Professional Documents
Culture Documents
1. Ćwiczenia bierne
2. Ćwiczenia czynno - bierne
3. Ćwiczenia samowspomagane
4. Ćwiczenia czynne w odciążeniu
5. Ćwiczenia czynne wolne
6. Ćwiczenia czynne oporowe
7.Ćwiczenia prowadzone
Kinezyterapia ogólna:
1. Ćwiczenia ogólnousprawniające
2. Ćwiczenia gimnastyki porannej
3. Ćwiczenia w wodzie
4. Sport osób niepełnosprawnych
……………………….......
Ćwiczenia bierne – wykonujemy, kiedy siła mięśniowa jest na 0-1 w skali Lovetta, ćwiczenia
wykonywane są przez terapeutę bez współdziałania pacjenta.
Cel :
- zmiana ruchu biernego na ruch czynny,
- zachowanie elastyczności i długości mięśni,
- zachowanie pełnego zakresu ruchu w stawach.
- utrzymanie właściwego krążenia krwi i chłonki (wspomaganie pompy mięśniowej),
- zachowanie pamięci ruchowej,
- oddziaływanie na układ nerwowy, uaktywnienie torowania:
- proprioceptywnego (czucia głębokiego)- poprzez docisk stawowy, pełne rozciągnięcie mięśnia
- eksteroreceptywnego (czucia powierzchownego) poprzez potrząsanie kończyną, dotyk ręką
terapeuty
- oddziaływanie ideomotoryczne – nauka utrwalanie i zapamiętywanie nowych wzorców ruchowych
Wskazania:
- niedowłady i porażenia
- napięcie spastyczne
- nie utrwalone ograniczenie ruchomości w stawach
- zła trofika tkanek miękkich
Przeciwwskazania:
- niepełny zrost
- stany zapalne stanów
- stan bezpośredni po zwichnięciach i innych urazach stawów
- rany skóry, mięśni, pooperacyjne przed wyjęciem szwów
- ból przy ćwiczeniach
- ciężki ogólny stan chorego
- niewydolność układu krążenia
Metodyka:
- pozycja do ćwiczeń – jak na 0-1 w teście Lovetta
- należy przestrzegać stałych faz ruchu w ćwiczeniach (p.w., ruch, powrót do p.w., odpoczynek)
- p.w. powinna zapewniać prowadzenie ruchu, w pełnym fizjologicznym zakresie
- należy stosować pozycję izolowaną,
- p.w. dla ćwiczeń biernych w stawach k.k.g. jest pozycja siedząca na krześle, z oparciem, które nie może
być za szerokie, gdyż utrudniałoby to wykonywanie ruchów w stawie ramiennym, natomiast u osób
które nie mogą usiąść na krześle, ćwiczenia wykonujemy w pozycji leżącej, z ramieniem wysuniętym
poza łóżko,
- p.w. dla ćwiczeń biernych w stawach k.k.d., tułowia, głowy oraz szyi jest pozycja leżąca, najwygodniej
na stole do ćw. mających uchwyty, otwory dla pasów stabilizacyjnych
- odcinek bliższy ćwiczonego stawu musi być ustabilizowany tak, aby ruch odbywał się tylko w tym
stawie, aby nie był wspomagany przez inne, stabilizację uzyskuje się poprzez odpowiednio dobrane
p.w., mogą to być również pasy stabilizacyjne lub ręka terapeuty,
- chwyt stosowany przy ćw. biernych musi być pewny, nie może sprawiać bólu,
- wykonując ruchy bierne w stawie, powinno się wykonywać trakcję, czyli odciąganie od siebie pow.
stawowych (najczęściej przy ruchach zginania), w celu zmniejszenia tarcia pow. stawowych o siebie
- tempo ćw.: wolne, rytmiczne dostosowane do możliwości pacjenta, ćw. wykonuje się 1 – 2 x dziennie,
wszystkie ćw. powtarzamy około 30x (w każdej płaszczyźnie)
Rodzaje zaburzeń:
- niedowład paresis częściowe upośledzenie (osłabienie siły mięśnia lub grupy mięśni)
- porażenie paralysis całkowite wyłączenie możliwości ruchów
- połowicze porażenie lub niedowład k.d i k.g. hemiparesis – hemiplegia
- porażenie lub niedowład obu k.k.d. lub k.k.g. paraparesis - paraplegia
- porażenie lub niedowład jednej kończyny monoparesis – monoplegia
- porażenie czterech kończyn tetraparesis – tertraplegia
- porażenie wiotkie (wiotkość) obniżenie napięcia mięśniowego
- porażenie spastyczne (spastyczność) wzmożenie napięcia mięśniowego
Ćwiczenia czynno – bierne – stosujemy przy nadmiernym napięciu mięśni wywołanym bólem,
unieruchomieniem lub innymi czynnikami, ruch prowadzony jest biernie
przez fizjoterapeutę, a pacjent czynnie rozluźnia mięśnie. Wg.Weissa
„ruch bierny wykonywany przy pomocy siły zew., połączony z czynnym
intensywnym działaniem chorego w kierunku rozluźnienia mięśni”
Cel:
- rozbicie odruchowego koła bólu
- obniżenie napięcia mięśniowego spowodowanego bólem
Wskazania:
- klasyfikacja do tych ćw. ze względu na siłę mięsni jest trudna do wykonania testem Lovetta , dlatego
do tego rodzaju ćw. kwalifikuje się pacjentów o nadmiernym napięciu mięśni
- stany po chirurgicznych zabiegach rekonstrukcyjnych w narządzie ruchu
- choroby reumatoidalne
- unieruchomienie kończyn za pomocą wyciągów redresyjnych,
- stany atrofii tkankowej
- demineralizacja kości
Przeciwwskazania:
- czynne procesy zapalne w obrębie stawu
- świeże blizny pooperacyjne lub inne urazy, gdzie ruch mógłby stanowić utrudnienie w gojeniu
- ciężki ogólny stan chorego
- porażenia lub niedowłady pochodzenia centralnego z wzmożonym napięciem mięśniowym (spastyczne,
nie będące dowolnie kontrolowane, nie podlegające świadomemu rozluźnieniu
- niewydolność układu krążenia
Metodyka:
- p.w. i stabilizacja jak przy ćw. biernych, ruch prowadzony jest do granicy bólu
- ćw. prowadzimy po zabiegach fizykoterapeutycznych, często pod „osłoną leków”, tempo ćw. bardzo
wolne, liczba powtórzeń 10 – 15 x w jednej serii, przerwa 2 – 3 min.
- ruch powinien poprzedzać opis, w czasie ćw. pacjent musi być stale informowany jakie mięśnie ma
rozluźnić i w jakim momencie, jest to podstawowy warunek zapewniający właściwą współpracę z
chorym
Cel:
- poprawa trofiki mięśniowej poprzez działanie pompy mięśniowej
- utrzymanie odpowiedniego zakresu ruchu w stawie
- zapobieganie niekorzystnym zmianom wynikającym z bezruchu
- oddziaływanie psychoterapeutyczne
Wskazania:
- niedowłady i porażenia
Przeciwwskazania:
- stany zapalne stawów, mięśni
- ciężki ogólny stan chorego
- niewydolność układu krążenia
Metodyka:
- przy ćwiczeniach kończyn porażonych należy unikać podwichnięć w stawie
- podczas ćwiczeń w stawie barkowym należy stosować „orczyk”
- pełny zakres ruchu należy zastąpić zakresem funkcjonalnym: do 100 stopni zgięcie do 90 stopni
odwiedzenie rotacja zew. - do 30 stopni, rotacja wew. - do 70 stopni
- opadanie łopatki po stronie chorej jest często wynikiem uniesienia łopatki po stronie zdrowej
- należy stosować temblak dla zabezpieczenia przed podwichnięciem
Cel:
- wzmocnienie siły mięśniowej do wartości umożliwiającej wykonanie ćwiczeń czynnych-właściwych
tj. 3 w skali Lovetta
- aktywizacja pacjenta do pracy przez możliwość samodzielnego wykonywania ćwiczenia bez udziału
fizjoterapeuty
- zapobieganie ograniczeniom zakresu ruchu
Wskazania:
- zapobieganie ograniczeniom ruchu w stawach
- likwidacja tzw. miękkich przykurczy, ograniczeń ruchomości w stawach
- możliwość wykonania ruchów w przypadku niewielkiego bólu
- zaniki i znaczne osłabienie siły mięśniowej
- słaby wzrost kostny
- zmiany chorobowe pow. stawowych, kiedy dążymy do zmniejszenia ich tarcia o siebie
- możliwość prowadzenia ruchu przy niepełnych zrostach kości po złamaniach
Przeciwwskazania:
- stany zapalne stawów i mięśni
- stan bezpośredni po zwichnięciach i innych urazach stawów
- rany skóry, mięśni, pooperacyjne przed wyjęciem szwów
- ból przy ćwiczeniach
- ciężki ogólny stan chorego
- niewydolność układu krążenia
Metodyka:
- zniesienie ciężaru ćwiczonej kończyny osiąga się przez odciążenie, które spełnia podwójną rolę:
- pozwala na wykonanie czynnego ruchu, w pełnym zakresie od pełnego rozciągnięcia do
pełnego skurczu, co wpływa pozytywnie na mięśnie
- stwarza możliwość wykonania samodzielnego ruchu czynnego, co jest dla pacjenta dodatnim
bodźcem psychicznym, mobilizującym do dalszej intensywnej pracy i nastawia pozytywnie
do prowadzonych ćwiczeń
- pozycja do ćwiczeń taka jak na 2 w teście Lovetta
- czas ćwiczeń od 15 – 30 min.,
Sposoby odciążenia:
1. Podtrzymanie przez kinezyterapeutę – odciążenie otrzymuje się kiedy kinezyterapeuta podtrzymuje
ćwiczony odcinek, w czasie ruchu. Daje to możliwość również wspomagania lub utrudniania ruchu.
Podtrzymywanie ćwiczonego odcinka, powinno być takie aby dodatkowo nie ułatwić, ani nie utrudnić
wykonania ruchu. W warunkach szpitalnych, u chorych leżących podtrzymywanie można zastąpić
uchwytem za rękaw lub nogawkę piżamy na odpowiedniej wysokości.
2. Podwieszenia (osiowe, pozaosiowe) – odciążenie przez podwieszenie można wykonać w UGUL – u
na stole do ćw. oporowych, na łóżku ortopedycznym lub z wykorzystaniem RUP – u (rehabilitacyjne
urządzenie przyłóżkowe). Do podwieszenia używa się linki z ruchomą klamrą do regulowania ich
długości. Podwieszki jedno lub dwu – stawowe, haczyk.
Podwieszki osiowe – punkt zaczepienia ćwiczonej kończyny znajduje się prostopadle nad osią stawu.
Ruch odbywa się w płaszczyźnie poziomej wokół osi pionowej, przy pełnym odciążeniu i
zrównoważeniu kończyny ćwiczonej. Ruch powinien odbywać się (zaczynać)od momentu
bezwładności kończyny tzn. że po każdym wykonaniu ruchu kończyna pozostaje przez chwilę w
pozycji wyjściowej. Ruch musi być dokładny w miarę możliwości, wykonany w pełnym zakresie.
W czasie prowadzenia ćwiczeń należy przestrzegać stałych faz ruchu. Czas trwania danej grupy
wynosi 2 min.. Można je zwiększać w zależności od przyrostu siły, wytrzymałości mięśni, nie
przekraczamy
5 min. Ćwiczenia czynne w odciążeniu osiowym należy prowadzić z pewnymi zasadami:
- p.w. dobrana tak, aby ruchy ćw. kończyny odbywały się w płaszczyźnie poziomej (wyjątek
ruchy rotacyjne)
- podwieszki zakłada się tak, aby ćw. kończyna była w pełni odciążona
- punkt zaczepienia linek połączonych z podwieszkami, znajduje się prostopadle nad stawami,
w którym odbywa się ruch
- podwieszenie może być częściowe lub całkowite
- podwieszenie na sprężynach zwiększa rozluźnienie mięśni.
Podwieszki wahadłowe pozaosiowe – punkt zaczepienia linek połączonych z podwieszkami znajduje
się poza osią ruchu co daje pełne odciążenie, ćw. kończyny lecz bez jej zrównoważenia. Ruch odbywa
się nie w płaszczyźnie osiowej lecz po wycinku koła.
3. Zmniejszenie tarcia o podłoże – formą odciążenia jest zastosowanie gładkiej, posypanej talkiem
powierzchni lub podłożenie pod ćw. odcinek ciała śliskiego materiału lub połączenie obu. Należy
pamiętać o stabilizacji odcinka bliższego stawu. P.w. taka jak przy podwieszeniu osiowym,
przestrzeganie faz ruchu.
4. Zmiana kąta nachylenia płaszczyzny – podobny efekt jak przy podwieszeniu osiowym uzyskujemy
przy zmianie kąta nachylenia podłoża. Ruch po płaszczyźnie, w górę jest utrudniony (ćw. z oporem).
W czasie powrotu do pozycji wyjściowej następuje wspomaganie ruchu.
5. Zanurzenie w wodzie – poprzez zanurzenie w wodzie osiąga się odciążenie, rozluźnienie mięśni,
zmniejszenie tarcia pow. stawowych. Środowisko wodne stwarza najlepsze warunki do pracy dla
słabych mięśni. Ruchem w odciążeniu jest ruch wykonywany w kierunku zgodnym do działania siły
wyporu.
6. Ułożenie kończyny na rolkach lub wrotkach – chory układa kończyny na rolkach lub wrotkach
Cel:
- zwiększenie siły i wytrzymałości siły mięśni
- utrzymanie właściwego zakresu ruchu w stawie
- uzyskanie poprawy koordynacji nerwowo-mięśniowej
Wskazania:
- osłabienie siły mięśniowej
- zaburzenia w funkcjonowaniu mięśni
- ograniczenie ruchów w stawach
Przeciwwskazania:
- stany zapalne stawów, mięśni
- ciężki ogólny stan chorego
- niewydolność układu krążenia
Metodyka:
- dobór pozycji wyjściowej jak na 3 w skali Lovetta
- ćw. wykonuje się bez sprzętu pomocniczego, przed ćw. należy pouczyć pacjenta co do sposobu ich
wykonania, zwrócić uwagę na p.w., zakres ruchu, płaszczyznę i kierunek ruchu
- tempo ćwiczeń dostosowane do funkcjonalnych możliwości chorego, na początku wolne
- czas trwania ćw. czynnych wolnych może wynosić od 15 – 45 min. i jest uzależniony od ogólnej
wydolności i sprawności pacjenta,
- dodatkowo można stosować ćw. oddechowe
- poprawę koordynacji nerwowo-mięśniowej osiąga się poprzez zwiększenie liczby powtórzeń, tempa
ćwiczeń i stopniowe przechodzenie od ruchów prostych do bardziej złożonych koordynacyjnie
- ćw. można stosować przy sile 4 i 5 w skali Lovetta, jako ćw. kształtujące, w takich przypadkach można
pomijać pozycje izolowane
- ćw. można prowadzić indywidualnie lub zespołowo, zespół powinien stanowić grupę jednorodną pod
względem schorzenia, wieku, wydolności fizycznej,
- jednym z błędów w wykonywaniu ćw. jest zastępowanie pracy mięśni ćwiczonych (osłabionych)
pracą mięśni wspomaganych (substytucja)
- u dzieci najlepszą formą ćw. jest zabawa
Ćwiczenia czynne – oporowe – są to ćw. w trakcie których chory pokonuje ciężar ćwiczonego odcinka
oraz opór dodatkowy,
Cel:
- uzyskanie przyrostu siły i wytrzymałości mięśni
- zmniejszenie do minimum zaników mięśniowych, szczególnie tych powstałych w wyniku
unieruchomienia
- zmniejszenie zaników mięśniowych, powstałych w następstwie procesów patologicznych
Wskazania:
- osłabienie siły mięśniowej
Przeciwwskazania:
- stany zapalne stawów, mięśni
- ciężki ogólny stan chorego
- niewydolność układu krążenia
Metodyka:
- przed przystąpieniem do ćw. z oporem, określonej grupy mięśni, należy określić wielkość aktualnego
oporu i liczbę powtórzeń ruchu, w tym celu można posłużyć się wzorcami opracowanymi przez różnych
autorów
- dokonujemy pomiaru siły mięśniowej, od wyniku dokonanego pomiaru zależy wielkość obciążenia
zastosowanego do ćwiczeń
- p.w. powinna być stabilna, zapewniać wygodę i dobre warunki do pracy ćwiczonych mięśni
- ćw. poprzedzamy rozgrzewką np. ćw. ogólnousprawniające
- rytm, tempo i wielkość oporu zależą od tego, czy dążymy do uzyskania przyrostu siły, czy zwiększania
wytrzymałości mięśni oraz od stanu ogólnego i wieku pacjenta
Sposoby oporowania:
- kinezyterapeuta – opór ręczny
- pacjent – który sam oporuje kończynę chorą poprzez kończynę zdrową
- ciężarki niepołączone z bloczkami np.:hantle
- zestaw bloczkowo – ciężarkowy
- sprężyny lub gumy
- woda i inne substancje płynne oraz substancje dające się modelować np.:gąbka,
Cel:
- wzmocnienie siły mięśniowej
- utrwalenie i odtwarzanie wzorców ruchowych w przypadku niedowładów mięśni
Wskazania:
- osłabienie siły mięśni
- zaburzenia pamięci wzorców ruchowych
Metodyka:
- pozycje izolowane
- stabilizacja odcinka bliższego dla stawu
- przed ćw. dokładnie objaśniamy jaki ruch będziemy wykonywać, podczas ćw. mobilizujemy pacjenta,
ruch można pokazać na kończynie zdrowej
- siła współdziałająca jest dawkowana tak, aby umożliwiała wykonanie ruchu, a nie zastępowała ich
pracy
- chwyt powinien być stabilny, ruch w pełnym zakresie, tempo zależy od siły mięsni pacjenta
Ćwiczenia redresyjne – są to ćw. z użyciem odpowiednio dawkowanej siły zew., jej skuteczność zależy
od dwóch czynników: rodzaju zablokowania ruchomości stawowej i jej
przyczyny oraz odporności pacjenta na ból. Czynnikiem charakteryzującym te
ćw. jest konieczność wejścia w granicę bólu (to przede wszystkim różni je od
ćw. biernych)
Cel:
- uzyskanie pełnej, biernej ruchomości w ćwiczonym stawie
Wskazania:
- ograniczenie ruchów w stawach w skutek przykurczu tkanek miękkich
Przeciwwskazania:
- ciężki ogólny stan chorego,
- ostry stan zapalny stawów,
- podwyższona temp. ciała
- odwapnienie kości znacznego stopnia
Metodyka:
- przy zwiększonej wrażliwości pacjenta na ból (na zlecenie lekarza) trzeba podać leki przeciwbólowe
- zabiegi fizykoterapeutyczne – rozluźniające należy wykonać bezpośrednio przed ćwiczeniami
- stabilizacja odcinka bliższego ćw. kończyny, musi być bardzo pewna
- ćwiczony ruch powinien być prowadzony w jednej płaszczyźnie, stosując ćw. przy ruchach skrętnych
prowadzący musi znać bardzo dobrze mechanikę stawu, (st. łokciowy nie należy redresować)
- podczas wykonywania ćw. redresyjnych wskazane jest ( w miarę możliwości) „odciąganie” od siebie
powierzchni stawowych tzw. trakcja, co w wielu przypadkach zmniejsza odczucia bólowe
- tempo ćw. bardzo wolne, pozwalające na adaptację do bólu
- po ćw. redresyjnych należy zwrócić uwagę na reakcję miejscową tzn. (zaczerwienie, zwiększenie temp.
ciała, wystąpienie obrzęku)
- ćw. redresyje należy kończyć serią ćw. czynnych w odciążeniu w szybkim tempie, po to aby utrwalić
efekt redresji, natomiast po tych ćw. po odpoczynku należy wykonać ćw. czynne oporowe
wzmacniające mięśnie
- ćw. redresyjne można utrwalać przez wykorzystanie zaopatrzenia ortopedycznego, pozycje ułożeniowe
- redresje wykonuje się przez 20 – 30 min., 1-2x dziennie z uwzględnieniem przerw , w czasie ćw.
- musimy pamiętać o kole ruchu czyli p.w – ruch – powrót do p.w. – odpoczynek
Rodzaje przykurczów:
- miękki – poddający się ćwiczeniom
- pośredni – ciężki do wyćwiczenia, ale widoczna częściowa poprawa
- twardy – nie ustępujący, nie zmieniający się pod wpływem ćw.
W niektórych przypadkach przy trudno ustępujących ograniczeniach ruchu w stawach, stosuje się
manipulację, są to ćw. redresyjne wykonywane w ogólnym lub miejscowym znieczuleniu, technika
wykonywania jest taka sama jak w redresji, jest to zabieg bardzo niebezpieczny, ponieważ pod
znieczuleniem zniesione jest odczucie bólu, które jest sygnałem do zaniechania dalszego rozciągania, w
skutek braku czucia bólu może dojść do rozerwania tkanek, co powoduje krwiaki, blizny, manipulację z
reguły wykonuje lekarz. Łokcia się nie redresuje!!!!!
Wyciągi redresyjne – stanowią ostatni etap leczenia zachowawczego przed interwencją chirurgiczną,
działanie wyciągów ma te same cele co ćw. redresyjne, tylko sposób przyłożenia
siły i jej rodzaj jest inny. Wykorzystuje się tutaj system bloczkowy i odważniki, a
także ekspandery (sprężyny – których działanie w pewnych sytuacjach, jest
korzystniejsze).
Metodyka:
- wyciągi należy poprzedzać podaniem leków przeciwbólowych i rozluźniających napięcie mięśni,
zabiegi fizykalne można stosować w czasie zabiegu np.: okłady parafinowe
- stabilizacja przy wyciągach redresyjnych wspomagana jest przez kontrwyciąg, który uniemożliwa
pacjentowi przesuwanie się po podłożu, zgodnie z kierunkiem działania siły, w celu zmniejszenia jej
działania,
- masa działania jako siła redresyjna, powinna wahać się w granicach 1/8 – 1/6 masy ciała, w
początkowej
fazie leczenia stosuje się mniejsze obciążenie 1/8 zwiększając do 1/6
- czas działania wyciągu musi być wystarczająco długi, aby działanie wyciągu było skuteczne, w
początkowej fazie występuje odruchowe (niezależne od woli pacjenta) przeciwne działanie wyciągu, w
skutek mięśniowego napięcia , odruchowa czynność broni staw przed skutecznym działaniem wyciągu
przez ok. 15 – 20 min., następnie zaczyna się właściwe działanie redresji, która całościowo w k.k.d. (st.
kolanowy, biodrowy) powinna trwać minimum 30 min.
- praktycznym wskaźnikiem, że wyciąg zaczyna działanie redresyjne jest wystąpienie dość silnego bólu,
należy wówczas zmniejszyć obciążenie nawet do połowy wielkości wyjściowej
Według Weissa ćw. synergistyczne mogą powodować zrost kości, stanowią najsilniejszy bodziec
biologiczny dla rehabilitacji w dysfunkcji narządu ruchu, podstawą tej metody jest wykorzystywanie
zjawiska współdziałających mięśni w ciągle zmieniających się układach synergistycznych, pod wpływem
odpowiednich ruchów z dozowanym oporem i przy odpowiedniej pozycji. Ćw. te na ogół nie służą do
wzmacniania mięśni, a raczej do uniknięcia np.: zaniku z nieczynności (gips)
Cel:
- uzyskanie izometrycznego skurczu mięśnia,
Wskazania:
- unieruchomienie
Metodyka:
- ćw. powinny obejmować możliwie jak największą liczbę zespołów dynamicznych, które mają
odpowiadać za „przerzut” pobudzenia
- ćw. muszą być wykonane z maksymalnym oporem
- muszą również być wykonane, aż do pełnego zmęczenia
- przyjmuje się że skuteczność terapeutyczną za pomocą tych działań można osiągnąć prowadząc ćw. 4x
dziennie
Cel:
- nauczenie prawidłowego toru oddechowego
- poprawa wydolności oddechowo – krążeniowej
- współudział w kształtowaniu prawidłowej postawy (poprzez kształtowanie klatki piersiowej)
- zapobieganie następstwom zmian w układzie oddechowym
- zapobieganie powikłaniom ukł. oddechowego ze strony innych układów
Wskazania:
- obniżona ogólna sprawność fizyczna u chorych z przewlekłą chorobą ukł. oddechowego
- jako urozmaicenie innych form ćwiczeń
- wady postawy np.: kurza klatka piersiowa
- przed i po zabiegach operacyjnych
- przy chorobach ukł. oddechowego
- przy długotrwałym unieruchomieniu
Przeciwwskazania:
- ostre stany chorób ukł. oddechowego i krążenia
- wysoka gorączka
- ogólny zły stan chorego
Metodyka:
- p.w. mogą być różne, czyli w leżeniu, w siadzie podczas stania, musimy pamiętać, aby nic nie
przeszkadzało w swobodnym oddychaniu
- pouczamy pacjenta jak mają wyglądać poszczególne fazy oddechu
- uczymy oddychania właściwym torem
- zwracamy uwagę, żeby nie doszło do przewentylowania
- oddech spokojny, z zaznaczoną fazą wdechu i długiego wydechu
Ćwiczenia relaksacyjne – polegają na uzyskaniu rozluźnienia poprzez odpowiednie pozycje, z
zastosowaniem różnych technik relaksacji np. Jogi
Metodyka:
- miejsce ćw. takie aby nic nam nie przeszkadzało
- można stosować muzykę relaksacyjną
- komendy wypowiadane spokojnie, cichym głosem
Test Barthel(a) – polega na przeprowadzeniu pewnego rodzaju ankiety, która zawiera pytania z zakresu
czynnościowego (j.w.), i oceniana jest w skali 0 – 5 – 10 punktów. Służy do określenia
co dany pacjent jest w stanie wykonać w danym momencie.
Cel:
- zapewnienie choremu dobrej kondycji przez: utrzymanie i wzmocnienie siły mięśniowej, zachowanie
pełnego ruchu w stawach, utrzymanie prawidłowej sprawności ukł. krążenia i oddechowego
Wskazani:
- zapobieganie zjawiskom ograniczonej sprawności fiz. wynikające z różnego rodzaju
niepełnosprawności narządu ruchu
- długotrwałe przebywanie w łóżku
- częściowe ograniczenie swobodnego poruszania się
- zmniejszenie ogólnej wydolności organizmu
Przeciwwskazania:
- ciężki ogólny stan chorego
- niewydolność ukł. krążenia
- wysoka temp.
- stany zapalne stawów (inne zapalenia np.: żył)
Cel:
- pobudzenie czynności ukł. krążenia i oddychania
- przygotowanie ustroju do oczekującego go w ciągu dnia wysiłku fizycznego
- uzyskanie poprawy stanu psychicznego chorego
- mobilizacja chorego do rozpoczęcia dnia, w sposób aktywny
Ćwiczenia w wodzie – spełniają rolę ćw. ogólnousprawniających, mogą być prowadzone jako ćw.
indywidualne albo zespołowe
Cel:
- poprawa ruchomości stawów
- nauka chodzenia
- przygotowanie do prowadzenia innych ćw.
- poprawa stanu psychicznego
- przygotowanie do życia codziennego (czynności)
- nauka pływania lub utrzymania się na wodzie
Wskazania:
- osłabienie mięśni – niedowłady i porażenia wiotkie, spastyczne, proste zaniki mięśni
- zaburzenia koordynacji ruchowo – mięśniowej
- ograniczenia ruchomości stawów w następstwie przykurczów
- nauka chodu
- wady kl. piersiowej i kręgosłupa – skolioza
- rozległe blizny
- schorzenia naczyń obwodowych
- relaksacja i psychoterapia
Przeciwwskazania:
- niewydolność ukł.krązenia i oddechowego
- ostre stany zapalne
- owrzodzenia
- krwawienia
- padaczka
- znaczne odwapnienie kości i stawów
- nie zagojone rany