorii idei zbudował teorię państwa idealnego. Założył szkołę w
Atenach nazwaną „Akademią od gaju Akademosa”.
2.1.3 ARYSTOTELES
384-322 r.p.n.e.
− uznawany za najwybitniejszego myśliciela starożytności
− jego działalność obejmowała niemal wszystkie dziedziny wiedzy
− założył szkołę filozoficzną w Atenach
− twierdził, że każda rzecz jest bytem złożonym z materii i formy kształtującej materię
− postawił tezę o zmienności bytu i wielości form ruchu
− zapoczątkował empiryczne metody badań przyrodoznawczych
− stworzył podstawy rozwoju nauk przyrodniczych
− był rzecznikiem demokracji, stworzył naukę o państwie
− zajmował się zagadnieniami etycznymi
− twórca „Poetyki” - rozprawy o literaturze, prawach rządzących poszczególnymi
gatunkami i rodzajami literackimi
2
Opracowanie epok literackich Strona 3 z 156
sama rodziła. Odżywiali się dzikimi owocami: warzywami, mlekiem, miodem, który
spływał z drzew. Była to „epoka złota”. W „epoce srebrnej” ludzie zmienili się.
Pojawili się prostacy i barbarzyńcy. Zeus postanowił za nieposłuszeństwo zgładzić całą
ludzkość. Nastąpiła „epoka brązowa”, ale i ci ludzie pozabijali się nawzajem, a ich
dusze trafiły do Hadesu. Pozostały tylko zwierzęta, ptaki i ryby. Bogowie stworzyli
więc bohaterów. W „epoce bohaterów” zdarzały się wielkie czyny znane z opowieści o
„Złotym panie”, czy o zdobyciu Troi. Bogowie pomagali ludziom. Demeter nauczyła
ich uprawy ziemi. Zeus poprosił Prometeusza aby uformował człowieka z czerwonej
gliny i łez. Został on stworzony na podobieństwo bogów. Zeus tchnął życie w
pierwszych ludzi, a Prometeusz pomagał im we wszystkim. Wykradł nawet z Olimpu
ogień i dał człowiekowi. Zeus ukarał go za to przykuwając łańcuchami do skał
Kaukazu. Sęp wydziobywał mu wątrobę, która co noc odrastała.
5
Opracowanie epok literackich Strona 6 z 156
owych przeżyć jest obcowanie z poezją, bez której człowiek skazany jest na miernotę i
pustkę.
6
Opracowanie epok literackich Strona 7 z 156
7
Opracowanie epok literackich Strona 8 z 156
słucha. Kreon uważa się za nieomylnego. Nie zważa na wskazówki syna, który jest
młodszy od niego. W przypływie gniewu Hajmon nazywa ojca tyranem.
„Exegi monumntum...”
Porównuje swój dorobek literacki do budowanych przez ludzi potężnych monumentów.
Stwierdza, że jego utwory będą trwalsze od królewskich piramid ponieważ poezja jest
niematerialna. „Nie wszystek umrę” - będzie żył w swoich wierszach i pamięci
czytelników.
„Do mecenasa”
Charakterystyka duszy poety. Jest na dwoista. Gdy poeta tworzy, jego dusza niczym
ptak odrywa się od ziemi i widzi więcej niż zwykli ludzie.
5.2 WERGILIUSZ - EPIK STARORZYMSKI
Wergiliusz to poeta rzymski, autor eposu „Eneida”, w którym przedstawił przygody
Eneosa i jego tułaczkę. Według „Eneidy” był on protoplastą cesarzy rzymskich.
Napisał sielanki „Bukoliki” ukazujące wyidealizowane życie pasterzy, którzy doglądają
owiec prowadzą miłosne rozmowy ze swymi ukochanymi lub dyskutują o poezji.
Napisał też „Georgiki” (poemat o rolnictwie) omawiając kolejno uprawę roli, naukę o
drzewach, hodowlę bydła i bartnictwo. W opisy zajęć wiejskich wplótł refleksje
filozoficzne. Zajmował się też problematyką wojny i powstania państwa. Pisał on także
o patriotyzmie
4. przypowieść
5. kroniki (ks. Kronik)
6. epistolografia (listy apostołów)
7. zbiór praw
• Liryka
1. pieśń miłosna („Pieśń nad Pieśniami”)
2. hymn („Hymn do miłości”)
3. psalm
4. tren
• Dramat
1. „Pieśń nad Pieśniami”
2. ks. Hioba
11
Opracowanie epok literackich Strona 12 z
156
Dzielimy je na:
1. pochwalne
2. błagalne
3. dziękczynne
4. mądrościowe
5. pokutne
Charakter psalmów:
1. pieśni liryczne mówiące o kondycji ludzkiej
2. o miłości człowieka wobec Boga
3. zwierają świadomość przemijania i przekonanie, że grzech i cierpienie to nieodłączne
atrybuty ludzkiej natury
4. mają charakter modlitwy
Psalmy:
1. mają wielką siłę ekspresji
2. zawierają wiedzę o człowieku
3. sposób obrazowania to: porównania, epitety itp.
Wizja człowieka jest tutaj inna niż w księdze Koheleta. Człowiek to istota potężna.
Umiłowany przez Boga, który oddaje mu pod władanie cały świat.
6.1.4.2 „Samson”
Anioł objawia się bezpłodnej kobiecie i mówi jej, że powije syna. Tak też się staje. Syn
miał długie włosy, w których tkwiła jego siła. Włosy obcięła mu jego kochanka, a jej
sprzymierzeńcy wypalili mu włosy. Po jakimś czasie włosy odrastają mu i Samson mści
się. Miłość prowadzi do zguby, nie należy każdemu ufać, zło jest zawsze ukarane,
zazdrość i zawiść prowadzą do zguby, uczy szacunku dla pokonanych i słabych, mówi o
godnej śmierci, z siły należy korzystać w ostateczności.
6.1.4.3 „Hiob”
Hiob był bardzo religijny, nienaganny. Odebrano mu jednak bogactwa i za namową
diabła spadły na niego nieszczęścia, aż stał się biedny. Stracił dzieci. Ogolił wtedy
głowę, podarł szaty, ale nadal pozostał silnie wierzącym. Diabeł sprawił, że Hiob
zachorował i został okaleczony. Hiob jednak nadal wierzył. Z pomocą spieszyli mu
przyjaciele, aby znaleźć przyczynę nieszczęść. Dołączył do nich człowiek, który
powiedział, że Bóg często wystawia człowieka na próby. Hiob wytrwał w wierze i jego
dobra zostały mu zwrócone. Wiara i lojalność zostają nagrodzone. Każda przyjaźń
12
Opracowanie epok literackich Strona 13 z
156
6.2.1.2 „O siewcy”
Człowiek wyszedł na pole by zasiać ziarna. Jedno upadło na drogę i zostało wydziobane
przez ptaki, drugie upadło na skałkę i zostało wypalone przez słońce, trzecie zostało
zagłuszone przez ciernie, ale te które padły na glebę wydały plony: 30-krotny, 60-
krotny, 100-krotny. Ziarnem jest słowo boże, a glebą wszyscy ludzie, do których jest
kierowane. Można je albo przyjąć, albo odrzucić, ale skutki są jednoznaczne.
13
Opracowanie epok literackich Strona 14 z
156
• Kolorów
1. biały - chwała, zwycięstwo (zwycięzcy wkraczali do zdobytych miast odziani na
biało)
2. ognisty - wojna, cierpienie
• Przedmiotów
1. pieczęci - wyroki Boże dotyczące świata
2. księga - słowa Boże, plany Boga wobec ludzi
3. łuk - zwycięstwo
4. wielki miecz - zabijanie, wojna, niszczenie ludzkiego życia
5. waga - dzielenie, odmierzanie, głód, nędza
• Postaci
1. baranek - Chrystus, zbawiciel
2. śmierć - czwarty jeździec apokalipsy, przemijanie
• Zwierząt
1. lew - zwycięstwo
2. wół - wojna
3. orzeł - głód
4. zwierze z ludzką twarzą - zapowiedź śmierci
14
Opracowanie epok literackich Strona 15 z
156
16
Opracowanie epok literackich Strona 17 z
156
Ś R E D N I O W I E C Z E
8. RAMY CZASOWE
Początek: IV w. - upadek imperium Rzymskiego
Koniec: 1492 - odkrycie Ameryki przez Kolumba
1450 - odkrycie druku
1453 - upadek Konstantynopolu
10. KULTURA
10.1 DUALISTYCZNA
Miała charakter duchowny, a potem rycerski.
Dwa:
• style architektoniczne
1. romański (kamienne, masywne, rola obronna, mało światła)
2. gotycki (katedry, kościoły, strzeliste, smukły, witraże, dużo światła)
• wzorce osobowe
1. asceta (człowiek umartwiający swą duszę i ciało aby uzyskać zbawienie)
2. rycerz doskonały (walczył za wiarę, ojczyznę)
• języki
17
Opracowanie epok literackich Strona 18 z
156
1. łacina (urzędowy)
2. narodowy
• przeciwstawne światy
Bóg Szatan
dobro zło
duch materia
idealiz materiali
m zm
dusza ciało
10.2 AKADEMIA KRAKOWSKA
Ośrodek naukowy wybudowany przez królową Jadwigę. Uczelnia ta cieszyła się
sporym autorytetem. Jej cechą było przezwyciężenie typowej dla średniowiecza
postawy jaką była scholastyka (nauczanie wyjaśniające problemy, posługujące się
biblią)
10.3 FILOZOFIE
10.3.1 ŚW. AUGUSTYN
Człowiek jako istota znajduje się między bytami wyższymi (aniołami) a niższymi
(zwierzętami). Bóg ⇒ anioły - człowiek - zwierzęta. Bóg ma prawo oceniać ludzi,
którzy sami kierują swym losem. Człowiek jest rozdarty pomiędzy duchowością a
cielesnością. Cielesne - zło, duchowe - dobro. Człowiek jest dobry i zły jednocześnie.
Ma zdolność myślenia.
10.3.2 ŚW. TOMASZ
Człowiek musi walczyć ze swymi pokusami, być etyczny, moralny, cnotliwy, stabilny,
posłuszny Bogu.
↑ Bóg } istota najdoskonalsza
anioły \ czysta
święci / inteligencja
ludzie
zwierzęta
rośliny
↓ rzeczy
Świat jest harmonijny, odpowiednio zaplanowany przez doskonałego Boga. Każdy
człowiek powinien starać się wznieść wyżej. Problemy etyczne → harmonijny i
rozumny świat jest odbiciem Boga.
10.3.3 ŚW. FRANCISZEK
Należy żyć w harmonii ze światem i wszystko kochać. Wiara powinna być radosna,
prosta i wypływać z miłości. Nakazywał: ubóstwo, braterstwo i miłosierdzie. Wszystko
co stworzył Bóg jest dobre i piękne, a zło wynika ze słabości ludzi.
− rymy parzyste
− precyzja kompozycji (regularność)
− parabolizm składniowy (podobieństwo składniowe, występują regularnie te same
elementy)
− wiersz zdaniowy (koniec wers, koniec zdania)
− rozkaźniki
− apostrofy
• Archaizmy
− leksykalne (wyrazy dziś nieużywane)
− fonetyczne (wyrazy o zmienionym brzmieniu)
− składniowe (dawne zasady budowy zdania, które dzisiaj już nie funkcjonują)
− fleksyjne (wyrazy używane ale w zmienionej formie gramatycznej)
− semantyczne (znaczenie wyrazu zostało zmienione)
12.3 „ROZMYŚLANIA PRZEMYSKIE”
Treścią tego zabytku jest opowiadanie o życiu Marii i Chrystusa, oparte na tekstach
Ewangelii., napisane żywo i barwnie, pełne refleksji i realiów obyczajowych. Jako
gatunek literacki "Rozmyślania przemyskie" są typowym dla średniowiecza apokryfem,
czyli opowieścią opartą na tekście Biblii, ale wzbogaconą o elementy mające
niekoniecznie swe historyczne źródło, które były wytworem wyobraźni autora.
Apokryfy są w czymś w rodzaju średniowiecznej powieści.
12.4 „LAMENT ŚWIĘTOKRZYSKI” („ŻALE MATKI BOSKIEJ POD KRZYŻEM”)
Utwór składa się z 20 zwrotek. Reprezentuje gatunek tzw. skargi, żalu Matki Boskiej
płaczącej pod krzyżem Chrystusa. Ukazuje losy swego Syna od momentu biczowania
aż po przybicie go do krzyża. Cały czas współcierpi z nim. Prosi ludzi o użalenie się
nad nią. Autor widział w niej przede wszystkim cechy ludzkie, chwile słabości i
sprzeciw wobec wydarzeń, w których uczestniczyła.
12.5 GATUNKI LITERACKIE
LIRYKA
− pieśń
− hymn
− satyra
− miłosna
− psalm } modlitewnik
EPIKA
20
Opracowanie epok literackich Strona 21 z
156
• kronika
− kazanie
− hagiografia (żywoty świętych, opisując idealizują je, propagują wzorzec osobowy →
asceta)
− apokryf (gatunek literacki przedstawiający żywot najświętszej rodziny)
− romans rycerski
− epos rycerski
− traktat
DRAMAT
− liturgiczny
− misterium
− moralitet
• satyryczna
„Rozmowa mistrza Polikarpa że śmiercią”
Śmierć ukazana jest jako rozkładający się trup kobiety z kosą → obraz szkaradny,
odrażający. W czasach średniowiecza ludzie interesowali się śmiercią. Jej istotą i
cechami. Obraz pojawia się w tekstach, obrazach. Wszyscy ludzie podlegają śmierci.
Śmierć podlega Bogu.
Archaizmy:
− leksykalne
− fonetyczne
− fleksyjne
− semantyczne
• historyczna
„Śmierć o zamordowaniu Jędrzeja Tęczyńskiego”
Zamożny szlachcic niezadowolony z naprawy zbroi pobił płatnerza. Wzburzony tłum
wystąpił przeciwko okrutnemu szlachcicowi. Ten ukrył się w kościele lecz został tam
zabity.
22
Opracowanie epok literackich Strona 23 z
156
14.3.1 TREŚĆ
Dzieje państwa polskiego i jego władców. Celem i zamiarem było opisanie czynów
króla Bolesława Krzywoustego. Przedstawił on najpierw dzieje jego przodków, całego
rodu Piastów i czyny samego króla. Według niego Chrobry i Krzywousty to idealni
władcy. Opisywał także wydarzenia militarne. 3 części: 1.historia początków państwa
polskiego 2.czasy panowania Piastów 3.dzieje i chwała Bolesława Chrobrego. Kronika
ta nie zawiera żadnych dat.
Utwór ten powstał na zamówienie dostojników. Miał nie tylko opisywać dzieje państwa
polskiego, ale przede wszystkim wysławiać i wychwalać odważne i waleczne czyny
królów polskich (Bolesława Krzywoustego) jako wzorców do naśladowania.
14.4 UTWORY O TEMATYCE MIŁOSNEJ
14.4.1 „TRISTAN I IZOLDA”
Tristan był synem króla Kornwalii. Jego rodzice zostali zabici podczas najazdu. Dotarł
na wyspę króla Marka. Wysłał Tristana aby ten znalazł mu królową. W czasie powrotu
Tristan i Izolda wypili napój miłosny i zakochali się w sobie. Spotykali się że sobą
potajemnie. Kiedy król dowiedział się o tym skazał ich za to na śmierć. Oni uciekli i
ukryli się w lesie. Po pewnym czasie Tristan oddał ją królowi a sam wyjechał z kraju.
Po powrocie ciężko zachorował i umarł. Izoldę i Tristana pochowano obok siebie.
Codziennie krzew wyrasta z grobu Tristana i przerasta do grobu Izoldy.
św. ALEKSY
Rozdał swój majątek i ruszył na wędrówkę po świecie. Cały czas spędzał na modlitwie,
żebrał, inni ludzie go nie obchodzili. Chodziło mu o całkowitą anonimowość. Chciał
aby nikt go nie znał i mógł całkowicie poświęcić się Bogu. Został uznany za świętego
(Maryja zeszła z ołtarza i kazała klucznikowi wpuścić go do kościoła). Ponownie
wyrzekł się sławy i powrócił do rodzinnego miasta i zamieszkał na schodach własnego
domu. Po jego śmierci wszystkie dzwony w Rzymie zabiły.
16.1.2 ŚWIĘTY
św. FRANCISZEK
W Asyżu założył zakon franciszkanów. Rozdał swój majątek. Wędrował po kraju
wygłaszając kazania, które nawoływały do miłości do bliźniego.
• nazwy barw
− topory pobłękitniałe od nieba
− pozieleniałe wawrzynem
− czarne czeluście
• nazwy ruchu
− porównania do innych ruchów
− obraz dynamiczny
25
Opracowanie epok literackich Strona 26 z
156
• nazwy dźwięku
− tłukące się naczynia
− plusk
− muzyka kościelna
− głos trąb
„Miniatura średniowieczna”
− dziwność językowa: najwyższy stopień przymiotników - abstrakcyjny
− wykreowanie obrazu idealnego: delikatny wspaniały
− brak smutku
(średniowiecze idealizowało świat)
„Don Kichot”
Parodia etosu rycerskiego.
19. UZUPEŁNIENIE
19.1 SZTUKA
Malarstwo:
− Hans Merling „Wizja sądu ostatecznego”
− Albert Durer
− Hieronim Bosck
26
Opracowanie epok literackich Strona 27 z
156
27
Opracowanie epok literackich Strona 28 z
156
R E N E S A N S
20. RAMY CZASOWE
WŁOCHY
Początek: przełom XII i XIV w.
Koniec: XVI w.
EUROPA
Początek: XV w.
Koniec: XVI w.
• Odrodzenie
Z włoskiego renessaince. Odrodzenie literatury antycznej ludzkości (renovatio
hominis), przeszłości ,odnowienie,
podnoszenie się jej na wyższy poziom, odnowienie starożytności (renovatio
antiquitais), odrodzenie przeszłości, dawnej wiedzy, kultury i sztuki antyku,
programowo zapoczątkowane w XIV w.
28
Opracowanie epok literackich Strona 29 z
156
21.2.2 REFORMACJA
Oderwała ok. 1/3 Europy od kościoła katolickiego. Przyczyniła się ona do rozwoju tolerancji
religijnej, rozkwitu kultur, języków i literatur narodowych. Sprzyjała kształtowaniu się
stosunków wczesnokapitalistycznych i republikańskich teorii pochodzenia władzy. Za
formalny jej początek uznaję się ogłoszenie 95-u tez Marcina Lutra. Powstały nowe
prądy religijne. Reformacja była powodem wybuchu długoletnich wojen religijnych np.
wojnę chłopską rozpętano w 1525 roku poprzez nietolerancję religijną. W roku 1529 -
protest mniejszości luterańskiej w Spirze na sejmie. Rozbiły one wspólnotę
wyznaniową Europy.
21.2.3 LUTERANIZM
(Niemcy, Skandynawia, Francja, Czechy, Węgry, Polska)
Twórcą był Marcin Luter. Istotne jest podejście wyznawców do Biblii. Głosili bowiem, że
można ją interpretować indywidualnie, że należy tłumaczyć je na języki narodowe, że
Kościół nie jest jedynym autorytetem rozumiejącym Biblię. Kościół na ziemi nie może
dawać udzielenia rozgrzeszenia czyli uwolnienia ludzi od męk czyśćcowych czy
piekielnych.
21.2.4 KALWINIZM
(Francja, Szwajcaria, Niderlandy)
Twórcą był Jan Kalwin. Kalwiniści głosili teorię predestynacji czyli wierzyli w
przeznaczenie, w to, że każdy człowiek ma swój los zapisany w gwiazdach.
Przeznaczone jest mu niebo lub piekło, a życie to realizacja ustalonego scenariusza.
Propagowali ideał pracy i gromadzenie dóbr. Posiadanie to zasługa, a bezczynność to
grzech.
21.2.5 ANGLIKANIZM
Nurt powstały w Anglii. Ruch ten powstał z natury politycznej i prywatnej. Henryk VIII
chciał poślubić Annę Boleyn, a kościół katolicki zabraniał mu (odmowa rozwodu).
Dlatego król Anglii sam mianował siebie zwierzchnikiem kościoła anglikańskiego i
poślubił ukochaną, którą i tak skazał na ścięcie.
21.2.6 ARIANIE
Zwani też jako bracia polscy. Nurt ten rozwinął się w Polsce i był nurtem radykalnym
bo głosił oprócz założeń religijnych również hasła społeczne. Arianie potępiali
29
Opracowanie epok literackich Strona 30 z
156
poddaństwo chłopów, głosili potrzebę wyrzeczenia się majątku. W połowie XVII wieku
wygnano ich
21.3 KANON ZASAD POETYCKICH (CECHY ODRODZENIA)
− wyzwolenie się z ciemnoty
− interesowanie się jednostką ludzką (jako wartość, godne zainteresowania).
− powrót do wzorców kultury (sztuki obyczajów) antycznej - utwory Platona, Horacego
itp.
− afirmacja życia
21.4 ZNACZENIE DRUKARZY
Znajomość dzieł sztuki renesansowej nie była tak powszechna jak dzieł literatury
powielanych w wielu egzemplarzach i przez to łatwo dostępnych, zwłaszcza wobec
wzrastającej konkurencji drukarni i obniżających się przez to cen. W RP liczba
warsztatów drukarskich wzrastała od 1503 roku. Drukarnia stała się bronią i narzędziem
ideologii, postępu, walki na pióra toczonej o istotne problemy (wiara i religia).
Ograniczyło ono obieg rękopiśmiennej literatury.
22.1 DOKONANIA
22.1.1 DANTE ALIGHIERI (1265-1321)
„Boska komedia”
Obszerny poemat w stu pieśniach i podzielony na trzy części (Piekło, Czyściec, Raj).
Dante podróżuje, a jego przewodnikiem jest Wergiliusz, potem przez raj prowadzi go
Beatrycze czyli ziemska, doskonała kobieta uosabiająca piękno, dobroć, miłość,
doskonała kobieta. Miłość do niej zbliża Dantego do Boga. W piekle widzi przestępców
(również własnych wrogów politycznych), dusze cierpiące za grzechy, najpodlejsze
występki, małostkowość, zdradę, fałszerstwo, obłudę, chciwość. Po przez zobrazowanie
ludzkich męk chciał przestrzec przed grzeszeniem i ukazać konieczność wyrzeczenia
się wojny. W czyśćcu skruszonych pokutników (są tu też jego przyjaciele). W raju są
zjawy zażywające wiecznego szczęścia. Wędrówka ta jest o charakterze alegorycznym,
ukazuje podniesienie się człowieka z grzechu i upadku po przez poznanie swoich win
oraz pokutę ku świętości. Utwór napisany w średniowieczu. Pomysł wędrówki po
zaświatach, wymowa moralizatorska utworu są zgodne z programem poezji
średniowiecznej. Jednocześnie jednak w utworze przejawia się humanistyczna wiara w
człowieka, troska o jego ludzkie potrzeby i prawo do szczęścia. Renesansową tendencją
jest też to iż utwór napisany jest po włosku, a nie po łacinie. Obecność liczby 3 i
wielokrotność liczby 10 (3 księgi i 100 pieśni) to symbole doskonałości w
średniowieczu.
30
Opracowanie epok literackich Strona 31 z
156
sobie historie znane im z autopsji. Głównym tematem ich historii jest miłość cielesna,
zmysłowa i namiętność przedstawiona jako przyjemność i dobro. Nowele Boccaccia
ukazują życie we wszystkich jej przejawach, są to humor, ironia, troska, wzruszenie.
Jest też erotyzm, zbrodnia, poświęcenie, chciwość, cnota.
32
Opracowanie epok literackich Strona 33 z
156
„Don Kichot”
Parodia średniowiecznej powieści rycerskiej. Krytykuje jednocześnie społeczeństwo
hiszpańskie. Don Kichot i jego giermek Sancho Pansa to symboliczne postacie o
walorach ogólnoludzkich.
22.2 PREKURSORZY IDEI HUMANIZMU W POLSCE
22.2.1 KONRAD CELTIS
− niemiec, humanista
− znalazł się w Akademii Krakowskiej
− założył towarzystwo Humanistyczne
− pisał ody, elegie, epigramaty
− posługiwał się klasyczną łaciną
• KSIĘGA I [o obyczajach]
Jest to traktat o uczciwości i rozumie, który ma wspomagać działanie każdego
człowieka. Mówi też o sprawiedliwości; wszyscy są równi. Za najwyższą cnotę uznaje
on rozum (humanista). Zlikwidowanie żebractwa przez przytułki. Żąda opieki nad
starcami i kalekami. Postuluje o ograniczenie wywozu zagranicę zboża, aby nie było
głodu w kraju. Pragnie wprowadzenia urzędu czuwającego nad jakością i ceną towarów.
Należy kultywować tradycje i obyczaje każdego narodu.
• KSIĘGA III
Potępia on wojnę i uważa, że walczyć można tylko w obronie. Krytykuje wydarzenia
wojenne (śmierć, cierpienie). Spory należy rozstrzygać pokojowo - dyplomatycznie.
Wojny są wywołane przez władców, którzy chcą dać ujście zapędom przywódczym.
Wojna sprawiedliwa w obronie honoru, granic i statusu narodu, a nie wojna zaborcza.
Jest ona przyczyną kalectwa fizycznego i psychicznego. To prości ludzie cierpią, a nie
władcy, którzy je wywołują.
• KSIĘGA IV
Nawołanie do reformy kościoła. Duchowieństwo zasługuje na krytykę. Powinno
propagować wartości duchowe i moralne, a nie zabiegać o doczesność, jednocześnie
pragnąc władzy.
34
Opracowanie epok literackich Strona 35 z
156
• KSIĘGA V
Krytyka ludzi nie pragnących wykształcenia i źle traktujących nauczycieli. Pieniądze
zamiast wydawać na zabawy i stroje należy wydać na naukę. Korzyści płyną też dla
państwa i religii. Nauczycielami nie powinni być księża lecz ludzie świeccy. Uczący w
duchu wiary. Łączenie moralności i wykształcenia intelektualnego.
35
Opracowanie epok literackich Strona 36 z
156
• Pleban
Źle odprawia msze, na niej każdy robi co chce, brak wiary, nie zachęca ludzi do wiary,
msze są nieregularne, spiera się z Panem, ale to chłopu jest źle. Jest tłusty, a powinien
być ubogi, dba o pieniądze, pijaństwo, obżarstwo, próżniactwo, lenistwo, nie wypełnia
obowiązków, niesprawiedliwy
• Pan
Wykorzystuje chłopów, prywata przed ojczyznę, zabiega o urzędy, szlachta nie płaci
daniny. Podejmuje nie słuszne i nie przemyślane decyzje. Jest przekupny i bierze
łapówki - zaniedbuje obowiązki na sejmie.
Jest obraz antagonizmów społecznych. Duchowieństwo walczące o władzę i bogactwo
ze szlachtą.
36
Opracowanie epok literackich Strona 37 z
156
„Na lipę”
Poeta wyznał, że w jej dobroczynnym cieniu chronił się chętnie, tu bowiem nie
dochodziły promienie słoneczne nawet w południe, w największy upał. Znajdował
ukojenie w powiewie wiatru i śpiewie ptaków. Pochwała odpoczynku, wiejskiego życia.
Fraszka o charakterze pochwalnym. Fraszka przedstawia idylliczną naturę arkadyjską,
która dostarcza człowiekowi różnych pożytków, zaś życie zgodne z nią daje ludziom
ukojenie, beztroskie bytowanie i szczęście.
Panna XII
Pochwała wsi gdzie ludzie żyją bezpiecznie i spokojnie. Ci co żyją w miastach, na
dworze lub są marynarzami to narażają się na niebezpieczeństwo. Na wsi człowiek
spokojnie zajmuje się swoim polem. Uczciwie zaopatruje rodzinę i zajmuje się
dobytkiem. Dobytek gospodarzowi przynosi pożytek. Wokoło śpiewają ptaki. Skrzętna
gospodyni krząta się i pomaga mężowi, a dobrobyt pomaga uniknąć awantur. Dzieci
uczą się życia skromnego i umiarkowanego.
MIKOŁAJ REJ
„Mnich”
Rej otwarcie krytykuje mnichów (bestie, wyzyskiwacze, próżniacy). Porównuje ich do
starych diabłów, szalonych i bezdusznych ludzi, którym bark wiary, nauki i
bogobojności. Naśmiewa się z ludzi, którzy uważają kleryków za świętych, bogacili się.
Tych nazywa największymi szaleńcami.
38
Opracowanie epok literackich Strona 39 z
156
„Krótka rozprawa...”
Stosunki panujące na wsi - patrz punkt 23.2
SZYMON SZYMONOWIC
„Żeńcy”
Szymonowic prezentuje wieś dwojako: przynoszącą bogactwo i swobodną staroście
(ekonomowi) oraz ciężką pracę i niedolę robotników i chłopów. Chłop zależny jest
bowiem od starosty. Musi go słuchać (ile pracować, kiedy jeść, co mówić). Starosta ma
pełną swobodę, pełnię władzy nad chłopem bo sprzyja mu prawo i siła (bogactwo i
bicz). Chłop pańszczyźniany, robotnik folwarczny lub rolnik ma ciężkie życie, pełne
cierpienia. Zależny jest od pana, który jest surowy, ostry i nie żałuje bata czy korbacza.
Chłop żyje w ciągłym strachu, by nie powiedzieć czy nie zrobić czegoś co rozgniewało
by pana. Chłop nie pracuje w zgodzie z prawami natury lecz prawami ustanowionymi
przez Pana.
Sielanka realistyczna („Żeńcy”) ukazuje prawdziwe oblicze wsi i warunki życia chłopa
wraz ze wszystkimi jego wadami i ciężarem jakie ono nakłada. Nie ukazuje zgodnie z
konwencją renesansu życia pięknego, zgodnie z naturą, bez trosk i cierpień, brak
afirmacji życia, będącej podstawową cechą utworów renesansowych. Realistyczna,
prawdziwa rzeczywistość, obraz wsi, obdarty ze wszystkich złudzeń i wyobrażeń o
lekkim i przyjemnym życiu na wsi.
24.2 OBLICZE SZLACHTY XVI WIEKU
„O POPRAWIE RZECZY POSPOLITEJ” FRYCZ-MODRZEWSKI
• KSIĘGA I [o obyczajach]
Jest to traktat o uczciwości i rozumie, który ma wspomagać działanie każdego
człowieka. Mówi też o sprawiedliwości; wszyscy są równi. Za najwyższą cnotę uznaje
on rozum (humanista). Zlikwidowanie żebractwa przez przytułki. Żąda opieki nad
starcami i kalekami. Postuluje o ograniczenie wywozu zagranicę zboża, aby nie było
głodu w kraju. Pragnie wprowadzenia urzędu czuwającego nad jakością i ceną towarów.
Należy kultywować tradycje i obyczaje każdego narodu
• KSIĘGA IV
Nawołanie do reformy kościoła. Duchowieństwo zasługuje na krytykę. Powinno
propagować wartości duchowe i moralne, a nie zabiegać o doczesność, jednocześnie
pragnąc władzy.
• KSIĘGA V
Krytyka ludzi nie pragnących wykształcenia i źle traktujących nauczycieli. Pieniądze
zamiast wydawać na zabawy i stroje należy wydać na naukę. Korzyści płyną też dla
państwa i religii. Nauczycielami nie powinni być księża lecz ludzie świeccy. Uczący w
duchu wiary. Łączenie moralności i wykształcenia intelektualnego.
39
Opracowanie epok literackich Strona 40 z
156
„O Kaznodzieji”
Mowa o duchownych, którzy prawią kazania, ale się do nich nie stosują. Grzeszą, ale
potępiają na ambonie grzeszników. Są źli i przewrotni.
„O Doktorze Hiszpanie”
Opowiada ona anegdotę o prawniku królewskim Rozjuszu, który wymknął się z grona
zabawiających się kielichem kompanów, jednak towarzysze zabawy wywarzyli
zamknięte drzwi jego pokoju i zaczęli przepijać do niego tak, że następnego dnia się
dziwił: „Szedłem spać trzeźwo, a wstaję pijany”.
• KSIĘGA I
Opowiada o młodości, kładzie nacisk na wychowanie, moralność i obyczajowość. Nie
mówi o nauce. Zabawy, ćwiczenia cielesne. Po dzieciństwie może znaleźć się na
możnym dworze (uczyć się) lub iść do wojska będzie ono go uczyło pożytecznych
zachowań (oszczędność, rzemiosło rycerskie, cierpliwość, pokora wobec
niewygodności, życie towarzyskie). Następnie powinien wrócić do domu, ożenić się i
wieść życie rodzinne.
• KSIĘGA II
Szlachcic powinien być cnotliwy. Szlachectwo bowiem zależy od życia, a nie od
urodzenia. Nie należy być pysznym, egoistycznym i trzeba dbać o wartości moralne. Na
wszystko jest czas i miejsce. Życie ma być zgodne z rytmem natury. Natura wyznacza
kolejność prac gospodarczych. Kontakt z naturą doskonali estetyczność i moralność.
• KSIĘGA III
Suma rozważań nad dostojeństwem, powagą wieku starczego. który otoczony jest czcią,
szacunkiem, miłością, jest autorytetem i doradcą.
25.2 IDEAŁY ŻYCIOWE KOCHANOWSKIEGO WYRAŻONE W JEGO FRASZKACH I
PIEŚNIACH
„Stateczny umysł...”
Przestrzega przed popadaniem w skrajność, dystans przed szczęściem i nieszczęściem.
Należy cieszy się życiem i nie myśleć o śmierci, która dopadnie każdego. Należy
spędzać dni wesoło i pogodnie. Człowiek powinien pozostawić coś po sobie potomnym.
Jest to antyczny stosunek do życia.
41
Opracowanie epok literackich Strona 42 z
156
Ukazanie chwiejności i nie stabilności losu. Nie należy się jednak poddawać, bo kieruje
nami Bóg i Fortuna. Należy mieć nadzieję na lepsze jutro, cieszyć się życiem -
afirmacja życia. Los jest zmienny, można wszystko stracić lub wszystko zyskać.
Przemija to co dobre i to co złe. Umiar we wszystkim. Rozumnie i pokornie
przyjmować to co jest nam przeznaczone.
„O żywocie ludzkim”
Fraszka ta mówi o przemijalności ludzkiego istnienia i ludzkich spraw. Treść nawiązuje
do filozofii stoickiej. Daremność walki z Fortuną z ludzkim losem. Nieubłagalne
przemijanie życia jest nieodłączną cechą ludzkiej egzystencji.
„Na lipę”
Ukazana jest tu zaduma nad urokami świata i piękna przyrody, pochwała odpoczynku
na łonie natury. Arkadyjska natura dostarcza człowiekowi różnych pożytków. Daje
ludziom ukojenie, beztroskie bytowanie i szczęście.
„O doktorze hiszpanie”
Omówione - biesiady
„O miłości”
Ukazuje on potęgę miłości. Miłość jako uczucie nadające sens ludzkiemu życiu. Oraz
miłość jako flirt, gra miłosna, pełna renesansowego humoru i radości życia.
„Ku muzom”
Pragnie przetrwać w pamięci potomnych.
25.3 POETA DOCTUS W TWÓRCZOŚCI K.JANICKIEGO I J.KOCHANOWSKIEGO
Klemens Janicki był mecenasem i finansistą. Nie czerpał z tego korzyści. W „Elegii o
sobie samym do potomności” ukazuje on swoją biografię. Wspomina ludzi, nauczycieli,
ojca, lekarza, poetów starożytnych, Zygmunta Starego, Atenę i Piotra Kmitę. Jest
wdzięczny za pomoc, szanuje ich, odnosi się do nich z ufnością i ciepłem. Są jego
dobroczyńcami. Szanował siebie i był świadom swojego talentu. Widzimy tu typową
42
Opracowanie epok literackich Strona 43 z
156
„Modlitwa o deszcz”
Człowiek modlący się do Boga, może oczekiwać spełnienia swoich pragnień.
„Psałterz Dawidów”
Jest to przekład głównych myśli, które zawierają psalmy. Przekład poetycki. Jest to
najdoskonalszy wytwór poezji lirycznej Kochanowskiego.
43
Opracowanie epok literackich Strona 44 z
156
− figlik
Jest to utwór ośmiowierszowy o charakterze epigramatycznym, o treści przede
wszystkim obyczajowej, podający często anegdotę bez puenty, dla samego zdarzenia.
Taki tytuł nadał Mikołaj Rej swoim wierszom, stanowiącym część „Zwierzyńca”.
− dramat renesansowy
W Anglii w drugiej połowie XVI wieku nastąpił rozkwit kultury pod Elżbietą I.
Panowała tam monarchia absolutna. Była ona dobrym mecenasem dla sztuki, dramatu i
teatru. Wiązało się to ze średniowiecznym teatrem (misteria, moralitety). Teatr był
rodzajem rozrywki dla dworu, mieszczaństwa i biedoty. Przedstawienia odbywały się
pod gołym niebem na dziedzińcach oberży, dopiero jakiś czas później wybudowano
specjalne dla teatru budynki. Przedstawienia odbywały się popołudniu. Budynek teatru
był wieloboczny lub okrągły. W kształcie podkowy. Zadaszone miejsca dla bogaczy.
Wewnątrz na dziedzińcu znajdowały się stojące miejsca dla biedoty. Scenę stanowiła
zadaszona platforma. Wokół sceny znajdowały się pochodnie. Dekoracje były skąpe
(napisy - „Tu jest las”). Bohaterowie mówili gdzie są, jaka jest pora dnia - nie trzeba
było używać dekoracji. Kostiumy aktorów były prywatną własnością. Były bogate i
strojne. Aktor był to zawód, który mogli wykonywać tylko mężczyźni. Autorami sztuk
często byli sami aktorzy. Twórcami epoki elżbietańskiej są:
− Thomas Kyd
− John Lyly
− Christper Marlow
− William Shakespeare
Dramat Szekspira:
1. mistrzostwo w kreśleniu charakteru człowieka (dramat psychologiczny) i
miotających nim sprzecznych uczuć (dramat ludzkich namiętności)
2. nastrój grozy i niesamowitości (sceny wizyjne i fantastyczne).
3. zerwanie z trzema jednościami
4. rezygnacja z chóru
5. sceny zbiorowe
6. w tle akcji przyroda (zjawiska atmosferyczne potęgujące nastrój)
7. swobodna i umowna inscenizacja
44
Opracowanie epok literackich Strona 45 z
156
− pieśń
Jest to gatunek liryczny, którego pochodzenie wyprowadza się ze starożytnej pieśni
obrzędowych, śpiewanych przy akompaniamencie muzyki. Pieśń cechuje uproszczenie
budowy, prosta składnia, układ stroficzny, występowanie refrenów i paraleizmów
(powtórzenie jakiegoś elementu lub zasady budowy). Charakter pieśni wynika z jej
związków z muzyką; ułatwia ukształtowanie melodii. Do tradycji pieśni Horacego
nawiązał Kochanowski. Obok najczęściej uprawianej pieśni jako wiersza lirycznego,
często o tematyce miłosnej, wykształciły się różne jej odmiany, związane z ramą
sytuacyjną (powitalna, pożegnalna, pochwalna, biesiadna). Istnieją pieśni popularne -
ludowe, żołnierskie, powstańcze, legionowe.
− tren
Od greckiego słowa „threnos” czyli lament, pieśń żałobna, opłakiwanie. Jest to utwór
poetycki o tonie elegijnym i charakterze żałobnym, poświęcony wspomnieniu osoby
zmarłej, rozpamiętywanie jej zalet i uczynków. Gatunek ten ukształtowano w antyku, a
do poezji polskiej wprowadził go Kochanowski.
− traktat
Rozprawa obszernych rozmiarów podejmująca podstawowe problemy danej dziedziny
wiedzy. Występuje często w tytułach prac filozoficznych.
− kazanie, homilia
Przemówienie o treści religijnej, wygłaszane podczas nabożeństwa, objaśniające teksty
religijne i zawierające pouczenie moralne. Kazania średniowieczne wprowadzały realia
życia codziennego w celu ilustrowania nauk moralnych. W okresie reformacji zbiory
kazań przybrały charakter utworów literackich niekoniecznie pełniące funkcje
użytkowe. Kazania sejmowe Skargi w proroczym tonie przeciwstawiły ideały heroizmu
i patriotyzmu wzorom życia ziemiaństwa.
− sielanka
Jest to gatunek poetycki wywodzący się z antycznej Grecji (idylla Teokryta),
obejmujący utwory utrzymane w pogodnym tonie.
Opowiadają one o życiu pasterzy lub wieśniaków. Gatunek ten w starożytnym Rzymie
rozwinął Wergiliusz. Znany był również w czasach nowożytnych i oznaczał wówczas
wierszowany utwór o formie monologu włożonego w usta postaci literackiej na ogół
pasterza, z przeważającym udziałem elementów dialogowych i opisowych. Do literatury
polskiej ten gatunek wprowadził Kochanowski. Obok sielanki narracyjne występował
również sielanka dialogowa, sielanka udramatyzowana. Tematyka z życia pasterskiego
lub wiejskiego przedstawiana była w sposób realistyczny lub konwencjonalny (sielanka
45
Opracowanie epok literackich Strona 46 z
156
− nowela
Od włoskiego słowa „novella” co oznacza nowość. Jest to krótki utwór epicki, który
charakteryzuje zwięzłość kompozycji (wyraźny punkt kulminacyjny, puenta),
ograniczenie liczby postaci, wprowadzenie tylko jednego wątku, skupienie się na
jednym tylko problemie, jeden punkt widzenia. Ukształtowała się ona we Włoszech w
renesansie. Stała się środkiem wprowadzenia do literatury środowiska mieszczańskiego
z jego życiem codziennym i ludźmi, problematyką obyczajową i psychologiczną, co
wyraźnie odróżniało ten gatunek od epiki wierszowanej.
26.2 RELIGIJNOŚĆ MIKOŁAJA SĘPA-SZARZYŃSKIEGO
Mikołaj Sęp-Szarzyński to twórca renesansu, ale wprowadza on elementy barokowe. W
jego poezji zauważamy brak pogody ducha czy afirmacji życia. Na pierwszy plaan
wysuwają się sprawy religijne. Stawia człowieka wobec siły jaką jest Bóg. Utwory jego
to zbiór sonetów. Wydał tomik „rymy, albo wiersze polskie”.
Sonet IV
Człowiek walczy z pokusami i słabościami świata. Pierwsza strofa mówi o sytuacji
człowieka w świecie. Ciągła walka z hetmanem ciemności-szatanem, który popycha
ludzi do zła. Ciało dąży do przyjemności i szkodzi duszy. Pokój duszy jest szczęściem,
ale dusza ludzka nie ma spokoju i musi walczyć. Jest to dramatyzm ludzkiego życia.
Człowiek jest skazany na rozdwojenie między pragnieniem, a niespełnieniem. Różni się
to od humanizmu chrześcijańskiego w którym nie ma diabła w przeciwieństwie do
liryki Sępa-Szarzyńskiego.
Świat jest miejscem gdzie czekają na ludzi pokusy prowadzące do nieszczęścia i braku
zbawienia. Człowiek uzależniony jest od czynników zewnętrznych. Dusza i ciało to
dwie części ludzkiej naatury. Ciało jest prymitywnie ziemskie i pragnie rozkoszy.
Dusza zaś dąży do doskonałości, obce są jej pragnienia ziemskie. Stąd ból w człowieku
w pragnieniu rozkoszy i jednoczesnym dążeniu duszy do doskonałości. Człowiek może
zwyciężyć tylko przy pomocy Boga. Sam jest słaby i wątły i nie radzi sobie z
rozdwojeniem. W świecie stworzonym przez Boga, panoszy się szatan, a człowiek
skazany jest na walkę, której patronuje Bóg. Świat nie jest doskonałością. Bóg w swej
wielkości pozostaje niewzruszony i obojętny.
46
Opracowanie epok literackich Strona 47 z
156
spełnieniem. Człowiek nie może być szczęśliwy. Gdy kocha to też czegoś mu brakuje.
Nie może być szczęśliwy. Czy kocha czy też nie kocha.
Człowiek zawieszony jest pomiędzy dobrem, a złem.
Człowiek by być w pełni człowiekiem musi podjąć walkę. Dopiero w chwili śmierci
człowiek zyskuje pokój.
47
Opracowanie epok literackich Strona 48 z
156
B A R O K
27. RAMY CZASOWE
EUROPA
XVII w.
we FRANCJI nie było
48
Opracowanie epok literackich Strona 49 z
156
29.2.4 MARINIZM
Barok pomimo, że nie miał określonego programu poetyckiego odwoływał się do
Włoskiego poety Sianbattisty Mariniego. Od jego nazwiska pochodzi nazwa nurtu
poetyckiego - marinizmu (konceptualizmu).
Cechy:
− najważniejsza jest forma, która ma zadziwiać i zaskakiwać
− odwołania do własnej fantazji i natchnienia
− stosowanie niezwykłych środków stylistycznych
− każdy utwór miał opierać się na koncepcie, koncept powinien zawierać elementy
niespodzianki
− utwory powinny mieć charakter sensualny (odbierany poprzez zmysły)
− odbiorcę należy zaszokować
„Niestatek”
Autor wylicza zjawiska, które musiały by się spełnić by jakakolwiek kobieta stała się
stateczna. Są to zjawiska zaczerpnięte z przyrody i niemożliwe.
„Starej”
Jest to złośliwy epigramat. Podmiot liryczny wylicza pewnej kobiecie jaka jest stara.
„Na Tomka”
Kobieta, do której zaleca się Tomek jest bardzo bogata i chora. Tomek dostrzegając te
zalety chce zostać bogatym wdowcem i w pogoni za posagiem zaprzedaje sam siebie.
„Niestatek II”
52
Opracowanie epok literackich Strona 53 z
156
Podmiot liryczny wychwala pannę tylko jak jest w nim w zgodzie. Gdy są w niezgodzie
panna ta jest brzydka. Są tu dwa obrazy. Pierwszy to wyraz zachwytu zaprezentowaną
piękną kobietą. Drugi prezentuje kobietę szpetną i okropną. W obu obrazach są
elementy przesady.
„Do trupa”
Jest to sonet. Z utworu tego wynika wniosek, że lepiej nie żyć niż być zakochanym.
Człowiek zakochany ma świadomość swojego zniewolenia.
30.2 FORMA UTWORÓW J. A. MORSZTYNA I JEJ ZWIĄZEK Z TREŚCIĄ
Treść utworów Morsztyna jest mało istotna. Ważna jest natomiast ich forma. Stosował
on wiele środków artystycznych np.: anafora, wyliczenie, koncept, gradacja,
hiperbolizacja. Pisał także utwory bardzo krótkie np.: „Starej”.
30.3 DLACZEGO J. A. MORSZTYNA MOŻNA NAZWAĆ POETĄ KONCEPTUALISTĄ
Jana Andrzeja Morsztyna można nazwać konceptualistą, ponieważ w swoich utworach
używał konceptu. Głównym zadaniem jego poezji był zaskakujący, wręcz szokujący
czytelnika pomysł - koncept dotyczący formy lub treści. Przykładem może tu być utwór
pod tytułem „Niestatek”, do końca utworu nie wiemy po co podmiot liryczny wylicza
zjawiska przyrody. W utworze pod tytułem „Niestatek II” przeciwstawione są dwa
obrazy kobiety.
53
Opracowanie epok literackich Strona 54 z
156
Jest to zbiór 1800 utworów rozmaitej wielkości i różnorodnej treści (O czym mówi
bardzo dziwaczny i bardzo rozbudowany tytuł - „Ogród ale nie plewiony, bróg, ale co
snop to inszego zboża...” wypełniający całą stronę.) W zebranych tu fraszkach autor
porusza tematy polityczne, społeczne, obyczajowe, moralne. Piętnuje wady ustroju
politycznego Polski, a więc anarchię, bezprawie, złotą wolność, prywatę, brak obrony
granic, słabość pospolitego ruszenia, zanik ducha rycerskiego.
„Moralia”
Jest to zbiór zawierający kilkaset utworów rozpoczynających się od jakiegoś przysłowia
polskiego lub łacińskiego w tłumaczeniu lub przeróbce dokonanej przez Potockiego.
Utwory mają charakter przypowieści, których zadaniem jest unaocznić określoną myśl
najczęściej dotyczącą niedomagań Rzeczypospolitej. Wiele w nich krytyki, bolesnej
zadumy i pesymizmu.
32.2 GENEZA „WOJNY CHOCIMSKIEJ” WACŁAWA POTOCKIEGO
Za treść tego utworu autor przyjął wojnę ze szczególnym uwzględnieniem jednej bitwy
pod Chocimiem. Potocki powraca do konkretnych wydarzeń. Jest to upoetyzowana
kronika tej wojny. Została napisana na podstawie jednego z pamiętników jednego z
dowódców. Jest to poemat rycerski. Charakterystycznym elementem takiego eposu jest
inwokacja. W niej autor zwraca się do Boga. Są tam porównania homeryckie. Jest tam
zawarta prośba o błogosławieństwo dla dzieła, które właśnie tworzy autor.
32.3 „WOJNA CHOCIMSKA” JAKO PODRĘCZNIK PATRIOTYZMU DLA
WSPÓŁCZESNYCH
Autor charakteryzuje przodków broniących ojczyzny i przez to wskazuje jak powinni
zachowywać się współcześni. Polacy biorący udział w tej bitwie stali w obronie
wolności szlacheckich, wiary, własnego domu, dobytku, własnej czci, w obronie
ojczyzny i jej wolności. W dalszej części tego utworu jest ocena wrogów. Autor mówi,
że nie są oni dobrzy w walce. Uważa ich za ludzi złych. Służy to pokazaniu waleczności
Polaków. Polska miała być podmurzem chrześcijaństwa i nie dopuścić heretyckiej
zarazy, żeby rozpowszechniła się wśród ludzi. Utwór ten miał pokazywać duszę
rycerską Polaków. Według Potockiego o doskonałości żołnierzy świadczyło ich męstwo
i religijność. Charakteryzując przodków zwraca uwagę na ich waleczność, dumę i
dbałość o honor. Zasługi są obserwowane przez Boga i wynagradzane przez niego. Bóg
pomaga zwyciężać. Pociechą dla żołnierzy jest to, że walczą w jego imię.
W utworze jest alegoria, gdzie biały orzeł płacze nad mogiłą ojczyzny wspominając
wspaniałą przeszłość.
32.4 TEMATYKA AUTOBIOGRAFICZNA W TWÓRCZOŚCI W. POTOCKIEGO
Ukazuje swoje przejścia podczas prześladowań arian (należał do nich) → „Kto pierwszy
ten lepszy”.
32.5 PATRIOTYZM W. POTOCKIEGO I JEGO OCENA WSPÓŁCZESNYCH
„Nierządem Polska stoi”
54
Opracowanie epok literackich Strona 55 z
156
„Pospolite ruszenie”
Jest to obraz polskiego pospolitego ruszenia. Autor krytykuje stosunek szlachty do
obowiązku wobec ojczyzny, pokazuje sytuację w obozie żołnierskim w przededniu
bitwy. Żołnierze nie chcą walczyć. Brak dyscypliny, chęci do walki. Żołnierze pobyt w
obozie traktują jako odpoczynek. Brak szacunku dla wyższej hierarchii wojskowej,
przewidywania skutków postępowania. Niewypełnianie obowiązków. Przejaw postawy
niepatriotycznej. Nie bano się odpowiedzialności. Polska jest bez obrony i jest łatwym
łupem dla najeźdźców.
„Zbytki polskie”
Autor opowiada o szlachcie, która interesuje się tylko swoim dobrem materialnym.
Potocki wymienia najważniejsze przyjemności do których dąży społeczeństwo. Szlachta
traci bogactwo aby je pokazać. Mowa jest o prywacie i egoizmie szlachty, która nie jest
zainteresowana obroną Rzeczypospolitej. Utwór kończy się pewną przestrogą:
wszystkie bogactwa może człowiek utracić, Pogoń za rzeczami zbytecznymi powoduje
utratę majątków i osłabia polskie społeczeństwo.
55
Opracowanie epok literackich Strona 56 z
156
56
Opracowanie epok literackich Strona 57 z
156
57
Opracowanie epok literackich Strona 58 z
156
58
Opracowanie epok literackich Strona 59 z
156
O Ś W I E C E N I E
37. RAMY CZASOWE
FRANCJA
Początek: XVII w.
Koniec: lata 70 XVIII w.
EUROPA
Początek: początek XVII w.
Koniec: lata 70 XVIII w.
POLSKA
Początek: początek XVIII w.
Koniec: 1822 - wydanie przez Mickiewicza „Ballad i romansów”
39.1 FILOZOFIE
39.1.1 RACJONALIZM
Twórcą był Kartezjusz. „Cogito ergo sum” - „myślę więc jestem”. Uważał, ze celem
poznania jest myślenie. Człowiek poznaje prawdę o świecie za pomocą myślenia.
Prawdziwe jest tylko to, co da się rozumowo wytłumaczyć. Odrzucenie przesądów.
39.1.2 EMPIRYZM
Twórca - Franciszek Bacon. Twierdził, ze prawdziwe jest to co można sprawdzić za
pomocą doświadczenia.
39.1.3 ATEIZM
Odrzucał wszelkie zasady religijne, również istnienie Boga. Ateiści uznawali kult
materii. Wartości duchowe były dla nich nieważne. Ateizm wypływał z racjonalizmu.
39.1.4 DEIZM
Założenie o istnieniu jedynie Boga jako stwórcy i początku świata.
60
Opracowanie epok literackich Strona 61 z
156
39.1.5 HUMANITARYZM
Zwracał uwagę na godność człowieka, a równość i braterstwo uznawał za zasadę
niepodważalną. Oświecenie „odkryło” człowieka, który stał się centrum
zainteresowania filozofii, nauki, sztuki i polityki. Dążono do ulżenia jego doli,
oszczędzenia mu cierpień, zapewnienia wolności osobistej i odpowiednich warunków
wszechstronnego rozwoju.
39.1.7 UTYLITARYZM
Celem jednostki miało być dobro ogółu.
39.1.8 SENSUALIZM
Źródłem wiedzy są wrażenia zmysłowe, są odbiciem rzeczywistości. Dzięki nim
człowiek może dociec sensu istnienia. Wszystko daje się nazwać, określić słowami.
39.1.9 RELATYWIZM
Teoria względności.
39.2 OSIĄGNIĘCIA CZOŁOWYCH PRZEDSTAWICIELI
39.2.1 ENCYKLOPEDYŚCI
W oświeceniu we Francji po raz pierwszy zaczęto wydawać pierwszą na świecie
encyklopedię. Składała się z 28 tomów. Przedstawicielami są:
1. Wolter
2. Diderot
3. Rousseau
Hasła w encyklopedii zapisywali według własnych wiadomości o danych pojęciach.
Encyklopedia miała zrewolucjonizować sposób postrzegania świata.
39.2.2 WOLTER
Było francuskim pisarzem. Uprawiał wiele gatunków literackich: powiastki filozoficzne
„Kandyd”, „Prostaczek”; dramaty „Zaira”, pisma filozoficzne „Traktat o tolerancji”.
39.2.3 WOLTERIANIZM
− jest to postawa charakteryzująca się krytycyzmem, odrzuceniem autorytetów. Mówi
o konieczności tolerancji dla innych postaw. Charakteryzuje ją libertynizm
(swoboda, również obyczajowa, racjonalizm, podkreślenie niezależności).
− jest to wzorzec osobowy człowiek, który broni własnej niezależności, suwerenności,
rozumu. Ma świadomość, że myśli i broni swoich myśli. Nie chce być traktowany
jako ogół.
− wolterianizm to też styl literacki, charakteryzujący się dowcipem, paradoksem,
elegancją wypowiedzi, błyskotliwością myśli. Służył do wyrażania filozoficznych
myśli o człowieku i jego miejscu w kosmosie. Służył do przyglądania się ludzkiemu
życiu jako pewnemu stereotypowi.
61
Opracowanie epok literackich Strona 62 z
156
„Kandyd”
Treścią tego utworu są losy tytułowego bohatera.
• Część I
Kandyd zalecał się do Kunegundy. Zobaczył to jej ojciec i wygnał go z zamku. Kandyd
chowa się więc w zamku. Autor dowodzi tu, że nie ma skutków bez przyczyny.
• Część II
Po wygnaniu Kandyd jeździ po świecie. Odwiedził Eldorado. Zobaczył, że żyje się tam
dostatnio. Jest tam pełno złota, ale
tamtejsi nie traktowali złota jako czegoś cennego. Panował powszechny dostatek i
dobrobyt. Gdy wszyscy go mają to nie liczy się on tak dla ludzi.
• Część III
Są tu refleksje na temat zła i dobra. Stwierdzają, że ludzka natura nie zmieni się
Człowiek ma skłonność do zła. Mowa jest też o nietolerancji religijnej.
62
Opracowanie epok literackich Strona 63 z
156
40.2 PREKURSORZY
40.2.1 STANISŁAW KONARSKI
Wszechstronny działacz, zajmował się:
• praca nad reformą ustroju państwa
• oświata
Zreformował szkolnictwo, żądał wprowadzenia nauczania rozumowego. Kładł nacisk
na sprawy wychowania obywatelskiego, ludzi świadomych sytuacji społecznej i
politycznej, świadomych obowiązku wobec ojczyzny i narodu. Podążał za nauczaniem
poglądowym, opartym na racjonalnym poznawaniu rzeczywistości, empirystycznych
metodach. Wprowadził obowiązek nauczania języka polskiego, historii literatury,
nowożytnych języków. Wprowadzając też nauki przyrodnicze, historię, geografię. W
1740 r. założył szkołę dla synów szlacheckich „Collegium Nobilum”. Uważał, że
dorośli są zbyt zdeprawowani sarmatyzmem i nie da się ich zmienić.
• twórczość literacka
W szkole działał teatr konwiktowy, w którym uczniowie wystawiali sztuki pisane w
duchu klasycystycznym, posiadające morał, mające walory wychowawcze, np.
„Tragedia Epaminoudas” Konarskiego. Pisał także traktaty: „O poprawie wad
wymowy”. Wyszydzał skomplikowany, napuszony barokowy styl. Propaguje czystość,
naturalność języka.
63
Opracowanie epok literackich Strona 64 z
156
64
Opracowanie epok literackich Strona 65 z
156
− są pisane trzynastozgłoskowcem
− mają rytm
− zastosowany jest kontrast
− Krasicki oddziaływał na rozum
− odwoływał się do ludzkiego rozsądku i indywidualnej refleksji
− lapidarność (zwięzłość i skrótowość wypowiedzi połączone z rzeczowością)
„Dewotka”
Krasicki w tej bajce piętnuje i wyśmiewa religijną obłudę i fałsz moralny, który można
by zarzucić niejednemu człowiekowi. Tytułową bohaterkę charakteryzuje pobożność na
pokaz, dla ludzi, bowiem taka naprawdę w sercu ma złość i nienawiść. Dewotka potrafi
bowiem jednocześnie modlić się bez litości bić swoją służącą z błahego powodu. W
ostatnim wersie Krasicki zachowuje jednoznaczne stanowisko wobec takiej postawy:
‘Uchowaj, Panie Boże od takiej pobożności’.
„Jagnię i wilki”
Wilki zauważyły w lesie jagnię. Miały go zjeść. Jagnię spytało się jednak jakim prawem
wilki chcą to zrobić. Wilki odpowiedziały, że dlatego że one są silne a jagnię słabe i
same. Morał: ten kto jest silniejszy ma przewagę i jest w stanie dominować.
„Szczur i kot”
Bajka ta mówi o pewnym szczurze. Siedział on podczas mszy pod ołtarzem i chwalił
się, że go kadzą. W pewnym momencie zakrztusił się dymem i porwał go kot. Morałem
jest tutaj to, że tego, który się zbyt przechwala i jest zbyt pewny, może niespodziewanie
spotkać nieszczęście.
„Ptaszki w klatce”
Bajka ta to rozmowa dwóch czyżyków. Młody urodzony w klatce mówi, że jest mu w
niej dobrze. Urodzony na wolności mówi, że źle czuje się w klatce. Morałem jest tutaj
66
Opracowanie epok literackich Strona 67 z
156
to, że jeżeli nie przebywało się w lepszych warunkach to uważa się swoje za dobre. Nie
należy dziwić się osobom, które przebywając w pozornie złych warunkach twierdzą, że
jest im dobrze, gdyż mogły nie widzieć nic lepszego. Możemy też wnioskować z tej
bajki, że życie na wolności chociaż w złych warunkach jest lepsze niż w niewoli.
„Filozof”
Mowa tu jest o pewnym filozofie, który nie wierzył w Boga. Gdy jednak znalazł się w
kłopotach uwierzył nie tylko w Boga ale i w upiory. Morał: Człowiek w obliczu
niebezpieczeństwa jest w stanie zmienić swe poglądy. Szukając ratunku jest w stanie
uwierzyć we wszystko.
„Kruk i lis”
Bajka ta ukazuje jak pewien lis podstępem zdobył ser. Wychwalał on pewnego kruka,
który trzymał ser w pysku. Gdy chwalił głos ptaka ten chciał go zaprezentować. Zaczął
śpiewać i ser wypadł mu z pyska na ziemię. Morałem jest tutaj to, że należy uważać
jeżeli ktoś nas zbytnio chwali, gdyż może to robić wyłącznie dla swojej korzyści.
„Malarze”
Było dwóch malarzy. Jeden - Piotr malował ładnie, był dobry ale biedny. Drugi - Jan
malował mało, był zły ale bogaty. Jan upiększał portrety, Piotr malował natomiast
prawdziwe twarze. Morał: Kłamstwo może przynieść korzyści, a prawda nie zawsze. W
naturze ludzkiej jest próżność. Człowiek lubi być chwalony. W ludzkiej naturze jest
skłonność do idealizowania siebie samego.
41.2 BOHATER POZYTYWNY DRUGIEJ POŁOWY XVIII WIEKU - MIKOŁAJ
DOŚWIAD-CZYŃSKI - WZORZEC OSOBOWY DOBY OŚWIECENIA
41.2.1 CECHY POWIEŚCI
W 1775 roku Ignacy Krasicki napisał pierwszą polską powieść literatury nowożytnej
pod tytułem: „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”. Był to utwór, w którym
Krasicki skoncentrował trzy typy powieści: cechy utworu satyryczno-obyczajwego (I
księga), cechy powieści przygodowo - awanturniczego (II księga) oraz cechy powieści
utopijnej (III księga). Utwór ten był napisany w formie pamiętnika. Motywem jego
napisania było zabicie czasu w pożyteczny sposób. Utwór ten bawi, uczy i wychowuje.
Była to autobiografia ówczesnego Polaka, przeciętnego szlachcica drugiej połowy
XVIII wieku.
67
Opracowanie epok literackich Strona 68 z
156
karty. W końcu Mikołaj wraz z guwernerem umknął z rodzinnego domu. Grał w karty i
stracił wszystko co posiadał. Obracał się w towarzystwie awanturników i oszustów. Ten
fragment to krytyka i ośmieszenie sarmackiego sposobu kształcenia. Po tych
wydarzeniach Mikołaj wyjeżdża do Paryża. Jest tam tak długo, aż ścigany przez dużą
liczbę wierzycieli wyjeżdża stamtąd. W Amsterdamie jako majtek zaciągnął się na
statek. Statek ten rozbił się jednak, fale Mikołaja wyrzuciły na brzeg wyspy Nipu,
utopijnego świata, w którym nie znano kłamstwa i zła. Mędrzec Xaoo uczył Mikołaja
zasad panujących w tym państwie. Po wielu perypetiach Mikołaj powrócił do ojczyzny.
Osiadł na wsi w majątku odziedziczonym po rodzicach i zaczął prowadzić życie
ziemianina - filozofa. Zbudował nawet gospodarstwo funkcjonujące na zasadach, jakich
nauczył się na wyspie Nipu.
„Do króla”
Satyra ta to typowy przykład satyry portretowej. Przedstawiony jest w niej król August
Poniatowski. Królowi stawiane są następujące zarzuty:
− nie wywodzi się z rodziny królewskiej
− jest za młody na to stanowisko
− jest wykształcony
68
Opracowanie epok literackich Strona 69 z
156
„Pijaństwo”
Satyra ta to próba walki z nałogiem pijaństwa jaki rozpowszechnił się u szlachty.
Krasicki ukazuje zgubne i szkodliwe skutki picia alkoholu. Jest on przyczyną swad,
prowadzi do warcholstwa i anarchii.
„Żona modna”
Jest to satyra napisana w formie dialogu między panem Piotrem a jego przyjacielem.
Pan Piotr opowiada o swoim ożenku i życiu małżeńskim. Jest to typowy domator i
pochodzi ze wsi. Jego żona pochodzi z miasta. Są to zupełnie przeciwstawne postacie.
Powodem ożenku była jedynie chęć zysku. Już po zawarciu umowy przedślubnej
dotyczącej majątku pan Piotr zaczyna tego żałować. Żona po przyjeździe do domu pana
Piotra nie mogła zrozumieć wiejskiego stylu życia i tamtejszych obyczajów. Była
przyzwyczajona do wygód. Brakowało jej nawet pokoi. Do służby odnosiła się z wielką
pogardą. Nie podobał się jej też ogród. Chciał go przebudować. Pan Piotr nie chcąc
słuchać rozkazów żony odsunął się na bok (uciekł). Żona przebudowała wtedy dom.
Była bowiem zwolenniczką stylu francuskiego. Podobał się jej wszystko co pochodziło
z tamtego kraju. Zaczęły się przyjęcia. Pan Piotr stracił znaczenie w swoim domu.
Goście żony śmiali się z męża. Żona ciągle mówi o wsiach, które mają pokryć koszty
jej zachcianek. Wkrótce obydwoje wrócili do miasta. Są w tej satyrze przedstawione
dwie postacie (style): szlachcic sarmata (pan Piotr) i dworski (żona). Żona otacza się
wszystkimi rzeczami zbytku. Marnuje majątek. Oba style są uważane za niewłaściwe i
naganne. W tej satyrze są one skonfrontowane.
„Świat zepsuty”
W satyrze tej są skonfrontowane postawy ojca i synów. Postawa synów (obecnie)
charakteryzuje się złymi cechami. Nie ma cnoty, prawdy. Za ojców (kiedyś, w
przeszłości) było inaczej. Panowała cnota, prawda, porządek. Pojawia się też motyw
tonącego statku. Jest to nawiązanie do „Kazań sejmowych” Piotra Skargi. Wszystko to
prowadzi do zguby ojczyzny.
41.4 CIEMNOTA I ZACOFANIE DUCHOWIEŃSTWA - „MONACHOMACHIA”
41.4.1 TREŚĆ UTWORU
Na świecie dzieją się różne rzeczy. „Nieraz rycerzem bywa sługa boży”. Taka wojna
między mnichami zdarzyła się pewnego razu w miasteczku, którym: „Było trzy
karczmy, bram cztery ułomki, Klasztorów dziewięć i gdzieniegdzie domki”. Życie
toczyło się tu leniwie, aż do pewnego dnia „Jędza niezgody” pojawiła się nad miastem i
spokojne do tej pory zakony zapragnęły rywalizacji. Bracia dominikanie wyzwali
karmelitów na pojedynek - uczoną dysputę. Zakonnicy do tej pory niewiele czasu
69
Opracowanie epok literackich Strona 70 z
156
spędzali w klasztornej bibliotece. Częściej można ich było zastać przy posiłku czy
kuflu. Scholastyczna dysputa okazała się ponad ich siły. Refektarz (jadalnia klasztorna,
w której prowadzono dysputę) szybko przemienił się w pole bitwy, gdzie miast
rzeczowych argumentów latały kufle, talerze i ciężkie księgi. Ból był niezwykle
zaciekły, ale gdy między zwaśnione strony uroczyście wniesiono vitrium gloriosum,
sławny puchar pełen alkoholu, natychmiast nastąpiła zgoda. Krasicki, wielki moralista,
wplótł między wiersze swojego poematu także myśli dydaktyczne: „I śmiech niekiedy
może być nauką, Kiedy się z przywar nie z osób natrząsa”, i zgodnie z zasadą:
„Prawdziwa cnota krytyk się nie boi” radzi: „Szanujmy mądrych , przykładnych,
chwalebnych, Śmiejmy się z głupich, choć i przewielebnych”.
70
Opracowanie epok literackich Strona 71 z
156
71
Opracowanie epok literackich Strona 72 z
156
• Obóz reform
− działacze stronnictwa patriotycznego
− zwolennicy reform dotyczących naprawy państwa: zniesienia Liberum Veto, wolnej
elekcji i polepszenia doli chłopa
− rozumiejący potrzebę reform kraju
− pragnący pozyskać sobie jak najwięcej zwolenników wśród średniej szlachty
− ludzie godni naśladowania
Podkomorzy:
− przedstawiciel drobnej szlachty, urzędnik ziemski z wyboru, rozsądzający spory
graniczne, cieszący się dobrą opinią
− wzorowy i dobry ojciec
− oświecony patriota, opowiadający się za patriotycznym wychowaniem młodzieży
− zwolennik reform
− wzór cnót obywatelskich
− dobry i ludzki opiekun swoich poddanych
Podkomorzyna:
− zwolenniczka reform
− narzekająca na skutki cudzoziemszczyzny i błahe wychowanie młodzieży
− oddana bez reszty rodzinie
Walery:
− uosobienie cnót rodzinnych i patriotyzmu
− uczciwy, stały w uczuciach
− przywiązany do rodziców
− patriota, rozumie potrzebę reform
− głosi potrzebę zniesienia Liberum Veto, wolnej elekcji i poddaństwa chłopów
− potępia obóz wsteczny
72
Opracowanie epok literackich Strona 73 z
156
„Umowa społeczna”
Odrzucił w tym utworze styl życia salonów i cywilizację, która godzi w człowieka.
Rzucił hasło powrotu do natury. Centrum zainteresowania był człowiek, ten który
kieruje się uczuciem i emocjami. Na pierwszym miejscu powinna być spontaniczność, a
rozum na końcu. Człowiek to ten, który kieruje się sercem, jest uczulony na piękno
natury, potrzebuje czułości.
„Laura i Filon”
Jest to pieśń sentymentalna (sielanka). Jest to sielanka konwencjonalna. Nawiązuje ona
do nurtu sielanek Wergiliusza. Świadczą o tym:
− imiona bohaterów (Lura, Filon) są wystylizowane na tą konwencję
− głównym tematem jest miłość, uczucie i mimo przeszkód i trudności zakończenie jest
szczęśliwe
Jest to też sielanka sentymentalna ponieważ:
− zaprezentowana jest na tle przyrody
− tematem są uczucia
− bohaterowie kierują się uczuciem
− wyolbrzymione są reakcje i uczuciowość
− prymat uczuć nad rozsądkiem
− literackie wyznaczniki uczuciowości
74
Opracowanie epok literackich Strona 75 z
156
„Sprzeczki”
Powstały na gruncie charakterystycznego dla epoki sceptycyzmu religijnego i
skłonności do demaskowania obłudy kleru. Wątek poematu dotyczy sporu między
probostwem a klasztorem i jest on właściwym tłem do dygresji dotyczących różnych
dziedzin życia. Satyra ta uderza nie tylko w obżarstwo, próżniactwo i pijaństwo
mnichów ale także w chciwość i niemoralność.
75
Opracowanie epok literackich Strona 76 z
156
„Do świętoszka”
Wiersz ten wyraża pochwałę rozumu i daje wyraz deistycznego poglądu autora na
świat. Do głosu dochodzą takie sprawy jak tolerancja religijna oraz równość społeczna.
„Do narodu”
Napisany został ten wiersz w przeddzień wybuchu powstania kościuszkowego. Poeta
zwraca się do narodu by ten nie poprzestawał w walce z zaborcą. Wzywa także do
walki ze zdrajcami własnego narodu. Utwór ten łączy gorący patriotyzm z
umiłowaniem ludu i nienawiścią do tyranów.
− powieść
− powiastka filozoficzna
− poemat heroikomiczny
(parodia poematu heroicznego czyli eposu bohaterskiego)
− satyra dialogowa
− bajka
− powieść epistolarna
− publicystyka
LIRYKA
− sielanka
− wiersz
− erotyk
− oda
− hymn
DRAMAT
− komedia
− tragedia
44.3 CECHY CHARAKTERYSTYCZNE CZŁOWIEKA OŚWIECONEGO
• człowiek oświecony
− racjonalista
− encyklopedysta
− wróg ciemnoty i zabobonu
− optymista wierzący w ludzki umysł i przyszłe królestwo „rozumu”
− należący do wolnomularstwa, czyli masonerii
• człowiek ogładzony
− ma wykwintne maniery
− elokwentny
− wszechstronnie wykształcony
− elegancki
− racjonalista
− błyskotliwy
− entuzjasta nauki i przeciwnik zabobonów
• człowiek sentymentalny
− kierujący się sercem
77
Opracowanie epok literackich Strona 78 z
156
− uczuciowy
− dobrotliwy
78
Opracowanie epok literackich Strona 79 z
156
R O M A N T Y Z M
45. RAMY CZASOWE
EUROPA
Początek: koniec XVIII w.
Koniec: 1848 r. - Wiosna Ludów
POLSKA
Początek: 1822 r. - wydanie przez Mickiewicza „Ballad i romansów”
Koniec: 1864 r.
79
Opracowanie epok literackich Strona 80 z
156
46.2.3 WERTERYZM
46.2.3.1 Treść i problematyka
Utwór ten ma cechy powieści epistolarnej. Składa się z listów jednej osoby. Narracja w
pierwszej osobie. Każdy list jest oznaczony datą. Świat jest przedstawiony z punktu
widzenia autora listów. W drugiej części jest fragment napisany w trzeciej osobie.
Nacisk położony jest na prezentację uczuć bohatera. Jest to historia uczucia i portret
psychologiczny bohatera, który w tamtej epoce był uważany za wyraziciela emocji i
uczuć tamtego pokolenia. Werter przyjeżdża do małego miasteczka, aby załatwić
sprawy spadkowe matki. Na początku mieszka samotnie. Nie cierpi jednak z tego
powodu. Snuje refleksje dotyczące własnego życia. Poświęca się lekturze dzieł Homera.
Werter próbuje zbliżyć się do ludzi z niższych klas społecznych. Odkrywa, że oni nie są
gorsi. Podoba mu się ich szczerość, naturalność, prostota życia, bliskość obcowania z
naturą, spontaniczność, brak zakłamania. Werter wręcz idealizuje tych ludzi. Jest to
pogląd typowo sentymentalny. Werter jest szczególnie wrażliwy na piękno.
Zafascynował go widok chłopca trzymającego swojego brata umożliwiając matce
80
Opracowanie epok literackich Strona 81 z
156
4. wyolbrzymiona uczuciowość
KONDRATIJ RYLEJEW
Poeta, dekambrysta, pierwszy rosyjski tłumacz Mickiewicza. Przełożył balladę
Mickiewicza „Lilije”.
ALEKSANDER BESTUŻEW
Dekambrysta, teoretyk romantyzmu, dramaturg, powieściopisarz.
ALEKSANDER GRIBOJEDOW
NIKOŁAJ GOGOL
MICHAŁ LERMONTOW
84
Opracowanie epok literackich Strona 85 z
156
85
Opracowanie epok literackich Strona 86 z
156
• „Pieśń filaretów”
Po brzmieniu możemy zauważyć, że twórcą jest człowiek młody.
Myśli, wezwania:
− wezwania patriotyczne
− użycie życie
− potrzeba walki o prawa
− potrzeba braterstwa, jedności
− potrzeba korzystania z wiedzy i pogłębiania jej
− nawiązania do antycznej kultury
− czynić spontanicznie, żywiołowo
Cechy romantyzmu:
− pragnienie wolności i swobody najwyższych wartości
− entuzjazm, zabawa
− dominacja uczucia nad rozumem
− fascynacja młodością, żarliwość, nie zwracanie uwagi na reguły to przywilej
młodości; apoteza młodości: ubóstwienie, idealizowanie, wysławianie
− bunt wobec zastanej rzeczywistości, inności, bunt aktywny
Treść i problematyka:
Jest to tekst wskazujący na to, że jego autorem i adresatem jest człowiek młody.
Podmiot liryczny wysuwa różne hasła. Wzywa by korzystać z życia. Należy walczyć o
wolność. Jest tam wezwanie do braterstwa i wzajemnej jedności. Należy korzystać ze
zdobytej wiedzy i doskonalenia się poprzez nią. Są nawiązania do antycznej kultury.
Spontaniczność i żywiołowość w działaniu, nieograniczone możliwości powinny
charakteryzować filaretów. Jest tam wezwanie do walki, zabawy, nauki, czerpania
wzorów antycznych.
• „Oda do młodości”
1820r. - napisana dla Filomatów. Wyrażała poglądy młodego pokolenia. Oda (utwór
pochwalny, patetyczny, wyrażający światopogląd autora) upodobana przez klasyków,
uprawiano ją powszechnie.
86
Opracowanie epok literackich Strona 87 z
156
Elementy klasycystyczne:
− gatunek - oda, w to wpleciony wiersz, odezwa, apel
− odwołanie do cech antycznych
Treść i problematyka:
Powstała ona w 1820 roku. Została ona napisana do filomatów. Stał się to utwór bardzo
popularny. Wyrażał poglądy młodego pokolenia. Jest tu prezentacja świata
87
Opracowanie epok literackich Strona 88 z
156
„Świteź”
„Godna kary jest ciekawość ludzka”.
Treść:
Opowiada o jeziorze, z którego w nocy wydobywają się rożne odgłosy. Aby je zbadać
założono sieć i wyłowiono kobietę, która opowiedziała historię miasta (zatopionego).
Władca poszedł z odsieczą innemu miastu, pozostawiając swoje bez obrony. Napadli
wtedy na nie żołnierze Rusi. Ludzie wołali wtedy o śmierć do Boga, aby się nie
shańbić. Miasto zostało wtedy zatopione. Ludzie stali się roślinami, które jeśli dotknie
jakiś Rusin to zginie.
„Świtezianka”
„Kto przysięgę naruszy, ach bieda jemu, za życia biada i biada jego złej duszy”.
Treść:
Każdej nocy spotyka się chłopiec z dziewczyną. Chłopiec chce aby dziewczyna z nim
zamieszkała. Wymusza na niej przysięgę. Ona chętnie ją składa. Dziewczyna zniknęła.
Chłopak wraca do domu, a z wody Świtezi wyłoniła się piękna dziewczyna, która
namawiała go aby z nią pozostał. On oczarowany idzie do niej. Gdy się zbliżył poznał
dziewczynę, która składała mu przysięgę. Zostaje on ukarany. Będzie zaklęty wiecznie
wspominał tą dziewczynę pod modrzewiem.
„Rybka”
Treść:
Dziewczyna zwierza się Świteziankom, że jej narzeczony zdradził ją i żeni się z kimś
innym. Rzuca się do wody. Zostawia jednak dziecko. Dziecka nie ma kto karmić.
Krysia wypływa z rzeki jako syrena i karmi je. Raz jednak zdarzyło się, ze nie
wyniesiono dziecka nad rzekę dziecka bo wyszedł sam pan. Krysia zamieniła dawnego
kochanka z żoną w kamienie.
1. Obecność przyrody
− jest tłem dla wszystkich wydarzeń
89
Opracowanie epok literackich Strona 90 z
156
chce się wyspowiadać. Zwraca się do księdza jak do człowieka, który go dobrze zna. To
on wprowadzał Gustawa w świat. Przedstawił mu wiedzę o świecie uporządkowanym
(klasycystycznym). Gustaw poznał jednak inny świat. Świat uczuć (cierpienia i
miłości). Wtedy to zawaliła się cała wiedza, którą przekazał mu ksiądz. Główną treścią
spowiedzi Gustawa są dzieje jego miłości . Barierę stanowił inny stan majątkowy
wybranki. Oboje byli w sobie zakochani. Rozmawiali ze sobą. Miłość okazywali także
czynami (troską o siebie, opieką). Łączyły ich poglądy na temat życia, uczuć. Łączyła
ich także literatura (Homer, „Cierpienia młodego Wertera”). Łączyły ich wspólne
zainteresowania. Swoje losy przyrównywali do losów bohaterów literackich. Gustaw
wyjechał jednak a po powrocie dowiedział się, że jego ukochana wyszła za kogoś
innego. To, że wyszła za mąż było decyzją jej rodziców. Nie kochała swojego męża.
Prowadzi to do takich cierpień Gustawa, że popełnia samobójstwo. Uczucie miłości
zmieniło więc całe jego życie. Miłość jest ogromną siła, którą ma moc sprawczą.
Miłość to zgodność ideałów i poglądów. Miłość romantyczna to miłość platoniczna,
która stanowi o wartości istnienia, i która, jeśli zaistnieje, jest najważniejsza dla
człowieka. Miłość ta polega głównie na związku dusz. Istnieje również po śmierci. Jest
więc wieczna i nieśmiertelna. Cała wypowiedź Gustawa jest dokładną analizą psychiki
ludzkiej w obliczu nieszczęścia. Wyeksponowane jest wszystko to co dzieje się w duszy
Gustawa. Wydaje się, że pustelnik popadł w obłęd , że zachowuje się nienormalnie.
Uczucie miłości jest silniejsze od strachu przed śmiercią. Gustaw (poprzez to
cierpienie) znienawidził kobiety. Od księdza oczekuje zrozumienia i wytłumaczenia.
Ksiądz nie pojmuje (pomimo, że przytakuje) ogromu cierpień Gustawa. Odruchy serca
nie przemawiają do niego. Obydwaj mówią jakby innymi językami. Ksiądz stara się
racjonalnie wytłumaczyć postępowanie Gustawa. Próbuje pojąć to wszystko za pomocą
zmysłów, co jest niemożliwe. Gustaw przebija się sztyletem. Ksiądz samobójstwo
próbuje zrozumieć też w sposób racjonalny. Nie może jednak pojąć zmysłami tego, że
Gustaw dalej żyje. Rozmowa księdza z Gustawem to polemika na temat świata. Gustaw
mówi, że umarł, ale umarł dla świata. Koniec jest dość nieoczekiwany. Kończy się
pewną myślą. „Kto za życia choć raz był w niebie, Ten po śmierci nie trafi od razu”.
Jeśli za życia człowiek był opętany miłością to opóźnia tym drogę do szczęścia w
niebie. Myśl tą powtarza także, niespodziewanie chór. Gustaw chce o wszystkim
opowiedzieć ale nikt go nie może zrozumieć. Musi więc pozostać ze swoimi uczuciami
sam. Jest indywidualistą. Dla niego samotność jest koniecznością bo nikt nie potrafi
odczuwać tak silnie jak on sam.
91
Opracowanie epok literackich Strona 92 z
156
dóbr osobistych na rzecz ojczyzny, zwłaszcza gdy ta jest w biedzie i znajduje się w
zagrożeniu. Treść utworu była ważna. Za maską historyczną kryją się
polityczne aluzje dla tych, którzy godzą się z zaborcami.
Cechy romantyczne:
− nastrój romantyczny i groźny
− przypisanie ogromnie ważnej roli ludowi
„Ekskuza”
(Usprawiedliwienie). W utworze tym mówi, że pisze o sobie, nie podejmuje tematów
patriotycznych. Ludzie mają pretensję, że pisze o sprawach banalnych i mało istotnych.
Zajmuje się swoimi uczuciami, a nie tym co istotne dla całego narodu. W drugiej części
mówi on jednak, ze pisze o sprawach istotnych. Mówi, że będzie pisał dla tych, którzy
go rozumieją. Usprawiedliwia się, że tworzy taką poezję jakiej oczekują ludzie, którymi
się otacza. Usprawiedliwia się, że jest na wygnaniu, wśród obcych ludzi. Przyznaje się
do schlebiania ich gustom oraz do zaprzepaszczania swojego talentu.
48.5 RÓŻNE OBLICZA BOHATERA „SONETÓW KRYMSKICH”
Zostały wydane w 1826 roku. Wyrażają zachwyt orientem, krajobrazem górskim.
Kultura orientalna była dla romantyków tajemnicza, ciekawa, inna. Jest wprowadzone
słownictwo orientalne. Tymi sonetami Mickiewicz potwierdza swoje zainteresowanie
orientem. Każdy z tych wierszy stanowi samodzielny utwór. Elementem głównym i
wiodącym jest przyroda. Jest ona pretekstem do wyrażania uczuć podmiotu lirycznego.
Z jednej strony jest to poezja gór, krajobrazów, morza. Z drugiej strony jest to
prezentacja odczuć poety. We wszystkich wierszach jest ten sam podmiot liryczny.
„Pielgrzym”
Podmiot liryczny mówi, że podoba mu się krajobraz orientalny. Znajduje się w krainie
dostatku i pięknych ludzi. Zachwyca się pięknem, ale tęskni za swoją ojczyzną i
przeszłością. Nie może teraz wrócić do swojej ojczyzny. Wiąże mu się ta rzeczywistość
z Litwą. Wyraża tutaj nostalgię. Woli Litwę, choć jest niedostępna niż piękne obszary
orientalne. Sceneria jest piękna, ale uczucia ulokował gdzie indziej. Potrafi
kontemplować piękno przyrody, ale nie może zdobyć się na poruszenie uczuć. Tekst
kończy się zastanowieniem się podmiotu lirycznego czy ojczyzna o nim pamięta.
Pielgrzym to człowiek wygnany z ojczyzny. Tęskni za nią i tuła się po świecie.
Poszukuje miejsca dla siebie. Dąży do miejsca świętego dla siebie. Jest to trudna
wędrówka. Dąży do celu poprzez myśli, wspomnienia. Pielgrzym zawsze wraca do
swojego miejsca. U Mickiewicza jest to pielgrzymka ducha i uczuć.
92
Opracowanie epok literackich Strona 93 z
156
„Stepy akermańskie”
Porównanie jazdy przez zielony step do żeglowania przez ocean. Trawy to fale, krzewy
to wysepki. Podmiot liryczny słyszy motyle, węże, pomimo, że panuje cisza. Wspomina
Litwę. Wydaje mu się, że słyszy ją. Wytęża słuch, ale nikt go nie woła, zapomnieli o
nim. Podmiot liryczny jest samotny, wygnany, odosobniony. Cisza może oznaczać brak
buntu i sprzeciwu wobec zaboru.
„Burza”
Jest to czwarty sonet. Autor używa tu równoważników zdań aby wytworzyć nastrój
grozy, szaleństwo żywiołu burzy. Pokazany jest atak żywiołu na statek. Pokazane są
bezradne próby ratowaniu statku. Ukazane są reakcje ludzi. W części refleksyjnej
ukazane są uczucia poety. W godzinie śmierci ludzie płaczą, modlą się, są przerażeni.
Tylko jeden podróżny nie postępuje tak. Martwi się natomiast, że jest samotny, nie ma
się z kim żegnać. Nie ma nikogo bliskiego obok siebie, nie ma wiary. Nie jest związany
emocjami z nikim i z niczym.
„Czatyrdach”
Czatyrdach to góra. Podmiot liryczny opowiada o pięknie tej góry. Podmiot liryczny
jest tamtejszym przewodnikiem. Czatyrdach jest porównany do sułtana Tureckiego.
Szczyt ten jest groźny, wspaniały. Jest uważany za rzecz świętą przez ludzi wschodu.
Góra pozostaje niczym niewzruszona przez tysiąclecia. Jest potężna, wielka. Podmiot
liryczny wyraża zachwyt nad jej majestatem. Zwraca uwagę na jego monumentalność.
„Bakczysaraj”
Miasto Bakczysaraj jest wielkie ale puste. Jest to dawna stolica Krymu. Ludzie
pozostawili tam cały dorobek swojego życia. Miasto staje się coraz bardziej tajemnicze.
Coś co kiedyś oznaczało potęgę, teraz obraca się w ruinę. W części refleksyjnej jest
opis fontanny, której woda utożsamia łzy mieszkańców. Ludzie opuścili już miasto, ale
źródło wciąż bije. Ludzie przemijają, a natura pozostaje. Jest to refleksja nad
przemijalnością świata. Natura odrodzi się, będzie trwać.
48.6 DYLEMATY PATRIOTYCZNE I MORALNE W „KONRADZIE WALLENRODZIE”
48.6.1 WALTER ALF JAKO TYPOWY BOHATER BYRONICZNY
− działa samotnie
− jest skłonny do desperackich czynów
93
Opracowanie epok literackich Strona 94 z
156
Poeta:
− ma do spełnienia misję w literaturze jaką pełnił Tyrteusz (zagrzewać do walki)
− łączyć pokolenia całego narodu
− spajać teraźniejszość, przeszłość i przyszłość
• arystokracja
Potomkowie magnatów, którzy w konfederacji targowickiej doprowadzili do rozbiorów.
Przyjmują Rosjan, sytuację uważali za normalną, Rosjan nie traktowali jak wrogów, nie
zauważali problemów Polski, zajmowali się zabawą. Nie interesują się kulturą, tradycją,
nauką polską. Pogardzają tym co polskie. Mówią o swojej znajomości języka
francuskiego. Mieszkając na Litwie dowiadują się o losach Polski z gazet francuskich.
Arystokracja chce przypodobać się moskalom → chęć zysku. Świadomie izolują się od
kultury. Są to ludzie próżni, obłudni. Wolność ich nie obchodzi bowiem nie czują się
uwięzieni. Wszędzie czują się dobrze w gronie ludzi znanych sobie. Kosmopolici -
ludzie, którzy nie czują związku ze swoim krajem. Ich zainteresowanie skupia się na
sprawach błahych: własnej wygodzie, zabawie, flirtów. Chcą wejść w towarzystwo
ludzi obdarzonych dużą władzą. Konformiści - dostosowują się tak do sytuacji aby było
im wygodnie. Według arystokracji Polska po rozbiorach zyskała opiekuna. Uważają, że
potrzebują dworu takiego jak Rosjanie. Sam fakt obcowania z ludźmi posiadającymi
dużą władzę czyni ich nietykalnymi. Uważają się za wiodących w narodzie.
Megalomani. W sposób bezkrytyczny przejmują obce wzory. Występują przeciwko
zmianie sytuacji politycznej w Polsce.
• inteligencja
Przedstawieni negatywnie. Nie spełniają swojej roli. Nie piszą utworów, nie zagrzewają do
walki. Literatura nie podtrzymuje świadomości narodowej (celowo). Zbyt długo trzeba
czekać na skutki utworów. Literaci uciekają od aktualnych problemów, od
odpowiedzialności. Boją się pisać o teraźniejszości. Nie są silni duchem. Obawiają się
konsekwencji. Najważniejszy jest dla nich dwór. Mają świadomość sytuacji politycznej
95
Opracowanie epok literackich Strona 96 z
156
ale w niej nie uczestniczą, uciekają od ważnych spraw narodu. Nie ważne jest
przesłanie utworu, ale to czy się spodoba.
• kolaboranci
Ludzie obłudni, dwulicowi. Aby zachować stanowiska gotowi są zniszczyć innych. Ważne
dla nich są dobra materialne, donosiciele, pochlebcy. Zdają sobie sprawę z władzy
Nowosilcowa i chcą, aby ich ochraniał, uprzedzają jego zachcianki, chcą się zasłużyć.
Eliminują przeszkody. Działają poprzez zastraszenie, kłamstwo, szantaż. Interpretują
fakty tak aby im było wygodniej.
48.7.2 PROMETEIZM
Konrad ma cechy bohatera mitologicznego. Został uwięziony za udział w spisku
przeciw carowi. W celi więziennej następuje jego przemiana wewnętrzna. Uważa się za
jedynego, który mógłby być przywódcą duchowym Polaków. W Wielkiej Improwizacji
wzywa Boga na rozmowę. Żąda od niego „rządu dusz”, który pokaże drogę zbawienia.
Dopuszcza się aktu bluźnierstwa wobec Boga. Wytyka Mu brak serca i mówi, że jest
„tylko mądrością”, nie obchodzi Go los świata. Bóg nie umie wskazać Polakom drogi
do zwycięstwa, za to Konrad jest do tego zdolny. Chce obwołać się nowym przywódcą
duchowym ludzi, których „kocha i za milijony cierpi katusze”, gdyż tylko one chce
przeciwstawić się władzy ziemskiej i boskiej.
Charakter prometejski: Konrad stylizowany jest na polskiego Prometeusza, chce zbawić
ludzkość, sam wybiera sobie walkę z Bogiem i realizowanie swojej idei. Nie boi się
skutków swojej działalności. Liczy się z potępieniem wiecznym, ale wyprowadzi ludzi
z nacisku carskiego.
48.7.3 MESJANIZM
− miał zjednoczyć naród
− Polacy są narodem wybranym i od nich zależy wyzwolenie całej Europy
− cierpienie narodu ma przynieść Polsce zwycięstwo
− przelana krew młodych romantyków ma sens, bowiem przez nią wiedzie droga do
odzyskania niepodległości
− miał podtrzymać Polaków na duchu i umacniać wiarę w zwycięstwo
− tajemniczy mąż 44 ma być wskrzesicielem narodu, miał jako jedyny ocaleć z rzezi,
ma wszystkie cechy apokaliptycznego wybawcy
„Przedmieścia stolicy”
Podwaliną stolicy jest cierpienie wielu ludzi i ich życia. Aby powstało miasto musiało
wielu zginąć, ale car o to nie dbał.
„Petersburg”
Miasto porównane do wielkich stolic Europy. Wzniesione na ich podobieństwo. W
Petersburgu żyją ludzie trzymani przez cara. Są zastraszeni. Społeczeństwo
hierarchiczne. Każdy ma określone prawa i przywileje. Obraz stolicy jest objawieniem
stosunków społecznych w Rosji.
„Przegląd wojska”
Charakteryzuje stosunki społeczne w Polsce. Car jest dumny z wojska ale ludzie odnoszą
się do tego z ironią. Gardzą nim, jego przeglądem wojsk. Wojsko to ludzie różnych
narodowości. Brak im powołania i ducha walki. Ludzie w wojsku są zabawkami cara.
Mowa o stosunku ludzi do cara. Ich strachu. Jedyny cel dworaków to uzyskanie jego łaski.
Jest on złym władcą. Bezmyślne oddanie się carowi. Zmusza on ludzi do przebywania
na mrozie podczas ceremonii. Kończy się to dla żołnierzy często śmiercią. Ludzie boją
się mu przeciwstawić.
„Widzenie Ewy...”
Ewa widzi pełno kwiatów, którymi uwieńczyła czoło Matki Boskiej na obrazie. Ewa prosi
Boga, aby mogła już zawsze żyć wśród kwiatów. Jedna z róż rozwija się i płacze. Ewa
tłumaczy jej, że zerwała ją nie dla zabawki, a dla Matki Boskiej, skropiła ją łzami żalu.
Róża zaś pragnie być kochana. Róża to naród polski, który ma do spełnienia jakąś, rolę,
cierpi on nie dla zabawki.
97
Opracowanie epok literackich Strona 98 z
156
„Sen Senatora”
Śni on o swojej przyszłości, o tym, że zostanie odznaczony, wyróżniony, będzie
księciem. Jednak car i ci wszyscy, którzy wcześniej mu się kłaniali w końcu odwróci się
od niego, zostawią go, będą z niego szydzić, drwić. Ten kto osiągnął znaczącą pozycję
na życzenie cara, na jego rozkaz może ją też stracić Gdy był na łasce cara okazywał
innym swą wyższość, poniżał ich, był samolubny. Car jednak odwrócił się od niego.
Jego klęska związana jest też z działalnością innych urzędników. Ci dążąc do władzy
nie liczyli się z innymi. Nowosilcow stał się ofiarą. Zginął od własnej broni, one też tak
kiedyś robił. Teraz ludzie gardzą nim. Zło zostało pokonane.
99
Opracowanie epok literackich Strona 100 z
156
− ludowość
− cudowność, niesamowitość, baśniowość (objawia się w opisach)
a) personifikacje
− obecność typowego bohatera romantycznego
101
Opracowanie epok literackich Strona 102 z
156
„Reduta Ordona”
W tym czasie powstaje też powieść poetycka „Lambro”. Akcja - wojna grecko-turecka
(tak jak w „Giaurze”). Lambro postanawia zniszczyć flotę turecką, poświęcając swe
życie i dobre imię. Poświęca siebie, aby zyskać jakoś sukces militarny (szlachecki
rewolucjonizm).
Wybuch powstania - Słowacki przyjął to z entuzjazmem. Efekt to wiersz
„Bogurodzica”. Nawiązanie do średniowiecznej pieśni, utwór ma spełniać taką funkcję
i mieć takie skutki jak „Bogurodzica”. Wezwanie do pomocy Polakom przez Litwinów
i rewolucjonistów rosyjskich. Nawołanie do powstania i przyłączenia się innych. W
utworze dużo wiary, entuzjazmu; wiersz ma charakter odezwy. Jest dynamiczny. Chęć
pobudzenia do aktywności.
W momencie wybuchu powstania listopadowego Słowacki skierowany został do prac
administracyjnych. Był nią zniechęcony. Opuszcza Polskę i wyrusza do Francji.
Znajduje się wśród popowstańczej emigracji. Po powstaniu listopadowym mógł wrócić
do Polski. 1834 - wydanie „Kordiana”. Utwór ten to ocena powstania. Powrót do
Polski stał się niemożliwy.
49.2 „KORDIAN” - TYPOWY DRAMAT ROMANTYCZNY ?
49.2.1 TREŚĆ
• Akt I
15 letni chłopiec zastanawia się nad sensem życia. Nie może odnaleźć celu. Myśli o
samobójstwie. Nie może określić swych pragnień. Prośba do Boga o cel w życiu, do
którego będzie dążył. Wiele pragnień, myśli, wśród których jest zagubiony. Odczuwa
wewnętrzny niepokój, drżenie, rozgorączkowanie. Odnajdujemy u niego „choroby
wieku” - bezsens życia, bezcelowość wszystkich działań, uczucie nudy i pustki
egzystencjalnej. Grzegorz opowiada mu 3 historie: bajkę o Janku (rzekomo nieudolny
chłopiec osiągnął sukces poprzez podjęcie ryzyka), opowieść o wojnach napoleońskich
i opowieść o Kazimierzu. Kordian zapala się lecz potęguje się jego nicość, pustka i
samotność. Pesymista, negatywnie myśli o swym życiu i jego celu. Ma poczucie
bezczynności i bezradności. Nieszczęście potęguje nieszczęśliwa miłość. Nie znajduje
wzajemności. Laura starsza o parę lat drwi z Kordiana, nie widzi jego prawdziwych
uczuć. Emocjonalna niedojrzałość Kordiana powoduje jego rozterkę. Postanawia
popełnić samobójstwo, którego jednak nie dokonuje.
• Akt II
Proces dojrzewania Kordiana. Konfrontacja młodzieńczych ideałów, wyobrażeń z
rzeczywistością. Podróżuje po Europie.
Anglia - uświadamia sobie, że zaszczyty można kupić, tak jak i tytuł lecz nie szacunek
ludzi. Przekonuje się o władzy pieniądza. Włochy - Kordian zawsze poszukiwał miłości
jako związku dusz, trwającego całe życie. Spotykając Wiolettę przekonał się, że takie
uczucie nie istnieje. Miłość można kupić. Rozczarowuje się, jego marzenia są zszargane
przez rzeczywistość. Będąc na audiencji u papieża przekonuje się, że on uważa Polskę
za kraj szczęśliwy, każe czcić prawosławnego cara. Rozczarował on Kordiana. Papieża
nie interesuje los Polaków. Opowiada się za silniejszym. Potępia powstanie
listopadowe. Nie chce pobłogosławić garstki ziemi z kroplami krwi. W Kordianie
załamuje się wiara w religię. Na Monte Blanc wygłasza liryczny monolog. Pierwsza
faza to rozczarowanie, próba zabójstwa, druga to zniechęcenie dla świata i ludzi, trzecia
103
Opracowanie epok literackich Strona 104 z
156
zaś to odnalezienie celu życia. Kordian ma poczucie siły, chce poświęcić się dla
ojczyzny, poderwać naród do walki z tyranią. Chce udowodnić swoje bohaterstwo i
poświęcić się za naród tak jak Winkelried.
• Akt III
Narada spiskowców. Próba wystąpienia przeciw carowi, zabójstwo tyrana. Kordian nie
dba o przyszłość Polski, nie ma jej wizji. Chce dokonać tylko jednego czynu. Nie ma
programu politycznego. Kordian sam decyduje się na zbrodnię. Podczas próby
zabójstwa waha się. Nie znajduje wystarczającej motywacji moralnej i politycznej.
Zostaje powalony przez strach i imaginację. Zostaje złapany, oskarżony, skazany na
śmierć - niewiadome ułaskawienie.
104
Opracowanie epok literackich Strona 105 z
156
49.2.4 WINKELRIEDYZM
Słowacki wysuwa pewnego rodzaju propozycję, która jest w pewnym stopniu opozycją
do mesjanizmu. Jest to koncepcja, która polega na tym, że Polska ma skupić na sobie
zainteresowanie zaborcy, ma być aktywna, zaangażować wroga, w tym czasie inne
narody zwyciężą zaborcę. Słowacki dostosowuje swoją ideologię do warunków
historycznych i politycznych. Winkelriedyzm rodzi się na szczycie góry Monte Blanc.
Walcząc pod tym hasłem Kordian też ponosi klęskę, więc zaproponowana przez
Słowackiego koncepcja nie wytrzymuje, ponieważ zakłada ona czyn nielicznych.
107
Opracowanie epok literackich Strona 108 z
156
„Rozłączenie”
Obraz wewnętrznych emocji związanych z rozdzieleniem dwóch osób. Jedynym ich
połączeniem jest biały gołąb. Podmiot liryczny mówi o ukochanej w kontekście
108
Opracowanie epok literackich Strona 109 z
156
przyrody. Zna ukochaną doskonale, może przewidzieć jej zachowanie, to co teraz robi.
Miłość wieczna trwa mimo rozłączenia. Podmiot liryczny widzi ją w wyobraźni. Góry
są symbolem muru, tego co ich dzieli, trudności nie do przebycia. Cały tekst
zaopatrzony jest w wiele emocji, miłości, tęsknoty i żalu. Emocje sprawiają, że podmiot
liryczny przekształca realność w taki obraz, jaki narzucają mu jego myśli, wspomnienia.
„Uspokojenie”
Podmiot liryczny uspokaja tych, którzy boją się rewolucji. Mówi, iż przyniesie ona
więcej korzyści niż szkód, będzie stopniem w rozwoju ludzkości. Rewolucja
przedstawiona jest jako nagła, wielka siła, która przyjdzie nagle, zabije wielu, poczyni
ogromne spustoszenia, będzie krwawa, wizja apokaliptyczna, końca, zagłady świata.
Wizja ta porusza nie tylko ludzi, ale i samo miasto, domu, wprowadza na teren walki
ciemne moce. Po zniszczeniu ma nastąpić odrodzenie doskonalszego świata. Po
okrutnych czasach nastąpią lepsze. Dramat tu opisywany jest ofiarą na ołtarzu
doskonalenia się.
Wymowę wiersza należy rozpatrywać na przestrzeni wieków. Wiersz ten określa
historiozofię Słowackiego - postęp dokonuje się zawsze poprzez zniszczenie starej
formy.
„Testament mój”
Wiersz ten jest stylizowany na testament, zawierający pożegnanie artysty ze światem,
rozrachunek z poglądami i wartościami, wyrażający jego wolę i życzenia skierowane do
przyjaciół lub potomnych. Poeta zwraca się do odbiorcy, którym jest całe pokolenie
romantyków, wszyscy ci, którzy znali poetę oraz potomni, którzy będą czytali jego
poezję. Podmiot liryczny przyznaje się do zespolenia z ludźmi - „żyłem z wami,
cierpiałem i płakałem z wami”, których kocha. Porzucenie przyjaciół nie jest dla niego
łatwe. Wywołuje to uczucie smutku, jest bolesne, gdyż nie pozostawia on potomka. Nie
mając go nie ma nikogo, kto mógłby podjąć się kontynuowania jego myśli twórczej.
Prosi tych, którzy go znają, aby przekazali pokoleniom pamięć o jego życiu, czynach i
wielkiej miłości do ojczyzny. Matce pragnie przekazać swoje serce i żałuje, że może jej
ofiarować tylko tyle. Jednocześnie jest osamotniony, gdyż nikt nie docenia jego poezji.
Ma nadzieję, że przyszłe pokolenia nie przejdą obojętnie obok jego spuścizny
poetyckiej. Pozostawia on ważne przesłanie. Rodacy muszą wierzyć, że wolność
nadejdzie, a kiedy zajdzie potrzeba muszą poświęcić się dla ojczyzny.
49.7 FILOZOFIA GENEZYJSKA W TWÓRCZOŚCI SŁOWACKIEGO
W „Genesis z ducha” Słowacki przedstawił swoją filozofię zwaną genezyjską.
Wszystko co istnieje ma duchową istotę, materia jest konsekwencją aktywności ducha.
To co materialne jest kruche, przemija. Duch się doskonali, aby to zrobić musi starą
formę materialną ciągle rozbijać, zrobić z niej ofiarę. Postęp ducha związany jest ze
zniszczeniem tego co materialne. Stąd konflikt pomiędzy tym co duchowe a tym co
materialne. Rewolucja jest także pewną zmianą formy, służy osiągnięciu wyższego
stopnia rozwoju.
109
Opracowanie epok literackich Strona 110 z
156
„Pióro”
Jest programowym utworem Norwida. Podmiot liryczny określa tu jaka powinna i czym
być poezja:
− powinna nie naśladować poprzedników
− nie powielać tego co było
− wnosić nowe rzeczy
− nie nazywać uczuć językiem, bowiem nigdy nie będzie to doskonałe
− ma być oryginalna, każdy artysta powinien mieć swój styl
− uniwersalna, ma zawierać wartości
− nie powinna się zmieniać wraz ze zmianą poglądów politycznych i etycznych
110
Opracowanie epok literackich Strona 111 z
156
111
Opracowanie epok literackich Strona 112 z
156
nieśmiertelne, które będą angażować wiele osób. Człowiek nie może oprzeć się śmierci
w przeciwieństwie do niektórych wartości. Rumak jest własnością Bema, a więc symbol
wolności jest jedną z tych wartości.
Korowód zmierza do działania, ma do niego wszystkich obudzić, poruszyć,
zaangażować ich do wyrażenia swojej niezgody na niewolę. Są to ludzie ujęci snem,
bezwolni. Idea pragnienia wolności jest wstanie ich obudzić. Ludzie, którzy
przekroczyli czeluść, to ci, którzy uwierzyli w tę ideę, to nowe pokolenie. Śmierć Bema
nie kończy jego misji. Jego myśl będzie kontynuowana w przyszłych pokoleniach.
Słuszna idea jest nieśmiertelna. Będzie rozwijana przez potomków.
Podczas całego wiersz panuje monotonny, powolny ruch. Dopiero pod koniec staje się
bardziej dynamiczny. Nadaje to nastrój grozy, patetyczności, żałoby. Oddziaływanie na
zmysły czytelnika wyobraźnią, tak jakby uczestniczył on sam w pogrzebie.
Wykorzystanie syntezy sztuk aby wywołać nastrój uwiarygodnić go.
50.5 LIRYKA UCZUĆ NORWIDA
50.5.1 „COŚ TY ATENOM ZROBIŁ, SOKRATESIE...”
Norwid Odwołuje się do konkretnych postaci: Sokratesa, Dantego, Kolumba,
Camoensa, Kościuszki, Napoleona, Mickiewicza. Łączy ich to, że nie byli doceniani za
życia, wygnani, skazani na śmierć, zdobywali uznanie dużo później. Znakiem tego
uznania był drugi grób, wspaniały pogrzeb. Zwrotka poświęcona Mickiewiczowi
zawiera pytanie: „Coś ty uczynił ludziom, Mickiewiczu ?”. Niedopowiedzenie zawiera
wróżbę, że los Mickiewicza będzie podobny jak poprzedników.
Dalsze części wiersza to filozoficzne refleksje na temat wybitnych jednostek, które
wyprzedzają swój czas.
Zwykła glina ludzka wtapia się w glinę łatwo - ta metafora oznacza, że możemy łatwo
rozumieć to, co nam bliskie. Twórczość wybitnych jednostek nie jest akceptowana. Ich
idee są zbyt rewolucyjne. Zostaną docenione dopiero przez przyszłe pokolenia.
50.5.2 „W WERONIE”
Wierz zawiera aluzję do tragedii Romea i Julii i opisuje co po nich pozostało: gruzy
domów, „rozwalone bramy” i groby pod strażą cyprysów. Ponad nimi niebo „spłukane
deszczem, poruszone gromem”, księżyc - „łagodne oko błękitu” i spadająca gwiazda.
Takie zestawienie przedmiotów i zjawisk skłania do refleksji o przemijaniu. Norwid
ukazuje postawę intelektualną ludzi uczonych, polegającą na jednostronnym
spostrzeganiu zjawisk. Postawa ta jest zbieżna z postawą starca z „Romantyczności”
Mickiewicza (patrz punkt 48.2.1). „Cyprysy mówią”, że spadająca gwiazda to łza nad
losem kochanków. Mówiąca przyroda to element z wierzeń ludowych. Meteoryty,
według tych wierzeń, to łzy aniołów. Mamy tu do czynienia z bliskimi romantykom
„żywymi prawdami” z tradycji ludowej. Ludzie uczeni mówią, że są to meteoryty.
Zestawienie wiedzy o świecie z prawdą o nim, i choć Norwid nie wypowiada się po
żadnej ze stron, domyślamy się, że bliższa mu jest poetyka wizja ludowa. Wiersz
posiada dwie płaszczyzny:
1. Poetycka zaduma nad potęgą miłości. Niszcząca siła zła, działanie czasu dla materii i
wieczne trwanie ducha.
Ruiny domów, groby. Wieczność ciągła poruszająca naturę tragedia.
113
Opracowanie epok literackich Strona 114 z
156
P O Z Y T Y W I Z M
51. RAMY CZASOWE
EUROPA
Początek: 1850 r.
Koniec: 1890 r.
POLSKA
Początek: 1864 r.
Koniec: 1890 r.
115
Opracowanie epok literackich Strona 116 z
156
116
Opracowanie epok literackich Strona 117 z
156
53.7 EWOLUCJONIZM
Tworzenie wiedzy o społeczeństwie i człowieku wraz ze stworzeniem wiary w
stopniowe przekształcanie się form życia w coraz doskonalsze. Wytworzenie
przekonania, że im większe osiągnięcia nauki i techniki tym lepsze warunki życia
człowieka i moralne i intelektualne.
53.8 UTYLITARYZM
Moralność ludzką określa się stopniem jego altruizmu (troska o dobro innych ludzi).
Każda jednostka powinna wnosić jakiś wkład do wspólnego dobra. Miernikiem
wartości człowieka jest praca.
117
Opracowanie epok literackich Strona 118 z
156
118
Opracowanie epok literackich Strona 119 z
156
literatura współczesna nie mówi prawdy o życiu i ludziach, nie zajmuje się żywotnymi
sprawami współczesności, obraca się wokół tematów nieaktualnych, nie nadąża za
życiem. Literatura i życie społeczne rozwijają się. Orzeszkowa żądała aby pisarz
połączył się sercem i myślą z ogółem ludzi. Chciała aby twórca stał się sercem ogółu.
Miał to być twórca czujący, opowiadający o problemach zbiorowości. Tematów miał
szukać wśród ludzi i współczesności.
Tym tematem zajmował się także Sienkiewicz. Zaleca odrzucenie egoizmu,
dostrzeganie problemów innych ludzi, według niego preferowany powinien być gatunek
literatury - powieść. Ma ona przyszłość, jest pożyteczna. Dostrzegł on w niej formą
literacką, która najskuteczniej służy propagandzie i agitacji. Zgadza się także z tym
Orzeszkowa.
W pozytywizmie nastąpił zwrot ku powieści i noweli. Stwarzały one bowiem okazję do
wnikliwego zaprezentowania rzeczywistości. Proza była łatwiejsza w odbiorze,
bardziej komunikatywna. Mogła dotrzeć do większego kręgu odbiorców.
57.1 POWIEŚĆ
− jak zwierciadło odbija rzeczywistość
− to co jest zawarte w niej musi być prawdopodobne
− powinna oddać prawdziwą atmosferę społeczeństwa
− oddziaływać na wyobraźnię
− może przekazywać uczucia
− aby była użyteczna powinna posiadać dwie strony: zewnętrzną odnosząca się do
formy i wewnętrzną uwydatniającą myśli i dążenia
− ma być źródłem wiedzy o współczesności
− powinna pouczać, wyjaśniać, przedstawiać to co dobre
− ukazując postawy naganne, dawać chwalebne przykłady
− winna mieć walor estetyczny, uczyć i wychowywać
57.2 LITERATURA TENDENCYJNA
Wykorzystywała różne gatunki prozatorskie. Artysta ma mieć cel społeczny, bez niego
literatura jest pusta.
− cel społeczny
− odtwarzanie rzeczywistości z przynoszeniem wiedzy
− autor ma zaobserwować fakty, ocenić je i wyprowadzić wnioski zaradcze do
nagannej sytuacji
Orzeszkowa: „Chłostać przesąd, głupotę, podłość i zastój, rozjaśniać pojęcia, zachęcać
do pracy, wskazywać drogi do postępowania i wzory do naśladowania - oto dziś
zadanie literatury”.
Bohater:
− oddaje swe życie idei
− heroizmem, żarliwością, energią przypomina romantycznego
− człowiek przeciętny, głównie inteligent (lekarz, nauczyciel) nieskomplikowany
psychologicznie
119
Opracowanie epok literackich Strona 120 z
156
58.1 „A...B...C...”
58.1.1 TREŚĆ
120
Opracowanie epok literackich Strona 121 z
156
58.2.3 PROBLEMATYKA
Wyższe klasy społeczne nie są użyteczne, brak wspólnej pracy. Ukazanie wypaczeń
programu pozytywistycznego. Pani przyjmuje do domu małą Helenkę. Jest to
działalność z kaprysu, filantropijna lecz wyrządzająca krzywdę.
58.3.2 PROBLEMATYKA
121
Opracowanie epok literackich Strona 122 z
156
• Arystokracja
Zainteresowania
Zajmują się sztuką - jej uprawianiem i kontemplacją. Nie pracują na siebie, żyją z
majątku, który posiadają. Stylizują się na artystów, choć tak naprawdę tej sztuki nie
rozumieją. Nie są zadowoleni ze swego życia. Uważają, że nie mają dobrych warunków
do rozwijania. Ich życie różni się od życia w utworach, są więc niezadowoleni. Nie
mają przed sobą żadnych celi. Są ospali, apatyczni, uciekają w sentymentalne powieści,
by zabić nudę. Sami nie wiedzą czego chcą. Mają o sobie wygórowane mniemanie.
123
Opracowanie epok literackich Strona 124 z
156
• Ziemiaństwo
Są w hierarchii majątkowej niżej niż arystokracja. Są to ludzie trzeźwo myślący.
Postępują wbrew honorowi lecz muszą utrzymywać rodzinę i majątek. Ziemiaństwo to
klasa ludzi o obliczu ludzi patriotów. Borykają się ze sprawami codziennymi, ale
korzyści z ich pracy nie są przeznaczone dla nich. Za wszelką cenę chcą zachować
obecny status majątkowy i nie oddawać ziemi.
• Zaścianek
Ludzie ci z racji pochodzenia są szlachtą, ale warunki życia zmuszają ich do pracy -
zubożała szlachta. Cechuje ich ład, porządek, dbałość o ład estetyczny. Istotną cechą
jest praca - szanują ją, nie boją się jej, są zadowoleni, że ją mają, jest ona dla nich
źródłem utrzymania, kształtuje wytrwałość, silną wolę i uczciwość. Ludzie ci są
serdeczni i gościnni, zdolni do głębokich uczuć, honorowi, dumni, prostolinijni, otwarci
w swoich reakcjach. Przeszłość to dla nich skarbnica wiedzy, ukazuje wzorce osobowe,
dbają o nią i tradycję.
59.1 DZIENNIKARSTWO
Swoje pierwsze utwory napisał jako dziennikarz. Najpierw pisał artykuły popularno-
naukowe. Nie uważał pracy dziennikarskiej za dość poważną. Przyjął ofertę pisania
stałych felietonów (treść miała informować o ważnych wydarzeniach z różnych sfer).
Ideał felietonisty: musi być wszędzie i wszystko wiedzieć, czytywać wyciągi z
artykułów, alfa i omega - chłonie wszystko.
W swoich pracach zawarł pozytywistyczne hasła: praca organiczna, nauka to potęga,
emancypacja kobiet (jest przeciw niej).
59.2 „LALKA”
59.2.1 PROBLEMATYKA UTWORU
Tematem „Lalki” jest klęska dwóch ideologii: pozytywizmu i romantyzmu, ukazane na
tle przemian dziejowych: wygasania walk narodowowyzwoleńczych i rodzenia się
kapitalizmu. Uwaga autora koncentruje się wokół zagadnień politycznych, społeczno-
ekonomicznych i kulturalnych. Im też podporządkowana jest konstrukcja portretów
124
Opracowanie epok literackich Strona 125 z
156
126
Opracowanie epok literackich Strona 127 z
156
59.3.2 PROBLEMATYKA
„Do młodych”
Pierwsze wersy i nie tylko są związane z scjentyzmem. Nie wolno jednak zapominać o
przeszłości. Przyszłość ma być doskonalsza. Przeszłość jest podstawą do rozwoju.
Próba tworzenia pomostu pomiędzy tym co było a tym co będzie. Poeta odnosi się z
szacunkiem do przeszłości. Zachowany jest dla niej pewien kult. Mowa jest o ciągłym
doskonaleniu się świata. Młode pokolenie ma obowiązek doskonalenia świata.
„Daremne żale”
Adresatami tych słów są epigoni romantyzmu ci, którzy zatrzymują świat w biegu,
złorzeczą, że nie pasuje on już do ich konserwatywnych poglądów. Należy dążyć do
doskonalenia się. Ci, którzy nie dążą do postępu są martwi.
„Karmelkowy wiersz”
Ukazuje on, że młody człowiek wszystko widzi w pięknych barwach, także miłość.
Przedstawiona jest kobieta jako obiekt westchnień i uczuć. Nieprzystosowalność
wyobrażeń do emocji towarzyszących miłości.
„Nad głębiami”
Jest to cykl sonetów. Jest to próba połączenia filozofii romantyzmu i pozytywizmu.
Twierdził, że są epoki burzy i naporu oraz ciszy i spokoju. Są one cykliczne i tak już
musi być.
127
Opracowanie epok literackich Strona 128 z
156
128
Opracowanie epok literackich Strona 129 z
156
129
Opracowanie epok literackich Strona 130 z
156
M Ł O D A P O L S K A
62. RAMY CZASOWE
Początek: 1890 r.
Koniec: 1918 r.
130
Opracowanie epok literackich Strona 131 z
156
63.2.2 NEOROMANTYZM
Był to kierunek artystyczny XIX i XX wieku. W sposób jawny nawiązywał do
romantyzmu i jego twórców - Mickiewicza, Słowackiego, Norwida. Posiadał wspólne
cechy epoki.
63.2.3 SECESJA
Termin dla określenia kierunku w sztukach plastycznych oraz architekturze, sztuce
użytkowej i zdobnictwie. Jej cechami są: falista linia, wątki roślinne i kwiatowe,
asymetria, pastelowe barwy.
63.2.4 DEKADENTYZM
Schyłkowość. Był to ruch artystyczny oraz światopogląd, który był głęboko przekonany
o upadku kultury i jej tradycji z powodu rozwoju cywilizacji. Totalna niechęć do
istnienia, wyczerpanie ideologii. Rozwój tak jak przed upadkiem Cesarstwa
Rzymskiego.
131
Opracowanie epok literackich Strona 132 z
156
132
Opracowanie epok literackich Strona 133 z
156
63.4 CZASOPIŚMIENNICTWO
To ono głównie się rozwijało mimo surowej cenzury. Zawierało ono materiały
literackie oraz dyskusyjne polemiki o kształcie artystycznym. Były dokumentem życia
literackiego.
„Życie”
Warszawa - Tygodnik wydawany w latach 1880 - 1890. Zenon Przesmycki
(„Miriam”) był redaktorem naczelnym. To on przyswoił twórczość Norwida. Walczył z
tradycyjnością. Jawnie popierał i nawiązywał do romantyzmu.
„Świat”
Kraków - Dwutygodnik wydawany w latach 1880 - 1890. Dbał o warstwę estetyczną i
ilustracje. Na jego łamach Zenon Przesmycki ogłosił studium o belgijskim dramaturgu
Maurycym Maeterningu. Popierali i propagowali kulturę modernistyczną.
„Życie”
Kraków - Tygodnik ukazujący się w drugiej połowie lat 90 - tych. Redaktorem
naczelnym był Artur Górski. Propagował on kontynuację haseł romantycznych.
Jednym z redaktorów naczelnych był Stanisław Przybyszewski. Walczył o pełnię
swobody artystycznej. Pismo buntu modernistycznego. Pisali w nim min. Stanisław
Wyspiański czy Jan Kasprowicz.
„Chimera”
Ukazywał się u schyłku XIX wieku. Redaktorem Naczelnym był Zenon Przesmycki.
Ogłoszono tu pisma Norwida oraz hasła sztuki elitarnej. Izolacja od rzeczywistości.
63.5 KIERUNKI ARTYSTYCZNE
Ukształtowały się one we Francji, ale oddziaływały na literaturę innych państw.
63.5.1 NATURALIZM
Jego twórcą był Emil Zola. Utwory jego nawiązywały do komedii ludzkiej Balzaka.
Zalecenia teoretyczne naturalizmu zawarł on w przedmowie do utworu pt. „Teresa
Raquin”:
1. biologizm
a) utożsamianie społeczeństwa z organizmem żywej istoty
b) pojmowanie człowieka jako cząstki natury, człowiek zdeterminowany jest przez
prawa natury
c) pojmowanie życia jako wiecznej walki o byt
2. postawa uczonego i badacza, który wiernie odzwierciedla życie odebrane zmysłami,
wierność szczegółów
3. maksymalny obiektywizm, bez własnych ocen odautorskich, autor rejestruje i
pokazuje
4. brak tematów tabu, zakazanych, wszystko powinno znajdować odzwierciedlenie w
sztuce
Naturalizm ubezwłasnowolnia człowieka poprzez prawa natury. „Germinal”
(narodziny świadomości społecznej).
133
Opracowanie epok literackich Strona 134 z
156
63.5.2 IMPRESJONIZM
Najpełniej wyrażony został w malarstwie. Nazwa francuska od tytułu obrazu Moneta
„Wschód słońca. Impresja”. Inni przedstawiciele to Manet, Renoir, Cezanne. W
Polsce byli to głównie Wyczółkowski, Fałat, Pankiewicz, Boznańska. Zerwał on z
pierwszeństwem tematów historycznych. Centrum zainteresowania był pejzaż. Zmiany
ze względu na światło - wrażenie. Malowano portety i postacie na tle natury. Cechy:
1. szkicowość obrazu, rozmycie
2. uwrażliwienie na barwę zmieniającą się z oświetleniem
3. dbałość o ukazanie wpływu światła na obraz barw i przedmiotów
4. gra świateł i cienia
Specyficzna technika malowania - plamy barw. W literaturze charakterystyczna
kompozycja:
1. zestawienie luźnych scen czy obrazów.
2. zmieniający się pejzaż, dynamizm przyrody
3. gar świateł w opisach
4. uchwycenie niepowtarzalnych chwili, wrażeń towarzyszących
63.5.3 SYMBOLIZM
Był wykorzystywany głównie w plastyce. Głoszono, że dzieło artystyczne ma
ukazywać problemy duchowe człowieka. Te sfery ludzkich problemów
nierozwiązywalnych drogą intelektualną. Nawiązanie do intuizmu. Tematem była
abstrakcja, niepoznane, tajemnicze. Środek artystyczny to symbol (przedmiot, sytuacja,
obraz, który poza naturalnym znaczeniem krył metaforyczny sens). Elementy w
malarstwie np. Obraz Malczewskiego pt: ”Śmierć”. Był on zafascynowany śmiercią.
Śmierć - personifikacja, animizacja, wieloznaczność, alegoria.
„Padlina”
Przejście od sielankowej przechadzki do odrażającego opisu padliny. Zwłoki określone
są brutalnie i drastycznie. Budzą uczucie wstrętu i obrzydzenia. Padlina jest synonimem
śmierci. Szczątki osoby nieżyjącej, pozostałości ciała. „...upodobnisz się do tego złota
mój aniele”. Życie nie ma sensu bo zawsze prowadzi do śmierci i pozostawienia
zgnilizny. Nie pozostawiamy po sobie niczego. Ludzie podlegają prawom natury i mają
świadomość przemijania. Symbolem przemijania jest ludzkie ciało. Bez woli człowieka
zostanie po nim padlina. Człowiek to nie tylko ciało (słabe i bezczynne wobec natury).
134
Opracowanie epok literackich Strona 135 z
156
Pozostaje uczucie. Część boska - dusza jest nieśmiertelna. Uczucia nie podlegają
przemijaniu. Jest doskonałością i wrażliwości - sztuką.
Naturalizm objawia się:
1. detale opisu
2. biologizm (podleganie prawom natury).
3. ubezwłasnowolnienie ciała wobec natury, pesymistyczność
4. bez ograniczeń estetycznych, brutalność, odraza
„Albatros”
Jest to wiersz propagandowy. Albatros to symbol artysty. Charakterystyka sytuacji.
Realny obraz: pochwycenie ptaka, który jest doskonały w locie, a nieudolny będąc w
niewoli. Strata piękna wobec ludzi. Poeta, kiedy tworzy, przebywa wśród chmur
własnej duszy, ma dar kreacyjny, ale gdy zniża się do poziomu śmiertelników to traci
swą moc. Artysta jest indywidualnością, stworzony do wyższych celów. Nie może być
porównywany z innymi śmiertelnikami. Reguły poetyckie ograniczają jego swobodę.
Tylko człowiek wolny jest podobny księciu na obłoku. Poeta jest doskonałością poprzez
naturę twórcy.
64.2 ARTUR RIMBAUD
„Statek pijany”
Utwór zawiera elementy impresjonistyczne i symboliczne. Podmiotem lirycznym jest
łódź. Może to być artysta utożsamiony ze statkiem. Początkowo dryfuje bez celu,
unoszony bezwolnie, zagubiony w bezmiarze wód. Zachwyca się krajobrazami.
Napawa się swobodą i pełną wolnością. Niezależność. Przeżywanie piękna świata.
Urzeczony wspaniałością. Statek (człowiek) unoszony na falach życia. Odczuwa
niezależność. Jest jednak moment gdy pojawia się tęsknota do domu, rodziny. Radość z
wyzwolenia ustępuje nostalgią i powrotem do ostoi portu. Tęsknota do własnej
rzeczywistości., codzienności. Do stabilizacji i umiaru. Chęć na nowo
podporządkowania się regułom. Zmęczenie wolnością, samodzielnym decydowaniem o
sobie, chęć zrzucenia części odpowiedzialności z siebie. Emocje biorą górę nad nim.
Pijany wolnością, rozkoszowany niezależnością. Stan pijaństwa był mu potrzebny, aby
zdecydować się na próbę uwolnienia. Wiersz złożony. Impresjonizm wyraża się w:
1. operowanie barwą
2. opis pejzażu z grą świateł, zmiana odcieni ze względu na oświetlenie
3. dynamika, uchwycenie przemian obrazu, przyroda w ruchu
4. częsta zmiana tematów
„Confiteor”
Sztuka i artysta:
1. niezmienna, stała, nie podlega działaniu czasu, uniwersalna, nie zniszczalna, stoi
ponad życiem
2. odzwierciedlenie duszy poety, nie może spełniać usług propagandowych: Sztuka dla
sztuki. Sztuka, to tylko wyraz estetyczny. Nie może być na usługach żadnej
ideologii. Sztuka jest odzwierciedleniem nagiej duszy artysty.
3. łącznik ze światem ponad zmysłowym
4. wszystko co reprezentuje sobą artysta uzewnętrznia się jego osobą, nie kierują nim
żadne zasady czy normy
5. indywidualista, doskonalszy od zwykłych ludzi, rola przywódcy byłaby zbrukaniem
jego wyższości
6. funkcja duszy artysty, mierzenie jej miarą zmysłową byłoby pomniejszeniem jej
mocy
7. religia, artysta to kapłan, przeświadczenie o jego doskonałości, przewodnik pomiędzy
doskonałością sztuki
8. przeświadczenie o swojej wyższości, pogarda dla tych co nie rozumieją jego
wielkości
9. powolność nakazom lub normom ludzkim, nadaje tendencje lub ludzki cel, przestanie
tworzyć sztukę
rezygnacji, poddania się losowi, bierności. Brak idei dalszego działania. Kompromitacja
wszystkich wartości. Rozważanie ich i odrzucenie. W obliczu kryzysu kultury, człowiek
staje się bezbronny - tragizm. Pesymizm i wyobcowanie tego człowieka -
Schopenhaueryzm. Przyczyny tej postawy to:
1. rozczarowanie do idei pozytywistycznej i wszelkich form aktywności życiowej
2. bezcelowość wszelkich dociekań badawczych
3. niewiara w możliwości przeciwdziałania panoszącemu się złu
4. niemożność pełnego korzystania z radości życia
5. poczucie niedorzeczności istnienia ludzkiego bytu
„Hymn do Nirvany”
Wysławianie stanu niebytu. Charakterystyka ludzkiego życia: podłość, złość,
nikczemność, cierpienie, zło, niesprawiedliwość społeczna. Podmiot liryczny czuje do
tego wstręt. Świadomość konieczności bytu, który skazuje go na wieczne cierpienie.
Kształt modlitwy. Nirvana to jedyne wyobcowanie z życia, cierpienia, ludzkich wad,
które odbierają ludziom sens bytu. Nie wierzy w moc religii, odrzuca ją. Tęsknota za
unicestwieniem.
„Evviva l’arte”
Obraz życia: upodlenie, materializm, bieda, głód, nędza, beznadziejność życia. Podmiot
liryczny określa siebie i sobie podobnych artystów królami bez ziemi (posiadają duszę
138
Opracowanie epok literackich Strona 139 z
156
„W lesie”
Impresjonizm objawia się tu różnorodnością barw, dynamizmem kolorów, ruchu w
opisywanych obrazach, szkicowości pejzażu oraz grze świateł. Zaangażowanie
zmysłów, stworzenie nastroju, zaduma, refleksja, melancholia
139
Opracowanie epok literackich Strona 140 z
156
I Sonet
Chaty, piaszczyste wzgórza, sad, stodoły, obory, stare płoty, chude bydło. Zniszczenie,
starość, szarość, smutek, ubóstwo. Z tym smętnym krajobrazem kontrastuje ubiór i
witalność ludzi. Barwy i zdrowie mieszkańców. Jest on pełen podziwu dla prostoty i
kontaktu z naturą. Wieś, wspomnienia, jako miejsce ważne i niepospolite. Poeta
związany jest emocjonalnie. Smutne wspomnienia ludzi tam żyjących. Są oni skazani
140
Opracowanie epok literackich Strona 141 z
156
XV Sonet
Życie kobiety, która po stracie męża sprzedaje ziemię. Utrzymuje się z pracy rąk, a
kiedy jest stara to umiera.
XIX Sonet
Mężczyzna, który był zdrowy, silny, wzór pracy na wsi. Nagle zachorował. Baby go
leczyły, ale to nie pomagało. Nie stać go na doktora.
XXXIX Sonet
Chłopiec, który się uczył pomimo szyderstw kolegów, kształcił się w mieście. Sam
zarabiał, ale zmarł na suchoty.
„W chałupie”
Charakter opisowy, przedstawia nędzę, ubóstwo wiejskie, zniszczenie domostwa, biedę
w chałupie. Pogoda (szaruga, deszcz), nastrój przygnębienia i smutku. Wnętrze ubogiej
chałupy to obraz realistyczny i plastyczny. Brzydota, brud, starość, precyzja opisu.
Mieszkańcami chałupy jest starsza kobieta (zniszczona, zmęczona, zmartwiona) i
młodsza kobieta (marzy). Wprowadzają kolory do szarości życia. Młodość, świeżość i
spontaniczność. Warunki życia jednak skażą ją jednak na nędzny żywot i ubóstwo.
Cechy naturalizmu:
1. szczegóły, wierność drobiazgu
2. tematem jest brzydota, nędza, szokowanie odbiorcy
3. biologizm - brak własnej woli na dalszy los, przygnębiająca wizja, walka o byt,
przetrwanie
4. obiektywizm i bezstronność
141
Opracowanie epok literackich Strona 142 z
156
„Dies irae”
Opis dnia gniewu Bożego. Osądowi podlegają wszyscy: ludzie żywi, umarli, stworzenia
świata - dzieła Boże. Gniew Boga karzącego za grzechy - rozpusta, zło, zawiść,
zbrodnia czyli słabości ludzkie. Powodem tego jest Bóg i Szatan. Ewa to narzędzie
grzechu. Bóg dopuścił do zaistnienia zła. Stworzył świat i przestał się nim interesować,
oddał go szatanowi. W „Hymnach” Kasprowicza ukazana jest przerażająca wizja dnia
przyszłego sądu. Konrad podobny jest do podmiotu lirycznego z hymnu. Oskarża Boga
o przyczynę ludzkiego cierpienia. Czuł siłę boską i prowadzenie do szczęścia. Bunt
przeciw Bogu, walka o dobro świata. Stara się wydrzeć jego władzę nad życiem.
Bluźni, obarcza Go winą za cierpienie i grzechy świata. Bóg unicestwia swój własny
twór. Konrad też twierdził, że Bóg nie kocha ludzi.
Katastrofizm: Postawa głosząca przekonanie, że cały świat dąży do katastrofy,
kataklizmu. Rozpanoszenie grzechu - nie ma ratunku. Zagłada wszelkich wartości.
142
Opracowanie epok literackich Strona 143 z
156
„Święty Boże”
Forma modlitwy. Podmiot liryczny to człowiek zmęczony życiem. Wołanie do Boga.
Człowiek jest bezbronny wobec zła i niesprawiedliwości świata. Drwi z niego szatan i
śmierć. Skazany jest na samotną wędrówkę by umrzeć także samemu. Jest to
katastroficzna wizja. Całe życie zmierza do grobu. Bezsilność wobec klęski świata.
Oskarżenie Boga. Świat jest padołem łez. Los człowieka podziela natura. Załamany
człowiek zwraca się do szatana. Spór z Bogiem - zarzut egoizmu i obojętności. Bóg nie
jest dobry i sprawiedliwy. Ostatnie słowa to bluźnierstwo.
W III etapie swej twórczości Kasprowicz napisał cykl utworów „Księga Ubogich”.
Ukazanie harmonii świata. Człowiek może uzyskać wewnętrzny spokój poprzez kontakt
z naturą i pogodzenie się z kształtem świata. Umiłowanie przyrody tatrzańskiej.
Pogodzenie się z życiem. Zgoda z Bogiem uspokojenie.
„Przeprosiny Boga”
Nawiązanie do franciszkanizmu. Obcowanie i współistnienie Boga z ludźmi. Ich
przyjaźń, zaufanie i zawierzenie. Szukanie Go, ale Bóg jest wszędzie, na co dzień, a nie
tylko w kościele. Doszukiwanie się winy w samym sobie. Nie obwinianie Boga.
Pogodzenie się z dobrem i złem tego świata.
jego tomik pt.: „Sny o potędze”. Przeciwieństwo dekadentyzmu. Człowiek pragnie siły,
mocy. O tym śni.
1. nietzscheanizm - „Kowal” czy „Sny o potędze”, samodoskonalenie siebie
2. dekadentyzm - „Deszcz Jesienny” - słabość i upadek człowieka, bezsilność i lęk
przed życiem
3. franciszkanizm - „Przedśpiew” - afirmacja świata, natury i całego stworzenia
„Kowal”
Postawa opozycyjna do dekadentyzmu. Forma tekstu i sposób obrazowania jest
modernistyczny, ale treść odmienna. Opis podmiotu: osoba, czynna, aktywna. Chce ona
kształtować swój charakter. Ma poczucie własnej wartości. Ma zasoby energii, ale nie
ukierunkowanej. Teraz chce nadać im kierunek. Każdy ma drogocenny kruszec w
piersi, ale nie wszyscy potrafią nadać im odpowiedni kierunek. Niektóre są słabe.
Potencjał noszony przez każdego jest zobowiązany do nadania kształtu swojemu sercu.
Działaniem i czynem. Serce to ideały działania, siła, charakter, osobowość, uczucia
(indywidualność człowieka), dusza, psychika. Ma być zdecydowany, mężny, dumny,
silny, decydować o własnym życiu. Nieprzeciętna indywidualność. Każdy musi
pracować nad sobą, ale jeżeli jest to nie doskonałe to lepiej zginąć niż być słabym i
bezwolnym (Nizche). Postuluje aktywność, ciągłe doskonalenie osobowości. Kowal to
symbol tęsknoty do mocy, siły uosobienia poety.
„O miłości wroga”
Opis walki pomiędzy dwojgiem ludzi. Ten co atakuje sam na tym traci, a krzywdzony
jest dobry, modli się za duszę drugiego. Cieszy się życiem, cierpienie przyjmuje z
pokorą, umie wybaczyć i być ponad krzywdzącym. Jeśli człowiek cierpi to łatwiej
przyjmuje radość i szczęście. Człowiek, który umie cierpieć, zna je i przyjmuje je z
godnością. Wierzy w szczęście. Jest mądry. Wie, że życie składa się z dobra i zła.
„Deszcz Jesienny”
Obrazy:
1. wizja powiewnych mar, mgieł unoszących się nad światem, nastrój smutku,
przygnębienia, ponury, żałobny, melancholijny
2. tragedia człowieka, samotność, śmierć, odejście bliskiej osoby, nieszczęśliwa miłość,
rozczarowanie, płacz, spotęgowanie nastroju poprzedniego obrazu
3. szatan błąkający się po świecie, ogród-pustelnia, kwiaty pod popiołem, kamienie na
trawie, szatan smutny śmiertelnie, przerażony okropnością swego dzieła, ogród to
symbol świata na którym panuje szatan, nawet on jest przestraszony spustoszeniem
dokonanym przez zło
Nastrój smutku stworzony jest przez epitety i przenośnie. Efekty kolorystyczne:
szarość, mgła, czerń. Monotonna rytmika wiersza. Refren to padający deszcz -
onomatopeja (dźwięk szumu kropel) - monotonne uderzanie o szybę. Synteza sztuk:
onomatopeja, kolory, słowo, rytm, nagromadzenie tych cech kształtuje nastrój
(angażowanie myśli by wytworzyć nastrój).
144
Opracowanie epok literackich Strona 145 z
156
„Przedśpiew”
Mowa o artyście (czciciel gwiazd i mądrości, wyznawca snów i piękna, entuzjazm dla
sztuki i natury). Sztuka rodzi się z miłości. Twórca doświadcza wszystkich trosk
ludzkich, ale sztuka wyraża tylko piękno świata. Sztuka boska, odmienna od życia.
Treść to sens, mądrość, piękno. Nie będzie opisywać życia, ale afirmować go,
wskazywać do doskonałości („Confiteor”). Staff czuje się wybrańcem boskiej sztuki.
Mówi o swym życiu, jest doświadczony. Dominuje smutek, przygnębienie, tragedia.
Pomimo tego podmiot liryczny mówi: „Nic co ludzkie nie jest mi obce”. Odwołuje się
do renesansu. Afirmacja życia, odróżnienie od dekadentyzmu. Dopełnienie elementów
klasycznych (jasna klarowna konstrukcja, dystans w mówieniu o emocjach i uczuciach)
i modernistycznych.
67.4 TADEUSZ BOY-ŻELEŃSKI
Tadeusz Żeleński żył w gronie cyganerii. Kompan Przybyszewskiego. Był nimi
zauroczony. W miarę czasu ten styl bycia tracił na spontaniczności. Wypaczenie idei
modernizmu. Tadeusz chcąc zachować pamięć o pierwszych latach „Znaszli ten kraj”
pod pseudonimem Boy. W 1905 roku był znanym autorem i satyrykiem. Był jednym z
powołujących kabaret „Zielony Balonik”. Wyszydzał prowincjonalne, filisterskie
społeczeństwo. Był on głównym dostawcą treści („Słówka”). Smagał
drobnomieszczaństwo, obłudę, fałsz i snobizm.
145
Opracowanie epok literackich Strona 146 z
156
„Lucifer”
Bohaterem wiersza i podmiotem lirycznym jest szatan. Cechuje go:
1. posiada władzę nad przyrodą i jej żywiołami
2. ma wielką potęgę, ale jest bezsilny
Osoba cierpiąca nie może wszystkiego ziścić. Nudzi się on na świecie. Uosobienie
śmierci i ohydy.
Występują tu symboliki biblijne:
1. upadły anioł
2. syn jutrzenki
3. uosobienie zła
Pragnie on zniszczyć świat i raj. Podniosła forma utworu. Świadczą o tym, długie
rozbudowane zdania, epitety i porównania. Zauważamy ekspresjonizm i syntezę
sztuk. Chce ukazać przez to słabość i nikłość władzy, smutek oraz tragizm Lucyfera.
Zestawienie różnych obrazów. Surrealizm oraz symbol. Lucyfer to symbol zła, a Bóg
dobra. Odnajdujemy tu elementy shopenhaueryzmu, dekadentyzm i nitcheanizm.
Lucyferowi słońce nie okazuje czci. Uosobienie zła to poczucie człowieka w danym
momencie dziejowym. O wpływ nad człowiekiem ciągle walczy Bóg i szatan. Człowiek
to pionek.
146
Opracowanie epok literackich Strona 147 z
156
„Ananke” i „Kain”
Bohaterem jest człowiek buntujący się przeciwko przyrodzie czyli uosobieniu Boga.
Nawiązanie do Biblii, człowiek skazany jest na przeciwstawienia się przyrodzie. Za
zuchwalstwo, błąd człowiek jest niewzruszony i hardy. Silny przez uczucia i własną
wolę. Człowiek podlega przemijalności życia lecz wolę posiada większą niż przyroda.
Przykład opozycji do dekadentyzmu. Ekspresja. Środki impresjonistyczne, które
oddziałują na myśli. Np. dźwiękonaśladowcze wyrazy. Własna indywidualna wolność.
Analogia do wiersza „Kowal”.
„Emir Rzywulski”
Nawiązanie do romantyzmu. Podmiot mówi o potrzebie odrodzenia porzez zmiany
(mesjanizm). Cechy to męczeństwo, pokuta, rozwój intelektualny. Należy się rozwijać
by odzyskać niepodległość. Poeta wodzem narodu. Neoromantyzm.
67.6 BOLESŁAW LEŚMIAN
„Fala”
Fala to symbol duszy. W literaturze symbol to dwustopniowa konstrukcja językowa,
słowo lub zespół słów oznaczające zjawisko, osobę, przedmiot, pojęcie abstrakcyjne.
Opis tej fali odzwierciedla zjawisko przyrodnicze. Poeta traktuje falę jako osobę żywą
(animizacja), wyposażoną we właściwości psychiczne. Narodziny - śmierć. Podlega
takiemu samemu cyklowi jak osoba żywa. Obrazy:
1. konkretne przyrodnicze zjawisko
2. metaforyczność animizacja, fala to istota żywa
Utożsamienie istoty żywej ze zjawiskiem przyrodniczym. Fala jest jedna z wielu, bez
cech szczególnych. Ogólność i konkretność. Są to cechy symbolicznej techniki. Wierny
i konkretny opis. Interpretacja jest ogólna i gramatyczna konstrukcja zdań. Zdania
oznajmujące. Wiedza zawarta w zdaniu jest oczywista. Zdania dotyczące duszy są
pytające bo wszystko co jej dotyczy jest niejednoznaczne. Można to interpretować na
różne sposoby. Fala może symbolizować życie człowieka, rozwój twórczości, epoki
literackiej, emocje (gniew), pragnienia, marzenia dochodzące do jego zrealizowania.
Symbol w literaturze nie daje się wyjaśnić jednoznacznie. Symbol to możliwości
interpretacyjne określane przez charakter tekstu, kontekst pojawiania się w tekście.
Elementy tej techniki to wieloznactwo, konkretność, ogólność, animizacja (nie zawsze).
148
Opracowanie epok literackich Strona 149 z
156
149
Opracowanie epok literackich Strona 150 z
156
Raskolnikow
Urodził się w biednej rodzinie szlacheckiej. Studiował prawo, ale zmuszony jest je
porzucić bo ma problemy finansowe. Jest nadzieją rodziny. Niezrównoważony
psychicznie, wyobcowany, nie ma przyjaciół. Czuje się kimś lepszym. Hipochondryk.
Jest ateistą mimo, że wychowano go religijnie. Nie wierzy w Boga bo nie ma
sprawiedliwości. Wrażliwy na niedolę innych. Osobowość skomplikowana. Ma o sobie
wielkie mniemanie, ale jest wrażliwy - paradoks.
150
Opracowanie epok literackich Strona 151 z
156
Chciał być wyrachowany i zimny, dbać o szczegóły. Nie wytrzymał emocjonalnie tuż
przed mordem. Zabił obie kobiety w szale i zdecydowaniu. Nie wszystko odbyło się tak
jak planował. Komplikacje przy ucieczce. Śmierć Lizawiety tłumaczył jako
przypadkową i konieczną (musiał móc uciec).
Rola Soni
• wskazywała mu drogę na zadośćuczynienie i pokutę przyznania, które uspokoi jego
napięcie.
• dodawała mu otuchy, rozumiała go, nie czuł się samotny
• wiara i uczucie, szansa przetrwania na Syberii
Uosobienie dobra. Jej zawód to forma ofiary. Kocha ludzi, uważa, że każdy jest
potrzebny i nikogo nie należy wywyższać. Uświadomiła niedorzeczność idei
Raskolnikowa. Wiedząc, że jest niezbędna dla Rodii idzie z nim na zesłanie.
Udowodniła mu, że nie ma altruizmu gdy w grę wchodzi cierpienie innych. Jej wpływ
skruszył opór Rodii. Pojechała za nim bo kierował nią miłość, dobro i szlachetność.
Odpowiedzialna za nawrócenie grzesznika.
Syberia
151
Opracowanie epok literackich Strona 152 z
156
Swidrygajłow
Sprytny, przebiegły, zdemoralizowany, znudzony życiem. Nagina prawo.
Wyrachowany, rozpustny, lubieżny. Dąży do celu.
Łużyn
Egocentryk, poczucie wyższości, skąpy i wiecznie niedowartościowany. Lubił gdy ktoś
był mu oddany, pokorny i posłuszny. Władczym, niegodziwiec, wyrachowany. Lubił
manipulować innymi, rządny fortuny.
152
Opracowanie epok literackich Strona 153 z
156
Porfiry i Rodia
Porfiry wprowadza Rodię w obłęd. Prowadzą ciągłą walkę intelektualną. Rodia
zdominowany jest przez emocje i nie mógł racjonalnie rozpatrywać dyskusji. Porfidia
był doświadczonym detektywem i znał reakcje mordercy na aluzję. Rodia gubił się we
własnych słowach i tracił orientację. Był atakowany i musiał się bronić. Doprowadziło
to do przyznania się do winy. Nie wytrzymałby dłużej. Zachował reszty dumy, nie
wyrzeka się swej wyższości. Chce zakończyć ten rozdział życia. Po przyznaniu się do
winy emocje odeszły. Opowiada o wszystkim ze szczegółami. Pozbywa się wiedzy o
mordzie. Pozostaje pusty. Równowaga psychiczna powraca.
Kara
Nietypowa skrucha. Nie potępia czynu, ale ma świadomość, że nie był do tego zdolny.
Potem dopiero pod wpływem Soni jego pragnienie pokuty i kary powraca. Mówi o
rzeczach w sądzie, które może zataić i nieobwiniać siebie. Mówi dokładną prawdę.
Dzięki temu rehabilituje się we własnych oczach. Powraca spokój sumienia. Powieść ta
jest analizą istoty kary.
69.3 „LORD JIM” - JOSEPH CONRAD (KORZENIOWSKI)
Korzeniowski młodo się usamodzielnił. W wieku 38 lat zadebiutował jako literat. W
literaturze istnieje jako Józef Conrad. W świecie powieści jego siłą napędową jest zbiór
wydarzeń. Śledzenie wewnętrznych filozofii człowieka, poznanie prawdy o nim.
Trudne w odbiorze.
69.3.1 TRESĆ
Syn proboszcza. Jeden z pięciu synów. Nauczył się sumienności i rzetelności. Czytał
literaturę przygodową, był skłonny do marzycielstwa. Pociągało go morze był ogarnięty
żądzą przeżycia przygód. Myśli, że morze czyni z człowieka silnego i odważnego
mężczyznę. Kształcił się w kierunku marynarki. Po skończeniu szkoły został oficerem i
praktykował na statku. Podczas praktyk wydarzył się wypadek, a on nie mógł brać
udziału w akcji ratunkowej. Nie zdążył. Czuł się zawiedzony, pokrzywdzony, gorszy,
stracił okazję na sprawdzenie się. Został oficerem i zaciągnął się na statek. Po wypadku
przebywał w szpitalu. Został pierwszym oficerem na „Patnie”. Stary, zżarty rdzą
parowiec. Załoga to ludzie nieodpowiedzialni i rozpijaczeni. Kapitanem Niemiec. Był
on niemiły. Mechnik był szubrawcem. Byli bez honoru i zasad. Nie dbali o załogę.
Niedbali w zawodzie. Pewnego razu statek wypełnili pielgrzymi (Maleje). Był statek
przeciążony (800 osób). Statek wpadł na coś. Utworzyła się dziura, przez którą dostała
się woda. Podejrzewano, że był to wrak statku. Wszyscy byli pogrążeni we śnie. Załoga
gdy zorientowała się w sytuacji postanowiła ratować siebie. Wpadli w panikę, a Jim
przyglądał się temu. W ostatniej chwili wskoczył na łódź odpływając z nimi. Myśleli,
że statek zatonął. Decyzja Jima była bezwolna i nieświadoma. Skoczył nie myśląc o
tym, był przerażony pod wpływem emocji. Uległ panice, chwili, impuls, odruch, który
zaciążył na jego dalszym losie. Brak usprawiedliwienia dla ucieczki załogi. Na
szczęście nikt nie utonął, odratowano wszystkich. Wina pozostała. Statek odratowany
był dowodem ich winy - sprzeniewierzenie się kodeksu marynarzy. Jedynie Jim
poczuwał się do odpowiedzialności. Stawia się do sądu, odpowiada na pytania,
153
Opracowanie epok literackich Strona 154 z
156
przyjmuje swój los. Był honorowy, miał wyrzuty sumienia i zasady. Nie chciał być
traktowany jak pozostała, załoga. Miał świadomość winy. Poddał się, poniżył. Stawił na
sąd. Wyrok - pozbawienie dyplomu oficerskiego. Nie mógł pływać, wykonywać tego
zawodu. Kara niewystarczająca. We własnym sumieniu chce rehabilitacji za nie moc
opanowania własnego strachu. Dalsze losy to rehabilitacja, pozyskanie zaufania innych
ludzi. Tułaczka, wędrówka, zmiana pracy. Wszędzie jest prześladowany przez złą
legendę. Jim chce zapomnieć, ale wszędzie spotyka kogoś kto przypomina mu o tej
tragedii. Czuje się szykowany i pogardzany. Ucieka od przeszłości. Nie widzi
zrozumienia u nikogo. Ucieka od wspomnień. Próby swe zaczyna ciągle od nowa.
Zdobywa zaufanie jako nieznany człowiek, nie chce by go osądzano przez pryzmat
wydarzeń na „Patnie”. Chce pokazać się takim jakim jest. Nie chce by cień z
przeszłości przykrywał teraźniejszość. Szuka odkupienia win. Surowa ocena samego
siebie. Marlow umożliwia wyjazd Jimowi do Patusanu. Wyspa dziewicza nie znana
ludziom. Tam może się odnaleźć na nowo. Widzi dla siebie szansę. Zdobywa zaufanie,
formuje społeczne rządy. Niszczy wyzysk. Stworzył państwo gdzie rządził
sprawiedliwie, zdobył poważanie i szacunek podwładnych. Ludzie żyli szczęśliwie.
Czuł się on tam znakomicie. Czuł się kochany i potrzebny. Od niego zależało życie
ludzi. Pomagał i opiekował się imi. Uważano go za mędrca, radzono się go. Bez Jima
tubylcy stawali się bezradni. Darzono go zaufaniem i szacunkiem. Miał autorytet.
Bezgranicznie mu wierzono. Brawn to przywódca korsarzy. Chciał ograbić Patusan.
Jim nie pozwolił na atak. Zawierzono jego doświadczeniu. Brawn wykorzystał sytuację
i ich zaatakował. Zabił Daina Warisa, przyjaciela Jima. Brawn wykorzystał zaufanie i
dobroduszność Jima. Chciał on puścić pirata bo ten poznał prawdę. Dobre intencje Jima
nie udały się. Po śmierci przyjaciela, Jim wyrusza do Daromina, który go zabija.
Wiedział Jim o takiej możliwości bo Daromin bardzo kochał syna. Czuł się on
odpowiedzialny, przytłaczała go ponownie wina. Kolejna porażka. Sam wymierzył
sobie karę. Decyzję tę podjął bo sumienie zawsze mu towarzyszyło. Nie uciekłby od
wspomnień. Człowiek honoru, chciał udowodnić, że nie boi się odpowiedzialności.
Ostatni akt odwagi. Nie pomyślał o ludziach, którzy go kochali (patusańczycy). Klejnot
został sam, bezbronna postać tragiczna. Niezależnie od wyroku cierpiałby. Zmarnował
nadzieje. Marlowa. Obawiał się wyrzutów i zmagań moralnych. Nie był na tyle silny by
rozpoczynać na nowo swoje życie. Sytuacja bez wyjścia. Powieść ta skłania do refleksji
nad własną moralnością. Trudem wyboru. Zło i odkupienie win. Kompozycja luźna.
Powieść Jima jest pretekstem do wyborów moralnych. Subiektywizm wniosków. Wiele
narratorów, osobiste refleksje, różne spojrzenia. Dociekliwość i dokładność. Chęć
dotarcia do prawdy. Zaburzenie chronologii (dygresje, epizody).
69.4 „MORALNOŚĆ PANI DULSKIEJ” - GABRIELA ZAPOLSKA
Gabriela Zapolska w swojej twórczości ukazywała portrety psychologiczne kobiet.
Dostrzegała wszelkie wartości. Utwory jej to wierny dokument epoki. Portrety te
poddawane były wnikliwej analizie sfery duchowej.
Aniela Dulska
W pierwszym wrażeniu uważana jest za brudną, niesympatyczną kobietę. Wciąż
krzyczy lub mówi podniesionym głosem. Obraz antysympatyczny. W jednej chwili
154
Opracowanie epok literackich Strona 155 z
156
może zrobić wiele czynności. Dla gości przebiera się. Żądna władzy nad swoją rodziną.
Skąpa, nic ją nie obchodzi. Zawsze ma być tak jak ona chce. Uznaje tylko swoje zasady.
Nie zwraca uwagi na zdanie innych. Dostosowuje się do sytuacji. Powierzchowna i
egoistka. Obłudna, zakłamana, konieczność pozorów. Żyje w czterech ścianach,
oszczędza. Nie chodzi do teatru, nikogo nie zaprasza, kontroluje finanse domowe,
podwyższa czynsz domowy, trzyma magiel w sieni. Skąpa do ohydności, obłudna
postawa, brudy pierze pod własnym dachem. W służących nie widzi ludzi. Interesują ją
tylko pieniądze, oszczędza więc na wszystkim i wszystkich.
Felicjan Dulski
Jest podporządkowany swojej żonie. Nie zgadza się z nią, ale jest obojętny. Ignoruje ją,
ucieka w milczenie. Zwątpił w możliwości odmiany żony. „A niech was wszyscy
diabli !!!”
Zbyszek
Ma inną postawę. Jest zbuntowany, zabawia się, celowo szokuje i jest zaczepny,
wulgarny i prowokujący. Aniela zaplanowała jego życie. Juliasiewiczowa chciała
pokazać mu prawdę, że będzie się on musiał troszczyć i kłopotać. Ukazała mu
prawdziwe życie, widmo odpowiedzialności, nędzę. Jest kołtunem i jest tego świadom.
Jest słaby, ale chce walczyć ze swoim kołtuństwem. Krytykuje matkę.
Mela
Też się nie zgadza. Też się poddaje by żyć przyjemnie. Nie buntuje się. Postać tragiczna
bo jest naiwna i dobra i nie orientuje się w jakiej atmosferze moralnej żyje.
Hesia
Podobna do matki. Pogardza Hanką, bije ją i się z niej wyśmiewa. Ma już wypaczony
charakter. Nikim się nie interesuje. Lubi tylko tańce, stroje i studentów.
Dulscy mieli być typową rodziną filistrów. Zapolska stworzyła i komedie i tragedie.
Sztuka naturalistyczna. „Menażeria ludzka”. Odsłania ona temat drażliwy, postawa
obiektywna, fotograficzna dbałość obyczajowa.
156
Opracowanie epok literackich Strona 157 z
156
Akcja utworu dotyczy dwóch stanów. Inteligencji ze strony pana młodego oraz
chłopstwa ze strony panny młodej. Brak przedstawicieli arystokracji czy proletariatu.
Wyróżnia się tu dwa rodzaje scen:
1. realistyczne - osoby, bohaterowie tworzą nurt satyryczny
2. symboliczno-irracjonalne - obok realistycznej rzeczywistości występuje metafizyka,
osoby-duchy. Ukazane uczucia konkretnych osób.
Ze scen realistycznych wyczytać można stosunek Wyspiańskiego do zjawisk i uczuć.
Inteligencja
1. Niezdolni do czynu. Pomimo ataku chłopów na szlachtę, bawią się razem z nimi,
chwilowo zapomnieli o tym wydarzeniu.
2. Przeklinają przeszłość, ale nic nie robią. Żałują tego co było lecz nic nie robią by to
zmienić. Uważają, że poprzez przeszłość są niewolnikami.
3. Brak aktywności działania. Dziennikarz wspomina dzwon Zygmunta, stare stroje.
Wszystko uśpione. Inteligencja czeka na coś lub na kogoś.
4. Pospolici, niedojrzali politycznie. Np. Gospodarz powierza róg Jaśkowi, a to przecież
on miał na nim grać.
157
Opracowanie epok literackich Strona 158 z
156
Chłopi
1. Gotowi do walki, ale potrzebują przywódcy
2. Podatni na walkę chętnie będą uczestniczyyć w działaniu
3. Zawzięci, odwołują się do chlubnych kart historii
4. Zżyci ze sobą. Oczekują, że ktoś poprowadzi ich do walki. Chłop czuje potrzebę
działania, decyzję o podjęcie działań pozostawia inteligencji. Chętni do walki, ale
mierzi ich apatia.
5. Uważają, że ludzi z miasta trzeba trzymać krótko by nie przejęli kontroli nad
chłopami
6. Widzą własną potęgę, ale nie są przygotowani bo wartości materialne stanowią dla
nich większe znaczenie.
7. Nie umieją dobrze gospodarować i zaciągają długi
8. Nie boją się zawstydzić panów, nieufni, krytycznie nastawieni do inteligencji.
9. Otwarci, spontaniczni, szczerzy w reakcjach, garną się do wiedzy, znają swą potęgę i
moc, wartość. Garną się do działania, ale nie dorośli do czynu. Zapalni jak słoma.
Trzeźwo i realnie oceniają.
10. Skorzy do bójek, porywczy, dążą do bogactwa, stają się próżni.
Podczas wesela spotykają się dwa różne światy. Ludzie ci nie potrafią się porozumieć.
Prowadzi to do rozbieżności, do oceny przeszłości i różnego widzenia narodu. Chłopi
skorzy do działania, konkretnej walki, ale to inteligencja ma przodować bo chłopi są za
słabi. „Wesele” to satyra na współczesność. Nie zdolność do czynu całego pokolenia.
Rzekomy solidaryzm. Stylizowanie się na poszczególną modę. Pod maską przyjaźni i
braterstwa kryje się niechęć, urazy, nie zrozumienie.
Widmo
Narzeczony Marysi, który zmarł na suchoty. Malarz francuski. Jego duch przybył na
wesele. Rozpamiętuje chwile gdy byli razem, gdy istniała między nimi jakaś więź. Jest
to upostaciowanie wnętrza Marysi. Z jednej strony cieszy się ona z jego przybycia, a z
drugiej obawia. Pogodziła się z jego śmiercią. Jest to symbol utraconej miłości. Marysia
158
Opracowanie epok literackich Strona 159 z
156
przypomina sobie te chwile i boi się stabilizacji z mężem. Nie wie czy ma zostać z
Wojtkiem,. Wesele sprowokowało ją do tych rozważań. Raz się cieszy z przybycia
ukochanego, a raz nie.
Stańczyk
Dziennikarz „Czasu” należy do organizacji „Stańczyków”. Stańczyk to symbol
mądrości. Głos wewnętrzny dziennikarza. Wie on, że dziennikarz jako inteligent
powinien przewodzić narodowi. Jest też symbolem postawy patriotycznej. Ukazanie
niebezpieczeństwa zaniku walki. Zarzuca dziennikarzowi słowne deklaracje. Przyznaje
się do bezczynności, obwinia za sytuację przeszłość. Jawi się jako dekadent, pragnie
śmierci i to jest jego słowna deklaracja. Stańczyk przypomina czasy Jagiellonów. Nie
wierzy w deklaracje społeczne. Dziennikarz pragnie katastrofy by wstrząsnąć
społeczeństwem, by wyrwać ich z marazmu. Cena jest świętość tradycji. Nie widzi
przyszłości dla Polski widzi, że złą obrał drogę. Stańczyk wręcza mu kaduceusz Polski.
Dziennikarz wyraża pogardę dla bratania się z ludem. Widzi fałsz solidaryzmu.
Stańczyk to jego sumienie i dla tego z ironią wręcza mu kaduceusz. Dziennikarz jako
przywódca narodu.
Rycerz
Symbol honoru i patriotyzmu. Jest uosobieniem pragnień poety. Poeta ma odczucie
siły. Dekadentyzm, a poeta tęskni do mocy i siły. Rycerz jako symbol mocy, odwagi i
zwycięstwa. Zwiastun odrodzenia. Nazywa poetę nędzarzem. Poeta cierpi bo to co
tworzy jest odzwierciedleniem ducha czasu. Rycerz przypomina czasy Jagiełły. Poeta
ma szansę prowadzenia ludu do walki. Osądzona jest zdegenerowana poezja młodo
polska. Poeta nie chce napisać wielkiego dzieła. Poeta nie jest w stanie podołać
przywództwu narodu. Rycerz to symbol siły poezji oddziałującej na społeczeństwo.
Hetman
Duch hetmana Branickiego, który gardził chłopami. Symbol fałszu, zdrady,
magnackiego egoizmu. I to mu zarzuca pan młody. Hetman jest butny, dumny,
dominuje nad chłopami. Polska mu nie pomoże bo zaprzedał on kraj szatanowi. Pan
młody żeniąc się z chłopką zdradził swój stan. Tłumaczy mu, że to moda, a nie szczere
bratanie się z ludem.
Upiór
Jakub Szela stanął na czele powstania chłopskiego. Jest on cały we krwi bo wielu zabił.
Chce się obmyć wodą. Dziad stara się go odpędzić. Upiór jako zimny trup. Dla Szeli
ważne są dobra materialne. Przypomina, że bratanie się chłopów i szlachty jest
niedorzeczne. Jest symbolem krwawej zemsty na panach.
Wernyhora
Ofiarowuje złoty róg gospodarzowi. Zszedł on z obrazu Matejki. Przewiduje przyszłość.
Zwiastun czynu i niepodległości.
159
Opracowanie epok literackich Strona 160 z
156
1. Złoty róg to symbol walki, znak czynu, ma ruszyć społeczeństwo. Do walki nie
dochodzi bo gospodarz oddał róg Jaśkowi, który go gubi. Wernyhora atakuje inne
powstania gdzie oczekiwano cudu. Utracona szansa . Braterstwo i solidaryzm
chłopstwa. Nie spełni się to.
2. Czapka z piór to symbol przywiązania do rzeczy błachych i matrerialnych.
Ostrzeżenie by nie przekładać wartości prywatnych nad państwowe.
3. Sznur to symbol niewoli
4. Dzwon Zygmunta symbol wielkości Polski
5. Kosy nasadzone na sztorc to mit racławicki, gotowość walki
6. Taniec chocholi symbol zniewolenia, marazmu i niemocy narodowej
Ponownie pojawia się chochoł, który jest symbolem całego narodu. Scena najbardziej
smutna. Goście weselni symbolizują naród, chata to Polska w której krzyżują się
wszystkie problemy. Osoby dramatu to symbole tradycji i przeszłości. „Wesele” to
diagnoza polskiego społeczeństwa. Końcowy taniec chochoła to kwintesencja myśli
zawartej w utworze. Krzak bez życia otulony słomą na zimę. Oznacza uśpione wartości
narodu. Na wiosnę się obudzi i latem rozkwitnie, jest to nadzieja na odzyskanie
niepodległości.
• Muzyka
1. weselna
2. chochoła
3. zawodzenie wiatru
4. odgłosy tańczących ludzi
160
Opracowanie epok literackich Strona 161 z
156
perspektywa walki
zbrojnej.
Przesłanie treści Oskarżenie Oskarżenie inteligencji i
społeczeństwa o klęskę, chłopów o brak
antidotum to mesjanizm zjednoczenia. Nie dojrzali
do przywództwa.
Wskazuje drogę:
solidaryzm.
Rodzaj dramatu Romantyczny Realistyczno-
symboliczny
Sceny mistyczne Oba światy istnieją na Oba światy istnieją na
równych prawach równych prawach
Ludowość Ludowe obrzęd, ludzie Wesele ludowe, sposób
prości biorą w nim odbycia (oczepiny), ,
udział, na wsi. udział biorą mieszkańcy
wsi, na wsi się odbywa,
stylizacja ludowa języka.
Synkretyzm formy III błahych rozmów, I pogodny, radosny,
zastąpiony przez bezczynność, wesoły
syntezę sztuk. Nastrój. nuda. II trwogi, przerażenia,
II tajemniczość, groza respekt przed duchami,
IV sielski nastrój, tajemniczość, jest ciszej
podobny do wesołości, III bezsilność, apatia,
potem przygnębienia i senne zachowanie,
tajemniczości. uśpienie, oczekiwanie.
Czas Akcji Noc zaduszkowa - 23 listopada
listopad
Kompozycja taneczna „Bal u senatora” - para za Wesele, tańce
parą tańczy Menueta.
Postać Wernychory U Słowackiego też Symbol postaci,
Wernyhora przyszłości, odzyskania
niepodległości.
Odpowiedniki postaci Widmo Hetman Branicki
Te podobieństwa to świadomy zabieg autora. Chciał uwydatnić problem o którym
mówi, pokazać, że ktoś już poruszył ten problem. Mimo klęsk trzeba próbować dalej.
„Dziady” mówią o problemach patriotycznych, narodu. Nie chce by była to plotkarska
treść o weselu Rydla. Głębokie przemyślenia. „Wesele” na równi z „Dziadami”. Tekst
oparty na sytuacji bieżącej. Dotyczy całego narodu. Tak to odebrano. Wyspiański
nazwany został „czterdzieści i cztery”. Został wieszczem.
162
Opracowanie epok literackich Strona 163 z
156
Ludzie bezdomni w utworze to mogą być ludzie ubodzy, biedota, mieszkańcy ulicy
Ciepłej i Krochmalnej np. Ciotka Pelagia mieszkająca w domu brata będąc na jego
łasce. Przeludnienie mieszkań robotniczych, robotnicy mieszkają wraz z krewnymi.
Brak odrębności i swobody życia. Bogaci się nimi brzydzą. Odrzuceni przez
społeczeństwo. Wyobcowani. Wykorzystywani są poprzez pracę fizyczną, ale nikt nie
zapewnia im warunków do życia. Brak ciepła rodzinnego.
Tomasz Judym
Nie miał prawdziwego ogniska domowego. Sierota bo rodzice zmarli. Wychowywany
przez bogatą ciotkę. Tam nie zaznał szczęścia rodzinnego. Był służącym, chłopcem na
posyłki, lekceważyli go wszyscy. Miał też szansę opieki. Środowisko z którego się
wywodził odtrąciło go, stracił przynależność do tej klasy. Inteligencja (lekarze)
odrzucili go także, brak zgody z jego poglądami, nie akceptowano jego pochodzenia.
Tak też postąpiła arystokracja z którą się kontaktował. Judym wywodził się z biedoty,
ale się jej brzydził. Nie znajduje też miejsca wśród lekarzy i arystokracji. Nie
przynależał do żadnego środowiska. Inna forma bezdomności to samotność - z wyboru.
Tomasz świadomie rezygnuje z rodziny i małżeństwa z Joanną. Jest on bezdomny bo
nie może wrócić do rodzinnego domu bo po prostu on nie istnieje. Tuła się. Po pobycie
w Warszawie jedzie do Cisów, a potem do Zagłębia Dąbrowskiego, ale nigdzie nie
znalazł oparcia. Był samotny w propagowaniu idei. Z poglądami jego nikt się nie
solidaryzował. Bezdomność duchowa - nie miał bratniej duszy, przyjaciela.
Joanna Podborska
Bezdomna. Sierota, po stracie rodziców mieszkała u ciotki w Kielcach. Tam się uczyła,
ale nie mogła liczyć na uczucia. Po skończeniu gimnazjum pojechała do Warszawy.
163
Opracowanie epok literackich Strona 164 z
156
Wiktor Judym
Też jest bezdomny. Żyje w nędzy, ubóstwie (elemennty bezdomności biedoty). Sierota
bez domu rodzinnego. Judymowie za granicą czują się obco i nie mogą się odnaleźć w
innej rzeczywistości. Bezdomność polega na braku przywiązania się do domu. Wiktor
traci ojczyznę (emigracja zarobkowa) - też bezdomność.
Leszczykowski
Wywodził się ze szlacheckiej rodziny spod Cisów. W wyniku represji stracił majątek.
Wyjechał za granicę. Tęskni do ojczyzny. Pracowity kupiec wspomagający
utalentowanych Polaków i rodzinne Zagłębie. Powstaniec i demokrata.
Kożecki
Dekadent, myśli o śmierci. Nie jest rozumiany przez ludzi. Człowiek zagubiony w
zdegenerowanym świecie. Jego poglądy są przyczyną odrzucenia. Nieprzystosowany do
życia, popełnia samobójstwo.
Daszkowska
Samotna, nieszczęśliwa widzi kres swojego życia. Pozbawiona serdeczności i ciepła
rodzinnego. Umarła.
71.1.4 UNIWERSALNOŚĆ
1. stały niepokój pozwala mu godzić się na zło świata
2. znalezienie celu i sensu życia, uparcie dąży do niego walcząc z przeciwnościami
losu.
3. konsekwencja, ustawiczne ścieranie się z przeciwnościami losu.
4. postawa pełna pasji, altruistycznego społeczeństwa, chciał ją spełnić za wszelką cenę.
166
Opracowanie epok literackich Strona 167 z
156
167
Opracowanie epok literackich Strona 168 z
156
obłudy, pochlebstwa i wyzysku. Klasa ludzi, którzy otrzymali pieniądze, ale nie
mogli ich wykorzystać.
Samotność Piotra:
1. żyje na obczyźnie, tęskni do kraju
2. żyje bez ojca
3. niedoceniony
4. osoba, którą daży szacunkiem i miłością nie rozumie go, jego poglądów, wartości
moralnych
5. nie zgadza się z ojcem i chce mu pokazać, że robi on źle. Konflikt pokoleń
168
Opracowanie epok literackich Strona 169 z
156
Stasia Bozowska
Pochłonięta pracą, chciała zniszczyć analfabetyzm. Dlatego została nauczycielką i
uczyła podstawowej wiedzy ubogich. Robiło to z przyjemnościom i jednoczesnym
obowiązkiem, czuła satysfakcję. Zainteresowała ludzi literaturą. Jej sukces to napisanie
książki i pozyskanie szacunku ludzkiego. Przejęli się oni jej chorobą. Miała autorytet.
Charakteryzowały ją:
1. hart ducha
2. odwaga w pokonywaniu losu
3. bezkompromisowość w dążeniu do celu
4. upór w działaniu
Poświęciła swoje prywatne życie dla skromnych objawów wdzięczności i sympatii.
Wzór moralny, który autor afirmuje. Stasia nie ma wad, jest krystalicznie idealna -
nieprawdopodobne. Jako postać literacka może budzić oburzenie bo jest fałszywa w
swej doskonałości.
Paweł Obarecki
Jest on bardziej realną postacią. Przyjechał do Obrzydłówka by leczyć ludzi. Po wsi
jeździł z apteczką. Przeciw niemu wystąpił aptekarz i balwierz. Wmawiali ludziom, że
jest on oszustem, szarlatanem posługującym się czarną magią. Ludzie nie ufali mu bo
chciał leczyć za darmo. Nie zgodne to było z dotychczasowymi zasadami. Ktoś kto nie
169
Opracowanie epok literackich Strona 170 z
156
chce zapłaty jest podejrzany. Obarecki nie miał argumentów na obronę. Usiłował
zgodnie z własnymi zasadami realizować zmiany. Zrezygnował na skutek presji,
złośliwości i niechęci ludzkiej. Zabrakło mu sił, a ludzie nie traktowali go serio. Nie był
w stanie tego pokonać i załamał się. Zrezygnował i przeszedł na mentalność ludzi,
którymi gardził.
71.4 OPOWIADANIA O ROZLICZENIU ŻEROMSKIEGO Z IDEOLOGIĄ
POZYTYWISTYCZNĄ
Obarecki, Bozowska, Piotr to realizatorzy haseł pozytywistycznych., których
urzeczywistnienie jest niemożliwe - utopia. Te hasła miały realizować jednostki. Po
Stasi nie było następczyń. Ideologia pozytywistyczna realizowana była przez jednostki,
które nie mogły sobie poradzić. Stosunek Żeromskiego do tych idei jest następujący.
Jest on czołobijący dla haseł, idei, teoretycznie wielkiej i wspaniałej. Jednoznacznie
prezentuje krótkowzroczność pozytywistów (młodzi, słabi, nieodporni ludzie).
Pozytywizm żądający przebudowy społecznej usiłował zażegnać złe konsekwencje.
Autor poprzez te postacie ukazał nierealność spełnienia programu pozytywistów. Oddał
głos faktom. Stasia nie pdołała warunkom tak jak i Paweł. On nie podołał od strony
psychicznej ona fizycznej. Ich postawa ideowo-moralna nie oparła się warunkom w
jakich żyli. Są pełni woli walki. Przeciwstawiają się złu na przekór wszystkim, samotni
(bohater romantyczny). Bezgraniczne oddanie i poświęcenie się idei, moralne piętno
dobroci to cechy wielu bohaterów Żeromskiego, który odwoływał się do tradycji
bohatera romantycznego.
Bohater pozytywistyczny:
1. społecznik, kierują nim emocje
2. inteligentny
3. samotny z racji swej nieprzeciętności, indywidualista
4. altruista
5. reprezentuje nieprzeciętne wartości moralne, jednostka bierze odpowiedzialność za
zło, los świata, narzuca sobie obowiązki, które usiłuje bezkompromisowo rozwiązać.
71.5 „ZMIERZCH” I „ZAPOMNIENIE”
Pozytywistyczne hasło pracy organicznej zakładało solidaryzację i współpracę i
solidaryzm obu klas społecznych. Bogatych i najuboższych. Wspierało to Praca u
podstaw. Hasło to także kapitalistyczne gospodarowanie wprowadzone do rolnictwa.
Żeromski przyglądał się wypaczeniom programu pozytywistycznemu. W „Zmierzchu”
zmiana dziedzica przyniosła rozwój folwarku, maksymalne wykorzystanie
gospodarstwa i maksymalny wyzysk tych, którzy u Palichnowicza pracowali -
obniżenie stawek Gibałom. Nie wspomina się o solidaryzmie klasowym. Szlachta nie
widzi w chłopstwie obywatela. Chłop nie jest równoprawnym partnerem. Szlachta nie
chce wydobywać chłopa z ciemnoty. Zależność ekonomiczna pozwalana wyższe zyski i
wyzyski. Pogłębiają się antagonizmy i rodzą nowe - dotyczące także ludzi
reprezentujących tę samą klasę (Lelewicz - Obala. Lelewicz czuje się ważniejszym od
obali. Schlebia i podporządkowuje się nowemu dziedzicowi. Podwójna moralność.
Wykonuje polecenia dziedzica by zapewnić sobie byt, później przeprasza Obalę,
tłumacząc mu, że musiał tak zrobić mimo, że nie chciał). Rodzą się zależności między
170
Opracowanie epok literackich Strona 171 z
156
klasą niższą i średnią. Rządca obniża prace robotnikom, którzy muszą pracować, jedyna
nadzieja na lepsze życie. Chłopi żyją w nędzy nie mają nadziei na polepszenie swej
sytuacji majątkowej i finansowej. Pracują od rana do nocy by utrzymać się przy życiu.
Uzależnieni od dziedzica. Gibałowa idąc do pracy zostawia niemowlę, nie może wrócić
przed wieczorem by je nakarmić i zająć się nim. Konflikt między uczuciem do dziecka i
głosem rozsądku by pracować. Autor ukazuje jak prostaccy i prymitywni są ludzie.
Traktuje ich jak zwierzęta (naturalistyczny opis Obala porównany do kobyły).
Zachowanie ich sprowadza się do zwierzęcych instynktów. Chłopi żyją w tragicznych
warunkach, które rodzą konflikty klasowe. Konflikt moralny w „Zapomnieniu” ma
miarę antycznej tragedii. Obala musi ukraść deski na trumnę by pochować syna.
Narusza nakaz boski - nie kradnij, ale gdy tego nie zrobi naruszy nakaz boski dotyczący
gerzebania zmarłych. Konflikt wyboru. Tragizm Gibałów polega na ich beznadziejnej
pracy, dysproporcji ogromnego nakładu sił i małej zapłaty.
Tytuł „Zapomnienie” jest refleksją. Dla chłopów żyć znaczy zapomnieć. Są zbyt
prymitywni by zdać sobie sprawę, że są wykorzystywani. Nie widzą możliwości by to
zmienić. Wyzysk jest dla nich naturalny. Nie mogą rozpamiętywać przeszłości bo
muszą pracować by żyć. Życie dla nich toczy się dalej.
Scena finałowa.
Wrona rozpacza nad tragedią życia, gdyż ludzie zabijają jej piskle. Przyrównanie
świadomości człowieka do świadomości zwierzęcia. Zapomnienie jest dobrodziejstwem
dla chłopów. Nie sposób żyć normalnie z tym co ich dotyka.
Żeromski wyraża protest wobec krzywdy człowieka. Krytyczny stosunek do realizacji
haseł pozytywistycznych - do tych co je propagowali - oskarża ich o brak realizmu i
utopijność. Próba wprowadzenia ich w życie prowadzi często do tragedii. Wypaczenie
zasad etycznych.
W „Zmierzchu” jest dwoje bohaterów - Gibałowie i bohater tytułowy zmierzch. Praca
ludzi przedstawiona jest na tle opisów przyrody. Wiele opisów impresjonistycznych
przedstawiających krajobraz - niekonkretność barw i konturów. , gra świateł
(zachodzące słońce). W „Zmierzchu” korzystał autor z impresjonizmu (ruchliwość
obrazu pod wpływem zachodzącego słońca i opadającej mgły, przedmioty tracą w niej
kształt, plamy, światło i kolor), naturalizmu (porównanie Gibałowej do zwierzęcia,
brzydota życia i pracy) i symbolizmu (powiązanie pracy z przyrodą. Zmierzch to
koniec dnia, symbol zakończenia, smutku, stopniowo pogarszającej się sytuacji, aż do
zapadnięcia całkowitej ciemności).
71.6 „O ŻOŁNIERZU TUŁACZU”
Składa się z dwóch części. Jedna odwołuje się do przejścia armii francuskiej przez
przełęcz Grimsel. Zaprezentowane treści historyczne, przypomina to podręcznik historii
(elementy topografii, wielkość i uzbrojenia armii). Część druga odnosi się do wydarzeń
toczących się na terenie Polski. („Pan Tadeusz”). Napoleon był nadzieją na odzyskanie
niepodległości. Romantyzm widział w czynie zbrojnym szansę na uwolnienie. Opisy
walki u Żeromskiego są straszne. Opisują okrucieństwo i bestialstwo atakujących
Francuzów na bezbronnych Austriaków. Wojna ukazana jako rzeź - inaczej niż w
Romantyzmie Oblicze wojny z punktu widzenia ofiar. Wyruszając, armia francuska
kierowała się szczytnymi celami o wolność naszą i waszą. Zwykły szeregowiec walczy
171
Opracowanie epok literackich Strona 172 z
156
o życie, a nie dla idei. Bohaterstwo, męstwo, odwaga, szlachetne czyny umknęły przy
tych naturalistycznych, pełnych okrucieństwa opisach. Wojna z towarzyszącym jej
upodleniem biorących w niej udział ludzi. Wojna to brutalność i okrucieństwo. Jest to
typowe spojrzenie tego autora - krytyczne na przeszłość i tradycje. Odheroizowanie
romantycznej wizji walki. Okrucieństwo wojny stoi w sprzeczności z teoretyczną wizją
kreowaną przez romantyzm. Druga część jest oszczędną reakcją. Opowiada o powrocie
z wojny Matusa Puluta i Feliksa. Dziedzin Krzysztof Opacki dowiaduje się o wrzeniu
chłopów w karczmie. Oskarżył Puluta o nawoływanie do zamieszek. Zawiązał radę
miejską, która skazała go na ścięcie. Opacki to konserwatywny szlachcic. Żyje
przeszłością, zachowuje wspomnienia. Utrata syna i majątku na wojnie przyprawia go o
cierpienie. Matus opowiada po powrocie co go spotkało we Francji. W armii francuskiej
nauczył się być wolnym. Opowiadał o wolnych chłopach. Tam zatarły soę podziały
lepszy - gorszy. We Francji nie było podaństwa. Do Matusa zwracano się „Obywatel”.
Traktowano go jak człowieka. Miejsce urodzenia i stan nie świadczyły o statusie
społecznym - inna hierarchia. Opowiedział o tym chłopom, którzy zaczęli mówić o
odrzuceniu pańszczyzny. Dziedzic chce zniszczyć Puluta bo ten buntuje chłopów i
może ich za sobą pociągnąć. Chce udowodnić, że jest panem wsi. Podważył jego
autorytet. Krzysztofem kierowały pobudki osobiste. Jego syn zginął na wojnie, a
zwykły chłop powrócił. Na zawołanie Puluta przed egzekucją do wspólnoty nie ma
odezwy. Ludzie boją się o własne życie. Może ich spotkać ten sam los co
Puluta.Milczą, nie reagują, nie zamierzają go bronić przed okrutną niesprawiedliwością.
Agitacja Matusa nie przyniosła efektu. Dla chłopa przeciwstawienie się panu jest czymś
dziwnym i niezrozumiałym. Propagowanie wolności przedwczesne. Chłopi nie dorośli
by walczyć o własne prawa. Matus to postać tragiczna. Walczy za wolność i ojczyznę.
Po powrocie z dwunastoletniego pobytu na wojnie czeka go śmiertelna kara. Tragiczny
jest jego przedwczesny bunt. Zostaje on bez poparcia. Jego sprzeciw przeciw braku
wolności osobistej jest też tragiczny. Mimo agitacji ludzie go nie poparli. Jest to
odpowiedź Żeromskiego na pytanie o genezę niechęci chłopów w walkach
narodowowyzwoleńczych. Konsekwencje ukazane w „Rozdziobią nas kruki i wrony”.
71.7 „ROZDZIOBIĄ NAS KRUKI I WRONY”
W tytule jest cytat z dramatu Żeromskiego „Sułkowski”. Uważał, że należy mówić i
przedstawiać złe rzeczy historii. Przemilczenie jest równe przyzwoleniu na zło.
Tematem opowiadania jest epizod z powstania styczniowego. Bohaterem jest Szymon
Winrych (Andrzej Borycki). Przedziera się on w kierunku Nasielska by dostarczyć
broń. Natknąwszy się na oddział Rosjan zostaje brutalnie zamordowany. Zabity jest też
koń. Zlatują się wrony. Potem pojawia się chłop, który zabiera ubranie i skórę konia.
Dziękuje Bogu za dary. Podczas spotkania z nieprzyjacielem Winrych jest nieugięty.
Prosi o litość gdy chcą go zabić. Przypomina on bohatera romantycznego. Jest samotny,
ale w obliczu klęski walczy do końca mimo świadomości porażki. Zerwanie z tradycją
romantyczną. Demitologia walczących jako heroicznych bohaterów. Winrych to
realistyczny bohater. Czuje strach przed śmiercią. Nie pasuje to do tradycji
romantycznych. Chłop nim obszukał powstańca to pomodlił się nad zwłokami, niby
wierzący, ale dziękuje Bogu za dary. Z pożądliwości zabrał buty i ubranie powstańca.
Zwłoki i konia zepchnął do jednego dołu i przykrył gałązkami. Brak szacunku dla
172
Opracowanie epok literackich Strona 173 z
156
Jan („Rymwid”)
Ma cechy bohatera patriotycznego. Sprawy ojczyzny stawiał ponad wszystko.
Bezkompromisowy, odważny, dumnyy, pełen godności, siły woli, pogardy dla wroga i
śmierci. Poświęcił swe życie, złamał przysięgę wojskową, podeptał honor,
przeciwstawił się tradycji rodzinnej, osierocił dziecko. Postawa ta jest heroiczna i
bardzo wyniosła.
Generał Rozłócki
Nie jest patriotą. Lojalista, konserwatysta, tradycjonalista. Wierny carowi i złożonej
przysiędze. W obliczu sytuacji wyboru honoru lub patriotyzmu wybrał honor. Inaczej
niż Rymwid. Dobry żołnierz, generał mimo, że nie Rosjanin. Rangą dowodzi lojalność i
oddanie armii. Tradycją rodzinną było to, że przedstawiciele męskiej linii rodu służyli
w wojsku. Armia w której Polacy mogli służyć była rosyjska. Bracia Rozłuccy robili w
niej karierę. Brat prosił by ten wychował jego syna Jana jak najlepiej. Byli ze sobą
zżyci, kochał go jak syna. Stąd wściekłość, że Jan zbrukał imię rodziny jako zdrajca.
Rozłucki był dumny z zachowania Jana przed plutonem egzekucyjnym. Nieugięty i
dumny. Oboje stoją przed dramatem trudnego wyboru. Jan stanął przed sądem za
173
Opracowanie epok literackich Strona 174 z
156
175
Opracowanie epok literackich Strona 176 z
156
Zbiorowość wiejska jest bohaterem zbiorowym. Często pokazywana jest ona jako
bohater odrębny (wymarsz na las, wygnanie Jagny). Autor sugeruje to poprzez dialogi -
głos opinii publicznej. Nie wiadomo co kto powiedział. Wiele osób o podobnej opinii.
Zbiorowość zespala się w jedność gdy dotyczy to wszystkich (las). Zbiorowość to suma
istnień indywidualnych, różnie scharakteryzowanych. Brak postaci wiodącej.
dotyczące rodziny i wsi. Rozprężenie we wsi gdy go zabrakło. Kocha ziemię i pracę i z
tej przyczyny nie chce się pozbawić autorytetu, pozycji pierwszego we wsi. Antek jest
zależny od ojca mimo wieku i rodziny własnej.
Antek Boryna
Pracował u ojca w gospodarstwie. Ambitny, dumny, chce posiadać ziemię. Uważa, że
za ciężko pracuje u ojca, który powinien odpisać mu część majątku. Ojciec nie robi
tego. Antek okazuje mu nienawiść. Pogłębia się ona gdy Maciek pobiera się z Jagną i
jej przypisuje część majątku. Antek także kocha Jagnę. Pałając do niej szaloną miłością
przestaje interesować się rodziną. Po romansie z macochą został odrzucony przez
mieszkańców wsi. Podczas walki o las Antek chciał zabić ojca wykorzystując sytuację,
ale gdy życie Macieja było zagrożone to rzucił mu się na ratunek, odrodziła się w nim
miłość synowska. Czuje do ojca szacunek i respekt. Kierują nim emocje. Przeżywa
metamorfozę w trakcie utworu. Zabójstwo borowego odciska piętno na dalszym jego
życiu i postępowaniu. Przebywając w więzieniu traktuje Hankę jak obcą. Po powrocie z
odosobnienia zmienia się. Zwycięża w nim rozsądek. Podziwia pracę Hanki. Dostrzegł,
że ona nigdy go nie opuściła. Podczas wypędzenia Jagny solidaryzuje się z gromadą.
Jest konfliktowy i wybuchowy. Dumę i ambicje odziedziczył po ojcu. Ze zbuntowanego
człowieka stał się dobrym gospodarzem. Stosunek jego do Jagny to nie miłość, ale
namiętność bo zafascynowany jest jej urodą. Gdy zrozumiał, że przez nią wplątuje się w
coraz gorsze kłopoty porzuca ją. W związku tym brakowało więzi emocjonalnej,
związku dusz. Nienawidził jej za to iż nie mógł się od niej uwolnić. Po powrocie z
więzienia staje się bardziej rozumnym człowiekiem. Reprezentuje nowe pokolenie.
Hanka
Wywodziła się z biednej rodziny. Będąc żoną Boryny wynosiła się wyżej niż inne
kobiety. Początkowo nieśmiała i uległa mężowi. Na nieszczęście reagowała płaczem.
Nie potrafiła walczyć o swoje prawa i racje. Cierpiała milcząc. Brakowało jej miłości
męża. Oczekiwała uznania, ale Antek lekceważył ją. Mimo to zawsze go kochała i była
mu wierna. Nie wierzyła w jego romans. Dumna ze swej pozycji we wsi. Jej bierność
zmienia bieda, której doznała po wypędzeniu od Macieja. Zaczęła dbać o swoje sprawy.
Ulegał metamorfozie. Stała się zaradną, samodzielna i nieustępliwa. Dla dobra dzieci
gotowa wyrzec się godności. Zorientowała się, że na miłość Antka nie ma co liczyć.
Odezwały się w niej instynkty macierzyńskie. Jej duma i hardość wszystkich dziwiła.
Te cechy czyniły ją w oczach Macieja godną zaufania. Upewniwszy się o zdradzie
męża wiedziała, że sama musi walczyć o siebie i dzieci. Po bitwie o las przeniosła się z
dziećmi do Macieja. Chciała wykorzystać możliwość by przejąć gospodarstwo.
Świadczy to o jej zaradności i przebiegłości. Wierząca. Prosi Boga o siłę do działania.
Dumna. Nie chciała by ludzie plotkowali o niej. Pomagała innym. Nienawidziła Jagny.
Widziała w niej przyczynę całego zła jakie ją spotkało. Kłóciły się. Potrafiła jednak
stanąć w jej obronie i zrozumieć ją. Umiała przebaczyć. Chciała zdobyć męża
pracowitością i zaradnością skoro nie mogła urodą. Nienagannie zajmowała się
gospodarstwem. Boryna powierzył jej pieniądze i gospodarstwo. Typ kobiety, która
przez nędze i cierpienie dochodzi do ideału. Wie co to bieda i nie zapomina o biednych.
177
Opracowanie epok literackich Strona 178 z
156
Wspaniałomyślna dla innych, nie tak wyniosła jak kiedyś. Czuje swą siłę i przewagę
nad Antkiem. Silna psychicznie, potrafiła przeżyć wszystkie upodlenia.
Jagna
Pochodziła z bogatej rodziny. Dużo się o niej plotkowało, wypędzono ją. Jej wrażliwość
była odmienna od wrażliwości przeciętnej dziewczyny. Efekt wychowania przez matkę.
Rozpieszczona, wyrosła na delikatną osobę, stworzoną do wyższych celów, nie do prac
gospodarskich. Nie musiała pracować. Nie rozumiała istoty życia na wsi. Była podobna
do matki. Doskonale się ubierała i miała świadomość, że jest najpiękniejsza we wsi.
Budziła tym zazdrość innych kobiet. Miała inną mentalność bo nie dbała o majątek i
ziemię. Nigdy nie odczuwała biedy. Praca nie była dla niej ważną wartością. Nie
martwiła się o przyszłość, żyła teraźniejszością poddając się losowi. Nie zajmowała się
gospodarstwem Boryny. Nie martwiła się tym co robi./ Wartością dla niej była jej
niezależność. Kieruje się uczuciami i emocjami. Brak, typowego dla Hanki,
wyrachowania, chłodnej kalkulacji. Często zdawała się na instynkt. Potrafiła dużo
marzyć i myśleć o romantycznej miłości. Miłość dawała jej siłę do życia. Była sensem
jej życia. Wciąż tęskni za czymś czego szuka sama nie wiedząc dokładnie czego. Nie
wystarcza jej to co ma. Ceni wolność i niezależność. Chciała żyć pełnią życia. Nie
chciała mieć żadnych obowiązków. Wrażliwa i współczująca, ale nie każdy to
dostrzegał. Nie była uległa, pokorną i posłuszną żoną. Nie chciała być przez nikogo
ograniczana. Nie rozumiała, dlaczego ludzie tak na nią nastają. Utalentowana
plastycznie, lubiła zabawę. Nastawiona na branie od życia. Postać tragiczna, jej
psychika nie nastawiona była do życia w wiejskiej gromadzie. Nieszczęśliwa. Typ
młodej rozwichrzonej, wyrywający się z pęt osobowości. Antek był dla niej ideałem, ale
potem ujrzała w nim przeciętnego człowieka. Nie wiązała ich prawdziwa miłość. Antek
dawał jej oparcie. Był wymyślonym przez nią romantycznym kochankiem. Nie okazał
się tak ciekawy. Nie dawał jej miłości jakiej pragnęła. W Jasiu pociągała ją jego
mądrość. Zafascynowana jego delikatnością i inteligencją. Związek dusz bez podtekstu
erotycznego. Potrzebowała obiektu uwielbienia gdy Antek był w więzieniu.
Wójt
Jeden z najważniejszych ludzi we wsi. Gdy przyłapano jego z Jagną gdy brakowało w
kasie pieniędzy, ludzie obwinili ją, a nie jego. Rozpustnik nie szanujący żony i rodziny.
Wykorzystywał stanowisko dla własnych celów. Trzymał z dziedzicem nie martwiąc się
o prawa mieszkańców. Butny, zarozumiały, ma się za lepszego. Podkreślał swój
autorytet mówiąc „Ja, wójt wam to mówi”. Kreuje się na męża opatrznościowego
178
Opracowanie epok literackich Strona 179 z
156
gromady. Pewny siebie i tego, że nikt nie może mu zaszkodzić. Czuł się bezkarny,
lekceważył ludzi, obyczajowość, moralność.
Kowal
Mąż Magdy corki Maćka. Chciwy i pozbawiony skrupułów. Wiąże się z ludźmi
mogącymi przynieść mu korzyść. Małżeństwo z Magdą to dla niego szansa na zdobycie
większego majątku. Zależy mu na spadku. Chciał po kryjomu wykraść pieniądze
Boryny tak, by nikt nie dowiedział się o jego chciwości. Nie dba o rodzinę. Człowiek
przebiegły wykorzystujący ludzi (Antka). Wścibski, chciał być do wszystkiego
dopuszczony. Chce być zawsze tym, który wygrywa. Butny i porywczy, nie ma
szacunku dla Macieja. Podjudzał ludzi przeciwko Antkowi. Po śmierci Boryny szukał
pieniędzy. Złośliwy i zdecydowany intrygant. Ludzi boją się go i czują respekt bo jest w
stanie zaszkodzić najlepszym i najważniejszym gospodarzom. Z racji posiadania
majątku należy do pierwszych gospodarstw, które podejmują decyzję ogółu.
Szymek
Podporządkowany matce, bał się jej. Dominikowa dbała o Jagnę przez co z bratem
musieli wykonywać kobiece prace. Upokarzające. Zbuntował się przeciw takiemu
traktowaniu gdy poznał Nastkę. Matka jest przeciwna ślubowi. Nastka nie ma wiana.
Dominikowa straciła by parobka. Po kłótni z matką zostaje wygnany z domu. Kupuje
ziemię od dziedzica (niewielki skrawek nie urodzaju). Buduje dom. Jego upór i
samozaparcie sprawiły, że inni pomagali mu wyrażając swe uznanie dla jego pracy.
Dumny i nie prosił nikogo o pomoc. Metamorfoza: Z popychadła podporządkowanego
matce pod wpływem uczucia zmienia się w dobrego gospodarza.
Jagustynka
Starsza i biedna kobieta. Zapisała dzieciom ziemię i poszła na „wygnanie”. Mieszkała u
różnych ludzi, zaciągała się do pracy. Wszyscy obawiali się jej ciętego języka.
Wiedziała o wszystkim co działo się we wsi. Nie miała szacunku do nikogo i niczego, a
było to wynikiem krzywdy jakiej doznała od dzieci pracując bardzo ciężko przez wiele
lat. Dumna i pracowita. Wiejska typowa plotkująca baba. Jedyna radość jej życia. Na
koniec chce godzić się z dziećmi mimo, że jest to dla niej upokarzające. Dwulicowa.
Czuje się skrzywdzona przez los, samotna. Stąd bierze się jej złośliwość i oschłość.
Nienawidzi całego świata, bogatych i biednych. Zawsze przyznawała racjęt emu z kim
rozmawiała. Przebiegła,cieszyła się gdy innym przydarzało się nieszczęście.
Biedota to komornicy, bezrolni, parobkowie, nie posiadający dachu nad głową. Żyją w
skrajnej nędzy. Komornicy szczycili się wolnością, ale służba nie traktowana była jak
ludzie wolni. Źródłem autorytetu był stan zamożności. Dawało to wstęp do elity. W
kościele bogaci zajmują pierwsze miejsce, a biedota musi stać. Na wesele Boryny
zaproszono tylko bogaczy. Boryna źle traktował parobków, mało płacił, bił (Witek).
Taką hierarchię tłumaczono wolą Boga. Opisywanuy przez Reymonta moment to
rozdrabnianie się gospodarstw związane to z przeludnieniem wsi co prowadziło do jej
ubożenia.
Wesele
Odbywały się na zimę i jesień - brak prac gospodarskich. Najpierw przysyłano
zaufanego do panny by wiedzieć czy zalotnik jest mile widziany. Potem przysyłano
swatów z wódką. Im lepszy swat tym lepsza pozycja pana młodego. Jeśli oświadczyny
są przyjęte to panna młoda musi wypić kieliszek. Potem idą do karczmy (zmówiny)
gdzie ustalany jest posag dla panny młodej i ewentualne zapisy dla panny młodej od
pana młodego. Do domu panny młodej kobiety znoszą jadło by jej matka się nie
wykosztowała. Matka panny młodej błogosławi obrazem młodych. Do kościoła idzie
180
Opracowanie epok literackich Strona 181 z
156
się w kolejności: młoda z drużbami i druchnami, młody, rodzina młodych i reszta wsi.
Kolejność dowolna w drodze do domu weselnego. Panna młoda musi zatańczyć z
każdym mężczyzną na weselu jeden taniec. Pierwszy i ostatni rezerwuje dla pana
młodego. W drugi dzień wesela są oczepiny. Boryna jako najbogatszy we wsi musiał
mieć bogate i huczne wesele. Ważna jest kolejność potraw i partnerów tanecznnych dla
panny młodej. Ważne przyśpiewki.
Boże Narodzenie
Przerwa od prac gospodarskich. Nastrój pośpiechu, gotowania, zamętu. Chleb, mąka do
klusek. Ozdoby świąteczne. Placki z miodem i serem. Jedliną przystrajają kościół. W
Wigilię kościelny roznosi opłatek. We wschodnim rogu domu stawia się snop siana.
Siano jest też pod obrusem. W Wigilię cały dzień post. Po pierwszej gwiazdce łamią się
opłatkiem. Kolejność potraw: Barszcz czerwony, śledzie, kluski z makiem, racuchy. Dla
Jagustynki dodatkowe nakrycie przy stole. Piją kawę i słuchają opowieści o Jezusie.
Gospodyni i parobcy łamią sięopłatkiem ze zwierzętami. O północy pastorałka.
Jesień - prace
Pod koniec września zbierano kartofle. Robiły to kobiety i dzieci. Orano ziemię lub
robiono zasiew. Praca mężczyzn. Od tych robót zależało życie w zimie. Gdy słyszeli
bicie dzwonu na Anioł Pański przerywali pracę i modlili się. Po pracy pod wieczór
zaganiano zwierzęta do zagród. Dojono krowy i rozpalano ognisko w kominku. Nad
ranem dojono krowy i ruszano w pole. W niedzielę wyprowadzali zwierzęta na popas i
szli do kościoła. Potem jedli obiad i gromadzili się w karczmie. Wybierali się na
jarmark by uzupełnić zasoby. Gdy zaczynał padać deszcz rozpoczęto zbierać kapustę.
Wieczorami opowiadali o swojej pracy. W Zaduszki szli rano do kościoła na Nieszpory.
Składali księdzu i organiście ofiarę by ci modlili się za dusze zmarłych. Niektórzy
kładli na grobach chleb. Był to dzień udręki, a święto na wpół religijne.
Zima - prace
Mniej pracy. Niektórzy musieli pracować w karczmie lub tartaku. Byli to głównie
biedni. Proste prace jak karmienie zwierząt, młócono zboże itp. Mimo ciężkich
warunków chodzono po susz do lasu by ogrzać chałupy. Częściej przebywano w
karczmie. Zbierano się w chałupach by prząść wełnę, był to pretekst do spotkań,
rozmów, plotek, zabaw. Zadawano zagadki, opowiadano historię, zabawa w
niedźwiedzia, wycinano różne wycinanki. Wykonywano prace w związku ze świętami.
Pod koniec zimy robiono ostatnie porządki.
181
Opracowanie epok literackich Strona 182 z
156
182
Opracowanie epok literackich Strona 183 z
156
3. komiczne dialogi
- rozprawa na temat chorego mężczyzny, urwana macica
Użyte techniki to:
1. realizm (opis prac polowych)
2. impresjonizm
malarskość
dobór kolorów
perspektywiczne spojrzenie
3. symbolizm
Śmierć Boryny na polu. Z ziemią związane było jego życie i ziemią związana jest jego
śmierć.
4. naturalizm
podporządkowanie życia przyrodzie i jej rytmowi
ekspozycja roli jaką pełni popęd półciowy
drastyczne sceny: Kuba obcina nogę
183
Opracowanie epok literackich Strona 184 z
156
XX LECIE MIĘDZYWOJENNE
73. RAMY CZASOWE
Początek: 1918 r.
Koniec: 1939 r.
74.1.2 PRAGMATYZM
Wiedza ludzka, kierunki poznania miały mieć charakter praktyczny. Wiliam James -
według niego poznane powinno być tylko to co praktyczne i potrzebne w codziennym
życiu.
Behawioryzm
(od słowa zachowanie, postępowanie). John Watson. Twórcy tej koncepcji twierdzili,
że człowieka nie można poznać. Człowieka można określić poprzez obserwację jego
zewnętrznych ruchów i zachowań, można przewidzieć jego reakcje. Badania duszy są
nieskuteczne, ponieważ nie można ich empirycznie sprawdzić. W sztuce człowiek był
prezentowany od zewnątrz. Autor nie wnikał w głąb jego psychiki, przeżyć
wewnętrznych.
185
Opracowanie epok literackich Strona 186 z
156
Stanisław Młodożeniec
„Wiek XX”
− nazwy wynalazków dużymi literami
− fascynacja tym co nowe
− neologizmy - w skojarzeniu z pozostałymi wyrazami tworzą element zaskoczenia
− gra słów
Tytus Czyżewski
Bruno Jasieński
„But w butonierce”
− do mnie świat należy, kpina z poetów, tradycji
− podmiot liryczny mówi sobie, ze jest genialny, jest młody, lekceważy cały świat
− według niego ludzie jeszcze nie dojrzali, nie dba o tych co nie dążą za postępem, są
oni mu obojętni
− to co nowe daje człowiekowi większe możliwości
− uśmierca za życia innych twórców, wtedy uważanych już za klasyków (np. Staffa)
„Rzygające posągi”
− sztuka odeszła, nadchodzi wolny czas; posągi - tradycja; rzygające - obraza, kpina
− prowokacja
− podmiot liryczny zamierza wyzwolić poezję z szablonu, w który popadła
„Miłość na aucie”
„Trupy z kawiorem”
„Nóż w bżuhu”
74.3.6 NEOKLASYCYZM
− łączy klasyczną tradycję literacką i poezję symbolistów
− Paul Valery wnosił do poezji pierwiastek intelektualny
75.1 SKAMADRYCI
− Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński, Jan Lechoń, Jarosław
Iwaszkiewicz
− satelici: Kazimiera Iłłakowiczówna, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Jerzy Libert
− początki związane z Uniwersytetem Warszawskim i pismem „Pro Arte et Studio”
− tworzyli kabaret „Pod Pikadorem” (1918-19)
− wydawali pismo "Skamander" (1920-29, 35-39)
− związani z pismem "Wiadomości literackie"
− nie stworzyli programu poetyckiego
188
Opracowanie epok literackich Strona 189 z
156
„Poezja”
T. chce być jednym z wielu zwyczajnych ludzi (pisał o zwykłym człowieku i jego
otoczeniu)
„Nie chcę być przewodnikiem,
Chętnie w tłum się wcisnę,
Będę Ultimus inter pares” (ostatni wśród równych).
„Do Krytyków”
Podmiot liryczny jeździ tramwajem po mieście. Jest tym zachwycony, upojony urokiem
miasta. Rozpiera go entuzjazm, energia. Adresatem są krytycy, którzy nazwani są też
„wielce szanowni panowie !”. Podmiot liryczny kpi z oczekiwań krytyki. Emocji i
uniesień może także dostarczyć codzienność.
„Życie”
Podmiot liryczny raduje się, bo żyje. Świat jest piękny. Cieszy go taki jaki jest.
„Rewizja”
189
Opracowanie epok literackich Strona 190 z
156
„Mieszkańcy”
Tematem wiersza jest życie przeciętnego mieszkańca miasta. We wczesnej twórczości
Tuwim wyrażał pochwałę przeciętności i zwykłości, aprobował codzienne życie. Tutaj
te sądy uległy całkowitej zmianie. Mieszczanin jawi się w wierszu jako człowiek głupi,
o ograniczonych horyzontach, bezmyślny, zajmujący się rzeczami nieistotnymi. Jego
życie jest schematyczne. Codziennie jego czynności są identyczne. Pozbawiony jest
własnych poglądów. Wszystkie poglądy czerpie z gazet i radia. Takie życie jest puste i
nie ma uzasadnienia. Wiersz jest ośmieszeniem trybu życia mieszczaństwa.
„Straszne mieszkania. W strasznych mieszkaniach
Strasznie mieszkają straszni mieszczanie.”
„Et Arceo”
Nawiązując do Horacego, poeta wyraża dystans do rzeczywistości, w której mu
przyszło żyć, nastroje smutku, zniechęcenia, goryczy, wyobcowania. Ukazany świat
jawi się poecie jako „chaos i zgroza, i pustka śmiertelna”. Poeta zauważa pospolitość i
głupotę ludzką. Przeraża go panoszące go zło i zepsucie.
Nie angażuje się w życie publiczne. Wyraża też odczucie inności i wyższości wobec
tłumu oraz wynikającej stąd pogardy.
„Do losu”
− refleksja na temat życia i twórczości poetyckiej
− poeta mówi o sobie jako o człowieku hojnie obdarzonym przez los, któremu
zawdzięczał miłość, młodość, ambicje a nawet majątek
− najbardziej jednak ceni sobie dar twórczy, natchnienie artystyczne, które wyróżnia go
spośród innych ludzi i sprawia, że zwykły, szary świat jawi się jako bogactwo
kolorów i muzyka
− dzięki swojemu talentowi poeta może w chaosie rzeczywistości i natłoku
codziennych zdarzeń szukać jakiegoś ładu i sensu
− w tym wierszu Tuwim wyraża swój program artystyczny, koncepcję twórczości
pojmowanej jako klasyczny rygor
− widoczna jest rezygnacja ze spontaniczności
− nawiązał do antycznej koncepcji artystycznej, która miała zapewnić poecie
nieśmiertelność
190
Opracowanie epok literackich Strona 191 z
156
„Sitowie”
„Zieleń”
„Rzecz Czarnoleska”
„Dusiołek”
Wiersz w kompozycji i stylu przypomina balladę. Narrator wykreowany został na
ludowego gawędziarza, opowiadającego gromadzie słuchaczy historię Bajdały. Używa
języka stylizowanego na gwarę. Tematem wiersza jest pretensja do Boga o to, że na
świecie przez niego stworzonym istnieje nie tylko dobro, ale i zło, na które człowiek
jest nieustannie narażony i z którym musi samotnie walczyć.
„Dziewczyna”
Dzieje dwunastu braci, którzy usłyszeli głos dziewczyny za murem. Wierząc w jej
istnieje, o czym świadczył rozlegający się płacz, pokochali ją i starali się ją uwolnić
waląc młotami w mur. Wszyscy zmarli. Po nich pracę przejęły ich cienie a następnie
same młoty. Po rozwaleniu muru okazało się, że nikogo tam nie było.
Wiersz ma formę ballady. Nawiązuje do ludowych podań, baśni. Przeznaczeniem
człowieka jest śmierć ponieważ jest on słamy i kruchy.
„Trupięgi”
Wiersz ten pokazuje problematykę nędzy i ubóstwa, znikomości ludzkiej egzystencji.
Symbolem tych cech życia ludzkiego są trupięgi - buty z łyka, w które ubiera się do
trumny nędzarzy. Poeta ma świadomość nędzy życia ludzkiego i wie, że on także
takiego losu nie uniknie, chociaż wolałby tworzyć poezję pogodną, radosną, zajmującą
się tematami odległymi od ponurej codzienności. Utożsamia się z biedakiem, jego
losem i nieszczęściami. Solidarność wobec ludzi wywołuje bunt przeciw Stwórcy
Świata. Bóg odpowiedzialny jest za zło dotyczące ludzi, a zarazem bezradności
człowieka, którego gniew i bunt jest całkowicie bezsilny, niczego nie może zmienić.
„Urszula Kochanowska”
191
Opracowanie epok literackich Strona 192 z
156
„W malinowym chruśniaku”
Wiersz rozpoczynający cykl erotyków pod takim samym tytułem. Podmiot liryczny
opisuje spotkanie z dziewczyną, wspólne zbieranie malin, które stało się formą
miłosnego zbliżenia, a maliny podawane chłopcu - pieszczotą. Z sytuacją erotyczną
współgra stan przyrody, opis elementów otaczającej kochanków natury.
„Bąk złośnik huczał basem, jakby straszył kwiaty,
Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory,
Złachmaniałych pajęczyn skurczyły się wisiory
I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty.”
Opis ten silnie działa na zmysły, podkreśla takie cechy przyrody, które są przez nie
odbierane: przyjemny, basowy dźwięk wydawany przez bąka, miły w dotyku kosmaty
żuk, skrzące się w słońcu pajęczyny, gorąco i duchota upalnego dnia, słodki zapach
owoców. Wszystko to pobudza wzrok, słuch i dotyk. Podkreślona zostaje także
atmosfera intymności, zbliżenia, ponieważ wskazane elementy natury można zobaczyć
tylko z bliska (owady, pajęczyny, guzy na liściu). Para kochanków ukryta jest przed
światem i ludzkimi oczyma w gąszczu malinowych krzewów, który stwarza warunki
dla przeżycia intymnych wrażeń. Poeta bardzo subtelnie buduje nastrój erotycznych
przeżyć.
75.1.3 I. GAŁCZYŃSKI
− cechą charakterystyczną jego poezji jest łączenie liryzmu, osobistej refleksji i
baśniowości z humorem, groteską i satyrą
− siebie, poeta przedstawia jako artystę-cygana, ale jednocześnie człowieka zwykłego,
przeciętnego
− motywy banalne, pospolite wzbogacał fantastyką i liryzmem
− poruszając tematy społeczno-polityczne posługiwał się często satyrą i groteską
− tematyka codzienności
− twórczość swą traktował jako zabawę
− język potoczny
− regularny rym i rytm
„Serwus, madonna”
− tematem wiersza jest sztuka i artysta
− czyniąc podmiotem lirycznym poetę, przedstawił swoją koncepcję artysty
− poeta w wierszu stwierdza, ze nie dba o sławę
− pisanie ksiąg i sławę pozostawia innym
192
Opracowanie epok literackich Strona 193 z
156
rezygnuje z tego co było ważne dla artystów od czasów Horacego (celem twórczości
jest „Stawienie sobie pomnika trwalszego niż ze spiżu”)
− przedstawia wizerunek artysty-cygana
− wiersz adresowany jest do madonny, którą poeta określa jako matkę, kochankę i
muzę
− poeta zwraca się do niej „Serwus, madonna” - zderzając słowo: madonna, z
potocznym: serwus
− może to wskazywać na brak szacunku ale jest wyrazem silnego i bezpośredniego
związku artysty z jego muzą oraz charakteryzuje samego artystę, który łączy w sobie
sprzeczności: codzienną zwykłość i świętość sztuki
„Farlandia”
− dwie części tekstu kontrastują ze sobą
− świat rzeczywisty: smutno, ciasno, duszno, troski
− ucieczka przed smutkiem do kraju Farlandii (wymyślonego przez poetę)
„O mej poezji”
− poezja jest uspokojeniem, ukojeniem, ucieczką przed rzeczywistością
− jest prosta, przepełniona uczuciami, pomaga mu dostrzec piękno w banalnych
sprawach
193
Opracowanie epok literackich Strona 194 z
156
„Ulica towarowa”
− charakterystyka proletariackiej dzielnicy
− podmiot liryczny próbuje odnaleźć elementy piękna takie jak muzyka, poezja
− ulica zdominowana jest przez kino i elektrownię (zakład pracy)
− oczekują od ulicy czegoś więcej niż ona może im dać
− rozrywką tych ludzi jest alkohol, kino, chodzenie po ulicy
75.2 LEOPOLD STAFF - POETA KLASYCZNY
„Ars poetica”
− wiersz zawiera skrót programu poetyckiego
− poezja ma utrwalać przelotne, chwilowe uczucia, myśli, doznania i zdarzenia
− ma być łatwa w odbiorze, komunikatywna
− echo z dna serca - uczucia najbardziej intymne, doznania, emocje ulotne,
nieuchwytne
− treścią ma być to co przemija
− cechą charakterystyczną są rymy i dźwięki
− podmiot liryczny chce być zrozumiały, szczery
„Poeta”
− wiersz ten określa miejsce poety w społeczeństwie
− uczucia poety są odmienne od odczuć innych ludzi
− musi być w stanie odzwierciedlać wszystkie uczucia
− poeta jest wyrazicielem uczuć przeciwstawnych nastrojom ogółu
• Afirmacja życia
„Wysokie drzewa”
− wiersz ma kompozycję klamrową (rozpoczyna i kończy się tym samym wersem: „O,
cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa”)
− zachwyt nad krajobrazem, pięknem drzew, które są opisane na tle przyrody
− podmiot liryczny jest urzeczony pięknem przyrody, kontempluje ją
− obraz jest podniosły, wspaniały i zachwycający dzięki wyszukanym środkom wyrazu
− poeta oddziałowuje na różne zmysły odbiorcy: wzrok (poprzez bogactwo barw),
węch (zapach wody) i słuch poprzez naśladowanie przyrody
− stosuje synestezję (przeniesienie wrażeń pochodzących z jednego zmysłu na inny,
np. opis zapachu przy pomocy barw)
− natura wpływa na stan duszy człowieka, wyzwala w nim wartości duchowe, pozwala
doznać pełnego spokoju i ciszy
• Zwrot ku codzienności
„Kartoflisko”
194
Opracowanie epok literackich Strona 195 z
156
„Z Tatr”
− metaforyczny obraz świata (ruch skał, huk wody)
− tragedia zmarłej taterniczki obok krajobrazu Tatrzańskiego
„Notre - Dame”
− poczucie przytłoczenia wobec wspaniałości filarów katedry
− podmiot liryczny jest przerażony budowlą
− została ona wzniesiona ku czci Boga ale stała się miejscem niezbędnym ludziom a
nie Bogu
„Ulica Miła”
Wiersz o tematyce społecznej. Jedna z ulic pełna brudu, nędzy cierpienia, śmierci,
wywołuje strach. Ulica ta to synonim ubóstwa, cierpienia. Elementy beznadziejnego
życia.
„Poezja”
− wiersz ma charakter programowy, ukazuje stosunek Broniewskiego do poezji i
określa jej zadania
− poezja ma towarzyszyć człowiekowi w każdym momencie życia
− ma zagrzewać do walki, dawać nadzieję
− ma być żywiołowa, odpowiednia do chwili
− po walce ma przypominać sławę tych, którzy zginęli
− ma dawać ukojenie, uspokojenie, ma wyniszczyć emocje negatywne
„Manlicher”
− poezja to sposób walki
− to nie walka frontowa ale ideologiczna o prawa
− dzięki poezji ma większe możliwości działania, oczekuje nowego ładu
„Zagłębie Dąbrowskie”
− treścią jest Zagłębie Dąbrowskie, bieda, nędza
− kryzys w przemyśle doprowadza robotników do nędzy
− poeta wyraża interesy pokrzywdzonych robotników w sporze z pracodawcami i
całym systemem politycznym, który dopuszcza do wyzysku
− policjant, który powinien pilnować ładu i porządku w świadomości pokrzywdzonych
górników jest wrogiem strzegącym niesprawiedliwości
− ponury nastrój i poczucie gniewu ilustruje ekspresjonistyczna kolorystyka -czerń
mocy i czerwień krwi
− Zagłębie Dąbrowskie zamiast być podstawą dobrobytu państwa, utwierdza nędzę i
krzywdę
• Ziemiaństwo
− życie urozmaicone przejażdżkami, balami, spacerami, romanse, zabijanie czasu,
którego nie ma na co spożytkować.
197
Opracowanie epok literackich Strona 198 z
156
• Wieś
− trudne, prymitywne warunki
− nędza wsi prezentowana wyrywkowo - dobitnie sygnalizowane są warunki życia
Przyczyny:
1. od dawna istniejące stosunki społeczne, których nikt nie zmieniał i nikt nie zamierza
zmienić
2. bierność wyzyskiwanych
3. wyzysk chłopów nie opiera się na gwałcie, bowiem chłopi poddają się, życie wsi
toczy się od dawna ustalonym rytmem.
• Mieszczanie
− nędza klasy robotniczej
− polska krajem policyjnym, więzienia przepełnione, złe warunki, niemożliwe wręcz
traktowanie więźniów, terror
Niepodległość zaskoczyła Polskę, rząd nie bierze losu kraju w swoje ręce. Nie wiele się
zmienia (radykalizujące się klasy robotnicze, bezrobotni umieszczani są w więzieniach,
a rząd nic nie robi aby zapewnić godność Polakom w wolnej suwerennej Polsce).
76.1.1 REWOLUCJA
Jest gwałtownym przewrotem społeczno-politycznym, mającym na celu obalenie
panującego ustroju i wprowadzenia nowego ładu sprawiedliwości społecznej. Założenia
rewolucji są więc słuszne, nawiązują do haseł Wielkiej Rewolucji Francuskiej: wolność,
równość, braterstwo. Jednak wszelkie nagłe zmiany wiążą się też z przemocą i
krwawymi walkami..
Rewolucja w Rosji w 1917 r. obaliła despotyzm carski. Żeromski umiejscawiając akcję
w Baku, daje dokładny obraz wydarzeń rewolucyjnych, sugeruje także ich ocenę. Ocena
rewolucji jest niejednoznaczna, co wynika w dużej mierze ze zmienności poglądów
głównego bohatera. Dojrzewanie Cezarego sprawia, że zmianie ulegają jego poglądy i
sposób patrzenia na świat. Początkowo bohater jako młody człowiek angażował się -
spontanicznie i bezkrytycznie - w działania rewolucyjne. Rewolucja oznaczała wtedy
dla niego wolność, swobodę, ucieczkę od codziennych obowiązków, bezkarność.
Cezary brał udział w masowych spotkaniach, podczas których wygłaszano
przemówienia, a także organizowano samosądy: wiece przeradzały się często w
okrutne, samowolne egzekucje więzionych przeciwników (generałów). Działania
rewolucyjne były bezprawiem i okrucieństwem. Rewolucja w Baku wprowadziła nieład
i wyzwoliła spory narodowościowe pomiędzy Tatarami a Ormianami. Stopniowo
Cezary zaczął zauważać ujemne cechy rewolucji. Jednak dalej uważał, że jest ona
koniecznością i że pokrzywdzeni ludzie mają moralne prawo do buntu przeciw
krzywdzicielom. Później i ten sąd uległ zmianie. Wyzwolone przez rewolucję spory
198
Opracowanie epok literackich Strona 199 z
156
199
Opracowanie epok literackich Strona 200 z
156
• Mieszczaństwo
* Cecylia, Kolichowska, cukiernik Marian
− stwarzanie pozorów zamożności
− brak świadomości tego, co piękne
− kołtuneria, dulszczyzna
− odnoszą się do ludzi z niższych klas z pogardą
− brak wpływów i perspektyw
− brak prywatności
− hierarchia co to ludzi i zwierząt
− użalanie się nad sobą i nie robienie niczego aby zmienić swoją sytuację
* bogaci inteligenci - Zenon Ziembiewicz
*biedota - Joasia Gołąbska
200
Opracowanie epok literackich Strona 201 z
156
• Barbara
− patriotka
− niechęć i nienawiść do wszystkich i wszystkiego co związane było z zaborcami
− ceniła tych, którzy brali udział w powstaniu; powstanie uważa za bohaterski czyn
zbrojny
− ma swoją dumę, honor
− razi ją to, że Bogumił nie chce mówić o powstaniu
− zainteresowała się Bogumiłem ponieważ on brał udział w powstaniu, obdarzyła go
szacunkiem
− specyficzny stosunek miała także do wuja Klemensa, który brał udział w powstaniu
− uważała za swój obowiązek opiekować się nim
− mityzacja powstania (przyczynili się do tego tacy ludzie jak Barbara)
− za mąż wyszła z obowiązku
− Bogumiła traktowała wielokrotnie lekceważąco
− tęskni za miastem
− boi się śmierci
− jest nietolerancyjna
− pełna sprzeczności
− cechuje ją egotyzm
201
Opracowanie epok literackich Strona 202 z
156
• Bogumił
− ma inny stosunek do powstania
− gdy ono wybuchło był jeszcze młodym chłopcem, musiał bardzo szybko wydorośleć
− powstanie wywarło na nim ogromne piętno
− starał się wymazać je z pamięci
− bezpośredni kontakt ze śmiercią nauczył go cenić życie, nie miał dużych wymagań,
cieszył się chwilą
− powstanie ukształtowało w nim pogląd na życie
− według niego największą wartością człowieka jest praca
− jest realistą, trzeźwo patrzy na świat
− nie ma dużych wymagań od życia
− nie pracował dla pieniędzy lecz z miłości do ziemi i pracy
− często zaniedbywał przez to żonę i dzieci
− starał się pomagać Barbarze lecz rzadko zgadywał jej pragnienia
− kochał Barbarę na równi ze swoją pracą
− dużo wymagał od ludzi ale najwięcej od siebie
− spotyka na swojej drodze wiele przeszkód
− staje na przeciw losowi, jest optymistą
− był odpowiedzialny za swoje czyny
− bohater pozytywistyczny
− w powieści uosabia mądrość życiową
− kieruje się rozsądkiem
76.4 „FERDYDURKE” W. GĄBROWICZA
Powieść ta zrywa z tradycją powieści realistycznej. Posiada niezwykłą fabułę, której
zdarzenia są wprawdzie uporządkowane chronologicznie, ale same w sobie są
nielogiczne i nieprawdopodobne. Zdarzenia przypominają bardziej sen niż jawę i
Gombrowicz wyraźnie nawiązuje w kompozycji fabuły do techniki onirycznej
(sennej). Ukazane wydarzenia i postacie są w dużej mierze absurdalne i
przejaskrawione, i składają się na groteskowy obraz rzeczywistości. Świat ukazany
został w krzywym zwierciadle. Postacie są uosobieniem pewnych postaw i zachowań,
wyeksponowanych, wyolbrzymionych w nich dla spotęgowania wrażenia. Mamy
typowego belfra - Bladaczkę, pensjonarkę, nowoczesną matkę, typowe postacie z
rodziny szlacheckiej, parobka. Ich zachowanie jest przesadne i karykaturalne. Stanowią
w powieści źródło komizmu. Dwie płaszczyzny interpretacyjne:
− rozważania psychologiczne dotyczące uzależnienia postępowania człowieka,
sprowadzające się do teorii formy w życiu ludzkim
− krytyka międzywojennej rzeczywistości i obyczajowości nadająca utworowi
satyryczną wymowę
Podstawowym pojęciem, jakim operował Gombrowicz w swoich wypowiedziach o
człowieku i świecie była „forma” - to dla Gobrowicza sposób wyrażania siebie i słowa,
gesty, czyny, decyzje, postawy, styl i sposób bycia. Jest to postawa wobec życia, kształt
człowieka określający go wobec świata. Forma jest sposobem kontaktowania się z
202
Opracowanie epok literackich Strona 203 z
156
• Kreacjonizm
Świat, który kreuje nie jest rzeczywisty. Jest wymyślony. Schulz nie odwzorowuje
świata, tylko tworzy swój własny. Pisze swoje utwory tak, że czytając je widzimy świat
przez mgłę (kolory, brak konturów, mgła, senność). W jego utworach nie ma jako takiej
fabuły, nie jest ona ważna.
• Sensualzim
− odbieranie świata za pomocą zmysłów
− dominują barwy, dźwięki, kształty - oddziaływują na wyobraźnię
− nie ważna jest akcja, fabuła
76.6 „PANNY Z WILKA” J. IWASZKIEWICZA - PROBLEMATYKA
1. autobiograficzna
u podstaw fabuły legły wspomnienia młodzieńczego pobytu Iwaszkiewicza we dworze
w Byszewach, gdzie jako gimnazjalista udzielał korepetycji. Zapamiętane obrazy,
osoby, sytuacje wykorzystał pisząc opowiadanie
2. psychologiczna
203
Opracowanie epok literackich Strona 204 z
156
77.1.2 REALIZM
− racjonalne, rozumne, zgodne z rzeczywistością przedstawienie świata
− realizm zakłada prezentację człowieka w jego codzienności
− narrator jest wszechwiedzący, on przedstawia świat
− zdarzenia fikcyjne zgodne z prawdopodobieństwem
− motywacja bohatera ma charakter psychologiczny i zdeterminowana jest sytuacjami
społecznymi w jakich się znajduje
− bohaterzy są niejednokrotnie typowi dla swojego środowiska
− komunikatywność języka
− wydarzenia ułożone chronologicznie, związek przyczynowo skutkowy
− nie ma jasnego zakończenia
− bohaterowie to zarówno postacie pierwszo jak i drugo planowe
Kafka odchodzi od realizmu jako naśladowania rzeczywistości. Kreuje nową
rzeczywistość, która nie jest zgodna z prawdą. Główny bohater Józef K. jest typowy,
bez życia wewnętrznego. Jest on postacią szczególnie ubogą. Zredukowany zostaje do
prostych reakcji i odruchów.
Proces to ilustracja pewnych uniwersalnych prawd. Sens utworu jest ukryty i
metaforyczny. W Procesie świat przedstawiony pozbawiony jest sensu. Józef K. nie wie
za co został oskarżony. Cały świat utworu podporządkowany jest procesowi.
Proces to parabola niewiadomej losu, samotności człowieka wobec świata, który
ujawnia człowieka jako bezduszny mechanizm. Bezsilność, bezradność. Człowiek jest
podporządkowany prawu. Bezsilność jednostki pozbawionej praw. Władza jest
nieomylna.
77.2 „NA ZACHODZIE BEZ ZMIAN” E. M. REMARQUE
− wojna jest upiorna
− odwrócenie systemu wartości
− to co jest niemoralne, niedopuszczalne, nieetyczne w normalnym świecie, na wojnie
jest normalne
77.3 „ZIEMIA PLANETA LUDZI” A. DE SAINT-EXUPERY - HUMANIZM
− poznać człowieka
− miłość do człowieka, bezinteresowna
− chęć poznania, ciekawość
− miłość do życia
Dzięki głównemu bohaterowi autor przedstawił swoje losy podczas pracy lotnika. Latał
na samolotach przewożąc paczki. Chęć poznania świata z innej strony, z góry, skąd nikt
go jeszcze nie widział. To nim kierowało. Podczas lotów przeżył wraz z kolegami wiele
katastrof. Za każdym razem miłość do życia, chęć przetrwania i odkrywania świata na
nowo kazała im przeżyć. Walka z samym sobą. Przeżycie katastrofy sprawiło, ze są
silniejsi od okoliczności, które skazały ich na śmierć. Miejsca odosobnione tj. Sahara,
205
Opracowanie epok literackich Strona 206 z
156
czy śnieżne góry ukazują wartość człowieka. Stanowią one także groźbę śmierci, są dla
niego żywiołem tak samo jak niebo po którym lata. Pisarz - pilot mógł spojrzeć na
ziemię z lotu ptaka, zmierzyć się z siłą natury. Koleżeństwo, przyjaźń, głęboki szacunek
dla ludzkiego życia.
77.4 „KOMU BIJE DZWON” E. HEMINGWAY - BEHAWIORYZM
− Hemingway obserwuje człowieka z zewnątrz
− ukazanie człowieka zmagającego się z przeciwnościami losu, w sytuacji
podejmowania trudnych decyzji
− rozważania natury moralnej, filozoficznej są przedstawione poprzez fabułę i szybko
przebiegającą akcję
− bohaterem jest mężczyzna, mocny, konsekwentnie postępujący, szlachetny, nie ulega
przeznaczeniom losu lecz stara się z nimi zmierzyć nawet jeśli wie, że go przerastają
i ma świadomość porażki, podejmuje ryzyko, stawia czoło przeciwnościom, jest w
stanie zapanować nad emocjami i uczuciami. Główny bohater staje przed
koniecznością podjęcia decyzji, postrzeżenia złożoności sytuacji. Jest człowiekiem
nieustępliwym, oddanym sprawie. Jordan to człowiek refleksyjny, ceni człowieka
jako istotę, ceni sobie ludzkie życie i wszystko to co może ono dostarczyć. Jest to
człowiek szlachetny i uczciwy. Łączy w sobie irracjonalizm z uczuciowością.
Optymistycznie patrzy na świat. Stara się nie ulegać rzeczywistości. Człowiek jest w
stanie zapanować nad emocjami i uczuciami.
77.5 „MISTRZ I MAŁGORZATA” M. BUŁHAKOW - POWIEŚĆ PARABOLA
− jest to powieść fantastyczna, miłosna, realistyczna
− realizm podszyty jest groteską
− służy również kompromitacji wielu cech
− wszystkie sposoby wykorzystania groteski służą temu aby jeszcze bardziej
uwidocznić wady
− ilustruje zmiany systemu wartości, chaos
− realizm powieści jest podszyty groteską aby wprowadzić schematyzm - parabolizm
− groteska Bułhakowa umożliwiła ominięcie ówczesnej cenzury
77.5.1 KOMPOZYCJA
− powieść złożona treściowo i kompozycyjnie
− przedstawienie wielości problemów osiągnął Bułhakow dzięki niejednorodności
narracji
− narrator opowiada jednocześnie jakby o trzech różnych rzeczywistościach
I - realistycznie, satyrycznie i groteskowo ukazana Moskwa i jej mieszkańcy
II - ma charakter baśniowy i fantastyczny, powstaje dzięki obecności Wolanda-szatana
i jego świty
III- opowiadana we fragmentach historia Piłata i Jeszui Ha-Nocri, nawiązująca do
ewangelii, ale różna od niej
206
Opracowanie epok literackich Strona 207 z
156
77.5.2 PROBLEMATYKA
1. metafizyczna
wynika ze złożoności świata przedstawionego. Bułhakow dowodzi, ze uzasadnieniem
dla świata realnego jest istniejący poza nim porządek boski, który decyduje o
uniwersalnym charakterze pewnych wartości (takich jak: wolność, odwaga, miłość).
Odrzucenie tych wartości sprawia, ze świat traci sens, popada w chaos
2. moralna
wiąże się z oceną działań postaw bohaterów. Pytanie o to, co jest dobre, a co złe,
sugeruje już sama obecność szatana
3. egzystencjalna
wiąże się z refleksją na temat życia, jego sensu, wartości. Problem ten dotyczy zarówno
jednostek jak i zbiorowości
4. psychologiczna
opiera się na zainteresowaniu indywidualnymi problemami bohaterów, ich psychiką,
złożonością ich przeżyć, pragnień, przyczynami ich chorób psychicznych.
Charakterystyce psychologicznej B. poddaje m.in. Małgorzatę, Mistrza, Piłata
5. społeczno-polityczna
wynika z przedstawienia Moskwy jako stolicy państwa totalitarnego. Pisarz ukazuje, w
jaki sposób system totalitarny wpływa na życie społeczne i indywidualne
6. kulturalna
wiąże się z zainteresowaniem sytuacją artysty i sztuki w państwie totalitarnym. Można
odnaleźć także rozważania na temat tego, czym jest prawdziwa sztuka i co decyduje
o jej wartości
7. obyczajowa
wyraża się w szczególności, często satyrycznych opisów codziennego życia
mieszkańców Moskwy, ich przyzwyczajeń, pracy, zainteresowań, reakcji
208
Opracowanie epok literackich Strona 209 z
156
209
Opracowanie epok literackich Strona 210 z
156
210
Opracowanie epok literackich Strona 211 z
156
ANTYK
Homer „Iliada” Chryzes, Agamemnon,
Gryzeida, Bryzeida, Achilles,
Tetyda, Menelaos, Diomedes,
Ajas, Nestor, Odys, Patrokles,
Helena, Priam, Hektor, Parys,
Pandar, Eneasz, Andramacha,
Antenor, Dolon, Rezos,
Polidor, Likaon, Deifob
„Odyseja” Odys, Telemach, Penelopa,
Nestor, Menelaos, Kikoni,
Lotofagi, Cyklopi (Polifem),
Lastrygoni, Kirke
Sofokles „Antygona” Antygona, Ismena, Kreon,
Hajmon, Eurydyka, Tejrezjasz
„Król Edyp”
Safona „Podnieście w górę dach”
„Zazdrość”
Anakreont „Słodki bój”
„Piosenka”
Symonides „Los”
Horacy „O co poeta prosi Apollina”
„Exegi monumentum aere
perennius”
(Zbudowałem pomnik
trwalszy niż ze spiżu)
„Listy do Pizonów”
Wergiliusz „Bukoliki”
Owidiusz „Żale”
Seneka „O życiu szczęśliwym”
ŚREDNIOWIECZE
„Dzieje Tristana i Izoldy”
„Pieśń o Nibelungach”
„O królu Arturze i rycerzach
Okrągłego Stołu”
„Legenda o św. Aleksym”
„Bogurodzica”
„Lament Świętokrzyski”
„Pieśń o Rolandzie” Cesarz Karol, Roland,
211
Opracowanie epok literackich Strona 212 z
156
„O miłości”
„Do fraszek”
„O doktorze Hiszpanie”
„O kapelanie”
„O kaznodziei”
„Na nabożną”
„Do dziewki”
Pieśni
„O spustoszeniu Podola...”
„Pieśń świętojańska o
sobótce”
„O cnocie”
„O dobrej sławie”
„Stateczny umysł”
„Serce roście”
„Miło szaleć, kiedy czas po
temu”
„Czego chcesz od nas
panie ?”
„Psałterz Dawidów”
„Treny”
Mikołaj Rej „Krótka rozprawa pomiędzy
trzema osobami, Panem,
Wójtem a Plebanem”
„Żywot człowieka
poczciwego”
„Figliki”
„Zwierzyniec”
„Jan Kochanowski”
„Mnich”
„Pleban pieska na
cmentarzu pochował”
Szymon Szymonowic „Żeńcy”
Klemens Janicki „Elegia: O sobie samym do
potomności”
Piotr Skarga „Kazania sejmowe”
„Żywoty świętych”
Łukasz Górnicki „Dworzanin polski”
Andrzej Frycz- „O poprawie
Modrzewski Rzeczpospolitej”
„Łaski - o karze za
mężobójstwo”
Romain Rolland „Colas Bergnon” Martynka, Glodzia
BAROK
213
Opracowanie epok literackich Strona 214 z
156
Zamoyskiego”
„Przestrogi dla Polski”
Hugo Kołłątaj „Anonima listów kilka”
„Prawo polityczne narodu
polskiego”
Franciszek Bohomolec „Rozmowa o jęzku polskim”
ROMANTYZM
Johann Wolfgang „Król Olszyn”
Goethe
„Faust” Wagner, Mefistos
„Cierpienia młodego Werter, Lotta, Albert
Wertera”
Jean Jacques Rousseau „Nowa Heloiza”
Victor Hugo „Nędznicy”
„Cromwell”
Alexandre Dumas „Trzej Muszkieterowie”
„Hrabia de Monte Christo”
Stendhal „Czerwone i czarne”
George Gordon Byron „Giaur” Giaur, Leila, Hassan
„Don Juan”
Walter Scott „Rob Roy”
„Ivanhoe”
Aleksander Puszkin „Eugeniusz Oniegin” Władysław Leński, Łarnia,
Olga, Tatiana, Zarecki,
Guillot
„Był tu śród nas”
Michał Lermontow „Na Aleksandra I”
„Podziękowanie
Adam Mickiewicz „Oda do młodości”
„Pieśń filaretów”
Ballady:
„Romantyczność”
„Lilije”
„Świteź”
„Świtezianka”
„Rybka”
„Ustęp” do III cz. „Dziadów”
„Droga do Rosji”
„Przedmieścia stolicy”
„Petersburg”
„Pomnik Piotra Wielkiego”
„Przegląd wojska”
„Do przyjaciół Moskali”
„Sonety odeskie”
216
Opracowanie epok literackich Strona 217 z
156
„Ekskuza”
„Do Niemna”
„Wizyta”
„Sonety Krymskie”
„Pielgrzym”
„Stepy Akermańskie”
„Burza”
„Czatyrdah”
„Ajudah”
„Bakczysaraj”
„Widok z gór”
„Ruiny”
„Księgi narodu polskiego”
„Księgi pielgrzymstwa
polskiego”
„Liryki Lozańskie”
„Polały się łzy...”
„Nad wodą wielką i czystą”
„Gdy tu mój trup”
„Żal rozrzutnika”
„Suć miłość”
„Do matki Polki”
„Reduta Ordona”
„Konrad Wallenrod” Alf Walter, Halban,
Wajdelota, Winrych, Kiejstut,
Aldona
„Grażyna” Grażyna, Litawor
„Dziady” Żegota, Nowosilcow,
Tomasz, Jan, Sobolewski,
Janczewski, Wasilewski,
Feliks, Konrad, Piotr, Ewa,
Rakus, Borus, Cichowski,
Piotr Wysocki, Rollison,
Doktor, Pelikan, Bajkow
„Pan Tadeusz” Tadeusz, Sędzia, Wojski,
Rejent Bolesta, Telimena,
Gerwazy, Jacek Soplica,
Zosia Horeszkówna, Hrabia
Horeszko, Jankiel, Maciek
Dobrzyński, Stolnik, mjr.
Plut, kpt. Rykow, Acesor,
Hreczeszczanka, Dąbrowski,
Protazy
Juliusz Słowacki „Lambro”
217
Opracowanie epok literackich Strona 218 z
156
„Bogurodzica”
„Testament mój”
„Smutno mi Boże”
„Grób Agamemnona”
„Odpowiedź na Psalmy
przyszłości”
„Uspokojenie”
„Rozłączenie”
„Kordian” Mefistofel, Twardowski,
Chłopicki, Czartoryski,
Skrzynecki, Niemcewicz,
Lelewel, Krukowiecki,
Kordian, Grzegorz, Laura,
Wioletta, Prezes, Doktor
„Balladyna” Kirkor, Pustelnik, Goplana,
Chochlik, Skierka, Wdowa,
Grabiec, Gralon, Kostryn,
Filon
„Beniowski” Sawa Celiński, Aniela,
Dzieduszycki, Swentyna, ks.
Marek, Borejsza
Zygmunt Krasiński „Psalmy przyszłości”
„Przedświt”
„Nie-Boska Komedia” Orcio, Hrabia Henryk,
Pankracy, Maria, Filozof,
Mefisto, Dziewica, Leonard,
Bianchelti
Cyprian Kamil Norwid „Bema pamięci żałobny
rapsod”
„Do obywatela Johna Brown”
„Coś ty Atenom zrobił,
Sokratesie”
„Fortepian Szopena”
„Pielgrzym”
„Pióro”
„W Weronie”
„Język ojczysty”
„Vademecum”
Józef Ignacy Kraszewski „Hrabina Cosel”
„Bruel”
„Ulana”
„Dziecie starego miasta”
Aleksander Fredro „Zemsta”
„Śluby panieńskie” Pani Dobrójska, Aniela,
218
Opracowanie epok literackich Strona 219 z
156
„Rota”
Stefan Żeromski „Wierna rzeka” Józef Odrowąż, Salomea
Brynicka, Antoni Brynicki,
Szczepan Podkurek, Pani
Odrowążowa, Wiesnicyn
Adam Wiślicki „Groch o ścianę”
Aleksander „My i wy”
Świętochowski „Praca u podstaw”
MŁODA POLSKA
Kazimierz Przerwa- „Koniec wieku XIX”
Tetmajer „Nie wierzę w nic”
„Hymn do Nirwany”
„Evviva l’arte”
„Anioł Pański”
„Melodia mgieł nocnych”
„Lubię kiedy kobieta”
„Ja, kiedy usta ku twym
ustom chylę”
„Na skalnym podhalu”
„Jak Józek Smaś pojechał
wysłuchać”
„Widok ze Świnicy do Doliny
Wierchcichej”
„Wszystko umiera”
„W lesie”
Jan Kasprowicz „Z chałupy” - sonety
„W chałupie”
„Krzak dzikiej róży w
Ciemnych Smreczynach”
„Święty Boże, święty mocny”
„Dies irae”
„Hymn św. Franciszka z
Asyżu”
„Księga ubogich”
„Przeprosiny Boga”
Leopold Staff „Sny o potędze”
„Kowal”
„Deszcz jesienny”
„Przedśpiew”
„Sonet Szalony”
„O miłości wroga”
Tadeusz Miciński „Na Hali Miętusiej”
„Jesienne lasy
poczerwienione”
221
Opracowanie epok literackich Strona 222 z
156
„Anake”
„Emir Rzewuski”
„Lucifer”
Bolesław Leśmian „Las”
„Fala”
„Zmory wiosenne”
Gabriela Zapolska „Moralność pani Dulskiej” Aniela Dulska,
Juliasiewiczowa, Hesia, Mela,
Zbyszko, Felicjan Dulski
Stanisław Wyspiański „Wesele” Pan Młody - Lucjan Rydel
Panna Młoda - Jadwiga
Mikołajczykówna
Gospodarz - Włodzimierz
Tetmajer
Gospodyni - Anna
Mikołajczykówna
Ojciec - Jacek Mikołajczyk
Dziennikarz - Rudolf
Starzewski
Poeta - Kazimierz Przerwa-
Tetmajer
Radczyni - Antonina
Domańska
Czepiec - Błażej Czepiec
Nos - Tadeusz Czepiec
Rachela- Józefa Singer
Widmo, Stańczyk, Rycerz,
Hetman, Upiór, Wernyhora,
Chochoł
„Warszawianka”
„Noc listopadowa”
Stefan Żeromski „Ludzie bezdomni” Tomasz Judym, Joanna
Podborska, Natalia
Orszeńska, Wanda Orszeńska,
Wiktor Judym,
Węglichowski,
Leszczykowski, Korzecki
„Syzyfowe prace”
„Zmierzch”
„Zapomnienie”
„O żołnierzu tułaczu”
„Echa Leśne”
„Nagi bruk”
„Doktor Piotr” Dominik Cedzyna, Teodor
222
Opracowanie epok literackich Strona 223 z
156
Bijakowsk
„Siłaczka” Stasia Bozowska, Paweł
Obarecki
„Zmierzch” Gibałowie, Walek
„Rozdziobią nas kruki i Andrzej Borycki - Szymon
wrony” Winrycha
Władysław Stanisław „Chłopi” Maciej Boryna, Antek, Jagna
Reymont Pacześ, Hanka, Jagustynka, ,
Dominikowa, Kowal, Ksiądz,
Roch, Wójt, Szymek,
Ambroży, Kuba, Witek,
Dominikowa (Marcjanna),
Magda, Jankiel, Jasiek,
Mateusz, Bylica, Pan Jacek,
Tomasz Kłąb
Stanisław „Confiteor”
Przybyszewski „Z psychologii jednostki
twórczej”
„Moi współcześni”
Tadeusz Boy-Żeleński „Znaszli ten kraj ?”
„Nowa pieśń o rydzu”
„O bardzo niegrzecznej
literaturze polskiej”
„Dziadzio”
„Pieśń o inauguracji”
Joseph Conrad „Lord Jim” Jim, Marlow, Brown,
(Józef Konrad Doramin, Dain, Jewel
Korzeniowski)
Fiodor Dostojewski „Zbrodnia i kara” Rodion Romanowicz
Raskolnikow, Alona
Iwanowna, Lizawieta
Iwanowna, Marmieładow,
Pulcheria Aleksandrowa
Raskolnikow, Dunia, Zofia
Siemionowna Marmieładow -
Sonia, Arkadiusz
Swidrygajłow, Zosimow,
Lużyn
Emil Zola „Germinal”
Charles Baudelaire
„Padlina”
„Albatros”
Jean Arhtur Rimbaud
„Statek pijany”
Henryk Ibsen
„Dzika kaczka” Werle, Hjamar, Gregers,
Ekdal, Gina, Relling,
223
Opracowanie epok literackich Strona 224 z
156
Jadwinia
XX LECIE MIĘDZYWOJENNE
Franz Kafka „Proces” Józef K.
Antoine de Saint- „Ziemia - planeta ludzi” Giume, Bark
Exupery
„Mały Książę”
Ernest Hemingway „Komu bije dzwon”
„Stary człowiek i morze”
„Pożegnanie z bronią”
Michał Bułhakow „Mistrz i Małgorzata” Małgorzata, Mistrz, Woland,
Piłat, Jeszua Ha-Nocri,
Nikanor Iwanowicz
Marcel Proust „W poszukiwaniu straconego
czasu”
James Joyce „Ulisses”
André Gide „Fałszerze”, „Losy
Watykanu”
Virginia Woolf „W stronę latarni morskiej”
„Fala”
Aldeus Huxley „Kontrapunkt”
Erich Maria Remarque „Na zachodzie bez zmian”
Thomas Mann „Buddenbrookowie”
„Mario i czarodziej”
Roger Martin du Gard „Rodzina Thibault”
Julian Tuwim „Poezja”
„Do Krytyków”
„Życie”
„Do prostego człowieka”
„Rewizja”
„Mieszkańcy”
„Pogrzeb prezydenta
Narutowicza”
„Prośba o piosenkę”
„Et Arceo”
„Sitowie”
„Zieleń”
„Rzecz czarnoleska”
„Do losu”
„Bal w operze”
„Wiosna”
„Stoję na uboczu”
Jarosław Iwaszkiewicz „Lato 1932”
„Erotyk”
„Szczęście”
224
Opracowanie epok literackich Strona 225 z
156
„Prolog”
„Maskarada”
„Lato w Nohaut”
„Panny z Wilka” Wiktor Ruben, Zosia, Julcia,
Jola, Fela, Tunia
„Brzezina” Stanisław, Bolesław, Malina,
Michał, Ola
Bolesław Leśmian „Poeta”
„Znikomek”
„W malinowym chruśniaku”
„Dusiołek”
„Urszula Kochanowska”
„Trupięgi”
Konstanty Ildefons „Kryzys w branży
Gałczyński szarlatanów”
„Zima z wypisów szkolnych”
„Prośba o wyspy szczęśliwe”
„Farlandia”
„Serwus Madonna”
„O mojej poezji”
„Ulica Towarowa”
„Ulica Miła”
„Zaproszenie do płaczu”
Leopold Staff „Kartoflisko”
„Wysokie drzewa”
„Lipy”
„Ars poetica”
„Poeta”
„Do muzy”
Antoni Słonimski „Smutno mi Boże”
„Niemcom”
„Do córki pisarza”
Kazimierz Wierzyński „Manifest szalony”
„Zielono nam w głowie”
„Wiosna i wino”
„Skok o tyczce”
„100 metrów”
Maria Pawlikowska- „Laura i Filon”
Jasnorzewska „Miłość”
„Nike”
„Krawiec”
„Pocałunki”
Kazimiera „Powrót”
Iłłakiewiczówna „Śmierć dorożkarza”
225
Opracowanie epok literackich Strona 226 z
156
Ostrzeńska, Stefania
Holszańka, Zenobia Ładzina,
Wojciech Krępski
Witold Gombrowicz „Ferdydurke” T. Pimko, Józio - narrator,
Miętalski - Miętus,
Pylaszewicz - Pyton,
Bladaczka, Gałkiewicz,
Młodziakowie, Hurleccy,
Zosia
Bruno Shulz „Sklepy cynamonowe”
„Sanatorium pod Klepsydrą”
„Ulica Krokodyli”
Jerzy Szaniawski „Żeglarz” Kapitan Nut, Jan, Med.,
Rzeźbiarz, Przewodniczący,
Rektor, Admirał, Paweł
Szmidt,, Stary Marynarz,
Wydawca, Doktorowa, Felcia,
Iza, Kapelmistrz, Pan z
komitetu, Student
„Most”
„Murzyn”
„Adwokat i róża”
Stanisław Ignacy „Szewcy” Sajetan Tempe, Robert
Witkiewicz Scurvy, Zbereżnicka, Gnębon
Puczymorda
Apolinary Kostrowski „Most Mirabeau”
„Młody żołnierz”
„Prześliczna rudowłosa”
WSPÓŁCZESNOŚĆ
Krzysztof Kamil „Pokolenie”
Baczyński „Z lasu”
„Elegia o ... (chłopcu
polskim)”
„Historia”
„Biała magia”
„Dni nienawiści”
„Pożegnanie żałosnego
strzelca”
„Jesień 1941”
„Trzeba umieć ludzi
pokochać”
„Spojrzenie”
„Pioseneczka”
Tadeusz Różewicz „Ocalony”
227
Opracowanie epok literackich Strona 228 z
156
„Zostawcie nas”
„List do ludożerców”
„Spadanie”
„Wygaśnięcie Absolutu”
„Z życiorysu”
„Za przewodnikiem”
„Przystosowanie”
„Nie śmiem”
„Powrót”
„Dwa wyroki”
„Rozebrany”
„Moja poezja”
„Kartoteka” Olga, Wujek, Cyklista, Gość
w kapeluszu, Gruby, Pan z
przedziałkiem, Bobik, Tłusta
kobieta, Niemka, Nauczyciel,
Starzec 1,2, Sekretarka,
Dziennikarz, Kelner, Chłop,
Młody mężczyzna, Stary
górnik
Czesław Miłosz „Campo di Fiori”
„W Warszawie”
„Piosenka o porcelanie”
„Traktat moralny”
„Moja wierna mowo”
„Ganek”
„Przypowieść o maku”
„Ballada”
„Piosenka o końcu świata”
„Który skrzywdziłeś”
„Ars poetica”
„Zaklęcie”
Wisława Szymborska „Cień”
„Utopia”
Władysław Broniewski „Żołnierz polski”
„Ballady i romanse”
„Grób Tamerlana”
Antoni Słonimski „Na alarm”
Konstanty Ildefons „Pieśń o żołnierzach
Gałczyński Westerplatte”
Julian Przyboś „Póki my zyjemy”
Jan Lechoń „Iliada”
Tadeusz Gajcy „Wczorajszemu”
„Do potomnego”
228
Opracowanie epok literackich Strona 229 z
156
230
Opracowanie epok literackich Strona 231 z
156
SPIS TREŚCI
1. Ramy czasowe........................................................................................................................................................................1
2. Typowe cechy sztuki greckiej, helleńskiej i rzymskiej..........................................................................................................1
2.1 Filozofie antyczne............................................................................................................................................................1
2.1.1 Sokrates.....................................................................................................................................................................1
2.1.2 Platon.........................................................................................................................................................................2
2.1.3 Arystoteles.................................................................................................................................................................2
3. Wartości starożytnej mitologii...............................................................................................................................................2
3.1 Jak doszło do powstania mitów........................................................................................................................................2
3.2 Antropomorficzny charakter mitów.................................................................................................................................3
3.3 Uniwersalność mitów.......................................................................................................................................................3
3.4 Charakterystyka i dzieje niektórych bohaterów mitologicznych. Kosmogonia mitologiczna.........................................3
4. Literatura starożytnej Grecji...................................................................................................................................................4
4.1 Epika antyczna i najdoskonalszy jej twórca - Homer......................................................................................................4
4.1.1 Historia wojny trojańskiej i jej przebieg(„Iliada”)....................................................................................................4
4.1.2 Wędrówki Odysa („Odyseja”)..................................................................................................................................4
4.1.3 Cechy charakterystyczne eposu homeryckiego.........................................................................................................5
4.1.4 Walory formy i stylu „Iliady”...................................................................................................................................5
4.2 Lirycy starożytnej Hellady...............................................................................................................................................5
4.2.1 Tematyka wierszy Tyrteusza (liryka tyrteńska)........................................................................................................5
4.2.2 Subtelność analizy uczuć - Safona............................................................................................................................5
4.2.3 Anakreont - autor utworów biesiadnych...................................................................................................................6
4.2.4 Dorobek literacki Symonidesa..................................................................................................................................6
4.3 Historia teatru antycznego (etapy rozwoju, twórcy, dzieła).............................................................................................6
4.4 „Antygona” Sofoklesa jako najdoskonalszy przykład tragedii antycznej........................................................................6
4.4.1 Dzieje domu Edypa...................................................................................................................................................6
4.4.2 Charakterystyka postaw bohaterów tragedii.............................................................................................................7
4.4.3 Tragizm jako kategoria estetyczna w utworze..........................................................................................................8
4.4.4 „Antygona” jako utwór o państwie i władzy............................................................................................................8
4.4.5 Ogólnoludzkie prawdy w stasimonach „Antygony”.................................................................................................8
4.4.6 Formalne wyznaczniki dramatu antycznego.............................................................................................................9
5. Literatura starożytnego Rzymu..............................................................................................................................................9
5.1 Horacy - liryk antyczny....................................................................................................................................................9
5.1.1 Utwory Horacego - charakterystyka.........................................................................................................................9
5.1.2 Filozofia horacjanizmu..............................................................................................................................................9
5.2 Wergiliusz - epik starorzymski......................................................................................................................................10
6. Biblia - jeden z najdawniejszych zabytków językowych, literackich, religijnych...............................................................10
6.1 Treści, ich układ, cechy typowe Starego Testamentu....................................................................................................11
6.1.1 Kosmogonia biblijna...............................................................................................................................................11
6.1.2 Wizja człowieka i świata w „Księdze Koheleta”....................................................................................................11
6.1.3 Księga psalmów - tematyka, walory formy............................................................................................................11
6.1.4 Ważne wskazania moralne w historiach biblijnych................................................................................................12
6.2 Treść i znaczenie Nowego Testamentu..........................................................................................................................13
6.2.1 Uniwersalizm przypowieści biblijnych...................................................................................................................13
6.2.2 Charakterystyka ewangelii......................................................................................................................................14
6.2.3 Charakterystyka i znaczenie ewangelii Św. Jana („Apokalipsa Św. Jana”)...........................................................14
7. Realne i etymologiczne znaczenie wybranych pojęć mitologicznych i biblijnych..............................................................15
8. Ramy czasowe......................................................................................................................................................................17
9. CHARAKTERYSTYKA ŻYCIA POLITYCZNEGO I SPOŁECZNEGO.........................................................................17
10. KULTURA.........................................................................................................................................................................17
10.1 DUALISTYCZNA.......................................................................................................................................................17
10.2 AKADEMIA KRAKOWSKA.....................................................................................................................................18
10.3 FILOZOFIE..................................................................................................................................................................18
10.3.1 św. Augustyn.........................................................................................................................................................18
10.3.2 św. Tomasz............................................................................................................................................................18
10.3.3 św. Franciszek.......................................................................................................................................................18
11. NAJDAWNIEJSZE ZABYTKI PIŚMIENNICTWA POLSKIEGO.................................................................................18
12. POEZJA KOŚCIELNA......................................................................................................................................................19
12.1 RODOWÓD I RODZAJE............................................................................................................................................19
231
Opracowanie epok literackich Strona 232 z
156
12.2 „BOGURODZICA”.....................................................................................................................................................19
12.3 „ROZMYŚLANIA PRZEMYSKIE”...........................................................................................................................20
12.4 „LAMENT ŚWIĘTOKRZYSKI” („Żale Matki Boskiej pod Krzyżem”)...................................................................20
12.5 GATUNKI LITERACKIE...........................................................................................................................................20
13. POLSKA POEZJA ŚWIECKA..........................................................................................................................................21
13.1 Tematyka......................................................................................................................................................................21
14. EPIKA ŚREDNIOWIECZNA...........................................................................................................................................22
14.1 „PIEŚŃ O ROLANDZIE”...........................................................................................................................................22
14.1.1 ARTYZM FORMY...............................................................................................................................................22
14.2 KRONIKI.....................................................................................................................................................................22
14.2.1 Cechy i zadania.....................................................................................................................................................22
14.2.2 Polscy kronikarze i ich dzieła................................................................................................................................22
14.3 KRONIKA GALLA ANONIMA.................................................................................................................................23
14.3.1 Treść......................................................................................................................................................................23
14.4 UTWORY O TEMATYCE MIŁOSNEJ.....................................................................................................................23
14.4.1 „TRISTAN I IZOLDA”........................................................................................................................................23
14.4.2 „HELOIZA I ABELARD”....................................................................................................................................23
15. TYPY TEATRU ŚREDNIOWIECZNEGO.......................................................................................................................24
16. WZORCE PARENETYCZNE...........................................................................................................................................24
16.1.1 ASCETA...............................................................................................................................................................24
16.1.2 ŚWIĘTY................................................................................................................................................................24
16.1.3 RYCERZ ŚREDNIOWIECZNY..........................................................................................................................24
16.1.4 WŁADCA DOSKONAŁY...................................................................................................................................25
16.1.5 Przyczyny wykreowania takich wzorców osobowych..........................................................................................25
17. CECHY POETYKI............................................................................................................................................................25
17.1 CECHY LITERATURY ŚREDNIOWIECZA............................................................................................................25
17.2 NAWIĄZANIA W LITERATURZE EPOK PÓŹNIEJSZYCH.................................................................................25
18. NAWIĄZANIA DO NASTĘPNYCH EPOK....................................................................................................................26
19. UZUPEŁNIENIE...............................................................................................................................................................26
19.1 SZTUKA......................................................................................................................................................................26
19.2 LITERATURA OBCA.................................................................................................................................................27
19.3 POJĘCIA......................................................................................................................................................................27
20. Ramy czasowe....................................................................................................................................................................28
21. PODSTAWOWE CECHY KULTURY RENESANSU....................................................................................................28
21.1 NAZWY EPOKI..........................................................................................................................................................28
21.2 PODSTAWOWE PRĄDY UMYSŁOWE I RELIGIJNE...........................................................................................29
21.2.1 Humanizm.............................................................................................................................................................29
21.2.2 Reformacja............................................................................................................................................................29
21.2.3 Luteranizm............................................................................................................................................................29
21.2.4 Kalwinizm.............................................................................................................................................................29
21.2.5 Anglikanizm..........................................................................................................................................................29
21.2.6 Arianie...................................................................................................................................................................29
21.3 KANON ZASAD POETYCKICH (CECHY ODRODZENIA)..................................................................................30
21.4 ZNACZENIE DRUKARZY........................................................................................................................................30
22. INDYWIDUALNOŚCI RENESANSU POLSKIEGO I EUROPEJSKIEGO...................................................................30
22.1 DOKONANIA.............................................................................................................................................................30
22.1.1 DANTE ALIGHIERI (1265-1321).......................................................................................................................30
22.1.2 JAN BOCCACIO (1313 - 1375)...........................................................................................................................30
22.1.3 FRANCISZEK PETRARKA (1304 - 1375).........................................................................................................31
22.1.4 MICHAŁ MONTAIGNE (1533 - 1592)...............................................................................................................31
22.1.5 FRANCISZEK RABELAIS (1494 - 1553)...........................................................................................................31
22.1.6 ERAZM Z ROTTERDAMU [Gerhard Gerhards] (1469 - 1536).........................................................................31
22.1.7 TOMASZ MORE (1478-1535).............................................................................................................................31
22.1.8 WILLIAM SZEKSPIR (1564-1616) ....................................................................................................................32
22.1.9 MIGUEL CERVANTES (1547-1616)..................................................................................................................32
22.2 PREKURSORZY IDEI HUMANIZMU W POLSCE.................................................................................................33
22.2.1 KONRAD CELTIS...............................................................................................................................................33
22.2.2 FILIP BUONACCORSI (KALLIMACH)............................................................................................................33
22.3 WIELCY POLACY I ICH WKŁAD...........................................................................................................................33
22.3.1 MIKOŁAJ REJ......................................................................................................................................................33
22.3.2 JAN KOCHANOWSKI........................................................................................................................................33
23. LITERATURA POLITYCZNA XVI STULECIA............................................................................................................34
232
Opracowanie epok literackich Strona 233 z
156
233
Opracowanie epok literackich Strona 234 z
156
234
Opracowanie epok literackich Strona 235 z
156
235
Opracowanie epok literackich Strona 236 z
156
236
Opracowanie epok literackich Strona 237 z
156
237
Opracowanie epok literackich Strona 238 z
156
238
Opracowanie epok literackich Strona 239 z
156
239