Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 43 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 18 i 19 czerwca 2009 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2009
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 43. posiedzenia Sejmu
w dniach 18 i 19 czerwca 2009 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .519
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .519
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 520
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .521
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .522
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 524
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 528
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 529
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 530
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 532
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 534
Sekretarz stanu Adam Szejnfeld . . . . . . . . . 535
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 538
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 539
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 540
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 542
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .547
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 548
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 549
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 549
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 550
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .551
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .552
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .552
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 553
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 554
Sekretarz stanu Adam Szejnfeld . . . . . . . . . 555
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . . .560
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 562
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 564
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 565
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch. . . . . . . . . . . . . . . . . . 566
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . 566
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 568
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 569
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .570
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .571
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .572
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .573
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .576
str.
str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .577
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 580
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 584
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 585
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 588
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 589
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 592
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 593
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 595
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 595
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 600
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 600
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 602
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 603
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 603
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 605
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 606
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 608
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 609
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .610
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .611
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .612
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .613
Sekretarz stanu Krzysztof Kwiatkowski . . . . 614
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .614
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .617
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .617
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .618
Szef Służby Cywilnej
Sławomir Marek Brodziński . . . . . . . . . . . . .619
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .621
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .621
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 625
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 626
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 628
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 629
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 630
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 630
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .631
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 632
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 633
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 634
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 634
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 635
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 635
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 637
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 638
 str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 640
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 642
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 643
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . 646
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . . 648
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 653
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 656
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . . 658
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 659
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 662
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 669
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . .673
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .677
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 682
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 684
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 685
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 686
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 687
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 688
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 689
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 690
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 690
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 692
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 693
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 695
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 696
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 697
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 697
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 698
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 699
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 704
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 704
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 705
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .707
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .707
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 709
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .710
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .711
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .712
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .713
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .714
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .715
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .716
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .718
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .718
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .719
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 720
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .721
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 722
Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . 722
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 726
str.
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .727
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 728
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 728
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 730
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .731
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .732
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 735
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 736
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 736
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 738
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 738
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . .740
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .742
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .743
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .744
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .745
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .746
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .747
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .748
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . .749
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .751
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .752
Sekretarz stanu Adam Szejnfeld . . . . . . . . . .752
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .753
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 754
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 754
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .757
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .759
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 760
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .761
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .761
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . .762
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .763
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 764
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .767
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 768
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 769
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .770
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .771
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .772
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 773
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .776
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .777
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 780
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .781
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .781
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 783
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 785
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 786
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .787
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 789
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 790
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 792
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 793
 str.
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 794
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .794
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 796
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .797
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 798
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 800
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 802
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 804
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 805
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 806
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 807
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 807
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 808
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .809
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .810
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .811
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .812
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .813
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .814
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .814
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .815
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 816
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .817
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .818
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .818
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .819
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .821
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 823
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 824
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 825
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .827
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 828
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 829
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 832
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 833
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 833
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 835
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 836
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 837
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 838
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 839
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 839
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 840
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 843
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 843
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 844
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 845
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 846
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .847
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .851
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 852
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 854
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 855
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . .857
str.
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 858
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 859
Sekretarz stanu Adam Szejnfeld . . . . . . . . . 859
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 860
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 860
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .861
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 862
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 862
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 863
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 865
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 866
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 867
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 869
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .870
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .871
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .871
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .872
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .877
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . . .877
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .878
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .879
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .881
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 882
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 883
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .884
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 884
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .888
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 889
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 890
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 890
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .891
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 892
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 892
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 893
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 894
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 895
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 896
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 896
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 897
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 897
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 898
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 899
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 899
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 900
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 902
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .902
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 903
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 904
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 905
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 907
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 909
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 909
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .910
 str.
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .912
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .913
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .914
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .915
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .915
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .915
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .916
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .917
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .918
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .919
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .921
Podsekretarz stanu Monika Smoleń . . . . . . 922
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 923
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 924
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 925
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 926
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 928
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 930
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . .931
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 933
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 933
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 935
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 936
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 938
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 938
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 939
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 943
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 948
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 948
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .951
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 952
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 953
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 954
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 955
Sekretarz stanu Krzysztof Kwiatkowski . . . . .955
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .957
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 958
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 960
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 960
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .964
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 964
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 965
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 966
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .966
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 967
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 968
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .970
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .971
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .972
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .973
Podsekretarz stanu Patrycja Wolińska . . . . .973
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .974
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .975
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .977
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .978
str.
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .979
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 980
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .981
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 982
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 984
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 984
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 986
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 987
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 989
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 989
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 990
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . 998
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 999
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . 1000
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1001
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1002
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . 1004
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . 1005
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . 1006
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . .1007
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . 1008
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . 1009
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 1010
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 1010
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1012
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . .1013
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 1014
Sekretarz stanu Adam Szejnfeld . . . . . . . . .1015
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1016
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1016
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 1017
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 1017
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . .1018
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1020
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1020
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1020
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . .1022
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Paweł Graś . . . . .1023
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch. . . . . . . . . . . . . . . . . .1024
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . .1025
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1025
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1026
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1027
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1029
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1029
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . .1030
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1031
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1033
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1034
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . .1036
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1037
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . .1040
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1040
 str.
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1041
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . 1043
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . 1043
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1044
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . 1045
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . 1045
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1046
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1047
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . .1049
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1050
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak 1052
Sekretarz stanu Adam Szejnfeld . . . . . . . . .1053
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1054
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1054
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1055
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1056
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1056
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . .1057
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1058
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1059
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1059
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . 1060
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1061
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1061
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . .1062
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . 1063
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1064
str.
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . .1067
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . 1069
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1070
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . . 1072
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1073
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1073
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1074
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1076
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . .1077
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1078
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1078
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . . 1079
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . .1080
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . .1080
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1081
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . .1082
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1082
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1083
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Julia Pitera . . . . .1085
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1085
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . .1086
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1087
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . .1088
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1089
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Stanisława Steca
w sprawie zmiany terminu pozyskiwania
ślimaków winniczków na terenie naszego kraju
(7814)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na po-
nowną interpelację posła Stanisława Steca z dnia
30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-7814p/09, w za-
kresie zmiany planowanego terminu wejścia w życie
rozporządzenia ministra środowiska w sprawie ga-
tunków dziko występujących zwierząt objętych
ochroną i wynikającej z tego zmiany terminu pozy-
skiwania ślimaka winniczka (Helix pomatia) przeka-
zuję poniższe informacje.
Przedmiotowy projekt dotyczy wszystkich zwie-
rząt planowanych do objęcia ochroną prawną, nie
tylko ślimaka winniczka. Z uwagi na szeroko prowa-
dzone konsultacje społeczne, wynikające z koniecz-
ności wprowadzenia istotnych zmian w statusie
ochronnym niektórych gatunków zwierząt w celu do-
stosowania przedmiotowego aktu do przepisów unij-
nych (dyrektywy ptasiej i siedliskowej), nie mógł on
wejść w życie przed dniem 10 kwietnia 2009 r., jak to
planowano. Wpływające uwagi dotyczące różnych
dziedzin, zarówno nauki, jak i gospodarki, wymaga-
ją dogłębnej analizy, co wydłuża konsultacje społecz-
ne i przygotowanie ostatecznej wersji projektu.
W świetle powyższego uprzejmie informuję, że
wszelkie zmiany, na które czekają przedstawiciele
różnych dziedzin, np. gospodarki, zaczną obowiązy-
wać od wejścia w życie przedmiotowego rozporządze-
nia, co przewiduję w okresie letnim w 2009 r. W tej
sytuacji zmiana w zakresie terminu zbioru ślimaka
winniczka będzie dotyczyła już 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posła
Jarosława Matwiejuka
w sprawie finansowania
Prawosławnego Seminarium Duchownego
w Warszawie (8104)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia
19 kwietnia 2009 r. (SPS-023-8104p/09) w sprawie
projektu ustawy o finansowaniu Prawosławnego Se-
minarium Duchownego w Warszawie z budżetu pań-
stwa uprzejmie informuję, że w dniu 3 kwietnia 2009 r.
po rozpatrzeniu sprawy w trybie obiegowym Rada
Ministrów przyjęła projekt Stanowiska Rady Mini-
strów wobec poselskiego projektu ustawy o finanso-
waniu Prawosławnego Seminarium Duchownego
w Warszawie z budżetu państwa (druk nr 1411).
Wyjaśniam, że zgodnie z tym stanowiskiem rząd
Rzeczypospolitej Polskiej co do zasady nie jest prze-
ciwny wprowadzeniu regulacji zaproponowanej w po-
selskim projekcie ustawy o finansowaniu Prawosław-
nego Seminarium Duchownego w Warszawie z bu-
dżetu państwa i uważa, że należy kontynuować nad
nim prace legislacyjne. Kontynuowanie nad nim prac
parlamentarnych wymaga jednocześnie wprowadze-
nia kilku dodatkowych, a właściwie poprzedzających
niniejszą regulację, rozwiązań. Ponadto Rada Mini-
strów podkreśliła, że do projektu ustawy nie przed-
stawiono stanowiska Świętego Soboru Biskupów
w przedmiocie projektowanego aktu prawnego. Zgod-
nie natomiast z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 4 lipca
1991 r. o stosunku państwa do Polskiego Autokefa-
licznego Kościoła Prawosławnego wszelkie problemy
w stosunkach między państwem a Kościołem powi-
nien rozpatrywać wspólny zespół przedstawicieli rzą-
du Rzeczypospolitej Polskiej i Świętego Soboru Bi-
skupów, na zasadzie parytetu działający na podsta-
wie ww. przepisu oraz porozumienia między rządem
Rzeczypospolitej Polskiej a Świętym Soborem Bisku-
pów z dnia 26 września 2007 r.
W opinii Rady Ministrów wprowadzenie projek-
towanej regulacji powinno być poprzedzone zawar-
ciem odpowiedniej umowy pomiędzy rządem Rzeczy-
pospolitej Polskiej a Świętym Soborem Biskupów
Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego
(o której mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym) regulującej
kwestię prowadzenia przez Polski Autokefaliczny Ko-
ściół Prawosławny szkół wyższych oraz określającej
status studentów takich szkół, podobnie jak to miało
520
miejsce w przypadku katolickiego szkolnictwa wyż-
szego, bądź wprowadzeniem w ustawie z dnia 4 lipca
1991 r. odpowiedniego zapisu przyznającego studen-
tom Prawosławnego Seminarium Duchownego upraw-
nienia studentów uczelni publicznych.
Wyjaśniam, że prawa studentów uczelni działają-
cych na podstawie przepisów o szkolnictwie wyższym
przyznano studentom katolickich szkół wyższych na
mocy umowy między rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Konferencją Episkopatu Polski w sprawie sta-
tusu prawnego szkół wyższych zakładanych i prowa-
dzonych przez Kościół katolicki, w tym uniwersyte-
tów, odrębnych wydziałów i wyższych seminariów
duchownych oraz w sprawie trybu i zakresu uznawa-
nia przez państwo stopni i tytułów nadawanych przez
te szkoły wyższe. W przypadku Polskiego Autokefa-
licznego Kościoła Prawosławnego nie została do tej
pory zawarta podobna umowa regulująca kwestię
prawosławnego szkolnictwa wyższego. Brak jest rów-
nież w ustawie z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku pań-
stwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawo-
sławnego analogicznego zapisu przyznającego stu-
dentom Prawosławnego Seminarium Duchownego
oraz innych szkół wyższych zakładanych przez Świę-
ty Sobór Biskupów uprawnienia studentów uczelni
publicznych. Ustawa z dnia 4 lipca 1991 r. w art. 19
ust. 4 stanowi jedynie, że Prawosławne Seminarium
Duchowne w Warszawie jest wyższą szkołą teologicz-
ną uprawnioną do nadawania absolwentom tytułu
zawodowego licencjata teologii prawosławnej. Tytuł
ten jest równoważny z tytułem zawodowym licencja-
ta nadawanym przez państwowe szkoły wyższe.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że obec-
nie przygotowywany jest projekt umowy między rzą-
dem Rzeczypospolitej Polskiej a Świętym Soborem
Biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Pra-
wosławnego w sprawie przyznania studentom Pra-
wosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie
praw studentów uczelni działających na podstawie
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Projekt ten
wkrótce zostanie przekazany do uzgodnień między-
resortowych.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na ponowną interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie problemów, z jakimi boryka się
PKW Afganistan (8256)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
ponowną interpelację pana posła Ludwika Dorna
w sprawie problemów, z jakimi boryka się PKW Afga-
nistan (SPS-023-8256p/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie dodatkowych wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii dokonywania napraw po-
jazdów HMMWV oraz Cougar, uprzejmie informuję,
że zgodnie z postanowieniami umowy dotyczącej uży-
czenia tego sprzętu jedynym podmiotem odpowie-
dzialnym za wykonywanie obsługi, napraw i remon-
tów tych pojazdów jest firma AECOM, która posiada
swoje punkty serwisowe w bazach Ghazni i Warrior.
Zarówno polskie, jak i amerykańskie załogi wykonu-
ją jedynie codzienną obsługę, obejmującą m.in. mycie
pojazdu, dokręcanie obluzowanych śrub czy też wy-
mianę kół. Wszelkie inne prace są wykonywane przez
specjalistyczny serwis. Znajduje się wśród nich także
wymiana żarówek, która ze względu na konieczność
wymiany całego klosza może być wykonana tylko
w ramach napraw serwisowych.
Odpowiadając na pytania pana posła Ludwika
Dorna dotyczące wyposażenia Polskiego Kontyngen-
tu Wojskowego Afganistan w wykrywacze min z geo-
radarem oraz pozyskania pojazdów typu Husky,
uprzejmie informuję, że zadanie rzeczowe dotyczące
zakupu wykrywaczy zostało zgłoszone na 2010 r. do
planu modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej na lata 2010–2011, który jest obec-
nie opracowywany. W lutym br. wszystkie wykrywa-
cze min W-3-P i W-4-P wymienione zostały na nowe
wykrywacze Minex 2 FD 4.530 zakupione w 2008 r.
Charakteryzują się one bardzo dużą skutecznością
w wykrywaniu min z małą zawartością elementów
metalowych.
Pojazdy Husky mają być jednym z elementów
standardowego zestawu maszyn i urządzeń przezna-
czonego do rozpoznania i oczyszczania dróg, o pozy-
skanie którego zabiega obecnie strona polska. Pojaz-
dy Husky mogą być wyposażone w georadar umożli-
wiający identyfikację zmian strukturalnych w grun-
cie, co ułatwia wykrycie urządzenia wybuchowego.
Pojazdy te odporne są na działanie tego rodzaju ła-
dunków. Wyposażenie PKW Afganistan w tego ro-
dzaju zestawy sprzętu znacznie zwiększy bezpieczeń-
stwo przemieszczających się kolumn pojazdów, cho-
ciaż zagwarantowanie stuprocentowego poziomu
bezpieczeństwa nie jest oczywiście możliwe.
Zespół rozpoznania i oczyszczania dróg przezna-
czony jest do sprawdzania (oczyszczania) dróg z min
oraz improwizowanych ładunków wybuchowych.

Sprawdzenie polega, w ogólnym zarysie, na przetra-
łowaniu drogi trałami naciskowymi, przeskanowanie
wykrywaczem metalu lub georadarem oraz zbadaniu
podejrzanych przedmiotów w pobliżu drogi.
Ze względu na fakt częstego stosowania przez
przeciwnika improwizowanych urządzeń wybucho-
wych w rejonie operacji Międzynarodowych Sił Wspie-
rania Bezpieczeństwa (ISAF) w październiku 2008 r.
rozpoczęta została procedura zakupu sprzętu dla pol-
skich zespołów oczyszczania dróg w ramach pilnej
potrzeby operacyjnej. Ze względu jednak na duży po-
pyt na tego rodzaju wyposażenie oraz konieczność
sprowadzenia go z zagranicy pozyskanie może trwać
nawet 18 miesięcy.
Odpowiadając na pytania pana posła Ludwika
Dorna dotyczące liczebności polskich pododdziałów
inżynieryjnych w Afganistanie, uprzejmie informuję,
że w składzie czwartej zmiany PKW Afganistan było
łącznie 75 żołnierzy wojsk inżynieryjnych, w tym 5
w Sztabie Polskich Sił Zadaniowych i 70 w zgrupo-
waniach bojowych Ghazni i Warrior. Obecnie w eta-
cie piątej zmiany kontyngentu jest łącznie 93 żołnie-
rzy wojsk inżynieryjnych – w Sztabie PKW Afgani-
stan, w dwóch grupach inżynieryjnych, w dwóch
zespołach rozpoznania i analizy uzbrojenia oraz
w sekcji pirotechnicznej Międzynarodowego Portu
Lotniczego w Kabulu. Zakończenie procesu kierowa-
nia żołnierzy na stanowiska w rejonie misji zaplano-
wane jest, zgodnie z harmonogramem rotacji piątej
zmiany, na koniec maja br.
Struktura piątej zmiany PKW Afganistan przed-
stawia się następująco: Dowództwo PKW – 4, Grupa
Zastępcy Dowódcy Regionu Wschodniego ISAF – 8,
Wkład Narodowy do Dowództwa Kompozytowego
ISAF – 3, Dowództwo Koalicyjne ds. Bezpieczeństwa
– 14, Narodowa Komórka Wywiadu – 10, Narodowa
Komórka Kontrwywiadu – 8, Międzynarodowy Port
Lotniczy Kabul – 70, Zespół Specjalistów Prowincjo-
nalnego Zespołu Odbudowy – 30, Polskie Siły Zada-
niowe – 1357, Grupa Wsparcia Psychologicznego – 15,
Grupa Współpracy Cywilno-Wojskowej CIMIC – 15,
Wydział Żandarmerii Wojskowej – 41, Zgrupowanie
Sił Specjalnych – 68, Samodzielna Grupa Powietrzna
– 189, Narodowy Element Wsparcia Logistycznego
– 68, Grupa Zespołów Doradczo-Łącznikowych – 100.
Kontyngent liczy łącznie 2000 osób. W kraju utrzy-
mywany jest odwód w liczbie 200 żołnierzy, co daje
łączną liczbę 2200 żołnierzy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
521
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie niewystarczającej ilości
środków finansowych na leczenie pacjentów
z problemami onkologicznymi (8318)
Szanowny Panie Marszałku! W uzupełnieniu od-
powiedzi na interpelację pana posła Lecha Kołakow-
skiego, przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Pu-
try, wicemarszałka Sejmu, znak SPS-023-8318/09,
w sprawie niewystarczającej ilości środków finanso-
wych na leczenie pacjentów z problemami onkologicz-
nymi, uprzejmie proszę o przyjęcie dodatkowych wy-
jaśnień.
W okresie od II połowy 2008 r. do 2009 r. Narodo-
wy Fundusz Zdrowia przy udziale nadzoru meryto-
rycznego – konsultanta krajowego w dziedzinie on-
kologii klinicznej i konsultanta krajowego w dziedzi-
nie onkologii i hematologii dziecięcej – podjął działa-
nia zmierzające do poprawy dostępności leczenia
pacjentów chorych na nowotwory.
Jednym z pierwszych działań było zrezygnowa-
nie z obowiązującego do dnia 1 lipca 2008 r. katalo-
gu schematów chemioterapii i umożliwienie leka-
rzom dowolnego łączenia chemioterapeutyków w ra-
mach katalogu substancji czynnych stosowanych
w chemioterapii nowotworów, zgodnie z aktualną
wiedzą medyczną i standardami postępowania te-
rapeutycznego.
Umożliwiono również świadczeniodawcom reali-
zowanie świadczeń w zakresie chemioterapii na od-
działach innych niż onkologiczne, a posiadających
wyspecjalizowaną kadrę pracowniczą (m.in. oddział
chorób wewnętrznych, chirurgia onkologiczna, chi-
rurgia ogólna, endokrynologia, urologia, ginekologia
onkologiczna), co pozwoli na zwiększenie dostępności
świadczeń chemioterapeutycznych.
Ponadto ośrodki o wyższym poziomie referencyj-
nym, po przeprowadzeniu niezbędnej diagnostyki,
będą mogły przekazać pacjentów do leczenia w in-
nych placówkach, tym samym pacjenci nie będą na-
rażeni na dodatkowe koszty związane z miejscem
leczenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Narodowy
Fundusz Zdrowia zakończył realizację 5 programów
terapeutycznych: leczenie raka piersi docetakselem,
leczenie raka piersi kapecytabiną, leczenie raka jeli-
ta grubego kapecytabiną, leczenie raka jajnika topo-
tecanem, leczenie raka jajnika paklitakselem, a sub-
stancje czynne w wymienionych wskazaniach prze-
niesiono do katalogu substancji czynnych stosowa-
nych w chemioterapii nowotworów. Należy również
podkreślić, że w 2009 r. Narodowy Fundusz Zdrowia
zwiększył nakłady finansowe na leczenie onkologicz-
ne, zwiększając wartości punktowe świadczeń me-
dycznych związanych z hospitalizacją z zakresu che-
mioterapii i programów terapeutycznych. Wartość
522
punktowa hospitalizacji do chemioterapii wzrosła
średnio o 117%, a hospitalizacji do programów tera-
peutycznych o 115% w porównaniu do 2008 r.
Ponadto wyodrębniono procedury: leczenie powi-
kłań III i IV stopnia po chemioterapii, które można
realizować łączenie z hospitalizacją onkologiczną.
W zależności od rodzaju występowania tych epizodów
wycena osobodnia dodatkowo zwiększa się średnio
o 30%. W świetle powyższych informacji uprzejmie
informuję, że corocznie kwoty na leczenie onkologicz-
ne systematycznie rosną, dotyczy to zarówno progra-
mów terapeutycznych, jak i chemioterapii.
Aktualnie Narodowy Fundusz Zdrowia przy współ-
pracy z Ministerstwem Zdrowia prowadzi negocjacje
cenowe z producentami odnośnie do wprowadzenia
do programów terapeutycznych nowych substancji
czynnych. Produkty lecznicze sutent (sunitynib)
w raku nerki oraz nowotworze podścieliska przewodu
pokarmowego (GIST), revlimid (lenalidomid) w le-
czeniu szpiczaka mnogiego, temodal (temozolomid)
w leczeniu glejaków mózgu oraz tasigna (nilotynib)
w terapii przewlekłej białaczki szpikowej uzyskały
pozytywne rekomendacje Agencji Oceny Technologii
Medycznych wyłącznie pod warunkiem znacznego
obniżenia kosztów terapii. W momencie przedstawie-
nia przez producentów ministrowi zdrowia i preze-
sowi NFZ wiążących propozycji cenowych, umożli-
wiających obniżenie kosztów terapii do poziomu po-
zwalającego na uzyskanie efektywności kosztowej na
możliwym do zaakceptowania przez płatnika pozio-
mie, zostanie rozpoczęta procedura wdrożenia ww.
leków do systemowego finansowania.
Reasumując, uprzejmie informuję, że aby działa-
nia zmierzające do poprawy sytuacji leczenia onkolo-
gicznego przynosiły zamierzone efekty, konieczne
jest również dążenie do maksymalnego wykorzysta-
nia możliwości kadrowych i infrastruktury wszyst-
kich oddziałów szpitalnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
Prawo lotnicze (8415)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Babinetza z dnia 2 mar-
ca 2009 r. w sprawie związanej z sytuacją prawną
lotniska w Krośnie w kontekście przygotowywanej
nowelizacji ustawy Prawo lotnicze (znak: SPS-23-
-8415/09) chciałbym zwrócić uwagę na skomplikowa-
ny stan prawny przedmiotowej sprawy.
Udzielenie precyzyjnej odpowiedzi na pytanie
pana posła Piotra Babinetza na obecnym etapie prac
legislacyjnych jest utrudnione, ponieważ projekt
ustawy został w dniu 5 maja br. przyjęty przez Radę
Ministrów w celu przejścia kolejnych etapów proce-
dury legislacyjnej.
Ministerstwo Infrastruktury jest świadome wielu
problemów związanych z niejasną sytuacją prawną
gruntów w odniesieniu do poszczególnych lotnisk,
a w szczególności kwestii tytułu prawnego zarządza-
jących lotniskami. Problem ten ujawnił się w związ-
ku z przekazywaniem 17 lotnisk powojskowych jed-
nostkom samorządu terytorialnego z przeznaczeniem
na cele lotnicze. Niniejsza procedura jest aktualnie
realizowana.
W związku z niejasną sytuacją prawną odnośnie
do gruntów przeznaczonych na lotniska, a w konse-
kwencji statusu zarządu aeroklubów względem lot-
nisk brak jest spójności w obowiązującym systemie
prawnym w przedmiotowej kwestii. W związku z po-
wyższym minister infrastruktury planuje jak naj-
szybsze podjęcie działań w celu stworzenia odpowied-
nich warunków do uporządkowania sytuacji prawnej,
uwzględniając m.in. problematykę sukcesji praw jed-
nostek organizacyjnych powstałych przed rokiem
1989, na co powołują się aerokluby.
Warto nadto zwrócić uwagę, iż obecna praktyka
w przedmiotowej materii nie jest jednoznaczna, wy-
maga dogłębnego zbadania sprawy i wypracowania
rozwiązań systemowych zabezpieczających rozwój
lotnictwa cywilnego w Polsce we współpracy z aero-
klubami.
Ustawa Prawo lotnicze nakłada obowiązki ma za-
rządzających lotniskami, które są wymienione w art. 68
ust. 2 przedmiotowego aktu. Zwrot „w szczególności”
wskazuje, iż katalog ten nie jest zamknięty. Nadto,
zgodnie z art. 72 ust. 2 ww. aktu, w przypadki rażą-
cego naruszenia przepisów ustawy przez zarządzają-
cego lotniskiem prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego,
w drodze decyzji administracyjnej, wzywa go do usu-
nięcia stwierdzonych nieprawidłowości w określonym
terminie. Po bezskutecznym upływie tego terminu
prezes ULC cofa zarządzającemu zezwolenie na za-
rządzanie lotniskiem.
W odniesieniu do sprawy lotniska w Krośnie
stwierdzam, iż Ministerstwo Infrastruktury nie
może wykraczać poza swoje kompetencje ustawowe.
Nadmieniam również, iż orzecznictwo Sądu Najwyż-
szego nie wskazuje na jednoznaczną wykładnię oma-
wianej kwestii, co pozwoliłoby rozwiązać problem
będący przedmiotem interpelacji.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż ww. projekt
ustawy należy do priorytetowych zadań legislacyj-
nych Ministerstwa Infrastruktury.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie budzących wątpliwości działań
Przedsiębiorstwa Państwowego
„Porty Lotnicze” dotyczących rozbudowy
Międzynarodowego Portu Lotniczego
im. F. Chopina w Warszawie (8605)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jerzego Polaczka, sygn.: SPS-023-
-8605/09, w sprawie podejmowanych przez Przedsię-
biorstwo Państwowe „Porty Lotnicze” działań doty-
czących rozbudowy Międzynarodowego Portu Lotni-
czego im. Fryderyka Chopina w Warszawie uprzejmie
przekazuję, uzgodnioną zgodnie z upoważnieniem
prezesa Rady Ministrów z pełnomocnikiem rządu do
spraw opracowania programu zapobiegania niepra-
widłowościom w instytucjach publicznych, odpowiedź
na zawarte w niej pytania.
Zgodnie z art. 51 ustawy z dnia 23 października
1987 r. o przedsiębiorstwie państwowym „Porty Lot-
nicze” minister właściwy do spraw transportu spra-
wuje nadzór nad PPL. Należy jednak zauważyć, iż
na podstawie art. 2 powyższej ustawy PPL jest sa-
modzielną, samorządną i samofinansującą się jed-
nostką organizacyjną gospodarki narodowej.
Minister infrastruktury nie jest zatem właściwy
do ingerencji w relacje zachodzące pomiędzy nadzo-
rowanym PPL a podmiotami gospodarczymi zwią-
zanymi umowami z przedsiębiorstwem. Ponadto
kwestie przeprowadzania analiz ekonomiczno-fi-
nansowych, prawnych dotyczących przesłanek prze-
mawiających za podjęciem współpracy z daną firmą,
architektem czy też kancelarią/kancelariami praw-
nymi lub też na temat doświadczenia prawników
zatrudnianych przez PPL (o których mowa w inter-
pelacji) leżą poza kompetencją ministra infrastruk-
tury i należą do wyłącznej właściwości naczelnego
dyrektora PPL.
Mając na uwadze ww., uprzejmie informuję, iż
odpowiedzi na zadane przez pana posła pytania
oparte zostały na informacjach przekazywanych
przez PPL ministrowi infrastruktury (dot. pytań
nr 1–6). Przy czym należy zauważyć, iż w przedmio-
towej sprawie toczy się od stycznia ub.r. postępowa-
nie przed Sądem Arbitrażowym przy Krajowej Izbie
Gospodarczej w Warszawie. Zgodnie z § 12 regula-
minu sądu arbitrażowego postępowanie przed są-
dem jest niejawne. Mając to na względzie, nie ma
możliwości szczegółowego ustosunkowania się do
zadanych przez pana posła pytań.
Podpisany w dniu 12 listopada 2002 r. przez PPL
z Konsorcjum FBL kontrakt na budowę Terminalu
2 wraz z infrastrukturą realizowany był w formule
„projektuj i buduj”. Wyznacznikiem wymagań zama-
523
wiającego był tzw. TOM B stanowiący zbiór warun-
ków technicznych i funkcjonalnych określonych
przez zamawiającego na etapie materiałów przetar-
gowych. Według przyjętych powszechnie zasad przy
opracowywaniu tego typu dokumentów zapisy TOM-u
B formułowane były w sposób dosyć ogólny, odwołu-
jąc się wielokrotnie do pojęcia „najwyższego standar-
du”, bez szczegółowego opisywania parametrami
technicznymi charakterystycznymi np. dla danej mar-
ki produktu, co sugerowałoby producenta i mogło
stanowić zarzut zachwiania konkurencyjności i bra-
ku transparentności.
Ze względu na szacowaną wartość zamówienia
wybór wykonawcy dokumentacji projektowej w za-
kresie dokończenia budowy Terminalu 2 został prze-
prowadzony na podstawie przepisów ustawy z dnia
29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych,
w trybie negocjacji z ogłoszeniem. PP „Porty Lotni-
cze” wszczęło postępowanie o powyższe zamówienie
publiczne we wrześniu 2008 r. Firma Estudio Lame-
la przeszła standardową procedurę. Brak było for-
malnych i merytorycznych przesłanek do jej wyklu-
czenia z prowadzonego postępowania.
Współpraca z projektantem posiadającym prawa
autorskie do części architektonicznej projektu prowa-
dzona jest bezpośrednio od czasu zerwania kontraktu,
do którego doszło m.in. w związku z niedotrzymaniem
terminu oddania do użytkowania Terminalu 2, nie-
uzyskaniem pozytywnej opinii Państwowej Straży
Pożarnej, zagrożeniem uruchomienia Terminalu
2 przed wejściem polskich lotnisk do strefy Schengen,
poprzez oświadczenia PPL z dnia 12 października
i ostatecznie 9 listopada 2007 r. Nie wykazał on jednak
zainteresowania udziałem w przetargu na wybór pro-
jektanta dokończenia Terminalu 2.
Umowa z Estudio Lamela S.L. oraz Estudio Lame-
la sp. z o.o. została zawarta w dniu 7 stycznia 2009 r.
w trybie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo za-
mówień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655,
z późn. zm.) i nie zawiera żadnych klauzul dodatkowych
odwołujących się do kontraktu podpisanego z konsor-
cjum Budimex-Ferrovial-Estudio Lamela.
Współpraca z kancelariami prawnymi, z który-
mi PPL kooperowało w czasie, kiedy był rozwiązy-
wany kontrakt z konsorcjum FBL, została zakoń-
czona ze względu na wysokie koszty tej współpracy.
Pomimo rozwiązania umowy jedna z kancelarii do
chwili obecnej współpracuje z kancelarią prowa-
dzącą proces.
W związku ze złożonym w dniu 24 stycznia 2008 r.
przez konsorcjum FBL pozwem do Sądu Arbitrażo-
wego przy Krajowej Izbie Gospodarczej reprezentacja
PPL w procesie została zlecona renomowanej Kance-
larii Prawniczej Barylski T., Olszewski A., Brzozow-
ski A., której trzonem są profesorowie prawa. Się-
gnięcie po najwyższe autorytety prawne wymusiła
powaga sporu toczonego przez PPL przeciwko kon-
sorcjum FBL.
Informacje na temat podejmowanych przez PPL
działań dotyczących rozbudowy MPL Warszawa-
524
-Okęcie przekazywane są ministrowi infrastruktury
w trybie nadzoru.
Na początku bieżącego roku naczelny dyrektor
PP „Porty Lotnicze” został dodatkowo zobowiązany
do przekazywania, po rozpoczęciu fizycznej realizacji
inwestycji, comiesięcznych informacji na temat wy-
konywania poszczególnych etapów robót.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 7 kwiet-
nia 2009 r. upłynął termin wykonania przez Estudio
Lamela pełnej dokumentacji projektowej na budowę
płyty postojowej (PPS-3) przed pirsem centralnym. Do-
kumentacja została złożona w komplecie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie zwolnień w Polskim Koncernie
Naftowym Orlen SA (8812)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej przy piśmie znak: SPS-023-8812/09
z dnia 30 marca 2009 r. interpelacji posła Marka
Opioły w sprawie zwolnień w PKN Orlen SA, działa-
jąc z upoważnienia prezesa Rady Ministrów do udzie-
lenia odpowiedzi na przedmiotową interpelacje,
uprzejmie informuję, iż nie jest przewidywane opraco-
wanie indywidualnej strategii rządu dla sektora pali-
wowego wobec kryzysu innej niż określona w „Poli-
tyce energetycznej Polski do 2025 r.” oraz w „Polityce
rządu RP dla przemysłu naftowego w Polsce”. W roku
bieżącym Rada Ministrów określiła też główne kie-
runki działań mających na celu zapewnienie bezpie-
czeństwa energetycznego, do których zostały zaliczo-
ne: budowa co najmniej dwóch elektrowni jądrowych,
gazoportu w Świnoujściu, rozbudowa magazynów
gazu, ropy naftowej i paliw oraz zwiększenie polskie-
go wydobycia gazu.
W odniesieniu natomiast do szczegółowych pytań
pana posła dotyczących zwolnień w PKN Orlen SA,
na podstawie otrzymanego w tej sprawie stanowiska
spółki, uprzejmie informuję, iż w strategii PKN Or-
len SA (dalej: PKN, spółka), przyjętej w IV kwartale
minionego roku, wskazana została luka efektywności
pomiędzy spółką a firmami konkurencyjnymi. W związ-
ku z tym podnoszenie efektywności kosztowej, w tym
optymalizacja zatrudnienia, uznane zostały z jeden
z priorytetów wzrostu wartości spółki. Aktualnie
prowadzone są w PKN Orlen SA prace zorientowane
na określenie potencjału optymalizacji we wszystkich
obszarach funkcjonowania spółki. Prace dotyczące
obszaru kosztów pracy i zatrudnienia nie zostały za-
kończone.
W przypadku zaistnienia konieczności podjęcia
działań skutkujących obniżeniem zatrudnienia in-
formuję, że w PKN obowiązuje zawarte 27 marca
2006 r. porozumienie w sprawie zasad współpracy
partnerów społecznych w procesach restrukturyzacji
PKN Orlen SA oraz uprawnień pracowników związa-
nych z tymi procesami, które dokładnie precyzuje zo-
bowiązania stron w tym zakresie. W związku z przy-
wołanym porozumieniem nie ma żadnej możliwości
podjęcia jakichkolwiek działań skutkujących zwol-
nieniami pracowników bez uprzedniego powiadomie-
nia działających w spółce organizacji związkowych.
Porozumienie to stanowi, że w przypadku ko-
nieczności dokonania restrukturyzacji zatrudnienia
PKN zobowiązany jest, po uprzedniej konsultacji ze
związkami zawodowymi, do zaproponowania pra-
cownikom programu dobrowolnych odejść na zasa-
dach określonych w porozumieniu. W praktyce ozna-
cza to, że każdy odchodzący ze spółki pracownik
otrzyma godziwe zabezpieczenie finansowe oraz wspar-
cie szkoleniowe. W celu zabezpieczenia interesu PKN
i uchronienia spółki przed odpływem specjalistów,
w uzasadnionych przypadkach, zgodnie z zawartym
porozumieniem, pracodawca może nie wyrazić zgody
na odejście konkretnego pracownika. Kryteria, na
podstawie których może być dokonywany dobór pra-
cowników do zwolnień, są uzgadniane ze związkami
zawodowymi i mają przede wszystkim charakter me-
rytoryczny.
W lutym bieżącego roku toczyły się w spółce ne-
gocjacje dotyczące przyrostu przeciętnego wynagro-
dzenia w roku 2009. Zarząd PKN Orlen SA, w związ-
ku z aktualną sytuacją makroekonomiczną i finan-
sową spółki oraz aktualnym poziomem przeciętnej
płacy, zaproponował, aby w roku 2009 wskaźnik
przyrostu wynagrodzeń wynosił 0%. W odpowiedzi
związki zawodowe działające w spółce wyszły z pro-
pozycją 10% przyrostu wynagrodzeń. W drodze
trudnych negocjacji strony osiągnęły porozumienie
co do 0% wskaźnika przyrostu wynagrodzeń. W chwi-
li obecnej osiągnięto pełne porozumienie ze wszyst-
kimi 10 uprawnionymi związkami zawodowymi
działającymi w PKN Orlen. Prowadzone negocjacje
w żaden sposób nie łączyły kwestii wzrostu wyna-
grodzeń z potencjalnymi działaniami w zakresie
optymalizacji poziomu zatrudnienia.
W kwestii prowadzonej w PKN Orlen SA polityki
rachunkowości zabezpieczeń zarząd spółki wyjaśnił,
że PKN Orlen nie ma w portfelu transakcji zabezpie-
czających opcji walutowych. PKN Orlen jest stroną
wyłącznie kontraktów walutowych (forward, swap)
oraz kontraktów na stopę procentową (swap) zabez-
pieczających faktycznie posiadane ryzyko walutowe
i ryzyko stóp procentowych. Spółka zawiera transak-
cje zabezpieczające jedynie dla zabezpieczenia istnie-
jącego ryzyka powstającego z działalności operacyj-

nej, kontraktów inwestycyjnych, bądź umów kredyto-
wych. Wszelkie transakcje spekulacyjne są jednoznacz-
nie zabronione, a transakcje, które są realizowane,
mieszczą się w parametrach precyzyjnie określonych
w funkcjonującej w spółce polityce zarządzania ryzy-
kiem. Spółka zawiera transakcje jedynie jako zabez-
pieczenie, nie podejmuje działań związanych z niwe-
lowaniem strat, gdyż strata na transakcji zabezpie-
czającej oznacza zysk na transakcji będącej przed-
miotem zabezpieczenia. Spółka realizuje transakcje
zabezpieczające na podstawie umów ramowych oraz
umów ISDA. Umowy te zostały zawarte w latach
2003–2007 i są podpisane przez dwóch członków za-
rządu zgodnie z reprezentacją. Realizacja polityki
zarządzania ryzykiem oraz stan portfela transakcji
zabezpieczających jest regularnie monitorowany
przez funkcjonujący w spółce Komitet Ryzyka Finan-
sowego. W rachunku wyników w 2008 r. spółka wy-
kazała dodatni wynik z tytułu łącznego efektu in-
strumentów zabezpieczających.
Ministerstwo Skarbu Państwa nie uważa za za-
sadne kierowania do właściwych organów spółki
wniosków o wyciągnięcie konsekwencji z tytułu
prowadzonej w spółce polityki rachunkowości za-
bezpieczeń.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie wstrzymania w Stoczni Gdynia SA
wykonania kontroli wydatkowania środków
pochodzących z podwyższenia kapitału
akcyjnego o kwotę 515 mln zł w 2008 r. (8814)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma znak SPS-023-8814/09 przesyłam odpowiedź
na interpelację pana posła Zbigniewa Kozaka w spra-
wie wstrzymania w Stoczni Gdynia SA (stocznia)
kontroli wydatkowania środków pochodzących z pod-
wyższenia kapitału zakładowego o kwotę 515 mln zł
w 2008 r.
Przedmiotowa odpowiedź, przygotowana m.in. na
podstawie informacji uzyskanych od Rady Nadzorczej
oraz Zarządu Stoczni Gdynia SA, zawiera informację
na temat procesu podwyższenia kapitału zakładowe-
go, pokrycia akcji, wydatkowania otrzymanych przez
stocznię środków oraz odpowiedzi na szczegółowe
pytania pana posła.
525
Podwyższenie kapitału zakładowego Stoczni Gdy-
nia SA:
W dniu 19 czerwca 2008 r. Zarząd Stoczni Gdy-
nia SA uchwałą nr 96/06/2008 zatwierdził plan po-
działu środków z tytułu dokapitalizowania stoczni
kwotą 515 mln zł na podstawie uchwały NWZ Stocz-
ni Gdynia SA z dnia 30 listopada 2007 r. Uchwała
Zarządu nr 96/06/2008 zawierała specyfikację zo-
bowiązań do spłaty z podwyższenia kapitału zakła-
dowego stoczni z podziałem na zobowiązania pu-
blicznoprawne, zobowiązania wobec pracowników
i zobowiązania cywilnoprawne.
W dniu 20 czerwca 2008 r. podpisana została
umowa objęcia akcji serii D III i D IV w podwyższo-
nym kapitale zakładowym Stoczni Gdynia SA pomię-
dzy Skarbem Państwa, reprezentowanym przez mi-
nistra skarbu państwa, a Stocznią Gdynia SA.
Ponadto w dniu 20 czerwca 2008 r. została pod-
pisana pomiędzy Agencją Rozwoju Przemysłu SA
a Stocznią Gdynia SA umowa warunkowa przenie-
sienia 6 254 398 sztuk akcji spółki Zakłady Che-
miczne Police SA w zamian za spłatę zobowiązań.
W tym dniu podpisano również pomiędzy Agencją
Rozwoju Przemysłu SA a Stocznią Gdynia SA oraz
Korporacją Polskie Stocznie SA umowę warunkową
przeniesienia 320 568 sztuk akcji spółki Zakłady
Chemiczne Police SA oraz 254 243 sztuk akcji spół-
ki Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski SA
w zamian za spłatę zobowiązań stoczni wobec tych-
że podmiotów.
1 lipca 2008 r. Zarząd Stoczni Gdynia SA przyjął
uchwałą nr 110/07/2008 procedurę uruchamiania
środków finansowych uzyskanych w ramach dokapi-
talizowania, która zakładała regulowanie zobowią-
zań, biorąc pod uwagę między innymi następujące
kryteria:
— pierwszeństwo spłaty dla wierzycieli publicz-
noprawnych – zobowiązania z tytułu składek na
ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe), zdro-
wotne, PFRON, FP i FGŚP, z tytułu podatków, opłat
za wieczyste użytkowanie oraz należności wobec pra-
cowników stoczni, w tym ze stosunku pracy, z tytułu
nagród jubileuszowych czy też odpraw emerytalno-
-rentowych;
— okres dotychczasowej zwłoki w spłacie zadłu-
żenia;
— koszty postępowań sądowych, administracyj-
nych, egzekucyjnych;
— gotowość wierzyciela do likwidacji ustanowio-
nych przez stocznię zabezpieczeń (np. w postaci hi-
potek, zastawów i innych), co miało pozwolić na zwal-
nianie majątku stoczni z obciążeń;
— uzależnienie przez wierzyciela dostawy mate-
riałów i urządzeń kluczowych dla budowanych aktu-
alnie w stoczni jednostek od spłaty zaległych zobo-
wiązań;
— gotowość wierzyciela do rezygnacji z części od-
setek, kar, pod warunkiem spłaty przez stocznię na-
leżności głównej;
526
— gotowość wierzyciela do wycofania się z prowa-
dzonych postępowań zabezpieczających i egzekucyj-
nych;
— strategiczna rola danego podmiotu we współ-
pracy ze stocznią (np. producent niezbędnych części
lub urządzeń, na które brak zamienników);
— spłata przed terminem wymagalności świad-
czenia każdorazowo wymagać miała szczegółowego,
dodatkowego uzasadnienia w postaci gotowości da-
nego podmiotu (w formie pisemnej) do umorzenia
części należności głównej bądź rezygnacji z części
odsetek, kar czy też likwidacji ustanowionych zabez-
pieczeń;
Wniesienie wkładu przez Skarb Państwa na po-
krycie kapitału zakładowego i spłata zobowiązań:
W dniu 27 czerwca 2008 r. stocznia otrzymała
przelew w kwocie 291 334 250 zł na wydzielony ra-
chunek tytułem pokrycia wkładu pieniężnego Skarbu
Państwa. W dniu 16 lipca 2008 r., zgodnie z umową
objęcia akcji serii D III i D IV w podwyższonym ka-
pitale zakładowym, stocznia otrzymała wkład nie-
pieniężny w postaci 6 574 966 sztuk akcji spółki Za-
kłady Chemiczne Police SA, a w okresie od 9 do 12 wrze-
śnia 2008 r. stocznia otrzymała wkład niepieniężny
w postaci 2 500 000 sztuk akcji spółki Powszechna
Kasa Oszczędności Bank Polski SA w partiach po
625 000 sztuk.
W konsekwencji wspomnianych umów warunko-
wych przeniesienia akcji z dnia 20 czerwca 2008 r.
stocznia w dniu 16 lipca 2008 r. spłaciła 121 960 756,07 zł
wymagalnych zobowiązań wobec Agencji Rozwoju
Przemysłu SA oraz 6 251 076 zł wymagalnych zobo-
wiązań wobec Korporacji Polskie Stocznie SA.
W okresie od 27 czerwca 2008 r. do 6 kwietnia
2009 r. ze środków uzyskanych z podwyższenia ka-
pitału zakładowego uregulowano między innymi na-
stępujące zobowiązania:
Specyfikacja niektórych zobowiązań spłaconych
z podwyższenia kapitału zakładowego Kwota spłaty w PLN
Stoczni Gdynia S.A.
Zobowiązania publicznoprawne 134 205 338,49
ZUS 128 205 338,49
PFRON 6 000 000,00
Zobowiązania publicznoprawne w spółkach
zależnych
23 758 402,23
ZUS 14 094 821,37
PFRON 492 218,46
Urzędy skarbowe 9 171 362,40
Zobowiązania wobec pracowników 52 974 412,76
Zobowiązania cywilnoprawne 286 086 833,52
H. Cegielski-Poznań SA 25 816 539,81
Energa-Operator SA 26 000 000,00
Agencja Rozwoju Przemysłu SA 121 960 756,07
Korporacja Polskie Stocznie SA 18 287 307,15
Zobowiązania handlowe, w tym z tytułu ugody
31 352 755,53
restrukturyzacyjnej i umów odnowienia
Pozostałe zobowiązania, w tym uzupełnienie
deficytów budżetów statków oraz płatności 62 669 474,96
związane z utrzymaniem ruchu
RAZEM 497 024 987,00
Odpowiedzi na szczegółowe pytania pana posła:
Umowa objęcia akcji serii D III i D IV w podwyż-
szonym kapitale zakładowym stoczni, podpisana
w dniu 20 czerwca 2008 r. pomiędzy Skarbem Pań-
stwa a Stocznią Gdynia SA, nie określała dodatko-
wych wytycznych ani ograniczeń w wykorzystaniu
przez stocznię środków z dokapitalizowania. Zgodnie
z art. 431 § 7 Kodeksu spółek handlowych do podwyż-
szenia kapitału zakładowego stosuje się odpowiednio
art. 315 § 2 K.s.h., zgodnie z którym przedmiot wkła-
du pozostaje do wyłącznej dyspozycji zarządu spółki.
Biorąc jednak pod uwagę realizowany w stoczni proces
restrukturyzacji, zarząd stoczni nałożył na siebie
ograniczenia w postaci spłaty z podwyższenia kapita-
łu części zobowiązań wobec wierzycieli zgodnie z przy-
jętym uchwałą nr 96/06/2008 z dnia 19 czerwca 2008 r.
„Planem podziału środków z tytułu dokapitalizowa-
nia kwotą 515 mln zł na podstawie uchwały NWZ
Stoczni Gdynia SA z dnia 30 listopada 2007 r.”.
Zarząd stoczni podjął decyzję o szczegółowym po-
dziale środków uzyskanych z podwyższenia kapitału
zakładowego, kierując się kryteriami, które opisano
powyżej. Kwoty planowane do spłaty z tytułu zobo-
wiązań publicznoprawnych wynikały z przyjętego
planu restrukturyzacji, który miał być realizowany
po przejęciu zakładu przez inwestora prywatnego.
W związku z ograniczoną ilością środków pienięż-
nych posiadanych przez spółkę na uregulowanie bie-
żących zobowiązań wobec pracowników, kooperan-
tów oraz dostawców mediów, zarząd stoczni podej-
mował decyzje w formie jednostronnych oświadczeń
o zmianie przedmiotowego planu podziału środków
z tytułu dokapitalizowania kwotą 515 mln zł w celu
utrzymania bieżącej produkcji. Należy jednak pod-
kreślić, że zarząd spółki, odpowiedzialny za prowa-
dzenie spraw spółki, mając na uwadze konieczność
uregulowania zobowiązań niezbędnych do zachowa-
nia ciągłości procesu produkcyjnego, w tym zobo-
wiązań pracowniczych, mógł podejmować decyzje
o zmianie zapisów w planie, który to plan sam uprzed-
nio przyjął. Proces wydatkowania środków z podwyż-
szenia kapitału zakładowego, m.in. w następstwie
pisma ministra skarbu państwa z dnia 22 lipca 2008 r.,
na bieżąco był monitorowany przez Radę Nadzorczą
Stoczni Gdynia SA. Należy również dodać, że wypła-
ty realizowane były zgodnie z przyjętymi harmono-
gramami oraz listą wierzycieli do czasu ogłoszenia
przez Komisję Europejską decyzji o braku akceptacji
dla przedłożonego przez inwestora stoczni planu re-
strukturyzacji oraz uznaniu dotychczasowej pomocy
publicznej otrzymanej przez Stocznię Gdynia za nie-
dozwoloną.
W odniesieniu do kwestii spłaty części zobowią-
zań publicznoprawnych, w tym wobec Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz Urzędu Miasta Gdyni, nie

były one uwzględnione w planie podziału środków
z podwyższenia kapitału zakładowego stoczni w związ-
ku z faktem, iż zgodnie z przedłożonym Komisji Eu-
ropejskiej planem restrukturyzacji spłata tych zobo-
wiązań miała być negocjowana przez przyszłego in-
westora, bądź zobowiązania te miały być umorzone.
Przeznaczenie 140 mln zł na spłatę zadłużenia wobec
dostawców stoczni było podyktowane utrzymaniem
procesu produkcyjnego, jako że większość strategicz-
nych dostawców warunkowała utrzymanie ciągłości
dostaw spłatą ich wierzytelności.
Lista podmiotów, które znalazły się w procedurze
negocjacji dotyczących spłaty zadłużenia, była przy-
gotowywana przez poszczególnych dyrektorów pio-
nów w stoczni i zatwierdzana przez zarząd stoczni.
Na liście znalazło się 225 pozycji. Negocjacje z po-
szczególnymi wierzycielami stoczni prowadzone były
przez dyrektorów pionów oraz ze strategicznymi do-
stawcami bezpośrednio przez zarząd stoczni. Nego-
cjacje odbywały się przy udziale zainteresowanych
stron, tj. przedstawicieli stoczni oraz wierzyciela.
Każde negocjacje należy rozpatrywać w sposób
indywidualny, natomiast generalną zasadą było ne-
gocjowanie przez stocznię warunków spłaty części
zadłużenia w zamian za umorzenie pozostałej kwo-
ty długu przez wierzyciela. Zgodnie z danymi otrzy-
manymi z poszczególnych działów stoczni zarząd
stoczni szacuje, iż sukces negocjacyjny udało się
osiągnąć w około 50% przypadków. W ramach pro-
cesu negocjacji z poszczególnymi wierzycielami za-
wierano stosowne porozumienia będące w doku-
mentacji stoczni.
Odnosząc się na koniec do kwestii wstrzymania
kontroli wewnętrznej, która miała weryfikować kom-
pletność dokumentacji związanej z dokapitalizowa-
niem stoczni, rada nadzorcza stoczni przekazała na-
stępujące wyjaśnienia w tej kwestii:
Członek zarządu, o którym wspomina pan poseł,
pan Piotr Nowak, z racji zajmowanego od 1 września
2008 r. stanowiska znał pierwotny podział środków
pochodzących z podwyższenia kapitału zakładowego
stoczni, jak również przyczyny odstępstw od tychże
pierwotnych założeń, gdyż relacjonował radzie nad-
zorczej sytuację finansową stoczni i źródła pozyski-
wania środków na bieżące funkcjonowanie stoczni.
W aktualnej wówczas sytuacji stoczni panowało prze-
świadczenie, że są to chwilowe przesunięcia środków
i powrót do założeń nastąpi w momencie otrzymania
wpłat ze strony armatorów. Członek zarządu, na któ-
rego powołuje się pan poseł, tej sprawy nie podważał,
zlecił jedynie swoim podległym służbom weryfikację
kompletności dokumentacji związanej z dokapitali-
zowaniem stoczni kwotą 515 mln zł. Protokół pokon-
trolny wpłynął do członka zarządu w dniu 07.10.2008 r.
Kontrola wykazała w czterech przypadkach wnio-
sków o spłatę ZUS-u brak wniosku dyrektora Pionu
Obsługi Personalnej. W dwóch przypadkach dotyczą-
cych spółki córki stwierdzono brak potwierdzenia
wydatkowania określonej kwoty na zobowiązania
wobec urzędu skarbowego. W jednym przypadku dłu-
527
gu w stosunku do dostawcy nastąpiło przekroczenie
limitu w zł w związku z osłabieniem złotego (kwota
długu nominowana była w euro). Kontrola wykazała
w sumie 11 przypadków niekompletności dokumen-
tacji. O innych nieprawidłowościach pan Piotr No-
wak nie informował rady nadzorczej.
W opinii rady nadzorczej pan Piotr Nowak pod-
nosił jedynie sprawę kompletności dokumentacji,
stąd protokół pokontrolny wyczerpywał jego wątpli-
wości. Ponadto rada nadzorcza uważała, że członek
zarządu, pan Piotr Nowak, w ramach kompetencji
w podległym sobie pionie wyegzekwuje uzupełnienie
brakujących dokumentów. Do końca roku 2008 pan
Piotr Nowak nie sygnalizował radzie nadzorczej żad-
nych nieprawidłowości w tej kwestii.
Ponadto Zarząd Stoczni Gdynia SA przekazał in-
formację, że zlecona równolegle stoczniowej kontroli
wewnętrznej przez członka zarządu Piotra Nowaka
kontrola kompletności dokumentacji związanej z do-
kapitalizowaniem stoczni kwotą 515 mln zł nie doty-
czyła zasadności wydatkowania środków z tytułu
dokapitalizowania, nie określono również terminu jej
wykonania. Zlecona kontrola miała dotyczyć wyłącz-
nie kwestii formalnych. W związku z wejściem w ży-
cie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o postępowaniu
kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym zna-
czeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego oraz
objęciem przez zarządcę kompensacji Stoczni Gdynia
SA obowiązków w zakresie zarządzania majątkiem
stoczni, Biuro Finansowe stoczni zostało znacząco
obciążone przygotowaniem dokumentacji związanej
z formalnym przekazaniem zarządzania majątkiem
finansowym zarządcy stoczni. Na wniosek dyrektora
Biura Finansowego kontrola została tymczasowo
wstrzymana, na okres dwóch tygodni, w celu odcią-
żenia pracowników Biura Finansowego oraz aby
uniknąć sytuacji, w której Zespół Kontroli Wewnętrz-
nej miałby otrzymać w tym okresie w związku z pro-
wadzoną kontrolą niepełne bądź nierzetelne infor-
macje. Kontrola wewnętrzna miała zakończyć się
pierwotnie w lutym 2009 r. W związku z opóźnieniem
prac zakończyła się ostatecznie raportem z dnia 18
marca 2009 r. – notatką służbową z kontroli nr 19/
2008. W wyniku przedmiotowej kontroli przyjęty
sposób dokumentowania wydatkowania środków
z podwyższenia kapitału, ogólnie ustalony w załącz-
niku do uchwały nr 110/07/2008 zarządu stoczni oraz
sprecyzowany poleceniem Działu Finansowego,
uznano za całkowicie wystarczający.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
528
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na ponowną interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie planu zakupienia samolotów
dla 36. Specjalnego Pułku Lotnictwa
Transportowego (8850)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
ponowną interpelację pana posła Ludwika Dorna
w sprawie planu zakupienia samolotów dla 36. Spe-
cjalnego Pułku Lotnictwa Transportowego (SPS-
-023-8850p/09), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Ad 1. Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych
Ministerstwa Obrony Narodowej w dniu 4 grudnia
2008 r. w celu rozpoznania rynku w zakresie aktu-
alnej dostępności samolotów wysłał zapytanie, tzw.
Request for information (RFI), do kluczowych pro-
ducentów samolotów komunikacyjnych, tj. firm Air-
bus, Antonov, BAE Systems, Boeing International
Corporation, Bombardier, Dassault Aviation, EADS
– Airbus, Embraer – Europe, Gulfstream Internatio-
nal Corporation, Saab AB, Sukhoi Company JSC
i Tupolev PSC.
Wysłanie Request for information (RFI) miało na
celu rozpoznanie dostępności na rynku samolotów
spełniających wymagania określone w pierwotnej
koncepcji dostawy samolotów w ilości 3+1. Należy
zaznaczyć, że rynek dostaw lotniczych końca roku
2008 w istotny sposób zmienił się, ponieważ wskutek
światowego kryzysu wielu zamawiających zrezygno-
wało z zakupu samolotów i potencjalny czas dostaw
nowych samolotów uległ skróceniu. Odpowiednikiem
Request for information (RFI) w języku polskim jest
zapytanie o informacje, jest to postępowanie ułatwia-
jące rozpoznanie aktualnego stanu ofert rynkowych
usług w rozpatrywanym zakresie, aby możliwości
potencjalnych dostawców uwzględnić w zamierze-
niach przyszłego zleceniodawcy. Skierowanie RFI
do potencjalnych dostawców umożliwia uzyskanie
w krótkim czasie odpowiednich informacji o ofertach
i nie dotyczy procesu weryfikacji wztt.
Na zapytanie odpowiedziały (oznaczone jako RFI)
lub też zgłosiły chęć uczestnictwa w postępowaniu
przetargowym po uzyskaniu informacji medialnych
(oznaczone jak Media) i przedstawiły swoje oferty na-
stępujące firmy: Bell Boyd (Media) – zaoferowała je-
dynie pomoc w nabyciu samolotów do przewozu VIP;
Boeing (RFI) – zaoferowany samolot BBJ nie spełnia
wymagań RFI; Bombardier (RFI) – zaoferowane
przez firmę używane samoloty Global Express lub
Global 5000 oraz nowe Challenger 850 w wersji VIP
nie spełniają wymagań RFI, natomiast nowe samo-
loty Global Express lub Global 5000 spełniają te wy-
magania; Dassault (RFI) – zaoferowany samolot Fal-
con 900 EX ze specjalnym wyposażeniem spełnia
wymagania RFI; Embraer (RFI) – dostarczyła ma-
teriały reklamowe samolotów Legacy i Lineage, któ-
re nie spełniają wymagań RFI, Gulfstream (RFI)
– zaoferowała samoloty G-450 lub G-550, które speł-
niają wymagania RFI; Jet Republic (Media) – zaofe-
rowała pomoc w nabyciu samolotów oraz, do czasu
nabycia samolotów, wypożyczenie dwóch samolotów
Bombardier Global Express; PLL LOT (Media) – za-
oferowała dwa używane samoloty Embraer 145, któ-
re nie spełniają wymagań RFI; Telora Limited Lon-
don (Media) – zaoferowała pomoc w nabyciu samolo-
tów Airbus Corporate Jetliner, Boeing Business Jet
1, Bombardier Global 5000 lub Boeing (bez wskaza-
nia konkretnego typu tego samolotu), które nie speł-
niają wymagań RFI; Ventura Polo (Media) – zaofero-
wała używany samolot Boeing 727-200, który nie
spełnia wymagań RFI.
Ad 2. Co prawda poseł Ludwik Dorn w interpela-
cji poselskiej z dnia 11 maja br. zapytał o stanowisko
wypracowane w dniu 29 stycznia br. podczas spotka-
nia przedstawicieli resortu obrony narodowej z sze-
fem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, które zakła-
dało zakup dwóch używanych (dwu-, trzyletnich)
średnich samolotów z dostawą jeszcze w 2009 r. i jed-
nego nowego z dostawą w 2012 i 2013 r., to przedmio-
towe stanowisko stało się nieaktualne, ponieważ
trudna sytuacja finansowa resortu obrony narodowej
uniemożliwiła przeprowadzenie postępowania w spra-
wie zakupu samolotów. Ministerstwo Obrony Naro-
dowej, mając na szczególnej uwadze obowiązek za-
pewnienia środków niezbędnych do właściwego i bez-
piecznego wykonywania zadań konstytucyjnych or-
ganów państwa oraz brak środków finansowych po-
zwalających na dokonanie zakupu przez MON samo-
lotów dyspozycyjnych, wspólnie z Kancelarią Preze-
sa Rady Ministrów, opracowało koncepcję zapewnie-
nia przewozów lotniczych w okresie przejściowym,
polegającą na zawarciu umowy leasingu dwóch sa-
molotów na okres 4 lat. Powyższe rozwiązanie jest
praktykowane w krajach NATO jako najbardziej ra-
cjonalne, umożliwia bowiem szybkie zapewnienie
usługi tymczasowej i zapewnia czas na przeprowa-
dzenie pełnego postępowania przetargowego. Należy
stwierdzić, że MON dokonuje wydatkowania środków
publicznych z należytą starannością i dlatego przed-
miotem zakupu jest usługa tymczasowa (zamiast za-
kupu będzie umowa leasingu samolotów na 4 lata).
Ponieważ obecna sytuacja budżetu MON nie pozwo-
liłaby na zakup samolotów dyspozycyjnych uwzględ-
niających wymagania taktyczne, techniczne oraz
ekonomiczne Dowództwa Sił Powietrznych, stąd za-
kup samolotów, które nie spełniają warunków okre-
ślonych przez DSP, mógłby być uznany za nieracjo-
nalne wydatkowanie środków publicznych. Opierając
się na przesłance racjonalnego wydatkowania środ-
ków publicznych, MON zapewni transport lotniczy
w 4-letnim okresie przejściowym poprzez leasing
2 samolotów, co znajduje szczególne uzasadnienie
w okresie prezydencji unijnej, jak i w czasie ją poprze-
dzającym, Euro 2012, remontem samolotu Tu 154
oraz upływającymi resursami samolotów Jak-40.

Ad 3. Ponieważ przedmiotem usługi będzie le-
asing samolotów, a nie ich zakup, stąd opracowane
wztt zostaną przez MON wykorzystane dopiero
w postępowaniu przetargowym, którego przedmio-
tem będzie zakup samolotów dyspozycyjnych dla
ważnych osób w państwie. Należy jednak zaznaczyć,
że warunkiem przeprowadzenia postępowania prze-
targowego będzie zagwarantowanie odpowiednich
środków publicznych.
Ad 4. W postępowaniu o udzielenie zamówienia
na dostawę samolotów dyspozycyjnych obowiązko-
wym kryterium będzie całkowity koszt nabycia i użyt-
kowania samolotów w okresie ich przydatności tech-
nicznej, zgodnie z decyzją nr 291/MON ministra
obrony narodowej z dnia 26 lipca 2006 r. w sprawie
zasad i trybu zawierania w resorcie obrony narodo-
wej umów, których przedmiotem jest uzbrojenie lub
sprzęt wojskowy (Dz. Urz. MON Nr 14, poz. 179).
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie prywatyzacji Zakładów Chemicznych
Zachem SA i prawdopodobieństwa celowego
zaniżania wyceny akcji ze szkodą
dla Skarbu Państwa i posiadaczy 15% akcji
rozdzielonych wśród pracowników (8887)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pani poseł Teresy Piotrowskiej przy-
słaną przy piśmie SPS-023-8887/09 z dnia 3 kwietnia
2009 r. w sprawie prywatyzacji Zakładów Chemicz-
nych Zachem SA z siedzibą w Bydgoszczy przedkła-
dam poniżej odpowiedzi na pytania zawarte w przed-
miotowej interpelacji.
Ad 2. Czy Pan Minister nie uważa, że dokonano
celowych działań prowadzących do kłopotów finan-
sowych Zachem SA w celu wykupu zakładu po zani-
żonej cenie?
Kluczowym etapem procesu prywatyzacji spółki
był moment składania przez inwestorów ofert ceno-
wych – zgodnie z procedurą zbycia akcji złożenie naj-
wyższej oferty cenowej, przy spełnieniu innych wa-
runków formalnych, umożliwiało dopuszczenie inwe-
stora do wyłącznych negocjacji.
Po wyłonieniu grupy inwestorów, którzy zostali
dopuszczeni do badania spółek, wybór inwestora do-
puszczonego do wyłącznych negocjacji nastąpił w dwóch
etapach. W pierwszej kolejności inwestorzy składali
tzw. oferty merytoryczne, w ramach których dekla-
529
rowali oni wysokość inwestycji gwarantowanych
w poszczególnych spółkach oraz składali oświadcze-
nie, iż w okresie realizacji inwestycji, tj. w ciągu 5 lat
od podpisania umów sprzedaży akcji, zobowiązują się
do zachowania tzw. warunku ograniczającego, tj. ta-
kiej relacji aktywów trwałych do pasywów długoter-
minowych, aby spełniona była zasada bezpiecznej
struktury finansowania spółek (relacja ta ma być
utrzymywana na poziomie 110%).
Cena zakupu akcji ZC Zachem SA przez Ciech SA
wynosiła 80 038 400 zł. Kwota wypłacona Nafcie Pol-
skiej SA w dniu rozliczenia transakcji sprzedaży zo-
stała pomniejszona o kwotę 12 mln zł („kwota wstrzy-
mana”), która pozostała na rachunku zastrzeżonym,
prowadzonym przez Bank Handlowy w Warszawie
SA (bank). Kwota wstrzymana zostanie wypłacona
Nafcie Polskiej SA przez bank w sytuacji, gdy w okre-
sie jednego roku inwestor nie przedstawi bankowi
decyzji administracyjnych nakładających na ZC Za-
chem SA obowiązku realizacji opisanych w umowie
działań w zakresie rekultywacji gruntu. W przypad-
ku uzyskania takich decyzji, zgodnie z zapisami umo-
wy, inwestor otrzymuje dwuletni termin do wykorzy-
stania kwoty wstrzymanej.
Cena zakupu akcji przez Ciech SA była kilkakrot-
nie wyższa w porównaniu do oferty drugiego z inwe-
storów dopuszczonego do etapu składania ofert ceno-
wych w procesie zbycia akcji ZC Zachem SA – firmy
PCC AG.
Cena zakupu akcji przez Ciech SA była również
wyższa (o kilkanaście procent) w stosunku do górne-
go przedziału wyceny wartości 80% akcji ZC Zachem
SA, sporządzonej przez doradcę Nafty Polskiej SA
– firmę Grupa Konsultingowa Jagiełło, Wrębiak i Wspól-
nicy sp. z o.o., przyjętą przez Zarząd Nafty Polskiej
SA uchwałą z dnia 16 sierpnia 2005 r. W przypadku,
gdyby doszło do wypłaty całej kwoty wstrzymanej na
rzecz inwestora, kwota wypłacona na rzecz Nafty
Polskiej SA pozostawałaby nieznacznie powyżej gór-
nego przedziału ww. wyceny sporządzonej na zlecenie
Nafty Polskiej SA.
W listopadzie i grudniu 2006 r. Rada Ministrów
i Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Nafty Polskiej
SA wyraziły zgodę na transakcję sprzedaży ZC Za-
chem SA z udziałem Ciech SA. W konsekwencji ZC
Zachem SA pozyskały stabilnego inwestora branżo-
wego. Ciech SA działa na rynkach krajowych oraz
międzynarodowych, głównie w branży chemicznej
i farmaceutycznej. Spółka ma silną pozycję w wybra-
nych chemikaliach bazowych oraz pozycję lidera na
rynku sodowym i solnym w Polsce.
Przeprowadzona przez Naftę Polską prywatyza-
cja z udziałem inwestora branżowego umożliwiła ZC
Zachem SA:
— pozyskanie inwestora branżowego,
— realizację inwestycji gwarantowanych na kwo-
tę 130 mln zł,
— gwarancję zatrudnienia do 2010 r. – podpisano
tzw. pakiet socjalny (m.in. wypłata premii prywaty-
zacyjnej pracownikom spółek),
530
— wykorzystanie wzajemnych synergii.
Także organizacje związkowe działające w Zakła-
dach Chemicznych Zachem SA wielokrotnie wniosko-
wały o pilne zakończenie procesu sprzedaży większo-
ściowego pakietu akcji na rzecz Ciech SA, upatrując
w nim gwaranta dalszego rozwoju zakładu oraz
utrzymania miejsc pracy.
Ad 3. Czy Pan Minister podziela opinie o niedo-
statecznym przygotowaniu Nafty Polskiej SA do pry-
watyzacji oraz o konflikcie interesów ówczesnego
prezesa Zachemu, a następnie wiceprezesa Ciechu?
W dniu 26 listopada 2004 r. Nadzwyczajne Walne
Zgromadzenie Nafty Polskiej SA podjęło uchwałę,
w której zobowiązało Zarząd Nafty Polskiej SA do
niezwłocznej realizacji działań opisanych w rekomen-
dacji ścieżki realizacji strategii restrukturyzacji
i prywatyzacji sektora WSCh, w tym w zakresie za-
trudnienia niezbędnych doradców. M.in. NWZ zobo-
wiązało Zarząd Nafty Polskiej SA do podjęcia działań
zmierzających do:
— wystąpienia do prezesa UOKiK w celu pozy-
skania stosownych zgód na wniesienie akcji podmio-
tów WSCh do Nafty Polskiej SA,
— kontynuowania procesu restrukturyzacji i przy-
gotowania procesu prywatyzacji podmiotów WSCh,
— wykonania analiz oraz opracowania memoran-
dów informacyjnych przed dokonaniem zbycia akcji
podmiotów WSCh.
Realizowany przez Naftę Polską SA proces zbycia
akcji podmiotów WSCh był przedmiotem zaintereso-
wania Komisji Europejskiej w aspekcie przepisów
o pomocy publicznej. Po analizie przesłanych przez
stronę polską dokumentów, w tym procedury zbycia
akcji podmiotów WSCh, oraz po zapoznaniu się z pre-
zentacją wyników realizowanego procesu, przedsta-
wiciele KE, dyrekcji ds. konkurencji, w trakcie spo-
tkania odbytego w siedzibie Komisji Europejskiej
w Brukseli z udziałem przedstawicieli Nafty Polskiej
SA oraz Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów wyrazili potwierdzenie poprawności realizowa-
nego przez Naftę Polską SA procesu zbycia akcji po-
przez uznanie, iż procedura wyboru inwestora była:
otwarta, przejrzysta i niedyskryminacyjna. Na taką
ocenę miały wpływ następujące elementy procedury
zbycia akcji:
— pierwszy etap procesu – ogłoszenie w prasie
wraz z informacją zawartą na stronie internetowej
Nafty Polskiej SA umożliwiły wszystkim potencjal-
nie zainteresowanym stronom wzięcie udziału w pro-
cesie zbycia akcji;
— dodatkowym czynnikiem wpływającym na moż-
liwość zgłoszenia chęci uczestnictwa w procesie pry-
watyzacji był fakt, iż plany dotyczące sektora WSCh
były przez wiele miesięcy szeroko dyskutowane
w środkach masowego przekazu, m.in. w związku
z ww. rządowymi dokumentami – strategiami doty-
czącymi sektora chemicznego;
— zaproszenie do negocjacji zostało rozesłane do
ponad 100 różnych podmiotów z Polski, Unii Euro-
pejskiej i z całego świata;
— wszyscy inwestorzy, którzy odpowiedzieli na
zaproszenie do negocjacji i wyrazili zainteresowanie
nabyciem akcji co najmniej jednego z podmiotów
WSCh, a jednocześnie spełnili wstępne, formalne
kryteria warunkujące dopuszczenie do uczestnictwa
w procesie, otrzymali memoranda informacyjne za-
wierające szczegółowe informacje dot. poszczegól-
nych spółek;
— inwestorzy dopuszczeni do etapu składania
ofert mieli możliwość przeprowadzenia badania (due
diligence) spółek.
Ad 4. Czy w stosunku do osób winnych zaniedbań
i nieprawidłowości przy prywatyzacji Zachemu zosta-
ły wyciągnięte konsekwencje?
Podczas prowadzonego procesu prywatyzacji spół-
ki Zakłady Chemiczne Zachem SA analizowane były
wszelkie działania, które miały znaczenie dla prze-
biegu procesu restrukturyzacji i prywatyzacji Zakła-
dów Chemicznych Zachem SA, a podejmowane dzia-
łania miały na uwadze zarówno interes spółki, jak
i zatrudnionych w niej pracowników oraz możliwość
zapewnienia jej dalszego rozwoju, jak też interes
Skarbu Państwa.
Ostateczną zgodę na sprzedaż udzieliło Walne
Zgromadzenie Nafty Polskiej SA po uprzedniej kon-
troli prowadzonego procesu prywatyzacji przeprowa-
dzonej przez pracowników Ministerstwa Skarbu
Państwa.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zbywania obiektów wpisanych
do rejestru zabytków będących w posiadaniu
państwa i samorządów terytorialnych (8907)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Stanisława Steca, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 25 marca 2009 r. (SPS-
-023-8907/09) w sprawie „zbywania obiektów wpisa-
nych do rejestru zabytków będących w posiadaniu
państwa i samorządów terytorialnych” uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami sprzedaż, za-
miana, darowizna lub oddanie w użytkowanie wie-
czyste nieruchomości wpisanych do rejestru zabyt-
ków, stanowiących własność Skarbu Państwa lub
jednostki samorządu terytorialnego, a także wnosze-

nie tych nieruchomości jako wkładów niepieniężnych
(aportów) do spółek, wymaga pozwolenia wojewódz-
kiego konserwatora zabytków.
Na podstawie art. 68 ust. 3 ww. ustawy ustaloną,
zgodnie z art. 67, cenę nieruchomości lub jej części
wpisanej do rejestru zabytków obniża się o 50%. Wła-
ściwy organ może, za zgodą odpowiednio wojewody
albo rady lub sejmiku, podwyższyć lub obniżyć tę bo-
nifikatę.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji pana
posła stwierdzenia, że „równowartość ulgi musi być
wydana na rewitalizację zabytku, pod rygorem zwro-
tu ulgi cenowej niewykorzystanej na ten cel na ra-
chunek konserwatora zabytków, który najczęściej nie
był zbywcą tego zabytku”, należy zauważyć, że za-
równo obowiązujące przepisy ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), jak i prze-
pisy ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabyt-
ków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r. Nr 162,
poz. 1568, z późn. zm.) nie przewidują obowiązku
zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie, w przy-
padku niewykorzystania tych środków na rewitali-
zację zabytku.
Wyjaśniając wątpliwości pana posła Stanisława
Steca, pragnę zaznaczyć, że przepisem wprowadza-
jącym zasadę obowiązku zwrotu bonifikaty udzielo-
nej od ceny nieruchomości, która pierwotnie stano-
wiła własność Skarbu Państwa lub jednostki samo-
rządu terytorialnego, jest art. 68 ust. 2 ustawy
o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z tym prze-
pisem obowiązek zwrotu kwoty równej udzielonej
bonifikacie po jej waloryzacji powstaje wyłącznie
w przypadku, gdy nabywca nieruchomości zbył nie-
ruchomość lub wykorzystał ją na inne cele niż uza-
sadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem
10 lat, licząc od dnia jej nabycia, a w przypadku nie-
ruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upły-
wem 5 lat, licząc od dnia jej nabycia. Zwrot następu-
je na żądanie właściwego organu reprezentującego
Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorial-
nego oraz zasila budżety tych podmiotów.
Pragnę jednocześnie wyjaśnić, że wynikający
z art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi obowiązek zwrotu bonifikaty udzielonej od ceny
sprzedaży nieruchomości stanowiącej własność Skar-
bu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego
został wprowadzony w celu należytego zabezpiecze-
nia prawidłowej i racjonalnej gospodarki publicznymi
zasobami nieruchomości. Ustawodawca, dopuszcza-
jąc w art. 68 ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy możliwość
sprzedaży prawa po cenie znacznie niższej niż cena
rynkowa, wprowadził instrumenty chroniące przed
praktykami wykorzystywania preferencyjnych wa-
runków nabycia mieszkania w celu osiągnięcia oso-
bistego zysku poprzez wprowadzenie okresu karen-
cji, w którym zbycie nieruchomości lub wykorzysta-
nie jej na inne cele niż uzasadniające udzielenie bo-
nifikaty powoduje powstanie obowiązku zwrotu bo-
nifikaty.
531
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że
nie dochodzi do przedstawionych w interpelacji pana
posła Stanisława Steca sytuacji, które uzasadniałyby
podjęcie prac legislacyjnych mających „na celu har-
monizację przepisów ustaw o gospodarce nierucho-
mościami i o ochronie zabytków i opiece nad zabyt-
kami w kierunku zmiany podmiotu upoważnionego
do przejmowania zwrotów ulgi cenowej w razie jej
wykorzystania niezgodnie z przeznaczeniem”.
Odpowiadając na pytanie pana posła Stanisława
Steca dotyczące sposobu ustalania ceny nieruchomo-
ści zbywanej przez Skarb Państwa lub jednostki sa-
morządu terytorialnego, pragnę zauważyć, że kwe-
stie te są jednoznacznie uregulowane w art. 67 usta-
wy o gospodarce nieruchomościami. Powołany prze-
pis został ukształtowany w sposób zapewniający
możliwość prowadzenia racjonalnej gospodarki nie-
ruchomościami publicznymi (art. 12 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami), a w szczególności uwzględ-
nia przysługującą jednostkom samorządu terytorial-
nego niezależność finansową. Tym samym ustawo-
dawca umożliwił ustalanie ceny nieruchomości zby-
wanej z zasobu publicznego w sposób zapewniający
wpływy do budżetu właściciela nieruchomości, czyli
w wysokości nie niższej niż wartość nieruchomości.
Wprowadzenie takiej możliwości ma na celu m.in.
zrekompensowanie kosztów przygotowania nieru-
chomości do zbycia (w tym np. podziałów nierucho-
mości, wyceny nieruchomości, ogłoszeń w prasie, za-
łożenia księgi wieczystej). Przewidziane wyjątki od
tej ogólnej zasady, w których ustawodawca narzuca
obowiązek ustalenia ceny nieruchomości na poziomie
równym jej wartości, dotyczą przypadków szczegól-
nych, w których uzyskanie zysku ze zbycia nierucho-
mości nie jest uzasadnione ze względu na koniecz-
ność realizacji roszczeń przysługujących do nierucho-
mości wynikających z przepisów prawnych.
Odnosząc się natomiast do kwestii poruszonej
w pytaniu nr 3, pragnę poinformować, że preferen-
cyjne warunki nabywania nieruchomości zabytko-
wych, stanowiących własność Skarbu Państwa lub
jednostek samorządu terytorialnego, przewidziane
w przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami
należycie zabezpieczają interesy tych podmiotów. Re-
gulacje zawarte w tych przepisach jednocześnie sku-
tecznie zachęcają i rekompensują ograniczenia praw
nabywcy wynikające z zabytkowego charakteru nie-
ruchomości, w tym z konieczności dbania o zachowa-
nie zabytku, zabezpieczenia przed zniszczeniem,
uszkodzeniem lub dewastacją.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
532
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Stanisława Steca
w sprawie zniesienia na terytorium RP
obowiązku jazdy w dzień samochodami
z włączonymi światłami mijania (8908)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-8908p/09, z dnia 8 maja 2009 r.,
z wnioskiem o przedstawienie dodatkowych wyja-
śnień na piśmie w związku z uznaniem przez posła
Stanisława Steca odpowiedzi na interpelację w spra-
wie zniesienia na terytorium RP obowiązku jazdy
w dzień samochodami z włączonymi światłami mija-
nia za niezadowalającą, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
Odnosząc się do pytania pana posła o działania
podejmowane przez resort, aby wyeliminować pod-
stawowe przyczyny występowania wypadków drogo-
wych, poniżej przedstawiam główne działania pro-
wadzone na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego w ramach Krajowego Programu Bezpie-
czeństwa Ruchu Drogowego „Gambit 2005”:
1. „Program likwidacji miejsc niebezpiecznych
na drogach”
W ramach „Programu likwidacji miejsc niebez-
piecznych na drogach” w latach 2005–2009 przewi-
dziana jest realizacja 376 zadań poprawy bezpie-
czeństwa infrastruktury na drogach samorządo-
wych. Całkowitą wartość zadań szacuje się na ponad
410 mln zł. Ministerstwo Infrastruktury udostęp-
niło samorządom ponad 190 mln zł na częściowe
refundacje kosztów zadań.
Do 31 grudnia 2008 r. we wszystkich wojewódz-
twach przebudowano 357 miejsc niebezpiecznych,
czyli postęp rzeczowy programu wynosi ok. 95%. Na-
kłady inwestycyjne wyniosły prawie 373 mln zł.
W drodze refundacji kosztów jednostki samorządu
terytorialnego otrzymały w sumie 152 mln zł, co
oznacza, że pod względem finansowym program jest
zaawansowany w 80%.
Przebieg programu w latach 2005–2008:
Wartość Przekazane
Zakończone
Rok
zadania
zakończonych refundacje
zadań (mln zł) (mln zł)
2005 49 9,3 4,0
2006 64 33,0 12,9
2007 92 105,9 44,3
2008 151 224,7 90,8
RAZEM 357 372,9 152,0
Najwięcej zadań jest przewidzianych do realizacji
w województwach: wielkopolskim (51), podkarpac-
kim (38) i dolnośląskim (34). Realizacja zadań rozkła-
da się w miarę proporcjonalnie. Do końca 2008 r. naj-
większą liczbę zadań zakończono w województwach:
wielkopolskim (49), podkarpackim (38) i dolnośląskim
(29). Największy zakres wartościowy zrealizowano
w województwach: wielkopolskim (55,3 mln zł), lubel-
skim (42,1 mln zł) i opolskim (42 mln zł).
2. „Program redukcji liczby ofiar śmiertelnych
na drogach krajowych”
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
realizuje „Program bezpieczeństwa ruchu drogowego
dla dróg krajowych na lata 2007–2013, Gambit – dro-
gi krajowe”. Działania programowe wynikają z dia-
gnozy obecnego i prognozowanego stanu bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego na drogach krajowych. Pro-
gram „Gambit – drogi krajowe” bazuje na założe-
niach wynikających z Krajowego Programu Bezpie-
czeństwa Ruchu Drogowego „Gambit 2005” i reali-
zuje jego zadania priorytetowe w zakresie infrastruk-
tury drogowej dotyczącej dróg krajowych.
„Program redukcji liczby ofiar śmiertelnych na
drogach krajowych” został rozpoczęty w I półroczu
2007 r. i dotyczył działań pilotażowych wyłącznie na
drodze krajowej nr 8. Na rok 2008 w ramach „Pro-
gramu redukcji liczby ofiar śmiertelnych na drogach
krajowych” zaplanowano realizację 556 zadań za
kwotę 310 mln zł. Zadania te są realizowane na dro-
gach o jednocyfrowych numerach: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7,
8, 9 oraz na drogach nr 10, 92, 94 na terenie całego
kraju. Są to zadania inżynierskie, wykonywane na
całych ciągach dróg, typu: przebudowa skrzyżowań,
wydzielanie lewoskrętów, budowa sygnalizacji świetl-
nej, budowa chodników i ścieżek rowerowych, insta-
lacja barier ochronnych, azyli dla pieszych, oświetla-
nie i doświetlanie przejść dla pieszych, likwidacja
przewiązek itp. Ponadto w ramach programu zapla-
nowano ustawienie ok. 450 sztuk masztów do fotora-
darów.
3. Inicjatywy legislacyjne
3.1 Przygotowanie projektu ustawy o dopuszcze-
niu pojazdów do ruchu drogowego
Projekt nowej ustawy o dopuszczeniu pojazdów do
ruchu drogowego został przygotowany w celu stwo-
rzenia transparentnego prawa w zakresie wymagań
związanych z dopuszczeniem pojazdów do ruchu.
Projektowany akt prawny ma na celu wprowadzenie
nowych rozwiązań służących m.in. poprawie stanu
bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Ważnym zamierzonym rozwiązaniem prawnym
w tym zakresie jest warunkowanie rejestracji pojaz-
du od:
— potwierdzenia, że pojazd odpowiada warun-
kom technicznym,
— udokumentowania prawa własności pojazdu
lub do jego dysponowania oraz
— udokumentowania jego poprzedniej rejestracji,
jeżeli był zarejestrowany.
Na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego i ogra-
niczenie dopuszczenia do ruchu pojazdów nielegalne-
go pochodzenia wpływ będą miały również zaprojek-

towane regulacje o współpracy polskich organów
rejestrujących z organami rejestrującymi państw
członkowskich Unii Europejskiej, polegającej na:
— wymianie informacji o pojazdach zarejestrowa-
nych na terytorium państw członkowskich,
— sprawdzaniu statusu prawnego pojazdu przed
jego rejestracją.
4 Przygotowanie projektu ustawy o kierujących
pojazdami
Projekt ustawy o kierujących pojazdami powstał
jako odpowiedź na negatywne zjawiska związane
z procesem uzyskiwania uprawnień do kierowania
pojazdami oraz jako jeden z elementów działań na
rzecz zmniejszenia liczby wypadków drogowych.
Głównymi celami ustawy są:
— poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego przez
podniesienie kwalifikacji kierujących pojazdami,
— minimalizacja negatywnych zjawisk związa-
nych z procesem uzyskiwania uprawnień do kierowa-
nia pojazdami, takich jak: oszustwa, nierzetelne wy-
konywanie usług w zakresie szkolenia kierowców
oraz korupcja.
5 Inne inicjatywy legislacyjne
a) rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
2 lipca 2008 r. w sprawie szkolenia kierowców wyko-
nujących przewóz drogowy (Dz. U. Nr 124, poz. 805),
b) rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
10 kwietnia 2008 r. w sprawie wymagań dotyczących
prowadzenia ośrodka doskonalenia techniki jazdy,
egzaminowania kandydatów na instruktorów tech-
niki jazdy, postępowania z dokumentacją związaną
z prowadzeniem szkoleń oraz wzorów stosowanych
dokumentów (Dz. U. Nr 77, poz. 458),
c) rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
4 listopada 2008 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania
uprawnień przez kierujących pojazdami, instrukto-
rów i egzaminatorów (Dz. U. Nr 215, poz. 1362),
d) rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
4 listopada 2008 r. zmieniające rozporządzenie mini-
stra infrastruktury w sprawie wzorów dokumentów
uprawniających do kierowania pojazdami (Dz. U.
Nr 215, poz. 1361),
e) rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
28 marca 2008 r. zmieniające rozporządzenie w spra-
wie szczegółowych warunków technicznych dla zna-
ków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpie-
czeństwa ruchu drogowego i warunków ich umiesz-
czania na drogach (Dz. U. Nr 67, poz. 413),
f) rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
15 lipca 2008 r. zmieniające rozporządzenie w spra-
wie szczegółowych warunków technicznych dla zna-
ków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpie-
czeństwa ruchu drogowego i warunków ich umiesz-
czania na drogach (Dz. U. Nr 126, poz. 813),
g) rozporządzenie ministrów infrastruktury oraz
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 23 wrze-
śnia 2008 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych
(Dz. U. Nr 179, poz. 1104).
533
4. Poprawa bezpieczeństwa pieszych i rowe-
rzystów
Ministerstwo Infrastruktury, we współpracy
z reprezentantami środowisk rowerzystów, prowadzi
prace nad zmianami przepisów dotyczących ruchu
rowerów zawartych w ustawie Prawo o ruchu drogo-
wym, a także w aktach wykonawczych dotyczących
tego zagadnienia. W ramach programu „Gambit
– drogi krajowe” wyznaczono priorytet: Ochrona pie-
szych i rowerzystów, a w nim zadanie: Oddzielenie
ruchu pieszego i rowerowego od ruchu pojazdów na
odcinkach dróg. Przewidziano tu następujące dzia-
łania:
— budowę ciągów pieszo-rowerowych poza koroną
drogi,
— wydzielenie ciągów pieszo-rowerowych na ko-
ronie drogi (oddzielone krawężnikiem lub barierą),
— budowę chodników i dróg rowerowych w obsza-
rach zabudowy (oddzielone krawężnikiem).
W pierwszym etapie przewiduje się wyposaże-
nie 4400 km dróg w urządzenia dla pieszych i ro-
werzystów.
5. Działania edukacyjno-informacyjne
Krajowa Rada Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego
jest współorganizatorem kampanii społecznych pro-
mujących bezpieczne zachowania na drodze. Szcze-
gólny nacisk kładziony jest na skuteczność prowa-
dzonych działań, które są ewaluowane za pomocą
szerokich badań jakościowych i ilościowych przed
i po kampanii. Kampanie są realizowane pod wspól-
nym hasłem „Włącz myślenie”.
W ramach działań edukacyjno-informacyjnych
w 2008 r. Krajowa Rada Bezpieczeństwa Ruchu Dro-
gowego przeprowadziła cykl kampanii pilotażowych:
“Piłeś? Nie jedź! Włącz myślenie” w kolejnych odsło-
nach w: Lublinie (wiosna), Trójmieście (okres waka-
cyjny), Olsztynie (jesień) oraz przedświąteczną od-
słonę zrealizowaną na skalę ogólnopolską w grudniu
2008 r.
Nadal wzrasta znacząco liczba materiałów infor-
macyjnych i imprez promujących bezpieczne zacho-
wania w ruchu drogowym. Część z nich powstała
z inicjatywy KRBRD, ale też coraz częściej ze strony
fundacji, organizacji pozarządowych i mediów, które
zwracają się do Ministerstwa Infrastruktury o me-
rytoryczne wsparcie swoich działań. Wzrosła liczba
artykułów i audycji dotyczących szeroko rozumiane-
go bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań
KRBRD.
6. Działania wojewódzkich rad bezpieczeństwa
ruchu drogowego
WRBRD kontynuowały w 2008 r. działania wy-
nikające z Krajowego Programu Bezpieczeństwa
Ruchu Drogowego „Gambit 2005” oraz programów
lokalnych, a także przeprowadziły wiele inicjatyw,
które można pogrupować w następujące bloki tema-
tyczne:
— system bezpieczeństwa ruchu drogowego w wo-
jewództwie,
534
— projekty z zakresu poprawy bezpieczeństwa na
drogach oraz w ich otoczeniu,
— edukacja, uświadamianie i propagowanie bez-
pieczeństwa ruchu drogowego.
Reasumując, resort infrastruktury podejmuje róż-
norodne i wielopłaszczyznowe działania zmierzające
do poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego. W ob-
liczu licznych zagrożeń dla kierujących pojazdami
i pieszych na drogach działania te stanowią jeden
z głównych priorytetów resortu. Przyniosły one
pierwsze wymierne efekty w postaci zmniejszenia
w 2008 r. liczby wypadków drogowych – o ponad 480
w porównaniu z rokiem 2007. Udało się również do-
prowadzić do zmniejszenia liczby śmiertelnych ofiar
wypadków. Ponadto w chwili obecnej są planowane
i podejmowane dalsze działania, które obejmują m.in.
kontynuację programu bezpieczeństwa infrastruk-
tury na drogach, kontynuację cyklu kampanii spo-
łecznych bezpieczeństwa ruchu drogowego, instalo-
wanie automatycznych urządzeń do rejestrowania
wykroczeń w zakresie dozwolonej prędkości (m.in.
fotoradarów), a także prowadzenie dalszych prac nad
zmianą systemu szkolenia kierowców. Wysiłki te,
w opinii Ministerstwa Infrastruktury, przyczynią się
do istotnej poprawy sytuacji na drogach, a także
zmniejszenia nadal dramatycznie wysokiej liczby wy-
padków drogowych i ich ofiar.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie braku lekarzy onkologów
i hematologów (8943)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 24 mar-
ca 2009 r., przesłaną przy piśmie pana Krzysztofa
Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 3 kwietnia 2009 r.
(znak: SPS-023-8943/09), w sprawie realizacji świad-
czeń opieki zdrowotnej w zakresie onkologii i hema-
tologii dziecięcej, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących szcze-
gółowych warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie kon-
kursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
W roku bieżącym szczegółowe warunki zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne
zostały określone w zarządzeniu nr 93/2008/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 22 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenie
szpitalne.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii dotyczącej małej liczby lekarzy specjalistów
w dziedzinie onkologii i hematologii dziecięcej, uprzej-
mie informuję, iż według danych Naczelnej Izby Le-
karskiej specjalizację w dziedzinie onkologii i hema-
tologii dziecięcej posiada w Polsce 108 lekarzy.
W trakcie specjalizacji w ww. dziedzinie medycyny
jest obecnie 47 lekarzy.
Specjalizacja w dziedzinie onkologii i hematologii
dziecięcej należy do specjalizacji w szczegółowych
dziedzinach medycyny, co sprawia, że warunkiem jej
rozpoczęcia jest wcześniejsze uzyskanie specjalizacji
wyjściowej, którą w tym przypadku jest pediatria. Do
specjalizacji w dziedzinie onkologii i hematologii
dziecięcej mogą zatem przystępować wyłącznie leka-
rze legitymujący się specjalizacją II stopnia lub z ty-
tułem specjalisty w dziedzinie pediatrii.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż specja-
lizacja w dziedzinie onkologii i hematologii dziecięcej
nie cieszy się zainteresowaniem lekarzy, mimo przy-
znawania przez ministra zdrowia etatów rezydenc-
kich rozdzielanych z możliwie jak najpełniejszym
uwzględnieniem zapotrzebowania zgłaszanego przez
wojewódzkie centra zdrowia publicznego. Za przy-
kład posłużyć tu mogą ostatnie wyniki z postępowa-
nia kwalifikacyjnego do specjalizacji, w których udo-
stępniono 29 miejsc szkoleniowych, z czego 13 stano-
wiły rezydentury. Z informacji przekazanych z po-
szczególnych województw wynika, iż żadna z tych
rezydentur nie zostanie wykorzystana.
Równocześnie uprzejmie informuję, iż od lipca
2008 r. specjalizacja w dziedzinie onkologii i hema-
tologii dziecięcej została objęta wsparciem w ramach
projektu realizowanego jako działanie 2.3 Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”, poddziałanie 2.3.2:
Doskonalenie kadr medycznych. Wsparcie, mające na
celu wzrost zainteresowania lekarzy podejmowaniem
ww. specjalizacji, ma polegać na dofinansowaniu le-

karzy realizujących obowiązkowe kursy objęte pro-
gramem specjalizacji (m.in. zwrot kosztów dojazdu,
zakwaterowania i wyżywienia). Planuje się, że w 12 obo-
wiązkowych kursach specjalizacyjnych do czasu za-
kończenia przedmiotowego projektu, tj. do roku 2015,
będzie uczestniczyło ok. 120 lekarzy.
Ponadto w celu poprawy sytuacji podjęto również
działania zmierzające do zaliczenia onkologii i hema-
tologii dziecięcej do priorytetowych dziedzin medy-
cyny. Umieszczenie ww. dziedziny w projekcie rozpo-
rządzenia ministra zdrowia w sprawie uznania dzie-
dzin medycyny za priorytetowe powinno spowodować
znaczne uatrakcyjnienie tej specjalizacji dla lekarzy
poprzez możliwość określenia zasadniczego wyna-
grodzenia miesięcznego dla lekarza rezydenta odby-
wającego specjalizację w tej dziedzinie na znacznie
wyższym niż dotychczas poziomie.
Odnosząc się do pytania zawartego w treści inter-
pelacji, dotyczącego niefinansowania przez NFZ le-
czenia dzieci najnowocześniejszymi lekami, uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, iż zgodnie z § 11 ust. 3
zarządzenia nr 102/2008/DGL prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 29 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie
chemioterapia dopuszcza się w wyjątkowych przy-
padkach leczenie z użyciem substancji, które nie
znajdują się w katalogu substancji czynnych stoso-
wanych w chemioterapii nowotworów. Terapia taka
kwalifikowana jest wówczas jako procedura „che-
mioterapia niestandardowa” i może być realizowana
na warunkach ściśle określonych w wytycznych sto-
sowania świadczenia „chemioterapia niestandardo-
wa”, stanowiących załącznik do omawianego zarzą-
dzenia.
Należy jednak podkreślić, iż terapie niestandar-
dowe są świadczeniami, które powinny odnosić się
tylko i wyłącznie do sytuacji nietypowych klinicznie,
nie zaś, jak wyjaśnia fundusz, do nowo rejestrowa-
nych, innowacyjnych technologii pretendujących do
standardu leczenia. Nie można zatem uznać, że tera-
pie niestandardowe mogą być realizowane bez ogra-
niczeń, gdyż wykluczałoby to możliwość podejmowa-
nia uporządkowanych decyzji i tworzenia szczelnego
koszyka lekowego.
Równocześnie uprzejmie informuję, iż w związku
z licznymi postulatami środowisk medycznych doty-
czącymi potrzeby odejścia w wielu przypadkach od
standardowych schematów przyjętych w leczeniu no-
wotworów fundusz, przy udziale pana prof. dr. hab.
M. Krzakowskiego, konsultanta krajowego w dzie-
dzinie onkologii klinicznej, oraz pana prof. dr. hab.
J. Kowalczyka, konsultanta krajowego w dziedzinie
onkologii i hematologii dziecięcej, rozszerzył wska-
zania przypisane do substancji czynnych stosowa-
nych w chemioterapii nowotworów o rozpoznania
pozarejestracyjne „off label”, co znacząco zwiększyło
dostępność do leczenia onkologicznego, szczególnie
u dzieci.
535
W odpowiedzi na pytania dotyczące niskiej wyce-
ny świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych w za-
kresie onkologii i hematologii dziecięcej oraz podjęcia
działań mających na celu zwiększenie finansowana
leczenia onkologicznego dzieci uprzejmie informuję,
iż zgodnie ze stanowiskiem płatnika świadczeń opie-
ki zdrowotnej leczenie dzieci chorych na nowotwory
jest kontraktowane na wyższym poziomie w stosun-
ku do leczenia dorosłych. Od marca 2009 r. fundusz
zwiększył nakłady finansowe na leczenie hematoon-
kologiczne dzieci. Wycena świadczeń z zakresu che-
mioterapii wzrosła prawie o 100% – z 384 zł za oso-
bodzień hospitalizacji hematoonkologicznej w 2008 r.
do 765 zł w 2009 r. Wycena ta uwzględnia wyłącznie
pobyt pacjenta na oddziale, natomiast koszt chemio-
terapeutyku rozliczany jest dodatkowo, co również
powiększa wartość świadczenia. Ponadto wyodręb-
niono procedurę: leczenie powikłań III i IV stopnia
po chemioterapii, które można realizować łącznie
z hospitalizacją onkologiczną. W zależności od rodza-
ju występowania tych epizodów wycena osobodnia
dodatkowo zwiększy się średnio o 20%.
Równocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż Narodowy Fundusz Zdrowia na wniosek
onkologów podniósł wartość punktową 21 z 65 grup
w zakresie onkologii, 29 z 81 grup w zakresie onko-
logii i hematologii dziecięcej oraz 17 z 20 świadczeń
w zakresie radioterapii. Dokonana korekta wartości
grup została zaakceptowana przez środowisko onko-
logów i sprawiła, iż wartości te pokrywają rzeczywi-
ście ponoszone koszty związane z leczeniem pacjen-
tów. Zgodnie ze stanowiskiem funduszu wprowadzo-
ne zmiany spowodują zwiększenie w 2009 r. wydat-
ków na świadczenia onkologiczne w leczeniu szpital-
nym o 31,88% w zakresie onkologii oraz onkologii
i hematologii dziecięcej oraz o 35,27% w zakresie ra-
dioterapii.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie dyskryminacji
polskich przedsiębiorców
przez międzynarodowe sieci hipermarketów
w warunkach kryzysu (8945)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 3 kwietnia br., znak: SPS-023-8945/09,
przekazuję odpowiedź na interpelację pana posła
Andrzeja Walkowiaka w sprawie dyskryminowania
536
polskich przedsiębiorców przez międzynarodowe
sieci hipermarketów w warunkach kryzysu przygo-
towaną w porozumieniu z prezesem Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów i ministrem spra-
wiedliwości.
Problematyka tzw. kredytu kupieckiego i konse-
kwencje funkcjonowania w obrocie między przedsię-
biorcami wydłużonych terminów płatności są od wie-
lu lat przedmiotem zainteresowania i analiz Mini-
sterstwa Gospodarki.
W pełni podzielam spostrzeżenie pana posła, iż
występowanie tzw. zatorów płatniczych jest ściśle
związane z ogólną sytuacją gospodarczą. Praktycz-
nie nie występuje w warunkach wzrostu gospodar-
czego i wiążącą się z nim wysoką aktywnością przed-
siębiorców, nasila się natomiast w okresach spowol-
nienia. Takie też konkluzje Ministerstwo Gospodar-
ki przekazało Wysokiej Izbie w marcu 2006 r. w opra-
cowaniu pt. „Ocena funkcjonowania przepisów usta-
wy z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty
w transakcjach handlowych”. We wnioskach tego do-
kumentu stwierdzono m.in., iż opóźnione płatności
handlowe są problemem w skali europejskiej, na któ-
ry nie znaleziono jeszcze odpowiedniego środka za-
radczego, a zachowania płatnicze polskich przedsię-
biorstw nie odbiegają od średniego poziomu wyzna-
czonego dla firm z krajów UE. Przede wszystkim zaś
podkreślono, iż zastosowane rozwiązania prawne,
mające na celu przeciwdziałanie opóźnieniom w płat-
nościach handlowych, okazują się nieskuteczne ze
względu na trudność wdrożenia efektywnych instru-
mentów zwiększania dyscypliny płatniczej w obrocie
gospodarczym.
W związku z powyższym problemu funkcjonowa-
nia w obrocie wydłużonych terminów zapłaty nie
można rozwiązać poprzez działania legislacyjne.
Obecne pogorszenie sytuacji wierzycieli zostało
dostrzeżone także przez Komisję Europejską, która
stwierdziła, iż firmy i władze publiczne często płacą
za towary i usługi nie od razu, tylko w terminie po-
danym na umowie lub fakturze. Niestety, wiele płat-
ności jest realizowanych z opóźnieniem. Może to sta-
wiać dostawców, zwłaszcza jeżeli są nimi małe firmy,
w trudnej sytuacji finansowej, mimo iż w przypadku
opóźnień w realizacji płatności firmy mogą naliczać
odsetki.
W związku z tym na przyszły rok Komisja planu-
je wprowadzenie nowych przepisów w tym zakresie.
Proponuje się, aby instytucje państwowe musiały do-
konać płatności w terminie 30 dni – lub zapłacić zry-
czałtowane odszkodowanie w wysokości 5% należnej
kwoty plus odsetki. Firmy będą mogły domagać się
zarówno spłaty należnych odsetek, jak i zwrotu kosz-
tów ściągania płatności, a odsetki będzie można na-
liczać nawet od niewielkich kwot – będzie można do-
magać się nawet spłaty odsetek, które nie przekra-
czają 5 euro.
Ministerstwo Gospodarki uważnie analizuje ini-
cjatywę Komisji i śledzi prace toczące się na szczeblu
wspólnotowym, oczekując ostatecznego kształtu pro-
jektowanych zmian. Wstępna ocena propozycji wspól-
notowych prowadzi do wniosku, że idą one w dobrym
kierunku, choć ich wpływ na sytuację gospodarczą
polskich przedsiębiorstw nie będzie znaczący.
W związku z tym obecnie prowadzone są analizy,
jakie ewentualne inicjatywy legislacyjne mogłyby
być odpowiednie do polskich warunków. W tym kon-
tekście zaproponowane przez pana posła zmiany
w funkcjonowaniu podatku VAT jest szczególnie
cenna i będzie przedmiotem konsultacji z resortem
finansów.
Odnosząc się do propozycji poszerzenia zakresu
podmiotowego art. 3851 Kodeksu cywilnego o obrót
dwustronnie profesjonalny, należy stwierdzić, że
zgodnie z tym przepisem postanowienia umowy za-
wieranej z konsumentem, nieuzgodnione indywidu-
alnie, nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obo-
wiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami,
rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone posta-
nowienia umowne). Nie dotyczy to jednak postano-
wień określających główne świadczenia stron, w tym
cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane
w sposób jednoznaczny. Przy czym za nieuzgodnione
indywidualnie postanowienia umowy uważa się te,
na których treść konsument nie miał rzeczywistego
wpływu. W szczególności odnosi się to do postano-
wień umowy przejętych z wzorca umowy zapropono-
wanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar
dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indy-
widualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.
Wskazany przepis dotyczy więc obrotu cywilnopraw-
nego jednostronnie profesjonalnego, gdzie jedną stro-
ną jest konsument, czyli osoba fizyczna dokonująca
czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej
działalnością gospodarczą lub zawodową (art. 221
Kodeksu cywilnego), a drugą przedsiębiorca. Oma-
wiana regulacja, stanowiąca element normy o cha-
rakterze semiimperatywnym, służy ochronie słabszej
strony umowy.
Ponadto warto zaznaczyć, że art. 385¹ Kodeksu
cywilnego nie jest punktową regulacją, lecz stanowi
on element systemu ochrony konsumenta, zatem
ewentualna modyfikacja tego przepisu wymagałaby
szczególnie starannej analizy pozostałych norm do-
tyczących obrotu konsumenckiego.
W świetle powyższego poszerzenie zakresu pod-
miotowego art. 385¹ Kodeksu cywilnego na obrót dwu-
stronnie profesjonalny może budzić wątpliwości.
W swoim piśmie przywołuje pan poseł problemy,
jakie napotykają przedsiębiorcy współpracujący z sie-
ciami handlowymi sklepów wielkopowierzchniowych.
Pragnę w tym miejscu wskazać, że rynek, na którym
działają te podmioty, był wielokrotnie przedmiotem
zainteresowania prezesa Urzędu Ochrony Konku-
rencji i Konsumentów. Każda koncentracja przedsię-
biorców działających na rynku hipermarketów, su-
permarketów i dyskontów (dalej: HSD), spełniająca
warunki określone w art. 13 ustawy z dnia 16 lutego
2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U.
z 2007 r. Nr 50, poz. 331, ze zm.), wymaga wszczęcia

i przeprowadzenia odpowiedniego postępowania an-
tymonopolowego. W toku takiego postępowania or-
gan antymonopolowy dokonuje wszechstronnej ana-
lizy danego rynku pod kątem wpływu koncentracji
przedsiębiorców na rynek właściwy. Jeżeli w toku
postępowania okaże się, że konkurencja na rynku nie
zostanie ograniczona, prezes Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów kończy postępowanie decy-
zją zezwalającą na dokonanie koncentracji. Decyzje
takie zostały wydane m.in. w sprawie przejęcia kon-
troli przez Tesco sp. z o.o. nad Leader Price Polska
sp. z o.o. (decyzja DOK 143/2006 z dnia 21 listopada
2006 r.), przejęcia kontroli przez Real sp. z o.o. i sp. k.
nad częścią spółki Ahold sp. z o.o. (decyzja DOK 30/
2005 z dnia 1 kwietnia 2005 r.). Zgoda na dokonanie
koncentracji może także mieć charakter warunkowy.
Przykładowo w decyzji 86/2007 z dnia 28 czerwca
2007 r. organ antymonopolowy wyraził zgodę na do-
konanie koncentracji polegającej na przejęciu kontro-
li przez Carrefour Nederland BV nad Ahold Polska
sp. z o.o., jednakże nałożył równocześnie na spółkę
przejmującą obowiązek sprzedaży 9 sklepów działa-
jących pod marką Champion, Albert, Carrefour oraz
Hypernova. Również w sprawie koncentracji polega-
jącej na przejęciu przez Jeronimo Martins Dystrybu-
cja SA kontroli nad Plus Discount sp. z o.o. (decyzja
DKK 76/2008 z dnia 24 września 2008 r.) prezes
urzędu wydał decyzję zezwalającą na połączenie się
przedsiębiorców pod warunkiem sprzedaży lub
zmniejszenia powierzchni niektórych obiektów dzia-
łających pod marką Biedronka oraz Plus. Realizacja
przez przedsiębiorców wskazanych warunków jest
przez organ antymonopolowy monitorowana. W przy-
padku decyzji zawierającej warunkową zgodę na do-
konanie koncentracji na przedsiębiorcę nakładany
jest obowiązek informowania w określonym terminie
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów o wykonaniu nałożonego zobowiązania.
Wielość postępowań dotyczących koncentracji na
rynku HSD powoduje, że rynek ten jest stale obser-
wowany i nadzorowany przez prezesa Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów. Przedsiębiorcy dzia-
łający na rynku HSD prowadzą działalność w zakre-
sie sprzedaży detalicznej artykułów konsumpcyjnych
codziennego użytku (dalej: AKCU) i realizują ją
w obiektach wielkopowierzchniowych. Jednocześnie
uczestniczą oni w rynku nabywania AKCU, czyli
w rynku zaopatrzenia w te produkty. Zgodnie
z utrwaloną praktyką organu antymonopolowego ry-
nek właściwy w sprawach dotyczących sklepów wiel-
kopowierzchniowych obejmuje hipermarkety, super-
markety oraz dyskonty. Wskazane rodzaje sklepów
należą do tzw. nowoczesnego systemu dystrybucji
i znacznie różnią się od sklepów tradycyjnych (wiel-
kość powierzchni sprzedażowej, szerszy asortyment
produktowy, samoobsługowy charakter, a także ceny
oferowanych produktów). Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów stoi na stanowisku, że
z punktu widzenia konsumentów rynek geograficzny
HSD jest rynkiem lokalnym i obejmuje swym zasię-
537
giem obszar położony w promieniu ok. 30 minut jaz-
dy samochodem od określonej placówki handlowej.
Zgodne jest to również z dotychczasowym orzecznic-
twem Komisji Europejskiej1). Natomiast właściwym
rynkiem geograficznym dla rynku zaopatrzenia (na
którym działają dostawcy współpracujący ze sklepa-
mi z grupy HSD) jest rynek krajowy. Takie określe-
nie rynku właściwego geograficznie wynika przede
wszystkim z istniejących kanałów dystrybucji.
Należy w tym miejscu wskazać, że kompetencje
prezesa urzędu wynikające z ustawy o ochronie kon-
kurencji i konsumentów pozwalają mu wpływać na
działania przedsiębiorców i ingerować w rynek tylko
wtedy, gdy zachowania przedsiębiorców wynikają
z nadużywania pozycji dominującej lub zawarcia an-
tykonkurencyjnego porozumienia, czyli w przypadku
naruszenia przez przedsiębiorców art. 9 bądź 6 usta-
wy o ochronie konkurencji i konsumentów.
W nawiązaniu do powyższego należy przyjąć, że
opisane w piśmie pana posła zachowania sieci skle-
pów wielkopowierzchniowych mogłyby być analizo-
wane pod kątem ewentualnego nadużywania przez
te sieci pozycji dominującej poprzez narzucanie nie-
uczciwych warunków umów (art. 9 ust. 2 pkt 6 usta-
wy o ochronie konkurencji i konsumentów). Jednak-
że z informacji będących w posiadaniu prezesa Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów wynika, że
żadna z sieci sklepów nie posiada pozycji dominującej
na krajowym rynku zaopatrzenia w artykuły kon-
sumpcyjne codziennego użytku, czyli rynku, na któ-
rym działają sklepy wielkopowierzchniowe oraz do-
stawcy. Oznacza to, że nie można sieciom sklepów
zarzucić nadużywania pozycji dominującej, ponieważ
w świetle brzmienia art. 9 ustawy o ochronie konku-
rencji i konsumentów warunkiem nadużywania po-
zycji dominującej jest jej posiadanie.
Nic nie wskazuje również na to, by opisane zacho-
wania sieci sklepów były wynikiem zawarcia porozu-
mienia ograniczającego konkurencję. Należy wska-
zać, że działa na tym rynku wiele podmiotów, co
oznacza, że zawarcie antykonkurencyjnego porozu-
mienia na terenie całego kraju organizacyjnie byłoby
znacznie utrudnione, wręcz niemożliwe. Warto w tym
miejscu dodać, że od porozumień ograniczających
konkurencję, w których warunkiem sine qua non jest
uzgodnienie określonego zachowania dokonane w ja-
kiejkolwiek formie, należy odróżnić tzw. zachowania
paralelne (np. podążanie za liderem), obserwowane
w szczególności w przypadkach zewnętrznych zmian
na określonym rynku właściwym, czy też zachowa-
nia (nieparalelne), których celem jest dostosowanie
przedsiębiorców do zmieniających się warunków kon-
kurowania. Zachowania przedsiębiorców, które w skraj-
nych przypadkach mogą nawet prowadzić do ograni-
czenia konkurencji, lecz nie są wynikiem zawarcia
1)
Sprawa nr IV/M. 320 Ahold/Jeronimo Martins/Invacao,
decyzja z dnia 19 kwietnia 1993 r., sprawa nr IV/M. 2161 Ahold/
Superdiplo, decyzja z dnia 23 października 2000 r., sprawa
nr COMP/M. 2425 Coop Norden, decyzja z dnia 26 lipca 2001 r.
538
porozumienia, nie są zakazane w rozumieniu art. 6
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Tym
samym w przedstawionym stanie faktycznym nie
mają zastosowania przepisy ustawy o ochronie kon-
kurencji i konsumentów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Szejnfeld
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza
w sprawie uciążliwości związanych
z bliskim sąsiedztwem lotnisk
oraz sposobów ich rekompensaty (8986)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-8986/09, z dnia 15 kwietnia
2009 r. dotyczące interpelacji posła Krzysztofa Tysz-
kiewicza w sprawie uciążliwości związanych z bli-
skim sąsiedztwem lotnisk oraz sposobów ich rekom-
pensaty, przedstawiam odpowiedzi na pytania w niej
zawarte.
1. W innych krajach, np. w Wielkiej Brytanii, ob-
ciążeniem charakterystycznym dla lotnisk jest obo-
wiązek tzw. opłat hałasowych, płaconych przez linie
lotnicze. Czy w Polsce również istnieje system takich
opłat i na jakiej zasadzie działa?
Zgodnie z § 7 ust. 5 rozporządzenia ministra in-
frastruktury z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
opłat lotniskowych (Dz. U. Nr 103, poz. 1083) na
lotniskach użytku publicznego, na których wystę-
pują problemy związane z ochroną środowiska, w szcze-
gólności przed nadmiernym hałasem, zarządzający
lotniskiem może ustalić w różnej wysokości opłaty
startowe lub za lądowanie, ustanowić dopłaty do
tych opłat albo wyodrębnić opłatę hałasową, uza-
leżniając ich naliczanie lub wysokość od poziomu
hałasu lub emisji innych czynników szkodliwych
wytwarzanych przez statek powietrzny. Dodatkowe
przychody z tego tytułu powinny zapewnić pokrycie
kosztów związanych z pomiarem emisji czynników
szkodliwych, prowadzeniem działań zapobiegaw-
czych oraz usuwaniem skutków spowodowanych
oddziaływaniem na środowisko i mogą być przezna-
czone wyłącznie na te cele.
W Porcie Lotniczym im. F. Chopina w Warszawie
opłata hałasowa jest pobierana jako jedna z obowią-
zujących opłat lotniskowych. Taryfa aktualnych
opłat lotniskowych zawarta jest w załączniku 1 do
ogłoszenia nr 2 prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego
z dnia 17 kwietnia 2008 r. (Dz. Urz. ULC Nr 4, poz.
38). Zasady pobierania opłaty hałasowej zawiera
Zbiór Informacji Lotniczych AIP Polska (Gen. 4.1.
EPWA), wydawany i publikowany przez Polską Agen-
cję Żeglugi Powietrznej, dostępny na stronie interne-
towej www.ais.pansa.pl/aip).
Szczegółowe informacje dotyczące wysokości opłat
można znaleźć na stronie www.lotnisko-chopina.pl,
na której dostępne są również informacje na temat
prowadzonego przez PL Warszawa monitoringu ha-
łasu, do którego zarządzający portem lotniczym zo-
bowiązany jest na podstawie odpowiednich przepisów
ochrony środowiska.
2. Jakie są dopuszczalne normy hałasu i jak wy-
gląda system kontroli i sankcjonowania przekrocze-
nia norm?
Zasady ochrony środowiska przed hałasem po-
wstającym w związku z eksploatacją lotniska zostały
określone w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150,
z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi oraz
w przepisach art. 71a–71c ustawy z dnia 3 lipca 2002 r.
Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696,
z późn. zm.).
Dopuszczalny poziom hałasu lotniczego w środo-
wisku określa rozporządzenie ministra środowiska
z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych
poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. Nr 120, poz. 826),
rozdział 3 części II tomu I załącznika 16 do Konwen-
cji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, sporzą-
dzonej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r., oraz dyrek-
tywa 2002/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 26 marca 2002 r. w sprawie ustanowienia za-
sad i procedur w odniesieniu do wprowadzenia ogra-
niczeń odnoszących się do poziomu hałasu w portach
lotniczych (Dz. U. L 85 z 28.3.2002).
Przestrzeganie standardów akustycznych środo-
wiska podlega kontroli przez uprawnione do tego or-
gany ochrony środowiska. Kwestie związane z odpo-
wiedzialnością karną i administracyjną za narusze-
nie obowiązujących wymagań w zakresie ochrony
środowiska uregulowane zostały w tytule VI ww.
ustawy Prawo ochrony środowiska.
W przypadku Portu Lotniczego w Warszawie mo-
nitoring hałasu lotniczego prowadzony jest od 1994 r.
Wyniki pomiarów hałasu związanego z eksploatacją
warszawskiego lotniska przekazywane są cyklicznie
przez Przedsiębiorstwo Państwowe „Porty Lotnicze”
(PPL) marszałkowi województwa mazowieckiego
orasz mazowieckiemu wojewódzkiemu inspektorowi
ochrony środowiska w Warszawie w formie określonej
rozporządzeniem ministra środowiska z dnia 17 stycz-
nia 2003 r. w sprawie rodzajów wyników pomiarów
prowadzonych w związku z eksploatacją dróg, linii
kolejowych, linii tramwajowych, lotnisk oraz portów,
które powinny być przekazywane właściwym orga-
nom ochrony środowiska, oraz terminów i sposobów
ich prezentacji (Dz. U. Nr 18, poz. 164). Wyniki te
również są publikowane na stronie PL Warszawa.
Niezależnie od powyższego odbywają się także
kontrole mazowieckiego wojewódzkiego inspektora

ochrony środowiska w PPL w zakresie działalności
Portu Lotniczego im. F. Chopina w Warszawie.
3. Czy były w Polsce inicjatywy ze strony zarzą-
dów lotnisk, dążące do współpracy ze społecznością
lokalną? W jakim przypadku osoby zamieszkujące
bądź posiadające nieruchomości na obszarze ograni-
czonego użytkowania uzyskać mogą jakąś formę re-
kompensaty?
4. Czy jest możliwość precyzyjnego uregulowania
zobowiązań lotnisk wobec mieszkańców tak, aby zli-
kwidować trudności interpretacyjne oraz dowodowe
i umożliwić mieszkańcom korzystanie z przysługu-
jących im praw?
Z informacji uzyskanych z PPL wynika, że Zarząd
PL Warszawa podejmuje inicjatywy zmierzające do
budowania dobrych relacji z mieszkańcami obszaru
ograniczonego użytkowania oraz władzami sąsiadu-
jących z lotniskiem dzielnic. Polegają one na budowie
ogródków jordanowskich, placów zabaw dla dzieci
oraz na organizacji imprez plenerowych. Wszystkie
te działania są w pełni finansowane ze środków
PPL.
Minister infrastruktury nie posiada informacji
o współpracy zarządów pozostałych lotnisk ze spo-
łecznością lokalną. Inicjatywy takie są przejawem
dobrowolnej współpracy zarządzających lotniskami
ze społecznościami lokalnymi i nie są usankcjonowa-
ne prawnie.
Podstawą prawną roszczeń jest ww. ustawa Prawo
ochrony środowiska oraz przepisy rozporządzenia
nr 50 wojewody mazowieckiego z dnia 7 sierpnia
2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego
użytkowania dla Portu Lotniczego im. Fryderyka
Chopina w Warszawie (Dz. Urz. Woj. Mazowieckiego
Nr 156, poz. 4276).
Zgodnie z art. 129 ust. 1 ww. ustawy Prawo ochro-
ny środowiska, jeżeli w związku z ograniczeniem spo-
sobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej
lub z jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny
z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemoż-
liwe lub istotnie ograniczone, właściciel nierucho-
mości może żądać wykupienia nieruchomości lub jej
części. W myśl art. 129 ust. 4 ww. ustawy z roszcze-
niami o wykup lub odszkodowanie można występo-
wać w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie ww. roz-
porządzenia o utworzeniu obszaru ograniczonego
użytkowania.
W myśl art. 136 ust. 1 ww. ustawy w przypadku
ograniczenia sposobu korzystania ze środowiska
w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użyt-
kowania właściwymi w sprawach spornych dotyczą-
cych wysokości odszkodowania lub wykupu nierucho-
mości są sądy powszechne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
539
Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację posłów
Adama Abramowicza i Jerzego Rębka
w sprawie braku zapłaty
przez Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ
w Lublinie za nadwykonania świadczeń
medycznych w podległych jednostkach
ochrony zdrowia w 2008 r. (8991)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów Adama Abramowicza i Jerzego Rębka,
posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
1 kwietnia 2009 r. w sprawie braku zapłaty przez
Lubelski Oddział Wojewódzki NFZ w Lublinie za
nadwykonania świadczeń medycznych w podległych
jednostkach ochrony zdrowia w 2008 r., przesłaną do
ministra zdrowia przez Marszałka Sejmu RP przy
piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r. (znak: SPS-023-
-8991/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawiera-
nia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozlicza-
nie zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j.: Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia mi-
nister zdrowia wystąpił do funduszu z prośbą o przed-
stawienie stanowiska w przedmiotowej sprawie.
Ze stanowiska dyrektora Lubelskiego OW NFZ
wynika, że oddział podejmował w 2008 r. liczne dzia-
łania na rzecz poprawy finansowania świadczeń
w lecznictwie szpitalnym. W ciągu 2008 r. plan fi-
nansowy oddziału w tym rodzaju świadczeń wyno-
szący 1067,4 mln zł został zwiększony o 284,5 mln zł
do wartości 1351,9 mln zł, czyli o 27%. Dodatkowe
środki finansowe zostały wykorzystane w pierwszej
kolejności na zwiększenie ceny punktu rozliczenio-
wego z 10 zł do 12 zł. Następnie, począwszy od czerw-
ca 2008 r., dokonano pełnego rozliczenia świadczeń
zrealizowanych w I półroczu 2008 r. w rodzaju: lecze-
nie szpitalne, zwiększając wartości umów o 90 mln zł.
W II półroczu 2008 r., wprowadzając zmieniony sys-
tem rozliczeń oparty na jednorodnych grupach pa-
cjentów, zwiększono wartości umów świadczeniodaw-
ców o ok. 7% oraz renegocjowano umowy, zwiększając
liczbę świadczeń nielimitowanych w ramach położ-
nictwa, neonatologii oraz kardiologii na łączną kwo-
tę 28 mln zł. Jednocześnie w trakcie 2008 r. w wyni-
ku renegocjacji pozostałych rodzajów świadczeń, ta-
540
kich jak ambulatoryjna opieka specjalistyczna, reha-
bilitacja lecznicza, opieka długoterminowa, opieka
psychiatryczna i leczenie uzależnień, świadczenia
zdrowotne kontraktowane odrębnie, zaangażowano
dodatkowo ponad 43 mln zł.
Po zakończeniu okresu rozliczeniowego w stycz-
niu i lutym 2009 r. Lubelski OW NFZ przeprowadził
renegocjacje umów umożliwiające pełne wykorzy-
stanie przez świadczeniodawców kwot przewidzia-
nych w umowach na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej.
Powyższe działania spowodowały, że Lubelski
OW NFZ wykonał wszystkie zobowiązania wynika-
jące z zawartych ze szpitalami umów, wykorzystując
w pełni środki finansowe zaplanowane na ten cel
w planie finansowym NFZ na 2008 r. Oddział nie
wyklucza możliwości prowadzenia negocjacji ze
świadczeniodawcami dotyczących sfinansowania czę-
ści tych nadwykonań w rodzaju: leczenie szpitalne,
które w tym rodzaju wyniosły łącznie 86 mln zł,
w szczególności oznaczonych jako udzielone w trybie
nagłym, pod warunkiem uzyskania zwiększenia pla-
nu finansowego oddziału na 2009 r. z podziału wy-
niku finansowego centrali NFZ za 2008 r.
Należy jednocześnie poinformować, że ze wstęp-
nego sprawozdania z wykonania planu finansowego
NFZ za 2008 r. wynika, iż NFZ w 2008 r. odnotował
dodatni wynik finansowy w wysokości 1152,1 mln zł.
Środki z podziału tego wyniku mogą stanowić do-
datkowe źródło finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej w OW NFZ, w tym również w Lubelskim
OW NFZ.
Odnosząc się do przedmiotowego zagadnienia rów-
nież od strony systemowej, warto zwrócić uwagę, że
zgodnie z przepisami ww. ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in. ro-
dzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej,
zasady rozliczeń pomiędzy funduszem a świadczenio-
dawcami oraz kwotę zobowiązania funduszu wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym co do zasady
świadczenia są finansowane przez NFZ do wysokości
limitów określonych umową. Natomiast możliwość
sfinansowania dodatkowych świadczeń zrealizowa-
nych ponad limit określony umową może być rozwa-
żana w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in. z dys-
ponowania przez NFZ dodatkowymi środkami finan-
sowymi. Powyższe wynika również z konstrukcji prze-
pisów ustawy dotyczących gospodarki finansowej
NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy NFZ jest
zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów. Jed-
nocześnie łączna suma zobowiązań funduszu wynika-
jących z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych
na ten cel w planie finansowym funduszu.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku inwestycji w rozwój
społeczeństwa informacyjnego (9004)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
15 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9004/09), prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Ja-
rosława Matwiejuka z dnia 2 kwietnia 2009 r. doty-
czącą braku inwestycji w rozwój społeczeństwa infor-
macyjnego, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie zauważyć należy, że Global Informa-
tion Technology Report, sporządzony przez Światowe
Forum Ekonomiczne oraz francuską szkołę zarzą-
dzania i biznesu INSEAD, opiera się częściowo na
nieaktualnych i nieujednoliconych danych dotyczą-
cych Polski.
W opinii wielu ekspertów zajmujących się tym za-
gadnieniem procedura badawcza zastosowana na po-
trzeby raportu, w tym sposób konstrukcji wskaźnika
syntetycznego NRI, stanowiącego podstawę rankin-
gu, nie spełnia właściwych kryteriów wiarygodności
i precyzyjności, niezbędnych przy tego typu bada-
niach. Wiele błędów i wątpliwości natury metodolo-
gicznej oraz nieprawidłowości związanych bezpo-
średnio z procesem pozyskania danych zostało wy-
kazanych w komentarzach ogłoszonych przez Urząd
Komunikacji Elektronicznej i Polską Izbę Informa-
tyki i Telekomunikacji. Stawiają one pod dużym zna-
kiem zapytania wartość merytoryczną raportu. Bar-
dzo istotną wadą raportu jest także znaczne wyko-
rzystanie danych pochodzących ze źródeł nieoficjal-
nych, które były podstawą do wyliczeń dla 41 z 68
czynników tworzących razem wskaźnik syntetyczny
NRI. Ponadto przedstawione w raporcie dane doty-
czące całkowitej przepływności w Mbit/s pochodzą
z 2005 r., a więc nie mogą wiarygodnie odnosić się do
sytuacji obecnej. Autorzy raportu nie uwzględnili też
m.in. faktu oferowania użytkownikom końcowym
usług opartych przede wszystkim na promocjach,
dlatego też, jeśli do zestawienia zostały wzięte ceny
ze standardowych cenników, mogą one znacznie za-
wyżyć koszty korzystania z Internetu w Polsce.
Bardziej wiarygodne dane można natomiast zna-
leźć w raportach autoryzowanych przez Komisję Eu-
ropejską (np. cyklicznie publikowany Progress Re-
port on the Single European Electronic Communica-
tions Market) oraz w publikacjach Głównego Urzędu
Statystycznego.
Ponadto aktualne dane o stanie rynku telekomu-
nikacyjnego, zgodnie z art. 192 ust. 3 ustawy z dnia
16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U.
z 2004 r. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.), na podstawie
informacji uzyskanych od przedsiębiorców telekomu-
nikacyjnych, publikuje prezes Urzędu Komunikacji

Elektronicznej w terminie do dnia 30 kwietnia każ-
dego roku w formie raportu za rok ubiegły. W związ-
ku z analizą zeszłorocznego raportu prezesa UKE
należy stwierdzić, że rok 2008 przyniósł wiele istot-
nych i dynamicznych zmian na rynku telekomunika-
cyjnym, zarówno dla przedsiębiorców telekomunika-
cyjnych, jak i dla użytkowników końcowych. Zmiany
te dotyczyły zarówno jego wielkości, struktury, jak
i konkurencyjności. Zaowocował też znacznym zwięk-
szeniem dostępności usług telekomunikacyjnych
i zróżnicowaniem ofert, zwłaszcza tych oferowanych
przez alternatywnych operatorów.
Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że dystans
dzielący Polskę od państw będących liderami w za-
kresie rozwoju społeczeństwa informacyjnego w Eu-
ropie wciąż utrzymuje się na niekorzystnym dla Pol-
ski poziomie. W przypadku większości wskaźników
Polska znajduje się zdecydowanie poniżej średniej
unijnej, szczególnie niedobrze wypadając w rankin-
gach dotyczących szerokopasmowego dostępu do In-
ternetu. W związku z negatywnymi skutkami, jakie
mogłyby wystąpić w przyszłości w wyniku zaniedbań
w tym zakresie, przyspieszenie budowy społeczeń-
stwa informacyjnego znalazło ważne miejsce wśród
celów rządu.
W ramach programu rządowego Rada Ministrów
przyjęła w dniu 26 czerwca 2007 r. opracowany w Mi-
nisterstwie Infrastruktury „Plan działań w zakresie
rozwoju szerokopasmowej infrastruktury dostępowej
do usług społeczeństwa informacyjnego w Polsce na
lata 2007–2013”. Założeniem planu jest wsparcie roz-
woju ekonomicznego oraz cywilizacyjnego kraju po-
przez zwiększenie dostępności i użytkowania nowo-
czesnych technologii telekomunikacyjnych oraz za-
pewnienie możliwości korzystania z nich po przy-
stępnych cenach. Oprócz diagnozy sytuacji i wskaza-
nia strategicznych zadań plan zawiera listę prioryte-
towych działań, jakie w zakresie regulacji polskiego
Prawa telekomunikacyjnego powinny zostać podjęte,
aby te cele zrealizować. Aktualna sytuacja na regu-
lowanym rynku telekomunikacyjnym, związana
z pogłębiającą się konkurencją w zakresie świadcze-
nia usług telekomunikacyjnych, jak również działa-
nia, zamierzone w ramach planu, mogą spowodować
znaczne obniżenie cen za dostęp do Internetu oraz
rozwój infrastruktury szerokopasmowej.
Ponadto w dniu 23 grudnia 2008 r. uchwałą Rady
Ministrów została przyjęta „Strategia rozwoju spo-
łeczeństwa informacyjnego do roku 2013”.
W proces powstawania tego dokumentu zaanga-
żowanych zostało wiele różnych środowisk społecz-
nych i zawodowych, pozostających w kręgu oddzia-
ływania problematyki. W trakcie prowadzonej deba-
ty publicznej odbyły się liczne spotkania konsultacyj-
ne z przedstawicielami nauki, edukacji, opieki zdro-
wotnej, instytucji finansowych, branży teleinforma-
tycznej oraz administracji samorządowej. Przepro-
wadzono również badanie sondażowe wśród inter-
nautów, żeby poznać ich oczekiwania i potrzeby.
Obecnie trwają prace nad implementacją postula-
tów zawartych w strategii, polegające na tworzeniu
541
dla poszczególnych celów i linii działań programów
wieloletnich oraz przygotowaniu konkretnych pro-
jektów. W dniu 23 grudnia 2008 r. zarządzeniem pre-
zesa Rady Ministrów nr 144 powołany został Między-
resortowy Zespół ds. Realizacji Programu „Polska
Cyfrowa”. Pierwszym etapem działalności zespołu
było opracowanie raportu, który w dniu 31 marca
2009 r. został przekazany prezesowi Rady Ministrów.
Raport ten zawiera m.in. rekomendacje zmian legi-
slacyjnych mających ułatwić budowę sieci szerokopa-
smowej oraz rozwój usług elektronicznych, a także
harmonogram i wskaźniki oceny realizacji progra-
mu. Celem programu „Polska Cyfrowa” jest upo-
wszechnienie szerokopasmowego dostępu do Inter-
netu w Polsce do 2012 r. m.in. poprzez pobudzenie
inwestycji w infrastrukturę teleinformatyczną, zno-
szenie barier prawnych, administracyjnych i tech-
nicznych oraz stworzenie najdogodniejszych warun-
ków dla efektywnego wykorzystania środków unij-
nych przeznaczonych na ten cel. Uwzględniając ak-
tualne priorytety polityki Komisji Europejskiej, pro-
gram „Polska Cyfrowa” przywiązywać będzie szcze-
gólną wagę do kwestii przeciwdziałania wykluczeniu
cyfrowemu na terenach wiejskich i obszarach dotych-
czas marginalizowanych.
W ramach prac zespołu ds. realizacji programu
został opracowany ponadto projekt ustawy o wspie-
raniu rozwoju usług i sieci szerokopasmowych, której
celem jest stworzenie ram prawnych zapewnienia po-
wszechnego dostępu do telekomunikacji, przy czym
szczególne działania nakierowane będą na szeroko-
pasmowy dostęp do Internetu. Z informacji przeka-
zanych przez ministra infrastruktury wynika, że
projekt w dniu 5 maja 2009 r. został skierowany do
uzgodnień wewnątrz- i międzyresortowych oraz do
konsultacji społecznych.
Podkreślić należy, że na realizację projektów
w zakresie wsparcia rozwoju społeczeństwa informa-
cyjnego w Polsce w ramach funduszy strukturalnych
Unii Europejskiej na lata 2007–2013 zarezerwowano
kwotę przekraczającą 4,3 mld euro. Środki te dostęp-
ne będą w ramach następujących programów:
— Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospo-
darka”, gdzie w ramach priorytetu VIII: Społeczeń-
stwo informacyjne – zwiększanie innowacyjności go-
spodarki (1,42 mld euro) zaplanowano przeprowadze-
nie działań mających związek z inwestycjami w in-
frastrukturę teleinformatyczną, tj. działania 8.3:
Przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu i działania
8.4: Zapewnienie dostępu do Internetu na etapie
„ostatniej mili”,
— 16 regionalnych programów operacyjnych
(1,29 mld euro), w ramach których zagwarantowano
środki na budowę infrastruktury społeczeństwa in-
formacyjnego,
— Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospo-
darka” (0,6 mld euro), gdzie w ramach priorytetu II:
Infrastruktura sfery B+R zaplanowano realizację
działania 2.2: Wsparcie tworzenia wspólnej infra-
struktury badawczej jednostek naukowych oraz dzia-
542
łania 2.3: Inwestycje związane z rozwojem infra-
struktury informatycznej nauki,
— Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej” (0,3 mld euro), w ramach priorytetu II: Infra-
struktura społeczeństwa informacyjnego.
Ponadto wskazać należy, że stosowne działania
podejmowane są także w Ministerstwie Infrastruk-
tury. W związku z komunikatem Komisji Europej-
skiej COM (2008) 572 z dnia 2 września 2008 r. (wer-
sja polska: 25 września 2008 r.) w sprawie drugiego
przeglądu okresowego zakresu usługi powszechnej
w sieciach i usługach łączności elektronicznej zgod-
nie z art. 15 dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady nr 2002/22/WE z dnia 7 marca 2002 r. w spra-
wie usługi powszechnej i związanych z sieciami
i usługami łączności elektronicznej praw użytkowni-
ków (dyrektywa o usłudze powszechnej) minister in-
frastruktury wszczął debatę na temat koncepcji włą-
czenia dostępu do szerokopasmowego Internetu do
katalogu usługi powszechnej. W odpowiedzi do mini-
sterstwa wpłynęły stanowiska i opinie środowiska
telekomunikacyjnego, z których wynika, że w chwili
obecnej idea Internetu szerokopasmowego w ramach
usługi powszechnej nie znajduje uzasadnienia. Mini-
ster infrastruktury stoi jednakże na stanowisku, iż
dynamiczny rozwój usług internetowych musi iść
w parze z rozwojem infrastruktury telekomunikacyj-
nej, w przeciwnym razie znaczna część mieszkań-
ców terenów mniej zurbanizowanych zostanie od-
cięta od najnowszych technologii. Ponadto aktual-
nie obowiązująca wspólnotowa definicja usługi po-
wszechnej nie uwzględnia zróżnicowanego poziomu
rozwoju rynku w poszczególnych krajach Unii Eu-
ropejskiej. Bardziej elastyczne zdefiniowanie pojęcia
usługi powszechnej dawałoby państwom członkow-
skim większą swobodę w zakresie określania tej
usługi i wymogów jej świadczenia, zgodnie z ich wa-
runkami krajowymi. Dotyczy to zarówno ewentual-
nego rozszerzenia usługi powszechnej o dostęp do
Internetu szerokopasmowego i określenia prędkości
funkcjonalnego Internetu, jak również rezygnacji
ze świadczenia w ramach USO ogólnokrajowego spi-
su abonentów i usług telefonicznych realizowanych
za pomocą aparatów publicznych.
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż w chwili obec-
nej rozszerzenie zakresu usługi powszechnej w Pol-
sce mogłoby być przedwczesne – nie pozwala na to
stan i poziom rozbudowy infrastruktury telekomu-
nikacyjnej oraz fakt, że wiązałoby się to z konieczno-
ścią poniesienia poważnych nakładów inwestycyj-
nych przez wszystkich uczestników rynku telekomu-
nikacyjnego w Polsce. Rozszerzenie zakresu usługi
powszechnej było też przedmiotem prac nad noweli-
zacją pakietu dyrektyw telekomunikacyjnych, w cza-
sie których opracowano propozycję zmiany, która
pozwalałaby państwom członkowskim na podjęcie
decyzji o ewentualnym zwiększeniu przepływności
funkcjonalnego dostępu do Internetu, wchodzącego
w zakres usługi powszechnej.
Z uwagi na szybki rozwój usług głosowych oraz
innych usług wymagających wysokiej przepływności
łącza obecnie trwają również prace nad zmianą roz-
porządzenia ministra infrastruktury z dnia z dnia
24 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych wymagań
dotyczących świadczenia usługi powszechnej oraz
wymagań dotyczących świadczenia usługi szeroko-
pasmowego dostępu do Internetu dla jednostek
uprawnionych (Dz. U. z 2005 r., Nr 68, poz. 592).
Głównym założeniem projektu jest zwiększenie wy-
maganej przepustowości łącza co najmniej do 2 Mbit/
s do jednostki uprawnionej oraz 1 Mbit/s od jednost-
ki uprawnionej. Działanie takie ma na celu stymulo-
wanie procesu wdrażania w życie idei społeczeństwa
informacyjnego, co w konsekwencji spowoduje zmniej-
szenie dysproporcji między Polską a innymi krajami
członkowskimi Unii Europejskiej w dostępie do In-
ternetu oraz będzie przeciwdziałać tzw. wykluczeniu
cyfrowemu (czyli zróżnicowaniu regionalnemu w do-
stępie do usług społeczeństwa informacyjnego). Jest
to też element wspierania działań realizowanych
w ramach strategii lizbońskiej w zakresie konieczno-
ści budowy społeczeństwa opartego na wiedzy, który
znalazł się na liście priorytetów w Strategii Rozwoju
Kraju do roku 2030. Z informacji uzyskanych w Mi-
nisterstwie Infrastruktury wynika, że w chwili obec-
nej projekt powołanego rozporządzenia jest konsul-
towany ze środowiskiem telekomunikacyjnym oraz
uzgadniany międzyresortowo.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie otwarcia drogi wodnej
Kraków – Niepołomice – Sandomierz
przez podjęcie realizacji zadania:
Budowa stopnia wodnego Niepołomice
na rzece Wiśle, które zostało usunięte
z listy rezerwowej priorytetu III:
Zarządzanie zasobami i przeciwdziałanie
zagrożeniom środowiska, działania 3.1:
Retencjonowanie wody i zapewnienie
bezpieczeństwa przeciwpowodziowego
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (9061)
Nawiązując do interpelacji posłów na Sejm: pani
Anny Paluch, pani Ewy Malik oraz pani Jadwigi Wi-
śniewskiej w sprawie otwarcia drogi wodnej Kraków
– Niepołomice – Sandomierz poprzez podjęcie reali-
zacji zadania pod nazwą „Budowa stopnia wodnego
Niepołomice na rzece Wiśle”, przekazaną przy piśmie

z dnia 15 kwietnia 2009 r. (znak: SPS-023-9061/09),
uprzejmie przedstawiam Panu Marszałkowi moje
stanowisko w tej sprawie.
Budowa stopnia wodnego Niepołomice planowana
była w przeszłości jako kolejna inwestycja tworząca
kaskadę górnej Wisły, w ramach zabudowy stopniami
Wisły na całej jej długości. Zabudowana rzeka na gór-
nym odcinku tworzyć miała drogę wodną od ujścia
Przemszy (od Oświęcimia) do Sandomierza. Jako
droga wodna miała być wykorzystywana przede
wszystkim do przewozu węgla z rejonu Tychów do
elektrowni i elektrociepłowni położonych nad Wisłą,
w tym w rejonie Krakowa i Połańca. Do tego celu
wybudowano w przeszłości 6 stopni wodnych na gór-
nej Wiśle na odcinku od ujścia Przemszy do Przewo-
zu. Ostatnio wykonaną inwestycją w ramach tej kon-
cepcji była budowa śluzy Smolice, którą oddano do
eksploatacji w 2002 r.
Nadmienić tu należy, że w ślad za oddaniem do
eksploatacji drogi wodnej od stopnia Dwory do stop-
nia Przewóz żeglugą śródlądową przewozi się tylko
niewielkie ilości kruszywa, wydobywanego z koryta
rzeki Wisły i wyłącznie na lokalne potrzeby budow-
nictwa. Okoliczności te skutkują tym, że za podję-
ciem budowy stopnia Niepołomice muszą aktualnie
przemawiać inne argumenty rozwojowe dla regionu,
którymi na dzień dzisiejszy są na pewno walory tu-
rystyczne i energetyczne, wykorzystanie wód Wisły.
Wybudowanie stopnia wodnego w Niepołomicach rów-
nież umożliwiłoby efektywne wykorzystanie stopnia
wodnego Przewóz, w tym przez uprawiających tury-
stykę wodną.
W obecnej chwili ubieganie się w trybie konkursu
o dofinansowanie w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” jest możliwe tylko
w przypadku posiadania dla niej aktualnej dokumen-
tacji oraz oceny oddziaływania na środowisko. Jed-
nostki budżetowe resortu, w tym Regionalny Zarząd
Gospodarki Wodnej w Krakowie, nie dysponują re-
zerwą środków finansowych, z której można by zlecić
przygotowanie potrzebnej dokumentacji.
W trakcie spotkania roboczego dotyczącego tego
projektu, zorganizowanego przez Stowarzyszenie Mi-
łośników Ziemi Niepołomickiej w Niepołomicach
w dniu 21 kwietnia 2009 r., z udziałem przedstawi-
cieli KZGW i RZGW w Krakowie potwierdzono, że
bardzo ważne jest opracowanie studium wykonalno-
ści koncepcji budowy ww. stopnia. Deklarację doty-
czącą partycypacji w kosztach jego opracowania zło-
żył burmistrz Niepołomic. Postulowano jednocześnie,
aby w finansowaniu uczestniczyły też podmioty za-
interesowane wykorzystaniem wody, w tym do celów
energetycznych. Przedstawiciele Zespołu Elektrowni
Wodnych Niedzica SA również brali udział w tych
obradach. Na spotkaniu podjęto także decyzję o usta-
nowieniu zespołu, którego zadaniem ma być przygo-
towanie wspomnianego studium wykonalności i wy-
korzystanie możliwości jego sfinansowania. Opraco-
wanie studium stanie się podstawą do podejmowania
dalszych działań formalnych.
543
Jednocześnie pragnę poinformować, że horyzont
czasowy dla zakończenia prac nad studium wynikać
powinien z terminarza prac dla projektów zgłasza-
nych na listę indykatywną, który będzie ustalony
przez ministra rozwoju regionalnego.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie przydomowych oczyszczalni ścieków
(9070)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego, prze-
kazaną przy piśmie, znak: SPS-023-9070/09, w spra-
wie przydomowych oczyszczalni ścieków, poniżej przed-
stawiam stosowne informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że zgodnie z usta-
wą z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 239, z późn. zm.) za optymalne rozwiązanie pro-
blematyki odbioru i oczyszczania ścieków powstają-
cych na terenie aglomeracji powyżej 2000 RLM uzna-
no ich wyposażanie w systemy kanalizacji zbiorczej
zakończonej oczyszczalniami ścieków komunalnych.
Takie podejście ma na celu zapewnienie przez Polskę
zobowiązań wynikających z wymagań dyrektywy
91/271/EWG dotyczącej oczyszczania ścieków komu-
nalnych w zakresie osiągnięcia stopnia redukcji sub-
stancji biogennych zawartych w ściekach. Dla speł-
nienia tych celów sporządzony został „Krajowy pro-
gram oczyszczania ścieków komunalnych”, zawiera-
jący spis inwestycji niezbędnych do wykonania na
terenie aglomeracji wraz z terminami ich realizacji,
uszeregowanych w taki sposób, aby przez osiągnięcie
określonych efektów ekologicznych uzyskać zgodność
z wymogami cytowanej dyrektywy.
Wprawdzie ustawa Prawo wodne dopuszcza sto-
sowanie rozwiązań indywidualnych dla utylizacji
ścieków bytowych, w tym pochodzących z własnych
gospodarstw domowych, ale wyłącznie w ściśle okre-
ślonych sytuacjach, tj. kiedy budowa systemów zbior-
czych pociągałaby nadmierne koszty lub nie przynio-
słaby korzyści dla środowiska. Jednakże ustawodaw-
ca wyraźnie zastrzega, że takie indywidualne roz-
wiązania powinny zapewniać ochronę środowiska,
co oznacza, że muszą one spełniać określone wyma-
gania oraz standardy jakości dotyczące odprowadza-
nych ścieków. Dlatego też przy wyborze tego typu
rozwiązania oprócz zapewnienia osiągnięcia określo-
nych parametrów jakościowych powinny zostać prze-
544
analizowane m.in. takie aspekty, jak: warunki grun-
towo-wodne, charakterystyka jakościowa wybranego
odbiornika ścieków, przede wszystkim z punktu wi-
dzenia jego chłonności (np. zdolności samooczyszcza-
nia się w przypadku wód powierzchniowych).
Podobne podejście w kwestiach unieszkodliwiania
ścieków bytowych odprowadzanych z własnych go-
spodarstw domowych wynika z ustawy z dnia 13 wrze-
śnia 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, z późn. zm.).
Także w tym wypadku ustawodawca zezwala w sy-
tuacjach określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2 na zasto-
sowanie rozwiązań indywidualnych spełniających
wymagania wynikające z odrębnych przepisów. Na-
leży zauważyć, że ustawa ta również preferuje roz-
wiązania polegające na włączaniu tych nieruchomo-
ści do istniejącej sieci kanalizacji zbiorczej. Z punktu
widzenia cytowanej ustawy władze samorządowe,
jako wiodące w sprawach zaspokajania zbiorowych
potrzeb wspólnoty m.in. w zakresie usuwania i oczysz-
czania ścieków bytowych lub komunalnych powsta-
jących na ich terenie, decydują, w jaki sposób zreali-
zują zadania służące temu celowi. Niektóre z gmin
o rozproszonej zabudowie, przykładem takim jest
właśnie gmina w Łapach, za optymalny sposób roz-
wiązania kwestii odbioru ww. ścieków uważają wy-
posażenie budynków w systemy indywidualne, jak
też ewentualne dofinansowywanie tych urządzeń.
Odnośnie do pytań problemowych, które zostały
sformułowane w wystąpieniu posła Kazimierza
Gwiazdowskiego, poniżej przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Pytanie 1. Czy Ministerstwo Środowiska posia-
da informacje na temat skali zastosowania przydo-
mowych oczyszczalni ścieków w Polsce (w poszcze-
gólnych województwach) i w krajach Unii Europej-
skiej? Jakie są tendencje w tej sprawie w krajach
Unii Europejskiej? Jakie są stosowne rozwiązania
technologiczne oraz jakie obowiązują przepisy re-
gulujące użytkowanie przydomowych oczyszczalni
ścieków? Czy są analizy, sporządzone przez pra-
cowników Ministerstwa Środowiska, z którymi
można się zapoznać?
Ministerstwo Środowiska nie prowadzi bazy da-
nych na temat skali zastosowania przydomowych
oczyszczalni w Polsce, jak też nie dysponuje analiza-
mi dotyczącymi użytkowania tego typu rozwiązań
w innych krajach Wspólnoty. Tego typu statystykę
prowadzi w ramach swojej działalności Główny Urząd
Statystyczny i jest ona zamieszczona na stronie in-
ternetowej tej instytucji. Niestety, GUS, mimo współ-
pracy z europejską instytucją statystyczną Eurostat,
nie posiada informacji dotyczących analogicznych
danych dla innych krajów należących do Unii Euro-
pejskiej. Z powołanych danych statystycznych wyni-
ka, iż liczba przydomowych oczyszczalni ścieków
w całej Polsce z około 35,2 tys. w 2006 r. wzrosła do
41,9 tys. w 2007 r. Dane zostały również podane
z podziałem na regiony i województwa, gdzie wy-
szczególniono:
— region centralny (woj. łódzkie, mazowieckie),
w którym w 2007 r. było ok. 7,7 tys. przydomowych
oczyszczalni ścieków, czyli o ok. 14,8% liczba ta wzro-
sła w porównaniu z rokiem 2006;
— region południowy (woj. małopolskie, śląskie),
w którym w 2007 r. było ok. 7,3 tys. przydomowych
oczyszczalni ścieków, czyli o ok. 0,4% liczba ta zma-
lała w porównaniu z rokiem 2006;
— region wschodni (woj. lubelskie, podkarpackie,
podlaskie, świętokrzyskie), w którym w 2007 r. było
ok. 9,4 tys. przydomowych oczyszczalni ścieków, czy-
li o ok. 20,8% liczba ta wzrosła w porównaniu z ro-
kiem 2006;
— region północno-zachodni (woj. lubuskie, wiel-
kopolskie, zachodniopomorskie), w którym w 2007 r.
było ok. 5,4 tys. przydomowych oczyszczalni ścieków,
czyli o ok. 26,7% liczba ta wzrosła w porównaniu
z rokiem 2006;
— region południowo-zachodni (woj. dolnośląskie,
opolskie), w którym w 2007 r. było ok. 3,1 tys. przy-
domowych oczyszczalni ścieków, czyli o ok. 13,2%
liczba ta wzrosła w porównaniu z rokiem 2006;
— region północny (woj. kujawsko-pomorskie, po-
morskie, warmińsko-mazurskie), w którym w 2007 r.
było ok. 9,1 tys. przydomowych oczyszczalni ścieków,
czyli o ok. 20,3% liczba ta wzrosła w porównaniu
z rokiem 2006.
Pytanie 2. Czy Ministerstwo Środowiska planuje
wprowadzenie zmian w rozporządzeniu ministra śro-
dowiska z dnia 21 lipca 2006 r. w sprawie warunków,
jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do
wód lub do ziemi, oraz w sprawie substancji szczegól-
nie szkodliwych dla środowiska (Dz. U. Nr 137, poz.
984, z późn. zm.), nakładających obostrzenia na przy-
domowe oczyszczalnie ścieków? Czy można się spo-
dziewać dodatkowych obostrzeń, zwiększających wy-
mogi odnośnie do tych oczyszczalni? Ponieważ liczba
przydomowych oczyszczalni ścieków z roku na rok
wzrasta, ważne jest, aby inwestorzy wiedzieli, jakie
wymogi będą musieli spełnić w przyszłości.
Od 2003 r., kiedy weszło w życie pierwsze rozpo-
rządzenie ministra środowiska transponujące dyrek-
tywy wspólnotowe w zakresie wymagań dla różnych
rodzajów ścieków wprowadzanych do wód lub do zie-
mi oraz substancji szczególnie szkodliwych dla śro-
dowiska wodnego, można zauważyć pewną stabilność
norm emisyjnych dla małych oczyszczalni ścieków
bytowych. Jednakże poza ciążącymi na Polsce zobo-
wiązaniami w zakresie wywiązywania się z zobowią-
zań przedakcesyjnych w zakresie oczyszczania ście-
ków komunalnych oraz osiągnięcia wymaganego
stopnia redukcji substancji biogennych wprowadza-
nych do wód powierzchniowych istnieją inne przyję-
te deklaracje polityczne w tym zakresie. Minister
środowiska, będąc zaangażowanym w działania na
rzecz ochrony środowiska morskiego Bałtyku, został
zobligowany do opracowania na potrzeby wdrażania
postanowień „Bałtyckiego programu działań” odpo-
wiedniego dokumentu krajowego, który będzie zawie-
rał założenia szczegółowe wraz z analizą ich kosztów.

Program ten jest koordynowany przez Główny In-
spektorat Ochrony Środowiska i znajduje się jeszcze
w fazie opracowania. W związku z tym obecnie trud-
no jest jednoznacznie wypowiedzieć, czy w najbliż-
szym horyzoncie czasowym na potrzeby wywiązywa-
nia się z omawianych zobowiązań zaistnieje koniecz-
ność stworzenia nowych ram prawnych m.in. w za-
kresie substancji biogennych odprowadzanych w ście-
kach bytowych.
Pytanie 3. Czy Ministerstwo Środowiska zamie-
rza określić zasady monitorowania przydomowych
oczyszczalni ścieków będących własnością osób fi-
zycznych?
Przydomowe oczyszczalnie ścieków są przykła-
dem jednego z rodzajów indywidualnych niewielkich
oczyszczalni, które na ogół mają zastosowanie do uty-
lizacji ścieków bytowych, tj. wody zużytej na zaspo-
kajanie potrzeb własnych gospodarstw domowych
i rolnych. Problematykę związaną z monitoringiem
oddziaływania na środowisko tego typu obiektów na-
leżałoby postrzegać w dwóch kategoriach. W pierw-
szym przypadku będzie to zwykłe korzystanie z wód,
które nie wymaga posiadania pozwolenia wodno-
prawnego, czyli nieprzekraczające 5 m3/dobę pobra-
nej wody i odprowadzanych ścieków oraz odbywające
się w granicach własnego gruntu. Nie oznacza to
wcale, że funkcjonowanie indywidualnych przydomo-
wych oczyszczalni ścieków, mieszczących się w ra-
mach takiego korzystania, nie podlega żadnemu nad-
zorowi. Tego typu systemy są bowiem objęte instytu-
cjonalnym nadzorem zarówno z punktu widzenia
ochrony środowiska, gdzie zgodnie z art. 363 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
(Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) orga-
nem uprawnionym jest wójt, burmistrz lub prezydent
miasta, jak też w zakresie poprawności ich wykona-
nia pod względem technicznym, gdzie właściwym
organem jest starosta. Ponadto już na etapie budowy
omawianych obiektów istnieje obowiązek ich zgłasza-
nia wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta
w trybie przepisów art. 152 ust. 1 i art. 378 ust. 3
Prawa ochrony środowiska oraz rozporządzenia mi-
nistra środowiska z dnia 22 grudnia 2004 r. w spra-
wie rodzajów instalacji, których eksploatacja wyma-
ga zgłoszenia (Dz. U. z 2004 r. Nr 283, poz. 2839).
Inny istotny system obejmujący funkcjonowanie
omawianych przydomowych oczyszczalni ścieków
wynika z art. 3 ust. 3 pkt 2 ustawy o utrzymaniu
porządku i czystości w gminach. Zgodnie z powołaną
regulacją, gminy są zobowiązane do prowadzenia
ewidencji tego typu obiektów. Dzięki temu na terenie
danej jednostki administracyjnej znana jest ilość
oraz lokalizacja oczyszczalni przydomowych, jak też
możliwa jest kontrola częstotliwości i sposobu opróż-
niania z osadów ściekowych zbiorników będących
integralną częścią ww. obiektów. Ten właśnie aspekt
jest szczególnie istotny z punktu widzenia prawidło-
wości procesów technologicznych zachodzących na
oczyszczalniach ścieków, w tym przydomowych, bo-
wiem w przypadku zbyt długiego przetrzymywania
545
ww. osadów mogą one pogarszać parametry pracy
oczyszczalni, a w rezultacie obniżać zakładany efekt
ekologiczny.
Odnosząc się do kwestii badania efektów dzia-
łania przydomowych oczyszczalni ścieków, należa-
łoby wyjaśnić, że obowiązujące prawodawstwo
przewiduje obowiązek prowadzenia pomiarów wiel-
kości emisji wyłącznie dla instalacji, które powin-
ny posiadać pozwolenie wodnoprawne. Natomiast
zakres oddziaływania na środowisko instalacji nie-
wymagających tego pozwolenia, a do takich należą
właśnie przydomowe oczyszczalnie ścieków eksplo-
atowane w ramach korzystania zwykłego, jest na
tyle niewielki, że wprowadzanie analogicznego obo-
wiązku dla tych obiektów byłoby niezasadne. Prak-
tyka potwierdziła bowiem, że poprawne wykonanie
przedmiotowych instalacji pod względem technicz-
nym oraz ich właściwa eksploatacja powinny za-
gwarantować zakładany efekt ekologiczny. Nie ma
zatem potrzeby obciążania osób, które użytkują
systemy na potrzeby własnego gospodarstwa do-
mowego i rolnego, obowiązkiem wykonywania dro-
gich badań analitycznych.
Natomiast przypadki oczyszczalni wykraczają-
cych poza ww. kryteria, jako stanowiące szczególne
korzystanie z wód, objęte będą obowiązkiem posia-
dania pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie
ścieków. Wówczas podlegają one systemowi kontroli
przestrzegania warunków emisyjnych, które są okre-
ślone w ww. pozwoleniach. Działalność taką wyko-
nują w ramach swoich zadań ustawowych organy
Inspekcji Ochrony Środowiska. W przypadku niedo-
trzymywania parametrów jakościowych określonych
w pozwoleniach organy te wymierzają administracyj-
ne kary pieniężne w trybie art. 289 Prawa ochrony
środowiska, które obowiązują do dnia zmiany wiel-
kości przekroczenia lub ustania przekroczenia lub
naruszenia.
Na podkreślenie zasługuje, że ścieki odprowadza-
ne z przydomowych oczyszczalni, niezależnie od tego,
czy odbywa się to w ramach korzystania zwykłego,
czy szczególnego, muszą spełniać określone wyma-
gania oraz zapewniać odpowiednie standardy jakości
ścieków. Kwestie te reguluje rozporządzenie ministra
środowiska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warun-
ków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków
do wód lub do ziemi oraz w sprawie substancji szcze-
gólnie szkodliwych dla środowiska wodnego (Dz. U.
z 2006 r. Nr 137, poz. 984, z późn. zm.).
Pytanie 4. Czy mimo dużej redukcji zanieczysz-
czeń przydomowe oczyszczalnie ścieków nie będą
stwarzać zagrożenia dla środowiska poprzez wytwa-
rzane osady ściekowe w osadnikach gnilnych będą-
cych integralną częścią systemu?
Procesy stosowane w przypadku obiektów służą-
cych utylizacji ścieków, w tym także na potrzeby wła-
snej nieruchomości, mogą generować różnego rodza-
ju osady, które najczęściej gromadzą się na dnie osad-
ników wchodzących w ciąg technologiczny oczysz-
czalni. Nie wydaje się jednak, aby osady powstające
546
w wyniku oczyszczania ścieków bytowych (tj. będą-
cych efektem ludzkiego metabolizmu) stwarzały
szczególnie istotne zagrożenie dla środowiska. Dla-
tego też w praktyce nie ma podstaw do postępowania
z przedmiotowymi osadami w sposób odmienny niż
w przypadku nieczystości ciekłych znajdujących się
w wolnostojącym zbiorniku bezodpływowym (tzw.
szambie), który także wymaga okresowego opróżnia-
nia. Również jeżeli względy techniczne wymagają
oczyszczenia osadnika stanowiącego element przydo-
mowej oczyszczalni ścieków z nieustabilizowanych
osadów ściekowych wraz ze ściekami, jego opróżnia-
nie należałoby prowadzić analogicznie, jak to ma
miejsce w przypadku szamba. Przedmiotowe nieusta-
bilizowane osady należałoby potraktować jako nie-
czystości ciekłe, bowiem osady z tego typu obiektów
są umownie zaliczane do grupy ciekłych odpadów ko-
munalnych. Dlatego też powinny być usuwane przez
przedsiębiorstwo asenizacyjne posiadające odpowiednie
zezwolenie na ich wywóz do stacji zlewnej. Konkludu-
jąc, w przypadku osadów zgromadzonych w osadni-
kach wchodzących w układ przydomowej oczyszczal-
ni, na uwadze należałoby mieć przepisy rozporządze-
nia ministra środowiska z dnia 27 września 2001 r.
w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. z 2001 r. Nr 112,
poz. 1206). W omawianej regulacji w grupie 20 doty-
czącej innych odpadów komunalnych wymieniono
odpad o kodzie 20 03 04 (szlamy ze zbiorników bez-
odpływowych).
Ponadto zauważyć należy, że postępowanie z odpa-
dami komunalnymi podlega regulacjom omawianej
już ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach i powinno być okre-
ślane w regulaminie utrzymania czystości i porządku
w gminie. W związku z tym jeżeli na terenie gminy
użytkowane są indywidualne przydomowe oczyszczal-
nie ścieków, to kwestia osadów powstających w wyni-
ku ich eksploatacji powinna zostać uwzględniona
w tego typu regulaminie wraz ze wskazaniem sposobu
ich odbierania. W takich przypadkach nadzór osób fi-
zycznych, które eksploatują tego typu obiekty, należy
do kompetencji organów samorządowych i powinien
odbywać się na przykład poprzez kontrolę podpisa-
nych umów na odbiór odpadów oraz opłacania rachun-
ków za wykonanie usługi.
Pytanie 5. Jak w odniesieniu do przydomowych
oczyszczalni ścieków należy traktować zapisy zawar-
te w „Krajowym programie oczyszczania ścieków
komunalnych”, zobowiązujące gminy znajdujące się
w granicach aglomeracji Łapy do budowy sieci kana-
lizacji sanitarnej? Czy gdyby gmina Łapy przystąpi-
ła do budowy przydomowych oczyszczalni ścieków,
należałoby zmienić granice tej aglomeracji, a również
dokonać zmian w „Krajowym programie oczyszcza-
nia ścieków komunalnych”?
„Krajowy program oczyszczania ścieków komu-
nalnych” (KPOŚK) ma za zadanie zdefiniować naj-
istotniejsze potrzeby w tym zakresie oraz usystema-
tyzować ich realizację w taki sposób, aby pomóc Polsce
wywiązać się z zobowiązań przedakcesyjnych. Zapisy
tego programu odzwierciedlają dane przedstawione
bezpośrednio przez samorządy. Informacje te dotyczą
zadań inwestycyjnych z zakresu budowy oczyszczalni
ścieków oraz sieci kanalizacyjnych w ujęciu wielolet-
nim. Ze względu na swoją ogólność KPOŚK nie oce-
nia bezpośrednio propozycji inwestycyjnych gmin
pod względem zasadności ekonomicznej i ekologicznej
danego przedsięwzięcia, lokalnych programów ochro-
ny środowiska czy priorytetowych potrzeb w tym za-
kresie. Nie definiuje również poszczególnych potrzeb
w zakresie indywidualnych systemów oczyszczania
ścieków. Dlatego też zapisy w nim zawarte nie odno-
szą się do nich bezpośrednio, a dalsza ocena zasad-
ności finansowania konkretnych rozwiązań powinna
odbywać się w procesie indywidualnej oceny wnio-
sków składanych do jednostek finansujących.
Wyznaczając daną aglomerację poprzez wydanie
rozporządzenia, stosowny organ potwierdza, że na
danym terenie zaludnienie lub działalność gospodar-
cza są wystarczająco skoncentrowane, aby ścieki ko-
munalne były zbierane i odprowadzane do oczyszczal-
ni ścieków. Interpretacja zapisów dyrektywy Rady
91/271/EWG w zakresie procentowego wyposażenia
aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej była
przedmiotem wielokrotnych dyskusji i modyfikacji.
Zgodnie z dokumentacją Komisji Europejskiej, zawie-
rającą wskazówki co do właściwego sposobu raporto-
wania danych na potrzeby dyrektywy, wartość wypo-
sażenia aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej
określona została na minimum 95%. Oznacza to, iż
przynajmniej taki odsetek ścieków pochodzących
z terenu danej aglomeracji jest zbierany i doprowa-
dzany do oczyszczalni ścieków. Pozostała część aglo-
meracji (5%) powinna zostać obsłużona poprzez in-
dywidualne systemy oczyszczania ścieków.
W wypadku większego udziału indywidualnych
systemów w obsłudze aglomeracji wymagane są od-
dzielne wyjaśnienia w odniesieniu do poszczególnych
aglomeracji. Granice aglomeracji odnoszą się zatem
do obszaru o zabudowie zwartej, dla którego zasad-
nym z punktu ekonomicznego, technicznego i ekolo-
gicznego widzenia staje się budowa sieci kanalizacyj-
nych odprowadzających ścieki do oczyszczalni. W po-
zostałych przypadkach działania gmin mające na
celu rozwiązanie problemów gospodarki ściekowej
poprzez budowę przydomowych oczyszczalni ścieków
jest jak najbardziej słuszne i pożądane. W związku
z problematyką poruszoną na przykładzie gminy Łapy
dotyczącą ewentualnej konieczności zmiany zapisów
rozporządzenia wyznaczającego granice aglomeracji
Łapy wyjaśnić należy, że wszelkie oficjalne zmiany
w zakresie zapisów KPOŚK są możliwe tylko podczas
trwania procesu aktualizacji tego programu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie przemytu leków do Polski (9085)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-9085/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Włodzimierza Karpińskiego z dnia 31 mar-
ca 2009 r. dotyczącą przemytu leków do Polski uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że zadania związa-
ne z ujawnianiem i zwalczaniem przestępstw w za-
kresie przemytu produktów leczniczych ścigane są
w oparciu o:
1) ustawę z dnia 6 września 2001 r. Prawo far-
maceutyczne (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271,
z późn. zm.) – w zakresie wprowadzania do obrotu
handlowego leków na terenie RP;
2) ustawę z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo wła-
sności przemysłowej (t.j.: Dz. U. z 2003 r. Nr 119,
poz. 1117, z późn. zm.) – w zakresie podrabiania le-
ków i znaków towarowych producentów leków nanie-
sionych na nieoryginalne produkty;
3) Kodeks karny – dotyczy sprowadzania niebez-
pieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób albo dla
mienia w wielkich rozmiarach.
Przeciwdziałanie niedozwolonemu wprowadzaniu
do obrotu handlowego leków znajduje się w kompe-
tencji Straży Granicznej, Służby Celnej oraz Policji.
Najważniejszą rolę w zapobieganiu przemytowi pro-
duktów leczniczych przez granice RP pełnią Straż
Graniczna i Służba Celna, z tytułu ich zadań i obo-
wiązków. Ponadto służby te posiadają uprawnienia
do prowadzenia działań nie tylko na terenach przy-
granicznych, ale również w całym kraju.
Z danych posiadanych przez pion operacyjno-śled-
czy Straży Granicznej wynika, że w roku 2008 Straż
Graniczna ujawniła 3 przypadki przemytu leków,
które miały miejsce na terenie działania Śląskiego
Oddziału Straży Granicznej (2 zdarzenia, w wyniku
których ujawniono 1740 tabletek o nazwie Volume
Pills i Prosolution) oraz Sudeckiego Oddziału Straży
Granicznej (l zdarzenie, w wyniku którego ujawniono
15 ampułek opisanych jako superanabol i 2 saszetki
opisane jako dianabol).
Dla porównania w roku poprzednim (2007) Straż
Graniczna ujawniła 5 przypadków przemytu środ-
ków farmaceutycznych, w tym 2 w Nadbużańskim
Oddziale SG, z czego 1 przy współpracy służb cel-
nych, 2 w Podlaskim Oddziale Straży Granicznej
oraz 1 we współpracy z Karpackim Oddziałem SG).
W związku z ujawnionymi przypadkami jednost-
ki organizacyjne Straży Granicznej prowadzące
czynności operacyjno-śledcze w 2008 r. przeprowa-
547
dziły w trybie przepisów art. 308 Kodeksu postępo-
wania karnego 2 postępowania przygotowawcze
w niezbędnym zakresie, w większości o czyny z usta-
wy Prawo farmaceutyczne, w śląskim i sudeckim od-
działach Straży Granicznej.
Pierwsze postępowanie przygotowawcze zostało
wszczęte przez Śląski Oddział Straży Granicznej na
lotniczym przejściu granicznym Katowice-Pyrzowi-
ce, po ujawnieniu przesyłki nadanej z USA przez fir-
mę kurierską dla obywatela RP. W związku z zatrzy-
maniem i zabezpieczeniem produktów leczniczych,
które na terytorium Polski nie są dopuszczone do
obrotu, a ich sprzedaż bez wymaganego zezwolenia
jest zabroniona, omawiane dochodzenie zostało wsz-
częte z art. 124 ustawy Prawo farmaceutyczne. Po
wykonaniu czynności procesowych funkcjonariusze
Straży Granicznej skierowali wniosek do Prokuratu-
ry Rejonowej w Tarnowskich Górach o sporządzenie
aktu oskarżenia. Drugie postępowanie przygotowaw-
cze wszczął natomiast Sudecki Oddział Straży Gra-
nicznej, w zasięgu działalności służbowej placówki
w Kudowie-Zdroju. Oddział Straży Granicznej ujaw-
nił przemyt leków oraz realizował czynności proce-
sowe w niezbędnym zakresie z art. 124 ustawy Pra-
wo farmaceutyczne. Sprawę ze względu na właści-
wość rzeczową przekazano do dalszego prowadzenia
Komendzie Powiatowej Policji w Kłodzku.
Ujawnione przez Policję przypadki dotyczące
przestępstw z art. 124–133 ustawy Prawo farmaceu-
tyczne oraz z art. 96–102 ustawy o bezpieczeństwie
żywności i żywienia (Dz. U. z 2006 r. Nr 171, poz. 1225,
z późn. zm.) w latach 2006–2008 przedstawia poniż-
sza tabela (policyjny system informatyczny nie po-
zwala na wygenerowanie danych dotyczących wyłą-
czenia spraw związanych z przemytem leków).
Postępowania
Postępowania Postępowania zakończone
Rok
wszczęte zakończone aktem
oskarżenia
2006 263 287 125
2007 330 383 160
2008 301 332 83
W celu zwalczania powyższych przestępstw Poli-
cja współpracuje z Głównym Inspektoratem Farma-
ceutycznym (w zakresie produktów leczniczych),
Głównym Inspektoratem Sanitarnym (w zakresie
preparatów ziołowych, suplementów diety, odżywek
dla sportowców, produktów medycyny orientalnej)
i Państwową Inspekcją Handlową.
Podkreślić należy, że wprowadzanie do obrotu
handlowego podrabianych produktów leczniczych
może spowodować zagrożenie dla zdrowia i życia wie-
lu osób. W celu przeciwdziałania temu zjawisku na
mocy zarządzenia ministra zdrowia z dnia 9 listopa-
da 2007 r. (Dz. Urz. MZ z 2007 r. Nr 17, poz. 92) po-
wołany został międzyresortowy Zespół do Spraw
Sfałszowanych Produktów Leczniczych. W skład ze-
społu wchodzą przedstawiciele Ministerstwa Zdro-
548
wia, Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego, Głów-
nego Inspektoratu Sanitarnego, Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Pro-
duktów Biobójczych, Prokuratury Krajowej, Służby
Celnej Ministerstwa Finansów, Narodowego Insty-
tutu Leków oraz Biura Kryminalnego Komendy Głów-
nej Policji.
Do zadań zespołu należy:
1) analiza i ocena stanu oraz określenie skutków
zjawiska fałszowania produktów leczniczych, ze
szczególnym uwzględnieniem bezpieczeństwa zdro-
wotnego społeczeństwa,
2) doradztwo w zakresie polityki i strategii
ograniczenia zjawiska fałszowania produktów lecz-
niczych,
3) doradztwo w zakresie wdrożenia komplekso-
wego systemu zapewniającego ochronę przed wpro-
wadzaniem do obrotu sfałszowanych produktów lecz-
niczych,
4) doradztwo w zakresie wdrożenia systemu
szybkiego identyfikowania pojawienia się na rynku
produktów leczniczych sfałszowanych,
5) doradztwo w zakresie wdrożenia szybkiej sieci
wymiany informacji pomiędzy podmiotami, których
przedstawiciele wchodzą w skład zespołu, w zakresie
zadań realizowanych przez zespół,
6) przygotowywanie propozycji zmian legislacyj-
nych i instytucjonalnych, pozwalających na skutecz-
ną walkę ze zjawiskiem fałszowania produktów lecz-
niczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie ogródków działkowych (9089)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak
SPS-023-9089/09, przekazującym interpelację pana
posła Włodzimierza Karpińskiego z dnia 31 marca
2009 r. w sprawie ogrodów działkowych, otrzyma-
nym przy piśmie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 4 maja 2009 r., znak GZgn-610-32/09, uprzej-
mie przedstawiam poniższe informacje.
Sprawy dotyczące rodzinnych ogrodów działko-
wych regulują przepisy ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. Nr 169,
poz. 1419, z późn. zm.), a także przepisy ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn.
zm.) oraz ustawy z dnia 6 maja 1981 r. o pracowni-
czych ogrodach działkowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 85,
poz. 390, z późn. zm.). W szczególności należy pod-
kreślić, że z dniem 15 stycznia 2009 r., na mocy
przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 201, poz. 1237), spra-
wy ogrodów działkowych weszły w zakres działu
administracji rządowej budownictwo, gospodarka
przestrzenna i mieszkaniowa, którym obecnie kie-
ruje minister infrastruktury.
Odnosząc się do kwestii podstawowej statystyki
dotyczącej rodzinnych ogrodów działkowych w mia-
stach powiatowych województwa lubelskiego, chciał-
bym podkreślić, że Ministerstwo Infrastruktury
nie posiada danych statystycznych dotyczących ro-
dzinnych ogrodów działkowych. Służby statystyki
publicznej nie prowadzą bowiem takich badań,
a zbieranie i gromadzenie informacji o charakterze
statystycznym przez organy administracji publicz-
nej, bez umocowania ustawowego, stanowiłoby na-
ruszenie przepisów o statystyce publicznej, w szcze-
gólności przepisów ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r.
o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439,
z późn. zm.).
Natomiast w odniesieniu do kwestii planów doty-
czących zmiany przepisów prawa regulujących pro-
blematykę rodzinnych ogrodów działkowych uprzej-
mie informuję, że aktualnie nie są przewidywane
kompleksowe działania ze strony rządu dotyczące tej
problematyki. Pragnę jednocześnie poinformować, że
obecnie minister infrastruktury, w porozumieniu
z ministrem środowiska, opracowuje projekt stano-
wiska rządu wobec poselskiego projektu ustawy
o ogrodach działkowych (druk nr 1886), który zawie-
ra m.in. propozycję przekształcenia prawa użytkowa-
nia ogrodu działkowego w prawo własności.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje dotyczące kwestii poruszonych w interpela-
cji pana posła Włodzimierza Karpińskiego z dnia
31 marca 2009 r., wrażam nadzieję, że odpowiadają
one na zawarte w niej pytania.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.

Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację posłanek Beaty Bublewicz
i Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie wprowadzenia finansowania
leczenia zachowawczego otyłości ze środków
publicznych (9092)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Beaty Bublewicz i pani poseł Jo-
anny Skrzydlewskiej przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, znak: SPS-
-023-9092/09, w sprawie wprowadzenia finansowa-
nia leczenia zachowawczego otyłości ze środków pu-
blicznych, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarządze-
nia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wy-
dawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do tematu interpelacji, uprzejmie
informuję, że zgodnie z załącznikiem do ww. ustawy
ze środków publicznych finansowane są metody za-
biegowe leczenia otyłości patologicznej dużego stop-
nia u chorych o wartości BMI powyżej 40.
Świadczenia opieki zdrowotnej finansowane ze
środków Narodowego Funduszu Zdrowia udzielane
w związku z leczeniem otyłości określone są zarzą-
dzeniem nr 93/2008/DSOZ prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 22 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: Leczenie szpitalne, ze zm.,
i są rozliczane w ramach grup Kompleksowe zabie-
gi żołądka i dwunastnicy i Duże zabiegi żołądka
i dwunastnicy.
Jednocześnie, omawiając przedmiotowe zagadnie-
nie, należy mieć na uwadze, że przedmiot postępo-
wania w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert i warun-
ki wymagane od świadczeniodawców, zgodnie z prze-
pisem art. 146 ust. 1 ww. ustawy, określa prezes
Narodowego Funduszu Zdrowia, który w celu usta-
lenia jednolitych sposobów realizacji zadań związa-
nych z zawieraniem umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej wydaje zarządzenia, w których
określa szczegółowe warunki zawierania i realizacji
umów w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Przed określeniem przedmiotu postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteriów oceny ofert i warunków
549
wymaganych od świadczeniodawców, prezes fundu-
szu zasięga opinii właściwych konsultantów krajo-
wych (art. 146 ust. 2 ww. ustawy), które mają istotne
znaczenie w omawianym procesie.
W wyniku tej procedury prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia wydaje zarządzenia w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów w po-
szczególnych rodzajach świadczeń opieki zdrowotnej,
które określają, między innymi, świadczenia opieki
zdrowotnej finansowane ze środków publicznych,
które obecnie nie obejmują finansowania ze środków
publicznych leczenia zachowawczego otyłości u cho-
rych o wartości BMI powyżej 40.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zmniejszenia dotacji
na badania własne uczelni (9094)
Szanowna Pani Poseł! Udzielając odpowiedzi na
interpelację poselską z dnia 30 marca br., skierowaną
poprzez marszałka Sejmu RP Bronisława Komorow-
skiego do ministra nauki i szkolnictwa wyższego,
w sprawie zmniejszenia dotacji na badania własne,
uczelni uprzejmie informuję, iż w związku z przyję-
tym przez Radę Ministrów ograniczeniem wydatków
budżetu państwa zmniejszeniu uległy również środ-
ki finansowe działu: Nauka – o 605 mln zł w stosun-
ku do przyjętych w ustawie budżetowej.
Biorąc pod uwagę wysokość środków finansowych
po ograniczeniu na finansowanie działalności statu-
towej jednostek naukowych (o ponad 150 mln zł
mniej niż w roku 2008) oraz kierując się zasadą waż-
ności interesu społecznego (art. 7 ustawy z dnia 14 czerw-
ca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
– Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.), przy-
jęto, co następuje:
1) w celu ochrony potencjału naukowego jednost-
kom naukowym, które w wyniku oceny parametrycz-
nej działalności naukowej uzyskały najwyższą
„pierwszą” kategorię, utrzymać dotację na podstawo-
wą działalność statutową na poziomie 100% kwoty
bazowej 2008 r.,
2) dotację na utrzymanie specjalnych urządzeń
badawczych (SPUB) jako unikatowych urządzeń lub
miejsc pracy badawczej o ogólnokrajowym lub regio-
nalnym znaczeniu, których koszty utrzymania sta-
nowią znaczną część kosztów działalności statutowej
jednostki naukowej, zachować na poziomie 2008 r.,
3) nie finansować obecnie badań wspólnych sieci
naukowej,
550
4) pozostałe wolne środki w wysokości 79 mln zł
przeznaczyć na badania własne uczelni.
Środki finansowe przyznawane na badania wła-
sne uczelni przeznaczane są przede wszystkim na
finansowanie badań naukowych lub prac rozwojo-
wych oraz zadań z nimi związanych, służących roz-
wojowi kadry naukowej. Zmniejszenie wydatków na
ten cel o 54% w stosunku do roku ubiegłego niewąt-
pliwie wpłynie na ograniczenie zakresu badań z nich
finansowanych. Nie jest to jednak jedyna dotacja słu-
żąca badaniom naukowym związanym z rozwojem
młodej kadry naukowej uczelni. W ramach środków
finansowych wydzielonych w budżecie nauki na fi-
nansowanie projektów badawczych własnych (gran-
tów) przyznawane są środki finansowe na realizację
projektów badawczych promotorskich i habilitacyj-
nych. W konkursie 36, rozstrzygniętym na początku
2009 r., prawie 25 mln zł przyznano na realizację
89 projektów habilitacyjnych. Poza tym, na mocy
art. 15 ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasa-
dach finansowania nauki (Dz. U. z 2008 r. Nr 169,
poz. 1049), ustanawiane są corocznie stypendia na-
ukowe dla wybitnych młodych naukowców, którzy
nie ukończyli 35. roku życia, zatrudnionych w jed-
nostkach naukowych. Stypendia przyznawane są na
okres nie dłuższy niż 3 lata, w wysokości miesięcznej
nieprzekraczającej minimalnej miesięcznej stawki
wynagrodzenia zasadniczego przewidzianego dla sta-
nowiska profesora zwyczajnego zatrudnionego w uczel-
ni publicznej. Środki finansowe przewidziane do wy-
datkowania na ten cel w 2009 r. wynoszą ponad
2 mln zł. Również badania naukowe finansowane
z dotacji na podstawową działalność statutową jed-
nostek naukowych mogą służyć rozwojowi kadry na-
ukowej, w tym zdobywaniu stopni i tytułów nauko-
wych. Poza tym w ramach programu ministra „Wspar-
cie międzynarodowej mobilności naukowej” przyzna-
wane są środki finansowe na pokrycie udziału uczest-
ników tego programu (głównie ludzi młodych posia-
dających stopień naukowy doktora) w projektach
badawczych realizowanych w zagranicznych ośrod-
kach naukowych. Uczeni, zwłaszcza ludzie młodzi,
mogą korzystać także z dotacji udzielanych w ramach
programów operacyjnych finansowanych ze środków
funduszy strukturalnych.
Biorąc powyższe pod uwagę, wydaje się, że w obec-
nej sytuacji zmniejszenie środków finansowych na
badania własne uczelni nie będzie skutkować znacz-
nym ograniczeniem rozwoju kadry naukowej uczelni.
Zdecydowanie groźniejsze dla nauki polskiej byłoby
ograniczenie wysokości dotacji na podstawową dzia-
łalność statutową jednostek naukowych, gdyż dzięki
tej dotacji utrzymywane są miejsca realizacji badań
naukowych, w tym również służące rozwojowi młodej
kadry naukowej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie sytuacji w Telewizji Polskiej SA,
na przykładzie Oddziału TVP w Olsztynie
(9112)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Tadeusza Iwińskiego (znak SPS-023-9112/09
z dnia 21.04.2009 r.) w sprawie trudnej sytuacji
w Telewizji Polskiej SA, na przykładzie Oddziału TVP
w Olsztynie, niniejszym informuję że minister skarbu
państwa, działając jako walne zgromadzenie spółki,
sprawuje w stosunku do Telewizji Polskiej SA, jako
spółki powstałej w oparciu o przepisy ustawy z dnia
29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U.
z 2004 r. Nr 253, poz.2531, z poźn. zm.) bieżący nadzór
w oparciu o przepisy Kodeksu spółek handlowych i tejże
ustawy o radiofonii i telewizji. Podejmowanie decyzji
kadrowych należy do zakresu zadań zarządu spółki,
a minister skarbu państwa, działając jako walne zgro-
madzenie spółki, nie może wydawać zarządowi wiążą-
cych poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki
(zgodnie z art. 375 Kodeksu spółek handlowych).
Powoływanie dyrektorów oddziałów terenowych
spółki, zgodnie z § 21 ust. 4 pkt 8 statutu spółki, na-
leży do kompetencji rady nadzorczej spółki, działają-
cej na wniosek zarządu. Ponadto rada nadzorcza,
zgodnie z § 21 ust. 4 pkt 7 w związku z § 5 ust. 5 pkt a
statutu spółki, wyraża zgodę na nawiązanie i rozwią-
zanie stosunku pracy m.in. z dyrektorami oddziałów
i ich zastępcami.
Biorąc pod uwagę otrzymywane niepokojące in-
formacje dotyczące sytuacji w Ośrodku Regionalnym
TVP SA w Olsztynie oraz uwzględniając kompetencje
wynikające z faktu sprawowania przez ministra
skarbu państwa nadzoru właścicielskiego nad spółką,
Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiło zarówno do
zarządu, jak i do rady nadzorczej spółki i swojego re-
prezentanta w składzie rady nadzorczej o wyjaśnie-
nie zarzutów stawianych przez współpracowników
Oddziału TVP SA w Olsztynie, zatrudnionych przez
firmę Magdalena Kryś-Gumińska TV Media, oraz pod-
jęcie stosownych działań.
W opinii zarządu spółki podejmowane działania
dokonywane są w ramach obowiązków statutowych,
a trudna sytuacja finansowa spółki – w tym ośrod-
ków regionalnych TVP SA – jest spowodowana znacz-
nym spadkiem przychodów. Jednym z czynników jest
ogólny kryzys ekonomiczny, szczególnie odczuwany
w sektorze reklamy, drugim – wyraźny spadek ściągal-
ności abonamentu radiowo-telewizyjnygo. W zakresie
dotyczącym osób współpracujących z Ośrodkiem Regio-
nalnym TVP w Olsztynie zarząd poinformował, że wa-
runki współpracy odbiegały od reguł i zasad działania
spółki, dlatego jej władze zdecydowały o ich korekcie.
W rezultacie negocjacji prowadzonych przez dyrektora

Biura Zarządu i Spraw Korporacyjnych spółki ustalono
warunki współpracy w większym stopniu uwzględnia-
jące interes TVP SA.
Z wyjaśnień przekazanych przez radę nadzorczą
spółki wynika, że na zlecenie prezesa Zarządu TVP
SA Biuro Audytu i Kontroli Wewnętrznej spółki prze-
prowadziło kontrolę w Ośrodku TVP Olsztyn, która
miała na celu m.in. wyjaśnienie okoliczności zawarcia
i rozwiązania umowy z firmą Magdalena Kryś-Gumiń-
ska TV Media (pośredniczącą w zatrudnieniu na pod-
stawie umowy o dzieło 61 dziennikarzy i pracowników
technicznych TVP Olsztyn). Dnia 5 maja br. zarząd
spółki powziął decyzję o odwołaniu pana Roberta Żło-
bińskiego z pełnienia funkcji dyrektora Ośrodka Regio-
nalnego TVP SA w Olsztynie i wystąpił do rady nad-
zorczej z odpowiednim wnioskiem. Na posiedzeniu rady
nadzorczej dnia 8 maja br. informacje na temat wyni-
ków kontroli zostały przekazane Radzie Nadzorczej
TVP SA, która omówiła wyniki kontroli, a następnie
podjęła uchwałę w sprawie rozwiązania stosunku pracy
z dyrektorem OTVP w Olsztynie – redaktorem naczel-
nym panem Robertem Żłobińskim.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące przed-
miot interpelacji pana posła Tadeusza Iwińskiego.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów dotyczących
czasu pracy maszynistów (9119)
W związku z interpelacją pani poseł Izabeli Ka-
tarzyny Mrzygłockiej w sprawie czasu pracy pracow-
ników kolei uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Czas pracy pracowników kolei zatrudnionych
w charakterze maszynistów regulują przepisy Ko-
deksu pracy, z wyjątkiem pracowników wykonują-
cych interoperacyjne usługi transgraniczne. Czas
pracy tej grupy pracowników kolei regulują przepi-
sy ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie
kolejowym (Dz. U z 2007 r. Nr 16, poz. 94, ze zm.
– art. 25u ust. 1).
Pragnę poinformować, że praca może być świad-
czona w ramach różnych stosunków prawnych, ta-
kich jak stosunek pracy, stosunki cywilnoprawne czy
administracyjno-prawne, jak również w ramach
działalności gospodarczej prowadzonej na własny
rachunek. W prawie polskim obowiązuje zasada wol-
ności pracy, rozumiana m.in. jako swoboda wyboru
551
podstawy prawnej świadczenia pracy, jednakże wy-
bór ten nie jest całkowicie dowolny. Zgodnie z Ko-
deksem pracy, jeżeli praca świadczona jest w warun-
kach podporządkowania pracowniczego, to strony
mają obowiązek zawarcia umowy o pracę. Świadczenie
pracy w ramach stosunku pracy jest bardziej korzyst-
ne dla pracownika z uwagi na szereg przywilejów,
natomiast jest bardziej kosztowne dla pracodawcy ze
względu na wiele obciążeń, głównie finansowych.
Ponieważ od początku lat 90. XX w. umowy cywil-
noprawne były nadużywane, tzn. zawierane w sytu-
acjach, kiedy ewidentnie chodziło o stosunek pracy,
zmienione zostały przepisy normujące ten stosunek.
Już w 1996 r. uszczegółowiono definicję stosunku pra-
cy, podkreślając jako jego istotne cechy wykonywa-
nie pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy
i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie
wyznaczonym przez pracodawcę, a także wprowa-
dzając przepis stwierdzający, że zatrudnienie w po-
wyższych warunkach jest zatrudnieniem na podsta-
wie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej
przez strony umowy. W 2002 r. wprowadzono ko-
lejną zmianę przepisów poprzez stwierdzenie, że
nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umo-
wą cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wy-
konywania pracy określonego rodzaju na rzecz pra-
codawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu
i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Ogranicze-
nie swobody wyboru umowy o świadczenie pracy na-
stąpiło w interesie pracowników.
W świetle powszechnie obowiązujących przepi-
sów prawa pracy wydaje się, że praca maszynisty
powinna być świadczona w ramach stosunku pracy,
z uwagi na podporządkowanie pracownicze i speł-
nianie wszystkich warunków wykonywania pracy
typowych dla stosunku pracy. Ponieważ jednak pra-
ca maszynisty wykonywana jest w specyficznych
warunkach i ma zasadnicze znaczenie dla bezpie-
czeństwa ruchu kolejowego, prawidłowej oceny do-
puszczalności zawierania umów cywilnoprawnych
z maszynistami zatrudnionymi na podstawie umo-
wy o pracę może dokonać minister infrastruktury,
do którego marszałek Sejmu RP również przesłał tę
interpelację.
Inną kwestią wynikającą z interpelacji pani poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej jest dopuszczalność
podejmowania dodatkowego zatrudnienia na podsta-
wie umów o pracę czy też na podstawie umów cywil-
noprawnych. Ogólnie obowiązujące przepisy prawa
pracy nie zawierają żadnych ograniczeń w dostępie
do świadczenia innej pracy przez pracownika. Takie
ograniczenia mogą wynikać z przepisów odrębnych,
jak np. dotyczących urzędników (art. 19 ust. l usta-
wy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzę-
dów państwowych – Dz. U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953,
ze zm.) czy kierowców (art. 12 ust. 3 i 24 pkt 2 usta-
wy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierow-
ców (Dz. U. Nr 92, poz. 879, ze zm.).
Odnosząc się do pytania Pani Poseł o skalę zjawi-
ska zawierania z maszynistami umów zlecenia, pra-
552
gnę poinformować, że minister pracy nie dysponuje
takimi danymi. W tym stanie rzeczy moim zdaniem
wydaje się celowe zobowiązanie Państwowej Inspekcji
Pracy do przeprowadzenia kontroli firm w branży
transportu kolejowego w celu ujawnienia ewen-
tualnych nieprawidłowości przy zawieraniu umów
o świadczenie pracy przez maszynistów. W zależ-
ności od wyników takich kontroli może okazać się
potrzebne rozważenie przez ministra infrastruktu-
ry podjęcia działań zmierzających do poprawy bez-
pieczeństwa ruchu kolejowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie uzyskiwania pozwoleń na budowę
na terenach dzierżawionych (9122)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej z dnia
7 kwietnia 2009 r., przekazaną przy piśmie znak:
SPS-023-9122/09 z dnia 21 kwietnia 2009 r., w spra-
wie uzyskiwania pozwoleń na terenach podlegają-
cych dzierżawie, uprzejmie informuję i wyjaśniam.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) tymczasowe obiekty
budowlane to obiekty budowlane przeznaczone do
użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości
technicznej, przewidziane do przeniesienia w inne
miejsce lub rozbiórki w terminie określonym w zgło-
szeniu, ale nie później niż przed upływem 120 dni od
dnia rozpoczęcia budowy określonego w zgłoszeniu.
Wprowadzenie instytucji tymczasowych obiektów bu-
dowlanych stanowi ułatwienie realizacji zamierzeń
inwestora m.in. poprzez umożliwienie prowadzenia
w nich działalności o charakterze okresowym. W związ-
ku z powyższym inwestor musi brać pod uwagę
wszystkie konsekwencji wynikające z wykorzystywa-
nia tymczasowych obiektów budowlanych w sposób
stały. Przepis art. 30 ust. 6 pkt 3 nakazuje bowiem
wniesienie sprzeciwu przez właściwy organ wobec
zgłoszenia dotyczącego budowy tymczasowego obiek-
tu budowlanego w miejscu, w którym taki obiekt ist-
nieje. Wprowadzona regulacja zapobiegać ma sytuacji
omijania procedury uzyskiwania decyzji o pozwole-
niu na budowę poprzez wykorzystywanie instytucji
tymczasowych obiektów budowlanych niezgodnie
z jej ratio legis. Dlatego też, jeżeli inwestor potrzebu-
je obiektu budowlanego, w którym mógłby prowa-
dzić działalność gospodarczą w okresie dłuższym
niż 120 dni, powinien złożyć wniosek o wydanie de-
cyzji o pozwoleniu na budowę.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kochanowskiego
w sprawie zaliczenia przez Komisję Europejską
podatku VAT do kosztów kwalifikowanych
w przypadku realizacji projektów
inwestycyjnych przez samorządy w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (9128)
Panie Marszałku! W związku z pismem z dnia
21 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9128/09, otrzy-
manym przy piśmie ministra finansów z dnia 27 kwiet-
nia 2009 r., znak: RR3/9018/236/PBI/09/1134, w spra-
wie interpelacji posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej pana Jana Kochanowskiego dotyczącej zalicza-
nia przez Komisję Europejską podatku VAT do kosz-
tów kwalifikowalnych w ramach realizowanych pro-
jektów inwestycyjnych przez samorządy w Programie
Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013 uprzejmie
informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 71 ust. 3 lit. a rozporządzenia Rady
(WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w spra-
wie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Eu-
ropejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów
Wiejskich (EFRROW) do wkładu z EFRROW nie
kwalifikuje się koszt VAT, z wyjątkiem podatku VAT
niepodlegającego zwrotowi, jeżeli jest rzeczywiście
i ostatecznie ponoszony przez beneficjentów innych
niż osoby niepodlegające opodatkowaniu, o których
mowa w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrek-
tywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmo-
nizacji ustawodawstw państw członkowskich w od-
niesieniu do podatków obrotowych – wspólny system
podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa
wymiaru podatku.
W świetle art. 4 ust. 5 akapit pierwszy przywołanej
wyżej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja
1977 r. krajowe, regionalne i lokalne organy władzy
i inne instytucje prawa publicznego nie są uważane
za podatników w związku z działalnością, które po-
dejmują, i transakcjami, które zawierają, jako władze

publiczne, nawet jeśli pobierają należności, opłaty,
składki lub inne płatności w związku z taką działal-
nością lub transakcjami.
Komisja Europejska w interpretacji tego przepisu
w piśmie z dnia 13 stycznia 2009 r. stwierdza, że
koszt VAT nie kwalifikuje się do wkładu z EFRROW,
jeżeli jest on ponoszony przez krajowe, regionalne
i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa
publicznego, w ramach działalności, którą podejmu-
ją, lub transakcji, których dokonują, jako organy wła-
dzy publicznej.
Powyższe stanowisko przekazano do wiadomości
i stosowania samorządom.
Mając na uwadze, że zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. d
rozporządzenia Rady WE 1080/2006 podmioty pu-
bliczne realizujące operacje współfinansowane z Eu-
ropejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, które
nie mogą w żaden sposób odzyskać VAT-u, mogą zli-
czyć ten podatek do kosztów kwalifikowalnych, co
oznacza traktowanie tych samych podmiotów, tj. sa-
morządu lokalnego w różny sposób przez prawo eu-
ropejskie dotyczące EFRROW i prawo dotyczące Eu-
ropejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do Komisji Eu-
ropejskiej z wnioskiem o nowelizację art. 71 rozpo-
rządzenia 1698/2005 i uznania VAT jako kosztu
kwalifikowanego w odniesieniu do administracji sa-
morządowej.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie konkursu na przebudowę
dróg krajowych na przykładzie Torunia (9134)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Anny Sobeckiej (sygn. SPS-023-
-9134/09) w sprawie konkursu w ramach działania
8.2: Drogi krajowe poza siecią TEN-T PO IiŚ uprzej-
mie przekazuję poniższe informacje.
Organizacją konkursów oraz wyborem projektów
do dofinansowania w ramach priorytetów transpor-
towych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 zajmuje się Centrum Unij-
nych Projektów Transportowych. Złożone wnioski
o dofinansowanie podlegają ocenie formalnej, mery-
torycznej I stopnia i merytorycznej II stopnia w opar-
ciu o kryteria wyboru projektów zatwierdzone przez
komitet monitorujący, stanowiące załącznik nr 1 do
553
„Szczegółowego opisu priorytetów Programu Opera-
cyjnego Infrastruktura i Środowisko”. Do dofinanso-
wania zostaną wybrane projekty, które spełnią
wszystkie kryteria w ocenie formalnej i merytorycz-
nej II stopnia, oraz uzyskają największą liczbę punk-
tów podczas oceny merytorycznej I stopnia, do wy-
czerpania alokacji przeznaczonej na konkurs.
W wyniku przeprowadzenia oceny merytorycznej
I stopnia wniosków złożonych przez miasto Toruń
otrzymały one następującą punktację:
— „Modernizacja ul. Szosa Lubicka w Toruniu
– zadanie 2. Odciek od Strugi Lubickiej do węzła Lu-
bicz (A1)” – 32 punkty;
— „Rozbudowa ulicy Olsztyńskiej w Toruniu na
odcinku od ulicy Suwalskiej do granicy miasta wraz
z włączeniem w drogę krajową nr 15” – 30 punktów.
Maksymalna liczba punktów możliwa do uzyska-
nia podczas oceny merytorycznej I stopnia w ramach
konkursu dla działania 8.2 wynosiła 56 punktów,
w związku z czym projekt modernizacji Szosy Lubic-
kiej umieszczony został na rezerwowej liście rankin-
gowej. Ponadto z uwagi na ograniczoną kwotę aloka-
cji przeznaczoną na konkurs oraz dużą liczbę złożo-
nych wniosków przyjęto zasadę, że maksymalnie
jeden projekt danego wnioskodawcy może uzyskać
dofinansowanie i że jest to projekt, który uzyskał naj-
wyższą liczbę punktów. W związku z tym drugi pro-
jekt złożony przez miasto Toruń nie został uwzględ-
niony na liście rankingowej.
W przypadku gdy wnioskodawca nie zgadza się
z wynikiem oceny wniosku, jest on uprawniony do
wystąpienia o ponowne sprawdzenie zgodności zło-
żonego wniosku z kryteriami wyboru projektów, po-
przez wniesienie protestu. Z informacji posiadanych
przez resort infrastruktury wynika, że miasto Toruń
skorzystało z przysługującej mu procedury odwoław-
czej i wniosło protesty od wyników oceny przedmio-
towych projektów, jednak zostały one rozstrzygnięte
negatywnie przez instytucję organizującą konkurs.
W takiej sytuacji wnioskodawcy przysługuje prawo
wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy
do instytucji zarządzającej PO IiŚ.
Równocześnie informuję, że, z uwagi na planowa-
ne wyczerpanie alokacji w pierwszym naborze wnio-
sków, w ramach działania 8.2 nie planuje się kolejne-
go naboru wniosków w trybie konkursowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
554
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie podjęcia działań
w celu przeciwdziałania szkodom
wyrządzanym przez wilki i bobry,
na przykładzie woj. podkarpackiego (9136)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Zbigniewa Rynasiewicza – posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS-023-9136/
09, z dnia 21 kwietnia 2009 r., dotyczącą działań po-
dejmowanych przez ministra środowiska w celu za-
pobiegania szkodom wyrządzanym przez bobra eu-
ropejskiego (Castor fiber) i wilka (Canis lupus), uprzej-
mie przekazuję poniższe informacje.
Mocą rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U. Nr 220,
poz. 2237) bóbr europejski (Castor fiber) objęty jest
ochroną gatunkową częściową, natomiast wilk (Ca-
nis lupus) ochroną gatunkową ścisłą.
Zarówno bóbr europejski, jak i wilk podlegają
również ochronie w większości krajów europejskich
na podstawie dwóch aktów prawnych: konwencji
z dnia 19 września 1979 r. o ochronie gatunków dzi-
kiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk – kon-
wencji berneńskiej (Dz. U. z 1996 r. Nr 58, poz. 263)
oraz dyrektywy 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r.
w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej
fauny i flory – dyrektywy siedliskowej.
Zgodnie z art. 56 ust. 8 ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.) regionalni dyrektorzy ochrony środowi-
ska do dnia 31 stycznia każdego roku składają gene-
ralnemu dyrektorowi ochrony środowiska raport
o wydanych w roku poprzednim zezwoleniach na wy-
konywanie czynności zakazanych wobec gatunków
zwierząt objętych ochroną. Z danych nadesłanych za
rok 2008 wynika, że w ubiegłym roku na terenie ca-
łej Polski zostały wydane 44 zezwolenia na zabicie
osobników bobra europejskiego na łączną liczbę
222 osobników. Dane na temat liczebności tego ga-
tunku zostały przekazane do Głównego Urzędu Sta-
tystycznego w celu opublikowania ich w roczniku
statystycznym, natomiast dane z lat poprzednich do-
stępne są już w poszczególnych rocznikach staty-
stycznych. Z danych, którymi dysponuję, wynika, że
najwięcej bobrów występuje w województwie podla-
skim – ok. 15 tys. osobników, najmniej zaś w śląskim
– ok. 210 osobników. Łącznie na terenie całej Polski
występuje 58 847 osobników tego gatunku.
Odnośnie wilka dane z tych samych źródeł wska-
zują, że na terenie kraju występują 702 osobniki wil-
ka, z czego 220 w województwie podkarpackim. Ge-
neralny dyrektor ochrony środowiska wydał w 2009 r.
zezwolenie na odstrzał jednego osobnika wilka, prze-
bywającego w pobliżu domostw oraz zagryzającego psy,
co potwierdza, że w uzasadnionych przypadkach zezwo-
lenia na redukcje osobników wilka są wydawane.
W drugiej połowie 2009 r. przewidywane jest opra-
cowanie rozporządzenia ustalającego tryb postępowa-
nia przy szacowaniu szkód wyrządzonych przez zwie-
rzęta gatunków chronionych, w tym przez bobra eu-
ropejskiego i wilka, a także wzory dokumentów doty-
czących szacowania szkód i wyliczania odszkodowań
oraz terminy zgłoszenia i szacowania szkody.
W celu ograniczenia szkód powodowanych przez
bobry został opracowany praktyczny poradnik „Ana-
liza dotychczasowych rodzajów i rozmiaru szkód wy-
rządzanych przez bobry oraz stosowanie metod roz-
wiązywania sytuacji konfliktowych” dotyczący spo-
sobów ograniczania szkód powodowanych przez bo-
bry. Opracowany został również poradnik „Analiza
dotychczasowych rodzajów i rozmiaru szkód wyrzą-
dzanych przez wilki oraz stosowanie metod rozwią-
zywania sytuacji konfliktowych”. Poradniki zostały
udostępnione wszystkim wojewódzkim konserwato-
rom przyrody i dyrektorom parków narodowych, któ-
rzy mogą organizować odpowiednie szkolenia dla
hodowców zwierząt gospodarskich. Poradniki są rów-
nież dostępne na stronie internetowej Ministerstwa
Środowiska.
Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 4 ustawy
o ochronie przyrody właściciele lub użytkownicy go-
spodarstw rolnych i leśnych mogą współdziałać z re-
gionalnym dyrektorem ochrony środowiska, a na
obszarze parku narodowego – z dyrektorem parku,
w zakresie sposobów zabezpieczania upraw i płodów
rolnych, lasów oraz zwierząt gospodarskich przed
szkodami powodowanymi przez zwierzęta gatunków
chronionych, za które Skarb Państwa wypłaca od-
szkodowania. Według art. 126 ust. 5 ww. ustawy
współdziałanie może obejmować budowę urządzeń
lub wykonanie zabiegów zapobiegających szkodom,
finansowane z budżetu właściwego miejscowo dyrek-
tora parku narodowego lub regionalnego dyrektora
ochrony środowiska, w ramach zawartych umów cy-
wilnoprawnych.
Odnosząc się do zagadnienia dotyczącego przy-
wrócenia odszkodowań dla samorządów lokalnych za
szkody wyrządzone przez bobry i wilki, informuję, że
zgodnie z art. 126 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody
oględzin i szacowania szkód, a także ustalania wyso-
kości odszkodowania i jego wypłaty dokonuje właści-
wy regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na
obszarze parku narodowego – dyrektor tego parku.
Faktem jest, że kilkadziesiąt lat ochrony bobra
europejskiego doprowadziło do jego licznego wystę-
powania na niektórych obszarach kraju. Status
ochronny bobra europejskiego pozwala regionalnemu
dyrektorowi ochrony środowiska, na podstawie art. 56
ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie przyrody, wydawać
zezwolenia na niszczenie jego siedlisk, tam i żeremi.
Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy zakres zezwolenia
obejmuje kilka województw, wówczas zezwolenie na

te czynności wydaje generalny dyrektor ochrony
środowiska. Nie jest możliwe odgórne przyzwolenie
na niszczenie siedlisk, tam czy żeremi bobra euro-
pejskiego, gdyż byłoby to niezgodne z przepisami
europejskimi i mogłoby doprowadzić do drastyczne-
go zmniejszenia liczebności populacji tego gatunku
chronionego.
W związku z powyższym uważam, że współpraca
potencjalnych poszkodowanych oraz władz samorzą-
dowych z regionalnymi dyrektorami ochrony środo-
wiska w zakresie udostępniania informacji dotyczą-
cych przepisów prawnych oraz sposobów zabezpie-
czania upraw i płodów rolnych, lasów oraz zwierząt
gospodarskich przed szkodami wyrządzanymi przez
bobry i wilki, a także podjęcie przez resort działania
w zakresie przygotowania regulacji prawnej pozwolą
na zmniejszenie i przeciwdziałanie szkodom wyrzą-
dzanym przez osobniki bobra europejskiego i wilka
na terenie województwa podkarpackiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza
oraz grupy posłów
w sprawie działalności kierownictwa
Głównego Urzędu Miar (9144)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma o znaku SPS-023-9144/09 z dnia 21 kwietnia
2009 r., przy którym przekazana została interpelacja
pana posła Krzysztofa Tyszkiewicza oraz grupy po-
słów w sprawie działalności kierownictwa Głównego
Urzędu Miar, uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Gospodarki ma świadomość roli metrologii w nowo-
czesnej gospodarce. Dzisiejsza metrologia, tak samo
jak na przełomie XIX i XX w., nie tylko jest oparta
na nowych technologiach, ale aktywnie je tworzy.
Technologie te w każdym nowoczesnym państwie są
wykorzystywane następnie w handlu, przemyśle,
obronności itd. Państwa nadzorują powstawanie tych
technologii, nadając impulsy w zależności od swoich
priorytetów.
W najbliższych latach należy oczekiwać dyna-
micznego wzrostu zapotrzebowania na najwyższej
jakości usługi i badania metrologiczne. Związane jest
to z powstawaniem i rozwojem zupełnie nowych ob-
szarów działalności gospodarczej, w których metro-
logia znajduje zastosowanie, w szczególności z gene-
555
ralnym trendem miniaturyzacji produktów (infor-
matyka, robotyka, automatyka) i rozwojem nano-
technologii. Zjawiska te zmuszają do stawiania przed
metrologią zupełnie nowych wyzwań. Nowe obszary
rozwoju metrologii to również farmacja, biotechno-
logia, medycyna (ze szczególnym uwzględnieniem
technologii zapłodnienia in vitro), bezpieczeństwo
żywności (organizmy genetycznie modyfikowane),
energia, ochrona środowiska i przeciwdziałanie zmia-
nom klimatu, technologie wymiany informacji, tech-
niki satelitarne, ochrona prywatności obywateli,
ochrona przed terroryzmem (lotniska), nowe tech-
nologie wojskowe, a nawet sport (badania antydo-
pingowe).
Ministerstwo Gospodarki zdaje sobie sprawę
z niedoskonałości obecnego systemu metrologii
w Polsce w kontekście przedstawionych powyżej wy-
zwań. Z uwagi na powyższe w Ministerstwie Gospo-
darki powołany został Zespół ds. opracowania roz-
wiązań systemowych w zakresie organizacji i funk-
cjonowania miar. Do jego celów należały m.in. opra-
cowanie koncepcji zmian systemowych funkcjonowa-
nia i organizacji administracji miar oraz określenie
kierunków oraz haromonogramu działań zmierzają-
cych do realizacji założeń systemowych.
Zespół uznał, że zmiany takie wymagają pogłę-
bionej analizy pod kątem ich wpływu na gospodarkę,
finanse publiczne, naukę oraz rynek pracy.
W związku z powyższym Ministerstwo Gospodar-
ki podjęło prace nad przeprowadzeniem pogłębionej
analizy rozwiązań systemowych w zakresie metro-
logii. Do współudziału w ww. pracach zaproszeni
zostali wybitni przedstawiciele środowiska nauko-
wego i przemysłowego. MG zleciło również panu dr.
Terry’emu J. Quinnowi, jednemu z największych
w skali światowej autorytetów w dziedzinie metrolo-
gii, przeprowadzenie ekspertyzy nt.: „Instytucjonal-
ne aspekty rozwoju systemu metrologii w Polsce”.
Dr Quinn przez 15 lat (1988–2003) pełnił funkcję
dyrektora Międzynarodowego Biura Miar i Wag
w Sevres pod Paryżem – międzynarodowej organiza-
cji standaryzacyjnej, utworzonej w 1875 r., której ce-
lem jest ujednolicenie systemu miar, przechowywanie
wzorców miar, okresowe porównywanie z wzorcami
narodowymi i koordynacja prac narodowych labora-
toriów.
W ramach prac nad ekspertyzą dr Quinn złożył
wizytę w Polsce w dniach 28–30 kwietnia br., kiedy
odwiedził laboratoria GUM oraz wystąpił z odczytem
w Ministerstwie Gospodarki na temat roli metrologii
we współczesnym świecie.
Celem podjętych obecnie w MG działań będzie
wybór najlepszych rozwiązań legislacyjnych i orga-
nizacyjnych w zakresie systemu metrologii, które
zostaną przedłożone Radzie Ministrów w formie pro-
jektu ustawy Prawo o miarach.
Odnosząc się do zawartych w interpelacji szcze-
gółowych kwestii, przekazuję poniżej następujące
informacje przygotowane z wykorzystaniem wyja-
śnień przedłożonych przez Główny Urząd Miar.
556
1. Ustawa Prawo o miarach z 2001 r. (Dz. U.
z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, z późn. zm.) tworzona
była w celu dostosowania krajowych rozwiązań
prawnych w obszarze miar do prawa Unii Europej-
skiej i standardów funkcjonujących w krajach euro-
pejskich. Zgodność tych rozwiązań z ustawodaw-
stwem wspólnotowym nie budziła wątpliwości na
żadnym etapie prac legislacyjnych, także w toku
prac parlamentarnych.
Regulacje prawne z zakresu metrologii prawnej
uległy w ostatnich latach w Polsce zmianie w związ-
ku z dalszym dostosowywaniem do wchodzących
w życie regulacji wspólnotowych, w tym dyrektywy
2004/22/WE z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie przy-
rządów pomiarowych („MID”).
Istota tych zmian polega na tym, iż przyrządy po-
miarowe wymienione w ww. dyrektywie zostały włą-
czone do systemu oceny zgodności i przestały podle-
gać w dotychczasowym zakresie prawnej kontroli
metrologicznej na podstawie ustawy z dnia 11 maja
2001 r. Prawo o miarach. Zmiany te zostały wdrożo-
ne do prawa polskiego ustawą z dnia 15 grudnia 2006 r.
o zmianie ustawy o systemie oceny zgodności oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 249,
poz. 1834) oraz rozporządzeniem ministra gospodar-
ki z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie zasadniczych
wymagań dla przyrządów pomiarowych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 3, poz. 27).
Zgodnie z rozwiązaniami zawartymi w wyżej przy-
wołanej ustawie przyrządy pomiarowe objęte dyrek-
tywą MID będą podlegały w użytkowaniu wyłącznie
legalizacji ponownej, o ile będą stosowane w dziedzi-
nach wymienionych w art. 8 ust. 1 ustawy Prawo
o miarach i zostaną określone rozporządzeniem mi-
nistra gospodarki wydanym na podstawie art. 8 ust. 6
tej ustawy. Przyrządy te zostały określone w § 6 roz-
porządzenia ministra gospodarki z dnia 27 grudnia
2007 r. w sprawie rodzajów przyrządów pomiarowych
podlegających prawnej kontroli metrologicznej oraz
zakresu tej kontroli (Dz. U. z 2008 r. Nr 3, poz. 13).
Do przyrządów tych stosuje się rozporządzenie mini-
stra gospodarki z dnia 7 stycznia 2008 r. w sprawie
prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomia-
rowych (Dz. U. Nr 5, poz. 29).
Jednocześnie, zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy
o zmianie ustawy o systemie oceny zgodności oraz
o zmianie niektórych innych ustaw, przyrządy po-
miarowe objęte dyrektywą MID, wprowadzone do
obrotu lub użytkowania na podstawie decyzji za-
twierdzenia typu, wydanych przed 7 stycznia 2007 r.,
podlegają legalizacji pierwotnej i legalizacji ponownej
na zasadach określonych w ustawie Prawo o mia-
rach, przy czym mogą być one zgłaszane do legaliza-
cji pierwotnej do dnia upływu okresów ważności tych
decyzji i powinny spełniać wymagania obowiązujące
przed dniem 7 stycznia 2007 r. Przyrządów tych do-
tyczy § 7 przywołanego już powyżej rozporządzenia
ministra gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r.
w sprawie rodzajów przyrządów pomiarowych podle-
gających prawnej kontroli metrologicznej oraz zakre-
su tej kontroli.
Zakres notyfikacji Głównego Urzędu Miar obej-
muje realizację oceny zgodności przyrządów pomia-
rowych według modułów B – „badanie typu” i G
– „weryfikacja jednostkowa”. GUM notyfikowany jest
do prowadzenia oceny zgodności według tych modu-
łów w stosunku do 9 spośród 11 rodzajów przyrządów
pomiarowych określonych w dyrektywie MID. Za-
kres notyfikacji nie obejmuje tylko przyrządów do
pomiaru wymiarów – 3 grupy, a także analizatorów
spalin samochodowych.
Podkreślić należy, że państwa członkowskie nie
są zobowiązane do tworzenia i notyfikowania do Ko-
misji Europejskiej jednostek do wszystkich procedur,
których stosowanie przewidziano konkretną dyrek-
tywą, ponieważ zakres notyfikacji musi uwzględniać
relacje między możliwą do zaangażowania wielkością
środków publicznych a potrzebami przedsiębiorców
krajowych.
Jak wynika z wyjaśnień przekazanych przez pre-
zesa GUM w 2007 r. zrezygnowano tylko z notyfi-
kacji w zakresie przyrządów do pomiaru wymiarów.
Było to konsekwencją dokonanej analizy możliwości
realizacji oceny zgodności przyrządów pomiarowych
i zapotrzebowania rynku na tę usługę oraz skutków
naturalnych procesów wynikających ze zmian ka-
drowych.
Biorąc powyższe pod uwagę, kierownictwo GUM
uznało, że utrzymywanie, a w przypadku niektórych
badań – budowa infrastruktury pomiarowej oraz ko-
nieczność stałego utrzymywania kompetencji pra-
cowników w obszarach działania, które mogą nie być
w ogóle wykorzystane, jest nieracjonalne w kontek-
ście aspektów finansowych działalności urzędu.
Główny Urząd Miar jako jednostka notyfikowana
w ramach modułu B – „badanie typu” w przypadku
wodomierzy i ciepłomierzy zmuszony jest korzystać
z usług podwykonawców w celu przeprowadzenia czę-
ści badań przewidzianych właściwymi normami zhar-
monizowanymi. Fakt ten oraz status GUM jako urzę-
du administracji rządowej – jednostki budżetowej, nie
sprzyja prowadzeniu rozliczeń finansowych w ukła-
dzie producent – jednostka notyfikowana – podwyko-
nawca badań, może dawać przewagę konkurencyjną
jednostkom notyfikowanym posiadającym kompletną
bazę badawczą i status prawny dostosowany do pro-
wadzenia działalności gospodarczej. Należy dodać,
że Główny Urząd Miar jako jednostka notyfikowana
certyfikował już przyrządy pomiarowe na zlecenie
zagranicznych producentów.
Prowadzone w Głównym Urzędzie Miar działania
analityczne mające na celu ustalenie możliwości i wa-
runków rozszerzenia obecnego zakresu autoryzacji
GUM o realizację oceny zgodności systemów jakości
producentów przyrządów pomiarowych potwierdziły
brak odpowiednich kadr. Jest to spowodowane tym,
że moduł D nie ma, w przeciwieństwie do modułów
B, G i F, odpowiedników w tradycyjnych instytucjach
prawnej kontroli metrologicznej takich jak zatwier-

dzenie typu i legalizacja. A zatem GUM nigdy nie
zatrudniał i nie szkolił specjalistów zajmujących się
weryfikacją jakości procedur produkcyjnych stoso-
wanych przez producentów przyrządów pomiaro-
wych. Tradycyjnie jakość wyrobu była weryfikowana
podczas legalizacji pierwotnej już wyprodukowanego
przyrządu pomiarowego. Wobec tego ewentualna no-
tyfikacja GUM do modułu D musi być oparta, podob-
nie jak to ma miejsce w przypadku jednostki notyfi-
kowanej OUM w Katowicach, na zewnętrznych w sto-
sunku do jednostki notyfikowanej audytorach, posia-
dających określone odpowiednią normą kompetencje
i doświadczenie nabyte podczas certyfikowania sys-
temów zapewnienia jakości produkcji wyrobów obję-
tych innymi niż dyrektywa MID dyrektywami tzw.
nowego podejścia.
W dniu 11 marca 2008 r. minister gospodarki
udzielił autoryzacji Okręgowemu Urzędowi Miar
w Katowicach do realizacji oceny zgodności według
modułu D – „zapewnienie jakości produkcji” w od-
niesieniu do następującej grupy przyrządów pomia-
rowych: wodomierze, gazomierze i liczniki energii
elektrycznej czynnej. Jednostka notyfikowana Okrę-
gowy Urząd Miar w Katowicach certyfikowała dotąd
system zapewnienia jakości produkcji jednego produ-
centa. W miarę rozwoju popytu na ten rodzaj certy-
fikacji możliwa będzie także notyfikacja Głównego
Urzędu Miar, ale już teraz producenci wodomierzy,
gazomierzy i liczników energii elektrycznej mogą
wprowadzać swoje wyroby do obrotu na podstawie
przeprowadzonych w polskiej administracji miar se-
kwencji modułów B+F albo B+D.
2. Obecnie utrzymywane w GUM państwowe
wzorce jednostek miar (w liczbie 15) stanowią „wy-
padkową” zapotrzebowania krajowej gospodarki
i możliwości finansowych państwa. Należy podkre-
ślić, iż żadnego państwa nie stać na utrzymywanie
państwowych wzorców wszystkich jednostek miar.
Główny Urząd Miar i terenowa administracja miar
zapewnia jednak przekazywanie jednostek miar do
wszystkich przyrządów pomiarowych stosowanych
w gospodarce. W ocenie GUM przekazanie wzorców
„niższego rzędu” do terenowej administracji miar,
a w konsekwencji „uwolnienie” metrologów GUM od
rutynowych, masowych wzorcowań przyrządów po-
miarowych, pozwoli na podjęcie prac badawczo-roz-
wojowych i włączenie się w europejskie projekty ba-
dawcze w dziedzinie metrologii.
Odnośnie do zmian organizacyjnych w GUM na-
leży wskazać, że nowy statut urzędu, nadany przez
ministra gospodarki, zmniejszył liczbę komórek or-
ganizacyjnych i stanowisk kierowniczych, zlikwido-
wał zbędne przerosty administracyjne, zapewniając
jednocześnie – przy bardziej efektywnym podziale
zadań na poszczególne komórki – wykonanie wszyst-
kich zadań ustawowych GUM.
Metrologom, którym nie można było zapewnić
pracy w zrestrukturyzowanych zakładach metrolo-
gicznych, zaoferowano zatrudnienie w innych pio-
nach, głównie w pionie metrologii prawnej, gdzie ich
557
wiedza metrologiczna i doświadczenie zawodowe są
nadal przydatne i w pełni wykorzystywane.
Zmiany objęły łącznie 28 pracowników na ogólną
liczbę 398, przy czym tylko 8 osób (w tym 4 metrolo-
gów) nie otrzymało propozycji zatrudnienia w no-
wych komórkach organizacyjnych lub urzędach tere-
nowych.
W wyniku tych zmian liczba metrologów, w prze-
liczeniu na etaty, wzrosła ze 136,87 w 2006 r. do
164,25 obecnie. Natomiast liczba pracowników ad-
ministracyjnych, w przeliczeniu na etaty, ze 191,13
w 2006 r. zmniejszyła się do 154,01 obecnie.
Działania GUM docelowo zmierzają do skoncen-
trowania prowadzonych w urzędzie prac na zada-
niach związanych z utrzymywaniem i modernizacją
istniejących oraz budową nowych państwowych
wzorców jednostek miar, co jest podstawowym za-
daniem każdej krajowej instytucji metrologicznej
w krajach UE.
Natomiast obecnie wykonywane w GUM usługo-
we wzorcowanie przyrządów pomiarowych, prowa-
dzone także przez terenowe organy administracji
miar, powinno być – w ocenie kierownictwa GUM
– przeniesione z GUM do terenowych urzędów miar.
Realizacja omawianej koncepcji pozwoli na odciąże-
nie metrologów GUM od rutynowych, technicznych
wzorcowań użytkowych przyrządów pomiarowych
i skoncentrowanie się na pracach badawczo-rozwojo-
wych oraz aktywnym uczestnictwie w pracach mię-
dzynarodowych organizacji metrologicznych poprzez
inicjowanie i kreowanie projektów badawczych pro-
wadzonych na forum tych organizacji. GUM wyja-
śnia ponadto, że koncepcja „pozostawienia w GUM
jedynie wzorców państwowych i przekazania wzor-
cowań i badań do terenowej administracji miar” nig-
dy nie była rozważana.
Należy ponadto dodać, że w 2008 r. GUM podej-
mował intensywne działania na rzecz przystąpienia
GUM do Europejskiego Programu Badań Nauko-
wych w Metrologii (EMRP).
EMRP jest wspólną inicjatywą Komisji Europej-
skiej i 17 państw członkowskich UE, 2 krajów EFTA
oraz Turcji. Będzie ona realizowana w ramach Siód-
mego Programu Ramowego Badań i Rozwoju Tech-
nologicznego. Finansowanie projektów naukowych,
które zostaną przyjęte do realizacji w ramach pro-
gramu EMRP, rozpocznie się na przełomie lat 2009/
2010, a sama realizacja programu przewidziana jest
na lata 2009–2016 i będzie współfinansowana przez
Komisję Europejską.
Program ten ma zintegrować europejskie progra-
my i działania dotyczące badań i prac rozwojowych
w metrologii, realizowane dotychczas niezależnie
i samodzielnie w każdym kraju. Dzięki EMRP Euro-
pa, w tym Polska, będzie mogła odpowiedzieć na ro-
snące zapotrzebowanie na nowoczesne metody po-
miarowe niezbędne dla rozwoju gospodarki wykorzy-
stującej zaawansowane technologie (np. nanotechno-
logię i biotechnologię). Uczestnictwo Polski w EMRP
daje możliwość korzystania z wiedzy i doświadczeń
558
płynących z realizowanych w ramach tego programu
badań i projektów.
Warunkiem wstępnym uczestnictwa w programie
EMRP było uzyskanie zgody właściwego ministra na
przystąpienie do tego programu i wniesienie wkładu
finansowego. Zgodę taką Główny Urząd Miar otrzy-
mał od ministra gospodarki w dniu 7 sierpnia 2008 r.,
co było podstawą do rozpoczęcia procedury ubiegania
się o członkostwo w EMRP.
3. Polityka kadrowa i płacowa w urzędzie prowa-
dzona jest w oparciu o wprowadzony zarządzeniem
dyrektora generalnego GUM dokument „Polityka
kadrowa”, zawierający zasady dotyczące zapewnienia
realizacji ustawowych zadań prezesa GUM poprzez
właściwy dobór oraz rozwój kadr i motywacyjny sys-
tem wynagradzania.
Wdrożenie tego dokumentu poprzedzone było
szerokimi konsultacjami z wszystkimi komórkami
organizacyjnymi oraz z organizacjami związkowy-
mi. Instrumenty i zasady polityki płacowej zawarte
w ww. dokumencie tworzą hierarchiczny układ sta-
nowisk pracy i są zgodne z obowiązującym w tym
zakresie prawem, tj. rozporządzeniem prezesa Rady
Ministrów z dnia 16 stycznia 2007 r. w sprawie okre-
ślenia stanowisk urzędniczych, wymaganych kwali-
fikacji zawodowych, stopni służbowych urzędników
służby cywilnej, mnożników do ustalania wynagro-
dzenia oraz szczegółowych zasad ustalania i wypła-
cania innych świadczeń przysługujących członkom
korpusu służby cywilnej (Dz. U. Nr 12, poz. 79),
w którym stanowiska głównego metrologa i główne-
go specjalisty zaliczane są do grupy stanowisk samo-
dzielnych w służbie cywilnej, a stanowiska starszego
metrologa, starszego specjalisty, metrologa i specja-
listy – do grupy stanowisk specjalistycznych w służ-
bie cywilnej.
W GUM w miejsce odchodzących na emeryturę
pracowników zatrudniani są nowi pracownicy na
tzw. zakładkę, co stanowi w praktyce realizację zasad
wynikających z polityki kadrowej. Ponadto zatrudnia
się byłych pracowników, nawet na część etatu, aby
wspierali urząd swoją wiedzą. O zatrudnienie byłego
pracownika występuje kierownik komórki organiza-
cyjnej, gdyż jest on najlepiej zorientowany w potrze-
bach swojej komórki. Dzięki takim działaniom nastę-
puje wymiana pokoleniowa, a zdobyta wiedza jest
przekazywana młodszym pracownikom.
Pracownicy nabywający prawa emerytalne w da-
nym roku kalendarzowym pytani są przez pracow-
nika komórki kadrowej o plany związane z przejściem
na emeryturę. Pytanie zadawane jest na początku
każdego roku i związane jest z koniecznością zagwa-
rantowania przez urząd środków na odprawy emery-
talne w danym roku kalendarzowym. Nigdy nie wią-
zało się to z wywieraniem presji na pracownika do
przejścia na emeryturę. Podstawą przejścia na eme-
ryturę była zawsze wyłącznie pisemna deklaracja
pracownika lub wypowiedzenie umowy przez urząd,
zgodnie z obowiązującymi przepisami. Do końca
2008 r. obowiązywała ustawa pozwalająca kobietom
w wieku 55 lat do przechodzenia na „wcześniejszą”
emeryturę, dlatego zapytania były kierowane rów-
nież do tej grupy pracowników. Dodatkowo wyrok
Trybunału Konstytucyjnego umożliwiał przejście na
emeryturę mężczyznom, którzy osiągnęli wiek 60 lat.
Zważywszy na fakt, że przelicznik emerytury dla
tych grup pracowników był bardzo korzystny, wiele
osób skorzystało z tego uprawnienia.
W GUM corocznie sporządzany jest wykaz osób,
które w danym roku nabywają uprawnienia do przej-
ścia na emeryturę. Wykorzystywany jest on do pra-
widłowego gospodarowania w urzędzie zasobami
ludzkimi, a więc ewentualnego przygotowania ogło-
szenia o naborze bądź doszkoleniu innego zatrudnio-
nego już pracownika.
4. Polityka Ministerstwa Gospodarki zmierza do
odbiurokratyzowania stosowanych obecnie procedur,
które stanowią niewątpliwie bariery dla przedsiębior-
ców. Aktualnie w MG podejmowane są działania
w zakresie uproszczenia i zracjonalizowania przepi-
sów dotyczących prowadzenia działalności gospodar-
czej. Taki jest cel „Pakietu na rzecz rozwoju przed-
siębiorczości”.
Ponadto w MG podejmowane są działania w za-
kresie reformy regulacji, której celem jest redukcja
obciążeń administracyjnych związanych z uciążliwy-
mi czynnościami biurokratycznymi.
Należy natomiast zauważyć, że w ramach działal-
ności GUM jako jednostki notyfikowanej wymogi
w omawianym zakresie są określone przepisami pra-
wa Unii Europejskiej. Zakres dokumentacji, jaką po-
winien przedstawić producent jednostce notyfikowa-
nej, określają przepisy dyrektywy MID oraz przepisy
prawa krajowego, które tę dyrektywę wdrożyły.
Główny Urząd Miar nie wymaga od swoich klientów
większego zakresu dokumentacji, niż to wynika
z przepisów dyrektywy; tak samo postępują inne jed-
nostki notyfikowane.
Zgodnie z zasadami nowego i globalnego podej-
ścia, przedstawionymi w przewodniku Komisji Euro-
pejskiej z 2001 r., wprowadzanie na rynek unijny
określonych wyrobów i obrót nimi odbywają się we-
dług ściśle oznaczonych reguł, z których dominują-
cą jest kwalifikowana odpowiedzialność dostawcy.
W systemie tym nie istnieje m.in. obowiązek organów
administracji publicznej współuczestniczenia w spra-
wowaniu takiej odpowiedzialności, zwłaszcza w za-
kresie techniczno-organizacyjnych warunków wpro-
wadzania wyrobów do obrotu (użytku).
Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 2 dyrektywy MID,
niedopuszczalne jest aranżowanie jakichkolwiek kon-
traktów pomiędzy jednostką notyfikowaną a przed-
siębiorcą, których charakter i skutki materialne (fi-
nansowe) mógłby być zinterpretowany jako narusze-
nie zasad niezależności jednostki notyfikowanej od
jej klienta.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, że
Główny Urząd Miar zamieścił na swojej stronie in-
ternetowej szczegółowe informacje dotyczące proce-
dury oceny zgodności wraz z informacją odnośnie do
 559

kosztów oceny, wzorami wniosków dla poszczegól- wani ze względu na posiadane kompetencje, umiejęt-
nych przyrządów pomiarowych oraz wytycznymi do ności oraz środowiskowe uznanie i autorytet uczest-
opracowania dokumentacji technicznej. Także na niczą we wszystkich istotnych konferencjach czy se-
bieżąco udzielane są pisemne i telefoniczne wyjaśnie- minariach organizowanych przez międzynarodowe
nia dotyczące zapytań producentów przyrządów po- organizacje metrologiczne, których członkiem jest
miarowych z zakresu oceny zgodności. Główny Urząd Miar.
Na stronie internetowej GUM znajduje się wykaz Podstawowym kryterium kształtującym charak-
szkoleń metrologicznych, które są w urzędzie prowa- ter, rodzaj i zakres zaangażowania GUM w obszarze
dzone przez specjalistów z dziedziny metrologii. międzynarodowej współpracy metrologicznej jest po-
Szkolenia są prowadzone także przez terenową ad- trzeba zapewnienia prawidłowej realizacji ustawo-
ministrację miar. wych zadań GUM, zharmonizowanych z zobowiąza-
Informacje o liczbie przeszkolonych przez GUM niami międzynarodowymi naszego kraju. Nie jest
pracowników urzędu, pracowników terenowej admi- jednak możliwe, ze względu na szczupłość środków,
nistracji miar i klientów zewnętrznych zestawiono kierowanie pracowników na wszystkie spotkania
w tabeli: i konferencje, na które GUM otrzymuje zaproszenia
od organizacji międzynarodowych.
Klienci Zgłaszane przez kierowników komórek organiza-
Lata Rodzaj szkolenia GUM OUM
zewnętrzni cyjnych plany wyjazdów na konferencje, sympozja
Szkolenia metrologiczne 76 433 218 i seminaria międzynarodowe są realizowane w mia-
Szkolenia inne rę możliwości finansowych, ze szczególnym uwzględ-
(bhp, nadzór, 17 55 -
administracja itp.) nieniem działań wynikających ze strategii i priory-
2005 Seminaria tetów urzędu.
66 291 79
metrologiczne Należy przy tym podkreślić, że środki budżetowe
Egzaminy na technika przyznane na zapewnienie działalności i funkcjono-
warsztatu – tachografy - - -
cyfrowe
wanie administracji miar w ostatnich latach podle-
Szkolenia metrologiczne 38 418 217
gały znacznym ograniczeniom. Decyzją Komisji Fi-
Szkolenia inne nansów Publicznych Sejmu RP w toku prac nad usta-
(bhp, nadzór, 38 48 - wą budżetową na 2008 r. ograniczone zostały wydat-
administracja itp.) ki bieżące w części 64: GUM o 3 mln zł. Z tych wy-
2006 Seminaria
45 90 19 datków finansowane są także szkolenia, udział pra-
metrologiczne
cowników w sympozjach, konferencjach czy kongre-
Egzaminy na technika
warsztatu – tachografy - - 274 sach. W związku z powyższym kierownictwo GUM
cyfrowe dokonało szczegółowej analizy zasadności udziału
Szkolenia metrologiczne 33 272 239 przedstawicieli urzędu w międzynarodowych konfe-
Szkolenia inne rencjach, szkoleniach czy sympozjach, przyjmując
(bhp, nadzór, 117 49 -
administracja itp.)
jako priorytetowe te obszary aktywności międzyna-
2007 Seminaria rodowej, w których jako urząd bądź jako przedstawi-
459 89 19 ciel Polski jest zobligowany do aktywnego udziału.
metrologiczne
Egzaminy na technika W GUM opracowano, a następnie uzgodniono
warsztatu – tachografy - - 280 z komórkami organizacyjnymi GUM, dokument
cyfrowe
„Zasady współpracy Głównego Urzędu Miar z za-
Szkolenia metrologiczne 72 181 216
granicą”. „Zasady” te mają na celu zapewnienie
Szkolenia inne
(bhp, nadzór, 53 47 - właściwego postępowania w zakresie współpracy
administracja itp.) GUM z organizacjami międzynarodowymi, instytu-
2008 Seminaria cjami zagranicznymi oraz prawidłowego, terminowe-
327 33 9
metrologiczne
go obiegu dokumentacji dotyczącej współpracy mię-
Egzaminy na technika
warsztatu – tachografy - - 280
dzynarodowej, w tym z OIML, a także określają m.in.
cyfrowe zasady postępowania dotyczące zagranicznych wy-
jazdów służbowych czy wizyt delegacji zagranicznych
Ponadto od 2005 r. prowadzona jest stała współ- w urzędzie.
praca z Wydziałem Chemii Uniwersytetu Warszaw- W ramach aktywności Głównego Urzędu Miar
skiego, w którym działa Studium Podyplomowe Me- jako krajowej instytucji metrologicznej na forum or-
trologii. Zajęcia dydaktyczne prowadzone są także ganizacji międzynarodowych opracowano koncepcję
przez pracowników merytorycznych GUM. W zaję- współpracy z WELMEC, która została przyjęta przez
ciach studium uczestniczą, nieodpłatnie, młodzi pra- kierownictwo GUM w maju ubiegłego roku. W opar-
cownicy urzędu. W 2008 r. było to 2 pracowników, do ciu o ww. koncepcję GUM zgłosił do sekretariatu
tej pory studium ukończyło 11 pracowników GUM WELMEC nowych przedstawicieli Polski w grupach:
i urzędów terenowych. WELMEC WG4 „General Aspects of Legal Metrolo-
5. Zgodnie z przekazanymi przez Główny Urząd gy”, WELMEC WG5 „Metrological Supervision”,
Miar informacjami pracownicy urzędu zakwalifiko- „WELMEC WG7 „Software” i WELMEC WG11 „Uti-
560
lity Meters”. Koncepcja współpracy określa ramy dzia-
łania Głównego Urzędu Miar na forum WELMEC,
w tym zakłada zwiększenie aktywności GUM na are-
nie międzynarodowej w ciągu najbliższych lat.
W 2008 r. Główny Urząd Miar brał udział w 11 gło-
sowaniach w ramach współpracy z OIML.
Ponadto, w celu zapoznania się z zasadami funk-
cjonowania organizacji oraz umożliwienia komórkom
organizacyjnym bardziej aktywnego działania w ra-
mach organizacji OIML, przetłumaczono na język
polski i udostępniono pracownikom następujące do-
kumenty:
— Guide for CIML Members,
— Directives for the technical work, Part 1: Struc-
tures and procedures for the development of OIML
international recommendations and documents,
— Rules governing the translation, copyright and
distribution of OIML publications,
— Guide on the categories of OIML publications
and their adoption procedures,
— Directives for technical work, Part 2: Guide to
the drafting and presentation of OIML International
Recommendations and documents.
W ramach podniesienia roli i aktywności GUM
jako krajowej instytucji metrologicznej na forum or-
ganizacji międzynarodowych przedstawiciele Głów-
nego Urzędu Miar w 2008 r. uczestniczyli w posie-
dzeniach: OIML, komitetu technicznego EURAMET
TC-FLOW w Berlinie, Podkomitetu Technicznego
Akustyka Dźwięków Powietrznych (SC Sound in air),
korespondentów członków Komitetu Technicznego
EURAMET ds. Akustyki, Ultradźwięków i Drgań
(EURAMET TC AUV), Komitetu Doradczego ds.
Akustyki, Ultradźwięków i Drgań (CCAUV) Między-
narodowego Komitetu Miar (CIPM), w tym w anali-
zie dokumentów roboczych tego posiedzenia oraz
w opracowaniu raportu na temat najnowszych osią-
gnięć GUM w dziedzinie akustyki (Raport from
GUM), a także prezentacji tego raportu, Podkomite-
tu Technicznego EURAMET ds. Przyspieszenia i Drgań,
Berno, Szwajcaria (przygotowanie i przedstawienie
prezentacji na temat bezwzględnej metody wzorco-
wania przetworników drgań stosowanej w GUM),
Komitetu Technicznego Długości EURAMET (przed-
stawiciel GUM wygłosił referat na temat obliczania
niepewności pomiaru metodą Monte Carlo przy uży-
ciu programu komputerowego opracowanego w Za-
kładzie Długości i Kąta GUM).
W ramach istniejącego w GUM Sekretariatu
OIML TC 1 „Terminology” w 2008 r. prowadzone
były prace nad nowelizacją „Międzynarodowego
Słownika Metrologii Prawnej” (VIML), polegające
m.in. na przygotowaniu i rozesłaniu do członków
CIML Proposal for New Project oraz Tentative Work
Plan, jak również opracowano roboczy projekt zno-
welizowanego VIML, który rozesłano do przedstawi-
cieli będących członkami OIML TC1 w celu zgłasza-
nia uwag i propozycji. Prace nad „Międzynarodowym
Słownikiem Metrologii Prawnej” kontynuowane są
w roku 2009.
6. Kwestia szkoleń pracowników terenowej admi-
nistracji miar została już omówiona w punkcie 4 od-
powiedzi na interpelację.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Szejnfeld
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Wity
w sprawie konieczności wsparcia
przemysłu motoryzacyjnego w Polsce (9147)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak: SPS-023-9147/09 zawierające interpelację
pana posła Tadeusza Wity w sprawie konieczności
wsparcia przemysłu motoryzacyjnego, przesyłam po-
niższe wyjaśnienia.
Wobec pogarszającej się sytuacji branży motory-
zacyjnej w Polsce minister gospodarki zaproponował
zestaw działań służących stabilizacji funkcjonowania
przemysłu motoryzacyjnego, których część wynika
z dokumentu: Działania Ministerstwa Gospodarki na
rzecz stabilności i rozwoju. Jednocześnie dodatkowo
zostały wskazane rozwiązania dostosowane do spe-
cyfiki branży, które w znacznej części mogłyby zostać
wykorzystane przez inne sektory gospodarki.
Wśród najważniejszych obszarów interwencji znaj-
dują się: implementacja Krajowego Programu Re-
form, zwiększenie popytu konsumpcyjnego oraz po-
pytu inwestycyjnego, a także ułatwienia dla przed-
siębiorców.
Z uwagi na fakt, że pakiet ministra gospodarki
zawiera instrumenty wspierające gospodarkę pozo-
stające poza kompetencjami resortu, ostateczny
kształt proponowanych działań jest wypracowywany
w ramach konsultacji z właściwymi resortami.
Propozycje ministra gospodarki dotyczą również
zmian przepisów Kodeksu pracy, zmierzających do
wydłużenia okresu rozliczeniowego czasu pracy oraz
rozwiązań umożliwiających czasową redukcję kosz-
tów pracy podczas przestojów produkcji, przy wspar-
ciu państwa. Konsultacje tych rozwiązań odbywają
się w ramach Komisji Trójstronnej.
Ponieważ kwestie aktywizacji popytu na nowe sa-
mochody osobowe oraz przeciwdziałania redukcji za-
trudnienia są jednymi z ważniejszych instrumentów
proponowanych przez przedstawicieli branży moto-
ryzacyjnej w obecnej sytuacji ekonomicznej – w której
krajowi producenci samochodów osobowych, ze wzglę-

du na malejące zamówienia, są zmuszeni do coraz
częstszego wstrzymywania produkcji – stały się one
kluczowymi tematami dyskusji prowadzonej w ra-
mach powołanego zarządzeniem prezesa Rady Mini-
strów nr 128 z dnia 21 listopada 2008 r. Międzyre-
sortowego Zespołu do spraw Wzrostu Konkurencyj-
ności Przemysłu Motoryzacyjnego.
Rozwiązania, nad którymi pracuje międzyresor-
towy zespół, wpisują się w zgłaszane przez branżę
motoryzacyjną propozycję wsparcia wymiany parku
samochodowego poprzez zastąpienie opodatkowania
samochodów podatkiem akcyzowym innym podat-
kiem, który skuteczniej spełniałby rolę fiskalną, po-
przez wzrost dochodów budżetowych w kolejnych
latach, a także wychodziłby naprzeciw oczekiwaniom
wynikającym z ochrony środowiska.
Najwłaściwszą formą wydaje się konstrukcja opo-
datkowania oparta na wielkości emisji CO2, w której
podstawowym założeniem powinno być podejście
zakładające wzrost kwoty podatku wraz ze wzro-
stem szkodliwości środowiskowej danego pojazdu.
Wzorem doświadczeń z innych państw członkow-
skich przedmiotowe rozwiązanie powinno prowa-
dzić do zmian preferencji konsumenckich w kierun-
ku kupowania samochodów przyjaznych środowisku
oraz znacznego spadku sprzedaży samochodów emi-
tujących duże ilości CO2.
Pragnę również zwrócić uwagę, że zdaniem Ko-
misji Europejskiej należy dążyć do zastępowania po-
datku rejestracyjnego podatkiem rocznym, m.in.
z uwagi na jego ekologiczny charakter promujący kup-
no samochodów o niskim poziomie emisji CO2 oraz
stabilność i klarowność przedmiotowego systemu.
Wyrażam opinię, że proponowane rozwiązanie
stymulujące odmłodzenie parku samochodowego:
— powinno uwzględniać czynniki: gospodarczo-
-ekonomiczny, fiskalny, jak i społeczny;
— nie może przyczyniać się do nadmiernego wzro-
stu obciążeń podatkowych nabywców aut ani prowa-
dzić do ograniczenia dochodów budżetu państwa;
— musi nakładać obciążenia podatkowe uzależ-
nione od mierzalnych wskaźników obiektywnych,
a nie deklaratywnych;
— powinno finansowo wspierać świadomych kon-
sumentów wymieniających wysokoemisyjny stary
pojazd na nowy, spełniający obecne standardy ekolo-
giczne i bezpieczeństwa.
Odnosząc się do podnoszonej w interpelacji kwe-
stii zmian podatkowych wspierających popyt, mini-
ster finansów przedstawił stanowisko, iż regulacje
prawne w zakresie podatku VAT zawarte w ustawie
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) opierają się na
regulacjach prawnych zawartych w dyrektywie 2006/
112/EW Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.
Istotną cechą systemu podatku VAT jest jego po-
wszechność i neutralność dla obrotu gospodarczego.
System tego podatku nie przewiduje tworzenia okre-
ślonych preferencji mających na celu umożliwienie
561
wsparcia podmiotów gospodarczych przemysłu mo-
toryzacyjnego. Mając powyższe na uwadze, minister
finansów informuje, iż nie są prowadzone prace legi-
slacyjne dotyczące podatku od towarów i usług, któ-
re miałyby prowadzić do wsparcia sektora motoryza-
cyjnego.
Ponadto minister finansów poinformował, że
w zakresie gwarancji i poręczeń są podejmowane
działania dotyczące ułatwień kredytowych ukierun-
kowanych na wsparcie przedsiębiorstw różnych sek-
torów w Polsce. W związku z ogłoszonym przez pre-
zesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska „Planem
stabilności i rozwoju” przygotowano nowelizację
ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych
przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne,
która została opublikowana w Dzienniku Ustaw
Nr 65 z dnia 30 kwietnia 2009 r., poz. 545. Zmiany,
jakie wprowadza powyższa nowelizacja ustawy, mają
przede wszystkim na celu zwiększenie dostępu do
kapitału w formie obligacji i kredytów zaciąganych
głównie przez małe i średnie przedsiębiorstwa, co po-
może w sprostaniu zwiększającym się wymaganiom
stawianym kredytobiorcom przez sektor bankowy
w związku z dodatkowym ryzykiem wynikającym
z kryzysu finansowego.
W szczególności nowelizacja ustawy pozwoli Ban-
kowi Gospodarstwa Krajowego m.in. na.:
— rozszerzenie grupy beneficjentów poręczeń
i gwarancji,
— budowę szerokich struktur systemu lokalnych
i regionalnych funduszy,
— zniesienie ograniczenia w postaci maksymal-
nej kwoty poręczenia/gwarancji,
— wdrożenie nowych produktów.
Należy również podkreślić, iż zdecydowanie
wzrośnie rola BGK w systemie, któremu umożliwio-
no udzielanie poręczeń i gwarancji w imieniu i na
rachunek Skarbu Państwa powyżej kwoty stanowią-
cej równowartość 10 mln euro, nie więcej jednak niż
do 30 mln euro. Minister finansów pragnie zazna-
czyć, iż podmioty sektora motoryzacyjnego również
mogą skorzystać z nowych możliwości udzielania
poręczeń i gwarancji, pod warunkiem spełnienia
wszystkich kryteriów przewidzianych w stosownych
przepisach.
Odnośnie do regulacji dotyczących podatku do-
chodowego minister finansów uprzejmie informuję,
że nie są obecnie prowadzone prace w zakresie po-
datków dochodowych zmierzające do wprowadzenia
szczególnych rozwiązań wyłącznie dla przemysłu
motoryzacyjnego. Niemniej jednak zostały przygoto-
wane rozwiązania, które mogą korzystnie wpłynąć
na sytuację podatników, co powinno się pozytywnie
przełożyć także na branżę motoryzacyjną. Mianowi-
cie na podstawie ustawy z dnia 5 marca 2009 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od
osób prawnych (podpisanej przez prezydenta RP
w dniu 21 kwietnia 2009 r.), będącej konsekwencją
„Planu stabilności i rozwoju – wzmocnienie gospo-
562
darki Polski wobec światowego kryzysu finansowe-
go”, wprowadza się zmiany dotyczące m.in. amorty-
zacji i zasad rozliczania kosztów prac rozwojowych.
Przepisy tej ustawy zawierają instrumenty mające
na celu zwiększenie skłonności firm do inwestowa-
nia, w szczególności małych firm oraz rozpoczynają-
cych działalność.
Nowelizacja ustaw podatkowych zakłada zmianę
definicji małego podatnika polegającą na zwiększeniu
limitu przychodów warunkujących status małego po-
datnika, z 800 000 euro do 1 200 000 euro. W konse-
kwencji tej zmiany nastąpi poszerzenie kręgu pod-
miotów będących małymi podatnikami. Oznaczać to
będzie, że większa grupa podatników będzie mogła
skorzystać m.in. z jednorazowej amortyzacji.
W ustawie przewiduje się podwyższenie w latach
2009–2010 limitu kwoty jednorazowej amortyzacji do
100 000 euro. Aktualnie limit ten wynosi 50 000 euro
w roku podatkowym. Z prawa tego będą mogli sko-
rzystać w dalszym ciągu mali podatnicy oraz podat-
nicy rozpoczynający w tych latach prowadzenie dzia-
łalności.
Ponadto ustawa przewiduje umożliwienie podat-
nikom wyboru sposobu zaliczenia kosztów prac roz-
wojowych do kosztów podatkowych, co powinno przy-
czynić się istotnego wsparcia prorozwojowego. Będą
oni mogli zaliczyć koszty z tego tytułu do kosztów
podatkowych w miesiącu, w którym zostały ponie-
sione, albo począwszy od tego miesiąca w równych
częściach w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy,
albo jednorazowo w roku podatkowym po ich zakoń-
czeniu, albo poprzez odpisy amortyzacyjne od warto-
ści niematerialnej i prawnej, jeżeli podejmą decyzję
o ich amortyzacji.
Minister środowiska, odnosząc się do składanych
przez branżę motoryzacyjną propozycji w zakresie
wprowadzenia zmian w systemie recyklingu pojaz-
dów, prowadzących do rzeczywistego przetwarzania
samochodów ostatecznie wycofanych z ruchu, połą-
czonych z uruchomieniem zachęt finansowych, sty-
mulujących wymianę aut starych na nowe, wskazał,
że inicjatywa wydaje się słuszna i zachęciłaby wła-
ścicieli pojazdów do przekazywania ich do stacji de-
montażu i punktów zbierania pojazdów, które dzia-
łają w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20 stycznia
2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksplo-
atacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.). Jednocze-
śnie podkreślił, że w projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o odpadach oraz niektórych innych ustaw zapro-
ponowano podobne rozwiązanie, gdyż zakładano
wprowadzenie w miejsce dotychczasowej opłaty za
wprowadzenie pojazdu opłatę, która byłaby wpłaca-
na przez każdego rejestrującego po raz pierwszy po-
jazd na terytorium kraju, a zwracana ostatniemu
właścicielowi wyrejestrowującemu pojazd po jego
przekazaniu do stacji demontażu lub punktu zbiera-
nia pojazdów. Jednakże na etapie przekazania pro-
jektu pod obrady KERM – w październiku 2008 r.
– usunięto zasadnicze kwestie związane z ww. sys-
temem, ze względu na stanowisko UKIE o niezgod-
ności proponowanych zmian z prawem Unii Euro-
pejskiej.
Projekt przedmiotowej ustawy o zmianie ustawy
o odpadach oraz niektórych innych ustaw został
w dniu 3 marca 2009 r. przyjęty przez Radę Mini-
strów, a zawiera on m.in. przepisy wprowadzające
zaostrzenie sankcji wobec podmiotów prowadzących
nielegalny demontaż pojazdów, w celu wyelimino-
wania działalności tzw. szarej strefy w recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji. Ponadto w ka-
talogu organów uprawnionych lub obowiązanych do
kontroli spełnienia obowiązku zawarcia umowy
ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicz-
nych umieszczono Inspekcję Ochrony Środowiska
(zmiana w ustawie o ubezpieczeniach obowiązko-
wych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyj-
nych), co umożliwi informowanie Ubezpieczeniowe-
go Funduszu Gwarancyjnego o przypadkach braku
ubezpieczenia OC.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję, że Ministerstwo Gospodarki, będąc w sta-
łej współpracy z przedstawicielami sektora, na bie-
żąco analizuje sytuację przemysłu i rynku motory-
zacyjnego oraz prowadzi prace mające na celu znale-
zienie najlepszych rozwiązań stabilizujących sytuację
przemysłu odczuwającego skutki światowego kryzy-
su finansowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie sygnalizowanych przez media
możliwych nieprawidłowości podczas wyboru
dostawcy wyposażenia Nadbrzeżnego
Dywizjonu Rakietowego (9149)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
sygnalizowanych przez media możliwych niepra-
widłowości podczas wyboru dostawcy wyposażenia
Nadbrzeżnego Dywizjonu Rakietowego (SPS-023-
-9149/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
W dniu 29 stycznia 2009 r., zgodnie postanowie-
niami załącznika nr 14 do umowy nr DZSZ/298/XI-
-40/UZ/PRZ/Z/2007/1043/352 na dostawę uzbrojenia
i sprzętu wojskowego dla Nadbrzeżnego Dywizjonu

Rakietowego, firmie Kongsberg wypłacono kwotę
133 720 000,00 zł.
Warunki przetargu nie określały sposobu uregu-
lowania należności za dostawę. Sposób dokonania
zapłaty ujęty został w § 10 projektu umowy, stano-
wiącego załącznik do warunków przetargu i zgodnie
z jego postanowieniami zapłata miała następować za
wykonaną dostawę.
Mając jednak na względzie okoliczność, że w po-
stępowaniu złożona została tylko jedna oferta odpo-
wiadająca treści warunków przetargu, w celu usta-
lenia postanowień umowy, zamawiający zobowiązany
był, zgodnie z rozdziałem XV pkt 16 warunków prze-
targu, przeprowadzić negocjacje w trybie przewidzia-
nym w art. 72 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.). Ne-
gocjacje te obejmowały wszystkie elementy umowy,
w tym sposób dokonania płatności.
Odnosząc się do pytania pana posła Ludwika Do-
rna dotyczącego umowy offsetowej, uprzejmie infor-
muję, że jej wejście w życie nie zostało dotychczas
zatwierdzone przez Radę Ministrów.
Stosownie do treści art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
10 września 1999 r. o niektórych umowach kompen-
sacyjnych zawieranych w związku z umowami do-
staw na potrzeby obronności i bezpieczeństwa pań-
stwa (Dz. U. Nr 80, poz. 903, ze zm.), zagraniczny
dostawca ma obowiązek zawarcia umowy offsetowej
i żadna ze stron nie może od tej umowy odstąpić.
Z zapisu tego wynika, że obowiązek kontraktowania,
nałożony na zagranicznego dostawcę, dotyczy tylko
zawarcia umowy offsetowej i nie obejmuje jednocze-
śnie związanej z nią odrębnej umowy dostawy uzbro-
jenia lub sprzętu wojskowego. W omawianym zakre-
sie ustawa ogranicza autonomię woli stron i skutecz-
ność umowy dostawy jedynie w odniesieniu do ter-
minu jej zawarcia, który zgodnie z art. 8 ust. 12 jest
uzależniony od czasu zawarcia umowy offsetowej.
Z kolei dniem zawarcia umowy offsetowej jest dzień
jej podpisania przez strony, tj. zagranicznego dostaw-
cę i ministra właściwego do spraw gospodarki, repre-
zentującego Skarb Państwa.
Obie umowy zostały zawarte w dniu 30 grudnia
2008 r., co wyczerpało warunek prawny stanowiący
przesłankę skuteczności umowy dostawy. W związku
z tym umowa dostawy stała się ważna, a jej treść
podlega wykonaniu w oparciu o przepisy Kodeksu
cywilnego.
Mając na uwadze wyżej wymienione okoliczności,
nie ulega wątpliwości, że umowa dostawy jest ważna,
mimo niezatwierdzenia wejścia w życie (a nie zawar-
cia) umowy offsetowej przez Radę Ministrów, zgodnie
z art. 23 ustawy o niektórych umowach kompensa-
cyjnych zawieranych w związku z umowami dostaw
na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa.
W konsekwencji wszystkie postanowienia umowy do-
stawy, w tym wypłacenie pierwszej transzy płatności,
pozostają w mocy. Płatność etapowa, przed wykona-
niem zobowiązania wykonawcy, jest przyjętym zwy-
czajowo w międzynarodowym obrocie uzbrojeniem
563
i sprzętem wojskowym naturalnym zabezpiecze-
niem realizacji kontraktu przez zamawiającego, co
dopuszcza art. 488 § 1 Kodeksu cywilnego. Niewy-
konanie tego zobowiązania mogłoby skutkować
możliwością wystąpienia wykonawcy w stosunku do
zamawiającego z roszczeniem o wypłatę odsetek,
a ponadto stawiałoby zamawiającego w niekorzyst-
nym położeniu w przypadku wystąpienia opóźnień
w realizacji dostawy, z uwagi na możliwość podnie-
sienia zarzutu, że niewykonanie dostawy w termi-
nie było spowodowane brakiem płatności. Ponadto
konieczność zapłacenia odsetek od niezrealizowanej
w terminie płatności pociągałaby za sobą odpowie-
dzialność przewidzianą w art. 15 ustawy z dnia
17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za narusze-
nie dyscypliny finansów publicznych (Dz. U. z 2005 r.
Nr 14, poz. 114, ze zm.).
Odnosząc się do kwestii ewentualnego zwrotu wy-
płaconej zaliczki w przypadku niezatwierdzenia
umowy offsetowej przez Radę Ministrów, pragnę po-
informować, że wykonanie umowy dostawy poddane
jest, jak już wcześniej wskazano, postanowieniom
Kodeksu cywilnego. W omawianym zakresie nie ma
przepisów prawnych dających podstawę zwrotu przez
firmę Kongsberg zrealizowanej płatności. Nie prze-
widuje tego i nie mogła przewidywać również sama
umowa dostawy. W omawianym zakresie wprowadze-
nie do umowy klauzul o zwrocie płatności w przypad-
ku niezatwierdzenia przez Radę Ministrów wejścia
w życie umowy offsetowej, bez podstawy prawnej
rangi ustawowej, w sytuacji gdy jedynym warunkiem
skuteczności umowy dostawy jest zawarcie umowy
offsetowej, mogłoby być potraktowane jako naduży-
cie prawa. Stosownie bowiem do treści art. 5 Kodek-
su cywilnego tego rodzaju działanie lub zaniechanie
uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie pra-
wa i nie korzysta z jego ochrony. Tego rodzaju za-
strzeżenie byłoby nieważne z mocy prawa, jako nie-
związane z umową dostawy.
Pragnę także poinformować, że postępowanie
przetargowe na dostawę uzbrojenia dla Nadbrzeż-
nego Dywizjonu Rakietowego było przedmiotem
analizy ze strony prezesa Urzędu Zamówień Pu-
blicznych, który w opinii z dnia 10 lutego 2009 r.
nr UZP/DKUE/MG/1108/2309/09 nie stwierdził na-
ruszeń przepisów prawa w toku procedury. Ponadto
pełnomocnik ministra obrony narodowej do spraw
procedur antykorupcyjnych w opinii z dnia 23 grud-
nia 2008 r. stwierdził jednoznacznie, że oferta przed-
stawiona przez firmę Kongsberg jest zgodna z wa-
runkami przetargu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
564
Odpowiedź
prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie obowiązku składania informacji
statystycznych przez przedsiębiorców do GUS
(9150)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
nadesłaną przy piśmie pana Sławomira Nowaka, se-
kretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego Prezesa
Rady Ministrów, z dnia 6 maja 2009 r. znak: DSPA-
-4810-2096/09, interpelację pani poseł Hanny Zda-
nowskiej w sprawie obowiązku składania informacji
statystycznych przez przedsiębiorców do GUS, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje:
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom podmiotów
gospodarki narodowej zobowiązanych do przekazy-
wania danych na rzecz polskiej statystyki publicznej,
jak również realizując zobowiązania prawne dotyczą-
ce administracji publicznej, Główny Urząd Staty-
styczny umożliwił wywiązanie się z obowiązków
sprawozdawczych drogą elektroniczną.
Główny Urząd Statystyczny, przygotowując spra-
wozdawców do zmiany formy przekazywania danych
z pisemnej na elektroniczną, uruchomił w roku 2005
pilotażowe formularze elektroniczne DG-1 i C-01.
Kolejne formularze w ramach pilotażu były sukce-
sywnie przygotowywane i udostępniane, aż do uru-
chomienia we wrześniu 2007 r. portalu sprawozdaw-
czego GUS, który poza umożliwieniem przekazywa-
nia danych posiada narzędzia do komunikacji staty-
styki z respondentem, takie jak system powiadamia-
nia i przypominania o obowiązkach sprawozdaw-
czych, system monitowania oraz system komunikacji
między sprawozdawcą a statystyką. Równolegle przy-
gotowywano kolejne aplikacje formularzy elektro-
nicznych. Pozwoliło to sprawozdawcom na zapozna-
nie się z funkcjonalnością portalu sprawozdawczego.
Jednocześnie prowadzone były prace nad udoskona-
leniem techniki elektronicznej sprawozdawczości.
Obecnie portal obsługuje ok. 180 formularzy elektro-
nicznych.
Równocześnie z sukcesywnym udostępnieniem
elektronicznej formy przekazywania danych została
podjęta przez GUS szeroka akcja informacyjna, przy-
gotowująca sprawozdawców do nowej formy przeka-
zywania danych. W roku 2005 wraz z informacją
o udostępnieniu formularza DG-1 w wersji elektro-
nicznej przedsiębiorstwa otrzymały dane uwierzytel-
niające do wykorzystywania formularzy elektronicz-
nych. Przy udostępnianiu kolejnych formularzy elek-
tronicznych przedsiębiorstwa otrzymywały stosowną
informację wraz z drukami formularzy. W ramach
informowania o możliwości przekazywania danych
drogą elektroniczną w urzędach statystycznych oraz
urzędach skarbowych były rozpowszechniane plaka-
ty, ulotki informacyjne, foldery. Jesienią 2008 r. pod-
mioty zostały powiadomione o wprowadzeniu od dnia
1 stycznia 2009 r. obowiązku przekazywania danych
w formie elektronicznej wraz z przekazaniem tym-
czasowych danych uwierzytelniających do aktywacji
konta firmy w portalu sprawozdawczym. Jednostki
już wykorzystujące portal o obowiązku przekazywa-
nia danych ze wszystkich sprawozdań drogą elektro-
niczną zostały powiadomione e-mailem. Wcześniej
podmioty miały formalną możliwość wyboru formy
przekazywania danych statystycznych – mogły prze-
kazywać dane na przesyłanych przez urzędy staty-
styczne drukach lub korzystać z portalu sprawoz-
dawczego.
Wprowadzony z dniem 1 stycznia 2009 r. obowią-
zek przekazywania danych statystycznych drogą
elektroniczną ma na celu obniżenie kosztów prowa-
dzenia badań, przy jednoczesnym zmniejszeniu ob-
ciążenia respondentów poprzez wyeliminowanie
formularzy papierowych i związanych z nimi kosz-
tów przesyłek oraz kontaktów telefonicznych nie-
zbędnych dla wyjaśnienia nieprawidłowości. Spo-
dziewana jest poprawa jakości danych i skrócenie
czasu ich gromadzenia. Przedsięwzięcie to spotkało
się na ogół z pozytywnym odbiorem sprawozdawców,
o czym świadczy wysoki, stale rosnący odsetek spra-
wozdań statystycznych przekazywanych tą drogą.
Zastosowanie formularzy elektronicznych, udostęp-
nianych na portalu sprawozdawczym GUS, zdecydo-
wanie przyspiesza proces przygotowania i przekaza-
nia danych poprzez:
— ułatwienie wypełniania – w formularze elek-
troniczne wbudowane są mechanizmy pomocy kon-
tekstowej, ścieżki wypełniania, personalizacja, słow-
niki itp.;
— zastosowanie w formularzach reguł sprawdza-
jących poprawność wprowadzanych danych, które
zapewniają wyższą jakość przekazywanych danych,
a co za tym idzie zmniejszają liczbę kontaktów spra-
wozdawcy ze służbami statystyki w celu wyjaśniania
błędów;
— bdostarczenie sprawozdawcom bogatego funk-
cjonalnie narzędzia do zarządzania sprawozdawczo-
ścią w firmie – ma to szczególne znaczenie dla firm,
które wypełniają wiele formularzy lub powierzają re-
alizację tego zadania wielu pracownikom;
— zastosowanie narzędzi i metod, które są po-
wszechne w innych obszarach działalności podmio-
tów gospodarczych.
Wdrożenie sprawozdawczości elektronicznej w peł-
nej skali to ogromny wysiłek organizacyjny związany
z odpowiednim przygotowaniem służb statystyki pu-
blicznej oraz dostosowaniem systemów informatycz-
nych dla obsługi tego przedsięwzięcia. W pierwszych
tygodniach funkcjonowania systemu wystąpiły pew-
ne problemy wynikające przede wszystkim z jego
przeciążenia. Efekt ten można tłumaczyć okresem
stabilizacji systemu, podczas którego trwały inten-
sywne prace związane z dostosowaniem (tj. zwięk-
szeniem) potencjału przetwarzania do charaktery-
styki spływu sprawozdań elektronicznych. Problemy
te w zdecydowanej większości zostały wyeliminowa-
ne już w pierwszej dekadzie lutego, przy czym ich

charakter nie spowodował zakłóceń w realizacji ba-
dań statystycznych przez GUS (portal sprawozdaw-
czy przyjmował w tym czasie ponad 300 tys. sprawoz-
dań miesięcznie, tj. blisko 20-krotnie więcej niż
w porównywalnym okresie sprawozdawczym w roku
ubiegłym). W chwili obecnej system pracuje stabilnie,
czego skutkiem jest obserwowana zmiana nastawie-
nia sprawozdawców, którzy zaczynają dostrzegać ko-
rzyści płynące ze stosowania elektronicznych kana-
łów komunikacji z GUS.
Na portalu sprawozdawczym dostępne są wszyst-
kie wymagane przez GUS aplikacje dotyczące spra-
wozdawczości rocznej za rok 2008, kwartalnej i mie-
sięcznej dla roku 2009. Sygnały dotyczące zakłóceń
w pracy systemu są sporadyczne, a relacja ilościowa
pomiędzy sprawozdaniami elektronicznymi oraz pa-
pierowymi – zgodnie z § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie pro-
gramu badań statystycznych statystyki publicznej na
rok 2009 (Dz. U. Nr 221, poz. 1436) podmioty zatrud-
niające nie więcej niż 5 osób, na uzasadniony wnio-
sek, mogą przekazać dane statystyczne w formie pi-
semnej – zmienia się na korzyść tych przesyłanych
kanałem elektronicznym. System jest doskonalony
na miarę środków budżetowych przeznaczanych na
informatyzację administracji publicznej, w tym Głów-
nego Urzędu Statystycznego, oraz czasu niezbędnego
na realizację przedsięwzięcia.
Należy wspomnieć, że sprawozdawcy mają także
możliwość wykorzystywania formularzy off-line, któ-
re są sukcesywnie przygotowywane i zamieszczane
na stronie internetowej GUS. Znajdują się tam także
wzory formularzy wraz z objaśnieniami w formacie
pdf, z którymi można się zapoznać, a w wyjątkowych
sytuacjach wypełnić i wysłać do wskazanego urzędu
statystycznego.
Wykorzystywanie elektronicznej drogi realizacji
obowiązku sprawozdawczego zapewnia bezpieczeń-
stwo przekazywanym danym, szybkość, wygodę, po-
prawność oraz przyczynia się do rozwoju firm po-
przez włączenie się w szeregi nowoczesnych przed-
siębiorców, którzy do planowania i rozwoju działal-
ności swojego przedsiębiorstwa wykorzystują analizy
i opracowania publikowane w formie elektronicznej
i udostępniane przez Główny Urząd Statystyczny.
Zbierane przez służby statystyki publicznej dane
są częścią krajowego zasobu informacyjnego. Służą
przygotowaniu opracowań, zestawień i analiz staty-
stycznych. Dla zapewnienia dobrej jakości informacji
statystycznej i jej porównywalności, między innymi,
pod względem obserwacji zmian zachodzących na
przestrzeni lat w konkretnych dziedzinach niezbęd-
na jest elektroniczna forma zbierania danych.
Łączę wyrazy szacunku
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
565
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie utrzymania opieki
naukowo-dydaktycznej sprawowanej
przez uczelnie nad nauczycielskimi kolegiami
języków obcych (9151)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie wypowiedzenia przez Uniwersytet Jagiel-
loński porozumień o opiece naukowo-dydaktycznej
wobec nauczycielskich kolegiów języków obcych
(nr SPS-023-9151/09, pragnę poinformować, iż nie-
zwłocznie po otrzymaniu informacji o dokonywaniu
wypowiedzeń Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego zwróciło się do władz uczelni z prośbą o zajęcie
stanowiska w sprawie. Jednocześnie wystąpiłam do
rektorów szkół wyższych z apelem o nieobciążanie
skutkami rozwiązywanych porozumień obecnych
słuchaczy kolegiów.
W wyniku podjętych działań Ministerstwo Nauki
i Szkolnictwa Wyższego otrzymało zapewnienie rek-
tora Uniwersytetu Jagiellońskiego o kontynuowaniu
opieki nad wszystkimi kolegiami do czasu zakończe-
nia cyklu kształcenia przez ich obecnych słuchaczy
I, II, i III roku.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż dostrzeże-
nie wspomnianych problemów przyczyniło się do po-
wstania z inicjatywy posłów projektu ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
nr 164, poz. 1365, z późn. zm.), który skierowany
został do Pana Marszałka. W projekcie, którego
pierwsze czytanie już się odbyło, określono warunki
oraz tryb włączania do uczelni publicznych kolegiów
nauczycielskich, nauczycielskich kolegiów języków
obcych, kolegiów pracowników służb społecznych,
a także publicznych szkół pomaturalnych, przy za-
chowaniu dokonań i dorobku kolegiów w dobrym
przygotowywaniu praktycznym do zawodu nauczy-
ciela i pracownika socjalnego oraz przy wykorzysta-
niu dobrych doświadczeń z ich działalności.
Wyrażam nadzieję, iż podjęte działania umożliwią
aktualnym słuchaczom kolegiów ukończenie cyklu
kształcenia na dotychczasowych zasadach, bez nara-
żania ich słuchaczy na rozczarowanie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
566
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Galli
w sprawie uregulowania zobowiązań
Skarbu Państwa wobec obywateli z tytułu
przedwojennych obligacji (9152)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 30 kwietnia 2009 r. Nr SPS-023-9152/09, do-
tyczącym interpelacji pana posła Ryszarda Galli
w sprawie udzielenia przez ministra finansów infor-
macji w zakresie możliwości prawnej ustawowego
uregulowania sytuacji posiadaczy przedwojennych
papierów wartościowych, uprzejmie wyjaśniam:
W obecnym stanie prawnym posiadacze przedwo-
jennych papierów wartościowych mogą indywidualnie
dochodzić przed sądami powszechnymi swoich rosz-
czeń o zwaloryzowanie wartości papierów wartościo-
wych. Sądy powszechne, rozpatrując indywidualne
sprawy z powództwa posiadaczy przedwojennych pa-
pierów wartościowych, każdorazowo oceniają zasad-
ność zgłoszonych żądań. Nie znajduje zatem uzasad-
nienia podjęcie odrębnych działań prawnych w celu
uregulowania sytuacji posiadaczy przedwojennych pa-
pierów wartościowych Skarbu Państwa.
Zagadnienie roszczeń związanych m.in. z wyku-
pem papierów skarbowych wyemitowanych przed
II wojną światową było przedmiotem wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 24 kwietnia 2007 r.
(sygn. akt SK 49/05 - Dz. U. Nr 81, poz. 554). W wy-
roku tym Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgod-
ny z Konstytucją RP art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca
1990 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz. U.
Nr 55, poz. 321) w zakresie, w jakim ograniczał on
dostęp do waloryzacji sądowej, zagwarantowanej
w art. 3581 § 3 K.c., w odniesieniu do zobowiązań
pieniężnych powstałych przed dniem 30 października
1950 r., wynikających z obligacji emitowanych przez
Skarb Państwa. Stosownie do wyroku Trybunału
przepis ten utracił moc po 12 miesiącach od dnia ogło-
szenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
W treści wyroku Trybunał Konstytucyjny za-
warł stwierdzenie, że osoby będące posiadaczami
przedwojennych obligacji skarbowych dysponują in-
strumentami prawnymi umożliwiającymi im uzy-
skanie ochrony swoich praw. Należy jednak mieć na
uwadze, że waloryzacja sądowa zobowiązań pienięż-
nych powstałych przed 30 października 1950 r. jest
możliwa tylko w odniesieniu do zobowiązań nie-
przedawnionych.
Zatem nie znajduje uzasadnienia podjęcie odręb-
nych działań prawnych w celu uregulowania sytuacji
posiadaczy przedwojennych papierów wartościowych
Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zapewnienia wyczerpującej ochrony
prawnej dla rodzica – obywatela polskiego
oraz dzieci pochodzących ze związków
małżeńskich z obywatelami Niemiec (9153)
Szanowny Panie Ministrze! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Mieczysława Łuczaka w spra-
wie rozważenia nowelizacji ustawy Prawo prywatne
międzynarodowe w zakresie władzy rodzicielskiej
w małżeństwach polsko-niemieckich poprzez zmianę
łącznika na znacznie bardziej chroniący obywatela
polskiego, uprzejmie informuję, że w transgranicz-
nych sprawach ze stosunków rodziców i dzieci pod-
stawowe znaczenie ma rozgraniczenie dwóch odręb-
nych zagadnień prawnych: jurysdykcji sądów (1) oraz
prawa właściwego, w oparciu o które rozstrzyga sąd,
a które to prawo wskazane jest przez normy prawa
prywatnego międzynarodowego (2). Pragnę więc za-
cząć od ich wyjaśnienia, zanim ostatecznie ustosun-
kuję się do pytania Pana Posła (3).
1. Jurysdykcja sądów jest zagadnieniem prawa
procesowego i rozstrzyga o tym, czy dana sprawa cy-
wilna może być w ogóle rozstrzygnięta przez sądy
określonego państwa. Inaczej mówiąc, jurysdykcja
przesądza o istnieniu lub braku „właściwości” sądów
danego państwa.
Co do zasady każde państwo samodzielnie okre-
śla, w jakich stanach faktycznych chce przyznać ju-
rysdykcję swoim sądom. Tak też uczynił polski usta-
wodawca w Kodeksie postępowania cywilnego, gdzie
w art. 1101 uregulował, w jakich okolicznościach są-
dom polskim przysługuje jurysdykcja w sprawach ze
stosunków rodziców i dzieci. Natomiast żadne pań-
stwo nie jest władne, by samodzielnie wskazać sądom
innego państwa, w jakich okolicznościach mają być
one właściwe. Jedynym sposobem wpłynięcia na ju-
rysdykcję innych państw jest zawarcie z nimi poro-
zumienia międzynarodowego, w którym ujednolicone
zostaną podstawy jurysdykcji sądów umawiających
się państw.
Tak też uczyniły w 2003.r. państwa członkowskie
Unii Europejskiej, dążąc do utworzenia przestrzeni
wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w ra-
mach której zapewniony byłby swobodny przepływ
osób, przyjmując rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/
2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdyk-
cji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w spra-
wach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących od-
powiedzialności rodzicielskiej (Dziennik Urzędowy
Unii Europejskiej z dnia 14.03.2009.r. nr L 70, str.
19). Zatem od dnia 1 marca 2005 r., kiedy to rozpo-
rządzenie nr 2201/2003 zaczęło być stosowane,
w sprawach dotyczących władzy rodzicielskiej w mał-

żeństwach polsko-niemieckich sądy państw człon-
kowskich Unii Europejskiej ustalają swoją jurysdyk-
cję wyłącznie na podstawie rozporządzenia 2201/
2003, jeśli dziecko zwykle zamieszkuje na terytorium
Unii Europejskiej (art. 8). W tym zakresie art. 1101
K.p.c. nie znajduje zastosowania.
Dlatego w sytuacji gdy matka dziecka będąca oby-
watelką Polski zdecydowała się zamieszkać wraz
z dzieckiem w Niemczech, to sądy niemieckie mają
wyłączną jurysdykcję do rozstrzygania spraw z za-
kresu władzy rodzicielskiej. Analogicznie, jeśli oby-
watelka Niemiec zawarła małżeństwo z Polakiem
i mieszka w Polsce, to wyłącznie sądy polskie będą
rozstrzygać o jej władzy rodzicielskiej nad dzieckiem
mającym miejsce zamieszkania w Polsce.
Warto w tym miejscu wyjaśnić, że zastosowany
w rozporządzeniu nr 2201/2003 łącznik miejsca zwy-
kłego pobytu dziecka ma na celu zapewnienie tego,
żeby sprawy dotyczące władzy rodzicielskiej były roz-
patrywane w tym miejscu, w którym dziecko wyka-
zuje integrację ze środowiskiem społecznym i rodzin-
nym (teza 2 orzeczenia Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie
C-523/07). Względy te wydają się słuszne, tym bar-
dziej że w opisywanych przez pana posła sprawach
dziecko ma z reguły podwójne obywatelstwo – pol-
skie, jak i niemieckie.
2. Kolejnym problemem prawnym, który pojawia
się przy transgranicznych sprawach dotyczących
władzy rodzicielskiej, to kwestia prawa właściwego.
Sądy rozwiązują ten problem w oparciu o normy pra-
wa prywatnego międzynarodowego. Warto więc
uświadomić sobie, że sam fakt, że daną sprawę roz-
patruje niemiecki (bądź polski) sąd, któremu przy-
sługuje jurysdykcja na podstawie rozporządzenia
2201/2003, nie przesądza jeszcze o tym, że sąd ten
rozstrzygnie daną sprawę w oparciu o swoje własne
prawo materialne, tj. niemieckie (bądź polskie) pra-
wo rodzinne. Sąd musi najpierw sięgnąć do norm
kolizyjnych prawa prywatnego międzynarodowego
i ustalić prawo rodzinne, jakiego państwa jest w da-
nej sprawie właściwe. Warto tutaj podkreślić, że każ-
de państwo ma swoje krajowe prawo prywatne mię-
dzynarodowe.
Dlatego też gdy sprawa z zakresu władzy rodzi-
cielskiej trafi przed sąd niemiecki, który na podsta-
wie rozporządzenia 2201/2003 będzie miał jurysdyk-
cję, to pytanie, czy do rozwiązania danej sprawy wła-
ściwe jest niemieckie prawo rodzinne czy obce,
np. polskie prawo rodzinne, sąd niemiecki rozstrzy-
gnie w oparciu o przepisy niemieckiego prawa prywat-
nego międzynarodowego. Zgodnie z art. 21 Einfüh-
rungs-gesetz zum Bürgerlichen Gesetzbuch (EGBGB)
„stosunek prawny między dzieckiem a jego rodzicami
podlega prawu państwa, w którym dziecko ma miej-
sce zwykłego pobytu”. Tak więc jeśli dziecko mieszka
w Niemczech, sąd niemiecki zastosuje niemiecki ko-
deks cywilny, a konkretnie przepisy § 1626 – § 1698b
Bürgerliches Gesetzbuch (BGB) regulujące tzw. pie-
czę rodzicielską (elterliche Sorge).
567
Na marginesie warto tutaj wskazać na brzmienie
przepisu § 1626 BGB, zgodnie z którym: „1. Rodzice
mają obowiązek i prawo dbać o małoletnie dziecko
(piecza rodzicielska – elterliche Sorge). Piecza rodzi-
cielska obejmuje pieczę nad osobą dziecka (piecza nad
osobą – Personensorge) oraz nad majątkiem dziecka
(piecza nad majątkiem – Vermögenssorge). 2. W ra-
mach opieki i wychowania rodzice uwzględniają ro-
snącą zdolność i rosnącą potrzebę dziecka do samo-
dzielnego, odpowiedzialnego działania. Jeżeli jest to
wskazane ze względu na stan rozwoju dziecka, oma-
wiają oni z dzieckiem problemy pieczy rodzicielskiej
i dążą do osiągnięcia z nim porozumienia. 3. Do do-
bra dziecka należy z reguły kontakt z obydwoma ro-
dzicami. To samo tyczy się kontaktów z innymi oso-
bami, z którymi dziecko jest związane, jeśli utrzyma-
nie tych więzów jest korzystne dla jego rozwoju”.
Znamienne jest też, że w przypadku gdy rodzice
dziecka nie są małżeństwem i nie porozumieją się co
do wspólnego sprawowania pieczy rodzicielskiej, to
zgodnie z § 1626a ust. 2 BGB piecza rodzicielska
przysługuje matce. Tak więc już pobieżna lektura
wybranych przepisów niemieckiego prawa rodzin-
nego pokazuje, że stawia ono – tak jak prawo polskie
– w centralnym miejscu dobro dziecka. Opisywane
przez pana posła problemy polskich matek nie wyni-
kają więc z faktu, że sądy niemieckie stosują – na
podstawie niemieckiego prawa prywatnego między-
narodowego – niemieckie prawo rodzinne, lecz z ewen-
tualnego błędnego stosowania tego prawa. Środkiem
zaradczym na te problemy nie byłaby więc też zmia-
na łącznika niemieckiego prawa prywatnego między-
narodowego, na którą notabene polski ustawodawca
nie ma żadnego wpływu.
Wracając jednak do wątku zasadniczego, tj. do
sytuacji, w której to polskie prawo prywatne mię-
dzynarodowe – bo to jego nowelizacji dotyczy zapy-
tanie pana posła – ma znaczenie, należy podkreślić,
że do jego zastosowania dojdzie tylko wtedy, gdy
daną sprawę rozstrzygać będzie polski sąd. Jest to
oczywiste, jeśli uwzględni się fakt, że tylko polskie
organy państwowe są związane polskim ustawodaw-
stwem. Innymi słowy, art. 19 § 1 ustawy z dnia 12 paź-
dziernika 1965 r. Prawo prywatne międzynarodowe
stanowiący, że „stosunki prawne między rodzicami
a dzieckiem podlegają prawu ojczystemu dziecka”,
ma znaczenie wyłącznie w sytuacji, gdy jurysdykcję
w sprawie będzie miał polski sąd, który – jak to wy-
żej wyjaśniono – w większości spraw pozostających
w zainteresowaniu pana posła – jurysdykcji mieć nie
będzie.
3. Ustosunkowując się zatem do propozycji pana
posła, żeby rozważyć nowelizację przepisów ustawy
Prawo prywatne międzynarodowe poprzez zastoso-
wanie łącznika znacznie bardziej chroniącego pra-
wa obywatela polskiego, pragnę odpowiedzieć, że
jakakolwiek zmiana przepisów ustawy Prawo pry-
watne międzynarodowe nie jest władna rozwiązać
problemów obywatelek polskich, które ze swoimi
568
dziećmi zdecydowały się zamieszkać na terytorium
Niemiec.
Uzupełniająco warto wskazać, że przepisy prawa
prywatnego międzynarodowego państw członkow-
skich Unii Europejskiej w zakresie dotyczącym wła-
dzy rodzicielskiej zostaną niebawem ujednolicone.
Stanie się tak poprzez przystąpienie państw człon-
kowskich Unii Europejskiej do konwencji haskiej
z 1996 r. o jurysdykcji, prawie właściwym, uznawa-
niu, wykonaniu i współpracy w zakresie odpowie-
dzialności rodzicielskiej i środków ochrony dzieci
(decyzja Rady z dnia 5 czerwca 2008.r. i tekst polski
konwencji zostały opublikowane w Dzienniku Urzę-
dowym Unii Europejskiej z dnia 11.06.2008 r., nr L
151, str. 36 i str. 39), której art. 15 – art. 22 zastąpią
obecną regulację art. 19 § 1 ustawy Prawo prywatne
międzynarodowe. Rząd podjął już prace zmierzające
do związania się przez Polskę tą konwencją.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie pomocy państwa we wspieraniu
budownictwa socjalnego (9154)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Stanisława Steca w sprawie pomocy
państwa we wspieraniu budownictwa socjalnego, na-
desłaną pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r. (znak:
SPS-023-9154/09), uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
W odniesieniu do potrzeb w zakresie lokali socjal-
nych przywołanych w interpelacji pana posła należy
stwierdzić, że dotychczasowy okres realizacji progra-
mu (pięć edycji składania wniosków), pomimo nadal
aktualnych problemów społecznych, znacząco odbie-
gał od zakładanych efektów prognozowanych na eta-
pie opracowywania regulacji ustawy. Jak się wydaje,
najistotniejszą barierą w realizacji takich przedsię-
wzięć był brak możliwości otrzymania finansowego
wsparcia na tworzenie lokali mieszkalnych nieposia-
dających statusu lokali socjalnych. Tworzenie no-
wych lokali socjalnych dla niewypłacalnych najem-
ców, przy jednoczesnym zamieszkiwaniu lokatorów
uiszczających regularnie opłaty czynszowe w starym
zasobie mieszkań komunalnych, nie było bowiem po-
strzegane przez samorządy jako rozwiązanie racjo-
nalne i sprawiedliwe. Niewystarczającą zachętą dla
gmin była także wysokość udziału pomocy z budżetu
państwa w kosztach przedsięwzięcia.
W tym kontekście, odpowiadając w pierwszym
rzędzie na pytanie o zamiary Ministerstwa Infra-
struktury, informujemy o zmianach w przepisach
dotyczących programu budownictwa socjalnego.
W dniu 12 lutego 2009 r. z przedłożenia rządowe-
go uchwalona została ustawa o zmianie ustawy o fi-
nansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych,
mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bez-
domnych oraz ustawy o niektórych formach popiera-
nia budownictwa mieszkaniowego. Podstawową prze-
słanką dokonanej nowelizacji jest eliminacja pod-
stawowych barier efektywnego wykorzystywania
programu przez inwestorów oraz wprowadzenie roz-
wiązań, które przyczynią się do wzrostu zaintere-
sowania samorządów uzyskaniem finansowego wspar-
cia w ramach programu oraz wpłyną na lepsze dosto-
sowanie programu do wymogów racjonalnego zarzą-
dzania posiadanym zasobem przez gminy.
Nowelizacja zakłada w tym zakresie wprowadze-
nie możliwości pozyskania przez gminy, przy pomocy
finansowej z budżetu państwa, mieszkań komunal-
nych nieposiadających statusu lokali socjalnych,
a także zwiększenie maksymalnego poziomu finan-
sowego wsparcia, o jakie mogą ubiegać się wniosko-
dawcy (do 30–50% kosztów przedsięwzięcia). Możli-
wy także będzie zakup i refinansowanie kosztów
zakupu lokali i całych budynków mieszkalnych (a nie
tylko zakup poszczególnych lokali). Zgodnie ze zno-
welizowaną ustawą niezbędnym warunkiem wyko-
rzystania przez gminy wsparcia na inwestycje wy-
kraczające poza aktualny zakres finansowania przed-
sięwzięć będzie równoległe utworzenie – bez wyko-
rzystania środków Funduszu Dopłat – mieszkań
socjalnych o powierzchni i liczbie co najmniej równej
efektowi, jaki przynieść ma inwestycja wspierana
w ramach programu. Pozostałe zmiany mają w więk-
szości charakter dostosowujący i porządkujący, z uwzględ-
nieniem wniosków z dotychczasowych doświadczeń
związanych z wdrażaniem ustawy, i mają na celu wy-
eliminowanie niektórych niekorzystnych rozwiązań
przyjętych w jej obecnym brzmieniu.
Ustawa nowelizująca ustawę o finansowym wspar-
ciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronio-
nych, noclegowni i domów dla bezdomnych weszła
w życie z dniem 1 kwietnia 2009 r. Uprawnione pod-
mioty będą miały możliwość skorzystania z pomocy
finansowej państwa w oparciu o nowe przepisy już
w najbliższej, jesiennej edycji składania wniosków,
która odbędzie się we wrześniu br.
Bez wątpienia w obliczu zagrożenia kryzysem go-
spodarczym wielkość środków, jakimi dysponuje bu-
dżet państwa na realizację zadań we wszystkich
działach gospodarki narodowej, obiektywnie podle-
gała w 2009 r. znacznym ograniczeniom. Nie pozo-
stało to oczywiście bez wpływu na poziom wydatków
zaplanowanych w części 18, w tym poziom środków
zasilających Fundusz Dopłat z przeznaczeniem na
realizację programu wsparcia budownictwa socjalne-
go. W przypadku tego programu, poddanego istot-
nym zmianom legislacyjnym, w pierwszych miesią-
cach po wprowadzeniu zmian wystąpić mógł jednak

efekt dostosowania programu do nowych uwarunko-
wań realizacji, charakterystycznych zazwyczaj dla
okresu wdrożeniowego.
Mając na uwadze powyższe, po zapewnieniu środ-
ków na obsługę programu dopłat do oprocentowania
kredytów mieszkaniowych, finansowanego również
ze środków Funduszu Dopłat, na finansowe wsparcie
budownictwa socjalnego w planie finansowym FD
zaplanowana została ostatecznie kwota 20 mln zł.
Kwota ta, zakładająca finansowanie każdej z dwóch
tegorocznych edycji składania wniosków na poziomie
10 mln zł, już w I edycji nie pokryła zgłoszonego
przez inwestorów zapotrzebowania. Sytuację taką
przewidują jednak systemowo przepisy ustawy prze-
widujące stosowanie procedur wyboru najlepszych
przedsięwzięć. Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 8 grud-
nia 2006 r. o finansowym wsparciu tworzenia lokali
socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i do-
mów dla bezdomnych, w sytuacji gdy środki przezna-
czone na finansowe wsparcie są niższe od popytu na
te środki wynikającego ze złożonych wniosków, Bank
Gospodarstwa Krajowego dokonuje oceny punktowej
wniosków na podstawie kryteriów zawartych w prze-
pisach wykonawczych do ustawy. W pierwszej edycji
złożono łącznie 70 wniosków o finansowe wsparcie na
realizację ogółem 1037 lokali i miejsc noclegowych oraz
kwotę finansowego wsparcia w wysokości 24,02 mln zł.
Oznacza to, że pomoc z budżetu państwa otrzyma ok.
40% planowanych do realizacji przedsięwzięć, na któ-
re w edycji wiosennej br. złożone zostały wnioski
o finansowe wsparcie.
Druga tegoroczna edycja składania wniosków,
która przewidziana jest we wrześniu, odbędzie się na
nowych zasadach, określonych w wyniku nowelizacji
ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali so-
cjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów
dla bezdomnych, która weszła w życie w dniu 1 kwiet-
nia br. Biorąc pod uwagę fakt, że będzie to pierwsza
z edycji realizowanych w oparciu o przepisy znoweli-
zowanej ustawy (szersze możliwości wykorzystania
programu, wyższy poziom dofinansowania kosztów
przedsięwzięć), resort infrastruktury rozważa moż-
liwość dodatkowego zasilenia Funduszu Dopłat środ-
kami na realizację programu wsparcia budownictwa
socjalnego jeszcze w 2009 r. Z uwagi na trudne uwa-
runkowania budżetowe, w tym prawdopodobnie ko-
nieczność nowelizacji ustawy budżetowej na 2009 r.,
możliwości stosownych przesunięć (w ramach części
18 lub poprzez dodatkowe środki pochodzące z in-
nych źródeł) są jednak bardzo ograniczone. Ewentu-
alne rozstrzygnięcia w tym zakresie będą więc zale-
żały od szerokiego kontekstu uwarunkowań budżetu
państwa, a ponadto musiałyby uzyskać akceptację
ministra finansów odpowiedzialnego za ten dział go-
spodarki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
569
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie rodzaju płatności
przy rozliczeniach beneficjentów (9156)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie rodzaju płatności przy rozliczeniach beneficjen-
tów pragnę wyjaśnić, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasa-
dach prowadzenia polityki rozwoju instytucje zarzą-
dzające są zobowiązane do podjęcia działań w celu
zapewnienia prawidłowej realizacji przez państwo
członkowskie wymogów wynikających z prawa wspól-
notowego. Do działań tych należy m.in. określenie
kryteriów kwalifikowalności wydatków objętych do-
finansowaniem w ramach programu operacyjnego,
o czym mówi przepis w art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. usta-
wy. Na tej podstawie instytucje zarządzające mają
prawo i obowiązek zdefiniować kategorie wydatków,
które będą kwalifikowalne w ramach danego progra-
mu operacyjnego, a także sposób ich ponoszenia oraz
dokumentowania.
Powyższe kompetencje instytucji zarządzających
wynikają m.in. z faktu, iż są one odpowiedzialne za
zarządzanie programami operacyjnymi i ich realiza-
cję zgodnie z zasadą należytego zarządzania finan-
sami. Odpowiedzialność ta dotyczy w szczególności
zapewnienia, żeby współfinansowane towary i usłu-
gi zostały rzeczywiście dostarczone oraz żeby wydat-
ki zadeklarowane przez beneficjentów w ramach pro-
jektów zostały rzeczywiście poniesione. W tym celu
instytucje zarządzające są zobowiązane do ustano-
wienia odpowiednich procedur w zakresie dokumen-
towania i przechowywania wszystkich dokumentów
dotyczących wydatkowania środków wspólnotowych,
tak aby zapewnić przejrzyste przepływy finansowe
oraz właściwą ścieżkę audytu.
Odnosząc się bezpośrednio do pytań pana posła
Grzegorza Raniewicza, informuję, że co do zasady
w żadnym z krajowych programów operacyjnych re-
alizowanych w perspektywie finansowej 2007–2013
kwalifikowalność wydatków nie jest uzależniona od
rodzaju płatności, czyli beneficjent może przedstawić
do refundacji zarówno wydatki poniesione w formie
gotówkowej, jak i bezgotówkowej. Zgodnie z obowią-
zującymi w tym zakresie wymogami wydatek fak-
tycznie poniesiony powinien być poparty fakturą
z oznaczeniem zapłaty (lub dokumentem księgowym
o równoważnej wartości dowodowej) oraz potwier-
dzeniem płatności na rzecz wykonawcy w postaci wy-
ciągu z rachunku bankowego lub dokumentów po-
twierdzających dokonanie płatności gotówką.
Zgodnie z aktualnym stanem rzeczy spośród in-
stytucji zarządzających programami krajowymi je-
570
dynie instytucja zarządzająca Programem Operacyj-
nym „Innowacyjna gospodarka” 2007–2013 wprowa-
dziła w wytycznych w zakresie kwalifikowania wy-
datków w ramach Programu Operacyjnego „Innowa-
cyjna gospodarka” wymóg dokumentowania ponie-
sionych płatności poprzez wyciąg z rachunku banko-
wego, ale i tutaj w uzasadnionych przypadkach do-
puszcza się możliwość dokonania płatności gotówko-
wej przy niektórych wydatkach o wartości nieprze-
kraczającej 2 tys. zł.
Równocześnie pragnę przypomnieć, iż Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego podjęło działania zmie-
rzające do uproszczenia procedur i dokumentów
związanych z aplikowaniem o środki z funduszy
Unii Europejskiej – w dniu 8 sierpnia 2008 r. Zarzą-
dzeniem ministra rozwoju regionalnego powołany
został Zespół do spraw uproszczeń systemu wyko-
rzystania środków funduszy Unii Europejskiej. Ze-
spół ten skupia przedstawicieli administracji rządo-
wej i samorządowej, organizacji zrzeszających przed-
siębiorców oraz ekspertów zewnętrznych. W ramach
zespołu funkcjonują trzy grupy robocze rozpatrują-
ce szczegółowe propozycje uproszczeń, są to: Grupa
ds. Przedsiębiorców, Grupa ds. Europejskiego Fun-
duszu Społecznego oraz Grupa ds. Samorządy–In-
frastruktura. Grupy robocze rozpatrują propozycje
uproszczeń zgłoszone przez członków grupy oraz
przez zainteresowane podmioty (przedsiębiorców,
przedstawicieli samorządów, firmy doradcze) w ra-
mach akcji,,Proste fundusze”. Pragnę podkreślić, że
w trakcie dotychczasowych prac Grupy ds. Przed-
siębiorców nie były zgłaszane problemy ani zastrze-
żenia wobec zasad realizacji płatności za koszty
kwalifikowane projektu. W szczególności nie było
żadnych zgłoszeń wskazujących na mankamenty
wymogu dokonywania płatności w formie przelewu
(obrotu bezgotówkowego).
Jednocześnie chciałabym poinformować, że we-
dług informacji Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
w większości województw płatności gotówkowe w ra-
mach regionalnych programów operacyjnych są do-
puszczalne zgodnie z ustawą z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej. Wyjątek sta-
nowią województwa śląskie i dolnośląskie, gdzie wy-
łączono możliwość dokonywania płatności gotówko-
wych w odniesieniu do przedsiębiorców oraz podla-
skie, gdzie w ogóle nie dopuszcza się płatności gotów-
kowych. Informuję także, że instytucje zarządzające
regionalnymi programami operacyjnymi są autono-
miczne – w odniesieniu do regionalnych programów
operacyjnych Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
pełni jedynie funkcję instytucji koordynującej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Jacka Żalka
w sprawie podejrzenia o naruszenie
przez ABW w Białymstoku prawa do ochrony
informacji i danych osobowych,
sygn. akt AP II 12/06/S (9157)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczpospolitej Polskiej Jac-
ka Żalka skierowaną do ministra sprawiedliwości
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Prokuratura Apelacyjna w Lublinie prowadziła
śledztwo o sygn. II Ds. 12/06/s w sprawie przestępstw
o charakterze korupcyjnym. Śledztwo zostało zakoń-
czone aktem oskarżenia skierowanym 28 września
2007 r. do Sądu Okręgowego w Białymstoku. Posta-
nowieniem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 7 grud-
nia 2007 r. nastąpiło przekazanie przedmiotowej
sprawy do Sądu Okręgowego w Ostrołęce, gdzie obec-
nie jest rozpoznawana.
Aktem oskarżenia objęto 11 osób, którym zarzu-
cono popełnienie przestępstw z art. 230 § 1 K.k., 230a
§ 1 K.k., 229 § 1 i 5 oraz innych. Podstawę faktyczną
aktu oskarżenia stanowiły również materiały z kon-
troli operacyjnej prowadzonej przez Agencję Bezpie-
czeństwa Wewnętrznego. Materiał ten został przeka-
zany do prokuratury w trybie art. 27 ust. 15 ustawy
z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego i Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676,
z późn. zm.).
Pan poseł Jacek Żalek w przedstawionej interpe-
lacji, kwestionując legalność przeprowadzonych czyn-
ności operacyjnych, trafnie wskazuje, że do zadań
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego należy prze-
ciwdziałanie przestępstwom polegającym na korupcji
osób pełniących funkcje publiczne, o których mowa
w art. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ogra-
niczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez
osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. z 2006 r.
Nr 216, poz. 1584), jeżeli może to godzić w bezpie-
czeństwo państwa. Nie można jednak zgodzić się
z kategorycznym twierdzeniem pana posła Jacka Żal-
ka, iż żadnemu z oskarżonych w tej sprawie nie
przedstawiono zarzutów popełnienia przestępstw,
których wykrywanie (również metodami operacyjny-
mi) należy do ustawowych zadań Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego, co obligowało – zadaniem auto-
ra interpelacji – szefa agencji do zarządzenia znisz-
czenia materiałów uzyskanych w toku kontroli ope-
racyjnej. Najpoważniejsze zarzuty aktu oskarżenia
dotyczą bowiem zachowań o charakterze korupcyj-
nym podejmowanych w celu uzyskania korzystnych
rozstrzygnięć administracyjnych albo wyroku sądu
administracyjnego. Nie może budzić wątpliwości, że
osoby pełniące funkcje w organach samorządowych
i sędziowie należą osób pełniących funkcje publiczne
w rozumieniu powołanej ustawy z dnia 21 sierpnia

1997r. Trudno też kwestionować pogląd wynikający
z analizy systematyki i przepisów Kodeksu karnego,
że korumpowanie osób pełniących funkcje publiczne
godzi w bezpieczeństwo wewnętrzne państwa, gdyż
zakłóca prawidłowe funkcjonowanie instytucji pań-
stwowych i samorządu terytorialnego oraz podważa
zaufanie obywateli do tych instytucji.
O zasadności i legalności wnioskowanej przez sze-
fa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego kontroli
operacyjnej zadecydował Sąd Okręgowy w Warsza-
wie, zarządzając jej przeprowadzenie. Problemy pod-
noszone w interpelacji pana posła Jacka Żalka będzie
rozstrzygał również sąd orzekający merytorycznie,
decydując o zaliczeniu w poczet dowodów przedsta-
wionych przez prokuratora materiałów z kontroli
operacyjnej.
Informuję jednocześnie, że Sąd Okręgowy w Ostro-
łęce w dniu 7 października 2008 r. skazał, w trybie
art. 335 K.p.k., trzech oskarżonych na uzgodnione
z prokuratorem kary za przestępstwa polegające na
płatnej protekcji, biernej i czynnej korupcji. W odnie-
sieniu do pozostałych oskarżonych postępowanie to-
czy się w dalszym ciągu.
Wątpliwości wynikające z sugestii kończącej in-
terpelacje pana posła Jacka Żalka może rozstrzy-
gnąć jedynie szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego. Agencja jest organem autonomicznym wobec
prokuratury. Zakres kontroli prokuratora general-
nego nad czynnościami operacyjnymi uprawnionych
organów limitują ustawy. Z przepisów ustawy z dnia
24 maja 2002r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego oraz Agencji Wywiadu wynika, że szef ABW
informuje prokuratora generalnego o wynikach kon-
troli (art. 27 ust. 14) lub przekazuje prokuratorowi
generalnemu uzyskane w toku kontroli operacyjnej
dowody zaistnienia przestępstwa (art. 27 ust. 15).
Pierwsza sytuacja ma miejsce w przypadku braku
efektów zarządzonej kontroli operacyjnej, natomiast
druga miała miejsce w sprawie będącej przedmio-
tem interpelacji. Materiały przed skierowaniem
aktu oskarżenia do sądu zostały odtajnione i mogą
być, bez zbędnych utrudnień, udostępnione oskar-
żonym i ich obrońcom.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
571
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie braku możliwości doliczenia
okresów opłacania składek w ZUS
przez rolników ubiegających się o emeryturę
z KRUS (9160)
Odpowiadając na interpelację poselską pani poseł
Barbary Bartuś dotyczącą braku możliwości dolicze-
nia okresów opłacania składek w ZUS do okresów
ubezpieczenia społecznego rolników, nadesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 27 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-9160/09, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Zgodnie z zapoczątkowaną w 1999 r. reformą po-
wszechnego systemu ubezpieczeń społecznych w 2009 r.
rozpoczęto wypłacanie emerytur z nowego systemu
dla osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r.
W związku z tym zaistniała konieczność wprowadze-
nia nowych zasad łączenia okresów ubezpieczenia
i opłacania składek w dwóch różnych systemach
ubezpieczeń funkcjonujących w Polsce – rolnym i po-
wszechnym. System ubezpieczenia społecznego rol-
ników nie został bowiem zreformowany, jest nadal
w znacznym stopniu dotowany z budżetu państwa
i opiera się na zdefiniowanym świadczeniu, a nie zde-
finiowanej składce, co ma miejsce w systemie po-
wszechnym. Oznacza to, że przy ustalaniu prawa do
emerytury rolniczej nadal warunkiem koniecznym
jest nie tylko osiągnięcie wieku emerytalnego, ale
również posiadanie wymaganego stażu ubezpiecze-
niowego. Dodatkowo prawo do wypłaty pełnej eme-
rytury rolniczej uwarunkowane jest zaprzestaniem
prowadzenia działalności rolniczej poprzez przeka-
zanie gospodarstwa rolnego. Dotacja budżetowa do
systemu ubezpieczenia społecznego rolników ukie-
runkowana jest głównie na finansowanie tej części
emerytury rolniczej, która przysługuje za zaprzesta-
nie prowadzenia działalności rolniczej.
Dlatego też przy ustalaniu prawa i wysokości
świadczenia emerytalnego wprowadzono łączenie okre-
sów ubezpieczenia i opłacania składek w obu syste-
mach w taki sposób, aby w każdym przypadku rolnik
otrzymał świadczenie odpowiadające opłaconym
przez niego składkom w okresie aktywności zawodo-
wej w obu systemach. Stosowne przepisy prawne
w tym zakresie w ustawie o ubezpieczeniu społecz-
nym rolników oraz innych ustawach wprowadzone
zostały ustawą z dnia 21 listopada 2008 r. o emery-
turach kapitałowych (Dz. U. Nr 228, poz. 1507), któ-
ra weszła w życie z dniem 8 stycznia 2009 r. Zgodnie
z tymi przepisami rolnik „dwuzawodowiec”, urodzo-
ny po dniu 31 grudnia 1948 r., będzie miał zawsze
prawo do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (bez względu na długość stażu ubezpiecze-
niowego w ZUS), a także do emerytury ze środków
572
zgromadzonych w otwartym funduszu emerytalnym,
jeżeli był członkiem OFE, a także do części składko-
wej świadczenia emerytalnego rolniczego stanowią-
cej część ubezpieczeniową. Natomiast jeżeli w okresie
aktywności zawodowej to działalność rolnicza w go-
spodarstwie rolnym była głównym źródłem utrzyma-
nia rolnika, tj. posiada on okres opłacania składek
na ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników wy-
magany do uzyskania emerytury rolniczej (25 lat),
będzie miał prawo do emerytury rolniczej (którą wy-
płacać będzie KRUS) niezależnie od świadczeń eme-
rytalnych wypłacanych mu przez ZUS (z FUS i z OFE).
Zarówno ZUS, jak i KRUS świadczenia emerytalne
będzie wypłacać niezależnie.
W pozostałych przypadkach, gdy rolnik nie będzie
miał wymaganego stażu ubezpieczenia rolniczego, do
przyznania mu emerytury z ubezpieczenia społecz-
nego rolników o emeryturę musi ubiegać się w ZUS.
Przy ustalaniu wysokości emerytury z FUS, ZUS
uwzględni okresy opłacania składek na ubezpiecze-
nie emerytalno-rentowe rolników, obliczając zwięk-
szenie na takich zasadach, jak ustala się wysokość
części składkowej emerytury rolniczej na podstawie
przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników.
Okresy opłacania składek na ubezpieczenie rolne
będą traktowane jak okresy składkowe w powszech-
nym systemie emerytalnym. Będą się więc sumować
przy ustalaniu prawa do podwyższenia świadczenia
do kwoty najniższej emerytury gwarantowanej przez
państwo, jeżeli wysokość ustalonego ze składek świad-
czenia nie osiągnie tej kwoty. Należy podkreślić, że
ustalania wysokości zwiększenia rolnego do emery-
tury z ZUS będzie odbywać się na zasadach dotych-
czasowych, obowiązujących przed 8 stycznia 2009 r.
Ponadto, tak jak dotychczas w tym przypadku, gdy
świadczenie emerytalne wypłacać będzie ZUS, konty-
nuowanie działalności rolniczej przez emeryta nie bę-
dzie miało wpływu na wysokość tego świadczenia.
Takie rozwiązanie wpisuje się w zasadniczy cel
reformy powszechnego systemu emerytalnego, bo-
wiem zachęca do dłuższej aktywności zawodowej
i opłacania składek ubezpieczeniowych. Rolnik po-
siadający długi staż ubezpieczeniowy w rolnictwie (co
najmniej 25-letni) oraz okresy opłacania składek
w systemie powszechnym ma szansę otrzymać na
starość 3 emerytury: z KRUS rolną oraz z ZUS eme-
ryturę z FUS i emeryturę kapitałową (ze środków
zgromadzonych w OFE). Takiej możliwości nie miał-
by rolnik, gdyby przepisy w tym zakresie nie uległy
zmianie od 8 stycznia br. Przyjęte rozwiązania są
więc korzystniejsze od dotychczasowych, które prze-
widywały wypłatę tylko jednego świadczenia emery-
talnego z wybranego przez ubezpieczonego systemu,
tj. z KRUS lub z ZUS. Istotą przyjętych rozwiązań
jest utrzymanie praw nabytych w systemie po-
wszechnym, w tym do zgromadzonego „kapitału” ze
składek, także w części podlegającej dziedziczeniu
(z OFE), przy jednoczesnym zachowaniu praw do
emerytury rolniczej.
Jednocześnie z uwagi na fakt, że nowe zasady
łączenia okresów ubezpieczenia i opłacania składek
w powszechnym i rolnym systemie ubezpieczenia
społecznego budzą kontrowersje, uprzejmie infor-
muję, że zostaną one poddane szczegółowej analizie
w trakcie prac Międzyresortowego zespołu do spraw
reformy systemu ubezpieczenia społecznego rolni-
ków. Zadaniem tego zespołu, zgodnie z zarządze-
niem prezesa Rady Ministrów nr 105 z dnia 23 wrze-
śnia 2008 r., jest bowiem opracowanie założeń do
zmian legislacyjnych w zakresie ubezpieczenia spo-
łecznego rolników.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie prywatyzacji
uzdrowisk dolnośląskich (9161)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marcina Zawiły z dnia 17 kwiet-
nia 2009 r., znak: SPS-023-9161/09, w sprawie pry-
watyzacji Uzdrowiska Świeradów-Czerniawa sp. z o.o.
z siedzibą w Świeradowie-Zdroju oraz Uzdrowiska
Cieplice sp. z o.o. z siedzibą w Jeleniej Górze uprzej-
mie informuję, co następuje:
W dniu 8 kwietnia 2009 r. (między innymi) na
stronach internetowych Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa opublikowano specyfikację istotnych warunków
zamówienia w postępowaniu w trybie przetargu nie-
ograniczonego na świadczenie usług dla ministra
skarbu państwa w procesie prywatyzacji spółek:
— Uzdrowisko Świeradów-Czerniawa sp. z o.o.
z siedzibą w Świeradowie-Zdroju,
— Uzdrowisko Cieplice sp. z o.o. z siedzibą w Je-
leniej Górze,
— Uzdrowisko Szczawno-Jedlina SA z siedzibą
w Szczawnie-Zdroju.
Przedmiotem zamówienia jest wykonanie nastę-
pujących dzieł:
1) ustalenie sytuacji prawnej majątku spółek,
2) ocena realizacji obowiązków spółek wynikają-
cych z tytułu wymagań ochrony środowiska i ochro-
ny zabytków wchodzących w skład majątku spółek,
w tym analiza złóż i praw do eksploatacji posiada-
nych przez spółki, z uwzględnieniem również innych
wymogów wynikających z Prawa geologicznego i gór-
niczego,
3) ustalenie stanu i perspektyw rozwoju przedsię-
biorstwa spółek,

4) oszacowanie wartości spółek przy użyciu co
najmniej trzech metod wyceny,
5) sporządzenie memorandum informacyjnego
spółek, zgodnie z wymogami obowiązującego prawa,
6) (opcja) opracowanie strategii prywatyzacji
spółek,
oraz, jeżeli minister skarbu państwa uzna to za
potrzebne, doradztwo w procesie zbywania akcji/
udziałów spółek.
Po wykonaniu i odbiorze przez MSP analiz przed-
prywatyzacyjnych możliwe będzie rozpoczęcie wła-
ściwego procesu prywatyzacji Uzdrowiska Świera-
dów-Czerniawa sp. z o.o. oraz Uzdrowiska Cieplice
sp. z o.o.
Proces prywatyzacji przeprowadzony zostanie zgod-
nie z ustawą o komercjalizacji i prywatyzacji, a w umo-
wie sprzedaży udziałów zostaną uwzględnione czaso-
we zobowiązania inwestora między innymi do:
— podwyższenia kapitału zakładowego i przezna-
czenia środków z podwyższenia na realizację inwe-
stycji w majątek trwały spółki,
— utrzymania stanu zatrudnienia pracowników
zatrudnionych w spółce na czas nieokreślony na po-
ziomie liczby etatów z dnia zawarcia umowy,
— nieobniżania kapitału zakładowego spółki,
— niezaniechania statutowej działalności gospo-
darczej spółki,
— niezlikwidowania lub nierozwiązania spółki,
— niezbywania całego lub części majątku, jeśli
zbycie to spowodowałoby, że spółka zostałaby w spo-
sób istotny pozbawiona możliwości prowadzenia swo-
jej statutowej działalności gospodarczej.
Wykonanie wszystkich zobowiązań zostanie
zabezpieczone odpowiednimi klauzulami gwaran-
cyjnymi.
Jednym z kryteriów oceny złożonych ofert będzie
między innymi program rozwoju spółki, wielkość na-
kładów inwestycyjnych na rzecz spółki, standing fi-
nansowy i skala działalności potencjalnego inwesto-
ra oraz jego doświadczenie w branży, strategia dzia-
łania inwestora, pakiet socjalny oraz propozycje za-
bezpieczenia wykonania zobowiązań.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
573
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie skutków stosowania art. 178a § 2
ustawy Kodeks karny wobec rowerzystów (9164)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-9164/09,
przy którym została przesłana interpelacja pana po-
sła Sławomira Kopycińskiego dotycząca skutków sto-
sowania art. 178a § 2 Kodeksu karnego wobec rowe-
rzystów, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Typ przestępstwa zdefiniowanego w art. 178a § 1
K.k., którego znamiona obejmują prowadzenie pojaz-
du mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod
wpływem środka odurzającego w ruchu lądowym,
wodnym lub powietrznym, został wprowadzony do
Kodeksu karnego ustawą z dnia 14 kwietnia 2000 r.
o zmianie ustawy Kodeks karny (Dz. U. Nr 48, poz. 548),
która w tym zakresie weszła w życie z dniem 15 grud-
nia 2000 r. Ta sama nowelizacja wprowadziła do pol-
skiego porządku prawnego typ przestępstwa krymi-
nalizującego prowadzenie przez sprawcę znajdujące-
go się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środ-
ka odurzającego na drodze publicznej lub w strefie
zamieszkania innego pojazdu niż pojazd mechanicz-
ny (art. 178a § 1 K.k.).
Jak podnosi się w piśmiennictwie, użyte w opisie
czynu zabronionego z art. 178a § 2 K.k. pojęcie „in-
nego pojazdu” niż pojazd mechaniczny obejmuje
w szczególności „(…) zaprzęgi konne, rowery, a także
statki żaglowe, łodzie wiosłowe, balony, szybowce itp.,
a więc bardzo szeroki krąg rodzajów pojazdów wy-
różniający się tym, iż można o nich powiedzieć że są
kierowane przez człowieka, tzn. że ich ruch jest bez-
pośrednio zależny od czynności kierującego takim
pojazdem” (komentarz do art. 42 Kodeksu karnego,
A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007,
wyd. IV.).
Ustosunkowując się do szczegółowych pytań za-
wartych w interpelacji:
1. Według stanu na dzień 5 maja 2009 r. w zakła-
dach karnych przebywały 1933 osoby skazane pra-
womocnym wyrokiem za przestępstwo z art. 178a
§ 2 K.k.
2. Jak wynika z danych statystycznych znajdują-
cych się w dyspozycji Ministerstwa Sprawiedliwości,
obejmujących liczbę prawomocnych skazań za prze-
stępstwa z art. 178a § 1 i 2 K.k., liczba skazań za czyn
określony w § 2 tego artykułu bardzo wyraźnie i kon-
sekwentnie wzrastała w latach 2001–2005, zaś w ko-
lejnych dwóch latach, pomimo niewielkiego spadku,
nadal pozostawała bardzo wysoka. Z danych tych wy-
nika również, że liczba skazanych za przestępstwo
z art. 178a § 2 K.k. kształtuje się na zbliżonym pozio-
mie do liczby skazanych za czyn z art. 178a § 1 K.k.
574
Tak więc w 2001 r. 43 306 skazań z art. 178a § 1 K.k.
oraz 35 236 skazań z art. 178a § 2 K.k. i odpowiednio:
w 2002 r. –65 166 oraz 55 022, w 2003 r. – 67 747 oraz
68 012, w 2004 r. – 73 064 oraz 76 375, w 2005 r.
– 74 666 oraz 81 912, w 2006 r. – 69 644 oraz 78 016,
w 2007 r. – 71 397 oraz 69 077. Dane statystyczne za
2008 r. są w trakcie opracowywania.
W danych statystycznych będących w dyspozycji
Ministerstwa Sprawiedliwości nie dokonuje się wy-
różnienia poszczególnych rodzajów pojazdów prowa-
dzonych przez sprawców przestępstw z art. 178a
§ 2 K.k. Z tej przyczyny nie jest możliwe przedsta-
wienie informacji dotyczących liczby skazań rowe-
rzystów oraz odsetka takich skazań w stosunku do
łącznej liczby skazań za przestępstwa określone
w art. 178a K.k.
3. Zawarte w interpelacji sugestie dotyczące celo-
wości podjęcia działań legislacyjnych mających na
celu zmianę zasad odpowiedzialności karnej osób
w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka za-
pobiegawczego prowadzących na drodze publicznej
pojazd inny niż mechaniczny oparte są na trojakiego
rodzaju argumentach.
Pierwszy odwołuje się do wyrażonego w inter-
pelacji poglądu, że unormowania prawne dotyczące
karania nietrzeźwych rowerzystów są zbyt surowe
i nie spełniają wymogów racjonalnej polityki kar-
nej, o czym ma świadczyć również okoliczność, że
procentowy udział skazanych rowerzystów w ogól-
nej liczbie skazanych za prowadzenie pojazdu
w stanie nietrzeźwości jest znacznie wyższy niż
procentowy udział wypadków drogowych spowodo-
wanych przez nietrzeźwych rowerzystów w ogólnej
liczbie wypadków.
Z poglądem tym trudno się zgodzić, nietrafne
jest bowiem stanowisko, które zdaje się utożsamiać
zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowe-
go ze strony nietrzeźwego rowerzysty jedynie z za-
kresem ewentualnych skutków zderzenia się tego
rowerzysty z innym uczestnikiem ruchu. Autor in-
terpelacji pomija okoliczność, że z uwagi na znaczną
utratę możliwości kontrolowania własnego zacho-
wania, potęgującą się wraz ze wzrostem spożycia
alkoholu, każdy nietrzeźwy uczestnik ruchu drogo-
wego, w tym również rowerzysta, stanowi potencjal-
ne zagrożenie bezpieczeństwa pozostałych użytkow-
ników tego ruchu.
Zagrożenie to może również polegać na możliwo-
ści spowodowania tego rodzaju sytuacji, w której nie-
adekwatne do sytuacji drogowej zachowanie nietrzeź-
wego rowerzysty zmusi innych uczestników ruchu do
podjęcia nagłych manewrów, których rezultaty mogą
być bardzo poważne i mogą dotknąć szerszy krąg
osób (np. zderzenie czołowe nadjeżdżających z prze-
ciwnych stron samochodów jako rezultat podjętej
przez jednego z kierowców nagłej próby ominięcia
nietrzeźwego rowerzysty, wymuszającego pierwszeń-
stwo przejazdu).
Podkreślić przy tym należy, że wysokość zagroże-
nia ustawowego przewidzianego za przestępstwo
z art. 178a § 2 K.k. jest niższa niż wysokość zagroże-
nia ustawowego za przestępstwo określone w § 1 tego
artykułu, dotyczące sprawców prowadzących w chwi-
li czynu pojazd mechaniczny, a sankcja ma charakter
alternatywny, przewidując obok kary pozbawienia
wolności również 2 kary nieizolacyjne: karę ograni-
czenia wolności oraz grzywnę, i wyznaczona jest na
najniższym kodeksowo przyjętym poziomie alterna-
tywnych zagrożeń obejmujących karę pozbawienia
wolności (zagrożenie karą tego rodzaju w wymiarze
do roku).
Podnoszona w interpelacji teza, w myśl której pro-
centowy udział skazanych rowerzystów w ogólnej
liczbie skazanych za prowadzenie pojazdu w stanie
nietrzeźwości przewyższa procentowy udział wypad-
ków drogowych spowodowanych przez nietrzeźwych
rowerzystów w ogólnej liczbie wypadków (prawdzi-
wości tej tezy nie da się przesądzić, gdyż statystyki
nie rozróżniają wśród sprawców czynów przeciwko
bezpieczeństwu w komunikacji prowadzących po-
szczególne rodzaje pojazdów inne niż pojazdy mecha-
niczne), w żaden sposób samoistnie nie może uzasad-
niać modyfikacji zakresu odpowiedzialności karnej
nietrzeźwych.
Nawet jeżeli teza ta jest zgodna ze stanem rzeczy-
wistym, nie sposób znaleźć podstawę do poglądu, że
odsetek skazań określonych kategorii uczestników
ruchu za przestępstwo abstrakcyjnego narażenia na
niebezpieczeństwo (do której to kategorii należy czyn
z art. 178a § 2 K.k.) powinien korelować z odsetkiem
skazań tej kategorii osób za czyny przeciwko bezpie-
czeństwu w komunikacji mające charakter przestępstw
skutkowych.
Podnoszony w omawianej tezie brak równowagi
odsetka skazań może mieć zresztą całkiem prozaicz-
ne przyczyny, i to dwojakiego rodzaju. Pierwsza może
być związana z łatwiej dostrzegalnym stanem nie-
trzeźwości rowerzysty niż kierowcy innego pojazdu,
np. kierowcy samochodu. Prowadzi to do łatwiejsze-
go pozyskiwania przez organy ochrony porządku
prawnego informacji świadczących o uczestniczeniu
takiego rowerzysty w ruchu zarówno w wyniku wła-
snych czynności, jak i uzyskania informacji od oby-
wateli o „podejrzanie” zachowującym się rowerzy-
ście, co przekłada się na wzrost wykrywalności ta-
kich przestępstw. Drugą zaś przyczyną może być
społeczne postrzeganie jazdy na rowerze w stanie
nietrzeźwości jako mniej nagannej niż prowadzenie
w takim stanie pojazdu mechanicznego, czego rezul-
tatem jest bardziej permisywne podejście do tego ro-
dzaju naruszeń prawa, skutkujące znacznie większą
procentową liczbą nietrzeźwych rowerzystów w ogól-
nej liczbie rowerzystów w stosunku do odsetka nie-
trzeźwych kierowców pojazdów mechanicznych w sto-
sunku do ogólnej ich liczby.
Drugi argument przedstawiony w interpelacji od-
wołuje się do faktu, że przestępstwo z art. 178a § 2
K.k. jest przestępstwem formalnym, „dla którego za-
istnienia nie jest konieczne nawet powstanie realne-
go stanu niebezpieczeństwa na drodze”, w wyniku

czego, zdaniem jej autora, unormowania dotyczące
odpowiedzialności karnej nietrzeźwych rowerzystów
naruszają konstytucyjną zasadę proporcjonalności.
Argumentacja ta nie jest przekonywująca. Za-
równo w Kodeksie karnym, jak i ustawach pozako-
deksowych znajduje się szereg przepisów, w których
określono typy czynów mających charakter prze-
stępstw formalnych i będących przestępstwami tzw.
abstrakcyjnego narażenia, podobnie jak ma to miej-
sce w wypadku występku z art. 178a § 2 K.k. Dla
przykładu charakter taki mają określone w tym sa-
mym rozdziale kodeksu przestępstwa z art. 179 K.k.
(dopuszczenie do ruchu pojazdu w stanie bezpośred-
nio zagrażającym bezpieczeństwu w ruchu lądowym,
wodnym lub powietrznym lub dopuszczenie do pro-
wadzenia pojazdu mechanicznego albo innego pojaz-
du na drodze publicznej przez osobę znajdującą się
w stanie nietrzeźwości, będącą pod wpływem środka
odurzającego lub osobę nieposiadającą wymaganych
uprawnień), art. 180 K.k. (pełnienie w stanie nie-
trzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego
czynności związanych bezpośrednio z zapewnieniem
bezpieczeństwa ruchu pojazdów mechanicznych), jak
również w innych rozdziałach Kodeksu karnego,
np. w art. 192 K.k. (wykonanie zabiegu leczniczego
bez zgody pacjenta), art. 233 § 1 K.k. (składanie fał-
szywych zeznań), art. 238 K.k. (zawiadomienie o nie-
dopełnionym przestępstwie), art. 270 § 1 K.k. (prze-
stępstwo tzw. fałszerstwa materialnego dokumentu)
czy z art. 274 K.k. (zbycie dokumentu stwierdzające-
go tożsamość).
Zaakcentowania wymaga, że wszystkie wymie-
nione czyny zagrożone są surowszymi karami niż
występek z art. 178a § 2 K.k., sięgającymi w nie-
których wypadkach nawet 5 lat pozbawienia wol-
ności (przestępstwa z art. 180 K.k. oraz art. 233
§ 1 K.k.).
Ponieważ zawarty w interpelacji pogląd o sprzecz-
ności przepisu art. 178a § 2 K.k. z zasadą proporcjo-
nalności nie został szerzej uzasadniony, trudno
ustosunkować się do racji, które miałyby go wspie-
rać. Podkreślić jednak należy, że zwalczanie wszel-
kimi pozostającymi w dyspozycji państwa metoda-
mi, w tym za pomocą represji karnej, tak naganne-
go zjawiska – potencjalnie stanowiącego źródło wiel-
kich szkód społecznych i jednostkowych – jakie sta-
nowią nietrzeźwi i odurzeni uczestnicy ruchu komu-
nikacyjnego, bez wątpienia spełnia statuowany
art. 31 ust. 3 konstytucji wymóg konieczności ogra-
niczenia praw.
Trzeci z podniesionych w interpelacji argumen-
tów, zgodnie z którym obecne brzmienie art. 178a
§ 2 K.k. jest nieprecyzyjne i „doprowadza do para-
doksalnej sytuacji, w której odpowiedzialności karnej
podlegają nie tylko pijani rowerzyści, ale również oso-
by niepełnosprawne na wózkach inwalidzkich”, pod-
czas gdy nie obejmuje on osób jadących konno lub na
rolkach, również nie jest przekonywujący, a ponadto
oparty jest na błędnej wykładni zakresu normowania
kwestionowanego przepisu.
575
Odnosząc się do poglądu dotyczącego odpowie-
dzialności osoby poruszającej się w wózku inwalidz-
kim, należy zwrócić uwagę, że przepisami Konwencji
o ruchu drogowym sporządzonej w Wiedniu w dniu
8 listopada 1968 r. (Dz. U. z 1988 r. Nr 5, poz. 40,
z późn. zm.) wprowadzono zasadę, zgodnie z którą
inwalidzi na wózkach poruszających się z szybkością
pieszego powinni być uznawani za pieszych.
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym przeniosła na obszar prawa polskiego to
rozwiązanie, wskazując w art. 2 pkt 18, że przez po-
jęcie pieszego należy rozumieć także osobę porusza-
jącą się w wózku inwalidzkim oraz osobę prowadzącą
wózek inwalidzki, przy czym za wózek inwalidzki,
zgodnie z definicją zawartą w pkt 48 tego artykułu,
uważa się pojazd konstrukcyjnie przeznaczony do po-
ruszania się osoby niepełnosprawnej, napędzany siłą
mięśni lub za pomocą silnika, którego konstrukcja
ogranicza prędkość jazdy do prędkości pieszego.
Wprowadzając tę odrębną kategorię pojazdów,
ustawodawca zdecydował o uznaniu wózków inwa-
lidzkich za szczególny rodzaj urządzenia niemiesz-
czący się w zakresie pojęcia „pojazd mechaniczny”
czy pojęcia „pojazd silnikowy”, na co wskazuje rów-
nież okoliczność, że pomimo możliwości wyposażenia
wózka w silnik ustawodawca nie przewidział obo-
wiązku ich rejestracji ani homologacji.
Występujący w piśmiennictwie pogląd, że wózek
inwalidzki napędzany silnikiem stanowi pojazd me-
chaniczny, w świetle powyżej wskazanych argumen-
tów nie jest możliwy do obrony. Traktowanie silniko-
wego wózka inwalidzkiego jako pojazdu mechanicz-
nego w rozumieniu prawa karnego tylko z uwagi na
sam fakt posiadania silnika nie jest uzasadnione,
zwłaszcza że nie należy pomijać okoliczności, iż oso-
ba poruszająca się w wózku inwalidzkim nie może
przekroczyć prędkości pieszego, a więc skutki ewen-
tualnego naruszenia zasad w ruchu drogowym przez
taką osobę należy oceniać podobnie jak skutki wy-
wołane przez pieszego sensu stricto.
Odnosząc się do problemu kryminalizacji jazdy
konnej w stanie nietrzeźwości, zasygnalizować nale-
ży, że jazda konno stanowi w obecnych warunkach
wyjątkowe i marginalne zjawisko, zwłaszcza w wy-
padku poruszania się jeźdźca po drodze publicznej
lub w strefie zamieszkania. Nie wydaje się tym sa-
mym, aby brak kryminalizacji zachowania jeźdźca
znajdującego się w stanie nietrzeźwości stanowił
istotną lukę normatywną, zwłaszcza że podstawę
jego odpowiedzialności może stanowić – w wypadku
uczestnictwa w ruchu drogowym – art. 86 § 2 Kodek-
su wykroczeń.
Wynikający z interpelacji postulat kryminalizacji
jazdy na rolkach nie jest do końca zrozumiały, bo-
wiem rolki nie mogą być traktowane jako pojazd ja-
kiegokolwiek rodzaju (podobnie jak nie można jako
pojazd traktować łyżew czy nart), a zachowanie rol-
karzy powinno być traktowane jako postać zachowa-
nia osoby pieszej.
576
Z powyżej przedstawionych względów Minister-
stwo Sprawiedliwości nie przewiduje opracowania pro-
jektu nowelizacji Kodeksu karnego zmieniającej jego
przepisy w kierunku wynikającym z interpelacji.
W Ministerstwie Sprawiedliwości prowadzone są
natomiast analizy, mające na celu przygotowanie
rozwiązań legislacyjnych doprecyzowujących zasady
odpowiedzialności karnej sprawców przestępstw
określonych w art. 178a § 2 K.k. w zakresie wynika-
jącym z postanowienia sygnalizacyjnego Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 5 maja 2009 r., sygn. akt S
2/09, wydanego w związku z wyrokiem Trybunału
z dnia 7 kwietnia 2009 r., sygn. akt P 7/08.
Mocą powołanego orzeczenia Trybunał postano-
wił „przedstawić Sejmowi – w celu zapewnienia
spójności systemu prawnego Rzeczypospolitej Pol-
skiej – uwagi dotyczące niezbędności działań pra-
wodawczych zmierzających do nowelizacji art. 42
§ 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny”.
Jak wskazał Trybunał w uzasadnieniu swego posta-
nowienia, zachodzi potrzeba podjęcia inicjatywy
ustawodawczej „w celu zmiany obowiązującego sta-
nu prawnego, w którym nietrzeźwi kierowcy pojaz-
dów niemechanicznych poddawani są obligatoryjnie
surowszym środkom karnym niż nietrzeźwi kierow-
cy pojazdów mechanicznych”, orzekanym na podsta-
wie art. 42 K.k.
Należy zasygnalizować, że realizująca postula-
ty Trybunału propozycja legislacyjna poprzez
zrównanie przesłanek obligatoryjnego orzekania
środka karnego w postaci zakazu prowadzenia po-
jazdów, odnoszących się do sprawców prowadzą-
cych pojazdy mechaniczne oraz sprawców prowa-
dzących inne pojazdy, doprowadzi do złagodzenia
odpowiedzialności karnej sprawców przestępstw
określonych w art. 178a § 2 K.k. w stosunku do
zakresu tej odpowiedzialności wynikającej z obo-
wiązującego stanu prawnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie realizacji programu
„Komputer dla ucznia” (9166)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Janusza Krasonia w sprawie
realizacji programu „Komputer dla ucznia”, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Na wstępie pragnę przypomnieć panu posłowi, że
zgodnie z zapowiedziami pana premiera z ubiegłego
roku, dotyczącymi edukacji informatycznej społe-
czeństwa, a w szczególności ludzi młodych, został
powołany zarządzeniem prezesa Rady Ministrów
z dnia 27 maja 2008 r. Zespół ds. Opracowania Pro-
gramu „Komputer dla ucznia”.
Do udziału w pracach zespołu zostali zaproszeni
specjaliści i eksperci z zakresu technologii informa-
tycznych, przedstawiciele samorządu terytorialnego
oraz kierownictwo szkoły, w której realizowany jest
projekt e-szkoły. Na bazie doświadczeń członków ze-
społu, wymiany informacji, przygotowanych analiz
oraz informacji o podobnych projektach realizowa-
nych w krajach Unii Europejskiej zespół przygotował
informacje dotyczące przypisanego zakresu zadań
oraz określił koncepcję realizacji programu „Kompu-
ter dla ucznia” w roku 2009 i latach kolejnych.
Zanim przejdę do odpowiedzi na pytania pana po-
sła, chciałbym na wstępie zapoznać pana posła z nie-
którymi danymi dotyczącymi stanu zaopatrzenia
szkół i gimnazjów w sprzęt komputerowy.
Otóż w czerwcu 2008 r. na ok. 6,2 mln uczniów
przypadało ponad 560 tys. zestawów komputerowych
w polskich szkołach (głównie w pracowniach szkol-
nych i centrach multimedialnych – w bibliotekach),
co dawało wskaźnik ok. 11 uczniów na jeden kompu-
ter. Najbardziej rozpowszechnionym oprogramowa-
niem systemowym (na podstawie danych z projektów
MEN – SPO RZL – „Pracownie komputerowe dla
szkół”) jest oprogramowanie firm: Microsoft – 93,5%,
następnie Apple – 3% i Linux – 3,5%. Ponadto do
końca 2008 r. wydatkowano kwotę 16 mln zł z prze-
znaczeniem na szkolenia dla nauczycieli, włączając
tym samym aspekty związane z programem „Kom-
puter dla ucznia”. W ramach tej kwoty przeszkolono
34 tys. nauczycieli. Szkolenie powyższe zostało prze-
prowadzone w listopadzie i grudniu 2008 r. we
wszystkich województwach.
Z zebranych przez zespół informacji wynika, że
dostęp do Internetu w Polsce posiada 90% wszyst-
kich szkół. Dostęp do Internetu posiada 85% gimna-
zjów – z czego 25% o przepustowości łącza poniżej
1 Mbit/s. Przekładając powyższe dane na wojewódz-
twa, to gimnazja w sześciu województwach (śląskie,
kujawsko-pomorskie, podlaskie, podkarpackie, war-
mińsko-mazurskie, mazowieckie) mają zapewniony
w 100% dostęp do Internetu. Najgorzej przedstawia
się sytuacja w woj. łódzkim, gdzie na 423 gimnazja
92 nie posiada dostępu do Internetu (21,75%). Głów-
ne przyczyny takiej sytuacji to zbyt wysokie koszty
korzystania z Internetu, problemy w dostępie do In-
ternetu szerokopasmowego z uwagi na ograniczone
możliwości techniczne dostawców usług interneto-
wych oraz nierównomierne zaangażowanie samorzą-
dów jako organów prowadzących w zagwarantowanie
dostępu do Internetu w szkołach.

W związku z przedstawionymi danymi, a także
w wyniku dogłębnej analizy zespół wskazał najpil-
niejsze potrzeby, wśród których najważniejsze jest
przygotowanie uczniów do uczenia się przez całe ży-
cie i korzystanie z technologii informacyjnych w ży-
ciu zawodowym i społecznym. Między innymi doty-
czyłoby to korzystania z Internetu w celu pozyskiwa-
nia informacji codziennie użytecznych (rozkłady
jazdy, oferty pracy itp.), kształcenia na odległość czy
też wykorzystywania w celu tzw. aktywności obywa-
telskiej (podpis elektroniczny, oświadczenia podatko-
we, bankowość elektroniczna). Istotne jest również
wyposażenie nauczycieli w zestawy do prezentacji
multimedialnej, umożliwienie uczniom bezpłatnego
korzystania w szkole ze źródeł informacji w Interne-
cie, stworzenie narzędzia pracy grupowej w klasie
opartego na przeglądarce internetowej, wprowadze-
nie obowiązkowej e-szkoły (w tym elektroniczny
dziennik szkolny). Do pilnych potrzeb należy również
wyposażenie uczniów, w pierwszej kolejności gimna-
zjów, w mobilny (w miarę możliwości) sprzęt kompu-
terowy umożliwiający dostęp do Internetu.
Podsumowując swoją pracę, członkowie zespołu
jednomyślnie uznali, że realizacja całego programu
powinna mieć charakter ewolucyjny i w pierwszej
kolejności powinna dotyczyć rodzin i uczniów obję-
tych i zagrożonych wykluczeniem cyfrowym. Uzna-
no, że koordynatorem prowadzonych działań będzie
Ministerstwo Edukacji Narodowej, a wykonawczo
Fundacja Rozwoju Systemu Edukacji. Obecnie fun-
dacja jest zaangażowana w szereg działań podejmo-
wanych przez MEN, m.in. w organizację Europejskie-
go Roku Kreatywności i Innowacji. MEN wspólnie
z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji oraz z Ministerstwem Infrastruktury zrealizuje
cele programu w zakresie:
— przygotowania szkoleń nauczycieli i progra-
mów nauczania pod kątem wykorzystania elektro-
nicznych platform edukacyjnych i zasobów interne-
towych (zadanie MEN),
— zapewnienia dostępu do komputerów osobi-
stych oraz Internetu we wszystkich polskich gim-
nazjach (zadanie organów prowadzących szkoły
i MSWiA),
— zapewnienia dostępu do szerokopasmowego In-
ternetu w jak największej ilości gospodarstw domo-
wych na terenie całego kraju (MI i MSWiA).
Realizacja programu zostanie sfinansowana z dwóch
podstawowych źródeł: budżetu państwa i środków po-
chodzących z działania 8.3: Przeciwdziałanie wyklu-
czeniu cyfrowemu e-Inclusion Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka”. Wykorzystane zo-
staną zapisy dotyczące ww. działania umożliwiające
realizację jednostkom samorządu terytorialnego oraz
konsorcjom jednostek samorządu terytorialnego i or-
ganizacji pozarządowych realizację projektów obej-
mujących m.in. dotacje na częściowe lub całkowite
pokrycie kosztów dostępu do Internetu w gospodar-
stwach domowych oraz pokrycie kosztów dostarcze-
nia, instalacji i serwisowania sprzętu komputerowe-
577
go i/lub niezbędnego oprogramowania. Wśród grupy
docelowej, do której skierowane są produkty projek-
tu, znajdują się m.in. dzieci i młodzież ucząca się
z rodzin w trudnej sytuacji materialnej i społecznej
uprawniającej do uzyskania stypendiów socjalnych,
typowana do otrzymania wsparcia we współpracy ze
szkołą oraz/lub ośrodkami pomocy społecznej. Dla
zachęcenia JST do realizacji projektów w tym obsza-
rze z budżetu państwa w formie konkursu dla wnio-
skodawców zostaną przeznaczone środki na pokrycie
wkładu własnego gmin wymaganego w projekcie.
Środki z rezerwy celowej zostaną również przekaza-
ne na zadania realizowane przez Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej. W 2009 r. wykorzystana zostanie
kwota 4 mln zł z rezerwy celowej. Dysponentem
przedmiotowej rezerwy będą minister edukacji na-
rodowej (1 mln zł) oraz minister spraw wewnętrz-
nych i administracji (3 mln zł). W kolejnych latach
również będzie tworzona rezerwa celowa na finanso-
wanie programu.
Z wyrazami szacunku
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie skali tzw. szarej strefy
w zatrudnianiu obywateli polskich
i cudzoziemców w naszym kraju (9168)
Odpowiadając na pismo z dnia 27 kwietnia br.,
znak: SPS-023-9168/09, przekazujące interpelację
posła Stanisława Steca w sprawie skali szarej strefy
w zatrudnianiu obywateli polskich i cudzoziemców,
uprzejmie informuję.
Według danych Małego Rocznika Statystyczne-
go za rok ubiegły szacunkowe zatrudnienie w szarej
strefie w 2007 r. wynosiło 1131 tys. osób, co oznacza,
że w stosunku do ogółu pracujących (13 553,6 tys.
osób) szara strefa nie przekracza 8,3%. W wielu kra-
jach Unii Europejskiej, np. Hiszpanii, ten wskaźnik
jest wyraźnie wyższy.
Niezależnie od tego rząd polski w latach ubie-
głych podejmował szereg działań mających na celu
zmniejszenie skali tzw. szarej strefy w naszym kraju.
Klasycznym tego przykładem jest obniżenie składki
rentowej, która została dokonana w dwóch etapach,
to znaczy od l lipca 2007 r. i od l stycznia 2008 r.
Właśnie obniżanie kosztów legalnego zatrudnienia
jest najskuteczniejszym sposobem na zmniejszanie
szarej strefy. Jednak konieczność zaspokojenia na
578
przykład potrzeb obecnych emerytów uniemożliwia
dalsze obniżanie kosztów pracy.
Ponadto zaznaczam, że wprowadzane przez nas
rozwiązania prawne, takie jak nowelizacja ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) wraz
z rozporządzeniami wykonawczymi, poszerzają
możliwość legalnego wykonywania pracy w Polsce,
przyczyniając się tym samym do ograniczenia szarej
strefy. W szczególności przepis § 2 pkt 27 rozporzą-
dzenia w sprawie wykonywania pracy przez cudzo-
ziemców bez konieczności uzyskania zezwolenia na
pracę (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1116, z późn. zm.),
który umożliwił pracę krótkookresową obywatelom
państw sąsiadujących z RP w oparciu o minimum for-
malności, wpłynął na zwiększenie atrakcyjności le-
galnego wykonywania pracy.
Należy pamiętać, że trwający obecnie na świecie
kryzys gospodarczy sprzyja rozwojowi szarej strefy,
gdyż skutkuje zwiększeniem skali bezrobocia i za-
chęca ludzi pozbawionych dochodów z pracy do po-
dejmowania zatrudnienia także na czarno. Na
szczęście w Polsce na razie nie obserwujemy wy-
raźnego zwiększenia się stopy bezrobocia, a także nie
ma ujemnego przyrostu dochodu narodowego, jak
u sąsiadów.
Poruszając problem konieczności ograniczenia ska-
li zjawiska osób pracujących na czarno, nie może za-
pominać pan poseł, że najskuteczniejszy „oręż”
w tym zakresie, to znaczy Państwowa Inspekcja
Pracy, podlega Sejmowi RP. Przeprowadzane przez
nią kontrole i oraz działalność informacyjna obrazu-
jąca długofalowe skutki, jakie ponoszą pracownicy,
zatrudnienia w szarej strefie mogą, obok obniżania
kosztów pracy tam, gdzie to możliwe, w największym
stopniu przyczynić się do wyraźnego zmniejszenia
sygnalizowanego przez pana posła zjawiska.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie skutków uchwały siedmiu sędziów
Sądu Najwyższego dotyczącej podróży
służbowej pracowników (9169)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 27 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9169/09,
dotyczące interpelacji posła Stanisława Steca w spra-
wie skutków uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego
dotyczącej podróży służbowej pracowników uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje, w oparciu o stanowisko
prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i ministra
finansów.
Zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy pracowniko-
wi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie
służbowe poza miejscowością, w której znajduje się
siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pra-
cy przysługują należności na pokrycie kosztów zwią-
zanych z podróżą służbową. Wymieniony przepis za-
wiera definicję podróży służbowej w zakresie nieure-
gulowanym przepisami szczególnymi.
Odbycie podróży służbowej (krajowej lub zagra-
nicznej) uprawnia pracownika do diet, zwrotu kosz-
tów: przejazdu, noclegu i innych uzasadnionych wy-
datków, w wysokości i na warunkach określonych
przepisami rozporządzeń ministra pracy i polityki
społecznej (w przypadku pracowników sfery budże-
towej) lub postanowieniami układu zbiorowego
pracy, regulaminu wynagradzania, umowy o pracę
(w przypadku pracowników spoza sfery budżetowej).
Świadczenie pracy w miejscowości, w której znaj-
duje się siedziba pracodawcy, lub w stałym miejscu
pracy pracownika nie jest podróżą służbową w rozu-
mieniu powyższego przepisu, a tym samym nie rodzi
obowiązku wypłacania przez pracodawcę na przy-
kład diet.
Zajmując stanowisko wobec stosowania ww. prze-
pisu, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wielo-
krotnie prezentowało pogląd, że ze względu na brak
w przepisach Kodeksu pracy definicji „stałego miej-
sca pracy” można by przyjąć, że do jego określenia
do celów stosowania art. 775 Kodeksu pracy powinno
dojść w układach zbiorowych pracy, regulaminach
wynagradzania bądź w umowach o pracę zawiera-
nych z pracownikami.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 listopada
2008 r. sygn. akt II PZP 11/08 stwierdził, że „kierow-
ca transportu międzynarodowego odbywający podró-
że w ramach wykonywania umówionej pracy i na
określonym w umowie obszarze jako miejscu świad-
czenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumie-
niu art. 775 § 1 K.p.”
W ocenie Sądu Najwyższego pojęcie „zadanie
służbowe” oznacza zadanie incydentalne w stosunku
do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach
stosunku pracy. Przepis art. 775 K.p. nie pozwala na
ocenę, że pracownik stale jest w podróży służbowej.
Nie jest podróżą służbową wykonywanie pracy (za-
dań) w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem
zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie
pracy/zadań w tych miejscowościach.
W ocenie ministerstwa, wymieniona uchwała SN
nie musi rodzić negatywnych konsekwencji na tle
przepisów Kodeksu pracy, bowiem pracodawca będą-
cy przedsiębiorcą ma znaczną swobodę w ustalaniu
warunków wynagradzania pracowników, jak i przy-
znawaniu świadczeń związanych z pracą stosownie
m.in. do rodzaju wykonywanej pracy oraz w powią-
zaniu z sytuacją finansową i rodzajem działalności
prowadzonej przez pracodawcę. Obowiązujące u da-
nego pracodawcy przepisy wynagrodzeniowe (w tym

układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania)
mogą zatem regulować wysokość i warunki wypła-
cania pracownikom należności zarówno z tytułu po-
dróży służbowych (na obszarze kraju i poza jego gra-
nicami), jak i z tytułu innych wyjazdów służbowych
stanowiących wykonywanie umówionej pracy.
Wysokość i rodzaj (charakter) świadczeń, jakie
przysługują lub są wypłacane pracownikom, ma zna-
czenie na gruncie odrębnych przepisów, w tym m.in.
dotyczących składek na ubezpieczenia społeczne oraz
przepisów podatkowych.
Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych pod-
stawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne
stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku
dochodowym od osób fizycznych, osiągany u praco-
dawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pra-
cy, z wyłączeniem:
— zasiłków z ubezpieczeń społecznych oraz wy-
nagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek
choroby lub odosobnienia w związku z chorobą za-
kaźną,
— przychodów określonych w § 2 ust. 1 rozporzą-
dzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 18 grud-
nia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emery-
talne i rentowe.
Niezależnie od uchwały Sądu Najwyższego ZUS
dotychczas, przeprowadzając postępowanie wyjaśnia-
jące bądź kontrolne, badał, czy płatnik składek pra-
widłowo ustala podstawę wymiaru składek pracow-
ników, wyłączając diety i inne należności z tytułu
podróży służbowej, przy czym konieczne było spraw-
dzenie, czy pracownik przebywa w podróży służbowej
w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy.
Kwestie dotyczące zwolnienia od podatku docho-
dowego diet i ryczałtów wypłacanych pracownikom
i osobom niebędącym pracownikami reguluje art. 21
ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, ze zm.). Stosownie do treści tego
przepisu wolne od podatku dochodowego są diety i in-
ne należności za czas:
a) podróży służbowej pracownika,
b) podróży osoby niebędącej pracownikiem
– do wysokości określonej w odrębnych ustawach
lub w przepisach wydanych przez ministra właściwe-
go do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warun-
ków ustalania należności przysługujących pracowni-
kowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządo-
wej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służ-
bowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.
Powołane powyżej zwolnienie przedmiotowe od-
nosi się do świadczeń otrzymanych w podróży służ-
bowej. Jeżeli zatem wykonywanie przez pracownika
pracy, która polega na stałym przemieszczaniu się na
określonym obszarze, jest podróżą służbową w rozu-
mieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy i pracownik może
z tego tytułu otrzymywać diety, to świadczenia te
będą korzystały ze zwolnienia w granicach określo-
579
nych w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych.
Charakter należności wypłaconych pracownikom
ma wpływ na ewentualny obowiązek poboru zaliczki
na podatek dochodowy przez pracodawcę będącego
płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.
Jeżeli bowiem należności stanowią dietę z tytułu po-
dróży służbowej pracownika, to stosownie do wyżej
wymienionego przepisu ustawy zwolnione są od po-
datku dochodowego do wysokości określonej w tym
przepisie. Pracodawca nie ma wówczas obowiązku
poboru zaliczki na podatek dochodowy.
W sytuacji natomiast, w której należnościom wy-
płaconym pracownikom nie można przypisać charak-
teru diet z tytułu podróży służbowej, a tym samym
nie podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na
podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, pracodawca
obowiązany jest do poboru zaliczki na podatek do-
chodowy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie
o zatrudnianiu pracowników tymczasowych
(9171)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Waldy Dzi-
kowskiego, przekazaną przy piśmie z dnia 27 kwietnia
br., znak: SPS-023-9171/09, dotyczącą nowelizacji usta-
wy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników
tymczasowych (Dz. U. Nr 166, poz. 1608, z późn. zm.),
pragnę uprzejmie wyjaśnić, co następuje:
Zmiany w ustawie o zatrudnianiu pracowników
tymczasowych w kierunku postulowanym przez
Pana Posła są zawarte w projekcie ustawy o zmianie
ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych
(druk nr 1929), opracowanym przez sejmową Komi-
sję Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczeniem biurokracji. Projekt
ten przewiduje m.in.:
— uchylenie art. 3 nowelizowanej ustawy, który
stanowi o niemożności przyjęcia do pracy pracow-
ników tymczasowych przez okres 6 miesięcy od do-
konania przez pracodawcę zwolnień pracowników
w rozmiarach odpowiadających zwolnieniu grupo-
wemu,
— wydłużenie, w art. 20 ust. l nowelizowanej
ustawy, okresu maksymalnego skierowania pracow-
nika tymczasowego do wykonywania pracy u danego
pracodawcy użytkownika – z 12 do 18 miesięcy.
580
Natomiast w związku z pytaniem Pana Posła do-
tyczącym innych ułatwień w zakresie stosowania
ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych
pragnę nadmienić, iż proponowana nowelizacja prze-
widuje również – w nowo dodawanym art. 18a – przy-
znanie agencji pracy tymczasowej uprawnienia do
wydania jednego świadectwa pracy obejmującego
łączny okres pracy tymczasowej na podstawie ko-
lejnych umów zawartych z tą agencją w okresie nie
dłuższym niż 12 kolejnych miesięcy. Jednocześnie
pracownik tymczasowy zachowałby prawo żądania
wydania świadectwa pracy po zakończeniu każdego
okresu zatrudnienia.
Jestem zdania, że zmiany ustawy o zatrudnianiu
pracowników tymczasowych proponowane w komi-
syjnym projekcie w dużym stopniu przyczynią się do
dalszego wzrostu zainteresowania taką formą za-
trudnienia, zwłaszcza u pracodawców dotkniętych
przejściowymi trudnościami finansowymi.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obecnie
trwają prace zmierzające do przyjęcia stanowiska
rządu do omawianego projektu ustawy, popierającego
te z proponowanych rozwiązań, które nie naruszają
prawa unijnego wyznaczającego standardy ochronne
dla pracowników tymczasowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie unijnej Karty Małego Biznesu (9172)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Waldy Dzikowskiego, posła na Sejm
RP, przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-9172/09,
z dnia 27 kwietnia 2009 r. w sprawie wdrożenia
w Polsce działań wyszczególnionych w komunikacie
Komisji Europejskiej „Najpierw myśl na małą skalę”,
program „Small Business Act” dla Europy, CO-
M(2008)394, poniżej przedstawiam stanowisko Mi-
nisterstwa Gospodarki.
I. Jak Ministerstwo Gospodarki odnosi się do ko-
munikatu Komisji Europejskiej „Najpierw myśl na
małą skalę”, program „Small Business Act” dla Eu-
ropy, COM(2008)394? W związku z rolą, jaką mikro-,
małe i średnie przedsiębiorstwa odgrywają w gospo-
darce, oraz koniecznością zapewnienia im optymal-
nych możliwości funkcjonowania i rozwoju Komisja
Europejska w dniu 25 czerwca 2008 r. opublikowała
komunikat Think Small First. A Small Business Act
for Europe COM(2008)394 (SBA), zawierający pro-
pozycję spójnej strategii wobec małych i średnich
przedsiębiorstw, ujętych w propozycje konkretnych
działań, które są realizowane zarówno na poziomie
wspólnotowym, jak i krajowym. Znalazły się w nim
inicjatywy mające na celu stymulowanie wzrostu
i rozwoju sektora mikro-, małych i średnich przed-
siębiorstw na poziomie wspólnotowym, jak również
krajowym. Dokument SBA określa również zasady
i konkretne środki wsparcia MSP na każdym etapie
ich cyklu życia. SBA stanowi również podsumowanie
komunikatów opublikowanych do czerwca 2008 r.,
dotyczących obszarów, które powinny zostać objęte
interwencją, biorąc pod uwagę cele odnowionej stra-
tegii lizbońskiej.
Program SBA opiera się na osiągnięciach polityki
Komisji Europejskiej i państw członkowskich, tworzy
nowe ramy polityki integrujące istniejące instrumen-
ty polityki przedsiębiorstw i opiera się w szczególno-
ści na Europejskiej Karcie Małych Przedsiębiorstw
oraz nowoczesnej polityce w zakresie MSP.
Dziesięć zasad priorytetowych, wyszczególnio-
nych w SBA, służących za wytyczne przy opracowy-
waniu i realizacji polityki na rzecz sektora MSP, na
szczeblu wspólnotowym i krajowym:
1) stworzenie warunków, w których przedsiębior-
cy mogą dobrze prosperować, a przedsiębiorczość jest
nagradzana,
2) zagwarantowanie, by uczciwi przedsiębiorcy,
których przedsiębiorstwo zostało postawione w stan
upadłości, dostali szybko drugą szansę,
3) przygotowywanie regulacji zgodnie z zasadą
„MSP przede wszystkim”,
4) zapewnienie odpowiedniej reakcji organów ad-
ministracji publicznej na potrzeby MSP,
5) dostosowanie instrumentów realizowanych
polityk do potrzeb MSP: ułatwienie MSP udziału
w zamówieniach publicznych oraz wykorzystanie
możliwości pomocy państwa dla MSP,
6) ułatwianie MSP dostępu do finansowania
i rozwijanie otoczenia prawnego i biznesowego w za-
kresie realizacji terminowych płatności w transak-
cjach handlowych,
7) wspieranie MSP w lepszym korzystaniu z moż-
liwości oferowanych przez wspólny rynek,
8) wspieranie podnoszenia kwalifikacji w MSP
i wszelkich form innowacji,
9) umożliwienie MSP przekształcania wyzwań
związanych z ochroną środowiska na nowe możliwo-
ści rozwoju,
10) zachęcanie i wspieranie MSP w czerpaniu ko-
rzyści z dostępu do rynków.
Prezydencja francuska we współpracy z KE w II po-
łowie 2008 r., w świetle trwającego światowego kry-
zysu gospodarczego, zdecydowała się na stworzenie
dokumentu pt. „Plan działań na rzecz SBA dla Eu-
ropy” (The Council’s action plan for a Small Business
Act for Europe). Ww. dokument zawiera, z uwagi na
swój charakter, zapisy odnośnie do terminów reali-

zacji i dat wejścia w życie poszczególnych działań
wyszczególnionych w komunikacie SBA.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej z zadowoleniem
przyjął komunikat KE „Think Small First. A Small
Business Act for Europe” (SBA). Zgodnie ze stano-
wiskiem rządu RP do komunikatu KE „Think Small
First. A Small Business Act for Europe” (SBA), przy-
jętego przez KERM 2 września 2008 r. Komunikat
SBA słusznie wskazuje, iż przyszłość konkurencyjnej
Europy oraz trwały wzrost gospodarczy zależy przede
wszystkim od dalszego rozwoju i innowacyjności
MSP, które stanowią prawie 99% wszystkich przed-
siębiorstw funkcjonujących w UE.
Polska pozytywnie ocenia zaproponowane w ko-
munikacie SBA propozycje działań, ujętych w 10 ob-
szarach priorytetowych. Polska jest zdania, że reali-
zacja instrumentów zawartych w komunikacie SBA
zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i na pozio-
mie poszczególnych państw członkowskich powinna
przyczynić się do poprawy środowiska MSP, a tym
samym do wzmocnienia ich pozycji konkurencyjnej
na rynku zarówno wewnątrzwspólnotowym, jak
i globalnym. Rząd RP popiera również zapisy w Pla-
nie Działania (The Council’s Action Plan for a Small
Business Act for Europe), oceniając dokument jako
wyważony i zgodny z komunikatem SBA.
II. Jak zakłada się wdrożenie proponowanych za-
łożeń wyszczególnionych w komunikacie Komisji Eu-
ropejskiej „Najpierw myśl na małą skalę”, program
„Small Business Act” dla Europy, COM(2008)394
(SBA) oraz w „Planie działań na rzecz SBA dla Eu-
ropy” (The Council’s action plan for a Small Business
Act for Europe)? Wdrożenie instrumentów ujętych
w komunikacie SBA, zgodnie z wypracowanym
wspólnie przez państwa członkowskie, KE oraz pre-
zydencję francuską „Planem działań na rzecz SBA
dla Europy” (The Council’s action plan for a Small
Business Act for Europe), zawierającym zapisy odno-
śnie do terminów realizacji i dat wejścia w życie po-
szczególnych działań, jest jednym z priorytetów
w ramach działań na rzecz przedsiębiorczości oraz
sektora MSP w Polsce.
Rząd RP popiera działania i instrumenty zapro-
ponowane przez KE mające na celu poprawę środo-
wiska i warunków funkcjonowania MSP. Niewątpli-
wie przyjęcie statutu europejskiej spółki prywatnej,
uproszczenie zasad udzielania pomocy MSP dzięki
ogólnemu rozporządzeniu w sprawie wyłączeń gru-
powych czy projekt dyrektywy Rady zmieniającej dy-
rektywę 2006/112/WE w zakresie stawek obniżonych
podatku od wartości dodanej COM(2008)428d, doty-
czącej obniżonych stawek podatku VAT na usługi
świadczone lokalne, jest istotnym krokiem w kierun-
ku uproszczenia otoczenia prawnego bezpośrednio
wpływającego na działalność MSP.
1. Informacja na temat stanu prac grupy roboczej
nad projektem rozporządzenia w sprawie statutu eu-
ropejskiej spółki prywatnej. Projekt rozporządzenia
został przedłożony przez Komisję Europejską w dniu
27 czerwca 2008 r. Projekt zakłada wprowadzenie
581
jednolitej formy spółki na terenie całej Wspólnoty,
a także znaczną elastyczność w zakresie wewnętrz-
nej organizacji takiej spółki. Cel ten ma zostać osią-
gnięty poprzez przyjęcie minimalnej regulacji w roz-
porządzeniu, zapewnienie szerokiej autonomii woli
stron umowy spółki i ograniczenie ingerencji prawa
krajowego, przy czym takie kwestie jak prawo pracy,
ubezpieczenie społeczne czy podatki pozostać mają
w całości w domenie przepisów krajowych. Od strony
systematyki europejska spółka prywatna ma być
spółką kapitałową, opartą na modelu spółki z ogra-
niczoną odpowiedzialnością o kapitale akcyjnym.
W okresie prezydencji francuskiej odbyło się 8 po-
siedzeń grupy roboczej rady do spraw prawa spółek,
która zajmowała się przedmiotowym projektem. Wo-
bec powstałych w trakcie negocjacji problemów na
grudniowym posiedzeniu Rady do spraw Konkuren-
cyjności zostało przedstawione sprawozdanie z postę-
pu prac.
W pierwszym półroczu 2009 r. prace w grupie ro-
boczej były w dalszym ciągu prowadzone intensyw-
nie. 27 kwietnia 2009 r. prezydencja czeska przedsta-
wiła kompromisową wersję projektu rozporządzenia.
Jego pierwsze czytanie rozpoczęło się na posiedzeniu
grupy roboczej w dniu 6 maja. Kolejne posiedzenia
zaplanowane zostały na 10 czerwca, 26 czerwca oraz
16 lipca. Na posiedzeniu Rady do spraw Konkuren-
cyjności, która odbędzie się w dniach 28–29 maja
2009 r., prezydencja czeska zamierza przedstawić
sprawozdanie z postępu prac.
Delegacja polska bierze aktywny udział w nego-
cjacjach, które prowadzi Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści, zaś w odniesieniu do kwestii partycypacji pra-
cowników w organach nadzorczych/zarządzających
SPE, wspólnie z Ministerstwem Pracy i Polityki So-
cjalnej. Negocjacje prowadzone są zarówno w grupie
roboczej rady, jak i w ramach rozmów dwustronnych
z innymi państwami członkowskimi.
2. Informacja na temat wsparcia finansowego dla
MSP, w tym ułatwiania dostępu do pomocy publicz-
nej dla przedsiębiorstw. W latach 2007–2013 głów-
nym źródłem wsparcia finansowego dla MSP, w tym
mikroprzedsiębiorców, będą fundusze strukturalne.
Najwięcej środków finansowych zostanie udostępnio-
nych przedsiębiorcom w ramach Programu Opera-
cyjnego „Innowacyjna gospodarka” (PO IG), Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (PO KL) oraz
w ramach 16 regionalnych programów operacyjnych
(RPO). Wsparcie finansowe w ramach programów
operacyjnych koncentruje się na celach horyzontal-
nych pobudzających innowacyjność i konkurencyj-
ność przedsiębiorstw.
— Wsparcie finansowe udzielane w ramach PO IG:
PO IG to program skierowany przede wszystkim
do przedsiębiorców, głównie z sektora MSP, którzy
zamierzają realizować innowacyjne projekty związa-
ne z badaniami i rozwojem, nowoczesnymi technolo-
giami, inwestycjami o dużym znaczeniu dla gospo-
darki lub wdrażaniem i stosowaniem technologii
informacyjnych i komunikacyjnych. Ważnym instru-
582
mentem, który powinien przyczynić się do poprawy
innowacyjności i konkurencyjności przedsiębiorstw,
są fundusze kapitału zalążkowego. Z uwagi na lukę
kapitałową rząd RP podjął decyzję o dofinansowaniu
funduszy venture capital inwestujących w MSP.
Wsparcie dla funduszy zostało zapoczątkowane
w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego „Wzrost
konkurencyjności przedsiębiorstw” (SPO WKP). Do-
celowo środki finansowe pochodzące z dokapitalizo-
wania funduszy w formie inwestycji kapitałowych
wesprą MSP. Celem zwiększenia dostępu MSP do ka-
pitału na realizację innowacyjnych przedsięwzięć in-
strument w postaci venture capital na większą skalę
wykorzystany jest w ramach PO IG. Ze środków Kra-
jowego Funduszu Kapitałowego wspierane są fundu-
sze kapitałowe inwestujące w MSP, prowadzące dzia-
łalność innowacyjną.
Ponadto w ramach PO IG udzielane jest kom-
pleksowe wsparcie dla innowacyjnych przedsię-
wzięć, obejmujących prowadzenie prac B+R, wdra-
żanie wyników prac B+R, wspieranie nowych inwe-
stycji oraz doradztwo i szkolenia niezbędne do re-
alizacji inwestycji. Pomoc kierowana jest również
na inicjowanie działalności innowacyjnej poprzez
wspieranie powstawania nowych przedsiębiorstw
o charakterze innowacyjnym. Wspierane jest uru-
chamianie usług w formie elektronicznej przez nowo
powstałe mikroprzedsiębiorstwa i małe przedsię-
biorstwa, jak również integracja działalności gospo-
darczej przedsiębiorców poprzez komunikację elek-
troniczną typu B2B.
W realizację większości działań przewidzianych
w ramach PO IG zaangażowana jest Polska Agencja
Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP). Zasady udziela-
nia wsparcia finansowego przez PARP reguluje m.in.
rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego z dnia
7 kwietnia 2008 r. w sprawie udzielania przez Polską
Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości pomocy finanso-
wej w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” 2007–2013 (Dz. U. Nr 68, poz. 414).
Bezpośrednie lub pośrednie (poprzez instytucje oto-
czenia biznesu) wsparcie dla MSP realizowane jest
m.in. w ramach następujących działań PO IG:
a) działanie 1.4 – 4.1 – Wsparcie dla przedsiębior-
ców na prace badawczo-rozwojowe,
b) działanie 3.1 – Inicjowanie działalności inno-
wacyjnej,
c) działanie 3.3 – Tworzenie systemu ułatwiają-
cego inwestowanie w MSP,
d) działanie 4.2 – Stymulowanie działalności B+R
przedsiębiorstw oraz wsparcie w zakresie wzornictwa
przemysłowego,
e) działanie 4.4 – Nowe inwestycje o wysokim po-
tencjale innowacyjnym,
f) działanie 5.4 – Zarządzanie własnością przemy-
słową,
g) działanie 6.1 – Paszport do eksportu,
h) działanie 8.1 – Wspieranie działalności gospo-
darczej w dziedzinie gospodarki elektronicznej,
i) działanie 8.2 – Wspieranie wdrażania elektro-
nicznego biznesu typu B2B.
— Wsparcie finansowe udzielane w ramach PO KL:
Działania służące podwyższeniu pozycji konku-
rencyjnej przedsiębiorstw poprzez inwestycje w kapi-
tał ludzki oraz poprawę jakości i dostępności usług
szkoleniowo-doradczych wspierających rozwój przed-
siębiorczości przewidziane są w ramach PO KL.
W celu zwiększania możliwości podjęcia lub utrzyma-
nia zatrudnienia wprowadzone są zachęty do podej-
mowania własnej działalności gospodarczej i promo-
wane są działania z zakresu przedsiębiorczości. Pro-
gram realizowany będzie na poziomie zarówno cen-
tralnym, jak i regionalnym. Pomoc kierowana będzie
bezpośrednio do przedsiębiorców lub do instytucji oto-
czenia biznesu świadczących usługi informacyjne, do-
radcze, szkoleniowe i finansowe na rzecz przedsiębior-
ców, m.in. w ramach następujących działań:
a) działania 2.1 – Rozwój kadry nowoczesnej go-
spodarki,
b) działania 2.2 – Wsparcie dla systemu adapta-
cyjności kadr,
c) działania 8.1 – Rozwój pracowników i przedsię-
biorstw w regionie.
— Wsparcie finansowe udzielane w ramach RPO:
Działania mające na celu wspieranie innowacyj-
ności i przedsiębiorczości są również realizowane
w ramach RPO. Zwiększanie zdolności produkcyj-
nych i promowanie przedsiębiorczości w regionach
będzie możliwe poprzez wzmacnianie w szczególności
sektora MSP, a zwłaszcza mikroprzedsiębiorstw.
Szczególne znaczenie ma wsparcie nowych inwestycji
prowadzących do wzrostu innowacyjności przedsię-
biorstw. Przedsiębiorstwa uzyskają łatwiejszy dostęp
do kapitału poprzez tworzenie i wzmacnianie alter-
natywnych instrumentów finansowych oraz wzmoc-
nienie potencjału badawczo-rozwojowego przedsię-
biorstw, a także stymulowanie i rozwój powiązań
sieciowych i kooperacyjnych pomiędzy instytucjami
badawczo-rozwojowymi a przedsiębiorstwami. RPO
są zarządzane na poziomie 16 regionów.
— Pomoc publiczna (środki finansowe pochodzą-
ce z budżetu państwa):
Pomoc w formie ulg podatkowych dla MSP udzie-
lana jest na podstawie przepisów ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60). Pomoc może być przeznaczo-
na na szkolenia, nowe inwestycje, usługi doradcze
świadczone przez doradców zewnętrznych, z tytułu
udziału w targach i wystawach, a także na zatrud-
nienie. Kontynuowana jest również pomoc w formie
ulg podatkowych dla przedsiębiorców działających
w specjalnych strefach ekonomicznych, zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 20 października 1994 r.
o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123,
poz. 600 z późn. zm.)
Zgodnie z zapisami zawartymi w komunikacie
SBA, w sierpniu 2008 r. weszło w życie rozporządze-
nie Komisji nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r.
uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspól-

nym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu.
Rozporządzenie reguluje kwestie pomocy publicznej
udzielanej w ramach tzw. wyłączeń grupowych,
tj. niewymagającej notyfikacji KE. Zgodnie z tym
rozporządzeniem znowelizowane zostały wszystkie
krajowe akty prawne (programy pomocowe) regulu-
jące udzielanie pomocy w ramach wyłączeń bloko-
wych, odnoszące się zarówno do pomocy współfinan-
sowanej ze środków strukturalnych, jak i niezwiąza-
nej z programami operacyjnymi.
3. Informacja na temat działań odnośnie do pro-
jektu dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/
112/WE w zakresie stawek obniżonych podatku od
wartości dodanej.
Na poziomie unijnym od lipca 2008 r. toczyły się
prace nad rozszerzeniem zakresu stosowania stawek
obniżonych (w oparciu o przedstawiony przez KE
w dniu 7 lipca 2008 r. projekt dyrektywy zmieniającej
dyrektywę 2006/112/WE w zakresie stawek obniżo-
nych podatku od wartości dodanej COM(2008)428.
Ww. projekt zakładał możliwość wprowadzenia staw-
ki obniżonej także do określonych rodzajów usług
lokalnych, jednakże nie przewidywał wprowadzenia
stawki obniżonej dla lokalnych firm usługowych czy
też chociażby zdefiniowania usług o charakterze lo-
kalnym.
Podczas posiedzenia Rady ECOFIN w dniu 5 maja
2009 r. przyjęta została dyrektywa umożliwiająca
m.in. bezterminowe stosowanie stawki obniżonej
VAT w odniesieniu do tzw. usług pracochłonnych wy-
mienionych w załączniku IV dyrektywy 2006/112/
WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego
systemu podatku od wartości dodanej oraz usług re-
stauracyjnych. Możliwość stosowania stawki obniżo-
nej do tzw. usług pracochłonnych była ograniczona
w obecnie obowiązujących przepisach, do dnia 31 grud-
nia 2010 r. Powyższa dyrektywa została opublikowa-
na w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej L
116/18 w dniu 9 maja 2009 r. i wchodzi w życie
z dniem 1 czerwca 2009 r.
Polska obecnie stosuje już obniżoną stawkę do
3 z 5 kategorii usług pracochłonnych (tj. do napraw
obuwia i innych wyrobów skórzanych, odzieży i wy-
robów włokienniczych użytku domowego, napraw
rowerów, fryzjerstwa oraz remontów i napraw pry-
watnych budynków mieszkalnych) oraz na mocy
przyznanej derogacji także do usług restauracyjnych.
Obecnie w Polsce wśród działań na najbardziej za-
awansowanym etapie wdrażania, wpisujących się
w 10 zasad SBA służących za wytyczne przy opraco-
wywaniu i realizacji polityki na szczeblu UE i państw
członkowskich, należy wymienić:
— Działania w zakresie tworzenia oraz promocji
instrumentów inżynierii finansowej, mające na celu
ułatwianie MSP dostępu do kapitału:
W dniu 2 kwietnia 2009 r. parlament RP przyjął
ustawę o zmianie ustawy o poręczeniach i gwaran-
cjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre
osoby prawne, jak również ustawę o Banku Gospodar-
stwa Krajowego oraz niektórych innych ustaw.
583
Powyższe zmiany legislacyjne, przygotowane
w ramach pakietu antykryzysowego w zakresie prze-
pisów dotyczących udzielania gwarancji i poręczeń,
mają na celu wzmocnienie systemu poręczeń i gwa-
rancji i ułatwienie w ten sposób dostępu do zewnętrz-
nego finansowania (głównie w formie kredytów) ma-
łym i średnim przedsiębiorcom. Ich realizacja umoż-
liwi zwiększenie skali działalności poręczeniowej
i rozszerzenie oferty zabezpieczeń, zapewni stabil-
ność bazy kapitałowej podmiotów działających w sys-
temie oraz doprowadzi do ujednolicenia standardów
działalności poręczeniowej. Jednocześnie zapewnione
zostaną odpowiednie mechanizmy instytucjonalnego
monitoringu systemu poręczeniowego i dostosowane
do jego specyfiki zasady sprawozdawczości.
Nowelizacja ustawy o Banku Gospodarstwa Kra-
jowego oraz niektórych innych ustaw przewiduje
m.in. likwidację 2 funduszy poręczeniowych działa-
jących w Banku Gospodarstwa Krajowego (tj. Fun-
duszu Poręczeń Unijnych oraz Krajowego Funduszu
Poręczeń Kredytowych) i zastąpienie poręczeń/gwa-
rancji udzielanych przez BGK ze środków KFPK oraz
FPU poręczeniami/gwarancjami udzielanymi przez
BGK we własnym imieniu i na własny rachunek
w ramach rządowych programów społeczno-gospo-
darczych oraz programów samorządności lokalnej
i rozwoju regionalnego. Ponadto, zastępując poręcze-
nia i gwarancje udzielane ze środków zlikwidowane-
go KFPK i FPU poręczeniami i gwarancjami udzie-
lanymi przez BGK w ramach programów rządowych,
rozszerzone zostały jednocześnie kategorie zobowią-
zań, które takimi poręczeniami lub gwarancjami
mogą zostać objęte, poza dotychczasową spłatę kre-
dytów i pożyczek oraz wykonanie zobowiązań z ty-
tułu obligacji, również o inne zobowiązania, w szcze-
gólności dobrego wykonania kontraktu oraz wniesie-
nia wadium.
3 lutego 2009 r. Rada Ministrów przyjęła program
„Kierunki rozwoju funduszy pożyczkowych i porę-
czeniowych dla małych i średnich przedsiębiorstw
w latach 2009–2013”. W programie przewidziano re-
alizację szeregu działań organizacyjnych, ekonomicz-
nych oraz zmian legislacyjnych służących rozwojowi
funduszy pożyczkowych i poręczeniowych w Polsce.
Celem programu i podejmowanych w jego ramach
działań będzie dalsza poprawa dostępu, zwłaszcza
mikro- i małych przedsiębiorstw, do zewnętrznych
źródeł finansowania za pośrednictwem systemu fun-
duszy pożyczkowych i poręczeniowych. Odpowiedzial-
nym za budowę systemu funduszy pożyczkowych jest
PARP we współpracy ze środowiskiem funduszy po-
życzkowych, natomiast za budowę systemu funduszy
poręczeniowych – BGK we współpracy z PARP i śro-
dowiskiem funduszy poręczeniowych.
— Wsparcie działań innowacyjnych MSP oraz
działania na rzecz zachęcania przedsiębiorców do po-
dejmowania działań innowacyjnych:
Szereg inicjatyw będzie realizowanych w oparciu
o „Kierunki zwiększania innowacyjności gospodarki
na lata 2007–2013”. Działalność innowacyjna będzie
584
wspierana w następujących obszarach: 1) kadry dla
nowoczesnej gospodarki, 2) badania na rzecz gospo-
darki, 3) własność intelektualna dla innowacji,
4) kapitał na innowacje, 5) infrastruktura dla inno-
wacji. W 2009 r. przeprowadzona zostanie kampania
promocyjna mająca na celu kształtowanie postaw in-
nowacyjnych wśród przedsiębiorców, wdrażany bę-
dzie program „Bon na innowacje”. Ponadto, stworzo-
ne zostaną zachęty do: angażowania użytkowników
w proces tworzenia produktów i usług (user-driven
innovation), wdrażania innowacji w sektorze usług.
Realizowane będą również działania na rzecz zwięk-
szania zamawiania innowacyjnych wyrobów w ra-
mach procedury zamówień publicznych.
Działania na rzecz wzrostu innowacyjności firm
są wdrażane przede wszystkim w oparciu o programy
operacyjne przygotowane na lata 2007–2013, które
wspierają w szczególności: inwestycje w nowoczesne
technologie, powstawanie nowych firm technologicz-
nych, fundusze podwyższonego ryzyka inwestujące
w szczególności w fazy seed oraz start-up, działal-
ność badawczo-rozwojową przedsiębiorstw, wzmoc-
nienie sieci instytucji otoczenia biznesu działających
na rzecz wsparcia działalności innowacyjnej przed-
siębiorstw, działalność gospodarczą w dziedzinie go-
spodarki elektronicznej.
— Przeciwdziałanie upadłości przedsiębiorstw
oraz polityka drugiej szansy:
Trwają prace nad przygotowaniem kompleksowe-
go programu „Przeciwdziałanie upadłości przedsię-
biorstw oraz polityka drugiej szansy”. Program pro-
wadzony będzie na 3 podstawowych poziomach:
1) przeciwdziałanie upadłości przedsiębiorstw, 2) upa-
dłość – sprawne przeprowadzenie postępowania upa-
dłościowego, 3) polityka drugiej szansy. W procesie
określania rodzaju i zakresu działań oraz implemen-
tacji założeń programu przewiduje się ścisłą współ-
pracę Ministerstwa Gospodarki z Ministerstwem
Sprawiedliwości oraz PARP. Rząd RP prowadzi rów-
nież intensywne prace nad reformą wymiaru spra-
wiedliwości, zmierzające m.in. do przyspieszenia oraz
obniżenia kosztów postępowań sądowych w spra-
wach gospodarczych. Trwają też prace nad progra-
mem pełnej informatyzacji sądów, której zakończenie
planowane jest na 2009 r.
W lutym 2009 r. powołano koordynatora ds. dru-
giej szansy w strukturach Ministerstwa Gospodarki,
reprezentującego Polskę na forum Unii Europejskiej
– Group of National Co-ordinators on Bankruptcy and
Second Chance przy DG Enterprise. Spotkania euro-
pejskich koordynatorów będą odbywały się dwa razy
w roku. Pierwsze odbyło się 30 kwietnia 2009 r.
— Ułatwienie MSP udziału w zamówieniach pu-
blicznych:
8 kwietnia 2008 r. Rada Ministrów przyjęła doku-
ment „Nowe podejście do zamówień publicznych. Za-
mówienia publiczne a małe i średnie przedsiębior-
stwa, innowacje i zrównoważony rozwój”.
Działania dotyczące poprawy dostępu MSP do za-
mówień publicznych stanowią jeden z obszarów re-
komendacji przedstawionych w dokumencie. Plan
Działań zawiera wykaz działań realizujących reko-
mendacje zawarte w dokumencie, które dotyczą
przede wszystkim rozwoju infrastruktury doradczej
i szkoleniowej oraz zagwarantowania przejrzystości
procedur zapewniających równe szanse wszystkim
uczestnikom postępowania.
Plan Działań koncentruje się głównie na działa-
niach obejmujących akcje szkoleniowe dla wykonaw-
ców-przedsiębiorców oraz kadr administracji publicz-
nej, będącej „inteligentnym klientem”, kampanie
promocyjne zwiększające świadomość uczestników
postępowania w zakresie możliwości wykorzystania
dostępnych prawnie instrumentów oraz edukowania
uczestników postępowania w zakresie znaczenia
uwzględniania kryteriów ekologicznych i społecz-
nych na etapie oceniania ofert. Opracowywanie
Planu Działań, uwzględniające opinie i uwagi pod-
miotów zaangażowanych w realizację poszczegól-
nych działań, zostało już ukończone. Większość dzia-
łań będzie realizowana przez PARP we współpracy
z Urzędem Zamówień Publicznych, jak również
częściowo z Ministerstwem Gospodarki. Działania
te będą finansowane ze środków Programu Opera-
cyjnego „Kapitał ludzki”. Obecnie PARP wspólnie
z UZP opracowuje wniosek o dofinansowanie w ra-
mach PO KL działań na rzecz MSP, zaplanowanych
w „Nowym podejściu”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Alicji Dąbrowskiej i Czesława Czechyry
w sprawie refundacji wkłuć jednorazowych
do pomp insulinowych dla młodzieży
chorującej na cukrzycę – do ukończenia
26. roku życia (9174)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Alicji Dąbrowskiej i pana Czesła-
wa Czechyry, posłów na Sejm RP, w sprawie refun-
dacji wkłuć jednorazowych do pomp insulinowych
dla młodzieży chorującej na cukrzycę – do ukończe-
nia 26. roku życia, przekazaną przy piśmie wice-
marszałka Sejmu pana Krzysztofa Putry, znak:
SPS-023-9174/09, uprzejmie proszę o przyjęcie sta-
nowiska w sprawie.

Obecnie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są
prace nad nowelizacją rozporządzenia w sprawie
szczegółowego wykazu wyrobów medycznych będą-
cych przedmiotami ortopedycznymi i środków po-
mocniczych, wysokości udziału własnego świadcze-
niobiorcy w cenie ich nabycia, kryteriów ich przyzna-
wania, okresów użytkowania, a także wyrobów me-
dycznych będących przedmiotami ortopedycznymi
podlegającymi naprawie w zależności od wskazań
medycznych oraz wzoru zlecenia na zaopatrzenie
w te wyroby i środki. W przedmiotowym projekcie
znajdują się zapisy dotyczące zestawu infuzyjnego
(wkłucia) do osobistej pompy insulinowej, które do-
stępne byłyby bezpłatnie dla dzieci lub młodzieży do
26. roku życia oraz dla kobiety ciężarnej, zgodnie
z zaleceniami lekarza w ilości odpowiedniej do wska-
zań lekarskich do 10 sztuk raz na 30 dni.
Przedmiotowy projekt – rozporządzenie ministra
zdrowia w sprawie szczegółowego wykazu przedmio-
tów ortopedycznych i środków pomocniczych finan-
sowanych ze środków publicznych – obecnie jest na
etapie analizowania i konsultowania uwag po uzgod-
nieniach zewnętrznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie obniżania przez wojewodów
wielkości dotacji dla samorządów gmin na
zadania pomocy społecznej (9175)
W odpowiedzi na interpelację posła Janusza Dzię-
cioła, przesłaną pismem z dnia 27 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-9175/09, w sprawie obniżenia przez
wojewodów wielkości dotacji dla samorządów gmin na
zadania pomocy społecznej, uprzejmie informuję:
Z danych wydziałów polityki społecznej urzędów
wojewódzkich przekazanych do Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej w marcu br. wynika, że wojewo-
dowie podjęli decyzje o czasowym ograniczeniu wy-
datków zaplanowanych w ustawie budżetowej na rok
2009 z przeznaczeniem na różne zadania z obszaru
pomocy społecznej, w tym m.in. na wypłaty zasiłków
z pomocy społecznej, przy czym decyzje te nie były
konsultowane z Ministerstwem Pracy i Polityki Spo-
łecznej. Ograniczenie wydatków w budżetach po-
szczególnych wojewodów wynosi 10–12% w stosunku
do planu wydatków zapisanych w ustawie budżetowej
na rok 2009 w dziale 852: Pomoc społeczna.
585
W przypadku województwa kujawsko-pomorskie-
go czasowe ograniczenia wydatków, jeśli chodzi o za-
dania wynikające z ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej, zostały podjęte w następujących
rozdziałach klasyfikacji budżetowej:
1) rozdział 85202: Domy pomocy społecznej
§ 2130 – 5000 tys. zł, przy planie przyjętym w ustawie
budżetowej na rok 2009 w wysokości 64 603 tys. zł,
tj. o 8001 tys. zł więcej w stosunku do ustawy budże-
towej na rok 2008 (dotyczy wydatków na dofinanso-
wanie działalności całodobowych domów pomocy
społecznej o zasięgu ponadgminnym, tj. na utrzyma-
nie osób przyjętych bądź skierowanych do domów
pomocy społecznej przed dniem 1 stycznia 2004 r.);
2) rozdział 85214: Zasiłki i pomoc w naturze
oraz składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
§ 2010 – 4000 tys. zł, przy planie przyjętym w usta-
wie budżetowej na rok 2009 na zasiłki z pomocy spo-
łecznej (stałe i okresowe) w wysokości 75 116 tys. zł,
tj. o 26 932 tys. zł mniej w stosunku do zapisów usta-
wy budżetowej na rok 2008.
Należy przy tym podkreślić, że wojewodowie, po-
dobnie jak inni dysponenci części budżetowych,
otrzymując limit wydatków na etapie prac nad pro-
jektem ustawy budżetowej na kolejny rok, dokonują
podziału tych środków na działy i rozdziały klasyfi-
kacji budżetowej, zachowując wytyczne ministra fi-
nansów, a w kolejnym etapie dokonują podziału kwot
w ramach danych zadań na jednostki samorządu te-
rytorialnego.
W związku z tym, chcąc odnieść się do przytoczo-
nego w interpelacji posła Janusza Dzięcioła przykła-
du miasta Grudziądza i problemów związanych z re-
alizacją wypłat zasiłków z pomocy społecznej, Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej skierowało pi-
smo do Wydziału Polityki Społecznej Kujawsko-Po-
morskiego Urzędu Wojewódzkiego z prośbą o doko-
nanie analizy porównawczej wydatków na zasiłki
z pomocy społecznej w latach 2007–2009, z wyszcze-
gólnieniem wydatków dla miasta Grudziądza.
Wydział Polityki Społecznej Kujawsko-Pomorskie-
go Urzędu Wojewódzkiego, w piśmie z dnia 13 kwietnia
2009 r., znak: WPS.IV.ArK.0717-186/09, przedstawił
następujące stanowisko w tej sprawie:
1. Wydatki z budżetu państwa na zasiłki z pomo-
cy społecznej w województwie kujawsko-pomorskim
w latach 2007–2009 – rozdział 85214, w tym: zasił-
ki stałe (§ 2010), zasiłki okresowe (§ 2030) (tabele
na s. 586).
Zgodnie z pismem ministra finansów z dnia
30 lipca 2008 r. znak: FS/414/1ULK/2008 w sprawie
limitu wydatków dla części 85/04: Województwo ku-
jawsko - pomorskie środki na wypłatę świadczeń
w rozdziale 85214 określono na poziomie 75 116 tys. zł,
co stanowi 73,6% kwoty dotacji planowanej w usta-
wie budżetowej na 2008 r. i 72,9% wykonania wydat-
ków 2008 r., z tego:
— 39 563 tys. zł (§ 2010) – kwota dotacji obejmu-
je wypłatę zasiłków stałych dla 12 033 osób,
586

Plan, plan po zmianach i wykonanie w latach 2007–2009 (w złotych)

zbiorczo województwo kujawsko- pomorskie
Plan/plan ustawa Plan po
bud�etowa zmianach Wykonanie % %
Województwo Województwo Województwo
Rok Rozdzia�, § kujawsko- kujawsko- kujawsko-
pomorskie pomorskie pomorskie kol 4/ kol 3 kol 5 / kol 4
1 2 3 4 5 6 7

2007 85214 § 2010 36 149 000 39 135 671 38 657 563 108 99

2007 85214 § 2030 52 288 000 58 617 794 51 199 024 112 87

2008 85214 § 2010 41 465 000 38 629 586 38 084 916 93 99

2008 85214 § 2030 60 583 000 66 604 479 64 940 784 110 98

2009 85214 § 2010 39 563 000 39 648 147 16 207 368 100 41

2009 85214 § 2030 35 553 000 35 553 000 17 299 154 100 49

Zasiłki stałe
Plan, plan po zmianach i wykonanie w latach 2007–2009 (w złotych)
zbiorczo województwo kujawsko- pomorskie
zasi�ki sta�e 2007 2008 2009 % %
kol 4: kol 2 kol 4:kol 3
1 2 3 4 5 6
Ustawa bud�etowa 36 149 000 41 465 000 39 563 000 109 95
Plan po zmianach 39 135 671 38 629 586 39 563 000 101 102
wykonanie 38 657 563 38 084 916 16 292 515

Zasiłki okresowe
Plan, plan po zmianach i wykonanie w latach 2007–2009 (w złotych)

zasi�ki okresowe 2007 2008 2009 % %

kol 4: kol 2 kol 4:kol 3
1 2 3 4 5 6
Ustawa bud�etowa 52 288 000 60 583 000 35 553 000 68 59
Plan po zmianach 58 617 794 66 604 479 35 553 000 61 53
wykonanie 51 199 024 64 940 784 23 183 952

— 35 553 tys. zł (§ 2030) – kwota dotacji obejmu-
je zasiłki okresowe dla 47 916 osób.
Z limitu wydatków na pomoc społeczną zostały
w pierwszej kolejności zabezpieczone wydatki obli-
gatoryjne, na które w 2009 r. nie utworzono rezerw
celowych.
Planując budżet na 2009 r., szacowano, że ustalo-
ny limit na zasiłki okresowe nie pozwala na pełną
realizację postanowień art.147 ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej. W związku z powyż-
szym wojewoda kujawsko- pomorski, przedkładając
szczegółowy podział limitu wydatków na 2009 r. na
zadania, pismem z dnia 27 sierpnia 2008 r. znak:
WFB.I-3010-60/7/08 poinformował o szacowanych
niedoborach w budżecie w stosunku do przyznanego
limitu dla województwa na kwotę 77 011 tys. zł,
w tym 30 925 tys. zł na zasiłki okresowe.
Na podstawie miesięcznych sprawozdań z wyko-
nania budżetu w okresie styczeń–kwiecień 2009 r.
oraz prognozowanych wypłatach świadczeń na mie-
siąc maj 2009 r. wynika, że na zasiłki okresowe prze-
kazano 23 184 tys. zł, tj. 65,2% planowanej dotacji.
Trzynaście gmin województwa kujawsko-pomor-
skiego wykorzystało już budżet w 100% planowanej
dotacji, 79 gmin ma zabezpieczone wypłaty środków
na czerwiec 2009 r.
Na tak wysokie wykonanie wydatków niewątpli-
wie wpływ ma zmiana sytuacji na rynku pracy
– w województwie kujawsko-pomorskim stopa bez-
robocia w miesiącu marcu wyniosła 15,2% i wzrosła
o 1,8 punktu procentowego w stosunku do grudnia
2008 r.. Na koniec grudnia 2008 r. liczba bezrobot-
nych zarejestrowanych w powiatowych urzędach pra-
cy wynosiła 110 300 osób, w marcu 2009 r. – 127 400
osób, a więc o 17 100 osób więcej.
Gminy, składając comiesięczne sprawozdania z wy-
konania wydatków na to zadanie, oszacowały braki
na kwotę 23 325 tys. zł.
Ze względu na trudną sytuację w gminach woje-
woda kujawsko-pomorski wystąpił do ministra finan-
sów o przesunięcie wydatków ujętych w Harmono-
gramie rocznym z miesięcy wrzesień–grudzień 2009 r.
na miesiące marzec–maj 2009 r..
2. Wydatki z budżetu państwa na zasiłki z pomo-
cy społecznej dla miasta Grudziądza w latach 2007–
–2009 – rozdział 85214, w tym: zasiłki stałe (§ 2010),
zasiłki okresowe (§ 2030).
 587

Plan, plan po zmianach i wykonanie w latach 2007–2009 (w złotych) – miasto Grudziądz

Plan/plan
ustawa Plan po
bud�etowa zmianach Wykonanie % %
Miasto Miasto Miasto
Rok Rozdzia�, §
Grudzi�dz Grudzi�dz Grudzi�dz kol 4/ kol 3 kol 5 / kol 4
1 2 3 4 5 6 7

2007 85214 § 2010 1 715 000 1 914 639 1 914 545 112 100

2007 85214 § 2030 2 378 300 2 485 271 2 485 271 104 100

2008 85214 § 2010 1 915 000 1 962 657 1 962 657 102 100

2008 85214 § 2030 2 734 000 2 857 022 2 856 959 104 100

2009 85214 § 2010 1 717 000 1 774 000 819 757 103 46

2009 85214 § 2030 1 528 000 1 528 000 509 332 100 33

Realizacja zasiłków stałych – liczba osób, liczba świadczeń i kwota świadczeń w ujęciu kwartalnym 2008–2009

Zasiłki stałe
liczba osób, którym
% Liczba świadczeń % Kwota świadczeń %
przyznano decyzją
świadczenia
Rok 2008 Rok 2009 Rok 2008 Rok 2009 Rok 2008 Rok 2009
za za kol2/kol1 za za kol5/kol4 za za kol8/kol7
I kwartał I kwartał I kwartał I kwartał I kwartał I kwartał
1 2 3 4 5 6 7 8 9

473 484 102,33 1 046 1 403 134,13 475 781 490 396 103,07

Realizacja zasiłków okresowych – liczba osób, liczba świadczeń i kwota świadczeń w ujęciu kwartalnym
2008–2009

Zasiłki okresowe
liczba osób, którym
% Liczba świadczeń % Kwota świadczeń %
przyznano decyzją
świadczenia
Rok 2008 Rok 2009 Rok 2008 Rok 2009 Rok 2008 Rok 2009
za za kol2/kol1 za za kol5/kol4 za za kol8/kol7
I kwartał I kwartał I kwartał I kwartał I kwartał I kwartał
1 2 3 4 5 6 7 8 9

1 372 564 41,11 2 846 1 114 39,14 706 172 302 576 42,85

Ad zasiłki stałe Składając comiesięczne sprawozdanie z wykona-

W ustawie budżetowej na 2009 r. zaplanowano dla
miasta Grudziądza kwotę 1528 tys. zł, co stanowi
79,8% ustawy budżetowej 2008 r. i 77,05% wykona-
nia wydatków 2008 r.
Ad zasiłki okresowe
W ustawie budżetowej na 2009 r. zaplanowano dla
miasta Grudziądza kwotę 1528 tys. zł, co stanowi
55,9% ustawy budżetowej 2008 r. i 53,5% wykonania
wydatków 2008 r.
Na koniec grudnia 2008 r. liczba bezrobotnych
zarejestrowanych w powiatowym urzędzie pracy wy-
nosiła 6862 osób, w marcu 2009 r. – 8100 osób, a więc
o 1238 osób więcej.
Stopa bezrobocia na koniec grudnia 2008 r. wy-
niosła 19%, a na koniec marca 2009 r. – 21,8%.
nia wydatków na to zadanie, miasto Grudziądz osza-
cowało braki na kwotę 894 tys. zł.
Jak wynika z powyższej informacji przedstawio-
nej przez Wydział Polityki Społecznej Kujawsko-Po-
morskiego Urzędu Wojewódzkiego, wydatki na zasił-
ki z pomocy społecznej w budżecie wojewody kujaw-
sko-pomorskiego zostały zaplanowane na rok 2009
na poziomie niższym niż w ustawie budżetowej na
rok 2008. Dodatkowo wojewoda podjął na początku
br. decyzje o czasowym ograniczeniu części wydat-
ków zaplanowanych na zasiłki, zakładając, że środki
te będą uzupełnione z rezerwy celowej będącej w dys-
pozycji ministra pracy i polityki społecznej – co wy-
nika z pisma skierowanego w tej sprawie do ministra
pracy i polityki społecznej w miesiącu marcu br.
588
W związku z powyższym uprzejmie wyjaśniam,
że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej dokona
podziału środków rezerw celowych tytułem uzupeł-
nienia budżetów wojewodów m.in. na wypłaty zasił-
ków z pomocy społecznej po uzyskaniu ostatecznego
stanowiska ministra finansów w sprawie odblokowa-
nia czasowo ograniczonych wydatków w części 85:
Budżety wojewodów, w dziale 852: Pomoc społeczna,
o czym został poinformowany wojewoda kujawsko-po-
morski oraz inni wojewodowie wnioskujący o zwięk-
szenie swoich budżetów na te zadania, w przypadku
których podjęto w roku bieżącym decyzje o czasowym
ograniczeniu wydatków. Jednocześnie wyjaśniam, że
minister finansów został poinformowany o trudnej
sytuacji wojewodów w zakresie realizacji zadań z po-
mocy społecznej w związku z dokonanymi czasowymi
ograniczeniami wydatków. W piśmie z dnia 3 kwietnia
2009 r., będącym odpowiedzią na pismo ministra pra-
cy i polityki społecznej w przedmiotowej sprawie, mi-
nister finansów poinformował, że „ostateczna decyzja,
czy konieczne będzie wprowadzenie ograniczenia wy-
datków budżetu państwa, a jeżeli tak, to w jakiej wy-
sokości oraz jakie zadania nie zostaną sfinansowane
w ramach wydatków zaplanowanych w ustawie budże-
towej na rok 2009, zostanie podjęta przez Radę Mini-
strów w czerwcu br.”
Ponowne pismo do ministra finansów w tej spra-
wie zostało skierowane 23 kwietnia br., jednak do
dnia dzisiejszego nie otrzymano odpowiedzi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie projektu zmiany ustawy
o zaopatrzeniu emerytalnym i rentowym
służb mundurowych (9176)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-9176/09), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Janusza Dzięcioła z dnia 30 marca 2009 r.
dotyczącą projektu zmiany ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym i rentowym służb mundurowych, przed-
stawiam następujące informacje.
Głównym celem reformy systemu emerytalnego
funkcjonariuszy jest stworzenie wszystkim funkcjo-
nariuszom mundurowym godnych warunków pracy,
adekwatnego wynagrodzenia oraz satysfakcjonującej
emerytury, czyli takiej sytuacji, w której dostrzegając
zalety nowych rozwiązań, funkcjonariusze chcieliby
pracować dłużej.
Reforma daje możliwość wyboru między dwoma
systemami. Z punktu widzenia interesu państwa na-
tomiast istotne jest, żeby doświadczeni funkcjonariu-
sze pracowali jak najdłużej, dlatego założenia do re-
formy systemu emerytalnego mają iść przede wszyst-
kim w kierunku ograniczenia liczby osób odchodzą-
cych na emeryturę w młodym wieku.
Podkreślić również należy, że reforma nie odbiera
praw nabytych. Żadna z wprowadzonych zmian za-
sad naliczania emerytur i rent inwalidzkich nie obej-
muje funkcjonariuszy, którzy w dniu wejścia w życie
nowych przepisów emerytalnych będą posiadali łącz-
nie co najmniej 15 lat stażu w służbie (do stażu zali-
czana jest służba w Policji, Państwowej Straży Po-
żarnej, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu,
Agencji Bezpieczeństwo Wewnętrznego, Agencji Wy-
wiadu, Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, Służ-
bie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu
Wojskowego i Służbie Więziennej oraz formacjach je
poprzedzających, a także służba wojskowa na zasa-
dach zawartych w przepisach o zaopatrzeniu emery-
talnym żołnierzy zawodowych).
W stosunku do tych funkcjonariuszy będą miały
natomiast zastosowanie przepisy dotychczasowej
ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu eme-
rytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpie-
czeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Woj-
skowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Stra-
ży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej
Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin
(t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 8, poz. 67, z późn. zm.).
Wskazać należy, że założenia do projektu reformy
emerytur służb mundurowych konsultowano ze
związkami zawodowymi. Wychodząc naprzeciw po-
stulatom związków zawodowych i funkcjonariuszy
niezrzeszonych w tych organizacjach, w dniu 6 mar-
ca 2009 r. zaprezentowano zmodyfikowane założenia
do reformy emerytur służb mundurowych. W projek-
cie starano się pogodzić obecnie obowiązujący system
z potrzebami wynikającymi ze zmian społecznych
i gospodarczych, które zachodzą w kraju. Propono-
wane wprowadzenie zmian nie doprowadzi jednakże
do osłabienia potencjału służb mundurowych.
Projekt ustawy dotyczącej emerytur służb mun-
durowych zostanie zamieszczony w Biuletynie In-
formacji Publicznej na stronie Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji, stosownie do po-
stanowień ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działal-
ności lobbingowej w procesie stanowienia prawa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1414, z późn. zm.)
oraz zostanie przesłany do zaopiniowana przez
związki zawodowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Rybickiego
w sprawie informatyzacji (9177)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
27 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9177/09), doty-
czące interpelacji posła na Sejm RP pana Sławomira
Rybickiego w sprawie informatyzacji, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Treść raportu Global Information Technology Re-
port, przygotowanego przez Światowe Forum Ekono-
miczne, była przedmiotem wnikliwej analizy Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, za-
równo pod kątem zaprezentowanych w nim wyników,
jak i przyjętej procedury metodologicznej. Skuteczne
monitorowanie stopnia rozwoju społeczeństwa infor-
macyjnego w Polsce jest niezbędnym warunkiem
kreowania efektywnej polityki rządu w tym obszarze,
dlatego też Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji uważnie śledzi wszystkie inicjatywy i pro-
pozycje mające na celu wypracowanie miarodajnych
wskaźników społeczeństwa informacyjnego. W opinii
wielu ekspertów zajmujących się przedmiotowym za-
gadnieniem procedura badawcza zastosowana na po-
trzeby raportu GITR, w tym sposób konstrukcji
wskaźnika syntetycznego NRI, stanowiącego podsta-
wę rankingu, nie spełnia właściwych kryteriów wia-
rygodności i precyzyjności, niezbędnych przy tego
typu badaniach. Wiele błędów i wątpliwości natury
metodologicznej oraz nieprawidłowości związanych
bezpośrednio z procesem pozyskania danych zostało
wykazanych w komentarzach ogłoszonych publicznie
m.in. przez Urząd Komunikacji Elektronicznej i Pol-
ską Izbę Informatyki i Telekomunikacji. Stawiają one
pod dużym znakiem zapytania wartość merytorycz-
ną raportu. W opinii MSWiA kluczową wadą raportu
GITR jest nadmierne wykorzystanie danych pocho-
dzących ze źródeł nieoficjalnych, które były podstawą
do wyliczeń dla 41 z 68 czynników tworzących razem
wskaźnik syntetyczny NRI. Wydaje się, że w celu za-
pewnienia odpowiedniej wiarygodności oraz porów-
nywalności z innymi krajami należy korzystać ze
wskaźników zawartych w bazach danych Eurostatu
oraz pochodzących z raportów autoryzowanych przez
Komisję Europejską (np. cyklicznie publikowany
Progress Report on the Single European Electronic
Communications Market). W Polsce najbardziej wia-
rygodne dane publikowane są przez Główny Urząd
Statystyczny.
Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że dystans
dzielący Polskę od państw będących liderami w za-
kresie rozwoju społeczeństwa informacyjnego w Eu-
ropie wciąż utrzymuje się na bardzo niekorzystnym
poziomie. Mając świadomość negatywnych skutków,
jakie mogłyby wystąpić w przyszłości w wyniku za-
589
niedbań i zapóźnień w tym zakresie, przyspieszenie
budowy społeczeństwa informacyjnego znalazło swo-
je ważne miejsce wśród celów nowego rządu. W wy-
niku diagnozy dotychczasowej sytuacji, przeprowa-
dzonej pod kątem możliwości właściwego wykorzy-
stania funduszy strukturalnych związanych z no-
wym okresem programowania (2007–2013) oraz
w kontekście rosnącego znaczenia problematyki spo-
łeczeństwa informacyjnego w polityce Komisji Euro-
pejskiej, najpilniejszym zadaniem stało się stworze-
nie dokumentu strategicznego pn. Strategia rozwo-
ju społeczeństwa informacyjnego do roku 2013, któ-
ry został przyjęty uchwałą Rady Ministrów w dniu
23 grudnia 2008 r.
Obecnie trwają prace nad implementacją postu-
latów zawartych w strategii, polegające na tworze-
niu dla poszczególnych celów i linii działań progra-
mów wieloletnich oraz przygotowaniu konkretnych
projektów. Zarządzeniem prezesa Rady Ministrów
Nr 144 z dnia 23 grudnia 2008 r. powołany został
Międzyresortowy Zespół do spraw Realizacji Progra-
mu „Polska cyfrowa”. Pierwszym etapem działalno-
ści zespołu było opracowanie raportu, który w dniu
31 marca 2009 r. został przekazany prezesowi Rady
Ministrów. Raport ten zawiera m.in. rekomendacje
zmian legislacyjnych mających ułatwić budowę sieci
szerokopasmowej oraz rozwój usług elektronicznych,
a także harmonogram i wskaźniki oceny realizacji
programu. Celem Programu „Polska cyfrowa” jest
upowszechnienie szerokopasmowego dostępu do In-
ternetu w Polsce do 2012 r., m.in. poprzez pobudzenie
inwestycji w infrastrukturę teleinformatyczną, zno-
szenie barier prawnych, administracyjnych i tech-
nicznych oraz stworzenie najdogodniejszych warun-
ków dla efektywnego wykorzystania środków unij-
nych przeznaczonych na ten cel. Uwzględniając ak-
tualne priorytety polityki Komisji Europejskiej, pro-
gram „Polska cyfrowa” przywiązywać będzie szcze-
gólną wagę do kwestii przeciwdziałania wykluczeniu
cyfrowemu na terenach wiejskich i obszarach dotych-
czas marginalizowanych.
Na realizację projektów w zakresie wsparcia roz-
woju społeczeństwa informacyjnego w Polsce w ra-
mach funduszy strukturalnych Unii Europejskiej na
lata 2007–2013 zarezerwowano kwotę przekraczają-
cą 4,3 mld euro. Środki te dostępne będą w ramach
następujących programów:
— Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospo-
darka”, gdzie w ramach priorytetu 8: Społeczeństwo
informacyjne – zwiększanie innowacyjności gospo-
darki (1,42 mld euro), zaplanowano przeprowadzenie
działań mających związek z inwestycjami w infra-
strukturę teleinformatyczną, tj. działania 8.3: Prze-
ciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu, i działania 8.4:
Zapewnienie dostępu do Internetu na etapie „ostat-
niej mili”;
— 16 regionalnych programów operacyjnych
(1,29 mld euro), w ramach których zagwarantowano
środki na budowę infrastruktury społeczeństwa in-
formacyjnego;
590
— Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospo-
darka” (0,6 mld euro), gdzie w ramach priorytetu 2:
Infrastruktura sfery B+R, zaplanowano realizację
działania 2.2: Wsparcie tworzenia wspólnej infra-
struktury badawczej jednostek naukowych, oraz
działania 2.3: Inwestycje związane z rozwojem infra-
struktury informatycznej nauki;
— Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej” (0,3 mld euro), w ramach priorytetu 2: Infra-
struktura społeczeństwa informacyjnego.
Dodać należy, iż pismem z dnia 26 stycznia 2009 r.
minister spraw wewnętrznych i administracji zwrócił
się do wojewodów o podjęcie działań zmierzających
do rozpropagowania wśród podmiotów publicznych
informacji o przysługującym im na podstawie art. 100
ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunika-
cyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) upraw-
nieniu w zakresie finansowania z budżetu państwa
wydatków bezpośrednio związanych ze świadcze-
niem usług przyłączenia do sieci w celu zapewnienia
korzystania z usługi szerokopasmowego dostępu do
Internetu. Wskazać również należy, że zgodnie z art. 12
ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji dzia-
łalności podmiotów realizujących zadania publiczne
(Dz. U. Nr 64, poz. 565, z późn. zm.) podmioty pu-
bliczne mogą starać się o uzyskanie dofinansowania
na określone w ustawie projekty informatyczne oraz
przedsięwzięcia, w tym również wspierające rozwój
społeczeństwa informacyjnego. W maju 2008 r. Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
uruchomiło elektroniczną Platformę Usług Admini-
stracji Publicznej (ePUAP) − system informatyczny
wspomagający udostępnianie usług administracji pu-
blicznej drogą elektroniczną. Projekt ePUAP, reali-
zowany w ramach Sektorowego Programu Operacyj-
nego „Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw”
miał na celu:
— stworzenie jednolitego, bezpiecznego, zgodnego
z obowiązującym prawem elektronicznego kanału
udostępniania usług publicznych dla obywateli, przed-
siębiorców i administracji publicznej;
— skrócenie czasu i obniżenie kosztów udostęp-
niania zasobów informacyjnych oraz funkcjonalności
systemów dziedzinowych administracji publicznej.
Obecnie na ePUAP dostępne są m.in. usługi zwią-
zane z obowiązkiem przyjmowania korespondencji
drogą elektroniczną za pośrednictwem elektronicz-
nych skrzynek podawczych, wynikającym z wymo-
gów ustawy o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne. Platforma umożli-
wia także korzystanie z bardziej zaawansowanych
usług, np. związanych z dostępem do rejestru Cen-
tralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców (CEPiK) czy
też rejestru wyborców. Najnowszą usługą, która ma
umożliwiać koordynację procesu administracyjnego
pomiędzy wieloma urzędami różnego szczebla, jest
usługa związana z ewidencjonowaniem działalności
gospodarczej. Dzięki ePUAP zbudowano więc funda-
ment rozwoju nowoczesnej administracji − miejsce
umożliwiające wymianę informacji pomiędzy różny-
mi systemami teleinformatycznymi administracji.
Na platformie udostępnione zostały również od-
powiednie usługi sieciowe (WebService, w trybie
PUSH i PULL) wraz z dokumentacją i przykładową
aplikacją, które umożliwiają integrację systemów
dziedzinowych z platformą ePUAP. Rozwiązanie ta-
kie funkcjonuje już w kilku urzędach i świadczy
o technicznej możliwości przeprowadzenia takiej ope-
racji. W praktyce oznacza to, iż urząd posługujący się
w postępowaniu administracyjnym systemem obie-
gu/zarządzania dokumentami, może „nie zaglądając”
ręcznie do skrzynek ePUAP-owych, automatycznie
pobierać dokumenty i umieszczać je bezpośrednio na
właściwym stanowisku pracy. Podobna funkcjonal-
ność działa w drugą stronę, przez co urzędy mogą
doręczać dokumenty swoim klientom w postaci elek-
tronicznej, bezpośrednio z własnych systemów po-
przez platformę ePUAP.
W chwili obecnej rozpoczęto prace nad rozwinię-
ciem przedsięwzięcia ePUAP w ramach projektu
ePUAP2, realizowanego ze środków Programu Ope-
racyjnego „Innowacyjna gospodarka” i stanowiącego
kolejny etap w planie realizacji docelowej architektu-
ry platformy ePUAP. W ramach projektu ePUAP2
planowany jest rozwój funkcjonalności platformy
ePUAP zmierzający do utworzenia powiązań z inny-
mi systemami administracji publicznej (platformy
dziedzinowe i regionalne), rozszerzenia zestawu usług
publicznych dostępnych on-line, w tym również
zwiększenia liczby dostępnych usług rejestrowych,
a także wzrostu liczby podmiotów korzystających
z udostępnianych usług publicznych. Udostępnione
zostaną również mechanizmy integrujące jednostki
samorządu terytorialnego na platformie ePUAP, np. po-
przez udostępnienie usług koordynacyjnych oraz
wspierających tworzenie ram interoperacyjności zgod-
nie z katalogiem usług dostarczanych w ramach bu-
dowy drugiej fazy projektu.
Aktualnie w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji prowadzone są również prace nad
projektem ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących zadania pu-
bliczne, ustawy Kodeks postępowania administracyj-
nego, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych
innych ustaw. Ustawa ta ma na celu m.in. wprowa-
dzenie podstaw prawnych do funkcjonowania Elek-
tronicznej Platformy Usług Administracji Publicznej
(ePUAP).
Wskazać należy, że Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji zapewnia urzędom i in-
stytucjom również wsparcie informacyjne. Od po-
czątku realizacji projektu ePUAP udostępniono użyt-
kownikom portal informacyjny (www.epuap.mswia.
gov.pl), który prezentuje w szczególności:
— bieżące informacje na temat postępów w pro-
jekcie, w tym uruchamianych nowych funkcjonalno-
ści dostępnych dla usługodawców,
— dokumenty przedstawiające korzyści dla pod-
miotów z wykorzystania usług ePUAP,

— prezentacje możliwości świadczenia usług dzię-
ki ePUAP,
— przykładowe definicje usług sieciowych do łą-
czenia systemów zewnętrznych z ePUAP,
— informacje o opracowanych przez MSWiA usłu-
gach, które gminy mogą bez żadnych kosztów udo-
stępniać na platformie.
W okresie od lipca do grudnia 2008 r. zorganizo-
wano cykl szkoleń pt. „Nowy model świadczenia
e-usług publicznych. Systemy lokalne − platformy
regionalne − ePUAP”, zrealizowany w stolicach
16 województw. Do udziału w szkoleniach zapraszani
byli szczególnie:
— decydenci samorządowi zainteresowani wdra-
żaniem usług administracyjnych świadczonych drogą
elektroniczną dla mieszkańców gmin i powiatów;
— informatycy samorządowi, projektujący wdro-
żenia projektów teleinformatycznych z wykorzysta-
niem środków RPO i PO IG;
— przedstawiciele firm wdrażających systemy
usług elektronicznych dla administracji publicznej
(rządowej i samorządowej);
— projektanci systemów teleinformatycznych
sektora publicznego − reprezentanci firm doradczych
oraz środowisk badawczo-rozwojowych.
W szkoleniach wzięło udział ok. 1300 osób. Udział
w szkoleniach był bezpłatny, uczestnicy otrzymali
także materiały szkoleniowe. Wspomnieć również
należy, iż od początku realizacji projektu ePUAP pra-
cownicy MSWiA oraz Centrum Projektów Informa-
tycznych MSWiA prezentują zalety rozwiązań plat-
formy przedstawicielom jednostek publicznych m.in.
na konferencjach ogólnopolskich i regionalnych, kon-
wentach informatyków administracji publicznej,
a także na kongresach gmin wiejskich. W ostatnim
czasie na platformie ePUAP w ramach pomocy tech-
nicznej udostępniono także materiały do samodziel-
nego kształcenia dedykowane poszczególnym podsys-
temom platformy.
Odnosząc się do kwestii związanych z koordyna-
cją i organizacją działań Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji w zakresie wprowadza-
nia technologii IT w Polsce, uprzejmie informuję, że
zadania związane z informatyzacją kraju oraz roz-
wojem społeczeństwa informacyjnego powierzone
zostały do realizacji Departamentowi Informatyzacji
oraz Departamentowi Społeczeństwa Informacyjne-
go MSWiA. Ministerstwo poprzez działania Depar-
tamentu Informatyzacji, m.in. w zakresie stanowie-
nia prawa w obszarze nowych technologii, oraz przy
współudziale Departamentu Społeczeństwa Informa-
cyjnego kreuje i stymuluje wprowadzanie technologii
IT w polskiej administracji publicznej.
Ponadto wskazać należy, że zarządzeniem Nr 11
z dnia 21 stycznia 2008 r. (Dz. Urz. MSWiA Nr 4,
poz. 12), minister spraw wewnętrznych i administra-
cji powołał wyspecjalizowaną jednostkę budżetową
− Centrum Projektów Informatycznych MSWiA.
Centrum realizuje zadania w zakresie projektów in-
formatycznych istotnych dla informatyzacji państwa,
591
powierzone w drodze decyzji przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji.. Podstawowym celem
funkcjonowania jest efektywne i terminowe przygo-
towywanie, a następnie koordynacja wykonania oraz
wdrożenia opracowanych projektów systemów. Do-
tychczas centrum powierzono prowadzenie następu-
jących projektów:
— elektroniczny system ewidencji ludności PE-
SEL2;
— elektroniczna Platforma Usług Administracji
Publicznej oraz jej kontynuacja − ePUAP2;
— polski elektroniczny dokument tożsamości
pl.ID – polska ID karta;
— ogólnopolska sieć teleinformatyczna na potrze-
by obsługi numeru 112;
— zintegrowana, wielousługowa platforma komu-
nikacyjna Policji z funkcją e-usług dla obywateli
i przedsiębiorców (e-Usługi);
— system informatyczny powiadamiania ratun-
kowego SI PR;
— system informacyjny Schengen drugiej gene-
racji (SIS II);
— system informacji wizowej (VIS).
Organem opiniodawczym i doradczym Rady Mi-
nistrów i prezesa Rady Ministrów w zakresie rozwo-
ju społeczeństwa informacyjnego i gospodarki opar-
tej na wiedzy, a także koordynującym współpracę
między resortami w tym obszarze jest natomiast Ko-
mitet Rady Ministrów do Spraw Informatyzacji
i Łączności. W styczniu 2009 r. w ramach wspomnia-
nego komitetu powołano Zespół Zadaniowy ds. Spo-
łeczeństwa Informacyjnego. Rolę wiodącą związaną
z pracami zespołu powierzono Ministerstwu Spraw
Wewnętrznych i Administracji. Funkcję przewodni-
czącego zespołu pełni pan Witold Drożdż, Podsekre-
tarz Stanu w MSWiA, członkami są przedstawiciele:
Ministerstwa Edukacji Narodowej, Ministerstwa Pra-
cy i Polityki Społecznej, Ministerstwa Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego, Ministerstwa Gospodarki, Mini-
sterstwa Finansów, Ministerstwa Infrastruktury,
Urzędu Komunikacji Elektronicznej oraz Minister-
stwa Rozwoju Regionalnego. Zespół obejmie swoimi
pracami m.in. takie zagadnienia, jak:
— ocena realizowanych działań na rzecz budowy
społeczeństwa informacyjnego w Polsce;
— proponowanie nowych inicjatyw oraz konkret-
nych przedsięwzięć, szczególnie posiadających cha-
rakter horyzontalny;
— ocena przedkładanych do opinii dokumentów
analitycznych oraz syntetycznych dotyczących roz-
woju społeczeństwa informacyjnego w Polsce;
— wyrażanie opinii na temat kierunków działań
wynikających z członkostwa Polski w Unii Europej-
skiej w obszarze społeczeństwa informacyjnego.
Dodatkowo w celu koordynacji polityki wdrażania
funduszy europejskich w przedmiotowym obszarze
w czerwcu 2008 r. powołana została grupa robocza
ds. społeczeństwa informacyjnego przy Komitecie
Koordynacyjnym Narodowe Strategiczne Ramy Od-
niesienia 2007–2013. Do zadań grupy należy:
592
— monitorowanie wdrażania polityki w zakre-
sie społeczeństwa informacyjnego w przekroju po-
szczególnych programów operacyjnych realizowa-
nych w ramach Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia;
— badanie efektów wdrażania polityki, w szcze-
gólności poprzez weryfikację poziomu osiągania
celów w ramach określonych osi priorytetowych
i działań;
— rozpatrywanie i opiniowanie propozycji zmian
dotyczących finansowania poszczególnych działań
realizowanych w zakresie polityki, w przekroju po-
szczególnych programów operacyjnych realizowa-
nych w ramach Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia;
— rozpatrywanie i zatwierdzanie sprawozdań
z postępu realizacji polityki, w przekroju poszcze-
gólnych programów operacyjnych realizowanych
w ramach Narodowych Strategicznych Ram Odnie-
sienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Hibner
w sprawie interpretacji wydawanych decyzji
o warunkach zabudowy opartych na podstawie
rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r.
dotyczącego sposobu ustalania wymagań
związanych z nową zabudową
i zagospodarowaniem terenu w przypadku
braku miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego (9178)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Jolanty Hibner z dnia 21 kwiet-
nia 2009 r. (znak pisma przekazującego SPS-023-
-9178/09) w sprawie zasad ustalania warunków za-
budowy i zagospodarowania terenu w decyzji admi-
nistracyjnej w sytuacji braku miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego udzielam nastę-
pujących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, że minister in-
frastruktury nie posiada kompetencji do kształtowa-
nia obowiązującej wykładni prawa. Prawo takie po-
siadają organy ustawowo upoważnione do rozstrzy-
gania indywidualnych spraw w trybie administracyj-
nym. Przedstawiona poniżej opinia musi się więc
w sposób ogólny odnosić do zasad ustalania wyma-
gań dla nowej zabudowy, określonych w przepisach
prawa, a nie do konkretnego przypadku przedstawio-
nego przez panią poseł.
Zasady ustalania wspomnianych wymagań okre-
śla rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wy-
magań dotyczących nowej zabudowy i zagospodaro-
wania terenu w przypadku braku miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r.
Nr 164, poz. 1588, z późn. zm.). Stosownie do jego
zapisów w celu ustalenia wymagań dla nowej zabu-
dowy i zagospodarowania terenu właściwy organ po-
winien przeprowadzić analizę funkcji oraz cech ist-
niejącej zabudowy i zagospodarowania terenu w za-
kresie warunków określonych w art. 61 ust. 1–5
ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r.,
Nr 80, poz. 717, z późn. zm.). W szczególności w za-
kresie określania wysokości budynku § 7 ww. roz-
porządzenia wskazuje, że wysokość górnej krawędzi
elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki wyznacza
się dla nowej zabudowy jako przedłużenie tych kra-
wędzi odpowiednio do istniejącej zabudowy na dział-
kach sąsiednich. Wysokość tę mierzy się od średnie-
go poziomu terenu przed głównym wejściem do bu-
dynku. Jeżeli wysokość ta na działkach sąsiednich
przebiega, tworząc uskok, wówczas przyjmuje się jej
średnią wielkość występującą na obszarze analizo-
wanym.
W odniesieniu do powyższego oraz w odpowiedzi
na pytanie dotyczące wykładni interpretacji i prawi-
dłowości zapisów decyzyjnych w stosowaniu określe-
nia „do” przy wydawaniu warunków zabudowy
uprzejmie informuję, że przyimek „do” należy inter-
pretować jako górną i nieprzekraczalną granicę da-
nej wielkości.
Odnosząc się do wątpliwości dotyczącej niejedno-
litej interpretacji tak sformułowanego warunku
w decyzji, pragnę zwrócić uwagę, iż rozstrzygnięcia
organu w odniesieniu do użytych w decyzjach pojęć
powinny mieć podstawę bądź w ich normatywnej de-
finicji lub w przypadku jej braku w ogólnej językowej
ich wykładni.
Jednakże organ odwoławczy, jakim jest samorzą-
dowe kolegium odwoławcze, ma obowiązek w każdym
indywidualnym przypadku rozpatrzyć wszystkie
okoliczności sprawy niezależnie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Hibner
w sprawie łamania prawa
przez władze samorządowe poprzez
nieuwzględnianie udziału społeczeństwa
w procedurze wydawania decyzji
środowiskowych dla Zakładu Górniczego
Rasząg, wchodzącego w skład Olsztyńskich
Kopalni Surowców Mineralnych sp. z o.o. (9179)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 27 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9179/
09, dotyczącego interpelacji poseł Jolanty Hibner
w sprawie łamania prawa przez władze samorządowe
w procedurze wydawania decyzji środowiskowej dla
Zakładu Górniczego Rasząg, wchodzącego w skład
Olsztyńskich Kopalni Surowców Mineralnych sp. z o.o.,
poniżej przedstawiam odpowiedzi na pytania zawar-
te w interpelacji oraz dodatkowe wyjaśnienia.
Zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym do
dnia 14 listopada 2008 r. organ właściwy do wydania
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia miał obowiązek zapew-
nić możliwość udziału społeczeństwa w postępowa-
niu, w ramach którego sporządzany był raport o od-
działywaniu przedsięwzięcia na środowisko. W po-
stępowaniu prowadzonym z udziałem społeczeństwa
– zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129,
poz. 902, ze zm.) zwanej dalej ustawą P.o.ś. – każdy
miał prawo składania uwag i wniosków. Ponadto,
zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy P.o.ś., przed wyda-
niem decyzji wymagających udziału społeczeństwa
organ administracji właściwy do ich wydania:
— miał obowiązek podać do publicznej wiadomo-
ści informację o zamieszczeniu w publicznie dostęp-
nym wykazie danych o wniosku o wydanie decyzji
oraz o możliwości składania uwag i wniosków, wska-
zując jednocześnie miejsce i 21-dniowy termin ich
składania, a w określonych przypadkach także infor-
mację o prowadzonym postępowaniu dotyczącym
transgranicznego oddziaływania na środowisko; or-
gan ten powinien podać także do publicznej wiado-
mości informację o zamieszczeniu w publicznie do-
stępnym wykazie danych o decyzjach wymagających
udziału społeczeństwa; powyższe informacje organ
winien był również umieścić na swojej stronie inter-
netowej;
— mógł przeprowadzić rozprawę administracyj-
ną, otwartą dla społeczeństwa;
— winien rozpatrzyć zgłoszone uwagi i wnioski.
Zgodnie z art. 56 ust. 8 ustawy P.o.ś. organ admi-
nistracji winien zamieścić w uzasadnieniu decyzji
środowiskowej informację o sposobie wykorzystania
593
uwag i wniosków zgłoszonych w związku z udziałem
społeczeństwa.
Również organizacje ekologiczne, które uzasad-
niając to miejscem swojego działania, zgłosiły chęć
uczestniczenia w określonym postępowaniu admini-
stracyjnym wymagającym udziału społeczeństwa
i złożyły uwagi lub wnioski w ramach tego postępo-
wania, miały prawo uczestniczenia w nim na pra-
wach strony.
Zatem w chwili prowadzenia przedmiotowego
postępowania obowiązywały przepisy regulujące
kwestię udziału społeczeństwa w podejmowaniu de-
cyzji opartych na przepisach ustawy Prawo ochrony
środowiska, a ich ewentualne prawidłowe stosowa-
nie może być weryfikowane w trybie odwoławczym
lub nadzwyczajnym, po wydaniu decyzji środowi-
skowej.
Podkreślenia wymaga, iż z dniem 15 listopada
2008 r. z mocy ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
Nr 199, poz. 1227), zwaną dalej ustawą o.o.ś., przepi-
sy związane m.in. z udziałem społeczeństwa w ochro-
nie środowiska zostały znowelizowane w celu pełne-
go dostosowania polskiego prawa w tym zakresie do
przepisów unijnych.
Kluczowe zmiany merytoryczne związane z udzia-
łem społeczeństwa w podejmowaniu decyzji dotyczą
sposobu i zakresu powiadamiania społeczeństwa
oraz sposobu zapoznawania się z dokumentacją spra-
wy i składania uwag i wniosków.
Zgodnie z art. 33 ustawy o.o.ś. przed wydaniem
decyzji wymagających udziału społeczeństwa organ
prowadzący postępowanie, bez zbędnej zwłoki, poda-
je do publicznej wiadomości informacje o:
1) przystąpieniu do przeprowadzenia oceny od-
działywania przedsięwzięcia na środowisko,
2) wszczęciu postępowania,
3) przedmiocie decyzji, która ma być wydana
w sprawie,
4) organie właściwym do wydania decyzji oraz or-
ganach właściwych do wydania opinii i dokonania
uzgodnień,
5) możliwościach zapoznania się z niezbędną do-
kumentacją sprawy oraz o miejscu, gdzie jest ona
wyłożona do wglądu,
6) możliwości składania uwag i wniosków,
7) sposobie, miejscu i 21-dniowym terminie skła-
dania uwag i wniosków,
8) organie właściwym do ich rozpatrzenia,
9) terminie i miejscu rozprawy administracyjnej
otwartej dla społeczeństwa, jeżeli ma być ona prze-
prowadzona,
10) postępowaniu w sprawie transgranicznego
oddziaływania na środowisko, jeżeli jest prowa-
dzone.
Obecnie obowiązujące przepisy nakazują podawa-
nie powyższych informacji do publicznej wiadomości
bezpośrednio, a nie – jak miało to miejsce, do dnia
594
wejścia w życie ustawy o.o.ś. – za pośrednictwem pu-
blicznego wykazu danych o dokumentach zawierają-
cych informacje o środowisku i jego ochronie.
Jednocześnie ustawa o.o.ś. wyraźnie wskazuje, że
informacje te powinny być podane do publicznej wia-
domości bez zbędnej zwłoki w celu poinformowania
społeczeństwa na wczesnym etapie procedury podej-
mowania decyzji, zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy
85/337/EWG. Ustawa precyzuje też pojęcie niezbęd-
nej dokumentacji sprawy, która musi być udostępnio-
na do wglądu społeczeństwu w związku z uprawnie-
niami do udziału w postępowaniu.
Kolejna znacząca zmiana przepisów dotyczy udzia-
łu organizacji ekologicznych w postępowaniu wyma-
gającym udziału społeczeństwa. Ustawa o.o.ś. znacz-
nie rozszerza uprawnienia dotyczące możliwości
udziału organizacji ekologicznych w postępowaniu na
prawach strony, tak aby mogły one włączać się do po-
stępowania przez cały okres jego trwania. Obecnie nie
ma również wymogu, by organizacja musiała uzasad-
niać chęć udziału w postępowaniu miejscem swego
działania. Dodatkowo ustawa nadaje tym organiza-
cjom uprawnienia do wniesienia skargi na decyzję wy-
magającą udziału społeczeństwa, nawet jeżeli nie bra-
ły one wcześniej udziału w postępowaniu.
Wyjaśniam przy tym, że postępowanie admini-
stracyjne, o którym mowa w interpelacji, zostało wsz-
częte w 2007 r. na wniosek spółki z o.o. Olsztyńskie
Kopalnie Surowców Mineralnych o wydanie decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzię-
cia polegającego na budowie i funkcjonowaniu Zakła-
du Górniczego Rasząg, w ramach którego planuje się
eksploatację i przeróbkę kopaliny ze złoża natural-
nego Rasząg. Wojewoda warmińsko-mazurski posta-
nowieniem z dnia 26.11.2007 r. znak: ŚR.I.6613-139/
2007 uzgodnił środowiskowe uwarunkowania dla
przedmiotowego przedsięwzięcia. Następnie minister
środowiska, prowadzący postępowanie z zażaleń
wniesionych na przedmiotowe uzgodnienie, postano-
wieniem z dnia 20.06.2008 r. znak: DOOŚoa-2840-
-64-7/9174/08/AW uchylił zaskarżone postanowienie
i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez
organ I instancji. Organ odwoławczy wskazał na ko-
nieczność ustalenia przez organ I instancji, o którą
z decyzji wymienionych w art. 46 ust. 4 pkt 2–9 bądź
zgłoszenie, o którym mowa w ust. 4a ustawy P.o.ś.,
ubiegać się będzie wnioskodawca. Bowiem jak wyka-
zało postępowanie odwoławcze, spółka Olsztyńskie
Kopalnie Surowców Mineralnych w chwili składania
wniosku o wydanie decyzji środowiskowej posiadała
koncesję na wydobywanie kruszywa naturalnego ze
złoża Rasząg o powierzchni 121,5 m2 udzieloną decy-
zją wojewody olsztyńskiego z dnia 22.04.1998 r. Na-
tomiast decyzja środowiskowa, zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami prawa, mogła być wydana przed
uzyskaniem jednej z decyzji wymienionych w art. 46
ustawy P.o.ś. (m.in. koncesji na wydobywanie kopa-
liny ze złoża).
Od dnia 1 stycznia 2008 r. organem właściwym
w sprawie przedmiotowego przedsięwzięcia mogące-
go znacząco oddziaływać na środowisko, dla którego
sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko
było obowiązkowe, stał się marszałek województwa.
Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy marsza-
łek woj. warmińsko-mazurskiego ustalił, że wniosko-
dawca, który posiada koncesję na wydobywanie kru-
szywa naturalnego ze złoża Rasząg, zwrócił się do
właściwego organu o wydanie decyzji środowiskowej
w związku z koniecznością uzyskania pozwolenia na
budowę Zakładu Górniczego Rasząg. Organ ochrony
środowiska zakwalifikował przedmiotowe przedsię-
wzięcie do mogących znacząco oddziaływać na śro-
dowisko, dla których sporządzenie raportu jest wy-
magane, oraz uzgodnił środowiskowe uwarunkowa-
nia realizacji przedsięwzięcia postanowieniem z dnia
13.121.2008 r. znak: OŚ.PŚ.7634-41/08, na które
wniesiono zażalenia.
Generalny dyrektor ochrony środowiska – działa-
jąc na podstawie art. 134 K.p.a. oraz art. 153 ust. 2
pkt 2 ustawy o.o.ś., który stanowi, że na postanowie-
nia w sprawach wszczętych na podstawie przepisów
ustawy Prawo ochrony środowiska, a niezakończo-
nych decyzją ostateczną, wydane przez wojewodów,
marszałków województw, organy inspekcji sanitar-
nej, dyrektorów urzędów morskich oraz starostów
nie przysługuje zażalenie – stwierdził niedopuszczal-
ność wniesionych zażaleń.
Jak wynika z treści obwieszczenia burmistrza
Biskupca z dnia 14.09.2007 r., organ ten w toku po-
stępowania w sprawie oceny oddziaływania przed-
sięwzięcia na środowisko przed wydaniem decyzji
środowiskowej podał do publicznej wiadomości in-
formację o zamieszczeniu w publicznie dostępnym
wykazie danych o wniosku o wydanie decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzię-
cia polegającego na budowie i funkcjonowaniu Za-
kładu Górniczego Rasząg. Organ poinformował
przy tym o możliwości zapoznania się z wnioskiem
i składania przez zainteresowanych uwag i wnio-
sków, wskazując przy tym miejsce i 21-dniowy ter-
min ich składania – zgodnie z art. 32 ustawy P.o.ś.
We wskazanym przez organ terminie wnioski zło-
żyły Stowarzyszenie „Pro Re” oraz Fundacja „Pier-
wiosnek”, które uczestniczą w przedmiotowym po-
stępowaniu na prawach strony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie wprowadzenia precyzyjnych
uregulowań ustawowych w zakresie lokalizacji
masztów telefonii komórkowej na terenie
Rzeczypospolitej Polskiej (9180)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Rusieckiego z dnia
4 kwietnia 2009 r. (znak pisma przekazującego: SPS-
-023-9180/09) w sprawie wprowadzenia precyzyjnych
uregulowań ustawowych w zakresie lokalizacji masz-
tów telefonii komórkowej na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej udzielam następujących wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że w obecnym stanie praw-
nym, zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 15 oraz art. 30
ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo
budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.) dla wykonywania robót budowlanych
polegających na instalowaniu na obiekcie budowla-
nym urządzenia w postaci masztu o wysokości nie-
przekraczającej 3 m nie ma obowiązku uzyskania
decyzji o pozwoleniu na budowę ani dokonania jego
zgłoszenia. W przypadku budowy masztu o wysoko-
ści powyżej 3 m istnieje obowiązek dokonania zgło-
szenia właściwemu organowi.
W odpowiedzi na pytanie pierwsze, dotyczące
możliwości wprowadzenia precyzyjnych uregulowań
ustawowych w zakresie lokalizacji masztów telefonii
komórkowej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej,
uprzejmie informuję, że przyjęte w projekcie ustawy
o zmianie ustawy Prawo budowlane, ustawy o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz nie-
których innych ustaw uregulowania dotyczące urzą-
dzeń instalowanych na obiektach budowlanych sta-
nowią odzwierciedlenie uregulowań zawartych w obec-
nie obowiązującej ustawie Prawo budowlane, z tą
tylko różnicą, że zgłoszenie zastąpione zostało reje-
stracją zamierzonej inwestycji.
Mając na uwadze powyższe oraz w odpowiedzi na
pytanie drugie, dotyczące oceny sytuacji prawnej
przedmiotu sprawy, pragnę poinformować, że wpro-
wadzenie dodatkowych ograniczeń w zakresie robót
budowlanych polegających na instalowaniu na obiek-
cie budowlanym urządzenia w postaci masztu o wy-
sokości powyżej 3 m będzie stanowiło zbędną barierę
proceduralną. Nałożenie na inwestora obowiązku
sporządzenia projektu budowlanego czy też uzyska-
nia decyzji administracyjnej nie ma uzasadnienia
merytorycznego. W przypadkach mogących bowiem
powodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi i mie-
nia, pogorszenie warunków zdrowotno-sanitarnych
czy też stanu środowiska zastosowanie będzie miała
norma art. 30 ust. 7 obecnie obowiązującej ustawy
albo norma art. 33a ust. 4 ww. projektu ustawy, na-
595
kładająca na inwestora obowiązek sporządzenia pro-
jektu budowlanego. Jednocześnie uprzejmie wyja-
śniam, że maszt zainstalowany na obiekcie budowla-
nym nie stanowi jego nadbudowy, ale jest odrębnym
pod względem technicznym obiektem budowlanym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie trudności w realizacji ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (9181)
Odpowiadając na pismo z dnia 27 kwietnia br.
(znak: SPS-023-9181/09) przekazujące interpelację
posła Jarosława Rusina w sprawie trudności w reali-
zacji ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
z 2008 r. Nr 69, poz. 412, z późn. zm.), uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje. Rozumiejąc podnoszone przez
zgłaszających się do pana posła interesantów proble-
my związane z wdrażaniem przepisów znowelizowa-
nej ustawy o promocji zatrudnienia i instytucji ryn-
ku pracy, należy pamiętać, co następuje.
Nowy przepis art. 36 ust. 5a ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy dotyczący
zgłaszania oferty pracy przez pracodawcę został
wprowadzony w związku z uchyleniem obowiązu-
jącego wcześniej art. 36 ust. 5 ww. ustawy, który
dawał pracodawcy możliwość zgłaszania tej samej
oferty pracy do 2 powiatowych urzędów pracy wła-
ściwego ze względu na siedzibę pracodawcy lub
miejsce wykonywania pracy. Zgodnie z nową regu-
lacją pracodawca może dokonać zgłoszenia oferty
tylko w jednym powiatowym urzędzie pracy i sam
zdecydować o tym, czy będzie to urząd właściwy ze
względu na jego siedzibę, miejsce wykonywania
pracy czy dowolnie wybrany powiatowy urząd pracy
na terenie kraju, który w jego opinii zapewni najlep-
szą realizację zgłaszanej oferty pracy. Intencją tego
przepisu było zatem ułatwienie pracodawcom współ-
pracy z urzędami pracy i pozyskiwania odpowied-
nich kandydatów do pracy, a nie ograniczenie do-
stępu do kandydatów, tzn. osób zarejestrowanych
w urzędach pracy. Chodziło także o uporządkowanie
dotychczasowego postępowania urzędów pracy z przyj-
mowanymi ofertami pracy. W praktyce dochodziło
bowiem do sytuacji, że ta sama oferta pracy była
przez pracodawcę zgłaszana do 2, a nawet większej
596
liczby powiatowych urzędów pracy, jeśli praco-
dawca z pominięciem przepisów zdecydował się zło-
żyć ofertę w wielu urzędach. W przypadku zgłosze-
nia oferty do kilku urzędów pracy każdy z tych urzę-
dów działających niezależnie od siebie pod zwierzch-
nictwem starosty czy prezydenta miasta starał się
najlepiej pomóc pracodawcy i poszukiwał dla niego
kandydatów. Do pracodawcy zgłaszały bezrobotne
kierowane niezależnie przez różne urzędy. Każdy
z tych urzędów prowadzał także ofertę do interneto-
wej bazy ofert pracy udostępnianej przez ministra
właściwego do spraw pracy (wcześniej bazy e-plus,
a aktualnie CBOP), co powodowało u osób korzysta-
jących z tej bazy mylny obraz w zakresie liczb ofert
i podważało wiarygodność zamieszczanych tam in-
formacji. Na podstawie przepisów ww. ustawy, wpro-
wadzonych w 2007 r., każdy powiatowy urząd pracy
jest zobowiązany zarówno do upowszechniania ofert
pracy, jak i udostępniania poprzez ww. bazę innym
urzędom pracy informacji o tym, że nie dysponuje
odpowiednimi kandydatami do pracy. W efekcie za-
nim pracodawca poinformował wszystkie urzędy,
w których zgłosił ofertę, że została ona już zrealizo-
wana i powinna być wycofana, trafiały do niego ko-
lejne osoby bezrobotne, co narażało je na niepotrzeb-
ny stres i rozczarowanie, gdy okazywało się, że infor-
macja o możliwości pracy jest już nieaktualna. Nowe
rozwiązanie zawarte w art. 36 ust. 5a w połącze-
niu z nowym przepisem określonym w art. 36 ust. 5c
wskazującym, że za realizację oferty pracy odpowiada
ten powiatowy urząd pracy, do którego zgłosił się
pracodawca, tworzy spójne przepisy dotyczące obsłu-
gi ofert pracy. Powinno to zapewnić pracodawcy szyb-
sze pozyskanie odpowiedniego pracownika przy
mniejszym zaangażowaniu czasu z jego strony. Roz-
wiązanie takie powinno być skuteczniejsze także
w sytuacji, gdy siedziba pracodawcy lub miejsce wy-
konywania pracy znajduje się poza terenem działania
powiatowego urzędu pracy, do którego zgłosił się pra-
codawca. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 36 ust.
5c wybrany przez pracodawcę powiatowy urząd pra-
cy jest bowiem odpowiedzialny za realizację oferty
pracy na każdym etapie postępowania z tą ofertą.
Jeśli urząd nie dysponuje kandydatem odpowiada-
jącym oczekiwaniom pracodawcy, powinien skoor-
dynować działania innych powiatowych urzędów
pracy, które chciałyby skierować do tego pracodawcy
zarejestrowanych u siebie bezrobotnych lub poszu-
kujących pracy. Należy wyraźnie podkreślić, iż prze-
pisy te nie ograniczają możliwości wydania skiero-
wania na miejsca pracy zgłoszone w takiej ofercie
wyłącznie przez ten powiatowy urząd pracy, do któ-
rego zgłoszona została oferta pracy. W związku
z powyższym powiatowy urząd pracy, który będzie
dysponował odpowiednimi kandydatami spełnia-
jącymi wymagania pracodawcy określone w ofer-
cie pracy, może wydać skierowanie do pracy zareje-
strowanym u siebie osobom bezrobotnym lub poszu-
kującym pracy, o ile działania takie będzie prowadził
w uzgodnieniu w urzędem, który przyjął ofertę. Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowu-
je w porozumieniu z powiatowymi urzędami pracy
szczegółowe rozwiązania w tym zakresie w ramach
prac nad projektem rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej w sprawie standardów usług
rynku pracy przygotowywanym na podstawie dele-
gacji zawartej w art. 35 ust. 5 ww. ustawy. Dlatego
też obecnie nie są planowane dodatkowe działania
dotyczące przeciwdziałania ewentualnym utrudnie-
niom, związanym z tym przepisem.
Przepis art. 36 ust. 5 e ustawy o promocji powstał
w związku ze zgłaszanymi przez powiatowe urzędy
pracy uwagami dotyczącymi pracodawców niewywią-
zujących się ze swoich obowiązków wynikających
z przepisów Kodeksu pracy. Jego celem jest zabez-
pieczenie praw osób starających się o pracę poprzez
określenie warunków, na podstawie których urząd
pracy nie może przyjąć od pracodawcy oferty pracy.
Chodzi tu o takie sytuacje, które mogą prowadzić do
naruszenia zasady równego traktowania w zatrud-
nieniu w rozumieniu przepisów prawa pracy i ewen-
tualnej dyskryminacji kandydatów do pracy lub
zwiększają ryzyko naruszenia przez pracodawcę
praw pracowniczych. Przepis ten nie dopuszcza przy-
jęcia oferty pracy, gdy w posiadaniu powiatowego
urzędu pracy znajdują się potwierdzone informacje
jednoznacznie wskazujące, że dany pracodawca na-
ruszył prawa pracownicze lub że toczy się przeciwko
niemu postępowanie wyjaśniające dotyczące prze-
strzegania tych praw.
W związku z tym, że rolą powiatowego urzę-
du pracy jest pomoc pracodawcom w poszukiwa-
niu odpowiednich pracowników m.in. poprzez przy-
jęcie i realizację oferty pracy, nie zaś ich kontrola
pracodawcy, powiatowy urząd pracy ma ograni-
czone możliwości samodzielnego zweryfikowania in-
formacji w tym zakresie i powinien opierać się na in-
formacjach zewnętrznych, pochodzących od praco-
dawcy, osób zarejestrowanych lub uprawnionych or-
ganów kontrolnych, tj. Państwowej Inspekcji Pracy.
W każdym przypadku odmowa przyjęcia oferty pra-
cy przez urząd pracy powinna być poparta wiarygod-
nymi informacjami na temat pracodawcy i stosowana
wyłącznie jako element chroniący osoby korzystające
z ofert pracy zamieszczanych w urzędzie pracy przed
nieuczciwymi pracodawcami. Należy jednocześnie
zaznaczyć, iż wraz z pojawieniem się sygnałów doty-
czących możliwych problemów z realizacją tego prze-
pisu Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej suk-
cesywnie udzielało powiatowym urzędom pracy
wyjaśnień związanych z jego stosowaniem w prak-
tyce, a także przygotowało szczegółowe rozwiąza-
nia w tym zakresie w ramach prac nad projektem
ww. rozprowadzenia dotyczącego standardów usług
rynku pracy. Podjęte zostały także prace nad projek-
tem zmiany tego przepisu w celu zapewnienia urzę-
dom pracy możliwości współdecydowania o przyjęciu
lub odmowie przyjęcia oferty pracy od pracodawcy
i ułatwienia jego realizacji w praktyce.

Uchylenie art. 36 ust. 6 i 7 dotyczących obo-
wiązków pracodawcy w zakresie uzyskiwania od
kandydatów do pracy oświadczeń o pozostawaniu
w rejestrach urzędów pracy (ust. 6) oraz powiada-
miania urzędu pracy o zatrudnieniu bezrobotnego
(ust. 7) miało na celu wyeliminowanie działań, któ-
re były postrzegane jako niepotrzebne i generujące
dodatkowe koszty zarówno po stronie pracodawców,
jak i powiatowych urzędów pracy. Przepis art. 36
ust. 6 nakładał na każdego pracodawcę obowiązek
pozyskiwania i przechowywania w aktach osobowych
oświadczeń o niepozostawaniu w rejestrze powiato-
wego urzędu pracy od wszystkich pracowników, nie-
zależnie od faktu, czy byli oni wcześniej zarejestro-
wani w powiatowym urzędzie pracy czy nie. Nato-
miast w przypadku przepisu art. 36 ust. 7 obowiązek
nakładany na pracodawcę był taki sam, jak obowią-
zek nakładany na bezrobotnego w art. 74 ww. usta-
wy, zgodnie z którym każda osoba zarejestrowana
jako bezrobotna jest zobowiązana do zawiadomienia
powiatowego urzędu pracy o podjęciu zatrudnienia,
innej pracy zarobkowej lub pozarolniczej działal-
ności gospodarczej oraz innych okolicznościach po-
wodujących utratę statusu bezrobotnego albo utratę
prawa do zasiłku w terminie do 7 dni od zaistnienia
dowolnego z tych zdarzeń. Ponadto zgodnie z rozpo-
rządzeniem ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 2 marca 2007 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków prowadzenia przez publiczne służby zatrud-
nienia usług rynku pracy (Dz. U. Nr 47, poz. 315)
w przypadku kierowania do pracy przez powiatowy
urząd pracy urząd ten zobowiązany jest do wyzna-
czenia terminu stawiennictwa w celu poinformowa-
nia przez osobę bezrobotną o podjęciu lub niepodjęciu
pracy, a w przypadku, gdy osoba taka nie wywiąże
się z tego obowiązku, stosowane są działania zwią-
zane z pozbawieniem tej osoby posiadanego statusu.
W związku z tym powiatowy urząd pracy nadal bę-
dzie otrzymywał informacje o zmianie sytuacji bez-
robotnego, ale tylko z jednego źródła. Przepisy te
funkcjonują przez stosunkowo krótki okres, trudno
jest więc formułować jednoznaczne opinie dotyczące
ewentualnego wzrostu osób naruszających przepisy
ustawy i pozostających w ewidencji urzędów pracy,
a jednocześnie pracujących. Na obecnym etapie funk-
cjonowania nowych przepisów nie wydaje się jednak,
by liczba takich osób mogła wzrosnąć w wyniku po-
zostawienia obowiązku informacyjnego wyłącznie na
jednej ze stron.
Zmiany art. 33 ust. 6 dotyczące gromadzenia in-
formacji o osobach zarejestrowanych z wykorzysta-
niem w szczególności systemów teleinformatycznych
i dokumentów elektronicznych zostały wprowadzo-
ne w celu usprawnienia funkcjonowania urzędów
pracy i wymiany informacji z innymi instytucjami.
Przepis ten wskazuje, że tam, gdzie istnieją możliwo-
ści techniczne, powinny być one wykorzystywane za-
miast tradycyjnej formy komunikacji z wykorzysta-
niem dokumentów papierowych.
597
Wraz ze zmianami w obowiązujących przepisach
modyfikowane jest oprogramowanie wykorzystywa-
ne w urzędach pracy. SI Puls użytkowany przez po-
wiatowe urzędy pracy w zasadniczej części został
przystosowany do obsługi standardów usług rynku
pracy oraz rejestracji informacji np. indywidualnej
porady zawodowej, grupowej porady zawodowej, gru-
powej informacji zawodowej, indywidualnej infor-
macji zawodowej, pomocy pracodawcom w doborze
kandydatów do pracy, szkoleń z zakresu aktywne-
go poszukiwania pracy, zajęć aktywizacyjnych, szko-
leń grupowych, szkoleń wskazanych przez osobę,
finansowania kosztów egzaminów, licencji, studiów
podyplomowych oraz pożyczki szkoleniowej.
W kwestii dotyczącej braku możliwości zapisu
o zobowiązaniach alimentacyjnych, pragnę poinfor-
mować, że w SI Puls istnieje możliwość rejestracji
zobowiązań alimentacyjnych, a co za tym idzie, po-
trąceń alimentacyjnych w ramach obsługi świad-
czeń. System pozwala na rejestrację takiego potrące-
nia przy wypłacie świadczenia, pozwala również przy
odpowiedniej osobie dołączyć adnotacje o zobowiąza-
niach alimentacyjnych w polu: Uwagi.
W zakresie pobierania informacji zapisanych
w poszczególnych zakładkach przy różnego rodzaju
wydrukach SI Puls umożliwia sporządzanie stan-
dardowych wydruków wymaganych przy obsłudze
beneficjentów urzędów pracy, np. karty rejestracyj-
nej, zaświadczeń, decyzji, dokumentów rozliczenio-
wych z ZUS i urzędem skarbowym. Realizację wy-
druków na żądanie zapewnia zaimplementowany
w systemie mechanizm raportowania z listy oraz
dodatkowe oprogramowanie Pulsar będące inte-
gralną i bezpłatną częścią systemu.
Z uwagi na okres wdrażania nowego systemu dla
urzędów pracy Syriusz STD, system Puls znajduje
się w fazie ograniczonego rozwoju. Realizowane są
wyłącznie zmiany, które są niezbędne dla popraw-
nego funkcjonowania urzędów oraz zachowania
standardów usług rynku pracy.
Art. 34a ust. 3 ustawy o promocji nakłada na po-
wiatowy urząd pracy obowiązek przygotowywania
indywidualnego planu działania (IPD) dla osób bez-
robotnych pozostających nieprzerwanie w rejestrze
przez okres co najmniej 180 dni od dnia rejestracji.
Osobie objętej 1PD urząd pracy może zaproponować
wskazane w ww. ustawie formy pomocy przewidzia-
ne zarówno w ramach podstawowych usług rynku
pracy, jak i inne formy aktywizacji zawodowej.
W ramach IPD mogą zostać wykorzystane nie-
zbędne instrumenty rynku pracy, o ile osoba jest
uprawniona do skorzystania z nich. Przy opracowa-
niu IPD urząd pracy powinien zawsze uwzględniać
rodzaje i efekty działań, jakie wcześniej zrealizowane
zostały na rzecz danej osoby. IPD nie wprowadza
żadnych nowych form działania na rzecz osoby nim
objętej niż określone w ustawie, jest jednak zindywi-
dualizowaną, usystematyzowaną i możliwie inten-
sywną próbą rozwiązania problemów zawodowych
danej osoby. Miarą pomyślnej realizacji IPD jest wy-
598
kreślenie bezrobotnego lub poszukującego pracy
z rejestru prowadzonego przez urząd pracy, na sku-
tek podjęcia przez niego odpowiedniej pracy albo
działalności gospodarczej, przy czym odpowiednia
praca rozumiana jest zgodnie z definicją określoną
w art. 2 ust l pkt 16 ustawy o promocji.
Uprzejmie informuję, że nowe regulacje nie ogra-
niczają powiatowym urzędom pracy możliwości przy-
gotowywania indywidualnego planu działania wcze-
śniej niż przed upływem określonego w przepisie
terminu. Ustawodawca nie określił również żadnych
warunków brzegowych co do okresu, w jakim IPD
musi zostać zrealizowany. Ustawa nakłada tylko na
powiatowe urzędy pracy obowiązek opracowania IPD
w ciągu 30 dni. Pragnę też zwrócić uwagę, że przy
realizacji tego obowiązku powiatowy urząd pracy
może korzystać z pomocy centrum informacji i pla-
nowania kariery zawodowej funkcjonującego w ra-
mach wojewódzkiego urzędu pracy, które jest zobo-
wiązane do współdziałania z powiatowymi urzędami
pracy w przygotowaniu i realizowaniu IPD w oparciu
o art. 8 ust. 8 pkt 5 wspomnianej ustawy.
Przepis zawarty w art. 40 ust. 4 ustawy o promo-
cji zatrudnienia mówiący o organizacji szkoleń w for-
mie kursu obejmującego przeciętnie nie mniej niż
30 godzin zegarowych w tygodniu, stanowi doprecy-
zowanie zasad organizacji szkoleń przez PUP. Celem
tak sformułowanego przepisu jest intensyfikacja szko-
leń i przeciwdziałanie nieuzasadnionemu wydłużaniu
tej formy aktywizacji przez np. organizację szkoleń
w systemie weekendowym. Przepis ten dotyczy zarów-
no organizacji szkoleń grupowych, jak i szkoleń indy-
widualnych, ale należy zaznaczyć, że ma on charak-
ter przepisu ogólnego, który nie obowiązuje w przy-
padku przepisów szczególnych określających warunki
organizacji specyficznych szkoleń, np. szkoleń w zawo-
dach regulowanych, gdzie program szkolenia, w tym
wymiar i rozkład godzin szkolenia, określa minister
właściwy dla danego zawodu. Przykładem takich szko-
leń są szkolenia uprawniające do prowadzenia pojaz-
dów, gdzie nauka jazdy nie może przekraczać 2 lub
3 godzin dziennie. Ale nawet w takim przypadku
PUP powinien podejmować próby negocjowania umów
z instytucjami szkoleniowymi w celu zwiększenia in-
tensywności szkoleń, np. ustalając w umowie szkole-
niowej, że zajęcia teoretyczne dla kierowców będą
odbywać się w tym samym tygodniu co praktyczna
nauka jazdy, co umożliwi zwiększenie tygodniowego
wymiaru godzin szkolenia.
W przypadku kierowania osób bezrobotnych na
szkolenia przez nich wskazane (tzw. szkolenia indy-
widualne) PUP powinien podejmować próby wyszu-
kiwania takich ofert szkoleniowych, które spełniają
ustawowy wymóg przeciętnego, 30-godzinnego wy-
miaru godzin szkolenia. Jeżeli takich ofert nie ma,
to można osobę skierować na szkolenie niespełniają-
ce tego wymogu, tj. szkolenie o krótszym tygodnio-
wym wymiarze godzin. Jednak będzie to skutkowa-
ło koniecznością proporcjonalnego zmniejszenia kwo-
ty przysługującego stypendium, zgodnie z art. 41
ust. 3 ustawy o promocji.
W odniesieniu do szkolenia z zakresu umiejętno-
ści poszukiwania pracy organizowanego w klubach
pracy nie ma zastosowania wymóg określony w art. 40
ust 4 wspomnianej ustawy, zgodnie z którym szko-
lenie odbywane w formie kursu musi być realizowa-
ne według planu nauczania obejmującego przeciętnie
nie mniej niż 30 godz. zegarowych w tygodniu. Prze-
pisy dotyczące szkolenia w klubie pracy, jako lex spe-
cialis, wyłączają je z tej ogólnej normy.
Szczegółowe warunki realizacji tego szkolenia
określają normy prawne zamieszczone w rozporzą-
dzeniu ministra pracy i polityki społecznej z dnia
2 marca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków
prowadzenia przez publiczne służby zatrudnienia
usług rynku pracy (Dz. U. Nr 47, poz. 315). W § 47
ust. l rozporządzenia mowa jest o tym, że szkolenie
musi być przeprowadzone przez trzy tygodnie nastę-
pujące kolejno po sobie, a minimalna liczba godzin
poświęconych na warsztatowe zajęcia grupowe wy-
nosi 55 (40+15). W trzecim tygodniu realizowana
jest część praktyczna szkolenia. Szczegółowy pro-
gram pracy w tym tygodniu nie został określony
w podręczniku rekomendowanym przez ministra
pracy i polityki społecznej, zgodnie z § 46 rozporzą-
dzenia w sprawie szczegółowych warunków prowa-
dzenia przez publiczne służby zatrudnienia usług
rynku pracy. Powiatowy urząd pracy określa tę część
programu we własnym zakresie.
Uczestnikom szkolenia w klubie pracy wypłacane
są stypendia na zasadach określonych w art. 41 usta-
wy o promocji. Kwota stypendium dla uczestnika
szkolenia w zakresie pomocy w aktywnym poszuki-
waniu pracy powinna być ustalona proporcjonalnie
do rzeczywistego czasu uczestnictwa w szkoleniu,
określonego programem realizowanym w danym klu-
bie pracy.
Zgodnie z nowym obowiązującym od dnia 1 lute-
go 2009 r. brzmieniem art. 44 pkt l tejże ustawy,
nadanym ustawą z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmia-
nie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2009 r. Nr 6, poz. 33) instrumentem rynku
pracy wspierającym podstawowe usługi rynku pracy
jest finansowanie kosztów przejazdu do pracodawcy
zgłaszającego ofertę pracy lub do miejsca pracy, od-
bywania stażu, przygotowania zawodowego doro-
słych lub odbywania zajęć w zakresie poradnictwa
zawodowego lub pomocy w aktywnym poszukiwa-
niu pracy w związku ze skierowaniem przez powia-
towy urząd pracy. Zmiana w stosunku do dotych-
czasowego brzmienia tego przepisu polega na rozsze-
rzeniu katalogu form aktywizacji, do których kieruje
powiatowy urząd pracy, a w związku z którymi moż-
liwe jest finansowane kosztów przejazdu, o zajęcia
z zakresu pomocy w aktywnym poszukiwaniu pra-
cy. Kolejną niezwykle istotną zmianą jest zniesie-
nie ograniczenia możliwości finansowania kosztów
przejazdu, o których mowa w art. 44 pkt l ustawy

tylko w przypadku przejazdów poza miejscem stałego
zamieszkania bezrobotnego.
Jednakże przepis art. 44 ustawy o promocji za-
trudnienia należy czytać łącznie z art. 45 ust. l tej
ustawy, w którym sprecyzowane zostały warunki, po
spełnieniu których zwrot kosztów przejazdu może
być dokonywany przez starostę z Funduszu Pracy.
Zmiana ta podyktowana była chęcią zaktywizo-
wania bezrobotnych, których sytuacja życiowa czę-
sto jest taka, że konieczność sfinansowania kosztów
przejazdu z własnych środków przekracza ich możli-
wości finansowe i stanowi czynnik hamujący w dzia-
łaniach podejmowanych przez urzędy pracy w celu
powrotu przez te osoby na rynek pracy. Jednocześnie
zaznaczenia wymaga, że przepis art. 45 ust. l usta-
wy nie precyzuje szczegółowych zasad dokonywania
refundacji oraz ustalania jej kwot. A zatem kwestia
ewentualnego zwrotu poniesionych na dojazd wy-
datków oraz kwestia, w oparciu o jakie dokumenty
będzie się ona odbywać, zależy od uznania starosty,
który dokonując go powinien kierować się racjonal-
nością w gospodarowaniu środkami Funduszu Pracy.
Równocześnie należy podkreślić, że nowelizacja
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach ryn-
ku pracy, która weszła w życie 1 lutego 2009 r. nie
zniosła analogicznego ograniczenia w przypadku
zwrotu kosztów zakwaterowania. Zwrot ten, zgodnie
z art. 44 pkt 2 w zw. z art. 45 ust. 2 pkt l ustawy, jest
zatem nadal możliwy tylko w sytuacji, gdy osoba na
podstawie skierowania powiatowego urzędu pracy
podjęła zatrudnienie lub inną pracę zarobkową, staż,
przygotowanie zawodowe dorosłych poza miejscem
stałego zamieszkania w miejscowości, do której czas
dojazdu i powrotu wynosi łącznie ponad 3 godz.
dziennie. Trudno zatem zgodzić się z zarzutem
wzrostu wydatków ponoszonych na ten cel z Fundu-
szu Pracy w związku z nowelizacją ustawy o promo-
cji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
Art. 50 ustawy o promocji zatrudnienia nakłada
na powiatowy urząd pracy obowiązek w okresie do
6 miesięcy od dnia rejestracji podjęcia określonych
działań aktywizujących wobec bezrobotnego. Nale-
ży go rozpatrywać łącznie z art. 34a, który nakłada
na powiatowy urząd pracy obowiązek przygotowanie
indywidualnego planu działania dla bezrobotnych
w przypadku nieprzerwanego pozostawania jego
w rejestrze przez okres 180 dni. Natomiast zakres
regulacji w art. 50 ust. 2 pkt 2 ustawy o promocji
zatrudnienia obejmuje bezrobotnych z prawem do
zasiłku, którzy utracili do niego prawo. Inne kate-
gorie bezrobotnych nie zostały objęte uregulowa-
niem zawartym w art. 50 ust. 2 pkt 2. Zaś zgodnie
z art. 50 ust. 3 wspomnianej ustawy porozumienie,
które jest zawierane pomiędzy PUP a ośrodkiem po-
mocy społecznej, powinno określać ogólne ramy
współpracy między tymi podmiotami, w szczególno-
ści zasady wzajemnego informowania o planowa-
nych działaniach, które mają na celu aktywizację
zawodową osób bezrobotnych. Porozumienie należy
tak formułować, aby mogło znaleźć zastosowanie do
599
różnych form pomocy dla bezrobotnych, jak m.in.
kontraktu socjalnego, indywidualnego programu
usamodzielnienia, lokalnego programu pomocy spo-
łecznej.
Zgodnie z wprowadzonym nowelizacją ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
nowym brzmieniem art. 75 ust. 6 ustawy bezro-
botny ma obowiązek składania oświadczeń o przy-
chodach dopiero w momencie ich uzyskania. Jeżeli
bezrobotny w wymaganym terminie 7 dni zgłosi osią-
gniecie przychodu i przychód ten nie przekracza do-
puszczalnego limitu, to bezrobotny nie ma obowiąz-
ku zwracać uzyskanego zasiłku. Jeśli natomiast ze
złożonego oświadczenia wynikać będzie, iż w po-
przednim miesiącu (np. z uwagi na przychód osią-
gnięty 28 dnia danego miesiąca) przekroczono do-
puszczalny limit, wówczas bezrobotny będzie zmu-
szony do zwrotu wypłaconego zasiłku. Należy zwró-
cić uwagę, iż w takiej sytuacji zwrot następuje nie
z powodu złożenia lub niezłożenia oświadczenia,
ale z powodu przekroczenia dopuszczalnego limitu
przychodu. Wprowadzona zmiana miała na celu zli-
kwidowanie zbędnej formalności. Obowiązek comie-
sięcznego składania pisemnego oświadczenia o przy-
chodach przez bezrobotnych z prawem do zasiłku nie
był bowiem skutecznym instrumentem przeciwdzia-
łającym wypłacie świadczeń, które następnie okazy-
wały się być świadczeniami nienależnymi, a w związ-
ku z tym podlegającymi zwrotowi. Z uwagi na to, że
powiatowe urzędy pracy nie dysponowały środka-
mi, które pozwoliłyby zweryfikować prawdziwość
oświadczeń składanych przez bezrobotnych, jak rów-
nież wyciągnąć konsekwencje prawne wobec bez-
robotnych, którzy złożyli oświadczenie niezgodnie
ze stanem faktycznym – poza pozbawieniem statu-
su i orzeczeniem o konieczności zwrotu nienależnie
pobranego świadczenia w przypadku, gdy bezrobot-
ny w związku z uzyskanym przychodem przestał
spełniać określone w ustawie o promocji zatrudnie-
nia warunki do posiadania statusu – wprowadzona
zmiana w mojej opinii nie spowoduje wzrostu niena-
leżnie wypłaconych świadczeń, a w związku z tym
również wzrostu liczby decyzji orzekających o zwro-
cie takich świadczeń. Podzielam natomiast opinię
w kwestii braku możliwości zastosowania art. 75
ust. 6 zd. 2 ustawy o promocji zatrudnienia (...).
Przepis ten odnosi się do brzmienia art. 75 ust. 6
ustawy obowiązującego przed nowelizacją i w związ-
ku z tym aktualnie nie ma podstaw do jego stosowa-
nia. Nie ma to jednak wpływu na sam obowiązek,
który został na bezrobotnych nałożony w art. 75
ust. 6 zd. l ustawy.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że obecnie trwają wspólne z ministrem zdrowia ana-
lizy możliwych działań zmierzających do zmiany ist-
niejącego stanu rzeczy, gdyż mam świadomość ko-
nieczności zmiany obowiązujących zasad ubezpie-
czenia zdrowotnego bezrobotnych. Jest to związane
z potrzebą ograniczenia negatywnych konsekwencji
przyjętych w ustawie rozwiązań o świadczeniach
600
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych. Pozwoliłoby to na jeszcze większe skoncentro-
wanie się urzędów pracy na swoim podstawowym
zadaniu, tzn. szeroko rozumianej pomocy w uzyska-
niu pracy. Obecnie w ocenie powiatowych urzędów
pracy część osób rejestruje się jako bezrobotne wy-
łącznie w celu uzyskania ubezpieczenia zdrowotnego
i w związku z tym bardzo niechętnie podchodzi do
wszelkich form aktywizacji zawodowej.
Ponadto informuję, że ostatnia nowelizacja wpro-
wadziła rozwiązania ułatwiające wymianę informa-
cji miedzy różnymi instytucjami, w tym przede
wszystkim ośrodkami pomocy społecznej i Zakładem
Ubezpieczeń Społecznych. Należy przy tym podkre-
ślić, że znaczna część powiatowych urzędów pracy
już wcześniej na bieżąco współpracowała z OPS,
z wykorzystaniem samorządowej elektronicznej plat-
formy informacyjnej.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia będą dla
pana posła satysfakcjonujące.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zakresu ulg stosowanych
przez prywatnych przewoźników
komunikacji międzymiastowej (9182)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jarosława Rusieckiego, otrzymaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 27 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-9182/09, w sprawie zakresu ulg sto-
sowanych przez prywatnych przewoźników komuni-
kacji międzymiastowej, uprzejmie informuję Pana
Marszałka, co następuje.
Ustawa z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach
do ulgowych przejazdów środkami publicznego trans-
portu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440,
z późn. zm.) określa uprawnienia osób do ulgowych
przejazdów w regularnych przewozach wykonywa-
nych przez uprawnionych przewoźników kolejowych
i autobusowych.
Uprawnienia do ulgowych przejazdów dla osób
określonych w powołanej ustawie stwarzają po stro-
nie przewoźników obowiązek respektowania tych
uprawnień, a zatem również zapewnienie możliwości
nabycia biletu z ustanowioną ulgą ustawową.
Pogląd taki znajduje potwierdzenie w przepisach
art. 18a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transpor-
cie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874,
z późn. zm.), zgodnie z którym przewoźnik wykonu-
jący regularne przewozy osób uwzględnia uprawnie-
nia pasażerów do ulgowych przejazdów. Zgodnie zaś
z art. 18b ust. 1 pkt 6 tej ustawy cennik opłat stoso-
wany przy tych przewozach musi także zawierać ceny
biletów ulgowych określonych na podstawie odręb-
nych ustaw, a w szczególności ustawy o uprawnie-
niach do ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego.
Ponadto zgodnie z art. 24 ust. 4 pkt 2 tejże ustawy
zezwolenie udzielone przewoźnikowi cofa się w przy-
padku naruszenia lub zmiany warunków, na jakich
zostało udzielone (cennik opłat jako załącznik do
wniosku o udzielenie zezwolenia stanowi jeden z tych
warunków).
Zgodnie zaś z pkt 2.6 załącznika do ustawy naru-
szenie w postaci pobierania należności za przejazd
niezgodnie z cennikiem opłat podanym do publicznej
wiadomości podlega karze w wysokości 300 zł.
Zasady rekompensowania przewoźnikom autobu-
sowym, w tym również prywatnym, świadczącym
usługi przewozowe w komunikacji międzymiastowej
utraconych przychodów z tytułu stosowania ustawo-
wych ulg przejazdowych regulują przepisy art. 8a
ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do
ulgowych przejazdów środkami publicznego trans-
portu zbiorowego, które stanowią, iż koszty związa-
ne z finansowaniem ustawowych uprawnień do bez-
płatnych lub ulgowych przejazdów pokrywane są
z budżetu państwa. Samorządy województw przeka-
zują przewoźnikom wykonującym krajowe autobuso-
we przewozy pasażerskie dopłaty do tych przewozów
z tytułu stosowania obowiązujących ustawowych ulg
w przewozach pasażerskich.
Wskazane powyżej przepisy zobowiązują zatem
uprawnionych przewoźników wykonujących regular-
ne przewozy osób w komunikacji międzymiastowej
do stosowania ulg ustawowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie korzyści, zysków i strat
dla emerytów i rencistów w związku
z zamiarem wprowadzenia
przez Rzeczpospolitą Polską waluty euro (9184)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską posła na Sejm RP pana Jarosława

Rusieckiego w sprawie korzyści, zysków i strat dla eme-
rytów i rencistów w związku z zamiarem wprowadze-
nia przez Rzeczpospolitą Polską waluty euro (pismo
znak: SPS-023-9184/09) uprzejmie informuję.
Przyjęcie euro leży w strategicznym interesie na-
szego kraju. Przemawiają za tym korzyści wynikają-
ce z udziału w jednolitym obszarze walutowym. Na
zdecydowanie pozytywny bilans członkostwa w stre-
fie euro wskazują liczne opracowania zarówno krajo-
we, jak i zagraniczne. Potwierdzają to m.in. raporty
przygotowane przez Narodowy Bank Polski, Komisję
Europejską czy Międzynarodowy Fundusz Waluto-
wy. Intencją rządu Rzeczypospolitej Polskiej jest
możliwie szybkie spełnienie przez Polskę nominal-
nych kryteriów konwergencji oraz innych formalnych
warunków przystąpienia do strefy euro.
Sytuacja materialna emerytów jest uzależniona
przede wszystkim od takich czynników, jak: ogólny
poziom dobrobytu, sposób funkcjonowania systemu
emerytalnego oraz sytuacja demograficzna w danym
państwie, a nie od waluty, jaką posługują się obywa-
tele. Euro nie wpłynie z dnia na dzień na sytuację
materialną obywateli. W dłuższej perspektywie przy-
czyni się jednak, m.in. wskutek wzrostu inwestycji
w Polsce, do intensyfikacji wymiany handlowej z za-
granicą, niższych kosztów finansowych oraz wzrostu
stabilności makroekonomicznej do zwiększenia do-
brobytu całego społeczeństwa, w tym także emery-
tów i rencistów, w porównaniu z sytuacją pozostawa-
nia poza strefą euro.
Do najczęstszych nieuzasadnionych obaw, jakie
wyrażają emeryci i renciści w związku z przyjęciem
euro, należy potencjalne zubożenie tych grup spo-
łecznych po zamianie złotego na wspólną europejską
walutę. Dane z państw, które w 2002 r. wprowadziły
euro do obiegu gotówkowego, nie potwierdzają jed-
nak tezy o negatywnym wpływie euro na sytuację
materialną emerytów. Co więcej, w niektórych kra-
jach w okresie po wprowadzeniu euro nastąpiło wy-
raźne ograniczenie skali ubóstwa wśród emerytów.
Szczególnie jaskrawym przykładem jest Irlandia,
gdzie w roku poprzedzającym wprowadzenie bank-
notów i monet euro do obiegu odsetek osób powyżej
65. roku życia zagrożonych ubóstwem wynosił aż
44%. Od tego czasu odsetek ten systematycznie spa-
dał i w 2006 r. wyniósł 27%. Wyraźny spadek tego
odsetka nastąpił także w Portugalii, Austrii i Grecji.
Jednocześnie w Wielkiej Brytanii, państwie, które
nie wprowadziło euro, zjawisko ubóstwa wśród osób
starszych nasiliło się w ostatnich latach, a wskaźnik
zagrożenia ubóstwem w tej grupie społecznej znajdu-
je się obecnie na jednym z najwyższych poziomów
w Europie Zachodniej. Jednak za polepszenie lub po-
gorszenie sytuacji materialnej emerytów w wyżej
wymienionych państwach, prócz czynników związa-
nych ze wspólną walutą, mogą odpowiadać także
zmiany w systemie podatkowym, emerytalnym (np.
w zakresie sposobu indeksacji), systemie transferów
socjalnych itp.
601
Należy także mieć na uwadze, że przed wprowa-
dzeniem euro ustalany jest nieodwracalny kurs wy-
miany. Według tego kursu przeliczane są wszystkie
ceny towarów i usług, zobowiązania i należności. Po-
nieważ taki sam kurs przeliczania będzie dotyczył
wszystkich płatności, w tym również płac, emerytur
i rent, faktyczna siła nabywcza pieniądza w posiada-
niu polskich obywateli nie ulegnie zmianie. Podobnie
jak przejście z kilometrów na mile nie zmienia odle-
głości, tak i zmiana złotego na euro nie zmieni płac
ani cen, a jedynie jednostki, w jakich są wyrażone.
Po wprowadzeniu euro nie należy także oczeki-
wać gwałtownego i skokowego wyrównywania się
poziomu cen pomiędzy Polską a bogatszymi krajami
UE. Poziom cen w Polsce jest generalnie znacznie
niższy od średniego poziomu cen w Unii Europejskiej
(ceny towarów w Polsce stanowią ok. 76% średniej
unijnej, w tym ceny żywności 69%, a ceny usług ok.
52%). Znacznie niższy jest również poziom dochodów.
Z czasem poziom życia w Polsce powinien jednak
wzrastać, a wzrost dochodów będzie wpływał także
na wzrost cen. Niemniej będzie to proces stopniowy
i długotrwały, wyznaczony przez horyzont wyrówny-
wania się poziomu zamożności społeczeństwa (tempa
wzrostu gospodarczego oraz tempa wzrostu płac
i emerytur). Wprowadzenie euro powinno przyczynić
się do przyspieszenia procesu emerytur). Wprowadze-
nie euro powinno przyczynić się do przyspieszenia
procesu konwergencji poziomu życia w Polsce do
średniej europejskiej.
Główne źródło obaw społeczeństwa w związku
z przyjęciem wspólnej waluty stanowią efekty cenowe
wprowadzenia euro. W debacie publicznej wskazuje
się na najuboższe grupy społeczne oraz emerytów
i rencistów jako tych, którzy najbardziej ucierpią
w wyniku zawyżania cen po zamianie złotego na
euro. Badania przeprowadzone w Narodowym Ban-
ku Polskim w ramach prac nad Raportem na temat
pełnego uczestnictwa Rzeczypospolitej Polskiej w trze-
cim etapie Unii Gospodarczej i Walutowej pokazują
jednak, że wpływ efektów cenowych na siłę nabywczą
powinien być taki sam, niezależnie od grupy społecz-
no-ekonomicznej, do której należy dane gospodar-
stwo domowe. Ograniczeniu efektów cenowych będą
służyć szeroko zakrojone działania na rzecz ochrony
konsumentów takie jak: nakaz podawania cen w zło-
tych i w euro, monitorowanie cen w okresie wprowa-
dzania wspólnej waluty, kampania informacyjna na
temat zasad przeliczania cen w złotych na euro.
O skuteczności takich działań świadczą ostatnie do-
świadczenia Słowacji, która wprowadziła euro z po-
czątkiem 2009 r. Badania Narodowego Banku Sło-
wacji pokazują, że wprowadzenie euro w tym kraju
nie spowodowało nadzwyczajnych zmian cen. Wpływ
wprowadzenia wspólnej waluty na wskaźnik inflacji
w styczniu 2009 r. został oszacowany na 0,12–0,19
punktów procentowych (w zależności od zastosowa-
nej metody pomiaru) przy założeniu, że euro mogło
doprowadzić wyłącznie do wzrostu cen. Gdyby uwzględ-
nić także ceny, które po wprowadzeniu wspólnej wa-
602
luty spadły, wówczas wpływ euro na inflację za-
wierałby się w przedziale -0,12–0,12, co oznacza-
łoby brak znaczącego oddziaływania na ogólny
poziom cen.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie zmian w ustawie o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (9185)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 27 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-9185/09,
dotyczące interpelacji posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie zmian w ustawie o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (w odniesieniu do osób
pobierających renty socjalne) wyjaśniam.
Przepisy dotyczące zasad wypłaty renty socjalnej
zawiera ustawa z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie
socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268, ze zm.). Świad-
czenie to przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie
niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności
organizmu, które powstało:
1) przed ukończeniem 18. roku życia;
2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej
– przed ukończeniem 25. roku życia;
3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspiran-
tury naukowej.
Tak określone przesłanki nabycia prawa do renty
socjalnej oznaczają, że renta przeznaczona jest dla
osób, które z powodu wcześnie powstałej niezdolności
do pracy nie miały możliwości podjęcia pracy zawodo-
wej i nabycia własnych uprawnień do renty z tytułu
niezdolności do pracy, a często nawet zdobycia jakich-
kolwiek kwalifikacji zawodowych. Świadczenie to jest
wyrazem szczególnej troski państwa o takie osoby.
Warto zauważyć, że osoby takie w większości nig-
dy nie osiągają samodzielności życiowej, mimo ukoń-
czenia 18. roku życia nadal zamieszkują z rodzicami
lub też przebywają wiele lat w instytucjonalnych for-
mach opieki, najczęściej w domach pomocy społecz-
nej. Renta socjalna jest dla wielu osób jedynym źró-
dłem dochodu, a w przypadku osób zamieszkujących
wspólnie z rodziną jest postrzegana jako wkład osoby
niepełnosprawnej w budżet domowy. Własna renta
daje tym osobom poczucie godności, a do pewnego
stopnia także niezależności. Z powyższych względów
renta socjalna jest świadczeniem skierowanym do
osób całkowicie niezdolnych do pracy.
Na podstawie art. 10 ustawy o rencie socjalnej pra-
wo do renty socjalnej zawiesza się w razie osiągania
przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiąz-
kowi ubezpieczenia społecznego. Zawieszenie nastę-
puje za miesiąc, w którym zostały osiągnięte przycho-
dy w łącznej kwocie wyższej niż 30% przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzo-
wy ostatnio ogłoszonego przez prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych.
Określona w ustawie kwota dopuszczalnego przy-
chodu związana jest z uznaniem, iż osoba niepełno-
sprawna może wykonywać pracę w niewielkim za-
kresie, zwłaszcza jeśli wynika to ze wskazań tera-
peutycznych, w celu rehabilitacji. Natomiast osobie,
która osiąga dochody z tytułu pracy bądź innej
działalności zarobkowej w kwotach wyższych niż
wskazana w ustawie kwota graniczna, zawiesza się
prawo do renty socjalnej. Zawieszenie to trwa jedynie
przez okres osiągania tych dochodów. W razie za-
przestania uzyskiwania dochodów prawo do renty
socjalnej podlega przywróceniu. Osoba, której stan
zdrowia pozwala na uzyskiwanie wyższych docho-
dów z tytułu pracy, może więc podjąć pracę bez oba-
wy, że w przyszłości nie będzie mogła powrócić do
świadczenia (jeśli oczywiście orzeczenie o niezdol-
ności do pracy zachowa swoją ważność).
Należy również zauważyć, że renta socjalna jest
świadczeniem finansowanym z budżetu państwa,
podczas gdy renty inwalidzkie finansowane są ze
składek osób ubezpieczonych. Z tego względu kwoty
dopuszczalnych dochodów rencistów uprawnionych
do rent inwalidzkich są wyższe.
Zdarza się jednak, że pomimo posiadania orze-
czenia o niezdolności do pracy osoby młode, pobiera-
jące rentę socjalną, chcą pracować. Sytuacja na ryn-
ku pracy często stwarza im taką możliwość. Jedno-
cześnie osoby takie, ze względu na groźbę zawiesze-
nia prawa do renty socjalnej, nie podejmują zatrud-
nienia lub podejmują zatrudnienie w szarej strefie.
Zmiana zasad wypłaty renty socjalnej mogłaby dać
tym osobom szansę jednoczesnego uzyskiwania do-
chodu z pracy i renty, które to środki mogłyby
w większym stopniu być przeznaczone na rehabilita-
cję bądź dalszą naukę osoby niepełnosprawnej.
W związku z powyższym resort pracy i polityki
społecznej przygotował projekt ustawy o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw,
która miała pozwolić na wypłacanie rent z tytułu
niezdolności do pracy oraz rent socjalnych w pełnej
wysokości, bez względu na wysokość przychodów
z pracy zarobkowej. Stosowna ustawa została uchwa-
lona przez Sejm w dniu 17 października 2008 r., jed-
nak została zawetowana przez prezydenta RP.
W dniu 19 grudnia podczas głosowania nad odrzu-
ceniem weta ustawa nie uzyskała wymaganej więk-
szości, w związku z czym nie weszła w życie.
W chwili obecnej Sejm RP rozpatruje poselski pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz nie-

których innych ustaw (druk nr 1678). Projekt ten
zawiera w art. 6 zmiany do ustawy o rencie socjalnej
polegające na uchyleniu art. 10. Minister pracy
i polityki społecznej został upoważniony do przy-
gotowania stanowiska rządu do tego projektu. W chwi-
li obecnej trwają konsultacje międzyresortowe pro-
jektu stanowiska.
W odpowiedzi na pytanie pana posła, czy mini-
ster pracy i polityki społecznej zamierza podjąć kro-
ki prawne, aby poselski projekt ustawy o zmianie
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (druk 1511) uzupełnić poprzez dodanie arty-
kułu uchylającego art. 10 ustawy o rencie socjalnej,
uprzejmie informuję, że Rada Ministrów w swoim
stanowisku wobec wspomnianego poselskiego pro-
jektu ustawy negatywnie zaopiniowała ten projekt,
wnosząc o jego odrzucenie. Pełne uzasadnienie po-
wodów wniosku Rady Ministrów o odrzucenie ww.
poselskiego projektu ustawy znajduje się w stanowi-
sku rządu wobec poselskiego projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o promocji zatrudnienia oraz niektórych
innych ustaw (druk nr 1511).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie transportu powietrznego
Wojsk Specjalnych (9186)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
transportu powietrznego Wojsk Specjalnych (SPS-
-023-9186/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Umowa o współpracy Dowództwa Wojsk Specjal-
nych z amerykańskimi siłami specjalnymi nie prze-
widuje dostaw śmigłowców dla Wojsk Specjalnych.
Transport lotniczy jednostek tego rodzaju Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na potrzeby na-
rodowe zapewniony jest przez statki powietrzne bę-
dące na wyposażeniu polskich Sił Powietrznych,
Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej.
W dniu 24 marca br. zatwierdzona została przez
szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego „Kon-
cepcja sformowania i użycia eskadry działań specjal-
nych”. Eskadra ta w przyszłości stanowiła będzie
komponent lotniczy realizujący zadania na rzecz
Wojsk Specjalnych. Niemniej podkreślić należy, że
podczas prowadzenia operacji poza granicami kraju
zdarza się, iż Zespół Zadaniowy Sił Specjalnych ko-
rzysta ze wsparcia śmigłowców bojowych i transpor-
603
towych państw koalicji uczestniczących we wspólnej
misji. Ponadto niejednokrotnie ma miejsce sytuacja,
gdy przy transporcie żołnierzy w rejon operacji pol-
skie Siły Zbrojne wspierane są przez amerykańskie
lotnictwo.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie projektu ustawy
z dnia 13 listopada 2008 r. o zmianie ustawy
Prawo o ustroju sądów powszechnych
oraz niektórych innych ustaw (9187)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Tadeusza Naguszewskiego,
Mirona Sycza i Adama Żylińskiego w sprawie projek-
tu ustawy z dnia 13 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz nie-
których innych ustaw, uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Projektowana nowelizacja ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (zwanej
dalej u.s.p.) zmierza do realizacji przyjętych przez
Radę Ministrów w lutym 2008 r. założeń w zakresie
racjonalizacji i uelastycznienia struktury organiza-
cyjnej sądów powszechnych oraz wzmocnienia statu-
su sędziego i kariery sędziowskiej.
Obecna organizacja sądownictwa powszechnego
w Polsce charakteryzująca się dużą liczbą małych
sądów (liczących do 10 sędziów), jak również struk-
tura wewnętrzna sądów, zakładająca istnienie wielu
wyspecjalizowanych wydziałów nawet w najmniej-
szych jednostkach, stanowi jedną z podstawowych
barier prawidłowego funkcjonowania sądów, tak
w aspekcie sprawności postępowań, jak i jakości
orzecznictwa, uniemożliwiając jednocześnie wykony-
wanie budżetu sądownictwa powszechnego zgodnie
z podstawową zasadą finansów publicznych, jaką jest
konieczność uzyskiwania maksymalnych efektów
z danych nakładów.
604
Istotne dysproporcje w warunkach funkcjonowa-
nia poszczególnych sądów prowadzą do naruszenia
zasady integralności wymiaru sprawiedliwości, w tym
do nierównomiernego w skali kraju obciążenia sę-
dziów pracą orzeczniczą, a tym samym ograniczają
konstytucyjne prawo obywateli dostępu do sądu. Po-
nadto obecny system zarządzania pracą sądów nie
spełnia standardów zarządzania nowoczesną organi-
zacją władzy publicznej, w szczególności ograniczając
potencjalne możliwości orzecznicze sądów poprzez
nadmierne obciążenie sędziów obowiązkami o charak-
terze administracyjnym, niezwiązanymi bezpośrednio
z wykonywaniem wymiaru sprawiedliwości.
W tym stanie rzeczy nieodzowna jest reforma są-
downictwa powszechnego, której zasadniczym celem
jest takie ukształtowanie warunków funkcjonowania
sądów, aby mogły prawidłowo realizować ciążące na
nich z mocy Konstytucji RP obowiązki, w szczegól-
ności zapewniać obywatelom sprawiedliwe rozpatrze-
nie spraw bez nieuzasadnionej zwłoki.
Główne założenia wspomnianego na wstępie pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy Prawo o ustroju są-
dów powszechnych oraz niektórych innych ustaw
minister sprawiedliwości przedstawił w dniu 13 maja
2009 r. na konferencji „Sądy dla obywateli – nowo-
czesne standardy zarządzania i organizacji pracy
w sądownictwie” celem poddania proponowanych
zmian szerokiej debacie środowiskowej.
Obecnie projekt, zgodnie z harmonogramem prac
legislacyjnych, został przekazany do zaopiniowania
Krajowej Radzie Sądownictwa, pierwszemu prezeso-
wi Sądu Najwyższego, Radzie Prokuratorów przy
prokuratorze generalnym i skierowany do konsulta-
cji społecznych. Ostateczny kształt projektowanych
rozwiązań nie został zatem przesądzony.
Jednocześnie uprzejmie przepraszam za opóźnie-
nie w udzieleniu odpowiedzi na interpelację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie planowanego zniesienia
wydziałów grodzkich w niektórych sądach
na terenie woj. warmińsko-mazurskiego (9188)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Tadeusza Naguszewskiego,
Mirona Sycza i Adama Żylińskiego w sprawie plano-
wanego zniesienia wydziałów grodzkich w niektó-
rych sądach na terenie województwa warmińsko-ma-
zurskiego, przesłaną przy piśmie z dnia 27 kwietnia
2009 r. nr SPS-023-9188/09, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje:
Na wstępie pragnę podnieść, że priorytetowym
celem prowadzonych w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści prac w zakresie reformy sądownictwa powszech-
nego jest zagwarantowanie obywatelom realizacji
konstytucyjnego prawa do sądu, rozumianego jako
rozpatrzenie sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki
przez właściwy sąd.
Realizacji wymienionego wyżej zamierzenia słu-
żyć ma wprowadzenie rozwiązań organizacyjnych
mających na celu racjonalne wykorzystanie kadry
orzeczniczej i administracyjnej. Dlatego też rozwa-
żane są różne warianty uproszczenia i uelastycznie-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych,
w tym jednostek szczebla rejonowego.
W odniesieniu do wydziałów grodzkich planowa-
ne jest zniesienie niektórych komórek organizacyj-
nych działających w sądach rejonowych o obsadzie
orzeczniczej od 11 do 20 sędziów, co wynika z braku
potrzeby funkcjonowania dodatkowych wydziałów
poza cywilnym i karnym do rozpoznawania spraw
cywilnych, karnych i wykroczeniowych. Istnienie wy-
działów grodzkich w małych sądach powoduje roz-
drobnienie struktury organizacyjnej sądownictwa,
i to w sytuacji, gdy wydziały cywilne i karne trudno
uznać za duże i wymagające podziału.
Spośród sądów rejonowych działających na tere-
nie województwa warmińsko-mazurskiego wskaza-
ne powyżej kryterium spełniają jednostki z siedzi-
bami w: Braniewie, Ełku, Giżycku, Kętrzynie, Iła-
wie i Ostródzie. Planuje się zatem likwidację wy-
działów grodzkich funkcjonujących w wymienionych
sądach rejonowych.
Zaznaczyć trzeba, że podjęcie decyzji o zniesie-
niu wydziału grodzkiego czy zamiejscowego wy-
działu grodzkiego poprzedzone jest wnikliwą ana-
lizą nie tylko liczby etatów w danej jednostce, ale
również obciążenia sędziów pracą orzeczniczą oraz
warunków funkcjonowania związanych z wielko-
ścią wpływu spraw, strukturą lokalnej społeczno-
ści i umiejscowieniem geograficznym konkretnej
jednostki sądowej.
W tym kontekście wskazać należy, że ilość etatów
orzeczniczych i administracyjnych w danym wydzia-
le, co do zasady, jest pochodną wielkości wpływu
spraw. Dlatego wyeksponowanie wskaźnika etatyza-
cji nie oznacza utraty z pola widzenia innych istot-
nych parametrów niezbędnych do oceny celowości
planowanej reorganizacji.
Zdecydowanie pragnę podkreślić, że w wyniku
omawianej reorganizacji mieszkańcy nie będą nara-
żeni na dodatkowe koszty i utrudnienia w dostępie
do sądu, gdyż sprawy cywilne, karne i wykroczenio-
we rozstrzygane obecnie w wydziałach grodzkich
przewidzianych do zniesienia rozpoznawane będą

w wydziałach cywilnych i karnych właściwych sądów
rejonowych.
Ponadto sędziowie orzekający obecnie w likwido-
wanych wydziałach grodzkich, podobnie jak i pra-
cownicy administracyjni, zasilą wydziały karne i cy-
wilne macierzystych sądów rejonowych. Nie należy
zatem spodziewać się wystąpienia niebezpieczeństwa
w postaci wydłużenia czasu oczekiwania na rozstrzy-
gnięcie sprawy.
Odnosząc się do kwestii zniesienia zamiejscowych
wydziałów grodzkich, informuję, że obecnie nie pla-
nuje się likwidacji zamiejscowych wydziałów grodz-
kich – Sądu Rejonowego w Giżycku z siedzibą w Wę-
gorzewie oraz Sądu Rejonowego w Ostródzie z siedzi-
bą w Morągu. Po rozważeniu argumentów przedsta-
wionych przez prezesów sądów okręgowych minister
sprawiedliwości uznał bowiem, iż istotne znaczenie
dla oceny możliwości i celowości zniesienia zamiej-
scowych wydziałów grodzkich ma aspekt ekonomicz-
ny, związany ze statusem prawnym nieruchomości
stanowiących siedziby wydziałów. W związku z tym
podjęto decyzję o czasowym odstąpieniu od likwidacji
zamiejscowych wydziałów grodzkich usytuowanych
w budynkach będących własnością Skarbu Państwa.
Prezesi sądów okręgowych zostaną jednak zobowią-
zani do podjęcia działań w zakresie zabezpieczenia
w siedzibach sądów rejonowych warunków lokalo-
wych dla przejęcia w przyszłości spraw z zamiejsco-
wych wydziałów grodzkich.
Wejście w życie rozporządzenia ministra sprawie-
dliwości w sprawie zniesienia niektórych sądów
grodzkich oraz zmiany rozporządzenia w sprawie
utworzenia sądów grodzkich, uwzględniającego m.in.
likwidację wydziałów grodzkich w sądach rejono-
wych w: Braniewie, Ełku, Kętrzynie, Iławie i Ostró-
dzie planowane jest z dniem 1 lipca 2009 r. Zniesienie
Wydziału Grodzkiego w Sądzie Rejonowym w Giżyc-
ku przewidywane jest natomiast z dniem 1 stycznia
2010 r.
Odnosząc się do drugiego pytania panów posłów,
pragnę podkreślić, że zmiany organizacyjne dotyczą-
ce struktury wewnętrznej sądów rejonowych nie wią-
żą się z planami likwidacji jednostek tego szczebla.
Aktualnie nie prowadzi się prac legislacyjnych mają-
cych na celu zniesienie sądów rejonowych, w tym jed-
nostek funkcjonujących na obszarze województwa
warmińsko-mazurskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
605
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie społecznych i ekonomicznych
oddziaływań projektu pn.
„Noworudzki Park Przemysłowy – etap I” (9189)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 27 kwietnia 2009 r. (znak:
SPS-023-9189/09), dotyczącą objęcia przez Spółkę
Restrukturyzacji Kopalń SA nowej emisji akcji Agen-
cji Rozwoju Regionalnego „Agroreg” SA, poprzez
wniesienie aportu w postaci nieruchomości znajdu-
jących się w obszarze Noworudzkiego Parku Przemy-
słowego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W dniu 26 stycznia br. walne zgromadzenie SRK
SA podjęło uchwałę wyrażającą zgodę na zbycie nie-
ruchomości położonych na terenie Noworudzkiego
Parku Przemysłowego na rzecz ARR „Agroreg” SA
w trybie określonym w art. 231 § 2 Kodeksu cywil-
nego. Uzasadniając wniosek do WZ, zarząd spółki
wskazał, iż na ww. nieruchomościach gruntowych,
których wartość rynkowa wynosi około 380 tys. zł,
ARR „Agroreg” SA zrealizowała inwestycje o war-
tości ponad 15 mln zł. Spółka zwróciła również uwa-
gę, że jako użytkownik wieczysty ponosi koszty
opłat publicznoprawnych związanych z ww. nieru-
chomościami.
Ponadto z zaleceń Najwyższej Izby Kontroli
z 12 maja 2004 r. wynika, że Spółka Restrukturyza-
cji Kopalń SA jest zobowiązana do zbywania posia-
danych akcji i udziałów w spółkach prawa handlowe-
go, w szczególności w tych, których działalność nie
jest związana z przedmiotem działalności SRK SA
oraz które nie przynoszą korzyści ekonomicznych.
Z powyższego wynika, że SRK SA nie powinna zwięk-
szać swojego zaangażowania kapitałowego w spół-
kach prawa handlowego, bowiem jest to działanie
niezgodnie z podstawowym przedmiotem jej działal-
ności oraz z zaleceniami Najwyższej Izby Kontroli.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
606
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Cybulskiego
oraz grupy posłów
w sprawie braku jasnych regulacji prawnych
dotyczących rozumienia pojęcia ustawowego
„treści pornograficzne” stanowiącego znamię
przestępstwa z art. 202 § 1 i 2
Kodeksu karnego (9190)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 kwietnia 2009 r. nr SPS-023-9190/09,
przy którym została przesłana interpelacja grupy
posłów: pani poseł Gabrieli Masłowskiej, pani poseł
Mirosławy Masłowskiej, pana posła Piotra Cybul-
skiego oraz pana posła Krzysztofa Maciejewskiego,
dotycząca braku ustawowej definicji znamienia treści
pornograficznych w Kodeksie karnym, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Polski ustawodawca w przepisach ustaw z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r.
Nr 88, poz. 553, z późn. zm.) posłużył się znamieniem
„treści pornograficzne”, konstruując typy czynów
zabronionych określone w art. 202 § 1–4b. Jedno-
cześnie w Kodeksie karnym nie zdefiniowano tego
znamienia. „Milczenie ustawy” w odniesieniu do
analizowanego znamienia nie jest jednak przypad-
kowe, lecz stanowi rezultat dokonanego przez usta-
wodawcę wyboru.
Należy podkreślić, że legalnej definicji pojęcia
„treści pornograficzne” nie zawierała również żadna
z wcześniejszych polskich kodyfikacji karnych, a więc
ani ustawa z dnia 14 maja 1969 r. Kodeks karny (Dz. U.
z 1969 r. Nr 13, poz. 94, z późn. zm.), ani też rozpo-
rządzenie prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
11 lipca 1932 r. Kodeks karny (Dz. U. z 1932 r. Nr 60,
poz. 571).
Rezygnacja z wprowadzenia do porządku praw-
nego definicji legalnej pojęcia „treści pornograficzne”
wynika z zasadniczych trudności z takim jego zdefi-
niowaniem, które z jednej strony nada mu walor jed-
noznaczności, wyraźnie określając jego granice zna-
czeniowe, z drugiej zaś – odpowiadać będzie znajdu-
jącemu oparcie w normach kulturowych społecznemu
postrzeganiu treści o takim charakterze. Ustalenie
precyzyjnych elementów konstrukcyjnych takiej de-
finicji jest praktycznie niewykonalne, zaś podejmo-
wane uprzednio próby określenia poszczególnych
determinantów definicyjnych skutkowały bądź zawę-
żeniem stanów faktycznych w sposób sprzeczny
z podzielaną przez społeczeństwo obyczajowością,
bądź też obejmowały tego rodzaju treści, które zgod-
nie z przyjętymi normami kulturowymi za pornogra-
ficzne w żaden sposób uznane być nie powinny
(np. niektóre dzieła sztuki).
Warto wskazać, że podobnie jak w wypadku zna-
mienia „treści pornograficzne” występującego w opi-
nie typów przestępstw określonych w art. 202 K.k.
ustawodawca nie definiuje również np. znamienia
„szczególne okrucieństwo”, którym posługuje się
w konstrukcji kwalifikowanych typów przestępstw
z art. 148 § 2 pkt 1, art. 197 § 4, art. 247 § 2 K.k., czy
też znamienia „szczególne udręczenie” występujące-
go w opisie czynu z art. 189 § 2 K.k.
Należy wskazać, że nie wydaje się być możliwe
adekwatne zdefiniowanie normatywne tego rodzaju
immanentnie ocennych pojęć, zaś rezygnacja tylko
z tego powodu z posługiwania się nimi w zakresie
opisu czynu zabronionego nie wydaje się być celowa.
Słusznie twierdzi A. Zoll, wskazując, że tego rodzaju
sytuacje są usprawiedliwionym przypadkiem przeka-
zania władzy sądowniczej uprawnienia do ustalenia
granic kryminalizacji (A. Zoll, Znaczenie konstytu-
cyjnej zasady podziału władzy dla prawa karnego
materialnego, RPEiS, 2006, z. 2). Zaakcentowania
wymaga, że przerzucenie na sąd obowiązku ustale-
nia znaczenia wypowiedzi normatywnej w przypad-
ku tego rodzaju znamion jak „treści pornograficzne”,
„szczególne okrucieństwo” czy „szczególne udręcze-
nie” wynika z konieczności każdorazowego odnosze-
nia przedmiotu oceny do społecznych norm obycza-
jowych, te zaś są niemożliwe do zdefiniowania i – co
ważniejsze – mają charakter dynamiczny.
Z tych też powodów polski ustawodawca zrezy-
gnował z definiowania pojęcia „treści pornograficz-
ne”, przekazując organom wymiaru sprawiedliwości
ciężar dokonania oceny, czy w konkretnej sytuacji,
zgodnie z powszechnie przyjętymi normami obycza-
jowymi, analizowane treści mają taki charakter. Ten
swoisty „luz normatywny” w żadnym stopniu nie stoi
na przeszkodzie zapewnieniu adekwatnej ochrony
istotnych dóbr prawnych i wartości, takich jak wol-
ność przed narzucaniem treści o charakterze porno-
graficznym czy też ochrona małoletnich dzieci przed
destrukcyjnym wpływem na ich osobowość tego ro-
dzaju treści. Brak precyzyjnego określenia zakresu
znamienia czynu zabronionego może natomiast
w niektórych sytuacjach powodować trudności w prak-
tyce działania organów ścigania i wymiaru sprawie-
dliwości. Należy jednak wyraźnie podkreślić, że
trudności tego rodzaju nie można uniknąć również
w wielu wypadkach, w których organy procesowe po-
sługują się określoną definicją legalną, bowiem defi-
nicje normatywne również mogą w mniejszym lub
większym stopniu, z uwagi na specyfikę definiowa-
nego pojęcia, obejmować wyrażenia lub sformułowa-
nia o niedostatecznie jasnych granicach znaczenio-
wych lub wręcz posługiwać się pojęciami ocennymi.
Warto zauważyć, że powoływana w interpelacji
definicja dziecięcej pornografii zawarta w ratyfiko-
wanym przez Rzeczpospolitą Polską Protokole Fa-
kultatywnym do Konwencji o prawach dziecka
w sprawie handlu dziećmi, dziecięcej prostytucji
i dziecięcej pornografii, przyjętym w Nowym Jorku
w dniu 25 maja 2000 r., posługuje się skrajnie ocen-
nymi pojęciami. Zgodnie z art. 2 lit. c powołanego
protokołu pornografia dziecięca oznacza jakiekolwiek
pokazywanie za pomocą dowolnych środków dziecka

uczestniczącego w rzeczywistych lub symulowanych
ewidentnie czynnościach seksualnych lub też jakie-
kolwiek pokazywanie organów płciowych w celach
przede wszystkim seksualnych.
Analiza tej definicji uzasadnia pogląd, że jej sto-
sowanie może powodować liczne trudności interpre-
tacyjne, zwłaszcza w zakresie ustalenia takich zna-
mion jak „ewidentne czynności seksualne” czy też
„cel przede wszystkim seksualny”. W istocie rzeczy
nadal ciężar identyfikacji tego rodzaju pornografii
spoczywa na organach procesowych, które zobowią-
zane są dokonać oceny określonych treści w oparciu
o przyjęte w społeczeństwie normy kulturowe i oby-
czajowe. Warto w tym miejscu wskazać, że polska
regulacja karnoprawna dotycząca pornografii dzie-
cięcej kryminalizuje już samo posiadanie treści por-
nograficznych z udziałem małoletniego poniżej 15.
roku życia (art. 202 § 4a K.k.), przy czym krymina-
lizacja w tym wypadku obejmuje jakiekolwiek treści
pornograficzne, a więc wydaje się, że dotyczy zakre-
sowo szerszej grupy przypadków niż wynikające
z powołanej definicji konwencyjnej.
Powyższy przykład bardzo dobrze obrazuje fak-
tyczne uwarunkowania stanowienia prawnokarnych
norm kompetencyjnych mających za przedmiot regla-
mentację treści pornograficznych. Podejmując próbę
zdefiniowania tego rodzaju pojęć, jak pojęcie „treści
pornograficzne”, należy liczyć się ze znacznym ryzy-
kiem, że z jednej strony poza zakresem normowania
pozostaną liczne przypadki, które zgodnie z akcep-
towanymi w społeczeństwie normami obyczajowymi
będą uznawane za mające taki charakter, z drugiej
zaś strony zakres normowania będzie odnosił się do
szeregu stanów faktycznych, które nie powinny być
przedmiotem prawnokarnej reglamentacji.
Co istotne, w nauce prawa karnego znamię „treści
pornograficzne” ma ustalony zakres znaczeniowy.
Według przeważających poglądów decydujące są dwa
elementy – treść prezentacji oraz jej społeczny odbiór
(M. Rodzynkiewicz w: Kodeks karny, część szczegól-
na – komentarz, A. Zoll (red.), Zakamycze 2006;
J. Warylewski, Pornografia w Internecie – wybrane
zagadnienia karnoprawne, Prok. i Pr, 2002 r. nr 4;
P. Kozłowska, M. Kucharska, Prawnokarne aspekty
pornografii, Prok. i Pr, 1999 r., nr 4; M. Budyn-Kulik,
Kodeks karny. Komentarz praktyczny, M, Mozgawa
(red.), Oficyna 2007 r.; A. Marek, Kodeks karny. Ko-
mentarz, Lex 2007 r.; M. Filar, Przestępstwa seksu-
alne w nowym Kodeksie karnym. Krótkie komenta-
rze, z. 2). Wskazuje się przy tym, że treściami porno-
graficznymi jest każdy przekaz informacji, który
przedstawia autentyczne lub tylko wyobrażone prze-
jawy życia seksualnego człowieka w wymiarze ogra-
niczonym do funkcji fizjologicznych z całkowitym
wyabstrahowaniem od warstwy intelektualnej.
Należy więc podkreślić, że pomimo braku defini-
cji legalnej znamię „treści pornograficzne” ma usta-
lony zakres znaczeniowy, w większości przypadków
pozwalający na jednoznaczną identyfikację stanu
faktycznego będącego przedmiotem oceny. Praktycz-
ne trudności mogą natomiast występować w odnie-
sieniu do prezentacji artystycznych, w związku z któ-
607
rymi mogą ujawniać się problemy z ich oceną w płasz-
czyźnie prawa karnego. Tego rodzaju problemy nie
wynikają jednak z braku definicji legalnej analizo-
wanego znamienia, lecz z braku takich instrumen-
tów oceny, które pozwoliłyby na jednoznaczne wyróż-
nienie niektórych utworów artystycznych lub utwo-
rów, którym taki charakter jest przypisywany, od
nośników treści pornograficznych. W tych wszyst-
kich wypadkach konieczne jest odwołanie się do kry-
teriów estetycznych, kryterium wartości artystycz-
nej utworu, a także kontekstu jego powstania i pre-
zentacji.
Odnosząc się do podniesionego w interpelacji po-
selskiej zjawiska prezentowania treści pornograficz-
nych poprzez eksponowanie pism o charakterze por-
nograficznym w witrynach sklepów, należy wskazać,
że tego rodzaju działanie może realizować znamiona
przestępstwa stypizowanego w art. 202 § 1 lub 2 K.k.
Należy stanowczo podkreślić, że z art. 202 § 1 K.k.
wynika zakaz eksponowania w ogólnodostępnej ofer-
cie handlowej treści pornograficznych. Handel mate-
riałami pornograficznymi jest legalny wówczas, gdy
dokonywany jest w zewnętrznie nieeksponujących
swej oferty placówkach, zaś warunek braku ze-
wnętrznie dostrzegalnej ekspozycji takich treści obej-
muje również wypadki sprzedaży tego rodzaju wy-
dawnictw w kiosku z prasą i może być realizowany
przez tzw. „sprzedaż spod lady” czy też zasłonięcie
i ofoliowanie okładek eksponowanych czasopism, ka-
set wideo itp.
Publiczna ekspozycja treści pornograficznych, któ-
ra może polegać na prezentowaniu materiałów o cha-
rakterze pornograficznym w witrynach sklepów, sta-
nowi przestępstwo z art. 202 § 1 lub 2 K.k., zaś pod-
noszone w interpelacji trudności interpretacyjne zwią-
zane ze znamieniem „treści pornograficzne” z reguły
nie występują w tego rodzaju stanach faktycznych.
Należy podkreślić, że niezależnie od analizowa-
nego powyżej stanu prawa, które zawiera odpowied-
nie instrumenty do zapewnienia skutecznego zwal-
czania rozpowszechniania treści pornograficznych,
w tym również ich rozpowszechniania w sposób
wskazany w interpelacji, walka z tymi wysoce szko-
dliwymi zachowaniami wymaga zaangażowania spo-
łecznego polegającego na informowaniu organów ści-
gania o dostrzeżonych wypadkach naruszenia prawa
w tym zakresie.
W wszelkich wypadkach tego rodzaju zawiado-
mień organy ścigania – w razie zaistnienia uzasad-
nionego podejrzenia popełnienia przestępstwa – wo-
bec publicznoskargowego trybu ścigania przestęp-
stwa rozpowszechniania pornografii, zobowiązane są
wszcząć postępowanie karne w celu ustalenia jego
sprawcy oraz pociągnięcia go do odpowiedzialności
karnej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
608
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie wykonywania przez kobiety zawodu:
ratownik medyczny (9191)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską pani poseł Haliny Rozpondek,
przesłaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r.
(znak: SPS-023-9191/09), w sprawie wykonywania
przez kobiety zawodu: ratownik medyczny, informu-
ję, że wymagania dla ratowników medycznych zosta-
ły określone w ustawie z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.). Przepisy powyższej
ustawy w żaden sposób nie odnoszą się do kwestii
ukierunkowania wykonywania tego zawodu na kon-
kretną płeć. W tym miejscu należy podkreślić, iż za-
równo kobiety, jak i mężczyźni mają równe prawo do
zatrudnienia i awansów oraz do jednakowego wyna-
gradzania za pracę. Powyższe uprawnienia wynikają
z Konstytucji RP i inne przepisy oraz działania nie
mogą stać w sprzeczności z tymi uprawnieniami.
W tej sytuacji odmowa zatrudnienia w zakładzie
opieki zdrowotnej kobiet, bez podania innego uzasad-
nienia niż płeć kandydata na pracownika, nie znaj-
duje uzasadnienia w obowiązujących przepisach
prawnych.
Ponadto należy podkreślić, że zgodnie z art. 44
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.
zm.) kierownik zakładu opieki zdrowotnej ponosi od-
powiedzialność za zarządzanie publicznym zakładem
opieki zdrowotnej, natomiast nadzór nad realizacją
zadań kierownika sprawuje organ założycielski za-
kładu opieki zdrowotnej.
Jednocześnie informuję, że minister zdrowia prze-
kazał wojewodom pismo pani Elżbiety Radziszew-
skiej, sekretarza stanu, pełnomocnika rządu do
spraw równego traktowania, w sprawie niezatrud-
niania przez stacje pogotowia ratunkowego kobiet
– ratowników medycznych, z uprzejmą prośbą o skie-
rowanie do dysponentów zespołów ratownictwa me-
dycznego pisma informującego, iż nie istnieją podsta-
wy prawne uzasadniające odmowę zatrudnienia
w stacji pogotowia ze względu na płeć.
Odnosząc się natomiast do kwestii przepisów
prawnych regulujących zatrudnianie kobiet przy nie-
których pracach, informuję, że wykaz prac został
określony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
10 września 1996 r. w sprawie wykazu prac szczegól-
nie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet
(Dz. U. Nr 114, poz. 545 i z 2002 r. Nr 127, poz. 1092),
stanowi wdrożenie do prawa krajowego postanowień
międzynarodowych aktów prawnych, w tym ratyfi-
kowanej przez Polskę Konwencji nr 127 Międzyna-
rodowej Organizacji Pracy dotyczącej ciężaru mak-
symalnego ładunków, dozwolonego przy przenosze-
niu przez jednego pracownika. Zgodnie z art. 3 tej
konwencji – nie może być wymagany lub dozwolony
ręczny transport przez jednego pracownika ładunku,
którego waga mogłaby szkodzić zdrowiu lub grozić
niebezpieczeństwem pracownikowi; natomiast zgod-
nie z art. 7 – zatrudnianie kobiet przy ręcznym trans-
porcie ładunków innych niż lekkie powinno być ogra-
niczone, a w wypadku zatrudniania kobiet przy ręcz-
nym transporcie ładunków maksymalny ciężar tych
ładunków będzie musiał być znacznie mniejszy od
tego, jaki jest dozwolony dla mężczyzn.
W świetle art. 3 dyrektywy 90/269/EWG w spra-
wie minimalnych wymagań dotyczących ochrony
zdrowia i bezpieczeństwa podczas ręcznego prze-
mieszczania ciężarów w przypadku możliwości wy-
stąpienia zagrożenia, zwłaszcza urazów kręgosłupa
pracowników – pracodawca powinien podjąć odpo-
wiednie przedsięwzięcia organizacyjne lub powinien
użyć odpowiednich środków, zwłaszcza wyposażenia
technicznego, w celu uniknięcia konieczności ręczne-
go przemieszczania ciężarów. O ile nie można unik-
nąć ręcznego przemieszczania ciężarów, pracodawca
powinien podjąć odpowiednie przedsięwzięcia orga-
nizacyjne, użyć odpowiednich środków lub dostar-
czyć pracownikom takie wyposażenie, aby zmniej-
szyć zagrożenie związane z ręcznym przemieszcza-
niem ciężarów.
Biorąc pod uwagę powyższe postanowienia mię-
dzynarodowych aktów prawnych oraz wiedzę na te-
mat dopuszczalnych wartości obciążenia pracą nie-
powodujących zaburzeń mięśniowo-szkieletowych
– na podstawie propozycji ekspertów z dziedziny me-
dycyny pracy i ochrony pracy, m.in. z Instytutu Me-
dycyny Pracy i Centralnego Instytutu Ochrony Pra-
cy, w ww. rozporządzeniu Rady Ministrów ustalono
dopuszczalne normy ręcznego dźwigania ciężarów
przez kobiety. Ustalono w szczególności, że kobieta
nie może ręcznie przenosić ciężarów o masie przekra-
czającej 20 kg przy pracy dorywczej (do 4 razy na
godzinę w czasie zmiany roboczej).
Poprawa sytuacji kobiet zatrudnionych na stano-
wiskach ratowników medycznych może nastąpić
przede wszystkim poprzez odpowiednie działania
pracodawców, w szczególności przez zapewnienie
właściwej organizacji pracy i wyposażenie ratowni-
ków medycznych (zarówno kobiet, jak i mężczyzn)
w sprzęt, który zmniejszy obciążenie układu mięśnio-
wo-szkieletowego. Niezbędne jest również przeszko-
lenie pracowników w dziedzinie bezpieczeństwa
i higieny pracy, w szczególności w zakresie prawidło-
wych metod wykonywania ręcznych prac transpor-
towych.
Mając na uwadze sygnały o problemach związa-
nych z zatrudnianiem kobiet – ratowników medycz-
nych, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej roz-
waża możliwość ponownego zwrócenia się do eksper-
tów z dziedziny medycyny pracy i ochrony pracy

z prośbą o przeanalizowanie kwestii ręcznego dźwi-
gania ciężarów przez kobiety i zaproponowanie od-
powiednich rozwiązań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 18 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie problemu zwrotu kwoty transferowej
w związku ze zmianą OFE (9192)
W odpowiedzi na interpelację pana posła na Sejm
RP Krzysztofa Brejzy, przekazaną przy piśmie z dnia
27 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-9192/09, w spra-
wie zgłaszanych przez członków otwartych funduszy
emerytalnych problemów dotyczących zwrotu kwoty
transferowej w przypadku ponownego zawarcia umo-
wy z otwartym funduszem emerytalnym po przej-
ściowym okresie członkostwa w innym otwartym
funduszu emerytalnym, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 81 ust. 1–4 ustawy z dnia 28 sierp-
nia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy
emerytalnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 159, poz. 1667,
z późn. zm.) uzyskanie członkostwa w otwartym fun-
duszu emerytalnym następuje z chwilą zawarcia
umowy z otwartym funduszem emerytalnym, jeżeli
zostaną spełnione łącznie następujące warunki:
1) w dniu zawarcia pierwszej umowy z funduszem
osoba przystępująca do funduszu podlega lub podle-
gała, w okresie 12 miesięcy przed dniem zawarcia
umowy, ubezpieczeniu emerytalnemu w rozumieniu
przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych;
2) Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokona od-
powiedniego wpisu lub zmian w Centralnym Reje-
strze Członków Otwartych Funduszy Emerytal-
nych, o którym mowa w przepisach o systemie ubez-
pieczeń społecznych.
W związku z powyższym zgłoszona przez otwarty
fundusz emerytalny do Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych umowa, której strona – ubezpieczony speł-
nia opisane warunki, powoduje stosowny wpis do
Centralnego Rejestru Członków OFE. W przeciwnym
wypadku Zakład Ubezpieczeń Społecznych ma obo-
wiązek, w terminie 30 dni roboczych, poinformować
otwarty fundusz emerytalny, że osoba, która zawar-
ła umowę z otwartym funduszem emerytalnym, nie
spełnia ww. warunków. Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych nie ma instrumentów prawnych służących do
kontroli wynikających z innych przepisów przesłanek
ważności umowy. Jeżeli umowę uznano za bezsku-
teczną, pomimo istnienia w dniu zawarcia umowy
609
faktycznych i prawnych podstaw do spełnienia ww.
warunków, to Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest
obowiązany przekazać do tego funduszu należne
składki za okres podlegania ubezpieczeniu emery-
talnemu.
Kwestię zwrotu składek przekazanych do OFE na
podstawie nieważnych umów regulują przepisy roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia 2004 r.
w sprawie trybu i terminu powiadamiania Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych przez otwarty fundusz
emerytalny o zawarciu umowy z członkiem oraz
dokonywania wypłaty transferowej (Dz. U. Nr 86,
poz. 804, z późn. zm.). Stosowne zmiany ww. rozpo-
rządzenia w tym zakresie weszły w życie w dniu
19 lipca 2008 r.
Wprowadzono dwie powiązane ze sobą procedury
mające na celu zapewnienie sprawnego zwrotu przez
otwarte fundusze emerytalne nienależnie otrzyma-
nej składki do ZUS (przekazywania przez otwarte
fundusze emerytalne niezbędnych w tym zakresie
informacji do ZUS i ich gromadzenia). Po zgromadze-
niu danych wdrożona ma być kolejna procedura wy-
cofania nienależnie otrzymanej składki w drodze
potrącenia jej wartości z najbliższej listy składkowej
dotyczącej danego otwartego funduszu emerytalne-
go. Zmiana rozporządzenia umożliwia zwrot do ZUS
nienależnie otrzymanych składek przez otwarte fun-
dusze emerytalne.
Strona praktyczna ww. procedur, w postaci za-
pewnienia odpowiedniego oprogramowania, jest re-
alizowana przez ZUS. Dopiero po jej wdrożeniu moż-
liwe jest przekazanie składki do właściwego OFE
Z odpowiedzi członka Zarządu Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, udzielonej w piśmie z dnia 18 maja
br., znak: 992900/402-1076/09/FUr, wynika, że opro-
gramowanie Kompleksowego Systemu Informatycz-
nego ZUS, przeznaczone do zwrotu składki z otwar-
tego funduszu emerytalnego, w swoim zakresie funk-
cjonalności pozwala na zwrot składek z bieżącego
otwartego funduszu emerytalnego, z którego człon-
kostwo zostało wykreślone lub wycofane. Od począt-
ku roku 2009 funkcjonalność ww. systemu została
wzbogacona o możliwość zwrotu nienależnej składki
w całości lub jej części. Dodatkowo oprogramowanie
zwrotu składek po wykreśleniu członkostwa w fun-
duszu zostało rozszerzone o wycofanie środków zwią-
zanych z transferem z poprzedniego otwartego fun-
duszu emerytalnego i jest realizowane dla wykreśleń
od 2009 r., przy czym wycofanie kwoty dodatkowo
dopisanej przez otwarty fundusz emerytalny na ra-
chunek członka oraz wycofanie kwot składek uprzed-
nio odebranych częściowo następuje w trybie zwrotu
składek pojedynczych.
W związku ze złożonością procesów rozliczenio-
wych wdrożenie przez ZUS pozostałych funkcji zwią-
zanych ze zwrotami składek przekazywanych w for-
mie zwrotu składek na rachunek członka otwartego
funduszu emerytalnego w ramach wypłaty transfe-
rowej, z którego członkostwo zostało wycofane w związ-
ku ze stwierdzeniem przez otwarty fundusz emery-
610
talny nieważności umowy oraz zwrotu składek otrzy-
manych przed rokiem 2009, planowane jest na rok
2010.
Jednocześnie należy przekazać, że środki na ra-
chunku członka OFE pozostałe po wycofaniu lub wy-
kreśleniu członkostwa pozostają w dyspozycji otwar-
tego funduszu emerytalnego do momentu zwrócenia
się o ich zwrot przez ZUS. Po otrzymaniu ww. infor-
macji zgodnie z art. 100a ustawy o organizacji i funk-
cjonowaniu funduszy emerytalnych otwarty fundusz
jest zobowiązany do zwrotu do Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych ww. środków jako nienależnie otrzyma-
nej składki. Kwotę tę ustala się przez umorzenie jed-
nostek rozrachunkowych, na jakie została przeliczo-
na nienależnie otrzymana składka oraz nienależnie
otrzymane odsetki określone przepisami o systemie
ubezpieczeń społecznych. Tak ustalona kwota zosta-
je powiększona o nominalną wartość opłaty, o której
mowa w art. 134 ust. 1 pkt 1 ustawy o organizacji
i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (opłata od
składki), pobranej przez towarzystwo zarządzające
otwartym funduszem. Jednocześnie, jeżeli przekaza-
nie do otwartego funduszu nienależnej składki na-
stąpiło z przyczyn leżących po stronie towarzystwa
zarządzającego tym funduszem, ww. kwota nie może
być niższa od nominalnej wartości nienależnie otrzy-
manej składki, powiększonej o odsetki określone prze-
pisami o systemie ubezpieczeń społecznych. Kwotę
stanowiącą równowartość opłaty, o której mowa
w art. 134 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, oraz różnicę po-
między nienależnie otrzymaną składką, powiększo-
ną o odsetki określone przepisami o systemie ubez-
pieczeń społecznych, a kwotą podlegającą zwrotowi,
finansuje powszechne towarzystwo emerytalne za-
rządzające otwartym funduszem. Jeżeli zwrot niena-
leżnej składki następuje w wyniku nieważności umo-
wy z otwartym funduszem, a otwarty fundusz doko-
nał wypłaty transferowej zgodnie z art. 119, 126 lub
131 ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy
emerytalnych, towarzystwo zarządzające tym fundu-
szem finansuje kwotę stanowiącą równowartość róż-
nicy do dnia dokonania wypłaty transferowej a kwo-
tą przekazaną w wypłacie transferowej. Ponadto
w przypadku, gdy zwrot nienależnie otrzymanej
składki następuje w sytuacji unieważnienia umowy
lub zmiany z urzędu przez Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych nieprawidłowego wpisu w Centralnym Re-
jestrze Członków Otwartych Funduszy Emerytal-
nych, całą kwotę otrzymaną w wyniku wypłaty
transferowej traktuje się jako jedną składkę. Jeżeli
osoba, za którą została przekazana nienależna skład-
ka, jest członkiem innego otwartego funduszu, usta-
lona kwota jest przekazywana przez Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych do tego funduszu, przy czym kwo-
ta ta nie może być niższa niż nominalna wartość
należnej składki powiększonej o odsetki określone
przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych. Od-
setki te nalicza się za okres od dnia obciążenia ra-
chunku bankowego Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych kwotą nienależnie otrzymanej składki do dnia
jej zwrotu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie sytuacji rolników, którzy trafili
na barierę niemocy prawa powodującą
bezskuteczność windykacji należności
z tytułu zbycia płodów rolnych (9193)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Adama Krupy przekazaną przy pi-
śmie z dnia 27 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-9193/09,
w sprawie bezskuteczności windykacji należności rol-
ników z tytułu zbycia płodów rolnych, uprzejmie
składam następujące wyjaśnienia.
Na wstępie należy zauważyć, że prowadzenie ja-
kiejkolwiek działalności opartej na zasadach rynko-
wych zawsze niesie ze sobą element ryzyka, m.in.
polegającego na tym, że z różnych powodów wierzy-
ciel nie może od dłużnika skutecznie egzekwować
swoich wierzytelności. Podobne zjawisko występuje
również w innych branżach działalności gospodar-
czej, np. w branży budowlanej, gdzie inwestorzy nie
płacą należności wykonawcom, a ci w konsekwencji
nie regulują należności podwykonawców.
Trudno się zgodzić się z poglądem, że rolnicy nie
mają szans skutecznego dochodzenia swoich należ-
ności w postępowaniu upadłościowym, bowiem mia-
łyby być zaspokajane w ostatniej kolejności.
Przepis art. 342 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego
2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U.
Nr 60, poz. 535, z późn. zm.), w brzmieniu nadanym
ustawą z dnia 6 marca 2009 r. o zmianie ustawy Pra-
wo upadłościowe i naprawcze, ustawy o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym oraz ustawy o Krajowym
Rejestrze Sądowym (Dz. U. Nr 53, poz. 434), wska-
zuje kolejność zaspokojenia należności z funduszów
masy upadłości i generalnie plasuje należności rolni-
ków z tytułu umów o dostarczenie produktów z wła-
snego gospodarstwa rolnego w uprzywilejowanej ka-
tegorii drugiej, a nawet dopuszcza możliwość zaspo-
kojenia tych należności w bezwzględnie uprzywilejo-
wanej kategorii pierwszej. Z takiego wyjątkowego
pierwszeństwa otrzymania zapłaty korzystają rolni-
cy, którzy dostarczyli towar po ogłoszeniu upadłości
na żądanie syndyka. Tego rodzaju wierzytelności rol-
ników są bowiem traktowane tak samo, jak np. kosz-
ty postępowania upadłościowego, przypadające za
okres po ogłoszeniu upadłości należności alimenta-

cyjne, renty za wywołanie choroby, niezdolności do
pracy, kalectwa czy też zamiany uprawnień objętych
treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę.
Godzi się wskazać, że rolnicy, którzy dostarczą
produkty z własnego gospodarstwa po ogłoszeniu
upadłości, są traktowani tak samo jak pracownicy
zatrudnieni w przedsiębiorstwie upadłego, których
wierzytelności ze stosunku pracy znajdują się rów-
nież w kategorii drugiej. Takie rozwiązanie jest zgod-
ne z zasadą równości wyrażoną w art. 32 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej.
Obowiązująca ustawa Prawo upadłościowe i na-
prawcze zawiera pewne instrumenty prawne, które
mają na celu ograniczenie możliwości nadużyć wobec
kontrahentów. Jest nią regulacja ograniczająca „wy-
prowadzenie” majątku przez dłużnika przed ogłosze-
niem upadłości. Zgodnie bowiem z art. 126 ust. 1
ustanowienie przez małżonków rozdzielności mająt-
kowej umową majątkową jest skuteczne w stosunku
do masy upadłości tylko wtedy, gdy umowa została
zawarta co najmniej dwa lata przed dniem złożenia
wniosku o ogłoszenie upadłości.
Należy również zwrócić uwagę na instytucję orze-
kania przez sąd upadłościowy zakazu prowadzenia
działalności gospodarczej na okres od trzech do dzie-
sięciu lat m.in. w przypadku niezłożenia przez dłuż-
nika wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie
dwóch tygodni od dnia powstania podstawy do ogło-
szenia upadłości. Sąd upadłościowy może orzec zakaz
prowadzenia działalności gospodarczej wobec dłuż-
nika będącego osobą fizyczną w sytuacji, gdy niewy-
płacalność dłużnika jest następstwem jego celowego
działania lub rażącego niedbalstwa.
Nie ulega wątpliwości, że rolnicy na skutek nie-
uczciwości kontrahentów ponoszą nieraz znaczne
szkody. W takiej samej sytuacji często znajdują się
również osoby prowadzące działalność gospodarczą,
którym dochody z tej działalności wystarczają jedy-
nie na zaspokojenie najpilniejszych potrzeb.
Taki stan nie może oczywiście zasługiwać na
aprobatę, jednakże, jak się wydaje, funkcjonujące
w systemie obowiązującego prawa środki ochrony
prawnej (poza już wskazanymi instytucjami Prawa
upadłościowego i naprawczego) – przy odpowiednim
ich wykorzystaniu – pozwalają niejednokrotnie na
choćby częściowe odzyskanie należności albo na wy-
eliminowanie nieuczciwych kontrahentów z obrotu
gospodarczego. W stosunku do nieuczciwych kontra-
hentów mogą zostać również wykorzystane instru-
menty prawa karnego.
Tworzenie natomiast szczególnych regulacji praw-
nych dotyczących rolników, będących „słabszym
ogniwem obrotu gospodarczego”, nie wydaje się moż-
liwe do zaakceptowania. Naruszałoby bowiem wspo-
mnianą konstytucyjną zasadę równości.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 maja 2009 r.
611
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie składek na PFRON (9195)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 27 kwietnia 2009 r. (SPS-023-9195)
dotyczące interpelacji posła Adama Krupy w sprawie
anulowania zaległości z tytułu wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, in-
formuję, że wpłaty na Państwowy Fundusz Rehabili-
tacji Osób Niepełnosprawnych, o których mowa
w art. 21 ust. l ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.), stanowią alternatywę
wobec zatrudnienia wymaganej liczby osób niepeł-
nosprawnych. Są one dokonywane przez pracodaw-
ców zatrudniających do najmniej 25 pracowników
w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy, którzy
nie osiągają wymaganego poziomu zatrudnienia
osób niepełnosprawnych. Wpłaty te są głównym
źródłem finansowania systemu rehabilitacji i za-
trudnienia osób niepełnosprawnych w Polsce. Za-
tem anulowanie zaległości we wpłatach na Pań-
stwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych pracodawcom, którzy mają te zaległo-
ści, a obecnie ponownie zaczęli terminowo uisz-
czać wpłaty, nie jest zasadne. Premiowałoby to
także pracodawców, którzy nie wywiązywali się
z ustawowych obowiązków.
Należy jednak wskazać, że obecnie obowiązujące
przepisy dają możliwość złagodzenia wykonania obo-
wiązku wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych w postaci rozłożenia zale-
głości wraz z odsetkami na raty. Możliwość taka jest
przewidziana w art. 49 ust. 5c pkt 2 wspomnianej
ustawy. Wnioskując o rozłożenie tych kwot na raty,
pracodawca proponuje harmonogram spłaty zaległo-
ści, w tym liczbę rat, kwoty przypadające na po-
szczególne raty, termin zapłaty pierwszej raty oraz
częstotliwość uiszczania rat. Obecnie istniejące
rozwiązania należy zatem ocenić jako wystarczające
dla realizacji celu określonego w interpelacji.
Jednocześnie informuję, że m.in. kwestie zatrud-
nienia osób niepełnosprawnych i zdolności do uisz-
czania wpłat na Państwowy Fundusz Rehabili-
tacji Osób Niepełnosprawnych są stale monitoro-
wane z wykorzystaniem systemów informatycznych
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych. Dotychczas jednak fundusz nie sygna-
lizował istotnych niekorzystnych zmian w pozio-
mie zatrudnienia osób niepełnosprawnych czy po-
ziomu ściągalności wpłat. Jeżeli jednak takie zmiany
612
pojawią się, zostaną opracowane stosowne rozwią-
zania prawne w tym zakresie.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zrekompensowania powiatom strat
ponoszonych z tytułu zwrotu różnicy opłaty
za wydanie kart pojazdów, pobranej
na podstawie przepisów, które w dniu
17 stycznia 2006 r. zostały uznane przez TK
za niezgodne z Konstytucją RP (9196)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-9196/09 z dnia 27 kwietnia 2009 r.
przesyłające interpelację pana posła Wiesława An-
drzeja Szczepańskiego przekazane przez pana Sła-
womira Nowaka, sekretarza stanu w KPRM, przy
piśmie nr DSPA-4810-2091/09 z dnia 30 kwietnia
2009 r. w sprawie rekompensowania powiatom strat
ponoszonych z tytułu zwrotu różnicy opłat za wyda-
nie kart pojazdów, pobieranej na podstawie przepi-
sów, które w dniu 17 stycznia 2006 r. zostały uznane
przez TK za niezgodne z konstytucją, uprzejmie in-
formuję, iż do resortu infrastruktury również wpły-
nęło wystąpienie Konwentu Starostów Województwa
Wielkopolskiego z dnia 31 marca 2009 r.
W powyższej sprawie w dniu 28 kwietnia 2009 r.
sekretarz stanu w Ministerstwie Infrastruktury pan
Tadeusz Jarmuziewicz odbył spotkanie z przedsta-
wicielami strony samorządowej, autorami pisma,
oraz przedstawicielami Związku Powiatów Polskich,
na którym omówiono istniejące problemy związane
z tymi stratami oraz ich zakres.
Należy przy tym zauważyć, iż na podstawie obo-
wiązujących przepisów minister właściwy do spraw
transportu nie posiada kompetencji do spełnienia po-
stulatów strony samorządowej poprzez przyznanie
powiatom wnioskowanych środków z budżetu pań-
stwa. Mając to na uwadze oraz interpelację pana po-
sła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego, przekazuję
również wyjaśnienia sekretarza stanu w Minister-
stwie Finansów pani Elżbiety Suchockiej-Roguskiej
dotyczące przedmiotu tej interpelacji w zakresie wła-
ściwości ministra finansów, udzielone w piśmie z dnia
11 maja 2009 r. (nr ST4/0602/378/OWO/09/5075).
Uprzejmie informuję, rozumiejąc argumentację
strony samorządowej, że w mojej ocenie istnieje za-
sadność rozpatrzenia możliwości wypracowania roz-
wiązania rekompensującego zwrot przez powiaty
nadpłaty za kartę pojazdu, w związku z roszczenia-
mi obywateli uznawanymi przez sądy powszechne.
W tym celu planowane są kolejne spotkania, w któ-
rych poza stroną samorządową przewidziany jest
udział przedstawicieli ministra finansów, których
opinia i stanowisko będzie kluczowe dla omawianej
sprawy. O wypracowanych możliwościach rozwiąza-
nia powyższego poinformuję Pana Marszałka odręb-
nym pismem.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Załącznik:
Szanowny Panie Ministrze! W związku z upoważ-
nieniem Pana Ministra do udzielenia odpowiedzi,
w porozumieniu z ministrem finansów, na interpela-
cję pana posła Andrzeja Szczepańskiego w sprawie
zrekompensowania powiatom strat ponoszonych
z tytułu zwrotu różnicy opłat za wydanie kart pojaz-
dów, w zakresie właściwości ministra finansów,
uprzejmie informuję:
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 17 stycz-
nia 2006 r. uznał § 1 ust. 1 rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wy-
sokości opłaty za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137,
poz. 1310) za niezgodny z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.), gdyż zawyżał wysokość opłaty i tym samym
rozporządzenie wykraczało poza zakres upoważnie-
nia zawartego w ustawie.
Ponadto w świetle orzeczenia trybunału powyż-
szy paragraf rozporządzenia był niezgodny z art. 92
ust. 1 i art. 217 Konstytucji RP, gdyż przy ustalaniu
wysokości opłat za kartę pojazdu uwzględniał nie
tylko wysokość kosztów związanych z drukiem i dys-
trybucją kart, lecz także koszty pokrycia wydatków
przeznaczonych na potrzeby związane z ewentualną
utylizacją pojazdu. Zdaniem Trybunału Konstytucyj-
nego ustanowiona w kwestionowanym przepisie opła-
ta stanowiła, ze względu na niewspółmierność do
rzeczywistych kosztów druku i dystrybucji kart po-
jazdów, rodzaj daniny publicznej, a tego rodzaju da-
nina może być nałożona wyłącznie w drodze ustawy,
nie zaś przez rozporządzenie.
W związku z wyrokiem trybunału minister trans-
portu i budownictwa wydał nowe rozporządzenie
w sprawie opłaty za kartę pojazdu, które weszło
w życie z dniem 15 kwietnia 2006 r. i zostało opubli-
kowane w Dz. U. Nr 59, poz. 421.
Odnosząc się do kwestii ewentualnej rekompen-
saty powiatom utraconych dochodów, należy mieć na

uwadze, iż wysokość opłat za wydanie karty pojazdu
kilkakrotnie ulegała zmianom, a mianowicie: pier-
wotnie, rozporządzeniem ministra transportu i go-
spodarki morskiej z dnia 19 czerwca 1999 r. w spra-
wie wysokości opłat za wydanie karty pojazdu (Dz. U.
Nr 57, poz. 612), z dniem 1 lipca 1999 r. ustalono
opłatę 50 zł za wydanie karty pojazdy, a w 2001 r.
rozporządzeniem ministra transportu i gospodarki
morskiej z dnia 18 maja 2001 r. zmieniającym rozpo-
rządzenie w sprawie wysokości opłat za wydanie kar-
ty pojazdu (Dz. U. Nr 52, poz. 588) podwyższono ją
do 55 zł, następnie rozporządzeniem ministra infra-
struktury z dnia 4 marca 2002 r. w sprawie wysoko-
ści opłat za wydanie karty pojazdu (Dz. U. Nr 18,
poz. 177) stawka opłaty została ustalona na poziomie
500 zł. Znaczny wzrost opłaty podyktowany był nie
wzrostem kosztów z tytułu wydania karty pojazdu,
lecz koniecznością ograniczenia napływu do Polski
samochodów niesprawnych i starych.
Należy zauważyć, iż zwiększenie opłaty za kartę
pojazdu do kwoty 500 zł nie wiązało się z dodatkowy-
mi zadaniami dla powiatów, a wynikające z tego ty-
tułu znacznie zwiększone środki stanowiły dodatko-
we dochody dla powiatów.
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować Pana
Ministra, iż w ustawie budżetowej na rok 2009 nie
zostały przewidziane środki finansowe, które mogły-
by być ewentualnie przeznaczone na ww. cel. Nie-
mniej jednak należy zauważyć, iż w obowiązujących
przepisach brak jest podstaw prawnych do przekaza-
nia z budżetu państwa dodatkowych środków dla
powiatów z tytułu zmniejszenia opłaty za wydanie
kart pojazdów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie podatku ekologicznego (9200)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-9200/09 z dnia 27 kwietnia br., przy któ-
rym została przekazana interpelacja pana posła
Grzegorza Raniewicza w sprawie podatku ekologicz-
nego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż obecnie prowadzo-
ne są jedynie prace w zakresie analiz założeń do
ewentualnych zmian systemu opodatkowania samo-
chodów. Minister finansów jako odpowiedzialny za
finanse publiczne jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie nowych rozwiązań po-
datkowych mających na celu zapewnienie wpływów
613
budżetowych przy jednoczesnym uwzględnieniu od-
działywania opodatkowania na środowisko i gospo-
darkę. W związku z tym, iż Ministerstwo Finansów
prowadzi jedynie analizy założeń do zmiany systemu
opodatkowania samochodów, kwoty podatku, jakimi
obciążeni mogliby być posiadacze samochodów, nie
są na dzień dzisiejszy znane. Stąd też informacje pra-
sowe wskazujące, iż posiadacze najstarszych pojaz-
dów będą obciążeni podatkiem w wysokości 3 tys. zł,
nie wynikają z założeń rządu, mają charakter speku-
lacji medialnych i należy je zdementować. Jednocze-
śnie wskazać należy, iż mimo braku na dzień dzisiej-
szy harmonizacji przedmiotowych przepisów przez
prawo wspólnotowe (jest jedynie projekt dyrektywy
w tym zakresie) zdaniem Komisji Europejskiej nale-
ży dążyć do zastępowania takich podatków jak polska
akcyza podatkiem pobieranym corocznie z uwzględnie-
niem jego ekologicznego charakteru promującego
kupno samochodów o niskim poziomie emisji CO2
oraz stabilność i klarowność przedmiotowego syste-
mu. Informuję, iż państwa członkowskie tzw. starej
Unii Europejskiej wprowadziły, a część państw człon-
kowskich, które ostatnio przystąpiły do UE, rozważa
możliwość wprowadzenia rozwiązania uzależniają-
cego kwotę opodatkowania samochodów w zależności
od ich szkodliwości na środowisko. Dlatego zasadnym
jest podejmowanie prac analitycznych nad możliwo-
ściami wprowadzenia w przyszłości tego typu roz-
wiązań w naszym kraju.
Ponadto informuję, iż w Ministerstwie Gospodar-
ki mają miejsce prace międzyresortowego zespołu do
spraw wzrostu konkurencyjności przemysłu motory-
zacyjnego dotyczące wypracowania szczegółowych
propozycji odnośnie wprowadzenia proekologicznego
pakietu wspierającego popyt na nowe samochody.
Jednym z elementów prac zespołu jest również zastą-
pienie akcyzy nakładanej na samochody osobowe,
zarówno nowe jak i starsze pochodzące z importu
indywidualnego, nowym rodzajem podatku uzależ-
nionym od emisji spalin.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną, ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd.
Reasumując, wyjaśniam, iż minister finansów ani
tym bardziej rząd nie podjął decyzji o zastąpieniu
podatku akcyzowego nowym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
614
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie nadzoru elektronicznego
nad „alimenciarzami” oraz osobami,
które popełniły przestępstwo
o niskiej szkodliwości (9201)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo SPS-023-9201/09 z dnia 27 kwietnia 2009 r.
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
pana posła Grzegorza Raniewicza w sprawie wpro-
wadzenia dozoru elektronicznego nad osobami popeł-
niającymi przestępstwa o niskiej szkodliwości.
Wprowadzenie systemu dozoru elektronicznego,
który umożliwiałby wykonywanie krótkoterminowej
kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym,
uregulowane zostało w ustawie z dnia 7 września
2007 r. o wykonywaniu kary pozbawienia wolności
poza zakładem karnym w systemie dozoru elektro-
nicznego (Dz. U. z 2008 r. Nr 172, poz. 1069 i z 2009 r.
Nr 19, poz. 100).
W art. 6 tej ustawy przewidziano możliwość od-
bycia kary w systemie dozoru elektronicznego przez
osobę skazaną na karę pozbawienia wolności w wy-
miarze nieprzekraczającym 6 miesięcy pozbawienia
wolności oraz osobę skazaną na karę pozbawienia
wolności nie przekraczającą roku, jeżeli czas pozosta-
ły do odbycia tej kary nie przekracza 6 miesięcy,
tj. kary stosowane do przestępstw o niskiej szkodli-
wości. Do odbycia kary w systemie dozoru elektro-
nicznego wymagany jest wniosek osoby skazanej,
posiadanie przez nią określonego miejsca stałego po-
bytu oraz zgoda osób pełnoletnich wspólnie z nią za-
mieszkujących.
Skazany uzyska zezwolenie na odbycie kary
w systemie dozoru elektronicznego, jeżeli będzie to
wystarczające do osiągnięcia celów kary oraz gdy
szczególne względy bezpieczeństwa i stopień demo-
ralizacji, a także inne szczególne okoliczności nie
przemawiają za potrzebą jego osadzenia w zakładzie
karnym, a udzieleniu takiego zezwolenia nie stoją na
przeszkodzie warunki mieszkaniowe skazanego
umożliwiające funkcjonowanie systemu dozoru elek-
tronicznego, a także możliwości techniczno-organi-
zacyjne wykonywania tego dozoru przez upoważnio-
ny podmiot dozorujący.
System dozoru elektronicznego umożliwiać będzie
kontrolę:
— wykonywania kary pozbawienia wolności poza
zakładem karnym, polegającej na przestrzeganiu
przez skazanych obowiązków nałożonych przez sądy
penitencjarne,
— pozostawanie w wyznaczonym czasie w okre-
ślonym miejscu przebywania,
— przestrzeganie przez skazanych obowiązków
powstrzymywania się od zbliżania się do określonych
osób lub przebywania w określonych miejscach,
z możliwością bieżącego określania i rejestrowania
miejsc pobytu skazanych.
Wskazać należy także, iż organem uprawnio-
nym do udzielenia skazanemu zgody na odbycie
kary w systemie dozoru elektronicznego jest sąd
penitencjarny.
Przepisy przedmiotowej ustawy, określające wa-
runki odbywania przez skazanego kary pozbawienia
wolności w systemie dozoru elektronicznego, wcho-
dzą w życie z dniem 1 września 2009 r.
W styczniu br. podpisana została umowa pomię-
dzy Ministerstwem Sprawiedliwości a konsorcjum
Comp Safe Support SA Lider, Centrum Weryfikacji
Alarmów Terminal sp. z o.o. i PHU Elproma sp. z o.o.
na usługę utworzenia, wdrożenia i eksploatacji sys-
temu dozoru elektronicznego (SDE). System ten obej-
mować będzie swym zasięgiem terytorium całej Pol-
ski. Zakłada się, że w pierwszym etapie działania
w 2009 r. dozór elektroniczny zostanie zastosowany
w stosunku do grupy 500 skazanych, a następnie bę-
dzie zwiększany do 2000 i 4000 skazanych. Docelowo
pojemność systemu sięgnie 7500 miejsc.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie wykonania przepisów ustawy
o grach i zakładach wzajemnych w kontekście
automatów o niskich wygranych (9205)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Tadeusza Arkita, Witolda Kochana
i Jana Musiała w sprawie funkcjonowania ustawy
o grach i zakładach wzajemnych w kontekście auto-
matów o niskich wygranych, przekazaną do ministra
sprawiedliwości przy piśmie znak SPS-023-9205/09
z dnia 30 kwietnia 2009 r., a następnie przesłaną przy
piśmie znak DLP III 0700-8/09 z dnia 07.05.2009 r. zgod-
nie z właściwością celem udzielenia odpowiedzi mar-
szałkowi Sejmu RP, uprzejmie przekazuję odpowiedź
na zadane pytania:
Odnosząc się do pytania zawartego w interpelacji,
dotyczącego oceny funkcjonowania ustawy z dnia
29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U.

z 2004 r. Nr 4, poz. 27, z późn. zm.) uprzejmie infor-
muję, co następuje.
W zakresie szczegółowych zagadnień związanych
z funkcjonowaniem rynku automatów o niskich wy-
granych uprzejmie informuję, że nadzór i kontrola
w zakresie wykonywania przez podmioty przepisów
ustawy o grach i zakładach wzajemnych sprawowana
jest przez izby skarbowe, w związku z wydawanymi
przez dyrektorów tych izb zezwoleniami na prowa-
dzenie działalności w zakresie gier na automatach
o niskich wygranych, oraz przez szczególny nadzór
podatkowy sprawowany przez Służbę Celną. W ra-
mach nadzoru prowadzone są kontrole spółek urzą-
dzających i prowadzących gry na automatach o ni-
skich wygranych oraz punkty gier na automatach
o niskich wygranych. Prowadzi się również szczegó-
łową analizę przedstawionych dokumentów w postę-
powaniu administracyjnym w związku z udzielonymi
zezwoleniami, sprawdza liczbę uruchomionych punk-
tów gier, przestrzeganie terminu rozpoczęcia dzia-
łalności, prawidłowość i terminowość wnoszenia za-
bezpieczeń oraz spełnienie warunków lokalizacji
punktów gier na automatach o niskich wygranych.
Zgodnie natomiast z art. 6a ust. 2 pkt 2 ustawy
o Służbie Celnej (Dz. U. z 2004 r. Nr 156, poz. 1641,
z późn. zm.) urządzanie gier w kasynach gry, gier na
automatach i na automatach o niskich wygranych,
tam gdzie się one znajdują, podlega szczególnemu
nadzorowi podatkowemu. Służba Celna w ramach
wykonywania szczególnego nadzoru podatkowego
prowadzi w punktach gier na automatach o niskich
wygranych systematyczne kontrole w formie kontro-
li doraźnych. We współpracy z funkcjonariuszami
Policji prowadzone są także systematyczne działania
kontrolne mające na celu ujawnianie podmiotów
urządzających gry na automatach bez zezwolenia.
Celem tych działań jest likwidacja szarej strefy oraz
nielegalnego urządzania gier.
W wyniku podjętych działań od lutego 2004 r. do
końca grudnia 2008 r. przeprowadzono 7459 kontro-
li. W związku z uzasadnionym podejrzeniem naru-
szenia przepisów art. 107 Kodeksu karnego skarbo-
wego zabezpieczono 8888 automatów. Wszczęto po-
stępowania we właściwych urzędach skarbowych, po
17.12.2005 r. po zmianie przepisów w przedmioto-
wym zakresie, we właściwych urzędach celnych, któ-
re do końca grudnia 2008 r. wszczęły 1088 spraw
karnych skarbowych. Szczegółowe informacje obej-
mujące m.in. wyniki prowadzonego przez służby pod-
ległe ministrowi finansów nadzoru i kontroli do roku
2007 włącznie są zamieszczane w sporządzanych co-
rocznie na podstawie art. 52a ustawy informacjach
o realizacji ustawy.
Niezależnie od powyższego, w celu uniemożliwie-
nia obchodzenia przepisów ustawy poprzez umożli-
wienie oferowania możliwości uzyskania skumulo-
wanej wygranej, często przekraczającej ustawowo
dopuszczoną wysokość równowartości 15 euro w zło-
tych polskich, co poruszone zostało w interpelacji,
znowelizowane zostało rozporządzenie ministra fi-
615
nansów z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie warun-
ków urządzania gier i zakładów wzajemnych (Dz. U.
Nr 102, poz. 946). W rozporządzeniu ministra finan-
sów z dnia 24 lutego 2009 r. zmieniającym rozporzą-
dzenie w sprawie warunków urządzania gier i zakła-
dów wzajemnych (Dz. U. Nr 36, poz. 280) doprecyzo-
wane zostały przepisy określające, na czym polega
badanie poprzedzające rejestrację automatu, wska-
zując, że w odniesieniu do automatów o niskich wy-
granych obejmuje ono sprawdzenie, czy konstrukcja
automatu zapewnia m.in. prawidłowe ustalenie war-
tości maksymalnej stawki i uniemożliwienie przekra-
czania wartości maksymalnej stawki w wyniku kon-
tynuacji gry za uzyskane wygrane oraz prawidłowe
ustalenie wysokości jednorazowej wygranej i unie-
możliwienie uzyskania jednorazowej wygranej w kwo-
cie wyższej niż 15 euro. Ponadto w ramach przedmio-
towej nowelizacji dodany został przepis wskazujący,
jakie elementy powinna zawierać opinia techniczna
poprzedzająca rejestrację automatu. W tym, w odnie-
sieniu do automatów o niskich wygranych, nałożony
został na jednostki badające obowiązek wskazania
wartości maksymalnej jednorazowej wygranej i mak-
symalnej stawki za udział w jednej grze. Jednostki
badające zobligowane zostały także do informowania
ministra właściwego do spraw finansów publicznych
o fakcie wydania opinii technicznej z negatywnym
wynikiem, a także do przechowywania dokumentacji
przeprowadzonych badań przez okres 6 lat oraz udo-
stępniania jej na żądanie ww. ministra. Rozwiązania
te powinny przeciwdziałać obchodzeniu przepisów
ustawy przez podmioty działające na rynku gier na
automatach o niskich wygranych.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że prowadzone
są prace nad projektem nowelizacji ustawy o grach
i zakładach wzajemnych. Prace nad zmianą przepi-
sów w tym zakresie zostały podzielone na dwa etapy.
Kierunki obecnie prowadzonych prac nad noweliza-
cją powyższej ustawy obejmują m.in. następujące za-
gadnienia:
1) zapewnienie skuteczniejszego nadzoru nad
rynkiem gier i zakładów wzajemnych poprzez:
a) przeniesienie wszystkich dotychczasowych
kompetencji dotyczących udzielania zezwoleń i nad-
zoru nad rynkiem gier i zakładów wzajemnych
z administracji skarbowej do administracji celnej,
z jednoczesną częściową decentralizacją uprawnień
w zakresie udzielania zezwoleń (przekazanie do ad-
ministracji celnej obecnych kompetencji ministra fi-
nansów dotyczących wydawania zezwoleń i nadzoru
nad: loteriami promocyjnymi, loteriami fantowymi
oraz grą bingo fantowe – urządzanymi na obszarze
więcej niż jednego województwa, a także loteriami
audioteksowymi),
b) przejęcie przez Służbę Celną od ministra finan-
sów, izb skarbowych i urzędów skarbowych kontroli
całego obszaru gier i zakładów wzajemnych urządza-
nych na podstawie zezwolenia i bez zezwolenia oraz
przekazanie Służbie Celnej prowadzenia wszystkich
616
przygotowawczych postępowań karnych skarbowych
całego obszaru gier i zakładów wzajemnych.
Celem powyższych zmian jest zwiększenie sku-
teczności walki z szarą strefą w zakresie hazardu
poprzez koncentrację postępowań w jednej admini-
stracji i powierzenie tych zadań Służbie Celnej przy-
gotowanej merytorycznie (szczególny nadzór podat-
kowy), organizacyjnie (wydziały zwalczania prze-
stępczości) i logistycznie (transport i magazynowanie
dowodów przestępstw) do zwalczania przestępczości
w tym zakresie;
2) zmiany w zakresie funkcjonujących rozwiązań
prawnych/instytucjonalnych mających na celu zapo-
bieganie nieprawidłowościom w prowadzeniu dzia-
łalności poprzez wprowadzenie nowych rozwiązań:
a) wprowadzenie zakazu urządzania gry w poke-
ra, w którym uczestnicy grają między sobą, z wyjąt-
kiem turniejów gry w pokera,
b) wprowadzenie warunku uzyskania zgody mi-
nistra finansów w przypadku zmiany władz statuto-
wych spółek,
c) wprowadzenie przepisu umożliwiającego zmia-
ny udzielonych zezwoleń,
d) wprowadzenie w Kodeksie karnym skarbowym
zagrożenia karą dla zlecających i prowadzących re-
klamę wideoloterii, gier cylindrycznych, gier w karty,
gier w kości, zakładów wzajemnych, gier na automa-
tach i gier na automatach o niskich wygranych; obec-
nie prowadzący reklamę niebędący jednocześnie
urządzającymi ww. gry i zakłady wzajemne nie pod-
legają penalizacji;
3) inne zmiany, zwłaszcza porządkowe, mające na
celu likwidację luk ustawowych, doprecyzowanie
przepisów sprawiających trudności interpretacyjne,
jednolite stosowanie przepisów przez organy admini-
stracji i podmioty gospodarcze.
Ponadto w odniesieniu do prowadzenia działalno-
ści w zakresie gier na automatach o niskich wygra-
nych celem nowelizacji jest w szczególności:
1) zdefiniowanie części zakresu pojęciowego wy-
granej rzeczowej. W świetle zmienianego przepisu
wygraną rzeczową będzie również wygrana polega-
jąca na możliwości przedłużania gry bez konieczno-
ści wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość
rozpoczęcia nowej gry poprzez wykorzystanie wygra-
nej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze. Definicja
ta będzie odnosić się tylko do automatów i automatów
o niskich wygranych;
2) uzupełnienie przepisu dotyczącego zakazu re-
klamy o zapis dotyczący informacji, które mogą być
zamieszczane w punktach gier na automatach o ni-
skich wygranych, tj. informacji o możliwości uczest-
nictwa w tych grach wyłącznie osób, które ukończy-
ły 18 lat;
3) doprecyzowanie sposobu ustalania odległości
punktów gier na automatach o niskich wygranych od
szkół, placówek oświatowo-wychowawczych, opiekuń-
czo-wychowawczych czy ośrodków kultu religijnego;
odległość ta wyznaczana będzie w linii biegnącej we-
dług najkrótszego szlaku komunikacyjnego, licząc od
najbliższych punktów granic działek, na których
znajdują się punkt gry na automatach o niskich wy-
granych oraz szkoła, placówka oświatowo-wycho-
wawcza, opiekuńczo-wychowawcza lub obiekt kultu
religijnego;
4) doprecyzowanie momentu powstania obowiąz-
ku podatkowego dla podmiotów prowadzących dzia-
łalność w zakresie gier na automatach o niskich
wygranych; zgodnie z projektem w przypadku pod-
miotów prowadzących działalność w zakresie gier
na automatach o niskich wygranych obowiązek po-
datkowy powstaje z chwilą rozpoczęcia wykonywa-
nia działalności w pierwszym z punktów objętych
zezwoleniem; ponadto doprecyzowano przepisy do-
tyczące właściwości miejscowej organów podatko-
wych w przypadku przemieszczenia automatu o ni-
skich wygranych.
W drugim etapie prac planuje się m.in. komplek-
sowe uregulowanie kwestii związanych z opodatko-
waniem gier i zakładów wzajemnych oraz stworze-
nie neutralnego systemu podatkowego (równanie
obciążeń) w oparciu o stosowne symulacje. Jedno-
cześnie uprzejmie informuję, że stawka zryczałto-
wanego podatku od gier w wysokości 180 euro mie-
sięcznie od jednego automatu obowiązuje od 1 stycz-
nia 2008 r., w związku z wejściem w życie nowelizacji
ustawy o grach i zakładach wzajemnych, podwyższa-
jącej ten podatek ze 125 euro. Analiza przyjętych
rozwiązań po roku funkcjonowania znowelizowanych
przepisów, w tym symulacje finansowe, pozwolą na
ocenę, czy wysokość zryczałtowanego podatku po-
winna ulec ewentualnej zmianie, lub też czy w sto-
sunku do automatów o niskich wygranych nie powin-
ny zostać zastosowane rozwiązania podatkowe ana-
logiczne do innych gier (np. zastosowanie podstawy
opodatkowania i stawki analogicznej do salonów gier
na automatach).
Ponadto w związku z przywoływaną w interpela-
cji kwotą ok. 8 mld zł zysku osiągniętego przez wła-
ścicieli automatów o niskich wygranych uprzejmie
informuję, że ze względu na brak wskazania szcze-
gółowych danych i ich źródła brak jest możliwości
odniesienia się do tego stwierdzenia. Jednakże z po-
siadanych przez resort finansów roboczych danych
za rok 2008 wynika, że przychody (wpłaty do auto-
matów) z automatów o niskich wygranych wyniosły
ok. 8,5 mld zł, zryczałtowany podatek od gier – ok.
294 mln zł, zaś wygrane uzyskane przez grających
– ok. 6,4 mld zł. Oznacza to, że zysk brutto ze sprze-
daży gier na automatach o niskich wygranych wy-
niósł ok. 2,1 mld zł. Z tej kwoty podmioty uregulowa-
ły ww. kwotę podatku od gier oraz pozostałe koszty
związane z prowadzoną działalnością, w tym poda-
tek dochodowy od osób prawnych (CIT). Faktyczna
kwota osiągniętych zysków będzie znana w drugim
półroczu br. po uzyskaniu sprawozdań rocznych prze-
kazywanych przez podmioty tego rynku do dnia
30 czerwca roku kalendarzowego za rok poprzedni,
na mocy rozporządzenia ministra finansów z dnia
7 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonywania szczegól-

nego nadzoru podatkowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 65,
poz. 598). Jednocześnie informacja ta jest integralną
częścią corocznej informacji o wykonaniu ustawy
o grach i zakładach wzajemnych przedkładanej do
wiadomości Sejmu RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie finansowania przydomowych
oczyszczalni ścieków z budżetu gminy
na terenach słabo zurbanizowanych,
na przykładzie części woj. małopolskiego (9206)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie znak SPS-023-9206/09, z dnia
30 kwietnia br., interpelację panów posłów Tadeusza
Arkita i Jana Musiała w sprawie finansowania przy-
domowych oczyszczalni ścieków z budżetu gminy na
terenach słabo zurbanizowanych, uprzejmie przeka-
zuję, co następuje.
Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.) określa m.in. zadania
gminy oraz obowiązki właścicieli nieruchomości do-
tyczące utrzymania czystości i porządku. Zgodnie
z art. 5 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy obowiązkiem właści-
ciela nieruchomości jest przyłączenie nieruchomości
do istniejącej sieci kanalizacyjnej lub, w przypadku
gdy budowa sieci kanalizacyjnej jest technicznie lub
ekonomicznie nieuzasadniona, wyposażenie nieru-
chomości w zbiornik bezodpływowy nieczystości cie-
kłych lub w przydomową oczyszczalnię ścieków, speł-
niające wymagania określone w przepisach odręb-
nych. Uregulowanie powyższe pozostaje w zgodności
z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.
z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) i wydanym
na jej podstawie rozporządzeniem ministra infra-
struktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie wa-
runków technicznych, jakim powinny odpowiadać
budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690,
z późn. zm.) w zakresie wymagań dotyczących uzbro-
jenia działki budowlanej, przewidzianej pod zabudo-
wę budynkami przeznaczonymi na pobyt ludzi, które
zapewnia inwestor.
617
Należy przy tym zaznaczyć, że ustawa o utrzyma-
niu czystości i porządku w gminach nie wskazuje
źródeł pozyskiwania środków na realizację inwesty-
cji zarówno związanych z wykonywaniem zadań gmi-
ny, jak i właścicieli nieruchomości. Podkreślenia wy-
maga fakt, że przedsięwzięcia związane z ochroną
środowiska dotyczące gospodarki ściekowej finanso-
wane mogą być z różnych źródeł, m.in. ze środków
unijnych, dotacji, preferencyjnych kredytów i poży-
czek, a zasady ich pozyskiwania określają odrębne
przepisy. Ponadto w aktualnym stanie prawnym ist-
nieją instrumenty umożliwiające wspomaganie fi-
nansowania indywidualnych systemów oczyszczania
ścieków dla obszarów o rozproszonej zabudowie. In-
stytucjami do finansowania przedsięwzięć związa-
nych z ochroną środowiska są m.in. fundusze ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej, działające na
podstawie ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ponadto pragnę poinformować, że zgodnie z art. 23
ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.) sprawy infrastruktury wsi,
w szczególności zaopatrzenia wsi i rolnictwa w wodę
oraz oczyszczania ścieków, należą do kompetencji
ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi dysponuje programami i in-
strumentami wsparcia finansowego dla inwestycji
proekologicznych z zakresu gospodarki ściekowej,
skierowanymi zarówno do gmin, jak i gospodarstw
rolnych.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, iż
nie widzę konieczności zmiany przepisów ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w przed-
miotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Deptuły
w sprawie kryterium wielkości
gospodarstwa rolnego, które musi być
spełnione, aby młody rolnik mógł skorzystać
z funduszy Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (9207)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Leszka Deptuły, przesłaną
przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-
-023-9207/09, dotyczącą kryterium minimalnej po-
wierzchni gospodarstwa wymaganej w ramach dzia-
618
łania: Ułatwianie startu młodym rolnikom objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (PROW 2007–2013), przekazuję następu-
jące informacje.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 został przyjęty przez Komisję Europejską
(KE) w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r. Jego
kształt, w tym warunki przyznania pomocy w ra-
mach poszczególnych działań, wynika ze strategii
rozwoju obszarów wiejskich, przepisów prawa UE,
konsultacji regionalnych i społecznych, a przede wszyst-
kim negocjacji z KE. Warunek dotyczący przyznawa-
nia w ramach działania: Ułatwianie startu młodym
rolnikom pomocy osobom przejmującym gospodar-
stwa o powierzchni użytków rolnych nie mniejszej
niż średnia powierzchnia gruntów rolnych w woje-
wództwie, zawarty został już we wstępnym projekcie
programu, przekazanym KE w styczniu 2007 r.
W trakcie negocjacji programu Komisja Europejska,
mając na względzie efektywną realizację podstawo-
wych celów działania: Ułatwianie startu młodym
rolnikom, jakimi są poprawa struktury agrarnej oraz
poprawa konkurencyjności polskiego rolnictwa na
Jednolitym Rynku UE, uznała, że powyższe rozwią-
zanie nie zapewnia efektywności wdrażania tego
działania, i zaleciła zaostrzenie ww. kryterium po-
przez wprowadzenie zasady, iż w przypadku gdy
średnia dla województwa jest niższa niż średnia dla
kraju, pomocy udziela się w związku z przejęciem
gospodarstwa o powierzchni użytków rolnych równej
co najmniej średniej krajowej.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowa-
ło projekt zmiany Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, m.in. w zakresie dzia-
łania: Ułatwianie startu młodym rolnikom. Plano-
wana w odniesieniu do przedmiotowego działania
zmiana PROW 2007–2013 ma na celu ułatwienie
spełnienia kryteriów dostępu beneficjentom z woje-
wództw, gdzie średnia wojewódzka powierzchnia go-
spodarstwa jest niższa od średniej krajowej po-
wierzchni gospodarstwa. Polega ona na dopuszczeniu
możliwości przyznania premii osobom, które w mo-
mencie ubiegania się o wsparcie spełniają kryterium
średniej wojewódzkiej i zobowiążą się do powiększe-
nia powierzchni swojego gospodarstwa do poziomu
średniej krajowej w terminie 3 lat od dnia doręczenia
decyzji o przyznaniu pomocy. Otrzymana premia bę-
dzie mogła zostać przeznaczona m.in. na powiększe-
nie gospodarstwa, co znacznie ułatwi młodemu rol-
nikowi wywiązanie się z warunku posiadania wyma-
ganej powierzchni. Proponowane rozwiązanie, pole-
gające na przedłużeniu terminu do spełnienia przez
młodych rolników kryterium minimalnej powierzch-
ni gospodarstwa, jest korzystne z punktu widzenia
potencjalnych beneficjentów, a jednocześnie zapew-
nia osiągnięcie celów działania, jakimi są poprawa
struktury agrarnej oraz poprawa konkurencyjności
polskiego rolnictwa na rynku UE.
Zgodnie z przepisami ustawy z 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem
środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427,
ze zm.) projekt zmian PROW 2007–2013 został za-
twierdzony w dniu 25 września 2008 r. przez Komitet
Monitorujący Program Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013, a następnie w dniu 6 stycznia br.
uzyskał akceptację Rady Ministrów. W dniu 22 grud-
nia 2008 r. projekt został przekazany do Komisji Eu-
ropejskiej (KE). W chwili obecnej oczekuje się na zgo-
dę KE na wprowadzenie przedłożonych zmian pro-
gramu.
Należy podkreślić, że dokonanie zmian programu
możliwe będzie dopiero po uzyskaniu ww. akceptacji
KE. W przypadku wspomnianej zmiany w zakresie
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom ko-
nieczne będzie również odpowiednie dostosowanie
przepisów wykonawczych (rozporządzenia regulują-
cego warunki i tryb przyznawania wsparcia w ra-
mach przedmiotowego działania).
W odniesieniu do pytania pana posła o planowane
działania mające na celu ułatwienie młodym rolni-
kom uzyskania wsparcia w ramach PROW 2007–
–2013 informuję, że oprócz wyżej opisanej zmiany
programu w przyszłości przewiduje się również, pod
warunkiem uzyskania zgody Komitetu Monitorują-
cego PROW 2007–2013, Rady Ministrów oraz Komi-
sji Europejskiej, wprowadzenie do programu zapisów
pozwalających na uwzględnienie, przy ustalaniu mi-
nimalnej powierzchni użytków rolnych w gospodar-
stwie, także powierzchni użytków rolnych stanowią-
cych przedmiot dzierżawy od podmiotów prywatnych,
w tym osób fizycznych. Obecne przepisy stanowią
bowiem, że przy ustalaniu minimalnej powierzchni
użytków rolnych w gospodarstwie bierze się pod uwa-
gę powierzchnię użytków stanowiących m.in. przed-
miot dzierżawy, ale wyłącznie z Zasobu Własności
Rolnej Skarbu Państwa lub od jednostek samorządu
terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie możliwości wyciągnięcia
konsekwencji przez zarząd powiatu w stosunku
do aptek, które nie przestrzegają rozkładów
godzin pracy (9208)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Edwarda Wojtasa, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia

30 kwietnia 2009 r. (SPS-023-9208/09), w sprawie
możliwości wyciągnięcia konsekwencji przez zarząd
powiatu w stosunku do aptek, które nie przestrzega-
ją rozkładów godzin pracy, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Wymagania dotyczące aptek, hurtowni farma-
ceutycznych i placówek obrotu pozaaptecznego,
a także zadania Inspekcji Farmaceutycznej i upraw-
nienia jej organów, określa ustawa z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r.
Nr 45, poz. 271).
Zgodnie z art. 112 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo far-
maceutyczne zadania Państwowej Inspekcji Farma-
ceutycznej w zakresie m.in. nadzoru nad aptekami
są realizowane przez wojewodę, przy pomocy woje-
wódzkiego inspektora farmaceutycznego, jako kie-
rownika wojewódzkiej inspekcji farmaceutycznej,
wchodzącej w skład zespołu administracji wojewódz-
kiej. W myśl art. 112 ust. 3 Prawa farmaceutycznego
w sprawach związanych z wykonywaniem zadań
i kompetencji Inspekcji Farmaceutycznej organem
I instancji jest wojewódzki inspektor farmaceutycz-
ny, podczas gdy główny inspektor farmaceutyczny
jest organem odwoławczym.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję:
1. Kwestia mechanizmu ustalania dyżurów aptek
została uregulowana w art. 94 ust. 2 ww. ustawy,
zgodnie z którym rozkład godzin pracy aptek ogól-
nodostępnych na danym terenie ustalany jest przez
zarząd powiatu po zasięgnięciu opinii wójtów gmin
z terenu powiatu i samorządu aptekarskiego. Egze-
kwowanie i kontrola wykonywania przez aptekę dy-
żuru leży w kompetencji właściwego miejscowo wo-
jewódzkiego inspektora farmaceutycznego.
W chwili obecnej, gdy apteka przez dłuższy okres
uchyla się uporczywie i bezzasadnie od obowiązku
dyżurów, zarząd powiatu ma możliwość wnioskowa-
nia do wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego
o rozważenie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie
apteki na podstawie art. 103 ust. 2 pkt 3 Prawa
farmaceutycznego, który stanowi, iż wojewódzki in-
spektor farmaceutyczny może cofnąć zezwolenie,
jeśli apteka nie zaspokaja w sposób uporczywy po-
trzeb ludności w zakresie wydawania produktów
leczniczych.
Istnieje także możliwość przeprowadzenia kontro-
li w aptece, obejmującej kwestię organizacji i sposobu
zaopatrzenia ludności w leki refundowane oraz ich
dostępności, przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Art. 64 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych stanowi, iż podmiot zobowiąza-
ny do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze
środków publicznych może przeprowadzić kontrolę
udzielania świadczeń świadczeniobiorcom, a w szcze-
gólności kontrolę organizacji i sposobu udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej oraz ich dostępności.
2. Poruszony przez pana posła problem, dotyczący
egzekwowania od aptek przestrzegania przedmioto-
wego przepisu prawa, zostanie wnikliwie przeanali-
619
zowany w związku z pracami nad nowelizacją ustawy
o zmianie ustawy Prawo farmaceutyczne, celem
ewentualnego doprecyzowania dotychczas obowiązu-
jących przepisów, w kierunku uprawnień wojewódz-
kich inspektorów farmaceutycznych, jako organów
właściwych do nadzorowania aptek, do cofnięcia ze-
zwolenia na prowadzenie apteki w odniesieniu do
podmiotu uporczywie uchylającego się od wykonywa-
nia obowiązku wskazanego z art. 94 ust. 1 ustawy
Prawo farmaceutyczne. Przepis art. 94 ust. 1 ustawy
Prawo farmaceutyczne ma doniosłe znaczenie, gdyż
ma zapewnić dostępność świadczeń farmaceutycz-
nych, gdy nie obowiązuje normalny czas pracy aptek,
a zaistnieje nadzwyczajna, trudna do przewidzenia
potrzeba podania leku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
szefa Służby Cywilnej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie możliwości zatrudniania Polaków,
obywateli Litwy, w polskiej administracji
rządowej (9209)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-9209/09 z dnia 30 kwietnia br.
w sprawie interpelacji posła na Sejm RP pana Artu-
ra Górskiego uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada
2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505)
dyrektor generalny urzędu, upowszechniając infor-
macje o wolnych stanowiskach pracy, wskazuje, za
zgodą szefa służby cywilnej, stanowiska, o które,
poza obywatelami polskimi, mogą ubiegać się obywa-
tele Unii Europejskiej oraz obywatele innych państw,
którym na podstawie umów międzynarodowych lub
przepisów prawa wspólnotowego przysługuje prawo
podjęcia zatrudnienia na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej. Natomiast w świetle art. 5 ust. 2 ww. usta-
wy osoba nieposiadająca obywatelstwa polskiego
może zostać zatrudniona na stanowisku pracy, na
którym wykonywana praca nie polega na bezpośred-
nim lub pośrednim udziale w wykonywaniu władzy
publicznej i funkcji mających na celu ochronę gene-
ralnych interesów państwa, jeżeli posiada znajomość
języka polskiego potwierdzoną dokumentem wskaza-
nym we właściwym rozporządzeniu prezesa Rady
Ministrów.
620
Wskazany wyżej przepis art. 5 ustawy o służbie
cywilnej jest efektem analizy wcześniej funkcjonują-
cych przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz. 1218, z późn.
zm.), w myśl których katalog wymagań stawianych
wobec kandydatów do służby cywilnej (ówczesny
art. 4 ustawy o służbie cywilnej) zawierał m.in. wy-
maganie posiadania obywatelstwa polskiego. Tym-
czasem w świetle traktatu ustanawiającego Wspól-
notę Europejską tak sformułowany wymóg stanowił
nadmierne ograniczenie zasady swobodnego przepły-
wu pracowników. Zasada ta polega na m.in. na znie-
sieniu wszelkich form dyskryminacji w zakresie za-
trudnienia pracowników pochodzących z państw
członkowskich ze względu na obywatelstwo. Zgodnie
z art. 39 ust. 4 TWE swoboda ta nie dotyczy zatrud-
nienia w administracji publicznej. Wyjątek ten został
skorygowany przez orzecznictwo Trybunału Euro-
pejskiego, z którego wynika, że zakres wyłączenia
musi być ograniczony tylko do tego, co niezbędne dla
zabezpieczenia ogólnego interesu państwa, który nie
będzie zagrożony, jeżeli sporadycznie lub wyjątkowo
uprawnienia będą wykonywane przez obywateli in-
nych państw członkowskich. W komunikacie wyda-
nym w tym zakresie Komisja informuje, że wyjątek
ten odnosi się przede wszystkim do pracowników
sił zbrojnych, policji, sędziów, pracowników admini-
stracji skarbowej oraz dyplomacji. Może odnosić się
do administracji publicznej szczebla centralnego i lo-
kalnego, jeśli chodzi o personel wykonujący władzę
państwową, w związku z procesem tworzenia lub sto-
sowania prawa oraz nadzoru nad jednostkami pod-
porządkowanymi. W związku z powyższym – w opi-
nii specjalistów – należało rozważyć wprowadzenie
do ustawy o służbie cywilnej uregulowań, które
umożliwiłyby realizację zasady swobodnego przepły-
wu pracowników (por. opinia do ustawy o służbie cy-
wilnej – opinia Biura Legislacyjnego Kancelarii Sena-
tu RP z dnia 26 lipca 2006 r.). Tym samym art. 5
ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej
wychodzi naprzeciw temu postulatowi, dostosowując
przedmiotowe przepisy do wymogów prawa Unii Eu-
ropejskiej.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że regu-
lacja dotycząca możliwości zatrudniania w służbie
cywilnej osób nieposiadających polskiego obywatel-
stwa jest na gruncie polskiej ustawy o służbie cywil-
nej rozwiązaniem nowym. W oparciu o wcześniej
funkcjonujące przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia
2006 r. o służbie cywilnej nie było możliwości zatrud-
niania w polskiej administracji rządowej obywateli
innych państw.
Realizacją upoważnienia z art. 5 ust. 3 ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej – w świe-
tle którego prezes Rady Ministrów określi, w drodze
rozporządzenia, rodzaje dokumentów potwierdzają-
cych znajomość języka polskiego, kierując się charak-
terem pracy wykonywanej przez członków korpusu
służby cywilnej i potrzebą zapewnienia odpowiednie-
go poziomu wykonywania przez nich zadań – jest roz-
porządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia 23 kwiet-
nia 2009 r. w sprawie rodzajów dokumentów potwier-
dzających znajomość języka polskiego przez osoby
nieposiadające obywatelstwa polskiego, ubiegające się
o zatrudnienie w służbie cywilnej (Dz. U. Nr 64,
poz. 539), które weszło w życie z dniem ogłoszenia,
tj. w dniu 28 kwietnia br.
Ww. rozporządzenie prezesa Rady Ministrów wy-
mienia m.in. następujące dokumenty potwierdzające
znajomość języka polskiego:
1) certyfikat znajomości języka polskiego po-
świadczający zdany egzamin z języka polskiego na
poziomie średnim ogólnym lub zaawansowanym, wy-
dany przez Państwową Komisję Poświadczania Zna-
jomości Języka Polskiego jako Obcego,
2) dokument potwierdzający ukończenie studiów
wyższych prowadzonych w języku polskim,
3) świadectwo dojrzałości uzyskane w polskim
systemie oświaty.
Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwości
zatrudniania w służbie cywilnej grupy osób na pre-
ferencyjnych warunkach, pragnę podkreślić, że zgod-
nie z art. 6 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służ-
bie cywilnej każdy obywatel ma prawo do informacji
o wolnych stanowiskach pracy w służbie cywilnej,
a nabór do służby cywilnej jest otwarty oraz konku-
rencyjny. Oznacza to, że na gruncie przepisów ww.
ustawy nie ma możliwości zatrudniania żadnych ka-
tegorii osób w służbie cywilnej na uprzywilejowanych
warunkach.
Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że
Polacy z Wileńszczyzny, pielęgnujący znajomość ję-
zyka polskiego, są tą grupą, która w pierwszej kolej-
ności powinna skorzystać z możliwości, jakie daje
nowa ustawa o służbie cywilnej – z uwagi właśnie na
swobodne posługiwanie się językiem polskim. Uzy-
skanie odpowiednich dokumentów potwierdzających
ten fakt będzie zapewne w przypadku wielu Polaków
z Wileńszczyzny jedynie formalnością – o ile oczywi-
ście już nie posiadają odpowiednich poświadczeń.
Należy przy tym wyrazić przekonanie, że zatrudnie-
nie w polskiej administracji rządowej osób nieposia-
dających polskiego obywatelstwa, lecz posiadających
związki z Polską lub odwołujących się do swojej pol-
skości, mogłoby sprzyjać współpracy między Polską
i Litwą oraz pogłębianiu wzajemnego zrozumienia.
Z poważaniem
Szef Służby Cywilnej
Sławomir Marek Brodziński
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie podwyżek dla lekarzy
i lekarzy dentystów rezydentów (9210)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Krystyny Grabickiej w sprawie
wynagrodzeń lekarzy odbywających specjalizację
w trybie rezydentury pragnę udzielić następującej
informacji.
Przedmiotowe rozporządzenie regulujące sprawę
wysokości zasadniczego wynagrodzenia miesięczne-
go lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specja-
lizację w ramach rezydentury zostało podpisane
przez ministra zdrowia w dniu 23 kwietnia 2009 r.
i opublikowane w Dzienniku Ustaw z 4 maja 2009 r.
Nr 66, poz. 560. Rozporządzenie weszło w życie
z dniem ogłoszenia. Nieznaczne opóźnienie wydania
przedmiotowego rozporządzenia wynikało z potrzeby
przeprowadzenia dodatkowych analiz i konsultacji
dotyczących zakresu proponowanej regulacji.
Przedmiotowe rozporządzenie określa, że wyso-
kość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego le-
karza i lekarza dentysty odbywającego specjalizację
w ramach rezydentury wynosi:
1) w pierwszych dwóch latach rezydentury –
3170 zł,
2) po dwóch latach rezydentury – 3458 zł.
Natomiast wysokość zasadniczego wynagrodze-
nia miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywa-
jącego specjalizację w ramach rezydentury, w dzie-
dzinach medycyny, o których mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 16 ust. 5 ustawy z dnia
5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza den-
tysty, wynosi:
1) w pierwszych dwóch latach rezydentury – 3602 zł,
2) po dwóch latach rezydentury – 3890 zł.
Jednocześnie uprzejmie pragnę poinformować, że
Ministerstwo Zdrowia rozpoczęło procedurę przeka-
zywania środków na wypłaty przewidziane w przed-
miotowym rozporządzeniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
621
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie masowego ginięcia rodzin pszczelich
w związku ze stosowaniem pestycydów (9211)
W związku z interpelacją pana Romualda Ajchlera,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie ma-
sowego ginięcia rodzin pszczelich w związku ze stoso-
waniem szkodliwych pestycydów, przekazanej wraz
z pismem znak SPS-023-9211/09 z dnia 30 kwietnia
2009 r., uprzejmie informuję, co następuje.
1. Odpowiadając na pytanie nr 1, uprzejmie wy-
jaśniam, że substancje aktywne należące do grupy
chloronikotynyli (zwanej w chwili obecnej grupą neo-
nikotynidów) obejmują substancje o tym samym me-
chanizmie działania, tj. blokujące receptory acetylo-
choliny – hormonu odpowiedzialnego za przewodze-
nie impulsów nerwowych w organizmach zwalcza-
nych owadów. Do grupy tej należą takie substancje
aktywne jak imidachlopryd, chlotianidyna oraz tia-
metoksam i tiachlopryd. Trzy spośród ww. substancji
zostały wymienione w rezolucji Parlamentu Europej-
skiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie sytuacji
w sektorze pszczelarskim (P6_TA-PROV(2008)0567)
z prośbą skierowaną do Komisji o podjęcie szczegóło-
wych badań nad tymi substancjami.
Substancje aktywne imidachlopryd i chlotianidy-
na zostały ocenione przez Komisję Europejską i do-
puszczone do stosowania w środkach ochrony roślin
na terenie całej Wspólnoty [dyrektywa Komisji 2008/
116/WE z dnia 15 grudnia 2008 r. zmieniająca dyrek-
tywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia do niej
aklonifenu, imidachloprydu i metazachloru jako sub-
stancji czynnych (Dz. UE L 337 str. 86 z 16.12.2008 r.)
oraz dyrektywa Komisji 2006/41/WE z dnia 7 lipca
2006 r. zmieniająca Dyrektywę Rady 91/414/EWG
w celu włączenia klotianidyny i petoksamidu jako
substancji aktywnych (Dz. UE L 187 z 8.07.2006)].
W odniesieniu do substancji aktywnej imidachlo-
pryd ocena prowadzona była przez właściwy w spra-
wach rejestracji środków ochrony roślin urząd Repu-
bliki Federalnej Niemiec pełniący dla tej substancji
aktywnej rolę kraju sprawozdawcy zgodnie z przepi-
sami dyrektywy Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca
1991 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu środków
ochrony roślin (Dz. Urz. WE L 230 z 19.08.1991 r.,
z późn. zm.), zaś dla substancji aktywnej chlotiani-
dyna był to właściwy urząd Królestwa Belgii. Jed-
nym z pozytywnie ocenionych zastosowań było uży-
cie zapraw nasiennych Gaucho 600 FS (imidachlo-
pryd) oraz Poncho 600 FS (chlotianidyna) do zapra-
wiania nasion buraków cukrowych i pastewnych.
Szczegóły tej oceny dostępne są na stronie interneto-
wej Europejskiego Biura ds. Bezpieczeństwa Żywności
(European Food Safety Authority – EFSA), http://
www.efsa.europa.eu, w dokumencie EFSA Scientific
Report (2008) 148, 1–120, Conclusion regarding the
622
peer review of the pesticide risk assessment of the
active substance imidacloprid oraz na stronie inter-
netowej Komisji Europejskiej pod adresem http://
ec.europa.eu/sanco_pesticides/public/index.cfm w do-
kumencie Review report for the active substance
clothianidin SANCO/10533/05. Ze względu na syste-
miczny sposób działania tych substancji aktywnych
w przypadku ich stosowania w formie zapraw nasien-
nych oceniono możliwość narażenia pszczół poprzez
nektar i pyłek. W celu rozpoznania wpływu zapraw
nasiennych na populacje pszczół przeprowadzono
szereg badań półpolowych i polowych. Dodatkowo
w przypadku substancji aktywnej imidachlopryd oce-
nione zostały badania dotyczące pobierania przez
rośliny pozostałości imidachloprydu z gleby. Przeba-
dano także pozostałości substancji aktywnej imida-
chlopryd w roślinach uprawianych następczo, w tym
w roślinach bardzo atrakcyjnych dla pszczół, stano-
wiących dla nich pożytek. Ponadto dla substancji
aktywnej chlotianidyna wykonano badanie polowe
wpływu roztworu cukru skażonego ww. substancją
na śmiertelność i zachowanie pszczół.
W 2008 r. w Niemczech (jak również we Francji
i Słowenii) odnotowano znaczne upadki rodzin
pszczelich. Niemiecki urząd ds. rejestracji środków
ochrony roślin (Budesmant Für Verbraucherschutz
und Lebensmittelsicherheit – BVL) do momentu wy-
jaśnienia sytuacji tymczasowo zawiesił zezwolenia
na niektóre owadobójcze zaprawy nasienne zawie-
rające m.in. substancję aktywną chlotianidynę. Jed-
nakże po zbadaniu sprawy stwierdzono, że upadki
rodzin spowodowane były drobinkami zaprawy, któ-
re w trakcie siewu kukurydzy przy użyciu siewników
pneumatycznych odrywały się od ziaren i przeniosły
się na sąsiadującą kwitnącą uprawę rzepaku, stano-
wiącą atrakcyjne źródło pożytku dla pszczół. Ponad-
to stwierdzono, że sam zabieg zaprawiania nasion
nie został wykonany prawidłowo – zaprawiane ziar-
no było złej jakości, co mogło mieć istotny wpływ na
stopień przylegania cząsteczek zaprawy do ziar-
niaków. Dodatkowo specyficzne warunki pogodowe
w trakcie siewu mogły spotęgować efekt działania
zaprawy i ułatwić jej przeniesienie na sąsiadujące
z nią uprawy. Stwierdzono, że upadki rodzin zostały
spowodowane przez szereg ww. czynników występu-
jących w tym samym czasie, przez co ich wpływ na-
łożył się wzajemnie na siebie, nie zaś ze względu na
specyficzne właściwości zapraw nasiennych czy sub-
stancji aktywnej chlotianidyna. Tymczasowo zawie-
szone zezwolenia zostały przywrócone, zaś środki te
wróciły do obrotu.
Substancja aktywna imidachlopryd została po raz
pierwszy wprowadzona do obrotu na terenie UE
w 1991 r. W 1998 r. we Francji po raz pierwszy zaka-
zano stosowania imidachloprydu. Od tego czasu ko-
lejne cykle badawcze nie wykazały wpływu tej sub-
stancji aktywnej na zwiększoną śmiertelność pszczół.
Ponadto z posiadanych przeze mnie informacji wy-
nika, że zarówno we Francji, jak i w Niemczech
w chwili obecnej nie ma oficjalnego zakazu dopusz-
czania do obrotu środków ochrony roślin zawierają-
cych jedną z ww. substancji aktywnych. Zgodnie
z rejestrem środków ochrony roślin dopuszczonych
do obrotu w Niemczech, prowadzonym przez właści-
wy urząd ds. rejestracji środków ochrony roślin Re-
publiki Federalnej Niemiec, w chwili obecnej dopusz-
czone są 4 środki zawierające chlotianidynę oraz
33 produkty zawierające substancję aktywną imida-
chlopryd. Rejestr ten dostępny jest na stronie inter-
netowej https://portal.bvl.bund.de/psm/jsp/. We Fran-
cji zaś dopuszczonych jest 21 produktów zawierają-
cych imidachlopryd (dane z rejestru prowadzonego
przez właściwy urząd ds. rejestracji środków ochrony
roślin i ich substancji aktywnych Republiki Francji
http://e-phy.agriculture.gouv.fr).
Substancja aktywna tiachlopryd została dopusz-
czona do stosowania w środkach ochrony roślin na
mocy dyrektywy Komisji 2004/99/WE z dnia 1 paź-
dziernika 2004 r. zmieniającej dyrektywę Rady 91/
414/EWG, dotyczącej włączenia acetamipridu i tiac-
lopridu jako substancji czynnych (Dz. UE L 309
z 6.10.2004 r. str. 6-8) podobnie jak substancja ak-
tywna tiametoksam na mocy dyrektywy Komisji
2007/6/WE z dnia 14 lutego 2007 r. zmieniającej dy-
rektywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia metra-
fenonu, bakterii Bacillus subtilis, spinosadu i tiame-
toksamu jako substancji czynnych (Dz. UE L 043
z 15.02.2007 r. str. 13–18). We Francji w chwili obec-
nej dopuszczone są 4 preparaty zawierające substan-
cję aktywną tiachlopryd oraz 1 insektycyd zawiera-
jący tiametoksam, w Niemczech odpowiednio – 9 oraz
12 środków ochrony roślin.
W Polsce w chwili obecnej dopuszczonych do ob-
rotu jest 18 produktów zawierających substancję imi-
dachlopryd, 3 z substancją aktywną chlotianidyna,
2 z substancją aktywną tiachlopryd oraz 3 z substan-
cją tiametoksam.
Jednakże mając powyższe na uwadze, w oparciu
o zebrane informacje oraz w świetle przepisów usta-
wy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie roślin, brak
jest podstaw do wycofania zezwoleń na dopuszczenie
do obrotu środków zawierających ww. substancje
aktywne.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że sprawa jest
w dalszym ciągu monitorowana i w przypadku stwier-
dzenia negatywnego wpływu na pszczoły dopuszczo-
nych do obrotu środków ochrony roślin zostaną pod-
jęte odpowiednie działania.
Należy również zauważyć, że problem masowego
ginięcia pszczół jest zagadnieniem, które powinno
być rozpatrywane w szerokim kontekście. Oddział
Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa i Kwiaciar-
stwa w Puławach wśród czynników mogących powo-
dować ww. upadki rodzin wymienia m.in. zespół cho-
roby określany jako CCD (Colony Collapse Disorder).
Należy tu wziąć pod uwagę również wpływ szeregu
innych czynników, takich jak występowanie pasoży-
tów, chorób wirusowych, zmian klimatycznych czy
też zmian związanych z obecnym schematem hodow-
li tych owadów i selekcji cech pożądanych w kontek-
ście gospodarki pasiecznej, a nie tylko wpływ samych
środków ochrony roślin.

2. Odpowiadając na pytanie nr 2, uprzejmie wy-
jaśniam, że w grudniu 2008 r. dotarły do mnie kolej-
ne sygnały od Polskiego Związku Pszczelarskiego
(PZP) oraz od Związku Pszczelarzy Zawodowych
(ZPZ) dotyczące masowego ginięcia pszczół. Zdaniem
związków jest to skutek zatrucia pszczół pozostało-
ściami substancji aktywnej imidachlopryd zawarty-
mi w cukrze używanym do podkarmiania pszczół.
Celem wyjaśnienia zaistniałej sytuacji zwróciłem
się z prośbą o dodatkowe informacje do Głównego
Inspektoratu Sanitarnego, Państwowej Inspekcji
Ochrony Roślin i Nasiennictwa, Oddziału Pszczel-
nictwa Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Pu-
ławach oraz Instytutu Ochrony Środowiska w War-
szawie.
Główny Inspektorat Sanitarny pismem z dnia
29 stycznia 2009 r. przekazał informację, że na pod-
stawie wyników kontroli urzędowych z lat 2006–2007 r.
nie stwierdzono przekroczeń najwyższych dopusz-
czalnych poziomów pozostałości (NDP) substancji
aktywnej imidachlopryd w badanych przez Państwo-
wą Inspekcję Sanitarną środkach spożywczych. Po-
nadto GIS nie otrzymał dotychczas żadnych informa-
cji o przekroczeniu wartości NDP dla substancji ak-
tywnej imidachlopryd oraz jej pozostałości w surow-
cach używanych do produkcji żywności.
Główny Inspektorat Ochrony Roślin i Nasiennic-
twa pismem z dnia 5 marca 2009 r. stwierdził na
podstawie informacji zebranych z wojewódzkich in-
spektoratów, że w latach 2007–2008 r. nie stwierdzo-
no przypadków zatrucia pszczół w wyniku stosowa-
nia środków ochrony roślin zawierających imidachlo-
pryd oraz nie wykryto pozostałości ww. substancji
aktywnych w materiale roślinnym.
Instytut Ochrony Środowiska pismem z dnia 9 lu-
tego 2009 r. stwierdził na podstawie wyników oceny
substancji aktywnej imidachlopryd (dokonanej przez
właściwy w sprawach rejestracji środków ochrony
roślin i ich substancji aktywnych urząd Republiki
Federalnej Niemiec, pełniący dla tej substancji ak-
tywnej rolę kraju sprawozdawcy zgodnie z dyrektywą
dyrektywy Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r.
dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony
roślin (Dz. Urz. WE L 230 z 19.08.1991 r., z późn.
zm.), że jest mało prawdopodobne, aby zaprawy na-
sienne zawierające ww. substancję aktywną odpo-
wiednio stosowane stanowiły przyczynę wymierania
rodzin pszczelich.
Stanowisko w tej sprawie zajął również producent
substancji aktywnej imidachlopryd – spółka Bayer
CropScience, przedstawiając MRiRW dodatkowe wy-
jaśnienia w tej kwestii oraz deklarując chęć pełnej
współpracy w tym zakresie.
W dniu 26 lutego 2009 r. celem wyjaśnienia zaist-
niałej sytuacji wziąłem udział w spotkaniu zorgani-
zowanym przez PZP, na które zaproszono również
przedstawicieli związków pszczelarskich, Minister-
stwa Ochrony Środowiska, Instytutu Ochrony Śro-
dowiska w Warszawie, Oddziału Pszczelnictwa In-
stytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa Puławach, In-
stytutu Ochrony Roślin w Poznaniu. Na spotkaniu
623
przedyskutowano kwestie związane z czynnikami
mogącymi mieć wpływ na m.in. wymieranie pszczół,
wskazując, iż obecnie w oparciu o posiadane wyniki
badań nie stwierdzono jednoznacznie wpływu sub-
stancji aktywnej imidachlopryd stosowanej w formie
zapraw nasiennych na masowe wymieranie pszczół.
Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z rozpo-
rządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
13 kwietnia 2007 r. w sprawie stawek dotacji przed-
miotowych dla różnych podmiotów wykonujących
zadania na rzecz rolnictwa (Dz. U. Nr 67, poz. 446,
z póżn. zm.) w zakresie hodowli pszczół ze środków
budżetowych na postęp biologiczny w produkcji zwie-
rzęcej dotowane są: prowadzenie ksiąg linii hodow-
lanych pszczół oraz prowadzenie oceny wartości
użytkowej i hodowlanej pszczół, organizacja pokazu
hodowlanego pszczół, ochrona bioróżnorodności ge-
netycznej pszczół. Ogółem na ten cel na 2009 r. za-
planowano kwotę 2 357 250 zł.
W ramach wsparcia rynku produktów pszczelich
aktualnie trwa realizacja „Krajowego programu
wsparcia pszczelarstwa w Polsce w latach 2007/08–
–2009/10 (KPWP)”. Program opracowano zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) Nr 797/2004 z dnia
26 kwietnia 2004 r. w sprawie środków mających na
celu poprawę warunków produkcji i wprowadzenia
do obrotu produktów pszczelarskich oraz rozporzą-
dzeniem Komisji (WE) Nr 917/2004 z dnia 29 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad wykona-
nia rozporządzenia Rady (WE) nr 797/2004 dotyczą-
cego działań w dziedzinie pszczelarstwa. Zgodnie
z celem programu pomoc finansowa jest skierowana
do sektora pszczelarskiego, gdzie beneficjentami koń-
cowymi są gospodarstwa pasieczne i indywidualni
pszczelarze, których pasieki zostały zgłoszone lub
zarejestrowane w rejestrze prowadzonym przez po-
wiatowego lekarza weterynarii. Instytucją wdraża-
jącą KPWP jest Agencja Rynku Rolnego. Zgodnie
z obowiązującymi regulacjami w tym obszarze kwo-
ta do wypłacenia w ramach budżetu za rok 2008/
2009 wynosi nie więcej niż 4 403 316 euro, udział
wspólnotowy w finansowaniu programu jest ograni-
czony do 2 201 808 euro.
W ramach programu realizowane są projekty
w następujących obszarach:
— pomoc techniczna dla pszczelarzy i organi-
zacji,
— kontrola warrozy,
— racjonalizacja przemieszczania rodzin pszcze-
lich na pożytki,
— działania wspierające laboratoria przeprowa-
dzające analizy właściwości fizykochemicznych
miodu,
— działania wspierające odbudowę pogłowia ro-
dzin pszczelich,
— współpraca z wyspecjalizowanymi jednostkami
w ramach wdrażania programów badawczych w sek-
torze pszczelarskim i produktów pszczelich.
Na rok 2008/2009 najwyższe kwoty zaplanowano
na odbudowę pogłowia rodzin pszczelich – wsparcie
w formie refundacji kosztów zakupu matek, odkła-
624
dów i pakietów pszczelich w kwocie 1,86 mln euro
oraz na kontrolę warrozy – wsparcie w formie re-
fundacji kosztów zakupu leków warrozobójczych
w kwocie 1,85 mln euro. O refundację środków fi-
nansowych w ramach mechanizmu mogą ubiegać
się podmioty uprawnione, którymi w zależności od
działania wsparcia są głównie: związki pszczelar-
skie, stowarzyszenia pszczelarzy, zrzeszenia pszcze-
larzy, grupy producenckie pszczelarzy, spółdzielnie
pszczelarskie.
Powyższy mechanizm wsparcia w Polsce funkcjo-
nuje od 2004 r. i cieszy się dużym zainteresowaniem
branży pszczelarskiej.
3. Odpowiadając na pytanie nr 3, wyjaśniam, że
nadzór nad obrotem i stosowaniem środków ochro-
ny roślin należy do zakresu zadań Państwowej In-
spekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa (PIORiN) co
wynika bezpośrednio z ustawy z dnia 18 grudnia
2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2008 r. Nr 133,
poz. 849, z późn. zm). Działania w tym zakresie wy-
konuje główny inspektor ochrony roślin i nasiennic-
twa oraz wojewoda, przy pomocy wojewódzkiego
inspektora jako kierownika wojewódzkiej inspekcji
ochrony roślin.
Szczegóły dotyczące uprawnień inspektorów za-
warte są w art. 92 ww. ustawy o ochronie roślin, na-
tomiast sposób prowadzenia postępowania kontrol-
nego – w art. 93–99. Kontrole stosowania środków
ochrony roślin przeprowadza się w gospodarstwach
z produkcją roślinną, magazynach płodów rolnych,
miejscach zaprawiania materiału siewnego, w stre-
fach ochronnych ujęć wody, terenach uzdrowisk, otu-
lin parków narodowych i rezerwatach oraz innych
miejscach, gdzie są stosowane środki ochrony roślin
i ich stosowanie musi odbywać się zgodnie z określo-
nymi zaleceniami, oraz tam, gdzie stosowanie jest
ograniczone, zabronione lub objęte innymi szczegól-
nymi wymogami (np. fumigacja). Elementami podle-
gającymi kontroli są:
1. Dokumentacja:
— Posiadanie aktualnego zaświadczenia o ukoń-
czeniu szkolenia w zakresie stosowania środków
ochrony roślin.
Sprawdzenia dokonuje się w centralnym syste-
mie informatycznym (szczególnie w odniesieniu do
kontroli sprawdzającej wykonanie zaleceń) lub u po-
siadacza.
— Posiadanie aktualnego zaświadczenia i znaku
kontrolnego przebadania opryskiwacza, potwierdza-
jącego jego sprawność techniczną oraz terminowość
przeprowadzania tych badań.
Sprawdzenia dokonuje się w centralnym syste-
mie informatycznym (szczególnie w odniesieniu do
kontroli sprawdzającej wykonanie zaleceń) lub upo-
siadacza.
— Posiadanie ewidencji wykonywanych zabiegów
i prawidłowość jej prowadzenia – sprawdzenie, czy
ewidencja zawiera w szczególności: nazwę rośliny,
produktu roślinnego lub przedmiotu, powierzchnię
uprawy roślin lub obiektów magazynowych, po-
wierzchnię, na których są wykonywane zabiegi ochro-
ny roślin, oraz terminy ich wykonywania, a także
nazwy zastosowanych środków ochrony roślin i ich
dawki oraz przyczyny zastosowania środków ochrony
roślin.
— Faktury zakupu środków ochrony roślin
w przypadkach potrzeby zweryfikowania zapisów
w ewidencji prowadzenia zabiegów, np. kontrolach
interwencyjnych.
2. Środki ochrony roślin:
— Warunki przechowywania środków ochrony
roślin, a w szczególności: oznakowanie pomieszczeń
i stosowanie się do zakazu przechowywania środków
w jednym pomieszczeniu z artykułami żywnościowy-
mi i lekami, paszami dla zwierząt, nasionami i zbo-
żami niezaprawionymi środkami ochrony roślin,
przedmiotami osobistego użytku, materiałami pęd-
nymi i łatwopalnymi.
— Oryginalność opakowań.
— Dopuszczenie środka ochrony roślin do obrotu
oraz zachowanie okresu ważności do użycia.
3. Prawidłowość wykonywania zabiegów ochrony
roślin na podstawie:
— przeprowadzenia wnikliwej analizy zapisów
zawartych w prowadzonej ewidencji wykonanych za-
biegów (w zależności od możliwości technicznych
w gospodarstwie lub w siedzibie inspekcji) pod ką-
tem: dopuszczenia zastosowanych środków do obro-
tu, prawidłowości ich zastosowania w odniesieniu do
uprawy, organizmu szkodliwego, terminu wykonania
zabiegów, dawki, a także, jeśli to zasadne, przestrze-
gania zakazów i ograniczeń stosowania środków
ochrony roślin w strefach ochronnych ujęć wody,
uzdrowiskach, parkach narodowych, rezerwatach
przyrody oraz ich otulinach;
— kontroli w trakcie wykonywania zabiegu, ze
szczególnym uwzględnieniem stosowania się do prze-
pisów obowiązującego prawa w odniesieniu do wymo-
gów zachowania odpowiednich odległości od dróg,
pasiek, plantacji roślin zielarskich, rezerwatów przy-
rody, parków narodowych, stanowisk roślin objętych
ochroną gatunkową, wód powierzchniowych oraz od
granicy wewnętrznego terenu ochrony strefy pośred-
niej ujęć wody. Ponadto przestrzegania zasady nie-
wykonywania zabiegów przy prędkości wiatru prze-
kraczającej 3m/sek. oraz stosowania środków dopusz-
czonych do obrotu i zgodnie z zaleceniami etykiety-
-instrukcji stosowania oraz zasadami bezpieczeństwa
i higieny pracy;
— przebadania pobranej próby części roślin, pło-
dów rolnych, gleby lub resztek cieczy roboczej na
badanie zawartości pozostałości środków ochrony
roślin.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie prac nad projektem ustawy
o wsparciu rodziny i systemie pieczy zastępczej
nad dzieckiem, prowadzonych w MPiPS (9212)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-9212/09, dotyczące interpelacji posła Jana
Filipa Libickiego w sprawie prac nad projektem usta-
wy o wsparciu rodziny i systemie pieczy zastępczej
nad dzieckiem, uprzejmie informuję:
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opraco-
wało projekt „Założeń ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”, który
zakłada znaczne ograniczenie roli placówek opiekuń-
czo- wychowawczych w opiece nad dzieckiem. Umiesz-
czenie dziecka w całodobowej placówce opiekuńczo-
-wychowawczej będzie mogło mieć miejsce po wyczer-
paniu możliwości zatrzymania go w rodzinie własnej
lub umieszczenia w rodzinie zastępczej lub rodzin-
nym domu dziecka. Aby realizacja tych zamierzeń
była możliwa, planuje się położyć bardzo duży nacisk
na profilaktykę i pracę z rodziną naturalną w celu
przeciwdziałania konieczności umieszczania dziecka
poza rodziną. Zakłada się następujące działania:
— profesjonalne wsparcie rodziców, którzy mają
problemy z wypełnianiem swoich funkcji opiekuń-
czo-wychowawczych. Projekt zakłada wzmocnienie
działań profilaktycznych i doskonalenie metod pra-
cy z rodziną, także poprzez wprowadzenie różnorod-
nych form środowiskowej pomocy rodzinom dysfunk-
cyjnym;
— dalszy rozwój placówek opiekuńczo-wychowaw-
czych wsparcia dziennego – świetlic, klubów, w któ-
rych specjaliści (psycholog, pedagog) pomagają
dziecku, ale także współpracują z rodzicami;
— wzmocnienie profilaktyki i pracy z rodziną po-
przez działających na poziomie samorządu gminne-
go tzw. asystentów rodziny, których zadaniem
będzie prowadzenie systematycznej, bezpośredniej
pracy z rodziną mającą trudności w prawidłowym
funkcjonowaniu;
— właściwą współpracę pomiędzy przedsta-
wicielami instytucji, które mają kontakt z dziec-
kiem (szkoła, policja, służba zdrowia, pomoc społecz-
na, sąd), mającą na celu wspomaganie rodziny w dzia-
łaniach na rzecz poprawy jej sytuacji.
W sytuacji zagrożenia dobra dziecka i konieczno-
ści oddzielenia od rodziny nowe rozwiązania zdecy-
dowanie sprzyjać mają umieszczaniu dzieci w rodzi-
nach zastępczych, przede wszystkim zawodowych,
oraz rodzinnych domach dziecka. Zakłada się zwięk-
szenie kierowanej do nich pomocy finansowej, ale
także – a może przede wszystkim – wsparcia mery-
torycznego, poprzez realną pomoc w wychowywaniu
powierzonych im dzieci (m.in. szkolenia, poradnic-
two, ale także możliwość korzystania z wypoczynku,
625
co przeciwdziałać będzie wypaleniu zawodowemu).
Przewiduje się działania promocyjne, a także rzą-
dowe i resortowe programy wspierające samorządy
w tym zakresie.
Projektowane zmiany miały wejść w życie z dniem
l stycznia 2010 r., z wyjątkiem niektórych przepisów
zakładających etapowe dochodzenie do określonych
standardów. Niestety, z powodu zaistniałej trudnej
sytuacji budżetu państwa, a także z uwagi na koniecz-
ność dobrego przygotowania instytucji do wdrożenia
nowych rozwiązań, w tym przygotowania na dobrym
poziomie programów szkoleń dla kandydatów i prze-
szkolenia odpowiedniej liczby kandydatów na rodziny
zastępcze, konieczne jest przesunięcie terminu wejścia
w życie przygotowywanej na podstawie założeń usta-
wy na dzień l stycznia 2011 r. Nie oznacza to jednak
zaprzestania prowadzenia prac nad nowymi rozwią-
zaniami w zakresie pieczy zastępczej.
W dniu 22 maja 2009 r. projekt „Założeń ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad
dzieckiem” został skierowany pod obrady Rady Mi-
nistrów. Zaakceptowanie założeń przez Radę Mini-
strów umożliwi zakończenie prac nad projektem
ustawy. Zakłada się, że projekt ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem
zostanie w III kwartale skierowany do Sejmu, tak
aby ustawa mogła zostać uchwalona jeszcze w tym
roku – Roku Rodzinnej Opieki Zastępczej.
Warto zauważyć, że wzorem lat ubiegłych wzmoc-
nieniu systemu pieczy zastępczej służą środki finan-
sowe w wysokości 7,8 mln zł przeznaczone w roku
2009 – w ramach resortowego programu wspierania
jednostek samorządu terytorialnego w budowaniu
lokalnego systemu opieki nad dzieckiem – wyłącznie
na rozwój rodzinnej opieki zastępczej. Konkurs ofert
na projekty rozwiązań dla wszystkich szczebli samo-
rządu terytorialnego został rozstrzygnięty w maju
br. W ramach konkursu dotacje przyznano 316 pod-
miotom, a ponadto za kompleksowość i innowacyj-
ność rozwiązań uhonorowano specjalnymi nagroda-
mi 22 najlepsze projekty.
Ponadto w ustawie budżetowej na 2009 r. w cz. 83
została utworzona rezerwa celowa w poz. 28: Dotacje
celowe na finansowanie lub dofinansowanie zadań
z zakresu pomocy społecznej, w tym na realizację
zadań wynikających z art. 121 ust. 3a ustawy o po-
mocy społecznej – do 46 000 tys. zł. W ramach tej
rezerwy, w ogólnej kwocie 382 300 tys. zł, wydatko-
wane zostało 10 mln zł na dofinansowanie realizacji
zadań samorządów powiatów w zakresie osiągania
standardów w placówkach opiekuńczo-wychowaw-
czych. Standardy te określone są w rozporządzeniu
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 19 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie placówek opiekuńczo-
-wychowawczych (Dz. U. Nr 201, poz. 1455).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
626
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie rent socjalnych
dla dzieci niepełnosprawnych od urodzenia
oraz wcześniejszych emerytur dla rodziców
sprawujących nad nimi opiekę (9213)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-9213/09, dotyczące interpelacji poseł
Krystyny Łybackiej w sprawie rent socjalnych dla
dzieci niepełnosprawnych od urodzenia oraz wcze-
śniejszych emerytur dla rodziców sprawujących nad
nimi opiekę, wyjaśniam:
Przepisy dotyczące zasad wypłaty renty socjalnej
zawiera ustawa z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie
socjalnej (Dz. U Nr 135, poz. 1268, ze zm.). Świad-
czenie to przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie
niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności
organizmu, które powstało:
1) przed ukończeniem 18. roku życia,
2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej
– przed ukończeniem 25. roku życia,
3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspiran-
tury naukowej.
Tak określone przesłanki nabycia prawa do renty
socjalnej oznaczają, że renta przeznaczona jest dla
osób, które z powodu wcześnie powstałej niezdolności
do pracy nie miały możliwości podjęcia pracy zawo-
dowej i nabycia własnych uprawnień do renty z tytu-
łu niezdolności do pracy, a często nawet zdobycia ja-
kichkolwiek kwalifikacji zawodowych. Świadczenie
to jest wyrazem szczególnej troski państwa o takie
osoby.
Osobie, która spełnia wyżej wymienione warunki,
przysługuje:
— renta socjalna stała – jeżeli całkowita niezdol-
ność do pracy jest trwała,
— renta socjalna okresowa – jeżeli całkowita nie-
zdolność do pracy jest okresowa.
Dla potrzeb ustalenia uprawnień do renty socjal-
nej orzeczenia wydają lekarze orzecznicy i komisje
lekarskie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Do orzekania dla celów renty socjalnej o całko-
witej niezdolności do pracy i przewidywanym okre-
sie jej trwania stosuje się zasady i tryb określone
w ustawie z dnia 7 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W świetle przepisów tej ustawy całkowicie niezdolną
do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wy-
konywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie stopnia
i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz
rokowania co do odzyskania zdolności do pracy
uwzględnia się:
— stopień naruszenia sprawności organizmu oraz
możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w dro-
dze leczenia i rehabilitacji,
— możliwość wykonywania dotychczasowej pracy
lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifiko-
wania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i cha-
rakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wy-
kształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.
W każdym przypadku ustalenia orzecznicze do-
konywane są w sposób indywidualny, w oparciu o ana-
lizę dokumentacji z przebiegu leczenia oraz wyniki
przeprowadzonego badania osoby ubiegającej się
o świadczenie.
Przekazując powyższe, pragnę jednocześnie za-
znaczyć, że pojęcia niepełnosprawności i niezdolno-
ści do pracy nie są tożsame. Niepełnosprawność
oznacza trwałą lub okresową niezdolność do wypeł-
niania ról społecznych z powodu stałego lub długo-
trwałego naruszenia sprawności organizmu, w szcze-
gólności powodującą niezdolność do pracy. A zatem
nie każda osoba niepełnosprawna jest osobą niezdol-
ną do pracy.
Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych orzeczenie lekarza
orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o:
— całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności
do samodzielnej egzystencji – traktowane jest na
równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełno-
sprawności,
— całkowitej niezdolności do pracy – traktowane
jest na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stop-
niu niepełnosprawności,
— częściowej niezdolności do pracy – traktowane
jest na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepeł-
nosprawności.
Stosownie do obowiązujących przepisów tylko
orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy wydane
przez lekarza orzecznika lub komisję lekarską zakła-
du może służyć ustaleniu uprawnień do tego świad-
czenia.
Odpowiadając na pytanie dotyczące zwiększenia
wysokości renty socjalnej, informuję, iż renta socjal-
na wynosi 84% kwoty najniższej renty z tytułu cał-
kowitej niezdolności do pracy. Rentę socjalną walo-
ryzuje się na zasadach i w trybie określonych dla
emerytur i rent z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (kwotę najniższej renty z tytułu całkowitej nie-
zdolności do pracy podaje w drodze komunikatu pre-
zes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych). Ostatnia
waloryzacja świadczeń emerytalno-rentowych odby-
ła się w marcu 2009 r. i od 1 marca 2009 r. renta
socjalna wynosi 567,08 zł.
Wysokość świadczenia wynika z faktu, iż wypłata
rent socjalnych jest finansowana z budżetu państwa,
którego możliwości są ograniczone. Obecnie w Polsce
rentę socjalną pobiera 241,8 tys. osób, wydatki na
wypłatę rent socjalnych w skali kraju są więc znacz-
ne (w grudniu 2008 r. wyniosły 129 268,5 tys. zł).
Z tego względu w chwili obecnej nie jest rozważana

kwestia zmiany zasad podwyższania kwoty renty so-
cjalnej.
Chciałabym jednocześnie zwrócić uwagę, że renta
socjalna jest dla wielu osób jedynym źródłem docho-
du, a w przypadku osób zamieszkujących wspólnie
z rodziną jest postrzegana jako wkład osoby niepeł-
nosprawnej w budżet domowy. Własna renta daje
tym osobom poczucie godności, a do pewnego stopnia
także niezależności.
Z powyższych względów renta socjalna jest świad-
czeniem skierowanym do osób całkowicie niezdol-
nych do pracy.
Na podstawie art. 10 ustawy o rencie socjalnej
prawo do renty socjalnej zawiesza się w razie osią-
gania przychodu z tytułu działalności podlegającej
obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Zawiesze-
nie następuje za miesiąc, w którym zostały osią-
gnięte przychody w łącznej kwocie wyższej niż 30%
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwar-
tał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez preze-
sa Głównego Urzędu Statystycznego do celów eme-
rytalnych.
Zdarza się, że pomimo posiadania orzeczenia
o niezdolności do pracy osoby młode pobierające ren-
tę socjalną chcą pracować. Obecna sytuacja na rynku
pracy często stwarza im taką możliwość. Jednocze-
śnie osoby takie, ze względu na groźbę zawieszenia
prawa do renty socjalnej, nie podejmują zatrudnienia
lub podejmują zatrudnienie w szarej strefie. Zmiana
zasad wypłaty renty socjalnej mogłaby dać tym oso-
bom szansę jednoczesnego uzyskiwania dochodu
z pracy i renty, które to środki mogłyby w większym
stopniu być przeznaczone na rehabilitację bądź dal-
szą naukę osoby niepełnosprawnej.
W związku z powyższym resort pracy i polityki
społecznej przygotował projekt ustawy o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw,
która miała pozwolić na wypłacanie rent z tytułu
niezdolności do pracy oraz rent socjalnych w pełnej
wysokości, bez względu na wysokość przychodów
z pracy zarobkowej. Stosowna ustawa została uchwa-
lona przez Sejm w dniu 17 października 2008 r.,
jednak została zawetowana przez prezydenta RP.
W dniu 19 grudnia 2008 r. podczas głosowania nad
odrzuceniem weta ustawa nie uzyskała wymaganej
większości, w związku z czym nie weszła w życie.
Wyjaśniam ponadto, że osoby otrzymujące renty
socjalne czy rodzice samotnie wychowujący niepeł-
nosprawne dzieci, których sytuacja materialna jest
trudna (brakuje środków finansowych na zakup le-
ków lub środków medycznych), mogą skorzystać
z form wsparcia określonych w ustawie o pomocy spo-
łecznej z dnia 12 marca 2004 r. (tekst jednolity: Dz. U.
z 2008 r. Nr 115, poz. 728). Ustawa ta wskazuje, że
przy przyznawaniu świadczeń pieniężnych z pomocy
społecznej bierze się pod uwagę dochód osoby lub ro-
dziny. Aby więc móc je otrzymać, wysokość dochodu
nie może przekroczyć określonego w ustawie progu
dochodowego (dla osoby samotnie gospodarującej wy-
nosi 477 zł, a dla osoby w rodzinie 351 zł). Zgodnie
jednak z art. 41 niniejszej ustawy w szczególnie uza-
627
sadnionych przypadkach osobom i rodzinom, których
dochód przekracza ww. kryterium dochodowe, może
być przyznana pomoc bezzwrotna w formie specjal-
nego zasiłku celowego lub inne wsparcie na warun-
kach zwrotnych. Poza tym ośrodki pomocy społecznej
oferują pomoc w różnych formach (materialnych
i niematerialnych). Każda sprawa rozpatrywana jest
w ośrodku indywidualnie.
Odnośnie do wcześniejszych emerytur dla rodzi-
ców sprawujących opiekę nad dziećmi niepełnospraw-
nymi od urodzenia informuję, że reformując ubezpie-
czenia społeczne ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.),
zniesiono wcześniejszą emeryturę dla pracowników
opiekujących się dziećmi specjalnej troski. Przewi-
dziano jednakże w art. 186 ust. 3 możliwość przejścia
na wcześniejszą emeryturę z tytułu opieki nad dziec-
kiem specjalnej troski rodziców, którzy do dnia wej-
ścia w życie ustawy nie zgłosili wniosku o tę emery-
turę, mimo że do dnia 31 grudnia 1998 r. spełnili
wszystkie wymagane warunki.
Regulacja prawna pozwalająca jeszcze przez pe-
wien czas korzystać z prawa do tej emerytury jest
świadczeniem zanikającym, które nie może być kon-
tynuowane w zreformowanym systemie emerytal-
nym, ponieważ z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
tworzonego ze składek na ubezpieczenie społeczne
osób czynnych zawodowo nie mogą być finansowane
świadczenia pozaubezpieczeniowe.
Konieczność zrezygnowania przez jednego z ro-
dziców z pracy zarobkowej w celu wychowywania
dziecka wymagającego ze względu na stan zdrowia
stałej opieki nie jest bowiem ryzykiem emerytalnym
ani rentowym, lecz ryzykiem objętym wsparciem ze
środków przeznaczonych w budżecie państwa na po-
moc społeczną.
Obecny system emerytalno-rentowy uregulowany
przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych zawiera rozwiązanie zapewniające zaopatrzenie
niepracujących współmałżonków w świadczenia po
śmierci pracującego małżonka lub małżonka pobie-
rającego świadczenie emerytalne. Świadczeniem ta-
kim jest renta rodzinna.
Wdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu
w myśl art. 70 ustawy emerytalnej, jeżeli w chwili
śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była niezdol-
na do pracy albo wychowuje co najmniej jedno z dzie-
ci, wnuków lub rodzeństwa uprawnionych do renty
rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło
16 lat, jeżeli kształci się w szkole – 18 lat życia, lub
jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem całkowicie nie-
zdolnym do pracy uprawnionym do renty rodzinnej.
Przepisy te stosuje się odpowiednio do wdowca.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
628
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie waloryzacji rent i emerytur (9214)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9214/09,
dotyczące interpelacji poseł Marzenny Drab w sprawie
waloryzacji rent i emerytur, uprzejmie informuję.
Obowiązujące przed wejściem w życie ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) przepisy emerytalno-
-rentowe w ewidentny sposób preferowały osoby, któ-
re przed przejściem na emeryturę lub rentę osiągały
relatywnie niższe zarobki. Miała na to wpływ zasada
wymiaru świadczeń, w myśl której emerytura lub
renta składała się z dwóch części (tzw. części socjal-
nej – jednakowej dla wszystkich świadczeń, oraz dru-
giej – uzależnionej od wysokości indywidualnych za-
robków i długości okresu podlegania ubezpieczeniu)
oraz zasada gwarancji minimalnej wysokości świad-
czenia emerytalno-rentowego. W konsekwencji wiele
osób z tej grupy pobiera świadczenie wyższe, niżby
to wynikało z bezpośredniego wyliczenia.
Równocześnie osoby o wysokiej podstawie wymia-
ru składek i świadczeń mają emerytury relatywnie
niższe. Wynika to z ograniczenia wskaźnika wyso-
kości podstawy wymiaru emerytury i renty do 250%
przeciętnej płacy w kraju oraz od 1 stycznia 1998 r.
– w myśl art. 19 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74 z późn. zm.) – z ograniczenia rocznej
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe w danym roku kalendarzowym do
kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności progno-
zowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego
w gospodarce narodowej, określonego w ustawie bu-
dżetowej.
W efekcie osoba z 30-letnim stażem ubezpiecze-
niowym, której podstawa wymiaru wynosi pięcio-
krotność przeciętnej płacy w kraju, otrzymałaby
emeryturę na poziomie 23% jej zarobków, podczas
gdy osoba z podstawą wymiaru równą 50% przecięt-
nej płacy w kraju otrzymałaby emeryturę równą 88%
podstawy jej wymiaru.
W związku z powyższym dalsze pogłębianie ska-
li spłaszczenia wysokości świadczeń poprzez wpro-
wadzenie waloryzacji kwotowej zamiast waloryzacji
procentowej, z korzyścią dla osób, które w przeszłości
opłacały najniższe składki, kosztem tych, których
udział w dochodach ubezpieczeń społecznych jest wy-
soki, zdaniem resortu pracy i polityki społecznej nie
powinno być brane pod uwagę.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż uważam, że
w zakresie obowiązujących zasad waloryzacji emery-
tur i rent, określonych w ustawie o emeryturach
i rentach z FUS, a wprowadzonych ustawą z dnia
7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
Nr 191, poz. 1368) nastąpiły pozytywne zmiany,
uwzględniające interesy osób pobierających świad-
czenia emerytalno-rentowe.
Przede wszystkim przywrócono coroczną podwyż-
kę świadczeń. Pragnę zaznaczyć, że np. w roku 2005
i 2007 waloryzacja nie była przeprowadzona (w związ-
ku ze zbyt niską inflacją). Jedynie emeryci i renciści,
którym organy emerytalno-rentowe wypłacały naj-
niższe świadczenia, otrzymali jednorazowe dodatki
i zapomogi pieniężne, co stanowiło rekompensatę
braku podwyższenia świadczeń.
Ponadto obowiązująca metoda ustalania wskaź-
nika waloryzacji emerytur i rent powoduje, że walo-
ryzacja służy nie tylko zachowaniu siły nabywczej
świadczeń w relacji do kosztów utrzymania (walory-
zacja cenowa), ale również zapewnia ich realny
wzrost powyżej inflacji i tym samym umożliwia eme-
rytom i rencistom udział we wzroście gospodarczym
(uwzględnienie w formule waloryzacji realnego wzro-
stu wynagrodzeń) – na miarę możliwości budżetu
państwa i funduszu ubezpieczeń społecznych.
Obowiązujący system waloryzacji na równi też
traktuje wszystkich emerytów i rencistów, gdyż nie-
zależnie od wysokości wypracowanych świadczeń są
one podwyższane takim samym wskaźnikiem walo-
ryzacji.
Zasadność takiego rozwiązania potwierdza me-
chanizm opłacania składek na ubezpieczenie społecz-
ne. Niezależnie od wysokości uzyskiwanych wyna-
grodzeń obowiązuje jednakowa stopa składek. Ozna-
cza to, że np. składka na fundusz emerytalny od
osoby zarabiającej na poziomie minimalnego wyna-
grodzenia (w 2009 r. – 1276 zł) oraz maksymalnego
wynagrodzenia objętego obowiązkiem składki eme-
rytalnej (w 2009 r. – 7982,5 zł) wynosi 19,52%. Kwo-
towo wielkość składek wynosi odpowiednio od mini-
malnego wynagrodzenia 249,07 zł oraz od maksy-
malnego wynagrodzenia 1558,18 zł.
Pragnę również dodać, że w dniu 5 lutego 2009 r.
weszła w życie ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych oraz ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 8,
poz. 38), wprowadzająca zmianę w zakresie terminu
negocjacji wysokości wskaźnika waloryzacji emery-
tur i rent.
Zgodnie z przyjętymi rozwiązaniami negocjacje
dotyczące zwiększenia wskaźnika waloryzacji o co
najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wyna-
grodzenia będą rozpoczynały się już w czerwcu roku
poprzedzającego rok waloryzacji. Pozwoli to stronie
rządowej przedstawić partnerom społecznym infor-
mację o prognozowanych wielkościach makroekono-
micznych wykorzystanych do konstrukcji budżetu
państwa na rok, w którym zostanie przeprowadzona
waloryzacja uwzględniająca zwiększenie. W przypad-
ku gdy strony nie dojdą do porozumienia, strona rzą-
dowa, tak jak obecnie, podejmie decyzję odnośnie do

wysokości tego zwiększenia. Środki na ten cel zosta-
ną uwzględnione w projekcie ustawy budżetowej.
Mam nadzieję, że zmiana ta pozwoli na przepro-
wadzenie pogłębionej dyskusji o priorytetach i wiel-
kościach środków, jakie powinny być zarezerwowane
w planie finansowym państwa na przeprowadzenie
waloryzacji. Stworzone zostaną lepsze warunki do
osiągnięcia w Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych porozumienia adekwatnego
do aktualnej sytuacji społeczno-gospodarczej.
Pragnę zaznaczyć, że już w czerwcu bieżącego
roku rozpoczną się negocjacje w zakresie zwiększenia
wskaźnika waloryzacji o co najmniej 20% realnego
wzrostu przeciętnego wynagrodzenia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie udzielenia pomocy finansowej
samorządom powiatowym, które samodzielnie
podjęły trud ratowania służby zdrowia
na swoim terenie (9215)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłanki Marzenny Drab, przekazaną przy
piśmie znak SPS-023-9215/09, dotyczącą wsparcia
dla jednostek samorządu terytorialnego, które pod-
jęły działania mające na celu poprawę funkcjonowa-
nia systemu ochrony zdrowia, przedstawiam nastę-
pującą informację.
Na podstawie programu „Wsparcie jednostek sa-
morządu terytorialnego w działaniach stabilizują-
cych system ochrony zdrowia” każda jednostka sa-
morządu terytorialnego, która jest podmiotem zało-
życielskim samodzielnego publicznego zakładu opie-
ki zdrowotnej, po spełnieniu określonych w progra-
mie warunków, m.in. zmiany formy organizacyjno-
-prawnej funkcjonowania samodzielnego publicznego
zakładu opieki zdrowotnej na niepubliczny zakład
opieki zdrowotnej, może skorzystać z pomocy finan-
sowej na wskazane w programie cele.
Jednostki samorządu terytorialnego, które roz-
poczęły już proces likwidacji samodzielnych publicz-
nych zakładów opieki zdrowotnej (podjęły uchwałę
o likwidacji SPZOZ, powołały spółki, które przejęły
lub przejmą udzielanie świadczeń zdrowotnych)
powinny spełnić wszystkie warunki uczestnictwa
w programie.
W celu uzyskania dotacji konieczne jest przyjęcie
przez organ stanowiący jednostki samorządu teryto-
629
rialnego „programu reorganizacji”. Zgodnie z ust. 8
programu winien on zawierać m.in.: analizę możli-
wych do uzyskania przychodów z tytułu udzielania
świadczeń zdrowotnych w okresie co najmniej pięciu
lat od dnia wpisania do rejestru zakładów opieki
zdrowotnej niepublicznego zakładu opieki zdrowot-
nej, biznesplan (analiza ekonomiczno-finansowa)
funkcjonowania powołanej spółki kapitałowej pod-
legająca ocenie Banku Gospodarstwa Krajowego,
sprawozdanie finansowe samodzielnego publicznego
zakładu opieki zdrowotnej za trzy lata poprzedzają-
ce rok, w którym złożono wniosek wraz z raportami
i opiniami biegłego rewidenta oraz propozycję re-
strukturyzacji i spłaty zobowiązań jednostki samo-
rządu terytorialnego powstałych w wyniku likwi-
dacji samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej.
Komplet dokumentów należy wysłać do właściwe-
go wojewody wraz z wnioskiem o objęcie programem.
Wojewoda dokonuje jego weryfikacji w zakresie speł-
nienia warunków uczestnictwa w programie, po
czym przekazuje wniosek wraz z dokumentami mi-
nistrowi zdrowia z propozycją zawarcia umowy o prze-
kazanie dotacji.
Dotacja zostanie przekazana po spełnieniu łącz-
nie następujących warunków:
— wykreśleniu samodzielnego publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej z rejestru zakładów opieki
zdrowotnej i Krajowego Rejestru Sądowego i prze-
jęciu zobowiązań samodzielnego publicznego zakła-
du opieki zdrowotnej przez jednostkę samorządu
terytorialnego;
— powołaniu spółki kapitałowej, w której jednost-
ka samorządu terytorialnego obejmie wszystkie
udziały (akcje) albo, w przypadku gdy spółka powo-
ływana jest przez więcej niż jedną jednostkę samo-
rządu terytorialnego, jednostki te obejmą wszystkie
udziały (akcje);
— zabezpieczeniu udzielania świadczeń zdrowot-
nych poprzez przekazanie spółce utworzonej przez
jednostkę samorządu terytorialnego w celu udziela-
nia świadczeń zdrowotnych majątku ruchomego
i nieruchomego w sposób określony w programie re-
organizacji oraz wpisaniu do rejestru zakładów opie-
ki zdrowotnej niepublicznego zakładu opieki zdro-
wotnej.
Należy zaznaczyć, iż dotacja zostanie przekazana
na wskazane w ust. 7 programu cele (przede wszyst-
kim w wysokości zobowiązań publicznoprawnych sa-
modzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
przejętych przez jednostki samorządu terytorialnego
na podstawie art. 60 ust. 6 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, według stanu
na dzień zakończenia likwidacji, jednak nie większej
niż kwota zobowiązań znana na dzień 31 grudnia
2008 r.).
Treść uchwały Rady Ministrów w sprawie usta-
nowienia programu wieloletniego pod nazwą „Wspar-
cie jednostek samorządu terytorialnego w działa-
niach stabilizujących system ochrony zdrowia” wraz
630
ze szczegółowym omówieniem problematyki związa-
nej z jego realizacją (m.in. pytania do grupy eksper-
tów, zasady uczestnictwa w programie, warunki
przekazania dotacji celowej jednostkom samorządu
terytorialnego) dostępne są na stronie internetowej:
www.ratujemyszpitale.pl.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o izbach lekarskich w zakresie funkcjonowania
samorządów zawodowych lekarzy
i lekarzy dentystów (9216)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem interpelacji pana posła Zbigniewa Matusz-
czaka z dnia 21 kwietnia 2009 r., przekazanej przy
piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-
-9216/09, w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o izbach lekarskich w zakresie funkcjonowania sa-
morządów zawodowych lekarzy i lekarzy dentystów
proszę o przyjęcie poniższych informacji w przedmio-
towej sprawie.
Postulat przyznania lekarzom dentystom więk-
szej suwerenności pojawił się w trakcie konsultacji
społecznych, którym poddana była projektowana re-
gulacja. Z przedmiotowym wnioskiem wystąpił Zwią-
zek Lekarzy Dentystów Pracodawców Ochrony Zdro-
wia. Zaproponowane przez związek zapisy zmierzały
do wprowadzenia trybu wyboru członków okręgo-
wych rad lekarskich, członków Naczelnej Rady Le-
karskiej czy też delegatów na krajowy zjazd, odręb-
nego dla lekarzy i lekarzy dentystów. Lekarzom den-
tystom, zgodnie z przedstawionymi przez związek
zapisami, przyznano również możliwość wpływu na
obsadę stanowisk funkcyjnych (dedykowanych tej
grupie zawodowej) w okręgowych radach lekarskich
i Naczelnej Radzie Lekarskiej.
Dodatkowo należy wskazać, iż tryb prac legisla-
cyjnych przewiduje, że zanim projekt dokumentu rzą-
dowego zostanie wniesiony pod obrady Rady Mini-
strów, organ wnioskujący ma obowiązek skierować
projekt do Rządowego Centrum Legislacji w celu roz-
patrzenia przez Komisję Prawniczą. Działając więc
zgodnie z przyjętą procedurą, Komisja Prawnicza
przeprowadziła szczegółową analizę projektowanej
regulacji, w wyniku której podjęła decyzję o usunię-
ciu z projektu przepisów przewidujących przeprowa-
dzanie odrębnych wyborów do organów izb lekar-
skich dla lekarzy i lekarzy dentystów. Uznano bo-
wiem, że wystarczającym zabezpieczeniem interesów
lekarzy dentystów jest zagwarantowanie im miejsc
w poszczególnych organach samorządu.
Jednocześnie informuję, iż obecnie projekt ustawy
o izbach lekarskich oczekuje na ponowne rozpatrze-
nie przez Stały Komitet Rady Ministrów. Decyzję zaś
w kwestii ostatecznego kształtu przedmiotowej usta-
wy podejmie rząd RP.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zaniżania przez ZUS zasiłków
chorobowych i macierzyńskich (9217)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-9217/09,
w sprawie interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej
dotyczącej zaniżania przez ZUS zasiłków chorobo-
wych i macierzyńskich pozwolę sobie przedstawić,
co następuje.
Przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 24 czerwca 2008 r. (Dz. U. Nr 119, poz. 771)
art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecz-
nego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 31, poz. 267, ze zm.) rozumiany był w ten sposób,
że przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłków przy-
sługujących pracownikom nie uwzględnia się skład-
ników wynagrodzenia, jeżeli układy zbiorowe pracy
bądź inne przepisy o wynagradzaniu nie przewidują
ich zmniejszenia za okresy pobierania zasiłków. Kie-
rując się tym brzmieniem przepisu, nie uwzględniano
w podstawie wymiaru np. premii uznaniowych, któ-
rych zasady przyznawania nie przewidywały ich
zmniejszenia w związku z pobieraniem zasiłków.
Taka interpretacja art. 41 ust. 1 ustawy chorobowej
znalazła swoje potwierdzenie zarówno w wyrokach
sądowych, jak i w wyroku Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 3 grudnia 2007 r. – sygn. SK 45/06 (Dz. U.
Nr 230, poz. 1699).
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 czerw-
ca 2008 r. rozstrzygnął jednak inaczej. Orzekł, że art. 41
ust. 1 ustawy chorobowej rozumiany w taki sposób,
że w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego nie
uwzględnia się składników wynagrodzenia, od któ-

rych pracownik uiścił składkę na ubezpieczenie cho-
robowe, a które nie są mu wypłacane za okres po-
bierania zasiłku chorobowego, jest niezgodny z kon-
stytucją.
Postanowienia wyroku trybunału weszły w życie
z dniem jego ogłoszenia w Dzienniku Ustaw, czyli
z dniem 7 lipca 2008 r. Już dnia 8 sierpnia 2008 r. na
stronie internetowej ZUS pojawiły się ogólnie dostęp-
ne informacje dotyczące wyroku trybunału i możli-
wości ubiegania się o wyrównanie.
W następstwie wyroku trybunału przy ustalaniu
podstawy wymiaru zasiłku chorobowego oraz pozo-
stałych świadczeń w razie choroby i macierzyństwa
należy w zasadzie uwzględniać składniki wynagro-
dzenia, od których odprowadzana jest składka na
ubezpieczenie chorobowe.
Nie należy jednak uwzględniać składników, co do
których obowiązujące u pracodawcy przepisy płacowe
albo umowy o pracę (u pracodawców niemających
obowiązku tworzenia regulaminów wynagradzania)
zawierają jednoznaczne postanowienia o zachowywa-
niu przez pracownika prawa do tego składnika wy-
nagrodzenia za okres pobierania zasiłku.
W razie braku odpowiednich postanowień w prze-
pisach płacowych określających zasady ustalania na-
gród i ich wypłaty należy uznać, że nieuregulowany
w przepisach płacowych składnik wynagrodzenia nie
jest wypłacany za okres pobierania zasiłku (wyna-
grodzenia za czas choroby), a tym samym powinien
być uwzględniony przy ustalaniu podstawy wymiaru
świadczenia – w kwocie faktycznie wypłaconej, bez
uzupełniania.
Jeżeli jednak powstaną wątpliwości, a pracodaw-
ca udokumentuje, że wypłaca uznaniowy składnik
wynagrodzenia za okres pobierania zasiłku, mimo że
nie zawarł tej zasady w przepisach płacowych lub
umowie o pracę, składnika tego nie należy uwzględ-
niać podstawie wymiaru. Obowiązek udokumento-
wania, że istotnie wypłaca dany składnik wynagro-
dzenia za okres choroby, a tym samym nie powinien
go wliczać do podstawy wymiaru świadczenia choro-
bowego, spoczywa więc na pracodawcy.
Pracodawca lub pracownik mający wątpliwości co
do prawidłowości ustalania zasiłków w konkretnych
przypadkach może wystąpić do miejscowego oddzia-
łu ZUS o wydanie decyzji (art. 63 ust. 2 ustawy cho-
robowej).
Od decyzji oddziału ZUS przysługuje odwołanie
do sądu – w terminie i w trybie podanych na tej
decyzji.
Jeżeli chodzi o 3-letni termin przedawnienia do-
chodzenia roszczeń, w których nie toczyły się żadne
postępowania, to w uzasadnieniu do wyroku z dnia
24 czerwca 2008 r. Trybunał Konstytucyjny podkre-
ślił, że:
— w odniesieniu do wynagrodzenia chorobowego
– obowiązuje art. 291 Kodeksu pracy ustanawiający
3-letni okres przedawnienia roszczeń ze stosunku
pracy,
631
— a w odniesieniu do zasiłków z ubezpieczenia
chorobowego obowiązuje art. 67 ust. 4 ustawy choro-
bowej ustanawiający 3-letni okres przedawnienia
roszczeń o wypłatę zasiłku, gdy niewypłacenie jego
części było błędem płatnika składek albo ZUS (czas
ten jest liczony od ostatniego dnia okresu, za który
zasiłek przysługuje).
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że 10-letni okres
przedawnienia nie dotyczy świadczeń wypłacanych
przez ZUS, lecz dotyczy składek na ubezpieczenia
społeczne.
Zgodnie z art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 11, poz. 74, ze zm.) – należności z tytułu
składek ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat, li-
cząc od dnia, w którym stały się wymagalne.
Również przez 10 lat płatnicy składek mogą do-
magać się od ZUS zwrotu nienależnie opłaconych
składek.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zmniejszenia budżetu MSZ
przeznaczonego na cele związane
ze współpracą ze środowiskami polonijnymi
(9218)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Anny Elżbiety Sobeckiej (pismo
nr SPS-023-9218/09 z dnia 30 kwietnia br.) w spra-
wie zmniejszenia budżetu Ministerstwa Spraw Za-
granicznych przeznaczonego na cele związane ze
współpracą ze środowiskami polonijnymi uprzejmie
informuję, jak następuje.
Środki finansowe, jakie Ministerstwo Spraw Za-
granicznych otrzymało w budżecie na cele polonijne
w 2009 r., zostały nominalnie obniżone w wymiarze
znacząco mniejszym, niż wynika to z sugestii me-
diów. W roku budżetowym 2009 wynoszą one ok. 88%
poziomu z roku 2008. Choć są więc niższe, to w wa-
runkach prowadzenia racjonalnej gospodarki środ-
kami publicznymi pozwoliłyby one na realizację
większości zadań realizowanych zwyczajowo przez
MSZ w obszarze spraw polonijnych.
Należy jednak zaznaczyć, że specyfika minister-
stwa polega na tym, iż ok. 60% jego wydatków reali-
zowanych jest w walutach obcych. Obserwowana
w ostatnich miesiącach duża deprecjacja złotówki po-
632
woduje, że środki, jakimi dysponują polskie placówki
zagraniczne – również w zakresie ich działalności
polonijnej – po przeliczeniu na dwie podstawowe wa-
luty, tj. euro i dolary USA, są odpowiednio mniejsze
od analogicznych sum wydawanych przed rokiem.
Przy założeniu, że obecne kursy walut utrzymałyby
się na podobnym poziomie do końca br., realne
zmniejszenie budżetu MSZ, a więc również i środków
przeznaczonych na wspieranie Polonii i Polaków za
granicą, wyniosłoby ok. 30%. Nie jest to jednak sku-
tek woli rządu bądź resortu spraw zagranicznych,
lecz konsekwencja niezależnych procesów ekonomicz-
nych, które w ciągu roku budżetowego mogą ulec
wszelkiej, w tym również korzystnej, ewolucji.
Odnośnie do kroków, jakie Ministerstwo Spraw
Zagranicznych podejmuje dla wspierania środowisk
polonijnych, to polegają one przede wszystkim na
tworzeniu odpowiednich ram polityczno-prawnych
dla współpracy ze środowiskami polskimi w świecie.
Współpraca ta dotyczy wielu instytucji rządowych,
parlamentarnych i organizacji społecznych. Ważnym
instrumentem służącym jej realizacji jest Międzyre-
sortowy Zespół do Spraw Polonii i Polaków za Gra-
nicą, w którym MSZ pełni funkcję koordynatora.
Przykładami natomiast bezpośredniego, w tym
również finansowego, zaangażowania MSZ w sprawy
polonijne są m.in. następujące fakty:
— codzienna współpraca ze środowiskami polo-
nijnymi ok. 500 pracowników MSZ zatrudnionych na
placówkach dyplomatyczno-konsularnych;
— współpraca przy organizacji i organizacja przez
polskie placówki dyplomatyczno-konsularne ponad
3500 imprez, których celem jest przybliżenie kultury
polskiej Polonii i Polakom za granicą;
— pomoc dla ośrodków edukacyjnych prowadzą-
cych nauczanie języka polskiego dla blisko 150 tys.
uczniów (wyposażenie, podręczniki, pomoce dydak-
tyczno-metodyczne, nauczyciele), kierowana w prze-
ważającym stopniu za pośrednictwem polskich pla-
cówek dyplomatyczno-konsularnych.
Realizacja opisanej powyżej współpracy ze środo-
wiskami polonijnymi możliwa jest dzięki zaangażo-
waniu ww. pracowników resortu spraw zagranicz-
nych oraz funduszom polonijnym z budżetu MSZ,
które rozdysponowane zostały pomiędzy 126 polski-
mi urzędami konsularnymi – proporcjonalnie do po-
trzeb występujących w poszczególnych okręgach kon-
sularnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie świadczeń pielęgnacyjnych (9219)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 30 kwietnia 2009 r. dotyczące interpelacji po-
seł Anny Sobeckiej w sprawie świadczenia pielęgna-
cyjnego, uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ww. ustawy
o świadczeniach rodzinnych świadczenie pielęgnacyj-
ne nie przysługuje, jeżeli osoba niepełnosprawna wy-
magająca opieki pozostaje w związku małżeńskim.
Powyższy zapis pozostaje niezmieniony od wejścia
w życie ustawy, tj. od 1 maja 2004 r., i nie był on
przedmiotem orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 18 lipca 2008 r. (sygn. akt P 27/07) oraz z dnia
22 lipca 2008 r. (sygn. akt P 41/07), w których Try-
bunał Konstytucyjny stwierdził, że o świadczenie
pielęgnacyjne, poza rodzicem lub opiekunem faktycz-
nym niepełnosprawnego dziecka legitymującego się
odpowiednim orzeczeniem, mają prawo ubiegać się
także inni członkowie rodziny, na których zgodnie
z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego cią-
ży obowiązek alimentacyjny, także w przypadku gdy
pełnią funkcję spokrewnionej rodziny zastępczej.
Zgodnie z art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuń-
czego do alimentacji na rzecz dziecka zobowiązani są
jego krewni w linii prostej oraz rodzeństwo. Małżo-
nek nie ma prawa do świadczenia pielęgnacyjnego
w związku z opieką nad drugim niepełnosprawnym
małżonkiem, gdyż zgodnie z art. 130 K.r.i.o. obowią-
zek alimentacyjny małżonka względem drugiego
małżonka może powstać dopiero po rozwiązaniu lub
unieważnieniu małżeństwa albo po orzeczeniu sepa-
racji. Problematyczne jest, czy art. 27 K.r.i.o., doty-
czący zaspokajania potrzeb rodziny, dotyczy również
obowiązku alimentacyjnego między małżonkami.
W tym zakresie stanowisko doktryny prawniczej nie
jest jednoznaczne i istnieją stanowiska, że obowiązek
alimentacyjny sensu stricto wynika jedynie z art. 128
K.r.i.o.
Takie rozbieżności mają istotne znaczenie,
szczególnie że Trybunał Konstytucyjny nie odniósł
się w uzasadnieniu do wyroku z dnia 18 lipca 2008 r.
do art. 27 K.r.i.o., a jedynie do art. 128 K.r.i.o. Dla-
tego też nawet po wejściu w życie wyroków Trybu-
nału Konstytucyjnego wątpliwa pozostawała moż-
liwość pobierania świadczenia pielęgnacyjnego
przez małżonka, który rezygnuje z pracy w celu
sprawowania osobistej opieki nad niepełnospraw-
nym małżonkiem.
Z powyższych względów art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a
ustawy o świadczeniach rodzinnych nie jest przed-
miotem prac legislacyjnych zmierzających do jego
zmiany.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ankiety planowanej przez PFRON,
dotyczącej problemów osób niepełnosprawnych
(9220)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
30 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-9220/09, interpe-
lację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie ankiety
planowanej przez PFRON, dotyczącej problemów
osób niepełnosprawnych, proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień:
Ad 1. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych jest beneficjentem systemowym
dla poddziałania 1.3.6 Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki”, współfinansowanego ze środków Euro-
pejskiego Funduszu Społecznego (EFS 85%, PFRON
15%). Projekt badawczy „Ogólnopolskie badanie sy-
tuacji, potrzeb i możliwości osób niepełnosprawnych”
przewidziany w planie działania dla priorytetu I PO
KL na 2009 r. realizowany jest w partnerstwie na-
ukowym z zespołem badawczym Szkoły Wyższej Psy-
chologii Społecznej.
O konieczności realizacji badania przesądzono
na przełomie 2006 i 2007 r., tj. w chwili przyjmowa-
nia Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” i doku-
mentu uszczegóławiającego, tj. szczegółowego opisu
priorytetów PO KL (SzOP). Wśród czterech typów
projektów, które mają być realizowane przez PFRON,
na pierwszym miejscu wskazano ekspertyzy i bada-
nia dotyczące diagnozy potrzeb, efektywności form
wsparcia oraz aktywizacji zawodowej i społecznej wo-
bec osób niepełnosprawnych.
Jednym z etapów przedmiotowego projektu jest
badanie kwestionariuszowe na próbie ogólnopolskiej
100 000 osób. Realizacja ogólnopolskiego projektu
badawczego pozwoli na zidentyfikowanie niepełno-
sprawności rzadkich i sprzężonych, oszacowanie ska-
li zjawiska, zidentyfikowanie specyficznych ograni-
czeń wynikających z posiadanego rodzaju niepełno-
sprawności oraz potrzeb osób należących do tych
grup w celu określenia rodzaju niezbędnego wspar-
cia, które stanowi warunek osiągnięcia optymalnego
poziomu niezależności, w tym niezależności ekono-
micznej. Badanie przeprowadzone na grupie 10 000
respondentów nie pozwoliłoby na realizację tak zde-
finiowanego celu przede wszystkim dlatego, że nie
identyfikowałoby osób z rzadko występującymi nie-
pełnosprawnościami i niepełnosprawnościami sprzę-
żonymi.
Dla polityki zatrudnienia i rehabilitacji zawodo-
wej osób niepełnosprawnych szczególnie ważne jest
rozpoznanie przyczyn zdecydowanie niskiego udzia-
łu osób niepełnosprawnych w rynku pracy. Mimo
istnienia systemu wspierania zatrudnienia osób nie-
633
pełnosprawnych we wchodzeniu i utrzymaniu się na
rynku pracy zdecydowana większość osób niepełno-
sprawnych pozostaje bierna zawodowo. Realizacja
projektu pozwoli na wskazanie przyczyn takiego
stanu oraz na sformułowanie rekomendacji dla przy-
szłych działań podnoszących efektywność tego sys-
temu.
Na przeprowadzenie samego badania przeznaczo-
no pierwotnie kwotę ponad 4 mln zł. Stanowi to ok.
1% alokacji na wszystkie projekty, które będą reali-
zowane do 2013 r. w ramach PO KL.
Pragnę nadmienić, że projekt ten jest unikalny,
gdyż w Polsce tak dużego badania sondażowego pro-
wadzonego w celu uzyskania wiedzy o osobach niepeł-
nosprawnych dotychczas nie przeprowadzano. Tym
bardziej osoby z niepełnosprawnościami rzadkimi
i sprzężonymi nie były do tej pory w Polsce objęte sze-
rokimi badaniami porównawczymi. Sytuacja osób
z rzadkimi lub sprzężonymi niepełnosprawnościami
jest szczególnie trudna. Jednocześnie brakuje zarówno
wiedzy o skali zjawiska, jak też dostępnych, oczekiwa-
nych i możliwych sposobach kompensacji tych ograni-
czeń, co przekłada się na brak odrębnej polityki wspar-
cia dla tych osób. Badania masowe stanowią unikalną
okazję do zebrania takiej wiedzy. Tym pilniejsze staje
się rozpoznanie charakterystycznego położenia tej ka-
tegorii osób niepełnosprawnych, aby w rezultacie dać
podstawy do programowania takiego systemu pomocy,
który byłby adresowany bezpośrednio do nich i uwzględ-
niał ich potrzeby.
Ad 2. Pozostałe, poza badawczymi, typy realizo-
wanych operacji przewidziane w SzOP PO KL (ogól-
nokrajowe i ponadregionalne projekty aktywizacji
zawodowej i integracji społecznej, skierowane do osób
niepełnosprawnych i ich otoczenia, ze szczególnym
uwzględnieniem wykorzystania nowoczesnych tech-
nologii oraz projektów promujących elastyczne i in-
nowacyjne formy zatrudnienia, identyfikacja i pro-
mocja najlepszych rozwiązań z zakresu pomocy oso-
bom niepełnosprawnym oraz kampanie informacyjne
skierowane m.in. do pracodawców w celu zachęcania
ich do zatrudniania osób niepełnosprawnych) mają
lub znajdą odzwierciedlenie w projektach realizowa-
nych obecnie lub w przyszłych latach.
W chwili obecnej PFRON jako beneficjent syste-
mowy realizuje jeszcze 7 projektów, które zakładają
realizację zindywidualizowanych usług adekwatnych
do zdiagnozowanych potrzeb osob niepełnospraw-
nych, co pozwoli na zaplanowanie właściwego rozwo-
ju zawodowego tych osob. Realizacja tych projektów
przyczynia się także do sformułowania podstawowe-
go zakresu usług, pozwalającego na szybkie wejście
lub powrót na rynek pracy w odniesieniu do osob nie-
pełnosprawnych o specyficznych potrzebach uzależ-
nionych od rodzaju i stopnia niepełnosprawności.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
634
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie komunikacji między urzędami (9221)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-9221/09), przekazującego interpelację poseł na Sejm
RP pani Anny Sobeckiej z dnia 15 kwietnia 2009 r.
dotyczącą komunikacji między urzędami, przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, iż organy prowadzą-
ce postępowanie administracyjne w ramach proce-
dury przewidzianej w Kodeksie postępowania admi-
nistracyjnego określają kierunek jego prowadzenia,
a także wskazują na dowody niezbędne do prawidło-
wego załatwienia sprawy. Ponadto zobligowane są do
wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego ma-
teriału dowodowego, w myśl art. 7 i art. 77 Kodeksu
postępowania administracyjnego. Nie oznacza to jed-
nak, że cały ciężar dowodu spoczywa wyłącznie na
organie administracji publicznej. Dlatego też strony
postępowania nie są zwolnione od współudziału
w realizacji obowiązku zebrania i przedstawienia ma-
teriału dowodowego w rozstrzyganej sprawie.
Jak podkreślono w doktrynie i judykaturze, cię-
żar dowodu w niektórych sytuacjach będzie rozło-
żony na oba podmioty uczestniczące w postępowa-
niu. Z treści przepisów nakładających na organy
obowiązek zebrania całego materiału dowodowego
nie daje się w szczególności wyprowadzić konkluzji,
że organy administracji zobowiązane są do poszu-
kiwania środków dowodowych służących poparciu
twierdzeń strony, w sytuacji gdy strona sama nie
jest w stanie ich przedstawić wobec braku takich
dowodów (wyrok Naczelnego Sądu Administracyj-
nego w Warszawie z dnia 10 października 2007 r.,
sygn. akt IIGSK 172/07).
Podkreślić nadto należy, że przeniesienie obo-
wiązku zbierania i przedstawiania danych potwier-
dzających żądania obywatela na organ prowadzący
postępowanie z pewnością wpłynęłoby na długo-
trwałość tego postępowania. Organ ten musiałby
bowiem występować o żądane informacje do innych
instytucji i oczekiwać na odpowiedź, podczas gdy
informacje powyższe często znajdują się w dyspozy-
cji obywatela. Nie oznacza to oczywiście, że w każdej
sprawie to na obywatelu spoczywa obowiązek do-
starczenia wszelkich dokumentów i informacji znaj-
dujących się w urzędach; o tym decydują bowiem
przepisy prawa.
Niezależnie od powyższego dodać należy, że w świe-
tle art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1986 r.
Prawo o aktach stanu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2004 r.
Nr 161, poz. 1688, z późn. zm.) obowiązek przedkła-
dania przez nupturientów kierownikowi urzędu sta-
nu cywilnego odpisów aktu urodzenia nie dotyczy
przypadków, gdy akt ten został sporządzony w urzę-
dzie stanu cywilnego, w którym ma zostać sporzą-
dzony akt małżeństwa.
W innym przypadku faktycznie nupturienci są
zobligowani do złożenia odpisów aktów urodzenia.
Niedogodność ta wynika z braku elektronicznej ko-
munikacji między urzędami stanu cywilnego i braku
centralnego rejestru aktów stanu cywilnego.
W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji podjęto prace mające na celu rozwiązanie tego
problemu. Planowana jest pełna informatyzacja urzę-
dów stanu cywilnego, która doprowadzi do utworze-
nia Centralnego Rejestru Aktów Stanu Cywilnego.
Elektroniczna wymiana informacji pomiędzy urzę-
dami stanu cywilnego zwolni obywateli z obowiązku
przedkładania odpisów aktów stanu cywilnego do
różnego typu czynności.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ustawy o Karcie Polaka (9222)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Anny Sobeckiej (pismo nr SPS-
-023-9222/09 z dnia 30 kwietnia 2009 r.) w sprawie
ustawy o Karcie Polaka uprzejmie informuję:
Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie otrzyma-
ło jak dotąd żadnych informacji od polskich urzędów
konsularnych zajmujących się wydawaniem Karty
Polaka na Ukrainie o wykorzystywaniu przez osoby
kierujące tam organizacjami polonijnymi możliwości
wystawiania zaświadczeń potwierdzających zaanga-
żowanie w działalność polonijną w celu uzyskania
korzyści majątkowych. Takie informacje nie napły-
nęły również do MSZ od działaczy polonijnych.
W związku z brakiem informacji sugerujących ist-
nienie przypadków korupcji wspomnianych przez pa-
nią poseł Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie ma
podstaw do podejmowania działań w tej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
opodatkowania samochodów (9223)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-9223/09 z dnia 30 kwietnia br., przy któ-
rym została przekazana interpelacja pani poseł Anny
Sobeckiej w sprawie zmiany przepisów dotyczących
opodatkowania samochodów, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż obecnie prowadzo-
ne są jedynie prace w zakresie analiz założeń do
ewentualnych zmian systemu opodatkowania samo-
chodów. Minister finansów, jako odpowiedzialny za
finanse publiczne, jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie do nowych rozwiązań
podatkowych mających na celu zapewnienie wpły-
wów budżetowych przy jednoczesnym uwzględnieniu
oddziaływania opodatkowania na środowisko i go-
spodarkę. W związku z tym, iż Ministerstwo Finan-
sów prowadzi jedynie analizy założeń do zmiany sys-
temu opodatkowania samochodów, kwoty podatku,
jakimi obciążeni mogliby być posiadacze samocho-
dów, nie są na dzień dzisiejszy znane. Stąd też infor-
macje prasowe wskazujące, iż posiadacze najstar-
szych pojazdów będą obciążeni podatkiem w wysoko-
ści 3 tys. zł, nie wynikają z założeń rządu, mają cha-
rakter spekulacji medialnych i należy je zdemento-
wać. Jednocześnie wskazać należy, iż mimo braku na
dzień dzisiejszy harmonizacji przedmiotowych prze-
pisów przez prawo wspólnotowe (jest jedynie projekt
dyrektywy w tym zakresie), zdaniem Komisji Euro-
pejskiej należy dążyć do zastępowania takich podat-
ków, jak polska akcyza, podatkiem pobieranym co-
rocznie z uwzględnieniem jego ekologicznego charak-
teru promującego kupno samochodów o niskim po-
ziomie emisji CO2 oraz stabilność i klarowność przed-
miotowego systemu. Informuję, iż państwa członkow-
skie tzw. starej Unii Europejskiej wprowadziły,
a część państw członkowskich, które ostatnio przy-
stąpiły do UE, rozważa możliwość wprowadzenia,
rozwiązania uzależniającego kwotę opodatkowania
samochodów w zależności od ich szkodliwości dla śro-
dowiska. Dlatego zasadne jest podejmowanie prac
analitycznych, aby być przygotowanym do dyskusji
na forum unijnym w tym temacie.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną, ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd.
635
Reasumując, wyjaśniam, iż minister finansów,
ani tym bardziej rząd, nie podjął decyzji o zastąpie-
niu podatku akcyzowego nowym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tadeusza
Tomaszewskiego oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9227)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Tadeusza Tomaszew-
skiego oraz grupy posłów przekazaną pismem z dnia
30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9227-09) w spra-
wie zadań resortu wynikających z „Kierunków roz-
woju turystyki do 2015 r.”, uprzejmie informuję, co
następuje.
Szereg działań i zadań priorytetowych realizowa-
nych przez ministra właściwego do spraw kultury
fizycznej i sportu wpływa bezpośrednio lub pośrednio
na rozwój polskiej turystyki i wpisuje się w realizację
„Kierunków rozwoju turystyki do 2015 r.”.
Głównym dokumentem wytyczającym kierunki
działań dla kultury fizycznej i sportu jest „Strategia
rozwoju sportu w Polsce do 2015 r.” przyjęta na po-
siedzeniu Rady Ministrów w dniu 23 stycznia 2007 r.
W dokumencie tym określono wizję i kierunek dąże-
nia, tworząc główny cel strategiczny: Aktywne i spraw-
ne społeczeństwo, oraz zdefiniowano trzy priorytety:
popularyzacja sportu dla wszystkich, wzrost wyni-
ków sportowych oraz rozwój infrastruktury sporto-
wo-rekreacyjnej. Dla poszczególnych priorytetów
przypisano obszary działań i sprecyzowano dla nich
zadania szczegółowe.
Zadania priorytetu I: Popularyzacja sportu dla
wszystkich dotyczące obszarów działania: Sprawność
fizyczna dzieci i młodzieży oraz Aktywność fizyczna
społeczeństwa ukierunkowane są na promocję ak-
tywności fizycznej dla zdrowia oraz zwiększenie po-
wszechnej aktywności sportowej naszego społeczeń-
stwa. Zadania te ministerstwo realizuje we współ-
pracy z organizacjami pozarządowymi mającymi cele
statutowe z zakresu kultury fizycznej i sportu oraz
jednostkami samorządu terytorialnego, m.in. po-
przez udzielanie dotacji celowych. Dotacje te udzie-
lane są z budżetu państwa i funduszy celowych,
w ramach otwartych konkursów ofert. W ogłasza-
nych corocznie konkursach z zakresu rozwoju sportu
dzieci i młodzieży, rozwoju sportu osób niepełno-
636
sprawnych oraz upowszechniania sportu i aktywno-
ści fizycznej w różnych grupach społecznych wyzna-
czane są zadania i priorytety ukierunkowane na pro-
mocję prozdrowotnych, społecznych, edukacyjnych
i wychowawczych wartości sportu, rozszerzenie do-
stępu do aktywności sportowej oraz upowszechnienie
różnych form i programów sportu dla wszystkich.
Priorytetowo traktowane są także działania z zakre-
su integracji społecznej w sporcie i poprzez sport osób
niepełnosprawnych oraz wyrównywania dostępu do
sportu i przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu
o podłożu finansowym.
Szeroka współpraca z różnorodnymi podmiotami
działającymi w obszarze sportu powszechnego służy
realizacji zadań i programów resortowych oraz wpły-
wa na podejmowanie nowych inicjatyw i działań na
rzecz rozwoju sportu dla wszystkich.
W ramach programu „Sport wszystkich dzieci”,
realizowanego ze środków Funduszu Rozwoju Kul-
tury Fizycznej, wspierane są między innymi działa-
nia na rzecz wypoczynku dzieci i młodzieży pn.
„Sportowe wakacje”. Zadanie to skierowane jest do
dzieci i młodzieży z uczniowskich klubów sportowych
i stowarzyszeń działających w sferze kultury fizycz-
nej i sportu. Celem sportowych wakacji jest zapew-
nienie uczestnikom zdrowego wypoczynku poza miej-
scem zamieszkania, podczas którego prowadzona jest
praca wychowawczo-edukacyjna w zakresie kształ-
towania nawyków systematycznej aktywności rucho-
wej i zdrowego stylu życia oraz szkolenia sportowego
w różnych dyscyplinach sportu. Często udział w spor-
towych wakacjach jest dla dzieci i młodzieży formą
nagrody za całoroczną pracę i systematyczny udział
w zajęciach i imprezach sportowych. W roku 2008
w 771 obozach sportowych, dofinansowanych przez
ministerstwo kwotą 11 350 tys. zł, uczestniczyło
35 749 dzieci.
Jednym ze strategicznych zadań Ministerstwa
Sportu i Turystyki (priorytet 3: Rozwój infrastruk-
tury sportowo-rekreacyjnej) jest stwarzanie warun-
ków do rozbudowy sieci ogólnodostępnych obiektów
sportowych służących upowszechnianiu sportu oraz
specjalistycznej bazy sportowej dla potrzeb doskona-
lenia polskiego sportu kwalifikowanego.
Realizację tych zamierzeń założono poprzez wspo-
maganie finansowe przedsięwzięć inwestycyjnych
oraz przygotowanie i upowszechnianie wzorcowych
rozwiązań projektowych w zakresie obiektów spor-
towych. W zakresie wsparcia finansowego kontynu-
uje się dofinansowanie środkami Funduszu Rozwo-
ju Kultury Fizycznej czterech programów inwesty-
cyjnych.
W roku 2008 zaplanowano na ten cel ogółem kwo-
tę ok. 371,5 mln zł, a wykorzystano 420,9 mln zł.
Powyższa kwota została rozdysponowana na:
— „Program inwestycji o szczególnym znaczeniu
dla sportu” – 134,7 mln zł (do 31 grudnia 2008 r.
inwestorzy wykorzystali 196,4 mln zł).
— Wieloletnie wojewódzkie programy rozwoju
bazy sportowej – 200 mln zł (do 31 grudnia 2008 r.
inwestorzy wykorzystali 186,9 mln zł).
Systematycznie wdrażany jest program „Budowa
sali gimnastycznej w każdej gminie”.
Na preferencyjnych warunkach (60% wartości
kosztorysowej) dofinansowywane są pełnowymiaro-
we sale gimnastyczne w gminach, które nie mają ani
jednego takiego obiektu (bez pełnowymiarowej sali
gimnastycznej o wymiarach minimum 24/12 pozo-
stało jeszcze 211 gmin).
— „Program budowy ogólnodostępnych, wielo-
funkcyjnych boisk sportowych dla dzieci i młodzieży”
– 29,8 mln zł (do 31 grudnia 2008 r. inwestorzy wy-
korzystali 28,7 mln zł).
— Program „Blisko boisko” (boiska piłkarskie o na-
wierzchni ze sztucznej trawy) – 5,0 mln zł (do 31 grud-
nia 2008 r. inwestorzy wykorzystali 6,9 mln zł).
W roku 2008 rozszerzono wsparcie finansowe re-
alizacji inwestycji sportowych. Powołany został pro-
gram budowy kompleksów sportowych umożliwia-
jących uprawianie różnych dyscyplin sportowych
przez wszystkie grupy wiekowe na bezpiecznych,
nowoczesnych, europejskich boiskach sportowych
pod nazwą „Moje boisko – Orlik 2012”. W ramach
projektu zakłada się budowę kompleksu dwóch bo-
isk: boiska piłkarskiego oraz boiska wielofunkcyj-
nego o nawierzchniach syntetycznych wraz z zaple-
czem sanitarno-szatniowym oraz ewentualnie pla-
cem zabaw. Przyjęto dofinansowanie kompleksu
sportowego z rezerwy celowej budżetu państwa oraz
środków urzędów marszałkowskich po 333,0 tys. zł
z każdego z tych źródeł. Środki budżetowe zabez-
pieczone zostały na rok 2008 w ogólnej kwocie
200,0 mln zł na dofinansowanie realizacji 600 kom-
pleksów. Na dzień 31 grudnia 2008 r. zostało zreali-
zowanych 330 obiektów.
Wsparcie finansowe realizacji czterech projektów
pilotażowych do tego programu założono ze środków
Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej, w roku 2008
przeznaczając na ten cel ogółem 2,0 mln zł (po 500,0
tys. zł na jeden obiekt). W dążeniu do uproszczenia
procesów inwestycyjnych w obszarze ogólnodostępnej
infrastruktury sportowej rozpoczęto prace nad przy-
gotowaniem modelowych rozwiązań miejskich, gmin-
nych i osiedlowych ośrodków sportu.
W celu promocji najefektywniejszych rozwiązań
technicznych w budownictwie sportowym decyzją
ministra sportu i turystyki z grudnia 2007 r. został
rozpisany konkurs pn. „Inwestor roku 2007” dla in-
westycji dofinansowywanych ze środków Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej w czterech kategoriach:
hale sportowe o wymiarach – 36 m x 18 m do 44 m x
22 m, hale sportowe o wymiarach areny 44 m x 22 m
i większe, kryte pływalnie 25 m x 12,5 m oraz obiek-
ty inne. Konkurs ma na celu popularyzację obiektów
sportowych, mających istotny wpływ na rozwój kul-
tury fizycznej i sportu, jak również wyłonienie obiek-
tów charakteryzujących się funkcjami ekonomiczno-
-technicznymi, korzystnymi dla inwestorów, z moż-

liwością ich zastosowania w tej dziedzinie budownic-
twa sportowego.
Ministerstwo Sportu i Turystyki podjęło prace
nad aktualizacją „Wieloletniego programu inwestycji
o szczególnym znaczeniu dla sportu”. W związku
z tym 3 marca br. zostało skierowane do wszystkich
polskich związków oraz Akademickiego Związku
Sportowego pismo z prośbą o przesłanie do dnia
4 maja br. wykazu trzech zadań inwestycyjnych zgod-
nie z hierarchią ważności dla związku. Obecnie trwa-
ją prace nad analizą przedstawionych propozycji.
W tegorocznym budżecie Ministerstwa Sportu
i Turystyki zagwarantowana jest kwota w wysokości
540 tys. zł na opracowanie i opublikowanie warun-
ków technicznych budowy obiektów sportowych.
Przedstawiciele Ministerstwa Sportu i Turystyki
uczestniczą w pracach dotyczących planów prze-
strzennego zagospodarowania kraju w dziedzinie
kultury fizycznej, są członkami Polskiego Komitetu
Normalizacyjnego, Polskiego Centrum Badań i Cer-
tyfikacji oraz na stałe uczestniczą w pracach obu ko-
mitetów w zakresie bezpieczeństwa i certyfikacji
urządzeń sportowo-rekreacyjnych.
Ministerstwo Sportu i Turystyki współpracuje
z Instytutem Sportu, który realizuje działania w za-
kresie certyfikacji urządzeń sportowych i wyposaże-
nia placów zabaw. Jednostką certyfikującą jest Ze-
spół Certyfikacji Instytutu Sportu, który posiada
akredytację Polskiego Centrum Akredytacji. Zespół
Certyfikacji przeprowadza certyfikację dobrowolną
wyrobów na:
— znak bezpieczeństwa (poza zakresem akredy-
tacji PCA – oznaczony znakiem B18),
— zgodność z wymaganiami norm krajowych
i międzynarodowych.
Instytut Sportu powołuje Komitet Techniczny
przy Zespole Certyfikacji, w którego skład wchodzą
osoby będące uznanymi specjalistami w dziedzinie
urządzeń wchodzących w zakres certyfikacji przez
zespół, dobierane spośród m.in. członków komitetów
technicznych działających przy Polskim Komitecie
Normalizacyjnym.
Ponadto Ministerstwo Sportu i Turystyki opiniu-
je projekty dokumentów normalizacyjnych, opraco-
wywanych i rozpowszechnianych przez Polski Komi-
tet Normalizacyjny, zgodnie z przepisami w zakresie
normalizacji.
Generalnie należy stwierdzić, iż w ramach środ-
ków z budżetu państwa części 25: Kultura fizyczna
i sport na zadania w zakresie sportu powszechnego
wydatkowano 19 375 tys. zł (w 2007 r. 17 363 tys. zł),
na sport kwalifikowany 195 139 tys. zł (w 2007 r. 172
241 tys. zł), natomiast na sport osób niepełnospraw-
nych 3184 tys. zł (w 2007 r. 1057 tys. zł).
W ramach środków z Funduszu Rozwoju Kultury
Fizycznej dofinansowano między innymi: rozwijanie
sportu dzieci i młodzieży (programy „Szkolenie i współ-
zawodnictwo młodzieży uzdolnionej sportowo” i „Sport
wszystkich dzieci”) w wysokości 149 624 tys. zł
(w 2007 r. 125 178 tys. zł) oraz rozwijanie sportu
637
wśród osób niepełnosprawnych w wysokości 26 877
tys. zł (w 2007 r. 22 395 tys. zł). Ze środków Fundu-
szu Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych dla Uczniów do-
finansowaniem objęto zajęcia sportowo-rekreacyjne
dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjów w wy-
sokości 14 337 tys. zł (w 2007 r. 17 755 tys. zł).
Tak więc realizacja wybranych zadań statuto-
wych ministra właściwego do spraw kultury fizycznej
i sportu wspomaga rozwój turystyki w Polsce, zakła-
dany w „Kierunkach rozwoju turystyki do 2015 r.”.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Tadeusza
Tomaszewskiego oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9228)
W odpowiedzi na interpelację poselską panów po-
słów: Tadeusza Tomaszewskiego, Tomasza Garbow-
skiego i Bogusława Wontora z dnia 22 kwietnia 2009 r.
w sprawie zadań resortu wynikających z „Kierun-
ków rozwoju turystyki do 2015 r.” uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Ministerstwo Skarbu Państwa sprawuje nadzór
właścicielski wobec 13 spółek z sektora turystyki,
z czego 6 to jednoosobowe spółki Skarbu Państwa,
jedna postawiona w stan upadłości oraz 25 spółek
uzdrowiskowych z czego 24 to jednoosobowe spółki
Skarbu Państwa.
W 2008 r. minister skarbu państwa dokonał prze-
kształcenia trzech przedsiębiorstw z sektora turysty-
ki w spółki prawa handlowego, tj. Centrum Hotele
sp. z o.o. w Łodzi, Przedsiębiorstwo Usług Hotelar-
skich i Turystycznych Kraków sp. z o.o. w Krakowie
oraz Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Usług Tury-
stycznych sp. z o.o. w Katowicach.
Wobec priorytetowego celu, jakim jest prywaty-
zacja spółek z udziałem Skarbu Państwa, Minister-
stwo Skarbu Państwa prowadzi procesy prywatyzacji
następujących spółek:
1) z sektora turystyki:
— Gliwicka Agencja Turystyczna SA w Gliwicach,
— Instytut Turystyki sp. z o.o w Warszawie,
— Marina Hotele sp. z o.o. w Szczecinie,
— Przedsiębiorstwo Turystyczne MAZUR-TU-
RIST sp. z o.o. w Olsztynie,
— Przedsiębiorstwo Turystyczno-Handlowe „Try-
bunalskie” SA w Piotrkowie Trybunalskim,
638
— Przedsiębiorstwo Hotelarskie „KUJAWY-ZA-
JAZD POLSKI” sp. z o.o. we Włocławku,
— Przedsiębiorstwo Usług Hotelarskich i Tury-
stycznych Kraków sp. z o.o. w Krakowie,
— WARS SA w Warszawie,
— Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Usług Tury-
stycznych sp. z o.o. w Katowicach;
2) z sektora uzdrowisk:
— Uzdrowisko Kamień Pomorski sp. z o.o. w Ka-
mieniu Pomorskim,
— Uzdrowisko Kraków-Swoszowice sp. z o.o.
w Krakowie,
— Uzdrowisko Przerzeczyn sp. z o.o. w Przerze-
czynie-Zdroju,
— Uzdrowisko Ustka sp. z o.o. w Ustce,
— Uzdrowisko Wieniec sp. z o.o. w Wieńcu-Zdroju.
W roku 2009 planowane jest wszczęcie działań
prywatyzacyjnych wobec następujących spółek z bran-
ży turystyka:
— Centrum Hotele sp. z o.o. w Łodzi,
— Polskie Tatry SA w Zakopanem,
— Przedsiębiorstwo Usług Hotelarskich i Miesz-
kaniowych sp. z o.o. w Olsztynie.
Analizy przedprywatyzacyjne dla spółek sporzą-
dzane są przez firmy wyłonione w wyniku postępo-
wania o udzielenie zamówienia publicznego, przepro-
wadzonego w trybie przetargu nieograniczonego, na
podstawie art. 39 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 223, poz. 1655).
Jednocześnie, biorąc pod uwagę sytuację gospo-
darczą oraz dynamicznie zmieniające się otoczenie
zewnętrzne spółek uzdrowiskowych, dokonano ana-
lizy koncepcji prywatyzacji spółek uzdrowiskowych
– opracowywanej równolegle z ustawą z dnia 28 lipca
2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1399).
Analiza jednoznacznie wykazała, że zasadniczym ce-
lem tej koncepcji była prywatyzacja spółek uzdrowi-
skowych i zapewnienie środków na dalszy ich rozwój
przy jednoczesnym zabezpieczeniu możliwości reali-
zacji, przez ministra zdrowia, zadań z zakresu lecz-
nictwa uzdrowiskowego. Obok uzdrowiskowych spół-
ek Skarbu Państwa funkcjonują inne podmioty,
w tym prywatne, świadczące usługi lecznictwa uzdro-
wiskowego na rzecz Narodowego Funduszu Zdrowia.
Na terenie gmin uzdrowiskowych znakomicie rozwi-
ja się prywatna działalność uzdrowiskowa. Spółki
uzdrowiskowe, które są własnością Skarbu Państwa,
działają w warunkach ostrej konkurencji, przy du-
żym niedoborze środków na poprawę standardów
świadczenia usług i na rozwój działalności. Narodo-
wy Fundusz Zdrowia, który ma obowiązek kontrak-
towania świadczeń w trybie publicznym, kieruje się
jakością świadczenia i jego ceną, a nie strukturą wła-
snościową akcjonariatu spółki uzdrowiskowej – świad-
czeniodawcy. Minister zdrowia podzielił pogląd Skar-
bu Państwa, że potrzeby inwestycyjne spółek uzdro-
wiskowych wskazują, iż w przyszłości w całości po-
winny być one objęte procesem prywatyzacji. Zda-
niem ministra zdrowia nie będzie to ograniczało
możliwości zapewnienia leczenia uzdrowiskowego ze
środków publicznych.
W konsekwencji działań dotyczących zmniejsze-
nia liczby spółek uzdrowiskowych minister skarbu
państwa, w porozumieniu z ministrem zdrowia, pod-
pisał 8.10.2008 r. rozporządzenia w sprawie wykazu
zakładów lecznictwa uzdrowiskowego prowadzonych
w formie jednoosobowych spółek Skarbu Państwa,
które nie będą podlegać prywatyzacji (Dz. U. Nr 192,
poz. 1186). Wykaz stanowiący załącznik do ww. roz-
porządzenia zawiera 7 spółek, tj.: Uzdrowisko Busko-
-Zdrój SA w Busku Zdroju, Przedsiębiorstwo Uzdro-
wisko Ciechocinek SA w Ciechocinku, Uzdrowisko
Kołobrzeg SA w Kołobrzegu, Uzdrowisko Krynica-
-Żegiestów SA w Krynicy, Uzdrowisko Lądek-Długo-
pole SA w Lądku-Zdroju, Uzdrowisko Rymanów SA
w Rymanowie-Zdroju i Uzdrowisko Świnoujście SA
w Świnoujściu.
Wejście w życie nowego rozporządzenia rozsze-
rzyło katalog spółek przeznaczonych do prywatyza-
cji i umożliwiło ministrowi skarbu państwa wszczę-
cie działań prywatyzacyjnych wobec spółek, które
nie znalazły się w ww. rozporządzeniu. Aktualnie
uruchomiona została procedura wyboru doradcy
prywatyzacyjnego dla kolejnych 8 spółek uzdrowi-
skowych.
Przedstawiając powyższe, informuję, że zadania
nałożone na Ministerstwo Skarbu Państwa w „Kie-
runkach rozwoju turystyki do 2015 r.” są realizowa-
ne na bieżąco. Wyrażam jednocześnie przekonanie,
że prywatyzacja ww. spółek znacząco wpłynie na po-
prawę efektywności gospodarowania majątkiem i dal-
szy rozwój tego sektora.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9229)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przedkła-
dam odpowiedź na przekazaną pismem z dnia 30 kwiet-
nia 2009 r., znak SPS-023-9229/09, interpelację po-
słów: pana Tadeusza Tomaszewskiego, pana Toma-

sza Garbowskiego oraz pana Bogusława Wontora
w sprawie zadań resortu wynikających z „Kierun-
ków rozwoju turystyki do 2015 roku”.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi prowadzi
szereg działań nakierowanych zarówno na rozwój
przedsiębiorczości na obszarach wiejskich – tworze-
nie małych i średnich firm, budowanie kooperacji
i powiązań poziomych pomiędzy producentami rol-
nymi i innymi podmiotami działającymi w obszarze
rolnictwa tak, aby stały się konkurencyjne na ryn-
kach zagranicznych – jak również tworzenie nowych
miejsc pracy dla ludności zamieszkującej na obsza-
rach wiejskich, niezwiązanej z rolnictwem. Udzielane
jest wsparcie na tworzenie grup producentów rol-
nych, proces tworzenia lokalnych grup działania
i rozwijanie spółdzielczości.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi od lat wspie-
ra działania ukierunkowane na dywersyfikację dzia-
łalności ekonomicznej ludności wiejskiej. Działania
te kierowane są w szczególności do tych rolników,
którzy dotąd utrzymywali się wyłącznie z gospodar-
stwa rolnego. Obecnie prawie 70% gospodarstw rol-
nych osiąga dochody z działalności rolniczej do 2 ESU.
Oznacza to, że dominują gospodarstwa niskotowaro-
we, które potrzebują dodatkowych źródeł finansowa-
nia. Jednym z działań resortu rolnictwa jest udzie-
lanie pomocy na podejmowanie lub rozwijanie dzia-
łalności nierolniczej lub związanej z rolnictwem
w zakresie produkcji lub usług.
W przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 26 wrze-
śnia 2008 r. opracowanym przez Ministerstwo Spor-
tu i Turystyki dokumencie pt. „Kierunki rozwoju
turystyki do 2015 roku” zakłada się łączenie aktyw-
ności wszystkich podmiotów działających na rzecz
rozwoju turystyki i potencjałów będących w ich dys-
pozycji.
W obszarze priorytetowym I: Produkt turystycz-
ny o wysokiej konkurencyjności, w celu operacyjnym
I.5: Rozwój wiodących typów turystyki, znalazło się
działanie I.5.5.: Wspieranie rozwoju turystyki wiej-
skiej. W działaniu tym podkreślono znaczenie tury-
styki wiejskiej dla rozwoju społecznego i dla aktywi-
zacji obszarów wiejskich oraz wysoką dostępność
kosztową tego typu turystyki dla odbiorców. Zazna-
czono również, iż turystyka wiejska może stać się
specyficzną, wyróżniającą formą turystyki naszego
kraju pod warunkiem zachowania oryginalnego cha-
rakteru kulturowego i przyrodniczego polskiej wsi.
Realizacja tego działania pozwoli zdynamizować roz-
wój obszarów wiejskich oraz wzbogacić o działalności
pozarolnicze zakres działalności gospodarczych re-
alizowanych na tych obszarach.
Zadania związane z realizacją „Kierunków...” są
spójne z najważniejszymi dokumentami strategicz-
nymi kraju. W odniesieniu do zakresu kompetencji
resortu rolnictwa i rozwoju wsi „Kierunki...” wpisu-
ją się w „Krajowy plan strategiczny rozwoju obsza-
rów wiejskich na lata 2007–2013”.
Podstawę realizacji krajowego planu strategicz-
nego stanowi koncepcja wielofunkcyjności rolnictwa
639
i obszarów wiejskich. Zakłada ona wzmocnienie eko-
nomiczne gospodarstw rolnych i wzrost konkuren-
cyjności sektora rolno-spożywczego oraz zapewnienie
instrumentów na rzecz różnicowania działalności
gospodarczej w kierunku pozyskania i stworzenia
alternatywnych źródeł dochodów mieszkańców wsi.
Przyczyni się ona do polepszenia jakości życia na ob-
szarach wiejskich, jak również będzie stanowić alter-
natywę dla obecnie dominującej roli obszarów wiej-
skich, jaką jest produkcja żywności. Ważnym aspek-
tem obszarów wiejskich w Polsce jest ich rola w za-
chowaniu i odtwarzaniu walorów krajobrazowych
oraz zasobów przyrody.
Cele i priorytety określone w krajowym planie
strategicznym dla obszarów wiejskich są realizowane
w Polsce w ramach Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013. Łączna kwota środków
na program w latach 2007–2013 wyniesie ponad
17 mld euro, z czego ponad 13 mld euro będzie po-
chodzić z budżetu UE (Europejskiego Funduszu Rol-
nego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich).
W Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–
–2013 realizowane są dwa działania nakierowane na
rozwój przedsiębiorczości i aktywizację zawodową
mieszkańców wsi: Różnicowanie w kierunku działal-
ności nierolniczej oraz Tworzenie i rozwój mikro-
przedsiębiorstw, w ramach których wspierane jest
podejmowanie lub rozwijanie dodatkowej działalno-
ści pozarolniczej m.in. w zakresie usług turystycz-
nych oraz związanych ze sportem, rekreacją i wypo-
czynkiem. Chcemy pomóc rolnikom w znalezieniu
dodatkowych źródeł dochodu, a mieszkańcom obsza-
rów wiejskich w znalezieniu zatrudnienia poza tra-
dycyjnym rolnictwem. Planujemy, że dzięki realizacji
tych działań zostanie utworzonych ponad 50 tys.
miejsc pracy, liczba gospodarstw rolników prowadzą-
cych działalność nierolniczą wzrośnie prawie o 20 tys.
Łączna kwota pomocy przewidziana na te działania
wynosi blisko 1,4 mld euro.
Wzrost atrakcyjności turystycznej i inwestycyjnej
obszarów wiejskich będzie wspierany w ramach dzia-
łania: Odnowa i rozwój wsi. Działanie to będzie wpły-
wać na poprawę jakości życia na obszarach wiejskich
przez zaspokojenie potrzeb społecznych i kultural-
nych mieszkańców wsi oraz promowanie obszarów
wiejskich. Całkowita wartość zrealizowanych w ra-
mach działania inwestycji wyniesie 693 623,6 tys.
euro. Ponadto projekty przyczyniające się do poprawy
jakości życia lub zróżnicowania działalności gospo-
darczej, które nie kwalifikują się do wsparcia w ra-
mach wspomnianych wyżej działań, mogą być reali-
zowane w ramach Leadera. Działanie to przyczyni
się do aktywizacji społeczności wiejskich poprzez
włączenie partnerów społecznych i gospodarczych do
planowania i wdrażania lokalnych inicjatyw.
Niebagatelną rolę w rozwoju agroturystyki ode-
grały służby doradcze. Szkolenia kadr z zakresu pro-
wadzenia biznesu agroturystycznego zaowocowały
wzrostem zainteresowania turystyką na obszarach
wiejskich, zarówno wśród potencjalnych kwatero-
640
dawców, jak i osób korzystających z tego rodzaju wy-
poczynku (promocja gospodarstw agroturystycz-
nych). Wsparcie tworzenia i funkcjonowania stowa-
rzyszeń kwaterodawców wiejskich przyczyniło się do
integracji właścicieli gospodarstw agroturystycz-
nych. Obecnie służby doradcze kontynuują swoją
działalność, dostosowując ją do zmieniającego się oto-
czenia prawno-gospodarczego i oczekiwań różnorod-
nych grup klientów.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom młodzieży,
zwłaszcza zamieszkałej na terenach wiejskich, po-
cząwszy od roku szkolnego 2008/2009 uruchomiono
kształcenie w nowym zawodzie – technik turystyki
wiejskiej. Kierunek ten ma przygotowywać do plano-
wania i organizowania pobytu turystów na obsza-
rach wiejskich, podejmowania własnej działalności
gospodarczej, jak również wyposażyć w wiedzę i umie-
jętności pozwalające prowadzić gospodarstwo rolne,
w tym również agroturystyczne.
Omawiane wyżej działania wspierające rozwój tu-
rystyki na obszarach wiejskich stanowią kontynuację
wcześniejszych programów realizowanych przez re-
sort rolnictwa i rozwoju wsi. W ramach instrumen-
tów pomocy wdrażanych przez Agencję Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa, tj. realizowanej od
1995 r. do 30 kwietnia 2007 r. pomocy krajowej, pro-
gramu SAPARD oraz Sektorowego Programu Ope-
racyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja sekto-
ra żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich”
zrealizowano 4222 projekty, wartość udzielonych
kredytów wyniosła ok. 90 mln zł, a wartość pomocy
ok. 166 mln zł. Od dnia przystąpienia do Unii Euro-
pejskiej do 30 kwietnia 2007 r. dzięki wsparciu finan-
sowemu udzielonemu w ramach pomocy krajowej
utworzono 1434 kwatery agroturystyczne.
Z badań przeprowadzonych przez Agencję Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wśród bene-
ficjentów wsparcia wynika, że celem zrealizowanej
inwestycji było rozpoczęcie działalności agrotury-
stycznej (54%) oraz jej ulepszenie (42%). Otrzymane
środki najczęściej przeznaczano na adaptację lub re-
mont budynku mieszkalnego, zagospodarowanie tere-
nu wokół domu oraz zakup sprzętu turystyczno-rekre-
acyjnego. Prawie 80% badanych stwierdziło, że docho-
dy z działalności agroturystycznej stanowią ważny
udział w dochodach gospodarstwa domowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tadeusza
Tomaszewskiego oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9230)
W związku z przekazaniem przy piśmie z dnia
30 kwietnia 2009 r. (znak: SPS-023-9230/09) inter-
pelacji poselskiej pana Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów w sprawie działań, jakie podjął
resort na rzecz realizacji dokumentu rządowego pn.
„Kierunki rozwoju turystyki do 2015 roku”, uprzej-
mie przekazuję odpowiedź na pytanie zawarte w in-
terpelacji.
Wyszczególnione w przedmiotowym dokumencie
zadania ministra pracy i polityki społecznej wpływa-
jące na rozwój turystyki, przytoczone także przez
panów posłów w interpelacji, są zadaniami wynika-
jącymi z przydzielonych mu kompetencji. Zgodnie
bowiem z rozporządzeniem prezesa Rady Ministrów
z dnia z dnia 1 marca 2007 r. w sprawie szczegółowe-
go zakresu działania ministra pracy i polityki spo-
łecznej (Dz. U. Nr 38, poz. 243, Nr 110, poz. 760
i Nr 148, poz. 1041) minister pracy i polityki społecz-
nej kieruje działami administracji rządowej: praca,
zabezpieczenie społeczne i sprawy rodziny. Zgodnie
z art. 21 ust. 1 ustawy z 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (tj. Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, ze zm.) dział „praca” obejmuje sprawy:
— zatrudnienia i przeciwdziałania bezrobociu;
— stosunków pracy i warunków pracy;
— wynagrodzeń i świadczeń pracowniczych;
— zbiorowych stosunków pracy i sporów zbioro-
wych.
Natomiast w dziale „zabezpieczenie społeczne”
znajdują się sprawy dotyczące m.in. pomocy społecz-
nej i świadczeń na rzecz rodziny, a także świadczeń
socjalnych, zatrudnienia, rehabilitacji społecznej i za-
wodowej osób niepełnosprawnych (art. 31 ust. 1 usta-
wy o działach administracji rządowej).
Z powyższego wynika, że wyszczególnione w doku-
mencie zadania realizowane na rzecz rozwoju turysty-
ki nie stanowią dodatkowego zakresu obowiązków,
a leżą w kompetencji ministra właściwego do spraw
pracy i zabezpieczenia społecznego. Prowadzenie
spraw dotyczących zatrudnienia i przeciwdziałaniu
bezrobociu, stosunków pracy, pomocy społecznej etc.
odbywa się w sposób ciągły. Polega to głównie na:
— przygotowaniu projektów aktów prawnych lub
ich nowelizacji;
— określaniu kierunków pomocy społecznej i przy-
gotowywaniu standardów w tej sferze oraz monito-
rowaniu wdrażanych rozwiązań;
— realizacji rozwiązań w obszarze rynku pracy,
promocji zatrudnienia i rozwoju instytucji rynku pra-

cy oraz inicjowaniu i wspieraniu działalności publicz-
nych służb zatrudnienia;
— przygotowywaniu koncepcji rozwiązań instytu-
cjonalnych i organizacyjnych związanych z realizacją
świadczeń rodzinnych, oraz prowadzeniu merytorycz-
nego nadzoru nad realizacją tych świadczeń;
— zapewnieniu prawidłowego wykonywania za-
dań pełnomocnika rządu do spraw osób niepełno-
sprawnych, określonych w przepisach o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych.
Jako działania związane specyficznie z obszarem
turystyki, pozostające we właściwości ministra pracy
i polityki społecznej, można wymienić dofinansowa-
nie sportu, kultury, rekreacji i turystyki osób niepeł-
nosprawnych. O dofinansowanie ze środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych organizacji sportu, kultury, rekreacji
i turystyki dla osób niepełnosprawnych – przyznawa-
ne przez samorządy powiatowe – mogą ubiegać się
osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiada-
jące osobowości prawnej, jeżeli działalność na rzecz
osób niepełnosprawnych prowadzą co najmniej przez
okres 2 lat przed dniem złożenia wniosku, udoku-
mentują zapewnienie odpowiednich do potrzeb osób
niepełnosprawnych warunków technicznych i loka-
lowych do realizacji zadania oraz udokumentują po-
siadanie środków własnych lub pozyskanych z innych
źródeł na sfinansowanie przedsięwzięcia w części
nieobjętej dofinansowaniem ze środków funduszu.
Wysokość dofinansowania nie może być większa niż
60% kosztów przedsięwzięcia.
W 2008 r. 359 194 osoby niepełnosprawne uczest-
niczyły w imprezach sportowych, rekreacyjnych, tu-
rystycznych i kulturalnych, w tym 95 115 dzieci
i młodzieży niepełnosprawnej. W tych wszystkich im-
prezach uczestniczyło 81 229 niepełnosprawnych
mieszkańców wsi. Jednostki sektora finansów pu-
blicznych zorganizowały imprezy dla 127 457 osób,
natomiast podmioty spoza tego sektora (głównie or-
ganizacje pozarządowe) – dla 235 737 osób. Wydat-
kowano ogółem 20 926 214 zł. W stosunku do roku
poprzedniego, odnotowano minimalny wzrost środ-
ków na organizację wspomnianych imprez.
Ponadto w zgodzie z celem operacyjnym II.3. „Mo-
nitorowanie potrzeb branży turystycznej w zakresie
kadr zawodowych” obszaru 2 – „Rozwój zasobów
ludzkich na rzecz rozwoju turystyki” pozostaje mo-
nitoring zawodów deficytowych i nadwyżkowych pro-
wadzony przez samorządy województwa i powiatu.
Monitoring taki prowadzony jest zgodnie z ujednoli-
conymi zasadami opartymi na zaleceniach metodycz-
nych opracowanych w Departamencie Rynku Pracy
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej. Zalecenia
metodyczne określają między innymi zakres sporzą-
dzania półrocznych i rocznych raportów powiato-
wych, wojewódzkich i raportu krajowego.
Poprzez zawód nadwyżkowy należy rozumieć za-
wód, na który występuje na rynku pracy niższe za-
potrzebowanie niż liczba osób poszukujących pracy
641
w tym zawodzie. Przez zawód deficytowy należy ro-
zumieć zawód, na który występuje na rynku pracy
wyższe zapotrzebowanie niż liczba osób poszukują-
cych pracy w tym zawodzie.
Monitoring obejmuje grupy lub zawody i specjal-
ności określone w klasyfikacji zawodów i specjalności
regulowanej rozporządzeniem ministra gospodarki
i pracy z dnia 8 grudnia 2004 r. (Dz. U. Nr 265,
poz. 2644, z późn. zm.). W klasyfikacji zawodów
i specjalności ujęto następujące zawody, które wiązać
można ze sferą turystyki (w nawiasie podano symbol
zawodu w klasyfikacji):
boy hotelowy (915102),
bufetowy (barman) (512301),
dorożkarz (933101),
florysta (347101),
hostessa (514201),
kelner (512302),
kierownik małego przedsiębiorstwa w gastrono-
mii, hotelarstwie i turystyce (131501),
kierownik wewnętrznej jednostki działalności
podstawowej w gastronomii, hotelarstwie i turystyce
(122501),
kucharz (512201),
kucharz małej gastronomii (512202),
muzealnik (243102),
organizator obsługi turystycznej (341401),
organizator usług kateringowych (341402),
organizator usług hotelarskich (341404),
organizator usług gastronomicznych (341403),
pamiątkarz (733102),
pilot wycieczek (511301),
pokojowa (w hotelu) (913203),
pracownik biura podróży (422103),
pracownik informacji turystycznej (422104),
recepcjonista (422201),
prowadzący zakład hotelarski/gastronomiczny
(512104),
przewodnik turystyczny górski (511302),
przewodnik turystyczny miejski (511303),
przewodnik turystyczny terenowy (511304),
specjalista do spraw usług gastronomicznych, ho-
telarskich i turystycznych (241915),
nauczyciel przedmiotów zawodowych turystycz-
nych (232118).
Ostatni raport z monitoringu zawodów deficyto-
wych i nadwyżkowych pokazał, że w rankingu 30 za-
wodów o najwyższym poziomie deficytu podaży siły
roboczej w I półroczu 2008 r. znalazły się zawody:
pokojowa (w hotelu) z poziomem deficytu 1385 oraz
recepcjonista z poziomem deficytu 1292. W analo-
gicznym rankingu zawodów o najwyższym poziomie
wskaźnika nadwyżki podaży siły roboczej znalazły
się również dwa zawody wiążące się ze sferą turysty-
ki, a mianowicie kucharz z poziomem nadwyżki 9357
oraz kucharz małej gastronomii z poziomem nadwyż-
ki 5152.
Obok zestawienia strumienia ofert pracy ze stru-
mieniem bezrobotnych, czyli różnicy bezwzględnej
pomiędzy tymi wielkościami, w monitoringu wyko-
642
rzystuje się także wskaźniki intensywności nadwyż-
ki bądź deficytu danego zawodu, które są wielkościa-
mi względnymi. Wskaźnik intensywności nadwyżki/
deficytu w zawodzie jest ilorazem liczby zgłoszonych
ofert pracy w zawodzie i liczby zarejestrowanych bez-
robotnych w zawodzie w danym półroczu. O deficy-
towym charakterze zawodu świadczy wskaźnik wyż-
szy od 1,1. Zawód uznawany jest za nadwyżkowy przy
wskaźniku mniejszym od 0,9. Wśród zawodów o naj-
wyższym poziomie wskaźnika intensywności deficy-
tu w I półroczu 2008 r. znalazł się zawód nauczyciela
przedmiotów zawodowych turystycznych (wskaźnik
na poziomie 15,00). Natomiast wśród zawodów o naj-
niższym poziomie wskaźnika intensywności nadwyż-
ki znalazł się zawód organizator usług hotelarskich
(wskaźnik na poziomie 0,0129).
Raport z monitoringu zawodów deficytowych
i nadwyżkowych za I półrocze 2008 r. pokazał rów-
nież, że do deficytowych sekcji (czyli sekcji o przewa-
dze liczby zgłoszonych ofert w stosunku do liczby
zarejestrowanych bezrobotnych) Polskiej Klasyfika-
cji Działalności należy m.in. sekcja: hotele i restau-
racje (poziom deficytu 3797).
Rankingi zawodów deficytowych i nadwyżkowych
według województw, w tym zawodów, które można
wiązać ze sferą turystyki, szczegółowo omawia raport
przygotowany przez Departament Rynku Pracy Mi-
nisterstwa Pracy i Polityki Społecznej pn. „Zawody
deficytowe i nadwyżkowe w I półroczu 2008 roku”.
Przykładowo, zawód: specjalista ds. organizacji usług
gastronomicznych, hotelarskich i turystycznych oka-
zał się zawodem najbardziej nadwyżkowym w woj.
dolnośląskim, kujawsko-pomorskim, lubelskim, ma-
zowieckim i podkarpackim.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9231)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów posłów Tadeusza Tomaszewskiego,
Tomasza Garbowskiego i Bogusława Wontora w spra-
wie działań Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego na rzecz realizacji kierunków rozwoju turysty-
ki do 2015 r., przesłaną przy piśmie nr SPS-023-
-9231/09 z dnia 30 kwietnia br., uprzejmie przekazu-
ję poniższe informacje.
W dniu 2 grudnia 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła przygotowany przez Ministerstwo Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego pakiet pięciu ustaw reformujących
system badań naukowych. Pakiet „Budujemy na wie-
dzy – reforma nauki dla rozwoju Polski” obejmuje
ustawy o zasadach finansowania nauki, Polskiej
Akademii Nauk, instytutach badawczych, Narodo-
wym Centrum Badań i Rozwoju oraz Narodowym
Centrum Nauki. Celami reform są:
— wzrost potencjału badawczego i konkurencyj-
ności nauki polskiej w skali międzynarodowej;
— efektywny i zdynamizowany rozwój kariery
naukowej w Polsce, szczególnie młodszych pracowni-
ków naukowych i osób przebywających obecnie za
granicą;
— stworzenie efektywnych mechanizmów funk-
cjonowania instytucji naukowych oraz ich współpra-
cy z podmiotami gospodarczymi;
— stymulowanie innowacyjności i wdrożeń wyni-
ków badań naukowych.
Zmiany w zarządzaniu i organizacji nauki, w za-
sadach finansowania nauki, w zarządzaniu kapita-
łem ludzkim w sferze badawczo-rozwojowej i w me-
chanizmach powiązania nauki i gospodarki zapropo-
nowane w projektach wyżej wymienionych ustaw
będą miały także bezpośredni lub pośredni wpływ
na rozwój różnych sektorów gospodarki, w tym na
rozwój turystyki w Polsce. Na przykład projekt usta-
wy o instytutach badawczych zakłada, że dotychcza-
sowe jednostki badawczo-rozwojowe zostaną prze-
kształcone w instytuty badawcze, których podstawo-
wym zadaniem będzie realizowanie badań i prac
rozwojowych na potrzeby gospodarki.
Natomiast ustawa o Narodowym Centrum Ba-
dań i Rozwoju, które zostało powołane do realizacji
polityki państwa w zakresie finansowania badań
stosowanych mających strategiczne znaczenie dla
rozwoju Polski i jej bezpieczeństwa, wprowadza
zmiany powodujące, że centrum będzie służyło jako
katalizator zmian w obszarze współpracy nauki
i przemysłu. Chodzi o udział przedsiębiorców zarów-
no w ogłaszanych konkursach, jak i w finansowaniu
niektórych zadań centrum, który obecnie jest zde-
cydowanie za niski w porównaniu z krajami najwy-
żej rozwiniętymi.
Ogólnym celem reformy systemu szkolnictwa
wyższego jest stworzenie lepszych warunków funk-
cjonowania szkół wyższych w Polsce, w tym tych,
które prowadzą kierunki studiów mające znaczenie
dla realizacji kierunków rozwoju turystyki w Polsce.
Szczegółowe cele proponowanych zmian obejmują:
— stworzenie mechanizmu wyłaniania krajowych
ośrodków wiodących;
— integrację uczelni z otoczeniem społeczno-go-
spodarczym – tworzenie regionów wiedzy;
— zmiany w ustroju uczelni publicznej;
— lepsze wykorzystanie potencjału badawczego
i dydaktycznego polskich uczelni;

— uproszczenie finansowania szkół wyższych;
— poprawę jakości kształcenia;
— optymalizację sposobu funkcjonowania orga-
nizacji przedstawicielskich i kontrolnych.
Ww. cele znajdą wyraz w ustawach: Prawo o szkol-
nictwie wyższym, ustawie o stopniach naukowych
i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w za-
kresie sztuki, a także w aktach wykonawczych i wy-
tycznych ministra właściwego ds. szkolnictwa wyż-
szego.
Studia przygotowujące kadrę dla gospodarki tu-
rystycznej są prowadzone na kierunku turystyka
i rekreacja, którego nazwę określa rozporządzenie
ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 13 czerw-
ca 2006 r. w sprawie nazw kierunków studiów (Dz. U.
Nr 121, poz. 838). Standardy kształcenia na ww. kie-
runku studiów reguluje rozporządzenie ministra na-
uki i szkolnictwa wyższego z dnia 12 lipca 2007 r.
w sprawie standardów kształcenia dla poszczegól-
nych kierunków oraz poziomów kształcenia, a także
trybu tworzenia i warunków, jakie musi spełniać
uczelnia, by prowadzić studia międzykierunkowe
oraz makrokierunki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166).
Od stycznia 2007 r. studia na kierunku turystyka
i rekreacja prowadzone są na dziewięciu uczelniach
publicznych akademickich. Spośród tych uczelni
osiem utworzyło studia na wskazanym kierunku na
podstawie uchwały senatu uczelni spełniającej wy-
magania określone w art. 56 ust. 2 ustawy z dnia
27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz.1365, z późn.zm.), zaś jedna (niespełnia-
jąca wymagań określonych w art. 56 ust. 2 ww. usta-
wy) uzyskała uprawnienie do prowadzenia studiów
na kierunku turystyka i rekreacja na podstawie de-
cyzji ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyż-
szego. Ponadto jedna uczelnia (Akademia Wychowa-
nia Fizycznego im. E. Piaseckiego w Poznaniu) wy-
stąpiła z wnioskiem o nadanie uprawnień do prowa-
dzenia ww. kierunku w Zamiejscowym Wydziale
Kultury Fizycznej w Gorzowie Wielkopolskim.
Jeśli chodzi o państwowe wyższe szkoły zawodo-
we, uprawnienie do prowadzenia kierunku turystyka
i rekreacja posiada obecnie dziewięć z nich. Państwo-
wa Wyższa Szkoła Zawodowa w Zamościu wystąpiła
z wnioskiem o nadanie uprawnienia do prowadzenia
studiów w powyższym zakresie.
W przypadku uczelni niepublicznych uprawnienie
do prowadzenia omawianego kierunku mają obecnie
czterdzieści dwie jednostki organizacyjne na czter-
dziestu uczelniach. Z wnioskiem o nadanie takiego
uprawnienia zwróciło się osiemnaście uczelni niepu-
blicznych. Minister właściwy ds. szkolnictwa wyższe-
go zawiesił uprawnienie do prowadzenia ww. kierun-
ku w dwóch jednostkach organizacyjnych uczelni
niepublicznych. W związku z tym uczelnie te zwró-
ciły się o przywrócenie powyższych uprawnień.
Wyższa Szkoła Studiów Międzynarodowych z sie-
dzibą w Łodzi złożyła wniosek o wyrażenie zgody na
uruchomienie makrokierunku studiów pn. turystyka
międzynarodowa i hotelarstwo na Wydziale Studiów
643
Międzynarodowych i Dyplomacji, rozpatrywany obec-
nie przez Państwową Komisję Akredytacyjną.
Na zakończenie chciałabym poinformować, że mi-
nister nauki i szkolnictwa wyższego objął patronat
nad IV Gremium Ekspertów Turystyki, konferencją
naukowo-branżową zorganizowaną przez Akademię
Ekonomiczną w Poznaniu i Forum Regionów w dniach
24–26 listopada 2008 r. Podczas tej konferencji odby-
ła się m.in. dyskusja na temat konieczności utworze-
nia kierunku studiów pn. gospodarka turystyczna.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9232)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 kwietnia 2009 r., sygn. SPS-023-9232/
09, przekazujące interpelację posłów RP na temat
działań ministra infrastruktury na rzecz realizacji
kierunków rozwoju turystyki do 2015 r. uprzejmie
przekazuję poniższe stanowisko.
W zakresie działań podjętych przez ministra wła-
ściwego ds. budownictwa, gospodarki przestrzennej
i mieszkaniowej, w kontekście celów określonych
w dokumencie „Kierunki rozwoju turystyki do 2015 r.”,
pragnę poinformować, co następuje:
Ministerstwo Infrastruktury przygotowało pro-
jekt kompleksowej nowelizacji obecnie obowiązującej
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym. W dniu 6 maja br. projekt został przekazany do
rozpatrzenia przez Komitet Stały Rady Ministrów.
W swej treści zawiera szereg zmian, które pozytyw-
nie wpłyną na ład przestrzenny oraz jakość polskiej
przestrzeni – pośrednio przyczyniając się do poprawy
warunków rozwoju turystyki. Pragnę tutaj zwrócić
uwagę m.in. na: dostosowanie planowania prze-
strzennego do prawa europejskiego, racjonalizację
procedur wydawania decyzji indywidualnych doty-
czących rozwoju urbanistycznego w pełni zintegro-
wanych z lokalną polityką przestrzenną.
Ministerstwo Infrastruktury prowadzi również
prace nad projektem pt. „Pilotażowe wdrożenie in-
644
strumentów systemu zintegrowanego planowania
i zarządzania rozwojem przestrzennym na szczeblu
lokalnym”. Program jest elementem przygotowywa-
nej przez Ministerstwo Infrastruktury reformy sys-
temu gospodarowania przestrzenią w Polsce, a jego
celem ma być doprowadzenie do powstania zintegro-
wanego systemu planowania i zarządzania pozwala-
jącego na koordynację działań istotnych dla rozwoju
miast zarówno w układzie horyzontalnym, jak i wer-
tykalnym, począwszy od sektorowych polityk krajo-
wych po lokalne. Projekt zapewni spójność podsta-
wowych branżowych dokumentów dotyczących poli-
tyki rozwoju gminy – to jest planów gospodarki od-
padami, założeń i planów zaopatrzenia w ciepło,
energię elektryczną i paliwa gazowe, plany rozwoju
dróg, gospodarki nieruchomościami, strategie rozwo-
ju i lokalne programy rozwoju.
Inicjatywą ustawodawczą, która w zasadniczy
sposób wpływa na odnowę miast, poprawę stanu
technicznego istniejących zasobów mieszkaniowych,
co pośrednio również przyczynia się do rozwoju tu-
rystyki, jest ustawa z 21 listopada 2008 r. o wspiera-
niu termomodernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223,
poz. 1459), która weszła życie 19 marca br. Ustawa
ma zasadniczy wpływ na poprawę stanu techniczne-
go istniejących zasobów mieszkaniowych.
Ponadto Główna Komisja Urbanistyczno-Archi-
tektoniczna na wniosek ministra infrastruktury jest
w trakcie przygotowywania dokumentu, który będzie
m.in. ukazywał w sposób uporządkowany zakresy
działań poszczególnych organów władzy rządowej
i samorządowej służących prowadzeniu spójnej i dłu-
gookresowej polityki miejskiej państwa, zgodnej
z złożeniami przyjmowanymi w dokumentach UE.
Wszystkie powyższe działania przyczyniają się do
realizacji celu I.2 określonego w dokumencie, tj.: Roz-
wój infrastruktury turystycznej, oraz celu IV.1, tj.:
Kształtowanie rozwoju turystyki w sposób zachowu-
jący i podnoszący wartość przestrzeni.
W zakresie działań podjętych przez ministra
właściwego ds. gospodarki morskiej w kontekście
celów określonych w dokumencie „Kierunki rozwo-
ju turystyki do 2015 r.” pragnę poinformować, co
następuje:
Ministerstwo Infrastruktury opracowało, a obec-
nie realizuje dokument programowy: Strategia roz-
woju portów morskich do 2015 r. W dłuższej perspek-
tywie realizacja strategii będzie skutkować wzrostem
liczby pasażerów obsługiwanych w polskich portach
morskich. W małych portach oczekuje się rozwoju
funkcji obsługi żeglarstwa morskiego i zalewowego
oraz przewozów statkami białej floty. Rozwój pasa-
żerskiej żeglugi morskiej związany jest w dużej mie-
rze z możliwościami modernizacji floty, co uzależnio-
ne jest od zdolności inwestycyjnych przewoźników
oraz od pomocy państwa dla transportu morskiego.
Transport morski w Polsce świadczy usługi w dzie-
dzinie turystyki morskiej oraz przybrzeżnej. Od kil-
ku lat notujemy stały wzrost liczby pasażerów
w przewozach morską flotą transportową w relacjach
międzynarodowych, głównie w przewozach promo-
wych. Szybki wzrost notujemy również w przewozie
pasażerów statkami żeglugi przybrzeżnej. Porty mor-
skie również obsługują regularnie rosnący ruch tu-
rystyczny. Największym powodzeniem w portach
cieszą się, w zakresie turystyki przyjazdowej i wyjaz-
dowej, kraje takie, jak: Szwecja, Niemcy i Dania.
Ministerstwo Infrastruktury czyni prace przygo-
towawcze dla opracowania dwóch dokumentów rzą-
dowych: Strategia modernizacji infrastruktury śród-
lądowych dróg wodnych w Polsce do roku 2020 oraz
Krajowy program wsparcia dla żeglugi śródlądowej.
W chwili obecnej śródlądowa żegluga pasażerska jest
najszybciej rozwijającą się gałęzią transportu wodne-
go śródlądowego. Rozwój tej gałęzi transportu przy-
czynia się do rozwoju turystyki.
Ministerstwo Infrastruktury wspiera moderniza-
cję polskich dróg wodnych. W ranach działań Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
2007–2013 przewiduje się realizację inwestycji żeglu-
gowych na górnej i środkowej Odrze, mających na
celu uzyskanie III klasy żeglowności. Z inicjatywy
Parlamentarnego Zespołu do Spraw Dróg Wodnych
i Turystyki, przy współpracy Krajowego Zarządu Go-
spodarki Wodnej oraz zainteresowanych marszałków
województw, trwają prace nad ustanowieniem pro-
gramu wieloletniego pod nazwą: „Rewitalizacja po-
łączenia Wisła – Odra do II klasy drogi wodnej”.
Ministerstwo Infrastruktury wspiera również
liczne inicjatywy lokalne, których celem jest tworze-
nie infrastruktury turystyki wodnej. W celu realiza-
cji zapisu punktu 4.4 protokołu z II posiedzenia Pol-
sko-Rosyjskiej Międzyrządowej Komisji ds. Współ-
pracy Gospodarczej, Ministerstwo Infrastruktury
zorganizowało w dniu 22 kwietnia br. spotkanie kon-
sultacyjno-dyskusyjne poświęcone analizie możliwo-
ści rewitalizacji Kanału Mazurskiego. Kwestia ewen-
tualnej rewitalizacji Kanału Mazurskiego zostanie
przedstawiona na najbliższym posiedzeniu Komisji
do Spraw Transportu, Żeglugi i Łączności Polsko-
-Rosyjskiej Rady ds. Współpracy Regionów RP z Ob-
wodem Kaliningradzkim.
Ponadto resort opracował (a od 5 lat skutecznie
realizuje) „Program ochrony brzegów morskich”
przyjęty ustawą z dnia 28 marca 2003 r. o ustanowie-
niu programu wieloletniego „Program ochrony brze-
gów morskich” (Dz. U. Nr 67, poz. 621). Realizacja
programu wpływa korzystnie na turystyczne walory
brzegu morskiego, w tym plaż. Przykładowo w roku
2008 na odcinku gminy Rewal wykonano 743 opasek
brzegowych na trzech najbardziej zagrożonych osu-
wiskami odcinkach klifu Rewal, na których w wyni-
ku intensywnych opadów nastąpiły katastrofalne
osuwiska zboczy. Plaże Bałtyku są zasilane piaskiem,
dzięki czemu mają większą szerokość i są odwiedzane
przez większą ilość turystów. To powoduje zwiększe-
nie bazy noclegowej, gastronomicznej i rozwój innych
usług. Na przykład w 2008 r. plaże Półwyspu Hel-
skiego w rejonie Chałupy – Kuźnica zostały zasilone
piaskiem w ilości około 196 000 m3, a plaża w Ustce

– 100 000 m3.Wiele z inwestycji, takich jak budowa
czy modernizacja przystani jachtowych, rozbudowa
obiektów gastronomicznych znajdujących się w ob-
szarze portów, w znacznym stopniu przyczynia się do
rozwoju turystyki i rekreacji. Pomimo że inwestycje
finansowane są przez inwestorów, to jednak ich po-
wstanie zależy od wydania decyzji ministra infra-
struktury, jak np. pozwolenie na wznoszenie kon-
strukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich.
W zakresie działań podjętych przez ministra wła-
ściwego ds. łączności w kontekście celów określonych
w dokumencie „Kierunki rozwoju turystyki do 2015 r.”
pragnę poinformować, co następuje:
Ministerstwo Infrastruktury opracowało projekt
ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci szerokopa-
smowych w telekomunikacji. Projekt przyczynia się
do realizacji celu II.2 określonego w dokumencie,
tj.: Rozwój edukacji turystycznej i turystyki społecznej,
oraz celu III.1, tj.: Usprawnienie systemu informacji
turystycznej. W dniu 5 maja br. projekt został przeka-
zany do uzgodnień wewnątrzresortowych, a także do
konsultacji społecznych. Ma on przełomowe znacze-
nie dla rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej
w Polsce, w szczególności dla regionalnych sieci sze-
rokopasmowych, proponuje zwolnienia od podatku
od nieruchomości kanalizacji kablowej i nadziem-
nych kabli światłowodowych. Projekt tworzy warun-
ki dla zwiększonej dostępu do łączności internetowej,
wpływa na rozwój informacyjny społeczeństwa.
W zakresie działań podjętych przez ministra wła-
ściwego ds. transportu w kontekście celów określo-
nych w dokumencie „Kierunki rozwoju turystyki do
2015 r.” pragnę poinformować, co następuje:
Ministerstwo Infrastruktury bierze udział w pra-
cach związanych z tworzeniem projektów rozporzą-
dzeń Parlamentu Europejskiego i Rady w ramach
tzw. pakietu drogowego. W ramach tych prac przy-
gotowany został projekt rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne zasa-
dy dla międzynarodowego przewozu pasażerskiego
autokarowego i autobusowego.
Ministerstwo Infrastruktury czynnie uczestniczy
w pracach związanych z projektem rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego praw
pasażerów w transporcie autobusowym i autokaro-
wym, zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/
2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 paź-
dziernika 2004 r. Przedstawione w projekcie propo-
zycje służą m.in. zapewnieniu pasażerom korzysta-
jącym z przewozów autobusowych i autokarowych
analogicznej ochrony, jak w transporcie lotniczym
i kolejowym, oraz zwiększeniu mobilności osób nie-
pełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności
ruchowej. Projekt zapewnia jednakowe, na poziomie
wspólnotowym, zasady dotyczące odpowiedzialności
przewoźników, co gwarantuje każdemu konsumen-
towi w UE taki sam poziom ochrony, a także umoż-
liwia uczciwą konkurencję między przedsiębiorcami
w poszczególnych państwach członkowskich.
645
Sprawne funkcjonowanie przewozu osób w trans-
porcie drogowym sprzyja rozwojowi turystyki zarów-
no w wymiarze krajowym, jak i międzynarodowym.
Ministerstwo Infrastruktury czyni starania ma-
jące na celu usprawnienie prowadzenia działalności
gospodarczej w zakresie przewozów drogowych osób
oraz wykonywania określonych rodzajów przewozów
pasażerskich transportem drogowym. Sprawne za-
sady uzyskiwania licencji i zezwoleń, niezbędnych do
prowadzenia określonych rodzajów przewozów, po-
zwalają przedsiębiorstwom przewozowym właściwie
reagować na potrzeby rynkowe. Powyższe działania
mają wpływ na rynek przewozów drogowych osób
i rzeczy, w konsekwencji przyczyniają się do realiza-
cji celu I.4 określonego w dokumencie, tj.: Rozwój
przedsiębiorczości i działalności organizacji w dzie-
dzinie turystyki.
Inicjatywą ustawodawczą, która wpływa na roz-
wój transportu publicznego w Polsce, a pośrednio
przyczynia się do rozwoju turystyki, jest projekt usta-
wy o publicznym transporcie zbiorowym. Projekt
wpływa na realizację celu IV.2 określonego w doku-
mencie, tj.: Zwiększanie dostępności turystycznej re-
gionów przez rozwój transportu. Zawarte w nim re-
gulacje mają na celu m.in.: zapewnienie powszechne-
go dostępu osób do usług transportu publicznego,
poprawę konkurencyjności transportu publicznego
(koszt, czas i komfort przejazdu) w stosunku do in-
nych form podróżowania. Projekt zakłada wprowa-
dzenie obowiązku sporządzania planów zrównowa-
żonego rozwoju transportu publicznego, w tym sys-
temów transportu o niższym negatywnym oddziały-
waniu na środowisko naturalne, oraz wzrost ilości
pojazdów przystosowanych do obsługi osób o ograni-
czonej sprawności ruchowej.
Ministerstwo Infrastruktury opracowało działa-
nia dotyczące rozwoju sieci drogowej, które zostały
ujęte w Programie Budowy Dróg Krajowych na lata
2008–2012 zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrów
nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r., a także
w Programie Operacyjnym „Infrastruktura i środo-
wisko” na lata 2007–2013. W chwili obecnej ma miej-
sce konsekwentna realizacja planów, co w dłuższej
perspektywie pozwoli na wybudowanie głównych
szlaków komunikacyjnych, które będą stanowiły fun-
dament sprawnej sieci dróg publicznych w Polsce,
tym samym przyczyniając się do rozwoju turystyki
na terenie kraju.
Spośród wielu dokumentów programowych opra-
cowanych przez resort pragnę zwrócić jeszcze uwagę
na dokument programowy „Masterplan dla trans-
portu kolejowego w Polsce do 2030 r.”. Dokument
w swej treści porusza zagadnienia, których realizacja
wpływa na rozwój turystyki, tj. m.in. na poprawę
konkurencyjności kolei w relacji do innych gałęzi
transportu, ograniczenie szkód w środowisku natu-
ralnym, zagwarantowanie warunków do poprawy
jakości obsługi klientów. Realizacja dokumentu
w dłuższej perspektywie przyniesie szereg korzyści
o charakterze społeczno-ekonomicznym, tj. m.in.
646
oszczędność czasu dla użytkowników usług kolejo-
wych, szczególnie w przewozach pasażerskich. Ocze-
kuje się, że oszczędności czasu dla pasażerów będą
docelowo (w 2030 r.) wynosiły: 35,6% – dla pociągów
międzynarodowych, ekspresowych i Intercity, 36,5%
– dla pociągów pospiesznych, 32,2% – dla pociągów
osobowych i aglomeracyjnych, a dla kolei dużych
prędkości – ok. 70%. Inne efekty to obniżenie kosz-
tów zewnętrznych transportu, szczególnie w przewo-
zach towarowych. Ponadto oczekuje się, że w 2030 r.
wzrost w przewozach pasażerskich będzie wynikał
z przejęcia pasażerów z transportu drogowego w na-
stępujących proporcjach: pociągi międzynarodowe,
ekspresowe i Intercity – 35%, pociągi pospieszne
i osobowe bez aglomeracyjnych – 20%, pociągi aglo-
meracyjne – 50%, a koleje dużych prędkości – 40%.
Korzyści dla pasażerów obejmować będą także po-
prawę dostępu do transportu kolejowego (w tym tak-
że dla osób z ograniczoną zdolnością poruszania się)
oraz zwiększenie standardów obsługi, m.in. pod
względem poprawy komfortu podróży, tj. punktual-
ności i niezawodności.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9233)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 30 kwietnia 2009 r.
(znak SPS-023-9233/09), w załączeniu którego prze-
kazana została interpelacja z dnia 22 kwietnia 2009 r.
(sygn. BP-TT-I-0323/660/09) posłów na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej: pana Tadeusza Tomaszewskiego,
pana Tomasza Garbowskiego i pana Bogusława Won-
tora, uprzejmie przedstawiam wyjaśnienie ministra
finansów w jej zakresie.
W myśl postanowień rządowego programu „Kie-
runki rozwoju turystyki do 2015 r.” zadania i działa-
nia w zakresie dotyczącym zarządzania turystyką
w Polsce zostały ustawą z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (art. 27a) oraz roz-
porządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia 16 li-
stopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu
działania ministra sportu i turystyki (Dz. U. Nr 216,
poz. 1602) przypisane temu ministrowi.
Ze względu jednakże na złożoność problematyki
sektora turystyki, rozwój jej zależeć może od działań
podejmowanych przez innych ministrów w ramach
ich ustawowych działań. Tabela 8 na stronie 38 pro-
gramu zawiera zestawienie takich ustawowych dzia-
łań, jednakże nie wynikają z nich konkretne zobo-
wiązania dla poszczególnych ministrów czy prezesów
urzędów centralnych.
Program precyzuje, iż realizacja jego postanowień
następuje na dwóch poziomach:
1. Poziomie zadań rekomendowanych przez Mię-
dzyresortowy zespół ds. koordynacji zadań rządu za-
wartych w „Kierunkach rozwoju turystyki do 2015 r.”
(poziom I). Niniejszy zespół został powołany mocą za-
rządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 8 maja 2009 r.,
które weszło w życie z dniem 14 maja 2009 r.
2. Poziomie zadań rekomendowanych wszystkim
podmiotom działającym na rzecz rozwoju turystyki
(poziom II).
Finansowanie „Kierunków...” również odbywa się
na dwóch poziomach:
1. Poziom I – na tym poziomie w roku 2008 zada-
nia były finansowane w ramach środków przyzna-
nych ustawą budżetową ministrowi właściwemu ds.
turystyki, zaś począwszy od roku 2009 nakłady fi-
nansowe na realizację zadań są pokrywane przez
ministra właściwego ds. turystyki oraz pozostałych
ministrów w ramach środków zaplanowanych w usta-
wie budżetowej na dany rok (część 40 budżetu pań-
stwa: Turystyka).
2. Poziom II – finansowanie odbywa się w ramach
środków uczestników systemu turystycznego, tj. jed-
nostek administracji rządowej (w ramach środków
finansowych budżetu państwa), jednostek samorzą-
du terytorialnego, podmiotów gospodarczych i ich
zrzeszeń, uczelni i przedsiębiorców prowadzących
działalność oświatową, regionalnych i lokalnych or-
ganizacji turystycznych, organizacji prorządowych
i społeczności lokalnych.
Konkretne zadania w ramach poziomu I sformu-
łowane będą przez Międzyresortowy zespół ds. koor-
dynacji zadań rządu zawartych w „Kierunkach roz-
woju turystyki do 2015 r.”.
Jednym z ważniejszych zadań tego zespołu jest
inicjowanie, opiniowanie i rekomendowanie propozy-
cji rozwiązań legislacyjnych w zakresie regulacji
prawnych mających wpływ na rozwój turystyki. Pra-
gnę zwrócić uwagę, iż od dnia jego powołania mini-
strowi finansów nie zostały przedłożone rekomenda-
cje co do podjęcia konkretnych działań legislacyjnych.
Jeżeli efektem prac zespołu będą propozycje zmian
przepisów należących do właściwości ministra wła-
ściwego ds. finansów publicznych, a mianowicie
w zakresie:
— kształtowania systemu podatków i opłat lo-
kalnych,
— tworzenia systemu udzielania gwarancji, poży-
czek i poręczeń,

— realizacji polityki finansowej,
to projektom tym zostanie nadany bieg właściwy
dla formułowania i opiniowania projektów aktów
prawnych.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, że
obowiązujące przepisy ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) zawierają
regulacje umożliwiające wprowadzenie preferencji
w opodatkowaniu dla podmiotów prowadzących dzia-
łalność polegającą na świadczeniu usług w zakresie
turystyki.
Na podstawie art. 5 ust. 2 i 4 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych przy określaniu wysokości sta-
wek podatku od nieruchomości od gruntów, budyn-
ków i budowli rada gminy może różnicować ich wy-
sokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów
opodatkowania ze względu na rodzaj prowadzonej
działalności.
Ponadto rada gminy może wprowadzić, w drodze
uchwały, inne niż ustawowe zwolnienia przedmioto-
we w podatku od nieruchomości (art. 7 ust. 3 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych), a także zwolnienia
przedmiotowe i ulgi w podatku rolnym i w podatku
leśnym (art. 13e ustawy z dnia 15 listopada 1984 r.
o podatku rolnym, Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969,
z późn. zm. i art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 30 paździer-
nika 2002 r. o podatku leśnym, Dz. U. Nr 200, poz. 1682,
z późn. zm.), z uwzględnieniem przepisów dotyczą-
cych pomocy publicznej.
Jednostki samorządu terytorialnego, w ramach
posiadanej samodzielności finansowej i autonomii po-
datkowej, mogą samodzielnie kształtować politykę
podatkową zgodnie ze swoją właściwością terytorial-
ną. Uprawnienia te wywodzą się z art. 167 i 168 Kon-
stytucji RP – przepisów, które konstytucyjnie określa-
ją zakres władztwa podatkowego samorządu teryto-
rialnego będącego gwarancją samodzielności finanso-
wej gminy. Natomiast wprowadzenie ustawowych
zwolnień z podatków lokalnych powodujące spadek
dochodów jednostek samorządu terytorialnego wyma-
ga bądź rekompensaty z innego źródła, bądź ewentu-
alnego zmniejszenia zakresu zadań publicznych, do
realizacji którego są zobowiązane te jednostki.
Ponadto w ustawie o podatkach i opłatach lokal-
nych przewiduje się rozwiązanie ukierunkowane na
rozwój agroturystyki. W myśl art. 1a ust. 2 pkt 2
ustawy za działalność gospodarczą nie uważa się wy-
najmu turystom pokoi gościnnych w budynkach
mieszkalnych znajdujących się na obszarach wiej-
skich przez osoby ze stałym miejscem pobytu w gmi-
nie położonej na tym terenie, jeżeli liczba pokoi prze-
znaczonych do wynajęcia nie przekracza 5. Tym sa-
mym w wyniku zastosowania tego rozwiązania dla
opodatkowania nieruchomości będących własnością
lub w posiadaniu osób wykonujących taką działal-
ność stosuje się niższe stawki podatku niż w przy-
padku przedsiębiorców.
Odnosząc się do kwestii realizacji zadań wynika-
jących z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 r.”
647
w zakresie tworzenia systemu udzielania gwarancji
i poręczeń, uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Fi-
nansów prowadzi działania mające na celu wzmoc-
nienie istniejącego systemu gwarancji i poręczeń dla
małych i średnich przedsiębiorstw.
Opracowany został program „Wspieranie przed-
siębiorczości z wykorzystaniem poręczeń i gwarancji
Banku Gospodarstwa Krajowego”, którego celem jest
poprawa dostępu, zwłaszcza mikro- i małych przed-
siębiorstw, do zewnętrznych źródeł finansowania za
pośrednictwem rozpoznawalnego systemu poręczeń
i gwarancji, działającego zgodnie z obowiązującymi
standardami. Program skierowany jest w szczegól-
ności do podmiotów realizujących projekty z wyko-
rzystaniem środków z Unii Europejskiej, projekty
infrastrukturalne, a także związane z rozwojem sek-
tora małych i średnich przedsiębiorstw.
Cele programu będą realizowane w szczególności
poprzez następujące instrumenty:
1) portfelowa linia poręczeniowa I, polegająca na
udzielaniu bankom poręczeń portfela kredytowego
obejmującego nowe kredyty obrotowe i inwestycyjne
mikro-, małych i średnich przedsiębiorców, z wyłą-
czeniem kredytów na inwestycje kapitałowe,
2) portfelowa linia poręczeniowa II, polegająca na
udzielaniu bankom poręczeń obejmujących ekspozycje
istniejących w bankach portfeli kredytów udzielonych
w poprzednich latach, co ma spowodować poprawę
adekwatności kapitałowej banków oraz obniżenie po-
ziomu ryzyka kredytowego i umożliwić bankom udzie-
lanie nowych kredytów dla mikro-, małych i średnich
przedsiębiorców. Instrumentem motywującym banki
do udzielania nowych kredytów będzie system nali-
czania opłaty prowizyjnej, która pobierana będzie co-
rocznie przez BGK, a jej wysokość uzależniona będzie
od wielkości wygenerowanej nowej akcji kredytowej.
Banki, które odnotują przyrost udzielonych kredytów
w stosunku do kredytów objętych PLP II, będą pono-
sić niższe koszty z tytułu prowizji niż banki, które
takiego przyrostu nie osiągną,
3) indywidualne poręczenia/gwarancje Banku
Gospodarstwa Krajowego, polegające na udzielaniu
poręczeń lub gwarancji spłaty kredytów inwestycyj-
nych i obrotowych, zobowiązań z tytułu emisji obli-
gacji, jak też ryzyka inwestycji kapitałowych, gwa-
rancje należytego wykonania umowy, gwarancje wa-
dialne, gwarancje obejmujące zaliczki, o których
mowa w art. 78 ust. 2 rozporządzenia Rady WE
nr 1083/2006,
4) poręczenia dla firm faktoringowych, polegające
na udzielaniu poręczeń za zobowiązania z tytułu fak-
toringu; faktorantem będzie mogło być wyłącznie
małe i średnie przedsiębiorstwo,
5) linia poręczeniowa dla firm leasingowych, po-
legająca na udzielaniu poręczeń zabezpieczających
ryzyko wynikające z finansowania nabycia przez
MSP środków trwałych przeznaczonych na rozwój
produkcji i/lub usług; zabezpieczenie BGK będzie wy-
płacane po rozliczeniu windykacji przeprowadzonej
z przedmiotem leasingu,
648
6) reporęczenia, polegające na udzielaniu porę-
czeń przez BGK na rzecz funduszy poręczeniowych
w celu zabezpieczenia spłaty zobowiązań wynikają-
cych z poręczeń za zobowiązania mikro-, małych
i średnich przedsiębiorców,
7) inwestycje kapitałowe w fundusze poręczenio-
we, polegające na obejmowaniu lub nabywaniu przez
BGK akcji/udziałów regionalnych i lokalnych fundu-
szy oraz uczestniczeniu w ich współtworzeniu w celu
zapewnienia rozwoju systemu poręczeniowego, wzmoc-
nienia jego bazy kapitałowej oraz stworzenia dogod-
nych warunków dostępu do jego instrumentów,
a także wdrożenia jednolitych standardów działalno-
ści funduszy poręczeniowych,
8) poręczenia kredytów studenckich, polegające
na udzielaniu przez BGK poręczeń w ramach funk-
cjonującej linii poręczeniowej dotyczącej zabezpiecze-
nia kredytów studenckich udzielanych w rozumieniu
ustawy z dnia 17 lipca 1998 r. o pożyczkach i kredy-
tach studenckich (Dz. U. z 1998 r. Nr 108, poz. 685,
z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9234)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
(SPS-023-9234/09) w sprawie zadań resortu wyni-
kających z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 r.”,
przekazuję informacje nt. działań na rzecz realizacji
kierunków rozwoju turystyki do 2015 r. w następu-
jących obszarach:
1. Wspieranie wychowawczej funkcji szkoły i pal-
cówki w zakresie: kształtowania tożsamości kultu-
rowej, regionalnej i europejskiej, promocji zdrowia
i zachowań prozdrowotnych, kształtowania umiejęt-
ności spędzania czasu wolnego oraz organizowania
zajęć pozalekcyjnych, zorganizowanych form wypo-
czynku dzieci i młodzieży, krajoznawstwa i turystyki
dzieci i młodzieży.
Podstawa programowa.
Odpowiednie treści dotyczące kształtowania toż-
samości kulturowej, regionalnej i europejskiej,
kształtowania i rozwijania postaw prozdrowotnych
dzieci i młodzieży uwzględnione są w obowiązującej
podstawie programowej wychowania przedszkolnego
i kształcenia ogólnego (Dz. U. z 2002 r. Nr 51, poz. 458,
z późn. zm.) i w nowej podstawie programowej wy-
chowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół (zwanej dalej podsta-
wą), która zacznie obowiązywać w polskich szkołach
od września 2009 r.
Kształtowanie tożsamości kulturowej, regional-
nej i europejskiej, zorganizowane formy wypoczynku
dzieci i młodzieży, krajoznawstwo i turystyka dzieci
i młodzieży
W podstawie programowej kształtowanie tożsa-
mości kulturowej, regionalnej i europejskiej pojawia
się przede wszystkim w edukacji społecznej na etapie
edukacji wczesnoszkolnej, natomiast w II etapie edu-
kacyjnym – w przedmiocie historia i społeczeństwo,
gdzie wyraźny nacisk został położony m.in. na poru-
szanie zagadnień „małej ojczyzny”, ojczyzny, Wspól-
noty Europejskiej. Szczególnie zaleca się rozwijanie
w uczniu ciekawości świata, motywowanie do jego
aktywnego poznawania, wprowadzanie ucznia w tra-
dycję i sferę wartości narodowych oraz kształtowanie
postawy otwartości wobec innych kultur. W kolejnym
etapie edukacyjnym podstawa programowa określa
budowanie świadomości językowej oraz życia społecz-
nego, integracji europejskiej oraz funkcjonowania
Polski w Unii Europejskiej.
Ministerstwo Edukacji Narodowej ogłasza kon-
kursy dotacyjne dla organizacji pozarządowych
w ramach ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o dzia-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.).
Ministerstwo w ostatnich latach ogłosiło konkur-
sy na realizację m.in. następujących zadań:
— „Krajowy letni wypoczynek dzieci i młodzieży
szkolnej” (2007 r., 2008 r.) – projekty zrealizowane
w ramach tego zadania umożliwiły aktywne uczest-
nictwo w formach wypoczynku, takich jak: obozy,
obozy wędrowne, kolonie, wycieczki, połączonych
z programem edukacyjnym i kulturalnym;
— „Międzynarodowa wymiana i współpraca dzie-
ci i młodzieży” (2007 r., 2008 r., 2009 r.) – w ramach
konkursu dofinansowane są najlepsze projekty z za-
kresu międzynarodowej współpracy szkół i wymiany
młodzieży z innymi krajami partnerskimi w nastę-
pujących obszarach priorytetowych: poszanowanie
tożsamości narodowej i kulturowej oraz przezwycię-
żanie barier, stereotypów i uprzedzeń zakorzenio-
nych w mentalności i kulturze, udział młodzieży
w edukacji formalnej i pozaformalnej, wspieranie
uczestnictwa młodzieży w życiu publicznym i spo-
łecznym, edukacja o prawach człowieka, promowanie
aktywnych postaw obywatelskich, edukacja między-
kulturowa i in.;

— „Organizacja w okresie letnich wakacji eduka-
cyjnego pobytu dzieci Polaków zamieszkałych za gra-
nicą” (2007 r., 2008 r., 2009 r.) – w ramach tego kon-
kursu realizowane są projekty mające na celu inte-
grację młodzieży polonijnej z młodzieżą z kraju po-
przez program edukacyjno-wychowawczy, rozwijają-
cy poczucie tożsamości narodowej i patriotycznej,
uwzględniający zajęcia kulturalno-oświatowe, umoż-
liwienie doskonalenia umiejętności posługiwania się
językiem polskim, poznanie historii Polski, tradycji
i kultury narodowej.
Ponadto Ministerstwo Edukacji Narodowej jako
jednostka nadzorująca realizację programu „Uczenie
się przez całe życie” w Polsce udziela dotacji na funk-
cjonowanie programu i promuje jego komponenty,
m.in. subprogram Comenius. Celem Comeniusa jest
m.in. rozwijanie wśród młodzieży i kadry nauczyciel-
skiej wiedzy o różnorodności kultur i języków euro-
pejskich oraz zrozumienia jej wartości, co odbywa się
dzięki wsparciu mobilności uczniów i nauczycieli, wy-
mianie uczniów i kadry, uczestnictwu w wizytach
studyjnych i szkoleniach.
Działania ukierunkowane na kształtowanie i roz-
wijanie postaw prozdrowotnych dzieci i młodzieży
oraz umiejętności spędzania wolnego czasu (w tym
zajęć pozalekcyjnych).
W podstawie programowej szczególny nacisk po-
łożony jest na edukację zdrowotną, której celem jest
kształtowanie wśród uczniów i ich rodziców postaw
odpowiedzialności za swoje zdrowie. Doceniając rolę
edukacji zdrowotnej, treści z tego zakresu umiesz-
czono w wielu obszarach kształcenia, np. w obszarze
wychowania fizycznego, edukacji przyrodniczej i edu-
kacji społecznej. Do kształtowania postawy odpowie-
dzialności za zdrowie przyczyniają się także treści
programowe występujące w nauczaniu języków ob-
cych, np. języka angielskiego, które bezpośrednio
dotyczą zdrowia (np. samopoczucie, choroby, ich ob-
jawy i leczenie, higieniczny tryb życia, niepełno-
sprawni, uzależnienia, ochrona zdrowia), oraz w ra-
mach innych przedmiotów, np. biologii i wychowania
do życia w rodzinie.
Podstawa programowa przewiduje także koniecz-
ność współpracy rodziców w ugruntowywaniu zacho-
wań bezpiecznych dla zdrowia ich dzieci. Tym sa-
mym przewiduje się większy wpływ na postawę od-
powiedzialności rodziców za przygotowanie dziecka
do dbania o zdrowie przez całe życie, w tym również
do stosowania świadomej profilaktyki.
Treści zawarte w podstawie programowej znaj-
dują uszczegółowienie i skonkretyzowanie w progra-
mach nauczania oraz realizowanych przez szkoły
programach wychowawczych i szkolnych progra-
mach profilaktyki. Odpowiednie zagadnienia są
uwzględniane także w programach doskonalenia
nauczycieli oraz wszelkich działaniach podejmowa-
nych na rzecz podnoszenia wiedzy i umiejętności
kadry pedagogicznej.
Promocja zdrowia i zachowań prozdrowotnych.
649
W szkołach od 1992 r. funkcjonuje Sieć Szkół Pro-
mujących Zdrowie (od 2009 r. Szkoły dla Zdrowia
Europy). Sieć Szkół Promujących Zdrowie została
utworzona przez WHO, Radę Europy i Komisję Eu-
ropejską. W 1991 r. Polska została zaproszona do włą-
czenia się do sieci SPZ. Warunkiem udziału w tym
programie było podpisanie porozumienia ministra
zdrowia i ministra właściwego do spraw oświaty.
W 1992 r. Polska została przyjęta do Europejskiej
Sieci Szkół Promujących Zdrowie, która od stycznia
br. przekształciła się w sieć Szkoły dla Zdrowia Eu-
ropy. Obecnie należą do niej 43 kraje. Ośrodkiem ko-
ordynującym jest Narodowy Instytut Zdrowia Pu-
blicznego w Holandii. Program ten jest realizowany
pod patronatem Rady Europy, Komisji Europejskiej
oraz sekcji europejskiej Światowej Organizacji Zdro-
wia, które włączają kwestie zdrowia młodzieży do
działań priorytetowych. Krajowa Sieć Szkół Promu-
jących Zdrowie wypracowuje przykłady dobrej prak-
tyki, które są przydatne dla wszystkich innych szkół,
w zakresie edukacji zdrowotnej, tworzenia środowi-
ska przyjaznego i wspierającego zdrowie oraz współ-
pracy szkoły z rodzicami i środowiskiem lokalnym
w realizacji zadań profilaktyczno-wychowawczych.
Profilaktyka zachowań problemowych dzieci i mło-
dzieży.
Szkoły i placówki oświatowe, zgodnie z art. 54
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572), rozporządzeniem
ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów szkół i placówek pu-
blicznych (Dz. U. z 2001 r. Nr 61, poz. 624, z późn.
zm.), rozporządzeniem w sprawie podstawy progra-
mowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia
ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U.
z 2007 r. Nr 157, poz. 1100), realizują program wy-
chowawczy szkoły oraz program profilaktyki dosto-
sowany do potrzeb rozwojowych uczniów oraz po-
trzeb danego środowiska.
Szkolny program profilaktyki zawiera wszystkie
treści i działania o charakterze profilaktycznym skie-
rowane do uczniów, nauczycieli i rodziców. Za orga-
nizację działań wychowawczych i zapobiegawczych
wśród dzieci i młodzieży oraz przygotowanie nauczy-
cieli do ich realizacji odpowiada dyrektor szkoły lub
placówki.
Punktem wyjścia planowania wszelkich działań
wychowawczych i profilaktycznych w szkołach i pla-
cówkach jest diagnoza występujących problemów.
Wyniki diagnozy przekładają się na działania pro-
gramowe opisane w sposób spójny w szkolnym pro-
gramie wychowawczym i szkolnym programie profi-
laktyki. We wszystkich szkołach i placówkach pro-
gramy te przyjmowane są do realizacji po akceptacji
rady pedagogicznej i rady rodziców.
Należy podkreślić, że autorskie programy nauczy-
cieli i wychowawców, ukierunkowane na rozwiązanie
problemów, powinny spełniać standardy jakości two-
rzenia programów profilaktycznych, a potrzeba ich
650
wdrożenia powinny wypływać ze stwierdzonych pod-
czas badań diagnostycznych problemów szkoły.
Resort realizuje zadania z zakresu profilaktyki
zachowań problemowych dzieci i młodzieży, które
wpisane są w narodowe i krajowe programy. Z kolei
programy te są realizacją europejskiej strategii
w wielu obszarach.
Krajowe i narodowe programy:
1) Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psy-
chicznego 2009–2013 (WHO, Strategy on Mental He-
alth for the European Union). Koordynuje MZ;
2) Krajowy Program Przeciwdziałania Narkoma-
nii 2006–2010 (WHO, European Union Drugs Stra-
tegy 2005–2012). Koordynuje MZ – KBPN;
3) Krajowy Program Zwalczania AIDS i Zapobie-
gania Zakażeniom HIV na lata 2007–2011. (WHO,
European Union Strategy on HIV). Koordynuje MZ
– KBSA;
4) Narodowy Program Profilaktyki i Rozwiązy-
wania Problemów Alkoholowych 2006–2010. (WHO,
European Union Drugs Strategy 2005–2012). Koor-
dynuje MZ – PARPA;
5) Krajowy Program Przeciwdziałania Przemocy
w Rodzinie 2006–2016. Koordynuje MPiPS;
6) Program Zapobiegania Niedostosowaniu Spo-
łecznemu i Przestępczości wśród Dzieci i Młodzieży
2004–2014. Koordynuje MSWiA;
7) Program Ograniczenia Zdrowotnych Następstw
Palenia Tytoniu w Polsce 2008–2011 (WHO – Tobac-
co Free Europe, European Union Drugs Strategy
2005–2012). Koordynuje MZ – główny inspektor sa-
nitarny;
8) rządowy program „Bezpieczna i Przyjazna
Szkoła” 2008–2013. Koordynuje MEN.
Kształtowanie umiejętności zagospodarowywa-
nia czasu wolnego dzieci i młodzieży w placówkach
wychowania pozaszkolnego.
Zadanie powyższe jest realizowane na wielu płasz-
czyznach, przy udziale i za pośrednictwem wielu śro-
dowisk. Najważniejsze z nich to: dom, szkoła, placów-
ki oświatowe, instytucje i placówki kultury, organi-
zacje pozarządowe, media, środowisko zamieszkania.
Niewątpliwie ważnym ogniwem w tym systemie jest
szkoła, jednak powodzenie edukacji kulturalnej jest
możliwe przy zaangażowaniu i właściwym spełnia-
niu swoich ról przez wszystkie te środowiska.
Działalność szkoły w zakresie kształtowania umie-
jętności zagospodarowywania czasu wolnego młode-
go pokolenia wspierają i uzupełniają placówki wycho-
wania pozaszkolnego – pałace młodzieży, młodzieżo-
we domy kultury, ogniska pracy pozaszkolnej, mię-
dzyszkolne ośrodki sportowe, ośrodki politechniczne,
ogrody jordanowskie – które wraz ze szkolnymi
schroniskami młodzieżowymi tworzą placówki oświa-
towo-wychowawcze, które w myśl art. 2 pkt 3 ustawy
z dnia 7 września o systemie oświaty 1991 r. (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) zaliczane są
do systemu oświaty.
Znaczenie organizacji czasu wolnego dla ogólnej
kondycji intelektualnej, fizycznej i duchowej młodego
pokolenia znalazło potwierdzenie w prawie oświato-
wym. Ustawa o systemie oświaty nakłada m.in. na
placówki oświatowo-wychowawcze obowiązek zapew-
nienia każdemu uczniowi warunków niezbędnych do
jego rozwoju, do opieki nad uczniami szczególnie
uzdolnionymi oraz warunków „do rozwoju zaintere-
sowań i uzdolnień uczniów przez organizowanie zajęć
pozalekcyjnych i pozaszkolnych oraz kształtowanie
aktywności społecznej i umiejętności spędzania cza-
su wolnego” (art. 1 pkt 15 ustawy).
Cele i zadania placówek wychowania pozaszkol-
nego określa szczegółowo rozporządzenie ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 7 marca 2005 r.
w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania
placówek publicznych, warunków pobytu dzieci
i młodzieży w tych placówkach oraz zasad odpłat-
ności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci
w tych placówkach (Dz. U. Nr 52, poz. 467, z późn.
zm.) oraz rozporządzenie ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 7 marca 2005 r. w sprawie ramo-
wych statutów placówek publicznych (Dz. U. Nr 52,
poz. 466, z późn. zm.).
Placówki wychowania pozaszkolnego uzupełniają
działalność szkoły, realizując systemowo zadania
edukacyjne, wychowawcze, kulturalne, profilaktycz-
ne, opiekuńcze, prozdrowotne, sportowe i rekreacyj-
ne, poprzez m.in. prowadzenie zajęć wspierających
rozwój dzieci i młodzieży, organizowanie imprez, wy-
poczynku i rekreacji dzieci i młodzieży, realizowanie
programów edukacyjnych i profilaktyczno-wycho-
wawczych oraz prowadzenie działań alternatywnych
dla dzieci i młodzieży ze środowisk zagrożonych uza-
leżnieniami i niedostosowaniem społecznym. Dzia-
łalność pozaszkolna realizowana jest w czasie wol-
nym ucznia. Uczestnictwo w nich jest dobrowolne.
Zajęcia te mają ogromne znaczenie w kształtowa-
niu osobowości młodego pokolenia. Wzmacniają po-
czucie wartości dzieci i młodzieży, promują uczniów
uzdolnionych, są także szeroko rozumianą profilak-
tyką. Prowadzenie wymienionych wyżej zadań ma
na celu wspieranie harmonijnego rozwoju młodego
pokolenia, a także przygotowanie dzieci i młodzieży
do umiejętności zorganizowania swego czasu wolne-
go w sposób odpowiadający ich zainteresowaniom,
możliwościom i wyzwaniom, jakie niesie współczesny
świat.
Programy placówek wychowania pozaszkolnego,
od momentu ich przejścia do jednostek samorządu
terytorialnego, ulegają stopniowym przeobrażeniom,
dostosowując swą działalność do potrzeb środowiska
lokalnego. Coraz częściej, oprócz realizacji szeroko
rozumianego programu edukacji kulturalnej dzieci
i młodzieży, podejmują ważne społecznie funkcje edu-
kacyjne, kulturowe i profilaktyczne. Coraz częściej
także zajmują się „swoim podwórkiem”.
Według danych na dzień 30 września 2008 r.
w kraju działa 320 publicznych placówek wychowa-
nia pozaszkolnego, w tym: 14 pałaców młodzieży
(PM), 125 młodzieżowych domów kultury (MDK),
70 ognisk pracy pozaszkolnej (OPP), 67 międzyszkol-

nych ośrodków sportowych (MOS), 10 ogrodów jor-
danowskich (OJ), 34 inne placówki wychowania po-
zaszkolnego.
Ogółem w zajęciach organizowanych przez ww.
placówki w roku 2007 wzięło udział: w formach sta-
łych – 252 265 uczestników i 532 043 – w formach
okresowych, łącznie – 784 308 dzieci i młodzieży (bez
uczestników imprez).
Placówki wychowania pozaszkolnego zorganizo-
wały w tym czasie 14 757 stałych form zajęć i 7727
okresowych form zajęć, w następujących kołach za-
interesowań:
— w kołach artystycznych wzięło udział 256 796
uczestników (zajęć stałych i okresowych),
— w kołach technicznych – 13 022 uczestników,
— w kołach przedmiotowych – 57 915 uczestni-
ków,
— w kołach sportowych – 300 384 uczestników,
— w kołach informatycznych – 14 718 uczestni-
ków,
— w kołach turystyczno-krajoznawczych – 20 251
uczestników,
— w innych – 121 222 uczestników.
Coraz częściej placówki przyjmują rolę centrów
edukacji kulturalnej w danej miejscowości (dzielni-
cy), organizują i koordynują konkursy, przeglądy, fe-
stiwale, które promują w środowisku lokalnym doko-
nania artystyczne uczniów, nauczycieli, placówek,
szkół.
W okresie ferii zimowych i wakacji letnich wystę-
pują z propozycjami aktywnego wykorzystania czasu
wolnego od zajęć szkolnych w postaci warsztatów te-
matycznych, spotkań z ludźmi kultury, sztuki i na-
uki, świetlic, zimowisk, obozów naukowych i specja-
listycznych.
Placówki wychowania pozaszkolnego są także or-
ganizatorami licznych przeglądów, festiwali, konkur-
sów, olimpiad, o zasięgu lokalnym, wojewódzkim
i ogólnopolskim. Jest to bogata oferta mająca na celu
stworzenie możliwości udziału i spotkań wychowan-
ków skupionych w różnorodnych zespołach artystycz-
nych i kołach zainteresowań. Imprezy te są przeglą-
dem dorobku uczniów, szkół i placówek i stanowią
ukoronowanie pracy wychowanków – uczestników
zajęć ww. placówek. Są także promocją aktywności
kadry, instruktorów i animatorów kultury pracują-
cych z dziećmi i młodzieżą, integrują także środowi-
ska lokalne wokół spraw związanych z czasem wol-
nym młodego pokolenia. Przekonanie o konieczności
prowadzenia tego typu działań podziela coraz więcej
środowisk. Może to dobrze rokować tej edukacji,
w tym także pozyskiwaniu na nią niezbędnych środ-
ków finansowych.
2. Określenie podstaw programowych kształcenia
ogólnego.
Nowa podstawa programowa wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczegól-
nych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17),
zdefiniowana rozporządzeniem ministra edukacji na-
rodowej z dnia 23 grudnia 2008 r., będzie wdrażana
651
sukcesywnie, począwszy od 1 września 2009 r.
w przedszkolach, w klasach pierwszych szkoły pod-
stawowej oraz w klasach pierwszych gimnazjum.
W pozostałych klasach, do zakończenia cyklu kształ-
cenia w danym typie szkoły, stosuje się dotychczaso-
wą podstawę programową kształcenia ogólnego.
Nowa podstawa programowa ma na celu podnie-
sienie jakości efektów kształcenia. Została napisana
językiem wymagań, tzn. wiadomości oraz umiejęt-
ności, które uczniowie mają zdobyć na kolejnych
etapach kształcenia, wyrażone są w języku wyma-
gań. Wyodrębniono w postaci wymagań ogólnych
podstawowe cele kształcenia dla każdego przedmio-
tu nauczania. Wskazują one na umiejętności wyso-
kiego poziomu, których kształtowanie jest najważ-
niejszym zadaniem nauczyciela każdego przedmio-
tu. Wymagania szczegółowe precyzyjnie określają
to, czego szkoła obowiązana jest nauczyć przecięt-
nego ucznia.
Wprowadzane zmiany uwzględniają zwiększone
aspiracje edukacyjne uczniów. Ich celem jest również
zwiększenie możliwości indywidualizacji nauki po-
przez pewne zróżnicowanie programu w zależności
od zainteresowań uczniów oraz lepsze przygotowanie
uczniów do podjęcia nauki w szkołach wyższych i ak-
tywności na rynku pracy, jak również przygotowanie
do sprawnego funkcjonowania we współczesnym
świecie, również w zakresie turystyki.
Ponadto nowa podstawa programowa kładzie
szczególny nacisk na podniesienie poziomu umiejęt-
ności kluczowych, w tym sprawności komunikacyjnej
w językach obcych. Taka umiejętność sprzyja samo-
dzielnej, odpowiedzialnej oraz tolerancyjnej wobec
innych narodowości i kultur postawie młodego czło-
wieka, który będzie aktywny jako turysta.
Celem nowej podstawy programowej kształcenia
ogólnego jest również przygotowanie uczniów do bez-
pośredniego poznawania ziemi ojczystej oraz pobu-
dzenie ciekawości poznawczej w zakresie doświad-
czalnego poznawania otaczającego świata.
Treści nauczania łączące się z turystyką i jej roz-
wojem znajdują się w ramach wielu przedmiotów,
szczególnie jednak takich jak historia i społeczeń-
stwo, wychowanie fizyczne, wiedza o społeczeństwie,
geografia. Kształcenie w zakresie bezpiecznych za-
chowań w różnych sytuacjach, także i w podróży, re-
alizowane będzie w ramach przedmiotów: przyroda,
biologia, edukacja dla bezpieczeństwa.
Wziąwszy pod uwagę powyższe, można stwier-
dzić, że reforma programowa ujmuje również zagad-
nienia istotne dla rozwoju turystyki, zwłaszcza w za-
kresie bezpieczeństwa, odpowiedzialności oraz samo-
dzielności młodych ludzi jako turystów.
3. Klasyfikacja zawodów szkolnictwa zawodowe-
go. Określenie podstaw programowych kształcenia
w poszczególnych profilach kształcenia ogólnozawo-
dowego i kształcenia w poszczególnych zawodach.
Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) klasyfikację zawodów szkol-
652
nictwa zawodowego określa minister właściwy do
spraw oświaty i wychowania. Art. 24 ust. 2 ww. usta-
wy stanowi, że zawody, w których można uczyć się
w poszczególnych typach szkół zawodowych, wraz
z długością cyklu kształcenia oraz odpowiednią pod-
budową programową, wprowadza się do ww. klasyfi-
kacji na podstawie wniosków poszczególnych mini-
strów. Wnioski te zawierają: opis zawodu ze zbiorem
umiejętności zawodowych, uzasadnienie potrzeby
kształcenia w danym zawodzie, nazwę i miejsce za-
wodu w określonej grupie klasyfikacji zawodów i spe-
cjalności występujących w gospodarce narodowej,
informację o potrzebach rynku pracy w zakresie da-
nego zawodu oraz opinię organizacji pracodawców
reprezentatywnych w rozumieniu ustawy z dnia
6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dia-
logu społecznego. Aktualna klasyfikacja zawodów
szkolnictwa zawodowego, określona rozporządzeniem
ministra edukacji narodowej z dnia 26 czerwca 2007 r.
(Dz. U. Nr 124, poz. 860 z późn. zm.), zawiera 208
zawodów, wśród których 8 jest powiązanych z branżą
turystyczną, a mianowicie:
— technik hotelarstwa,
— technik organizacji usług gastronomicznych,
— technik obsługi turystycznej,
— kelner,
— kucharz,
— kucharz małej gastronomii,
— technik turystyki wiejskiej,
— pracownik pomocniczy obsługi hotelowej.
Dla czterech spośród ww. zawodów (technik hote-
larstwa, technik obsługi turystycznej, kelner, ku-
charz) zostały opublikowane podstawy programowe.
Obecnie trwają prace nad podstawami programowy-
mi dla pozostałych czterech.
Ponadto minister edukacji narodowej, po zasię-
gnięciu opinii ministra infrastruktury oraz ministra
sportu i turystyki, wyraził zgodę na realizowanie od
roku szkolnego 2008/2009 w Zespole Szkół Morskich
im. Polskich Rybaków i Marynarzy w Kołobrzegu
i Zespole Szkół Morskich w Darłowie eksperymentu
pedagogicznego w zawodzie „technik turystyki mor-
skiej” w czteroletnim technikum, którego celem jest
zapewnienie w pełni wykwalifikowanej kadry do ob-
sługi różnych form turystyki morskiej, przede wszyst-
kim coraz popularniejszego wędkarstwa morskiego.
4. Zasady przeprowadzania egzaminów potwier-
dzających kwalifikacje zawodowe.
Zasady przeprowadzania egzaminów potwierdza-
jących kwalifikacje zawodowe określa rozporządze-
nie ministra edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia
2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania,
klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy
oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów
w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562,
z poźn. zm.). Zasady te są wspólne dla wszystkich
zawodów. Natomiast zakres wiadomości i umiejętno-
ści sprawdzanych na egzaminie zawodowym określo-
ny jest w standardzie wymagań egzaminacyjnych dla
danego zawodu. Standardy wymagań egzaminacyj-
nych dla wszystkich zawodów ujętych w klasyfikacji
zawodów szkolnictwa zawodowego, a więc również
dla zawodów związanych z branżą turystyczną, są
ogłoszone w rozporządzeniu ministra edukacji na-
rodowej i zawarte w załączniku do tego rozporzą-
dzenia.
5. Ustalenie warunków i trybu organizowania
i realizowania przez uczniów praktycznej nauki
zawodu.
Warunki i tryb organizowania praktycznej nauki
zawodu dla uczniów określa rozporządzenie ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 1 lipca 2002 r.
w sprawie praktycznej nauki zawodu (Dz. U. Nr 113,
poz. 988, z późn. zm.). Rozporządzenie to określa wa-
runki i tryb organizowania praktycznej nauki zawo-
du w warsztatach szkolnych, pracowniach szkolnych
i szkolnych gospodarstwach pomocniczych, placów-
kach kształcenia ustawicznego, placówkach kształ-
cenia praktycznego, u pracodawców i w indywidual-
nych gospodarstwa rolnych oraz kwalifikacje wyma-
gane od osób prowadzących praktyczną naukę zawo-
du i przysługujące im uprawnienia. Obejmuje zatem
całokształt problemów związanych z prowadzeniem
praktycznej nauki zawodu, bez wyróżniania jakiej-
kolwiek grupy zawodów. Dotyczy więc także zawo-
dów związanych z branżą turystyczną.
6. Założenia organizacyjne, programowe oraz za-
sady kształcenia nauczycieli.
Kształcenie przyszłych nauczycieli w systemie
szkolnictwa wyższego uregulowane jest rozporządze-
niem ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
7 września 2004 r. w sprawie standardów kształcenia
nauczycieli (Dz. U. Nr 207, poz. 2110). Zgodnie z wy-
mienioną regulacją kształcenie nauczycielskie obej-
muje przygotowanie przyszłych nauczycieli do kom-
pleksowej realizacji zadań dydaktycznych, wycho-
wawczych i opiekuńczych. Nauczyciel w trakcie stu-
diów wyższych powinien być przygotowany do pro-
wadzenia zajęć edukacyjnych, wspierać wszechstron-
ny rozwój uczniów, indywidualizować proces naucza-
nia, zaspokajać szczególne potrzeby edukacyjne
uczniów, organizować życie społeczne na poziomie
klasy, szkoły i środowiska lokalnego.
Kształcenie nauczycieli w zakładach kształcenia
nauczycieli uregulowane jest rozporządzeniem mini-
stra edukacji narodowej z dnia 30 czerwca 2006 r.
w sprawie standardów kształcenia nauczycieli w ko-
legiach nauczycielskich i nauczycielskich kolegiach
języków obcych (Dz. U. Nr 128, poz. 897). W zakresie
wymagań stawianych absolwentom standardy te są
zbieżne ze standardami kształcenia nauczycieli
w szkołach wyższych.
Przyszli nauczyciele przygotowywani do pracy
zgodnie z powyższymi standardami powinni nabyć
wiedzę i umiejętności m.in. w obszarze wychowania,
w tym: kształtowania tożsamości kulturowej, regio-
nalnej i ponadregionalnej, promocji zdrowia oraz
kształtowania umiejętności spędzania wolnego czasu

i organizowania różnych form wypoczynku dzieci
i młodzieży.
Należy również nadmienić, że zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra nauki i szkolnictwa wyższego
z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie standardów kształ-
cenia dla poszczególnych kierunków oraz poziomów
kształcenia, a także trybu tworzenia i warunków,
jakie musi spełniać uczelnia, by prowadzić studia
międzykierunkowe oraz makrokierunki (Dz. U.
Nr 164, poz. 1166), absolwenci studiów magisterskich
na kierunku: wychowanie fizyczne w ramach treści
kierunkowych realizują przedmiot „turystyka szkol-
na”, w ramach którego przygotowywani są do koor-
dynowania działań w obszarze turystyki aktywnej
w szkołach i placówkach systemu oświaty.
7. Określenie polityki wzajemnego uznawania wy-
kształcenia, w szczególności zasad i trybu nostryfi-
kacji świadectw uzyskanych za granicą.
Procedurę nostryfikacji świadectw szkolnych i świa-
dectw maturalnych reguluje rozporządzenie ministra
edukacji narodowej z dnia 6 kwietnia 2006 r. w spra-
wie nostryfikacji świadectw szkolnych i świadectw
maturalnych uzyskanych za granicą (Dz. U. z dnia
13 kwietnia 2006 r.). Nostryfikacji świadectw szkol-
nych uzyskanych za granicą dokonuje kurator oświa-
ty właściwy ze względu na miejsce zamieszkania oso-
by ubiegającej się o nostryfikację, a w przypadku bra-
ku takiego miejsca – kurator oświaty właściwy ze
względu na siedzibę instytucji, w której osoba zamie-
rza złożyć świadectwo uzyskane za granicą.
Zgodnie z zapisem § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia
osoba ubiegająca się o nostryfikację świadectwa uzy-
skanego za granicą składa wniosek o przeprowadze-
nie nostryfikacji wraz z oryginałem świadectwa albo
jego duplikatem zalegalizowanym przez konsula RP
urzędującego w państwie, w którym został wydany
dokument, oraz oświadczeniem, że świadectwo nie
stanowiło dotychczas przedmiotu postępowania no-
stryfikacyjnego w Polsce.
Jeżeli instytucja, która wydała świadectwo za
granicą, działa w systemie edukacji innego państwa
niż to, na którego terytorium prowadzone było
kształcenie, osoba ubiegająca się o nostryfikację skła-
da oryginał świadectwa albo jego duplikat, o których
mowa w § 14 ust. 1, zalegalizowane przez:
1) konsula Rzeczypospolitej Polskiej urzędującego
w państwie, w którym działa szkoła, albo
2) konsula Rzeczypospolitej Polskiej urzędującego
w państwie, w którego systemie edukacji działa szko-
ła, albo
3) akredytowane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd
konsularny państwa, w którego systemie edukacji
działa szkoła, lub akredytowane na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej przedstawicielstwo dyploma-
tyczne lub urząd konsularny państwa, w którym
prowadzone było kształcenie (§ 14 ust. 2).
Jeżeli świadectwo uzyskane za granicą zostało
wydane przez instytucję działającą w systemie edu-
kacji państwa będącego stroną Konwencji znoszącej
653
wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów, spo-
rządzonej w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U.
z 2005 r. Nr 112, poz. 938 i 939), osoba ubiegająca się
o nostryfikację świadectwa uzyskanego za granicą
wraz z wnioskiem składa oryginał świadectwa albo
jego duplikat, albo kopię potwierdzoną notarialnie za
zgodność z oryginałem, z umieszczoną na dokumen-
cie albo dołączoną apostille.
Jeżeli na świadectwie uzyskanym za granicą brak
jest adnotacji stwierdzającej uprawnienie do ubiega-
nia się o przyjęcie na studia wyższe do każdego typu
szkół wyższych w państwie, w którego systemie edu-
kacji działa instytucja wydająca świadectwo, wów-
czas do wniosku o przeprowadzenie nostryfikacji na-
leży dołączyć potwierdzenie tego uprawnienia wyda-
ne przez:
1) władze oświatowe państwa, w którego systemie
edukacji wydano świadectwo, albo
2) akredytowane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd
konsularny państwa, w którego systemie edukacji
wydano świadectwo, albo
3) konsula Rzeczypospolitej Polskiej urzędującego
w państwie, w którego systemie edukacji wydano
świadectwo.
W związku z częstym sygnalizowaniem przez ku-
ratoria oświaty oraz osoby prywatne problemów do-
tyczących przeliczania czasookresów trwania nauki
w państwach członkowskich Unii Europejskiej, funk-
cjonowaniem w obrocie prawnym różnych form za-
granicznych świadectw, stale rosnącą mobilnością
pomiędzy krajami członkowskimi Unii Europejskiej,
licznymi problemami w interpretacji przepisów roz-
porządzenia, a także potrzebą ich zmiany czy znowe-
lizowania w celu umożliwienia osobom zainteresowa-
nym kontynuacji edukacji w Polsce zaistniała potrze-
ba nowelizacji przepisów rozporządzenia, nad którym
w chwili obecnej trwają prace w ministerstwie.
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 18 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9235)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego oraz
grupy posłów z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-
654
-023-9235/09 w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”,
przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Minister środowiska aktywnie współpracował
z Ministerstwem Sportu i Turystyki w tworzeniu do-
kumentu „Strategia rozwoju turystyki na lata 2008–
–2015”, którego tytuł został później zmieniony na
„Kierunki rozwoju turystyki do 2015 roku”.
Do zadań resortu m.in. należy przygotowywanie
opinii do projektów wojewódzkich programów ochro-
ny środowiska (zgodnie z art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
/Dz. U. z 2001 r. nr 627, z późn. zm./), w których po-
jawiają się kwestie związane z turystyką i jej rozwo-
jem na poziomie regionalnym.
Przypisane prezesowi KZGW statutowe zadania
dotyczące m.in. modernizacji i utrzymania śródlądo-
wych dróg wodnych mają związek z rozwojem tury-
styki w Polsce, określonym dokumentem rządowym
pt. „Kierunki rozwoju turystyki do 2015 roku”. Re-
alizowane zadania z zakresu modernizacji i utrzyma-
nia śródlądowych dróg wodnych są powiązane z za-
daniami rekomendowanymi w kierunkach rozwoju
turystyki, ujętymi w działaniu IV.2.4, będącym ele-
mentem obszaru priorytetowego IV: Kształtowanie
przestrzeni turystycznej, i jego celem operacyjnym
(drugim), dotyczącym przeprowadzenia remontu lub
przebudowy i budowy szlaków wodnych oraz śluz dla
zwiększenia dostępności i oferty turystyki wodnej
w Polsce. W tym celu podejmowane są nowe przed-
sięwzięcia oraz realizowane zadania, którymi są:
— zakończenie w 2008 r. rekonstrukcji granicz-
nego odcinka Kanału Augustowskiego wraz z gra-
nicznymi budowlami hydrotechnicznymi, które to
prace skorelowane i uzgodnione porozumieniem mię-
dzyrządowym z pracami wykonanymi przez stronę
białoruską czynią Kanał Augustowski dostępnym
dla ruchu turystycznego na całej długości, w tym
uprawiania turystyki wodnej międzynarodowej; zre-
alizowane prace umożliwią uprawianie turystyki
wodnej co najmniej od Augustowa do Grodna; prace
te polegały na rekonstrukcji granicznego odcinka ka-
nału na długości 3,4 km oraz odbudowie granicznej
śluzy w Kurzyńcu i granicznego jazu w Wołkuszku;
jaz w Wołkuszku piętrzy wodę do śluzowań jednostek
pływających przez śluzę Wołkuszek, położoną na te-
rytorium Republiki Białorusi;
— zakończenie w 2009 r. remontu generalnego
śluzy w Kudrynkach, na Kanale Augustowskim, któ-
ra zlokalizowana przed odcinkiem granicznym kana-
łu, jak i sam odcinek graniczny, nie była eksploato-
wana od 1945 r.; zakończenie remontu generalnego
tej śluzy podniesie niezawodność eksploatacyjną jej
urządzeń, istotną przy dużym ruchu turystycznym
na kanale;
— podjęcie działań dla pozyskania środków finan-
sowych z Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej na opracowanie dokumen-
tacji technicznej dotyczącej budowy nowej śluzy że-
glugowej Guzianka II, położonej między jeziorem
Bełdany a Jeziorem Nidzkim, na szlaku Mikołajki
– Pisz; potrzeba wybudowania nowej, drugiej śluzy
na tym szlaku żeglownym podyktowana jest inten-
sywnym ruchem żeglugowym jednostek turystycz-
nych i sportowych (oczekujących w sezonie turystycz-
nym w kolejce do śluzowania), jak również odciąże-
niem eksploatacyjnym istniejącej śluzy Guzianka,
w celu prowadzenia bieżących prac remontowych
i konserwacyjnych;
— podpisanie preumowy z Polską Organizacją
Turystyczną, jako instytucją wdrażającą, na realiza-
cję projektu: Rewitalizacja Kanału Elbląskiego na
odcinkach: jezioro Drużno – Miłomłyn, Miłomłyn
– Zalewo, Miłomłyn – Ostróda – Stare Jabłonki,
w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyjna
Gospodarka”, w którym w działaniu 6.4: Inwestycje
w produkty turystyczne o znaczeniu ponadregional-
nym, na liście głównej programu zamieszczono wy-
mieniony projekt; wnioskodawcą i beneficjentem
środków finansowych na realizację projektu, o war-
tości 95 mln zł, przy dofinansowaniu projektu z Eu-
ropejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, jest
Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Gdańsku;
w ramach realizacji tego projektu nastąpi poprawa
funkcjonalności toru wodnego Kanału Elbląskiego,
pięciu zabytkowych pochylni oraz czterech śluz,
w tym przebudowa i automatyzacja napędów śluz, od-
mulenie szlaku żeglownego, ubezpieczenie brzegów
kanału wraz z zagospodarowaniem jego nabrzeży.
Na rzecz rozwoju turystyki wodnej będą prowa-
dzone też inne prace, w ramach środków finanso-
wych budżetu państwa oraz jednostek samorządu
terytorialnego i dofinansowaniu środkami z UE. Do-
tyczą one realizacji projektów objętych Programem
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko” w prio-
rytecie VII, działanie 7.5: Poprawa stanu śródlądo-
wych dróg wodnych, a polegającym na modernizacji
i remontach jazów i śluz żeglugowych na górnej Od-
rze i Kanale Gliwickim. W ramach projektów samo-
rządowych będą to prace polegające na współdziała-
niu i partnerstwie w realizacji projektów o znaczeniu
ściśle turystycznym.
Zadania ministra środowiska dotyczą m.in. za-
gadnień związanych z kierowaniem wyodrębnionym
działem gospodarki, koordynowaniem szeroko poj-
mowanych spraw dotyczących stanu i ochrony środo-
wiska (wykorzystanie złóż kopalin, standardy emi-
syjne i jakości środowiska, ochrona przyrody i różno-
rodności biologicznej, sieć Natura 2000, parki naro-
dowe), zagospodarowania przestrzennego i innych.
Zadania te są i będą realizowane niezależnie od sta-
nu i kierunków rozwoju turystyki. Część obiektów
środowiska, które są przedmiotem zainteresowań
i działań resortu, jest lub może być przedmiotem za-
interesowania turystycznego, ale nie jest to wiodąca
przyczyna stymulowania kierunków działań resortu
w określonych dziedzinach. Niemniej w celu popula-
ryzacji niektórych obiektów przyrodniczych oraz
działań resort realizuje przedsięwzięcia, które mogą
sprzyjać rozwojowi turystyki.

Realizowane zgodnie z kompetencjami działania
z zakresu geologii środowiskowej, ściśle wiążące się
z rozwojem geoturystyki, będącej rodzajem turystyki
kwalifikowanej, której celem jest prezentacja obiek-
tów przyrody nieożywionej oraz zabytków techniki
(m.in. górniczej, hutniczej, hydrotechniki etc.).
Ze względu na ochronę zasobów naturalnych,
a także dziedzictwa kulturowego istotna jest ochrona
cennych stanowisk geologicznych i geomorfologicz-
nych, w tym również tworzenie geoparków, czyli
kompleksowych obszarów dziedzictwa geologicznego.
Na obszarach geoparków prowadzona będzie ochrona
takich obiektów, jak: odsłonięcia, profile, formy po-
wierzchniowe obejmujące ważne sekwencje straty-
graficzne, litologiczne, tektoniczne, krasowe lub też
zawierające szczątki faunistyczne, florystyczne ewen-
tualnie nagromadzenia minerałów. Istnienie geopar-
ku wpływa na kontrolowany rozwój lokalnej turysty-
ki i powinno łączyć funkcje ochrony dziedzictwa geo-
logicznego z funkcją edukacyjną oraz rekreacyjną.
W tym kontekście podejmowane są działania
ukierunkowane na inwentaryzację i opis poszczegól-
nych geologicznie cennych obiektów przyrody nieoży-
wionej wraz z charakterystyką ich tła historycznego,
jako miejsc kultowych, bodźców rozwoju siedlisk lub
inspiracji dla historycznego rozwoju gospodarczego.
Resort środowiska podjął działania w zakresie
ustalenia standardów emisyjnych i standardów jako-
ści powietrza oraz zasad ich monitorowania. W ra-
mach ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochro-
ny środowiska (t.j. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn.
zm.) przygotowany został pakiet aktów wykonaw-
czych do ustawy, które regulują przedmiotowe kwe-
stie. Są to:
1) rozporządzenie ministra środowiska z dnia
8 lutego 2008 r. w sprawie szczegółowych wymagań,
jakim powinny odpowiadać programy ochrony powie-
trza (Dz. U. z 2008 r. Nr 38, poz. 221),
2) rozporządzenie ministra środowiska z dnia
3 marca 2008 r. w sprawie poziomów niektórych sub-
stancji w powietrzu (Dz. U. z 2008 r. Nr 47, poz. 281),
3) rozporządzenie ministra środowiska z dnia
6 marca 2008 r. w sprawie stref, w których dokonuje
się oceny jakości powietrza (Dz. U. z 2008 r. Nr 52,
poz. 310),
4) rozporządzenie ministra środowska z dnia
19 listopada 2008 r. w sprawie zakresu i sposobu prze-
kazywania informacji dotyczących zanieczyszczenia
powietrza (Dz. U. z 2008 r. Nr 216, poz. 1377),
5) rozporządzenie ministra środowiska z dnia
17 grudnia 2008 r. w sprawie dokonywania oceny po-
ziomów substancji w powietrzu (Dz. U. z 2009 r.
Nr 5, poz. 31),
6) rozporządzenie ministra środowiska z dnia
20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych
z instalacji (Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181),
7) rozporządzenie ministra środowiska z dnia
5 grudnia 2002 r. w sprawie wartości odniesienia dla
niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. z 2003 r.
Nr 1, poz. 12).
655
Jednocześnie informuję, że w resorcie środowiska
toczą się prace nad projektem ustawy o przeciwdzia-
łaniu uciążliwości zapachowej powietrza.
Odnośnie do wdrażania polityki ekologicznej pań-
stwa w zakresie ochrony przyrody i krajobrazu, kra-
jowej strategii ochrony przyrody oraz programu róż-
norodności biologicznej działania dotyczą głównie
podnoszenia świadomości ekologicznej społeczeń-
stwa, poprzez prowadzenie szeroko zakrojonej dzia-
łalności edukacyjnej i turystycznej w parkach naro-
dowych i parkach krajobrazowych.
Efektywne wypełnianie zasad zrównoważonej tu-
rystyki wymaga bowiem wysokiej świadomości eko-
logicznej w zakresie potrzeb i właściwych metod
ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu, poszano-
wania dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego.
Obszary chronione odgrywają znaczącą rolę w pro-
mowaniu zalet regionu, a co za tym idzie – rozwoju
turystyki. Aktywność służb parków w tej dziedzinie
polega na:
— organizowaniu różnego rodzaju form edukacji
ekologicznej dla młodzieży szkolnej i mieszkańców
regionu (zajęcia, warsztaty i konkursy przyrodnicze,
szkolenia i warsztaty przedmiotowe dla nauczycieli
i innych grup zawodowych);
— organizowaniu konferencji naukowych;
— opracowywaniu wydawnictw, które skutecznie
promują ochronę przyrody i zasady zrównoważonego
rozwoju;
— organizowaniu imprez ekologicznych i akcji na
rzecz ochrony środowiska (np. Dzień Ziemi, Sprząta-
nie Świata);
— tworzeniu ścieżek edukacyjnych.
Podnoszenie świadomości ekologicznej to dobry
początek kształtowania się polityki ekologicznej
w turystyce. Promowanie turystyki na obszarach
chronionych związane jest z dobrze rozwiniętą infra-
strukturą turystyczną. Rozwój w tej dziedzinie od-
bywa się poprzez:
— tworzenie znakowanych szlaków turystycz-
nych, ścieżek edukacyjnych, tablic informacyjnych,
parkingów, pól biwakowych oraz zagospodarowanych
punktów widokowych;
— obsługiwanie przez służby parków turystów in-
dywidualnych oraz grup zorganizowanych (tzw. tury-
styka kwalifikowana, np. z dziedziny ornitologii).
Prawidłowa organizacja turystyki w zgodzie z wy-
mogami, jakim podlegają obszary chronione, przyczy-
nia się do poprawy jakości życia na tych terenach.
Odnośnie do prowadzenia spraw z zakresu orga-
nizowania i funkcjonowania sieci Natura 2000 infor-
muję, że trwają prace dotyczące zakończenia wyzna-
czania Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000
w Polsce oraz prace związane z opracowaniem pla-
nów zadań ochronnych dla obszarów Natura 2000.
W czerwcu br. planowane jest złożenie wniosku
w sprawie projektu pn. „Opracowanie planów zadań
ochronnych dla obszarów Natura 2000 na obszarze
Polski”, w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013 (priorytet
656

V: Ochrona przyrody i kształtowanie postaw ekolo- – 502 tys. i centra dydaktyczne, przyrodnicze i inne
gicznych, działanie 5.3: Opracowanie planów ochro- – 765 tys.
ny). Jednym z elementów opracowywania planów W latach następnych będą kontynuowane zada-
zadań ochronnych dla obszarów Natura 2000 jest tu- nia zmierzające do uatrakcyjnienia oferty turystycz-
rystyka na tych obszarach. nej ukierunkowanej głównie na poznawanie i pro-
Jednocześnie w ramach Programu Operacyjnego mowanie wartości przyrodniczych tych unikalnych
„Infrastruktura i środowisko”, działanie 5.1: Wspie- fragmentów kraju. W działaniach tych celem będzie
ranie kompleksowych projektów z zakresu ochrony udostępnianie obiektów przyrodniczych i prezento-
siedlisk przyrodniczych (ekosystemów) na obszarach wanie ich naturalnych wartości z jednoczesnym mi-
chronionych oraz zachowanie różnorodności gatun- nimalizowaniem wpływu antropopresji na składni-
kowej, realizowane będą nabory wniosków dotyczą- ki przyrody.
cych poddziałania 5.1.3: Budowa lub modernizacja Parki narodowe będą korzystały ze środków fi-
małej infrastruktury służącej zabezpieczeniu obsza- nansowych przyznawanych z budżetu państwa, w tym
rów chronionych przed nadmierną i niekontrolowaną ze środków unijnych w ramach Programu Operacyj-
presją turystów. nego „Infrastruktura i środowisko” oraz ze środków
Zgodnie z ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r. pozabudżetowych pochodzących głównie z Narodo-
o ochronie przyrody obszar parku narodowego jest wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
udostępniany m.in. dla celów turystycznych, rekre- Wodnej i wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
acyjnych i sportowych. Od wielu lat realizowane są i gospodarki wodnej.
w parkach narodowych działania zmierzające do roz- Należy zwrócić uwagę na planowany proces mo-
budowy i modernizacji infrastruktury turystycznej nitoringu wdrażania dokumentu „Kierunki rozwoju
ułatwiającej odwiedzającym możliwość poznania turystyki do 2015 roku”. Z jego treści wynika, że
wartości przyrodniczych parków, miejsc związanych w 2012 r. minister właściwy do spraw turystyki opra-
z kulturą danego rejonu, pamiątek historycznych cuje raport o stanie gospodarki turystycznej w latach
oraz korzystanie z obiektów turystycznych. 2007–2011. Należy się zatem spodziewać, że raport
W ostatnich latach wprowadzono nowe formy udo- będzie zawierał kompleksową ocenę realizacji doku-
stępniania terenu parków narodowych oraz utworzo- mentu.
no nowe obiekty, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom
społecznym. Przykładem tego mogą być np. interak- Z poważaniem
tywne ekspozycje, znaczna rozbudowa ścieżek przy-
rodniczych z elementami edukacyjnymi, zwiększenie Sekretarz stanu
liczby szlaków rowerowych i konnych czy rozbudowa Stanisław Gawłowski
systemu kładek spacerowych umożliwiających po-
znanie obszarów trudno dostępnych.
Aktualnie stan ilościowy obiektów turystycznych Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
na obszarach 23 parków narodowych przedstawia
poniższa tabela:
Odpowiedź
Liczba Długość
L.p. Wyszczególnienie prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
(szt.) (km)
1. Muzea 16 – - z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
2.
Centra dydaktyczne, przyrodnicze
38 – na interpelację posła
i inne obsługi turystów
Tadeusza Tomaszewskiego
3. Punkty informacyjne 44 –
oraz grupy posłów
4. Inne punkty obsługi turystów 17 –
5. Ścieżki dydaktyczne i przyrodnicze 128 537
6. Szlaki turystyki pieszej 196 2047
w sprawie zadań resortu wynikających
7. Szlaki turystyki rowerowej 66 796 z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
8. Szlaki turystyki konnej 31 378 (9236)
Obozowiska turystyczne i pola
9. 50 –
biwakowe Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
10. Wiaty i schrony turystyczne 256 – nadesłaną przy piśmie pana Sławomira Nowaka, se-
11. Wieże i platformy widokowe 38 – kretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego Prezesa
12. Kładki i pomosty 87 – Rady Ministrów, z dnia 7 maja 2009 r. znak: DSPA-
13. Inne obiekty 79 –
-4810-2103/09, interpelację pana posła Tadeusza To-
Dane na podstawie materiałów zebranych z parków narodo-
maszewskiego oraz grupy posłów w sprawie zadań
wych (maj 2009 r.) resortu wynikających z „Kierunków rozwoju tury-
styki do 2015 r.” w części dotyczącej kompetencji pre-
Ogólna liczba turystów odwiedzających parki na- zesa Głównego Urzędu Statystycznego, uprzejmie
rodowe wynosi ok. 11 000 tys. rocznie, w tym: muzea wyjaśniam, co następuje:

Turystyka, jako zjawisko interdyscyplinarne, sta-
nowi obszar badań zarówno społecznych, jak i eko-
nomicznych. Jest dynamicznie rozwijającą się dzie-
dziną gospodarki, w istotnym zakresie oddziaływu-
jącą na bilans płatniczy i PKB. Uczestnictwo w tu-
rystyce i poziom spożycia turystycznego są ważnymi
miernikami oceny jakości życia obywateli. Ważnym
celem badań jest gromadzenie danych niezbędnych
do oceny realizacji strategii rozwoju turystyki oraz
analiz na poziomie regionalnym.
Główny Urząd Statystyczny zgodnie z programem
badań statystycznych statystyki publicznej, ustala-
nym drogą rozporządzenia Rady Ministrów, realizu-
je na potrzeby odbiorców krajowych i zagranicznych
badanie dotyczące bazy noclegowej turystyki i jej wy-
korzystania. Jest to badanie miesięczne, obejmujące
wszystkie zarejestrowane podmioty zbiorowego za-
kwaterowania. Dostarcza ono kluczowych informacji
o sektorze usług hotelarskich w Polsce, a w szczegól-
ności o podaży miejsc oraz popycie na usługi nocle-
gowe. Drugi temat badawczy dotyczy statystyki ru-
chu granicznego, a następny – turystyki i wypoczyn-
ku w gospodarstwach domowych.
Zapewnienie kompleksowej i spójnej informacji
o różnych aspektach turystyki związane jest z nastę-
pującymi działaniami mającymi na celu doskonale-
nie prowadzonych badań:
1. Planowane jest rozszerzenie zakresu podmio-
towego badania bazy noclegowej turystyki o pozosta-
łe obiekty świadczące usługi noclegowe (pokoje go-
ścinne, kwatery prywatne i agroturystyczne), po-
cząwszy od danych za rok 2010. W celu stworzenia
kartoteki jednostek rejestrowanych, zgodnie z usta-
wą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycz-
nych (t.j. Dz. U. Nr 223, poz. 2268, z późn. zm.), przez
urzędy gmin, opracowano specjalną aplikację Ewi-
dencja Obiektów Turystycznych (EOT) pozwalającą
na rejestrację i bieżącą aktualizację danych o obiek-
tach świadczących usługi turystyczne. Prowadzenie
elektronicznej wersji ewidencji z wykorzystaniem
serwera GUS zostało zapisane w programie badań
statystycznych na rok 2009. Dane pozyskiwane
z EOT dotyczące bazy indywidualnego zakwaterowa-
nia umożliwią objęcie badaniem jednostek znajdują-
cych się dotychczas poza sferą badań GUS.
2. W ramach realizacji programu badań staty-
stycznych statystyki publicznej podjęte zostały dzia-
łania na rzecz doskonalenia systemu gromadzenia
danych z wykorzystaniem formularzy elektronicz-
nych. Wdrożenie nowoczesnej metody składania spra-
wozdań stanowi istotne udogodnienie dla responden-
tów. Rozważane jest podjęcie dodatkowego zadania,
jakim jest udział w projekcie, którego efektem byłoby
automatyczne gromadzenie danych statystycznych
z obiektów hotelowych.
3. Badania ankietowe popytu turystycznego
w gospodarstwach domowych są prowadzone cyklicz-
nie co 3–4 lata. Ostatnie badanie zostało zrealizowa-
ne w 2005 r., a następne badanie modułowe „Tury-
styka i wypoczynek w gospodarstwach domowych”
657
planowane jest w roku bieżącym. Dostarczy ono nie-
zbędnych danych do sporządzenia rachunku sateli-
tarnego turystyki.
4. Prace metodologiczne nad rachunkiem sateli-
tarnym turystyki są ważnym aspektem badań. Eks-
perymentalny rachunek dla lat 1995 i 1996 został
przeprowadzony przez GUS. Dalsze prace nad ra-
chunkiem satelitarnym są kontynuowane przez Mi-
nisterstwo Sportu i Turystyki przy udziale GUS,
który polega przede wszystkim na dostarczaniu da-
nych koniecznych do szacowania wielkości spożycia
rezydentów.
5. W związku z włączeniem Polski do strefy
Schengen ustała rejestracja ruchu na wewnętrznej
granicy UE, co rodzi konieczność wprowadzenie
zmian w dotychczasowym temacie badawczym odno-
śnie do ruchu granicznego. Podjęto niezbędne prace
metodologiczne związane ze statystyką zagranicznej
turystyki przyjazdowej i wyjazdowej oraz zaplanowa-
no badanie pilotażowe w tym zakresie w 2010 r.
6. W celu lepszego zaspokojenia potrzeb informa-
cyjnych zgłaszanych przez odbiorców krajowych pla-
nuje się objęcie badaniami zjawisk, które obecnie nie
podlegają szczegółowej obserwacji, takich jak: dzia-
łalność biur podróży, struktura i sezonowość zatrud-
nienia w turystyce, wyniki ekonomiczne przedsię-
biorstw turystycznych.
7. Wyniki badań turystyki wraz z metodologią
zawarte są w opracowaniach zbiorczych GUS, publi-
kacji branżowej pt. „Turystyka w roku...” oraz Banku
Danych Regionalnych. Bezpłatny dostęp do danych
zawartych na stronie internetowej GUS umożliwia
dogodne korzystanie z tych informacji.
8. W świetle projektowanych zmian w dyrektywie
Rady 95/57/EC oraz w ustawie o usługach turystycz-
nych konieczne będzie dostosowanie badań staty-
stycznych prowadzonych w obszarze turystyki do
nowych uregulowań prawnych. Zmiany te zmierzają
do lepszego odzwierciedlenia aktualnego stanu go-
spodarki turystycznej w Unii Europejskiej, a także
pełniejszego zaspokojenia potrzeb odbiorców.
9. Wypełniane są w pełni zobowiązania Polski
związane z przekazywaniem niezbędnych informacji
do organizacji międzynarodowych – Eurostatu,
OECD, WTO.
Łączę wyrazy szacunku
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
658
Odpowiedź
prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9236)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana Tadeusza Tomaszewskiego, pana To-
masza Garbowskiego i pana Bogusława Wontora – po-
słów na Sejm RP z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie
działań podjętych przez prezesa Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów na rzecz realizacji dokumen-
tu rządowego pt. „Kierunki rozwoju turystyki do 2015 r.”
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zasadniczym przedmiotem działań prezesa Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej: pre-
zes urzędu) w zakresie branży turystycznej jest kon-
trola prowadzonej przez przedsiębiorców działalności
gospodarczej pod kątem stosowania przez nich prak-
tyk mogących naruszać zbiorowe interesy konsumen-
tów, jak również zamieszczania we wzorcach umow-
nych postanowień mogących nosić cechy niedozwolo-
nych postanowień umownych.
Odnosząc powyższe do przedmiotu interpelacji,
pragnę nadmienić, iż z uwagi na krótki czas, który
upłynął od chwili przyjęcia przez Radę Ministrów
dokumentu pt. „Kierunki rozwoju turystyki do 2015 r.,”
oraz jego długofalowy zasięg nie jest możliwe prze-
kazanie pełnych informacji na temat jego realizacji.
Niemniej jednak w czasie jego obowiązywania prezes
urzędu podejmował w odniesieniu do przedsiębiorców
działających w branży turystycznej następujące dzia-
łania w ramach swoich ustawowych kompetencji:
1. Prezes urzędu prowadził (prowadzi) 42 postę-
powania wyjaśniające w sprawie wstępnego ustale-
nia, czy przedsiębiorca w ramach prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług
turystycznych dopuścił się naruszenia chronionych
prawem interesów konsumentów uzasadniającego
wszczęcie postępowania w sprawie zakazu stosowa-
nia praktyk naruszających zbiorowe interesy konsu-
mentów lub podjęcie działań określonych w odręb-
nych ustawach. Ponadto prezes urzędu prowadził
1 postępowanie wyjaśniające w sprawie o charakte-
rze antymonopolowym w związku ze stosowanymi
cenami wynajmu pokojów hotelowych.
2. Prezes urzędu prowadził (prowadzi) 91 postę-
powań w sprawie naruszenia przez przedsiębiorców
zbiorowych interesów konsumentów w rozumieniu
art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochro-
nie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331,
z późn. zm.). Do chwili obecnej wydanych zostało
65 decyzji kończących postępowanie. Większość
z ww. spraw dotyczyła stosowania przez organizato-
rów turystyki postanowień, które wyrokiem Sądu
Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konku-
rencji i Konsumentów zostały uznane za niedozwo-
lone postanowienia umowne, a następnie wpisane do
rejestru niedozwolonych postanowień umownych
prowadzonego przez prezesa urzędu, o którym mowa
w art. 47945 K.p.c. Ponadto przedmiotem postępowań
były bezprawne działania przedsiębiorców polegające
na naruszeniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. o usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2004 r.
Nr 223, poz. 2268, z późn. zm.), zwanej dalej: u.u.t.,
w szczególności:
— art. 11a u.u.t. regulującego zasady odpowie-
dzialności organizatora turystyki za niewykonanie
lub nienależyte wykonanie umowy;
— art. 14 ust. 2 u.u.t. nakładającego na organiza-
tora turystyki określone obowiązki w zakresie infor-
macji, które muszą być zamieszczone w umowie o świad-
czenie usług turystycznych;
— art. 17 u.u.t. określającego przesłanki upraw-
niające organizatora turystyki do podwyższenia ceny
imprezy turystycznej.
W tym ostatnim przypadku, w związku z mający-
mi miejsce w 2008 r. znacznymi wahaniami cen paliw
oraz kursów walut, pojawiły się sygnały o nieprawi-
dłowościach związanych z podwyższaniem przez or-
ganizatorów turystyki cen imprez turystycznych po
zwarciu umowy z konsumentem.
3. Prezes urzędu wniósł 6 powództw do sądu
ochrony konkurencji i konsumentów o uznanie po-
stanowień wzorców stosowanych przez przedsiębior-
ców za niedozwolone.
4. Prezes urzędu wystosował do przedsiębiorców
10 wezwań przedsądowych o dobrowolne zaniechanie
stosowania we wzorcach umów postanowień, które
w jego ocenie mogły nosić cechy niedozwolonych po-
stanowień umownych w rozumieniu art. 3851 § 1 K.c.
W obydwu przypadkach (powództw i wezwań przed-
sądowych) najczęściej kwestionowanymi postanowie-
niami były postanowienia wyłączające bądź ograni-
czające odpowiedzialność organizatora za niewyko-
nanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadcze-
nie usług turystycznych. Z praktyki Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów wynika, że organizato-
rzy turystyki rozszerzają w swoich postanowieniach
umownych zakres okoliczności, za które nie ponoszą
odpowiedzialności. Jako środek do osiągnięcia tego
celu, może służyć (czasami nawet nieświadomie) umiesz-
czanie w postanowieniach umów zwrotów niedookre-
ślonych i niejasnych. Ograniczenie przedmiotowej
odpowiedzialności organizatora często polegało tak-
że na próbie przerzucenia jej na kontrahentów orga-
nizatora turystyki, czyli na podmioty, za pośrednic-
twem których organizator zawiera umowy, bądź za
pomocą których je wykonuje (agent organizatora,
przewoźnik, hotel itp.). Ograniczanie odpowiedzial-
ności polegało również na ograniczeniu konsumen-
towi możliwości dochodzenia roszczeń. Poprzez na-
kładanie na konsumenta nadmiernych formalności

organizator może de facto zamknąć drogę dochodze-
nia przez niego roszczeń i w konsekwencji ograniczyć
swoją odpowiedzialność. Organizatorzy w sposób nie-
prawidłowy ustalali cenę, a także skutki prawne jej
zmiany. Kolejną nieprawidłowością było stosowa-
nie konstrukcji kosztów zryczałtowanych w związku
z rezygnacją konsumenta z wykonania umowy.
Niezależnie od powyższych działań podejmowa-
nych w ramach ustawowych kompetencji prezesa
urzędu bierze on także udział w pracach legislacyj-
nych. Przedstawiciel Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów uczestniczy aktualnie w grupie ro-
boczej ds. umowy o podróż – zespołu problemowego
Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego pracującej
nad nowelizacją u.u.t. Ponadto prezes urzędu na bie-
żąco śledzi i zajmuje stanowisko w pracach związa-
nych z rewizją dyrektywy 90/314/EWG w sprawie
zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek.
Prezes urzędu opracowuje również liczne opinie
i stanowiska w zakresie stosowania prawa tury-
stycznego.
Z poważaniem
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9237)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 kwietnia 2009 r. znak SPS-023-9237/
09 skierowanego do ministra zdrowia w sprawie zło-
żonej interpelacji przez pana posła Tadeusza Toma-
szewskiego oraz grupy posłów w sprawie zadań re-
sortu wynikających z „Kierunków rozwoju turystyki
do 2015 r.”, odpowiadając na zadane pytania, uprzej-
mie informuję:
1. Minister zdrowia wspólnie z wojewodami spra-
wuje nadzór nad uzdrowiskami i lecznictwem uzdro-
wiskowym zgodnie z zapisami ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach,
obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz gminach
uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399, z późn.
zm.). W Polsce posiadamy 44 uzdrowiska położone
w najpiękniejszych obszarach kraju. Uzdrowiska po-
659
siadające lecznicze kopaliny, leczniczy klimat i nie-
skażone środowisko naturalne służą przede wszyst-
kim pacjentom z kraju i z zagranicy. Rozwija się
w nich również turystyka zdrowotna. W ostatnich
latach daje się zauważyć zwiększony napływ do
uzdrowisk turystów. Podmioty prowadzące lecznic-
two uzdrowiskowe i pobyty turystyczne podnoszą
standard bazy hotelowej, która w wielu przypadkach
nie ustępuje znanym z turystyki miejscowością za-
granicznym.
W ramach nadzoru nad uzdrowiskami i lecznic-
twem uzdrowiskowym minister zdrowia:
— współpracuje z jednostkami samorządowymi
gmin uzdrowiskowych,
— potwierdza możliwość prowadzenia lecznictwa
uzdrowiskowego w oparciu świadectwa naturalnych
surowców leczniczych i klimatu leczniczego na ob-
szarze gmin uzdrowiskowych,
— opiniuje przebieg stref ochrony uzdrowisko-
wej,
— opiniuje plany zagospodarowania przestrzen-
nego gmin uzdrowiskowych,
— uzgadnia lokalizację inwestycji na obszarach
stref ochrony uzdrowiskowej,
— wytycza kierunki lecznicze uzdrowisk,
— nadzoruje poziom świadczeń zdrowotnych wy-
konywanych w zakładach lecznictwa uzdrowisko-
wego.
2. Zadaniem ministra zdrowia w myśl ustawy
z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn.
zm.) jest nadzór nad systemem PRM na terenie kra-
ju. W ramach nadzoru, o którym mowa w art. 20 ww.
ustawy, minister zdrowia:
— zatwierdza wojewódzkie plany działania syste-
mu, zawierające m.in.: charakterystykę potencjal-
nych zagrożeń mogących wystąpić na obszarze woje-
wództwa, liczbę i rozmieszczenie jednostek systemu
oraz sposób koordynowania ich działań, kalkulację
kosztów działalności zespołów ratownictwa medycz-
nego, lokalizacje centrów powiadamiania ratunko-
wego i struktury systemu powiadamiania o stanach
nagłego zagrożenia zdrowotnego, wykaz szpitalnych
oddziałów ratunkowych oraz jednostek organizacyj-
nych szpitali wyspecjalizowanych w zakresie udzie-
lania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratow-
nictwa medycznego,
— przedstawia ministrowi finansów propozycję
podziału środków na zadania zespołów ratownictwa
medycznego;
— może przeprowadzać kontrolę dysponentów
jednostek;
— może żądać od wojewody wszelkich informacji
dotyczących funkcjonowania systemu na terenie wo-
jewództwa.
Ponadto minister zdrowia sprawuje nadzór nad
bieżącą działalnością SPZOZ Lotnicze Pogotowie Ra-
tunkowe oraz realizacją ustawy z dnia 3 czerwca
2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Wy-
miana śmigłowców Samodzielnego Publicznego Za-
660
kładu Opieki Zdrowotnej – Lotnicze Pogotowie
Ratunkowe w latach 2005–2010” (Dz. U. Nr 122,
poz. 1022).
Obecnie w obszarze intensywnej pracy ministra
zdrowia dotyczącej ratownictwa medycznego znajdu-
ją się:
— nowelizacja ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym,
— uruchomienie funkcjonowania w Polsce cen-
trów urazowych,
— podnoszenie jakości szkolenia kadr medycz-
nych,
— utrzymanie stabilizacji funkcjonowania zespo-
łów ratownictwa medycznego i właściwego ich roz-
mieszczenia (alokacji),
— wprowadzenie kategoryzacji szpitalnych od-
działów ratunkowych pod kątem rzeczywistych lo-
kalnych potrzeb zdrowotnych,
— wyposażenie Lotniczego Pogotowia Ratunko-
wego w nowoczesne 23 śmigłowce ratunkowe i symu-
lator lotów,
— inicjowanie działań związanych z wprowadza-
niem nowych rozwiązań i technologii zbliżających
działania medyczne do leczenia w standardach świa-
towych,
— udział w pracach nad organizacją systemu po-
wiadamiania ratunkowego (w tym funkcjonowanie
numeru alarmowego 112 w oparciu o tworzącą się
sieć centrów powiadamiania ratunkowego),
— prace nad projektem umowy ramowej między
Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Nie-
miec o współpracy transgranicznej w ratownictwie
medycznym, która będzie tworzyć podstawy do
sprawnego współdziałania polskich i niemieckich
służb ratownictwa medycznego na obszarze przygra-
nicznym,
Niezależnie od powyższego Ministerstwo Zdrowia
bierze także aktywny udział:
— w spotkaniach dotyczących przygotowania do
medycznego zabezpieczenia przedsięwzięć związa-
nych z Euro 2012 (opracowywanie szczegółowych
planów zabezpieczenia imprez masowych oraz im-
prez towarzyszących),
— w spotkaniach Krajowej Rady Bezpieczeństwa
Ruchu Drogowego i projektach realizowanych przez
WHO (m.in. w projekcie „Bezpieczna droga”), zwią-
zanych z bezpieczeństwem na drogach oraz analizą
etapów wdrożenia systemów ratownictwa medyczne-
go w krajach członkowskich UE, w tym w Polsce.
Powyższe działania mają na celu podwyższenie
jakości obsługi pacjentów w opiece zdrowotnej, po-
przez zapewnienie właściwej realizacji zadań mają-
cych na celu zapewnienie pomocy każdej osobie znaj-
dującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego,
co z pewnością przyczyni się do poprawy bezpieczeń-
stwa zarówno osób na stałe zamieszkujących w kra-
ju, jak również osób przebywających w celach tury-
stycznych.
3. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej spra-
wują bieżący nadzór sanitarny nad warunkami wy-
poczynku turystów na podstawie następujących
przepisów prawnych:
— ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122,
poz. 851, z późn. zm.),
— ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu
oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi
(Dz. U. Nr 234, poz. 1570),
— ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach
turystycznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268,
z późn. zm.),
— rozporządzenia ministra gospodarki i pracy z dnia
19 sierpnia 2004 r. w sprawie obiektów hotelarskich
i innych obiektów, w których są świadczone usługi ho-
telarskie (Dz. U. z 2006 r. Nr 22, poz. 169),
— rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 maja
1997 r. w sprawie określenia warunków bezpieczeń-
stwa osób przebywających w górach, pływających,
kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz. U.
Nr 57, poz. 358),
— rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 16
października 2002 r. w sprawie wymagań, jakim po-
winna odpowiadać woda w kąpieliskach (Dz. U. Nr 183,
poz. 1530).
Na podstawie ww. aktów prawnych organy Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej, przede wszystkim
w okresie letnim, prowadzą wzmożony nadzór nad
stanem sanitarnym miejscowości, tras i obiektów tu-
rystyczno-wypoczynkowych. Po zakończeniu sezonu
letniego sporządzane jest sprawozdanie.
Ponadto główny inspektor sanitarny, mając na
uwadze m.in. poprawę bezpieczeństwa zdrowotnego
turystów, zaproponował nowelizację ustawy o kultu-
rze fizycznej, w której zawarł delegacje dla ministra
zdrowia dot. warunków sanitarno-higienicznych
obiektów sportowych i rekreacyjnych oraz wymagań,
jakim powinna odpowiadać woda w basenach kąpie-
lowych i w wodnych urządzeniach rekreacyjnych. Na
podstawie tych delegacji zostały przygotowane nastę-
pujące projekty rozporządzeń:
— w sprawie warunków sanitarno-higienicznych
obiektów sportowych i rekreacyjnych oraz zasad
sprawowania nadzoru nad ich przestrzeganiem (na
podstawie art. 50 ust. 2 a).
Projekt rozporządzenia określa ogólne warunki
sanitarno-higieniczne dla obiektów sportowych
i rekreacyjnych oraz warunki szczególne dla niektó-
rych obiektów, jak hale sportowe, wymagania szcze-
gólne dla boisk i stadionów sportowych, obiektów
związanych z uprawianiem sportów na otwartej
przestrzeni, a także wymagania szczegółowe dla ba-
senów krytych i odkrytych oraz innych obiektów
związanych z uprawianiem sportów wodnych. W pro-
jekcie rozporządzenia wykorzystano przepisy sani-
tarno-higieniczne, jakie były dotychczas stosowane
w Polsce, a także określone w niektórych krajach
Unii Europejskiej.
— w sprawie sposobu prowadzenia nadzoru nad
jakością wody w basenach kąpielowych i w wodnych
urządzeniach rekreacyjnych oraz czynności mają-

cych zapewnić właściwe warunki sanitarnohigienicz-
ne w basenach i w wodnych urządzeniach rekreacyj-
nych (na podstawie art. 50a ust. 2 pkt 2).
Nadzór sanitarny nad obiektami użyteczności
publicznej, jakimi są baseny kąpielowe, oraz nadzór
nad wodnymi urządzeniami rekreacyjnymi odgry-
wa bardzo ważną rolę w zabezpieczeniu zdrowia
ludności (w tym turystów przebywających na tere-
nie Polski) przed zakażeniami wywołanymi przez
drobnoustroje.
Na podstawie art. 50a ustawy o zmianie ustawy
o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675,
z późn. zm.) określono wymagania nadzoru nad ja-
kością wody. Regulacja ta wprowadza nowoczesny
sposób nadzoru nad basenami i wodnymi urządze-
niami rekreacyjnymi przez organy Państwowej In-
spekcji Sanitarnej w postaci urzędowej kontroli jako-
ści wody. Dzięki pełnemu nadzorowi Państwowej
Inspekcji Sanitarnej nad basenami kąpielowymi
i wodnymi urządzeniami rekreacyjnymi poprawi się
również stan sanitarnohigieniczny w tych obiektach,
poprzez właściwe wykonywanie czynności związa-
nych z prawidłowym postępowaniem przez dysponen-
ta odpowiedzialnego za obiekty wodne zapewniają-
cym bezpieczne dla zdrowia warunki sanitarnohigie-
niczne.
— w sprawie wymagań, jakim powinna odpowia-
dać woda w basenach kąpielowych i w wodnych
urządzeniach rekreacyjnych (na podstawie art. 50a
ust. 2 pkt 1).
Baseny kąpielowe i wodne urządzenia rekreacyj-
ne spełniają ważną rolę w promocji zdrowia ludzi,
wywierając pozytywny wpływ na zdrowie ich użyt-
kowników. Relaksacyjne właściwości kąpieli są coraz
częściej wykorzystywane jako sposób wypoczynku
i rekreacji. Dlatego woda wprowadzana do basenu
musi być wolna od zanieczyszczeń mikrobiologicz-
nych oraz chemicznych. W wodzie musi być dodatko-
wo stale obecny środek dezynfekcyjny w stężeniach
działających szybko i skutecznie na mikroorganizmy
wnoszone przez osoby korzystające z kąpieli.
Nowoczesne obiekty basenowe to nie tylko baseny
pływackie, ale całe kompleksy rekreacyjne podnoszą-
ce atrakcyjność kąpieli na terenie, których znajdują
się: gejzery, bicze wodne, podwodne masaże, kaskady,
sztuczne rzeki, zjeżdżalnie czy też wanny z hydroma-
sażem i sauny. Te wieloczynnościowe obiekty, często
nazywane parkami wodnymi, są miejscami, gdzie
spędzają czas wielopokoleniowe rodziny. Z obiektów
tych korzystają zarówno niemowlęta, jak i osoby
w podeszłym wieku. Wśród takiej gamy użytkowni-
ków nie można wykluczyć obecności osób z obniżoną
odpornością podatnych na wszelkiego rodzaju infek-
cje. Oceniono, że podczas jednej kąpieli, a szczególnie
w trakcie nauki pływania, dzieci mogą połknąć do
500 ml wody. W przypadku niewłaściwie prowadzo-
nej dezynfekcji wody może to prowadzić do zachoro-
wań żołądkowo-jelitowych, zapalenia spojówek i gar-
dła oraz chorób skórnych. Ważne jest też utrzymanie
661
w czystości obiektu, właściwe uzdatnienie oraz bie-
żąca dezynfekcja wody.
Dopiero taki kompleksowy nadzór nad jakością
wody i stanu sanitarno-higienicznego obiektu pozwo-
li zapewnić bezpieczeństwo zdrowotne wszystkim
użytkownikom basenów i wodnych urządzeń rekre-
acyjnych, bez względu na wiek i stan odporności or-
ganizmu kąpiących się osób.
Główny inspektor sanitarny, wykorzystując rów-
nież upoważnienia zawarte w ustawie z dnia 18 lipca
2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz.
2019, z późn. zm.), przygotował następujące projekty
rozporządzeń:
— w sprawie prowadzenia nadzoru nad jakością
wody w kąpielisku (na podstawie art. 50 ust. 3
ustawy).
Podstawową przesłanką do wydania rozporządze-
nia regulującego kwestię prowadzenia nadzoru nad
jakością wody w kąpieliskach jest dostosowanie pol-
skich przepisów do nowego, kompleksowego potrak-
towania zagadnienia bezpieczeństwa zdrowotnego
wody wykorzystywanej do kąpieli, jakie zostało
przedstawione w dyrektywie 2006/7/WE. Woda w ką-
pieliskach jest tu traktowana jako pewien element
środowiska, którego jakość jest bezpośrednio uzależ-
niona od stanu tego środowiska. Główny cel dyrek-
tywy, czyli zachowanie, ochronę i poprawę jakości
środowiska oraz ochronę zdrowia ludzkiego, można
osiągnąć przede wszystkim przez właściwe zarządza-
nie jakością wody w kąpielisku, jak zostało to ujęte
w tytule dyrektywy. Stąd konieczność nie tylko ba-
dania wody, ale również podjęcia działań mających
na celu doprecyzowanie pewnych pojęć i zagadnień,
a przede wszystkim ustalenia zakresów odpowie-
dzialności Państwowej Inspekcji Sanitarnej, wójtów,
burmistrzów lub prezydentów miast, organizatorów
kąpielisk, organów lub podmiotów odpowiedzialnych
za zarządzanie wodami w kąpieliskach. O tym, czy
w danej gminie miejsce wykorzystywane do kąpieli
jest kąpieliskiem i jest w stanie spełniać wymagania
dyrektywy, będzie musiał zdecydować właściwy wójt,
burmistrz lub prezydent miasta. Obowiązek ten wy-
nika z ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.), która nakłada na gminy obowiązek
wszelkich działań należących do wszystkich spraw
publicznych o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone
ustawami na rzecz innych podmiotów, w tym sprawy
z zakresu ochrony zdrowia, kultury fizycznej i tury-
styki, terenów rekreacyjnych i urządzeń wodnych.
W projekcie wprowadzono obowiązek informowa-
nia społeczeństwa o jakości wody w kąpielisku przez
różne organy, w zależności od ich kompetencji. Zde-
finiowane zostały wymagania mikrobiologiczne dla
jakości wody w kąpielisku, sposób pobierania, trans-
portowania i badania próbek wody oraz zasady kla-
syfikowania wody w kąpieliskach na podstawie jako-
ści mikrobiologicznej wody.
662
— w sprawie ewidencji kąpielisk, jej aktualizacji
w trakcie sezonu kąpielowego oraz sposobu oznako-
wania kąpielisk (na podstawie art. 34 b ust. 9).
Podstawową przesłanką do wydania rozporządze-
nia, regulującego kwestię prowadzenia ewidencji ką-
pielisk, były zagrożenia zdrowotne dla kąpiących się
osób, a także potrzeba przekazywania społeczeństwu
informacji.
Niezbędne było również wyznaczenie podmiotów
odpowiedzialnych za podejmowanie wszelkich dzia-
łań organizacyjnych, w tym wyznaczanie kąpielisk,
prowadzenie ewidencji, informowanie użytkowników
o jakości wody, utrzymywanie kontaktów ze wszyst-
kimi organami odpowiedzialnymi za zarządzanie
wodami, na których zlokalizowane jest kąpielisko.
Wójt, burmistrz lub prezydent miasta, aby dyspo-
nować informacjami niezbędnymi do corocznego wy-
znaczania kąpielisk, został zobowiązany art. 34b ust. 1
ustawy Prawo wodne do prowadzenia ewidencji ką-
pielisk, zawierającej określone informacje na temat
każdego z nich i do jej aktualizacji. Nowelizacja usta-
wy Prawo wodne i rozporządzenie w sprawie ewiden-
cji kąpielisk są elementem kompleksowego potrakto-
wania zagadnienia bezpieczeństwa zdrowotnego wody
wykorzystywanej do kąpieli, jakie zostało przedsta-
wione w dyrektywie 2006/7/WE. Uregulowano rów-
nież zgodnie z kompetencjami i przepisami o dostępie
do informacji publicznej zagadnienia związane z in-
formowaniem społeczeństwa o wyznaczonych kąpie-
liskach i jakości wody w kąpieliskach.
Mając na uwadze powyższe, Państwowa Inspekcja
Sanitarna, poza sprawowanym bieżącym nadzorem
sanitarnym nad warunkami wypoczynku turystów
na terenie Polski, prowadzi również szereg prac legi-
slacyjnych, które mają na celu m.in. poprawę bezpie-
czeństwa zdrowotnego turystów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9238)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posłów: Tadeusza Tomaszewskiego, Toma-
sza Garbowskiego i Bogusława Wontora (znak: SPS-
-023-9238/09 z dnia 30 kwietnia 2009 r.) w sprawie
realizacji zadań ministra gospodarki wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”, prze-
kazuję informacje na temat działań, które bezpośred-
nio lub pośrednio wpływają na rozwój turystyki.
1. Odnośnie do realizacji zadań dotyczących in-
strumentów wsparcia rozwoju gospodarczego, ich
koordynacji, nadzorowania, wdrażania i monitoro-
wania, w tym prowadzenia spraw związanych z re-
alizacją programów kierowanych bezpośrednio do
małych i średnich przedsiębiorstw, mających na celu
rozwój przedsiębiorczości:
Ministerstwo Gospodarki pełni funkcję instytucji
pośredniczącej dla osi priorytetowych III–VI Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” (PO
IG), w których uwzględnione są działania mające za-
pewnić realizację „Kierunków rozwoju turystyki do
2015 r.”
W ramach działania 6.3: Promocja turystycznych
walorów Polski PO IG, w którym wdrażany będzie
projekt systemowy Polskiej Organizacji Turystycz-
nej, ustanowiono kryterium merytoryczne obligato-
ryjne o następującym brzmieniu: projekt jest zgodny
z założeniami „Kierunków rozwoju turystyki do 2015
roku” przyjętych przez Radę Ministrów w dniu 26
września 2008 r. oraz „Marketingową strategią Pol-
ski w sektorze turystyki na lata 2008–2015”.
Wykazanie przez beneficjenta – POT w opisie pro-
jektu zgodności przewidzianych działań z kluczowy-
mi priorytetami „Kierunków…” będzie warunkowa-
ło pozytywną ocenę merytoryczną projektu, a co za
tym idzie – jego rekomendację do dofinansowania ze
środków PO IG.
Celem działania 6.3 PO IG jest wzmocnienie kon-
kurencyjności gospodarki poprzez promocję Polski
jako kraju atrakcyjnego turystycznie. Przewiduje się,
że intensywna, kompleksowa promocja walorów tu-
rystycznych Polski przyczyni się w sposób istotny do
zwiększenia rozwoju i wzmocnienia konkurencyjno-
ści polskiej gospodarki. W ramach projektu realizo-
wane będą komponenty obejmujące:
— przeprowadzanie badań i analiz marketin-
gowych w obszarze turystyki lub zakup wyników
takich badań i analiz, a także dystrybucję ich wy-
ników;
— obsługę i rozbudowę ogólnopolskiego systemu
informacji turystycznej wraz z narzędziami umożli-
wiającymi rezerwację;
— tworzenie strategii i planów promocji;
— projektowanie i realizację działań o charakte-
rze informacyjnym, promocyjnym, reklamowym,
obejmujących przeprowadzanie kampanii promocyj-
nych w kraju i za granicą, w szczególności z wyko-
rzystaniem polskich ośrodków informacji turystycz-
nej jako sieci realizującej ww. zadania (wykorzysty-
wane będą m.in. multimedialne kampanie reklamo-
we, przygotowanie materiałów promocyjnych i infor-
macyjnych);

— wsparcie procesu tworzenia, rozwijania i pro-
mocji produktów turystycznych, tworzenie systemów
identyfikacji wizualnej;
— działania marketingowe w zakresie rozwoju
i promocji turystyki biznesowej;
— działania marketingowe w ramach realizowa-
nych kampanii produktowych, w tym także organi-
zację seminariów, warsztatów, wystąpień targo-
wych, imprez promocyjnych, podróży studyjnych dla
przedstawicieli mediów i przedstawicieli branży tu-
rystycznej;
— kampanię informacyjno-promocyjną w kontek-
ście przygotowań Polski do Euro 2012, w tym promo-
cję produktów turystycznych związanych geograficz-
nie z miejscami, w których rozgrywane będą te mi-
strzostwa.
Grupami docelowymi projektu są konsumenci
usług turystycznych, podmioty działające w branży
turystycznej, instytucje otoczenia biznesu działające
w branży turystycznej (np. regionalne i lokalne or-
ganizacje turystyczne, samorządy gospodarcze, sto-
warzyszenia, itp.), media oraz osoby współpracujące
z branżą turystyczną (np. przewoźnicy turystyczni
itp). Budżet projektu opiewa na 30 mln euro.
W ramach perspektywy finansowej 2007–2013
programy, w zakresie których wsparcie uzyskują
przedsiębiorstwa i organizacje otoczenia biznesu,
których działalność jest związana m. in. z sektorem
turystycznym, realizuje również Polska Agencja Roz-
woju Przedsiębiorczości. Wdraża ona działania z Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (PO KL), Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
oraz Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej” (PO RPW).
Bezpośrednie znaczenie dla rozwoju turystyki
mają zwłaszcza projekty realizowane w zakresie Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”.
W ramach wdrażanej przez PARP III osi prioryteto-
wej PO RPW (Produkt turystyczny o wysokiej jako-
ści) podejmowane są działania mające na celu wzmoc-
nienie infrastruktury głównych miast Polski wschod-
niej. Wsparcie jest przeznaczone na projekty wynika-
jące z kompleksowych strategii rozwoju miejskiego
transportu publicznego potencjalnych obszarów me-
tropolitalnych Polski wschodniej, które stanowią ob-
szary miast wojewódzkich wraz z obszarami ich bez-
pośredniego oddziaływania społeczno-gospodarcze-
go, wyodrębnione przez każdy region. Preferowane
do wsparcia są projekty łączące ze sobą różne formy
transportu (np. tramwaj, trolejbus, autobus, kolej)
mające na celu usprawnienie komunikacji publicznej
w mieście oraz ułatwienie dojazdu z obszarów pod-
miejskich czy gmin ościennych do centrum.
W ramach działania III.2: Infrastruktura tury-
styki kongresowej i targowej realizowane są projekty
z zakresu budowy i modernizacji infrastruktury
umożliwiającej organizacje kongresów, konferencji,
wystaw i targów o znaczeniu ponadregionalnym
i międzynarodowym. Powstawanie tych obiektów,
poza bezpośrednimi wydatkami związanymi z udzia-
663
łem w imprezach wystawienniczych bądź konferen-
cjach, przysparza dochodów podmiotom takim jak
hotele, restauracje oraz przedsiębiorstwa transpor-
towe, a tym samym przyczynia się do rozwoju gospo-
darki, rynku pracy oraz turystyki.
W ramach V osi priorytetowej PO RPW realizo-
wane są dwa działania: Promowanie zrównoważo-
nego rozwoju turystyki oraz Trasy rowerowe. Pierw-
sze działanie składa się z dwóch komponentów: stu-
dium uwarunkowań atrakcyjności turystycznej
Polski wschodniej i promocja Polski wschodniej jako
miejsca aktywnego wypoczynku oraz atrakcyjnego
miejsca do pracy i zamieszkania. W ramach drugie-
go działania realizowany jest kompleksowy projekt
mający na celu stworzenie infrastruktury związanej
z obsługą turystycznego ruchu rowerowego w Polsce
wschodniej.
W 2008 r. podpisano preumowę z Polską Organi-
zacją Turystyczną na realizację działania V.1: Pro-
mowanie zrównoważonego rozwoju turystyki. Prze-
prowadzone zostały konsultacje dokumentu „Stu-
dium uwarunkowań atrakcyjności turystycznej Pol-
ski Wschodniej”. W czerwcu 2009 r. planowane jest
złożenie przez beneficjenta wniosku o dofinansowa-
nie projektu, a po podpisaniu umowy rozpocznie się
jego realizacja. Promocja prowadzona będzie poprzez
ujęcie Polski wschodniej jako jednego makroregionu
lub naturalnych regionów geograficznych, kulturo-
wych i turystycznych, bez skupiania się na podzia-
łach administracyjnych. Dokonana zostanie inwen-
taryzacja markowych produktów turystycznych Pol-
ski wschodniej, z ich przyporządkowaniem do danych
typów turystyki, jak i oceną atrakcyjności. Promocja
ma na celu m.in. poprawę wizerunku makroregionu
i pobudzenie zaangażowania kapitału prywatnego
(lokalnego i zewnętrznego) w sferę usług turystycz-
nych. W 2009 r. planuje się również wypłacenie pierw-
szej transzy środków na realizację projektu.
W ubiegłym roku podpisano pięć trójstronnych
porozumień określających podział kompetencji
w procesie wrażania działania V.2: Trasy rowerowe.
Przeprowadzono proces ogólnopolskich konsultacji
społecznych, w wyniku których wyłoniono propozy-
cje korytarzy przebiegu trasy rowerowej. Skonsul-
towano „Standardy techniczne budowy i oznakowa-
nia szlaków rowerowych”, przygotowane na zlecenie
Ministerstwa Sportu i Turystyki przez Polskie
Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Ponadto
w 2008 r. przygotowano dokumentację wdrożeniową
oraz zorganizowano szkolenia dla beneficjentów
w zakresie konsultacji społecznych oraz ocen od-
działywania na środowisko. W ramach działania
V.2, w zależności od przyjętego przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego trybu przygotowania działa-
nia do realizacji, podpisanie umowy dotyczącej przy-
gotowania projektu indywidualnego (preumowy)
planowane jest po sporządzeniu wszystkich analiz
w ramach studium wykonalności, czyli w 2010 r.
Przewidywany termin podpisania umowy o dofinan-
sowanie projektu to rok 2011.
664
W ramach obszaru priorytetowego: Rozwój zaso-
bów ludzkich na rzecz rozwoju turystyki Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” PARP realizuje m.in.
poddziałanie 2.1.1, mające na celu podniesienie umie-
jętności i kwalifikacji kadr przedsiębiorstw poprzez
realizację: ponadregionalnych zamkniętych projek-
tów szkoleniowych i doradczych dla przedsiębiorców
lub grup przedsiębiorców przygotowanych na podsta-
wie indywidualnych strategii rozwoju firm, studiów
podyplomowych dla pracowników przedsiębiorstw
delegowanych przez pracodawców, ponadregional-
nych otwartych projektów szkoleń i doradztwa dla
pracowników przedsiębiorstw.
Celem projektów systemowych zaplanowanych do
realizacji w poddziałaniu 2.1.3 PO KL jest podniesie-
nie konkurencyjności przedsiębiorstw poprzez wspie-
ranie nowych rozwiązań w zakresie organizacji pra-
cy oraz zwiększenie inwestowania w kapitał ludzki
m.in. dzięki realizacji projektów o charakterze ana-
lityczno-badawczym, promocyjnym, szkoleniowym
i doradczym w zakresie: luk kompetencyjnych i po-
trzeb szkoleniowych, trendów rozwojowych i zmian
gospodarczych w skali ogólnopolskiej, określania za-
wodów przyszłości, nowych form kształcenia pracow-
ników, tworzenia, rozwoju i aktualizacji ogólnopol-
skich programów szkoleń e-learningowych oraz pro-
mowania profesjonalizacji zarządzania zasobami
ludzkimi w przedsiębiorstwach. Celem części projek-
tów systemowych w ramach poddziałania 2.1.3 jest
popularyzowanie działań innowacyjnych, zwiększe-
nie świadomości i zmiana postaw w zakresie innowa-
cyjności i przedsiębiorczości wśród osób prowadzą-
cych działalność gospodarczą, pracowników jedno-
stek naukowych oraz w szeroko pojętym otoczeniu
biznesu. Jednocześnie projekty mają przyczynić się
do zmiany nastawienia wobec powiązań kooperacyj-
nych, rozwoju współpracy pomiędzy przedsiębiorca-
mi oraz pomiędzy instytucjami działającymi na rzecz
innowacyjności a przedsiębiorcami.
Ponadto na zasadach ogólnych, niewynikających
z bezpośrednio z dokumentu „Kierunki rozwoju tu-
rystyki do 2015 roku”, branża turystyczna może ko-
rzystać także ze wsparcia oferowanego w ramach
wdrażanych przez PARP działań Programu Opera-
cyjnego „Innowacyjna gospodarka”. Celem działa-
nia 8.1 PO IG jest wspieranie projektów polegają-
cych na świadczeniu usług drogą elektroniczną
i ewentualnym wytworzeniu produktów cyfrowych
niezbędnych do świadczenia usług drogą elektro-
niczną. W ramach działania 8.2 PO IG agencja
wspiera przedsięwzięcia o charakterze zarówno
technicznym (informatycznym), jak i organizacyj-
nym, które prowadzą do realizacji procesów bizne-
sowych w formie elektronicznej, obejmujących trzy
lub więcej przedsiębiorstw. Z kolei działanie 5.2 po-
lega na wspieraniu budowy i rozwoju sieci instytucji
otoczenia biznesu (IOB) o znaczeniu ponadregional-
nym, świadczących usługi w zakresie wsparcia dzia-
łalności innowacyjnej.
2. Odnośnie do kształtowania warunków wspie-
rających partnerstwo publiczno-prywatne i koordy-
nowania zadań związanych z poprawą jakości regu-
lacji i wdrożenia systemu nowoczesnych regulacji
gospodarczych:
Od dnia 27 lutego 2009 r. obowiązuje nowa usta-
wa z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publicz-
no-prywatnym. Głównymi wytycznymi, które zosta-
ły uwzględnione podczas opracowywania tej ustawy,
były: eliminacja zbędnych obciążeń administracyj-
nych oraz likwidacja nadmiernych ograniczeń, także
co do przedmiotu i treści samej umowy.
Obecna ustawa o PPP nie stawia żadnych ogra-
niczeń odnośnie do dziedziny, w której ma być reali-
zowane partnerstwo. Zatem możliwe będą przedsię-
wzięcia z zakresu drogownictwa, edukacji, ochrony
zdrowia czy ochrony środowiska. Przedsięwzięcie bę-
dzie mogło polegać zarówno na stworzeniu nowej in-
frastruktury, jak i świadczeniu usług. W każdym
możliwym przypadku w ustawie pozostawia się stro-
nom umowy możliwość elastycznego konstruowania
partnerstwa, odsyłając do przepisów ogólnych prawa
obowiązującego w Polsce, a także do dobrych praktyk
i wzorców postępowania, bez nakładania obowiąz-
ków ustawowych. Przepisy obecnej ustawy wyraźnie
nawiązują do obowiązujących instytucji prawa pol-
skiego, zwłaszcza instytucji prawa cywilnego. Nowa
ustawa nie narzuca przedmiotu partnerstwa. Jeżeli
strony ustalą, że wynagrodzenie jest uzależnione od
wyników pracy partnera prywatnego i strony part-
nerstwa podzielą się ryzykiem – dopuszczalny jest
bardzo szeroki wachlarz rozwiązań.
Wszystkie przepisy, które znalazły się w ustawie
są wyrazem pięciu podstawowych założeń:
— przyznania zainteresowanym jak największej
swobody kształtowania partnerstwa,
— ochrony najważniejszych interesów publicz-
nych,
— ochrony uzasadnionych interesów partnerów
prywatnych,
— ochrony długu publicznego,
— zgodności z prawem Unii Europejskiej.
Ponadto w ustawie wprowadzono możliwość do-
finansowania przedsięwzięć PPP ze środków unij-
nych.
Uproszczenie rozwiązań oraz zwiększenie wolno-
ści realizacji projektów w formule PPP przyczyni się
do poprawy funkcjonowania przedsiębiorstw, które
są zainteresowane realizacją inwestycji finansowa-
nych w ramach PPP. Partnerstwo publiczno-prywat-
ne dla przedsiębiorcy prywatnego oznacza udział
w wykonaniu przedsięwzięcia, które ze względu na
udział strony publicznej charakteryzuje się wysoką
wiarygodnością, w szczególności dla instytucji finan-
sujących, np. banków. Udział podmiotu publicznego
zapewni również przedsiębiorcom niezbędne wspar-
cie instytucjonalne i polityczne. Wpłynie to pozytyw-
nie na ich pozycję konkurencyjną. Wprowadzenie
nowych rozwiązań pośrednio przyczyni się do wzmoc-

nienia uczciwej konkurencji w obrocie gospodarczym
oraz innowacyjności przedsięwzięć.
Obecnie podejmowane są bardzo intensywne dzia-
łania w zakresie promowania partnerstwa publiczno-
-prywatnego. Wśród działań promujących PPP nale-
ży wymienić zorganizowaną w listopadzie 2008 r.
konferencję o partnerstwie publiczno-prywatnym,
przygotowaną przez Ministerstwo Gospodarki i Am-
basadę Francji w Warszawie, której celem było zapre-
zentowanie ram instytucjonalno-prawnych PPP
w Polsce oraz wymiana doświadczeń w zakresie form
promowania PPP. W konferencji uczestniczyli zarów-
no przedstawiciele krajowego samorządu, jak rów-
nież przedstawiciele biznesu, zainteresowani reali-
zacją PPP w Polsce. W najbliższym czasie planowane
jest zorganizowanie następnych konferencji w zakre-
sie omawianej problematyki.
Ponadto przedstawiciele Ministerstwa Gospodar-
ki aktywnie uczestniczą w licznych spotkaniach i kon-
ferencjach promujących PPP, organizowanych m.in.
przez niezależną fundację Centrum PPP, której ce-
lem jest promocja inwestycji w tej formule, służących
rozwiązywaniu najbardziej palących potrzeb infra-
strukturalnych, jak drogi, autostrady, sieć kolejowa,
lotniska, infrastruktura lokalna, placówki służby
zdrowia itp.
Ministerstwo Gospodarki objęło również patro-
natem organizowany cyklicznie przez firmę Invest-
ment Support konkurs „Dobre Praktyki PPP”. Ce-
lem ww. inicjatywy jest upowszechnienie wiedzy
i standardów dotyczących realizacji przedsięwzięć
za pomocą formuły PPP oraz popularyzacja part-
nerstwa publiczno-prywatnego wśród samorządów.
W konkursie wybierane są modelowe projekty przed-
sięwzięć publiczno-prywatnych, które uzyskują wspar-
cie w dalszej realizacji poprzez sfinansowanie lub
przygotowanie wstępnych analiz prawnych i finan-
sowo-ekonomicznych.
W odniesieniu do punktu dotyczącego poprawy
jakości regulacji i wdrożenia systemu nowoczesnych
regulacji gospodarczych należy podkreślić, iż „Pro-
gram reformy regulacji” nie odnosi się indywidualnie
do sektora turystycznego. Jednocześnie uprzejmie
informuję, że w marcu 2008 r. Rada Ministrów pod-
jęła zobowiązanie o redukcji obciążeń administracyj-
nych o 25% do 2010 r. w kluczowych obszarach, mię-
dzy innymi w przemyśle turystycznym. Obecnie
trwają analizy mające na celu weryfikację wielkości
zmierzonych wcześniej obciążeń. Następny etap bę-
dzie polegał na przygotowaniu propozycji redukcji.
3. Odnośnie do realizacji zadań związanych z przy-
gotowaniem i monitorowaniem średniookresowych
strategii i programów rozwoju gospodarczego, w szcze-
gólności w zakresie konkurencyjności, innowacyjno-
ści oraz przedsiębiorczości:
W 2008 r. minister gospodarki przedłożył pod ob-
rady Rady Ministrów projekt „Krajowego programu
reform na lata 2008–2011 na rzecz realizacji Strate-
gii Lizbońskiej” (KPR). Dokument został przyjęty
przez Radę Ministrów 18 listopada 2008 r. W KPR
665
przewidziano m.in. działania zmierzające do podno-
szenia kwalifikacji zawodowych pracowników za-
trudnionych w turystyce oraz stworzenie spójnego
systemu promocji kultury i turystyki polskiej za
granicą.
W maju br. minister gospodarki przedłożył pod
obrady Rady Ministrów projekt Dokumentu imple-
mentacyjnego „Krajowego programu reform na lata
2008–2011 na rzecz realizacji Strategii Lizbońskiej”
(DI). DI jest dokumentem operacyjnym, uszczegóło-
wiającym działania określone w KPR. Przedstawia
on harmonogram realizacji zadań, plan finansowy
oraz wskaźniki ilościowe i jakościowe. Ponadto wska-
zano w nim resorty i urzędy odpowiedzialne za reali-
zację poszczególnych działań. Z zakresu turystyki
przewidziano w DI następujące zadania:
1) priorytet: Aktywne społeczeństwo:
— utworzenie Centrum Szkolenia i Doskonalenia
Kadr Turystyki;
2) priorytet: Innowacyjna gospodarka:
— przyjęcie przez RM dokumentu „Ocena skut-
ków regulacji oraz założenia rozwiązań legislacyj-
nych wdrażających przyjęty 11 marca 2008 r. cel re-
dukcji obciążeń administracyjnych o 25% w siedmiu
obszarach prawa, tj.: prawie działalności gospodar-
czej, planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,
prawie pracy, zabezpieczeniu społecznym, ochronie
środowiska, prawie probierczym oraz usługach tury-
stycznych”;
— przyjęcie przez RM projektu nowelizacji usta-
wy o usługach turystycznych, mającej za zadanie
usuwanie barier w prowadzeniu działalności gospo-
darczej w zakresie świadczenia usług turystycznych
oraz tworzenie ram prawnych dla skuteczniejszej
ochrony interesów konsumentów oraz skutecznego
ograniczania zjawiska szarej strefy w sektorze tu-
rystyki;
— zwiększenie konkurencyjności polskiej turysty-
ki poprzez wdrażanie wyników badań w obszarze
gospodarki turystycznej.
Zgodnie z zaproponowanym w projekcie DI syste-
mem monitorowania realizacji KPR po przyjęciu DI
przez rząd minister właściwy ds. gospodarki przed-
kładać będzie Radzie Ministrów informacje o stanie
realizacji KPR raz na trzy miesiące. Sprawozdania
będą podstawą do przygotowania rocznego raportu
z postępów realizacji KPR. Raport będzie przedkła-
dany Radzie Ministrów oraz Sejmowi RP do wiado-
mości. Raport roczny kraj członkowski zobowiązany
jest przedkładać Komisji Europejskiej na jesieni każ-
dego roku (do połowy października).
4. Odnośnie do działań na rzecz zapewnienia swo-
bodnego przepływu towarów i swobodnego świadcze-
nia usług poprzez systemy funkcjonujące w ramach
rynku wewnętrznego Unii Europejskiej:
Działania na rzecz zapewnienia realizacji swobód
rynku wewnętrznego są realizowane za pomocą na-
stępujących systemów:
— systemu SOLVIT (w zakresie swobody przepły-
wu osób, towarów, usług i kapitału),
666
— systemu wymiany informacji na rynku we-
wnętrznym (IMI) (w zakresie swobody przepływu
osób i usług),
— portalu Your Europe Business (w zakresie swo-
body przepływu osób, towarów, usług i kapitału),
— Punktu Kontaktowego do Spraw Produktów
(w zakresie swobody przepływu towarów).
Sieć SOLVIT jest nieformalnym systemem roz-
wiązywania problemów rynku wewnętrznego utwo-
rzonym przez Komisję Europejską, który stanowi
alternatywę dla formalnych postępowań wszczyna-
nych w trybie art. 226 przez Komisję Europejską.
Obywatele i przedsiębiorcy zgłaszają do SOLVIT
sprawy przeciwko administracji państw członkow-
skich związane z niewłaściwym stosowaniem albo
wadliwą transpozycją prawa wspólnotowego. Sprawy
przedsiębiorców związane są z utrudnieniami doty-
czącymi wprowadzania towarów na rynki państw
członkowskich, innych od kraju, w którym dane to-
wary zostały wyprodukowane i uzyskały niezbędne
certyfikaty i zezwolenia. Natomiast sprawy z zakre-
su swobody przepływu usług dotyczą przede wszyst-
kim dodatkowych nieuzasadnionych wymogów, jakie
nakładane są na przedsiębiorców chcących świadczyć
usługi w innym państwie członkowskim niż kraj po-
chodzenia. Do działającego w Ministerstwie Gospo-
darki Centrum SOLVIT Polska w roku 2008 zgłoszo-
no 319 wniosków, z czego 14% stanowiło sprawy zgło-
szone przez przedsiębiorców. Ogólna rozwiązywal-
ność spraw w sieci kształtuje się na poziomie 83%.
Należy jednak wskazać, że rozwiązywanie tego typu
spraw niejednokrotnie wymaga zmian w ustawodaw-
stwach krajowych, do których postanowienia prawa
wspólnotowego nie zostały transponowane właściwie
lub terminowo (są to tzw. sprawy SOLVIT Plus).
Portal Your Europe Business jest stworzonym
przez Komisję Europejską systemem informacyjnym
dla przedsiębiorców chcących założyć działalność
w innym państwie członkowskim lub świadczyć tam
usługi. Ministerstwo Gospodarki zajmuje się koordy-
nacją procesu pozyskania wkładu merytorycznego do
portalu.
System IMI (Internal Market Information Sys-
tem) jest informatycznym narzędziem, którego głów-
nym zadaniem jest wsparcie współpracy administra-
cyjnej w procesie wdrażania i stosowania prawa
w zakresie rynku wewnętrznego UE. Ministerstwo
Gospodarki pełni rolę krajowego koordynatora sys-
temu. W chwili obecnej trwają prace nad uruchomie-
niem modułu systemu, który będzie wspierał wymia-
nę informacji pomiędzy organami właściwymi w pań-
stwach członkowskich w zakresie przepisów dyrek-
tywy 2006/123/WE dotyczących usług na rynku
wewnętrznym. Założeniem systemu jest zarówno
ułatwienie przedsiębiorcom i obywatelom funkcjono-
wania na rynku wewnętrznym, jak i osiągnięcie no-
wego dynamizmu działalności gospodarczej i polityki
zatrudnienia w UE dzięki stworzeniu efektywnego
narzędzia wspierającego współpracę administracyjną
państw członkowskich.
5. Odnośnie do prowadzenia spraw związanych
z wdrażaniem instrumentów wspierających inwesty-
cje, w tym bezpośrednie inwestycje zagraniczne:
Realizacja przez ministra gospodarki zadania do-
tyczącego prowadzenia spraw związanych z wdraża-
niem instrumentów wspierających inwestycje, w tym
bezpośrednie inwestycje zagraniczne, nie przekłada
się wprost na realizację „Kierunków rozwoju tury-
styki do 2015 roku”. Do instrumentów wspierających
napływ projektów inwestycyjnych do Polski, nadzo-
rowanych przez ministra gospodarki, należą:
a) wsparcie finansowe projektów inwestycyjnych
w ramach programów wieloletnich
23 września 2008 r. Rada Ministrów, przyjmując
dokument pn. „System wspierania inwestycji o istot-
nym znaczeniu dla gospodarki polskiej”, zmodyfiko-
wała system udzielania nowym inwestycjom wspar-
cia finansowego w formule programu wieloletniego.
Dokument szczegółowo określa zasady udzielania
wsparcia finansowego nowym inwestycjom w formie
programów wieloletnich, czyniąc je bardziej przejrzy-
stymi dla ubiegających się o pomoc.
Inwestorzy uzyskać mogą wsparcie w formie do-
tacji w drodze dwustronnej umowy zawieranej po-
między ministrem gospodarki a przedsiębiorcą, na
podstawie uchwały przyjętej przez Radę Ministrów.
Maksymalne wsparcie dla projektów realizowanych
na terenie specjalnych stref ekonomicznych nie może
przekroczyć 15% kosztów kwalifikowanych inwesty-
cji oraz 30% w przypadku projektów realizowanych
poza ich granicami.
O dotacje mogą wnioskować przedsiębiorcy pla-
nujący inwestycje w sektorach: motoryzacyjnym,
elektronicznym, lotniczym, biotechnologii i nowocze-
snych usług – w szczególności z zakresu: IT, BPO
oraz telekomunikacji. System zachęt dotyczy również
firm realizujących projekty badawczo-rozwojowe.
Przy ustalaniu wysokości pomocy finansowej bra-
ne są pod uwagę różne kryteria, m.in. wysokość kosz-
tów w przeliczeniu na 1 pracownika, liczba tworzo-
nych nowych miejsc pracy, miejsce lokalizacji inwe-
stycji oraz charakter inwestycji.
W roku 2008 Rada Ministrów przyjęła 9 progra-
mów wieloletnich. W ramach objętych nimi projektów
przedsiębiorcy deklarują poniesienie ponad 1 mld zł
nakładów inwestycyjnych oraz utworzenie ok. 4,5
tys. nowych miejsc pracy. Wartość wsparcia z budże-
tu państwa przyznanego tymi programami na lata
2008–2015 przekracza 40 mln zł.
b) działania w ramach PO IG 2007–2013
Od 2008 r. istnieje możliwość skorzystania przez
inwestorów ze wsparcia oferowanego w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”.
Działania przewidziane w priorytecie 4.: Inwestycje
w innowacyjne przedsięwzięcia obejmują dofinanso-
wanie przedsięwzięć przede wszystkim w zakresie
wdrażania wyników prac B+R oraz inwestycji o du-
żym znaczeniu dla gospodarki. Wsparciem objęte są
projekty przedsiębiorców polegające na wdrażaniu
własnych lub nabytych nowoczesnych technologii.

Uzupełnieniem wsparcia przedsiębiorstw inwestują-
cych w działalność B+R jest dofinansowanie doradz-
twa, jak i inwestycji niezbędnych do prowadzenia tej
działalności, w tym przygotowania przedsiębiorców
do uzyskania statusu centrum badawczo-rozwojowe-
go. Jednocześnie pomocą są objęte inwestycje w za-
kresie opracowywania wzorów przemysłowych i użyt-
kowych stanowiących jedno ze źródeł przewagi kon-
kurencyjnej. Dofinansowanie mogą również uzyskać
projekty przedsiębiorstw zarówno z sektora produk-
cyjnego, jak i usługowego, w zakresie realizacji no-
wych inwestycji obejmujących nabycie innowacyjnych
rozwiązań technologicznych (w tym prowadzących
do zmniejszenia szkodliwego oddziaływania na śro-
dowisko) lub organizacyjnych.
O wsparcie w ramach działania 4.4: Nowe inwe-
stycje o wysokim potencjale innowacyjnym oraz 4.5:
Wsparcie inwestycji o dużym znaczeniu dla gospo-
darki ubiegać się mogą beneficjenci realizujący pro-
jekty inwestycyjne związane z zastosowaniem no-
wych rozwiązań technologicznych, produktowych,
usługowych lub organizacyjnych (rozwiązania tech-
nologiczne i organizacyjne stosowane na świecie nie
dłużej niż 3 lata), także projekty szkoleniowe oraz
doradcze niezbędne dla realizacji projektów inwesty-
cyjnych.
c) specjalne strefy ekonomiczne
Instrument specjalnych stref ekonomicznych jest
jednym z ważniejszych instrumentów finansowego
wspierania rozwoju inwestycji bezpośrednich. Podej-
mując działalność na terenie specjalnych stref eko-
nomicznych, przedsiębiorcy mają możliwość uzyska-
nia zwolnienia z podatku dochodowego w odniesieniu
do dochodów uzyskiwanych w strefie. Przedsiębiorcy
lokujący inwestycje w strefach mogą korzystać z po-
mocy z tytułu kosztów nowej inwestycji lub kosztów
tworzenia nowych miejsc pracy.
Wielkość pomocy zależy od maksymalnej inten-
sywności pomocy określonej dla obszaru, gdzie re-
alizowana jest inwestycja, oraz wielkości kosztów
kwalifikujących się do objęcia pomocą. Podstawą do
korzystania z pomocy publicznej jest zezwolenie na
prowadzenie działalności gospodarczej na terenie
SSE. Na dzień 30 czerwca 2008 r. zezwolenia na
prowadzenie działalności gospodarczej w strefach
posiadało 1132 przedsiębiorców. Do końca czerwca
2008 r. przedsiębiorcy działający w strefach zainwe-
stowali ponad 51 mld zł. Przedsiębiorcy ci zapew-
niają łącznie prawie 200 tys. miejsc pracy, z czego
ponad 151 tys. to nowe miejsca pracy stworzone
przez inwestorów po uzyskaniu zezwolenia na dzia-
łalność w strefie, wynikające bezpośrednio z reali-
zacji nowych inwestycji.
d) współpraca z PAIiIZ SA
Na zlecenie ministra gospodarki Polska Agencja
Informacji i Inwestycji Zagranicznych SA realizuje
zadania z zakresu szeroko rozumianego marketingu
inwestycyjnego oraz promocji polskiej gospodarki.
Zadania te obejmują m.in. uczestnictwo w specja-
listycznych misjach gospodarczych, bezpośrednią ob-
667
sługę inwestorów zagranicznych (w tym udzielanie
informacji, doradztwo w procesie inwestycyjnym, po-
zyskiwanie i opracowywanie ofert dla inwestorów),
opiekę proinwestycyjną oraz działania na rzecz po-
prawy klimatu inwestycyjnego w Polsce.
Ponadto PAIiIZ SA podejmuje działania informa-
cyjne o polskiej gospodarce (w tym organizację wizyt
studyjnych dziennikarzy zagranicznych, przedstawi-
cieli zagranicznych agencji promocji inwestycji, współ-
pracę z mediami, organizację konferencji prasowych,
prowadzenie portalu internetowego agencji), organi-
zację i współorganizację imprez promocyjnych (np. se-
minariów, wystaw promocyjnych), czy też publikację
materiałów promocyjnych.
6. Odnośnie do spraw związanych z wdrażaniem
instrumentów polityki eksportowej:
Działalność Ministerstwa Gospodarki na rzecz
promocji polskiej gospodarki i wspierania polskiego
eksportu prowadzona jest m.in. poprzez:
a) realizację działania 6.5: Promocja polskiej go-
spodarki w ramach Programu Operacyjnego „Inno-
wacyjna gospodarka”
MG będzie koordynować realizację branżowych
programów promocji, prowadzonych między innymi
przez instytucje otoczenia biznesu. Programy bran-
żowe będą budowane na zasadzie konsultacji z insty-
tucjami otoczenia biznesu reprezentującymi wspie-
rany sektor czy grupę produktową, także w zakresie
konkretnych form promocji.
Celem Działania 6.5 PO IG: Promocja polskiej go-
spodarki jest poprawa wizerunku polskiej gospodar-
ki wśród partnerów międzynarodowych, poprawa
dostępu do informacji zarówno o Polsce, jak i warun-
kach prowadzenia działalności gospodarczej za gra-
nicą, a także rozwój branż polskiej gospodarki, prio-
rytetowych z punktu widzenia realizacji projektu.
Proces tworzenia pozytywnego wizerunku Polski
i umacniania pozycji naszego kraju na arenie mię-
dzynarodowej realizowany będzie poprzez:
— opracowanie koncepcji wizualizacji programu
promocji polskiej gospodarki (opracowanie m.in. klu-
czowych elementów tożsamości marki, jednolitej
identyfikacji wizualnej i werbalnej oraz określenie
sposobu komunikacji tej marki);
— organizację branżowych programów promocji,
które przyczynią się do wykreowania kilku polskich
specjalności eksportowych (opracowanie koncepcji
zawierających różnorodne formy promocji dostoso-
wanych do specyfiki poszczególnych branż); w zało-
żeniach przewidziano możliwość wsparcia bezpo-
średniego przedsiębiorców biorących udział w pro-
gramie; wsparcie przeznaczone może zostać między
innymi na udział przedsiębiorców w targach zagra-
nicznych czy wyjazdowych misjach gospodarczych,
przy czym dobór form promocji, uwzględniający spe-
cyfikę poszczególnych branż, określony zostanie
w koncepcjach branżowych programów promocji,
których wybór planowany jest na przełomie III/IV
kwartału bieżącego roku;
668
— udział w kluczowych wydarzeniach promocyj-
nych na świecie (organizacja w ramach tego kompo-
nentu różnego rodzaju przedsięwzięć promocyj-
nych); w ramach projektu możliwe będzie dofinan-
sowanie udziału przedsiębiorstw w programach
promocji o charakterze ogólnym; realizacja tych
programów wiązać się będzie ze wsparciem udziału
przedsiębiorców w dużych imprezach promocyjnych,
innych niż te, na których promowane będą progra-
my branżowe;
— organizację systemu usług doradczych dla
przedsiębiorców oraz instytucji współpracujących;
w celu zapewnienia efektywnego funkcjonowania
systemu świadczenia usług doradczych dla uczestni-
ków projektu planuje się zlecanie przygotowywania
i zakup opracowań, analiz, badań, opinii prawnych,
ekspertyz rynkowych oraz specjalistycznych opraco-
wań sektorowych;
— rozbudowę interaktywnego Portalu Promocji
Eksportu, który skupiać będzie usługi dotyczące pro-
mocji eksportu i nawiązywania kontaktów bizneso-
wych z kontrahentami zagranicznymi; projekt prze-
widuje również utworzenie portalu integrującego
zasoby Internetu o tematyce gospodarczej dotyczącej
Polski i rynków zagranicznych; portal konsolidować
będzie zasoby portali obecnie funkcjonujących na
stronach www.eksporter.gov.pl oraz www.trade.gov.
pl i jako jeden pełnić będzie funkcję platformy do na-
wiązywania kontaktów biznesowych z kontrahenta-
mi zagranicznymi, a także bazy umożliwiającej skła-
danie ofert kupna i sprzedaży;
— przeprowadzenie kampanii informacyjno-pro-
mocyjnych w mediach zagranicznych, których celem
będzie kreowanie nowego wizerunku polskiej gospo-
darki, w tym polskich specjalności eksportowych;
zgodnie z opracowaną koncepcją programu promocji
prowadzona będzie na szeroką skalę kampania in-
formacyjno-promocyjna w kraju oraz w mediach za-
granicznych ukazująca Polskę jako kraj nowocze-
sny, atrakcyjny turystycznie oraz wiarygodny part-
ner gospodarczy i dogodne miejsce do lokowania
inwestycji.
Przewidziana alokacja na realizację działania
6.5 PO IG wynosi 78,04 mln euro.
b) inne instrumenty promocji eksportu
Działalność promocyjna Ministerstwa Gospodar-
ki jest prowadzona również przez:
— dofinansowanie branżowych projektów promo-
cyjnych
Celem programu jest promocja produktów i grup
towarowych o wysokim potencjale eksportowym. MG
finansowo wspiera projekty typu promocyjnego, re-
alizowane przez grupę minimum 4 polskich przed-
siębiorców reprezentujących pokrewne branże lub
grupy towarowe.
Maksymalna kwota dofinansowania jednego pro-
jektu wynosi 50 tys. zł i stanowi nie więcej niż 50%
kwalifikowanych kosztów netto. Kosztami kwalifi-
kującymi się do objęcia pomocą są poniesione w da-
nym roku kalendarzowym koszty m.in. transportu
eksponatów, wynajmu i zabudowy powierzchni wy-
stawienniczej, przygotowania materiałów informa-
cyjnych i reklamowych, przeprowadzenia badania
rynku zagranicznego, przejazdu i zakwaterowania
jednego przedstawiciela przedsiębiorcy uczestniczą-
cego w projekcie.
Z dniem 2 lutego 2009 r. został wstrzymany nabór
wniosków o dofinansowanie na realizację branżowych
projektów promocyjnych z powodu wyczerpania środ-
ków przewidzianych w budżecie Ministerstwa Gospo-
darki na 2009 r. na ten rodzaj wsparcia.
— dofinansowanie kosztów uzyskania certyfika-
tów eksportowych
W ramach programu przedsiębiorcy mogą otrzy-
mać dofinansowanie do 50% kosztów usług dorad-
czych związanych z uzyskaniem lub kosztów uzyska-
nia certyfikatów oraz świadectw i atestów wymaga-
nych na rynkach zagranicznych. Roczny limit dla
jednego przedsiębiorcy wynosi 50 tys. zł.
— dofinansowanie kosztów organizacji przedsię-
wzięć promocyjnych (konferencje, seminaria, impre-
zy promocyjne)
Pomoc może być udzielona na pokrycie m.in. kosz-
tów wynajęcia sali, obsługę techniczną, tłumaczenia
oraz druk materiałów informacyjnych i nie może
przekroczyć 50% kosztów kwalifikujących się do ob-
jęcia pomocą.
Z dniem 20 marca 2009 r. został wstrzymany na-
bór wniosków o dofinansowanie z powodu wyczerpa-
nia środków przewidzianych w budżecie MG na re-
alizację zadania w bieżącym roku.
— dofinansowanie publikacji wydawnictw i ma-
teriałów promocyjnych
MG dofinansowuje koszty zbiorowych publikacji
promujących eksport. Dofinansowanie obejmuje m.in.
koszty papieru, druku, składu, tłoczenia płyt oraz
naświetlania i nie może przekroczyć 50% kosztów
kwalifikujących się do objęcia pomocą.
W Ministerstwie Gospodarki zostały podjęte dzia-
łania w kierunku nowelizacji rozporządzeń Rady Mi-
nistrów regulujących ww. działania w zakresie pro-
mocji i wspierania eksportu, w celu przystosowania
przepisów tych rozporządzeń do aktualnych warun-
ków gospodarczych oraz uproszczenia zasad ubiega-
nia się o dotację, a także jej rozliczania.
c) dofinansowanie udziału przedsiębiorców w im-
prezach wystawienniczo-promocyjnych
W perspektywie finansowej 2007–2013, po wyga-
śnięciu wdrażania działania 2.2.2. Sektorowego Pro-
gramu Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności
przedsiębiorstw” (SPO WKP), uzyskanie dopłaty
związanej z udziałem przedsiębiorców w imprezach
wystawienniczo-promocyjnych, takich jak targi, wy-
stawy i misje gospodarcze, przewidziane jest głównie
na poziomie regionalnym w ramach regionalnych
programów operacyjnych (RPO). W zależności od re-
gionu wsparcie może dotyczyć np. tylko targów, czy
też targów zagranicznych. W związku z tym kompe-
tencje w zakresie ustalania priorytetów zostały prze-
sunięte z administracji centralnej do regionów.

d) realizację projektu systemowego w ramach
poddziałania 6.2.1: Wsparcie dla sieci centrów obsłu-
gi inwestorów i eksporterów (COIE) PO IG
Celem ogólnym projektu systemowego ministra
gospodarki, realizowanego w ramach VI osi priory-
tetowej Programu Operacyjnego „Innowacyjna go-
spodarka” – Polska gospodarka na rynku międzyna-
rodowym jest wzrost poziomu umiędzynarodowienia
polskich firm poprzez ułatwienie przedsiębiorcom
dostępu do kompleksowych, wysokiej jakości i nieod-
płatnych usług informacyjnych w zakresie niezbęd-
nym do planowania, organizowania i realizacji eks-
portu i/lub inwestycji poza granicami Polski.
Cel ten obejmuje także działanie na rzecz zwięk-
szania poziomu inwestycji zagranicznych w Polsce
poprzez ułatwienie dostępu potencjalnym inwesto-
rom zagranicznym do informacji o warunkach podej-
mowania działalności gospodarczej w Polsce i instru-
mentach wsparcia rozwoju przedsiębiorczości, w tym
zachętach inwestycyjnych.
Projekt będzie realizowany poprzez krajową sieć
16 centrów obsługi inwestorów i eksporterów (COIE),
składającą się z jednostek typu „one-stop-shop”,
funkcjonujących w strukturach urzędów marszał-
kowskich (UM), bądź innych jednostek wybranych
przez UM do realizacji zadania (zgodnie z obowiązu-
jącymi uregulowaniami prawnymi). Bezpośrednim
wsparciem będą objęte COIE. Natomiast grupę do-
celową stanowić będą:
— w obszarze usług proeksportowych wszyscy
przedsiębiorcy mający siedzibę na terenie RP,
— w obszarze usługi pro-biz wszyscy inwestorzy
zagraniczni zainteresowani prowadzeniem działal-
ności gospodarczej w Polsce.
Przewidziana alokacja na realizację działania wy-
nosi 17,75 mln euro.
Poza ww. działalnością Ministerstwa Gospodarki
związaną z wdrażaniem instrumentów polityki eks-
portowej również Polska Agencja Rozwoju Przedsię-
biorczości realizuje działanie 6.1: Paszport do eks-
portu Programu Operacyjnego:Innowacyjna gospo-
darka”.
W ramach programu obowiązuje system wsparcia
o charakterze specjalistycznym, przeznaczony dla
polskich mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw,
w których udział eksportu w całkowitej sprzedaży
nie przekracza 30% w roku obrotowym poprzedzają-
cym złożenie wniosku. Dofinansowanie jest udziela-
ne na realizację projektów mających na celu zwięk-
szenie udziału eksportu w całkowitej sprzedaży, zin-
tensyfikowanie powiązań z zagranicznymi partnera-
mi oraz zwiększenie rozpoznawalności marek han-
dlowych i krajowych na rynkach zagranicznych.
W ramach refundowanych działań przewiduje się
m.in. udział beneficjentów w zagranicznych impre-
zach targowo-wystawienniczych i misjach za granicą.
Finansowane są dwa typy projektów – przygotowanie
planu rozwoju eksportu i jego wdrożenie. Budżet
działania 6.1 wynosi 121,84 mln euro.
669
7. Odnośnie do spraw związanych ze współpracą
transgraniczną:
W IV osi priorytetowej Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” realizowanej przez Pol-
ską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości wspierane
są projekty z zakresu budowy bądź modernizacji od-
cinków dróg krajowych i wojewódzkich Polski
wschodniej, które poprawią dostęp do sieci dróg kra-
jowych położonych w Transeuropejskiej Sieci Trans-
portowej (TEN-T), a ponadto usprawnią połączenia
komunikacyjne pomiędzy województwami, ośrodka-
mi miejskimi i innymi obszarami ważnymi dla roz-
woju gospodarczego regionów, ułatwiając m.in. do-
stęp do terenów inwestycyjnych, atrakcji turystycz-
nych, przejść granicznych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9239)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Tadeusza Tomaszewskiego, posła na
Sejm RP, i grupy posłów, nr SPS-023-9239/09, z dnia
30 kwietnia 2009 r., w sprawie zadań Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 r.”, infor-
muję uprzejmie, że resort realizuje szereg działań
bezpośrednio i pośrednio wspierających rozwój tury-
styki w Polsce. Do najważniejszych z nich należą:
opieka nad zabytkami i dziedzictwem kultury naro-
dowej oraz ludowej, w tym digitalizacja zasobów, re-
alizacja inwestycji o znaczeniu międzynarodowym,
edukacja, jak i szeroko rozumiana promocja kultury
polskiej w kraju i za granicą (portale, wydawnictwa
informacyjne w wielu wersjach językowych).
Poniżej przekazuję szczegółowe omówienie dzia-
łań MKiDN w wymienionych w interpelacji obsza-
rach.
I. Wykonywanie i koordynacja realizacji zadań
w zakresie ochrony zabytków
Całokształt działań w zakresie opieki nad zabyt-
kami i ich ochrony koordynuje generalny konserwa-
tor zabytków – podsekretarz stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Działa on, opie-
670
rając się na specjalistach zatrudnionych w urzę-
dach wojewódzkich (biura wojewódzkich konser-
watorów zabytków), a także na Krajowym Ośrodku
Badań i Dokumentacji Zabytków z jego agendami
terenowymi.
Cześć zadań specjalistycznych realizują dyrekto-
rzy wybranych muzeów, np. Zamku Królewskiego na
Wawelu, Muzeum Auschwitz-Birkenau czy Muzeum
Zamkowego w Malborku.
Zadania realizowane są na podstawie środków
z budżetu państwa, przydzielanych w ramach pro-
gramów MKiDN, a także z budżetów wojewodów
oraz jednostek samorządu terytorialnego. W 2009 r.
w programie ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego „Dziedzictwo kulturowe” priorytet I stanowi
„Ochrona zabytków”. Budżet priorytetu wynosi
100 mln zł, za jego cele stawia się: ochronę i zacho-
wanie materialnego dziedzictwa kulturowego, kon-
serwację i rewaloryzację zabytków, udostępnianie
zabytków do celów publicznych. W pierwszym nabo-
rze na 2009 r. rozpatrzono pozytywnie 189 wniosków.
Zagadnienia związane z ochroną zabytków – w tym:
cele i kierunki działań w zakresie ochrony zabytków
i opieki nad zabytkami, warunki i sposób finansowa-
nia planowanych działań oraz harmonogram ich re-
alizacji – zostaną zapisane w przygotowywanym
w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego
„Krajowym programie ochrony zabytków i opieki
nad zabytkami”.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
przygotowuje rozwiązania prawne, które usprawnią
system opieki nad zabytkami. Dotyczą one: bieżących
kwestii organizacyjno-formalnych, zapewnienia ochro-
ny zabytkom nieruchomym, które są ujęte w ewiden-
cji, ale nie są wpisane do rejestru zabytków, wy-
znaczania długookresowych celów i kierunków
działań i zadań w zakresie ochrony zabytków i opie-
ki nad zabytkami, liberalizacji przepisów dotyczą-
cych wywozu zabytków polskich za granicę, w celu
ułatwienia promocji zabytków polskich poza gra-
nicami Polski.
II. Podejmowanie i wspieranie działań na rzecz
promocji kultury polskiej za granicą
W ramach programu MKiDN „Promocja kultury
polskiej za granicą” minister kultury i dziedzictwa
narodowego udziela pomocy finansowej projektom,
które wzmacniają dobry wizerunek Polski na świecie.
Największe wsparcie finansowe otrzymały m.in. ta-
kie projekty lub instytucje jak: Międzynarodowy Pro-
gram Roku Grotowskiego 2009, Opera Bałtycka
– promocja w kanale Mezzo TV, wielkanocny festiwal
Ludwiga van Beethovena – prezentacje, Teatr im.
Heleny Modrzejewskiej w Legnicy, tournée spektaklu
„(A)pollonia” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego
(Teatr Nowy w Warszawie).
W ramach programu MKiDN „Dziedzictwo kul-
turowe” priorytet III stanowi „Ochrona dziedzictwa
narodowego poza granicami kraju”, który ma na celu
intensyfikację ochrony i upowszechniania dziedzic-
twa kulturowego, w tym poprawę stanu zachowania
zabytków polskich i z Polską związanych, znajdują-
cych się za granicą.
Do popularyzacji wiedzy o kulturze polskiej
w kraju i za granicą przyczyniają się także portale
internetowe. Jednym z najważniejszych jest portal
www.culture.pl, który służy gromadzeniu informacji
o kulturze polskiej oraz udostępnianiu ich w sieci.
Prowadzony jest od 2001 r. w pięciu wersjach języko-
wych: polskiej, angielskiej, francuskiej, hiszpańskiej
oraz niemieckiej. Kolejnym ważnym narzędziem pro-
mocji jest wortal www.e-teatr.pl, który jest najczę-
ściej czytanym informatorem o polskim życiu teatral-
nym, zawiera zarówno informacje bieżące, jak i tek-
sty problemowe, eseje, sylwetki twórców, bazy danych
festiwali, spektakli oraz forum. Od 2008 r. jest do-
stępny także w wersji angielskiej. Stworzenie anglo-
języcznej wersji wortalu e-teatr jest jednym z etapów
tworzenia kompletnego, wielojęzycznego informatora
o polskim życiu teatralnym.
Minister współfinansuje także projekty wynika-
jące ze współpracy i wymiany kulturalnej, która ma
miejsce na podstawie umów międzyrządowych i re-
sortowych, np. Funduszu Wymiany Kulturalnej
(EOG/NMF).
Kultura polska jest promowana przede wszystkim
poprzez różnorodne wydarzenia artystyczne, a do
tradycji należy organizacja (we współpracy z insty-
tucjami kultury z Polski i krajami partnerskimi) se-
zonów oraz dni kultury polskiej.
W 2009 r. realizowane są następujące projekty:
— Rok Polski w Izraelu (od początku roku 2008
aż do chwili obecnej pojawiło się 110 projektów, utwo-
rzono także sieć współpracujących instytucji polskich
i izraelskich);
— POLSKA! YEAR (Sezon Polski w Wielkiej Bry-
tanii, maj 2009 – maj 2010, w ramach którego będzie
miało miejsce około 200 projektów kulturalnych, co
stanowi największą dotychczasową prezentację pol-
skiej kultury w Wielkiej Brytanii).
Ponadto prowadzony jest szereg działań z udzia-
łem MKiDN służących przygotowaniu lub realizacji
okolicznościowych programów związanych m.in.
z 200. rocznicą urodzin Fryderyka Chopina, która
przypada w 2010 r., sezonem Grotowskiego (w 10. rocz-
nicę śmierci i 50. rocznicę powstania Teatru Labora-
torium), sezonem Bacewicz (100. rocznica urodzin
i 40. rocznica śmierci) oraz sezonem Modrzejewskiej
(100. rocznica śmierci).
MKiDN opracowuje także projekt przekształcenia
Instytutu Adama Mickiewicza w Instytut Kultury
Polskiej – instytucję, która będzie wyposażona w sze-
rokie kompetencje do realizacji działań państwa
w dziedzinie dyplomacji kulturalnej i promocji kul-
tury polskiej za granicą.
Ważną formą propagowania wiedzy na temat pol-
skiej spuścizny kulturowej poza granicami Rzeczy-
pospolitej pozostają wydawnictwa. Poczynając od
1995 r., wyniki prowadzonych prac inwentaryzacyj-
nych i dokumentacyjnych, prowadzonych na zlecenie
MKiDN są publikowane w seriach wydawniczych:

„Poza Krajem”, „Wspólne Dziedzictwo” oraz „Mate-
riały i Dokumenty”, a także „Materiały do Dziejów
Sztuki Sakralnej na Ziemiach Wschodnich Dawnej
Rzeczypospolitej”. Wiedza o polskim dziedzictwie
kulturowym poza granicami kraju popularyzowana
jest w finansowanym przez ministerstwo, a wydawa-
nym przez Ośrodek Ochrony Zbiorów Publicznych
dwumiesięczniku „Cenne, Bezcenne/Utracone”.
Ze środków publicznych dofinansowano również
cały szereg opracowań i materiałów z konferencji
oraz sesji naukowych dotyczących problematyki
ochrony i rewaloryzacji tzw. wspólnego dziedzictwa
kulturowego dawnej Rzeczypospolitej.
Inną formą upowszechniania wiedzy o polskiej
spuściźnie kulturowej wśród społeczeństw krajów
położonych na dawnych terenach Rzeczypospolitej
jest upamiętnianie tablicami postaci ważnych w hi-
storii i kulturze ziem kresowych, m.in.: Stefana Ba-
torego w Wilnie, Ignacego Domeyki w Zapolu koło
Lidy, Mikołaja Reja w Żurawnie, Tadeusza Czackie-
go i Hugona Kołłątaja w Krzemieńcu, Wojciecha
Bogusławskiego w Dubnie i in. Resort kultury par-
tycypował również w kosztach wzniesienia pomnika
Adama Mickiewicza w Mińsku, a obecnie trwają
prace nad pomnikiem Juliusza Słowackiego, które-
go odsłonięcie zaplanowano wstępnie na początek
września 2009 r.
Resort kultury uczestniczy także – z inicjatywy
własnej bądź we współpracy z innymi instytucjami
– w kilku innych projektach powołania muzeów upa-
miętniających wybitne postaci lub wydarzenia pol-
skiej kultury, m.in. Europejskiego Centrum Solidar-
ności w Gdańsku, Muzeum II Wojny Światowej
w Gdańsku, Celi Konrada w Wilnie, Muzeum Jose-
pha Conrada-Korzeniowskiego w Berdyczowie.
Ważną rolę w promocji problematyki polskiej,
w tym literatury, pełni miesięcznik „Nowaja Polsza”,
wydawany w języku rosyjskim, w ramach programu
czasopism patronackich.
III. Realizacja i koordynacja resortowych i mię-
dzyresortowych programów edukacji kulturalnej,
w tym edukacji kulturalnej dzieci i młodzieży, a także
działań mających na celu umożliwienie osobom nie-
pełnosprawnym uczestnictwa w życiu kulturalnym
W ramach programu MKiDN „Edukacja kultu-
ralna i diagnoza kultury” priorytet I stanowi „Edu-
kacja kulturalna”. Budżet priorytetu „Edukacja kul-
turalna” wynosił ponad 10 mln zł. Największe wspar-
cie finansowe otrzymały m.in. takie instytucje jak:
Art Stations Foundation w Poznaniu, Bytomskie
Centrum Kultury w Bytomiu, Centrum Sztuki Dziec-
ka w Poznaniu, Fundacja ABCXXI – Cała Polska
czyta dzieciom w Warszawie, Fundacja Edukacji Fil-
mowej Andrzeja Wajdy w Warszawie, Stowarzyszenie
Nowe Horyzonty w Warszawie, Sztuka Dialogu
– Fundacja Tadeusza Słobodzianka na Rzecz Rozwo-
ju Teatru i Dramatu Warszawie.
W marcu 2008 r. minister kultury i dziedzictwa
narodowego oraz minister edukacji narodowej pod-
pisali list intencyjny dotyczący współpracy w zakre-
671
sie upowszechniania edukacji kulturalnej. Celem
zawartego porozumienia było zwiększenie liczby go-
dzin przeznaczonych na edukację artystyczną na
podstawie nowych podstaw programowych, uwzględ-
niających bardziej praktyczne podejście do zajęć arty-
stycznych oraz stworzenie nowego programu „Sztuka
szkole – szkoła sztuce”, który połączyłby działania
jednostek kultury i szkół.
Zestawienie obszarów działań edukacyjnych pro-
wadzonych przez wybrane instytucje kultury, dla
których organizatorem jest minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego, w tym edukacja dzieci (punkt
II.1) i młodzieży (II.2) oraz działania mające na celu
umożliwienie osobom niepełnosprawnym uczestnic-
two w życiu kulturalnym (II.4):
I. Cykle i kursy związane z bieżącą działalnością
instytucji:
— kursy rysunku, malarstwa, pisania ikon
(np. Muzeum Narodowe w Krakowie),
— kursy historii sztuki (np. Muzeum Narodowe
w Krakowie, Muzeum Narodowe w Warszawie),
— oferta edukacyjna do wystaw czasowych
(np. Muzeum Narodowe w Krakowie, Muzeum Na-
rodowe w Warszawie, Centrum Sztuki Współczesnej
w Warszawie, Muzeum Pałac w Wilanowie),
— wykłady, cykle, akcje i programy edukacyjne
(np. Teatr Narodowy, Centrum Sztuki Współczesnej,
Instytut Książki, Muzeum Pałac w Wilanowie, In-
stytut Teatralny, Teatr Wielki – Opera Narodowa,
Biblioteka Narodowa).
II. Programy edukacyjne skierowane bezpośred-
nio do różnych grup odbiorców:
1) działalność skierowana do rodzin i najmłod-
szych odbiorców:
— warsztaty, spotkania, pokazy (np. Muzeum Na-
rodowe w Krakowie, Muzeum Narodowe w Warsza-
wie, Muzeum Pałac w Wilanowie, Muzeum Historii
Polski w Warszawie, Teatr Wielki – Opera Narodowa
– projekt „Wielki dla małych”);
2) działalność skierowana do młodzieży i szkół:
— lekcje muzealne, warsztaty, spotkania (np. Mu-
zeum Narodowe w Krakowie, Muzeum Narodowe
w Warszawie, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Teatr
Wielki – Opera Narodowa, Zamek Królewski, Zamek
Królewski na Wawelu, Instytut Teatralny),
— akademie filmowe, sieć kin studyjnych i lokal-
nych, Filmoteka Szkolna (np. Filmoteka Narodowa,
Polskie Wydawnictwa Audiowizualne),
— artystyczne wakacje, ferie w muzeum, lato/
zima w mieście (np. Muzeum Narodowe w Krakowie,
Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Pałac
w Wilanowie, Instytut Teatralny, Teatr Wielki – Ope-
ra Narodowa);
3) programy dla seniorów, współpraca z uniwer-
sytetami trzeciego wieku (np. Muzeum Narodowe
w Krakowie, Muzeum Narodowe w Warszawie, Za-
mek Królewski);
4) programy dla osób, które z różnych względów
mają utrudniony kontakt z kulturą:
672
— dla osób niepełnosprawnych (np. Muzeum Na-
rodowe w Krakowie, Muzeum Narodowe w Warsza-
wie, Muzeum Pałac w Wilanowie),
— dla szkół specjalnych (np. Zamek Królewski
w Warszawie),
— dla osób wykluczonych społecznie lub cierpią-
cych na choroby psychiczne (np. Muzeum Narodowe
w Krakowie);
5) edukacja wyedukowanych:
a) działalność skierowana do nauczycieli:
— warsztaty edukacyjne (np. Muzeum Narodowe
w Krakowie, Instytut Teatralny, Teatr Wielki – Ope-
ra Narodowa),
— sieć kin studyjnych i lokalnych, warsztaty edu-
kacyjne dla nauczycieli (Filmoteka Narodowa),
— szkolenia i inne działania wspierające edukacje
nauczycieli (Centrum Szkolenia Nauczycieli, Cen-
trum Edukacji Artystycznej),
b) działalność skierowana do pracowników kul-
tury:
— program edukacyjny „Kurs na kulturę” (Na-
rodowe Centrum Kultury);
c) działalność skierowana do bibliotekarzy:
— konferencje, szkolenia, portal internetowy
(Muzeum Historii Polski),
— szkolenie bibliotekarzy w zakresie nowych
kompetencji w ramach programu „Biblioteka+” (In-
stytut Książki).
III. Szersza działalność edukacyjna i naukowa:
— konferencje, festiwale nauki (np. Muzeum Na-
rodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe w Krako-
wie, Narodowe Centrum Kultury, Muzeum Pałac
w Wilanowie, Biblioteka Narodowa),
— wydawanie czasopism finansowanych przez
MKiDN (Biblioteka Narodowa),
— „Raport o stanie edukacji muzealnej w Polsce”
(Muzeum Narodowe w Krakowie, Muzeum Pałac
w Wilanowie, Muzeum Narodowe w Poznaniu i Mu-
zeum Regionalne w Toruniu).
IV. Nowoczesne technologie edukacyjne:
— działalność edukacyjna przy użyciu nowocze-
snych technologii edukacyjnych (taką działalność
w pewnym stopniu prowadzą prawie wszystkie insty-
tucje ministra – edukacja przez Internet),
— szkolenia w zakresie nowych technologii edu-
kacyjnych i digitalizacji (Biblioteka Narodowa),
— działania edukacyjne związane z programem
„Dom kultury+” (Narodowe Centrum Kultury) oraz
„Biblioteka+” (Instytut Książki).
V. Opracowanie i aktualizacja informacji na te-
mat cyklicznych imprez organizowanych w kraju
Narodowe Centrum Kultury, dla którego organi-
zatorem jest minister kultury i dziedzictwa narodo-
wego, corocznie gromadzi i wydaje drukiem kalen-
darz wydarzeń kulturalnych, zawierający informacje
(w języku polskim i angielskim) na temat wydarzeń
cyklicznych i najważniejszych wydarzeń jednorazo-
wych odbywających się w Polsce w danym roku. In-
formacje do tej publikacji zbierane są drogą mailową,
a także poprzez ankietę, którą instytucje mogą wy-
pełnić bezpośrednio na stronie Narodowego Centrum
Kultury. Dystrybucja kalendarza odbywa się z udzia-
łem instytucji kultury, agend turystycznych i innych
podmiotów. Dane gromadzone są również w ogólno-
dostępnej bazie wydarzeń publikowanej na stronach
NCK.
Dodatkowo informowaniu na temat imprez orga-
nizowanych w kraju służą portale internetowe, w tym:
www.culture.pl, www.mkidn.gov.pl.
VI. Realizacja zadań wynikających z „Koncepcji
polityki przestrzennej zagospodarowania kraju”,
w tym koordynacja opracowań przestrzennej dyspo-
zycji zasobów dziedzictwa kulturowego i koncepcji
wykorzystania zasobów tego dziedzictwa
Agendą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego, która zajmuje się koordynowaniem dzia-
łań na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego
w Polsce, jest Krajowy Ośrodek Badań i Dokumen-
tacji Zabytków. KOBiDZ koordynuje też opracowa-
nie przestrzennej dyspozycji zasobów dziedzictwa
kulturowego i koncepcji wykorzystania zasobów
tego dziedzictwa.
W celu realizacji swoich zadań ośrodek w szcze-
gólności: wypracowuje podstawy doktryny konser-
watorskiej w zakresie ochrony dziedzictwa kulturo-
wego i zabytków, opracowuje i wdraża jednolity sys-
tem ochrony i dokumentacji dziedzictwa kulturowe-
go, wprowadza i upowszechnia nowe standardy me-
todologiczne w zakresie badań, dokumentacji i kon-
serwacji zabytków, gromadzi odpisy decyzji woje-
wódzkich konserwatorów zabytków o wpisie obiektów
do rejestrów zabytków, prowadzi krajową ewidencję
zabytków, prowadzi ewidencję badań archeologicz-
nych, prowadzi ratownicze badania archeologiczne
na stanowiskach szczególnie zagrożonych, prowadzi
prace inwentaryzacyjne i badawcze przy zabytkach
szczególnie zagrożonych, wspomaga nadzór woje-
wódzkich konserwatorów zabytków nad pracami ar-
cheologicznymi, monitoruje stan zachowania dzie-
dzictwa kulturowego oraz ocenia zagrożenia zabyt-
ków, gromadzi i udostępnia informacje związane
z muzeami i muzealnictwem, koordynuje i uczestni-
czy w pracach nad raportami okresowymi dotyczą-
cymi polskich miejsc i obiektów wpisanych na Listę
Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodni-
czego UNESCO, koordynuje realizację procedury
składania wniosków dla ministra o uznanie przez
prezydenta RP miejsc i obiektów za pomniki historii,
realizuje programy szkoleniowe i informacyjne na
rzecz służb konserwatorskich i środowisk związa-
nych z opieką nad zabytkami, popularyzuje wiedzę
o dziedzictwie kulturowym oraz prowadzi edukację
związaną z ochroną zabytków, wydaje opinie i eks-
pertyzy na rzecz generalnego konserwatora zabyt-
ków i wojewódzkich urzędów ochrony zabytków, or-
ganizuje i prowadzi inne prace związane z ochroną
dziedzictwa kulturowego na zlecenie ministra i ge-
neralnego konserwatora zabytków.
W ramach działalności podległego MKiDN Kra-
jowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków

przygotowuje się także aktualizacje wpisów do re-
jestru zabytków zespołów pałacowo-ogrodowych,
zabytkowych parków, założeń wiejskich, fortyfika-
cji i obiektów architektury militarnej, w szczegól-
ności pod kątem określenia granic ochrony konser-
watorskiej.
Obiekty o wybitnym znaczeniu dla dziedzictwa
kulturowego i historycznego Europy i Polski to
przede wszystkim obiekty wpisane na Listę Świato-
wego Dziedzictwa UNESCO: Kraków – historyczne
centrum miasta, Wieliczka – kopalnia soli, Puszcza
Białowieska – naturalny las strefy umiarkowanej,
Oświęcim, Auschwitz-Birkenau – niemiecki nazi-
stowski obóz koncentracyjny i zagłady, Warszawa
– historyczne centrum miasta, Zamość – stare mia-
sto, Toruń – miasto średniowieczne, Malbork – za-
mek krzyżacki, Kalwaria Zebrzydowska – kalwaryj-
ski park pielgrzymkowy, Jawor, Świdnica – Kościoły
Pokoju, Binarowa, Blizne, Dębno, Sękowa, Haczów,
Lepnica – kościoły drewniane południowej Małopol-
ski, Łęknica, Bad Muskau – Park Mużakowski/Mu-
skauer Park (wpis transgraniczny polsko-niemiecki),
Wrocław – Hala Stulecia oraz kandydujący na listę
UNESCO Kanał Augustowski, a także ściśle z nim
związany, o równie wysokich walorach przyrodni-
czych, inżynierskich i kulturowych Kanał Ostródz-
ko-Elbląski. Osobną grupę obiektów o istotnym zna-
czeniu dla dziedzictwa kulturowego stanowią miejsca
i zabytki architektury uznane przez prezydenta RP
za pomniki historii.
Resortem wiodącym w sprawach realizacji Kon-
wencji krajobrazowej Rady Europy jest Ministerstwo
Środowiska, ale przedmiot ochrony wchodzi również
w zakres zainteresowań Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego. W ustawie z dnia 23 lipca 2003 r.
o ochronie zabytków i o opiece nad zabytkami
uwzględniono konieczność ochrony historycznej prze-
strzeni ukształtowanej w wyniku działalności czło-
wieka, a zwłaszcza ochrony krajobrazu kulturowego
poprzez wprowadzenie mocą ustawy takich form
ochrony zabytków jak utworzenie parku kulturowe-
go, a także ustalenia ochrony w miejscowych planach
zagospodarowania przestrzennego.
W styczniu 2008 r. Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego, wspólnie z Ministerstwem Kul-
tury Białorusi, przekazało do Centrum Światowego
Dziedzictwa wniosek o wpis transgraniczny „Kanału
Augustowskiego, dzieła człowieka i przyrody”. Decy-
zja w sprawie ewentualnego wpisu tego obiektu po-
winna zostać podjęta w 2009 r.
VII. Prowadzenie działań na rzecz ochrony dzie-
dzictwa kultury ludowej
Zgodnie z zaleceniami UNESCO zawartymi
w Rekomendacjach o ochronie folkloru i sztuki lu-
dowej z 1989 r. w 2009 r. w programie ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego „Dziedzictwo kultu-
rowe” priorytet V stanowi „Ochrona dziedzictwa
kultury ludowej”. Jego cele to: wzmacnianie poczu-
cia tożsamości regionalnej, dokumentowanie i ochro-
na dziedzictwa kultury ludowej, zachowanie i prze-
673
kaz tradycji, ochrona unikalnych umiejętności.
W pierwszym naborze rozpatrzono pozytywnie
100 wniosków.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego wspie-
ra finansowo i merytorycznie najważniejsze imprezy
folklorystyczne w kraju: festiwale i przeglądy upo-
wszechniające tradycyjną muzykę ludową, taniec,
obrzędy i tradycje sztuki ludowej w jej regionalnym
zróżnicowaniu. Do najważniejszych z nich należy za-
liczyć: Międzynarodowy Festiwal Folkloru Ziem Gór-
skich w Zakopanem, Ogólnopolskie Dni Kultury
Kurpiowskiej w Nowogrodzie, Międzynarodowy Fe-
stiwal Folkloru w Zielonej Górze czy „Pejzaż Wszyst-
kich Świętych, rekonstrukcje krajobrazu kulturowe-
go” – Łódzki Dom Kultury.
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9240)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów w sprawie realizacji zadań Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego wynikających z pro-
gramu rządowego „Kierunki rozwoju turystyki do
2015 r.” (pismo znak: SPS-023-9240/09) załączam
następujące informacje.
1. Dokument rządowy „Kierunki rozwoju turysty-
ki do 2015 r.”, przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
26 września 2008 r., nakłada na ministra właściwego
ds. rozwoju regionalnego następujące zadania:
— tworzenie systemu zarządzania środkami unij-
nymi, gwarantującego właściwą i terminową reali-
zację programów finansowanych z funduszy Unii
Europejskiej,
— koordynowanie wdrażania Narodowej Strategii
Spójności i programów operacyjnych na lata 2007–
–2013 oraz monitorowanie systemu zarządzania
środkami unijnymi w celu zagwarantowania właści-
wej i terminowej realizacji programów finansowa-
nych z funduszy Unii Europejskiej, jak również mo-
nitorowanie realizacji „Strategii rozwoju kraju na
lata 2007–2015”, ze szczególnym uwzględnieniem
rozwoju regionalnego.
674

2. W ramach Narodowego Planu Rozwoju 2004– cji oraz 27 na zdegradowanych obszarach miejskich,
–2006 spośród 7 programów operacyjnych i 2 inicja- poprzemysłowych i powojskowych.
tyw wspólnotowych beneficjenci funkcjonujący w ob-
szarze turystyki mogli aplikować o środki w ramach Tabela. Liczba oraz procentowy udział w wartości
następujących działań Zintegrowanego Programu dofinansowania UE projektów realizowanych z za-
Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR): 1.4: kresu turystyki i agroturystyki w ramach NPR
Rozwój turystyki i kultury, 3.1: Obszary wiejskie, 2004–2006 (stan na 31 marca 2009 r.).
3.2: Obszary podlegające restrukturyzacji oraz
3.3: Zdegradowane obszary miejskie, poprzemysłowe Kwota alokacji % alokacji
i powojskowe. Program operacyjny
przeznaczona na w ramach
Dodatkowo, z Sektorowego Programu Operacyj- obszar interwencji programu
Turystyka (w euro)
nego „Restrukturyzacja i modernizacja sektora żyw- PO „Innowacyjna
nościowego oraz rozwój obszarów wiejskich” (SPO 142 802 080 1,73%
gospodarka”
„Restrukturyzacja (…)”), beneficjenci mogli otrzy- PO „Rozwój Polski
97 838 127 4,30%
mać wsparcie na rozwój turystyki i agroturystyki wschodniej”
w ramach działań: 2.3: Odnowa wsi oraz zachowanie Razem programy krajowe 240 640 207 0,49%
i ochrona dziedzictwa kulturowego, jak również 2.4: RPO Dolnośląskie 58 528 814 4,82%
Różnicowanie działalności rolniczej i zbliżonej do rol- RPO Kujawsko-pomorskie 47 550 191 5,00%
nictwa w celu zapewnienia różnorodności działań lub RPO Lubelskie 65 305 782 5,65%
RPO Lubuskie 19 195 865 4,37%
alternatywnych źródeł dochodów. Projekty z zakresu
RPO Łódzkie 44 019 101 4,37%
turystyki otrzymały dofinansowanie także w ramach
RPO Małopolskie 33 601 342 2,60%
7 programów Inicjatywy Wspólnotowej Interreg III
RPO Mazowieckie 66 725 000 3,64%
A. Poza wymienionymi działaniami, podmioty dzia-
RPO Opolskie 17 548 732 4,11%
łające w tym sektorze lub na rzecz jego rozwoju mia-
RPO Podkarpackie 22 970 214 2,02%
ły możliwość ubiegać się o wsparcie z Sektorowego RPO Podlaskie 29 934 609 4,71%
Programu Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności RPO Pomorskie 44 872 833 5,07%
przedsiębiorstw” czy otrzymać dofinansowanie z Eu- RPO Śląskie 60 620 000 3,54%
ropejskiego Funduszu Społecznego na organizację RPO Świętokrzyskie 43 554 217 6,00%
szkoleń przygotowujących do prowadzenia tego typu RPO
73 600 117 7,10%
działalności. Należy także uwzględnić przedsięwzię- Warmińsko-mazurskie
cia dotyczące odbudowy dziedzictwa narodowego, RPO Wielkopolskie 35 110 000 2,76%
których realizacja przyczynia się do zwiększenia wa- RPO Zachodniopomorskie 75 330 000 9,02%
lorów turystycznych danego regionu. Razem Programy
738 466 817 4,46%
regionalne
Łącznie do końca marca 2009 r. podpisano 1,5 tys.
Ogółem 979 107 024 1,5%
umów o wartości dofinansowania UE 1,3 mld zł
i całkowitej 2,8 mld zł, co stanowi 3,7% wartości Źródło: Opracowanie własne MRR, IZ PWW.
wszystkich podpisanych umów dotyczących projek-
tów dofinansowanych z funduszy strukturalnych 3. W obecnym okresie programowania w ramach
(34,6 mld zł). Projekty o największej wartości dofi- Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia 2007–
nansowania (ponad 1 mld zł) są realizowane w ra- –2013 na rozwój turystyki przeznaczono blisko 980 mln
mach ZPORR, gdzie średni udział środków UE dla euro, co stanowi 1,5% wszystkich przyznanych Pol-
pojedynczego projektu wynosi 3,3 mln zł. Odpowied-
sce środków.
nio dla Interreg III A (186,2 mln zł) jest to około 650
Najwięcej funduszy przeznaczyły samorządy wo-
tys. zł, zaś dla projektów współfinansowanych z SPO
jewództw na działania realizowane w ramach regio-
„Restrukturyzacja (…)”) (51 mln zł) blisko 58 tys. zł.
nalnych programów operacyjnych (738,4 mln euro,
Większość projektów w ramach ZPORR 2004–2006
tj. 4,5% alokacji RPO).
została zakończona, a realizacja wskaźników postę-
W ramach Programu Operacyjnego „Innowacyj-
pu rzeczowego przedstawia się następująco:
na gospodarka” realizowane są dwa działania w ob-
— w działaniu 1.4: Rozwój turystyki i kultury:
szarze obejmującym turystykę: działanie 6.3: Promo-
finansowano 147 projektów z zakresu turystyki i kul-
cja turystycznych walorów Polski oraz działanie 6.4:
tury, zaadoptowano 53 obiekty zabytkowe na cele
kulturalne i turystyczne, utworzono lub zmoderni- Inwestycje w produkty turystyczne o znaczeniu po-
zowano 29 punktów informacji turystycznej i kultu- nadregionalnym*).
ralnej oraz zagospodarowano ponad 116 ha parków Działanie 6.3: Promocja turystycznych walorów
narodowych, parków krajobrazowych i innych form Polski. W ramach działania 6.3 przewiduje się reali-
ochrony przyrody na cele turystyczne i kulturalne, zację projektu systemowego Polskiej Organizacji Tu-
— w ramach priorytetu 3: Rozwój lokalny wspar- rystycznej, będącego kompleksowym projektem in-
ciem objęto 101 projektów z zakresu lokalnej infra- formacyjno-promocyjnym o skali regionalnej, ponadre-
struktury turystycznej, w tym: 52 na obszarach wiej-
skich, 22 na obszarach podlegających restrukturyza- *) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

gionalnej, międzynarodowej, w tym europejskiej
i światowej, oraz systemem informacji lokalnej, ma-
jący na celu promocję atrakcji turystycznych w kon-
tekście Euro 2012.
Beneficjentem projektu systemowego jest Polska
Organizacja Turystyczna, natomiast grupami doce-
lowymi: konsumenci usług turystycznych, podmioty
działające w branży turystycznej, instytucje otocze-
nia biznesu działające w branży turystycznej (np. re-
gionalne i lokalne organizacje turystyczne, samorzą-
dy gospodarcze, stowarzyszenia itp.), media oraz
osoby współpracujące z branżą turystyczną (np. prze-
woźnicy turystyczni itp).
Kampania informacyjno-promocyjna realizowana
w ramach działania 6.3 ma na celu budowę wizerun-
ku atrakcyjności turystycznej Polski jako kraju do-
celowego krótkich i długich wyjazdów, przy wykorzy-
staniu multimedialnych kampanii reklamowych,
materiałów promocyjnych i informacyjnych opraco-
wanych na podstawie badań i analiz marketingo-
wych. Działania realizowane w ramach projektu
obejmują m.in.:
— przeprowadzanie badań i analiz marketin-
gowych w obszarze turystyki lub zakup wyników
takich badań i analiz, a także dystrybucję ich wy-
ników,
— obsługę i rozbudowę ogólnopolskiego systemu
informacji turystycznej wraz z narzędziami umożli-
wiającymi rezerwację,
— tworzenie strategii i planów promocji,
— projektowanie i realizację działań o charakte-
rze informacyjnym, promocyjnym, reklamowym,
obejmujących przeprowadzanie kampanii promocyj-
nych w kraju i za granicą, wsparcie procesu tworze-
nia, rozwijania i promocji produktów turystycznych,
tworzenie systemów identyfikacji wizualnej,
— działania marketingowe w zakresie rozwoju
i promocji turystyki biznesowej,
— działania marketingowe w ramach realizowa-
nych kampanii produktowych, w tym także organi-
zacja seminariów, warsztatów, wystąpień targo-
wych, imprez promocyjnych, podróży studyjnych dla
przedstawicieli mediów i przedstawicieli branży tu-
rystycznej,
— kampanię informacyjno-promocyjną w kontek-
ście przygotowań Polski do Euro 2012, w tym promo-
cję produktów turystycznych związanych geograficz-
nie z miejscami, w których rozgrywane będą w kraju
te mistrzostwa.
Alokacja na działanie 6.3 wynosi 30 mln euro
(w tym 25,5 mln euro z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego). Do chwili obecnej została
przygotowana pełna dokumentacja projektowa,
którą wnioskodawca złożył do instytucji pośredni-
czącej wraz z wnioskiem o dofinansowanie na kwotę
141 573 000 zł (w tym 120 337 050 zł z Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego). Podpisanie umo-
wy o dofinansowanie projektu planowane jest do koń-
ca czerwca br.
675
Działanie 6.4: Inwestycje w produkty turystyczne
o znaczeniu ponadregionalnym. W ramach działania
6.4: Inwestycje w produkty turystyczne o znaczeniu
ponadregionalnym przewidziane jest wsparcie pro-
jektów inwestycyjnych w formie listy projektów in-
dywidualnych. Mając na uwadze cel działania 6.4,
wsparciem zostały objęte projekty o największym po-
tencjale przyciągania turystów krajowych i zagra-
nicznych, które mają strategiczne znaczenie w obsza-
rze turystyki w skali kraju, nie zaś na poziomie lo-
kalnym, w szczególności projekty liniowe i sieciowe,
obejmujące kilka atrakcji zlokalizowanych w różnych
miejscach oraz stanowiących spójną całość. W związ-
ku z powyższym na liście znajdują się m.in. markowe
produkty turystyczne już istniejące i rozpoznawalne
w skali nie tylko danego regionu, które dzięki otrzy-
manym środkom, jako flagowe atrakcje turystyczne
kraju, będą wykorzystane w kampaniach promocyj-
nych Polski.
Wpływ na wzbogacenie oferty turystycznej w kon-
tekście mistrzostw Euro 2012 był dodatkowym kry-
terium oceny projektów, dzięki czemu na liście zna-
lazły się między innymi przedsięwzięcia zlokalizowa-
ne w pobliżu miast organizujących rozgrywki oraz
na trasach dojazdowych do nich lub na Ukrainę.
Działanie obejmuje również projekty przewidujące
wsparcie dla obiektów stanowiących wyjątkowe
atrakcje turystyczne znajdujące się na Liście Świato-
wego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego UNE-
SCO lub uznane przez prezydenta RP za pomniki
historii.
Dotacja przyznawana w ramach działania 6.4
przeznaczona jest dla jednostek samorządu teryto-
rialnego oraz administracji rządowej i instytucji im
podległych, instytucji otoczenia biznesu, izb gospo-
darczych, a także fundacji i stowarzyszeń non-profit
działających na rzecz sektora turystycznego oraz
przedsiębiorców.
Nabór projektów trwał od 9 kwietnia do 30 maja
2008 r. W ramach naboru na listę indykatywną pro-
jektów indywidualnych opublikowaną w obwieszcze-
niu ministra rozwoju regionalnego z dnia 6 sierpnia
2008 r. wpisano 13 projektów głównych oraz 10 pro-
jektów rezerwowych. Skrócony opis projektów tury-
stycznych realizowanych w ramach tego działania
przedstawiono w załączniku. Wyłonione projekty wy-
korzystały całość dostępnej dotacji w ramach działa-
nia 6.4, tj. 138 002 447 euro (w tym 117 302 088 euro
z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego).
W ramach działania 6.4 zostały zawarte tzw.
preumowy, na mocy których beneficjenci przygoto-
wują się do podpisania umów o dofinansowanie, gro-
madząc niezbędną dokumentację projektową. Jed-
nym ze zobowiązań beneficjentów wynikających
z preumów są zadania związane z przedstawianiem
okresowych raportów monitoringowych (miesięcznie
i kwartalnie) w zakresie postępów w realizacji po-
szczególnych przedsięwzięć, a także zgodności z usta-
lonym harmonogramem rzeczowo-finansowym pro-
jektów. Instytucja wdrażająca organizuje również
676
wizytacje monitoringowe, obejmujące beneficjentów
zarówno z listy podstawowej, jak i rezerwowej. Wizy-
tacje mają na celu analizę dostępnej dokumentacji,
a także identyfikowanie ewentualnych zagrożeń
w terminowej realizacji projektu. Ponadto dwa razy
do roku Ministerstwo Rozwoju Regionalnego ogła-
sza aktualizację listy projektów indywidualnych dla
programu „Innowacyjna gospodarka”. Bieżący pro-
ces aktualizacji zakończy się 31 lipca 2009 r. Obej-
muje ona wprowadzenie na obecnie obowiązującej
liście zmian wynikających z efektów monitoringu
przygotowania projektów indywidualnych. W ra-
mach aktualizacji prowadzone są również konsulta-
cje społeczne.
4. Jednym z istotnych elementów polityki rządu
jest przyspieszenie wydatkowania środków UE
w 2009 r., obejmujące także programy realizowane
w obszarze turystyki. W dniu 16 grudnia 2008 r.
Rada Ministrów zaakceptowała, przedstawiony przez
minister rozwoju regionalnego, „Plan wydatkowania
środków na koniec 2009 r. w programach współfinan-
sowanych z funduszy europejskich w ramach NSRO
2007–2013”. Zakłada on poświadczenie do zwrotu
przez Komisję Europejską (certyfikację) co najmniej
16,8 mld zł w ramach wydatków poniesionych przez
budżet państwa na rzecz beneficjentów.
Szczegółowy zestaw działań umożliwiających re-
alizację „Planu wydatkowania środków na koniec
2009 r. (...)” został przedstawiony Radzie Ministrów
przez minister rozwoju regionalnego dnia 3 lutego
2009 r. w ramach informacji o działaniach podejmo-
wanych przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
w związku ze spowolnieniem gospodarczym. Obej-
mują one swym zakresem:
— uproszczenie i przyspieszenie wdrażania środ-
ków unijnych na różnych poziomach zarządzania,
— pełniejsze powiązanie systemu funduszy unij-
nych z systemem finansów publicznych (zwiększenie
efektywności wykorzystania i rozliczania środków
publicznych przy realizacji programów unijnych,
zwiększenie dochodów budżetu państwa, poprawa
obiegu środków publicznych i płynności budżetu),
— wykorzystanie możliwości oferowanych przez
Komisję Europejską w ramach pakietu antykryzy-
sowego.
Konkretne działania w tych obszarach są nakie-
rowane na:
— rozszerzenie katalogu beneficjentów mogących
korzystać z zaliczek na poczet realizacji projektów
(dnia 12 lutego 2009 r. weszło w życie rozporządzenie
ministra rozwoju regionalnego, znoszące ogranicze-
nia w pozyskiwaniu zaliczek dla beneficjentów stara-
jących się o dotację z UE i umożliwiające wypłacanie
zaliczek wszystkim, także przedsiębiorcom),
— zmiany dotyczące przekazywania samorządom
terytorialnym dotacji rozwojowej na realizację regio-
nalnych programów operacyjnych celem zwiększenia
szybkości przekazywania środków i powiązania prze-
kazywania kolejnych transz z szybkością certyfikacji
otrzymanych wcześniej kwot,
— zmiany w procedurze przyznawania rezerwy
celowej budżetu państwa (część 83) i przekazywania
środków przeznaczonych na finansowanie projektów
i programów operacyjnych współfinansowanych ze
środków UE, mające na celu zwiększenie szybkości
przekazywania środków z rezerwy i powiązanie szyb-
kości przekazywania środków z szybkością certyfi-
kacji wydatków z otrzymanych wcześniej kwot,
— wprowadzenie elementów konkurencji pomię-
dzy programami operacyjnymi – najszybciej realizo-
wane programy mogą liczyć na dodatkowe środki
(w łącznej wysokości 1,3 mld euro) z tytułu podziału
tzw. krajowej rezerwy wykonania w 2011 r.,
— wprowadzenie nowych standardów w zakresie
sposobu i szybkości realizacji poszczególnych proce-
sów, co umożliwi zmniejszenie czasu upływającego
pomiędzy wypłatą środków na rzecz beneficjenta
a ich certyfikacją do Komisji Europejskiej, skutkują-
cą możliwością zwrotu poniesionych wydatków z bu-
dżetu unijnego,
— wprowadzenie zmian w systemie instytucjonal-
nym celem usprawnienia procesu wydatkowania
środków – stały monitoring i ocena efektywności
działania będą stanowić podstawę do udzielania re-
komendacji poszczególnym instytucjom odpowie-
dzialnym za wdrażanie NSRO 2007–2013 oraz for-
mułowania wniosków na temat zmian w systemie
instytucjonalnym,
— zwiększenie efektywności działania systemu
poprzez lepsze powiązanie wykorzystania środków
pomocy technicznej z celami przypisanymi poszcze-
gólnym instytucjom,
— zastosowanie zasady przekazywania i rozlicza-
nia w ramach zaliczek/refundacji dla realizowanych
projektów w pierwszej kolejności środków będących
wkładem UE, następnie dopiero dopełnianych wkła-
dem krajowym, co z kolei pozwoli wykorzystać
w pierwszym rzędzie środki unijne,
— wprowadzenie zasady rozliczania i certyfikacji
do Komisji Europejskiej wydatków poniesionych
w pierwszych fazach realizacji tzw. dużych projektów,
wymaganych do zatwierdzenia przez KE (o wartości
powyżej 25 mln euro – projekty środowiskowe oraz
50 mln euro – projekty infrastrukturalne) jeszcze
przed zatwierdzeniem tych projektów przez KE.
Obok powyższych działań w ramach pakietu an-
tykryzysowego Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
prowadzi stałe działania systemowe nakierowane na
ułatwienia w dostępie do środków UE. Obejmują one
zmiany o charakterze legislacyjnym i usprawnienia
w systemie wdrażania funduszy. W celu poprawy ko-
ordynacji wdrażania funduszy Unii Europejskiej na
poziomie rządu oraz zwiększenia nadzoru nad postę-
pami w wydatkowaniu środków utworzony został
Międzyresortowy zespół do spraw wykorzystania
funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności Unii
Europejskiej, w skład którego wchodzą ministrowie
i marszałkowie (członkowie zespołu) oraz dyrektorzy
departamentów (zastępcy członków) odpowiadają-
cych za wdrażanie poszczególnych priorytetów pro-

gramów. W ramach zainicjowanej w 2008 r. akcji
Proste Fundusze pod przewodnictwem ministra roz-
woju regionalnego działa Zespół ds. uproszczeń sys-
temu wykorzystania środków funduszy Unii Euro-
pejskiej, rozpatrujący propozycje zmian w procedu-
rach dotyczących realizacji projektów, zgłaszane
bezpośrednio przez osoby zajmujące się wdrażaniem
projektów dofinansowywanych ze środków Unii Eu-
ropejskiej.
5. W dniu 30 grudnia 2008 r. Rada Ministrów
uznała za celowe dokonanie aktualizacji obowiązują-
cej średniookresowej strategii rozwoju kraju, tj. „Stra-
tegii rozwoju kraju 2007–2015” (SRK), i przyjęła
opracowane przez Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego założenia aktualizacji tej strategii. Zmiany SRK
obejmować będą m.in. silniejsze powiązanie jej wy-
miaru społeczno-gospodarczego z wymiarem regio-
nalnym i przestrzennym rozwoju kraju, który stanie
się integralną częścią tej strategii. Wśród najważniej-
szych kierunków zmian w uwarunkowaniach, prio-
rytetach i działaniach przewidywanych w SRK wy-
mienia się:
— w odniesieniu do rozbudowy infrastruktury
transportowej, turystycznej i sportowej – uwzględ-
nienie działań inwestycyjnych na rzecz Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej Euro 2012,
— podkreślenie kwestii tworzenia dogodnych wa-
runków, zwłaszcza na obszarach wiejskich, do zakła-
dania małych firm, w tym turystycznych,
— uwzględnienie aktywności państwa w spra-
wach zrównoważonego rozwoju funkcji gospodar-
czych obszarów wiejskich (rolno-produkcyjnych,
usługowych, rekreacyjnych).
Powyższe zmiany wpisują się w priorytety, cele
i działania wyznaczone w dokumencie „Kierunki roz-
woju turystyki do 2015 r.” Harmonogram prac nad
aktualizacją „Strategii rozwoju kraju 2007–2015”
obejmuje opracowanie wstępnego projektu zaktuali-
zowanej strategii oraz przejęcie dokumentu przez
Stały Komitet Rady Ministrów w sierpniu 2009 r.,
a po przeprowadzeniu konsultacji społecznych i stra-
tegicznej oceny oddziaływania na środowisko – skie-
rowanie zaktualizowanej SRK do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów w listopadzie 2009 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
677
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9241)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9241/
09) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pana Ta-
deusza Tomaszewskiego oraz grupy posłów w sprawie
zadań resortu wynikających z „Kierunków rozwoju
turystyki do 2015 r.”, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na podstawie zalecenia ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji w sprawie organizacji działań
administracji rządowej na rzecz poprawy bezpieczeń-
stwa podczas wypoczynku, corocznie w okresie let-
nim wojewodowie, jako koordynatorzy akcji pn. „Bez-
pieczne wakacje”, podejmują działania zmierzające
do realizacji zadań przez służby odpowiedzialne za
bezpieczeństwo, administrację zespoloną oraz zain-
teresowane jednostki samorządu terytorialnego.
„Bezpieczne wakacje” polegają na realizacji wspól-
nych inicjatyw ww. podmiotów z organizacjami po-
zarządowymi i instytucjami organizującymi wypo-
czynek dzieciom i młodzieży w następujących obsza-
rach: bezpieczeństwo na drogach, bezpieczeństwo
w miejscu wypoczynku, bezpieczeństwo w miejscu
zamieszkania.
Realizacji zadań w powyższych obszarach towa-
rzyszą zintegrowane działania wszystkich formacji
nadzorowanych przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji, wsparte działaniami administracji
rządowej i samorządu terytorialnego. Partnerem
współpracy jest Żandarmeria Wojskowa, Straż Ochro-
ny Kolei oraz straże gminne/miejskie.
W okresie wakacji MSWiA podejmuje we współ-
pracy z partnerami (służbami, Krajowym Biurem
Przeciwdziałania Narkomanii) kierunkowe działa-
nia o charakterze ogólnopolskim, jak np. akcje „Ro-
werem bezpiecznie do celu” połączone z konkursem
na budowę miasteczka ruchu drogowego, „Stop 18!”
oraz kampania informująca na temat tzw. turystyki
narkotykowej.
W 2008 r. działania w większości województw zo-
stały zainicjowane już na początku czerwca. Celem
koordynowanych na szczeblu wojewódzkim przedsię-
wzięć było zwiększenie aktywności i zapewnienie
właściwego współdziałania służb, straży, inspekcji
oraz urzędów i instytucji odpowiedzialnych za bez-
pieczeństwo publiczne. Założeniem przedmiotowej
akcji jest jej pełne zintegrowanie z rządowym progra-
mem ograniczania przestępczości i aspołecznych za-
chowań „Razem bezpieczniej”, zakładającym szcze-
678
gólną aktywność rządowej administracji publicznej
m.in. w takich obszarach, jak: bezpieczeństwo
w szkole, bezpieczeństwo w ruchu drogowym, bezpie-
czeństwo w miejscu zamieszkania i w miejscach pu-
blicznych. Uwzględniając założenia i cele programu,
we właściwych komórkach organizacyjnych urzędów
wojewódzkich opracowano propozycje działań prze-
widzianych do realizacji w ramach akcji „Bezpieczne
wakacje” w 2009 r.
W 2008 r. w informacjach z realizacji działań
wszyscy wojewodowie wskazali, że istotnym elemen-
tem przedsięwzięć na rzecz poprawy bezpieczeństwa
jest współpraca organów administracji rządowej, sa-
morządowej, służb odpowiedzialnych za bezpieczeń-
stwo i innych jednostek, które mają wpływ na wa-
runki letniego wypoczynku. Szczególnie ważna jest
współpraca z mediami, których rola w zakresie pro-
pagowania bezpiecznych zachowań jest niekwestio-
nowana. We wszystkich województwach zostały po-
wołane zespoły koordynujące realizację tych działań.
W części województw zadania koordynował bezpo-
średnio wojewoda bądź też do koordynacji upoważ-
niał podległe służby, tj. centra zarządzania kryzyso-
wego lub kuratoria oświaty. Wojewodowie zobowią-
zani zostali m.in. do:
1) ustalania najistotniejszych problemów na te-
renie województwa dotyczących bezpieczeństwa
w czasie wakacji;
2) koordynowania zintegrowanych kontroli for-
macji, służb, inspekcji i straży odnośnie do bezpie-
czeństwa na terenie placów zabaw oraz obiektów wy-
poczynku letniego (zwłaszcza dzieci i młodzieży);
3) koordynowania współpracy Policji i Straży
Granicznej ze strażami leśnymi i parkowymi;
4) aktywizowania współpracy Policji z samorzą-
dem terytorialnym;
5) organizowania współpracy Policji z harcer-
stwem, organizacjami społecznymi, kościołami na
rzecz poprawy bezpieczeństwa;
6) organizowania współpracy Policji i innych for-
macji z organizatorami wypoczynku letniego;
7) promowania akcji, kampanii oraz działań edu-
kacyjnych, propagujących bezpieczne zachowania
w okresie wakacyjnym;
8) wspierania działań prewencyjnych podejmo-
wanych przez służby, mających na celu zapobieganie
zjawiskom patologicznym w miejscu zamieszkania
oraz wypoczynku;
9) bieżącej wymiany informacji na temat istnie-
jących potrzeb i problemów z przedstawicielami
służb, inspekcji oraz z partnerami społecznymi za-
angażowanymi w działania na rzecz poprawy bezpie-
czeństwa wakacyjnego;
10) tworzenia turystycznych punktów informacyj-
nych zlokalizowanych na dworcach kolejowych, au-
tobusowych, szlakach turystycznych;
11) współpracy z lokalnymi mediami celem roz-
propagowania prowadzonych działań skierowanych
na zapewnienie bezpiecznego letniego wypoczynku
(w tym propagowanie nowoczesnych zabezpieczeń
technicznych oraz przedsięwzięć mających na celu
ograniczenie kradzieży i włamań, a także rozpo-
wszechnianie informacji na temat telefonu bezpie-
czeństwa dla turystów).
W celu zapewnienia właściwej realizacji zadań
i wymiany informacji wojewodowie organizowali spo-
tkania (np. kolegia, konferencje, narady) poświęcone
bezpieczeństwu dzieci i młodzieży.
„Bezpieczne wakacje” traktowane były w woje-
wództwach najczęściej jako program długofalowy,
dlatego działania podejmowane przez służby, inspek-
cje, straże oraz organy administracji rządowej i sa-
morządowej nie ograniczały się tylko do okresu let-
niego wypoczynku, ale znacznie go wyprzedziły. Wo-
jewódzkie centra zarządzania kryzysowego dokony-
wały monitorowania stanu bezpieczeństwa woje-
wództwa. Wyniki wraz z wnioskami i prognozą, po
usystematyzowaniu w raporcie okresowym przesyła-
ne były do centralnych, wojewódzkich i powiatowych
ogniw zarządzania kryzysowego. Wojewoda wdrażał
również system wymiany informacji pomiędzy służ-
bami wojewódzkimi na temat zagrożeń.
Skoordynowane działania oraz skierowanie więk-
szej liczby sił i środków dało wymierne efekty w za-
kresie poprawy bezpieczeństwa, eliminacji zagrożeń
oraz ujawniania i zapobiegania przestępstwom i wy-
kroczeniom szczególnie szkodliwym społecznie. Na-
silone służby patrolowe, służby na drogach oraz
wspólne działania z Żandarmerią Wojskową, Służbą
Ochrony Kolei, Wodnym Ochotniczym Pogotowiem
Ratunkowym, Górskim Ochotniczym Pogotowiem
Ratunkowym, strażami gminnymi/miejskimi wpły-
nęły m.in. na ograniczenie przestępczości samocho-
dowej, liczby rozbojów i wymuszeń rozbójniczych,
kradzieży, kradzieży z włamaniem oraz ujawnienie
zdecydowanie większej liczby przestępstw narkoty-
kowych.
W 2009 r. planuje się kontynuowanie działań
związanych z bezpieczeństwem w sezonie turystycz-
nym, ze szczególnym uwzględnieniem w trakcie bie-
żącej ich realizacji zagrożeń o charakterze pożaro-
wym, a także zapobiegania nieszczęśliwym wypad-
kom nad wodą.
W kwietniu 2009 r. skierowane zostały pisma do
urzędów wojewódzkich oraz nadzorowanych przez
ministra spraw wewnętrznych i administracji służb
o zainicjowanie działań zmierzających do zapewnie-
nia bezpiecznego wypoczynku w województwach.
Wiele podjętych w 2008 r. akcji będzie kontynuowa-
nych w roku bieżącym jako sprawdzone inicjatywy.
W ramach realizacji celów określonych w doku-
mencie rządowym „Kierunki rozwoju turystyki do
2015 r.” w zakresie zadań ministra właściwego do
spraw wewnętrznych w celu wzmocnienia bezpie-
czeństwa turystów przygotowano dwa projekty
ustaw: ustawy o ratownictwie i bezpieczeństwie
w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich
oraz projekt ustawy o ratownictwie i bezpieczeństwie
na obszarach wodnych. Ustawy te określają:

1) podmioty odpowiedzialne za ratownictwo gór-
skie, ratownictwo na zorganizowanych terenach nar-
ciarskich, oraz ratownictwo na obszarach wodnych;
2) zakres obowiązków i uprawnień podmiotów
odpowiedzialnych za ratownictwo górskie i wodne
oraz zasady finansowania ich działalności;
3) obowiązki osób przebywających w górach, na
zorganizowanych terenach narciarskich oraz na ob-
szarach wodnych;
4) zadania organów administracji rządowej, jed-
nostek samorządu terytorialnego, dyrekcji parków
narodowych i krajobrazowych, obowiązki osób praw-
nych i fizycznych prowadzących działalność gospo-
darczą w zakresie rekreacji ruchowej, sportu i tury-
styki w górach i na zorganizowanych terenach nar-
ciarskich oraz na obszarach wodnych.
W zakresie ochrony bezpieczeństwa i porządku
publicznego oraz ochrony granicy państwowej i kon-
troli ruchu granicznego realizowanych przez podle-
głe służby podejmowano następujące działania.
1. Straż Graniczna
Czynności podejmowane na rzecz realizacji roz-
woju turystki wiążą się bezpośrednio z rozbudową
infrastruktury przejść granicznych. Kwestie dotyczą-
ce utworzenia nowych przejść granicznych, moderni-
zacji i rozbudowy infrastruktury funkcjonujących
przejść granicznych, rozszerzania zakresu ruchu, jak
również opracowywanie rozwiązań służących uspraw-
nieniu przekraczania granicy państwowej rozpatry-
wane są na forum Komisji ds. Przejść Granicznych
Polsko-Rosyjskiej Rady ds. Współpracy Regionów
Rzeczypospolitej Polskiej z Obwodem Kaliningradz-
kim Federacji Rosyjskiej, Podkomisji ds. Przejść Gra-
nicznych i Infrastruktury posiedzenia Polsko-Biało-
ruskiej Międzyrządowej Komisji Koordynacyjnej ds.
Współpracy Transgranicznej, Komisji ds. Przejść
Granicznych i Infrastruktury Polsko-Ukraińskiej
Międzyrządowej Rady Koordynacyjnej ds. Współpra-
cy Międzyregionalnej.
Na podstawie delegacji zawartych w umowach
w sprawie przejść granicznych z Federacją Rosyjską,
Republiką Białorusi oraz Ukrainą podejmowane są
działania mające na celu umożliwienie zorganizowa-
nym grupom turystycznym przekraczanie granic ze-
wnętrznych poza czynnymi przejściami granicznymi
oraz poza zakresem obowiązującego w nich ruchu,
w tym również spływów kajakowych na wodach gra-
nicznych oraz organizacji masowych imprez kultu-
ralnych w rejonach przygranicznych.
Straż Graniczna aktywnie uczestniczy w pracach
mających na celu wynegocjowanie i podpisanie pro-
jektu porozumienia między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a rządem Republiki Białoruś w sprawie
utrzymywania granicznego odcinka i żeglugi na Ka-
nale Augustowskim, który wykorzystywany będzie
typowo do celów turystycznych.
Ponadto Straż Graniczna, we współpracy z inny-
mi podmiotami i służbami: Policją, Inspekcją Trans-
portu Drogowego, Strażą Ochrony Kolei, Służbą Cel-
ną, Żandarmerią Wojskową, Strażą Pożarną oraz
679
z organami administracji rządowej i jednostkami
samorządu terytorialnego, uczestniczy w szeregu
akcji mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa
i porządku publicznego w obszarach związanych
z komunikacją publiczną, ruchem drogowym, miej-
scami publicznymi, w tym również w programie
ograniczania przestępczości i aspołecznych zacho-
wań „Razem bezpieczniej”. W związku z realizacją
zaleceń ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji w sprawie organizacji działań administracji rzą-
dowej na rzecz poprawy bezpieczeństwa podczas
letniego wypoczynku dzieci i młodzieży w oddzia-
łach Straży Granicznej podjęto działania, samo-
dzielnie oraz we współdziałaniu z innymi służbami,
w następujących aspektach:
— bezpieczeństwo na drogach (do/z z miejsc wy-
poczynku),
— bezpieczeństwo w miejscu wypoczynku.
Dodać należy, że jednym z istotnych elementów
przyczyniających się do realizacji „Kierunków roz-
woju turystyki (…)”, jest aktywny udział Straży Gra-
nicznej w przygotowaniach do zapewnienia bezpie-
czeństwa i niezakłóconego przebiegu Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej w 2012 r. (Euro 2012).
2. Państwowa Straż Pożarna
W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji oraz Ministerstwie Zdrowia dokonano analizy
koncepcji systemu 112 oraz aktów prawnych z nią
związanych, tj. ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) oraz rozporządzenia
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
17 września 2007 r. w sprawie szczegółowej organi-
zacji centrów powiadamiania ratunkowego (Dz. U.
Nr 178, poz. 1263, z późn. zm.).
W wyniku podjętych działań przygotowana zosta-
ła ustawa o zmianie ustawy o ochronie przeciwpoża-
rowej oraz niektórych innych ustaw uchwalona przez
Sejm w dniu 5 grudnia 2008 r. (Dz. U. z 2009 r.
Nr 11, poz. 59). W ustawie tej w odmienny sposób
uregulowano rozwiązania związane z budową cen-
trów powiadamiania ratunkowego. W znacznym
stopniu zwiększona została również rola samorządów
terytorialnych, tak by jak najbardziej wykorzystać
zasoby ratownicze w celu poprawy bezpieczeństwa
państwa. Ustawa tworzy podstawy budowy systemu
powiadamiania ratunkowego, integrującego krajowy
system ratowniczo-gaśniczy i system Państwowego
Ratownictwa Medycznego w celu realizacji następu-
jących zadań:
— bieżącej analizy zasobów ratowniczych,
— przyjmowania zgłoszeń alarmowych oraz ob-
sługi numeru alarmowego 112,
— kwalifikacji zgłoszeń,
— organizowania działań ratowniczych zgodnie
z określonymi procedurami,
— inicjowania procedur reagowania kryzysowego.
Ponadto przeprowadzono szczegółową analizę funk-
cjonowania krajowego systemu ratowniczo-gaśnicze-
go, czego efektem jest opracowanie projektu rozpo-
680
rządzenia zmieniającego rozporządzenie ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 29 grud-
nia 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad organiza-
cji krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego (Dz. U.
Nr 111, poz. 1311, z późn. zm.). Projektowane zmiany
dotyczą:
1) organizacji systemu ratowniczego na obszarze
powiatu, województwa i kraju;
2) organizacji systemu ratowniczego w walce
z pożarami i innymi klęskami żywiołowymi, ratow-
nictwa technicznego, chemicznego, ekologicznego
i medycznego;
3) dysponowania do działań ratowniczych;
4) kierowania działaniem ratowniczym;
5) prowadzenia dokumentacji działań ratowni-
czych oraz dokumentacji funkcjonowania systemu
ratowniczego;
6) organizacji odwodów operacyjnych systemu
ratowniczego;
7) organizacji stanowisk kierowania.
Powyższe przedsięwzięcia służą integracji zada-
niowej podmiotów ratowniczych zarówno państwo-
wych, jak i społecznych oraz mają na celu udoskona-
lenie zasad funkcjonowania krajowego systemu ra-
towniczo-gaśniczego w sytuacji przygotowania i pro-
wadzenia działań ratowniczych, w tym także na
obszarach i obiektach o charakterze turystycznym.
W dniu 17 października 2008 r. szef obrony cywil-
nej kraju podpisał wytyczne w sprawie zasad ewaku-
acji ludności, zwierząt i mienia na wypadek masowe-
go zagrożenia. Dokument ten stanowi wykonanie
dyspozycji zawartej w § 2 pkt 7 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu działania szefa obrony cywilnej
kraju, szefów obrony cywilnej województw, powiatów
i gmin (Dz. U. Nr 96, poz. 850). Wspomniane wytycz-
ne identyfikują adresatów, na których spoczywa od-
powiedzialność zarządzenia ewakuacji na skalę ma-
sową, a także zawiera wykaz przedsięwzięć do reali-
zacji w procesie organizacji, planowania oraz prowa-
dzenia ewakuacji. Ponadto dokument ten wprowadza
definicje masowych zagrożeń, strefy zagrożenia,
miejsc bezpiecznych, samoewakuacji, a także wyróż-
nia trzy stopnie ewakuacji:
1. Ewakuacja I stopnia polega na niezwłocznym
przemieszczeniu ludności, zwierząt, mienia z obsza-
rów/miejsc, w których wystąpiło nagłe, nieprzewi-
dziane bezpośrednie zagrożenie poza strefę zagroże-
nia. Ewakuacja ta realizowana jest natychmiast po
zaistnieniu zagrożenia dla życia, zdrowia, i mienia.
Organizacja ewakuacji następuje na polecenie wójta,
burmistrza/prezydenta miasta, starosty, wojewody.
2. Ewakuacja II stopnia polega na uprzednio przy-
gotowanym planowym przemieszczeniu ludności,
zwierząt, mienia z rejonów przyległych do zakładów,
obiektów hydrotechnicznych, ze stref zalewowych
oraz rejonów przyległych do innych obiektów stano-
wiących potencjalne zagrożenie dla ludności, zwie-
rząt lub mienia w przypadku ich uszkodzenia lub
awarii. Realizowana jest w sytuacji wystąpienia
symptomów takiego zagrożenia. Organizuje się ją na
polecenie wójta, burmistrza/prezydenta miasta, sta-
rosty, wojewody.
3. Ewakuacja III stopnia polega na uprzednio
przygotowanym przemieszczeniu ludności, zwierząt,
mienia, podczas podwyższania stanu gotowości
obronnej państwa. Prowadzona jest w czasie zagro-
żenia bezpieczeństwa państwa i wojny. W przypadku
ewakuacji III stopnia decyzję o jej przeprowadzeniu
podejmują terenowe organy obrony cywilnej lub or-
gany wojskowe (w strefie bezpośrednich działań wo-
jennych), we współdziałaniu z właściwymi organami
obrony cywilnej, zgodnie z zasadami określonymi
w ustawie z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojen-
nym oraz o kompetencjach naczelnego dowódcy sił
zbrojnych i zasadach jego podległości konstytucyj-
nym organom Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
Nr 156, poz. 1301, z późn. zm.).
Przystąpiono również do prac nad projektem Cell
Broadcast System „Komórkowy przekaz wiadomo-
ści”. Realizacja projektu może stanowić uzupełnienie
istniejącego systemu wczesnego ostrzegania i alar-
mowania ludności, zwiększając jego skuteczność. Po-
mysł uzyskał akceptację Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji. Centrum Naukowo-Ba-
dawcze Ochrony Przeciwpożarowej zgłosiło swoją
kandydaturę jako partnera do holenderskiego projek-
tu w ramach realizacji dwóch przedsięwzięć:
— zorganizowanie warsztatów pt. „Najlepsze
praktyki” (4–5 marca 2009 r.);
— zorganizowanie prac grupy roboczej pt. „Spra-
wy językowe komunikatów alarmowych” (29 czerw-
ca–1 lipca 2009 r.).
Realizacja projektu ma na celu wypracowanie eu-
ropejskich standardów dla ww. technologii i ma sta-
nowić pomoc dla krajów, które byłyby zainteresowa-
ne wdrożeniem przedmiotowego projektu na terenie
swojego kraju. System ten dotyczy wybiórczego po-
wiadamiania o zagrożeniu przez telefonię komórko-
wą i z uwagi na fakt, że jest wdrażany w krajach Unii
Europejskiej, powinno się rozważyć jego zastosowa-
nie na terytorium RP. Koszty wdrożeniowe systemu
Cell Broadcast w Polsce zostały oszacowane na 6 mln
zł rocznie przez 3-letni okres wdrożeniowy.
Jednocześnie prowadzone są prace legislacyjne
w zakresie bezpieczeństwa obiektów turystycznych.
Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej uczest-
niczy w pracach nad projektem zmiany rozporządze-
nia ministra edukacji narodowej z dnia 21 stycznia
1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać
organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży
szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzo-
rowania (Dz. U. Nr 12, poz. 67, z późn. zm.).
Ponadto Państwowa Straż Pożarna realizuje za-
dania w zakresie:
1) czynności kontrolno-rozpoznawczych w celu
sprawdzania zabezpieczeń przeciwpożarowych oraz
występowania miejscowych zagrożeń w bazach wy-
poczynkowych, w szczególności w miejscach pobytu
dzieci i młodzieży;

2) działań związanych z zapewnieniem bezpie-
czeństwa uczestnikom imprez masowych poprzez
prowadzenie czynności kontrolno-rozpoznawczych,
opiniowanie planów zabezpieczenia imprez maso-
wych bądź uczestniczenie w ich zabezpieczeniu;
3) czynności kontrolno-rozpoznawczych w obiek-
tach, w których świadczone są usługi turystyczne,
wykorzystywane m.in. na potrzeby zaszeregowania
obiektu hotelarskiego do określonego rodzaju;
4) kontroli uzgadniania projektów budowlanych
obiektów służących turystyce pod względem ochrony
przeciwpożarowej oraz czynności odbiorowych przed
przystąpieniem do użytkowania tych obiektów w try-
bie art. 56 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo bu-
dowlane (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.);
5) edukacji dzieci i młodzieży w zakresie bezpie-
czeństwa wypoczynku w czasie wakacji – prowadze-
nie działań w tym zakresie planowane jest przy
współudziale przedstawicieli Policji, Straży Miejskiej
oraz WOPR, organizacji harcerskich, dyrekcji szkół
i przedszkoli oraz samorządów lokalnych;
6) kontroli kąpielisk i innych akwenów oraz za-
bezpieczenia miejsc zabaw, placów, na których prze-
bywają dzieci i młodzież – prowadzenie działań
w tym zakresie planowane jest przy współudziale
przedstawicieli Policji, policji wodnej, WOPR, Sane-
pidu, Straży Leśnej, straży miejskiej oraz urzędów
gmin;
7) współpracy z lokalnymi mediami w zakresie
przekazywania informacji o zachowaniu podstawo-
wych zasad bezpieczeństwa w trakcie wypoczynku
– współpraca z lokalnymi rozgłośniami radiowymi
i telewizyjnymi oraz prasą, aktualizacja własnych
stron internetowych komend PSP w zakresie tema-
tyki dotyczącej bezpieczeństwa w trakcie letniego
wypoczynku.
3. Policja
W 2008 r. jednostki Policji realizowały łącznie
322 programy profilaktyczne, z czego 126 skierowa-
nych było do dzieci i młodzieży. Programy te obej-
mują pięć obszarów tematycznych: bezpieczeństwo
ogólne, bezpieczeństwo w ruchu drogowym, patolo-
gie społeczne, ofiary przestępstw, oraz ochronę osób
i mienia.
W tym miejscu wskazać należy na akcję skiero-
waną bezpośrednio do turystów przebywających na
terytorium Polski, tzw. telefon bezpieczeństwa dla
turystów zagranicznych, działający według zasad
określonych w porozumieniu zawartym przez Ko-
mendę Główną Policji, Ministerstwo Sportu i Tury-
styki, Urząd do Spraw Cudzoziemców oraz Polską
Organizację Turystyczną. Powyższa inicjatywa re-
alizowana jest w okresie wakacyjnym od 2002 r.
(w 2009 r. od dnia 1 czerwca do dnia 30 września).
Telefon bezpieczeństwa służyć ma obcokrajowcom,
którzy znaleźli się w sytuacji wymagającej wsparcia
ze strony Policji. Każda dzwoniąca osoba otrzymuje
profesjonalną informację o służbach ratunkowych,
numerach telefonów alarmowych oraz porady, jak
681
zachować się w czasie kolizji lub wypadku drogowe-
go. Operatorzy telefonu doradzają w sytuacjach wy-
magających interwencji służb publicznych i adekwat-
nie do potrzeb kontaktują poszkodowanych bezpo-
średnio z właściwym podmiotem. Osoby odbierające
telefon ściśle współpracują z oficerem dyżurnym kra-
ju w Komendzie Głównej Policji, któremu turyści
mogą przekazać swoje spostrzeżenia na temat zagro-
żeń w odwiedzanych przez siebie miejscach.
Ponadto trwają prace mające na celu zabezpiecze-
nie Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012,
zmierzające między innymi do:
1) wypracowania założeń systemu zabezpiecze-
nia przejazdu kibiców/turystów drogą lądową, po-
wietrzną i morską przy współpracy podmiotów poza-
policyjnych;
2) przygotowania i wdrożenia ogólnopolskiego
programu edukacyjnego kształtującego pozytywne
zachowania dzieci i młodzieży jako uczestników im-
prez sportowych;
3) przygotowania i umieszczenia na stronach in-
ternetowych komend wojewódzkich/stołecznej Policji
podstawowych informacji z zakresu prawa oraz
ostrzeżeń i porad prewencyjnych dotyczących zapo-
biegania kradzieżom kieszonkowym, włamaniom do
samochodów etc. (w języku angielskim, niemieckim
i ukraińskim);
4) przygotowania i wdrożenia przedsięwzięć pre-
wencyjnych ukierunkowanych na bezpieczeństwo
turystów/kibiców zagranicznych;
5) opracowania, wydania i dystrybucji materia-
łów informacyjnych (w języku: polskim, angielskim,
niemieckim i ukraińskim) dla kibiców-turystów, do-
tyczących spraw bezpieczeństwa;
6) przygotowania mobilnych infobusów dyżuru-
jących wokół stadionów, w których policjanci będą
udzielać porad związanych z bezpieczeństwem.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji realizuje
na bieżąco zadania związane z wydawaniem dowo-
dów osobistych i paszportów, obejmujące:
1) nadzór merytoryczny nad wydawaniem dowo-
dów osobistych i paszportów;
2) wydawanie paszportów w imieniu ministra
spraw wewnętrznych i administracji;
3) reprezentowanie ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji w postępowaniach przed woje-
wódzkim sądem administracyjnym oraz Naczelnym
Sądem Administracyjnym;
4) obsługę merytoryczną wniosków paszporto-
wych przesyłanych z konsulatów Rzeczypospolitej
Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
682
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zadań resortu wynikających
z „Kierunków rozwoju turystyki do 2015 roku”
(9242)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
(znak: SPS-023-9242/09 z dnia 30 kwietnia br.)
w sprawie zadań resortu wynikających z „Kierun-
ków rozwoju turystyki do 2015 r.” uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Promocja zagraniczna Polski, której celem w naj-
bardziej ogólnym ujęciu jest wzmocnienie międzyna-
rodowej pozycji Polski i poprawa wizerunku naszego
kraju, a w konsekwencji – zwiększenie zainteresowa-
nia nim w świecie i przyciągnięcie większej liczby
odwiedzających realizowana jest w sposób ciągły
i planowy przede wszystkim poprzez polskie placów-
ki dyplomatyczne oraz instytuty polskie. Promocja
ta koncentruje się głównie na:
— uzyskiwaniu zrozumienia i poparcia dla pol-
skiej racji stanu, aspiracji naszego społeczeństwa
oraz polityki władz RP, w tym dla postawy Polski
wobec kluczowych problemów społeczności między-
narodowej,
— podnoszeniu intensywności relacji politycznych
oraz poziomu współpracy kulturalnej, naukowej,
oświatowej, technologicznej z innymi krajami,
— budowaniu przychylności dla Polski i zapobie-
ganiu powstawaniu i utrzymywaniu się negatywnych
skojarzeń oraz stereotypów,
— prezentacji Polski jako stabilnej, europejskiej
demokracji wypełniającej najwyższe kryteria w tym
zakresie, jakie stanowią warunek członkostwa
w Unii Europejskiej,
— popularyzowaniu współczesnego potencjału
Polski jako miejsca dynamicznego rozwoju i wzrostu
w różnych dziedzinach atrakcyjnych dla partnerów
zagranicznych (m.in. gospodarce, edukacji, nauce,
myśli technicznej, kulturze, turystyce, międzynaro-
dowych relacjach społecznych), a przez to przyczy-
nianiu się do wzrostu polskiego eksportu, a także
inwestycji zagranicznych w Polsce,
— promowaniu wiedzy o Polsce jako ważnym
uczestniku debaty i współpracy międzynarodowej,
o znaczącym potencjale w skali indywidualnej, regio-
nalnej, a nawet globalnej, ilustrowanym m.in. na-
szym zaangażowaniem w stabilizację i rozwój róż-
nych państw świata,
— tworzeniu pogłębionego zainteresowania dla
dawnych i współczesnych osiągnięć polskiej kultury,
sztuki i nauki, w tym szeroko pojętej humanistyki,
jako dziedzin w wyjątkowy sposób wyrażających pol-
skie dziedzictwo duchowe i współczesne przemiany,
— popularyzowaniu obiektywnej informacji na
temat zwłaszcza tych zjawisk i momentów w histo-
rii Polski, które przekładają się na współczesną
percepcję naszego kraju w opiniotwórczych krę-
gach za granicą,
— promocji Polski jako kraju zaangażowanego
w ruch międzynarodowej solidarności, udzielającego
coraz większej pomocy rozwojowej.
— promocji polskich kandydatur do określonych
funkcji, zadań i misji.
Podstawowymi instrumentami realizacji zadań
promocyjnych są: polityka informacyjna, organizo-
wanie wizyt studyjnych dla przedstawicieli zagra-
nicznych środowisk opiniotwórczych, w tym również
dziennikarzy, publicystów i naukowców; które mają
trudne do przecenienia znaczenie dla kształtowania
właściwego wizerunku Polski i pozytywnych opinii
na jej temat; organizacja bądź współorganizacja wy-
darzeń przyczyniających się do budowy pozytywnego
wizerunku Polski (seminariów, konferencji, kursów
akademickich, wystaw, koncertów, konkursów wie-
dzy o Polsce, zagranicznych wykładów i prezentacji
polskich ekspertów z różnych dziedzin;); włączanie
polskich elementów do zagranicznych imprez kultu-
ralnych i naukowych (festiwali, cyklicznych wyda-
rzeń, targów, etc.); promocja literatury polskiej po-
przez udział w targach książki; przyznawanie dyplo-
mów ministra spraw zagranicznych za wybitne za-
sługi dla promocji Polski za granicą oraz nagród
ministra spraw zagranicznych dla najpopularniejsze-
go w świecie polskiego sportowca; wspieranie kursów
języka polskiego dla obcokrajowców, konkursy dla
organizacji pozarządowych, a także negocjowanie ko-
lejnych dwustronnych umów o współpracy kultural-
nej i naukowej wraz z ich programami wykonawczy-
mi oraz dalsze rozwijanie promocji Polski w Interne-
cie (przede wszystkim poprzez portale: www.poland.
gov.pl i www.trade.gov.pl).
W celu modernizacji systemu promocji interesów
i wizerunku Polski za granicą reaktywowano dzia-
łalność Rady Promocji Polski, ciała opiniodawczego
dla Rady Ministrów, któremu przewodniczy z urzędu
minister spraw zagranicznych i w którego skład
wchodzą wiceministrowie wszystkich resortów po-
dejmujących w ten czy inny sposób działania promo-
cyjne za granicą. Przeprowadzono reformę dotych-
czasowego Departamentu Promocji MSZ, w którego
miejsce powołano nowy Departament Dyplomacji
Publicznej i Kulturalnej koordynujący całość działań
wizerunkowych. Dokonano dalszego rozszerzenia
struktur polskiej dyplomacji kulturalnej za granicą
poprzez podjęcie decyzji o powołaniu nowych Insty-
tutów Polskich: w Madrycie i w Brukseli oraz wzmoc-
nieniu wydziałów kulturalno-naukowych wybranych
ambasad. Zwiększono aktywność w strukturach eu-
ropejskich i regionalnych – zwłaszcza poprzez dzia-
łania i realizację projektów w ramach Platformy Kul-
tury Europy Środkowej oraz aktywnym uczestnic-

twie w EUNIC (European Union National Institutes
for Culture), grupie wyszehradzkiej, jak też zakoń-
czono prace nad przygotowaniem ramowej strategii
dla Polski do 2015 r..
Przygotowany przez MSZ, we współpracy z inny-
mi ministerstwami i zainteresowanymi instytucjami,
projekt „Ramowej strategii promocji Polski do 2015 r.”,
który po uzyskaniu definitywnej akceptacji Rady
Promocji Polski powinien wkrótce zostać zarekomen-
dowany Radzie Ministrów, wskazuje najważniejsze
tendencje, kierunki, formy i koncepty działań, jakie
należy podjąć we wszystkich istotnych dla promocji
kraju dziedzinach: dyplomacji publicznej, współpracy
i dyplomacji kulturalnej, promocji polskiego eksportu
i inwestycji za granicą oraz inwestowania w Polsce,
promocji turystyki przyjazdowej do Polski i promocji
współpracy naukowo-technologicznej, aby do roku
2015 możliwe było osiągnięcie zdecydowanej popra-
wy międzynarodowej rozpoznawalności, konkuren-
cyjności i wizerunku Polski, co w konsekwencji po-
winno przełożyć się na umocnienie pozycji politycz-
nej, gospodarczej i cywilizacyjnej naszego kraju oraz
przynieść wymierne korzyści zarówno na poziomie
ogólnopolskim, jak i poszczególnych regionów czy
różnych środowisk społecznych i zawodowych.
Dla osiągnięcia spójności oraz efektu synergii
działań promocyjnych podejmowanych przez różne
podmioty „Ramowa strategia promocji Polski do
2015 r.” jest pomyślana także jako punkt odniesienia
dla znacznie bardziej szczegółowych strategii odno-
szących się do konkretnych dziedzin promocji, jakie
– w korelacji ze strategią ramową – są lub powinny
zostać przygotowane przez odpowiednie resorty i in-
stytucje, a także dla ewentualnych strategii regional-
nych lub strategii promocyjnych opracowywanych
przez jednostki samorządu terytorialnego. Z kolei
wnioskowane w ramowej strategii wzmocnienie roli
i rozszerzenie uprawnień Rady Promocji Polski po-
winno służyć efektowi synergii już w fazie powsta-
wania w kraju większych, zwłaszcza rządowych czy
międzyresortowych projektów promocyjnych. Należy
wspomnieć, że oprócz projektu „Ramowej strategii
promocji Polski do 2015 r.” w roku 2008, powstała
również „Marketingowa strategia Polski w sektorze
turystyki na lata 2008–2015 r.”, uwzględniająca cele
zapisane w „Ramowej strategii promocji Polski do
2015 r.”
Istotne znaczenie w ogólnej promocji Polski ma
zwiększenie udziału gospodarki polskiej w między-
narodowej wymianie gospodarczej. Wymaga to kore-
lacji szeregu instrumentów zagranicznej polityki
ekonomicznej (działalności dyplomacji ekonomicznej,
wspierania i promocji eksportu, ochrony rynku przed
nieuczciwą konkurencją, zapewnienia podmiotom
gospodarczym aktualnej i rzetelnej informacji eko-
nomiczno-handlowej, promocji inwestycji zagranicz-
nych, traktatowego zagwarantowania możliwie naj-
lepszych warunków dostępu do rynków zagranicz-
nych dla polskich przedsiębiorstw) oraz spójnego
działania w tych obszarach. Jest to możliwe jedynie
683
pod warunkiem współdziałania szeregu resortów
i agencji rządowych, jak również samorządu gospo-
darczego.
W zakresie kompetencji dyplomacji ekonomicznej
leżą m. in. kwestie identyfikacji problemów gospodar-
czych o znaczeniu strategicznym z punktu widzenia
bezpieczeństwa ekonomicznego Polski, w tym w szcze-
gólności energetycznego, kwestie analizy współpracy
handlowej i inwestycyjnej w ujęciu regionalnym,
kwestie budowania relacji gospodarczych z krajami
i regionami priorytetowymi (a równocześnie nadal
słabo rozpoznanymi przez przedsiębiorców), kwestie
obsługi negocjacji rządowych na forum dwu- i wielo-
stronnym, kwestie wspomagania rozwiązywania
konfliktów handlowych oraz udziału w promocji eko-
nomicznej państwa i wspierania rządowych struktur
wspomagających działalność eksportową i inwesty-
cyjną przedsiębiorstw.
W ostatnim okresie w MSZ otwarto kanał bieżą-
cej współpracy i bezpośrednich kontaktów z przed-
stawicielami producentów, eksporterów i inwestorów
w zakresie ich działalności na rynkach zagranicz-
nych. Rozwiązanie to zapewnia stały dostęp do in-
formacji co do oczekiwań tego środowiska wobec dy-
plomacji ekonomicznej. Zidentyfikowano również
potrzebę aktywizacji dotychczasowych działań dyplo-
macji ekonomicznej na wybranych kierunkach geo-
graficznych, istotnych z punktu widzenia możliwości
rozwoju dwustronnej współpracy gospodarczej.
Działalność placówek zagranicznych ukierunko-
wano również na wspieranie i ochronę interesów eko-
nomicznych, na współpracę z przedsiębiorcami oraz
samorządami gospodarczymi. Podjęto też inicjatywę
utworzenia w placówkach zagranicznych odrębnych
stanowisk ds. współpracy naukowej i technologicznej
wspierających powiązania technologiczne również na
poziomie przedsiębiorstw.
Można mieć nadzieję, iż te inicjatywy sprzyjać
będą zwiększeniu zaangażowania resortu spraw za-
granicznych i podległej mu dyplomacji ekonomicznej
w sferze prezentowania i ochrony interesów gospo-
darczych przedsiębiorców i organizacji samorządu
gospodarczego w związku z ich działaniami na ryn-
kach zagranicznych.
Priorytetowymi wydarzeniami promocyjnymi re-
alizowanymi za granicą są obecnie: kończący się
wkrótce Rok Polski w Izraelu (2008–2009) oraz trwa-
jący Sezon Polski w Wielkiej Brytanii (2009–2010).
Podjęto też intensywne prace nad przygotowaniem
projektu promocyjnego Rok Chopinowski 2010, który
będzie realizowany zarówno w kraju, jak i przez pla-
cówki zagraniczne na całym świecie. Od września
do grudnia 2008 r., w tym w trakcie programu „CNN
Eye on Poland”, zrealizowano również – wspólnie
z PAIiZ, POT i LOT – szeroko zakrojona kampanię
promującą Polskę. W jej trakcie widzom CNN w re-
gionie EMEA (Europa, Afryka, Bliski Wschód) poka-
zano 625 razy spoty reklamowe mające wzbudzić
bądź wzmocnić zainteresowanie naszym krajem. Re-
alizacja projektu była efektem synergii działań re-
684
sortów i instytucji prowadzących promocję Polski za
granicą. Wydarzenia promocyjne realizowane w kra-
ju koncentrują się w roku bieżącym wokół obchodów
ważnych rocznic historycznych związanych z historią
Polski i Europy, w tym zwłaszcza szeroko zakrojo-
nych obchodów 20. rocznicy przemian demokratycz-
nych w Europie.
Wszystkie powyższe działania w sposób bezpo-
średni i pośredni przekładają się na zwiększenie za-
interesowania Polską także jako krajem atrakcyjnym
turystycznie. Jednak dla wymiernego efektu w po-
staci znacząco większej liczby turystów podjęto
w ostatnim czasie działania dodatkowe.
8 kwietnia 2009 r. minister spraw zagranicznych
Radosław Sikorski oraz Pprezes Polskiej Izby Tury-
styki Jan Korsak podpisali deklarację o współpracy
w zakresie aktywizacji turystyki przyjazdowej. W trak-
cie uroczystości zaprezentowano również stworzoną
przez MSZ stronę internetową o nazwie „e-konsulat”.
Strona ta, dostępna w wielu wersjach językowych,
zapewni wsparcie dla petentów w kontaktach z pol-
skimi urzędami konsularnymi oraz będzie źródłem
podstawowej informacji w sprawach urzędowych dla
interesantów.
Deklaracja o współpracy w zakresie aktywizacji
turystyki przyjazdowej określa działania mające na
celu podniesienie prestiżu polskich instytucji tury-
stycznych za granicą, poprawę jakości obsługi apli-
kujących o wizy turystyczne, uregulowanie i ujedno-
licenia spraw związanych z organizacją turystyki
przyjazdowej, dążenie do uproszczenia procedur wi-
zowych w stosunku do ubiegających się o wizy w celu
turystycznym oraz należyte przygotowanie do wy-
zwań wynikających z organizacji Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 oraz innych dużych
imprez masowych o charakterze sportowym i kultu-
ralnym.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Polska Izba
Turystyki wychodzą z założenia, że turystyka przy-
jazdowa jest ważnym elementem promocji Polski
w świecie i stanowi ważną część gospodarki narodo-
wej i rynku pracy, a lepsze przygotowanie przedsię-
biorców turystycznych i ich zagranicznych kontra-
hentów do stosowania zasad wizowych przyczyni się
niewątpliwie do zwiększenia dostępności wiz dla tu-
rystów przyjeżdżających do Polski.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jarosława Rusieckiego i Krzysztofa Lipca
w sprawie zamiaru zamknięcia
przez PKP Polskie Linie Kolejowe SA
około 7000 km linii kolejowych,
w tym linii kolejowej nr 25 (9243)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Jarosława Rusieckiego i Krzyszto-
fa Lipca w sprawie zamiaru zamknięcia przez
PKP Polskie Linie Kolejowe SA linii kolejowej nr 25
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Podstawowe parametry eksploatacyjne na liniach
kolejowych, takie jak: prędkość maksymalna oraz
dopuszczalne naciski osiowe i liniowe, wynikają z za-
łożeń projektowych, dla których linia została zbudo-
wana lub zmodernizowana, oraz stanu technicznego
infrastruktury. Stan techniczny infrastruktury uza-
leżniony jest od intensywności jej eksploatowania
oraz realizacji potrzeb naprawczych.
Bardzo ograniczone środki finansowe umożliwia-
ją wykonanie jedynie najpilniejszych prac napraw-
czych na najważniejszych dla zarządcy liniach kole-
jowych, dlatego od początku lat 90. ubiegłego wieku
nastąpiło znaczne zmniejszenie ilości wymian torów
i rozjazdów.
Przeprowadzanie ograniczonego zakresu robót
spowodowało, że ponad 9 tys. km torów zbudowanych
jest jeszcze na podkładach z drewna iglastego o prze-
kroczonym okresie żywotności wynoszącym 18–21
lat. Podkłady z drewna iglastego są obecnie najsłab-
szym elementem nawierzchni i ich stan decyduje
o wprowadzanych obostrzeniach eksploatacyjnych.
Ponadto stan techniczny obiektów inżynieryjnych
ulega stałemu pogorszeniu. Głównymi przyczynami
degradacji stanu technicznego kolejowych obiektów
inżynieryjnych są:
1) niekorzystna struktura wiekowa (ponad 54%
obiektów jest eksploatowanych ponad 90 lat),
2) zmienione warunki eksploatacji w stosunku
do projektowanych w zakresie podwyższenia prędko-
ści pociągów (pasażerskich i towarowych), zwiększe-
nia nacisku osiowego i liniowego,
3) długotrwałe eksploatowanie uszkodzonych
obiektów inżynieryjnych w warunkach ograniczeń
eksploatacyjnych, skutkujące przyspieszoną degrada-
cją ich stanu technicznego,
4) odstąpienie od terminowego wykonywania za-
biegów utrzymaniowych, skutkujące w późniejszym
okresie koniecznością podejmowania robót w zwięk-
szonym zakresie i o zwiększonych kosztach,
5) zniszczenia wywołane przez powódź,
6) degradujący wpływ działalności górniczej.

Pogarszający się stan techniczny infrastruktury
powoduje, że dla zachowania bezpieczeństwa kurso-
wania pociągów konieczne staje się obniżanie pręd-
kości rozkładowej i wprowadzanie lokalnych ograni-
czeń prędkości, a w ostateczności nawet wyłączenie
z eksploatacji odcinków linii z uwagi na zły stan tech-
niczny.
Dla poprawienia stanu technicznego infrastruk-
tury kolejowej konieczne jest skierowanie dodatko-
wych środków finansowych na jej modernizacje i na-
prawę. W przypadku dalszego niedoinwestowania
robót modernizacyjnych i naprawczych nastąpi dal-
sze pogorszenie stanu technicznego infrastruktury
kolejowej, a powstałe z tego tytułu zaległości będą
w wielu przypadkach nie do odrobienia.
Zarządca infrastruktury – spółka PKP Polskie
Linie Kolejowe SA dokonała analizy pogarszania się
stanu technicznego linii kolejowych do roku 2015
przy założeniu dysponowania środkami finansowymi
na obecnym poziomie. Według tej analizy stan tech-
niczny linii nr 25 na odcinku Skarżysko-Kamienna
– Sandomierz będzie ulegał dalszemu pogorszeniu
i w ciągu kilku najbliższych lat osiągnie stan, przy
którym bezpieczne prowadzenie ruchu pociągów bę-
dzie niemożliwe.
Warunkiem realizacji robót poprawiających stan
techniczny wskazanej linii jest pozyskanie dodatko-
wych środków z budżetu państwa, co w obecnej sy-
tuacji będzie bardzo trudne.
Pragnę podkreślić, że resort zdaje sobie sprawę
ze złego stanu infrastruktury kolejowej, w tym na
linii nr 25, jednakże z uwagi na wieloletnie zaniedba-
nia w finansowaniu zadań z zakresu infrastruktury
kolejowej działania resortu skupiają się w ramach
dostępnych środków na liniach kolejowych państwo-
wego znaczenia, które służą największym potokom
podróżnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie projektu ustawy dotyczącej
możliwości zakupu przez rolników
gruntów rolnych będących w zasobach
Skarbu Państwa (9244)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
z dnia 30 kwietnia 2009 r. w sprawie wprowadzenia
685
zmian w ustawie z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700) ma-
jących na celu ułatwienie rolnikom nabycia gruntów
rolnych będących w Zasobie Własności Rolnej Skarbu
Państwa, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Opracowany w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi projekt ustawy o zmianie ustawy o gospoda-
rowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
oraz o zmianie niektórych innych ustaw przewiduje
wyłączenie z umów dzierżawy 30% powierzchni
dzierżawionych nieruchomości. Wypowiedzenie nie
będzie miało zastosowania, jeżeli łączna powierzch-
nia użytków rolnych będących przedmiotem własno-
ści danego dzierżawcy oraz użytków rolnych stano-
wiących nieruchomości zasobu dzierżawionych przez
niego w dniu wejścia w życie ustawy po dokonaniu
wypowiedzenia nie przekraczałaby 300 ha lub jeżeli
łączna powierzchnia użytków rolnych zasobu dzier-
żawionych przez danego dzierżawcę w dniu wejścia
w życie ustawy po dokonaniu wypowiedzenia nie bę-
dzie przekraczać 10 ha.
Wprowadzenie powyższej regulacji ma na celu
umożliwienie powiększenia powierzchni gospodarstw
rodzinnych, bowiem przy sprzedaży wyłączonych
gruntów preferowani będą rolnicy indywidualni lub
osoby posiadające kwalifikacje rolnicze oraz zamie-
rzające utworzyć gospodarstwa rodzinne. W przypad-
ku braku uprawnionego z pierwszeństwa nabycia
podmioty te będą mogły nabywać nieruchomości rol-
ne zasobu bez przetargu, o ile złożony zostanie do
agencji w terminie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia wy-
kazu tylko 1 wniosek o nabycia takiej nieruchomości.
Nabycie nieruchomości będzie odbywać się w tym
przypadku po cenie oszacowania. Jeżeli zostanie zło-
żony więcej niż 1 wniosek na nabycie ww. nierucho-
mości, agencja będzie organizowała przetarg (licyta-
cję), w którym będą mogły uczestniczyć wyłącznie
osoby, które złożyły te wnioski. W przypadku, gdyby
nie doszło do sprzedaży w ww. trybie, agencja będzie
stosowała obowiązujące dotychczas przepisy o sprze-
daży w trybie przetargu ograniczonego i nieograni-
czonego.
Ponadto projekt zakłada zniesienie limitu, zgod-
nie z którym sprzedaż nieruchomości rolnej zasobu
może nastąpić, jeżeli w wyniku tej sprzedaży łączna
powierzchnia użytków rolnych będących własnością
nabywcy nie przekroczy 500 ha. Zmiana powyższa
ma na celu jak najszybsze rozdysponowanie grun-
tów zasobu i związana jest z projektowanym art. 6
ww. ustawy zakładającym wyłączenie 30% dzierża-
wionych gruntów zasobu z przeznaczeniem ich do
sprzedaży na rzecz rolników indywidualnych pro-
wadzących gospodarstwa rodzinne wraz z przezna-
czeniem do sprzedaży pozostałych gruntów zasobu
z uwzględnieniem pierwszeństwa. Bez tej zmiany
niemożliwe byłoby trwałe rozdysponowanie nieru-
chomości zasobu.
Planowane jest również wprowadzenie regulacji,
zgodnie z którą każdy nabywca gruntów zasobu bę-
dzie mógł wystąpić do agencji o rozłożenie spłaty
686
ceny sprzedaży na 20 lat, pod warunkiem wpłaty
nie mniejszej niż 10% ceny. Powyższe rozwiązanie
ma ułatwić rolnikom spłatę ceny nabycia nierucho-
mości.
Odnosząc się zaś do kwestii powierzchni gruntów,
która będzie mogła zostać przeznaczona do sprzeda-
ży po dokonaniu wyłączeń, pragnę poinformować, iż
takie dane będzie można uzyskać dopiero po wejściu
w życie projektowanej ustawy. Zgodnie bowiem z pro-
jektem dzierżawcy zobowiązani będą do złożenia
w ciągu 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy
oświadczenia, w którym określona będzie łączna po-
wierzchnia użytków rolnych stanowiących ich wła-
sność oraz dzierżawionych z Zasobu Własności Rolnej
Skarbu Państwa w dniu 30 czerwca 2008 r.
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować, iż pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniu nie-
ruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw w dniu 17 marca 2009 r.
został przekazany do uzgodnień międzyresortowych,
natomiast w dniu 29 kwietnia br. odbyła się konferen-
cja uzgodnieniowa. Obecnie trwają prace nad ostatecz-
nym tekstem ustawy, który zostanie przekazany pod
obrady Komitetu Rady Ministrów.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie preferencyjnej stawki podatku VAT
na pieluszki jednorazowe (9245)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak SPS-023-9245/09 z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację posła na Sejm
RP pana Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie pre-
ferencyjnej stawki podatku VAT na pieluszki jedno-
razowe, uprzejmie informuję:
System podatku VAT w ramach UE podlega har-
monizacji, co oznacza, iż państwa członkowskie zo-
bowiązane są do przestrzegania zgodności krajowych
przepisów w zakresie podatku VAT z regulacjami wy-
nikającymi z prawa wspólnotowego (podstawą obo-
wiązującego w UE systemu podatku VAT są przepisy
dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej). Zgodnie z zapisami ww. dyrekty-
wy dostawa towarów i świadczenie usług podlegające
opodatkowaniu VAT są co do zasady opodatkowane
wg stawki podstawowej, natomiast państwa człon-
kowskie mogą stosować obniżoną stawkę podatku
VAT w odniesieniu do towarów i usług wymienionych
w załączniku III do ww. dyrektywy. W poz. 3 załącz-
nika III ww. dyrektywy zostały wymienione produk-
ty farmaceutyczne zwykle stosowane dla ochrony
zdrowia, zapobiegania chorobom oraz do celów me-
dycznych i weterynaryjnych, łącznie z produktami
używanymi do celów antykoncepcyjnych oraz higieny
osobistej. Decyzją parlamentu RP wyrażoną w usta-
wie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm. – art. 41 ust. 2
w zw. z poz. 76 zał. nr 3 do ww. ustawy) dostawa pie-
luszek, wkładek do pieluch oraz podobnych artyku-
łów sanitarnych dla niemowląt w Polsce oraz im-
port i wewnątrzwspólnotowe nabycie takich towa-
rów objęte są stawką obniżoną podatku od towarów
i usług.
Należy jednocześnie wyjaśnić, iż w wyniku pro-
wadzonych od lipca 2008 r. na forum UE prac doty-
czących stawek obniżonych VAT Rada Unii Europej-
skiej do spraw ekonomicznych i finansowych (Ecofin)
w trakcie posiedzenia w dniu 10 marca 2009 r. osią-
gnęła polityczne porozumienie, w ramach którego nie
doszło do wyraźnego doprecyzowania poz. 3 z załącz-
nika III do dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzez
wyraźne objęcie nim pieluszek dziecięcych, o co wnio-
skowała w lipcu ubiegłego roku Komisja Europejska).
Nie zmienia to jednak stosowanej przez Polskę oraz
kilka innych państw członkowskich interpretacji ww.
przepisu, tj. że pieluszki już obecnie należy zakwali-
fikować jako towary, o których mowa w obecnej poz.
3 załącznika III do ww. dyrektywy 2006/112/WE.
Powyższa interpretacja opiera się na założeniu, iż
istnieje ścisły związek pomiędzy pieluchami dla nie-
mowląt a podobnymi produktami dla dorosłych. Ar-
gumentacja ta pozostaje nadal aktualna. W przypad-
ku natomiast podjęcia przez Komisję Europejską
dalszych prac w zakresie doprecyzowania przepisów
dyrektywy w odniesieniu do stawki VAT na pieluszki
dziecięce Polska poprze taką inicjatywę.
Ponadto należy wskazać, iż znaczna część państw
członkowskich uznaje stosowanie obniżonych stawek
VAT za jeden z czynników zakłócających prawidłowe
funkcjonowanie rynku wewnętrznego. W opinii tych
państw stosowanie stawki obniżonej nie zawsze prze-
kłada się na obniżkę ceny towaru lub usługi i tym
samym nie musi oznaczać uzyskania korzyści przez
konsumenta ostatecznego.
Jednocześnie należy wyjaśnić, iż w prowadzonej
dyskusji na forum Unii Europejskiej Polska wyraża-
ła poparcie dla rozwiązań przyznających państwom
członkowskim większą elastyczność w zakresie sto-
sowania stawek obniżonych, w szczególności gdy pro-
ponowane rozwiązania nie mają negatywnego wpły-
wu na funkcjonowanie wspólnego rynku Unii Euro-
pejskiej (dotyczyło to również doprecyzowania prze-
pisów dyrektywy w zakresie pieluszek dziecięcych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie skutków uchylenia art. 92c ustawy
Prawo bankowe (9246)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła na Sejm RP, pana Stanisława Steca,
w sprawie uchylenia art. 92c ustawy Prawo bankowe,
przesłanej przy piśmie SPS-023-9246/09, uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Poruszone w interpelacji poselskiej zagadnienie
uchylenia przepisu art. 92c ustawy Prawo bankowe,
dotyczącego zgody dłużnika na przelew wierzytelno-
ści banku na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, na-
leży rozpatrywać w aspekcie projektowanych wcze-
śniej rozwiązań prawnych zakładających wystawia-
nie sekurytyzacyjnych tytułów egzekucyjnych przez
fundusze sekurytyzacyjne.
Należy wskazać, iż instytucja sekurytyzacyjnego
tytułu egzekucyjnego przewidziana była w projekcie
ustawy o funduszach inwestycyjnych skierowanym
do Sejmu w dniu 15 lipca 2003 r. Przyznanie fundu-
szom sekurytyzacyjnym uprawnienia do wystawia-
nia sekurytyzacyjnych tytułów egzekucyjnych, zgod-
nie z przyjętymi wówczas założeniami, miało służyć
bardziej skutecznemu dochodzeniu należności z ty-
tułu nabytych wierzytelności przez fundusz. Kon-
strukcja sekurytyzacyjnego tytułu egzekucyjnego
oparta była na rozwiązaniach analogicznych do ban-
kowego tytułu egzekucyjnego, określonych w przepi-
sach ustawy Prawo bankowe (art. 96–98 ustawy).
W myśl przepisów wspomnianego projektu ustawy
o funduszach inwestycyjnych, sekurytyzacyjny tytuł
egzekucyjny mógł być wystawiony na podstawie
ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego i innych doku-
mentów związanych z nabyciem przez fundusz od
banku krajowego wierzytelności albo puli wierzytel-
ności wynikających z czynności bankowej. Po nada-
niu przez sąd tytułowi klauzuli wykonalności mógł
stanowić on podstawę prowadzenia egzekucji prze-
ciwko osobie będącej dłużnikiem sekurytyzowanej
wierzytelności albo dłużnikiem z tytułu zabezpiecze-
nia sekurytyzowanej wierzytelności, jeżeli wyraziła
ona zgodę na przelew wierzytelności przez bank kra-
jowy i złożyła pisemne oświadczenie o poddaniu się
egzekucji na rzecz banku krajowego, a roszczenie ob-
jęte tytułem wynika bezpośrednio z sekurytyzowanej
wierzytelności lub jej zabezpieczenia. Równolegle
z projektowanymi rozwiązaniami odnoszącymi się do
warunków wystawiania przez fundusz sekurytyza-
cyjnych tytułów egzekucyjnych dokonano zmian
ustawy Prawo bankowe, wprowadzając w przepisach
art. 92c zasadę, iż przelew wierzytelności banku na
towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fun-
dusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyza-
cyjny wymaga uzyskania przez bank zgody dłużnika
687
banku, będącego stroną czynności dokonanej z ban-
kiem, jak również zgody dłużnika z tytułu zabezpie-
czenia wierzytelności banku wynikającej z dokonanej
czynności oraz złożenia przez dłużnika oświadczenia
o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekury-
tyzacyjnego, który nabędzie wierzytelność. Zarówno
dla zgody dłużnika, jak i oświadczenia o poddaniu się
egzekucji zastrzeżono formę pisemną pod rygorem
nieważności. Jednocześnie, jako wyjątek od ogólnej
zasady obowiązku uzyskiwania zgody dłużnika ban-
ku na przelew wierzytelności, wprowadzony został
art. 326 projektu ustawy o funduszach inwestycyj-
nych, zawierający szczególne regulacje dotyczące za-
sad przelewu wierzytelności banku z tytułu umów
kredytu zawartych przed dniem wejścia w życie usta-
wy o funduszach inwestycyjnych, tj. przed dniem
1 lipca 2004 r. Przykładowo, przepis ust. 4 ww. arty-
kułu nakładał na bank obowiązek poinformowania
dłużnika o uprawnieniu funduszu sekurytyzacyjnego
do wystawienia sekurytyzacyjnego tytułu egzekucyj-
nego i prowadzeniu egzekucji na jego podstawie, po
nadaniu przez sąd klauzuli wykonalności, w razie
nieuregulowania przez dłużnika należności wobec
banku, określonych w wezwaniu do zapłaty.
W toku procesu legislacyjnego nad projektem
ustawy o funduszach inwestycyjnych instrument
w postaci sekurytyzacyjnego tytułu egzekucyjnego
został z przepisów projektu ostatecznie wykreślony,
pomimo dokonanych w trakcie prac parlamentar-
nych modyfikacji zasad jego działania mających na
celu ograniczenie zakresu stosowania ww. instru-
mentu. W uchwalonej przez Sejm w dniu 27 maja
2004 r. ustawie o funduszach inwestycyjnych (Dz. U.
Nr 146, poz. 1546) pozostawione zostały jednak unor-
mowania art. 92c ustawy Prawo bankowe, jak rów-
nież utrzymano przepis art. 326 ustawy o funduszach
inwestycyjnych, będący przepisem przejściowym.
Odnosząc się do zapytania postawionego w inter-
pelacji pana posła, należy stwierdzić, iż przepisy
uchylone uchwaloną przez Sejm w dniu 4 września
2008 r. ustawą o zmianie ustawy o funduszach inwe-
stycyjnych, ustawy Prawo bankowe oraz ustawy
o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2008 r.,
Nr 231, poz. 1546) stanowiły pozostałość planów ure-
gulowania w ustawie o funduszach inwestycyjnych
instytucji sekurytyzacyjnego tytułu egzekucyjnego,
który miał wzmocnić pozycję funduszu sekurytyza-
cyjnego w postępowaniu egzekucyjnym, dlatego też
wprowadzone zostały regulacje dotyczące dodatko-
wych obowiązków związanych z przenoszeniem se-
kurytyzowanych wierzytelności. Pozostawienie od-
nośnych wymogów w istniejącym stanie prawnym
powodowało sytuację, w której przelew wierzytelno-
ści na fundusz sekurytyzacyjny, podlegający nadzo-
rowi Komisji Nadzoru Finansowego, obłożony byłby
restrykcjami idącymi dalej niż przelew wierzytelno-
ści w celu sekurytyzacji na podmiot emisyjny (spółkę
kapitałową), o którym mowa w art. 92a ust. 3 ustawy
Prawo bankowe. Trzeba podkreślić, iż wprowadzone
zmiany są spójne z ogólnymi zasadami dotyczącymi
688
warunków zmiany wierzyciela określonymi w prze-
pisach Kodeksu cywilnego. Ponadto należy zauwa-
żyć, iż zmiany te usunęły wątpliwości wynikające
z braku zgodności wymogów w zakresie oświadczenia
o poddaniu się egzekucji, o którym mowa w ust. 1
art. uchylonego przepisu 92c ustawy Prawo bankowe,
z ogólnymi zasadami przewidzianymi w art. 777 Ko-
deksu postępowania cywilnego, w szczególności
w zakresie formy tego oświadczenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie funkcjonowania przedsiębiorstw
oferujących sprzedaż gazu (9247)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana wicemarszałka Sejmu, pana Krzysztofa
Putry, z dnia 30 kwietnia 2009 r. (SPS-023-9247/
09), przy którym przesłana została interpelacja po-
sła Tadeusza Motowidły w sprawie funkcjonowania
przedsiębiorstw gazowniczych, przedstawiam po-
niższe informacje w sprawach poruszonych przez
pana posła.
Na wstępie pragnę poinformować, iż zasady przy-
łączania odbiorców do sieci gazowej regulują przepi-
sy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energe-
tyczne (Dz. U. z 2006 r., Nr 89, poz. 625 z późn. zm.),
zwanej dalej ustawą. Przepisy ustawy w zakresie
przyłączania odbiorców do sieci są zgodne z przepi-
sami prawa wspólnotowego, w szczególności z dyrek-
tywą 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad
rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej
dyrektywę 98/30/WE oraz rozporządzeniem nr 1775/
2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28
września 2005 r. w sprawie warunków dostępu do
sieci przesyłowych. Szczegółowe zasady przyłączania
do sieci określa rozporządzenie ministra gospodarki,
pracy i polityki społecznej z dnia 6 kwietnia 2004 r.
w sprawie szczegółowych warunków przyłączenia
podmiotów do sieci gazowych, ruchu i eksploatacji
tych sieci (Dz. U. Nr 105, poz.1113). W tym miejscu
uprzejmie informuję, że Ministerstwo Gospodarki
pracuje nad projektem rozporządzenia ministra go-
spodarki w sprawie szczegółowych warunków funk-
cjonowania systemu gazowego. Rozporządzenie to
doprecyzuje zasady przyłączania odbiorców do sieci
oraz wydawania warunków przyłączenia.
Zgodnie z art. 7 ustawy przedsiębiorstwo energe-
tyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją
paliw gazowych jest obowiązane do zawarcia umowy
o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi
się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równopraw-
nego traktowania, jeżeli istnieją techniczne i ekono-
miczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania
tych paliw, a żądający zawarcia umowy spełnia wa-
runki przyłączenia do sieci i odbioru. Jeżeli przedsię-
biorstwo energetyczne odmówi zawarcia umowy
o przyłączenie do sieci, jest obowiązane niezwłocznie
pisemnie powiadomić o odmowie jej zawarcia prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki i zainteresowany pod-
miot, podając przyczyny odmowy. Prezes Urzędu Re-
gulacji Energetyki, w terminie 2 miesięcy od otrzy-
mania ww. powiadomienia, może zgłosić zastrzeżenia
do odmowy.
Podkreślić należy, iż często odmowy przyłączenia
do sieci gazowej są spowodowane niedostatecznym
rozwojem sieci gazowej. Zgodnie z art. 7 ust. 5 ustawy
przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesy-
łaniem lub dystrybucją paliw gazowych jest obowią-
zane zapewnić realizację i finansowanie budowy
i rozbudowy sieci, w tym na potrzeby przyłączania
podmiotów ubiegających się o przyłączenie. Warto
zaznaczyć, że zgodnie z art. 16 ust. 1 Prawa energe-
tycznego przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące
się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych
sporządzają dla obszaru swojego działania plany roz-
woju w zakresie zaspokojenia obecnego i przyszłego
zapotrzebowania na paliwa gazowe, uwzględniając
miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
albo kierunki rozwoju gminy określone w studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy. Plany te (sporządzane na okres
nie krótszy niż 3 lata) obejmują m.in. przewidywany
zakres dostarczania paliw gazowych, przedsięwzięcia
w zakresie modernizacji, rozbudowy albo budowy sie-
ci oraz ewentualnych nowych źródeł paliw gazowych,
przewidywany sposób finansowania inwestycji oraz
przewidywany harmonogram realizacji inwestycji.
Wedle ust. 5 omawianego przepisu, w celu racjonali-
zacji przedsięwzięć inwestycyjnych, przy sporządza-
niu ww. planów przedsiębiorstwa energetyczne są
obowiązane współpracować z przyłączonymi podmio-
tami oraz gminami, na których obszarze przedsię-
biorstwa te wykonują działalność gospodarczą.
Tym samym należy uznać, że realizacja konkret-
nych przedsięwzięć inwestycyjnych – w zakresie roz-
budowy infrastruktury gazowej – w niemałym stop-
niu zależna jest od harmonijnego współdziałania
zainteresowanych jednostek samorządu terytorial-
nego i przedsiębiorstw energetycznych.
W tym miejscu pragnę podkreślić, że minister go-
spodarki nie posiada bezpośrednich instrumentów,
którymi mógłby wpływać na realizację konkretnych
przedsięwzięć o charakterze biznesowym, podejmo-
wanych przez podmioty funkcjonujące w oparciu

o przepisy powszechnie obowiązujące. Minister go-
spodarki jako naczelny organ administracji rządowej
właściwy w sprawach polityki energetycznej, posiada
kompetencje przede wszystkim w zakresie tworzenia
odpowiednich ram prawnych, które mogą stać się
bodźcem do prowadzenia inwestycji związanych
z rozwojem sieci gazowniczej, a co za tym idzie, przy-
łączaniem do sieci jak największej liczby odbiorców.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że przy opraco-
wywaniu projektów aktów prawnych Ministerstwo
Gospodarki w pierwszej kolejności bierze pod uwagę
interes odbiorców oraz konieczność rozwoju infra-
struktury gazowej.
Przekazując powyższe wyjaśnienia na ręce Pana
Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedstawione in-
formacje pan poseł uzna za wyczerpującą odpowiedź
na poruszone w interpelacji kwestie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie preferencyjnych kredytów z dopłatą
z budżetu państwa (9248)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Motowidły, nade-
słaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak:
SPS-023-9248/09, w sprawie wprowadzenia mecha-
nizmów kontroli działań banków w zakresie funkcjo-
nowania preferencyjnych kredytów oraz wpływania
na wysokość ich oprocentowania, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Podstawą prawną udzielania kredytów mieszka-
niowych z dopłatami z budżetu państwa w ramach
programu „Rodzina na swoim” jest ustawa z dnia
8 września 2006 r. o finansowym wsparciu rodzin
w nabywaniu własnego mieszkania (Dz. U. Nr 183,
poz. 1354, z późn. zm.). Ustawa określa zasady sto-
sowania dopłat do oprocentowania kredytów udzie-
lanych na zakup lokalu mieszkalnego, budowę i za-
kup domu jednorodzinnego albo wniesienie wkładu
budowlanego do spółdzielni mieszkaniowej. Ustawo-
wym warunkiem udzielania kredytów z dopłatami
do oprocentowania jest podpisanie z Bankiem Gospo-
darstwa Krajowego przez instytucje ustawowo upo-
ważnione do udzielania kredytów umowy określają-
cej zasady, tryb i terminy naliczania, przekazywania
i rozliczania dopłat, a także zakres i terminy składa-
689
nia informacji o udzielonych kredytach preferencyj-
nych. Do programu rządowego kredytów mieszkanio-
wych z dopłatami przystąpiło dotychczas 10 banków.
Są wśród nich dwa największe banki sieciowe, PKO
BP SA i Bank Pekao SA, oraz Bank Pocztowy SA,
Bank Polskiej Spółdzielczości SA, Gospodarczy Bank
Wielkopolski SA, Mazowiecki Bank Regionalny SA,
Alior Bank SA, Pekao Bank Hipoteczny SA, Do-
mBank Hipoteczny – oddział Getin Banku SA i Kasa
Krajowa SKOK, która z dniem 27 marca 2009 r. za-
kończyła udzielanie kredytów na okres dłuższy niż
5 lat (orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia
24 marca 2009 r.). Przystąpienie do programu w cią-
gu najbliższych 6 miesięcy zadeklarowało kolejnych
8 banków. W okresie I kwartału 2009 r. zauważone
zostało wzmożone zainteresowanie programem za-
równo ze strony banków, jak i klientów. Według sta-
nu na dzień 31 marca 2009 r. udzielono już 14 820
kredytów, w tym w I kw. 2009 r. liczba udzielonych
kredytów wyniosła 4191, co odpowiada portfelowi
kredytów preferencyjnych udzielonych w całym 2007 r.
(4001 kredytów). Należy podkreślić, iż przystąpienie
banków do programu jest dobrowolne i następuje
w odpowiedzi na ofertę złożoną przez Bank Gospo-
darstwa Krajowego.
Powołana powyżej ustawa definiuje najistotniej-
sze cechy kredytu preferencyjnego, do których po-
winny zastosować się banki przystępujące do progra-
mu, natomiast wysokość oprocentowania kredytów
oraz pobieranej marży banki określają samodzielnie.
Zgodnie bowiem z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665,
z późn. zm.) banki są samodzielnymi podmiotami
prawa i w granicach tego prawa posiadają pełną swo-
bodę w kreowaniu polityki w zakresie przedmiotu
swojej działalności, również w przypadku polityki
obejmującej określanie wysokości oprocentowania
kredytów oraz pobieranej przez nie marży. W ustawie
Prawo bankowe, która reguluje działalność banków,
został określony generalny zakres usług wykonywa-
nych przez banki, natomiast polityka banków doty-
cząca konkretnych produktów bankowych, oprocen-
towania kredytów, opłat oraz prowizji kształtowana
jest przez statuty oraz inne regulacje wewnętrzne
tych instytucji.
Minister finansów nie ma instrumentów praw-
nych do administracyjnego kontrolowania i wpły-
wania na działalność banków w zakresie ustalania
oprocentowania kredytów oraz opłat i prowizji ban-
kowych, w tym także w odniesieniu do kredytów
preferencyjnych. Na podstawie obecnie obowiązują-
cych przepisów nie posiada on uprawnień do wpły-
wania na treść postanowień umów zawieranych
przez banki z ich klientami, a tym samym do od-
działywania na wysokość pobieranych przez banki
opłat i prowizji.
Instytucje wspierające różne podmioty mogą
wspomagać ich działalność przez dopłaty do odsetek
bankowych. W tym przypadku pieniądze udostępnia-
ne podmiotom pochodzą z banków, które oceniają
690
zdolność kredytową klienta, a także administrują
kredytem. Rola instytucji wspierającej określony
podmiot odnosi się do udzielania dopłat do odsetek.
W związku z tym podmiot ten płaci mniejsze odsetki
niż oferowane przez bank kredytujący na zasadach
komercyjnych. Taki schemat finansowania powoduje
jednak, że preferencja odnosi się tylko i wyłącznie do
samego oprocentowania kredytu. Kredytobiorca
musi spełnić wszystkie wymogi stawiane przez bank
(zdolność kredytowa, dobra sytuacja majątkowa, wy-
sokie zabezpieczenia). O tym, jak ustalać oprocento-
wanie kredytu i jakie marże pobierać w związku
z nim, decyduje podmiot kredytujący. Kredyty prefe-
rencyjne mają najczęściej za zadanie stymulować roz-
wój określonych sektorów gospodarki lub zachęcać
podmioty do inwestycji. Nie można jednak w sposób
administracyjny wpływać na banki, aby takich kre-
dytów udzielały, i kształtować wysokość opłat z nimi
związanych.
Minister finansów nie nadzoruje działalności
banków w Polsce. Zgodnie z ustawą z dnia 21 lipca
2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U.
Nr 157, poz. 1119, z późn. zm.) działalność banków
podlega nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego.
Niemniej jednak, w ramach przysługujących mini-
strowi finansów uprawnień i kompetencji, dokładane
są wszelkie starania, aby w trudnych obecnie warun-
kach na rynku finansowym przywrócić stabilność
i pozytywnie wpłynąć na politykę kredytową ban-
ków. Minister finansów oraz Narodowy Bank Polski
zaproponowali dwa kompleksowe pakiety – pakiet
regulacyjny oraz pakiet zaufania.
Przygotowana przez Ministerstwo Finansów,
w ramach tzw. pakietu regulacyjnego, ustawa o udzie-
laniu przez Skarb Państwa wsparcia instytucjom fi-
nansowym wprowadza możliwość udzielenia wspar-
cia przez Skarb Państwa instytucjom finansowym
(w tym bankom i spółdzielczym kasom oszczędno-
ściowo-kredytowym) w przypadku trudności w utrzy-
maniu przez nie określonych przez organy nadzoru
norm płynności. Ponadto, w celu ułatwienia dostępu
do uzyskania środków finansowych poprzez odpo-
wiedni mechanizm bezpośredniego zasilania rynku
finansowego w płynność, Narodowy Bank Polski
ogłosił w dniu 13 października 2008 r. tzw. pakiet
zaufania. Celem tego projektu jest przywrócenie sta-
bilności systemu finansowego oraz odbudowanie mię-
dzybankowego zaufania.
Powyższe działania MF i NBP powinny wywrzeć
pozytywny wpływ na akcję kredytową banków, a tym
samym sprzyjać utrzymaniu akcji kredytowej ban-
ków na odpowiednim poziomie, i zwiększyć dostęp-
ność kredytu, także preferencyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie dostępu do sprzętu rehabilitacyjnego
(9250)
W nawiązaniu do interpelacji Pana Posła Tade-
usza Motowidły, przesłanej przy piśmie znak SPS-
-023-9250/09 z dnia 30 kwietnia 2009 r., dotyczącej
wprowadzenia możliwości wypożyczania przez szpi-
tale sprzętu rehabilitacyjnego, uprzejmie wyjaśniam,
iż obowiązujące przepisy prawa nie stanowią ograni-
czenia w zakresie prowadzenia tego rodzaju działal-
ności. Jej podjęcie zależy zatem przede wszystkim od
inicjatywny kierownika zakładu opieki zdrowotnej
oraz podmiotu, który zakład utworzył.
Jednocześnie należy zauważyć, iż możliwość wy-
pożyczenia sprzętu rehabilitacyjnego na określony
czas zapewniają również inne działające na rynku
podmioty. Umożliwia to pacjentom niewymagającym
hospitalizacji korzystanie z nich w miejscu zamiesz-
kania, bez konieczności ponoszenia znacznych kosz-
tów zakupu.
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie procedur związanych
z podpisywaniem umów o dofinansowanie
projektów w ramach środków Unii Europejskiej
(9251)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 30 kwietnia 2009 r.
(znak: SPS-023-9251/09) przesyłam odpowiedź na
interpelację pana posła Tadeusza Motowidły.
Dziękując panu posłowi za zainteresowanie kwe-
stią wdrażania środków unijnych oraz troskę o za-
bezpieczenie praw beneficjentów i wysoką jakość ich
obsługi, pragnę poinformować, że podzielam przeko-
nanie, iż zapewnienie możliwości jak najszybszego
podpisywania umów o dofinansowanie jest niezwykle
ważne z punktu widzenia efektywnego wydatkowa-
nia środków UE. Jednocześnie uprzejmie informuję,
że wszystkie podmioty zaangażowane w pozyskiwa-
nie i wydatkowanie środków unijnych, zarówno part-
nerzy społeczni, jak i instytucje, w tym zwłaszcza
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, działają na rzecz
maksymalnego zredukowania obciążeń procedural-

nych, zdając sobie sprawę ze znaczenia tych działań
dla sprawnej realizacji programów operacyjnych.
Odnosząc się do kwestii poruszonych przez pana
posła w interpelacji, przede wszystkim problemu
znacznej liczby dni upływających od zakwalifikowa-
nia beneficjenta do dofinansowania do podpisania
stosownej umowy, uprzejmie informuję, że bardzo
duża liczba wniosków o dofinansowanie napływają-
ca w ramach konkursów, świadcząca o ogromnym
zainteresowaniu środkami UE ze strony wniosko-
dawców, w połączeniu z ograniczonymi zasobami
kadrowymi właściwych instytucji, rzeczywiście
może powodować trudności z organizacją przedmio-
towego procesu. Należy podkreślić, że przyczyniać
się do tego może także, wymagająca znacznego wy-
siłku organizacyjnego ze strony instytucji, koniecz-
ność jednoczesnej obsługi wielu beneficjentów oraz
negocjowanie i ustalanie zapisów każdej z umów za-
wieranej z beneficjentem.
Warto zauważyć, że czynnikiem mogącym wpły-
wać na występowanie opóźnień jest również złożo-
ność systemu, która wynika z obowiązujących regu-
lacji prawa wspólnotowego i krajowego oraz skala
środków przyznanych Polsce na lata 2007–2013.
Środki te są znacznie wyższe niż alokacje przyznane
innym państwom członkowskim UE (na drugim
miejscu pod względem przyznanej alokacji znajduje
się Hiszpania z kwotą ok. 35 mld euro wobec 67,3 mld
euro przyznanych Polsce). Ponadto w Polsce zdecy-
dowano się na znaczny, w porównaniu z innymi kra-
jami członkowskimi, stopień decentralizacji wdraża-
nia programów operacyjnych, a także jak najpow-
szechniejsze stosowanie konkurencyjnych metod
selekcji projektów. Świadczy o tym liczba konkursów
ogłaszanych w kraju, a także skala środków rozdy-
sponowywanych w ten sposób. Warto ponadto zazna-
czyć, że z natury rzeczy najprostszym sposobem wy-
boru projektów jest tryb systemowy, który cechuje
się przyznawaniem wsparcia imiennie wskazanym
beneficjentom na realizację określonych przepisami
prawa zadań publicznych. W Polsce, mając na wzglę-
dzie finansowanie najlepszych przedsięwzięć i równe
szanse w dostępie do środków dla jak najszerszego
kręgu podmiotów, zdecydowano się ograniczyć wybór
projektów w trybie systemowym na rzecz dokonywa-
nia selekcji w trybie konkursowym.
Wytłumaczeniem wspomnianych przez pana po-
sła opóźnień w zawieraniu umów może być także
wprowadzenie procesu preselekcji, jako elementu
konkursowego trybu wyboru projektów. Charaktery-
zuje się on znacznie uproszczoną procedurą składa-
nia dokumentów, zgodnie z którą na etapie naboru
wniosków o dofinansowanie wymagana jest tylko
najbardziej niezbędna dokumentacja. Natomiast do-
piero po zakwalifikowaniu projektu do dofinansowa-
nia, zanim zostanie podpisana umowa, niezbędne
jest uzupełnienie wszystkich dokumentów przez pod-
mioty wyłonione do wsparcia środkami UE (w sytu-
acji procedury naboru nieprzewidującej preselekcji
kompletność dokumentacji jest weryfikowana już na
691
etapie oceny formalnej). Należy podkreślić, że w ta-
kich sytuacjach inicjatywa leży co do zasady po stro-
nie beneficjenta i to beneficjent, poprzez szybkie speł-
nienie określonych wymogów, ma największy wpływ
na termin podpisania umowy o dofinansowanie. Przy-
kładem skrajnego przypadku, skutkującego całkowi-
tym zahamowaniem opisywanego procesu, może być
brak zdolności wnioskodawcy do pozyskania i przed-
stawienia niektórych rodzajów dokumentów niezbęd-
nych do podpisania umowy (np. zaświadczenie o nie-
zaleganiu z różnymi świadczeniami). Przedmiotowy
problem wynikający z przeniesienia możliwości skom-
pletowania dokumentacji na etap podpisywania
umów jest zatem kwestią niezależną od sprawności
instytucji, które wychodząc naprzeciw postulatom
dotyczącym ułatwiania dostępu do środków funduszy
europejskich, stosują mechanizm preselekcji. Tym
samym tempo zawierania umów z beneficjentami jest
zdeterminowane nie tylko sprawnością administra-
cji, ale przede wszystkim rzetelnym podejściem do
procesu aplikowania o środki przez wnioskodawców.
Podsumowując, przyczyny występującej incydental-
nie przewlekłości w zawieraniu umów nie leżą wy-
łącznie po stronie instytucji przeprowadzających
konkursy, gdyż także projektodawcy, poprzez własne
działania, mogą wpłynąć na znaczące skrócenie ter-
minu podpisania stosownej umowy.
Nawiązując do zapytania pana posła odnośnie do
działań podejmowanych przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego, polegających na przeciwdziałaniu
nadmiernemu wydłużaniu procedur, pragnę wska-
zać, że jednym z przejawów troski o prawidłowe
i szybkie rozdysponowanie środków unijnych jest mo-
nitorowanie sposobów realizacji poszczególnych pro-
cesów związanych z wdrażaniem programów opera-
cyjnych i analiza rozwiązań przyjmowanych w tym
zakresie przez instytucje. W wyniku wspomnianych
działań weryfikowana jest zasadność wprowadzenia
wymogów i zasad decydujących o obowiązkach bene-
ficjentów. W przypadku stwierdzenia sytuacji, że ww.
obowiązki nie mają podstaw w regulacjach unijnych
i krajowych, albo też wykraczają poza uzasadnione
wymagania, formułowane są zalecenia, które zmie-
rzają do zmodyfikowania istniejącej sytuacji. Pragnę
zauważyć, że podstawowym instrumentem, który
służy wyznaczaniu minimalnych standardów reali-
zacji programów operacyjnych, są adresowane do
wszystkich instytucji systemu NSRO wytyczne mi-
nistra rozwoju regionalnego wydawane na podstawie
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju (Dz. U Nr 227, poz. 1658,
z późn. zm.).
Odnosząc się do powyższych kwestii, związanych
z przewlekłością procedur konkursowych, należy za-
uważyć, iż istotnym elementem prac Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego nad zapewnieniem sprawnego
wdrażania programów jest dalsze udoskonalanie pro-
cedur przyznawania wsparcia, mające na celu uczy-
nienie ich jak najbardziej przyjaznymi dla beneficjen-
tów. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego w odpowie-
692
dzi na sygnały projektodawców, a także w wyniku
własnych analiz wskazujących, iż niekiedy procedu-
ry oraz dokumenty tworzone przez instytucje zaan-
gażowane w system wdrażania funduszy unijnych
nakładają nadmierne wymagania względem apliku-
jących i rozliczających projekty beneficjentów, zaini-
cjowało w 2008 r. akcję Proste Fundusze. Kontynu-
owana w roku bieżącym inicjatywa odgrywa istotną
rolę z punktu widzenia usprawnienia systemu wdra-
żania środków UE. Permanentny przegląd systemu
wdrażania, pozyskiwanie informacji o utrudnieniach
w dostępie do środków funduszy strukturalnych
i Funduszu Spójności oraz bieżące wypracowywanie
uproszczeń w ramach wspomnianej inicjatywy skut-
kuje korzystnymi, z punktu widzenia wnioskodaw-
ców, modyfikacjami w zakresie procesów stanowią-
cych przedmiot interpelacji. Jednocześnie, oceniając
istniejące mechanizmy oraz proponując ich modyfi-
kacje, szczególnie istotne jest wyważenie zalet przy-
jętych rozwiązań i ewentualnych kosztów sugerowa-
nych zmian, co uwzględnia Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego w analizie tempa oceny projektów.
Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informacje
w pełni odpowiadają na przedstawione przez pana
posła pytania. Dziękując za zainteresowanie kwestią
procedur konkursowych, służę wszelkimi innymi in-
formacjami i wyjaśnieniami dotyczącymi działalno-
ści kierowanego przeze mnie ministerstwa.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie udzielania zasiłków celowych (9252)
W odpowiedzi na wystąpienie z dnia 30 kwietnia
2009 r. w związku z interpelacją poselską pana Tade-
usza Motowidło w sprawie udzielania zasiłków celo-
wych, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z normami ustanowionymi w przepisach
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.) zasiłek
celowy może być przyznany w celu zaspokojenia nie-
zbędnej potrzeby bytowej. Zasiłek celowy może być
przyznany w szczególności na pokrycie części lub ca-
łości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opa-
łu, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domo-
wego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu,
a także kosztów pogrzebu (art. 39 ust. l i 2). Zgodnie
z art. 40 ww. ustawy zasiłek celowy może być przy-
znany również osobie albo rodzinie, które poniosły
straty w wyniku zdarzenia losowego. Zasiłek celowy
może być przyznany także osobie albo rodzinie, które
poniosły straty w wyniku klęski żywiołowej lub ekolo-
gicznej. Zasiłek celowy, o którym mowa powyżej, może
być przyznany niezależnie od dochodu i może nie
podlegać zwrotowi. W szczególnie uzasadnionych
przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach prze-
kraczających kryterium dochodowe może być przy-
znany:
— specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprze-
kraczającej odpowiednio kryterium dochodowego
osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie
podlega zwrotowi;
— zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rze-
czowa, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwo-
ty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową.
Istotą zasiłku celowego jest zaspokojenie konkret-
nej potrzeby bytowej umożliwiającej życie w warun-
kach odpowiadających godności człowieka, występu-
jącej u osoby czy rodziny ubiegającej się o jego przy-
znanie. Dlatego też organy orzekające w sprawie obo-
wiązane są, ustalić czy zaspokojenie potrzeby bytowej,
której sfinansowania żąda wnioskodawca, jest w świe-
tle jego sytuacji życiowej rzeczywiście niezbędne. Or-
gan powinien więc, wydając decyzję, ocenić cało-
kształt sytuacji rodzinnej i majątkowej strony, mają-
cej niewątpliwie wpływ na zakres zaspokojenia po-
trzeb. Dopiero po dokładnym ustaleniu, że występuje
zgłoszona potrzeba, która nie może być zaspokojona,
w tym w ramach własnych możliwości i z posiadanych
środków, czyli wnioskowana pomoc jest niezbędna, or-
gan może przyznać (ale nie musi) zasiłek celowy, bio-
rąc pod uwagę okoliczności przemawiające za udzie-
leniem pomocy, jak i przeciw jej udzieleniu. Przepis
art. 39 ust. l ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej ma charakter uznaniowy, co oznacza, że
organ administracji publicznej podejmuje decyzję
w ramach tzw. uznania administracyjnego, mając na
uwadze, w świetle okoliczności danej sprawy, interes
społeczny i słuszny interes obywateli. Nie jest jednak
tak, że każda osoba spełniająca warunki do przyzna-
nia pomocy społecznej tę pomoc musi uzyskać w żą-
danej wysokości i na każdy cel, gdyż organy admini-
stracji muszą gospodarować określoną pulą środków
finansowych i rozeznać potrzeby osób samotnych oraz
rodzin wielodzietnych żyjących w ubóstwie.
Zasiłek celowy należy do uznaniowych form pomo-
cy społecznej, co oznacza, że w odróżnieniu od form
obowiązkowych właściwy organ może, lecz nie musi,
go przyznać w przypadku ustalenia, że występują
przesłanki wymienione w art. 39 ust. l ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, a z przepisu tego
nie wynika indywidualne roszczenie o przyznanie po-
mocy społecznej w formie w nim przewidzianej. Roz-
patrując wniosek o przyznanie pomocy społecznej,
organ winien brać pod uwagę zarówno cele pomocy
społecznej określone w ustawie, jak i możliwości fi-
nansowe w zakresie udzielenia pomocy. Winien on
uwzględnić sytuację ubiegającego się o przyznanie
świadczenia, jego zaangażowanie w zakresie współ-
działania w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życio-

wej, jak również zakres udzielonej mu ze środków
publicznych pomocy. Należy przy tym zauważyć, że
okoliczność braku w budżecie gminy, w formie zasił-
ku celowego, środków na realizację wnioskowanego
świadczenia nie może absolutnie usprawiedliwiać od-
mowy przyznania świadczenia. Odrębną natomiast
kwestię stanowi odmowa przyznania pomocy ze
względu na wysokość środków finansowych prze-
znaczonych na świadczenia z zakresu pomocy spo-
łecznej przekazanych ośrodkom do rozdysponowania
beneficjentom. Ograniczone możliwości finansowe
ośrodka pomocy społecznej mogą niewątpliwie, co
wynika z treści art. 3 ust. 4 omawianej ustawy, de-
terminować treść rozstrzygnięcia. W takiej sytuacji
jednak organ winien szczegółowo określić, jakie
w istocie miał środki do dyspozycji na udzielenie po-
mocy w formie zasiłków celowych, jaka była wówczas
liczba osób ubiegających się o taką pomoc i jakie kry-
teria zostały wypracowane przy jej przyznawaniu,
skoro wysokość posiadanych środków nie dawała
możliwości przyznania zasiłku uwzględniającego
wniosek w całości lub w części.
W odróżnieniu od zasiłku, o którym mowa w art. 39
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej,
przyznanie zasiłku, o którym mowa w art. 40 tej
ustawy, nie jest uzależnione od wystąpienia niezbęd-
nej potrzeby bytowej. Przepisy art. 39 i 40, mimo iż
dotyczą tego samego rodzajowo świadczenia (zasiłku
celowego), to wymagają ustalenia przez organ innych
przesłanek uzasadniających przyznanie pomocy pie-
niężnej.
Przepis art. 41 pkt l ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej w sposób niemogący budzić wąt-
pliwości przesądza o zupełnie wyjątkowym charak-
terze specjalnego zasiłku celowego. Może on być przy-
znany w szczególnie uzasadnionych przypadkach,
a więc w sytuacjach zupełnie wyjątkowych, bowiem
o możliwości jego przyznania nie decyduje dochód
strony, a sytuacja życiowa, w której się ona znalazła.
Nie można z tej formy pomocy społecznej wyprowa-
dzać wniosku, iż przyznanie takiego zasiłku jest obo-
wiązkiem organu, tak jak czyni się to w odniesieniu
do osób spełniających kryterium dochodowe.
W związku z powyższymi wyjaśnieniami należy
stwierdzić, iż ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej nie reguluje w sposób szczegółowy
(inny niż przytoczony) możliwości przyznania zasił-
ku celowego bądź specjalnego zasiłku celowego,
w tym nie reguluje możliwości indywidualnego ko-
rzystania z form wypoczynku podopiecznych OPS
przy zachowaniu zasiłku na ten cel. Kwestia przy-
znania ww. świadczeń poza ograniczeniami i wy-
tycznymi wskazanymi powyżej uzależniona jest od
konkretnych działań podjętych przez ośrodki pomo-
cy społecznej w ramach przyznanych kompetencji
i posiadanych środków.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
693
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie sytuacji ekonomiczno-społecznej
w spółkach Skarbu Państwa funkcjonujących
w przemyśle górniczym i okołogórniczym (9253)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Tadeusza Motowidły przesłaną przy
piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-
-9253/09, w sprawie sytuacji ekonomiczno-społecznej
w spółkach Skarbu Państwa funkcjonujących w prze-
myśle górniczym i okołogórniczym, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Globalny kryzys, którego skutki wszyscy obser-
wujemy, jest udziałem polskiej gospodarki. Wielo-
krotnie podkreślałem, że polska gospodarka skutki
kryzysu odczuje w mniejszym stopniu niż ma to miej-
sce w krajach Europy Zachodniej. Jednakże polska
gospodarka powiązana jest ściśle z gospodarką glo-
balną, dlatego też nie można dziwić się, że wpływ
kryzysu jest odczuwalny przez polskie przedsiębior-
stwa działające m.in. w branżach: motoryzacyjnej,
transportowej, w hutnictwie, a także w górnictwie.
Spośród spółek węglowych najbardziej skutki kryzy-
su odczuła Jastrzębska Spółka Węglowa SA ze wzglę-
du na powiązanie z przemysłem hutniczym.
W strukturze wydobycia Jastrzębskiej Spółki
Węglowej SA dominującą rolę pełni produkcja węgla
koksowego, zaś głównym odbiorcą spółki są przed-
siębiorstwa branży koksowniczej i hutniczej, produ-
kujące na potrzeby m.in. budownictwa, przemysłu
samochodowego i producentów AGD. W wyniku
światowego kryzysu gospodarczego ww. branże za-
notowały duży spadek popytu, a w konsekwencji
ograniczyły produkcję, czego bezpośrednim skut-
kiem jest zmniejszenie produkcji w sektorach je za-
opatrujących.
Tak dzieje się na całym świecie. Obecnie tylko
9 z 25 wielkich pieców Grupy Arcelor Mittal w Euro-
pie jest czynnych. Aktualnie nieczynne jest 7 z 12 ba-
terii koksowniczych firmy US Steel. Włoski produ-
cent stali Riva dysponujący 10 bateriami wyłączył
z produkcji 6.
Ograniczenie produkcji jest zatem wynikiem bra-
ku zbytu na produkty, a tym samym i ograniczeniem
zapotrzebowania na surowce. Ministerstwo Gospo-
darki może wspierać działania zarządów spółek dla
przezwyciężania skutków wpływu kryzysu świato-
wego na popyt na surowce, nie może jednakże wcho-
dzić w kompetencje tych organów, jak również udzie-
lać pomocy publicznej lub podejmować działania słu-
żące ochronie rynku sprzeczne z regulacjami unijny-
mi. Nie oznacza to jednak, że rząd, jak i zarządy
spółek nie podejmują odpowiednich inicjatyw mają-
cych na celu przeciwdziałanie skutkom kryzysu.
694
Pragnę poinformować, że w związku z wejściem
w życie ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r. o zmianie
ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych
przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne,
ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz nie-
których innych ustaw, Agencja Rozwoju Przemysłu
SA zaciągnie zobowiązanie finansowe w formie kre-
dytu lub emisji obligacji, których spłata będzie porę-
czana lub gwarantowana przez Skarb Państwa. ARP
SA, przy wykorzystaniu ww. środków, będzie anga-
żowała się w projekty i przedsięwzięcia gospodarcze
opisane w projekcie dokumentu ramowego pn. „Do-
kument dotyczący wspierania przez Agencję Rozwo-
ju Przemysłu SA inicjatyw gospodarczych pobudza-
jących polską gospodarkę”. W chwili obecnej projekt
ma formułę otwartą. Szczegółowa diagnoza i moni-
toring sytuacji w sektorach gospodarki pozwolą na
wydzielenie grup beneficjentów, rodzajów projektów,
form wsparcia, szczególne zasady udzielania finan-
sowania. Grupy te zostaną określone w odrębnych
załącznikach ww. do dokumentu, które będą na
wniosek ministra gospodarki sukcesywnie zatwier-
dzane przez Radę Ministrów.
Informuję również, że wszystkie spółki węglowe
opracowały programy antykryzysowe, w tym rów-
nież Jastrzębska Spółka Węglowa SA. Dla tej spół-
ki jednym z najważniejszych zadań jest utrzymanie
miejsc pracy. Program antykryzysowy zakłada
m.in. działania wpływające na obniżkę kosztów,
takie jak:
— zamrożenie płac – wynagrodzenie za przepra-
cowaną dniówkę przyjęte na poziomie IV kwartału
2008 r.,
— ograniczenie do niezbędnego minimum prac
w soboty i niedziele,
— realizacja węgla deputatowego dla pracowni-
ków z własnych kopalń,
— ograniczenie kosztów administracji,
— zmniejszenie zakresu drążenia wyrobisk kory-
tarzowych oraz robót zbrojeniowo-likwidacyjnych
wykonywanych przez firmy obce,
— ograniczenie pozostałych usług obcych,
— opracowanie i wdrożenie planów oszczędności
energii,
— ograniczenie planowanych remontów,
— spowolnienie procesu modernizacji budynku
przeznaczonego na nową siedzibę JSW SA.
Program przewiduje także ograniczenie wydat-
ków inwestycyjnych oraz podjęcie działań mających
polepszyć efektywność poprzez poprawę wydajności
pracy połączoną z lepszym wykorzystaniem posiada-
nych środków technicznych, wykorzystanie deko-
niunktury na wykonanie planowych remontów, prze-
glądów i napraw, zwiększenie wykorzystania posia-
danych środków techniczno-organizacyjnych dla
zwiększenia wydobycia w kopalniach produkujących
węgiel do celów energetycznych, analizę umów na
usługi i dostawy pod kątem renegocjacji cen. Sytu-
acja dynamicznie się zmienia, więc zarząd na bieżąco
podejmuje antykryzysowe działania. Wprowadzony
został czterodniowy tydzień pracy. Zarząd, podejmując
ww. decyzję, miał na celu umożliwienie przetrwania
spółce kryzysu i zapobieżenie zwolnieniom pracowni-
ków przy zapewnieniu niezbędnych inwestycji.
Jeśli chodzi o wsparcie z budżetu państwa inwe-
stycji początkowych w górnictwie węgla kamiennego,
informuję, że przepis art. 18 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa węgla ka-
miennego w latach 2008–2015 (Dz. U. Nr 192, poz. 1379)
dopuszcza, na podstawie rozporządzenia Rady (WE)
nr 1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomo-
cy państwa dla przemysłu węglowego, możliwość do-
finansowania inwestycji początkowych z budżetu
państwa, ale uzależnia jego udzielenie od możliwości
budżetu państwa. Minister gospodarki zgłosił do pro-
jektu ustawy budżetowej na rok 2009 kwotę 406 mln
zł na ten cel, jednak ze względu na trudności budże-
towe nie zostały one uwzględnione w ustawie budże-
towej przyjętej przez parlament.
Pragnę poinformować, że minister gospodarki
zgłosi również odpowiednią kwotę do projektu usta-
wy budżetowej na 2010 r. Jednak ostateczny kształt
ustawy budżetowej zależy od decyzji rządu, a następ-
nie parlamentu.
Zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 7 września
2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamien-
nego w latach 2008–2015 prywatyzacji przedsię-
biorstw górniczych dokonuje minister właściwy do
spraw Skarbu Państwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki. W rządowej „Stra-
tegii...” wskazano, że:
— zasadność ewentualnej prywatyzacji będzie
uzgadniana w porozumieniu ze stroną społeczną, od-
rębnie dla każdej spółki,
— większościowy pakiet akcji zostanie utrzymany
pod kontrolą Skarbu Państwa,
— proces prywatyzacji może być prowadzony po-
przez giełdę,
— zgodnie z prawem pracownicy otrzymają akcje
prywatyzowanej spółki, a w przypadku pracowników
nieuprawnionych należy przygotować rozwiązania
rekompensujące.
Nie podjęto dotychczas działań bezpośrednio
zmierzających do prywatyzacji JSW SA, jednakże
długookresowe plany strategiczne spółki przewidują
jej przeprowadzenie. Prywatyzacja spółek sektora
węgla kamiennego, koksownictwa oraz jednostek
otoczenia górnictwa przewidziana jest w przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 22 kwietnia 2008 r.
„Planie prywatyzacji na lata 2008–2011”. W przypad-
ku Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA minister gospo-
darki planuje najpierw dokończenie tworzenia grupy
węglowo-koksowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
oraz grupy posłów
w sprawie zmian w ustawie
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
oraz w rozporządzeniu prezesa Rady Ministrów
w sprawie uprawnień szczególnych
przysługujących niektórym kategoriom
członków korpusu służby cywilnej (9254)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r.
(nr SPS-023-9254/09) interpelacją pana posła Jaro-
sława Pięty oraz grupy posłów w sprawie zmian
w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji oraz w rozporządzeniu prezesa Rady Mini-
strów w sprawie uprawnień szczególnych przysługu-
jących niektórym kategoriom członków korpusu
służby cywilnej uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 17 czerwca 1966 r. o po-
stępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U.
z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) egzekucja
z pieniędzy jest jednym ze środków egzekucyjnych
stosowanym przez organy egzekucyjne w egzekucji
należności pieniężnych. Środek ten jest jednym z naj-
mniej uciążliwych środków egzekucyjnych dla zobo-
wiązanego. Jednakże w przypadkach, gdy poborca
skarbowy nie uzyska żadnej kwoty lub uzyskana
kwota okaże się niewystarczająca do zaspokojenia
należności wierzyciela, organ egzekucyjny ma obo-
wiązek prowadzić postępowanie egzekucyjne z zasto-
sowaniem również innych środków egzekucyjnych.
Jednocześnie uprzejmie zauważam, że ustawa
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie
przewiduje tzw. negocjacji windykacyjnych, o których
mowa w interpelacji. Celem administracyjnego po-
stępowania egzekucyjnego jest bowiem przymusowe
doprowadzenie do wykonania obowiązku objętego
tytułem wykonawczym przy ewentualnym zastoso-
waniu wszystkich możliwych do zastosowania środ-
ków egzekucyjnych. Wpłacenie należności przez zo-
bowiązanego na wezwanie poborcy skarbowego nie
jest dobrowolną zapłatą, ale zapłatą dokonaną na
skutek zastosowania środka egzekucyjnego – egze-
kucji z pieniędzy, co wynika z art. 68 powołanej usta-
wy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Odnosząc się do kwestii opłaty, o której mowa
w art. 64 § 1 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzeku-
cyjnym w administracji, przy aktualnym stanie
prawnym, opłata ta jest należna wyłącznie w sytu-
acji, gdy pobranie pieniędzy następuje na miejscu
u zobowiązanego. Należy jednak zauważyć, że organ
egzekucyjny, podejmując działania zmierzające do
zastosowania lub zrealizowania środka egzekucyjne-
go, oprócz opłat za czynności egzekucyjne, pobiera
opłatę manipulacyjną z tytułu zwrotu wydatków za
695
wszystkie czynności manipulacyjne związane ze sto-
sowaniem środków egzekucyjnych (obowiązek uisz-
czenia opłaty manipulacyjnej powstaje z chwilą do-
ręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonaw-
czego) oraz wydatki poniesione przez organ egzeku-
cyjny. Wydatkami egzekucyjnymi są koszty faktycz-
nie poniesione w związku z prowadzeniem egzekucji,
a w szczególności wydatki na opłacenie np. przejazdu
i delegacji poborcy lub egzekutora. Opłaty za czyn-
ności egzekucyjne, opłata manipulacyjna wraz z wy-
datkami stanowią koszty egzekucyjne, które co do
zasady obciążają zobowiązanego.
Inną kwestią pozostaje natomiast sprawa wyna-
gradzania pracowników organów egzekucyjnych
z tytułu uciążliwości, jakie związane są z charakte-
rem pracy wykonywanej przez te osoby. Obecnie
trwają prace związane z przygotowaniem rozporzą-
dzenia prezesa Rady Ministrów w sprawie uprawnień
szczególnych przysługujących niektórym kategoriom
członków korpusu służby cywilnej, stanowiącego re-
alizację delegacji ustawowej zawartej w art. 101 usta-
wy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 227, poz. 1505).
Artykuł ten zawiera upoważnienie do uregulowa-
nia przez prezesa Rady Ministrów, w drodze rozpo-
rządzenia, uprawnień szczególnych w zakresie płac
i innych świadczeń przysługujących niektórym kate-
goriom członków korpusu służby cywilnej oraz zasad
przyznawania tych świadczeń i ich wysokości, oraz
określenia dodatków do wynagrodzenia. Działania
legislacyjne mające na celu wydanie przedmiotowego
rozporządzenia należą do prezesa Rady Ministrów,
natomiast Ministerstwo Finansów w trakcie prac le-
gislacyjnych przygotowuje i konsultuje z dyrektorami
izb skarbowych propozycje wynagradzania pracow-
ników urzędów skarbowych wykonujących zadania
w zakresie egzekucji.
Przedmiotowe rozporządzenie w głównej mierze
odnosi się do pracowników egzekucji administracyj-
nej urzędów skarbowych, określając uprawnienia
pracowników do wynagrodzenia prowizyjnego i za-
sady jego wypłacania. Wynagrodzenia te finansowa-
ne są z rachunku dochodów własnych utworzonego
na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 14 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.). Regulacje w tym za-
kresie zawarte zostały w obecnie obowiązującym roz-
porządzeniu prezesa Rady Ministrów z dnia 25 kwiet-
nia 2007 r. w sprawie uprawnień szczególnych przy-
sługujących niektórym kategoriom członków korpu-
su służby cywilnej, wydanym pod rządami dotych-
czas obowiązującej ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r.
o służbie cywilnej. Ratio legis wydania przedmioto-
wych rozporządzeń prezesa Rady Ministrów jest ko-
nieczność motywacyjnego oddziaływania na pracow-
ników egzekucji administracyjnej i powiązania w tym
celu uprawnienia do wynagrodzenia z osobistym wy-
konywaniem czynności z zakresu egzekucji admini-
stracyjnej i skutecznym odzyskiwaniem należności.
Potrzeba zachowania motywacyjnego systemu wyna-
696
grodzeń prowizyjnych w służbach egzekucyjnych
urzędów skarbowych jest nadal aktualna pod rząda-
mi nowej ustawy o służbie cywilnej. Zapewnienie
skutecznej egzekucji należności pieniężnych niewpła-
conych przez dłużników dobrowolnie jest zagadnie-
niem podstawowego znaczenia zarówno dla finansów
państwa, jak i z punktu widzenia prawnego.
Ze względu na trwające prace wewnątrzresortowe
związane z przygotowaniem projektu rozporządzenia
prezesa Rady Ministrów w części dotyczącej wyna-
grodzeń prowizyjnych dla pracowników egzekucyj-
nych i konieczność dalszych uzgodnień międzyresor-
towych oraz konsultacji społecznych trudno jest
obecnie przesądzić o ostatecznym brzmieniu poszcze-
gólnych paragrafów przedmiotowego rozporządze-
nia, jednakże istotnie rozważana jest również zmia-
na przepisu, zgodnie z którym wynagrodzenie pro-
wizyjne przysługuje, jeżeli kwota została „pobrana
bezpośrednio u zobowiązanego w gotówce”.
Reasumując, pragnę poinformować, że zgłoszone
przez pana posła Jarosława Piętę oraz grupę posłów
postulaty zmian w ustawie o postępowaniu egzeku-
cyjnym w administracji oraz zmiany § 2 ust. 1 pkt 1
rozporządzenia prezesa Rady Ministrów w sprawie
uprawnień szczególnych przysługujących niektórym
członkom korpusu służby cywilnej zostaną rozważo-
ne w toku prac legislacyjnych nad zmianą ustawy
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz
w dalszych pracach nad treścią ww. rozporządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie kontroli pojazdów poruszających się
po drogach publicznych (9255)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9255/
09), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Krzysztofa Brejzy w sprawie kontroli pojazdów
poruszających się po drogach publicznych, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) czuwanie nad bezpie-
czeństwem i porządkiem ruchu na drogach, kierowa-
nie ruchem i jego kontrolowanie należy do zadań Po-
licji. W ramach realizacji tego zadania, zgodnie
z art. 129 ust. 2 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym, policjanci są uprawnieni do sprawdzania stanu
technicznego, wyposażenia, ładunku, wymiarów,
masy lub nacisków osi pojazdu znajdującego się na
drodze. Powyższe uprawnienie nie stanowi obowiąz-
ku obligatoryjnej kontroli stanu technicznego pojaz-
du w trakcie każdej kontroli drogowej. W praktyce
zdecydowana większość kontroli pojazdów dokony-
wanych przez policjantów wiąże się ze sprawdze-
niem stanu technicznego elementów istotnych
z punktu widzenia bezpieczeństwa ruchu, w tym
oświetlenia zewnętrznego pojazdu. W ramach kon-
troli policjanci sprawdzają działanie oświetlenia po-
jazdu oraz jego homologację. Natomiast nie spraw-
dzają ustawienia świateł zewnętrznych pojazdów, ze
względu na brak specjalistycznych przyrządów kon-
trolno-pomiarowych na wyposażeniu Policji, umoż-
liwiających wykonanie tej czynności w warunkach
drogowych.
W opinii ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji wprowadzenie obligatoryjnego sprawdzania
ustawienia świateł zewnętrznych pojazdu w wa-
runkach drogowych, przy każdej kontroli drogo-
wej, nie jest zasadne. Policjanci każdorazowo
sprawdzają wzrokowo działanie układu oświetlenia
pojazdu, a w przypadku uzasadnionego przypuszcze-
nia, że światła są ustawione niewłaściwie lub używa-
ne niezgodnie z przeznaczeniem, kierują pojazd na
badanie stanu technicznego do stacji diagnostycznej,
jednocześnie zatrzymując dowód rejestracyjny pojaz-
du (pozwolenie czasowe) do czasu wykonania tych
badań.
W odniesieniu do kwestii sankcji grożących kie-
rowcy prowadzącemu samochód z reflektorami nie-
posiadającymi homologacji należy zauważyć, że zgod-
nie z art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu dro-
gowym pojazd uczestniczący w ruchu ma być tak
zbudowany, wyposażony i utrzymany, aby korzysta-
nie z niego nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim
jadących lub innych uczestników ruchu, nie naru-
szało porządku ruchu na drodze i nie narażało ko-
gokolwiek na szkodę. Zabronione jest także, zgodnie
z art. 66 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy, stosowanie w po-
jeździe przedmiotów wyposażenia i części nieodpo-
wiadających warunkom określonym w przepisach
szczegółowych. Do przedmiotów wyposażenia i części
związanych z bezpieczeństwem użytkowania pojazdu
i ochroną środowiska, zgodnie z załącznikiem nr 3
do rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicz-
nych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wypo-
sażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262, z późn. zm.),
należą urządzenia świetlne i sygnalizacyjne, które
mogą być stosowane w pojazdach pod warunkiem
posiadania homologacji międzynarodowej lub krajo-
wego świadectwa homologacji. Stosowanie w pojaz-
dach świateł nieposiadających homologacji stanowi
naruszenie art. 66 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu
drogowym i podlega odpowiedzialności karnej z art.

97 Kodeksu wykroczeń, które zagrożone jest karą
grzywny do 3000 zł lub karą nagany. Dopuszczenie
przez właściciela, posiadacza, użytkownika lub pro-
wadzącego do ruchu po drodze publicznej pojazdu
wyposażonego w światła nieposiadające homologacji
stanowi wykroczenie określone w art. 96 § 1 pkt 5
Kodeksu wykroczeń i podlega karze grzywny. Ponad-
to w opisanych przypadkach zasadne jest zatrzyma-
nie dowodu rejestracyjnego (lub pozwolenia czasowe-
go), zgodnie z art. 132 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Pra-
wo o ruchu drogowym, gdyż pojazd zagraża porząd-
kowi w ruchu.
Pragnę również poinformować, że kierowanie po-
jazdem z nieprawidłowo ustawionymi światłami ze-
wnętrznymi stanowi wykroczenie z art. 96 § 1 pkt 5
Kodeksu wykroczeń w związku z art. 66 ust. 1 pkt 1
ustawy Prawo o ruchu drogowym i podlega karze
grzywny. Jednocześnie w takim przypadku zasadne
jest zatrzymanie dowodu rejestracyjnego (lub pozwo-
lenia czasowego), zgodnie z art. 132 ust. 1 pkt 1 lit. a,
gdy pojazd zagraża bezpieczeństwu, lub art. 132 ust. 1
pkt 1 lit. b, gdy zagraża porządkowi w ruchu. Zatrzy-
manie dowodu rejestracyjnego może nastąpić zarów-
no w sytuacji, gdy policjant za pomocą przyrządu
kontrolno-pomiarowego stwierdzi nieprawidłowe usta-
wienie świateł, jak również w przypadku uzasadnio-
nego przypuszczenia, że światła są nieprawidłowo
ustawione, gdyż powodują oślepianie innych użyt-
kowników dróg.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wydania rozporządzeń
wykonawczych do ustawy o Krajowej Szkole
Sądownictwa i Prokuratury (9256)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Krzysztofa Brejzy z dnia 22 kwietnia
2009 r. w sprawie wydania rozporządzeń wykonaw-
czych do ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej
Szkole Sądownictwa i Prokuratury uprzejmie przed-
stawiam, co następuje:
1. Przepisy ustawy regulują zakres delegacji dla
ministra sprawiedliwości do wydawania aktów wy-
konawczych do wspomnianej ustawy. W ramach de-
legacji zawartej w ustawie z dnia 23 stycznia 2009 r.
o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U.
Nr 26, poz. 157, z późn. zm.) do tej pory minister
697
sprawiedliwości wydał następujące rozporządzenia:
rozporządzenie z dnia 16 kwietnia 2009 r. w sprawie
nadania statutu Krajowej Szkole Sądownictwa i Pro-
kuratury (Dz. U. Nr 65, poz. 550); rozporządzenie
z dnia 29 kwietnia 2009 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przeprowadzania naboru dla kan-
dydatów na aplikację ogólną oraz trybu powoływania
i działania zespołu konkursowego i komisji konkur-
sowej (Dz. U. Nr 67, poz. 566) oraz rozporządzenie
z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie wysokości opłaty
egzaminacyjnej za udział w egzaminie konkursowym
na aplikację ogólną (Dz. U. Nr 71, poz. 614). Prace
legislacyjne nad pozostałymi aktami wykonawczymi
do ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Proku-
ratury są na etapie uzgodnień międzyresortowych.
2. W dniu 7 maja 2009 r. w dwóch dziennikach
o zasięgu ogólnokrajowym, tj. w „Gazecie Wyborczej”
i „Rzeczpospolitej”, opublikowane zostało zarządze-
nie ministra sprawiedliwości o naborze na aplikację
ogólną w 2009 r., w którym wyznaczono limit 300 miejsc
na tę aplikację. W tym samym dniu i w wymienio-
nych wyżej dziennikach opublikowano także ogłosze-
nie o naborze na wspomnianą aplikację zawierające
wskazanie: limitu miejsc oraz terminu rozpoczęcia
egzaminu konkursowego wyznaczonego na dzień
8 sierpnia 2009 r., a także miejsca i warunków przyj-
mowania zgłoszenia o przystąpieniu do egzaminu
konkursowego na aplikację ogólną wraz z wymaga-
nymi dokumentami. W ogłoszeniu tym wskazano
również wysokość opłaty egzaminacyjnej za udział
w egzaminie konkursowym na aplikację ogólną oraz
rachunek bankowy, na który należy ją wnieść.
3. W roku 2009 przewidywany jest jeden nabór na
aplikację ogólną.
4. Szczegóły naboru na aplikację ogólną zostały
opublikowane w wymienionym wyżej ogłoszeniu oraz
są zamieszczone na bieżąco aktualizowanej stronie
internetowej krajowej szkoły oraz jej podstronie
– www.nowa-aplikacja.p.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie wyrównania świadczeń pieniężnych
za lata 1994–2001 byłym żołnierzom
batalionów budowlanych (9258)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9258/09, doty-
czące interpelacji posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie wyrównania świadczeń pieniężnych za
698
lata 1994–2001 byłym żołnierzom batalionów bu-
dowlanych, uprzejmie informuję:
W dniu 27 marca 2007 r. Rada Ministrów przyję-
ła „Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego”.
W „Założeniach...” dokonano m.in. przeglądu i oceny
postulatów dotyczących zadośćuczynienia za krzywdy
doznane w okresie wojny i po wojnie zgłaszanych
przez różne i bardzo liczne grupy społeczne (w tym
przez żołnierzy batalionów budowlanych). Realizacja
wszystkich postulatów byłaby bardzo kosztowna, sza-
cuje się, że byłby to koszt co najmniej 4,5 mld zł, co
oczywiście sprawia, że staje się to nierealne. Na pod-
stawie założeń opracowany został projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec dyk-
tatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji
systemów totalitarnych.
Biorąc jednakże pod uwagę fakt, że Polska,
w porównaniu z innymi krajami o podobnych lo-
sach, ma najbardziej rozbudowany katalog ustaw,
mocą których wypłacane są świadczenia pieniężne
z tytułu wydarzeń sprzed ponad półwiecza oraz
z uwagi na trudną sytuację gospodarczą i wynika-
jącą z tego konieczność dokonania ograniczeń
w wydatkach z budżetu państwa, a także biorąc pod
uwagę bardzo licznie zgłaszane postulaty dotyczące
zadośćuczynienia za krzywdy doznane w okresie woj-
ny i po wojnie, Rada Ministrów podjęła decyzję
o przyznaniu uprawnień wyłącznie rodzinom osób,
które poniosły śmierć w trakcie wystąpień wolnościo-
wych, mających miejsce w latach 1956–1983 w obronie
wolności i godności człowieka oraz praw obywatela.
W dniu 7 maja 2009 r. ustawa o zadośćuczynie-
niu rodzinom ofiar wystąpień wolnościowych w la-
tach 1956–1983 przyjęta została przez Sejm RP.
Ustawę przekazano do podpisu prezydentowi RP
w dniu 11 maja 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prezes Rady
Ministrów w uzasadnionych przypadkach może przy-
znać rentę specjalną osobom, które doznały szczegól-
nych krzywd w czasie działań wojennych i w okresie
powojennym, znajdującym się obecnie w trudnej sy-
tuacji życiowej.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że minister pracy i polityki społecznej nie przewidu-
je podjęcia inicjatywy w kierunku wprowadzenia
przepisów wyrównujących świadczenia za lata 1994–
–2001 byłym żołnierzom batalionów budowlanych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła
Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie przyszłości Wojska Polskiego
na terenach wschodniej Polski (9259)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie przyszłości Wojska Polskiego na terenach
wschodniej Polski (SPS-023-9259/09), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Działania reorganizacyjne w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej wynikają ze zmieniających
się uwarunkowań bezpieczeństwa oraz potrzeb
obronnych kraju. Projektowane zmiany, skutkujące
przebudową struktur rodzajów i komponentów Sił
Zbrojnych, poddawane są wszechstronnym analizom
ze szczególnym uwzględnieniem zasady „koszt – efekt”
w kontekście potrzeb obronnych, efektywnego wy-
datkowania środków finansowych z budżetu pań-
stwa, a także potencjalnych skutków społeczno-eko-
nomicznych dla lokalnych społeczności.
Zgodnie z obowiązującymi standardami w Siłach
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej związki taktycz-
ne powinny posiadać zdolność do prowadzenia całego
spektrum działań w wyznaczonych dla nich rejonach
odpowiedzialności. Ocenia się, że utrzymanie w skła-
dzie Wojsk Lądowych mniejszej liczby związków tak-
tycznych o większych zdolnościach bojowych wypeł-
ni potrzeby w tym zakresie, zapewni realizację zadań
wynikających ze Strategii Bezpieczeństwa Narodo-
wego Rzeczypospolitej Polskiej, zatwierdzonej przez
prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 13 listo-
pada 2007 r., oraz z zobowiązań sojuszniczych, a tak-
że wpłynie korzystnie na efektywne wykorzystanie
posiadanego potencjału bojowego.
Ze zrozumieniem odnoszę się do wyrażonych przez
pana posła Krzysztofa Tchórzewskiego obaw o poten-
cjał Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na tere-
nach wschodniej Polski. Planowana reorganizacja
części jednostek wojskowych w garnizonie Siedlce nie
spowoduje zmniejszenia tego potencjału. Umożliwi
natomiast racjonalny rozwój ich zdolności operacyj-
nych oraz zmniejszenie nakładów finansowych na
utrzymanie zbędnej infrastruktury wojskowej.
Nie przewiduje się likwidacji garnizonu Siedlce
oraz stacjonujących w nim pododdziałów 1. Brygady
Pancernej. Planuje się natomiast rozformowanie
1. Batalionu Rozpoznawczego, z jednoczesnym prze-
kazaniem jego sił i środków do pułków rozpoznaw-
czych oraz pododdziałów rozpoznawczych brygad
ogólnowojskowych w celu zwiększenia ich potencja-
łu. W związku z tym nie zakłada się zwolnienia
z zawodowej służby wojskowej przygotowanej i do-
świadczonej kadry dydaktyczno-instruktorskiej tego
batalionu.

Zawarta w interpelacji posła Krzysztofa Tchó-
rzewskiego teza o obronie naszych granic jedynie
przez stutysięczną armię jest nieprecyzyjna, gdyż nie
uwzględnia możliwości mobilizacyjnych Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej na wypadek zewnętrz-
nego zagrożenia państwa. Zapewnienie bezpieczeń-
stwa, zarówno w układzie zewnętrznym, jak i we-
wnętrznym, to podstawowa powinność demokratycz-
nego państwa wobec jego obywateli. Zawieszenie
zasadniczej służby wojskowej (służby obowiązkowej)
i funkcjonowanie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w oparciu o dobrowolne formy służby wojskowej
nie ograniczają możliwości szkolenia obywateli dla
potrzeb obronnych. Projektowaną nową formą szko-
lenia, między innymi dla potrzeb gromadzenia zaso-
bów wyszkolonych rezerw osobowych, będzie służba
przygotowawcza, którą pełnić będą mogli ochotnicy
posiadający uregulowany stosunek do służby wojsko-
wej. Ponadto ustawicznemu szkoleniu podlegać będą
żołnierze rezerwy, którzy w trybie ochotniczym pod-
piszą kontrakt na pełnienie służby w ramach Naro-
dowych Sił Rezerwowych.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, że
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny osoby
uznane za zdolne do służby wojskowej mogą być po-
wołane do czynnej służby wojskowej.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie lawinowego wzrostu
liczby kierowców prowadzących pojazdy
mechaniczne po spożyciu alkoholu (9260)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9260/
09) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Piotra Stanke w sprawie lawinowego wzrostu
liczby kierowców prowadzących pojazdy mechaniczne
po spożyciu alkoholu, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazania wymaga, iż problem nie-
trzeźwych kierowców na polskich drogach dostrzeżo-
ny został już w latach 90., kiedy to prowadzenie po-
699
jazdu niezależnie od ilości spożytego alkoholu stano-
wiło wyłącznie wykroczenie. W celu ograniczenia
skali tego zjawiska podjęto wówczas działania legi-
slacyjne, których efektem była zmiana kwalifikacji
prawnej czynu (wprowadzenie art. 178a w Kodeksie
karnym), zgodnie z którą od 2001 r. kierowanie po-
jazdu w stanie nietrzeźwości jest przestępstwem za-
grożonym m.in. karą pozbawienia wolności do lat 2.
Powyższe regulacje przyczyniły się do ograniczenia
skali zjawiska jedynie w pierwszym roku po wprowa-
dzeniu zmian. W 2000 r. Policja ujawniła 188 tys.
kierujących „po alkoholu”, natomiast w roku 2001
(po wprowadzeniu zmian) liczba ujawnionych nie-
trzeźwych kierowców spadła do 145 tys. W kolejnych
latach Policja odnotowała sukcesywny wzrost ujaw-
nień nietrzeźwych kierowców – aż do 2006 r., w któ-
rym to roku liczba nietrzeźwych kierowców przekro-
czyła granicę 200 tys. W 2007 r. nastąpił spadek
ujawnień kierujących pojazdami po spożyciu alkoho-
lu do poziomu 159 tys. Analiza danych za 2008 r.
wykazała ponowny wzrost ujawnień kierujących po-
jazdami po spożyciu alkoholu do wartości 168 tys.
Analiza danych wykazała ponadto, iż nietrzeźwi
użytkownicy dróg uczestniczyli w 6373 wypadkach
drogowych, z czego w 4976 wypadkach byli zarazem
ich sprawcami. W zdarzeniach tych zginęły 602 oso-
by, a 6315 osób zostało rannych. Najliczniejszą grupę
nietrzeźwych sprawców wypadków stanowili kieru-
jący pojazdami. W odniesieniu do ogólnej liczby wy-
padków spowodowanych przez kierujących pojazda-
mi nietrzeźwi stanowili 9,2%.
Powyższe dane wskazują, że tendencja kierują-
cych pojazdami „po spożyciu alkoholu” ujawnianych
przez Policję ma postać sinusoidalną. Przytoczone
powyżej dane stanowią bodziec do poszukiwania ko-
lejnych rozwiązań pozwalających ograniczyć skalę
tego zjawiska, tym bardziej że dane te ukazują jedy-
nie liczbę ujawnionych przypadków, a nie obrazują
skali problemu. Nie jest bowiem znana „ciemna licz-
ba” kierowców uczestniczących w ruchu drogowym
pod wpływem alkoholu, którzy z różnych względów
uniknęli kontroli drogowej. Dlatego też ujawnianie
i eliminowanie z ruchu kierujących pojazdami „po
spożyciu alkoholu” jest jednym z priorytetowych za-
dań policjantów pełniących służbę na drogach. Jed-
nym z działań podejmowanych w ostatnim czasie na
rzecz ograniczenia skali kierujących pojazdem po
spożyciu alkoholu jest m.in. wprowadzenie tzw. są-
dów 24-godzinnych. Oceniając wprowadzenie powyż-
szego rozwiązania z perspektywy czasu, stwierdzić
należy, iż nie wpłynęło ono znacząco na ograniczenie
skali nietrzeźwych kierowców na polskich drogach.
Analizując problematykę nietrzeźwych kierow-
ców, nie można pominąć kwestii związanej z lawino-
wym przyrostem liczby pojazdów zarejestrowanych
w ostatnich latach, dla przykładu, w 2000 r. w Polsce
zarejestrowanych było 14 mln pojazdów, natomiast
w 2008 r. – ponad 20 mln (wzrost o 42%). Patrząc
zatem przez pryzmat większej liczby pojazdów poru-
szających się po polskich drogach, a co za tym idzie
700
– zdecydowanie większej liczby kierowców, zaryzyko-
wać można stwierdzenie, że liczba nietrzeźwych kie-
rowców została relatywnie ograniczona.
Biorąc pod uwagę działania profilaktyczne podej-
mowane w obszarze bezpieczeństwa w ruchu drogo-
wym, w szczególności w zakresie edukacji społeczeń-
stwa, w tym dzieci i młodzieży, pragnę poinformować,
iż Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
kontynuuje w 2009 r. realizację rządowego Programu
Ograniczania Przestępczości i Aspołecznych Zacho-
wań pn. „Razem bezpieczniej”, ustanowionego na
mocy uchwały Rady Ministrów nr 218/2006 z dnia
18 grudnia 2006 r., którego wdrażanie i realizacja
miała miejsce w latach 2007–2008. Zgodnie z założe-
niami ww. programu realizowano działania zmierza-
jące do ograniczenia skali zjawisk i zachowań, które
budzą powszechny sprzeciw i poczucie zagrożenia.
Jednym z obszarów wskazanych w programie, zakwa-
lifikowanych do przeprowadzenia stosownych działań,
jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, w którym
zdefiniowano następujące problemy:
— dużą liczbę wypadków drogowych, szczególnie
ze skutkiem śmiertelnym,
— dużą liczbę przypadków kierowania pojazdem
pod wpływem alkoholu lub innego podobnie działa-
jącego środka,
— nadmierną prędkość pojazdów i liczne przypad-
ki nieużywania pasów bezpieczeństwa.
Do niezbędnych zadań zmierzających do ograni-
czenia skali występujących zagrożeń i nieprawidło-
wości, a także sposobów ich wsparcia, wyszczególnio-
nych w ich realizacji, zaliczono:
— zwiększenie liczby i aktywności patroli policyj-
nych na drogach, szczególnie w rejonie dużych miast
(zintensyfikowanie wykrywania substancji psycho-
aktywnych u kierowców, intensyfikacja kontroli
prędkości pojazdów wraz z ciągłym wdrażaniem nad-
zoru automatycznego),
— usprawnienie działań z zakresu kontroli tech-
nicznej pojazdu,
— intensyfikacja kontroli przewoźników pod wzglę-
dem przestrzegania przepisów ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o transporcie drogowym (t.j.: Dz. U.
z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.), współpraca
Policji z Inspekcją Transportu Drogowego,
— edukacja w celu kształtowania świadomego
i kulturalnego uczestnika ruchu drogowego, respek-
tującego prawo i szanującego prawa innych uczestni-
ków tego ruchu,
— upowszechnianie zasad ratownictwa drogowe-
go oraz z zakresu udzielania pierwszej pomocy,
— promowanie działań na rzecz bezpieczeństwa
w ruchu drogowym,
— zaostrzenie przepisów prawa w stosunku do
sprawców łamiących przepisy ruchu drogowego, któ-
rych naruszanie jest przyczyną lub skutkiem najcięż-
szych i najczęstszych wypadków drogowych (np. tych,
którzy kierują pojazdem pod wpływem alkoholu lub
środków odurzających, nie używają pasów bezpie-
czeństwa),
— usprawnienie systemu ściągalności mandatów
karnych w celu wykształcenia w kierowcach prze-
świadczenia o surowości i nieuchronności kary za
naruszanie przepisów,
— włączenie wychowania komunikacyjnego do
programu „Edukacja dla bezpieczeństwa”,
— realizacja programów profilaktycznych na
rzecz bezpieczeństwa w ruchu drogowym,
— opracowanie i wdrożenie zasad kształtowania
bezpiecznej przestrzeni w ruchu drogowym.
Ponadto w budżecie państwa w ramach rezerwy
celowej na realizację programu „Razem bezpieczniej”
zabezpieczana jest corocznie kwota w wysokości
3 mln zł na aktywizację społeczności lokalnych. Kwo-
ta ta jest przekazywana do budżetów wojewodów na
zadania realizowane przez organizacje pozarządowe
i jednostki samorządu terytorialnego. Warty podkre-
ślenia jest fakt, iż w 2009 r. środki te utrzymane
zostały na tym samym poziomie. W 2009 r. Zespół
koordynujący wspierający realizację programu „Ra-
zem bezpieczniej” powołany przy ministrze spraw
wewnętrznych i administracji podjął decyzję o po-
dziale kwoty 3 mln zł w następujący sposób:
— 2 800 000 zł – na dofinansowanie projektów
przekazanych przez wojewodów w obszarach: bezpie-
czeństwo w miejscach publicznych i w miejscu za-
mieszkania, przemoc w rodzinie, bezpieczeństwo
w szkole, bezpieczeństwo w środkach komunikacji
publicznej, bezpieczeństwo w ruchu drogowym, ochro-
na dziedzictwa narodowego,
— 100 000 zł – na konkurs dla jednostek samo-
rządu terytorialnego „Budujemy miasteczka ruchu
drogowego”,
— 100 000 zł – na konkurs dla jednostek samo-
rządu terytorialnego na projekt dotyczący bezpie-
czeństwa imprez sportowych.
Na dofinansowanie w 2008 r. w ramach programu
„Razem bezpieczniej” do MSWiA wpłynęło 77 pro-
jektów na łączną sumę 6 473 802 zł. Zespół koordy-
nujący wspierający realizację programu „Razem bez-
pieczniej” powołany przy ministrze spraw wewnętrz-
nych i administracji zarekomendował do dofinanso-
wania łącznie 41 projektów na łączną kwotę 2 991 591 zł.
Z kwoty tej na 2008 r. na projekty do realizacji
w obszarze bezpieczeństwa w ruchu drogowym prze-
kazano łącznie 515 622 zł. Warto zaznaczyć, że
w 2007 r. na projekty w obszarze bezpieczeństwa
w ruchu drogowym przekazano łącznie 685 471 zł.
Wykaz projektów dofinansowanych w 2008 r.
z rezerwy celowej budżetu państwa w ramach reali-
zacji programu „Razem bezpieczniej” w obszarze ru-
chu drogowego przedstawia tabela 1 na s. 701.
Wykaz projektów dofinansowanych w 2009 r.
z rezerwy celowej budżetu państwa w ramach reali-
zacji programu „Razem bezpieczniej” w obszarze ru-
chu drogowego przedstawia tabela 2 na s. 701.
Za istotny projekt kształtujący postawę odpowie-
dzialnego kierowcy uznano reprezentowany przez
Pomorski Urząd Wojewódzki projekt kampanii spo-
łecznej pn. „Kieruj bez procentów” autorstwa Gdań-
 701

Tabela1

Województwo Nazwa, opis projektu Kwota

„Jestem częścią świata – chcę być bezpieczny na drodze” – kształtowanie właściwych postaw w
kujawsko-pomorskie zakresie nauki bezpiecznego zachowania najmłodszych oraz umiejętności radzenia sobie w różnych 60 497 zł
sytuacjach związanych z bezpieczeństwem na drodze.
„Wyścig z czasem” – projekt ma na celu podniesienie kultury motoryzacyjnej, obejmuje działania
informacyjno-edukacyjne zmierzające do poprawy bezpieczeństwa w ruchu drogowym, szczególnie
dbanie o bezpieczeństwo młodzieży ponadgimnazjalnej, poparte umiejętnością udzielania pierwszej
lubelskie 70 000 zł
pomocy przedmedycznej, jak również edukacja w celu kształtowania świadomego i kulturalnego
uczestnika ruchu drogowego, respektującego prawo i szanującego prawa innych uczestników tego
ruchu.
„Bezpieczniej do celu” – zwiększenie świadomości bezpiecznego zachowania na drodze, przestrze-
gania przepisów ruchu drogowego, prawidłowego oznakowania uczestników ruchu drogowego i
mazowieckie 28 874 zł
posiadania umiejętności udzielenia pomocy przedmedycznej – organizacja konkursów, szkoleń,
pogadanek, Rajdu Gwiaździstego, akcji honorowego krwiodawstwa.
„Świadomi i bezpieczni” – szkolenie młodzieży szkół ponadgimnazjalnych w zakresie współpracy
opolskie ze służbami ratowniczymi oraz zespołami zarządzania kryzysowego w prewencji zagrożeń komu- 34 800 zł
nikacyjnych oraz zapobieganiu i usuwaniu skutków katastrof i zdarzeń drogowych.
„Bądź bezpieczny na drodze” – głównym celem projektu jest poprawa bezpieczeństwa w ruchu
drogowym na terenie powiatu, natomiast działaniem służącym realizacji ww. celu będzie rozpo-
podkarpackie wszechnianie informacji podnoszącej świadomość społeczności lokalnej w kwestii bezpieczeństwa 48 000 zł
w ruchu drogowym. Wypracowana zostanie możliwość identyfikacji zagrożeń i problemów na
drodze i przedstawienie modelu świadomego i kulturalnego uczestnika ruchu drogowego.
Kampania społeczna „Kieruj bez procentów” – projekt prowadzony będzie poprzez edukację przy-
szłych kierowców, upowszechnianie wśród grupy czynnych kierowców idei trzeźwości za kierow-
pomorskie 98 451 zł
nicą, wytworzenie u pasażerów pojazdów poczucia odpowiedzialności za bezpieczną jazdę, szeroka
akcja edukacyjno-informacyjna skierowana do mieszkańców Gdańska.
„Bezpieczni na drogach” – upowszechnianie zasad ratownictwa drogowego oraz zakresu udziela-
nia pierwszej pomocy i promowanie działań na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego, wdrażanie
świętokrzyskie zasad kształtowania bezpiecznej przestrzeni w ruchu drogowym, organizacja kursu ratownictwa 75 000 zł
drogowego, kursu instruktora ratownictwa drogowego, kursu instruktora Harcerskiej Szkoły
Ratownictwa itp.
„Utworzenie Centrów Edukacji Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego w woj. warmińsko-mazurskim”
– współpraca ze szkołami podstawowymi, gimnazjami oraz szkołami ponadgimnazjalnymi (orga-
nizacja egzaminów na kartę motorowerową, przygotowanie i przeprowadzenie turniejów wiedzy
warmińsko-mazurskie 100 000 zł
o bezpieczeństwie ruchu drogowego i motoryzacyjnych na szczeblu powiatowym i innych zadań
określonych rocznym harmonogramem, współpraca z instytucjami realizującymi w ramach swo-
ich zadań tematykę z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Tabela 2

Województwo Nazwa, opis projektu Kwota

Kampania społeczna „Kieruj bez procentów: wychowujemy młode pokolenie kierowców”– w ra-
mach projektu przewiduje się szkolenia „Trzeźwa jazda”, szkolenia w ośrodkach kształcenia kie-
rowców, szkolenia z zasad udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej i właściwego postępowa-
nia w sytuacji wypadku drogowego, szkolenia z pierwszej pomocy dla studentów, szkolenia funk-
cjonariuszy policji w zakresie wykrywania u kontrolowanych kierowców objawów świadczących
pomorskie 148 870 zł
o zażyciu substancji psychoaktywnych, konferencja „Kieruj bez procentów”, piknik rodzinny,
akcja Europejska Noc bez Wypadków, akcja „Zaduszki młodych kierowców”, akcje: „Znicz”
i „Bezpieczne powroty”, konkurs plastyczny dla uczniów, międzyszkolne zawody drużyn młodych
ratowników, wydanie materiałów informacyjno-edukacyjnych i reklamowych, badania „Alkohol
i kierowca”.
„Przedszkolny program edukacji komunikacyjnej” – głównym celem projektu jest przygotowanie
dzieci w wieku przedszkolnym do bezpiecznego uczestnictwa w ruchu drogowym, który ma zostać
osiągnięty poprzez wdrożenie kompleksowego programu działań zwanego „Przedszkolnym pro-
warmińsko-mazurskie 115 000 zł
gramem edukacji komunikacyjnej”. Projekt ten zostanie zrealizowany na terenie miasta Olszty-
na i zakłada udział około 40 placówek przedszkolnych. Każda z placówek wyposażona zostanie
w nowoczesny zestaw pomocy dydaktycznych o nazwie Autochodzik.

skiego Centrum Uzależnień od Alkoholu PZOZ, do-
finansowany w ramach programu „Razem bezpiecz-
niej” zarówno w 2008 r., jak i 2009 r.
Projekt ten prowadzony był poprzez edukację
przyszłych kierowców, upowszechnianie wśród grupy
czynnych kierowców idei trzeźwości za kierownicą,
wytworzenie u pasażerów pojazdów poczucia odpo-
wiedzialności za bezpieczną jazdę, akcję edukacyjno-
-informacyjną skierowaną do mieszkańców Gdańska.
Projekt zakładał przede wszystkim kształtowanie
prawidłowej postawy odpowiedzialnego kierowcy. Ce-
lem kampanii było zmniejszenie liczby przypadków
prowadzenia pojazdów przez osoby nietrzeźwe oraz
zwiększenie świadomości kierowców i innych uczest-
ników ruchu drogowego na temat skutków nietrzeź-
wości za kierownicą. Powyższa kampania realizowa-
na była na płaszczyźnie edukacyjnej i informacyjnej.
W ramach działalności edukacyjnej prowadzono
702
szkolenia w formie warsztatów psychologicznych
skierowane do kandydatów na kierowców (szkoły po-
nadgimnazjalne, OSK). Zostały one przygotowane
i prowadzone były przez doświadczonych psycholo-
gów z gdańskich placówek oraz funkcjonariuszy wo-
jewódzkiej komendy Policji. W trakcie szkoleń prze-
kazywane były nie tylko informacje dotyczące wpły-
wu alkoholu i innych środków psychoaktywnych na
organizm człowieka, ale prezentowano również zwią-
zek między wyznawanymi wartościami a piciem
i prowadzeniem pojazdu lub przyzwoleniem na pro-
wadzenie pojazdów przez nietrzeźwych kierowców.
W ramach działalności informacyjnej materiały
promujące kampanię, tj. ulotki, naklejki, breloczki,
plakaty, rozprowadzane były wśród szerokiego grona
odbiorców. Zostały one dostarczone do punktów
sprzedaży biletów i dyspozytorni ZKM, na stacje ben-
zynowe, do zrzeszenia transportu prywatnego, para-
fii, wręczone osobom biorącym udział w szkoleniach
oraz uczestnikom różnego rodzaju imprez i festynów
organizowanych dla mieszkańców. Hasła kampanii
eksponowane były na billboardach i citylightach oraz
na banerach. Naklejki i ulotki przekazywali także
kierowcom funkcjonariusze Policji i straży miejskiej
podczas kontroli pojazdów. W ramach kampanii od-
bywały się cykliczne imprezy: coroczne otwarcie no-
wej edycji kampanii połączone z otwarciem sezonu
motocyklowego, festyny z okazji dnia św. Krzysztofa,
Dzień Jednośladowej Alternatywy na Jarmarku Do-
minikańskim. W trakcie tych wydarzeń w atmosfe-
rze dobrej zabawy rozpowszechniana była idea
„trzeźwego kierowania” i spędzania czasu wolnego
bez alkoholu. Hasła kampanii „Kieruj bez procen-
tów” towarzyszyły też konferencjom oraz konkursom
poświęconym bezpieczeństwu ruchu drogowego dla
dzieci i młodzieży gdańskich szkół. Została nawiąza-
na współpraca z fundacją „Krzyś – trzeźwy i życzliwy
kierowca” z Warszawy, której ogólnopolska akcja, pi-
lotowana m.in. przez Krzysztofa Hołowczyca, była
bliska hasłom kampanii „Kieruj bez procentów”.
Wspomnieć ponadto należy, iż w czerwcu 2008 r.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
we współpracy z Ministerstwem Infrastruktury oraz
Komendą Główną Policji ogłosiło konkurs dla jedno-
stek samorządu terytorialnego w ramach rządowego
programu pn. „Razem bezpieczniej” na projekt mia-
steczka ruchu drogowego. Realizacji tej towarzyszy-
ła również ogólnopolska kampania policyjna pn. „Ro-
werem bezpiecznie do celu”, której założeniem była
promocja bezpieczeństwa w ruchu drogowym wśród
dzieci i młodzieży oraz nauka prawidłowych i odpo-
wiedzialnych zachowań na drodze.
W ramach przygotowań do konkursu na projekt
pn. „Miasteczka ruchu drogowego” dokonano m.in.
„inwentaryzacji” miasteczek ruchu drogowego na
terenie kraju, a także przeprowadzono akcję promo-
cyjno-informacyjną, której celem było włączenie jed-
nostek samorządu terytorialnego we wspólne działa-
nia (aktywizacja podmiotów, potencjalnych partne-
rów do realizacji zadań przedsięwzięcia). Celem opra-
cowanego w MSWiA konkursu było uaktywnienie
jednostek samorządu terytorialnego w zakresie dzia-
łań w obszarze bezpieczeństwa ruchu drogowego,
wybranie i nagrodzenie projektów w zakresie budo-
wy lub modernizacji miasteczka ruchu drogowego,
którego funkcjonowanie winno przyczynić się do pod-
niesienia bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez
edukację dzieci i młodzieży w zakresie wychowania
komunikacyjnego, a w szczególności:
— popularyzowania zasad i przepisów ruchu dro-
gowego,
— kształtowania nawyków prawidłowego zacho-
wania się w ruchu drogowym w charakterze rowe-
rzystów,
— stworzenia warunków dla dzieci i młodzieży do
przeprowadzania egzaminów na kartę rowerową
i motorowerową,
— popularyzowania roweru jako środka transpor-
tu, rekreacji i sportu.
Nadmienić również należy, iż w ramach organi-
zacji działań administracji rządowej na rzecz popra-
wy bezpieczeństwa podczas wypoczynku w okresie
letnim w 2008 r. pn. „Bezpieczne wakacje” w maju
2008 r. wojewodowie podjęli działania zmierzające do
aktywizacji służb odpowiedzialnych za bezpieczeń-
stwo, organów samorządowych oraz administracji
zespolonej w województwie, a także innych jedno-
stek, które mają wpływ na warunki letniego pobytu
i wypoczynku, jak i na bezpieczny dojazd do miejsc,
gdzie był on organizowany. Bezpieczne wakacje były
realizacją wspólnych inicjatyw z podmiotami poza-
rządowymi (organizacjami społecznymi i kościołami)
i wszelkimi innymi instytucjami, organizującymi
wypoczynek dzieciom i młodzieży w następujących
obszarach:
— bezpieczeństwo na drogach (do i z miejsc wy-
poczynku),
— bezpieczeństwo w miejscu wypoczynku,
— bezpieczeństwo w miejscu zamieszkania.
Realizacji ww. zadań w powyższych obszarach to-
warzyszyły zintegrowane działania wszystkich for-
macji nadzorowanych przez MSWiA (w tym w szcze-
gólności: Policji, Straży Granicznej, Państwowej
Straży Pożarnej), wsparte działaniami administracji
rządowej i samorządu terytorialnego.
Pragnę jednocześnie zapewnić, iż wszystkie ww.
inicjatywy ze względu na duże zainteresowanie ze
strony jednostek samorządu terytorialnego i organi-
zacji pozarządowych będą kontynuowane również
w roku bieżącym. Ponadto z uwagi na powodzenie
ubiegłorocznych działań zespół koordynujący wspie-
rający realizację programu „Razem bezpieczniej” po-
wołany przy ministrze spraw wewnętrznych i admini-
stracji podjął decyzję o przeznaczeniu kwoty 100 000 zł
na konkurs dla jednostek samorządu terytorialnego
pn. „Budujemy miasteczka ruchu drogowego”.
Jedną z ostatnich inicjatyw na rzecz poprawy bez-
pieczeństwa w ruchu drogowym, w których resort
spraw wewnętrznych i administracji był czynnym
uczestnikiem, stanowiło spotkanie w ramach Okrą-

głego Stołu Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego
pt. „Alkohol – zagrożenie na drodze”, zorganizowane
w lutym 2009 r. w sali biura Banku Światowego
w Warszawie. Była to kolejna edycja cyklu spotkań
organizowanych przez Stowarzyszenie Partnerstwo
dla Bezpieczeństwa Drogowego (partnerstwo), pod-
czas którego przedstawiciele administracji rządowej
(w tym resortów: spraw wewnętrznych i administra-
cji, infrastruktury, sprawiedliwości, zdrowia, edu-
kacji narodowej) i innych instytucji państwowych
(tj. Krajowa Rada Bezpieczeństwa Ruchu Drogowe-
go, Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów
Alkoholowych, Instytut Transportu Samochodowe-
go), zaproszeni eksperci, jak również przedstawicie-
le producentów napojów alkoholowych, mogli po-
dzielić się swoimi wnioskami na temat faktycznego
stanu w zakresie zapobiegania wypadkom drogo-
wym z udziałem nietrzeźwych uczestników ruchu
drogowego. Podczas spotkania poruszono kwestie
dotyczące m.in.:
— skuteczności działań reedukacyjnych dedyko-
wanych nietrzeźwym uczestnikom ruchu drogowego,
szczególnie w warunkach recydywy,
— wyeliminowania społecznego przyzwolenia na
jazdę w stanie nietrzeźwym,
— funkcjonowania systemu egzekwowania prawa
przez organy i koordynacji działań instytucji pań-
stwowych (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji, Ministerstwo Infrastruktury, Minister-
stwo Sprawiedliwości, Ministerstwo Zdrowia, Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej, Krajowa Rada Bezpie-
czeństwa Ruchu Drogowego, Państwowa Agencja
Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, Instytut
Transportu Samochodowego), organizacji pozarzą-
dowych oraz innych podmiotów (np. producentów
alkoholu) w celu poprawy sytuacji w aspekcie podej-
mowania działań profilaktycznych,
— skutecznych rozwiązań w tym zakresie poprzez
prezentację programu pilotażowego „Piłeś? Nie jedź!”
w Olsztynie, którego model zastosować można w in-
nych miastach.
Powyższe spotkanie dało możliwość wypracowa-
nia propozycji konkretnych działań usprawniają-
cych działanie systemu profilaktycznego. Propozy-
cje dotyczyły trzech podstawowych jego składników,
tj.: skutecznej egzekucji prawa, odpowiednio dedy-
kowanych programów społeczno-edukacyjnych, jak
również skutecznych kampanii społecznych. Okrą-
gły stół był punktem wyjścia do rozpoczęcia prac
w grupie roboczej złożonej z przedstawicieli zapro-
szonych organizacji.
Warto również wspomnieć, iż w kwietniu 2009 r.
w Sejmie RP odbyła się inauguracja ogólnopolskiej
społecznej kampanii edukacyjnej pod hasłem „Sprawdź,
czy Twoje picie jest bezpieczne” –,,Wyhamuj w porę”.
W akcję organizowaną przez Państwową Agencję
Rozwiązywania Problemów Alkoholowych włączyła
się Policja ruchu drogowego, przeprowadzając w ca-
łym kraju zintensyfikowane kontrole stanu trzeźwo-
ści kierujących pojazdami. Do kampanii przystąpiło
703
ponad 1400 samorządów gminnych, 15 wojewódzkich
oraz 60 organizacji pozarządowych i innych instytu-
cji. Podstawowym celem kampanii jest ograniczanie
liczby osób, w tym także kierujących pojazdami, któ-
rzy spożywają alkohol w sposób ryzykowny i szkodli-
wy, oraz przekazanie wiedzy na temat prawnych,
zdrowotnych i społecznych szkód, jakie mogą wiązać
się z piciem alkoholu.
Przedstawiciele polskiej Policji uczestniczą rów-
nież w pracach nad projektem dyrektywy Parlamen-
tu Europejskiego i Rady wprowadzającej ułatwienia
w transgranicznym egzekwowaniu prawa w zakre-
sie dotyczącym bezpieczeństwa ruchu drogowego,
w tym wobec kierujących pojazdami pod wpływem
alkoholu.
Przedstawiając powyższe, pragnę ponownie pod-
kreślić, iż wyeliminowanie z ruchu drogowego kieru-
jących pojazdami pod wpływem alkoholu pozostaje
priorytetem w działaniach Policji, co odzwierciedla
m.in. duża liczba ujawnień nietrzeźwych kierowców.
Okresowe analizy efektywności wzmożonych działań
kontrolnych wskazują na zdecydowanie wyższą sku-
teczność tej metody w stosunku do efektów uzyski-
wanych w toku codziennej służby. Dlatego też Policja
sukcesywnie dąży do podniesienia poziomu skutecz-
ności, m.in. poprzez intensyfikację działań w tym
obszarze. W 2009 r. Policja prowadzi działania ukie-
runkowane na kontrolę trzeźwości kierujących, ko-
ordynowane centralnie. Wynikają one m.in. z reali-
zacji Krajowego Programu Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego „GAMBIT”, rekomendacji Komisji Euro-
pejskiej (2004/345/EC) oraz programu działania Eu-
ropejskiej Organizacji Policji Ruchu Drogowego TI-
SPOL. Komenda Główna Policji podjęła również pra-
ce zmierzające do zmiany regulacji prawnych, które
pozwoliłyby uprościć procedurę kontroli, tak aby
możliwe było skontrolowanie maksymalnej liczby
kierowców. Celem tych działań jest wypracowanie
skutecznych metod i taktyki prowadzenia działań
o kryptonimie „trzeźwe poranki”, które wykazują
dużą skuteczność przy jednocześnie niewielkiej
uciążliwości dla kierujących (w przypadku wyniku
negatywnego kontrola trwa jedynie kilkadziesiąt
sekund).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
704
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie wprowadzenia przez rząd Ukrainy
poważnych ograniczeń w dostępie do rynku
pracy dla cudzoziemców, w tym dla Polaków
(9262)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Stanke (pismo nr SPS-
-023-9262/09 z dnia 30 kwietnia 2009 r.) w sprawie
wprowadzenia przez rząd Ukrainy poważnych ogra-
niczeń w dostępie do rynku pracy dla cudzoziemców,
w tym dla Polaków, uprzejmie informuję, że przepisy
wprowadzające nowe zasady uzyskiwania zezwoleń
na wykonywanie pracy nie mają charakteru dyskry-
minacyjnego w stosunku do obywateli polskich, po-
nieważ w równym stopniu dotyczą obywateli wszyst-
kich państw i nie odbiegają od powszechnie przyję-
tych i stosowanych standardów. Wprowadzone za-
ostrzenia wydają się być pochodną realizacji przez
rząd Ukrainy wewnętrznej polityki migracyjnej.
Część z nowo wprowadzonych przepisów ma wy-
łącznie porządkujący charakter i nie wpływa w istot-
ny sposób na uzyskiwanie zezwoleń na pracę na
Ukrainie przez obywateli Polski. Szereg nowych ure-
gulowań może jednak w istotny sposób utrudnić
i wydłużyć proces uzyskiwania tych zezwoleń z powo-
du zwiększenia liczby dokumentów objętych procedu-
rą i podwyższenia opłaty za wydanie zezwolenia.
Należy jednakże podkreślić, że zmiana w postaci
wydawania zezwoleń na pracę dla kadry kierowniczej
wyłącznie na okres maksymalnie 3 lat z możliwością
przedłużenia na okres kolejnych 2 lat (dotychczas na
okres zawartego kontraktu) może rzeczywiście do-
tknąć przedstawicieli zagranicznej kadry kierowni-
czej, ale wyłącznie w przypadku gdy ich zatrudnienie
nie jest regulowane stałą umową o pracę zawartą
z zarejestrowanym na Ukrainie podmiotem gospo-
darczym, lecz czasowym kontraktem. Zmiana ta do-
tyczy cudzoziemców czasowo oddelegowanych do pra-
cy na Ukrainie w ramach tzw. przeniesień wewnątrz-
korporacyjnych lub świadczenia usług bez podejmo-
wania bezpośredniej działalności gospodarczej na
Ukrainie, co ma z reguły zastosowanie do różnego
rodzaju konsultantów i ekspertów delegowanych do
pracy na Ukrainie.
W przypadku gdy cudzoziemcy zatrudniani są na
stanowiskach kierowniczych w oparciu o stałą umo-
wę o pracę zawartą z zarejestrowanym na Ukrainie
podmiotem gospodarczym, to zarówno w nowych re-
gulacjach, jak i w dotychczas obowiązujących przepi-
sach mogli oni ubiegać się maksymalnie o roczne
zezwolenie na pracę z możliwością późniejszego co-
rocznego jego przedłużania.
Pragnę dodać, że Wydział Promocji Handlu i In-
westycji Ambasady RP w Kijowie przeprowadził
kampanię informacyjną na powyższy temat wśród
polskich organizacji samorządu gospodarczego zrze-
szających podmioty gospodarcze zainteresowane ryn-
kiem ukraińskim. Ambasada będzie również moni-
torować skutki wprowadzenia nowych uregulowań
dla polskich przedsiębiorców na Ukrainie.
Ponadto z inicjatywy Ministerstwa Pracy i Poli-
tyki Społecznej 5 maja br. odbyło się spotkanie po-
święcone tej sprawie, w którym wzięli udział przed-
stawiciele Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Mi-
nisterstwa Gospodarki. Uzgodniono, iż w związku
z trwającymi przygotowaniami do III posiedzenia Pol-
sko-Ukraińskiej Komisji Międzyrządowej ds. Współ-
pracy Gospodarczej, które ma się odbyć w czerwcu br.
w Kijowie, strona polska zaproponuje uzupełnienie
protokołu z posiedzenia o zapis dotyczący zbadania
przez stronę ukraińską możliwości stworzenia prefe-
rencyjnego systemu zatrudniania dla obywateli pol-
skich na Ukrainie, w szczególności gdy jest ono zwią-
zane z procesem inwestycyjnym.
Ministerstwo włączyło sprawę jako istotny pro-
blem w stosunkach dwustronnych do tematyki roz-
mów na najbliższych spotkaniach premierów i szefów
zainteresowanych resortów obu państw.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie prac nad wprowadzeniem
podatku ekologicznego od samochodów,
który miałby zastąpić akcyzę (9263)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-9263/09 z dnia 30 kwietnia br., przy któ-
rym została przekazana interpelacja pani poseł Bar-
bary Bartuś oraz panów posłów Roberta Telusa
i Krzysztofa Sońty w sprawie prac nad wprowadze-
niem podatku ekologicznego od samochodów, który
miałby zastąpić akcyzę, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż obecnie prowadzo-
ne są jedynie prace w zakresie analiz założeń do
ewentualnych zmian systemu opodatkowania samo-
chodów. Minister finansów jako odpowiedzialny za

finanse publiczne jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie do nowych rozwiązań
podatkowych mających na celu zapewnienie wpły-
wów budżetowych przy jednoczesnym uwzględnieniu
oddziaływania opodatkowania na środowisko i go-
spodarkę. W związku z tym, iż Ministerstwo Finan-
sów prowadzi jedynie analizy założeń do zmiany sys-
temu opodatkowania samochodów, kwoty podatku,
jakimi obciążeni mogliby być posiadacze samocho-
dów, nie są na dzień dzisiejszy znane. Stąd też infor-
macje prasowe wskazujące, iż posiadacze najstar-
szych pojazdów będą obciążeni podatkiem w wysoko-
ści 3 tys. zł, nie wynikają z założeń rządu, mają cha-
rakter spekulacji medialnych i należy je zdemento-
wać. Jednocześnie wskazać należy, iż mimo braku na
dzień dzisiejszy harmonizacji przedmiotowych prze-
pisów przez prawo wspólnotowe (jest jedynie projekt
dyrektywy w tym zakresie), zdaniem Komisji Euro-
pejskiej należy dążyć do zastępowania takich podat-
ków jak polska akcyza podatkiem pobieranym corocz-
nie z uwzględnieniem jego ekologicznego charakteru
promującego kupno samochodów o niskim poziomie
emisji CO2 oraz stabilność i klarowność przedmioto-
wego systemu. Informuję, iż większość państw człon-
kowskich, które ostatnio przystąpiły do UE, rozważa
możliwość wprowadzenia rozwiązania uzależniają-
cego kwotę opodatkowania samochodów od ich szko-
dliwości na środowisko. Dlatego zasadne jest podej-
mowanie prac analitycznych, aby być przygotowa-
nym do dyskusji na forum unijnym w tym temacie.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną, ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd.
Reasumując, wyjaśniam, iż minister finansów ani
tym bardziej rząd nie podjął decyzji o zastąpieniu
podatku akcyzowego nowym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie zmiany klasyfikowania do grup
o określonych stopniach niepełnosprawności
(9264)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-9264/09, interpelację pana posła Mar-
705
ka Polaka z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zmia-
ny klasyfikowania do grup o określonych stopniach
niepełnosprawności, uprzejmie wyjaśniam:
Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92,
z późn. zm.) w art. 3 wprowadza gradację niepełno-
sprawności według stopni: znacznego, umiarkowanego
i lekkiego. Art. 4 ust. 1–3 przedmiotowej ustawy za-
wiera definicje legalne osób zaliczonych do odpowied-
niego stopnia niepełnosprawności i określa warunki
formalne, jakie osoba zaliczona do odpowiedniego
stopnia musi spełniać, aby w jej sprawie zostało wy-
dane orzeczenie o zaliczeniu do stopnia niepełnospraw-
ności. Gradacja niepełnosprawności według stopni
stosowana przy orzekaniu co do osób w wieku powy-
żej 16 roku życia służy systematyzacji przesłanek de-
cydujących o intensywności nasilenia „niepełnospraw-
ności” rozumianej ogólnie jako cecha lub stan.
Zakres treści pojęcia „stopień niepełnosprawno-
ści” oparty został przez ustawodawcę na trzech ro-
dzajach kryteriów:
1) medycznym (biologicznym) zdefiniowanym przez
ustawodawcę jako naruszenie sprawności organi-
zmu; naruszenie sprawności organizmu jest stop-
niowalne w kontekście jego skutków, tj. utraty zdol-
ności do pracy i/lub pełnienia ról społecznych,
2) ekonomicznym (zawodowym) zdefiniowanym
przez ustawodawcę jako niezdolność do pracy; kry-
terium to jest stopniowane na kontinuum: od całko-
witej niezdolności do pracy, poprzez pracę w warun-
kach chronionych, do obniżenia w sposób istotny
zdolności do wykonywania pracy,
3) społecznym zdefiniowanym przez ustawodawcę
jako zdolność do pełnienia ról społecznych; kryte-
rium to stopniowane jest na kontinuum: od koniecz-
ności stałej i długotrwałej opieki i pomocy osobie
w pełnieniu ról społecznych do udzielania pomocy
o charakterze okresowym lub częściowym.
Stosownie do art. 4 ust. 1–3 wyżej wymienionej
ustawy do jednego z trzech stopni niepełnosprawności
zalicza się odpowiednio następujące osoby:
1. Do znacznego stopnia niepełnosprawności za-
licza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu,
niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie
w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu
pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej
opieki i pomocy innych osób w związku z niezdol-
nością do samodzielnej egzystencji (art. 4 ust. l
ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych).
Odrębną definicję „niezdolności do samodzielnej
egzystencji” zawiera art. 4 ust. 4 ustawy o rehabili-
tacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych. W tym ujęciu oznacza ona na-
ruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemoż-
liwiającym zaspokojenie bez pomocy innych osób
podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się
przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i ko-
munikację.
706
Przyjęte przy dokonywaniu oceny niezdolności do
samodzielnej egzystencji kryteria behawioralne obej-
mują zatem różne indeksy czynności wykonywanych
w życiu codziennym lub określają zdolność do prze-
mieszczania się w przestrzeni oraz komunikowa-
nia się z otoczeniem.
Termin „konieczność sprawowania opieki” zdefi-
niowany został w § 29 ust. l pkt 2 rozporządzenia
ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej
z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepeł-
nosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U.
Nr 139, poz. 1328) jako całkowita zależność osoby od
otoczenia, polegająca na pielęgnacji w zakresie higie-
ny osobistej i karmienia lub wykonywania czynności
samoobsługowych, prowadzenia gospodarstwa domo-
wego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem.
Pojęcie to ma zatem szeroki zakres przedmiotowy.
Obejmuje bowiem pielęgnację, czyli zapewnienie oso-
bie możliwości odżywiania, zaspokajania potrzeb
fizjologicznych, utrzymywanie higieny osobistej
itp. oraz załatwienie elementarnych spraw życia co-
dziennego, takich jak robienie zakupów, sprzątanie,
sporządzanie posiłków, pranie, uiszczanie opłat,
umawianie wizyt lekarskich i kontrole przyjmowa-
nia leków. Wszystkie zaś powyższe elementy łącznie
wyczerpują treść terminu „konieczność sprawowania
opieki”.
2. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawno-
ści zalicza się osobę z naruszoną sprawnością orga-
nizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedy-
nie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą
czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu
pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2 ustawy o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych).
3. Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zali-
cza się osobę o naruszonej sprawności organizmu
powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do
wykonywania pracy w porównaniu do zdolności, jaką
wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodo-
wych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub
mającą ograniczenia w pełnieniu ról społecznych da-
jące się kompensować przy pomocy wyposażenia
w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub
środki techniczne (art. 4 ust. 3 ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych).
Reasumując, niepełnosprawną w rozumieniu usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych jest osoba, u której
niemożność efektywnego realizowania aktywności
życiowej na poziomie indywidualnym i społecznym
(w tym zawodowym) związana jest z medyczną defi-
nicją jej sytuacji i trudności, tj. z faktem naruszenia
sprawności organizmu.
Odnosząc się do wyżej cytowanych definicji stopni
niepełnosprawności, podkreślić należy, iż w systemie
orzecznictwa o niepełnosprawności przyjęto, w celu
przezwyciężenia ograniczeń modelu biomedycznego,
paradygmat holistyczny. Stąd też funkcjonalną de-
terminantę niepełnosprawności stanowi stopień uza-
leżnienia orzekanej osoby od innych. Zakres koniecz-
nej opieki i/lub pomocy ze strony innych osób w za-
spokajaniu potrzeb życiowych orzekanego jest więc
w tym ujęciu funkcją stopnia naruszenia sprawności
organizmu. Im większa dysfunkcja, tym w szerszym
zakresie jednostka wymaga czynności opiekuńczych
i pomocowych.
Wymienione w przepisie art. 4 ust. l ustawy o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych osoby powinny zostać zali-
czone do znacznego stopnia niepełnosprawności, je-
żeli udokumentowane zostanie łączne wystąpienie
następujących przesłanek: 1) naruszonej sprawności
organizmu, 2) niezdolności do pracy albo zdolności
do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej,
3) konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomo-
cy innych osób w celu pełnienia ról społecznych
w związku z niezdolnością do samodzielnej egzysten-
cji. Do takiej wykładni skłania użycie w tym przepi-
sie spójnika „i” wyrażającego koniunkcję, czyli do-
puszczającego konieczność współwystępowania sytu-
acji komunikowanych przez zdania łączone tym spój-
nikiem. Gramatyczny rozbiór zdania złożonego, ja-
kim jest art. 4 ust. l ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych, semantyka logiczna, a także reguły składni
jednoznacznie wskazują, że ostatnia część tego zda-
nia odnosi się do obydwu poprzedzających go skład-
ników (wyrażeń) połączonych spójnikiem „i”.
Dlatego uznać należy, że względy pragmatyczne
nie uzasadniają konieczności zmiany przepisów
w przedmiocie ustalonej gradacji stopni niepełno-
sprawności w sposób wskazany w interpelacji pana
posła. Nie ma bowiem żadnych przesłanek, ani praw-
nych, ani aksjologicznych, by sądzić, że ustawodawca
odstąpił od powiązania znacznego stopnia niepełno-
sprawności z koniecznością świadczenia opieki i po-
mocy w związku z niezdolnością orzekanej osoby do
samodzielnej egzystencji.
Pragnę ponadto wskazać, iż do zadań Międzyre-
sortowego Zespołu do spraw Rozwiązań Systemo-
wych w Zakresie Orzekania o Niepełnosprawności
oraz Niezdolności do Pracy powołanego zarządze-
niem nr 132 prezesa Rady Ministrów z dnia 27 listo-
pada 2008 r. należy opracowanie projektu zmian sys-
temowych dotyczących funkcjonujących aktualnie
systemów orzeczniczych w kontekście ich kompaty-
bilności i koordynacji działań lub możliwości ich zin-
tegrowania. Zagadnienia definicyjne dotyczące gra-
dacji niepełnosprawności (poprzez stopnie, poziomy
niezdolności do pracy, grupy inwalidztwa) aktualnie
nie są przedmiotem prac zespołu.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie obowiązku płacenia
podatku dochodowego przez osoby fizyczne
z tytułu uzyskania przychodu
z pozarolniczej działalności gospodarczej
(9265)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na prze-
kazane przez sekretarza stanu szefa Gabinetu Politycz-
nego Prezesa Rady Ministrów pana Sławomira Nowa-
ka przy piśmie z dnia 6 maja 2009 r., nr DSPA-4810-
-2100/09, wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana
Krzysztofa Putry z dnia 30 kwietnia 2009 r., nr SPS-
-023-9265/09, przy którym załączono interpelację
pana posła Roberta Kołakowskiego w sprawie obo-
wiązku płacenia podatku dochodowego przez osoby
fizyczne z tytułu uzyskania przychodu z pozarolni-
czej działalności gospodarczej, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.) przychodem
z działalności gospodarczej są przychody należne,
choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłą-
czeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych
bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprze-
daży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od
towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa
się przychód pomniejszony o należny podatek od to-
warów i usług.
Przepis ten ustanawia zasadę, w myśl której przy-
chody z pozarolniczej działalności gospodarczej okre-
ślane są w oparciu o tzw. metodę memoriałową.
W praktyce oznacza to, że przychód powstaje w mo-
mencie wydania towaru lub wykonania usługi i bez
znaczenia pozostaje fakt zapłaty należności przez od-
biorcę świadczenia.
Obowiązujące zasady dotyczące przychodów z po-
zarolniczej działalności gospodarczej są w bezpośred-
ni sposób powiązane z kosztami ich uzyskania. Me-
moriałowa metoda ma bowiem zastosowanie także
do rozliczania kosztów uzyskania przychodów. Me-
moriałowa zasada rozliczania kosztów uzyskania
przychodów oznacza, że podatnik będący odbiorcą
towaru lub usługi uwzględnia ich wartość w kosztach
podatkowych bez względu na fakt zapłaty za ten to-
war lub tę usługę.
W związku z powyższym wprowadzenie kasowej
metody określania przychodów z działalności gospo-
darczej musiałoby skutkować przyjęciem zasady ka-
sowej również po stronie kosztów uzyskania przycho-
dów. W konsekwencji podatnik mógłby zaliczyć do
kosztów podatkowych wyłącznie wartość towarów
i usług, za które faktycznie zapłacił.
Wprowadzenie propozycji pana posła jedynie po
stronie przychodowej bez odpowiednich zmian po
stronie kosztowej skutkowałoby niepożądanymi kon-
707
sekwencjami podatkowymi wiążącymi się z znacz-
nym obniżeniem wpływów z podatku dochodowego.
Ponadto przyjęcie takiego rozwiązania spowodo-
wałoby przerzucenie konsekwencji niewywiązywania
się wobec siebie kontrahentów z regulacji zobowią-
zań na budżet państwa poprzez zmniejszenie wpływu
środków z podatku dochodowego. Dodatkowo nieko-
rzystne dla budżetu skutki wprowadzenia metody
kasowej do rozliczeń podatkowych mogą być spotę-
gowane okolicznością, iż kontrola podatkowa rozli-
czeń pieniężnych byłaby bardziej skomplikowana od
kontroli podatkowej rozliczeń prowadzonych w ujęciu
memoriałowym.
Należy również zauważyć, że aktualne przepisy
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
przewidują po stronie kosztowej złagodzenie skutków
wynikających z nieotrzymania zapłaty od kontrahen-
tów za dostarczone towary lub wykonane usługi
(art. 23 ust. 1 pkt 20 i 21). Istnieje możliwość zalicze-
nia do kosztów podatkowych wierzytelności odpisa-
nych jako nieściągalne, które uprzednio zostały za-
rachowane do przychodów należnych i których nie-
ściągalność została udokumentowana w sposób okre-
ślony w ustawie o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych. Dotyczy to również odpisów aktualizują-
cych wartość należności w tej części, która uprzednio
zaliczona była do przychodów należnych.
Mając na uwadze powyższe, nie mogę zgodzić się
z sugestią pana posła, że regulacja zawarta w art. 14
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
dotycząca memoriałowego sposobu określania przy-
chodu z pozarolniczej działalności gospodarczej jest
krzywdząca dla osób prowadzących taką działalność.
W konsekwencji aktualnie nie przewiduje się zmiany
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
w zakresie określania przychodu z pozarolniczej
działalności gospodarczej polegającej na uznaniu „za
przychód tylko kwot faktycznie otrzymanych z tytu-
łu prowadzonej działalności”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie zapewnienia drogi alternatywnej
na czas przebudowy odcinka autostrady A1:
Stryków – Częstochowa – Pyrzowice (9266)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 23 kwietnia 2009 r. przekazujące inter-
708
pelację państwa posłów: Jadwigi Wiśniewskiej, Ewy
Malik oraz Anny Paluch odnośnie do wybudowania
alternatywnej drogi dla odcinka autostrady A1 od
Łodzi do Pyrzowic, uprzejmie informuję.
Jako droga, która przejmie ruch na czas budowy
autostrady A1, jest przewidziana droga krajowa
nr 91. Zgodnie z realizowanym programem odnowy
nawierzchni w latach 2008–2012 odcinek tej drogi
będzie sukcesywnie przygotowywany do przejęcia
ruchu na czas budowy autostrady A1. Na odcinku
Częstochowa – Rudniki dokonano już wzmocnienia
nawierzchni, natomiast dla odcinka Rudniki – gra-
nica województwa łódzkiego w bieżącym roku Od-
dział GDDKiA w Katowicach przystąpił do opraco-
wania dokumentacji technicznej na odnowę i wzmoc-
nienie konstrukcji nawierzchni drogi do nośności
115 kN/oś. Natomiast prace związane z rozbudową
przedmiotowej drogi obejmują odcinek od Tuszyna
do granicy województwa łódzkiego/śląskiego. Plano-
wany termin realizacji ww. zadań to lata 2011–2013.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję, że
aktualnie nie jest planowane wybudowanie nowej
drogi na przedmiotowym odcinku, gdyż funkcję dro-
gi alternatywnej spełnia droga krajowa nr 91.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące planów budo-
wy obwodnic miejscowości Częstochowy, Kłomnic
i Rędzin uprzejmie informuję, iż termin zakończenia
inwestycji dotyczącej wybudowania obwodnicy mia-
sta Częstochowy oraz odcinka autostrady A1 Rząsa-
wa – Pyrzowice nie został zmieniony i jest zgodny
z umową o budowę i eksploatację autostrady A1 pod-
pisaną w dniu 22 stycznia 2009 r. W ofercie przetar-
gowej Autostrada Południe SA zaproponowała zakoń-
czenie realizacji całej inwestycji do roku 2014.
W trakcie negocjacji termin oddania do eksploatacji
odcinka Stryków – Rząsawa został określony na maj
2012 r.
Należy zauważyć, iż uzgodniony termin oddania
do użytkowania odcinka Rząsawa – Pyrzowice, naj-
później w 60 miesięcy od dnia podpisania umowy,
jest terminem końcowym. Harmonogram prac zo-
stał określony w ww. umowie. Budowa autostrady
A1 na odcinku Stryków – Pyrzowice, w tym rozwią-
zania komunikacyjne dla miasta Częstochowa, będą
realizowane w systemie partnerstwa publiczno-pry-
watnego.
Natomiast odnośnie do budowy obwodnic Kłom-
nic i Rędzina w ciągu drogi krajowej nr 91 informuję,
iż nie zostały przewidziane do realizacji w „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Jednakże na spotkaniu z przedstawicielami gmi-
ny Kłomnice, które odbyło się w dniu 11 marca 2009 r.
w siedzibie oddziału GDDKiA w Katowicach, omó-
wiono temat możliwości budowy obwodnicy Kłomnic.
Ustalono, że pod planowaną obwodnicę gmina zabez-
pieczy teren, wprowadzając go do miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego.
Ponadto informuję, iż postulat połączenia lokal-
nego układu drogowego z planowaną autostradą A1
poprzez miejsca obsługi podróżnych (MOP) jest
sprzeczny z obowiązującymi w tym zakresie przepi-
sami rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
16 stycznia 2002 r. w sprawie przepisów techniczno-
budowlanych dotyczących autostrad płatnych (Dz. U.
Nr 12, poz. 116). Włączanie ruchu w ramach plano-
wanej autostrady w inny sposób niż poprzez węzły
nie jest dopuszczalne i stanowi zagrożenie dla bez-
pieczeństwa ruchu drogowego.
Z kolei miejscowość Kruszyna zostanie skomu-
nikowana z autostradą A1 poprzez węzeł Kościelec
położony w odległości około 5 km od jej granic. Na-
tomiast dotychczasowa infrastruktura drogowa,
w połączeniu z projektowaną siecią dróg zbiorczych
wzdłuż autostrady oraz obiektami nad lub pod au-
tostradą, zapewni obsługę komunikacyjną miesz-
kańcom miejscowości leżących po obu stronach au-
tostrady A1.
W związku z postulatem wybudowania w pasie
drogowym autostrady A1 ogólnodostępnych dróg ser-
wisowych uprzejmie informuję, iż realizacja autostra-
dy uwarunkowana jest zapewnieniem bezpłatnej pu-
blicznej drogi na kierunku projektowanej autostrady.
W przypadku powiatu radomszczańskiego i często-
chowskiego ww. wymogi zapewnia droga krajowa
nr 91, która swoim przebiegiem łączy siedziby powia-
tów w Radomsku i Częstochowie. Istniejąca na tere-
nie powiatu częstochowskiego sieć dróg powiatowych
i gminnych zapewnia, zgodnie z art. 6a i 7 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) połączenia lo-
kalne. Natomiast obsługę działek przyległych do au-
tostrady zapewnią drogi serwisowe realizowane
w ramach budowy autostrady A1.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
połączenie pomiędzy miejscowościami Kruszyna,
Częstochowa, Radomsko są zapewnione poprzez sieć
dróg powiatowych i gminnych. Drogi serwisowe będą
obsługiwać jedynie ruch do działek przyległych do
planowanej autostrady.
Odnosząc się do pytania dotyczącego wsparcia fi-
nansowego dla dróg powiatowych i gminnych, infor-
muję, iż zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 mar-
ca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) organ administracji rzą-
dowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do
którego właściwości należą sprawy z zakresu plano-
wania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania
i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. W myśl art. 19
ust. 2 ww. ustawy zarządcami dróg, z zastrzeżeniem
ust. 3, 5 i 8, są dla dróg krajowych – generalny dy-
rektor dróg krajowych i autostrad; wojewódzkich
– zarząd województwa; powiatowych – zarząd powia-
tu; gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
Natomiast na podstawie art. 19 ust. 5 ww. ustawy
w granicach miast na prawach powiatu zarządcą
wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta.
Do obowiązków zarządcy dróg w myśl art. 20
ustawy o drogach publicznych należy m.in.: opraco-
wywanie projektów planów finansowania budowy,

przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg
oraz drogowych obiektów inżynierskich oraz pełnie-
nie funkcji inwestora.
Natomiast na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy
z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruk-
tury transportu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251,
z późń. zm.) zadania w zakresie finansowania budo-
wy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony i za-
rządzania drogami publicznymi, z wyjątkiem dróg
krajowych autostrad i dróg ekspresowych, finanso-
wane są z budżetów właściwych samorządów.
Dodatkowym źródłem dofinansowania dla samo-
rządów na zadania drogowe jest rezerwa subwencji
ogólnej tworzona w budżecie państwa na mocy art. 26
ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539).
W związku z powyższym Ministerstwo Infra-
struktury nie posiada uprawnienia do występowania
o zapewnienie środków finansowych na modernizację
dróg lokalnych. W ocenie resortu infrastruktury
możliwość dofinansowania z budżetu państwa roz-
woju i modernizacji dróg lokalnych, która została
zawarta w uchwale 233/2008 Rady Ministrów z dnia
28 października 2008 r. w sprawie ustanowienia pro-
gramu wieloletniego pod nazwą „Narodowy program
przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”, pozwala na
realizację postulatów wskazanych przez panią poseł
i samorządy.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej renegocjacji
umowy z konsorcjum Autostrada Południe SA w za-
kresie sposobu poboru opłat, uprzejmie informuję, iż
nie ma podstaw prawych do przeprowadzenia rene-
gocjacji umowy w ww. zakresie.
Obecnie GDDKiA przygotowuje zakres studium
wykonalności dla elektronicznego systemu poboru
opłat wraz z harmonogramem jego wykonania. Dopie-
ro po zakończeniu ww. opracowania podjęta zostanie
decyzja o wyborze rozwiązania technologicznego i or-
ganizacyjno-prawnego w przedmiotowej sprawie.
Dopiero w momencie wprowadzenia elektronicz-
nego systemu poboru opłat spółka Autostrada Połu-
dnie SA zgodnie z punktem 7.9.31 umowy na budowę
i eksploatację autostrady A1 na odcinku Stryków –
Pyrzowice zobowiązana będzie do wdrożenia elektro-
nicznego systemu poboru opłat na przedmiotowej
autostradzie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
709
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie refundowania badań
profilaktycznych oraz szczepień przeciwko
rakowi szyjki macicy (9267)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Waldemara Andzela z dnia 23 kwiet-
nia 2009 r., przekazaną przy piśmie z dnia 30 kwiet-
nia 2009 r. znak: SPS-023-9267/09, w sprawie badań
profilaktycznych oraz szczepień przeciwko rakowi
szyjki macicy, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 1 lipca 2005 r. o ustano-
wieniu programu wieloletniego „Narodowy program
zwalczania chorób nowotworowych” (Dz. U. Nr 143,
poz. 1200, z późn. zm.) planowane nakłady z budże-
tu państwa na realizację działań przewidzianych
w ramach programu nie mogą być w poszczególnych
latach mniejsze niż 250 000 tys. zł., a nakłady na
realizację działań z zakresu wczesnego wykrywania
nowotworów muszą stanowić rocznie nie mniej niż
10% ogólnej kwoty przeznaczonej na realizację pro-
gramu.
W ramach zadania pn. „Populacyjny program
profilaktyki i wczesnego wykrywania raka szyjki ma-
cicy”, będącego zorganizowanym skriningiem popu-
lacyjnym, realizowanym od 2006 r., badania cytolo-
giczne wykonywane są u kobiet od 25 do 59 roku
życia, w odstępach 3-letnich. Kobiety na badania za-
praszane są listownie. Organizacja wysyłki imien-
nych zaproszeń do kobiet na badania profilaktyczne
od 2009 r. realizowana będzie przez wojewódzkie
ośrodki koordynujące lub poprzez firmy spedycyjne
wybrane przez WOK-i z zastosowaniem ustawy Pra-
wo zamówień publicznych.
Realizacja ww. programu to skoordynowane dzia-
łania polegające na współpracy pomiędzy Narodo-
wym Funduszem Zdrowia, zapewniającym dostęp-
ność świadczeń, tj. badań cytologicznych, oraz Mini-
sterstwem Zdrowia finansującym część administra-
cyjno-logistyczną. Na potrzeby programu populacyj-
nego utworzono sieć wojewódzkich i Centralny Ośro-
dek Koordynującego.
Narodowy Fundusz Zdrowia zawiera umowy ze
świadczeniodawcami i finansuje realizację badań cy-
tologicznych w ramach populacyjnego programu pro-
filaktyki i wczesnego wykrywania raka szyjki maci-
cy. W roku 2009 na zlecenie Ministerstwa Zdrowia
zorganizuje również akcje o charakterze edukacyjno-
-informacyjnym o zasięgu ogólnopolskim, zakupi
czas antenowy na realizację medialnych kampanii
informacyjno-reklamowych w poszczególnych woje-
wództwach oraz o zasięgu ogólnopolskim, a także
zorganizuje produkcję materiałów informacyjnych.
W najbliższym czasie nie przewiduje się nad-
zwyczajnych programów profilaktycznych, zapla-
710
nowana jest kontynuacja działań podjętych w ww.
programie.
W świetle postulatu zawartego w interpelacji, do-
tyczącego refundacji przez państwo szczepień prze-
ciw wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV), uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że szczepionka p/
HPV jest w kalendarzu szczepień ochronnych szcze-
pieniem zalecanym i niefinansowanym przez mini-
stra zdrowia.
Organizację szczepień ochronnych w Polsce regu-
luje ustawa z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz
zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U.
Nr 234, poz. 1570). Zgodnie z art. 17 ust. 10 pkt 2 ww.
ustawy minister właściwy do spraw zdrowia określa,
w drodze rozporządzenia, osoby lub grupy osób obo-
wiązane do poddawania się obowiązkowym szczepie-
niom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym, wiek
i inne okoliczności stanowiące przesłankę do nałoże-
nia obowiązku szczepień ochronnych na te osoby. Na
podstawie ww. ustawy minister zdrowia w ramach
„Programu szczepień ochronnych” finansuje zakup
szczepionek do szczepień obowiązkowych. Koszty
przeprowadzenia takich szczepień są pokrywane na
zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) (świadcze-
niobiorcy zapewnia się i finansuje ze środków pu-
blicznych na zasadach i w zakresie określonych
w ustawie m.in. obowiązkowe szczepienia ochronne).
Art. 15 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych reguluje zapewnienie świadcze-
niobiorcy świadczenia na rzecz zachowania zdrowia,
zapobiegania chorobom i wczesnego wykrywania
chorób, w tym obowiązkowe szczepienia ochronne.
Rada ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych (po-
wołana ustawą z dnia z dnia 1 lipca 2005 r. o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Narodowy pro-
gram zwalczania chorób nowotworowych”, zgodnie
z art. 6 ww. ustawy tworzy się radę jako organ opi-
niodawczo-doradczy ministra właściwego do spraw
zdrowia w sprawach dotyczących programu) reko-
menduje bezpieczną, pewną i sprawdzoną formę pro-
filaktyki raka szyjki macicy, jaką jest prowadzenie
skriningu populacyjnego, realizowanego w ramach
„Narodowego programu zwalczania chorób nowotwo-
rowych”.
Według Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworo-
wych hierarchia potrzeb w zakresie profilaktyki no-
wotworu szyjki macicy, jak również rozbieżne opinie
ekspertów na temat skuteczności szczepionki w za-
kresie zwalczania chorób nowotworowych w Polsce,
wskazują na celowość dalszego prowadzenia skrinin-
gu populacyjnego, polegającego na wykonywaniu
w sposób zorganizowany i powtarzalny raz na trzy
lata badań cytologicznych u kobiet w wieku 25–59
lat jako priorytetową metodę w zwalczaniu raka szyj-
ki macicy w Polsce.
Stanowisko w zakresie szczepienia przeciwko za-
każeniom HPV zajął również Zespół Ekspertów Pol-
skiego Towarzystwa Ginekologicznego. Zgodnie z re-
komendacją ww. zespołu w sprawie szczepienia
p/HPV, opublikowaną w miesięczniku Polskiego To-
warzystwa Ginekologicznego – Ginekologia Polska
(nr 2/2009) „U wszystkich zaszczepionych kobiet musi
być nadal prowadzony skrining cytologiczny! Szcze-
pionki nie chronią przed wszystkimi typami HPV,
które mogą być przyczyną raka szyjki macicy”.
Zgodnie z opiniami ekspertów szczepionka p/HPV
obniża ryzyko zachorowania na raka szyjki macicy
o około 70% (jeżeli zostanie podana przed wiekiem
inicjacji seksualnej), nie chroni jednak przed rozwo-
jem nowotworu kobiet już zakażonych, a według sta-
nowiska Światowej Organizacji Zdrowia „istotne
efekty skuteczności szczepień populacyjnych będą
widoczne po upływie 30 lat”.
Odnosząc się do informacji o „ważności” wprowa-
dzenia szczepień przeciwko wirusowi brodawczaka
ludzkiego, uprzejmie informuję, że w dniu 24 lutego
2009 r. minister zdrowia zwrócił się do Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych z prośbą o dokonanie
analizy w zakresie oceny efektywności klinicznej
i kosztowej szczepionki przeciw wirusowi brodawcza-
ka ludzkiego (HPV). Przeznaczając bardzo wysokie
pieniądze ze środków publicznych, minister zdrowia
musi mieć pewność, że wdrożenie powszechnych
szczepień p/HPV w oparciu o bezpieczeństwo zdro-
wotne szczepionej populacji umożliwi skuteczne
zmniejszenie ryzyka zachorowania na raka szyjki
macicy.
Na dzień dzisiejszy w Polsce podstawowym, istot-
nym elementem prowadzenia profilaktyki raka szyj-
ki macicy jest rzetelna edukacja, podkreślająca zna-
czenie cytologicznych badań przesiewowych, jako
najważniejszej metody wczesnego wykrywania zmian
przedrakowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie drastycznego zmniejszenia
nakładów finansowych przez PFRON w 2009 r.
na wykonanie zadań realizowanych
przez powiaty na rzecz osób
niepełnosprawnych (9268)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9268/09, inter-
pelację posła Piotra Polaka w sprawie drastycznego

zmniejszenia nakładów finansowych przez PFRON
w 2009 r. na wykonanie zadań realizowanych przez
powiaty na rzecz osób niepełnosprawnych, proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
Zmniejszenie wysokości środków PFRON przeka-
zywanych według algorytmu samorządom powiato-
wym dotyczy wszystkich powiatów w Polsce i wynika
z konieczności przeznaczenia zdecydowanie więk-
szych środków na obligatoryjne zadanie z zakresu
rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych, ja-
kim jest dofinansowanie do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r. w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia wskaźnik ten, uwzględniany przy nali-
czaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych, wzrósł prawie o 30%. Po-
nadto grupa pracowników, których zatrudnianie
uprawnia pracodawcę do otrzymywania dofinanso-
wania do wynagrodzeń pracowników niepełnospraw-
nych, została rozszerzona o osoby posiadające upraw-
nienia emerytalne. PFRON musi również zapewnić
środki na finansowanie dodatkowych kosztów za-
trudniania pracowników niepełnosprawnych, o któ-
rych zwrot mogą ubiegać się zakłady pracy chronio-
nej. Pragnę podkreślić, że liczba pracowników nie-
pełnosprawnych zarejestrowanych w systemie SO-
DiR stale rośnie, co pociąga za sobą wzrost wydatków
PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń (według
danych PFRON liczba zatrudnionych osób niepełno-
sprawnych u pracodawców objętych dofinansowa-
niem do wynagrodzeń była w lutym bieżącego roku
w stosunku do grudnia ubiegłego roku wyższa o bli-
sko 21 tys. osób, tj. ok. 10%).
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
cjom oraz organizacjom pozarządowym, mających
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Należy podkreślić, że Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych obowiązany jest do
zapewnienia przede wszystkim środków finansowych
na realizację tytułów obligatoryjnych, do których na-
leży realizacja uprawnień pracodawców zatrudniają-
cych osoby niepełnosprawne. Taką kategorię wydat-
ków stanowią także środki przekazywane algoryt-
mem samorządom na finansowanie uczestnictwa
osób niepełnosprawnych w warsztatach terapii zaję-
ciowej czy też działania zakładów aktywności zawo-
dowej. Omówione wcześniej zmiany legislacyjne mają
bezpośredni wpływ na kształtowanie się poziomu
wydatków sztywnych PFRON, który obecnie wynosi
67% ogólnych wydatków PFRON.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały
realne zmniejszenie kwot przekazanych do samorzą-
dów. Porównując plan finansowy PFRON określony
711
ustawą budżetową państwa na lata 2008–2009 w po-
zycji przelewy redystrybucyjne, należy wskazać, że
w 2009 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r. obniżenie
wysokości środków dla samorządów powiatowych
o kwotę 169 139 tys. zł, tj. o 20,46%. Przy uwzględ-
nieniu dodatkowych środków przyznanych we wrze-
śniu 2008 r. różnica jest większa, nie przekracza jed-
nak 30%. Odchylenia od tego wskaźnika, określone-
go dla puli ogółem, dla kwot przypadających poszcze-
gólnym samorządom w 2009 r. są następstwem za-
stosowania, zgodnie z wzorem algorytmu, danych
indywidualnych dotyczących samorządu oraz wyod-
rębniania kwoty z przeznaczeniem na dofinansowa-
nie kosztów działalności warsztatów terapii zajęcio-
wej przy znaczącym wzroście stawki rocznego poby-
tu jednego uczestnika w WTZ.
Uprzejmie informuję, że PFRON podejmuje inten-
sywne działania mające na celu pozyskanie dodatko-
wych środków, które zostaną przeznaczone na dofi-
nansowanie samorządów. Uzależnione jest to od
utrzymania obowiązkowych wpłat dokonywanych
przez pracodawców na poziomie bliskim zakładane-
mu oraz zabezpieczenia najważniejszego zadania
ustawowego, tj. dofinansowania rynku pracy osób
niepełnosprawnych.
Ewentualna decyzja o zwiększeniu środków na
zadania samorządów zostanie podjęta w drugim pół-
roczu tego roku.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie aktywizacji osób starszych
do świadczenia pracy po uzyskaniu prawa
do emerytury (9269)
W odpowiedzi na interpelację posła Mieczysława
Marcina Łuczaka przekazaną pismem z dnia 30 kwiet-
nia 2009 r., znak: SPS-023-9269/09, uprzejmie infor-
muję, iż Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
podziela pogląd, iż Polska w porównaniu do innych
krajów UE w najniższym stopniu wykorzystuje po-
tencjał osób po 50. roku życia na rynku pracy. Ich
wcześniejsza dezaktywizacja prowadzi do utraty
istotnych zasobów kapitału ludzkiego, które zgroma-
dzili, oznacza także konieczność ukierunkowania
środków publicznych na ich wsparcie dochodowe.
Wcześniejsza dezaktywizacja to także problem spo-
łeczny – wiele osób po przejściu na emeryturę traci
swoje więzi społeczne, często związane ze środowi-
712
skiem pracy, co rodzi ryzyko poczucia osamotnienia,
depresji oraz wykluczenia społecznego.
Co więcej, wydłużanie aktywności zawodowej pra-
cowników po 50. roku życia należy do priorytetowych
działań krajów Unii Europejskiej. Zgodnie z założe-
niami strategii lizbońskiej, przyjętej przez kraje UE
w 2000 r., jednym z celów Unii Europejskiej jest osią-
gnięcie wskaźnika zatrudnienia osób w wieku od 55
do 64 lat na poziomie nie niższym niż 50%. W Polsce
wskaźnik ten osiągnął poziom 29,7% w 2007 r., co
oznacza, iż kształtuje się on na jednym z najniższych
poziomów wśród wszystkich państw UE.
W związku z powyższym 17 października rząd
przyjął pakiet działań zmierzających do zwiększenia
zatrudnienia osób powyżej 50. roku życia w Polsce,
czyli program „Solidarność pokoleń – działania dla
zwiększenia aktywności zawodowej osób w wieku
50+”. Głównym celem programu jest osiągnięcie po-
ziomu wskaźnika zatrudnienia osób w wieku od 55
do 64 lat, wyznaczonego w strategii lizbońskiej, do
2020 r.
Program „Solidarność pokoleń (...)” zakłada
z jednej strony działania, które zwiększają zachęty
do zatrudnienia osób w wieku 50+ przez przedsię-
biorców, a z drugiej strony działania, które sprzyja-
ją poprawie kwalifikacji, umiejętności i efektywno-
ści pracy tych osób. Część rozwiązań proponowa-
nych w programie jest adresowana także do osób
młodszych, po 45. roku życia. Wynika to z oceny
ekspertów i praktyków, którzy wskazują, iż utrzy-
manie aktywności zawodowej osób w wieku 50 lat
i więcej wymaga odpowiednich działań także w sto-
sunku do osób młodszych.
Program prezentuje podejście międzypokolenio-
we, co oznacza, że podejmowane działania odnoszą
się do promowania dostępu do zatrudnienia przez
cały okres uczestnictwa w rynku pracy. Polityka „ak-
tywnego starzenia się” nie dotyczy tylko osób po 50.
roku życia, odnosi się do działań w perspektywie cy-
klu życia. Na przykład inicjatywy z obszaru zdrowia
zawodowego i bezpieczeństwa pracowników w każ-
dym wieku i podkreślanie prewencji problemów zwią-
zanych z wiekiem (takich jak mniejsza produktyw-
ność pracy) sprzyjać będą dłuższej aktywności zawo-
dowej przyszłych pokoleń.
Obecnie Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
prowadzi intensywne prace nad implementacją rzą-
dowego programu „Solidarność pokoleń – działania
dla zwiększenia aktywności zawodowej osób w wieku
50+”. Pierwszym etapem wdrażania programu była
debata społeczna, która trwała od marca do września
2008 r. Debata publiczna wokół zagadnienia aktyw-
ności zawodowej i społecznej osób starszych trwa
nadal, co można uznać za spore osiągnięcie tej ini-
cjatywy rządowej. Kolejnym etapem realizacji pro-
gramu „Solidarność pokoleń (...)” jest przygotowanie
dokumentu implementacyjnego zawierającego upo-
rządkowany i szczegółowy zestaw działań legislacyj-
nych i pozalegislacyjnych wraz z podmiotami za nie
odpowiedzialnymi. Przyjęcie dokumentu implemen-
tacyjnego programu przez Radę Ministrów jest pla-
nowane w pierwszej połowie tego roku.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wprowadzenia na listę leków
refundowanych nowoczesnych insulin
dla chorych na cukrzycę (9270)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Mieczysława Marcina Łuczaka, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy
piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r. (SPS-023-9270/09),
w sprawie wprowadzenia na listę leków refundowa-
nych nowoczesnych insulin dla chorych na cukrzycę
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Dostęp pacjentów z rozpoznaniem cukrzycy do
świadczeń opieki zdrowotnej, w tym zaopatrzenie
w produkty lecznicze i wyroby medyczne, realizuje
minister zdrowia na podstawie regulacji określo-
nych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027)
oraz aktów wykonawczych do ww. ustawy, zarządze-
nia ministra zdrowia z dnia 10 września 2008 r.
zmieniającego zarządzenie w sprawie Agencji Oceny
Technologii Medycznych oraz zarządzeń prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie przekazuję po-
niższe informacje.
Przebieg procesu refundacji produktów leczni-
czych jest uregulowany w ustawie o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, ustawie o cenach oraz aktach wykonawczych.
Umieszczenie leków innowacyjnych, m.in. również
analogów insulin długodziałających, w odpowiednich
wykazach wymaga wypełnienia określonej procedu-
ry wynikającej z przepisów, w tym art. 39 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej. Złożone przez
podmiot odpowiedzialny wnioski do ministra zdro-
wia o wpisanie leku do wykazu leków refundowanych
są rozpatrywane przez międzyresortowy Zespół do
Spraw Gospodarki Lekami, którego zadania zostały
określone w ustawie o cenach. Ponadto, w celu zdia-
gnozowania konieczności objęcia leku innowacyjnego
finansowaniem ze środków publicznych, zasadna jest

znajomość skuteczności preparatu, jego profilu bez-
pieczeństwa, opłacalności terapii. Złożone wnioski
podmiotów odpowiedzialnych o objęcie refundacją
leków innowacyjnych (zawierających nowe substan-
cje farmaceutyczne) są kierowane do oceny Agencji
Oceny Technologii Medycznych. Ustalenia ministra
zdrowia mają na celu zwiększenie przejrzystości po-
lityki refundacyjnej państwa i doprowadzenie pol-
skiego prawa do pełnej zgodności z wymogami okre-
ślonymi w dyrektywie przejrzystości (dyrektywa
Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.). Reko-
mendacja Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych oraz wypracowane stanowisko
międzyresortowego Zespołu do Spraw Gospodarki
Lekami stanowią podstawę do podjęcia przez mini-
stra zdrowia decyzji w sprawie finansowania produk-
tu leczniczego ze środków publicznych.
Uprzejmie informuję, że minister zdrowia po za-
poznaniu się z rekomendacją ekspertów, uwzględnia-
jąc stanowisko międzyresortowego Zespołu do Spraw
Gospodarki Lekami, podjęła decyzję o objęciu analo-
gów insulin długodziałających dopłatami ze środków
publicznych.
Wpisanie tych insulin do wykazu leków refundo-
wanych przewidziane jest przy kolejnej nowelizacji
wykazów leków refundowanych.
Przekazując powyższe informacje, pragnę pod-
kreślić, że cukrzyca została uznana za jeden z prio-
rytetowych celów działań w zakresie zdrowia pu-
blicznego. Minister zdrowia oraz Narodowy Fundusz
Zdrowia podejmują wszelkie działania, których celem
jest poprawa skuteczności leczenia pacjentów do-
tkniętych cukrzycą, zwiększenie dostępności produk-
tów leczniczych oraz zintensyfikowanie działań pre-
wencyjnych mających na celu zmniejszenie ryzyka
zachorowalności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zwiększenia środków PFRON
na realizację zadań określonych w ustawie
o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(9271)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
713
30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9271/09, inter-
pelację posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie zwiększenia środków Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na realiza-
cję zadań określonych w ustawie o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych, proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień:
Zmiana struktury wydatków w projekcie planu
finansowego PFRON na 2009 r. wynikła z koniecz-
ności przeznaczenia zdecydowanie większych środ-
ków na obligatoryjne zadanie z zakresu rehabilitacji
zawodowej osób niepełnosprawnych, jakim jest dofi-
nansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełno-
sprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r., w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wyna-
grodzenia, wskaźnik ten, uwzględniany przy nalicza-
niu dofinansowania do wynagrodzeń pracowników
niepełnosprawnych, wzrósł o prawie 30%. Ponadto
grupa pracowników, których zatrudnianie uprawnia
pracodawcę do otrzymywania dofinansowania do wy-
nagrodzeń pracowników niepełnosprawnych, została
rozszerzona o osoby posiadające uprawnienia emery-
talne. PFRON musi również zapewnić środki na fi-
nansowanie dodatkowych kosztów zatrudniania pra-
cowników niepełnosprawnych, o których zwrot mogą
ubiegać się zakłady pracy chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników niepeł-
nosprawnych zarejestrowanych w systemie SODiR
stale rośnie, co pociąga za sobą wzrost wydatków
PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń (według
danych PFRON liczba zatrudnionych osób niepełno-
sprawnych u pracodawców objętych dofinansowa-
niem do wynagrodzeń była w marcu bieżącego roku
w stosunku do grudnia ubiegłego roku wyższa o po-
nad 25 tys. osób, tj. o około 12%).
Zabezpieczenie środków na to zadanie ograniczy-
ło tym samym wydatki na inne zadania prioryteto-
we, m.in. na programy realizowane przez PFRON,
a także na przelewy redystrybucyjne dla samorządów
wojewódzkich i powiatowych.
Największych oszczędności PFRON zmuszony był
dokonać w zakresie programów celowych. Wynika to
z ich dodatkowego, pomocniczego charakteru w sto-
sunku do podstawowych zadań PFRON, tj. dofinan-
sowania rynku pracy osób niepełnosprawnych oraz
wspierania samorządów w realizacji zadań z zakresu
rehabilitacji zawodowej i społecznej niepełnospraw-
nych mieszkańców. W związku z powyższym plano-
wana kwota wydatków PFRON na wszystkie progra-
my celowe realizowane w 2009 r. stanowi około 42%
budżetu przeznaczonego na realizację tych progra-
mów w 2008 r. Sytuacja ta wymusza zmniejszenie
zakresu dotychczas realizowanych form wsparcia
w tym tytule.
714
Realizacja przez PFRON różnego rodzaju progra-
mów uzupełniających obligatoryjne zadania ustawo-
we PFRON jest odpowiedzią na potrzeby zgłaszane
przez środowisko osób niepełnosprawnych. Niemniej
jednak z uwagi na fakt, że PFRON co roku dysponu-
je ściśle określonym budżetem, a potrzeby zgłaszane
przez osoby niepełnosprawne znacznie przekraczają
możliwości ich sfinansowania, PFRON zmuszony jest
do limitowania oferowanej pomocy. Z tego też powo-
du poszczególne programy PFRON mają określony
czas realizacji. W przypadku pilotażowego programu
„Sprawny dojazd” dnia 17 marca br. zapadła decy-
zja Rady Nadzorczej PFRON o zakończeniu jego
realizacji. Ponadto decyzja ta jest skutkiem osią-
gnięcia przyjętych do oceny skuteczności działania
pilotażu programu wskaźników, tj. objęcie wspar-
ciem ok. 10 tys. beneficjentów.
Mając na uwadze ogromne potrzeby osób niepeł-
nosprawnych dotyczące komunikacji w związku z za-
kończeniem realizacji pilotażowego programu „Spraw-
ny dojazd”, Rada Nadzorcza PFRON w dniu 17 mar-
ca 2009 r. podjęła decyzję o zatwierdzeniu zmian
w realizowanym przez PFRON programie „Pegaz
2003” polegających m.in. na:
— wprowadzeniu modułu, w ramach którego bę-
dzie możliwe dofinansowanie kosztów związanych
z uzyskaniem prawa jazdy kategorii „B”,
— ponownym wprowadzeniu do programu możli-
wości dofinansowania ze środków PFRON zakupu
i montażu oprzyrządowania samochodu.
Tak więc osoby niepełnosprawne w bieżącym roku
kalendarzowym będą miały możliwość otrzymania
wsparcia finansowego na pokrycie kosztów związa-
nych z przystosowaniem posiadanych pojazdów do po-
trzeb wynikających z niepełnosprawności.
Należy podkreślić, że Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych obowiązany jest do
zapewnienia przede wszystkim środków finansowych
na realizację tytułów obligatoryjnych, do których na-
leży realizacja uprawnień pracodawców zatrudniają-
cych osoby niepełnosprawne. Taką kategorię wydat-
ków stanowią także środki przekazywane algoryt-
mem samorządom na finansowanie uczestnictwa
osób niepełnosprawnych w warsztatach terapii zaję-
ciowej czy też działania zakładów aktywności zawo-
dowej. Omówione wcześniej zmiany legislacyjne mają
bezpośredni wpływ na kształtowanie się poziomu
wydatków sztywnych PFRON, który obecnie wynosi
67% ogólnych wydatków PFRON.
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
cjom oraz organizacjom pozarządowym mającym
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Uprzejmie informuję, że PFRON podejmuje inten-
sywne działania mające na celu pozyskanie dodatko-
wych środków, które zostaną przeznaczone w więk-
szości na dofinansowanie samorządów, a w dalszej
kolejności na inne zadania, np. programy celowe.
Uzależnione jest to od utrzymania obowiązkowych
wpłat dokonywanych przez pracodawców na pozio-
mie bliskim zakładanemu oraz zabezpieczenia naj-
ważniejszego zadania ustawowego, tj. dofinansowa-
nia rynku pracy osób niepełnosprawnych.
Ewentualna decyzja o zwiększeniu środków na
zadania samorządów zostanie podjęta w drugim pół-
roczu tego roku.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zniesienia abonamentu
radiowo-telewizyjnego (9273)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zniesienia abonamentu radiowo-telewizyj-
nego (sygn. SPS-023-9273/09) uprzejmie przekazuję
stosowne informacje.
Zgodnie z komunikatem Komisji Europejskiej
w sprawie udzielania pomocy państwa dla radiofonii
i telewizji publicznej: „Radiofonia i telewizja publicz-
na, chociaż ma wyraźne znaczenie ekonomiczne, nie
jest porównywalna do usług publicznych w żadnym
innym dziale gospodarki. Nie ma żadnej innej usługi,
która jednocześnie miałaby dostęp do tak ogromnej
części społeczeństwa, przekazywałaby mu tak wiele
informacji i treści, i poprzez to kształtowałaby opinię
jednostek oraz opinię publiczną. (...) Ponadto radio-
fonia i telewizja są powszechnie postrzegane jako
wiarygodne źródło informacji oraz stanowią, dla nie-
małej części społeczeństwa, główne źródło informa-
cji. Tak więc ich działalność wzbogaca debatę pu-
bliczną i ostatecznie umożliwia wszystkim obywate-
lom uczestniczenie w pewnym stopniu w życiu pu-
blicznym.”
Szczególna rola radiofonii i telewizji publicznej
w zapewnianiu pluralizmu w dostępie do informacji
podkreślana jest także w dalszej części komunikatu
Komisji. Podkreśla to również ustawa o radiofonii
i telewizji, w art. 21 określając zadania mediów pu-
blicznych w związku z wypełnianiem tzw. misji pu-
blicznej. Wynika z tego oczywista w porządku euro-
pejskim potrzeba funkcjonowania mediów publicz-
nych wraz z jednoczesną swobodą, dla każdego

z państw członkowskich, w wyborze modelu finanso-
wania mediów publicznych.
Obecnie obowiązuje w RP tzw. system mieszany,
media publiczne finansowane są z reklam oraz opłat
abonamentowych. Regulacje dotyczące tych opłat,
które pobierane są w celu umożliwienia realizacji mi-
sji publicznej, zawarte są w ustawie z dnia 21 kwiet-
nia 2005 r. o opłatach abonamentowych. System ten
był wynikiem doświadczeń polskich związanych m.
in. z niemożnością finansowania mediów publicznych
w całości z abonamentu.
Z inicjatywy ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego 18 czerwca 2008 r. powołany został zespół
ekspertów pod kierownictwem prof. Tadeusza Ko-
walskiego, który przygotował projekt całościowych
rozwiązań dotyczących mediów publicznych, w tym
rozwiązań dotyczących sposobu ich finansowania,
tak by zapewnione było wypełnianie misji publicznej
przez media publiczne oraz wyasygnowane środki na
jej realizację. 1 grudnia 2008 r. zespół przedstawił
wstępny projekt ustawy o zadaniach publicznych
w dziedzinie usług medialnych.
Na początku 2009 r. powstał poselski projekt
ustawy o zadaniach publicznych w dziedzinie usług
medialnych, który nie jest bezpośrednią kontynuacją
założeń przygotowanych dla ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego, porusza jednak część zawar-
tych w nim kwestii. To właśnie poselski projekt usta-
wy jest obecnie procedowany w Sejmie.
W związku z tym, iż prace legislacyjne są w toku,
nie można rozstrzygnąć, jak ostatecznie będzie wy-
glądała kwestia finansowania mediów publicznych.
Proponuje się jednak odejście od opłat abonamento-
wych na rzecz specjalnego funduszu, z którego finan-
sowane będą zadania związane ze świadczeniem mi-
sji publicznej na podstawie licencji programowych.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie możliwości rozwoju
Wojskowego Studium Nauczania
Języków Obcych w Łodzi (9274)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej w spra-
wie możliwości rozwoju Wojskowego Studium Na-
715
uczania Języków Obcych w Łodzi (SPS-023-9274/
09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Ministerstwo Obrony Narodowej przywiązuje dużą
wagę do kształcenia językowego. Zdaję sobie sprawę,
że znajomość języków obcych jest dziś nieodłącznym
elementem rozwoju społecznego. Jest to również je-
den z podstawowych czynników zarówno kształcenia
ogólnego, jak i przygotowania żołnierzy do wykony-
wania obowiązków służbowych w kraju i za granicą,
które obejmuje nie tylko określone elementy społecz-
no-kulturowe, ale również znajomość profesjonalnej
terminologii wojskowej.
Niewątpliwie język angielski stanowi podstawowe
narzędzie komunikacji werbalnej i traktowany jest
jako lingua franca Organizacji Traktatu Północno-
atlantyckiego. Jest zatem oczywiste, że personel woj-
skowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej musi
osiągnąć taki poziom kompetencji językowej, który
pozwoli mu sprawnie funkcjonować w dzisiejszej rze-
czywistości. W mojej opinii, mimo pewnych trudno-
ści, Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej poczyniły
ogromny postęp w tym obszarze, co odzwierciedlają
opinie przełożonych żołnierzy pełniących służbę na
stanowiskach w strukturach NATO, Unii Europej-
skiej i innych organizacji międzynarodowych oraz
podczas wykonywania misji pod auspicjami tych or-
ganizacji.
Jak słusznie zauważa pani poseł Hanna Zdanow-
ska, głównym ośrodkiem kształcenia językowego
w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jest
Wojskowe Studium Nauczania Języków Obcych
(WSNJO) w Łodzi, które aktualnie prowadzi kształ-
cenie w zakresie języków: angielskiego, francuskie-
go, niemieckiego, rosyjskiego i ukraińskiego. Należy
dodać, że studium posiada możliwości nauczania
również innych języków obcych, odpowiednio do bie-
żących potrzeb Sił Zbrojnych, związanych z udzia-
łem w misjach pokojowych i stabilizacyjnych w róż-
nych rejonach świata (np. Afganistan: język perski
– dari).
Ministerstwo Obrony Narodowej nie zamierza re-
zygnować z niezmiernie ważnego elementu systemu
kształcenia i egzaminowania ze znajomości języków
obcych w resorcie, jakim jest Wojskowe Studium Na-
uczania Języków Obcych i Centralna Komisja Egza-
minacyjna Języków Obcych Ministerstwa Obrony
Narodowej. Aktualnie planowana jest częściowa mo-
dernizacja kompleksu koszarowego nr 4645 w Łodzi,
wykorzystywanego na potrzeby WSNJO. Potrzeby
kompleksu WSNJO w zakresie remontów i moderni-
zacji zostały zaplanowane na łączna kwotę 4400 tys.
zł i ujęte w:
— centralnym planie remontów nieruchomości
resortu obrony narodowej na rok 2009 – remont bu-
dynku nr 2 w latach 2009–2011 (przewidywana war-
tość kosztorysowa 2300 tys. zł; w 2009 r. WSNJO
otrzyma 300 tys. zł);
— centralnym planie inwestycji budowlanych nie-
ruchomości resortu obrony narodowej na rok 2009
716
– modernizacja budynku dydaktycznego nr 6 w latach
2009–2011 (przewidywana wartość kosztorysowa
2100 tys. zł; w 2009 r. WSNJO otrzyma 50 tys. zł).
W ramach funkcjonowania Wojskowego Studium
Nauczania Języków Obcych dostrzega się również
konieczność rozwoju nowych form kształcenia w opar-
ciu o wykorzystanie nowoczesnych technologii infor-
matycznych (distance learning). Wspomagana kom-
puterem i siecią Internet forma edukacji na odległość
będzie stanowić ciekawą alternatywę dla kształcenia
odbywającego się w trybie stacjonarnym. Instytucją
predysponowaną do prowadzenia takiej formy dosko-
nalenia językowego na potrzeby Sił Zbrojnych jest
niewątpliwie Wojskowe Studium Nauczania Języków
Obcych. Posiada ono wszystkie niezbędne elementy
do uruchomienia wojskowego serwisu językowego,
tj. zaplecze techniczne, lingwistów oraz specjalistów
w zakresie znajomości terminologii rodzajów wojsk
i służb. Dotychczas została przygotowana wersja te-
stowa serwisu egzaminacyjnego Centralnej Komisji
Egzaminacyjnej Języków Obcych Ministerstwa Obro-
ny Narodowej.
Postępująca transformacja Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, rozpoczęty proces profesjonali-
zacji oraz włączenie szkolnictwa wojskowego w na-
rodowy system edukacji inspirowany procesem bo-
lońskim to okoliczności, które skłaniały i skłaniają
do sformułowania pytań o przyszłość i kształt sys-
temu kształcenia wojskowego, a w nim podsystemu
kształcenia językowego. Ostatnie lata to szereg pod-
jętych działań o charakterze ewolucyjnym, które
przyniosły zmiany jakościowe oraz organizacyjno-
-programowe w zakresie nauczania języków obcych.
Dążeniem resortu obrony narodowej jest stworzenie
ośrodków stosujących nowoczesne metody naucza-
nia oraz udział w szkoleniu możliwie największej
liczby kadry – przy zachowaniu właściwej realizacji
zadań służbowych.
Zasadniczym celem planowanych zmian w ra-
mach kształcenia językowego będzie stworzenie sys-
temu, który zagwarantuje profesjonalne przygotowa-
nie żołnierzy potrafiących kompetentnie realizować
powierzone im zadania na wszystkich szczeblach za-
rządzania i dowodzenia w środowisku międzynaro-
dowym, przy maksymalnej racjonalizacji organiza-
cyjnej i ekonomicznej. Niewątpliwie najważniejszymi
elementami tego systemu będą, z jednej strony, Woj-
skowe Studium Nauczania Języków Obcych – w za-
kresie kształcenia, a z drugiej – Centralna Komisja
Egzaminacyjna Języków Obcych, zapewniające naj-
wyższe standardy oceny procesu kształcenia. Doce-
niając wagę tego obszaru w zakresie podnoszenia
kwalifikacji żołnierzy, minister obrony narodowej, po
wizycie w studium w dniu 16 kwietnia br., wydał dys-
pozycję szefowi Sztabu Generalnego Wojska Polskie-
go, aby przeanalizował możliwość wzmocnienia roli
Wojskowego Studium Nauczania Języków Obcych
w wojskowym systemie nauczania języków obcych,
i takie prace aktualnie trwają.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie stosunków między
Rzecząpospolitą Polską
a Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej
(9276)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Andrzeja Kanii (pismo nr SPS-023-9276/
09 z dnia 30 kwietnia br.) w sprawie stosunków mię-
dzy Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczony-
mi Ameryki Północnej, uprzejmie informuję:
Pomoc finansowa USA dla polskich Sił Zbrojnych
w latach 1995–2008, realizowana w ramach Foreign
Military Financing (FMF), wyniosła 374,7 mln USD.
Obecnie utrzymuje się na poziomie ok. 30 mln USD
rocznie, co stanowi ok. 0,67% całości środków progra-
mu (ogółem ok. 4,6 mld USD). W 2008 r. Polska uzy-
skała 27,2 mln USD, czyli o 2,8 mln USD mniej
w porównaniu do 2007 r. Rodzaj sprzętu oferowanego
przez USA Polsce w ramach FMF nie zawsze był opty-
malny. W 2009 r. administracja amerykańska planuje
przekazać Polsce w ramach FMF 27 mln USD. Kwe-
stia skali i zakresu pomocy jest stałym przedmiotem
rozmów dwustronnych dotyczących wsparcia przez
stronę amerykańską modernizacji polskich Sił Zbroj-
nych. Trudno jednocześnie porównywać Polskę z kra-
jami otrzymującymi znacznie większą pomoc, znajdu-
jącymi się w zupełnie innej sytuacji strategicznej, jak
Izrael, Pakistan czy Egipt.
Problem wyboru sprzętu i uzbrojenia dostarcza-
nego w ramach pomocy jest przedmiotem dwustron-
nych ustaleń i strona polska (MON) wskazuje obsza-
ry zainteresowań i potrzeb oraz posiada wpływ na
konkretny dobór dostaw. Nie ma natomiast możliwo-
ści przekazywania w ramach FMF bezpośrednio
środków finansowych do dyspozycji strony polskiej.
Wynika to z formalnych uwarunkowań i natury pro-
gramu FMF.
Skala pomocy, jak słusznie wskazuje pan poseł,
jest stosunkowo niewielka w porównaniu z budżetem

obronnym Polski, a zakres dostaw sprzętu i uzbro-
jenia w ramach FMF jest na tyle wąski, że nie ist-
nieje zagrożenie uzależnienia Polski od Stanów
Zjednoczonych.
Proces wdrożenia i finansowania w Siłach Zbroj-
nych samolotów transportowych Herkules reguluje
decyzja ministra obrony narodowej z 29 maja 2008 r.
Umowa na dostawy samolotów doprecyzowana 4 anek-
sami nie obejmuje inwestycji w zakresie infrastruk-
tury. Przedsięwzięcia związane z przygotowaniem
lotniska Powidz do przyjęcia i eksploatacji samolotów
C-130 są realizowane w ramach centralnego planu
inwestycji budowlanych. Według informacji uzyska-
nych w MON w latach 2005–2008 zrealizowano
21 przedsięwzięć modernizacyjnych, na które wyda-
no 201 mln zł. Zakończono 7 projektów. W 2009 r.
realizuje się 14 zadań na łączną kwotę 158,9 mln zł.
Ze względu na opóźnienia w budowie hangaru dla
samolotu Herkules zakupiono hangar przenośny. We-
dług informacji dowódcy Sił Powietrznych baza jest
gotowa do przyjęcia samolotów (do wykonania accep-
tance inspection) oraz do rozpoczęcia szkolenia lot-
niczego. Kwestia dalszej pomocy strony amerykań-
skiej jest częścią szerszych rozmów dotyczących mo-
dernizacji polskich Sił Zbrojnych. Kierunki ewentu-
alnego wsparcia tego procesu przez USA są szczegó-
łowo dyskutowane przez powołane w tym celu spe-
cjalistyczne grupy robocze kierowane z naszej strony
przez przedstawicieli resortu obrony.
Zaangażowanie Polski w Afganistanie jest od-
zwierciedleniem poważnego podejścia Polski do kwe-
stii bezpieczeństwa międzynarodowego oraz naszego
uczestnictwa w NATO. Nie wiąże się ono bezpośred-
nio z problemem ruchu bezwizowego do USA. Ame-
rykański program o ruchu bezwizowym (Visa Waiver
Program – VWP) stanowi integralną część wewnętrz-
nej legislacji USA w zakresie imigracji. Wejście do
niego uwarunkowane jest spełnieniem kilku obiek-
tywnych kryteriów, wśród których znajduje się m.in.
niski wskaźnik odmów wizowych (tzw. refusal rate
poniżej 10%). W ostatnim roku budżetowym (X 2007–
–IX 2008) wskaźnik ten wyniósł w przypadku Polski
13,8%, a zatem wciąż pozostaje ponad górną granicą
wymaganą przez amerykańskie przepisy. Należy jed-
nak pamiętać, że nie bez znaczenia dla jego wielkości
pozostają takie czynniki, jak podejmowanie przez
polskich obywateli przebywających w USA nielegal-
nej pracy, a także pozostawanie na terytorium USA
po upływie ważności przyznanej wizy. Takie sytuacje
wciąż mają miejsce. Istnieje ponadto realna możli-
wość powrotu obecnego kryterium odmów wizowych
z poziomu 10% do poziomu 3%. Ma to ścisły związek
z niepełnym wdrożeniem przez Departament Bezpie-
czeństwa Wewnętrznego USA systemu air exit*).
Zgodnie z wewnętrznymi uregulowaniami amery-
kańskimi, o ile wdrożenie takie nie nastąpi do dnia
30 czerwca br., względnie jeśli termin ten nie zosta-
*) system ten wymaga weryfikacji 97% podróżnych wyjeż-
dżających z USA
717
nie przesunięty, z początkiem lipca br. wymagany
wskaźnik powróci do poziomu 3%. Obecnie nie ma
sygnałów wskazujących na zamiar przesunięcia ww.
daty, co w powiązaniu z oczywistą trudnością osią-
gnięcia progu 3% w przypadku Polski dodatkowo
komplikuje sytuację. Biorąc pod uwagę powyższe, jak
również fakt, że rząd RP nie ma wpływu na wyso-
kość wskaźnika odmów, wskazane wydaje się doko-
nanie istotnej korekty dotychczasowej strategii poli-
tycznej w kwestii amerykańskiego programu o ruchu
bezwizowym i wycofanie tematu z pierwszej linii pol-
sko-amerykańskich konsultacji. Nie oznacza to bra-
ku zainteresowania Polski zniesieniem wiz do USA,
ale podkreśla nasze wyraźne oczekiwanie, że wszel-
kie nowe działania w tej sprawie zostaną zainicjowa-
ne przez stronę amerykańską.
Ostateczna decyzja dotycząca realizacji umowy
o bazie MD leży w gestii władz USA. Administracja
Prezydenta B. Obamy jest obecnie na etapie wypra-
cowywania własnego stanowiska wobec przyszłości
całego systemu. Polska jest przy tym systematycznie
zapewniana, że decyzje w odniesieniu do instalacji
w Europie będą z nią konsultowane. Ze swojej strony
podtrzymujemy gotowość do współdziałania przy bu-
dowie europejskiego komponentu instalacji MD oraz
deklarujemy elastyczność, która pozwoli na wybór
optymalnego wariantu (architektury) obrony prze-
ciwrakietowej dla Europy, a zwłaszcza szerszą koope-
rację i zaangażowanie w ten proces NATO. Dynami-
zacji i umocnieniu, m.in. dzięki ogłoszonej w sierpniu
2008 r. deklaracji o współpracy strategicznej oraz to-
czącym się od marca 2008 r. rozmowom o moderni-
zacji polskiej armii, uległa współpraca polityczno-
-wojskowa Polski i USA. Stoimy na stanowisku, że
zobowiązania dotyczące wzmocnienia potencjału
obronnego i obrony powietrznej RP winny być rozpa-
trywane niezależnie od rozstrzygnięć w zakresie lo-
sów instalacji systemu MD w Europie. W naszym
interesie pozostaje zakończenie negocjacji umowy re-
gulującej pobyt amerykańskich żołnierzy na teryto-
rium Polski (tzw. umowa SOFA Supplemental) oraz
doprowadzenie jeszcze w tym roku do dyslokacji
w naszym kraju baterii rakiet Patriot.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
718
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie realizacji na terenie
Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
programu resocjalizacji terrorystów
irlandzkich, w kontekście bezpieczeństwa
mieszkańców ziemi oświęcimskiej (9277)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-9277/09), przekazującego interpelację poseł na Sejm
RP pani Beaty Szydło z dnia 22 kwietnia 2009 r. do-
tyczącą realizacji na terenie Państwowego Muzeum
Auschwitz-Birkenau programu resocjalizacji terro-
rystów irlandzkich, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślenia wymaga, że informa-
cje uzyskane przez Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji nie potwierdzają faktu reali-
zacji na terenie Państwowego Muzeum Auschwitz-
-Birkenau programu resocjalizacji obywateli ir-
landzkich skazanych za przestępstwa o charakte-
rze terrorystycznym.
Z ustaleń w przedmiotowej sprawie wynika, że
w dniach 3 i 24 kwietnia 2009 r. rzeczywiście miała
miejsce wizyta obywateli Irlandii Północnej w Oświę-
cimiu. Była to jednak grupa składająca się z młodzie-
ży i przedstawicieli społeczności lokalnej, którzy bra-
li udział w programie przeciwdziałania uprzedze-
niom i stereotypom wobec mniejszości narodowych.
Organizatorem powyższego projektu jest pan Francis
Higgins, reprezentujący Belfast Cathedra Centre.
Program miał m.in. na celu wyjaśnienie uczestnikom
przyczyn i skutków nietolerancji na tle rasowym i na-
rodowościowym oraz likwidację uprzedzeń i stereo-
typów wobec mniejszości narodowych, ze szczegól-
nym uwzględnieniem sytuacji mniejszości polskiej
przebywającej na terenie Irlandii Północnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie nowelizacji ustawy o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
(9281)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-9281/09, przesłane według właściwo-
ści przez ministra pracy i polityki społecznej do mi-
nistra zdrowia pismem z dnia 19 maja 2009 r., znak:
DP-0700-506-EN/AWa/09, dotyczące zapytania pana
posła Jana Kamińskiego w sprawie nowelizacji usta-
wy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi uprzejmie informuję, iż jak wynika
z kolejnej edycji ogólnopolskich badań ESPAD do pi-
cia napojów alkoholowych przyznaje się 92,5%
uczniów III klas szkół gimnazjalnych i 96,7% uczniów
II klas szkół średnich. W czasie ostatnich 12 miesię-
cy przed badaniem jakiekolwiek napoje alkoholowe
piło blisko 79% młodszych uczniów i ponad 92%
uczniów starszych. Przy przyjęciu, iż wskaźnikiem
względnie częstego używania alkoholu jest picie al-
koholu w ciągu 30 dni przed badaniem, wyniki rów-
nież nie napawają optymizmem. Jakiekolwiek napo-
je alkoholowe w ciągu 30 dni przed badaniem piło
57,3% uczniów z grupy młodszej i 79,5% uczniów
z grupy starszej. Jednocześnie prawie 84% młodszych
uczniów oceniło dokonanie zakupu napojów alkoho-
lowych przez osobę niepełnoletnią jako łatwe lub bar-
dzo łatwe. Jednocześnie w 2007 r. w skali kraju wy-
dano jedynie 221 decyzji o cofnięciu zezwolenia
z tytułu sprzedaży na sprzedaż napojów alkoholo-
wych za złamanie zakazu z art. 15 ustawy o wycho-
waniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmo-
wi. W tym samym roku sądy wydały jedynie 5 wyro-
ków skazujących za czyn z art. 43 wyżej wymienionej
ustawy, tj. sprzedaż alkoholu bez zezwolenia lub
wbrew jego warunkom oraz zakazom zawartym
w ustawie. Oznacza to niewątpliwie, iż zakaz sprze-
daży napojów alkoholowych niepełnoletnim jest ła-
many powszechnie oraz że łamanie tego zakazu nie
jest egzekwowane.
W mojej opinii rozwiązanie zaproponowane w pro-
jekcie może przyczynić się do zmiany tego stanu rze-
czy przez zmotywowanie sprzedawców napojów alko-
holowych do bardziej konsekwentnego przestrzega-
nia obowiązujących unormowań, jak również przez
ułatwienie postępowania dowodowego w razie podej-
rzenia łamania przedmiotowego zakazu. Ponadto
przeanalizowanie dostępnych na rynku ofert sprze-
daży sprzętu elektronicznego spełniającego wymogi
nałożone projektem wskazuje, iż koszt kamery razem
z nagrywarką waha się w przedziale 1100–2100 zł.
Oznacza to, iż kwoty podane w interpelacji pana po-

sła Jana Kamińskiego wydają się być zdecydowanie
zawyżone.
Wobec powyższego moja ocena w przedmiotowej
sprawie jest przychylna w zakresie propozycji zawar-
tych w omawianym komisyjnym projekcie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie szkoleń w Wojsku Polskim (9282)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego w sprawie
szkoleń w Wojsku Polskim (SPS-023-9282/09),
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
W 2008 r. z zawodowej służby wojskowej zwolnio-
no lub skreślono z ewidencji 3624 żołnierzy zawodo-
wych, tj. 4,6% kadry zawodowej. Biorąc pod uwagę
strukturę zwolnień w odniesieniu do poszczególnych
korpusów osobowych, można stwierdzić, że rozkład
liczby zwolnień jest wprost proporcjonalny do liczeb-
ności tych korpusów.
W korpusie lotnictwa zwolniono 356 żołnierzy za-
wodowych (161 oficerów, 191 podoficerów i 4 szerego-
wych zawodowych), co stanowi 9,8% ogólnej wielko-
ści zwolnień. Wśród nich było kilkudziesięciu pilotów
z uprawnieniami instruktora, natomiast liczba zwol-
nień żołnierzy pełniących służbę na stanowisku in-
struktora – pilota wyniosła w 2008 r. dziewięciu ofi-
cerów, a w 2009 r. zwolniono z zawodowej służby
wojskowej lub znajduje się w trakcie trwania wypo-
wiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby
wojskowej czterech oficerów.
Mając świadomość faktu, że odejścia ze służby do-
świadczonych specjalistów stanowią zawsze poważną
stratę dla armii, resort obrony narodowej prowadzi
od kilku lat prace nad systemem motywacyjnym dla
żołnierzy zawodowych, ze szczególnym uwzględnie-
niem pilotów i pozostałych członków załóg statków
powietrznych, w celu ich zatrzymania w służbie.
W procesie tym poszukuje się zróżnicowanych form
motywacji, w szczególności w zakresie motywacji fi-
nansowej.
Zasady przyznawania dodatków do uposażenia
zasadniczego żołnierzom zawodowym regulują prze-
pisy ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie woj-
skowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 141,
poz. 892, ze zm.) i rozporządzenia ministra obrony
719
narodowej z dnia 8 czerwca 2004 r. w sprawie dodat-
ków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodo-
wych (Dz. U. Nr 141, poz. 1497, ze zm.). W 2008 r.
zaproponowano i wprowadzono podwyżki dodatków
dla pilotów i personelu technicznego do poziomu, na
jaki pozwalały możliwości finansowe resortu obrony
narodowej. W tym celu w dniu 7 lutego 2008 r. pod-
pisałem rozporządzenie zmieniające rozporządzenie
w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żoł-
nierzy zawodowych. (Dz. U. Nr 29, poz. 171). Zgodnie
ze wskazanymi aktami prawnymi miesięczna wyso-
kość dodatku wynosi:
1) za wykonywanie lotów w składzie załóg wojsko-
wych statków powietrznych – od 750 zł do 2700 zł dla
pilotów (wykonujący loty na samolocie F-16 mogą
otrzymywać zwiększenie dodatku specjalnego o do-
datkową kwotę od 300 zł do 1500 zł miesięcznie) oraz
od 450 zł do 1700 zł dla pozostałych członków załóg.
Ponadto żołnierze zawodowi, posiadający co najmniej
dziesięcioletni staż służby w składzie wojskowego
personelu latającego, po zakończeniu roku kalenda-
rzowego otrzymują również jednorazowy dodatek
z tytułu bezawaryjnego wykonania zadań określo-
nych w rocznym planie szkolenia lotniczego. W zależ-
ności od stażu służby wysokość tego dodatku wynosi
od 300% do 600% kwoty stałego dodatku specjalnego
pobieranego przez żołnierza, tj. w przypadku pilotów
wysokość jednorazowego dodatku może się kształto-
wać od 2250 zł do 25 200 zł, natomiast w przypadku
innych członków załóg – od 1350 zł do 10 200 zł;
2) za wykonywanie bezpośredniej obsługi wojsko-
wych statków powietrznych – od 150 zł do 600 zł;
3) za pełnienie służby w warunkach szkodliwych
dla zdrowia lub uciążliwych – od 75 zł do 180 zł.
Dodatek specjalny za wykonywanie bezpośredniej
naziemnej technicznej obsługi wojskowych statków
powietrznych obejmuje żołnierzy zawodowych peł-
niących służbę w pododdziałach technicznych jedno-
stek wojskowych do szczebla pułku, w których wyko-
nywana jest obsługa wojskowych statków powietrz-
nych. Miesięczna wysokość dodatku zróżnicowana
została ze względu na okres pełnienia służby wojsko-
wej w tych pododdziałach, co ma motywować do dłuż-
szego pozostawania w służbie:
1) powyżej dwudziestu lat pracy na sprzęcie lot-
niczym – do 450 zł miesięcznie;
2) od dziesięciu do dwudziestu lat pracy na sprzę-
cie lotniczym – do 300 zł miesięcznie;
3) do dziesięciu lat pracy na sprzęcie lotniczym
– do 150 zł miesięcznie.
Dodatkowo przewidziano zwiększenie tego dodat-
ku o 150 zł dla żołnierzy, którzy wykonują obsługę
techniczną samolotów wielozadaniowych F-16 i śmi-
głowców pokładowych Marynarki Wojennej (z uwagi
na warunki i złożoność wykonywanych zadań). Do-
datek ten przysługuje żołnierzom zawodowym z mocą
od dnia 1 października 2007 r.
Ponadto wprowadzono nowe tzw. progi dodatku
za wysługę lat w służbie wojskowej, tj. m.in. dodatek
po trzydziestu latach służby w wysokości 30% upo-
720
sażenia zasadniczego, którego celem jest motywowa-
nie kadry zawodowej do dłuższego pozostawania
w służbie.
Podsumowując, pragnę stwierdzić, że resort obro-
ny narodowej konsekwentnie kontynuuje działania
zmierzające do wprowadzenia takich rozwiązań sys-
temowych, które zatrzymają w zawodowej służbie
wojskowej najwartościowszych żołnierzy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie ograniczenia liczby godzin latania
pilotom Wojsk Lądowych, Marynarki Wojennej
i Sił Powietrznych (9283)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego w sprawie
ograniczenia liczby godzin latania pilotom Wojsk Lą-
dowych, Marynarki Wojennej i Sił Powietrznych
(SPS-023-9283/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej podziela opinię pana po-
sła Jana Kamińskiego, że zbyt mały limit godzin lo-
tów wpływa niekorzystnie na poziom wyszkolenia
pilotów statków powietrznych. Dlatego też, biorąc
pod uwagę ich bezpieczeństwo i poziom wyszkolenia,
przeprowadził stosowną analizę w tym zakresie.
Proces szkolenia lotniczego jest zdeterminowany
głównie wysokością limitu paliwa lotniczego prze-
znaczonego do wykonywania lotów na dany rok szko-
leniowy. W związku z potrzebami w zakresie tego
szkolenia dokonano przeglądu stanu zabezpieczenia
potrzeb w aspekcie wielkości zakupów i limitu zuży-
cia paliw w 2009 r. Jego konsekwencją było określe-
nie minimalnych potrzeb paliwowych w celu zabez-
pieczenia procesu szkolenia lotniczego.
W dniu 31 marca 2009 r. podpisałem decyzję
nr 99/MON zmieniającą decyzję budżetową na 2009 r.
(Dz. Urz. MON Nr 6, poz. 75), w której wyasygnowa-
no kwotę 55,6 mln zł na zakup dodatkowego paliwa
lotniczego, w tym dla:
— Wojsk Lądowych – 5,7 mln zł na zakup 1799
ton;
— Sił Powietrznych – 48,9 mln zł na zakup 15 436
ton;
— Marynarki Wojennej – 1 mln zł na zakup
300 ton.
Odnosząc się do obaw pilotów co do zmniejszenia
ich uposażenia w związku z ograniczonym nalotem,
pragnę poinformować, że analizując minimalne po-
trzeby w zakresie ilości paliwa, zgłoszone przez po-
szczególne rodzaje Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, wzięto pod uwagę również potrzeby doty-
czące wykonania indywidualnego nalotu personelu
latającego, zgodnie z planami indywidualnego szko-
lenia. Niewykonanie minimalnego rocznego nalotu
przez pilotów mogłoby doprowadzić do negatywnych
skutków finansowych w postaci utraty przez nich
prawa do otrzymania dodatku do uposażenia zasad-
niczego, jak i gratyfikacji rocznej. Jednak przydział
dodatkowych limitów paliwa wyklucza to zagroże-
nie oraz pozwoli na utrzymanie odpowiedniego po-
ziomu wyszkolenia personelu latającego i bezpie-
czeństwa lotów.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie reformy zasad opłacania
tzw. urzędówek (9284)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
nr SPS-023-9284/09 interpelację z dnia 22 kwietnia
2009 r. pana Jana Kamińskiego, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, w sprawie reformy zasad wy-
płacania wynagrodzeń adwokackich za pomoc praw-
ną udzieloną z urzędu, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Kwestię wynagrodzenia adwokatów wyznaczo-
nych z urzędu do reprezentowania stron reguluje
rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej z urzędu
(Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348).
Pragnę podkreślić, że kierownictwo Ministerstwa
Sprawiedliwości, dostrzegając wagę przedstawionej
problematyki, widzi celowość podjęcia dyskusji na ten

temat z udziałem przedstawicieli samorządów praw-
niczych, a w odniesieniu do wymienionej regulacji
– z przedstawicielami samorządu adwokackiego.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom społecznym,
jak również środowisk prawniczych, pismem z dnia
28 kwietnia 2009 r., nr DO-III-62-20/09, zwróciłem
się do prezesa Naczelnej Rady Adwokackiej o wska-
zanie przedstawicieli samorządu adwokackiego, któ-
rzy uczestniczyliby w wypracowaniu wspólnego sta-
nowiska między innymi w zakresie potrzeby noweli-
zacji rozporządzenia w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej z urzędu.
Pragnę jednocześnie poinformować Pana Posła,
że analogicznym pismem zwróciłem się do prezesa
Krajowej Izby Radców Prawnych.
W związku z powyższym, wobec planowanego
podjęcia dyskusji z przedstawicielami samorządu ad-
wokackiego w tej kwestii, uznać należy, że ewentu-
alne podjęcie prac legislacyjnych możliwe będzie do-
piero w wyniku poczynionych w tym zakresie ustaleń
z przedstawicielami palestry.
Uwzględniając powyższe, udzielenie szczegółowej
odpowiedzi na sformułowane w interpelacji pytania
byłoby przedwczesne.
Natomiast odnosząc się do kwestii poruszanej
przez Pana Posła, a dotyczącej związania wynagro-
dzeń adwokatów za wykonane czynności z nakładem
ich pracy, należy podkreślić, że już obecnie obowią-
zujący § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 września
2002 r. odwołuje się do tej przesłanki, nakazując przy
ustaleniu wynagrodzenia adwokata uwzględnić na-
kład pracy adwokata oraz jego wkład w przyczynienie
się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy.
Z wymienionego zatem przepisu wynika, że sąd
w każdej sprawie, orzekając o wynagrodzeniu adwo-
kata z tytułu zastępstwa prawnego, winien brać pod
uwagę również nakład jego pracy.
Reasumując, pragnę podziękować za zaintereso-
wanie wymienioną problematyką i jednocześnie
chciałbym zapewnić, że poruszane przez Pana Posła
zagadnienia będą przedmiotem rozważań kierownic-
twa resortu przy ewentualnym wypracowaniu z przed-
stawicielami samorządu adwokackiego stanowiska
dotyczącego opłat za czynności adwokackie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
721
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie naboru ochotników
do służby wojskowej (9285)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego w sprawie
naboru ochotników do szkół wojskowych (SPS-023-
-9285/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Konieczność ograniczenia, w drodze zawieszenia,
naboru do szkół podoficerskich w bieżącym roku wy-
nika głównie z ograniczenia limitu stanu ewidencyj-
nego żołnierzy służby kandydackiej na uczelniach
i w szkołach wojskowych do poziomu 2500 osób na
koniec 2009 r., przy obecnej ich liczbie wynoszącej
3045 kandydatów na żołnierzy zawodowych.
Zezwolenie na przeprowadzenie naboru kandyda-
tów do szkół podoficerskich spowodowałoby przekro-
czenie wspomnianego limitu stanów osobowych żoł-
nierzy służby kandydackiej.
Docelowa liczebność korpusu podoficerów zawo-
dowych określona została na poziomie 42 000 żołnie-
rzy, czyli na zbliżonym do obecnego. Wskazuje to na
zasadność tymczasowego ograniczenia naboru do tego
korpusu kadry zawodowej, zwłaszcza wobec faktu, że
liczba zwolnień podoficerów z zawodowej służby woj-
skowej jest o 1/3 mniejsza od planowanej, a w bieżą-
cym roku korpus ten zasili ponadto 880 absolwentów
szkół podoficerskich i 200 podoficerów rezerwy po-
szczególnych specjalności wojskowych – zgodnie z „Har-
monogramem zmian w stanach osobowych kadry
zawodowej w 2009 r.”.
W związku z powyższym nie jest zasadne przepro-
wadzenie naboru kandydatów do wszystkich szkół
podoficerskich, przy czym przewiduje się, iż wstrzy-
manie naboru będzie miało charakter tymczasowy,
a wznowienie rekrutacji będzie mogło nastąpić w naj-
bliższych latach.
Mając jednak na uwadze dorobek szkół podoficer-
skich oraz potrzebę zachowania bazy i obiektów szko-
leniowych, przewidziano przeszkalanie na kursach
podoficerskich szeregowych zawodowych, a w przy-
padku wystąpienia potrzeb i możliwości – korzysta-
nie ze zgromadzonych w ten sposób zasobów kandy-
datów na podoficerów zawodowych i powołanie ich
do korpusu podoficerów zawodowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
722
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie uregulowań związanych
z korzystaniem z obiektu sportowego
„Moje boisko – Orlik 2012” (9286)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła na Sejm RP Jana Kamińskiego prze-
kazaną pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-
-023-9286-09) w sprawie uregulowań związanych
z korzystaniem z obiektu sportowego „Moje boisko –
Orlik 2012”, uprzejmie informuję, co następuje.
Minister sportu i turystyki, mając na uwadze udo-
stępnienie społeczeństwu możliwości aktywnego
uprawiania sportu poprzez rozbudowę infrastruktu-
ry sportowej realizuje program „Moje boisko – Orlik
2012”. Program zakłada wybudowanie nowocze-
snych, bezpiecznych, ogólnodostępnych i nieodpłat-
nych kompleksów sportowo-rekreacyjnych.
Podstawowym warunkiem przystąpienia do pro-
gramu jest założenie, że wybudowany obiekt będzie
dofinansowywany z budżetu jednostki samorządu
terytorialnego, ogólnodostępny, a korzystanie z niego
będzie nieodpłatne oraz pod nadzorem trenera – ani-
matora sportu.
W związku z powyższym przystępując do progra-
mu, jednostka samorządu terytorialnego składa
oświadczenie, że kompleks sportowy „Moje boisko
– Orlik 2012” będzie obiektem ogólnodostępnym
i korzystanie z niego będzie bezpłatne. Dotyczy to
wszystkich grup zainteresowanych korzystaniem
z obiektu.
Pobieranie jakichkolwiek opłat jest niezgodne
z założeniami programu. W przypadku gry, gdy włą-
czone jest oświetlenie, koszty zużycia energii ponosi
gospodarz obiektu.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie współpracy gospodarczej państw
Morza Bałtyckiego (9287)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Kulasa z 23 kwietnia 2009 r.
(wystąpienie marszałka Sejmu RP z 30 kwietnia
2009 r. znak SPS-023-9287/09) w sprawie współpra-
cy gospodarczej państw Morza Bałtyckiego uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących odpowiedzi i wyja-
śnień do postawionych siedmiu pytań.
1. Jaką wagę przykłada nasz rząd do współpracy
gospodarczej państw Morza Bałtyckiego? Jakie do-
tychczas programy i plany gospodarcze były ukierun-
kowane na region Morza Bałtyckiego?
Polska jest żywotnie zainteresowana wszech-
stronnym rozwojem współpracy gospodarczej z kra-
jami regionu Morza Bałtyckiego, na które przypada
prawie 40% naszego handlu zagranicznego ogółem.
Najważniejszym regionalnym forum współpracy go-
spodarczej skupiającym państwa regionu (Dania,
Estonia, Finlandia, Litwa, Łotwa, Niemcy, Norwe-
gia, Polska, Rosja i Szwecja) jest od 1992 r. Rada
Państw Morza Bałtyckiego. Polska bierze aktywny
udział w pracach rady, jej inicjatywach, zespołach
zadaniowych i grupach roboczych (współpraca gospo-
darcza, energetyka, transport) oraz organizacjach
zajmujących się poszczególnymi sektorami aktywno-
ści, jak Związek Miast Bałtyckich, Bałtycka Współ-
praca Subregionalna, Bałtyckie Forum Rozwoju.
Polska sprawowała przewodnictwo w radzie
w okresie czerwiec 2004–czerwiec 2005. Rada jest
dla nas forum prezentacji opinii w najważniejszych
sprawach regionu, działań na rzecz współpracy ener-
getycznej, wspierania konkurencyjności sektora firm
małych i średnich oraz lepszej alokacji środków po-
mocowych. Do istotnych elementów współpracy bał-
tyckiej należały działania na rzecz poprawy komuni-
kacji między biznesem i czynnikami rządowymi oraz
skuteczne wspieranie regionalnych ośrodków badań
oraz analiz nad strategią regionu, jego promocji
w skali europejskiej i globalnej.
Rozpoczęto prace nad przygotowaniem analiz do-
tyczących projektu połączenia elektroenergetycznego
Polska–Litwa, powołana 19 maja 2008 r. spółka Lit-
Pol Link pracuje nad studium dotyczącym warunków
technicznych, finansowych i ekonomicznych. Budowa
połączenia elektroenergetycznego jest uzależniona od
wielkości mocy, jaką Polska będzie mogła odbierać
z planowanej elektrowni. Podtrzymujemy zaintere-
sowanie w udziale we wspólnym projekcie Litwy, Pol-
ski, Łotwy i Estonii – budowy elektrowni jądrowej na
Litwie, która poprawi bilans energetyczny w regionie
i może stanowić ważne ogniwo w systemie bezpie-
czeństwa energetycznego regionu. Nasz udział w pro-
jekcie będzie miał ekonomiczny sens, o ile uzyskamy
w efekcie dostęp do mocy na poziomie 1000 MW. Kon-
tynuowano współpracę z partnerami norweskimi
i duńskimi w sprawie docelowego pozyskania gazu
z szelfu norweskiego i jego transportu do Polski.
Poważnym problemem dla krajów regionu okaza-
ło się projektowane połączenie gazowe Rosji z Niem-
cami (Nord Stream Pipeline). Zdaniem rządu RP
wątpliwości budzi opłacalność budowy tego gazocią-
gu, stanowi on zagrożenie dla środowiska naturalne-
go oraz może niekorzystnie wpłynąć na dostawy su-

rowca gazociągiem Jamał. Oficjalne stanowisko RP
przekazane wszystkim państwom uczestniczącym
w procedurze oceny oddziaływania na środowisko
zawierało szereg postulatów uzupełnień do dokumen-
tacji przedstawianej przez Nord Stream. Ze znanych
szacunków wynika, iż alternatywna trasa lądowa
przebiegająca przez Estonię, Łotwę, Litwę i Polskę
byłaby 3–4 razy tańsza od trasy morskiej. W związku
z tym zachodzi uzasadniona wątpliwość co do ko-
rzyści dla rynku gazu w regionie Morza Bałtyckie-
go i w całej UE, a tym samym wzmacnia przekonanie
o pozaekonomicznych aspektach projektu.
2. Jaki jest rzeczywisty rozmiar (wielkość i struk-
tura) współpracy gospodarczej Polski z państwami
regionu Morza Bałtyckiego?
Łączne obroty handlowe Polski z krajami regionu
Morza Bałtyckiego przekroczyły w 2008 r. ponad
100 mld euro, przy dwucyfrowej dynamice wzrostu.
W regionie bałtyckim zlokalizowane są największe
inwestycje zagraniczne polskich przedsiębiorstw,
głównie w petrochemii (Litwa) i dystrybucji paliw
(Niemcy), planowane są dalsze projekty w branży
energetycznej i elektromaszynowej. Kraje regionu
bałtyckiego zainwestowały w Polsce 28,4 mld euro
(dane na koniec 2007 r.).
Leżące w regionie bałtyckim Niemcy, Rosja i Szwe-
cja należą do głównych partnerów handlowych Pol-
ski. Tylko na te trzy kraje przypadało w 2008 r. pra-
wie 35% całego polskiego importu i 33% całości pol-
skiego eksportu. Największym partnerem gospodar-
czym i handlowym Polski są tradycyjnie Niemcy,
jakkolwiek ich udział w ostatnich latach obniża się.
Obroty polsko-niemieckie osiągnęły w roku ubiegłym
wartość 60 mld euro, tj. 24% całego polskiego handlu
zagranicznego. Na rynku niemieckim i w kontaktach
z administracją gospodarczą Niemiec udało się wy-
pracować w ostatniej dekadzie bardzo efektywne in-
strumentarium promocyjne i gęstą sieć współpracy
rządowej i regionalnej.
W roku ubiegłym szczególnie dynamicznie wzrósł
handel z Rosją. Eksport z Polski do Rosji wzrósł
o 39%, nasz import odpowiednio o 41%, a wzajemne
obroty osiągnęły wartość prawie 20 mld euro. Rosyj-
skie regiony Morza Bałtyckiego zajmują wiodące
miejsce w polsko-rosyjskiej współpracy gospodarczej.
Przypada na nie 20% polskiego eksportu do Rosji,
a polskie inwestycje w Rosji (600 mln euro) koncen-
trują się głównie w Obwodzie Kaliningradzkim.
Kontakty gospodarcze z Norwegią, Danią i Szwe-
cją są ważnym elementem wzmacniania bezpieczeń-
stwa energetycznego, docelowego pozyskania dostaw
gazu naturalnego z Morza Północnego oraz współ-
pracy naukowo-wdrożeniowej w najnowocześniejszych
dziedzinach energetyki tradycyjnej i odnawialnej
(polsko-szwedzka platforma energetyczna). Ta per-
spektywa powinna znaleźć odzwierciedlenie w przy-
gotowywanej strategii Unii Europejskiej dla regionu
Morza Bałtyckiego, jako uzupełnienie i wzmocnienie
projektów Rady Państw Morza Bałtyckiego. Łączy
się z tym udział Polski w promowanym szczególnie
723
przez Finlandię programie wymiaru północnego Unii
Europejskiej. Łączny eksport do krajów bałtyckich
(Litwa, Łotwa, Estonia) wyniósł w 2008 r. 3,1 mld
EUR. Rynki te są liczącym się miejscem lokalizacji
polskich inwestycji, a nasz udział w handlu zagra-
nicznym krajów bałtyckich jest znaczący. Z danych
za I kwartał 2009 r. wynika, że łączny eksport do
tych krajów wyniósł 491 mln EUR, tj o 40% mniej
aniżeli w analogicznym okresie roku ubiegłego. Spa-
dek dostaw związany był z silnymi zjawiskami kry-
zysowymi, zwłaszcza w gospodarce Łotwy i Litwy,
przy znacznym spadku popytu importowego.
3. Jaki jest ogólny potencjał gospodarczy państw
Morza Bałtyckiego?
Liczba ludności państw regionu należących do
Unii Europejskiej przekracza 150 mln osób, ponadto
ponad 140 mln osób mieszka w Federacji Rosyjskiej.
Leżące nad Bałtykiem regiony St. Petersburga i Okrę-
gu Kaliningradzkiego należą do bardzo uprzemysło-
wionych i zaangażowanych we współpracę w ramach
RPMB. Region Morza Bałtyckiego cechuje ogromny
potencjał ekonomiczny i innowacyjny. Pod względem
dynamiki rozwoju region ten zalicza się do ścisłej
unijnej czołówki. Jego atuty to m.in. wysoki poziom
wykształcenia kadr, dynamika wzrostu nakładów na
badania i rozwój, obecność liczących się ośrodków
naukowych i technologicznych oraz gęsta morska
sieć komunikacyjna. Obszar ten, jako całość, zajmu-
je pierwsze miejsca w wielu rankingach konkuren-
cyjności.
Równocześnie region jest istotnie zróżnicowany
pod względem poziomu i tempa rozwoju gospodarcze-
go. Siłą regionu Morza Bałtyckiego jest bardzo sze-
roka baza gospodarcza. Państwa regionu konkurują
w sektorach wysokich technologii, ale firmy regionu
liczą się także w sektorach tradycyjnych opartych na
zasobach naturalnych (górnictwo, przemysł drzew-
ny). Istniejące zróżnicowanie nie stanowi bariery we
współpracy regionalnej, przeciwnie – istnieje wiele
obszarów, w których państwa regionu Morza Bałtyc-
kiego mogą się wzajemnie uzupełniać, wykorzystując
zarówno duże doświadczenie, stabilność i wiedzę
państw skandynawskich i Niemiec, jak i dynamikę
i elastyczność nowych państw członkowskich. Takie
kraje, jak Niemcy, Finlandia, Dania i Szwecja, cha-
rakteryzują się wysokim poziomem PKB per capita,
zarówno w porównaniu z pozostałymi krajami regio-
nu Morza Bałtyckiego, jak i ze średnim poziomem
w Unii Europejskiej,
Nowi członkowie UE, Polska, Litwa, Łotwa i Es-
tonia, mające relatywnie niski poziom PKB per capi-
ta, charakteryzują się szybkim tempem wzrostu go-
spodarczego (pomijając zjawiska kryzysowe wystę-
pujące od IV kwartału 2008 r.). Kraje skandynawskie
i Niemcy należą do europejskich liderów pod wzglę-
dem rozwoju gospodarki opartej na wiedzy i innowa-
cyjności, natomiast nowe państwa członkowskie w UE
charakteryzują się wysoką jakością oraz rosnącą do-
stępnością kapitału ludzkiego, który będzie determi-
724
nować możliwości rozwoju sektorów opartych na wie-
dzy w przyszłości.
Obroty handlowe pomiędzy krajami Regionu Bał-
tyckiego gwałtownie wzrosły w ostatniej dekadzie.
Od 2000 r., gdy wartość obrotów była na poziomie
400 mld USD, intensywność handlu zwiększyła się
2,5-krotnie do 2008 r., tj. szacunkowo do poziomu
ponad 1 biliona USD (źródło: UN COMTRADE). Na-
stąpił gwałtowny wzrost otwartości miejscowych go-
spodarek. Niemal dla każdego kraju regionu najważ-
niejszym partnerem handlowym są Niemcy (wyjątek
stanowi Estonia –główny partner Finlandia). Udział
Niemiec w całkowitych obrotach regionu sięga 29%,
kolejne miejsce zajmuje Federacja Rosyjska (16%),
Szwecja (13%), a na 4 miejscu znajduje się Polska
(11%). Region jako całość jest ważnym eksporterem
netto bezpośrednich inwestycji zagranicznych w ska-
li światowej.
4. Jakie miejsce pod względem ekonomicznym zaj-
muje (unijny) dotychczas region Morza Bałtyckiego
w całokształcie wspólnoty gospodarczej?
Łączna wartość PKB krajów unijnych leżących
w Regionie Bałtyckim wyniosła w 2008 r. 3780 mld
euro (dane wstępne), co stanowiło prawie 1/3 PKB
całej Unii Europejskiej. Region Morza Bałtyckiego
jest liderem pod względem konkurencyjności bizne-
sowej, o czym świadczą jego notowania w indeksie
Światowego Forum Ekonomicznego. Zajmuje także
pierwsze miejsca w innych rankingach konkurencyj-
ności (indeks konkurencyjności wzrostu, indeks kon-
kurencyjności globalnej). Mimo bardzo pozytywnej
oceny konkurencyjności regionu jako całości sytuacja
poszczególnych państw jest bardzo zróżnicowana.
W pierwszej dziesiątce rankingu konkurencyjności
znalazły się: Dania (3), Szwecja (4), Finlandia (6)
i Niemcy (7). Państwa bałtyckie i Polska zajęły dalsze
pozycje: Estonia (32), Litwa (44), Polska (53) i Łotwa
(54). Nie stanowi to przeszkody we współpracy mię-
dzy państwami regionu, a także znacznego dopływu
kapitału zagranicznego.
Niemcy i państwa skandynawskie spełniają kry-
teria modelu gospodarek opartych na innowacjach.
Wyposażenie w podstawowe zasoby odgrywa coraz
mniejszą rolę dla ich rozwoju gospodarczego, w nie-
których przypadkach niedostatki lub wysoka cena
niektórych zasobów stają się istotnym czynnikiem
wpływającym na wzrost innowacji. Krajowe firmy
tych państw rozwijają własne globalne strategie, co
jest widoczne szczególnie w przypadku przedsię-
biorstw szwedzkich, niemieckich i duńskich. Istot-
nym czynnikiem rozwoju konkurencyjności przedsię-
biorstw staje się krajowy popyt, dzięki wysokiej sile
nabywczej ludności i wysokim wymaganiom konsu-
mentów.
Państwa bałtyckie i Polska z kolei należą do
państw, które można scharakteryzować jako gospo-
darki oparte na inwestycjach. Nadal istotnym czyn-
nikiem przewagi konkurencyjnej tych krajów pozo-
staje stosunkowo dobrze wykształcona, ale relatyw-
nie tana siła robocza. Kraje te przeżywają, m.in.
dzięki funduszom europejskim, okres intensywnych
inwestycji infrastrukturalnych, co jest jednym z istot-
nych czynników poprawy konkurencyjności. Inną
charakterystyczną dla tej grupy państw cechą jest
to, że ich produkcja opiera się w dużej mierze na tech-
nologiach zagranicznych. Intensywny rozwój gospo-
darczy, rywalizacja na rynkach krajowych prowadzi
do redukcji kosztów, rozwoju nowych produktów
i unowocześniania procesów produkcyjnych, ale pod-
mioty krajowe jeszcze w niewielkim stopniu rozwija-
ją i komercjalizują własne innowacyjne technologie.
W ostatnich latach miał miejsce znaczny wzrost
wartości napływu bezpośrednich inwestycji zagra-
nicznych do państw członkowskich UE regionu Mo-
rza Bałtyckiego, z ponad 84 mld dolarów w 2005 r.
do ponad 115 mld dolarów w 2007 r. W 2007 r. napływ
BIZ do państw regionu stanowił 6,3% całości świato-
wych BIZ i 14,4% napływu BIZ w skali UE. Najwięk-
szym odbiorcą BIZ w regionie są Niemcy i Szwecja.
Trzecie miejsce pod względem wartości napływu BIZ
w regionie zajmuje Polska.
5. Co wiadomo na temat przygotowywanej z pole-
cenia Komisji Europejskiej strategii rozwoju regionu
Morza Bałtyckiego?
W dniu 14 grudnia 2007 r. Rada Europejska na
posiedzeniu w Brukseli przyjęła w konkluzjach zapis,
który stał się mandatem dla Komisji Europejskiej do
podjęcia prac nad strategią Unii Europejskiej dla re-
gionu Morza Bałtyckiego. Zapisy konkluzji Rady Eu-
ropejskiej dotyczące strategii sugerują, że ma ona
dotyczyć całej UE, chociaż jej bezpośrednimi adresa-
tami będą, rzecz jasna, te z państw członkowskich,
które są jednocześnie państwami regionu Morza Bał-
tyckiego. Będą to zatem następujące państwa: Dania,
Estonia, Litwa, Łotwa, Finlandia, Niemcy, Polska
oraz Szwecja. Aspekty zewnętrzne strategii, które
w dużej mierze będą dotyczyć współpracy z Rosją,
mają pozostać przedmiotem uregulowań w ramach
wymiaru północnego.
Deklarowanym celem strategii ma być aktywiza-
cja potencjału, który powstał w regionie Morza Bał-
tyckiego w wyniku rozszerzenia UE w 2004 r. Cel ten
ma zostać osiągnięty poprzez realizację następują-
cych priorytetów:
— ochrona środowiska,
— dobrobyt,
— dostępność i atrakcyjność,
— bezpieczeństwo.
Strategia, mająca charakter dokumentu długofa-
lowego z proponowaną perspektywą do roku 2020,
ma być oparta na zintegrowanym podejściu. Zostanie
ona przyjęta przez Komisję Europejską w formie ko-
munikatu, w czerwcu br., który będzie liczył nie wię-
cej niż kilkanaście stron. Jego najważniejszą cześć
będzie stanowić propozycja formuły zarządzania
strategią. Do komunikatu będzie dołączony plan
działania aktualizowany w określonych odstępach
czasu. Będzie on zawierał działania o charakterze
regulacyjnym, jak również działania realizowane
w oparciu o istniejące instrumenty finansowe.

W ramach przygotowań KE współorganizowała
dotychczas cykl kilkunastu konferencji konsultacyj-
nych, m.in. w Kownie, Sztokholmie, Gdańsku, Hel-
sinkach i Rostocku. Ponadto 3 listopada 2008 r. ko-
misarz ds. polityki regionalnej Danuta Hübner ofi-
cjalnie ogłosiła rozpoczęcie konsultacji publicznych
na temat strategii. W trakcie konsultacji zaintereso-
wane podmioty (rządy państw członkowskich, władze
regionalne i lokalne, organizacje pozarządowe i oby-
watele) mogły się wypowiedzieć na temat najwięk-
szych wyzwań regionu. Konsultacje trwały do 31 grud-
nia 2008 r. Rezultaty tych konsultacji zostały opubli-
kowane na stronach internetowych KE.
Stanowiska przedstawione przez państwa regionu
Morza Bałtyckiego, opinie nadesłane w ramach kon-
sultacji publicznych, a także postulaty zaprezento-
wane podczas wspomnianego cyklu konferencji po-
zwoliły na przedstawienie przez KE wstępnego pro-
jektu planu działania. Trwa proces nieformalnej
wymiany poglądów na ten temat. Polska przedstawi-
ła swoje uwagi co do zakresu poszczególnych priory-
tetów oraz opinię co do konieczności rozbudowania
formuły zarządzania poprzez skonkretyzowanie roli
KE jako głównej instytucji pełniącej funkcje zarząd-
cze (a nie tylko koordynacyjne).
Komunikat ws. strategii wraz z planem działania
zostanie przedłożony 19 czerwca br. Radzie Europej-
skiej. Oczekuje się, że Rada Europejska przyjmie je-
dynie komunikat do wiadomości i zachęci prezyden-
cję szwedzką (II półrocze 2009 r.) do podjęcia dal-
szych prac nad strategią. Dalsze prace nad strategią
będą prowadzone w ramach grupy roboczej Rady UE,
która spotka się w sumie 6–7 razy. Szwecja planuje
przyjęcie strategii wraz z planem działania już pod
koniec października br. podczas specjalnego posie-
dzenia Rady Europejskiej. Następnie rozpocznie się
faza implementacji strategii, która powinna zakoń-
czyć się do 2020 r.
6. W jakim stopniu strona polska angażuje się
w przygotowanie strategii regionu Morza Bałtyc-
kiego?
Polska jest aktywnym uczestnikiem debaty na te-
mat strategii. Funkcja koordynatora prac w zakresie
wypracowania stanowiska rządu RP wobec strategii
powierzona została Urzędowi KIE. Wstępne stano-
wisko pt. „Spójność i konkurencyjność regionu Mo-
rza Bałtyckiego. Wkład Rządu RP w prace nad Stra-
tegią UE dla regionu Morza Bałtyckiego” zostało
przyjęte przez KERM w dniu 3 czerwca 2008 r. Dru-
gie, pogłębione stanowisko wraz z propozycjami dzia-
łań zostało przyjęte w dniu 4 listopada 2008 r.
Kluczowym czynnikiem, który będzie decydował
o dynamice rozwoju i atrakcyjności regionu Morza
Bałtyckiego, jest jego konkurencyjność i spójność.
Wizja regionu jako wiodącego obszaru na kontynen-
cie europejskim wymaga:
— pełnego wdrożenia zasad rynku wewnętrz-
nego,
725
— stworzenia sprzyjających warunków do rozwo-
ju przedsiębiorczości, ze szczególnym uwzględnie-
niem zasad lepszego stanowienia prawa,
— zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego,
— zwiększenia poziomu innowacyjności,
— urzeczywistnienia swobody przepływu wiedzy.
Dla pełnego wykorzystania istniejącego potencja-
łu oraz zwiększenia konwergencji i konkurencyjności
regionu nie mniej istotne jest zapewnienie jego spój-
ności terytorialnej, w szczególności poprawa ze-
wnętrznej i wewnętrznej dostępności. Polska dostrze-
ga konieczność oparcia strategii na zasadzie zrówno-
ważonego rozwoju. Dążąc do osiągnięcia ambitnych
planów w zakresie ochrony środowiska, państwa re-
gionu Morza Bałtyckiego powinny jednak zachować
swobodę w doborze konkretnych instrumentów, m.in.
ze względu na zróżnicowane warunki klimatyczne,
glebowe, hydrologiczne oraz dominujący typ produk-
cji rolnej.
W odniesieniu do dyskusji na temat formuły za-
rządzania strategią Polska opowiada się za takimi
rozwiązaniami, które w jak największym stopniu
opierają się na instrumentach, mechanizmach i in-
stytucjach wspólnotowych, a jednocześnie mogą sta-
nowić wartość dodaną i przyspieszyć rozwój regionu.
Podjęcie tematu przeglądu strategii podczas naszego
przewodnictwa w Radzie UE w 2011 r. z pewnością
dałoby szansę na utrzymanie żywotności tej inicja-
tywy. Ostateczna decyzja w tej sprawie będzie w du-
żej mierze zależała od ostatecznego kształtu strate-
gii, który zostanie wypracowany w ciągu 2009 r.,
a także od rezultatu dyskusji programowej w ramach
trójki prezydencji (Polska, Dania, Cypr).
W celu zwiększenia transparentności procesu wy-
pracowywania strategii Urząd KIE uruchomił spe-
cjalną stronę internetową poświęconą tej inicjatywie
oraz wydał publikację poświęconą strategii. W pra-
cach nad strategią rząd RP współpracuje z przedsta-
wicielami samorządu, co zaowocowało m.in. organi-
zacją w Gdańsku w dniu 13 listopada 2008 r. jednego
z seminariów tematycznych w ramach cyklu konfe-
rencji poświęconych strategii. Wydarzenie to przy-
czyniło się do promocji jednego z polskich regionów
bałtyckich, jak również pozwoliło na wspólne, tj. rzą-
dowo-samorządowe, prezentowanie polskich oczeki-
wań wobec strategii.
W dniu 18 marca br. informacja na temat stanu
prac nad strategią Unii Europejskiej dla regionu Mo-
rza Bałtyckiego została przedstawiona na forum Ko-
misji ds. Unii Europejskiej Sejmu RP. W dniu 25 mar-
ca br. Komitet Europejski Rady Ministrów przyjął
„Raport nt. przebiegu debaty ws. Strategii UE dla
regionu Morza Bałtyckiego”. Zdaniem rządu strate-
gia – oparta na zasadzie zrównoważonego doboru
priorytetów – stwarza szanse na aktywizację poten-
cjału, który powstał w regionie Morza Bałtyckiego
w wyniku rozszerzenia UE.
7. Jakie inicjatywy i działania podejmie Polska na
rzecz wzmocnienia współpracy gospodarczej państw
Morza Bałtyckiego?
726
Najważniejsze inicjatywy i działania, jakie Polska
zamierza podjąć na rzecz wzmocnienia współpracy
gospodarczej państw Morza Bałtyckiego, zawarte są
w stanowisku rządu przyjętym pod koniec ubiegłego
roku pod roku pn. „Spójność i konkurencyjność re-
gionu Morza Bałtyckiego – od wizji do działań”. Sta-
nowisko zawiera kilkadziesiąt rekomendacji i zało-
żeń, w tym:
— rozwój inicjatyw w regionie wspierających roz-
wój i wdrażanie czystych technologii węglowych (pol-
sko-szwedzka platforma energetyczna) oraz energii
odnawialnej,
— pogłębienie współpracy w dziedzinie energety-
ki jądrowej jako czystego, bezpiecznego i taniego źró-
dła energii (projekt wspólnej elektrowni jądrowej
państw bałtyckich i Polski na Litwie),
— budowa infrastruktury przesyłowej umożliwia-
jącej powstanie wspólnego rynku energii i solidarne
działanie w sytuacjach kryzysowych (np. interkonek-
tory, gazociąg Baltic Pipe, terminal regazyfikacyjny
LNG w Świnoujściu),
— w kontekście planowanej rewizji wytycznych
w sprawie transeuropejskich sieci energetycznych
nadanie Baltic Pipe statusu projektu priorytetowego
w ramach Trans-European Networks,
— wspieranie polskich inwestycji w krajach bał-
tyckich (instrumenty finansowe, ubezpieczenia ryzyk
kredytowych, agencje promocyjne),
— zapewnienie swobodnego przepływu wiedzy
poprzez praktyczną realizację zasady „piątej swobo-
dy” – zidentyfikowanie i usuwanie barier utrudnia-
jących mobilność naukowców, studentów i pracowni-
ków akademickich w regionie Morza Bałtyckiego,
— opracowanie regionalnego scenariusza promu-
jącego pożądane inwestycje i przedsięwzięcia typu:
badania i rozwój na poziomie regionu, utworzenie
bałtyckiego instytutu technologii,
— promowanie regionu jako miejsca lokowania
inwestycji zagranicznych w sektorach zaawansowa-
nych technologicznie,
— wsparcie procesu tworzenia wyspecjalizowa-
nych międzynarodowych-bałtyckich klastrów w sek-
torach innowacyjnych,
— wprowadzenie spójnych dla regionu narzędzi,
ułatwiających małym firmom dostęp do kapitału,
szczególnie we wczesnej fazie ich rozwoju,
— pogłębienie współpracy pomiędzy państwami
regionu Morza Bałtyckiego w zakresie interpretacji
i implementacji dyrektywy o usługach,
— zacieśnienie współpracy pomiędzy krajami re-
gionu i wymiana doświadczeń w zakresie prowadze-
nia produkcji rolnej, umożliwiającej efektywną recyr-
kulację nawozu naturalnego i mniejsze zużycie na-
wozów mineralnych,
— tworzenie preferencji dla rozwiązań obsługu-
jących wewnętrzny ruch towarowy w regionie bałtyc-
kim – relacje między Polską a Skandynawią i repu-
blikami bałtyckimi,
— upowszechnianie dobrych praktyk wzornictwa
przemysłowego basenu Morza Bałtyckiego (np. Gdynia
Design Days, konferencje tematyczne i wystawy).
Współpraca bałtycka w obszarze gospodarczym
powinna w większym stopniu stanowić forum wy-
miany doświadczeń w usuwaniu barier w innowacyj-
ności, wspieraniu przedsięwzięć inwestycyjnych wy-
sokiego ryzyka oraz poprawy bezpieczeństwa i pew-
ności obrotu handlowego, dostępności portów i przejść
granicznych. Do współpracy chcemy szerzej włączyć
przedstawicieli samorządów miast, gmin i organiza-
cji pozarządowych
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytania postawione w interpelacji pana posła Jana
Kulasa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marcin Korolec
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Romana Brodniaka
w sprawie budowy tzw. drogi transgranicznej
mającej połączyć miejscowości Zittau,
Hradek nad Nysą oraz gminę Bogatynia (9288)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Romana Brodniaka z dnia
30 marca 2009 r., przekazanej przy piśmie Kancela-
rii Prezesa Rady Ministrów z dnia 6 maja 2009 r.,
znak: DSPA-4810-12097/09, dotyczącej budowy tzw.
drogi transgranicznej mającej połączyć Zittau, gminę
Bogatynia i Hradek nad Nysą, uprzejmie przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Budowa drogi oraz mostu granicznego w eurore-
gionie Nysa stanowi zobowiązanie trójstronnej umo-
wy między Rzecząpospolitą Polską, Republiką Cze-
ską i Republiką Federalną Niemiec. Umowa podpisa-
na została w Zittau dnia 5 kwietnia 2004 r., nato-
miast weszła w życie 17 sierpnia 2005 r. Nadzór nad
realizacją ww. połączenia pełni polsko-czesko-nie-
miecka Komisja Mieszana, powołana do tego celu
umową, której współprzewodniczą przedstawiciele
ministerstw do spraw transportu Polski, Niemiec
i Czech.
W dniu 2 lipca 2008 r. pozwolenie na budowę po-
łączenia drogowego wraz z mostem granicznym sta-
ło się prawomocne. Przetarg na powyższe zadania
został ogłoszony w Dzienniku UE z dnia 6 marca

2008 r. Otwarcie ofert nastąpiło 3 lipca 2008 r.
z udziałem strony niemieckiej jako obserwatora. Przy
ówczesnym kursie walut i według najkorzystniejszej
oferty przetargowej środki finansowe zaplanowane
umową nie zapewniły sfinansowania realizacji połą-
czenia. Zabrakło około 10 mln EUR.
Ze względu na niewystarczające środki marszałek
województwa dolnośląskiego zwrócił się do ministra
rozwoju regionalnego o przyznanie promesy w ra-
mach programu finansowania kontraktów wojewódz-
kich. Ministerstwo Infrastruktury poparło wystąpie-
nie marszałka. Ponieważ marszałek nie otrzymał od
ministra rozwoju regionalnego potwierdzenia o za-
bezpieczeniu brakującej kwoty, 18 listopada 2008 r.
przetarg został unieważniony.
W dniu 27 kwietnia br. w Bogatyni na zaproszenie
strony polskiej odbyło się posiedzenie trójstronnej
Komisji Mieszanej do sprawy wymienionej na wstępie
umowy dla ustalenia kierunku dalszych działań.
Protokół tego spotkania jest jeszcze uzgadniany
przez stronę niemiecką. Członkowie komisji ustalili,
że inwestycja realizowana będzie w podziale na za-
dania po to, aby można było ogłosić przetarg na
pierwsze z zadań, na co zabezpieczone w umowie
środki wystarczą. Zadanie drugie realizowane będzie
po zapewnieniu finansowania. Strony czeska i nie-
miecka nie wykluczyły możliwości dofinansowania
tego zadania. Podziału zadań na etapy dokonano na-
stępująco:
— etap I – od drogi wojewódzkiej nr 354 zaczyna-
jąc wjazdem tymczasowym poprzez rondo na drodze
powiatowej nr 2361D do ronda na drodze powiatowej
nr 2363 D;
— etap II – most wraz z rondem oraz brakujący
odcinek drogi do granicy czeskiej.
Po uzgodnieniu i podpisaniu protokółu posiedze-
nia Komisji Mieszanej strona polska podejmie dzia-
łania w sprawie przygotowania nowej dokumentacji,
a następnie wszczęcia procedury przetargowej. Prze-
widywanym terminem ogłoszenia nowego przetargu
jest maj/czerwiec 2009 r. Kolejne posiedzenie grupy
roboczej planowane jest na lipiec br., a Komisji Mie-
szanej dopiero po zakończeniu przetargu.
Odpowiadając na ostatnie pytanie, uprzejmie in-
formuję, iż resort infrastruktury dysponuje jedynie
środkami na drogi krajowe zarządzane przez gene-
ralnego dyrektora dróg krajowych i autostrad. Ozna-
cza to, że brak jest podstaw formalnych do przekaza-
nia części tych środków tytułem rekompensaty dla
gminy Bogatynia z powodu utraconych możliwości
realizacji zadań inwestycyjnych planowanych na lata
2006–2008.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
727
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej
w sprawie dramatycznej sytuacji
w spółkach Grupy PKP (9290)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłanek Elżbiety Witek i Anny Zaleskiej
(SPS-023-9290/09 z dnia 30 kwietnia 2009 r.) w spra-
wie dramatycznej sytuacji w spółkach Grupy PKP,
uprzejmie informuję, co następuje.
Pogorszenie sytuacji gospodarczej w kraju w IV
kwartale 2008 r. znalazło odzwierciedlenie w wyni-
kach spółek Grupy PKP, w tym i w PKP Cargo SA.
Spółka ta zakończyła rok 2008 stratą. Rok 2009 roz-
począł się jeszcze niższymi przychodami i wszystko
wskazuje na to, że będzie trudniejszy od poprzednie-
go. W I kwartale 2009 r. w porównaniu z analogicz-
nym okresem 2008 r., nastąpił spadek przewiezionej
masy towarowej o ponad 35% i wykonanej pracy
przewozowej o prawie 38%.
W związku z radykalnie pogarszającą się sytuacją
ekonomiczno-finansową spółki w końcu 2008 r. wdro-
żony został program wielokierunkowych działań na-
prawczych, którego podstawowym założeniem była
reorganizacja zakładów spółki polegająca na utwo-
rzeniu 16 zakładów (w miejsce dotychczasowych 42)
w taki sposób, aby połączyć i uporządkować funkcje
handlowe, eksploatacyjne i utrzymaniowe w nowych
obszarach działania, z jednoczesnym przekazaniem
tym zakładom szerszych kompetencji biznesowych.
Znając wyniki roku 2008 oraz uwzględniając nie-
korzystne prognozy na 2009 r., w dniu 29 stycznia
2009 r. zarząd spółki przyjął program naprawczy
PKP Cargo SA na 2009 r. w celu zapewnienia płyn-
ności finansowej oraz przeprowadzenia systemowych
zmian celem dostosowania zasobów firmy do potrzeb
klientów i osiągnięcia możliwości efektywnego kon-
kurowania na rynku usług przewozowych. Przyjęty
w PKP Cargo SA program uwzględnia również re-
strukturyzację zatrudnienia. Podjęte działania ra-
cjonalizujące koszty ujawniły istotną nadwyżkę za-
trudnienia we wszystkich grupach zawodowych PKP
Cargo SA w odniesieniu do wielkości wykonywanej
pracy.
W toku całego programu naprawczego rozpatry-
wano w spółce, przy udziale partnerów społecznych,
szereg rozwiązań w obszarze zatrudnieniowym.
Działania podjęte w spółce w ramach programu
naprawczego (np. koncentracja poszczególnych ro-
dzajów działalności spółki, ograniczenie napraw ta-
boru w systemie zewnętrznym, zawieranie stosow-
nych porozumień z zakresu rozwiązywania umów
o pracę, zawieszenie niektórych postanowień ukła-
dów zbiorowych pracy stanowiących system wyna-
728
grodzeń w porozumieniu z partnerami społeczny-
mi) wpłyną na pomniejszenie oszacowanej nadwyż-
ki zatrudnienia. Tym niemniej spółka, będąc spół-
ką usługową, w dużej mierze uzależniona jest od
kondycji zakładów wytwórczych i aktywności go-
spodarczej danego regionu. Według informacji
przekazanych przez Zarząd PKP Cargo SA szacun-
kowy koszt redukcji zatrudnienia może wynieść
ponad 200 mln zł.
Odnośnie do planów restrukturyzacyjnych PKP
Cargo SA pragnę poinformować, iż wszelkie działa-
nia związane z tym procesem znajdują się w kom-
petencjach organów tej spółki. Stale zmieniające się
otoczenie gospodarcze wymusza na PKP Cargo SA,
tak jak i na innych podmiotach z Grupy PKP, ko-
nieczność ciągłego dostosowywania się do reguł,
jakie dyktuje rynek. Obecnie przeprowadzane w spół-
ce działania restrukturyzacyjne związane są także
z wypełnieniem zapisów „Strategii dla transportu
kolejowego do roku 2013”, to znaczy przygotowa-
niem spółki do częściowej prywatyzacji, której de-
biut giełdowy uzależniony będzie od rozwoju sytu-
acji na rynku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie wypowiedzenia
przez Uniwersytet Jagielloński porozumień
o opiece naukowo-dydaktycznej
wobec Nauczycielskich Kolegiów
Języków Obcych w Zakopanem
i Suchej Beskidzkiej, których organem
prowadzącym jest woj. małopolskie (9292)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Osucha w sprawie wy-
powiedzenia przez Uniwersytet Jagielloński porozu-
mień o opiece naukowo-dydaktycznej wobec nauczy-
cielskich kolegiów języków obcych (nr SPS-023-9292/
09), pragnę poinformować, iż niezwłocznie po otrzy-
maniu informacji o dokonywaniu wypowiedzeń Mi-
nisterstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego zwróciło
się do władz uczelni z prośbą o zajęcie stanowiska
w sprawie. Jednocześnie wystąpiłam do rektorów
szkół wyższych z apelem o nieobciążanie skutkami
rozwiązywanych porozumień obecnych słuchaczy ko-
legiów.
W wyniku podjętych działań Ministerstwo Nauki
i Szkolnictwa Wyższego otrzymało zapewnienie rek-
tora Uniwersytetu Jagiellońskiego o kontynuowaniu
opieki nad wszystkimi kolegiami do czasu zakończe-
nia cyklu kształcenia przez ich obecnych słuchaczy
I, II, i III roku.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż dostrzeże-
nie wspomnianych problemów przyczyniło się do po-
wstania z inicjatywy posłów projektu ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.), który skierowany
został do Pana Marszałka. W projekcie, którego
pierwsze czytanie już się odbyło, określono warunki
oraz tryb włączania do uczelni publicznych kolegiów
nauczycielskich, nauczycielskich kolegiów języków
obcych, kolegiów pracowników służb społecznych,
a także publicznych szkół pomaturalnych, przy za-
chowaniu dokonań i dorobku kolegiów w dobrym
przygotowywaniu praktycznym do zawodu nauczy-
ciela i pracownika socjalnego oraz przy wykorzysta-
niu dobrych doświadczeń z ich działalności.
Wyrażam nadzieję, iż podjęte działania umożliwią
aktualnym słuchaczom kolegiów ukończenie cyklu
kształcenia na dotychczasowych zasadach, bez nara-
żania ich słuchaczy na rozczarowanie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie bardzo złego stanu linii kolejowej
nr 62 Sosnowiec Płd. – Bukowno – Olkusz –
Tunel na odcinku Sosnowiec Płd. – Sławków
i braku działań modernizacyjnych
prowadzonych przez PKP PLK na tej trasie
(9293)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jacka Osucha w sprawie złego stanu
linii kolejowej nr 62 Sosnowiec Południowy – Bukow-
no – Olkusz – Tunel na odcinku Sosnowiec Południo-
wy – Sławków i braku działań modernizacyjnych
prowadzonych przez PKP PLK SA na powyższej tra-
sie przedstawiam poniższe wyjaśniania.
Według wstępnych szacunków PKP PLK SA sza-
cunkowy koszt modernizacji linii kolejowej nr 62 na

odcinku Sławków – Sosnowiec Południowy wynosi
ok. 30 mln zł. Po modernizacji czas przejazdu na tym
odcinku skróciłby się o 12 minut.
Zła sytuacja finansowa spółki PKP Polskie Linie
Kolejowe SA sprawia, iż modernizacja tej linii nie
została ujęta w planie finansowym w 2009 r. Nie
przewiduje się również modernizacji tej linii w 2010 r.
Spółka PKP PLK SA nie dysponuje obecnie projek-
tami ani innymi dokumentami, które umożliwiłyby
rozpoczęcie modernizacji przedmiotowej linii kolejo-
wej, ponieważ modernizacja ww. odcinka w najbliż-
szych latach nie jest planowana. Z uwagi na to, iż
przedmiotowa linia nie jest zaliczana do linii o zna-
czeniu państwowym, nie jest możliwe przeznaczenie
zgodnie z art. 38 ustawy o transporcie kolejowym na
jej modernizację środków budżetowych.
Ponadto pragnę wyjaśnić, iż kursowanie pocią-
gów PKP Intercity na trasie Katowice – Kielce/Lu-
blin przez Sosnowiec Południowy, Sławków może być
brane pod uwagę jedynie pod warunkiem znacznego
podwyższenia parametrów infrastruktury, umożli-
wiającego wprowadzenie konkurencyjnego czasu
przejazdu w stosunku do tras obecnie eksploatowa-
nych. Przy obecnym stanie infrastruktury oraz bra-
ku finansowych możliwości modernizacji przedmio-
towej linii nie jest możliwe zaoferowanie atrakcyjnej
dla pasażerów oferty przewozowej, dlatego potencjal-
ni klienci wybierają alternatywne środki transportu.
W związku z tym PKP Intercity SA, mając na wzglę-
dzie zapewnienie możliwie najkrótszego czasu prze-
jazdu między głównymi ośrodkami w kraju, korzysta
z tras będących głównymi korytarzami kolejowymi
o stosunkowo dobrym stanie infrastruktury.
Odnosząc się do pytania odnośnie do możliwości
uruchomienia pociągu „Augustyn Kordecki” relacji
Gliwice – Olkusz – Warszawa przez Sosnowiec Połu-
dniowy, Sławków, uprzejmie informuję, że urucho-
miono takie połączenie w 2006 r. na zasadach komer-
cyjnych. Jednakże po dwóch latach eksploatacji, po-
mimo modyfikacji trasy przejazdu dla zwiększenia
dostępności do usługi oraz przeprowadzanych akcji
marketingowych, pociąg wykazywał nadal znaczny
deficyt. W związku z brakiem możliwości dalszego
utrzymywania tego połączenia na wyłączne ryzyko
handlowe PKP Intercity kursowanie tego pociągu
zostanie ostatecznie zawieszone w dniu 12 grudnia
2009 r.
Resort zdaje sobie sprawę ze złego stanu infra-
struktury kolejowej, w tym na linii nr 62, jednakże
z uwagi na wieloletnie zaniedbania w finansowaniu
zadań z zakresu infrastruktury kolejowej działania
resortu skupiają się w ramach dostępnych środków
na liniach kolejowych państwowego znaczenia, które
służą największym potokom podróżnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
729
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia regulacji prawnych
dotyczących kierowania pojazdami typu quad
(9294)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo SPS-023-9294/09 przesyłające interpelację poseł
Beaty Szydło oraz grupy posłów w sprawie wprowa-
dzenia regulacji prawnych dotyczących kierowania
pojazdami typu quad, uprzejmie przestawiam nastę-
pujące stanowisko.
Aktualnie pojazdy czterokołowe (tzw. quady) pod-
legają rejestracji celem dopuszczenia do ruchu drogo-
wego jako pojazdy rodzaju „samochodowe inne” na
podstawie przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.). Resort podziela jednak pogląd,
że zachodzi konieczność bardziej precyzyjnego unor-
mowania statusu prawnego takich pojazdów. W kon-
sekwencji w projekcie nowej ustawy o dopuszczeniu
pojazdów do ruchu Ministerstwo Infrastruktury za-
proponuje regulacje rozróżniające dwie nowe katego-
rie pojazdów, odnoszące się do ww. pojazdów:
1) czterokołowiec – pojazd samochodowy prze-
znaczony do przewozu osób lub ładunków, z wyłącze-
niem samochodu osobowego, ciężarowego i motocy-
kla, którego masa własna nie przekracza:
a) w przypadku przewozu rzeczy 550 kg;
b) w przypadku przewozu osób 400 kg;
2) czterokołowiec lekki – czterokołowiec, którego
masa własna nie przekracza 350 kg, którego kon-
strukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h.
Uprzejmie informuję, że w projekcie nowej ustawy
zawarto również zapisy nakładające na właścicieli
pojazdów, również quadów, obowiązek ich rejestracji.
Ponadto w celu zapewnienia większego bezpieczeń-
stwa na drogach oraz zwiększenia ochrony środowi-
ska naturalnego w projekcie ww. ustawy wyszczegól-
niono także wymagania techniczne, jakie te pojazdy
muszą spełniać, i określono terminy okresowych ba-
dań technicznych.
Natomiast w projekcie ustawy o kierujących po-
jazdami określono, że dla kierujących czterokołow-
cami wymagane będzie prawo jazdy co najmniej ka-
tegorii B1, natomiast w przypadku czterokołowców
lekkich – kategorii AM. Kategoria AM jest nową
kategorią prawa jazdy wprowadzoną dyrektywą
2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy.
W związku z tym, zgodnie z kierunkowymi założe-
niami zawartymi w ww. projekcie ustawy, mini-
malny wiek do kierowania czterokołowcem lekkim
730
będzie wynosił 14 lat, natomiast do kierowania czte-
rokołowcem – 16 lat.
W mojej ocenie szereg proponowanych rozwiązań
będzie zapewniało odpowiednie uregulowanie statu-
su tzw. quadów, zmniejszając jednocześnie zagroże-
nia wynikające z ich użytkowania, które są sygnali-
zowane Ministerstwu Infrastruktury. Prowadzone
prace legislacyjne nad ww. projektami ustawy o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu oraz ustawy o kieru-
jących pojazdami zmierzają do jak najszybszego skie-
rowania ich pod obrady Rady Ministrów, a po ich
przyjęciu do Sejmu RP.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie zmiany strefy numeracyjnej (SN)
przyporządkowanej powiatowi miechowskiemu
(9295)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Adamczyka dołączo-
ną do pisma nr SPS-023-9295/09 z dnia 30 kwietnia
2009 r., doręczonego do Ministerstwa Infrastruktury
w dniu 4 maja 2009 r., w sprawie zmiany strefy nu-
meracyjnej (SN) przyporządkowanej powiatowi mie-
chowskiemu pragnę uprzejmie udzielić poniższych
wyjaśnień.
Pan poseł Adamczyk zwraca się z pytaniem, czy
podjęte zostaną działania zmierzające do dostosowa-
nia struktury publicznej stacjonarnej sieci telefonicz-
nej do podziału administracyjnego kraju. Pragnę
wyjaśnić, że przepisy prawa nie stawiają takich wy-
mogów. Zgodnie z załącznikiem do zarządzenia mi-
nistra łączności z dnia 28 czerwca 1996 r. (M.P.
z 1996 r. Nr 42, poz. 407) w sprawie planu numeracji
krajowej dla sieci telefonicznych w Rzeczypospolitej
Polskiej (PNK-95TF) krajowa sieć telefoniczna po-
dzielona została na 49 stref numeracyjnych i nie od-
zwierciedla w chwili obecnej podziału administracyj-
nego kraju na województwa. Pod pewnymi względa-
mi, również tymi, które zostały przytoczone przez
pana posła Adamczyka w interpelacji, korzystne by-
łoby, aby istniała zgodność tych podziałów i numera-
cja telefoniczna była jednolita w obrębie wojewódz-
twa. Jednak przepisy prawne nie łączą ze sobą tych
dwóch podziałów i przy zmianach w ramach jednego
z nich nie obligują do odpowiedniego dostosowania
drugiego.
W latach dziewięćdziesiątych przedsiębiorcy tele-
komunikacyjni przeprowadzili długotrwały i kosz-
towny proces modernizacji polskiej sieci telefonicz-
nej. Polegał on na rozbudowie i cyfryzacji sieci,
a także na uporządkowaniu numeracji poprzez ujed-
nolicenie długości numeru na obszarze całego pań-
stwa. Przy tej sposobności wykorzystano możliwość
dostosowania struktury sieci telefonicznej do podzia-
łu administracyjnego kraju bez ponoszenia nadmier-
nych kosztów. Powstało 49 stref numeracyjnych i każ-
demu z województw przypisany został wskaźnik stre-
fy numeracyjnej. Wprowadzenie w 1999 r. reformy
administracyjnej spowodowało utracenie zgodności
podziału administracyjnego z podziałem na strefy
numeracyjne. Ze względu na wysokie koszty ponow-
nego dostosowania tych podziałów do siebie zmiany
zostały dokonane tylko do szczebla powiatu. Minister
łączności na podstawie ustawy o łączności z dnia
23 listopada 1990 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 117, poz. 564,
z późn. zm.) wydał rozporządzenie z dnia 7 czerwca
2000 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla tele-
komunikacyjnej sieci użytku publicznego (Dz. U.
Nr 53, poz. 644), w którym modyfikacje ograniczono
tylko do zmiany numeracji w podzielonych granicami
stref numeracyjnych powiatach. Z kolei w rozporzą-
dzeniu tego samego ministra z dnia 14 czerwca 2000 r.
zmieniającym rozporządzenie w sprawie ogólnych
warunków świadczenia usług telekomunikacyjnych
w sieci telekomunikacyjnej użytku publicznego
(Dz. U. Nr 50, poz. 594) wprowadzono przepisy na-
kazujące przedsiębiorcom telekomunikacyjnym tary-
fikowanie połączeń w obrębie jednego powiatu, po-
dzielonego granicami stref numeracyjnych, jako po-
łączenia lokalne.
Obecnie na rynku telefonii stacjonarnej, w wyni-
ku działania konkurencji, operatorzy zaczynają sto-
sować różnorodne oferty. Proponowane są abonen-
tom także zróżnicowane plany taryfowe, które po-
zwalają uniknąć wysokich opłat za połączenia mię-
dzystrefowe. W niektórych z nich opłaty za połącze-
nia strefowe i międzystrefowe mają jednakowe staw-
ki. Abonenci stosownie do swoich potrzeb mogą więc
dokonać optymalnego wyboru pod kątem ponoszo-
nych wydatków, bez względu na przynależność do
strefy numeracyjnej.
Następnym aspektem związanym z omawianą
sprawą są zachodzące w dzisiejszych czasach szybkie
przemiany w dziedzinie łączności elektronicznej zwią-
zane z rozwojem sieci i oferowaniu nowych usług
– np. świadczonych w oparciu o protokół internetowy.
Tendencje obserwowane na rynku telekomunikacyj-
nym potwierdzone przez liczne raporty i opracowania
(np. opracowanie Instytutu Łączności z października
2007 r.: „Zagadnienia numeracji i przenośności nu-
merów” dostępne na stronie internetowej Minister-
stwa Infrastruktury http://www.mi.gov.pl/files/0/
1786946/SP_II_1_Raport_koncowy.pdf) zmierzają
w kierunku rozszerzenia uprawnień użytkowników
i w przyszłości zapewnienia możliwości zachowania
numeru przy zmianie operatora, rodzaju usługi, sie-

ci telekomunikacyjnej, miejsca zamieszkania na te-
renie całego kraju. Oznacza to odchodzenie od pojęcia
numerów geograficznych przypisanych stałym miej-
scom geograficznym czy obszarom wynikającym
z podziału administracyjnego. Numer abonencki sta-
je się bardziej powiązany z osobą użytkownika, któ-
ry będzie mógł go wykorzystać według własnego
uznania, również chwilowo, przemieszczając się i do-
łączając się do sieci w różnych lokalizacjach (tzw. no-
madyczność). Jak więc wynika z analizy powyższych
trendów, zanika pojęcie numerów geograficznych.
Tym samym w przyszłości można się spodziewać, że
numer abonencki stanie się coraz bardziej numerem
osobistym, przypisanym do abonenta, nie zaś nume-
rem powiązanym z określonym obszarem geograficz-
nym. Brak jest więc przesłanek uzasadniających po-
dejmowanie obecnie działań zmierzających do dosto-
sowania numeracji do podziału administracyjnego.
We wrześniu 2006 r. w Urzędzie Komunikacji
Elektronicznej odbyła się debata numeracyjna. Uczest-
nikami tej debaty byli przedstawiciele podmiotów
związanych z branżą telekomunikacyjną. W trakcie
debaty dyskutowane były działania, jakie należy pod-
jąć w obliczu ewolucyjnych zmian w dziedzinie komu-
nikacji elektronicznej. Przy omawianiu sytuacji w za-
kresie numeracji geograficznej stwierdzono między
innymi brak uzasadnienia dla dokonywania zmian
dopasowujących numerację do podziału administra-
cyjnego. Od czasu tej debaty nie zaszły żadne okolicz-
ności wskazujące na zasadność zmiany wyrażonego
w jej wyniku stanowiska.
Reasumując, Ministerstwo Infrastruktury nie pla-
nuje zmiany przynależności powiatu miechowskiego
ze strefy numeracyjnej Kielce do strefy Kraków. Po-
niesione przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych
koszty byłyby niewspółmierne do uzyskanych przez
abonentów korzyści w postaci ujednolicenia wskaźni-
ków stref numeracyjnych. Należy mieć także na uwa-
dze uciążliwości dla abonentów wynikające z koniecz-
ności zmiany w numeracji telefonicznej co najmniej
dwóch (wskaźnik strefy numeracyjnej zwany dawniej
numerem kierunkowym) lub większej liczby cyfr
w przypadku kolizji numeracyjnych dla wszystkich
użytkowników na obszarach objętych porządkowa-
niem numeracji. A tylko wprowadzenie nowych wskaź-
ników stref numeracyjnych może przyporządkować
abonenta do nowej strefy numeracyjnej.
Pozostając w przekonaniu, że powyższe wyjaśnie-
nia będą dla pana posła Adamczyka satysfakcjonują-
ce, łączę wyrazy najgłębszego szacunku.
Z poważaniem
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
731
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Abramowicza
oraz grupy posłów
w sprawie zmuszania przedsiębiorców
do ponoszenia dodatkowych kosztów
związanych z przerabianiem samochodów
osobowych na ciężarówki oraz ponoszeniem
bezsensownych uciążliwości z tym związanych
(9296)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak:
SPS-023-9296/09, przy którym przekazana została
interpelacja pana posła Adama Abramowicza oraz
grupy posłów w sprawie zmuszania przedsiębiorców
do ponoszenia dodatkowych kosztów związanych
z przerabianiem samochodów osobowych na cięża-
rówki oraz ponoszeniem bezsensownych uciążliwości
z tym związanych, uprzejmie informuję:
Zgodnie z systemowymi założeniami podatku od
wartości dodanej, a w szczególności zasadą neutral-
ności, podatnik ma prawo do odliczenia kwoty podat-
ku naliczonego zawartego w nabywanych towarach
i usługach, które są związane z czynnościami opo-
datkowanymi w ramach prowadzonej działalności
gospodarczej. Należy jednak zauważyć, że istnieją
towary i usługi, które mogą być wykorzystywane
w działalności gospodarczej podatnika, jak również
na potrzeby niezwiązane z tą działalnością (w tym
drugim przypadku, co do zasady, odliczenie podatku
naliczonego nie przysługuje). Oznacza to, że zasada
neutralności może podlegać zgodnie z prawem wspól-
notowym ograniczeniom, jeżeli realizacja prawa do
odliczenia podatku przy nabyciu niektórych towarów
lub usług powodowałaby brak opodatkowania kon-
sumpcji. Konstrukcyjne przeznaczenie samochodów
osobowych i im podobnych powoduje, że mogą być one
wykorzystywane zarówno do działalności gospodar-
czej, jak i na użytek własny, czyli niezwiązany z pro-
wadzoną działalnością gospodarczą. Nie jest przy
tym często możliwe rozgraniczenie, w jakim zakresie
samochody te są użytkowane na potrzeby działalno-
ści gospodarczej, a w jakim podlegają prywatnej kon-
sumpcji. Argumenty te przemawiają zatem za ogra-
niczeniem prawa do odliczenia podatku naliczonego
przy nabyciu samochodów osobowych i im podobnych
wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Do-
datkowo należy wskazać, że prawo do obniżenia po-
datku należnego o kwotę podatku naliczonego jest
prawem podatnika, z którego może, ale nie musi ko-
rzystać. Skorzystanie z prawa do odliczenia podatku
naliczonego z tytułu nabywanych towarów i usług
należy zatem wyłącznie do decyzji samego podatni-
ka. Do decyzji podatnika należy również wybór na-
bywanych towarów i usług. Zatem nie można mówić,
że przepisy o podatku od towarów i usług zmuszają
732
przedsiębiorców do ponoszenia dodatkowych kosz-
tów związanych z przerabianiem samochodów oso-
bowych na ciężarówki. To przedsiębiorcy decydują,
czy w ich działalności potrzebny będzie samochód,
którego konstrukcja pozwala na zgodne z odrębny-
mi przepisami przewożenie większych ładunków
i stosowania się do określonych przepisów podlega-
jących kontroli przez właściwe służby, np. Policję,
wynikających z zaklasyfikowania takiego pojazdu
jako ciężarowego.
W kwestii powołanego przez panów posłów wyro-
ku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europej-
skich (TSWE) w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o.,
mającego za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia
w trybie prejudycjalnym w przedmiocie interpretacji
co do zakresu i sposobu zastosowania polskich prze-
pisów dotyczących możliwości odliczania podatku
VAT naliczonego przy zakupie paliwa do samochodu
używanego dla celów działalności gospodarczej, to
należy zaznaczyć, że Trybunał, przyznając Polsce
prawo do zachowania istniejących do dnia 30 kwiet-
nia 2004 r. wyłączeń prawa do odliczenia w tym za-
kresie, zakwestionował tylko dokonane po tym dniu
rozszerzenie zakresu wcześniejszych wyłączeń. W ww.
wyroku Trybunał wskazał, że przepisy dotyczące
ograniczeń prawa do odliczenia podatku naliczonego
są niezgodne z szóstą dyrektywą Rady z dnia 17 maja
1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw
członkowskich w odniesieniu do podatków obroto-
wych – wspólny system podatku od wartości dodanej:
ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/
EWG, z późn. zm.), wyłącznie w tym zakresie, w któ-
rym wprowadziły one ograniczenia odliczenia podat-
ku naliczonego w większym stopniu niż ograniczenia
istniejące w dniu 30 kwietnia 2004 r. Natomiast
w powołanym przez panów posłów nieprawomocnym
wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Krakowie z dnia 3 kwietnia 2009 r. (sygn. akt I
S.A./Kr 147/09) sąd uznał, że podatnik, dokonując
odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa
do pojazdu samochodowego wykorzystywanego w dzia-
łalności gospodarczej, nie jest związany żadnymi
ograniczeniami, tj. ograniczeniami istniejącymi w obec-
nie obowiązującej ustawie z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.), jak i ograniczeniami obowiązującymi
przed 1 maja 2004 r.
W tym miejscu pragnę poinformować, że dyrektor
Izby Skarbowej w Krakowie, nie zgadzając się z oce-
ną prawną sądu zawartą w ww. wyroku z dnia 3 kwiet-
nia 2009 r., wniósł od tego wyroku skargę kasacyjną.
Nieuzasadnione jest zatem przywiązywanie szczegól-
nej wagi do ww. nieprawomocnego wyroku WSA
w Krakowie, zwłaszcza że w wyrokach innych sądów
administracyjnych dokonano odmiennej oceny praw-
nej w zakresie tego zagadnienia. Należy podkreślić,
że po ww. wyroku TSWE w sprawie C-414/07 mini-
ster finansów wydał interpretację ogólną, w której
zawarł wyjaśnienia związane z odliczaniem podatku
od towarów i usług z tytułu nabycia niektórych po-
jazdów samochodowych (w tym samochodów z tzw.
kratką) oraz paliwa wykorzystywanego do ich na-
pędu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prowadzone
są prace nad rozwiązaniami dotyczącymi kwestii od-
liczania podatku VAT od pojazdów samochodowych
użytkowanych przez przedsiębiorców oraz paliwa wy-
korzystywanego do ich napędu. Prace te powinny być
zakończone do końca czerwca br.
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Gierady
oraz grupy posłów
w sprawie zbyt surowego traktowania
rowerzystów po spożyciu i pod wpływem
alkoholu w świetle Kodeksu karnego
i Kodeksu wykroczeń (9297)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła na Sejm RP Artura Gierady
oraz grupy posłów w sprawie zbyt surowego trakto-
wania rowerzystów po spożyciu i pod wpływem alko-
holu w świetle Kodeksu karnego i Kodeksu wykro-
czeń uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Represja karna wobec osób naruszających zasady
bezpieczeństwa w komunikacji stanowi istotny in-
strument oddziaływania na postawy społeczne, nie-
zbędny wobec powszechności zagrożeń związanych
z takimi zachowaniami oraz uzasadnionej interesem
społecznym konieczności zapewnienia odpowiednie-
go poziomu bezpieczeństwa w komunikacji. W obo-
wiązującym stanie prawnym zachowania skierowane
przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji penalizo-
wane są przepisami rozdziału XXI Kodeksu karnego
(Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.) oraz przepisami
rozdziału XI Kodeksu wykroczeń (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 109, poz. 756, z późn. zm.). Na mocy ustawy z dnia
14 kwietnia 2000 r. o zmianie ustawy Kodeks karny
(Dz. U. Nr 48, poz. 548) do Kodeksu karnego wpro-
wadzono przepisy kryminalizujące zachowania pole-
gające na prowadzeniu pojazdów mechanicznych, jak
również pojazdów innych niż mechaniczne przez
sprawcę znajdującego się w stanie nietrzeźwości lub
pod wpływem środka odurzającego.
Jak wskazuje się w uzasadnieniu projektu, który
doprowadził do uchwalenia nowelizacji: uzasadnie-
niem dla karalności samego prowadzenia pojazdu
w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem innych

środków odurzających (…) było poważne zagrożenie,
jakie ono stwarza dla osoby prowadzącej pojazd oraz
innych osób. Kierowanie każdym pojazdem (a zwłasz-
cza pojazdem mechanicznym) na drogach publicz-
nych wymaga pełnej sprawności psychomotorycznej,
czujności, napięcia uwagi, zdolności do natychmia-
stowego prawidłowego reagowania na nowo powsta-
jące sytuacje na drodze. Tymczasem (…) nawet małe
ilości alkoholu w organizmie człowieka powodują
istotne zaburzenia percepcji i uwagi, upośledzenie
koordynacji ruchów, osłabienie ostrości wzroku (…)
(druk sejmowy nr 1019 – projekty ustaw skierowane
do Komisji Nadzwyczajnej ds. zmian w kodyfikacjach
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej III Kadencji – www.
orka.sejm.gov.pl).
Argumentacja powyższa w żaden sposób nie stra-
ciła na aktualności, co powinno zostać uwzględnione
przy ocenie propozycji legislacyjnych przedstawio-
nych w interpelacji. Propozycje te opierają się na wy-
rażonym w treści interpelacji założeniu, które należy
ocenić jako błędne, jakoby kryminalizacja jako prze-
stępstwa jazdy na rowerze w stanie nietrzeźwości lub
pod wpływem środka odurzającego była nieuzasad-
niona z uwagi na brak szkodliwości takiego zacho-
wania. Autorzy interpelacji pomijają okoliczność, że
każdy nietrzeźwy, a więc nie w pełni kontrolujący
swe zachowanie uczestnik ruchu komunikacyjnego,
w tym również rowerzysta, zawsze stanowi poten-
cjalne zagrożenie dla pozostałych użytkowników
tego ruchu, zaś niebezpieczeństwo związane z jego
uczestnictwem w ruchu w takim stanie polega rów-
nież na możliwości spowodowania tego rodzaju sytu-
acji, w której jego nieadekwatne do sytuacji drogowej
zachowanie, wynikające ze stanu, w jakim się znaj-
duje, zmusi innych uczestników ruchu do podjęcia
nagłych manewrów mogących skutkować wypad-
kiem drogowym, a nawet katastrofą w komunikacji
(np. próba ominięcia nietrzeźwego rowerzysty, który
wymusił pierwszeństwo przejazdu, zatoczył się albo
nawet upadł na jezdnię, podjęta przez kierowcę sa-
mochodu, skutkująca zderzeniem czołowym z samo-
chodem nadjeżdżającym z przeciwka).
Nie można zgodzić się również z zawartym w in-
terpelacji stwierdzeniem, że w wypadku m.in. prze-
stępstwa z art. 178a § 2 K.k. mającego charakter
przestępstwa formalnego „zrywa się związek przy-
czynowy pomiędzy przestępstwem a naruszeniem
dobra prawnego oraz zaczyna się niepotrzebnie karać
za czyny, które same w sobie nie są szkodliwe”.
W wypadku przestępstw formalnych, a więc tzw. prze-
stępstw bezskutkowych, rozważanie związku przy-
czynowego pomiędzy czynem a jego skutkiem nie
znajduje żadnego uzasadnienia, zaś odwoływanie się
do argumentu naruszenia dobra prawnego jest nie-
adekwatne do istoty przestępstw tzw. abstrakcyjnego
narażenia, do których należą m.in. występki z art. 178a
K.k., w wypadku których rezultatu zachowania spraw-
cy nie stanowi naruszenie dobra prawnego, ale nara-
żenie takiego dobra na niebezpieczeństwo.
733
Propozycje legislacyjne zgłoszone w interpelacji
zakładają – w drodze nowelizacji stosownych przepi-
sów Kodeksu karnego oraz Kodeksu wykroczeń – do-
konanie tzw. korekcjonalizacji, a więc przekształce-
nia typu przestępstwa polegającego na prowadze-
niu na drodze publicznej lub w strefie zamieszka-
nia pojazdu innego niż pojazd mechaniczny przez
sprawcę znajdującego się w stanie nietrzeźwości
lub pod wpływem środka odurzającego określone-
go obecnie w art. 178a § 2 Kodeksu karnego w typ
wykroczenia zagrożony karą aresztu do 14 dni albo
grzywną. Należy jednak zasygnalizować, że w inter-
pelacji zaproponowano modyfikację opisu nowego
typu wykroczenia umiejscowionego w art. 87 § 3 Ko-
deksu wykroczeń (prawdopodobnie omyłkowo, za-
miast w art. 87 § 2 K.w.) w stosunku do opisu czynu
z art. 178a § 2 K.k. poprzez z jednej strony zawężenie
kręgu adresatów normy do osób prowadzących rower,
pojazd zaprzęgowy, zaś z drugiej – jego poszerzenie
o osobę jadącą konno.
W interpelacji przedstawiono również propozycję,
w myśl której zakaz prowadzenia pojazdów jako śro-
dek karny orzekany za wykroczenie byłby obligato-
ryjnie orzekany jedynie za prowadzenie pojazdu me-
chanicznego w stanie po użyciu alkoholu, zaś w przy-
padku prowadzenia innego pojazdu w stanie nie-
trzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego
orzekany byłby jedynie fakultatywnie. Uzasadniając
potrzebę tego rodzaju zmiany, autorzy interpelacji
podnieśli argument nadmiernej surowości obowiązu-
jących regulacji odnoszących się do rowerzystów,
stwierdzając, że nietrzeźwi kierowcy pojazdów me-
chanicznych nieporównanie częściej są sprawcami
wypadków komunikacyjnych niż nietrzeźwi rowerzy-
ści. Nadto projektodawcy zarzucili obowiązującym
unormowaniom niekonsekwencję, twierdząc, że od-
powiedzialności karnej na podstawie art. 178a § 2
Kodeksu karnego podlegają osoby poruszające się na
wózku inwalidzkim, co – jak ocenili –przyczynia się
„do wykluczenia osób niepełnosprawnych, które nie
mogą napić się alkoholu poza swoim domem, bo wra-
cając na wózku, naraziłyby się na odpowiedzialność
karną”, a równocześnie odpowiedzialności takiej nie
podlegają na przykład osoby jadące konno. Należy
zasygnalizować, że proponowana liberalizacja odpo-
wiedzialności karnej nietrzeźwych uczestników ru-
chu komunikacyjnego prowadzących pojazdy inne
niż mechaniczne pozostaje w sprzeczności z racjami
kryminalnopolitycznymi, związanymi z utrzymują-
cym się bardzo znacznym nasileniem tego naganne-
go zjawiska.
Jak wynika z danych statystycznych znajdujących
się w dyspozycji Ministerstwa Sprawiedliwości, obej-
mujących liczbę prawomocnych skazań za przestęp-
stwa z art. 178a K.k., liczba skazań za czyn określo-
ny w § 2 tego artykułu bardzo wyraźnie i konse-
kwentnie wzrastała w latach 2001–2005, zaś w kolej-
nych dwóch latach, pomimo niewielkiego spadku,
nadal pozostawała bardzo wysoka. Dane te unaocz-
niają ponadto, że liczba skazanych za przestępstwo
734
z art. 178a § 2 K.k. kształtuje się rokrocznie na zbli-
żonym poziomie do liczby skazanych za czyn z art. 178a
§ 1 K.k. Tak więc w 2001 r. 43 306 skazań z art. 178a
§ 1 K.k. oraz 35 236 skazań z art. 178a § 2 K.k. i od-
powiednio: w 2002 r. – 65 166 oraz 55 022, w 2003 r.
– 67 747 oraz 68 012, w 2004 r. – 73 064 oraz 76 375,
w 2005 r. – 74 666 oraz 81 912, w 2006 r. – 69 644 oraz
78 016, w 2007 r. – 71 397 oraz 69 077. Dane staty-
styczne za 2008 r. są w trakcie opracowywania.
Nietrafny jest argument zawarty w interpelacji,
zgodnie z którym orzekane wobec nietrzeźwych ro-
werzystów kary i środki karne miałyby być niepro-
porcjonalnie surowe do ich czynów, na co miałaby
szczególnie wskazywać liczba orzekanych wobec nich
kar pozbawienia wolności bez zastosowania instytu-
cji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Tym-
czasem dane statystyczne wskazują, że w 2006 r.
skazani na tzw. bezwzględną karę pozbawienia wol-
ności stanowili zaledwie 2,3% ogółu skazanych za
przestępstwo z art. 178a § 2 K.k., w 2007 r. – 3,2%,
zaś w 2008 r. – 2,4% (dane dotyczą skazań nieprawo-
mocnych). W przeważającej części kary pozbawienia
wolności orzekane są wobec sprawców tego przestęp-
stwa z warunkowym zawieszeniem ich wykonania,
zaś porównywalnie często jak kara pozbawienia wol-
ności są orzekane inne kary – kara ograniczenia wol-
ności oraz grzywna, np. w 2006 r. karę pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykona-
nia orzeczono wobec 28 185 osób, karę ograniczenia
wolności wobec 25 224 osób, zaś samoistną grzywnę
w stosunku do 25 306 osób, w 2007 r. liczby te wyno-
siły odpowiednio: 28 361 skazanych na karę pozba-
wienia wolności z warunkowym zawieszeniem wyko-
nania, 19 734 osób na karę ograniczenia wolności
oraz 21 826 osób na karę samoistnej grzywny, zaś
w 2008 r. taką karę pozbawienia wolności orzeczono
wobec 19 148 osób, wobec 14 201 karę ograniczenia
wolności, a samoistną grzywnę wobec 20 662 osób
(dane dotyczą skazań nieprawomocnych).
Stosowanie środka probacyjnego, jakim jest in-
stytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary,
pozwala nałożyć na skazanego obowiązki o istotnym
walorze prewencyjnym, z których wywiązywanie się
przez skazanego pozwala istotnie zmniejszyć praw-
dopodobieństwo powrotu do przestępstwa, zwłaszcza
jeżeli odnoszą się one do właściwości osobistej lub
nałogu, który przyczynił się do popełnienia przestęp-
stwa. W przypadku skazań za przestępstwo z art. 178a
§ 2 K.k. obowiązki te mogą w szczególności polegać
na powstrzymywaniu się od nadużywania alkoholu
lub środków odurzających (art. 72 § 1 pkt 5 K.k.) oraz
poddaniu się leczeniu, w tym odwykowemu, oddzia-
ływaniom terapeutycznym oraz uczestnictwie w pro-
gramach korekcyjno-edukacyjnych (art. 72 § 1 pkt 6
K.k.).
Nieprzekonujące są przedstawione w interpelacji
argumenty – które zdaniem jej autorów miałyby rów-
nież uzasadniać przedstawione przez nich propozycje
nowelizacyjne – dotyczące braku kryminalizacji jaz-
dy konnej w stanie nietrzeźwości, wymagającego in-
terwencji ustawodawcy oraz rzekomo istniejącej w obec-
nym stanie prawnym możliwości orzeczenia zakazu
prowadzenia pojazdów wobec osoby poruszającej się
na wózku inwalidzkim. Jazda konno stanowi w obec-
nych warunkach wyjątkowe i marginalne zjawisko,
zwłaszcza w odniesieniu do poruszania się jeźdźca po
drodze publicznej lub w strefie zamieszkania, i nie
wydaje się, aby brak penalizacji takiej jazdy w wy-
padku jeźdźca znajdującego się pod wpływem alko-
holu stanowił istotną lukę normatywną, zwłaszcza
że w wypadku uczestnictwa w ruchu drogowym oso-
ba taka może być pociągana do odpowiedzialności
w oparciu o art. 86 § 2 Kodeksu wykroczeń.
Odnosząc się do argumentu dotyczącego odpowie-
dzialności osoby poruszającej się w wózku inwalidz-
kim, należy zwrócić uwagę, że przepisami Konwencji
o ruchu drogowym sporządzonej w Wiedniu w dniu
8 listopada 1968 r. (Dz. U. z 1988 r. Nr 5, poz. 40,
z późn. zm.) w celu ujednolicenia zasad ruchu wpro-
wadzono zasadę, zgodnie z którą inwalidzi na wóz-
kach poruszających się z szybkością pieszego powin-
ni być uznawani za pieszych. Ustawa z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym przeniosła na
obszar prawa polskiego to rozwiązanie, wskazując
w art. 2 pkt 18, że przez pojęcie pieszego należy ro-
zumieć także osobę poruszającą się w wózku inwa-
lidzkim oraz osobę prowadzącą wózek inwalidzki.
Definicja wózka inwalidzkiego zawarta jest z kolei
w pkt 48 tego artykułu, który stwierdza, że jest to
pojazd konstrukcyjnie przeznaczony do poruszania
się osoby niepełnosprawnej, napędzany siłą mięśni
lub za pomocą silnika, którego konstrukcja ogranicza
prędkość jazdy do prędkości pieszego. Wprowadzając
tę odrębną kategorię pojazdów, ustawodawca zdecy-
dował o uznaniu wózków inwalidzkich za szczególny
rodzaj urządzenia, niemieszczący się w zakresie po-
jęcia „pojazd mechaniczny” czy pojęcia „pojazd silni-
kowy”, na co wskazuje również okoliczność, że pomi-
mo możliwości wyposażenia wózka w silnik nie na-
łożył na osoby niepełnosprawne obowiązku rejestra-
cji ani homologacji tego rodzaju pojazdów.
Występujący w piśmiennictwie pogląd, że wózek
inwalidzki napędzany silnikiem stanowi pojazd me-
chaniczny, w świetle powyżej wskazanych argumen-
tów nie jest możliwy do obrony. Traktowanie silniko-
wego wózka inwalidzkiego jako pojazdu mechanicz-
nego w rozumieniu prawa karnego tylko z uwagi na
sam fakt posiadania silnika jest podejściem arbitral-
nym, nieuwzględniającym przy tym okoliczności, że
osoba poruszająca się w wózku inwalidzkim nie może
przekroczyć prędkości pieszego, a więc skutki ewen-
tualnego naruszenia zasad w ruchu drogowym przez
taką osobę należy oceniać jako podobne do skutków
wywołanych przez pieszego sensu stricto. Należy
przy tym pamiętać, że rola pojazdu, jakim jest wózek
inwalidzki, jest zasadniczo inna niż jakiegokolwiek
innego pojazdu, nawet takiego, który jest przystoso-
wany do prowadzenia przez osobę niepełnosprawną.
O zakwalifikowaniu pojazdu jako wózka inwalidzkie-
go decydują nie jego konstrukcja czy ewentualne wy-

posażenie w określone mechanizmy, ale spełniane
przez ten pojazd zadanie, które stanowi substytu-
cja upośledzonego lub nieistniejącego narządu ru-
chu. Wózek inwalidzki umożliwia osobie porusza-
jącej się za jego pomocą podejmowanie zachowań
typowych dla pieszego, w tym umożliwia skorzy-
stanie z pojazdu mechanicznego, takiego jak samo-
chód, dostosowany do prowadzenia przez osobę
niepełnosprawną.
Analizując problematykę stanowiącą przedmiot
interpelacji, należy zauważyć, że pośrednie poparcie
dla poglądu o aktualności obowiązujących unormo-
wań odnoszących się do kwestii nietrzeźwych uczest-
ników ruchu drogowego stanowi wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 7 kwietnia 2009 r. (sygn. akt
P 7/08), który uznał przepis art. 178a § 2 K.k. za
zgodny z konstytucją. Kanwą dla rozstrzygnięcia
Trybunału Konstytucyjnego były wątpliwości sądu
powszechnego, czy wprowadzenie rozróżnienia za-
kresu odpowiedzialności karnej pozostającego w sta-
nie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurza-
jącego pieszego oraz rowerzysty jest zgodne z zasadą
równości wobec prawa. Z powyżej przedstawionych
względów, wskazujących na brak istotnych okolicz-
ności uzasadniających podjęcie działań legislacyj-
nych prowadzących do złagodzenia odpowiedzialno-
ści niektórych uczestników ruchu komunikacyjne-
go, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Sprawie-
dliwości nie przewiduje opracowania projektu nowe-
lizacji prawa zmierzającego w kierunku zakreślo-
nym w interpelacji. Problematyka odpowiedzialno-
ści penalnej uczestników ruchu drogowego znajdu-
jących się w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu
alkoholu albo pod wpływem środka odurzającego sta-
nowi jednak przedmiot stałego monitoringu prowa-
dzonego w ramach resortu sprawiedliwości, co nie
wyklucza opracowania zmian prawa dotyczących
omawianej problematyki, uwzględniających zarówno
aktualne racje kryminalnopolityczne, jak i oczekiwa-
nia społeczne odnoszące się do tak ważnego elemen-
tu życia społecznego, jaki stanowi bezpieczeństwo
w komunikacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie zmian w finansowaniu Policji (9298)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r., nr SPS-
735
-023-9298/09, interpelacją pani Bożeny Szydłowskiej,
posła na Sejm RP, w sprawie zmian w finansowaniu
Policji uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
W ustawie z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustano-
wieniu „Programu modernizacji Policji, Straży Gra-
nicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochro-
ny Rządu w latach 2007–2009” (Dz. U. Nr 35, poz. 213)
na realizację programu przewidziano ogółem kwotę
6 301 058 tys. zł, z tego: w 2007 r. – 1 189 546 tys. zł,
w 2008 r. – 2 528 407 tys. zł oraz w 2009 r. – 2 583
105 tys. zł.
W 2007 r. i 2008 r. program modernizacji realizo-
wany był przez poszczególne formacje podległe mini-
strowi właściwemu do spraw wewnętrznych, w ra-
mach kwot ujętych ww. ustawie, z uwzględnieniem
przeniesień wydatków dokonanych uchwałą Rady
Ministrów w trybie art. 4 ust. 3 tej ustawy.
W celu zapewnienia pełnej realizacji zadań zwią-
zanych z wymianą oraz modernizacją wyposażenia
i sprzętu służb podległych ministrowi właściwemu
do spraw wewnętrznych – w związku z obecną sytu-
acją gospodarczą kraju oraz ograniczonymi możliwo-
ściami budżetu państwa – przewiduje się nowelizację
ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu
„Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej,
Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu
w latach 2007–2009” i wydłużenie okresu obowiązy-
wania tego programu.
Odnosząc się natomiast do pytania zawartego
w pkt 2 interpelacji pani poseł, pragnę wyjaśnić,
że Ministerstwo Finansów nie przewiduje wprowa-
dzenia zapisów uniemożliwiających dokonywanie
przesunięć „środków osobowych” na „wydatki rze-
czowe”.
Zgodnie z art. 148 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.) dysponenci części budżetowych mogą
dokonywać przeniesienia wydatków między rozdzia-
łami i paragrafami klasyfikacji wydatków w ramach
danej części i działu budżetu państwa oraz mogą upo-
ważniać kierowników podległych jednostek do doko-
nywania przeniesień wydatków w obrębie jednego
rozdziału, z zastrzeżeniem, iż przeniesienia wydat-
ków, o których mowa powyżej, nie mogą zwiększać
planowanych wydatków na uposażenia i wynagro-
dzenia ze stosunku pracy, o ile odrębne przepisy nie
stanowią inaczej. Przedmiotowe upoważnienie nie
dotyczy wydatków majątkowych. Zgodnie bowiem
z ust. 2 w tym artykule przeniesienie polegające na
zmniejszeniu lub zwiększeniu wydatków majątko-
wych wymaga zgody ministra finansów.
Przeniesienia wydatków stanowią jeden z instru-
mentów dokonywania zmian w budżecie państwa,
stosowanych w celu uelastycznienia procesu budże-
towego, natomiast wprowadzenie przepisów unie-
możliwiających przenoszenie budżetowych „środków
osobowych” na „wydatki rzeczowe” byłoby działa-
niem przeciwnym temu celowi. Jedną bowiem z zasad
gospodarki finansowej, wynikającą z art. 138 pkt 3
736
ustawy o finansach publicznych, obowiązującą w toku
wykonywania budżetu państwa, jest dokonywanie
wydatków w granicach kwot określonych w planie
finansowym, z uwzględnieniem prawidłowo dokona-
nych przeniesień i zgodnie z planowanym przezna-
czeniem, w sposób celowy i oszczędny, z zachowaniem
zasady uzyskiwania najlepszych efektów z danych
nakładów. Ponadto zgodnie z art. 35 ust. 3 pkt 2 i 3
tej ustawy wydatki publiczne powinny być dokony-
wane w sposób umożliwiający terminową realizację
zadań oraz w wysokości i terminach wynikających
z wcześniej zaciągniętych zobowiązań.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie umieszczenia na liście produktów
podlegających preferencyjnej stawce
podatku VAT jednorazowych pieluszek
dla dzieci (9299)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak SPS-023-9299/09, z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację poseł na Sejm
RP pani Bożeny Szydłowskiej w sprawie stawki po-
datku VAT stosowanej do pieluch jednorazowych dla
dzieci, uprzejmie informuję:
System podatku VAT w ramach UE podlega har-
monizacji, co oznacza, iż państwa członkowskie zo-
bowiązane są do przestrzegania zgodności krajowych
przepisów w zakresie podatku VAT z regulacjami wy-
nikającymi z prawa wspólnotowego (podstawą obo-
wiązującego w UE systemu podatku VAT są przepisy
dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej). Zgodnie z zapisami ww. dyrekty-
wy dostawa towarów i świadczenie usług podlegające
opodatkowaniu VAT są co do zasady opodatkowane
wg stawki podstawowej, natomiast państwa człon-
kowskie mogą stosować obniżoną stawkę podatku
VAT w odniesieniu do towarów i usług wymienionych
w zał. III do ww. dyrektywy. W poz. 3 załącznika III
ww. dyrektywy zostały wymienione produkty farma-
ceutyczne zwykle stosowane dla ochrony zdrowia,
zapobiegania chorobom oraz do celów medycznych
i weterynaryjnych, łącznie z produktami używanymi
do celów antykoncepcyjnych oraz higieny osobistej.
Decyzją parlamentu RP wyrażoną w ustawie z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, ze zm. – art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 76
zał. nr 3 do ww. ustawy) dostawa pieluszek, wkładek
do pieluch oraz podobnych artykułów sanitarnych
dla niemowląt w Polsce oraz import i wewnątrzw-
spólnotowe nabycie takich towarów objęte są stawką
obniżoną podatku od towarów i usług.
Należy jednocześnie wyjaśnić, iż w wyniku pro-
wadzonych od lipca 2008 r. na forum UE prac doty-
czących stawek obniżonych VAT Rada Unii Europej-
skiej ds. Ekonomicznych i Finansowych (ECOFIN)
w trakcie posiedzenia w dniu 10 marca 2009 r. osią-
gnęła polityczne porozumienie, w ramach którego nie
doszło do wyraźnego doprecyzowania poz. 3 z załącz-
nika III do dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzez
wyraźne objęcie nim pieluszek dziecięcych, o co wnio-
skowała w lipcu ub. r. Komisja Europejska). Nie zmie-
nia to jednak stosowanej przez Polskę oraz kilka in-
nych państw członkowskich interpretacji ww. prze-
pisu (tj. że pieluszki już obecnie należy zakwalifiko-
wać jako towary, o których mowa w obecnej poz. 3
załącznika III do ww. dyrektywy 2006/112/WE). Ar-
gumentacja ta pozostaje nadal aktualna.
Należy również zaznaczyć, iż w prowadzonej dys-
kusji na forum Unii Europejskiej Polska wyrażała
poparcie dla rozwiązań przyznających państwom
członkowskim większą elastyczność w zakresie sto-
sowania stawek obniżonych, w szczególności gdy pro-
ponowane rozwiązania nie mają negatywnego wpły-
wu na funkcjonowanie wspólnego rynku Unii Euro-
pejskiej (dotyczyło to również doprecyzowania prze-
pisów dyrektywy w zakresie pieluszek dziecięcych).
W przypadku podjęcia przez Komisję Europejską dal-
szych prac w zakresie doprecyzowania przepisów dy-
rektywy w odniesieniu do stawki VAT na pieluszki
dziecięce Polska poprze taką inicjatywę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie zakresu odpowiedzialności z art. 86
Kodeksu wykroczeń w kontekście przestępstwa
z art. 177 Kodeksu karnego i faktu zbiegnięcia
z miejsca zdarzenia (9300)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r.,

nr SPS-023-9300/09, interpelację pana posła Piotra
Stanke dotyczącą zakresu odpowiedzialności z art. 86
Kodeksu wykroczeń w odniesieniu do odpowiedzial-
ności karnej konstytuowanej w art. 177 Kodeksu kar-
nego i okoliczności zaostrzającej wymiar kary w po-
staci zbiegnięcia z miejsca wypadku określonej w art. 178
Kodeksu karnego uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Polski ustawodawca w typie przestępstwa z art. 177
§ 1 K.k. penalizuje zachowanie polegające na chociaż-
by nieumyślnym naruszeniu reguł ostrożności w ru-
chu lądowym, wodnym lub powietrznym, w wyniku
którego dochodzi do wypadku, w którym inna osoba
odniosła obrażenia ciała skutkujące rozstrojem jej
zdrowia lub naruszeniem czynności narządu ciała na
czas powyżej dniu siedmiu. Typ kwalifikowany prze-
stępstwa spowodowania wypadku w komunikacji
określony został w art. 177 § 2 K.k., przy czym zna-
mieniem kwalifikującym jest skutek w postaci
śmierci lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Do
okoliczności skutkujących surowszą odpowiedzial-
nością karną, zgodnie z art. 178 K.k., należą: stan
nietrzeźwości sprawy lub pozostawanie przez spraw-
cę pod wpływem środka odurzającego, bądź uciecz-
ka przez niego z miejsca zdarzenia. Podstawa praw-
na zaostrzenia wymiaru kary odnosi się zarówno do
przestępstwa w typie podstawowym, jak i kwalifi-
kowanym.
Należy zauważyć, że spowodowanie kolizji drogo-
wej, a więc zdarzenia, gdy na skutek naruszenia re-
guł ostrożności obowiązujących w ruchu drogowym
doszło do powstania wyłącznie szkody majątkowej,
a także wypadku drogowego, w wyniku którego oso-
by w nim uczestniczące doznały obrażeń ciała skut-
kujących rozstrojem zdrowia na czas nie dłuższy niż
siedem dni, rodzi odpowiedzialność za wykroczenie
określone w art. 86 § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r.
Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2007 r. Nr 141, poz. 756,
z późn. zm.). Jednocześnie ustawodawca przewidział
surowszą odpowiedzialność sprawcy wskazanego wy-
kroczenia drogowego w tych wszystkich wypadkach,
gdy znajdował się on w stanie po użyciu alkoholu lub
podobnie działającego środka. Ucieczki z miejsca zda-
rzenia w wypadku wskazanych wykroczeń nie po-
traktowano natomiast jako okoliczności zaostrzającej
wymiar kary, co uzasadnia fakt, że zakres normowa-
nia przepisów art. 87 § 1 i 2 K.w. statuujących typy
wykroczeń o charakterze formalnym (bezskutko-
wym) obejmuje nie tylko te sytuacje, w których do-
szło do kolizji lub wypadku drogowego, ale również
sytuacje, gdy spowodowane przez sprawcę zagrożenie
bezpieczeństwa w ruchu drogowym nie miało takich
konsekwencji.
Warto zwrócić uwagę, że sprawca wykroczenia
drogowego, w wyniku którego powstała wyłącznie
szkoda majątkowa bądź też inna osoba doznała ob-
rażeń ciała skutkujących rozstrojem jej zdrowia na
czas nie dłuższy niż siedem dni, a który zbiegł z miej-
sca zdarzenia, poniesie odpowiedzialność nie tylko
za wykroczenie określone w art. 86 § 1 K.w., ale rów-
737
nież za wykroczenie stypizowane w art. 97 K.w., któ-
ry stanowi, że grzywnie do kwoty 3000 zł albo karze
nagany podlega ten, kto wykracza przeciwko innym
przepisom o bezpieczeństwie lub o porządku na dro-
gach publicznych. Należy bowiem zauważyć, że usta-
wa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 – tekst jedno-
lity z późn. zm.) w art. 44 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 pkt 3
obliguje każdego uczestnika wypadku drogowego,
w którym są ranne osoby, do pozostania na miejscu
zdarzenia, zaś w przypadku szkody wyłącznie mająt-
kowej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku,
do podania swoich danych personalnych, danych per-
sonalnych właściciela lub posiadacza pojazdu oraz
danych dotyczących zakładu ubezpieczeń, z którym
zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia
od odpowiedzialności cywilnej. Sprawca, który odda-
la się z miejsca wypadku drogowego, naruszając
wskazane unormowania Prawa o ruchu drogowym,
naraża się więc na odpowiedzialność z art. 97 K.w.
Warto zwrócić także uwagę na przepis art. 93
K.w., który penalizuje nieudzielanie pomocy ofiarom
wypadku przez prowadzącego pojazd, który uczest-
niczył w wypadku drogowym. Sprawca takiego wy-
kroczenia podlega karze aresztu albo grzywny,
a nadto obligatoryjnie orzeka się wobec niego zakaz
prowadzenia pojazdów.
Wydaje się, że powyższe rozwiązania legislacyjne
nie odzwierciedlają dostatecznie całej naganności za-
chowania sprawcy czynu z art. 86 § 1 K.w. w tych
wypadkach, gdy po jego popełnieniu zbiegł on z miej-
sca zdarzenia. Niewątpliwie bowiem ucieczka z miej-
sca kolizji lub wypadku ma wysoce aspołeczny cha-
rakter, ukierunkowany na uniknięcie przez sprawcę
wypadku lub kolizji odpowiedzialności, w tym odpo-
wiedzialności o charakterze kompensacyjnym, unie-
możliwiając tym samym osobom poszkodowanym
zaspokojenie ich uzasadnionych roszczeń. Stąd też
pomimo omówionego wyżej zakresu normowania
art. 97 K.w., obejmującego ucieczkę z miejsca zda-
rzenia drogowego, zasadne wydaje się podjęcie dzia-
łań legislacyjnych zmierzających do wprowadzenia
unormowań w sposób jednoznaczny traktujących
taką ucieczkę bądź jako okoliczność zaostrzającą
wymiar kary za wykroczenie, bądź jako okoliczność
objętą znamionami odrębnego typu wykroczenia,
przy przyjęciu konstrukcji pozostawania tego ele-
mentu zachowania sprawcy w stosunku do wcze-
śniej spowodowanego wypadku lub kolizji jako od-
rębnego czynu pozostającego w warunkach realnego
zbiegu wykroczeń.
Rozwiązania takie posłużą wzrostowi świadomo-
ści społecznej w zakresie obejmującym obowiązki
obciążające uczestników ruchu drogowego, a tym
samym przysłużą się podniesieniu bezpieczeństwa
w ruchu drogowym oraz wzmocnieniu ochrony in-
teresów tych uczestników tego ruchu, którzy w wy-
niku wypadku drogowego będącego rezultatem czy-
nu mającego charakter wykroczenia doznali obra-
żeń cielesnych.
738
Z powyżej przedstawionych względów w Minister-
stwie Sprawiedliwości zostaną zainicjowane prace
legislacyjne prowadzące do dokonania stosownej no-
welizacji rozdziału XI Kodeksu wykroczeń, grupują-
cego wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i po-
rządkowi w komunikacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie podjęcia działań
w kierunku zwiększenia zakresu
i wymiaru obecnych uprawnień
przysługujących inwalidom
wojennym i wojskowym (9301)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 30 kwietnia 2009 r., dotyczące interpelacji po-
sła Marka Polaka, w sprawie podjęcia działań w kie-
runku zwiększenia zakresu i wymiaru obecnych
uprawnień przysługujących inwalidom wojennym
i wojskowym, uprzejmie informuję;
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej prowa-
dziło prace nad zmianą zakresu podmiotowego i przed-
miotowego prawa kombatanckiego, w tym ustawy
z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wo-
jennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. 2002 r.
Nr 9, poz.87, ze zm.). Efektem prac była ustawa
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec dyk-
tatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji
systemów totalitarnych.
Biorąc jednak pod uwagę, że katalog świadczeń
wypłacanych jako rekompensata za wydarzenia
sprzed pół wieku jest w polskim ustawodawstwie bar-
dzo rozbudowany, wydaje się, że dalsze poszerzanie
tego katalogu poprzez kolejne zwiększenia zakresu
i wymiaru uprawnień powinno następować bardzo
rozważnie.
Obecnie, z uwagi na trudną sytuację ekonomiczną
i związaną z nią konieczność dokonania ograniczeń
w wydatkach z budżetu państwa, Rada Ministrów,
rozpatrując postulaty dotyczące zadośćuczynienia za
krzywdy doznane w czasie wojny i w okresie powo-
jennym, zgłaszane przez różne i bardzo liczne grupy
społeczne, podjęła decyzję o przyznaniu uprawnień
wyłącznie dla rodzin osób, które poniosły śmierć
w trakcie wystąpień wolnościowych w latach 1956–
–1983, w obronie wolności i godności człowieka oraz
praw obywatela.
W związku z powyższym Rada Ministrów przyję-
ła projekt ustawy o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar
wystąpień wolnościowych w latach 1956–1983. Usta-
wa, po zatwierdzeniu przez Sejm senackich poprawek
w dniu 7 maja 2009 r., niezwłocznie została przeka-
zana do podpisu prezydenta.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Krzysztofa Tchórzewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji w PKP (9302)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła pana Krzysztofa Tchórzewskiego
oraz grupy posłów (SPS-023-9302/09) z dnia 30 kwiet-
nia 2009 r. w sprawie sytuacji w PKP, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Obecny stan polskiego kolejnictwa jest wynikiem
przeobrażeń, jakie rozpoczęły się w końcu lat dzie-
więćdziesiątych ubiegłego wieku. W wyniku wdroże-
nia przepisów ustawy z dnia 8 września 2000 r. o ko-
mercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przed-
siębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwo-
we”, w 2001 r. rozpoczęła działalność spółka PKP SA,
która wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki,
a także zobowiązania byłego przedsiębiorstwa pań-
stwowego PKP. W tym samym roku z PKP SA wy-
dzielono spółki zależne, tworząc Grupę PKP. Od po-
czątku istnienia Grupy PKP prowadzone były proce-
sy związane z reorganizacją zarządzania, restruktu-
ryzacją zatrudnienia, majątkową i finansową oraz
prywatyzacją. Do istotnych przyczyn zbyt powolnego
tempa zmian w Grupie PKP zaliczyć należy, przede
wszystkim, przejęcie przez PKP SA całego długu po
byłym przedsiębiorstwie państwowym PKP przy jed-
noczesnych ograniczonych możliwościach uzyskiwa-
nia przychodów przez PKP SA, jak również niedosto-
sowanie wielkości i jakości infrastruktury kolejowej
do wymogów stawianych nowoczesnym kolejom.
Nowelizacja ustawy z dnia 8 września 2000 r.
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przed-
siębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwo-
we”, dokonana w październiku 2008 r., wprowadziła
rozwiązania ułatwiające przenoszenie pomiędzy
spółkami Grupy PKP niektórych składników mienia

ruchomego, jak również, co jest niezwykle istotne
z punktu widzenia sprawnego funkcjonowania Gru-
py PKP, wprowadziła przepisy usprawniające pro-
cedury regulacji stanów prawnych nieruchomości
oraz procesy prywatyzacyjne. Jednocześnie, w celu
dalszego usprawnienia funkcjonowania Grupy PKP,
przygotowany został kolejny projekt nowelizacji
ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywa-
tyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Ko-
leje Państwowe” regulujący kwestie podatkowe
w operacjach finansowych pomiędzy spółkami Gru-
py PKP oraz w stosunku do Skarbu Państwa. Pro-
jekt zawiera nowe rozwiązania odnoszące się, mię-
dzy innymi, do zwolnień podatkowych związanych
z przekazaniem majątku spółkom zależnym PKP
SA czy wsparcia ze środków publicznych spłaty kre-
dytów związanych z inwestycjami w ogólnodostępną
infrastrukturę kolejową.
Uprzejmie informuję, że polityka rządu w zakresie
odnoszącym się do Grupy PKP i całego sektora kole-
jowego prowadzona jest przede wszystkim w oparciu
o długofalowe działania zawarte w „Strategii dla
transportu kolejowego do roku 2013” oraz „Master-
planie dla transportu kolejowego w Polsce do 2030
roku”. Sukcesywne wdrażanie rozwiązań wynikają-
cych z ww. dokumentów pozwoli wyeliminować przy-
czyny i skutki dotychczasowych zaniedbań w dzie-
dzinie kolejnictwa. Dzięki ubiegłorocznej nowelizacji
ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywa-
tyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Ko-
leje Państwowe” zrekompensowano spółce PKP Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o. 2,16 mld zł strat poniesio-
nych w związku z wykonywaniem przez spółkę prze-
wozów pasażerskich w ramach obowiązku świadcze-
nia usług publicznych w okresie od dnia 1 paździer-
nika 2001 r. do dnia 30 kwietnia 2004 r. Ponadto,
w związku z usamorządowieniem przewozów regio-
nalnych, zawarte zostało porozumienie z marszałka-
mi województw dotyczące finansowania kolejowych
przewozów regionalnych w perspektywie do 2020 r.
Prowadzone obecnie w spółkach Grupy PKP dzia-
łania restrukturyzacyjne zmierzają do usunięcia pro-
blemów, które występowały i kumulowały się w róż-
nych sferach działalności spółek od momentu ich
powstania. Niestety, realizacja powyższych działań
przypadła na okres nasilającego się ogólnoświatowe-
go kryzysu gospodarczego, skutkującego między in-
nymi znacznym spadkiem zapotrzebowania na usłu-
gi oferowane przez kolej. Nie można zgodzić się
z twierdzeniem, iż brak jest wspólnej strategii eko-
nomicznej i programu działań naprawczych dla spół-
ek Grupy PKP. Stale zmieniające się otoczenie gospo-
darcze wymusza na każdym podmiocie konieczność
ciągłego dostosowywania do reguł, jakie dyktuje ry-
nek. Ze względu na aktualną sytuację na rynku spół-
ki Grupy PKP podjęły szereg wielokierunkowych
działań antykryzysowych. Kluczowym celem tych
działań, dzięki właściwemu wykorzystaniu istnieją-
cych rezerw oraz wprowadzeniu optymalnych roz-
wiązań związanych z szeroko pojętą optymalizacją
739
pracy, jest bieżąca poprawa wyników finansowych
spółek poprzez zdecydowane ograniczenie kosztów
i wydatków we wszystkich obszarach ich działalno-
ści. Najszerszy zakres zmian został wprowadzony
w spółce PKP Cargo SA, która w związku z pogar-
szającą się sytuacją ekonomiczno-finansową na prze-
strzeni 2008 r. rozpoczęła wdrażanie programu na-
prawczego, polegającego między innymi na zmniej-
szeniu liczby jednostek organizacyjnych z jednocze-
snym przekazaniem im znacznie szerszych kompe-
tencji. W miejsce dotychczasowych 42 zakładów spół-
ki utworzono 16, które w nowych obszarach działania
połączyły i uporządkowały funkcje handlowe, utrzy-
maniowe i eksploatacyjne. Spółka została również
odciążona z obowiązku świadczenia usług trakcyj-
nych na rzecz spółek pasażerskich poprzez alokację
majątku taborowego oraz pracowników.
Uprzejmie informuję, iż sejmowa Komisja Infra-
struktury wystosowała na swym posiedzeniu w dniu
21 kwietnia 2009 r. dezyderat nr 8 w sprawie sytu-
acji w spółkach Grupy PKP i w spółce PKP Przewo-
zy Regionalne sp. z o.o. Przygotowywana odpowiedź
(uzgadniana obecnie z właściwymi resortami, w tym
m.in. z Ministerstwem Finansów) zawiera propozy-
cje działań dla wsparcia sektora kolejowego, a także
pozytywnie odnosi się do wniosku Komisji Infra-
struktury zawartego w ww. dezyderacie, dotyczące-
go powołania zespołu międzyresortowego ds. kolej-
nictwa.
Odnosząc się do poruszonych w interpelacji kwe-
stii związanych z tzw. przewozami rozproszonymi,
tj. realizowanymi pojedynczymi wagonami, uprzej-
mie informuję, że główną przyczyną ograniczającą
rozwój tego rodzaju przewozów są stosunkowo wyso-
kie koszty, a nie brak przejrzystych rozwiązań w za-
kresie udostępniania stacji rozrządowych. Faktem
jest, że przewozy rozproszone stanowią podstawy ele-
ment konkurencji pomiędzy transportem kolejowym
a drogowym, jednak ze względu na wysoką praco-
chłonność i kosztochłonność są one realizowane wy-
łącznie przez spółkę PKP Cargo SA. Uprzejmie in-
formuję, że dotychczas nie było formalnych wystą-
pień przewoźników do zarządcy infrastruktury,
tj. PLK SA, w sprawie braku przejrzystych zasad
w zakresie udostępniania i korzystania ze stacji roz-
rządowych. Podkreślić należy, że w celu wsparcia
tego rodzaju przewozów w ramach Funduszu Kolejo-
wego zaplanowano w roku bieżącym kwotę 44,96 mln zł
dla PLK SA na dofinansowanie utrzymania infra-
struktury kolejowej, co pozwoli obniżyć opłatę pod-
stawową za dostęp do urządzeń, o których mowa
w części I ust. 2 załącznika do ustawy z dnia 28 mar-
ca 2003 r. o transporcie kolejowym.
Jednocześnie, odnosząc się do przedstawionego
w interpelacji postulatu, aby PLK SA udostępniała
tzw. sieciowy plan zestawienia pociągów, należy za-
uważyć, że nie przystaje on do istniejących warun-
ków na zliberalizowanym rynku przewozów towaro-
wych, ponieważ o planie zestawienia (rozrządu) po-
ciągów decyduje wyłącznie przewoźnik. Natomiast
740
PLK SA zobowiązana jest do udostępniania infra-
struktury, zarówno tej liniowej, jak i do rozrządu
wagonów, na równych warunkach wszystkim prze-
woźnikom.
Uprzejmie informuję, że wszelkie inwestycje, za-
równo w infrastrukturę linii kolejowych, jak i tabo-
rowe, zawsze poprzedzane są analizami ekonomicz-
nymi, które uwzględniają koszty i oczekiwane przy-
chody. Elementem powyższych analiz w przypadku
inwestycji taborowych jest przypisanie kupowanego
lub modernizowanego taboru konkretnemu produk-
towi przewozowemu w powiązaniu z parametrami
technicznymi linii kolejowych, na których usługa
przewozowa ma być realizowana. W odniesieniu do
inwestycji w infrastrukturę linii kolejowych pamię-
tać należy, że wykonanie stosownych analiz ekono-
micznych będących jednym z elementów studiów wy-
konalności jest warunkiem koniecznym dla urucho-
mienia realizacji inwestycji.
Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że nie jest
prowadzona bieżąca rejestracja potoków ładunków
i pasażerów. Zarówno spółka zarządzająca ogólnopol-
ską siecią kolejową – PLK SA – jak i przewoźnicy
pasażerscy oraz towarowi z Grupy PKP taką reje-
strację prowadzą. Dla przykładu PLK SA prowadzi
szczegółową statystykę w zakresie obciążenia linii
kolejowych obejmującą dane o ruchu pasażerskim,
towarowym i pozostałym. Powyższe dane dotyczą
między innymi pracy eksploatacyjnej, przeciętnej do-
bowej liczby pociągów, przeciętnej dobowej masy
brutto pociągów z uwzględnieniem podziału sieci ko-
lejowej na linie i odcinki. Natomiast dla spółek prze-
wozowych, zarówno towarowych, jak i pasażerskich,
kwestie związane z badaniem potoków wagonów czy
podróżnych są podstawowym narzędziem właściwej
organizacji pracy eksploatacyjnej.
Nie można również zgodzić się ze stwierdzeniem,
iż nie powstała koncepcja rozpoczęcia przez polskie
spółki przewozowe działalności akwizycyjnej poza
granicami kraju. Podejmowane przez spółkę PKP
Cargo SA działania jednoznacznie wskazują na ak-
tywny sposób zabiegania o pozyskanie masy towaro-
wej do przewozu poza granicami kraju, o czym świad-
czyć może coraz szerszy zakres realizacji przewozów
posiadanym taborem na zagranicznych odcinkach
linii kolejowych. Również drugi przewoźnik towaro-
wy z Grupy PKP, tj. spółka PKP LHS sp. z o.o., pro-
wadzi działalność akwizycyjną poza granicami kraju.
Spółka posiada zawarte umowy transportowo-spedy-
cyjne ze spedytorami, których zakres działalności
obejmuje świadczenie usług transportowych i spedy-
cyjnych na terenie krajów WNP i Chin. W odniesie-
niu do działań podejmowanych w tym zakresie przez
przewoźników pasażerskich uprzejmie informuję, że
spółka PKP Intercity SA od kilku lat współpracuje
z podmiotami zagranicznymi. Efektem tej współpra-
cy są między innymi następujące produkty: Berlin
– Warszawa Express, EuroNight Jan Kiepura, pociąg
nocny Moniuszko czy Polonez. Współpraca obejmuje
nie tylko organizację przewozów czy ustalanie zasad
kursowania pociągów, ale również wspólne działa-
nia marketingowe, przygotowywanie ofert specjal-
nych, przeprowadzanie badań i ankiet w celu pod-
niesienia standardów w poszczególnych produktach
oraz zwiększenie przewozów w komunikacji między-
narodowej.
Uprzejmie informuję, że bezzasadne jest twierdze-
nie, iż Ministerstwo Infrastruktury uniemożliwia
polskim przewoźnikom kolejowym uzyskiwanie do-
kumentów uprawniających do wykonywania działal-
ności przewozowej, w tym również dokumentów
umożliwiających uzyskiwanie takich uprawnień
w innych krajach Unii Europejskiej. Implementacja
wszelkich aktów wspólnotowych w zakresie odnoszą-
cym się do kolei odbywa się z zgodnie z wymogami
unijnymi i uwzględnia interesy rodzimych przedsię-
biorstw kolejowych. Podnoszony w interpelacji pro-
blem uzyskiwania przez polskie podmioty certyfika-
tów bezpieczeństwa jest wyolbrzymiony. Faktem jest,
że aktualne certyfikaty bezpieczeństwa zachowują
ważność tak długo, jak długo przedsiębiorstwo kole-
jowe spełnia warunki ich wydania (nie dłużej jednak
niż do dnia 1 stycznia 2011 r.), a kiedy tylko jeden
z warunków nie jest spełniony, należy wystąpić o nowy
certyfikat. Powyższe nie wyklucza możliwości ubie-
gania się przez przedsiębiorstwo kolejowe, które po-
siada certyfikat wydany na podstawie dyrektywy
2001/14/WE, o certyfikat w nowym, ujednoliconym
formacie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie wysokości rat kredytów z dopłatą
(9303)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytania pana posła Henryka Siedlaczka, nadesłane
przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-
-023-9303/09, w sprawie kredytów preferencyjnych
z dopłatą z budżetu państwa – uprzejmie informuję,
co następuje.
Do punktów: 1, 2 i 3 interpelacji.
Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o finansowym
wsparciu rodzin w nabywaniu własnego mieszkania
(Dz. U. Nr 183, poz. 1354, z późn. zm.) umożliwia
średniozamożnym rodzinom, nieposiadającym wła-
snego mieszkania (małżeństwom niezależnie od po-

siadania dzieci i osobom samotnie wychowującym
dzieci) zaciąganie kredytów mieszkaniowych (m.in.
na nabycie własnego mieszkania, spółdzielczego wła-
snościowego prawa do lokalu mieszkalnego, zakup
lub budowę domu jednorodzinnego), z dopłatami do
oprocentowania tych kredytów w okresie pierwszych
8 lat ich spłaty, w równowartości 50% odsetek nali-
czonych według kalkulacyjnej stopy oprocentowania
zbliżonej do rynkowych stóp oprocentowania kredy-
tów mieszkaniowych. Dopłaty są stosowane do kre-
dytów udzielonych w walucie polskiej na mieszkanie
lub dom jednorodzinny o powierzchni odpowiednio
do 75 i 140 m2, przy czym kwota przysługujących
dopłat jest określana w odniesieniu do powierzchni
normatywnej: 50 m2 w przypadku lokalu mieszkal-
nego i 70 m2 w przypadku domu jednorodzinnego. Do
wyliczania dopłat obowiązuje limit ceny/kosztu loka-
lu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego równy
obecnie (po zmianie ustawy) 1,4 średniej arytmetycz-
nej dwóch ostatnio ogłoszonych przez wojewodów
wartości wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtwo-
rzenia 1 m2 powierzchni użytkowej budynków miesz-
kalnych dla poszczególnych województw, odrębnie
dla miasta wojewódzkiego oraz reszty województwa.
Ponadto przepisy ustawy umożliwiają zawarcie umo-
wy o kredyt preferencyjny na rzecz osoby uprawnio-
nej, którą jest małżeństwo i osoby samotnie wycho-
wujące dzieci, przez inne osoby, do których zalicza
się zstępnych, wstępnych, rodzeństwo, ojczyma, ma-
cochę i teściów, pod warunkiem że osoba uprawniona
nie posiada zdolności kredytowej.
A zatem celem wdrożenia kredytów z dopłatami
z budżetu państwa w ramach programu „Rodzina na
swoim” jest pomoc państwa w spłacie kredytów
mieszkaniowych przez okres 8 lat adresowana do ro-
dzin, których nie stać na kredyt zaciągany na wa-
runkach komercyjnych.
Ustawowym warunkiem udzielania kredytów
z dopłatami do oprocentowania jest podpisanie
z Bankiem Gospodarstwa Krajowego przez instytu-
cje ustawowo upoważnione do udzielania kredytów
umowy określającej zasady, tryb i terminy nalicza-
nia, przekazywania i rozliczania dopłat, a także za-
kres i terminy składania informacji o udzielonych
kredytach preferencyjnych. Do programu rządowego
kredytów mieszkaniowych z dopłatami przystąpiło
dotychczas dziesięć banków; są wśród nich dwa naj-
większe banki sieciowe, których placówki udzielają
kredytów preferencyjnych, a mianowicie: PKO BP
SA (603 placówki) i Bank Pekao SA (774 placówki)
oraz Bank Pocztowy SA (19 oddziałów), Bank Pol-
skiej Spółdzielczości SA (50 oddziałów banku i 51 zrze-
szonych banków spółdzielczych), Gospodarczy Bank
Wielkopolski SA (14 oddziałów banku i 58 zrzeszo-
nych banków spółdzielczych), Mazowiecki Bank Re-
gionalny SA (7 oddziałów banku i 9 zrzeszonych ban-
ków spółdzielczych), Alior Bank SA (118 placówek),
Pekao Bank Hipoteczny SA (5 placówek), DomBank
Hipoteczny – Oddział GETIN Banku SA (39 placó-
wek oraz około 3000 pośredników) i Kasa Krajowa
741
SKOK (46 kas), która z dniem 27 marca 2009 r. za-
kończyła udzielanie kredytów na okres dłuższy niż
5 lat (orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia
24 marca 2009 r.). Przystąpienie do programu w cią-
gu najbliższych 6 miesięcy zadeklarowało kolejnych
8 banków, a zatem dostępność do preferencyjnych
kredytów mieszkaniowych sukcesywnie się powięk-
sza, natomiast liczba oddziałów i placówek, którymi
dysponują wymienione powyżej banki, umożliwia
klientom wybór oferty najkorzystniejszej z punktu
widzenia oprocentowania kredytów i zaciągnięcie
kredytu w każdym regionie Polski. W okresie I kwar-
tału 2009 r. zauważone zostało wzmożone zaintere-
sowanie programem zarówno ze strony banków, jak
i klientów. Według stanu na dzień 31 marca 2009 r.
udzielono już 14 820 kredytów, w tym w I kw. 2009 r.
liczba udzielonych kredytów wyniosła 4191, co odpo-
wiada portfelowi kredytów preferencyjnych udzielo-
nych w całym 2007 r. (4001 kredytów). Należy pod-
kreślić, iż przystąpienie banków do programu jest
dobrowolne i następuje w odpowiedzi na ofertę zło-
żoną przez Bank Gospodarstwa Krajowego.
Powołana powyżej ustawa definiuje najistotniej-
sze cechy kredytu preferencyjnego, do których po-
winny zastosować się banki przystępujące do progra-
mu, natomiast wysokość oprocentowania kredytów
oraz pobieranej marży banki określają samodzielnie.
Zgodnie bowiem z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665,
z późn. zm.) banki są samodzielnymi podmiotami
prawa i w granicach tego prawa posiadają pełną swo-
bodę w kreowaniu polityki w zakresie przedmiotu
swojej działalności, również w przypadku polityki
obejmującej określanie wysokości oprocentowania
kredytów oraz pobieranej przez nie marży. W ustawie
Prawo bankowe, które reguluje działalność banków,
został określony generalny zakres usług wykonywa-
nych przez banki, natomiast polityka banków doty-
cząca konkretnych produktów bankowych, oprocen-
towania kredytów, opłat oraz prowizji, kształtowana
jest przez statuty oraz inne regulacje wewnętrzne
tych instytucji.
Minister Finansów nie ma instrumentów praw-
nych do administracyjnego kontrolowania i wpły-
wania na działalność banków w zakresie ustalania
oprocentowania kredytów oraz opłat i prowizji ban-
kowych, w tym także w odniesieniu do kredytów
preferencyjnych. Na podstawie obecnie obowiązują-
cych przepisów nie posiada on uprawnień do wpły-
wania na treść postanowień umów zawieranych
przez banki z ich klientami, a tym samym do od-
działywania na wysokość pobieranych przez banki
opłat i prowizji.
Instytucje wspierające różne podmioty mogą
wspomagać ich działalność przez dopłaty do odsetek
bankowych. W tym przypadku pieniądze udostępnia-
ne podmiotom pochodzą z banków, które oceniają
zdolność kredytową klienta, a także administrują
kredytem. Rola instytucji wspierającej określony
podmiot odnosi się do udzielania dopłat do odsetek.
742
W związku z tym podmiot ten płaci mniejsze odsetki
niż wynikające z ofert banków kredytujących na za-
sadach komercyjnych. Taki schemat finansowania
powoduje jednak, że preferencja odnosi się tylko i wy-
łącznie do samego oprocentowania kredytu. Kredy-
tobiorca musi spełnić wszystkie wymogi stawiane
przez bank (zdolność kredytowa, dobra sytuacja ma-
jątkowa, wysokie zabezpieczenia). O tym, jak ustalać
oprocentowanie kredytu i jakie marże pobierać
w związku z nim, decyduje podmiot kredytujący.
Kredyty preferencyjne mają najczęściej za zadanie
stymulować rozwój określonych sektorów gospodarki
lub zachęcać podmioty do inwestycji. Nie można jed-
nak w sposób administracyjny wpływać na banki,
aby takich kredytów udzielały i kształtować wyso-
kość opłat z nimi związanych.
Minister finansów nie nadzoruje działalności
banków w Polsce. Zgodnie z ustawą z dnia 21 lipca
2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U.
Nr 157, poz. 1119, z późn. zm.) działalność banków
podlega nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego.
Niemniej jednak w ramach przysługujących mini-
strowi finansów uprawnień i kompetencji dokładane
są wszelkie starania, aby w trudnych obecnie wa-
runkach na rynku finansowym zachować stabilność
i pozytywnie wpłynąć na politykę kredytową ban-
ków. Działając w tym zakresie, minister finansów
oraz Narodowy Bank Polski zaproponowali dwa
kompleksowe pakiety – pakiet regulacyjny oraz pa-
kiet zaufania.
Przygotowana przez Ministerstwo Finansów,
w ramach tzw. pakietu regulacyjnego, ustawa o udzie-
laniu przez Skarb Państwa wsparcia instytucjom fi-
nansowym, wprowadza możliwość udzielenia wspar-
cia przez Skarb Państwa instytucjom finansowym
(w tym bankom i spółdzielczym kasom oszczędno-
ściowo-kredytowym) w przypadku trudności w utrzy-
maniu przez nie określonych przez organy nadzoru
norm płynności. Ponadto w celu ułatwienia dostępu
do uzyskania środków finansowych poprzez odpo-
wiedni mechanizm bezpośredniego zasilania rynku
finansowego w płynność Narodowy Bank Polski ogło-
sił w dniu 13 października 2008 r. tzw. pakiet zaufa-
nia. Celem tego projektu jest przywrócenie stabilno-
ści systemu finansowego oraz odbudowanie między-
bankowego zaufania.
Powyższe działania MF i NBP powinny wywrzeć
pozytywny wpływ na akcję kredytową banków, a tym
samym sprzyjać utrzymaniu akcji kredytowej ban-
ków na odpowiednim poziomie i zwiększyć dostęp-
ność kredytu, także preferencyjnego.
Do punktu 4. interpelacji.
Ulga odsetkowa polegająca na pomniejszaniu pod-
stawy opodatkowania o kwotę faktycznie spłaconych
odsetek od kredytu (pożyczki) mieszkaniowego, o któ-
rym mowa w art. 26b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), w brzmieniu
obowiązującym w latach 2002–2006, została zlikwi-
dowana z dniem 1 stycznia 2007 r.
W chwili obecnej nie planuje się jej przywrócenia
tym bardziej, że ulga ta nadal funkcjonuje na zasa-
dach praw nabytych, o których mowa w art. 9 ustawy
z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588,
z późn. zm.). Mogą z niej korzystać podatnicy, którym
ww. kredyt mieszkaniowy lub pożyczka mieszkanio-
wa (np. na zakup nowo wybudowanego mieszkania)
zostały udzielone w latach 2002–2006.
Jednocześnie należy zauważyć, iż nie wszystkie
osoby fizyczne są podatnikami podatku dochodowe-
go. Z kolei nie wszyscy podatnicy tego podatku uzy-
skują dochody (przychody) opodatkowane na ogól-
nych zasadach przy zastosowaniu skali podatkowej
albo w formie ryczałtu od przychodów ewidencjono-
wanych. A to właśnie ta grupa osób fizycznych ma
prawo do ulg odliczanych od dochodu, przychodu lub
od podatku.
W konsekwencji z finansowego wsparcia państwa
w nabywaniu własnego mieszkania, mającego postać
ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych, nie
mogłyby skorzystać osoby fizyczne, które nie są po-
datnikami tego podatku (dotyczy to w znacznej mie-
rze rolników), jak również osoby opłacające ten po-
datek w formach zryczałtowanych (np. karta podat-
kowa) lub według 19% stawki podatku. Ponadto nie
można zapominać, iż wszelkie zachęty podatkowe
(w tym ulgi) komplikują system podatkowy, a co za
tym idzie zwiększają koszty jego funkcjonowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie umieszczenia na liście produktów
podlegających preferencyjnej stawce
podatku VAT pieluch jednorazowych (9305)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak SPS-023-9305/09, z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację posłów na Sejm
RP pana Macieja Orzechowskiego, pani Agnieszki
Kozłowskiej-Rajewicz, pana Tomasza Nowaka, pana
Jakuba Rutnickiego oraz pana Marka Zielińskiego
w sprawie stawki podatku VAT na pieluchy jednora-
zowe, uprzejmie informuję:

System podatku VAT w ramach UE podlega har-
monizacji, co oznacza, iż państwa członkowskie zo-
bowiązane są do przestrzegania zgodności krajowych
przepisów w zakresie podatku VAT z regulacjami wy-
nikającymi z prawa wspólnotowego (podstawą obo-
wiązującego w UE systemu podatku VAT są przepisy
dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej). Zgodnie z zapisami ww. dyrekty-
wy dostawa towarów i świadczenie usług podlegające
opodatkowaniu VAT są co do zasady opodatkowane
wg stawki podstawowej, natomiast państwa człon-
kowskie mogą stosować obniżoną stawkę podatku
VAT w odniesieniu do towarów i usług wymienionych
w zał. III do ww. dyrektywy. W poz. 3 załącznika III
ww. dyrektywy zostały wymienione produkty farma-
ceutyczne zwykle stosowane dla ochrony zdrowia,
zapobiegania chorobom oraz do celów medycznych
i weterynaryjnych, łącznie z produktami używanymi
do celów antykoncepcyjnych oraz higieny osobistej.
Decyzją parlamentu RP wyrażoną w ustawie z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, ze zm. – art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 76
zał. nr 3 do ww. ustawy) dostawa pieluszek, wkładek
do pieluch oraz podobnych artykułów sanitarnych
dla niemowląt w Polsce oraz import i wewnątrzw-
spólnotowe nabycie takich towarów objęte są stawką
obniżoną podatku od towarów i usług.
Należy jednocześnie wyjaśnić, iż w wyniku pro-
wadzonych od lipca 2008 r. na forum UE prac doty-
czących stawek obniżonych VAT Rada Unii Europej-
skiej ds. Ekonomicznych i Finansowych (ECOFIN)
w trakcie posiedzenia w dniu 10 marca 2009 r. osią-
gnęła polityczne porozumienie, w ramach którego nie
doszło do wyraźnego doprecyzowania poz. 3 z załącz-
nika III do dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzez
wyraźne objęcie nim pieluszek dziecięcych, o co wnio-
skowała w lipcu ub. r. Komisja Europejska). Nie zmie-
nia to jednak stosowanej przez Polskę oraz kilka in-
nych państw członkowskich interpretacji ww. prze-
pisu, tj. że pieluszki już obecnie należy zakwalifiko-
wać jako towary, o których mowa w obecnej poz. 3
załącznika III do ww. dyrektywy 2006/112/WE. Po-
wyższa interpretacja opiera się na założeniu, iż ist-
nieje ścisły związek pomiędzy pieluchami dla nie-
mowląt a podobnymi produktami dla dorosłych. Ar-
gumentacja ta pozostaje nadal aktualna. W przypad-
ku natomiast podjęcia przez Komisję Europejską
dalszych prac w zakresie doprecyzowania przepisów
dyrektywy w odniesieniu do stawki VAT na pieluszki
dziecięce Polska poprze taką inicjatywę.
Ponadto należy wskazać, iż znaczna część państw
członkowskich uznaje stosowanie obniżonych stawek
VAT za jeden z czynników zakłócających prawidłowe
funkcjonowanie rynku wewnętrznego. W opinii tych
państw stosowanie stawki obniżonej nie zawsze prze-
kłada się na obniżkę ceny towaru lub usługi i tym
samym nie musi oznaczać uzyskania korzyści przez
konsumenta ostatecznego.
743
Jednocześnie należy wyjaśnić, iż w prowadzonej
dyskusji na forum Unii Europejskiej Polska wyraża-
ła poparcie dla rozwiązań przyznających państwom
członkowskim większą elastyczność w zakresie sto-
sowania stawek obniżonych, w szczególności gdy pro-
ponowane rozwiązania nie mają negatywnego wpły-
wu na funkcjonowanie wspólnego rynku Unii Euro-
pejskiej (dotyczyło to również doprecyzowania prze-
pisów dyrektywy w zakresie pieluszek dziecięcych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Witolda Kochana
oraz grupy posłów
w sprawie respektowania zasady domniemania
niewinności w znowelizowanej ustawie
o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (9307)
W odpowiedzi na pismo z dnia 30.04.2009 r. (znak:
SPS-023-9307/09) przekazujące interpelację z dnia
21.04.2009 r. panów posłów Witolda Kochana, Tade-
usza Arkita i Jarosława Gowina w sprawie wątpliwo-
ści dotyczących respektowania zasady domniemania
niewinności w znowelizowanej ustawie z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy przedstawiam poniżej następujące wy-
jaśnienia.
Przepis art. 36 ust. 5e pkt l i 2 ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415,
z późn. zm.) powstał w związku uchyleniem dotych-
czasowego przepisu art. 36 ust. 5 ww. ustawy, który
m.in. zakazywał pracodawcy formułowania wyma-
gań dyskryminujących potencjalnych kandydatów
do pracy oraz ze zgłaszanymi przez powiatowe
urzędy pracy uwagami dotyczącymi pracodawców
niewywiązujących się ze swoich obowiązków wo-
bec pracowników, które wynikają z przepisów Ko-
deksu pracy. Jego celem jest zabezpieczenie praw
osób starających się o pracę przy pomocy powiato-
wych urzędów pracy poprzez określenie warunków,
na podstawie których urząd pracy nie może przyjąć
od pracodawcy oferty pracy.
Chodzi tu o takie sytuacje, które mogą prowadzić
do naruszenia zasady równego traktowania w za-
trudnieniu w rozumieniu przepisów prawa pracy
i ewentualnej dyskryminacji kandydatów do pracy
lub zwiększają ryzyko naruszenia przez praco-
744
dawcę praw pracowniczych. Przepis ten nie dopusz-
cza przyjęcia oferty pracy, gdy w posiadaniu powia-
towego urzędu pracy znajdują się potwierdzone in-
formacje jednoznacznie wskazujące, że dany praco-
dawca naruszył prawa pracownicze lub że toczy się
przeciwko niemu postępowanie wyjaśniające doty-
czące przestrzegania praw pracowniczych.
Nowy przepis art. 36 ust. 5e pkt 2 – w założeniu
jego inicjatorów – dotyczyć miał dwóch sytuacji pro-
blemowych, tj. sytuacji ukarania pracodawcy prawo-
mocnym wyrokiem za naruszenie praw pracowni-
czych przez właściwy sąd oraz wyjaśniania wątpli-
wości związanych z ewentualnym naruszaniem
przez pracodawcę praw pracowniczych, zidentyfiko-
wanych w toku postępowań prowadzonych przez
Państwową Inspekcję Pracy na podstawie ustawy
z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji
Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589, ze zm.). Jeśli w ramach
takiego postępowania, określanego w ww. ustawie
jako postępowanie kontrolne, stwierdzane są niepra-
widłowości, pracodawca zobowiązany jest do ich wy-
eliminowania i przywrócenia stanu zgodnego z obo-
wiązującym porządkiem prawnym. W tym kontek-
ście w ustawie o promocji (...) znalazło się pojęcie
„postępowanie wyjaśniające”. Nie przewidywano na-
tomiast, by przepis ten dotyczył także postępowań
przygotowawczych czy czynności sprawdzających,
określonych w odrębnych przepisach.
W związku tym że rolą powiatowego urzędu pra-
cy jest pomoc pracodawcom w poszukiwaniu odpo-
wiednich pracowników, m.in. poprzez przyjęcie i re-
alizację oferty pracy, nie zaś ich kontrola pracodaw-
cy, powiatowy urząd pracy ma ograniczone możli-
wości samodzielnego zweryfikowania informacji
w tym zakresie i powinien opierać się na informa-
cjach zewnętrznych, pochodzących od pracodawcy,
osób zarejestrowanych lub uprawnionych organów
kontrolnych, tj. Państwowej Inspekcji Pracy. W każ-
dym przypadku odmowa przyjęcia oferty pracy
przez urząd pracy powinna być poparta wiarygod-
nymi informacjami na temat pracodawcy i stosowa-
na wyłącznie jako element chroniący osoby korzy-
stające z ofert pracy zamieszczanych w urzędzie
pracy przed nieuczciwymi pracodawcami. Należy
jednocześnie zaznaczyć, iż takie rozumienie ww.
przepisu i postępowanie wobec pracodawców Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej wskazywało
powiatowym urzędom pracy, udzielając wyjaśnień
związanych ze stosowaniem znowelizowanej ustawy
o promocji (...).
Jednocześnie pragnę podkreślić, że w związku
poruszeniem problemu wieloznacznego rozumienia
pojęcia „postępowanie wyjaśniające” oraz wątpliwo-
ściami dotyczącymi respektowania zasady domniema-
nia niewinności Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej widzi potrzebę modyfikacji przepisu art. 36 ust. 5
pkt 2 ww. ustawy i podjęte zostały prace nad projek-
tem jego zmiany w celu wyeliminowania wątpliwo-
ści oraz zapewnienia powiatowym urzędom pracy
możliwości decydowania o przyjęciu lub odmowie
przyjęcia oferty pracy od pracodawcy w zależności od
okoliczności sprawy dotyczącej naruszenia praw pra-
cowniczych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie finansowania od 2010 r.
z budżetu NFOZ bądź budżetu państwa
szczepień przeciwko pneumokokom (9309)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marii Zuby, przekazaną przy
piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-024-
-9309/09, w sprawie finansowania od 2010 r. z budże-
tu NFZ bądź budżetu państwa szczepień przeciwko
pneumokokom, uprzejmie proszę Pana Marszałka
o przyjęcie następujących informacji.
Uprzejmie informuję, że wprowadzenie powszech-
nego szczepienia przeciwko pneumokokom dla
wszystkich dzieci do 2. roku życia do Kalendarza
Obowiązkowych Szczepień Ochronnych w roku 2009,
według zaleceń członków Komisji Chorób Zakaźnych
Rady Sanitarno-Epidemiologicznej i Pediatrycznego
Zespołu Ekspertów do spraw Programu Szczepień
Ochronnych, było omawiane na posiedzeniach sejmo-
wej Komisji Zdrowia oraz stanowiło treść dezyderatu
nr 2 sejmowej Komisji Zdrowia z dnia 2 kwietnia
2009 r. wystosowanego do ministra zdrowia.
Wobec powyższego uprzejmie nadmieniam, że sta-
nowisko ministra zdrowia w powyższej kwestii zo-
stało przedstawione na posiedzeniu sejmowej Komisji
Zdrowia w dniu 13 maja 2009 r. Wszelkie działania
dotyczące rozszerzenia Programu Szczepień Ochron-
nych (PSO) o nowe obowiązkowe szczepienia w 2010 r.
będą wymagały zabezpieczenia środków finansowych
na ten cel ujętych w interpelacji, w wysokości szaco-
wanej w kalkulacjach przez panią poseł. Są to środki
niewspółmiernie wysokie w odniesieniu do limitu bu-
dżetowego przyznawanego na coroczny zakup szcze-
pionek w ramach PSO. Wysokość środków finanso-
wych przyznanych z budżetu państwa powoduje ko-
nieczność dostosowania planu Programu Szczepień
Ochronnych do uzyskanych środków będących w dys-
pozycji ministra zdrowia i wymaga zapewnienia ra-
cjonalnego wydatkowania pieniędzy publicznych,
które musi uwzględniać ciągłość łańcucha szczepień
i zakup szczepionek najbardziej wskazanych dla
wszystkich dzieci pod kątem obecnej sytuacji epide-
miologicznej w Polsce.

Wobec powyższego propozycja rozszerzenia kalen-
darza szczepień ochronnych o szczepienia obowiąz-
kowe przeciwko pneumokokom dla wszystkich dzieci
do lat 2, popierana przez liczne gremia naukowe oraz
wielu posłów i senatorów, wynika z zaangażowania
w sprawy profilaktyki i ochrony zdrowia dzieci i aby
mogła być realnie brana pod uwagę do realizacji
w 2010 r. przez ministra zdrowia, powinna być
uwzględniona i poparta przez posłów i senatorów
przy uchwalaniu ustawy budżetowej na 2010 rok.
Jednocześnie nadmieniam, że szczepienie jest świad-
czeniem zdrowotnym w rozumieniu art. 3 pkt 12
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.
zm.). Art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób za-
kaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570) określa, że
koszty zakupu szczepionek służących do przeprowa-
dzania obowiązkowych szczepień ochronnych finan-
sowane są z budżetu państwa z części, której dyspo-
nentem jest minister właściwy do spraw zdrowia. Po-
wyższy zapis obecnie uniemożliwia finansowanie bądź
współfinansowanie obowiązkowych szczepień ochron-
nych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie załamania się rynku
surowców wtórnych w Polsce (9310)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9310/
09, przekazującego interpelację posła Adama Lipiń-
skiego w sprawie selektywnego zbierania odpadów,
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
W resorcie środowiska przeprowadzane są kon-
sultacje z izbami i stowarzyszeniami reprezentujący-
mi podmioty zajmujące się recyklingiem odpadów
oraz z przedstawicielami organizacji reprezentujący-
mi przedsiębiorców wprowadzających na rynek pro-
dukty oraz produkty w opakowaniach w zakresie
wpływu sytuacji rynkowej na ich funkcjonowanie.
Z przeprowadzonych konsultacji wynika, że kryzys
gospodarczy dotknął w szczególności branże skupu
i przetwarzania odpadów złomu metali żelaznych
oraz przedsiębiorców zajmujących się zbieraniem
745
i przetwórstwem papieru oraz tworzyw sztucznych.
Branża metali nieżelaznych oraz przetwórstwa
szkła nie zgłaszają na dzień dzisiejszy znaczących
negatywnych skutków kryzysu. W przypadku szkła
problem stanowi natomiast rodzaj oraz jakość
szkła. Przemysł hutniczy oczekuje szkła białego
odseparowanego od kolorowego, opakowaniowego
niezmieszanego z innymi rodzajami szkła, czyste-
go. Dodatkowym problemem jest pozyskanie odpa-
dów opakowaniowych ze szkła, gdyż większość
tych odpadów, w odróżnieniu od pozostałych odpa-
dów opakowaniowych, jest wytwarzana w gospo-
darstwach domowych.
W przypadku odpadów z papieru i tektury głów-
ny problem stanowi ograniczenie przyjmowania
tego typu odpadów przez podmioty poza terytorium
kraju, szczególnie w Chinach. Jest to wynikiem glo-
balnego kryzysu i ma przełożenie na ceny tych od-
padów w całej Europie. Wysoka podaż przy ograni-
czonym popycie powoduje obniżenie cen tych odpa-
dów również na rynku krajowym. Należy przy tym
zauważyć, że polskie papiernie deklarują, że nadal
przetwarzają odpady, a moce przerobowe ich insta-
lacji są w pełni wykorzystane. Według informacji
otrzymanych z trzech największych zakładów pa-
pierniczych w Polsce ich moce przerobowe obecnie
wykorzystywane są średnio w 97%, w tym makula-
tury opakowaniowej w 96%. Obecnie zainstalowane
moce produkcyjne związane z przerobem makula-
tury opakowaniowej zwiększą się po uruchomieniu
nowej maszyny papierniczej w przeciągu 4 lat o ok.
500 tys. ton. Jednak ze wzglądu na zmiany popytu
zewnętrznego niska cena powoduje ograniczenie
opłacalności skupu tego typu odpadów przez pod-
mioty zajmujące się zbieraniem odpadów z papieru
i tektury, co z kolei powoduje ograniczenie zbierania
przez te podmioty ww. odpadów.
W ostatnich miesiącach obserwuje się również
spadek zainteresowania produktami pochodzący-
mi z recyklingu tworzyw sztucznych. Jest to wyni-
kiem spadku cen ropy naftowej, a więc podstawo-
wego surowca do produkcji tworzyw sztucznych.
Granulat pochodzenia pierwotnego jest niejedno-
krotnie wyższej klasy niż pochodzący z recyklingu
odpadów z tworzyw sztucznych i odbiorcy tych pro-
duktów wybierają coraz tańsze produkty pochodze-
nia pierwotnego.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z przepisami
prawa wspólnotowego, a w ślad za nim prawa krajo-
wego, przedsiębiorcy wprowadzający do obrotu m.in.
produkty w opakowaniach zobowiązani zostali do
uzyskiwania poziomów odzysku i recyklingu odpa-
dów powstałych z tych opakowań. Wprowadzenie
tych rozwiązań prawnych w 2002 r. zapoczątkowało
kompleksowe tworzenie w Polsce systemu zagospo-
darowania odpadów finansowanego w dużej mierze
przez przedsiębiorców wprowadzających produkty
w opakowaniach na rynek. W kolejnych latach nastę-
pował będzie wzrost wymaganych poziomów odzysku
i recyklingu, czego konsekwencją powinno być zwięk-
746
szenie popytu na poszczególne rodzaje odpadów. Nie-
uzyskanie przez przedsiębiorców wymaganych pozio-
mów skutkuje nałożeniem na nich sankcji w postaci
opłat produktowych, których wysokość została usta-
lona na poziomie, który skłania do osiągania tych
poziomów, a więc do finansowania odzysku i recy-
klingu przez wprowadzających produkty bądź pro-
dukty w opakowaniach. Są więc rozwiązania prawne,
które wspierają system zagospodarowania odpadów.
Jednak ceny na rynku gospodarki odpadami kształ-
towane są w dużej mierze poprzez zestawienie popy-
tu i podaży na odpady. Ministerstwo Środowiska nie
posiada odpowiednich instrumentów, oprócz przepi-
sów już obecnie obowiązujących pozwalających bez-
pośrednio wpłynąć na wysokość kształtowanych
przez rynek cen odpadów. Jednakże podejmowane są
wraz z przedsiębiorcami z branży zagospodarowania
odpadów próby zmniejszenia skutków globalnego
kryzysu w tym sektorze. Analizowane są możliwości
wprowadzenia dodatkowych rozwiązań nie tylko
prawnych, które wzmocniłyby system zagospodaro-
wania odpadów, w tym np. stworzenie większego ryn-
ku dla produktów z recyklingu poprzez promowanie
zielonych zamówień zarówno publicznych, jak i pry-
watnych.
Proponowane są również zmiany w zakresie re-
gulacji prawnych dotyczących gospodarowania od-
padami opakowaniowymi. Na ostatnim etapie prac
rządowych jest projekt ustawy o gospodarce opako-
waniami i odpadami opakowaniowymi, który zawie-
ra szereg rozwiązań prawnych, które powinny przy-
czynić się do poprawy sytuacji na rynku gospodarki
odpadami opakowaniowymi. Wśród nowych zapropo-
nowanych rozwiązań znalazł się m.in. obowiązek
prowadzenia przez głównego inspektora ochrony śro-
dowiska i marszałków województw rejestru przedsię-
biorców podlegających przepisom ustawy, w tym
i prowadzących recykling oraz inne niż recykling
procesy odzysku, eksporterów i dokonujących we-
wnątrzwspólnotowej dostawy odpadów do odzysku
lub recyklingu oraz organizacji odzysku. System
powinien pozytywnie wpłynąć na zmniejszenie ba-
rier w kontaktach przedsiębiorców z urzędami, skró-
cenie czasu oczekiwania na dostęp do informacji
o środowisku (usprawnienie prac w urzędach mar-
szałkowskich), jak również pozwoli na stworzenie
wykazu przedsiębiorców realizujących obowiązki
ustawowe i ułatwi identyfikację przedsiębiorców,
którzy do dnia dzisiejszego, mimo obowiązku, nie
realizują tych przepisów.
Projekt ustawy zakłada również wprowadzenie
tzw. opłaty recyklingowej w maksymalnej wysokości
40 gr (faktycznie stawki na poszczególne lata zostaną
określone w rozporządzeniu) płaconej przez klientów
za każdą torebkę foliową, którą otrzymają w jednost-
kach handlowych do pakowania nabywanych tam
produktów. Opłata recyklingowa nie byłaby odzwier-
ciedleniem ceny torebki, ale instrumentem skłania-
jącym klientów do racjonalnego korzystania z wyda-
wanych przez sklep torebek. Środki te sprzedawcy
detaliczni i hurtowi przekazywaliby co kwartał bez-
pośrednio do urzędów marszałkowskich, które na-
stępnie przeznaczałyby je na działania w zakresie
zbierania odpadów opakowaniowych oraz edukację
ekologiczną w tym zakresie.
Podobnie jak środki pochodzące z opłaty recyklin-
gowej, tak i wpływy z opłaty produktowej będą przy-
porządkowane w myśl projektu ustawy marszałkowi
województwa, co stanowi zmianę w odniesieniu do
obecnego stanu prawnego. Środki te będą przezna-
czane przez urzędy marszałkowskie również na fi-
nansowanie działań związanych z selektywnym zbie-
raniem odpadów opakowaniowych oraz edukacją
ekologiczną w tym zakresie.
Podnoszenie stawek opłat za korzystanie ze śro-
dowiska w przypadku składowania odpadów jest me-
chanizmem uzupełniającym ww. działania i ma za-
pewnić możliwość rozwoju bardziej zaawansowanych
i bardziej pożądanych metod zagospodarowania od-
padów niż ich składowanie, czyli przede wszystkim
recyklingu, ale także termicznego przekształcania
odpadów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie przepisów wykonawczych do ustawy
o ewidencji ludności i dowodach osobistych
(9311)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9311/09) doty-
czące interpelacji posła na Sejm RP pana Tomasza
Lenza w sprawie przepisów wykonawczych do ustawy
o ewidencji ludności i dowodach osobistych uprzejmie
informuję, że w dniu 24 marca 2009 r. weszło w życie
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 lutego 2009 r.
w sprawie wzoru dowodu osobistego oraz trybu po-
stępowania w sprawach wydawania dowodów osobi-
stych, ich unieważniania, wymiany, zwrotu lub utra-
ty (Dz. U. Nr 47, poz. 384), wydane na podstawie art. 44
ww. ustawy.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że w myśl art. 5
ustawy z dnia 3 października 2008 r. o zmianie usta-
wy o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 195, poz. 1198)
dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na pod-

stawie art. 44 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r.
o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j.: Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 993, z późn. zm.) zachowują
moc do czasu wydania nowych przepisów wykonaw-
czych, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia
2010 r.
Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, że
w wyniku prac legislacyjnych zainicjowanych w Mi-
nisterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
rozporządzenie, o którym mowa wyżej, weszło w ży-
cie ponad 21 miesięcy przed ostatecznym terminem
wyznaczonym przepisami ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie organizacji sądów okręgowych
oraz środków prawnych umożliwiających
egzekwowanie orzeczeń
w sprawach rodzinnych (9312)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu z dnia
30 kwietnia 2009 r. interpelację pana posła Tomasza
Lenza w sprawie organizacji sądów okręgowych oraz
środków prawnych umożliwiających egzekwowanie
orzeczeń w sprawach rodzinnych, przedstawiam, co
następuje.
Brak jest uzasadnienia dla strukturalnego wyłą-
czenia sądownictwa rodzinnego na szczeblu sądów
okręgowych. Przygotowywany projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych
przewiduje, że w każdym sądzie okręgowym tworzo-
ne będą (obligatoryjnie) trzy wydziały: cywilny, kar-
ny oraz pracy i ubezpieczeń społecznych. Powyższa
regulacja nie wyklucza możliwości tworzenia w są-
dach okręgowych odrębnych wydziałów, np. rodzin-
nych. Tym samym proponowane zmiany w organiza-
cji sądów nie prowadziłyby do przełamania wykształ-
conej w praktyce dużych jednostek sądowych zasady
specjalizacji sędziów w poszczególnych dziedzinach
prawa lub rozpoznawaniu określonych rodzajów
spraw.
Obecnie funkcjonuje w sądach okręgowych 13 wy-
działów cywilnych – rodzinnych, w których rozpo-
znawane są w pierwszej instancji sprawy z zakresu
prawa rodzinnego i w drugiej instancji sprawy nale-
747
żące do właściwości sądów rodzinnych, z wyjątkiem
spraw przeciwko nieletnim o popełnienie czynu ka-
ralnego, jeżeli wobec nieletniego zastosowano środek
poprawczy lub gdy środek odwoławczy zawiera wnio-
sek o orzeczenie środka poprawczego. Projektowane
zmiany nie przewidują automatycznej likwidacji tych
wydziałów, które uznają za fakultatywne. Nie zakła-
da się zatem zmian struktury wydziałowej tam, gdzie
jest ona prawidłowa.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej egzekucji orze-
czeń w sprawach rodzinnych, w szczególności kon-
taktów z dzieckiem, uprzejmie informuję, iż w ra-
mach działań nadzorczych Ministerstwa Sprawiedli-
wości objęto monitoringiem wszystkie sprawy sądo-
we, których przedmiotem jest egzekucja kontaktów.
Wynika to również z tego, że Rada Ministrów w dniu
17 maja 2007 r. przyjęła program działań rządu
w sprawie wykonywania wyroków Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka wobec Rzeczypospolitej
Polskiej. Powołany dokument w punkcie 13.1.3 prze-
widuje, że minister sprawiedliwości będzie monitoro-
wać skalę problemu nieskuteczności egzekucji posta-
nowień sądowych dotyczących kontaktów z dziec-
kiem bądź nakazujących wydanie dziecka.
Realizację programu działań rządu w sprawie wy-
konywania wyroków Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka wobec Rzeczypospolitej Polskiej będzie
monitorował, stosownie do treści § 2 pkt 6 zarządze-
nia nr 73 prezesa Rady Ministrów z dnia 19 lipca
2007 r., Zespół do spraw Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka w oparciu o kwartalne sprawozda-
nia właściwych ministrów.
W związku z powyższym Ministerstwo Sprawie-
dliwości zleciło prezesom sądów nadsyłanie kwartal-
nych sprawozdań dotyczących wykonywania orze-
czeń w sprawach kontaktów z dzieckiem bądź naka-
zujących przymusowe odebranie osoby podlegającej
władzy rodzicielskiej lub pozostającej pod opieką.
W szczególności kontroli poddane są wszystkie spra-
wy w przedmiocie egzekucji kontaktów z dzieckiem,
w których wykonanie orzeczenia nie nastąpiło w ter-
minie 3 miesięcy od daty wpływu wniosku od osoby
uprawnionej. Ministerstwo Sprawiedliwości zaleciło,
by sprawy te były objęte nadzorem prezesa sądu re-
jonowego, zaś sprawy, w których w okresie jednego
roku od dnia wpływu wniosku od osoby uprawnionej
nie nastąpiło wykonanie orzeczenia w przedmiocie
kontaktów z dzieckiem, są objęte nadzorem ministra
sprawiedliwości.
Należy przede wszystkim zauważyć, iż podstawo-
wym problemem w skutecznym dochodzeniu prawa
do kontaktów z dzieckiem nie tyle są niewłaściwe
uregulowania prawne bądź opieszałość sądów, co po-
stawa rodziców dzieci, często traktujących je jako
kartę przetargową. Najlepsze przepisy nie są w stanie
zmienić takich praktyk. Podnoszona w interpelacji
nieskuteczność sankcji w postaci grzywien wiąże się
przecież z określoną postawą osób zobowiązanych do
umożliwienia kontaktów, wobec których wydano już
orzeczenie sądu zawierające sankcję. Należy zresztą
748
zauważyć, że w większości przypadków tego rodzaju
rozstrzygnięcia przynoszą pożądany skutek, prawdą
jest jednak, że nie jest to skuteczność w odniesieniu
do wszystkich przypadków.
Z tych też przyczyn Ministerstwo Sprawiedliwości
poparło inicjatywę doprecyzowania niektórych roz-
wiązań ustawowych. Efektem tych zabiegów jest
przyjęta w dniu 6 listopada 2008 r. przez Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej ustawa o zmianie ustawy Ko-
deks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 220, poz. 1431). Ustawa ta dokonu-
je gruntownej zmiany kodeksu rodzinnego i opiekuń-
czego, przy czym większość zmian wchodzi w życie
z dniem 13 czerwca 2009 r.
W nowym ujęciu kontakty z dzieckiem stanowią
atrybut niezależny od władzy rodzicielskiej. Przepis
art. 113 § 1 K.r.o. w znowelizowanym brzmieniu sta-
nowi, że zarówno w odniesieniu do dziecka, jak i do
jego rodziców, utrzymywanie kontaktów jest nie tyl-
ko prawem, ale i obowiązkiem. Zdefiniowane zostało
pojęcie kontaktów z dzieckiem, obejmujące przeby-
wanie z nim w postaci odwiedzin, spotkań, zabiera-
nia dziecka poza miejsce jego stałego pobytu, a także
bezpośrednie porozumiewanie się i utrzymywanie
korespondencji, również korzystanie z innych środ-
ków porozumiewania się na odległość, w tym ze środ-
ków komunikacji elektronicznej. Katalog ten ma cha-
rakter otwarty, ale zawiera najważniejsze składniki
kontaktów z dzieckiem i z jednej strony powinien uła-
twić formułowanie rozstrzygnięcia sądowego doty-
czącego tej materii, z drugiej zaś uświadomić rodzi-
com szeroki zakres ich praw i obowiązków w tym
przedmiocie.
Jako priorytet wskazano potrzebę wspólnego
określania przez rodziców sposobu utrzymywania
kontaktów z dzieckiem z uwzględnieniem dobra
dziecka i jego rozsądnych życzeń. W praktyce wielu
rodziców z powodzeniem i bez udziału sądu reguluje
utrzymywanie kontaktów i taka sytuacja powinna
stanowić regułę. Dopiero gdy zainteresowani nie mo-
gliby osiągnąć porozumienia, sprawę powinien roz-
strzygać sąd opiekuńczy.
Sąd, kierując się dobrem dziecka, może ograni-
czyć utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem,
w szczególności zakazać spotykania się dzieckiem,
zabierania go poza miejsce stałego pobytu, zezwolić
na spotykanie się tylko w obecności drugiego rodzica
lub opiekuna, kuratora sądowego lub innej osoby
wskazanej przez sąd, ograniczyć kontakty do okre-
ślonych sposobów porozumiewania się na odległość,
względnie takiego porozumiewania się zakazać. Za-
kaz utrzymywania kontaktów może być wprowadzo-
ny tylko wtedy, gdy poważnie zagrażają one dobru
dziecka lub je naruszają.
Istotną nowość na gruncie polskiego prawa ro-
dzinnego stanowi art. 1134 K.r.o. dający sądowi opie-
kuńczemu orzekającemu w sprawie kontaktów z dziec-
kiem kompetencję do zobowiązania rodziców do okre-
ślonego postępowania, np. kierowania rodziców do
placówek lub specjalistów zajmujących się terapią ro-
dzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie
inną stosowną pomoc.
Według nowych unormowań art. 58 § 1 K.r.o., ze
względu na prawne i faktyczne skutki rozwodu
w sferze stosunków osobistych małżonków celowe
jest objęcie kognicją sądu rozwodowego rozstrzyga-
nia o sposobie utrzymywania kontaktów z dzieckiem,
z uwzględnieniem porozumienia rozwodzących się
rodziców. W wyroku orzekającym rozwód sąd będzie
miał obowiązek rozstrzygać o władzy rodzicielskiej
nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżon-
ków i o kontaktach rodziców z dzieckiem. Sąd będzie
też miał obowiązek uwzględnienia porozumienia
małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzi-
cielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po
rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka.
W celu zwiększenia skuteczności wykonywania
orzeczeń sądowych ustalających kontakty rodzica
z dzieckiem Ministerstwo Sprawiedliwości podjęło
prace nad projektem szczegółowej i kompleksowej re-
gulacji tej problematyki. Stosowny projekt przygoto-
wała Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego.
W myśl tego projektu regulacja ta powinna być za-
korzeniona w postępowaniu opiekuńczym, tak jak
dzisiaj jest ulokowana regulacja odebrania dziecka
i wykonywania orzeczeń w tym zakresie.
Podstawowym środkiem powinna być grzywna
zasądzana od zobowiązanego nie na rzecz Skarbu
Państwa (jak ma to miejsce obecnie – art. 1050 i nast.
K.p.c.), ale na rzecz uprawnionego do kontaktów.
Grzywna należałaby się za każde naruszenie, zatem
podlegałaby kumulacji. Zagrożenie określoną kwotą
grzywny na wypadek nierespektowania orzeczenia
mogłoby być wpisywane już do samego orzeczenia
ustalającego kontakty. Dopiero jako wyjątkowy śro-
dek w razie bezskuteczności wspomnianej grzywny
mogłoby być zastosowane przymusowe odebranie
dziecka przez kuratora.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie prawa do odprawy emerytalnej
(9313)
Odpowiadając na interpelację pana posła Toma-
sza Lenza przekazaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia
2009 r., znak: SPS-023-9313/09, dotyczącą stosowa-
nia art. 921 § 1 Kodeksu pracy w świetle zmiany

art. 103 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych, pragnę uprzejmie wyjaśnić, co następuje:
Przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o eme-
ryturach kapitałowych wprowadziły zmianę art. 103
cyt. wyżej ustawy, zgodnie z którą emeryci pozosta-
jący w zatrudnieniu nabyli prawo do łącznego pobie-
rania emerytury i wynagrodzenia za pracę, bez ko-
nieczności uprzedniego rozwiązania i ponownego
nawiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz
którego wykonywali pracę przed dniem nabycia pra-
wa do emerytury.
Zgodnie zaś z art. 921 Kodeksu pracy prawo do
odprawy emerytalnej przysługuje pracownikowi
spełniającemu warunki uprawniające do emerytury,
którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem
na emeryturę. Pracownik, który otrzymał odprawę,
nie może ponownie nabyć do niej prawa.
Pan poseł Tomasz Lenz w swojej interpelacji wy-
raził niepokój wynikający z faktu odmiennych inter-
pretacji obecnego stanu prawnego, a przede wszyst-
kim związanego z tym ryzyka, iż pracownik, który
rozwiąże umowę o pracę po dłuższym okresie jedno-
czesnego pobierania emerytury i wynagrodzenia, nie
otrzyma odprawy emerytalnej.
Pragnę uprzejmie wyjaśnić, iż powyższa kwestia
została jednoznacznie rozstrzygnięta w orzecznic-
twie Sądu Najwyższego.
W świetle art. 921 Kodeksu pracy odprawa eme-
rytalna przysługuje pracownikowi po spełnieniu
dwóch przesłanek, a mianowicie nabycia prawa do
emerytury oraz rozwiązania stosunku pracy w związ-
ku z przejściem na emeryturę. Kluczowe jest zatem
wyjaśnienie treści sformułowania „rozwiązanie sto-
sunku pracy w związku z przejściem na emeryturę”.
W tym zakresie Sąd Najwyższy zajął stanowisko,
zgodnie z którym określenie „przejście na emery-
turę” oznacza zamianę statusu pracownika lub
pracownika – emeryta na status wyłącznie emery-
ta, w związku z czym odprawa emerytalna prze-
widziana w art. 921 Kodeksu pracy przysługuje pra-
cownikowi, jeżeli rozwiązanie stosunku pracy nastą-
piło w związku z tak rozumianym przejściem pracow-
nika na emeryturę, choćby ją wcześniej pobierał, chy-
ba że już wcześniej skorzystał z uprawnienia do tej
odprawy (wyrok z dnia 11.10.2007 r., III PK 40/07).
Powyższe orzeczenie nie pozostawia więc wątpli-
wości, iż pracownik, który nabył prawo do emerytury
i pobiera z tego tytułu świadczenie emerytalne oraz
jednocześnie kontynuuje zatrudnienie i pobiera wyna-
grodzenie, nabędzie prawo do odprawy emerytalnej
w dniu, w którym rozwiąże stosunek pracy z powodu
„przejścia na emeryturę”, rozumianego jako zamiana
statusu pracującego emeryta na status emeryta.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
749
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
Prawo telekomunikacyjne (9314)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację nr SPS-023-9314/09 z dnia 30 kwietnia br.
(data wpływu 4 maja) pana posła Tomasza Lenza
w sprawie projektu nowelizacji ustawy Prawo teleko-
munikacyjne przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Na wstępie należy zauważyć, iż zarzuty, jakie po-
jawiały się w związku z nowelizacją ustawy z dnia
16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U.
Nr 171, poz. 1800, z późn. zm., dalej: PT), zwłaszcza
w kontekście pozycji prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej (dalej: prezesa UKE), związane są
przede wszystkim z implementacją art. 3 ust. 2 i 3
dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych
ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicz-
nej (dyrektywy ramowej) do prawa polskiego. Zgod-
nie z dyrektywą 2002/21/WE państwa członkowskie
obowiązane są zagwarantować niezależność krajo-
wych organów regulacyjnych, zapewniając, by były
„prawnie oddzielone i funkcjonalnie niezależne od
wszelkich organizacji udostępniających sieci, urzą-
dzenia lub usługi łączności elektronicznej” (art. 3
ust. 2 zdanie pierwsze). Dodatkowo państwa człon-
kowskie, które „zachowają prawo własności przedsię-
biorstw udostępniających sieci łączności elektronicz-
nej lub usług, lub które będą sprawowały nad nimi
kontrolę, zobowiązane będą zapewnić skuteczny
strukturalny rozdział funkcji regulacyjnych od dzia-
łalności związanej z wykonywaniem prawa własności
lub kontroli” (art. 3 ust. 2 zdanie drugie).
Tymczasem prawną gwarancję realizacji wymogu
niezależności krajowych organów regulacyjnych
przewidzianego w prawie UE stanowi art. 190 ust. 3
PT, który przyznaje prezesowi UKE status central-
nego organu administracji rządowej. Utworzenie re-
gulatora funkcjonującego w sferze publicznej, posia-
dającego status centralnego organu administracji
rządowej, gwarantuje jego niezależność od przedsię-
biorców działających w sektorze telekomunikacyj-
nym, a tym samym – spełnienie przesłanek z art. 3
ust. 2 zdanie pierwsze dyrektywy 2002/21/WE.
Nie ulega też wątpliwości, że prezes UKE, jako
polski organ regulacyjny, pozostaje wyraźnie wyod-
rębniony strukturalnie w systemie instytucjonalnym
państwa polskiego, ponieważ mimo zaangażowania
kapitałowego spółek Skarbu Państwa w przedsiębior-
stwach działających w sektorze telekomunikacyj-
nym, odpowiedzialny w tym zakresie jest minister
skarbu państwa, którego działania nie mają żadnego
przełożenia na politykę regulacyjną prowadzoną
750
przez prezesa UKE i wydawane w jej ramach decyzje.
Należy też zauważyć, że zależność obu organów (re-
gulatora i ministra sprawującego funkcje właściciel-
skie) od tego samego organu wyższego rzędu (preze-
sa Rady Ministrów) nie oznacza w żaden sposób,
że sprawowanie funkcji właścicielskich przez mini-
stra będzie miało bezpośrednie przełożenie na poli-
tykę regulacyjną prowadzoną przez prezesa UKE.
Konieczność prawnego i funkcjonalnego oddzielenia
działalności regulacyjnej i operatorskiej nie może
jednak prowadzić do wyeliminowania jakiegokolwiek
– bezpośredniego lub pośredniego – wpływu organów
państwa na działania regulatora, ani też do wyklu-
czenia ich z powoływania lub odwoływania organu
regulacyjnego. Taka interpretacja przepisów dyrek-
tywy 2002/21/WE wiązałaby się z nadmierną inge-
rencją w system instytucjonalny państwa członkow-
skiego oraz mogłaby łatwo doprowadzić do proble-
mów z prawidłową implementacją prawa wspólnoto-
wego w danym państwie, biorąc pod uwagę brak
wpływu rządu tego państwa na podejmowane przez
regulatora działania.
Prawo wspólnotowe nie wymaga zapewnienia nie-
zależności regulatora od innych organów władzy pu-
blicznej – obowiązek niezależności politycznej nie
wynika z przepisów dyrektywy 2002/21/WE. W ra-
mach przysługującej państwom członkowskim auto-
nomii instytucjonalnej dopuszczalne jest rozwiąza-
nie, w którym krajowy organ regulacyjny jest two-
rzony w ramach administracji państwowej i pozosta-
je pod nadzorem innego organu państwowego. Roz-
wiązanie to znajduje uzasadnienie w motywie jede-
nastym preambuły do dyrektywy ramowej, który
jednoznacznie stanowi, że „wymóg niezależności (kra-
jowego organu regulacyjnego) nie uchybia autonomii
instytucjonalnej ani konstytucyjnym obowiązkom
państw członkowskich”.
Ponadto należy zauważyć, że określony w art. 3
ust. 3 dyrektywy ramowej wymóg wykonywania
uprawnień przez krajowy organ regulacyjny w sposób
bezstronny i jawny nie ma bezpośredniego przełożenia
na stopień zależności regulatora od polityki rządu.
Bezstronność regulatora oznacza bowiem, iż w swoich
działaniach nie uprzywilejowuje żadnego przedsię-
biorstwa, wszystkich uczestników rynku traktuje
równo, a swoje decyzje podejmuje w oparciu o obiek-
tywne kryteria. Jawność zaś oznacza, iż krajowe or-
gany regulacyjne obowiązane są wydawać opinie
i decyzje w sposób jawny, zapewniając należytą przej-
rzystość procesu decyzyjnego (m.in. zapewniając za-
interesowanym podmiotom możliwość konsultacji
i przedstawiania uwag). Tak więc zarówno aktualnie
obowiązująca ustawa PT, jak i ustawa ją nowelizująca,
zapewniają wykonywanie obowiązków przez organ
regulacyjny w sposób bezstronny i jawny.
Należy również podkreślić, że zmiana art. 190
przywraca kadencyjność sprawowania urzędu przez
prezesa UKE, jak stanowi znowelizowany art. 190
ust. 4 PT, prezes UKE będzie powoływany na 5-let-
nią kadencję. Wprowadzony zostanie też na powrót
zamknięty katalog sytuacji, w których prezes UKE
będzie mógł zostać odwołany przez prezesa Rady Mi-
nistrów. Zgodnie z projektowanym art. 190 ust. 4b
PT prezesa UKE będzie można odwołać przed upły-
wem jego kadencji wyłącznie w przypadku:
1) rażącego naruszenia prawa;
2) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za po-
pełnione umyślnie przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe;
3) orzeczenia zakazu zajmowania kierowniczych
stanowisk lub pełnienia funkcji związanych ze szcze-
gólną odpowiedzialnością w organach państwa;
4) choroby trwale uniemożliwiającej wykonywa-
nie zadań;
5) złożenia rezygnacji.
Nowelizacja w ostatecznym jej kształcie nie prze-
widuje więc odwołania prezesa UKE po negatywnym
zaopiniowaniu przez ministra do spraw łączności
sprawozdania z działalności UKE.
Zgodnie z art. 16 nowelizacji PT prezes UKE po-
wołany przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy
pełni swoją funkcję przez okres 5 lat od dnia powo-
łania, a także po jej upływie – do czasu powołania
następcy.
Projekt nowelizacji PT nie zawierał regulacji od-
nośnie do powoływania i odwoływania zastępcy pre-
zesa UKE, ponieważ kwestia ta została wcześniej
uregulowana w innym akcie prawnym. Art. 190 ust. 8
PT, w brzmieniu po zmianie przez art. 183 pkt 1
ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej
(Dz. U. Nr 227, poz. 1505), z dniem 24 marca 2009 r.
stanowi, że minister właściwy do spraw łączności, na
wniosek prezesa UKE, powołuje (spośród osób wyło-
nionych w drodze otwartego i konkurencyjnego na-
boru) i odwołuje zastępcę prezesa UKE. Odwołanie
następuje na wniosek prezesa UKE.
Przedstawione rozwiązania gwarantują bardzo
wysoki stopień niezależności politycznej krajowego
regulatora (niewymagany zresztą przez samą dyrek-
tywę 2002/21/WE), czyniąc jednocześnie zadość
przedstawionym przez Komisję zarzutom braku
przepisów określających długość kadencji prezesa
UKE oraz przesłanki jego odwołania.
Podsumowując, należy stwierdzić, że przepisy no-
welizacji w ostatecznym jej kształcie (ustawa podpi-
sana przez prezydenta 11 maja 2009 r. czeka na pu-
blikację), regulujące status prawno-instytucjonalny
polskich organów, w należytym stopniu zabezpiecza-
ją realizację wymogów przewidzianych przez dyrek-
tywy unijne i w związku z tym nie powinny budzić
zastrzeżeń Komisji Europejskiej.
Wyrażam nadzieję, iż udzielone wyjaśnienia będą
dla pana Tomasza Lenza satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie opłacalności kredytów
preferencyjnych z dopłatą
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa do oprocentowania (9315)
Panie Marszałku! W związku z otrzymaną za po-
średnictwem ministra finansów interpelacją posła
Tomasza Lenza w sprawie opłacalności kredytów
preferencyjnych z dopłatą Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa do oprocentowania (pismo
znak: SPS-023-9306/09) – uprzejmie Pana Marszał-
ka informuję, że w dniu 8 maja 2009 r. Rada Mini-
strów przyjęła rozporządzenie zmieniające rozporzą-
dzenie z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji
niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz.121), zgodnie
z którym:
— podwyższono oprocentowanie płacone bankom
do 1,5 stopy redyskontowej weksli przyjmowanych
od banków do redyskonta przez Narodowy Bank Pol-
ski w stosunku rocznym w odniesieniu do kredytów
udzielonych do dnia 30 kwietnia 2007 r.,
— obniżono z 3,5% do 2% minimalne oprocento-
wanie płacone przez kredytobiorcę w przypadku umów
zawartych na podstawie rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegóło-
wego zakresu i kierunków działań Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich
realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514, z późn.zm.),
— obniżono z 3% do 2% minimalne oprocentowa-
nie płacone przez kredytobiorcę w przypadku umów
zawartych na podstawie rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegó-
łowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji
(Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.).
Biorąc pod uwagę, że producentów rolnych rów-
nież dotykają skutki kryzysu gospodarczego, w po-
wyższym projekcie rozporządzenia nie przewiduje się
wprowadzenia zmian, które wpływałyby na zwięk-
szenie obciążeń finansowych rolników z tytułu ob-
sługi zaciągniętych kredytów, w tym m.in. podwyż-
szenia wysokości opłat na rzecz banku z tytułu
udzielenia kredytu. W trakcie prac nad projektem
ww. rozporządzenia analizowane były proponowane
przez banki rozwiązania zarówno pod kątem ich
wpływu na sytuację banków, jak i kredytobiorców
i budżetu państwa.
Równocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z ww. rozporządzeniem w sprawie realizacji niektó-
rych zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa umowy zawierane przez agencję z banka-
mi powinny zawierać w szczególności:
751
1) warunki kredytowania, w tym określenie wy-
sokości opłat na rzecz banku z tytułu udzielenia kre-
dytu bankowego w wysokości nieprzekraczającej 2%
kwoty udzielonego kredytu bankowego lub warunki
udzielania gwarancji i poręczeń spłaty kredytów ban-
kowych;
2) szczegółowe warunki stosowania dopłat do
oprocentowania kredytu;
3) zakres i sposób przekazywania agencji, do dnia
30 czerwca i do dnia 31 października każdego roku,
informacji stanowiącej podstawę planowania kwoty
dopłat na rok następny, w tym prognozy kwot kredy-
tów planowanych do udzielenia w roku następnym;
4) terminy powiadamiania o limicie dopłat;
5) sposób i terminy zgłaszania zapotrzebowania
i rozliczania dopłat;
6) warunki monitorowania wykorzystania i spła-
ty kredytu bankowego;
7) sposób przeprowadzania przez agencję i bank
kontroli realizacji przez kredytobiorcę umów kredy-
tu objętych dopłatami;
8) sposób przeprowadzania przez agencję kontro-
li realizacji przez bank umów kredytu;
9) warunki zwrotu agencji dopłat lub ich części,
lub kwot na częściową spłatę kapitału kredytu ban-
kowego przez:
10) bank w razie udzielenia kredytu bankowego
niezgodnie z przepisami rozporządzenia lub postano-
wieniami umowy,
11) kredytobiorcę w razie wykorzystania przez
niego kredytu bankowego niezgodnie z umową kre-
dytową lub sprzedaży, bez zgody banku, użytków
rolnych, gospodarstw rolnych lub ich części, obiektów
lub urządzeń, nabytych za kredyt z dopłatami lub
z częściową spłatą kapitału, jeżeli ich sprzedaż na-
stąpiła w okresie kredytowania lub w okresie pięciu
lat od dnia ich nabycia.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że uwzględniając zgłaszane przez banki zastrzeżenia
dotyczące procedury związanej z udzielaniem prefe-
rencyjnych kredytów z dopłatą do oprocentowania
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
podejmowane są działania mające na celu uproszcze-
nie ww. procedury w ramach obowiązujących przepi-
sów prawa.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
752
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie nowych rozwiązań w zakresie
ochrony konsumentów nabywających
mieszkania od deweloperów (9317)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Tomasza Lenza dotyczącą nowych
rozwiązań w zakresie ochrony konsumentów naby-
wających lokale mieszkalne od deweloperów, przesła-
ną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 30 kwietnia br. (znak: SPS-023-9317/
09), uprzejmie przedstawiam poniższą odpowiedź.
W resorcie infrastruktury nie są obecnie prowa-
dzone prace nad nowymi rozwiązaniami legislacyj-
nymi mającymi na celu ochronę nabywców mieszkań
w relacjach z deweloperami.
W ramach prac prowadzonych w resorcie infra-
struktury w przeszłości przygotowane zostały zało-
żenia do projektu ustawy o ochronie nabywcy w umo-
wach deweloperskich. Z uwagi jednak na fakt, iż pro-
jektowane rozwiązania legislacyjne zwiększałyby
ochronę nabywcy, wprowadzając zmiany zasad pro-
wadzenia inwestycji przez deweloperów, które mogły-
by przyczynić się do zwiększenia kosztów realizacji
przedsięwzięć deweloperskich finalnie ponoszonych
przez nabywcę, a także spowodować w dłuższym ho-
ryzoncie czasowym jeszcze większe ograniczenie po-
daży na rynku budownictwa mieszkaniowego, pod-
dano rewizji celowość wprowadzania tego typu roz-
wiązań. Postulując regulacje ustawowe, nie można
bowiem pominąć faktu, iż sytuacja nabywcy kształ-
towana jest w głównej mierze przez przewagę popytu
nad podażą. Zbyt mała podaż lokali mieszkalnych
pozwala deweloperom kształtować umowy z nabyw-
cami w sposób jednostronny. Odnotować należy, iż
od pewnego już czasu obserwowany jest spadek po-
pytu w stosunku do oferty podażowej deweloperów.
Ta zmiana sytuacji na rynku budownictwa mieszka-
niowego wzmacnia pozycję nabywcy i stwarza mu
dogodne możliwości kształtowania stosunku zobo-
wiązaniowego łączącego go z deweloperem, w tym
pozwala na zawarcie umowy przedwstępnej we wska-
zanej przez nabywcę formie.
Należy również zauważyć, iż wprowadzenie
w chwili obecnej nowych regulacji prawnych dotyczą-
cych relacji konsument – deweloper, np. w zakresie
zasad finansowania inwestycji czy kwestii upadło-
ściowych, nie mogłoby wpłynąć na sytuację tych na-
bywców mieszkań, którzy umowy z deweloperami już
zawarli. Jedną z podstawowych zasad systemu praw-
nego jest bowiem zasada, zgodnie z którą prawo nie
działa wstecz. Zasada ta oznacza, iż akt prawny nie
jest stosowany do stosunków powstałych pod działa-
niem poprzednio obowiązującej ustawy. Nowe uregu-
lowania prawne dotyczyłyby zatem tylko tych umów,
które zostałyby zawarte po wejściu w życie tychże
uregulowań.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, iż
centralnym organem administracji rządowej właści-
wym w sprawach ochrony konkurencji i konsumen-
tów jest prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów, który w ramach przyznanych mu kompe-
tencji ustawowych może podejmować określone dzia-
łania dotyczące nabywców mieszkań i deweloperów,
w tym również podejmować inicjatywy legislacyjne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie nowelizacji przepisów tytułu
XVII Kodeksu cywilnego w zakresie
umowy leasingu (9318)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 kwietnia br., znak: SPS-023-9318/09,
przy którym przekazano interpelację pana posła To-
masza Lenza w sprawie nowelizacji przepisów Kodek-
su cywilnego w zakresie umowy leasingu, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W odniesieniu do przedstawionych przez pana po-
sła kwestii należy podkreślić, że Ministerstwo Go-
spodarki również widzi potrzebę zmiany uregulowań
dotyczących leasingu. W kontekście zakończenia
prac nad unifikacją prawa leasingu i stworzeniem
przez Unidroit „modelowego prawa leasingu” oraz
w zakresie badań nad dostępnymi formami finanso-
wania przedsiębiorstw (w ramach realizacji zasady
„Przede wszystkim MŚP”) Ministerstwo Gospodarki
analizuje obecnie możliwość wprowadzenia komplek-
sowych zmian w celu uproszczenia regulacji z zakre-
su umowy leasingu. Przewiduje się, że zmiany będą
normowały kwestie umowy leasingu, które nie były
nowelizowane od wielu lat. Inicjatywa legislacyjna
w tym zakresie będzie uzależniona od konsultacji
społecznych i badań własnych.
Ponadto informuję, że Ministerstwo Gospodarki
przygotowało już rozwiązanie legislacyjne dotyczące
unormowania prawnego instytucji leasingu konsu-
menckiego. Zmiany te znajdą się w przygotowywanej
ustawie o ograniczaniu barier prowadzenia działal-
ności gospodarczej. Celem projektowanych zmian
będzie usprawnienie zawierania umowy leasingu

z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności
gospodarczej. Obecnie nieprecyzyjne przepisy praw-
ne, w tym podatkowe, skutecznie zniechęcają – za-
równo potencjalnych klientów, jak i leasingodawców
– do zawierania umów leasingu konsumenckiego
mimo jego znaczących zalet.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Szejnfeld
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie nowelizacji ustawy o ochronie
praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy
i o zmianie Kodeksu cywilnego (9319)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Lenza nr SPS-023-
-9319/09 w sprawie nowelizacji ustawy z dnia 21 czerw-
ca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkanio-
wym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
(Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.), uprzej-
mie informuję, co następuje.
Obecnie w ministerstwie prowadzone są prace
nad rozszerzeniem zakresu „okazjonalnego najmu
lokali mieszkalnych”, o którym mowa w art. 3 ust. 1
ww. aktu prawnego.
Projekt obejmujący to zagadnienie dotyczy przede
wszystkim dwóch kwestii:
— uzupełnienia przepisu w zakresie wynajmowa-
nia lokali mieszkalnych przez właścicieli będących
osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności
gospodarczej w tej materii (powyższe prowadziłoby
do zrównania praw wynajmującego i najemcy);
— zmian w podatku dochodowym od osób fi-
zycznych dotyczących zmniejszenia podatku od do-
chodu uzyskiwanego z tytułu najmu tych lokali
mieszkalnych.
W obecnym brzmieniu projektu przewiduje się, że
umowa o najem okazjonalny lokalu będzie mogła być
zawierana na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat
i powinna zawierać w szczególności: oświadczenie
najemcy w formie aktu notarialnego, w którym pod-
daje się on egzekucji i zobowiązuje się do opróżnienia
i wydania lokalu używanego na podstawie umowy
o najem okazjonalny lokalu oraz wskazanie przez na-
jemcę innego lokalu, w którym będzie mógł zamiesz-
kać w przypadku wykonania egzekucji obowiązku
opróżnienia lokalu.
753
Odnosząc się do zapytania pana posła, jakie kon-
sekwencje poniesie najemca, który wskazał wynajmu-
jącemu fałszywy adres bądź sfałszuje oświadczenie
właściciela wskazanej nieruchomości o wyrażeniu zgo-
dy na przyjęcie nowych domowników, oraz czy będą
wprowadzone do projektu procedury weryfikowania
oświadczeń najemcy, uprzejmie wyjaśniam, iż w myśl
proponowanego art. 19a ust. 4 projektu do umowy
o najem okazjonalny lokalu dołączone musi być
oświadczenie z notarialnie poświadczonym podpisem
właściciela lokalu lub osoby posiadającej do niego tytuł
prawny, w którym wyrażałby zgodę na zamieszkanie
najemcy i osób z nim zamieszkujących.
Powyższa regulacja ułatwia zatem weryfikację
danych zawartych w oświadczeniu oraz ma na celu
m.in. przeciwdziałanie nadużyciom przy sporządza-
niu takiej umowy, w tym podawaniu nieprawdziwych
adresów. Ponadto rozwiązanie takie uprości docho-
dzenie ewentualnych roszczeń od nieuczciwego na-
jemcy lub właściciela lokalu, do którego miałaby na-
stąpić egzekucja.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że projekt
ustawy o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów
(…) wprowadza jako zasadę, że egzekucja obowiązku
opróżnienia lokalu wynajętego na podstawie umowy
o najem okazjonalny lokalu przeprowadzana jest do
lokalu wskazanego przy zawieraniu stosunku praw-
nego. W razie utraty możliwości zamieszkania w ta-
kim lokalu w czasie trwania stosunku prawnego na-
jemca jest obowiązany w terminie siedmiu dni od
powzięcia wiadomości o tym zdarzeniu wskazać inny
lokal, w którym mógłby zamieszkać (art. 19a ust. 3
projektu). Zgoda na zamieszkanie najemcy wraz
z rodziną w innym lokalu ma być również potwier-
dzona notarialnie poświadczonym podpisem właści-
ciela lub osoby posiadającej tytuł prawny do lokalu.
Należy jednakże zaznaczyć, że w przypadku gdy
najemca świadomie nie dopełnił powyższego obo-
wiązku, wynajmującemu przysługuje możliwość wy-
powiedzenia stosunku prawnego, z zachowaniem
siedmiodniowego okresu wypowiedzenia.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie praw loka-
torów (…) obecnie jest po uzgodnieniach międzyre-
sortowych i oczekuje na rozpatrzenie przez Komitet
Rady Ministrów. O ostatecznym kształcie noweli za-
decyduje parlament.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
754
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie podatku dochodowego
od zysków kapitałowych (9320)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
nr SPS-023-9320/09, interpelację pana posła Toma-
sza Lenza z dnia 27 marca 2009 r. w sprawie zmian
przepisów podatkowych w zakresie opodatkowania
podatkiem dochodowym od osób fizycznych docho-
dów kapitałowych, uprzejmie informuję.
Kreując politykę podatkową państwa, minister
finansów musi pogodzić z jednej strony funkcje eko-
nomiczne podatków, z drugiej – ich aspekt społeczny.
W aspekcie ekonomicznym – w dobie spowolnienia
gospodarczego i istniejącego deficytu budżetowego
– najważniejszym zadaniem staje się realizacja zapla-
nowanych dochodów budżetu państwa. W interpela-
cji trafnie zostało zauważone, iż zniesienie lub obni-
żenie podatku od kapitałów pieniężnych oznacza
zmniejszenie wpływów budżetowych. W tej sytuacji
zmniejszenie wpływów do budżetu – przy zachowa-
niu wydatków budżetowych na niezmienionym po-
ziomie – spowoduje wzrost deficytu budżetowego lub
konieczność znalezienia alternatywnych źródeł do-
chodu, co w konsekwencji może mieć niekorzystne
następstwa społeczne.
Z kolei podniesiony w interpelacji aspekt realiza-
cji celu gospodarczego zniesienia podatku, który
miałby stać się instrumentem stymulującym alokację
kapitału posiadanego przez obywateli w oszczędności
bankowe, nie wydaje się trafny. Trzeba bowiem za-
uważyć, iż opodatkowanie dochodów kapitałowych
skłania raczej do zwiększania popytu konsumpcyj-
nego niż do zwiększania poziomu oszczędności.
W okresie spowolnienia gospodarczego stymulowanie
konsumpcji jest ważniejsze niż zwiększanie bodźców
do oszczędzania.
W świetle powyższego nie znajduję uzasadnienia
do likwidacji ani wprowadzenia zwolnień z opodat-
kowania dochodów z kapitałów pieniężnych uzyski-
wanych przez osoby fizyczne.
Odnośnie do poruszonego problemu wprowadze-
nia jednolitego sposobu rozliczania z wszystkich źró-
deł dochodów kapitałowych uprzejmie informuję, iż
dochody z kapitałów pieniężnych opodatkowane są
na zasadach szczególnych, nie łączy się ich z docho-
dami z innych źródeł i opodatkowane są proporcjo-
nalną stawką podatku w wysokości 19%. Natomiast
występujące różnice w określaniu podstawy opodat-
kowania wynikają z różnic w charakterze inwestycji
kapitałowych i w następstwie zróżnicowanego spo-
sobu generowania uzyskiwanych dochodów (określa-
nia rentowności inwestycji), w ramach szeroko rozu-
mianego źródła przychodów z „inwestycji kapitało-
wych”. W przypadkach gdzie, z konstrukcji rozlicze-
nia danego rodzaju inwestycji, informacje konieczne
do określenia podstawy opodatkowania znajdują się
w posiadaniu podmiotu krajowego (art. 30a ust. 1
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych – Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.), za pośrednictwem którego uzyskany
został dochód z inwestycji kapitałowej, podatek jest
pobierany przez ten podmiot. Taki sposób obliczania
i poboru podatku nie pozbawia podatnika prawa do
wystąpienia do organu podatkowego z wnioskiem
o stwierdzenie nadpłaty podatku, w przypadku gdy
kwestionuje jego wysokość lub zasadność pobrania
podatku przez płatnika.
Opodatkowanie dochodów z form inwestycji ka-
pitałowych, gdzie kompletne informacje niezbędne
do jego wyliczenia może posiadać tylko podatnik
(art. 30b ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych), obowiązek obliczenia podatku,
złożenia zeznania i zapłacenia podatku spoczywa na
podatniku.
Odnosząc się do propozycji wprowadzenia możli-
wości odliczania strat, także od dochodu, który był
osiągnięty w roku podatkowym poprzedzającym rok
poniesienia straty, uważam, że propozycja ta jest nie-
celowa. Rozwiązanie takie niezwykle skomplikowa-
łoby sposób rozliczania podatku. Trzeba bowiem za-
uważyć, iż immanentną cechą tego rozwiązania był-
by zwrot nadpłaty, a więc faktyczne wypływy środ-
ków finansowych z budżetu państwa. Takie pozby-
wanie się wpływów budżetowych (ujętych w wykona-
niu budżetu roku, za który zostały dokonane) powo-
dowałoby de facto w latach następnych (w których
nastąpiłyby rozliczenia strat) konieczność poniesie-
nia przez państwo wydatków budżetowych nieuję-
tych w budżecie. W konkluzji, przyjęcie takiego roz-
wiązania nie tylko komplikowałoby system podatko-
wy, ale również kłóciłoby się z zasadami planowania
i wykonania budżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 18 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie zobowiązań wynikających
z umów opcyjnych (9321)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-9321/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Tomasza Lenza w sprawie zobowiązań wy-
nikających z umów opcyjnych uprzejmie przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż zgodnie z infor-
macjami uzyskanymi z Komisji Nadzoru Finansowe-

go łączna liczba przedsiębiorstw zaangażowanych
w transakcje na walutowych instrumentach pochod-
nych wynosiła na dzień 20 marca 2009 r. – 30421).
W transakcje typu forward, swap i opcje walutowe
zaangażowanych było odpowiednio: 2381, 316 i 906
przedsiębiorstw.
Natomiast według danych zawartych w Sprawoz-
daniu operatywnym z wykonania budżetu państwa za
okres styczeń – marzec 2009 r. dochody budżetu pań-
stwa z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych
przedstawiają się następująco (dane w tys. zł):
— styczeń 2009 – 375 718,
— luty 2009 – 1 776 033,
— marzec 2009 – 7 830 136.
Porównanie odpowiednich danych ze sprawozdań
operatywnych za analogiczne okresy roku 2008
i 2009 przedstawia tabela poniżej.
w tys. zł
Wyszczegól- Plan dochodów Wykonanie
nienie określony I I-II I-III 3:2
w ustawie
budżetowej
1 2 3 4 5 6
CIT 2008 27 150 000 502 276 2 261 882 8 575 704 1,9%
CIT 2009 33 120 000 375 718 1 776 033 7 830 136 1,1%
Niezależnie od przytoczonych danych uprzejmie
informuję, iż sytuacja związana z opcjami walutowy-
mi jest na bieżąco monitorowana przez rząd i pod-
mioty odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru. Mi-
nisterstwo Finansów dostrzega zagrożenia, jakie
kwestia zawartych opcji walutowych wywołuje dla
przedsiębiorców i całości gospodarki, zauważa jed-
nak, iż wszelkie próby ustawowego wkraczania w sto-
sunki cywilnoprawne pomiędzy równoprawnymi
podmiotami niosłyby za sobą bardzo poważne ryzyko
zachwiania pewności obrotu prawnego i gospodar-
czego oraz ryzyko utraty wiarygodności Rzeczypo-
spolitej Polskiej na arenie międzynarodowej, a w kon-
sekwencji mogłoby przyczynić się m.in. do wzrostu
kosztów obsługi długu publicznego, spadku zainte-
resowania ofertami prywatyzacyjnymi wśród inwe-
storów zagranicznych, ograniczeniem transakcji za-
wieranych między krajowymi i zagranicznymi kon-
trahentami. Działania tego rodzaju mogłoby wyge-
nerować także bardzo poważne ryzyko dla krajowego
sektora bankowego.
Z powyższych względów Ministerstwo Finansów
stoi na stanowisku, iż możliwości całościowego roz-
wiązania problemu należy szukać w ramach obecnie
obowiązujących ram prawnych. Ponadto w opinii mi-
nisterstwa najbardziej właściwym rozwiązaniem za-
istniałego problemu opcji walutowych są indywidu-
alne negocjacje prowadzone między przedsiębiorcami
i bankami, a w przypadku braku porozumienia – me-
diacje i ewentualne skierowanie sprawy do rozstrzy-
gnięcia przez sąd polubowny.
Odnosząc się natomiast do propozycji ustawowego
zawieszenia egzekucji wszczętej przez banki do czasu
Wartość ta pochodzi z danych osiemnastu banków, istotnie
1)
zaangażowanych w transakcje tego typu.
755
rozstrzygnięcia sporów sądowych i zniesienia opłat
procesowych dla przedsiębiorców przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
Zgodnie z założeniami poselskiego projektu usta-
wy o uregulowaniu niektórych stosunków prawnych
dotyczących opcji walutowych i zmianie innych ustaw
(druk nr 1928) jednym z mechanizmów ułatwiają-
cych weryfikację umów dotyczących opcji waluto-
wych jest przyjęcie rozwiązania polegającego na tym,
że: „W przypadku wszczęcia przez przedsiębiorcę po-
stępowania sądowego w związku z zobowiązaniami
dotyczącymi opcji walutowych, postępowanie egze-
kucyjne przeciwko temu przedsiębiorcy nie może być
wszczęte, a prowadzone na podstawie bankowego ty-
tułu egzekucyjnego ulega zawieszeniu przez sąd
z urzędu do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia
sprawy” (art. 2).
W opinii Ministerstwa Finansów rozwiązanie ta-
kie budzi wątpliwości natury prawnej. Po pierwsze,
Wskaźniki zaproponowane brzmienie art. 2 projektu ustawy
4:2 5:2 sprawia, iż zakres przedmiotowy ustawy będzie prak-
tycznie nieograniczony. Przyjmując bowiem ustawo-
7 8 we definicje pojęcia przedsiębiorca, przepisy ustawy
8,3% 31,6% będą miały zastosowanie do wszystkich przedsiębior-
5,4% 23,6% ców (w tym banków) i do wszystkich niezakończo-
nych postępowań sądowych wszczętych w związku
ze zobowiązaniami dotyczącymi opcji walutowych.
Ponadto przyjęte w projektowanym art. 2 zapisy
oznaczają, że wszczęcie przez przedsiębiorcę dowol-
nego postępowania sądowego w związku z zobowią-
zaniami dotyczącymi opcji walutowych spowoduje
niemożliwość wszczęcia lub obowiązek zawieszenia
wszelkich postępowań egzekucyjnych toczących się
przeciwko niemu, niezależnie od tego, jakie świadcze-
nia mają być w tychże postępowaniach egzekucyj-
nych wyegzekwowane (przepisem tym objęte są
wszelkie świadczenia, w tym niezwiązane w jakikol-
wiek sposób z opcjami walutowymi).
Zdaniem Ministerstwa Finansów brak możliwości
wszczynania postępowań egzekucyjnych w stosunku
do niektórych uczestników obrotu gospodarczego
oraz konieczność zawieszenia (do czasu prawomoc-
nego rozstrzygnięcia sprawy) postępowań egzekucyj-
nych prowadzonych na podstawie bankowych tytu-
łów egzekucyjnych może spowodować zakłócenia
w działalności instytucji kredytowych, zmniejszając
w konsekwencji bezpieczeństwo wykonywania czyn-
ności bankowych, co z kolei wpłynęłoby na obciąże-
nie ryzykiem środków deponentów powierzonych
bankowi pod tytułem zwrotnym.
Należy także podkreślić, iż bankowy tytuł egze-
kucyjny jest istotnym instrumentem stosowanym
w praktyce bankowej dla ściągania należności banku
od kontrahentów niewywiązujących się ze swoich zo-
bowiązań. Wprowadzenie przepisów uniemożliwiają-
cych jego zastosowanie zachwiałoby więc zasadą
pewności i respektowalności umów zawieranych
w obrocie gospodarczym. Negatywne skutki takiego
działania odczuwalne byłyby nie tylko dla sektora
bankowego.
Innym skutkiem wejścia projektowanych przepi-
sów w życie byłoby prawdopodobnie wywołanie po
756
stronie banków chęci dublowania „instrumentów”
zabezpieczających, których ustanowienie wiązałoby
się z dodatkowymi kosztami dla kontrahentów ban-
ków (takimi instrumentami zabezpieczającymi mo-
głyby być inne tytuły egzekucyjne – np. oświadczenie
dłużnika o poddaniu się egzekucji na rzecz banku,
złożone w formie aktu notarialnego, o którym mowa
w art. 777 § 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. Kodeks postępowania cywilnego).
W tym kontekście należy wskazać, że wierzytel-
ności banków należą do najmniej spornych w obrocie
gospodarczym, zarówno co do tytułów, z których wy-
nikają, jak też co do wysokości należnych kwot. Księ-
gi rachunkowe banku oraz inne dokumenty bankowe
zawierają ścisłe, konkretne i sprawdzalne dane o do-
konanych czynnościach prawnych, stanowiących
podstawę należności, kwocie należności banku albo
kwocie należności klienta. Z powyższych względów
ustawodawca przyznał księgom rachunkowym ban-
ków oraz wyciągom z tych ksiąg moc prawną doku-
mentów urzędowych (art. 95 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Prawo bankowe2)).
Trzeba podkreślić, iż wystawienie bankowego ty-
tułu egzekucyjnego na podstawie ksiąg banków lub
innych dokumentów związanych z dokonywaniem
czynności bankowych oraz uzyskanie dla niego są-
dowej klauzuli wykonalności obwarowane jest wielo-
ma ograniczeniami i wymogami.
Bankowy tytuł egzekucyjny musi oznaczać:
— dłużnika zobowiązanego do zapłaty,
— wysokość zobowiązań dłużnika wraz z odset-
kami i terminami ich płatności,
— datę wystawienia bankowego tytułu egzeku-
cyjnego,
— czynność bankową, z której wynikają docho-
dzone roszczenia,
— wzmiankę o wymagalności dochodzonego rosz-
czenia.
Bankowy tytuł egzekucyjny spełniający powyższe
wymagania merytoryczne i formalne wraz z załączo-
nym oświadczeniem dłużnika o poddaniu się egzeku-
cji może stanowić podstawę do wystąpienia przez
bank z wnioskiem o nadanie mu klauzuli wykonal-
ności. Zgodnie bowiem z postanowieniami art. 97
Prawa bankowego: „Bankowy tytuł egzekucyjny
może stanowić podstawę egzekucji prowadzonej we-
dług przepisów Kodeksu postępowania cywilnego
2)
Art. 95. 1. Księgi rachunkowe banków, wyciągi z tych ksiąg
podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń
w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku i opatrzone
pieczęcią banku oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświad-
czenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrze-
czenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności oraz stwier-
dzające udzielenie kredytu, pożyczki pieniężnej, ich wysokość,
zasady oprocentowania, warunki spłaty, przeniesienie wierzy-
telności zabezpieczonej hipoteką lub zastawem rejestrowym,
mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią pod-
stawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach
publicznych. 2. Czynność bankowa lub czynność zabezpieczająca
wierzytelność banku stwierdzona dokumentem, o którym mowa
w ust. 1, ma datę pewną od daty tego dokumentu.
dopiero po nadaniu mu przez sąd klauzuli wykonal-
ności […].”.
Sąd nadaje bankowemu tytułowi egzekucyjnemu
klauzulę wykonalności wyłącznie przeciwko osobie,
która bezpośrednio z bankiem dokonywała czynności
bankowej albo jest dłużnikiem banku z tytułu zabez-
pieczenia wierzytelności banku wynikającej z czyn-
ności bankowej. Innym wymogiem jest to, by banko-
wy tytuł egzekucyjny obejmował roszczenie wynika-
jące bezpośrednio z czynności bankowej.
Dłużnikowi przysługują na każdym etapie postę-
powania środki obrony. Przed nadaniem bankowemu
tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności dłuż-
nik ma możliwość żądania ustalenia przez sąd istnie-
nia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa
(art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego). Dłuż-
nik, po wniesieniu do sądu wniosku o nadanie ban-
kowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonal-
ności, może ponadto podnieść zarzut braku spełnia-
nia przez bankowy tytuł egzekucyjny wymogów for-
malnych określonych w art. 96 ust. 2 Prawa banko-
wego. Zgodnie z postanowieniami art. 7862 Kodeksu
postępowania cywilnego: „W postępowaniu o nada-
nie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi eg-
zekucyjnemu sąd bada, czy dłużnik poddał się egze-
kucji oraz czy roszczenie objęte tytułem wynika
z czynności bankowej dokonanej bezpośrednio z ban-
kiem lub z zabezpieczenia wierzytelności banku wy-
nikającej z tej czynności”. Zgodnie z § 2 cytowanego
przepisu: „Jeżeli wykonanie tytułu egzekucyjnego
jest uzależnione od zdarzenia, które udowodnić po-
winien wierzyciel, sąd nada klauzulę wykonalności,
po dostarczeniu dowodu tego zdarzenia w formie do-
kumentu”.
Należy zauważyć także, że bankowy tytuł egze-
kucyjny zaopatrzony w sądową klauzulę wykonalno-
ści nie ma takiej mocy prawnej jak prawomocny wy-
rok sądowy, a więc nie korzysta z tzw. powagi rzeczy
osądzonej i dłużnik ma prawo wnieść do sądu drugiej
instancji zażalenie na postanowienie o nadaniu klau-
zuli wykonalności. Dłużnik, który kwestionuje ist-
nienie długu lub jego wysokość, ma prawo wytocze-
nia przed sądem powództwa przeciwegzekucyjnego,
żądając pozbawienia wykonalności bankowego tytu-
łu egzekucyjnego w całości lub w części, zgodnie
z art. 8401 Kodeksu postępowania cywilnego. W związ-
ku z wytoczonym powództwem może przeczyć zda-
rzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wyko-
nalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak
również powoływać się na zdarzenia po powstaniu
tytułu egzekucyjnego, wskutek których jego zobo-
wiązanie wobec banku wygasło albo nie może być
egzekwowane.
Na uwagę zwraca także fakt, iż wystawienie przez
bank bankowego tytułu egzekucyjnego z narusze-
niem przepisów prawa skutkuje daleko idącymi kon-
sekwencjami prawnymi. Poświadczenie nieprawdy
w księgach rachunkowych banku, wyciągach z tych
ksiąg oraz w oświadczeniach banku, np. stwierdza-
jących udzielenie kredytu, pożyczki pieniężnej, ich
wysokość, zasady oprocentowania i warunki spłaty,
które mają moc dokumentów urzędowych, stanowi

przestępstwo przewidziane w art. 271 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks karny. Dłużnikowi, wobec
którego skierowano egzekucję na podstawie banko-
wego tytułu egzekucyjnego wystawionego z narusze-
niem prawa, przysługuje roszczenie do banku o od-
szkodowanie w pełnym zakresie poniesionej szkody
z tytułu przeprowadzonej egzekucji.
Projekt ustawy zawiera także propozycję dokona-
nia zmiany brzmienia art. 95 ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych,
poprzez wprowadzenie zwolnienia z opłat pozwów
o roszczenia, o których mowa w art. 3571 i 3581 usta-
wy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Zda-
niem Ministerstwa Finansów propozycja zwolnienia
wszelkich pozwów w sprawach o ukształtowanie sto-
sunku prawnego nie znajduje uzasadnienia. Zgodnie
z intencją wnioskodawców zwolnienie to ma na celu
ułatwić zagrożonym podmiotom (w związku ze zobo-
wiązaniami dotyczącymi opcji walutowych) wnosze-
nie pozwów bez pogorszenia swojej sytuacji finanso-
wej, ale w swej treści odnosi się ponownie do wszyst-
kich podmiotów i wszelkich pozwów o roszczenia,
o których mowa w art. 3571 i 3581 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie nabycia prawa własności
nieruchomości będących we współużytkowaniu
wieczystym właścicieli lokali mieszkalnych
w budynkach wielorodzinnych (9322)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Roszaka dotyczącą
nabycia prawa własności nieruchomości będących we
współużytkowaniu wieczystym właścicieli lokali miesz-
kalnych, przekazaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia
2009 r., nr SPS-023-9322/09, przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
1. Odnosząc się do kwestii wprowadzenia zmian
legislacyjnych mających na celu umożliwienie naby-
cia z mocy prawa własności nieruchomości przez oso-
by będące współużytkownikami wieczystymi tych
nieruchomości, uprzejmie informuję, że przyjęciu
proponowanych rozwiązań stoją na przeszkodzie za-
sadnicze względy natury systemowej i konstytucyj-
nej. Jak wynika z interpelacji, uwłaszczeniem takim
miałyby być objęte tylko osoby zainteresowane, a więc
takie, które wyrażą wolę takiego przekształcenia
757
(np. składając odpowiedni wniosek). Jednakże wska-
zać należy, że wbrew temu, co wskazano w interpe-
lacji, przekształcenie takie nie miałoby charakteru
przekształcenia z mocy prawa, skoro uzależnione by-
łoby ono od wyrażenia woli dokonania przekształce-
nia przez współużytkownika wieczystego. Przyjęcie
takiego rozwiązania mogłoby doprowadzić do tego,
iż grunt, którego jedynym właścicielem były dotych-
czas Skarb Państwa lub jednostka samorządu tery-
torialnego, stałby się przedmiotem współwłasności
dotychczasowego właściciela oraz osób, które wyra-
ziły wolę dokonania przekształcenia. Oprócz tego na
gruncie tym nadal współwystępowałoby użytkowa-
nie wieczyste (przysługujące tym użytkownikom,
którzy nie wyrazili woli przekształcenia).
Zasadniczą cechą współwłasności, niezależnie od
tego, czy jest ona współwłasnością w częściach ułam-
kowych, czy też opiera się na wspólności łącznej, jest
to, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo
do całej rzeczy (np. nieruchomości). Prawo to jest je-
dynie ograniczone analogicznymi uprawnieniami
pozostałych współwłaścicieli. W przypadku współ-
własności obowiązuje więc zasada, iż poszczególnym
współwłaścicielom nie mogą przysługiwać wyłączne
prawa do określonej fizycznie części nieruchomości.
Tak więc w przypadku dopuszczenia możliwości
przekształcenia użytkowania wieczystego we wła-
sność przez jedynie część współużytkowników wie-
czystych danej nieruchomości gruntowej osoby te
stałyby się, wraz ze Skarbem Państwa czy jednostką
samorządu terytorialnego, współwłaścicielami całej
nieruchomości, a jedynie zakres ich uprawnień w od-
niesieniu do tej nieruchomości wyznaczony byłby
określonym ułamkiem (odpowiadającym wielkości
udziału we współwłasności). Należy przy tym dodać,
że w takim przypadku również istniejące na tym
gruncie prawo użytkowania wieczystego przysługu-
jące tym współużytkownikom, którzy nie byli za-
interesowani przekształceniem, dotyczyłoby całej
nieruchomości, a nie udziału we współwłasności
przysługującego nadal Skarbowi Państwa czy jed-
nostce samorządu terytorialnego. Skoro bowiem
przed dokonaniem takiego częściowego przekształce-
nia współużytkowanie wieczyste obejmowało całą
nieruchomość, to dokonanie przekształcenia nie mo-
głoby doprowadzić do ograniczenia uprawnień tych
użytkowników wieczystych, którzy przekształcenia
nie dokonali.
W takim stanie rzeczy jednoczesne istnienie
współwłasności – obejmującej, co wskazano powyżej,
całą nieruchomość gruntową – oraz współużytkowa-
nia wieczystego, które również obejmowałoby całą
nieruchomość, uniemożliwiłoby określenie upraw-
nień poszczególnych współwłaścicieli i współużyt-
kowników wieczystych. Doprowadziłoby to również
do złamania zasady, iż właścicielem gruntu oddane-
go w użytkowanie wieczyste może być wyłącznie
Skarb Państwa albo jednostka samorządu terytorial-
nego. Niedopuszczalność takiej sytuacji potwierdził
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 28 września 1995 r.
(sygn. akt III CZP 127/95), wykluczając możliwość
758
sprzedaży przez gminę ułamkowej części gruntu za-
budowanego domem wielomieszkaniowym jako pra-
wa związanego z własnością lokalu, jeżeli grunt ten
stanowi przedmiot współużytkowania wieczystego
związanego z własnością uprzednio wyodrębnio-
nych lokali. W zakresie przekształcenia użytkowa-
nia wieczystego rozwiązanie takie wyraźnie wyklu-
cza art. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
kształceniu prawa użytkowania wieczystego w pra-
wo własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459,
z późn. zm.), zgodnie z którym, jeżeli przekształce-
nie miałoby dotyczyć nieruchomości gruntowych,
których użytkownikami wieczystymi są osoby fi-
zyczne i prawne będące właścicielami lokali oraz
spółdzielnie mieszkaniowe będące właścicielami bu-
dynków mieszkalnych lub garaży, to z żądaniem
przekształcenia wystąpić muszą wszyscy użytkow-
nicy wieczyści. W razie braku zgody części z nich
pozostali współużytkownicy mogą zwrócić się o roz-
strzygnięcie tej kwestii przez sąd.
Wskazać należy również na regulację zawartą
w art. 3a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 24 czerwca
1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80,
poz. 903, z późn. zm.), zgodnie z którą nie oddaje się
gruntu we współużytkowanie wieczyste, jeżeli sta-
nowi on przedmiot współwłasności związanej z wła-
snością uprzednio wyodrębnionych lokali, a z drugiej
strony nie sprzedaje się udziału we współwłasności
gruntu, jeżeli grunt ten stanowi przedmiot współ-
użytkowania wieczystego związanego z własnością
uprzednio wyodrębnionych lokali. Dodać należy, iż
przedstawione powyżej stanowisko w równym stop-
niu dotyczy przekształcenia użytkowania wieczyste-
go nieruchomości zabudowanych budynkami miesz-
kalnymi, jak i przekształcenia wszelkich innych nie-
ruchomości gruntowych, w tym również zabudowa-
nych garażami. Za niedopuszczalne uznać należy
również przekształcenie współużytkowania wieczy-
stego związanego z własnością lokali, które miałoby
się dokonać z mocy prawa, to jest niezależnie od wy-
stąpienia ze stosownym wnioskiem przez użytkow-
nika wieczystego zainteresowanego dokonaniem prze-
kształcenia. Po pierwsze, poważne zastrzeżenia co do
zgodności z konstytucją budziłoby ograniczenie prze-
kształcenia z mocy prawa jedynie do przypadków,
w których użytkowanie wieczyste związane jest z od-
rębną własnością lokali. W uzasadnieniu wyroku
z dnia 12 kwietnia 2000 r. sygn. akt K 8/98 Trybunał
Konstytucyjny, oceniając rozwiązania przyjęte w usta-
wie z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu pra-
wa użytkowania wieczystego przysługującego oso-
bom fizycznym w prawo własności (Dz. U. z 2001 r.
Nr 120, poz. 1299, z późn. zm.), krytycznie odniósł
się do podmiotowych ograniczeń przyjętych w tej
ustawie. Wskazał, że osoby objęte tą ustawą zostały
uprzywilejowane, przy czym ich wyróżnienia nie
usprawiedliwiały żadne obiektywne kryteria.
Z natury rzeczy przekształcenie dokonujące się
z mocy prawa obejmowałoby przy tym wszystkich
użytkowników wieczystych objętych zakresem pod-
miotowym ustawy, a więc następowałoby niezależnie
od tego, czy byliby oni zainteresowani dokonaniem
takiego przekształcenia, a nawet niekiedy wbrew ich
woli. Przyjęcie takiego rozwiązania samo w sobie ro-
dziłoby istotną wątpliwość z punktu widzenia zgod-
ności z zasadą autonomii woli podmiotów stosunków
cywilnoprawnych. Jednakże kwestią zasadniczą był-
by w takim przypadku problem odpłatności bądź nie-
odpłatności takiego przekształcenia. Ewentualne
przyjęcie zasady, iż przekształcenie z mocy prawa od-
bywa się odpłatnie, uznać należy za niedopuszczalne
z uwagi na fakt, iż oznaczałoby ono nałożenie obo-
wiązku uiszczenia opłaty z tytułu przekształcenia na
wszystkich użytkowników wieczystych objętych
przekształceniem, a więc również na tych, którzy nie
mogliby bądź nie chcieli takiego ciężaru ponieść. Na-
tomiast wprowadzenie nieodpłatnego przekształce-
nia prowadziłoby w praktyce do wywłaszczenia pod-
miotów, którym przysługuje własność gruntów od-
danych w użytkowanie wieczyste, a więc Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego.
W tym względzie należy przypomnieć stanowisko
Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w przywoła-
nym powyżej wyroku z dnia 12 kwietnia 2000 r.,
w którym Trybunał zdecydowanie zakwestionował
przewidzianą pierwotnie w ustawie o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego przysługującego
osobom fizycznym w prawo własności symboliczną
odpłatność za przekształcenie. Trybunał uznał, że
takie uregulowanie stanowi zbyt daleko idącą in-
gerencję ustawodawcy w prawo własności gminy
i w istocie oznacza odjęcie gminom własności pewnej
kategorii dóbr. Jeśli więc zakwestionowano symbo-
liczną odpłatność, to łatwo przewidzieć stanowisko
Trybunału przy przyjęciu zasady nieodpłatnego prze-
kształcenia.
2. W odniesieniu do potrzeby przeprowadzenia
debaty na temat zasadności zmian w konstrukcji
użytkowania wieczystego z udziałem ekspertów i sa-
morządowców wskazać należy, że debata taka toczy
się w chwili obecnej. Dnia 25 maja 2005 r. w Mini-
sterstwie Infrastruktury odbyła się zorganizowana
przez Europejski Instytut Nieruchomości konferen-
cja zatytułowana: „Reforma prawa użytkowania wie-
czystego – prawo zabudowy. Kierunki zmian”. Na
konferencji tej oprócz przedstawicieli Ministerstwa
Infrastruktury oraz Ministerstwa Sprawiedliwości
obecne było również liczne grono przedstawicieli na-
uki, samorządowców i inwestorów. W trakcie konfe-
rencji pan prof. Radwański, przewodniczący Komisji
Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego, przedstawił zało-
żenia do projektu ustawy o nowym ograniczonym
prawie rzeczowym – prawie zabudowy – które miało-
by, w określonym zakresie, zastąpić obecne użytko-
wanie wieczyste.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie likwidacji wydziałów grodzkich
w sądach rejonowych (9323)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Iwony Arent w sprawie likwi-
dacji wydziałów grodzkich w sądach rejonowych,
przesłaną przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
nr SPS-023-9323/09, uprzejmie przedstawiam, co
następuje:
Priorytetowym celem prowadzonych w Minister-
stwie Sprawiedliwości prac w zakresie reformy są-
downictwa powszechnego jest zagwarantowanie oby-
watelom realizacji konstytucyjnego prawa do sądu,
rozumianego jako rozpatrzenie sprawy bez nieuza-
sadnionej zwłoki przez właściwy sąd.
Realizacji wymienionego wyżej zamierzenia słu-
żyć ma wprowadzenie rozwiązań organizacyjnych
mających na celu racjonalne wykorzystanie kadry
orzeczniczej i administracyjnej. Dlatego też rozwa-
żane są różne warianty uproszczenia i uelastycznie-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych,
w tym jednostek szczebla rejonowego.
Planowane jest m.in. zniesienie niektórych wy-
działów grodzkich działających w sądach rejono-
wych o obsadzie orzeczniczej od 11 do 20 sędziów,
co wynika z braku potrzeby funkcjonowania dodat-
kowych wydziałów poza cywilnym i karnym do roz-
poznawania spraw cywilnych, karnych i wykrocze-
niowych. Istnienie wydziałów grodzkich w małych
sądach powoduje rozdrobnienie struktury organi-
zacyjnej sądownictwa i to w sytuacji, gdy wydziały
cywilne i karne trudno uznać za duże i wymagające
podziału.
Zdecydowanie pragnę podkreślić, że podjęcie de-
cyzji o zniesieniu konkretnego wydziału grodzkiego
zawsze poprzedzone jest wnikliwą analizą nie tylko
liczby etatów w danej komórce organizacyjnej, ale
przede wszystkim obciążenia sędziów pracą orzecz-
niczą oraz wielkości wpływu spraw.
W przypadku zniesienia wydziałów grodzkich
w miastach siedzibach sądów rejonowych dostęp oby-
wateli do sądu w sprawach należących do właściwości
wydziałów grodzkich nie zostanie w żaden sposób
ograniczony, gdyż sprawy ze znoszonych sądów grodz-
kich zostaną przekazane do wydziałów cywilnych
i karnych mających siedziby w tych samych macie-
rzystych jednostkach. Nie zaistnieje zatem koniecz-
ność dojazdu uczestników postępowań sądowych do
innych miejscowości.
Dokonanie omawianej reorganizacji może spowo-
dować krótkotrwałe pogorszenie wyników w zakresie
sprawności postępowania z uwagi na konieczność
przeprowadzenia szeregu czynności o charakterze
759
organizacyjnym. W rezultacie przedmiotowych dzia-
łań nie należy jednak spodziewać się wydłużenia cza-
su oczekiwania na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż sę-
dziowie orzekający obecnie w wydziałach grodzkich
przewidzianych do zniesienia, podobnie jak i pracow-
nicy administracyjni, zasilą wydziały karne i cywil-
ne macierzystych sądów rejonowych.
Odnosząc się do przedstawionej przez Panią Poseł
informacji dotyczącej rozpoznawania przez wydziały
grodzkie ponad połowy wszystkich spraw wpływają-
cych do polskich sądów, należy wskazać, że w 2008 r.
sądy rejonowe rozpoznały 2 161 330 spraw karnych
i wykroczeniowych, z czego 1 143 506 (ok. 53%) spraw
przypada na wydziały grodzkie. W pionie cywilnym
sądy rejonowe rozstrzygnęły 5 922 762 sprawy, w tym
833 238 (ok. 14%) spraw rozpoznały wydziały grodz-
kie. Biorąc natomiast pod uwagę wszystkie kategorie
spraw wpływających do sądów apelacyjnych, okręgo-
wych i rejonowych, wydziały grodzkie rozpoznały ok.
18% ogólnego wpływu.
W kwestii zniesienia Zamiejscowego Wydziału
Grodzkiego Sądu Rejonowego w Ostródzie z siedzibą
w Morągu informuję, że istotne znaczenie dla oceny
możliwości i celowości zniesienia zamiejscowych wy-
działów grodzkich ma aspekt ekonomiczny, związany
ze statusem prawnym nieruchomości stanowiących
siedziby wydziałów. Dlatego też minister sprawiedli-
wości podjął decyzję o czasowym odstąpieniu od li-
kwidacji zamiejscowych wydziałów grodzkich usytu-
owanych w budynkach będących własnością Skarbu
Państwa. Prezesi sądów okręgowych zostaną jednak
zobowiązani do podjęcia działań w zakresie zabez-
pieczenia w siedzibach sądów rejonowych warunków
lokalowych dla przejęcia w przyszłości spraw z za-
miejscowych wydziałów grodzkich.
Likwidacja Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego
Sądu Rejonowego w Ostródzie z siedzibą w Morągu
nie jest więc obecnie rozważana.
Reasumując, pragnę poinformować Panią Poseł,
że wejście w życie rozporządzenia ministra sprawie-
dliwości w sprawie zniesienia niektórych sądów
grodzkich oraz zmiany rozporządzenia w sprawie
utworzenia sądów grodzkich, uwzględniającego znie-
sienie niektórych wydziałów grodzkich w sądach re-
jonowych o obsadzie orzeczniczej od 11 do 20 sędziów,
planowane jest z dniem 1 lipca 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
760
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie zmiany zapisu w uchwale
Zarządu PFRON nr 113/2000
z dnia 14 marca 2000 r. (9324)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
30 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-9324/09, interpe-
lację pani poseł Iwony Arent, w sprawie zmiany za-
pisu w uchwale Zarządu PFRON nr 113/2000 z dnia
14 marca 2000 r., proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień:
Ad 1. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie
przewiduje obecnie zmiany rozporządzenia z dnia
25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia rodzajów
zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środ-
ków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz 861, z późn. zm.),
w części dotyczącej § 13 pkt 4. Przepisy wyznaczają
maksymalny pułap, pozwalając realizatorowi zada-
nia na swobodne kształtowanie ich wysokości w ra-
mach indywidualnie rozpatrywanego wniosku. Po-
nadto, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z ustawą
z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym
(t.j. Dz. U. z 2001, Nr 142, poz.1592, z późn. zm.) po-
wiat wykonuje określone innymi ustawami zadania
publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie
m.in. wspierania osób niepełnosprawnych. Natomiast
zgodnie z art. 35a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2008,
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) do zadań powiatu należy
m.in. podejmowanie działań dotyczących rozwiązy-
wania problemów osób niepełnosprawnych. Zakres
tych zadań oraz sposób ich realizacji definiuje samo-
rząd powiatowy (art. 35a ust. l pkt l ww. ustawy).
Zadania te realizowane są przy udziale środków wła-
snych będących w dyspozycji powiatów, a środki Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych przyznawane w ramach dofinansowania
zadań powiatu mają jedynie charakter wspierający
te zadania.
Ponadto informuję panią poseł, że rozporządze-
niem z dnia 2 stycznia 2008 r. zmieniającym rozpo-
rządzenie w sprawie określenia rodzajów zadań po-
wiatu, które mogą być finansowane ze środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych (Dz. U. Nr 3, poz. 15, z późn. zm.), mini-
sterstwo wprowadziło zmianę polegającą na rezygna-
cji z trzyletniego ograniczenia udzielenia dofinanso-
wania w przypadku likwidacji barier architektonicz-
nych. Nowelizacja ta została wprowadzona w związ-
ku z dużymi kosztami likwidacji tych barier i odpo-
wiedzią na sygnalizowane braki wystarczających
środków finansowych wnioskodawców, co uniemoż-
liwiało jednorazową likwidację tego rodzaju barier.
Dla realizatora zadania dotyczącego likwidacji
barier funkcjonalnych nie ma znaczenia źródło po-
chodzenia środków stanowiących wkład własny
wnioskodawcy w realizowane przedsięwzięcie. Zgod-
nie z § 11 rozporządzenia w sprawie określenia ro-
dzajów zadań (...) osoba niepełnosprawna składająca
wniosek o dofinansowanie w ww. zakresie powinna
w określonych przepisami przypadkach udokumen-
tować informację o posiadanych środkach przezna-
czanych na ten cel. Istotne jest odpowiednie zabez-
pieczenie „wniesienia” wkładu własnego w innej for-
mie niż finansowa oraz dotrzymanie warunku doty-
czącego przedłożenia przez wnioskodawcę dowodu
pokrycia udziału własnego w kosztach zadania.
Przez udział własny można rozumieć udział będący
przedmiotem czyjegoś posiadania, należący do kogoś.
Przepisy ww. rozporządzenia nie określają katalogu
źródeł finansowania udziału własnego, wobec czego
wnioskodawca może swój udział w kosztach realiza-
cji zadania sfinansować z jakichkolwiek środków po-
zostających w jego dyspozycji (w tym przekazanych
na realizację zadania przez inne podmioty), o ile prze-
pisy stanowiące podstawę ich przyznania nie zawie-
rają w tym zakresie żadnych ograniczeń, z wyjątkiem
środków PFRON przyznanych mu na podstawie do-
wolnego tytułu.
Ad 2. Odnosząc się do przywołanej w treści in-
terpelacji uchwały Zarządu PFRON nr 113/2000
z 14 marca 2000 r., dotyczącej wysokości wkładu wła-
snego, uprzejmie wyjaśniam, że w wyniku procesu
decentralizacji zadań państwa politykę wspierania
osób niepełnosprawnych realizują jednostki samo-
rządu terytorialnego szczebla powiatowego. Proces
kształtowania się zadań powiatu w sferze rehabilita-
cji społecznej i zawodowej oraz zatrudniania osób
niepełnosprawnych zapoczątkowało przejęcie przez
starostów z dniem 1 stycznia 1999 r. części kompe-
tencji PFRON. Zadania powiatowych centrów pomo-
cy rodzinie i powiatowych urzędów pracy zostały
określone przepisami ustawy z dnia 29 grudnia 1998 r.
o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrożeniem
reformy ustrojowej państwa (Dz. U. z 1998 r., Nr 1126,
poz. 162, z późn. zm.). Natomiast na podstawie art. 35a
ust. 4 ustawy o rehabilitacji (...) zostało wydane roz-
porządzenie w sprawie określenia rodzajów (...).
W związku z powyższym nie widzę podstaw do przy-
wrócenia zapisów ww. uchwały.
Mając świadomość trudnej sytuacji, w jakiej znaj-
dują się niejednokrotnie osoby niepełnosprawne, zro-
zumiałe jest, że znaczna część osób niepełnospraw-
nych ubiegających się o dofinansowanie ze środków
PFRON będzie rozczarowana w sytuacji, gdy tego
wsparcia nie otrzyma lub otrzyma je w niesatysfak-
cjonującej wysokości. PFRON co roku dysponuje ści-
śle określonym budżetem, a potrzeby zgłaszane przez
osoby niepełnosprawne znacznie przekraczają moż-
liwości ich sfinansowania. Trzeba jednak podkreślić,
że hierarchizowanie potrzeb osób niepełnosprawnych
jest zadaniem niezwykle trudnym, silnie subiektyw-

nym i wymagającym uwzględnienia wielu czynni-
ków. Jednakże wszelkie opinie na temat zmian
w obowiązujących przepisach są traktowane z nale-
żytą uwagą.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie możliwości wprowadzenia
do prawa weterynaryjnego
obligatoryjnych kontroli sklepów zoologicznych
(9325)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Joanny Muchy w sprawie wpro-
wadzenia do prawa weterynaryjnego obligatoryjnych
kontroli sklepów zoologicznych, przesłaną przy pi-
śmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej,
znak SPS-023-9325/09, z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Działalność w zakresie obrotu zwierzętami, z wy-
jątkiem obrotu prowadzonego w ramach działalności
rolniczej w rozumieniu przepisów Prawa działalności
gospodarczej, pośrednictwa w tym obrocie lub skupu
zwierząt jest działalnością nadzorowaną, regulowa-
ną przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342).
Przepis art. 2 pkt 14 ustawy o ochronie zdrowia zwie-
rząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt
stanowi, że przez pojęcie obrót należy rozumieć mię-
dzy innymi umieszczanie na rynku, które jest zde-
finiowane w pkt 13 art. 2 przedmiotowej ustawy
jako „przetrzymywanie lub prezentację w celu sprze-
daży, oferowanie do sprzedaży, sprzedaż, dostarcza-
nie lub każdy inny sposób wprowadzania na rynek”.
W takim stanie prawnym działalność prowadzona
w sklepie zoologicznym polegająca na przetrzymy-
waniu lub prezentacji w celu sprzedaży, oferowaniu
do sprzedaży lub sprzedaży zwierząt jest obrotem
zwierzętami.
Ogólne wymagania dla podejmowania i prowadze-
nia działalności nadzorowanej, w tym w zakresie ob-
rotu zwierzętami, z określeniem obowiązków pod-
miotu prowadzącego taką działalność oraz kompe-
tencji powiatowego lekarza weterynarii, zostały
określone w przepisach rozdziału 2 ustawy o ochro-
nie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaź-
nych zwierząt.
761
Przepisy art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 29 stycz-
nia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 121, poz. 842, z późn. zm.) powierzają organom
Inspekcji Weterynaryjnej, w szczególności powiato-
wemu lekarzowi weterynarii, nadzór nad wprowa-
dzaniem na rynek oraz przestrzeganiem przepisów
o ochronie zwierząt, w tym w miejscach sprzedaży
zwierząt.
Zgodnie z przepisem art. 19a i 19b ustawy o In-
spekcji Weterynaryjnej organy Inspekcji Weteryna-
ryjnej przeprowadzają w ramach nadzoru okresowe
i doraźne kontrole mające na celu ustalenie stanu
faktycznego i porównanie go ze stanem pożądanym,
określonym w prawodawstwie weterynaryjnym, oraz
dokonanie oceny i podjęcie działania wynikającego
z ustaleń kontroli. Kontrole okresowe przeprowadza-
ne są zgodnie z planem sporządzonym przez powia-
towego lub wojewódzkiego lekarza weterynarii.
W odniesieniu do konkretnej działalności lub pod-
miotu przeprowadzane są z zaplanowaną częstotli-
wością wynikającą z analizy ryzyka. Kontrole doraź-
ne podejmowane są poza planem kontroli i często
związane są z rozpatrzeniem skarg lub wniosków
oraz przeprowadzane są na polecenie głównego lub
wojewódzkiego lekarza weterynarii. Kontrole okre-
sowe oraz doraźne są kontrolami obligatoryjnymi,
w tym w odniesieniu do sklepów zoologicznych, w któ-
rych przedmiotem handlu są żywe zwierzęta. W razie
stwierdzenia nieprawidłowości w prowadzonej dzia-
łalności powiatowy lekarz weterynarii jest zobowią-
zany także do stosowania środków nadzoru określo-
nych w art. 8 ustawy o ochronie zdrowia zwierząt
oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.
W związku z powyższym nie zachodzi potrzeba
wprowadzania dodatkowych regulacji celem umoż-
liwienia organom Inspekcji Weterynaryjnej przepro-
wadzania obligatoryjnych kontroli sklepów zoolo-
gicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 18 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie zmiany algorytmu podziału środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej
w celu likwidacji dysproporcji ich podziału
na wojewódzkie oddziały NFZ (9329)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Joanny Muchy, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 18 kwietnia 2009 r., w spra-
wie „zmiany algorytmu podziału środków na koszty
762
świadczeń opieki zdrowotnej w celu likwidacji dys-
proporcji ich podziału na oddziały wojewódzkie NFZ”,
która została przesłana przy piśmie marszałka Sej-
mu RP z dnia 30 kwietnia 2009 r. (znak: SPS-023-
-9329/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu
i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdro-
wia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171,
poz. 1210). Ostatnia zmiana w tym zakresie została
przyjęta w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych i niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia i weszła w życie na
jesieni 2007 r., natomiast podział środków wynika-
jący z ww. przepisów został zastosowany po raz
pierwszy do planu finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestie obowiązujące przed jesienią 2007 r.
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw podkarpackiego, lubelskie-
go, warmińsko-mazurskiego, jak również ze strony
m.in. pani poseł, oraz wnioskuje się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że po przeprowadzeniu analiz
funkcjonowania ww. algorytmu w obecnych warun-
kach w zakresie finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej ze środków publicznych należy stwierdzić, iż
aktualny sposób podziału środków nie spełnia sta-
wianych oczekiwań, gdyż powoduje dysproporcje
w możliwościach finansowych poszczególnych od-
działów wojewódzkich funduszu. W Ministerstwie
Zdrowia opracowywany jest obecnie projekt zmian
legislacyjnych w ww. zakresie. Po przygotowaniu pro-
pozycji tych zmian możliwe będzie przedstawienie
szczegółowej informacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie opłat za wydanie karty pojazdu
(9330)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo SPS-023-9330/09 z dnia 30 kwietnia 2009 r.
przesyłające interpelację pana posła Tadeusza Toma-
szewskiego w sprawie opłat za wydanie karty pojaz-
du, uprzejmie informuję, że wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r. w sprawie
U6/04 uznał wysokość opłaty za wydanie karty po-
jazdu pobieranej na podstawie rozporządzenia mini-
stra infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. dotyczą-
cego opłaty za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310,
z późn. zm.) za niezgodną z art. 92 i art. 217 Konsty-
tucji RP oraz art. 77 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.) i w konsekwencji stwierdził, że przepisy
rozporządzenia tracą moc obowiązującą z dniem 1 maja
2006 r.
Kwestia kosztów ponoszonych przez administra-
cję samorządową szczebla powiatowego związanych
ze zwrotem nadpłaty za wydanie kart pojazdu, na
skutek zapadających wyroków sądowych, jest znana
Ministerstwu Infrastruktury z informacji przekazy-
wanych do resortu przez poszczególnych starostów.
W dniu 28 kwietnia 2009 r. odbyłem w tej sprawie
spotkanie z przedstawicielami strony samorządowej.
Na spotkaniu tym omówiono powyższą kwestię, po-
nadto strona samorządowa przedstawiła swoje postu-
laty dotyczące wprowadzenia rozwiązań prawnych
gwarantujących powiatom rekompensatę finansową
za utracone wpływy z tytułu zwrotu nadpłaty za wy-
danie kart pojazdu wraz z kosztami sądowymi i usta-
wowymi odsetkami wynikającymi z niekorzystnych
wyroków sądowych i przyznanie na ten cel środków
budżetowych.
Mając na uwadze, że na podstawie obowiązują-
cych przepisów minister właściwy do spraw trans-
portu nie posiada kompetencji do spełnienia postu-
latów strony samorządowej i przyznania powiatom
wnioskowanych środków z budżetu państwa, jedno-
cześnie informuje, iż planowane są kolejne spotkania
w celu rozpatrzenia możliwości rozwiązania tej kwe-
stii, w tym z udziałem przedstawicieli ministra finan-
sów, których opinia i stanowisko będzie kluczowe dla
omawianej sprawy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie funkcjonowania specjalnych stref
ekonomicznych i działań służących
ich rozwojowi (9331)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Andrzeja Kani, otrzymaną przy
piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 30 kwietnia br.,
znak: SPS-023-9331/09, przedstawiam poniższe wy-
jaśnienia.
Ad 1. W pierwszej wersji nowelizacji ustawy
z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych stre-
fach ekonomicznych dopuszczono, wobec wszystkich
zezwoleń, możliwość obniżenia warunku zatrudnie-
nia o maximum 40% wielkości bazowej, jeśli wyni-
kałoby to z:
1) niekorzystnej, znaczącej zmiany warunków
prowadzenia działalności gospodarczej, w szczegól-
ności polegającej na wahaniach kursu walut, znaczą-
cym pogorszeniu sytuacji na rynku pracy, rynku fi-
nansowym lub w danym sektorze gospodarki, lub
2) nieleżących po stronie przedsiębiorcy opóź-
nień prac budowlanych, w szczególności z powodu
nieujawnionych przeszkód technicznych lub praw-
nych, lub
3) zdarzeń losowych.
Opiniujące projekt, resorty uznały, że skala moż-
liwego obniżenia warunku zatrudnienia jest zbyt
duża, a wymienione okoliczności uzasadniające zmia-
nę zezwolenia mało obiektywne, w związku z czym
przepis dotyczący zmiany zezwolenia został odpo-
wiednio skorygowany. Druga wersja projektu nowe-
lizacji ustawy została ponownie skierowana do
uzgodnień międzyresortowych w dniu 11 maja br.
Nowa propozycja dotycząca zmiany zezwolenia przed-
stawia się następująco:
„Minister właściwy do spraw gospodarki może,
na wniosek przedsiębiorcy, po zasięgnięciu opinii za-
rządzającego strefą, zmienić zezwolenie, przy czym
zmiana nie może dotyczyć:
1) obniżenia poziomu zatrudnienia, określonego
w zezwoleniu w dniu jego udzielenia, o więcej niż
25%;
2) podwyższenia wielkości, o których mowa w art. 16
ust. 2 pkt 4;
3) spełnienia wymagań odnoszących się do inwe-
stycji realizowanej na gruntach stanowiących wła-
sność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych
niż wymienione w art. 5 ust. 1”.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że obniżenie
warunku zatrudnienia w przypadku korzystania
przez przedsiębiorcę z pomocy regionalnej z tytułu
kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji nie będzie
miało wpływu na wielkość należnej pomocy. W przy-
763
padku gdy przedsiębiorca korzysta z pomocy publicz-
nej z tytułu kosztów zatrudnienia, to wielkość tej
pomocy jest bezpośrednio uzależniona od liczby utwo-
rzonych i utrzymanych przez określony czas nowych
miejsc pracy.
Ad 2. Wg ostatnich danych, jakimi dysponujemy,
tj. na dzień 16 marca 2009 r., zgromadzone w BGK
na dwóch rachunkach środki wynoszą 6,7 mln zł.
Środki te pozostają w dyspozycji ministra gospodar-
ki, ale mogą być uruchomione jedynie na wsparcie
nowej inwestycji realizowanej przez przedsiębiorcę,
który zasila konto lub podmiot powiązany z nim
kapitałowo albo organizacyjnie, za zgodą „właści-
ciela” rachunku. Dotacja jest przyznawana po pozy-
tywnym rozpatrzeniu przez ministra gospodarki
wniosku o udzielenie wsparcia nowej inwestycji.
Zgromadzone na rachunku Funduszu Strefowego
środki mogą być wykorzystane na wsparcie nowych
inwestycji realizowanych do końca 2023 r. Jeśli do
tej daty nie będą uruchomione, zostaną przekazane
do budżetu państwa.
Ad 3. Zgodnie z art. 70 ustawy z dnia 29 września
1994 r. o rachunkowości spółki zarządzające specjal-
nymi strefami ogłaszają bilans, rachunek zysków
i strat, zestawienie zmian w kapitale własnym oraz
rachunek przepływów pieniężnych za rok obrotowy,
wraz z opinią biegłego rewidenta oraz odpisem
uchwały o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego
i podziale zysku lub pokryciu straty, w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Pol-
ski B”. Tym samym dane finansowe, o których udo-
stępnienie zwraca się poseł, są podawane do publicz-
nej wiadomości. Zakres informacji udostępnianych
w Biuletynie Informacji Publicznej został określony
przez ustawodawcę w art. 6 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Ustawa
ta nie przewiduje konieczności publikacji oświadczeń
majątkowych członków organów tych spółek.
W załączeniu przekazuję wyniki finansowe spółek
zarządzających specjalnymi strefami ekonomicznymi
wraz z informacją o sposobie podziału zysku lub po-
krycia straty za ostatnie 3 lata obrotowe*).
Ad 4. Powodem zmniejszenia zatrudnienia jest
spadek popytu wynikający ze spowolnienia gospodar-
czego, co wymusza ograniczenie produkcji i w konse-
kwencji redukcję etatów. Odnotowany w strefie war-
mińsko-mazurskiej spadek zatrudnienia nie powodu-
je naruszenia warunków zatrudnienia określonych
w zezwoleniach, w związku z czym nie stanowi pod-
stawy do podjęcia jakichkolwiek działań przez mini-
stra gospodarki.
Odnosząc się do pytania o plany dalszego rozwoju
stref, uprzejmie informuję, że ustawą z dnia 30 maja
2008 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach
ekonomicznych zwiększono limit powierzchni stref
w Polsce o 8 tys. ha, do wysokości 20 tys. ha. Ponad-
to Rada Ministrów w rozporządzeniach w sprawie
specjalnych stref ekonomicznych z grudnia 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
764
wydłużyła okres ich funkcjonowania o 3 lata, tj. do
2020 r. Nie ma natomiast możliwości zwiększenia
poziomu ulg, ponieważ w strefach już obecnie można
korzystać z maksymalnej, dopuszczalnej pomocy pu-
blicznej według zasad zgodnych z prawem UE. Mo-
dyfikacja ulg mogłaby zatem polegać jedynie na ogra-
niczeniu ich wysokości, a tego nie przewidujemy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie realizacji rządowego programu
„Solidarność pokoleń” mającego na celu
wydłużenie aktywności zawodowej
pracowników po 50. roku życia oraz zachęt
dla pracodawców do zatrudniania osób
w tym wieku (9332)
W odpowiedzi na interpelację posła Andrzeja Kani
przekazaną pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak:
SPS-023-9269/09, uprzejmie przekazuję odpowiedź
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej.
Ad 1. Program „Solidarność pokoleń – działania
dla zwiększenia aktywności zawodowej osób w wie-
ku 50+”, który jest pakietem działań zmierzających
do zwiększenia zatrudnienia osób powyżej 50. roku
życia w Polsce, został przyjęty przez Radę Mini-
strów w dniu 17 października 2008 r. Część z dzia-
łań legislacyjnych zawartych w programie została
już przez rząd wykonana – przygotowano następu-
jące ustawy:
— ustawę o emeryturach pomostowych;
— nowelizację ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (weto prezy-
denta);
— nowelizację ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy;
— nowelizację ustawy o ochronie roszczeń pra-
cowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
oraz
— nowelizację Kodeksu pracy.
Dalsze prace legislacyjne związane głównie z uła-
twianiem podnoszenia kwalifikacji zawodowych
przez pracowników oraz z poprawą spójności przepi-
sów dotyczących zatrudniania osób niepełnospraw-
nych będą toczyły się zgodnie z harmonogramem
przedstawionym w dokumencie implementacyjnym
programu, który ma zostać przyjęty przez Radę Mi-
nistrów w czerwcu 2009 r.
Ad 2. Minister właściwy do spraw pracy w ramach
pełnionej funkcji dysponenta środków pochodzących
z rezerwy Funduszu Pracy realizuje wnioski samo-
rządów powiatowych w zakresie zapotrzebowania na
środki finansowe umożliwiające podejmowanie dzia-
łań w ramach aktywnych polityk rynku pracy skie-
rowanych zwłaszcza do osób pozostających w szcze-
gólnie trudnej sytuacji na rynku pracy, z uwzględnie-
niem osób w wieku powyżej 50. roku życia.
Przykładem podejmowania tego typu działań
była realizacja w 2008 r. „Programu 45/50 PLUS”
finansowanego ze środków Funduszu Pracy pocho-
dzących z rezerwy ministra. Program ten miał na
celu przywrócenie zdolności do zatrudnienia, objęcie
działaniami aktywizującymi oraz umożliwienie
podjęcia i utrzymania zatrudnienia przez osoby bez-
robotne w wieku niemobilnym, tj. powyżej 45. roku
życia, ze szczególnym uwzględnieniem bezrobot-
nych powyżej 50. roku życia. Projekty aktywizacji
zawodowej osób w wieku niemoblinym były przygo-
towywane przez powiatowe urzędy pracy i zgłasza-
ne przez samorządy powiatów do marszałków woje-
wództw, którzy na podstawie dokonanej oceny reko-
mendowali do realizacji te projekty, które uzyskały
najwyższą ocenę punktową.
Projekty zgłaszane do realizacji w ramach progra-
mu były konstruowane w oparciu o indywidualne
plany działań obejmujące podstawowe usługi rynku
pracy wspierane instrumentami określonymi w usta-
wie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 415,
z późn. zm.).
Na realizację zgłoszonych do programu działań
przeznaczono łącznie 48,4 mln zł. Środki finansowe
na realizację programu otrzymało ostatecznie 169
powiatowych urzędów pracy, które w ramach przy-
znanych środków zaplanowały aktywizację 8911
bezrobotnych w wieku niemoblinym, tj. powyżej 45.
roku życia.
W 2009 r. 60 mln zł z 10-procentowej rezerwy
ministra dysponenta Funduszu Pracy zostało rozdy-
sponowanych na realizację programów zwiększają-
cych aktywność zawodową osób w wieku 45/50 +.
Do dyspozycji pozostała kwota 400 mln zł, w tym
345 mln zł na dopłaty do kredytów hipotecznych,
50 mln zł na organizację centrów aktywizacji zawo-
dowej oraz 5 mln zł na programy pilotażowe.
W związku z powyższym brak jest możliwości zwięk-
szenia kwoty rezerwy na wsparcie aktywizacji
w grupie 45/50+.
Zgodnie z upoważnieniem wynikającym z art. 109
ust. 9 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy decyzje w sprawie wyboru form aktywi-
zacji bezrobotnych i innych uprawnionych osób
w ramach łącznej kwoty ustalonej dla powiatu na
finansowanie programów na rzecz promocji zatrud-
nienia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji
zawodowej podejmuje starosta po zasięgnięciu opinii
powiatowej rady zatrudnienia. W związku z powyż-
szym w ramach otrzymanego limitu środków Fun-

duszu Pracy to starosta podejmuje decyzję o aktywi-
zacji osób w formie szkoleń lub w innych formach,
przeznaczając na to odpowiednie środki Funduszu
Pracy.
W odniesieniu do zwiększenia wysokości środków
na podjęcie działalności gospodarczej warto podkre-
ślić, że ta forma aktywizacji cieszy się od początku
jej wprowadzenia dużym zainteresowaniem wśród
bezrobotnych. Mając na uwadze powyższe oraz ro-
snące bezrobocie, a także możliwości finansowe Fun-
duszu Pracy, należy w ocenie ministerstwa umożli-
wić skorzystanie z tej formy pomocy większej liczbie
uprawnionych. Bardziej racjonalnym wydaje się za-
tem działanie zmierzające do wsparcia większej licz-
by osób bezrobotnych środkami finansowymi w do-
tychczasowej wysokości. Natomiast podwyższenie
kwoty przyznawanej pomocy z 6-krotnej do 12-krot-
nej średniej krajowej uniemożliwi realizacje tego za-
mierzenia i prawdopodobnie spowoduje wzrost wy-
datków na zasiłki dla bezrobotnych. Z tych też wzglę-
dów zwiększenie o 100% wydatków na ten cel nie
wydaje się uzasadnione.
Ad 3. Należy zgodzić się ze stwierdzeniem, iż pro-
mocja aktywności zawodowej osób starszych jest bar-
dzo istotnym czynnikiem zmieniającym świadomość
i stereotypy, zarówno pracodawców jak i pracowni-
ków. W ramach realizacji powyższego postulatu Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej planuje dzia-
łania informacyjno-promocyjne i opracowuje ich za-
łożenia.
Ad 4. Najważniejsze elementy reformy systemu
emerytalno-rentowego zaczęły obowiązywać już
w 1999 r. System emerytalny, który funkcjonował
przed reformą z 1999 r., nie spełniał kryterium ra-
cjonalności i nie przystawał do zasad gospodarki ryn-
kowej, przede wszystkim ze względu na zbyt słaby
związek między indywidualną aktywnością i prze-
zornością ubezpieczonych a poziomem świadczenia.
Zmiany gospodarcze i demograficzne doprowadziły
do tego, że system emerytalny stał się nieefektywny.
Jego utrzymanie w niezmienionym kształcie prowa-
dziłoby do załamania finansów publicznych lub istot-
nego zmniejszenia wysokości świadczeń.
Z powyższych względów jedną z podstawowych
zasad nowego systemu emerytalnego stała się zasa-
da równego traktowania wszystkich ubezpieczonych
płacących jednakową składkę na ubezpieczenie
emerytalne. Znalazła ona swoje odzwierciedlenie
w dwóch głównych ustawach wprowadzających refor-
mę: ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. Poszanowanie tej zasady
wymagało ujednolicenia zarówno warunków oblicza-
nia, jak i przyznawania świadczeń.
Dla osób urodzonych po 1948 r. wprowadzono
w art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS
nową (kapitałową) formułę obliczania świadczeń
emerytalnych (formuła ta jest stosowana od początki
765
2009 r.). Emerytura w nowym systemie uwzględnia
dwa podstawowe elementy:
— wysokość zgromadzonych oszczędności emery-
talnych, czyli stan kont emerytalnych w ZUS oraz
w otwartym funduszu emerytalnym;
— średnie dalsze trwanie życia osoby w wieku
przejścia na emeryturę.
Należy podkreślić, że każdy dodatkowy rok prze-
dłużenia pracy oznaczać będzie wyższe oszczędno-
ści zgromadzone na koncie. Będą one rosły ze
względu na dodatkowo wpłacone składki, ale także
ze względu na waloryzację konta w ZUS (w tempie
wzrostu funduszu płac) oraz zwrot z inwestycji
oszczędności w otwartym funduszu emerytalnym.
Z drugiej strony, będzie maleć dalsze oczekiwane
trwanie życia. W efekcie wysokość emerytury dla
osoby, która przedłuża o rok swoją pracę, może
wzrosnąć nawet o 10%.
Szacuje się, że przyrost emerytury obliczanej we-
dług nowej (kapitałowej) formuły będzie ponaddwu-
krotnie wyższy niż w przypadku starego systemu
emerytalnego
Wydaje się więc, że nowy (kapitałowy) sposób ob-
liczania świadczenia emerytalnego będzie zachęcać
ubezpieczonych do możliwie najdłuższego (po osią-
gnięciu pełnego wieku emerytalnego) pozostawania
na rynku pracy.
Wracając z kolei do ujednolicenia warunków przyzna-
wania świadczeń, należy podkreślić, że w nowym syste-
mie emerytalnym, wprowadzonym w życie z dniem
1 stycznia 1999 r., nie przewidziano utrzymania
przywileju wcześniejszej emerytury dla żadnej grupy
zawodowej. Wiekiem emerytalnym – dla osób urodzo-
nych po 1948 r. – stał się wiek 60 lat (w przypadku
kobiet) i 65 lat (w przypadku mężczyzn), natomiast
dla osób pracujących w szczególnych warunkach lub
szczególnym charakterze przewidziano w art. 24
ustawy o emeryturach i rentach z FUS system eme-
rytur pomostowych.
Zapowiedź z art. 24 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS została zrealizowana ustawą o emerytu-
rach pomostowych z dnia 19 grudnia 2008 r. (Dz. U.
Nr 237, poz. 1656), która zaczęła obowiązywać
z dniem 1 stycznia 2009 r. Ustawa ta realizuje jeden
z celów przyjętego przez Radę Ministrów w dniu
17 października 2008 r. programu „Solidarność po-
koleń– działania dla zwiększania aktywności zawo-
dowej osób w wieku 50+”, jakim jest efektywne wy-
dłużanie wieku emerytalnego. Ograniczyła ona bo-
wiem w bardzo znaczny sposób (z ok. 1,1 mln do ok.
270 tys.) liczbę osób, które będą mogły otrzymać
świadczenie emerytalne z tytułu wykonywania pracy
w szczególnych warunkach lub o szczególnym cha-
rakterze. Ponadto spowodowała – poprzez wprowa-
dzenie warunku ustawowego ustalenia prawa do
emerytury pomostowej, jakim jest wykonywanie pra-
cy w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze przed dniem 1 stycznia 1999 r. – że sys-
tem emerytur pomostowych będzie miał charakter
wygasający.
766
W ramach reformy systemu emerytalnego pozo-
staje również do rozstrzygnięcia kwestia zasadności
różnicowania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn.
Należy podkreślić, że Polska należy do bardzo nie-
licznej grupy krajów UE, w których wiek emerytalny
kobiet jest niższy od wieku emerytalnego mężczyzn.
Niższy minimalny wiek emerytalny kobiet jest dla
nich niekorzystny. Przejawia się on w gorszym trak-
towaniu kobiet na rynku pracy (mają one mniejszy
dostęp do szkoleń, łatwiej tracą pracę).
W nowym systemie emerytalnym utrzymanie róż-
nic w wieku przechodzenia na emeryturę może pro-
wadzić również do istotnego zróżnicowania wysoko-
ści przyszłych świadczeń.
Powyższe powody przekonują, że należy rozważyć
stopniowe wyrównywanie minimalnego wieku eme-
rytalnego kobiet i mężczyzn.
Problem ten został podniesiony także przez rzecz-
nika praw obywatelskich, który skierował skargę
w tej sprawie do Trybunału Konstytucyjnego.
Ad 5. W odniesieniu do zmniejszenia kosztów pra-
cy osób powyżej 50. roku życia należy zauważyć, iż
przepisy te nie weszły jeszcze w życie (zaczną obowią-
zywać od 1 lipca 2009 r.), a zatem i ich skuteczność
będzie można ocenić po upływie pewnego okresu ich
funkcjonowania, okresu prawdopodobnie dłuższego
niż wspomniane przez pana posła 2 miesiące.
W odpowiedzi na możliwe obchodzenie przepisów
prowadzące do kolejnego korzystania z ulgi trzeba
zauważyć, iż celem przepisu było obniżenie kosztów
pracy oraz stworzenie mechanizmu zachęty dla pra-
codawców zatrudniających osoby powyżej 50. roku
życia. Natomiast tworzenie przepisów prawnych
w oparciu o możliwe nadużycia prawa nie wydaje się
słuszne.
Ad 6. Obowiązujące przepisy ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przewidują
następujące kompleksowe formy wsparcia środkami
Funduszu Pracy bezrobotnych w uzyskiwaniu kwa-
lifikacji ogólnych i zawodowych, dostępne także dla
osób w wieku 45+: organizowanie i finansowanie
szkoleń i wypłacanie stypendiów szkoleniowych, fi-
nansowanie kosztów egzaminów i uzyskania upraw-
nień/ licencji, pożyczki na szkolenia, finansowanie
studiów podyplomowych i wypłacanie stypendiów,
wypłacanie stypendiów na kontynuowanie nauki.
Urzędy pracy organizują i finansują szkolenia ma-
jące na celu uzyskanie, uzupełnienie lub doskonale-
nie umiejętności i kwalifikacji zawodowych lub ogól-
nych, potrzebnych do wykonywania pracy. W trakcie
szkolenia wypłacane jest stypendium, w 2009 r.
w wysokości 100 lub 120% zasiłku. Wyższa kwota
przeznaczona jest dla czterech wybranych kategorii
bezrobotnych, m.in. dla osób powyżej 50. roku życia.
Mechanizm ten, wprowadzony nowelizacją ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
ma zachęcić do szkoleń bezrobotnych z najstarszej
grupy wiekowej. Z danych Ministerstwa Pracy i Po-
lityki Społecznej uzyskiwanych z powiatowych urzę-
dów pracy wynika, że w 2008 r. szkolenia ukończyło
166 tys. bezrobotnych. Wśród przeszkolonych najlicz-
niej reprezentowane były osoby w wieku 25–34 lat,
które stanowiły 1/3 szkolonych. Tym niemniej pozo-
stałe kategorie wiekowe były reprezentowane na zbli-
żonym poziomie (20–24%). Należy przy tym odnoto-
wać, że osoby w wieku 45 i więcej lat stanowiły
w 2008 r. tak samo liczną grupę wśród szkolonych
bezrobotnych, jak osoby najmłodsze, w wieku do
25 lat. W ciągu 5 ostatnich lat udział w szkoleniach
osób z najstarszej grupy wiekowej wzrósł o 10 punk-
tów procentowych (kosztem grupy najmłodszej).
Analiza uczestnictwa w szkoleniach osób z danej
grupy wiekowej w stosunku do liczebności tej grupy
pozostającej w rejestrach urzędu pracy pokazuje, że
istotnie nieco rzadziej w szkoleniach brały udział oso-
by w wieku 45+. Wśród bezrobotnych w wieku
45 lat i więcej w 2008 r. przeszkolono niecałe 8%,
w porównaniu do 11% przeszkolonych w populacji
bezrobotnych, przy jednoczesnym zachowaniu tem-
pa wzrostu uczestnictwa w szkoleniach tej grupy
wiekowej na poziomie zbliżonym do średniej dla ogó-
łu bezrobotnych.
Należy również podkreślić, że urzędy pracy finan-
sują wszystkim kategoriom wiekowym bezrobotnych
koszty egzaminów do wysokości przeciętnego wynagro-
dzenia. Aktualnie możliwe jest sfinansowanie kosztów
egzaminów umożliwiających uzyskanie świadectw, dy-
plomów, zaświadczeń, określonych uprawnień zawodo-
wych lub tytułów zawodowych oraz kosztów uzyska-
nia licencji niezbędnych do wykonywania zawodu.
Z tej formy wsparcia w 2008 r. skorzystało ponad
44 tys. osób bezrobotnych.
Starosta może również sfinansować bezrobotne-
mu koszty studiów podyplomowych do wysokości
100%, nie więcej jednak niż 300% przeciętnego wy-
nagrodzenia. Z bezrobotnym zawierana jest umowa,
na podstawie której urząd pracy dokonuje wpłat
środków na konto organizatora studiów. Finansowa-
nia nie zawiesza się do planowanego terminu ukoń-
czenia studiów, nawet jeśli bezrobotny podejmie za-
trudnienie. Dodatkowo za okres uczestnictwa w za-
jęciach przewidzianych programem bezrobotnemu
wypłacane jest stypendium w wysokości 20% zasiłku
dla bezrobotnych.
Aby podnieść atrakcyjność oferty edukacyjnej
dla bezrobotnych i poszukujących pracy (również
dla osób w wieku powyżej 45. roku życia), wprowa-
dzono poprzez nowelizację ustawy o promocji za-
trudnienia przygotowanie zawodowe dorosłych. Jest
to nowa forma uzyskania kwalifikacji lub umiejęt-
ności zawodowych potwierdzanych świadectwem
lub zaświadczeniem. Organizacją przygotowania
zawodowego dorosłych zajmują się powiatowe urzę-
dy pracy, a realizowane jest ono u pracodawcy (przy
ewentualnej współpracy instytucji szkoleniowej).
Program przygotowania zawiera elementy zdoby-
wania wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycz-
nych, a kończy się egzaminem, który umożliwi uzy-
skanie tytułu zawodowego, tytułu czeladnika lub

zaświadczenia o uzyskaniu wybranych kwalifikacji
zawodowych lub umiejętności.
Przygotowanie zawodowe dorosłych jest realizo-
wane w dwóch formach jako:
1) praktyczna nauka zawodu dorosłych – trwa od
12 do 18 miesięcy, umożliwia uczestnikowi przystą-
pienie do egzaminu kwalifikacyjnego na tytuł zawo-
dowy lub do egzaminu czeladniczego,
2) przyuczenie do pracy dorosłych – trwa od
3 do 6 miesięcy, ma na celu zdobycie wybranych
kwalifikacji zawodowych lub umiejętności, niezbęd-
nych do wykonywania określonych zadań zawodo-
wych i uzyskania potwierdzenia ich posiadania za-
świadczeniem.
Starosta refunduje pracodawcy wydatki poniesio-
ne na uczestnika, w szczególności na materiały i su-
rowce, eksploatację maszyn i urządzeń, odzież robo-
czą, posiłki regeneracyjne i inne środki niezbędne do
realizacji programu, w wysokości miesięcznie 2%
przeciętnego wynagrodzenia za każdego z uczestni-
ków. Dodatkowo, jeśli uczestnik ukończy program
przygotowania i zaliczy egzamin, pracodawca otrzy-
ma premię (aktualnie 400 zł za każdy miesiąc reali-
zacji programu).
Szczegółowe regulacje zawiera rozporządzenie
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 7 kwietnia
2009 r. w sprawie przygotowania zawodowego doro-
słych (Dz. U. Nr 61, poz. 502).
Nowa wyżej wymieniona forma aktywizacji umoż-
liwia podniesienie poziomu wykształcenia i uzyska-
nia zawodu, co pan poseł postuluje – i to w czasie
dwa razy krótszym niż w szkole zawodowej. Jest ona
szczególnie atrakcyjna dla osób starszych, gdyż na-
uka odbywa się w toku wykonywania zadań zawo-
dowych. Natomiast w wersji prostszej – przyuczenia
do pracy – daje możliwość potwierdzenia nabytych
w praktyce umiejętności zaświadczeniem instytucji
szkoleniowej.
Ponadto na podstawie przepisów cytowanej usta-
wy osobom bezrobotnym z rodzin o niskich docho-
dach udzielana jest pomoc finansowa umożliwiająca
uzyskanie kolejnych poziomów wykształcenia – sty-
pendia na kontynuowanie nauki. Bezrobotnemu bez
kwalifikacji zawodowych, który w okresie 12 miesię-
cy od dnia zarejestrowania w powiatowym urzędzie
pracy podejmie dalszą naukę w szkole podnadgimna-
zjalnej dla dorosłych (szkole publicznej lub niepu-
blicznej o uprawnieniach szkoły publicznej) albo
w szkole wyższej (studiach niestacjonarnych), staro-
sta może przyznać stypendium w wysokości 100%
zasiłku dla bezrobotnych. Stypendium jest wypłaca-
ne przez 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia nauki
i może być kontynuowane do ukończenia nauki zgod-
nie z programem nauczania. Stypendium, w wysoko-
ści 20% zasiłku, jest wypłacane również po podjęciu
zatrudnienia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
767
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie budowy centrum perinatalnego
w Lublinie (9333)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Edwarda Wojtasa, przekazaną
przy piśmie znak: SPS-023-9333/09, w sprawie bu-
dowy centrum perinatalnego w Lublinie uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższej informacji.
Spełnienie warunków określonych w § 4 i 6 roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 3 lipca 2006 r.
w sprawie szczegółowego sposobu i trybu finansowa-
nia inwestycji z budżetu państwa (Dz. U. Nr 120,
poz. 831) pozwala na finansowanie zadań inwesty-
cyjnych budowlanych zakładów opieki zdrowotnej ze
środków budżetu części 46: Zdrowie.
Uniwersytet Medyczny w Lublinie wśród zesta-
wień potrzeb do sfinansowania w 2009 r. ze środków
budżetu ministra zdrowia nie zgłosił budowy cen-
trum perinatalnego. Brak programu inwestycji nie
pozwala na ustosunkowanie się z zakresie spełnie-
nia warunków zawartych w powyższym rozporzą-
dzeniu.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z ustale-
niami Rady Ministrów na posiedzeniach w dniach
27 stycznia 2009 r. i 3 lutego 2009 r. wprowadzono
potencjalne ograniczenie wydatków budżetu pań-
stwa, w tym na realizację zadań inwestycyjnych
z budżetu ministra zdrowia. W związku z powyż-
szym finansowanie inwestycji na rok 2009 zostało
ograniczone tylko do inwestycji kontynuowanych.
Jednocześnie informuję, iż jednostki sektora ochro-
ny zdrowia mogą ubiegać się o wsparcie finansowe
w ramach regionalnych programów operacyjnych,
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, ewentualnie w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”. Informacje na temat re-
alizowanych programów znajdują się na stronie inter-
netowej Ministerstwa Zdrowia (www.mz.gov.pl) w za-
kładce Narodowa Strategia Spójności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
768
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie uchwały SN z dnia 19 listopada 2008 r.
uznającej, że kierowca transportu
międzynarodowego odbywający podróże
w ramach wykonywania umówionej pracy
i na określonym w umowie obszarze
jako miejscu wykonywania pracy nie jest
w podróży służbowej w rozumieniu
art. 775 § 1 K.p. (9335)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9335/09,
dotyczące interpelacji posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie uchwały SN z dnia 19 li-
stopada 2008 r. uznającej, że kierowca transportu
międzynarodowego odbywający podróże w ramach
wykonywania pracy i na określonym w umowie ob-
szarze, jako miejsce wykonywania pracy, nie jest
w podróży służbowej w rozumieniu art. 775 § 1 K.p.,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje, w oparciu o sta-
nowisko prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
i ministra finansów:
Zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy pracowniko-
wi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie
służbowe poza miejscowością, w której znajduje się
siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pra-
cy, przysługują należności na pokrycie kosztów zwią-
zanych z podróżą służbową. Wymieniony przepis za-
wiera definicję podróży służbowej w zakresie nieure-
gulowanym przepisami szczególnymi.
Odbycie podróży służbowej (krajowej lub zagra-
nicznej) uprawnia pracownika do diet, zwrotu kosz-
tów: przejazdu, noclegu i innych uzasadnionych wy-
datków, w wysokości i na warunkach określonych
przepisami rozporządzeń ministra pracy i polityki
społecznej (w przypadku pracowników sfery budże-
towej) lub postanowieniami układu zbiorowego
pracy, regulaminu wynagradzania, umowy o pracę
(w przypadku pracowników spoza sfery budżetowej).
Świadczenie pracy w miejscowości, w której znaj-
duje się siedziba pracodawcy, lub w stałym miejscu
pracy pracownika, nie jest podróżą służbową w rozu-
mieniu powyższego przepisu, a tym samym nie rodzi
obowiązku wypłacania przez pracodawcę np. diet.
Zajmując stanowisko odnośnie do stosowania ww.
przepisu, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
wielokrotnie prezentowało pogląd, że ze względu na
brak w przepisach Kodeksu pracy definicji stałego
miejsca pracy można by przyjąć, że do jego określe-
nia, dla celów stosowania art. 775 Kodeksu pracy,
powinno dojść w układach zbiorowych pracy, regula-
minach wynagradzania bądź w umowach o pracę
zawieranych z pracownikami.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 listopada
2008 r. sygn. akt II PZP 11/08 stwierdził, że „kierow-
ca transportu międzynarodowego odbywający podró-
że w ramach wykonywania umówionej pracy i na
określonym w umowie obszarze jako miejsce świad-
czenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumie-
niu art. 775 § 1 K.p.”.
W ocenie Sądu Najwyższego pojęcie „zadanie
służbowe” oznacza zadanie incydentalne w stosunku
do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach
stosunku pracy. Przepis art. 775 K.p. nie pozwala na
ocenę, że pracownik stale jest w podróży służbowej.
Nie jest podróżą służbową wykonywanie pracy (za-
dań) w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem
zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie
pracy/zadań w tych miejscowościach.
W ocenie ministerstwa wymieniona uchwała SN
nie musi rodzić negatywnych konsekwencji na tle
przepisów Kodeksu pracy, bowiem pracodawca będą-
cy przedsiębiorcą ma znaczną swobodę w ustalaniu
warunków wynagradzania pracowników, jak i przy-
znawaniu świadczeń związanych z pracą stosownie
m.in. do rodzaju wykonywanej pracy oraz w powią-
zaniu z sytuacją finansową i rodzajem działalności
prowadzonej przez pracodawcę. Obowiązujące u da-
nego pracodawcy przepisy wynagrodzeniowe (w tym
układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania)
mogą zatem regulować wysokość i warunki wypła-
cania pracownikom należności zarówno z tytułu po-
dróży służbowych (na obszarze kraju i poza jego gra-
nicami), jak i z tytułu innych wyjazdów służbowych,
stanowiących wykonywanie umówionej pracy.
Wysokość i rodzaj (charakter) świadczeń, jakie
przysługują lub są wypłacane pracownikom, ma zna-
czenie na gruncie odrębnych przepisów, w tym m.in.
dotyczących składek na ubezpieczenia społeczne oraz
przepisów podatkowych.
Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych pod-
stawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne
stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku
dochodowym od osób fizycznych, osiągany u praco-
dawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pra-
cy, z wyłączeniem:
— zasiłków z ubezpieczeń społecznych oraz wy-
nagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek
choroby lub odosobnienia w związku z chorobą za-
kaźną,
— przychodów określonych w § 2 ust. 1 rozporzą-
dzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 18 grud-
nia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emery-
talne i rentowe.
Niezależnie od uchwały Sądu Najwyższego ZUS,
dotychczas przeprowadzając postępowanie wyjaśnia-
jące bądź kontrolne, badał, czy płatnik składek pra-
widłowo ustala podstawę wymiaru składek pracow-
ników, wyłączając diety i inne należności z tytułu
podróży służbowej, przy czym konieczne było spraw-
dzenie, czy pracownik przebywa w podróży służbowej
w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy.

Kwestie dotyczące zwolnienia od podatku docho-
dowego diet i ryczałtów wypłacanych pracownikom
i osobom niebędącym pracownikami reguluje art. 21
ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, ze zm.). Stosownie do treści tego
przepisu wolne od podatku dochodowego są diety i in-
ne należności za czas:
a) podróży służbowej pracownika,
b) podróży osoby niebędącej pracownikiem
do wysokości określonej w odrębnych ustawach
lub w przepisach wydanych przez ministra właściwe-
go do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warun-
ków ustalania należności przysługujących pracowni-
kowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządo-
wej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży
służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami
kraju.
Powołane powyżej zwolnienie przedmiotowe od-
nosi się do świadczeń otrzymanych w podróży służ-
bowej. Jeżeli zatem wykonywanie przez pracownika
pracy, która polega na stałym przemieszczaniu się na
określonym obszarze, jest podróżą służbową w rozu-
mieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy i pracownik może
z tego tytułu otrzymywać diety, to świadczenia te
będą korzystały ze zwolnienia w granicach określo-
nych w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych.
Charakter należności wypłaconych pracownikom
ma wpływ na ewentualny obowiązek poboru zaliczki
na podatek dochodowy przez pracodawcę będącego
płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.
Jeżeli bowiem należności stanowią dietę z tytułu po-
dróży służbowej pracownika, to stosownie do wyżej
wymienionego przepisu ustawy zwolnione są od po-
datku dochodowego do wysokości określonej w tym
przepisie. Pracodawca nie ma wówczas obowiązku
poboru zaliczki na podatek dochodowy.
W sytuacji natomiast, w której należnościom wy-
płaconym pracownikom nie można przypisać charak-
teru diet z tytułu podróży służbowej, a tym samym
nie podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na
podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, pracodawca
obowiązany jest do poboru zaliczki na podatek do-
chodowy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
769
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie projektu ustawy
o ogródkach działkowych (9336)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
znak SPS-023-9336/09, przekazującym interpelację
pana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
z dnia 16 kwietnia 2009 r. w sprawie projektu usta-
wy o ogrodach działkowych, otrzymanym przy pi-
śmie ministra środowiska z dnia 6 maja 2009 r.,
znak BMwpr-072-483(2)/2009, uprzejmie przedsta-
wiam poniższe informacje.
Sprawy dotyczące rodzinnych ogrodów działko-
wych regulują przepisy ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. Nr 169,
poz. 1419, z późn. zm.), a także przepisy ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn.
zm.) oraz ustawy z dnia 6 maja 1981 r. o pracowni-
czych ogrodach działkowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 85,
poz. 390, z późn. zm.). W szczególności należy pod-
kreślić, że z dniem 15 stycznia 2009 r., na mocy
przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 201, poz. 1237), spra-
wy ogrodów działkowych weszły w zakres działu
administracji rządowej: Budownictwo, gospodarka
przestrzenna i mieszkaniowa, którym obecnie kie-
ruje minister infrastruktury.
Odpowiadając na szczegółowe pytania zawarte
w interpelacji pana posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego, chciałbym poinformować Pana Marszał-
ka, iż obecnie, na wniosek szefa Gabinetu Politycz-
nego Prezesa Rady Ministrów, minister infrastruk-
tury w porozumieniu z ministrem środowiska przy-
gotowuje projekt stanowiska rządu wobec poselskie-
go projektu ustawy o ogrodach działkowych (druk
nr 1886). Jak z powyższego wynika, projekt przedło-
żony przez grupę posłów Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość jest znany ministrowi infra-
struktury. Jednakże do czasu przyjęcia stanowiska
rządu w powyższej sprawie nie jestem uprawniony do
przedstawiania opinii Ministerstwa Infrastruktury
na temat omawianego projektu ustawy.
Odnosząc się do kwestii oceny zgodności z przepi-
sami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej projektu
przepisów dotyczących tzw. uwłaszczenia działkow-
ców na ich ogrodach działkowych, chciałbym stwier-
dzić, iż wypowiadanie się w tej sprawie wykraczałoby
poza zakres moich kompetencji, a kwestia ta osta-
tecznie będzie mogła zostać oceniona przez Trybunał
Konstytucyjny.
770
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje w sprawie zagadnień poruszonych w inter-
pelacji pana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskie-
go z dnia 16 kwietnia 2009 r., wrażam nadzieję, że
odpowiadają one na zawarte w niej pytania.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie braku reakcji przedstawicieli
administracji rządowej w woj. śląskim
na nieprawidłowości w zarządzaniu
przez organy samorządu terytorialnego
nieruchomościami komunalnymi,
w tym oświatowymi, na terenie miasta
Bielska-Białej w latach 2002–2008 (9337)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9337/
09) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pani Bo-
żeny Kotkowskiej w sprawie braku reakcji przedsta-
wicieli administracji rządowej w woj. śląskim na
nieprawidłowości w zarządzaniu przez organy samo-
rządu terytorialnego nieruchomościami komunalny-
mi na terenie miasta Bielsko-Biała w latach 2002–
–2008, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Konstytucja RP przyznała jednostkom samorzą-
du terytorialnego – jako odrębnym podmiotom pu-
blicznym – przymiot samodzielności w wykonywaniu
przypisanych im ustawowo zadań. Samorząd teryto-
rialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej,
a przysługującą mu w ramach ustaw istotną część
zadań publicznych wykonuje w imieniu własnym i na
własną odpowiedzialność. Samodzielność jednostek
samorządu terytorialnego podlega ochronie sądowej.
Powyższe oznacza, że w granicach prawa jednostka
samorządu terytorialnego samodzielnie realizuje po-
szczególne zadania w oparciu o zastrzeżone dla jej
organów kompetencje.
Jednostka samorządu terytorialnego uczestniczą-
ca w sprawowaniu władzy publicznej podlega nadzo-
rowi prezesa Rady Ministrów, wojewodów i regional-
nych izb obrachunkowych z punktu widzenia legal-
ności (zgodności z prawem). Podkreślić należy, że
w obowiązującym stanie prawnym organ nadzoru
nad jednostkami samorządu terytorialnego przy wy-
konywaniu swoich kompetencji nie może kierować się
kryteriami: celowości, rzetelności czy gospodarności,
a jedynie może kierować się kryterium legalności
podjętych decyzji organów samorządowych.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji pismem z dnia 11 maja 2009 r. wystąpiło do dy-
rektora generalnego Śląskiego Urzędu Wojewódzkie-
go oraz do prezesa Regionalnej Izby Obrachunkowej
w Katowicach z prośbą o zbadanie, zgodnie z właści-
wością, poruszonej w wystąpieniu sprawy i przeka-
zanie stosownych informacji.
Dyrektor generalny Śląskiego Urzędu Wojewódz-
kiego pismem z dnia 19 maja 2009 r. poinformował,
że zwrócił się do śląskiego kuratora oświaty z prośbą
o przeprowadzenie na podstawie art. 31 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)
kontroli w Zespole Szkół Rzemieślniczych im. Stani-
sława Staszica w Bielsku-Białej, w ramach sprawo-
wanego nadzoru pedagogicznego oraz do Regionalnej
Izby Obrachunkowej w Katowicach o przeprowadze-
nie na podstawie art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia
7 października 1992 r. o regionalnych izbach obra-
chunkowych (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 55, poz. 577,
z późn. zm.) kontroli w ww. instytucji w zakresie pra-
widłowości wydatkowania i rozliczania przekazanej
przez Urząd Miasta w Bielsku-Białej dotacji na zada-
nia oświatowe, w tym sprawdzenie, czy środki na
wynagrodzenie z tytułu nadzoru nad szkołą pocho-
dziły ze źródeł publicznych.
W piśmie z dnia 19 maja 2009 r. prezes Regional-
nej Izby Obrachunkowej w Katowicach wyjaśnił, że
w 2008 r. przeprowadził kompleksową kontrolę go-
spodarki finansowej miasta Bielsko-Biała i kontrolę
problemową Miejskiego Zarządu Oświaty w Bielsku-
-Białej. W trakcie ww. kontroli stwierdzone zostały
nieprawidłowości dotyczące gospodarowania budyn-
kami zajmowanymi przez szkoły na terenie Miasta
Bielsko-Biała. Stwierdzone nieprawidłowości odno-
siły się m.in. do: braku rozwiązania umowy najmu
budynku przy ul. Sempołowskiej 22 w Bielsku-Białej
oraz opłacania czynszu za najem przez okres 1 roku,
pomimo że budynek ten nie był wykorzystywany na
cele publiczne, a mieszczące się w nim Gimnazjum
Nr 17 zostało przeniesione od września 2004 r. do bu-
dynku przy ul. Wapiennickiej 4; oddania w dzierżawę
nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem
trzykondygnacyjnym oraz oficyną (ul. Krasińskiego
17) z przeznaczeniem na szkołę niepubliczną, pomi-
mo iż wcześniej uznano, że nieruchomość ta ze wzglę-
dów technicznych nie nadawała się na szkołę publicz-
ną; zaniechania podjęcia działań zmierzających do
przejęcia nieruchomości gruntowej o powierzchni 518 m²
(zbieg ul. Krasińskiego, Frycza-Modrzewskiego) po
wygaśnięciu umowy dzierżawy z dniem 31 marca
2008 r. (nieruchomość wydzierżawiono w kwietniu
2005 r. na okres 3 lat); zaniechania ustalenia należ-
ności budżetowych z tytułu bezumownego zajmowa-
nia przez byłego dzierżawcę budynku przy ul. 1 Maja
6 w Bielsku-Białej w okresie od dnia 2 września

2001 r. do dnia 30 maja 2008 r. wskutek wystąpienia
okoliczności uzasadniających natychmiastowe roz-
wiązanie umowy dzierżawy z dniem 2 września 2001 r.
(różnica pomiędzy ewentualnym odszkodowaniem za
bezumowne korzystanie do dnia 30 kwietnia 2008 r.
z nieruchomości, a kwotą wpłaconego przez dzier-
żawcę świadczenia wynosi 30 808,68 zł); zaniechania
możliwości wykupu przez miasto Bielsko-Biała nie-
ruchomości obejmującej m.in. II i III piętro budynku
przy ul. Nadbrzeżnej 12, zajętej na siedzibę II LO im.
A. Asnyka, pomimo że cena wszystkich nieruchomo-
ści zaoferowanych do sprzedaży przez wynajmujące-
go była niższa niż należny czynsz za pomieszczenia
zajęte przez szkołę; zaniechania wprowadzenia do
umowy najmu II i III piętra budynku przy ul. Nad-
brzeżnej 12 w Bielski-Białej zapisów gwarantujących
możliwość zaliczenia na poczet czynszu najmu pełnej
wartości poniesionych przez miasto nakładów zwią-
zanych z adaptacją ww. pomieszczeń.
Ponadto Regionalna Izba Obrachunkowa w Kato-
wicach przeprowadziła w 2008 r. kontrolę doraźną
w Zespole Szkół Rzemieślniczych im. Stanisława Sta-
szica w Bielsku-Białej w zakresie wykorzystania do-
tacji przyznanych z budżetu miasta Bielska-Białej.
W trakcie kontroli stwierdzono fakt wypłacania wy-
nagrodzenia za świadczone usługi 4 osobom, które
nie zostały zatrudnione przez dyrektora Zespołu
Szkół Rzemieślniczych. W związku z powyższym
izba obrachunkowa stwierdziła naruszenie art. 39
ust. 3 ustawy o systemie oświaty. Przywołane powy-
żej osoby zostały zatrudnione przez prezesa i wice-
prezesa Beskidzkiej Izby Rzemiosła i Przedsiębior-
czości, a jako miejsce wykonywania pracy wskazano
Zespół Szkół Rzemieślniczych, w przypadku nato-
miast jednej z tych osób (rzecznika prasowego) – rów-
nież Beskidzką Izbę Rzemiosła i Przedsiębiorczości.
Prezes RIO w Katowicach poinformował także, iż
na podstawie wyników przeprowadzonych kontroli
izba skierowała zawiadomienia do: Komendy Woje-
wódzkiej Policji w Katowicach – sprawa w toku, Pro-
kuratury Rejonowej w Bielsku-Białej – sprawa w to-
ku, rzecznika dyscypliny finansów publicznych przy
RIO w Katowicach. Dodatkowo prezes RIO w Kato-
wicach pismem z dnia 3 listopada 2008 r. poinformo-
wał wojewodę śląskiego o wykrytych w trakcie kon-
troli nieprawidłowościach pozostających w jego kom-
petencji.
Mając powyższe na uwadze, organy nadzoru nie
stwierdziły konieczności przeprowadzenia dodatko-
wych kontroli w przedmiotowym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
771
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie ustawy o podatku akcyzowym (9340)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo wicemarszałka Sejmu RP pana Stefana Niesio-
łowskiego z dnia 30 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-
-9340/09, dotyczące interpelacji pana posła Krzysz-
tofa Jakuba Putry w sprawie zwolnienia od podatku
akcyzowego importu paliw przewożonych w standar-
dowych zbiornikach pojazdów silnikowych, uprzej-
mie informuję, że obowiązujący od dnia 1 grudnia
2008 r. limit 600 l paliwa zwolnionego od podatku
akcyzowego z tytułu jego przywozu z krajów trzecich
do Polski w standardowym zbiorniku (baku) handlo-
wego pojazdu samochodowego (innego niż handlowy
pojazd samochodowy do przewozu więcej niż dziewię-
ciu osób włącznie z kierowcą) został wprowadzony
w związku z implementacją dyrektywy Rady 2007/
74/WE z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie zwolnie-
nia towarów przywożonych przez osoby podróżujące
z państw trzecich z podatku od wartości dodanej
i akcyzy (Dz. Urz. UE L 346 z 29.12.2007 r., str. 6).
Art. 11 ww. dyrektywy stanowi, że państwa człon-
kowskie zwalniają z VAT i akcyzy, w przypadku do-
wolnego pojazdu silnikowego, paliwo znajdujące się
w standardowym zbiorniku paliwa. Podobne rozwią-
zanie przewiduje również art. 112 rozporządzenia
Rady (EWG) nr 918/83 ustanawiającego wspólnoto-
wy system zwolnień celnych (Dz. U. WE Nr L 105
z 23.04.1983 r., s. 1 i nast. z późn. zm.), zgodnie
z którym paliwa przewożone w zwykłych zbiornikach
pojazdów silnikowych, użytkowych pojazdów silni-
kowych i pojazdów jednośladowych oraz pojemników
specjalnego przeznaczenia są zwolnione z przywozo-
wych należności celnych. Zarówno przepis art. 11
dyrektywy, jak i przepis art. 112 rozporządzenia nie
określają ograniczenia ilościowego przedmiotowego
zwolnienia paliwa. Oba przepisy przewidują zatem
możliwość zwolnienia całego paliwa, jakie znajduje
się w zbiorniku pojazdu przy wjeździe na terytorium
Polski.
Jednak w zakresie podatku akcyzowego postano-
wiono utrzymać limit zwolnienia, zwiększając jedno-
cześnie trzykrotnie jego wielkość.
Odnosząc się do poszczególnych pytań postawio-
nych przez pana posła, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
Ad 1. Ustanowienie limitu paliwa przywożonego
w bakach pojazdów samochodowych podlegającego
zwolnieniu od akcyzy nie należy utożsamiać z pomo-
cą publiczną. Przedmiotowy limit nie został wprowa-
dzony w celu wsparcia określonego sektora gospodar-
ki krajowej czy wskazanej grupy podmiotów. Każdy
limit, podobnie jak jego całkowite zniesienie, może
772
wpływać na warunki ekonomiczne funkcjonowania
firm na rynku. Celem ustanowienia powyższego li-
mitu było zapewnienie określonego poziomu wpły-
wów budżetowych. Konieczność zapewnienia docho-
dów na właściwym poziomie określonym w budżecie
państwa nie pozwala na zwolnienie od akcyzy przy-
wożonego paliwa bez ograniczeń.
Jednocześnie, mając na uwadze wspomniany po-
wyżej wpływ przedmiotowych regulacji na rynek pa-
liw, limit zwolnienia przedmiotowego paliwa ustalo-
no na optymalnym poziomie, odpowiednim do zało-
żeń budżetowych. Szacując zwiększenie limitu zwol-
nionego paliwa o 400 l, oparto się na danych z lat
ubiegłych dotyczących liczby pojazdów wjeżdżających
do kraju z państw trzecich (Rosja, Białoruś, Ukraina)
oraz z Litwy. Oszacowano, że zwiększenie z 200 l do
600 l ilości zwolnionego paliwa może powodować
zmniejszenie dochodów z tytułu podatków „granicz-
nych” oraz opłaty paliwowej o ok. 0,46 mld zł rocznie,
przy założeniu, że natężenie transportu nie ulegnie
istotnym zmianom.
Powyższe szacunki określają zatem przybliżone
zmniejszenie wpływów budżetowych. Oceniając traf-
ność tej prognozy, należy wziąć pod uwagę trudne do
zmierzenia czynniki, takie jak zmiany koniunktury
gospodarczej, wpływające na wielkość transportu
międzypaństwowego, czy ilość paliwa wywożonego
przez przedmiotowe pojazdy z kraju, która wpływa
zdecydowanie na zwiększenie dochodów. Na wielkość
dochodów z tytułu importu paliwa wwożonego do
Polski w bakach pojazdów przekraczających wschod-
nią granicę kraju istotny wpływ ma również fakt, iż
kierowcy tych pojazdów wybierają trasy najbardziej
dla nich opłacalne. Z tego względu najczęściej użyt-
kowana jest trasa przez terytorium Litwy, gdzie nie
obowiązują limity ilościowe przywozu paliw zwolnio-
nych od akcyzy w standardowych zbiornikach pojaz-
dów samochodowych.
Ad 2. Ustalając limit zwolnienia od akcyzy na po-
ziomie 600 l, kierowano się przede wszystkim zało-
żeniami budżetu państwa, uwzględniając również
przeciwstawne stanowiska podmiotów różnych branż,
których dotyczyła przedmiotowa zmiana. Za zwięk-
szeniem limitu opowiadają się przedstawiciele pol-
skich przewoźników, żądając całkowitego zniesienia
ograniczeń w przywozie paliw z krajów nienależą-
cych do Unii Europejskiej. W opinii przewoźników
wspomniane ograniczenia powodują niekonkurencyj-
ność polskich firm transportowych w handlu między-
narodowym. Z kolei przedstawiciele polskich właści-
cieli stacji paliw (dystrybutorów) żądają maksymal-
nego zmniejszenia limitu. Powyższe przeciwstawne
stanowiska podmiotów kupujących i sprzedających
paliwo, razem ze wspomnianymi wcześniej przesłan-
kami budżetowymi, doprowadziły do odstąpienia od
wcześniejszych projektów zupełnego zniesienia limi-
tu w przywozie paliwa w bakach, co umożliwia dy-
rektywa 2007/74/WE.
Ad 3. Mając na uwadze wyżej opisane uwarunko-
wania, nie przewiduje się obecnie zmiany limitu
przywozu paliwa w standardowych zbiornikach po-
jazdów samochodowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie problemu szkód wyrządzanych
przez wilki w Bieszczadach (9341)
Odpowiadając na interpelację pana Mieczysława
Kasprzaka, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
znak: SPS-023-9341/09, z dnia 5 maja 2009 r. doty-
czącą działań podejmowanych przez ministra środo-
wiska w celu zapobiegania szkodom wyrządzanym
przez wilka (Canis lupus), uprzejmie przekazuję po-
niższe informacje.
Wilk został objęty ochroną gatunkową ścisłą na
terenie całego kraju od 1998 r. mocą rozporządzenia
ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych
i leśnictwa z dnia 2 kwietnia 1998 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie ochrony gatunkowej zwie-
rząt (Dz. U. Nr 47, poz. 298). Mocą ustawy z dnia
16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U.
Nr 92, poz. 880, z późn. zm.) oraz rozporządzenia
ministra środowiska w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U.
Nr 220, poz. 2237) jest on nadal gatunkiem ściśle
chronionym. Wilk jest również gatunkiem chronio-
nym w większości krajów europejskich na podstawie
trzech aktów prawnych: konwencji waszyngtońskiej,
konwencji z dnia 19 września 1979 r. o ochronie ga-
tunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich sie-
dlisk – konwencji berneńskiej (Dz. U. z 1996 r. Nr 58,
poz. 263) oraz dyrektywy siedliskowej 92/43/EWG
z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk
naturalnych oraz dzikiej fauny i flory.
Od czasu objęcia wilków ochroną gatunkową ści-
słą minister środowiska, w porozumieniu z ośrodka-
mi naukowymi oraz organizacjami pozarządowymi
zajmującymi się ochroną tego gatunku, prowadzi
działania związane z opracowywaniem odpowiednich
metod gospodarowania populacją wilka oraz ochrony
zwierząt gospodarskich przed jego atakami. Wyni-
kiem tych prac są m.in. „Strategia gospodarowania
populacją wilka w Polsce” (2000 r.) oraz poradnik

„Analiza dotychczasowych rodzajów i rozmiaru szkód
wyrządzanych przez wilki oraz stosowanie metod
rozwiązywania sytuacji konfliktowych” (2005 r.). Po-
radnik został udostępniony wszystkim ówczesnym
wojewódzkim konserwatorom przyrody i dyrektorom
parków narodowych, którzy mogą organizować od-
powiednie szkolenia dla hodowców zwierząt gospo-
darskich. Jest on również dostępny na stronie inter-
netowej Ministerstwa Środowiska. Poradnik prezen-
tuje szczegółowe, techniczne sposoby ochrony zwie-
rząt gospodarskich przed wilkami. Metody w nim
wymienione to m.in.: wykorzystanie pasterskich
psów stróżujących oraz innych zwierząt do ochrony
stad, wykorzystanie ogrodzeń siatkowych, elektrycz-
nych, fladr, przesiedlenia tych zwierząt, sterylizacja,
wywoływanie awersji pokarmowej czy odpowiednie
gospodarowanie naturalną bazą pokarmową wil-
ków. Większość naukowców zajmujących się ochroną
tych drapieżników w Polsce uważa, że jeżeli wymie-
nione metody zawodzą, w niektórych sytuacjach je-
dynym wyjściem jest odstrzał.
Pytanie 1.: Jakie działania rząd zamierza podjąć
do zmniejszenia populacji wilków?
W związku z wejściem w życie z dniem 15 listopa-
da 2008 r. ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 201, poz. 1237)
na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie
przyrody generalny dyrektor ochrony środowiska
może zezwolić w stosunku do gatunków objętych
ochroną ścisłą na czynności podlegające zakazom,
tj. na zabicie czy chwytanie. Zezwolenia na redukcję
osobników wilka są wydawane w uzasadnionych
przypadkach, jeżeli wynikają z potrzeby ochrony in-
nych dziko występujących gatunków roślin, zwierząt,
grzybów oraz ochrony siedlisk przyrodniczych lub
wynikają z konieczności ograniczenia poważnych
szkód w gospodarce, w szczególności rolnej, leśnej lub
rybackiej, w przypadku braku rozwiązań alterna-
tywnych, jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla dziko
występujących populacji chronionych gatunków ro-
ślin, zwierząt lub grzybów.
W 2009 r. generalny dyrektor ochrony środowi-
ska wydał zezwolenie na odstrzał na terenie woje-
wództwa podkarpackiego jednego osobnika wilka
zagryzającego psy znajdujące się na ogrodzonych
posesjach mieszkańców jednej z bieszczadzkich
miejscowości. W 2007 r. minister środowiska wydał
1 zezwolenie na odstrzał 2 osobników wilka na te-
renie województwa podlaskiego, natomiast w 2008 r.
nie wydał żadnego zezwolenia na zabicie osobników
tego gatunku.
Pytanie 2.: Czy nie można ich wpisać na listę
zwierząt łownych z cztero-miesięcznym okresem
ochronnym, tak jak to było w 1947 r.?
Nie planuję wprowadzenia wilka na listę zwierząt
łownych. Istniejące regulacje prawne dają możliwość
wydawania przez generalnego dyrektora ochrony
środowiska zezwoleń na zabicie wilka w uzasadnio-
nych przypadkach oraz wypłaty odszkodowań na
773
podstawie art. 126 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody
za szkody wyrządzone przez ten gatunek.
Pytanie 3.: Czy przewiduje się możliwość elimino-
wania z populacji osobników czyniących stałe straty
wśród zwierząt gospodarskich?
Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 4 ww. ustawy
właściciele lub użytkownicy gospodarstw rolnych
i leśnych mogą także współdziałać z regionalnym dy-
rektorem ochrony środowiska, a na obszarze parku
narodowego – z dyrektorem parku, w zakresie spo-
sobów zabezpieczania upraw i płodów rolnych, lasów
oraz zwierząt gospodarskich przed szkodami powo-
dowanymi przez zwierzęta gatunków chronionych,
za które Skarb Państwa wypłaca odszkodowania.
Zgodnie z art. 126 ust. 5 współdziałanie może obej-
mować budowę urządzeń lub wykonanie zabiegów
zapobiegających szkodom, finansowane z budżetu
właściwego miejscowo dyrektora parku narodowego
lub regionalnego dyrektora ochrony środowiska,
w ramach zawartych umów cywilnoprawnych.
W związku z powyższym uważam, że współpraca
właścicieli i hodowców zwierząt hodowlanych oraz
władz samorządowych z regionalnymi dyrektorami
ochrony środowiska w zakresie udostępniania infor-
macji dotyczących przepisów prawnych oraz sposo-
bów zabezpieczania upraw i płodów rolnych, lasów
oraz zwierząt gospodarskich przed szkodami wyrzą-
dzanymi przez wilki pozwoli na zmniejszenie i prze-
ciwdziałanie szkodom wyrządzanym przez osobniki
tego gatunku.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie braków kadrowych
w służbach mundurowych (9342)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 5 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9342/09),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
Krystyny Łybackiej w sprawie braków kadrowych
w służbach mundurowych, uprzejmie informuję, iż
w związku z przyjętym przez rząd RP planem oszczęd-
nościowym nie jest planowane ograniczenie zatrud-
nienia w formacjach służb mundurowych. Wprowa-
dzone ograniczenia środków finansowych w budże-
tach służb mundurowych mają głównie charakter
inwestycyjny i nie obejmują wydatków, które bezpo-
774
średnio przekładają się na zdolności operacyjne
służb.
Pragnę przy tym zapewnić, iż w budżecie resortu
spraw wewnętrznych i administracji nie zabraknie
środków finansowych na uposażenia dla funkcjona-
riuszy służb mundurowych, w tym na podwyżki upo-
sażeń wynikające z realizacji ustawy z dnia 12 stycz-
nia 2007 r. o ustanowieniu „Programu modernizacji
Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożar-
nej i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009”
(Dz. U. Nr 35, poz. 213), oraz płace pracowników cy-
wilnych, jak i na zakup paliwa do samochodów służ-
bowych oraz ich obsługę techniczną.
W kontekście problemu poruszonego w przedmio-
towej interpelacji pragnę poinformować, iż MSWiA
nie posiada wiedzy odnośnie planowanych masowych
odejść ze służby funkcjonariuszy Policji oraz Pań-
stwowej Straży Pożarnej.
Według danych Komendy Głównej Policji w ostat-
nich latach fluktuacja kadr przedstawiała się nastę-
pująco:
Liczba osób Liczba osób
rok
zwolnionych przyjętych
2004 4409 5390
2005 4476 4448
2006 6653 5199
2007 5998 5538
2008 4953 7271
Przewiduje się, że bieżącym roku tendencja odejść
ze służby zostanie utrzymana. Wskazują na to także
dane porównawcze dotyczące odejść ze służby w Po-
licji, zebrane na dzień 1 marca 2009 r.
Liczba osób zwolnionych
rok
do dnia 1 marca
2005 840
2006 2330
2007 1175
2008 1209
2009 2205
Zmniejszenie budżetu resortu spraw wewnętrz-
nych i administracji, będące następstwem światowe-
go kryzysu finansowego, którego skutki odczuwalne
są również w Polsce, w żaden sposób nie może skut-
kować zmniejszeniem poczucia bezpieczeństwa oby-
wateli. Ograniczenie budżetu wiąże się z podejmowa-
niem trudnych, ale koniecznych decyzji związanych
z alokacją dostępnych środków. Kierownictwo resor-
tu spraw wewnętrznych i administracji na bieżąco
monitoruje rozwój sytuacji i podejmuje niezbędne
działania, aby ograniczenia środków finansowych
nie wpływały na właściwe funkcjonowanie i realiza-
cję ustawowych zadań służb mundurowych odpowie-
dzialnych za stan bezpieczeństwa i porządku publicz-
nego. Pomimo trudności przyjęcia nowych funkcjo-
nariuszy do służby w formacjach mundurowych od-
bywają się planowo.
Pragnę ponadto podkreślić, iż ograniczenia środ-
ków finansowych w budżecie Policji nie będą skutko-
wały zmniejszeniem liczby patroli na ulicach. Zmniej-
szenie wydatków rzeczowych nie przyczyni się do
zmniejszenia liczby stanowisk policyjnych w służbie
prewencyjnej przeznaczonych do pełnienia służby pa-
trolowej. Z tego też względu nie przewiduje się utrud-
nień w prawidłowym funkcjonowaniu formacji za-
pewniających porządek publiczny i bezpieczeństwo
obywateli w oddziałach prewencji Policji.
Wprowadzenie oszczędności budżetowych w MSWiA
nie powinno spowodować pogorszenia warunków ma-
terialnych policjantów i ich rodzin. Należy jednakże
pamiętać, że wyznaczniki zadowolenia z pracy mają
wymiar psychologiczny oraz społeczno-ekonomiczny
i wiążą się głównie z płacą odpowiadającą oczekiwa-
niom pracowników za ich faktyczny wkład osobisty
w realizację zadań. W tym względzie należy spodzie-
wać się w roku bieżącym poprawy wynikającej z prze-
widzianych podwyżek uposażeń funkcjonariuszy.
Warto przy tym zwrócić uwagę, iż na początku
bieżącego roku kierownictwo Policji przyjęło i na bie-
żąco realizuje priorytety związane z polityką finan-
sową. Są nimi:
— nienaruszalność uposażeń funkcjonariuszy
i pracowników Policji;
— podwyżka dla funkcjonariuszy, która została
wypłacona w dniu 1 kwietnia bieżącego roku wraz
z wyrównaniem od dnia 1 stycznia bieżącego roku;
— świadczenie pieniężne pn. „ekwiwalent w zamian
za umundurowanie” – tzw. mundurówka, wypłacona
w całości w dniu 27 kwietnia bieżącego roku;
— zakup paliwa na poziomie identycznym jak
w 2008 r.;
— zapewnienie środków na utrzymanie policyj-
nych systemów informatycznych;
— zapewnienie niezbędnych środków do prowa-
dzenia postępowań karnych i w sprawach o wykro-
czenia.
W związku z powyższym nie należy spodziewać
się obniżenia poziomu bezpieczeństwa obywateli bę-
dącego skutkiem wprowadzanych w bieżącym roku
oszczędności. Podkreślić przy tym należy, iż poczucie
bezpieczeństwa wśród Polaków sukcesywnie wzrasta
i jest najwyższe od 1989 r.
Ograniczenia w wydatkach tegorocznego budże-
tu państwa spowodowały również ograniczenia
w wydatkach budżetu Państwowej Straży Pożarnej.
Ograniczenia te mają charakter wyłącznie inwesty-
cyjny, który dotyczy wstrzymania nowych inwesty-
cji budowlanych, a także ograniczenia remontów
infrastruktury strażackiej. Ograniczenia te nie
obejmują wydatków, które bezpośrednio przekłada-
ją się na funkcjonowanie Państwowej Straży Pożar-
nej, w tym nie wpłyną na ograniczenia liczby etatów
pozostających w dyspozycji jednostek organizacyj-
nych Państwowej Straży Pożarnej. Zmniejszone za-
silenia nie spowodują również zakłóceń w termino-

wej wypłacie uposażeń funkcjonariuszy i wynagro-
dzeń pracowników.
Według danych na koniec lutego 2009 r. w Pań-
stwowej Straży Pożarnej było 499 wakatów przy li-
micie wynoszącym 30 491 etatów funkcjonariuszy.
Część wakatów utrzymywana jest w związku z ko-
niecznością zapewnienia miejsc pracy dla przyszłych
absolwentów szkół Państwowej Straży Pożarnej
kształconych w systemie stacjonarnym. W 2009 r.
skierowanych do służby zostanie 122 absolwentów
szkół aspirantów i 90 absolwentów Szkoły Głównej
Służby Pożarniczej.
W związku z realizacją „Programu modernizacji
(…)” katalog dodatków do uposażenia strażaków
uzupełniony został o dodatek motywacyjny, wprowa-
dzony na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o zmianie ustawy o Państwowej Straży
Pożarnej (Dz. U. Nr 181, poz. 1291). I tak, zgodnie
z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r.
o Państwowej Straży Pożarnej (t.j.: Dz. U. z 2009 r.
Nr 12, poz. 68, z późn. zm.), strażacy otrzymują na-
stępujące dodatki do uposażenia:
— dodatek za stopień;
— dodatek służbowy;
— dodatek motywacyjny;
— dodatki uzasadnione szczególnymi właściwo-
ściami, kwalifikacjami, warunkami albo miejscem
pełnienia służby.
Wysokość i warunki przyznawania strażakom do-
datku motywacyjnego szczegółowo reguluje rozpo-
rządzenie ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 27 lutego 2008 r. w sprawie uposażenia
strażaków Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U.
Nr 37, poz. 212, z późn. zm.). Zgodnie z § 6 ust. 1 ww.
rozporządzenia strażakowi może być przyznany na
czas określony, ustalany kwotowo, dodatek motywa-
cyjny w wysokości do 30% najniższego uposażenia.
Wprowadzenie możliwości okresowego przyznawania
dodatku motywacyjnego w określonej kwotowo wy-
sokości ma na celu m.in. zmotywowanie strażaków
do realizacji dodatkowych zadań niewynikających
obligatoryjnie z zakresu obowiązków strażaka. Przy-
jęte rozwiązanie umożliwia dodatkowo okresowe
przyznawanie strażakowi dodatku motywacyjnego
m.in. w przypadkach:
— okresowego zwiększenia obowiązków służbo-
wych,
— wykonywania zadań ratowniczych oraz pomo-
cy humanitarnej poza granicą państwa,
— wykonywania czynności kontrolnych w podle-
głych, podporządkowanych i nadzorowanych jednost-
kach organizacyjnych Państwowej Straży Pożarnej,
— posiadania wykształcenia ogólnego lub specja-
listycznego, kwalifikacji pożarniczych lub przeszko-
lenia specjalistycznego wykraczającego poza określo-
ne dla zajmowanego stanowiska służbowego w jed-
nostce organizacyjnej Państwowej Straży Pożarnej,
w której strażak pełni służbę, szczególnie jeśli to wy-
kształcenie, kwalifikacje lub przeszkolenie przyczy-
775
niają się do skuteczniejszego wykonywania obowiąz-
ków służbowych.
Pragnę przy tym podkreślić, iż w 2009 r. w ra-
mach realizacji ww. „Programu modernizacji (...)”
wzmacnianie motywacyjnego systemu uposażeń
funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej będzie
nadal realizowane. Przeciętne miesięczne uposażenie
funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej (z na-
grodą roczną) wyniesie 3 945,32 zł (co stanowi wzrost
w stosunku do 2008 r. o 452,32 zł), zaś średnia kwo-
ta podwyżki na jednego funkcjonariusza Państwowej
Straży Pożarnej wyniesie 371,71 zł.
Zasadą demokratycznego państwa prawnego jest
umożliwienie wyrażania opinii, w tym również nie-
zadowolenia, przez grupy społeczne i zawodowe. Po-
wodem protestów funkcjonariuszy służb munduro-
wych były założenia do planowanego ograniczenia
przywilejów emerytalnych, a także troska o bezpie-
czeństwo obywateli w kontekście przewidywanych
ograniczeń w wydatkach budżetowych.
Uspokojenie panujących w służbach munduro-
wych nastrojów uzyskano dzięki konsultacjom ze
związkami zawodowymi założeń do projektu ustawy
emerytalnej. Wychodząc naprzeciw postulatom
zgłoszonym przez związki zawodowe i funkcjonariu-
szy niezrzeszonych w tych organizacjach, w dniu
6 marca 2009 r. zaprezentowano zmodyfikowane
założenia do reformy emerytur służb mundurowych,
stanowiące próbę pogodzenia obecnie obowiązują-
cego systemu z potrzebami wynikającymi ze zmian
społecznych i gospodarczych, które zachodzą w kra-
ju. Proponowane zmiany nie doprowadzą do osłabie-
nia potencjału służb mundurowych, jak również nie
naruszą praw nabytych przez funkcjonariuszy służb
mundurowych.
W dniu 12 maja 2009 r. odbyło się pierwsze posie-
dzenie wspólnego zespołu ds. przygotowania założeń
nowej ustawy emerytalnej w służbach mundurowych.
W posiedzeniu, oprócz kierownictwa resortu spraw
wewnętrznych i administracji, przedstawicieli służb
nadzorowanych przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji oraz służb specjalnych, udział wzięli
przedstawiciele związków zawodowych Państwowej
Straży Pożarnej, Policji, Straży Granicznej i Służby
Więziennej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
776
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie systemu waloryzacji rent i emerytur
(9343)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 5 maja 2009 r., znak: SPS-023-9343/09, otrzy-
mane za pośrednictwem Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów (pismo z dnia 11 maja 2009 r., znak:
DSPA-4810-2161/09), dotyczące interpelacji poseł
Krystyny Łybackiej w sprawie systemu waloryzacji
rent i emerytur, uprzejmie informuję.
Przedmiotem mojej stałej troski jest eliminacja
zagrożenia ubóstwem polskich rodzin. Zagrożeń tych
nie da się jednak wyeliminować z dnia na dzień,
zwłaszcza w warunkach spowolnienia gospodarczego
związanego ze światowym kryzysem gospodarczym.
Poprawa bytu wszystkich polskich rodzin jest uza-
leżniona od rozwoju gospodarki, a co za tym idzie,
wzrostu siły nabywczej zarówno wynagrodzeń, jak
i świadczeń emerytalno-rentowych.
Sposób ustalania wysokości emerytur i rent okre-
śla ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.
Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.). Co do
zasady, wysokość świadczenia emerytalno-rentowego
jest miarą udziału ubezpieczonego w dochodach Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych. Im bardziej dany
ubezpieczony partycypował w ich tworzeniu, w tym
większym stopniu ma on prawo z nich korzystać
w postaci emerytury lub renty.
Zmiany w systemie świadczeń emerytalnych i ren-
towych stanowią trudny kompromis pomiędzy ocze-
kiwaniami społecznymi a realiami ekonomicznymi.
W systemie repartycyjnym źródłem finansowania
świadczeń są składki pracującego pokolenia. Stąd
naturalna jest sprzeczność interesów. Wyższe świad-
czenia wypłacane dzisiejszym emerytom oznaczają
wyższe składki potrącane od wynagrodzeń pracow-
ników albo (co na jedno wychodzi) wzrost obciążeń
podatkowych. Ze względu na wysokość klina podat-
kowego (różnicy pomiędzy kosztami pracy a wyna-
grodzeniem netto pracownika), który należy do naj-
większych w Europie, działanie takie nie wydaje się
możliwe do realizacji.
Uprzejmie informuję, że ochronę realnej wartości
emerytur i rent zapewnia waloryzacja świadczeń. Za-
sady indeksacji decydują o udziale populacji osób już
nieaktywnych zawodowo we wzroście gospodarczym
i wzroście poziomu życia całego społeczeństwa.
Obecnie obowiązujące zasady waloryzacji emery-
tur i rent są wynikiem zmian wprowadzonych w usta-
wie o emeryturach i rentach z FUS ustawą z dnia
7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
Nr 191, poz. 1368). Ustawą tą przywrócono coroczną
waloryzację świadczeń emerytalno-rentowych oraz
wskaźnik waloryzacji odpowiadający średnioroczne-
mu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyj-
nych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększo-
nemu o co najmniej 20% realnego wzrostu przecięt-
nego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzo-
wym. Zwiększenie o co najmniej 20% realnego wzro-
stu przeciętnego wynagrodzenia jest corocznie przed-
miotem negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych.
Wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyj-
nych jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług
konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emery-
tów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen to-
warów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on
wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsump-
cyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i ren-
cistów. W bieżącym roku do konstrukcji wskaźnika
waloryzacji przyjęty został wskaźnik inflacji dla go-
spodarstw domowych emerytów i rencistów, który
wyniósł 104,9% i był wyższy od wskaźnika inflacji
ogółem wynoszącego 104,2%.
Należy dodać, że wskaźnik waloryzacji jest wskaź-
nikiem, który „patrzy wstecz”. Wielkość podwyżki
w ramach waloryzacji przeprowadzanej w danym
roku zdeterminowana jest inflacją i wzrostem płac
w poprzednim, a nie w bieżącym roku kalendarzo-
wym. Tym samym przeprowadzona w 2009 r. walo-
ryzacja uwzględnia inflację za rok 2008. Natomiast
wzrost cen, który nastąpi w roku 2009, będzie
uwzględniony przy waloryzacji emerytur i rent, któ-
ra będzie przeprowadzona w roku 2010.
Waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świad-
czenia i podstawy jego wymiaru w wysokości przy-
sługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzo-
wego, w którym przeprowadza się waloryzację, przez
wskaźnik waloryzacji. Tak przeprowadzona walory-
zacja na równi traktuje wszystkich emerytów i ren-
cistów, gdyż niezależnie od wysokości wypracowane-
go świadczenia są one podwyższane takim samym
wskaźnikiem waloryzacji.
Zasadność takiego rozwiązania potwierdza me-
chanizm opłacania składek na ubezpieczenie społecz-
ne. Niezależnie od wysokości uzyskiwanych wyna-
grodzeń obowiązuje jednakowa stopa składek. Ozna-
cza to, że np. składka na fundusz emerytalny od
osoby zarabiającej na poziomie minimalnego wyna-
grodzenia (w 2009 r. – 1276 zł) oraz maksymalnego
wynagrodzenia objętego obowiązkiem składki eme-
rytalnej (w 2009 r. – 7982,5 zł) wynosi 19,52%. Kwo-
towo wielkość składek wynosi odpowiednio: od mini-
malnego wynagrodzenia 249,07 zł oraz od maksy-
malnego wynagrodzenia 1558,18 zł. Ustawowe regu-
lacje stoją bowiem na gruncie zasad ubezpieczenio-
wych, zgodnie z którymi każdy powinien otrzymywać
emeryturę stosownie do kwoty składek odprowadzo-
nych na fundusz emerytalny. Pozwala to na zacho-
wanie adekwatności świadczeń w stosunku do odpro-
wadzanych składek.

Uprzejmie informuję, że problematyka przyję-
cia właściwych rozwiązań w zakresie waloryzacji
rent i emerytur jest przedmiotem mojej szczegól-
nej troski.
W dniu 5 lutego 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 8, poz. 38), wprowadzająca zmia-
nę w zakresie trybu negocjacji wysokości wskaźnika
waloryzacji emerytur i rent. Zgodnie z przyjętymi
rozwiązaniami negocjacje dotyczące zwiększenia
wskaźnika waloryzacji o co najmniej 20% realnego
wzrostu przeciętnego wynagrodzenia będą rozpoczy-
nały się już w czerwcu roku poprzedzającego rok wa-
loryzacji. Pozwoli to stronie rządowej przedstawić
partnerom społecznym informację o prognozowanych
wielkościach makroekonomicznych wykorzystanych
do konstrukcji budżetu państwa na rok, w którym
zostanie przeprowadzona waloryzacja uwzględniają-
ca zwiększenie. W przypadku gdy strony nie dojdą do
porozumienia, strona rządowa, tak jak obecnie, po-
dejmie decyzję odnośnie wysokości tego zwiększenia.
Środki na ten cel zostaną uwzględnione w projekcie
ustawy budżetowej.
Uważam, że zmiana ta pozwoli na przeprowadze-
nie pogłębionej dyskusji o priorytetach i wielkościach
środków, jakie powinny być zarezerwowane w planie
finansowym państwa na przeprowadzenie waloryza-
cji. Stworzone zostaną zatem lepsze warunki do osią-
gnięcia w Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych porozumienia adekwatnego do ak-
tualnej sytuacji społeczno-gospodarczej.
Wielkość zwiększenia wskaźnika waloryzacji o co
najmniej 20% realnego wzrostu płac będzie przed-
miotem negocjacji, które rozpoczną się już w czerw-
cu br.
Uprzejmie informuję, że w mojej ocenie zmiany
wprowadzone w ostatnim okresie w zakresie walory-
zacji świadczeń są zmianami bardzo pozytywnymi,
w znacznym stopniu uwzględniającymi interesy osób
pobierających świadczenia emerytalno-rentowe.
Przede wszystkim przywrócona została coroczna
podwyżka świadczeń. Pragnę zaznaczyć, że np.
w roku 2005 i 2007 waloryzacja nie była przeprowa-
dzona (w związku ze zbyt niską inflacją). Jedynie
emeryci i renciści, którym organy emerytalno-rento-
we wypłacały najniższe świadczenia, otrzymali jed-
norazowe dodatki i zapomogi pieniężne, co stanowiło
rekompensatę braku podwyższenia świadczeń.
Ponadto metoda ustalania wskaźnika waloryzacji
emerytur i rent powoduje, że waloryzacja służy nie
tylko zachowaniu siły nabywczej świadczeń w relacji
do kosztów utrzymania (waloryzacja cenowa), ale
również zapewnia ich realny wzrost, umożliwiając
tym samym emerytom i rencistom udział we wzro-
ście gospodarczym (uwzględnienie w formule walo-
ryzacji realnego wzrostu wynagrodzeń) na miarę
możliwości budżetu państwa i Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych.
777
Tym samym emerytom i rencistom zagwaranto-
wano, że ich świadczenia z ubezpieczeń podwyższane
są w taki sposób, aby nie traciły swej siły nabywczej
w relacji do kosztów utrzymania, a w miarę możli-
wości finansowych budżetu państwa i Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych – realnie wzrastały.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie istnienia nielegalnych upraw GMO
w Polsce w 2008 r. i braku stosownej reakcji
ze strony ministrów rolnictwa i środowiska
oraz organów ścigania (9344)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 maja 2009 r., znak: SPS-023-9344/09,
przy którym przekazana została interpelacja posła
Krzysztofa Jurgiela w sprawie istnienia nielegalnych
upraw GMO w Polsce w 2008 r. i braku stosownej
reakcji ze strony ministrów rolnictwa i środowiska
oraz organów ścigania, przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Odnosząc się do pytań postawionych przez pana
posła, informuję, że zgodnie z ramowym stanowi-
skiem Polski w sprawie organizmów genetycznie
zmodyfikowanych przyjętym przez rząd w dniu 18 li-
stopada 2008 r. wyrażona została opinia, że rząd bę-
dzie dążył do tego, by Polska pozostała krajem wol-
nym od GMO, ale jednocześnie, jako kraj Wspólnoty,
będzie przestrzegała obowiązującego prawa unijnego
w tym zakresie.
Pytania pana posła dotyczą generalnie kwestii
legalności upraw roślin genetycznie zmodyfikowa-
nych oraz wprowadzenia działań zakazujących sto-
sowania produktów genetycznie zmodyfikowanych
oraz zakazów prowadzenia upraw roślin genetycznie
zmodyfikowanych na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej. Sprawa ogłoszenia kraju wolnego od GMO
jest niezwykle trudna do przeprowadzenia w kontek-
ście przepisów prawnych regulujących sprawy auto-
ryzacji i obrotu tymi produktami na poziomie UE. Po
wprowadzeniu do obrotu produktu genetycznie zmo-
dyfikowanego na terytorium Wspólnoty państwa
członkowskie mają bardzo ściśle określone możliwo-
ści prawne wprowadzania ograniczeń do ich stoso-
wania. Przywołane w interpelacji pana posła pań-
stwa członkowskie, które podjęły działania wprowa-
dzające zakaz stosowania na swoim terytorium pro-
duktów GMO, to Francja, Grecja, Węgry, Luksem-
778
burg, Belgia, Niemcy, Austria. Austria oraz Węgry
przedstawiły jako podstawę swoich działań ograni-
czających badania naukowe dotyczące bezpieczeń-
stwa określonych produktów (kukurydzy MON 810
oraz kukurydzy T25). Argumenty naukowe przed-
stawione przez te państwa zostały jednak zakwestio-
nowane przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa
Żywności (EFSA). Obu państwom udało się utrzymać
na swoich terytoriach zakaz sprzedaży i stosowania
kukurydzy MON 810 dzięki korzystnemu dla nich
układowi głosów (uzyskano większość kwalifikowa-
ną w Radzie UE dla poparcia starań Austrii i Węgier
o utrzymanie zakazu). Aby doprowadzić do tego gło-
sowania, konieczne było przekonanie państw człon-
kowskich UE do swoich racji na forum Komitetu Re-
gulacyjnego ds. dyrektywy 2001/18WE w sprawie
zamierzonego uwolnienia organizmów genetycznie
zmodyfikowanych do środowiska, gdzie rozpatrywa-
ne są przesłanki naukowe, a nie polityczne. Odrzu-
cenie wniosku państwa członkowskiego na tym eta-
pie kończy bowiem procedurę i uniemożliwia jakie-
kolwiek dalsze działania w tym zakresie. Nie można
poza tym zapominać, że ostateczną decyzję w powyż-
szej sprawie podejmie Komisja Europejska. Będzie to
konieczne ze względu na trwającą właśnie ponowną
ocenę bezpieczeństwa kukurydzy MON 810, prowa-
dzoną przez EFSA. Pozostałe wskazane przez pana
posła państwa nie zamknęły jeszcze swoich postępo-
wań wyjaśniających z Komisją Europejską i trudno
jest mówić o ich sukcesie w zakresie wprowadzenia
zakazu użytkowania produktów GMO.
W swoich pytaniach porusza też pan poseł kwe-
stię upraw GMO w Polsce, mówiąc o ich nielegalności.
W świetle prawa obszar nieuregulowany przepisami
prawnymi nie jest nielegalny. Sytuacja ta dotyczy
upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych. Przepisy
krajowe regulujące sprawy związane z GMO. Ustawa
z dnia 22 czerwca 2001 r. o organizmach genetycznie
zmodyfikowanych (Dz. U. z 2007 r. Nr 36, poz. 233),
ustawa z dnia z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennic-
twie (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 271, z późn. zm.)
oraz ustawa z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U.
Nr 144, poz. 1045 oraz Dz. U. z 2008 r. Nr 144, poz.
788) nie regulują zasad prowadzenia upraw roślin
genetycznie zmodyfikowanych. Obszar ten jest zatem
nieuregulowany w krajowych przepisach. Co więcej,
jest on również nieuregulowany w przepisach wspól-
notowych. Podstawą zalecaną przez Komisję Euro-
pejską dla państw członkowskich przy konstruowa-
niu krajowych przepisów regulujących zasady koeg-
zystencji są zalecenia Komisji 2003/556/WE z dnia
23 lipca 2003 r., dotyczące wskazówek dla opracowa-
nia krajowych strategii i najlepszych praktyk w celu
zapewnienia współistnienia upraw modyfikowanych
genetycznie z uprawami konwencjonalnymi i ekolo-
gicznymi (Dz. U. WE L 189 z dnia 29.07.2003 r., str.
36). Projekt krajowych przepisów regulujących kwe-
stie upraw roślin transgenicznych znajduje się dopie-
ro w projekcie ustawy Prawo o organizmach gene-
tycznie zmodyfikowanych opracowywanym w Mini-
sterstwie Środowiska.
Wobec powyższego w opinii Ministerstwa Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi, Ministerstwa Środowiska oraz
Ministerstwa Sprawiedliwości uprawa roślin gene-
tycznie zmodyfikowanych nie narusza obowiązujące-
go prawa, a tym samym nie może zostać uznana za
działanie nielegalne. Odpowiadając na pytanie odno-
śnie do podjętych dochodzeń prokuratorskich w spra-
wie upraw GMO, informuję, że w 2008 r. prowadzone
było jedno postępowanie w Prokuraturze Rejonowej
w Rybniku (sygnatura akt 1Ds 10/09) w sprawie za-
mierzonego dokonania przez A. K. – prezesa Koalicji
na Rzecz Nowoczesnego Rolnictwa na terenie Opolsz-
czyzny, wprowadzenia do środowiska genetycznie
modyfikowanej kukurydzy bez uprzedniego uzyska-
nia ustawowo wymaganej w tym celu zgody właści-
wego organu, tj. o czyn z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia
22 czerwca 2001 r. o organizmach genetycznie mody-
fikowanych. Postępowanie zainicjowane zostało za-
wiadomieniem z dnia 20 października 2008 r. posła
do Parlamentu Europejskiego pana Janusza Wojcie-
chowskiego. Ustawa o organizmach genetycznie mo-
dyfikowanych, jak również inne krajowe przepisy nie
regulują jednak kwestii upraw roślin genetycznie
zmodyfikowanych. Wobec powyższego uprawa roślin
genetycznie zmodyfikowanych nie jest sprzeczna
z prawem krajowym. Oznacza to, że uprawa roślin
genetycznie zmodyfikowanych może się odbywać
w sposób swobodny, pod warunkiem uprzedniego do-
puszczenia (decyzją właściwego organu Unii Euro-
pejskiej) takich roślin do obrotu z możliwością upra-
wy. Prokurator rejonowy w Rybniku postanowieniem
z dnia 27 marca 2009 r. umorzył dochodzenie w przed-
miotowej sprawie – wobec braku znamion czynu za-
bronionego, tj. na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k.
Postanowienie powyższe jest prawomocne.
Wszystkie resorty opowiadają się natomiast za jak
najszybszym uregulowaniem kwestii upraw roślin
genetycznie zmodyfikowanych, aby mieć pełną kon-
trolę nad tym sektorem. Przypomnieć należy, że
w roku 2006 parlament, nowelizując ustawę o nasien-
nictwie, wprowadził do niej zakaz rejestracji odmian
transgenicznych w krajowym rejestrze oraz zakaz
obrotu materiałem siewnym odmian genetycznie
zmodyfikowanych. Zakazy te miały uchronić Polskę
przed ekspansją produktów genetycznie zmodyfiko-
wanych (szczególnie nasion) oraz uniknięcia tym sa-
mym ich wysiewu. Okazało się jednak bardzo szybko,
że prawo swobody wolnego europejskiego rynku
umożliwiło rolnikom na własny użytek sprowadzanie
materiału siewnego z innych państw członkowskich.
Natomiast efektem wprowadzenia zakazu z roku
2006 było skierowanie przeciwko Polsce sprawy C
– 165/08 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko
Rzeczypospolitej Polskiej. W skardze tej Komisja za-
rzuciła Polsce, że poprzez wprowadzenie zakazu swo-
bodnego obrotu materiałem siewnym odmian zmo-
dyfikowanych genetycznie oraz zakazując wpisania
odmian zmodyfikowanych genetycznie do krajowego

rejestru, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiąza-
niom wspólnotowym, które ciążą na niej na mocy
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/
18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzo-
nego uwalniania do środowiska organizmów zmody-
fikowanych genetycznie i uchylającej dyrektywę 90/
220/EWG (Dz. U. UE L 106 z 17.04.2001 r., str. 1,
z poźn. zm.) oraz dyrektywy Rady 2002/53/WE
z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie wspólnego kata-
logu odmian gatunków roślin rolniczych (Dz. U. UE
L 193 z 20.07.2002 r., str. 1, z późn. zm.).
Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że na mocy
ustawy o nasiennictwie wprowadzony został zakaz
obrotu takim materiałem siewnym, a nie zakaz jego
uprawy. Zakaz wprowadzenia do obrotu materiału
siewnego nie jest tożsamy z możliwością zakazania
uprawy roślin genetycznie zmodyfikowanych.
W tej sytuacji, wobec braku przepisów prawnych,
które umożliwiałyby wprowadzenie zakazu uprawy
roślin genetycznie zmodyfikowanych, Polska wzorem
państw takich jak Austria czy Węgry, może próbować
dzięki własnym badaniom i analizom naukowym
przedstawić Komisji Europejskiej wyniki, które umoż-
liwią wprowadzenie zakazu stosowania kukurydzy
MON 810, gdyż tylko ta modyfikacja jako jedyna do-
puszczona jest do uprawy w Unii Europejskiej. Tym
sposobem, zgodnie z prawem, stosowanie tego pro-
duktu może zostać ograniczone lub tymczasowo za-
kazane. Działania takie mają też szansę być poparte
przez inne państwa członkowskie, które już wprowa-
dziły u siebie zakazy lub też deklarują swoje poparcie
dla takich działań. Wyjaśnienie niniejsze ma też
związek z kolejnym postawionym przez pana posła
pytaniem: „Choć niepokojące fakty dotyczące GMO
są znane od dawna, to dlaczego polskie władze uni-
kają podjęcia decyzji o wprowadzeniu zakazu, tak jak
uczyniła to w ubiegłym tygodniu niemiecka minister
rolnictwa Ilse Aigner? Kiedy polski rząd pójdzie od-
ważnie w ślady naszego zachodniego sąsiada i ogłosi
terytorium RP wolne od upraw roślin GMO?”
Odnosząc się do tych pytań, informuję uprzejmie,
że Niemcy, wprowadzając zakaz uprawy GMO, rów-
nież podali jako podstawę dane naukowe odnoszące
się konkretnie do modyfikacji MON 810. Jednakże,
jak dotychczas, rząd niemiecki nie poinformował na
piśmie Komisji Europejskiej i pozostałych państw
członkowskich o swojej decyzji, do czego zobowiązują
przepisy Dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie
zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów
zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrek-
tywę 90/220/EWG. Ponieważ dane naukowe świad-
czące o szkodliwości danego produktu są bazową
kwestią analizowaną przez Komisję Europejską
oraz EFSA, dlatego minister rolnictwa i rozwoju wsi
zlecił przeprowadzenie analizy, w której zweryfiko-
wane mają być dane naukowe stanowiące podstawę
wprowadzania zakazów przez poszczególne państwa
członkowskie.
779
Postępując w ten sposób, rząd liczy się z faktem,
że Polska ma już w toku dwa postępowania w spra-
wach dotyczących GMO przed Europejskim Trybu-
nałem Sprawiedliwości, dlatego podejmując decyzję
o ogłoszeniu kolejnego zakazu, rząd musi mieć gwa-
rancję, że zakaz ten nie będzie skutkował kolejnym
procesem przed ETS.
W pytaniach pana posła pojawia się też zarzut
braku działań rządu wobec ekspansji firm biotech-
nologicznych na rynku polskim. Zgodnie z art. 20
konstytucji społeczna gospodarka rynkowa, oparta
między innymi na wolności działalności gospodar-
czej, stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rze-
czypospolitej. Owa wolność działalności gospodarczej
należy do konstytucyjnych praw i wolności jednostki,
a art. 22 konstytucji pełni funkcję dwojaką, bo wy-
raża jedną z zasad polskiego ustroju gospodarczego,
a zarazem stanowi podstawę konstruowania prawa
podmiotowego, przysługującego każdemu, kto podej-
muje działalność gospodarczą. „Wolność działalności
gospodarczej” oznacza swobodę działalności jedno-
stek oraz instytucji niepaństwowych, mających pra-
wo samodzielnego decydowania o udziale w życiu
gospodarczym, o zakresie i formach tego udziału,
w tym swobodnego podejmowania działań faktycz-
nych i prawnych. Obejmuje ona osoby fizyczne i inne
podmioty korzystające z praw i wolności przysługu-
jących człowiekowi i obywatelowi. Wyjaśniając po-
wyższe, podkreślić należy, że firmy biotechnologicz-
ne, wprowadzając do obrotu produkty genetycznie
zmodyfikowane, działają na podstawie prawa wspól-
notowego, które musi być respektowane przez wszyst-
kie zainteresowane strony. Wprowadzenie do obrotu
produktów GMO odbywa się w głównej mierze na
podstawie przepisów rozporządzenia 1829/2003/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września
2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żyw-
ności i paszy oraz w dość ograniczonym zakresie na
podstawie dyrektywy 2001/18/WE i następuje z chwi-
lą wydania przez właściwy organ Unii Europejskiej
decyzji w tej sprawie. Po jej wydaniu produkt znaj-
duje się w swobodnym obrocie na terytorium Wspól-
noty. Kolejne przepisy, które w szczególny sposób
regulowałyby zasady postępowania z produktami
wprowadzonymi już na wspólny rynek europejski,
albo, co więcej, zakazywałyby funkcjonowania firm
biotechnologicznych w Polsce, oznaczałyby kolejne
obostrzenia i problemy ze zgodnością polskich prze-
pisów z przepisami wspólnotowymi. Wychodząc na-
tomiast naprzeciw oczekiwaniom co do ograniczeń
stosowania GMO (w tym np. upraw roślin GM), re-
sort rolnictwa wspólnie z resortem środowiska pra-
cuje nad utworzeniem takiego systemu prawnego,
który zapewni, aby był to system maksymalnie chro-
niący rolników preferujących uprawy tradycyjne oraz
chroniący środowisko – ale zgodny z prawem UE.
Pozwoli to na uniknięcie konfliktu prawnego i kiero-
wania kolejnych spraw przeciwko Polsce do Europej-
skiego Trybunału Sprawiedliwości.
780
Projekt ustawy Prawo o organizmach genetycznie
zmodyfikowanych określa konkretne przypadki,
w których będzie można wprowadzić ograniczenia
lub zakaz uprawy określonych odmian roślin gene-
tycznie zmodyfikowanych. Przepisy regulujące tę
kwestię zostały wprowadzone ze względu na toczącą
się w kraju debatę publiczną na temat bezpieczeń-
stwa stosowania organizmów genetycznie zmodyfi-
kowanych w rolnictwie. Ponadto projekt przewiduje
tworzenie stref wolnych od upraw roślin genetycznie
zmodyfikowanych. Tym samym tworzy się przejrzy-
sty system gwarantujący rolnikom swobodę prowa-
dzenia działalności, który jednocześnie umożliwia
wyłączanie pewnych obszarów spod upraw roślin ge-
netycznie zmodyfikowanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie dofinansowywania rodzin
zastępczych przez samorządy lokalne (9345)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-9345/09, dotyczące interpelacji poseł Be-
aty Małeckiej-Libery w sprawie możliwości dofinan-
sowywania rodzin zastępczych przez samorządy lo-
kalne, uprzejmie informuję.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opra-
cowało projekt założeń ustawy o wspieraniu rodzi-
ny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem, który
zakłada znaczne ograniczenie roli placówek opie-
kuńczo- wychowawczych w opiece nad dzieckiem.
Umieszczenie dziecka w całodobowej placówce opie-
kuńczo-wychowawczej będzie mogło mieć miejsce
po wyczerpaniu możliwości zatrzymania go w ro-
dzinie własnej lub umieszczenia w rodzinie zastęp-
czej lub rodzinnym domu dziecka. Aby realizacja
tych zamierzeń była możliwa, planuje się położyć
bardzo duży nacisk na profilaktykę i pracę z ro-
dziną naturalną w celu przeciwdziałania koniecz-
ności umieszczania dziecka poza rodziną.
W sytuacji zagrożenia dobra dziecka i konieczno-
ści oddzielenia od rodziny nowe rozwiązania zdecy-
dowanie sprzyjać mają umieszczaniu dzieci w rodzi-
nach zastępczych, przede wszystkim zawodowych,
oraz rodzinnych domach dziecka. Zakłada się zwięk-
szenie kierowanej do nich pomocy finansowej, ale
także, a może przede wszystkim, wsparcia meryto-
rycznego poprzez realną pomoc w wychowywaniu
powierzonych im dzieci (m.in. szkolenia, poradnic-
two, ale także możliwość korzystania z wypoczynku,
co przeciwdziałać będzie wypaleniu zawodowemu).
W proponowanych rozwiązaniach zakłada się
możliwość kształtowania przez samorząd lokalny
wysokości niektórych świadczeń z zakresu opieki nad
dzieckiem i rodziną, zabezpieczając świadczeniobior-
com jedynie minimalną wysokość świadczeń. Roz-
wiązanie to sprzyjać ma budowaniu systemu opieki
nad dzieckiem i rodziną, który uwzględniał będzie
specyfikę lokalnego rynku pracy i lokalną struk-
turę społeczną, co oznacza, że organizacja opieki
nad dzieckiem i rodziną w jeszcze większym niż
dzisiaj stopniu kształtowana będzie przez społecz-
ność lokalną. Sprzyjać temu ma również znaczne
otwarcie nowych rozwiązań na współtworzenie tego
systemu przez organizacje pozarządowe. Rozwiąza-
nia takie spotykane są w innych europejskich sys-
temach opieki nad dzieckiem i przynoszą korzystne
dla beneficjentów efekty (np. Hiszpania, Francja).
Należy ponadto zauważyć, że podobna zasada
stała się podstawą dokonanych w roku 2007 zmian
w niektórych aktach wykonawczych do ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej w części do-
tyczącej problematyki opieki nad dzieckiem i rodzi-
ną. Zmiany te pozwoliły na bardziej elastyczne kształ-
towanie przez samorząd lokalny między innymi sfery
wynagrodzeń dla zawodowych rodzin zastępczych
oraz kwot pomocy pieniężnej na utrzymanie dziec-
ka w placówkach opiekuńczo-wychowawczych typu
rodzinnego. Natomiast przepis art. 85 ust. 3 umożli-
wia samorządom powiatowym, w drodze uchwały,
podwyższenie zryczałtowanej kwoty na utrzymanie
dziecka w placówce opiekuńczo-wychowawczej typu
rodzinnego oraz stawek kwot na bieżące funkcjo-
nowanie placówki rodzinnej.
W związku z powyższym w odniesieniu do celu,
jakim jest umożliwienie samorządom lokalnym po-
dejmowania uchwał zmierzających do finansowego
wspierania rodzin zastępczych, należy propozycję
zmierzającą do finansowego wspierania pieczy za-
stępczej zaopiniować zdecydowanie pozytywnie. Na-
tomiast należy zauważyć, że z merytorycznego punk-
tu widzenia byłoby zasadne, aby przepis ten nie do-
tyczył jedynie świadczeń określonych w art. 78 usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.), lecz aby miał
charakter bardziej ogólny, pozwalający na podobną
elastyczność w odniesieniu do innych świadczeń, któ-
rych odbiorcami są rodziny zastępcze lub dzieci
umieszczone w pieczy zastępczej.
Mając powyższe na uwadze, oraz fakt, iż plano-
wane zmiany systemowe w opiece nad dzieckiem
i rodziną wejdą w życie od l stycznia 2011 r., uprzej-
mie informuję, że podjęta w interpelacji kwestia
umożliwienia samorządom powiatowym podwyższa-
nia wysokości świadczeń na pieczę zastępczą zosta-
nie rozważona przy najbliższej nowelizacji ustawy
o pomocy społecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie obowiązku opłacania
podwójnej składki zdrowotnej
z tytułu zatrudnienia
na etacie i prowadzenia
działalności gospodarczej (9346)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Libery (nr SPS-
-023-9346/09) z dnia 5 maja 2009 r. w sprawie obo-
wiązku opłacania podwójnej składki zdrowotnej
z tytułu zatrudnienia na etacie i prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie informuję, co następuje:
Zgodnie z brzmieniem art. 82 ust. 2 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.), w przypadku gdy
ubezpieczony uzyskuje przychody z więcej niż jedne-
go tytułu do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia
zdrowotnego, o którym mowa w art. 66 ust. 1, skład-
ka na ubezpieczenie zdrowotne opłacana jest z każ-
dego z tych tytułów odrębnie. Oznacza to, że jeżeli
ubezpieczony osiąga przychody z więcej niż jednego
tytułu, z którego wynika obowiązek ubezpieczenia
zdrowotnego – na przykład osoba będąca pracowni-
kiem będzie również prowadzić działalność gospo-
darczą – składkę opłaca od każdego z tych tytułów
odrębnie. Ust. 3 art. 82 natomiast stanowi, że jeżeli
ubezpieczony prowadzący działalność pozarolniczą
uzyskuje przychody z więcej niż jednego z rodzajów
działalności określonych w ust. 5 tegoż artykułu,
składka na ubezpieczenie zdrowotne jest opłacana
odrębnie od każdego rodzaju działalności. Przema-
wiają za tym podstawowe zasady systemu ubezpie-
czenia zdrowotnego, tj. zasada równego traktowania
i zasada solidarności społecznej. Znaczenie wyżej wy-
mienionych zasad wyjaśnia orzecznictwo Trybunału
Konstytucyjnego i doktryna. I tak w wyroku z dnia
7 stycznia 2004 r. sygn. K 14/03 (OTK-A 2004/1/1),
orzekając w sprawie zgodności z konstytucją niektó-
rych przepisów ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r.
o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Fun-
duszu Zdrowia (Dz. U. Nr 45, poz. 391, z późn. zm.),
trybunał stwierdził, że „(..) dostęp do świadczeń fi-
nansowanych ze środków publicznych musi być rów-
ny dla wszystkich obywateli, niezależnie od ich sytu-
acji materialnej. Proklamowana w analizowanym
przepisie równość w dostępie do świadczeń opieki
zdrowotnej stanowi rozwinięcie wyrażonej w art. 32
konstytucji zasady równości oraz koncepcji solidary-
zmu społecznego. Zasady korzystania ze świadczeń
opieki zdrowotnej w tym zakresie są bowiem nieza-
leżne od zakresu partycypacji poszczególnych człon-
ków wspólnoty obywatelskiej w tworzeniu zasobu
781
środków publicznych stanowiących źródło ich finan-
sowania”.
Natomiast w wyroku z dnia 30 stycznia 2001 r.
sygn. K 17/00 (OTK 2001/1/4) trybunał stwierdził,
że: „Treść art. 20 konstytucji nabiera dodatkowego
znaczenia na tle art. 2 konstytucji; pojęcie”społecznej
gospodarki rynkowej”i”solidarności”ma swoje odnie-
sienie do zasady sprawiedliwości społecznej (...)”.
„Zgodnie z poglądami jego przedstawicieli (dot. kie-
runku filozofii społecznej, znanej pod nazwą solida-
ryzmu społecznego) życie społeczne opiera się na
współzależności i współodpowiedzialności wszyst-
kich jego uczestników. Solidaryzm głosi zgodność
i wspólnotę interesów wszystkich jednostek i grup spo-
łecznych w obrębie danej społeczności, a także obowią-
zek partycypowania w obciążeniach na rzecz społe-
czeństwa. Zakłada wzajemne zrozumienie między
jednostkami, grupami społecznymi i państwem”.
Zasady, na których oparto system ubezpieczenia
zdrowotnego, znajdują potwierdzenie w konstytucji.
Zgodnie bowiem z art. 68 ust. 2 konstytucji „obywa-
telom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, wła-
dze publiczne zapewniają równy dostęp do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków
publicznych”.
Reasumując, rozwiązania prawne przyjęte w usta-
wie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
mają charakter systemowy. Zmiany przedmiotowej
ustawy nie mogą naruszać fundamentalnych zasad
systemu ubezpieczenia zdrowotnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie zmian dotyczących zasad
udzielania dofinansowania do kosztów kontroli
gospodarstw rolnych (9348)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Wiesława Janczyka w sprawie zmian
dotyczących zasad udzielania dofinansowania do kosz-
tów kontroli gospodarstw rolnych uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Działanie: Uczestnictwo rolników w systemach
jakości żywności w ramach PROW 2007–2013 uru-
chomione zostało w dniu 15 kwietnia br. Do chwili
782
obecnej złożonych zostało 1756 wniosków na kwotę
9,4 mln zł.
Zasady przyznawania pomocy w ramach tego
działania określa rozporządzenie ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 22 stycznia 2008 r. (Dz. U.
Nr 20, poz. 119 oraz z 2009 r. Nr 60, poz. 497).
Wszystkie działania w ramach Programu Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 oraz regu-
lujące je rozporządzenia tworzone są w oparciu o wy-
tyczne Rady Unii Europejskiej zawarte w rozporzą-
dzeniu Rady nr 1698/2005 w sprawie wsparcia roz-
woju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz
Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFR-
ROW) oraz w kolejnych rozporządzeniach Komisji
Europejskiej: rozporządzeniu Komisji nr 1975/2006
ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania roz-
porządzenia Rady nr 1698/2005 w zakresie wprowa-
dzenia procedur kontroli, rozporządzeniu Komisji
nr 1974/2006 ustanawiającym szczegółowe zasady
stosowania rozporządzenia Rady nr 1698/2005
w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez
Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (EFRROW) oraz rozporządzeniu Ko-
misji nr 1320/2006 ustanawiającym zasady przejścia
do systemu wsparcia rozwoju obszarów wiejskich
określonego w rozporządzeniu Rady nr 1698/2005.
W związku z powyższym zasady przyznawania
pomocy w ramach przedmiotowego działania są ści-
śle określone.
Wysokość pomocy określana jest na podstawie po-
niesionych w okresie, za który jest składany wniosek
o płatność, kosztów: kontroli (na podstawie której
wydawane są certyfikaty zgodności), składek na
rzecz grupy (jeśli producent należy do jednej z grup
producentów wymienionych w załączniku nr 1 do
rozporządzenia) lub zakupu publikacji poświęconych
prowadzeniu upraw oraz pułapek feromonowych i le-
powych (w przypadku integrowanej produkcji).
Wysokość pomocy zależna jest także od systemu
jakości żywności, w którym uczestniczy dany produ-
cent rolny, ponieważ dla każdego z systemów jakości
żywności, w ramach którego obecnie można uzyskać
wsparcia w zakresie działania: Uczestnictwo rolni-
ków w systemach jakości żywności, ustalona została
inna maksymalna wysokość wsparcia.
W przypadku wytwarzania produktów w zakresie
wspólnotowych systemów jakości żywności, tj. wpi-
sanych do rejestru gwarantowanych tradycyjnych
specjalności lub których nazwy zostały wpisane do
rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronio-
nych oznaczeń geograficznych, maksymalna kwota
wsparcia wynosi 3200 zł. W przypadku uczestnictwa
w systemie rolnictwa ekologicznego maksymalna kwo-
ta wsparcia wynosi 996 zł, natomiast w przypadku
integrowanej produkcji maksymalna kwota wsparcia
wynosi 2750zł.
Dodatkowo informuję, że wsparcie w ramach rol-
nictwa ekologicznego i integrowanej produkcji można
uzyskać łącznie dla produktów wytwarzanych w tym
systemie, natomiast w przypadku systemów wspól-
notowych (GTS – Gwarantowana Tradycyjna Spe-
cjalność, ChNP – Chroniona Nazwa Pochodzenia
i ChOG – Chronione Oznaczenia Geograficzne) pro-
ducent rolny może starać się o wsparcie odrębnie dla
każdego wytwarzanego produktu.
Zgodnie z załącznikiem nr 1 do rozporządzenia
Rady nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
wsparcie dla jednego gospodarstwa nie może jednak
przekroczyć łącznej sumy 3000 euro rocznie.
Wsparcie w ramach omawianego działania ma
stanowić przede wszystkim zachętę do uczestnicze-
nia w wybranym systemie jakości żywności i w związ-
ku z tym pokrycie części kosztów tego uczestnictwa,
a nie refundację wszystkich kosztów, jakie producent
rolny może ponieść w związku z uczestnictwem
w danym systemie.
Wsparcie to ma na celu pomoc w zaistnieniu na
rynku producentów wytwarzających produkty o wy-
sokiej jakości, wyróżniających się swoimi walorami
na tle innych produktów rolnych.
Działanie to powiązane jest bezpośrednio z innym
działaniem PROW 2007–2013, tj. działaniem pod na-
zwą: Działania informacyjne i promocyjne, w ramach
którego grupy producentów mogą się ubiegać o wspar-
cie na operacje o charakterze informacyjno-promo-
cyjnym dotyczącym produktów wytwarzanych w ra-
mach systemów jakości żywności, których wytwarza-
nie wspierane jest w działaniu: Uczestnictwo rolni-
ków w systemach jakości żywności.
Odnosząc się do pytań szczegółowych, uprzejmie
wyjaśniam:
Ad 1. Wnioski o płatność w ramach przedmioto-
wego działania można składać do oddziałów regio-
nalnych Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa w terminie 90 dni od upływu danego okresu
pomocy (każdy okres pomocy trwa 12 miesięcy), któ-
ry liczony jest od dnia uzyskania certyfikatu potwier-
dzającego produkcję w wybranym systemie jakości
żywności. Do wniosku o płatność musi być dołączony
m.in. certyfikat, który został wydany w okresie po-
mocy, za który producent rolny ubiega się o wsparcie
i który w tym okresie ważny jest minimum przez
6 miesięcy.
W związku z powyższym pomoc w roku 2009 bę-
dzie wypłacona tym producentom rolnym, którzy
spełnili szereg warunków wynikających z wymogów
rozporządzenia, a przede wszystkim uzależniona jest
ona od upływu okresu pomocy, a następnie terminu
złożenia wniosku o płatność.
Ad 2. Określenie wysokości stawek wsparcia zo-
stało szczegółowo wyjaśnione w treści odpowiedzi
powyżej. Pragnę podkreślić, że stawki wsparcia nie
są związane z wielkością gospodarstwa. Wiążą się
one jedynie z kosztami ponoszonymi w związku
z uczestnictwem w systemie jakości żywności.
Ad 3. Terminy wypłaty pomocy w ramach przed-
miotowego działania, jak zostało już powyżej wspo-
mniane, uzależnione są od upływu okresu pomocy

liczonego od dnia wydania certyfikatu potwierdzają-
cego produkcję w danym systemie jakości, a następ-
nie od terminu złożenia wniosku o płatność.
Dodatkowo informuję, że zgodnie z rozporządze-
niem Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa ma 60 dni na wydanie decyzji administra-
cyjnej na wniosek o płatność, po czym w terminie
60 dni od momentu, gdy decyzja stała się ostatecz-
na, dokonana zostaje wypłata płatności na rzecz
beneficjenta.
Ad 4. Zasady przyznawania pomocy szczegółowo
określa rozporządzenie dla działania: Uczestnictwo
rolników w systemach jakości żywności.
O wsparcie może ubiegać się producent rolny wy-
twarzający produkty w systemach jakości żywności,
takich jak: GTS – Gwarantowana Tradycyjna Spe-
cjalność, ChNP – Chroniona Nazwa Pochodzenia
i ChOG – Chronione Oznaczenia Geograficzne, Rol-
nictwo Ekologiczne oraz Integrowana Produkcja.
Producent rolny musi posiadać ważny certyfikat,
który potwierdza jego uczestnictwo w systemie jako-
ści, wydany przez jedną z upoważnionych jednostek
certyfikujących po przeprowadzeniu kontroli w go-
spodarstwie rolnym. Producent rolny powinien zło-
żyć wniosek o przyznanie pomocy wraz ze wszystki-
mi załącznikami. Po uzyskaniu decyzji o przyznaniu
pomocy będzie on mógł składać wnioski o płatność,
dołączając wymagane załączniki, przez kolejne 5 lat
od momentu, w którym decyzja o przyznaniu pomocy
stała się ostateczna. Wysokość otrzymanego wspar-
cia uzależniona będzie od systemu, w którym produ-
cent wytwarza produkty.
Jeżeli za dany okres pomocy producent nie złoży
wniosku o płatność, nie może się on ubiegać o płat-
ność za ten okres w kolejnych latach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie braku rozporządzenia dotyczącego
refundacji znieczulenia okołoporodowego
(9349)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wiesława Janczyka, przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 5 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9349/09, w sprawie braku rozporzą-
dzenia dotyczącego refundacji znieczulenia okołopo-
783
rodowego uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Analizując treść interpelacji, na wstępie pragnę
sprostować:
1. Zespół do spraw opracowania standardu opieki
okołoporodowej nie potwierdza, iż wypracował sta-
nowisko, iż każda kobieta, również rodząca natural-
nie, powinna mieć dostęp do leku (w rozumieniu znie-
czulenia zewnątrzoponowego).
2. W składzie powołanego przez ministra zdrowia
(zarządzeniem z dnia 31 października 2007 r.) Zespo-
łu do spraw opracowania standardu opieki okołopo-
rodowej (Dz. Urz. MZ Nr 16, poz. 90, z późn. zm.)
znajduje się 6 panów profesorów ginekologów-położ-
ników, wybitnych ekspertów w tej dziedzinie. Wszy-
scy są członkami Polskiego Towarzystwa Ginekolo-
gicznego i nie potwierdzają przytoczonego w interpe-
lacji stwierdzenia, jakoby uważali, iż wszystkim ko-
bietom, u których występuje niska odporność na ból,
każdy szpital powinien zapewnić znieczulenie około-
porodowe (w rozumieniu znieczulenia zewnątrzopo-
nowego).
Zdaniem lekarzy ginekologów, praktycznie wszyst-
kie rodzące doznają bólu związanego z porodem, ale
reakcja na ból jest bardzo indywidualna. Nawet cał-
kowicie fizjologiczny poród jest bolesny. Należy pa-
miętać, że w walce z bólem porodowym zastosowanie
mają różne środki i metody: niefarmakologiczne oraz
farmakologiczne środki przeciwbólowe, (nie tylko
znieczulenie zewnątrzoponowe).
Do metod niefarmakologicznych oprócz wsparcia
emocjonalnego należy zaliczyć możliwość przyjmo-
wania dowolnej pozycji w trakcie porodu, zwłaszcza
jego I okresu. Należy podkreślić, że kobieta nie po-
winna być „przywiązana” do łóżka porodowego, a już
szczególnie nie powinna być zmuszana do leżenia na
plecach. Z innych metod znaczenie mają stosowanie
kąpieli lub prysznica, a także masaż pleców. Inne
tradycyjne metody polegają na zastosowaniu technik
skupiających uwagę, odciągających od odczuwania
bólu, takich jak oddychanie, trening werbalny i re-
laksacja.
Metody farmakologiczne polegają na stosowaniu
różnych leków: alkaloidów opioidowych (petydyna)
oraz pochodnych fenotiazyny i benzodiazepiny. Zmniej-
sza się częstość stosowania znieczulenia wziewnego,
zastępowanego znieczuleniem zewnątrzoponowym
(ZOP). Wszystkie środki niosą ze sobą objawy ubocz-
ne, na przykład stosowanie petydyny powoduje nie-
dociśnienie ortostatyczne, nudności, wymioty i za-
wroty głowy. Wszystkie doustne środki przeciwbólo-
we przenikają przez łożysko i mogą prowadzić do
zaburzeń u płodu (depresja oddechowa, nieprawidło-
wości zachowania).
Znieczulenie ZOP jest metodą stosowaną ze wska-
zań lekarskich i jest finansowane przez Narodowy
Fundusz Zdrowia. Gwarantuje ono lepszą i dłuższą
ulgę w odczuwaniu bólu niż leki doustne. W przypad-
ku ZOP obserwuje się tendencję do nieznacznego wy-
dłużenia pierwszego etapu porodu oraz częstszego
784
stosowania oksytocyny. Wzrasta również odsetek po-
rodów zakończonych drogą cięcia cesarskiego lub za-
biegu kleszczowego. Należy pamiętać, że brak jest
randomizowanych badań nad wpływem znieczulenia
ZOP na noworodka w okresie długoterminowym.
Znieczulenie ZOP wymaga jednak spełnienia pew-
nych warunków technicznych: poród powinien odby-
wać się w dobrze wyposażonym szpitalu, powinien
być odpowiedni sprzęt techniczny, musi być stale do-
stępny anestezjolog, konieczny jest także stały, pro-
fesjonalny nadzór nad matką. Należy też pamiętać,
że poród dotąd fizjologiczny (naturalny) po zastoso-
waniu znieczulenia zewnątrzoponowego przestaje już
być porodem fizjologicznym.
Odnośnie do prawnego usankcjonowania świad-
czeń zdrowotnych uprzejmie informuję, że warunki
i zakres udzielania świadczeń opieki zdrowotnej re-
guluje ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027).
Zgodnie z postanowieniami art. 15 ust. 2 pkt 15 wy-
mienionej ustawy, świadczeniobiorcy zapewnia się
i finansuje ze środków publicznych na zasadach
i w zakresie określonych w ustawie między innymi
opiekę nad kobietą w okresie ciąży, porodu i połogu.
Z przepisu tego wynika, że opieka nad kobietą
w okresie ciąży, porodu i połogu jest świadczona bez-
płatnie przez świadczeniodawców, którzy zawarli
z Narodowym Funduszem Zdrowia umowę na reali-
zację takich świadczeń. Podstawę prawną stanowią
tu także zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia w sprawie szczegółowych warunków zawie-
rania i realizacji umów o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wydawa-
ne w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146
ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Zakres świadczeń, w tym zastosowane procedury
medyczne (znieczulenie, cesarskie cięcie), jest uwa-
runkowany stanem zdrowia pacjentek oraz przebie-
giem ciąży i porodu.
Odpowiadając na pytanie, dlaczego Ministerstwo
Zdrowia nie wydało do tej pory dokumentu jasno
określającego stan pacjentki kwalifikujący się do po-
dania znieczulenia, uprzejmie informuję, że decyzję
o sposobie leczenia, w tym także prowadzenia poro-
du, podejmuje lekarz, działając zgodnie z postanowie-
niami ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach
lekarza i lekarza dentysty (t.j.: Dz. U. z 2005 r.
Nr 226, poz. 1943). W ustawie tej określone są zasa-
dy i warunki wykonywania zawodu lekarza. Zgodnie
z postanowieniami art. 2 ust. 1 tej ustawy, wykony-
wanie zawodu lekarza polega na udzielaniu przez
osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, potwier-
dzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń zdro-
wotnych, w szczególności: badaniu stanu zdrowia,
rozpoznawaniu chorób i zapobieganiu im, leczeniu
i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad lekarskich,
a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekarskich.
Zgodnie z art. 4 tej ustawy, lekarz ma obowiązek wy-
konywać zawód zgodnie ze wskazaniami aktualnej
wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środ-
kami zapobiegania chorobom, rozpoznawania i lecze-
nia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz
z należytą starannością.
Zgodnie z postanowieniami art. 34 ust. 1 i 2 usta-
wy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, „lekarz
może wykonać zabieg operacyjny albo zastosować
metodę leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyż-
szone ryzyko dla pacjenta po uzyskaniu jego pisemnej
zgody. Przed wyrażeniem zgody przez pacjenta w sy-
tuacji, o której mowa w ust. 1, lekarz ma obowiązek
udzielenia mu informacji zgodnie z art. 31”. Przywo-
łany art. 31 ust. 1 ustawy stanowi, że „lekarz ma
obowiązek udzielać pacjentowi lub jego ustawowemu
przedstawicielowi przystępnej informacji o jego sta-
nie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz moż-
liwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dają-
cych się przewidzieć następstwach ich zastosowania
albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowa-
niu”. Tak więc zgodnie z postanowieniami ustawy
o zawodach lekarza i lekarza dentysty lekarz podej-
muje decyzję o wyborze odpowiedniej metody postę-
powania leczniczego w oparciu o stwierdzone wska-
zania i ewentualne następstwa zastosowanej metody.
Podejmowanie przez lekarza działania niezgodnego
ze wskazaniami medycznymi stanowiłoby błąd w sztu-
ce lekarskiej. Analogicznie, wymienione przepisy od-
noszą się do zastosowania znieczulenia.
Fakt, że 99% kobiet nie otrzymuje znieczulenia,
wydaje się świadczyć o tym, że:
— jak wspomniałem wcześniej, większość odby-
wających się porodów dokonuje się siłami natury,
— lekarz prowadzący poród nie stwierdził wska-
zań medycznych do zastosowania interwencji me-
dycznej w postaci znieczulenia farmakologicznego.
Ponadto ważnym powodem stosowania (bądź nie)
znieczulenia u kobiet rodzących jest brak w Polsce
obowiązującego standardu opieki okołoporodowej.
Jednocześnie informuję, że w roku bieżącym znie-
czulenie porodu zostało uwzględnione przy kalkula-
cji przez Centralę NFZ wartości grup związanych
z porodem, zawartych w załączniku do zarządzenia
nr 93/2008/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 22 października 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: leczenie szpitalne, ze zm., na podstawie
danych z systemu informatycznego funduszu, w za-
leżności od częstości jego stosowania w ramach po-
szczególnych typów porodów.
Informuję także, że trwają prace zespołu powoła-
nego przez ministra zdrowia zarządzeniem z dnia
31 października 2007 r. w sprawie powołania Zespo-
łu do spraw opracowania standardu opieki okołopo-
rodowej (Dz. Urz. MZ Nr 16, poz. 90, z późn. zm.).
Celem tego zespołu jest opracowanie aktu prawnego
określającego standard postępowania medycznego
w okresie porodu fizjologicznego i połogu. Świadcze-
nia wynikające z opracowanego standardu będą
w pełni finansowane ze środków publicznych. W toku
dotychczasowych prac zespołu ustalono, że ze wzglę-

du na specyfikę opieki zdrowotnej w okresie ciąży,
porodu i połogu niezbędne jest opracowanie 4 czę-
ści standardów, tzn. opieki nad kobietą ciężarną,
opieki okołoporodowej nad kobietą podczas porodu,
opieki nad kobietą w połogu oraz opieki nad nowo-
rodkiem.
Standard będzie mógł być wydany na podstawie
delegacji art. 9 ust. 3 ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej, natomiast część standardu dotycząca opieki
nad kobietą w ciąży zostanie wdrożona w trybie no-
welizacji rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie
zakresu świadczeń opieki zdrowotnej, w tym badań
przesiewowych, oraz okresów, w których te badania
są przeprowadzane (Dz. U. Nr 276, poz. 2740). Trwa-
ją końcowe prace mające na celu opracowanie pozo-
stałych części standardu. Ze względu na często wy-
stępujące różnice stanowisk członków zespołu aktu-
alnie nie jest jeszcze możliwe udzielanie precyzyjnej
informacji na temat terminu opracowania standar-
du. Wiadomo natomiast, że jeden z rozdziałów stan-
dardu porodu fizjologicznego będzie zawierał zasady
stosowania niefarmakologicznych oraz farmakolo-
gicznych środków znoszenia bólu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie funkcjonowania
stacji kontroli pojazdów (9350)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 5 maja 2009 r. (znak SPS-023-9350/09)
przekazujące interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie funkcjonowania stacji kontroli pojazdów,
uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 83b obowiązu-
jącej obecnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
nadzór nad stacjami kontroli pojazdów sprawuje sta-
rosta. W ramach wykonywanego nadzoru starosta:
1) co najmniej raz w roku przeprowadza kontrolę
stacji kontroli pojazdów w zakresie:
a) zgodności stacji z wymaganiami, o których
mowa w art. 83 ust. 3,
b) prawidłowości wykonywania badań technicz-
nych pojazdów,
785
c) prawidłowości prowadzenia wymaganej doku-
mentacji;
2) wydaje zalecenia pokontrolne i wyznacza ter-
min usunięcia naruszeń warunków wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia
stacji kontroli pojazdów;
3) wydaje decyzję o zakazie prowadzenia przez
przedsiębiorcę stacji kontroli pojazdów, skreślając
przedsiębiorcę z rejestru działalności regulowanej,
jeżeli przedsiębiorca:
a) złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 83a
ust. 4, niezgodne ze stanem faktycznym,
b) nie usunął naruszeń warunków wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia
stacji kontroli pojazdów w wyznaczonym przez sta-
rostę terminie,
c) rażąco naruszył warunki wykonywania dzia-
łalności gospodarczej w zakresie prowadzenia stacji
kontroli pojazdów.
W odniesieniu do diagnosty bezpośrednio prze-
prowadzającego badania techniczne pojazdów art. 84
ust. 3 ww. ustawy daje staroście, jako nadzorującemu
działania mające miejsce w stacji kontroli pojazdów,
możliwość cofnięcia uprawnienia do wykonywania
badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzo-
nej kontroli stwierdzono:
1) przeprowadzenie przez diagnostę badania tech-
nicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposo-
bem wykonania;
2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo
dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu
niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.
Jednocześnie pragnę pana posła poinformować,
że w toku prac legislacyjnych znajduje się projekt
ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu, który za-
wiera następujące dodatkowe regulacje dotyczące
stacji kontroli pojazdów:
— wprowadzenie sankcji karnych w odniesieniu
do podmiotów prowadzących SKP, jak i diagnostów
za nieprawidłowe przeprowadzanie badań technicz-
nych pojazdów,
— wprowadzenie możliwości przeprowadzania
przez TDT kontroli SKP ad hoc (niezależnie od sta-
rosty),
— uporządkowania kwestii związanych z ważno-
ścią poświadczenia TDT w przypadku zamiany pod-
miotu prowadzącego SKP,
— rozszerzenie katalogu przypadków, w których
starosta cofa uprawnienia diagnosty.
Wymieniony powyżej projekt ustawy uwzględnia
także wnioski i uwagi wynikające z kontroli sprawo-
wania nadzoru przez starostów nad stacjami diagno-
stycznymi dopuszczającymi pojazdy samochodowe do
ruchu drogowego, przeprowadzonej przez Najwyższą
Izbę Kontroli w 2008 r. Projekt ustawy o dopuszcze-
niu pojazdów do ruchu zawiera więc następujące pro-
pozycje:
— przywrócenie obowiązku okresowych szkoleń
diagnostów,
786
— wprowadzenie działalności regulowanej w za-
kresie prowadzenia ośrodka szkolenia diagnostów
oraz ustanowienie nadzoru administracji publicznej
nad ośrodkami szkolenia diagnostów,
— wprowadzenie wymogu niekaralności diagno-
stów.
Odnosząc się do zawartej w interpelacji kwestii
dotyczącej odszkodowania za poniesione koszty
związane z dodatkową kontrolą, uprzejmie informu-
ję, że zgodnie z § 16 pkt 1 rozporządzenia ministra
transportu i budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r.
w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do
stacji przeprowadzających badania techniczne po-
jazdów (Dz. U. Nr 40, poz. 275) na stacji kontroli
pojazdów powinna być umieszczona w widocznym
miejscu kopia zaświadczenia potwierdzającego wpis
do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje
kontroli pojazdów.
Jeżeli stacja wpisana jest do ww. rejestru, a infor-
macja ta jest umieszczona w widocznym miejscu na
stacji kontroli pojazdów, to w ocenie resortu infra-
struktury nie ma podstaw do kwestionowania wyko-
nanych badań technicznych pojazdów.
Wszelkich roszczeń w odniesieniu do przedsiębior-
cy prowadzącego stację kontroli pojazdów, nieposia-
dającego aktualnego wpisu do rejestru, właściciel
pojazdu może dochodzić na drodze postępowania cy-
wilnego.
Mając na względzie powyżej przytoczone fakty,
należy wskazać, że Ministerstwo Infrastruktury do-
kłada wszelkich starań, by obowiązujący w Polsce
system badań technicznych pojazdów był na jak naj-
wyższym poziomie, gwarantując bezpieczeństwo
w ruchu drogowym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie naruszeń prawa pracy (9351)
W związku z interpelacją pana posła Krzysztofa
Brejzy w sprawie naruszeń prawa pracy przez pod-
mioty zatrudniające pracowników ochrony osób i mie-
nia przekazaną przy piśmie z dnia 5 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9351/09, przesyłam następującą infor-
mację: Przedstawiony w interpelacji problem zatrud-
niania pracowników ochrony osób i mienia na pod-
stawie umów zlecenia, z naruszeniem art. 22 Kodek-
su pracy, był już wcześniej przedmiotem wystąpień
do ministra pracy i polityki społecznej. W związku
z tymi wystąpieniami minister pracy i polityki spo-
łecznej zwrócił się do głównego inspektora pracy
o objęcie planem kontroli agencji ochrony mienia. Pra-
gnę bowiem podkreślić, iż organem ustawowo powo-
łanym do nadzoru i kontroli przestrzegania prawa
pracy, ścigania wykroczeń przeciwko prawom pracow-
nika oraz innych osób wykonujących pracę zarobkową
jest Państwowa Inspekcja Pracy podlegająca Sejmowi
Rzeczypospolitej Polskiej. Bezpośredni nadzór nad in-
spekcją sprawuje Rada Ochrony Pracy, a pośrednio jej
działania kontrolują także komisje parlamentarne.
Państwowa Inspekcja Pracy została wyposażona
w odpowiednie uprawnienia i środki umożliwiające
wykonywanie zadań związanych z nadzorem i kon-
trolą, a także egzekwowania przestrzegania przez
pracodawców obowiązujących przepisów prawa. Do
uprawnień tych należą, między innymi, prawo swo-
bodnego wstępu i poruszania się po terenie kon-
trolowanego podmiotu, żądania informacji w spra-
wach objętych kontrolą, przedłożenia dokumentów
związanych z zatrudnianiem pracowników, wydawa-
nia nakazów usunięcia stwierdzonych naruszeń
prawa oraz prawo udziału w postępowaniu w spra-
wach o wykroczenia przeciwko prawom pracownika
w charakterze oskarżyciela publicznego.
W przypadkach ustalenia łamania praw pracowni-
czych, inspektorzy pracy dysponują przewidzianymi
ustawą środkami bezpośredniego oddziaływania,
mającymi na celu usunięcie stwierdzonych niepra-
widłowości. Należy także podkreślić, że inspektor
pracy jest zobowiązany powiadomić organy prokura-
tury, gdy ujawnione w toku czynności kontrolnych
uchybienia wskazują na złośliwe lub uporczywe naru-
szanie praw pracowniczych, czyli wyczerpują znamio-
na przestępstw, o których mowa w art. 218 Kodeksu
karnego.
Natomiast minister pracy i polityki społecznej nie
ma ustawowych kompetencji ani nie dysponuje in-
strumentami prawnymi dającymi możliwość bezpo-
średniego egzekwowania przestrzegania praw pra-
cowniczych. Może jedynie, w ramach działań podej-
mowanych w celu zwalczania zjawiska naruszania
przez pracodawców obowiązujących przepisów prawa
pracy, przekazywać Państwowej Inspekcji Pracy in-
formacje o zgłaszanych przypadkach takich naruszeń
oraz wnosić o podjęcie stosownych działań kontrol-
nych. Jak wynika z informacji z dnia 14.07.2008 r.
przesłanej przez zastępcę głównego inspektora pracy,
w odpowiedzi na wcześniejsze wystąpienie ministra
pracy i polityki społecznej dotyczące problematyki
podniesionej w interpelacji pana posła, z uwagi na
wagę podniesionych problemów oraz ich nasilenie,
czynności nadzorczo-kontrolne w agencjach ochrony
mienia będą kontynuowane przez inspektorów pracy
również w kolejnych latach.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Zbigniewa Wassermanna
w sprawie stanu spraw sądowych
i postępowań prokuratorskich związanych
z nasilającymi się przypadkami upadłości
spółek deweloperskich, ze szczególnym
uwzględnieniem sprawy spółki Leopard SA
(9352)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Wassermanna z dnia
5 maja 2009 r., przedłożoną przy piśmie pana Krzysz-
tofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 5 maja 2009 r.
(SPS-023-9352/09), dotyczącą nasilających się przy-
padków upadłości spółek deweloperskich, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem sprawy Leopard SA, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Przede wszystkim należy wyjaśnić, że Minister-
stwo Sprawiedliwości nie posiada informacji o liczbie
upadłości firm deweloperskich ani o liczbie procesów
sądowych wytaczanych przeciwko takim podmiotom.
Nie są bowiem gromadzone dane statystyczne na te-
mat spraw sądowych ze względu na przedmiot dzia-
łalności gospodarczej, prowadzonej przez stronę po-
stępowania.
Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadło-
ściowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, ze zm.)
nie zawiera odrębnej regulacji dla upadłości firm de-
weloperskich. Do upadłości tych podmiotów stosuje
się zatem ogólne przepisy o upadłości przedsiębior-
ców. Oznacza to, że wierzyciele w takich przypadkach
nie podlegają żadnej specjalnej ochronie.
Uprzejmie wyjaśniam, że postępowania upadło-
ściowe dotyczące firm deweloperskich nie są objęte
szczególnym nadzorem ministra sprawiedliwości.
Decyzja o nadzorze nie jest podejmowana ze względu
na kategorię sprawy ani też według kryterium skut-
ków zaistniałej sytuacji prawnej dla określonej grupy
osób. Muszą zaistnieć okoliczności uzasadniające ob-
jęcie nadzorem administracyjnym postępowania
w danej sprawie. Istotą nadzoru ministra sprawiedli-
wości nad działalnością administracyjną sądów jest
zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia ministra
sprawiedliwości z dnia 25 października 2002 r.
w sprawie trybu sprawowania nadzoru nad działal-
nością administracyjną sądów (Dz. U. Nr 187,
poz. 1564, ze zm.) bieżąca lub okresowa kontrola
toku postępowania w sprawach indywidualnych,
w przypadku ujawnienia okoliczności wskazujących,
że są one prowadzone niesprawnie lub z naruszeniem
prawa. Oznacza to, że takim nadzorem może zostać
objęte każde postępowanie upadłościowe, pod warun-
kiem że zaistnieją przesłanki, o których mowa w po-
wołanym wyżej rozporządzeniu.
Firma Inwestycyjna „Leopard” Spółka Akcyjna
w Krakowie pierwotnie wniosła o ogłoszenie upadło-
787
ści z możliwością zawarcia układu. W uzasadnieniu
wniosku wskazano, że spółka stała się niewypłacal-
na, gdyż nie wykonuje swoich wymagalnych zobowią-
zań. W piśmie z dnia 2 kwietnia 2009 r. zmieniono
żądanie wniosku na ogłoszenie upadłości obejmującej
likwidację majątku upadłego.
Do ogłoszenia upadłości likwidacyjnej Firmy In-
westycyjnej „Leopard” Spółki Akcyjnej w Krakowie
doszło postanowieniem Sądu Rejonowego dla Krako-
wa – Śródmieścia w Krakowie wydanym dnia 5 maja
2009 r., sygn. akt VIII GU 26/09/S.
Wcześniej natomiast postanowieniem z dnia 6 mar-
ca 2009 r. sąd zabezpieczył majątek przez ustanowie-
nie tymczasowego nadzorcy sądowego.
W chwili obecnej postępowanie upadłościowe jest
w fazie początkowej, syndyk wykonuje czynności
związane z przejęciem zarządu majątkiem i opraco-
wuje pierwsze sprawozdanie.
Problematyka dotycząca działalności Firmy Inwe-
stycyjnej Leopard SA z siedzibą w Krakowie oraz fir-
my Manchester Securities Corporation jest przedmio-
tem dwóch postępowań przygotowawczych aktualnie
prowadzonych w Prokuraturze Okręgowej w Krako-
wie – sygn. akt VI Ds 30/09/S i VI Ds 43/09/S.
Sprawa VI Ds 30/09/S, prowadzona początkowo
przez Prokuraturę Rejonową Kraków-Krowodrza
w Krakowie pod numerem 5 Ds 176/08/S, została za-
inicjowana anonimowym doniesieniem dotyczącym
inwestycji prowadzonej przy ul. Kijowskiej w Krako-
wie, realizowanej przez firmę inwestycyjną Leopard
SA z siedzibą w Krakowie.
W związku z napływającymi następnie zawiado-
mieniami o przestępstwie, kierowanymi przez klien-
tów firmy inwestycyjnej Leopard SA oraz firmy Le-
opard spółki z o.o., Prokuratura Rejonowa Kraków-
-Krowodrza w Krakowie w dniu 27 listopada 2008 r.
wszczęła śledztwo w sprawie doprowadzenia w okre-
sie od stycznia 2006 r. do września 2007 r. w Krako-
wie kilku osób do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem znacznej wartości, poprzez wprowadzenie
w błąd co do zamiaru i możliwości wybudowania bu-
dynków mieszkalnych przy ulicy Wierzbowej i ulicy
Twardowskiego w Krakowie oraz wywiązania się
z przedwstępnych umów ustanowienia odrębnej wła-
sności lokali i sprzedaży, tj. o przestępstwo z art. 286
§ 1 K.k. w zw. z art. 294 § 1 K.k. W dniu 11 marca
2009 r. sprawa ta została przejęta do dalszego prowa-
dzenia przez Prokuraturę Okręgową w Krakowie
(VI Ds 30/09/S).
W dniu 31 marca 2009 r. z przedmiotową sprawą
połączono, celem wspólnego prowadzenia, postępo-
wanie przygotowawcze Prokuratury Rejonowej Kra-
ków-Krowodrza w Krakowie o sygn. akt 5 Ds 21/09/
S z zawiadomienia dyrektora Urzędu Kontroli Skar-
bowej w Krakowie w sprawie nadużycia w okresie od
marca 2004 r. do lipca 2006 r. w Krakowie uprawnień
przez członków zarządu i rady nadzorczej firmy in-
westycyjnej Leopard SA, poprzez nabycie na rzecz
spółki nieruchomości po cenie zawyżonej w stosunku
do ceny rynkowej o kwotę 18 220 438,32 zł, przez co
788
wyrządzono spółce szkodę majątkową w wielkich roz-
miarach, tj. o przestępstwo z art. 296 § 3 K.k. Postę-
powanie w tej sprawie pozostaje w fazie in rem. Ze-
brany dotychczas materiał dowodowy nie dostarczył
podstaw do przedstawienia zarzutów. Postępowanie
w sprawie o sygn. akt VI Ds 43/09/S, prowadzone
na wcześniejszym etapie przez Prokuraturę Rejono-
wą Kraków Śródmieście-Wschód pod sygnaturą
4 Ds 306/08/S, zostało wszczęte w dniu 10 grudnia
2008 r. w sprawie przekroczenia uprawnień i niedo-
pełnienia obowiązków w dniu 23 września 2008 r.
w Krakowie, przez prezesa Zarządu Telkom-Telos
SA, poprzez przejęcie pod tytułem darmym długów
niewypłacalnych spółek Leopard sp. z o.o. i firmy in-
westycyjnej Leopard SA, a następnie sprzedaży wie-
rzycielowi tych podmiotów, bez wymaganej uchwały
walnego zgromadzenia akcjonariuszy, prawa użytko-
wania wieczystego gruntu przy ulicy Lubelskiej 14,
16 i 18 oraz prawa własności usytuowanych tam bu-
dynków i urządzeń stanowiących zorganizowaną
część przedsiębiorstwa Telkom-Telos SA, gdzie na
skutek potrącenia wierzytelności nastąpiło faktycz-
ne obniżenie ceny sprzedaży, skutkujące wyrządze-
niem pokrzywdzonej spółce szkody w wielkich roz-
miarach w kwocie 6 637 195,88 zł, tj. o przestępstwo
z art. 296 § 3 K.k.
Z dniem 31 marca 2009 r. sprawa została przejęta
do dalszego prowadzenia przez Wydział VI do Spraw
Przestępczości Gospodarczej Prokuratury Okręgo-
wej w Krakowie (sygn. akt VI Ds 43/09/S). Postępo-
waniem tym objęte jest również zawiadomienie Man-
chester Securities Corporation, dotyczące popełnie-
nia przez Grzegorza A. przestępstwa z art. 300 § 2
K.k. polegającego na udaremnieniu lub utrudnianiu
zaspokojenia wierzyciela – Manchester Securities
Corporation poprzez zbywanie składników jego ma-
jątku w postaci nieruchomości, w celu udaremnienia
wykonania orzeczenia sądowego – nakazu zapłaty
z weksla na kwotę 80 692 135 zł.
Śledztwo w tej sprawie zostało przedłużone do
10 czerwca 2009 r. Pozostaje w fazie in rem, zaś ze-
brany materiał dowodowy do chwili obecnej nie do-
starczył podstaw do przedstawienia zarzutów.
Zaznaczyć należy, że śledztwo prowadzone przez
Prokuraturę Okręgową w Krakowie (VI Ds 30/09/
S) objęte zostało zwierzchnim nadzorem służbo-
wym Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie (Ap I
Dsn 6/09/Kr).
Aktualnie w śledztwach prowadzonych w spra-
wach VI Ds 30/09/S oraz VI Ds 43/09/S trwają czyn-
ności procesowe oraz operacyjne, zmierzające do peł-
nego ustalenia stanu faktycznego, w szczególności
zakresu i mechanizmu popełnienia ewentualnych
przestępstw przeciwko mieniu, jak również przeciw-
ko obrotowi gospodarczemu, a także ujawnienia wszyst-
kich powiązań osobowych i kapitałowych, w tym
wszystkich osób zaangażowanych w działalność wy-
żej wskazanych podmiotów gospodarczych i pełnio-
nych przez nich ról. Należy przy tym podkreślić, że
wymienione śledztwa cechuje wielość wątków i wy-
stępujących w nich podmiotów gospodarczych, jak
również skomplikowany charakter wynikający z przed-
miotu postępowania.
Po wykonaniu planowanych w tych sprawach
czynności i analizie całokształtu zgromadzonego ma-
teriału dowodowego konieczne będzie rozważenie
zasadności przedstawienia stosownych zarzutów
z art. 286 § 1 K.k., art. 296 § 3 K.k., art. 300 § 2 K.k.
i innych.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji sytu-
acji klientów firm deweloperskich w postępowaniach
sądowych, podkreślić należy, że prawo nie przewidu-
je w takich okolicznościach żadnych specjalnych gwa-
rancji czy uprzywilejowania. Sytuacja potencjalnych
nabywców mieszkań lub domów budowanych przez
dewelopera w chwili ogłoszenia jego upadłości w więk-
szości przypadków nie jest korzystna, bowiem prze-
pisy ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze nie
gwarantują osobom, które zawarły umowy z dewelo-
perem, możliwości nabycia lokali z pierwszeństwem
przed innymi podmiotami. Zarówno w przypadku
sprzedaży w drodze przetargu, jak i z wolnej ręki,
prawo nabycia lokalu mają także osoby trzecie.
Odnosząc się do pytania nr 4, uprzejmie informu-
ję, że w chwili obecnej nie są prowadzone prace legi-
slacyjne mające na celu zmiany w ustawie Prawo
upadłościowe i naprawcze, które zmieniłyby zasady
ustanawiania zabezpieczenia majątku dłużnika.
Trudna sytuacja klientów upadłych firm dewelo-
perskich skłania jednak do rozważań na temat po-
trzeby wprowadzenia rozwiązań ustawowych, regu-
lujących specyficzne upadłości firm deweloperskich.
Trudno przesądzać, czy celem regulacji powinno być
zapewnienie takim osobom szczególnego statusu
w postępowaniu upadłościowym, umożliwiającego
uzyskanie tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego
lub odzyskanie wpłaconych środków. Należy mieć na
uwadze fakt, że zarówno prawo do swobodnego
kształtowania umów, jak i prawa wolnego rynku, są
jednakowe dla wszystkich uczestników obrotu gospo-
darczego i jakiekolwiek próby uprzywilejowania jed-
nej z grup mogą spowodować negatywne reakcje
i zarzuty niekonstytucyjności ze strony innych grup
społecznych.
Podkreślić należy, że skutki upadłości co do zasady
mają zawsze negatywny społeczny wymiar, a w przy-
padku upadłości firm deweloperskich szczególnie do-
legliwe konsekwencje spotykają wierzycieli, którzy
niejednokrotnie sami zaciągnęli znaczne kredyty
w celu nabycia mieszkania.
Zagadnienie dotyczące sytuacji pokrzywdzonych
klientów firm deweloperskich stanowi jedynie wyci-
nek szerszego problemu, jakim jest potrzeba wpro-
wadzenia kompleksowych rozwiązań odnoszących się
do umów deweloperskich. Problematyka ta pozostaje
także w kompetencji ministra infrastruktury, do któ-
rego właściwości należy dział administracji rządowej
– budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszka-
niowa, w tym sprawy związane ze wspieraniem
mieszkalnictwa.

W marcu br. przedstawiciele Ministerstwa Spra-
wiedliwości wzięli udział w spotkaniu zorganizowa-
nym przez ministra infrastruktury w celu ustalenia
zasad współpracy w zakresie przygotowania kom-
pleksowych rozwiązań dotyczących ochrony nabyw-
ców mieszkań w stosunkach z deweloperami. W spo-
tkaniu uczestniczyli również przedstawiciele Mini-
sterstwa Finansów oraz Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów. Większość uczestników tego spo-
tkania opowiedziała się za podjęciem prac przez ze-
spół roboczy, którego zadaniem byłoby wypracowanie
stosownych rozwiązań w zakresie problematyki
ochrony nabywców mieszkań w relacjach z podmio-
tami profesjonalnymi.
Ponadto Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilne-
go działająca przy ministrze Sprawiedliwości stanęła
na stanowisku, że istnieje potrzeba wprowadzenia do
ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze regulacji
prawnych dotyczących przedsiębiorstw deweloper-
skich, ze względu na trudną sytuację klientów upa-
dłych firm deweloperskich oraz szczególny charakter
dobra, jakim jest mieszkanie. Według komisji prace
powinny koncentrować się na określeniu, czy i w ja-
kim zakresie osoby korzystające z usług deweloperów
mają korzystać z przywilejów w razie ogłoszenia upa-
dłości tych przedsiębiorców. Rozwiązaniem tego pro-
blemu mogłoby być wyłączenie w odniesieniu do wie-
rzytelności o ustanowienie odrębnej własności loka-
lu, które przysługują kontrahentom deweloperów,
skutku w postaci przekształcenia się tych wierzytel-
ności w wierzytelności pieniężne.
Co do drugiej kwestii poruszonej w pytaniu nr 4,
uprzejmie wyjaśniam, że ustanowienie tymczasowe-
go nadzorcy sądowego, jako najczęściej stosowany
sposób zabezpieczenia majątku dłużnika, nie elimi-
nuje całkowicie ryzyka, związanego z szczupleniem
majątku dłużnika, poprzez rozporządzenia przekra-
czające zwykły zarząd. Takiemu zachowaniu dłużni-
ka mogą zapobiec inne sposoby zabezpieczenia,
w tym zarząd przymusowy, które stosownie do ro-
dzaju zagrożenia może zawsze sąd zastosować w opar-
ciu o przepisy Prawa upadłościowego i naprawczego,
które taką możliwość przewidują. Dlatego też prze-
pisy ustawy nie zawierają katalogu dopuszczalnych
sposobów zabezpieczenia, pozostawiając decyzję w tej
kwestii sądowi.
Podsumowując, wyrażam nadzieję, że przedsta-
wione informacje w dostateczny sposób wyjaśniają
kwestie podniesione w interpelacji. Uprzejmie infor-
muję także, że kierunek i zakres ewentualnych zmian
w ustawie Prawo upadłościowe i naprawcze będą
określone przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Cy-
wilnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
789
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie dostosowania oferty edukacyjnej
uczelni wyższych do zmieniających się potrzeb
rynku pracy (9353)
W związku z interpelacją pana posła Łukasza Gi-
bały w sprawie dostosowania oferty edukacyjnej
uczelni wyższych do zmieniających się potrzeb rynku
pracy, przesłaną przy piśmie nr SPS-023-9353/09
z dnia 5 maja br., uprzejmie przekazuję poniższe in-
formacje.
Poruszone przez pana posła Łukasza Gibałę za-
gadnienie pogłębiającej się niezgodności między ofer-
tą edukacyjną polskich szkół wyższych a potrzebami
krajowego rynku pracy znalazło się wśród zasadni-
czych motywów dążenia do gruntownego zreformo-
wania sektora szkolnictwa wyższego w Polsce. Przy-
gotowane w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego założenia reformy, które poddawane są obecnie
procesowi konsultacji społecznych, przewidują szereg
działań i rozwiązań systemowych zmierzających do
odwrócenia tego niepokojącego trendu.
Reforma studiów i praw studenckich zmierza mię-
dzy innymi do:
a) wspierania realizacji procesu kształcenia przy
udziale podmiotów gospodarczych, w tym prowadze-
nia zajęć ze studentami przez pracowników tych pod-
miotów, niebędących nauczycielami akademickimi,
b) stymulowania kształcenia wspólnego z praco-
dawcą, w tym na zamówienie pracodawcy, w celu lep-
szego przygotowania do potrzeb rynku pracy,
c) przygotowywania programów studiów na pod-
stawie oceny umiejętności i wiedzy dokonywanej przy
udziale pracodawców,
d) rozwoju form kształcenia nakierowanych na
potrzeby rynku pracy, między innymi poprzez zama-
wianie kierunków studiów zgodnie z aktualnymi ten-
dencjami w gospodarce.
Także nowy model zarządzania szkolnictwem
wyższym, proponowany przez MNiSzW, zawiera
istotne elementy ukierunkowane na odpowiednie
kształtowanie oferty edukacyjnej polskich szkół wyż-
szych. Cel ten będzie osiągany poprzez np.:
a) zmianę zasad finansowania uczelni, w myśl
której finansowanie podmiotowe zostanie wsparte
finansowaniem zadaniowym, premiującym integra-
cję uczelni z otoczeniem społeczno-gospodarczym
i realizację zadań naukowo-badawczych specyficz-
nych dla regionu,
b) wpisanie szkół wyższych w politykę regional-
ną, uwzględniającą specyfikę społeczno-gospodarczą
regionu,
c) wprowadzenie w systemach oceny dydaktyki
szkoły wyższej, zwłaszcza na kierunkach o profilu
790
zawodowym, zdefiniowanych przez Państwową Ko-
misję Akredytacyjną wskaźników świadczących
o stopniu powiązania kształcenia z potrzebami go-
spodarki.
Uprzejmie informuję, iż MNiSzW podjęło już dzia-
łania testujące jedno z powyższych rozwiązań.
W czerwcu ubiegłego roku ogłoszone zostało zapro-
szenie do składania ofert zamawiania kształcenia na
kierunkach technicznych, matematycznych i przy-
rodniczych. To pilotażowe przedsięwzięcie, finanso-
wane ze środków Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” na lata 2007–2013, zmierza do zwiększenia
liczby studentów na wyżej wymienionych kierunkach
za pomocą następujących działań zwiększających
atrakcyjność kształcenia:
1) stypendia dla wszystkich studentów kształcą-
cych się na specjalności/kierunku zamawianym
w wysokości 1000 PLN x 9 miesięcy x 3 lata – mak-
symalnie dla 1500 studentów w skali kraju,
2) programy wyrównawcze dla studentów pierw-
szego roku kształcących się na specjalności lub kie-
runku zamawianym matematyka i/lub fizyka w wy-
miarze nie większym niż 120 godzin, maksymalnie
150 grup 20-osobowych w skali kraju,
3) inne formy działalności dydaktycznej określa-
ne przez uczelnię zwiększające atrakcyjność kształ-
cenia na specjalnościach/kierunkach zamawianych
(niefinansowane z dotacji stacjonarnej, z czesnego
oraz innych programów operacyjnych finansowanych
z Funduszu Spójności i funduszy strukturalnych
Unii Europejskiej).
Jestem przekonana, że podjęte przez MNiSzW
działania oraz wejście w życie reform zmieniających
polskie szkolnictwo wyższe doprowadzą do powstania
warunków, w których zgłaszane przez przedsiębior-
ców zapotrzebowanie na wykwalifikowanych pracow-
ników zostanie w dużym stopniu zaspokojone.
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie poprawy sytuacji w pszczelarstwie
(9354)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Stanisława Kalemby, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie poprawy sytu-
acji w pszczelarstwie, przekazaną przy piśmie znak
SPS-023-9354/09 z dnia 5 maja 2009 r., uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że problem masowego
ginięcia pszczół jest zagadnieniem niezwykle skom-
plikowanym, który powinien być rozpatrywany
w szerokim kontekście. Trudno jednoznacznie stwier-
dzić, co jest bezpośrednią przyczyną tego zjawiska.
Oddział Pszczelinctwa Instytutu Sadownictwa i Kwia-
ciarstwa w Puławach wśród czynników mogących
powodować ww. upadki rodzin wymienia m.in. zespół
choroby, określany jako CCD (Colony Collapse Disor-
der). W analizie tego zjawiska należy wziąć pod uwa-
gę również wpływ szeregu innych czynników, takich
jak występowanie pasożytów, chorób wirusowych,
niewłaściwe stosowanie leków, np. przeciwko warro-
zie, zmian klimatycznych czy też zmian związa-
nych z obecnym schematem hodowli tych owadów
i selekcji cech pożądanych w kontekście gospodar-
ki pasiecznej, a nie tylko wpływ samych środków
ochrony roślin. Na kondycję rodzin pszczelich mają
również wpływ warunki utrzymywania pszczół,
regularny dostęp do pożytków (nektar i pyłek
kwiatowy) oraz korzystna zimowla warunkująca
dobry rozwój wiosenny rodzin pszczelich. Ze wzglę-
du na złożoność tego problemu powinien on być
rozpatrywany wielotorowo, a podjęcie działań za-
radczych możliwe jest dopiero po dokładnym okre-
śleniu przyczyny wymierania rodzin pszczelich.
Skalę tego problemu można w chwili obecnej okre-
ślić jako globalną – pojawił się on w USA, Chinach
oraz wielu krajach europejskich.
Mając na uwadze powyższe, Państwowy Instytut
Weterynaryjny – Państwowy Instytut Badawczy
w Puławach podjął program badawczy mający na
celu wyjaśnienie przyczyn masowego ginięcia rodzin
pszczelich. Przedmiotem badań są martwe pszczoły
i zgromadzone w ulach zapasy pokarmu. Dodatkowo
instytut podejmuje szereg badań nad pasożytami
i chorobami pszczół. W chwili obecnej, w ramach pro-
gramu wieloletniego „Ochrona zdrowia zwierząt
i zdrowia publicznego” na lata 2009–2013, jednym
z realizowanych zadań jest „Badanie przeglądowe
zakażeń drobnoustrojami Paenibacillus larvae ro-
dzin pszczelich i ocena wystąpienia zgnilca amery-
kańskiego na podstawie mikrobiologicznego badania
próbek miodu”. Ponadto, w ramach COST Action FA-
0803 międzynarodowego projektu Prevention of ho-
neybee colony losses (COLOSS) – zapobieganie ma-
sowym ginięciom pszczół, został również złożony
przez Państwowy Instytut Weterynaryjny – Pań-
stwowy Instytut Badawczy w Puławach do Minister-
stwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego projekt między-
narodowy niewspółfinansowany. Ewentualna akcep-
tacja tego projektu pozwoli na wykonanie dodatko-
wych badań obejmujących między innymi różnicowa-
nie Nosema Apis i Nosema ceranae oraz ocenę pozo-
stałości pestycydów w rodzinach pszczelich, które
uległy masowej zagładzie.
Dodatkowo w styczniu 2009 r. rozpoczął się kolej-
ny 9-miesięczny projekt badawczy skierowany do uni-
wersytetów, uczelni wyższych oraz instytutów na-
ukowych mający na celu identyfikację luk w obecnie
posiadanej wiedzy na temat CCD jak również wyja-

śnienie tego zjawiska. Rolę wiodącą w ww. projekcie
powierzono Agence Française de Securite des Ali-
ments (AFSSA) oraz UK’s Central Science Labora-
tory (CSL) i French Institut national de la recherche
agronomique (INRA). Dodatkowo 5 jednostek nauko-
wych ze Szwecji, Włoch, Szwajcarii oraz Niemiec bę-
dzie pełniło rolę wspierającą. Z Polski do pomocy
w ww. projekcie zgłoszono następujące jednostki ba-
dawcze:
— Państwowy Instytut Weterynaryjny w Puła-
wach;
— Instytut Zootechniki – PIB w Krakowie;
— Instytut Włókien Naturalnych i Roślin Zielar-
skich w Poznaniu;
— Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego
– Państwowy Zakład Higieny – PIB w Warszawie;
— Instytut Żywności i Żywienia w Warszawie;
— Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa
– PIB;
— Morski Instytut Rybacki w Gdyni;
— Wydział Medycyny Weterynaryjnej – Szkoła
Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie;
— Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsz-
tynie;
— Oddział Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa
i Kwiaciarstwa w Puławach.
W nawiązaniu do podnoszonej przez pszczelarzy
sprawy wysokich kosztów zakupu cukru do karmie-
nia pszczół uprzejmie informuję, że po przystąpieniu
Polski do Unii Europejskiej zostały przyjęte wspólne
dla wszystkich krajów członkowskich narzędzia od-
działywania na sektor pszczelarstwa. Zgodnie z prze-
pisami art. 56 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/
2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego
wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy
szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych
(Dz. Urz. UE L 299 z dnia 16 listopada 2007 r.) pro-
dukcja cukru w Unii Europejskiej może być prowa-
dzona w ramach kwot produkcyjnych. Kwota produk-
cji cukru dla Polski od roku gospodarczego 2008/2009
wynosi 1 405 608,1 ton i jest przydzielana poszcze-
gólnym producentom cukru w drodze decyzji mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi. Zakup takiego cukru
jest możliwy jedynie na warunkach rynkowych. Na-
tomiast cukier wyprodukowany poza kwotą, zgodnie
z prawodawstwem unijnym, nie może być przezna-
czony jako pasza dla zwierząt.
Jednocześnie, na podstawie art. 26 ww. rozporzą-
dzenia Rady, Komisja może zadecydować, że agencje
płatnicze mogą sprzedać cukier za cenę równą lub
niższą od ceny referencyjnej ustalonej dla danego
roku gospodarczego, w której sprzedaż ma miejsce,
jeżeli cukier jest przeznaczony m.in. do wykorzysta-
nia jako pasza dla zwierząt. Aby pszczelarze mogli
skorzystać z takiej możliwości, cukier, który zgodnie
z ww. zasadami ma być przeznaczony na paszę, po-
winien być poddany denaturacji w zakładach za-
twierdzonych przez państwo członkowskie, zgodnie
z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 100/72 z dnia
14 stycznia 1972 r. ustanawiającym szczegółowe za-
791
sady odnoszące się do denaturacji cukru przeznaczo-
nego na paszę dla zwierząt. Agencja Rynku Rolnego
w Polsce nie dysponuje już cukrem pochodzącym
z interwencji. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
wielokrotnie informowało Zarząd Polskiego Związku
Pszczelarskiego o tych warunkach zakupu cukru.
Ponadto, zgodnie z informacjami otrzymanymi od
Krajowej Spółki Cukrowej SA (KSC), na prośbę Pol-
skiego Związku Pszczelarskiego, KSC wyraziła goto-
wość podjęcia rozmów w sprawie produkcji w swoich
fabrykach określonej ilości cukru na potrzeby 1,1
mln rodzin pszczelich. KSC zaproponowała, aby PZP
podjął ze spółką bezpośrednie rozmowy dotyczące
szczegółowych warunków współpracy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z przepisami art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) cukier PKWiU 15.83 z wyłą-
czeniem cukru zawierającego dodatek środków aro-
matyzujących lub barwiących (PKWiU 15.83.13-
-30.00 i 15.83.13-50.10) opodatkowany jest 7% staw-
ką podatku od towaru i usług.
Mając na uwadze rolę, jaką odgrywają pszczoły
w rolnictwie i całym ekosystemie, podejmowanych
jest wiele działań mających na celu poprawę warun-
ków rozwoju polskiego pszczelarstwa.
Jednym z elementów wspólnej polityki rolnej Unii
Europejskiej jest wsparcie finansowe działań prowa-
dzonych na terenie państw członkowskich Wspólnoty
w ramach mechanizmu „Wsparcie rynku produktów
pszczelich”. Wsparcie to służy przede wszystkim po-
prawie jakości miodu oraz wzmocnieniu poszczegól-
nych ogniw związanych z produkcją i zbytem produk-
tów pszczelich, wpływając na stopniową i trwałą po-
prawę warunków w sektorze pszczelarskim. Korzy-
stanie z dofinansowania prowadzonego w sektorze
pszczelarskim jest możliwe na podstawie zatwierdzo-
nego przez Komisję Europejską Krajowego Progra-
mu Wsparcia Pszczelarstwa na lata 2007/08–2009/10
(KPWP). Program opracowano zgodnie z rozporzą-
dzeniem Rady (WE) nr 797/2004 z dnia 26 kwietnia
2004 r. w sprawie środków mających na celu popra-
wę warunków produkcji i wprowadzenia do obrotu
produktów pszczelarskich oraz rozporządzeniem
Komisji (WE) nr 917/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r.
w sprawie szczegółowych zasad wykonania rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 797/2004 dotyczącego dzia-
łań w dziedzinie pszczelarstwa. Instytucją wdraża-
jącą KPWP jest Agencja Rynku Rolnego. Zgodnie
z obowiązującymi regulacjami w tym obszarze kwo-
ta do wypłacenia w ramach budżetu za rok 2008/
2009 wynosi 4,4 mln euro, udział wspólnotowy w fi-
nansowaniu programu jest ograniczony do 2,2 mln
euro. Podobną kwotę zaplanowano w budżecie na
rok 2009/2010.
Zgodnie z celem programu pomoc finansowa jest
skierowana do sektora pszczelarskiego, gdzie benefi-
cjentami końcowymi są gospodarstwa pasieczne i in-
dywidualni pszczelarze, których pasieki zostały zgło-
792
szone lub zarejestrowane w rejestrze prowadzonym
przez powiatowego lekarza weterynarii.
W ramach KPWP realizowane są projekty w na-
stępujących obszarach:
— pomoc techniczna dla pszczelarzy i organi-
zacji,
— kontrola warrozy,
— racjonalizacja przemieszczania rodzin pszcze-
lich na pożytki,
— działania wspierające laboratoria przeprowadza-
jące analizy właściwości fizyko-chemicznych miodu,
— działania wspierające odbudowę pogłowia ro-
dzin pszczelich,
— współpraca z wyspecjalizowanymi jednostkami
w ramach wdrażania programów badawczych w sek-
torze pszczelarskim i produktów pszczelich.
Na rok 2008/2009 najwyższe kwoty zaplanowano
na odbudowę pogłowia rodzin pszczelich – wsparcie
w formie refundacji kosztów zakupu matek, odkła-
dów i pakietów pszczelich, w kwocie 1,86 mln euro,
oraz na kontrolę warrozy – wsparcie w formie refun-
dacji kosztów zakupu leków warroabójczych w kwo-
cie 1,85 mln euro. O refundację środków finansowych
w ramach mechanizmu mogą ubiegać się podmioty
uprawnione, którymi są głównie związki pszczelar-
skie, stowarzyszenia pszczelarzy, zrzeszenia pszcze-
larzy, grupy producenckie pszczelarzy i spółdzielnie
pszczelarskie. Ten mechanizm wsparcia w Polsce
funkcjonuje od 2004 r. i cieszy się dużym zaintereso-
waniem branży pszczelarskiej.
Kolejnym instrumentem realizacji polityki Unii
Europejskiej jest Program Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), które-
go celem jest wsparcie działalności rolniczej oraz
szeroko rozumianego otoczenia rolnictwa. Działa-
niem mającym na celu bezpośrednie wsparcie inwe-
stycji związanych z działalnością rolniczą jest „Mo-
dernizacja gospodarstw rolnych”. Pomoc w ramach
tego działania polega na refundacji 40–60% kosztów
kwalifikowanych inwestycji, która przyczyni się do
poprawy ogólnych wyników gospodarstwa, nie ma
charakteru odtworzeniowego i jest ekonomicznie
uzasadniona. W ramach tej pomocy, po spełnieniu
określonych wymagań, można realizować zakup
m.in. maszyn i urządzeń.
Kolejną z form wsparcia rolnictwa w Polsce są
dotacje ze środków budżetowych na wspieranie po-
stępu biologicznego w produkcji zwierzęcej, stosowa-
ne od przeszło dwudziestu lat. Dotacje te mają na celu
wsparcie zadań służących tworzeniu, wdrażaniu
i upowszechnianiu postępu genetycznego w hodowli
zwierząt gospodarskich, w tym w hodowli pszczół.
Działania te ukierunkowane są z jednej strony na
stworzenie odpowiednich warunków do produkcji eli-
tarnego materiału hodowlanego, a z drugiej na wspie-
ranie oceny wartości użytkowej i hodowlanej, której
wyniki pozwalają na podejmowanie przez hodowców
właściwych decyzji hodowlanych.
Począwszy od 2007 r., system dofinansowania po-
stępu biologicznego w produkcji zwierzęcej może
funkcjonować jedynie w zakresie kierunków wspar-
cia, które zostały określone w prawodawstwie unij-
nym, tj. w wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy
państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–
–2013. Zgodnie z wytycznymi dofinansowanie hodow-
li może odbywać się wyłącznie na podstawie kosztów
kwalifikowanych poniesionych na realizację określo-
nych zadań.
Ze środków budżetowych przeznaczonych w 2008 r.
na postęp biologiczny w produkcji zwierzęcej na za-
dania związane z hodowlą pszczół wydatkowano ogó-
łem kwotę 1 813 317,00 zł, natomiast na 2009 r. za-
planowano kwotę 2 357 250,00 zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na
bieżąco współpracuje z organizacjami pszczelarski-
mi, w tym Polskim Związkiem Pszczelarskim, czego
przykładem może być powołanie zespołu roboczego,
w skład którego wchodzą przedstawiciele pszczela-
rzy, nauki i ministerstwa. Zespół ten ma na celu
m.in. przeanalizowanie problemów, jakie obecnie
zaistniały w pszczelarstwie, oraz wypracowanie jak
najlepszych rozwiązań, które przyczynią się do po-
prawy sytuacji w sektorze pszczelarskim. Pierwsze
spotkanie zespołu roboczego odbyło się w dniu 18 maja
2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie możliwości ustanowienia
metropolii łódzkiej (9355)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9355/09)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
Hanny Zdanowskiej w sprawie możliwości ustano-
wienia metropolii łódzkiej uprzejmie informuję, iż
obecnie w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji trwają prace nad projektem ustawy o po-
lityce miejskiej i współpracy jednostek samorządu
terytorialnego w tym zakresie.
Projektowana ustawa ukierunkowana jest na
tworzenie mechanizmów pozwalających na utrzyma-
nie równowagi w rozwoju sieci miejskiej – poprzez
wzmocnienie strategicznej roli obszarów metropoli-
talnych i jednoczesną poprawę atrakcyjności małych
i średnich miast oraz gmin wiejskich. Głównym ce-
lem ustawodawcy jest wytyczenie kierunków i okre-
ślenie celów polityki miejskiej państwa oraz stworze-

nie ram prawnych dla poszerzenia możliwości współ-
pracy jednostek samorządu terytorialnego w aglome-
racjach miejskich i ich bezpośrednim otoczeniu, tak
aby służyły one lepszemu zaspokojeniu potrzeb wspól-
not samorządowych, i zapewnienie stabilnej podsta-
wy zrównoważonego rozwoju miast oraz otaczających
je terenów zurbanizowanych i obszarów wiejskich.
Przedmiotowy projekt określa cele i sposób prowa-
dzenia polityki miejskiej państwa, ustanawia zespół
miejski jako nową prawnoustrojową formę współpra-
cy miast z sąsiadującymi gminami, a także reguluje
zasady tworzenia obszarów metropolitalnych oraz
organizację i zasady działania zespołów metropoli-
talnych. Zawiera ponadto przepisy wprowadzające,
przewidujące zmiany innych obowiązujących regula-
cji ustawowych.
Wskazać jednocześnie należy, iż odstąpiono od
enumeratywnego wskazania obszarów metropolital-
nych. Rozważany jest wariant, według którego utwo-
rzenie obszaru metropolitalnego będzie możliwe
w drodze rozporządzenia Rady Ministrów (po speł-
nieniu warunków określonych w ustawie).
Zgodnie z projektem przedmiotowej ustawy wy-
znaczenie obszaru metropolitalnego, polegające na
wskazaniu gmin położonych na terenie tego obszaru,
następuje w drodze rozporządzenia Rady Ministrów.
Projektowana ustawa zawiera delegację ustawową do
tworzenia przez Radę Ministrów obszarów metropo-
litalnych z ludnością co najmniej 2 mln osób, przy
gęstości zaludnienia na tym obszarze przekraczającej
200 mieszkańców na 1 km², spełniających warunki
określone w ustawie dla obszaru metropolitalnego.
Rada Ministrów będzie mogła utworzyć, w drodze
rozporządzenia, obszar metropolitalny również w przy-
padku, gdy co najmniej trzy miasta na prawach po-
wiatu pozostają ze sobą w bezpośrednim związku
funkcjonalno-przestrzennym. Jednocześnie należy
podkreślić, iż po spełnieniu warunków określonych
w ustawie istnieje możliwość utworzenia przez Radę
Ministrów obszarów metropolitalnych z ludnością co
najmniej 500 tys. osób, jeżeli z wnioskiem o utworze-
nie takiego obszaru wystąpi gmina lub gminy z łącz-
ną liczbą mieszkańców nie mniejszą niż 500 tys.
Zgłoszenie takiego wniosku wymaga zgody rad gmin,
których przedmiotowy wniosek dotyczy.
W związku z powyższym podkreślić należy, iż
utworzenie np. łódzkiego obszaru metropolitalnego
będzie możliwe po spełnieniu warunków określonych
w ustawie i wystąpieniu zainteresowanych gmin
z wnioskiem do Rady Ministrów o utworzenie obsza-
ru metropolitalnego.
Mając na uwadze fakt, iż prace nad projektowaną
ustawą nie zostały jeszcze zakończone, trudno jest
przesądzać o ostatecznym kształcie przyjętych w ww.
ustawie rozwiązań.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
793
Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie wprowadzenia listy certyfikowanych
laboratoriów przemysłu tytoniowego (9356)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-9356/09 z dnia 5 maja 2009 r., przy
którym przekazano interpelację poselską pani poseł
Beaty Małeckiej-Libery z dnia 8 kwietnia 2009 r.,
dotyczącą wprowadzenia listy certyfikowanych labo-
ratoriów przemysłu tytoniowego, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Warunki prawne działania ministra zdrowia
w przedmiocie laboratoriów kontrolnych, na co wska-
zuje również pani poseł, określa art. 10 ustawy z dnia
9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następ-
stwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych
(Dz. U. z 1996. Nr 10, poz. 55). Przedmiotowa ustawa
wraz z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia
24 lutego 2004 r. w sprawie badania zawartości nie-
których substancji w dymie papierosowym oraz in-
formacji i ostrzeżeń zamieszczanych na opakowa-
niach wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 2004, Nr 31,
poz. 275) stanowi implementację dyrektywy 200/37/
WE z dnia 5 czerwca 2001 r.
Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r.
o ochronie zdrowia przed następstwami używania
tytoniu i wyrobów tytoniowych minister zdrowia
ustalił w ww. rozporządzeniu wykaz laboratoriów
kontrolnych uprawnionych do ustalania zawartości
substancji szkodliwych dla zdrowia w dymie papie-
rosowym, wskazując na Oddział Laboratoryjny do
spraw Krajowej Kontroli Substancji Szkodliwych
w Wyrobach Tytoniowych przy Wojewódzkiej Stacji
Sanitarno-Epidemiologicznej w Łodzi.
W art. 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie badania
zawartości niektórych substancji w dymie papieroso-
wym oraz informacji i ostrzeżeń zamieszczanych na
opakowaniach wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 31, poz. 275) jednoznacznie stwierdza się, iż uzna-
wane są również wyniki badań substancji szkodli-
wych dla zdrowia w dymie papierosowym, wykony-
wane w innych laboratoriach posiadających akredy-
tację w zakresie tych badań uznawaną w państwach
członkowskich Unii Europejskiej.
Jednak praktyka funkcjonowania tego przepisu
pokazała, że może być on rozumiany jako upoważ-
nienie do ubiegania się dowolnego laboratorium ma-
jącego akredytację w krajach Unii Europejskiej do
uznania go za laboratorium kontrolne. Byłoby to
sprzeczne z istotą i sensem ustanawiania laborato-
riów kontrolnych. Laboratorium kontrolne, w któ-
rym są przeprowadzane lub sprawdzane badania za-
wartości substancji szkodliwych w dymie papieroso-
wym, musi spełniać istotne wymagania, wśród któ-
794
rych istotne jest, aby laboratorium było nadzorowane
i monitorowane przez władze państwowe.
Organem właściwym w sprawie akredytacji
w Polsce jest Polskie Centrum Akredytacji, zatem
minister zdrowia nie ma wpływu na certyfikowanie
laboratoriów badawczych w zakresie badania szko-
dliwości wyrobów tytoniowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
oraz grupy posłów
w sprawie planowanego zastąpienia akcyzy
podatkiem ekologicznym (9357)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka, nr SPS-023-9357/09, przeka-
zujące interpelację poselską poseł Beaty Szydło oraz
grupy posłów w sprawie planowanego zastąpienia
akcyzy podatkiem ekologicznym, przedstawiam po-
niżej odpowiedź w tej sprawie.
Uprzejmie informuję, że w sprawie opodatkowa-
nia pojazdów samochodowych, o której mowa w wyżej
wymienionej interpelacji, Ministerstwo Infrastruk-
tury zwróciło się do resortu finansów z prośbą o sta-
nowisko.
Z uzyskanych informacji wynika, że obecnie pro-
wadzone są jedynie prace w zakresie analiz założeń
do ewentualnych zmian systemu opodatkowania sa-
mochodów. Minister finansów jako odpowiedzialny
za finanse publiczne jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie do nowych rozwiązań
podatkowych mających na celu zapewnienie wpły-
wów budżetowych przy jednoczesnym uwzględnieniu
oddziaływania opodatkowania na środowisko i go-
spodarkę.
Mając na uwadze, że Ministerstwo Finansów pro-
wadzi jedynie analizy założeń do zmiany systemu
opodatkowania samochodów, kwoty podatku, jakimi
obciążeni mogliby być posiadacze samochodów, nie
są obecnie znane. Z tego względu informacje prasowe
wskazujące, iż posiadacze najstarszych pojazdów
będą obciążeni podatkiem w wysokości 3 tys. zł, sta-
nowią jedynie medialną spekulację i wymagają zde-
mentowania.
Z uwagi na brak ujednolicenia opodatkowania po-
jazdów samochodowych w państwach członkowskich
UE (jest jedynie projekt dyrektywy w tym zakresie)
zdaniem Komisji Europejskiej należy dążyć do za-
stępowania takich podatków jak akcyza w Polsce
podatkiem pobieranym corocznie. Podatek ten po-
winien uwzględniać jego ekologiczny charakter, pro-
mujący zakup samochodów o niskim poziomie emi-
sji CO2 oraz stabilność i klarowność przedmiotowe-
go systemu.
Państwa członkowskie „starej” Unii Europejskiej
wprowadziły, a część państw członkowskich, które
ostatnio przystąpiły do UE, rozważa możliwość wpro-
wadzenia rozwiązania uzależniającego kwotę opo-
datkowania samochodów od stopnia ich szkodliwości
na środowisko. Z tego względu zasadne jest podejmo-
wanie prac analitycznych, aby władze polskie w spo-
sób merytoryczny mogły podjąć dyskusję na forum
unijnym w tej sprawie.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną, ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informuję,
że minister finansów – ani tym bardziej rząd – nie
podjął decyzji o zastąpieniu podatku akcyzowego no-
wym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie problemów z przekazywaniem
pieniędzy z 1% podatku organizacjom
pożytku publicznego (9358)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Piotra Stanke z dnia 5 maja
2009 r., znak SPS-023-9358/09, w sprawie problemów
z przekazywaniem pieniędzy z 1% podatku organiza-
cjom pożytku publicznego, uprzejmie przedstawiam
następujące wyjaśnienia ministra finansów:
1. Czy ministerstwo wie już, jakiej skali dotyczy
problem z przekazywaniem pieniędzy z 1% podatku
organizacjom pożytku publicznego?
Zgodnie z trybem wskazanym w art. 10 ustawy
z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podat-
ku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 209, poz. 1316)

przekazywanie przez naczelników urzędów skarbo-
wych kwot 1% podatku na rzecz organizacji pożytku
publicznego mogło nastąpić w bieżącym roku dopiero
począwszy od kwietnia, a zostanie ono zakończone
w sierpniu.
Działania podjęte przed tym okresem przez Mini-
sterstwo Finansów i podległe jednostki organizacyj-
ne służyły jak najlepszemu przygotowaniu pod wzglę-
dem organizacyjnym i informatycznym tego ważnego
z punktu widzenia interesu społecznego procesu.
W 2009 r. uprawnionych do otrzymania 1% podatku
jest 6383 podmiotów na podstawie obwieszczenia mi-
nistra pracy i polityki społecznej z dnia 29 grudnia
2008 r. w sprawie wykazu organizacji mających sta-
tus organizacji pożytku publicznego na dzień 30 li-
stopada 2008 r. (M.P. z 2008 r. Nr 96, poz. 827).
Tryb zebrania i aktualizacji danych dotyczących
numerów rachunków bankowych od wszystkich
uprawnionych organizacji pożytku publicznego był
jednym z etapów procesu przekazywania przez na-
czelników urzędów skarbowych 1% podatku na rzecz
tych organizacji. Realizowany jest on zgodnie z przy-
jętym harmonogramem, a obecnie, tj. od początku
kwietnia, urzędy skarbowe posiadają kompletne in-
formacje na temat numerów rachunków bankowych
zgłoszonych przez organizacje pożytku publicznego
do dnia 31 stycznia 2009 r. (co było ich obowiązkiem
na podstawie cytowanych przepisów ustawy z dnia
6 listopada 2008 r.).
Działania urzędów skarbowych mające na celu
wyjaśnienie niezgodności wniosków zawartych w ze-
znaniach podatkowych dotyczących rachunków ban-
kowych organizacji pożytku publicznego miały na
celu umożliwienie pełnego wykorzystania przez po-
datników prawa do przekazania 1% podatku na rzecz
wybranej organizacji pożytku publicznego. Działania
te dotyczyły 630 przypadków, które stanowią niecałe
10% ogólnej liczby podmiotów uprawnionych do
otrzymania 1% podatku.
2. Dlaczego wystąpiły opóźnienia w aktualizacji
wewnętrznej bazy danych dotyczącej organizacji po-
żytku publicznego?
Ministerstwo Finansów w dniu 30 marca 2009 r.
przekazało do urzędów skarbowych uaktualnione
i zweryfikowane na podstawie podjętych czynności
sprawdzających wykazy rachunków bankowych or-
ganizacji pożytku publicznego. Mając na uwadze, iż
do 31 stycznia br. organizacje pożytku publicznego
mogły zgłaszać zmiany numerów rachunków banko-
wych do urzędów skarbowych, konieczność dokony-
wania ich weryfikacji oraz fakt, iż kwoty 1% podatku
dla zeznania PIT-28 przekazywane był zgodnie z usta-
wą w kwietniu i maju br., należy przyjąć, że aktuali-
zacja odbyła się bez opóźnienia.
3. Dlaczego urzędnicy bezprawnie żądali korekty
PIT z powodu braku aktualnego numeru konta danej
organizacji w wewnętrznej bazie danych?
Podstawą prawną do żądania złożenia korekty
zeznania lub deklaracji podatkowej jest art. 274 § 1
pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
795
podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.). Wezwania w zakresie zeznań podatkowych,
w których podatnicy wykazywali wolę przekazania
1% podatku na rzecz organizacji pożytku publiczne-
go, były incydentalne (w stosunku do pozostałych
wezwań dot. rozliczenia zeznań podatkowych PIT)
i dotyczyły usunięcia braków formalnych. Działania
organów podatkowych w tym zakresie były zgodne
z przepisami prawa i ich realizacja przebiegała
z zachowaniem jak najwyższych standardów obsłu-
gi podatnika.
Podkreślić należy, iż próby wyjaśniania niezgod-
ności wniosków zawartych w zeznaniach podatko-
wych podejmowane przez pracowników urzędów
skarbowych związane były z umożliwieniem pełnego
wykorzystania przez podatników prawa do przeka-
zania 1% podatku na rzecz wybranej organizacji po-
żytku publicznego i były podyktowane problemami
napotykanymi w poprzedniej kampanii obsługi ze-
znań rocznych. Wobec niezakończonej aktualizacji
danych organizacji pożytku publicznego działania
takie w 24 przypadkach należy uznać za przedwcze-
sne. Biorąc pod uwagę ilości wszystkich zeznań rocz-
nych zawierających dyspozycje przekazania 1% po-
datku, w roku 2008 podobnych zeznań rocznych zło-
żono 5 134 675, powyższe zdarzenia można uznać za
incydentalne. Informuję ponadto, iż po otrzymaniu
sygnałów o nieprawidłowych działaniach urzędów
skarbowych Ministerstwo Finansów przekazało od-
powiednie zalecenia urzędom skarbowym.
4. Kto odpowiada za błędy i opóźnienia w aktuali-
zacji baz danych, przez które podatnicy i organizacje
ponoszą negatywne konsekwencje?
Przyjmując ustawowe wytyczne w zakresie prze-
kazywania przez urzędy skarbowe 1% podatku na
rzecz organizacji pożytku publicznego (w art. 10
ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych oraz nie-
których innych ustaw, Dz. U. z 2008 r. Nr 209,
poz. 1316) oraz harmonogram uaktualniania baz da-
nych w zakresie poprawności nr rachunków banko-
wych organizacji pożytku publicznego, należy stwier-
dzić, iż realizacja tego zadania została przeprowadzo-
na w sposób rzetelny i terminowy. Sytuacje, w któ-
rych wzywano zarówno podatników, jak i przedsta-
wicieli organizacji pożytku publicznego, miały miejsce
w okresie przed 1 kwietnia br., tj. w czasie, kiedy
urzędy skarbowe, nie mogąc zgodnie z przepisami
dokonać przekazania środków dot. 1% podatku, pro-
wadziły jedynie czynności wyjaśniające.
Tryb zebrania i aktualizacji danych dotyczących
numerów rachunków bankowych od wszystkich
uprawnionych organizacji pożytku publicznego był
jednym z etapów procesu przekazywania przez na-
czelników urzędów skarbowych 1% podatku na rzecz
tych organizacji. Realizowany jest on zgodnie z przy-
jętym harmonogramem, a obecnie, tj. od początku
kwietnia, urzędy skarbowe posiadają kompletne in-
formacje na temat numerów rachunków bankowych
796
zgłoszonych przez organizacje pożytku publicznego
do dnia 31 stycznia 2009 r. (co było ich obowiązkiem
na podstawie cytowanych przepisów ustawy z dnia
6 listopada 2008 r.). Budowa słowników uprawnio-
nych organizacji pożytku publicznego aplikacji PO-
LTAX jest procesem złożonym, a przekazanie tych
danych do urzędów w terminie wcześniejszym od za-
planowanego jest w praktyce niemożliwe. Podkreślić
należy, iż różnorodność napotykanych problemów
zmusza administrację podatkową do ciągłego doko-
nywania korekt w słownikach już przekazanych do
urzędów skarbowych.
5. Czy ministerstwo liczy się z możliwością docho-
dzenia roszczeń przez organizacje pożytku publicz-
nego (zadośćuczynienie, pozwy o ochronę dóbr osobi-
stych itp.)?
Ministerstwo Finansów, podejmując się realizacji
ustawowych zadań, stara się wykonywać je z jak naj-
większą starannością. Przejawia się to już na etapie
ich przygotowania, m.in. poprzez opracowywanie
szeregu analiz wykonalności. Na ich podstawie po-
dejmowane są decyzje w zakresie ograniczenia nega-
tywnych skutków realizacji poszczególnych proce-
sów. W przypadkach, w których dochodzi do roszczeń
stron bezpośrednio związanych z realizacją zadań,
sprawy kierowane są do Departamentu Prawnego
w celu dalszej realizacji. Także w przypadku zadania
związanego z przekazywaniem przez urzędy skarbo-
we 1% podatku na rzecz organizacji pożytku publicz-
nego wszelkie roszczenia w zakresie, których stroną
jest Ministerstwo Finansów, obsługiwane będą przez
radców prawnych Departamentu Prawnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Smolarza
w sprawie braku przywilejów dla opiekunów
prawnych osób ubezwłasnowolnionych
z powodu choroby psychicznej (9360)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Smolarza w sprawie
braku przywilejów dla opiekunów prawnych osób
ubezwłasnowolnionych z powodu choroby psychicz-
nej, przekazaną przy piśmie z dnia 5 maja br., znak:
SPS-023-9360/09 – pragnę uprzejmie wyjaśnić, co
następuje:
Zgodnie z informacjami uzyskanymi od prezesa
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych postępowanie
związane z wydawaniem orzeczeń przez lekarzy
orzeczników i komisje lekarskie Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych jest prowadzone na zasadach
i w trybie określonych w obowiązujących przepisach
prawa. W myśl tych przepisów orzeczenie jest wyda-
wane na podstawie dokumentacji dołączonej do wnio-
sku o świadczenie oraz po przeprowadzeniu bezpo-
średniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku
do której ma być ono wydane.
Przy ocenie niezdolności do pracy lekarz orzecz-
nik i komisja lekarska są zobowiązani uwzględnić
wszystkie schorzenia, z powodu których jest leczona
osoba ubezpieczona, oraz dokonać łącznej oceny ich
następstw powodujących naruszenie sprawności
organizmu. Bardzo rzadko zdarza się, aby przyczyną
niezdolności do pracy były następstwa jednego scho-
rzenia, a więc w rozpatrywaniu indywidualnej spa-
wy nie wystarcza nawet wysokospecjalistyczna wie-
dza z jednej tylko dziedziny medycyny. W postępo-
waniu orzeczniczym lekarz orzecznik i komisja
lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych korzy-
stają z dokumentacji prowadzonej przez lekarzy le-
czących oraz z badań wykonanych dla celów diagno-
styczno-leczniczych przedkładanych przez osobę
ubiegającą się o świadczenie. Jeżeli dokumentacja
ta jest niewystarczająca do wydania orzeczenia, ko-
nieczne jest jej uzupełnienie, w szczególności o opinie
lekarza konsultanta lub psychologa, o wyniki badań
dodatkowych lub obserwacji szpitalnej.
Należy podkreślić, że Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych podejmuje szereg działań ukierunkowa-
nych na obsługę osób chorych i starszych, w tym
również dokłada wszelkich starań, aby w miarę
możliwości badania przez konsultantów zakładu
oraz przez lekarza orzecznika lub komisję lekarską
były przeprowadzane w tym samym dniu. Przyjęto
również taką organizację ewentualnych badań do-
datkowych, konsultacji specjalistycznych oraz ob-
serwacji szpitalnych, aby były one wykonywane
przede wszystkim w placówkach służby zdrowia
znajdujących się w pobliżu miejsca zamieszkania
osoby ubiegającej się o świadczenie.
Trzeba także dodać, że Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych pokrywa koszty dojazdu osób wezwanych do
osobistego stawiennictwa na badanie do lekarza
orzecznika, komisji lekarskiej, konsultantów oraz na
badania dodatkowe. Zwrot kosztów przysługuje rów-
nież osobie towarzyszącej.
Istnieje także możliwość wydania orzeczenia bez
potrzeby osobistego stawienia się ubezpieczonego
w oddziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Doty-
czy to w szczególności osób, które w ocenie lekarza
leczącego są niezdolne do odbycia podróży na badanie.
Takie osoby nie muszą przyjeżdżać na badanie prze-
prowadzane przez lekarza orzecznika lub komisję
lekarską. Informacja w tej sprawie jest zawarta
w treści formularza stanowiącego skierowanie na ba-
danie. W takich przypadkach badanie jest przepro-

wadzane w miejscu pobytu takiej osoby. Osobiste
stawiennictwo ubezpieczonego w oddziale ZUS nie
jest także konieczne, jeżeli dokumentacja medycz-
na dołączona do wniosku o ustalenie uprawnień do
świadczenia jest wystarczająca do wydania orze-
czenia. W takich przypadkach orzeczenie może zo-
stać wydane bez przeprowadzania bezpośredniego
badania.
Przedstawiając powyższe, należy także dodać,
że w świetle przepisów ustawy o zawodach lekarza
i lekarza dentysty obecność innych osób podczas ba-
dania wymaga zarówno zgody pacjenta, jak i lekarza
prowadzącego badanie. Niejednokrotnie w badaniu
uczestniczy opiekun osoby badanej, w szczególności
gdy zdaniem lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej
ZUS jest to wskazane, np. z uwagi na utrudniony
kontakt z osobą ubiegającą się o świadczenie.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie wyjaśniam,
że obecnie nie są prowadzone prace w kierunku za-
pewnienia wynagrodzenia osobom sprawującym opie-
kę nad osobami ubezwłasnowolnionymi. Nie wyda-
je się także możliwe nakładanie na pracodawców
dodatkowych obowiązków ustawowych rodzących
skutki finansowe, zwłaszcza że obecnie obowiązują-
ce przepisy prawa pracy stwarzają możliwość
usprawiedliwienia przez pracodawcę nieobecności
pracownika w pracy z przyczyn innych niż wskazane
w przepisach, a także uzgodnienia między stronami
umowy o pracę, na jakich zasadach pracownik może
zachować prawo do wynagrodzenia za czas takiej nie-
obecności.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie warunków pracy i płacy
laborantów medycznych
publicznej służby zdrowia (9361)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem interpelacji pana posła Stanisława Rydzonia
z dnia 22 kwietnia 2009 r. przekazanej przy piśmie
z dnia 5 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9361/09) w spra-
wie warunków pracy i płacy laborantów medycznych
publicznej służby zdrowia uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Podstawowy zakres kompetencji medycznego la-
boratorium diagnostycznego jako zakładu opieki
797
zdrowotnej zawarty jest w ustawie z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą
o ZOZ-ach, oraz w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r.
o diagnostyce laboratoryjnej (Dz. U. z 2004 r. Nr 144,
poz. 1529).
Ustawa o ZOZ-ach w sposób szczegółowy określa
zasady organizacji i funkcjonowania zakładów opieki
zdrowotnej. Natomiast w ustawie o diagnostyce la-
boratoryjnej określone zostały zasady i warunki wy-
konywania czynności diagnostyki laboratoryjnej,
zasady i warunki wykonywania zawodu diagnosty
laboratoryjnego oraz zasady organizacji samorządu
diagnostów laboratoryjnych.
Większość pracowników medycznych zatrudnio-
nych jest obecnie w podmiotach, które samodzielnie
finansują swoją działalność ze środków pozyskiwa-
nych za wykonane świadczenia opieki zdrowotnej.
Podmioty te, zarówno publiczne (samodzielne pu-
bliczne zakłady opieki zdrowotnej), jak i niepubliczne
(NZOZ-y), w sposób autonomiczny decydują o podzia-
le kwot stanowiących ich przychód, w tym również
o wysokości środków przekazywanych na wynagro-
dzenia pracowników. Minister zdrowia nie posiada
przy tym uprawnień do wkraczania w uprawnienia
ww. pracodawców.
Należy jednak podkreślić, że pracodawcy, podej-
mując działania związane z ustaleniem wysokości
wynagrodzeń, zobowiązani są do przestrzegania obo-
wiązujących przepisów prawa, w tym w szczególności
Kodeksu pracy oraz ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej. Kodeks pracy wyraźnie wskazuje, jakie kry-
teria oceny stosować powinien pracodawca, określa-
jąc wysokość wynagrodzeń poszczególnych pracow-
ników. Zgodnie z art. 77 § 1 K.p. wynagrodzenie za
pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało
w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwa-
lifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a tak-
że uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.
W dziale III Kodeksu pracy zawarto również ure-
gulowania zabezpieczające udział przedstawicieli
pracowników w procesie określania zasad podziału
środków na wynagrodzenia. Zgodnie z art. 77 K.p. pra-
codawca zatrudniający co najmniej 20 pracowników
zobowiązany jest do ustalenia warunków wynagra-
dzania za pracę w regulaminie wynagradzania, któ-
ry stosownie do postanowień § 4 uzgadniany jest
z przedstawicielami pracowników zrzeszonymi w za-
kładowych organizacjach związkowych. Uzgodnieniu
ze związkami zawodowymi podlega również zmiana
regulaminu wynagradzania.
W świetle powyższego, jak również biorąc pod
uwagę przepisy Kodeksu pracy o swobodzie zawiera-
nia umów, pragnę podkreślić, że minister zdrowia
nie ma bezpośredniego wpływu na wysokość płac
w zakładach opieki zdrowotnej, ponieważ w świetle
prawa nie jest pracodawcą wyżej omawianej grupy
zawodowej.
Odnosząc się do kwestii dot. warunków pracy,
pragnę zaznaczyć, że zakład pracy zobowiązany jest
798
zapewnić odpowiednie (tj. wymagane przez aktualne
i właściwe przepisy) pomieszczenia i urządzenia do
wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej.
W rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 3 mar-
ca 2004 r. w sprawie wymagań, jakim powinno odpo-
wiadać medyczne laboratorium diagnostyczne (Dz. U.
Nr 43, poz. 408, z późn. zm.), określono szczegółowe
wymagania, jakie powinny spełniać pomieszczenia
i urządzenia laboratorium diagnostycznego, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem warunków sanitarnych
i urządzeń, oraz wymagania fachowe wobec persone-
lu i kierownika laboratorium.
Z kolei w rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie standardów ja-
kości dla medycznych laboratoriów diagnostycznych
i mikrobiologicznych (Dz. U. Nr 61, poz. 435, z późn.
zm.) określono standardy jakości dla medycznych
laboratoriów diagnostycznych i mikrobiologicznych
w zakresie czynności laboratoryjnej diagnostyki
medycznej.
Powyższe przepisy, wydane na podstawie art. 17
ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnosty-
ce laboratoryjnej, stanowią gwarancję właściwego po-
ziomu usług świadczonych przez laboratoria.
Ponadto w zakresie nieuregulowanym w ww. roz-
porządzeniach zastosowanie mają przepisy rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r.
w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod
względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia
i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 213, poz. 1568, z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
w Ministerstwie Zdrowia nie prowadzi się w chwili
obecnej prac związanych z poprawieniem warunków
pracy laboratoriów, ponieważ zagadnienia poruszone
w piśmie pana posła S. Rydzonia regulują przytoczo-
ne powyżej przepisy.
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie sytuacji polskich Romów (9362)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9362/09),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Stanisława Rydzonia z dnia 22 kwietnia 2009 r.
w sprawie sytuacji polskich Romów, przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie podkreślić pragnę, że na wniosek pre-
zesa Zarządu Głównego Stowarzyszenia Romów
w Polsce pana Romana Kwiatkowskiego dyrekcja De-
partamentu Wyznań Religijnych oraz Mniejszości
Narodowych i Etnicznych MSWiA odbyła w roku bie-
żącym dwa spotkania z Szero Romem panem Henry-
kiem Kozłowskim. Podczas spotkań omówiono kwe-
stie związane z problemami mniejszości romskiej
w Polsce.
W odniesieniu do kwestii związanych z finanso-
waniem ze środków pozostających w dyspozycji mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji zadań
Stowarzyszenia Romów w Polsce, służących podtrzy-
maniu i rozwojowi tożsamości kulturowej mniejszo-
ści narodowych i etnicznych, należy poinformować,
że w budżecie państwa na 2009 r. przewidziano
mniejsze niż w latach ubiegłych środki na realizację
tych zadań.
W związku z powyższym minister spraw wewnętrz-
nych i administracji nie miał możliwości wsparcia
wszystkich wniosków. Do realizacji zostały więc skie-
rowane tylko te wnioski, które w opinii MSWiA
w największym stopniu przyczyniają się do realizacji
celów ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszo-
ściach narodowych i etnicznych oraz o języku regio-
nalnym (Dz. U. z 2005 r. Nr 17, poz. 141, z późn. zm.),
a także spełniają kryteria określone w Informacji
o szczegółowych zasadach postępowania przy udzie-
laniu dotacji na realizację w 2009 r. zadań mających
na celu ochronę, zachowanie i rozwój tożsamości kul-
turowej mniejszości narodowych i etnicznych oraz
zachowanie i rozwój języka regionalnego.
Szczególnie trudną decyzją była odmowa przy-
znania dotacji na realizację zadania związanego
z upamiętnieniem zagłady Romów. Biorąc jednak
pod uwagę zaproponowany zakres działań, nieróż-
niący się od przedstawianego w latach ubiegłych,
nie sposób było nie zauważyć znacznego, budzącego
zastrzeżenia co do racjonalności i efektywności,
wzrostu kosztów. W związku z tym stowarzyszenie
zostało poproszone o wyjaśnienie wspomnianych
wątpliwości oraz o zmniejszenie wnioskowanej kwo-
ty z 54 000 zł do 24 000 zł. Stowarzyszenie w swojej
odpowiedzi nie przedstawiło przekonywających,
w opinii MSWiA, informacji uzasadniających przy-
znanie dotacji w oczekiwanej kwocie oraz nie zaak-
ceptowało propozycji jej zmniejszenia. Tym samym
minister zmuszony był odmówić przyznania dotacji.
Na decyzję tę wpłynęła również analiza wydatków
związanych z realizacją innych zadań dotowanych
ze środków MSWiA, o podobnym zakresie i kształ-
cie, wyraźnie wskazująca, że zaproponowana przez
ministerstwo kwota 24 000 zł była racjonalna. Jed-
nocześnie, mając na uwadze znaczenie pamięci
o zagładzie Romów, minister spraw wewnętrznych
i administracji planuje przekazać kwotę 24 000 zł
na organizację konferencji poświęconej upamiętnie-
niu romskich ofiar Holocaustu.
Podkreślić należy, że w 2009 r. dofinansowanie
z części budżetu państwa, której dysponentem jest

minister spraw wewnętrznych i administracji, otrzy-
mały jedynie inwestycje kluczowe dla poszczególnych
mniejszości, których koszt był relatywny do spodzie-
wanych efektów.
Przekazanie więc w kolejnym roku znaczących
środków na remont pomieszczeń sali konferencyjno-
-wystawienniczo-koncertowej (w 2008 r. na ten cel
przeznaczono kwotę 254 353,20 zł) musiałoby się
odbyć kosztem innych ważnych zadań realizowa-
nych przez organizacje mniejszości narodowych
i etnicznych. W tej sytuacji minister spraw we-
wnętrznych i administracji nie zdecydował o przy-
znaniu dotacji.
Dodać ponadto należy, że w ostatnich latach Sto-
warzyszenie Romów w Polsce było beneficjentem zna-
czących środków pozostających w dyspozycji ministra
spraw wewnętrznych i administracji, a w roku bieżą-
cym otrzymało kwotę 223 100 zł. Stanowi to 26%
środków przekazanych przez ministra spraw we-
wnętrznych i administracji na zadania służące zacho-
waniu tożsamości kulturalnej mniejszości romskiej.
Ponadto stowarzyszenie mogło uzyskać w 2009 r. do-
tacje również na inne zadania, zarówno w ramach
„Programu na rzecz społeczności romskiej w Polsce”,
jak i na zadania służące podtrzymaniu i rozwojowi
tożsamości kulturowej mniejszości romskiej. Niestety,
stowarzyszenie nie zaakceptowało sugestii dotyczą-
cych racjonalizacji kosztów, co w sytuacji ograniczo-
nych środków, jakimi w 2009 r. dysponował minister
spraw wewnętrznych – było główną przyczyną braku
akceptacji ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracja dla części zadań stowarzyszenia.
Ponadto poinformować pragnę, że aktualne pro-
blemy mniejszości narodowych i etnicznych oraz spo-
łeczności posługującej się językiem regionalnym oma-
wiane są na forum Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszo-
ści Narodowych i Etnicznych. Komisja ta, powołana
na podstawie art. 23 ustawy o mniejszościach naro-
dowych i etnicznych oraz o języku regionalnym, jest
organem opiniodawczo-doradczym prezesa Rady Mi-
nistrów. W skład komisji wchodzą przedstawiciele
organów administracji rządowej, a także przedstawi-
ciele mniejszości narodowych i etnicznych oraz spo-
łeczności posługującej się językiem regionalnym,
w tym dwóch przedstawicieli mniejszości romskiej
(pan Robert Bladycz oraz pan Roman Chojnacki).
Wybór przedstawicieli danej mniejszości odbywa się
w trybie przewidzianym w art. 24 ust. 5 ww. ustawy.
W czerwcu 2008 r. w ramach Komisji Wspólnej po-
wołano stały Zespół do Spraw Romskich. Zgodnie
z § 15 ust. 3 zarządzenia nr 74 prezesa Rady Mini-
strów z dnia 23 lipca 2007 r. w sprawie regulaminu
pracy Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodo-
wych i Etnicznych (M.P. Nr 45, poz. 534) w skład
Zespołu do Spraw Romskich wchodzi, obok przedsta-
wicieli administracji rządowej, dwadzieścia osób re-
prezentujących organizacje mniejszości romskiej,
wskazanych przez dwóch reprezentantów tej mniej-
szości w Komisji Wspólnej. Na forum zespołu szeroko
799
omawiane są problemy dotykające mniejszości rom-
skiej w Polsce.
Minister spraw wewnętrznych i administracji,
mając na uwadze wewnętrzne podziały społeczności
romskiej, a także dbając o podtrzymywanie dialogu
i dobrych relacji z przedstawicielami mniejszości
romskiej, spotyka się z ponadto z osobami reprezen-
tującymi organizacje, które nie biorą udziału w ob-
radach Komisji Wspólnej oraz Zespołu do Spraw
Romskich. W latach 2007–2009 minister spraw we-
wnętrznych i administracji wielokrotnie gościł pre-
zesa Stowarzyszenia Romów w Polsce pana Romana
Kwiatkowskiego. Przedmiotem rozmów były między
innymi kwestie związane z dokonaniem zmian per-
sonalnych w Komisji Wspólnej oraz finansowanie za-
dań stowarzyszenia ze środków budżetowych.
W kwestii natomiast analizy realizacji ustawy
o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o ję-
zyku regionalnym uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 31 ust. 3 i 4 wspomnianej ustawy minister wła-
ściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości
narodowych i etnicznych przygotowuje, nie rzadziej
niż raz na dwa lata, raport dotyczący sytuacji mniej-
szości w Rzeczypospolitej Polskiej. Raport podlega
zaopiniowaniu przez Komisję Wspólną, a następnie
jest przekazywany do zatwierdzenia Radzie Mini-
strów. Raport taki został sporządzony w 2007 r. Za-
wiera on opis działań Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji oraz innych urzędów, podejmo-
wanych na rzecz podtrzymania i rozwoju tożsamości
kulturowej mniejszości narodowych i etnicznych oraz
zachowania i rozwoju języka regionalnego. Raport
wnikliwie omawia także obecną sytuację społeczno-
-ekonomiczną mniejszości narodowych i etnicznych
oraz osób posługujących się językiem regionalnym.
Obecnie trwają prace nad przygotowaniem raportu
za kolejny okres sprawozdawczy.
Ponadto kwestie związane z implementacją usta-
wy o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz
o języku regionalnym kilkakrotnie były omawiane
na forum Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Na-
rodowych i Etnicznych m.in. w trakcie IX posiedze-
nia komisji, które odbyło się w dniu 27 maja 2008 r.,
XIV posiedzenia z dnia 24 lutego 2009 r. oraz XVI
posiedzenia z dnia 27 kwietnia 2009 r.
Realizacja wspominanej ustawy na bieżąco jest
monitorowana przez Komisję Mniejszości Narodo-
wych i Etnicznych Sejmu RP.
Do ministra spraw wewnętrznych i administracji
– jak dotychczas – nie docierały sygnały o potrzebie
nowelizacji ww. aktu prawnego. W ocenie MSWiA
ustawa o mniejszościach narodowych i etnicznych
oraz o języku regionalnym nie wymaga zmian.
Podkreślić ponadto należy, że Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji na bieżąco monitoru-
je współpracę urzędów administracji publicznej z przed-
stawicielami mniejszości narodowych i etnicznych.
Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o mniejszościach na-
rodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym
organy administracji rządowej, samorządu teryto-
800
rialnego oraz organizacje mniejszości i społeczności
posługującej się językiem regionalnym są obowiąza-
ne do przekazywania ministrowi właściwemu do
spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodo-
wych i etnicznych, na jego wniosek, informacji pozo-
stających w zakresie działania tych organów lub or-
ganizacji i dotyczących sytuacji mniejszości oraz spo-
łeczności posługującej się językiem regionalnym lub
realizacji zadań na rzecz mniejszości lub zachowania
i rozwoju języka regionalnego. Wspomniana ustawa
umożliwiła wojewodom powoływanie pełnomocników
do spraw mniejszości narodowych i etnicznych na
czas nieoznaczony (art. 22 ust. 3 ustawy). W części
województw zostali powołani pełnomocnicy do spraw
mniejszości narodowych i etnicznych, a w pozosta-
łych zadania związane z mniejszościami są realizo-
wane przez wyznaczonych pracowników urzędów
wojewódzkich. Osoby odpowiedzialne za problematy-
kę mniejszości narodowych i etnicznych w urzędach
wojewódzkich składają sprawozdanie ze swoich dzia-
łań na forum Komisji Wspólnej.
Ponadto kwestia współpracy mniejszości narodo-
wych i etnicznych z jednostkami administracji pań-
stwowej (szczebla centralnego i samorządowego) kil-
kakrotnie była przedmiotem dyskusji na forum Ko-
misji Wspólnej, m.in. w trakcie posiedzeń III, IV, V
i XIV. Zgodnie z harmonogramem prac Komisji
Wspólnej temat ten ma zostać poruszony również na
najbliższym posiedzeniu komisji, planowanym na
dzień 17 czerwca 2009 r.
Pragnę jednocześnie poinformować, że w dniu
24 czerwca 2008 r. przedstawiciele 6 stowarzyszeń
skupiających społeczność romską wystąpili z wnio-
skiem o odwołanie ze składu Komisji Wspólnej Rządu
i Mniejszości Narodowych i Etnicznych jednego z re-
prezentantów mniejszości romskiej – pana Romana
Chojnackiego. W związku z powyższym minister
spraw wewnętrznych i administracji wystosował pi-
smo do 55 organizacji mniejszości romskiej z prośbą
o zajęcie stanowiska w zakresie przedłożonym we
wspomnianym wniosku. Z przekazanych do Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji odpo-
wiedzi wynika, że zdecydowana większość podmio-
tów, które przekazały swoje stanowisko (80%), opo-
wiedziała się przeciwko zmianom personalnym w Ko-
misji Wspólnej. W związku z powyższym minister-
stwo, jako organ zapewniający obsługę organizacyj-
no-techniczną prac Komisji Wspólnej, nie podjęło
działań mających na celu odwołanie pana Romana
Chojnackiego ze składu Komisji Wspólnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie problemów w rozwoju sieci
małych elektrowni wodnych (9363)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Krzysztofa Brejzy w sprawie pro-
blemów związanych z rozwojem sieci małych elek-
trowni wodnych, przekazaną przy piśmie znak: SPS-
-023-9363/09, z dnia 5 maja 2009 r., poniżej przed-
stawiam stosowne informacje.
Odnosząc się do kwestii dotyczących kompetencji
dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wod-
nej – jako organu wyższego stopnia w rozumieniu
Kodeksu postępowania administracyjnego, w stosun-
ku do starostów, w sprawach dotyczących wydawania
na podstawie ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo
wodne pozwoleń wodnoprawnych, pragnę poinformo-
wać, że zarządzanie zasobami wodnymi na obszarze
naszego kraju realizowane jest z uwzględnieniem po-
działu na obszary dorzeczy i regiony wodne, a w ra-
mach regionów wodnych – zlewnie rzek. Zgodnie
z przepisami art. 92 Prawa wodnego organem wła-
ściwym w sprawach gospodarowania wodami w re-
gionie wodnym jest dyrektor regionalnego zarządu
gospodarki wodnej.
Jednym z instrumentów zarządzania zasobami
wodnymi są pozwolenia wodnoprawne, jako rodzaj
indywidualnego rozstrzygnięcia w drodze decyzji ad-
ministracyjnej, uprawniającego do wykonania urzą-
dzeń wodnych i korzystania z zasobów wodnych. Po-
zbawienie dyrektora RZGW funkcji organu wyższego
stopnia w stosunku do starostów, jaką powierzono
temu organowi mocą przepisów art. 146 ustawy
z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeń-
stwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddzia-
ływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227)
spowodowałoby sytuację braku możliwości skutecz-
nej kontroli pozwoleń wodnoprawnych w odniesieniu
do uwarunkowań i możliwości korzystania z wód
w danym regionie wodnym.
Należy tu podkreślić, że granice regionów wod-
nych nie pokrywają się z granicami podziału admi-
nistracyjnego państwa. Zatem jednostki administra-
cji publicznej działające w granicach podziału admi-
nistracyjnego nie mogą zagwarantować uwzględnie-
nia uwarunkowań dotyczących korzystania z wód
zlewni rzeki, a tym bardziej regionu wodnego.
Dodatkowo trzeba tu wyjaśnić, że kontrola pozwo-
leń wodnoprawnych wydawanych przez marszałków
województw (podobnie jak w przypadku pozwoleń
wodnoprawnych wydawanych przez starostów) reali-
zowana jest przez organ wyspecjalizowany w spra-
wach gospodarowania wodami, tj. prezesa Krajowego
Zarządu Gospodarki Wodnej.

Obecny system kontroli pozwoleń wodnopraw-
nych zapewnia spójność i możliwość podejmowania
rozstrzygnięć w ścisłym powiązaniu z systemem go-
spodarowania wodami realizowanym na obszarze
państwa. W postępowaniach prowadzonych przez dy-
rektorów RZGW, dla zagwarantowania obiektywno-
ści rozstrzygnięć, stosowane są odpowiednio do danej
sprawy środki przewidziane Kodeksem postępowa-
nia administracyjnego, tj. wyłączenie pracownika lub
organu. Jakkolwiek obecne rozwiązania mogą budzić
wątpliwości co do zachowania przez organ zasady
bezstronności w rozstrzyganiu spraw, jednakże nie
naruszają zasady dwuinstancyjności postępowań ad-
ministracyjnych.
Należy tu zaznaczyć, że podobne problemy doty-
czą również kompetencji, jakie wykonuje marszałek
województwa, jako organ właściwy do udzielenia po-
zwolenia wodnoprawnego. Organ ten wskazany jest
bowiem w art. 11 ustawy Prawo wodne, jako wyko-
nujący prawa właścicielskie do części wód stanowią-
cych własność Skarbu Państwa, co wiąże się też
z wykonywaniem praw właścicielskich do gruntów
pod tymi wodami. Jako właściciel wód, gruntów pod
wodami, właściciel urządzeń wodnych, wnioskujący
o udzielenie pozwolenia wodnoprawnego marszałek
województwa często występuje w postępowaniach
wodnoprawnych, jako strona i jednocześnie organ
właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego.
Resort środowiska zdaje sobie sprawę z wątpliwo-
ści, jakie powstały po wejściu w życie przepisów usta-
wy Prawo wodne w związku ze zmianami dokonany-
mi ustawą z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko. Dlatego też
niezwłocznie zostały podjęte prace nad wprowadze-
niem stosownych rozwiązań prawnych. Projekt no-
welizacji ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne
w tej mierze jest obecnie przedmiotem prac legisla-
cyjnych, łącznie z przepisami mającymi na celu im-
plementację dyrektywy powodziowej.
Odnosząc się do zarzutu o blokowaniu inwesto-
rom prywatnym przez dyrektorów RZGW możliwości
wykorzystania potencjału hydroenergetycznego wód,
generowanego przez obiekty piętrzące Skarbu Pań-
stwa (będące w administracji RZGW) poprzez niewy-
korzystywanie posiadanych przez nich pozwoleń wod-
noprawnych, pragnę zaznaczyć, że zgodnie z przepi-
sem art. 135 pkt 3 ustawy Prawo wodne, jeżeli zakład
nie rozpoczął wykonywania urządzenia wodnego
w terminie dwóch lat od daty, w którym pozwolenie
wodnoprawne na jego wykonanie stało się ostateczne,
pozwolenie wodnoprawne wygasa. Celem ustawo-
dawcy wprowadzającym powyższy przepis było m.in.
uniknięcie sytuacji blokowania miejsc atrakcyjnych
z punktu widzenia różnych aspektów korzystania
z wód. Wprowadzenie terminu dwóch lat na rozpo-
częcie wykonania urządzenia jest okresem, który
umożliwia inwestorowi uregulowanie stanu prawne-
go nieruchomości oraz uzyskanie innych wymaga-
801
nych przed rozpoczęciem inwestycji decyzji lub
uzgodnień administracyjnych. Tak więc okres ten
obejmuje również uregulowanie procesu inwestycyj-
nego w kontekście m.in. przepisów ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.), w tym dotyczący wy-
gaśnięcia pozwolenia na budowę w przypadku nie-
podjęcia budowy w okresie 3 lat od dnia, w którym
decyzja stała się ostateczna (art. 37 ust. 1). Wyraźnie
zaznaczyć należy odmienność prowadzonych postę-
powań, tj. wodnoprawnego i budowlanego, rozpatru-
jących odrębną materię prawa materialnego i koń-
czących się osobnymi decyzjami. Dlatego też nie moż-
na zgodzić się ze stanowiskiem, że czas na realizację
inwestycji (od jej rozpoczęcia), określony w przepi-
sach Prawa wodnego i Prawa budowlanego należy
traktować łącznie, tj. 5 lat od dnia uprawomocnienia
się pozwolenia wodnoprawnego. Pozwolę sobie powtó-
rzyć, że bez względu na posiadane decyzje lub uzgod-
nienia wymagane innymi niż Prawo wodne przepi-
sami, pozwolenie wodnoprawne wygasa m.in. jeżeli
zakład nie rozpoczął wykonywania urządzeń wod-
nych w terminie dwóch lat od dnia, w którym stało
się ono ostateczne.
Odnosząc się do dalszej części interpelacji, infor-
muję, że nie w każdym przypadku uzasadnione jest
wykorzystanie piętrzenia do celów energetycznych.
Powyższe wynika zarówno z faktu, iż urządzenia
wodne mogą pełnić różne funkcje (przeciwpowodzio-
we, zapewnienie optymalnych warunków poboru
wód itp.), które determinują zachowanie właściwego
utrzymania poziomu wody oraz przepływu. Dlatego
też nie w każdym przypadku można pogodzić istnie-
jące już funkcje z dodatkową funkcją w postaci ener-
getycznego wykorzystania wód.
Mając na uwadze powyższe oraz długoletnie do-
świadczenie RZGW w zarządzaniu majątkiem Skar-
bu Państwa – jako administratorów rzek i urządzeń
wodnych – trudno zgodzić się z poglądem, że dyrek-
torzy RZGW podejmują działania utrudniające ini-
cjatywę podmiotów prywatnych w zakresie energe-
tycznego wykorzystywania wód – o ile zgodna jest
ona z obowiązującymi przepisami prawa oraz nie na-
rusza interesu Skarbu Państwa.
Należy zaznaczyć, że w sytuacjach spornych po-
tencjalny inwestor ma prawo zwrócić się do organu
nadzorującego dyrektora RZGW (prezesa KZGW) ce-
lem wyjaśniania zasadności prezentowanego przez
niego stanowiska.
Odpowiadając na kwestię dotyczącą stosowania
przepisów art. 128 ustawy Prawo wodne, tj. nakła-
dania na podmiot korzystający z wód obowiązków
dotyczących wykonania robót lub uczestnictwa w kosz-
tach utrzymania wód lub urządzeń wodnych, w kon-
tekście opłat ponoszonych przez inwestora z tytułu
użytkowania gruntów pokrytych wodami, przedsta-
wiam poniżej następujące stanowisko.
W pierwszej kolejności pragnę wyjaśnić, że zgod-
nie z przepisami ustawy Prawo wodne grunty pokry-
te płynącymi wodami powierzchniowymi stanowią-
802
cymi własność Skarbu Państwa są zasobem nieru-
chomości Skarbu Państwa, do którego nie stosuje się
przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospo-
darce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, z późn. zm.), a zasady gospodarowania
tymi gruntami zawarte są jedynie w ustawie Prawo
wodne. Wobec istoty przepisu art. 14 ust. 2 ustawy
Prawo wodne, tj. wyłączenia spod obrotu cywilno-
prawnego gruntów pokrytych płynącymi wodami
powierzchniowymi, dla prawidłowej realizacji przed-
sięwzięć wymienionych w art. 20 ust. 1 pkt 1–8 usta-
wy, wprowadzono zasadę oddania w użytkowanie
tych gruntów. Istotą oddania w użytkowanie jest
przekazanie ograniczonego prawa rzeczowego doty-
czącego gruntu pod wodami płynącymi. Podmiot
przejmujący to prawo rzeczowe, niezależnie, czy jest
to państwowa jednostka organizacyjna czy podmiot
prywatny, nie przejmuje jednak praw właścicielskich
w stosunku do gruntów, bowiem z mocy ustawy po-
zostają one nadal w gestii podmiotu wskazanego
w art. 11 ustawy.
Uzyskanie praw użytkowania gruntów pod woda-
mi niesie za sobą konieczność uiszczenia opłaty rocz-
nej, której wysokość w zależności od rodzaju wyko-
nywanej działalności określa rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie wy-
sokości opłat rocznych za oddanie w użytkowanie
gruntów pokrytych wodami (Dz. U. Nr 13, poz. 90).
Przyjęcie odpowiedniej stawki opłaty rocznej zależy
od rodzaju inwestycji.
Reasumując, opłata ta jest wyłącznie opłatą uisz-
czaną za prawo do korzystania z gruntu.
Osobną kwestią są sprawy dotyczące partycy-
pacji w kosztach utrzymania wód i urządzeń wod-
nych. Nałożenie obowiązku utrzymania wód lub
urządzeń wodnych, określone przepisami art. 128
ust. 2 pkt 3–4, jest przeniesieniem na grunt ustawy
Prawo wodne generalnych zasad wynikających z prze-
pisów Kodeksu cywilnego.
Jeżeli podmiot zamierza realizować przedsięwzię-
cie, które wpłynie na zwiększenie kosztów utrzyma-
nia wód, powinien mieć obowiązek pokrycia tych
zwiększonych kosztów lub wykonania robót ograni-
czających negatywny wpływ zamierzenia na utrzy-
manie wód. Nie można dopuścić bowiem do sytuacji,
kiedy Skarb Państwa posiadający prawa właściciel-
skie do wód będzie pokrywał koszty działalności pod-
miotu korzystającego z wód. Zasada ta, dotycząca de
facto zwrotu kosztów usług wodnych, znajduje od-
zwierciedlenie w przepisach dyrektywy 2000/60/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady (RDW) z dnia 23 paź-
dziernika 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowe-
go działania w dziedzinie polityki wodnej.
Odnosząc się do kwestii wykonania robót lub
uczestnictwa w kosztach utrzymania urządzeń wod-
nych, stosownie do odnoszonych korzyści, pragnę
zaznaczyć, że urządzenia wodne stwarzające warun-
ki do korzystania z wód stanowić mogą własność za-
równo Skarbu Państwa, jak również samorządów,
przedsiębiorstw i podmiotów prywatnych. Dlatego
też w sytuacji gdy właściciel urządzenia ponosi kosz-
ty jego wykonania, jak również eksploatacji, a służy
ono innym użytkownikom wód, zasadne jest, aby
użytkownicy uczestniczyli w kosztach jego utrzyma-
nia, stosownie do odnoszonych korzyści. Podziału
kosztów lub określenia zakresu robót dokonuje organ
w pozwoleniu wodnoprawnym.
Mając na uwadze powyższe, nie można podzielić
poglądu, iż: „następuje nieusprawiedliwione przerzu-
canie na inwestorów prywatnych spoczywających na
właścicielu wody obowiązków utrzymania urządzeń
wodnych”.
Reasumując, nie ma obecnie uzasadnienia doko-
nanie zmiany obowiązujących przepisów art. 128
ustawy Prawo wodne.
Na zakończenie pragnę jeszcze raz podkreślić, że
kwestie związane z energetycznym wykorzystaniem
wód traktowane są przez resort środowiska z pełną
powagą, choć trzeba przyznać, że problematyka ta
stanowi trudny temat i bardzo często powoduje kon-
flikty interesów Skarbu Państwa oraz użytkowni-
ków wód.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie uregulowania kwestii prawnych
dotyczących przejazdów środkami komunikacji
publicznej (autobusowej i kolejowej,
w tym pociągami ekspresowymi)
polskich studentów uczelni zagranicznych
legitymujących się dokumentami
tychże uczelni podczas pobytu w kraju
w czasie przerw semestralnych i wakacji (9364)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną dnia 5 maja br. interpelację posła Damia-
na Raczkowskiego (nr SPS-023-9364/09), w sprawie
uregulowania kwestii prawnych dotyczących przejaz-
dów środkami komunikacji publicznej polskich stu-
dentów uczelni zagranicznych legitymujących się
dokumentami tych uczelni podczas pobytu w kraju
w czasie przerw semestralnych i wakacji, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
1. Przyznanie uprawnień do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego auto-
busowego na podstawie biletów jednorazowych stu-

dentom polskim studiującym na terenie innych
państw członkowskich Unii Europejskiej i przeby-
wającym w Polsce w czasie przerw semestralnych
oraz wakacji pociągałoby za sobą, ze względu na
uprawnienia wynikające z zasady niedyskryminacji
obywateli Unii Europejskiej, konieczność rozcią-
gnięcia tych uprawnień na wszystkich studentów
z innych państw członkowskich, którzy przyjeżdża-
liby do Polski w celach wakacyjno-turystycznych.
To z kolei znacznie obciążałoby budżet państwa ze
względu na konieczność refundacji przewoźnikom
kosztów stosowania ulg, co byłoby problematyczne,
zwłaszcza w obecnej sytuacji gospodarczej. W kom-
petencji Ministerstwa Infrastruktury nie leży go-
spodarowanie środkami finansowymi z budżetu
państwa; resortem właściwym w tej kwestii jest Mi-
nisterstwo Finansów.
Ministerstwo Infrastruktury informuje, że stu-
denci, do ukończenia 26 roku życia, mają jedynie pra-
wo do korzystania z ulgi 37% – przy przejazdach ko-
leją na podstawie biletów jednorazowych w pociągach
osobowych, pospiesznych i ekspresowych. Zgodnie
z § 10 rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
25 października 2002 r. w sprawie rodzajów doku-
mentów poświadczających uprawnienia do korzysta-
nia z ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego (Dz. U. Nr 179, poz. 1495,
z późn. zm.) dokumentami poświadczającymi upraw-
nienie studentów obywateli polskich, w tym studiu-
jących za granicą, do korzystania z ulgi 37% – przy
przejazdach środkami publicznego transportu zbio-
rowego kolejowego, na podstawie biletów jednorazo-
wych, są legitymacja studencka wydana przez polską
szkołę wyższą oraz międzynarodowa legitymacja stu-
dencka International Student Identity Card (ISIC),
okazywana wraz z legitymacją studencką uczelni za-
granicznej oraz dowodem osobistym lub innym do-
kumentem umożliwiającym potwierdzenie tożsamo-
ści osoby uprawnionej. Ministerstwo Infrastruktury
uznało, że można zrezygnować z obowiązku okazy-
wania przez studenta będącego obywatelem polskim
przy posługiwaniu się legitymacją ISIC legitymacji
studenckiej uczelni zagranicznej, ograniczając go tyl-
ko do okazania polskiego dokumentu umożliwiające-
go potwierdzenie tożsamości osoby uprawnionej.
2. Ministerstwo Infrastruktury informuje, że brak
jest regulacji prawa wspólnotowego, które nakazy-
wałoby uznawanie poza granicami RP polskich legi-
tymacji studenckich uczelni krajowych. Decyzja od-
nośnie do uznawania tych dokumentów należy do
właściwych organów państw członkowskich.
3. Przedmiotowa kwestia przyznawania ulg jest
przejawem polityki społecznej państwa i leży w kom-
petencji kilku resortów poza Ministerstwem Infra-
struktury: Ministerstwa Edukacji Narodowej, Mini-
sterstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Minister-
stwa Finansów oraz Ministerstwa Pracy i Polityki
Socjalnej. System ulg w Polsce od wielu lat wymaga
uporządkowania i zmian z różnych powodów, w tym
również finansowych. Minister infrastruktury pi-
803
smem z dnia 16 kwietnia br. skierowanym do pana
Michała Boniego, przewodniczącego stałego komite-
tu Rady Ministrów, wnioskował o utworzenie mię-
dzyresortowego zespołu, który zająłby się komplek-
sowo uregulowaniem ulg i istniejących problemów.
Zespół ten mógłby także podjąć prace nad kwestią
przyznania ulg studentom z innych państw człon-
kowskich przyjeżdżających do Polski w okresie wa-
kacyjnym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie 49-procentowej ulgi dla uczniów
i studentów na przejazdy środkami
komunikacji publicznej (9365)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Damiana Raczkowskiego z dnia
9 kwietnia 2009 r., otrzymaną przy piśmie Pana Mar-
szałka z dnia 5 maja 2009 r., znak SPS-023-9365/09,
w sprawie 49-procentowej ulgi dla uczniów i studen-
tów na przejazdy środkami komunikacji publicznej,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje.
Obywatelski projekt ustawy o zmianie ustawy
o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejaz-
dów środkami publicznego transportu zbiorowego
przewiduje wprowadzenie od 1 września 2009 r.
49-procentowej ulgi dla dzieci i młodzieży w okresie
od rozpoczęcia odbywania obowiązkowego rocznego
przygotowania przedszkolnego do ukończenia gim-
nazjum, szkoły ponadpodstawowej lub ponadgimna-
zjalnej publicznej lub niepublicznej o uprawnieniach
szkoły publicznej, studentów i słuchaczy kolegiów,
przy przejazdach środkami publicznego transportu
zbiorowego:
— kolejowego w pociągach osobowych, pospiesz-
nych i ekspresowych,
— autobusowego w komunikacji zwykłej i przy-
spieszonej,
na podstawie biletów jednorazowych oraz imien-
nych biletów miesięcznych.
Pragnę zauważyć, że przyznanie 49-procentowej
ulgi przy przejazdach autobusami komunikacji zwy-
kłej i przyspieszonej na podstawie biletów jednorazo-
wych stanowi precedens, albowiem nawet przed wej-
ściem w życie ustawy pierwotnej z dnia 20 czerwca
804
1992 r. ani uczniowie, ani studenci nie posiadali pra-
wa do korzystania z ulg ustawowych przy przejaz-
dach międzymiastową komunikacją autobusową.
Skutki finansowe przejazdów ulgowych dla prze-
woźników kolejowych finansowane są z budżetu pań-
stwa. Wydatki na ten cel stanowią jedną z wyższych
pozycji budżetowych po stronie wydatków (w 2008 r.
– 900 mln zł), przy czym zakres finansowania ulg
charakteryzuje się tendencją wzrostową. Tymczasem
zgodnie z uzasadnieniem załączonym do projektu
obywatelskiego skutki zaproponowanej nowelizacji
ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do
ulgowych przejazdów środkami publicznego trans-
portu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440,
z późn. zm.) zostały oszacowane na około 350 mln zł
ze wskazaniem wpływów z podatku od towarów
i usług jako źródła ich sfinansowania. W budżecie
Ministerstwa Infrastruktury na 2009 rok środki na
ten cel nie zostały przewidziane.
Pragnę podkreślić, że w ramach interpelacji posel-
skich oraz różnych wniosków organizacji społecznych
do ministra infrastruktury w ostatnim czasie zgłoszo-
nych zostało kilkanaście postulatów o rozszerzenie
zakresu ulg lub podwyższenie ich wymiaru różnym
grupom uprawnionych. Oczekiwania społeczne w tym
obszarze nie ograniczają się więc wyłącznie do spraw
uczniów i studentów. Obowiązujący system uprawnień
do ulgowych przejazdów środkami publicznego trans-
portu zbiorowego kolejowego i autobusowego i wyso-
kość samych ulg są wyrazem kompromisu między
potrzebami oraz interesami różnych grup społecznych
i zawodowych, stąd jakiekolwiek zmiany w tym syste-
mie zawsze powodują roszczenia i niezadowolenie czę-
ści społeczeństwa nieobjętej ulgami.
Reasumując, wszelkie podejmowane działania
w tym zakresie powinny być spójne z polityką spo-
łeczną państwa w stosunku do różnych grup spo-
łecznych.
Aktualnie minister infrastruktury w porozumie-
niu z ministrami: finansów, edukacji narodowej, na-
uki i szkolnictwa wyższego oraz pracy i polityki spo-
łecznej przygotowuje projekt stanowiska rządu wobec
obywatelskiego projektu ustawy o zmianie ustawy
o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejaz-
dów środkami publicznego transportu zbiorowego
(druk nr 1892). Stanowisko rządu zostanie przeka-
zane Marszałkowi Sejmu RP zgodnie z obowiązują-
cym trybem postępowania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie wprowadzenia tzw. podatku
ekologicznego od samochodów (9366)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-9366/09 z dnia 5 maja br., przy którym
została przekazana interpelacja pani poseł Iwony
Guzowskiej w sprawie wprowadzenia tzw. podatku
ekologicznego od samochodów, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż obecnie prowadzo-
ne są jedynie prace w zakresie analiz założeń do
ewentualnych zmian systemu opodatkowania samo-
chodów. Minister finansów, jako odpowiedzialny za
finanse publiczne, jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie do nowych rozwiązań
podatkowych mających na celu zapewnienie wpły-
wów budżetowych przy jednoczesnym uwzględnieniu
oddziaływania opodatkowania na środowisko i go-
spodarkę. W związku z tym, iż Ministerstwo Finan-
sów prowadzi jedynie analizy założeń do zmiany sys-
temu opodatkowania samochodów, kwoty podatku,
jakimi obciążeni mogliby być posiadacze samocho-
dów, nie są na dzień dzisiejszy znane. Stąd też infor-
macje prasowe wskazujące, iż posiadacze najstar-
szych pojazdów będą obciążeni podatkiem w wysoko-
ści 3 tys. zł, nie wynikają z założeń rządu, mają cha-
rakter spekulacji medialnych i należy je zdemento-
wać. Jednocześnie wskazać należy, iż mimo braku na
dzień dzisiejszy harmonizacji przedmiotowych prze-
pisów przez prawo wspólnotowe (jest jedynie projekt
dyrektywy w tym zakresie), zdaniem Komisji Euro-
pejskiej należy dążyć do zastępowania takich podat-
ków, jak polska akcyza, podatkiem pobieranym co-
rocznie z uwzględnieniem jego ekologicznego charak-
teru promującego kupno samochodów o niskim po-
ziomie emisji CO2 oraz stabilność i klarowność przed-
miotowego systemu. Informuję, iż państwa członkow-
skie tzw. starej Unii Europejskiej wprowadziły,
a część państw członkowskich, które ostatnio przy-
stąpiły do UE, rozważa możliwość wprowadzenia
rozwiązania uzależniającego kwotę opodatkowania
samochodów w zależności od ich szkodliwości na śro-
dowisko. Dlatego zasadne jest podejmowanie prac
analitycznych, aby być przygotowanym do dyskusji
na forum unijnym w tym temacie.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną, ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd.

Reasumując, wyjaśniam, iż minister finansów,
ani tym bardziej rząd, nie podjął decyzji o zastąpie-
niu podatku akcyzowego nowym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie prowadzonej akcji
„idzie wiosna, będą warzywa” (9367)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 5 maja 2009 roku (sygn. SPS-023-9367/
09), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pani
Iwony Guzowskiej w sprawie prowadzonej akcji „idzie
wiosna, będą warzywa”, uprzejmie informuję, że
przedsięwzięcie pn. „Użyj wyobraźni” jest ogólnopol-
ską kampanią społeczną promującą bezpieczeństwo
w ruchu drogowym, zainicjowaną w Biurze Ruchu
Drogowego Komendy Głównej Policji.
Głównym przesłaniem kampanii jest uświado-
mienie poszczególnym grupom uczestników ruchu
drogowego (w tym roku – motocyklistom, „młodym
kierowcom” oraz pieszym) skutków niestosowania
się do przepisów ruchu drogowego i wpływanie
w ten sposób na ich odpowiedzialne zachowanie na
drogach.
Zgodnie z założeniami kampanii uruchomiona
została specjalna strona internetowa, na której do-
stępne są m.in. plakaty i banery. W przyszłości będą
mogły być wykorzystywane również np. spoty – emi-
towane w radio, telewizji i sieciach kin, motywy z pla-
katów – zamieszczane na billboardach i citylightach,
ulotki – dystrybuowane na stacjach paliw itp.
Kreację kampanii przygotowała non-profit agen-
cja reklamowa BBDO Warszawa, przy merytorycz-
nym wsparciu Biura Ruchu Drogowego Komendy
Głównej Policji oraz Krajowej Rady Bezpieczeństwa
Ruchu Drogowego. Partnerem akcji jest PZU SA,
a patronat medialny sprawują portale: onet.pl oraz
scigacz.pl.
Kampania podzielona została na bloki tema-
tyczne odnoszące się do realnych i przewidywanych
zagrożeń na drogach. Przesłanie inaugurujące
kampanię skierowane jest do kierujących ścigacza-
mi, w związku z rozpoczęciem tzw. sezonu motocy-
klowego.
Jednym z kilkudziesięciu projektów kampanii był
projekt z hasłem „Idzie wiosna, będą warzywa”. Opi-
nie na temat tego hasła są bardzo skrajne. Podkre-
805
ślenia jednak wymaga, iż nie jest to sztandarowa,
przewodnia kreacja kampanii, a jedynie jedno z wie-
lu towarzyszących jej haseł − być może najbardziej
kontrowersyjne i stąd też najbardziej zauważone.
Z pełną stanowczością wskazać należy, iż intencją
twórców kampanii nie było urażenie motocyklistów.
Autorom zależało na wywołaniu dyskusji na temat
bezpieczeństwa na drogach. Zbyt często bowiem po-
licjantom ruchu drogowego przychodzi zabezpieczać
miejsca śmiertelnych wypadków z udziałem młodych
motocyklistów, informować rodziców, bliskich i przy-
jaciół o zaistniałej tragedii. Z uwagi jednak na głosy
części uczestników zainicjowanej przez powyższe ha-
sło debaty wskazany projekt został wycofany.
Wskazać jednak należy, że według raportu staty-
stycznego administratora strony www.uzyjwyobra-
zni.pl do dnia 27 kwietnia 2009 r. stronę odwiedziło
już ponad 40 tys. osób, generując ponad 440 tys. od-
słon strony. Jest to niewątpliwie sukces kampanii
i dowód, że jeden z celów, jakim było wywołanie dys-
kusji wokół problematyki bezpieczeństwa motocykli-
stów na polskich drogach – już został osiągnięty.
Mimo bowiem iż znakomita większość motocykli-
stów to ludzie szanujący przepisy prawa drogowego,
którzy nie stanowią realnych zagrożeń na drogach
i dla których motocykl jest częścią stylu życia, wyni-
ki badań opinii publicznej wskazują, iż niezmiennie
od kilku lat najbardziej eksponowaną przez obywa-
teli kategorię zagrożenia poczucia bezpieczeństwa
stanowią „brawurowo jeżdżący kierowcy”. W realiach
wielu miast oraz miejscowości leżących na trasie
głównych ciągów komunikacyjnych wrażenie to po-
tęgują kierujący motocyklami, zwłaszcza tzw. ściga-
czami. Brawurowa jazda, przekraczanie dopuszczal-
nych prędkości oraz norm hałasu stwarzają realne
zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego i są
nieakceptowane społecznie.
Skala uczestnictwa kierujących motocyklami w ru-
chu drogowym z roku na rok wzrasta, co przekłada się
na stan bezpieczeństwa na drogach. W ostatnich latach
sytuacja ta przedstawia się następująco:
Liczba
Wypadki
Wypadki zarejestro-
spowodo-
z udziałem wanych
Rok wane przez Zabici Ranni
motocykli-
motocykli- motocykli
stów na dzień
stów
31 grudnia
2005 820 128 873 1711 753 648
2006 858 141 919 1870 784 176
2007 953 156 1027 2297 825 305
2008 1228 193 1351 2887 941 472
do 5.05.2009 r. 55
Rozpoczęcie tegorocznego sezonu motocyklowego
spowodowało wzrost uczestnictwa w ruchu motocy-
klistów oraz tragicznych w skutkach zdarzeń drogo-
wych z ich udziałem. Tylko od początku 2009 r. na
polskich drogach zginęło 55 motocyklistów. Towarzy-
szą temu również sygnały o tzw. ulicznych wyścigach
motocyklowych oraz zgłoszenia o zakłóceniach ciszy
806
nocnej przez brawurowo i głośno jeżdżących motocy-
klistów.
Z uwagi na fakt, że problematyka bezpieczeństwa
ruchu drogowego nie dotyczy tylko motocyklistów,
kampanię „Użyj wyobraźni” podzielono na bloki te-
matyczne odnoszące się do poszczególnych zagrożeń
występujących w ciągu roku na drogach: motocykli-
ści (wiosna), „młodzi kierowcy” (lato) oraz piesi
(okres jesienno-zimowy). Kolejne odsłony kampanii
adresowane będą do ww. poszczególnych grup uczest-
ników ruchu drogowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie dysproporcji w podziale
środków finansowych przeznaczanych
na oddziały wojewódzkie NFZ (9369)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Izabelli Sierakowskiej, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 kwietnia
2009 r., w sprawie dysproporcji w podziale środków
finansowych przeznaczonych na oddziały wojewódz-
kie NFZ, która została przesłana przy piśmie Mar-
szałka Sejmu RP z dnia 5 maja 2009 r. (znak: SPS-
-023-9369/09), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu
i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdro-
wia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171,
poz. 1210). Ostatnia zmiana w tym zakresie została
przyjęta w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych i niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia i weszła w życie na
jesieni 2007 r., natomiast podział środków wynika-
jący z ww. przepisów został zastosowany po raz
pierwszy do planu finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestie obowiązujące przed jesienią 2007 r.
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw:
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw: podkarpackiego, lubel-
skiego, warmińsko-mazurskiego, jak również ze stro-
ny m.in. pani poseł oraz wnioskuje się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że po przeprowadzeniu analiz
funkcjonowania ww. algorytmu w obecnych warun-
kach w zakresie finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej ze środków publicznych należy stwierdzić, iż
aktualny sposób podziału środków nie spełnia sta-
wianych oczekiwań, gdyż powoduje dysproporcje
w możliwościach finansowych poszczególnych od-
działów wojewódzkich funduszu. W Ministerstwie
Zdrowia opracowywany jest obecnie projekt zmian
legislacyjnych w ww. zakresie. Po przygotowaniu pro-
pozycji tych zmian możliwe będzie przedstawienie
szczegółowej informacji.
Odnośnie do kwestii dotyczącej uwzględnienia
zasad równomiernego podziału środków pomiędzy
oddziały wojewódzkie NFZ w wieloletnim progra-
mie „Wsparcie jednostek samorządu terytorialnego
w działaniach stabilizujących system ochrony zdro-
wia” uprzejmie informuję, że kwestię podziału środ-
ków pomiędzy oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia reguluje ww. ustawa o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych oraz ww. rozporządzenie ministra zdro-
wia w sprawie podziału środków pomiędzy oddziały
wojewódzkie NFZ.
Ww. program został przyjęty uchwałą Rady Mi-
nistrów w kwietniu br. Zgodnie z uzasadnieniem do
ww. uchwały program został ustanowiony w celu
wsparcia jednostek samorządu terytorialnego podej-
mujących działania w celu poprawy efektywności
udzielania świadczeń zdrowotnych i promowania ra-
cjonalnych zasad gospodarowania w zakładach opie-
ki zdrowotnej. Celem głównym programu będzie wspie-
ranie realizacji zadań własnych jednostek samorządu
terytorialnego nieobjętych kontraktami wojewódzki-
mi, realizacja tych działań mogłaby być zagrożona
w sytuacji ponoszenia przez jednostki samorządu te-
rytorialnego dużego wysiłku organizacyjnego i finan-
sowego przy wdrażaniu zmian organizacyjno-praw-
nych funkcjonowania zakładów opieki zdrowotnej.
Z uwagi na powyższe powiązano wysokość wsparcia
udzielanego w ramach programu z wysokością prze-

jętych przez jednostkę samorządu terytorialnego zo-
bowiązań. Wprowadzenie programu jest konieczne
z uwagi na trudną i złożoną sytuację w systemie
ochrony zdrowia wynikającą z nieefektywnej formy
funkcjonowania jednostki ochrony zdrowia, jaką jest
samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie określenia możliwości uregulowania
sytuacji prawnej rodzin osób zajmujących
mieszkania służbowe (9371)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 5 maja 2009 r., znak
SPS-023-9371/09, interpelację pani poseł Joanny Fa-
bisiak z dnia 27 kwietnia br. w sprawie określenia
możliwości uregulowania sytuacji prawnej rodzin
osób zajmujących mieszkania służbowe, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Pozostająca we właściwości resortu ustawa z dnia
21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, miesz-
kaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywil-
nego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.)
poprzez uregulowania zawarte w art. 1a oraz 3 ust. 2
zakreśla granice przedmiotowe jej obowiązywania,
wskazując lokale, do których zasadniczo przepisów
niniejszej ustawy nie stosuje się.
Przepis art. 1a ustawy wyłącza spod regulacji
ustawy lokale będące w dyspozycji Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej, co oznacza, że regulacje w tym za-
kresie są samodzielne.
Z kolei lokale wymienione w art. 3 ust. 2 ustawy
pozostają w szczególnym reżymie odnoszących się do
nich unormowań szczególnych. Przepis ten stanowi,
że do lokali będących w dyspozycji ministra właści-
wego do spraw wewnętrznych lub podległych mu or-
ganów, do lokali będących w dyspozycji jednostek
organizacyjnych Służby Więziennej oraz do lokali po-
zostających i przekazanych do dyspozycji szefa Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Szefa Agencji
Wywiadu przepisy ustawy stosuje się, jeżeli przepisy
odrębne dotyczące tych lokali nie stanowią inaczej.
Uprawnienia mieszkaniowe określonych w inter-
pelacji grup zawodowych regulują odrębne akty
prawne: ustawa z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwa-
807
terowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398, z późn. zm.) oraz
ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U.
z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
Mieszkania objęte tymi aktami prawnymi cechu-
je bezpośredni związek z zatrudnieniem (pełnieniem
służby), co powoduje stosowanie swoistych rozwiązań
legislacyjnych, tym samym mogą one odmiennie niż
ustawa o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego regu-
lować wiele spraw związanych z powstaniem i usta-
niem praw do zajmowania lokali mieszkalnych.
Uwzględniając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję, że właściwymi do przedstawienia stano-
wiska w zakresie (cytat) „możliwości uregulowania
stanu prawnego lokali służbowych na rzecz rodzin
uprawnionych do zajmowania lokali, zamieszkują-
cych w tych lokalach od kilkudziesięciu lat?” są mi-
nister obrony narodowej w zakresie ustawy o zakwa-
terowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
oraz minister spraw wewnętrznych i administracji
w zakresie ustawy o Policji, w związku z czym kopię
interpelacji pani poseł pozwoliłem sobie przekazać do
wyżej wymienionych organów z prośbą o udzielnie
odpowiedzi Panu Marszałkowi w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie określenia możliwości uregulowania
sytuacji prawnej rodzin osób zajmujących
mieszkania służbowe (9371)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 5 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9371/09),
dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pani Joanny
Fabisiak w sprawie określenia możliwości uregulo-
wania sytuacji prawnej rodzin osób zajmujących
mieszkania służbowe, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Problematykę sytuacji prawnej członków rodzin
pozostających w lokalach służbowych przydzielonych
wcześniej na rzecz funkcjonariuszy służb podległych
ministrowi spraw wewnętrznych i administracji re-
gulują ustawy: z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j.
Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.), z dnia
12 października 1990 r. o Straży Granicznej (t.j. Dz. U.
808
z 2005 r. Nr 234, poz. 1997, z późn. zm.), z dnia 24 sierp-
nia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (t.j. Dz. U.
z 2009 r. Nr 12, poz. 68, z późn. zm.), z dnia 16 mar-
ca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (t.j. Dz. U. z 2004 r.
Nr 163, poz. 1712, z późn. zm.) oraz w stosunku do
emerytów i rencistów – ustawa z dnia 18 lutego 1994 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wy-
wiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antyko-
rupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rzą-
du, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.).
Przepisy zawarte w ww. ustawach określają wa-
runki oraz krąg osób uprawnionych do zajmowania
lokalu służbowego po śmierci uprawnionego funkcjo-
nariusza lub w przypadku innej sytuacji losowej.
Wymaga podkreślenia, iż lokale służbowe pozo-
stające w zasobach resortu spraw wewnętrznych i ad-
ministracji przeznaczane są wyłącznie na zaspokaja-
nie potrzeb mieszkaniowych funkcjonariuszy oraz
członków ich rodzin, pod warunkiem spełnienia usta-
wowo określonych kryteriów.
Dysponentami ww. lokali są komendanci i szefo-
wie poszczególnych służb mundurowych resortu, pro-
wadzący samodzielną gospodarkę lokalową w ramach
posiadanych zasobów mieszkaniowych. W sytuacji
pozostawania w lokalu służbowym członków rodziny
funkcjonariusza nieuprawnionych do zajmowania lo-
kalu lub osób trzecich, na dysponencie lokalu spoczy-
wa obowiązek jego opróżnienia. Rezygnacja z prawa
dysponowania lokalami w celu ich sprzedaży lub
przyznawanie na stałe uprawnień do lokali osobom
nieuprawnionym do ich zajmowania w myśl przepi-
sów ww. ustaw wiązałoby się bowiem z bezpowrotną
utratą tych lokali, a w konsekwencji z likwidacją za-
sobów mieszkaniowych przeznaczonych na potrzeby
funkcjonowania służb resortowych.
Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, iż do
zadań poszczególnych służb w resorcie spraw we-
wnętrznych i administracji nie należy zapewnianie
na stałe lokali socjalnych dla osób niezwiązanych ze
służbą w resorcie i nieuprawnionych do przydziału
lokalu służbowego w drodze decyzji administracyj-
nej. Zgodnie z ustawą z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U.
z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) obowiązek ten
spoczywa na gminie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
oraz grupy posłów
w sprawie wymagań stawianych
przedsiębiorcom ubiegającym się o wsparcie
z funduszy unijnych w ramach działania 4.5
Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” (9372)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo znak: SPS-023-9372/09 z dnia 5 maja 2009 r.,
w związku z interpelacją pani Bożeny Kotkowskiej,
pana Bartosza Arłukowicza oraz pana Grzegorza Pi-
salskiego, posłów na Sejm RP, w sprawie modelu fi-
nansowego stosowanego przy ocenie wniosków o do-
finansowanie w ramach działania 4.5: Wsparcie in-
westycji o dużym znaczeniu dla gospodarki Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007
– 2013 przedstawiam następujące stanowisko.
Celem działania 4.5 PO IG jest poprawa konku-
rencyjności i podniesienie poziomu innowacyjności
gospodarki poprzez wsparcie przedsiębiorstw pro-
dukcyjnych oraz usługowych dokonujących nowych
inwestycji o dużej wartości oraz wysokim potencjale
innowacyjnym, generujących znaczną liczbę miejsc
pracy. Ocena finansowa projektu powinna być doko-
nana bardzo rzetelnie w oparciu o wspólną, jednolitą
projekcję finansową, w ramach której dane finanso-
we przedstawiane są zawsze według identycznego
formatu wykluczającego możliwość odmiennej inter-
pretacji danych finansowych.
Model finansowy został wprowadzony do doku-
mentacji aplikacyjnej w następstwie uwag zgłasza-
nych przez członków komisji konkursowych doko-
nujących oceny merytorycznej wniosków o dofinan-
sowanie w ramach naboru przeprowadzonego w 2008 r.
Przedkładane do oceny wnioski oraz biznesplany
nie zawierały informacji umożliwiających dokona-
nie rzetelnej oceny. Brak odpowiednich informacji
w dokumentacji konkursowej w zakresie danych fi-
nansowych potwierdzających opłacalność finansową
projektu oraz zdolność wnioskodawcy do jego sfi-
nansowania utrudniał jednoznaczną ocenę spełnie-
nia obligatoryjnych kryteriów merytorycznych fi-
nansowych.
Przyjęta w modelu finansowym liczba szczegóło-
wych danych wynika z jego uniwersalnego charak-
teru. Model finansowy stanowi narzędzie dla oceny
projektów realizowanych przez przedsiębiorstwa
zróżnicowane pod względem wielkości, branży i ro-
dzaju prowadzonej działalności. Wnioskodawca nie
ma obowiązku podawania wszystkich danych ujętych
w modelu, jeżeli nie dotyczą one jego przedsiębior-
stwa. Wnioskodawca ma możliwość wyboru tych pa-
rametrów, które są adekwatne do specyfiki prowa-

dzonej przez niego działalności oraz doprecyzowa-
nia założeń w opisie. Wymagane w modelu parame-
try ekonomiczno-finansowe wynikają z zasad przy-
jętych przy prognozach finansowych oraz z prakty-
ki gospodarczej w tym zakresie. W odniesieniu do
projekcji kosztów należy zauważyć, że koszty defi-
niowane są przez wnioskodawcę, a zaproponowane
w modelu rodzaje kosztów mają jedynie charakter
pomocniczy, co w sposób jednoznaczny wynika z „In-
strukcji wypełniania modelu finansowego”. Arkusz
modelu finansowego „Zatrudnienie – płace – szko-
lenia” obejmuje prognozę zatrudnienia, kosztów wy-
nagrodzeń i kosztów szkolenia pracowników dla
każdej z grup pracowników, a nie pojedynczych sta-
nowisk. W związku z obowiązkiem tworzenia miejsc
pracy w projektach realizowanych w ramach dzia-
łania 4.5 PO IG dane te umożliwiają realną ocenę
planów personalnych w tym zakresie oraz kosztów
związanych z zatrudnieniem.
Model finansowy został wprowadzony jako nowa-
torskie narzędzie służące sprawniejszej i bardziej obiek-
tywnej ocenie wniosków o dofinansowanie w urucho-
mionym w marcu 2009 r. naborze wniosków w ramach
poddziałania 4.5.1: Wsparcie inwestycji w sektorze
produkcyjnym PO IG. W wyniku zgłoszonych uwag
został on znacznie uproszczony. Ministerstwo Gospo-
darki pozostaje otwarte na wszelkie opinie i uwagi
dotyczące modelu finansowego służące jego udosko-
nalaniu, które można kierować również na poniższy
adres korespondencji elektronicznej: modelfinanso-
wy@mg.gov.pl.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
oraz grupy posłów
w sprawie uniemożliwienia części podatników
przez niektóre urzędy skarbowe przekazania
odpisu w wysokości 1% należnego podatku
na rzecz wskazanej przez nich organizacji
pożytku publicznego (9373)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów: pani Bożeny Kotkowskiej, pana
Bartosza Arłukowicza oraz pana Grzegorza Pisal-
skiego z dnia 5 maja 2009 r., znak SPS-023-9373/09,
w sprawie uniemożliwienia części podatników przez
niektóre urzędy skarbowe przekazania odpisu w wy-
sokości 1% należnego podatku na rzecz wskazanej
przez nich organizacji pożytku publicznego, uprzej-
809
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia ministra
finansów:
1. Kto ponosi odpowiedzialność za zbyt późne zak-
tualizowanie bazy danych administracji podatkowej
dot. organizacji pożytku publicznego? Czy wobec
osób odpowiedzialnych za to skandaliczne zaniedba-
nie zostaną lub już zostały wyciągnięte konsekwen-
cje dyscyplinarne?
Zgodnie z trybem wskazanym w art. 10 ustawy
z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podat-
ku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 209, poz. 1316)
przekazywanie przez naczelników urzędów skarbo-
wych kwot 1% podatku na rzecz organizacji pożytku
publicznego mogło nastąpić w bieżącym roku dopiero
począwszy od kwietnia, a zostanie ono zakończone
w sierpniu.
Działania podjęte przed tym okresem przez Mini-
sterstwo Finansów i podległe jednostki organizacyj-
ne służyły jak najlepszemu przygotowaniu pod wzglę-
dem organizacyjnym i informatycznym tego ważnego
z punktu widzenia interesu społecznego procesu.
W 2009 r. uprawnionych do otrzymania 1% podatku
jest 6383 organizacji pożytku publicznego na podsta-
wie obwieszczenia ministra pracy i polityki Społecz-
nej z dnia 29 grudnia 2008 r. w sprawie wykazu or-
ganizacji mających status organizacji pożytku pu-
blicznego na dzień 30 listopada 2008 r. (M.P. z 2008 r.
Nr 96, poz. 827).
Tryb zebrania i aktualizacji danych dotyczących
numerów rachunków bankowych od wszystkich
uprawnionych organizacji pożytku publicznego był
jednym z etapów procesu przekazywania przez na-
czelników urzędów skarbowych 1% podatku na rzecz
tych organizacji. Realizowany jest on zgodnie z przy-
jętym harmonogramem, a obecnie, tj. od początku
kwietnia, urzędy skarbowe posiadają kompletne in-
formacje na temat numerów rachunków bankowych
zgłoszonych przez organizacje pożytku publicznego
do dnia 31 stycznia 2009 r. (co było ich obowiązkiem
na podstawie cytowanych przepisów ustawy z dnia
6 listopada 2008 r.). Budowa słowników uprawnio-
nych organizacji pożytku publicznego aplikacji PO-
LTAX jest procesem złożonym, a przekazanie tych
danych do urzędów w terminie wcześniejszym od za-
planowanego jest w praktyce niemożliwe. Podkreślić
należy, iż różnorodność napotykanych problemów
zmusza administrację podatkową do ciągłego doko-
nywania korekt w słownikach już przekazanych do
urzędów skarbowych.
2. Jakie działania zostaną podjęte wobec naczel-
ników tych urzędów skarbowych, których pracowni-
cy zlekceważyli zalecenia Ministerstwa Finansów
z dnia 27 marca br.?
Kwestie odpowiedzialności dyscyplinarnej człon-
ków korpusu służby cywilnej za naruszenie obowiąz-
ków członka korpusu służby cywilnej regulują prze-
pisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cy-
wilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505).
810
W przypadku ewentualnego potwierdzenia nie-
prawidłowości w przekazywaniu 1% podatku należ-
nego na rzecz OPP możliwe jest przeprowadzenie
postępowania wyjaśniającego przez rzecznika dyscy-
plinarnego przy izbie skarbowej. Każdy bowiem taki
przypadek powinien być rozpatrywany indywidual-
nie, poprzez ustalenie osoby lub osób odpowiedzial-
nych za zaistniałe nieprawidłowości, jak również
określenie stopnia ich zawinienia
W przypadku stwierdzenia naruszenia obowiąz-
ków członka korpusu służby cywilnej rzecznik dys-
cyplinarny kieruje do komisji dyscyplinarnej wniosek
o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego. Katalog
kar, które może zastosować komisja dyscyplinarna,
został wskazany w art. 114 cyt. ustawy.
3. Czy podziela Pan stanowisko pracowników, że
poszkodowane w konsekwencji działań administracji
podatkowej organizacje pożytku publicznego mogą
dochodzić od Skarbu Państwa odszkodowań z tytułu
strat finansowych, jak też naruszenia ich dóbr oso-
bistych?
Ministerstwo Finansów, podejmując się realizacji
ustawowych zadań, stara się wykonywać je z jak naj-
większą starannością. Przejawia się to już na etapie
ich przygotowania, m.in. poprzez opracowywanie
szeregu analiz wykonalności. Na ich podstawie po-
dejmowane są decyzje w zakresie ograniczenia nega-
tywnych skutków realizacji poszczególnych proce-
sów. W przypadkach, w których dochodzi do roszczeń
stron bezpośrednio związanych z realizacją zadań,
sprawy kierowane są do Departamentu Prawnego
w celu dalszej realizacji. Także w przypadku zadania
związanego z przekazywaniem przez urzędy skarbo-
we 1% podatku na rzecz organizacji pożytku publicz-
nego wszelkie roszczenia w zakresie, których stroną
jest Ministerstwo Finansów, obsługiwane będą przez
radców prawnych.
Zadanie związane z przekazywaniem 1% podatku
na rzecz organizacji pożytku publicznego jest corocz-
nie modyfikowane, powoduje to problemy w stosowa-
niu przepisów zarówno po stronie podatników, orga-
nizacji pożytku publicznego, jak i pracowników urzę-
dów skarbowych. Po otrzymaniu informacji o błędnej
interpretacji przepisów przez pracowników urzędów
skarbowych Ministerstwo Finansów bezzwłocznie
informuje podległe jednostki o sposobie prawidłowe-
go działania.
Biorąc pod uwagę napotykane problemy, Mini-
sterstwo Finansów w porozumieniu z Ministerstwem
Pracy i Polityki Społecznej podjęło działania zmie-
rzające do zmiany przepisów w celu usprawnienia
procedury przekazywania 1% podatku na rzecz or-
ganizacji pożytku publicznego w 2010 r., ze szczegól-
nym uwzględnieniem zasady budowy rejestru orga-
nizacji pożytku publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie powodów wykreślenia
Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowego Ustroń SA
z listy uzdrowisk nieprzeznaczonych
do prywatyzacji (9374)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 5 maja 2009 r., znak: SPS-023-9374/09, doty-
czącym interpelacji posłów: Bożeny Kotkowskiej,
Bartosza Arłukiewicza i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie zmiany powodów wykreślenia Przedsię-
biorstwa Uzdrowiskowego „Ustroń” SA w Ustroniu
z listy uzdrowisk nieprzeznaczonych do prywatyzacji
uprzejmie informuję, co następuje.
Przystępując do realizacji planu prywatyzacji na
lata 2008–2011, dokonano analizy sytuacji ekono-
miczno-finansowej spółek uzdrowiskowych. Analiza
ta wykazała, że pomimo iż na przestrzeni ostatnich
lat spółki uzdrowiskowe, w tym i Przedsiębiorstwo
Uzdrowiskowe „Ustroń” SA, poniosły wysokie nakła-
dy na podniesienie standardu obiektów leczniczych
i urządzeń służących bezpośrednio i pośrednio pro-
cesom leczniczym, to wobec znacznego zdekapitali-
zowania majątku ich potrzeby inwestycyjne są
ogromne. Przed spółkami uzdrowiskowymi nadal
stoi zadanie wykonania szeregu niezbędnych działań
w celu sprostania wymogom unijnych przepisów
w zakresie sanitarnym, przeciwpożarowym, bezpie-
czeństwa i higieny pracy oraz pełnego dostosowania
obiektów do potrzeb osób niepełnosprawnych. Nie
można pominąć faktu, że aktualnie spółki uzdrowi-
skowe nie mają środków na sfinansowanie swoich
potrzeb inwestycyjnych, a bez przeznaczenia odpo-
wiednich nakładów w zakresie sprzętu medycznego
oraz modernizacji obiektów nie będzie możliwe
w przyszłości skuteczne ich funkcjonowanie na ryn-
ku usług lecznictwa uzdrowiskowego, a szerzej na
rynku usług medycznych w warunkach zaostrzającej
się konkurencji.
W związku z zainteresowaniem spółek uzdrowi-
skowych wyłączonych z procesu prywatyzacji pozy-
skaniem inwestora strategicznego, który zabezpie-
czyłby niezbędne środki na efektywny rozwój danej
spółki, mając na względzie, iż do ministra zdrowia
należy realizacja zadań państwa w zakresie ochrony
zdrowia, Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiło do
ministra zdrowia o sugestie odnośnie potrzeby zacho-
wania poszczególnych spółek uzdrowiskowych jako
wyłączonych z procesu prywatyzacji.
Stanowisko ministra zdrowia stwierdzające, iż
przekształcenia własnościowe uzdrowiskowych spół-
ek Skarbu Państwa nie będą ograniczały możliwości
zapewnienia leczenia uzdrowiskowego ze środków
publicznych, stworzyło podstawy do racjonalnego
podejścia do prywatyzacji spółek uzdrowiskowych

oraz ograniczenia liczby spółek wyłączonych z pry-
watyzacji.
Odpowiadając na pytanie odnośnie przyczyn umiesz-
czenia Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowego „Ustroń” SA
na liście spółek przeznaczonych do prywatyzacji, na-
leży wskazać, że decyzja ta została zainicjowana
wspólnym wystąpieniem z dnia 21 kwietnia 2008 r.,
znak: D/2288/2008, zarządu, rady pracowniczej i wszyst-
kich działających w spółce organizacji związkowych,
w którym sygnatariusze wystąpienia zawnioskowali
o głęboką analizę potrzeb spółki i nie zanegowali pry-
watyzacji. W trakcie konsultacji społecznych nad pro-
jektem rozporządzenia ministra skarbu państwa
w sprawie wykazu zakładów lecznictwa uzdrowisko-
wego prowadzonych w formie jednoosobowych spół-
ek Skarbu Państwa, które nie będą podlegać prywa-
tyzacji, zarząd spółki w związku z mocno ograniczo-
nymi możliwościami perspektywicznego rozwoju
spółki uniemożliwiającego skuteczną konkurencję
na rynku medycznym, co jest związane z brakiem
środków finansowych na niezbędne inwestycje, pi-
smem z dnia 2 czerwca 2008 r. nie zgłosił zastrzeżeń
odnośnie prywatyzacji Przedsiębiorstwa Uzdrowi-
skowego „Ustroń” SA.
Dlatego też, uwzględniając wspólne opinie zarzą-
dów i zakładowych organizacji związkowych w spra-
wie umożliwienia pozyskania przez poszczególne
spółki inwestora strategicznego, w tym również po-
wyższe stanowisko Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowe-
go „Ustroń” SA w Ustroniu, minister skarbu pań-
stwa w dniu 8 października 2008 r. wydał rozporzą-
dzenie w sprawie wykazu zakładów lecznictwa uzdro-
wiskowego prowadzonych w formie jednoosobowych
spółek Skarbu Państwa, które nie będą podlegać pry-
watyzacji, mocą którego liczba uzdrowiskowych spół-
ek Skarbu Państwa wyłączonych z prywatyzacji zo-
stała zmniejszona do siedmiu.
Prywatyzacja Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowego
„Ustroń” SA w Ustroniu będzie prowadzona zgodnie
z obowiązującą procedurą, której pierwszym etapem
jest postępowanie o udzielenie zamówienia publicz-
nego w trybie przetargu nieograniczonego na świad-
czenie usług dla ministra skarbu państwa w zakresie
sprzedaży akcji tej spółki. Ogłoszenie na wybór do-
radcy prywatyzacyjnego zostało opublikowane w dniu
5 maja 2009 r., a termin składania ofert upływa
z dniem 15 czerwca 2009 r. Obecnie bez pełnych ana-
liz przedprywatyzacyjnych trudno jest określić real-
ną wartość (cenę) majątku Przedsiębiorstwa Uzdro-
wiskowego „Ustroń” SA w Ustroniu. Trudniejszym
zadaniem jest obecnie określenie ceny, jaką gotowi
są zaoferować potencjalni inwestorzy. Na to pytanie
odpowiedź może dać wyłącznie postępowanie prywa-
tyzacyjne, gdy na ogłoszenie ministra skarbu pań-
stwa zostaną złożone konkretne oferty.
Odnosząc się do oceny działalności zarządu i rady
nadzorczej w kontekście pozyskiwania zewnętrznych
źródeł finansowania, należy zauważyć, że Przedsię-
biorstwo Uzdrowiskowe „Ustroń” SA, podobnie jak
pozostałe jednoosobowe spółki Skarbu Państwa, ma
811
utrudniony dostęp do pozyskiwania unijnych środ-
ków pomocowych. Stąd też z uwagi na potrzeby in-
westycyjne, których spółka nie jest w stanie sama
sfinansować, podjęto decyzję o jej prywatyzacji.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie nadmiernego obciążenia żołnierzy
ekwipunkiem (9375)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Opioły w sprawie nad-
miernego obciążenia żołnierzy ekwipunkiem (SPS-
-023-9375/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
W chwili obecnej w Siłach Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej nie występuje problem nadmiernego
obciążenia żołnierzy wyposażeniem indywidualnym
(ekwipunkiem).
Doświadczenia polskich żołnierzy z udziału w mi-
sjach poza granicami kraju wskazały na potrzebę
podjęcia przedsięwzięć oraz uruchomienia progra-
mów, których efektem, oprócz poprawy ochrony żoł-
nierzy oraz zwiększenia ich zdolności do działania,
będzie poprawa komfortu osiągnięta przez zmniej-
szenie masy i zwiększenie ergonomiczności ich wy-
posażenia indywidualnego. Dla osiągnięcia tych ce-
lów w resorcie obrony narodowej w 2007 r. urucho-
miony został program TYTAN, który obejmuje:
1) modernizację wyposażenia indywidualnego żoł-
nierzy i dostosowanie go do najnowszych standardów,
w tym stworzenie nowego wzoru kamuflażu;
2) stworzenie nowej generacji mundurów bojo-
wych i oporządzenia taktycznego;
3) prace z zakresu elektroniki i optoelektroniki
indywidualnej, stworzenie nowej generacji osłon ba-
listycznych oraz nowego systemu łączności.
Wdrożenie do eksploatacji produktu finalnego
programu TYTAN, tj. kompleksowego wyposaże-
nia indywidualnego żołnierza, służyć będzie popra-
wie efektywności jego funkcjonowania w środowi-
sku działań bojowych w zakresie takich zdolności,
jak ochrona i przetrwanie, możliwość zwalczania
celów przeciwnika oraz długotrwałość działania
i mobilność.
Program TYTAN zakłada stworzenie umunduro-
wania i systemu osłon dla żołnierza z wykorzysta-
niem najnowszych technologii. Zastosowanie w trak-
cie produkcji umundurowania tkanin termoaktyw-
nych, odpornych na przetarcia i rozdarcia, w znaczą-
812

cy sposób wpłynie na poprawę komfortu ich użytko- Indywidualny pakiet

wania. W pracach nad inteligentnym kombinezonem likwidacji skażeń szt. 1 0,50 0,50
IPLS-1
bojowym zastosowana zostanie nanotechnologia,
Maska p/gaz. MP-5 szt. 1 0,80 0,80
a do jego produkcji posłużą materiały z mikrowłókien. Hełm szt. 1 0,50 0,50
Większość elementów do produkcji nowego wyposaże- Razem 43,82
nia zamierza się pozyskiwać od krajowych dostawców.
Przewiduje się, że dzięki zastosowaniu nowoczesnych Pragnę zauważyć, że waga wyposażenia indywi-
technologii waga wyposażenia żołnierza może zostać dualnego żołnierza jest uzależniona od rodzaju pro-
zmniejszona z około 40 kg do około 20 kg. wadzonych działań oraz pory roku.
Skład wyposażenia indywidualnego żołnierzy Sił Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej regulują rozpo- w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
rządzenia ministra obrony narodowej: z dnia 3 czerw- czające.
ca 2004 r. w sprawie umundurowania i wyekwipowa- Łączę wyrazy szacunku i poważania
nia oraz ubiorów cywilnych żołnierzy zawodowych Minister
i kandydatów na żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 147, Bogdan Klich
poz. 1548, ze zm.) z dnia 31 marca 2005 r. w sprawie
umundurowania i wyekwipowania żołnierzy czynnej Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
służby wojskowej (Dz. U. Nr 74, poz. 656, ze zm.) i z dnia
3 lutego 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków
i norm uzbrojenia żołnierzy zawodowych (Dz. U. Odpowiedź
Nr 27, poz. 224, ze zm.), a także tabele należności.
W myśl postanowień tych aktów prawnych przykła- ministra pracy i polityki społecznej
dowe wyposażenie indywidualne żołnierza przedsta- na interpelację posła Mariusza Grada
wia się następująco:
w sprawie pozyskania dodatkowych środków
Waga Waga
Funduszu Pracy z rezerwy ministra pracy
Nazwa przedmiotu J.M. Liczba jednostkowa całkowita i polityki społecznej na realizację programów
(kg) (kg) rynku pracy (9376)
Mundur polowy wzór
kpl. 1 1,50 1,50
93
W związku z przekazaną, przy piśmie znak: SPS-
Mundur letni kpl. 1 1,50 1,50
-023-9376/09 z dnia 5 maja 2009 r., interpelacją pana
Buty specjalne para 1 1,80 1,80
posła Mariusza Grada w sprawie pozyskania dodat-
Trzewiki letnie para 1 1,80 1,80
kowych środków Funduszu Pracy z rezerwy ministra
Bielizna letnia
(spodenki, koszulka pracy i polityki społecznej na realizację programów
kpl. 2 0,34 0,68
z krótkimi rękawami, rynku pracy dla bezrobotnych i pracodawców na Za-
skarpety letnie) mojszczyźnie uprzejmie informuję:
Bielizna zimowa Dla Powiatowego Urzędu Pracy w Zamościu na
(kalesony, koszulka
z długimi rękawami,
kpl. 2 0,60 1,20 realizację w roku 2009 programów na rzecz promocji
skarpety zimowe) zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i akty-
Ubranie ochronne kpl. 1 2,61 2,61 wizacji zawodowej przyznana została z Funduszu
Ocieplacz ćwiczebny kpl. 1 1,33 1,33 Pracy kwota 21 891,4 tys. zł. W powyższej kwocie
Rękawiczki para 2 0,20 0,40 limitu mieszczą się dodatkowe środki w kwocie
Szalokominiarka szt. 1 0,16 0,16 3082,6 tys. zł z rezerwy ministra ujęte w decyzji
Ręcznik frotte szt. 2 0,15 0,30 z dnia 11 maja br. Przyznające:
Zasobnik piechoty — 333,9 tys. zł na realizację programów związa-
szt. 1 4,20 4,20
górskiej
nych z rozwojem małej i średniej przedsiębiorczości;
Karimata szt. 1 0,45 0,45
Śpiwór dla
— 2064,8 tys. zł na realizację programów zwięk-
pododdziałów szt. 1 2,80 2,80 szających aktywność zawodową osób w wieku 45/50
specjalnych plus;
Kamizelka
szt. 1 8,00 8,00 — 683,9 tys. zł na realizację programów zwiększa-
kuloodporna
jących aktywność zawodową osób w wieku do 30 lat.
Karabinek BERYL + 4
magazynki po 30 szt. szt. 1 5,00 5,00
Przyznanie środków na realizację powyższych pro-
nb. jektów w pełnej wnioskowanej wysokości nie było moż-
Pistolet WIST + 2 liwe wobec dużego napływu wniosków, wielokrotnie
szt. 1 1,20 1,20
magazynki nb. przekraczających możliwości 10% rezerwy ministra.
Odzież ochronna OP-1 szt. 1 1,10 1,10
Filtracyjna odzież Minister
szt. 1 5,50 5,50
ochronna FOO-1 Jolanta Fedak
Narzutka ochronna
szt. 1 0,49 0,49
NO-1 Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie problemów ze złożeniem wniosku
o przyznanie renty strukturalnej (9377)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mariusza Grada przesłaną
przy piśmie z dnia 5 maja 2009 r., znak: SPS-023-
-9377/09, dotyczącą działania: Renty strukturalne,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Działanie: Renty strukturalne jest jednym z in-
strumentów wsparcia osi pierwszej Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 skiero-
wanym do osób w wieku przedemerytalnym rezygnu-
jących z prowadzenia działalności rolniczej. Niniejsze
działanie przewidziane było również w Planie Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006.
Z uwagi na fakt, iż wypłaty rent strukturalnych
są zobowiązaniami 10-letnimi, w Programie Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW
2007–2013) zaplanowano, że wypłaty zobowiązań za-
ciągniętych w ramach Planu Rozwoju Obszarów
Wiejskich (PROW 2004–2006) obciążą budżet tego
działania w ramach PROW 2007–2013. Tak więc
z budżetu 2004–2006 wypłaty zobowiązań zostały
zabezpieczone do połowy listopada 2007 r., a następ-
nie zwiększyły obciążenie budżetu zaplanowanego na
wypłaty rent strukturalnych w ramach PROW 2007–
–2013. Należy jeszcze raz podkreślić, iż zobowiązania
te są zobowiązaniami 10-letnimi i niezbędne jest za-
pewnienie ich pokrycia środkami Wspólnoty do koń-
ca 2015 r. (zgodnie z zasadą n+2), a środki finansowe
przyznane na to działanie nie zapewniają pokrycia
wypłat (tj. do końca 2015 r.) zaciągniętych już zobo-
wiązań w ramach PROW 2004–2006 i PROW 2007–
–2013.
W związku z powyższym w styczniu 2009 r. Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi przesłało do Komi-
sji Europejskiej całościowy pakiet propozycji zmian
finansowych i merytorycznych Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW 2007–
–2013), zaakceptowanych wcześniej przez Komitet
Monitorujący oraz Radę Ministrów.
Proces uzyskania decyzji Komisji Europejskiej
w kwestii zmian programu, w tym realokowania
środków, jest procesem długotrwałym. Komisji Eu-
ropejskiej na podjęcie decyzji w ww. kwestii przysłu-
guje termin 6 miesięcy od momentu przekazania
przez stronę polską propozycji zmian wraz z uzasad-
nieniem i wyczerpującymi wyjaśnieniami. Od treści
tej decyzji i wyrażenia zgody na zmiany finansowe,
m.in. dla przedmiotowego działania, zależy przepro-
wadzenie ewentualnych naborów w przyszłości w ra-
mach dostępnych środków.
813
W związku z powyższym, nie znając ostatecznej
decyzji Komisji Europejskiej w tej sprawie, została
podjęta decyzja o konieczności nowelizacji rozporzą-
dzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 czerw-
ca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu przyznawania pomocy finansowej w ramach dzia-
łania: Renty strukturalne, objętego Programem Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 109, poz. 750, z późn. zm.) w zakresie § 21, która
została opublikowana w Dz. U. Nr 51, poz. 416, roz-
porządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia
25 marca 2009 r. zmieniające rozporządzenie w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania: Renty struk-
turalne, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013. Celem niniejszej nowe-
lizacji jest zapobieżenie przekraczaniu limitu środ-
ków dostępnych na niniejsze działanie przez przyję-
cie rozwiązania polegającego na rezygnacji z corocz-
nych naborów wniosków o przyznanie renty struk-
turalnej w liczbie 7200 wniosków na rzecz wprowa-
dzenia możliwości ogłaszania naborów w przyszłych
latach tylko wtedy, gdy będzie zapewnione pokrycie
finansowe dla już zaciągniętych zobowiązań i dla
nowo zaciąganych zobowiązań ze środków dostęp-
nych w ramach budżetu działania. Przy dotychcza-
sowym brzmieniu przepisów powyższego rozporzą-
dzenia prezes Agencji Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa (ARiMR) ogłaszał termin składania
wniosków o przyznanie renty strukturalnej do dnia
31 marca 2009 r., jednakże limit środków dostępnych
na to działanie nie pozwala na zaciąganie nowych
zobowiązań w ramach kolejnych naborów w takiej
liczbie wniosków.
Nowelizacja ta nie powoduje ostatecznej rezygna-
cji z przeprowadzania naborów wniosków o przyzna-
nie renty strukturalnej, ale stwarza prezesowi ARiMR,
reprezentującemu podmiot wdrażający, możliwość
ogłaszania terminów składania wniosków w grani-
cach środków dostępnych na przedmiotowe działanie
w ramach budżetu programu.
Ponadto art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem
środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427,
z późn. zm.) wyraźnie wskazuje, że pomoc jest przy-
znawana do wysokości limitu stanowiącego równo-
wartość w złotych kwoty w euro określonej w progra-
mie na poszczególne działania, w przypadku działań
wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1–20 ustawy, a więc
przepis ten dotyczy również działania: Renty struk-
turalne. W świetle tego przepisu nie można zaciągać
nowych zobowiązań, tzn. wydawać decyzji admini-
stracyjnych w sprawie przyznania renty struktural-
nej, nawet na podstawie wniosków o przyznanie ren-
ty strukturalnej złożonych w ramach naborów już
przeprowadzonych, jeżeli te zobowiązania przekra-
czałyby wysokość limitu stanowiącego równowartość
w złotych kwoty w euro określonej dla tego działania
w programie, czyli kwoty 2 187 600 000,00 euro.
814
Zważywszy na powyższe, przy takim brzmieniu
§ 21 ww. rozporządzenia oraz przy brzmieniu art. 11
ww. ustawy, wszelkie dalsze decyzje prezesa ARiMR
co do ewentualnego kontynuowania naborów wnio-
sków w ramach przedmiotowego działania będą mu-
siały uwzględniać sytuację w zakresie budżetu pro-
gramu, w tym przede wszystkim sytuację kursową
oraz częstotliwość i wysokość waloryzacji.
Realizacja działania powinna bazować na środ-
kach, jakie Polska ma do dyspozycji w ramach EFR-
ROW, i nie może powodować dodatkowego obciążenia
budżetu państwa. Takie też stanowcze stanowisko
wyraził minister finansów, uzależniając wyrażenie
zgody na przyjęcie propozycji zmian programu przez
Radę Ministrów od zapewnienia finansowania zobo-
wiązań już zaciągniętych i ewentualnych przyszłych
ze środków Wspólnoty do końca 2015 r., bez obciąże-
nia budżetu państwa.
Z uwagi na to, że w chwili obecnej brak jest w li-
micie środków przyznanych na przedmiotowe dzia-
łanie dostępnych środków finansowych, umożliwia-
jących kolejny nabór wniosków o przyznanie renty
strukturalnej, prezes ARiMR nie ogłosił dotąd ter-
minu składania wniosków w 2009 r.
Jednocześnie należy podkreślić, iż Komisja Euro-
pejska po dokonaniu wstępnej analizy przesłanej
przez ministerstwo propozycji zmian PROW 2007–
–2013 podkreśliła, iż dokonanie ww. realokacji środ-
ków finansowych i ogłoszenie kolejnego naboru wnio-
sków o przyznanie renty strukturalnej będzie możli-
we po dokonaniu zmiany warunków przyznawania
rent strukturalnych w taki sposób, iż realizacja dzia-
łania będzie skuteczniej wpływać na poprawę struk-
tury gospodarstw. W chwili obecnej ministerstwo jest
w trakcie prac mających na celu wprowadzenie po-
wyższych zmian.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirona Sycza
w sprawie poprawy systemu informacji
medycznej o stanie zdrowia ofiar
nagłych wypadków (9378)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Mirona Sycza w sprawie poprawy
systemu informacji medycznej o stanie zdrowia ofiar
nagłych zdarzeń (znak: SPS-023-9378/09) uprzejmie
dziękuję panu posłowi za zgłoszone uwagi oraz suge-
stie. Wprowadzenie powszechnego obowiązku posia-
dania zaproponowanego przez pana posła dokumen-
tu wymagałoby jednakże dokonania szeregu syste-
mowych zmian legislacyjnych poprzedzonych szcze-
gółową analizą w zakresie ochrony danych osobo-
wych, przepisów o tajemnicy lekarskiej, dokumenta-
cji medycznej oraz przepisów ustawy z dnia 8 wrze-
śnia 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.).
Brak funkcjonowania w systemie zintegrowane-
go dokumentu zawierającego dane wskazane przez
pana posła nie wyklucza jednakże możliwości posłu-
giwania się przez pacjentów posiadaną dokumenta-
cją medyczną. Minister zdrowia dostrzega koniecz-
ność stworzenia przejrzystego i skutecznego syste-
mu identyfikacji ofiar nagłych zdarzeń. Efektywna
weryfikacja danych tych pacjentów oraz informacji
o przebytych chorobach, a także aktualnym stanie
zdrowia przyczyniałaby się do szybszego diagnozo-
wania, uniknięcia zbędnych badań, a w dalszej per-
spektywie do skuteczniejszego wydatkowania środ-
ków publicznych w ramach systemu ochrony zdro-
wia. Wprowadzenie zintegrowanego systemu iden-
tyfikacji wskazanych danych o pacjencie wymaga
jednakże szczegółowej analizy we wskazanym po-
wyżej zakresie oraz rozważenia możliwości tech-
nicznych i ekonomicznych wprowadzenia podobnych
rozwiązań prawnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie zwiększenia przepustowości
linii średnicowej (9379)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Andrzeja Halickiego w sprawie
zwiększenia przepustowości linii średnicowej, uprzej-
mie informuję:
Pojęcie „linia średnicowa” oznacza zarówno układ
torowy dalekobieżny, jak i podmiejski. W dalszej czę-
ści odpowiedzi omówiony zostanie układ torowy pod-
miejski. „Średnica podmiejska” pracuje na pograni-
czu wykorzystania maksymalnych możliwości tech-
nicznych. Działania zwiększające zdolność przepu-
stową linii można prowadzić w sferze organizacyjnej

lub technicznej. Rezerwy zdolności przepustowej
szlaku Warszawa Zachodnia – Warszawa Wschodnia
w obecnie realizowanym rozkładzie wynoszą zaled-
wie ok. 5%. Pomimo tego, w wyniku działań organi-
zacyjnych, polegających na zmianie cyklu kursowa-
nia pociągów z 4 min na 3 min 45 s, uzyskano moż-
liwość przepuszczenia przez linię średnicową 16 po-
ciągów w ciągu godziny w jednym kierunku. Zasto-
sowanie tego cyklu już w następnym rozkładzie jazdy
2009/2010 pozwoli przewoźnikom na uruchamianie
pociągów w optymalnym takcie 15 lub 30 minut na
liniach dojazdowych do Warszawy.
Możliwości podjęcia działań technicznych zwięk-
szających przepustowość można praktycznie zawęzić
do rozważań na temat rodzaju zastosowanej samo-
czynnej blokady liniowej. Następstwo pociągów na
linii średnicowej w Warszawie regulowane jest obec-
nie przy pomocy przekaźnikowej trzystawnej samo-
czynnej blokady liniowej typu Eac. Z założeń funk-
cjonalnych blokady samoczynnej wynika, że im więk-
sza stawność blokady, tym większa przepustowość
szlaku. Założenia te sprawdzają się najbardziej na
długich szlakach, bez przystanków osobowych, gdzie
jazdy pociągów odbywają się bez zatrzymania. Uzy-
skanie maksymalnych efektów przy zmianie stawno-
ści blokady (z trzystawnej na czterostawną) wymaga
zmiany lokalizacji semaforów (zmiany długości od-
stępów blokowych). Na linii średnicowej, w układzie
podmiejskim, usytuowane są cztery przystanki oso-
bowe (Ochota, Śródmieście, Powiśle i Stadion), które
wymuszają odpowiednią lokalizację semaforów sa-
moczynnej blokady liniowej. Wpływ na rozstawienie
semaforów ma również most na rzece Wiśle. Biorąc
powyższe pod uwagę oraz wymagania projektowe
dotyczące długości odstępów blokowych przy samo-
czynnej blokadzie liniowej czterostawnej (odstęp nie
może być krótszy od połowy drogi hamowania), na
linii średnicowej prawdopodobnie nie da się uzyskać
maksymalnych efektów wprowadzenia czterostaw-
ności, a uzyskana poprawa przepustowości nie bę-
dzie adekwatna do kosztów tego przedsięwzięcia.
Dokładne wyliczenie takich efektów wymaga zlece-
nia opracowania studium wykonalności. Aktualna
przepustowość istniejącej blokady przystawnej
kształtuje się na poziomie 3 min 45 s pomiędzy po-
ciągami i jest optymalna, biorąc pod uwagę parame-
try dynamiczne taboru eksploatowanego na tej linii.
Skrócenie odstępów czasowych pomiędzy pociągami
można jeszcze uzyskać, stosując bardziej dynamicz-
ne pojazdy kolejowe.
Długotrwałe zamknięcie wprowadzone dla po-
trzeb remontu tunelu w układzie podmiejskim spo-
wodowane było przede wszystkim koniecznością po-
prawy stanu technicznego obiektu inżynieryjnego.
Obecnie w ramach inwestycji przygotowanej przez
PKP Polskie Linie Kolejowe SA dotyczącej linii śred-
nicowej opracowywana jest dokumentacja projekto-
wa i przetargowa dla projektu „Modernizacja linii
średnicowej w układzie dalekobieżnym (linia nr 1
815
i 2) i układzie podmiejskim (linia 447 i 448) na od-
cinku Warszawa Wschodnia – Warszawa Zachodnia
łącznie ze stacjami oraz przystankami i tunelem
średnicowym w układzie dalekobieżnym”. W wyniku
realizacji inwestycji na liniach zostanie przywrócona
maksymalna prędkość rozkładowa 60 km/h, nie ule-
gnie zmianie rozstawienie semaforów samoczynnej
blokady liniowej, a w rozkładzie jazdy 2009/2010 nie
będą wprowadzane długotrwałe zamknięcia torowe.
W ramach przygotowań do Euro 2012 zostanie zmo-
dernizowany przystanek Warszawa Stadion i częścio-
wo przebudowana stacja Warszawa Wschodnia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niepełnego ubezpieczenia
funkcjonariuszy Biura Operacji
Antyterrorystycznych (9380)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 5 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9380/09)
– przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jarosława Matwiejuka w sprawie niepełnego ubez-
pieczenia funkcjonariuszy Biura Operacji Antyterro-
rystycznych, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Kwestię odszkodowań przysługujących funkcjo-
nariuszowi Policji, który doznał trwałego uszczerbku
na zdrowiu wskutek wypadku pozostającego w związ-
ku z pełnieniem służby albo wskutek choroby po-
wstałej w związku ze szczególnymi właściwościami
lub warunkami służby, jak również rodzinie funkcjo-
nariusza, który zmarł wskutek takiego wypadku lub
choroby, reguluje ustawa z dnia 16 grudnia 1972 r.
o odszkodowaniach przysługujących w razie wypad-
ków i chorób pozostających w związku ze służbą
w Policji (Dz. U. Nr 53, poz. 345, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że policjan-
ci Biura Operacji Antyterrorystycznych Komendy
Głównej Policji mogą przystąpić do ubezpieczenia
w PZU Życie SA w ramach programu grupowego
ubezpieczenia funkcjonariuszy i pracowników Policji
„Policja 2008”. Ubezpieczeni w ramach programu
„Policja 2008” korzystają m.in. z pełnej ochrony
ubezpieczeniowej z tytułu wypadków, którym ulegli
podczas wykonywania obowiązków służbowych.
Ubezpieczenie ma charakter dobrowolny i brak jest
816
podstaw prawnych do ponoszenia przez Policję tego
typu wydatków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przyznania sześciolatkom
rządowego dofinansowania do podręczników
w ramach szkolnej wyprawki dla rodzin
o niższych dochodach (9382)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację złożoną w dniu 30 kwietnia 2009 r. przez
pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-023-9382/
09) w sprawie przyznawania sześciolatkom rządowe-
go dofinansowania do podręczników w ramach szkol-
nej wyprawki dla rodzin o niższych dochodach,
uprzejmie wyjaśniam:
Ministerstwo Edukacji Narodowej w swoich dzia-
łaniach dąży do upowszechniania kształcenia i reali-
zacji zasady równych szans edukacyjnych, widząc
w nich niezbędny element budowy społeczeństwa,
w którym dąży się do niwelowania ostrych przedzia-
łów społecznych oraz determinacji losów człowieka
przez m.in. miejsce urodzenia, pochodzenie społecz-
ne, zamożność i wykształcenie rodziców.
Dofinansowanie do zakupu podręczników okre-
ślonym grupom uczniów wymienionych w rządowym
programie pomocy w 2009 r. „Wyprawka szkolna”
jest tych działań przykładem. Ograniczenia w finan-
sowaniu grup uczniów na każdym etapie edukacyj-
nym wynikają z założeń, które były podstawą two-
rzenia programu – celowość wspomagania konkret-
nych grup w odniesieniu do działań wprowadzają-
cych reformę edukacyjną – i jednocześnie zracjo-
nalizowaniem wydatkowania środków publicznych
w dobie nadchodzącego kryzysu gospodarczego. Prze-
kazywanie darmowych podręczników dzieciom, któ-
re w kształceniu na poziomie przedszkola ich nie po-
trzebują, byłoby działaniem sprzecznym z dążeniami
Ministerstwa Edukacji Narodowej oraz polityką eko-
nomiczną państwa.
Od 1 września 2009 r. we wszystkich formach wy-
chowania przedszkolnego (przedszkola, oddziały przed-
szkolne w szkołach podstawowych, inne formy wy-
chowania przedszkolnego) będzie realizowana nowa
podstawa programowa wychowania przedszkolnego,
określona w załączniku nr 1 do rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r.
w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczegól-
nych typach szkół.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, przygotowując
zmiany w oświacie, w tym zmiany w podstawie pro-
gramowej, przeprowadziło szeroką debatę publiczną,
której wynikiem było: 226 634 pobrań materiałów,
16 konferencji wojewódzkich, w których uczestniczy-
li przedstawiciele samorządów, parlamentarzyści,
dyrektorzy szkół, nauczyciele i liderzy organizacji
społecznych – w sumie 7500 uczestników konferencji,
zebrano 2536 pisemnych opinii i propozycji. W zespo-
łach tworzących zapisy podstawy programowej pod-
czas spotkań w zespołach i posiedzeniach plenarnych
uczestniczyło 102 ekspertów, przedstawiono 212 re-
cenzji, w wyniku których powstał projekt skierowany
do dalszych prac legislacyjnych.
Zgodnie z założeniami nowej podstawy programo-
wej kształtowanie umiejętności czytania w połącze-
niu z nauką pisania odbywa się na etapie edukacji
wczesnoszkolnej (klasy I–III szkoły podstawowej).
Natomiast zadaniem nauczycieli przedszkoli i tzw.
klas zerowych jest ukształtowanie u dzieci gotowości
do opanowania tych umiejętności w szkole. Dla przy-
wrócenia należytych proporcji zajęć edukacyjnych
i opiekuńczo-wychowawczych w placówkach wycho-
wania przedszkolnego, w podstawie programowej
wychowania przedszkolnego zaleca się, aby najwyżej
jedną piątą czasu przeznaczyć na różnego typu zaję-
cia dydaktyczne realizowane według wybranych pro-
gramów autorskich, tak aby pozostała część czasu
była wykorzystana na główne formy dziecięcej ak-
tywności, czyli zabawę i aktywność ruchową. Ma to
przeciwdziałać wymuszaniu organizowania szkol-
nych form edukacyjnych i stosowania szkolnych me-
tod, w tym również korzystania z podręczników, ze-
szytów ćwiczeń czy kart pracy w placówkach wycho-
wania przedszkolnego. Tego typu szkolne metody
pracy mogą stanowić jedynie uzupełnienie wielo-
stronnego wspierania rozwoju dziecka, co oznacza
ewentualne stosowanie ich w bardzo ograniczonym
zakresie, odpowiednio do wieku dziecka. Podstawą
pracy powinna być zabawa i różnorodna działalność
dziecka, związana z prawidłowym rozwojem proce-
sów poznawczych, uzyskaniem dobrego poziomu ko-
ordynacji wzrokowo-ruchowej, gotowości do nauki
pisania i nauki szkolnej, zatem korzystanie z pod-
ręczników w wychowaniu przedszkolnym jest nie
tylko niekonieczne, ale również niezalecane.
Z powyższych względów odstąpiono również od
zalecania do użytku szkolnego przez ministra edu-
kacji narodowej podręczników pomocniczych prze-
znaczonych do wychowania przedszkolnego.
W okresie wdrażania reformy systemu oświaty, tj.
w latach 2009–2012, dzieci sześcioletnie mogą uczest-
niczyć w zajęciach wychowania przedszkolnego lub
na wniosek rodziców rozpocząć naukę w klasie
I szkoły podstawowej. Zgodnie z art. 12 ustawy
o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw uchwalonej przez Sejm RP

w dniu 19 marca 2009 r. rodzic dziecka sześcioletnie-
go otrzymał możliwość decyzji, z jakiej formy eduka-
cji będzie korzystało jego dziecko. Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej nie widzi żadnej przesłanki, aby
w wolnym wyborze rodziców dzieci sześcioletnich
znajdować jakąkolwiek z form dyskryminacji dzieci
sześcioletnich.
Również nowa podstawa programowa nie dys-
kryminuje dzieci sześcioletnich, nie wpływa nega-
tywnie na równe szanse najmłodszych obywateli
oraz nie stanowi żadnej przeszkody w realizacji ich
ścieżki edukacyjnej, gdyż wskazuje, iż o osiągnięciu
gotowości szkolnej dziecka sześcioletniego nie decy-
duje używanie obowiązkowego podręcznika, które-
go zawartość stanowi powtórzenie treści podręczni-
ków szkolnych.
Ministerstwo Edukacji Narodowej wyraża prze-
konanie, iż decyzja rodziców dzieci sześcioletnich
o rozpoczęciu edukacji szkolnej w klasie I szkoły pod-
stawowej, wsparta specjalistyczną diagnozą gotowo-
ści szkolnej przeprowadzoną przez nauczycieli wy-
chowania przedszkolnego oraz współpracą z porad-
nią psychologiczno-pedagogiczną, posiada znamiona
rzetelnej i korzystnej w każdym indywidualnym przy-
padku, a możliwość dofinansowania do zakupu pod-
ręczników nie stanowiła jej głównej podstawy.
Dofinansowanie podręczników z rządowego pro-
gramu pomocy w 2009 r. „Wyprawka szkolna” doty-
czy dofinansowania do zakupu podręczników obo-
wiązkowych, w tym do nowych utworzonych w opar-
ciu o nową podstawę programową kształcenia ogól-
nego. Projekt na etapie prac legislacyjnych został
udostępniony na stronach internetowych Biuletynu
Informacji Publicznej, a także był konsultowany
z partnerami społecznymi, m.in. z Zarządem Głów-
nym Związku Nauczycielstwa Polskiego, Sekcją
Krajową Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidar-
ność”, Społecznym Towarzystwem Oświatowym,
Towarzystwem Wiedzy Powszechnej, Krajowym Po-
rozumieniem Rodziców i Rad Rodziców, Ogólnopol-
skim Stowarzyszeniem Kadry Kierowniczej Oświa-
ty oraz Fundacją Rozwoju Systemu Edukacji. Zgło-
szone uwagi nie dotyczyły kwestii zróżnicowania
wiedzy pomiędzy dziećmi w związku z brakiem do-
finansowania podręczników pomocniczych w wy-
chowaniu przedszkolnym.
Planuje się, że konsekwentnie w latach następ-
nych pomoc będzie dotyczyć klas objętych nową pod-
stawą programową, tj. w roku szkolnym 2010/2011
– uczniów w klasie II gimnazjum, a w roku szkolnym
2011/2012 – uczniów w klasie III gimnazjum oraz
w latach 2010–2012 – dzieci sześcioletnich, które de-
cyzją rodziców rozpoczną naukę w klasie I szkoły
podstawowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 18 maja 2009 r.
817
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów likwidacji
wojskowych biur emerytalnych (9383)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie planów
likwidacji wojskowych biur emerytalnych (SPS-023-
-9383/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Na wstępie pozwolę sobie podkreślić, że głównym
powodem każdej reorganizacji struktur wojskowych,
w tym również wojskowych biur emerytalnych, jest
osiągnięcie oszczędności budżetowych i racjonaliza-
cja wydatków w tym zakresie.
Reorganizacja struktur wojskowych biur emery-
talnych jest ściśle związana z procesem profesjonali-
zacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i dyslo-
kacją jednostek wojskowych. Po ich zakończeniu
możliwe będzie ostateczne dostosowanie obecnej
struktury wojskowych biur emerytalnych do nowej
struktury organizacyjnej Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej.
Na obecnym etapie prac nie określono docelowego
kształtu reorganizacji działalności biur. Zostanie on
wypracowany na podstawie dalszych prac analitycz-
no-koncepcyjnych.
Reorganizacja dotyczyłaby przede wszystkim
najmniejszych wojskowych biur emerytalnych, tj.
w Białymstoku, Kielcach i Rzeszowie. Ich zadania
przejęłyby pozostałe biura. Wstępna analiza ekono-
miczna wykazała, iż ten wariant mógłby przynieść
najwięcej oszczędności ze względu na likwidację
aparatu administracyjnego każdego z tych biur (kie-
rownictwa, organu finansowego, audytora, radcy
prawnego, kadr itp.).
Ponadto w opinii resortu obrony narodowej likwi-
dacja wskazanych biur nie spowoduje istotnych
utrudnień dla emerytów i rencistów pobierających
świadczenia w ramach wojskowego systemu emery-
talnego. Osobista obecność emeryta (rencisty) woj-
skowego w biurze emerytalnym wymagana jest tylko
przy pierwszym ustaleniu prawa do świadczenia.
Podkreślenia również wymaga, iż po określeniu
prawa do świadczenia jest ono przekazywane na ra-
chunek bankowy świadczeniobiorcy lub za pośrednic-
twem poczty – identycznie jak w powszechnym sys-
temie emerytalnym. O wszelkich zmianach dotyczą-
cych świadczenia jest on powiadamiany drogą kore-
spondencyjną.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
818
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie modernizacji linii kolejowych
w woj. podlaskim (9384)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w odpowiedzi na interpelację
posła Jarosława Matwiejuka w sprawie modernizacji
linii kolejowych w woj. podlaskim, uprzejmie infor-
muję, że linia kolejowa na odcinku Warszawa – Bia-
łystok jest częścią I korytarza transportowego – linia
E75 łączącego Warszawę i kraje europejskie z kraja-
mi nadbałtyckimi, tj. Litwą, Łotwą, Estonią, aż do
Helsinek. Dlatego korytarz ten jako jeden z ważniej-
szych korytarzy w UE przewidziany jest do moder-
nizacji już w okresie obecnego finansowania UE,
tj. 2009–2013.
Zadanie „Modernizacja linii kolejowej E75 War-
szawa-Rembertów – Zielonka – Białystok – Suwałki
– Trakiszki – granica państwa – Korytarz I – Rail
Baltica”, etap I Odcinek Warszawa-Rembertów – Zie-
lonka – Tłuszcz (Sadowne), ujęty jest w Programie
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko” jako
projekt 7.1 – 22.
Na odcinku Warszawa – Białystok były i nadal są
podejmowane odpowiednie kroki, by stan linii pozwa-
lał na pokonanie tego odcinka w czasie ok. 2 godz.
i 20 min. W ostatnich latach, tj. 2006–2007, wyre-
montowano odcinek toru nr 1 pomiędzy Zielonką
a Tłuszczem, co pozwoliło na utrzymanie założonych
czasów przejazdu pociągów w kolejnych latach. Jed-
nakże znaczące skrócenie przejazdu nastąpi z chwi-
lą całościowej modernizacji tego odcinka.
Zgodnie z opracowanym studium wykonalności
dla odcinka Warszawa – Białystok – Sokółka pręd-
kość po modernizacji ma wynosić 160 km/h dla po-
ciągów pasażerskich (docelowo 200 km/h) i 120 km/
h dla pociągów towarowych. Przełoży się to na skró-
cenie czasu przejazdu i poprawę oferty przewozowej
pomiędzy Warszawą a Białymstokiem.
Jako pierwszy etap, do 2015 r., ma być realizowa-
ny odcinek Warszawa-Rembertów – Tłuszcz (Sadow-
ne), tj. 66,4 km linii, czyli ponad 1/3 długości trasy
do Białegostoku. Pierwsze prace modernizacyjne pla-
nuje się rozpocząć w 2011 r. Wynika to z przyjętego
sposobu realizacji robót w trybie „projekt i budowa”,
a mianowicie wykonawca robót zaprojektuje i uzyska
wszystkie niezbędne na tym etapie decyzje, a następ-
nie wykona roboty.
W chwili obecnej PKP Polskie Linie Kolejowe SA
oczekuje na wydanie decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach dla przedsięwzięcia „Modernizacja
linii kolejowej E75 na odcinku Warszawa – Białystok
– Sokółka – woj. mazowieckie” do złożonego wniosku
w dniu 08.01.2008 r. Otrzymanie decyzji jest decydu-
jące dla dalszych działań i zachowania terminów re-
alizacyjnych.
Odnosząc się do pytania odnośnie do zakupu ta-
boru kolejowego na terenie woj. podlaskiego, uprzej-
mie informuję, że w dniu 7 maja 2009 r. Sejm uchwa-
lił ustawę o zmianie ustawy o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz niektó-
rych innych ustaw.
Ustawa umożliwia w latach 2009–2015 przekaza-
nie środków z Funduszu Kolejowego samorządom
województw, w tym samorządowi woj. podlaskiego,
na finansowanie lub współfinansowanie zadań z za-
kresu zakupu, modernizacji oraz napraw pojazdów
kolejowych.
Z poważaniem
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów ograniczenia naboru
do armii ochotników w 2009 r. (9385)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów ograniczenia naboru do armii
ochotników w 2009 r. (SPS-023-9385/09) uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z założeniami dotyczącymi osiągnięcia
na koniec bieżącego roku stanów osobowych Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na poziomie
100 tys. żołnierzy oraz postanowieniami decyzji bu-
dżetowej na rok 2009 z dnia 9 lutego 2009 r. nr 39/
MON ministra obrony narodowej, w resorcie obrony
narodowej opracowano „Harmonogram powołań i zwol-
nień żołnierzy ze służby w poszczególnych miesią-
cach 2009 r.”. W związku z tym, przy uwzględnieniu
aktualnego stanu ewidencyjnego Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej, do końca bieżącego roku pozo-
stało do pozyskania na potrzeby zawodowej służby
wojskowej we wszystkich korpusach kadry zawodo-
wej około 3 tys. ochotników z 17 tys. osób, które wy-
raziły chęć wstąpienia do armii i znalazły się w ba-
zach danych wojskowych komend uzupełnień. Pozwo-
li to na podniesienie poziomu doboru jakościowego
i powoływanie tylko najlepszych kandydatów.
W bieżącym roku do szkół podoficerskich złożyło
wnioski około 9,5 tys. ochotników. Z uwagi jednak na
wspomniane uwarunkowania, na koniec 2009 r. pla-
nuje się powołanie do służby kandydackiej w korpusie
podoficerów około osiemdziesięciu osób, które wyzna-
czone zostaną na stanowiska służbowe w deficyto-
wych specjalnościach, niezbędnych do zapewnienia

funkcjonowania jednostek wojskowych na wymaga-
nym poziomie.
W roku poprzednim wnioski o przyjęcie do szkół
podoficerskich złożyło około 3,4 tys. ochotników,
z których przyjęto około 900. Rekrutacja kandyda-
tów do szkół podoficerskich w 2008 r. uwarunko-
wana była ówczesnymi potrzebami uzupełnienio-
wymi Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i bez-
pośrednio wpłynęła na zmniejszenie limitu przyjęć
w roku bieżącym.
W ramach systemowego planowania potrzeb
w zakresie naboru ochotników do służby wojskowej
w korpusie podoficerów resort obrony narodowej
priorytetowo traktuje takie kształtowanie stanów
ewidencyjnych żołnierzy, które zapewnia realizację
zadań Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na
właściwym poziomie, a tym samym pożądany stan
bezpieczeństwa państwa.
Odnosząc się do kwestii ewentualnego wystąpie-
nia problemów w tworzeniu armii zawodowej w związ-
ku z ograniczeniem naboru ochotników w bieżącym
roku, uprzejmie informuję, że docelowy stan osobowy
korpusu podoficerów określony został na koniec 2009 r.
na poziomie 42 tys. żołnierzy, tj. na poziomie zbliżo-
nym do obecnego. Wskazuje to na zasadność chwilo-
wego ograniczenia dopływu kandydatów do tego kor-
pusu kadry zawodowej, w szczególności w sytuacji,
kiedy liczba zwolnień podoficerów z zawodowej służ-
by wojskowej jest o około 30% niższa od zakładanej.
Ponadto, zgodnie ze wspomnianym „Harmonogra-
mem powołań i zwolnień żołnierzy ze służby w po-
szczególnych miesiącach 2009 r.”, w bieżącym roku
szeregi tego korpusu zasili około 880 absolwentów
szkół podoficerskich, którzy rozpoczęli naukę w 2008 r.
oraz około 200 podoficerów rezerwy z deficytowych
specjalności wojskowych, takich jak np. służba me-
dyczna, ratownicy medyczni czy służba inżynieryjno-
-lotnicza.
Ze względu na powyższe, w ocenie resortu obrony
narodowej, podjęte i realizowane w tej kwestii dzia-
łania nie doprowadzą do powstania problemów
w tworzeniu armii zawodowej.
Odpowiadając na pytanie pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczące społecznych skutków podjęcia
decyzji o ograniczeniu naboru kandydatów do służby
w korpusie podoficerów, pragnę poinformować, że są
one, jako będące wynikiem wielu współzależnych
czynników, trudne do przewidzenia. Wśród tych
czynników wymienić można ogólną sytuację ekono-
miczną, przekładającą się na dostępność miejsc pra-
cy w sektorze cywilnym, dostępność alternatywnej
oferty edukacyjnej, czy też sytuację życiową kandy-
datów. Będą one decydowały o skutkach społecznych
dotykających jedynie pojedynczych osób oraz ich bez-
pośredniego otoczenia. Aspekt ten jest przedmiotem
szczególnej troski ze strony resortu obrony narodo-
wej, jednak w sytuacji ograniczeń budżetowych oraz
dostatecznej liczby żołnierzy pozostających w służbie
wojskowej, podjęcie decyzji o chwilowym ogranicze-
niu naboru kandydatów do szkół podoficerskich jest
819
koniecznością. Reakcja społeczna na ten fakt doty-
czyła będzie kilku tysięcy osób w skali całego kraju
i, jak się przewiduje, nie będzie miała ona większego
wpływu na stopień zaufania społeczeństwa do Woj-
ska Polskiego.
Z drugiej strony wskazane okoliczności kształtu-
ją wizerunek Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
jako pracodawcy wymagającego personelu o odpo-
wiednim poziomie umiejętności i kwalifikacji zawo-
dowych, przy jednoczesnym zapewnieniu stabilizacji
zatrudnienia i możliwości rozwoju zawodowego. Ele-
menty te pozwalają na prowadzenie właściwego do-
boru kadr do w pełni profesjonalnej armii i przewa-
żają nad negatywnymi czynnikami, spowodowanymi
ograniczeniem naboru ochotników do pełnienia za-
wodowej służby wojskowej.
Odpowiadając na pytania pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczące kampanii promocyjnej „Za-
wód: żołnierz” uprzejmie informuję, że w 2008 r. jej
całkowity koszt wyniósł 3 940 472 zł. Ponadto Mini-
sterstwo Obrony Narodowej pozyskało bezpłatne
wsparcie partnerów instytucjonalnych, społecznych
i medialnych.
Kampania promocyjna nie może być uznana za
bezprzedmiotową, ponieważ przyniosła wiele pozy-
tywnych skutków, związanych nie tylko z procesem
rekrutacji kandydatów do pełnienia zawodowej służ-
by wojskowej. Zwiększyła między innymi poparcie
dla koncepcji armii w pełni profesjonalnej, pozwoliła
wojsku umocnić się na czołowych miejscach rankin-
gów zaufania społecznego, a także wprowadziła do
świadomości społecznej zawód żołnierza, jako konku-
rencyjny na rynku pracy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kwitka
w sprawie rządowych planów przewidzianych
w projekcie ustawy o finansach publicznych,
na podstawie której likwiduje się ponad
1000 gospodarstw pomocniczych działających
obecnie na terytorium RP (9386)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Kwitka w sprawie rzą-
dowych planów wprowadzenia nowej ustawy o finan-
sach publicznych, na podstawie której likwiduje się
820
ponad 1000 gospodarstw pomocniczych działają-
cych obecnie na terytorium RP, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów przekazuję następujące
wyjaśnienia.
Na wstępie pragnę poinformować, że projekt usta-
wy o finansach publicznych wraz z projektem ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych znajdują się obecnie w toku intensywnych prac
parlamentarnych (druki sejmowe nr 1181 i 1182).
W odniesieniu do problematyki przedstawionej
w pytaniach 1 i 2 pana posła, dotyczącej funkcjonowa-
nia gospodarstw pomocniczych należy zauważyć, iż
jednym z zasadniczych celów reformy finansów pu-
blicznych, znajdującym swoje odzwierciedlenie w ww.
projektach, jest wzmocnienie oraz poprawa przejrzy-
stości finansów publicznych oraz zwiększenie kontro-
li i racjonalizacja wydatkowania środków publicznych,
którą zapewnić ma przede wszystkim reorganizacja
sektora finansów publicznych, polegająca m.in. na re-
zygnacji z części dotychczasowych form organizacyj-
no-prawnych sektora finansów publicznych.
Na podstawie dokonanych analiz działalności jed-
nostek sektora finansów publicznych zidentyfikowa-
no w systemie finansów publicznych obszary niepra-
widłowości m.in. w zakresie organizacji, gospodarki
finansowej i sprawozdawczości gospodarstw pomoc-
niczych jednostek budżetowych, mających wpływ nie
tylko na efekty ich działalności, lecz także na przej-
rzystość i funkcjonalność całego sektora finansów
publicznych. Do najważniejszych z nich należą:
1) brak wymaganego przepisami prawa organi-
zacyjnego wyodrębnienia działalności niektórych
gospodarstw z działalności jednostki budżetowej
uniemożliwiający prawidłowe ustalenie kosztów ich
działalności, które powinny być pokrywane z uzyski-
wanych przychodów własnych,
2) niesprzyjająca efektywności i racjonalności
kosztów działania zasada świadczenia usług na rzecz
jednostki macierzystej według kosztów własnych,
3) niezadowalająca efektywność funkcjonowania
niektórych gospodarstw, przy czym zjawisko to wy-
stępuje raczej okresowo. Warto także wspomnieć, że
nawet w przypadku osiągania przez gospodarstwo
dodatniego wyniku finansowego nie zawsze przekła-
da się to na pozytywną ocenę efektywności jego dzia-
łania. Wiele przykładów wskazuje, że pomimo osią-
gania znaczącego zysku na działalności ogółem część
rodzajów działalności poszczególnych gospodarstw
przynosi straty. Uprzywilejowana pozycja gospodar-
stwa, umożliwiająca uzyskiwanie wysokich docho-
dów z jednego rodzaju działalności, nie sprzyja jego
aktywności w poprawianiu rentowności w innych ob-
szarach działalności.
Biorąc powyższe pod uwagę oraz wychodząc z za-
łożenia, że funkcjonowanie gospodarstwa pomocni-
czego ma uzasadnienie tylko wtedy, gdy stymuluje
oszczędności w kosztach realizacji zadań jednostki
macierzystej obciążających budżet państwa poprzez
wydajniejsze i efektywniejsze wykorzystanie przy-
dzielonych mu środków i składników majątkowych,
a także poprzez uzyskiwanie dodatkowych źródeł fi-
nansowania tych zadań, w projekcie nowej ustawy
o finansach publicznych nie przewidziano dalszego
funkcjonowania wszystkich państwowych i samorzą-
dowych gospodarstw pomocniczych jednostek budże-
towych.
Podkreślenia ponadto wymaga, że istotny i kon-
struktywny wkład w kształtowanie rozwiązań zapro-
ponowanych w ww. projekcie wniosła również strona
samorządowa, uznając za szczególnie korzystne dla
jakości zarządzania finansami publicznymi m.in. li-
kwidację tzw. gospodarki pozabudżetowej.
Niezależnie od powyższego należy nadmienić, iż
likwidacja gospodarstw pomocniczych jest procesem
postępującym. Nierzadko dysponenci likwidują go-
spodarstwa pomocnicze, gdyż jest to bardzo kosztow-
na forma realizacji niektórych zadań państwa.
W 2007 r. funkcjonowało 407 gospodarstw pomoc-
niczych państwowych jednostek budżetowych, które
zatrudniały 11 530 osób (średnio ok. 28 osób w jed-
nym gospodarstwie), oraz 637 gospodarstw pomoc-
niczych samorządowych jednostek budżetowych,
gdzie zatrudnienie wynosiło łącznie ok. 6 tys. osób
(średnio ok. 9 osób w jednym gospodarstwie).
W świetle przedstawionego przez pana posła
w pytaniach 3 i 6 stanu faktycznego należy zauwa-
żyć, iż projekt ustawy Przepisy wprowadzające usta-
wę o finansach publicznych stwarza warunki orga-
nizacyjno-prawne, majątkowe i techniczne umożli-
wiające dokonanie zmiany w organizacji sektora fi-
nansów publicznych, przy spełnieniu następujących
podstawowych zasad:
— zachowania ciągłości realizacji zadań publicz-
nych – zadania pozostające w obszarze działania da-
nego organu, a dotychczas realizowane przez likwi-
dowane jednostki sektora finansów publicznych, po-
winny zostać przejęte przez jednostki budżetowe,
instytucje gospodarki budżetowej lub agencje wyko-
nawcze,
— zachowania ciągłości organizowania i świad-
czenia usług wiążących się z wykonywaniem kon-
kretnych zadań publicznych przez dotychczas dzia-
łające podmioty,
— płynnego przejścia do nowych realiów wyni-
kających z reorganizacji sektora finansów publicz-
nych – zawarcie przepisów przejściowych pozwala-
jących na pełne wdrożenie nowych rozwiązań sys-
temowych.
Zamierzona zmiana w organizacji sektora finan-
sów publicznych dokonana zostanie przy jednocze-
snym spełnieniu powyższych zasad oraz reguły ra-
cjonalności działania w zakresie odpowiedniego wy-
korzystania zarówno pracowników likwidowanych
podmiotów, jak i składników majątkowych i środków
finansowych jednostek organizacyjnych, które po-
winny zachować zdolność do nieprzerwanego świad-
czenia usług publicznych. W projekcie ustawy Prze-
pisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
przewiduje się okres przejściowy jednego roku na
przystosowanie się do tych warunków.

Według założeń projektodawcy docelowy kształt
rynku wspomnianych wyżej usług powinien przed-
stawiać się w sposób następujący:
— w przypadku usług stricte rynkowych najwy-
godniejszą formą będzie ich zakup na rynku przy
zastosowaniu obowiązujących procedur udzielania
zamówień publicznych,
— usługi wiążące się z wykonywaniem konkret-
nych zadań publicznych powinny być dostarczane
przez tworzone w tym celu podmioty działające na
zasadach rynkowych,
— bezpośrednie wykonywanie zadań publicznych
pozostających w obszarze działania danego organu,
jeżeli dotychczas było realizowane przez podmiot li-
kwidowany, powinno zostać przejęte przez istniejącą
bądź w tym celu utworzoną jednostkę budżetową,
której plan finansowy musi być częścią odpowiednie-
go budżetu (państwa lub jednostki samorządu tery-
torialnego).
Podkreślenia wymaga, że przedstawione wyżej
rozwiązanie jest wynikiem kompromisu pomiędzy
koniecznością dokonania zapowiadanych zmian w or-
ganizacji sektora finansów publicznych i zachowa-
niem ciągłości wykonywania zadań państwa. W tym
miejscu należy zauważyć, że szczegółowe zasady do-
tyczące nawiązywania, wykonywania oraz rozwią-
zywania umów wynikających ze stosunków cywil-
noprawnych określają postanowienia ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z dnia
18 maja 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm).
Odnosząc się do poruszonej w pytaniach 4 i 5 kwe-
stii przekształcenia istniejących gospodarstw pomoc-
niczych w instytucje gospodarki budżetowej, wyja-
śniam, że zgodnie z założeniami reformy organizacji
sektora finansów publicznych zadania publiczne re-
alizowane dotychczas przez gospodarstwa pomocni-
cze jednostek budżetowych będą mogły być przejęte
przez jednostki budżetowe lub – ze względu na skalę
i zakres działalności, jej specyfikę – wykonywane
w innej formie organizacyjnej, wybranej spośród
obecnie funkcjonujących w gospodarce, spółki prawa
handlowego, a także zaproponowanej w ramach re-
formy finansów publicznych agencji wykonawczej lub
instytucji gospodarki budżetowej, przy spełnieniu
zasad ciągłości realizacji zadań publicznych.
Decyzje w zakresie wyboru formy organizacyjnej
będą podejmować dysponenci części budżetowych
(w tym wojewodowie) oraz organy stanowiące jedno-
stek samorządu terytorialnego. Nadmieniam rów-
nież, że utworzenie instytucji gospodarki budżetowej
na bazie gospodarstwa pomocniczego państwowej
jednostki budżetowej nie będzie wymagało jego likwi-
dacji. Będzie to możliwe w drodze przekształcenia,
którego zasady i tryb zostaną ustalone przez Radę
Ministrów. Natomiast szczegółowe zasady dotyczące
funkcjonowania instytucji gospodarki budżetowej
zostały zaproponowane w przepisach projektowanej
ustawy o finansach publicznych.
Efektywność wykorzystania wszystkich środków
budżetowych stanowić będzie nadrzędny cel przy wy-
821
borze sposobu realizacji zadań publicznych przez dys-
ponentów budżetu państwa lub organy stanowiące
jednostek samorządu terytorialnego.
W zakresie przedstawionej przez pana posła pro-
blematyki pytania 7 uprzejmie wyjaśniam, że zapro-
ponowane we wspomnianym wyżej projekcie ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych zapisy wychodzą naprzeciw potrzebom uregu-
lowania spraw pracowniczych, w szczególności zacho-
wania praw pracowników likwidowanych podmiotów.
Projektodawca, w szczególności mając na względzie
utrzymanie ciągłości zatrudnienia pracowników jed-
nostek sektora finansów publicznych, podjął działa-
nia osłonowe dla pracowników. Należy tu bowiem
zaznaczyć, iż rozwiązania przewidziane w ww. pro-
jekcie ustawy określają warunki rozwiązania stosun-
ków pracy i ewentualne nawiązanie nowych umów.
Co więcej, projektodawca przewidział zapisy gwa-
rantujące dalsze osłony dla pracowników w postaci
świadczeń przysługujących pracownikom, z którymi
stosunki pracy rozwiązuje pracodawca z przyczyn
niedotyczących pracowników. Ponadto, mając na
względzie zapewnienie odpowiednich środków na wy-
nagrodzenia dla pracowników likwidowanych gospo-
darstw pomocniczych państwowych jednostek budże-
towych, przewiduje się, iż w przypadku zakończenia
likwidacji tych podmiotów wcześniej niż z końcem
roku, w którym wejdzie w życie ustawa Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych, mi-
nister finansów dokona zmian w wydatkach budżetu
państwa na wniosek dysponenta części.
Z wyrazami szacunku
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Pawła Kowala
i Jana Ołdakowskiego
w sprawie archiwów wyodrębnionych
w najwyższych instytucjach państwowych
(9387)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Pawła Kowala i Jana Ołdakowskie-
go, przesłaną 5 maja 2009 r. (SPS-023-9387/09) na
ręce prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska,
w sprawie archiwów wyodrębnionych w najwyższych
instytucjach państwowych, uprzejmie proszę Pana
Marszałka o przyjęcie następujących informacji.
822
Archiwum zakładowe KPRM uzyskało status ar-
chiwum wyodrębnionego na mocy ustawy z dnia
9 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o narodowym
zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. Nr 39,
poz. 307). Cytowaną ustawą ustalono, iż zasób archi-
walny archiwum wyodrębnionego Rady Ministrów
stanowią materiały archiwalne prezesa Rady Mini-
strów, Rady Ministrów oraz Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów, powstałe i powstające w toku ich działal-
ności, a także zasób historyczny Rady Ministrów.
W ten sposób zasobem archiwalnym tego archiwum
stały się materiały archiwalne powstałe w toku dzia-
łalności Rady Ministrów i prezesa Rady Ministrów
po dniu 30 grudnia 1989 r., zasób archiwalny Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów, zasób archiwalny
archiwum wyodrębnionego prezesa Rady Ministrów
– w zakresie zadań związanych z obronnością i bez-
pieczeństwem państwa.
Do czasu wejścia w życie cytowanej ustawy archi-
wum Rady Ministrów, mając status archiwum zakła-
dowego, zgodnie z zapisami ustawy z dnia 14 lipca
1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archi-
wach (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 673, z późn. zm.),
zwanej dalej „ustawą archiwalną”, znajdowało się
pod nadzorem Archiwum Akt Nowych w Warszawie
i było zobowiązane do przekazywania materiałów
archiwalnych do tego archiwum. Zgodnie z cytowaną
wyżej nowelizacją ustawy archiwalnej z 2009 r. ma-
teriały archiwalne, które powstały przed 30 grudnia
1989 r. w wyniku działalności Rady Ministrów, pre-
zesa Rady Ministrów oraz URM, będą sukcesywnie
przekazywane do Archiwum Akt Nowych.
Odpowiadając na poszczególne pytania, uprzejmie
wyjaśniam:
Ad 1. Do czasu wyodrębnienia archiwum Rady
Ministrów to Archiwum Akt Nowych sprawowało
nadzór archiwalny nad archiwum Kancelarii Preze-
sa Rady Ministrów i jego poprzednikami, w tym sys-
tematycznie przeprowadzało kontrole postępowania
z materiałami archiwalnymi, z których sporządzało
protokoły kontroli i wydawało zalecenia pokontrolne
(ostatnia kontrola została przeprowadzona w dniu
9 września 2008 r., a wcześniejsze: 18 grudnia 2000 r.
i 14 września 2005 r.), oraz wydawało zgody na bra-
kowanie dokumentacji niearchiwalnej, a także przej-
mowało materiały archiwalne na podstawie § 10 ust. 1
i § 11 rozporządzenia ministra kultury z dnia 16 wrze-
śnia 2002 r. w sprawie postępowania z dokumentacją,
zasad jej klasyfikowania i kwalifikowania oraz zasad
i trybu przekazywania materiałów archiwalnych do
archiwów państwowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1375),
tj. nie później niż po upływie 25 lat od ich wytworze-
nia lub w związku z ustaniem działalności jednostki
organizacyjnej.
Archiwum Akt Nowych z Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów (wcześniej Urzędu Rady Ministrów) od po-
czątku lat dziewięćdziesiątych, kontynuując wcze-
śniejsze działania, przejęło następujące materiały ar-
chiwalne powstałe do końca grudnia 1989 r.:
1) w 1990 r. akta URM (Ośrodka Szkoleniowego)
z lat 1953–1972 w ilości 123 j.a., czyli 1,30 m.b.
(nr księgi nabytków – 2856),
2) w 1994 r. akta URM z lat 1950–1951 w ilości
1 j.a., tj. 0,01 m.b. (nr księgi nab. – 3027),
3) w 1997 r. akta URM z lat 1953–1989 w ilości
1784 j.a., tj. 50 m.b. (nr księgi nab. – 3178),
4) w 2000 r. akta URM z lat 1952–1981 w ilości
20 j.a., tj. 0,50 m.b. (nr księgi nab. – 3397),
5) w 2005 r. akta odtajnione URM z lat 1951–1990
w ilości 4684 j.a., tj. 34,90 m.b. (nr księgi nab. – 3857,
3872, 3873, 3880, 3884, 3885, 3887),
6) w 2007 r. akta niejawne URM z lat 1949–1998
w ilości 495 j.a., tj. 9,20 m.b. (nr księgi nab. – 4116).
Łącznie przejęto prawie 96 m.b. dokumentacji. Do
przejęcia pozostało jeszcze ok. 580 m.b. akt byłego
Urzędu Rady Ministrów.
W ostatnich latach – jak widać – nastąpiło widocz-
ne przyspieszenie procesu przekazywania materia-
łów archiwalnych przez KPRM, ponieważ zdynami-
zowano proces odpowiedniego ich przygotowania do
przejęcia.
W wyniku kontroli Archiwum Akt Jawnych KPRM,
przeprowadzonej przez AAN w dniu 9 września 2008 r.,
dyrektor AAN wydał zalecenia, którymi zobowiązał
KPRM do przekazania pozostałych materiałów ar-
chiwalnych URM. W dniu 15 października 2008 r.
odbyło się spotkanie dyrektora generalnego KPRM
z dyrektorem i pracownikami Oddziału Kształtowa-
nia Narastającego Zasobu AAN w sprawie realizacji
zaleceń pokontrolnych, w szczególności zaś przeka-
zania materiałów archiwalnych. Ponadto AAN w pi-
śmie z dnia 12 stycznia 2009 r. przypomniało o nie-
zwłocznym przekazaniu do AAN wszystkich mate-
riałów archiwalnych URM będących w posiadaniu
KPRM. W wyniku tych działań Archiwum Akt Jaw-
nych KPRM obecnie przygotowuje do przekazania
ww. materiały archiwalne. W związku z tym w dniu
13 lutego 2009 r. AAN przeprowadziło doraźną eks-
pertyzę tych materiałów oraz udzieliło kilku konsul-
tacji niezbędnych do prawidłowego uporządkowania
i zewidencjonowania przygotowywanych akt.
W przypadku innych archiwów wyodrębnionych
ustawa archiwalna (a w szczególności art. 32) nie
wyposażyła Archiwum Akt Nowych w skuteczne in-
strumenty oddziaływania na te archiwa w aspekcie
przekazywania przez nie posiadanych materiałów
archiwalnych po upływie 50 lat od daty ich wytwo-
rzenia. W dużej mierze inicjatywa przekazania leży
po stronie organów odpowiedzialnych za te archiwa.
Niemniej jednak w ostatnich latach udało się AAN
przejąć pewne ilości materiałów z Kancelarii Prezy-
denta RP, Instytutu Pamięci Narodowej i Minister-
stwa Spraw Zagranicznych oraz Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji.
Ad 2. Przepisy ustawy archiwalnej w sposób
szczególny sytuują archiwa wyodrębnione, w konse-
kwencji czego zostały one wyłączone spod regularnie
prowadzonego nadzoru ze strony właściwego archi-
wum centralnego, tj. Archiwum Akt Nowych.

Archiwa wyodrębnione wchodzą do państwowej
sieci archiwalnej (art. 22 i 23 ustawy archiwalnej),
która prowadzi działalność archiwalną obejmującą
gromadzenie, ewidencję, przechowywanie, opracowa-
nie, zabezpieczenie i udostępnianie materiałów ar-
chiwalnych oraz prowadzenie działalności informa-
cyjnej, ale w konsekwencji wyodrębnienia prowadzą
sprawy archiwalne nie na podstawie ogólnie obowią-
zujących przepisów, wydanych z delegacji art. 5 ust. 2
i 2c, lecz na podstawie zarządzeń wydawanych przez
właściwe organy wskazane w ustawie, zgodnie z de-
legacją z art. 5 ust. 3 ustawy archiwalnej. W delegacji
tej organy prowadzące archiwa wyodrębnione m.in.
otrzymały prawo do ustalenia zasad klasyfikowania
i kwalifikowania dokumentacji ze względu na okresy
jej przechowywania, zasad i trybu przekazywania
materiałów archiwalnych do archiwów państwowych,
a także zasad i trybu brakowania innej dokumentacji
oraz określenia wymagań technicznych, jakim po-
winny odpowiadać formaty zapisu i informatyczne
nośniki danych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności pod-
miotów realizujących zadania publiczne przekazywa-
nych do archiwów państwowych materiałów archi-
walnych utrwalonych na informatycznych nośnikach
danych.
W art. 28 pkt 4 ustawy archiwalnej został okre-
ślony jednoznacznie zakres podmiotowy wykonywa-
nia kontroli przez archiwa państwowe. Na podstawie
tego przepisu przeprowadzają one kontrole postępo-
wania z materiałami archiwalnymi wchodzącymi do
państwowego zasobu archiwalnego w archiwach za-
kładowych, w składnicach akt oraz w jednostkach
organizacyjnych z powierzonym zasobem archiwal-
nym, ale nie otrzymały takich uprawnień w odnie-
sieniu do archiwów wyodrębnionych. Ponadto art. 19
ustawy archiwalnej wskazuje organy właściwe w spra-
wach archiwów wyodrębnionych w zakresie określo-
nym przepisami ustawy.
Przepisy ustawy archiwalnej jednoznacznie wska-
zują, że brak jest podstaw prawnych do wykonywania
przez archiwa państwowe i naczelnego dyrektora Ar-
chiwów Państwowych jakiegokolwiek nadzoru nad
archiwami wyodrębnionymi, a szerzej, nad procesem
postępowania z dokumentacją.
Ad 3. Z inicjatywą zmiany statusu archiwum
KPRM z archiwum zakładowego na archiwum wy-
odrębnione wystąpiła w 2008 r. Kancelaria Prezesa
Rady Ministrów. W uzasadnieniu do projektu ustawy
podano, iż podstawowym argumentem za nadaniem
statusu archiwum wyodrębnionego KPRM było po-
równanie charakteru i zakresu materiałów archiwal-
nych gromadzonych i przechowywanych w archiwum
Sejmu, Senatu i prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
(które to archiwa mają status archiwów wyodrębnio-
nych) z materiałami archiwalnymi Rady Ministrów.
Materiały wytworzone przez Radę Ministrów, preze-
sa Rady Ministrów, a także KPRM mają taki charak-
ter jak te, które powstają w wyżej wymienionych or-
ganach i jednostkach je obsługujących.
823
Takie rozwiązanie zdaniem KPRM pozwoli na
równorzędne traktowanie tych archiwów i udo-
stępnianie materiałów archiwalnych w trybie i na
zasadach przewidzianych dla archiwów wyodręb-
nionych.
Projekt ustawy uzyskał akceptację wszystkich
uczestników procesu legislacyjnego.
Mam nadzieję, że Panowie Posłowie uznają po-
wyższe wyjaśnienia za wystarczające.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
oraz grupy posłów
w sprawie szczytu G-20 (9388)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Leny Dąbkowskiej-Cichockiej oraz
grupy posłów (pismo nr SPS-023-9388/09 z dnia
5 maja 2009 r.) w sprawie szczytu G-20 uprzejmie
informuję:
G-20 została powołana w 1999 r. z inicjatywy G-7,
jako forum dialogu pomiędzy krajami rozwiniętymi
gospodarczo i tzw. gospodarkami wschodzącymi, do-
tyczącego kluczowych problemów wzrostu gospodar-
czego i stabilności finansowej. Oprócz państw G-7
i Unii Europejskiej obejmuje ona Australię oraz
11 tzw. systemowo istotnych rynków wschodzących:
Argentynę, Brazylię, Chiny, Indie, Indonezję, Koreę
Płd., Meksyk, Rosję, Arabię Saudyjską, Rep. Płd.
Afryki oraz Turcję. Kryteria doboru państw miały
raczej charakter polityczny, a wielkość gospodarki
mierzona PKB była jedynie czynnikiem pomocni-
czym. Regularne spotkania G-20 odbywają się na
szczeblu ministrów finansów i szefów banków cen-
tralnych.
W obliczu pogłębiającego się kryzysu finansowe-
go, który w końcu 2008 r. przybrał wymiar globalny
i zaczął dotykać sfery realnej gospodarki, sprawujący
przewodnictwo w UE prezydent Francji N. Sarkozy
wraz z szefem Komisji Europejskiej J. M. Barroso
zaproponowali, aby w poszukiwaniu wspólnych roz-
wiązań o charakterze globalnym oraz kształtu nowej
architektury finansowej na świecie podnieść rangę
dyskusji i ustaleń na forum G-20, organizując spo-
tkania w formacie szefów państw. Pierwsze takie
824
spotkanie miało miejsce w Waszyngtonie w dniu
15 listopada 2008 r. Do udziału w nim, oprócz przy-
wódców państw G-20, zaproszono dyrektora zarzą-
dzającego MFW, prezesa Banku Światowego, sekre-
tarza generalnego ONZ oraz przewodniczącego Fo-
rum Stabilności Finansowej. Dodatkowo zaproszenia
od gospodarzy spotkania otrzymały Hiszpania i Ho-
landia, które wchodziły w skład reprezentacji Unii
Europejskiej. Należy jednak podkreślić, że zostały
one zaproszone na zasadach doproszenia, a nie „od-
stąpienia” miejsca przez inny kraj.
Drugi szczyt G-20 miał miejsce 2 kwietnia br.
w Londynie. Oprócz członków G-20, Holandii, Hisz-
panii i Czech (jako prezydencji UE) zaproszono tak-
że, dla zapewnienia większej reprezentacji krajów
rozwijających się i tym samym bardziej zrównoważo-
nej reprezentacji regionalnej, przewodniczącego NE-
PAD (Nowe Partnerstwo na rzecz Rozwoju Afryki
– obecnie Etiopia) oraz ASEAN (Stowarzyszenie Kra-
jów Azji Południowo-Wschodniej – obecnie Tajlandia).
W szczycie wziął udział również przewodniczący Ko-
misji Europejskiej oraz przewodniczący Komisji
Unii Afrykańskiej, jak również szefowie różnych in-
stytucji międzynarodowych. Jednym z uzgodnień
w sferze instytucjonalnej było powołanie nowej Rady
Stabilności Finansowej (Financial Stability Board,
FSB), która zastąpi Forum Stabilności Finansowej
(FSF). W jej skład wejdą wszyscy członkowie G-20,
członkowie FSF (wśród których jest m.in. Szwajca-
ria), Hiszpania oraz Komisja Europejska. Uczestni-
czą w niej gubernatorzy banków centralnych lub ich
zastępcy, szefowie organów nadzoru finansowego
oraz wiceministrowie finansów. Ma ona współpra-
cować z MFW w celu stworzenia mechanizmu wcze-
snego ostrzegania przed ryzykiem makroekono-
micznym i finansowym.
Biorąc pod uwagę aspiracje Polski do aktywnego
włączenia się w globalną dyskusję nad architekturą
finansową świata, MSZ podjęło sondażowe rozmowy
z głównymi państwami członkowskimi G-20 dla zba-
dania możliwości rozszerzenia grupy o nowe kraje.
Z kontaktów z administracjami m.in. USA, Wielkiej
Brytanii, Niemiec, Francji i Korei Płd. wynikało,
że w najbliższym czasie G-20 nie planuje przyjmowa-
nia nowych członków, a jej priorytetem jest osiągnię-
cie kompromisu w sprawach dotyczących zapobiega-
niu pogłębiającemu się kryzysowi.
W rozmowach o włączenie Polski do dyskusji na
forum G-20 w odpowiedzi na nasze argumenty pada-
ły najczęściej następujące kontrargumenty:
— grupa G-20 nie jest zbudowana jedynie na ba-
zie wielkości PKB i wynikającego stąd potencjału
gospodarczego, m.in. w jej składzie nie są reprezen-
towane państwa europejskie, których PKB jest wyż-
szy od PKB Polski,
— państwa europejskie są „nadreprezentowane”
w składzie zarówno G-7, jak i G-20, co jest akcento-
wane przede wszystkim przez kraje rozwijające się
i tzw. gospodarki wschodzące,
— powołując w 1999 r. G-20, zamierzano stworzyć
ciało bardziej reprezentatywne niż G7, ale jednocze-
śnie na tyle wąskie, by zachować możliwość bezpo-
średniej dyskusji; po dziesięciu latach okazało się, że
skład ten pozwala również uwzględnić przesunięcia
w globalnym układzie potencjałów gospodarczych
(udział Chin, Indii, Brazylii), powiększanie go o do-
datkowych uczestników (gdyż ewentualna wymiana
byłaby politycznie nierealna) może obniżyć efektyw-
ność pracy tego grona,
— Polska jest członkiem Unii Europejskiej i na
tym forum (Ecofin i Rada Europejska) aktywnie
współuczestniczy w pracach nad reformą globalnej
architektury finansowej, a dodatkowo przewodniczą-
cy Komisji bierze udział w pracach G-20.
Nieobecność Polski w grupie G-20 nie oznacza
braku możliwości wypowiadania się na tematy glo-
balnej architektury finansowej. Takie możliwości
daje m.in. uczestnictwo w Ecofin oraz w pracach or-
ganizacji międzynarodowych (Bank Światowy, MFW,
OECD). W gestii ministra finansów leży również de-
cyzja o podjęciu ewentualnych starań o dołączenie do
prac FSB, przy czym podejmując takie decyzje, nale-
ży być świadomym zarówno korzyści, jak i związa-
nych z tym kosztów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie niewystarczających środków PFRON
skierowanych do samorządów (9389)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 5 maja 2009 r., znak SPS-023-
-9389/09, interpelację poseł Joanny Fabisiak w spra-
wie niewystarczających środków Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych skiero-
wanych do samorządów, proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień:
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
przewidywanego wykonania przychodów na rok 2009
z tytułu wpłat zakładów pracy, uprzejmie wyjaśniam,
że ze względu na mniejszy niż przyjęto wzrost prze-
ciętnego zatrudnienia (spadek o 18,1%), większe niż
przyjęto obniżenie wpłat na podstawie art. 22 ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.)
(wzrost o 17,2%), mniejszy niż przyjęto wzrost prze-
ciętnego wynagrodzenia (spadek o 2,9%) i w konse-
kwencji dającą się zauważyć w I kwartale 2009 r.

tendencję malejącą, przychody z tytułu wpłat zakła-
dów pracy będą prawdopodobnie niższe. Tak więc nie
ma żadnych podstaw do przewidywania ponadplano-
wych przychodów w tym zakresie.
Ponadto pragnę podkreślić, że liczba pracowni-
ków niepełnosprawnych zarejestrowanych w syste-
mie SODiR stale rośnie, co pociąga za sobą wzrost
wydatków PFRON na dofinansowanie do wynagro-
dzeń (według danych PFRON liczba zatrudnionych
osób niepełnosprawnych u pracodawców objętych do-
finansowaniem do wynagrodzeń była w marcu bie-
żącego roku w stosunku do grudnia ubiegłego roku
wyższa o ponad 25 tys. osób, tj. o ok. 12%).
Mimo że kierownictwo PFRON podjęło intensyw-
ne działania w celu pozyskania dodatkowych środ-
ków, w chwili obecnej, biorąc pod uwagę niższe przy-
chody z tytułu wpłat zakładów pracy, jak również
zagrożenia związane z sytuacją gospodarczą kraju,
trudno jest określić wysokość środków, które mogły-
by być dodatkowo przeznaczone na zadania realizo-
wane przez samorządy.
PFRON ze zrozumieniem przyjmuje zaniepokoje-
nie jednostek samorządu terytorialnego zmniejsze-
niem środków PFRON przypadających według algo-
rytmu na realizację zadań ustawowych w 2009 r.
Należy jednak zaznaczyć, że osoby niepełnosprawne
wymagające wsparcia są przede wszystkim pełno-
prawnymi mieszkańcami województw i powiatów, co
oznacza, że ich potrzeby nie mogą i nie powinny być
w 100% finansowane z budżetu centralnego. Środki
przekazywane z PFRON są formą dofinansowania
realizacji przez samorządy zadania własnego polega-
jącego na wspieraniu ich niepełnosprawnych miesz-
kańców. Podział środków finansowych przekazanych
przez PFRON jest wyłącznym uprawnieniem samo-
rządu, a PFRON nie ma wpływu na to, jaka część
środków przeznaczana jest na poszczególne zadania
ustawowe (turnusy rehabilitacyjne, likwidację barier,
zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki po-
mocnicze). Zgodnie z art. 35a ust. 3 ww. ustawy to
nie PFRON, tylko rady powiatów w formie uchwały
określają zadania oraz wysokość środków finanso-
wych na ich realizację.
Pragnę również zwrócić uwagę, że proporcje wy-
datkowania środków PFRON przez samorządy prze-
czą tezie o braku znaczenia rehabilitacji społecznej
i konieczności jej przywrócenia. W 2008 r. na rehabi-
litację społeczną przeznaczono bowiem 83% środków
przekazanych samorządom na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 13 maja 2003 r. w spra-
wie algorytmu przekazywania środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych sa-
morządom wojewódzkim i powiatowym (Dz. U. z 2003 r.
Nr 88, poz. 808, z późn. zm.), a zaledwie 17% na reha-
bilitację zawodową.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
825
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie wprowadzenia rozporządzenia (WE)
nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego
i Rady rozszerzającego regulacje prawne
dotyczące m.in. funkcjonowania ubojni
i zakładów przetwórstwa mięsa (9390)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 maja 2009 r., znak SPS-023-9390/09,
przy którym przekazano interpelację pani poseł
Anny Zalewskiej w sprawie wprowadzenia regulacji
prawnych umożliwiających stosowanie odstępstw
w zakresie norm sanitarno-weterynaryjnych zawar-
tych w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 dotyczą-
cych funkcjonowania między innymi ubojni i zakła-
dów przetwórstwa mięsa, uprzejmie informuję, co
następuje.
Wymagania weterynaryjne dotyczące prowadze-
nia produkcji żywności pochodzenia zwierzęcego
określone są w odpowiednich krajowych i wspólnoto-
wych aktach normatywnych. Podstawowe wspólno-
towe akty prawne określające wymagania dla zakła-
dów to rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.
w sprawie higieny środków spożywczych (Dz. Urz.
WE L 139 z 30.04.2004 r., str. 1; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 319) oraz roz-
porządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustana-
wiającego szczególne przepisy dotyczące higieny
w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęce-
go (Dz. Urz. WE L 139 z 30.04.2004 r., str. 55; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 14).
Przepisy zawarte w ww. rozporządzeniach wspólno-
towych są elastyczne i określają minimalne wyma-
gania dotyczące higieny i bezpieczeństwa pozyski-
wania żywności. Stosowana w ww. rozporządze-
niach terminologia: „w miarę potrzeby”, „odpowied-
nie”, „wystarczające”, zakłada, że w pierwszej in-
stancji decyzja, czy konkretne wymaganie jest
w danym zakładzie niezbędne, właściwe, odpowied-
nie, czy wystarczające dla zapewnienia wysokiego
poziomu ochrony konsumentów w odniesieniu do
bezpieczeństwa produkowanej żywności, biorąc pod
uwagę specyfikę prowadzonej produkcji, w tym jej
wielkość i zakres, należy do podmiotu odpowiedzial-
nego za ten zakład.
Ponadto należy zauważyć, że w Polsce istnieje
grupa zakładów o małej zdolności produkcyjnej, któ-
re obecnie na podstawie art. 4 rozporządzenia Komi-
sji (WE) nr 2076/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. usta-
nawiającego środki przejściowe do celów wdrożenia
rozporządzeń (WE) nr 853/2004, (WE) nr 854/2004
oraz (WE) nr 882/2005 Parlamentu Europejskiego
826
i Rady oraz zmieniającego rozporządzenia (WE)
nr 853/2004 oraz (WE) nr 854/2004 (Dz. Urz. UE L
338 z 22.12.2005, str. 83, z późn. zm.) korzystają
z tzw. okresu przejściowego, tj. otrzymały pięcioletni
okres na uzyskanie zatwierdzenia zgodnie z przepi-
sami rozporządzeń wspólnotowych. Zakłady te do
dnia 31 grudnia 2009 r. powinny spełnić wymagania
odpowiednich przepisów prawa, w tym wskazanych
w załączniku III rozporządzenia (WE) nr 853/2004.
Wyjaśnienia wymaga również kwestia możliwości
stosowania odstępstw od przepisów ww. rozporzą-
dzeń wspólnotowych. Zgodnie z przepisami art. 13
ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 oraz art. 10
ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 853/2004 odstępstwa
od wymogów zawartych w załącznikach do ww. roz-
porządzeń mogą zostać przyznane np. określonemu
zakładowi, grupie zakładów lub zakładom w jed-
nym lub wszystkich państwach członkowskich wy-
łącznie przez Komisję Europejską, np. w drodze de-
cyzji, w ramach realizacji jej uprawnień wykonaw-
czych. Uwzględniając powyższe, należy podkreślić,
że żadne z państw członkowskich, w tym również
Rzeczpospolita Polska, nie ma uprawnień do przy-
znawania odstępstw od wymagań określonych w ww.
rozporządzeniach wspólnotowych.
Niemniej jednak przepisy art. 13 ust. 3 rozporzą-
dzenia (WE) nr 852/2004 oraz art. 10 ust. 3 rozpo-
rządzenia (WE) nr 853/2004 dają państwom człon-
kowskim możliwość przyjęcia krajowych środków
dostosowujących wymogi ustanowione w załączniku
II rozporządzenia (WE) nr 852/2004 oraz w załącz-
niku III rozporządzenia (WE) nr 853/2004 w zakre-
sie umożliwienia dalszego korzystania z tradycyj-
nych metod, na każdym etapie produkcji, przetwarza-
nia i dystrybucji żywności lub w odniesieniu do przed-
siębiorstw zlokalizowanych w regionach o szczegól-
nych ograniczeniach geograficznych bądź też w od-
niesieniu do konstrukcji, rozplanowania i wyposa-
żenia zakładów, w których prowadzona jest produk-
cja żywności.
Ponadto należy podkreślić, że zgodnie z art. 13
ust. 5 (WE) nr 852/2004 oraz art. 10 ust. 5 rozporzą-
dzenia (WE) nr 853/2004 każde państwo członkow-
skie, które zamierza przyjąć krajowe środki dostoso-
wujące, zobowiązane jest powiadomić o tym pozosta-
łe państwa członkowskie i Komisję Europejską oraz
zobowiązane jest do uwzględnienia uwag zgłoszonych
przez państwa członkowskie lub Komisję do opraco-
wanych krajowych środków dostosowujących.
Uwzględniając ww. uprawnienia przyznane pań-
stwom członkowskim Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi w 2007 r. wystąpiło do organizacji społecz-
no-zawodowych z zapytaniem, czy są one zaintereso-
wane wprowadzeniem na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej środków dostosowujących wymogi usta-
nowione w załączniku II rozporządzenia (WE) nr 852/
2004 oraz w załączniku III rozporządzenia (WE)
nr 853/2004 w zakresie umożliwienia dalszego ko-
rzystania z tradycyjnych metod, na każdym etapie
produkcji, przetwarzania i dystrybucji produktów
pochodzenia zwierzęcego. Należy podkreślić, że or-
ganizacje te nie wyraziły zainteresowania wprowa-
dzeniem środków dostosowujących w powyższym
zakresie.
Niemniej jednak, w związku z informacjami o pro-
blemach mogących wystąpić przy spełnianiu wyma-
gań określonych w rozporządzeniach (WE) nr 852/
2004 i 853/2004 przez podmioty związane z produk-
cją tradycyjną, pomimo braku sugestii ze strony or-
ganizacji społecznych, w resorcie rozpoczęto prace
nad dostosowaniem odpowiednich wymagań, czego
odzwierciedleniem stał się projekt rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie wymagań
weterynaryjnych przy produkcji produktów mlecz-
nych o tradycyjnym charakterze. W chwili obecnej
trwa procedura notyfikacji przedmiotowego projektu
rozporządzenia.
Należy również podkreślić, że na początku 2009 r.
ministerstwo rozesłało drogą elektroniczną do przed-
stawicieli organizacji branżowych skupiających pro-
ducentów żywności pochodzenia zwierzęcego pismo
z załączoną notyfikacją rozporządzenia federalnego
ministra zdrowia i kobiet w Austrii w sprawie dosto-
sowania określonych przepisów dotyczących higieny
artykułów żywnościowych, o której mowa w interpe-
lacji. Rozwiązania proponowane w ww. notyfikacji
nie są jednak odstępstwami od wymagań rozporzą-
dzeń wspólnotowych, a stanowią jedynie dostosowa-
nia do pewnych przepisów tych rozporządzeń.
W odpowiedzi na przedmiotowe pismo do resortu
wpłynęły tylko dwie odpowiedzi reprezentujące sta-
nowiska dwóch dużych zakładów mięsnych, w któ-
rych zawarto opinię, że nie ma potrzeby wprowadze-
nia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dostoso-
wań do przepisów prawa, podobnych do przyjętych
przez Austrię.
Pomimo braku zainteresowania podmiotów re-
prezentujących małe i średnie zakłady mięsne przy-
jęciem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej prze-
pisów dostosowawczych do wymagań rozporządzeń
(WE) nr 852/2004 oraz 853/2004, w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęto inicjatywę stworze-
nia podstaw prawnych umożliwiających podmiotom
działającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
wprowadzenie w rzeźniach, zakładach rozbioru i prze-
twórstwa mięsa rozwiązań w zakresie konstrukcji,
rozplanowania i wyposażenia zakładów, które nie
naruszając ogólnych wymagań rozporządzenia (WE)
nr 852/2004 oraz (WE) nr 853/2004, będą łatwiejsze
lub mniej kosztowne do zrealizowania. W związku
z powyższym opracowano dwa projekty rozporzą-
dzeń, z których jeden dotyczy rzeźni, a drugi zakła-
dów rozbioru i przetwórstwa mięsa.
W celu ułatwienia funkcjonowania niewielkich
zakładów, które nie prowadzą intensywnego uboju
zwierząt lub prowadzą rozbiór i produkcję produktów
i wyrobów mięsnych w ograniczonym zakresie, uzna-
no za konieczne określenie na poziomie krajowym
wymagań dla takich przedsiębiorstw, które stanowią
dostosowanie niektórych wymagań strukturalnych

wskazanych w przepisach wspólnotowych. Ze wzglę-
du na specyfikę organizacji produkcji w takich zakła-
dach możliwe jest bez szkody dla konieczności zapew-
nienia bezpieczeństwa produkowanej żywności przy-
jęcie innych niż wymaganych przepisami wspólnoto-
wymi rozwiązań dotyczących konstrukcji, rozplano-
wania i wyposażenia. Przyjęcie takich rozwiązań,
w wielu przypadkach wymagających mniejszego na-
kładu finansowego, dotyczących struktury zakładu,
alternatywnych do określonych w załączniku III do
rozporządzenia (WE) nr 853/2004 powinno przyczy-
nić się do wyrównania konkurencyjności małych
i średnich przedsiębiorstw w stosunku do dużych za-
kładów oraz do stworzenia szansy wejścia na rynek
nowym podmiotom, bez konieczności realizowania
z ich strony stanowiących nadmierne obciążenie in-
westycji. Zapewnienie konkurencyjności małych i śred-
nich zakładów ma szczególnie istotne znaczenie, bio-
rąc pod uwagę fakt, że koszty inwestycji przekładają
się w nich na znacznie mniejsze ilości przetwarza-
nych i sprzedawanych produktów niż ma to miejsce
w zakładach prowadzących intensywną produkcję.
Ponadto określone w projektowanym rozporządzeniu
dostosowania mogą przyczynić się do umożliwienia
dalszego funkcjonowania niektórych zakładów o ma-
łej zdolności produkcyjnej, które obecnie korzystają
z okresu przejściowego na podstawie art. 4 rozporzą-
dzenia Komisji (WE) nr 2076/2005.
W projektach rozporządzeń przyjęto, że z określo-
nych dostosowań będą mogły korzystać tylko te za-
kłady, które nie przekraczają wskazanych limitów
produkcyjnych, oraz że mięso pochodzące z zakładów
korzystających z dostosowań będzie mogło być wpro-
wadzane tylko na rynek krajowy.
Niemniej jednak, w przypadku wejścia w życie
przepisów zawartych w ww. projektach, zakłady będą
mogły korzystać z wybranych lub wszystkich dostoso-
wań jedynie przy założeniu, że wszystkie inne przepi-
sy prawa wspólnotowego, w odniesieniu do których nie
określono w prawie krajowym innych wymagań, będą
musiały być w tych przedsiębiorstwach spełnione.
Projekty rozporządzeń, o których mowa powyżej,
w najbliższym czasie będą przekazane do konsultacji
z organizacjami społecznymi, które będą mogły wy-
razić swoje opinie w odniesieniu do zaproponowanych
rozwiązań.
Należy podkreślić, że przepisy ww. projektów, ze
względu na przedmiot ich regulacji, będą podlegać
obowiązkowi notyfikacji zgodnie z rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie
sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfi-
kacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039
oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597). W związku z powyż-
szym treść opublikowanych rozporządzeń w dużej
mierze zależeć będzie od uwag Komisji Europejskiej
oraz innych państw członkowskich.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi przykłada szczególną uwagę do losów ma-
łych i średnich przedsiębiorstw, czego wyrazem jest
827
fakt, że zarówno w odniesieniu do prowadzenia pro-
dukcji produktów o tradycyjnym charakterze, jak
i w zakresie konstrukcji, rozplanowania i wyposaże-
nia zakładów, w których prowadzona jest produkcja
żywności, wykazano inicjatywę i podjęto prace nad
wdrożeniem odpowiednich rozwiązań.
Niemniej jednak należy zauważyć, że państwo
członkowskie, które zamierza przyjąć tego rodzaju
środki krajowe, ma obowiązek zgłaszania propono-
wanych rozwiązań, w celu przejrzystości, Komisji
Europejskiej i innym państwom członkowskim Unii
Europejskiej, które mają prawo do przedstawiania
uwag. W sytuacji, gdy uwagi prowadzą do rozbież-
ności poglądów, problem może stać się przedmiotem
obrad Stałego Komitetu do Spraw Łańcucha Żyw-
nościowego i Zdrowia Zwierząt i może dojść do pod-
jęcia decyzji w przedmiotowej sprawie, np. co do
słuszności i celowości wprowadzanych przez dane
państwo członkowskie dostosowań. Procedura zwią-
zana z przyjęciem takich środków jest więc procesem
długotrwałym i nie zawsze gwarantującym osiągnie-
cie sukcesu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
służebności przesyłu (9391)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 8 maja 2009 r., znak
SPS-023-9391/09, interpelację posła Włodzimierza
Kuli w sprawie zmiany przepisów dotyczących słu-
żebności przesyłu, przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Instytucja służebności przesyłu została wprowa-
dzona ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie usta-
wy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 116, poz. 731). Miała ona na celu prawne
uregulowanie kwestii związanych z przebiegiem urzą-
dzeń przesyłowych (przede wszystkim linii elektro-
energetycznych) na gruntach osób trzecich.
Problem udostępniania gruntów Skarbu Pań-
stwa będących w zarządzie Lasów Państwowych
pod linie elektroenergetyczne jest nierozwiązany od
wielu lat. Dotyczy on w zasadzie nie nowych, lecz
istniejących linii elektroenergetycznych. Przyczyną
828
zaistniałych trudności jest nieuregulowana sprawa
obciążeń podatkowych za grunty znajdujący się pod
tymi liniami.
Otóż zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 stycz-
nia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) grunty te jako
niezwiązane z gospodarką leśną podlegają opodatko-
waniu podatkiem od nieruchomości, a nie przepisom
ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku le-
śnym (Dz. U. Nr 9, poz. 31, ze zm.). Przy czym z re-
guły jest to najwyższa stawka, tj. przewidziana za
grunty związane z prowadzeniem działalności gospo-
darczej. Dotyczy to gruntów oznaczonych w powszech-
nej ewidencji jako tereny różne („Tr”), po ich wyłącze-
niu z produkcji leśnej na podstawie przepisów ustawy
z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i le-
śnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266, ze zm.).
Opisana sytuacja powoduje, że gminy nakładają
na zarządcę gruntów, czyli Lasy Państwowe, poda-
tek od nieruchomości wg stawki jak dla gruntów
związanych z prowadzeniem działalności gospodar-
czej (energetycznej), pomimo że prowadzą wyłącznie
działalność z zakresu gospodarki leśnej. Taka sytu-
acja naraża Lasy Państwowe zarządzające mieniem
Skarbu Państwa na nieuzasadnione obciążenia po-
datkowe.
Pragnę zauważyć, że ustanawianie służebności
przesyłu w odniesieniu do gruntów Skarbu Państwa
w zarządzie Lasów Państwowych nie rozwiązuje po-
wstałego problemu, ponieważ ustanowienie ograni-
czonego prawa rzeczowego, jakim jest służebność, nie
przenosi obowiązku podatkowego na właściciela linii.
Natomiast spółki energetyczne odmawiają zawiera-
nia umów cywilnoprawnych o charakterze zobowią-
zaniowym (najem, dzierżawa) przenoszących obowią-
zek podatkowy na właścicieli linii energetycznych.
Jednocześnie przepisy ustawy z dnia 28 września
1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, ze
zm.) nie przewidują obciążenia gruntów będących
w zarządzie Lasów Państwowych służebnością prze-
syłu. Niemniej jednak gdyby nawet przyjąć dopusz-
czalność zawierania umów o ustanowienie służebno-
ści przesyłu, to określona w umowie odpłatność za
takie obciążenie gruntu powinna co najmniej w peł-
ni pokryć zobowiązania podatkowe Lasów Państwo-
wych. Na takie rozwiązanie nie zgadzają się jednak
właściciele linii elektroenergetycznych.
Nie podzielam poglądu posła Włodzimierza Kuli
o rzekomo istniejącym konflikcie pomiędzy Lasami
Państwowymi i firmami branży energetycznej w za-
kresie udostępniania terenów leśnych pod budowę
nowych linii elektroenergetycznych. Realizacja inwe-
stycji w tym zakresie dokonuje się po zmianie prze-
znaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne w miej-
scowym planie zagospodarowania przestrzennego na
podstawie przepisów o ochronie gruntów rolnych i le-
śnych oraz przepisów o planowaniu i zagospodarowa-
niu przestrzennym.
Również nie widzę w takich przypadkach proble-
mu obciążeń podatkowych za udostępniane na ten
cel grunty. Otóż zgodnie z przepisami ww. ustawy
o ochronie gruntów rolnych i leśnych podmiot stara-
jący się o wydanie stosownej decyzji wyłączającej
grunty leśne z produkcji musi wykazać się posiada-
niem tytułu prawnego do takich gruntów uzyskane-
go w drodze ich kupna bądź zawarciem stosownej
umowy najmu lub dzierżawy. W efekcie obowiązek
podatkowy za takie grunty zostanie przeniesiony na
właściciela linii energetycznej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że aktualnie trwają pra-
ce nad nowelizacją ustawy o lasach, w trakcie któ-
rych będzie rozważana kwestia przyjęcia odpowied-
niego zapisu, który umożliwiałby ustanawianie m.in.
służebności przesyłu na gruntach Skarbu Państwa
będących w zarządzie Lasów Państwowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
służebności przesyłu (9391)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Włodzimierza Kuli przeka-
zaną przy piśmie z dnia 8 maja 2009 r., znak: SPS-
-023-9391/09, w sprawie zmiany przepisów dotyczą-
cych służebności przesyłu uprzejmie informuję, co
następuje.
Odnośnie do pierwszego z postawionych pytań:
Czy przewidywana jest w najbliższym czasie zmiana
przepisów dotyczących służebności przesyłu, polega-
jąca na wprowadzeniu jasnego algorytmu, przy po-
mocy którego można obliczyć wartość odszkodowa-
nia dla właścicieli terenów, przez które przebiegają
bądź mają przebiegać linie energetyczne, lub też
ustaleniu widełek maksymalnych wartości poszcze-
gólnych roszczeń? – pragnę uprzejmie przekazać na-
stępującą informację.
Ministerstwo Gospodarki, mając świadomość, że
rozwiązania zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia
1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93, z późn.
zm.) w zakresie służebności przesyłu są niewystar-
czające, aby w pełni uregulować kwestie gruntów pod
istniejącymi już urządzeniami liniowymi, jak rów-
nież gruntów pod nowo planowanymi urządzeniami,
podjęło zgodnie z Programem Prac Legislacyjnych

Rady Ministrów na I półrocze 2009 r. prace nad za-
łożeniami do projektu ustawy mającej na celu likwi-
dację barier przy planowaniu i realizacji inwestycji
liniowych. Ustawa ta miałaby w szczególności nor-
mować zasady wyodrębniania gruntów, na których
będą lokowane urządzenia liniowe mające znaczenie
z uwagi na realizację celu publicznego. W związku
z powyższym w przedmiotowej ustawie znajdą się re-
gulacje mówiące, że pozyskiwanie takich nierucho-
mości ma polegać na tworzeniu specjalnych pasów
gruntu, na których lokowane zostaną tego typu urzą-
dzenia, ponadto ma ona również określać rodzaje
urządzeń umieszczanych w tych specjalnie wydzielo-
nych terenach. W przedmiotowych założeniach po-
winny się znaleźć również rozwiązania dla takiej
kwestii jak uregulowanie i uproszczenie zasad umiesz-
czania w tych pasach urządzeń liniowych celu pu-
blicznego.
Planowana ustawa podejmie również próbę unor-
mowania kwestii obecnie bardzo trudnej i drażliwej,
a mianowicie stanu prawnego nieruchomości pod już
istniejącymi i funkcjonującymi urządzeniami linio-
wymi. Uregulowanie tej kwestii mogłoby się odbywać
podobnie jak lokowanie nowych urządzeń liniowych,
a mianowicie na zasadzie wydzielania specjalnych
pasów gruntu. Natomiast co do określenia wysokości
samych odszkodowań informuję, że w przypadku po-
zyskania gruntów drogą służebności przesyłu usta-
wa Kodeks cywilny w pewnym sensie reguluje kwe-
stię wysokości wypłacanych odszkodowań. Mianowi-
cie stanowi ona, że utworzenie takiej służebności ma
nastąpić na podstawie umowy zawieranej pomiędzy
właścicielem nieruchomości a przedsiębiorcą. Zgod-
nie z wolą stron ustanowienie służebności może na-
stąpić odpłatnie lub bez wynagrodzenia. Natomiast
stosownie do art. 3052 ww. ustawy, jeżeli właściciel
odmówi zawarcia umowy o ustanowienie służebności
przesyłu, a jest ona konieczna dla właściwego korzy-
stania z urządzeń infrastruktury technicznej, przed-
siębiorca może żądać jej ustanowienia za odpowied-
nim wynagrodzeniem na drodze sądowej. Na podsta-
wie powyższego przepisu sądowego ustanowienia
służebności przesyłu za wynagrodzeniem będzie
mógł żądać również właściciel nieruchomości. Wyso-
kość tego wynagrodzenia każdorazowo będzie okre-
ślał sąd, zapewne korzystając z pomocy opinii biegłe-
go. Jednak zapisy te z racji swojej ogólności często
prowadzą do licznych sporów pomiędzy przedsiębior-
stwami będącymi właścicielami urządzeń liniowych
a właścicielami gruntów, na których terenie ma być
ustanowiona służebność przesyłu. Spory te swój finał
znajdują w sądzie, co prowadzi do generowania do-
datkowych kosztów dla tych przedsiębiorstw. W związ-
ku z powyższym w Ministerstwie Gospodarki podję-
te zostały prace mające na celu wypracowanie roz-
wiązań dla pełniejszego uregulowania kwestii wyso-
kości odszkodowań.
Natomiast co do odpowiedzi na drugie z postawio-
nych przez pana posła pytań: W jaki sposób minister-
stwo zamierza rozwiązać problem braku porozumie-
829
nia w przedmiotowej sprawie pomiędzy spółkami
Skarbu Państwa, Lasami Państwowymi i spółkami
energetycznymi, odpowiedzialnymi za przesył ener-
gii? – uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Go-
spodarki przed przystąpieniem do prac nad likwida-
cją barier przy planowaniu i realizacji inwestycji li-
niowych podjęto próbę przeprowadzenia analizy
obecnie obowiązujących przepisów pod kątem prze-
szkód, jakie niosą one ze sobą przy realizacji przed-
miotowego celu. W związku z tym przeprowadzone
zostały konsultacje z przedsiębiorstwem PSE Opera-
tor SA, właścicielem elektroenergetycznej sieci prze-
syłowej oraz Polskim Towarzystwem Przesyłu i Roz-
działu Energii Elektrycznej, zmierzające do wskaza-
nia przepisów, które takie bariery zawierają oraz
określenia potrzeby ich zmiany. W wyniku przepro-
wadzonej analizy okazało się, że przeszkody te znaj-
dują się co najmniej w kilku obecnie obowiązujących
aktach prawnych, w tym w ustawie z dnia 28 wrze-
śnia 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435,
z późn. zm.). W związku z powyższym pragnę poin-
formować, że mając świadomość problemów i konflik-
tów, jakie występują pomiędzy przedsiębiorstwami
a Lasami Państwowymi dotyczącymi udostępnienia
terenów leśnych pod budowę nowych i rozbudowę już
istniejących urządzeń liniowych planowane jest roz-
wiązanie przedmiotowego problemu w przygotowy-
wanej ustawie, której celem będzie doprowadzenie do
likwidacji wszelkich barier przy planowaniu i reali-
zacji inwestycji liniowych.
Wyrażam przekonanie, że przedstawione wyja-
śnienia stanowią wyczerpującą odpowiedź na inter-
pelację pana posła Włodzimierza Kuli.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie renty rodzinnej (9392)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 8 maja 2009 r., znak: SPS-023-9392/09, doty-
czące interpelacji pana posła Piotra Józefa Klima
w sprawie renty rodzinnej dla studenta seminarium
duchownego przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z generalną zasadą zawartą w przepisach
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) prawo do ren-
ty rodzinnej przysługuje dzieciom do momentu ukoń-
830
czenia 16 roku życia. Jednakże w przypadku gdy
dziecko po osiągnięciu 16 roku życia nadal kształci
się w szkole, spełnia warunki do pobierania renty
rodzinnej do ukończenia nauki, nie dłużej jednak niż
do osiągnięcia wieku 25 lat życia.
Zatem bez względu na rodzaj szkoły, do której
uczęszcza uprawniony, ukończenie 25 roku życia po-
woduje ustanie prawa do renty rodzinnej, chociażby
do osiągnięcia wieku nie zakończył on procesu zdo-
bywania wykształcenia. Wyjątkiem od tej regulacji
jest art. 68 ww. ustawy, z którego treści wynika, iż
jeżeli dziecko osiągnęło 25 lat życia, będąc na ostat-
nim roku studiów w szkole wyższej, prawo do renty
rodzinnej przedłuża się do zakończenia tego roku
studiów.
W związku z faktem, iż w obowiązujących prze-
pisach prawnych nie ma przepisów szczególnych,
które określałyby, w sposób preferencyjny, upraw-
nienia do renty rodzinnej dla studentów seminariów
duchownych, w przedmiotowym zakresie obowiązu-
ją przepisy jak dla ogółu ubezpieczonych. Stworze-
nie regulacji, które traktowałyby w sposób uprzy-
wilejowany wybraną grupę uprawnionych byłoby
sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości obywa-
teli wobec prawa.
Wyrażam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wystarczające.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza
oraz grupy posłów
w sprawie sposobu przeliczania emerytur
osobom, które po przejściu
na wcześniejszą emeryturę powróciły do pracy
i przepracowały powyżej 30 miesięcy (9394)
W związku z przesłaną przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 8 maja 2009 r., znak: SPS-023-
-9394/09, interpelacją pana posła Krzysztofa Tysz-
kiewicza oraz grupy posłów w sprawie sposobu prze-
liczania emerytur osobom, które po przejściu na
wcześniejszą emeryturę powróciły do pracy i prze-
pracowały powyżej 30 miesięcy, uprzejmie wyja-
śniam, że zasady ponownego ustalania wysokości
świadczenia są uregulowane przepisami art. 110, 112
i 113 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.).
Niezależnie od tego, jak długo emeryt kontynu-
ował pracę podlegającą ubezpieczeniom społecznym,
zawsze ma prawo zgłosić wniosek o uwzględnienie
w wymiarze emerytury okresu ubezpieczenia przy-
padającego po nabyciu prawa do emerytury. Za każdy
rok składkowy dotychczasowa kwota emerytury
wzrasta o 1,3% podstawy wymiaru, a za każdy rok
nieskładkowy o 0,7% podstawy wymiaru. Wniosek
o doliczenie stażu pracy można składać nie częściej
niż co kwartał (art. 112 i 113).
Ponadto osoba, która po przyznaniu emerytury
kontynuowała pracę i podlegała obowiązkowi ubez-
pieczeń emerytalnego i rentowych, może też ją prze-
liczyć od nowej kwoty bazowej, jeżeli zgłosi wniosek
o jej obliczenie od nowej podstawy wymiaru, ustalo-
nej z uwzględnieniem przychodów osiąganych po
przyznaniu emerytury, i spełni warunki, o których
mowa w art. 110 ww. ustawy. Zgodnie z tymi przepi-
sami wysokość emerytury oblicza się ponownie z za-
stosowaniem nowej kwoty bazowej zarówno w części
socjalnej (składnik emerytury stanowiący 24% kwo-
ty bazowej), jak i w części zależnej od podstawy wy-
miaru, jeżeli do obliczenia nowej podstawy wymiaru
świadczenia ustalonego w sposób określony w art. 15
wskazano podstawę wymiaru składek w całości lub
w części przypadającą po jego przyznaniu, a nowy
wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy
od poprzedniego.
Warunek posiadania wyższego wskaźnika wyso-
kości podstawy wymiaru nie jest wymagany, jeżeli
emeryt – od dnia ustalenia prawa do świadczenia do
dnia złożenia wniosku o jego ponowne obliczenie od
nowej podstawy wymiaru – nie pobierał emerytury
(wypłata była całkowicie zawieszona) lub okres wska-
zany do ustalenia podstawy wymiaru przypada w ca-
łości po przyznaniu emerytury, a nowy wskaźnik
podstawy wymiaru wynosi co najmniej 130%.
Możliwość przeliczenia emerytury od nowej kwo-
ty bazowej mają zatem tylko te osoby, które zgłosiły
wniosek o obliczenie jej od nowej podstawy wymiaru,
ustalonej (choćby w części) od zarobków stanowią-
cych podstawę wymiaru składek po nabyciu prawa
do emerytury (art. 110). W wyroku z dnia 18 listopa-
da 2008 r., sygn. akt P 47/07, Trybunał Konstytucyj-
ny orzekł, że art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych w zakresie, w jakim uzależnia
prawo do ponownego obliczenia emerytury od wska-
zania do jej obliczenia podstawy wymiaru składki na
ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytal-
ne i rentowe, przypadającej w całości lub w części po
przyznaniu świadczenia, jest zgodny z art. 32 ust. 1
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Nie ma zatem możliwości przeliczenia emerytury
od nowej kwoty bazowej tylko dlatego, że emeryt kon-
tynuował ubezpieczenie przez 30 miesięcy. Posiada-
nie co najmniej tak długiego okresu ubezpieczenia po
nabyciu prawa do wcześniejszej emerytury ma nato-
miast znaczenie w przypadku osoby urodzonej przed
1949 r., która po nabyciu prawa do wcześniejszej eme-
rytury osiągnęła powszechnie obowiązujący wiek
emerytalny (60 lat – kobieta, 65 lat – mężczyzna)

i zgłosiła wniosek o przyznanie drugiej emerytury na
podstawie art. 27 ww. ustawy, którą oblicza się we-
dług zasad określonych w art. 21 i 53 ustawy. Eme-
rytowi jest wypłacane jedno z przysługujących mu
świadczeń.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z FUS podstawę wy-
miaru tej drugiej emerytury stanowi kwota podsta-
wy wymiaru wcześniejszej emerytury w wysokości
uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne
waloryzacje przypadające po ustaleniu prawa do tej
emerytury (art. 21 ust. 2 pkt 1 w związku z ust. 1 pkt 1).
Przyznając drugą emeryturę, organ rentowy nie ob-
licza podstawy wymiaru, bo jej wysokość jest już
ustalona (stanowi ją zwaloryzowana kwota podstawy
wymiaru wcześniejszej emerytury). Zgodnie z prze-
pisami art. 53 ww. ustawy emerytura wynosi:
1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19,
z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz
2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok
okresów składkowych,
3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok
okresów nieskładkowych.
Z art. 53 ust. 3 wynika, że tzw. część socjalną
nowej emerytury, wynoszącą 24% kwoty bazowej,
oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą przyję-
to do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie eme-
ryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypa-
dających do dnia nabycia uprawnień.
Przepisu tego nie stosuje się tylko wtedy, gdy za-
interesowany po nabyciu prawa do wcześniejszej eme-
rytury, której podstawa wymiaru służy do obliczenia
drugiej emerytury, podlegał ubezpieczeniu społecz-
nemu co najmniej przez 30 miesięcy (art. 53 ust. 4).
Jeśli emeryt spełnia ten warunek, wówczas część so-
cjalną nowo przyznanej emerytury oblicza się od
kwoty bazowej obowiązującej w dniu nabycia upraw-
nień do tego świadczenia. Jeśli nie, to część socjalną
nowej emerytury oblicza się od tej samej kwoty bazo-
wej, którą przyjęto do obliczenia podstawy wymiaru
wcześniej przyznanej emerytury (art. 53 ust. 3).
Z ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynika
zatem, że jedynie część socjalna nowej emerytury
może być ustalona z zastosowaniem nowej kwoty ba-
zowej pod warunkiem, że emeryt po przyznaniu
wcześniejszej emerytury podlegał ubezpieczeniu
przynajmniej przez 30 miesięcy.
Orzeczeniem z dnia 24 kwietnia 2006 r., sygn. akt
P 9/05 (Dz. U. Nr 75, poz. 530), Trybunał Konstytu-
cyjny stwierdził, że art. 53 ust. 3 i 4 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS
jest zgodny z wyrażoną w art. 2 konstytucji zasadą
sprawiedliwości społecznej oraz wyrażoną w art. 32
konstytucji zasadą równości wobec prawa i zakazu
dyskryminacji.
Przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS
umożliwiają osobie, która po przejściu na emeryturę
podjęła pracę zarobkową objętą ubezpieczeniem eme-
rytalnym i rentowym, przeliczenie emerytury od no-
wej podstawy wymiaru w oparciu o art. 110 ustawy
831
o emeryturach i rentach z FUS, co jest równo-
znaczne z obliczeniem świadczenia przy zastoso-
waniu kwoty bazowej obowiązującej w dniu zgło-
szenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości
świadczenia.
W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyj-
nego nie znajduję uzasadnienia do wprowadzenia do-
datkowych preferencji w zakresie zasad obliczania
emerytury dla osób urodzonych przed 1949 r. Nie
byłoby to właściwe również z uwagi na kierunek
zmian, jakie w sposobie obliczania emerytury nastą-
piły w wyniku reformy emerytalnej. Fundamentem
nowego systemu emerytalnego, który dotyczy osób,
które urodziły się po 1948 r., jest nie tylko likwidacja
wcześniejszych emerytur, ale również powiązanie
wysokości emerytury z wysokością składek płaco-
nych przez cały okres aktywności zawodowej. W no-
wym systemie nastąpi pełna realizacja postulatu,
aby wysokość świadczeń nie była przypadkowa, lecz
odzwierciedlała staż pracy i podstawę wymiaru
w całym okresie opłacania składek na ubezpieczenie
społeczne.
Pragnę dodać, że wszystkie sprawy dotyczące
ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczenia
emerytalno-rentowego i obliczania ich wysokości roz-
strzygane są przez organy Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych, co jednoznacznie wynika z art. 115 ustawy
o emeryturach i rentach FUS oraz z art. 83 ust. 1
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.). ZUS jest instytucją zobowiązaną do
ustalania prawa i wysokości świadczeń przy ścisłym
i precyzyjnym stosowaniu obowiązujących przepisów.
Ma więc prawo wydać decyzję odmowną, a osoby za-
interesowane mogą dochodzić swoich praw w sądo-
wym postępowaniu odwoławczym (w myśl art. 118
ust. 7 wymienionej na wstępie ustawy o emeryturach
i rentach z FUS – zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych – według zasad
określonych w art. 4779–47714a ustawy z dnia 17 listo-
pada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego; Dz. U.
Nr 43, poz. 296, z późn. zm.). Stosownie do art. 365
§ 1 K.p.c. prawomocny wyrok sądu – niezależnie od
uzasadnienia tego rozstrzygnięcia – wiąże nie tylko
strony i sąd, który go wydał, lecz również inne sądy
i inne organy państwowe, w tym Zakład Ubezpieczeń
Społecznych.
Należy podkreślić, że orzeczenia sądowe, nieza-
leżnie od ich formy (uchwała, wyrok, postanowienie,
zarządzenie), nie stanowią – w odróżnieniu od ustaw
i rozporządzeń – konstytucyjnego źródła prawa po-
wszechnie działającego (art. 87 ust. 1 Konstytucji
RP). Przywołany przez pana posła wyrok Sądu Naj-
wyższego ma zatem moc wiążącą wyłącznie w tej
sprawie, w której został wydany.
Jednocześnie wyjaśniam, że do postępowania or-
ganu rentowego w sprawie świadczeń emerytalno-
-rentowych mają zastosowanie przepisy rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie
postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe
832
i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49,
z późn. zm.). Zgodnie z jego § 35 decyzja powinna
w szczególności zawierać wskazanie rodzaju świad-
czenia, którego dotyczy, powołanie przepisów praw-
nych, na których jest oparta, oraz pouczenie o trybie
i terminie odwołania. Pouczenie znajduje się na od-
wrocie druku każdej wydanej przez organ rentowy
decyzji, a więc wystarczy tylko dokładnie się z nim
zapoznać.
Odnosząc się do sprawy podejmowania pracy za-
wodowej przez emerytów, uprzejmie informuję, że
przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 17 paździer-
nika 2008 r. program „Solidarność pokoleń” jest pa-
kietem działań rządowych zmierzających do zwięk-
szenia zatrudnienia osób powyżej 50. roku życia.
Jednym z głównych problemów polityki społecznej
i polityki rynku pracy w Polsce jest bowiem niska
aktywność zawodowa tych osób, związana m.in.
z przechodzeniem na emeryturę przed osiągnięciem
powszechnego wieku emerytalnego, wynoszącego
60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn.
Celem tego programu jest zatem wprowadzenie
rozwiązań, które przede wszystkim będą motywować
osoby po 50. roku życia do późniejszego odchodzenia
z rynku pracy, a tym samym ograniczać liczbę osób
pobierających wcześniejsze emerytury, zwiększają-
cych obciążenia ponoszone przez ogół ubezpieczonych
niekorzystających z takich uprawnień i budżet pań-
stwa dotujący Fundusz Ubezpieczeń Społecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie prowadzenia stacji
kontroli pojazdów przez podmioty niebędące
przedsiębiorcami (9395)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 maja 2009 r., znak SPS-023-9395/09,
przekazujące interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie prowadzenia stacji kontroli pojazdów przez
podmioty niebędące przedsiębiorcami, uprzejmie in-
formuję, że zmiany wprowadzone ustawą z dnia 2 lip-
ca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę o swobo-
dzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807,
z późn. zm.) nie zmieniły w przepisach ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym zakre-
su podmiotowego przepisów określających działal-
ność stacji kontroli pojazdów. Przepis art. 83 ust. 2
Prawa o ruchu drogowym, w brzmieniu obowiązują-
cym w okresie od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia
21 sierpnia 2004 r. (tj. do dnia wejścia w życie Prze-
pisów wprowadzających ustawę o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej), jednoznacznie wskazywał, iż
zezwolenie na prowadzenie stacji kontroli pojazdów
może wyłącznie otrzymać przedsiębiorca. Ze wzglę-
du na obowiązującą w ww. okresie definicję przed-
siębiorcy, zawartą w przepisie art. 2 ust. 2 ustawy
z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności go-
spodarczej, szkoła, jako jednostka organizacyjna
niebędąca przedsiębiorcą, nie mogła uzyskać takie-
go zezwolenia.
Przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym obowią-
zujące do dnia dzisiejszego, zmienione na skutek wej-
ścia ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o swobo-
dzie działalności gospodarczej, w sposób analogiczny
określają możliwość podjęcia działalności w zakresie
badań technicznych pojazdów. I tak działalność pole-
gającą na prowadzeniu stacji kontroli pojazdów pro-
wadzić może obecnie wyłącznie przedsiębiorca.
Jednocześnie pragniemy zauważyć, że sytuacja
szkół i innych jednostek niebędących przedsiębior-
cami, które prowadziły stacje kontroli pojazdów
jeszcze przed dniem 1 stycznia 2001 r., może być
określona wyłącznie w oparciu o obowiązujące
w tym czasie przepisy przejściowe. I tak, przepis
przejściowy art. 4 ust. 6 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym
(która zawęziła możliwość wydawania zezwoleń
w tym zakresie wyłącznie do przedsiębiorców) stano-
wił faktycznie o utracie dotychczasowych uprawnień
(upoważnień) posiadanych przez przedsiębiorców
z dniem 1 stycznia 2003 r. Dotyczyło to jednak wy-
łącznie przedsiębiorców. Żaden inny przepis nie od-
nosił się do praw nabytych przez jednostki niebędące
przedsiębiorcami. Tym samym, wobec braku przepi-
su stanowiącego o wygaśnięciu uprawnień dla tych
jednostek i wobec konstytucyjnej zasady ochrony
praw nabytych, można ewentualnie przyjąć, że jed-
nostki organizacyjne niebędące przedsiębiorcami,
które realizowały badania techniczne pojazdów przed
1 stycznia 2002 r., nie utraciły możliwości dalszego
ich prowadzenia.
Podobną sytuację wprowadziła ustawa Przepisy
wprowadzające ustawę o swobodzie działalności go-
spodarczej, gdzie przepisy przejściowe art. 73 ust. 1,
3 i 8 odnoszą się wyłącznie do działalności gospo-
darczej realizowanej przez przedsiębiorców i tym
samym nie mają zastosowania do działalności po-
chodnej realizowanej przez podmioty niebędące
przedsiębiorcami. Tutaj także, ze względu na brak
konkretnej normy prawnej stanowiącej o utracie
praw nabytych przez podmioty nieprowadzące dzia-
łalności gospodarczej i niebędące przedsiębiorcą
oraz ze względu na konstytucyjną ochronę praw na-
bytych, wydaje się rzeczą zasadną przyjęcie tezy, iż
działające legalnie przed 21 sierpnia 2004 r. jednost-
ki (w tym szkoły) mogą nadal wykonywać badania
techniczne pojazdów.

Podsumowując, zdaniem resortu infrastruktury
stacje kontroli pojazdów prowadzone przez podmioty
niebędące przedsiębiorcami (w tym szkoły), które do
dnia 21 sierpnia 2004 r. przeprowadzały badania
techniczne pojazdów, mogą nadal prowadzić tę dzia-
łalność. Jednak obowiązujące przepisy nie pozwalają
na rozszerzenie zakresu oferowanych badań tech-
nicznych, przekształcenie stacji podstawowej na sta-
cję okręgową oraz powstanie nowych stacji kontroli
pojazdów tworzonych przez podmioty niebędące
przedsiębiorcami.
Jednocześnie informujemy, że Ministerstwo In-
frastruktury prowadzi prace legislacyjne nad nowym
projektem ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu,
w którym zawarte są docelowe rozwiązania umożli-
wiające prowadzenie stacji kontroli pojazdów przez
podmioty niebędące przedsiębiorcami. W czerwcu
2009 r. projekt ten będzie przedmiotem obrad Komi-
tetu Europejskiego Rady Ministrów oraz Komitetu
Stałego Rady Ministrów. Po przyjęciu przez rząd zo-
stanie skierowany do dalszych prac parlamentu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie włączenia części inwestycji
realizowanych przez PSE SA w gminie Kórnik
do inwestycji związanych z przygotowaniem
finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej w 2012 r. (9396)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Stanisława Steca prze-
kazaną pismem z dnia 8 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-
-9396-09) w sprawie włączenia części inwestycji re-
alizowanych przez PSE SA w gminie Kórnik do in-
westycji związanych z przygotowaniem finałowego
turnieju mistrzostw Europy w piłce nożnej w 2012 r.,
uprzejmie informuję, iż przedmiotowy projekt został
umieszczony w wykazie przedsięwzięć Euro 2012 sta-
nowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 12 października 2007 r. w sprawie wy-
kazu przedsięwzięć Euro 2012 (Dz. U. Nr 192, poz. 1385)
na wniosek wojewody wielkopolskiego z dnia 21 maja
2008 r. (sygn. WI.III-0711-3/2008).
Przedmiotowy wniosek o wprowadzenie do wyka-
zu przedsięwzięć Euro 2012 inwestycji pod nazwą
„Rozbudowa systemu zasilania elektroenergetyczne-
833
go aglomeracji poznańskiej” wpłynął do minister-
stwa sportu i turystyki w dniu 30 maja 2008 r.
W jego uzasadnieniu wojewoda wielkopolski uznał
wspomniane przedsięwzięcie jako niezbędne do prze-
prowadzenia finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012™, wskazując, że
w związku z prognozowanym kilkunastoprocento-
wym wzrostem poboru mocy w trakcie turnieju ist-
nieje realne ryzyko wystąpienia awarii systemowej
podczas przygotowania i organizacji imprez sporto-
wych. Jednocześnie wojewoda wielkopolski zazna-
czył, że w przedmiotowej sprawie wspólne działania
zaproponował prezes Zarządu PSE Operator SA.
Ponadto informuję, że wszechstronnej analizie
merytorycznej zasadności wprowadzenia poszczegól-
nych inwestycji do wykazu przedsięwzięć Euro 2012
dokonywała spółka PL.2012 sp. z o.o.
Pragnę nadmienić, że zgodnie z oceną meryto-
ryczną przedmiotowego przedsięwzięcia omawiana
inwestycja spełnia kryteria pozwalające na umiesz-
czenie jej w wykazie, a ponadto jest istotna z punktu
widzenia bezpieczeństwa energetycznego Poznania
także po zakończeniu turnieju finałowego Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012™.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie sprawowania nadzoru
nad działalnością PSE SA (9397)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka znak:
SPS-023-9397/09 z dnia 8 maja 2009 r., w załączeniu
którego została przekazana interpelacja pana Stani-
sława Steca, posła na Sejm RP, w sprawie sprawowa-
nia nadzoru nad działalnością spółki Polskie Sieci
Elektroenergetyczne Operator SA (PSE Operator
SA), przedstawiam stanowisko w sprawie.
Uprzejmie informuję, iż jest mi znana sprawa
sporu pomiędzy mieszkańcami miejscowości Ka-
mionki w gminie Kórnik, woj. wielkopolskie, a spół-
ką PSE Operator SA dotyczącego zakończenia bu-
dowy linii energetycznej 2x220 kV+2x400 kV we wsi
Kamionka.
Zaistniały spór ma charakter wielowątkowy i spro-
wadza się do faktu braku zgody mieszkańców ww.
wsi na przebudowę istniejącej linii 220 kV na linie:
2x220kV+2x400 kV w tej samej lokalizacji. Miesz-
834
kańcy forsują zmianę przebiegu planowanych linii,
np. przez las, bądź poprowadzenia ich pod ziemią.
Ponadto mieszkańcy zarzucają spółce Skarbu Pań-
stwa działania sprzeczne z prawem.
Należy wyjaśnić, iż spółka PSE Operator SA, jako
operator systemu przesyłowego, jest ustawowo zobo-
wiązany do zapewnienia rozbudowy infrastruktury
sieciowej zapewniającej wymagany poziom bezpie-
czeństwa dostaw energii elektrycznej. Aktualny stan
zasilania aglomeracji poznańskiej jest bardzo zły
i występuje realne zagrożenie powstania black-outu
o zasięgu obejmującym znaczny obszar Wielkopolski.
Ma to szczególny wymiar w związku z przyznaniem
miastu Poznań organizacji rozgrywek mistrzostw
Europy w piłce nożnej w roku 2012. Ukończenie „sys-
temu zasilania elektroenergetycznego aglomeracji
poznańskiej”, w tym linii Plewiska – Kromolice,
oznacza, że Poznań, a także cała Wielkopolska uzy-
skają alternatywne źródła zasilania z Elektrowni
Bełchatów i Opole, co pozwoli na spełnienie obowią-
zujących kryteriów niezawodności i praktycznie wy-
eliminuje istniejące zagrożenia.
Zakończenie budowy „systemu zasilania aglome-
racji poznańskiej” ma również duże znaczenie dla
systemu elektroenergetycznego kraju. Oznacza ono
zamknięcie pierścienia najważniejszych krajowych
połączeń sieci 400 kV obejmującego swoim zasięgiem
teren ponad połowy kraju, w tym miast takich jak
Warszawa, Szczecin, Gdańsk, Poznań i Wrocław. Nie
ma wątpliwości, że omawiana inwestycja służy inte-
resowi publicznemu.
Zdaniem PSE Operator SA Polskie Sieci Elektro-
energetyczne SA (PSE SA), tj. poprzedni właściciel
linii energetycznej, nie planowały realizacji inwesty-
cji na terenach istniejących osiedli mieszkaniowych.
To Rada Miasta i Gminy Kórnik podjęła 29 września
2000 r. uchwałę zmieniającą miejscowy plan zagospo-
darowania przestrzennego (MPZP) na obszarze
gminy i wytyczającą teren pod przyszłe osiedla
(w tym m.in. Osiedle Długie) w pobliżu istniejącej
linii 220 kV mimo wcześniejszych uzgodnień z PSE
SA dotyczących jej przebudowy na linię wielotorową.
Niestety, o podjętych uchwałach Rada Miasta i Gmi-
ny Kórnik nie poinformowała PSE SA.
PSE SA zobligowane przepisami ustawy o zago-
spodarowaniu przestrzennym przeprowadziły uzgod-
nienia ze społecznością lokalną co do budowy nowej
linii zarówno na etapie uchwalania studium kierun-
ków zagospodarowania przestrzennego gminy, jak
i miejscowego planu zagospodarowania przestrzen-
nego (MPZP). Przeprowadzenie takich uzgodnień
jest nieodłącznym elementem procedury. Poza tym
w trakcie wyłożenia projektu MPZP do publicznego
wglądu każdy mieszkaniec gminy Kórnik miał nie-
ograniczony dostęp do projektów studium i planu.
Zainteresowane osoby mogły składać w przewidzia-
nym ustawowo terminie uwagi do projektów. W inte-
resie PSE SA było poznanie opinii społeczności lokal-
nej dotyczącej realizacji zadania, wówczas bowiem
istniała możliwość wprowadzenia ewentualnych
zmian, takich jakich dokonano np. w sąsiedniej gmi-
nie Komorniki.
Szczegółowe informacje o zakresie planowanych
prac można było znaleźć także we wniosku PSE SA
o zmianę MPZP czy w treści spisywanych umów no-
tarialnych z właścicielami nieruchomości. Każdy
właściciel nieruchomości położonej na trasie plano-
wanej linii dysponował informacjami, które jedno-
znacznie pozwalały na stwierdzenie, że istniejąca
linia zostanie zastąpiona nową konstrukcją. Zdaniem
spółki faktem jest natomiast, że szereg nieprawdzi-
wych informacji dotyczących przyszłości inwestycji
przekazywał nabywcom gruntów deweloper.
Przypomnieć należy, że projekt budowy linii elek-
troenergetycznych relacji Ostrów – Plewiska uwzględ-
niany był już w miejscowych planach zagospodaro-
wania przestrzennego (MPZP) w latach 1975–1976,
a w 1994 r. Urząd Wojewódzki w Poznaniu podjął
decyzję o jego lokalizacji. W 1998 r. ówczesny właści-
ciel sieci przesyłowej, Polskie Sieci Elektroenerge-
tyczne SA, uzgodnił – na wniosek wiceprezydenta
Poznania – z władzami miasta Poznań, dyrekcją
Wielkopolskiego Parku Narodowego, Regionalną Dy-
rekcją Lasów Państwowych oraz ze wszystkimi gmi-
nami na trasie linii (w tym z gminą Kórnik) wyko-
rzystanie istniejącej trasy linii 220 kV relacji Konin
– Plewiska do budowy linii czterotorowej – dwa tory
o napięciu 400 kV i dwa tory o napięciu 220 kV. Tak
więc zamiast realizacji dwóch inwestycji – budowy
nowej linii 400 kV relacji Plewiska – Ostrów i moder-
nizacji istniejącej linii 220 kV – zdecydowano się na
demontaż starej i budowę nowoczesnej linii wieloto-
rowej, wielonapięciowej. Takie rozwiązanie jest bar-
dzo korzystne, bowiem na terenie powiatu Poznań
zwolnione zostało ponad 260 ha wartościowego tere-
nu podmiejskiego, rezerwowanego w miejscowych
planach zagospodarowania przestrzennego, jako
strefa ograniczonego użytkowania w pobliżu linii.
Ten cenny teren może zostać przez samorządy lo-
kalne z powodzeniem wykorzystany pod nowe inwe-
stycje, a przecież dostęp do infrastruktury energe-
tycznej jest nieodzownym warunkiem pozyskania
inwestorów.
Między postanowieniami obowiązujących MPZP
na terenach, przez które przebiega trasa linii, a zamie-
rzeniem inwestycyjnym PSE SA nie ma sprzeczności.
Pogląd ten podziela również regionalny dyrektor
ochrony środowiska w Poznaniu. W decyzji z 28 listo-
pada 2008 r. o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia dla przedmioto-
wej inwestycji, na podstawie art. 56 ust. 1 ustawy
Prawo ochrony środowiska, organ stwierdził zgod-
ność lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miej-
scowych planów zagospodarowania przestrzennego.
Wobec zarzutów mieszkańców dotyczących nie-
prawidłowości przy realizacji budowy linii spółka
PSE Operator SA, jako kontynuator inwestycji, po-
informowała, iż prowadziła i prowadzi ją zgodnie
z prawem. Proponowany przez gminę wariant trasy
linii, tj. omijający osiedla mieszkaniowe we wsi Ka-

mionki i przechodzący przez las, nie uwzględnia zre-
alizowanego już zakresu budowy. Realizacja takiego
wariantu wymagałaby rozbiórki istniejących już no-
wych słupów, wybudowanych na podstawie ostatecz-
nych decyzji administracyjnych, w tym pozwolenia
na budowę.
W dniu 28 sierpnia 2006 r. inwestor uzyskał po-
zwolenie na użytkowanie czterotorowej linii elek-
troenergetycznej Kromolice – Plewiska na terenie
gminy Kórnik oraz tymczasowe wykorzystanie toru
220 kV na napięcie 110 kV.
Poza tym proponowany przez gminę nowy wa-
riant przebiegu linii ma wielu przeciwników w gmi-
nie Kórnik, szczególnie w tych miejscowościach,
w których linię przybliżono do domów mieszkalnych.
Już pojawiły się protesty mieszkańców Osiedla Przy
lesie i południowej części Osiedla Długie w miejsco-
wości Kamionki.
Koncepcja gminy Kórnik zakłada wykonanie wy-
cinki znacznych cennych przyrodniczo obszarów le-
śnych, na co nie ma zgody dyrekcji Lasów Państwo-
wych i jest przedmiotem protestów części mieszkań-
ców gminy oraz organizacji ekologicznych. Sprawa
tej wycinki drzew była również przedmiotem petycji
do Parlamentu Europejskiego. Petycja ta została
przez parlament przyjęta i jest w chwili obecnej roz-
poznawana przez komisję.
W ocenie spółki, wobec stanu realizacji budowy
linii elektroenergetycznej relacji Ostrów – Plewiska,
zaangażowania środków finansowych oraz odpowie-
dzialności PSE Operator SA za bezpieczeństwo ener-
getyczne kraju, jakakolwiek zmiana trasy linii jest
już niemożliwa.
Wojewoda wielkopolski decyzją nr 117/09 z 5 maja
2009 r. zatwierdził projekt budowlany i udzielił po-
zwolenia na budowę PSE Operator SA dla inwesty-
cji polegającej na rozbiórce istniejącej linii napo-
wietrznej 220 kV Konin – Plewiska na odcinku od
słupa 52 do słupa 58 z pominięciem tych słupów oraz
na budowę czterotorowej linii napowietrznej 2x400
kV+2x220 kV Plewiska – Kromolice na odcinku od
słupa 52 (istniejący) do słupa 58 (istniejący) po trasie
istniejącej linii 220 kV Konin – Plewiska, a 14 maja
br. rozpoczęła się budowa.
Należy podkreślić, iż spółka PSE Operator SA jest
podmiotem o szczególnym znaczeniu dla gospodarki
państwa i najważniejsze krajowe uwarunkowania
prawne jej działalności jako operatora systemu prze-
syłowego (OSP) wynikają z art. 9c ust. 2 ustawy Pra-
wo energetyczne.
W związku z powyższym należy wskazać, iż spół-
ka jest zobowiązana do rozbudowy i modernizacji
Krajowego Systemu Elektroenergetycznego, jest od-
powiedzialna za jego funkcjonowanie oraz za zapo-
bieganie awariom, które mogą wystąpić np. w związ-
ku z jego przeciążeniem.
Niewątpliwie wobec zaistniałego konfliktu w gmi-
nie Kórnik nie ma rozwiązania idealnego, które roz-
strzygnęłoby możliwość poprowadzenia linii cztero-
torowej dwunapięciowej 2x400+2x220 kV w sposób
835
satysfakcjonujący wszystkie strony postępowania
oraz wszystkich mieszkańców gminy.
Podsumowując, w ocenie Ministerstwa Skarbu
Państwa inwestycja powinna być kontynuowana
zgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym
i udzielonym pozwoleniem na budowę.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie trudności w instalowaniu
na słupach energetycznych nowych opraw
oświetleniowych (9398)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Stanisława Steca przesłaną przy
piśmie z dnia 8 maja 2009 r., znak: SPS-023-9398/
09, w sprawie trudności w instalowaniu na słupach
energetycznych nowych opraw oświetleniowych, pro-
szę uprzejmie przyjąć następujące wyjaśnienia.
Przekazywanie przedsiębiorstwom majątku oświe-
tleniowego, niejednokrotnie finansowanego przez gmi-
ny, było zjawiskiem powszechnym w poprzednim
ustroju gospodarczym, kiedy przedsiębiorstwa ener-
getyczne stanowiły jednostki gospodarki uspołecz-
nionej. Podstawę formułowanych przez przedsiębior-
stwa energetyczne żądań przeniesienia własności
urządzeń energetycznych wybudowanych przez oso-
by trzecie stanowił art. 49 K.c. (w nieco odmiennym
niż obecnie brzmieniu) w powiązaniu z art. 191 K.c.
Przedsiębiorstwa energetyczne żądały przejęcia, za-
zwyczaj nieodpłatnie, urządzeń oświetlenia uliczne-
go, które ich zdaniem z mocy prawa przechodziły na
ich własność z chwilą, gdy wchodziły w skład przed-
siębiorstwa lub zakładu (z chwilą połączenia w spo-
sób trwały z siecią tego przedsiębiorstwa). Praktykę
przedsiębiorstw energetycznych sankcjonował wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 1991 r.
W 4/91 (OTK 1991 nr 1, poz. 22), zgodnie z którym
urządzenia wymienione w art. 49 K.c. z chwilą ich
połączenia z przedsiębiorstwem nie tylko przestają
być częścią składową nieruchomości na której są po-
sadowione, lecz stają się przedmiotem własności oso-
by, która jest właścicielem przedsiębiorstwa energe-
tycznego.
Należy jednak podkreślić, że powyższy wyrok za-
padł w odmiennych warunkach społecznych. Także
pojęcie przedsiębiorstwa rozumiane było inaczej niż
to ma miejsce dziś. Ponadto w międzyczasie dokona-
836
no istotnych zmian w zakresie regulacji prawnej wła-
sności. Orzeczenia sądów stopniowo ewaluowały
w kierunku dopuszczania możliwości dochodzenia
zwrotu poniesionych kosztów przez podmioty finan-
sujące budowę urządzeń wymienionych w art. 49 K.c.
Na przykład w wyroku Sądu Najwyższego z dnia
7 listopada 1997 r. CKN 424197 (OSNC 5/1998
poz.77) sąd uznał, że „w razie gdy odbiorca energii,
w rezultacie praktyki monopolistycznej przedsiębior-
stwa energetycznego, sfinansował budowę urządzeń,
o których mowa w art. 49 K.c., może on dochodzić
zwrotu poniesionych kosztów na podstawie przepi-
sów o bezpodstawnym wzbogaceniu”. Natomiast
w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2006 r.
III CZP 105/05 (OSN 2006 nr 10, poz. 139) sąd uznał,
że „przepis art. 49 K.c. nie stanowi samoistnej pod-
stawy prawnej przejścia urządzeń wskazanych w tym
przepisie na własność właściciela przedsiębiorstwa
przez ich połączenie z siecią należącą do tego przed-
siębiorstwa”. Sąd Najwyższy odrzucił także możli-
wość przejścia własności urządzeń na właściciela
przedsiębiorstwa na podstawie art. 191 K.c., ponie-
waż Kodeks cywilny nie zna pojęcia „część składowa
przedsiębiorstwa”.
Podobne poglądy zaczęły dominować również
w literaturze. W glosie do wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 27 maja 1998 r. M. Kępiński stwierdził, że
„art. 49 K.c. przesądza, że urządzenia tam wskazane
nie są częścią składową gruntu, ale nie nakazuje
traktować ich koniecznie jako części składowej przed-
siębiorstwa”. Natomiast M. Krzyszczak w artykule
„Własność urządzeń, o których mowa w art. 49 K.c.”
(„Monitor Prawniczy”, 2000 r.) stwierdził, że art. 49
K.c. nie można uznać za podstawę prawną pozbawie-
nia właściciela gruntu własności urządzenia znajdu-
jącego się na jego gruncie. Zdaniem autora pozbawie-
nie prawa własności na tej podstawie miałoby cha-
rakter wywłaszczenia, które zgodnie z art. 21 ust. 2
Konstytucji RP dopuszczalne jest jedynie wówczas,
gdy dokonywane jest na cele publiczne, i za słusznym
odszkodowaniem. Przejęcie własności urządzeń,
o których mowa w art. 49 K.c., może nastąpić nato-
miast przez określoną czynność prawną, np. w dro-
dze umowy zawartej pomiędzy stronami. Zgodnie
z art. 49 K.c. możliwe jest również ustanowienie
innego tytułu prawnego do korzystania przez przed-
siębiorstwo energetyczne z urządzeń przesyłowych
stanowiących własność osób trzecich niż przenie-
sienie własności (np. użytkowanie bądź najem lub
leasing).
Należy jednak mieć na uwadze, że art. 49 K.c.
przewiduje wyłącznie szczegółowe zasady regulacji
własności urządzeń służących do doprowadzania
m.in. energii elektrycznej (np. sieci przesyłowe i dys-
trybucyjne). Natomiast w przypadku opraw oświetle-
niowych czy punktów świetlnych będących urządze-
niami służącymi do odbioru energii elektrycznej po-
wyższy przepis nie ma zastosowania.
Mając powyższe na uwadze, pragnę zaznaczyć, że
przedsiębiorstwo energetyczne nie ma podstawy
prawnej do żądania przeniesienia własności opraw
oświetleniowych wybudowanych przez gminy.
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować, że gmi-
na może kwestionować działania przedsiębiorstwa
energetycznego, polegające na narzucaniu nieko-
rzystnych warunków umowy dzierżawy słupów ener-
getycznych, na których mają zostać zainstalowane
oprawy oświetleniowe. W takim przypadku istnieje
możliwość złożenia wniosku do prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów o wszczęcie
postępowania antymonopolowego w sprawie naduży-
cia pozycji dominującej poprzez narzucenie przez
przedsiębiorstwo energetyczne uciążliwych warun-
ków umowy. Należy również zauważyć, że zawarcie
stosownego porozumienia w sprawie dzierżawy słu-
pów energetycznych w celu zainstalowania na nich
opraw oświetleniowych powinno leżeć także w inte-
resie przedsiębiorstwa, ponieważ stwarza możliwość
pozyskania przez przedsiębiorstwo energetyczne do-
datkowych środków finansowych.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia sta-
nowią wyczerpującą odpowiedź na interpelację Pana
Posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie skuteczności szczepień w zakresie
profilaktyki raka szyjki macicy (9399)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca z dnia 4 maja
2009 r., przekazaną przy piśmie z dnia 8 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9399/09, w sprawie skuteczności
szczepień w zakresie profilaktyki raka szyjki macicy,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W ostatnich latach sprawa szczepień przeciwko
wirusowi brodawczaka ludzkiego wywołującemu no-
wotwór szyjki macicy budzi wiele kontrowersji,
zwłaszcza jeśli chodzi o kampanie reklamowe infor-
mujące o pełnej skuteczności szczepień w zakresie
zapobiegania rakowi szyjki macicy pn. Chroń życie
przed rakiem macicy. Szczepienie p/HPV na dzień
dzisiejszy jest formą działania zapobiegawczego, któ-
ra może zmniejszyć ryzyko zachorowania na raka
szyjki macicy.
Odnosząc się do postulatu zawartego w interpe-
lacji w sprawie prowadzonych przez samorządy pro-

gramów profilaktycznych, dotyczącego określenia
stanowiska resortu odnośnie do celowości i skutecz-
ności programu zdrowotnego w zakresie profilaktyki
raka szyjki macicy polegającego na zaszczepieniu
13-letnich dziewcząt, uprzejmie informuję, że w dniu
24 lutego 2009 r. minister zdrowia zwrócił się do
Agencji Oceny Technologii Medycznych z prośbą
o dokonanie analizy w zakresie oceny efektywności
klinicznej i kosztowej szczepionki przeciw wirusowi
brodawczaka ludzkiego (HPV).
Na dzień dzisiejszy w Polsce podstawowym, istot-
nym elementem prowadzenia profilaktyki raka szyj-
ki macicy jest rzetelna edukacja podkreślająca zna-
czenie cytologicznych badań przesiewowych jako
najważniejszej metody wczesnego wykrywania zmian
przedrakowych.
Rada ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych (po-
wołana ustawą z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Narodowy program zwal-
czania chorób nowotworowych” – Dz. U. 05.143.1200,
z późn. zm.) rekomenduje bezpieczną, pewną i spraw-
dzoną formę profilaktyki raka szyjki macicy, jaką jest
prowadzenie skriningu populacyjnego realizowanego
w ramach „Narodowego programu zwalczania cho-
rób nowotworowych”.
Według Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworo-
wych hierarchia potrzeb w zakresie profilaktyki no-
wotworu szyjki macicy, jak również rozbieżne opinie
ekspertów na temat skuteczności szczepionki w za-
kresie zwalczania chorób nowotworowych w Polsce,
wskazują na celowość dalszego prowadzenia skrinin-
gu populacyjnego polegającego na wykonywaniu
w sposób zorganizowany i powtarzalny raz na trzy
lata badań cytologicznych u kobiet w wieku 25–59
lat jako priorytetową metodę w zwalczaniu raka szyj-
ki macicy w Polsce.
Stanowisko w zakresie szczepienia przeciwko za-
każeniom HPV zajął również zespół ekspertów Pol-
skiego Towarzystwa Ginekologicznego. Zgodnie z re-
komendacją ww. zespołu w sprawie szczepienia p/
HPV, opublikowaną w miesięczniku Polskiego To-
warzystwa Ginekologicznego „Ginekologia Polska”
(Nr 2/2009) u wszystkich zaszczepionych kobiet musi
być nadal prowadzony skrining cytologiczny. Szcze-
pionki nie chronią przed wszystkimi typami HPV,
które mogą być przyczyną raka szyjki macicy.
Zgodnie z opiniami ekspertów szczepionka p/HPV
obniża ryzyko zachorowania na raka szyjki macicy
o ok. 70% (jeżeli zostanie podana przed wiekiem ini-
cjacji seksualnej), nie chroni jednak przed rozwojem
nowotworu kobiet już zakażonych, a według stano-
wiska Światowej Organizacji Zdrowia istotne efekty
skuteczności szczepień populacyjnych będą widoczne
po upływie 30lat.
Wprowadzenie szczepień populacyjnych p/HPV
w Polsce wymaga dokładnych analiz efektywności
i musi być poparte rzeczowymi badaniami kliniczny-
mi. Najbliższe lata oraz efekty prac Agencji Oceny
837
Technologii Medycznych pomogą poszerzyć dotych-
czasową wiedzę, niezbędną do prowadzenia najko-
rzystniejszej w naszym państwie profilaktyki raka
szyjki macicy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie listy produktów podlegających
preferencyjnej stawce podatku
od towarów i usług (9400)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak SPS-023-9400/09 z dnia 8 maja 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację posła na Sejm
RP pana Stanisława Steca w sprawie stawki podatku
VAT stosowanej do pieluch jednorazowych dla dzieci,
uprzejmie informuję:
System podatku VAT w ramach UE podlega har-
monizacji, co oznacza, iż państwa członkowskie zo-
bowiązane są do przestrzegania zgodności krajo-
wych przepisów w zakresie podatku VAT z regula-
cjami wynikającymi z prawa wspólnotowego (pod-
stawą obowiązującego w UE systemu podatku VAT
są przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej). Zgodnie z zapisami
ww. dyrektywy dostawa towarów i świadczenie
usług podlegające opodatkowaniu VAT są co do za-
sady opodatkowane według stawki podstawowej,
natomiast państwa członkowskie mogą stosować
obniżoną stawkę podatku VAT w odniesieniu do to-
warów i usług wymienionych w zał. III do ww. dy-
rektywy. W poz. 3 załącznika III ww. dyrektywy
zostały wymienione produkty farmaceutyczne zwy-
kle stosowane dla ochrony zdrowia, zapobiegania
chorobom oraz do celów medycznych i weterynaryj-
nych, łącznie z produktami używanymi do celów
antykoncepcyjnych oraz higieny osobistej. Decyzją
parlamentu RP wyrażoną w ustawie z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54 poz. 535, ze zm. – art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 76
zał. nr 3 do ww. ustawy) dostawa pieluszek, wkładek
do pieluch oraz podobnych artykułów sanitarnych
dla niemowląt w Polsce oraz import i wewnatrzw-
spólnotowe nabycie takich towarów objęte są staw-
ką obniżoną podatku od towarów i usług.
838
Należy jednocześnie wyjaśnić, iż w wyniku pro-
wadzonych od lipca 2008 r. na forum UE prac doty-
czących stawek obniżonych VAT, Rada Unii Europej-
skiej ds. Ekonomicznych i Finansowych (ECOFIN)
w trakcie posiedzenia w dniu 10 marca 2009 r. osią-
gnęła polityczne porozumienie, w ramach którego nie
doszło do wyraźnego doprecyzowania poz. 3 z załącz-
nika III do dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzez
wyraźne objęcie nim pieluszek dziecięcych, o co wnio-
skowała w lipcu ub. r. Komisja Europejska). Nie zmie-
nia to jednak stosowanej przez Polskę oraz kilka in-
nych państw członkowskich interpretacji ww. prze-
pisu (tj. że pieluszki już obecnie należy zakwalifiko-
wać jako towary, o których mowa w obecnej poz. 3
załącznika III do ww. dyrektywy 2006/112/WE). Ar-
gumentacja ta pozostaje nadal aktualna.
Należy również zaznaczyć, iż w prowadzonej dys-
kusji na forum Unii Europejskiej Polska wyrażała
poparcie dla rozwiązań przyznających państwom
członkowskim większą elastyczność w zakresie sto-
sowania stawek obniżonych, w szczególności gdy pro-
ponowane rozwiązania nie mają negatywnego wpły-
wu na funkcjonowanie wspólnego rynku Unii Euro-
pejskiej (dotyczyło to również doprecyzowania prze-
pisów dyrektywy w zakresie pieluszek dziecięcych).
W przypadku podjęcia przez Komisję Europejską dal-
szych prac w zakresie doprecyzowania przepisów dy-
rektywy w odniesieniu do stawki VAT na pieluszki
dziecięce Polska poprze taką inicjatywę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania autostrad płatnych
(9401)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca (pismo
z dnia 8 maja br., znak: SPS-023-9401/09) w sprawie
funkcjonowania autostrad płatnych, uprzejmie infor-
muję, że w chwili obecnej resort infrastruktury nie
ma w swoich planach wprowadzenia zmian zapropo-
nowanych przez pana posła.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto obecnie opłaty nie są pobierane od pojazdów
samochodowych, za które została uiszczona opłata
za przejazd po drogach krajowych, pobierana na pod-
stawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej opłaty.
Natomiast w przypadku istniejących obecnie au-
tostrad płatnych pobieranie opłat uregulowane jest
w umowach zawartych przez ministra właściwego do
spraw transportu z koncesjonariuszami (spółkami).
Koncesjonariusze (spółki) zobowiązali się do budowy,
eksploatacji i utrzymania autostrady płatnej oraz do
zapewnienia nieprzerwanego dostępu do autostrady
płatnej i zachowania jej przejezdności 24 godziny na
dobę, 7 dni w tygodniu, również podczas trwania re-
montów. Koncesjonariusz pobiera opłaty za przejazd
autostradą w ustalonej umownie wysokości oraz
zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i prze-
znacza je na realizację inwestycji. Obniżenie lub za-
niechanie pobierania opłat może spowodować znacz-
ne opóźnienie w terminowym zakończeniu podjętych
przez koncesjonariusza prac remontowych.
Co prawda ostatni wyrok Sądu Okręgowego
w Krakowie z dnia 29 kwietnia 2009 r. dotyczący
nieuiszczenia opłaty za przejazd autostradą A4
w trakcie jej remontu dopuścił prawo kierowcy do
odmowy zapłaty za przejazd autostradą w trakcie re-
montu, jednakże opierał się on na wykazaniu, iż za-
rządca autostrady nie ma prawa pobierać pełnej opła-
ty za przejazd drogą, która na całej swej długości nie
spełnia warunków tego rodzaju drogi. Jeżeli zaś cho-
dzi o remont na odcinku autostrady A2 Nowy Tomyśl
– Konin, to należy zauważyć, iż Urząd Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów w decyzji z dnia 20 czerwca
2008 r. RPZ 18/2008 r. kończącej postępowanie an-
tymonopolowe w związku z podejrzeniem stosowania
przez spółkę Autostrada Wielkopolska SA praktyki
ograniczającej konkurencję stwierdził, że nie została
naruszona zasada ekwiwalentości świadczeń, a kon-
sument (użytkownik autostrady) w ramach uiszczo-
nej opłaty miał możliwość przejazdu trasą, która po-
mimo prowadzonych prac spełniała warunki auto-
strady.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż wprowa-
dzenie w ustawie o autostradach płatnych oraz o Kra-
jowym Funduszu Drogowym regulacji uniemożliwia-
jących pobór opłat za przejazd autostradą przez kon-
cesjonariuszy (spółek) w trakcie ich remontów
w pełnej wysokości skutkowałoby wobec nowo zawie-
ranych umów o budowę i eksploatację lub wyłącznie
eksploatację autostrady. Natomiast w przypadku już
zawartych umów koncesyjnych konieczne byłyby ich
renegocjacje i konieczność zaspokojenia roszczeń od-
szkodowawczych koncesjonariuszy wynikających ze
zmiany warunków umowy. Zatem jakiekolwiek pro-
pozycje zwolnień z opłat za przejazd remontowaną
autostradą płatną poprzez zmiany umów koncesyj-

nych oznaczałyby negatywne konsekwencje finanso-
we dla budżetu państwa.
Jednocześnie informuję, iż w ostatnio podpisanej
przez ministra infrastruktury umowie o budowę
i eksploatację autostrady A1 na odcinku Stryków
– Pyrzowice przewidziano ograniczenie w poborze
opłat za przejazd autostradą na odcinku, na którym
odbywa się przebudowa lub remont, w przypadku
długotrwałych i prowadzonych na większą skalę ro-
bót. Natomiast w przypadku zawartych umów kon-
cesyjnych Ministerstwo Infrastruktury dokona ich
przeglądu pod kątem remontów autostrad płatnych
(czasu ich trwania, długości remontowanych odcin-
ków). Zaś generalny dyrektor dróg krajowych i auto-
strad będzie monitorował na bieżąco przestrzeganie
zasad dotyczących braku uciążliwości remontów au-
tostrad płatnych dla kierowców, przewidzianych
w umowach koncesyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie ulg dla seniorów
powyżej 65. roku życia nieposiadających prawa
do emerytury (9402)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Artura Górskiego w sprawie
ulg dla seniorów powyżej 65. roku życia nieposiada-
jących prawa do emerytury przy zakupie biletów do
parków narodowych, przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Zgodnie z art. 12 ust. 7 ustawy o ochronie przy-
rody opłat za wstęp do parku narodowego lub na nie-
które jego obszary nie pobiera się od:
1) dzieci w wieku do 7 lat,
2) osób, które posiadają zezwolenie dyrektora par-
ku narodowego na prowadzenie badań naukowych
w zakresie ochrony przyrody,
3) uczniów szkół i studentów odbywających zaję-
cia dydaktyczne w parku narodowym w zakresie
uzgodnionym z dyrektorem parku narodowego,
4) mieszkańców gmin położonych w granicach
parku narodowego i gmin graniczących z parkiem
narodowym,
5) osób udających się do wyznaczonych w parku
narodowym plaż,
839
6) osób udających się do miejsc kultu religijnego.
Zgodnie z ust. 8 art. 12 opłatę za wstęp do parku
narodowego lub na niektóre jego obszary w wysoko-
ści 50% stawki opłaty ustalonej przez dyrektora par-
ku narodowego pobiera się od:
1) uczniów i studentów,
2) emerytów i rencistów,
3) osób niepełnosprawnych,
4) żołnierzy służby czynnej.
Na podstawie art. 12 ust. 10 ustawy o ochronie
przyrody minister środowiska wydał rozporządzenie
z dnia 18 maja 2005 r. (Dz. U. z dnia 24 maja 2005 r.)
w sprawie parków narodowych lub niektórych ich
obszarów, gdzie za wstęp pobiera się opłaty.
W cytowanym przepisie wymienionych jest 8 par-
ków narodowych, w których obligatoryjnie pobierane
są opłaty, oraz parki narodowe, gdzie pobierane są
one za wstęp na niektóre obszary.
Jak wynika z treści interpelacji pana posła Artu-
ra Górskiego, zwolnienie z opłat powinno dotyczyć
osób powyżej 65. roku życia nieposiadających prawa
do emerytur. Jestem zdania, że interpretacja praw-
na, o której pisze pan poseł, zmierzająca do załatwie-
nia problemu w sposób korzystny dla zainteresowa-
nych, wobec obowiązujących zapisów ustawowych nie
wydaje się możliwa.
Uwzględnienie wymienionej grupy osób w kata-
logu osób nieponoszących opłat wymagałoby noweli-
zacji ustawy o ochronie przyrody. Ewentualna zmia-
na wymagałaby także doprecyzowania, czy propono-
wany wiek miałby dotyczyć również kobiet.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę poinformo-
wać Pana Marszałka, że rozważę możliwość ewentu-
alnej nowelizacji ustawy o ochronie przyrody w od-
niesieniu do problemu przedstawionego w interpela-
cji pana posła Artura Górskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie podatku ekologicznego
od samochodów (9403)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-9403/09 z dnia 8 maja br., przy którym
została przekazana interpelacja pana posła Mieczy-
sława Marcina Łuczaka w sprawie podatku ekolo-
840
gicznego od samochodów, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż obecnie prowadzo-
ne są jedynie prace w zakresie analiz założeń do
ewentualnych zmian systemu opodatkowania samo-
chodów. Minister finansów jako odpowiedzialny za
finanse publiczne jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie do nowych rozwiązań
podatkowych mających na celu zapewnienie wpły-
wów budżetowych, przy jednoczesnym uwzględnie-
niu oddziaływania opodatkowania na środowisko
i gospodarkę. W związku z tym, iż Ministerstwo Fi-
nansów prowadzi jedynie analizy założeń do zmiany
systemu opodatkowania samochodów, kwoty podat-
ku, jakimi obciążeni mogliby być posiadacze samo-
chodów, nie są na dzień dzisiejszy znane. Stąd też
informacje prasowe wskazujące, iż posiadacze naj-
starszych pojazdów będą obciążeni podatkiem w wy-
sokości 3 tys. zł, nie wynikają z założeń rządu, mają
charakter spekulacji medialnych i należy je zdemen-
tować. Jednocześnie wskazać należy, iż mimo braku
na dzień dzisiejszy harmonizacji przedmiotowych
przepisów przez prawo wspólnotowe (jest jedynie pro-
jekt dyrektywy w tym zakresie), zdaniem Komisji
Europejskiej należy dążyć do zastępowania takich
podatków, jak polska akcyza, podatkiem pobieranym
corocznie z uwzględnieniem jego ekologicznego cha-
rakteru promującego kupno samochodów o niskim
poziomie emisji CO2 oraz stabilność i klarowność
przedmiotowego systemu. Informuję, iż państwa
członkowskie tzw. starej Unii Europejskiej wprowa-
dziły, a część państw członkowskich, które ostatnio
przystąpiły do UE, rozważa możliwość wprowadze-
nia, rozwiązania uzależniające kwotę opodatkowania
samochodów w zależności od ich szkodliwości dla śro-
dowiska. Dlatego zasadne jest podejmowanie prac
analitycznych, aby być przygotowanym do dyskusji
na forum unijnym w tym temacie.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną, ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd.
Reasumując, wyjaśniam, iż minister finansów ani
tym bardziej rząd nie podjął decyzji o zastąpieniu
podatku akcyzowego nowym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie żywności modyfikowanej
genetycznie (9404)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 maja 2009 r., znak: SPS-023-9404/09,
przy którym została przekazana interpelacja pana
posła Mieczysława Marcina Łuczaka dotycząca żyw-
ności modyfikowanej genetycznie uprzejmie przeka-
zuję wyjaśnienia stosownie do postawionych pytań.
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w tej spra-
wie?
2. Czy jest możliwy zakaz produkcji i sprzedawa-
nia żywności modyfikowanej genetycznie w Polsce?
3. Czy jest przewidziana kontrola rynku sprzeda-
ży żywności transgenicznej przez ministerstwo?
Sprawa związana z organizmami genetycznie zmo-
dyfikowanymi jest obszarem bardzo wrażliwym spo-
łecznie i przy okazji obszarem, który w kontekście
prawnym leży w zakresie działania trzech ministrów:
ministra środowiska, ministra zdrowia oraz ministra
rolnictwa i rozwoju wsi. Organem właściwym w spra-
wach GMO, wskazanym do tego w ustawie o działach
administracji rządowej, jest minister środowiska.
Odpowiada on za kwestie zamkniętego, laboratoryj-
nego użycia GMO, eksperymentalnego wykorzysta-
nia GMO w środowisku oraz wprowadzania do obro-
tu produktów GMO. Resort zdrowia odpowiada za
żywność genetycznie zmodyfikowaną, minister rol-
nictwa i rozwoju wsi za pasze genetycznie zmodyfi-
kowane. W chwili obecnej rząd pracuje nad komplek-
sowymi przepisami, które uporządkują system praw-
ny w obszarze GMO i dokonają podziału kompetencji
pomiędzy trzy resorty, a także wyposażą system kon-
trolny w narzędzia umożliwiające kilku inspekcjom
przeprowadzanie kontroli we wszystkich obszarach,
w których GMO może występować.
Przepisami regulującymi kwestię wprowadzania
do obrotu oraz znakowania żywności genetycznie
zmodyfikowanej są następujące rozporządzenia wspól-
notowe:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy
oraz
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śle-
dzenia żywności i produktów paszowych wyproduko-
wanych z organizmów genetycznie zmodyfikowanych
i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.

Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszyst-
kich państwach członkowskich UE i w związku z tym
Polska, będąc członkiem UE, jest zobligowana do
przestrzegania przepisów tych rozporządzeń. W Pol-
sce przepisy te zaczęły obowiązywać od dnia akcesji,
tj. od 1 maja 2004 r.
Pierwszym etapem procedury autoryzacji żywno-
ści genetycznie zmodyfikowanej określonej w rozpo-
rządzeniu 1829/2003 jest złożenie przez wniosko-
dawcę wniosku do właściwego organu krajowego
państwa członkowskiego. Zgodnie z art. 93 ustawy
z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywno-
ści i żywienia organem właściwym na terenie Polski
do wykonywania czynności dotyczących żywności
genetycznie zmodyfikowanej oraz organizmów gene-
tycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do wyko-
rzystania jako żywność jest główny inspektor sani-
tarny.
Kolejnym z etapów procedury autoryzacji jest na-
ukowa ocena wniosku o wprowadzenie do obrotu
żywności i/lub pasz zawierających, składających się
lub wyprodukowanych z określonego GMO, która jest
przeprowadzana przez Europejski Urząd ds. Bezpie-
czeństwa Żywności (EFSA). Na wniosek taki składa
się obszerna dokumentacja, w tym wyniki badań po-
twierdzających, że dane GMO z przeznaczeniem na
żywność i/lub pasze nie wywiera szkodliwych skut-
ków dla zdrowia ludzi, zwierząt lub środowiska na-
turalnego, metodyka badań i inne dane.
W czasie przeprowadzania oceny naukowej wnio-
sku odbywają się trzymiesięczne konsultacje
z kompetentnymi instytucjami państw członkow-
skich (np. w Polsce m.in. z Instytutem Żywności
i Żywienia), w trakcie których można zgłaszać wszel-
kie uwagi. Rozpatrywane są przede wszystkim aspek-
ty natury naukowej, które dokładnie sprawdzane są
przez EFSA.
Proces naukowej oceny wniosku kończy się wyda-
niem opinii, a następnie przekazaniem jej do wnio-
skodawcy, Komisji Europejskiej oraz państw człon-
kowskich. Po usunięciu danych poufnych, np. danych
patentowych, jest ona udostępniana opinii publicznej
z możliwością zgłoszenia uwag i komentarzy do Ko-
misji Europejskiej w ciągu 30 dni od daty jej publi-
kacji na stronie internetowej KE. W związku z tym
każdy obywatel Wspólnoty może zgłosić uwagi. Uwa-
gi o charakterze naukowym są zawsze weryfikowane
przez EFSA.
Komisja Europejska, zgodnie z dalszymi etapami
procedury, przygotowuje projekt decyzji na wprowa-
dzenie określonego GMO z przeznaczeniem na żyw-
ność i/lub pasze, którego dotyczy dany wniosek. Pro-
jekt decyzji jest następnie przedkładany do konsul-
tacji i poddawany głosowaniu na Stałym Komitecie
ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt
(Standing Committee on Food Chain and Animal
Health – SCFCAH), który jest jednym z licznych ko-
mitetów Komisji Europejskiej. Przyjmowanie decyzji
odbywa się zgodnie z tzw. komitologiczną procedurą
regulacyjną określoną w decyzji Rady 1999/468/WE
841
z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki
wykonywania uprawnień wykonawczych przyzna-
nych Komisji (zmienionej decyzją Rady 2006/512/WE
z dnia 17 lipca 2006 r.).
Podczas dotychczasowych głosowań tego rodzaju
decyzji na forum komitetu nie dochodziło do ostatecz-
nego rozstrzygnięcia (brakowało kwalifikowanej
większości głosów za przyjęciem lub odrzuceniem da-
nej decyzji), dlatego też decyzje były w następnym
etapie głosowane na forum Rady Unii Europejskiej.
Przed głosowaniem na posiedzeniu Rady UE ko-
niecznie jest przygotowanie w każdym państwie
członkowskim stanowiska rządu w sprawie danej de-
cyzji, a następnie przedstawienie go (wraz z tą decy-
zją) w Polsce do przyjęcia przez Komitet Europejski
Rady Ministrów oraz na dalszym etapie przez Sejm
(tu: sejmową Komisję do Spraw Unii Europejskiej)
i Senat RP.
Stanowiska zawarte w instrukcjach dla przedsta-
wiciela Polski na posiedzenia gremiów instytucji UE
(np. SCFCAH), a także stanowiska rządu dotyczące
projektów decyzji w sprawie wprowadzenia do obrotu
organizmu genetycznie zmodyfikowanego z przezna-
czeniem na żywność były przygotowywane zgodnie
z Ramowym stanowiskiem RP dotyczącym organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych i były to dotych-
czas stanowiska negatywne.
W dniu 18 listopada 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła nowe stanowisko rządu w przedmiotowej sprawie
i zgodnie z nim będą przygotowywane nowe instruk-
cje dla przedstawicieli Polski. Nowe ramowe stano-
wisko rządu RP pozostaje stanowiskiem negatyw-
nym w odniesieniu do wprowadzania GMO na rynek
wspólnotowy. Przedstawiciele Polski będą zatem
nadal głosować przeciw decyzjom zezwalającym na
wprowadzanie do obrotu GMO, jako żywność lub jako
inne produkty (np. pasze). Różnica pomiędzy nowym
a starym ramowym stanowiskiem polega na tym, że
Polska zobowiązuje się do przestrzegania prawa
wspólnotowego regulującego sprawy GMO. W związ-
ku z powyższym oraz nawiązując do pytania numer
2 należy podkreślić, że mając na uwadze traktatową
zasadę swobodnego przepływu towarów na rynku
UE, Polska nie może zabronić na swoim terytorium
obrotu żywnością oraz paszami GM, które zostały
autoryzowane zgodnie z prawem wspólnotowym.
Powracając do kwestii głosowań w Radzie UE,
należy podkreślić, że nie dochodzi tam do przyjęcia
lub odrzucenia danej decyzji, gdyż zawsze brakuje do
tego kwalifikowanej większości głosów (tj. 255). Dla-
tego też w przypadku braku rozstrzygnięcia proce-
dura regulacyjna określa, że ostateczną decyzję po-
dejmuje Komisja Europejska.
Jeśli decyzja Komisji Europejskiej jest pozytywna
(jak dotąd są to decyzje pozytywne) dla danego GMO,
to informacja o zezwoleniu na wprowadzenie tego
GMO jako żywność i/lub pasze zostaje opublikowana
we Wspólnotowym Rejestrze Genetycznie Zmodyfi-
kowanej Żywności i Paszy: (http://ec.europa.eu/food/
dyna/gm_register/index_en.cfm). W chwili obecnej
842
w ww. rejestrze znajduje się 27 autoryzowanych ro-
dzajów modyfikacji genetycznych.
Należy podkreślić, że decyzje na wprowadzenie
do obrotu danej żywności lub paszy genetycznie zmo-
dyfikowanej są wydawane na okres 10 lat. Przy od-
nawianiu takiej decyzji brane są pod uwagę dane
naukowe, które mogły pojawić się w trakcie obowią-
zywania decyzji.
Żywność i pasze znajdujące się w ww. rejestrze
mogą znajdować się na rynku Unii Europejskiej,
w tym Polski, pod warunkiem że są oznakowane zgod-
nie z przepisami rozporządzenia 1829/2003/WE.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia 1829/2003
obowiązek znakowania dotyczy żywności zawierają-
cej lub składającej się z genetycznie zmodyfikowane-
go organizmu (np. chleb z ziarnami soi GM, wafle
wyprodukowane z udziałem mąki kukurydzianej
zrobionej z kukurydzy GM, wędliny z dodatkiem
białka sojowego wyprodukowanego z soi GM) oraz
żywności wyprodukowanej z GMO, ale go nie zawie-
rającej (np. olej sojowy wyprodukowany z soi GM
– który zawiera tłuszcz pochodzący z nasion soi, ale
nie zawiera DNA, czy cukier z buraka GM, który jest
czystą sacharozą bez DNA).
Z obowiązku znakowania zwolnione są produkty
zawierające GMO na poziomie nieprzekraczającym
0,9% pod warunkiem, że obecność ta jest niezamie-
rzona lub nieunikniona technicznie (w innym przy-
padku znakowanie jest obowiązkowe).
Konieczność właściwego znakowania żywności
GM (weryfikowanego także w ramach urzędowej
kontroli żywności) zapewnia konsumentom możli-
wość świadomego wyboru między żywnością GM
a jej konwencjonalnym odpowiednikiem. Rozporzą-
dzenie 1830/2003 wprowadza natomiast obowiązek
przekazywania na każdym etapie dystrybucji żyw-
ności lub pasz GM informacji (najczęściej w doku-
mentacji handlowej) o tym, że produkty te są gene-
tycznie zmodyfikowane. Dokumentacja dotycząca
każdej transakcji handlowej produktów GM musi
być przechowana przez przedsiębiorców przez okres
pięciu lat.
Za wprowadzanie do obrotu żywności genetycznie
zmodyfikowanej niezgodnie z obowiązującymi regu-
lacjami grożą kary określone w art. 99 ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia, który brzmi następująco:
Art. 99. 1. Kto:
1) znakuje żywność genetycznie zmodyfikowaną
niezgodnie z art. 12–14 rozporządzenia nr 1829/2003
oraz art. 4 rozporządzenia nr 1830/2003,
2) wprowadza do obrotu żywność genetycznie
zmodyfikowaną bez uzyskania zezwolenia, o którym
mowa w art. 7 rozporządzenia nr 1829/2003, albo
dokonuje tej czynności niezgodnie z warunkami
określonymi w tym zezwoleniu,
3) nie wykonuje obowiązku monitoringu wprowa-
dzonej do obrotu żywności genetycznie zmodyfikowa-
nej w sposób określony w art. 9 rozporządzenia
nr 1829/2003 albo dokonuje tych czynności niezgod-
nie z tymi przepisami,
4) nie wycofuje z obrotu żywności genetycznie
zmodyfikowanej, która nie spełnia wymogów okre-
ślonych w przepisach rozporządzenia nr 1829/2003,
5) nie stosuje się do decyzji w sprawie przywozu
organizmów genetycznie zmodyfikowanych przezna-
czonych do bezpośredniego wykorzystania jako żyw-
ność albo do ich przetwarzania, o których mowa
w art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1946/2003,
6) dokonuje transgranicznego przemieszczania
organizmów genetycznie zmodyfikowanych przezna-
czonych do bezpośredniego wykorzystania jako żyw-
ność lub do ich przetwarzania w sposób niezgodny
z art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1946/2003,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności
albo pozbawienia wolności do lat 2.
Zgodnie z art. 73 ust. 4 ustawy o bezpieczeństwie
żywności i żywienia Państwowa Inspekcja Sanitarna
w ramach urzędowej kontroli żywności przeprowa-
dza kontrolę pod kątem GMO w żywności na pozio-
mie ok. 700 próbek rocznie i liczba ta wzrasta. Kon-
trole wskazują, że jedynie w ok. 1–2% badanych pro-
duktów znajduje się autoryzowane GMO (głównie
soja), które przedsiębiorca wprowadził bez stosowne-
go oznakowania.
Reasumując, wprowadzanie do obrotu żywności
genetycznie zmodyfikowanej poprzedzone jest długo-
trwałą i restrykcyjną procedurą administracyjną,
oceną naukową i szerokimi konsultacjami społeczny-
mi, zarówno na poziomie instytucji Unii Europej-
skiej, jak również na poziomie krajowym. W związku
z tym biorąc pod uwagę obecny stan wiedzy naukowej
i opinie większości ekspertów, można twierdzić, że
żywność GM dopuszczona do obrotu zgodnie z prze-
pisami rozporządzenia 1829/2003/WE, nie stanowi
zagrożenia dla zdrowia ludzi.
W przypadku jednak gdyby zaistniały uzasad-
nione obawy, że żywność (nie tylko genetycznie zmo-
dyfikowana), która pochodzi ze Wspólnoty lub jest
przywożona z państwa trzeciego, stworzy poważne
ryzyko dla zdrowia ludzkiego, zdrowia zwierząt lub
środowiska, wdrażane zostają specjalne procedury
zakazujące przywozu, wprowadzania do obrotu oraz
wycofywania z obrotu tej żywności. Wymogi te zo-
stały określone przepisami rozporządzenia 178/2002
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia
2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania
prawa żywnościowego, powołującego Europejski
Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustana-
wiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa
żywności.
Wiele mówi się o potencjalnych zagrożeniach dla
konsumenta wynikających ze spożycia produktów od
zwierząt karmionych paszami genetycznie zmodyfi-
kowanymi. W chwili obecnej nie istnieją w Polsce ani
w innych krajach UE przepisy regulujące znakowa-
nie produktów pochodzących od zwierząt karmio-
nych paszami GM. Główną przyczyną braku takich
przepisów jest fakt, że produkty pochodzące od zwie-

rząt karmionych paszami genetycznie zmodyfiko-
wanymi nie różnią się jakościowo od produktów po-
chodzących od zwierząt karmionych konwencjonal-
nymi paszami. Należy tu podkreślić, że materiał
genetyczny (DNA – kwas deoksyrybonukleinowy)
z produktów GM (zawierających DNA o zmienio-
nych genach) czy też DNA z produktów konwencjo-
nalnych (niezmodyfikowanych genetycznie) są tra-
wione w przewodzie pokarmowym zwierząt. Nie
istnieją dowody wskazujące, że materiał genetycznie
zmodyfikowany (np. z soi GM) czy niezmodyfikowa-
ne DNA (ze zwykłego zboża) może przechodzić do
mięsa, mleka lub jaj pochodzących ze zwierząt kar-
mionych paszami GM.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie problemu polskich pszczelarzy (9405)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-9405/09, z dnia 8 maja br. prze-
kazujące interpelację posła Andrzeja Pałysa w spra-
wie problemów polskich pszczelarzy przekazuję, co
następuje.
Uprzejmie informuję, iż zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Modernizacja gospo-
darstw rolnych, objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 193,
poz. 1397, z późn. zm.), podstawowym warunkiem
ubiegania się o pomoc w ramach ww. działania jest
posiadanie gospodarstwa rolnego o powierzchni co
najmniej 1 ha użytków rolnych lub nieruchomości
służącej do prowadzenia produkcji w zakresie dzia-
łów specjalnych produkcji rolnej, przy czym wielkość
ekonomiczna prowadzonego gospodarstwa powinna
wynosić co najmniej 4 ESU.
Wielkość ekonomiczna gospodarstwa wyliczana
jest na podstawie standardowej nadwyżki bezpośred-
niej (SGM). Współczynniki SGM dla poszczególnych
rodzajów działalności zostały opracowane przez Za-
kład Rachunkowości Rolnej Instytutu Ekonomiki
Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Określają one
nadwyżki średniej z 3 lat wartości produkcji określo-
843
nej działalności rolniczej nad średnią z 3 lat warto-
ścią kosztów bezpośrednich poniesionych na tę dzia-
łalność w poszczególnych makroregionach Polski. Do
ich obliczania stosuje się jednolitą dla wszystkich
krajów wspólnotowych metodologię, wykorzystując
określone dane (m.in. dane GUS). W przypadku re-
gionalnych współczynników SGM 2002 były to śred-
nie z lat 2001–2003, natomiast SGM 2004 – średnie
z lat 2003–2005.
Odnosząc się do kwestii rozbieżności wartości
współczynników SGM 2002 i SGM 2004 dla 1 pnia
pszczelego, należy wskazać, że na taki stan rzeczy
istotny wpływ miał fakt zmniejszenia opłacalności
w tej dziedzinie produkcji w drugim z wyżej poda-
nych okresów referencyjnych. W roku 2004 spadły
ceny miodu w Polsce przy jednoczesnym wzroście
kosztów produkcji (np. kosztu wymiany stada – mat-
ki pszczele – kosztu cukru), co niewątpliwie wpłynę-
ło na obniżenie wskaźnika SGM 2004 w stosunku do
SGM 2002 dla tego rodzaju działalności.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zdaje sobie
sprawę z tego, że standardowa nadwyżka bezpośred-
nia obliczona w oparciu o ww. wskaźniki odzwiercie-
dla przeciętne warunki produkcyjne w gospodar-
stwach rolnych w poszczególnych regionach, wobec
czego nie zawsze oddaje faktyczną sytuację konkret-
nego gospodarstwa. Z tego względu w gospodarstwach
dysponujących wiarygodnymi danymi rachunkowy-
mi (np. prowadzącymi księgi rachunkowe), przy ob-
liczaniu wielkości ekonomicznej uzasadnione jest
wyliczenie nadwyżki bezpośredniej w oparciu o fak-
tyczne dane tych gospodarstw. Wprowadzenie takiej
możliwości zostało zarekomendowane Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, instytucji
wdrażającej działanie: Modernizacja gospodarstw
rolnych PROW 2007–2013.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie dopłat do nasion rzepaku (9406)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Andrzeja Pałysa dotyczącą dopłat do
nasion rzepaku, możliwości powstania nowych punk-
tów skupu i przetwórstwa rzepaku oraz innych moż-
liwości wsparcia upraw rzepaku, przekazaną przy
844
piśmie znak: SPS-023-9406/09 z dnia 8 maja 2009 r.,
uprzejmie wyjaśniam.
Celem ustanowienia dopłat do materiału siewnego
takich gatunków roślin, jak zboża (pszenica, jęczmień,
żyto, pszenżyto i owies) czy ziemniaki, było zwiększe-
nie zużycia kwalifikowanego materiału siewnego oraz
poprawa jakości produktów roślinnych wykorzysty-
wanych do bezpośredniej konsumpcji. W przypadku
tych roślin zużycie kwalifikowanego materiału siew-
nego wynosi w Polsce około 7% dla zbóż i około 2%
dla ziemniaków.
Uprawiany w kraju rzepak stanowią przede wszyst-
kim odmiany mieszańcowe (heterozyjne), których ma-
teriał siewny powinien być co roku wymieniany, aby
w pełni wykorzystać cechy danej odmiany.
Kierując się tą przesłanką oraz ograniczonymi
możliwościami budżetu państwa, zdecydowano ob-
jąć dopłatami rośliny wymienione w rozporządze-
niu Rady Ministrów z dnia 13 marca 2007 r. (Dz. U.
Nr 46, poz. 300).
Kwalifikowanie kolejnych dopłat do pomocy de
minimis spowoduje, że dostęp do tej pomocy będzie
ograniczony do mniejszej liczby rolników, szybciej też
zostanie wyczerpany limit 7500 euro dla pojedyncze-
go producenta rolnego oraz, co również istotne, szyb-
ciej wyczerpany zostanie limit krajowy, który do koń-
ca 2011 r. wynosi 119 542 500 euro.
Rozwój rynku rzepaku w Polsce, w tym również
jego przetwórstwa, w najbliższych latach w dużej
mierze będzie związany z realizacją przyjętych przez
Polskę zobowiązań dotyczących udziału biopaliw
w ogólnym zużyciu paliw transportowych. W ramach
członkowstwa w Unii Europejskiej Polska jest zobo-
wiązana do osiągnięcia w 2010 r. minimalnego udzia-
łu 5,75% biopaliw w rynku paliw transportowych.
W perspektywie do roku 2020 udział ten ma wynieść
nie mniej niż 10%. Obecnie do produkcji biokompo-
nentów stosowanych w paliwach silnikowych wyko-
rzystywany jest przede wszystkim rzepak, z którego
tłoczony jest olej, a następnie wytwarzane są estry
metylowe kwasów tłuszczowych.
Zwiększający się corocznie obowiązkowy udział
biokomponentów w paliwach transportowych (wyni-
kający z narodowego celu wskaźnikowego) powoduje
wzrost zapotrzebowania na surowce do ich wytwa-
rzania. Jak wynika z danych Urzędu Regulacji Ener-
getyki, realizacja w 2008 r. przepisów dotyczących
narodowego celu wskaźnikowego spowodowała wzrost
krajowego zapotrzebowania na estry z 37 tys. ton
w 2007 r. do 473 tys. ton w roku 2008, co odpowiada
około 90 tys. ton nasion rzepaku w 2007 r. i około
1200 tys. ton nasion rzepaku w roku 2008.
Z opracowanego przez Ministerstwo Gospodarki
projektu „Polityki energetycznej Polski do 2030 r.”,
w którym zawarto krajowe zapotrzebowanie na po-
szczególne rodzaje biokomponentów, wynika, że za-
potrzebowanie na biodiesel z rzepaku będzie miało
dominującą pozycję. Zwiększający się popyt ze strony
sektora paliwowego stwarza zatem możliwości zbytu
krajowej produkcji rzepaku i jest obecnie podstawo-
wym oraz najbardziej skutecznym mechanizmem
zachęcającym do uprawy tej rośliny.
W prowadzonym przez Agencję Rynku Rolnego re-
jestrze wytwórców biokomponentów, według stanu na
dzień 31 grudnia 2008 r., w Polsce zarejestrowanych
było 23 wytwórców estrów metylowych, którzy dekla-
rowali zdolności produkcyjne w skali roku sięgające
772,5 tys. m3 (679,8 tys. ton), a wytworzyli 167 tys.
ton estrów w 2008 r. Obecny potencjał wytwórczy oraz
surowcowy wystarcza do pokrycia krajowego zapo-
trzebowania na estry, które powinno zwiększać zapo-
trzebowanie na uprawy rzepaku w kraju.
Z punktu widzenia odpowiedniego dostosowania
rynku rzepaku do potrzeb sektora paliwowego orga-
nizacją punktów skupu tego surowca powinni zajmo-
wać się wytwórcy olejów oraz wytwórcy estrów, któ-
rzy najlepiej mogą ocenić zakres potrzeb sektora pa-
liwowego.
Mając na uwadze znaczenie sektora produkcji rze-
paku dla rozwoju rynku biokomponentów, Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaproponowało rozsze-
rzenie listy sektorów dopuszczonych do wsparcia
w ramach działań Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–1013 o sektor handlu hurto-
wego nasionami rzepaku. Wskazana zmiana została
zaakceptowana przez komitet monitorujący program
w dniu 25.09.2008 r. i przekazana do Komisji Euro-
pejskiej do zatwierdzenia. Oznacza to, że po akcep-
tacji modyfikacji zapisów programu przez służby KE
i nowelizacji przepisów rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Zwiększanie wartości dodanej
podstawowej produkcji rolnej i leśnej, objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013, podmioty prowadzące działalność w zakresie
sprzedaży hurtowej rzepaku w ramach następnych
naborów wniosków będą mogły ubiegać się pomoc
w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie egzekwowania postanowień
podjętych na posiedzeniu ministrów finansów
krajów UE w dniu 11 marca 2009 r. (9407)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak SPS-023-9407/09 z dnia 8 maja 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację posła na Sejm

RP pana Andrzeja Pałysa w sprawie stawki podatku
VAT stosowanej do pieluch jednorazowych dla dzieci,
uprzejmie informuję:
System podatku VAT w ramach UE podlega har-
monizacji, co oznacza, iż państwa członkowskie zo-
bowiązane są do przestrzegania zgodności krajowych
przepisów w zakresie podatku VAT z regulacjami wy-
nikającymi z prawa wspólnotowego (podstawą obo-
wiązującego w UE systemu podatku VAT są przepisy
dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej). Zgodnie z zapisami ww. dyrekty-
wy dostawa towarów i świadczenie usług podlegające
opodatkowaniu VAT są co do zasady opodatkowane
wg stawki podstawowej, natomiast państwa człon-
kowskie mogą stosować obniżoną stawkę podatku
VAT w odniesieniu do towarów i usług wymienionych
w załączniku III do ww. dyrektywy. W poz. 3 załącz-
nika III ww. dyrektywy zostały wymienione produk-
ty farmaceutyczne zwykle stosowane dla ochrony
zdrowia, zapobiegania chorobom oraz do celów me-
dycznych i weterynaryjnych, łącznie z produktami
używanymi do celów antykoncepcyjnych oraz higieny
osobistej. Decyzją parlamentu RP wyrażoną w usta-
wie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm. – art. 41
ust. 2 w zw. z poz. 76 zał. nr 3 do ww. ustawy) dosta-
wa pieluszek, wkładek do pieluch oraz podobnych
artykułów sanitarnych dla niemowląt w Polsce oraz
import i wewnątrzwspólnotowe nabycie takich towa-
rów objęte są stawką obniżoną podatku od towarów
i usług.
Należy jednocześnie wyjaśnić, iż w wyniku pro-
wadzonych od lipca 2008 r. na forum UE prac doty-
czących stawek obniżonych VAT Rada Unii Europej-
skiej ds. Ekonomicznych i Finansowych (Ecofin)
w trakcie posiedzenia w dniu 10 marca 2009 r. osią-
gnęła polityczne porozumienie, w ramach którego nie
doszło do wyraźnego doprecyzowania poz. 3 z załącz-
nika III do dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzez
wyraźne objęcie nim pieluszek dziecięcych, o co wnio-
skowała w lipcu ub. roku Komisja Europejska). Nie
zmienia to jednak stosowanej przez Polskę oraz kilka
innych państw członkowskich interpretacji ww. prze-
pisu (tj. że pieluszki już obecnie należy zakwalifiko-
wać jako towary, o których mowa w obecnej poz. 3
załącznika III do ww. dyrektywy 2006/112/WE). Ar-
gumentacja ta pozostaje nadal aktualna.
Należy również zaznaczyć, iż w prowadzonej dys-
kusji na forum Unii Europejskiej Polska wyrażała
poparcie dla rozwiązań przyznających państwom
członkowskim większą elastyczność w zakresie sto-
sowania stawek obniżonych, w szczególności gdy pro-
ponowane rozwiązania nie mają negatywnego wpły-
wu na funkcjonowanie Wspólnego Rynku Unii Euro-
pejskiej (dotyczyło to również doprecyzowania prze-
pisów dyrektywy w zakresie pieluszek dziecięcych).
W przypadku podjęcia przez Komisję Europejską dal-
szych prac w zakresie doprecyzowania przepisów dy-
845
rektywy w odniesieniu do stawki VAT na pieluszki
dziecięce Polska poprze taką inicjatywę.
Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości
wprowadzenia programu prorodzinnego, należy wy-
jaśnić, iż ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, ze zm.) zawiera już rozwiązania,
które wpisują się w szeroko rozumianą politykę pro-
rodzinną państwa. Należą do nich: preferencyjne
opodatkowanie dochodów małżonków lub osób sa-
motnie wychowujących dzieci (art. 6), ulga proro-
dzinna (art. 27f) oraz niektóre zwolnienia przedmio-
towe, np. świadczenia rodzinne, dodatki rodzinne,
zasiłek z tytułu urodzenia dziecka, dopłaty praco-
dawcy do wypoczynku dzieci (art. 21). Najnowszym,
bo obowiązującym od 2007 r., instrumentem wspie-
rania rodzin poprzez system podatkowy jest wspo-
mniana ulga prorodzinna. Warto podkreślić, że po
nowelizacji przepisów ją regulujących z dniem 1 stycz-
nia 2009 r. z odliczenia może skorzystać nie tylko
rodzic, któremu przysługuje władza rodzicielska,
ale również opiekun prawny dziecka, w przypadku
gdy dziecko z nim zamieszkuje, oraz osoba pełniąca
funkcję rodziny zastępczej. Należy zatem stwier-
dzić, iż w polskim systemie podatkowym funkcjonu-
ją formy wspierania rodzin wpisujące się w politykę
prorodzinną państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie zaniechania działań mających
na celu włączenie sądów rejonowych
w Sandomierzu, Opatowie i Staszowie
do Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu (9408)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Pałysa w sprawie za-
niechania działań mających na celu włączenie sądów
rejonowych w Sandomierzu, Opatowie i Staszowie do
Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, przesłaną przy
piśmie z dnia 8 maja 2009 r., nr SPS-023-9408/09,
uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Na wstępie należy wskazać, że w uzasadnionych
sytuacjach Ministerstwo Sprawiedliwości podejmuje
działania w zakresie zmiany właściwości miejscowej
jednostek sądowych i prokuratury. Przedmiotowe
846
zmiany organizacyjne co do zasady dokonywane są
w celu dostosowania właściwości miejscowej sądów
rejonowych i prokuratur rejonowych do administra-
cyjnych granic powiatów.
Zmiany obszarów działania sądów okręgowych
i prokuratur okręgowych rozważane są obecnie jedy-
nie w sytuacji, gdy postulowane korekty dotyczą ob-
szaru jednego województwa. Należy bowiem zauwa-
żyć, iż z dniem 1 lipca 2001 r. obszary właściwości
miejscowej sądów i prokuratur okręgowych zostały
ujednolicone z administracyjnymi granicami woje-
wództw. Mimo wielu wniosków dotychczas nie pod-
jęto decyzji o odstąpieniu od tej zasady w żadnym
zgłoszonym przypadku.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji pana
posła kwestii dotyczącej przeniesienia sądów rejono-
wych w: Opatowie, Sandomierzu i Staszowie z obsza-
ru Sądu Okręgowego w Kielcach do właściwości miej-
scowej Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, trzeba
podnieść, że wymieniona reorganizacja stanowiłaby
odstąpienie od zgodności okręgów sądowych z grani-
cami województw. Wskazane jednostki szczebla rejo-
nowego działają bowiem na terenie woj. świętokrzy-
skiego, a Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu funkcjonuje
na terenie woj. podkarpackiego.
Niezależnie od powyższego pragnę podnieść, że
w ostatnim czasie do Ministerstwa Sprawiedliwości
nie wpłynął żaden wniosek prezesa Sądu Okręgowe-
go w Tarnobrzegu, prezesa Sądu Apelacyjnego
w Rzeszowie, parlamentarzystów, czy też władz sa-
morządowych w przedmiocie włączenia sądów rejo-
nowych w: Opatowie, Sandomierzu i Staszowie do
okręgu tarnobrzeskiego.
Reasumując, informuję pana posła, że aktualnie
nie prowadzi się prac legislacyjnych mających na celu
przeniesienie wskazanych sądów rejonowych z obsza-
ru Sądu Okręgowego w Kielcach do właściwości miej-
scowej Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie przepisów ustawy
Kodeks postępowania karnego dotyczących
domniemania niewinności (9410)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
podważania zasady domniemania niewinności przez
niektóre przepisy Kodeksu postępowania karnego,
a w szczególności art. 517b, przekazaną przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 8 maja 2009 r., nr SPS-023-
-9410/09, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Zasada domniemania niewinności została wyra-
żona w art. 42 ust. 3 konstytucji w brzmieniu: „Każ-
dego uznaje się za niewinnego, dopóki jego wina nie
zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem są-
dowym”.
Zasada ta była wielokrotnie przedmiotem wypo-
wiedzi Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał pre-
zentuje stanowisko, że „konstytucyjna zasada do-
mniemania niewinności musi być rozumiana jako
wykluczająca uznanie winy i odpowiedzialności kar-
nej bez postępowania sądowego zakończonego pra-
womocnym wyrokiem karnym. Nie może być jednak
rozumiana w taki sposób, który wykluczałby wiąza-
nie z samym faktem toczącego się postępowania kar-
nego jakichkolwiek konsekwencji prawnych oddzia-
łujących na sytuację podejrzanego lub oskarżonego”
oraz że „konstytucyjna zasada domniemania niewin-
ności ma przede wszystkim charakter gwarancyjny
w stosunku do podejrzanego lub oskarżonego w toku
procesu karnego, jej zakres zastosowania może być
jednak rozszerzony także na inne postępowania re-
presyjne” (vide – wyroki TK z dnia: 19 października
2004 r., sygn. K 1/04, OTK ZU seria A, nr 9/2004,
poz. 93, s. 1108 oraz 8 stycznia 2008 r., sygn. P 35/06,
OTK ZU seria A, nr 1/2008, poz. 1, s. 11).
Zasada domniema niewinności, wyrażona – poza
normą konstytucyjną – także w art. 5 § 1 Kodeksu
postępowania karnego, jest skierowana przede wszyst-
kim do organów procesowych i stanowi ustawowy
nakaz obowiązujący od wszczęcia postępowania przy-
gotowawczego do uprawomocnienia wyroku. W tym
właśnie kontekście należy oceniać zgodność z zasadą
domniemania niewinności przepisu art. 517b § 1
K.p.k., w którym ustawodawca posługuje się poję-
ciem „sprawcy”.
Użyte w przytoczonym przepisie określenie „spraw-
ca” nie przesądza bowiem o winie osoby, do której
odnosi się to określenie. Punkt ciężkości tego prze-
pisu nie leży w określeniu „sprawca”, lecz w sformu-
łowaniu „ujęty na gorącym uczynku popełnienia
przestępstwa lub bezpośrednio potem”. Sformułowa-
nie to odnosi się do sytuacji przedprocesowej, poprze-
dzającej zatrzymanie, a następnie doprowadzenie
osoby przez Policję i przekazanie do dyspozycji sądu
z wnioskiem o rozpoznanie sprawy w postępowaniu
przyspieszonym. Czynność ujęcia może bowiem ozna-
czać działanie zwykłego obywatela, który następnie
przekazuje osobę ujętą Policji. Celowe jest więc uży-
cie takiego określenia, które nie wiąże się z żadną
rolą procesową ujętej osoby, odnosząc się jedynie do
zdarzeń, które miały miejsce na etapie przedproce-
sowym.
Rzecz jasna popełnienie przestępstwa jest na tym
etapie postępowania jedynie wysoce uprawdopodob-
nioną hipotezą, która podlegać będzie weryfikacji

zgodnie z zasadą domniemania niewinności i wyni-
kającą z niej zasadą in dubio pro reo.
W tym miejscu wypada przyznać, że do określe-
nia „sprawca” w kontekście omawianego przepisu
w doktrynie prawa były zgłaszane pewne zastrzeże-
nia, a także postulaty, by zastąpić je np. określe-
niem „osoba podejrzana”. Jednak tego rodzaju za-
miana nie wydaje się fortunna, bowiem „osoba po-
dejrzana” jest terminem ściśle związanym z postę-
powaniem przygotowawczym i oznacza osobę, w sto-
sunku do której podjęto w postępowaniu przygoto-
wawczym czynności procesowe, np. czynności okre-
ślone w art. 219, art. 237 § 4, art. 243, art. 244 czy
art. 308 K.p.k., wskazujące równocześnie na to, że
traktuje się ją jak podejrzanego, mimo że nie wyda-
no jeszcze postanowienia o przedstawieniu zarzu-
tów lub nie przystąpiono do jej przesłuchania w cha-
rakterze podejrzanego.
Tymczasem w rozumieniu art. 517b § 1 K.p.k.
„sprawca” to termin odnoszący się wyłącznie do
osoby ujętej in flagranti crimine comprehensi, bę-
dący elementem opisu stanu faktycznego istnieją-
cego przed podjęciem wobec tej osoby jakichkolwiek
czynności procesowych, i określający wyłącznie jed-
ną z przesłanek dopuszczalności zastosowania po-
stępowania przyspieszonego. Skoro zaś postępowa-
nie przyspieszone jest szczególnym trybem postę-
powania karnego, a więc postępowania w sprawach
o przestępstwa, formuła przepisu art. 517b § 1
K.p.k. w zakresie odnoszącym się do warunkującej
zainicjowanie postępowania odpowiednio uprawdo-
podobnionej okoliczności, jaką jest ujęcie sprawcy
przestępstwa, znajduje uzasadnienie.
W kolejnych przepisach art. 517b, w których nor-
mowany jest przebieg postępowania w trybie przy-
spieszonym, w trakcie którego następuje konkrety-
zacja statusu procesowego ujętej osoby, pojawiają się
już zwroty charakterystyczne dla procesu karnego,
a więc „osoba podejrzana” (art. 517b § 3 i § 5 K.p.k.),
„podejrzany” (art. 517b § 5 K.p.k.) i w końcu „oskar-
żony” (art. 517 § 7 K.p.k.). Dynamika postępowania,
jego szybkość i zmieniające się warunki pozwalają na
użycie określenia „sprawca” wobec osoby, która wpraw-
dzie została ujęta „na gorącym uczynku”, jednak nie
posiada jeszcze statusu konkretnego uczestnika pro-
cesu karnego. Dopiero od momentu podjęcia czynno-
ści przez organ procesowy możliwe jest dokonanie
oceny okoliczności zdarzenia związanego z ujęciem
osoby w kontekście zaistnienia przesłanek do prze-
prowadzenia przeciwko tej osobie postępowania
w trybie przyspieszonym (art. 244 § 1 K.p.k. in fine).
W toku postępowania karnego ma zaś pełne zastoso-
wanie zasada domniemania niewinności, którą jest
obowiązany stosować organ procesowy.
Warto również zasygnalizować, że określeniem
„sprawca” posługuje się szereg innych przepisów Ko-
deksu postępowania karnego, w tym m.in. przepisy
zawarte w rozdziałach 62 oraz 65 (art. 589c § 1 pkt 1,
art. 605 § 1), jak również przepisy zawarte w innych
rozdziałach Kodeksu postępowania karnego, m.in.
847
art. 259 § 3 oraz art. 649 § 1. Posługiwanie się takim
określeniem we wskazanych przepisach nie budziło
dotychczas kontrowersji.
Z powyższych względów uzasadniona jest ocena,
że posłużenie się przez ustawodawcę określeniem
„sprawca” w art. 517b § 1 K.p.k. jest dostosowane
do charakteru unormowania zawartego w tym
przepisie, nie podważając w żadnym zakresie zasa-
dy domniemania niewinności, a tym samym nie
naruszając art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospo-
litej Polskiej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie rozprzestrzeniania się na świecie
wirusa tzw. świńskiej grypy (9411)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Romualda Ajchlera w sprawie roz-
przestrzeniania się na świecie wirusa tzw. świńskiej
grypy, nadesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
8 maja 2009 r., znak: SPS-023-9411/09, uprzejmie
informuję, co następuje.
W dniu 17 kwietnia 2009 r. amerykańskie Cen-
trum ds. Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) potwier-
dziło dwa pierwsze przypadki zakażenia nowym wi-
rusem grypy typu A/H1N1 u dzieci z Kalifornii. Na-
stępnie w dniu 23 kwietnia 2009 r. oficjalnie zgłoszo-
no potwierdzenie przypadków zakażenia wirusem
grypy typu A/H1N1 w Meksyku. Dnia 27 kwietnia
2009 r. pierwsze przypadki zakażenia potwierdzono
w Hiszpanii i Wielkiej Brytanii, a następnie w innych
krajach UE. Do zakażenia doszło u osób, które nie
miały kontaktu ze świniami.
W dniu 6 maja br. w godzinach wieczornych po-
twierdzono laboratoryjnie pierwszy w Polsce przypa-
dek zakażenia wirusem grypy typu A/H1N1. Do dnia
29 maja 2009 r. łącznie na terenie Polski potwierdzo-
no cztery przypadki zakażenia wirusem grypy typu
A/H1N1.
Na podstawie doniesień na temat aktualnej sytu-
acji, jak i danych epidemiologicznych dnia 27 kwiet-
nia br. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) pod-
niosła poziom pandemii do fazy 4, a 29 kwietnia ogło-
szono fazę 5 pandemii.
Obecnie trwa określanie dokładnej charaktery-
styki wirusa grypy typu A/H1N1. Badania prowadzi
848
kilka ośrodków naukowych na świecie. Pochodzenie
wirusa nie zostało jeszcze do końca wyjaśnione. Wia-
domo, że ma on możliwość przenoszenia się z człowie-
ka na człowieka.
W Polsce przygotowania do pandemii grypy na
poziomie centralnym prowadzone są w ramach prac
Krajowego Komitetu do Spraw Pandemii Grypy, któ-
ry powołany został zarządzeniem ministra zdrowia
w 2005 r. Pracom komitetu przewodniczy podsekre-
tarz stanu w Ministerstwie Zdrowia pan Adam Fron-
czak, a w skład komitetu poza przedstawicielami
sektora zdrowia wchodzą przedstawiciele kluczowych
resortów w państwie, w tym m.in.: MSWiA, MON,
MRiRW, MG, MT oraz MSZ.
Do głównych zadań komitetu należy m.in.:
1) opracowywanie i aktualizacja zgodnie z wy-
mogami WHO interdyscyplinarnego „Polskiego pla-
nu pandemicznego”,
2) przekazywanie przez członków komitetu kie-
rownictwu resortów, organizacji, instytucji, których
są przedstawicielami, ustaleń i wniosków wypraco-
wanych przez komitet w celu ich wdrożenia, zgodnie
z ustawowymi kompetencjami;
3) monitorowanie światowej i krajowej sytu-
acji epidemiologicznej grypy sezonowej oraz grypy
ptaków;
4) opracowywanie strategii dla podejmowanych
działań profilaktycznych, diagnostycznych, leczni-
czych i organizacyjnych dla poszczególnych faz pan-
demii grypy oraz:
a) dokonywanie oceny zagrożenia,
b) określanie zadań dla poszczególnych jednostek
i służb oraz zakresu ich odpowiedzialności, przy
maksymalnym wykorzystaniu istniejących struktur
działających w sytuacjach kryzysowych.
W odpowiedzi na pytanie pierwsze pana posła do-
tyczące zagrożenia dla Polski związanego z impor-
tem artykułów rolno-spożywczych sprowadzanych
z krajów dotkniętych wirusem świńskiej grypy poni-
żej przekazuję opinię głównego lekarza weterynarii
w tym zakresie.
W kwietniu 2009 r. w Meksyku zdiagnozowano
chorobę wywołaną przez nowy, do tej pory nieziden-
tyfikowany rodzaj wirusa grypy (A/H1N1), której
nadano nazwę „świńskiej grypy”. Brak jest jednak
podstaw do stosowania tego rodzaju nomenklatury,
gdyż wirus A/H1N1 zawiera komponenty genetyczne
nie tylko wirusa grypy świń, ale również grypy ludzi
i ptaków. Ponadto wirus ten nie został wcześniej zi-
dentyfikowany w populacji świń, nie udowodniono
również, by wirus ten przenosił się na ludzi bezpo-
średnio od świń. Co więcej, do tej pory odnotowano
tylko jeden przypadek zakażenia świń od człowieka,
co miało miejsce na fermie w kanadyjskiej prowincji
Alberta. Nie stwierdzono również rozprzestrzeniania
się tego wirusa w populacji świń.
Z uwagi na wzrastające zaniepokojenie możliwo-
ścią znalezienia wirusa u świń oraz wątpliwości do-
tyczące bezpieczeństwa mięsa wieprzowego i produk-
tów z wieprzowiny najważniejsze międzynarodowe
instytucje właściwe do spraw zdrowia publicznego,
zdrowia zwierząt oraz bezpieczeństwa żywności, ta-
kie jak: WHO, FAO oraz OIE, zajęły jasno określone
stanowisko. W oświadczeniach z dnia 2 oraz 7 maja
2009 r. podkreślają, iż ryzyko zakażenia zwierząt
wrażliwych, wynikające z handlu wieprzowiną i pro-
duktami wieprzowymi wyprodukowanymi w warun-
kach zgodnych z dobrą praktyką higieniczną reko-
mendowaną przez te instytucje, jest potencjalnie
małe. Co więcej, nie udowodniono możliwości zaka-
żenia ludzi przez spożycie wieprzowiny i produktów
wieprzowych. Ponadto obróbka cieplna (temperatura
wnętrza np. 700C lub jakikolwiek inny równorzędny
rodzaj przetwarzania żywności), powszechnie stoso-
wana podczas przygotowywania mięsa, z łatwością
inaktywuje wirusy grypy potencjalnie obecne w su-
rowym mięsie. Należy więc wysnuć wniosek, że pro-
dukcja wieprzowiny i produktów wieprzowych wy-
produkowanych w warunkach zgodnych z dobrą
praktyką higieniczną rekomendowaną przez WHO,
FAO, Komisję Kodeksu Żywnościowego oraz OIE nie
będzie stanowić źródła zakażenia.
Zgodnie z zaleceniami OIE zawartymi w oświad-
czeniach wydanych w dniu 30 kwietnia 2009 r. oraz
7 maja 2009 r. służby weterynaryjne na całym świe-
cie kładą nacisk na minimalizowanie prawdopodo-
bieństwa przedostania się do łańcucha żywnościowe-
go mięsa, w którym znajdować się mogą wirusy, mię-
dzy innymi poprzez zapewnienie, by chore zwierzęta
– niezależnie od choroby – nie zostały przeznaczone
na ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi.
Wysiłki służb są skupione na właściwym nadzorze
nad chorobą oraz stosowaniu zasad bioasekuracji
w miejscach, gdzie świnie są hodowane i ubijane.
W związku z tym wprowadzanie restrykcji w impor-
cie trzody chlewnej i produktów wieprzowych uzna-
wane jest za bezzasadne i pozostające w sprzeczności
z międzynarodowymi normami.
Ponadto należy wskazać, iż w chwili obecnej nie
jest możliwy przywóz na teren Unii Europejskiej oraz
przewóz (tranzyt) przez teren Unii Europejskiej świe-
żego mięsa wieprzowego i drobiowego z Meksyku,
ponieważ państwo to nie znajduje się na liście krajów
uprawnionych przez Komisję Europejską do wysyłki
przedmiotowych produktów na teren UE. W kwiet-
niu 2009 r. wprowadzono do obrotu na terenie Unii
Europejskiej przez polskie posterunki weterynaryj-
nej kontroli granicznej przesyłki 869 ton świeżego
mięsa wieprzowego z USA. W 2009 r. nie wprowadzo-
no do obrotu przez polskie posterunki weterynaryj-
nej kontroli granicznej świeżego mięsa z Kanady.
Zgodnie z przepisami Unii Europejskiej przywóz,
jak i tranzyt świeżego mięsa z niektórych innych kra-
jów trzecich, w których stwierdzono przypadki za-
chorowań na wirus A/H1N1, jest możliwy, jeżeli mię-
so spełnia warunki przywozowe.
Mając na uwadze powyższe, główny lekarz wete-
rynarii stwierdza, iż brak jest obecnie przesłanek, by
uznać, że import artykułów rolno-spożywczych z kra-

jów dotkniętych wirusem tzw. świńskiej grypy stwa-
rza jakiekolwiek zagrożenie dla Polski.
W odpowiedzi na pytanie drugie, jakie działania
podejmuje rząd w celu ochrony Polski i jej obywateli
przed wirusem świńskiej grypy, poniżej przesyłam
informację sporządzoną na podstawie danych prze-
kazanych przez członków Krajowego Komitetu do
Spraw Pandemii Grypy oraz przedstawicieli Rządo-
wego Centrum Bezpieczeństwa.
Od momentu otrzymania z CDC pierwszych in-
formacji na temat zachorowań na bieżąco monitoro-
wana jest sytuacja epidemiologiczna w zakresie gry-
py typu A/H1N1 na świecie i w Polsce. Stworzono
specjalny system nadzoru nad osobami przyjeżdża-
jącymi z krajów, w których nowa grypa A(H1N1) sze-
rzy się w populacji. Jest to system nadzoru biernego
nad wszystkimi przybywającymi z tych krajów oraz
czynnego nad osobami przybywającymi z tych kra-
jów, które zgłoszą objawy zakażenia dróg oddecho-
wych, oraz nad kontaktami osób o potwierdzonym
zakażeniu wirusem nowej grypy A(H1N1). System
ten uwzględnia również izolację osób podejrzanych
o zachorowanie na grypę A(H1N1), ich leczenie i ba-
danie wirusologiczne, przyczyny zachorowania w celu
wykrycia przypadków nowej grypy A(H1N1). System
ten ma na celu zapobieganie szerzeniu się nowej gry-
py w populacji Polski od przypadków zawleczonych.
W chwili obecnej te działania są skuteczne i wystar-
czające. Jednocześnie planowane jest wzmocnienie
aktualnie istniejących systemów nadzoru epidemio-
logicznego w celu wykrycia momentu ewentualnego
wystąpienia epidemii w Polsce, oceny jej dynamiki
i analizy czynników etiologicznych.
Ponadto w Polsce prowadzone są wieloetapowe
laboratoryjne badania diagnostyczne, oparte na
technikach biologii molekularnej, mające na celu
wykluczenie lub potwierdzenie zakażenia nowym
wirusem grypy A/H1N1 u osób, które spełniają
określone kryteria epidemiologiczne i kliniczne,
wskazujące na możliwość infekcji wymienionym wi-
rusem. Jedyną placówką w Polsce uprawnioną do
wykonywania tego rodzaju badań jest Narodowy
Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład
Higieny, Krajowy Ośrodek ds. Grypy w Warszawie,
znajdujący się na sporządzonej przez WHO liście
ośrodków prowadzących taką diagnostykę. Badania
te prowadzone są zgodnie z aktualizowanymi na
bieżąco procedurami WHO.
Poprzez punkt kontaktowy EWRS na bieżąco
otrzymywane i przekazywane są informacje o podej-
mowanych przez inne kraje UE działaniach, a także
o zmianach sytuacji epidemiologicznej. Informacje te
są analizowane i wykorzystywane m.in. do opraco-
wywania materiałów informacyjnych, wytycznych
i zaleceń. Polska na bieżąco przekazuje innym kra-
jom informacje na temat działań podejmowanych na
terenie kraju. Przedstawiciele Głównego Inspektora-
tu Sanitarnego uczestniczą w telekonferencjach or-
ganizowanych przez Europejskie Centrum ds. Kon-
849
troli i Prewencji Chorób (ECDC) i Komisje Europej-
ską (EC).
W związku z zaistniałą sytuacją przeprowadzono
zakrojoną na szeroką skalę akcję informacyjną, któ-
ra polegała m.in. na:
— opracowaniu i uaktualnianiu, wraz z pojawia-
niem się nowych doniesień, materiałów informacyj-
nych i zamieszczaniu ich na stronie internetowej GIS
(w tym codziennego komunikatu dotyczącego aktu-
alnej sytuacji epidemiologicznej na świecie. Komuni-
kat ten przekazywany jest do Rządowego Centrum
Bezpieczeństwa (RCB),
— opracowaniu i dystrybucji, we współpracy
z RCB, ulotki zawierającej informację dla podróżują-
cych, wyjeżdżających i przyjeżdżających do Polski
z krajów, w których wystąpiły ogniska zachorowań.
Ulotki te nadal są dystrybuowane przez graniczne
stacje sanitarno-epidemiologiczne i Straż Graniczną
na lotniskach,
— opracowaniu i przekazaniu służbom lotnisk
treści komunikatu głosowego, który podawany jest
przez megafony na lotniskach w Polsce, a który do-
tyczy zasad postępowania po powrocie z krajów do-
tkniętych,
— opracowaniu materiałów informacyjnych dla
dzieci i młodzieży, które poprzez MEN przekazano
do szkół, gdzie nauczyciele zapoznawali uczniów
z zasadami postępowania, których należy przestrze-
gać, aby uniknąć zakażenia,
— uruchomieniu infolinii dla społeczeństwa,
w której odpowiedzi na pytania dotyczące grypy
typu A/H1N1 udzielają eksperci Państwowej In-
spekcji Sanitarnej (PIS) i Narodowego Instytutu
Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Hi-
gieny (NIZP-PZH).
W dniu 7 maja br. w siedzibie RCB odbyło się
kolejne spotkanie grupy eksperckiej w celu omówie-
nia procedur informowania ludności o wirusie gry-
py typu A/H1N1. Opracowano komunikat głównego
inspektora sanitarnego dotyczący szczegółowych
zaleceń dla osób powracających z Meksyku, Stanów
Zjednoczonych Ameryki Północnej, Kanady oraz
wyjeżdżających za granicę. Komunikat został prze-
kazany mediom w celu rozpowszechnienia. W dniach
29 i 30 kwietnia br. RCB przekazało do wojewódz-
kich centrów zarządzania kryzysowego pisma z za-
leceniami dotyczącymi sposobu informowania o wi-
rusie grypy typu A/H1N1. Podjęto działania mające
na celu poinformowanie lekarzy o konieczności zwró-
cenia szczególnej uwagi na osoby, u których wystą-
piły objawy grypopodobne, a które powróciły z kra-
jów dotkniętych pandemią. Krajowy konsultant
w dziedzinie chorób zakaźnych opracował komuni-
kat dla lekarzy.
Przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia, Głównego
Inspektoratu Sanitarnego, Rządowego Centrum Bez-
pieczeństwa, Narodowego Instytutu Zdrowia Pu-
blicznego – Państwowego Zakładu Higieny współpra-
cowali z przedstawicielami mediów i na bieżąco in-
formowali o aktualnej sytuacji.
850
Zarówno aktualna sytuacja epidemiologiczna, jak
i podjęte działania analizowane były podczas spo-
tkań grupy eksperckiej organizowanych przez Rzą-
dowe Centrum Bezpieczeństwa, a także w trakcie
posiedzeń Krajowego Komitetu do Spraw Pandemii
Grypy. Podczas spotkań przedstawiciele różnych re-
sortów wymieniali doświadczenia i spostrzeżenia na
temat podejmowanych działań.
Państwowi wojewódzcy, powiatowi i graniczni in-
spektorzy sanitarni pozostają w stałym kontakcie
z przedstawicielami głównego inspektoratu sanitar-
nego i na bieżąco informują o sytuacji w terenie.
W celu koordynacji działań podejmowanych na po-
ziomie powiatowym, wojewódzkim i centralnym
w Głównym Inspektoracie Sanitarnym systematycz-
nie organizowano telekonferencje z państwowymi
wojewódzkimi inspektorami sanitarnymi, podczas
których omawiano podjęte działania. Uruchomiono
również system szybkiego informowania poprzez
krótkie wiadomości tekstowe.
Ponadto w ramach działań podejmowanych przez
Państwową Inspekcję Sanitarną w związku z zaist-
niałą sytuacją od dnia 25 kwietnia 2009 r. wprowa-
dzono stan podwyższonej gotowości stacji sanitarno-
-epidemiologicznych oraz potwierdzono sprawność
systemu łączności alarmowej w ramach struktury
PIS. Wszyscy państwowi wojewódzcy inspektorzy sa-
nitarni pozostają w kontakcie z wojewódzkimi kon-
sultantami do spraw chorób zakaźnych i epidemiolo-
gii oraz ordynatorami oddziałów zakaźnych i na bie-
żąco monitorują sytuację. Na poziomie centralnym
przedstawiciele Głównego Inspektoratu Sanitarnego
i Ministerstwa Zdrowia współpracują z konsultanta-
mi krajowymi w wymienionych dziedzinach, którzy
są członkami Krajowego Komitetu do Spraw Pande-
mii Grypy od początku jego powołania (od 2005 r.).
W celu usprawnienia działań podejmowanych na
poziomie centralnym, wojewódzkim i powiatowym
oraz również działań międzyresortowych, z inicjaty-
wy Rządowego Centrum Bezpieczeństwa, w siedzibie
tej instytucji, organizowano wideokonferencje z udzia-
łem przedstawicieli GIS, wojewodów i przedstawicie-
li wojewódzkich stacji sanitarno-epidemiologicznych.
W spotkaniach tych udział brali również przedstawi-
ciele kierownictwa Ministerstwa Zdrowia, w tym
pani Ewa Kopacz – minister zdrowia, oraz pan
Adam Fronczak – podsekretarz stanu w Minister-
stwie Zdrowia, przewodniczący Krajowego Komite-
tu do Spraw Pandemii Grypy. Podczas wideokonfe-
rencji omawiano doświadczenia w zakresie współ-
pracy między służbami na wszystkich poziomach
reagowania. Stanowiły one doskonałą okazję do wy-
miany informacji na temat działań podejmowanych
w ramach reagowania i przygotowań na wypadek
pandemii grypy.
W związku z zaistniałą sytuacją główny inspektor
sanitarny wizytował Port Lotniczy w Warszawie,
spotkał się z przedstawicielami Zarządu Lotniska
„Okęcie” i zapoznał się z przygotowaniem służb dzia-
łających na terenie portu lotniczego (w tym straży
pożarnej, służb medycznych). W celu omówienia szcze-
gółów dotyczących możliwości diagnostycznych w kie-
runku grypy typu A/H1N1 główny inspektor sani-
tarny wizytował również laboratorium Krajowego
Ośrodka ds. Grypy NIZP-PZH.
W dniu 29 kwietnia 2009 r. odbyła się wizyta
przedstawicieli Głównego Inspektoratu Sanitarnego
w Agencji Rezerw Materiałowych mająca na celu
omówienie szczegółów współpracy w sytuacji zaist-
nienia konieczności wykorzystania asortymentu zgro-
madzonego w rezerwach państwa.
W dniu 7 maja 2009 r. odbyła się w Ministerstwie
Infrastruktury narada z udziałem głównego inspek-
tora sanitarnego – pana ministra Andrzeja Wojtyły,
sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury
– pana ministra Tadeusza Jarmuziewicza oraz dy-
rektorów portów lotniczych i morskich. Tematem
spotkania było omówienie aktualnej sytuacji związa-
nej z pojawieniem się na terenie Polski wirusa grypy
typu A/H1N1, współpracy służb odpowiedzialnych za
podejmowanie stosownych działań na terenie portów
lotniczych i morskich. Stwierdzono m.in., że współ-
praca ta układa się dobrze, a podejmowane działania
są zgodne z rekomendacjami KE, ECDC i WHO
i adekwatne do stopnia zagrożenia.
Ponadto już w początkowej fazie reagowania
(przełom kwietnia i maja) Główny Inspektorat Far-
maceutyczny zebrał informację o stanie posiadania
przez hurtownie farmaceutyczne i apteki ogólnodo-
stępne leków przeciwwirusowych tamiflu i relenza.
Ponadto ustalono sposób postępowania w przypadku
konieczności dokonania zmian w zezwoleniach wy-
twórców farmaceutycznych, jeśli zaszłaby koniecz-
ność szybkiego rozpoczęcia wytwarzania leków prze-
ciwwirusowych. Ustalono także grafiki dyżurów
osób, które w przypadku zaistnienia wystąpienia ta-
kiej potrzeby podejmą działania poza godzinami
czynności urzędu.
Na forum Krajowego Komitetu do Spraw Pande-
mii Grypy monitorowane są działania na polu przy-
gotowania szczepionek. Analizuje się przesłanki ich
zakupu: liczby potrzebnych dawek i sposobu ich dys-
trybucji. Przygotowywane są zasady oceny zasobów
i racjonalnego rozdysponowania dawek leków
przeciwwirusowych oraz innych leków koniecznych
w czasie pandemii w tym antybiotyków.
Ponadto przedstawiciele Urzędu Rejestracji Pro-
duktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Pro-
duktów Biobójczych ściśle współpracują z Europejską
Agencją Leków (European Medicines Agency; EMEA)
na każdym etapie okresu pre- i pandemicznego.
W tym celu powołana została osoba odpowiedzialna
za kontakt z EMEA (tzw. Crisis Contact Point). Oso-
ba ta dostępna jest 24 godziny na dobę. Współpraca
z EMEA ma zasadniczy wkład w zapobieganiu pan-
demii grypy, ponieważ wszystkie szczepionki prepan-
demiczne, jak i pandemiczne zarejestrowane są
w tzw. procedurze centralnej. Urząd rejestracji posia-
da wyznaczonych ekspertów, którzy znajdują się na
europejskiej liście ekspertów uczestniczących w pro-

cesie oceny dokumentacji szczepionek pre- i pande-
micznych. Urząd Rejestracji PL, WM i PB ma rów-
nież wyznaczoną osobę, której zadaniem jest ocena
i korekta druków informacyjnych w języku polskim
dla szczepionek pre- i pandemicznych.
Ponadto urząd ten zajmujący się oceną i zatwier-
dzeniem składu szczepionek przeciw grypie sezono-
wej przygotowany jest na przeprowadzenie tej proce-
dury w jak najkrótszym czasie. W tym celu opraco-
wana została i wdrożona szybka procedura tzw. pro-
cedura fast track. Ma to na celu wprowadzenie na
rynek szczepionek przeciw grypie sezonowej jeszcze
przed okresem pojawienia się zachorowań.
W związku z zaistniałą sytuacją organy Inspekcji
Weterynaryjnej wprowadziły stały, bierny monito-
ring stanu zdrowia świń w gospodarstwach, miej-
scach gromadzenia zwierząt, punktach kontroli
i rzeźniach. Należy podkreślić, że do chwili obecnej
w Polsce nie stwierdzono żadnych przypadków podej-
rzeń wskazujących na zakażenie świń nowym wiru-
sem grypy typu A/H1N1.
Główny lekarz weterynarii polecił zgodnie z zale-
ceniem Komisji Europejskiej, aby hodowcy trzody
chlewnej stosowali zwykłe środki ostrożności w po-
staci rygorystycznego przestrzegania zasad higieny
i bioasekuracji w celu zminimalizowania ryzyka
przeniesienia jakichkolwiek wirusów na zwierzęta,
wynikającego z przemieszczania się ludzi, pojazdów
i wszelkich innych materiałów. Objęto ścisłym nad-
zorem weterynaryjnym wszystkie stada świń na ob-
szarze w promieniu 5 km od miejsc zamieszkania
każdej z trzech osób, u których potwierdzono zaka-
żenie wirusem grypy A/H1N1. Ponadto potwierdzo-
no, że osoby te nie miały kontaktu z trzodą chlewną
i ptakami na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w okresie 7 dni przed wystąpieniem objawów choroby.
Współpraca międzynarodowa
W związku z wystąpieniem przypadków zakaże-
nia wirusem grypy typu A/H1N1 u ludzi w USA
i Meksyku, a także rozprzestrzenieniem się wirusa
na teren innych krajów, w tym również krajów Unii
Europejskiej, w dniu 30 kwietnia 2009 r. z inicjaty-
wy prezydencji czeskiej w Luksemburgu zorganizo-
wano nadzwyczajne posiedzenie Rady do Spraw Za-
trudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Konsu-
mentów (EPSCO) poświęcone grypie typu A/H1N1.
Polskiej delegacji przewodziła pani Ewa Kopacz –
minister zdrowia, która w swoim stanowisku wy-
głoszonym podczas spotkania podkreśliła ogromną
rolę, jaką odgrywa solidarna i zjednoczona Europa
w walce z nowym zagrożeniem. Pani minister poin-
formowała o podjętych przez Polskę działaniach
i podziękowała Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)
oraz Europejskiemu Centrum ds. Kontroli i Prewen-
cji Chorób (ECDC) za wypracowane i opublikowane
wytyczne, zwłaszcza w zakresie ochrony personelu
służby zdrowia.
Podczas posiedzenia Rady EPSCO porównano
działania prowadzone przez poszczególne kraje Unii
Europejskiej i stwierdzono, że były one podjęte szyb-
851
ko i sprawnie. Działania te, podejmowane na podsta-
wie wytycznych WHO, EC i ECDC, były spójne,
a kluczowym ich elementem była sprawna komuni-
kacja. Dzięki wcześniej prowadzonym przygotowa-
niom do pandemii grypy i organizowanym w ramach
przygotowań ćwiczeniom możliwe było szybkie pod-
jęcie spójnych działań oraz sformułowanie wspólnych
europejskich konkluzji w zakresie walki z wirusem
grypy typu A/H1N1.
Polska utrzymuje bieżący kontakt z innymi pań-
stwami członkowskimi Unii Europejskiej. Wymiana
informacji zarówno w zakresie aktualnej sytuacji epi-
demiologicznej, jak i działań podejmowanych nastę-
puje przez Sieć Wczesnego Powiadamiania i Reago-
wania (EWRS). Wymiana informacji ze Światową
Organizacją Zdrowia i państwami członkowskimi
WHO następuje poprzez Krajowy Punkt Centralny
ds. Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych
(IHR) działający w NIZP-PZH.
Ponadto przedstawiciele Departamentu Przeciw-
epidemicznego Głównego Inspektoratu Sanitarnego
pozostają w kontakcie z przedstawicielami ambasad
mających swoje siedziby w Polsce. Utrzymują rów-
nież bezpośrednie robocze kontakty z ekspertami
z krajów spoza Unii Europejskiej.
Wszystkie działania podejmowane zarówno w ra-
mach przygotowań do pandemii grypy, jak i reago-
wania w celu ograniczenia negatywnych skutków
rozprzestrzeniania się wirusa grypy typu A/H1N1
zgodne są z wytycznymi i rekomendacjami WHO,
ECDC i Komisji Europejskiej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie projektu ustawy
o podatku ekologicznym (9413)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem, nr SPS-023-9413/09, z dnia 8 maja br., przy
którym została przekazana interpelacja pana posła
Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie podatku eko-
logicznego od samochodów, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż obecnie prowadzo-
ne są jedynie prace w zakresie analiz założeń do
ewentualnych zmian systemu opodatkowania samo-
852
chodów. Minister finansów, jako odpowiedzialny za
finanse publiczne, jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie do nowych rozwiązań
podatkowych mających na celu zapewnienie wpły-
wów budżetowych, przy jednoczesnym uwzględnie-
niu oddziaływania opodatkowania na środowisko
i gospodarkę. W związku z tym, iż Ministerstwo Fi-
nansów prowadzi jedynie analizy założeń do zmiany
systemu opodatkowania samochodów, kwoty podat-
ku, jakimi obciążeni mogliby być posiadacze samo-
chodów, nie są na dzień dzisiejszy znane. Stąd też
informacje prasowe wskazujące, iż posiadacze naj-
starszych pojazdów będą obciążeni podatkiem w wy-
sokości 3 tys. zł, nie wynikają z założeń rządu, mają
charakter spekulacji medialnych i należy je zdemen-
tować.
Jednocześnie wskazać należy, iż mimo braku na
dzień dzisiejszy harmonizacji przedmiotowych prze-
pisów przez prawo wspólnotowe (jest jedynie projekt
dyrektywy w tym zakresie), zdaniem Komisji Euro-
pejskiej należy dążyć do zastępowania takich podat-
ków, jak polska akcyza, podatkiem pobieranym co-
rocznie z uwzględnieniem jego ekologicznego charak-
teru promującego kupno samochodów o niskim po-
ziomie emisji CO2 oraz stabilność i klarowność przed-
miotowego systemu. Informuję, iż państwa członkow-
skie tzw. starej Unii Europejskiej wprowadziły,
a część państw członkowskich, które ostatnio przy-
stąpiły do UE, rozważa możliwość wprowadzenia
rozwiązania uzależniającego kwotę opodatkowania
samochodów w zależności od ich szkodliwości na śro-
dowisko. Dlatego zasadnym jest podejmowanie prac
analitycznych, aby być przygotowanym do dyskusji
na forum unijnym w tym temacie.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd. Reasu-
mując, wyjaśniam, iż minister finansów ani tym bar-
dziej rząd nie podjął decyzji o zastąpieniu podatku
akcyzowego nowym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie dramatycznych wydarzeń
podczas brutalnej akcji Policji
w trakcie manifestacji stoczniowców
w dniu 29 kwietnia 2009 r.
przed Pałacem Kultury i Nauki (9414)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9414/09)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Czesława Hoca z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie dra-
matycznych wydarzeń podczas brutalnej akcji Policji
w trakcie manifestacji stoczniowców w dniu 29 kwiet-
nia 2009 r. przed Pałacem Kultury i Nauki uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
W ocenie ministra spraw wewnętrznych użycie
przez policjantów środków przymusu bezpośredniego
w postaci pałek i gazu (żelu) pieprzowego w dniu
29 kwietnia 2009 r. wobec osób zakłócających poko-
jowy przebieg zgromadzenia organizowanego przez
związki zawodowe Stoczni Gdańsk SA i Zakładów
Cegielskiego z Poznania było zasadne i zgodne z prze-
pisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 wrze-
śnia 1990 r. w sprawie określenia przypadków oraz
warunków i sposobów użycia przez policjantów środ-
ków przymusu bezpośredniego (Dz. U. Nr 70, poz. 410,
z późn. zm.). Użyte środki były adekwatne do wystę-
pujących zagrożeń oraz zachowań osób naruszają-
cych prawo.
Należy podkreślić, że przy wyborze zastosowa-
nego środka kierowano się dążeniem do wyrządze-
nia jak najmniejszej szkody osobom naruszającym
prawo. Użycie innych środków przymusu, jakimi
dysponowała policja podczas działań, tj. pocisków
niepenetracyjnych miotanych z broni gładkolufowej
i miotaczy wody, mogło spowodować nie tylko do-
tkliwsze skutki dla napastników, ale również, ze
względu na natężenie ruchu pieszego, urazy dla
osób postronnych. Stosując środki, zachowano po-
nadto procedurę ostrzeżeń wynikającą z postano-
wień § 1 ust. 2 ww. rozporządzenia. Zastosowany
przez policję żel (gaz) pieprzowy wyrzucany jest
z plecakowych miotaczy pieprzu. Jest to mieszanina
płynna zawierająca olej pieprzowy (oleoresin capsi-
cum), który jest naturalną substancją z wyciągu
roślin hodowanych w Ameryce Południowej. Olej
pieprzowy dodawany do strumienia wody ma dzia-
łanie kontaktowe powodując czasowe:
— osłabienie widoczności w wyniku mimowolne-
go zamknięcia oczu,
— uczucie pieczenia ciała, jeżeli substancja weszła
w kontakt z odkrytą skórą,

— wrażenie braku powietrza (duszenia się), z tym
że oddziaływanie oleju pieprzowego na układ odde-
chowy jest efektem drugorzędnym.
Samoczynna utrata właściwości drażniących ole-
ju pieprzowego następuje po wyparowaniu płynnych
składników mieszaniny, a użycie substancji czynnej
nie powoduje trwałych skutków dla organizmu. Żel
pieprzowy ma wymagane przez prawo atesty, m.in.
Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego Pań-
stwowego Zakładu Higieny. Istotne jest również, że
w odróżnieniu od środków bazujących na związkach
nieorganicznych olej pieprzowy jest całkowicie neu-
tralny dla środowiska naturalnego. Polska policja
używa żelu pieprzowego od 2004 r. Jest to najłagod-
niejszy środek pozostający w dyspozycji policji, a jego
użycie wynika z nieskuteczności wcześniej zastoso-
wanych środków przymusu bezpośredniego (pałek).
Wyjaśnić ponadto należy, że manifestanci zgła-
szali się do szpitali z obrażeniami wskazującymi na
poparzenia, argumentując, iż spowodował to użyty
przez funkcjonariuszy chemiczny środek przymusu
bezpośredniego. Jednakże zarejestrowany przez po-
licjantów materiał potwierdza, iż w trakcie zgroma-
dzenia, uczestnicy mogli ulec obrażeniom w wyniku
poparzenia się wykorzystywanymi przez siebie ma-
teriałami łatwopalnymi. Przebieg zdarzeń w dniu
29 kwietnia 2009 r. podczas demonstracji związkow-
ców ustalony został na podstawie informacji przed-
łożonej przez Komendę Stołeczną Policji oraz zwery-
fikowany po przeglądzie: zapisów monitoringu miej-
skiego, zdjęć i dokumentacji zgromadzonej w trakcie
wyjaśniania okoliczności zdarzenia. Z ww. materia-
łów odtworzono następujący przebieg zdarzeń.
Około godz. 17 manifestujący położyli przy pło-
tach policyjnych opony samochodowe, oblali je sub-
stancjami łatwopalnymi i podpalili. Paląca się guma
spowodowała znaczne zadymienie, a ze względu na za-
grożenie pożarowe wezwano Państwową Straż Po-
żarną. Około godz. 17.30 demonstranci podjęli próbę
sforsowania pierwszej linii płotów policyjnych, odstą-
pili jednak na skutek słownego wezwania policjan-
tów. Około godz. 18 protestujący podpalili kolejne
opony i kukłę symbolizującą premiera RP oraz zaczę-
li rzucać w kierunku policjantów petardy. W wyniku
wybuchu petardy został ranny jeden z policjantów,
który wymagał udzielenia pierwszej pomocy przez
zespół medyczny Oddziału Prewencji Policji. Następ-
nie, tuż po godz. 18, agresja demonstrantów nasiliła
się, w związku z czym policja nawoływała zgroma-
dzonych do zachowania się zgodnego z prawem.
O godz. 18.08 demonstranci rozerwali pierwszą linię
wygrodzenia i zaatakowali policjantów niebezpiecz-
nymi przedmiotami (drzewce, butelki, kamienie, pe-
tardy).
Poprzez urządzenia rozgłaszające policja wygła-
szała komunikaty nawołujące do zaprzestania ata-
ków, zachowania się zgodnego z prawem oraz ostrze-
żenia dotyczące możliwości użycia środków przymu-
su bezpośredniego. W celu odparcia ataku policjanci
początkowo sporadycznie użyli pałek szturmowych,
853
ale wobec braku powodzenia tego środka pododdział
użył plecakowych miotaczy pieprzu. Protestujący wy-
cofali się na ul. Złotą, lecz chwilę później, około godz.
18.10, ponownie zaatakowali policjantów niebez-
piecznymi przedmiotami, a pododdziały powtórnie
zmuszone były użyć gazu (żelu) pieprzowego. Należy
zauważyć, że przez cały czas demonstrantów od po-
licjantów oddzielała linia płotów.
Pomiędzy 18.15 a 18.30 zespół medyczny Oddzia-
łu Prewencji Policji udzielił pomocy jednemu z uczest-
ników demonstracji (rozpoznanie: podejrzenie epilep-
sji) oraz 4 policjantom rannym w wyniku wybuchów
petard. O godz. 18.25 przedstawiciele Biura Bezpie-
czeństwa i Zarządzania Kryzysowego Urzędu Miasta
Stołecznego Warszawy w wyniku rozmów z organi-
zatorem rozwiązali zgromadzenie. Protestujący oko-
ło godz. 18.35 zaczęli wycofywać się, natomiast poli-
cjanci, wygłaszający w dalszym ciągu komunikaty
wzywające do zachowania zgodnego z prawem, pozo-
stali za linią wygrodzenia. Przed godz. 19 autokary
z demonstrującymi kolejno zaczęły odjeżdżać z par-
kingu, a policjanci pododdziałów odwodowych zosta-
li wycofani z rejonu płotów.
Zabezpieczona dokumentacja fotograficzna i fil-
mowa (z zapisów monitoringu miejskiego) dotycząca
przebiegu zgromadzenia wskazuje, że zachowania,
jakich dopuścili się stoczniowcy wobec policjantów,
mogły nosić znamiona czynnej napaści określone
w art. 223 Kodeksu karnego. Należy zauważyć, że
organizator, który na mocy art. 10 ustawy z dnia
5 lipca 1990 r. Prawo o zgromadzeniach (Dz. U.
z 1990 r. Nr 51, poz. 297, z późn. zm.) odpowiedzial-
ny był za przebieg zgromadzenia, w chwili dojścia
do zakłócenia porządku publicznego nie podjął
działań ukierunkowanych na wymuszenie na
uczestnikach zaprzestania łamania prawa ani nie
skorzystał z posiadanego uprawnienia do rozwią-
zania zgromadzenia.
Podkreślić ponadto należy, że Policja, pomimo ist-
niejącego zagrożenia, przed zastosowaniem gazu
(żelu) pieprzowego wygłaszała poprzez urządzenia
rozgłaszające do uczestników zgromadzenia wezwa-
nia o zaniechanie zachowań stanowiących narusze-
nie prawa, ostrzegała przez użyciem środków przy-
musu bezpośredniego oraz wzywała osoby, dla któ-
rych zastosowanie środka mogło być groźne oraz
osoby posiadające immunitety, do opuszczenia miej-
sca zgromadzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
854
Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie wypłaty należności
Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi
Opieki Zdrowotnej w Puławach z tytułu
nadwykonań za 2008 r. (9416)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Magdaleny Gąsior-Marek, posła na Sejm
RP, z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie wypłaty na-
leżności Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi
Opieki Zdrowotnej w Puławach z tytułu nadwykonań
za rok 2008, przesłaną do ministra zdrowia przez
Marszałka Sejmu RP przy piśmie z dnia 8 maja 2009 r.
(znak: SPS-023-9416/09), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do kompetencji
Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia mi-
nister zdrowia wystąpił do funduszu z prośbą o przed-
stawienie stanowiska w przedmiotowej sprawie.
Ze stanowiska dyrektora Lubelskiego OW NFZ
wynika, że oddział podejmował w 2008 r. liczne dzia-
łania na rzecz poprawy finansowania świadczeń
w lecznictwie szpitalnym. W ciągu 2008 r. plan fi-
nansowy oddziału w tym rodzaju świadczeń wyno-
szący 1067,4 mln zł został zwiększony o 284,5 mln zł
do wartości 1351,9 mln zł, czyli o 27%. Dodatkowe
środki finansowe zostały wykorzystane w pierwszej
kolejności na zwiększenie ceny punktu rozliczenio-
wego z 10 zł do 12 zł. Następnie, począwszy od czerw-
ca 2008 r., dokonano pełnego rozliczenia świadczeń
zrealizowanych w I półroczu 2008 r. w rodzaju: lecze-
nie szpitalne, zwiększając wartości umów o 90 mln zł.
W II półroczu 2008 r., wprowadzając zmieniony sys-
tem rozliczeń oparty na jednorodnych grupach pa-
cjentów, zwiększono wartości umów świadczeniodaw-
ców o ok. 7% oraz renegocjowano umowy, zwiększając
liczbę świadczeń nielimitowanych w ramach położ-
nictwa, neonatologii oraz kardiologii na łączną kwo-
tę 28 mln zł. Jednocześnie w trakcie 2008 r. w wyni-
ku renegocjacji pozostałych rodzajów świadczeń, ta-
kich jak ambulatoryjna opieka specjalistyczna, reha-
bilitacja lecznicza, opieka długoterminowa, opieka
psychiatryczna i leczenie uzależnień, świadczenia
zdrowotne kontraktowane odrębnie, zaangażowano
dodatkowo ponad 43 mln zł.
Po zakończeniu okresu rozliczeniowego w stycz-
niu i lutym 2009 r. Lubelski OW NFZ przeprowadził
renegocjacje umów umożliwiające pełne wykorzysta-
nie przez świadczeniodawców kwot przewidzianych
w umowach na finansowanie świadczeń opieki zdro-
wotnej.
Powyższe działania spowodowały, że Lubelski
OW NFZ wykonał wszystkie zobowiązania wynika-
jące z zawartych ze szpitalami umów, wykorzystując
w pełni środki finansowe zaplanowane na ten cel
w planie finansowym NFZ na 2008 r. Oddział nie
wyklucza możliwości prowadzenia negocjacji ze świad-
czeniodawcami dotyczących sfinansowania części
tych nadwykonań w rodzaju: leczenie szpitalne, któ-
re w tym rodzaju wyniosły łącznie 86 mln zł, w szcze-
gólności oznaczonych jako udzielone w trybie na-
głym, pod warunkiem uzyskania zwiększenia planu
finansowego oddziału na 2009 r. z podziału wyniku
finansowego centrali NFZ za 2008 r.
Należy jednocześnie poinformować, że ze wstępne-
go sprawozdania z wykonania planu finansowego NFZ
za 2008 r. wynika, iż NFZ w 2008 r. odnotował dodat-
ni wynik finansowy w wysokości 1152,1 mln zł. Środ-
ki z podziału tego wyniku mogą stanowić dodatkowe
źródło finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
w OW NFZ, w tym również w Lubelskim OW NFZ.
Odnosząc się do przedmiotowego zagadnienia
również od strony systemowej, warto zwrócić uwa-
gę, że zgodnie z przepisami ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej podstawą udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej jest umowa, która określa
m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy funduszem
a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiązania
funduszu wobec świadczeniodawcy. W związku z tym
co do zasady świadczenia są finansowane przez NFZ
do wysokości limitów określonych umową. Nato-
miast możliwość sfinansowania dodatkowych świad-
czeń zrealizowanych ponad limit określony umową
może być rozważana w konkretnej sytuacji, wyni-
kającej m.in. z dysponowania przez NFZ dodatko-
wymi środkami finansowymi. Powyższe wynika
również z konstrukcji przepisów ustawy dotyczą-
cych gospodarki finansowej NFZ, zgodnie z którymi
plan finansowy NFZ jest zrównoważony w zakresie
przychodów i kosztów. Jednocześnie łączna suma
zobowiązań funduszu wynikających z zawartych ze
świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć
wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w pla-
nie finansowym funduszu.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie świadczeń z tytułu chorób
zawodowych dla osób świadczących pracę
poza granicami Polski (9417)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9417/09)
przesyłające interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie „świadczeń z tytułu chorób zawodowych
dla osób świadczących pracę poza granicami Polski”
uprzejmie wyjaśniam:
Od dnia uzyskania przez Polskę członkostwa
w Unii Europejskiej, w obszarze zabezpieczenia spo-
łecznego – poza polskim ustawodawstwem wewnętrz-
nym – zastosowanie mają także regulacje wspólno-
towe, tj.:
— rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia
14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów
zabezpieczenia społecznego do pracowników najem-
nych, osób prowadzących działalność na własny rac-
hunek i do członków ich rodzin przemieszczających
się we Wspólnocie oraz
— rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 z dnia
21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia
(EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów
zabezpieczenia społecznego do pracowników najem-
nych, osób prowadzących działalność na własny rac-
hunek i do członków ich rodzin przemieszczających
się we Wspólnocie.
Postanowienia powyższych rozporządzeń wspól-
notowych koordynują krajowe systemy zabezpiecze-
nia społecznego, funkcjonujące w państwach człon-
kowskich UE/EOG i Szwajcarii, wskazując, który
z nich, w danym przypadku, ma zastosowanie. Prze-
pisy te regulują także sprawę będącą przedmiotem
interpelacji, tj. kwestię prawa do świadczeń z tytułu
choroby zawodowej powstałej w związku z wykony-
waniem – w więcej niż jednym państwie członkow-
skim – pracy narażającej na powstanie choroby za-
wodowej (rozdział 4 rozporządzenia nr 1408/71 oraz
rozdział 4 rozporządzenia nr 574/72).
Zgodnie z postanowieniami przepisów wspólnoto-
wych świadczenia z tytułu choroby zawodowej przy-
znawane są i wypłacane przez instytucję właściwą
tego państwa członkowskiego, którego ustawodaw-
stwo miało zastosowanie do pracownika w chwili,
gdy powstała choroba zawodowa, czyli realizacja ry-
zyka ubezpieczeniowego. Jeżeli dana osoba wykony-
wała pracę narażającą ją na powstanie choroby za-
wodowej w dwóch lub kilku państwach członkow-
skich, wówczas należne świadczenie jest przyznawa-
ne wyłącznie na podstawie ustawodawstwa jednego
państwa, tj. ostatniego z tych, w którym poszkodo-
wany był narażony na ryzyko powstania choroby za-
wodowej, oczywiście pod warunkiem że także zosta-
ły spełnione warunki do nabycia prawa do świadcze-
855
nia z tytułu choroby zawodowej stawiane przez usta-
wodawstwo tego państwa.
W celu ułatwienia zainteresowanym spełnienia
warunków wymaganych przez ustawodawstwo da-
nego państwa do nabycia prawa do świadczeń z tytu-
łu choroby zawodowej przepisy wspólnotowe wpro-
wadziły następujące postanowienia:
— jeżeli ustawodawstwo państwa członkowskiego
uzależnia prawo do świadczeń z tytułu choroby za-
wodowej od warunku, by choroba zawodowa była po
raz pierwszy stwierdzona medycznie na jego teryto-
rium, warunek ten uważa się za spełniony także, je-
żeli stwierdzenie takie nastąpiło po raz pierwszy na
terytorium innego państwa członkowskiego,
— jeżeli państwo członkowskie, którego ustawo-
dawstwo ma zastosowanie w sprawie, uzależnia na-
bycie prawa do świadczenia z tytułu choroby zawo-
dowej od warunku stwierdzenia choroby zawodowej
w określonym czasie po ustaniu ostatniej aktywności
narażającej na powstanie tej choroby, właściwa in-
stytucja tego państwa, badając, w jakim czasie była
wykonywana ta ostatnia aktywność, zobowiązana
jest do uwzględnienia, jeżeli to konieczne, pracy tego
samego rodzaju wykonywanej w każdym innym pań-
stwie członkowskim, tak jakby była ona wykonywana
pod rządami ustawodawstwa tego państwa,
— jeżeli ustawodawstwo państwa członkowskiego
uzależnia nabycie prawa do świadczeń z tytułu cho-
roby zawodowej od warunku wykonywania pracy na-
rażającej na powstanie choroby zawodowej przez
ustalony czas, do okresu tego zalicza się także okre-
sy pracy, w trakcie których tego typu praca była wy-
konywana w każdym innym państwie członkowskim,
tak jakby była ona wykonywana pod rządami usta-
wodawstwa tego państwa.
Należy wspomnieć, że przepisy wspólnotowe nie
tylko regulują kwestię uzyskania świadczeń z tytułu
powstania choroby zawodowej, ale także z tytułu po-
głębienia się choroby zawodowej osoby już uprawnio-
nej do tego typu świadczenia (renty). Jeżeli w czasie
pobierania świadczenia z tytułu choroby zawodowej
nastąpi pogłębienie choroby zawodowej, z tytułu któ-
rej przyznane było to świadczenie, istnieje możliwość
wystąpienia o zwiększenie wysokości świadczenia
przyznanego i wypłacanego z tytułu tej choroby.
Wniosek taki jest rozpatrywany według następują-
cych zasad:
— jeżeli świadczeniobiorca – w czasie pobierania
świadczenia z tytułu choroby zawodowej – nie wyko-
nywał w innym państwie członkowskim pracy mogą-
cej spowodować lub pogłębić chorobę zawodową, in-
stytucją właściwą do rozpatrzenia wniosku jest in-
stytucja, która przyznała i wypłaca świadczenie
z tytułu choroby zawodowej. Instytucja ta ponosi cię-
żar dodatkowych świadczeń wynikających z pogłę-
bienia się choroby zawodowej – stosownie do regula-
cji wynikających ze stosowanego przez nią ustawo-
dawstwa,
— jeżeli świadczeniobiorca – w czasie pobierania
świadczenia z tytułu choroby zawodowej – wykony-
856
wał w innym państwie członkowskim pracę mogącą
spowodować lub pogłębić istniejącą chorobę zawodo-
wą, instytucją właściwą do rozpatrzenia wniosku jest
instytucja państwa członkowskiego, na terytorium
którego wykonywana była praca. Ta instytucja jest
też zobowiązana do przyznania wnioskodawcy, zgod-
nie ze stosowanym przez nią ustawodawstwem, do-
datku, którego wysokość jest równa różnicy między
kwotą świadczenia po uwzględnieniu pogłębienia się
choroby zawodowej a kwotą świadczenia, która przy-
sługiwałaby przed pogłębieniem się choroby zawodo-
wej, na podstawie stosowanego przez tę instytucję
ustawodawstwa.
Odpowiadając bezpośrednio na pytania zawarte
w interpelacji poselskiej, przy uwzględnieniu wyżej
przedstawionych informacji, należy stwierdzić, że:
Ad pytanie nr 1. Okres świadczenia (legalnie) pra-
cy przez obywatela polskiego za granicą, na terenie
Unii Europejskiej, u zagranicznego pracodawcy, moż-
na uznać za „równorzędny” z okresem zatrudnienia
w Polsce, ale wyłącznie w przypadku gdy dana osoba
wykonywała pracę narażającą ją na powstanie cho-
roby zawodowej w dwóch lub kilku państwach człon-
kowskich, a ostatnim z państw, w którym poszkodo-
wany był narażony na powstanie choroby zawodowej,
jest Polska. W takim przypadku należne świadczenie
jest przyznawane wyłącznie na podstawie polskiego
ustawodawstwa, przy uwzględnieniu okresów nara-
żenia na powstanie choroby zawodowej, przebytych
w innych państwach członkowskich.
Natomiast w pozostałych przypadkach, tj. w sy-
tuacji gdy Polska nie jest państwem, na terytorium
którego była ostatnio wykonywana praca niosąca ry-
zyko powstania choroby zawodowej, praca wykony-
wana na terytorium innego państwa członkowskiego
nie jest traktowana za „równorzędną” z okresami
pracy w Polsce w kontekście możliwości przyznania
i wypłaty świadczeń z tytułu choroby zawodowej za
ten okres. W takim przypadku instytucją właściwą
do rozpatrzenia prawa do świadczenia z tytułu cho-
roby zawodowej, jego przyznania i wypłaty jest za-
graniczna instytucja ubezpieczeniowa państwa, na
terytorium którego praca była wykonywana. Nie jest
możliwe, by polska instytucja ubezpieczeniowa w ta-
kim przypadku ponosiła koszty wypłaty świadczeń
za okresy pracy wykonywanej poza granicami Polski,
a tym samym podlegania zagranicznemu systemowi
zabezpieczenia społecznego. Należy jednak zauwa-
żyć, że nie jest to rozwiązanie krzywdzące dla osób
zainteresowanych z uwagi na fakt, że z tytułu okre-
sów ubezpieczenia przebytych poza granicami Polski
osoby zainteresowane mogą uzyskać prawo do świad-
czeń z tytułu choroby zawodowej przyznawanych
i finansowanych przez zagraniczne instytucje ubez-
pieczeniowe, tj. instytucje państw, na terytorium któ-
rych ostatnio wykonywali pracę niosącą ryzyko po-
wstania choroby zawodowej.
Ad pytanie nr 2. Osoba ubiegająca się o polską
rentę z tytułu choroby zawodowej powinna złożyć
stosowny wniosek:
— bezpośrednio w polskiej instytucji właściwej,
czyli jednej z wyznaczonych jednostek organizacyj-
nych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (wykaz jed-
nostek znajduje się na stronie www.zus.pl) lub
— w instytucji miejsca zamieszkania (polskiej lub
zagranicznej), która to instytucja jest zobowiązana
niezwłocznie przekazać go do instytucji właściwej.
W przypadku osób zamieszkałych w Polsce wniosek
można zgłosić do oddziału Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych właściwego ze względu na miejsce zamiesz-
kania wnioskodawcy.
W myśl przepisów rozporządzeń nr 1408/71 i nr 574/
72 złożenie wniosku o przyznanie renty podlegającej
koordynacji wspólnotowej dokonywane jest zgodnie
z zasadami określonymi w krajowym ustawodaw-
stwie, stosowanym przez instytucję, do której wnio-
sek jest kierowany. Dlatego też osoba zainteresowa-
na uzyskaniem polskiej renty z tytułu choroby za-
wodowej podlegającej koordynacji (tj. z uwzględnie-
niem okresów ubezpieczenia przebytych poza gra-
nicami Polski) powinna zgłosić wniosek w Zakładzie
Ubezpieczeń Społecznych zgodnie z zasadami okre-
ślonymi w polskich przepisach obowiązujących
w tym zakresie. Wniosek należy złożyć na krajowym
formularzu stosowanym przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych, tj. ZUS RP 1 – „Wniosek o emeryturę
– rentę z tytułu niezdolności do pracy”. Do wniosku
należy dołączyć:
— formularz unijny E 207 PL – „Informacje do-
tyczące przebiegu ubezpieczenia osoby ubezpieczo-
nej”, w którym wnioskodawca podaje szczegółowe
dane o przebytych okresach ubezpieczenia we wszyst-
kich państwach członkowskich, których ustawodaw-
stwom podlegał,
— dokumenty i oświadczenia uzasadniające przy-
znanie polskich świadczeń i obliczenie ich wysokości,
określone w polskich przepisach dotyczących postę-
powania o świadczenia emerytalno-rentowe, np.: datę
urodzenia, polskie okresy ubezpieczenia, wysokość
wynagrodzenia osiąganego w Polsce dla celów usta-
lenia podstawy wymiaru (szczególnie zaświadczenie
ZUS Rp-7), potwierdzenie niezdolności do pracy, je-
żeli przyznanie świadczeń uzależnione jest od istnie-
nia tej niezdolności,
— dokumenty potwierdzające okresy ubezpiecze-
nia przebyte za granicą, a w razie ich braku – infor-
macje dotyczące zagranicznej instytucji, w której
wnioskodawca był ubezpieczony, oraz numer zagra-
nicznego ubezpieczenia lub nazwy i adresy praco-
dawców.
Ad pytanie nr 3. Osoba ubiegająca się o zagranicz-
ną rentę z tytułu choroby zawodowej powinna złożyć
stosowny wniosek:
— bezpośrednio w zagranicznej instytucji właści-
wej państwa, na terytorium którego ostatnio była
wykonywana praca mogąca spowodować chorobę za-
wodową, lub
— w polskiej instytucji miejsca zamieszkania (od-
dziale Zakładu Ubezpieczeń Społecznych właściwym
ze względu na miejsce zamieszkania wnioskodawcy),

która jest zobowiązana niezwłocznie przekazać go do
instytucji właściwej.
Wniosek należy sporządzić na formularzu przewi-
dzianym przez ustawodawstwo państwa członkow-
skiego, na podstawie którego zainteresowany ubiega
się o rentę.
Odnosząc się do powołanego przez posła Jacka
Krasonia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
19 czerwca 2008 r., uprzejmie informuję, że:
Realizację wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 19 czerwca 2008 r. (sygn. akt P 23/07, Dz. U.
Nr 116, poz. 740) stanowi ustawa z dnia 22 maja 2009 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (druk senacki nr 574).
W wyroku trybunał orzekł o niezgodności art. 237
§ 1 pkt 2 i 3 Kodeksu pracy w zakresie, w jakim prze-
pisy te nie określają wytycznych dotyczących treści
aktu wykonawczego z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej. W konsekwencji niezgodne
z konstytucją jest także wydane na podstawie tego
upoważnienia rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodo-
wych, szczególnych zasad postępowania w sprawach
zgłaszania podejrzenia, rozpoznania i stwierdzania
chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych
w tych sprawach. Trybunał odroczył utratę mocy
obowiązującej przepisów uznanych za niezgodne
z konstytucją o 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyro-
ku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej (wy-
rok został ogłoszony w Dzienniku Ustaw z dnia
2 lipca 2008 r.).
Omawiana ustawa wprowadza więc w art. 237
§ 1 pkt 2 i 3 Kodeksu pracy wytyczne dotyczące treści
rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych. O wy-
tyczne uzupełniono również przepis § 1 pkt 1 art. 237
zawierający upoważnienie dla Rady Ministrów do
określenia szczegółowych zasad postępowania przy
ustalaniu okoliczności i przyczyn wypadków przy
pracy oraz sposobu ich dokumentowania, a także za-
kresu informacji zamieszczanych w rejestrze wypad-
ków przy pracy.
Ponadto do ustawy przeniesiono niektóre prze-
pisy dotychczas zamieszczone w rozporządzeniach,
w tym m.in. w dodanym do Kodeksu pracy art. 2351
określono definicję choroby zawodowej, w art. 2352
– możliwość rozpoznania choroby zawodowej u pra-
cownika lub byłego pracownika bez względu na
wcześniejsze zakończenie pracy w narażeniu zawo-
dowym.
W konsekwencji zmian wprowadzonych do Ko-
deksu pracy dokonano także niezbędnej nowelizacji
ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpiecze-
niu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodo-
wych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673, z późn. zm.) oraz
ustawy z dnia 30 października 2002 r. o zaopatrzeniu
z tytułu wypadków lub chorób zawodowych powsta-
łych w szczególnych okolicznościach (Dz. U. Nr 199,
poz. 1674, z późn. zm.).
Przekazując powyższe wyjaśnienia, pragnę poin-
formować, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego
857
z dnia 19 czerwca 2008 r. i podjęte w związku z nim
działania legislacyjne pozostają bez znaczenia dla
kwestii będącej przedmiotem interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie odbudowania żeglugi
na Zalewie Wiślanym (9418)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-9418/09, z dnia 11 maja 2009 r.
dotyczące interpelacji posła Jarosława Wałęsy w spra-
wie odbudowania żeglugi na Zalewie Wiślanym uprzej-
mie informuję, co następuje.
W odniesieniu do rozmów ze stroną rosyjską
w sprawie uregulowania żeglugi po Zalewie Wiśla-
nym uprzejmie informuję, iż od stycznia 2008 r.
przedstawiciele resortu infrastruktury brali udział
w prowadzonych pod przewodnictwem MSZ konsul-
tacjach ze stroną rosyjską, których przedmiotem było
wypracowanie uregulowań prawnych dotyczących
żeglugi po polskiej i rosyjskiej stronie Zalewu Wiśla-
nego. Rezultatem tych spotkań było wypracowanie
projektu umowy między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a rządem Federacji Rosyjskiej o żegludze po
Zalewie Wiślanym (Kaliningradzkij Zaliw). Na wnio-
sek ministra spraw zagranicznych Rada Ministrów
uchwałą nr 63/2009 z dnia 8 maja 2009 r. wyraziła
zgodę na podpisanie przedmiotowej umowy (w załą-
czeniu kopia ww. uchwały wraz z tekstem umowy).
Obecnie czekamy na gotowość strony rosyjskiej.
Jednocześnie odnosząc się do zapytania w sprawie
terminu rozpoczęcia planowanego przedsięwzięcia,
dotyczącego jednego z wariantów realizacji progra-
mu wieloletniego na lata 2008–2013 pn. „Budowa
drogi wodnej łączącej Zalew Wiślany z Zatoką Gdań-
ską” ustanowionego uchwałą nr 276/2007 Rady Mi-
nistrów z dnia 13 listopada 2007, podpisaną przez
prezesa Rady Ministrów pana Jarosława Kaczyń-
skiego, uprzejmie informuję, iż dotychczas zostało
wykonane studium wykonalności dla inwestycji pn.
„Budowa kanału żeglugowego przez Mierzeję Wiśla-
ną”. Ponadto przedmiotowy program został przyjęty
przed opracowaniem strategicznej oceny wpływu na
środowisko – co sygnalizował ówczesny minister śro-
dowiska pismem z dnia 7 listopada 2007 r., znak:
858
DP-02311-131/2/07/JR, sugerując przeprowadzenie
zgodnie z obowiązującymi przepisami postępowania
w sprawie oceny oddziaływania na środowisko.
Ewentualna decyzja w sprawie realizacji ww. in-
westycji powinna zostać poprzedzona szczegółowymi
uzgodnieniami, analizami i badaniami, w szczegól-
ności w zakresie aspektów środowiskowych planowa-
nego przedsięwzięcia.
Stanowisko takie znajduje uzasadnienie przede
wszystkim w przyjętym w kwietniu br. przez Urząd
Morski w Gdyni Raporcie o oddziaływaniu na śro-
dowisko projektu „Budowa kanału żeglugowego
przez Mierzeję Wiślaną”. W tym zakresie niezbędne
będzie ponowne przeprowadzenie procedury oceny
oddziaływania na środowisko, uwzględniającej wy-
niki uzupełniającej inwentaryzacji przyrodniczej
oraz koniecznych analiz i badań. Badania takie, do-
tyczące w szczególności ornitofauny, potrwać mogą
ok. 2–3 lat.
Dodatkowo omawiany przedmiot wymaga uzy-
skania opinii Komisji Europejskiej w sprawie zagro-
żonych siedlisk priorytetowych w obszarach Natura
2000. Zgodnie z zapisami Konwencji o ocenach od-
działywania na środowisko w kontekście transgra-
nicznym, sporządzonej dnia 25 lutego 1991 r. w Espoo,
Federacja Rosyjska powinna być poinformowana
o zamierzeniach budowy oraz włączona do procedury
oceny oddziaływania na środowisko.
Ponadto zgodnie z art. 7 konwencji helsińskiej
o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bał-
tyckiego przedmiotowe przedsięwzięcie wymaga po-
wiadomienia Komisji Helsińskiej i państw stron, któ-
re mogą być narażone na transgraniczne oddziały-
wanie planowanej działalności.
Pragnę również poinformować, iż z uwagi na
wskazaną konieczność przeprowadzenia długotrwa-
łych dodatkowych badań, jak i niezbędnych czynno-
ści wynikających z ww. przepisów Ministerstwo In-
frastruktury prowadzi prace nad modyfikacją treści
przedmiotowej uchwały Rady Ministrów, w szczegól-
ności dotyczące uaktualnienia harmonogramu pro-
gramu wieloletniego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przepisów ustawy
o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa (9419)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 8 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9419/09, w sprawie interpelacji pani
poseł Anny Sobeckiej dotyczącej przepisów ustawy
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecz-
nego w razie choroby i macierzyństwa pozwolę sobie
przedstawić, co następuje.
Pracownica będąca w ciąży przebywająca na
zwolnieniu lekarskim w czasie likwidacji firmy, ale
jeszcze z niej nie zwolniona ma prawo do 100% zasił-
ku chorobowego, obliczonego od jej własnej podstawy
wymiaru, bez ograniczania do 100% przeciętnego
wynagrodzenia, bez względu na to, czy zasiłek cho-
robowy wypłaca jej pracodawca, czy też ZUS. Nato-
miast pracownicy będącej w ciąży, z którą rozwiąza-
no stosunek pracy z powodu upadłości lub likwidacji
pracodawcy i której nie zapewniono innego zatrud-
nienia, przysługuje do dnia porodu zasiłek w wyso-
kości zasiłku macierzyńskiego, a po porodzie – zasi-
łek macierzyński.
Ani podstawa wymiaru zasiłku w wysokości za-
siłku macierzyńskiego, ani podstawa wymiaru zasił-
ku macierzyńskiego nie jest ograniczana do 100%
przeciętnego wynagrodzenia. Tak więc pracownica,
którą zwolniono z powodu likwidacji pracodawcy
i której urząd pracy nie zapewnił innego zatrudnie-
nia, powinna wystąpić do ZUS o zasiłek w wysokości
zasiłku macierzyńskiego, a nie o zasiłek chorobowy.
Gdyby pracownica w ciąży została za pośrednictwem
urzędu pracy zatrudniona, miałaby w przypadku
choroby prawo do zasiłków chorobowych w nowym
zakładzie pracy – w takim przypadku podstawa wy-
miaru jej zasiłku chorobowego, obliczona u nowego
pracodawcy, również nie ulegałaby obniżeniu do
100% przeciętnego wynagrodzenia.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przekazywania 1% podatku (9420)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 11 maja
2009 r., znak SPS-023-9420/09, w sprawie przekazy-
wania 1% podatku, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia ministra finansów:
1. Dlaczego urzędy skarbowe, pomimo instrukcji
z Ministerstwa Finansów, zmuszają do poprawiania
deklaracji podatkowych?
Ministerstwo Finansów w okresie od stycznia do
marca 2009 r. sukcesywnie przekazywało do urzę-
dów skarbowych uaktualnione i zweryfikowane na
podstawie podjętych czynności sprawdzających wy-
kazy rachunków bankowych organizacji pożytku pu-
blicznego. Podstawą prawną do żądania złożenia ko-
rekty zeznania lub deklaracji podatkowej jest art. 274
§ 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.). Wezwania w zakresie zeznań podatkowych,
w których podatnicy wykazywali wolę przekazania
1% podatku na rzecz organizacji pożytku publiczne-
go, były incydentalne w stosunku do pozostałych we-
zwań dot. rozliczenia zeznań podatkowych PIT i do-
tyczyły usunięcia braków formalnych (dla przykładu:
w 2008 r. pracownicy urzędów skarbowych przepro-
wadzili 1 113 385 czynności sprawdzających w zakre-
sie podatników PIT). Działania organów podatko-
wych w tym zakresie były zgodne z przepisami prawa
i ich realizacja przebiegała z zachowaniem jak naj-
wyższych standardów obsługi podatnika.
Podkreślić należy, iż próby wyjaśniania niezgod-
ności wniosków zawartych w zeznaniach podatko-
wych podejmowane przez pracowników urzędów
skarbowych związane były z umożliwieniem pełnego
wykorzystania przez podatników prawa do przeka-
zania 1% podatku na rzecz wybranej organizacji po-
żytku publicznego i były podyktowane problemami
napotykanymi w poprzedniej kampanii obsługi ze-
znań rocznych. Wobec niezakończonej aktualizacji
danych organizacji pożytku publicznego działania
takie w 24 przypadkach należy uznać za przedwcze-
sne. Biorąc pod uwagę ilości wszystkich zeznań rocz-
nych zawierających dyspozycje przekazania 1% po-
datku, w roku 2008 podobnych zeznań rocznych zło-
żono 5 134 675, powyższe zdarzenia można uznać za
incydentalne. Informuję ponadto, iż po otrzymaniu
sygnałów o nieprawidłowych działaniach urzędów
skarbowych Ministerstwo Finansów przekazało od-
powiednie zalecenia urzędom skarbowym.
Jednocześnie informuję panią poseł, że Minister-
stwo Finansów nie dysponuje informacjami o nakła-
nianiu podatników do zmiany dyspozycji w zakresie
przekazywania 1% podatku po przekazaniu urzędom
skarbowym zaleceń w tym zakresie.
859
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby urzędy skarbowe nie utrudniały
podatnikom przekazywania 1% podatku?
Ministerstwo Finansów, podejmując się realizacji
ustawowych zadań, stara się wykonywać je z jak naj-
większą starannością. Tak też jest w przypadku
przekazywania 1%, gdzie już na etapie przygotowa-
nia opracowywano szereg analiz wykonalności. Na
ich podstawie podejmowane są decyzje w zakresie
ograniczenia negatywnych skutków realizacji po-
szczególnych procesów.
Jednakże zadanie związane z przekazywaniem
1% podatku na rzecz organizacji pożytku publiczne-
go jest corocznie modyfikowane, co powoduje proble-
my w stosowaniu przepisów zarówno po stronie po-
datników, organizacji pożytku publicznego, jak i pra-
cowników urzędów skarbowych. Po otrzymaniu in-
formacji o błędnej interpretacji przepisów przez pra-
cowników urzędów skarbowych Ministerstwo Finan-
sów bezzwłocznie informuje podległe jednostki o spo-
sobie prawidłowego postępowania.
Biorąc pod uwagę napotykane problemy, Mini-
sterstwo Finansów w porozumieniu z Ministerstwem
Pracy i Polityki Społecznej podjęło działania zmie-
rzające do zmiany przepisów w celu usprawnienia
procedury przekazywania 1% podatku na rzecz or-
ganizacji pożytku publicznego w 2010 r., ze szczegól-
nym uwzględnieniem zasady budowy rejestru orga-
nizacji pożytku publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie funkcjonowania jednego okienka
(9421)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z 8 maja br., znak SPS-023-9421/09, przy któ-
rym przesłano interpelację pani poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie funkcjonowania tzw. jednego okienka,
uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.
W związku z wejściem w życie przepisów ustana-
wiających tzw. jedno okienko Ministerstwo Gospo-
darki zorganizowało szeroką pomoc dla organów ewi-
dencyjnych. Opracowano szczegółową instrukcję wy-
pełniania wniosku o wpis do ewidencji, poradnik dla
gmin, specjalną stronę internetową zawierającą m.in.
odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania. Uru-
860
chomiono wreszcie całodobową infolinię elektronicz-
ną, na którą do tej pory wpłynęło kilkaset zapytań
zarówno urzędników, jak również i samych przedsię-
biorców. Na podstawie zadawanych pytań sukcesyw-
nie uzupełniane są materiały informacyjne zamiesz-
czane na naszej stronie internetowej.
Jedno okienko integruje jedynie procedury czysto
ewidencyjne, nie dotyczy zaś innych obowiązków
przedsiębiorców, mających charakter decyzji mery-
torycznych, biznesowych. Takie też było założenie
przyjęte przy wprowadzaniu tej instytucji. Mamy jed-
nak pełną świadomość, iż oczekiwania społeczne są
dużo większe. Dlatego Ministerstwo Gospodarki nie
zamierza poprzestać na obecnej formule jednego
okienka i już pracujemy nad rozszerzeniem jednego
okienka na inne procedury. Trwają uzgodnienia
z ministrami: finansów, sprawiedliwości, pracy i po-
lityki społecznej oraz przedstawicielami Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w sprawie zidentyfikowa-
nia obecnie funkcjonujących zgłoszeń podatkowych
i ubezpieczeniowych, które mogłyby być zintegrowa-
ne w ramach jednolitego wniosku. Jestem przekona-
ny, że szybko dojdziemy do porozumienia i jeszcze
w tym roku zaproponujemy włączenie do tej proce-
dury kolejnych.
Należy także dodać, iż w ramach wdrożenia dy-
rektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku
wewnętrznym zostanie uruchomiony punkt kontak-
towy dla usługodawców, natomiast od 1 lipca 2011 r.
– Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności
Gospodarczej. Docelowo wszystkie te instytucje po-
winny zostać funkcjonalnie połączone. Ministerstwo
Gospodarki od dłuższego już czasu pracuje nad tym
zagadnieniem.
Nie mogę zgodzić się z zarzutem, iż nowa proce-
dura zakładania działalności gospodarczej jest bar-
dziej skomplikowana. Zintegrowano w niej bowiem
wszystkie formalne zgłoszenia, które do tej pory były
dokonywane samodzielnie przez przedsiębiorcę.
Obecnie w jednym miejscu przedsiębiorca dokonuje
jednego zgłoszenia zamiast czterech i składa jeden
formularz, który ma maksymalnie do 5 stron, za-
miast dotychczasowych czterech druków, które mia-
ły łącznie 15 stron. Ponadto zaświadczenie o nadaniu
numeru REGON oraz decyzję w sprawie numeru
NIP przedsiębiorca otrzyma pocztą. Dotychczas od-
bierał te dokumenty osobiście. Uproszczono także
obowiązki związane z posługiwaniem się numerem
REGON, który obecnie służy jedynie sprawozdaw-
czości statystycznej. Przedsiębiorca nie musi już po-
dawać go na pieczątkach czy w innych sprawach
urzędowych.
Przekazywanie dokumentów między urzędami za
pośrednictwem poczty nie jest obowiązkiem wynika-
jącym z ustawy. Przepisy nakazują organom ewiden-
cyjnym przekazywać jedynie „dane z wniosku”, nie
określając przy tym jego sposobu. Jest to zabieg
w pełni świadomy, elastyczność przepisu pozwala or-
ganom terenowym na dokonanie bezpośrednich
uzgodnień i przekazywanie danych w każdy szybki
i skuteczny sposób.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Szejnfeld
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji gospodarczej Polski (9422)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie nr SPS-023-9422/09 z dnia 8 maja
br. interpelacją pani poseł Anny Sobeckiej dotyczącą
deficytu budżetowego i podniesienia składki rentowej
w związku z sytuacją gospodarczą Polski, uprzejmie
informuję, iż zgodnie z ramowym harmonogramem
prac Rady Ministrów nad nowelizacją ustawy budże-
towej na 2009 r., zamieszczonym na stronie interne-
towej Ministerstwa Finansów, nowelizacja zostanie
dokonana na przełomie czerwca i lipca br.
W trakcie powyższych prac Rada Ministrów po-
dejmie decyzje w zakresie wielkości zarówno docho-
dów, jak i wydatków budżetu państwa oraz innych
jednostek sektora finansów publicznych. Zgodnie
z harmonogramem prace nad zmianą ustawy budże-
towej zostaną zakończone do dnia 7 lipca br., po czym
projekt zostanie przekazany do Sejmu RP.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przygotowań do Euro 2012 (9423)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 maja br. nr SPS-023-9423/09 dotyczące
interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie do-
niesień prasowych o stanie przygotowań do Euro

2012 poniżej przesyłam informację o działaniach po-
dejmowanych przez Ministerstwo Infrastruktury.
Lista projektów drogowych i kolejowych związa-
nych z przygotowaniami do organizacji turnieju fi-
nałowego Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012 została zweryfikowana, z uwzględnieniem fak-
tycznego znaczenia określonych ciągów dla Euro
2012 oraz pod kątem realnej możliwości realizacji
inwestycji w wymaganym terminie. Aktualna lista
projektów związanych z przygotowaniami do organi-
zacji turnieju, tzw. masterplan, znajduje się na stro-
nie internetowej spółki PL 2012. Projekty znajdujące
się na tej liście są to (według kryteriów UEFA)
wszystkie ważne z punktu widzenia organizacji mi-
strzostw inwestycje, w szczególności projekty doty-
czące portów lotniczych i budowy autostrad. Spółka
PL 2012 jako koordynator przygotowań Polski do
Euro 2012 monitoruje oraz działa na rzecz wypełnie-
nia gwarancji i zobowiązań złożonych w fazie kandy-
dowania do Euro 2012. Prowadzi również bieżący
system monitorowania dla UEFA postępów w pra-
cach przygotowawczych do Euro 2012. Projekty znaj-
dujące się w masterplanie są traktowane prioryteto-
wo. Mają ustalone harmonogramy realizacji inwesty-
cji i są na bieżąco ściśle monitorowane przez Mini-
sterstwo Infrastruktury i spółkę PL 2012 w zakresie
postępów realizacji w stosunku do założonego har-
monogramu. W chwili obecnej nie występują zagro-
żenia, które mogłyby spowodować opóźnienia skut-
kujące nieoddaniem inwestycji do użytkowania przed
rozpoczęciem turnieju.
Działania, jakie podjęło Ministerstwo Infrastruk-
tury w celu przyspieszenia realizacji inwestycji, to
m.in. zmiany przepisów prawnych, w tym noweliza-
cja tzw. specustaw: drogowej, kolejowej, lotniskowej,
Euro 2012, a także przygotowanie ustawy o koncesji
na roboty budowlane lub na usługi. Ponadto noweli-
zacja ustawy o gospodarowaniu niektórymi składni-
kami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia
Wojskowego, a także opracowywane wspólnie z in-
nymi resortami: nowelizacja ustawy Prawo zamó-
wień publicznych i ustawa o udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko – obie niezwykle istotne w procesie
przygotowania i realizacji inwestycji. Wszystkie te
działania przyczyniają się do znacznego przyspiesze-
nia realizacji inwestycji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
861
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie planów wprowadzenia
dodatkowej składki, z której finansowane
będzie wsparcie dla osób potrzebujących
stałej opieki (9424)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
Pana pismo z dnia 8 maja 2009 r., znak SPS-023-
-9424/09, dotyczące interpelacji poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie planów wprowadzenia dodatkowej
składki, z której finansowane będzie wsparcie dla
osób potrzebujących stałej opieki, uprzejmie informu-
ję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie
prowadzi żadnych prac w tym zakresie.
Jednocześnie informuję, że na wniosek pana se-
natora Mieczysława Augustyna i pod jego przewod-
nictwem przy Klubie Parlamentarnym Platforma
Obywatelska powołana została Grupa Robocza Ze-
społu Zadaniowego ds. projektu ustawy o ryzyku nie-
samodzielności.
Członkami tej grupy roboczej są również pracow-
nicy Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej. Obec-
nie trwają prace nad przygotowaniem tzw. zielonej
księgi, która ma zobrazować aktualny stan opieki
długoterminowej w Polsce. W dokumencie tym za-
warte będą także prognozy demograficzne i reko-
mendowane przez zespół możliwe rozwiązania. Jed-
nak ostateczne decyzje, czy wdrażane będą jakiekol-
wiek zmiany w zakresie obowiązujących rozwiązań
prawnych, czy też wprowadzane nowe rozwiązania
(wprowadzenie nowego systemu ubezpieczeniowego,
systemu mieszanego) podejmowane będą przez rząd
RP. Obecnie nie zapadły jeszcze żadne decyzje w tej
sprawie.
W ocenie tut. resortu pomoc oferowana osobom
niesamodzielnym lub rodzinom osób niesamodziel-
nych, które chciałyby same opiekować się członkami
swoich rodzin, jest niewystarczająca. Najbardziej
drastyczne przykłady nagłaśniane są w mediach
i wówczas bulwersują opinię publiczną. Pomoc świad-
czona osobom niesamodzielnym, aby była skuteczna,
musi być wzmocniona wsparciem specjalistów (pielę-
gniarek, opiekunów, rehabilitantów, psychologów
itp.). To jednak pociąga za sobą określone skutki fi-
nansowe, których żadna rodzina ani samorządy lo-
kalne, ani także budżet państwa nie jest w stanie
udźwignąć. Pewne środki na ten cel są jednak już
wydatkowane na ten cel. Dlatego też niezbędna jest
głębsza analiza obecnych rozwiązań prawnych w od-
niesieniu do prognozowanych zmian demograficz-
nych i ewentualne podjęcie decyzji co do ostatecznego
modelu rozwiązań. Materiał ten będzie opiniowany
także przez zespół ekspertów z Banku Światowego.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
862
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie wprowadzenia
jednoznacznego zakazu modelowania uszu
i obcinania ogonów psom (9425)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską panów Arkadego Radosława Fie-
dlera i Tomasza Piotra Nowaka, posłów na Sejm RP,
w sprawie wprowadzenia jednoznacznego zakazu
modelowania uszu i obcinania ogonów psom, przeka-
zaną pismem z dnia 8 maja 2009 r. nr SPS-023-9425/
09, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że z art. 27
ust. 1 ustawy wynika, iż zabiegiem lekarsko-wetery-
naryjnym jest czynność przeprowadzana na zwierzę-
tach dla ratowania ich życia lub zdrowia oraz dla
koniecznego ograniczenia populacji oraz zastrzega
przeprowadzanie takich czynności wyłącznie przez
osoby uprawnione. Jednocześnie ust. 2 tego artyku-
łu zezwala na wykonywanie na zwierzętach zabie-
gów lekarsko-weterynaryjnych i zootechnicznych
lub innych zabiegów wynikających z technologii
produkcji wyłącznie przez osoby posiadające kwali-
fikacje do ich wykonywania, nakładając na te osoby
obowiązek zachowania koniecznej ostrożności oraz
przeprowadzania tych zabiegów w sposób zapewnia-
jący ograniczenie cierpienia i stresu zwierzęcia.
Pragnę zauważyć, że art. 27 ustawy ma zastosowa-
nie do wszystkich zwierząt wymienionych w art. 2
ustawy o ochronie zwierząt, w tym do zwierząt do-
mowych i gospodarskich.
Stanowisko ministra rolnictwa i rozwoju wsi przed-
stawione w odpowiedzi na poprzednie interpelacje
w tej sprawie, zaliczające obcinanie ogonów i kopio-
wanie uszu u psów do innych zabiegów wynikających
z technologii produkcji, wynika z faktu, iż terminy
„produkt” i „produkcja” nie są stosowane wyłącznie
w odniesieniu do hodowli i chowu zwierząt gospodar-
skich. Terminy te mają zastosowanie do wszystkich
zwierząt hodowanych lub chowanych w celach ko-
mercyjnych.
Omawiane przepisy nie rozstrzygają w definityw-
ny sposób dopuszczalności lub niedopuszczalności
obcinania ogonów i kopiowania uszu psów. Ustawo-
dawca zdecydował, że rozstrzygnięcia w sprawach
dotyczących nieprzestrzegania nakazów zawartych
w art. 27 oraz w art. 6 ustawy zostały powierzone
niezawisłym sądom. W związku z tym tylko sąd może
rozstrzygnąć w konkretnym przypadku o winie i wy-
mierzyć karę na podstawie art. 35 lub art. 37 ustawy,
jeżeli uzna, że przepisy ustawy zostały naruszone.
Niezawisły sąd jest upoważniony do interpretacji
przepisów ustawy w tym zakresie, w tym do wydania
orzeczenia, czy zabieg chirurgiczny został przepro-
wadzony zgodnie z przepisem art. 27 oraz czy w kon-
kretnym przypadku przeprowadzono zabieg lekar-
sko-weterynaryjny, zabieg zootechniczny lub inny
zabieg wnikający z szeroko rozumianej „technologii
produkcji”.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że brak orzeczeń sądowych w sprawie naruszeń
art. 27 ustawy oraz orzeczeń zaliczających zabiegi
obcinania ogonów lub uszu jako znęcanie się nad
zwierzęciem zgodnie z art. 6 ustawy nie pozwala na
ewentualną weryfikację lub zmianę przedstawionego
stanowiska. Brak takich orzeczeń nie stanowi rów-
nież podstawy do niezwłocznego podjęcia prac nad
nowelizacją przepisów ustawy o ochronie zwierząt
w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie znacznego ograniczenia
środków finansowych przekazywanych
samorządom powiatowym z PFRON
na realizację zadań z zakresu rehabilitacji
społecznej osób niepełnosprawnych (9426)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 8 maja 2009 r., znak: SPS-023-
-9426/09, interpelację posła Romana Kaczora w spra-
wie znacznego ograniczenia środków finansowych
przekazywanych samorządom powiatowym z Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych na realizację zadań z zakresu rehabilita-
cji społecznej osób niepełnosprawnych, proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Zmniejszenie kwoty środków PFRON przekazy-
wanych według algorytmu samorządom powiatowym
dotyczy wszystkich powiatów w Polsce i wynika
z konieczności przeznaczenia zdecydowanie więk-
szych środków na obligatoryjne zadanie z zakresu
rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych, ja-
kim jest dofinansowanie do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r. w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia wskaźnik ten, uwzględniany przy nali-
czaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracowni-

ków niepełnosprawnych, wzrósł o prawie 30%. Po-
nadto grupa pracowników, których zatrudnianie
uprawnia pracodawcę do otrzymywania dofinanso-
wania do wynagrodzeń pracowników niepełno-
sprawnych, została rozszerzona o osoby posiadające
uprawnienia emerytalne. PFRON musi również za-
pewnić środki na finansowanie dodatkowych kosz-
tów zatrudniania pracowników niepełnosprawnych,
o których zwrot mogą ubiegać się zakłady pracy
chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników niepeł-
nosprawnych zarejestrowanych w SODiR stale ro-
śnie, co pociąga za sobą wzrost wydatków PFRON
na dofinansowanie do wynagrodzeń (według danych
PFRON liczba zatrudnionych osób niepełnospraw-
nych u pracodawców objętych dofinansowaniem do
wynagrodzeń była w marcu bieżącego roku w sto-
sunku do grudnia ubiegłego roku wyższa o ponad
25 tys. osób, tj. o około 12%).
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
cjom oraz organizacjom pozarządowym, mających
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Należy podkreślić, że Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych obowiązany jest do
zapewnienia przede wszystkim środków finansowych
na realizację tytułów obligatoryjnych, do których na-
leży realizacja uprawnień pracodawców zatrudniają-
cych osoby niepełnosprawne. Taką kategorię wydat-
ków stanowią także środki przekazywane algoryt-
mem samorządom na finansowanie uczestnictwa
osób niepełnosprawnych w warsztatach terapii zaję-
ciowej czy też działania zakładów aktywności zawo-
dowej. Omówione wcześniej zmiany legislacyjne mają
bezpośredni wpływ na kształtowanie się poziomu
wydatków sztywnych PFRON, który obecnie wynosi
67% ogólnych wydatków PFRON.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały
realne zmniejszenie kwot przekazanych do samorzą-
dów. Porównując plan finansowy PFRON określony
ustawą budżetową państwa na lata 2008 i 2009
w pozycji przelewy redystrybucyjne, należy wska-
zać, że w 2009 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r.
obniżenie wysokości środków dla samorządów po-
wiatowych o kwotę 169 139 000 zł, tj. o 20,46%.
Przy uwzględnieniu dodatkowych środków przyzna-
nych we wrześniu 2008 r. różnica jest większa, nie
przekracza jednak 30%. Odchylenia od tego wskaź-
nika, określonego dla puli ogółem, dla kwot przypa-
dających poszczególnym samorządom w 2009 r. są
następstwem zastosowania, zgodnie z wzorem algo-
rytmu, danych indywidualnych dotyczących samo-
rządu oraz wyodrębniania kwoty z przeznaczeniem
na dofinansowanie kosztów działalności warsztatów
terapii zajęciowej przy znaczącym wzroście stawki
rocznego pobytu jednego uczestnika w warsztatach
terapii zajęciowej.
863
Uprzejmie wyjaśniam, że zmiana algorytmu ma
pośrednie znaczenie dla wysokości środków PFRON
przekazywanych samorządom powiatowym na zada-
nia z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej.
Środki te zależą od wysokości kwoty środków finan-
sowych przewidzianych w planie finansowym PFRON
na dany rok na realizację ww. zadań przez samorzą-
dy powiatowe. Wzór algorytmu służy jedynie do po-
działu tych środków finansowych. W związku z po-
wyższym wysokość otrzymywanych przez samorządy
dotacji w głównej mierze uzależniona jest od ogólne-
go budżetu PFRON.
Ponadto uprzejmie informuję, że PFRON podej-
muje intensywne działania mające na celu pozyska-
nie dodatkowych środków, które zostaną przeznaczo-
ne na dofinansowanie samorządów. Uzależnione jest
to od utrzymania obowiązkowych wpłat dokonywa-
nych przez pracodawców na poziomie bliskim zakła-
danemu oraz zabezpieczenia najważniejszego zada-
nia ustawowego, tj. dofinansowania rynku pracy osób
niepełnosprawnych. Ewentualna decyzja o zwiększe-
niu środków na zadania samorządów zostanie podję-
ta w drugim półroczu tego roku.
PFRON ze zrozumieniem przyjmuje zaniepokoje-
nie jednostek samorządu terytorialnego zmniejsze-
niem środków PFRON przypadających wg algorytmu
na realizację zadań ustawowych w 2009 r. Należy
jednak zaznaczyć, że osoby niepełnosprawne wyma-
gające wsparcia są przede wszystkim pełnoprawnymi
mieszkańcami województw i powiatów, co oznacza,
że ich potrzeby nie mogą i nie powinny być w 100%
finansowane z budżetu centralnego. Środki przeka-
zywane z PFRON są formą dofinansowania realizacji
przez samorządy zadania własnego polegającego na
wspieraniu ich niepełnosprawnych mieszkańców.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie pomocy finansowej udzielanej
w ramach Europejskiego Funduszu Rybackiego
(9427)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 regu-
laminu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi
odpowiedź na interpelację pani poseł Magdaleny Ko-
chan w sprawie pomocy finansowej udzielanej w ra-
mach Europejskiego Funduszu Rybackiego (znak
864
pisma: SPS-023-9427/09). Odpowiadając na pytania
zawarte w interpelacji, uprzejmie informuję.
1. W jaki sposób zalicza się dany dzień jako dzień
niepołowowy, pozwalający na uzyskanie pomocy fi-
nansowej w ramach Europejskiego Funduszu Ry-
backiego?
Aby dany dzień mógł zostać sklasyfikowany jako
dzień pozwalający na uzyskanie pomocy finansowej
w ramach działania 1.2: Pomoc publiczna z tytułu
tymczasowego zawieszenia działalności połowowej
Programu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój
sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów ry-
backich 2007–2013”, zgodnie z treścią umowy o po-
mocy finansowej, jednostka rybacka powinna wyka-
zać, iż nie prowadziła działalności połowowej, czyli
zaprzestała wykonywania rybołówstwa morskiego.
Dzień kalendarzowy kwalifikujący się do dofinan-
sowania to dzień postoju statku rybackiego w porcie
przez pełną dobę, tj. od godz. 0 do godz. 0 dnia na-
stępnego.
Warto jednak zwrócić uwagę, iż samo przebywa-
nie statku rybackiego w porcie nie stanowi o niepro-
wadzeniu działalności połowowej. W świetle rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
4 marca 2008 r. w sprawie wymiarów i okresów
ochronnych organizmów morskich oraz szczegóło-
wych warunków wykonywania rybołówstwa mor-
skiego (Dz. U. Nr 43, poz. 260, z późn. zm.) w przy-
padku prowadzenia połowów narzędziami stawnymi
normalna działalność połowowa wiąże się z czaso-
wym pobytem statku w porcie – między wystawia-
niem narzędzi a ponownym wpłynięciem w celu wy-
brania ryb z tych narzędzi (§ 13). Tak więc pobyt
statku w porcie w tym czasie wynika ze zwykłego
sposobu eksploatacji tego statku, nie zaś z zawiesze-
nia działalności połowowej.
2. Jak wygląda procedura naliczania pomocy dla
konkretnego beneficjenta?
W porozumieniu z dnia 3 listopada 2008 r. zawar-
tym między ministrem rolnictwa i rozwoju wsi a pre-
zesem Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa w sprawie powierzenia zadań instytucji za-
rządzającej w zakresie środka 1.2: Pomoc publiczna
z tytułu tymczasowego zaprzestania działalności po-
łowowej w ramach PO „Zrównoważony rozwój sek-
tora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybac-
kich 2007–2013” ujęto dwie metody udzielania pomo-
cy finansowej dla armatorów statków rybackich.
Każda z metod ujętych w porozumieniu w postaci
schematu I i II (załączniki do porozumienia) zawiera
wykaz kwot rekompensat w podziale na segmenty
długości jednostek połowowych oraz wymagania, ja-
kie armator ubiegający się o pomoc finansową zobo-
wiązany jest spełnić.
Odnosząc się do powyższego:
— zgodnie ze schematem I porozumienia, aby be-
neficjent otrzymał pomoc finansową, powinien:
a) posiadać kwotę połowową dorsza na 2008 r.,
b) od dnia 22 maja do dnia 30 czerwca 2008 r.
oraz od dnia 1 września 2008 r. do dnia 30 września
2008 r. nie prowadził połowów w okresie 25 dni ka-
lendarzowych na podobszarze 22-24,
c) udokumentował brak działalności połowowej
we wskazanym powyżej okresie.
Pomoc finansowa przysługuje armatorowi statku
rybackiego o długości całkowitej:
a) do 15 m – 23 675 zł,
b) powyżej 15 m do 19,5 m – 26 925 zł,
c) powyżej 19,5 m do 25 m – 30 975 zł,
d) powyżej 25 m – 32 125 zł
– proporcjonalnie do liczby dni udokumentowane-
go braku działalności połowowej statku rybackiego.
Dodatkowo, wysokość pomocy finansowej zwięk-
sza się o kwotę 3425 zł za każdą osobę pracującą na
statku rybackim w dniach zaprzestania działalności
połowowej – proporcjonalnie do liczby dni udokumen-
towanego braku działalności połowowej statku ry-
backiego. Mając to na względzie, beneficjent składa
jako załączniki do umowy o pomocy finansowej: wy-
kaz osób pracujących na statku rybackim oraz doku-
menty potwierdzające pracę wskazanych w wykazie
osób w okresie braku prowadzenia działalności poło-
wowej. Za dokumenty potwierdzające pracę na statku
rybackim uważa się umowę o pracę, umowę cywilno-
prawną oraz wyciąg z książeczki żeglarskiej potwier-
dzony przez właściwy urząd morski oraz zaświadcze-
nie z ZUS o odprowadzaniu składek z tytułu prowa-
dzenia działalności w przypadku pracy na statku
armatora i współarmatora;
— zgodnie ze schematem II porozumienia, aby
beneficjent otrzymał pomoc finansową, powinien:
a) nie prowadzić połowów w wodach Morza Bał-
tyckiego w dowolnych 60 dniach kalendarzowych
w okresie od dnia 1 października 2008 r. do dnia
31 grudnia 2008 r.,
b) udokumentować fakt nieprowadzenia połowów
w powyższym okresie.
Pomoc finansowa przysługuje armatorowi statku
rybackiego o długości całkowitej:
a) do 15 m – 56 820 zł,
b) powyżej 15 m do 19,5 m – 64 620 zł,
c) powyżej 19,5 m do 25 m – 74 340 zł,
d) powyżej 25 m – 77 10 zł.
Dodatkowo, wysokość pomocy finansowej zwięk-
sza się o kwotę 8220 zł za każdą osobę pracującą na
statku rybackim w dniach zaprzestania działalności
połowowej, nie więcej jednak niż maksymalną liczbę
osób, jaka może pracować na statku zgodnie z kartą
bezpieczeństwa statku rybackiego.
3. Jakie działania zamierza podjąć Pan Minister
w celu uproszczenia i przyspieszenia procedur nie-
zbędnych do uzyskania pomocy finansowej dla ry-
baków?
Opracowując system wypłat rekompensat za 2008 r.,
tj. pomocy finansowej w zakresie środka 1.2: Pomoc
publiczna z tytułu tymczasowego zaprzestania dzia-
łalności połowowej w ramach PO „Zrównoważony
rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obsza-
rów rybackich 2007–2013”, dołożono wszelkich sta-
rań, aby przede wszystkim w jak najkrótszym czasie

beneficjenci kwalifikujący się do pomocy otrzymali
należne im środki finansowe. W ciągu miesiąca od
dnia podpisania porozumienia Pomorski oraz Za-
chodnio-Pomorski Odział Regionalny ARiMR zreali-
zował pierwsze płatności dla beneficjentów pomocy
finansowej. W odniesieniu do realizacji wypłat re-
kompensat za 2007 r. w zakresie działania 4.5: Cza-
sowe zawieszenie działalności i inne rekompensaty
finansowe w ramach SPO „Rybołówstwo i przetwór-
stwo ryb 2004–2006” dokonano uproszczeń dla be-
neficjentów w postaci rezygnacji z wniosku o dofinan-
sowanie projektu, zastępując go umową o pomocy
finansowej. Ponadto zmniejszeniu uległa ilość załącz-
ników wymaganych przy ubieganiu się o pomoc fi-
nansową do niezbędnego minimum.
Dodatkowo, należy zwrócić uwagę, iż, pracownicy
Departamentu Rybołówstwa zawsze służyli pomocą
przedstawicielom środowisk rybackich, jak również
armatorom czy rybakom, starając się na bieżąco od-
powiadać na pytania powstałe w toku realizowania
umów o pomocy finansowej. W sytuacjach problema-
tycznych, a zwłaszcza dotyczących wątpliwości z za-
kresu interpretacji przepisów aktów prawnych bądź
umów, Departament Rybołówstwa wraz z Departa-
mentem Rybactwa Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa podejmowali niejednokrotnie dzia-
łania zmierzające do wyjaśnienia kwestii budzących
wątpliwości.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. c ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
stanowiącego o kwotach darowizn
przekazanych na cele krwiodawstwa,
realizowanych przez honorowych dawców krwi
(9428)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 8 maja 2009 r., nr SPS-023-
-9428/09, interpelacją posła pana Tomasza Kuleszy
w sprawie odliczeń w podatku dochodowym od osób
fizycznych z tytułu honorowo oddanej krwi uprzejmie
informuję.
Podstawę prawną ww. odliczeń stanowi art. 26
ust. 1 pkt 9 lit. c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o po-
datku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.). Zgodnie z jego brzmie-
niem odliczeniu od dochodu podlegają darowizny
865
przekazane na cele krwiodawstwa realizowanego
przez honorowych dawców krwi, zgodnie z art. 6
ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie
krwi (Dz. U. Nr 106, poz. 681, z późn. zm.), w wyso-
kości ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew,
określonego przepisami wydanymi na podstawie
art. 11 ust. 2 ustawy o publicznej służbie krwi.
Z ulgi tej mogą również skorzystać podatnicy uzy-
skujący przychody podlegające opodatkowaniu ry-
czałtem od przychodów ewidencjonowanych, na pod-
stawie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczał-
towanym podatku dochodowym od niektórych przy-
chodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U.
Nr 144, poz. 30, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o publicznej służbie
krwi osobie, która oddała bezpłatnie krew i została
zarejestrowana w jednostce organizacyjnej publicznej
służby krwi, przysługuje tytuł „Honorowy Dawca
Krwi”. Natomiast, jak stanowi ust. 2 tego artykułu,
honorowemu dawcy krwi:
1) kobiecie, która oddała co najmniej 5 litrów krwi
lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej skład-
ników,
2) mężczyźnie, który oddał co najmniej 6 litrów
krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej
składników,
przysługuje tytuł „Zasłużony Honorowy Dawca
Krwi” i odznaka honorowa „Zasłużony Honorowy
Dawca Krwi”.
Zasłużonemu honorowemu dawcy krwi, który
oddał co najmniej 20 litrów krwi lub odpowiadającą
tej objętości ilość innych jej składników, mogą być
nadawane ordery i odznaczenia oraz odznaka „Ho-
norowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Na-
rodu” (art. 6 ust. 3).
Przez darowizny przekazane na cele krwiodaw-
stwa realizowanego przez honorowych dawców krwi
należy zatem rozumieć bezpłatne oddanie krwi przez
każdą osobę niezależnie od posiadanego przez nią
tytułu lub odznaczenia.
Jednocześnie, jak stanowi art. 5 pkt 1 ustawy
o publicznej służbie krwi, ilekroć w przepisach tej
ustawy mowa jest o krwi bez bliższego określenia,
należy przez to rozumieć również osocze i inne
składniki krwi.
Powyższa zasada ma swoje odzwierciedlenie
w przepisach ustaw podatkowych. Dla celów oblicza-
nia wartości darowanej krwi ustawodawca przyjął,
iż niezależnie od przedmiotu darowizny na cele
krwiodawstwa (np. krew pełna, osocze, płytki krwi,
osocze pobrane od dawców poddanych zabiegowi uod-
pornienia lub innym zabiegom) podatnik stosuje za-
wsze przelicznik odpowiadający wysokości ekwiwa-
lentu pieniężnego za pobraną krew, określonego prze-
pisami wydanymi na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy
o publicznej służbie krwi, tj. rozporządzeniem mini-
stra zdrowia z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie okre-
ślenia rzadkich grup krwi, rodzajów osocza i surowic
diagnostycznych wymagających przed pobraniem
krwi zabiegu uodpornienia dawcy lub innych zabie-
866
gów oraz wysokości ekwiwalentu pieniężnego za po-
braną krew i związane z tym zabiegi (Dz. U. Nr 263,
poz. 2625, z późn. zm.).
Co istotne, tylko w jednym miejscu tego rozporzą-
dzenia mowa jest o ekwiwalencie pieniężnym za po-
braną krew. Stanowi o tym § 3 pkt 1, zgodnie z któ-
rym ekwiwalent pieniężny za 1 litr pobranej krwi
wynosi 130 zł.
W tym stanie rzeczy nie sposób podzielić poglądu
pana posła o braku precyzyjnych przepisów. Analiza
interpretacji indywidualnych dotyczących stosowa-
nia przedmiotowej ulgi (zamieszczonych w bazie SIP)
również nie potwierdza istnienia problemów (rozbież-
ności) interpretacyjnych, o których mowa w interpe-
lacji pana posła.
Podatnicy, którzy zastosowali inną cenę, powinni
skorygować zeznanie podatkowe. Nie oznacza to jed-
nak, iż osoby te „jawią się jako oszuści podatkowi”.
Dodatkowo warto zauważyć, że obowiązujące
brzmienie przepisów dotyczących omawianego odli-
czenia, wprowadzone przez art. 1 pkt 26 lit. a tiret
trzecie ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588), zaproponowane zostało w dwóch
poselskich projektach ustaw o zmianie ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych (druk nr 637
i 718) i nie budziło żadnych zastrzeżeń.
Wyjaśniając motywy wprowadzenia dla potrzeb
omawianego odliczenia jednej stawki ekwiwalentu
pieniężnego, niezależnie od przedmiotu darowizny na
cele krwiodawstwa, należy w pierwszej kolejności za-
uważyć, że nie było możliwości odwołania się do prze-
pisów, które określałyby wartość wszystkich rodza-
jów krwi oraz poszczególnych jej składników.
Ustawa o publicznej służbie krwi i przepisy wyko-
nawcze do tej ustawy określają jedynie wysokość
ekwiwalentu pieniężnego za krew rzadkiej grupy
i składniki takiej krwi. Brak natomiast jest przepi-
sów, na podstawie których możliwe byłoby określenie
wartości krwi nienależącej do grup rzadkich oraz
składników takiej krwi. W opisanej sytuacji ustawo-
dawca za najbardziej optymalne i najprostsze rozwią-
zanie uznał zatem wprowadzenie jednej stawki dla
określania wartości darowizn na cele krwiodawstwa,
niezależnie czy podatnik oddał honorowo krew, czy
któryś z jej składników.
Nie oznacza to jednak, że którykolwiek z dawców
krwi – z uwagi na przyjęty sposób obliczenia wartości
darowizny – został pozbawiony prawa do ulgi w po-
datku dochodowym od osób fizycznych. Wręcz prze-
ciwnie, na gruncie prawa podatkowego wszyscy daw-
cy traktowani są równo, tj. bez zróżnicowań zarówno
dyskryminacyjnych, jak i faworyzujących.
Takie rozwiązanie urzeczywistnia konstytucyjną
zasadę sprawiedliwości społecznej. Jednocześnie nie
narusza konstytucyjnych zasad stanowienia prawa.
Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie potwierdzał,
że ustawodawca ma znaczną swobodę w określaniu
w ustawie stanów faktycznych stanowiących podsta-
wę ulg podatkowych oraz reguł korzystania z nich.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż nie są planowane działania mające na celu zmianę
obecnego stanu prawnego poprzez wprowadzenie
zróżnicowanych stawek ekwiwalentów, o których
mowa w ww. rozporządzeniu ministra zdrowia. Na-
leży bowiem pamiętać, iż stawki ekwiwalentów wy-
mienionych w rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 7 grudnia 2004 r. (Dz. U. Nr 263, poz. 2625,
z późn. zm.) dotyczą sytuacji szczególnych. Krew
rzadkiej grupy występuje bowiem u mniej niż 5% po-
pulacji ludzkiej (§ 1). Nie w każdym również przypad-
ku dawca poddawany jest zabiegowi uodpornienia lub
innemu zabiegowi przed pobraniem krwi. Mimo to
cena 130 zł za litr krwi i jej składników stosowana
jest przez wszystkich krwiodawców niezależnie od
rodzaju posiadanej przez nich grupy krwi lub przed-
miotu darowizny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Magdaleny
Gąsior-Marek i Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie realizacji Programu 50+ (9429)
W odpowiedzi na interpelację posłów Magdaleny
Gąsior-Marek oraz Andrzeja Nowakowskiego, prze-
kazaną pismem z dnia 8 maja 2009 r., znak: SPS-
-023-9429/09, uprzejmie przekazuję odpowiedź Mi-
nisterstwa Pracy i Polityki Społecznej.
Ad 1. Program „Solidarność pokoleń – działania
dla zwiększenia aktywności zawodowej osób w wieku
50+”, który jest pakietem działań zmierzających do
zwiększenia zatrudnienia osób powyżej 50. roku ży-
cia w Polsce, został przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 17 października 2008 r. Głównym celem pro-
gramu jest osiągnięcie poziomu wskaźnika zatrud-
nienia osób w wieku od 55 do 64 lat na poziomie 50%
do 2020 r. Intensywne działania będą podejmowane
w okresie do 2015 r., kiedy Polska będzie najwięk-
szym beneficjentem środków Europejskiego Fundu-
szu Społecznego.
Pierwszym etapem realizacji „Solidarności poko-
leń (...)” była debata społeczna dotycząca programu,
która trwała od marca do września 2008 r., a jej efek-
ty zostały również zawarte w programie. Debata pu-
bliczna wokół zagadnienia aktywności zawodowej
i społecznej osób starszych trwa nadal, co samo w so-
bie jest sporym osiągnięciem tej inicjatywy rządowej.

Kolejnym etapem realizacji programu jest przy-
gotowanie dokumentu implementacyjnego, zawiera-
jącego uporządkowany i szczegółowy zestaw działań
legislacyjnych i pozalegislacyjnych wraz z podmiota-
mi za nie odpowiedzialnymi. Konsultacje z resortami
i instytucjami zaangażowanymi w przygotowanie do-
kumentu toczą się już od września 2008 r. Przyjęcie
dokumentu implementacyjnego programu „Solidar-
ność pokoleń (...)” przez Radę Ministrów jest plano-
wane w pierwszej połowie tego roku.
Ad 2. W 2008 r. w powiatowych urzędach pracy
osoby po 50. roku życia stanowiły około 22% ogółu
zarejestrowanych bezrobotnych, czyli około 334 tys.
osób. Warto jednak dodać, że program „Solidarność
pokoleń (...)” adresowany jest nie tylko do osób bez-
robotnych, ale także pracujących (w szczególności
tych zagrożonych zwolnieniem lub chcących zmienić
miejsce pracy) oraz biernych zawodowo.
Ad 3. Jednym z celów programu „Solidarność po-
koleń (...)” jest obniżenie kosztów pracy oraz stwo-
rzenie mechanizmu zachęty dla pracodawców za-
trudniających osoby starsze. Jednak program nie
przewiduje ulg podatkowych, lecz rozwiązania w ra-
mach systemu ubezpieczeń społecznych. Pracodawca
zatrudniający osobę w wieku przedemerytalnym (na
5 lat przed ustawowym wiekiem emerytalnym) zwol-
niony jest z obowiązku opłacania składek na Fun-
dusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świad-
czeń Pracowniczych, które stanowią dla niego bez-
pośredni koszt zatrudnienia (w wysokości 2,55%).
Ponadto wprowadzono okresowe, roczne zwolnienie
z ww. składek za zatrudnianych bezrobotnych w wie-
ku 50 i więcej lat. Rozwiązania te wejdą w życie
z dniem 1 lipca 2009 r. Natomiast od 1 lutego bieżące-
go roku skrócony został także okres opłacania przez
pracodawcę wynagrodzenia za pracowników w wieku
powyżej 50 roku życia przebywających na zwolnieniu
lekarskim do pierwszych 14 dni (z 33 dni).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie zatrudniania
w pogotowiu ratunkowym i na oddziałach
ratunkowych lekarzy ze specjalizacją
z medycyny ratowniczej (9430)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Piotra Nowaka oraz
grupy posłów w sprawie zatrudniania w pogotowiu
ratunkowym i na oddziałach ratunkowych lekarzy
867
ze specjalizacją z medycyny ratunkowej, przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-9430/09, pragnę ustosunko-
wać się do poruszonych kwestii i uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 oraz art. 57 ustawy z dnia
8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Me-
dycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) leka-
rzem systemu jest lekarz posiadający tytuł specjali-
sty lub specjalizujący się w dziedzinie medycyny ra-
tunkowej, z zastrzeżeniem, iż do dnia 31 grudnia
2020 r. lekarzem systemu może być lekarz posiada-
jący specjalizację lub tytuł specjalisty w dziedzinie
anestezjologii i intensywnej terapii, chorób wewnętrz-
nych, chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, ortopedii
i traumatologii narządu ruchu, ortopedii i traumato-
logii lub pediatrii.
Obecnie trwają prace nad nowelizacją ww. usta-
wy. W tym miejscu pragnę podkreślić, że projekt
ustawy był przedmiotem konsultacji i analiz zespołu
powołanego przez ministra zdrowia. W trakcie prac
zespołu pojawiła się propozycja zmniejszenia okresu
przejściowego dla funkcjonowania w systemie Pań-
stwowego Ratownictwa Medycznego lekarzy posia-
dających inną specjalizację niż medycyna ratunkowa.
W wyniku tych prac członkowie zespołu przyjęli sta-
nowisko prezentowane przez konsultanta krajowego
w dziedzinie medycyny ratunkowej, że od dnia
1 stycznia 2016 r. w specjalistycznych zespołach ra-
townictwa medycznego powinni pracować wyłącznie
lekarze posiadający specjalizację w dziedzinie medy-
cyny ratunkowej.
Powyższe regulacje podyktowane są konieczno-
ścią podwyższenia poziomu bezpieczeństwa zdrowot-
nego obywateli, jak również koniecznością przyspie-
szenia podjęcia decyzji rozpoczęcia specjalizacji przez
lekarzy posiadających już inną specjalizację, chcą-
cych pracować w systemie ratownictwa, bowiem co
roku następuje zwrot do Ministerstwa Zdrowia
znacznej puli niewykorzystanych miejsc rezydenc-
kich w dziedzinie medycyny ratunkowej. Lekarze
posiadający ww. specjalizację gwarantują pełny pro-
fesjonalizm podejmowanych medycznych czynności
ratunkowych w warunkach pozaszpitalnych.
Odnosząc się do liczby lekarzy posiadających spe-
cjalizację w dziedzinie medycyny ratunkowej w Pol-
sce, pragnę poinformować, że według rejestru prowa-
dzonego przez Naczelną Radę Lekarską liczba ta
wzrosła z 5 w roku 2002 do 524 w roku 2008 (stan
na 30.06.2008 r.). Ponadto NRL liczbę lekarzy ak-
tywnych zawodowo w dziedzinie medycyny ratunko-
wej określa na 523 (stan na 31.10.2008 r.).
Ministerstwo Zdrowia, starając się stymulować
wzrost liczby specjalistów we wszystkich dziedzinach
medycyny, podejmuje m.in. działania mające na celu
zwiększenie liczby jednostek szkolących lekarzy
w dziedzinie medycyny ratunkowej oraz udostępnia-
nych przez nie miejsc szkoleniowych. Systematyczny
wzrost liczby miejsc szkoleniowych w jednostkach
organizacyjnych uprawnionych do prowadzenia spe-
cjalizacji obrazują niżej przytoczone dane liczbowe.
868
Obecnie, wg stanu na dzień 7.04.2009 r., we wszyst-
kich dziedzinach medycyny dostępne są 33 193 miej-
sca w 4590 jednostkach szkolących. Dla porównania
w dniu 23.03.2007 r. 4264 jednostki dysponowały
30 652 miejscami szkoleniowymi.
W odniesieniu do medycyny ratunkowej obecnie
131 jednostek organizacyjnych jest uprawnionych do
prowadzenia specjalizacji w tej dziedzinie. Jednostki
te dysponują 711 miejscami szkoleniowymi (stan na
07.04.2009 r.). Ponadto 35 jednostek organizacyjnych
jest uprawnionych do prowadzenia staży kierunko-
wych. Jednostki te dysponują 180 miejscami szkole-
niowymi. Liczba przyznawanych etatów rezydenc-
kich uległa znacznemu zwiększeniu.
W dziedzinie medycyny ratunkowej w roku 2007
Ministerstwo Zdrowia przyznało 236 miejsc szkole-
niowych, w tym 69 miejsc rezydenckich, natomiast
w 2008 r. liczba przyznanych miejsc szkoleniowych
w ww. dziedzinie medycyny wyniosła 434, w tym
161 rezydentur. Na ostatnie postępowanie kwalifika-
cyjne do specjalizacji lekarskich, przeprowadzane
w terminie 1–31 marca 2009 r., dla lekarzy, którzy
będą mogli rozpocząć specjalizację w dziedzinie me-
dycyny ratunkowej, zostały przyznane 152 miejsca
szkoleniowe, w tym 44 rezydentury. Według zawar-
tych umów przez Ministerstwo Zdrowia z podmiota-
mi szkolącymi 80 lekarzy odbywa specjalizację w try-
bie rezydentury w tej dziedzinie.
Zgodnie z informacją Centrum Medycznego Kształ-
cenia Podyplomowego (CMKP) na podstawie rejestru
lekarzy odbywających specjalizację (stan na dzień
31.12.2008 r.) liczba lekarzy szkolących się w dziedzi-
nie medycyny ratunkowej wynosiła 476.
Pragnę dodać, że zgodnie z rozporządzeniem mi-
nistra zdrowia z dnia 21 maja 2009 r. medycyna
ratunkowa została uznana za dziedzinę prioryteto-
wą. Umieszczenie ww. dziedziny w rozporządzeniu
w sprawie uznania dziedzin medycyny za prioryte-
towe zdaniem ministerstwa spowoduje znaczne
uatrakcyjnienie tej specjalizacji dla lekarzy. Wyna-
grodzenie wzrośnie do 125% przeciętnego miesięcz-
nego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez
wypłat nagród z zysku za rok 2007 w pierwszych
2 latach rezydentury oraz 135% po 2 latach i wynie-
sie w roku 2009 odpowiednio 3602 zł i 3890 zł. Sta-
nowi to znaczny wzrost w stosunku do wynagrodze-
nia zasadniczego lekarza rezydenta, które dotych-
czas wynosiło 2473 zł.
Ponadto należy zaznaczyć, iż czuwanie nad za-
bezpieczeniem potrzeb kadrowych w poszczególnych
dziedzinach medycyny należy do zadań stawianych
zarówno przed właściwymi konsultantami krajowy-
mi, jak i przed konsultantami wojewódzkimi, zgod-
nie z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia
25 października 2002 r. w sprawie konsultantów
krajowych i wojewódzkich (Dz. U. Nr 188, poz. 1582,
z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Europejska
Federacja Medycyny Ratunkowej oraz Europejska
Komisja Specjalizacji Lekarskich jednoznacznie
określają, że w systemie ratownictwa medycznego
każdego kraju europejskiego, a w szczególności kraju
należącego do Unii Europejskiej, świadczenia zdro-
wotne z zakresu medycyny ratunkowej wobec pacjen-
ta z nagłym zagrożeniem zdrowotnym mają być wy-
konywane przez lekarza specjalistę medycyny ratun-
kowej. Zgodnie ze stanowiskiem Polskiego Towarzy-
stwa Medycyny Ratunkowej (PTMR) oraz Nadzoru
Krajowego Medycyny Ratunkowej, specjalizacja le-
karzy medycyny ratunkowej w Polsce spełnia wyma-
gania europejskie zarówno co do długości jej trwania,
jak i co do jakości merytorycznej jej programu, zaś
wymóg posiadania specjalizacji w medycynie ratun-
kowej przez lekarzy pracujących w systemie powi-
nien zacząć obowiązywać już od 2014 r. W opinii
PTMR zapis odległych wymagań specjalizacyjnych
zawarty w obowiązującej ustawie o Państwowym Ra-
townictwie Medycznym zaowocował rezygnacją wie-
lu lekarzy z rozpoczynania specjalizacji z medycyny
ratunkowej.
Ponadto informuję, iż nie podzielam obawy pana
posła oraz grupy posłów w odniesieniu do kwestii
związanej z niewystarczającą liczbą osób uprawnio-
nych do wykonywania zawodu ratownika medyczne-
go. Z informacji pozyskanych od wojewodów wynika,
iż obecnie w systemie Państwowego Ratownictwa
Medycznego pracuje 11 320 osób uprawnionych do
wykonywania zawodu ratownika medycznego. Jed-
nocześnie informuję, iż zgodnie z obowiązującymi
przepisami kształcenie w zawodzie ratownik medycz-
ny w Polsce może być realizowane na poziomie śred-
nim (w dwuletnich szkołach policealnych publicznych
lub niepublicznych o uprawnieniach szkoły publicz-
nej) oraz w systemie szkolnictwa wyższego na stu-
diach pierwszego stopnia (licencjackich).
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 1 lipca
2008 r. w sprawie limitów przyjęć na studia medycz-
ne (Dz. U. Nr 117, poz. 744), określające limity przy-
jęć na studia na kierunkach medycznych na uczel-
niach medycznych i uczelniach prowadzących dzia-
łalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk
medycznych w roku akademickim 2008–2009, stano-
wi, iż limit miejsc na kierunku ratownictwo medycz-
ne systematycznie wzrasta. W roku akademickim
2008/2009 wynosił 1924 miejsca na studiach stacjo-
narnych I stopnia oraz 1765 miejsc na studiach I stop-
nia niestacjonarnych. Jednocześnie informuję, iż li-
mity te dotyczą 28 uczelni wyższych realizujących
kształcenie na kierunku ratownictwo medyczne.
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad
projektem rozporządzenia w sprawie limitów przyjęć
na studia medyczne na rok akademicki 2009/2010. Ze
zgłoszonych przez dane uczelnie propozycji wynika, iż
w roku akademickim 2009/2010 limit miejsc na ww.
kierunku ulegnie znacznemu zwiększeniu (planowany
wzrost o 415 miejsc). Wzrost ten związany jest z roz-
wojem przedmiotowych uczelni medycznych oraz
uczelni prowadzących działalność dydaktyczną i ba-
dawczą w dziedzinie nauk medycznych.

Jednocześnie z danych pozyskanych z Centralnej
Komisji Egzaminacyjnej w dniu 27 stycznia 2009 r.
wynika, iż w sesji letniej 2007 r. dyplom w zawodzie
ratownika medycznego po zdaniu egzaminu zawodo-
wego (tj. egzaminu przeprowadzanego dla absolwen-
tów szkół policealnych realizujących kształcenie
m.in. w zawodzie ratownika medycznego, a tym sa-
mym stanowiącego potwierdzenie uzyskania kwali-
fikacji w danym zawodzie) otrzymało 1290 absolwen-
tów, natomiast w sesji zimowej 2008 r. – 69 absolwen-
tów, a w sesji letniej 2008 r. – 1511 absolwentów.
W odniesieniu do kwestii związanej z kształceniem
ratowników medycznych na poziomie studiów wyż-
szych informuję, iż zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia
ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 13 czerw-
ca 2006 r. w sprawie nazw kierunków studiów (Dz. U.
Nr 121, poz. 838) kształcenie to prowadzone jest wy-
łącznie jako studia pierwszego stopnia.
Ponadto w chwili obecnej kształcenie na kierunku
studiów ratownictwo medyczne prowadzone jest
w oparciu o przepisy rozporządzenia ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 12 lipca 2007 r. w spra-
wie standardów kształcenia dla poszczególnych kie-
runków oraz poziomów kształcenia, a także trybu
tworzenia i warunków, jakie musi spełniać uczelnia,
by prowadzić studia międzykierunkowe oraz makro-
kierunki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166). Standardy te
określają m.in. kwalifikacje absolwenta, ramowe tre-
ści kształcenia wraz ze wskazaną liczbą godzin.
Zgodnie z załącznikiem nr 88 do ww. rozporządzenia
studia pierwszego stopnia na kierunku ratownictwo
medyczne trwają nie krócej niż 6 semestrów, nato-
miast liczba godzin zajęć nie powinna być mniejsza
niż 3800. Jednocześnie standardy kształcenia na stu-
diach pierwszego stopnia na kierunku ratownictwo
medyczne zostały tak opracowane, by osoby po ukoń-
czeniu studiów pierwszego stopnia na kierunku ra-
townictwo medyczne i uzyskaniu dyplomu mogły
ubiegać się o kontynuowanie kształcenia na studiach
drugiego stopnia, na kierunku zdrowie publiczne.
Wobec powyższego wyrażam pogląd, iż ww. dzia-
łania umożliwią zapewnienie wystarczającej liczby
kadr realizujących zadania na potrzeby systemu
Państwowego Ratownictwa Medycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
869
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie nowych zasad pozyskiwania
funduszy z Unii Europejskiej (9431)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo znak: SPS-023-9431/09 z dnia 8 maja 2009 r.,
w związku z interpelacją pana Tomasza Piotra No-
waka, Arkadego Fiedlera, Macieja Orzechowskiego
– posłów na Sejm RP, w sprawie modelu finansowego
stosowanego przy ocenie wniosków o dofinansowanie
w ramach Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”, 2007–2013 przedstawiam następujące
stanowisko.
Obecnie model finansowy stosowany jest wyłącz-
nie w działaniu 4.5: Wsparcie inwestycji o dużym
znaczeniu dla gospodarki PO IG, którego celem jest
poprawa konkurencyjności i podniesienie poziomu
innowacyjności gospodarki poprzez wsparcie przed-
siębiorstw produkcyjnych oraz usługowych dokonu-
jących nowych inwestycji o dużej wartości oraz wy-
sokim potencjale innowacyjnym, generujących znacz-
ną liczbę miejsc pracy.
Model finansowy został wprowadzony do doku-
mentacji aplikacyjnej w następstwie uwag zgłasza-
nych przez członków komisji konkursowych dokonu-
jących oceny merytorycznej wniosków o dofinanso-
wanie w ramach naboru przeprowadzonego w 2008 r.
Przedkładane do oceny wnioski oraz biznesplany
nie zawierały informacji umożliwiających dokona-
nie rzetelnej oceny. Brak odpowiednich informacji
w dokumentacji konkursowej w zakresie danych fi-
nansowych potwierdzających opłacalność finansową
projektu oraz zdolność wnioskodawcy do jego sfi-
nansowania utrudniał jednoznaczną ocenę spełnie-
nia obligatoryjnych kryteriów merytorycznych fi-
nansowych.
Celem wprowadzenia modelu jest zapewnienie
oceny finansowej projektów przedkładanych do dofi-
nansowania w oparciu o jednolitą projekcję finanso-
wą, w ramach której dane finansowe przedstawiane
są zawsze w taki sam sposób, wykluczający możli-
wość odmiennej interpretacji. Należy podkreślić, iż
model został zastosowany w działaniu 4.5 PO IG,
w ramach którego wspierane są projekty inwestycyj-
ne o dużej wartości, a wiec i znaczącej wartości dofi-
nansowania, dla których niezbędne jest przeprowa-
dzenie pogłębionej analizy finansowej.
Przyjęty w modelu finansowym zakres szczegóło-
wych danych wynika z jego uniwersalnego charak-
teru. Model finansowy stanowi narzędzie dla oceny
projektów realizowanych przez przedsiębiorstwa
zróżnicowane pod względem wielkości, branży i ro-
dzaju prowadzonej działalności. Wnioskodawca nie
870
ma obowiązku podawania wszystkich danych uję-
tych w modelu, jeżeli nie dotyczą one jego przedsię-
biorstwa. Wnioskodawca ma możliwość wyboru tych
parametrów, które są adekwatne do specyfiki pro-
wadzonej przez niego działalności, oraz doprecyzo-
wania założeń w opisie. Wymagane w modelu para-
metry ekonomiczno-finansowe wynikają z zasad
przyjętych przy prognozach finansowych oraz
z praktyki gospodarczej w tym zakresie. W odnie-
sieniu do projekcji kosztów należy zauważyć, że
koszty definiowane są przez wnioskodawcę, a zapro-
ponowane w modelu rodzaje kosztów mają jedynie
charakter pomocniczy, co w sposób jednoznaczny
wynika z instrukcji wypełniania modelu finansowe-
go. Arkusz modelu finansowego Zatrudnienie_Pła-
ce_Szkolenia obejmuje prognozę zatrudnienia, kosz-
tów wynagrodzeń i kosztów szkolenia pracowników
dla każdej z grup pracowników, a nie pojedynczych
stanowisk. W związku z obowiązkiem tworzenia
miejsc pracy w projektach realizowanych w ramach
działania 4.5 PO IG dane te umożliwiają realną oce-
nę planów personalnych w tym zakresie oraz kosz-
tów związanych z zatrudnieniem.
Włączenie modelu finansowego do dokumentacji
aplikacyjnej dla działania 4.4: Nowe inwestycje o wy-
sokim potencjale innowacyjnym PO IG jest obecnie
rozważane przez resort gospodarki i zostanie poprze-
dzone konsultacjami społecznymi i eksperckimi.
Oczekuje się, że zaowocuje to zgłoszeniem przez
przedsiębiorców ewentualnych uwag i sugestii odno-
śnie do tego narzędzia. Resort gospodarki jest otwar-
ty na wszelkie sugestie odnośnie do modelu, który
w razie potrzeby zostanie zróżnicowany w taki spo-
sób, aby nie stanowił zbyt dużego obciążenia dla mi-
kro-, małych i średnich przedsiębiorstw prowadzą-
cych uproszczoną ewidencję księgową.
Ponadto, w związku z planowaną zmianą kryte-
riów mierzących innowacyjność technologii wdraża-
nych w ramach projektów podlegających dofinanso-
waniu w działaniu 4.4. PO IG, rozważana jest rów-
nież zmiana podejścia do oceny innowacyjności pro-
jektów w kierunku powiązania jej z kryteriami eko-
nomicznymi (rynkowymi), czyli mierzącymi wpływ
wdrożenia innowacji na sukces rynkowy firmy. Wy-
nika to bezpośrednio z celu Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”, którym jest rozwój pol-
skiej gospodarki w oparciu o innowacyjne przedsię-
biorstwa. Model finansowy mógłby służyć właśnie do
oceny projektów przewidujących wdrożenie innowacji
pod kątem ich opłacalności i szans powodzenia.
Resort gospodarki zdaje sobie sprawę z faktu, iż
wyeliminowanie ryzyka w obszarze działalności go-
spodarczej jest niemożliwe. Niemniej jednak, z punk-
tu widzenia wszystkich instytucji odpowiedzialnych
za dystrybucję środków UE, kluczowe jest poczynie-
nie wszelkich starań w celu zminimalizowania ryzy-
ka przyznania dofinansowania na przedsięwzięcia,
które ze względów ekonomicznych są skazane lub
obarczone bardzo dużym ryzykiem niepowodzenia.
Niezbędne jest zastosowanie do tego odpowiednich
narzędzi, którym w przypadku działania 4.5 PO IG
jest model finansowy.
Model finansowy został wprowadzony jako no-
watorskie narzędzie służące sprawniejszej i bardziej
obiektywnej ocenie wniosków o dofinansowanie
w uruchomionym w marcu 2009 r. naborze wnio-
sków w ramach poddziałania 4.5.1: Wsparcie inwe-
stycji w sektorze produkcyjnym PO IG. W wyniku
zgłoszonych uwag i sugestii został on znacznie uprosz-
czony przed zastosowaniem go w uruchomionym
w dniu 25 maja br. naborze wniosków o dofinanso-
wanie w ramach poddziałania 4.5.2: Wsparcie inwe-
stycji w sektorze usług nowoczesnych. Ministerstwo
Gospodarki pozostaje otwarte na wszelkie opinie
i uwagi dotyczące modelu finansowego służące jego
udoskonalaniu, które można kierować również na
poniższy adres korespondencji elektronicznej: mo-
delfinansowy@mg.gov.pl
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie zmian w ustawie o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
(9432)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 8 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9432/09, dotyczące zapytania pana posła
Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy posłów w spra-
wie zmian w ustawie o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, uprzejmie infor-
muję, iż projekt ustawy o zmianie ustawy o wycho-
waniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmo-
wi oraz ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie
zawiera unormowań przenoszących obowiązek za-
dbania o nietrzeźwych na szpitale oraz pogotowie
ratunkowe. Wprowadza on jedynie obowiązek nie-
zwłocznego poddania osoby przyjmowanej do izby
wytrzeźwień badaniu lekarskiemu w celu ustalenia,
czy u osoby tej nie występują medyczne przesłanki
skierowania do szpitala lub też czy u osoby takiej nie
wystąpiły istotne zakłócenia funkcji zdrowotnych
organizmu uzasadniające natychmiastowe powiado-
mienie pogotowia lub zespołu ratownictwa medycz-
nego. Warto w tym miejscu nadmienić, iż unormowa-
nia takie obowiązują także w chwili obecnej w roz-

porządzeniu ministra zdrowia z dnia 4 lutego 2004 r.
w sprawie trybu doprowadzania, przyjmowania i zwal-
niania osób w stanie nietrzeźwości oraz organizacji
izb wytrzeźwień i placówek utworzonych lub wska-
zanych przez jednostkę samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 20, poz. 192, ze zm.). Z uwagi na szczegól-
ne znaczenie, jakie powyższe rozwiązanie ma dla
bezpieczeństwa zdrowotnego osób przyjmowanych do
izb wytrzeźwień, zadecydowano jednak o uregulowa-
niu go na poziomie aktu wyższego rzędu. Należy pa-
miętać, iż w praktyce funkcjonowania izb wytrzeź-
wień w przeszłości miały miejsce sytuacje, w których
niedostatecznie wcześnie dokonana lub błędna dia-
gnoza stanu zdrowia osoby przyjmowanej do izby
była przyczyną zgonu osoby doprowadzonej. Niektó-
re istotne zakłócenia funkcji zdrowotnych spowodo-
wane np. śpiączką cukrzycową lub udarem mogą wy-
woływać objawy podobne do tych, jakie występują
w stanie nietrzeźwości, mogą one także z nim współ-
występować. W mojej opinii z uwagi na fakt, iż przed-
miotowa nowelizacja nie wprowadza w tym zakresie
nowych unormowań, a ma jedynie na celu podkreśle-
nie znaczenia zapewnienia właściwego poziomu bez-
pieczeństwa zdrowotnego osobie doprowadzanej do
izby wytrzeźwień, niebezpieczeństwo, iż po jej wej-
ściu w życie szpitalne oddziały ratunkowe przejmą
rolę izb wytrzeźwień, nie zachodzi.
Odnosząc się do drugiej z poruszonych kwestii,
tj. do rozważenia wprowadzenia obowiązku zapew-
nienia przez samorząd prowadzenia izby wytrzeź-
wień na swoim terenie, wydaje się, iż nie byłoby to
rozwiązaniem trafnym. W obecnym stanie prawnym
zgodnie z art. 39 ustawy z dnia 26 października 1982 r.
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alko-
holizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473, ze zm.)
„Organy samorządu terytorialnego w miastach liczą-
cych ponad 50 000 mieszkańców i organy powiatu
mogą organizować i prowadzić izby wytrzeźwień”.
Tworzenie izb wytrzeźwień zostało zatem pozosta-
wione decyzji organów samorządu terytorialnego,
które dokonują jej w związku z oceną lokalnych po-
trzeb w tym zakresie. Organy samorządu terytorial-
nego mają też możliwość realizacji opieki nad osoba-
mi w stanie nietrzeźwym poprzez utworzenie lub
wskazanie innej niż izba wytrzeźwień placówki spra-
wującej taką opiekę. Placówka taka może realizować
także inne funkcje poza przetrzymywaniem osób
w stanie nietrzeźwości. Może ona przykładowo podej-
mować działania w zakresie motywowania osób do-
prowadzonych do podjęcia leczenia odwykowego,
a także działania z zakresu integracji społecznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
871
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu ustawy o formach opieki
nad dziećmi do lat 3 (9433)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
8 maja br., znak: SPS-023-9433/09, dotyczące inter-
pelacji posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pro-
jektu ustawy o formach opieki nad dziećmi w wieku
do lat 3, uprzejmie informuję.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej trwa-
ją obecnie prace nad opracowaniem projektu założeń
do ustawy o formach opieki nad dziećmi w wieku do
lat 3. Projekt znajduje się na etapie uzgodnień mię-
dzyresortowych oraz konsultacji społecznych. Rów-
nolegle trwają prace w merytorycznych departamen-
tach ministerstwa. Zakończenie prac nad założenia-
mi oznacza uwzględnienie uwag i sugestii zgłasza-
nych zarówno przez resorty, jak i przez partnerów
społecznych i sformułowanie ostatecznej propozycji
rozwiązań w tym zakresie. Wówczas dopiero możliwe
będzie udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte
w interpelacji posła Jarosława Matwiejuka.
Planuje się, że założenia do ustawy o formach
opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 przedłożone zo-
staną Radzie Ministrów do końca II kwartału. Na ich
podstawie przygotowany zostanie projekt ustawy,
który pod obrady Rady Ministrów skierowany będzie
w III kwartale 2009 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby zawieszania postępowań
sądowych w związku z utratą przez asesorów
prawa do orzekania (9434)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia
5 maja 2009 r. dotyczącą groźby zawieszania spraw
rozpoznawanych przez asesorów sądowych w związ-
ku z utratą przez nich prawa do orzekania, przesłaną
przy piśmie wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej pana Krzysztofa Putry z dnia 8 maja 2009 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z treścią wyroku Trybunału Konsty-
tucyjnego z dnia 24 października 2007 r., sygn. akt
872
SK 7/06 (OTK-A 2007 r. nr 9, poz. 108) i utratą
z dniem 6 maja 2009 r. mocy obowiązującej przepisu
art. 135 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo
o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.) powierzenie pełnienia czynności
sędziowskich ustało w odniesieniu do 228 asesorów
sądowych. W stosunku do każdego z nich trwa obec-
nie procedura nominacyjna. Kandydatury 170 aseso-
rów sądowych zostały już przedstawione Krajowej
Radzie Sądownictwa, zaś pozostali asesorzy sądowi
są w trakcie opiniowania przez ministra sprawiedli-
wości lub zgromadzenia ogóle sądów.
Procesy nominacyjne są na bieżąco monitorowane
przez podległe mi służby i w mojej ocenie kandyda-
tury większości spośród pozostałych 58 asesorów są-
dowych powinny zostać przedstawione Krajowej Ra-
dzie Sądownictwa jeszcze w czerwcu bieżącego roku.
Według stanu na dzień 22 maja 2009 r., z uwagi
na zaprzestanie orzekania przez asesorów sądowych,
w sądach odwołanych zostało 527 spraw karnych
i wykroczeniowych oraz 43 sprawy cywilne i rodzin-
ne. Należy wskazać, iż ilość odwołanych spraw kar-
nych i wykroczeniowych jest rzeczywiście znaczna.
Może to negatywnie wpłynąć na okres ich rozpozna-
nia, tym bardziej że rozłożona jest ona pomiędzy po-
szczególnymi sądami nierównomiernie. Przykładowo
można wskazać, że w sądach położonych na terenie
właściwości Sądu Apelacyjnego w Krakowie oraz
Sądu Apelacyjnego w Białymstoku nie zostały odwo-
łane żadne rozprawy, podczas gdy na obszarze ape-
lacji poznańskiej odwołano 299 spraw karnych, przy
czym wszystkie one zostały odwołane w sądach okrę-
gu Sądu Okręgowego w Zielonej Górze.
Stosownie do treści art. 402 § 2 K.p.k. oraz art. 404
§ 2 K.p.k. w sprawach tych w sytuacji zarządzenia
przerwy czy też odroczenia rozprawy i zmiany skła-
du sądu konieczne jest prowadzenie ich od początku.
Należy mieć jednak na względzie, że w większości
przypadków procesy nominacyjne asesorów sądo-
wych są już znacznie zaawansowane. Istnieje zatem
możliwość dalszego prowadzenia spraw przez te same
osoby po powołaniu ich na stanowiska sędziowskie,
co z punktu widzenia sprawności tych postępowań
czyni niecelowym przekazywanie ich do rozpoznania
innym sędziom. Decyzję w tym zakresie podejmują
jednak każdorazowo prezesi poszczególnych sądów,
mając na względzie stan zaawansowania omawia-
nych spraw oraz przewidywany czas uzyskania no-
minacji przez asesora sądowego.
Natomiast w zakresie spraw cywilnych i rodzin-
nych odwołanie spraw prowadzonych przez asesorów
nie stanowi istotnego problemu. Ich ilość nie jest bo-
wiem znaczna, a ponadto nie oznacza to konieczności
ich rozpoznawania od początku. Kodeks postępowa-
nia cywilnego nie wymaga bowiem prowadzenia ca-
łego postępowania sądowego przez ten sam skład
sądu. Jednak także w tej kategorii spraw dalsze dzia-
łania, podobnie jak w sprawach karnych, uzależnione
są od stanu zaawansowania procesów nominacyjnych
asesorów, tak aby czas trwania postępowań sądo-
wych był jak najkrótszy. Należy też podkreślić, że
podległy mi Departament Sądów Powszechnych
zwrócił się do prezesów sądów apelacyjnych o syste-
matyczne przekazywanie informacji dotyczących ilo-
ści spraw, które uprzednio zostały wyznaczone na
rozprawę, a następnie odwołane z wyżej wskazanych
przyczyn. W przypadku stwierdzenia znacznego
przedłużania się okresu ich rozpoznawania będą one
monitorowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie polityki rządu wobec problemu
zwiększania się bezrobocia (9435)
W związku z przekazaniem przy piśmie z dnia
8 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9435/09) interpelacji
poselskiej pana Jarosława Matwiejuka w sprawie po-
lityki rządu wobec problemu zwiększającego się bez-
robocia, działając z upoważnienia prezesa Rady Mi-
nistrów, w porozumieniu z ministrem gospodarki
i ministrem rozwoju regionalnego, poniżej zamiesz-
czam odpowiedzi na tezy oraz pytania zawarte w in-
terpelacji.
Faktem jest, że w Polsce widoczne są symptomy
światowego kryzysu gospodarczego, które skutkują
trudnościami na rynku pracy. Istotny pozostaje
wpływ osłabionego tempa wzrostu gospodarczego.
Zapowiadane na przełomie 2008 i 2009 r. zwolnienia
pracowników są już realizowane, co przekłada się
przede wszystkim na zwiększony napływ zwolnio-
nych do ewidencji bezrobotnych. W końcu kwietnia
2009 r. w urzędach pracy zarejestrowanych było
55,4 tys. osób zwolnionych z przyczyn dotyczących
zakładu pracy (wobec 47,5 tys. w końcu kwietnia
2008 r.). Natomiast w końcu kwietnia 2009 r. w urzę-
dach pracy zarejestrowanych było ogółem 1719,9 tys.
osób bezrobotnych (wobec 1605,7 tys. w końcu kwiet-
nia 2008 r.).
Niemniej jednak w kwietniu br. w porównaniu
do marca br. liczba bezrobotnych zmniejszyła się
o 38,9 tys. osób, tj. o 2,2% (z poziomu 1758,8 tys. osób
do 1719,9 tys.). Z kolei stopa bezrobocia zmniejszyła
się o 0,2 punktu procentowego (z 11,2% w końcu mar-
ca br. do 11,0% w końcu kwietnia). Wynika to głów-
nie stąd, że polski rynek pracy ma tendencje do sezo-
nowego wzrostu bezrobocia w miesiącach rozpoczy-

nających i kończących rok. Miesiące wiosenne są
okresami spadku liczby zarejestrowanych bezrobot-
nych, co wynika między innymi z rozpoczynania prac
sezonowych w budownictwie i rolnictwie, a także roz-
poczynania się sezonu turystycznego. Z kolei na prze-
łomie roku obserwowany jest napływ do bezrobocia
osób, którym wygasają wówczas umowy o pracę, oraz
powrót do bezrobocia osób wykonujących subsydio-
wane zatrudnienie. Równocześnie w miesiącach koń-
czących rok liczba bezrobotnych wyłączanych z ewi-
dencji zmniejsza się.
Również wyniki badania pn. Barometr Manpower
perspektyw zatrudnienia w Polsce w II kwartale
2009 r. pokazują, że 16% pracodawców w Polsce pla-
nuje zwiększenie zatrudnienia, a 10% przewiduje jego
zmniejszenie. Oznacza to, że prognoza netto zatrud-
nienia w Polsce wynosi + 6%. Prognozy netto zatrud-
nienia w Polsce są najkorzystniejsze w zestawieniu
z pozostałymi krajami UE, w których prowadzone są
badania.
1. Jakie działania zamierza podjąć rząd w najbliż-
szym czasie w celu przeciwdziałaniu wzrostowi bez-
robocia?
W związku z zaistniałą sytuacją gospodarczą
w Polsce i na świecie, mającą wpływ na rynek pracy
w naszym kraju, rząd, we współpracy z partnerami
społecznymi skupionymi w Komisji Trójstronnej ds.
Społeczno-Gospodarczych, uzgodnił pakiet działań
antykryzysowych. Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej przygotowało projekt ustawy o pomocy pań-
stwa pracodawcom w przeciwdziałaniu rozwiązywa-
niu z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
niedotyczących pracowników, który ma zmienić kilka
aktów prawnych – ustawę o podatku dochodowym od
osób prawnych, ustawę o podatku dochodowym od
osób fizycznych, ustawę o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy oraz ustawę o ochronie rosz-
czeń pracowniczych w razie niewypłacalności praco-
dawcy. Projekt został w dniu 22 maja br. przesłany
do konsultacji społecznych.
Do proponowanych zmian stymulujących rynek
pracy należy zaliczyć:
— wydłużenie okresu rozliczeniowego czasu pra-
cy do 12 miesięcy, jeżeli jest to uzasadnione znacz-
nym obniżeniem zapotrzebowania na produkty i usłu-
gi wytwarzane przez pracodawcę. 12-miesięczny
okres rozliczeniowy byłby wprowadzany w drodze
układu zbiorowego pracy albo porozumienia zawie-
ranego z przedstawicielami pracowników wyłoniony-
mi w trybie przyjętym u danego pracodawcy (jeżeli
nie działają u niego związki zawodowe). Podczas sto-
sowania wydłużonego okresu rozliczeniowego czasu
pracy miesięczne wynagrodzenie pracownika nie bę-
dzie mogło być niższe niż minimalne wynagrodzenie
za pracę. Pracodawcy będą mogli ustalać harmono-
gramy czasu pracy pracowników nie na cały 12-mie-
sięczny okres rozliczeniowy, ale na okres krótszy
– jednak minimum 2-miesięczny,
— wprowadzenie większej swobody w organizo-
waniu procesu pracy. Zmiana umożliwi pracodawcom
873
stosowanie różnych godzin rozpoczynania i kończe-
nia pracy w poszczególnych dobach pracowniczych,
przy czym ponowna praca w tej dobie nie będzie trak-
towana jak praca nadliczbowa. Umożliwi to elastycz-
ne gospodarowanie czasem pracy pracowników oraz
nie spowoduje zwiększenia kosztów pracy,
— możliwość obniżenia pracownikom wymiaru
czasu pracy i proporcjonalnie wynagrodzenia za pra-
cę, bez konieczności dokonywania wypowiedzeń
zmieniających umowy o pracę. Wymiar czasu pracy
pracownika będzie mógł zostać obniżony najwyżej do
1/2 pełnego wymiaru czasu pracy i stosowany przez
okres nie dłuższy niż 6 miesięcy,
— możliwość subsydiowania miejsc pracy w przed-
siębiorstwach, które do połowy 2008 r. znajdowały
się w dobrej sytuacji finansowej. Proponowane zmia-
ny przewidują nowe tytuły świadczeń finansowanych
ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych, ukierunkowane na ochronę stanu
zatrudnienia pracodawcy. Będą to: świadczenie na
częściowe zaspokojenie wynagrodzeń za czas prze-
stoju ekonomicznego oraz świadczenie na częściowe
zrekompensowanie obniżenia wymiaru czasu pracy.
Projektowane przepisy przewidują, iż wraz z określo-
nymi świadczeniami wypłaca się pracodawcy środki
na opłacenie składek na ubezpieczenia społeczne pra-
cowników należnych od pracodawcy. Wskazane wyżej
świadczenia udzielane są przez dysponenta funduszu
na podstawie umowy i uzasadnionego wniosku pra-
codawcy, który może ubiegać się o pomoc państwa po
spełnieniu ustawowych wymogów.
Projekt ustawy nakłada na pracodawcę obowią-
zek zwrotu otrzymanej pomocy wraz z odsetkami
w przypadku niespełnienia warunków umowy, w szcze-
gólności rozwiązania umowy o pracę z przyczyn do-
tyczących pracodawcy w okresie pobierania przez
pracownika świadczeń, a także w okresie 12 miesię-
cy przypadających bezpośrednio po okresie pobiera-
nia tych świadczeń. Natychmiastowy obowiązek
zwrotu ustawa przewiduje także w sytuacji, gdy po-
moc zostanie wykorzystana niezgodnie z przeznacze-
niem, tj. gdy nie zostanie przekazana uprawnionym
do uzyskania świadczenia pracownikom,
— rozwiązanie wspierające inwestowanie przez
pracodawców w podnoszenie kwalifikacji pracowni-
ków w okresie przestoju lub obniżonego wymiaru
czasu pracy. Wsparcie przeznaczone jest dla praco-
dawców posiadających fundusz szkoleniowy, przy
czym aby dodatkowo zachęcić pracodawców do two-
rzenia funduszu szkoleniowego, wprowadzono nowe
korzystne rozwiązanie, a mianowicie zapis, iż wpłaty
na fundusz szkoleniowy obciążają koszty działalności
pracodawców. Przewiduje się, że wysokość refundacji
ze środków Funduszu Pracy będzie wynosić do 90%
kosztów szkolenia lub studiów podyplomowych, nie
więcej jednak niż 300% przeciętnego wynagrodzenia
na jedną osobę. W okresie szkolenia, pracownikowi
będzie przysługiwać stypendium finansowane ze
środków Funduszu Pracy w wysokości równej pod-
stawowej kwocie zasiłku dla bezrobotnych. Kwota
874
stypendium będzie refundowana pracodawcy łącz-
nie z częścią składek na ubezpieczenia społeczne od
wypłaconych stypendiów, należnych od pracodawcy
na podstawie przepisów o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych.
Dzięki zmianom w organizacji czasu pracy przez
pracodawców w firmach dotkniętych skutkami kry-
zysu gospodarczego oraz dzięki świadczeniom przy-
znanym pracownikom z tytułu zatrudnienia subsy-
diowanego:
— obniżeniu mogą ulec koszty pracy, a przez to
może poprawić się sytuacja finansowa pracodawcy
w okresie spowolnienia gospodarczego,
— utrzymany zostanie poziom zatrudnienia,
a przez to gotowość do podjęcia działalności w przy-
padku poprawy koniunktury oraz
— utrzymana zostanie konkurencyjność prowa-
dzonej działalności.
Pozwoli to również wykorzystać okres wypłaty
świadczeń na dostosowanie prowadzonej działalności
do zmieniających się warunków rynkowych. Propo-
nowane rozwiązanie poprawią także jakość kapitału
ludzkiego poprzez zwiększenie udziału w szkoleniach
i studiach podyplomowych przez pracowników.
Jednocześnie Ministerstwo Rozwoju Regionalne-
go pracuje nad zmianami legislacyjnymi w zakresie
udzielania pomocy publicznej w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” (PO KL) wynikający-
mi z komunikatu Komisji – Tymczasowe wspólnoto-
we ramy prawne w zakresie pomocy państwa uła-
twiające dostęp do finansowania w dobie kryzysu
finansowego i gospodarczego (Dz.Urz. UE C 83
z 7.4.2009). Wprowadzenie zmian legislacyjnych
w zakresie udzielania pomocy publicznej jest szcze-
gólnie istotne w okresie spowolnienia gospodarczego,
kiedy to przedsiębiorstwa znacznie ograniczają środ-
ki finansowe na bieżącą działalność gospodarczą.
Przedsiębiorstwa przechodzące trudności finansowe
nie są z reguły zainteresowane inwestowaniem
w rozwój zawodowy pracowników i podnoszeniem
jakości kapitału ludzkiego.
W celu przeciwdziałania tym zjawiskom w ra-
mach PO KL został opracowany mechanizm zwięk-
szający dostępność przedsiębiorców do szkoleń i do-
radztwa. Mechanizm ten obejmuje:
1) wprowadzenie możliwości udzielania pomocy
de minimis na szkolenia dla przedsiębiorstw w ra-
mach priorytetów II i VIII PO KL,
2) wprowadzenie nowego środka pomocy dla
przedsiębiorstw w trudnej sytuacji ekonomicznej, na
podstawie którego będzie możliwe udzielanie ograni-
czonej kwoty pomocy zgodnej ze wspólnym rynkiem
do wysokości 500 tys. euro,
3) przedsiębiorca planujący przeszkolenie swoich
pracowników nie będzie zobligowany do wnoszenia
wkładu prywatnego.
Pakiet działań antykryzysowych został uzupeł-
niony przyjętym i realizowanym pakietem działań
Ministerstwa Gospodarki nakierowanym bezpośred-
nio na zmniejszanie negatywnych skutków gospodar-
czych kryzysu.
Ministerstwo Gospodarki przygotowało pakiet
„Działania Ministerstwa Gospodarki na rzecz stabil-
ności i rozwoju”. Zaproponowane w nim główne ob-
szary interwencji to: implementacja Krajowego Pro-
gramu Reform na lata 2008-2011, zwiększanie popy-
tu konsumpcyjnego i inwestycyjnego, wzmocnienie
systemu finansowania MŚP, przyspieszenie inwesty-
cji ze środków UE, rozwój innowacyjności oraz uela-
stycznienie rynku pracy. Należy podkreślić, iż jest to
dokument otwarty i może podlegać dalszym modyfi-
kacjom, o ile zajdzie taka potrzeba.
Priorytety „Krajowego programu reform na lata
2008–2011” stanowią odpowiedź na kryzys gospodar-
czy. Priorytet: Aktywne społeczeństwo wzmocni ak-
tywne polityki rynku pracy, czego rezultatem będzie
większa elastyczność rynku pracy, wyższa aktyw-
ność zawodowa osób w wieku produkcyjnym oraz
zmniejszenie rozmiaru zjawiska długotrwałego bez-
robocia.
Działaniem stymulującym rynek pracy oraz roz-
wój przedsiębiorczości będzie planowana redukcja
obciążeń administracyjnych w zakresie zarówno re-
gulacji dotyczących zakładania działalności gospo-
darczej, jak i jej prowadzenia poprzez:
1) uproszczenie procesu rejestracji przedsiębiorstw
i ograniczenie liczby dotychczas wymaganych konce-
sji, licencji, zezwoleń itp.
2) nowelizację ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej, ustawy o ograniczaniu barier admini-
stracyjnych w prowadzeniu działalności gospodar-
czej). W efekcie zmniejszy się liczba obowiązków re-
gulacyjnych przedsiębiorstw, co umożliwi im bardziej
efektywne użycie zasobów, którymi dysponują, i roz-
wój w okresie spowolnienia gospodarczego.
Ministerstwo Gospodarki opowiada się również
za aktywnym prowadzeniem polityki „drugiej szan-
sy”. Dlatego też ministerstwo podjęło szereg działań
mających na celu przeciwdziałanie upadłości przed-
siębiorstw, a także zmianę społecznego wizerunku
przedsiębiorców, którzy zbankrutowali. Podejmowa-
ne działania nie będą ograniczać się jedynie do kam-
panii promocyjnej, ale muszą skutkować przede wszyst-
kim równym traktowaniem osób, które po raz kolej-
ny podejmują działalność gospodarczą.
Ministerstwo Gospodarki, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej oraz Polska Agencja Rozwoju
Przedsiębiorczości zaplanowały narzędzie służące
przeciwdziałaniu negatywnym skutkom restruktu-
ryzacji – Instrument Szybkiego Reagowania (ISR).
ISR umożliwia firmom, które zidentyfikują w swoim
przedsiębiorstwie problemy, skorzystanie ze wsparcia
doradczego i szkoleniowego, prowadzącego do opra-
cowania szczegółowego planu restrukturyzacji firmy
i zatrudnienia. W skład planu będzie mógł wchodzić
zarówno plan restrukturyzacji produkcji i pozyska-
nia nowych źródeł finansowania, jak i plan szkoleń
pracowników. W wyniku wczesnej identyfikacji pro-
blemu istnieje możliwość podjęcia szybkiej interwen-

cji i integrowanie działań stabilizujących sytuację
pracodawcy i pracowników.
2. Jakie nowe działania będą podejmowane w celu
poprawy sytuacji osób bezrobotnych?
19 maja br. Rada Ministrów przyjęła projekt usta-
wy o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów
mieszkaniowych udzielonych osobom, które utraciły
pracę. Projekt ustawy zakłada ustabilizowanie sytu-
acji finansowej osób obciążonych zobowiązaniami
kredytowymi, które utraciły zatrudnienie lub inną
pracę zarobkową. Intencją projektodawcy jest umoż-
liwienie osobom fizycznym, spełniającym warunki
określone w ustawie, skorzystania z okresowej,
zwrotnej pomocy finansowej polegającej na spłacie
raty kapitałowej kredytu mieszkaniowego wraz z na-
leżnymi odsetkami bieżącymi (czasowe świadczenie
finansowe z tytułu utraty pracy wspierające spłatę
kredytu mieszkaniowego).
Uprawionym do okresowej zwrotnej pomocy fi-
nansowej w rozumieniu projektu ustawy jest osoba
fizyczna zobowiązana do spłaty kredytu, która po
dniu 1 lipca 2008 r. utraciła zatrudnienie lub inną
pracę zarobkową (tj. pracę lub świadczenie usług na
podstawie umów cywilnoprawnych, w tym umowy
agencyjnej, umowy zlecenia, umowy o dzieło albo
w okresie członkostwa w rolniczej spółdzielni pro-
dukcyjnej, spółdzielni kółek rolniczych lub spółdziel-
ni usług rolniczych), a także zakończyła prowadzenie
działalności gospodarczej jako przedsiębiorca nieza-
trudniający pracowników.
Warunkiem otrzymania pomocy w spłacie kredy-
tu mieszkaniowego będzie zarejestrowanie się w urzę-
dzie pracy i uzyskanie prawa do zasiłku dla bezro-
botnych. Uprawnionym jest wyłącznie osoba bezro-
botna z prawem do zasiłku z uwagi na to, że źródłem
finansowania okresowej zwrotnej pomocy finanso-
wej są środki pochodzące z Funduszu Pracy, do któ-
rego wcześniej za uprawnionego były odprowadzane
składki.
Pomocą objęci będą również małżonkowie posia-
dający wspólnotę majątkową, jeżeli pracę utracił
współmałżonek niebędący kredytobiorcą. Jednocze-
śnie pomoc nie będzie mogła być przyznana uprawio-
nemu, jeżeli jemu lub jego małżonkowi przysługuje
tytuł prawny do innego niż objęty kredytowaniem
lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego.
W projektowanej ustawie zakłada się bowiem, że po-
moc skierowana jest do osób, które zamieszkują
w lokalu mieszkalnym lub domu jednorodzinnym, na
który został udzielony kredyt mieszkaniowy.
Pomoc przyznawana na podstawie projektowanej
ustawy będzie ograniczona zarówno pod względem
wysokości – do kwoty równej racie kapitałowej kre-
dytu mieszkaniowego wraz z odsetkami bieżącymi,
nieprzekraczającej jednak 1200 zł miesięcznie – jak
i w czasie (12 miesięcy) i ściśle związana z posiada-
niem w tym okresie przez beneficjenta pomocy sta-
tusu bezrobotnego (utrata tego statusu będzie skut-
kować wygaśnięciem decyzji w sprawie udzielenia
pomocy).
875
Wnioski o jej przyznanie będą mogły być składane
do dnia 31 grudnia 2010 r. w powiatowym urzędzie
pracy, w którym zarejestrowała się osoba bezrobotna.
Decyzję o przyznaniu pomocy wyda właściwy staro-
sta. Spłaty rat kredytu mieszkaniowego dokonywać
będzie Bank Gospodarstwa Krajowego, jako podmiot
wyspecjalizowany w obsłudze funduszy publicznych,
na rachunek instytucji kredytującej.
Przewiduje się, iż zwrot przyznanej pomocy bę-
dzie rozpoczynał się po upływie 2 lat od zakończenia
jej udzielania, będzie nieoprocentowany i równomier-
nie rozłożony w czasie (równe miesięczne raty wpła-
cane przez 8 lat po upływie wspomnianego okresu
2 lat). W przypadku zbycia przedmiotu kredytowa-
nia, w terminie 30 dni od dnia zbycia należy zwrócić
w całości otrzymaną pomoc. Przyjmuje się również
założenie, iż w przypadku otrzymania pomocy nie-
należnej beneficjent takiej pomocy będzie zobligowa-
ny do uiszczenia odsetek ustawowych od otrzymanej
kwoty.
Ponadto Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
jako instytucja zarządzająca (IZ) Programem Opera-
cyjnym „Kapitał ludzki” (PO KL) prowadzi inten-
sywne prace związane z opracowaniem rozwiązań
łagodzących negatywne skutki spowolnienia gospo-
darczego w Polsce, zwłaszcza w kontekście rozszerze-
nia zakresu wsparcia dla zwalnianych pracowników
i osób bezrobotnych. IZ PO KL planuje do końca maja
2009 r. opracować szczegółowe procedury i niezbędne
zmiany w dokumentach programowych.
Do działań skierowanych wprost do osób bezro-
botnych w ramach PO KL należy zaliczyć:
— udostępnienie dodatkowych środków na rozpo-
częcie prowadzenia działalności gospodarczej w ra-
mach działania 6.2, m.in. poprzez zawieranie anek-
sów do umów z beneficjentami już realizującymi pro-
jekty w ramach działania 6.2. Celem takiego rozwią-
zania jest zwiększenie wartości projektów oraz skie-
rowanie pomocy do znacznie większej niż obecnie
liczby osób,
— rozszerzenie zakresu typu operacji w ramach
poddziałania 8.1.2 o możliwość przyznawania środ-
ków na rozpoczęcie działalności gospodarczej dla pra-
cowników objętych programem zwolnień monitoro-
wanych,
— wypłatę jednorazowego dodatku relokacyjnego
(mobilnościowego) dla osób pozostających bez zatrud-
nienia, podejmujących pracę poza miejscem zamiesz-
kania (poddziałanie 6.1.1 PO KL). Proponowana for-
ma wsparcia nie będzie miała charakteru powszech-
nego, co oznacza, że mechanizm ten będzie elemen-
tem projektu realizowanego w ramach PO KL i bę-
dzie kierowany do osób uczestniczących w projekcie.
Z tego typu wsparcia będą mogły skorzystać osoby
dotknięte negatywnymi skutkami spowolnienia go-
spodarczego, które utraciły pracę z przyczyn leżą-
cych po stronie zakładu pracy. Szczegółowe warunki
dotyczące dodatku relokacyjnego:
1) kwota wypłacanego dodatku będzie jednoli-
ta, bez różnicowania jej wysokości ze względu na
876
odległość nowej pracy od miejsca zamieszkania da-
nej osoby,
2) dodatek będzie przysługiwał osobie, która pod-
jęła pracę w odległości powyżej 50 km od miejsca za-
mieszkania. Weryfikacja odległości będzie dokony-
wana na podstawie oświadczenia składanego przez
uczestnika projektu, określającego metodologię wy-
liczenia odległości wraz z określeniem środka trans-
portu, w przypadku dojazdu do pracy,
3) wartość wypłacanego dodatku będzie stanowić
równowartość 6-krotności 100% zasiłku dla bezro-
botnych (3310,80 zł), co będzie alternatywą dla
świadczenia finansowanego z Funduszu Pracy, przy-
sługującego osobie bezrobotnej,
4) grupą docelową, która może otrzymać świad-
czenie, będą osoby, które utraciły pracę z przyczyn
leżących po stronie zakładu pracy nie wcześniej niż
6 miesięcy przed dniem przystąpienia do projektu,
5) świadczenie będzie miało charakter bez-
zwrotny. Osoba ubiegająca się o przyznanie dodatku
będzie zobligowana do przedstawienia dokumentu
potwierdzającego minimum 3-miesięczny okres za-
trudnienia w nowej pracy, jednocześnie w tym okre-
sie stosunek pracy nie może być przerwany z przy-
czyn pracownika,
— wypłatę jednorazowego dodatku relokacyjnego
(mobilnościowego) dla uczestników programów out-
placementu, podejmujących nową pracę poza miej-
scem zamieszkania (poddziałanie 8.1.2). Zasady re-
alizacji ww. formy wsparcia będą analogiczne jak
w przypadku poddziałania 6.1.1, z wyjątkiem grupy
docelowej, którą będą stanowiły osoby uczestniczące
w projektach PO KL (w ramach których realizowany
jest program outplacementu), podejmujące nową pra-
cę w odległości powyżej 50 km od miejsca zamiesz-
kania. Jednocześnie do objęcia wsparcia w formie
dodatku będą kwalifikowały się osoby, które utraciły
pracę nie wcześniej niż 6 miesięcy przed dniem przy-
stąpienia do projektu,
— przyznanie jednorazowego dodatku motywa-
cyjnego dla uczestników programów outplacementu
podejmujących nową pracę za wynagrodzeniem niż-
szym niż u poprzedniego pracodawcy (poddziałanie
8.1.2).
Dodatek przysługiwałby osobie biorącej udział
w projekcie PO KL, w ramach którego realizowany
jest program outplacementu, która podjęła nową pra-
cę za wynagrodzeniem niższym niż u dotychczaso-
wego pracodawcy. Wysokość dodatku wypłacanego
jednorazowo będzie wynosić równowartość trzy-
krotności różnicy pomiędzy poprzednim (wyższym)
a nowym (niższym) wynagrodzeniem brutto, lecz
nie więcej niż 4000 zł. Warunkiem bezzwrotnego
charakteru pomocy będzie przedstawienie doku-
mentu potwierdzającego minimum 3-miesięczny
okres zatrudnienia w nowej pracy, jednocześnie
w tym okresie stosunek pracy nie może zostać roz-
wiązany z przyczyn pracownika. Uruchomienie tego
typu wsparcia jest uzależnione od pozytywnej decyzji
Komisji Europejskiej w tej sprawie (wątpliwości do-
tyczące kwalifikowalności przedmiotowego dodatku
w ramach PO KL),
— projekty tzw. szybkiego reagowania w zakresie
reintegracji zawodowej osób dotkniętych negatywny-
mi skutkami spowolnienia gospodarczego (w ramach
poddziałania 8.1.2.).
Instytucja zarządzająca wprowadzi możliwość
dokonania zmian w planach działania na 2009 r.
w celu umożliwienia realizacji projektów systemo-
wych tzw. szybkiego reagowania, analogicznych do
obecnie realizowanego projektu Polskiej Agencji
Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP) w ramach pod-
działania 2.1.3.
Planuje się, iż w ramach projektu systemowego
beneficjent systemowy (podmiot publiczny albo pod-
miot prywatny, któremu podmiot publiczny zleci re-
alizację projektu) będzie pełnił funkcję „operatora”
wsparcia dla pracodawców przechodzących proces
modernizacji i restrukturyzacji związany ze spowol-
nieniem gospodarczym. Pracodawcy (w tym przed-
siębiorcy) nie będą aplikować samodzielnie o wspar-
cie w ramach procedury konkursowej, lecz będą zgła-
szać się o udzielenie wsparcia do realizatora projektu
tzw. szybkiego reagowania, pozostającego w „trybie
gotowości” do świadczenia tego wsparcia.
Instytucja zarządzająca nie będzie określała
szczegółowych warunków realizacji tego typu projek-
tów systemowych, pozostawiając tę kwestię w kom-
petencji poszczególnych IP w regionach. Instytucja
zarządzająca zorganizuje w maju br. spotkanie regio-
nalnych instytucji pośredniczących w celu wymiany
dobrych praktyk oraz uzyskania szczegółowych in-
formacji na temat zamierzeń samorządów woje-
wództw dotyczących realizacji tego typu projektów.
Ponadto należy wspomnieć o procedurze przyspie-
szonego wyboru projektów – tzw. szybka ścieżka, któ-
ra obowiązuje już od 1 kwietnia 2009 r., a która ma
zastosowanie do działania 6.2 (dotacje na rozpoczęcie
działalności gospodarczej) oraz poddziałań 6.1.1
(wsparcie dla osób pozostających bez zatrudnienia)
i 8.1.2 (pomoc dla osób zwalnianych z pracy – outpla-
cement) w konkursach ogłaszanych w planach dzia-
łania na 2009 r. i 2010 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wprowadzenia od 2010 r. systemu
dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych (9436)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Jarosława Ma-
twiejuka, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
z 8 maja 2009 r., znak: SPS-023-9436/09, w sprawie
wprowadzenia od 2010 r. systemu dodatkowych ubez-
pieczeń zdrowotnych, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Na obecnym etapie prac koncepcyjnych nad wpro-
wadzeniem dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych
do polskiego systemu ochrony zdrowia nie jest moż-
liwe szczegółowe odniesienie się do pytań postawio-
nych przez pana posła w interpelacji. Jednocześnie
można założyć, że projektowane przepisy nie będą
tak głęboko ingerować w swobodę zawierania umów
dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego pomiędzy
zakładem ubezpieczeń i ubezpieczonym poprzez usta-
lanie cen polis lub zakresu świadczeń przysługują-
cych ubezpieczonemu z tytułu zawarcia umowy do-
datkowego ubezpieczenia zdrowotnego.
Celem projektowanych rozwiązań będzie upo-
rządkowanie obowiązującego stanu, w którym część
zakładów ubezpieczeń już teraz oferuje ubezpieczenie
obejmujące ochronę na wypadek wystąpienia okolicz-
ności udzielenia ubezpieczonemu świadczeń opieki
zdrowotnej. Ważnym aspektem projektowanych prze-
pisów będzie również zobowiązanie zakładów ubez-
pieczeń i świadczeniodawców udzielających świad-
czeń w ramach dodatkowych ubezpieczeń zdrowot-
nych do wymiany informacji z publicznym płatni-
kiem o udzielonych świadczeniach.
Wprowadzenie dodatkowej formy finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez wykorzystanie
dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych stworzy oso-
bom zainteresowanym możliwość dostępu do świad-
czeń opieki zdrowotnej wykraczających także poza
świadczenia gwarantowane przez system powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego, jednocześnie po-
zwoli na dopływ dodatkowych środków do podmio-
tów realizujących opiekę zdrowotną w Polsce. Reali-
zatorzy świadczeń otrzymają alternatywne, w stosun-
ku do środków publicznych, źródło finansowania
swojej działalności, co powinno pozwolić na rozsze-
rzenie przez nich oferty medycznej skierowanej do
wszystkich pacjentów. Ten typ ubezpieczeń powi-
nien także spowodować znaczące ograniczenie sza-
rej strefy i redukcję mechanizmów korupcjogennych
występujących w jednostkach systemu ochrony
zdrowia w Polsce.
Należy mieć nadzieję, że wpłynie również na po-
prawę warunków działania jednostek ochrony zdro-
wia, co powinno przełożyć się na wzrost poczucia
bezpieczeństwa zdrowotnego Polaków. Ubezpieczy-
877
ciele, mając możliwość wyboru świadczeniodawców,
pośrednio spowodują działania na rzecz stałej popra-
wy jakości ich udzielania, eliminacji zjawisk patolo-
gicznych oraz przyczynią się do podwyższenia stan-
dardów postępowania medycznego.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie złej sytuacji finansowej jednostek
ochotniczej straży pożarnej (9437)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9437/09)
dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pana Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie złej sytuacji finansowej
jednostek ochotniczej straży pożarnej uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
W świetle aktualnie obowiązujących przepisów
wśród zadań realizowanych przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji oraz służb przez niego
nadzorowanych i mu podległych nie znajduje się pro-
wadzenie statystyk dotyczących kondycji finansowej
jednostek ochotniczych straży pożarnych. Powyższe
nie oznacza jednak braku zainteresowania ze strony
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
aktualnymi problemami, z jakimi borykają się jed-
nostki ochotniczych straży pożarnych.
Pragnę jednocześnie zauważyć, iż jednostki ochot-
niczych straży pożarnych, funkcjonując w oparciu
o przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo
o stowarzyszeniach (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 855, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 24 sierpnia
1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (t.j.: Dz. U.
z 2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.), mogą korzy-
stać z następujących form pomocy:
1) środków finansowych przekazywanych Zarzą-
dowi Głównemu Związku Ochotniczych Straży Po-
żarnych RP (ZG ZOSP RP) przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji na podstawie corocz-
nie zawieranej umowy. Środki te przeznaczone są na
realizację zadań obejmujących m.in. przygotowania
jednostek OSP do organizowania i prowadzenia akcji
ratowniczej w czasie walki z pożarami oraz likwida-
cji miejscowych zagrożeń, w tym budowy i remonty
remiz strażackich. W 2009 r. dotacja ta wynosi
30 314 000 zł,
878
2) środków finansowych ujętych w budżecie pań-
stwa (część 42 dział 754 rozdział 75409) – Komenda
Główna Państwowej Straży Pożarnej. Zgodnie z art. 33
ustawy o ochronie przeciwpożarowej komendant
główny Państwowej Straży Pożarnej dokonuje roz-
działu ww. środków pomiędzy jednostki ochotniczej
straży pożarnej działające w ramach krajowego sys-
temu ratowniczo-gaśniczego, z zastrzeżeniem ich wy-
korzystania wyłącznie dla zapewnienia gotowości
bojowej. Wysokość tych środków określana jest co-
rocznie przez ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji w drodze rozporządzenia w sprawie wyso-
kości środków finansowych i ich podziału między
jednostki ochrony przeciwpożarowej działające w ra-
mach krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego.
W 2009 r. zaplanowane zostało przekazanie na ww.
cel środków finansowych w wysokości 34 987 290 zł,
3) środków pochodzących z Narodowego Fundu-
szu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej prze-
znaczonych na zakup i karosację samochodów pożar-
niczych, wysokość których określana jest w formie
aneksu do porozumienia ministrów: środowiska oraz
spraw wewnętrznych i administracji,
4) środków przekazywanych przez zakłady ubez-
pieczeń – zgodnie z art. 38 ust. 1a ustawy o ochronie
przeciwpożarowej – Zarządowi Głównemu Związku
Ochotniczych Straży Pożarnych RP oraz komendan-
towi głównemu PSP. Zgodnie z rozporządzeniem mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
2 czerwca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad roz-
działu środków finansowych przeznaczonych wyłącz-
nie na cele ochrony przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 53,
poz. 564, z późn. zm.) podział ww. środków dokony-
wany jest na podstawie indywidualnych wniosków
jednostek ochrony przeciwpożarowej, przekazywa-
nych w zależności od źródła dofinansowania odpo-
wiednio do:
a) Zarządu Głównego Związku Ochotniczych
Straży Pożarnych RP – za pośrednictwem właści-
wych terytorialnie zarządów wojewódzkich Związku
Ochotniczych Straży Pożarnych RP wraz z opinią
właściwego terytorialnie zarządu powiatowego
Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP,
b) komendanta głównego Państwowej Straży
Pożarnej – za pośrednictwem właściwych teryto-
rialnie komendantów wojewódzkich PSP wraz
z opinią właściwego terytorialnie komendanta po-
wiatowego PSP,
5) środków rzeczowych – zgodnie z art. 31 ust. 1
ustawy o ochronie przeciwpożarowej Państwowa
Straż Pożarna obowiązana jest do przekazywania
nieodpłatnie technicznie sprawnego, zbędnego sprzę-
tu i urządzeń ochotniczym strażom pożarnym.
W tym celu zainteresowana jednostka OSP powinna
zwrócić się z wnioskiem zaopiniowanym przez wła-
ściwy zarząd wojewódzki Związku Ochotniczych
Straży Pożarnej RP, za pośrednictwem komendanta
powiatowego PSP, do właściwego terytorialnie ko-
mendanta wojewódzkiego PSP,
6) środków przekazywanych przez samorządy te-
rytorialne – na podstawie art. 32 ust. 3b ustawy
o ochronie przeciwpożarowej jednostki samorządu
terytorialnego mogą przekazywać ochotniczym stra-
żom pożarnym środki pieniężne w formie dotacji.
Biorąc pod uwagę powyższe, wskazać należy, iż
jednostki ochotniczych straży pożarnych posiadają
rozliczne możliwości pozyskiwania środków finanso-
wych, jak i rzeczowych na rzecz prowadzonej przez
siebie działalności statutowej. W kontekście omawia-
nego problemu nie bez znaczenia pozostają umiejęt-
ności pozyskiwania środków na działalność danej
jednostki OSP przez osoby ją tworzące, jednak klu-
czowe w tej sprawie wydają się być możliwości finan-
sowe gminy, na terenie której swą siedzibę ma dana
jednostka. Gmina bowiem, zgodnie z art. 32 ust. 2
ustawy o ochronie przeciwpożarowej, ponosi koszty
wyposażenia, utrzymania, wyszkolenia i zapewnie-
nia gotowości bojowej ochotniczej straży pożarnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie kolejnych cięć w wydatkach
resortów i szukania dodatkowych oszczędności
(9438)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 maja 2009 r., znak: SPS-023-9438/09,
w sprawie udzielenia odpowiedzi na interpelację pana
posła Jarosława Matwiejuka z dnia 5 maja 2009 r.,
dotyczącą ograniczenia wydatków w poszczególnych
resortach oraz szukania dodatkowych oszczędności,
uprzejmie informuję jak niżej.
Na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 27 stycz-
nia 2009 r. podjęta została decyzja o konieczności
redukcji wydatków budżetu państwa na rok 2009.
Członkowie Rady Ministrów zobowiązani zostali do
przygotowania propozycji redukcji o nie mniej niż
10% wydatków w kierowanych i podległych im urzę-
dach. Łącznie poszczególni ministrowie zapropono-
wali ograniczenie wydatków budżetu państwa w wy-
sokości 19 704,0 mln zł, z tego ponad 10 004,0 mln zł
to oszczędności zgłoszone w resortach, urzędach
i województwach, natomiast pozostałe 9700,0 mln zł
związane jest z przeniesieniem obowiązku sfinanso-
wania wydatków na infrastrukturę drogową z budże-
tu państwa na rzecz funduszu drogowego.

Należy podkreślić, iż ograniczenia wydatków, któ-
re zostały przekazane ministrowi finansów, stanowią
jedynie propozycję. Ponowna analiza realizacji do-
chodów i wydatków budżetu państwa nastąpi na
przełomie czerwca i lipca br. Jej wyniki pozwolą oce-
nić wpływ kryzysu światowego na gospodarkę polską
w roku bieżącym. Dopiero wówczas zostanie podjęta
decyzja, jak wykorzystać zgłoszone oszczędności, czy
istnieje konieczność szukania dalszych środków oraz
czy należy szukać innych potencjalnych kroków
zmierzających do zażegnania negatywnych skutków
kryzysu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności (9439)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaniem przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
8 maja 2009 r., nr SPS-023-9439/09, interpelacji
pana posła Józefa Rojka dotyczącej wzrostu wysoko-
ści opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego
nieruchomości wykorzystywanych na cele gospodar-
cze uprzejmie udzielam odpowiedzi na pytania zada-
ne w interpelacji.
Ad 1. Wzrost wysokości opłat rocznych z tytułu
użytkowania wieczystego, na który wskazuje w in-
terpelacji pan poseł Józef Rojek, spowodowany jest
dokonaniem aktualizacji opłaty rocznej. Stanowią
o tym przepisy art. 77–81 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.). Zgodnie
z treścią ww. regulacji w przypadku zmiany wartości
nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, nie
częściej jednak niż raz w roku, właściwy organ re-
prezentujący właściciela nieruchomości może doko-
nać zmiany wysokości opłaty rocznej z tytułu użyt-
kowania wieczystego w drodze aktualizacji. Należy
mieć na uwadze, że powyższe organy, na mocy prze-
pisu art. 12 ww. ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami, jako organy działające za Skarb Państwa oraz
jednostki samorządu terytorialnego, zostały zobo-
wiązane do gospodarowania nieruchomościami
w sposób zgodny z zasadami prawidłowej gospodarki.
879
Z informacji napływających do Ministerstwa Infra-
struktury wynika, że powszechną praktyką wśród
samorządów gminnych jest sukcesywne dokonywa-
nie aktualizacji opłat za użytkowanie wieczyste. Po-
woduje to, że w przypadku braku aktualizacji użyt-
kownicy wieczyści płacą od 10 lub więcej lat stałą,
niezmienioną opłatę pomimo znacznego wzrostu
wartości użytkowanych przez nich nieruchomości.
Zatem w przypadku dokonania aktualizacji może się
zdarzyć, że wzrost opłaty rocznej w stosunku do wy-
sokości opłaty dotychczas uiszczanej, z uwagi na duży
wzrost wartości nieruchomości obserwowany w ostat-
nich latach, może wydawać się znaczny.
Aktualizacja polega na wypowiedzeniu dotychcza-
sowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania
wieczystego i ustaleniu jej nowej wysokości. Należy
podkreślić, że użytkownik wieczysty może zakwestio-
nować otrzymane wypowiedzenie. Zgodnie z przepi-
sami ustawy o gospodarce nieruchomościami nowa
wysokość opłaty rocznej jest ofertą, którą użytkow-
nik wieczysty może zakwestionować (art. 78 ust. 1).
W myśl art. 78 ust. 2 tej ustawy użytkownik wieczy-
sty może w terminie 30 dni od dnia otrzymania wy-
powiedzenia złożyć do samorządowego kolegium od-
woławczego wniosek o ustalenie, że aktualizacja jest
nieuzasadniona albo jest uzasadniona, ale w innej
wysokości. W sytuacji gdy użytkownik wieczysty
byłby niezadowolony również z orzeczenia samorzą-
dowego kolegium odwoławczego, od tego orzeczenia
może wnieść sprzeciw do sądu powszechnego
(art. 80), który ostatecznie rozstrzygnie sporne
kwestie. Oznacza to, że zarówno w postępowaniu
przed samorządowym kolegium odwoławczym, jak
też przed sądem istnieje możliwość zawarcia ugody
przez strony, tj. przez właściwy organ reprezentują-
cy właściciela nieruchomości oraz przez użytkowni-
ka wieczystego, w której strony mogą uzgodnić wy-
sokość opłaty rocznej.
Istotne jest również to, że zgodnie z art. 78 ust. 4
ustawy o gospodarce nieruchomościami złożenie
wniosku o ustalenie, że aktualizacja jest nieuzasad-
niona albo jest uzasadniona, ale w innej wysokości,
powoduje, iż użytkownik wieczysty uiszcza opłatę
w dotychczasowej, niezmienionej wysokości.
Użytkownicy wieczyści mogą również na pod-
stawie art. 71 ust. 4 ustawy o gospodarce nierucho-
mościami wystąpić do właściwego organu z wnio-
skiem złożonym nie później niż 14 dni przed upły-
wem terminu płatności o ustalenie innego terminu
zapłaty, nieprzekraczającego danego roku kalenda-
rzowego. Oznacza to możliwość rozłożenia opłaty
rocznej na raty.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy zwrócić uwa-
gę, że wprowadzając określony system opłat z tytułu
użytkowania wieczystego, w tym ich aktualizację,
ustawodawca przewidział i wprowadził ww. instru-
menty prawne pozwalające na zakwestionowanie no-
wej wysokości opłaty rocznej, w wyniku którego może
nastąpić obniżenie tej opłaty. Wymaga to jednak ele-
mentarnej aktywności ze strony użytkownika wie-
880
czystego, polegającej na złożeniu w odpowiednim
terminie (30 dni) do organu odwoławczego wniosku
kwestionującego nową wysokość opłaty. Wprowadza-
jąc możliwość zawarcia ugody w trakcie powyższego
postępowania, ustawodawca stworzył warunki do
wynegocjowania nowej wysokości opłaty rocznej sa-
tysfakcjonującej obie strony, właściciela nieruchomo-
ści oraz użytkownika wieczystego. Na ogół bowiem
samorządy gminne oraz organy Skarbu Państwa są
zainteresowane rozwojem przedsiębiorczości na swo-
im terenie i w uzasadnionych ekonomicznie przypad-
kach zmieniają wysokość opłaty rocznej na korzyść
użytkownika wieczystego.
Odnosząc się do pytania pana posła Józefa Rojka
dotyczącego podjęcia przez resort infrastruktury
działań zmierzających do wprowadzenia ulg mają-
cych na celu obniżenie stawki procentowej opłaty
rocznej, tak aby przy dokonywaniu aktualizacji opła-
ty roczne były możliwe do ponoszenia przez użytkow-
ników wieczystych, uprzejmie informuję, że w tutej-
szym resorcie rozważana jest ewentualna zmiana
ustawy o gospodarce nieruchomościami w celu wpro-
wadzenia przepisów szczególnych dotyczących postę-
powania organów w przypadku, gdy ustalona opła-
ta byłaby nadmiernym obciążeniem dla podmiotu
w związku z jego słabą kondycją finansową. Rozwa-
żane jest wprowadzenie czasowych bonifikat od opła-
ty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego dla
przedsiębiorców, pod warunkiem utrzymania przez
nich miejsc pracy dla pracowników.
Pragnę jednak podkreślić, iż zaproponowanie
takiego rozwiązania ustawowego wymaga przepro-
wadzenia szerokich konsultacji, w tym zwłaszcza
uzyskania akceptacji strony samorządowej, ponie-
waż rozwiązania te znacząco wpływałyby na wyso-
kość dochodów uzyskiwanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego, a także przez Skarb Państwa.
Należy bowiem pamiętać, że użytkowanie wieczyste
ustanawiane jest zarówno na nieruchomościach sta-
nowiących własność Skarbu Państwa, jak również
jednostek samorządu terytorialnego, w szczególno-
ści gmin.
Ad 2. Podmioty gospodarcze, takie jak spółdziel-
nie ogrodnicze, mogą dokonać „przekształcenia” pra-
wa użytkowania wieczystego w prawo własności,
nabywając nieruchomość w trybie cywilnoprawnym
na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami. Zgodnie z treścią tego przepisu nie-
ruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczy-
ste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi
wieczystemu. Przy czym, zgodnie z art. 69 ustawy
o gospodarce nieruchomościami, użytkownik wieczy-
sty za nabycie prawa własności nieruchomości uisz-
cza jedynie kwotę stanowiącą różnicę między warto-
ścią prawa użytkowania wieczystego a prawem wła-
sności sprzedawanej nieruchomości.
W resorcie infrastruktury nie jest rozważana
zmiana obowiązujących przepisów ułatwiających
„zamianę” prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości takim podmiotom jak spół-
dzielnie ogrodnicze. Wprowadzenie powyższych uła-
twień ograniczających się wyłącznie do spółdzielni
ogrodniczych mogłoby bowiem spotkać się z zarzu-
tem niezgodności z Konstytucją RP, gdyż uprzywile-
jowałyby w ten sposób tylko jedną grupę podmiotów
gospodarczych.
Należy też wskazać, że w przypadku nieruchomo-
ści stanowiących własność samorządów gminnych,
proponując regulacje, których skutkiem byłoby uszczu-
plenie władztwa i korzyści czerpanych przez gminy
z przysługującego im mienia, należy mieć na uwadze
przepisy Konstytucji RP gwarantujące ochronę pra-
wa własności w stosunku do nieruchomości samorzą-
dów gminnych. W tej kwestii wypowiadał się kilka-
krotnie Trybunał Konstytucyjny, m. in. w uzasadnie-
niu wyroku z dnia 12 kwietnia 2000 r. (sygn. akt K.
8/98), podkreślając, że konstytucyjna ochrona wła-
sności odnosi się także do gmin. Dokonując analizy
art. 165 ust. 1 konstytucji, trybunał wskazał na
szczególną, konstytucyjną rolę własności mienia ko-
munalnego przysługującego gminom. W świetle po-
wyższego przepisu własność komunalną należy trak-
tować jako gwarancję osobowości prawnej samorządu
terytorialnego, jednego z istotnych elementów demo-
kratycznego państwa prawa. Dlatego też ingerencja
ustawodawcy w sferę władztwa majątkowego gmin
oznacza zawsze nie tylko naruszenie przysługujących
im praw, ale jest jednocześnie ograniczeniem ich sa-
modzielności.
Ad 3. Do zakresu właściwości ministra infra-
struktury należą akty prawne stanowiące podstawę
dokonywania przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości. Są
nimi: ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459, z późn. zm.)
oraz przywołana powyżej ustawa z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami, a w szcze-
gólności ww. art. 32 tej ustawy. Ustawa z dnia 29 lip-
ca 2005 r. o przekształceniu (…) dotyczy przekształ-
cenia użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości przysługującego przede wszystkim oso-
bom fizycznym w stosunku do nieruchomości zabudo-
wanych na cele mieszkaniowe lub zabudowanych ga-
rażami albo przeznaczonych pod tego rodzaju zabu-
dowę oraz nieruchomości rolnych. Natomiast przepis
art. 32 ustawy o gospodarce nieruchomościami doty-
czy wszystkich użytkowników wieczystych, niezależ-
nie od celu, na jaki nieruchomość gruntowa została
oddana w użytkowanie wieczyste.
Sukcesywne przekształcanie prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości, które
dokonuje się na podstawie omówionych wyżej regu-
lacji, ma pozytywny wpływ na bezpieczeństwo obro-
tu nieruchomościami.
W świetle powyższego resort infrastruktury nie
przewiduje podjęcia działań zmierzających do wyeli-
minowania z systemu prawnego instytucji użytko-
wania wieczystego.

Jednocześnie chciałbym poinformować Pana
Marszałka, że Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywil-
nego, działająca przy Ministrze Sprawiedliwości,
prowadzi prace nad projektem reformy Kodeksu cy-
wilnego w zakresie systemu praw rzeczowych. Pro-
ponowane przez komisję zmiany obejmują wprowa-
dzenie nowej instytucji prawa rzeczowego pod na-
zwą prawo zabudowy.
Natomiast w resorcie infrastruktury opracowane
zostały wstępne założenia do projektu ustawy umoż-
liwiającej ustanawianie odrębnej własności obiektów
budowlanych niezwiązanych gospodarczo z gruntem,
na którym zostały posadowione. Dokument ten zo-
stał w dniu 13 maja 2009 r. przyjęty przez kierownic-
two resortu. Założenia do powyższego projektu usta-
wy przewidują wprowadzenie do systemu prawnego
zasad ustanawiania odrębnej własności obiektów bu-
dowlanych posadowionych nad lub pod powierzchnią
gruntu (w szczególności mosty, wiadukty, tunele,
parkingi podziemne, obiekty budowlane wznoszone
nad lub pod budynkami, niezwiązane gospodarczo
z gruntem). Proponowana regulacja będzie obejmo-
wać zarówno grunty stanowiące własność Skarbu
Państwa i jednostek samorządu terytorialnego, grun-
ty oddane w użytkowanie wieczyste, jak i grunty sta-
nowiące własność prywatną. Ustanowienie tego pra-
wa będzie możliwe jedynie w przypadkach, gdy obiekt
budowlany nie wyłącza możliwości korzystania z nie-
ruchomości przez jej właściciela (lub użytkownika
wieczystego nieruchomości).
Przekazując powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, że pozwolą one na wyczerpujące wyjaśnienie
wątpliwości zgłoszonych w interpelacji pana posła
Józefa Rojka.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
zasiłku rodzinnego (9440)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
8 maja br., znak: SPS-023-9440/09, dotyczące inter-
pelacji posła Józefa Rojka w sprawie zmiany przepi-
sów dotyczących zasiłku rodzinnego, uprzejmie wy-
jaśniam.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) wysokości świadczeń rodzin-
881
nych oraz kwoty kryteriów dochodowych do nich
uprawniających podlegają weryfikacji co 3 lata. Po-
przednia weryfikacja miała miejsce w dniu 1 wrze-
śnia 2006 r. Ówczesny rząd podjął decyzję o pozosta-
wieniu kwot kryteriów dochodowych na dotychcza-
sowym poziomie, obowiązującym od dnia wejścia
w życie ustawy o świadczeniach rodzinnych, tj. od
1 maja 2004 r. Podwyższone natomiast zostały kwo-
ty niektórych świadczeń rodzinnych: zasiłku rodzin-
nego, zasiłku pielęgnacyjnego oraz dodatków z tytu-
łu: wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej,
kształcenia i rehabilitacji niepełnosprawnego dziec-
ka, podjęcia przez dziecko nauki poza miejscem za-
mieszkania, rozpoczęcia roku szkolnego.
Najbliższa weryfikacja, w związku z ustawową
zmianą terminu rozpoczęcia nowego okresu zasiłko-
wego, będzie miała miejsce 1 listopada 2009 r. W dniu
12 maja 2009 r. Rada Ministrów przyjęła propozycje
weryfikacji kwot świadczeń rodzinnych oraz kwot
kryteriów dochodowych do nich uprawniających i prze-
kazała je do uzgodnień w ramach Trójstronnej Ko-
misji do Spraw Społeczno-Gospodarczych. Propozy-
cje rządu, w związku z trudną sytuacją budżetu pań-
stwa, ograniczają się do zmian wskazanych w usta-
wie o świadczeniach rodzinnych jako konieczne i prze-
widują podwyższenie kwot zasiłku rodzinnego do
poziomu odpowiadającego 40% wartości koszyka
żywnościowego dla danej grupy wieku, ustalonego
w badaniach progu wsparcia dochodowego rodzin
(WDR), co wynika z art. 19 ust. 3 ustawy. Jednocze-
śnie Rada Ministrów proponuje pozostawienie na do-
tychczasowym poziomie wysokości pozostałych świad-
czeń rodzinnych oraz kwot kryteriów dochodowych
do nich uprawniających. Prace w ramach Komisji
Trójstronnej nad uzgodnieniem wysokości ww. kwot
będą trwały do dnia 15 czerwca 2009 r. Ustalone
ostatecznie kwoty świadczeń rodzinnych oraz kwoty
kryterium dochodowego zostaną ogłoszone w termi-
nie do dnia 15 sierpnia 2009 r., zaś zaczną obowiązy-
wać od nowego okresu zasiłkowego, tj. od 1 listopada
2009 r.
Jednocześnie informuję, iż Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej nie przewiduje podjęcia działań
legislacyjnych mających na celu zmianę zasad wery-
fikacji kwot poszczególnych świadczeń rodzinnych
i kryteriów dochodowych do nich uprawniających.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
882
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie modernizacji linii kolejowych (9441)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Józefa Rojka w sprawie moderni-
zacji linii kolejowych przedstawiam następujące sta-
nowisko.
W Małopolsce funkcjonuje aktualnie międzyna-
rodowe połączenie kolejowe na osi północ – południe
o przebiegu: Kraków – Tarnów – Nowy Sącz – Mu-
szyna – granica państwa/Plaveč. Połączenie to nie
ma jednak w Polsce formalnego statusu transeuro-
pejskiego, pomimo że od strony Republiki Słowackiej
linia kolejowa prowadząca z Koszyc do stacji granicz-
nej Plaveč została już włączona do transeuropejskiej
sieci transportowej (TEN-T). Charakter tego połą-
czenia, głównie ze względu na jego jednotorowy prze-
bieg w terenie górskim, pełen łuków, o zmiennej ni-
welecie toru, szczególnie na odcinku Tarnów – Nowy
Sącz, powoduje, że nie może być ono brane pod uwa-
gę, jako połączenie rozwojowe, raczej ma zapewnić
bieżące funkcjonowanie w międzynarodowym ruchu
kolejowym. Dlatego też rozważane jest alternatywne,
krótsze o 77 km połączenie Krakowa z przejściem
granicznym Muszyna/Plaveč, które jednak związane
jest z koniecznością wybudowania nowego odcinka
linii pomiędzy Podłężem a Piekiełkiem.
Ten alternatywny przebieg został już uwzględnio-
ny w 1999 r. w programie TINA, stanowiącym pod-
stawę dla tworzenia sieci TEN-T. Jednakże w mo-
mencie wstępowania Polski do Unii Europejskiej li-
nia ta nie została zgłoszona do krajowej sieci TEN-T,
gdyż odcinek Podłęże – Piekiełko nie istnieje. Dopie-
ro w 2008 r. działający w Ministerstwie Infrastruk-
tury Zespół ds. przygotowania propozycji modyfikacji
wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju
transeuropejskiej sieci transportowej TEN-T ocenił
przyszłą linię Kraków – Podłęże – Piekiełko – Nowy
Sącz – Muszyna, jako kwalifikującą się do włączenia
do układu TEN-T.
Od 2 lipca 2008 r. do 20 sierpnia 2008 r. odbywa-
ły się konsultacje w sprawie modyfikacji i uzupełnie-
nia transeuropejskiej sieci transportowej na terenie
Polski. Prace nad listą projektów modyfikacji sieci
TEN-T prowadził właśnie działający w Ministerstwie
Infrastruktury Zespół ds. przygotowania propozycji
modyfikacji wspólnotowych wytycznych dotyczących
rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej TEN-T.
Wśród zgłoszonych postulatów znajduje się również
propozycja włączenia do sieci odcinka Tarnów – Nowy
Sącz – Muszyna – granica państwa, a także projek-
towanego odcinka nowej linii kolejowej Kraków
– Podłęże – Piekiełko. Można przyjąć, iż Polska uzy-
ska w tej sprawie wsparcie ze strony Republiki Sło-
wackiej.
Rewizja wspólnotowych wytycznych w sprawie
rozwoju sieci TEN-T odbywa się co 5 lat. Zakończenie
procedury zmiany przebiegu sieci TEN-T nastąpi
w 2010 r. Najbliższa będzie dotyczyła przede wszyst-
kim przeglądu dotychczasowej realizacji przez pań-
stwa członkowskie Unii Europejskiej projektów
priorytetowych w sieci TEN-T oraz modyfikacji wy-
tycznych w sprawie rozwoju sieci TEN-T. Obecnie
Komisja Europejska przygotowuje nowy dokument,
tzw. zieloną księgę, pod tytułem: „W kierunku lepiej
zintegrowanej transeuropejskiej sieci transportowej
w służbie wspólnej polityki transportowej”, który
określi formalne możliwości dalszego rozwoju sieci
TEN-T.
Uprzejmie informuję, że instytucją zarządzającą
Regionalnym Programem Operacyjnym Wojewódz-
twa Małopolskiego jest samorząd województwa, któ-
ry na podstawie przyjętej przez siebie strategii roz-
woju województwa określa kluczowe projekty reali-
zowane w ramach programu. Narodowa Strategia
Rozwoju Regionalnego na lata 2007–2013, zaakcep-
towana przez Radę Ministrów 6 września 2005 r.,
wymienia główne problemy rozwoju regionalnego
kraju oraz wskazuje na kierunki ich rozwiązywa-
nia. Wyznacza także główne cele rozwoju regional-
nego, które będą realizowane przez rządową polity-
kę regionalną i które powinny zostać uwzględnione
przez władze samorządów wojewódzkich w ich pro-
gramowaniu rozwoju regionów. Generalnie jest to
dokument określający zasady polityki regionalnej
państwa – z tego powodu nie obejmuje on konkret-
nych projektów. Niemniej w jednym ze swoich prio-
rytetów Narodowa Strategia Rozwoju Regionalnego
na lata 2007–2013 wymienia wspieranie rozwoju re-
gionalnego transportu kolejowego poprzez odbudo-
wę i modernizację regionalnych linii kolejowych,
dworców i przystanków oraz innej towarzyszącej
infrastruktury, a także zakup taboru kolejowego
oraz budowę systemu ruchu i zarządzania kolejami
regionalnymi.
Projektując kierunki rozwoju transportu kolejo-
wego w Polsce, należy mieć na uwadze, że Zakopane
jest stacją końcową, nie posiada przedłużenia na te-
ren Republiki Słowackiej, i będzie pełnić funkcje
głównie w komunikacji regionalnej i krajowej. Stąd
też ewentualna modernizacja istniejących połączeń
kolejowych Kraków – Sucha Beskidzka – Chabówka
– Nowy Targ – Zakopane, a także Nowy Sącz – Tym-
bark – Mszana Dolna – Chabówka – Zakopane, była-
by możliwa do realizacji w ramach Regionalnego
Programu Operacyjnego Województwa Małopolskie-
go. Natomiast z informacji posiadanych przez Mini-
sterstwo Infrastruktury wynika, iż działania samo-
rządu woj. małopolskiego w obszarze transportu ko-
lejowego finansowane ze środków regionalnego pro-
gramu operacyjnego obejmować będą zakup taboru
kolejowego dla regionalnych pasażerskich przewozów
kolejowych.

Uprzejmie informuję, że Masterplan dla transpor-
tu kolejowego w Polsce do 2030 r., który został przy-
jęty uchwałą Rady Ministrów z 19 grudnia 2008 r.,
stanowi wyraz narodowej polityki kolejowej. Master-
plan w trzecim okresie planowania (2021–2030) za-
kłada, między innymi, budowę linii kolejowej Podłę-
że – Piekiełko, stanowiącej (wraz ze zmodernizowa-
nymi odcinkami, w tym Nowy Sącz – Chabówka)
docelowe połączenie Krakowa z Zakopanem oraz ze
Słowacją przez Muszynę. Realizacja tego zamierzenia
uwarunkowana jest jednak wysokością publicznych
środków finansowych pochodzących głównie z budże-
tu państwa, skierowanych na rozwój transportu ko-
lejowego. Natomiast o kształcie budżetu państwa
decydują Sejm i Senat Rzeczpospolitej Polskiej.
Niezależnie od powyższego informuję również, że
w 2006 r. kolejowe przewozy pasażerskie na odcinku
z Nowego Sącza do Chabówki zostały zawieszone na
wniosek organizatora regionalnych kolejowych prze-
wozów pasażerskich, którym w tym wypadku jest
samorząd woj. małopolskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie ujednolicenia procedury
postępowania związanej z adopcją dziecka
anonimowo pozostawionego w „oknie życia”
(9442)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Józefa Rackiego, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 8 maja 2009 r.
nr SPS-023-9442/09, w sprawie uproszczenia proce-
dury adopcji dzieci pozostawionych w „oknie życia”,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W przypadku pozostawienia dziecka w „oknie ży-
cia”, o którym mowa w interpelacji, należy rozróżnić
dwie sytuacje.
Pierwsza sytuacja występuje w razie nieustalenia
pochodzenia dziecka. Wówczas dla dziecka pozosta-
wionego sporządza się akt urodzenia jako dla dziecka
nieznanych rodziców. Następuje to w trybie określo-
nym art. 52 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo
o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r. Nr 161,
poz. 1688, z późn. zm.). Zgodnie z ust. 1 powyższego
883
przepisu, akt urodzenia dziecka nieznanych rodziców
sporządza się na podstawie orzeczenia sądu opie-
kuńczego. Sąd ten, stosownie do art. 52 ust. 2, usta-
la w miarę możliwości miejsce i datę urodzenia
dziecka po zasięgnięciu opinii osoby, pod której opie-
ką dziecko się znajduje, nadaje dziecku imię i nazwi-
sko oraz określa, jakie imiona rodziców i ich nazwi-
ska rodowe mają być wpisane do aktu urodzenia.
Nazwisko nadane dziecku wpisuje się jako nazwisko
jego rodziców.
W razie nieustalenia miejsca urodzenia dziecka
za miejsce urodzenia uważa się miejsce znalezienia
dziecka (art. 52 ust. 3 powołanej ustawy). Jeżeli na
podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego został spo-
rządzony akt urodzenia dla dziecka nieznanych ro-
dziców, to wówczas zgoda rodziców nie jest wymaga-
na do przysposobienia dziecka. Zgodnie bowiem
z przepisem art. 119 § 1 zd. 1 Kodeksu rodzinnego
i opiekuńczego do przysposobienia potrzebna jest
zgoda rodziców przysposabianego, chyba że zostali
oni pozbawieni władzy rodzicielskiej lub są nieznani
albo porozumienie się z nimi napotyka trudne do
przezwyciężenia przeszkody.
Druga sytuacja zachodzi wówczas, gdy dziecko
pozostawione ma już ustalonych prawnie rodziców
lub tylko matkę. Wtedy w toku postępowania o przy-
sposobienie możliwe jest albo uzyskanie zgody rodzi-
ców na przysposobienie, albo pozbawienie rodziców
władzy rodzicielskiej. Nie ulega wątpliwości, że po-
rzucenie dziecka nie jest równoznaczne z oświadcze-
niem o wyrażeniu zgody na przysposobienie. Oczy-
wiste jest jednak, że porzucenie dziecka jest okolicz-
nością wystarczającą dla pozbawienia władzy rodzi-
cielskiej.
Zauważyć należy, że sprawdzenie, czy dziecko po-
zostawione w „oknie życia” nie ma już ustalonego
pochodzenia, jest konieczne z uwagi na ewentualne
postępowanie o przysposobienie, ale również ze
względu na oczywistą potrzebę wynikającą z uwa-
runkowań natury społecznej. W okresie dokonywa-
nia stosownych ustaleń dotyczących pochodzenia
dziecka oraz ewentualnego postępowania o przyspo-
sobienie dziecko może być umieszczone w rodzinie
zastępczej, którą może być rodzina zakwalifikowana
do adopcji dziecka. Pobyt dziecka w preadopcyjnej
rodzinie zastępczej ma również tę zaletę, że pozwala
sprawdzić, czy kandydaci do pełnienia funkcji rodzi-
ny zastępczej podołają wychowaniu tego dziecka.
Omówione powyżej rozwiązania prawne dotych-
czas nie budziły zastrzeżeń i do Ministerstwa Spra-
wiedliwości nie docierały sygnały wskazujące na po-
trzebę nowelizacji przepisów dotyczących procedury
adopcji. Uprzejmie informuję, że kwestia czasu trwa-
nia procedury adopcyjnej w przypadku dzieci pozo-
stawionych w „oknie życia”, liczby tego rodzaju spraw
w sądach oraz sposobu postępowania sądów w przed-
miotowych sprawach będzie przedmiotem analizy
właściwego departamentu Ministerstwa Sprawiedli-
884
wości. W zależności od ustaleń poczynionych w po-
wyższym zakresie zostanie rozważona potrzeba pod-
jęcia inicjatywy legislacyjnej dotyczącej procedury
adopcyjnej dzieci pozostawionych w „oknie życia”.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie dopuszczania do użytkowania
w szkołach pomocy dydaktycznych (9443)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Krystyny Łybackiej (SPS-023-
-9443/09) w sprawie „dopuszczania do użytkowania
w szkołach pomocy dydaktycznych” uprzejmie wyja-
śniam:
Zgodnie z art. 1 pkt 23 lit. a i art. 26 ust. 1 ustawy
z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie
oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 56, poz. 458) minister edukacji narodowej, od dnia
8 czerwca 2009 r., nie będzie zalecał do użytku szkol-
nego środków dydaktycznych. Rezygnacja z zaleca-
nia środków nie wpłynie na ich jakość, a konkurencja
między producentami zdecydowanie poprawi jakość
produktów dostępnych na rynku.
Do chwili obecnej zalecanie do użytku szkolnego
środków dydaktycznych było dobrowolne i odbywało
się na wniosek zainteresowanego podmiotu (produ-
centa i dystrybutora), stanowiąc rodzaj rekomendacji
wydawanej przez ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania, na podstawie opinii rzeczo-
znawców, które wnioskodawca załączał do wniosku
o zalecenie środka dydaktycznego do użytku szkol-
nego. Zalecenie otrzymało niewiele ponad 2400 wy-
robów będących środkiem dydaktycznym z ok.
10 000 różnorodnych pomocy dydaktycznych do-
stępnych na rynku. Stanowi to zatem jedynie część
środków dydaktycznych używanych w szkołach.
W procesie kształcenia mogły być wykorzystywane
także środki dydaktyczne, które nie posiadały zale-
cenia ministra właściwego do spraw oświaty i wy-
chowania, jeżeli ich stosowanie nie zagrażało bez-
pieczeństwu oraz zdrowiu uczniów i było odpowied-
nie do zakresu zadań dydaktycznych, opiekuńczych
i wychowawczych szkoły.
To nauczyciel, wybierając środek dydaktyczny
lub jakąkolwiek inną pomoc naukową, ponosi od-
powiedzialność za ten wybór, jego jakość, niezależ-
nie od tego, czy środek posiada zalecenie ministra
właściwego do spraw oświaty i wychowania, czy nie
posiada.
Kwestię jakości i wymagań stawianych środkom
dydaktycznym w szkołach regulują ponadto przepi-
sy innych rozporządzeń, tj. rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 31 grudnia 2002 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych
i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r.
Nr 6, poz. 69) oraz rozporządzenia ministra gospodar-
ki, pracy i polityki społecznej z dnia 14 listopada 2003 r.
w sprawie zasadniczych wymagań dla zabawek (Dz. U.
z 2003 r. Nr 210, poz. 2045, z późn. zm.).
Ponadto system zalecania środków dydaktycz-
nych budził wiele kontrowersji. Wolny rynek powi-
nien sam wyeliminować producentów, których towa-
ry są niskiej jakości, a solidni i cenieni producenci
oferujący produkty wysokiej jakości, spełniające
standardy maksymalnej użyteczności dla uczniów,
nie powinni obawiać się konkurencji. To nauczyciele
są specjalistami od nauczania i to oni powinni doko-
nywać wyboru najlepszych według nich metod wspo-
magania swojej pracy.
Skoro zatem dotąd nie istniał obowiązek uzyska-
nia akceptacji ministerstwa dla pomocy naukowych,
to sytuacja nie ulega zmianie w związku z rezygnacją
z zalecania do użytku szkolnego środków dydaktycz-
nych przez MEN, wynikającą z przywołanych wyżej
artykułów ustawy z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie
ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych
innych ustaw.
Ministerstwo Edukacji Narodowej powołało na-
tomiast w czerwcu 2008 r. Radę do Spraw Edukacji
Informatycznej i Medialnej, której przedmiotem
badań jest m.in. stosowanie w procesie nauczania
nowoczesnych narzędzi z zakresu technologii in-
formacyjno-komunikacyjnych, w tym szkolnych
multimediów.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 19 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie przetargu
na badania niepełnosprawnych
przeprowadzane dla PFRON (9444)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 8 maja 2009 r., znak SPS-023-
-9444/09, interpelację pana posła Przemysława Go-

siewskiego w sprawie przetargu na badania niepeł-
nosprawnych przeprowadzone dla PFRON, proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
Ad 1. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ma
świadomość wszystkich krytycznych opinii wyraża-
nych przez ekspertów w zakresie badań rynku, do-
tyczących realizacji projektu „Ogólnopolskie badanie
sytuacji, potrzeb i możliwości osób niepełnospraw-
nych”, realizowanego przez Państwowy Fundusz Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach pod-
działania 1.3.6 Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”. Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że projekt
te jest realizowany w partnerstwie naukowym z ze-
społem badawczym Szkoły Wyższej Psychologii Spo-
łecznej, pod kierunkiem prof. dr hab. Anny Izabeli
Brzezińskiej, która ma ugruntowaną pozycję nauko-
wą oraz ogromne doświadczenie w realizacji badań
dotyczących problemów funkcjonowania psychospo-
łecznego osób niepełnosprawnych.
O konieczności realizacji badania przesądzono
na przełomie 2006 i 2007 r., tj. w chwili przyjmowa-
nia Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” i doku-
mentu uszczegóławiającego, tj. szczegółowego opisu
priorytetów PO KL (SzOP). Wśród czterech typów
projektów, które mają być realizowane przez PFRON,
na pierwszym miejscu wskazano ekspertyzy i bada-
nia dotyczące diagnozy potrzeb, efektywności form
wsparcia oraz aktywizacji zawodowej i społecznej wo-
bec osób niepełnosprawnych.
Jednym z etapów przedmiotowego projektu jest
badanie kwestionariuszowe na próbie ogólnopolskiej
100 000 osób. Realizacja ogólnopolskiego projektu
badawczego pozwoli na zidentyfikowanie niepełno-
sprawności rzadkich i sprzężonych, oszacowanie
skali zjawiska, rozpoznanie specyficznych ograni-
czeń wynikających z posiadanego rodzaju niepełno-
sprawności oraz potrzeb osób należących do tych
grup, w celu określenia rodzaju niezbędnego wspar-
cia, które stanowi warunek osiągnięcia optymalne-
go poziomu niezależności, w tym niezależności eko-
nomicznej. Badanie przeprowadzone na mniejszej
grupie respondentów nie pozwoliłoby na realizację
tak zdefiniowanego celu przede wszystkim dlatego,
że nie identyfikowałoby osób z rzadko występujący-
mi niepełnosprawnościami i niepełnosprawnościa-
mi sprzężonymi.
Dla polityki zatrudnienia i rehabilitacji zawo-
dowej osób niepełnosprawnych szczególnie ważne
jest rozpoznanie przyczyn zdecydowanie niskiego
udziału osób niepełnosprawnych w rynku pracy.
Mimo istnienia systemu wspierania zatrudnienia
osób niepełnosprawnych we wchodzeniu i utrzyma-
niu się na rynku pracy zdecydowana większość
osób niepełnosprawnych pozostaje bierna zawodo-
wo. Realizacja projektu pozwoli na wskazanie przy-
czyn takiego stanu oraz na sformułowanie reko-
mendacji dla przyszłych działań podnoszących
efektywność tego systemu.
Na przeprowadzenie samego badania przeznaczo-
no pierwotnie kwotę ponad 4 mln zł. Stanowi to ok.
885
1% alokacji na wszystkie projekty, które będą reali-
zowane do 2013 r. w ramach PO KL. Projekt współ-
finansowany jest w 85% ze środków Europejskiego
Funduszu Społecznego, a w 15% ze środków PFRON.
Należy podkreślić, że w wyniku podjętych działań,
w tym zastosowanej procedury przetargowej, PFRON
ograniczył pierwotnie szacowane koszty projektu
o ok. 2 mln zł.
Pragnę nadmienić, że projekt ten jest unikalny,
gdyż w Polsce tak dużego badania sondażowego pro-
wadzonego w celu uzyskania wiedzy o osobach nie-
pełnosprawnych dotychczas nie przeprowadzano.
Tym bardziej osoby z niepełnosprawnościami rzad-
kimi i sprzężonymi nie były do tej pory w Polsce ob-
jęte szerokimi badaniami porównawczymi. Nie ma
wątpliwości, że sytuacja osób z rzadkimi lub sprzę-
żonymi niepełnosprawnościami jest szczególnie trud-
na. Jednocześnie brakuje zarówno wiedzy o skali
zjawiska, jak też dostępnych, oczekiwanych i możli-
wych sposobach kompensacji tych ograniczeń, co
przekłada się na brak odrębnej polityki wsparcia dla
tych osób. Badania masowe stanowią unikalną oka-
zję do zebrania takiej wiedzy. Tym pilniejsze staje się
rozpoznanie charakterystycznego położenia tej kate-
gorii osób niepełnosprawnych, aby w rezultacie dać
podstawy do programowania takiego systemu pomo-
cy, który byłby adresowany bezpośrednio do nich
i uwzględniał ich potrzeby.
Prowadzenie planowanej i uporządkowanej poli-
tyki społecznej wymaga m.in. stałego korzystania
z takich narzędzi, jakim jest m.in. badanie i analizo-
wanie zjawisk masowych. W Polsce od dawna prowa-
dzone są wielkoskalowe badania zjawisk społecznych
metodami kwestionariuszowymi na dużych grupach
respondentów. Bezwzględne dyskredytowanie w oczach
opinii publicznej badań społecznych tworzy zły kli-
mat społeczny i trudności w realizacji szeregu tego
typu przedsięwzięć na przyszłość.
Ad 2. PFRON przy ustaleniu terminu składania
ofert kierował się przede wszystkim koniecznością
zrealizowania całości projektu w terminie ściśle za-
pisanym w planie działania na 2009 r. dla priorytetu
I PO KL. Zgodnie z tym dokumentem czas realizacji
projektu wynosi 14 miesięcy i kończy się w lutym
2010 r. Ponadto należy pamiętać, że badania masowe
nie są jedynym celem tego projektu i pozostają
w funkcjonalnym związku z innymi badaniami – in-
dywidualnymi i jakościowymi, mającymi wpływ na
możliwy termin realizacji badań masowych.
Ad 3. Przebieg postępowania, rezultaty procedu-
ry przetargowej oraz wybór w dniu 21 maja 2009 r.
na wykonawcę badania 100 000 osób niepełnospraw-
nych firmy SMG/KRC Poland Media SA wskazują na
pełną adekwatność ustalonej ceny w stosunku do
skali badania. Należy podkreślić, że przy ustalaniu
ceny rynkowej przyjęto założenie, że spodziewany
zysk z badania wynika przede wszystkim z dużej ska-
li przedsięwzięcia, a nie z prostego przemnożenia
wartości jednostkowej wywiadu. Wykonawca w przed-
886
łożonej ofercie zaproponował cenę znacznie poniżej
kwoty ustalonej przez zamawiającego.
Ad 4. Pozostałe, poza badawczymi, typy realizo-
wanych operacji przewidziane w SzOP PO KL (ogól-
nokrajowe i ponadregionalne projekty aktywizacji
zawodowej i integracji społecznej, skierowane do osób
niepełnosprawnych i ich otoczenia, ze szczególnym
uwzględnieniem wykorzystania nowoczesnych tech-
nologii oraz projektów promujących elastyczne i in-
nowacyjne formy zatrudnienia, identyfikacja i pro-
mocja najlepszych rozwiązań z zakresu pomocy oso-
bom niepełnosprawnym oraz kampanie informacyjne
skierowane m.in. do pracodawców w celu zachęcania
ich do zatrudniania osób niepełnosprawnych) mają
lub znajdą odzwierciedlenie w projektach realizowa-
nych obecnie lub w przyszłych latach.
W chwili obecnej PFRON jako beneficjent syste-
mowy realizuje jeszcze 7 projektów, które zakładają
realizację zindywidualizowanych usług adekwatnych
do zdiagnozowanych potrzeb osób niepełnospraw-
nych, co pozwoli na zaplanowanie właściwego rozwo-
ju zawodowego tych osób. Realizacja tych projektów
przyczynia się także do sformułowania podstawowe-
go zakresu usług, pozwalającego na szybkie wejście
lub powrót na rynek pracy w odniesieniu do osób nie-
pełnosprawnych o specyficznych potrzebach uzależ-
nionych od rodzaju i stopnia niepełnosprawności.
Tak więc pomoc bezpośrednia dla osób niepełno-
sprawnych jest i będzie realizowana przez PFRON
m.in. w ramach pozostałych projektów poddziałania
1.3.6 PO KL. Przeprowadzenie projektu badawczego
wpłynie natomiast na wzrost efektywności bezpo-
średnich działań na rzecz osób niepełnosprawnych
realizowanych w ramach tego poddziałania, jak i in-
nych metod ich wsparcia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie wymiaru urlopu dla osób, które są
zatrudnione na 3/4 etatu, i wprowadzenia
jednoznacznych przepisów dotyczących
tej kwestii (9445)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jarosła-
wa Rusieckiego z dnia 23 kwietnia br. w sprawie wy-
miaru urlopu dla osób, które są zatrudnione na 3/4
etatu, i wprowadzenia jednoznacznych przepisów do-
tyczących tej kwestii, przekazaną przy piśmie o zna-
ku: SPS-023 -9445/09, z dnia 8 maja 2009 r., przesy-
łam następującą informację.
Stosownie do art. 154 § 2 Kodeksu pracy wymiar
urlopu dla pracownika zatrudnionego w niepełnym
wymiarze czasu pracy ustala się proporcjonalnie do
wymiaru czasu pracy tego pracownika, biorąc za pod-
stawę odpowiedni wymiar urlopu określony w art. 154
§ 1 K.p., tj. 20 dni – dla zatrudnionego krócej niż
10 lat, albo 26 dni – dla zatrudnionego co najmniej
10 lat. W razie potrzeby niepełny dzień urlopu za-
okrągla się w górę do pełnego dnia. Oznacza to, że
obowiązujące przepisy nie uzależniają wymiaru urlo-
pu wypoczynkowego od rozkładu czasu pracy, w ja-
kim praca jest wykonywana. Jeżeli zatem pracownik
jest zatrudniony na 3/4 etatu i ma co najmniej
10-letni staż pracy, to przysługuje mu urlop w wy-
miarze 20 dni (3/4 × 26 dni = 19,5, po zaokrągleniu
w górę do pełnego dnia). Mając na uwadze, że dzień
urlopu odpowiada 8 godzinom pracy, pracownikowi
temu przysługuje 160 godzin urlopowych.
Należy podkreślić, że urlopu udziela się w dni,
które są dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obo-
wiązującym go rozkładem czasu pracy, w wymiarze
godzinowym, odpowiadającym dobowemu wymiaro-
wi czasu pracy pracownika w danym dniu (art. 1542
§ 2 K.p.). Dotyczy to zarówno pracownika zatrudnio-
nego w pełnym, jak i niepełnym wymiarze czasu pra-
cy. A zatem, udzielając pracownikowi urlopu w dniu,
w którym zobowiązany był on świadczyć pracę
np. przez 6 godzin, pracodawca odejmuje z wymiaru
godzin urlopowych pracownika 6 godzin.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
z korespondencji napływającej do ministerstwa nie
wynika, aby przepisy te budziły istotne wątpliwości
w praktyce. W mojej ocenie nie ma zatem uzasadnie-
nia do podejmowania prac legislacyjnych w tym za-
kresie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie podjęcia działań w celu usunięcia
skutków wywołanych brakiem dostatecznej
informacji ze strony organów naszego państwa
w zakresie przyznawania zaliczek
alimentacyjnych (9446)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 12 maja 2009 r. dotyczące interpelacji posła
Jarosława Rusieckiego w sprawie podjęcia działań
w celu usunięcia skutków wywołanych brakiem dosta-
tecznej informacji ze strony organów państwa w zakre-
sie przyznawania zaliczek alimentacyjnych, uprzejmie
informuję:

Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2008 r. sygn. akt P
18/06 (Dz. U. z dnia 7 lipca 2008 r., Nr 119, poz. 770)
Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgodne z Kon-
stytucją RP art. 2 pkt 5 lit. a oraz art. 29 ust. l usta-
wy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec
dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimenta-
cyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732, z późn. zm.) w zakre-
sie, w jakim pomijają prawo do zaliczki alimentacyj-
nej osób wychowywanych przez osoby w związku
małżeńskim oraz osób wychowywanych przez osoby,
które wspólnie wychowują co najmniej jedno dziecko
z jego rodzicem (dot. art. 2 pkt 5 lit. a), i ograniczają
prawo do zaliczki alimentacyjnej osób wychowywa-
nych przez osoby w związku małżeńskim (dot. art. 29
ust. 1). Wyrok TK wszedł w życie z dniem ogłoszenia,
tj. z dniem 7 lipca 2008 r.
Wejście w życie ww. wyroku spowodowało, że oso-
by niewychowujące samotnie dziecka, które wcze-
śniej złożyły wniosek o zaliczkę alimentacyjną i otrzy-
mały decyzję odmowną, mogły, na podstawie art. 145a
Kodeksu postępowania administracyjnego, w termi-
nie miesiąca od dnia wejścia w życie wyroku TK,
tj. do dnia 7 sierpnia 2008 r., wnieść skargę do gminy
o wznowienie postępowania.
Tylko te osoby, które wniosły skargę o wznowie-
nie, miały możliwość uzyskania świadczeń z datą
wsteczną, tj. od momentu złożenia wniosku pierwot-
nego, do którego otrzymały odmowną decyzję.
Takiego prawa nie miały osoby, które co prawda
spełniały ustalone w wyniku wyroku trybunału wa-
runki, jednak wcześniej formalnie nie ubiegały się
o to świadczenie, czyli przed dniem 7 lipca 2008 r.
nie złożyły w organie właściwym wniosku, wobec
czego nie otrzymały decyzji odmawiającej im przy-
znania zaliczki alimentacyjnej. Powyższe warunki
realizacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego wy-
nikają z przepisów Kodeksu postępowania admini-
stracyjnego, a nie z działań Ministerstwa Pracy i Po-
lityki Społecznej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że nie jest pla-
nowane podjęcie inicjatywy ustawodawczej zmierza-
jącej do wprowadzenia nadzwyczajnych uregulowań,
na podstawie których byłoby możliwe przyznawanie
zaliczki alimentacyjnej także osobom, które przed
wejściem w życie ww. wyroku Trybunału Konstytu-
cyjnego nie ubiegały się o to świadczenie, a tym sa-
mym nie otrzymały wcześniej decyzji odmownych, co
było niezbędnym warunkiem do skorzystania z moż-
liwości wznowienia postępowania na podstawie art. 145a
Kodeksu postępowania administracyjnego.
Wprowadzenie w odniesieniu tylko do jednego ww.
wyroku TK sposobu postępowania odmiennego niż
w przepisach Kodeksu postępowania administracyj-
nego wobec ogółu wyroków Trybunału Konstytucyj-
nego byłoby rozwiązaniem budzącym wątpliwości co
do zgodności z Konstytucją RP.
Ponadto ustawa o postępowaniu wobec dłużników
alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej obo-
wiązywała tylko do 30 września 2008 r., a od l paź-
dziernika 2008 r. uchyla ją ustawa z dnia 7 września
887
2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów
(Dz. U. z 2007 r. Nr 192, poz. 1378, z późn. zm.), na
podstawie której przyznawane są świadczenia z fun-
duszu alimentacyjnego, do których prawo przysługu-
je dzieciom wychowywanym przez osoby samotne,
jak i wychowywanym w rodzinach pełnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wskazany
wyrok Trybunału Konstytucyjnego opublikowany
został w Dzienniku Ustaw w dniu 7 lipca 2008 r. Pu-
blikacja wyroków Trybunału Konstytucyjnego w Dzien-
niku Ustaw, publikatorze powszechnie dostępnym,
wynika z art. 190 § 2 Konstytucji RP i ma na celu
umożliwienie zapoznania się z treścią wyroku ogóło-
wi społeczeństwa. Natomiast nie jest zadaniem mi-
nisterstwa publikacja wyroków Trybunału Konsty-
tucyjnego na swoich stronach internetowych, szcze-
gólnie że w chwili jego publikacji nie było znane jesz-
cze uzasadnienie tego wyroku, co nie pozwalało od-
nieść się do jego sentencji.
Komunikat, który ukazał się w dniu 24 lipca 2008 r.
na stronie internetowej Ministerstwa Pracy i Polity-
ki Społecznej, przygotowany został natychmiast po
ukazaniu się uzasadnienia do wyroku. W komunika-
cie odniesiono się do sposobu realizacji wyroku,
wskazując, że osoby niewychowujące samotnie dziec-
ka, które wcześniej złożyły wniosek o zaliczkę ali-
mentacyjną i otrzymały decyzję odmowną, mogą, na
podstawie art. 145a Kodeksu postępowania admini-
stracyjnego, do dnia 7 sierpnia 2008 r. wnieść skargę
do gminy o wznowienie postępowania.
Mając na uwadze, że komunikat ministerstwa
ukazał się 24 lipca br., to osoby zainteresowane, któ-
re z tego źródła uzyskały informacje o ww. wyroku
Trybunału Konstytucyjnego, miały dwa tygodnie na
złożenie skargi.
Nie można zgodzić się z zarzutami, jakoby pań-
stwo np. poprzez działania Ministerstwa Pracy i Po-
lityki Społecznej utrudniało obywatelom i instytu-
cjom realizującym świadczenia rodzinne i zaliczki
alimentacyjne dostęp do informacji o zmianach w obo-
wiązującym prawie. Strona internetowa MPiPS
(a także strony internetowe wszystkich innych urzę-
dów centralnych) nie jest oficjalnym publikatorem
aktów prawnych i do takiej roli nigdy nie aspirowała.
Brak informacji o zmianie przepisów prawa na stro-
nie internetowej resortu nie zwalniał i nie zwalnia
instytucji samorządowych realizujących zadania zle-
cone z obowiązku pozyskiwania informacji o takich
zmianach, w szczególności z oficjalnych publikatorów
aktów prawnych. Informacje i wyjaśnienia zamiesz-
czane na stronach internetowych urzędu, zwłaszcza
w sprawach niezależnych od działań MPiPS, stano-
wią dodatkową inicjatywę urzędu i mają tylko cha-
rakter fakultatywnie wykorzystywanego, dodatko-
wego źródła informacji zarówno dla obywateli, jak
i realizatorów świadczeń.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
888
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie programu zmian systemu edukacji
do 2012 r., zwłaszcza planowanych w systemie
szkolnictwa zawodowego (9447)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Jarosława Rusieckiego (SPS-023-9447/
09) w sprawie programu zmian w systemu edukacji
do 2012 r., zwłaszcza planowanych zmian w systemie
szkolnictwa zawodowego, uprzejmie wyjaśniam.
Dążeniem Ministerstwa Edukacji Narodowej jest
to, aby w modelu docelowym szkoła zawodowa była
szkołą pozytywnego wyboru, innowacyjnej wiedzy,
umiejętności i kompetencji, do czego zachęcają: pro-
gram „Edukacja i szkolenie 2010”, który został przy-
jęty przez ministrów edukacji oraz Komisję Europej-
ską w 2002 r., oraz zalecenia Parlamentu Europej-
skiego i Rady Unii Europejskiej z 14 lutego 2008 r.
w sprawie ustanowienia europejskich ram kwalifi-
kacji dla uczenia się przez całe życie. Istotą tego
zalecenia jest utworzenie wspólnych ram odniesie-
nia, które będą służyć jako mechanizm porównywa-
nia między różnymi systemami kwalifikacji i ich po-
ziomami, zarówno w kształceniu ogólnym i wyższym,
jak i kształceniu i szkoleniu zawodowym. Dzięki
temu poprawi się przejrzystość, porównywalność
i możliwość przenoszenia kwalifikacji obywateli, uzy-
skanych zgodnie z praktykami stosowanymi w po-
szczególnych państwach członkowskich UE. Każdy
poziom kwalifikacji zasadniczo powinien być możli-
wy do osiągnięcia z wykorzystaniem różnych ścieżek
kształcenia.
Pragnę podkreślić, iż koncepcja zmian w systemie
edukacji, w tym planowane przez Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej zmiany programowe i organizacyjne
dotyczące szkolnictwa zawodowego, zostały ogólnie
zarysowane w dokumencie „Reforma programowa.
Opis zmian potrzebnych w systemie edukacji. Projekt
do konsultacji. MEN, Warszawa, kwiecień 2008”. Do-
kument ten stanowi punkt wyjścia do dyskusji i kon-
sultacji mających na celu wypracowanie jak najko-
rzystniejszych dla kształcenia zawodowego rozwią-
zań, przede wszystkim dla osób, które będą uczest-
nikami tego procesu, ale także dla rynku pracy
i szeroko rozumianych pracodawców. Rozpoczęcie
tego etapu reformy jest planowane, zgodnie z kalen-
darzem wdrażania zmian programowych, od roku
szkolnego 2012/2013. Etap ten poprzedza wprowa-
dzanie zmian w szkołach podstawowych i gimnazjach
od roku szkolnego 2009/2010. Jedyną zmianą, którą
można uznać już za przesądzoną, jest nowa podstawa
programowa kształcenia ogólnego, która dla gimna-
zjów i szkół ponadgimnazjalnych stanowić będzie
spójną całość. Dobre wykształcenie ogólne nie tylko
wspomaga wykonywanie wyuczonego zawodu, ale
także stanowi bazę do podnoszenia kwalifikacji za-
wodowych oraz ewentualnej ich zmiany, zatem dla
zasadniczych szkół zawodowych przyjęto taki sam
katalog przedmiotów ogólnokształcących jak dla li-
ceum ogólnokształcącego i technikum, jednakże bez
możliwości ich realizowania w zakresie rozszerzo-
nym oraz z wyłączeniem drugiego języka obcego, na-
tomiast dla języka polskiego i matematyki określono
w przypadku zasadniczych szkół zawodowych odręb-
ne wymagania.
Edukacja w szkole ponadgimnazjalnej, w tym
również zasadniczej szkoły zawodowej, będzie zamy-
kała rozpoczęty w gimnazjum cykl kształcenia ogól-
nego, który zapewni wszystkim uczniom solidne pod-
stawy wykształcenia ogólnego. Kształcenie w zasad-
niczej szkole zawodowej będzie nawiązywać do obec-
nego modelu, co oznacza m. in., iż kształcenie prak-
tyczne powinno obejmować nie mniej niż 60% go-
dzin przewidzianych na kształcenie zawodowe (roz-
porządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów
nauczania w szkołach publicznych – Dz. U. Nr 15,
poz. 142, z późn. zm.). Jest to zatem pewne minimum
czasu potrzebne na kształtowanie umiejętności prak-
tycznych (manualnych), których opanowanie i utrwa-
lenie wymaga wielu czasochłonnych ćwiczeń i trenin-
gów. Na chwilę obecną nie ma jednak definitywnych
rozstrzygnięć, jak będzie ostatecznie wyglądał model
kształcenia w zasadniczej szkole zawodowej.
Powodzenie na rynku pracy nie zależy głównie od
posiadania kwalifikacji ściśle zawodowych, ale w du-
żej mierze od posiadania dodatkowych kompetencji
i umiejętności, w tym kompetencji matematycznych,
informatycznych, sprawnego posługiwania się języ-
kiem polskim i językiem obcym, rozumienia, porząd-
kowania, oceniania wartości i znaczenia informacji
oraz ich wykorzystywania w działaniu przez tworze-
nie informacji w języku właściwym dla danej dyscy-
pliny, wyciągania wniosków, planowania, przewidy-
wania skutków, w tym umiejętności rozwiązywania
problemów, po oczekiwane przez pracodawców cechy
osobowościowe, tj. aktywną postawę wobec otocze-
nia, samodzielne uczenie się i podejmowanie zadań
oraz przestrzeganie reguł życia społecznego. Współ-
czesny rynek pracy, a w szczególności pracodawcy
reprezentujący „nowe” sektory tego rynku oczekują,
że elastyczny system szkolnictwa zawodowego będzie
dostarczał absolwentów łatwo poddających się szko-
leniu, o szerszych raczej niż węższych zakresach
umiejętności, które nie zestarzeją się wraz ze zmia-
nami technologicznymi czy zmianami struktury
przemysłowej. Ludzie ci powinni posiadać zdolność
do samodzielnej pracy, do formułowania ocen kry-
tycznych, do rozwiązywania konfliktów, powinni być
zdolni do pracy zespołowej oraz być osobami kompe-
tentnymi społecznie i moralnie. Dlatego też przygo-
towywana reforma programowa zakłada m.in.
wzmocnienie kształcenia ogólnego w szkołach pro-
wadzących kształcenie zawodowe.

Dopełnieniem tak pojętego kształcenia ogólnego
jest modernizacja kształcenia zawodowego, polegają-
ca m.in. na takich zmianach organizacyjno-progra-
mowych, które doprowadzą do zaangażowania pra-
codawców w kształcenie przyszłych pracowników,
szczególnie w sektorach poddanych szybkim zmia-
nom technologicznym lub zmianom w organizacji
produkcji i usług, a tym samym do trwałego zbliżania
edukacji i rynku pracy. Zatem celem zmian progra-
mowych jest integracja obu torów kształcenia – za-
wodowego i ogólnego – oraz spowodowanie rzetelne-
go, praktycznego przygotowania uczniów do radzenia
sobie w szybko zmieniającym się społeczeństwie i go-
spodarce.
Zmiany w kształceniu zawodowym muszą być
przygotowane szczególnie starannie, z uwzględnie-
niem opinii reprezentatywnych środowisk oraz w ko-
relacji z treściami kształcenia ogólnego. Aktualnie
Ministerstwo Edukacji Narodowej, przy współudzia-
le powołanego w czerwcu 2008 r. zespołu opiniodaw-
czo-doradczego do spraw kształcenia zawodowego,
zintensyfikowało działania zmierzające do wypraco-
wania do końca 2009 r. koncepcji zmian w systemie
kształcenia zawodowego. W skład zespołu weszli
przedstawiciele ministrów właściwych dla zawodów,
jak również organizacji pracodawców i organizacji
branżowych, w tym przedstawiciele rzemiosła, a tak-
że przedstawiciele związków zawodowych oraz śro-
dowisk samorządowych, oświatowych i naukowych.
Jest to zatem reprezentatywne forum konsultacyjne,
doradcze i dyskusyjne, które ma realny wpływ na
kształt i zakres planowanych zmian w systemie
kształcenia zawodowego. Należy przy tym zaznaczyć,
że zespół opiniodawczo-doradczy, w którego dotych-
czasowych spotkaniach zawsze uczestniczył przed-
stawiciel Związku Rzemiosła Polskiego oraz przed-
stawiciele innych organizacji zrzeszających praco-
dawców, nie zakończył jeszcze prac, zatem nie zosta-
ły jeszcze opracowane ostateczne założenia reformy
programowej kształcenia zawodowego – wszystkie
przekazywane w związku z pracami nad reformą ma-
teriały mają charakter projektów.
Pragnę poinformować, iż jedno z posiedzeń zespo-
łu opiniodawczo-doradczego odbyło się w siedzibie
Związku Rzemiosła Polskiego. Na wniosek rzemiosła
zwołano również posiedzenie zespołu do spraw usług
publicznych Trójstronnej Komisji do Spraw Społecz-
no-Gospodarczych, którego tematem było kształce-
nie zawodowe na poziomie szkół ponadgimnazjal-
nych. Podczas posiedzenia Ministerstwo Edukacji
Narodowej szczegółowo omówiło kierunki zmian
w kształceniu zawodowym, w tym kwestie związane
z kształceniem modułowym. Związek Rzemiosła Pol-
skiego został poproszony także o przygotowanie ma-
teriału dotyczącego „Skutecznych mechanizmów
zachęcających pracodawców do włączania się w pro-
ces planowania, realizacji i walidacji kwalifikacji za-
wodowych”, z uwzględnieniem problemów przygoto-
wania zawodowego młodocianych pracowników.
Docelowo materiał ten zostanie włączony do całościo-
889
wej ekspertyzy, która będzie przedmiotem dysku-
sji podczas spotkania zespołu opiniodawczo-dorad-
czego do spraw kształcenia zawodowego w dniu
18 czerwca br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości rezygnacji
z ubezpieczenia na życie typu D3 w PZU Życie
(9448)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie możliwości rezygnacji z ubezpieczenia na życie
typu D3 w PZU Życie SA uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Na podstawie art. 805 Kodeksu cywilnego przez
umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się
spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewi-
dzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zo-
bowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu
osobowym świadczenie może w szczególności polegać
na zapłacie umówionej sumy pieniężnej, renty lub in-
nego świadczenia w razie zajścia przewidzianego
w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.
Należy podkreślić, że prawa i obowiązki stron
kształtuje zawarta pomiędzy zakładem ubezpieczeń
i ubezpieczającym umowa ubezpieczenia. W ubezpie-
czeniach na życie, co do zasady, rezygnacja z ubez-
pieczenia nie powoduje po stronie zakładu ubezpie-
czeń obowiązku świadczenia polegającego na przy-
kład na zapłacie określonej sumy pieniężnej czy zwro-
tu opłaconych składek. Do wyjątków od tej reguły
należy zaliczyć przede wszystkim ubezpieczenia na
życie związane z ubezpieczeniowym funduszem ka-
pitałowym, w których część składki jest inwestowana
i w momencie rezygnacji z tego ubezpieczenia ubez-
pieczony otrzymuje tzw. wartość wykupu.
Z informacji będących w posiadaniu Ministerstwa
Finansów wynika, że umowa ubezpieczenia na życie
typu D zawarta z PZU Życie SA (dawniej Państwowy
Zakład Ubezpieczeń) jest grupowym ubezpieczeniem
rodzinnym na życie z możliwością (po odejściu ubez-
pieczonego z zakładu pracy) indywidualnego doży-
wotniego kontynuowania na niezmienionych warun-
kach obowiązujących w ostatnim miesiącu zatrud-
nienia. Jest to ubezpieczenie o charakterze ochron-
nym (bez elementu inwestycyjnego). Zgodnie z ogól-
nymi warunkami grupowego ubezpieczenia rodzin-
890
nego na życie typu D zakład ubezpieczeń zobowiąza-
ny jest do wypłacenia świadczenia w razie przewi-
dzianego w umowie zdarzenia losowego – zgonu
ubezpieczonego i współubezpieczonych członków jego
rodziny. Na podstawie posiadanych informacji można
ocenić, iż umowa ubezpieczenia na życie typu D3 za-
warta z PZU Życie SA (Państwowym Zakładem
Ubezpieczeń) ma charakter ochronny i w momencie
rezygnacji z tego ubezpieczenia nie przysługuje ubez-
pieczonemu zwrot zapłaconych składek.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, iż stosunek ubez-
pieczenia jest stosunkiem cywilnoprawnym opartym
na umowie stron, w związku z tym właściwym do
rozstrzygania sporów pomiędzy stronami jest sąd po-
wszechny. Ubezpieczeni mogą również zwrócić się
o pomoc do rzecznika ubezpieczonych (niemniej
rzecznik ubezpieczonych nie ma możliwości władczej
ingerencji w stosunek ubezpieczenia).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości wprowadzenia środków,
które poprawią sytuację w zakresie szkolenia
przyszłych kierowców
pojazdów mechanicznych (9449)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-9449/09 przekazujące interpelację
posła Jarosława Rusieckiego w sprawie możliwości
wprowadzenia środków, które poprawią sytuację
w zakresie szkolenia przyszłych kierowców, przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Uznając, że obecnie obowiązujące przepisy doty-
czące zasad uzyskiwania uprawnień do kierowania
pojazdami wymagają zmiany, oraz w celu poprawy
bezpieczeństwa w ruchu drogowym resort infra-
struktury przygotował projekt ustawy o kierujących
pojazdami, który kompleksowo reorganizuje system
uzyskiwania uprawnień do kierowania pojazdami.
Projekt w najbliższym czasie będzie przekazany pod
obrady Sejmu.
Główne cele projektu ustawy to:
— poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego po-
przez podniesienie kwalifikacji kierujących pojaz-
dami;
— położenie nacisku na poprawę jakości szkolenia
kandydatów na kierowców i kierowców;
— minimalizacja negatywnych zjawisk związa-
nych z procesem uzyskiwania uprawnień do kierowa-
nia pojazdami, takich jak oszustwa, korupcja, nierze-
telne wykonywanie usług w zakresie szkolenia kie-
rowców.
Projekt zakłada szereg rozwiązań zmierzających
do realizacji głównych celów, z których najważniej-
sze to:
— wprowadzenie okresu próbnego, w trakcie któ-
rego kierowca poddany będzie szczególnemu nadzo-
rowi;
— wprowadzenie nowych zasad nadzoru nad
ośrodkami szkolenia kierowców i instruktorami na-
uki jazdy;
— wprowadzenie nowych rozwiązań w zakresie
nadzoru nad osobami kierującymi pojazdami;
— wprowadzenie nowych kategorii prawa jazdy
w zakresie motorowerów i motocykli;
— poprawa jakości przeprowadzanych egzaminów
państwowych na prawo jazdy.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że podejmuję
wszelkie możliwe działania zmierzające do poprawy
jakości szkolenia kandydatów na kierowców, a pro-
ponowane rozwiązania wpłyną na wiedzę i umiejęt-
ności osób szkolonych, a poprzez to na poprawę bez-
pieczeństwa ruchu drogowego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 20 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie całkowitego zakazu palenia tytoniu
w urzędach publicznych (9450)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 12 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9450/
09), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Rusieckiego z dnia 30 kwietnia 2009 r.
w sprawie całkowitego zakazu palenia tytoniu w urzę-
dach publicznych, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie wyjaśnić pragnę, iż powyższa proble-
matyka uregulowana jest w ustawie z dnia 9 listopa-
da 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami
używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U.
z 1996 r. Nr 10, poz. 55, z późn. zm.). W zakresie po-

wyższej ustawy właściwym wydaje się być minister
zdrowia.
Dodać ponadto należy, że ww. ustawa w art. 5
ust. 1 pkt 3 wprowadza zakaz palenia wyrobów ty-
toniowych poza pomieszczeniami wyodrębnionymi
i odpowiednio przystosowanymi m.in. w pomieszcze-
niach zakładów pracy oraz innych obiektów użytecz-
ności publicznej. Za wprowadzenie w życie niniejsze-
go zakazu odpowiedzialny został przez ustawodawcę
właściciel lub użytkownik obiektu, a więc również
pracodawca.
W związku z powyższym w jednostkach samo-
rządu terytorialnego, gdzie pracodawcą jest wójt,
burmistrz lub prezydent miasta, to na wyżej wymie-
nione podmioty został nałożony obowiązek wprowa-
dzenia niniejszego zakazu. Natomiast na mocy art. 5
ust. 4 ustawy o ochronie zdrowia przed następstwa-
mi używania tytoniu i wyrobów tytoniowych rada
gminy posiada uprawnienia do ustalenia w drodze
uchwały, dla terenu gminy, innych miejsc przezna-
czonych do użytku publicznego jako stref wolnych
od dymu.
Jednocześnie poinformować pragnę, że w Sejmie
RP został złożony w dniu 18 marca 2008 r. komisyj-
ny projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdro-
wia przed następstwami używania tytoniu i wyro-
bów tytoniowych, który znajduje się obecnie w trak-
cie prac legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie zmiany algorytmu podziału środków
pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ (9451)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Marii Zuby, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 5 maja 2009 r., w sprawie
„zmiany algorytmu podziału środków finansowych
pomiędzy oddziały wojewódzkie Narodowego Fundu-
szu Zdrowia”, która została przesłana przy piśmie
Marszałka Sejmu RP, z dnia 12 maja 2009 r. (znak:
SPS-023-9451/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
891
zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu
i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdro-
wia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171,
poz. 1210). Ostatnia zmiana w tym zakresie została
przyjęta w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych i niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia i weszła w życie na
jesieni 2007 r., natomiast podział środków wynika-
jący z ww. przepisów został zastosowany po raz
pierwszy do planu finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestię obowiązujące przed jesienią 2007 r.
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw: podkarpackiego, lubel-
skiego, warmińsko-mazurskiego, jak również ze stro-
ny m.in. pani poseł, oraz wnioskuje się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że po przeprowadzeniu analiz
funkcjonowania ww. algorytmu w obecnych warun-
kach w zakresie finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej ze środków publicznych należy stwierdzić, iż
aktualny sposób podziału środków nie spełnia sta-
wianych oczekiwań, gdyż powoduje dysproporcje
w możliwościach finansowych poszczególnych od-
działów wojewódzkich funduszu. W Ministerstwie
Zdrowia opracowywany jest obecnie projekt zmian
legislacyjnych w ww. zakresie. Po przygotowaniu pro-
pozycji tych zmian możliwe będzie przedstawienie
szczegółowej informacji.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
892
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie podjęcia działań w zakresie zmiany
decyzji dotyczącej „Programu rozwoju Sił
Zbrojnych RP w latach 2009–2018” (9452)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Bogdana Bojki w sprawie
podjęcia działań w zakresie zmiany decyzji dotyczą-
cej „Programu rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach
2009–2018” (SPS-023-9452/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W najbliższych latach główny wysiłek w obszarze
logistyki, zgodnie z obecnie obowiązującymi doku-
mentami planistycznymi, w tym z przyjętymi w bie-
żącym roku dwoma aneksami do „Programu rozwo-
ju Sił Zbrojnych RP w latach 2007–2012”, zostanie
ukierunkowany na zapewnienie Siłom Zbrojnym
Rzeczypospolitej Polskiej zdolności do realizacji misji
i zadań w okresie pokoju, kryzysu i wojny w układzie
narodowym, a także wielonarodowym.
Docelowo system zabezpieczenia logistycznego
posiadać będzie między innymi zdolności w zakresie
zabezpieczenia potrzeb funkcjonowania wojsk w miej-
scu ich stacjonowania i opierać się będzie na zrejoni-
zowanym oraz zmodernizowanym stacjonarnym po-
tencjale regionalnych baz logistycznych. Zostanie to
osiągnięte przez zoptymalizowanie i dostosowanie
składów materiałowych do wielkości przechowywa-
nych środków zaopatrzenia.
Kryteria decydujące o perspektywiczności rejono-
wych baz materiałowych oraz baz materiałowo-tech-
nicznych wraz z podporządkowanymi im składami
materiałowymi to, oprócz zabezpieczenia potrzeb
funkcjonowania wojsk w rejonie odpowiedzialności
i zadań operacyjnych, także:
— stan utrzymania obiektów, ich struktura
i utechnicznienie;
— sieć i jakość wewnętrznych dróg manewrowych
oraz bocznic kolejowych w składach materiało-
wych;
— dostosowanie do wymogów w zakresie ochrony
obiektów i przepisów przeciwpożarowych;
— dostosowanie do przepisów ochrony środowiska
naturalnego;
— potrzeby modernizacyjne i wielkość niezbęd-
nych nakładów finansowych;
— koszty utrzymania.
Uwzględniając powyższe, w bieżącym roku wyda-
łem dwa zarządzenia, stanowiące aneksy do „Progra-
mu rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w latach 2007–2012”, które objęte zostały klauzulą
„poufne” (zarządzenie nr Pf-5/MON ministra obrony
narodowej z dnia 16 kwietnia 2009 r. w sprawie
zmian w „Programie rozwoju Sił Zbrojnych RP
w latach 2007–2012” oraz zarządzenie nr Pf-7/MON
z dnia 27 maja 2009 r. w sprawie zmian w „Progra-
mie rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach 2007–2012”).
Przewidują one sformowanie czterech regionalnych
baz logistycznych na bazie rozformowywanych ośmiu
rejonowych baz materiałowych (w tym 5. Regionalnej
Bazy Materiałowej w Nowogrodzie Bobrzańskim)
i dwóch baz materiałowo-technicznych.
W celu realizacji powyższych zamierzeń, w Szta-
bie Generalnym Wojska Polskiego podjęto działania
organizacyjne mające na celu rozformowanie (w la-
tach 2010–2012) Komendy 5. Rejonowej Bazy Mate-
riałowej i włączenie jej składników w struktury
4. Regionalnej Bazy Logistycznej, przy zachowaniu
ciągłości funkcjonowania istniejącej jednostki woj-
skowej – składu materiałowego w Nowogrodzie Bo-
brzańskim.
Niezależnie od powyższego chciałbym zapew-
nić, że decyzje dotyczące zamierzeń restruktury-
zacyjnych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej uwzględniają także aspekt społeczny. Jedno-
cześnie muszę przyznać, iż potrzeba racjonalizacji
działalności i uwarunkowania ekonomiczne są czę-
sto argumentem przesądzającym o przyjętych roz-
wiązaniach.
Ponadto pragnę podkreślić, że w przypadku zmian
etatowych, w tym ewentualnych zwolnień pracowni-
ków wojska, wszelkie przedsięwzięcia będą prowa-
dzone zgodnie z procedurami zawartymi w ustawie
z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, ze zm.).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych, tj. zmiany
wysokości kwoty uprawniającej daną rodzinę
lub osobę uczącą się do zasiłku rodzinnego
oraz świadczenia pielęgnacyjnego, a także
wprowadzenia zasady regularnego
waloryzowania tej kwoty (9453)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
12 maja br., znak: SPS-023-9453/09, dotyczące inter-
pelacji poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie po-
trzeby nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzin-
nych, tj. zmiany wysokości kwoty uprawniającej daną
rodzinę lub osobę uczącą się do zasiłku rodzinnego
oraz świadczenia pielęgnacyjnego, a także wprowa-

dzenia zasady regularnego waloryzowania tej kwoty,
uprzejmie wyjaśniam.
Bezsporna jest różna wysokość kryteriów docho-
dowych uprawniających do nabycia prawa do świad-
czeń rodzinnych, przysługujących na podstawie usta-
wy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach ro-
dzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.),
świadczeń z funduszu alimentacyjnego, przysługują-
cych na podstawie ustawy z dnia 7 września 2007 r.
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U.
z 2009 r. Nr 1, poz. 7, z późn. zm.), oraz świadczeń
z pomocy społecznej, o których mowa w ustawie
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.). Niemniej
jednak, choćby ze względu na odmienny charakter
świadczeń przyznawanych w ramach poszczególnych
systemów, zróżnicowanie kryterium dochodowego
jako jednego z warunków ich otrzymania ma uzasad-
nienie merytoryczne. Świadczenia rodzinne mają na
celu częściowe pokrycie wydatków związanych z utrzy-
maniem dziecka lub opieką nad niepełnosprawnym
członkiem rodziny. Świadczenia z funduszu alimen-
tacyjnego przysługują w sytuacji, gdy zobowiązany
do alimentacji rodzic nie wywiązuje się z ustalonego
obowiązku alimentacyjnego, wobec czego w jego za-
stępstwie płacone jest świadczenie. Natomiast upraw-
nienie do świadczeń z pomocy społecznej powstaje
w sytuacji wystąpienia ryzyka socjalnego albo zda-
rzenia losowego i ma na celu pomoc w przezwycięże-
niu trudnych sytuacji życiowych oraz zaspokojeniu
niezbędnych potrzeb bytowych osób lub rodzin nimi
dotkniętych. Należy również zwrócić uwagę na to, że
mimo iż świadczenia rodzinne jak i świadczenia
z funduszu alimentacyjnego są finansowane ze środ-
ków budżetu państwa, to pierwsze z nich są świad-
czeniami bezzwrotnymi, zaś do zwrotu wydatków
poniesionych na świadczenia z funduszu alimenta-
cyjnego zobowiązany jest dłużnik alimentacyjny.
W przypadku świadczeń z pomocy społecznej pomoc
materialna nie podlega zwrotowi, lecz w znacznym
stopniu jest finansowana ze środków własnych jed-
nostek samorządu terytorialnego, które w tych przy-
padkach samodzielnie mogą decydować o podniesie-
niu kryterium dochodowego.
Ustawa o świadczeniach rodzinnych przewiduje
tylko jedną formę zmiany wysokości kwot świadczeń
rodzinnych oraz kwot kryteriów dochodowych do
nich uprawniających, tj. określoną w art. 18 tejże
ustawy okresową weryfikację. Najbliższa weryfikacja
będzie miała miejsce 1 listopada 2009 r. W dniu 12 maja
2009 r. Rada Ministrów przyjęła propozycje weryfi-
kacji kwot świadczeń rodzinnych oraz kwot kryte-
riów dochodowych do nich uprawniających i przeka-
zała je do uzgodnień w ramach Trójstronnej Komisji
do Spraw Społeczno-Gospodarczych. Propozycje rzą-
du, w związku z trudną sytuacją budżetu państwa,
ograniczają się do zmian wskazanych w ustawie
o świadczeniach rodzinnych jako konieczne i przewi-
dują podwyższenie kwot zasiłku rodzinnego do po-
ziomu odpowiadającego 40% wartości koszyka żyw-
893
nościowego dla danej grupy wieku, ustalonego w ba-
daniach progu wsparcia dochodowego rodzin (WDR),
co wynika z art. 19 ust. 3 ustawy. Jednocześnie Rada
Ministrów proponuje pozostawienie na dotychczaso-
wym poziomie wysokości pozostałych świadczeń ro-
dzinnych oraz kwot kryteriów dochodowych. Prace
w ramach Komisji Trójstronnej nad uzgodnieniem
wysokości ww. kwot będą trwały do dnia 15 czerwca
2009 r. Ustalone ostatecznie kwoty świadczeń ro-
dzinnych oraz kwoty kryterium dochodowego zosta-
ną ogłoszone w terminie do dnia 15 sierpnia 2009 r.,
zaś zaczną obowiązywać od nowego okresu zasiłko-
wego, tj. od 1 listopada 2009 r.
Ponadto w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecz-
nej – w odpowiedzi m.in. na liczne petycje środowisk
opiekunów dzieci niepełnosprawnych, wymagających
szczególnej pielęgnacji – przygotowany został projekt
ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzin-
nych, który w dniu 22 maja 2009 r. został skierowany
pod obrady Komitetu Stałego Rady Ministrów. Pro-
ponuje się w nim m.in. zniesienie kryterium docho-
dowego warunkującego prawo do świadczenia pielę-
gnacyjnego, przysługującego osobie sprawującej bez-
pośrednią opiekę nad niepełnosprawnym członkiem
rodziny.
Wprowadzenie, obok ustawowej weryfikacji co
3 lata, corocznej waloryzacji kryteriów dochodowych
oraz wysokości świadczeń rodzinnych wskaźnikiem
cen towarów i usług konsumpcyjnych, w opinii resor-
tu pracy i polityki społecznej, jest niezasadne. Wskaź-
nik ten bowiem nie obejmuje – w przeciwieństwie do
badań progu wsparcia dochodowego rodzin (WDR),
stanowiących podstawę weryfikacji ww. kwot – wy-
łącznie wzrostu wydatków związanych z wychowy-
waniem dzieci.
Reasumując, uprzejmie informuję, że rząd nie pla-
nuje nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzinnych
w zakresie trybu zmiany wysokości świadczeń ro-
dzinnych i kryteriów dochodowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych, tj. zmiany sposobu
przyznawania zasiłku pielęgnacyjnego (9454)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 12 maja 2009 r.
dotyczące interpelacji poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy o świadcze-
894
niach rodzinnych, tj. zmiany sposobu przyznawania
zasiłku pielęgnacyjnego (SPS-023-9454/09), uprzej-
mie informuję:
Warunki nabywania prawa do zasiłku pielęgna-
cyjnego oraz dodatku pielęgnacyjnego są zbliżone.
Zasiłek pielęgnacyjny, określony w przepisach usta-
wy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach ro-
dzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.), przysługuje niepełnosprawnemu dziecku, oso-
bie niepełnosprawnej w wieku powyższej 16. roku
życia, jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym
stopniu niepełnosprawności, oraz osobie, która ukoń-
czyła 75 lat. Natomiast dodatek pielęgnacyjny, okre-
ślony w przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 535, z późn.
zm.), przysługuje osobie uprawnionej do emerytury
lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowi-
cie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzysten-
cji, albo ukończyła 75 lat życia.
Możliwość pobierania obu świadczeń jednocześnie
zdarza się w praktyce, gdy osoba nabyła prawo do
zasiłku pielęgnacyjnego z tytułu niepełnosprawno-
ści, a następnie, po uzyskaniu prawa do renty, czyli
uznaniu jej za całkowicie niezdolną do pracy, ZUS
przyznaje jej dodatek pielęgnacyjny. Przypadków ta-
kich nie zdarza się jednak wiele. Natomiast do mniej-
szości należą przypadki, gdy osoba pobierająca zasi-
łek pielęgnacyjny nabywa z racji ukończenia 75. roku
życia dodatek pielęgnacyjny. Warunkiem nabycia
prawa do dodatku jest bowiem prawo do renty lub
emerytury. Dlatego też w praktyce osoby niepełno-
sprawne, uznane przez orzecznika ZUS za całkowicie
niezdolne do pracy, nabywają jednocześnie prawo do
emerytury lub renty oraz prawo do dodatku pielęgna-
cyjnego, co ma miejsce na długo przed osiągnięciem
przez te osoby 75. roku życia.
Przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych wy-
kluczają możliwość pobierania obu tych świadczeń
jednocześnie. Zgodnie z art. 16 ust. 6 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych zasiłek pielęgnacyjny nie przy-
sługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyj-
nego. W oparciu o powyższą regulację osoby, które
nabyły prawo do dodatku pielęgnacyjnego, zwracają
pobrany za ten sam okres zasiłek pielęgnacyjny, sta-
nowiący w tym przypadku świadczenie nienależnie
pobrane. Wynika to z samej definicji nienależnie po-
branych świadczeń, określonej w art. 30 ust. l pkt l
ustawy o świadczeniach rodzinnych, zgodnie z którą
stanowią je m.in. świadczenia rodzinne wypłacone
pomimo zaistnienia okoliczności powodujących usta-
nie prawa do tych świadczeń. Praktyka organów
przyznających dodatek pielęgnacyjny jest różna
w tym zakresie – KRUS informuje zazwyczaj o przy-
znaniu dodatku pielęgnacyjnego urząd gminy wypła-
cający zasiłek pielęgnacyjny, a ZUS tego nie czyni.
Dlatego też zdarza się, że kwota nienależnie pobra-
nego zasiłku pielęgnacyjnego jest znaczna. W wyjąt-
kowych przypadkach, jeżeli zachodzą szczególnie
uzasadnione okoliczności dotyczące sytuacji rodziny,
urząd gminy, na mocy art. 30 ust. 9 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, może umorzyć kwotę nienależ-
nie pobranych świadczeń rodzinnych łącznie z odset-
kami w całości lub w części, odroczyć termin płatno-
ści albo rozłożyć na raty.
Problem związany z koniecznością zwracania
kwot nienależnie pobranego zasiłku pielęgnacyjnego
został przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
dostrzeżony. Obecnie rozważane jest wprowadzenie
regulacji umożliwiającej przekazywanie informacji
pomiędzy organami wypłacającymi te świadczenia
oraz wprowadzenie sposobu wzajemnego rozliczania
kwot nienależnie pobranych świadczeń bez koniecz-
ności nadmiernego angażowania w to świadczenio-
biorców.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Joanny
Skrzydlewskiej i Beaty Bublewicz
w sprawie zmiany zasad przeprowadzania
refundowanych badań mammograficznych
(9455)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pań posłanek Joanny Skrzydlewskiej oraz
Beaty Bublewicz, przesłanej przy piśmie Pana Mar-
szałka z dnia 12 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9455/
09), w sprawie zmiany zasad przeprowadzania refun-
dowanych badań mammograficznych, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Realizacja skryningu populacyjnego wczesnego
wykrywania raka piersi rozpoczęła się w roku 2006
i odbywa się na mocy ustawy z dnia 1 lipca 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Narodowy
program zwalczania chorób nowotworowych” (Dz. U.
Nr 143, poz. 1200, oraz z 2008 r. Dz. U. Nr 54,
poz. 325).
Do głównych celów „Narodowego programu zwal-
czania chorób nowotworowych” należy:
1) zahamowanie wzrostu zachorowań na nowo-
twory,
2) osiągnięcie średnich europejskich wskaźników
w zakresie wczesnego wykrywania nowotworów,
3) osiągnięcie średnich europejskich wskaźników
skuteczności leczenia,

4) stworzenie warunków do wykorzystania w prak-
tyce onkologicznej postępu wiedzy o przyczynach
i mechanizmach rozwoju nowotworów złośliwych,
5) utworzenie systemu ciągłego monitorowania
skuteczności zwalczania nowotworów w skali kraju
i w poszczególnych regionach kraju.
Na podstawie cyt. ustawy każdego roku minister
zdrowia zabezpiecza w swoim budżecie środki finan-
sowe w wysokości min. 250 000 tys. zł, z czego 10%
tej kwoty jest wydatkowane na działania profilak-
tyczne, jednym z nich jest „Populacyjny program
wczesnego wykrywania raka piersi”.
Realizacja programu przebiega na zasadzie wza-
jemnej współpracy podmiotów go finansujących,
tj. Ministerstwa Zdrowia, które finansuje organiza-
cję i logistykę działań profilaktycznych oraz Narodo-
wego Funduszu Zdrowia finansującego świadczenia
w przedmiotowym zakresie.
Zaproponowane i wdrożone w ramach „Narodo-
wego programu zwalczania chorób nowotworowych”
zadanie pn. „Populacyjny program wczesnego wy-
krywania raka piersi” zakłada realizację bezpłatnych
badań przesiewowych w kierunku wykrywania raka
piersi wykonywanych w sposób powtarzalny co dwa
lata u kobiet z grupy wiekowej 50–69 lat, które za-
praszane są do uczestnictwa w programie listownie.
Ponadto w ramach ww. zadania realizowana jest kon-
trola jakości badań mammograficznych, połączona
ze szkoleniami kadry specjalistycznej wykonującej
badania oraz działania medialne popularyzujące pro-
gram i zachęcające kobiety do korzystania z bezpłat-
nych badań.
Odnosząc się do propozycji rozszerzenia grup wie-
kowych kobiet obejmowanych programem, przywo-
łam opinię prof. Macieja Krzakowskiego, konsultan-
ta krajowego w dziedzinie Onkologii Klinicznej, któ-
ra jest tożsama ze stanowiskiem Rady ds. Zwalczania
Chorób Nowotworowych.
Wskazanie w programie realizowanym w Polsce
grupy wiekowej kobiet między 50 i 69 rokiem życia
wynika z faktu najwyższego ryzyka zachorowania na
raka piersi w przedmiotowej grupie. Prowadzenie
przesiewowych badań mammograficznych w wymie-
nionej grupie znamiennie obniża ryzyko zgonu z po-
wodu raka piersi o ok. 30% (obniżenie ryzyka w po-
zostałych grupach wiekowych jest znacznie niższe).
Zaproponowany schemat funkcjonowania progra-
mu przed wdrożeniem go do realizacji został pozy-
tywnie zaopiniowany również przez Radę ds. Zwal-
czania Chorób Nowotworowych. Ponadto należy do-
dać, że zarówno grupy wiekowe, jak i częstotliwość
wykonywanych w ramach programu badań mammo-
graficznych są zgodne z zaleceniami Komisji Euro-
pejskiej z dnia 5 maja 2003 r. w sprawie badań prze-
siewowych raka 2003/0093 (CNS). Wybór takich
a nie innych wskazań potwierdzony został względa-
mi epidemiologicznymi, wskazującymi na najwyższe
ryzyko umieralności i zachorowalności z powodu
raka piersi w tej grupie wiekowej. Ponadto uzasad-
nione jest to względami medycznymi i ekonomiczny-
895
mi, m.in. takimi jak: duża czułość i swoistość mam-
mografii wykonywanych w tej grupie wieku oraz
korzystny wskaźnik koszt/efekt.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że osoby, które
nie mieszczą się w określonych w programie gru-
pach wiekowych, również mają prawo do bezpłat-
nych badań mammograficznych w ramach ubezpie-
czenia zdrowotnego. Skierowanie na takie badania
wystawia lekarz podstawowej opieki zdrowotnej lub
specjalista.
Mając powyższe na uwadze, w najbliższym czasie
nie przewiduje się zmiany przedmiotowej grupy wie-
kowej.
W ramach „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych” zadania pn. „Populacyjny
program wczesnego wykrywania raka piersi” Rada ds.
zwalczania chorób nowotworowych rekomendowała
realizację według wyżej wskazanego schematu orga-
nizacyjnego wyłącznie bezpłatnych badań mammo-
graficznych. Zwracam uwagę na fakt, że każde rozsze-
rzenie pakietu proponowanych do wykonania w ra-
mach programu badań rodzi kolejne skutki finansowe
dla programu. Planując założenia programowe, wy-
bierano zatem najbardziej optymalne merytorycznie
i możliwe do sfinansowania rozwiązania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie polskich elektrowni wiatrowych
(9456)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Krystyny Łybackiej, poseł na Sejm
RP, znak: SPS-023-9456/09, przekazaną przy piśmie
sekretarza stanu w KPRM, pana Sławomira Nowaka
z dnia 15 maja 2009 r., znak: DSPA-4810-2387/09,
w sprawie polskich elektrowni wiatrowych, uprzej-
mie informuję i wyjaśniam.
Zgodnie z art. 3 pkt 3 projektu ustawy o zmianie
ustawy Prawo budowlane, ustawy o planowaniu i za-
gospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych in-
nych ustaw z dnia 27 maja 2009 r. budowlą są części
budowlane elektrowni wiatrowych. Tym samym
przepisów ustawy Prawo budowlane nie stosuje się
do części elektrowni wiatrowych niebędących ich czę-
ściami budowlanymi, takich jak rotor czy generator
896
elektrowni wiatrowej. Powyższe zostało potwierdzo-
ne w przepisie art. 2 ust. 1 pkt 7 projektu ustawy.
W związku z powyższym wyrażam głęboką na-
dzieję, że wprowadzone zmiany zniweczą obawy in-
westorów dotyczące ewentualnych konsekwencji po-
datkowych wynikających z poprzednio projektowa-
nego zapisu w kwestii elektrowni wiatrowych i w naj-
bliższej perspektywie w sposób pozytywny wpłyną
na rozwój energetyki wiatrowej w Polsce.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie wypowiedzenia
przez Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
porozumienia obowiązującego od 2002 r.
dotyczącego opieki dydaktycznej
nad specjalnością: język angielski
w Nauczycielskim Kolegium Języków Obcych
w Przemyślu (9458)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie wypowiedzenia przez Uniwersytet Jagiel-
loński porozumień o opiece naukowo-dydaktycznej
wobec nauczycielskich kolegiów języków obcych
(nr SPS-023-9458/09), pragnę poinformować, iż nie-
zwłocznie po otrzymaniu informacji o dokonywaniu
wypowiedzeń Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego zwróciło się do władz uczelni z prośbą o za-
jęcie stanowiska w sprawie. Jednocześnie wystąpi-
łam do rektorów szkół wyższych z apelem o nieobcią-
żanie skutkami rozwiązywanych porozumień obec-
nych słuchaczy kolegiów.
W wyniku podjętych działań Ministerstwo Nauki
i Szkolnictwa Wyższego otrzymało zapewnienie rek-
tora Uniwersytetu Jagiellońskiego o kontynuowaniu
opieki nad wszystkimi kolegiami do czasu zakończe-
nia cyklu kształcenia przez ich obecnych słuchaczy
I, II, i III roku.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż dostrzeże-
nie wspomnianych problemów przyczyniło się do po-
wstania z inicjatywy posłów projektu ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.), który skierowany
został do Pana Marszałka. W projekcie, którego
pierwsze czytanie już się odbyło, określono warunki
oraz tryb włączania do uczelni publicznych kolegiów
nauczycielskich, nauczycielskich kolegiów języków
obcych, kolegiów pracowników służb społecznych,
a także publicznych szkół pomaturalnych, przy za-
chowaniu dokonań i dorobku kolegiów w dobrym
przygotowywaniu praktycznym do zawodu nauczy-
ciela i pracownika socjalnego oraz przy wykorzysta-
niu dobrych doświadczeń z ich działalności.
Wyrażam nadzieję, iż podjęte działania umożliwią
aktualnym słuchaczom kolegiów ukończenie cyklu
kształcenia na dotychczasowych zasadach, bez nara-
żania ich słuchaczy na rozczarowanie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie emisji w telewizji
oraz innych mediach reklam
szkodliwych produktów spożywczych (9459)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Rzymełki (sygn. SPS-023-
-9459/09) w sprawie emisji w telewizji oraz innych
mediach reklam szkodliwych produktów społecznych,
uprzejmie przekazuję stosowne informacje.
Kwestia szkodliwości spożywania przez młodzież
żywności ubogiej w wartości odżywcze, a bogatej
w sól, cukier i tłuszcz, czyli tzw. junk food, jest do-
strzegana zarówno przez prawodawstwo europejskie,
jak i krajowe. W związku z powyższym podejmowane
są działania mające na celu zmniejszenie spożywania
przedmiotowej żywności przez młodzież. Jednym
z postulowanych rozwiązań w przedmiotowym za-
kresie jest wprowadzenie ograniczeń dotyczących
reklam niezdrowej żywności w środkach masowego
przekazu.
Dyrektywa z dnia 11 grudnia 2007 r. o audiowi-
zualnych usługach medialnych w art. 3a stanowi, iż
państwa członkowskie i Komisja zobowiązane są do
zachęcania dostawców usług audiowizualnych do
opracowania sposobów postępowania wobec handlo-
wych przekazów audiowizualnych towarzyszących
audycjom dla dzieci lub będących elementem tych
audycji i stanowiących reklamę artykułów żywno-
ściowych lub napojów, które zawierają składniki od-
żywcze i substancje o działaniu odżywczym lub fizjo-
logicznym, zwłaszcza takie jak tłuszcze, kwasy tłusz-

czowe trans, sól/sód i węglowodany niezalecane
w nadmiernych ilościach w codziennej diecie.
Obecnie w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa
Narodowego prowadzone są prace dotyczące imple-
mentacji ww. dyrektywy do polskiego porządku
prawnego. W trakcie prac wzięte pod rozwagę zosta-
ną także kwestie dotyczące reklam tzw. junk food.
W chwili obecnej nie zapadły jednak żadne decyzje
dotyczące przedmiotowej kwestii. Jednocześnie
uprzejmie informuję, iż państwa członkowskie zo-
stały zobowiązane do implementowania dyrektywy
o audiowizualnych usługach medialnych do dnia
19 grudnia 2009 r.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż samo ograni-
czenie reklam tzw. junk food w środkach masowego
przekazu nie rozwiąże problemu zwiększającej się
liczby otyłych osób. Stosowne wydaje się podjęcie
działań mających na celu podnoszenie świadomości
na temat skutków spożywania niezdrowej żywności,
a także promujących zdrowy styl życia.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aleksandry Natalli-Świat
w sprawie realizacji budowy autostrady A1
na odcinku Nowe Marzy – Toruń (9460)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 maja 2009 r., znak: SPS-023-9460/09,
przy którym przekazano interpelację pani poseł
Aleksandry Natalli-Świat w sprawie budowy auto-
strady A1 na odcinku Nowe Marzy – Toruń uprzej-
mie informuję.
Przedmiotowy odcinek realizowany jest w syste-
mie partnerstwa publiczno-prywatnego, w drodze
umowy koncesyjnej przez spółkę GTC SA. W syste-
mie tym część ryzyka związanego w inwestycją na
etapie przygotowania do budowy, budowy oraz eks-
ploatacji przejmuje partner prywatny. Umowa z wy-
konawcą dla wszystkich pododcinków podpisana zo-
stała 30 września 2008 r.
Odpowiadając na pierwsze pytanie, wyjaśniam, iż
wszelkie niezbędne decyzje administracyjne zostały
już dla omawianego odcinka wydane. W szczególno-
ści należy wskazać na decyzje o pozwoleniu na budo-
897
wę, których uzyskanie pozwala na prowadzenie robót
budowlanych, a które zostały wydane:
1) dnia 25 stycznia 2008 r. dla pododcinka węzeł
Nowe Marzy – węzeł Grudziądz,
2) dnia 31 stycznia 2008 r. dla pododcinka węzeł
Grudziądz – węzeł Lisewo,
3) dnia 8 lutego 2008 r. dla pododcinka węzeł Li-
sewo – węzeł Lubicz,
4) dnia 2 kwietnia 2008 r. dla pododcinka węzeł
Lubicz – węzeł Czerniewice (bez węzła).
Zgodnie z zapisami umowy koncesyjnej oddanie
do użytku przedmiotowego odcinka przewidziane
jest na koniec 2011 r. Aktualnie nie przewiduje się
renegocjacji umowy w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zasad umieszczania w domach
opieki społecznej osób dotkniętych
chorobą psychiczną (9462)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
zasad umieszczania w domach opieki społecznej osób
dotkniętych chorobą psychiczną, uprzejmie informu-
ję, że przepisy art. 38 i art. 39 ustawy z dnia 19 sierp-
nia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U.
Nr 111, poz. 535, ze zm.) przewidują możliwość
umieszczenia w domu pomocy społecznej osoby chorej
psychicznie lub upośledzonej umysłowo, która nie jest
zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życio-
wych i nie ma możliwości korzystania z opieki innych
osób oraz potrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, lecz
nie wymaga leczenia szpitalnego, może nastąpić je-
dynie za zgodą tej osoby lub jej przedstawiciela usta-
wowego. W przypadku braku takiej zgody, przy wy-
stępowaniu określonych ustawowo przesłanek, o ta-
kim pobycie orzeka sąd opiekuńczy. Oceny ich istnie-
nia sąd orzekający dokonuje po zbadaniu konkretne-
go stanu faktycznego w każdej sprawie. Obowiązują-
ce w procedurze cywilnej gwarancje procesowe są na
tyle wystarczające, że nie ma potrzeby doprecyzowa-
nia omawianych przesłanek, zwłaszcza jeżeli zważy
się na ich jednoznaczne brzmienie i zakres.
Kwestię składu sądu regulują przepisy Kodeksu
postępowania cywilnego. Przepis art. 47 § 1 tego ko-
deksu jako zasadę wprowadza skład jednoosobowy
898
w pierwszej instancji, a zatem również do spraw roz-
poznawanych w trybie omawianej ustawy. Podkreślić
należy, że rozpoznawanie sprawy w składzie jedno-
osobowym nie oznacza braku rzetelności ze strony
organu orzekającego. Podobny pogląd prawny został
wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 18 grud-
nia 1968 r. (III CZP 119/68), zgodnie z którym nie
ma składu gorszego czy lepszego, jest tylko skład
zgodny lub sprzeczny z przepisami prawa.
Zresztą w sprawach prowadzonych w trybie oma-
wianej ustawy, skład kolegialny (trzech sędziów za-
wodowych) orzeka w postępowaniu odwoławczym
w przypadku wniesienia apelacji.
Odrębną kwestią są poruszone w interpelacji za-
gadnienia związane z obligatoryjną pomocą prawną
dla osoby, której postępowanie dotyczy bezpośrednio.
Należy zauważyć, że przepis art. 48 tej ustawy prze-
widuje możliwość ustanowienia przez sąd dla takiej
osoby adwokata z urzędu, nawet bez złożenia wnio-
sku, jeżeli osoba ta ze względu na stan zdrowia psy-
chicznego nie jest zdolna do jego złożenia, a sąd uzna
jego udział w sprawie za potrzebny. Użycie przez
ustawodawcę zwrotu „sąd może” nie powinno ozna-
czać dowolności, gdy okaże się, że strona nie może
sama bronić swoich praw.
Dotychczas do Ministerstwa Sprawiedliwości nie
napływały sygnały wskazujące na konieczność wpro-
wadzenia obligatoryjnej ochrony prawnej dla osoby,
której postępowanie dotyczy bezpośrednio. Minister-
stwo nie posiada także danych dotyczących ilości
spraw, w których odnotowano, jak często osoba
umieszczana w domu pomocy społecznej nie jest re-
prezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.
Dopiero analiza informacji, o które zwrócono się do
prezesów sądów okręgowych, pozwoli na dokonanie
oceny skali zjawiska. Orzeczenie sądu o umieszcze-
niu osoby w domu pomocy społecznej bez jej zgody
lub jej przedstawiciela ustawowego jest radykalnym
środkiem opiekuńczym.
Dostrzegając zatem wagę problemu, ministerstwo
rozważa potrzebę podjęcia ewentualnych działań le-
gislacyjnych zmierzających do zmiany przepisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie likwidacji abonamentu
radiowo-telewizyjnego (9463)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Henryka Siedlaczka w sprawie
likwidacji abonamentu radiowo-telewizyjnego (sygn.
SPS-023-9463/09), uprzejmie przekazuję stosowne
informacje.
Z inicjatywy ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego 18 czerwca 2008 r. powołany został zespół
ekspertów pod kierownictwem prof. Tadeusza Ko-
walskiego, który przygotował projekt całościowych
rozwiązań dotyczących mediów publicznych, w tym
rozwiązań dotyczących sposobu ich finansowania,
które mogłyby zapewniać wypełnianie misji publicz-
nej przez media publiczne. Propozycje przygotowane
przez zespół ekspertów przewidywały wprowadzenie
licencji programowych, a także wyodrębnienie od-
działów Telewizji Polskiej SA.
Projekt ustawy o zadaniach publicznych w dzie-
dzinie usług medialnych, który jest przedmiotem in-
terpelacji pana posła, został przygotowany i złożony
przez grupę posłów Platformy Obywatelskiej, Pol-
skiego Stronnictwa Ludowego i Lewicy. Przedmioto-
wy projekt nie był bezpośrednią kontynuacją założeń
przygotowanych dla ministra kultury i dziedzictwa
narodowego, poruszał jednak część zawartych w nim
kwestii.
Zgodnie z uzasadnieniem przedstawionym przez
posłów wnioskodawców ustawa wprowadzić ma nowy
instrument realizacji zadań publicznych w dziedzinie
usług medialnych, którym ma być licencja programo-
wa. Licencja programowa ma określać wykaz zadań
powierzanych dostawcy usług medialnych w ramach
poszczególnych programów oraz innych usług me-
dialnych, z jednoczesnym przyznaniem przez Krajo-
wą Radę Radiofonii i Telewizji środków z Funduszu
Zadań Publicznych na realizację tych zadań.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
właściwym adresatem pytań zawartych w interpela-
cji pana posła wydaje się być grupa posłów wniosko-
dawców, która przygotowała i wniosła do Marszałka
Sejmu RP projekt ustawy o zadaniach publicznych
w dziedzinie usług medialnych.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie ulg podatkowych (9464)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 18 maja br. (SPS-023-
-9464/09) wystąpienie pana posła Henryka Siedlacz-
ka z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie ulg podatkowych
„związanych z oszczędzaniem na emeryturę oraz po-
wszechnej ulgi na zakup leków”, uprzejmie informu-
ję, iż obecnie Ministerstwo Finansów nie planuje
zmian przepisów ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych dotyczących wyprowadzenia nowych
odliczeń od dochodu i podatku.
Realizując założenia polityki finansowej państwa,
utrzymano uchwaloną w 2006 r.*) dwustopniową ska-
lę podatkową. Zastąpienie od 1 stycznia 2009 r. trzy-
stopniowej skali podatkowej dwustopniową, ze staw-
kami podatku 18% i 32% oraz progiem dochodu
w wysokości 85 528 zł, wpłynie na zmniejszenie ob-
ciążeń fiskalnych podatników, ale równocześnie spo-
woduje zmniejszenie wpływów do budżetu, i to w spo-
sób znaczący, bo w roku budżetowym 2009 jest to
kwota rzędu 8 mld zł.
Odnosząc się do propozycji pana posła, należy
zwrócić uwagę na fakt, iż nie przedstawił pan zasad,
na jakich miałaby działać „ulga związana z oszczę-
dzaniem na emeryturę oraz powszechna ulga na za-
kup leków”. Jeżeli ulgi te opierałyby się na możliwo-
ści odliczenia poniesionych wydatków od dochodu lub
podatku, to ich realizacja „kosztowałaby” budżet
państwa kolejne miliardy złotych.
Należy także pamiętać, że obecnie obowiązujące
przepisy podatku dochodowego przewidują preferen-
cje dla osób oszczędzających na cele emerytalne,
przykładowo zwolnione od podatku są dochody uzy-
skane w ramach prowadzonego indywidualnego kon-
ta emerytalnego, pracowniczych programów emery-
talnych oraz z umów ubezpieczenia zawartych
w ramach funduszy emerytalnych.
W przypadku obowiązkowych ubezpieczeń eme-
rytalnych zapłacone składki podlegają odliczeniu od
dochodu, tym samym obniżają wysokość podatku
w danym okresie rozliczeniowym.
Obecna sytuacja gospodarcza powoduje, iż rząd
dąży do ograniczenia wydatków z budżetu państwa.
Zatem nie jest możliwe dalsze zmniejszanie wpły-
wów, co niewątpliwie miałoby miejsce w przypadku
*) art. 1 pkt 28 lit. a ustawy z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588).
899
rozważania możliwości wprowadzenia propozycji
przedstawionych w wystąpieniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie barier prawnych związanych
z przerejestrowaniem pojazdu nabytego
za granicą (9465)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 maja 2009 r. nr SPS-
-024-9465/09 interpelacją skierowaną przez pana
Henryka Siedlaczka, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, do pana Jana Vincent Rostowskiego, mini-
stra finansów, w sprawie barier prawnych związa-
nych z przerejestrowaniem pojazdu nabytego za gra-
nicą uprzejmie przedstawiam wyjaśnienia w kwe-
stiach poruszonych w ww. interpelacji należących do
właściwości ministra finansów.
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 918/83 z dnia
28 marca 1983 r. ustanawiające wspólnotowy system
zwolnień celnych (Dz. Urz. WE nr L 105 z 23.4.1983,
z późn. zm.) stanowi, że zwolnione z należności cel-
nych przywozowych jest mienie osobiste przywożone
przez osoby fizyczne przenoszące swoje miejsce za-
mieszkania z państwa trzeciego na obszar celny
Wspólnoty.
„Mienie osobiste” oznacza każde mienie przezna-
czone na własny użytek osób zainteresowanych lub
do zaspokojenia potrzeb ich gospodarstw domowych.
Mienie osobiste tworzą w szczególności:
— majątek ruchomy gospodarstwa domowego,
— rowery i motocykle, prywatne pojazdy mecha-
niczne i przyczepy do nich, przyczepy campingowe,
łodzie wycieczkowe i prywatne samoloty.
Dobytek gospodarstwa domowego właściwy dla
zwykłych potrzeb rodziny, zwierzęta domowe i zwie-
rzęta wierzchowe, jak również przenośne instrumen-
ty i sprzęt potrzebny do wykonywania przez osobę
zainteresowaną rzemiosła lub zawodu, również sta-
nowią „mienie osobiste”. Mienie osobiste nie może
mieć takiego charakteru bądź ilości, która wskazy-
wałaby, że jest przywożone w celach handlowych.
Zwolnienie celne określone w przepisach wspól-
notowych jest przyznawane, co do zasady, tylko oso-
bom, których miejsce zamieszkania znajdowało się
poza obszarem Wspólnoty nieprzerwanie przez
okres 12 miesięcy. Jest ono ograniczone do mienia
osobistego, które:
900
a) z wyjątkiem szczególnie uzasadnionych okolicz-
ności pozostawało w posiadaniu oraz, w przypadku
towarów nieprzeznaczonych do konsumpcji, było
używane przez osobę zainteresowaną w jej poprzed-
nim miejscu zamieszkania przez co najmniej sześć
miesięcy przed datą, w której osoba zainteresowana
przestała zamieszkiwać w państwie trzecim, które
opuściła;
b) jest przeznaczone do użytku w takim samym
celu w nowym miejscu zamieszkania.
W odniesieniu do prywatnych pojazdów samocho-
dowych dokumentem potwierdzającym używanie po-
jazdu w poprzednim miejscu zamieszkania przez oso-
bę przesiedlającą się przez okres sześciomiesięczny
będzie np. dowód rejestracyjny pojazdu wystawiony
na nazwisko tej osoby.
Przepisy prawa celnego z zakresu zwolnień cel-
nych nie stanowią o konieczności wymeldowania się
z miejsca zamieszkania w państwie trzecim ani ko-
nieczności zameldowania się w kraju w celu skorzy-
stania ze zwolnienia z należności celnych przywozo-
wych towarów wchodzących w skład tzw. mienia
przesiedlenia. Warunkiem jest udowodnienie przez
osobę zainteresowaną, iż przeniosła ona swoje miej-
sce zamieszkania z państwa trzeciego na obszar cel-
ny Wspólnoty, przy czym pod pojęciem „miejsce za-
mieszkania” należy rozumieć tzw. centrum życiowe,
tj. miejsce, w którym koncentrują się sprawy życio-
we osoby, miejsce, w którym osoba zwykle przebywa
i w którym prowadzi gospodarstwo domowe.
Nie istnieje określony przepisami prawa celnego
katalog dokumentów, które osoba zainteresowana
winna przedłożyć organowi celnemu w celu skorzy-
stania ze zwolnienia z należności celnych mienia oso-
bistego. Niemniej jednak w celu udokumentowania
co najmniej dwunastomiesięcznego okresu zamiesz-
kiwania poza Wspólnotą osoba przesiedlająca się
z kraju trzeciego musi przedstawić organowi celnemu
wszelkie wiarygodne dokumenty potwierdzające ten
fakt, np. zaświadczenie konsularne, wizę, umowę
o pracę, umowę najmu mieszkania itp.
Kwestie zwolnień od akcyzy samochodów osobo-
wych zostały uregulowane w art. 110–112 ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2009 r. Nr 2, poz. 11).
Z uwagi na brak wskazania w interpelacji, czy
samochód jest przywożony z terytorium państwa
członkowskiego czy też z terytorium państwa trze-
ciego, zastosowanie może znaleźć art. 110 ustawy,
który reguluje kwestie zwolnień od akcyzy samocho-
dów osobowych przywożonych przez osobę fizyczną
przybywającą na terytorium kraju na pobyt stały lub
powracającą z czasowego pobytu z terytorium pań-
stwa członkowskiego albo też art. 112 ustawy, który
reguluje kwestie zwolnień od akcyzy samochodów
osobowych przywożonych z państw trzecich.
W obu tych przepisach został określony warunek
użytkowania samochodu osobowego (użytek osobi-
sty) przez okres co najmniej 6 miesięcy przed zmianą
miejsca pobytu i przedstawienia naczelnikowi urzę-
du celnego dowodu potwierdzającego spełnienie tego
warunku. Żaden z tych przepisów nie określa za-
mkniętego katalogu dokumentów, które potwierdza-
ją fakt osobistego użytkowania samochodu przez
okres co najmniej 6 miesięcy przed zmianą miejsca
pobytu. W związku z tym każdy dokument przedsta-
wiony przez osobę ubiegającą się o zwolnienie, który
w sposób dostateczny potwierdza spełnienie ww. wa-
runku, będzie stanowił podstawę do zastosowania
zwolnienia. Żądanie przedłożenia dokumentu wymel-
dowania, co do zasady, nie znajduje uzasadnienia,
ponieważ pojęcie miejsca stałego pobytu (art. 110 ust. 8)
nie jest związane z obowiązkiem meldunkowym,
w związku z tym możliwe jest posiadanie miejsca sta-
łego pobytu w danym kraju pomimo braku w nim
zameldowania (na marginesie można wspomnieć, iż
w niektórych krajach nie występuje obowiązek mel-
dunkowy, np. w Anglii).
W związku z tym nie ma podstaw do żądania do-
kumentu wymeldowania, jeśli wnioskodawca przed-
kłada inne dokumenty, na podstawie których można
ustalić spełnienie ww. warunku.
Wyrażam nadzieję, iż przedstawione powyżej in-
formacje uzna Pan Marszałek i Pan Poseł za wyczer-
pujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Cymańskiego
w sprawie możliwości nabywania
przez właścicieli ośrodków wypoczynkowych
ziemi najmowanej pośrednio
od Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych
(9467)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
18 maja 2009 r., znak: SPS-023-9467/09, interpelację
posła Tadeusza Cymańskiego w sprawie możliwości
nabywania przez właścicieli ośrodków wypoczynko-
wych gruntów najmowanych od Lasów Państwo-
wych, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Wspomniany w interpelacji problem nabywania
gruntów przez właścicieli ośrodków wypoczynko-
wych jest mi dobrze znany, ponieważ podnoszony jest
w wystąpieniach poselskich jak również przedstawi-
cieli jednostek samorządowych, a także bezpośrednio
przez użytkowników ośrodków.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 września
1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, ze
zm.) Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Pań-
stwowe jest państwową jednostką organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej, reprezentującą
Skarb Państwa w zakresie zarządzanego mienia
(art. 32 ust. 1 ww. ustawy). W ramach sprawowane-
go zarządu Lasy Państwowe m.in. gospodarują
gruntami i innymi nieruchomościami (art. 4 ust. 3
ustawy). Odbywa się to w sposób ściśle określony
przepisami ww. ustawy (rozdz. 6a: Gospodarowanie
mieniem Skarbu Państwa będącym w zarządzie La-
sów Państwowych).
Sprzedaż lasów, gruntów i innych nieruchomo-
ści będących w zarządzie Lasów Państwowych
może nastąpić na podstawie przepisów art. 38 usta-
wy o lasach i tylko w określonych przypadkach,
a mianowicie:
— zbywania udziałów lasów we współwłasno-
ściach;
— regulacji granicy polno-leśnej;
— nieprzydatności do prowadzenia gospodarki
leśnej;
— zmiany przeznaczenia gruntów na cele niele-
śne i nierolnicze;
— podyktowanych ważnymi względami gospodar-
czymi lub społecznymi, o ile nie narusza to interesu
Skarbu Państwa.
Ponadto sprzedaż ww. nieruchomości może na-
stąpić wyłącznie w drodze przetargu publicznego
(art. 38 ust. 4 ustawy). Zasady sprzedaży takich nie-
ruchomości reguluje rozporządzenie ministra śro-
dowiska z dnia 20 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przeprowadzania prze-
targu publicznego oraz sposobu i warunków prze-
prowadzania negocjacji cenowej w przypadku sprze-
daży lasów, gruntów i innych nieruchomości znaj-
dujących się w zarządzie Lasów Państwowych (Dz. U.
Nr 78, poz. 532).
Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o la-
sach nie przewidują prawa pierwszeństwa bądź pra-
wa pierwokupu gruntów przez dotychczasowych
dzierżawców. Natomiast aktualni właściciele ośrod-
ków wypoczynkowych najczęściej nie są zaintereso-
wani przetargową formą nabycia prawa własności,
ponieważ przetarg publiczny nie daje pełnej gwaran-
cji kupna dzierżawionych nieruchomości.
Należy w tym miejscu podkreślić, iż przepisy
ustawy o lasach nakładają na Lasy Państwowe obo-
wiązek przede wszystkim prowadzenia racjonalnej
gospodarki leśnej mającej na celu m.in. zachowanie
lasów i ich ochronę oraz powiększanie zasobów le-
śnych. Natomiast przepisy ustawy o lasach dotyczące
gospodarowania zarządzanym mieniem powinny słu-
żyć osiągnięciu tych celów.
Większość ośrodków wypoczynkowych zlokalizo-
wana jest z reguły nad jeziorami i wewnątrz kom-
pleksów leśnych. Również grunty, na których zloka-
lizowane są obiekty ośrodków, stanowią często grun-
ty leśne, ponieważ nie zostały wyłączone z produkcji
901
na podstawie przepisów o ochronie gruntów rolnych
i leśnych. Dlatego też ich ewentualne zbycie spowo-
dowałoby powstanie niekorzystnych dla gospodarki
leśnej enklaw obcej własności wśród gruntów Lasów
Państwowych, zakłócając istniejący ład przestrzen-
ny, co jest sprzeczne z zasadami prowadzenia racjo-
nalnej gospodarki leśnej.
Przedmiotowe grunty pod ośrodkami wypoczyn-
kowymi udostępnione są najczęściej na podstawie
wieloletnich umów najmu lub dzierżawy, które nale-
życie zabezpieczają interes Skarbu Państwa oraz
umożliwiają funkcjonowanie ww. ośrodków. Nato-
miast zbycie dzierżawionych gruntów nie leży w in-
teresie Lasów Państwowych, ponieważ pozbawi
Skarb Państwa możliwości realnego nadzoru nad
nadmierną rozbudową ośrodków i zwiększeniem licz-
by użytkowników. W konsekwencji może to zwięk-
szyć penetrację okolicznych lasów i wpłynąć nieko-
rzystnie na ich stan np. poprzez nadmierne zaśmie-
canie bądź stworzenie zagrożenia pożarowego.
W przypadku ośrodków wypoczynkowych Lasy
Państwowe są otwarte na umieszczanie w treści
umów dzierżawy bądź najmu stosownych zapisów
sankcjonujących ponoszenie nakładów na utrzyma-
nie i modernizację ośrodków oraz innych uzgodnień
biorących pod uwagę właściwe funkcjonowanie la-
sów. Szczegóły takich uwarunkowań mogą być jed-
nak uzgadniane tylko na szczeblu dzierżawca – wy-
dzierżawiający.
Z funkcjonowaniem ośrodków wypoczynkowych
na terenach leśnych związany jest brak pełnego ure-
gulowania prawnego, w tym głównie ujawnienia na-
niesień w powszechnej ewidencji gruntów, co stanowi
zaszłość z okresów powstawania ośrodków wypo-
czynkowych w latach 60–80. ub. wieku.
Pewien problem stanowi również powszechny
brak miejscowych planów zagospodarowania prze-
strzennego, a nawet jeżeli miejscowy plan obowiązu-
je, to często nie przewiduje on funkcji rekreacyjno-
-wypoczynkowej dla obszarów leśnych (Ls), na któ-
rych znajduje się większość ośrodków wypoczynko-
wych. Sytuacja taka utrudnia np. wyłączenie grun-
tów leśnych z produkcji na podstawie przepisów
o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Tylko spora-
dycznie są to tereny rekreacyjno-wypoczynkowe
oznaczane symbolem Bz.
W związku z tym uważam, że dalsze funkcjono-
wanie ośrodków wypoczynkowych może odbywać się
na dotychczasowych zasadach, tj. na podstawie wie-
loletnich umów najmu lub dzierżawy, natomiast
w przypadku konieczności dokonania remontów lub
modernizacji obiektów, niepowodujących wyłączenia
gruntów leśnych z produkcji, możliwe byłoby spisa-
nie odpowiednich aneksów do istniejących umów.
Lasy Państwowe deklarują w tej kwestii pełną otwar-
tość na rozmowy z użytkownikami przedmiotowych
ośrodków. Natomiast w przypadku rozbudowy ośrod-
ka powodującej konieczność wyłączenia gruntu le-
śnego z produkcji należałoby podjąć stosowne dzia-
łania zmierzające do przeznaczenia takiego gruntu
902
na cele nieleśne w miejscowym planie zagospodaro-
wania przestrzennego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że stanowisko Lasów
Państwowych wobec problemu poruszanego w inter-
pelacji posła Tadeusza Cymańskiego podyktowane
jest obowiązkiem prowadzenia racjonalnej gospodar-
ki leśnej oraz koniecznością dochowania należytej
staranności mającej na celu zabezpieczenie interesu
Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Michała Wojtkiewicza i Marka Polaka
w sprawie podatku ekologicznego
od samochodów (9469)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Nr SPS-023-9469/09 z dnia 18 maja br., przy którym
została przekazana interpelacja panów posłów Mi-
chała Wojtkiewicza i Marka Polaka w sprawie podat-
ku ekologicznego od samochodów, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż obecnie prowadzo-
ne są jedynie prace w zakresie analiz założeń do
ewentualnych zmian systemu opodatkowania samo-
chodów. Minister finansów jako odpowiedzialny za
finanse publiczne jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie do nowych rozwiązań
podatkowych mających na celu zapewnienie wpły-
wów budżetowych przy jednoczesnym uwzględnieniu
oddziaływania opodatkowania na środowisko i go-
spodarkę. W związku z tym, iż Ministerstwo Finan-
sów prowadzi jedynie analizy założeń do zmiany sys-
temu opodatkowania samochodów, kwoty podatku,
jakimi obciążeni mogliby być posiadacze samocho-
dów, nie są na dzień dzisiejszy znane. Stąd też infor-
macje prasowe wskazujące, iż posiadacze najstar-
szych pojazdów będą obciążeni podatkiem w wysoko-
ści 3 tys. zł, nie wynikają z założeń rządu, mają cha-
rakter spekulacji medialnych i należy je zdemento-
wać. Jednocześnie wskazać należy, iż mimo braku na
dzień dzisiejszy harmonizacji przedmiotowych prze-
pisów przez prawo wspólnotowe (jest jedynie projekt
dyrektywy w tym zakresie) zdaniem Komisji Euro-
pejskiej należy dążyć do zastępowania takich podat-
ków, jak polska akcyza, podatkiem pobieranym co-
rocznie, z uwzględnieniem jego ekologicznego cha-
rakteru promującego kupno samochodów o niskim
poziomie emisji CO2 oraz stabilność i klarowność
przedmiotowego systemu.
Informuję, iż państwa członkowskie tzw. starej
Unii Europejskiej wprowadziły – a część państw
członkowskich, które ostatnio przystąpiły do UE,
rozważa możliwość wprowadzenia – rozwiązania
uzależniające kwotę opodatkowania samochodów
w zależności od ich szkodliwości dla środowiska. Dla-
tego zasadne jest podejmowanie prac analitycznych,
aby być przygotowanym do dyskusji na forum unij-
nym w tym temacie.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną, ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd.
Reasumując, wyjaśniam, iż minister finansów ani
tym bardziej rząd nie podjął decyzji o zastąpieniu
podatku akcyzowego nowym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie opłat za świadczenia
przedszkoli publicznych (9470)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Wojciecha Kossakowskiego (SPS-023-
-9470/09) w sprawie opłat za świadczenia przedszko-
li publicznych, uprzejmie wyjaśniam:
Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572) nie za-
wiera delegacji dla ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania w zakresie ustalania zasad
wnoszenia opłat za przedszkola publiczne.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy
przedszkolem publicznym jest przedszkole, które pro-
wadzi bezpłatne nauczanie i wychowanie w zakresie
co najmniej podstawy programowej wychowania
przedszkolnego.
Dzienny czas pracy przedszkola ustalony przez
organ prowadzący na wniosek dyrektora przedszko-
la i rady przedszkola, w tym czas przeznaczony na
realizację podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego, jest nie krótszy niż 5 godzin dziennie (§ 10
ust. 2 pkt 1 załącznika nr 1 do rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów publicznego przed-

szkola oraz publicznych szkół – Dz. U. z 2001 r.
Nr 61, poz. 624, z późn. zm.).
Opłaty za świadczenia prowadzonych przez gminę
przedszkoli publicznych ustala rada gminy (art. 14
ust. 5 ustawy o systemie oświaty) z uwzględnieniem
art. 6 ust. 1 pkt 1, co oznacza, że z powyższej opłaty
za pobyt dzieci w przedszkolu publicznym wyłączone
jest nauczanie i wychowanie w zakresie podstawy
programowej, która jest realizowana w wymiarze mi-
nimum 5 godzin dziennie. Nauczanie i wychowanie
obejmujące realizację podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego jest bezpłatne. Rada gminy nie
może ustalać opłat za pobyt dziecka w przedszkolu
publicznym, jeżeli realizuje ono jedynie podstawę
programową.
Kompetencją rady jest jedynie ustalenie opłat za
świadczenia prowadzonych przez gminę przedszkoli
publicznych wykraczające poza podstawę programo-
wą. Wówczas należy szczegółowo wykazać, za jakiego
rodzaju świadczenie opłata jest żądana, co się na
opłacane świadczenie składa. Od rodziców można
więc pobierać opłaty np. za czas pobytu powyżej
5 godzin dziennie, za wyżywienie oraz zajęcia dodat-
kowe, które nie są objęte podstawą programową.
Powyższe stanowisko Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej potwierdza wyrok z dnia 30 maja 2007 r.
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocła-
wiu (IV SA/Wr 122/07), w którym stwierdza się, że:
„1. Rada gminy nie może ustalać w uchwale opłat
za pobyt dziecka w przedszkolu publicznym, jeżeli
realizuje ono jedynie podstawy programowe, gdyż
mieszczące się w tym zakresie świadczenia są bez-
płatne. Jednak w sytuacji, gdy minimum programo-
we wychowania przedszkolnego zostaje przekroczo-
ne, za świadczenia to minimum przekraczające usta-
la się opłatę. Niemniej jednak wówczas należy szcze-
gółowo wykazać, za jakiego rodzaju świadczenie
opłata jest żądana, co się na opłacane świadczenie
składa.
2. Brak wykazania przez organ uchwałodawczy,
że przedszkole prowadzi nauczanie i wychowanie po-
nad wymagane minimum programowe, czego konse-
kwencją jest ustalona w zaskarżonej uchwale opłata,
jest istotnym naruszeniem prawa”.
Zaprezentowane na wstępie stanowisko ministra
edukacji narodowej dotyczące zasad ustalania od-
płatności za usługi świadczone przez przedszkola pu-
bliczne zostało na jego wniosek przekazane w dniu
13 maja 2009 r. przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji wojewodom do wykorzystania w ra-
mach sprawowania nadzoru nad zgodnością z pra-
wem aktów prawa miejscowego uchwalanych przez
organy jednostek samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 21 maja 2009 r.
903
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie wysokości stawki podatku VAT
na pieluszki jednorazowe dla dzieci (9471)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak SPS-023-9471/09, z dnia 18 maja 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację posła na Sejm
RP pana Jana Religi w sprawie stawki podatku od
towarów i usług na pieluchy dziecięce, uprzejmie in-
formuję:
System VAT w ramach UE podlega harmonizacji,
co oznacza, iż państwa członkowskie zobowiązane są
do przestrzegania zgodności krajowych przepisów
w zakresie VAT z regulacjami wynikającymi z prawa
wspólnotowego (podstawą obowiązującego w UE sys-
temu VAT są przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej). Zgodnie z zapi-
sami ww. dyrektywy dostawa towarów i świadczenie
usług podlegające opodatkowaniu VAT są co do zasa-
dy opodatkowane według stawki podstawowej, nato-
miast państwa członkowskie mogą stosować obniżo-
ną stawkę VAT w odniesieniu do towarów i usług
wymienionych w załączniku III do ww. dyrektywy.
W poz. 3 załącznika III ww. dyrektywy zostały wy-
mienione produkty farmaceutyczne zwykle stosowa-
ne dla ochrony zdrowia, zapobiegania chorobom oraz
do celów medycznych i weterynaryjnych, łącznie
z produktami używanymi do celów antykoncepcyj-
nych oraz higieny osobistej. Decyzją parlamentu RP
wyrażoną w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podat-
ku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.
– art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 76 załącznika nr 3 do ww.
ustawy) dostawa pieluszek, wkładek do pieluch oraz
podobnych artykułów sanitarnych dla niemowląt
w Polsce oraz import i wewnatrzwspólnotowe naby-
cie takich towarów objęte są stawką obniżoną podat-
ku od towarów i usług.
Należy jednocześnie wyjaśnić, iż w wyniku pro-
wadzonych od lipca 2008 r. na forum UE prac doty-
czących stawek obniżonych VAT Rada Unii Europej-
skiej ds. gospodarczych i finansowych (Ecofin) w trak-
cie posiedzenia w dniu 10 marca 2009 r. osiągnęła
polityczne porozumienie, w ramach którego nie do-
szło do wyraźnego doprecyzowania poz. 3 z załączni-
ka III do dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzez
wyraźne objęcie nim pieluszek dziecięcych, o co wnio-
skowała w lipcu ub.r. Komisja Europejska). Nie zmie-
nia to jednak stosowanej przez Polskę oraz kilka in-
nych państw członkowskich interpretacji ww. prze-
pisu (tj. że pieluszki już obecnie należy zakwalifiko-
wać jako towary, o których mowa w obecnej poz. 3
załącznika III do ww. dyrektywy 2006/112/WE). Ar-
gumentacja ta pozostaje nadal aktualna.
904
Należy również zaznaczyć, iż w prowadzonej dys-
kusji na forum Unii Europejskiej Polska wyrażała
poparcie dla rozwiązań przyznających państwom
członkowskim większą elastyczność w zakresie sto-
sowania stawek obniżonych, w szczególności gdy pro-
ponowane rozwiązania nie mają negatywnego wpły-
wu na funkcjonowanie Wspólnego Rynku Unii Euro-
pejskiej (dotyczyło to również doprecyzowania prze-
pisów dyrektywy w zakresie pieluszek dziecięcych).
W przypadku podjęcia przez Komisję Europejską dal-
szych prac w zakresie doprecyzowania przepisów dy-
rektywy w odniesieniu do stawki VAT na pieluszki
dziecięce Polska poprze taką inicjatywę.
Odnosząc się natomiast do kwestii instrumentów
finansowych, które kreują politykę prorodzinną, na-
leży wyjaśnić, iż ustawa z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.) zawiera już rozwią-
zania, które wpisują się w szeroko rozumianą polity-
kę prorodzinną państwa. Należą do nich: preferen-
cyjne opodatkowanie dochodów małżonków lub osób
samotnie wychowujących dzieci (art. 6), ulga proro-
dzinna (art. 27f) oraz niektóre zwolnienia przedmio-
towe, np. świadczenia rodzinne, dodatki rodzinne,
zasiłek z tytułu urodzenia dziecka, dopłaty praco-
dawcy do wypoczynku dzieci (art. 21). Najnowszym,
obowiązującym od 2007 r., instrumentem wspierania
rodzin poprzez system podatkowy jest wspomniana
ulga prorodzinna. Warto podkreślić, że – po noweli-
zacji przepisów ją regulujących – z dniem 1 stycznia
2009 r. z odliczenia może skorzystać nie tylko rodzic,
któremu przysługuje władza rodzicielska, ale rów-
nież opiekun prawny dziecka, w przypadku gdy
dziecko z nim zamieszkuje, oraz osoba pełniąca funk-
cję rodziny zastępczej. Należy zatem stwierdzić, iż
w polskim systemie podatkowym funkcjonują formy
wspierania rodzin wpisujące się w politykę proro-
dzinną państwa.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w związ-
ku z wystąpieniem w tej sprawie Naczelnej Izby Pie-
lęgniarek i Położnych stosowna odpowiedź na po-
wyższe wystąpienie została udzielona w dniu 22 kwiet-
nia br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie sposobu prowadzenia
odpraw celnych na przejściach granicznych
Polski z Ukrainą (9472)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, nr SPS-023-9472/09, z dnia 18 maja 2009 r.
przesyłające interpelację pana posła Mieczysława
Golby w sprawie sposobu prowadzenia odpraw cel-
nych na przejściach granicznych Polski z Ukrainą
uprzejmie informuję, co następuje.
Sformułowanie zawarte w interpelacji pana posła
Mieczysława Golby: „Konsekwencje kolejek tworzo-
nych przez sposób pracy polskich celników, tzn. prze-
trzymywanie opuszczających Ukrainę na tzw. pasie
ziemi niczyjej przy wjeździe z kierunku wschodniego
na naszej wschodniej granicy po polskiej stronie, są
fatalne dla całej gospodarki, szczególnie w dobie kry-
zysu” nie odzwierciedla aktualnej sytuacji na polsko-
-ukraińskich towarowych przejściach granicznych.
Służba Celna, przejmując od Straży Granicznej po-
jazdy na kierunku wjazdowym do Polski, zapewnia
pełną płynność odpraw, wskutek czego od wielu mie-
sięcy odprawy samochodów ciężarowych dokonywane
są na bieżąco i tylko sporadycznie pojawiają się bar-
dzo krótkie czasy oczekiwania spowodowane czynni-
kami niezależnymi od Służby Celnej. Jedynie
w przejściu granicznym w Korczowej na 292 służby
analizowane w bieżącym roku odnotowano tylko
58 zmian, w trakcie których czas oczekiwania na
wjazd wynosił ponad godzinę, z czego w jednym przy-
padku były to 4 godziny, w trzech – 3 godziny,
w siedemnastu – 2 godziny. Wydłużenie czasu ocze-
kiwania na kierunku przywozowym zauważalne jest
w ruchu osobowym, gdzie wynosi średnio 2–3 godzi-
ny i wiąże się ze skalą przemytu papierosów, głównie
przez osoby fizyczne. Konieczna zatem jest szczegó-
łowa kontrola środków transportu wjeżdżających do
Polski. Służba Celna jest zobowiązana na podstawie
przepisów prawa do podejmowania niezbędnych dzia-
łań w celu zapewnienia ochrony interesów Skarbu
Państwa przed napływem nielegalnych towarów
z pominięciem uiszczenia należności celnych i podat-
kowych.
W roku 2008 na przejściach drogowych z Ukrainą
11 556 osób ukarano mandatami, wszczęto 33 998
spraw karnych skarbowych w związku z ujawnie-
niem przemytu wyrobów akcyzowych. Ujawniono
i zajęto ponad 244 mln szt. papierosów. W okresie
styczeń–kwiecień 2009 r. na tych przejściach granicz-
nych 14 837 osób ukarano mandatami, wszczęto 6757
spraw karnych skarbowych w związku z ujawnie-
niem przemytu wyrobów akcyzowych. Ujawniono
i zajęto ponad 89 mln szt. papierosów. Przedstawione
dane potwierdzają, że działania funkcjonariuszy cel-

nych są skuteczne. Skrócenie czasu kontroli, skutku-
jące jej pobieżnością, mogłoby spowodować wzrost
ilości przemytu na terytorium całej Unii Europej-
skiej. W świetle powyższego zarzut, że to funkcjona-
riusze celni, stosując „strajk włoski”, winni są gene-
rowania kolejek na kierunku wjazdowym do Polski,
jest bezpodstawny.
Niezależnie od utrzymywanej obecnie płynności
odpraw szef Służby Celnej wydał polecenie monito-
rowania sytuacji zagrażających powstaniem zakłó-
ceń tempa odpraw poprzez ustalenie minimalnej
i optymalnej ilości odprawianych pojazdów w drogo-
wych przejściach granicznych.
Kierownictwo Służby Celnej nadzoruje również
na bieżąco sytuację kadrową występującą w izbach
celnych zlokalizowanych na wschodniej granicy kra-
ju oraz w miarę możliwości kadrowych wzmacnia
etatowo oddziały celne obsługujące przejścia granicz-
ne. W 2008 r. oraz w pierwszych dwóch miesiącach
2009 r. Izba Celna w Białej Podlaskiej i Izba Celna
w Przemyślu, obsługujące granicę z Ukrainą, zosta-
ły wzmocnione o 214 etatów. W celu wsparcia kadro-
wego przejść granicznych na granicy wschodniej do-
konywane były także przeniesienia czasowe funkcjo-
nariuszy celnych z innych izb celnych. Dotychczas
zostało czasowo przeniesionych 368 funkcjonariuszy
celnych (225 funkcjonariuszy do Izby Celnej w Białej
Podlaskiej oraz 143 funkcjonariuszy do Izby Celnej
w Przemyślu). Funkcjonariusze celni z wewnętrz-
nych izb celnych kierowani są do wsparcia granicz-
nych oddziałów celnych z reguły na okres jednego
miesiąca. Delegowani czasowo funkcjonariusze w znacz-
nej mierze usprawniają pracę oddziałów celnych gra-
nicznych.
Odnosząc się do sugestii pana posła Mieczysława
Golby dotyczącej godziwego wynagradzania funkcjo-
nariuszy celnych, pragnę zauważyć, że rozwiązania
w tym zakresie będą uregulowane kompleksowo
w nowej ustawie o Służbie Celnej, której projekt znaj-
duje się na etapie prac parlamentarnych (druk sej-
mowy nr 1492). Środki finansowe na program mo-
dernizacyjny Służby Celnej, w tym na wzrost wyna-
grodzeń, zaplanowane zostały w uchwale Rady Mi-
nistrów nr 187/2008 z dnia 16 września 2008 r.
w sprawie ustanowienia programu wieloletniego
„Modernizacja Służby Celnej w latach 2009–2011”.
Polska Służba Celna nieustannie dąży do uspraw-
nienia obsługi granicznego ruchu towarowego i oso-
bowego, przy zagwarantowaniu jego zgodności z pra-
wem, na istniejących przejściach granicznych. Działa-
nia w tym obszarze ukierunkowane są przede wszyst-
kim na pełne wykorzystanie możliwości przejść gra-
nicznych, inicjowanie i uczestniczenie w moderniza-
cji infrastruktury istniejących drogowych przejść
granicznych, a także rozszerzenie zakresu ruchu
w tych przejściach. Służba Celna uczestniczy również
w działaniach zmierzających do otwierania nowych
przejść granicznych. Należy jednak zaznaczyć, że re-
alizacja działań z zakresu tworzenia nowych przejść
granicznych należy do kompetencji MSWiA, MSZ
905
oraz wojewodów i Służba Celna ma ograniczony
wpływ na te działania.
W bliskiej perspektywie zaplanowane zostało
otwarcie następujących drogowych przejść granicz-
nych:
— Dołhobyczów – Uhryniw (na terenie woj. lubel-
skiego),
— Budomierz – Hrusziv oraz Malhowice – Niżan-
kowice (na terenie woj. podkarpackiego),
przeznaczonych dla ruchu osobowo-towarowego
z dopuszczalnym ruchem pojazdów towarowych o ła-
downości do 3,5 tony, z perspektywą ich dalszej roz-
budowy w zakresie obsługi autobusów i samochodów
pustych.
Budowa przejść granicznych: Budomierz – Hrusziv
oraz Malhowice – Niżankowice odciążyłaby drogowe
przejścia graniczne: Korczowa – Krakowiec i Medyka
– Szegini. Natomiast jak najszybsze otwarcie przejścia
granicznego Dołhobyczów – Uhryniw wskazane jest
ze względu na stały wzrost ilości podróżnych przekra-
czających granicę przez drogowe przejścia graniczne:
Zosin – Ustiług i Hrebenne – Rawa Ruska.
Nadmienić należy również, iż nie bez wpływu na
ogólną przepustowość przejść granicznych pozostaje
model pracy ukraińskich służb celnych, co niewątpli-
wie należy uwzględnić przy formułowaniu zastrzeżeń
do pracy polskich służb granicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie rodzajów instalacji, których
eksploatacja wymaga zgłoszenia,
oraz wymagań dotyczących zgłoszenia
instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne (9473)
Nawiązując do pisma z dnia 18 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9473/09, przekazującego interpelację posła
Mieczysława Golby w sprawie projektów rozporzą-
dzeń dotyczących radiokomunikacji amatorskiej, po-
niżej przedstawiam stosowne informacje.
W resorcie środowiska trwają prace nad projekta-
mi dwóch rozporządzeń związanych przedmiotowo
z eksploatacją instalacji emitujących pola elektroma-
gnetyczne. Projekty te stanowią realizację ustawo-
wego upoważnienia – zawartego w przepisach art. 152
906
ust. 9 i art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej „ustawą
Poś” – do wydania przez ministra środowiska odpo-
wiednich aktów wykonawczych. Jeden z projektów
określa rodzaje instalacji, które ze względu na emi-
towanie do środowiska substancji lub energii wyma-
gają zgłoszenia właściwemu organowi ochrony śro-
dowiska (wśród tych instalacji wymienione są m.in.
instalacje emitujące pola elektromagnetyczne, do
których należą radiokomunikacyjne amatorskie sta-
cje nadawcze), drugi natomiast – szczegółowe wyma-
gania dotyczące zakresu danych ujętych w zgłoszeniu
instalacji emitujących pola elektromagnetyczne oraz
wzór formularza zgłoszenia tych instalacji.
Obowiązek zgłaszania organowi ochrony środo-
wiska instalacji, z których emisja nie wymaga pozwo-
lenia, mogących negatywnie oddziaływać na środo-
wisko, wynika z przepisu art. 152 ustawy Poś. Za-
uważyć przy tym należy, że w 2001 r., przyjmując
ustawę Poś, parlament RP zdecydował (w art. 234),
że wszystkie instalacje radiokomunikacyjne, radio-
nawigacyjne i radiolokacyjne, których równoważna
moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż
15 W, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotli-
wościach od 30 kHz do 300 GHz (bez żadnych od-
stępstw dla amatorskich, radiokomunikacyjnych sta-
cji nadawczych) wymagają pozwolenia na emitowanie
pól elektromagnetycznych. Po dyskusjach przepro-
wadzonych w różnych gremiach w kwestii obciążeń
związanych z obowiązkiem uzyskania pozwolenia
emisyjnego przez podmioty eksploatujące instalacje
emitujące pola elektromagnetyczne, w roku 2005,
zmieniając ustawę Poś, zrezygnowano z wydawania
pozwoleń emisyjnych dla tych instalacji na rzecz ob-
jęcia ich zgłoszeniami.
Celem dwóch projektowanych rozporządzeń mi-
nistra środowiska, do których nawiązuje interpela-
cja pana posła Mieczysława Golby, nie jest w żad-
nym wypadku ograniczenie działalności krótkofa-
lowców. Przyjęcie rozporządzeń ma jedynie spowo-
dować zgłoszenie organowi ochrony środowiska
m.in. instalacji radiokomunikacyjnych, radionawi-
gacyjnych i radiokomunikacyjnych spełniających
określone kryteria (których równoważna moc pro-
mieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż 15 W,
emitujących pola elektromagnetyczne o częstotliwo-
ściach od 30 kHz do 300 GHz), czyli instalacji, dla
których, zgodnie z pierwotnym brzmieniem ustawy
Poś, wymagane były pozwolenia na wprowadzanie
energii do środowiska.
Odnośnie do obaw wyrażonych w interpelacji co
do skutków przyjęcia projektowanych rozporządzeń
dla użytkowników stacji CB należy zwrócić uwagę,
że zgodnie z rozporządzeniem ministra transportu
z dnia 3 lipca 2007 r. w sprawie urządzeń radiowych
nadawczych lub nadawczo-odbiorczych, które mogą
być używane bez pozwolenia radiowego (Dz. U. Nr 138,
poz. 972), dopuszczalna moc wyjściowa nadajnika
wynosi do 4 W, a dla modulacji jednowstęgowej do
12 W szczytowej mocy obwiedni. W rezultacie bez
używania dodatkowych urządzeń wzmacniających
równoważna moc promieniowana izotropowo przez
typowe urządzenia CB nie przekracza 15 W. Projek-
towane rozporządzenia dotyczą natomiast instalacji,
których równoważna moc promieniowana izotropowo
wynosi nie mniej niż 15 W.
Projekty obydwu rozporządzeń skierowane zosta-
ły do konsultacji społecznych w celu zasięgnięcia opi-
nii zainteresowanych podmiotów, instytucji i orga-
nów. W toku tych konsultacji wpłynęło do resortu
środowiska ok. 2000 uwag, wniosków i protestów,
głównie od przedstawicieli środowiska krótkofalow-
ców. Są to niemal jednobrzmiące pisma, w których
wyrażana jest krytyka projektów oraz protest prze-
ciwko obejmowaniu zgłoszeniami źródeł emisji pól
elektromagnetycznych, jakimi są amatorskie radio-
komunikacyjne stacje nadawcze. Analiza tych wystą-
pień wskazuje, że szeroko zakrojona akcja protesta-
cyjna środowiska krótkofalowców może mieć związek
z niezrozumieniem intencji wprowadzenia tych regu-
lacji i ich zakresów przedmiotowych. W wielu wypo-
wiedziach zainteresowanych podmiotów, w tym rów-
nież w interpelacji pana posła Mieczysława Golby,
poruszany jest problem wykonywania pomiarów dla
tych instalacji. Należy w związku z tym wyraźnie
podkreślić, że projekty te nie regulują kwestii pomia-
rów. Jeden z projektów określa wyłącznie rodzaje in-
stalacji, które podlegają zgłoszeniu organowi ochrony
środowiska, drugi natomiast – zakres danych, które
powinny być ujęte w zgłoszeniu instalacji emitują-
cych do środowiska pola elektromagnetyczne. W za-
łączniku nr 1 do drugiego z projektów określono je-
dynie, że wśród informacji, które należy przekazać
organowi, zgłaszając instalację, są:
— sprawozdanie z pomiarów pól elektromagne-
tycznych, o których mowa w art. 122a ustawy Poś,
o ile takie były wymagane,
— sprawozdanie z pomiarów wykonanych w ciągu
ostatnich 5 lat, o ile takie były wymagane.
Z zapisów tych wynika jednoznacznie, że przeka-
zanie sprawozdania z pomiarów powinno nastąpić
wyłącznie wtedy, gdy przeprowadzenie odpowiednich
pomiarów było wymagane. Wbrew obawom krótko-
falowców rozporządzenia te nie nakładają na nich
obowiązków pomiarowych. Ustaleń, czy dla konkret-
nej instalacji bądź urządzenia pomiary były wyma-
gane, dokonuje się na podstawie art. 122a ustawy Poś
(obowiązującego od 2005 r.), w którym uregulowana
jest sprawa obowiązku prowadzenia pomiarów pozio-
mów pól elektromagnetycznych w środowisku.
Szczegółowe zasady ochrony środowiska przed
polami elektromagnetycznymi są natomiast określo-
ne w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych pozio-
mów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883). Rozporządzenie to
zostało wydane na podstawie upoważnienia zawar-
tego w art. 122 ustawy Poś. Zastąpiło ono obowiązu-
jące uprzednio rozporządzenie ministra ochrony śro-

dowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia
11 sierpnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad
ochrony przed promieniowaniem szkodliwym dla lu-
dzi i środowiska, dopuszczalnych poziomów promie-
niowania, jakie mogą występować w środowisku,
oraz wymagań obowiązujących przy wykonywaniu
pomiarów kontrolnych promieniowania (Dz. U.
Nr 107, poz. 676), które było poprzedzone wydanym
w 1980 r. rozporządzeniem Rady Ministrów z 1980 r.
o podobnym zakresie regulacji.
We wszystkich wyżej przywołanych rozporządze-
niach określane były dopuszczalne poziomy pól elek-
tromagnetycznych mogących występować w środo-
wisku, w miejscach dostępnych dla ludności. Poziomy
te określano, biorąc pod uwagę możliwe skutki od-
działywania pól elektromagnetycznych na organizm
ludzki, ze świadomością całkowitego braku możliwo-
ści limitowania czasu przebywania ludności w polach
elektromagnetycznych o poziomach dopuszczanych
do występowania w środowisku. Dopuszczalne pozio-
my pól elektromagnetycznych wielkiej częstotliwości
o wartościach zbliżonych do obowiązujących w Polsce
wprowadziło także 9 innych krajów europejskich.
Dyskusja nad możliwymi biologicznymi skutkami
oddziaływania pól elektromagnetycznych jest daleka
od zakończenia, o czym dobitnie świadczy przyjęta
ostatnio uchwała Parlamentu Europejskiego wzywa-
jąca kraje członkowskie m.in. do podawania informa-
cji o źródłach pól elektromagnetycznych. W uchwale
tej nie wspomina się o odrębnym traktowaniu radio-
amatorów, co jest w pełni zrozumiałe, ponieważ na-
tura fizyczna pól elektromagnetycznych jest iden-
tyczna – niezależnie od tego, czy są wytwarzane
przez instalacje amatorskie czy będące elementami
sieci radiokomunikacyjnych. Polska, w przeciwień-
stwie do wielu innych krajów, ma własny, wypraco-
wany w ciągu wielu lat, system ochrony ludzi i śro-
dowiska przed polami elektromagnetycznymi. Ochro-
na ta powinna być realizowana w sposób spójny
i konsekwentny.
Zezwolenia na używanie radiowych urządzeń
nadawczych w amatorskiej służbie radiokomunikacyj-
nej są wydawane na podstawie przepisów innych niż
przepisy ochrony środowiska. Maksymalne moce na-
dajników używanych w służbie amatorskiej mogą się-
gać nawet kilkuset watów. Dlatego też w otoczeniu
anten stacji amatorskich mogą występować pola elek-
tromagnetyczne o bardzo dużych wartościach gęstości
mocy, a rozkłady gęstości mocy w otoczeniu tych anten
są zależne od wielu czynników. Dodatkowo należy tak-
że mieć na uwadze fakt, że stacje amatorskie znajdują
się bardzo często w zwykłych budynkach mieszkal-
nych, pośród gęstej zabudowy mieszkaniowej.
Środowisko krótkofalowców ma niepodważalne
zasługi dla rozwoju technik radiokomunikacyjnych.
Ministerstwo Środowiska docenia ogromne znacze-
nie, jakie aktywność Polskiego Związku Krótkofa-
lowców ma dla rozwoju świadomości technicznej spo-
łeczeństwa. Jednak główną troską organów ochrony
środowiska jest zapewnienie takich standardów ja-
907
kości środowiska, jakie będą gwarantowały właściwy
jego stan. Tym samym standardy te muszą być sto-
sowane powszechnie. Przyjęcie projektowanych prze-
pisów ma jedynie spowodować zgłoszenie instalacji
emitujących pola elektromagnetyczne właściwemu
organowi ochrony środowiska, czyli przekazanie
temu organowi danych na temat m.in. lokalizacji,
parametrów technicznych instalacji i miejsca wystę-
powania pól elektromagnetycznych o prawnie okre-
ślonych dopuszczalnych wartościach parametrów
fizycznych. Jak już wcześniej podkreślono, żaden
z projektów nie nakłada na krótkofalowców obowiąz-
ków pomiarowych.
Etap konsultacji społecznych, którym poddane
zostały projektowane rozporządzenia ministra śro-
dowiska w sprawie rodzajów instalacji, których eks-
ploatacja wymaga zgłoszenia, oraz w sprawie wyma-
gań dotyczących zgłoszenia instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne, został zakończony. W związ-
ku z dużą aktywnością i zainteresowaniem krótko-
falowców przedmiotowymi projektami w dniu 7 maja
br. zorganizowano w Ministerstwie Środowiska spo-
tkanie z udziałem przedstawicieli Polskiego Związku
Krótkofalowców i Stowarzyszenia Sympatyków Ra-
dia „Manufaktura”. W czasie spotkania omówione
zostały wszystkie problemy poruszane przez środo-
wisko krótkofalowców w toku konsultacji. Wyjaśnio-
no najważniejsze wątpliwości i kwestie traktowane
przez to środowisko jako sporne, w tym sprawę pro-
wadzenia pomiarów poziomów pól elektromagnetycz-
nych przez podmioty eksploatujące radiokomunika-
cyjne instalacje amatorskie. Ustalenia poczynione
w trakcie spotkania znajdą odzwierciedlenie w pro-
jektach, które zostaną przygotowane na dalszym eta-
pie procesu legislacyjnego.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie zagrożeń zabezpieczenia
opieki psychiatrycznej oraz zapewnienia
ciągłości świadczeń przez szpitale
psychiatryczne i oddziały psychiatryczne
przy szpitalach ogólnych (9474)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Antoniego Błądka, posła na Sejm
RP, przesłaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry,
wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 18 maja 2009 r.
(SPS-023-9474/09), dotyczącą zabezpieczenia dostę-
908
pu do świadczeń psychiatrycznej opieki zdrowotnej
oraz zapewnienia ciągłości udzielania tych świad-
czeń przez szpitale psychiatryczne i oddziały psychia-
tryczne przy szpitalach ogólnych, uprzejmie przed-
kładam następujące informacje.
W nawiązaniu do pytania o zasadność podniesie-
nia poziomu finansowania opieki psychiatrycznej,
poprzez zwiększenie wartości punktu rozliczeniowe-
go do kwoty 11 zł, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Cena punktu rozliczeniowego, a tym samym wy-
cena poszczególnych rodzajów świadczeń, uzgadnia-
na jest w czasie negocjacji prowadzonych ze świad-
czeniodawcami przez właściwe oddziały wojewódzkie
Narodowego Funduszu Zdrowia. Należy przy tym
zauważyć, iż przy ustalaniu wartości punktu istotne
znaczenie mają możliwości finansowe funduszu. Pod-
kreślić trzeba, iż efektywne i bezpieczne gospodaro-
wanie środkami finansowymi oddziałów wojewódz-
kich funduszu, zgodnie z art. 107 ust. 5 pkt 1 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), na-
leży do podstawowych zadań ich dyrektorów. Stosow-
nie natomiast do art. 132 ust. 5 przywołanej ustawy
wysokość łącznych zobowiązań funduszu, wynikają-
cych z zawartych ze świadczeniodawcami umów, nie
może przekroczyć wysokości środków przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym funduszu. Ma-
jąc na względzie przytoczone powyżej okoliczności,
należy stwierdzić, iż ewentualne zwiększenie warto-
ści punktu rozliczeniowego w zakresie psychiatrycz-
nej opieki zdrowotnej, jakkolwiek zasadne i pożądane
przez świadczeniodawców, uzależnione jest od wyso-
kości środków finansowych pochodzących w przewa-
żającej mierze ze składek odprowadzanych od wyna-
grodzeń osób ubezpieczonych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w celu pro-
wadzenia racjonalnej polityki finansowej funduszu,
w tym właściwego ustalenia wyceny poszczególnych
rodzajów świadczeń, świadczeniodawcy są proszeni
o przekazanie funduszowi informacji o kosztach
ośrodków kosztów, na podstawie § 15 ust. 5 rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484).
Do prowadzonych przez świadczeniodawców kalku-
lacji kosztów stosowane są w szczególności zasady
określone w przepisach o szczególnych zasadach ra-
chunku kosztów w publicznych zakładach opieki
zdrowotnej, zgodnie z § 15 ust. 6 przywołanego roz-
porządzenia ministra zdrowia w sprawie ogólnych
warunków umów.
Odnosząc się do pytania o działania podejmowane
w celu zwiększenia wyceny punktowej świadczeń
z zakresu psychiatrycznej opieki zdrowotnej, uprzej-
mie informuję, że zgodnie z informacjami przekaza-
nymi przez Narodowy Fundusz Zdrowia w 2010 r.
w planie finansowym funduszu planowany jest wzrost
środków w rodzaju opieka psychiatryczna i leczenie
uzależnień. W sytuacji, gdy oddziały wojewódzkie
funduszu otrzymają wyższe środki finansowe na
opiekę psychiatryczną i leczenie uzależnień, zostaną
one przeznaczone na zabezpieczenie przedmiotowych
świadczeń, zgodnie z przepisami określonymi w art. 142
ust. 6 pkt. 2 lub art. 143 ust. 2 ustawy o świadcze-
niach, z których wynika, że cena za udzielane świad-
czenia opieki zdrowotnej jest ustalana w czasie po-
stępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej. Podkreślić należy, iż
przedmiotowe postępowanie ma charakter konkur-
sowy, dlatego też jego wyniki, a tym samym wycena
poszczególnych rodzajów świadczeń, uzależnione są
od złożonych przez świadczeniodawców ofert.
Reasumując, Ministerstwo Zdrowia dostrzega po-
trzebę podniesienia poziomu finansowania opieki
psychiatrycznej i podejmuje liczne działania, które
mają na celu dobro pacjentów objętych opieką psy-
chiatryczną. Niektóre z problemów związanych z za-
burzeniami psychicznymi, w tym przede wszystkim
wynikające z nadużywania alkoholu i innych sub-
stancji psychoaktywnych, rozwiązywane są na pozio-
mie krajowym przez już istniejące instytucje i pro-
gramy, a w szczególności: Narodowy Program Profi-
laktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych
na lata 2006–2010 oraz „Krajowy program przeciw-
działania narkomanii na lata 2006–2010”. Istotne
znaczenia dla poprawy stanu opieki psychiatrycznej
w Polsce będzie miał opracowywany aktualnie w Mi-
nisterstwie Zdrowia Narodowy Program Ochrony
Zdrowia Psychicznego.
Zasadnicze motywy i cele tego programu doty-
czą:
— promocji zdrowia psychicznego i zapobiegania
jego zaburzeniom, tzn. tworzenia możliwości naby-
wania wiedzy i umiejętności przydatnych w osiąga-
niu dobrego samopoczucia psychicznego i w przezwy-
ciężaniu nieuniknionych kryzysów życiowych bez
popadania w bezradność, rezygnację czy nieprzysto-
sowanie – w miejscu nauki lub pracy, w rodzinach,
we wspólnotach lokalnych, a także wobec różnych
grup wyróżniających się szczególnym ryzykiem po-
wstawania zaburzeń;
— unowocześnienia opieki psychiatrycznej we-
dług modelu środowiskowego, by była dostępna, rów-
na, sprawna i godna, by chroniła i umacniała więzi
oraz pozycję społeczną cierpiącej osoby, respektowa-
ła prawa obywatelskie chorych i zachęcała ich do od-
powiedzialności, podtrzymywała nadzieję, udostęp-
niała oparcie lokalnej wspólnoty i uczestnictwo w jej
życiu, wspomagała ich rodziny chorych;
— prowadzenia badań i budowania systemów in-
formacyjnych, by następnym pokoleniom przekazać
uporządkowaną wiedzę na temat zdrowia psychicz-
nego przydatną do proponowania metod jego promo-
cji i ochrony, zapobiegania jego zaburzeniom, sku-
tecznego przywracania zdrowia i zapewnienia odpo-
wiedniej jakości życia.
Przedstawiając powyższe informacje, pragnę po-
dziękować panu posłowi za zainteresowanie przed-

miotową tematyką, licząc na dalszą współpracę
w procesie reformy i unowocześnienia opieki psychia-
trycznej w Polsce, w tym w szczególności poprzez
współdziałanie w realizacji działań przewidzianych
w Narodowym Programie Ochrony Zdrowia Psy-
chicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie wyłączenia spod obowiązku ujęcia
w zeznaniach podatkowych PIT-11 dochodów
nieprzekraczających miesięcznie, od tego
samego płatnika, kwoty w wysokości 200 zł,
podlegających opodatkowaniu podatkiem
dochodowym w wysokości 18% (9475)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 maja 2009 r., nr SPS-
-023-9475/09, interpelacją pani poseł Elżbiety Witek
w sprawie braku obowiązku wykazywania w infor-
macji PIT-11 należności podlegających opodatkowa-
niu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, o któ-
rych mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), uprzej-
mie informuję.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych przewiduje różne formy opodatkowania.
W przypadku przychodów z działalności wykony-
wanej osobiście wymienionej w art. 13 pkt 2 lub 5–9,
których suma należności określonych w umowie lub
w umowach zawartych z osobą niebędącą pracowni-
kiem płatnika z tego samego tytułu (wyżej wymie-
nionego), nie przekracza miesięcznie od tego samego
płatnika kwoty 200 zł, pobiera się zryczałtowany po-
datek dochodowy w wysokości 18% przychodu.
Podatek ten pobiera się bez pomniejszania przy-
chodu o koszty uzyskania (przychód równa się docho-
dowi). Jednocześnie dochodów tych nie łączy się
z dochodami opodatkowanymi na zasadach określo-
nych w art. 27 ustawy (skala podatkowa), a to ozna-
cza, że nie wykazuje się ich w zeznaniu podatkowym
o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej stra-
ty). W konsekwencji dochody te nie wpływają na pro-
gresję podatkową, jak również nie są od nich doko-
nywane żadne odliczenia.
909
Podatek pobrany przez płatnika w wysokości 18%
przychodu jest podatkiem należnym. Jego ostateczne
rozliczenie następuje u źródła (czyli w momencie po-
boru przez płatnika). Nie można go zatem utożsa-
miać z zaliczką na podatek. Ta płacona jest w trakcie
roku a conto ostatecznego rozliczenia, które w przy-
padku dochodów podlegających opodatkowaniu we-
dług skali podatkowej następuje po zakończeniu roku
podatkowego w terminie do 30 kwietnia roku następ-
nego w zeznaniu podatkowym PIT-37 albo PIT-36.
Te różnice w formach i zasadach opodatkowania
powodują, iż w sytuacji, gdy ostateczne rozliczenie
podatku zryczałtowanego, o którym mowa w art. 30
ust. 1 pkt 5a ustawy, następuje przy jego poborze,
niezasadne byłoby, aby PIT-11 zawierał informacje
o tego rodzaju należnościach. Nie mają one bowiem
wpływu na wysokość podatku obliczanego w zezna-
niu podatkowym PIT-36 i PIT-37. Z tych też wzglę-
dów płatnik, stosownie do postanowień ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych oraz aktów
wydanych na jej podstawie, nie jest obowiązany do
wykazywania w PIT-11 przychodów, od których w trak-
cie roku pobrał zryczałtowany podatek dochodowy
będący podatkiem należnym.
W chwili obecnej nie planuje się zmian przepisów
podatkowych w postulowanym zakresie. Pobór po-
datku u źródła jest najprostszą, najmniej kosztowną
oraz najmniej uciążliwą formą opodatkowania. Sta-
nowi realizację najczęstszych postulatów podatników
oraz płatników podatku dochodowego od osób fizycz-
nych dotyczącego uproszczenia procedur poboru
(rocznego obliczania) podatku dochodowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie włączenia badań:
morfologia, cytologia i mammografia
do obowiązkowych badań pracowniczych (9477)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 18 maja 2009 r. (znak:
SPS-023-9477/09) przekazujące interpelację pana
posła Piotra Stanke w sprawie możliwości włączenia
obowiązkowych badań cytologicznych i mammogra-
ficznych kobiet pozostających w stosunku pracy do
pracowniczych badań profilaktycznych, przedsta-
wiam uprzejmie poniższe stanowisko.
910
Na podstawie upoważnienia ustawowego zawar-
tego w art. 229 § 8 Kodeksu pracy minister właściwy
do spraw zdrowia określa w drodze rozporządzania,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
pracy, m.in. tryb i zakres badań lekarskich oraz czę-
stotliwość badań okresowych.
Podejmując próbę uregulowania na poziomie usta-
wowym obowiązku wykonywania badań cytologicz-
nych i mammograficznych w ramach badań profilak-
tycznych pracowników, minister zdrowia zwracał się
dwukrotnie do ministra pracy i polityki społecznej
z projektem odpowiedniej nowelizacji art. 229 ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.
W związku z brakiem akceptacji proponowanego
rozwiązania przez ministra pracy i polityki społecz-
nej minister zdrowia przygotowuje projekt rozporzą-
dzenia ministra zdrowia w sprawie przeprowadzania
badań lekarskich pracowników, zakresu profilak-
tycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz
orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewi-
dzianych w Kodeksie pracy z propozycją rozszerzenia
zakresu badań profilaktycznych o przedmiotowe ba-
dania. Obowiązek poddawania się tym badaniom do-
tyczyć będzie osób w określonych przedziałach wie-
kowych.
Podstawową argumentacją do wydania takiego
aktu prawnego jest potrzeba, a wręcz konieczność
zdecydowanej poprawy zgłaszalności, na przesiewo-
we badania realizowane w ramach „Narodowego pro-
gramu zwalczania chorób nowotworowych”. Głównym
celem wprowadzanej regulacji jest spowodowanie ob-
niżenia zachorowalności, a przede wszystkim śmier-
telności kobiet na raka szyjki macicy i raka piersi
w Polsce.
Projekt ten prawdopodobnie może znaleźć wielu
przeciwników wśród pracodawców, organizacji kobie-
cych, a nawet niektórych opcji politycznych.
Natomiast sprawa włączenia badania morfologii
krwi do obowiązkowych badań profilaktycznych pra-
cowników pozostaje w ostatnim czasie w kręgu zain-
teresowania ministra zdrowia, co wynika również
z faktu kierowania do ministerstwa zdrowia apelu
hematologów, a także Instytutu Praw Pacjenta i Edu-
kacji Zdrowotnej w tej sprawie.
Trzeba jednak pamiętać, że przez ponad 20 lat po
wydaniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks
pracy (Dz. U. Nr 24, poz. 141) obowiązywał przepis
stanowiący, że badania morfologii krwi wykonywane
były rutynowo wyłącznie w ramach badań wstęp-
nych, natomiast w ramach badań okresowych tylko
wówczas, gdy zaistniały do tego szczególne wskaza-
nia. Wydane w 1996 r. rozporządzenie ministra zdro-
wia w sprawie przeprowadzenia badań lekarskich
pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdro-
wotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich
wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie
pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332, z późn. zm.) ograniczy-
ło badanie morfologiczne krwi tylko do przypadków,
w których zmiany w obrazie krwi mogą być skutkiem
oddziaływania czynników szkodliwych występują-
cych na konkretnym stanowisku pracy.
Przedstawiając powyższe, pragnę uprzejmie po-
informować Pana Marszałka, że po przeanalizowa-
niu możliwości wprowadzenia sugerowanych zmian
w zakresie badań profilaktycznych pracowników
niezwłocznie przekażę treść podjętych ustaleń w tej
sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie włączenia badań:
morfologia, cytologia i mammografia
do obowiązkowych badań pracowniczych (9477)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Piotra Stanke, w sprawie włą-
czenia badań morfologii, cytologii i mammografii do
obowiązkowych badań pracowniczych, przesłanej
przy piśmie znak: SPS-023-9477/09 z dnia 18 maja
2009 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Nie mogę zgodzić się na propozycję wprowadzenia
do Kodeksu pracy obowiązku dla pracowników pod-
dawania się badaniom profilaktycznym dotyczącym
wczesnego wykrywania i zwalczania chorób nowo-
tworowych, w szczególności raka piersi i raka szyjki
macicy.
Wprowadzenie takiego obowiązku wykracza poza
zakres podmiotowy i przedmiotowy Kodeksu pracy.
W myśl art. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Ko-
deksu pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn.
zm.) ustawa ta określa prawa i obowiązki pracowni-
ków i pracodawców, reguluje więc tylko pewną sferę
życia obywateli odnoszącą się do pełnienia roli pra-
cownika. Na podstawie art. 229 Kodeksu pracy pra-
cownicy podlegają wstępnym, okresowym i kontrol-
nym badaniom lekarskim. Lekarze medycyny pracy
wykonujący takie badania mają stwierdzić brak lub
istnienie przeciwwskazań do pracy na określonym
stanowisku, na którym występują czynniki szkodli-
we dla zdrowia lub uciążliwe. Celem badań okreso-
wych jest natomiast ustalenie, w jakim stopniu czyn-
niki występujące w środowisku pracy wpływają na
zdrowie pracownika.
Ponadto propozycje Ministerstwa Zdrowia wpro-
wadzenia do Kodeksu pracy obowiązkowych badań

cytologicznych i mammograficznych dotyczyłyby tyl-
ko kobiet pozostających w stosunku pracy. Poza pro-
filaktyką w tym zakresie znajdzie się wiele kobiet
niepracujących, bezrobotnych itp. W ten sposób nie
zostanie także zidentyfikowana pełna grupa kobiet
podwyższonego ryzyka rozwoju tych chorób.
Pragnę zauważyć równocześnie, iż proponowane
rozwiązania wprawdzie miałyby być finansowane ze
środków publicznych, ale poprzez rozszerzenie listy
niezbędnych badań pracowników mogą wydłużać
czas ich przeprowadzenia (nawet o kilka dni), co bę-
dzie powodowało również zwiększenie kosztów pono-
szonych przez pracodawców.
Wprowadzenie do Kodeksu pracy takich regulacji
może, moim zdaniem, budzić wątpliwości co do ich
zgodności z Konstytucją RP, w tym z art. 33 dotyczą-
cym równych praw kobiet i mężczyzn, art. 47 dotyczą-
cym m.in. ochrony życia prywatnego i decydowania
o swoim życiu osobistym oraz art. 68 ust. 2 zobowią-
zującym władze publiczne do zapewnienia wszystkim
obywatelom równego dostępu do świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych.
Należy dodać, iż na podstawie upoważnienia za-
wartego w art. 229 § 8 Kodeksu pracy minister wła-
ściwy do spraw zdrowia określa w drodze rozporzą-
dzenia, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw pracy, m.in. tryb i zakres badań lekarskich
oraz częstotliwość badań okresowych. W wydanym
na tej podstawie rozporządzeniu ministra zdrowia
i opieki społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie
przeprowadzania badań lekarskich pracowników, za-
kresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracow-
nikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do
celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U.
Nr 69, poz. 332, z późn. zm.) minister zdrowia może,
jeżeli uzna to za zasadne, rozszerzyć zakres badań
profilaktycznych kobiet zatrudnionych w narażeniu
na działanie substancji i czynników rakotwórczych
o badania mammograficzne i cytologiczne.
Wzmocnienia poziomu ochrony zdrowia kobiet
w ramach programów tworzonych w celu poprawy sy-
tuacji zdrowotnej obywateli, w obszarze szczególnie
wrażliwym z punktu widzenia zdrowia publicznego,
minister zdrowia może również dokonać poprzez na-
łożenie na lekarzy medycyny pracy obowiązku usta-
lenia, czy kandydatki do pracy bądź pracownice pod-
dały się badaniom mammograficznym i cytologicz-
nym. Lekarze medycyny pracy w ramach inicjowania
i realizowania promocji zdrowia, a zwłaszcza profilak-
tycznych programów prozdrowotnych, mogliby także
włączyć się do akcji uświadamiającej i zachęcającej
kobiety do dobrowolnego poddania się tym badaniom.
Wprowadzenie wyżej zaproponowanych rozwiązań
wymagałoby jednak zmiany ustawy z dnia 27 czerw-
ca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004 r.
Nr 125, poz. 1317, z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
takie stanowisko zostało przekazane Ministerstwu
Zdrowia na piśmie, jak również podczas spotkań do-
tyczących przedmiotowych kwestii (badań mammo-
911
graficznych i cytologicznych), które odbyły się w Mi-
nisterstwie Pracy i Polityki Społecznej w dniach
8 kwietnia i 15 maja 2009 r.
Uprzejmie wyjaśniam, że popieram plany Mini-
sterstwa Zdrowia mające na celu zwiększenie sku-
teczności podejmowanych działań profilaktycznych
dotyczących wczesnego wykrywania i zwalczania
chorób nowotworowych, w szczególności raka piersi
i raka szyjki macicy. Uważam jednak, że powinny być
one prowadzone w ramach powszechnie dostępnych
programów zdrowotnych wspartych szeroką akcją
uświadamiającą, która zachęciłaby kobiety do dobro-
wolnego wykonywania takich badań.
Jednocześnie pragnę poinformować, że deklaruję
wolę współpracy z Ministerstwem Zdrowia przy przy-
gotowaniu propozycji ewentualnych nowych rozwią-
zań prawnych. Istotne jest zapewnienie, aby nie bu-
dziły one wątpliwości co do zgodności z Konstytucją
RP i zasadami systemu prawnego.
Odnosząc się natomiast do propozycji wprowa-
dzenia morfologii do obowiązkowych badań pracow-
ników – to moim zdaniem wprowadzenie takiej re-
gulacji jest możliwe w ww. rozporządzeniu ministra
zdrowia i opieki społecznej z dnia 30 maja 1996 r.,
o ile badania takie są niezbędne do oceny stanu zdro-
wia pracowników w związku z warunkami środowi-
ska pracy.
Ponadto pragnę zauważyć, że sprawy ochrony
zdrowia i zasad organizacji opieki zdrowotnej należą
do kompetencji ministra właściwego do spraw zdro-
wia. Zgodnie z art. 34 i 33 ust. 1 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) to mi-
nister właściwy do spraw zdrowia w zakresie działu,
którym kieruje, wykonuje politykę Rady Ministrów
i koordynuje jej wykonywanie przez organy, urzędy
i jednostki organizacyjne, które jemu podlegają lub
są przez niego nadzorowane. W tej sytuacji we wła-
ściwości ministra zdrowia pozostaje odpowiedź na
pytania dotyczące działań podjętych w celu włącze-
nia morfologii krwi, cytologii i mammografii do obo-
wiązkowych badań pracowniczych oraz współpracy
rządu z organizacjami pozarządowymi, które prowa-
dzą kampanie propagujące badania diagnostyczne
pozwalające na wczesne wykrywanie chorób nowo-
tworowych.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
912
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie ulgowego przejazdu
środkami komunikacji miejskiej
opiekuna dziecka niepełnosprawnego
w czasie powrotu po odwiezieniu dziecka
i w drodze po dziecko (9478)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Piotra Stanke z dnia 6 maja 2009 r.,
otrzymaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 maja
2009 r., znak SPS-023-9478/09, w sprawie ulgowego
przejazdu środkami komunikacji miejskiej opiekuna
dziecka niepełnosprawnego w czasie powrotu z miej-
sca zamieszkania docelowego dla dziecka i z powro-
tem, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że nie
mogę zająć stanowiska w sprawie ulgowych przejaz-
dów opiekunów niepełnosprawnych dzieci środkami
komunikacji miejskiej, albowiem komunikacja miej-
ska mieści się w pojęciu lokalnego transportu zbioro-
wego, którego zapewnienie, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.),
należy do zadań własnych gminy.
Ulgi przy przejazdach środkami komunikacji
miejskiej nie są zagwarantowane przepisami po-
wszechnie obowiązującymi, jak ma to miejsce w przy-
padku komunikacji kolejowej i autobusowej. Kwestie
te reguluje w każdym mieście rada gminy (rada mia-
sta) w drodze uchwały.
Minister infrastruktury odpowiada za prawidło-
wą realizację przez przewoźników uprawnień do ulg
przyznanych m.in. ustawą z dnia 20 czerwca 1992 r.
o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami
publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r.
Nr 175, poz. 1440, z późn. zm.), która jednakże nie
dotyczy komunikacji miejskiej (art. 1 ust. 2 ustawy).
Pragnę podkreślić, że w zakresie przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego kolejo-
wego i autobusowego sposób dokumentowania upraw-
nień przyznanych powołaną ustawą reguluje rozpo-
rządzenie ministra infrastruktury z dnia 25 paź-
dziernika 2002 r. w sprawie rodzajów dokumentów
poświadczających uprawnienia do korzystania z ulgo-
wych przejazdów środkami publicznego transportu
zbiorowego (Dz. U. Nr 179, poz. 1495, z późn. zm.).
Przepisy § 4 i 5 tegoż rozporządzenia określają doku-
menty uprawniające niepełnosprawne dzieci i mło-
dzież oraz ich opiekunów do korzystania z przyznanej
im w ograniczonym zakresie ulgi celowej w wysoko-
ści 78% przy przejazdach koleją i autobusami PKS.
Przepis rozróżnia dokumenty niezbędne dla opieku-
na, wówczas kiedy odbywa przejazd, towarzysząc
dziecku, oraz kiedy odbywa przejazd po dziecko lub
po odwiezieniu dziecka w relacji ściśle określonej
w ustawie, tj. z miejsca zamieszkania lub pobytu do
docelowej placówki i z powrotem.
Nie widzę przeszkód, aby obowiązujące uregulo-
wania w tym zakresie przy przejazdach koleją i ko-
munikacją autobusową zostały wykorzystane przez
jednostki samorządu terytorialnego ustalające za-
kres ulg i określające sposób dokumentowania prawa
do korzystania z tych ulg.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie przetargu na dostarczenie pociągów
dużych prędkości dla spółki PKP InterCity SA
(9479)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Piotra Stanke w sprawie przetargu
na dostarczenie pociągów dużych prędkości dla spół-
ki PKP InterCity SA, uprzejmie informuję.
Przewidywany termin opracowania specyfikacji
przetargu na dostarczenie pociągów dużych prędko-
ści dla spółki PKP InterCity SA to połowa czerwca
2009 r. Procedura przetargowa prowadzona jest
z dostawcami w trybie dialogu konkurencyjnego, co
pozwala wszechstronnie zbadać wszelkie istotne za-
gadnienia techniczne, ekonomiczne i prawne. Postę-
powanie ma złożony charakter i wymaga czasu, m.in.
z uwagi na to, iż jest to pierwszy tak duży zakup no-
woczesnego i nieużytkowanego dotychczas na pol-
skich kolejach taboru pasażerskiego.
Ze wszystkimi dostawcami przeprowadzone zo-
stały 2 rundy rozmów, podczas których omówione
zostały sprawy związane z wymaganiami technicz-
nymi pojazdów, świadczeniem usługi ich utrzymania
oraz sposobem finansowania przedsięwzięcia. W kra-
jach, w których posiadają siedzibę dostawcy biorący
udział w postępowaniu, tj. Niemcy, Włochy, Szwecja,
przeprowadzone zostały rozmowy z ECA (Export
Credit Agency) w sprawie warunków kredytowania
dostawy.
W prowadzeniu postępowania nie ma jak dotąd
opóźnień. Złożenie ofert planowane jest obecnie na
pierwszą połowę sierpnia. Jednak termin zawarcia
umowy nie jest możliwy do określenia z uwagi na
możliwość wniesienia protestów, których nie należy
wykluczać, a które mogą znacząco przesunąć termin

zawarcia umowy. Ogłaszając postępowanie, spółka
PKP InterCity SA nie stawiała wymagania wyposa-
żenia składu zespolonego w urządzenia „wychylnego
pudła”. Jeżeli któryś z dostawców zaproponuje w ofer-
cie taki pojazd, zgodnie z kryteriami podanymi
w ogłoszeniu o postępowaniu będzie podlegał ocenie.
Jednocześnie należy wziąć pod uwagę fakt, iż li-
nia kolejowa E65 Gdynia – Warszawa jest moderni-
zowana do parametrów technicznych wymaganych
dla konwencjonalnych linii kolejowych, tj. do prędko-
ści 160 km/godz. Kursowanie po tej linii taboru pa-
sażerskiego z „wychylnym pudłem” uzasadnione bę-
dzie w przypadku, gdy będzie to wynikało z analiz
ekonomicznych i eksploatacyjnych.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a posłowi Piotrowi Stanke
bardzo dziękuję za zainteresowanie się powyższą
sprawą.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadiusza
Czartoryskiego i Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie pogarszającej się sytuacji osób
niepełnosprawnych (9480)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
18 maja 2009 r., znak: SPS-023-9480/09, interpelację
posłów Arkadiusza Czartoryskiego i Krzysztofa
Tchórzewskiego w sprawie pogarszającej się sytuacji
osób niepełnosprawnych, proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Zmniejszenie wysokości środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
przekazywanych według algorytmu samorządom po-
wiatowym dotyczy wszystkich powiatów w Polsce
i wynika z konieczności przeznaczenia zdecydowanie
większych środków na obligatoryjne zadanie z zakre-
su rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych,
jakim jest dofinansowanie do wynagrodzeń pracow-
ników niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r. w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
913
nagrodzenia wskaźnik ten, uwzględniany przy na-
liczaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracow-
ników niepełnosprawnych, wzrósł o prawie 30%.
Ponadto grupa pracowników, których zatrudnianie
uprawnia pracodawcę do otrzymywania dofinanso-
wania do wynagrodzeń pracowników niepełno-
sprawnych, została rozszerzona o osoby posiadające
uprawnienia emerytalne. PFRON musi również za-
pewnić środki na finansowanie dodatkowych kosz-
tów zatrudniania pracowników niepełnosprawnych,
o których zwrot mogą ubiegać się zakłady pracy
chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników niepeł-
nosprawnych zarejestrowanych w systemie SODiR
stale rośnie, co pociąga za sobą wzrost wydatków
PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń (według
danych PFRON liczba zatrudnionych osób niepełno-
sprawnych u pracodawców objętych dofinansowa-
niem do wynagrodzeń była w marcu bieżącego roku
w stosunku do grudnia ubiegłego roku wyższa o po-
nad 25 tys. osób, tj. o około 12%). Środki PFRON
musiały także zostać zabezpieczone na realizację za-
dania ustawowego dotyczącego zlecania realizacji
zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej
osób niepełnosprawnych fundacjom oraz organiza-
cjom pozarządowym mających charakter ogólnopol-
ski lub ponadregionalny.
Należy podkreślić, że Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych obowiązany jest do
zapewnienia przede wszystkim środków finansowych
na realizację tytułów obligatoryjnych, do których na-
leży realizacja uprawnień pracodawców zatrudniają-
cych osoby niepełnosprawne. Taką kategorię wydat-
ków stanowią także środki przekazywane algoryt-
mem samorządom na finansowanie uczestnictwa
osób niepełnosprawnych w warsztatach terapii zaję-
ciowej czy też działania zakładów aktywności zawo-
dowej. Omówione wcześniej zmiany legislacyjne mają
bezpośredni wpływ na kształtowanie się poziomu
wydatków sztywnych PFRON, który obecnie wynosi
67% ogólnych wydatków PFRON.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały
realne zmniejszenie kwot przekazanych do samorzą-
dów. Porównując plan finansowy PFRON określony
ustawą budżetową państwa na lata 2008 i 2009
w poz. przelewy redystrybucyjne, należy wskazać, że
w 2009 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r. obniżenie
wysokości środków dla samorządów powiatowych
o kwotę 169 139 000 zł, tj. o 20,46%. Przy uwzględnie-
niu dodatkowych środków przyznanych we wrześniu
2008 r. różnica jest większa, nie przekracza jednak
30%. Odchylenia od tego wskaźnika, określonego dla
puli ogółem, dla kwot przypadających poszczególnym
samorządom w 2009 r. są następstwem zastosowa-
nia, zgodnie z wzorem algorytmu, danych indywidu-
alnych dotyczących samorządu oraz wyodrębniania
kwoty z przeznaczeniem na dofinansowanie kosztów
działalności warsztatów terapii zajęciowej przy zna-
czącym wzroście stawki rocznego pobytu jednego
uczestnika w warsztatach terapii zajęciowej.
914
Uprzejmie informuję, że PFRON podejmuje inten-
sywne działania mające na celu pozyskanie dodatko-
wych środków, które zostaną przeznaczone na dofi-
nansowanie samorządów. Uzależnione jest to od utrzy-
mania obowiązkowych wpłat dokonywanych przez
pracodawców na poziomie bliskim zakładanemu oraz
zabezpieczenia najważniejszego zadania ustawowe-
go, tj. dofinansowania rynku pracy osób niepełno-
sprawnych. Ewentualna decyzja o zwiększeniu środ-
ków na zadania samorządów zostanie podjęta w dru-
gim półroczu tego roku.
PFRON ze zrozumieniem przyjmuje zaniepokoje-
nie jednostek samorządu terytorialnego zmniejsze-
niem środków PFRON przypadających wg algorytmu
na realizację zadań ustawowych w 2009 r. Należy
jednak zaznaczyć, że osoby niepełnosprawne wyma-
gające wsparcia są przede wszystkim pełnoprawnymi
mieszkańcami województw i powiatów, co oznacza,
że ich potrzeby nie mogą i nie powinny być w 100%
finansowane z budżetu centralnego. Środki przeka-
zywane z PFRON są formą dofinansowania realizacji
przez samorządy zadania własnego polegającego na
wspieraniu ich niepełnosprawnych mieszkańców.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie powolnej pracy sądów (9481)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Waldemara Andzela z dnia
6 maja 2009 r., przesłaną przy piśmie pana Krzysz-
tofa Putry, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 18 maja
2009 r., a dotyczącą powolnej pracy sądów, uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko:
W zakresie pytania pierwszego wskazać należy,
że według stanu na dzień 31 maja 2009 r. w Polsce
jest 10 322 etaty sędziowskie (łącznie z etatami ase-
sorskimi). Jest to jeden z najwyższych w Europie
wskaźników dotyczących liczby sędziów w przelicze-
niu na 100 000 mieszkańców1).
1)
Według danych zawartych w raporcie Europejskiej Komisji
ds. Efektywności Wymiaru Sprawiedliwości (CEPEJ) „Europej-
skie Systemy Wymiaru Sprawiedliwości 2008 – efektywność
i jakość”, opublikowanym na stronie internetowej Ministerstwa
Sprawiedliwości, Polska znajduje się na trzecim miejscu, po Fe-
deracji Rosyjskiej i Niemczech, w zakresie liczby sędziów w prze-
liczeniu na 100 000 mieszkańców.
Zatem ewentualne planowanie dodatkowych eta-
tów sędziowskich powinno mieć charakter wyjątko-
wy i być związane wyłącznie ze szczególnie uzasad-
nionymi potrzebami orzeczniczymi, wynikającymi
z projektowanych czy wdrażanych zmian legislacyj-
nych dotyczących kognicji sądów powszechnych.
Tymczasem jednak liczba sędziów w Polsce jest wy-
starczająca i brak jest aktualnie racjonalnego powo-
du, dla którego należałoby ją zwiększyć.
Natomiast mimo stale zwiększającej się liczby
urzędników sądowych2) nadal obsada ta jest niewy-
starczająca, przez co uniemożliwia pełne wykorzy-
stanie kwalifikacji zawodowych sędziów, nie zabez-
pieczając właściwego poziomu ich obsługi. Stąd dą-
żenie do jak najszybszego osiągnięcia wskaźnika
przynajmniej trzech etatów urzędniczych na każdy
etat sędziego jest w stałym zainteresowaniu ministra
sprawiedliwości.
Z kolei problematyka poruszona w pytaniu dru-
gim, a dotycząca zwiększenia budżetu dla Krajowej
Rady Sądownictwa, pozostaje poza kompetencjami
ministra sprawiedliwości. Zgodnie bowiem z art. 15
ust. 1 zd. ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej
Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 100, poz. 1083, ze
zm.) koszty działalności rady pokrywane są z budże-
tu państwa. Projekt planu dochodów i wydatków
uchwalony przez radę przewodniczący rady przeka-
zuje ministrowi właściwemu do spraw finansów pu-
blicznych w celu włączenia tego projektu do projektu
ustawy budżetowej, na zasadach określonych w art. 121
ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (art. 15 ust. 4 ustawy). W myśl zaś po-
wołanego wyżej art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, ze zm.) minister finansów włącza do pro-
jektu ustawy budżetowej dochody i wydatki Kance-
larii Sejmu, Kancelarii Senatu, Kancelarii Prezyden-
ta Rzeczypospolitej Polskiej, Sądu Najwyższego, Try-
bunału Konstytucyjnego, Krajowej Rady Sądownic-
twa, sądownictwa powszechnego i administracyjne-
go, Najwyższej Izby Kontroli, rzecznika praw obywa-
telskich, rzecznika praw dziecka, Krajowej Rady
Radiofonii i Telewizji, generalnego inspektora ochro-
ny danych osobowych, Instytutu Pamięci Narodowej
– Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Pol-
skiemu, Krajowego Biura Wyborczego oraz Państwo-
wej Inspekcji Pracy.
Wyrażam przekonanie, że powyższe informacje sta-
nowią wyczerpującą odpowiedź na zadanie pytania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
2)
Według stanu na dzień 31 marca 2009 r. liczba etatów
urzędników sądowych wynosiła 26 876.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie wprowadzenia zmian z zakresu
Prawa farmaceutycznego (9484)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Kazimierza Moskala z dnia 18 maja
2009 r., nr SPS-023-9484/09, informuję, co następuje.
Minister zdrowia, świadomy problemów, w tym
także tych poruszonych w powyższej interpelacji, po-
wołał, w drodze zarządzenia, zespół do spraw opra-
cowania projektu ustawy Prawo farmaceutyczne.
Z uwagi na fakt, iż projektowana zmiana ustawy
z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z poźn. zm.) będzie miała
kompleksowy i bardzo szczegółowy charakter, zespół
ten w swoim składzie zawiera przedstawicieli nauk
farmaceutycznych oraz prawnych, co pozwoli na wy-
pracowanie projektu nowej ustawy Prawo farmaceu-
tyczne, biorąc pod uwagę wszelkie zgłoszone mini-
strowi zdrowia propozycje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie wprowadzenia zmian
w projekcie ustawy tzw. medialnej (9485)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala w sprawie
wprowadzenia zmian w projekcie ustawy tzw. me-
dialnej (sygn. SPS-023-9485/09) uprzejmie przeka-
zuję stosowne informacje.
Z inicjatywy ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego 18 czerwca 2008 r. powołany został zespół
ekspertów pod kierownictwem prof. Tadeusza Ko-
walskiego, który przygotował projekt całościowych
rozwiązań dotyczących mediów publicznych, w tym
rozwiązań dotyczących sposobu ich finansowania
z dochodów publicznych budżetu państwa pochodzą-
cych z podatku VAT od działalności określonej w dzia-
łach: 59 oraz 60 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług
(działalność radiowo-telewizyjna, filmowa oraz re-
klamowa), które mogłoby zapewniać wypełnianie
misji publicznej przez media publiczne. Propozycje
przygotowane przez zespół ekspertów przewidywały
wprowadzenie licencji programowych, a także wyod-
915
rębnienie oddziałów Telewizji Polskiej SA i powoła-
nie wspólnych regionalnych spółek radiowo-telewi-
zyjnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na początku
2009 r. przez grupę posłów z klubów parlamentar-
nych Platformy Obywatelskiej, Polskiego Stronnic-
twa Ludowego i Lewicy przygotowany został projekt
ustawy o zadaniach publicznych w dziedzinie usług
medialnych, która zmodyfikuje zasady finansowania
realizacji misji publicznej w dziedzinie usług medial-
nych, a także powoła do życia spółki regionalnej te-
lewizji publicznej działające niezależnie od funkcjo-
nujących dotychczas regionalnych spółek radiowych.
Przedmiotowy projekt nie był bezpośrednią konty-
nuacją założeń przygotowanych dla ministra kultury
i dziedzictwa narodowego, poruszał jednak część za-
wartych w nim kwestii. Ww. projekt był przedmiotem
prac Sejmu RP, w wyniku których w dniu 21 maja br.
uchwalono ww. ustawę.
Uprzejmie informuję, iż przyjęte w ustawie roz-
wiązania wynikały z poselskiego projektu ustawy
o zadaniach publicznych w dziedzinie usług medial-
nych. W związku z powyższym Ministerstwo Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego ma ograniczoną moż-
liwość wprowadzania zmian do ustawy o zadaniach
publicznych w dziedzinie usług medialnych. Ustawa
przyjęta w dniu 21 maja br. będzie przedmiotem prac
Senatu RP, który w chwili obecnej jest jedynym pod-
miotem mającym prawo do wprowadzania zmian
w przedmiotowej ustawie.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom (9486)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Kazimierza Moskala, prze-
słaną przy piśmie z dnia 18 maja 2009 r., znak: SPS-
-023-9486/09, dotyczącą kryterium minimalnej po-
wierzchni gospodarstwa wymaganej w ramach dzia-
916
łania: Ułatwianie startu młodym rolnikom, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (PROW 2007–2013), przekazuję następu-
jące informacje.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 został przyjęty przez Komisję Europejską
(KE) w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r. Jego
kształt, w tym warunki przyznania pomocy w ra-
mach poszczególnych działań, wynikają ze strategii
rozwoju obszarów wiejskich, przepisów prawa UE,
konsultacji regionalnych i społecznych, a przede
wszystkim negocjacji z KE. Warunek dotyczący przy-
znawania w ramach działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom, pomocy osobom przejmującym go-
spodarstwa o powierzchni użytków rolnych nie
mniejszej niż średnia powierzchnia gruntów rolnych
w województwie, zawarty został już we wstępnym
projekcie programu, przekazanym KE w styczniu
2007 r. W trakcie negocjacji programu Komisja Eu-
ropejska, mając na względzie efektywną realizację
podstawowych celów działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom, jakimi są poprawa struktury
agrarnej oraz konkurencyjności polskiego rolnictwa
na jednolitym rynku UE, uznała, że powyższe roz-
wiązanie nie zapewnia efektywności wdrażania tego
działania i zaleciła zaostrzenie ww. kryterium po-
przez wprowadzenie zasady, iż w przypadku gdy
średnia dla województwa jest niższa niż średnia dla
kraju, pomocy udziela się w związku z przejęciem
gospodarstwa o powierzchni użytków rolnych równej
co najmniej średniej krajowej.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowa-
ło projekt zmiany Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, m.in. w zakresie dzia-
łania: Ułatwianie startu młodym rolnikom. Plano-
wana w odniesieniu do przedmiotowego działania
zmiana PROW 2007–2013 ma na celu ułatwienie
spełnienia kryteriów dostępu beneficjentom z woje-
wództw, gdzie średnia wojewódzka powierzchnia go-
spodarstwa jest niższa od średniej krajowej po-
wierzchni gospodarstwa. Polega ona na dopuszczeniu
możliwości przyznania premii osobom, które w mo-
mencie ubiegania się o wsparcie spełniają kryterium
średniej wojewódzkiej i zobowiążą się do powiększe-
nia powierzchni swojego gospodarstwa do poziomu
średniej krajowej w terminie 3 lat od dnia doręczenia
decyzji o przyznaniu pomocy. Otrzymana premia bę-
dzie mogła zostać przeznaczona m.in. na powiększe-
nie gospodarstwa, co znacznie ułatwi młodemu rol-
nikowi wywiązanie się z warunku posiadania wyma-
ganej powierzchni. Proponowane rozwiązanie, pole-
gające na przedłużeniu terminu na spełnienie przez
młodych rolników kryterium minimalnej powierzch-
ni gospodarstwa, jest korzystne z punktu widzenia
potencjalnych beneficjentów, a jednocześnie zapew-
nia osiągnięcie celów działania, jakimi są poprawa
struktury agrarnej oraz konkurencyjności polskiego
rolnictwa na rynku UE.
Zgodnie z przepisami ustawy z 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem
środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427,
ze zm.), projekt zmian PROW 2007–2013 został za-
twierdzony w dniu 25 września 2008 r. przez Komitet
Monitorujący Program Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013, a następnie, w dniu 6 stycznia br.,
uzyskał akceptację Rady Ministrów. W dniu 22 grud-
nia 2008 r. projekt został przekazany do Komisji Eu-
ropejskiej (KE). W chwili obecnej oczekuje się na zgo-
dę KE na wprowadzenie przedłożonych zmian pro-
gramu.
Należy podkreślić, że dokonanie zmian programu
możliwe będzie dopiero po uzyskaniu ww. akceptacji
KE. W przypadku wspomnianej zmiany w zakresie
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom, ko-
nieczne będzie również odpowiednie dostosowanie
przepisów wykonawczych (rozporządzenia regulują-
cego warunki i tryb przyznawania wsparcia w ra-
mach przedmiotowego działania).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie eksperckiego projektu koncepcji
przestrzennego zagospodarowania kraju (9487)
W odpowiedzi na pismo Marszałka Sejmu z dnia
18 maja 2009 r., SPS-023-9487/09, dotyczące inter-
pelacji posła Kazimierza Moskala z dnia 29 kwietnia
br. w sprawie eksperckiego projektu koncepcji prze-
strzennego zagospodarowania kraju (EP KPZK)
przekazuję następujące wyjaśnienia.
Ekspercki projekt KPZK do roku 2033 przygoto-
wany przez zespół ekspertów naukowych pod kie-
runkiem prof. dra hab. Piotra Korcellego nie jest
projektem dokumentu rządowego i w związku z tym
może nie spełniać wszystkich wymogów i oczeki-
wań, a zawarte w nim informacje nie odzwierciedla-
ją stanowiska rządu/MRR. Zawiera on jednak sze-
roką ekspercką ocenę sytuacji i trendów w zakresie
rozwoju przestrzennego w Polsce, wizję polskiej prze-
strzeni w perspektywie roku 2033, wskazując na
główne, zdaniem autorów, elementy polskiej polityki
przestrzennej oraz jej koordynacji. Jako taki, eks-
percki projekt KPZK został wykorzystany jako głów-
ny materiał analityczny do przeprowadzenia debaty
publicznej nad wizją rozwoju przestrzennego kraju.
Z wykorzystaniem niniejszego materiału, wyników
spotkań z 16 regionami (w tym z regionem podkar-

packim, które miało miejsce 27 lutego br) i debaty
społecznej oraz analiz i studiów wykonanych przez
MRR, zostanie opracowany dokument rządowy. Pro-
jekt koncepcji przestrzennego zagospodarowania
kraju powinien być gotowy w początkach III kwar-
tału br. i wówczas zostanie poddany konsultacjom.
W chwili obecnej trwają w MRR prace nad podsu-
mowaniem wniosków z wspomnianej wyżej debaty
publicznej, która miała miejsce w okresie od stycznia
do kwietnia br.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że ministerstwo
dokłada wszelkich starań, aby samorząd regionalny
mógł w jak największym zakresie uczestniczyć
w procesie tworzenia KPZK. Współpraca z regiona-
mi przejawia się w różnych formach. Poza wspo-
mnianymi wyżej spotkaniami z regionami, odbyły
się do tej pory dwie ogólnokrajowe konferencje
z udziałem regionów: jedna w Warszawie w paź-
dzierniku 2007 r. poświęcona postulatom i reko-
mendacjom regionów do KPZK, druga w Ciechocin-
ku w marcu 2008 r., dotycząca problemów imple-
mentacyjnych KPZK. W czerwcu 2008 r. została
przeprowadzona ankieta, dotycząca zagadnień roz-
wojowych, skierowana do wojewódzkich jednostek
samorządowych odpowiedzialnych za planowanie
przestrzenne. Ponadto stale w pracach nad KPZK
uczestniczą przedstawiciele regionów w ramach ze-
społu realizacyjnego powołanego przez ministra
rozwoju regionalnego do opracowania koncepcji
przestrzennego zagospodarowania kraju.
Pragnę podkreślić, iż interpelacja pana posła Ka-
zimierza Moskala jest ważnym głosem w debacie pu-
blicznej nad wizją rozwoju przestrzennego kraju
i będzie wykorzystana przy przygotowaniu dokumen-
tu rządowego KPZK. Natomiast ewentualne zmiany
w tekście EP KPZK nie zależą od MRR, ale od zespo-
łu ekspertów naukowych, którym powyższe zastrze-
żenia do ich tekstu zostały przekazane.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie ujednolicenia sposobu obliczania
dochodowości gospodarstw rolnych (9488)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala z dnia
917
30 kwietnia 2009 r. w sprawie ujednolicenia sposobu
obliczania dochodowości gospodarstw rolnych udzie-
lam następujących wyjaśnień.
Na mocy przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (t.j.: Dz.U. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.) od dnia 1 maja 2004 r. dochód z 1 ha
przeliczeniowego przyjęty do celów pomocy społecz-
nej do 1 października 2006 r. wynosił 194 zł. Obec-
nie, po zweryfikowaniu kwot świadczeń pieniężnych
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 lipca
2006 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów docho-
dowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy
społecznej (Dz. U. z 2006 r. Nr 135, poz. 950), wyso-
kość dochodu z 1 ha wynosi 207 zł.
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej dostosowała przyjęty poziom dochodu z hek-
tara przeliczeniowego do opartego na badaniach
naukowych poziomu interwencji socjalnej. Ze wzglę-
du na fakt, iż w indywidualnych gospodarstwach
rolnych (poza wyjątkami do celów badawczych) nie
jest prowadzona księgowość, a dochodowość każde-
go pojedynczego gospodarstwa zależy od bardzo wie-
lu czynników, tak obiektywnych, jak i subiektyw-
nych, określenie dochodu z 1 ha przeliczeniowego
musi wynikać i wynika z szacunków i celów polity-
ki społecznej państwa.
Szacując dochód z 1 ha przeliczeniowego do celów
pomocy społecznej, rząd uwzględnia przede wszyst-
kim tę zasadę, że świadczeniobiorcy systemu powin-
ni móc zaspokajać swoje codzienne podstawowe po-
trzeby na porównywalnym poziomie, bez względu na
miejsce zamieszkania i źródła własnego dochodu.
Trzeba zatem przy przedmiotowym szacunku brać
pod uwagę koszty utrzymania na co dzień.
W ustawie o pomocy społecznej są przepisy stano-
wiące, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach
może być przyznana pomoc pomimo przekroczenia
kryterium dochodowego oraz że w przypadku stwier-
dzonych dysproporcji między poziomem życia a udo-
kumentowanym dochodem można odmówić pomocy
mimo spełniania kryterium dochodowego (art. 12
i 41 ustawy). Przepisy ww. ustawy nie rozróżniają
grup społecznych.
Przy ustalaniu dochodu z 1 ha nie ma znaczenia
fakt, że gospodarstwo rolne oddane jest w dzierżawę
lub użytkowane przez osobę inną niż właściciel.
W sytuacji gdy w zamian za gospodarstwo rolne oso-
ba uzyskuje świadczenie uzależnione od zaprzestania
produkcji rolnej (na przykład rentę strukturalną),
zamiast dochodu z hektarów przeliczeniowych za do-
chód można przyjąć wysokość tego świadczenia.
Zgodnie z art. 5 ust. 8 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 1349,
poz. 992, z późn. zm.) w przypadku ustalania docho-
du z gospodarstwa rolnego przyjmuje się, że z 1 ha
przeliczeniowego uzyskuje się dochód miesięczny
w wysokości 1/12 dochodu ogłaszanego corocznie
w drodze obwieszczenia przez prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego na podstawie art. 18 ustawy
918
z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U.
z 2006 r. Nr 136, poz. 969, z późn. zm.).
Powyższy sposób ustalania dochodu z gospodar-
stwa rolnego na potrzeby ustalenia prawa danej ro-
dziny do świadczeń rodzinnych obowiązuje od 14 stycz-
nia 2006 r. i został wprowadzony w drodze poprawki
poselskiej do ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych. Rów-
nocześnie informuję, iż na dzień dzisiejszy w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej nie planuje się
prac legislacyjnych celem zmiany przepisu art. 8
ust. 9 ustawy o pomocy społecznej oraz art. 5 ust. 8
ustawy o świadczeniach rodzinnych.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie sytuacji klientów firmy
deweloperskiej Osiedle Mieszkaniowe Żubr
w Niepołomicach (9489)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Kazimierza Moskala, dotyczącą
sytuacji klientów firmy deweloperskiej realizującej
Osiedle Mieszkaniowe Żubr w Niepołomicach, prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 18 maja br. (znak: SPS-023-9489/09),
uprzejmie przedstawiam poniższą odpowiedź.
Firma realizująca ww. inwestycję mieszkaniową,
podobnie jak inne firmy deweloperskie budujące lo-
kale mieszkalne na sprzedaż, jest podmiotem prawa
prywatnego. Kwestie dotyczące wzajemnych relacji
prywatnego podmiotu z jego klientami, realizacji
wzajemnych zobowiązań i rozliczeń finansowych leżą
w gestii podmiotów prywatnych co do sposobów i me-
tod ich realizacji w ramach swobody określonej prze-
pisami powszechnie obowiązującego prawa. Minister
infrastruktury nie ma możliwości indywidualnej in-
terwencji w sferę działalności gospodarczej. Pomija-
jąc brak możliwości ewentualnego szczególnego trak-
towania klientów jednego dewelopera, minister nie
dysponuje żadnymi możliwościami wpływania na sy-
tuację prywatnej firmy i jej klientów.
Jeżeli chodzi o możliwości podejmowania działań
przez samych klientów firmy deweloperskiej, które
doprowadziłyby do wykonania zobowiązań wynika-
jących z zawartej z deweloperem umowy, to należy
wyjaśnić, iż kształtują się one różnie w zależności od
tego, w jakiej formie została zawarta umowa z dewe-
loperem. Jeżeli umowa pomiędzy nabywcą lokalu
mieszkalnego i deweloperem została zawarta w for-
mie aktu notarialnego, wówczas nabywca, w razie
wykonywania umowy w sposób wadliwy albo sprzecz-
ny z umową, może zwrócić się do sądu z wnioskiem
o powierzenie dalszego wykonywania umowy innemu
wykonawcy na koszt i niebezpieczeństwo dewelopera.
Możliwość taką daje nabywcy art. 9 ust. 3 ustawy
z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U.
z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.). Zgodnie z art. 9
ust. 2 nabywca może skorzystać z przedstawionej wy-
żej możliwości, jeżeli strona podejmująca się budowy
była właścicielem gruntu, na którym dom ma być
wzniesiony, oraz uzyskała pozwolenie na budowę,
a roszczenie o ustanowienie odrębnej własności lo-
kalu i o przeniesienie tego prawa zostało ujawnione
w księdze wieczystej. Jeżeli umowa z deweloperem
została zawarta w zwykłej formie pisemnej, a dewe-
loper nie wywiązuje się z przyjętego zobowiązania,
to nabywcy pozostaje dochodzenie swoich roszczeń
wynikających z niewykonania lub nienależytego
wykonania zobowiązania umownego przed sądem
powszechnym.
Niezależnie od powyższych regulacji nabywca ma
możliwość skorzystania z instrumentów prawnych
przewidzianych w przepisach z zakresu ochrony kon-
kurencji i konsumentów, ułatwiających mu dochodze-
nie roszczeń z umów cywilnoprawnych. Przykładowo
konsument może żądać uznania danego postanowie-
nia umowy za niedozwolone w ramach kontroli doko-
nywanej w oparciu o przepisy materialne dotyczące
niedozwolonych postanowień umownych przed są-
dem właściwości ogólnej, w ramach której sąd bada
treść klauzul zawartych w konkretnej umowie kon-
sumenckiej, biorąc pod uwagę indywidualną sytuację
konsumenta. Dodatkowy instrument przyznany kon-
sumentowi zawiera ustawa z dnia 23 sierpnia 2007 r.
o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynko-
wym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206), na podstawie której
w sytuacji, gdy doszło do stosowania przez dewelope-
ra wobec konsumenta nieuczciwej praktyki rynko-
wej, może on żądać m.in. zaniechania tej praktyki,
usunięcia jej skutków, złożenia oświadczenia odpo-
wiedniej treści i w odpowiedniej formie i naprawienia
wyrządzonej szkody.
W kontekście ochrony interesów nabywców nale-
ży również wyjaśnić, że centralnym organem admi-
nistracji rządowej właściwym w sprawach ochrony
konkurencji i konsumentów jest prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Instrumentem wykorzystywanym przez prezesa
urzędu w celu eliminacji nieuczciwych praktyk sto-
sowanych przez przedsiębiorców wobec konsumen-
tów są postępowania prowadzone na podstawie usta-
wy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 50, poz. 331,
z późn. zm.). W zależności od okoliczności faktycz-
nych sprawy mogą one przybrać postać postępowań

wyjaśniających bądź postępowań w sprawie stosowa-
nia przez przedsiębiorców praktyk naruszających
zbiorowe interesy konsumentów. W przypadku
stwierdzenia naruszenia przez przedsiębiorcę zbio-
rowych interesów konsumentów prezes urzędu może
w drodze decyzji nakazać zaniechania stosowania
takich praktyk bądź zobowiązać przedsiębiorcę do
podjęcia lub zaniechania określonych działań zmie-
rzających do zapobieżenia tym naruszeniom. Jedno-
cześnie, w przypadku stwierdzenia stosowania przez
przedsiębiorcę praktyki naruszającej zbiorowe inte-
resy konsumentów, prezes urzędu może nałożyć na
niego karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu
osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym
rok jej nałożenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie zaostrzenia kar
pozbawienia wolności za spowodowanie
wypadku samochodowego
pod wpływem alkoholu (9490)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Waldemara Andzela w sprawie
zaostrzenia kary pozbawienia wolności za spowodo-
wanie wypadku samochodowego pod wpływem alko-
holu, przekazaną przy piśmie z dnia 18 maja 2009 r.,
SPS-023-9490/09, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Problematyka zwalczania czynów godzących
w bezpieczeństwo w komunikacji, popełnianych przez
osoby znajdujące się w stanie nietrzeźwości, niewąt-
pliwie należy do najbardziej istotnych obecnie zagad-
nień polityki karnej, zarówno ze względu na skalę
tego rodzaju przestępczości, jak i rozmiar negatyw-
nych skutków społecznych, jakie z niej wynikają.
Aktualny porządek prawny zawiera unormowa-
nia umożliwiające sądom orzekanie w stosunku do
osób uczestniczących w stanie nietrzeźwości w ruchu
lądowym, wodnym lub powietrznym kar i środków
karnych adekwatnych do ciężaru tych czynów oraz
potrzeb w zakresie generalnej, jak i indywidualnej
prewencji. Dotyczy to także nietrzeźwych sprawców
wypadków komunikacyjnych, których następstwem
919
jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej
zdrowiu.
W tym miejscu wskazać należy, że już samo pro-
wadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym,
wodnym lub powietrznym w stanie nietrzeźwości lub
pod wpływem środka odurzającego stanowi przestęp-
stwo zagrożone grzywną, karą ograniczenia wolności
albo karą pozbawienia wolności do lat 2 (art. 178a
§ 1 K.k.). Prowadzenie w takim stanie lub pod wpły-
wem takiego środka na drodze publicznej lub w stre-
fie zamieszkania innego pojazdu niż pojazd mecha-
niczny (np. roweru) również może skutkować wymie-
rzeniem sprawcy, oprócz kar nieizolacyjnych, kary
pozbawienia wolności w wymiarze do jednego roku
(art. 178a § 2 K.k.).
W wypadkach, w których znajdujący się w stanie
nietrzeźwości albo pod wpływem środka odurzające-
go uczestnik ruchu spowoduje wypadek lub katastro-
fę w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym albo
sprowadzi bezpośrednie niebezpieczeństwo takiej ka-
tastrofy, sąd nie może orzec wobec sprawcy grzywny
albo kary ograniczenia wolności, lecz zobowiązany
jest orzec karę pozbawienia wolności przewidzianą
za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od
dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego
o połowę do górnej granicy tego zagrożenia zwiększo-
nego o połowę (art. 178 § 1 K.k.).
Tym samym za czyny tego rodzaju możliwe jest
wymierzenie nawet tak surowej kary jak 15 lat po-
zbawienia wolności, np. wobec sprawcy, który w sta-
nie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurza-
jącego sprowadził katastrofę w ruchu komunikacyj-
nym, zagrażającą życiu lub zdrowiu wielu osób albo
mieniu w wielkich rozmiarach.
Podkreślić przy tym należy, że przewidziane
w art. 178 § 1 K.k. zaostrzenie wymiaru kary odnosi
się również do sprawców wskazanych w tym przepisie
przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunika-
cji, którzy zbiegli z miejsca zdarzenia.
Prewencyjne oddziaływanie skazania za prze-
stępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji,
popełnione w stanie nietrzeźwości, pod wpływem
środka odurzającego albo przez sprawcę, który zbiegł
z miejsca zdarzenia, niewątpliwie wzmacnia orzeka-
ny obligatoryjnie w takich wypadkach środek karny
w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych albo pojazdów mechanicznych okre-
ślonego rodzaju (art. 42 § 2 K.k.).
Zakaz prowadzenia pojazdów, który orzekany jest
w latach, musi być orzeczony na okres nie krótszy od
roku, a może być orzeczony nawet na 10 lat (art. 43
§ 1 pkt 1 K.k.).
W niektórych przypadkach Kodeks karny przewi-
duje ponadto orzekanie zakazu prowadzenia wszel-
kich pojazdów mechanicznych na zawsze. Fakulta-
tywnie jest to możliwe w stosunku do znajdujących
się w chwili czynu w stanie nietrzeźwości, pod wpły-
wem środka odurzającego lub zbiegłych z miejsca
zdarzenia sprawców przestępstw z art. 177 § 2 K.k.
(wypadek komunikacyjny z następstwem w postaci
920
śmierci innej osoby lub ciężkiego uszczerbku na jej
zdrowiu) lub z art. 355 § 2 K.k. (wypadek z takim
samym następstwem, popełniony przez żołnierza),
a także sprawców przestępstw z art. 173 K.k. lub art. 174
K.k., których następstwem jest śmierć innej osoby
lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu (art. 42 § 3 K.k.).
Obligatoryjnie zakaz prowadzenia wszelkich pojaz-
dów mechanicznych na zawsze sąd orzeka natomiast
w razie ponownego skazania osoby prowadzącej po-
jazd mechaniczny w wyżej opisanych warunkach
(art. 42 § 4 K.k.).
Analizując postulat autora interpelacji, aby Ko-
deks karny zrównał odpowiedzialność za spowodo-
wanie śmiertelnego wypadku komunikacyjnego w sta-
nie nietrzeźwości z odpowiedzialnością za zbrodnię
zabójstwa (propozycja wprowadzenia zasady równego
traktowania przestępców w sądach – zarówno mor-
derców za zabójstwa na drodze, jak i pozostałych),
podnieść należy, że propozycja ta nie jest możliwa do
realizacji z legislacyjnego punktu widzenia.
Pomimo oczywistej karygodności zachowania spraw-
cy, który w stanie nietrzeźwości powoduje śmiertelny
wypadek, zachowanie to – z punktu widzenia zna-
mion strony podmiotowej – istotnie różni się od za-
bójstwa. Należy bowiem pamiętać, że w pierwszym
przypadku, mimo że następstwem działania sprawcy
jest śmierć innej osoby, zachowanie takie zawsze po-
zostaje przestępstwem nieumyślnym. Zrównanie od-
powiedzialności karnej za spowodowanie śmiertelne-
go wypadku w stanie nietrzeźwości z odpowiedzial-
nością za zbrodnię zabójstwa pociągałoby zatem za
sobą przełamanie jednej z podstawowym zasad pra-
wa karnego, iż zbrodnię można popełnić tylko umyśl-
nie (art. 8 K.k.). Nie sposób także nie dostrzegać
istotnej różnicy w zakresie stopnia społecznej szko-
dliwości pomiędzy powołanym występkiem a zabój-
stwem.
Opisane wyżej okoliczności, co oczywiste, unie-
możliwiają więc tożsame lub choćby tylko podobne
unormowanie odpowiedzialności karnej w analizo-
wanych przypadkach.
Odnosząc się do pytania dotyczącego prac i dzia-
łań Ministerstwa Sprawiedliwości, które mogą wy-
wrzeć wpływ na efektywność zwalczania prze-
stępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji
popełnianych przez nietrzeźwych uczestników ru-
chu, wspomnieć należy w szczególności o rozwiąza-
niach objętych opracowanym w Ministerstwie Spra-
wiedliwości rządowym projektem ustawy o zmianie
ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks postępowania
karnego, ustawy Kodeks karny wykonawczy, usta-
wy Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych
ustaw (druk sejmowy nr 1394). Projekt ten w dniu
21 listopada 2008 r. skierowany został do Sejmu RP,
zaś w dniu 17 grudnia 2008 r. odbyło się jego pierw-
sze czytanie. Obecnie projekt jest przedmiotem prac
sejmowej Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian
w kodyfikacjach.
Rozwiązania zawarte w tym projekcie nie odnoszą
się wprawdzie wprost do problematyki przestępstw
przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, jednak
z uwagi na swą istotę mogą w sposób pośredni wy-
wierać pożądany wpływ w zakresie podnoszenia efek-
tywności zwalczania czynów tego rodzaju.
Istotny wpływ na orzecznictwo sądów wobec nie-
trzeźwych uczestników ruchu mogą wywrzeć projek-
towane zmiany odnoszące się do kary grzywny, pole-
gające na podwyższeniu maksymalnego jej wymiaru,
i to zarówno w przypadku grzywien samoistnych,
orzekanych jako kara zasadnicza, jak i grzywien ak-
cesoryjnych, orzekanych w związku z warunkowym
zawieszeniem wykonania kary zasadniczej (w szcze-
gólności kary pozbawienia wolności).
O ile według obowiązującego prawa maksymalny
wymiar grzywny samoistnej wynosi 360 stawek
dziennych, o tyle po wejściu w życie projektowanej
nowelizacji możliwe będzie orzeczenie nawet 540 sta-
wek dziennych grzywny. W przypadku grzywny orze-
kanej na podstawie art. 71 § 1 K.k. projektowane
podwyższenie liczby stawek dziennych grzywny orze-
kanej w związku z warunkowym zawieszeniem wy-
konania kary pozbawienia wolności, ze 180 do 270 sta-
wek, podniesie maksymalną wysokość grzywny
z kwoty 360 000 zł do kwoty 540 000 zł.
Wydaje się, że oddziaływanie na sprawców naru-
szających nakaz trzeźwości w komunikacji istotną
dolegliwością o charakterze dolegliwości ekonomicz-
nej, należycie dostosowanej do ciężaru czynu i po-
trzeb w zakresie prewencji indywidualnej, przy jed-
noczesnym zapewnieniu należytej ściągalności orze-
czonych grzywien, może stanowić bardzo skuteczne
remedium na problem „nietrzeźwych kierowców”,
przewyższające nawet skuteczność orzekanej wobec
takich sprawców kary pozbawienia wolności, zwłasz-
cza stosowanej z warunkowym zawieszeniem jej wy-
konania.
Dwukrotne podwyższenie maksymalnej wysoko-
ści kary grzywny przewiduje również przygotowywa-
na w Ministerstwie Sprawiedliwości nowelizacja Ko-
deksu wykroczeń. Pozwoli to na wzmocnienie oddzia-
ływania na sprawców wykroczeń przeciwko bezpie-
czeństwu i porządkowi w komunikacji, w tym rów-
nież sprawców czynów z art. 87 § 1 i 2 K.w., popeł-
nianych przez osoby prowadzące pojazdy w stanie po
użyciu alkoholu (a więc tych uczestników ruchu,
w których organizmie zawartość alkoholu wynosi lub
prowadzi do stężenia we krwi wynoszącego od 0,2
promila do 0,5 promila alkoholu – art. 46 ust. 2 usta-
wy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi; Dz. U.
z 2007 r. Nr 70, poz. 473, ze zm.).
Wskazany wyżej projekt ustawy o zmianie ustawy
Kodeks karny, ustawy Kodeks postępowania karne-
go, ustawy Kodeks karny wykonawczy, ustawy Ko-
deks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw
przewiduje także istotne zmiany odnoszące się za-
równo do istoty, jak i sposobu wykonania kary ogra-
niczenia wolności. Zmiany te mają doprowadzić do
szerszego stosowania przez sądy tego rodzaju kary
i tym samym uczynienia tej kary realną alternatywą

dla najczęściej orzekanych kar pozbawienia wolności,
w tym kar tego rodzaju orzekanych z warunkowym
zawieszeniem ich wykonania. Proponowane zmiany
umożliwią nałożenie na sprawcę każdego z obowiąz-
ków przewidzianych w art. 72 K.k., a nie tylko nie-
których z nich, jak ma to miejsce obecnie. Tym sa-
mym zostanie wzmocniony element probacyjny
tkwiący w karze ograniczenia wolności – skazany nie
tylko będzie musiał podporządkować się podstawo-
wym wymogom wynikającym z istoty kary tego ro-
dzaju, a w szczególności obowiązkowi wykonywania
nieodpłatnej pracy na cele społeczne, ale będzie po-
nadto motywowany nałożonymi na niego dodatkowo
obowiązkami (np. obowiązkiem poddania się lecze-
niu odwykowemu, uczestnictwa w programach ko-
rekcyjno-edukacyjnych, powstrzymywania się od
przebywania w określonych środowiskach lub miej-
scach, innego stosownego postępowania), których
niespełnienie będzie mogło skutkować zarządzeniem
wykonania kar zastępczych, w tym w warunkach
określonych w ustawie również zastępczej kary po-
zbawienia wolności.
Nadmieniam również, że w Ministerstwie Spra-
wiedliwości podjęte zostały prace legislacyjne mające
na celu stworzenie podstawy prawnej do orzekania
przez sądy przepadku pojazdu, który prowadził
sprawca przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu
w komunikacji, znajdując się w stanie nietrzeźwości
lub pod wpływem środka odurzającego. Prace te są
następstwem podjętej w dniu 30 października 2008 r.
uchwały składu siedmiu sędziów Izby Karnej Sądu
Najwyższego, I KZP 20/08. Rozstrzygając zagadnie-
nie prawne przedstawione przez prokuratora gene-
ralnego na podstawie art. 60 § 2 w zw. z art. 60 § 1
ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyż-
szym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052, z późn. zm.), Sąd
Najwyższy wskazał, iż pojazd mechaniczny stanowi
przedmiot czynności wykonawczej przestępstwa
określonego w art. 178a § 1 K.k., a więc nie należy do
kategorii przedmiotów, które służą lub są przezna-
czone, w rozumieniu art. 44 § 2 K.k., do popełnienia
przestępstwa.
Konsekwencją przedmiotowej uchwały musiało
być uznanie, iż obowiązujące przepisy Kodeksu kar-
nego, a w szczególności art. 44 § 2 K.k., nie dają pod-
stawy do orzeczenia przepadku pojazdu mechanicz-
nego prowadzonego przez sprawcę przestępstwa
z art. 178a § 1 K.k., co równocześnie uzasadnia pod-
jęcie prac legislacyjnych mających na celu opracowa-
nie rozwiązań normatywnych wprowadzających pod-
stawę do orzekania przepadku pojazdów prowadzo-
nych przez sprawców tego rodzaju czynów.
Osiągnięcie pożądanych rezultatów w kwestii
bezpieczeństwa w komunikacji, co oczywiste, oprócz
oddziaływania środkami penalnymi wymaga także
oddziaływania na innych płaszczyznach, w tym na
płaszczyźnie edukacyjnej ukierunkowanej na zmianę
występującej wciąż w wielu grupach i środowiskach
postawy przyzwolenia i pobłażliwości wobec osób lek-
ceważących prawny nakaz zachowania trzeźwości
921
przez uczestników ruchu lądowego, wodnego lub po-
wietrznego. Ministerstwo Sprawiedliwości, dostrze-
gając w tym istotny walor prewencyjny, deklaruje
pełne wsparcie i uczestnictwo we wszelkich akcjach
edukacyjnych dotyczących przedmiotowej problema-
tyki. Bezpośrednia realizacja polityki edukacyjnej
w tym zakresie pozostaje natomiast w gestii ministra
spraw wewnętrznych i administracji, nadzorującego
Biuro Ruchu Drogowego Komendy Głównej Policji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie rozszerzenia
możliwości zawodowych
absolwentów kierunków prawniczych (9491)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację, nr SPS-023-9491/09, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej Waldemara Andzela w sprawie
rozszerzenia możliwości zawodowych absolwentów
kierunków prawniczych uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Minister sprawiedliwości podziela przedstawione
w interpelacji stanowisko co do konieczności posze-
rzenia dostępu do zawodów prawniczych poprzez
stworzenie możliwości świadczenia pomocy prawnej
poza systemem samorządów zawodowych i dostrzega
płynące z tego korzyści społeczne.
W związku z tym opracowany został w Minister-
stwie Sprawiedliwości projekt ustawy o państwo-
wych egzaminach prawniczych, który jest odpowie-
dzią na powyższe postulaty. Projekt ten po rozpa-
trzeniu przez Komisję Prawniczą zostanie w najbliż-
szych dniach ponownie skierowany do rozpatrzenia
przez Komitet Stały Rady Ministrów. Natomiast
termin wejścia w życie ustawy planowany jest na
1 stycznia 2010 r.
Projektowane zmiany systemu dostępu do zawo-
dów prawniczych są kompleksowe i uwzględniają
zarówno ujednolicenie kryteriów naboru na wszyst-
kie aplikacje, jak i stworzenie alternatywnej dla
aplikacji drogi dojścia do prawniczych zawodów za-
ufania prawniczego i zmierzają do zapewnienia
szybkiego wzrostu liczby osób świadczących pomoc
prawną w Polsce.
922
Projekt przewiduje wprowadzenie dwóch pań-
stwowych egzaminów prawniczych. Państwowy eg-
zamin prawniczy I stopnia będzie adresowany do
wszystkich absolwentów wydziałów prawa i będzie
uprawniał zarówno do ubiegania się o przyjęcie na
aplikację adwokacką, radcowską, notarialną, ogólną,
komorniczą i legislacyjną, jak i do wykonywania pod-
stawowych czynności prawniczych jako doradca
prawny. Natomiast państwowy egzamin prawniczy
II stopnia będzie egzaminem zawodowym, do które-
go będą mieli prawo przystąpić również doradcy
prawni wykonujący podstawowe czynności prawnicze
przez okres co najmniej 5 lat.
Państwowy egzamin prawniczy I stopnia będzie
polegał na sprawdzeniu wiedzy z zakresu prawa oraz
umiejętności jego stosowania, zasad wykładni oraz
kwalifikacji stanów faktycznych, a zatem będzie we-
ryfikował w podstawowym zakresie umiejętności
praktyczne. Jest to szczególnie istotne ze względu na
możliwość uzyskania – w wyniku zdania tego egza-
minu – uprawnień do wykonywania podstawowych
czynności prawniczych jako doradca prawny.
Podstawowe czynności prawnicze polegać będą na
udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu pism pro-
cesowych i umów oraz na występowaniu w charak-
terze pełnomocnika strony przed organami admini-
stracji publicznej oraz zastępstwie przed sądami po-
wszechnymi w sprawach należących do właściwości
sądów rejonowych, z wyłączeniem spraw z zakresu
prawa karnego, karnego skarbowego, rodzinnego
i opiekuńczego.
Mając na względzie właściwe zabezpieczenie inte-
resów klientów, w projekcie wprowadzono dla dorad-
ców prawnych wymóg obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone
przy wykonywaniu podstawowych czynności praw-
niczych.
Doradcy prawni będą również zobowiązani do za-
chowania w tajemnicy informacji, które uzyskali
w związku z wykonywaniem zadań doradcy prawne-
go. Naruszenie tej zasady będzie podlegało odpowie-
dzialności karnej, na podstawie art. 266 § 1 K.k.
Tytuł „doradca prawny” będzie chroniony praw-
nie z uwagi na potwierdzone egzaminem umiejętno-
ści, zabezpieczając w ten sposób dodatkowo interesy
klientów poprzez wyraźne odróżnienie wykwalifiko-
wanych doradców prawnych od osób, które prowadzą
działalność w zakresie usług prawniczych na podsta-
wie ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095,
Nr 127, poz. 880 i Nr 180, poz. 1280) i takich kryte-
riów nie spełniają. Ponadto nazwiska osób wpisanych
na listę doradców prawnych, prowadzoną przez pre-
zesa sądu apelacyjnego, będą publikowane w Biule-
tynie Informacji Publicznej.
Takie określenie zakresu czynności wykonywa-
nych przez doradców prawnych oraz wymogi, które
winni oni spełniać, nie oznacza jednak, że zamiarem
ustawodawcy jest tworzenie nowego zawodu prawni-
czego, którego przedstawiciele organizowaliby się
w kolejnym samorządzie zawodowym. Proponowane
rozwiązanie ma bowiem za zadanie umożliwienie ab-
solwentom prawa, którzy swoje umiejętności potwier-
dzili zdanym egzaminem I stopnia, szybsze usamo-
dzielnienie się i nabycie umiejętności praktycznych,
stwarzając jednocześnie dostęp do konkurencyjnych
cenowo, a zarazem świadczonych na właściwym po-
ziomie usług w zakresie podstawowych czynności
prawniczych. W konsekwencji realny stanie się szer-
szy dostęp społeczeństwa do pomocy prawnej. Biorąc
bowiem pod uwagę, że liczba absolwentów wydziałów
prawa to corocznie ok. 7000–8000 osób, można przy-
jąć, że już w pierwszym roku obowiązywania ustawy
pojawi się ok. 2000 doradców prawnych, a w kolej-
nych latach grupa ta będzie się sukcesywnie zwięk-
szała. Doprowadzi to do rzeczywistej konkurencji na
rynku usług prawniczych i do ograniczenia bezrobo-
cia wśród absolwentów prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie finansowania rozbudowy
Muzeum Historycznego w Sanoku (9492)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Babinetza, zawarta
w piśmie Pana Marszałka nr SPS-023-9492/09
z dnia 18 maja 2009 r., w sprawie projektu pt. „Miej-
sce dla sztuki Karpat – rozbudowa infrastruktury
i rozwój oferty Muzeum Historycznego w Sanoku”,
złożonego w ramach naboru do XI priorytetu: Kul-
tura i dziedzictwo kulturowe Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i srodowisko” (PO IiŚ), pragnę
poinformować, iż w pełni popieram ideę realizacji
przedmiotowej inwestycji. Mam świadomość, iż cha-
rakter prezentowanych zbiorów ma znaczenie dla
kultury polskiej, a nawet międzynarodowej, z uwagi
na fakt, iż w muzeum wystawiana jest najważniejsza
ekspozycja ikon w Polsce, a także wiele prac czoło-
wych polskich artystów, w tym duża galeria prac
Zdzisława Beksińskiego. Jednakże ocena projektu
nie dotyczyła tylko i wyłącznie tego aspektu, ale była
kompleksowa i opierała się na przyjętych przez Ko-
mitet Monitorujący PO IiŚ kryteriach oceny projek-
tów (w tym o charakterze techniczno-finansowym).
Zespół oceniający nie był w stanie przyznać przed-

miotowemu projektowi liczby punktów umożliwiają-
cej jego umieszczenie na liście rankingowej ze statu-
sem podstawowym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w maju pro-
wadzony był nabór wniosków na listę projektów in-
dywidualnych w przedmiotowym priorytecie. Do Mi-
nisterstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w wy-
mienionym powyżej terminie nie wpłynął zarówno
wniosek, jak i rekomendacja marszałka województwa
dla przedmiotowego projektu. Wobec powyższego nie
miałam podstaw do umieszczenia projektu na wspo-
mnianej liście.
W chwili obecnej istnieje możliwość zgłoszenia
propozycji projektów na aktualizowaną listę projek-
tów indywidualnych w trybie i na warunkach kon-
sultacji społecznych prowadzonych przez Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego (Instytucję Zarządzają-
cą PO IiŚ), trwających w terminie do 22 czerwca br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Monika Smoleń
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie możliwości zmiany art. 13 ust. 7
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o zmianie ustawy
o bibliotekach (9493)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Zbigniewa Matuszczaka, przesłaną
18 maja 2009 r. (SPS-023-9493/09) w sprawie możli-
wości zmiany art. 13 ust. 7 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. o zmianie ustawy o bibliotekach oraz podej-
mowanych działań na rzecz funkcjonowania biblio-
tek na obszarach wiejskich, uprzejmie proszę Pana
Marszałka o przyjęcie następujących informacji.
Nowelizacja ustawy o bibliotekach z 1997 r. (usta-
wa z dnia 27 lipca 2001 r. o zmianie ustawy o biblio-
tekach – Dz. U. Nr 129, poz. 1440; art. 13 ust. 7:
„Biblioteki publiczne nie mogą być łączone z innymi
instytucjami oraz z bibliotekami szkolnymi i peda-
gogicznymi”) miała na celu przeciwdziałanie nega-
tywnym zjawiskom, jakie zaczęły się nasilać po usa-
morządowieniu bibliotek publicznych. Wynikała z oce-
ny sytuacji bibliotek publicznych (szczególnie w ma-
łych środowiskach) i działań podejmowanych przez
samorządy, do których należało m.in. pozbawienie
bibliotek samodzielności organizacyjnej i prawno-fi-
nansowej. Włączano je np. w ośrodki kultury i oświa-
923
ty, centra kultury, sportu i rekreacji, w struktury
urzędów gmin (bibliotekarz stawał się wówczas „in-
spektorem lub podinspektorem do spraw bibliotecz-
nych”) lub w urzędzie gminy powoływano stanowisko
w wieloosobowym zespole pracy ds. oświaty, kultury,
sportu i turystyki. Wbrew zakazowi zapisanemu
w nowelizacji ustawy o bibliotekach sytuacja nie ule-
gła radykalnej zmianie. Nadal dochodzi do różnego
typu nieformalnych fuzji organizacyjnych, chociaż
trzeba wyraźnie podkreślić, że wiele samorządów
uregulowało sytuację swych instytucji, nadając im
status instytucji kultury w rozumieniu ustawy.
Samodzielność organizacyjna i prawno-finansowa
bibliotek publicznych zagwarantowana przez nowe-
lizowaną ustawę stwarza korzystne warunki do ich
funkcjonowania i daje możliwość korzystania z róż-
nych programów, współuczestniczenia w projektach,
samodzielnego występowania o dofinansowanie, gran-
ty i rozliczania się z nich. Problemy organizacyjne
bibliotek, szczególnie sytuacja bibliotek połączonych
lub działających w strukturach innych instytucji, jest
ważnym czynnikiem wpływającym na działalność
bibliotek publicznych, ich pozycję w środowisku lo-
kalnym, możliwości pozyskiwania środków pozabu-
dżetowych na działalność. Były też szeroko dysku-
towane w środowisku bibliotekarskim i towarzyszy-
ły działaniom Zespołu ds. opracowania założeń
i projektu ustawy o bibliotekach, powołanemu przez
Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich (w latach
2007–2009), który utrzymał postulat zapisu zaka-
zującego łączenia bibliotek o różnych zadaniach
i odmiennych grupach odbiorców ich usług lub z in-
nymi instytucjami.
Stanowisko bibliotekarzy w tej kwestii nie jest
jednolite, choć zdecydowanie przeważa pogląd o pod-
trzymaniu zakazu. Oba rozwiązania mają ważne dla
rozwoju bibliotek zalety, ale także wady. Nadal pro-
wadzone są prace nad tą kwestią w porozumieniu ze
środowiskiem bibliotekarzy.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
podejmuje także szereg inicjatyw mających na celu
stymulowanie czytelnictwa i łagodzenie skutków nie-
korzystnych zjawisk społecznych, m.in. marginalizo-
wania środowisk wiejskich i w małych miastach. Do
działań tych należą:
— wieloletni program dofinansowania zakupu
książek dla bibliotek publicznych w ramach progra-
mu ministra kultury i dziedzictwa narodowego, od
2009 r. pn. „Literatura i czytelnictwo” priorytet 2:
Zakup nowości wydawniczych dla bibliotek. Zainicjo-
wany w połowie lat 90., od 2000 r. realizowany jest
corocznie w formie dotacji celowych. Ich wysokość
wyraźnie wzrosła w 2005 r., a w założeniach progra-
mu wprowadzono zapis, iż w jego ramach realizowa-
ny jest zakup nowości wydawniczych dla bibliotek
publicznych, ze szczególnym uwzględnieniem biblio-
tek wiejskich i bibliotek działających na obszarach
marginalizowanych. Kwoty dotacji w poszczególnych
latach wynosiły: w 2000 r. – 9 mln zł, w 2001 r. – 7463
tys. zł, w 2002 r. – 1150 tys. zł, w 2003 r. – 5 mln zł,
924
w 2004 r. – 10 mln zł, w 2005 r. – 30 mln zł, lata
2006–2008 – 28,5 mln zł, w 2009 r. – 10 mln zł;
— program „Infrastruktura bibliotek” zainicjo-
wany w 2009 r., skierowany m.in. do bibliotek wiej-
skich, z budżetem wynoszącym 3 mln zł. Jego celem
jest podniesienie standardów funkcjonowania biblio-
tek publicznych (w tym estetycznych) poprzez moder-
nizację lub stworzenie niezbędnej infrastruktury,
zapewniającej użytkownikom dogodne warunki ko-
rzystania z usług bibliotek, w tym w szczególności
infrastruktury koniecznej do użytkowania nowocze-
snego sprzętu komputerowego. Program jest częścią
rządowego wieloletniego projektu modernizacji gmin-
nych bibliotek publicznych (Biblioteka+);
— wdrażany od 2009 r. Program Rozwoju Biblio-
tek (przez Fundację Rozwoju Społeczeństwa Infor-
macyjnego, utworzoną przez Polsko-Amerykańską
Fundację Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego),
będący wzmocnieniem i uzupełnieniem ww. progra-
mu. Wola ścisłej współpracy w tym zakresie została
potwierdzona w porozumieniu pomiędzy ministrem
kultury i dziedzictwa narodowego a prezesem Pol-
sko-Amerykańskiej Fundacji Wolności. Program jest
skierowany do bibliotek publicznych we wszystkich
gminach wiejskich i wiejsko-miejskich oraz w gmi-
nach miejskich, których liczba mieszkańców nie prze-
kracza 20 tys. W ramach projektu FRSI oferuje m.in.
system szkoleń oraz dostawy sprzętu i oprogramowa-
nia komputerowego. Obydwie inicjatywy (Bibliote-
ka+ oraz Program Rozwoju Bibliotek) mają przeciw-
działać wykluczeniu cyfrowemu i popularyzować
wykorzystanie technologii informacyjnych na tere-
nach wiejskich.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie nazewnictwa oraz kwalifikacji
pielęgniarki i położnej w podstawowej opiece
zdrowotnej (9495)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 maja 2009 r. (znak:
SPS-023-9495/09) w sprawie nazewnictwa oraz kwa-
lifikacji pielęgniarki i położnej w podstawowej opiece
zdrowotnej, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zakres zadań realizowanych przez świadczenio-
dawców podstawowej opieki zdrowotnej określa roz-
porządzenie ministra zdrowia z dnia 20 październi-
ka 2005 r. w sprawie zakresu zadań lekarza, pielę-
gniarki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 214, poz.1816), wydane na podstawie art. 55
ust. 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.).
Wymagania wobec świadczeniodawców, koniecz-
ne do spełnienia w przypadku ubiegania się o zawar-
cie umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia, okre-
śla zarządzenie prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia nr 105/2008/DSOZ z dnia 5 listopada 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna (z późn.
zm.) oraz przepisy odrębne, adekwatne do formy or-
ganizacyjno-prawnej świadczeniodawcy, w ramach
której udziela on świadczeń opieki zdrowotnej (za-
kład opieki zdrowotnej, indywidualna lub grupowa
praktyka lekarska, pielęgniarska, położnej).
Natomiast wymagania kwalifikacyjne pielę-
gniarki podstawowej opieki zdrowotnej i położnej
podstawowej opieki zdrowotnej określa art. 5 pkt 25
i 28 ww. ustawy. Jednocześnie nadmieniam, że pie-
lęgniarka i położna posiadająca kwalifikacje w dzie-
dzinie pielęgniarstwa rodzinnego także może wyko-
nywać świadczenia w podstawowej opiece zdrowot-
nej. Równocześnie należy wskazać, że zadania przy-
pisane zakresowi świadczeń pielęgniarki POZ i po-
łożnej POZ wyznaczają potrzeby zdrowotne popula-
cji objętej opieką przez pielęgniarkę, położną, na
podstawie przyjętych przez świadczeniodawcę de-
klaracji wyboru.
Cytowane powyżej zarządzenie w § 3 ust. 3 wska-
zuje merytoryczne zakresy świadczeń, które mogą
być przedmiotem wniosku i umowy o udzielanie
świadczeń w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna,
wskazując m.in. świadczenia pielęgniarki POZ i świad-
czenia położnej POZ, jak również świadczenia pielę-
gniarki szkolnej.
Jednocześnie nadmieniam, że w ramach funkcjo-
nowania systemu podstawowej opieki zdrowotnej,
zarówno pielęgniarka rodzinna, jak i położna rodzin-
na mają możliwość realizacji zadań z wykorzysta-
niem wiedzy i umiejętności właściwych dla tej dzie-
dziny pielęgniarstwa. Przyjęte na 2009 r. zasady
określające warunki zawierania i realizacji umów na
realizację świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
podstawowa opieka zdrowotna nie kolidują z przepi-
sami obowiązujących aktów prawnych. Ponadto in-
formuję, iż przeprowadzone przez ministra zdrowia
postępowanie wyjaśniające w sprawie badania zarzą-
dzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 105/
2008/DSOZ z dnia 5 listopada 2008 r. nie stwierdzi-
ło nieważności przedmiotowego zarządzenia.
Należy też wskazać, że w celu poprawy dostępno-
ści do świadczeń pielęgnacyjnych, profilaktycznych

i rehabilitacyjnych realizowanych w domu świad-
czeniobiorcy, fundusz wyodrębnił w ramach świad-
czeń pielęgniarki POZ świadczenia pielęgniarskiej
opieki domowej w podstawowej opiece zdrowotnej.
Ponadto uprzejmie informuję, że miejsce wykonywa-
nych świadczeń pielęgniarski/położnej POZ uzależ-
nione jest od potrzeb zdrowotnych świadczeniobior-
ców i może odbywać się w domu lub w gabinecie pie-
lęgniarki/położnej POZ.
Reasumując, uprzejmie informuję, że wprowadze-
nie zmian legislacyjnych polegających na wyodręb-
nieniu pielęgniarki/położnej rodzinnej powinno zo-
stać poprzedzone zarówno analizą obecnego funkcjo-
nowania systemu w tym zakresie, jak i skutków
wprowadzenia zmian. W ocenie Ministerstwa Zdro-
wia funkcjonujące zakresy świadczeń realizowane
przez pielęgniarki/położne podstawowej opieki zdro-
wotnej spełniają wymogi określone przepisami i za-
bezpieczają usługi zdrowotne dla osób korzystających
z podstawowej opieki zdrowotnej w ramach ubezpie-
czenia zdrowotnego.
Ponadto nadmieniam, że problem poruszany
w interpelacji przedstawiony przez samorząd był
przedmiotem wielu spotkań środowiska pielęgniarek
i położnych z udziałem przedstawicieli Ministerstwa
Zdrowia oraz Narodowego Funduszu Zdrowia. Zgła-
szane przez reprezentantów środowisk zawodowych
propozycje rozwiązań dotyczących warunków zawie-
rania i realizacji świadczeń w zakresie podstawowej
opieki zdrowotnej były zróżnicowane i często wyklu-
czające się. Dlatego też przedmiotowe spotkania są
kontynuowane i mają na celu wypracowanie jednoli-
tego stanowiska zgodnego z oczekiwaniami reprezen-
tantów środowisk medycznych z zabezpieczeniem
uprawnień świadczeniobiorców oraz przepisami pra-
wa w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
oraz grupy posłów
w sprawie uruchomienia funduszy
dla samorządów w obszarze opieki hospicyjnej
(9496)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9496/
09) w sprawie interpelacji pana posła Witolda Klepa-
925
cza oraz grupy posłów dotyczącej uruchomienia fun-
duszy dla samorządów w obszarze opieki hospicyjnej
w ramach Szwajcarsko-Polskiego Programu Współ-
pracy, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych in-
formacji.
W ramach obszaru tematycznego „Ochrona zdro-
wia” Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy
przewidziano do realizacji dwa cele:
— cel 1: Promocja zdrowego trybu życia oraz za-
pobieganie chorobom zakaźnym na poziomie krajo-
wym i na obszarach koncentracji geograficznej (alo-
kacja – 12 mln CHF);
— cel 2: Poprawa usług podstawowej opieki zdro-
wotnej i usług opieki społecznej na peryferyjnych
i zmarginalizowanych terenach obszarów objętych
koncentracją geograficzną, z preferencją dla wielo-
sektorowego podejścia programowego (alokacja
– 23 mln CHF).
Pragnę jednocześnie wyjaśnić, iż minister zdro-
wia wskazuje do objęcia finansowaniem programy
w ramach celu 1, natomiast za wyznaczenie projek-
tów dla celu 2 odpowiedzialny jest minister pracy
i polityki społecznej.
W związku z powyższym, w kwestii czasu trwania
prac nad ustalaniem rodzajów projektów (pytanie 1)
w ramach celu 2 proponuję zwrócić się do MPiPS.
Natomiast odnośnie do celu 1 uprzejmie informuję,
że w dniu 7 maja 2008 r. Ministerstwo Zdrowia prze-
kazało do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego pro-
pozycje programów do dofinansowania w ramach
Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy. Ww.
propozycje obejmowały wszystkie rodzaje kwalifiko-
walnych projektów zaproponowane dla celu 1 w anek-
sie 1 do umowy ramowej z dnia 20 grudnia 2007 r.
dotyczącej wdrażania Szwajcarsko-Polskiego Progra-
mu Współpracy. Stanowisko strony szwajcarskiej
w sprawie koncentracji na wdrożeniu 4 programów
zostało przekazane w dniu 29 października 2008 r.
Ze względu na fakt, iż propozycja strony szwajcar-
skiej nie była w pełni spójna ze wszystkimi oczeki-
waniami Ministerstwa Zdrowia, negocjacje dotyczą-
ce ostatecznego ustalenia opisu obszaru dla celu
1 wraz z zakresem poszczególnych programów trwa-
ły do 27 lutego 2009 r.
Dodatkowo pragnę nadmienić, iż nabór wnio-
sków aplikacyjnych w procedurze pozakonkursowej
dla celu 1 został uruchomiony 11 maja br., a termin
złożenia zarysów projektów minął w dniu 25 maja
2009 r. Ostateczną decyzję w sprawie dofinansowa-
nia poszczególnych programów podejmie strona
szwajcarska.
Jednocześnie odnosząc się do kwestii wsparcia dla
domów-hospicjów (pytanie 2), pragnę zaznaczyć, że
– mimo wskazania budowy/renowacji hospicjów jako
propozycji projektów dla celu 2 w ww. aneksie 1
– ostatecznie tego typu przedsięwzięcia nie są prze-
widziane do dofinansowania w ramach Programu
Współpracy. Ze względu na ograniczony budżet wy-
asygnowany na rzecz obszaru tematycznego „Ochro-
na zdrowia” wynoszący w sumie 35 mln CHF ko-
926
niecznym było bowiem ograniczenie liczby kwalifi-
kowalnych projektów w ramach obu celów.
Zgodnie z opisem obszaru dla celu 1 przyjętym
przez Komitet Monitorujący dla Szwajcarsko-Polskie-
go Programu Współpracy w dniu 9 kwietnia 2009 r., fi-
nansowaniem będą mogły zostać objęte następujące
programy (pytanie 3) realizowane na terenie całego
kraju:
— Zapobieganie nadwadze i otyłości oraz choro-
bom przewlekłym poprzez edukację w zakresie ży-
wienia i aktywności fizycznej społeczeństwa;
— Edukacja, promocja i profilaktyka w kierunku
zdrowia jamy ustnej skierowana do dzieci przedszkol-
nych, ich rodziców, opiekunów i wychowawców;
— Zapobieganie zakażeniom HCV;
— Zapobieganie chorobom zakaźnym na poziomie
krajowym i regionalnym poprzez rozwój strategii
i struktur instytucji ochrony zdrowia.
Natomiast w opisie obszaru dla celu 2 przyjętym
przez Komitet Monitorujący dla Szwajcarsko-Pol-
skiego Programu Współpracy w dniu 25 maja 2009 r.
jako kwalifikowane do dofinansowania Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej wskazało 4 programy ma-
jące na celu wspieranie domów pomocy społecznej
i/lub placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz ich
personelu. Każdy z programów realizowany w czte-
rech województwach: lubelskim, podkarpackim,
świętokrzyskim oraz małopolskim (tj. na obszarze
tzw. koncentracji geograficznej) będzie się składał
z trzech komponentów:
— pierwszy komponent: poprawa infrastruktury
domów pomocy społecznej i/lub placówek opiekuńczo-
-wychowawczych poprzez realizację programów na-
prawczych, w tym inwestycji i/lub przebudowy/roz-
budowy/modernizacji, także zadań związanych z za-
kupem niezbędnego wyposażenia i sprzętu i/lub ich
renowacji;
— drugi komponent: podnoszenie kwalifikacji
personelu domów pomocy społecznej i/lub placówek
opiekuńczo-wychowawczych, głównie pracującego
bezpośrednio z ich mieszkańcami;
— trzeci komponent: poprawa jakości usług pie-
lęgniarskich dla mieszkańców domów pomocy spo-
łecznej, obejmujący wspieranie kwalifikacji zawodo-
wych pielęgniarek/pielęgniarzy pracujących w do-
mach pomocy społecznej, wyposażenie domów pomo-
cy społecznej w sprzęt niezbędny dla pielęgniarek/
pielęgniarzy do świadczenia usług stanowiący mini-
malne konieczne wyposażenie pielęgniarki.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie realizacji art. 93a ustawy
Prawo spółdzielcze (9497)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepańskie-
go w sprawie realizacji art. 93a ustawy Prawo spół-
dzielcze, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Minister właściwy do spraw budownictwa, gospo-
darki przestrzennej i mieszkaniowej, zgodnie z upraw-
nieniami ustanowionymi przepisami art. 93a ustawy
Prawo spółdzielcze, dodanymi przez art. 3 pkt 13
ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 122, poz. 1024), od dnia ich
wejścia w życie, tj. od 22 lipca 2005 r., bada działanie
spółdzielni mieszkaniowych pod względem zgodności
z prawem i gospodarności.
Ww. przepisy uprawniają ministra do:
1) żądania informacji i danych dotyczących or-
ganizacji i działalności spółdzielni mieszkaniowych
niezbędnych do dokonywania oceny zgodności z pra-
wem i gospodarności działalności tych spółdzielni
(art. 93a § 1)
2) występowania do właściwego związku rewizyj-
nego, w którym spółdzielnia jest zrzeszona, lub do
Krajowej Rady Spółdzielczej z wnioskiem o przepro-
wadzenie lustracji (art. 93a § 2) w przypadku stwier-
dzenia naruszenia prawa przez spółdzielnię,
3) monitorowania wykonywania wniosków z prze-
prowadzonej lustracji i w przypadku niewykonania
przez spółdzielnię wniosków – nakazania ich uwzględ-
nienia w terminie 3 miesięcy (art. 93a § 5).
Wskazane wyżej uprawnienia nie przewidują moż-
liwości stosowania przez ministra jakichkolwiek
sankcji w wypadku niewykonania przez spółdzielnię
obowiązku informacyjnego, nieprzeprowadzania
przez związek rewizyjny lub Krajową Radę Spółdziel-
czą lustracji z wniosku ministra lub nieuwzględnie-
nia przez spółdzielnię wniosków polustracyjnych.
Na ograniczone możliwości kontroli spółdzielni
przez ministra (nie nadzoru) wskazuje również fakt,
że przepisy art. 93a ww. ustawy nie upoważniają mi-
nistra do wkraczania do spółdzielni, żądania i anali-
zowania dokumentów źródłowych, będących jej wła-
snością, co więcej, przepisy te nie upoważniają mini-
stra nawet do żądania kopii dokumentów źródłowych
w danej sprawie, a jedynie do żądania informacji
w zakresie wskazanym przez przepis.

Jedynymi zatem możliwymi i dostępnymi źródła-
mi informacji w zakresie wszelkich zarzutów wobec
spółdzielni są wyjaśnienia spółdzielni i związków
spółdzielczych oraz ewentualnie kopie protokołów
lustracji i ocen polustracyjnych, jeżeli z własnej ini-
cjatywy zostaną przez spółdzielnie bądź związki
przekazane.
Zwracam uwagę, że w świetle przedstawionych
wyżej uprawnień ministra autorytatywne stwierdze-
nie, że działania spółdzielni pozostają w sprzeczności
z zasadami legalności, gospodarności, tj. celowego
i oszczędnego dysponowania środkami na zasadach
rachunku ekonomicznego przy zapewnieniu korzyści
członkom spółdzielni oraz zapewnieniu należytej
dbałości o właściwe zabezpieczenie majątku człon-
ków, oraz rzetelności, tj. dokumentowania dokony-
wanych czynności zgodnie ze stanem rzeczywistym,
jest niejednokrotnie niemożliwe.
Należy również mieć na uwadze, że spółdzielnie
mieszkaniowe nie są państwowymi jednostkami or-
ganizacyjnymi, ale osobami prawnymi prawa pry-
watnego, a ich majątek jest zgodnie z art. 3 ustawy
Prawo spółdzielcze prywatnym majątkiem ich człon-
ków, wobec tego podlegają kontroli ministra jedynie
w wąskim zakresie wskazanym w art. 93a ww. usta-
wy. Wspomniane wyżej przepisy nie wyposażają mi-
nistra w żadne uprawnienia władczo-nakazowe
w stosunku do spółdzielni mieszkaniowych, zatem
ingerencja administracji publicznej w działalność
spółdzielni jest możliwa jedynie w przypadkach ściśle
określonych przez przepisy obowiązującego prawa.
Informuję, że w okresie od wejścia w życie przepi-
sów art. 93a ustawy Prawo spółdzielcze, tj. od dnia
22 lipca 2005 r. do dnia 31 maja 2009 r., do ministra
wpłynęło około 2100 listów od członków spółdzielni,
osób niebędących członkami lub posłów na Sejm RP
działających z inicjatywy członków w sprawach o ła-
manie prawa bądź niegospodarność organów spół-
dzielni. Wystąpienia te dotyczyły około 700 spółdziel-
ni mieszkaniowych z terenu całej Polski.
Pisma te, z których około 1850 zakwalifikowa-
nych zostało jako właściwe do rozpatrzenia w trybie
art. 93a ustawy Prawo spółdzielcze, załatwiane były
w formie postępowania wyjaśniającego, w ramach
którego każdorazowo zebrano ze spółdzielni i związ-
ków spółdzielczych niezbędny materiał dowodowy;
wyniki analizy tych materiałów wskazały na ko-
nieczność:
1) w około 1010 przypadkach, tj. w około 55%,
podjęcia przez ministra dalszych działań; były to:
a) w 20 przypadkach – wnioski o lustrację skiero-
wane do właściwych dla tych spółdzielni związków
rewizyjnych lub do Krajowej Rady Spółdzielczej, we
wnioskach wskazano równocześnie okres, który na-
leży objąć lustracją i zakres lustracji,
b) w 1 przypadku – doniesie do organów ścigania,
c) w około 990 przypadkach – skierowane do spół-
dzielni żądanie rozszerzenia zakresu lustracji obo-
927
wiązkowej o wskazane zagadnienia sporne; dotyczy-
ło to spółdzielni, które zgodnie z przepisami art. 91
ustawy Prawo spółdzielcze miały obowiązek poddać
swoją działalność obowiązkowej lustracji w danym
roku lub w roku następnym; wyjaśniam, że minister,
decydując się na żądanie rozszerzenia lustracji obo-
wiązkowej, a nie na wnioskowanie o lustrację, miał
na względzie uniknięcie generowania kosztów, które
niewątpliwie miałoby miejsce w wypadku przeprowa-
dzenia z wniosku ministra lustracji problemowej,
a następnie obowiązkowej lustracji pełnej tej samej
spółdzielni;
2) w około 840 przypadkach, tj. w około 45%, brak
możliwości prawnych dla wnioskowania o lustrację
lub brak wystarczającego uzasadnienia dla takiego
wnioskowania.
Podkreślenia wymaga, że w znaczącej liczbie ww.
przypadków zarzuty dotyczyły zakończonych lustra-
cji (około 500 spraw, tj. 60%) lub właśnie trwających
(około 340 spraw, tj. 40%); w szczególności członko-
wie kwestionowali rzetelność lustracji, wskazując na
stronniczość związków rewizyjnych, brak obiektywi-
zmu, nierzetelność i stronniczość lustratorów, a na-
wet ich niekompetencje, pomijanie w protokółach
istotnych, a niewygodnych dla zarządów faktów, stwier-
dzanie i poświadczanie nieprawdy w ustaleniach lu-
stracji, bliskie związki i zażyłość lustratorów z człon-
kami zarządów lustrowanych spółdzielni itp.
W takich przypadkach członkowie oczekują i do-
magają się lustracji sprawdzających przeprowadzo-
nych przez niezależnych lustratorów wskazanych
przez ministra. Informuję zatem, że zmiana wyników
lustracji możliwa jest jedynie w trybie lustracji spraw-
dzającej, przeprowadzanej na wniosek organów sa-
morządowych spółdzielni kwestionujących ustale-
nia lustracji. Ustawowe uwarunkowania lustracji
sprawiają bowiem, że za treść protokołów lustracji od-
powiedzialni są lustratorzy, którzy je sporządzili,
a podstawą ocen i wniosków polustracyjnych przed-
stawianych przez związki rewizyjne mogą być wy-
łącznie ustalenia zawarte w protokołach lustracji.
Po zakończeniu lustracji, zarówno tych z wnio-
sków ministra (20 przypadków) i tych będących kon-
sekwencją żądania przez ministra rozszerzenia lu-
stracji ustawowych (990 przypadków), ministrowi
przedłożone były ustalenia lustracji i oceny polustra-
cyjne, z analizy tych materiałów wynika, że w około
50% przypadków ustalenia lustracji potwierdziły za-
sadność zarzutów członków.
Wszystkie lustrowane spółdzielnie poinformowa-
ły o stanie i sposobie realizacji wniosków polustra-
cyjnych, nie wystąpiła zatem potrzeba nakazywania
ich uwzględnienia w trybie art. 93a § 5 ustawy Prawo
spółdzielcze.
Szczegółowe zestawienie żądanych przez posła
Szczepańskiego danych liczbowych zawiera tabela
stanowiąca załącznik do niniejszego pisma.
928

Działania kontrolne podjęte przez ministra infrastruktury wobec spółdzielni mieszkaniowych w okresie
od sierpnia 2005 r. do maja 2009 r.:

Liczba spraw, w których RAZEM

Liczba RAZEM było brak uzasadnienia dla liczba spraw,
Liczba
spółdzielni, liczba wnioskowania o lustrację w których
Liczba lustracji
Liczba wobec Liczba lustracji było brak
wszczętych rozszerzo-
wystąpień których lustracji przeprowa- uzasadnienia
Rok postępowań nych na nieobiektyw-
członków wszczęto z wniosku dzonych dla
wyjaśniają- żądanie ne i rozliczenia wnioskowa-
(około) postępowanie ministra w wyniku
cych (około) ministra nierzetelne finansowe
wyjaśniające interwencji nia
(około) lustracje (około)
(około) ministra o lustrację
(około) (8+9) (około)
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
1010 840
Razem 2100 1850 700 21* 990 500 340
55% 45%

2005 100 50 25 1 25 25 15 10 25

2006 500 450 250 7 225 230 130 90 220

2007 550 500 350 5 265 270 140 90 230

2008 650 600 350 7* 370 375 140 85 225

2009
(styczeń– 300 250 110 1 110 110 75 65 140
–maj)

* w tym jedno doniesienie do organów ścigania

Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń

Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.

Odpowiedź nych dostępnych na najbliższe lata. Działania te pro-

ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie kampanii informacyjnych na temat
dostępu do unijnych środków finansowych
(9499)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Motowidły, przeka-
zaną pismem z dnia 18 maja br., znak: SPS-023-
-9499/09, dotyczącą kampanii poświęconej Narodo-
wej Strategii Spójności uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Czy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego zamie-
rza w najbliższym czasie przeprowadzić profesjonal-
ną kampanię informacyjną na temat dostępności
unijnych środków finansowych?
1. Mając na uwadze bardzo duże zainteresowanie
społeczeństwa polskiego możliwościami pozyskiwa-
nia środków finansowych przyznanych Polsce przez
UE na lata 2007–2013 oraz stojące przed naszym
krajem olbrzymie szanse i wyzwania z nimi związa-
ne, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego od momen-
tu powstania podejmuje szereg różnorodnych działań
komunikacyjnych zmierzających do podniesienia po-
ziomu wiedzy i świadomości na temat funduszy unij-
wadzone są na podstawie rozporządzeniu Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. oraz rozporzą-
dzenia Komisji (WE) nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia
2006 r., a także strategii komunikacji funduszy eu-
ropejskich w Polsce w ramach Narodowej Strategii
Spójności na lata 2007–2013.
Mają one charakter zarówno informacyjny (m.in.
punkty informacyjne, strony internetowe, targi, fora,
konkursy dla organizacji pozarządowych i partnerów
społeczno-gospodarczych na działania informacyj-
ne), promocyjny (m.in. kampanie promocyjne w róż-
nych środkach przekazu, konkursy dla organizacji
pozarządowych i partnerów społeczno-gospodarczych
na działania informacyjne) oraz szkoleniowy (szko-
lenia, seminaria konsultacyjne oferowane osobom,
które mogą ubiegać się o dotacje UE, oraz osobom,
które już realizują projekty dofinansowywane ze
środków europejskiej polityki spójności, cykle szkoleń
regionalnych oferowanych w całej Polsce).
2. Działania informacyjno-promocyjne realizowa-
ne przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego zawsze
poprzedzane są i kończone badaniami opinii publicz-
nej, z których wynikały następujące kwestie:
1) Potrzeba przekazania ogólnych informacji
o istnieniu i dostępności funduszy europejskich. Dla-
tego została przeprowadzona w latach 2007–2008
kampania „Dobrze nam się układa”. Kampania in-

formowała wszystkich Polaków, że dzięki funduszom
europejskim dostępnym w ramach Narodowej Stra-
tegii Spójności ich gmina, region i cały kraj mają
ogromne możliwości rozwoju. „Dobrze nam się ukła-
da” to komunikat podstawowy, na którym zbudowa-
na została strategia kampanii. Ta z kolei w całości
opiera się na powstałej w Ministerstwie Rozwoju Re-
gionalnego „Strategii komunikacji funduszy europej-
skich w Polsce na lata 2007–2013”. Idea przewodnia
funduszy europejskich brzmi: „Fundusze europejskie
= napęd twórczych przemian”.
2) Wyciągając wnioski z badań przeprowadzonych
po zakończeniu kampanii, postanowiliśmy rozbudo-
wać i stworzyć nowe narzędzia komunikacji, jakimi
są: portal funduszy europejskich oraz sieć punktów
informacyjnych. To właśnie tym narzędziom poświę-
cona jest kampania „Dobra informacja na dobry po-
czątek”, promująca wskazane źródła informacji
o funduszach europejskich. Kampania realizowana
jest od listopada 2008 r. i składa się z 3 następujących
etapów:
— I etap – kampania „Dobra informacja na dobry
początek”, realizowana w okresie 17.11–15.12 2008 r.
W celu zapewnienia skuteczności kampanii posta-
nowiono wykorzystać najskuteczniejszy nośnik, czy-
li telewizję, wspomaganą przez spoty radiowe oraz
outdoor. Dzięki temu udało się dotrzeć do 14 mln od-
biorców. Od momentu uruchomienia portalu, czyli od
dnia 17 listopada 2008 r., do 26 maja 2009 r. zanoto-
wano ponad 3,2 mln odsłon, i liczba ta sukcesywnie
rośnie.
— II etap – kampania internetowa na temat źró-
deł informacji o funduszach europejskich.
Kampania składa się z 2 elementów:
I. Kampania informacyjno-reklamowa, realizo-
wana na najpopularniejszych serwisach interneto-
wych poprzez:
1) umieszczanie artykułów sponsorowanych
(m.in. na serwisie onet.pl, wp.pl),
2) umieszczanie reklam w wyszukiwarce Google
(billboardy, wideo),
3) sponsoring blogów,
4) marketing szeptany,
5) sponsoring forów dyskusyjnych,
6) sponsoring w serwisach społecznościowych.
II. Pozycjonowanie i link sponsorowany, w tym:
1) pozycjonowanie portalu fundusze europejskie
www.funduszeeuropejskie.gov.pl na pierwszej stronie
wynikowej (poz. 1–10) serwisu wyszukiwawczego go-
ogle.pl oraz rejestracji portalu fundusze europejskie
www.funduszeeuropejskie.gov.pl w katalogach kra-
jowych i zagranicznych,
2) prowadzenie kampanii linku sponsorowane-
go dla portalu fundusze europejskie www.fundu-
szeeuropejskie.gov.pl w serwisie wyszukiwawczym
google.pl.
— III etap – planowana na jesień kontynuacja
kampanii w telewizjach i stacjach radiowych o zasię-
gu regionalnym, w czasach o najwyższej oglądalności
przed i po serwisach informacyjnych.
929
3. Ponadto każda instytucja zarządzająca progra-
mami operacyjnymi prowadzi działania, adresując
swoje kampanie do konkretnych grup odbiorców
– osób potencjalnie zainteresowanych możliwościa-
mi, jakie oferują poszczególne programy pomocowe.
Od września do grudnia 2009 r. planowane są nastę-
pujące kampanie:
1) Kampania informacyjno-promocyjna dotycząca
programu „Kapitał ludzki”, w której wiodącym me-
dium będzie prasa ogólnopolska i regionalna.
Celem kampanii będzie łagodzenie skutków kry-
zysu gospodarczego poprzez informowanie przedsię-
biorców i osób planujących rozpoczęcie działalności
gospodarczej o wsparciu, jakie można otrzymać ze
środków EFS w ramach POKL.
2) Kampania informacyjno-promocyjna dotycząca
programu „Innowacyjna gospodarka” w ogólnopol-
skich stacjach TV i radiowych, Internecie, prasie oraz
na nośnikach zewnętrznych.
Celem kampanii jest poinformowanie o wsparciu
dostępnym w ramach POIG oraz zwiększenie pozio-
mu wiedzy oraz świadomości społecznej na temat
programu. Kampania skierowana będzie głównie do
beneficjentów i potencjalnych beneficjentów, ale rów-
nież do ogółu społeczeństwa.
3) Kampania promocyjna w ogólnopolskich i regio-
nalnych mediach oraz towarzyszące jej działania PR
dotyczące programu „Rozwój Polski Wschodniej”.
Celem nadrzędnym kampanii jest budowanie po-
ziomu świadomości społecznej na poziomie krajowym
i regionalnym o rezultatach zaangażowania UE
w działania służące rozwojowi regionów Polski Wschod-
niej, tj. przedstawienie najważniejszych założeń/ce-
lów Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej” oraz wynikających z jego realizacji szans dla tej
części Polski.
4. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego planuje
także przeprowadzenie profesjonalnej dwuetapowej
kampanii informacyjnej dotyczącej funduszy euro-
pejskich w 2010 r.
— I etap – w I półroczu 2010 r. skoncentrowana
ona będzie na kwestiach horyzontalnych. Celem
kampanii będzie poinformowanie społeczeństwa o moż-
liwościach pozyskiwania środków w ramach realizo-
wanych programów, źródłach informacji o fundu-
szach europejskich oraz ogólnych efektach wykorzy-
stania funduszy europejskich w Polsce.
— II etap – w II półroczu 2010 r. planowane jest
przeprowadzenie działań uzupełniających, tj. mniej-
szych kampanii informacyjno-promocyjnych, ściśle
powiązanych z elementami w I etapie (I półrocze
2010 r.), informujących o wsparciu dostępnym w ra-
mach danego programu operacyjnego oraz pokazu-
jących efekty wykorzystania funduszy europejskich
w danym obszarze.
5. Ponadto pragnę poinformować, że na bieżąco
zapewniamy dostęp do bardzo obszernych i szczegó-
łowych informacji na temat funduszy europejskich
poprzez:
930
— portal funduszy europejskich (www.fundusze-
europejskie.gov.pl);
Portal w przystępny i interesujący sposób upo-
wszechnia wiedzę o tym, gdzie i w jaki sposób można
ubiegać się o dofinansowanie ze środków Unii Europej-
skiej. Na portalu funduszy europejskich obok dokumen-
tów programowych oraz kompleksowej informacji o bie-
żących wydarzeniach można znaleźć także:
a) poradnik beneficjenta, który w postaci wyszu-
kiwarki umożliwia uzyskanie informacji, z jakiego
programu i na jakiego rodzaju inwestycje można uzy-
skać dofinansowanie unijne,
b) interaktywny kalendarz wydarzeń, również
dla szkoleń i konferencji, a także innych działań pro-
mocyjnych (festyny, spotkania informacyjne, wykła-
dy, otwarte wykłady etc.),
c) zakładkę poświęconą punktom informacyj-
nym na terenie całego kraju; stale aktualizowana
baza teleadresowa oraz praktyczne porady o tym, jak
efektywnie pytać o fundusze europejskie, uzupełnia-
ne są modułem „Pytania i odpowiedzi”, który umoż-
liwia wysłanie pytania do pracowników Centralnego
Punktu Informacyjnego bezpośrednio ze strony in-
ternetowej,
d) informacje o naborach wniosków w ramach
poszczególnych programów operacyjnych na lata
2007–2013,
e) cotygodniowe raporty dotyczące stanu wdra-
żania krajowych i regionalnych programów operacyj-
nych realizowanych w ramach Narodowych Strate-
gicznych Ram Odniesienia 2007–2013.
W ramach działań informacyjnych stworzyliśmy
również serwis internetowy pn.: Mapa dotacji UE
(www.mapa.funduszestrukturalne.gov.pl), prezentu-
jący listy projektów zarówno dla perspektywy 2004–
–2006, jak i obecnej, na lata 2007–2013. Serwis ten
umożliwia uzyskanie wiedzy o stopniu wdrażania
funduszy w praktycznym wymiarze. Dzięki galerii
projektów (zawierającej liczne filmy, zdjęcia i prezen-
tacje multimedialne) internauci mogą przekonać się
o rzeczywistym wpływie funduszy europejskich na
poprawę życia Polaków.
Informacje na temat środków unijnych publiko-
wane są na bieżąco także na oficjalnej stronie MRR
pod adresem www.mrr.gov.pl;
— sieć punktów informacyjnych – gdzie można
uzyskać informacje na temat możliwości pozyskania
środków z funduszy europejskich.
Dzięki sieci punktów informacyjnych Minister-
stwa Rozwoju Regionalnego chcemy zrealizować za-
sadę: one stop shop, czyli: wszystko w jednym miej-
scu. Osoby, które przyjdą do punktu, skontaktują się
telefonicznie lub pocztą elektroniczną, po podaniu
podstawowych informacji o własnym statusie i pomy-
śle na projekt otrzymują od konsultantów informacje
o wszystkich możliwościach pozyskania dofinanso-
wania unijnego lub o ewentualnym udziale w projek-
cie finansowanym z unijnych programów. Każdy, kto
poszukuje informacji, może ją uzyskać w sposób kom-
pleksowy, rzetelny w punkcie informacyjnym.
Zadaniem punktu informacyjnego jest przede
wszystkich zdiagnozować sytuację potencjalnego be-
neficjenta – znaleźć odpowiedź na pytania:
— Czy może ubiegać się o dotację?
— W ramach których programów/działań może
ubiegać się o dotację?
— Na jakich warunkach taka dotacja miałaby być
przyznana?
— Gdzie dostępne są szczegółowe informacje?
— W jakich terminach oraz do jakich instytucji
należy się zwrócić?
Punkt informacyjny udziela nieodpłatnie infor-
macji wszystkim osobom zainteresowanym. Punkty
informacyjne działające w ramach sieci punktów in-
formacyjnych zobowiązane są w porozumieniach do
zapewnienia wysokiego standardu usług, w szczegól-
ności poprzez przekazywanie profesjonalnej i rzetel-
nej informacji o funduszach europejskich, zapewnie-
nie odpowiednich zasobów ludzkich i infrastruktury
umożliwiającej przekazanie wiedzy beneficjentom.
Istotnym celem, do którego osiągnięcia dąży
MRR, jest dostępność informacji. Dlatego tworzone
punkty informacyjne mają być dostępne również dla
osób niepełnosprawnych. Ponadto punkty informa-
cyjne są zobowiązane do organizowania spotkań
i szkoleń dla beneficjentów/potencjalnych beneficjen-
tów, a także do utworzenia wyodrębnionych miejsc
z dostępem do komputera i Internetu.
Podsumowując, pragnę zapewnić, że Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego dokłada wszelkich sta-
rań, aby stale podnosić poziom wiedzy i stan świado-
mości społeczeństwa polskiego o szansach, jakie łą-
czą się z członkostwem naszego kraju w Unii Euro-
pejskiej, a tym samym, aby w jak największym stop-
niu i w jak najlepszy sposób wykorzystać przyznane
Polsce środki unijne na lata 2007–2013.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie sytuacji nauczycieli przedszkolnych
po wprowadzeniu obowiązku uczęszczania
do szkoły dla 6-latków (9501)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację, nr SPS-023-9501/09, złożoną przez
pana posła Tadeusza Motowidłę, w sprawie sytuacji
nauczycieli przedszkoli po wprowadzeniu obowiązku

uczęszczania do szkoły dla 6-latków, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższej informacji.
Ustawa z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie usta-
wy o systemie oświaty oraz zmianie niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458) wprowadza od
1 września 2012 r. obowiązek szkolny dla dzieci sze-
ścioletnich. W okresie trzyletnim, tj. w latach szkol-
nych 2009/2010, 2010/2011 i 2011/2012, poprzedza-
jącym wprowadzenie tego obowiązku decyzje o roz-
poczęciu edukacji dziecka w wieku lat sześciu podej-
mą rodzice i dyrektor szkoły. Warunkiem przyjęcia
dziecka do szkoły w tym okresie będzie posiadanie
przez szkołę odpowiednich warunków organizacyj-
nych, a także wcześniejsze objęcie dziecka wycho-
waniem przedszkolnym w roku poprzedzającym
rozpoczęcie nauki w szkole. Jeśli dziecko nie chodzi-
ło do przedszkola, wymagana będzie opinia poradni
psychologiczno-pedagogicznej dotycząca możliwości
rozpoczęcia spełniania obowiązku szkolnego przez
dziecko sześcioletnie.
Przygotowując zmiany w ustawie o systemie oświa-
ty dotyczące obniżenia wieku obowiązku szkolnego,
założono, że muszą one być poprzedzone zmianą wa-
runków nauki w szkołach podstawowych, w tym przy-
gotowaniem podstawy programowej uwzględniającej
fakt wcześniejszego rozpoczynania edukacji szkolnej
oraz wprowadzeniem zmian dotyczących kwalifikacji
nauczycieli zatrudnionych w przedszkolach i klasach
I–III szkół podstawowych poprzez poszerzenie ich
uprawnień kwalifikacyjnych.
Tak więc nowe rozporządzenie ministra edukacji
narodowej z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie szcze-
gółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli
oraz określenia szkół i wypadków, w których można
zatrudnić nauczycieli niemających wyższego wy-
kształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia
nauczycieli (Dz. U. Nr 50, poz. 400), w § 4 stanowi,
że kwalifikacje do zajmowania stanowiska nauczy-
ciela w przedszkolach i klasach I–III szkół podstawo-
wych od 1 września 2009 r. będą posiadały osoby,
które ukończyły:
1) studia wyższe na kierunku (specjalności) zgod-
nym z nauczanym przedmiotem lub prowadzonymi
zajęciami oraz posiadają przygotowanie pedagogicz-
ne lub
2) studia wyższe na kierunku, którego zakres
określony w standardzie kształcenia dla tego kierun-
ku studiów w grupie treści podstawowych i kierun-
kowych obejmuje treści nauczanego przedmiotu lub
prowadzonych zajęć, oraz posiadają przygotowanie
pedagogiczne, lub
3) studia wyższe na kierunku (specjalności) in-
nym niż wymieniony w pkt 1 i 2 i studia podyplomo-
we lub kurs kwalifikacyjny w zakresie nauczanego
przedmiotu lub prowadzonych zajęć oraz posiadają
przygotowanie pedagogiczne, lub
4) zakład kształcenia nauczycieli w specjalności
odpowiadającej nauczanemu przedmiotowi lub pro-
wadzonym zajęciom, lub
931
5) zakład kształcenia nauczycieli w specjalności
innej niż wymieniona powyżej, a ponadto ukończyły
kurs kwalifikacyjny w zakresie nauczanego przed-
miotu lub prowadzonych zajęć.
Ponadto kwalifikacje do zajmowania stanowiska
nauczyciela w przedszkolach i klasach I–III szkół
podstawowych będą posiadały również osoby, które
ukończyły:
1) studia wyższe na kierunku pedagogika w spe-
cjalności przygotowującej do pracy z dziećmi w wieku
przedszkolnym lub wczesnoszkolnym lub
2) zakład kształcenia nauczycieli w specjalności
przygotowującej do pracy z dziećmi w wieku przed-
szkolnym lub wczesnoszkolnym.
Powyższe oznacza, że nauczyciele, którzy do tej
pory posiadali kwalifikacje do zajmowania stanowi-
ska nauczyciela w przedszkolu, po wejściu w życie
ww. rozporządzenia będą mogli pracować w przed-
szkolu lub prowadzić obowiązkowe zajęcia edukacyj-
ne w klasach I–III szkół podstawowych.
Należy również nadmienić, że obniżenie wieku
obowiązku szkolnego wymagało również obniżenia
wieku obowiązkowego przygotowania przedszkolne-
go, którym zostaną objęte dzieci w wieku 5 lat.
Powyższe działania, a więc poszerzenie kwalifi-
kacji nauczycieli wychowania przedszkolnego i wcze-
snoszkolnego, obniżenie wieku obowiązkowego wy-
chowania przedszkolnego oraz wdrażanie reformy
etapami (obowiązek odbycia rocznego przygotowania
przedszkolnego powstanie w roku szkolnym 2011/
2012), powinny w pełni wyeliminować problemy
z zatrudnianiem nauczycieli przedszkoli i klas I–III
szkoły podstawowej.
Wszelkie niezbędne w tym obszarze informacje
przekazywane są zarówno na spotkaniach z kurato-
rami oświaty, na stronach internetowych Minister-
stwa Edukacji Narodowej oraz na nowo utworzonej
stronie internetowej dotyczącej reformy programowej
(www.reforma. programowa. men. gov. pl).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie realizacji inwestycji polegającej
na budowie stacji regazyfikacji
ciekłego gazu ziemnego (gazoportu) (9502)
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze zgło-
szonymi wątpliwościami pana posła Krzysztofa Ma-
932
tyjaszczyka, znak: SPS-023-9502/09, odnośnie zgod-
ności z prawem prowadzonego przez Urząd Morski
w Szczecinie postępowania w sprawie udzielenia za-
mówienia publicznego „z wolnej ręki” na komplekso-
wą obsługę prawną inwestycji pn. „Budowa falochro-
nu osłonowego dla portu zewnętrznego w Świnouj-
ściu” uprzejmie informuję, co następuje.
Budowa falochronu w Świnoujściu jest jedną z in-
westycji niezbędnych dla powstania i funkcjonowania
terminalu do regazyfikacji skroplonego gazu ziemne-
go w Świnoujściu. Jest ona realizowana w oparciu
o uchwałę Rady Ministrów nr 167/2007 z dnia 20
września 2007 r. w sprawie ustanowienia Programu
Wieloletniego na lata 2008–2011 pn. „Budowa falo-
chronu osłonowego dla portu zewnętrznego w Świ-
noujściu”.
W związku z powyższym Urząd Morski w Szcze-
cinie jako inwestor przyjął, że budowa będzie reali-
zowana przy zastosowaniu ogólnych warunków kon-
traktowych FIDIC (czerwona książka) jako wzorca
powszechnie przyjętego przy realizacji tego typu in-
westycji zarówno w Polsce, jak również w innych kra-
jach Unii Europejskiej. Wzorzec ten, z uwagi na jego
szerokie zastosowanie w praktyce budowlanej dużych
inwestycji, w znacznym stopniu eliminuje ryzyko
wprowadzenia nieprecyzyjnych, spornych zapisów
umownych.
Z uwagi na szacowaną wartość inwestycji (1 mld
75 mln zł), jej zakres i skomplikowaną materię inwe-
stor uznał za niezbędne skorzystanie z profesjonalnej
pomocy kancelarii prawnej posiadającej doświadcze-
nie w obsłudze prawnej podobnego rodzaju zadań.
Dotychczasowe doświadczenia urzędu wskazują bo-
wiem na to, że brak profesjonalnej obsługi prawnej
dużych i skomplikowanych kontraktów, przy po-
wszechnie spotykanej „agresywnej”, roszczeniowej
postawie wykonawców robót dysponujących taką
właśnie wyspecjalizowaną obsługą, prowadzi do po-
ważnych trudności podczas prowadzenia i rozliczania
inwestycji. Dotyczy to w szczególności wykonawców
zagranicznych, wykorzystujących nawet najmniejsze
uchybienia formalne ze strony inwestora do zgłasza-
nia, a potem egzekwowania, poważnych często rosz-
czeń finansowych.
Biorąc za podstawę art. 5 ust. 1 ustawy Prawo
zamówień publicznych oraz powołaną w tym przepi-
sie treść załącznika XVII B do dyrektywy Parlamen-
tu Europejskiego i Rady nr 2004/17/WE, zlecenio-
biorcę ww. usług postanowiono wyłonić w trybie po-
stępowania o udzielenie zamówienia publicznego
„z wolnej ręki”. Wybór tego trybu warunkowany był
koniecznością wyłonienia wykonawcy, którego profil
działalności, renoma na rynku, profesjonalizm skła-
du osobowego i doświadczenie w maksymalny sposób
będą gwarantowały prawidłową prawną obsługę tak
specyficznego i zindywidualizowanego zadania, ja-
kim jest budowa falochronu. Z uwagi na niemierzal-
ność i ocenny charakter ww. warunków zastosowanie
trybu przetargu nieograniczonego napotykałoby na
bardzo duże trudności przy formułowaniu kryteriów
oceny ofert oraz uniemożliwiałoby ocenę wykonaw-
ców w takich aspektach, jak renoma na rynku czy
profesjonalizm składu osobowego. Mogłoby to skut-
kować wyborem podmiotu oferującego co prawda naj-
niższą cenę, ale nieprzygotowanego do wykonania
usługi, co mogłoby narazić Skarb Państwa na poważ-
ne szkody i opóźnienie w realizacji inwestycji.
Niemniej jednak, biorąc pod uwagę zasadę jawno-
ści, konieczność pełnego rozeznania rynku i zagwa-
rantowania udziału w postępowaniu możliwie naj-
szerszego kręgu podmiotów świadczących usługi
prawnicze, Urząd Morski w Szczecinie umieścił na
swoich stronach internetowych zaproszenie do udzia-
łu w postępowaniu, jak również ogłosił ten zamiar
w ogólnopolskich dziennikach „Rzeczpospolita” i „Ga-
zeta Wyborcza”.
Przedmiotem zamówienia mają być wyłącznie
usługi prawnicze, w żadnym zaś przypadku usługi
konsultingowe lub inżynierskie, które to obawy zgło-
szone zostały w treści interpelacji. Dotyczy to rów-
nież kwestii przedstawionej w zaproszeniu do udzia-
łu w postępowaniu ogłoszonym na stronach interne-
towych Urzędu Morskiego w Szczecinie w dniu 24 mar-
ca 2009 r., w którym wskazano, iż jednym z obowiąz-
ków wykonawcy będzie ocena formalnej poprawności
(w aspekcie zasad FIDIC – czerwona książka) ele-
mentów dokumentacji projektowej: przedmiaru ro-
bót, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru
robót, kosztorysu inwestorskiego. Ocena dotyczyć
będzie wyłącznie aspektów formalnoprawnych ww.
dokumentów i nie będzie obejmowała weryfikacji me-
rytorycznej.
Obsługa merytoryczna i techniczna prowadzona
będzie przez wykwalifikowaną kadrę Urzędu Mor-
skiego w Szczecinie oraz inżyniera kontraktu, który
zostanie wyłoniony w odrębnym postępowaniu w try-
bie przetargu nieograniczonego.
Reasumując, uprzejmie informuję, że wszystkie
działania Urzędu Morskiego, w tym starania w za-
kresie uzyskania odpowiedniego wsparcia prawnego,
mają na celu ułatwienie współpracy pomiędzy inwe-
storem, wykonawcą i inżynierem kontraktu oraz za-
pewnienie sprawnej realizacji budowy falochronu
osłonowego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie wpływu zatrudniania pracownika
na zastępstwo w państwowych jednostkach
budżetowych na obowiązujące limity
zatrudnienia (9503)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej prze-
słaną przy piśmie z dnia 18 maja 2009 r., nr SPS-023-
-9503/09, w sprawie wpływu zatrudnienia pracowni-
ka na zastępstwo w państwowych jednostkach bu-
dżetowych na obowiązujące limity zatrudnienia,
uprzejmie informuję, co następuje.
Przede wszystkim pragnę zwrócić uwagę, że usta-
wą z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej
(Dz. U. Nr 227, poz. 1505) wprowadzone zostały
zmiany w ustawie z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształ-
towaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżeto-
wej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110,
poz. 1255, z późn. zm.), które z dniem 1 stycznia 2010 r.
likwidują limity zatrudnienia osób objętych mnożni-
kowymi systemami wynagrodzeń w państwowych
jednostkach budżetowych. Zniesienie limitu zatrud-
nienia stworzy warunki do elastycznego kształtowa-
nia wielkości i struktury zatrudnienia, w pełni ade-
kwatnego do realizowanych zadań, posiadanych kwa-
lifikacji, efektów pracy itp.
W związku z wejściem w życie od dnia 29 listopa-
da 2002 r. przepisów art. 25 §1 Kodeksu pracy prze-
widujących nowy rodzaj umowy umożliwiających za-
wieranie umów o pracę na czas określony na zastęp-
stwo pracownika nieobecnego z przyczyn usprawie-
dliwionych, np. z powodu choroby, urlopu macierzyń-
skiego, wychowawczego lub bezpłatnego, zostały wpro-
wadzone od I kwartału 2003 r. odpowiednie zmiany
w sprawozdawczości budżetowej. Zgodnie z § 20 ust. 1
pkt 9 lit. b rozdział 14 „Sprawozdanie Rb-70 kwar-
talne o zatrudnieniu i wynagrodzeniach” załącznika
nr 33 do rozporządzenia ministra finansów z dnia
27 czerwca 2006 r. w sprawie sprawozdawczości bu-
dżetowej (Dz. U. Nr 115, poz. 781, z późn. zm.)
w przeciętnym wykonaniu liczby zatrudnionych
w okresie sprawozdawczym do stanu zatrudnionych
nie wlicza się osób będących na urlopach bezpłat-
nych, wychowawczych, macierzyńskich oraz zasił-
kach chorobowych, tj. osób, które nie otrzymują za
dany okres wynagrodzenia od zakładu pracy.
Umożliwia to zatrudnianie pracowników na za-
stępstwo, niepowodujące przekraczania limitów za-
trudnienia. Zatem zatrudnienie pracownika na za-
stępstwo nie powoduje zwiększenia ilości etatów
w jednostkach budżetowych, w których obowiązują
limity zatrudnienia.
933
Zatrudnienie pracownika na zastępstwo nie ozna-
cza także zmian organizacyjnych zwiększających li-
mity zatrudnienia, które należałoby finansować z re-
zerwy płacowej na zmiany organizacyjne i nowe za-
dnia, która tworzona jest w ustawie budżetowej
na dany rok na podstawie art. 10 pkt 1 ww. ustawy
z dnia 23 grudnia 1999 r. i przeznaczona jest dla pań-
stwowych jednostek budżetowych w szczególności
na: ewentualną realizację nowych zadań, zwiększe-
nie zakresu realizowanych zadań lub powołanie no-
wych jednostek organizacyjnych w trakcie roku.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie modyfikacji programu
profilaktycznego raka szyjki macicy
poprzez włączenie do niego testu na obecność
wirusa HPV (9504)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
z dnia 7 maja 2009 r., przekazaną przy piśmie z dnia
18 maja 2009 r., znak: SPS-023-9504/09, w sprawie
modyfikacji programu profilaktycznego raka szyjki
macicy poprzez włączenie do niego testu na obecność
wirusa HPV uprzejmie wyjaśniam Panu Marszałko-
wi, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 1 lipca 2005 r. o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Narodowy pro-
gram zwalczania chorób nowotworowych” (Dz. U.
Nr 143, poz. 1200, z późn. zm.) planowane nakłady
z budżetu państwa na realizację działań przewi-
dzianych w ramach programu nie mogą być w po-
szczególnych latach mniejsze niż 250 000 tys. zł,
a nakłady na realizację działań z zakresu wczesne-
go wykrywania nowotworów muszą stanowić rocz-
nie nie mniej niż 10% ogólnej kwoty przeznaczonej
na realizację programu.
W ramach zadania: Populacyjny program profi-
laktyki i wczesnego wykrywania raka szyjki macicy,
polegającego na zorganizowanym skriningu popula-
cyjnym, realizowanym od 2006 r., badania cytolo-
giczne wykonywane są u kobiet od 25 do 59 roku
życia, w odstępach 3-letnich. Kobiety na badania za-
praszane są listownie, od roku 2009 organizacja wy-
syłki imiennych zaproszeń do kobiet na badania pro-
934
filaktyczne realizowana będzie przez wojewódzkie
ośrodki koordynujące lub poprzez firmy spedycyjne
wybrane przez WOK z zastosowaniem ustawy Prawo
zamówień publicznych.
Realizacja ww. programu to skoordynowane dzia-
łania polegające na współpracy pomiędzy Narodo-
wym Funduszem Zdrowia, zapewniającym dostęp-
ność świadczeń, tj. badań cytologicznych, a Minister-
stwem Zdrowia finansującym część administracyjno-
-logistyczną. Na potrzeby programu populacyjnego
utworzono sieć wojewódzkich ośrodków i centralnego
ośrodka koordynującego.
Narodowy Fundusz Zdrowia zawiera umowy ze
świadczeniodawcami i finansuje realizację badań cy-
tologicznych w ramach populacyjnego programu pro-
filaktyki i wczesnego wykrywania raka szyjki maci-
cy. W roku 2009, na zlecenie Ministerstwa Zdrowia,
zorganizuje również akcję o charakterze edukacyjno-
-informacyjnym o zasięgu ogólnopolskim, zakupi
czas antenowy na realizację medialnych kampanii
informacyjno-reklamowych w poszczególnych woje-
wództwach oraz o zasięgu ogólnopolskim, a także
zorganizuje produkcję materiałów informacyjnych.
Biorąc pod uwagę decyzję Rady ds. Zwalczania
Chorób Nowotworowych w zakresie profilaktyki no-
wotworu szyjki macicy, wskazującą na celowość dal-
szego prowadzenia skriningu populacyjnego, polega-
jącego na wykonywaniu w sposób zorganizowany
i powtarzalny raz na 3 lata badań cytologicznych
u kobiet w wieku 25–59 lat jako priorytetowej meto-
dy w zwalczaniu raka szyjki macicy w Polsce, w naj-
bliższym czasie zaplanowano kontynuację działań
podjętych w populacyjnym programie profilaktyki
i wczesnym wykrywaniu raka szyjki macicy bez włą-
czenia do prowadzonego zadania wykonywania te-
stów na obecność wirusa HPV.
Jednocześnie wyjaśniam, że przy opracowywaniu
wspomnianego programu rada oraz koordynator za-
dania nie rekomendowali potrzeby wdrożenia reali-
zacji testów na obecność wirusa HPV równolegle
z przeprowadzaniem badań cytologicznych u kobiet.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie działań w zakresie profilaktyki
raka szyjki macicy i wprowadzenia
do kalendarza szczepień obowiązkowych
szczepienia przeciw HPV finansowanego
ze środków publicznych (9506)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Elżbiety Streker-Dembińskiej z dnia
7 maja 2009 r., przekazaną przy piśmie z dnia 18 maja
2009 r., znak: SPS-023-9506/09, w sprawie działań
profilaktycznych w zakresie raka szyjki macicy i wpro-
wadzenia do kalendarza szczepień obowiązkowych
szczepienia przeciw HPV finansowanego ze środków
publicznych uprzejmie wyjaśniam Panu Marszałko-
wi, co następuje.
W świetle postulatu zawartego w interpelacji, do-
tyczącego refundacji przez państwo szczepień prze-
ciw wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV), uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że szczepionka p/
HPV jest w kalendarzu szczepień ochronnych szcze-
pieniem zalecanym, niefinansowanym przez mini-
stra zdrowia. Mając na względzie prowadzone od
2006 r. działania w zakresie profilaktyki nowotworu
szyjki macicy w ramach zadania: Populacyjny pro-
gram profilaktyki i wczesnego wykrywania raka
szyjki macicy oraz biorąc pod uwagę wysokość środ-
ków finansowych potrzebnych na pokrycie popula-
cyjnych szczepień p/HPV, minister zdrowia na chwi-
lę obecną nie przewiduje wprowadzenia szczepionki
przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego jako
szczepienia obowiązkowego w ramach kalendarza
szczepień ochronnych.
Na dzień dzisiejszy w Polsce podstawowym, istot-
nym elementem prowadzenia profilaktyki raka szyj-
ki macicy jest rzetelna edukacja, podkreślająca zna-
czenie cytologicznych badań przesiewowych jako
najważniejszej metody wczesnego wykrywania zmian
przedrakowych. Ponadto nadmieniam, że Rada ds.
Zwalczania Chorób Nowotworowych (powołana usta-
wą z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu
wieloletniego „Narodowy program zwalczania chorób
nowotworowych” – Dz. U. Nr 143, poz. 1200, z późn.
zm.) rekomenduje bezpieczną, pewną i sprawdzoną
formę profilaktyki raka szyjki macicy, jaką jest pro-
wadzenie skriningu populacyjnego, realizowanego
w ramach „Narodowego programu zwalczania cho-
rób nowotworowych”.
Według Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworo-
wych, hierarchia potrzeb w zakresie profilaktyki no-
wotworu szyjki macicy, jak również rozbieżne opinie
ekspertów na temat skuteczności szczepionki w za-
kresie zwalczania chorób nowotworowych w Polsce
wskazują na celowość dalszego prowadzenia skrinin-

gu populacyjnego, polegającego na wykonywaniu
w sposób zorganizowany i powtarzalny raz na 3 lata
badań cytologicznych u kobiet w wieku 25–59 lat,
jako priorytetowej metody zwalczania raka szyjki
macicy w Polsce.
Stanowisko w zakresie szczepienia przeciwko za-
każeniom HPV zajął również Zespół Ekspertów Pol-
skiego Towarzystwa Ginekologicznego. Zgodnie z re-
komendacją ww. zespołu w sprawie szczepienia p/
HPV, opublikowaną w miesięczniku Polskiego Towa-
rzystwa Ginekologicznego „Ginekologia Polska” (nr 2/
2009): u wszystkich zaszczepionych kobiet musi być
nadal prowadzony skrining cytologiczny. Szczepion-
ki nie chronią przed wszystkimi typami HPV, które
mogą być przyczyną raka szyjki macicy. Zgodnie
z opiniami ekspertów, szczepionka p/HPV obniża ry-
zyko zachorowania na raka szyjki macicy o około
70% (jeżeli zostanie podana przed wiekiem inicjacji
seksualnej), nie chroni jednak przed rozwojem nowo-
tworu kobiet już zakażonych, a według stanowiska
Światowej Organizacji Zdrowia istotne efekty sku-
teczności szczepień populacyjnych będą widoczne po
upływie 30lat.
Odnosząc się do aspektu podjęcia decyzji o zmia-
nach i aktualizacji polityki zdrowotnej w zakresie
profilaktyki raka szyjki macicy, w tym rozważenia
wprowadzenia programu szczepień przeciwko HPV,
uprzejmie informuję, że w dniu 24 lutego 2009 r. mi-
nister zdrowia zwrócił się do Agencji Oceny Techno-
logii Medycznych z prośbą o dokonanie analizy
w zakresie oceny efektywności klinicznej i kosztowej
stosowania szczepionki przeciw wirusowi brodawcza-
ka ludzkiego (HPV). Efekty prac agencji dadzą z pew-
nością szerszy pogląd na racjonalność podejmowa-
nych działań w zakresie zapobiegania nowotworowi
szyjki macicy w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie zapewnienia niepełnosprawnym
wyborcom efektywniejszego skorzystania
z przysługującego im czynnego prawa
wyborczego (9507)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9507/09),
dotyczące interpelacji poseł na Sejm RP pani Elżbie-
935
ty Streker-Dembińskiej w sprawie zapewnienia nie-
pełnosprawnym wyborcom efektywniejszego korzy-
stania z przysługującego im czynnego prawa wybor-
czego uprzejmie informuję, iż sprawy wyborów nie
leżą w zakresie działania administracji rządowej. Nie
obejmuje ich żaden z działów administracji rządowej
(vide: ustawa z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej – t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.), jak również nie wymieniają ich
akty normujące zakres działania członków Rady Mi-
nistrów oraz obsługujących ich urzędów − w tym
również komórek organizacyjnych zapewniających
obsługę ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji w zakresie działu – administracja publiczna.
Nie oznacza to jednak, iż w ramach struktur ad-
ministracji brak jest organu dysponującego stosow-
nymi kompetencjami. Ustrojowa pozycja i ranga Pań-
stwowej Komisji Wyborczej, a także zakres jej dzia-
łania oraz realizowanych zadań przesądzają o wła-
ściwości tego organu w przedmiocie prezentowania
ocen w zakresie prawa wyborczego. Przyjęta prakty-
ka wydawania przez niektórych ministrów przepisów
wykonawczych do ustaw „wyborczych” wynika z fak-
tu, iż Państwowa Komisja Wyborcza nie została umo-
cowana przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej
do stanowienia aktów prawa powszechnie obowiązu-
jącego.
Stąd też – na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy
z dnia 12 kwietnia 2001 r. Ordynacja wyborcza do
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczy-
pospolitej Polskiej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 190, poz. 1360,
z późn. zm.) – minister właściwy do spraw admini-
stracji publicznej, po porozumieniu z ministrem wła-
ściwym do spraw polityki społecznej oraz z Państwo-
wą Komisją Wyborczą, został zobowiązany do okre-
ślenia warunków technicznych, jakim powinien od-
powiadać lokal obwodowej komisji wyborczej, tak aby
został dostosowany do potrzeb wyborców niepełno-
sprawnych. Minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji w dniu 31 lipca 2001 r. wydał rozporządzenie
w sprawie lokali obwodowych komisji wyborczych
dostosowanych do potrzeb wyborców niepełnospraw-
nych (Dz. U. Nr 81, poz. 888).
Natomiast kompetencje kontrole, m.in. w powyż-
szym zakresie, ustawodawca przyznał organom wy-
borczym. Stosownie bowiem do postanowień art. 54
ust. 3 ustawy Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Pol-
skiej zapewnienie warunków organizacyjno-admini-
stracyjnych, finansowych oraz technicznych, związa-
nych z organizacją i przeprowadzaniem wyborów i re-
ferendów jest zadaniem Krajowego Biura Wyborcze-
go, będącego organem wykonawczym Państwowej
Komisji Wyborczej (vide: art. 54 ust. 1 ww. ustawy).
Realizując przedmiotowe uprawnienie, Krajowe Biu-
ro Wyborcze może korzystać z pomocy organów ad-
ministracji rządowej (vide: art. 56 ust. 1 i 2 przed-
miotowej ustawy). Dodatkowo prawodawca przyznał
okręgowym komisjom wyborczym uprawnienie do
936
powołania własnej inspekcji (vide: art. 47 ust. 2 ww.
ustawy).
W związku z powyższym, w celu uzyskania infor-
macji odnośnie kontroli pomieszczeń przeznaczonych
na lokale wyborcze pod względem spełniania wyma-
gań ustalonych rozporządzeniem ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w sprawie lokali obwodo-
wych komisji wyborczych dostosowanych do potrzeb
wyborców niepełnosprawnych zasadne byłoby skie-
rowanie przedmiotowej interpelacji do Krajowego
Biura Wyborczego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie rozporządzeń odnoszących się
do instalacji, których eksploatacja wymaga
zgłoszenia, oraz wymagań dotyczących
zgłoszenia instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne (9508)
Nawiązując do pisma z dnia 18 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9508/09, przekazującego interpelację posła
Adama Krupy w sprawie projektów rozporządzeń do-
tyczących radiokomunikacji amatorskiej, poniżej przed-
stawiam stosowne informacje.
W resorcie środowiska trwają prace nad projekta-
mi dwóch rozporządzeń związanych przedmiotowo
z eksploatacją instalacji emitujących pola elektroma-
gnetyczne. Projekty te stanowią realizację ustawo-
wego upoważnienia – zawartego w przepisach art. 152
ust. 9 i art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej „ustawą
Poś” – do wydania przez ministra środowiska odpo-
wiednich aktów wykonawczych. Jeden z projektów
określa rodzaje instalacji, które ze względu na emi-
towanie do środowiska substancji lub energii wyma-
gają zgłoszenia właściwemu organowi ochrony śro-
dowiska (wśród tych instalacji wymienione są m.in.
instalacje emitujące pola elektromagnetyczne, do
których należą radiokomunikacyjne amatorskie sta-
cje nadawcze), drugi natomiast – szczegółowe wyma-
gania dotyczące zakresu danych ujętych w zgłoszeniu
instalacji emitujących pola elektromagnetyczne oraz
wzór formularza zgłoszenia tych instalacji. Obowią-
zek zgłaszania organowi ochrony środowiska insta-
lacji, z których emisja nie wymaga pozwolenia, mo-
gących negatywnie oddziaływać na środowisko, wy-
nika z przepisu art. 152 ustawy Poś.
Zauważyć przy tym należy, że w 2001 r., przyjmu-
jąc ustawę Poś, parlament RP zdecydował (w art. 234),
że wszystkie instalacje radiokomunikacyjne, radio-
nawigacyjne i radiolokacyjne, których równoważna
moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż
15 W, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotli-
wościach od 30 kHz do 300 GHz (bez żadnych od-
stępstw dla amatorskich, radiokomunikacyjnych sta-
cji nadawczych) wymagają pozwolenia na emitowanie
pól elektromagnetycznych. Po dyskusjach przepro-
wadzonych w różnych gremiach w kwestii obciążeń
związanych z obowiązkiem uzyskania pozwolenia
emisyjnego przez podmioty eksploatujące instalacje
emitujące pola elektromagnetyczne w roku 2005,
zmieniając ustawę Poś, zrezygnowano z wydawania
pozwoleń emisyjnych dla tych instalacji na rzecz ob-
jęcia ich zgłoszeniami.
Celem dwóch projektowanych rozporządzeń mini-
stra środowiska, do których nawiązuje interpelacja
pana posła Adama Krupy, nie jest w żadnym wypadku
ograniczenie działalności krótkofalowców. Przyjęcie
rozporządzeń ma jedynie spowodować zgłoszenie or-
ganowi ochrony środowiska m.in. instalacji radioko-
munikacyjnych, radionawigacyjnych i radiokomuni-
kacyjnych spełniających określone kryteria (których
równoważna moc promieniowana izotropowo wynosi
nie mniej niż 15 W, emitujących pola elektromagne-
tyczne o częstotliwościach od 30 kHz do 300 GHz),
czyli instalacji, dla których, zgodnie z pierwotnym
brzmieniem ustawy Poś, wymagane były pozwolenia
na wprowadzanie energii do środowiska.
Projekty obydwu rozporządzeń skierowane zosta-
ły do konsultacji społecznych w celu zasięgnięcia opi-
nii zainteresowanych podmiotów, instytucji i orga-
nów. W toku tych konsultacji wpłynęło do resortu
środowiska ok. 2000 uwag, wniosków i protestów,
głównie od przedstawicieli środowiska krótkofalow-
ców. Są to niemal jednobrzmiące pisma, w których
wyrażana jest krytyka projektów oraz protest prze-
ciwko obejmowaniu zgłoszeniami źródeł emisji pól
elektromagnetycznych, jakimi są amatorskie radio-
komunikacyjne stacje nadawcze.
Analiza wystąpień wskazuje, że szeroko zakrojo-
na akcja protestacyjna środowiska krótkofalowców
może mieć związek z niezrozumieniem intencji wpro-
wadzenia tych regulacji i ich zakresów przedmioto-
wych. W wielu wypowiedziach zainteresowanych
podmiotów poruszany jest problem wykonywania po-
miarów dla tych instalacji. Należy w związku z tym
wyraźnie podkreślić, że projekty te nie regulują kwe-
stii pomiarów. Jeden z projektów określa wyłącznie
rodzaje instalacji, które podlegają zgłoszeniu organo-
wi ochrony środowiska, drugi natomiast – zakres
danych, które powinny być ujęte w zgłoszeniu insta-
lacji emitujących do środowiska pola elektromagne-
tyczne. W załączniku nr 1 do drugiego z projektów
określono jedynie, że wśród informacji, które należy
przekazać organowi, zgłaszając instalację, są:

— sprawozdanie z pomiarów pól elektromagne-
tycznych, o których mowa w art. 122a ustawy Poś,
o ile takie były wymagane,
— sprawozdanie z pomiarów wykonanych w ciągu
ostatnich 5 lat, o ile takie były wymagane.
Z zapisów tych wynika jednoznacznie, że przeka-
zanie sprawozdania z pomiarów powinno nastąpić
wyłącznie wtedy, gdy przeprowadzenie odpowiednich
pomiarów było wymagane. Wbrew obawom krótko-
falowców rozporządzenia te nie nakładają na nich
obowiązków pomiarowych. Ustaleń, czy dla konkret-
nej instalacji bądź urządzenia pomiary były wyma-
gane, dokonuje się na podstawie art. 122a ustawy Poś
(obowiązującego od 2005 r.), w którym uregulowana
jest sprawa obowiązku prowadzenia pomiarów pozio-
mów pól elektromagnetycznych w środowisku.
Szczegółowe zasady ochrony środowiska przed
polami elektromagnetycznymi są natomiast określo-
ne w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych pozio-
mów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883). Rozporządzenie to
zostało wydane na podstawie upoważnienia zawar-
tego w art. 122 ustawy Poś. Zastąpiło ono obowiązu-
jące uprzednio rozporządzenie ministra ochrony śro-
dowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia
11 sierpnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad
ochrony przed promieniowaniem szkodliwym dla lu-
dzi i środowiska, dopuszczalnych poziomów promie-
niowania, jakie mogą występować w środowisku,
oraz wymagań obowiązujących przy wykonywaniu
pomiarów kontrolnych promieniowania (Dz. U.
Nr 107, poz. 676), które było poprzedzone wydanym
w 1980 r. rozporządzeniem Rady Ministrów z 1980 r.
o podobnym zakresie regulacji.
We wszystkich wyżej przywołanych rozporządze-
niach określane były dopuszczalne poziomy pól elek-
tromagnetycznych mogących występować w środo-
wisku, w miejscach dostępnych dla ludności. Poziomy
te określano, biorąc pod uwagę możliwe skutki od-
działywania pól elektromagnetycznych na organizm
ludzki, ze świadomością całkowitego braku możliwo-
ści limitowania czasu przebywania ludności w polach
elektromagnetycznych o poziomach dopuszczanych
do występowania w środowisku. Dopuszczalne pozio-
my pól elektromagnetycznych wielkiej częstotliwości
o wartościach zbliżonych do obowiązujących w Polsce
wprowadziło także 9 innych krajów europejskich.
Dyskusja nad możliwymi biologicznymi skutkami
oddziaływania pól elektromagnetycznych jest daleka
od zakończenia, o czym dobitnie świadczy przyjęta
ostatnio uchwała Parlamentu Europejskiego wzywa-
jąca kraje członkowskie m.in. do podawania informa-
cji o źródłach pól elektromagnetycznych. W uchwale
tej nie wspomina się o odrębnym traktowaniu radio-
amatorów, co jest w pełni zrozumiałe, ponieważ na-
tura fizyczna pól elektromagnetycznych jest iden-
937
tyczna – niezależnie od tego, czy są wytwarzane
przez instalacje amatorskie, czy będące elementami
sieci radiokomunikacyjnych. Polska, w przeciwień-
stwie do wielu innych krajów, ma własny, wypraco-
wany w ciągu wielu lat, system ochrony ludzi i śro-
dowiska przed polami elektromagnetycznymi. Ochro-
na ta powinna być realizowana w sposób spójny
i konsekwentny.
Zezwolenia na używanie radiowych urządzeń
nadawczych w amatorskiej służbie radiokomunika-
cyjnej są wydawane na podstawie przepisów innych
niż przepisy ochrony środowiska. Maksymalne moce
nadajników używanych w służbie amatorskiej mogą
sięgać nawet kilkuset watów. Dlatego też w otocze-
niu anten stacji amatorskich mogą występować pola
elektromagnetyczne o bardzo dużych wartościach
gęstości mocy, a rozkłady gęstości mocy w otoczeniu
tych anten są zależne od wielu czynników. Dodat-
kowo należy także mieć na uwadze fakt, że stacje
amatorskie znajdują się bardzo często w zwykłych
budynkach mieszkalnych, pośród gęstej zabudowy
mieszkaniowej.
Środowisko krótkofalowców ma niepodważalne
zasługi dla rozwoju technik radiokomunikacyjnych.
Ministerstwo Środowiska docenia ogromne znacze-
nie, jakie aktywność Polskiego Związku Krótkofa-
lowców ma dla rozwoju świadomości technicznej spo-
łeczeństwa. Jednak główną troską organów ochrony
środowiska jest zapewnienie takich standardów ja-
kości środowiska, jakie będą gwarantowały właściwy
jego stan. Tym samym standardy te muszą być sto-
sowane powszechnie. Przyjęcie projektowanych prze-
pisów ma jedynie spowodować zgłoszenie instalacji
emitujących pola elektromagnetyczne właściwemu
organowi ochrony środowiska, czyli przekazanie
temu organowi danych na temat m.in. lokalizacji,
parametrów technicznych instalacji i miejsca wystę-
powania pól elektromagnetycznych o prawnie okre-
ślonych dopuszczalnych wartościach parametrów
fizycznych. Jak już wcześniej podkreślono, żaden
z projektów nie nakłada na krótkofalowców obowiąz-
ków pomiarowych.
Etap konsultacji społecznych, którym poddane
zostały projektowane rozporządzenia ministra śro-
dowiska w sprawie rodzajów instalacji, których eks-
ploatacja wymaga zgłoszenia, oraz w sprawie wyma-
gań dotyczących zgłoszenia instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne, został zakończony. W związ-
ku z dużą aktywnością i zainteresowaniem krótko-
falowców przedmiotowymi projektami w dniu 7 maja
br. zorganizowano w Ministerstwie Środowiska spo-
tkanie z udziałem przedstawicieli Polskiego Związku
Krótkofalowców i Stowarzyszenia Sympatyków Ra-
dia „Manufaktura”. W czasie spotkania omówione
zostały wszystkie problemy poruszane przez środo-
wisko krótkofalowców w toku konsultacji. Wyjaśnio-
no najważniejsze wątpliwości i kwestie traktowane
przez to środowisko jako sporne, w tym sprawę pro-
938
wadzenia pomiarów poziomów pól elektromagnetycz-
nych przez podmioty eksploatujące radiokomunika-
cyjne instalacje amatorskie. Ustalenia poczynione
w trakcie spotkania znajdą odzwierciedlenie w pro-
jektach, które zostaną przygotowane na dalszym eta-
pie procesu legislacyjnego.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie sytuacji finansowej w spółce
PKP Cargo (9509)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Adama Krupy (SPS-023-9509/09
z dnia 18 maja 2009 r.) w sprawie sytuacji finansowej
w spółce PKP Cargo SA uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Pogorszenie sytuacji gospodarczej w kraju w IV kwar-
tale 2008 r. znalazło odzwierciedlenie w wynikach
spółek Grupy PKP, w tym PKP Cargo SA. Spółka ta
zakończyła rok 2008 stratą. Rok 2009 rozpoczął się
jeszcze niższymi przychodami i wszystko wskazuje na
to, że będzie on trudniejszy od poprzedniego. Już
w I kwartale 2009 r., w porównaniu z analogicznym
okresem 2008 r., nastąpił spadek przewiezionej masy
towarowej o 11,7 mln ton oraz zmniejszenie pracy
przewozowej o 3408,8 mln ton. Wobec zmniejszonych
przewozów spółka PKP Cargo SA zanotowała za
I kwartał stratę netto w wysokości 51 589,1 tys. zł.
Znając wyniki roku 2008 oraz uwzględniając nie-
korzystne prognozy na rok bieżący, Zarząd spółki
PKP Cargo SA przyjął „Program naprawczy PKP
Cargo SA na 2009 rok”, którego celem jest zapewnie-
nie płynności finansowej oraz przeprowadzenie sys-
temowych zmian w celu dostosowania zasobów firmy
do potrzeb klientów i osiągnięcie możliwości efektyw-
nego konkurowania na rynku usług przewozowych.
Przyjęty w PKP Cargo SA „Program naprawczy...”
uwzględnia oszczędności we wszystkich obszarach jej
funkcjonowania, w tym m.in. w obszarze: eksploata-
cji, remontów, nieruchomości i pracowniczym.
Zgodnie z informacjami, jakie Zarząd spółki PKP
Cargo SA przedstawił na forum Zespołu Trójstron-
nego ds. Kolejnictwa, w ramach przyjętego w spółce
„Programu naprawczego...”, obecnie w poszczegól-
nych zakładach prowadzony jest proces restruktury-
zacji wewnętrznej, którego jednym z elementów jest
redukcja kosztów funkcjonowania, poprzez m.in. do-
stosowanie zatrudnienia do wielkości wykonywanej
pracy. Podjęte działania racjonalizujące koszty ujaw-
niły istotną nadwyżkę zatrudnienia we wszystkich
grupach zawodowych w PKP Cargo SA.
Zarząd spółki zakłada, iż aktualnie wdrażany
proces redukcji zatrudnienia, przy nadal utrzymują-
cym się niskim poziomie pracy przewozowej, będzie
skutkował zmniejszeniem zatrudnienia, przy czym
w spółce podejmowane są działania zmierzające do
pomniejszenia oszacowanej nadwyżki zatrudnienia,
w porozumieniu z partnerami społecznymi. Zgodnie
z przekazanymi przez Zarząd PKP Cargo SA infor-
macjami na koniec I kwartału czasowe zwolnienie
z obowiązku świadczenia pracy w spółce objęło łącz-
nie 8706 osób. Wg informacji przekazanych przez Za-
rząd PKP Cargo SA prowadzone są rozmowy ze
związkami zawodowymi odnośnie do odpraw pienięż-
nych, finansowanych przez spółkę, przy dobrowol-
nych odejściach pracowniczych.
Odnośnie do planów restrukturyzacyjnych PKP
Cargo SA pragnę poinformować, iż wszelkie działa-
nia związane z tym procesem znajdują się w kompe-
tencjach organów tej spółki. Stale zmieniające się
otoczenie gospodarcze wymusza na PKP Cargo SA,
tak jak i na innych podmiotach z Grupy PKP, ko-
nieczność ciągłego dostosowywania swych struktur
i profilu działalności do reguł, jakie dyktuje rynek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Adama Krupy i Andrzeja Buły
w sprawie podjęcia działań
przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych
i Autostrad zmierzających do przebudowy
drogi krajowej nr 45 na odcinku w Kluczborku
oraz drogi krajowej nr 46 na odcinku
Grodziec – Myślina (9510)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 maja 2009 r. nr SPS-023-9510/09
w sprawie interpelacji posłów Adama Krupy i An-
drzeja Buły dotyczącej przebudowy drogi krajowej
nr 45 na odcinku przebiegającym przez Kluczbork
oraz przebudowy drogi krajowej nr 46 na odcinku
Grodziec – Myślina, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
dostrzega konieczność realizacji przedmiotowych
inwestycji. W związku z powyższym aktualnie
w przygotowaniu znajdują się dokumenty, które
w przyszłości będą stanowiły podstawę podejmowa-
nia dalszych działań, w tym występowania o decyzje
administracyjne, niezbędne do rozpoczęcia robót
budowlanych. Wartość kosztorysowa planowanych
przedsięwzięć wynosi:
— 23 416,3 tys. zł – DK nr 45 odcinek przebiega-
jący przez Kluczbork;
— 16 989 tys. zł – DK nr 46 odcinek Grodziec
– Myślina.
Należy dodać, że Generalna Dyrekcja Dróg Kra-
jowych i Autostrad wykonuje prace wchodzące w za-
kres tzw. bieżącego: letniego i zimowego utrzymania
dróg (bieżąca eksploatacja). Działania te mają na celu
utrzymanie drogi krajowej nr 45 na odcinku przebie-
gającym prze Kluczbork oraz drogi krajowej nr 46 na
odcinku Grodziec – Myślina w stanie niezagrażają-
cym bezpieczeństwu ich użytkowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie działalności polskich instytutów
kultury w Europie i w świecie (9511)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Kulasa (pismo nr SPS-
-023-9511/09 z dnia 18 maja br.) w sprawie działal-
ności polskich instytutów kultury w Europie i na
świecie, poniżej przedstawiam odpowiedzi na pytania
zawarte w interpelacji pana posła:
1. Jakie miejsce w polityce zagranicznej współcze-
snej Polski zajmuje promocja naszego kraju w Euro-
pie i na świecie?
W exposé wygłoszonym w Sejmie w dniu 13 lute-
go br. minister spraw zagranicznych Radosław Sikor-
ski wśród czterech priorytetów polskiej polityki za-
granicznej wymienił dyplomację publiczną. Pojęcie
to zawiera szeroko rozumianą promocję Polski oraz
działania służące przekonaniu opinii publicznej za
granicą do polskiej oceny i polskiego rozumienia pro-
blemów międzynarodowych.
W realizacji zadań z zakresu dyplomacji publicz-
nej MSZ dysponuje unikalnym instrumentem w po-
939
staci sieci placówek zagranicznych. Są to zarówno
instytuty polskie (nazwa „Instytut Kultury Polskiej”
odnosi się jedynie do placówek w Nowym Jorku i Lon-
dynie) i ambasady oraz konsulaty.
Do chwili akcesji Polski do Unii Europejskiej nasze
działania promocyjne MSZ skupiały się na wzmocnie-
niu obecności Polski w UE. Obecnie nastąpił etap
przeorientowania polskiej dyplomacji publicznej na
inne regiony świata, w szczególności na Azję.
Cały budżet promocyjny MSZ na rok 2009 wyno-
si 55 367 000 PLN, z czego kwota 27 014 317,81 PLN
została przekazana na placówki.
2. Jakie programy i dokumenty określają politykę
promocji Polski w Europie i na świecie?
Obecnie trwają prace nad „Ramową strategią pro-
mocji Polski do 2015 roku”. Dokument ten został już
zatwierdzony przez Radę Promocji Polski. Ponadto
każdego roku Departament Dyplomacji Publicznej
i Kulturalnej MSZ określa zadania dla placówek
w obszarze swoich kompetencji.
3. Jak przedstawia się promocja kultury polskiej
w Europie i na świecie?
Zgodnie z ustawą z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej promocja polskiej kultu-
ry to zadanie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego. Zadaniem MSZ jest promocja Polski,
w tym promocja poprzez kulturę (dyplomacja kultu-
ralna), traktowana szeroko jako całość dorobku cy-
wilizacyjnego. Zatem celem MSZ nie jest autonomicz-
na promocja poszczególnych dziedzin sztuki bądź
artystów, ale przekazywanie wiedzy o Polsce oraz
budowanie jej pozytywnego wizerunku za pośrednic-
twem działań w sferze kultury.
4. Jaką rolę spełniają w promocji kulturalnej na-
szego kraju instytuty polskie?
Rola MSZ i placówek w rozumianej autonomicz-
nie promocji kultury polskiej polega przede wszyst-
kim na tworzeniu sprzyjających warunków do po-
dejmowania bezpośredniej współpracy przez insty-
tucje kultury, stowarzyszenia twórcze oraz artystów
indywidualnych. W tym celu MSZ uczestniczy
zwłaszcza w tworzeniu infrastruktury prawnej łą-
czącej nas z innymi państwami (umowy i porozu-
mienia wykonawcze o współpracy kulturalno-na-
ukowej). Trudne do przecenienia jest też rozeznanie
poszczególnych placówek zagranicznych w miejsco-
wych realiach życia kulturalnego, z czego czasami
korzysta również zarówno MKiDN i narodowe in-
stytucje kultury. Nasze placówki wielokrotnie wspie-
rają także polskie instytucje samorządowe przystę-
pujące do organizacji swoich imprez promocyjnych
o charakterze kulturalnym.
Instytuty polskie, tak jak i inne polskie przedsta-
wicielstwa dyplomatyczne, prowadzą dyplomację pu-
bliczną i kulturalną w trojaki sposób:
a) poprzez samodzielne inicjatywy, zwłaszcza
w obszarach istotnych dla naszych interesów poli-
tycznych, realizowane jednak w sposób maksymalnie
angażujący miejscowych partnerów,
940
b) poprzez „pracę organiczną” z miejscowymi
promotorami kultury, potencjalnie zainteresowany-
mi także ofertą z naszego kraju (poloniści, historycy,
kulturoznawcy, organizatorzy festiwali i innych im-
prez kulturalnych, kuratorzy, dziennikarze specjali-
zujący się w sprawach kultury itd.) skłaniającą ich
do umieszczania projektów polskich bez dominujące-
go udziału strony polskiej w ich finansowaniu,
c) poprzez wspieranie imprez kulturalnych z udzia-
łem polskich twórców i wykonawców inicjowanych
przez inne niż placówka zagraniczna podmioty (im-
presariaty, samorządy, festiwale itd.).
5. Jak wygląda organizacja, struktura i zasięg
geograficzny funkcjonowania polskich instytutów
kultury?
Obecnie istnieje 21 instytutów polskich w nastę-
pujących lokalizacjach: Berlin, Bratysława, Brukse-
la, Budapeszt, Bukareszt, Düsseldorf, Kijów, Londyn,
Madryt, Mińsk, Moskwa, Nowy Jork, Paryż, Praga,
Rzym, Sankt Petersburg, Sofia, Sztokholm, Tel Awiw,
Wiedeń, Wilno. Należy zaznaczyć, że instytuty dzia-
łają na terenie całego kraju swojej akredytacji, a nie
tylko w mieście, w którym mają siedzibę. Dodatkowo
IP w Bukareszcie jest też akredytowany w Republice
Mołdowy, natomiast w krajach, w których funkcjo-
nuje więcej niż jeden instytut (Rosja, Niemcy), siłą
rzeczy obszar ich aktywności obejmuje część kraju
urzędowania.
Instytuty polskie, stanowiąc element sieci pol-
skich placówek zagranicznych, są jednostkami MSZ.
W aspekcie politycznym podlegają ambasadorowi
w danym kraju, zachowując jednocześnie ogromną
swobodę w doborze działań. Ramy działalności insty-
tutów polskich określone są przez regulamin MSZ
oraz ich wewnętrzne regulaminy organizacyjne.
Średni budżet IP w bieżącym roku wynosi 100–120
tys. euro. Mimo kryzysu udało się zachować pod tym
względem prawie taki sam poziom jak w roku ubie-
głym. Program działalności instytutów polskich re-
alizowany jest przez zespoły składające się z sześciu
do ośmiu osób, w tym: dyrektora oraz zazwyczaj jed-
nego pracownika merytorycznego delegowanego
z kraju (posiadają oni status dyplomatyczny), dwóch
lub trzech ekspertów miejscowych, posiadających do-
skonałą znajomość języka i warunków kraju urzędo-
wania oraz wyrobione kontakty w miejscowych śro-
dowiskach kulturalnych, a także dwóch pracowni-
ków pomocniczych. Skład ten może ulegać niewiel-
kim modyfikacjom ze względu na miejscowe uwarun-
kowania.
Większość instytutów polskich dysponuje budyn-
kami, które bądź są własnością Skarbu Państwa,
bądź są przekazane przez stronę przyjmującą na za-
sadzie wzajemności lub udostępnione nieodpłatnie
(lub po niekomercyjnych stawkach) przez miejscowe
władze. Część instytutów dysponuje biurem wynaj-
mowanym (m.in. w Nowym Jorku, Kijowie i Buka-
reszcie).
6. Jakie priorytety przyświecają polskim instytu-
tom na najbliższe pięć lat?
Priorytety te wynikają z priorytetów polskiej po-
lityki zagranicznej. Jest to więc budowa pozytywne-
go wizerunku Polski, wzmacnianie, poprzez działa-
nia z dziedziny dyplomacji publicznej i kulturalnej,
rzetelnej wiedzy o Polsce współczesnej i jej historii,
o wkładzie Polski w kulturę europejską i o współcze-
snym dynamizmie i innowacyjności naszego kraju.
MSZ realizuje działania na rzecz wzmocnienia
programu promowania Polski poprzez informację na
temat dotychczasowych dokonań RP we wszystkich
aspektach ważnych w naszych relacjach międzyna-
rodowych.
W zakresie promocji kultury najważniejsze zada-
nia na dziś i na najbliższą przyszłość to umacnianie u
zagranicznych odbiorców świadomości miejsca pol-
skiej kultury w tradycji europejskiej oraz przybliżanie
naszego wkładu w rozwój europejskiej cywilizacji.
7. Jak docelowo MSZ planuje funkcjonowanie in-
stytutów polskich? Jakich nowych inicjatyw i dzia-
łań w tym zakresie należy oczekiwać w najbliższym
czasie?
Docelowo wszystkie instytuty polskie powinny
funkcjonować w formule biur współdziałających
z miejscowymi renomowanymi instytucjami kultu-
ralnymi i naukowymi przy wspólnym organizowaniu
projektów. Powinny zatem całkowicie zaniechać or-
ganizowania wydarzeń kulturalnych w swoich sie-
dzibach.
W najbliższym czasie MSZ planuje otwarcie insty-
tutów polskich w Pekinie, New Delhi i Tokio poprzez
przekształcenie obecnie istniejących wydziałów kul-
turalnych ambasad.
Wzorem lat ubiegłych instytuty polskie współpra-
cować będą z innymi podmiotami przy realizacji
przekrojowych projektów promocyjnych (przykłado-
wo realizowanych przez Instytut Adama Mickiewicza
typu „Rok Polski”).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego
oraz grupy posłów
w sprawie ustawy o europejskim ugrupowaniu
współpracy terytorialnej (9512)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Ryszarda Zawadzkiego oraz
grupy posłów (pismo nr SPS-023-9512/09 z dnia
18 maja br.) w sprawie ustawy o europejskim ugru-

powaniu współpracy terytorialnej uprzejmie infor-
muję:
Europejskie ugrupowanie współpracy terytorial-
nej (EUWT) jest nowym instrumentem wspólnoto-
wym umożliwiającym zakładanie na terytorium
Wspólnoty ugrupowań, których zadaniem jest uła-
twianie i upowszechnianie współpracy transgranicz-
nej, transnarodowej i międzyregionalnej w celu
wzmocnienia spójności ekonomicznej i społecznej.
Podstawę prawną dla EUWT stanowi rozporządzenie
(WE) nr 1082/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 5 lipca 2006 r. Formalnie obowiązuje ono na
całym obszarze UE od 1 sierpnia 2007 r. W myśl art. 16
ust. 1 tego rozporządzenia państwa członkowskie zo-
bowiązane są ustanowić właściwe przepisy zapew-
niające skuteczne jego stosowanie. Na uwagę zasłu-
guje także art. 17, w myśl którego do dnia 1 sierpnia
2011 r. Komisja Europejska zobowiązana jest przed-
łożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie spra-
wozdanie w sprawie stosowania tego rozporządzenia
w państwach członkowskich oraz ewentualnych pro-
pozycji zmian.
Poniżej przedstawiam odpowiedzi na pytania za-
warte w interpelacji:
1. Jakie mogą być źródła/sposoby finansowania
EUWT, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii po-
zyskania funduszy na założenie ugrupowania i pro-
wadzenie jego bieżącej działalności?
Funkcjonowanie EUWT jest finansowane przez
instytucje powołujące to ugrupowanie. Koszt założe-
nia ugrupowania i prowadzenia jego bieżącej działal-
ności pokrywany jest ze środków własnych, przykła-
dowo ze składek członkowskich. W zależności od pro-
wadzonej działalności ugrupowanie ma możliwość
uzyskania środków z budżetu UE (na przykład w ra-
mach danego programu Europejskiej Współpracy Te-
rytorialnej), po spełnieniu koniecznych warunków.
Należy podkreślić, że EUWT muszą ubiegać się
o środki tak jak inni beneficjenci realizujący pro-
jekty w ramach programów finansowanych ze środ-
ków UE. Fakt utworzenia EUWT nie oznacza, że
ugrupowanie otrzyma środki z budżetu UE auto-
matycznie.
EUWT zarządza samodzielnie swoim budżetem,
co pozwala ugrupowaniu na zatrudnianie pracow-
ników i nabywanie mienia ruchomego i nierucho-
mego.
2. Jakie kategorie członków mogą przystąpić do
EUWT?
Członkami EUWT mogą być jednocześnie pań-
stwa członkowskie, władze regionalne i lokalne, pod-
mioty prawa publicznego oraz stowarzyszenia, w skład
których wchodzą podmioty należące do jednej lub
więcej ww. kategorii (art. 3 rozporządzenia nr 1082/
2006).
EUWT mogą składać się przykładowo z:
— polskich województw i niemieckich krajów
związkowych czy nawet RFN z siedzibą w Niem-
czech,
941
— obu części euroregionów „Pradziad” czy „Ta-
try” z siedzibą w Polsce.
Warto podkreślić, że EUWT w myśl art. 2 lit. c
rozporządzenia (WE) nr 1082/2006 traktowane bę-
dzie jako podmiot państwa członkowskiego, na tere-
nie którego znajduje się siedziba statutowa tego
ugrupowania.
3. Czy w Polsce na tę chwilę w ogóle możliwe jest
utworzenie Europejskiego Ugrupowania Współpracy
Terytorialnej (brak rozporządzenia ministra SZ
– art. 7 ustawy o EUWT)?
Ustawa z dnia 7 listopada 2008 r. o europejskim
ugrupowaniu współpracy terytorialnej (Dz. U. Nr 218,
poz. 1390) obowiązuje od dnia 9 stycznia 2009 r.
i reguluje zasady organizacji EUWT na terenie Pol-
ski. Stanowi więc podstawę prawną umożliwiającą
zarówno utworzenie, jak i przystąpienie do EUWT.
Art. 6 ust. 1 ustawy stanowi, że „na przystąpienie
do ugrupowania jednostki samorządu terytorial-
nego lub podmiotu prawa publicznego zgodę wyra-
ża, w drodze decyzji, minister właściwy do spraw
zagranicznych w uzgodnieniu z ministrem właści-
wym do spraw wewnętrznych, ministrem właści-
wym do spraw finansów publicznych oraz mini-
strem właściwym do spraw rozwoju regionalnego
w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania uchwa-
ły lub decyzji (…)”.
Rejestr europejskich ugrupowań współpracy te-
rytorialnej, w myśl art. 7 przedmiotowej ustawy, pro-
wadzony jest przez ministra właściwego do spraw
zagranicznych w celu dokonania wpisu EUWT ma-
jącego siedzibę statutową na terenie Polski. Z dniem
wpisania do rejestru ugrupowanie nabywa osobo-
wość prawną (art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o EUWT). Mi-
nister SZ, jak wynika z delegacji zawartej w art. 10
ust. 2, w drodze rozporządzenia określa sposób pro-
wadzenia rejestru, dokonywania w nim wpisów i wy-
kreśleń z uwzględnieniem stosownych dokumentów
i danych podlegających wpisaniu. Projekt rozporzą-
dzenia znajduje się obecnie na etapie finalnych uzgod-
nień międzyresortowych, po których nastąpi przyję-
cie tego dokumentu przez ministra spraw zagranicz-
nych RP, a następnie wejście w życie. Należy podkre-
ślić, że w oparciu o przedmiotową ustawę możliwe
jest utworzenie EUWT w Polsce. Oznacza to, że za-
interesowane podmioty mogą podjąć stosowne dzia-
łania w tym kierunku, a tryb postępowania określa
ww. ustawa.
4. Jakie korzyści przewiduje EUWT dla swoich
członków?
EUWT posiada zdolność prawną i zdolność do
czynności prawnych o najszerszym zakresie przyzna-
wanym osobom prawnym na mocy prawa krajowego
państwa członkowskiego, w którym ugrupowanie ma
siedzibę. Dzięki temu EUWT może działać jako nie-
zależny podmiot, posiadać własny budżet, nabywać
lub zbywać mienie ruchome i nieruchome, zatrudniać
pracowników i występować jako strona w postępo-
waniu sądowym.
942
EUWT nie tworzy dodatkowego poziomu admini-
stracyjnego, członkowie ugrupowania nie przenoszą
na nie żadnych kompetencji. Utworzenie EUWT
związane jest z realizacją konkretnych zadań. Współ-
pracujący partnerzy pochodzący z różnych państw
członkowskich o odmiennych systemach prawnych
jako członkowie EUWT mogą przyjąć wspólne roz-
wiązania prawne potrzebne w celu realizacji celów
ich ugrupowania.
5. Jakie ustalenia dotyczące wkładów finanso-
wych członków EUWT mają obowiązywać?
Finansowanie EUWT ze składek członkowskich
nie jest wymagane, jednakże zaleca się wprowadze-
nie składek, gdyż dzięki nim zagwarantowane jest
zaangażowanie wszystkich członków w działalność
ugrupowania, wzmocnione jest również poczucie od-
powiedzialności za założone EUWT. Nie jest wyma-
gane, aby wszyscy członkowie partycypowali w kosz-
tach działalności EUWT, dzięki czemu mniejsze or-
ganizacje, takie jak stowarzyszenia czy organizacje
pozarządowe, mogą przystąpić do ugrupowania. Do-
puszczalny jest wkład mający inny charakter, na
przykład udostępnienie pomieszczeń biurowych lub
wyposażenia.
Przykładowe modele partycypowania członków
w finansowaniu ugrupowania:
a) jednakowe składki dla wszystkich członków,
b) wkład finansowy obliczony proporcjonalnie do
liczby ludności zamieszkującej terytorium danego
członka EUWT.
6. W jakiej wysokości powinny być udziały finan-
sowe (czy jest jakiś mechanizm ich ustalania?), jak
długi czas miałyby trwać?
Zgodnie z rozporządzeniem 1082/2006 (przedmo-
wa, pkt 14) „Konieczne jest ustanowienie przez
EUWT własnego statutu i ustanowienie własnych
organów, a także zasad dotyczących budżetu i pono-
szenia odpowiedzialności finansowej EUWT”. W myśl
art. 9 ust. 2 rozporządzenia 1082/2006 „Statut
EUWT zawiera, jako minimum, wszystkie postano-
wienia konwencji oraz następujące elementy: (…)
e) uzgodnienia dotyczące wkładów finansowych
członków oraz zasad rachunkowych i budżetowych
– w tym dotyczących kwestii finansowych – stosowa-
nych przez każdego z członków w odniesieniu do
EUWT, f) uzgodnienia dotyczące odpowiedzialności
finansowej członków zgodnie z art. 12 ust. 2”.
Okres finansowania EUWT kończy się wraz z roz-
wiązaniem ugrupowania. W momencie rozwiązania
EUWT własność nabyta przez ugrupowanie powinna
zostać sprzedana lub podzielona pomiędzy jego człon-
ków. Środki z budżetu EUWT powinny zostać wyko-
rzystane na pokrycie końcowych wydatków. Niewy-
dane w ten sposób środki zostają podzielone pomię-
dzy członków. Podstawą ich podziału jest porozumie-
nie zawarte pomiędzy członkami EUWT.
7. Dlaczego wszystkie funkcjonujące dotychczas
EUWT mają charakter transgraniczny?
EUWT może zostać założone dla realizacji współ-
pracy terytorialnej na poziomie transgranicznym,
transnarodowym i międzyregionalnym. Transgra-
niczny charakter założonych dotychczas ugrupowań
wynika z faktu, iż państwom graniczącym łatwiej
jest stworzyć wspólne struktury zarządzające EUWT.
Większość z założonych EUWT powstało na podsta-
wie istniejących od wielu lat różnych form współpra-
cy państw sąsiadujących, na przykład Eurometropo-
le Lille – Kortrijk – Tournai, Euroregion Inster
– Granum (Węgry, Słowacja), Wielki Region (Luk-
semburg, Niemcy, Francja, Belgia), Grupa Robocza
Galicja – Północna Portugalia (Hiszpania, Portuga-
lia), Stowarzyszenie Robocze Alpe – Adria – Panno-
nia (Austria, Włochy, Węgry, Słowenia, Chorwacja).
EUWT ma charakter celowy. Jeśli partnerzy współ-
pracujący na poziomie międzyregionalnym ocenią,
że przyjęcie tej formy prawnej może przyczynić się do
lepszego osiągnięcia celów ich współpracy, założenie
ugrupowania będzie w tym przypadku zasadne.
Obecnie powstają jednakże koncepcje EUWT o cha-
rakterze transnarodowym, także z udziałem partne-
rów z Polski.
8. Dlaczego na terenie Unii Europejskiej funkcjo-
nuje jak dotąd tak niewiele EUWT? Czy zdiagnozo-
wane są jakieś przesłanki utrudniające powstawanie
tych ugrupowań?
Przyczyną funkcjonowania niewielkiej liczby
ugrupowań są opóźnienia w przyjmowaniu krajo-
wych przepisów prawnych o EUWT w państwach
UE. Na podstawie art. 16 ust. 1 rozporządzenia 1082/
2006 „Państwa członkowskie ustanawiają takie prze-
pisy, jakie są właściwe do zapewnienia skutecznego
stosowania niniejszego rozporządzenia.” Proces za-
kładania EUWT jest długotrwały, skomplikowany
i wymaga zaangażowania wszystkich partnerów.
Przepisy regulujące funkcjonowanie ugrupowań mają
charakter innowacyjny. Trudności w implementacji
tych przepisów związane są często z odmiennymi sys-
temami prawnymi w państwach członkowskich UE.
9. Czy przyszła EUWT może mieć charakter bila-
teralny (po 1 organizacji/instytucji z 2 państw człon-
kowskich)?
EUWT może mieć charakter bilateralny. Stosow-
nie do przepisu wynikającego z art. 3 ust. 1 i 2 roz-
porządzenia 1082/2006 istnieje wymóg, aby EUWT
tworzyli partnerzy przynajmniej z dwóch państw
członkowskich UE, należący do następujących kate-
gorii: władze lokalne, władze regionalne, podmioty
prawa publicznego1), państwa członkowskie.
1)
Na podstawie art. 1(9) dyrektywy 2004/18/EC „podmiot
prawa publicznego” oznacza każdy podmiot:
— ustanowiony w szczególnym celu zaspokajania potrzeb
w interesie ogólnym, które nie mają charakteru przemysłowego
ani handlowego,
— posiadający osobowość prawną,
— finansowany w przeważającej części przez państwo, jed-
nostki samorządu terytorialnego lub inne podmioty prawa pu-
blicznego; albo taki, którego zarząd podlega nadzorowi ze strony
tych podmiotów; albo taki, w którym ponad połowa członków
organu administrującego, zarządzającego lub nadzorczego zo-
stała wyznaczona przez państwo, jednostki samorządu teryto-
rialnego lub inne podmioty prawa publicznego.

W kontekście przedmiotowej interpelacji warto
podkreślić, że współpraca transgraniczna i między-
regionalna w ramach aktywności zagranicznej samo-
rządów stanowi integralną część polityki zagranicz-
nej państwa, której koordynacja znajduje się w kom-
petencjach ministra właściwego do spraw zagranicz-
nych. Działania władz samorządowych związane
z realizacją zadań w zakresie współpracy zagranicz-
nej otrzymują stałe wsparcie rządu. Minister SZ wy-
raża uznanie dla różnorodnych inicjatyw zagranicz-
nych, mających na celu rozwój regionów w obszarach
aktywności władz lokalnych i regionalnych oraz bę-
dących elementem systematycznego budowania po-
zytywnego wizerunku Polski w kontaktach zagra-
nicznych. MSZ jest otwarte na współpracę z przed-
stawicielami samorządów m.in. poprzez konsultacje
merytoryczne dotyczące kierunków współpracy z part-
nerem zagranicznym.
MSZ uważa, że współpraca transgraniczna i mię-
dzyregionalna stanowi istotny element procesu inte-
gracji europejskiej i skuteczne narzędzie w przezwy-
ciężaniu podziałów historycznych, eliminowaniu ste-
reotypów we wzajemnym postrzeganiu, umacnianiu
dobrych stosunków sąsiedzkich między krajami, gwa-
rantowaniu stabilności oraz zapewnieniu partnerskiej
współpracy i zrównoważonego rozwoju społeczno-eko-
nomicznego. Rozwój tej współpracy wymaga pełnego
zaangażowania, wykorzystania potencjału regional-
nego, dostępnych kompetencji i środków. Stwarza to
szansę dynamicznego rozwoju, zwłaszcza w odniesie-
niu do peryferyjnych terenów przygranicznych.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że w za-
kresie współpracy z władzami samorządowymi mi-
nister SZ realizuje ustawowe zadania w odniesieniu
do aktywności zagranicznej samorządów szczebla
gminnego, powiatowego i wojewódzkiego. Stosownie
do obowiązujących przepisów minister właściwy do
spraw zagranicznych:
— wyraża zgodę na realizację inicjatywy zagra-
nicznej w myśl art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca
1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. Nr 91,
poz. 576, z późń. zm.),
— wyraża zgodę na przyjęcie i uchwalenie „Prio-
rytetów współpracy zagranicznej województwa”
w myśl art. 77 ust. 1 oraz art. 75 ustawy z dnia
5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U.
Nr 91, poz. 576, z późń. zm.),
— wyraża zgodę w drodze decyzji administracyj-
nej na przystąpienie jednostek samorządu terytorial-
nego do międzynarodowych zrzeszeń społeczności
lokalnych i regionalnych w myśl art. 4 ust. 5 ustawy
z dnia 15 września 2000 r. o zasadach przystępowa-
nia jednostek samorządu terytorialnego do między-
narodowych zrzeszeń społeczności lokalnych i regio-
nalnych (Dz. U. Nr 91, poz. 1009, z późń. zm.),
— wyraża zgodę na przystąpienie jednostek sa-
morządu terytorialnego lub podmiotu prawa publicz-
nego w drodze decyzji administracyjnej do europej-
skiego ugrupowania współpracy terytorialnej w uzgod-
nieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrz-
nych i administracji, ministrem właściwym do spraw
943
finansów publicznych oraz ministrem właściwym do
spraw rozwoju regionalnego w myśl art. 6 ust. 1 usta-
wy z dnia 7 listopada 2008 r. o europejskim ugrupo-
waniu współpracy terytorialnej (Dz. U. z 2008
Nr 218, poz. 1390).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie działań, jakie ma zamiar podjąć
resort rolnictwa w zakresie ochrony rynku
owocowo-warzywnego w Polsce
przed nieuczciwą konkurencją
spoza Unii Europejskiej (9515)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Przemysława Gosiewskiego,
załączoną przy piśmie, znak: SPS-023-9515/09, z dnia
18 maja br., w sprawie działań, jakie ma zamiar pod-
jąć resort rolnictwa w zakresie ochrony rynku owo-
cowo-warzywnego w Polsce przed nieuczciwą konku-
rencją spoza Unii Europejskiej, niniejszym przeka-
zuję Panu Marszałkowi odpowiedź na zawarte w ww.
interpelacji pytania.
Niestabilność rynku ogrodniczego przejawiająca
się dużymi wahaniami wielkości produkcji, na którą
w znacznym stopniu wpływ mają warunki pogodowe,
powoduje, że w niektórych latach produkcja owoców
i warzyw może być nieopłacalna. Wzrost podaży
w wielu przypadkach skutkuje spadkiem ceny, co po-
woduje straty dla producentów, natomiast wzrost cen
oferowanych sadownikom przekłada się na spadek
dochodów przetwórców i może stanowić w następ-
nym sezonie powód do zmniejszenia popytu na suro-
wiec, a w konsekwencji oferowania niższych cen.
W 2008 r. ceny większości owoców i warzyw kształ-
towały się na względnie satysfakcjonującym dla
producentów poziomie. Istotne spadki zanotowano
w przypadku wiśni oraz jabłek, co skutkowało wy-
stąpieniem sytuacji kryzysowej na rynkach tych
owoców.
Według resortu trudna sytuacja, która wystąpiła
w ubiegłym roku na rynku wiśni i jabłek kierowa-
nych do przetwórstwa, jest rezultatem następujących
czynników:
— podaż przekraczająca popyt reprezentowany
przez zakłady przetwórcze ulokowane w Polsce,
— rozdrobniona podaż ze strony producentów
oraz brak kontraktacji,
944
— rosnące koszty siły roboczej, zwłaszcza w przy-
padku ręcznego zbioru owoców.
Brak integracji pionowej w handlu owocami w re-
lacjach producent – odbiorca jest jednym z głównych
czynników skutkujących znaczną niestabilnością cen
na rynkach tych produktów. W sezonach, w których
mamy do czynienia z występowaniem nawet nie-
znacznych nadwyżek podaży nad popytem, ceny owo-
ców oferowanych przez odbiorców kształtują się na
nieproporcjonalnie niskim poziomie, nierzadko poni-
żej kosztów ich produkcji. Odwrotna sytuacja ma
miejsce w sezonach, w których podaż ze względu na
warunki agrometeorologiczne jest znacznie ograni-
czona (np. w 2007 r.). Dlatego też na licznych spo-
tkaniach zarówno z przedstawicielami producentów
owoców i warzyw, jak i z przedstawicielami sektora
przetwórczego wielokrotnie podkreślałem rolę umów
kontraktacyjnych w celu zniwelowania fluktuacji
cen występujących na rynku owoców i warzyw.
Umowy kontraktacyjne z ustalonymi cenami za
owoce i warzywa stanowiłyby formę uniezależnienia
cen tych produktów od zmiennej sytuacji na rynku.
Rozwiązanie takie byłoby korzystne dla producen-
tów w sezonach o nadmiernej podaży oraz dla od-
biorców w sezonach, gdy podaż jest niższa niż zgła-
szany popyt.
Należy jednocześnie podkreślić, że ministerstwo
nie ma instrumentów, które obligowałyby producen-
tów z jednej, a przedsiębiorstwa przetwórcze z dru-
giej strony do zawierania umów kontraktacyjnych.
Aktualnie stosowane uregulowania wspólnej organi-
zacji rynku owoców i warzyw nie przewidują możli-
wości wprowadzenia powszechnego obowiązku sto-
sowania systemu umów kontraktacyjnych. Wprowa-
dzono natomiast obowiązek stosowania umów kon-
traktacyjnych przez przedsiębiorstwa przetwórcze,
które korzystają z jednego z działań PROW 2007–
–2013. Przedsiębiorstwa będące beneficjentami tego
rodzaju wsparcia muszą określoną część przetwarza-
nego surowca krajowego pozyskiwać w ramach umów
kontraktacyjnych. Niestety, mimo wielokrotnych
spotkań inicjowanych przez ministerstwo z przedsta-
wicielami producentów i przetwórców do tej pory nie
wypracowano powszechnego wprowadzenia kontrak-
tacji w handlu owocami.
Polska jako kraj członkowski ma ograniczone moż-
liwości w zakresie ustanowienia i stosowania rozwią-
zań mających na celu wsparcie rynkowe dla producen-
tów większości sektorów rolnych. Jednakże rozwiąza-
nia, jakie aktualnie funkcjonują w ramach wspólno-
towych uregulowań objętych tzw. wspólną organizacją
rynków rolnych w sektorze owoców i warzyw, mają za
zadanie zapobiegać występowaniu problemów, z któ-
rymi mamy do czynienia w Polsce w sektorze produk-
cji ogrodniczej, i w długiej perspektywie skutecznie
przyczynią się do ich wyeliminowania.
Resort skupia swoją uwagę na umożliwieniu jak
najszerszego wsparcia dla podmiotów reprezentują-
cych interesy producentów, które uzyskały status
grup lub organizacji producentów owoców i warzyw.
Rolnicy, zdając sobie sprawę ze słabej pozycji rynko-
wej pojedynczych gospodarstw, dostrzegają zalety
zrzeszania się w tego rodzaju podmiotach. Dziś na
rynku owoców i warzyw funkcjonują 134 grupy pro-
ducentów owoców i warzyw oraz 5 organizacji pro-
ducentów. Dzięki danym uzyskiwanym z prowadzo-
nych badań i analiz rynkowych producenci zrzeszeni
w tego typu podmiotach dysponują o wiele szerszym
dostępem do informacji na temat rynku aniżeli indy-
widualne gospodarstwa rolne. Jednostki takie mogą
zatem efektywnie wpływać na planowaną przez swo-
ich członków produkcję, tak aby dostosować ją do
popytu zarówno pod względem ilości, jak i pod wzglę-
dem jakości. Grupy i organizacje, koncentrując po-
daż, stają się odpowiednio dużymi partnerami dla
zakładów przetwórczych koncentrujących duży po-
pyt. W takich relacjach podmioty te mogą realnie
wpływać na poziom cen, które uzyskują za dostarcza-
ne do przetwórstwa produkty.
Ponadto grupy i organizacje, skupiając znaczne
zapotrzebowanie na środki produkcji, tj. nawozy,
środki ochrony roślin, mogą także skutecznie nego-
cjować ceny zakupu tych produktów. Bardziej uza-
sadnione ekonomicznie są także inwestycje w maszy-
ny służące do zbioru (np. kombajny), przygotowania
produktów do sprzedaży (np. sortownice), które
w znacznym stopniu mogą ograniczyć zapotrzebo-
wanie na coraz droższą siłę roboczą. Wiele z tego
rodzaju urządzeń może być przedmiotem wsparcia
przysługującego grupom i organizacjom producen-
tów owoców i warzyw. Biorąc pod uwagę powyższe,
ministerstwo kontynuuje działania systemowe ma-
jące na celu wdrożenie rozwiązań przewidzianych
uregulowaniami wspólnotowymi w sektorze owo-
ców i warzyw.
Ustosunkowując się do propozycji poszerzenia
kwalifikowanych kosztów inwestycji o sprzęt do
zbioru oraz inwestycje do prostego przetwarzania,
jak suszenie, schładzanie i mrożenie, tłoczenie, pro-
dukcja wina, kwaszenie w oparciu o surowce produ-
kowane przez członków grup producentów, uprzej-
mie informuję, iż zakres kosztów kwalifikowanych
inwestycji, jakie mogą realizować grupy producen-
tów owoców i warzyw w ramach ich planów docho-
dzenia do uznania, wynika z katalogu działań, któ-
rych możliwość realizacji zapewnić muszą swoim
członkom organizacje producentów. Katalog ten
określają przepisy art. 125b ust. 1 lit. e rozporzą-
dzenia Rady (WE) nr 1234/2007, które mówią, że
państwa członkowskie uznają za organizację produ-
centów w sektorze owoców i warzyw wszelkie pod-
mioty prawne lub jasno określone części podmiotów
prawnych, które wystąpiły o takie uznanie, pod wa-
runkiem że w razie potrzeby skutecznie zapewniają
one swoim członkom środki techniczne umożliwia-
jące zbiór, magazynowanie, pakowanie i wprowa-
dzanie do obrotu ich produktów.
Produkty, o których mowa w przepisie art. 1 ust. 1
lit. i rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia
22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną

organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegóło-
we dotyczące niektórych produktów rolnych (rozpo-
rządzenie o jednolitej organizacji rynku) (Dz. U. L
299 z 16.11.2007, str. 1), to owoce i warzywa świeże,
które wymienione są w części IX załącznika I do tego
rozporządzenia. A zatem organizacja producentów
nie ma obowiązku zapewnienia swoim członkom
środków technicznych koniecznych do przetwarzania
owoców i warzyw. W rezultacie tego rodzaju infra-
struktura nie może być przedmiotem wsparcia prze-
znaczonego na realizację inwestycji niezbędnych do
uznania jako organizacja producentów. W związku
z tym taka infrastruktura nie została uwzględniona
w wykazie kosztów kwalifikowanych, stanowiącym
załącznik do rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 30 grudnia 2005 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków przyznawania pomocy finanso-
wej wstępnie uznanej grupie producentów owoców
i warzyw oraz wykazu kwalifikowanych kosztów in-
westycji ujętych w zatwierdzonym planie dochodze-
nia do uznania (Dz. U. z 2006 r. Nr 16, poz. 121).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obecnie
w resorcie dobiegają końca prace nad nowelizacją ww.
rozporządzenia, której głównym założeniem, wyni-
kającym z reformy wspólnej organizacji rynku owo-
ców i warzyw, jest poszerzenie katalogu kosztów
kwalifikowanych m.in. o maszyny i urządzenia prze-
znaczone do mycia, czyszczenia, sortowania, pako-
wania, konfekcjonowania, krojenia, cięcia, szatkowa-
nia, obierania lub drylowania. W katalogu tym prze-
widziano również możliwość zakupu narzędzi oraz
zakupu i montażu maszyn oraz urządzeń przezna-
czonych do zbioru owoców i warzyw.
Należy również podkreślić, że w zakresie działa-
nia: Zwiększanie wartości dodanej podstawowej pro-
dukcji rolnej i leśnej w ramach Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 podmioty,
w tym grupy producentów owoców i warzyw, mogą
ubiegać się o pomoc finansową na pokrycie kosztów
inwestycji obejmujących m.in. budowę, modernizację
lub przebudowę budynków lub budowli stanowiących
infrastrukturę zakładów przetwórstwa lub handlu
hurtowego produktami rolnymi, a także zakup lub
instalację maszyn lub urządzeń do przetwarzania,
magazynowania lub przygotowania produktów do
sprzedaży. Pomoc ta może wynosić nawet do 50%
kosztów poniesionych na realizację inwestycji.
Grupy producentów owoców i warzyw dysponują
aktualnie bardzo szerokim zakresem możliwości po-
zyskiwania wsparcia. Wsparcie na pokrycie kosztów
założenia oraz funkcjonowania grup producentów
owoców i warzyw na poziomie 10%, 8%, 6%, 4% war-
tości produkcji sprzedanej przez te podmioty oraz
wsparcie na realizację inwestycji na poziomie 75%
kosztów kwalifikowanych powinno być wystarczają-
co atrakcyjne dla producentów do tworzenia lub
wstępowania do tego rodzaju podmiotów. Należy pod-
kreślić, że wsparcie, o którym mowa, pochodzi nie
tylko ze wspólnotowego budżetu UE, ale jest uzupeł-
niane do ww. poziomów z budżetu krajowego. Wspar-
945
cie na pokrycie kosztów założenia oraz funkcjonowa-
nia jest w 25% współfinansowane ze środków krajo-
wych, a wsparcie do kwalifikowanych kosztów inwe-
stycji – w 1/3 z budżetu krajowego.
Rozważając możliwość realizacji postulatu wpro-
wadzenia barier celnych chroniących unijny rynek
owocowo-warzywny przed zalewem produktów niż-
szej jakości i często o wątpliwych walorach zdrowot-
nych spoza krajów Unii Europejskiej, podkreślić na-
leży, że decydujące znaczenie w tej mierze mają zo-
bowiązania wynikające z naszego członkostwa w UE.
W odniesieniu do importu z krajów trzecich w całej
UE stosowane są te same cła zgodnie ze Wspólną
Taryfą Celną, którą Polska przyjęła w związku z ak-
cesją z dniem 1 maja 2004 r. Stawki te wynikają
z listy koncesyjnej UE do WTO (tzw. stawki związa-
ne), z umów o wolnym handlu (zawartych przez UE
z krajami trzecimi) bądź z autonomicznych preferen-
cji przyznanych przez UE krajom rozwijającym się
(generalny system preferencji celnych ustanowiony
rozporządzeniem Rady nr 732/2008).
Kompetencje w zakresie prowadzenia międzyna-
rodowej polityki handlowej, zgodnie z art. 133 Trak-
tatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, znajdu-
ją się w wyłącznej kompetencji całej Wspólnoty Eu-
ropejskiej i jej organów, a nie poszczególnych krajów
członkowskich.
W celu ochrony rynku rolnego UE może mieć
miejsce wykorzystanie:
— środków ochronnych przed nadmiernym im-
portem, nakładanych w przywozie ze wszystkich kra-
jów trzecich (z wyłączeniem krajów rozwijających się,
o ile wielkość importu z tego kierunku nie przekra-
cza określonego poziomu), na podstawie porozumie-
nia WTO w sprawie środków ochronnych. Zgodnie
z ww. porozumieniem środki te mogą być zastosowa-
ne w wyjątkowych sytuacjach, gdy import wzrasta
tak szybko i na takich warunkach, że wyrządza po-
ważną szkodę wspólnotowym producentom;
— środków antydumpingowych, nakładanych
w imporcie na indywidualnie określonych eksporte-
rów z krajów trzecich, na podstawie art. VI GATT
oraz porozumienia WTO w sprawie środków anty-
dumpingowych;
Z przepisów wspólnotowych wynika, że środki an-
tydumpingowe mogą być nałożone wyłącznie w wy-
niku przeprowadzenia przez Komisję Europejską
specjalnego postępowania ochronnego. Nakładane są
one w oparciu o rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96
z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed
przywozem produktów po cenach dumpingowych, na
podstawie propozycji Komisji Europejskiej po konsul-
tacji z Komitetem Antydumpingowym (składającym
się z ekspertów poszczególnych państw członkow-
skich i przedstawicieli KE), poddanej następnie gło-
sowaniu w Radzie Unii Europejskiej. W związku
z powyższym istnieje potrzeba uzyskania poparcia
większości państw członkowskich UE dla danego
projektu.
946
Postępowanie antydumpingowe wszczynane jest
na wniosek zainteresowanego przemysłu Wspólnoty
lub w wyjątkowych przypadkach z urzędu przez Ko-
misję Europejską. Aby wniosek o zastosowanie ta-
kich środków był skuteczny, muszą go poprzeć pro-
ducenci wytwarzający istotną część całkowitej wspól-
notowej produkcji danych wyrobów, tj. ponad 25%
całkowitej produkcji wspólnotowej produktu podob-
nego. Do ogólnych warunków niezbędnych do wpro-
wadzenia tych środków zalicza się konieczność prze-
prowadzenia przez KE postępowania wyjaśniającego,
podczas którego powinna zostać udowodniona ewen-
tualna szkoda lub groźba jej wystąpienia dla przemy-
słu Wspólnoty oraz związek przyczynowy między
szkodą a importem. Ponadto, podejmując decyzję
o nałożeniu środków, KE jest zobowiązana uwzględ-
nić interesy całej Wspólnoty, nie tylko zainteresowa-
nych ochroną producentów, ale również nabywców,
konsumentów, producentów przetwarzających im-
portowany towar. Tymczasowe środki antydumpin-
gowe nakładane są na 180 dni, następnie odbywa się
głosowanie w Radzie UE nad ustanowieniem osta-
tecznych środków antydumpingowych (na okres
5 lat). Należy podkreślić, że postępowania w sprawie
wprowadzenia środków ochronnych, w tym anty-
dumpingowych, jak pokazują doświadczenia w przy-
padku truskawek mrożonych importowanych z Chin,
są długotrwałe i od momentu rozpoczęcia postępo-
wania do wprowadzenia środków ochrony rynku
może upłynąć kilkanaście miesięcy;
— środków antysubsydyjnych, stosowanych na
podstawie porozumienia WTO w sprawie subsydiów
i środków wyrównawczych.
Jako element nieuczciwej konkurencji może być
traktowane również subsydiowanie przez kraj jego
producentów, o ile odbywa się to z naruszeniem zo-
bowiązań tego kraju w WTO. W takiej sytuacji prze-
pisy WTO przewidują możliwość stosowania tzw.
środków antysubsydyjnych przez partnerów handlo-
wych takiego kraju. Zastosowanie takich środków
wymaga jednak przeprowadzenia stosownej proce-
dury przewidzianej porozumieniem WTO w sprawie
subsydiów i środków wyrównawczych, a zwłaszcza
udowodnienia, że naruszenie zobowiązań WTO fak-
tycznie ma miejsce. Środki antysubsydyjne mogą być
zastosowane w formie ceł wyrównawczych bądź zo-
bowiązania cenowego, zgodnie z zapisami ww. poro-
zumienia. Władze kraju eksportującego dany pro-
dukt mogą również zobowiązać się do zaprzestania
subsydiowania danego produktu.
W odniesieniu do każdego z wymienionych rodza-
jów środków stosowana jest w UE odpowiednia szcze-
gółowa procedura. Wszystkie środki ochrony rynku
ustanawiane są na szczeblu Wspólnoty, co oznacza,
że Polska nie ma możliwości jednostronnego wpro-
wadzenia ww. środków w imporcie z krajów trzecich.
Jeżeli producenci owoców i warzyw w Polce posiada-
ją dowody:
— nagłego wzrostu importu danego towaru z kra-
jów trzecich, powodującego szkodę dla produkcji
wspólnotowej (w procesie postępowania wyjaśniają-
cego analizie poddaje się wielkość importu i jego
wzrost w skali wspólnotowej, a nie w odniesieniu do
danego kraju członkowskiego),
— niedozwolonych subsydiów stosowanych przez
państwa spoza UE bądź
— importu po cenach dumpingowych powodują-
cych szkodę dla producentów Wspólnoty
– należałoby rozważyć konieczność wystąpienia
do KE z odpowiednim wnioskiem o wszczęcie jedne-
go z ww. postępowań ochronnych. Resortem wiodą-
cym w tym zakresie ze strony polskiej, zapewniają-
cym informacje na temat wymogów proceduralnych
i pomoc w kontaktach z KE, jest Ministerstwo Go-
spodarki (Departament Polityki Handlowej).
Przykładowo, w przypadku postępowania anty-
dumpingowego dotyczącego truskawek mrożonych
w imporcie z Chin w 2006 r. wnioskodawcą była Unia
Polskiego Przemysłu Chłodniczego z siedzibą w Ło-
dzi (23 podmioty gospodarcze, których produkcja
stanowiła 36% produkcji truskawki mrożonej we
Wspólnocie, potwierdziły swój udział w tym postępo-
waniu, przesyłając do KE wymagane tzw. kwestiona-
riusze samplingowe).
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, przy ak-
tywnym udziale ekspertów z Instytutu Ekonomiki
Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w formie ana-
liz i prognoz, poparło ten wniosek i aktywnie współ-
działało z Ministerstwem Gospodarki – jako resor-
tem wiodącym w postępowaniach ochronnych – na
wszystkich etapach prac. Przeprowadzona została
także skuteczna akcja lobbingowa w celu uzyskania
poparcia większości państw członkowskich UE pod-
czas głosowania w Radzie UE. Resort rolnictwa po-
pierał i jest gotowy popierać wszelkie zasadne inicja-
tywy związane z dążeniem do ochrony unijnego ryn-
ku rolnego, w tym rynku polskiego.
Ponadto w imporcie niektórych produktów rol-
nych z krajów trzecich możliwe jest też zastosowanie
specjalnych klauzul ochronnych (SSG) na podstawie
art. 5 porozumienia WTO w sprawie rolnictwa, o ile
taka możliwość przewidziana została w liście konce-
syjnej WE do WTO, a także w regulacjach we-
wnętrznych UE dotyczących poszczególnych ryn-
ków rolnych. W ramach SSG można nałożyć dodat-
kową opłatę celną w reakcji na zbyt niską cenę
towaru w imporcie (tzw. klauzula cenowa) lub nad-
mierny wzrost ilości importowanych towarów (klau-
zula wolumenowa).
W wyjątkowych sytuacjach istnieje także możli-
wość zastosowania ograniczeń i restrykcji na podsta-
wie porozumienia WTO w sprawie stosowania środ-
ków sanitarnych i fitosanitarnych (SPS), ale wówczas
muszą zaistnieć okoliczności uzasadniające ich zasto-
sowanie, np. wystąpienie choroby powodującej zagro-
żenie dla zdrowia ludzi lub zwierząt bądź istnienie
zastrzeżeń co do zgodności przepisów danego kraju
w tej dziedzinie z wymogami weterynaryjnymi lub
fitosanitarnymi UE.

Należy dodać, że w przyszłości, w kontekście
obecnych tendencji w KE w odniesieniu do polityki
handlowej UE, jak również obecnych negocjacji
w Światowej Organizacji Handlu (WTO) dotyczą-
cych liberalizacji handlu rolnego, należy się liczyć
z obniżeniem ochrony celnej UE w odniesieniu do
sektora rolnego, a nie z jej zwiększeniem. Stan ne-
gocjacji w ramach WTO wskazuje, że redukcja
ochrony celnej krajów rozwiniętych, będących człon-
kami WTO, w tym UE, w wyniku rundy Doha może
być bardzo znacząca i powodować obniżenie dotych-
czasowych stawek celnych średnio o ponad połowę.
W planowanej liberalizacji przyjęto zasadę, że im
wyższe obecnie stawki celne KNU, tym głębsza bę-
dzie ich redukcja.
W imieniu UE negocjacje w ramach WTO prowa-
dzi Komisja Europejska. W dyskusji wewnątrz UE
na temat stanu negocjacji Polska prezentuje stano-
wisko wskazujące na potrzebę zachowania możliwie
wysokiej ochrony wspólnotowego rynku rolnego,
gwarantującej zachowanie preferencji dla produkcji
Wspólnoty oraz uwzględniającej specyficzne potrzeby
rynku rolnego. W chwili obecnej nie wiadomo, jaka
będzie dokładnie treść ostatecznej propozycji poro-
zumienia ani kiedy taka propozycja mogłaby zostać
przedłożona do akceptacji członkom WTO, gdyż ne-
gocjacje w WTO wciąż trwają.
W odniesieniu do sformułowanego przez pana po-
sła pytania odnośnie do konieczności wprowadzenia
zakazu używania kwasu cytrynowego do zakwasza-
nia produktów owocowo-warzywnych uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Podczas obrad Rady Ministrów ds. Rolnictwa i Ry-
bołówstwa w dniach 27–28 października 2008 r. zo-
stał złożony przeze mnie wniosek, który dotyczył
kryzysu na rynku jabłek przeznaczonych do prze-
twórstwa w niektórych nowych środkowoeuropej-
skich państwach członkowskich. Wniosek został zło-
żony wspólnie z delegacją węgierską w związku
z trudną sytuacją na rynku jabłek kierowanych do
przetwórstwa, gdzie podaż jabłek z przeznaczeniem
na sok znacznie przekraczała popyt zgłaszany przez
przetwórstwo, co w efekcie doprowadziło do drastycz-
nej obniżki cen. W niniejszym wniosku został przed-
stawiony postulat, aby Komisja podjęła odpowiednie
działania w celu przywrócenia równowagi na tym
rynku poprzez nowelizację odpowiednich aktów pra-
wa Unii Europejskiej, tj. dyrektywy Rady 2001/112/
WE z dnia 20 grudnia 2001 r. odnoszącej się do soków
owocowych i niektórych podobnych produktów prze-
znaczonych do spożycia przez ludzi w celu wyelimi-
nowania możliwości wprowadzania do obrotu soku
jabłkowego sztucznie wzbogacanego kwasem cytry-
nowym.
Należy jednak stwierdzić, że brak jest podstaw do
kwestionowania użycia kwasu cytrynowego do środ-
ków spożywczych z punktu widzenia zdrowia i bez-
pieczeństwa konsumenta, a co za tym idzie weryfika-
cja prawa unijnego przede wszystkim może być pro-
wadzona w odniesieniu do oznakowania produktów.
947
Korekcja smaku wyrobów takich, jak: sok owoco-
wy, sok owocowy odtworzony z zagęszczonego soku
owocowego, sok owocowy zagęszczony, sok owocowy
w proszku, nektar owocowy, zgodnie z przepisem § 4
ust. 1 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 30 września 2003 r. w sprawie szczegóło-
wych wymagań w zakresie jakości handlowej soków
i nektarów owocowych (Dz. U. Nr 177, poz. 1735,
z późn. zm.), opracowanego na podstawie dyrektywy
Rady 2001/112/WE, jest możliwa poprzez dodanie
soku cytrynowego lub soku cytrynowego zagęszczo-
nego w ilości 3g na litr w przeliczeniu na bezwodny
kwas cytrynowy. Do wskazanych na wstępie wyro-
bów można również dodawać substancje dodatkowe,
zgodne z przepisami w sprawie dozwolonych substan-
cji dodatkowych, przy czym, jak stanowi § 4 ust. 2
ww. rozporządzenia, dodanie substancji dodatkowych
(w tym m.in. kwasu cytrynowego) w celu korekcji
smaku kwaśnego jest dopuszczalne, jeżeli nie zasto-
sowano w tym celu soku cytrynowego lub soku cy-
trynowego zagęszczonego.
Obowiązujące aktualnie przepisy rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008
z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do
żywności utrzymujące w mocy w okresie przejścio-
wym przepisy art. 2 i 4 oraz załączniki I–VI dyrek-
tywy 95/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 20 lutego 1995 r. w sprawie dodatków do żyw-
ności innych niż barwniki i substancje słodzące prze-
widują możliwość dokwaszania soków poprzez użycie
kwasu cytrynowego lub innych podobnych dodat-
ków dokwaszających. Przepisy te zostały implemen-
towane w prawie krajowym rozporządzeniem mini-
stra zdrowia z dnia 18 września 2008 r. w sprawie
dozwolonych substancji dodatkowych (Dz. U. Nr 177,
poz. 1094).
W pkt 6 tabeli 2 w załączniku 4 niniejszego roz-
porządzenia dodatek kwasu cytrynowego (E 330) do
soków owocowych określonych w przepisach dotyczą-
cych szczegółowych wymagań w zakresie jakości
handlowej soków i nektarów owocowych jest dozwo-
lony w ilości maksymalnej 3g/l. Ograniczenie to wy-
nika bezpośrednio z wymagań jakościowych dla so-
ków. Należy jednakże zaznaczyć, że kwas cytrynowy
(E 330) jest substancją dodatkową – regulatorem
kwasowości – powszechnie stosowaną w produkcji
żywności. Zgodnie z ww. rozporządzeniem ministra
zdrowia w sprawie dozwolonych substancji dodatko-
wych kwas cytrynowy można stosować do określo-
nych rodzajów środków spożywczych na zasadzie
quantum satis, czyli w dawce najniższej, niezbędnej
do osiągnięcia zamierzonego efektu technologiczne-
go, zgodnie z dobrą praktyką produkcyjną. Ponadto
kwas cytrynowy jest substancją bezpieczną, która
nie wpływa negatywnie na zdrowie ludzi i w odnie-
sieniu do której Komitet Ekspertów FAO/WHO ds.
Substancji Dodatkowych ustalił, że akceptowane
dzienne pobranie (ADI) nie wymaga limitowania.
W związku z powyższym wobec wskazanych obowią-
zujących przepisów prawa wspólnotowego i krajowe-
948
go wprowadzenie zakazu używania kwasu cytryno-
wego do zakwaszania produktów owocowo-warzyw-
nych nie wydaje się możliwe.
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie stanu prac legislacyjnych
nad projektem ustawy o zmianie ustawy
o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych
i okresu powojennego, w części dotyczącej
szczególnych uprawnień żołnierzy
przymusowo zatrudnianych
w batalionach budowlanych w latach 1949–1959
(9516)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 18 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9516/09, dotyczące interpelacji posła Jaro-
sława Katulskiego w sprawie stanu prac legislacyj-
nych nad projektem ustawy o zmianie ustawy o kom-
batantach oraz niektórych osobach będących ofiara-
mi represji wojennych i okresu powojennego, w części
dotyczącej szczególnych uprawnień żołnierzy przy-
musowo zatrudnionych w batalionach budowlanych
w latach 1949–1959, uprzejmie informuję:
W dniu 27 marca 2007 r. Rada Ministrów przyję-
ła „Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego”.
W „Założeniach...” dokonano m.in. przeglądu i oceny
postulatów dotyczących zadośćuczynienia za krzyw-
dy doznane w okresie wojny i po wojnie, zgłaszanych
przez różne i bardzo liczne grupy społeczne (w tym
przez żołnierzy batalionów budowlanych). Na podsta-
wie założeń opracowany został projekt ustawy o upraw-
nieniach kombatantów, uczestników walki cywilnej
lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec dyktatury
komunistycznej oraz niektórych ofiar represji syste-
mów totalitarnych.
Biorąc jednakże pod uwagę fakt, że Polska, w po-
równaniu z innymi krajami o podobnych losach, ma
najbardziej rozbudowany katalog ustaw, mocą któ-
rych wypłacane są świadczenia pieniężne z tytułu
wydarzeń sprzed ponad półwiecza, oraz z uwagi na
trudną sytuację gospodarczą i wynikającą z tego ko-
nieczność dokonania ograniczeń w wydatkach z bu-
dżetu państwa, a także biorąc pod uwagę bardzo licz-
nie zgłaszane postulaty dotyczące zadośćuczynienia
za krzywdy doznane w okresie wojny i po wojnie,
Rada Ministrów podjęła decyzję o przyznaniu upraw-
nień wyłącznie rodzinom osób, które poniosły śmierć
w trakcie wystąpień wolnościowych, mających miej-
sce w latach 1956–1983 w obronie wolności i godności
człowieka oraz praw obywatela.
W dniu 7 maja 2009 r. ustawa o zadośćuczynie-
niu rodzinom ofiar wystąpień wolnościowych w la-
tach 1956–1983 przyjęta została przez Sejm RP.
Ustawę przekazano do podpisu prezydentowi RP
w dniu 11 maja 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prezes Rady
Ministrów w uzasadnionych przypadkach może przy-
znać rentę specjalną osobom, które doznały szczegól-
nych krzywd w czasie działań wojennych i w okresie
powojennym, znajdującym się obecnie w trudnej sy-
tuacji życiowej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie wyłudzeń przy pobieraniu
odszkodowań na mocy tzw. układów
indemnizacyjnych (9517)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9517/
09), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Hanny Zdanowskiej z dnia 5 maja 2009 r.
w sprawie wyłudzeń przy odbieraniu odszkodowań
na mocy tzw. układów indemnizacyjnych, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje:
Na wstępie wskazać należy, że problematyka tzw.
układów indemnizacyjnych wiąże się z faktem prze-
jęcia na rzecz Skarbu Państwa w okresie po zakoń-
czeniu II wojny światowej mienia pozostawionego
w Polsce przez obywateli państw, z którymi układy
powyższe zawierano. Przejęcie to nastąpiło przede
wszystkim na podstawie ustawy z dnia 3 stycznia
1946 r. o przejęciu na własność państwa podstawo-
wych gałęzi gospodarki narodowej, zwanej ustawą
o nacjonalizacji przemysłu (Dz. U. z 1946 r. Nr 3, poz. 17,
z późn. zm.) oraz dekretu Polskiego Komitetu Wy-
zwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r.
o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r.
Nr 3, poz. 13, z późn. zm.). Polska w latach 1948–
–1971 zawarła 12 wymienionych niżej układów in-
demnizacyjnych (odszkodowawczych):

1) układ z dnia 19 marca 1948 r. dotyczący udzie-
lenia przez Polskę odszkodowania dla interesów fran-
cuskich dotkniętych przez ustawę polską z 3 stycznia
1946 r. o nacjonalizacji;
2) protokół nr 1 z dnia 12 maja 1949 r. w sprawie
interesów i mienia duńskiego w Polsce oraz protokół
nr 2 z dnia 26 lutego 1953 r. w sprawie interesów
i mienia duńskiego w Polsce;
3) układ między Rzecząpospolitą Polską a Konfe-
deracją Szwajcarską z dnia 25 czerwca 1949 r. doty-
czący odszkodowania dla interesów szwajcarskich
w Polsce;
4) układ między rządem polskim a rządem szwedz-
kim zawarty w Sztokholmie w dniu 16 listopada 1949 r.
w sprawie odszkodowania dla interesów szwedzkich
w Polsce;
5) układ pomiędzy rządem PRL a rządem Zjedno-
czonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Pół-
nocnej z dnia 11 listopada 1954 r. dotyczący załatwie-
nia spraw finansowych;
6) układ między Królewskim Rządem Norweskim
a rządem PRL z dnia 29 grudnia 1955 r. dotyczący
likwidacji wzajemnych roszczeń finansowych;
7) umowa między rządem Stanów Zjednoczonych
Ameryki Północnej i rządem PRL z dnia 16 lipca
1960 r. dotycząca roszczeń obywateli Stanów Zjedno-
czonych;
8) układ między rządem PRL z jednej strony
a rządem Belgii i rządem Wielkiego Księstwa Luk-
semburga z drugiej strony z dnia 14 listopada 1963 r.
dotyczący odszkodowania za niektóre interesy belgij-
skie i luksemburskie w Polsce;
9) układ między rządem PRL a Królewskim Rzą-
dem Grecji z dnia 22 listopada 1963 r. dotyczący od-
szkodowania za interesy greckie w Polsce;
10) układ między rządem PRL a rządem Króle-
stwa Holandii z dnia 20 grudnia 1963 r. dotyczący
odszkodowania za niektóre interesy holenderskie
w Polsce;
11) układ między PRL a Republiką Austrii z dnia
6 października 1970 r. o uregulowaniu określonych
zagadnień finansowych;
12) układ między rządem PRL a rządem Kanady
z dnia 15 października 1971 r. dotyczący uregulowa-
nia spraw finansowych.
Na podstawie powyższych umów rząd polski prze-
kazał państwom – sygnatariuszom powyższych ukła-
dów – globalne kwoty pieniężne na uregulowanie
roszczeń odszkodowawczych obywateli tychże państw,
których mienie, pozostawione w Polsce w okresie po-
wojennym, zostało przejęte na rzecz Skarbu Pań-
stwa, albo którzy utracili posiadanie swego mienia
na skutek wojny i tego posiadania nie odzyskali. Od-
szkodowania przyznane na podstawie tych układów
były płacone z reguły w gotówce, w ratach. Przykła-
dowo: Danii wypłacono 5,7 mln koron duńskich
w ciągu 15 lat, Szwajcarii – 52,2 mln franków szwaj-
carskich rozłożonych na 13 rat, Szwecji – 116 mln
koron szwedzkich w 17 ratach, USA – 40 mln dolarów
amerykańskich w 20 ratach, Austrii – 71,5 mln szy-
949
lingów austriackich w 12 rocznych ratach, Kanadzie
– 1,225 mln dolarów kanadyjskich w 7 ratach rocz-
nych. W umowach tych znalazły się w szczególności
postanowienia, że w wyniku przyznanego odszko-
dowania cudzoziemcy zrzekają się na rzecz polskie-
go Skarbu Państwa wszelkich praw i roszczeń z ty-
tułu własności do mienia znajdującego się na terenie
Polski.
Ponieważ powyższe umowy indemnizacyjne nie
zostały ratyfikowane ani ogłoszone w Dzienniku Ustaw,
nie mogły one stanowić samodzielnej podstawy przej-
ścia na własność Skarbu Państwa nieruchomości
obywateli państw obcych (zwrócił na to uwagę – na
tle postanowień umowy między rządem Stanów Zjed-
noczonych Ameryki Północnej i rządem PRL z dnia
16 lipca 1960 r. dotyczącej roszczeń obywateli Stanów
Zjednoczonych – Naczelny Sąd Administracyjny
w wyroku z dnia 17 maja 1999 r., sygn. OSA 2/98).
W związku z powyższym, w celu zabezpieczenia na-
bytych przez Skarb Państwa uprawnień właściciel-
skich, uchwalona została ustawa z dnia 9 kwietnia
1968 r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpi-
sów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o między-
narodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finanso-
wych (Dz. U. z 1968 r. Nr 12, poz. 65).
Stosownie do art. 1 ww. ustawy jej przepisy mają
zastosowanie do dokonywania wpisów na rzecz
Skarbu Państwa w księgach wieczystych tytułu
własności nieruchomości obywateli państw obcych
(a także zagranicznych osób prawnych) oraz upraw-
nień wynikających z wieczystego użytkowania lub
z ustanowionych na rzecz tych obywateli (zagra-
nicznych osób prawnych) ograniczonych praw rze-
czowych, które to nieruchomości i prawa przeszły
na rzecz Skarbu Państwa na podstawie międzyna-
rodowych umów o uregulowaniu wzajemnych rosz-
czeń finansowych, zawartych z rządami tych państw
przez rząd polski. Nadmienić należy, że w myśl art. 4
ustawy ustawa ma zastosowanie również do skła-
dania wniosków i dokumentów do zbioru dokumen-
tów w przypadku, gdy nieruchomość nie ma urzą-
dzonej księgi wieczystej, albo gdy księga ta zaginę-
ła lub uległa zniszczeniu.
Zgodnie z art. 2 ww. ustawy podstawą dokonywa-
nia wpisu do księgi wieczystej Skarbu Państwa jako
właściciela nieruchomości lub uprawnionego do ko-
rzystania z wieczystego użytkowania albo z ograni-
czonego prawa rzeczowego jest decyzja ministra fi-
nansów stwierdzająca przejście na rzecz Skarbu Pań-
stwa nieruchomości lub prawa na podstawie między-
narodowej umowy o uregulowaniu wzajemnych rosz-
czeń finansowych. Decyzja ta ma charakter deklara-
toryjny, albowiem na skutek jej wydania nie nastę-
puje przejście wskazanych nieruchomości lub praw
na rzecz Skarbu Państwa, lecz decyzja ta stwierdza
jedynie fakt przejścia powyższych praw.
Ponieważ większość z wymienionych wyżej ukła-
dów indemnizacyjnych została zawarta przed dniem
17 kwietnia 1968 r., tj. dniem ogłoszenia i zarazem
wejścia w życie ustawy o dokonywaniu w księgach
950
wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa (...),
szczególnie istotne znaczenie ma zawarta w art. 5
ust. 2 ww. ustawy regulacja, zgodnie z którą ustawę
stosuje się również do nieruchomości oraz praw, któ-
re przeszły na rzecz Skarbu Państwa na podstawie
międzynarodowych umów o uregulowaniu wzajem-
nych roszczeń finansowych, zawartych przed ogło-
szeniem ustawy.
Biorąc pod uwagę opisane wyżej regulacje usta-
wy, należy mieć na względzie, że dokonanie wpisu
do księgi wieczystej (ewentualnie składanie wnio-
sków i dokumentów do zbioru dokumentów w przy-
padku, gdy nieruchomość nie ma urządzonej księgi
wieczystej, albo gdy księga ta zaginęła lub uległa
zniszczeniu) następowało i następuje na podstawie
międzynarodowych umów o uregulowaniu wzajem-
nych roszczeń finansowych, zawartych z rządami
tych państw przez rząd polski, czyli wspomnianych
układów indemnizacyjnych. Wprawdzie, jak wska-
zano, układy indemnizacyjne nie zostały ratyfiko-
wane ani ogłoszone w Dzienniku Ustaw, nie mogły
zatem stanowić samodzielnej podstawy prawnej
przeniesienia prawa własności nieruchomości na
Skarb Państwa, stąd konieczne było ustawowe ure-
gulowanie kwestii dotyczących nieruchomości, za któ-
rych przejęcie państwo polskie na mocy wskazanych
układów indemnizacyjnych wypłaciło odszkodowa-
nie (wyrok NSA z dnia 17 maja 1999 r., sygn. OSA
2/98), jednakże stanowiły one podstawę uregulowa-
nia przez państwa – sygnatariuszy trybu występo-
wania obywateli tych państw o odszkodowanie do
rządu swych państw.
Przykładowo, w świetle postanowień umowy mię-
dzy rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północ-
nej i rządem PRL z dnia 16 lipca 1960 r., dotyczącej
roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych (uregulo-
wania umowy polsko-amerykańskiej przedstawiane
są jako przykład dlatego, że zdecydowana większość
zgłaszanych roszczeń odnośnie do mienia, przejętego
w okresie powojennym na rzecz Skarbu Państwa, do-
tyczy mienia pozostawionego w Polsce przez obywa-
teli Stanów Zjednoczonych) rząd Polski zobowiązał
się wypłacić sumę 40 mln dolarów amerykańskich za
całkowite uregulowanie i zaspokojenie wszystkich
roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych, zarówno
osób fizycznych, jak i prawnych, od rządu polskiego
z tytułu nacjonalizacji i innego przejęcia przez Polskę
mienia oraz praw i interesów, związanych lub odno-
szących się do mienia (art. I lit. a umowy). Roszcze-
niami uregulowanymi i zaspokojonymi na mocy
układu są roszczenia obywateli Stanów Zjednoczo-
nych z tytułu nacjonalizacji i innego rodzaju przeję-
cia przez Polskę mienia oraz praw i interesów zwią-
zanych lub odnoszących się do mienia, przejęcia wła-
sności albo utraty używania lub użytkowania mienia
na podstawie polskich ustaw, dekretów lub innych
zarządzeń, ograniczających lub uszczuplających pra-
wa i interesy związane lub odnoszące się do mienia
(art. II umowy).
Rząd Stanów Zjednoczonych zobowiązał się nato-
miast dostarczyć rządowi polskiemu – w celu zabez-
pieczenia rządu polskiego przed możliwym dochodze-
niem praw za pośrednictwem krajów trzecich lub
w inny sposób roszczeń uregulowanych umową – ko-
pii oświadczeń odnośnie do roszczeń złożonych przez
wnoszących roszczenia (art. V lit. b umowy). Chodzi-
ło tu o oświadczenia o zrzeczeniu się powyższych
roszczeń. Rozstrzygające znaczenie dla możliwości
wydania przez ministra finansów decyzji stwierdza-
jącej przejście na rzecz Skarbu Państwa nieruchomo-
ści lub prawa na podstawie międzynarodowej umowy
o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych
ma bowiem fakt, czy obywatel Stanów Zjednoczo-
nych, powołując się na układ, wystąpił o odszkodo-
wanie do rządu Stanów Zjednoczonych i czy takie
odszkodowanie otrzymał na tej podstawie, że jego
mienie zostało przejęte przez państwo polskie. Wska-
zał na to Naczelny Sąd Administracyjny w powoły-
wanym wyżej wyroku z dnia 17 maja 1999 r. (sygn.
OSA 2/98), stwierdzając, że „układ był podstawą
przejścia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości
lub praw w rozumieniu art. 2 ustawy, jeżeli obywatel
Stanów Zjednoczonych wystąpił o przyznanie od-
szkodowania na podstawie układu i otrzymał takie
odszkodowanie, którego wartość była odnoszona do
wartości praw przejętych przez państwo polskie”.
Nadmienić przy tym należy, że w świetle postano-
wień umowy z dnia 16 lipca 1960 r. dotyczącej rosz-
czeń obywateli Stanów Zjednoczonych oraz dołączo-
nego do niej protokołu z dnia 29 listopada 1960 r.
warunkiem otrzymania odszkodowania za pozosta-
wione w Polsce nieruchomości było zrzeczenie się na
rzecz państwa polskiego praw opartych na przejęciu
własności lub utracie używania i korzystania z mie-
nia położonego w Polsce (o zrzeczeniu tym jest mowa
w pkt 7 lit. b ww. protokołu).
Jednocześnie rząd Stanów Zjednoczonych zobo-
wiązał się, że nie będzie przedstawiał rządowi pol-
skiemu wymienionych w art. I umowy roszczeń oby-
wateli Stanów Zjednoczonych do rządu polskiego, ani
nie będzie ich popierał, zaś zgłoszone po wejściu
w życie układu roszczenia obywateli Stanów Zjedno-
czonych rząd polski przekaże rządowi Stanów Zjed-
noczonych (art. IV umowy).
Z powyższego wynika, że o ile obywatele Stanów
Zjednoczonych, którym przysługiwały roszczenia
z tytułu nacjonalizacji i innego przejęcia przez Polskę
mienia, w szczególności nieruchomości, pozostawio-
nych w Polsce, wystąpili do rządu Stanów Zjednoczo-
nych o zaspokojenie ich roszczeń i roszczenia te uzna-
ne zostały za ważne, a następnie w celu otrzymania
od rządu Stanów Zjednoczonych odszkodowania zło-
żyli oświadczenie o zrzeczeniu się na rzecz państwa
polskiego ich praw opartych na przejęciu własności
lub utracie używania i korzystania z mienia położo-
nego w Polsce, to w takim przypadku nie mogą oni
występować skutecznie z roszczeniami przeciwko
Skarbowi Państwa.

Równocześnie w kontekście postanowień art. 1
i 2 ustawy o dokonywaniu w księgach wieczystych
wpisów na rzecz Skarbu Państwa (...) – przejście na
rzecz Skarbu Państwa powyższych nieruchomości
w połączeniu z dokonanym na podstawie umowy
z dnia 16 lipca 1960 r. zrzeczeniem się przez obywa-
tela Stanów Zjednoczonych roszczeń w stosunku do
rządu polskiego stanowi podstawę do wydania przez
ministra finansów decyzji stwierdzającej przejście na
rzecz Skarbu Państwa nieruchomości lub prawa na
podstawie międzynarodowej umowy o uregulowaniu
wzajemnych roszczeń finansowych, na podstawie
art. 2 ww. ustawy.
Dodać należy, że rząd Stanów Zjednoczonych zo-
bowiązany był nie tylko do dostarczenia rządowi pol-
skiemu kopii oświadczeń odnośnie do roszczeń, zło-
żonych przez wnoszących roszczenia (tj. oświad-
czeń o zrzeczeniu się powyższych roszczeń), ale
również wszelkich oryginalnych dokumentów od-
noszących się do mienia znacjonalizowanego oraz
przejętego przez Polskę, z których roszczenia te wy-
nikały (art. V lit. b i c umowy). W konsekwencji przy-
jąć należy, że w przypadkach zrzeczenia się roszczeń
przez obywatela Stanów Zjednoczonych Polska po-
winna dysponować takimi dokumentami. Należy
wskazać, że ponieważ zadania związane z przekazy-
waniem rządowi polskiemu wskazanych dokumen-
tów przez rząd Stanów Zjednoczonych nałożone zo-
stały zgodnie z postanowieniami umowy na przed-
stawicieli Ministerstwa Finansów, informacje te,
o ile zostały przekazane, winny znajdować się w po-
siadaniu Ministerstwa Finansów.
W związku z powyższym Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji nie dysponuje wiedzą na
temat ewentualnych roszczeń dochodzonych w sto-
sunku do Skarbu Państwa przez obywateli Stanów
Zjednoczonych, a także innych państw, z którymi
Polska zawarła ww. układy indemnizacyjne. Właści-
wy w tym zakresie pozostaje bowiem minister finan-
sów – jako organ wydający decyzje stwierdzające
przejście na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości
lub prawa na podstawie międzynarodowej umowy
o uregulowaniu wzajemnych roszczeń finansowych,
na podstawie art. 2 ustawy o dokonywaniu w księ-
gach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa
(...), a także jako podmiot odpowiedzialny za realiza-
cję ze strony polskiej omawianych układów. W związ-
ku z powyższym wskazanym byłoby zwrócenie się do
Ministerstwa Finansów w celu uzyskania wymienio-
nych informacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
951
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie pomocy państwa w realizacji
budownictwa socjalnego (9518)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Stanisława Steca w sprawie pomocy
państwa w realizacji budownictwa socjalnego, nade-
słaną pismem z dnia 18 maja 2009 r. (znak: SPS-023-
-9518/09), uprzejmie przekazuję następujące infor-
macje.
Dziękując za ponowne zainteresowanie pana po-
sła tematyką pomocy państwa w tworzeniu zasobu
budownictwa socjalnego, pragnę zapewnić, że rząd
dostrzega trudną sytuację gmin związaną z koniecz-
nością zapewnienia dostatecznej liczby lokali i po-
mieszczeń przeznaczonych do udzielania schronienia
rodzinom i osobom ubogim. Podejmowane są zatem
działania zmierzające do wprowadzenia rozwiązań
ułatwiających samorządom podjęcie decyzji o ubiega-
niu się o finansowe wsparcie na realizację budownic-
twa socjalnego. Rozwiązania takie przewiduje uchwa-
lona w dniu 12 lutego 2009 r. z przedłożenia rządo-
wego ustawa o zmianie ustawy o finansowym wspar-
ciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronio-
nych, noclegowni i domów dla bezdomnych oraz
ustawy o niektórych formach popierania budownic-
twa mieszkaniowego. Inicjatywa nowelizacji związa-
na była z koniecznością wyeliminowania podstawo-
wych barier efektywnego wykorzystywania progra-
mu budownictwa socjalnego przez inwestorów oraz
wprowadzenia rozwiązań, które przyczynią się do
wzrostu zainteresowania samorządów uzyskaniem
finansowego wsparcia w ramach programu oraz
wpłyną na lepsze dostosowanie programu do wymo-
gów racjonalnego zarządzania posiadanym zasobem
przez gminy.
Ustawa nowelizująca ustawę o finansowym wspar-
ciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronio-
nych, noclegowni i domów dla bezdomnych weszła
w życie z dniem 1 kwietnia 2009 r. Uprawnione pod-
mioty będą miały możliwość skorzystania z pomocy
finansowej państwa w oparciu o nowe przepisy już
w najbliższej, jesiennej edycji składania wniosków,
która będzie miała miejsce we wrześniu br. Wprowa-
dzenie zmian ustawowych wiąże się jednocześnie
z koniecznością wydania nowych przepisów wyko-
nawczych. Obecnie do uzgodnień międzyresortowych
skierowany został projekt rozporządzenia ministra
infrastruktury w sprawie finansowego wsparcia na
tworzenie lokali socjalnych i mieszkań chronionych,
dostosowującego regulacje dotyczące m.in. zakresu
informacji, jakie powinien zawierać wniosek o udzie-
lenie finansowego wsparcia, a także kryteriów, wg
których dokonywana jest ocena wniosków, do obo-
wiązującej od 1 kwietnia br. nowelizacji ustawy.
952
Jak już wspomniałem w odpowiedzi na poprzed-
nią interpelację pana posła w tej samej sprawie,
z uwagi na fakt, że najbliższa edycja składania wnio-
sków będzie pierwszą z edycji realizowanych w opar-
ciu o przepisy znowelizowanej ustawy, zakładającą
szersze możliwości wykorzystania programu i wyż-
szy poziom dofinansowania kosztów przedsięwzięć,
resort infrastruktury rozważa możliwość dodatko-
wego zasilenia Funduszu Dopłat środkami na reali-
zację programu wsparcia budownictwa socjalnego
jeszcze w 2009 r. Z uwagi na trudne uwarunkowania
budżetowe, w tym konieczność nowelizacji ustawy
budżetowej na 2009 r., możliwości stosownych prze-
sunięć (w ramach części 18 lub poprzez dodatkowe
środki pochodzące z innych źródeł) są jednak bardzo
ograniczone. Ewentualne rozstrzygnięcia w tym za-
kresie będą więc zależały od szerokiego kontekstu
uwarunkowań budżetu państwa, a ponadto musiały-
by uzyskać akceptację ministra finansów, odpowie-
dzialnego za ten dział administracji rządowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie ochrony obszarów Natura 2000
przed inwestycjami zagrażającymi
zanieczyszczeniem środowiska (9519)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 maja br., znak: SPS-023-9519/09, do-
tyczące interpelacji poseł Beaty Szydło w sprawie
ochrony obszarów Natura 2000 przed inwestycjami
zagrażającymi zanieczyszczeniem środowiska, przed-
kładam następujące informacje.
Uprzejmie informuję, że podstawowymi aktami
regulującymi kwestie ochrony środowiska i ochrony
przyrody w Polsce są: ustawa z dnia 3 października
2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowi-
ska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
Nr 199, poz. 1227, ze zm.) – dalej ustawa OOŚ, oraz
ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyro-
dy (Dz. U. Nr 92, poz. 880, ze zm.).
Należy przy tym podkreślić, że zarówno ustawa
OOŚ, jak i znowelizowana w ubiegłym roku ustawa
o ochronie przyrody nie nakładają na gminy oraz wo-
jewództwa obowiązku aktualizacji planów zagospo-
darowania przestrzennego w związku z utworzeniem
obszarów Natura 2000 czy też innych obszarów chro-
nionych. Kształtowanie i prowadzenie polityki prze-
strzennej na terenie gminy czy województwa należy
do zadań własnych, odpowiednio, gminy i samorządu
województwa oraz odbywa się za zasadach określo-
nych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80,
poz. 717, ze zm.). Wobec powyższego należy stwier-
dzić, że organy odpowiedzialne za kształtowanie po-
lityki przestrzennej nie mają obowiązku uchwalenia
planów ani zmiany planów istniejących w związku
z utworzeniem obszarów Natura 2000. Brak obo-
wiązku aktualizacji planów nie oznacza przy tym
zagrożenia dla celów ochrony nowo tworzonych ob-
szarów Natura 2000, ponieważ, zgodnie z art. 33 ust. 3
ustawy o ochronie przyrody, wszelkie planowane
przedsięwzięcia, które mogą znacząco oddziaływać
na obszar Natura 2000, a które nie są bezpośrednio
związane z jego ochroną lub nie wynikają z tej ochro-
ny, wymagają przeprowadzenia odpowiedniej oceny
oddziaływania na zasadach określonych w ustawie
OOŚ. Ocenę taką przeprowadza się niezależnie od
tego, czy realizacja przedsięwzięcia wynika z ustaleń
planu miejscowego.
Zgodnie z art. 27 ustawy o planowaniu i zagospo-
darowaniu przestrzennym zmiana studium lub planu
miejscowego następuje w takim trybie, w jakim są
one uchwalane, wobec czego, skoro w przypadku two-
rzenia nowych planów wymagane jest poddanie tych
planów strategicznej ocenie oddziaływania na środo-
wisko, zgodnie z art. 46 pkt 1 ustawy OOŚ, także
wszelkie zmiany studiów i planów podlegają ocenie
strategicznej niezależnie od przyczyny dokonywania
takiej zmiany.
Odnosząc się do kwestii uprawnień do sporządza-
nia ocen i prognoz oddziaływania na środowisko,
uprzejmie informuję, że obecne przepisy nie określa-
ją wymagań w stosunku do osób sporządzających
oceny i prognozy i nie nakładają obowiązku posiada-
nia specjalnych uprawnień w tym zakresie. Należy
przy tym wskazać, że Komisja Ochrony Środowiska,
Zasobów Naturalnych i Leśnictwa Sejmu RP, pracu-
jąc nad ustawą o udostępnianiu informacji o środo-
wisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko, rozpatrywała możliwość prawnych regu-
lacji tej kwestii, m.in. poprzez stworzenie dobrowol-
nej listy ekspertów w zakresie ocen oddziaływania
na środowisko, prowadzonej przez Krajową Komisję
do spraw Ocen Oddziaływania na Środowisko, jed-
nakże ostatecznie zrezygnowano z uregulowania
tych zagadnień w drodze ustawy.
Przedkładając powyższe wyjaśnienia, wrażam
przekonanie, że odpowiedziałem na wszystkie poru-
szone w interpelacji kwestie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie wprowadzenia regulacji prawnych
dotyczących komercyjnego wykorzystywania
pojazdów typu meleks (9520)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Adamczyka z dnia
8 maja 2009 r., przekazaną mi przy piśmie SPS-023-
-99520/09, w sprawie wprowadzenia regulacji praw-
nych dotyczących komercyjnego wykorzystywania
pojazdów typu „meleks” do ciągnięcia wagoników
uprzejmie informuję, że obowiązująca ustawa z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U.
z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) nie przewidu-
je regulacji dla tego rodzaju przewozów.
Natomiast w ramach prac sejmowej Komisji In-
frastruktury nad projektem ustawy o zmianie usta-
wy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych
ustaw (druk 1811 z dnia 19.03.09 r.) przewidziano
w zapisach projektu możliwość wykonywania prze-
wozu osób „kolejką turystyczną” w ramach prowa-
dzonej działalności gospodarczej w zakresie świad-
czenia usług turystycznych.
Działalność ta będzie możliwa po wejściu w życie
ww. ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych
przez ministra właściwego do spraw transportu,
a dotyczących warunków technicznych pojazdów
wchodzących w skład „kolejki turystycznej” oraz za-
kresu ich niezbędnego wyposażenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie zmian w przepisach dotyczących
prowadzenia i rejestracji quadów
i motorowerów (9521)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo (znak: SPS-023-9521/09) przesyłające inter-
pelacje posła Wojciecha Wilka w sprawie zmian
w przepisach dotyczących prowadzenia i rejestracji
953
quadów i motorowerów, przedstawiam następujące
stanowisko.
Aktualnie pojazdy czterokołowe (quady) podlega-
ją rejestracji celem dopuszczenia do ruchu drogowego
jako pojazdy rodzaju: samochodowe inne na podsta-
wie przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Pra-
wo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.). W ocenie resortu zachodzi
jednak konieczność bardziej precyzyjnego unormo-
wania statusu prawnego takich pojazdów. W konse-
kwencji w projekcie nowej ustawy o dopuszczeniu
pojazdów do ruchu Ministerstwo Infrastruktury pro-
ponuje regulacje rozróżniające dwie nowe kategorie
pojazdów odnoszące się do ww. pojazdów:
1) czterokołowiec – pojazd samochodowy przezna-
czony do przewozu osób lub ładunków, z wyłączeniem
samochodu osobowego, ciężarowego i motocykla, któ-
rego masa własna nie przekracza:
a) w przypadku przewozu rzeczy – 550 kg,
b) w przypadku przewozu osób – 400 kg;
2) czterokołowiec lekki – czterokołowiec, którego
masa własna nie przekracza 350 kg, którego kon-
strukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h.
W projekcie nowej ustawy zawarto również zapi-
sy nakładające na właścicieli pojazdów, również qu-
adów, obowiązek ich rejestracji. Ponadto w celu za-
pewnienia większego bezpieczeństwa na drogach
oraz zwiększenia ochrony środowiska naturalnego.
W projekcie ww. ustawy wyszczególniono także wy-
magania techniczne, jakie te pojazdy muszą speł-
niać, i określono terminy okresowych badań tech-
nicznych.
W kwestii uprawnień do kierowania quadami in-
formuję, że w projekcie ustawy o kierujących pojaz-
dami określono, że dla kierujących czterokołowcami
wymagane będzie prawo jazdy co najmniej kategorii
B1, natomiast w przypadku czterokołowców lekkich
– kategorii AM. Kategoria AM jest nową kategorią
prawa jazdy wprowadzoną dyrektywą 2006/126/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia
2006 r. w sprawie praw jazdy. Odpowiednio do zało-
żeń zawartych w ww. projekcie ustawy minimalny
wiek do kierowania czterokołowcem lekkim będzie
wynosił 14 lat, natomiast do kierowania czterokołow-
cem – 16 lat. Wymieniona kategoria AM będzie rów-
nież obowiązkowa dla wszystkich kierujących moto-
rowerami.
W celu określenia szacunkowych danych o poru-
szających się w Polsce quadach ministerstwo wystą-
piło do Centralnej Ewidencji Pojazdów o ustalenie
ilości tych pojazdów zarejestrowanych w kraju. We-
dług otrzymanych informacji na dzień 31. 12. 2008 r.
zarejestrowano w Polsce w zaokrągleniu 22 tys. qu-
adów. Uwzględnić jednak należy, że część „quadów”
przeznaczona jest do poruszania się poza drogami
publicznymi i nie podlega obowiązkowi rejestracji.
Nie są zatem ujęte w Centralnej Ewidencji Pojazdów.
Wobec powyższego nie jest możliwe określenie pełnej
liczby wszystkich quadów poruszających się obecnie
w naszym kraju.
954
Odpowiadając na pytanie o dane dotyczące ilości
wypadków z udziałem quadów i skuterów, informu-
ję, że uzyskaliśmy z Komendy Głównej Policji dane
o ilości wypadków z udziałem motorowerów w la-
tach 2004–2008. W 2008 r. odnotowano 2728 wy-
padków drogowych z udziałem motorowerów, z cze-
go 1073 były spowodowane przez motorowerzystów.
W odniesieniu do uprzednich lat zauważalna jest
tendencja wzrostowa. Przykładowo w 2004 r. ilość
wypadków z udziałem motorowerów wyniosła 1195,
a w roku 2006 i 2007 odpowiednio: 1433 i 1976. Na-
tomiast ilość wypadków drogowych z udziałem qu-
adów nie jest aktualnie możliwa do ustalenia, gdyż
jak poinformowała Komenda Główna Policji, prowa-
dzony przez nich system ewidencji wypadków i ko-
lizji nie uwzględnia tych pojazdów jako osobnego
rodzaju pojazdu.
Prowadzone prace legislacyjne nad ww. projekta-
mi ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu oraz
ustawy o kierujących pojazdami zmierzają do jak naj-
szybszego skierowania ich pod obrady Rady Mini-
strów, a następnie do Sejmu RP. W mojej ocenie za-
proponowane w nich rozwiązania odpowiednio ure-
gulują status quadów, zmniejszając jednocześnie
zagrożenia wynikające z ich użytkowania, które są
sygnalizowane Ministerstwu Infrastruktury. Ocze-
kuję, że zapewnią one również, iż osoby prowadzące
motorowery w ruchu drogowym będą posiadały od-
powiednią wiedzę i umiejętności.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie niekorzystnych przekształceń
realizowanych w Składzie Materiałowym
Kraśnik Jednostki Wojskowej 4824
w Stawach k. Dęblina (9522)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Wilka w sprawie
niekorzystnych przekształceń realizowanych w Skła-
dzie Materiałowym Kraśnik Jednostki Wojskowej
4824 w Stawach (SPS-023-9522/09), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W najbliższych latach główny wysiłek w obszarze
logistyki, zgodnie z obecnie obowiązującymi doku-
mentami planistycznymi, w tym z przyjętymi w bie-
żącym roku dwoma aneksami do „Programu rozwo-
ju Sił Zbrojnych RP w latach 2007–2012”, zostanie
ukierunkowany na zapewnienie Siłom Zbrojnym
Rzeczypospolitej Polskiej zdolności do realizacji misji
i zadań w okresie pokoju, kryzysu i wojny w układzie
narodowym, a także wielonarodowym.
Docelowo system zabezpieczenia logistycznego
posiadać będzie między innymi zdolności w zakresie
zabezpieczenia potrzeb funkcjonowania wojsk w miej-
scu ich stacjonowania i opierać się będzie na zrejoni-
zowanym oraz zmodernizowanym stacjonarnym po-
tencjale regionalnych baz logistycznych. Zostanie to
osiągnięte przez optymalizowanie i dostosowanie
składów materiałowych do wielkości przechowywa-
nych środków zaopatrzenia.
Stosownie do rozstrzygnięć przyjętych we wspo-
mnianych wyżej dokumentach, a także w „Planie
zamierzeń organizacyjnych i dyslokacyjnych Sił Zbroj-
nych RP na 2009 r. oraz głównych kierunkach zmian
organizacyjnych na 2010 r.” podjęto działania mające
na celu rozformowanie (w latach 2009 i 2010) Składu
Materiałowego w Kraśniku. Przedsięwzięcie to zgod-
ne jest z dotychczasowymi kierunkami zmian orga-
nizacyjnych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej i wynika z realizacji zadań związanych
z optymalizowaniem oraz dostosowywaniem funk-
cjonowania składów materiałowych do potrzeb zwią-
zanych z przechowywaniem środków zaopatrzenia,
w tym zwłaszcza materiałów pędnych i smarów oraz
uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Istotnym czynni-
kiem jest również konieczność dostosowania per-
spektywicznych składów materiałowych do wymo-
gów ochrony środowiska, określonych w rozporządze-
niach ministra gospodarki: z dnia 21 listopada 2005 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi
przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy
naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie
(Dz. U. Nr 243, poz. 2063, ze zm.) i z dnia 18 września
2001 r. w sprawie warunków technicznych dozoru
technicznego, jakim powinny odpowiadać zbiorniki
bezciśnieniowe i niskociśnieniowe przeznaczone do
magazynowania materiałów ciekłych zapalnych (Dz. U.
Nr 113, poz. 1211, ze zm.). Ponadto, w miejscu do-
tychczasowego Składu Materiałowego Kraśnik nie
przewiduje się formowania nowej jednostki wojskowej
– miejsca składowania sprzętu.
Niezależnie od powyższego zapewniam, że decyzje
dotyczące zamierzeń restrukturyzacyjnych w Siłach
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej uwzględniają
także aspekt społeczny. Niemniej jednak muszę przy-
znać, iż potrzeba racjonalizacji działalności i uwa-
runkowania ekonomiczne są często argumentem
przesądzającym o przyjętych rozwiązaniach.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że w przypadku
zmian etatowych, w tym ewentualnych zwolnień pra-
cowników wojska, wszelkie przedsięwzięcia będą pro-
wadzone zgodnie z procedurami zawartymi w usta-
wie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U.
z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.).

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Jerzego Materny
w sprawie zmiany właściwości działania
okręgowych dyrekcji Lasów Państwowych
(9524)
W odpowiedzi na interpelację posła Jerzego Ma-
terny z dnia 3 kwietnia 2009 r. przesłaną przy piśmie
wicemarszałka Sejmu RP z dnia 18 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-952/09, w sprawie zmiany właściwo-
ści działania okręgowych dyrekcji lasów państwo-
wych uprzejmie informuję jak niżej.
Organizacja Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe kształtowała swoje struktury orga-
nizacyjne przez 85 lat, kierując się zasadą podziału
terytorialnego według kryteriów:
— przyrodniczych, uwzględniając regionalizację
przyrodniczo-leśną, geograficzną zmienność natural-
nych zbiorowisk leśnych i uwarunkowań do prowa-
dzenia gospodarki leśnej,
— efektywności zarządzania,
gwarantujących jednocześnie zachowanie warun-
ku samofinansowania się gospodarki leśnej i Lasów
Państwowych z własnej działalności gospodarczej.
Stąd też podział administracyjny kraju nie miał
decydującego wpływu na ustalanie granic zasięgów
terytorialnych jednostek organizacyjnych Lasów
Państwowych, co z pewnością miało korzystny wpływ
na gospodarkę leśną, rozwój jej zasobów, którymi dzi-
siaj możemy chwalić się w Europie, jak również na
samą organizację gospodarczą Lasy Państwowe.
Respektowanie ww. zasad przyczyniło się m.in. do
prowadzenia takiej gospodarki leśnej, w wyniku któ-
rej zostały ukształtowane struktury lasów oraz moż-
liwości ich wykorzystywania w sposób zapewniający
zachowanie ich dla obecnych i przyszłych pokoleń,
utrzymania wysokiej ich produkcyjności oraz bezcen-
nego wielofunkcyjnego znaczenia (ochronnego, go-
spodarczego i socjalnego). Dlatego też na gospodaro-
wanie zasobami leśnymi, pozyskiwanie i sprzedaż
drewna nie można patrzeć przez pryzmat jednego
województwa.
W związku z powyższym, odpowiadając na pyta-
nie pana posła zawarte w interpelacji, informuję, że
955
w najbliższym czasie nie będzie przeprowadzana
zmiana granic zasięgów terytorialnych regionalnych
dyrekcji na obejmującą teren województwa.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie przepisów ustawy o państwowej
kompensacie przysługującej ofiarom
niektórych przestępstw umyślnych (9525)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Pomajdy z dnia 7 maja
2009 r. w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pań-
stwowej kompensacie przysługującej ofiarom niektó-
rych przestępstw umyślnych, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Ustawa z dnia 7 lipca 2005 r. o państwowej kom-
pensacie przysługującej ofiarom niektórych prze-
stępstw umyślnych (Dz. U. Nr 169, poz. 1415) stano-
wi rezultat implementacji do polskiego systemu
prawnego dyrektywy Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.
odnoszącej się do kompensaty dla ofiar przestępstw
(2004/80/WE). Stosownie do treści art. 18 ust. 2 ww.
dyrektywy, państwa członkowskie mogą przewidzieć,
że środki niezbędne do jej wykonywania będą miały
zastosowanie wyłącznie do wnioskujących, którzy
doznali uszczerbków w wyniku przestępstw popeł-
nionych po dniu 30 czerwca 2005 r. Przedmiotowa
regulacja dyrektywy została wprost implementowa-
na w art. 23 polskiej ustawy kompensacyjnej, zgodnie
z którym przepisy ustawy mają zastosowanie do
przestępstw popełnionych od dnia wejścia w życie
ustawy, tj. od dnia 1 lipca 2005 r.
Ustawa z dnia 3 kwietnia 2009 r. o zmianie usta-
wy o państwowej kompensacie przysługującej ofia-
rom niektórych przestępstw umyślnych ma na celu
przede wszystkim poprawę funkcjonowania instytu-
cji kompensaty jako środka służącego pokrzywdzo-
nym do uzyskania zwrotu poniesionych w wyniku
przestępstwa kosztów leczenia, rehabilitacji, utraco-
nych zarobków, ewentualnie kosztów pogrzebu. Do-
tychczasowe przepisy ustawy o państwowej kompen-
sacie zawierały szereg obostrzeń formalnych i mate-
rialnych, co skutkowało marginalnym zastosowa-
niem tej instytucji prawnej w orzecznictwie sądów
powszechnych. Przy brzmieniu przepisów ustawy
sprzed nowelizacji jedynie wąska grupa pokrzywdzo-
nych była uprawniona do uzyskania przedmiotowego
świadczenia. Ustawa o zmianie ustawy o państwowej
956
kompensacie wprowadziła szereg zmian, które spo-
wodują szersze zastosowanie instytucji kompensaty
jako jednego ze środków służących pomocy pokrzyw-
dzonym przestępstwem. Znowelizowana treść usta-
wy znacznie wykracza poza tzw. minimum regula-
cyjne określone w dyrektywie z dnia 29 kwietnia
2004 r. odnoszącej się do kompensaty dla ofiar prze-
stępstw. W szczególności poprzez znowelizowanie
art. 2 pkt 1 ustawy ochroną kompensacyjną objęci
zostali także pokrzywdzeni przestępstwem nieumyśl-
nym oraz przestępstwem umyślnym bez użycia prze-
mocy. Dotychczas uprawnione do uzyskania kompen-
saty były wyłącznie osoby pokrzywdzone przestęp-
stwem umyślnym z użyciem przemocy. Zgodnie zaś
ze znowelizowanym brzmieniem definicji legalnej
ofiary osobą uprawnioną do uzyskania świadczenia
kompensacyjnego jest osoba fizyczna, która na sku-
tek przestępstwa poniosła śmierć albo doznała naru-
szenia czynności narządów ciała lub rozstroju zdro-
wia, określonych w art. 156 § 1 i 157 § 1 Kodeksu
karnego.
Kolejną istotną zmianą w kierunku poprawy sy-
tuacji materialnej osób pokrzywdzonych przestęp-
stwem jest rozszerzenie zakresu świadczeń, które
mogą zostać pokryte tytułem kompensaty. Dotych-
czas pokrzywdzony mógł domagać się zwrotu kosz-
tów leczenia, utraconych zarobków lub kosztów utrzy-
mania oraz kosztów pogrzebu poniesionych w wyni-
ku przestępstwa. Zmienione brzmienie art. 3 pkt 2
ustawy rozszerza zakres świadczeń kompensacyj-
nych także o koszty związane z rehabilitacją.
Wskazane powyżej zmiany mają na celu skutecz-
niejsze dochodzenie świadczenia kompensacyjnego
przez pokrzywdzonych przestępstwem, tym niemniej
należy podkreślić, że przedmiotem materii noweliza-
cyjnej w ramach ustawy o zmianie ustawy o państwo-
wej kompensacie, z uwagi na regulację wynikającą
z dyrektywy z dnia 29 kwietnia 2004 r., nie był
art. 23 ww. ustawy. Stąd podnoszone w interpelacji
poselskiej zastrzeżenia do treści ustawy nowelizacyj-
nej w zakresie niemożności zasądzenia kompensaty
dla osób pokrzywdzonych przestępstwem przed dniem
1 lipca 2005 r., uznać należy za niezasadne.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów, należy
przede wszystkim zauważyć, że świadczenie kompen-
sacyjne ma charakter subsydiarny, tj. zasądzane jest
ze środków publicznych jedynie w sytuacjach, gdy
pokrzywdzony nie może uzyskać pokrycia utraco-
nych zarobków, innych środków utrzymania lub
kosztów leczenia i rehabilitacji oraz pogrzebu od spraw-
cy lub sprawców przestępstwa, z tytułu ubezpiecze-
nia, ze środków pomocy społecznej albo z innego źró-
dła lub tytułu. Należy jednakże podkreślić, że zasadą
wynikająca z systemu prawa karnego jest, że to
sprawca w pierwszej kolejności jest zobowiązany do
naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu
w wyniku przestępstwa, a dopiero w sytuacjach wy-
jątkowych określone koszty poniesione przez po-
krzywdzonego w wyniku przestępstwa mogą zostać
pokryte tytułem kompensaty. Nadmienić przy tym
należy, że zgodnie ze znowelizowaną treścią art. 14
ust. 1 ustawy kompensacyjnej w razie przyznania
osobie uprawnionej kompensaty Skarb Państwa ma
roszczenie zwrotne do sprawcy lub sprawców prze-
stępstwa, na skutek którego ofiara poniosła śmierć
albo doznała naruszenia czynności narządów ciała
lub rozstroju zdrowia, określonych w art. 156 § 1
i 157 § 1 Kodeksu karnego. Oznacza to, że zasada
naprawienia szkody przez sprawcę lub sprawców
przestępstwa ma także zastosowanie w ustawie
kompensacyjnej. Skarb Państwa ponosi bowiem
tymczasowo koszty związane z wypłatą na rzecz po-
krzywdzonego kompensaty i w drodze roszczenia
zwrotnego kierowanego wobec sprawcy lub spraw-
ców ma obowiązek domagać się zwrotu wypłacone-
go świadczenia.
Ponadto instytucja kompensaty nie zastępuje in-
nych instrumentów prawnych, które służą pokrzyw-
dzonemu w dochodzeniu od sprawcy naprawienia
szkody, w tym zasądzenia nawiązki w postępowaniu
karnym, a także odszkodowania, zadośćuczynienia,
względnie renty zasądzanej na podstawie art. 444 § 2
Kodeksu cywilnego w trybie powództwa adhezyjnego
lub w toku odrębnego postępowania cywilnego.
Odwołując się do istoty kompensaty wynikającej
m.in. z Europejskiej Konwencji Rady Europy o kom-
pensacji dla ofiar przestępstw popełnionych z uży-
ciem przemocy z dnia 24 listopada 1983 r., należy
powołać się na treść art. 4, z którego wynika, że
kompensata pokrywa, stosownie do rozpatrywanego
przypadku, przynajmniej następujące koszty: utra-
tę zarobków, wydatki medyczne i hospitalizacyjne
oraz wydatki pogrzebowe, a w odniesieniu do osób
pozostających na utrzymaniu – utratę środków
utrzymania. Istotą instytucji kompensaty jest za-
tem pokrycie niezbędnych kosztów, poniesionych
przez pokrzywdzonego w wyniku przestępstwa, nie
zaś zastąpienia innych instrumentów prawnych słu-
żących pokrzywdzonemu i uregulowanych poza
ustawą kompensacyjną.
Jednocześnie osoby, które zostały pokrzywdzone
przestępstwem przed dniem 1 lipca 2005 r., bez
względu na to, czy postępowanie zakończyło się, czy
też nie, mogą żądać naprawienia szkody w oparciu
o art. 444 Kodeksu cywilnego, przy uwzględnieniu
terminu przedawnienia wskazanego w art. 442¹ Ko-
deksu cywilnego, ewentualnie na podstawie art. 46
Kodeksu karnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie zagrożenia wykluczeniem z KRUS
sołtysów dokonujących poboru podatku (9526)
Panie Marszałku! Nawiązując do pisma z dnia
18 maja 2009 r., znak: SPS-023-9526/09, przy któ-
rym przedłożona została interpelacja pana posła Woj-
ciecha Żukowskiego w sprawie zagrożenia wyklucze-
niem z KRUS sołtysów dokonujących poboru podat-
ku, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zawarcie umowy zlecenia rodzi określone skutki
prawne, w tym również w zakresie ubezpieczenia
społecznego zleceniobiorcy. Zgodnie z obowiązujący-
mi przepisami osoby wykonujące pracę na podstawie
umowy zlecenia podlegają obowiązkowo ubezpiecze-
niu społecznemu powszechnemu, realizowanemu
przez ZUS, na podstawie ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.). Ubezpieczenie
społeczne powszechne ma pierwszeństwo przed sys-
temem ubezpieczenia społecznego rolników, realizo-
wanym przez KRUS, na podstawie ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 60, poz. 291, z późn. zm.).
Dlatego też sołtysi rolnicy, którzy zawarli umowy zle-
cenia z burmistrzami lub wójtami na wykonywanie
funkcji inkasentów w zakresie poboru podatku rol-
nego i innych podatków lokalnych, jeżeli do tej pory
podlegali ubezpieczeniu społecznemu rolników, utra-
cili prawo do ubezpieczenia emerytalno-rentowego
w KRUS. Zostali oni z racji zawarcia umowy zlecenia
objęci obowiązkowymi ubezpieczeniami w ZUS. Po-
stępowanie instytucji ubezpieczeniowych zarówno
ZUS, jak i KRUS w tym zakresie jest zgodne z obo-
wiązującymi przepisami.
W związku z powyższym uprzejmie wyjaśniam,
że wykonywanie przez sołtysów funkcji inkasentów
w zakresie poboru podatków nie musi jednak rodzić
obowiązku ubezpieczenia w ZUS, ponieważ na wyko-
nywanie tej funkcji przez sołtysa nie jest konieczne
zawarcie umowy zlecenia z organem wykonawczym
gminy. Wynika to z obowiązującego prawa w tym
zakresie oraz utrwalonego orzecznictwa sądowego.
To, że rada gminy może zarządzać pobór podatku
rolnego oraz innych podatków lokalnych, wynika
z przepisów ustawy o podatku rolnym oraz przepisów
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W związku
z tym na mocy uchwały rady gminy pomiędzy gminą
a inkasentem nawiązuje się stosunek administracyj-
noprawny. Sołtys inkasent jest wtedy podmiotem
stosunków podatkowoprawnych wykonującym czyn-
ności w interesie publicznoprawnym. Tak więc nało-
żenie obowiązku poboru podatku oraz sprecyzowanie
tego obowiązku nie może nastąpić w drodze umow-
957
nej. Uchwała rady gminy stanowi bowiem konieczny,
jak również wystarczający akt, na podstawie którego
może być powierzona funkcja inkasenta, w tym wy-
płacenie wynagrodzenia w związku z pełnieniem tej
funkcji. Tak więc skoro zawieranie umów cywilno-
prawnych dotyczących pobierania przez sołtysów po-
datku rolnego jest niewłaściwe, należałoby rozwiązać
te umowy, co pozwoliłoby wrócić sołtysom rolnikom
pełniącym funkcje inkasentów do systemu ubezpie-
czenia w KRUS.
Uprzejmie informuję, iż nie jest mi znana liczba
gmin, w których, mimo iż prawo tego nie nakazuje,
zawarte zostały umowy zlecenia na pełnienie przez
sołtysów funkcji poborcy podatku rolnego i innych
podatków lokalnych. Jednakże w związku z licznymi
wątpliwościami w tej materii, zgłaszanymi do Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, 15 kwietnia 2009 r.
skierowałem pismo do pana Mariusza Poznańskiego,
przewodniczącego Związku Gmin Wiejskich Rzeczy-
pospolitej Polskiej, oraz pana Juliana Stącla, preze-
sa Krajowego Związku Sołtysów RP, gdzie przedsta-
wiłem szczegółowe uzasadnienie prawne poparte
orzeczeniami NSA o braku obowiązku zawierania
z sołtysami umów zlecenia na wykonywanie funkcji
inkasenta podatku rolnego i innych podatków lokal-
nych. Jednocześnie zwróciłem się z prośbą o możli-
wie jak najszersze rozpowszechnienie informacji
w tym zakresie przez adresatów ww. pisma. Ponad-
to informacja dotycząca tego problemu wraz z tre-
ścią ww. pisma zamieszczona została na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
w zakładce Informacje Branżowe, Zabezpieczenie
Społeczne Rolników.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że obecnie
brak jest podstaw prawnych do ustanowienia wyjąt-
ku od reguły określonej w przepisach obowiązujące-
go prawa, zgodnie z którą sołtysi rolnicy, z którymi
zawarto umowy zlecenia na wykonywanie funkcji po-
borcy podatkowego, podlegają obowiązkowemu ubez-
pieczeniu społecznemu jako zleceniobiorcy w ZUS,
a nie jako rolnicy w KRUS. W związku z tym mogę
jedynie zapewnić, że w toku toczących się aktualnie
prac legislacyjnych nad założeniami do reformy sys-
temu ubezpieczenia społecznego rolników problem
pozostawania rolników w systemie ubezpieczenia
społecznego rolników, mimo wykonywania pracy na
umowę zlecenia (przez krótki okres lub za niewiel-
kim wynagrodzeniem) zostanie poddany szczegóło-
wej analizie. Pragnę bowiem poinformować, że za-
danie opracowania założeń do zmian legislacyj-
nych w zakresie ubezpieczenia społecznego rolni-
ków prezes Rady Ministrów powierzył Międzyre-
sortowemu Zespołowi do spraw Reformy Systemu
Ubezpieczenia Społecznego Rolników pod kierun-
kiem pana Michała Boniego, ministra-członka
Rady Ministrów. Zastępcą przewodniczącego ww.
zespołu jest pan Artur Ławniczak, podsekretarz
stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi,
a pracownicy ministerstwa oraz KRUS biorą ak-
tywny udział w pracach tego zespołu.
958
W załączeniu przesyłam kopię ww. pisma skiero-
wanego do Związku Gmin Wiejskich RP i Krajowego
Związku Sołtysów RP*).
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie zmniejszenia ilości pszczół (9528)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Tomasza Latosa, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, w sprawie zmniejszenia ilości
pszczół, przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-
-9528/09, z dnia 18 maja 2009 r., uprzejmie informu-
ję Pana Marszałka, że resort rolnictwa zdaje sobie
sprawę, że pszczelarstwo jako dział specjalny produk-
cji rolniczej stanowi bardzo ważny element w cało-
kształcie działalności rolniczej oraz w trudnej sytu-
acji, w jakiej obecnie znajduje się ten sektor.
Problem masowego ginięcia pszczół jest zagadnie-
niem niezwykle skomplikowanym, który powinien
być rozpatrywany w szerokim kontekście. Trudno
jednoznacznie stwierdzić, co jest bezpośrednią przy-
czyną tego zjawiska. Oddział Pszczelnictwa Instytu-
tu Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Puławach wśród
czynników mogących powodować upadki rodzin wy-
mienia m.in. zespół choroby określany jako CCD (Co-
lony Collapse Disorder). W analizie tego zjawiska
należy wziąć pod uwagę również wpływ szeregu in-
nych czynników, takich jak występowanie pasoży-
tów, chorób wirusowych, niewłaściwe stosowanie
leków, np. przeciwko warrozie, zmiany klimatyczne
czy też zmiany związane z obecnym schematem ho-
dowli tych owadów i selekcji cech pożądanych w kon-
tekście gospodarki pasiecznej oraz wpływ środków
ochrony roślin. Na kondycję rodzin pszczelich mają
również wpływ warunki utrzymywania pszczół, re-
gularny dostęp do pożytków (nektar i pyłek kwiato-
wy) oraz korzystna zimowla warunkująca dobry roz-
wój wiosenny rodzin pszczelich. Ze względu na zło-
żoność tego problemu powinien on być rozpatrywany
wielotorowo, a podjęcie działań zaradczych możliwe
jest dopiero po dokładnym określeniu przyczyny wy-
mierania rodzin pszczelich. Skalę tego problemu
można w chwili obecnej określić jako globalną – po-
jawił się on w USA, Chinach oraz wielu krajach eu-
ropejskich.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Od września–października 2008 r. do resortu rol-
nictwa docierają doniesienia organizacji pszczelar-
skich o możliwym szkodliwym działaniu środków
ochrony roślin na pszczoły, a w szczególności środ-
ków zawierających substancję czynną o nazwie imi-
dachlopryd. Ponadto rezolucja Parlamentu Europej-
skiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie sytuacji
w sektorze pszczelarskim wzywająca Komisję do pod-
jęcia badań nad związkiem między śmiertelnością
pszczół a stosowaniem pestycydów takich jak m.in.
imidachlopryd zmusza do głębszego rozpoznania tego
problemu.
Mając na uwadze powyższe, Państwowy Instytut
Weterynaryjny – Państwowy Instytut Badawczy
w Puławach podjął program badawczy mający na
celu wyjaśnienie przyczyn masowego ginięcia ro-
dzin pszczelich. Przedmiotem badań są martwe
pszczoły i zgromadzone w ulach zapasy pokarmu.
Dodatkowo instytut podejmuje szereg badań nad
pasożytami i chorobami pszczół. W chwili obecnej,
w ramach programu wieloletniego „Ochrona zdro-
wia zwierząt i zdrowia publicznego” na lata 2009–
–2013, jednym z realizowanych zadań jest „Badanie
przeglądowe zakażeń drobnoustrojami Paenibacil-
lus larvae rodzin pszczelich i ocena wystąpienia
zgnilca amerykańskiego na podstawie mikrobiolo-
gicznego badania próbek miodu”. Ponadto w ramach
COST Action FA0803 międzynarodowego projektu
Prevention of Honeybee Colony Losses (COLOSS)
– zapobieganie masowym ginięciom pszczół – został
również złożony przez Państwowy Instytut Wetery-
naryjny – Państwowy Instytut Badawczy w Puła-
wach do Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższe-
go projekt międzynarodowy niewspółfinansowany.
Ewentualna akceptacja tego projektu pozwoli na
wykonanie dodatkowych badań obejmujących m.in.
różnicowanie Nosema apis i Nosema ceranae oraz
ocenę pozostałości pestycydów w rodzinach pszcze-
lich, które uległy masowej zagładzie.
Dodatkowo w styczniu 2009 r. rozpoczął się kolej-
ny 9-miesięczny projekt badawczy skierowany do uni-
wersytetów, uczelni wyższych oraz instytutów na-
ukowych, mający na celu identyfikację luk w obecnie
posiadanej wiedzy na temat CCD jak również wyja-
śnienie tego zjawiska. Rolę wiodącą w ww. projekcie
powierzono Agence Française de Sécurité Sanitaire
des Aliments (AFSSA) oraz UK’s Central Science
Laboratory (CSL) i francuskiemu Institut National
de la Recherche Agronomique (INRA). Dodatkowo
5 jednostek naukowych ze Szwecji, Włoch, Szwajcarii
oraz Niemiec będzie pełniło rolę wspierającą. Z Polski
do pomocy w ww. projekcie zgłoszono następujące
jednostki badawcze:
— Państwowy Instytut Weterynaryjny w Puła-
wach;
— Instytut Zootechniki – PIB w Krakowie;
— Instytut Włókien Naturalnych i Roślin Zielar-
skich w Poznaniu;
— Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego
– Państwowy Zakład Higieny – PIB w Warszawie;

— Instytut Żywności i Żywienia w Warszawie;
— Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa
– PIB;
— Morski Instytut Rybacki w Gdyni;
— Wydział Medycyny Weterynaryjnej – Szkoła
Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie;
— Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsz-
tynie;
— Oddział Pszczelnictwa Instytutu Sadownictwa
i Kwiaciarstwa w Puławach.
Należy dodać, że wydawaniem zezwoleń na do-
puszczenie do obrotu środków ochrony roślin zajmu-
je się minister rolnictwa i rozwoju wsi. Przed wyda-
niem zezwolenia na dopuszczenie środka ochrony
roślin do obrotu ocenie podlega szereg elementów,
m.in. zagrożenie, jakie dany środek ochrony roślin
może stwarzać dla pszczół.
Mając na uwadze rolę, jaką odgrywają pszczoły
w rolnictwie i całym ekosystemie, podejmowanych
jest wiele działań mających na celu poprawę warun-
ków rozwoju polskiego pszczelarstwa.
Jednym z elementów Wspólnej Polityki Rolnej
Unii Europejskiej jest wsparcie finansowe działań
prowadzonych na terenie państw członkowskich
Wspólnoty w ramach mechanizmu „Wsparcie rynku
produktów pszczelich”. Wsparcie to służy przede
wszystkim poprawie jakości miodu oraz wzmocnie-
niu poszczególnych ogniw związanych z produkcją
i zbytem produktów pszczelich, wpływając na stop-
niową i trwałą poprawę warunków w sektorze
pszczelarskim. Korzystanie z dofinansowania pro-
wadzonego w sektorze pszczelarskim jest możliwe
na podstawie zatwierdzonego przez Komisję Euro-
pejską Krajowego Programu Wsparcia Pszczelar-
stwa na lata 2007/08–2009/10 (KPWP). Instytucją
wdrażającą KPWP jest Agencja Rynku Rolnego.
Zgodnie z obowiązującymi regulacjami w tym ob-
szarze, kwota do wypłacenia w ramach budżetu za
rok 2008/2009 wynosi 4,4 mln euro, udział wspól-
notowy w finansowaniu programu jest ograniczony
do 2,2 mln euro. Podobną kwotę zaplanowano w bu-
dżecie na rok 2009/2010.
Zgodnie z celem programu pomoc finansowa jest
skierowana do sektora pszczelarskiego, gdzie benefi-
cjentami końcowymi są gospodarstwa pasieczne i in-
dywidualni pszczelarze, których pasieki zostały zgło-
szone lub zarejestrowane w rejestrze prowadzonym
przez powiatowego lekarza weterynarii.
W ramach KPWP realizowane są projekty w na-
stępujących obszarach:
— pomoc techniczna dla pszczelarzy i organizacji,
— kontrola warrozy,
— racjonalizacja przemieszczania rodzin pszcze-
lich na pożytki,
— działania wspierające laboratoria przeprowadza-
jące analizy właściwości fizyko-chemicznych miodu,
— działania wspierające odbudowę pogłowia ro-
dzin pszczelich,
959
— współpraca z wyspecjalizowanymi jednostkami
w ramach wdrażania programów badawczych w sek-
torze pszczelarskim i produktów pszczelich.
O refundację środków finansowych w ramach me-
chanizmu mogą ubiegać się podmioty uprawnione,
którymi są głównie związki pszczelarskie, stowarzy-
szenia pszczelarzy, zrzeszenia pszczelarzy, grupy
producenckie pszczelarzy i spółdzielnie pszczelar-
skie. Ten mechanizm wsparcia w Polsce funkcjonuje
od 2004 r. i cieszy się dużym zainteresowaniem bran-
ży pszczelarskiej.
Kolejnym instrumentem realizacji polityki Unii
Europejskiej jest Program Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), którego
celem jest wsparcie działalności rolniczej oraz szero-
ko rozumianego otoczenia rolnictwa. Działaniem ma-
jącym na celu bezpośrednie wsparcie inwestycji zwią-
zanych z działalnością rolniczą jest „Modernizacja
gospodarstw rolnych”. Podstawowym warunkiem
ubiegania się o pomoc w ramach tego działania jest
posiadanie gospodarstwa rolnego o powierzchni mi-
nimum 1 ha użytków rolnych lub nieruchomości słu-
żącej do prowadzenia produkcji rolnej w rozumieniu
przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników
(działem specjalnym jest pasieka powyżej 80 rodzin),
przy czym wielkość ekonomiczna prowadzonego go-
spodarstwa powinna wynosić co najmniej 4 ESU. Po-
moc w ramach tego działania polega na refundacji
40–60% kosztów kwalifikowanych inwestycji, która
przyczyni się do poprawy ogólnych wyników gospo-
darstwa, nie ma charakteru odtworzeniowego i jest
ekonomicznie uzasadniona. Beneficjenci, którzy w dniu
złożenia wniosku o przyznanie pomocy nie ukończy-
li 40. roku życia lub w przypadku których operacja
realizowana jest na obszarach o niekorzystnych wa-
runkach gospodarowania (ONW), obszarach Natu-
ra 2000 oraz obszarach związanych z wdrażaniem
Ramowej Dyrektywy Wodnej, otrzymują refundację
50% poniesionych kosztów kwalifikowalnych, tj. o 10 punk-
tów procentowych więcej niż pozostali beneficjenci.
Jeśli beneficjentem działania jest młody rolnik i ope-
racja będzie realizowana na obszarach ONW, obsza-
rach Natura 2000 oraz obszarach związanych z wdra-
żaniem Ramowej Dyrektywy Wodnej, może on otrzy-
mać refundację w wysokości 60% kosztów kwalifiko-
walnych. Do kosztów kwalifikowalnych zalicza się
koszty budowy, przebudowy, remontu połączonego
z modernizacją budynków lub budowli wykorzysty-
wanych do produkcji rolnej, zakupu maszyn, urzą-
dzeń, wyposażenia do produkcji rolnej, zakładania,
wyposażenie sadów lub plantacji wieloletnich, budo-
wy albo zakupu elementów infrastruktury technicz-
nej, wpływających bezpośrednio na warunki prowa-
dzenia działalności rolniczej.
Kolejną z form wsparcia rolnictwa w Polsce są
dotacje ze środków budżetowych na wspieranie po-
stępu biologicznego w produkcji zwierzęcej, stosowa-
ne od przeszło 20 lat. Dotacje te mają na celu wspar-
cie zadań służących tworzeniu, wdrażaniu i upo-
wszechnianiu postępu genetycznego w hodowli zwie-
960
rząt gospodarskich, w tym w hodowli pszczół. Dzia-
łania te ukierunkowane są z jednej strony na stwo-
rzenie odpowiednich warunków do produkcji elitar-
nego materiału hodowlanego, a z drugiej – na wspie-
ranie oceny wartości użytkowej i hodowlanej, której
wyniki pozwalają na podejmowanie przez hodowców
właściwych decyzji hodowlanych.
Począwszy od 2007 r. system dofinansowania po-
stępu biologicznego w produkcji zwierzęcej może
funkcjonować jedynie w zakresie kierunków wspar-
cia, które zostały określone w prawodawstwie unij-
nym, tj. w „Wytycznych Wspólnoty w sprawie pomo-
cy państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–
–2013”. Zgodnie z wytycznymi dofinansowanie ho-
dowli może odbywać się wyłącznie na podstawie
kosztów kwalifikowanych poniesionych na realizację
określonych zadań.
Ze środków budżetowych przeznaczonych w 2008 r.
na postęp biologiczny w produkcji zwierzęcej na za-
dania związane z hodowlą pszczół wydatkowano ogó-
łem kwotę 1 813 317 zł, natomiast na 2009 r. zapla-
nowano kwotę 2 357 250 zł.
Jednocześnie, uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że z inicjatywy Polskiego Związku Pszczelarskie-
go powołano zespół roboczy, w skład którego wchodzą
przedstawiciele pszczelarzy, nauki i ministerstwa.
Zespół ten ma na celu m.in. przeanalizowanie pro-
blemów, jakie obecnie zaistniały w pszczelarstwie,
oraz wypracowanie jak najlepszych rozwiązań, które
przyczynią się do poprawy sytuacji w sektorze pszcze-
larskim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie projektu ustawy o formach opieki
nad dziećmi do lat 3 (9529)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
18 maja br., znak: SPS-023-9529/09, dotyczące inter-
pelacji posła Krzysztofa Jakuba Putry w sprawie pro-
jektu ustawy o formach opieki nad dziećmi w wieku
do lat 3, uprzejmie informuję:
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej trwa-
ją obecnie prace nad opracowywaniem projektu za-
łożeń do ustawy o formach opieki nad dziećmi w wie-
ku do lat 3. Projekt znajduje się na etapie uzgodnień
międzyresortowych oraz konsultacji społecznych.
Równolegle trwają prace w merytorycznych departa-
mentach.
Planuje się, że założenia do ustawy o formach
opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 przedłożone zo-
staną Radzie Ministrów do końca II kwartału. Na ich
podstawie przygotowany zostanie projekt ustawy,
który pod obrady Rady Ministrów skierowany będzie
w III kwartale 2009 r.
Odnosząc się do wątpliwości posła Krzysztofa
Jakuba Putry podniesionych w niniejszej interpela-
cji, należy zauważyć, że Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej wydaje się być jak najbardziej odpo-
wiednim resortem do podjęcia prac legislacyjnych
nad systemowym rozwiązaniem opieki nad małymi
dziećmi. Do tego wniosku doszedł także rząd po-
przedniej kadencji, który podjął próbę uregulowania
tej kwestii.
Problem opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 wy-
nika ze zbyt małej ilości żłobków, oddziałów żłobko-
wych i innych form opieki. Obecnie, poza nieliczny-
mi żłobkami, prywatnymi opiekunkami i pomocą
członków rodziny lub sąsiadów, młode matki mają
bardzo utrudniony powrót do pracy lub rozpoczęcie
kariery zawodowej. Należy zaznaczyć, że na wyna-
jęcie opiekunki do dzieci stać niewiele rodzin, a po-
moc oferowaną przez rodzinę lub sąsiadów należy
traktować jako pomoc sporadyczną i wyjątkową.
Zwiększenie aktywności zawodowej kobiet przy jed-
noczesnym umożliwieniu im pełnienia funkcji ma-
cierzyńskiej i wychowawczej możliwe jest tylko
przez tworzenie nowych instrumentów prawnych
mających na celu ułatwienie kobietom powrotu na
rynek pracy po urlopie macierzyńskim, tworzenie
nowych ścieżek rozwoju zawodowego dla kobiet oraz
tworzenie sieci różnorodnych usług opiekuńczych
dla dzieci w wieku 0–3 lat.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dopiero po
zakończeniu prac nad założeniami możliwe będzie
udzielenie odpowiedzi na wszystkie pytania, także te
pozostałe, zawarte w interpelacji posła Krzysztofa
Jakuba Putry.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie recyklingu pojazdów (9530)
Odpowiadając na pismo z dnia 18 maja 2009 r.
(znak: SPS-023-9530/09) dotyczące interpelacji pana

posła Krzysztofa Putry w sprawie recyklingu po-
jazdów, w związku z raportem Najwyższej Izby
Kontroli pt. „Informacja o wynikach kontroli dzia-
łania służb publicznych w zakresie recyklingu
sprzętu technicznego”, uprzejmie przekazuję po-
niższe informacje.
Odnosząc się do pytania, jakie działania poza
zmianą ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym
i elektronicznym oraz ustawy o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji zamierza podjąć rząd RP
w związku z zaleceniami Najwyższej Izby Kontroli
wyartykułowanymi w ww. raporcie w rozdziale 2.3
pt. „Uwagi końcowe i wnioski”, uprzejmie wyja-
śniam, że z uwagi na okres kontrolny informacja
NIK pomija wyniki prowadzonych intensywnych
prac zarówno w Ministerstwie Środowiska, jak i w za-
angażowanych w tworzenie systemu Głównym In-
spektoracie Ochrony Środowiska oraz Narodowym
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej. Są to działania legislacyjne nad zmianą funkcjo-
nowania systemu przetwarzania zużytego sprzętu
elektrycznego i elektronicznego oraz pojazdów wyco-
fanych z eksploatacji, wykonywanie obowiązków na-
łożonych obecnie obowiązującym prawem, w tym
czynności kontrolnych, analiza danych i sytuacji
w ww. zakresie.
Odnosząc się do uwag zawartych w pkt 2.3 infor-
macji, dotyczących wprowadzenia do ustawy z dnia
20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn.
zm.) kryteriów, według których pojazd wycofany
z eksploatacji będzie uznany za odpady, oraz wpro-
wadzenia okresu rozliczeniowego w celu uwzględnie-
nia w uzyskiwanych poziomach odzysku i recyklingu
mas odpadów przyjętych do stacji demontażu w koń-
cu roku, chciałbym zauważyć, że kwestie te zostały
ujęte w projekcie ustawy o zmianie ustawy o odpa-
dach oraz niektórych innych ustaw, który został
przekazany do Sejmu RP w dniu 11 maja 2009 r.
Projekt zakłada dodanie w ustawie o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji art. 3a, zawiera-
jącego upoważnienie dla ministra właściwego do
spraw transportu, w porozumieniu z ministrem wła-
ściwym do spraw środowiska, do określenia w drodze
rozporządzenia wymagań technicznych dla pojazdów
zapewniających ochronę środowiska lub zdrowia, lub
życia ludzi. Pojazdy, które nie spełniają tych wyma-
gań, będą pojazdami wycofanymi z eksploatacji.
Przyjęto również propozycję, aby przedsiębiorca
prowadzący stację demontażu przy obliczaniu pozio-
mów odzysku i recyklingu mógł uwzględnić masę
odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji poddanych odzyskowi lub recyklingowi do
końca stycznia następnego roku, w przypadku gdy
pochodzą z pojazdów wycofanych z eksploatacji przy-
jętych do stacji demontażu w okresie od dnia 1 stycz-
nia do dnia 31 grudnia danego roku.
Odnosząc się do wniosku dotyczącego zdecentra-
lizowania zbierania i dystrybucji opłat za wprowa-
dzenie pojazdów, mogę zgodzić się z sugestią, że ist-
961
niejący system powinien zostać poddany analizie
i ewentualnie zmieniony na bardziej efektywny, jed-
nak trudno jest w chwili obecnej wskazywać, jaki
sposób byłby najlepszy. W dokumencie wnioskowano
również o wskazanie jako adresata rocznego spra-
wozdania o wysokości należnej opłaty za brak sieci
jednego podmiotu, tj. tego, na którego rachunek ban-
kowy dokonywane są opłaty za brak sieci. Jest to jed-
nak kwestia dyskusyjna, gdyż sprawozdania za brak
sieci składane są do GIOŚ, gdyż ten organ dokonuje
ich weryfikacji w związku z faktem, iż posiada dane
na temat adresów stacji demontażu i punktów zbie-
rania działających w ramach sieci określonych wpro-
wadzających, a nie ma możliwości rozdysponowania
zebranych środków na działania w zakresie recyklin-
gu odpadów. Opłaty za brak sieci natomiast wpływa-
ją na rachunek NFOŚiGW, gdyż są częścią składową
środków rozdysponowywanych przez NFOŚiGW, zgod-
nie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 5 sierpnia 2008 r. w sprawie szczegółowych
warunków przeznaczania wpływów pochodzących
z opłat w zakresie recyklingu pojazdów wycofanych
z eksploatacji (Dz. U. Nr 147, poz. 932).
W przypadku uwagi dotyczącej konieczności wska-
zania jako adresata rocznego sprawozdania składa-
nego przez przedsiębiorcę prowadzącego stację de-
montażu jednego podmiotu, zamiast przekazywania
go jednocześnie do NFOŚiGW oraz wojewodzie, zo-
stanie ona uwzględniona w pracach nad transpozycją
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/
98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów
oraz uchylającej niektóre dyrektywy (Dz. Urz. L 312
z 22.11.2008 r., str. 3). Przepisy dyrektywy 2008/98/
WE zostaną transponowane nową ustawą o odpa-
dach, która będzie również wprowadzała systemowe
zmiany dotyczące prowadzonej przez przedsiębiorców
ewidencji odpadów oraz sprawozdawczości. Właśnie
ze względu na mnogość organów, do których obecnie
przekazywane są sprawozdania, zostanie zapropono-
wane, aby przedsiębiorcy zobligowani do przekazy-
wania sprawozdań przekazywali je do jednego orga-
nu, np. marszałka województwa, który z kolei miałby
obowiązek, po weryfikacji sprawozdań, przekazywać
je właściwemu organowi wskazanemu w sprawie,
bądź wprowadzać dane do ogólnej bazy danych doty-
czącej gospodarowania odpadami.
Kwestia wprowadzenia zmian w rozporządzeniu
ministra środowiska z dnia 27 października 2005 r.
w sprawie sposobu przekazywania informacji o po-
jazdach wycofanych z eksploatacji oraz wzorów tych
informacji (Dz. U. Nr 225, poz. 1935), w zakresie
przekazywania kwartalnych informacji o podmio-
tach dokonujących opłat za wprowadzenie pojazdów
na terytorium kraju oraz za brak sieci zbierania po-
jazdów wyłącznie w formie elektronicznej, zostanie
szczegółowo rozważona i przeanalizowana w porozu-
mieniu z GIOŚ i NFOŚiGW. W zależności od wyni-
ków tych prac będzie można rozstrzygnąć o zasadno-
ści wprowadzenia takiego rozwiązania.
962
Odnosząc się do wniosku Najwyższej Izby Kontro-
li dotyczącego opracowania programu dotyczącego
postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji
oraz osiągania wymaganych poziomów odzysku i re-
cyklingu oraz programu funkcjonowania systemu
postępowania z zużytym sprzętem w celu osiągnięcia
wymaganego poziomu zbierania zużytego sprzętu
elektrycznego i elektronicznego pochodzącego z go-
spodarstw domowych, należy podkreślić, że zarówno
cele, jak i zadania w zakresie poprawy stanu gospo-
darowania tymi odpadami zostały zapisane także
w Krajowym planie gospodarki odpadami 2010.
Wskazane tam działania są sukcesywnie realizowane
zarówno przez administrację rządową, jak i samorzą-
dową. Wobec powyższego nie mogę się zgodzić z su-
gestią o konieczności przyjmowania dodatkowych
programów, gdyż wszelkie niezbędne narzędzia zo-
stały już przewidziane we właściwych ustawach do-
tyczących zużytego sprzętu i pojazdów wycofanych
z eksploatacji oraz Krajowym planie gospodarki od-
padami 2010. Jednak przyjmując sugestię dotyczącą
konieczności bardziej szczegółowego opisania syste-
mu, będą one wzięte pod uwagę przy aktualizacji
Krajowego planu gospodarki odpadami 2010, która
powinna się rozpocząć w 2010 r.
Mam również na uwadze sugestię odnoszącą się
do wzmożenia nadzoru nad NFOŚiGW i GIOŚ. Na-
leży przy tym zauważyć, że ustawowe granice nad-
zoru sprawowanego przez ministra środowiska nad
głównym inspektorem ochrony środowiska określają
przepisy ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji
Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287,
z późn. zm.). Zgodnie z jej art. 1 główny inspektor
ochrony środowiska jest centralnym organem admi-
nistracji rządowej, powołanym do kontroli przestrze-
gania przepisów o ochronie środowiska oraz badania
i oceny stanu środowiska, nadzorowanym przez mi-
nistra właściwego do spraw środowiska.
Nadzór ministra środowiska nad głównym in-
spektorem ochrony środowiska nie może wykraczać
poza ramy wyznaczone ww. przepisami.
W przypadku nadzoru nad działalnością Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej art. 419 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) daje mi uprawnienia do
sprawowania nadzoru nad tą instytucją. Przepisy
powołanej ustawy określają zakres dopuszczalnej in-
gerencji w działalność narodowego funduszu.
Z tego względu moja ingerencja w działalność
NFOŚiGW, któremu przepisy ustawy Prawo ochrony
środowiska przyznają osobowość prawną, musi mie-
ścić się w ustawowo określonych ramach, o których
mowa powyżej.
Odnosząc się do uwagi nt. opracowania i wdroże-
nia skutecznego modelu działań edukacyjnych skie-
rowanych do społeczeństwa w zakresie postępowania
z zużytym sprzętem i pojazdami wycofanymi z eks-
ploatacji, uprzejmie informuję, że oprócz nałożenia
obowiązków prowadzenia publicznych kampanii edu-
kacyjnych na wprowadzających sprzęt planuję w 2009 r.
uruchomienie ogólnokrajowej kampanii informacyj-
no-edukacyjnej w mediach publicznych w zakresie
właściwego postępowania z odpadami, w tym z zu-
żytym sprzętem elektrycznym i elektronicznym oraz
pojazdami wycofanymi z eksploatacji. W przyszłości
będę, w miarę możliwości finansowych, podejmował
działania mające na celu edukację społeczeństwa
w zakresie prawidłowego postępowania z zużytym
sprzętem elektrycznym i elektronicznym oraz pojaz-
dami wycofanymi z eksploatacji.
Odnosząc się do pytania, jakie działania zamierza
podjąć rząd RP w związku z tym, iż podmioty prowa-
dzące stacje demontażu pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji, uprawnione w świetle przepisów ustawy
Prawo ochrony środowiska do uzyskania dopłat do
demontażu ze środków recyklingowych zgromadzo-
nych na kontach Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej, ujęte na liście przed-
siębiorców uprawnionych do otrzymania dopłat, pu-
blikowanej na stronach internetowych narodowego
funduszu, zostają dopłat pozbawieni z uwagi na ogra-
niczenia zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 5 sierpnia 2008 r. w sprawie szczegółowych
warunków przeznaczania wpływów z opłat w zakre-
sie recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji
(Dz. U. Nr 147, poz. 932), należy wskazać, że ograni-
czenia dotyczące limitów należnej pomocy publicznej
o charakterze de minimis, które są wynikiem stoso-
wania przepisów wspólnotowych dotyczących pomo-
cy publicznej, nie mają obecnie dużego wpływu na
łączną kwotę udzielanych przedsiębiorcom dopłat do
demontażu pojazdów. W ciągu 2 lat udzielania przez
NFOŚiGW dopłat do demontażu pojazdów jedynie
14 przedsiębiorcom, spośród 323, których wnioski
rozpatrzono pozytywnie, obniżono lub nie udzielono
dopłaty ze względu na przekroczenie limitu pomocy
de minimis. Łączna kwota naliczonych dopłat, które
nie zostały wypłacone, wyniosła 6 554 734,65 zł, co
stanowi 13,8% całkowitej sumy udzielonych dopłat,
wynoszącej 47 298 812,87 zł. Jednocześnie uprzejmie
informuję, że analizowany jest system dopłat do de-
montażu pojazdów, określony przepisami ww. rozpo-
rządzenia Rady Ministrów, w tym brane jest pod
uwagę ograniczenie prawne de minimis wynikające
z prawa UE.
Odnosząc się do pytania, jak długo rząd RP za-
mierza ignorować fakt, iż przepis art. 12 ust. 2 usta-
wy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202,
z późn. zm.), na podstawie której pobierana jest opła-
ta recyklingowa od osób fizycznych dokonujących
wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdu narusza
przepisy Unii Europejskiej (co potwierdzają m.in.
opinie Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej
z dnia 22.10.2004 r. znak: MIN.JP-1973/04/DPE/
MW) i z dnia 4.01.2005 r. znak: Min. JP-49/05/DPE/
MW, publikowane na stronach internetowych Sejmu

RP, wyrażam opinię, że przepisy dotyczące opłat nie
naruszają przepisów Unii Europejskiej, bowiem przed-
miotowa opłata nie pozostaje w sprzeczności z art. 90
traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,
gdyż nie stanowi próby powstrzymania swobodnego
przepływu towarów, a jedynie instrument ekono-
miczny zastosowany na potrzeby ochrony środowi-
ska. Opłata zaczęła obowiązywać od dnia 1 stycznia
2006 r., natomiast porównując dane dotyczące liczby
używanych samochodów osobowych sprowadzonych
do Polski w ramach wewnątrzwspólnotowego naby-
cia w 2005 r. i latach kolejnych, należy wskazać, że
opłata nie spowodowała zahamowania procesu spro-
wadzania do Polski używanych pojazdów.
Stanowisko mówiące, że w związku z art. 90 trak-
tatu opłata ta nie jest nakładana na pojazdy dopusz-
czone do ruchu w Polsce przed wejściem w życie usta-
wy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji,
należy uznać za nietrafne w świetle orzecznictwa Eu-
ropejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W połączo-
nych sprawach C-290/05 oraz C-333/05 ETS stwier-
dził, iż porównanie obciążeń podatkowych nałożo-
nych w pojazdy już dopuszczone do ruchu z używa-
nymi pojazdami sprowadzanymi z zagranicy nie
ma żadnego sensu, gdyż celem art. 90 traktatu nie
jest zakazanie państwu członkowskiemu wprowa-
dzania nowych podatków ani modyfikowania stawek
lub podstaw opodatkowania podatków istniejących.
Z art. 90 traktatu wynika w sposób wyraźny, że pań-
stwa członkowskie mają pełną swobodę we wprowa-
dzaniu nowych podatków oraz stosowaniu starych.
Jedynym ograniczeniem w tym zakresie jest wpro-
wadzenie podatków wewnętrznych o charakterze
dyskryminacyjnym w stosunku do towarów pocho-
dzących z zagranicy. Nie można więc zgodzić się ze
stwierdzeniem, iż wprowadzenie jakiejkolwiek opłaty
(bez względu na jej wysokość) powoduje powstanie
bariery w swobodzie przepływu towarów i podważa
jedną z fundamentalnych zasad, na których opiera
się rynek wewnętrzny. Z orzeczenia ETS w sprawie
C-138/04 wynika bowiem dalej, że wniesienie opłaty
rejestracyjnej za pojazd w jednym państwie człon-
kowskim nie zwalnia z obowiązku wniesienia takiej
opłaty w innym państwie członkowskim. Europejski
Trybunał Sprawiedliwości nie uznał więc, że opłata
wniesiona w jednym państwie członkowskim zwalnia
z zapłaty w innym państwie członkowskim, a więc
pobranie takiej opłaty w powyższych okolicznościach
nie ma charakteru dyskryminującego. Niewątpliwie
daniny takie wprowadzane przez poszczególne pań-
stwa członkowskie ograniczają swobodny przepływ
towarów.
Zgodnie z art. 90 traktatu żadne państwo człon-
kowskie nie nakłada bezpośrednio lub pośrednio na
produkty innych państw członkowskich podatków
wewnętrznych jakiegokolwiek rodzaju wyższych od
tych, które nakłada bezpośrednio lub pośrednio na
podobne produkty krajowe. Ponadto żadne państwo
członkowskie nie nakłada na produkty innych państw
963
członkowskich podatków wewnętrznych, które po-
średnio chronią inne produkty. Przepisy dotyczące
pobierania opłaty na podstawie ustawy o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji nie wskazują,
aby opodatkowanie pojazdów nabytych w państwie
innym niż Rzeczpospolita Polska wprowadzało po-
średnią ochronę produktów innych niż pojazdy. Po-
nadto ww. ustawa nie nakłada na pojazdy sprowa-
dzane z zagranicy wyższych podatków niż nakłada
na pojazdy wyprodukowane w Polsce. Zgodnie z usta-
wą do wniesienia opłaty obowiązany jest zarówno
wprowadzający pojazdy do 1000 pojazdów rocznie,
który produkuje je w kraju, jak i wprowadzający po-
jazdy, który sprowadza je z zagranicy. W obu też wy-
padkach ustawa pozwala wprowadzającemu pojazdy
na rezygnację z opłacenia opłaty wymaganej na pod-
stawie art. 12 ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji w przypadku zadeklaro-
wania stworzenia sieci zbierania pojazdów. W przy-
padku, gdy wprowadzający, mimo deklaracji utwo-
rzenia sieci zbierania pojazdów, nie utworzy jej, usta-
wa przewiduje w takim wypadku powstanie obowiąz-
ku wniesienia opłaty z tytułu braku sieci zbierania
pojazdów wycofanych z eksploatacji. Opłatę oblicza
się jako iloczyn stawki opłaty za brak sieci (500 zł za
pojazd) i liczby pojazdów wprowadzonych w danym
roku na terytorium kraju przez wprowadzającego
pojazd oraz ilorazu liczby dni w roku, w których nie
zapewniono sieci, i liczby dni w danym roku.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem naruszenie
art. 90 akapit pierwszy traktatu ma miejsce, gdy po-
datek nakładany na produkty przywożone z zagra-
nicy i podatek nakładany na podobne produkty kra-
jowe są obliczane w różny sposób i często na innych
zasadach, co prowadzi, choćby tylko w niektórych
przypadkach, do wyższego opodatkowania towaru
przywiezionego z zagranicy (ww. wyrok w sprawie
Weigel, pkt 67 i cytowane tam orzecznictwo). Jednak-
że, nawet jeśli przesłanki tego rodzaju dyskryminacji
bezpośredniej nie są spełnione, opłata ta może być
pośrednio dyskryminująca ze względu na jej skutki.
Opłata recyklingowa jest nakładana na każdy pod-
miot, który przyczyni się do wprowadzenia na tery-
torium kraju pojazdu, który w późniejszym okresie
będzie mógł skorzystać z systemu recyklingu pojaz-
dów ustanowionego na podstawie ustawy o recyklin-
gu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Danina ta
nie ma więc charakteru typowego podatku, lecz ra-
czej charakter opłaty za skorzystanie z określonych
usług (systemu recyklingu pojazdów wycofanych
z eksploatacji). Jej wysokość jest uzależniona od kosz-
tów systemu gospodarki odpadami z pojazdów wyco-
fanych z eksploatacji, a co za tym idzie koszty te są
uzależnione wyłącznie od tego, ile takie uśrednione
koszty wynoszą na pojazd, a nie od jego wartości. Na
takiej samej zasadzie pobiera się opłaty za czynności
związane z rejestracją pojazdu. Koszty te są również
niezależne od wartości pojazdu. Mogą one być jedynie
uzależnione od zdolności poddania tego pojazdu re-
964
cyklingowi. Dlatego też należy stwierdzić, że orze-
czenie ETS wydane w sprawie połączonej C-290/05
oraz C-333/05 nie może mieć zastosowania w sprawie
opłaty recyklingowej w zakresie konieczności zmniej-
szenia obciążeń podatkowych wraz z utratą wartości
pojazdu.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Anny Zalewskiej
i Teresy Wargockiej
w sprawie decyzji dyrektora Centralnej Komisji
Egzaminacyjnej o nieudostępnieniu wyników
egzaminów zewnętrznych (9531)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-9531/09) pani poseł Anny Za-
lewskiej oraz pani poseł Teresy Wargockiej w sprawie
decyzji dyrektora Centralnej Komisji Egzaminacyj-
nej o nieudostępnianiu wyników egzaminów ze-
wnętrznych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zgodnie z art. 9c ust. 4a ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) do zadań okręgowych komisji
egzaminacyjnych należy opracowanie i przekazanie
dyrektorom szkół, organom prowadzącym, kurato-
rom oświaty i Centralnej Komisji Egzaminacyjnej
sprawozdań z przeprowadzonych sprawdzianów
i egzaminów przeprowadzonych w danym roku
szkolnym. Natomiast Centralna Komisja Egzami-
nacyjna zgodnie z art. 9a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy
dokonuje analizy tych wyników oraz przedstawia
ministrowi edukacji narodowej sprawozdania doty-
czące poziomu osiągnięć uczniów na poszczególnych
etapach kształcenia.
W myśl przytoczonych powyżej przepisów Cen-
tralna Komisja Egzaminacyjna oraz okręgowe komi-
sje egzaminacyjne opracowują wspomniane sprawoz-
dania, które są zamieszczane na stronach interneto-
wych tych instytucji. Informacje zawarte w sprawoz-
daniach dają uczniom możliwość porównania własne-
go, indywidualnego wyniku ze średnim wynikiem
ustalonym dla kraju, województwa czy powiatu. Ist-
nieje więc możliwość skonfrontowania indywidual-
nego wyniku uzyskanego na sprawdzianie po szóstej
klasie szkoły podstawowej lub egzaminu gimnazjal-
nego i egzaminu maturalnego z wynikami całej po-
pulacji uczniów w danym roku szkolnym.
Corocznie każdy uczeń otrzymuje swój indywidu-
alny wynik, w postaci liczby uzyskanych punktów ze
sprawdzianu lub każdego egzaminu gimnazjalnego
przed zakończeniem roku szkolnego. Absolwenci szkół
ponadgimnazjalnych otrzymują świadectwo dojrza-
łości, na którym wyniki zdanych egzaminów matu-
ralnych wyrażone są w skali procentowej. Również
szkoły, w których przeprowadzany był sprawdzian
lub egzaminy, otrzymują informację o wynikach
w postaci średniej liczby punktów uzyskanych przez
uczniów biorących udział w sprawdzianie bądź też
egzaminach w danym roku szkolnym.
Ministerstwo Edukacji Narodowej uważa, że nie
istnieje zagrożenie manipulowania wynikami egza-
minów zewnętrznych przez jednostki samorządu te-
rytorialnego. Samorządy terytorialne otrzymują od
okręgowych komisji egzaminacyjnych konkretną in-
formację liczbową, której nie mogą dowolnie zmie-
niać. Ponadto w każdym momencie można wynik
przekazany przez jednostkę samorządu terytorialne-
go zestawić z informacją uzyskaną od szkoły, której
ta informacja dotyczy. Dyrektor szkoły jest zobowią-
zany zapoznać społeczność szkolną z wynikami na-
uczania w swojej szkole.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie nieterminowego przekazywania
przyznanych środków finansowych na pomoc
społeczną w woj. kujawsko-pomorskim (9532)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma, nr SPS-023-9532/09, z dnia 18 maja 2009 r. do-
tyczącego interpelacji poseł Marzenny Drab w spra-
wie nieterminowego przekazywania przyznanych
środków finansowych na pomoc społeczną w woj. ku-
jawsko-pomorskim, uprzejmie informuję, że:
1) wojewodowie jako dysponenci części budżetu
państwa otrzymują środki na wydatki budżetowe
w kwotach ogółem i suwerennie decydują o kierun-
kach i priorytetach wydatkowania tych środków,
2) środki dla dysponentów przekazywane są
w systemie dekadowym każdego miesiąca, a ich wy-
sokość jest zgodna z zatwierdzonym przez ministra
finansów harmonogramem dochodów i wydatków,
gwarantującym utrzymanie równowagi finansowej
budżetu państwa,

3) w przypadku dodatkowych zapotrzebowań na
środki zgłaszanych przez dysponentów w pierwszej
bądź drugiej dekadzie miesiąca, kiedy wpływy docho-
dów budżetu państwa są znacznie niższe niż środki
na wydatki planowane do uruchomienia, istnieje ry-
zyko niemożności ich przekazania, ze względu na
krótkoterminowe niedobory w wolnych środkach
możliwych do przeznaczenia na realizację wydatków
budżetu państwa,
4) w dniach od 26 maja do 28 maja 2009 r. mini-
ster finansów przekazał wojewodzie kujawsko-po-
morskiemu, nawiązując do jego wystąpienia, dodat-
kowe środki budżetowe w kwocie 55 673 tys. zł,
w tym na pomoc społeczną 24 000 tys. zł; łącznie
przekazane środki za 5 miesięcy br. wynoszą 577 649
tys. zł i stanowią 45,8% ustawy budżetowej po zmia-
nach, tj. powyżej wskaźnika upływu czasu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie wprowadzenia zmian w przepisach
dotyczących opłat za korzystanie ze środowiska
(9533)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Antoniego Błądka przesłaną przy
piśmie z dnia 18 maja 2009 r., znak: SPS-023-9533/
09, w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska
uiszczanych przez przedsiębiorców, przedstawiam
stanowisko odnośnie poruszanych kwestii.
Zgodnie z podstawową zasadą polityki ekologicz-
nej państwa, tj. zasadą „zanieczyszczający płaci”,
każdy podmiot użytkujący zasoby środowiska obo-
wiązany jest do ponoszenia odpowiedzialności, w tym
materialnej, za skutki zanieczyszczania i stwarzania
zagrożeń dla środowiska. Kwestie opłat za korzysta-
nie ze środowiska regulują przepisy ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), zwanej dalej
ustawą Poś. Przepisy ustawy Poś nie przewidują pod-
miotowych zwolnień z opłat za korzystanie ze środo-
wiska. Wyjątek stanowi art. 2 mówiący, że przepisów
ustawy Poś w zakresie ponoszenia opłat za korzysta-
nie ze środowiska nie stosuje się w razie prowadzenia
działań ratowniczych. Ponadto w art. 294, art. 296
i art. 297a ustawy Poś określono szczególne przypad-
965
ki zwolnień z opłat w zakresie poboru wody, wprowa-
dzania ścieków oraz składowania odpadów.
Jedynym ogólnym kryterium zwolnienia z pono-
szenia opłat za korzystanie ze środowiska jest kryte-
rium określone w art. 289 ustawy Poś, zgodnie z któ-
rym nie wnosi się opłat z tytułu korzystania ze śro-
dowiska, gdy półroczna wysokość opłaty nie przekra-
cza kwoty 400 zł.
Zgodnie z art. 291 ustawy Poś stawki opłat za rok
poprzedni podlegają z dniem 1 stycznia każdego roku
podwyższeniu w stopniu odpowiadającym średnio-
rocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług kon-
sumpcyjnych ogółem, ogłaszanemu przez GUS.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w kwestii
ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska sto-
suje się odpowiednio również przepisy działu III usta-
wy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), przy czym
uprawnienia organu podatkowego ma marszałek wo-
jewództwa. Przepisy art. 67 w rozdziale 7a dotyczą-
cym ulg w spłacie zobowiązań podatkowych regulują
kwestie odroczenia terminu płatności podatku lub
rozłożenia zapłaty podatku na raty w przypadkach
uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub in-
teresem publicznym.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę uprzejmie
poinformować Pana Marszałka, że nie widzę koniecz-
ności podejmowania inicjatywy legislacyjnej dotyczą-
cej zmian systemowych w zakresie odraczania obo-
wiązku uiszczenia opłat za korzystanie ze środowi-
ska. Moim zdaniem istniejące w tym zakresie prawo
daje takie możliwości indywidualnym przedsiębior-
com w uzasadnionych przypadkach.
Jednocześnie chciałbym zwrócić uwagę Pana Mar-
szałka na inny aspekt przedmiotowej sprawy. W związ-
ku z przystąpieniem naszego kraju do Unii Europej-
skiej Polska musi realizować szereg priorytetowych
zadań w zakresie ochrony środowiska, w tym przede
wszystkim inwestycje dotyczące gospodarki wodno-
-ściekowej, ochrony powietrza i gospodarki odpada-
mi. Gwarantem realizacji tych zadań jest skutecznie
funkcjonujący, zintegrowany system finansowania
ochrony środowiska, oparty w głównej mierze na fun-
duszach ekologicznych, które gromadzą środki po-
chodzące z opłat za korzystanie ze środowiska i ad-
ministracyjnych kar pieniężnych. Środki funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej w coraz
większym stopniu przeznaczane są również na współ-
finansowanie projektów realizowanych z udziałem
środków pochodzących z Unii Europejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
966
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie niekorzystnego
dla woj. podkarpackiego podziału zysków NFZ
za 2008 r. (9534)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Antoniego Błądka, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 5 maja 2009 r. w sprawie
„niekorzystnego dla województwa podkarpackiego po-
działu zysków NFZ za 2008 r.”, która została przesła-
na przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 18 maja
2009 r. (znak: SPS-023-9534/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu
i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdro-
wia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171,
poz. 1210). Ostatnia zmiana w tym zakresie została
przyjęta w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych i niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia i weszła w życie na
jesieni 2007 r., natomiast podział środków wynika-
jący z ww. przepisów został zastosowany po raz
pierwszy do planu finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestię, obowiązujące przed jesienią 2007 r.,
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw podkarpackiego, lubelskie-
go, warmińsko-mazurskiego, jak również ze strony
m.in. pana posła, oraz wnioskuje się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że po przeprowadzeniu analiz
funkcjonowania ww. algorytmu w obecnych warun-
kach w zakresie finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej ze środków publicznych należy stwierdzić, iż
aktualny sposób podziału środków nie spełnia sta-
wianych oczekiwań, gdyż powoduje dysproporcje
w możliwościach finansowych poszczególnych od-
działów wojewódzkich funduszu. W Ministerstwie
Zdrowia opracowywany jest obecnie projekt zmian
legislacyjnych w ww. zakresie. Po przygotowaniu pro-
pozycji tych zmian możliwe będzie przedstawienie
szczegółowej informacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie dofinansowania kształcenia
młodocianych pracowników (9535)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Roberta Telusa oraz grupy posłów (SPS-
-023-9535/09) w sprawie dofinansowania kształcenia
młodocianych pracowników, uprzejmie wyjaśniam.
Wprowadzenie do ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2562,
z późn. zm.) art. 70b było wynikiem wykreślenia
z ustaw podatkowych, tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z poźn. zm.) oraz ustawy
z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podat-
ku dochodowym osiąganym przez osoby fizyczne (Dz. U.
Nr 114, poz. 930, z póź. zm.), ulg podatkowych odli-
czanych od podatku, które przysługiwały pracodaw-
com będącym osobami fizycznymi prowadzącymi
działalność gospodarczą, w tym również w formie
spółki prawa cywilnego lub spółki handlowej, za wy-
szkolenie młodocianych pracowników. Ulgi te były
konkretną i wymierną zachętą dla pracodawców do
podejmowania kształcenia młodocianych pracowni-
ków, ponieważ częściowo rekompensowały koszty tego
kształcenia. Przepisy art. 70b ustawy o systemie
oświaty również miały stanowić zachętę do podejmo-
wania kształcenia zawodowego młodocianych pra-
cowników przez pracodawców, jednak w szerszym
zakresie niż przewidywały to wcześniej ustawy po-
datkowe. Stąd też dofinansowaniem wynikającym
z art. 70b ustawy o systemie oświaty objęci zostali
nie tylko pracodawcy, którzy uprawnieni byli do ulg
podatkowych, ale także inni pracodawcy, którzy wy-

kształcili młodocianych pracowników – o ile spełnia-
ją określone we wzmiankowanym przepisie warunki,
tj. zawarli z młodocianym pracownikiem umowę
o pracę w celu przygotowania zawodowego, praco-
dawca lub osoba prowadząca zakład w imieniu pra-
codawcy, albo osoba zatrudniona u pracodawcy, po-
siada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przy-
gotowania zawodowego młodocianych, młodociany
pracownik ukończył naukę zawodu lub przyuczenie
do wykonywania określonej pracy i zdał egzamin
zgodnie z odrębnymi przepisami.
Użycie w przepisie art. 70 ust. 1 oraz w art. 70b
ust. 1 ustawy o systemie oświaty określenia „praco-
dawca” oznacza, że pod tym pojęciem należy rozu-
mieć jednostki organizacyjne, choćby nie posiadały
osobowości prawnej, a także osoby fizyczne, jeżeli za-
trudniają one pracowników (art. 3 K.p.). Ponieważ
art. 70b ust. 1 nie wyłącza jego stosowania wobec
żadnej kategorii pracodawców, należy przyjąć, iż do-
tyczy on wszystkich pracodawców, którzy zawarli
z młodocianymi pracownikami umowy o pracę w celu
przygotowania zawodowego i spełnili pozostałe ww.
warunki. Podkreślić należy także, że przepisy art. 70b
ustawy o systemie oświaty w żaden sposób nie uza-
leżniają przyznania dofinansowania kosztów przygo-
towania zawodowego młodocianego pracownika od
formy, w jakiej pracodawca rozlicza się z urzędem
skarbowym. Jednocześnie zaznaczyć trzeba, że zgod-
nie z art. 70b ustawy o systemie oświaty oceny for-
malnej wniosku o dofinansowanie pracodawcy kosz-
tów przygotowania zawodowego młodocianego pra-
cownika, jak również wyliczenia kwoty dofinansowa-
nia dokonuje organ przyznający to dofinansowanie,
tzn. wójt (burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze
względu na miejsce zamieszkania młodocianego pra-
cownika.
Informuję także uprzejmie, że w chwili obecnej
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie planuje żad-
nych zmian legislacyjnych w zakresie dofinansowa-
nia pracodawcom przygotowania zawodowego mło-
docianych pracowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
967
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
oraz grupy posłów
w sprawie podwójnego opodatkowania
podatkiem dochodowym od osób fizycznych
kwot refundacji wypłaconych
przez spółdzielnie mieszkaniowe
swoim członkom z tytułu poniesionych
przez nich uprzednio wydatków na remont
i modernizację lokalu mieszkalnego
(np. wymianę stolarki okiennej), na podstawie
ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, na przykładzie
Spółdzielni Mieszkaniowej ROW
w Wodzisławiu Śląskim (9537)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 maja 2009 r., nr SPS-
-023-9537/09, interpelacją posła Adama Gawędy,
posła Wiesława Janczyka oraz posła Grzegorza To-
biszowskiego w sprawie podwójnego opodatkowania
podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwot
refundacji wypłaconych przez spółdzielnie mieszka-
niowe swoim członkom z tytułu poniesionych przez
nich uprzednio wydatków na remont i modernizację
lokalu mieszkalnego (np. wymianę stolarki okien-
nej), na podstawie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, na przykładzie Spółdzielni
Mieszkaniowej ROW w Wodzisławiu Śląskim, uprzej-
mie informuję.
W interpretacji ogólnej z dnia 17 marca 2009 r.
nr DD3/033/33/KDJ/09/209 minister finansów uznał,
że otrzymanie od spółdzielni mieszkaniowej zwrotu
wydatków poniesionych na wymianę stolarki okien-
nej nie stanowi dla osób mających spółdzielcze (loka-
torskie i własnościowe) prawa do lokali mieszkalnych
przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20
ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do-
chodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.).
Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) osoby dyspo-
nujące lokatorskimi i własnościowymi prawami do
lokali są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosz-
tów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieru-
chomości w częściach przypadających na ich lokale,
eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowią-
cych mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgod-
nie z postanowieniami statutu (art. 4 ust. 1, ust. 11
oraz ust. 3).
W przypadku zwrotu przez spółdzielnię mieszka-
niową na rzecz wymienionych powyżej osób poniesio-
nych przez nich wydatków związanych z wymianą
okien w nieruchomości stanowiącej zasób spółdzielni
968
mieszkaniowej nie powstaje po stronie tych osób
przysporzenie majątkowe.
W świetle powyższego na spółdzielni nie ciąży
obowiązek, określony w art. 42a powołanej ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, sporzą-
dzania i przekazywania informacji PIT-8C o wyso-
kości przychodu z innych źródeł właściwym urzędom
skarbowym oraz osobom mającym spółdzielcze pra-
wa do lokali mieszkalnych, którym dokonano refun-
dacji za wymianę stolarki okiennej. Zatem osoby te
nie mają obowiązku wykazywania przedmiotowego
dochodu w zeznaniu rocznym i opodatkowania go
wraz z innymi uzyskanymi w roku podatkowym do-
chodami według skali określonej w art. 27 ust. 1 po-
wołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych.
Z kolei w sytuacji otrzymania przez osoby będące
właścicielami lokali od spółdzielni mieszkaniowej
zwrotu poniesionych uprzednio kosztów na wymianę
stolarki okiennej uznać należy za słuszne zaliczenie
tej refundacji do przychodów z innych źródeł.
Przepisy powołanej ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych stanowią, iż osoby będące właścicielami
lokali są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu
kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem
ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości
wspólnych, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomo-
ści stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie
opłat zgodnie z postanowieniami statutu (art. 4 ust. 2
i ust. 4).
Dodatkowo, w odniesieniu do lokali stanowiących
odrębną własność, mają zastosowanie przepisy usta-
wy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U.
z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.). Zgodnie z art. 13
ust. 1 powołanej ustawy o własności lokali każdy
właściciel lokalu ma obowiązek ponoszenia pełnych
kosztów związanych z utrzymaniem jego lokalu (lub
lokali) oraz utrzymania swojego lokalu w należytym
stanie, a w myśl art. 12 ust. 1 tej ustawy każdy wła-
ściciel lokalu jest zobowiązany do ponoszenia części
wydatków i ciężarów związanych z utrzymaniem
nieruchomości wspólnej nieznajdującej pokrycia
w pożytkach i innych przychodach ze wspólnej nie-
ruchomości.
W świetle powyższego, w sytuacji zwrotu przez
spółdzielnię mieszkaniową właścicielom lokali miesz-
kalnych poniesionych wydatków na wymianę okien
w ich lokalach, po stronie tych osób powstaje przy-
sporzenie majątkowe. Spółdzielnia mieszkaniowa
obowiązana jest zatem do wystawiania informacji
PIT-8C, podatnicy zaś – do opodatkowania przedmio-
towego dochodu w zeznaniu składanym za rok, w któ-
rym otrzymali refundację.
Reasumując, okolicznością decydującą o tym, czy
zwrot kosztów wymiany stolarki okiennej stanowi
przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem do-
chodowym, jest tytuł prawny do zajmowanego lokalu,
tj. czy podatnik posiada spółdzielcze (lokatorskie lub
własnościowe) prawo do lokalu mieszkalnego, czy też
prawo własności lokalu mieszkalnego.
Jednocześnie podkreślić należy, iż podatnicy, któ-
rzy uprzednio dokonali odliczenia poniesionych wy-
datków na wymianę okien w ramach ulgi na remont
i modernizację, a następnie otrzymali zwrot ze spół-
dzielni tych wydatków, mają prawo wyboru sposobu
uwzględnienia zwrotu w zeznaniu podatkowym. Roz-
liczenia tej kwoty w zeznaniu podatnik może dokonać
poprzez jej uwzględnienie w przychodach, albo doli-
czenie do podatku kwoty faktycznie odliczonej w la-
tach ubiegłych. Obowiązek rozliczenia przedmioto-
wej kwoty w zeznaniu dotyczy wszystkich podatni-
ków korzystających z przedmiotowej ulgi niezależnie
od tego, czy otrzymany zwrot podlega opodatkowa-
niu, czy też nie.
Na zakończenie uprzejmie informuję, iż nie są pla-
nowane prace legislacyjne mające na celu uregulo-
wanie kwestii obowiązków podatkowych w przypad-
ku dokonywania przez spółdzielnię mieszkaniową
zwrotu wydatków poniesionych na wymianę stolarki
okiennej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka
i Maksa Kraczkowskiego
w sprawie nieuzasadnionego przeprowadzania
egzaminu z prawa karnego
dla aplikantów radcowskich (9538)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację, nr SPS-023-9538/09, posłów na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej Zbigniewa Kozaka i Mak-
sa Kraczkowskiego w sprawie nieuzasadnionego
przeprowadzania egzaminu z prawa karnego dla
aplikantów radcowskich uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Prawo karne materialne i procesowe znajduje się
zarówno w ustawowym zakresie egzaminacyjnym na
aplikację radcowską zawartym w art. 331 ust. 3 usta-
wy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U.
Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.), jak też jest przedmio-
tem szkolenia aplikantów radcowskich w ramach
aplikacji. Konsekwencję tych uregulowań stanowi
sprawdzenie wiedzy aplikantów radcowskich z po-
wyższych zakresów prawa podczas egzaminu rad-
cowskiego. Analogiczne uregulowanie dotyczy egza-
minu adwokackiego.

Liczba godzin poświęconych na szkolenie apli-
kantów z danej dziedziny prawa, w tym prawa kar-
nego, na poszczególnych aplikacjach nie jest uregu-
lowana ustawowo. Wymiar godzin przewidzianych
na naukę prawa karnego w ramach szkolenia apli-
kantów adwokackich i radcowskich ustalają samo-
dzielnie samorządy zawodowe w ramowych progra-
mach szkolenia, w których uwzględniają zagadnie-
nia istotne dla późniejszego wykonywania danego
zawodu i wymiar czasu niezbędny do ich prawidło-
wego omówienia.
Ponadto zagadnienia egzaminacyjne na egzamin
adwokacki i na egzamin radcowski przygotowują róż-
ne zespoły, które uwzględniają specyfikę obu zawo-
dów i sposób kształcenia na każdej z aplikacji. W skład
zespołu układającego pytania na egzamin radcowski
wchodzi, oprócz przedstawicieli Ministra Sprawiedli-
wości, czterech radców prawnych delegowanych przez
Krajowa Radę Radców Prawnych, którzy wiedzą i do-
świadczeniem dają rękojmię właściwego przygotowa-
nia egzaminu (art. 36 ust. 2 ustawy o radcach praw-
nych). Udział osób wykonujących zawód radcy praw-
nego w pracach zespołu przygotowującego zestaw
pytań i zadań na egzamin ma na celu odzwierciedle-
nie specyfiki tego zawodu i uwzględnienie szczegól-
nych potrzeb radców.
Odnośnie do zasad i formy egzaminu radcowskie-
go wskazać należy, że są one równe dla wszystkich
osób, które są uprawnione do przystąpienia do niego,
bez względu na to, czy ukończyły one aplikację rad-
cowską i miały możliwość uczestniczenia w szkoleniu
aplikantów, czy też nie. Egzamin radcowski składa
się z pięciu części. Pierwsza jego część polega na roz-
wiązaniu testu składającego się z zestawu 100 pytań
obejmujących cały ustawowy zakres egzaminacyjny,
w tym prawo karne materialne i procesowe, mate-
rialne i procesowe prawo wykroczeń oraz prawo kar-
ne skarbowe (art. 364 ust. 3 ustawy o radcach praw-
nych). Natomiast drugą część egzaminu radcowskie-
go stanowi zadanie z zakresu prawa karnego polega-
jące na przygotowaniu aktu oskarżenia lub apelacji
albo w przypadku uznania, że brak jest podstaw do
ich wniesienia, na sporządzeniu opinii prawnej
w oparciu o opracowane na potrzeby egzaminu akta
lub przedstawiony stan faktyczny (art. 364 ust. 5
ustawy o radcach prawnych). Sposób przeprowadze-
nia drugiej części egzaminu radcowskiego został sfor-
mułowany na tyle szeroko, a jednocześnie precyzyj-
nie, że pozwala na sprawdzenie przygotowania praw-
niczego kandydata na radcę prawnego do sporządza-
nia najistotniejszych z punktu widzenia prawa kar-
nego pism procesowych.
Podkreślić należy, że rady okręgowych izb radców
prawnych, przeprowadzając egzamin radcowski w 2009 r.,
również sprawdzają przygotowanie osoby przystępu-
jącej do egzaminu z prawa karnego, postępowania
karnego, prawa wykroczeń i prawa karnego skarbo-
wego (art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 20 lutego 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy
o radcach prawnych oraz ustawy Prawo o notariacie),
969
przy czym zasady zdawania egzaminu ustala Krajo-
wa Rada Radców Prawnych w drodze uchwały.
Liczne uprawnienia radcy prawnego do świadcze-
nia pomocy prawnej, w tym zastępstwa procesowego,
zostały przewidziane w następujących aktach praw-
nych należących do szeroko rozumianego bloku pra-
wa karnego objętego zakresem egzaminacyjnym:
ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowa-
nia karnego (Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555 oraz
z 2009 r. Nr 20, poz. 104), ustawie z dnia 10 września
1999 r. Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r.
Nr 111, poz. 765 – t.j. i z 2009 r. Nr 3, poz. 11), ustawie
z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania
w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r. Nr 133,
poz. 848 – t.j.) oraz ustawie z dnia 28 października
2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych
za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz. U. z 2002 r.
Nr 197, poz. 1661).
Choć zgodnie z art. 82 ustawy Kodeks postępowa-
nia karnego obrońcą może być jedynie osoba upraw-
niona do obrony według przepisów ustawy Prawo
o adwokaturze, to radca prawny – przeciwnie do tego,
co podnoszą panowie posłowie w treści interpelacji
– również ma możliwość reprezentowania stron w po-
stępowaniu karnym i wnoszenia w ich imieniu pism
oraz środków odwoławczych, które powinien umieć pra-
widłowo zredagować. Przede wszystkim radca praw-
ny może być pełnomocnikiem strony będącej insty-
tucją państwową, samorządową lub społeczną (art. 88
§ 2 K.p.k.). Ponadto radca prawny ma jeszcze dalsze
uprawnienia, gdyż zgodnie z art. 88 § 3 K.p.k. w za-
kresie roszczeń majątkowych może on być również
pełnomocnikiem osoby prawnej innej niż instytucja
państwowa, samorządowa lub społeczna, jednostki
organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, a tak-
że osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodar-
czą. W związku z powyższym radca prawny może
sporządzić publiczny akt oskarżenia dla subsydiar-
nego oskarżyciela posiłkowego, jeśli pokrzywdzony
jest instytucją państwową, samorządową lub społecz-
ną (art. 55 § 2 K.p.k.), apelację, w tym również ape-
lację od wyroku sądu okręgowego (art. 446 § 1 K.p.k.),
oraz kasację i zażalenia od odmowy jej przyjęcia (art. 526
§ 1 K.p.k. i 530 § 3 zd. II K.p.k.). Ponadto K.p.k. re-
guluje kwestie istotne z punktu widzenia wykonywa-
nia obowiązków przez radcę prawnego będącego peł-
nomocnikiem w postępowaniu karnym lub postępo-
waniu karnym skarbowym, do których należą: spo-
sób udzielania pełnomocnictwa, zakres uprawnień
i obowiązków pełnomocnika, konsekwencje narusze-
nia przez pełnomocnika jego obowiązków proceso-
wych oraz sposób i zakres zwolnienia dla potrzeb
procesu karnego z obowiązku zachowania tajemnicy
w odniesieniu do tego, o czym radca prawny dowie-
dział się, udzielając porady prawnej.
Ustawa Kodeks karny skarbowy stanowi, że peł-
nomocnikiem pociągniętego do odpowiedzialności
posiłkowej i interwenienta, bez względu na status
prawny tego podmiotu (osoba fizyczna, osoba praw-
na, inna jednostka organizacyjna), może być zawsze
970
albo adwokat, albo radca prawny (art. 123 § 1 K.k.s.).
Radca prawny może wnieść, w imieniu podmiotu po-
ciągniętego do odpowiedzialności posiłkowej, apela-
cję z powodu nałożenia odpowiedzialności posiłko-
wej, a z powodu skazania oskarżonego – gdy skazanie
jest podstawą tej odpowiedzialności (art. 166 K.k.s.).
Wskazać ponadto należy, że podobnie jak K.k.s.
ustawa Kodeks postępowania w sprawach o wykro-
czenia znosi ograniczenia zawarte w ustawie Kodeks
postępowania karnego odnośnie do reprezentacji
stron procesowych przez radcę prawnego w stosunku
do uprawnień adwokata. W myśl art. 24 § 1 ustawy
Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia
obrońcą w sprawach o wykroczenia może być adwo-
kat albo radca prawny, do których stosuje się odpo-
wiednio przepisy art. 83–86 K.p.k.
Zgodnie z art. 28 ustawy o odpowiedzialności
podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod
groźbą kary wniosek pokrzywdzonego, który stano-
wi odpowiednik aktu oskarżenia, powinien być spo-
rządzony i podpisany przez osobę uprawnioną do
obrony według przepisów o ustroju adwokatury lub
osobę uprawnioną do świadczenia pomocy prawnej
według przepisów o radcach prawnych. Ponadto
w myśl przepisu art. 39 ustawy o odpowiedzialności
podmiotów zbiorowych od wyroku sądu pierwszej
instancji wnioskodawcy i podmiotowi zbiorowemu
przysługuje apelacja, którą w imieniu stron może
wnieść radca prawny.
Ponadto wiele postępowań karnych, w szczegól-
ności dotyczących przestępstw przeciwko obrotowi
gospodarczemu oraz obrotowi pieniędzmi i papierami
wartościowymi, inicjowanych jest właśnie przez rad-
ców prawnych będących pełnomocnikami pokrzyw-
dzonych instytucji państwowych, samorządowych
i społecznych.
Wyżej przytoczone uprawnienia radcy prawnego
potwierdzają konieczność wymagania od aplikantów
radcowskich nie tylko znajomości prawa karnego, ale
i umiejętności przygotowywania pism procesowych
specyficznych dla postępowania karnego, a w szcze-
gólności środków odwoławczych.
Nie można zatem podzielić argumentacji panów
posłów jakoby część druga egzaminu radcowskiego
polegająca na rozwiązaniu zadania z zakresu prawa
karnego w obecnie obowiązującej formie była krzyw-
dząca dla aplikantów radcowskich i stawiała ich
w gorszej sytuacji wobec aplikantów adwokackich.
Przeprowadzenie egzaminu radcowskiego z za-
kresu prawa karnego jest niezbędne dla prawidłowej
oceny kandydata pod kątem jego przygotowania do
samodzielnego i należytego wykonywania zawodu
radcy prawnego. Ponadto wyżej przywołane okolicz-
ności wskazują, że obecnie obowiązująca forma prze-
prowadzania tego egzaminu w odniesieniu do spraw-
dzenia wiedzy z zakresu prawa karnego i umiejętno-
ści jej praktycznego zastosowania jest w pełni zasad-
na. Tak określona forma egzaminu radcowskiego
pozwala na wszechstronne i obiektywne sprawdzenie
przygotowania prawniczego osoby przystępującej do
egzaminu i nie wymaga zmian.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie zastępowania
przez firmy handlujące tzw. dopalaczami
zdelegalizowanych składników
nowymi niebezpiecznymi środkami
o charakterze odurzającym (9539)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 maja 2009 r. (znaki: SPS-023-9539/09),
uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpelację
pana posła Zbigniewa Kozaka w sprawie zastępowa-
nia przez firmy handlujące tzw. dopalaczami zdele-
galizowanych składników nowymi niebezpiecznymi
środkami o charakterze odurzającym. Poniższa od-
powiedź została udzielona z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia od dnia 3 kwietnia 2008 r. podjęło prace le-
gislacyjne dotyczące projektu ustawy o zmianie usta-
wy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narko-
manii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.). Projekt
został opracowany w celu wprowadzenia pod kontro-
lę prawną substancji o nazwie benzylopiperazyna
(1-benzylopiperazyna, BZP).
Jednocześnie w czasie ww. prac legislacyjnych od
lipca 2008 r. została uruchomiona w Polsce witryna
internetowa www.dopalacze.com oraz zaczęły po-
wstawać sklepy oferujące środki psychoaktywne za-
wierające m.in. BZP. Zgodnie z raportem Europej-
skiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Nar-
komanii (EMCDDA) z 2008 r. w Unii Europejskiej
gwałtownie rośnie liczba sklepów internetowych ofe-
rujących psychoaktywne środki alternatywne. We-
dług badań EMCDDA (styczeń 2008 r.) ponad połowa
sklepów (52%) miała siedzibę w Wielkiej Brytanii,
37% w Holandii, 6% w Niemczech, 4% w Austrii, 1%
w innych krajach UE, m.in. w Polsce. Sytuacja ta
skłoniła Ministerstwo Zdrowia do podjęcia działań
prowadzących do objęcia kontrolą ustawową (poprzez
wpisanie do załączników ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii) możliwie dużej licz-

by, poza benzylopiperazyną substancji i roślin ofero-
wanych w sklepach typu dopalacze.com. lub będą-
cych składnikami produktów oferowanych w tych
sklepach. W wyniku zakończonych prac legislacyj-
nych w dniu 20 marca 2009 r. została uchwalona
ustawa o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narko-
manii (Dz. U. Nr 63, poz. 520), która weszła życie
w dniu 8 maja 2009 r. Przedmiotowa nowelizacja po-
zwoliła objąć kontrolą zarówno benzylopiperazynę
(BZP), jak i 17 innych substancji i roślin psychoak-
tywnych.
Ministerstwo Zdrowia nie widzi możliwości oceny
skuteczności działania przepisów, które weszły w ży-
cie dnia 8 maja 2009 r. ze względu na zbyt krótki
okres ich obowiązywania, jednakże z wstępnej ana-
lizy aktualnej oferty sklepów internetowych sprze-
dających tzw. dopalacze wynika, iż substancje i ro-
śliny o relatywnie dużej sile działania psychoaktyw-
nego zostały zastąpione przez substancje, które są
psychoaktywnie obojętne lub ich działanie psychoak-
tywne jest nieznaczne. Np. środek o spektakularnej
nazwie Move wskazującej na działanie stymulacyjne
(cena 39,90 zł) w swoim składzie zawiera obojętne
psychoaktywnie olejki z geranium i nasion maku.
Sklepy oferują również środki, których głównym
składnikiem jest theobromina występująca w czeko-
ladzie, co nie powoduje przeciwwskazań do spożywa-
nia czekolady. W opinii Ministerstwa Zdrowia ko-
nieczność wycofania przez sklepy wielu substancji
i roślin, które od setek lat były tradycyjnie wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, była jak najbardziej słuszna i w ocenie
na dzień dzisiejszy bardzo skuteczna. Wyraźnie wi-
dać, że wykorzystywane w poprzedniej ofercie skle-
pów substancje, takie jak: BZP, JWH-018, rośliny
Salvia divinorum, Mitragyna speciosa, Argyreia ne-
rvosa, o których informowało Europejskie Centrum
Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCD-
DA), nie znajdują łatwo zamienników, które satysfak-
cjonowałyby klientów sklepów z tzw. dopalaczami.
Przeglądając fora internetowe użytkowników dopa-
laczy, coraz częściej można natrafić na krytyczne oce-
ny produktów oferowanych przez te sklepy, jak choć-
by post z dnia 12 maja 2009 r.: „Próbowałem druids
fantasy – zjadłem sześć tabletek zgodnie z instrukcją,
są mocno przesadzone, ogólnie nie warto”. Tak więc
podjęte działania związane z ograniczeniem możli-
wości stosowanie wielu substancji i roślin, jak rów-
nież prowadzona przez podległe Ministerstwu Zdro-
wia Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii
kampania informacyjna m.in. na stronie interneto-
wej www.dopalaczeinfo.pl pn. „Dopalacze mogą Cię
wypalić” jest właściwym kierunkiem działania w celu
ograniczania możliwych szkód zdrowotnych powodo-
wanych przez tzw. dopalacze.
Jednocześnie Ministerstwo Zdrowia, mając na
uwadze potencjalną potrzebę szybkiego objęcia kon-
trolą niebezpiecznej substancji czy rośliny psychoak-
tywnej, prowadzi działania, w tym konsultacje z Rzą-
dowym Centrum Legislacji i Ministerstwem Spra-
971
wiedliwości w celu wypracowania projektu takiej
regulacji ustawowej, która umożliwiłaby przeniesie-
nie wykazu środków odurzających i substancji psy-
chotropowych z ustawy do rozporządzenia. Takie
rozwiązanie dałoby możliwość szybkiej reakcji na po-
jawienie się nowych, wcześniej nieznanych substancji
o działaniu psychoaktywnym, co byłoby skutecznym
działaniem wobec możliwości zmian w ofercie skle-
pów oferujących dopalacze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Gałażewskiego
w sprawie prowadzenia działalności politycznej
na terenie placówek oświatowych (9540)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Andrzeja Gałażewskiego (SPS-
-023-9540/09) z 8 maja 2009 r., dotyczącą prowadzenia
działalności politycznej na terenie placówek oświato-
wych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
W myśl przepisów ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) szkoły i placówki prowadzą działalność
dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą. Działal-
ność polityczna nie jest działalnością statutową szkół
i placówek.
Zgodnie z art. 56 ust. 1 ww. ustawy w szkołach
i placówkach mogą działać, z wyjątkiem partii i orga-
nizacji politycznych, stowarzyszenia i inne organiza-
cje, a w szczególności organizacje harcerskie, których
celem statutowym jest działalność wychowawcza albo
rozszerzenie i wzbogacenie działalności dydaktycznej,
wychowawczej i opiekuńczej szkół i placówek.
Obecność posła na terenie szkoły nie jest tożsama
z „działaniem na terenie szkoły partii i organizacji
politycznych”. Udział posła w zajęciach szkolnych
edukacji obywatelskiej lub innych – o ile nie ma cha-
rakteru agitacji politycznej – nie jest prowadzeniem
na terenie szkoły działalności partii i organizacji po-
litycznych, a tylko taka działalność została wyklu-
czona przepisami ustawy. Szkoła ma możliwość an-
gażowania różnych uczestników życia publicznego
– radnych, posłów, senatorów – w edukację obywatel-
ską młodzieży. Spotkania tych osób z młodzieżą,
udział w lekcjach edukacji obywatelskiej bądź uczest-
nictwo w innych zajęciach mogą służyć kształtowa-
972
niu świadomości obywatelskiej, przekazywaniu wie-
dzy i doświadczeń dotyczących parlamentaryzmu,
roli i zadań władzy ustawodawczej, funkcjonowania
samorządu.
Jednakże decyzję w tej kwestii podejmuje każdo-
razowo dyrektor szkoły lub placówki. Dyrektor spra-
wuje opiekę nad dziećmi i młodzieżą uczącą się
w szkole i jest w szczególności odpowiedzialny za dy-
daktyczny i wychowawczy poziom szkoły (art. 7 ust. 1
i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Kar-
ta Nauczyciela – Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej
i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie likwidacji Komendy
Śląskiego Oddziału Straży Granicznej
w Raciborzu i zlokalizowania komendy
przyszłego śląskiego oddziału SG w Kłodzku
(9541)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9541/09),
przekazującego interpelację posłów na Sejm RP pani
Bożeny Kotkowskiej i pana Grzegorza Pisalskiego
w sprawie likwidacji Komendy Śląskiego Oddziału
Straży Granicznej w Raciborzu i zlokalizowania ko-
mendy przyszłego Śląskiego Oddziału Straży Gra-
nicznej w Kłodzku, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie pragnę podziękować pani poseł oraz
panu posłowi za zainteresowanie przedmiotową, nie-
wątpliwie jakże trudną problematyką, jaką jest re-
strukturyzacja Straży Granicznej. Szerokie zainte-
resowanie pracami nad zmianą funkcjonowania
struktur Straży Granicznej, zarówno przez parla-
mentarzystów, jak i przez środowiska lokalne, świad-
czy o aprobacie dotychczasowych działań funkcjona-
riuszy tej formacji.
Wynikiem trwających od wielu miesięcy w resor-
cie spraw wewnętrznych i administracji prac nad
zmianą koncepcji funkcjonowania struktur Straży
Granicznej wewnątrz kraju jest dokument zatwier-
dzony przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji w lutym br. pn. „Założenia wieloletniej kon-
cepcji funkcjonowania Straży Granicznej (2009–
–2015)”. Powyższy dokument stanowi kontynuację
procesu przekształceń Straży Granicznej rozpoczę-
tego w związku z przygotowaniem tej formacji do
członkostwa Polski w Unii Europejskiej i przystąpie-
niem do pełnej realizacji układu z Schengen.
Przyjęto, że „Założenia (...)” będą dokumentem
strategicznym, podlegającym korektom i uszczegóło-
wieniom na etapie przygotowania wieloletniej kon-
cepcji funkcjonowania Straży Granicznej oraz – już
na etapie implementacji – bieżącej ewaluacji i uzasad-
nionym modyfikacjom.
Przed zatwierdzeniem dokument ten poddany
został wnikliwej analizie, przeprowadzonej w opar-
ciu o uzgodnienia z przedstawicielami związków
zawodowych funkcjonariuszy i pracowników cywil-
nych SG, komórek organizacyjnych KG SG, jedno-
stek organizacyjnych SG, ośrodków szkolenia SG
– łącznie z 37 adresatami. W celu wypracowania jak
najbardziej spójnych rozwiązań w toku przeprowa-
dzanych konsultacji rozważano różne aspekty reor-
ganizacji, w tym m.in. propozycje utworzenia, znie-
sienia, przekształcenia czy przesunięcia oddziałów
i placówek Straży Granicznej. Aktualna wersja do-
kumentu uwzględnia wszystkie dotychczasowe usta-
lenia i rekomendacje.
Mieć trzeba na uwadze fakt, iż dostosowanie
struktur Straży Granicznej do nowych zadań oraz
zamknięcie procesu przekształcania tej formacji
w nowoczesną służbę graniczno-imigracyjną o cha-
rakterze policyjnym jest nieuniknione. Zmiany mają
służyć możliwości zintensyfikowania działań wyni-
kających z kompetencji Straży Granicznej w nastę-
pujących obszarach: poszerzanie obszaru zaintereso-
wań Straży Granicznej, przeciwdziałanie i zwalcza-
nie nielegalnej migracji (z uprawnieniami do działa-
nia na całym terytorium Polski), sprawowanie wobec
cudzoziemców czynności kontrolnych w zakresie le-
galności pobytu, wykonywanie pracy oraz prowadze-
nie działalności gospodarczej, rozpoznawanie, zapo-
bieganie i zwalczanie wybranych form przestępczości
uwzględniającej udział cudzoziemców lub mającej
charakter transgraniczny.
Wszystkie strategiczne kierunki przekształceń
zaproponowane w „Założeniach (...)” mają na celu
m.in.: utrzymanie dotychczasowej skuteczności tej
formacji w wykonywaniu ustawowych zadań (w tym
kontroli ruchu granicznego i ochrony granicy pań-
stwowej), przekształcenie Straży Granicznej na tery-
torium kraju w wiodącą służbę imigracyjną, dalsze
dostosowanie i rozmieszczenie infrastruktury Straży
Granicznej do zadań wykonywanych po przystąpie-
niu Polski do strefy Schengen, w zależności od ziden-
tyfikowanych zagrożeń. Działania związane z prze-
kształceniem struktury Straży Granicznej prowa-
dzone są z uwzględnieniem czynnika ludzkiego (jed-
nego z najważniejszych elementów zarządzania for-
macją), tj. elementu istotnego dla efektywnego pro-
wadzenia polityki poprawy podniesienia poziomu

jakości funkcjonowania oraz zrównoważonego roz-
woju Straży Granicznej.
W świetle przyjętych „Założeń (...)” infrastruktu-
ra Straży Granicznej na terytorium kraju powinna:
— umożliwić „odsunięcie” formacji w głąb tery-
torium RP poprzez ograniczenie do niezbędnego mi-
nimum liczby jednostek umiejscowionych w bezpo-
średnim sąsiedztwie granicy wewnętrznej UE i stre-
fy Schengen,
— umożliwić realizację działań ukierunkowanych
na zwalczanie i przeciwdziałanie nielegalnej migracji
cudzoziemców,
— być ukierunkowana na:
a) duże aglomeracje miejskie lub ich bezpośrednie
sąsiedztwo,
b) kluczowe węzły komunikacyjne (lotnicze, dro-
gowe i kolejowe),
c) ośrodki dla osób ubiegających się o nadanie sta-
tusu uchodźcy,
— uwzględnić:
a) możliwość szybkiego i skutecznego wykonywa-
nia decyzji administracyjnych wobec cudzoziemców,
b) możliwość wykorzystania istniejących elemen-
tów infrastruktury Straży Granicznej na terytorium
RP (np. placówek Straży Granicznej z lotniczymi
przejściami granicznymi),
c) konieczność utrzymania niewielkiej liczby jed-
nostek organizacyjnych na odcinku granicy wewnętrz-
nej, umożliwiającej wykonywanie zadań wynikają-
cych z porozumień międzynarodowych, w tym współ-
pracę ze służbami państw sąsiednich oraz admini-
strację granicy państwowej.
Zaplanowanie docelowego modelu Straży Gra-
nicznej w perspektywie wieloletniej umożliwi zacho-
wanie strategicznej ciągłości działań wykonywanych
w latach 2007–2013 oraz powiązanie ich z zadaniami
planowanymi do realizacji w okresie 2013–2015.
Zgodnie z przyjętymi w „Założeniach (...)” kierun-
kami wieloletniej restrukturyzacji Straży Granicznej
na bazie Sudeckiego, Śląskiego i części Łużyckiego
Oddziału Straży Granicznej utworzony zostanie Ślą-
ski Oddział Straży Granicznej z siedzibą w Kłodzku.
Dotychczas nie podjęta została jednakże formalna
decyzja odnośnie do lokalizacji siedziby przyszłej ko-
mendy Śląskiego Oddziału Straży Granicznej. Zgod-
nie z przyjętym w „Założeniach (...)” harmonogra-
mem realizacji przekształceń infrastruktury Straży
Granicznej decyzja o utworzeniu nowego Śląskiego
Oddziału Straży Granicznej podjęta zostanie w 2010 r.
i do tego czasu prowadzone będą dalsze analizy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 25 maja 2009 r.
973
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Joanny Senyszyn
i Witolda Klepacza
w sprawie braku reakcji organów państwa
w związku z prowadzeniem na terenie
gminy Łężyce składowiska odpadów
komunalnych przez Eko Dolina sp. z o.o. (9542)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 18 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9542/09, dotyczące interpelacji poseł Joan-
ny Senyszyn i posła Witolda Klepacza z dnia 7 maja
209 r. w sprawie braku reakcji organów państwa
w związku z prowadzeniem w miejscowości Łężyce
składowiska odpadów komunalnych przez Eko Doli-
na sp. z o.o., uprzejmie informuję, że główny inspek-
tor ochrony środowiska podjął niezwłocznie działa-
nia w celu wyjaśnienia zagadnień podnoszonych
w interpelacji.
O dokonanych ustaleniach poinformuję Pana
Marszałka odrębnym pismem w możliwie bliskim
terminie.
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie uwag pokontrolnych NIK
w zakresie przygotowań Polski do organizacji
finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 (9543)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 maja br. nr SPS-023-9543/09 dotyczą-
ce interpelacji posłów na Sejm RP Tomasza Garbow-
skiego, Artura Ostrowskiego, Tadeusza Tomaszew-
skiego i Bogusława Wontora w sprawie opublikowa-
nej przez NIK „Informacji o wynikach kontroli przy-
gotowania Polski do organizacji Finałowego Turnie-
ju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro
2012” poniżej przesyłam stosowne wyjaśnienia.
Projekty budowy autostrad i dróg ekspresowych,
modernizacji linii kolejowych i dworców mają ustalo-
ne harmonogramy przygotowania i realizacji inwe-
stycji. Lista projektów drogowych i kolejowych zwią-
zanych z przygotowaniami do organizacji turnieju
974
finałowego Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012 została poddana weryfikacji jeszcze w trakcie
trwania kontroli NIK, z uwzględnieniem faktycznego
znaczenia określonych ciągów dla Euro 2012. Aktu-
alna lista projektów związanych z przygotowaniami
do organizacji turnieju znajduje się na stronie inter-
netowej spółki PL 2012 – Masterplan, który w poro-
zumieniu m.in. z Ministerstwem Infrastruktury zo-
stał częściowo zweryfikowany podczas ostatniej
kwartalnej aktualizacji. Projekty te są traktowane
priorytetowo i na bieżąco monitorowane w zakresie
postępów realizacji w stosunku do założonego har-
monogramu. W chwili obecnej nie występują zagro-
żenia, które mogłyby spowodować opóźnienia skut-
kujące nieoddaniem inwestycji do użytkowania przed
rozpoczęciem turnieju.
Ponadto, w wyniku kontroli, NIK pozytywnie oce-
niła działania ministerstwa w zakresie tworzenia
warunków dla rozwoju infrastruktury komunikacyj-
nej oraz sprawnej obsługi transportowej w związku
z przygotowaniami Polski do Euro 2012. W szczegól-
ności pozytywnie oceniono podjęcie i zaawansowanie
prac legislacyjnych niezbędnych do usprawnienia
przygotowania i realizacji inwestycji transportowych
oraz podjęcie i koordynację działań dotyczących fi-
nansowania i nadzorowania przedsięwzięć zgodnie
z zakresem zobowiązań Polski wobec UEFA, a tak-
że prawidłowe określenie planowanych terminów
i kosztów realizacji przedsięwzięć inwestycji infra-
strukturalnych. W wystąpieniu pokontrolnym zna-
lazły się jedynie uwagi dotyczące sposobu powołania
w ministerstwie Zespołu do spraw Mistrzostw Euro-
py w Piłce Nożnej Euro 2012, minister infrastruktu-
ry zgłosił zastrzeżenie do wystąpienia NIK w tym
zakresie, przedstawiając dodatkowe wyjaśnienia. Ar-
gumentacja Ministerstwa Infrastruktury została
przyjęta przez Kolegium NIK, a zastrzeżenia uznane
za zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie uwag pokontrolnych NIK
w zakresie przygotowań Polski do organizacji
finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 (9543)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Tomasza Garbowskie-
go oraz grupy posłów przekazaną pismem z dnia 18 maja
2009 r. (sygn. SPS-023-9543-09) w sprawie uwag po-
kontrolnych NIK w zakresie przygotowań Polski do
organizacji finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012, uprzejmie
informuję, co następuje.
Najwyższa Izba Kontroli pozytywnie oceniła re-
alizację zadań związanych z przygotowaniami Pol-
ski do organizacji UEFA EURO 2012™ przez skon-
trolowane przez NIK jednostki, w tym m.in. Mini-
sterstwo Sportu i Turystyki, PL.2012 sp. z o.o. oraz
NCS sp. z o.o.
Poniżej przedstawiam działania, jakie zostały
podjęte w Ministerstwie Sportu i Turystyki w celu
realizacji zaleceń Najwyższej Izby Kontroli przedsta-
wionych w dokumencie pn. „Informacja o wynikach
kontroli przygotowania Polski do organizacji Finało-
wego Turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012”.
W celu realizacji zalecenia dotyczącego „przygo-
towania przy współpracy właściwych ministrów
i prezydentów miast gospodarzy Euro 2012 oraz mar-
szałka województwa śląskiego zaktualizowanego wy-
kazu przedsięwzięć Euro 2012” w dniu 26 stycznia
br. Ministerstwo Sportu i Turystyki zwróciło się do
poszczególnych ministerstw z prośbą o przedstawie-
nie propozycji przedsięwzięć, które powinny zostać
wpisane do wykazu przedsięwzięć Euro 2012. Nade-
słane propozycje zostały przesłane do PL.2012 sp.
z o.o., która ma stworzyć zaktualizowaną listę przed-
sięwzięć Euro 2012. Obecnie trwają prace nad zwe-
ryfikowanym wykazem przedsięwzięć Euro 2012,
który zostanie przekazany do uzgodnień międzyre-
sortowych.
Realizując zlecenie ustanowienia przez Radę Mi-
nistrów całościowego programu przygotowań do
UEFA EURO 2012™, obejmującego wszystkie obsza-
ry przygotowań wynikające z oferty Polski i Ukrainy
oraz umowy organizacyjnej w sprawie Euro 2012
oraz koszty i źródła ich pokrycia, w Ministerstwie
Sportu i Turystyki oraz spółce PL.2012 sp. z o.o. pod-
jęto prace nad stworzeniem przedmiotowego progra-
mu. Pragnę jednak zaznaczyć, że ze względu na mno-
gość obszarów (stadiony, infrastruktura, transport,
lotniska, hotele i zakwaterowanie, własność intelek-
tualna, komunikacja i promocja, bezpieczeństwo, opie-
ka medyczna, telekomunikacja i informatyka) oraz
źródeł finansowania poszczególnych przedsięwzięć
(budżet Skarbu Państwa, budżety jednostek samo-
rządu terytorialnego, fundusze unijne oraz środki
prywatne) uzyskanie danych potrzebnych do sporzą-
dzenia przedmiotowego programu może napotkać na
poważne trudności. W chwili obecnej trwają inten-
sywne prace zespołu roboczego nad opracowaniem
narzędzia analitycznego, które będzie użyte do stwo-
rzenia przedmiotowego programu.
Odnośnie zalecenia dokonania „analizy i oceny
obowiązujących przepisów prawnych pod kątem nie-
zbędnych zmian lub uzupełnień w związku z przygo-
towaniami do organizacji Euro 2012” pragnę zauwa-
żyć, że wskazanie niezbędnych zmian w systemie

prawnym jest w chwili obecnej niemożliwe, ponieważ
UEFA nie określiła jeszcze warunków dotyczących
większości obszarów związanych z organizacją i prze-
biegiem UEFA EURO 2012™ oraz nie została jeszcze
doprecyzowana przez UEFA treść poszczególnych
gwarancji udzielonych przez rząd RP. Pragnę jednak
zauważyć, że na przełomie kwietnia i maja br. zosta-
ła zapoczątkowana ścisła współpraca pomiędzy po-
szczególnymi resortami odpowiedzialnymi za reali-
zacje gwarancji, PL.2012 sp. z o.o. a UEFA. Obecnie
przedstawiciele UEFA dookreślają swoje warunki za-
warte w gwarancjach, co umożliwi stwierdzenie, czy
konieczne będzie wydawanie nowych aktów praw-
nych lub czy do realizacji gwarancji wystarczą prze-
pisy już obowiązujące.
Realizując zalecenie „egzekwowania od spółki
PL.2012 postanowień umowy o powierzeniu przed-
sięwzięć Euro 2012, w tym harmonogramu realizacji
powierzonych zadań, umowy oraz egzekwowania ra-
portów, opracowanych zgodnie z systemem raporto-
wania i sprawozdawczości”, informuję, iż w dniu
28 stycznia 2009 r. minister sportu i turystyki zaak-
ceptował przedstawiony przez spółkę PL.2012 sp.
z o.o. (zwaną dalej: „spółką”) „Długoterminowy har-
monogram działań spółki PL.2012 (Mapa Drogowa)
– na okres 2008–2012” oraz „Masterplan – harmo-
nogram inwestycji infrastrukturalnych, związanych
z organizacją UEFA EURO 2012™”. Ministerstwo
Sportu i Turystyki przekazało do spółki PL.2012
sp. z o.o. projekt aneksu do umowy z dnia 20 lutego
2008 r. o powierzeniu spółce przedsięwzięć Euro
2012. Przedstawione propozycje zmian dotyczą kwe-
stii wynagrodzenia, budżetu, sprawozdawczości oraz
zasad odpowiedzialności. W tym miejscu pragnę pod-
kreślić, że spółka już realizuje zobowiązania wyni-
kające z projektu zmiany umowy.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie uwag pokontrolnych NIK
w zakresie przygotowań Polski do organizacji
finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 (9543)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9543/09),
975
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Tomasza Garbowskiego oraz grupy posłów w sprawie
uwag pokontrolnych NIK w zakresie przygotowań
Polski do organizacji finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej Euro 2012, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Z informacji o wynikach kontroli przygotowania
Polski do organizacji finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 (nr 6/2009/
P/08/175/KNO) wynika, że Najwyższa Izba Kontroli
pozytywnie ocenia realizację zadań związanych z przy-
gotowaniami Polski do organizacji Euro 2012 pomi-
mo stwierdzenia kilku nieprawidłowości.
W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji w styczniu 2008 r. utworzony został Zespół do
spraw koordynacji działań służb podległych mini-
sterstwu w związku z organizacją Mistrzostw Euro-
py w Piłce Nożnej Euro 2012. W ramach tego zespo-
łu powołano 4 grupy robocze do spraw: wykorzysta-
nia środków pomocowych, naukowo-badawczych,
systemu łączności, prawno-legislacyjnych.
Kontrola NIK wykazała, że do czasu jej zakończe-
nia nie opracowano planu pracy zespołu i harmono-
gramu prac z uwzględnieniem poszczególnych przed-
sięwzięć oraz terminów ich realizacji. Minister spraw
wewnętrznych i administracji w dniu 13 stycznia
2009 r. poinformował NIK, że do końca stycznia bie-
żącego roku rzeczony dokument zostanie opracowa-
ny. W dniu 30 stycznia 2009 r. został przyjęty har-
monogram prac Zespołu do spraw koordynacji dzia-
łań służb podległych ministrowi spraw wewnętrz-
nych i administracji w związku z organizacją Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 z uwzględ-
nieniem poszczególnych przedsięwzięć i terminów
realizacji, który będzie podlegać walidacji w kolej-
nych latach poprzedzających mistrzostwa.
Należy również podkreślić, że przyjęty harmo-
nogram (…) kończy etap prac analitycznych i przy-
gotowania strategii oraz planów ministerstwa na
poszczególne lata, a także zawiera szczegółowe ze-
stawienie danych dotyczących bezpieczeństwa tur-
nieju finałowego wraz z harmonogramem działań,
co jest pełną realizacją wniosków pokontrolnych
NIK. Nadmieniam również, że zarządzanie bezpie-
czeństwem Euro 2012 odbywa się na podstawie już
istniejących aktów prawnych i umów międzynaro-
dowych, w tym:
— zarządzenia w sprawie powołania Zespołu do
spraw koordynacji działań służb podległych mini-
strowi spraw wewnętrznych i administracji w związ-
ku z organizacją Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012 z dnia 16 stycznia 2008 r.,
— deklaracji współpracy w sprawie bezpieczeń-
stwa turnieju finałowego Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej UEFA Euro 2012 ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji RP i ministra spraw wewnętrz-
nych Ukrainy z 22 stycznia 2008 r.,
— umowy między rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o współpracy
przy organizacji finałowego turnieju Mistrzostw Eu-
976
ropy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 z dnia 28 mar-
ca 2008 r.,
— polsko-ukraińskiej koncepcji współpracy w za-
kresie zapewnienia bezpieczeństwa podczas Euro
2012 z dnia 27 maja 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w marcu
bieżącego roku została przekazana drogą roboczą
do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji przez spółkę PL.2012 tzw. staging agreement
– umowa dotycząca przeprowadzenia finałowego
turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
Euro 2012, zawarta między Unią Europejskich
Związków Piłkarskich a Polskim Związkiem Piłki
Nożnej i Ukraińską Federacją Piłki Nożnej. Rzeczo-
ny dokument nie został wcześniej przekazany do
resortu spraw wewnętrznych i administracji, mimo
że z jego treści jednoznacznie wynika, że strona pol-
ska zobowiązana jest do stworzenia zintegrowanej
koncepcji bezpieczeństwa Euro 2012 do końca
czerwca bieżącego roku.
W związku z powyższym wszystkie zainteresowa-
ne podmioty są zaangażowane w prace przy tworze-
niu koncepcji, w tym spółki PL.2012, Euro 2012 Pol-
ska (powołana przez PZPN) oraz podmioty z nimi
współpracujące. Obecnie w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji, spółce PL.2012 i Pol-
skim Związku Piłki Nożnej trwają intensywne pra-
ce nad przygotowaniem przedmiotowego dokumentu,
jak również kontynuuje się bieżące konsultacje
z UEFA, która przekazuje szczegółowe wymogi wo-
bec koncepcji.
Ponadto należy zauważyć, że w ramach przygoto-
wań do zapewnienia bezpieczeństwa turnieju finało-
wego Euro 2012 podjęto inicjatywę zmian prawa re-
gulującego bezpieczeństwo imprez masowych, w tym
meczów piłki nożnej. Przygotowana przez resort
spraw wewnętrznych i administracji nowa ustawa
o bezpieczeństwie imprez masowych z dnia 20 marca
2009 r. wejdzie w życie w dniu 1 sierpnia br. Rozwią-
zania zawarte w ustawie wpisują się w proces przy-
gotowań Polski do Euro 2012. Można tu wskazać
między innymi: identyfikację widowni meczów piłki
nożnej, wprowadzenie elektronicznego systemu iden-
tyfikacji osób na stadionach lig zawodowych piłki
nożnej czy też wprowadzenie zakazu klubowego oraz
zaostrzenie kar dla osób naruszających porządek pu-
bliczny podczas imprez masowych.
Na poziomie krajowym we wrześniu 2008 r. po-
wołano w nowej formule Radę Bezpieczeństwa Im-
prez Sportowych. Rada działa przy ministrze spraw
wewnętrznych i administracji jako organ opiniodaw-
czo-doradczy prezesa Rady Ministrów. W skład Rady
wchodzą przedstawiciele administracji rządowej wy-
konującej zadania związane z bezpieczeństwem im-
prez masowych oraz przedstawiciele środowisk pił-
karskich. Wicepremier i minister spraw wewnętrz-
nych i administracji Grzegorz Schetyna mianował
podsekretarza stanu w MSWiA Adama Rapackiego
na przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa Imprez
Sportowych, która jest odpowiedzialna między inny-
mi za monitoring, analizę i ocenę działania służb
i instytucji odpowiedzialnych za bezpieczeństwo ma-
sowych imprez sportowych. Ponadto rada zajmuje się
inicjowaniem i opiniowaniem aktów prawnych doty-
czących bezpieczeństwa imprez sportowych oraz ko-
ordynowaniem przedsięwzięć mających na celu zapo-
bieganie aktom przemocy.
W dniach 14–15 maja 2009 r. w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji w ramach pol-
skiej prezydencji w Forum Salzburg odbyło się spo-
tkanie przedstawicieli służb porządku publicznego
odpowiedzialnych za bezpieczeństwo imprez maso-
wych z krajów Europy Środkowej: Austrii, Polski,
Czech, Słowacji, Rumunii, Bułgarii, Węgier i Chor-
wacji. Reprezentanci poszczególnych państw Forum
Salzburg przedstawili ewolucję prawodawstwa kra-
jowego w obszarze bezpieczeństwa imprez masowych.
Celem spotkania było propagowanie polskiej inicja-
tywy dotyczącej intensyfikacji współpracy w zakresie
uznawalności zakazów stadionowych.
Problematyka bezpieczeństwa imprez masowych
znajduje się w obszarze zainteresowania państw Unii
Europejskiej, jednak dotychczasowe prawodawstwo
wspólnotowe reguluje tę kwestię jedynie poprzez za-
lecenia i rekomendacje. Podczas spotkania przyjęto
rekomendację przedstawicieli Forum Salzburg w spra-
wie wzajemnego uznawania zakazu wstępu na im-
prezy sportowe wobec kibiców, którzy mogliby stano-
wić zagrożenie dla porządku publicznego, która jest
propozycją dla ministrów spraw wewnętrznych Fo-
rum Salzburg do podpisania listu intencyjnego o ra-
tyfikowaniu umowy międzyrządowej dotyczącej wza-
jemnego uznawania zakazu wstępu na imprezy spor-
towe wobec pseudokibiców.
Reasumując, w odpowiedzi na pytanie pana posła
Tomasza Garbowskiego dotyczące realizacji wytycz-
nych Najwyższej Izby Kontroli pragnę podkreślić, iż
zostały one już wykonane. Pragnę również wyrazić
satysfakcję, iż Najwyższa Izba Kontroli pozytywnie
oceniła realizację zadań związanych z przygotowa-
niami Polski do organizacji mistrzostw Europy
w piłce nożnej w 2012 r., jak również wyrazić przeko-
nanie, że inicjatywy podejmowane przez resort spraw
wewnętrznych i administracji przyczynią się do sku-
tecznego zapewnienia bezpieczeństwa Euro 2012.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby protestów
pracowników cywilnych wojska (9544)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie groźby protestów pracowników cywilnych wojska
(SPS-023-9544/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Kierownictwo resortu obrony narodowej, mając
na względzie troskę o poziom wynagrodzeń pra-
cowników cywilnych wojska, podejmuje w tym za-
kresie działania, które, w miarę możliwości finan-
sowych, zmierzają do zaspokojenia wyrażanych
potrzeb i oczekiwań.
W dniu 11 kwietnia 2008 r. zostało zawarte poro-
zumienie z Niezależnym Samorządnym Związkiem
Zawodowym Pracowników Wojska, Sekcją Krajową
Pracowników Cywilnych Ministerstwa Obrony Na-
rodowej NSZZ „Solidarność” i Związkiem Zawodo-
wym Pracowników Przemysłu Poligraficznego w spra-
wie zasad kształtowania wzrostu wynagrodzeń pra-
cowników cywilnych wojska. Na jego mocy w 2008 r.
z budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej wydzie-
lona została kwota na podwyżkę wynagrodzeń pra-
cowników o 300 zł brutto, tj. sumę kwoty 176 zł uję-
tej w decyzji budżetowej na rok 2008 nr 72/MON
ministra obrony narodowej z dnia 14 lutego 2008 r.
(Dz. Urz. MON Nr 2, poz. 14, ze zm.) oraz kwoty 124 zł
dodatkowo wydzielonej z budżetu Ministerstwa Obro-
ny Narodowej. Ponadto w 2008 r. wydzielono dodat-
kowo kwotę 70 mln zł z przeznaczeniem na jednora-
zowe premie (nagrody) uznaniowe. Wypłata tej kwo-
ty nastąpiła w trzech transzach – w sierpniu, listo-
padzie i grudniu 2008 r.
W bieżącym roku resort obrony narodowej był zo-
bowiązany do przeprowadzenia podwyżki na pozio-
mie 3,9% dla pracowników tzw. niemnożnikowych
oraz 2% dla pracowników tzw. mnożnikowych. Pod-
wyżki dla pracowników cywilnych wojska z tego ty-
tułu zostały wypłacone do dnia 23 kwietnia br.
Ogólnoświatowy kryzys gospodarczy był przyczy-
ną spadku dochodów budżetu państwa i w związku
z tym konieczności weryfikacji wydatków z budżetu
Ministerstwa Obrony Narodowej. W sprawie dokona-
nia podwyżki wynagrodzeń pracowników cywilnych
wojska w 2009 r. prowadzone były negocjacje ze związ-
kami zawodowymi. W ich ramach w dniu 13 maja br.
minister obrony narodowej odbył spotkanie z przed-
stawicielami organizacji związkowych działających
w resorcie obrony narodowej. Kolejne spotkania od-
były się w dniach 15, 20 i 22 maja br. pod moim prze-
wodnictwem. Efektem tych negocjacji było podpisa-
nie w dniu 26 maja br. „Porozumienia w sprawie za-
977
sad podziału środków przeznaczonych na podwyżkę
wynagrodzeń pracowników w 2009 r.”.
W treści powyższego porozumienia zawarte zo-
stały następujące postanowienia:
1) środki finansowe na podwyżkę wynagrodzeń
zostaną wydzielone dla każdego pracodawcy, którego
wynagrodzenia finansowane są z działu 752: Obrona
narodowa i działu 851: Ochrona zdrowia ustawy bu-
dżetowej na 2009 r. w wysokości stanowiącej iloczyn
kwoty 153 zł miesięcznie (w odniesieniu do członków
korpusu służby cywilnej – 173 zł) oraz liczby pracow-
ników faktycznie zatrudnionych u danego pracodaw-
cy według stanu na dzień 31 stycznia br.;
2) podwyżka zostanie zrealizowana do dnia 30 czerw-
ca br. z wyrównaniem od dnia 1 stycznia br.;
3) w ramach kwoty, o której mowa w punkcie
pierwszym, każdemu pracownikowi zostanie pod-
wyższona stawka wynagrodzenia zasadniczego lub
kwota premii regulaminowej w wysokości 100 zł mie-
sięcznie, a w przypadku korpusu służby cywilnej po-
siadany przez członka korpusu poziom mnożnika
zostanie zwiększony o wartość 0,06;
4) w ramach kwot ustalonych w punkcie pierw-
szym nie uwzględnia się skutków wynikających
z podwyższenia kwoty najniższego wynagrodzenia,
o którym mowa w art. 4 pkt 8 Ponadzakładowego
Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Wojsko-
wych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej,
a także wzrostu – z tytułu dokonywanej podwyżki
wynagrodzeń – pozostałych należności pracowników,
tj. nagród jubileuszowych, odpraw emerytalno-ren-
towych i ekwiwalentów za niewykorzystany urlop
wypoczynkowy; skutki te zostaną zabezpieczone po
ustaleniu ich wysokości przez pracodawcę i zgłosze-
niu potrzeb w tym zakresie do dysponenta środków
budżetowych, na zaopatrzeniu którego pozostaje pra-
codawca;
5) przy uwzględnieniu skutków, o których mowa
w punkcie czwartym, kwota podwyżki wyniesie oko-
ło 180 zł;
6) dokonana wcześniej podwyżka wynagrodzeń,
w wysokości 3,9% dla pracowników tzw. niemnożni-
kowych i 2% dla pracowników tzw. mnożnikowych,
zostanie rozliczona w ramach wyżej przedstawionej
podwyżki.
Ponadto ustalono również, że poza powyższymi
kwotami zostaną wydzielone środki na wypłatę jed-
norazowych nagród (premii) w wysokości stanowią-
cej iloczyn wynikający z liczby pracowników faktycz-
nie zatrudnionych według stanu na dzień 30 czerwca
br. i kwoty nie niższej niż przyjęta przy uruchomie-
niu celowego funduszu nagród średnia wysokość na-
grody planowana do wypłaty dla żołnierza zawodo-
wego. Wypłata nagród nastąpi przed dniem 15 sierp-
nia br., a zasady podziału powyższych środków zo-
staną uzgodnione ze związkami zawodowymi.
Ministerstwo Obrony Narodowej ma świadomość
dysproporcji płacowych między uposażeniami żołnie-
rzy zawodowych a wynagrodzeniami pracowników
cywilnych wojska. Jednak ze względu na sytuację
978
budżetu resortu obrony narodowej zmniejszenie
tych dysproporcji będzie musiało być procesem dłu-
gofalowym.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie działań mających na celu stworzenie
nowych regulacji prawnych normujących
stosunki pomiędzy Rzecząpospolitą Polską
a Wschodnim Kościołem Staroobrzędowym
nieposiadającym hierarchii duchownej (9545)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9545/
09), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka w sprawie działań ma-
jących na celu stworzenie nowych regulacji prawnych
normujących stosunki pomiędzy Rzecząpospolitą
Polską a Wschodnim Kościołem Staroobrzędowym
nieposiadającym hierarchii duchownej, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Wschodni Kościół Staroobrzędowy nieposiadający
hierarchii duchownej wydzielił się w połowie XVII
wieku z Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.
Stosunek państwa do wskazanego powyżej Ko-
ścioła reguluje rozporządzenie prezydenta Rzeczypo-
spolitej z dnia 22 marca 1928 r. o stosunku państwa
do Wschodniego Kościoła Staroobrzędowego, nie po-
siadającego hierarchji duchownej (Dz. U. Nr 38,
poz. 363, z późn. zm.). Według danych Głównego
Urzędu Statystycznego w 2005 r. do ww. Kościoła
należało około 450 wiernych, funkcjonowała jedna
parafia, natomiast posługę duszpasterską pełnił je-
den nastawnik (duchowny).
Zgodnie z art. 25 ust. 5 Konstytucji RP, stosunki
między Rzecząpospolitą Polską a innymi, niż Kościół
Katolicki w Rzeczypospolitej Polskiej, kościołami
oraz związkami wyznaniowymi określają ustawy
uchwalone na podstawie umów zawartych przez Radę
Ministrów z ich właściwymi przedstawicielami.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż dotychczas
nie były prowadzone prace nad projektem umowy
Rady Ministrów ze Wschodnim Kościołem Staro-
obrzędowym.
Wyżej wymieniony art. 25 ust. 5 Konstytucji RP
nie został dotychczas zastosowany w praktyce także
w odniesieniu do innych kościołów i związków wy-
znaniowych. Przyczyna tego stanu rzeczy leży m.in.
w trudnościach związanych z interpretacją ww. prze-
pisu. Konstytucja RP ani żaden inny akt prawny nie
precyzują niezbędnych do zastosowania art. 25 ust. 5
Konstytucji RP kwestii trybu postępowania legisla-
cyjnego oraz zakresu treści umowy, o której mowa
w tym przepisie.
Wspomniane trudności interpretacyjne były oma-
wiane m.in. podczas posiedzenia Komisji Mniejszości
Narodowych i Etnicznych (Sejmu V kadencji) w dniu
5 lipca 2007 r. Dyskusja dotyczyła również podejmo-
wanych przez Wschodni Kościół Staroobrzędowy
prób uregulowania stosunków z państwem w formie
ustawy.
Przedmiotowe kwestie omawiane były także pod-
czas spotkania w dniu 5 lutego 2009 r. strony rządo-
wej, którą reprezentowali przedstawiciele MSWiA,
ze stroną kościelną, którą to stronę reprezentowali
pan Wacław Nowiczenko przewodniczący Naczelnej
Rady Staroobrzędowców w Polsce oraz panowie Mie-
czysław Kapłanow i Zenon Sokołow.
W toku spotkania strona rządowa zadeklarowała
wolę podjęcia prac zmierzających do przygotowania
ustawy regulującej stosunek państwa do Kościoła,
natomiast strona kościelna zobowiązała się do przy-
gotowania projektu ustawy wraz z listą osób umoco-
wanych do prowadzenia rozmów w przedmiocie
uzgodnienia wspólnego projektu ustawy. Pomimo
jednakże wspomnianej powyżej deklaracji i podjętych
ustaleń, dotychczas strona kościelna nie podjęła dzia-
łań w przedmiotowym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji opraco-
wało projekt trybu przygotowywania i zawierania
umów, o których mowa w art. 25 ust. 5 Konstytucji
RP, który to projekt stanowi obecnie przedmiot ana-
liz Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Z uwagi na
fakt, że większość przepisów ww. rozporządzenia pre-
zydenta Rzeczypospolitej o stosunku państwa do
Wschodniego Kościoła Staroobrzędowego, nie posia-
dającego hierarchji duchownej, nie ma obecnie zasto-
sowania w związku z zasadniczą zmianą realiów spo-
łeczno-politycznych i prawnych, podjęcie prac nad
uregulowaniem stosunków między Rzecząpospolitą
Polską a Wschodnim Kościołem Staroobrzędowym
wydaje się być zasadne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie stanu prac Rady Ministrów
nad projektem ustawy o uregulowaniu
problemu własności cerkwi w płd.-wsch. Polsce
(9546)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9546/
09), skierowanego do prezesa Rady Ministrów pana
Donalda Tuska, przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Jarosława Matwiejuka w sprawie sta-
nu prac Rady Ministrów nad projektem ustawy o ure-
gulowaniu problemu własności cerkwi w południowo-
-wschodniej Polsce, przesłaną do MSWiA pismem
z dnia 20 maja 2009 r. (sygn. DSPA-4810-2448/09)
przez pana Sławomira Nowaka, sekretarza stanu,
szefa Gabinetu Politycznego Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, iż ustawa o uregu-
lowaniu stanu prawnego niektórych nieruchomości
pozostających we władaniu Polskiego Autokefalicz-
nego Kościoła Prawosławnego ma na celu uregulo-
wanie stanu prawnego niektórych nieruchomości
w południowo-wschodniej Polsce zabudowanych cer-
kwiami pozostającymi w faktycznym władaniu Pol-
skiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.
Pragnę jednocześnie zapewnić pana posła, iż prace
nad przedmiotowym projektem ustawy przebiegały
sprawnie i zgodnie z procedurą przewidzianą w uchwa-
le nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r.
Regulamin pracy Rady Ministrów (M.P. Nr 13, poz. 221,
z późn. zm.).
Poszczególne etapy prac nad ww. projektem usta-
wy przedstawiały się następująco:
— od dnia 20 lutego 2009 r. do dnia 2 kwietnia
2009 r. – uzgodnienia międzyresortowe i przepraco-
wywanie projektu ustawy w związku ze zgłoszonymi
uwagami;
— 17 kwietnia 2009 r. – konferencja uzgodnie-
niowa;
— 14 maja 2009 r. – przyjęcie projektu ustawy
przez Stały Komitet Rady Ministrów;
— 25 maja 2009 r. – rozpatrzenie projektu ustawy
przez Komisję Prawniczą;
— 26 maja 2009 r. – skierowanie projektu ustawy
do rozpatrzenia przez Radę Ministrów;
— 3 czerwca 2009 r. – przyjęcie projektu ustawy
przez Radę Ministrów w trybie obiegowym.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
979
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie likwidacji wojskowych komend
uzupełnień (9547)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie likwi-
dacji wojskowych komend uzupełnień (SPS-023-
-9547/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Obecnie funkcjonują w Polsce 123 wojskowe ko-
mendy uzupełnień. Proces profesjonalizacji Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej spowodował zmniej-
szenie ich zadań w zakresie pokojowego uzupełniania
stanów osobowych jednostek wojskowych. W związ-
ku z tym powstała konieczność ograniczenia liczby
wojskowych komend uzupełnień – według wstępnych
szacunków o 30%. Będzie wiązało się to ze zmniej-
szeniem kosztów funkcjonowania organów terenowej
administracji wojskowej.
Na obecnym etapie prac analitycznych nie jest
możliwe jednoznaczne wskazanie wojskowych ko-
mend uzupełnień przewidzianych do rozformowania,
a tym samym trudne byłoby oszacowanie uzyska-
nych w ten sposób oszczędności. Trwające prace mają
na celu wskazanie tych komend, które będą najlepiej
przygotowane do wykonywania zadań w warunkach
w pełni profesjonalnej armii, a także zapewnią sku-
teczną realizację zadań przejętych od zlikwidowa-
nych komend.
Odpowiadając na pytanie pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczące terminu rozpoczęcia procesu
likwidacji wojskowych komend uzupełnień, uprzej-
mie informuję, że – zgodnie z zarządzeniem nr Pf-5/
MON ministra obrony narodowej z dnia 16 kwietnia
2009 r. w sprawie zmian w „Programie rozwoju Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007–
–2012” –dokonanie reformy terenowych organów ad-
ministracji wojskowej przewiduje się w latach 2010–
–2012. Rozpoczęcie tego procesu, zgodnie z projek-
tem „Planu zamierzeń organizacyjnych i dyslokacyj-
nych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na 2010 r.
oraz głównych kierunków zmian organizacyjnych na
2010 r.”, nastąpi w 2010 r.
Kryteria brane pod uwagę podczas prac analitycz-
no-koncepcyjnych nad reformą terenowej admini-
stracji wojskowej, wymienione w odpowiedzi na wcze-
śniej sformułowane zapytanie pana posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie zaniechania likwidacji Woj-
skowej Komendy Uzupełnień w Bielsku Podlaskim
(SPS-024-3952/09), nie uległy zmianie od czasu jej
udzielenia. Wśród nich można wymienić wielkość ad-
ministrowanego obszaru, jego potencjał ludnościowy,
liczbę posiadanych zasobów rezerw osobowych, ukła-
dy komunikacyjne umożliwiające dogodny dojazd
980
obywateli do urzędu, a także względy ekonomiczne
i społeczne.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wójcika
w sprawie wysokości opłat sądowych
za wniesienie pozwu o uchylenie uchwały
walnego zgromadzenia akcjonariuszy (9550)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, nr SPS-023-9550/07, przy którym została za-
łączona interpelacja posła Marka Wójcika w sprawie
wysokości opłat sądowych od pozwu o uchylenie
uchwały walnego zgromadzenia akcjonariuszy, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U.
Nr 167, poz. 1398, z późn. zm.) od pozwu o uchylenie
uchwały, stwierdzenie nieważności uchwały albo
ustalenie istnienia lub nieistnienia uchwały wspólni-
ków lub uchwały walnego zgromadzenia spółki po-
biera się opłatę stałą w wysokości 2000 zł.
Wskazana opłata sądowa jest niezależna od war-
tości przedmiotu sporu, a także od tego, czy zaskar-
żona uchwała dotyczy praw majątkowych, czy też
niemajątkowych.
Wskazać trzeba, że wprowadzenie w powyższej
ustawie, w szerokim zakresie, opłat stałych, które
w sprawach o prawa majątkowe powinny być – per
saldo – niższe od opłat stosunkowych, realizuje jed-
no z podstawowych założeń ustawy o kosztach są-
dowych w sprawach cywilnych, a mianowicie obni-
żenie ponoszonych przez strony kosztów postępowa-
nia cywilnego.
Uchwały walnego zgromadzenia akcjonariuszy
dotyczą niejednokrotnie praw majątkowych o ogrom-
nych wartościach i związane są często z niezwykle
skomplikowanymi stanami faktycznymi.
Nadto należy wskazać, że koszty sądowe (a w tym
opłaty sądowe) spełniają liczne funkcje, nie tylko fi-
skalne, ale m.in. społeczne.
Przyjęta w tym przypadku przez ustawodawcę
wysokość opłaty stałej w kwocie 2000 zł powinna sta-
nowić barierę przed pochopnym i nieuzasadnionym
wytaczaniem sporów sądowych, które mogą być do-
tkliwe dla bieżącej działalności spółki.
Wprawdzie taką barierę stanowi również surowa
sankcja pieniężna, która może być zasądzona od po-
woda w przypadku wniesienia oczywiście bezzasad-
nego powództwa o uchylenie uchwały walnego zgro-
madzenia, przewidziana w art. 423 § 2 Kodeksu spół-
ek handlowych, jednakże ocena w zakresie zastoso-
wania tego przepisu należy do dyskrecjonalnej wła-
dzy sędziego rozpoznającego konkretną sprawę, przy
czym sąd jest związany wnioskiem spółki i nie może
działać z urzędu.
Odnosząc się do kwestii zbyt wysokich opłat są-
dowych w sytuacji zaskarżenia jednym pozwem kilku
uchwał, warto podkreślić znaczenie art. 12 ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w spra-
wach cywilnych, zgodnie z którym opłata stała nie
może być wyższa niż 5000 zł.
W opinii Ministerstwa Sprawiedliwości w przy-
padku zaskarżenia w jednym pozwie więcej niż
dwóch uchwał należna opłata sądowa zgodnie z po-
wołanym przepisem wyniesie 5000 zł (por. „Koszty
postępowań sądowych” pod red. J. Ignaczewskiego,
Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2008, s. 24).
Jednakże w powyższej kwestii odmienne jest do-
tychczasowe stanowisko Sądu Najwyższego, który
w postanowieniu z dnia 3 sierpnia 2006 r. (IV CZ
64/06) wskazał, że pozew dotyczący kilku uchwał or-
ganu spółki podlega opłacie stałej stanowiącej wielo-
krotność kwoty 2000 zł, w zależności od tego, ilu
uchwał dotyczy. Z uzasadnienia tego orzeczenia wy-
nika przy tym, że Sąd Najwyższy nie analizował po-
wołanego wyżej art. 12 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych, ale odwołał się do orzecznic-
twa ugruntowanego pod rządami ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych z 1967 r. oraz roz-
porządzenia ministra sprawiedliwości z 17 grudnia
1996 r. w sprawie określenia wysokości wpisów
w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 154, poz. 753,
z późn. zm.), które jednak, co należy podkreślić, nie
zawierały rozwiązania analogicznego do art. 12 no-
wej ustawy.
Pewne wątpliwości interpretacyjne może nasuwać
obecna redakcja cytowanego art. 12, gdyż nie wska-
zuje wprost, że górna granica 5000 zł dotyczy sumy
opłat stałych. W związku z tym uzasadnione będzie
rozważenie stosownej nowelizacji tego przepisu pole-
gającej na wprowadzeniu zdania drugiego w art. 12
obecnej ustawy o kosztach sądowych w sprawach cy-
wilnych w następującym brzmieniu: „Opłata stała
nie może być niższa niż 30 zł, a suma opłat stałych
wyższa niż 5000 zł”. Ewentualnie rozważenia wyma-
gałaby nowelizacja art. 29 ustawy polegająca na
wprowadzeniu rozwiązania, które umożliwiałoby po-
bieranie jednej opłaty stałej w kwocie 2000 zł od za-
skarżonych jednocześnie w jednym pozwie wszyst-
kich uchwał wspólników lub uchwał walnego zgro-
madzenia.

Ministerstwo Sprawiedliwości negatywnie odnosi
się natomiast do propozycji różnicowania wysokości
należnych opłat sądowych w zależności od statusu
drobnego akcjonariusza. Na ogólnych bowiem zasa-
dach powód może skorzystać z instytucji zwolnienia
od kosztów sądowych z uwagi na swoją sytuację ma-
jątkową (art. 102 i nast. powołanej wyżej ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).
Niezależnie od powyższego wypada zaznaczyć, że
stawki opłat sądowych za poszczególne rodzaje spraw
stanowią punkt odniesienia w zakresie planowanych
i realizowanych dochodów sądownictwa.
Wpływy z tych opłat, uiszczanych na rzecz Skar-
bu Państwa, stanowią zasadnicze źródło dochodów
budżetowych w części 15: Sądy powszechne.
Mając zatem na uwadze wskazane w niniejszej
odpowiedzi okoliczności, obniżenie wysokości przed-
miotowej opłaty sądowej nie byłoby uzasadnione.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie realizacji procesu prywatyzacji
grupy Lubelski Węgiel Bogdanka (9551)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Magda-
leny Gąsior-Marek, przekazaną przy piśmie z dnia
18 maja 2009 r. (SPS-023-9551/09), dotyczącą reali-
zacji procesu prywatyzacji spółki Lubelski Węgiel
Bogdanka SA, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
„Plan prywatyzacji na lata 2008–2011” zakłada
podwyższenie kapitału zakładowego spółki Lubelski
Węgiel Bogdanka SA w trybie oferty publicznej na
GPW w okresie 2008/2009. Ten tryb określony został
również w przyjętej przez Radę Ministrów w dniu
31 lipca 2007 r. „Strategii dla górnictwa węgla ka-
miennego w Polsce w latach 2007–2015” (zwanej da-
lej „Strategią”).
W dniu 15 lutego 2008 r. Kolegium Ministerstwa
Skarbu Państwa zatwierdziło kierunkowe plany za-
rządu LWB SA dotyczące publicznej emisji akcji.
W dniu 29 kwietnia 2008 r. Nadzwyczajne Walne
Zgromadzenie powzięło uchwałę kierunkową, upo-
ważniającą zarząd spółki do podjęcia działań mają-
cych na celu przygotowanie procesu pierwszej oferty
publicznej akcji wyemitowanych w ramach podwyż-
szenia kapitału zakładowego spółki oraz dopuszcze-
nia i wprowadzenia akcji do obrotu na GPW.
981
W związku z powyższym spółka rozpoczęła przy-
gotowania do oferty publicznej oraz notowania akcji
spółki na Giełdzie Papierów Wartościowych. Przed-
miotem oferty publicznej będą akcje nowej emisji
(podwyższenie kapitału zakładowego spółki). Uzy-
skane w ten sposób środki będą stanowiły jedno
z głównych źródeł finansowania inwestycji wynika-
jących z opracowanej przez zarząd spółki „Strategii
rozwoju Lubelskiego Węgla Bogdanka SA na lata
2007–2015”, zakładającej dwukrotne zwiększenie
wydobycia węgla kamiennego w roku 2014, w oparciu
m.in. o pole Stefanów.
Na doradców w procesie IPO wyłoniono Dom In-
westycyjny BRE Banku SA oraz White & Case
W. Dankiłowicz, W. Jurcewicz i Wspólnicy Kancela-
ria Prawna spółka komandytowa, natomiast audyto-
rem mającym przeprowadzić audyt sprawozdań fi-
nansowych spółki na potrzeby IPO została firma
PricewaterhouseCoopers sp. z o.o.
W dniu 14 listopada 2008 r. odbyło się nadzwy-
czajne walne zgromadzenie spółki, na którym podję-
to uchwały w sprawie sporządzenia sprawozdań fi-
nansowych spółki zgodnie z międzynarodowymi
standardami rachunkowości (MSR) oraz międzyna-
rodowymi standardami sprawozdawczości finanso-
wej (MSSF), w sprawie podwyższenia kapitału zakła-
dowego LWB w drodze publicznej oferty akcji spółki
z wyłączeniem prawa poboru dotychczasowych ak-
cjonariuszy oraz w sprawie ubiegania się o dopusz-
czenie akcji spółki oraz praw do akcji spółki do obro-
tu na rynku regulowanym oraz ich dematerializacji.
Upoważniono także zarząd do nabycia praw do akcji
oraz akcji spółki w ramach opcji stabilizacyjnej.
Zgodnie z powoływanymi uchwałami podwyższenie
nastąpi poprzez emisję nie więcej niż 11 000 000 ak-
cji zwykłych na okaziciela o wartości nominalnej 5 zł
każda. Ostateczna wielkość emisji powinna być uza-
leżniona m.in. od potrzeb inwestycyjnych spółki oraz
koniunktury na GPW.
W dniu 28 listopada 2008 r. złożony został pro-
spekt emisyjny w Komisji Nadzoru Finansowego,
a 24 lutego 2009 r. zarząd wniósł o zawieszenie po-
stępowania administracyjnego przed Komisją Nad-
zoru Finansowego w przedmiocie zatwierdzenia pro-
spektu emisyjnego do czasu aktualizacji prospektu
emisyjnego, o skonsolidowane sprawozdanie finanso-
we grupy kapitałowej spółki za rok 2008, sporządzo-
ne zgodnie z MSSF/MSR, oraz o raport i opinię bie-
głego rewidenta. W dniu 15 maja 1009 r. Komisja
Nadzoru Finansowego zatwierdziła zaktualizowany
prospekt emisyjny spółki.
W dniu 28 maja br. rada nadzorcza spółki usta-
liła przedział ceny emisyjnej akcji serii C LWB (któ-
ry został opublikowany w dniu 29 maja) – przedział
ten został ustalony na poziomie 42–48 zł za jedną
akcję.
Obecnie obowiązujący harmonogram przeprowa-
dzenia oferty publicznej spółki zakłada:
— 1–5 czerwca 2009 r. – zapisy w transzy inwe-
storów indywidualnych/zapisy w transzy pracowni-
982
czej (nie więcej niż 330 tys. akcji); inwestorzy indy-
widualni oraz pracownicy zapisują się po cenie 48 zł
(górna granica przedziału cenowego); biura makler-
skie przyjmujące zapisy na akcje LWB to: DI BRE
Banku SA, CDM Pekao SA oraz DM Pekao, DM PKO
BP SA, DM BZ WBK,
— 4–5 czerwca 2009 r. (do godz. 14) – budowa
księgi popytu (book building),
— 5 czerwca 2009 r. – nastąpi ustalenie ostatecz-
nej ceny emisyjnej oraz wielkości poszczególnych
transz (liczby akcji oferowanych w poszczególnych
transzach),
— 8–10 czerwca 2009 r. – zapisy w transzy inwe-
storów instytucjonalnych,
— przydział akcji planowany jest na dzień 19 czerw-
ca 2009 r.,
— pierwsze notowanie akcji LWB na GPW plano-
wane jest pod koniec czerwca 2009 r.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Pierzchały
w sprawie wprowadzenia kodyfikacji
polskiej infrastruktury kolejowej na potrzeby
transportu kombinowanego (9553)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację poseł Elżbiety Pierzchały w sprawie kodo-
wania linii kolejowych dla potrzeb przewozu jednostek
ładunkowych, uprzejmie informuję, co następuje.
Prace nad kodowaniem linii kolejowych dla po-
trzeb przewozu ładunków z przekroczoną skrajnią
ładunkową i transportu kombinowanego rozpoczęto
w latach 90. Następnie kontynuowano je w latach
1995–1996, a głównym celem było opracowanie wy-
boru algorytmów tras przejazdu dla przesyłek z prze-
kroczoną skrajnią.
Wnioski z przebiegu tych prac za najważniejszy
problem ich kontynuowania uznały problem baz da-
nych parametrów skrajni poszczególnych elementów
infrastruktury kolejowej. Podczas prac stwierdzono,
że uzyskane wyniki charakteryzują się zbyt małą
dokładnością i precyzją. Wobec tego w 1996 r. rozpo-
częto prace nad wdrożeniem pojazdu pomiarowego
UPS 80 i stworzeniem odpowiedniego systemu po-
miarowego. W 2005 r. zakończono prace nad wspo-
mnianym pojazdem i po serii badań i prób pojazd
poddano koniecznym analizom w celu uzyskania,
wymaganego przepisami prawnymi, świadectwa
Urzędu Transportu Kolejowego dopuszczenia do eks-
ploatacji.
W 2008 r. pojazd został wprowadzony do eksplo-
atacji i prac pomiarowych. Projekt systemów pomia-
rowych zamontowanych na pojeździe realizowany był
jako praca badawcza, a konstrukcję traktowano jako
prototyp wymagający wprowadzenia zmian znaczą-
cych dla poprawy jego sprawności i dokładności po-
miarów. Doświadczenia wykazały konieczność roz-
budowy i uzupełnienia systemów pomiarowych po-
jazdu o urządzenia ciągłego skanowania laserowego
przy pomocy jedno- lub wielogłowicowych skanerów.
Rozwiązanie to pozwoli zwiększyć efektywność eks-
ploatacji pojazdu przy zachowaniu wysokich wyma-
gań w zakresie poziomu dokładności i możliwości
przesyłania danych pomiarowych do eksperckiego
systemu kodowania linii kolejowych.
W odniesieniu do opisanego przez panią poseł try-
bu uzgadniania przewozu przesyłek nadzwyczajnych
informuję, że służbom odpowiedzialnym za wykony-
wanie uzgodnień przewozu przesyłek nadzwyczaj-
nych znane są parametry skrajni elementów infra-
struktury liniowej, mającej podstawowe znaczenie
dla wydawania decyzji o przejęciu do przewozu prze-
syłek nadzwyczajnych i ustalania warunków ich re-
alizacji. Uzgodnienia przewozów przesyłek nadzwy-
czajnych dokonywane są na podstawie aktualizowa-
nych na bieżąco baz danych o parametrach skrajni
budowlanej linii kolejowej, zgromadzonych w zakła-
dach linii kolejowych. Jeśli chodzi o sposób postępo-
wania przy udzielaniu zgody na przewóz przesyłek
nadzwyczajnych, m.in. terminy rozpatrywania wnio-
sków, akceptacja zgody wynikają z postanowień „In-
strukcji o przewozie przesyłek nadzwyczajnych Ir-10
(R-57)” i obowiązujących dokumentów międzynaro-
dowych. Przewóz jednostek ładunkowych stosowa-
nych w transporcie intermodalnym, tj. kontenerów
typu „High-Cube”, odbywa się na warunkach ogól-
nych (nie ma wymogu powoływania komisji na sta-
cjach nadania lub stacjach granicznych). Również
uruchomienie przewozu tych ładunków nie wymaga
zarządzenia o przewozie adresem „cztery”. Na ich
przewóz w rozkładzie jazdy 2008/2009 w każdej
z ośmiu ekspozytur zarządzania ruchem kolejowym
zostały wydane zbiorcze adresy „cztery” regulujące
przewóz tych ładunków na obszarze każdej z tych
ekspozytur. Powyższe postępowanie zostało wprowa-
dzone zarządzeniem nr 7/2009 Zarządu PKP Polskie
Linie Kolejowe SA z dnia 4 maja 2009 r. (zmiana
nr 1 do „Instrukcji o przewozie przesyłek nadzwy-
czajnych Ir-10 (R-57)”), a od rozkładu jazdy 2009/
2010 planuje się wpisanie warunków kontenerów
„High-Cube” do wewnętrznych rozkładów jazdy. Bez
względu na to, czy tryb prowadzenia uzgodnień przy-
jęcia do przewozu przesyłek nadzwyczajnych (rozu-
mianych zgodnie z definicją zawartą w „Instrukcji
Ir-10 (R-57)” i karcie UIC 502-1) prowadzony jest na
podstawie obowiązujących zasad, czy w oparciu o ko-
dowanie przesyłek, podstawowym warunkiem dla
zachowania bezpieczeństwa ich przewozu jest waż-

ność i niezmienność warunków w trakcie obowiązy-
wania wydanej zgody na przewóz.
Należy zaznaczyć, iż trwające od wielu lat inten-
sywne prace modernizacyjne linii kolejowych na naj-
ważniejszych ciągach komunikacyjnych wschód – za-
chód i północ – południe powodują konieczność zmian
tras przewozu, stosowania objazdów, ruchu jednoto-
rowego itp., a w konsekwencji – prowadzenia opera-
tywnego trybu uzgodnień.
Wymienione w interpelacji pani poseł aspekty ko-
dowania linii kolejowych dla transportu intermodal-
nego są omówieniem karty UIC nr 596-6 „Transport
kombinowany, organizacja techniczna – warunki ko-
dowania jednostek ładunkowych transportu kombi-
nowanego i linii transportu kombinowanego”. Przy-
toczona karta jest podstawowym dokumentem regu-
lującym zasady planowania i realizacji przewozu
jednostek ładunkowych transportu kombinowane-
go. Zawiera ona metodologię kodowania jednostek
ładunkowych transportu kombinowanego przy po-
mocy profili kodujących oraz zasady przejścia z ko-
dowania UIT do kodowania linii kolejowych dla
transportu kombinowanego. Kodowaniem wg karty
UIC nr 596-6 nie jest objęty podsystem transportu
kombinowanego „Ro-La” (Ruchoma Droga). Ustala-
nie kodów wg tej karty następuje na podstawie para-
metru „wysokości powierzchni bazowej wagonu kie-
szeniowego typu 1a nad główką szyny”. Parametr ten
dla wagonów „Ro-La” różni się od parametru dla wa-
gonu kieszeniowego typu 1a. Ze względu na różno-
rodność typów wagonów „Ro-La”, nie można jedno-
znacznie określić wysokości pojazdów drogowych,
które mogą być przewożone danymi liniami kolejo-
wymi, uwzględniając tylko pomiary skrajni. Do tego
celu potrzebne są parametry techniczne różnych ty-
pów wagonów „Ro-La”, w tym wysokość powierzchni
ładunkowej ponad powierzchnię główki szyny. Obec-
nie stosowane wagony mają powierzchnię ładunkową
położoną na wysokości około 380 mm ponad powierzch-
nię główki szyny. Nowsze konstrukcje, ze względu na
większą średnicę kół jezdnych, mają wyżej położoną
powierzchnię ładunkową. Przewozy typu „Ro-La”
wymagają również innej metodologii obliczania ki-
netycznej skrajni ładunkowej (m.in. większa tole-
rancja załadunku pojazdu drogowego na wagon
„Ro-La” względem osi podłużnej wagonu, większa
elastyczność zawieszenia kół jezdnych pojazdu dro-
gowego). Kodowanie linii kolejowych dla potrzeb
przewozów typu „Ro-La” wymaga zatem traktowa-
nia indywidualnego.
UIC od wielu lat pracuje nad grupą ważnych kart
UIC nr 502-x, które zastąpią obecną kartę UIC
nr 502. Grupa kart będzie składać się z kart UIC
nr 502-1, 502-2 i 5023. Karta UIC nr 502-1 będzie
dotyczyć przewozu przesyłek z przekroczoną skrajnią
ładunkową i będzie tożsama z obecną kartą UIC
nr 502, a karta UIC 502-2 – przesyłek ponadgabary-
towych i linii kolejowych do przewozu przesyłek
z przekroczoną skrajnią ładunkową. Karta ta od wie-
lu lat jest w fazie uzgodnień i dyskusji.
983
Karta UIC nr 502-3 będzie wspólną kartą UIC
i OSŻD i będzie odnosiła się do przewozu przesyłek
z przekroczoną skrajnią ładunkową na liniach kole-
jowych 1435/1520 mm.
Proponowana karta UIC nr 502-2 zmodyfikuje
schemat profili kodujących. Dodany zostanie nowy
sektor 600–1200 mm (ponad powierzchnię główki
szyny) schematów profili kodujących. Zmiana ta
umożliwi kodowanie przesyłek umieszczonych na wa-
gonie kolejowym o powierzchni ładunkowej poniżej
1200 mm nad główką szyny, np. przesyłek na wago-
nach platformach z zagłębioną podłogą. Dotychcza-
sowa karta UIC nr 502, z uwagi na ograniczenie dol-
nego zarysu przesyłki do wysokości 1200 mm nad
powierzchnię główki szyny, uniemożliwiała kodowa-
nie tego rodzaju przesyłek. W fazie końcowych uzgod-
nień znajduje się także projekt normy europejskiej
dotyczący skrajni budowlanej linii kolejowej. Norma
ta ustali wspólne podejście do zagadnień skrajni bu-
dowli linii kolejowych, zachowując zgłoszone do niej
derogacje.
Zakończenie prac nad spójnymi przepisami mię-
dzynarodowymi wprowadzonymi jako normy euro-
pejskie i ich przyjęcie będzie stanowiło podstawę do
projektowania systemu informatycznego wspomaga-
jącego kodowanie linii kolejowych. Ten system infor-
matyczny powinien być całkowicie nowym systemem,
a jego podstawą – przyjęta wspólna platforma dla
utrzymania i ewidencji infrastruktury kolejowej.
Możliwość wykonania tego systemu w dużym stopniu
zależy od pozyskania na rynku jego wykonawcy i dys-
ponowania środkami finansowymi na jego wykona-
nie i wdrożenie. Obecnie utrzymuje się, że kodowanie
linii kolejowych dla potrzeb przewozów przesyłek
z przekroczoną skrajnią ładunkową będzie się kon-
centrowało przede wszystkim na:
1) określeniu zarysu skrajni budowli dla przewozu
przesyłek z przekroczoną skrajnią ładunkową i trans-
portu kombinowanego,
2) określeniu założeń dla systemu informatyczne-
go wspomagającego kodowanie linii kolejowych oraz
rozpoczęciu prac nad tym systemem,
3) określeniu wariantów kodowania linii kole-
jowych dla potrzeb przewozów przesyłek z przekro-
czoną skrajnią ładunkową w zależności od prędko-
ści przewozu przesyłki; proponuje się następujące
warianty:
— prędkość drogowa,
— prędkość 80 km/h,
— prędkość 80 km/h bez napięcia w sieci trak-
cyjnej,
— prędkość 5 km/h,
— prędkość 5 km/h bez napięcia w sieci trak-
cyjnej,
— dla transportu kombinowanego należy przewi-
dzieć kodowanie dla prędkości drogowej.
Ważnym problemem jest również wykorzystanie
linii E30 do wykonywania przewozów towarowych,
w tym przesyłek nadzwyczajnych, i przewozów kom-
binowanych w relacji wschód – zachód. Próby skore-
984
lowania przebiegu modernizacji infrastruktury
kolejowej przez polskiego i niemieckiego zarządcę
infrastruktury i braku zgody na faworyzowanie
przez przewoźników gotowych już połączeń przez
Czechy i Słowację były i są przedmiotem odrębnych
spotkań z przedstawicielami PKP Polskie Linie
Kolejowe SA.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a poseł Elżbiecie Pierchale
dziękuję za zainteresowanie się ważną kwestią ko-
lejnictwa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie jednostki WKU Lublin-2 (9554)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie jednostki WKU Lublin-2 (SPS-023-9554/
09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Prowadzone aktualnie prace w zakresie możliwo-
ści ograniczenia liczebności wojskowych komend
uzupełnień są efektem rozwiązań przyjętych w ra-
mach procesu profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej. Działania te wynikają z oczeki-
wań społecznych w tym zakresie oraz z potrzeby
zwiększenia efektywności bojowej jednostek wojsko-
wych. Zmiana sposobu spełniania obowiązku służby
wojskowej z obligatoryjnego na ochotniczy powoduje
znaczne zmniejszenie zadań wojskowych komend
uzupełnień. Dlatego też niezbędne stało się dostoso-
wanie ich struktury i liczebności do wymogów profe-
sjonalnej armii.
W tej sytuacji nie jest celowe utrzymywanie do-
tychczasowej liczby wojskowych komend uzupełnień
z uwagi na koszty, jakie one generują, zwłaszcza
w kontekście realizowanego obecnie przez rząd pro-
gramu oszczędnościowego. Wskazanie wojskowych
komend uzupełnień podlegających rozformowaniu
jest aktualnie przedmiotem prac koncepcyjno-anali-
tycznych, uwzględniających wszystkie aspekty funk-
cjonowania tych organów. W warunkach profesjonal-
nej armii czynniki brane pod uwagę to m.in. wielkość
administrowanego obszaru, potencjał ludnościowy,
liczba posiadanych zasobów rezerw osobowych.
Decydującym jednak wskaźnikiem są potrzeby Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie za-
pewnienia odpowiedniej liczebności organów realizu-
jących zadania pokojowego i mobilizacyjnego uzupeł-
niania jednostek wojskowych. Na obecnym etapie
prac trudno jest jednoznacznie wskazać wojskowe
komendy uzupełnień przewidziane do rozformowa-
nia. Ostateczny kształt terenowej administracji woj-
skowej, w tym przede wszystkim jej liczebność, zo-
stanie określony w nowelizacji rozporządzenia mini-
stra obrony narodowej z dnia 31 marca 2004 r.
w sprawie wojewódzkich sztabów wojskowych i woj-
skowych komend uzupełnień (Dz. U. Nr 66, poz. 613,
ze zm.). Projekt, zgodnie z obowiązującymi procedu-
rami legislacyjnymi, zostanie poddany uzgodnieniom
międzyresortowym oraz konsultacjom społecznym.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Piotra Tomańskiego
i Renaty Butryn
w sprawie zwiększenia subwencji oświatowej
dla gmin, na terenie których funkcjonują
szkoły podstawowe i gimnazja z małą liczbą
uczniów, a których nie powinno się likwidować
ze względu na specyfikę położenia
geograficznego miejscowości, w których
znajdują się te szkoły (np. gmina Bircza
na Podkarpaciu) (9555)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Piotra Tomańskiego i Renaty Bu-
tryn (nr SPS-023-9555/09) w sprawie zwiększenia
subwencji oświatowej dla gmin, na terenie których
funkcjonują szkoły podstawowe i gimnazja z małą
ilością uczniów, których nie powinno się likwidować
ze względu na specyfikę położenia geograficznego
miejscowości, w których znajdują się te szkoły
(np. gmina Bircza na Podkarpaciu), uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
(dotowaniem) przez jednostki samorządu terytorial-
nego szkół i placówek oświatowych finansowane są
z dochodów jednostek samorządu terytorialnego.
Jednym z dochodów samorządów terytorialnych jest
część oświatowa subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 27

ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) wysokość części oświa-
towej subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek sa-
morządu terytorialnego ustala corocznie ustawa bu-
dżetowa. Kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów
i województw samorządowych ustala się w wysokości
łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej,
nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej
w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych wy-
datków z tytułu zmiany realizowanych zadań oświa-
towych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy). Część oświatową
subwencji ogólnej – po odliczeniu rezerwy ustawowej
0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli się między jednostki sa-
morządu terytorialnego (art. 28 ust. 5) według zasad
określanych corocznie w rozporządzeniu ministra
właściwego do spraw oświaty i wychowania (art. 28
ust. 6). Subwencja oświatowa ustalana jest na dany
rok budżetowy i przekazywana do jednostek samo-
rządu terytorialnego z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg czyn-
ników i parametrów obrazujących specyfikę kształ-
towania składowych elementów subwencji w odnie-
sieniu zarówno do zadań szkolnych, jak i zadań po-
zaszkolnych. Algorytm podziału subwencji oświato-
wej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej mo-
dyfikacji wynika z analizy wskaźników ekonomicz-
nych obrazujących przeciętne koszty kształcenia
i działalności szkół oraz placówek oświatowo-wycho-
wawczych. Algorytm podziału subwencji oświatowej
uzależnia wysokość przyznawanych środków od ska-
li i struktury realizowanych zadań mierzonych liczbą
uczniów i wychowanków, z uwzględnieniem stopni
awansu zawodowego nauczycieli, z wyłączeniem za-
dań związanych z dowozem uczniów oraz zadań
związanych z prowadzeniem przedszkoli ogólnodo-
stępnych i oddziałów ogólnodostępnych w przed-
szkolach z oddziałami integracyjnymi oraz zadań
związanych z prowadzeniem innych form przygoto-
wania przedszkolnego.
Konstrukcja algorytmu opiera się na podstawo-
wym założeniu, iż środki subwencyjne dzielone są
według kryteriów jednolitych i powszechnych, a za-
tem identycznych dla wszystkich jednostek samorzą-
du terytorialnego. Zawarte w algorytmie regulacje
przygotowano z uwzględnieniem zasady, że „pieniądz
idzie za uczniem”, co oznacza naliczanie subwencji
na podstawie liczby uczniów uczęszczających do szkół
i placówek oświatowych prowadzonych bądź dotowa-
nych przez poszczególne gminy, powiaty i wojewódz-
twa samorządowe. W celu doprecyzowania sposobu
mierzenia skali zadań oświatowych realizowanych
przez poszczególne jednostki samorządu terytorial-
nego i dostosowania do nich wysokości subwencji al-
gorytm uzależnia tę wysokość od liczby uczniów
przeliczeniowych otrzymanej przez zastosowanie
985
zróżnicowanych wag dla wybranych kategorii uczniów
(wychowanków) i określonych typów i rodzajów szkół
oraz wskaźnika korygującego uwzględniającego stop-
nie awansu zawodowego nauczycieli. W formule algo-
rytmicznej podziału pomiędzy samorządy terytorialne
subwencji oświatowej wagi są addytywne, tj. jeżeli
uczeń zalicza się do kilku wag, to są one sumowane.
Kwota finansowego standardu „A”, czyli kwota sub-
wencji oświatowej przypadająca na jednego ucznia
przeliczeniowego, jest swoistym kalkulacyjnym bo-
nem oświatowym na ucznia jednolitym dla wszyst-
kich jednostek samorządu terytorialnego ustalanym
co roku. Użyte w algorytmie pojęcia ucznia przelicze-
niowego oraz wartości wag odpowiadają średnim sta-
tystycznym, podczas gdy rzeczywiste zróżnicowanie
jednostkowych kosztów pomiędzy szkołami, nawet
szkołami tego samego typu w tej samej jednostce sa-
morządu terytorialnego, jest ogromne i wynika z bar-
dzo wielu szczegółowych przyczyn.
Należy podkreślić, że algorytm jest jednak meto-
dą statystyczną podziału subwencji i będąc kategorią
ogólną nie może uwzględniać wszystkich lokalnych
problemów występujących w jednostkach samorządu
terytorialnego, bowiem zatraciłby swój uniwersalny
charakter. Algorytm przedstawia jedynie metodę po-
działu środków subwencyjnych pomiędzy jednostki
samorządu terytorialnego. Niezależnie jednak od
sposobu podziału tych środków część oświatowa sub-
wencji ogólnej dla każdej jednostki samorządu tery-
torialnego stanowi jedną kwotę, a o sposobie jej wy-
datkowania – zgodnie z art. 7 ust. 3 ww. ustawy
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
– decyduje organ stanowiący jednostki samorządu
terytorialnego. Algorytm podziału subwencji oświa-
towej na każdy rok opiniowany jest przez Komisję
Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego, związ-
ki zawodowe i partnerów społecznych.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że kwoty subwen-
cji oświatowej nie można wprost odnosić do zadań
oświatowych nałożonych na jednostki samorządu te-
rytorialnego. W obowiązującym systemie prawnym
nie ma przepisu, z którego wynikałoby, iż budżet
państwa gwarantuje w ramach części oświatowej
subwencji ogólnej środki na pokrycie wszystkich wy-
datków na realizację zadań oświatowych jednostek
samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 5a ust. 3
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) środ-
ki niezbędne na realizację zadań oświatowych, o któ-
rych mowa w ust. 2 tej ustawy, w tym na wynagro-
dzenia nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placówek,
zagwarantowane są w dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji
RP dochodami jednostek samorządu terytorialnego
są dochody własne, subwencje ogólne (w tym oświa-
towa) i dotacje celowe z budżetu państwa. Oznacza
to, iż część oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie
jednym ze źródeł dochodów jednostek samorządu te-
rytorialnego. Kształtowanie wysokości subwencji
oświatowej dla poszczególnych jednostek samorządu
986
terytorialnego musi zatem uwzględniać obiektywne
wskaźniki umożliwiające dokonanie podziału środ-
ków części oświatowej subwencji według kryteriów
jednolitych i powszechnych dla wszystkich jednostek
samorządu terytorialnego.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie sub-
wencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania sie-
ci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych władz
samorządowych. Corocznie przeważająca część jed-
nostek samorządu terytorialnego uzupełnia uzyski-
wane z budżetu państwa środki subwencyjne (część
oświatowa subwencji ogólnej) środkami pochodzący-
mi z dochodów własnych – tak, aby wszystkie wydat-
ki związane z prowadzeniem przez samorządy tery-
torialne zadań szkolnych i pozaszkolnych przewi-
dzianych w arkuszach organizacyjnych opracowa-
nych przez dyrektorów szkół i placówek mogły zna-
leźć swoje pokrycie w środkach finansowych.
Podsumowując powyższe, uprzejmie informuję, że
o wysokości subwencji na dany rok budżetowy decy-
duje przede wszystkim to, czy w tej jednostce samo-
rządu terytorialnego wzrosła czy zmalała liczba
uczniów, w tym uczniów ze specjalnymi potrzebami
edukacyjnymi, oraz to, czy zmienił się stosunek licz-
by nauczycieli stażystów i kontraktowych do liczby
nauczycieli mianowanych i dyplomowanych. Nie moż-
na mówić o spadku czy też wzroście subwencji oświa-
towej bez przeanalizowania wielkości wzrostu lub
spadku liczby uczniów.
Liczba uczniów ma istotny wpływ na wysokość
ostatecznej kwoty części oświatowej subwencji ogól-
nej dla poszczególnych jednostek samorządu teryto-
rialnego i nie jest możliwe naliczenie części oświato-
wej subwencji ogólnej dla wybranych jednostek sa-
morządu terytorialnego według zasad innych niż
ujęte w ww. rozporządzeniu ministra edukacji na-
rodowej z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie sposo-
bu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego w roku 2009.
Kształtowanie wysokości subwencji oświatowej dla
poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego
musi zatem uwzględniać obiektywne wskaźniki
umożliwiające dokonanie podziału środków części
oświatowej subwencji według kryteriów jednolitych
i powszechnych dla wszystkich jednostek samorządu
terytorialnego.
Odnosząc się do wydatków gminy Bircza na zada-
nia oświatowe, pragnę zauważyć, że ze sprawozdania
Rb 28S wynika, iż w roku 2008 wydatki bieżące
w działach 801: Oświata i wychowanie (z wyłącze-
niem rozdziałów: 80103 – Oddziały przedszkolne
w szkołach podstawowych, 80104 – Przedszkola i 80113
– Dowożenie uczniów) oraz 854: Edukacyjna opieka
wychowawcza wyniosły łącznie 6 496 871 zł. W roku
2008 dochody gminy Bircza z tytułu części oświato-
wej subwencji ogólnej oraz dotacji celowych na zada-
nia bieżące (592 612 zł) wyniosły łącznie 5 952 306 zł.
Oznacza to, że wydatki bieżące na zadania oświatowe
były w gminie Bircza o 9,1% wyższe od dochodów
z tytułu części oświatowej subwencji ogólnej i dotacji
na zadania bieżące, podczas gdy analogiczny wskaź-
nik dla kraju wynosi 20,5%. W świetle powyższego
w wielu innych jednostkach samorządu terytorialne-
go odsetek wydatków, które samorządy pokrywają
z dochodów własnych, jest znacznie wyższy niż w gmi-
nie Bircza.
Ponadto należy zauważyć, że określona dla każdej
jednostki samorządu terytorialnego ostateczna kwo-
ta części oświatowej subwencji ogólnej może ulec
zwiększeniu jedynie z 0,6% rezerwy subwencji oświa-
towej. W ciągu roku budżetowego 2009 na wnioski
poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego
dokonywane będą zwiększenia z 0,6% rezerwy
w oparciu o „Kryteria podziału 0,6% rezerwy części
oświatowej subwencji ogólnej na rok 2009”. MEN po-
informował wszystkie jednostki samorządu teryto-
rialnego pismem z dnia 9 marca br., nr DE-3-JJ-337-
-10/09, o zasadach podziału ww. rezerwy, tj. o tytu-
łach kryteriów, wymaganych dokumentach i termi-
nach składania wniosków. Ponadto kryteria te zosta-
ły zamieszczone na stronie internetowej MEN (www.
men.gov.pl).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Piotra Tomańskiego
i Renaty Butryn
w sprawie możliwości niewymierzania kary
za usunięcie drzew lub krzewów
bez wymaganego zezwolenia (9556)
Odpowiadając na interpelację posłów pani Renaty
Butryn i pana Piotra Tomańskiego z dnia 16 kwiet-
nia 2009 r. w sprawie możliwości odstąpienia od wy-
mierzania kary za usunięcie drzew lub krzewów bez
wymaganego zezwolenia, przekazane przez marszał-
ka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia
18 maja 2009 r., znak SPS-023-9556/09, przekazuję
poniższe informacje.
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.) nie
przewiduje odstępstwa od obowiązku nałożenia przez
wójta, burmistrza albo prezydenta miasta admini-
stracyjnej kary pieniężnej za usunięcie drzew lub
krzewów bez wymaganego zezwolenia, na podstawie
art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie przyrody. Prze-

pis art. 88 ust. 7 dopuszcza jedynie rozłożenie kary
na raty na okres nie dłuższy niż 5 lat.
Jeżeli strona nie zgadza się z treścią decyzji o wy-
mierzeniu kary, może wówczas złożyć odwołanie od
decyzji do samorządowego kolegium odwoławczego
lub złożyć skargę do sądu administracyjnego.
Uprzejmie informuję, że przedmiotowy problem
jest mi znany i dlatego widzę potrzebę nowelizacji
rozdziału 4 „Ochrona terenów zieleni i zadrzewień”
ustawy o ochronie przyrody oraz powiązanych roz-
porządzeń. Obecnie w resorcie zostały rozpoczęte
prace nad przygotowaniem projektów rozwiązań,
m.in. dotyczących trybu nakładania administracyj-
nych kar pieniężnych za usuwanie drzew i krzewów
bez wymaganego zezwolenia i wysokości tych kar.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Jacka Brzezinki
w sprawie zachowania wymogów dotyczących
ochrony przyrody dla projektowanego odcinka
autostrady A1 od węzła Maciejów do węzła
Pyrzowice w związku z jego przebiegiem
przez obszar Natura 2000 oznaczony symbolem
PLH240003 Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie
(9558)
W odpowiedzi na interpelację posła Jacka Brze-
zinki, znak: SPS-023-9558/09, dotyczącą zachowania
wymogów dotyczących ochrony przyrody dla projek-
towanego odcinka autostrady A1 od węzła Maciejów
do węzła Pyrzowice w związku z jego przebiegiem
przez obszar Natura 2000 PLH240003 Podziemia
Tarnogórsko-Bytomskie pragnę przedstawić poniż-
sze wyjaśnienia.
Europejska Sieć Ekologiczna Natura 2000 stano-
wi zbiór obszarów wyznaczonych według jednolitych
kryteriów w państwach członkowskich Unii Europej-
skiej. Głównym i zasadniczym celem jej powstania
jest ochrona różnorodności biologicznej terytorium
Wspólnoty. Realizacja tego zadania odbywa się po-
przez zabezpieczenie siedlisk przyrodniczych oraz
gatunków roślin i zwierząt, które na obszarze Unii
Europejskiej są zagrożone i rzadkie. Sieć składa się
z dwóch typów obszarów:
— obszarów specjalnej ochrony ptaków (dalej
OSOP), tworzonych na mocy dyrektywy Rady 79/
409/EWG w sprawie ochrony dzikich ptaków z dnia
2 kwietnia 1979 r., zwanej dyrektywą ptasią, w któ-
rych przedmiotem ochrony są wymienione w załącz-
nikach dyrektywy gatunki ptaków;
987
— specjalnych obszarów ochrony siedlisk (dalej
SOOS), tworzonych na mocy dyrektywy Rady 92/43/
EWG w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz
dzikiej fauny i flory z dnia 21 maja 1992 r., zwanej
dyrektywą siedliskową, w których przedmiotem
ochrony są wymienione w załącznikach dyrektywy
siedliska przyrodnicze, gatunki roślin i zwierząt.
Obszar Natura 2000 PLH240003 Podziemia Tar-
nogórsko-Bytomskie został zgłoszony przez Polskę
do Komisji Europejskiej w kwietniu 2004 r., następ-
nie przez nią zatwierdzony jako obszar mający zna-
czenie dla Wspólnoty dnia 13 listopada 2007 r. Zgod-
nie z art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. 2004 r. Nr 92, poz. 880,
ze zm.) w terminie 6 lat od dnia zatwierdzenia przez
Komisję Europejską obszaru mającego znaczenie dla
Wspólnoty minister właściwy do spraw środowiska
wyznacza SOOS. W obszarze Natura 2000 PLH240003
Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie przedmiotem
ochrony są nietoperze (nocek duży Myotis myotis),
dla których powyższy teren stanowi jedno z najwięk-
szych zimowisk w Polsce i Europie.
Zgodnie z art. 33 ustawy o ochronie przyrody
zabrania się podejmowania działań mogących, osob-
no lub w połączeniu z innymi działaniami, znacząco
oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000,
w tym w szczególności:
1) pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych lub sie-
dlisk gatunków roślin i zwierząt, dla których ochro-
ny wyznaczono obszar Natura 2000, lub
2) wpłynąć negatywnie na gatunki, dla ochro-
ny których został wyznaczony obszar Natura
2000, lub
3) pogorszyć integralność obszaru Natura 2000
lub jego powiązania z innymi obszarami.
Przepis ten dotyczy również proponowanych ob-
szarów mających znaczenie dla Wspólnoty, do czasu
zatwierdzenia przez Komisję Europejską jako obsza-
ry mające znaczenie dla Wspólnoty i wyznaczenia ich
jako SOOS.
Zgodnie z art. 33 ust. 3 ww. ustawy projekty stra-
tegii, planów i programów oraz zmian do takich do-
kumentów, a także planowane przedsięwzięcia, które
mogą znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000
lub obszary o statusie wymienionym powyżej, wyma-
gają przeprowadzenia odpowiedniej oceny oddziaływa-
nia na zasadach określonych w ustawie z dnia 3 paź-
dziernika 2008 r. o udostępnianiu informacji o środo-
wisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na śro-
dowisko (Dz. U. 2008 r. Nr 199, poz. 1227, ze zm.).
Na podstawie art. 34 ustawy o ochronie przyrody
możliwa jest realizacja przedsięwzięć mogących zna-
cząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony ob-
szaru Natura 2000, jednakże zezwolenie na podjęcie
tego typu działań zostanie udzielone, jeśli zostaną
spełnione następujące przesłanki:
— istnieją konieczne wymogi nadrzędnego inte-
resu publicznego, w tym wymogi o charakterze spo-
łecznym lub gospodarczym,
988
— brak jest rozwiązań alternatywnych,
— zostanie wykonana kompensacja przyrodnicza
niezbędna do zapewnienia spójności i właściwego
funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000.
W sytuacji kiedy negatywne oddziaływanie doty-
czy siedlisk i gatunków priorytetowych, zezwolenie,
o którym mowa powyżej, może zostać udzielone wy-
łącznie w celu:
— ochrony zdrowia i życia ludzi,
— zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego,
— uzyskania korzystnych następstw o pierw-
szorzędowym znaczeniu dla środowiska przyrod-
niczego,
— wynikających z koniecznych wymogów nad-
rzędnego interesu publicznego, po uzyskaniu opinii
Komisji Europejskiej.
Siedlisko lub gatunek o znaczeniu prioryteto-
wym oznacza takie siedlisko lub gatunek, które po-
siada status zagrożonego, w odniesieniu do którego
Wspólnota ponosi szczególną odpowiedzialność z po-
wodu wielkości jego naturalnego zasięgu mieszczą-
cego się na terytorium państw członkowskich Unii
Europejskiej.
Projektowany odcinek autostrady A1 od węzła
Maciejów do węzła Pyrzowice uzyskał postanowienie
uzgadniające wydane w dniu 10 kwietnia 2009 r.
przez Regionalną Dyrekcję Ochrony Środowiska
w Katowicach.
Odpowiadając na pytanie dotyczące kwestii speł-
nienia wszelkich wymagań określonych w przepisach
o ochronie przyrody, odnoszących się do przebiegu
autostrady A1 przechodzącej przez obszar Natura
2000 PLH240003 Podziemia Tarnogórsko-Bytom-
skie, informuję, iż przedmiotowa inwestycja nie stoi
w sprzeczności z przytoczonymi wyżej przepisami
ustawy o ochronie przyrody. W postanowieniu uzgad-
niającym Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska
w Katowicach zostały zawarte działania minimali-
zujące wpływ przedsięwzięcia na ww. obszar Natura
2000. Autostrada A1 przecina obszar Natura 2000
PLH240003 Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie
w km od 495+600 do 496+800 oraz w km od 498+200
do 498+900. Na tym terenie wszelkie prace ziemne
z użyciem ciężkiego sprzętu prowadzone będą poza
okresem od połowy września do połowy kwietnia,
a więc terminem, który nietoperze, stanowiące przed-
miot ochrony w tym obszarze Natura 2000, wykorzy-
stują do zimowania. Nie wpłyną więc one niekorzyst-
nie na gatunki, dla ochrony których wyznaczono tę
ostoję. Pozostałe prace w obrębie terenu Natura
2000, wykonywane w okresie hibernacji nietoperzy,
będą odbywać się pod stałym nadzorem przyrodni-
czym. Prowadzone one będą w sposób niepowodujący
emisji znacznego hałasu i wibracji. Należy też mieć
na uwadze, iż hibernakulum nietoperzy znajduje się
poza bezpośrednim obszarem inwestycji, w odległości
ok. 1 km. Na trenie przeznaczonym pod autostradę,
w miejscach przebiegających przez obszar Natura
2000 znajdują się podziemne wyrobiska niemające
powiązania ze stwierdzonymi obszarami podziemi
stanowiącymi miejsca zimowania nietoperzy. Dodat-
kowo na odcinku autostrady przechodzącym przez
obszar Natura 2000 przewidziano również budowę
nieprzezroczystych ekranów osłonowych o wysokości
co najmniej 3 m, które nie tylko będą chronić ten
teren przed hałasem, ale ich rolą będzie także zabez-
pieczenie przed ewentualną kolizją nietoperzy z sa-
mochodami. Na przebiegu autostrady przez obszar
Natura 2000 nie przewiduje się zmiany stosunków
wodnych.
Zawarte powyżej uwarunkowania, które wynik-
nęły z postępowania w sprawie oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko (w tym na obszar
Natura 2000) i zostały zapisane w postanowieniu
uzgadniającym Regionalnej Dyrekcji Ochrony Śro-
dowiska w Katowicach, spełniają wymagania okre-
ślone w ustawie o ochronie przyrody, w szczególno-
ści w art. 33 ust. 3.
Odnosząc się do pytania dotyczącego istnienia
rozwiązań alternatywnych przy ustalaniu przebiegu
autostrady A1 przez obszar Natura 2000 PLH240003
Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie, o których mowa
w art. 34 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody, należy
nadmienić, iż przepis ten dotyczy przedsięwzięć, które
oddziałują znacząco na cele ochrony obszaru Natura
2000. Natomiast efektem wszystkich działań minima-
lizujących, zawartych w postanowieniu uzgadniają-
cym Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska
w Katowicach i wymienionych powyżej, będzie brak
negatywnego oddziaływania autostrady A1 na cele
i przedmioty ochrony obszaru Natura 2000 PLH240003
Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie.
Odpowiadając na pytanie odnośnie do kwestii
ewentualnego konfliktu z Komisją Europejską wy-
nikającego z realizacji zaprojektowanego przebiegu
autostrady A1 przez obszar Natura 2000 PLH240003
Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie, informuję, że
oddziaływanie przedmiotowego przedsięwzięcia nie
będzie powodować – dzięki wymienionym powyżej
środkom minimalizującym – pogorszenia stanu
ochrony gatunków, dla których ustanowiono tę osto-
ję. Konkludując, należy uznać, iż brak jest przyczyn
ewentualnego konfliktu z Komisją Europejską do-
tyczącego przecięcia przez autostradę A1 obszaru
Natura 2000 PLH240003 Podziemia Tarnogórsko-
-Bytomskie.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie terminu rozpoczęcia remontu
drogi krajowej nr 74 na odcinku
Annopol – Gościeradów (9559)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 maja 2009 r., znak: SPS-023-9559/09,
przy którym przekazano interpelację pana posła Ja-
rosława Stawiarskiego w sprawie przebudowy drogi
krajowej nr 74 na odcinku Annopol – Gościeradów,
uprzejmie informuję.
Prace przygotowawcze dotyczące realizacji przed-
miotowego zadania zostały rozpoczęte w III kwarta-
le 2006 r. Przeprowadzona została procedura prze-
targowa na opracowanie dokumentacji technicznej
w stadium projektu budowlanego i projektu wyko-
nawczego wraz z dokumentami przetargowymi, a w dniu
3 sierpnia 2006 r. udzielono zamówienia Zespołowi
Usług Technicznych NOT sp. z o. o. z Lublina.
Ze względu na pilną potrzebę wykonania robót
na przedmiotowym odcinku (bardzo zły stan na-
wierzchni, niewystarczająca nośność oraz nienor-
matywna dla klasy GP szerokość jezdni) do planu
robót na rok 2009 zgłoszone zostało zadanie pod
nazwą „Przebudowa dk nr 74 na odcinku Annopol
– Gościeradów o dł. 7,7 km”. Planowany zakres ro-
bót obejmuje m.in.:
— poszerzenie i wzmocnienie istniejącej na-
wierzchni,
— przebudowę istniejących i budowę nowych za-
tok autobusowych,
— przebudowę istniejących i budowę nowych cią-
gów pieszych,
— budowę dróg dojazdowych.
W związku z niedotrzymaniem terminu wykona-
nia prac projektowych (termin upłynął 27 lutego
2009 r.) oraz w związku z faktem, iż wykonawca nie
jest w stanie zrealizować zamówienia z powodu za-
przestania działalności i ustanowienia zarządu ko-
misarycznego, Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad natychmiast podjęła działania zmierza-
jące do powierzenia realizacji dokumentacji technicz-
nej innemu wykonawcy. Aktualnie trwają przygoto-
wania do ponownego przeprowadzenia procedury
przetargowej i podpisania umowy na dokończenie
prac projektowych z przewidywanym terminem ich
ukończenia do października 2009 r.
Przedmiotowe zadanie przewidziane jest do reali-
zacji w cyklu dwuletnim w latach 2009–2010. Zosta-
ło ono umieszczone na liście indykatywnej, co pozwo-
li na planowane rozpoczęcie robót w październiku
2009 i zakończenie ich w październiku 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 maja 2009 r.
989
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie mankamentów w funkcjonowaniu
ustawy o ubezpieczeniach upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich (9560)
Panie Marszałku! W związku z pismem Pana
Marszałka z dnia 18 maja 2009 r., znak SPS-023-
-9560/09, przy którym przesłano interpelację pana
posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie funkcjonowa-
nia ustawy o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwie-
rząt gospodarskich, uprzejmie informuję, że na pod-
stawie ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpiecze-
niach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U.
Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.) stosowane są dopłaty
do składek producentów rolnych z tytułu zawarcia
umów ubezpieczenia od wystąpienia następujących
zdarzeń losowych:
— dla produkcji roślinnej (tj. upraw zbóż, kuku-
rydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw
gruntowych, drzew i krzewów owocowych, truska-
wek, ziemniaków, buraków cukrowych lub roślin
strączkowych) od: huraganu, powodzi, deszczu na-
walnego, gradu, pioruna, obsunięcia się ziemi, lawi-
ny, suszy, ujemnych skutków przezimowania lub
przymrozków wiosennych,
— dla produkcji zwierzęcej (tj. bydła, koni, owiec,
kóz, drobiu lub świń) od: huraganu, powodzi, deszczu
nawalnego, gradu, pioruna, obsunięcia się ziemi, la-
winy, uboju z konieczności.
Stosownie do ww. ustawy minister rolnictwa
i rozwoju wsi zawarł z trzema zakładami ubezpieczeń
umowy w sprawie dopłat ze środków budżetu pań-
stwa do składek z tytułu zawarcia w 2009 r. umów
ubezpieczenia z producentami rolnymi od ryzyka wy-
stąpienia skutków zdarzeń losowych w rolnictwie,
tj. z Powszechnym Zakładem Ubezpieczeń SA z sie-
dzibą w Warszawie, Towarzystwem Ubezpieczeń
Wzajemnych TUW z siedzibą w Warszawie oraz Con-
cordia Polska Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajem-
nych z siedzibą w Poznaniu. Zgłoszony przez zakłady
ubezpieczeń limit dopłat na 2009 r. wynosi łącznie
145 mln zł. Obecnie zawierane są umowy przez ww.
zakłady z producentami rolnymi w zakresie ubezpie-
czenia upraw rolnych i zwierząt gospodarskich.
Dopłaty do składek producentów rolnych są sto-
sowane, jeżeli określone przez zakłady ubezpieczeń
stawki taryfowe nie przekraczają:
a) przy ubezpieczeniu upraw zbóż, kukurydzy,
rzepaku jarego, rzepiku, ziemniaków lub buraków
cukrowych – 3,5% sumy ubezpieczenia upraw;
b) przy ubezpieczeniu rzepaku ozimego, warzyw
gruntowych, chmielu, tytoniu, drzew i krzewów owo-
cowych, truskawek lub roślin strączkowych – 5%
sumy ubezpieczenia.
990
Zakłady ubezpieczeń mogą jednak określić stawki
taryfowe wyższe niż wyżej wymienione. W przypad-
ku gdy stawki taryfowe ubezpieczenia są wyższe niż
3,5% lub 5%, ale nie przekraczają 6% sumy ubezpie-
czenia, dopłaty są stosowane z tytułu zawarcia umo-
wy ubezpieczenia do składek według stawek taryfo-
wych w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio
3,5% lub 5% sumy ubezpieczenia.
W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 grud-
nia 2008 r. w sprawie wysokości dopłat do składek
z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt go-
spodarskich w 2009 r. (Dz. U. Nr 22, poz. 1488) do-
płaty do składek zostały ustalone w wysokości:
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 ha upraw,
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 sztuki
zwierząt.
Zgodnie ze złożonymi przez zakłady ubezpieczeń
wnioskami o dotację na dopłaty do składek z tytułu
umów ubezpieczenia zawartych z producentami rol-
nymi za I kwartał 2009 r. zakłady ubezpieczeń za-
warły z producentami rolnymi łącznie 7038 umów
ubezpieczenia, w tym 6993 umowy ubezpieczenia
upraw rolnych oraz 45 umów ubezpieczenia zwierząt
gospodarskich. Zgodnie z informacją uzyskaną od
zakładów ubezpieczeń do 31 maja 2009 r. ubezpieczo-
ne zostało ok. 1 289 276 ha upraw rolnych z dopłata-
mi do składek z budżetu państwa.
Mając na uwadze potrzebę dalszego usprawnienia
systemu ubezpieczeń upraw rolnych i zwierząt gospo-
darskich, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
opracowano projekt nowelizacji ustawy o ubezpiecze-
niach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich, ma-
jący na celu:
— zapewnienie producentom rolnym szerszej do-
stępności ubezpieczeń upraw rolnych z dopłatami
z budżetu państwa do składek ubezpieczenia przez
podwyższenie wysokości maksymalnych stawek ta-
ryfowych w ubezpieczeniu upraw rolnych,
— zwiększenie dostępu producentów rolnych do
odszkodowań w związku z wystąpieniem strat w upra-
wach rolnych spowodowanych suszą.
W projekcie ustawy przewiduje się podniesienie
stawek taryfowych ubezpieczenia do:
1) 6% sumy ubezpieczenia upraw zbóż, kukury-
dzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw
gruntowych, drzew i krzewów owocowych, truska-
wek, ziemniaków, buraków cukrowych lub roślin
strączkowych od ryzyka wystąpienia szkód spowodo-
wanych przez suszę, z możliwością podwyższenia
przez zakłady ubezpieczeń stawek taryfowych do 9%
sumy ubezpieczenia – w przypadku upraw uprawia-
nych na użytkach rolnych klasy V – lub 12% sumy
ubezpieczenia – w przypadku upraw uprawianych na
użytkach rolnych klasy VI,
2) 6% sumy ubezpieczenia upraw zbóż, kukury-
dzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, warzyw gruntowych,
nasadzeń drzew i krzewów owocowych, ziemniaków,
buraków cukrowych lub roślin strączkowych od ry-
zyka wystąpienia szkód spowodowanych przez hura-
gan, powódź, deszcz nawalny, grad, piorun, obsunię-
cie się ziemi, lawinę, ujemne skutki przezimowania
oraz przymrozki wiosenne,
3) 8% sumy ubezpieczenia upraw tytoniu, owo-
ców drzew i krzewów owocowych lub truskawek od
ryzyka wystąpienia szkód spowodowanych przez hu-
ragan, powódź, deszcz nawalny, grad, piorun, obsu-
nięcie się ziemi, lawinę, ujemne skutki przezimowa-
nia oraz przymrozki wiosenne.
Podniesienie stawek taryfowych ubezpieczenia
uprawniających do uzyskania dopłaty do składki
ubezpieczenia powinno wpłynąć na zwiększenie za-
interesowania producentów rolnych zawarciem umo-
wy ubezpieczenia upraw.
W celu zachęcenia zakładów ubezpieczeń do za-
wierania z producentami rolnymi umów ubezpiecze-
nia upraw rolnych od ryzyka wystąpienia szkód spo-
wodowanych przez suszę zaproponowano, aby zakła-
dom ubezpieczeń na pokrycie części odszkodowań
wypłaconych producentom rolnym z tytułu szkód
spowodowanych przez suszę przysługiwała dotacja
w wysokości 70% kwoty wypłaconych odszkodowań
z tytułu suszy, ponad kwotę stanowiącą 90% sumy
składek uiszczonych w danym roku kalendarzowym,
w przypadku kwoty odszkodowań nieprzekraczającej
180% sumy składek. Po przekroczeniu tej wartości
zakłady ubezpieczeń otrzymywałyby dotację w wy-
sokości 75% różnicy pomiędzy wypłaconymi produ-
centom rolnym odszkodowaniami z tytułu suszy
a kwotą stanowiącą 180% sumy tych składek.
Ponadto, uwzględniając wnioski producentów bu-
raków cukrowych, podwyższono maksymalną sumę
ubezpieczenia buraka cukrowego z kwoty 4000 zł za
ha do kwoty 8000 zł za ha.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do poprawy sytuacji ekonomicznej rolników
(9561)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na wy-
stąpienie wicemarszałka Sejmu RP pana Krzysztofa
Putry z dnia 18 maja 2009 r. nr SPS-023-9561/09, przy
którym załączono interpelację z dnia 4 maja 2009 r.
pani poseł Joanny Muchy w sprawie podjęcia działań
zmierzających do poprawy sytuacji ekonomicznej rol-
ników oraz czy ministerstwo rozważa wprowadzenie
ulg podatkowych dla inwestorów podejmujących

przedsięwzięcia tworzące nowe miejsca pracy na ob-
szarach wiejskich, uprzejmie wyjaśniam.
Obowiązujące przepisy ustaw o podatkach docho-
dowych przewidują określone preferencje podatkowe
dla podatników prowadzących działalność gospodar-
czą, w tym rozpoczynających działalność, niezależnie
od obszarów, na których inwestorzy podejmują przed-
sięwzięcia tworzące nowe miejsca pracy.
Dochody osób prawnych opodatkowane są na za-
sadach określonych w przepisach ustawy z dnia 15 lu-
tego 1992 r. o podatku dochodowym od osób praw-
nych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.).
Zgodnie z tymi przepisami podatek dochodowy po-
bierany jest według 19-procentowej stawki.
Opodatkowanie dochodów osób fizycznych, w tym
z działalności gospodarczej, regulują przepisy ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.). Podatnicy uzyskujący dochody z dzia-
łalności gospodarczej podatek dochodowy opłacają na
ogólnych zasadach, tj. według progresywnej skali po-
datkowej albo według 19-procentowej stawki podat-
ku, jeżeli podatnik wybierze taki sposób opodatko-
wania (art. 9a ustawy).
Podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność
gospodarczą mogą również wybrać jedną ze zryczał-
towanych form opodatkowania, tj. ryczałt od przy-
chodów ewidencjonowanych lub kartę podatkową.
Wówczas zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia
20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku do-
chodowym od niektórych przychodów osiąganych
przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930,
z późn. zm.).
Na gruncie przepisów powołanych ustaw podat-
nicy, którzy rozpoczynają prowadzenie działalności
gospodarczej (z wyłączeniem opodatkowania osób
fizycznych w formie karty podatkowej), mogą korzy-
stać z pewnych ułatwień w zakresie obowiązków po-
datkowych, wśród których należy przede wszystkim
wymienić instytucję tzw. kredytu podatkowego oraz
kwartalny sposób wpłacania zaliczek na podatek do-
chodowy.
Istota kredytu podatkowego polega na zwolnieniu
z obowiązku wpłacania zaliczek na podatek docho-
dowy (odpowiednio – zwolnieniu z obowiązku obli-
czania i wpłacania ryczałtu od przychodów ewiden-
cjonowanych) w roku podatkowym, w którym podat-
nik wybrał zwolnienie. „Spłata” kredytu podatkowe-
go, w przypadku podatników opodatkowanych na
ogólnych zasadach, polega na połączeniu dochodu
z pozarolniczej działalności gospodarczej, osiągnię-
tego w roku podatkowym, w którym korzystali ze
zwolnienia, z dochodem z tego źródła wykazanym
w zeznaniach rocznych składanych za pięć kolejnych
lat podatkowych następujących bezpośrednio po
roku, w którym korzystali ze zwolnienia, przy czym
w każdym z tych pięciu lat podatnicy doliczają 20%
tego dochodu.
Natomiast podatnicy, którzy wybrali opodatko-
wanie ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych,
991
„spłacają” kredyt podatkowy, uiszczając należny po-
datek za rok objęty zwolnieniem w pięciu kolejnych
latach podatkowych następujących bezpośrednio po
roku, w którym korzystali ze zwolnienia, w wysoko-
ści 20% tego podatku. Podkreślenia wymaga, iż po-
datnicy mogą skorzystać z kredytu podatkowego po
spełnieniu określonych w ustawie warunków.
Podatnicy podatku dochodowego od osób praw-
nych będący od dnia rozpoczęcia prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej do pierwszego dnia miesiąca
roku podatkowego, w którym rozpoczynają korzysta-
nie ze zwolnienia, małymi przedsiębiorcami w rozu-
mieniu przepisów o działalności gospodarczej mogą
również skorzystać z tzw. kredytu podatkowego na
zasadach określonych w przepisach ustawy o podat-
ku dochodowym od osób prawnych (art. 25 ust. 11
i 12 ustawy). „Spłata” kredytu podatkowego nastę-
puje na analogicznych zasadach jak w przypadku
osób fizycznych płacących podatek w formie ryczałtu
od przychodów ewidencjonowanych.
Podatnicy rozpoczynający działalność gospodar-
czą mogą także wybrać kwartalny sposób wpłacania
zaliczek na podatek dochodowy, który jest odstęp-
stwem od ogólnej zasady obowiązku wpłaty zaliczek
miesięcznych. Z kwartalnego sposobu wpłacania za-
liczek mogą również korzystać podatnicy podatku
dochodowego od osób prawnych.
Kolejnym ułatwieniem skierowanym m.in. do po-
datników rozpoczynających działalność gospodar-
czą, opłacających podatek na zasadach określonych
w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych lub w ustawie o podatku dochodowym od osób
prawnych, jest możliwość skorzystania z tzw. meto-
dy jednorazowej amortyzacji.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż uchwaloną
w dniu 5 marca 2009 r. ustawą o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz usta-
wy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.
Nr 69, poz. 587) wprowadzono z dniem 1 stycznia
2009 r. zmiany w ustawach podatkowych wynikające
z Planu stabilności i rozwoju – wzmocnienie gospo-
darki Polski wobec światowego kryzysu finansowego.
Ustawą tą podwyższono w latach 2009–2010 limit
kwoty jednorazowej amortyzacji do 100 000 euro (do
31 grudnia 2008 r. limit ten wynosił 50 000 euro).
Z prawa tego będą mogli skorzystać w dalszym ciągu
mali podatnicy oraz podatnicy rozpoczynający w tych
latach prowadzenie działalności gospodarczej. Podat-
nicy rozpoczynający prowadzenie działalności gospo-
darczej będą mogli dokonywać jednorazowych odpi-
sów amortyzacyjnych także w roku podatkowym
następującym bezpośrednio po roku, w którym roz-
poczęli prowadzenie działalności. Instrumentem tym
objęte zostaną również firmy, które rozpoczęły dzia-
łalność w 2008 r.
Metoda jednorazowej amortyzacji polega na zali-
czeniu do kosztów podatkowych dokonywanych jed-
norazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości po-
czątkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji
środków trwałych, z wyłączeniem samochodów oso-
992
bowych, w roku podatkowym, w którym środki te
zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wyso-
kości nieprzekraczającej w roku podatkowym równo-
wartości kwoty 100 000 euro łącznej wartości tych
odpisów amortyzacyjnych.
Podatnicy osiągający dochody z działalności go-
spodarczej mogą również, na podstawie ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych i ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych, korzystać
z ulgi innowacyjnej. Ulga ta polega na odliczeniu od
podstawy opodatkowania wydatków poniesionych na
nabycie nowych technologii. Za nowe technologie
uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości
niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki
badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwa-
rzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów lub
usług. Warunkiem jest jednak, aby nie była ona sto-
sowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnie
pięć lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatni-
ka jednostki naukowej. Odliczenia związane z naby-
ciem nowej technologii nie mogą przekroczyć 50%
kwoty poniesionych wydatków. Mogą być one doko-
nywane w ciągu kolejnych trzech lat podatkowych.
Odpisy amortyzacyjne od nowych technologii podle-
gają zaliczeniu w całości do kosztów podatkowych.
Ponadto wolne od podatku dochodowego są docho-
dy podatników uzyskane z działalności gospodarczej
prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicz-
nej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16
ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o spe-
cjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 42, poz. 274, z późn. zm.), przy czym wielkość
pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnie-
nia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicz-
nej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów
kwalifikujących się do uzyskania pomocy w najwięk-
szej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami (art. 21
ust. 1 pkt 63a ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych i odpowiednio art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych).
W związku z powyższym, odnosząc się do pytania
pani poseł w sprawie wprowadzenia ulg podatkowych
dla inwestorów podejmujących przedsięwzięcia two-
rzące nowe miejsca pracy na obszarach wiejskich,
z uwagi na opisane wyżej, istniejące już, preferencje
podatkowe dla podatników prowadzących działal-
ność gospodarczą, w tym rozpoczynających działal-
ność gospodarczą, nie znajduję uzasadnienia do pod-
jęcia prac zmierzających do zmiany przepisów prawa
w tym zakresie.
Odnosząc się do problemów poruszonych przez
panią poseł dotyczących sytuacji w rolnictwie, mini-
ster rozwoju regionalnego w piśmie z dnia 1 czerwca
2009 r., Nr DKS-II-073-2-ABr/09, wyjaśnił, iż resort
ten, jako instytucja koordynująca Narodowe Strate-
giczne Ramy Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO),
zajmuje się koordynacją wsparcia różnych sektorów
oraz obszarów w poszczególnych programach opera-
cyjnych współfinansowanych z funduszy Unii Euro-
pejskiej w ramach polityki spójności. Do funduszy
tych należą: Europejski Fundusz Rozwoju Regional-
nego, Europejski Fundusz Społeczny oraz Fundusz
Spójności. Fundusze te mają na celu rozwój społecz-
no-gospodarczy całego terytorium kraju, a znaczna
ich część bezpośrednio lub pośrednio wpływa na roz-
wój obszarów wiejskich. Natomiast zgodnie z tzw.
linią demarkacyjną programy w ramach NSRO nie
obejmują działań dotyczących stricte rolnictwa. Wy-
nika to stąd, że za realizację wspólnej polityki rolnej
w Polsce odpowiedzialne jest Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi. Resort ten wdraża Program Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (współfinan-
sowany z Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich) w całości dedykowany
najważniejszym aspektom związanym z rolnictwem
i rozwojem wsi, takim jak np.: rozwój sektora rolno-
-spożywczego, renty strukturalne, programy rolno-
-środowiskowe, przedsiębiorczość na wsi, infrastruk-
tura na obszarach wiejskich itd.
Niemniej jednak, na podstawie wstępnych badań,
wpływ krajowych programów operacyjnych w ra-
mach NSRO na obszary wiejskie będzie bardzo zna-
czący. Według przeprowadzonych szacunków projek-
ty o wartości ok. 41 mld euro (około 68% środków
przeznaczonych na realizację NSRO) mogą wpływać
korzystnie na obszary wiejskie, z czego:
— bezpośredni wpływ wywierają projekty o war-
tości 14,4 mld euro (ok. 23% środków czterech kra-
jowych programów operacyjnych);
— silny pośredni wpływ wywierają projekty o war-
tości 14,5 mld euro (24% środków czterech krajowych
programów operacyjnych);
— słaby pośredni wpływ wywierają projekty o war-
tości 12,6 mld euro (19% środków czterech krajowych
programów operacyjnych);
— ok. 20,7 mld euro (34%) nie wywiera wpływu.
Ponadto w ramach 16 programów regionalnych
ok. 5,5 mld euro bezpośrednio oraz ok. 5,7 mld euro
silnie pośrednio (w sumie ok. 68% środków) wpływać
będzie na sytuację w regionach wiejskich.
Natomiast minister rolnictwa i rozwoju wsi, od-
nosząc się do kwestii dotyczących sytuacji w rolnic-
twie w piśmie z dnia 2 czerwca 2009 r. Nr PA-wa-bw-
-070-2/09(649), wskazał, iż problematyka dotycząca
sytuacji w rolnictwie, w tym dochodów w rolnictwie,
jest przedmiotem szczególnego zainteresowania re-
sortu rolnictwa, ponieważ stanowi jeden z kluczo-
wych parametrów sprawności sektora rolnego. Nale-
ży mieć na uwadze, iż zapewnienie godziwych docho-
dów jest jednym z celów wspólnej polityki rolnej
(WPR), którą polskie rolnictwo objęte jest od 2004 r.
Niemniej jednak wyrównanie dochodowości w pol-
skich gospodarstwach rolnych jest niemożliwe przy
zastosowaniu jednego mechanizmu. Do podstawo-
wych czynników wpływających na dochody w rolnic-
twie należą koszty ponoszone w cyklu produkcyjnym
oraz przychody uzyskiwane z działalności rolniczej.
Jednakże u podstaw analizy dochodów z rolnictwa
leżą przede wszystkim zdolności produkcyjne, a więc

zasoby wykorzystywane w produkcji rolnej, w tym
m.in. wielkość gospodarstwa, park maszynowy, kie-
runek produkcji. Dodatkowym elementem rzutują-
cym na sytuację ekonomiczną w rolnictwie są czyn-
niki związane z funkcjonowaniem wolnego rynku,
w tym m.in. wielkość popytu, ceny produktów rol-
nych i środków do produkcji rolnej oraz wsparcie ze
środków publicznych.
Analizując sytuację dochodową w polskim rolnic-
twie w oparciu o dostępne wyniki analiz i danych
statystycznych, należy stwierdzić, iż od dłuższego
czasu sytuacja na rynku rolnym pod względem po-
ziomu cen, jak i opłacalności produkcji jest bardzo
zróżnicowana. Produkcja rolna, jak i ceny nie kształ-
tują się tylko pod wpływem czynników krajowych,
ale uzależnione są również od sytuacji cenowej w ca-
łej Unii Europejskiej. W ostatnich dwóch latach, po
raz pierwszy tak wyraźnie, można było zaobserwo-
wać wpływ sytuacji na świecie na rolnictwo w Polsce.
Z tego też powodu w 2007 r. były wysokie ceny zbóż
czy mleka. W 2008 r. ceny tych produktów na świecie
i w Polsce zmniejszyły się, ale nastąpił wzrost cen
środków do produkcji rolnej, spowodowany głównie
wzrostem cen surowców i nośników energii. Wyni-
kiem wymienionych powyżej procesów były i mogą
być niesatysfakcjonujące dla producentów ceny sku-
pu produktów rolnych.
Obecnie znacząco wyższe niż rok temu są ceny
trzody chlewnej i bydła oraz drobiu. Niższe są nato-
miast ceny zbóż oraz mleka. Ma to również wpływ
na wzrost poziomu dochodów producentów żywca
(przy niższych cenach zbóż i pasz) oraz spadek do-
chodów producentów zbóż (przy wzroście cen nawo-
zów i środków ochrony roślin) czy mleka.
W ostatnim czasie szczególnie korzystna dla pro-
ducentów jest sytuacja na rynku wieprzowiny. Ceny
ustabilizowały się na bardzo wysokim poziomie i zbli-
żają się do poziomu, który był obserwowany w 2004 r.
Te zmiany nastąpiły po okresie trudnej sytuacji ce-
nowej, która w przypadku Polski rozpoczęła się jesie-
nią 2006 r. i spotęgowana została wysokimi cenami
zbóż na przełomie lat 2007 i 2008. W wyniku tych
zjawisk znacznej redukcji uległo pogłowie trzody
chlewnej, co spowodowało istotne ograniczenie poda-
ży wieprzowiny i wzrost cen. Jednocześnie nieko-
rzystny dla importerów kurs złotówki nie spowodo-
wał wzrostu podaży tańszej wieprzowiny z zagranicy,
w związku z czym ceny na polskim rynku rosły.
Na przełomie kwietnia i maja 2009 r. średnia cena
skupu żywca wieprzowego osiągnęła poziom 4,92 zł/
kg, wobec 3,72 zł/kg rok temu (wzrost o 30%). W re-
gionie środkowo-wschodnim (woj. łódzkie, mazowiec-
kie, podlaskie) średnia cena wynosiła 5,07 zł/kg, pod-
czas gdy rok temu było to 3,81 zł/kg. Najniższa śred-
nia cena za żywiec wieprzowy to 4,85 zł/kg i dotyczy-
ła regionu zachodniego (woj.: dolnośląskie, lubuskie,
opolskie, wielkopolskie, zachodnio-pomorskie).
Wzrost cen żywca wieprzowego i niski poziom cen
zbóż spowodowały, że relacje cen skupu trzody chlew-
nej do cen zbóż są obecnie znacznie korzystniejsze,
993
niż miało to miejsce rok temu. Wpłynie to z całą pew-
nością na proprodukcyjne decyzje rolników.
Również sytuacja na rynku drobiu jest lepsza nie
tylko w porównaniu z poprzednim rokiem, ale rów-
nież w porównaniu z ostatnimi pięcioma latami. Za-
uważyć przy tym należy, iż aktualnie znacznie ko-
rzystniejsze ceny otrzymują producenci indyków.
Na przełomie kwietnia i maja br. za kilogram broj-
lerów rzeźnie płaciły średnio 3,40 zł, co oznacza
wzrost w stosunku do analogicznego okresu roku po-
przedniego o ok. 5,3%. Za kilogram indorów płacono
5,44 zł i było to o 17,5% więcej niż rok temu, a za
indyczki – 5,05 zł, co oznacza wzrost o 16,1%.
Poziom kursu polskiej waluty w porównaniu
z euro czy dolarem amerykańskim szczególnie wpły-
nął na wysoką opłacalność eksportu wołowiny (wo-
lumen eksportu w lutym br. w porównaniu do lutego
ub. r. wzrósł o 12%) i przełożył się na dalszy wzrost
popytu na żywiec wołowy, a co za tym idzie na wzrost
cen żywca w Polsce.
Aktualna cena skupu bydła ogółem na poziomie
4,80 zł/kg jest wyższa od ceny sprzed roku o 14,1%,
przy czym większy wzrost ceny odnotowano w skupie
buhajków (o 21,81%), a niższy w przypadku jałówek
i krów (o 14,2%).
Gwałtownie rosnący popyt światowy na produkty
mleczarskie, a także ograniczona podaż mleka spowo-
dowana przez suszę w Australii oraz niewielkie zapa-
sy tych produktów sprawiły, że w ciągu 2007 r. ceny
przetworów mlecznych wzrosły od 40% do 60%.
W 2008 r. sytuacja na świecie znacznie się pogor-
szyła dla tego kierunku produkcji i wpłynęło to rów-
nież na sytuację w kraju.
Aktualnie ceny skupu są dość mocno zróżnicowa-
ne; i tak w kraju w marcu średnia cena za 100 kg
mleka wynosiła 94,53 zł, przy czym w regionie pół-
nocnym (woj.: pomorskie, warmińsko-mazurskie,
podlaskie, kujawsko-pomorskie) producenci otrzymu-
ją 103,35 zł, a w regionie południowo-wschodnim (lu-
belskie, świętokrzyskie, podkarpackie, małopolskie,
śląskie) – 86,65zł.
Polski rynek zbóż jest silnie powiązany z rynkiem
wspólnotowym i światowym. Wyjątkowa koniunktu-
ra na krajowym rynku po zbiorach w roku gospodar-
czym 2007/2008 wynikała m.in. z korzystnych zbio-
rów w Polsce oraz nieurodzaju w krajach głównych
producentów zbóż. W roku 2008/2009 widoczna jest
nadwyżka na rynkach światowym i europejskim oraz
w Rosji i na Ukrainie. Znacznie spadły ceny, również
w Polsce.
Na przełomie kwietnia i maja br. średnie ceny
zbóż kształtowały się następująco:
— pszenica konsumpcyjna – 545 zł/t (spadek
w stosunku do analogicznego okresu 2008 r. o 41,2%);
— pszenica paszowa – 465 zł/t (spadek w stosun-
ku do analogicznego okresu 2008 r. o 46,5%);
— żyto konsumpcyjne – 364 zł/t (spadek w sto-
sunku do analogicznego okresu 2008 r. o 52%);
— żyto paszowe – 364 zł/t (spadek w stosunku do
analogicznego okresu 2008 r. o 50,8%);
994
— kukurydza – 531 zł/t (spadek w stosunku do
analogicznego okresu 2008 r. o 33,4%).
Ponadto w kontekście działań mających na celu
zapewnienie opłacalności produkcji rolnej należy
podkreślić, iż resort rolnictwa nie ma bezpośrednie-
go wpływu na ceny detaliczne środków produkcji rol-
nej, ponieważ zakłady produkcyjne określają je we
własnym zakresie, kierując się ekonomicznym ra-
chunkiem zysków i strat oraz aktualną sytuacją pa-
nującą na rynku w skali mikro- i makroekonomicz-
nej. Resort rolnictwa w ramach swojej działalności
monitoruje procesy zachodzące w rolnictwie, mające
wpływ na opłacalność produkcji rolniczej.
Z tego też względu Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi, zaniepokojone sytuacją na rynku środków
produkcji, w tym nawozów mineralnych, wielokrot-
nie podejmowało działania mające na celu wyjaśnie-
nie przyczyn, jak i zasadności podwyżek cen dostęp-
nych w Polsce tych nawozów.
Przeprowadzona analiza wykazuje, iż wzrost cen
nawozów mineralnych jest pochodną wielu czynni-
ków. Główny powód to wzrost kosztów produkcji na-
wozów mineralnych, za szczególnie ważny należy
uznać wzrost cen energii, w tym gazu (przemysł che-
miczny, zwłaszcza nawozowy, należy do jednych
z najbardziej energochłonnych), oraz cen surowców
mineralnych niezbędnych do produkcji nawozów,
np. potasu i fosforytów. Do wzrostu cen przyczyniają
się również wzrastające koszty pracy i transportu.
Znaczący wpływ na kształtowanie się cen nawozów
ma również aktualna światowa tendencja zwiększo-
nego popytu na nawozy mineralne w stosunku do ich
podaży, która wynika ze zwiększenia areału upraw
polowych, na co z kolei wpływają wysokie ceny zbóż
i roślin oleistych oraz zwiększony popyt na żywność
w krajach rozwijających się.
Resort rolnictwa świadomy konsekwencji wyni-
kających ze wzrostu cen środków do produkcji, w tym
nawozów mineralnych, zorganizował szereg spotkań
przedstawicieli największych zakładów nawozowych
z przedstawicielami związków i organizacji rolni-
czych, których celem była dyskusja nt. sytuacji na
tym rynku.
Jednocześnie należy podkreślić, iż resort rolnic-
twa popiera każde działanie prowadzące do obniżenia
cen nawozów mineralnych, w tym działania zmierza-
jące do zniesienia ceł antydumpingowych na nawozy
importowane spoza Unii Europejskiej, które w obec-
nej sytuacji mogą stanowić zbędną i nieuzasadnioną
barierę przed importem nawozów z krajów trzecich,
co podwyższa koszty dla producentów rolnych.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi w stano-
wiskach przekazywanych Ministerstwu Gospodarki,
jako resortowi wiodącemu w tym zakresie, było prze-
ciwne propozycjom przedłużania stosowania środ-
ków antydumpingowych, m.in. na przywóz saletry
amonowej z Rosji; środki te zostały jednak przedłu-
żone do 2013 r. na mocy rozporządzenia Rady (WE)
nr 661/2008. Resort rolnictwa poparł także projekt
rozporządzenia uchylającego środki antydumpingo-
we w imporcie mocznika z Białorusi, Chorwacji,
Ukrainy oraz Libii (środki uchylone w marcu 2008 r.
zgodnie z rozporządzeniem Rady nr 240/2008).
Ponadto należy wskazać, iż pismem z dnia 17 li-
stopada 2008 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi wy-
stąpił do ministerstwa gospodarki z prośbą o podjęcie
stosownych działań na forum UE, mających na celu
uchylenie lub przynajmniej zawieszenie środków an-
tydumpingowych obowiązujących w imporcie chlorku
potasu (występującego w nawozach wieloskładniko-
wych) z Rosji i Białorusi, saletry amonowej w impor-
cie z Rosji i Ukrainy, a także roztworu mocznika
i saletry amonowej (UAN) w imporcie z Algierii, Bia-
łorusi, Rosji i Ukrainy.
Uchylenie lub zawieszenie obowiązujących w im-
porcie z ww. krajów ceł antydumpingowych na nawo-
zy mineralne powinno skutkować zwiększeniem kon-
kurencyjności na rynku, a w konsekwencji obniże-
niem cen nawozów.
Odnosząc się do kwestii środków ochrony roślin,
należy zauważyć, że według danych przekazanych
przez Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki
Żywnościowej – Państwowy Instytut Badawczy (IE-
RiGŻ – PIB) w 2007 r. ceny detaliczne środków ochro-
ny roślin wzrosły o 1,1% w porównaniu z rokiem
2006, a w roku 2006 o zaledwie 0,8% w stosunku do
roku 2005. W okresie od marca 2007 r. do czerwca
2008 r. ceny środków ochrony roślin wzrosły średnio
o 10,5%1). W tym czasie największy wzrost cen wy-
stąpił w grupie środków chwastobójczych – o 14,1%,
grzybobójczych – o 9,1% i owadobójczym – o 7,7%.
Według danych IERiGŻ – PIB ceny na rynku środ-
ków ochrony zaczęły w znaczący sposób wzrastać od
marca 2008 r. Należy zauważyć, że na podwyżkę cen
środków ochrony roślin wpłynęły ceny surowców, ceny
energii i ogólny wzrost kosztów produkcji. Również
z dniem 1 maja ub. r. podniesiona została stawka po-
datku VAT z 3% do 7% dla nawozów i innych środków
produkcji, w tym środków ochrony roślin, co ma prze-
łożenie na cenę tych środków (tabela na s. 995).
Mając powyższe na uwadze, jak również poruszo-
ne w interpelacji kwestie szczegółowe, minister rol-
nictwa i rozwoju wsi w piśmie z dnia 2 czerwca 2009 r.
zapewnia, że resort rolnictwa dysponuje wiedzą nt.
sytuacji ekonomicznej i społecznej obszarów wiej-
skich. M.in. z tego też względu został opracowany
dokument pt. Działania Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi na rzecz stabilności i rozwoju (mate-
riał w załączeniu)2), który przedstawia propozycje
działań w sektorze agrobiznesu oraz na obszarach
wiejskich przeciwdziałających obniżaniu aktywności
gospodarczej. Przedmiotowy dokument ma charak-
ter roboczy, z uwagi na fakt, iż obecnie znajduje się
na etapie konsultacji społecznych.
1)
J. Mieczkowski, S. Pruszyński, Rynek środków ochrony
roślin (w: Analizy rynkowe 2008, wyd. Instytut Ekonomiki Rol-
nictwa i Gospodarki Żywnościowej – PIB, Warszawa 2008.
2)
Załącznik– w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Jednocześnie warto podkreślić, iż polscy rolnicy
mogą obecnie korzystać z mechanizmów wsparcia
przewidzianych w ramach WPR, a także wsparcia
kierowanego w ramach polityk krajowych. Do pod-
stawowych mechanizmów wdrażanych m.in. w celu
podniesienia dochodów rodzin rolniczych można za-
liczyć płatności bezpośrednie, wsparcie udzielane
w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), a także in-
terwencję w ramach Wspólnotowej Organizacji Ryn-
ków Rolnych.
Ponadto podkreślenia wymaga, iż w celu zapew-
nienia opłacalności produkcji rolnej resort rolnictwa
prowadzi aktywne działania na forum wspólnoto-
wym. Szczególne znaczenie miał udział Polski w prze-
glądzie wspólnej polityki rolnej (ang. Health Check)
oraz rozpoczętej debaty nt. przyszłości wspólnej po-
lityki rolnej po 2013 r.
Porozumienie w ramach Health Check osiągnię-
te podczas posiedzenia Rady Ministrów UE ds. Rol-
nictwa i Rybołówstwa w dniach 18–20 listopada
2008 r. realizuje większość polskich postulatów za-
wartych w stanowisku rządu RP przyjętym przez
KERM w dniu 17 czerwca 2008 r., zarówno tych
pozwalających na uproszczenie i poprawę efektyw-
ności tej polityki w skali UE i w Polsce, jak również
postulatów finansowych. W toku prac w ramach He-
alth Check przyjęto bardzo wiele istotnych dla Pol-
ski postanowień, m.in.:
— wydłużenie możliwości stosowania w Polsce
uproszczonego systemu płatności bezpośrednich
(SAPS) do 2013 r.;
— opóźnienie terminu wdrażania pakietu C (do-
brostan zwierząt) systemu wzajemnej zgodności
(cross-compliance);
— zwiększenie kopert płatności bezpośrednich
nowych państw członkowskich o pulę 90 mln euro
rocznie w latach 2010, 2011, 2012. Środki te zostały
podzielone proporcjonalnie do krajowych pułapów
995
płatności bezpośrednich, tj. kwot, jakie państwa te
uzyskają w 2013 r. (UE-10) oraz 2016 r. (BG i RO);
— utrzymanie środków przewidzianych na płat-
ności do owoców miękkich, których roczny limit dla
Polski wynosi 11,04 mln euro;
— złagodzenie pierwotnej propozycji Komisji do-
tyczącej wsparcia powiązanego z produkcją w sekto-
rach: suszu paszowego, lnu i konopi uprawianych na
włókno oraz skrobi ziemniaczanej;
— stopniowe zwiększanie kwot mlecznych w okre-
sie od roku kwotowego 2009/2010 doroku kwotowego
2013/2014 o 1% rocznie (łącznie o 5,1%);
— zachowanie dotychczasowego zakresu inter-
wencji na rynku mleka w odniesieniu do skupu masła
i odtłuszczonego mleka w proszku po stałych cenach
w ramach dotychczasowych limitów (odpowiednio
30 tys. ton, 109 tys. ton), a także dopłaty do prywat-
nego przechowywania masła.
W rezultacie starań Polski porozumienie to zawie-
ra także dwa elementy, szczególnie istotne z punktu
widzenia dyskusji na temat kształtu wspólnej polity-
ki rolnej po 2013 r. Pierwszym z nich jest przezna-
czenie dla nowych państw członkowskich środków
w wysokości 270 mln euro (w tym dla Polski 90 mln
euro) na realizację nowych zadań w ramach WPR
w latach 2010–2012. Drugim elementem jest zobo-
wiązanie Komisji i Rady do przeanalizowania proble-
mu dużego zróżnicowania płatności bezpośrednich
w skali UE i zaproponowania jak najszybszego przed-
stawiania odpowiednich rozwiązań. Tym samym wy-
nik porozumienia politycznego ma dla Polski istotne
znaczenie, nie tylko z punktu widzenia kształtu tej
polityki do 2013 r., ale także z uwagi na ukierunko-
wanie dyskusji o przyszłości WPR po 2013 r. zgodnie
z polskimi priorytetami.
Rozwiązania przyjęte w ramach Health Check
wyznaczają dalsze ramy dyskusji nad przyszłością
WPR po roku 2013 r. Rząd RP uczestniczy we wszyst-
kich możliwych aspektach debaty w zakresie przy-
szłości tej polityki i wyznaczenia jej nowych systemo-
996
wych ram. W tym zakresie Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi opracowało dokument pt.: Polska wizja
Wspólnej Polityki Rolnej po 2013 r., przyjęty przez
KERM w dniu 21 listopada 2008 r. Przedstawiając
swoją wizję WPR po 2013r., Polska wskazuje na po-
żądane i osiągalne wspólnotowe cele (europejską
wartość dodaną), jak również na konieczność uwzględ-
nienia specyficznych uwarunkowań naszego kraju,
którego sektor rolny i obszary wiejskie stanowią zna-
czącą część rolnictwa i obszarów wiejskich UE-27.
W dokumencie tym podkreślono konieczność zapew-
nienia równych warunków konkurencji dla sektora
rolnego w Polsce w stosunku do innych państw człon-
kowskich, co będzie możliwe tylko w ramach wspól-
notowego mechanizmu finansowania polityki rolnej
UE (solidarność finansowa). Realizacja tego dążenia
wymaga m.in. zmian w kryteriach podziału między
państwa członkowskie środków na płatności bezpo-
średnie, które powinny być oparte o realne i obiek-
tywne kryteria odnoszące się do wymogów nakłada-
nych na producentów rolnych. Ponadto Polska pod-
trzymuje postulat upraszczania mechanizmów WPR,
wskazując na konieczność zachowania ewolucyjnej
ścieżki zmian WPR w celu jej dostosowania do no-
wych zadań i uwarunkowań poprzez eliminację tych
instrumentów, które utraciły rację bytu, i wprowa-
dzanie nowych, poprawiających skuteczność i efek-
tywność tej polityki.
W odniesieniu do podniesionej kwestii opóźnień
we wdrażaniu instrumentów PROW 2007-2013 mi-
nister rolnictwa i rozwoju wsi w piśmie z dnia 2 czerw-
ca 2009 r. wyjaśnia, iż założono sekwencyjne urucha-
mianie działań tego programu. Takie rozwiązanie
zostało przyjęte po to, aby z chwilą zaakceptowania
przez Komisję Europejską PROW 2007–2013 można
było uruchomić te działania, które już posiadały
akredytację (Wspieranie gospodarowania na obsza-
rach górskich i innych obszarach o niekorzystnych
warunkach gospodarowania, Program rolnośrodowi-
skowy, Renty strukturalne, Grupy producentów rol-
nych oraz Zalesianie gruntów rolnych).
W chwili obecnej przygotowane są już podstawy
prawne dla wszystkich działań programu. Przepro-
wadzono nabory wniosków w 15 działaniach ze
wszystkich czterech osi priorytetowych, jak również
w ramach: Pomocy technicznej, przy czym w 8 dzia-
łaniach (Modernizacja gospodarstw rolnych, Uła-
twianie startu młodym rolnikom, Renty struktural-
ne, Program rolnośrodowiskowy, Wspieranie gospo-
darowania na obszarach górskich i innych obszarach
o niekorzystnych warunkach gospodarowania, Zwięk-
szanie wartości dodanej podstawowej produkcji rol-
nej i leśnej, Różnicowanie w kierunku działalności
nierolniczej, Zalesianie gruntów rolnych) nabory pro-
wadzone były już dwukrotnie.
Według danych na dzień 22 maja 2009 r. zreali-
zowano płatności dla ponad 1 mln beneficjentów, na
kwotę 7,7 mld zł, w tym 6 mld zł z Europejskiego
Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiej-
skich, co stanowi 11,5% całej alokacji przeznaczonej
na realizację PROW 2007–2013. Biorąc pod uwagę
strukturę płatności w podziale na poszczególne dzia-
łania wdrażane w ramach PROW 2007–2013, najwię-
cej płatności zrealizowano w ramach działań: Wspie-
ranie gospodarowania na obszarach górskich i in-
nych obszarach o niekorzystnych warunkach gospo-
darowania (ONW) (ponad 35% wszystkich zrealizo-
wanych płatności), Renty strukturalne (ponad 22%
wszystkich zrealizowanych płatności) oraz Program
rolnośrodowiskowy (ok. 20% wszystkich zrealizowa-
nych płatności).
Odnosząc się do kwestii preferencyjnych kredytów
dla rolnictwa oraz możliwości wprowadzenia ulg po-
datkowych dla inwestorów podejmujących przedsię-
wzięcia tworzące nowe miejsca pracy na obszarach
wiejskich, pragnę poinformować, iż preferencyjne kre-
dyty na inwestycje w gospodarstwach rolnych, dzia-
łach specjalnych produkcji rolnej z dopłatami do opro-
centowania ze środków Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa są udzielane od 1996 r.
W tym czasie warunki udzielania kredytów dostoso-
wywane były do zmieniającej się sytuacji w rolnictwie,
jednakże zakres inwestycji, na jakie udzielane są pre-
ferencyjne kredyty, oraz podstawowe zasady stosowa-
nia dopłat do ich oprocentowania ze środków agencji
nie ulegały zasadniczym zmianom. Aktualnie prefe-
rencyjne kredyty na inwestycje w gospodarstwach
rolnych, działach specjalnych produkcji rolnej udzie-
lane są zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie reali-
zacji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz.121) na:
1) realizację inwestycji w gospodarstwach rol-
nych, działach specjalnych produkcji rolnej i prze-
twórstwie produktów rolnych;
2) zakup gruntów rolnych;
3) utworzenie lub urządzenie gospodarstw rolnych
przez osoby, które nie ukończyły 40 roku życia;
4) utworzenie lub urządzenie gospodarstwa rol-
nego w ramach realizacji, zaakceptowanego przez
ministra właściwego do spraw rozwoju wsi i mini-
stra właściwego do spraw finansów publicznych,
programu osadnictwa rolniczego na gruntach Skar-
bu Państwa;
5) realizację inwestycji w rolnictwie i przetwór-
stwie produktów rolnych przez grupy producentów
rolnych utworzone na podstawie ustawy z dnia 15 wrze-
śnia 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich
związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.
Nr 88, poz. 983, ze zm.);
6) zakup nieruchomości rolnych przeznaczonych
na utworzenie lub powiększenie gospodarstwa ro-
dzinnego w rozumieniu ustawy z dnia 11 kwietnia
2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U.
Nr 64, poz. 592);
7) realizację inwestycji w zakresie nowych tech-
nologii produkcji w rolnictwie zapewniających wyso-
ką jakość produktu;
8) realizację inwestycji w ramach Branżowego
programu rozwoju wspólnego użytkowania maszyn

i urządzeń rolnych, Branżowego programu restruk-
turyzacji przetwórstwa ziemniaka na skrobię w Pol-
sce, Programu wspierania restrukturyzacji i moder-
nizacji przemysłu mięsnego, chłodnictwa składowego
i przetwórstwa jaj wPolsce, Branżowego programu
mleczarstwa.
Kwota ww. preferencyjnych kredytów nie może
przekroczyć:
— 80% wartości nakładów inwestycyjnych na go-
spodarstwo rolne (lub 95% – kredyty na utworzenie
lub urządzenie gospodarstwa rolnego w ramach re-
alizacji, zaakceptowanego przez ministra właściwego
do spraw rozwoju wsi i ministra właściwego do spraw
finansów publicznych, programu osadnictwa rolni-
czego na gruntach Skarbu Państwa, 90% – kredyty
na zakup nieruchomości rolnych przeznaczonych na
utworzenie lub powiększenie gospodarstwa rodzin-
nego), nie więcej jednak niż 4 mln zł;
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych w działach
specjalnych produkcji rolnej, nie więcej niż 8 mln zł;
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych
w przetwórstwie produktów rolnych, nie więcej niż
16 mln zł.
Oprocentowanie płacone przez kredytobiorcę za-
leży od linii kredytowej i nie może być niższe niż 2%
w skali roku. Kredyt może zostać udzielony maksy-
malnie na 15 lat, z wyjątkiem kredytów na realizację
inwestycji w gospodarstwach rolnych, działach spe-
cjalnych produkcji rolnej i przetwórstwie produktów
rolnych oraz kredytów branżowych (8 lat) i kredytów
na zakup nieruchomości rolnych przeznaczonych na
utworzenie lub powiększenie gospodarstwa rodzin-
nego (20 lat). O kredyt mogą ubiegać się osoby fizycz-
ne, posiadające pełną zdolność do czynności praw-
nych (z wyłączeniem emerytów), osoby prawne oraz
jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości
prawnej.
Agencja zawarła umowy o współpracy w zakresie
udzielania kredytów preferencyjnych z: Bankiem
Polskiej Spółdzielczości SA, Bankiem Gospodarki
Żywnościowej SA, Mazowieckim Bankiem Regional-
nym SA, Gospodarczym Bankiem Wielkopolskim SA,
ING Bankiem Śląskim SA, Bankiem BPH SA, Ban-
kiem Zachodnim WBK SA, Bankiem Polska Kasa
Opieki SA.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w piśmie z dnia
2 czerwca 2009 r. informuje również, iż zakończono
prace legislacyjne nad zmianą rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie re-
alizacji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 76, poz. 645),
w którym w sprawie kredytów zaciągniętych przez
rolników wprowadzono następujące zmiany:
— podwyższenie oprocentowania płaconego ban-
kom do 1,5 stopy redyskontowej weksli przyjmowa-
nych od banków do redyskonta przez Narodowy Bank
Polski w stosunku rocznym w odniesieniu do kredy-
tów udzielonych do dnia 30 kwietnia 2007 r.;
— obniżenie z 3,5% do 2% minimalnego oprocen-
towania płaconego przez kredytobiorcę w przypad-
997
ku umów zawartych na podstawie rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w spra-
wie szczegółowego zakresu i kierunków działań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514,
z późn. zm.);
— obniżenie z 3% do 2% minimalnego oprocento-
wania płaconego przez kredytobiorcę w przypadku
umów zawartych na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szcze-
gółowych kierunków działań Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich re-
alizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.).
W celu ułatwienia odzyskiwania i umarzania wie-
rzytelności prowadzone są prace legislacyjne nad
zmianą ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U.
Nr 98, poz. 634 i Nr 227, poz. 1505), która usprawni
proces dokonywania kompensat i umorzeń wierzytel-
ności przez agencję.
Odnosząc się także do podniesionej problematyki
tworzenia miejsc pracy na obszarach wiejskich, pra-
gnę poinformować, iż w ramach PROW 2007–2013
przewidziano szereg działań, które powinny przyczy-
nić się do pobudzania działalności gospodarczej na
obszarach wiejskich. Warto podkreślić, iż jednym
z priorytetów PROW 2007–2013 jest zapewnienie
pracy i dochodów mieszkańcom obszarów wiejskich
przez rozwój działalności pozarolniczej. Jest to tym
bardziej uzasadnione, że zakłada się, iż rolnictwo bę-
dzie absorbować coraz mniejszy zasób siły roboczej,
zaś strategiczna wizja zakłada utrzymanie żywotno-
ści obszarów wiejskich. W związku z tym ciężar za-
trudnienia wiejskich zasobów pracy powinny przej-
mować działalności nierolnicze. Z tego punktu widze-
nia szczególnie istotne jest wszechstronne wsparcie
dla procesu tworzenia pozarolniczych miejsc pracy
na wsi oraz ułatwiania zatrudnienia w lokalnych
ośrodkach miejskich dla osób ze wsi.
W tym kontekście za główne instrumenty stymu-
lujące rozwój miejsc pracy uznano działanie: Różni-
cowanie w kierunku działalności nierolniczej, które-
go celem jest podejmowanie lub rozwijanie przez rol-
ników, domowników i małżonków rolników działal-
ności nierolniczej lub związanej z rolnictwem, co
powinno wpłynąć na tworzenie pozarolniczych źró-
deł dochodów oraz promocję zatrudnienia poza rol-
nictwem na obszarach wiejskich.
Maksymalna wysokość pomocy udzielonej jedne-
mu beneficjentowi w gospodarstwie rolnym nie może
przekroczyć 100 000 zł. Pomocy udziela się z tytułu
podjęcia lub rozwoju działalności w zakresie:
— usług dla gospodarstw rolnych lub leśnictwa;
— usług dla ludności;
— sprzedaży hurtowej i detalicznej;
— rzemiosła lub rękodzielnictwa;
— robót i usług budowlanych oraz instalacyjnych;
— usług turystycznych oraz związanych ze spor-
tem, rekreacją i wypoczynkiem;
— usług transportowych;
998
— usług komunalnych;
— przetwórstwa produktów rolnych lub jadalnych
produktów leśnych;
— magazynowania lub przechowywania towarów;
— wytwarzania produktów energetycznych z bio-
masy;
— rachunkowości, doradztwa lub usług informa-
tycznych.
Beneficjentem działania jest osoba fizyczna ubez-
pieczona na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników jako rolnik,
małżonek rolnika lub domownik co najmniej przez
12 miesięcy przed złożeniem wniosku o pomoc.
Jednocześnie w PROW 2007–2013 umieszczono
działanie: Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw,
którego celem jest wzrost konkurencyjności gospo-
darczej obszarów wiejskich, rozwój przedsiębiorczo-
ści i rynku pracy, a w konsekwencji – wzrost zatrud-
nienia na obszarach wiejskich.
Maksymalna wysokość pomocy udzielonej jedne-
mu beneficjentowi nie może przekroczyć 300 000 zł
i jest ona uzależniona od liczby utworzonych miejsc
pracy. W przypadku przetwórstwa produktów rol-
nych (objętych załącznikiem nr 1 do traktatu Wspól-
not Europejskich) lub jadalnych produktów leśnych
maksymalna wysokość pomocy udzielonej jednemu
beneficjentowi wynosi 100 000 zł.
Pomocy udziela się podmiotom z tytułu inwestycji
związanych z tworzeniem lub rozwojem mikroprzed-
siębiorstw działających w zakresie:
1) usług dla gospodarstw rolnych lub leśnictwa;
2) usług dla ludności;
3) sprzedaży hurtowej i detalicznej;
4) rzemiosła lub rękodzielnictwa;
5) robót i usług budowlanych oraz instalacyjnych;
6) usług turystycznych oraz związanych ze spor-
tem, rekreacją i wypoczynkiem;
7) usług transportowych;
8) usług komunalnych;
9) przetwórstwa produktów rolnych lub jadalnych
produktów leśnych;
10) magazynowania lub przechowywania towa-
rów;
11) wytwarzania produktów energetycznych z bio-
masy;
12) rachunkowości, doradztwa lub usług informa-
tycznych.
O pomoc może ubiegać się osoba fizyczna lub oso-
ba prawna, lub jednostka organizacyjna nieposiada-
jąca osobowości prawnej, która prowadzi (podejmuje)
działalność jako mikroprzedsiębiorstwo zatrudniają-
ce poniżej 10 osób i mające obrót nieprzekraczający
równowartości w zł 2 mln euro.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie e-postępowania, a więc możliwości
wnoszenia pism procesowych
w systemie elektronicznym
w postępowaniach sądowych (9562)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 maja 2009 r., nr SPS-023-9562/09,
przy którym przedstawiono interpelację pana posła
Krzysztofa Brejzy w sprawie e-postępowania, a więc
możliwości wnoszenia pism procesowych w systemie
elektronicznym w postępowaniach sądowych, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje:
W chwili obecnej w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści prowadzone są prace związane z wejściem w życie
od początku przyszłego roku ustawy z dnia 9 stycznia
2009 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cy-
wilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia
17 lutego 2009 r. Nr 26, poz. 156) wprowadzającej
procedurę elektronicznego postępowania upominaw-
czego. W postępowaniu tym strony będą mogły po-
sługiwać się podpisem elektronicznym w rozumieniu
art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o pod-
pisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450,
z późn. zm.). Założeniem elektronicznego postępowa-
nia upominawczego jest uelastycznienie procedury
sądowej. W jego ramach akta spraw będą prowadzo-
ne wyłącznie w postaci elektronicznej, a strony będą
miały dostęp do tych akt przez Internet po przepro-
wadzeniu procedury weryfikującej tożsamość.
Obecnie obowiązujące przepisy prawa przewidują
możliwość komunikacji stron drogą elektroniczną
z sądami powszechnymi. Aby złożyć pismo procesowe
w sprawie, trzeba jednakże podpisać się bezpiecznym
podpisem elektronicznym, czyli podpisem weryfiko-
wanym certyfikatem kwalifikowanym. Np. w postę-
powaniu cywilnym, zgodnie z art. 5 ustawy o podpi-
sie elektronicznym oraz art. 78 § 2 Kodeksu cywilne-
go, wniosek bez takiego podpisu nie może być trak-
towany jako równoznaczny z oświadczeniem woli
składanym w formie pisemnej i jako taki nie może
zostać rozpoznany przez sąd.
Należy jednakże zauważyć, że sam fakt przyjęcia
pisma w postaci elektronicznej w rzeczywistości
praktycznie niczego nie zmienia, gdyż nie ma możli-
wości wykorzystania go na potrzeby biurowości są-
dowej. Takie rozwiązanie w chwili obecnej rodzić
będzie jedynie dodatkowe koszty po stronie sądów,
które zmuszone będą wszystkie wnioski drukować,
bo dokumentacja biurowa w sądach istnieje obecnie
wyłącznie w formie papierowej. Prawdziwy przełom
będzie mógł nastąpić dopiero w momencie stworzenia
w sądach akt elektronicznych, systemu ich archiwi-
zacji oraz zapewnienia bezpiecznego dostępu dla
stron do akt. Bez tego sens e-administracji sprowa-

dza się w praktyce jedynie do szybszego złożenia
wniosku przez Internet w stosunku do złożenia go
w sposób „tradycyjny”.
Prowadzone są pojedyncze pilotażowe projekty
odnośnie prowadzenia elektronicznej biurowości, w pierw-
szej kolejności w sprawach gospodarczych.
Należy ponadto podnieść, że zgodnie z art. 39
ust. 2a ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie
rejestrowym i rejestrze zastawów (Dz. U. Nr 149,
poz. 703, z późn. zm.) dopuszcza się możliwość skła-
dania wniosków z zakresu postępowania rejestrowe-
go drogą elektroniczną. Winny być one opatrzone
bezpiecznym podpisem elektronicznym, weryfikowa-
nym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfi-
katu. W aktach przechowuje się wydruk tych wnio-
sków i załączniki dokumentów wraz ze wskazaniem
osób, które je podpisały. Wnioski wnoszone mogą być
na elektronicznych formularzach i sygnowane podpi-
sami elektronicznymi za pomocą aplikacji dostępo-
wej, zaś korespondencja zwrotna sądów ze stronami
odbywa się także w formie elektronicznej. Istnieje
także możliwość złożenia elektronicznego formularza
wniosku do centralnej informacji i uzyskania drogą
elektroniczną opisów, zaświadczeń i informacji z wy-
korzystaniem bezpiecznego podpisu elektronicznego.
W analogiczny sposób mogą być składane elektro-
niczne wnioski do Krajowego Rejestru Sądowego.
Pragnę jednocześnie zauważyć, że jakiekolwiek
przyszłościowe prace związane z podpisem elektro-
nicznym w chwili obecnej muszą być zawieszone
z uwagi na prace legislacyjne związane z przygoto-
wanym przez Ministerstwo Gospodarki projektem
ustawy o podpisach elektronicznych. Celem przed-
miotowej regulacji jest ułatwienie stosowania podpi-
su elektronicznego jako występującego w różnych
postaciach i na różnych poziomach bezpieczeństwa
mechanizmu uwierzytelnienia w elektronicznym ob-
rocie prawnym. Ustawa przewiduje rozszerzenie listy
usług certyfikacyjnych, a zwłaszcza katalogu dostęp-
nych rodzajów podpisu elektronicznego, co w zamyśle
ma umożliwić lepsze dostosowanie narzędzi oraz ich
ceny do potrzeb administracji publicznej oraz przed-
siębiorców. Podpisy elektroniczne będą mogły być
składane zarówno przez osoby fizyczne (tak, jak
obecnie), jak i osoby prawne lub jednostki organiza-
cyjne, przy zastosowaniu lub bez zastosowania bez-
piecznego urządzenia oraz w oparciu o certyfikat
zwykły lub certyfikat kwalifikowany. Projekt nowej
ustawy przewiduje wprowadzenie pełnego katalogu
podpisów elektronicznych, takich jak podpis zwykły,
zaawansowany, kwalifikowany, grupowy, urzędowy.
Przewiduje również wprowadzenie tzw. pieczęci elek-
tronicznej oraz znakowania podpisu czasem. Założe-
niem ustawodawcy jest zapewnienie ustawy o cha-
rakterze narzędziowym, która umożliwi elastyczne
przyporządkowanie skutków prawnych dla poszcze-
gólnych rodzajów e-podpisu przez inne akty prawne
z zakresu administracji lub gospodarki. Nowe defi-
nicje podpisującego, podpisu elektronicznego oraz
podpisu zaawansowanego mają w zamyśle projekto-
999
dawcy usunąć zawężenie istniejące w obecnie obo-
wiązującej ustawie względem definicji zawartych
w art. 2 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 13.12.1999 r. w sprawie wspól-
notowych ram w zakresie podpisów elektronicznych
(99/93/WE). Dopóki nowe rodzaje podpisów elektro-
nicznych i związanych z nimi narzędzi nie wejdą do
porządku prawnego, prowadzenie jakichkolwiek prac
legislacyjnych w materii związanej z problematyką
podpisów elektronicznych jest narażone na duże ry-
zyko niekompatybilności z tworzonymi w chwili obec-
nej przepisami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie możliwości wprowadzenia
obowiązkowych badań cytologicznych
i mammograficznych (9563)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 18 maja 2009 r. (znak:
SPS-023-9563/09) przekazujące interpelację pani po-
seł Joanny Muchy w sprawie możliwości wprowadze-
nia obowiązkowych badań cytologicznych i mammo-
graficznych kobiet oraz badań radiologicznych u męż-
czyzn pozostających w stosunku pracy do pracowni-
czych badań profilaktycznych, przedstawiam uprzej-
mie poniższe stanowisko.
Na podstawie upoważnienia ustawowego zawar-
tego w art. 229 § 8 Kodeksu pracy minister właściwy
do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
pracy, m.in. tryb i zakres badań lekarskich oraz czę-
stotliwość badań okresowych. W związku z podję-
ciem próby uregulowania na poziomie ustawowym
obowiązku wykonywania badań cytologicznych i mam-
mograficznych w ramach badań profilaktycznych
pracowników minister zdrowia zwrócił się do mini-
stra pracy i polityki społecznej z projektem noweliza-
cji art. 229 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks
pracy.
W związku z brakiem akceptacji proponowanego
rozwiązania minister zdrowia przygotował nowy pro-
jekt rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie
przeprowadzania badań lekarskich pracowników, za-
kresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracow-
nikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do
1000
celów przewidzianych w Kodeksie pracy. W projekcie
tym rozszerzono zakres przeprowadzania badań pro-
filaktycznych pracowników o badania mammografic-
zne i cytologiczne u kobiet oraz badania radiologiczne
płuc u mężczyzn. Głównym celem wprowadzanej re-
gulacji jest spowodowanie obniżenia zachorowalno-
ści, a przede wszystkim śmiertelności kobiet na raka
szyjki macicy i raka piersi w Polsce. Przewiduje się,
że projekt ten będzie w najbliższych dniach skiero-
wany do uzgodnień zewnętrznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie podwyżek wynagrodzeń
dla pracowników cywilnych wojska (9564)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jerzego Budnika w sprawie
podwyżek wynagrodzeń dla pracowników cywilnych
wojska (SPS-023-9564/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Kierownictwo resortu obrony narodowej, mając
na względzie troskę o poziom wynagrodzeń pracow-
ników cywilnych wojska, podejmuje w tym zakresie
działania, które, w miarę możliwości finansowych,
zmierzają do zaspokojenia wyrażanych potrzeb i ocze-
kiwań.
W dniu 11 kwietnia 2008 r. zostało zawarte poro-
zumienie z Niezależnym Samorządnym Związkiem
Zawodowym Pracowników Wojska, Sekcją Krajową
Pracowników Cywilnych Ministerstwa Obrony Na-
rodowej NSZZ „Solidarność” i Związkiem Zawodo-
wym Pracowników Przemysłu Poligraficznego w spra-
wie zasad kształtowania wzrostu wynagrodzeń pra-
cowników cywilnych wojska. Na jego mocy w 2008 r.
z budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej wydzie-
lona została kwota na podwyżkę wynagrodzeń pra-
cowników o 300 zł brutto, tj. sumę kwoty 176 zł uję-
tej w decyzji budżetowej na rok 2008 nr 72/MON
ministra obrony narodowej z dnia 14 lutego 2008 r.
(Dz. Urz. MON Nr 2, poz. 14, ze zm.) oraz kwoty 124 zł
dodatkowo wydzielonej z budżetu Ministerstwa Obro-
ny Narodowej. Ponadto w 2008 r. wydzielono dodat-
kowo kwotę 70 mln zł z przeznaczeniem na jednora-
zowe premie (nagrody) uznaniowe. Wypłata tej kwo-
ty nastąpiła w 3 transzach – w sierpniu, listopadzie
i grudniu 2008 r.
W bieżącym roku resort obrony narodowej był zo-
bowiązany do przeprowadzenia podwyżki na pozio-
mie 3,9% dla pracowników tzw. niemnożnikowych
oraz 2% dla pracowników tzw. mnożnikowych. Pod-
wyżki dla pracowników cywilnych wojska z tego ty-
tułu zostały wypłacone do dnia 23 kwietnia br.
W sprawie dokonania podwyżki wynagrodzeń
pracowników cywilnych wojska w 2009 r. prowadzo-
ne były negocjacje ze związkami zawodowymi. W ich
ramach w dniu 13 maja br. minister obrony narodo-
wej odbył spotkanie z przedstawicielami organizacji
związkowych działających w resorcie obrony narodo-
wej. Kolejne spotkania odbyły się w dniach 15, 20
i 22 maja br. pod moim przewodnictwem. Efektem
tych negocjacji było podpisanie w dniu 26 maja br.
„Porozumienia w sprawie zasad podziału środków
przeznaczonych na podwyżkę wynagrodzeń pracow-
ników w 2009 r.”.
W treści powyższego porozumienia zawarte zo-
stały następujące postanowienia:
1) środki finansowe na podwyżkę wynagrodzeń
zostaną wydzielone dla każdego pracodawcy, którego
wynagrodzenia finansowane są z działu 752: Obrona
narodowa i działu 851: Ochrona zdrowia ustawy bu-
dżetowej na 2009 r. w wysokości stanowiącej iloczyn
kwoty 153 zł miesięcznie (w odniesieniu do członków
korpusu służby cywilnej – 173 zł) oraz liczby pracow-
ników faktycznie zatrudnionych u danego pracodaw-
cy według stanu na dzień 31 stycznia br.,
2) podwyżka zostanie zrealizowana do dnia 30 czerw-
ca br., z wyrównaniem od dnia 1 stycznia br.,
3) w ramach kwoty, o której mowa w pkt 1, każ-
demu pracownikowi zostanie podwyższona stawka
wynagrodzenia zasadniczego lub kwota premii regu-
laminowej w wysokości 100 zł miesięcznie, a w przy-
padku korpusu służby cywilnej posiadany przez
członka korpusu poziom mnożnika zostanie zwięk-
szony o wartość 0,06,
4) w ramach kwot ustalonych w pkt 1 nie uwzględ-
nia się skutków wynikających z podwyższenia kwoty
najniższego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 4
pkt 8 ponadzakładowego układu zbiorowego pracy
dla pracowników wojskowych jednostek organizacyj-
nych sfery budżetowej, a także wzrostu – z tytułu
dokonywanej podwyżki wynagrodzeń – pozostałych
należności pracowników, tj. nagród jubileuszowych,
odpraw emerytalno-rentowych i ekwiwalentów za
niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Skutki te zo-
staną zabezpieczone po ustaleniu ich wysokości przez
pracodawcę i zgłoszeniu potrzeb w tym zakresie do
dysponenta środków budżetowych, na zaopatrzeniu
którego pozostaje pracodawca,
5) przy uwzględnieniu skutków, o których mowa
w pkt 4, kwota podwyżki wyniesie około 180 zł,
6) dokonana wcześniej podwyżka wynagrodzeń
w wysokości 3,9% dla pracowników tzw. niemnożni-
kowych i 2% dla pracowników tzw. mnożnikowych

zostanie rozliczona w ramach wyżej przedstawionej
podwyżki.
Ponadto ustalono również, że poza powyższymi
kwotami zostaną wydzielone środki na wypłatę jed-
norazowych nagród (premii) w wysokości stanowią-
cej iloczyn wynikający z liczby pracowników faktycz-
nie zatrudnionych według stanu na dzień 30 czerwca
br. i kwoty nie niższej niż przyjęta przy uruchomie-
niu celowego funduszu nagród średnia wysokość na-
grody planowana do wypłaty dla żołnierza zawodo-
wego. Wypłata nagród nastąpi przed dniem 15 sierp-
nia br., a zasady podziału powyższych środków zo-
staną uzgodnione ze związkami zawodowymi.
Ministerstwo Obrony Narodowej ma świadomość
dysproporcji płacowych między uposażeniami żoł-
nierzy zawodowych a wynagrodzeniami pracowni-
ków cywilnych wojska. Jednak ze względu na sytu-
ację budżetu resortu obrony narodowej zmniejszenie
tych dysproporcji będzie musiało być procesem dłu-
gofalowym.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie braku ogólnopolskiej statystyki
wykroczeń (9565)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9565/09)
dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pana Jana
Widackiego w sprawie braku ogólnopolskiej statysty-
ki wykroczeń uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Zakres gromadzonych przez Komendę Główną
Policji danych dotyczących liczby ujawnianych przez
Policję wykroczeń określa zarządzenie nr 116 komen-
danta głównego Policji z dnia 28 stycznia 2009 r.
w sprawie planowania strategicznego i sprawozdaw-
czości w Policji (Dz. Urz. KGP Nr 3, poz. 12). Zgodnie
z Wykazem zestawień sprawozdawczych, terminów
ich składania, komórek organizacyjnych Komendy
Głównej Policji właściwych do ich przyjmowania oraz
okresów sprawozdawczych, stanowiącym załącznik
nr 3 do ww. zarządzenia, komendy wojewódzkie/Sto-
1001
łeczna Policji, w terminach do dnia 20 stycznia i 20 lipca,
sporządzają m.in. dokument – druk III/5 pn: „Zesta-
wienie liczbowe wykroczeń ujawnionych w ramach
prowadzonych czynności wyjaśniających na podsta-
wie art. 54 K.p.w. i w postępowaniu mandatowym
oraz zastosowanych środków oddziaływania poza-
karnego w KWP/KSP”.
Druk statystyczny III/5 obejmuje wszystkie ro-
dzaje wykroczeń. Jednakże z uwagi na społeczną
szkodliwość niektórych popełnianych czynów, ich po-
wszechny charakter, a także zadania Policji wynika-
jące z prac w zespołach zadaniowych, w tym w pra-
cach Zespołu ds. Handlu Ludźmi czy Zespołu ds. Bez-
pieczeństwa Imprez Masowych, uznano za celowe
wyszczególnienie niektórych kategorii wykroczeń
(np.: z art. 51, art. 119 czy też art. 124 Kodeksu wy-
kroczeń), w stosunku do których pozyskiwane są
szczegółowe dane statystyczne.
Obszar zainteresowania ww. zespołów spowodo-
wał także, że niezbędnym stało się gromadzenie in-
formacji statystycznych o wykroczeniach, typizowa-
nych w art. 54 § 1 i 2 oraz art. 104 Kodeksu wykro-
czeń, jak i o wykroczeniach przeciwko bezpieczeń-
stwu sportowych imprez masowych.
Nowym rozwiązaniem w zarządzeniu nr 116 ko-
mendanta głównego Policji jest pozyskiwanie infor-
macji statystycznych o liczbie ujawnionych wykro-
czeń, a nie jak poprzednio, na podstawie zarządzenia
nr 159 komendanta głównego Policji z dnia 23 lutego
2007 r. w sprawie planowania i sprawozdawczości
w Policji (Dz. Urz. KGP Nr 7, poz. 67, z późn. zm.),
o liczbie skierowanych wniosków o ukaranie. Uznano
bowiem, iż z uwagi na fakt, że jeden wniosek o uka-
ranie może obejmować swoim zakresem kilka czy-
nów, racjonalne jest pozyskiwanie informacji o liczbie
popełnionych czynów.
Wskazać również należy, że poszczególne komen-
dy wojewódzkie/Stołeczna Policji prowadzą obecnie
prace wdrażające do służbowego wykorzystania Elek-
troniczny Rejestr Spraw o Wykroczenia, zwany też
”E – RSoW”. Rejestr ten umożliwia pozyskiwanie
i generowanie informacji o innych niż wynikające
z druku III/5 rodzajach wykroczeń (także pozako-
deksowych). W związku z tym w Komendzie Głównej
Policji podjęto starania zmierzające do centralnego
i elektronicznego pozyskiwania informacji staty-
stycznych o wykroczeniach gromadzonych w ten spo-
sób w poszczególnych KWP/KSP.
Należy nadmienić, że na podstawie art. 9b ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
Nr 123 poz. 779, z późn. zm.) corocznie w Komendzie
Głównej Policji opracowywana jest informacja doty-
cząca działalności straży gminnych (miejskich) oraz
ocena współpracy straży z Policją, która zawiera m.
in. informacje i dane statystyczne odnoszące się do
wykroczeń i reakcji strażników gminnych na ujaw-
nione wykroczenia.
Ponadto na podstawie art. 130 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) oraz wydane-
1002
go na jego podstawie rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 20 grudnia 2002 r.
w sprawie postępowania z kierowcami naruszający-
mi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. Nr 236, poz. 1998,
z późn. zm.) Policja prowadzi ewidencję kierowców
naruszających przepisy ruchu drogowego, gdzie okre-
ślonemu naruszeniu, zgodnie z załącznikiem nr 1
do przedmiotowego rozporządzenia, przypisuje się
odpowiednią liczbę punktów.
Powyższe dane gromadzone są w ramach Krajo-
wego Systemu Informacyjnego Policji (KSIP). Sys-
tem posiada moduł analityczny, w związku z czym
możliwe jest szerokie przetwarzanie danych (obecnie
jeszcze rozwijane), pozwalające na diagnozowanie
obszarów zagrożeń oraz podejmowanie świadomych
i efektywnych działań na rzecz poprawy bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego.
Zgodnie z art. 17 § 1 i art. 95 § 1 Kodeksu postę-
powania w sprawach o wykroczenia Policja jest
oskarżycielem publicznym we wszystkich sprawach
o wykroczenia (chyba że ustawa stanowi inaczej)
i głównym organem prowadzącym postępowanie
mandatowe.
Oprócz Policji uprawnienia do nakładania grzy-
wien w drodze mandatów karnych, a co się z tym
wiąże – do prowadzenia czynności wyjaśniających
w sprawach o wykroczenia, posiadają przedstawicie-
le 25 organów: Inspekcji Weterynaryjnej, Inspekcji
Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych,
Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennic-
twa, Straży Granicznej, straży gminnej, Państwowej
Straży Pożarnej, Inspekcji Handlowej, Straży Ochro-
ny Kolei, Inspekcji Transportu Drogowego, Główne-
go Urzędu Miar oraz okręgowych i obwodowych urzę-
dów probierczych, Lasów Państwowych, parków na-
rodowych, straży łowieckiej, administracji morskiej,
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej In-
spekcji Sanitarnej MSWiA, nadzoru budowlanego,
Głównego Inspektoratu Kolejnictwa, okręgowych urzę-
dów górniczych oraz specjalistycznych urzędów gór-
niczych, Inspekcji Ochrony Środowiska, urzędów
żeglugi śródlądowej, Żandarmerii Wojskowej, Pań-
stwowej Straży Rybackiej czy inspekcji pracy.
Policja, poza informacjami uzyskiwanymi od stra-
ży gminnych (miejskich), nie posiada wiedzy na te-
mat statystyk wykroczeń prowadzonych przez wska-
zane wyżej organy. Pomimo że zgodnie z art. 102
Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia
minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje
nadzór nad postępowaniem mandatowym (wyjąt-
kiem w sprawowaniu nadzoru nad postępowaniem
mandatowym przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych są sprawy o wykroczenia przeciwko
prawom pracownika określone w Kodeksie pracy,
a także sprawy o inne wykroczenia związane z wy-
konywaniem pracy zarobkowej – nadzór w tym za-
kresie pełni główny inspektor pracy), większość
z ww. organów nie podlega temu ministrowi.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że w ocenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji gromadzone na potrzeby Policji dane sta-
tystyczne dotyczące problematyki wykroczeń są wy-
starczające do diagnozowania występujących zagro-
żeń w tym zakresie i podejmowania stosownych dzia-
łań prewencyjnych. Nie przewiduje się zatem wpro-
wadzenia regulacji zobowiązujących ministra spraw
wewnętrznych i administracji do prowadzenia staty-
styk odnoszących się do wykroczeń ujawnionych
przez organy, służby i inspekcje niepodlegające i nie-
nadzorowane przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie programu profilaktycznego
dla chorych na hemofilię oraz refundacji
materiałów jednorazowych (9566)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Szaramy w sprawie
programu profilaktycznego dla chorych na hemofilię
oraz refundacji materiałów jednorazowych, przesła-
ną przy piśmie znak: SPS-023-9566/09 z dnia 18 maja
2009 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Terapeutyczny program zdrowotny pn.: „Zapobie-
ganie krwawieniom u dzieci z hemofilią A i B” zgod-
nie z decyzją ministra zdrowia jest realizowany od
2008 r., finansowany przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia. Założenia merytoryczne programu były przygo-
towane przez pracowników Narodowego Funduszu
Zdrowia wraz z gronem ekspertów medycznych.
W trakcie realizacji przedmiotowego programu zi-
dentyfikowane zostały pewne problemy związane
m.in. z finansowaniem środków jednorazowych do
podawania czynników w warunkach domowych (wę-
żyki, igły do portów i środki higieniczne). Celem do-
raźnego rozwiązania ww. problemu została podjęta
inicjatywa włączenia ww. materiałów pomocniczych
do nowelizowanego rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowego
wykazu wyrobów medycznych będących przedmiota-
mi ortopedycznymi i środków pomocniczych, wyso-
kości udziału własnego świadczeniobiorcy w cenie ich
nabycia, kryteriów ich przyznawania, okresów użyt-
kowania, a także wyrobów medycznych będących
przedmiotami ortopedycznymi podlegającymi napra-
wie w zależności od wskazań medycznych oraz wzoru

zlecenia na zaopatrzenie w te wyroby i środki (Dz. U.
z 2004 r. Nr 276, poz. 2739).
Ponadto uprzejmie informuję, iż trwają prace nad
przygotowywaniem znowelizowanej wersji programu
pn.: „Zapobieganie krwawieniom u dzieci z hemofilią
A i B”, która będzie uwzględniała wszystkie niezbęd-
ne materiały pomocnicze, a tym samym przyczyni się
do sprawniejszego funkcjonowania ww. programu
profilaktycznego i zwiększy liczbę pacjentów uczest-
niczących w programie.
Odnosząc się do kwestii zmiany sposobu dystry-
bucji leków z regionalnych centrów krwiodawstwa
i krwiolecznictwa do szpitali zajmujących się lecze-
niem chorych na hemofilię, uprzejmie informuję, iż
niezbędne jest podjęcie działań mających na celu
zmianę obecnej sytuacji. W myśl art. 68 ustawy
z dnia 27 lutego 2008 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
Nr 45, poz. 271) „obrót detaliczny produktami lecz-
niczymi prowadzony jest w aptekach ogólnodostęp-
nych” oraz zgodnie z art. 72 ww. aktu prawnego „ob-
rót hurtowy produktami leczniczymi, z zastrzeże-
niem ust. 8 pkt 2, mogą prowadzić wyłącznie hurtow-
nie farmaceutyczne, składy celne i konsygnacyjne
produktów leczniczych”. Centra nie posiadają w swo-
jej strukturze aptek ani licencji hurtowni farmaceu-
tycznej (tylko cztery centra posiadają licencję hur-
towni farmaceutycznych).
W chwili obecnej regionalne centra, jako realiza-
torzy programów zdrowotnych, ponoszą pełną odpo-
wiedzialność za zaopatrzenie w czynniki krzepnięcia
i bezpieczeństwo pacjentów, a w rzeczywistości nie
mają wpływu i kontroli nad sposobem leczenia. Ma-
jąc na uwadze powyższe oraz zwiększenie bezpie-
czeństwa pacjentów, niezbędnym wydaje się, aby za-
kład opieki zdrowotnej, który bezpośrednio decyduje
o sposobie leczenia i dawce leku, jak również dyspo-
nuje wykwalifikowaną kadrą medyczną oraz odpo-
wiednią aparaturą, ponosił pełną odpowiedzialność
za leczenia pacjentów, łącznie z dystrybucją czynni-
ków. Jeżeli jakiekolwiek zmiany będą miały miejsce,
zostaną one szczegółowo przeanalizowane w taki
sposób, aby sytuacja ludzi chorych na hemofilię ule-
gła poprawie, a koncentraty czynników krzepnięcia
do leczenia, w tym domowego, były w sposób korzyst-
ny dla pacjentów dystrybuowane razem z niezbędny-
mi materiałami do ich podawania w warunkach do-
mowych.
W pracach nad znowelizowaną wersją programu
rozważana jest również kwestia wprowadzenia do
programu leków rekombinowanych. Wyłączne sto-
sowanie czynników rekombinowanych planowane
jest u chorych, którzy zostali świeżo zdiagnozowani
i nie byli wcześniej leczeni preparatami krwiopo-
chodnymi.
Odnosząc się do zagadnienia leczenia dzieci z rzad-
ką postacią hemofilii, pragnę poinformować, iż zgod-
nie z podjętymi decyzjami problem grupy dzieci
z hemofilią powikłaną inhibitorem zostanie włączony
jako punkt obrad Zespołu ds. Chorób Rzadkich, po-
wołanego zarządzeniem ministra zdrowia z dnia 21
1003
lipca 2008 r. (Dz. U. Nr 8, poz. 36), w celu ewentual-
nego uwzględnienia tego schorzenia w katalogu cho-
rób rzadkich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie testowych egzaminów
specjalizacyjnych dla lekarzy obcokrajowców
(9568)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Krystyny Łybackiej z dnia 30
kwietnia 2009 r., przysłaną przy piśmie nr SPS-023-
-9568/09, dotyczącą testowych egzaminów specjali-
zacyjnych dla obcokrajowców, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Zgodnie z art. 16 ust. 1k i l ustawy z dnia 5 grud-
nia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j.
Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943, z późn. zm.) pań-
stwowy egzamin specjalizacyjny (zwany dalej „PES”)
organizuje Centrum Egzaminów Medycznych (zwane
dalej „CEM”), a przeprowadza Państwowa Komisja
Egzaminacyjna (zwana dalej „PKE”), której prze-
wodniczącego i członków powołuje i odwołuje dyrek-
tor CEM. Zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem
ministra zdrowia z dnia 20 października 2005 r.
w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów
(Dz. U. Nr 213, poz. 1779, z późn. zm.), regulującym
sprawy odbywania specjalizacji i przystępowania do
egzaminów specjalizacyjnych, lekarz uzyskuje tytuł
specjalisty po zdaniu trzyczęściowego państwowego
egzaminu specjalizacyjnego, który obejmuje egzamin
testowy, egzamin ustny i egzamin praktyczny. Le-
karz, w tym również lekarz cudzoziemiec przystępu-
jący do ww. egzaminu na zasadach obowiązujących
obywateli polskich, może zdawać PES maksymalnie
cztery razy.
Należy zaznaczyć, iż PKE przeprowadzająca PES
działa na podstawie § 33 i nast. ww. rozporządzenia.
Jej prawa i obowiązki normuje także Regulamin
Przeprowadzania PES, zatwierdzony przez ministra
zdrowia. Zgodnie z § 33 ust. 3 ww. rozporządzenia
dyrektor CEM powołuje i odwołuje przewodniczącego
oraz członków PKE spośród osób zaproponowanych
przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich, w po-
rozumieniu z właściwym konsultantem krajowym,
właściwym towarzystwem naukowym oraz Naczelną
1004
Radą Lekarską. Kandydaci ci podlegają następnie
weryfikacji dokonywanej przez ministra zdrowia.
W skład PKE wchodzą lekarze specjaliści w dzie-
dzinie medycyny objętej PES lub, w uzasadnionych
przypadkach, w pokrewnej dziedzinie medycyny,
a w szczególności:
1) przedstawiciel lub przedstawiciele konsultanta
krajowego,
2) przedstawiciel lub przedstawiciele właściwych
towarzystw naukowych dla dziedziny medycyny ob-
jętej egzaminem państwowym,
3) przedstawiciel lub przedstawiciele Naczelnej
Rady Lekarskiej lub przedstawiciele okręgowych rad
lekarskich,
4) przedstawiciel lub przedstawiciele uczelni me-
dycznych lub uczelni prowadzących działalność dy-
daktyczną i badawczą w zakresie nauk medycznych,
Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego
lub medycznych jednostek badawczo-rozwojowych.
Jak widać z przedstawionej regulacji, PKE jest
podmiotem składającym się z osób posiadających od-
powiednio wysokie kwalifikacje i reprezentujących
różne środowiska, zainteresowane rzetelnym i pra-
widłowym przeprowadzeniu PES.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z § 32
ust. 2 rozporządzenia test oraz egzamin ustny i prak-
tyczny opracowuje i ustala CEM. W warstwie mery-
torycznej jest ono zobligowane do współdziałania
z właściwym konsultantem krajowym lub jego przed-
stawicielem oraz przedstawicielem właściwego towa-
rzystwa naukowego w danej dziedzinie medycyny.
Realizując tę powinność, CEM zwraca się do autorów
zadań posiadających tytuł specjalisty w danej dzie-
dzinie oraz legitymujących się odpowiednio dużym
doświadczeniem zawodowym i naukowym. Kon-
strukcja zadania nie ogranicza się jedynie do jego
treści oraz wskazania właściwej odpowiedzi, każdy
autor otrzymuje bowiem od CEM wytyczne określa-
jące warunki, jakim powinny sprostać zadania. W szcze-
gólności wymagane jest, by zadanie zawierało uza-
sadnienie, wskazanie podręcznika, z którego za-
czerpnięto informacje służące jego formułowaniu,
ustalenie, czy odpowiada ono programowi specjaliza-
cji oraz ocenę trudności zadania. Opracowane zada-
nia nie są włączane do puli zadań, z których tworzo-
ny jest test, zanim nie zostaną poddane merytorycz-
nej ocenie dokonywanej przez ekspertów. W praktyce
najczęściej recenzji zadań dokonuje konsultant kra-
jowy lub jego przedstawiciel.
Przyjęte procedury sprzyjają pozyskiwaniu zadań
posiadających wysoką jakość merytoryczną i popraw-
ną konstrukcję, zabezpieczeniem zaś przed wykorzy-
staniem zadań wadliwych i niejako kolejną metodą
eliminacji zadań edycyjnie i merytorycznie błędnych
jest tryb unieważniania zadań, opisany w ww. Regu-
laminie Przeprowadzania PES. Dbałość o popraw-
ność konstrukcji testu egzaminacyjnego zarówno
w przeszłości, jak również obecnie jest zatem wielo-
kierunkowa.
Biorąc pod uwagę powyższe, a także uwzględnia-
jąc obowiązujące ww. przedmiotowe przepisy regulu-
jące zasady przystępowania lekarzy do państwowego
egzaminu specjalizacyjnego, z przykrością informuję,
że nie jest możliwe wyrażenie zgody na dodatkowe
dopuszczenie do państwowego egzaminu specjaliza-
cyjnego wybranej grupy osób (obcokrajowców), dla
których dotychczasowe podejścia do tego egzaminu
zakończyły się niepowodzeniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ryszarda Galli
w sprawie zagospodarowania
kompleksu koszarowego 2347 znajdującego się
w miejscowości Komprachcice (9569)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ryszarda Galli w sprawie za-
gospodarowania kompleksu koszarowego 2347 znaj-
dującego się w miejscowości Komprachcice (SPS-023-
-9569/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
W najbliższych latach główny wysiłek w obszarze
logistyki, zgodnie z obecnie obowiązującymi doku-
mentami planistycznymi, w tym z przyjętymi w bie-
żącym roku dwoma aneksami do „Programu rozwo-
ju Sił Zbrojnych RP w latach 2007–2012”, zostanie
ukierunkowany na zapewnienie Siłom Zbrojnym
Rzeczypospolitej Polskiej zdolności do realizacji misji
i zadań w okresie pokoju, kryzysu i wojny w układzie
narodowym, a także wielonarodowym.
Docelowo system zabezpieczenia logistycznego
posiadać będzie m.in. zdolności w zakresie zabezpie-
czenia potrzeb funkcjonowania wojsk w miejscu ich
stacjonowania i opierać się będzie na zrejonizowanym
oraz zmodernizowanym stacjonarnym potencjale re-
gionalnych baz logistycznych. Zostanie to osiągnięte
przez zoptymalizowanie i dostosowanie składów ma-
teriałowych do wielkości przechowywanych środków
zaopatrzenia.
Stosownie do rozstrzygnięć przyjętych we wspo-
mnianych wyżej dokumentach, a także w „Planie
zamierzeń organizacyjnych i dyslokacyjnych Sił
Zbrojnych RP na 2009 r. oraz głównych kierunkach
zmian organizacyjnych na 2010 r.” podjęto działania
mające na celu rozformowanie (w latach 2009 i 2010)
Składu Materiałowego w Komprachcicach. Przedsię-
wzięcie to zgodne jest z dotychczasowymi kierunka-
mi zmian organizacyjnych w Siłach Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej i wynika z realizacji zadań

związanych z optymalizowaniem oraz dostosowywa-
niem funkcjonowania składów materiałowych do po-
trzeb związanych z przechowywaniem środków za-
opatrzenia.
Nie przewiduje się przedyslokowania funkcjonu-
jącego w Komprachcicach batalionu logistycznego
do Opola, a zatem niezbędne jest pozostawienie czę-
ści kompleksu wojskowego nr 2347 na potrzeby tego
batalionu.
Niezależnie od powyższego zapewniam, że decyzje
dotyczące zamierzeń restrukturyzacyjnych w Siłach
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej uwzględniają
także aspekt społeczny. Niemniej jednak muszę przy-
znać, iż potrzeba racjonalizacji działalności i uwa-
runkowania ekonomiczne są często argumentem
przesądzającym o przyjętych rozwiązaniach.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że w przypadku
zmian etatowych, w tym ewentualnych zwolnień pra-
cowników wojska, wszelkie przedsięwzięcia będą pro-
wadzone zgodnie z procedurami zawartymi w usta-
wie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U.
z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie tzw. renty planistycznej
w przypadku dokonania darowizny (9571)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Tomasza Lenza z dnia 19 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9571/09, w sprawie tzw. renty plani-
stycznej w przypadku dokonania darowizny uprzej-
mie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca
2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.), zwanej
dalej „ustawą”, jeżeli w związku z uchwaleniem pla-
nu miejscowego albo jego zmianą wartość nierucho-
mości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty
zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezy-
dent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną
w tym planie, określoną w stosunku procentowym
do wzrostu wartości nieruchomości.
Podkreślić należy, że niemal identyczne uregulo-
wanie dotyczące przedstawionej powyżej kwestii za-
1005
warte było w art. 36 ust. 3 nieobowiązującej już usta-
wy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu prze-
strzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139, z późn.
zm.), w którym ustawodawca wiązał pewne skutki
również z faktem „zbywania nieruchomości”.
Stosując wykładnię celowościową, należy przyjąć,
że występujący w przepisach ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym termin „zbycie”
oznacza formy przeniesienia własności zarówno
o charakterze odpłatnym, jak i nieodpłatnym. Z po-
wyższego wynika, że pojęcie „zbycie” obejmuje także
umowy darowizny, dożywocia oraz zamiany. Zatem
organ wykonawczy gminy uprawniony jest do pobra-
nia opłaty planistycznej również w przypadku nieod-
płatnego przeniesienia prawa własności lub prawa
użytkowania wieczystego na rzecz innej osoby, o czym
stanowi także wyrok NSA z dnia 17 lipca 2008 r.
(sygn. akt II OSK 877/07).
Przypomnieć należy, że ustawa z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), definiując
w art. 4 pkt 3b pojęcia „zbywanie lub nabywanie nie-
ruchomości”, rozumie przez nie czynności prawne,
na podstawie których następuje przeniesienie wła-
sności nieruchomości lub przeniesienie prawa użyt-
kowania wieczystego nieruchomości gruntowej albo
oddanie jej w użytkowanie wieczyste. Zatem na grun-
cie ustawy o gospodarce nieruchomościami przez
„zbycie” rozumie się wszelkie czynności oznaczające
przeniesienie prawa własności, zarówno o charakte-
rze odpłatnym, jak i nieodpłatnym, tzn. sprzedaż,
darowiznę, zamianę.
Pragnę jednocześnie poinformować, że w projek-
cie ustawy o zmianie ustawy Prawo budowlane, usta-
wy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
oraz niektórych innych ustaw, dostępnym na stro-
nach internetowych Ministerstwa Infrastruktury,
przewiduje się wprowadzenie zmian dotyczących
przepisów o rencie planistycznej. Projekt zakłada, że
wysokość odszkodowania z tytułu obniżenia wartości
nieruchomości oraz wysokość opłaty z tytułu wzro-
stu wartości nieruchomości będzie ustalana na dzień
zbycia nieruchomości, a nie, jak obecnie stanowi art. 37
ust. 1 ustawy, na dzień sprzedaży. Przede wszystkim
jednak projekt przewiduje wprowadzenie wyłączenia
obowiązku wnoszenia opłaty z tytułu wzrostu war-
tości nieruchomości w przypadku zbycia nierucho-
mości na rzecz osoby bliskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że zaproponowana inicjatywa legislacyjna
przyczyni się do wypracowania rozwiązań prawnych
poprawiających jakość omawianych regulacji, jak
również zrealizuje postulat pana posła będący przed-
miotem interpelacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
1006
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie rozporządzenia ministra transportu
i gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r.
w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać drogi publiczne
i ich usytuowanie (9572)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Lenza w sprawie
rozporządzenia ministra transportu i gospodarki
morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi pu-
bliczne i ich usytuowanie (pismo z dnia 19 maja br.,
znak SPS-023-9572/09), uprzejmie przedstawiam na-
stępujące wyjaśnienia.
Stosowanie dodatkowych pasów ruchu na dwu-
kierunkowych drogach dwupasowych regulują prze-
pisy § 27–29 rozporządzenia ministra transportu
i gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w spra-
wie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U.
Nr 43, poz. 430). Zgodnie z § 27 ust. 1 na wzniesie-
niach drogi klasy G i dróg wyższych klas, o prędko-
ści projektowej większej niż 60 km/h, można posze-
rzyć jezdnię, w zależności od potrzeb, o dodatkowe
pasy ruchu. Przepis § 27 ust. 1 odnosi się do wszyst-
kich dróg klasy G i wyższej zarówno w terenie za-
budowy, jak i poza tym terenem. Ponadto zgodnie
z § 28 ust. 1 na dwupasowej drodze dwukierunkowej
poza terenem zabudowy, o prędkości projektowej
większej niż 60 km/h, można poszerzyć jezdnię,
w zależności od potrzeb, o dodatkowe pasy umożli-
wiające wyprzedzanie. Przepis § 28 ust. 1 pozwala
zatem na stosowanie, poza terenem zabudowy, do-
datkowych pasów ruchu na dwujezdniowych dro-
gach dwupasowych, także poza wzniesieniami.
Stosowanie dodatkowych pasów ruchu jest rów-
nież możliwe zgodnie z przepisami dotyczącymi sto-
sowania znaków i sygnałów drogowych oraz urzą-
dzeń bezpieczeństwa ruchu. Zgodnie z zapisami
w pkt 5.2.13.2 załącznika nr 1 do rozporządzenia mi-
nistra infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie
szczegółowych warunków technicznych dla znaków
i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa
ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na
drogach (Dz. U. Nr 220, poz. 2181, z późn. zm.) poza
wzniesieniami dodatkowe pasy ruchu stosuje się na
odcinkach jezdni dwukierunkowych, których na-
wierzchnia pozwala na wyznaczenie trzech pasów
ruchu. Dodatkowe pasy ruchu poza wzniesieniami
zaleca się stosować naprzemiennie, w celu wyznacze-
nia dla obu kierunków ruchu odcinków zapewniają-
cych bezpieczne wyprzedzanie. Dla dodatkowych pa-
sów ruchu stosowanych naprzemiennie na jezdniach
dwukierunkowych zaleca się stosowanie pasów dłu-
gości 800–1000 m.
Zarządzeniem z dnia 22 sierpnia 2005 r. general-
nego dyrektora dróg krajowych i autostrad w sprawie
zasad projektowania dodatkowych pasów ruchu na
dwupasowych drogach dwukierunkowych została
wprowadzona do stosowania „Instrukcja projektowa-
nia dodatkowych pasów ruchu na dwupasowych dro-
gach dwukierunkowych”. Instrukcję tę mogą rów-
nież stosować samorządowi zarządcy dróg oraz jed-
nostki projektowe. Instrukcja określa warunki tech-
niczne, jakim powinny odpowiadać dodatkowe pasy
ruchu – pasy wyprzedzania. Przedmiotowe zarządze-
nie określa kryteria stosowania pasów wyprzedza-
nia, a także analizy celowości ich wprowadzania ze
względu na zagrożenie bezpieczeństwa ruchu i ze
względów ekonomicznych. W instrukcji przedstawio-
ne zostały analizy efektywności rozbudowy do prze-
kroju z pasem wyprzedzania istniejących dwupaso-
wych dróg dwukierunkowych, o różnych szeroko-
ściach pobocza utwardzonego i gruntowego.
Szereg odcinków dróg zostało zaprojektowanych
o przekroju 2+1 pasowym. Przekrój 2+1 pasowy zo-
stał zastosowany przykładowo na budowanej obecnie
obwodnicy Gostynina oraz na obwodnicy Żyrardowa,
dla której trwa postępowanie przetargowe na wyko-
nawcę robót budowlanych.
Jednocześnie informuję, iż w listopadzie 2005 r.
GDDKiA przesłała do wszystkich oddziałów pismo
polecające zaniechanie przyjmowania dla nowo pro-
jektowanych dróg przekroju z szerokimi poboczami
na rzecz przekrojów 2+1 pasowych, zgodnie ze wspo-
mnianą instrukcją, lub dróg z opaskami o szerokości
0,5–0,7 m. Ma to na celu usunięcie sytuacji, że istnie-
jący na wielu drogach przekrój poprzeczny z szeroki-
mi poboczami utwardzonymi stwarza zagrożenie
poprzez „wyprzedzanie na trzeciego”, gdzie kierujący
wolniejszymi pojazdami są spychani na pobocze.
Modernizacja istniejących odcinków dwupaso-
wych dróg dwukierunkowych z szerokimi poboczami
utwardzonymi na przekrój z pasem wyprzedzania
wymaga ograniczenia dostępności do drogi. Dodat-
kowe pasy ruchu na drogach dwukierunkowych moż-
na wyznaczać poza skrzyżowaniami na odcinkach,
na których nie występuje ruch pieszych i rowerzy-
stów lub odbywa się on poza koroną drogi. Na odcin-
kach dróg z dodatkowymi pasami ruchu nie powinny
występować zjazdy. Dopuszcza się pojedyncze zjazdy
umożliwiające tylko manewr skręcania w prawo, usy-
tuowane w obrębie pasa wyprzedzania po jego prawej
stronie (po tej stronie jezdni, gdzie występują dwa
pasy ruchu przeznaczone dla jednego kierunku).
Aktualnie w Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad prowadzone są analizy możliwości zasto-
sowania przekroju 2+1 pasowego dla kilkunastu od-
cinków dróg krajowych z szerokimi poboczami utwar-
dzonymi.
Zatem w obecnym stanie prawnym istnieje moż-
liwość budowy dróg o przekroju 2+1 pasowym nie
tylko wtedy, gdy droga prowadzi przez wzniesienie.

Wobec powyższego nie ma potrzeby nowelizacji roz-
porządzenia w sprawie warunków technicznych, ja-
kim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usy-
tuowanie w przedmiotowym zakresie.
Jeżeli chodzi o przyspieszenie budowy dróg klu-
czowych dla organizacji Euro 2012, uprzejmie infor-
muję, iż „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” przyjęty uchwałą Rady Ministrów z dnia
25 września 2007 r. jest realizowany przez resort in-
frastruktury. Stan realizacji programu jest na bieżą-
co aktualizowany i dostępny na stronie internetowej
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (za-
kładka „Sprawdź przygotowanie dróg i autostrad”).
Zaś w celu przyspieszenia realizacji wszystkich za-
planowanych inwestycji do 2012 r. został podjęty sze-
reg działań legislacyjnych ze strony Ministerstwa
Infrastruktury i całego rządu RP. Przygotowano na-
stępujące projekty ustaw:
— projekt ustawy o zmianie ustawy o szczegól-
nych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych (uchwalony dnia 25 lip-
ca 2008 r.),
— projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo zamó-
wień publicznych oraz ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (na etapie ponownych uzgod-
nień międzyresortowych),
— projekt ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływa-
nia na środowisko (uchwalony dnia 3 października
2008 r.),
— projekt ustawy o koncesji na roboty budowlane
lub usługi (uchwalony w dniu 9 stycznia 2009 r.),
— projekt ustawy o zmianie ustawy o autostra-
dach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogo-
wym (uchwalony w dniu 22 maja 2009 r.).
Dzięki zmianom w ustawie o szczególnych zasa-
dach przygotowania i realizacji inwestycji w zakre-
sie dróg publicznych – m.in. połączenie dwóch do-
tychczasowych decyzji (o ustaleniu lokalizacji drogi
i o pozwoleniu na budowę) w jedną decyzję o zezwo-
leniu na realizację inwestycji drogowej – zostanie
znacznie skrócony proces przygotowania inwestycji
drogowych.
Zaś zmiany w ustawie o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym mają na celu
wprowadzenie elastycznego modelu finansowania
dróg krajowych przy jednoczesnym zapewnieniu
efektywnego wykorzystania w programie środków
finansowych z budżetu Unii Europejskiej przewidzia-
nych na realizację inwestycji w zakresie dróg o naj-
wyższym standardzie, a także koncentracji w ramach
KFD wszystkich środków przeznaczonych na inwe-
stycje drogowe.
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
1007
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie ustawy o podatku akcyzowym (9574)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 19 maja 2009 r., znak: SPS-023-9574/09, przy
którym przesłana została interpelacja pana posła To-
masza Lenza z dnia 27 kwietnia 2009 r. w sprawie
podatku akcyzowego na biogaz, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Biogaz jest paliwem gazowym wytwarzanym przez
mikroorganizmy z materii organicznej w warunkach
beztlenowych. Jest to mieszanina różnych gazów,
głównie metanu (40–80%) i dwutlenku węgla (20–
–55%). Skład biogazu może się wahać w zależności
od rodzaju materii organicznej, czyli tzw. substratów
pochodzących z produkcji rolniczej (zwierzęcej lub
roślinnej) lub komunalnej (odpady, ścieki).
Produkcja biogazu może odbywać się samorzutnie
w procesach rozkładu substancji organicznych lub
może się odbywać celowo.
Biogaz pozyskiwany z biomasy jest biopaliwem
o niekwestionowanych, niemal neutralnych, właści-
wościach środowiskowych, a przy tym znacznie droż-
szym od tradycyjnych paliw ciekłych. W układzie
odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej biogaz jest
klasyfikowany w poz. CN 2711. Dla tej grupy wyro-
bów przeznaczonych do napędu silników spalinowych
w stanie gazowym miałaby zastosowanie stawka
z art. 89 ust. 1 pkt 12 lit. a tiret drugie ustawy, jed-
nakże kierując się względami ochrony środowiska,
w celu stworzenia korzystnych warunków do zastę-
powania paliw ropopochodnych ekologicznymi pali-
wami pozyskiwanymi z biomasy, m.in. dla biogazu,
zgodnie z art. 164 ust. 1 ustawy, do dnia 31 paździer-
nika 2013 r. stosuje się zerową stawkę akcyzy.
Odnosząc się do kwestii opodatkowania wyprodu-
kowanej i zużytej na własne cele energii elektrycznej,
należy wskazać, iż w myśl § 9 rozporządzenia mini-
stra finansów z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie zwol-
nień od podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 32, poz. 228)
zwalnia się od akcyzy zużycie energii elektrycznej wy-
produkowanej z generatora o łącznej mocy nieprze-
kraczającej 1 MW, niedostarczanej do instalacji po-
łączonych i współpracujących ze sobą, służących do
przesyłania energii elektrycznej, pod warunkiem że
od wyrobów energetycznych wykorzystywanych do
produkcji tej energii elektrycznej została zapłacona
akcyza w należnej wysokości.
Zatem przedmiotowe zużycie energii elektrycznej
jest zwolnione od akcyzy również w przypadku, gdy
do jej produkcji wykorzystywany jest biogaz, dla któ-
rego określono zerową stawkę podatku akcyzowego.
Reasumując, obecnie obowiązujące przepisy usta-
wy umożliwiają wykorzystywanie biogazu produko-
wanego na przykład na wysypiskach odpadów komu-
1008
nalnych lub w oczyszczalniach ścieków do produkcji
energii elektrycznej bez ponoszenia dodatkowych ob-
ciążeń z tytułu podatku akcyzowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie szczególnych zasad ustalania
dochodu z tytułu transakcji tzw. opcjami
walutowymi (9575)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP, pani Barbary Maria-
nowskiej, w sprawie kontroli banków w zakresie
szczególnych zasad ustalania dochodu z tytułu tzw.
opcji walutowych uprzejmie informuję, iż w bankach
z udziałem zagranicznym nie zostały w roku 2008
przeprowadzone kontrole podatkowe.
Organy podatkowe oraz organy kontroli skarbo-
wej uprawnione są do badania zagadnień związanych
z przepływami finansowymi pomiędzy bankami ma-
jącymi siedzibę w Polsce a ich zagranicznymi akcjo-
nariuszami wyłącznie z punktu widzenia ich wpływu
na powstanie i wysokość zobowiązań podatkowych
tych podmiotów, a także prawidłowość obliczenia ich
wysokości i wpłaty. Podatek dochodowy od osób
prawnych jest podatkiem, w którym ustalenie pod-
stawy opodatkowania – dochodu, a także obliczenie
podatku przez podatnika i jego zapłata następują
w ujęciu rocznym. Tym samym organy podatkowe
oraz organy kontroli skarbowej mogą badać prawi-
dłowość zadeklarowanej podstawy opodatkowania
w podatku dochodowym od osób prawnych, w tym
dochodów uzyskiwanych z tytułu tzw. opcji waluto-
wych, oraz prawidłowość obliczenia i wpłacenia po-
datku przez bank wyłącznie w odniesieniu do zakoń-
czonych lat podatkowych. Oznacza to, iż kontrola
podatkowa lub postępowanie kontrolne w zakresie
podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2008
(tj. za okres, w którym zawarto najwięcej umów tzw.
opcji walutowych) mogą zostać przeprowadzone do-
piero w roku 2009, po złożeniu przez banki zeznań
podatkowych oraz przedstawieniu zatwierdzonych
sprawozdań finansowych. W trakcie roku podatko-
wego badaniu może podlegać wyłącznie prawidło-
wość obliczania i wpłacania zaliczek na podatek. Jed-
nak w związku z możliwością stosowania przez ban-
ki uproszczonej formy wpłacania zaliczek, tj. w wy-
sokości 1/12 podatku należnego wykazanego w ze-
znaniu za rok poprzedni (bez konieczności bieżącego
ustalania ich wysokości – art. 27 ust. 3 ustawy
o pdof), przeprowadzenie kontroli podatkowej lub po-
stępowania kontrolnego w tym zakresie byłoby nie-
celowe.
Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 15 lute-
go 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) podat-
nicy mają obowiązek składać zeznanie podatkowe
o wysokości dochodu osiągniętego w danym roku po-
datkowym do 31 marca roku następnego i w tym
okresie wpłacić podatek. Ponadto banki, podobnie
jak inne osoby prawne, obowiązane są przekazać or-
ganom podatkowym sprawozdanie finansowe wraz
z opinią i raportem podmiotu uprawnionego do ba-
dania sprawozdań finansowych, w terminie 10 dni
od zatwierdzenia sprawozdania przez radę nadzorczą
banku. Zgodnie z art. 53 ust. 1 ustawy o rachunko-
wości z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości
(Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694, z późn. zm.) zatwier-
dzenie sprawozdania finansowego banku następuje
w ciągu 6 miesięcy od dnia bilansowego, tj. najczę-
ściej od końca roku kalendarzowego.
Zarówno złożone przez bank zeznanie podatkowe,
jak i przedstawione sprawozdanie finansowe mają
podstawowe znaczenie dla możliwości przeprowadze-
nia postępowania kontrolnego lub kontroli podatko-
wej dotyczących podatku dochodowego od osób praw-
nych, w szczególności w zakresie wpływu na wyso-
kość deklarowanego dochodu przeprowadzanych
przez bank transakcji z podmiotami powiązanymi.
W związku z obowiązującą od 1 stycznia 2009 r. no-
welizacją ustawy o rachunkowości w sprawozdaniu
finansowym za rok 2008 banki będą zobowiązane do
ujawnienia informacji o istotnych transakcjach (wraz
z ich kwotami) zawartych przez bank na innych wa-
runkach niż rynkowe z podmiotami powiązanymi.
W oparciu o dane wynikające z zeznań podatko-
wych oraz sprawozdań finansowych organy podat-
kowe lub organy kontroli skarbowej będą mogły
przeprowadzić analizę, czy dokonywane przez ban-
ki z podmiotami powiązanymi transakcje mogą no-
sić cechy czynności zmierzających, w sposób sprzecz-
ny z przepisami prawa podatkowego, do niepowsta-
nia zobowiązania podatkowego lub zaniżenia jego
wysokości, i na tej podstawie podjąć decyzję w za-
kresie wszczęcia postępowania kontrolnego lub kon-
troli podatkowej.
Jednocześnie informuję, iż badanie prawidłowości
przepływów finansowych w świetle regulacji dotyczą-
cych zasad funkcjonowania banków oraz rynku fi-
nansowego należy do zakresu kompetencji Komisji
Nadzoru Finansowego. Komisja Nadzoru Finanso-
wego jest instytucją powołaną do sprawowania nad-
zoru nad rynkiem finansowym oraz prawidłowością
funkcjonowania jego uczestników, zgodnie z ustawą
z dnia z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem
finansowym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie niezgodności instytucji
urzędowego wykreślenia podatnika VAT
z rejestru z VI dyrektywą Rady (WE) (9576)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem, znak: SPS-023-9576/09, z dnia 19 maja 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację pani poseł Bar-
bary Marianowskiej w sprawie niezgodności instytu-
cji urzędowego wykreślenia podatnika VAT z rejestru
z VI dyrektywą Rady uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Przede wszystkim pragnę zaznaczyć, że niniej-
sze wyjaśnienia w żadnej mierze nie odnoszą się do
przedstawionego przez panią poseł stanu faktycz-
nego dotyczącego spółki EM-MED. Udzielenie infor-
macji w zakresie stosowania ustawy o podatku od
towarów i usług w indywidualnej sprawie możliwe
jest po dokonaniu analizy całokształtu materiału
oraz oceny stanu faktycznego sprawy. Leży to zatem
w gestii właściwego dla tego podmiotu organu po-
datkowego.
Odnosząc się jedynie w sposób ogólny do pytań
pani poseł zawartych w przedmiotowej interpelacji,
uprzejmie wyjaśniam, że przepisy art. 96 ust. 6–9
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (zwanej dalej ustawą)
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.), regulujące kwestie wykreślania podmio-
tów z rejestru podatników VAT, zostały uchwalone
w celu usunięcia z rejestru podmiotów, które nie wy-
konują działalności podlegającej opodatkowaniu po-
datkiem od towarów i usług. Zarzut pani poseł w za-
kresie ww. przepisów koncentruje się na trybie wy-
kreślenia podmiotu z rejestru podatników VAT do-
konywanego na podstawie art. 96 ust. 9 oraz art. 97
ust. 15 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.
Przepis art. 96 ust. 9 ustawy umożliwia wykre-
ślenie podatnika przez naczelnika urzędu skarbowe-
go wyłącznie, gdy w wyniku podjętych czynności
sprawdzających okaże się, że podatnik nie istnieje lub
mimo podjętych udokumentowanych prób nie ma
możliwości skontaktowania się z podatnikiem. Uprzej-
mie wyjaśniam, że jakiekolwiek odstępstwa od przy-
wołanej regulacji chroniłyby wyłącznie te podmioty,
które nie wywiązywałyby się z ciążących na nich obo-
wiązków związanych z zakończeniem działalności,
zgłaszaniem zmian w zakresie danych rejestracyj-
nych lub tych podmiotów, które celowo unikają kon-
taktu z organem podatkowym.
Jednocześnie informuję, że w przepisach dotyczą-
cych podatku od towarów i usług nie ma takiej regu-
lacji, która skutkuje urzędowym wykreśleniem po-
datnika z rejestru VAT wyłącznie z powodu nieskła-
dania deklaracji podatkowych. Niezłożenie deklaracji
przez 6 kolejnych miesięcy skutkuje jedynie wykre-
1009
śleniem z rejestru podatników VAT–UE (nie skutku-
je to jednak wykreśleniem podatnika z ogólnego re-
jestru podatników VAT). Przepis art. 97 ust. 15 usta-
wy upoważnia naczelnika urzędu skarbowego do
wykreślenia z rejestru VAT–UE podatnika, który
przez okres pół roku nie wypełniał obowiązków po-
datkowych zawartych w art. 99 ustawy. Przepisy art. 99
zobowiązują podatników VAT (w tym podatników
VAT UE) do okresowego składania deklaracji podat-
kowych, co z uwagi na specyfikę podatku od towarów
i usług jest niezbędne.
Celem wprowadzenia do krajowego porządku
prawnego przepisów regulujących m.in. zasady i tryb
rejestracji podmiotów uczestniczących w transak-
cjach wewnątrzwspólnotowych (w rejestrze podatni-
ków VAT UE), jak również przepisów określających
zasady i tryb aktualizowania wprowadzonych do nie-
go danych była konieczność uwzględnienia szczegól-
nych mechanizmów dotyczących opodatkowania
transakcji wewnątrzwspólnowych. Funkcjonowanie
przepisu art. 97 ust. 15 ustawy o podatku od towarów
i usług umożliwia prowadzenie bieżącego monitorin-
gu wśród zarejestrowanych podatników, a tym sa-
mym prowadzenie rejestru podatników VAT–UE
w sposób rzetelny i aktualny. Regulacja ta jest szcze-
gólnie istotna również ze względu na konieczność
wymiany informacji między administracjami podat-
kowymi państw członkowskich UE. Zgodnie z rozpo-
rządzeniem Rady 1798/2003 z dnia 7 października
2003 r. w sprawie współpracy administracyjnej
w dziedzinie podatku od wartości dodanej automa-
tyczną wymianę informacji pomiędzy państwami
członkowskimi zapewnia system informatyczny
VIES. Należy podkreślić, że z uwagi na specyfikę po-
datku od towarów i usług i w efekcie na duże zagro-
żenie ewentualnymi nadużyciami, w szczególności
takimi jak „znikający podatnik”, „oszustwa karuze-
lowe” (w tym przypadku często ponoszą szkody uczci-
wi podatnicy, którzy zostali uwikłani w ten proce-
der), taki monitoring jest niezbędny. Warto przy tym
wskazać, iż komunikat Komisji Wspólnot Europej-
skich z dnia 1 grudnia 2008 (COM (2008) 807)
w sprawie skoordynowanej strategii mającej na celu
poprawę walki z oszustwami związanymi z podat-
kiem od wartości dodanej w Unii Europejskiej pod-
nosi m.in. kwestię wspólnych norm w zakresie reje-
stracji i wyrejestrowywania podatników. Zdaniem
Komisji WE administracje podatkowe jak i przedsię-
biorstwa potrzebują funkcjonować w oparciu o pra-
widłowe informacje na temat statusu VAT danego
przedsiębiorstwa. Komisja zauważa, iż obecnie (mimo
regulacji zawartej w art. 216 dyrektywy 2006/112/
WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspól-
nego systemu podatku od wartości dodanej, która
nakazuje państwom członkowskim podjęcie niezbęd-
nych środków w celu zapewnienia, aby ich systemy
identyfikacyjne umożliwiały identyfikację podatni-
ków) dane te nie są często wiarygodne, a w niektó-
rych państwach członkowskich numery identyfika-
cyjne VAT pozostają ważne nawet, gdy danemu po-
1010
datnikowi udowodniono, iż był zaangażowany w oszu-
stwo lub gdy zniknął. Powyższe wskazuje na to, jak
ważny dla systemu podatku VAT jest proces wyreje-
strowywania firm nieistniejących.
Należy przy tym zaznaczyć, iż dyrektywa nie jest
aktem bezpośrednio obowiązującym w wewnętrz-
nych porządkach prawnych państw członkowskich.
Istotą dyrektywy jest to, iż wyznacza ona jedynie
rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wy-
bór środków mających służyć jego realizacji został
pozostawiony do swobodnej dyspozycji państw człon-
kowskich.
Mając na uwadze powyższe, przepisy dotyczące
wykreślenia z urzędu podatnika z rejestru podatni-
ków VAT nie stoją w sprzeczności z celami prawa
wspólnotowego i w żaden sposób nie mogą być po-
strzegane jako niebezpieczeństwo dla obrotu praw-
nego i gospodarczego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie organizacji egzaminu notarialnego
dla aplikantów notarialnych, którzy rozpoczęli
aplikację po zdanym dnia 10 grudnia 2005 r.
egzaminie konkursowym (9577)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację, nr SPS-023-9577/09, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej Teresy Piotrowskiej w sprawie
organizacji egzaminu notarialnego dla aplikantów
notarialnych, którzy rozpoczęli aplikację po zdanym
dnia 10 grudnia 2005 r. egzaminie konkursowym,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Egzamin notarialny dla aplikantów, którzy egza-
min konkursowy zdali 10 grudnia 2005 r., został wy-
znaczony przez ministra sprawiedliwości na podsta-
wie art. 17 ustawy z dnia 20 lutego 2009 r. o zmianie
ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach
prawnych oraz ustawy Prawo o notariacie (Dz. U.
z 2009 r. Nr 37, poz. 286) na 15–17 lipca br.
Zgodnie z art. 74a § 1 ustawy z dnia 14 lutego
1991 r. Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r. Nr 189,
poz. 1158 oraz z 2009 r. Nr 37, poz. 286) ogłoszenie
o powyższym egzaminie zostało zamieszczone 29 maja
br. w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Sprawiedliwości oraz w dniu
30 maja br. w dzienniku „Rzeczpospolita”.
Również niezbędne dla przeprowadzenia powyż-
szego egzaminu akty wykonawcze do ustawy Prawo
o notariacie w brzmieniu nadanym ustawą z dnia
20 lutego 2009 r. weszły już w życie. W dniu 8 maja
br. opublikowane zostało rozporządzenie ministra
sprawiedliwości z dnia 29 kwietnia 2009 r. w sprawie
zespołu do przygotowania zestawu pytań testowych
i zadań na egzamin notarialny oraz wykazu tytułów
aktów prawnych (Dz. U. Nr 70, poz. 607), natomiast
w dniu 4 czerwca br. zostało opublikowane rozporzą-
dzenie ministra sprawiedliwości z dnia 2 czerwca
2009 r. w sprawie komisji egzaminacyjnej do spraw
aplikacji notarialnej oraz przeprowadzenia egzaminu
wstępnego i notarialnego (Dz. U. Nr 84, poz. 708).
Powyższe rozporządzenia weszły w życie z dniem
ogłoszenia.
Obecnie minister sprawiedliwości podejmuje dal-
sze działania mające na celu przygotowanie i przepro-
wadzenie egzaminu notarialnego dla aplikantów, któ-
rzy egzamin konkursowy zdali 10 grudnia 2005 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie nieuzasadnionego użycia siły
przez policję wobec protestujących
stoczniowców (9578)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 19 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9578/09)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Stanisława Wziątka z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie
nieuzasadnionego użycia siły przez policję wobec pro-
testujących stoczniowców, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
W dniu 29 kwietnia br. na terenie m. st. Warszawy
Komenda Stołeczna Policji realizowała działania
związane z zabezpieczeniem m.in. zgromadzenia pu-
blicznego zorganizowanego przez związki zawodowe
pracowników PKP, Sekcję Krajową Kolejarzy NSZZ
„Solidarność” i Konfederację Kolejowych Związków
Zawodowych, oraz zgromadzenia publicznego zorga-
nizowanego przez Komisję Międzyzakładową NSZZ
„Solidarność” Stoczni Gdańsk SA.

W ocenie ministra spraw wewnętrznych użycie
przez policjantów środków przymusu bezpośredniego
w postaci pałek i gazu (żelu) pieprzowego w dniu
29 kwietnia 2009 r. wobec osób zakłócających poko-
jowy przebieg zgromadzenia organizowanego przez
związki zawodowe Stoczni Gdańsk SA i zakładów
Cegielskiego z Poznania było zasadne i zgodne z prze-
pisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 wrze-
śnia 1990 r. w sprawie określenia przypadków oraz
warunków i sposobów użycia przez policjantów środ-
ków przymusu bezpośredniego (Dz. U. z 1990 r.,
Nr 70, poz. 410, z późn. zm.). Użyte środki były ade-
kwatne do występujących zagrożeń oraz zachowań
osób naruszających prawo.
Należy podkreślić, że przy wyborze zastosowane-
go środka kierowano się dążeniem do wyrządzenia
jak najmniejszej szkody osobom naruszającym prawo
(użycie innych środków przymusu, jakimi dyspono-
wała Policja podczas tych działań, tj. pocisków nie-
penetracyjnych miotanych z broni gładkolufowej
i miotaczy wody, mogło spowodować dotkliwsze skut-
ki dla napastników, a także, ze względu na natężenie
ruchu pieszego, urazy dla osób postronnych), a sto-
sując te środki, zachowano procedurę ostrzeżeń wy-
nikającą z postanowień § 1 ust. 2 przywołanego roz-
porządzenia.
Zastosowana przez Policję mieszanina płynna,
wyrzucana z plecakowych miotaczy pieprzu (PMP),
zawierająca naturalną substancję – olej pieprzowy
(oleoresin capsicum) dodawany do strumienia wody,
ma działanie kontaktowe, powodując czasowe:
— osłabienie widoczności w wyniku mimowolne-
go zamknięcia oczu,
— uczucie pieczenia ciała, jeżeli substancja weszła
w kontakt z odkrytą skórą, oraz
— wrażenie braku powietrza (duszenia się), z tym
że oddziaływanie oleju pieprzowego na układ odde-
chowy jest efektem drugorzędnym.
Samoczynna utrata właściwości drażniących ole-
ju pieprzowego następuje po wyparowaniu płynnych
składników mieszaniny, a użycie substancji czynnej
nie powoduje trwałych skutków dla organizmu. Na-
leży ponadto podkreślić, iż olej pieprzowy posiada
wymagane przez prawo atesty – m.in. Narodowego
Instytutu Zdrowia Publicznego Państwowego Zakła-
du Higieny.
Przebieg zdarzeń w rejonie ul. Emilii Plater
w dniu 29 kwietnia 2009 r. podczas demonstracji
związkowców ustalony został na podstawie informa-
cji przedłożonej przez Komendę Stołeczną Policji
i zweryfikowanej po przeglądzie zapisów monitorin-
gu miejskiego, zdjęć oraz dokumentacji zgromadzo-
nej w trakcie wyjaśniania okoliczności zdarzenia.
Analiza powyższej dokumentacji pozwoliła na od-
tworzenie przebiegu wydarzeń i ustalenie, że około
godz. 17 manifestujący położyli przy płotach opony
samochodowe, następnie oblali je substancjami ła-
twopalnymi i podpalili. Paląca się guma spowodowa-
ła znaczne zadymienie strefy, a ze względu na zagro-
żenie pożarowe wezwano Państwową Straż Pożarną.
1011
Około godz. 17.30 demonstranci podjęli próbę sforso-
wania pierwszej linii płotów policyjnych – od czego
odstąpili na skutek słownego wezwania policjantów.
Około godz. 18 protestujący podpalili kolejne opony
i kukłę symbolizującą premiera RP oraz zaczęli rzu-
cać w kierunku policjantów petardy. W wyniku wy-
buchu petardy ranny został policjant, który wymagał
udzielenia pierwszej pomocy przez zespół medyczny
oddziału prewencji Policji. Tuż po godz. 18, w związ-
ku z nasilającą się agresją demonstrantów, Policja
nawoływała zgromadzonych do zachowania zgodne-
go z prawem. O godz. 18.08 demonstranci rozerwali
pierwszą linię wygrodzenia i zaatakowali policjantów
niebezpiecznymi przedmiotami (drzewce, butelki,
kamienie, petardy). Poprzez urządzenia nagłaśnia-
jące Policja wygłaszała komunikaty nawołujące do
zaprzestania ataków, zachowania się zgodnego z pra-
wem oraz ostrzeżenia dotyczące możliwości użycia
środków przymusu bezpośredniego. W celu odparcia
ataku policjanci początkowo sporadycznie użyli pałek
szturmowych, ale wobec braku powodzenia podod-
dział użył plecakowych miotaczy pieprzu. Protestu-
jący wycofali się na ul. Złotą, lecz chwilę później ok.
godz. 18.10 ponownie zaatakowali policjantów nie-
bezpiecznymi przedmiotami, a pododdziały powtór-
nie użyły plecakowych miotaczy pieprzu. Należy za-
uważyć, że przez cały czas demonstrantów od poli-
cjantów oddzielała linia płotów. Pomiędzy godz. 18.15
a 18.30 zespół medyczny oddziału prewencji Policji
udzielił pomocy jednemu z uczestników demonstracji
(rozpoznanie: podejrzenie epilepsji) oraz czterem po-
licjantom rannym w wyniku wybuchów petard. Pro-
testujący ok. godz. 18.35 zaczęli wycofywać się, na-
tomiast policjanci, wygłaszając kolejne komunikaty
wzywające do zachowania zgodnego z prawem, pozo-
stawali za linią wygrodzenia. Chwilę wcześniej,
tj. o godz. 18.25, przedstawiciele Biura Bezpieczeń-
stwa i Zarządzania Kryzysowego Urzędu Miasta Sto-
łecznego Warszawy w wyniku rozmów z organizato-
rem rozwiązali zgromadzenie. Tuż przed godz. 19
autokary z demonstrującymi zaczęły kolejno odjeż-
dżać z parkingu, a policjanci pododdziałów odwodo-
wych zostali wycofani z rejonu płotów.
Według szacunków Policji w zgromadzeniu uczest-
niczyło do 500 osób, a poszkodowanych wśród nich
było około 15. Nie udało się ustalić szczegółowych
danych poszkodowanych stoczniowców. W związku
z brakiem możliwości natychmiastowego dojazdu ze-
społów ratowniczych pierwszej pomocy poszkodowa-
nym udzielił zespół medyczny Policji.
W działaniach porządkowych w rejonie demon-
stracji uczestniczyło ok. 200 policjantów, a na skutek
wybuchów petard oraz ataków niebezpiecznymi
przedmiotami, jakimi dysponowali protestujący, ura-
zów ciała doznało pięciu policjantów.
Odnotowano również straty w mieniu. W trakcie
działań od uderzenia pękła szyba w pojeździe służ-
bowym z gigantofonem. Zniszczeniu uległy także
dwie tarcze ochronne, tuba elektroakustyczna oraz
4 szt. umundurowania ćwiczebnego.
1012
Zabezpieczona dokumentacja fotograficzna i fil-
mowa dotycząca przebiegu zgromadzenia wskazuje,
że zachowania, jakich dopuścili się stoczniowcy wo-
bec policjantów, mogły nosić znamiona czynnej na-
paści określone w art. 223 Kodeksu karnego.
Należy zauważyć, że organizator, który na mocy
art. 10 ustawy z dnia 5 lipca 1990 r. Prawo o zgro-
madzeniach (Dz. U. z 1990 r., Nr 51, poz. 297, z późn.
zm.) odpowiedzialny był za przebieg zgromadzenia,
w chwili dojścia do zakłócenia porządku publicznego
nie podjął działań ukierunkowanych na wymuszenie
na uczestnikach zaprzestania łamania prawa ani nie
skorzystał z posiadanego uprawnienia do rozwiąza-
nia zgromadzenia.
Informując o powyższym, pragnę zaznaczyć, że
zdarzenia z dnia 29 kwietnia 2009 r. są przedmiotem
oceny organu prokuratorskiego, bowiem postępowa-
nie w tej sprawie zainicjowane zostało zarówno przez
stronę związkową, jak i Policję.
Ponadto nadmieniam, że w dniu 20 maja 2009 r.
odbyło się wspólne posiedzenie Komisji Administra-
cji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Sprawiedli-
wości i Praw Człowieka, podczas którego minister
spraw wewnętrznych i administracji przedłożył
szczegółową informację na temat działań Policji, ja-
kie miały miejsce w dniu 29 kwietnia 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie problemu zasad przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania:
Ułatwianie startu młodym rolnikom, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (9579)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wiesława Wody, przesłaną
przy piśmie z dnia 19 maja br., znak: SPS-023-9579/
09, w sprawie zasad przyznawania pomocy w ramach
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom, ob-
jętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013, (PROW 2007–2013), przekazuję, co
następuje.
Zgodnie z Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 oraz rozporządzeniem mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 października
2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Ułatwianie startu młodym rolnikom, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 200, poz. 1443, z późn. zm.)
o premię mogą ubiegać się przede wszystkim osoby,
które nigdy wcześniej nie prowadziły działalności
rolniczej i dopiero planują przejęcie gospodarstwa
(tzw. kandydaci).
W drodze wyjątku od powyższej zasady dopusz-
czono możliwość przyznania wsparcia także osobom,
które stały się posiadaczami gospodarstwa rolnego
w drodze spadku albo w drodze darowizny przed
ukończeniem 18. roku życia albo po ukończeniu
18 roku życia, lecz w trakcie nauki w systemie dzien-
nym, jeżeli od dnia rozpoczęcia przez daną osobę pro-
wadzenia działalności rolniczej do dnia złożenia
wniosku o przyznanie pomocy nie upłynęło więcej niż
12 miesięcy.
Nie można zatem zgodzić się ze stwierdzeniem
pana posła, że o pomoc w ramach przedmiotowego
działania mogą ubiegać się jedynie studenci uczący
się w systemie dziennym. Prawodawca nie wymaga,
aby w dniu składania wniosku o przyznanie pomocy
wnioskodawca był uczniem lub studentem kształcą-
cym się w trybie stacjonarnym.
W nawiązaniu do pisma z dnia 29 stycznia 2009 r.,
znak: ROW/pi/akr-214/2/548/09, pragnę ponownie
podkreślić, że tryb nauki (stacjonarny bądź niesta-
cjonarny) ma istotne znaczenie dla właściwego usta-
lenia momentu podjęcia działalności rolniczej przez
osobę ubiegającą się o premię i będącą posiadaczem
gospodarstwa, a zatem jest kluczowy w kontekście
weryfikacji spełniania przez wnioskodawcę podsta-
wowego kryterium dostępu, jakim jest prowadzenie
działalności rolniczej nie dłużej niż 12 miesięcy przed
dniem wystąpienia o wsparcie. Za dzień podjęcia
działalności rolniczej zasadniczo uważa się dzień wej-
ścia po raz pierwszy w posiadanie nieruchomości
o powierzchni użytków rolnych co najmniej 1 ha. Jed-
nakże w przypadku osób, które nabyły gospodarstwo
przed ukończeniem 18. roku życia lub w trakcie na-
uki w systemie dziennym, za moment rozpoczęcia
prowadzenia działalności rolniczej można uznać od-
powiednio dzień osiągnięcia pełnoletności albo ukoń-
czenia szkoły, a nie dzień przejęcia gospodarstwa, co
jest rozwiązaniem korzystnym dla wnioskodawców.
W przypadku osoby, która przejęła gospodarstwo
w trakcie nauki w systemie dziennym, okres pobie-
rania nauki można bowiem uznać za okres niepro-
wadzenia działalności rolniczej, pod warunkiem że
wnioskodawca nie dokonał żadnej z czynności stano-
wiącej, wedle § 2 ust. 2 pkt 2–6 ww. rozporządzenia,
przejaw prowadzenia działalności rolniczej (tj. nie
prowadził działów specjalnych produkcji rolnej, nie
był ubezpieczony w KRUS jako rolnik lub małżonek
rolnika, nie był posiadaczem zwierzęcia gospodar-
skiego, nie otrzymał kredytu preferencyjnego ani nie
występował o dopłaty bezpośrednie ani o wsparcie
dla rolników w ramach SAPARD, Sektorowego Pro-

gramu Operacyjnego „Restrukturyzacja i moderni-
zacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów
wiejskich 2004–2006” lub PROW 2007–2013), a w przy-
padku kontynuowania przez niego nauki na uczel-
ni podjęcie nauki nastąpiło w roku uzyskania świa-
dectwa dojrzałości lub świadectwa maturalnego,
przy czym nauka trwała nie dłużej niż do 26. roku
życia.
W przypadku posiadaczy gospodarstw rolnych po-
bierających naukę w systemie niestacjonarnym (za-
ocznie, wieczorowo) nie ma podstaw do uznania okre-
su kształcenia jako okresu wyłączenia z faktycznego
prowadzenia gospodarstwa, gdyż potencjalnie mają
oni możliwość prowadzenia działalności rolniczej.
Podkreślenia wymaga to, że w przypadku osób,
które przed dniem złożenia wniosku o pomoc nie pro-
wadziły działalności rolniczej (tzw. kandydatów), za-
równo fakt pobierania nauki, jak i jej tryb pozostają
bez wpływu na możliwość otrzymania wsparcia. Oso-
by uczące się w systemie niestacjonarnym mogą uzy-
skać wsparcie, jeśli przed dniem złożenia wniosku nie
prowadziły działalności rolniczej lub jeśli nabyły go-
spodarstwo w drodze spadku, pod warunkiem że speł-
nione są pozostałe warunki przyznania pomocy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie rozwoju społeczeństwa
informacyjnego w Polsce (9580)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
19 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9580/09), przekazu-
jącego interpelację posła na Sejm RP pani Mirosławy
Nykiel z dnia 4 maja 2009 r. w sprawie rozwoju spo-
łeczeństwa informacyjnego w Polsce, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślić pragnę, że z danych opu-
blikowanych przez Główny Urząd Statystyczny w dniu
28 listopada 2008 r. wynika, że w 2008 r. liczba go-
spodarstw domowych posiadających dostęp do Inter-
netu w miejscu zamieszkania osiągnęła niemal 6 mln
(48% ogółu gospodarstw), z czego 5,8 mln gospo-
darstw (46% ogółu) rzeczywiście korzystało z tej sie-
ci, a w pozostałych domownicy wiedzieli, że mogą
łączyć się z Internetem (głównie za pomocą telefonu
1013
komórkowego), lecz nikt z nich nie korzystał z tej
możliwości.
W szybkim tempie zwiększa się także liczba go-
spodarstw korzystających z połączeń szerokopasmo-
wych – w 2008 r. było ich 4,8 mln (38% ogółu). Od
2007 r. ich liczba zwiększyła się o ponad milion
(8,4 punktu procentowego) i rośnie szybciej, niż przy-
bywa gospodarstw z dostępem do Internetu (wzrost
o 6,6 punktu procentowego), z czego wynika, że prak-
tycznie wszystkie nowe łącza internetowe są już sze-
rokopasmowe.
W wyniku analizy dotychczasowej sytuacji, prze-
prowadzonej pod kątem możliwości właściwego wy-
korzystania funduszy strukturalnych związanych
z nowym okresem programowania (na lata 2007–
–2013) oraz w kontekście rosnącego znaczenia pro-
blematyki społeczeństwa informacyjnego, Rada Mi-
nistrów w dniu 23 grudnia 2008 r. przyjęła „Stra-
tegię rozwoju społeczeństwa informacyjnego do
roku 2013”.
W proces tworzenia powyższego dokumentu za-
angażowanych było wiele środowisk społecznych
i zawodowych. W trakcie debaty publicznej odbyły się
liczne spotkania konsultacyjne z przedstawicielami
nauki, edukacji, opieki zdrowotnej, instytucji finan-
sowych, branży teleinformatycznej, administracji
samorządowej. Przeprowadzono również badanie
sondażowe wśród internautów, żeby poznać ich ocze-
kiwania i potrzeby. Tak szeroko zakrojone konsulta-
cje wynikały z dążenia do tego, żeby dokument wy-
pracowany został w drodze dyskusji, rekomendacji
i uzgodnień społecznych oraz aby uzyskany w ten
sposób konsensus pozytywnie wpływał na jej sku-
teczną realizację.
W celu realizacji postulatów zawartych w strate-
gii, w dniu 23 grudnia 2008 r. zarządzeniem prezesa
Rady Ministrów powołany został Międzyresortowy
Zespół ds. Realizacji Programu „Polska Cyfrowa”.
Pierwszym etapem jego działalności było opracowa-
nie raportu, który zawiera m.in. rekomendacje zmian
legislacyjnych mających ułatwić budowę sieci szero-
kopasmowej oraz rozwój usług elektronicznych,
a także harmonogram i wskaźniki oceny realizacji
programu. Celem raportu jest upowszechnienie sze-
rokopasmowego dostępu do Internetu w Polsce do
2012 r. m.in. poprzez pobudzanie inwestycji w infra-
strukturę teleinformatyczną, znoszenie barier praw-
nych, administracyjnych i technicznych oraz stwo-
rzenie dogodnych warunków dla efektywnego wyko-
rzystania środków unijnych przeznaczonych na ten
cel. Uwzględniając aktualne priorytety polityki eu-
ropejskiej, program „Polska Cyfrowa” przywiązywać
będzie szczególną wagę do kwestii przeciwdziałania
wykluczeniu cyfrowemu na terenach wiejskich i ob-
szarach dotychczas marginalizowanych.
Dodać ponadto należy, że Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji pełni rolę instytucji
pośredniczącej dla VIII osi priorytetowej Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”, w ramach
której realizowane są cztery działania mające na celu
1014
budowę społeczeństwa informacyjnego, na realizację
których przeznaczono kwotę 1 415 864 941 euro:
— Działanie 8.1: Wspieranie działalności gospo-
darczej w dziedzinie gospodarki elektronicznej.
W 2008 r. w wyniku I naboru wniosków podpisano
205 umów o dofinansowanie projektów na łączną
kwotę 87 893 059,21 zł. W 2009 r. odbyła się jedna
runda aplikacyjna, w ramach której wpłynęły 824 wnio-
skiodofinansowanienałącznąkwotę494 060 463,90 zł,
w tym 419 951 394,32 zł ze środków Unii Europej-
skiej. Złożone wnioski są w trakcie procesu oceny
merytorycznej. Planuje się przeprowadzenie jeszcze
jednej rundy aplikacyjnej w 2009 r.
— Działanie 8.2: Wspieranie wdrażania elektro-
nicznego biznesu typu B2B. W 2008 r. podpisano
129 umów o dofinansowanie projektów na łączną
kwotę 55 104 789,53 zł. W 2009 r. odbyła się dotych-
czas jedna runda aplikacyjna, w ramach której
wpłynęło 377 wniosków o dofinansowanie na łączną
kwotę 188 576 222,83 zł, w tym 160 289 789,41 zł
ze środków UE. Złożone wnioski są w trakcie pro-
cesu oceny merytorycznej. W ramach działania pla-
nuje się przeprowadzenie w 2009 r. jeszcze dwóch
rund aplikacyjnych.
— Działanie 8.3: Przeciwdziałanie wykluczeniu
cyfrowemu – eInclusion. W 2008 r. w wyniku I nabo-
ru wniosków podpisano 10 umów o dofinansowanie
projektów o wartości 13 893 463,02 zł (kolejnych
dziesięć umów znajduje się w trakcie przygotowywa-
nia). W 2009 r. odbyła się dotychczas jedna runda
aplikacyjna. W ramach rundy złożono 41 wniosków
o dofinansowanie na kwotę 112 496 903,93 zł, w tym
94 924 582,39 zł ze środków UE. W ramach działa-
nia w 2009 r. zostanie uruchomiona jeszcze jedna
runda aplikacyjna. By usprawnić proces naboru,
w rundzie tej rozszerzony zostanie zakres działań
adresowanych do grupy docelowej (m.in. zakup usłu-
gi przeprowadzenia szkoleń dla użytkowników koń-
cowych projektu, dofinansowanie kosztów działań
koordynacyjnych zmniejszających problem wyklucze-
nia cyfrowego, np. wyposażenie w sprzęt komputero-
wy i utrzymanie dostępu do Internetu w jednostkach
podległych wnioskodawcy projektu, w tym w biblio-
tekach publicznych, publicznych instytucjach kultu-
ry, szkołach, domach dziecka i rodzinach zastęp-
czych, domach opieki społecznej).
— Działanie 8.4: Zapewnienie dostępu do Inter-
netu na etapie ostatniej mili. W 2008 r. w wyniku
I naboru wniosków (od 16 czerwca 2008 r. do
30 stycznia 2009 r.) złożono łącznie 11 wniosków
o dofinansowanie na kwotę 9 738 299,60 zł, w tym
6 740 643,90 zł z UE. W 2009 r. odbyła się dotychczas
jedna runda aplikacyjna, w ramach której złożono
29wnioskówodofinansowanienakwotę23 369 425,44 zł,
w tym 13 694 070,60 zł ze środków UE. W ramach
działania w 2009 r. zostanie uruchomiona jeszcze
jedna runda aplikacyjna. Ponadto instytucja pośred-
nicząca podjęła współpracę z Urzędem Komunikacji
Elektronicznej w celu usprawnienia procesu weryfi-
kacji kwalifikowalności obszaru projektu. Działania
te w konsekwencji przyczynią się do zwiększenia
efektywności wykorzystania środków w ramach ww.
działania.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że działania
z zakresu budowy infrastruktury szerokopasmowe-
go dostępu do Internetu realizowane są w ramach
regionalnych programów operacyjnych zarządza-
nych przez odpowiednie urzędy marszałkowskie
oraz Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej” (instytucją zarządzającą jest minister rozwoju
regionalnego). Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji nie posiada informacji na temat
stopnia wykorzystania środków w zakresie ww. pro-
gramów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie rządowego programu wsparcia
jednostek samorządu terytorialnego
w działaniach stabilizujących
system ochrony zdrowia (9581)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłanki Mirosławy Nykiel przekazaną
przy piśmie z dnia 20 maja 2009 r. (znak: SPS-023-
-9581/09) w sprawie rządowego programu wsparcia
jednostek samorządu terytorialnego w działaniach
stabilizujących system ochrony zdrowia uprzejmie
przedstawiam następującą informację.
Wsparcie finansowe przewidziane w ramach pro-
gramu zostało przygotowane w taki sposób, aby moż-
liwa była częściowa poprawa sytuacji finansowej jed-
nostek samorządu terytorialnego po przejęciu zobo-
wiązań zlikwidowanych samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej. Jednocześnie z uwagi
na konieczność zachowania przepisów prawa przy-
znana dotacja nie może mieć formy prostego oddłu-
żenia obejmującego ogólną kwotę zobowiązań ww.
zakładów.
Trudno jest zgodzić się z przedstawioną przez pa-
nią informacją, iż większość szpitali nie posiada zo-
bowiązań publicznoprawnych. Kwota przedmioto-
wych zobowiązań samodzielnych publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej, dla których organem założy-
cielskim są jednostki samorządu terytorialnego, na
koniec IV kwartału 2008 r. wyniosła 2 mld zł.

W programie zaproponowano mechanizm przy-
znania dotacji w wysokości zobowiązań publiczno-
prawnych na dzień 31 grudnia 2008 r. pomniejszo-
nych o spłaconą część ww. kwoty i powiększonych
o kwotę powstałych zobowiązań publicznoprawnych
w okresie od 1. 01. 2009 r. do dnia przejęcia zobowią-
zań przez jednostkę samorządu terytorialnego, jed-
nakże nie wyższej niż kwota zobowiązań na dzień
31. 12. 2008 r. Takie rozwiązanie utrzymuje płyn-
ność spłat zobowiązań publicznoprawnych, jednocze-
śnie wyznaczając maksymalną wysokość dotacji.
Ponadto jednostka samorządu terytorialnego może
skorzystać ze wsparcia finansowego w wysokości
wartości umorzonych w wyniku ugody, kwoty głów-
nej i odsetek z tytułu zobowiązań cywilnoprawnych.
Należy zauważyć, iż w wypadku zawarcia takiej ugo-
dy korzyść z tego tytułu będzie podwójna: z jednej
strony zmniejszeniu ulegnie kwota zobowiązania,
dodatkowo jednostka samorządu otrzyma dotację
w wysokości umorzonego zobowiązania.
W programie uwzględniono także postulat prze-
kazania dotacji jednostkom samorządu terytorial-
nego, które dokonały już procesu likwidacji samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
(oraz przejęły ich zobowiązania) i utworzyły spółki,
które prowadzą niepubliczne zakłady opieki zdro-
wotnej. Zaproponowano możliwość uzyskiwania do-
tacji w wysokości zobowiązań publicznoprawnych
samodzielnych publicznych zakładów opieki zdro-
wotnej przejętych przez jednostki samorządu tery-
torialnego, jeżeli likwidacja tych zakładów nastąpi-
ła od dnia 1 stycznia 2000 r. do dnia wejścia w życie
programu.
Podsumowując, rządowy program wsparcia jed-
nostek samorządu terytorialnego w działaniach sta-
bilizujących system ochrony zdrowia stwarza możli-
wości do powstania stabilnych ekonomicznie podmio-
tów udzielających świadczeń zdrowotnych, przy jed-
noczesnej spłacie części zobowiązań przejętych przez
jednostki samorządu terytorialnego po zlikwidowa-
niu samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej.
Jednakże należy zauważyć, iż udział w programie
jest dobrowolny. Zgodnie z nazwą zakłada on wspar-
cie w działaniach zmierzających do poprawy sytuacji
w ochronie zdrowia. W związku z tym o ewentual-
nym przystąpieniu do jego realizacji powinny zade-
cydować podmioty, które widzą szanse na lepsze
funkcjonowanie jednostek ochrony zdrowia w formie
organizacyjno-prawnej innej niż samodzielny pu-
bliczny zakład opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
1015
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie dokonania wyłączenia zawodów
kucharz i kucharz małej gastronomii
z działalności rzemieślniczej (9582)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 maja 2009 r., znak: SPS-023-9582/
09, przesyłam odpowiedź na interpelację poseł Miro-
sławy Nykiel w sprawie dokonania wyłączenia zawo-
dów kucharza i kucharza małej gastronomii z dzia-
łalności rzemieślniczej.
Ustawa z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (Dz. U.
z 2002 r. Nr 112, poz. 979, z późn. zm.) nie określa
zakresu przedmiotowego rzemiosła, posługując się
jedynie definicją negatywną – wyliczeniem działalno-
ści, których nie zalicza się do rzemiosła (art. 2 ust. 4
ustawy). Według tego przepisu do rzemiosła nie zali-
cza się działalności: handlowej, gastronomicznej,
transportowej, usług hotelarskich, usług świadczo-
nych w wykonywaniu wolnych zawodów, usług lecz-
niczych oraz działalności wytwórczej i usługowej ar-
tystów plastyków i fotografików.
Ustawowe wyłączenie wskazanych rodzajów dzia-
łalności z rzemiosła powoduje niekiedy trudności,
np. w zakresie kształcenia i egzaminowania przez
rzemieślników. Zawody kucharza i kucharza małej
gastronomii jako działalność gastronomiczna zostały
wyłączone z rzemiosła. Być może jest to spowodowa-
ne także tym, iż działalność ta jest również przypi-
sana do działalności z zakresu handlu i usług.
Pragnę jednocześnie zauważyć, iż zgodnie z art. 4
ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 4 ustawy o rze-
miośle przynależność do organizacji samorządu go-
spodarczego rzemiosła jest dobrowolna. Konsekwen-
cją tego stanu prawnego jest występujący pewien
dualizm systemu kształcenia w zawodach, które są
„historycznie” uznawane za zawody rzemieślnicze
lub usługowe, a przygotowanie zawodowe może od-
bywać się zarówno w systemie szkolnym, jak i po-
zaszkolnym. Oznacza to, że zainteresowane osoby
mogą uzyskiwać uprawnienia zawodowe w zawodach
kucharza i kucharza małej gastronomii tak poprzez
naukę zawodu u rzemieślnika, jak i na zasadach ogól-
nych poprzez kształcenie i praktyki zawodowe odby-
wane w szkołach zawodowych i technikach gastrono-
micznych.
Zabezpieczony więc jest nieograniczony dostęp do
wiedzy i nauki zawodu w formie i zakresie wybranym
przez zainteresowanych bez ograniczania kompeten-
cji żadnych z instytucji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Szejnfeld
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
1016
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie zniesienia obowiązku dokonywania
okresowych przeglądów kas fiskalnych
przez podatników prowadzących ewidencję
przy ich użyciu (9583)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-9583/09,
z dnia 20 maja 2009 r. interpelację pana posła Łuka-
sza Gibały w sprawie obowiązkowych okresowych
przeglądów technicznych kas rejestrujących, uprzej-
mie informuję.
Funkcjonowanie instytucji przeglądu techniczne-
go kas rejestrujących wynika z postanowień art. 111
ust. 6 i ust. 9 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.). Minister finansów został jedynie upo-
ważniony do określenia terminów i zakresu obowiąz-
kowych przeglądów kas rejestrujących. Kwestie te
obecnie reguluje rozporządzenie ministra finansów
z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów
i warunków technicznych, którym muszą odpowia-
dać kasy rejestrujące, oraz warunków ich stosowania
(Dz. U. Nr 212, poz. 1338).
W związku z propozycją pana posła zawartą
w interpelacji co do likwidacji dokonywanych przeglą-
dów kas uprzejmie informuję, że nie podzielam stano-
wiska pana posła o zbędności ich wykonywania.
Zgodnie z § 15 ww. rozporządzenia przeglądem
technicznym kas należy objąć:
1) stan wszystkich plomb kasy i zgodność ich
z zapisem w książce kasy i dokumentacją serwisu
kas;
2) stan obudowy kasy;
3) czytelność dokumentów fiskalnych drukowa-
nych przez kasę;
4) program pracy kasy i program archiwizujący,
jego wersję, zgodność z zapisami w książce kasy i do-
kumentacją serwisu kas;
5) poprawność działania kasy, w szczególności
w zakresie emisji dokumentów fiskalnych;
6) poprawność działania wyświetlacza klienta;
7) stan płyty głównej, pamięci fiskalnej kasy i mo-
dułu fiskalnego kasy co do zgodności z dokumentacją
konstrukcyjną kasy,
8) sprawdzenie stanu technicznego akumulato-
rów wewnętrznego zasilania kasy.
Należy zauważyć, że przegląd ten nie jest przeglą-
dem związanym ze zwykłymi czynnościami serwiso-
wymi dokonywanymi w zakresie konserwacji czy też
okresowej wymiany zużytych elementów. Przegląd
ten wiąże się z działaniem sprawdzającym, czy kasa
w trakcie jej eksploatacji spełnia wszystkie ważne
funkcje zapewniające bezpieczne prowadzenie ewi-
dencji oraz czy w kasie nie zostały wprowadzone (za
wiedzą lub bez wiedzy podatnika) określone zmiany,
które mogłyby mieć wpływ na poprawność ewiden-
cjonowania. Przegląd przeprowadzany na ww. zasa-
dach spełnia też określone funkcje prewencyjne.
Postanowienia zawarte w § 16 ww. rozporządze-
nia ministra finansów z dnia 28 listopada 2008 r.
w sprawie kryteriów i warunków technicznych sta-
nowią, iż obowiązkowego przeglądu technicznego kas
dokonuje się obecnie co 24 miesiące, a w przypadku
kas taksówkowych nie rzadziej niż w terminach wy-
maganych dla ponownej legalizacji taksometru uży-
wanego do współpracy z kasą. Terminy te zostały
znacząco wydłużone w porównaniu z terminami
przeglądów stosowanymi do 30 listopada ub.r. na
podstawie uchylonego już rozporządzenia ministra
finansów z dnia 4 lipca 2002 r.
Zastosowane terminy przeglądów kas nie różnią
się zasadniczo od cykli okresowych badań kontrol-
nych czy legalizacyjnych określonych w przepisach
odnoszących się do innych przyrządów pomiarowych,
takich np. jak wagi, taksometry elektroniczne, od-
mierzacze paliw ciekłych, analizatory spalin samo-
chodowych. Urządzenia te są poddawane okresowym
(co 6, 13 lub 25 miesięcy) czynnościom weryfikują-
cym prawidłowość ich pracy i użytkowania.
Biorąc pod uwagę specyfikę i przeznaczenie pro-
wadzonej ewidencji przy użyciu kas rejestrujących,
wykonywanie przeglądów kas jest niezbędne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Stanisławy Prządki
w sprawie reformy struktur administracji
wojskowej zakładającej ograniczenie liczby
wojskowych komend uzupełnień (9584)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Stanisławy Prządki w spra-
wie reformy struktur administracji wojskowej zakła-
dającej ograniczenie liczby wojskowych komend uzu-
pełnień (SPS-023-9584/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej zdaje sobie sprawę z fak-
tu, że likwidacja niektórych wojskowych komend
uzupełnień jest procesem trudnym i negatywnie od-
bieranym przez władze samorządowe, środowiska
lokalne czy organizacje kombatanckie. Pragnę za-
pewnić, że opinie te będą uwzględnione przy podej-
mowaniu ostatecznych decyzji w przedmiocie rozfor-

mowania poszczególnych wojskowych komend uzu-
pełnień. Proces ten jest jednak niezbędny i uzasad-
niony względami ekonomicznymi, a w szczególności
potrzebami Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
które wiążą się z ich profesjonalizacją. Powoduje to
zmniejszenie zadań wojskowych komend uzupeł-
nień, a tym samym konieczność ograniczenia ich
liczebności.
Kryteria brane pod uwagę podczas prac analitycz-
nych w przedmiocie wytypowania wojskowych ko-
mend uzupełnień przeznaczonych do likwidacji nie
uległy zmianie od momentu udzielenia przez resort
obrony narodowej pani poseł Stanisławie Prządce
odpowiedzi na jej wystąpienia z dnia 20 marca br.
w sprawie przyszłości komend w Garwolinie i Ostro-
łęce. Pragnę więc przypomnieć, że wśród kryteriów
tych można wymienić wielkość administrowanego
obszaru, jego potencjał ludnościowy, liczbę posiada-
nych zasobów rezerw osobowych, układy komunika-
cyjne umożliwiające dogodny dojazd obywateli do
urzędu, a także względy ekonomiczne i społeczne.
Odnosząc się do kwestii stworzenia listy wojsko-
wych komend uzupełnień przewidzianych do rozfor-
mowania, uprzejmie informuję, że ostateczny kształt
terenowej administracji wojskowej zostanie określo-
ny w nowelizacji rozporządzenia ministra obrony na-
rodowej z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie wojewódz-
kich sztabów wojskowych i wojskowych komend uzu-
pełnień (Dz. U. Nr 66, poz. 613, ze zm.). Na obecnym
etapie prac koncepcyjno-analitycznych nie jest nato-
miast możliwe jednoznaczne wskazanie wojskowych
komend uzupełnień przewidzianych do likwidacji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie umożliwienia zwiększenia alokacji
w konkursie na zadania ogłoszone
przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w ramach PO
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 (9587)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej w spra-
wie zwiększenia alokacji na działanie 9.3 PO „Infra-
1017
struktura i środowisko” (PO IiŚ): Termomoderniza-
cja obiektów użyteczności publicznej, pragnę poinfor-
mować, iż w pełni popieram wszelkie działania
w zakresie termomodernizacji budynków publicz-
nych oraz jestem świadoma ogromnego zaintereso-
wania dofinansowaniem tego typu inwestycji.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego prowadzi roz-
mowy z Ministerstwem Gospodarki na temat możli-
wości przeniesienia części alokacji z innych działań
PO IiŚ na działanie 9.3. Ostateczna decyzja w przed-
miotowej kwestii jeszcze nie zapadła. Decyzja ta za-
padnie po zakończeniu procesu oceny projektów zgło-
szonych w ramach konkursu działania 9.3 PO IiŚ,
ponieważ dopiero wtedy wiadomo będzie, jak duża
kwota środków niezbędna będzie do zwiększenia alo-
kacji na to działanie.
Pragnę jednakże zaznaczyć, że realokacja środ-
ków pomiędzy priorytetami PO IiŚ może wiązać się
z długotrwałą procedurą zmiany programu, która
może trwać ponad rok. Powyższe związane jest tym,
że zmiana programu operacyjnego w zakresie aloka-
cji obejmuje następujące etapy: przeprowadzenie ba-
dania ewaluacyjnego, akceptację Komitetu Monito-
rującego PO „Infrastruktura i środowisko”, Rady
Ministrów oraz zgodę Komisji Europejskiej.
Odpowiadając na pytanie pani poseł, czy jest
szansa, aby wniosek złożony przez ZOZ w Kłodzku
uzyskał dofinansowanie, pragnę wyjaśnić, iż na obec-
nym etapie oceny projektów w ramach działania
9.3 PO IiŚ nie jest możliwe stwierdzenie, czy przed-
miotowy wniosek uzyska dofinansowanie w aktual-
nym konkursie. Lista rankingowa projektów zosta-
nie ogłoszona przez Narodowy Fundusz Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej w dniu 30 czerwca
br., następnie beneficjenci będą mieli 6 miesięcy na
zgromadzenie odpowiedniej dokumentacji niezbędnej
do oceny merytorycznej II stopnia i ew. podpisania
umowy o dofinansowanie.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji finansowej
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad (9589)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 maja 2009 r., znak: SPS-023-9589/09,
przy którym przekazano interpelację pani poseł
1018
Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji finansowej Gene-
ralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (GDD-
KiA) uprzejmie informuję.
Ustawa budżetowa na rok 2009 r. przewiduje na-
stępujące środki na inwestycje drogowe:
Środki budżetu państwa ujęte w części 39: Trans-
port:
rozdział 60005 (Autostrady płatne) – 59 152 tys. zł,
rozdział 60011 (Drogi publiczne krajowe) –
10 224 152 tys. zł,
rozdział 60012 (Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad) – 526 673 tys. zł.
Łącznie 10 809 977 tys. zł.
Dodatkowo:
— środki niewygaszone na kwotę 360 051,3 tys. zł
(rozporządzenie Rady Ministrów z 15 grudnia 2008 r.)
w sprawie wydatków budżetu państwa, które w 2008 r.
nie wygasają z upływem roku budżetowego,
— kwota teoretycznie dostępna w ramach budże-
tu z rezerwy celowej cz. 83 poz. 8 to 5,3 mld zł (sza-
cunki MRR), przy czym prawdopodobnie 1 mld zł
z tej kwoty zostanie przeznaczony na realizację pro-
gramu dróg lokalnych.
Łącznie 15 470 028,3 tys. zł.
Należy jednak zaznaczyć, iż z uwagi na koniecz-
ność ograniczenia wydatków i „cięcia budżetowe”
spowodowane kryzysem gospodarczym w resorcie
infrastruktury został opracowany nowy mechanizm
finansowania inwestycji drogowych ujętych w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Przyjęto, że środki na inwestycje na drogach krajo-
wych (budowę i przebudowę) będą pochodzić z Kra-
jowego Funduszu Drogowego. Pozostałe wydatki
w zakresie utrzymania i zarządzania drogami krajo-
wymi (w tym przygotowanie inwestycji w zakresie
dokumentacji, pozyskanie gruntów i bieżące utrzy-
manie oraz remonty) będą finansowane z budżetu
państwa. Wyjątkiem od tej reguły jest rok 2009,
w którym wszystkie wydatki będą mogły być finan-
sowane przez KFD/nowy mechanizm. Pozwoli to na
zaplanowane przez rząd oszczędności budżetowe
w kwocie około 10 mld zł.
Nowy mechanizm finansowania dróg został przy-
jęty przez Sejm RP w uchwalonej nowelizacji ustawy
o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu
Drogowym, zgodnie z którą Bank Gospodarstwa
Krajowego będzie mógł zaciągać kredyty, pożyczki
i emitować obligacje na rzecz KFD. Jednocześnie na
zobowiązania BGK z tytułu zaciągniętych kredytów,
pożyczek oraz wyemitowanych obligacji będą mogły
być udzielane przez Skarb Państwa gwarancje i po-
ręczenia. Dodatkowo źródłem zasilania finansowego
KFD będą dotacje z budżetu państwa. W celu zapew-
nienia efektywnego zarządzania środkami KFD
nowa regulacja ustawowa przewiduje możliwość
udzielania KFD przez BGK finansowania ze środków
własnych banku (zasilenie środkami własnymi). Jest
to rozwiązanie mające na celu zapewnienie płynności
finansowej KFD.
Ustawa została podpisana przez prezydenta RP
w dniu 1 czerwca 2009 r. i wejdzie w życie z dniem
opublikowania.
Zgodnie z założeniami przyjętymi przez Minister-
stwo Infrastruktury wprowadzenie powyższego me-
chanizmu ma zapewnić możliwość realizacji inwesty-
cji drogowych zgodnie z wcześniej przyjętym harmo-
nogramem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ustawy o ewidencji ludności
i dowodach osobistych (9590)
Panie Marszałku! Nawiązując do pisma z dnia
20 maja 2009 r. (sygn. SPS-023-9590/09) przekazu-
jącego interpelację posła na Sejm RP pani Anny So-
beckiej w sprawie ustawy o ewidencji ludności i do-
wodach osobistych, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż zmiany w zakre-
sie prowadzenia ewidencji ludności wprowadzone
w rządowym projekcie ustawy o ewidencji ludności
są niezbędne, ponieważ obowiązujące rozwiązania
prawne przewidujące uciążliwy i powszechnie niere-
spektowany obowiązek meldunkowy są anachronicz-
ne i nie przystają do współczesnych warunków spo-
łecznych.
Decyzja o zainicjowaniu procesu zniesienia obo-
wiązku meldunkowego z jednej strony stanowi roz-
poczęcie procesu gruntowej przebudowy funkcjono-
wania administracji, tj. integrację oraz znaczne
zwiększenie referencyjności danych zawartych w re-
jestrach, usprawnienie obiegu informacji pomiędzy
urzędami, poprawę relacji pomiędzy administracją
a obywatelem, a co za tym idzie – uwolnienie obywa-
teli od zbędnych powinności, z drugiej natomiast
– wykonanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 27 maja 2002 r. (sygn. akt K20/01), zgodnie
z którym: „Ewidencja ludności służy zbieraniu infor-
macji w zakresie danych o miejscu zamieszkania
i pobytu osób, a więc rejestracji stanu faktycznego,
a nie stanu prawnego. Nie jest ona formą kontroli nad
legalnością zamieszkania i pobytu”.
Projektodawca, kierując się względami bezpie-
czeństwa państwa i płynącą z tego faktu konieczno-

ścią gromadzenia danych adresowych, wprowadził
prosty mechanizm rejestracji faktycznego miejsca
zamieszkania, nie przewidując przy tym żadnych
sankcji karnych dla osoby, która nie zgłosiła miejsca
zamieszkania. Wskazane w projektowanej ustawie
zasady rejestracji miejsca zamieszkania wiążą się
z koniecznością zapewnienia funkcjonowania reje-
stru PESEL, ponieważ dezaktualizowanie tego reje-
stru znacząco obniżyłoby standard usług świadczo-
nych przez państwo na rzecz obywateli. W konse-
kwencji w krótkim czasie obywatele zostaliby obar-
czeni koniecznością załatwiania spraw, które dziś
– przy pomocy rejestru PESEL – wykonuje państwo,
m.in. dotyczących realizacji prawa wyborczego.
Odnosząc się do przytoczonej przez panią poseł
wątpliwości ekspertów co do definicji miejsca za-
mieszkania, określonej w art. 24 projektowanej usta-
wy, pragnę poinformować, iż wprowadzenie odmien-
nych niż wynikające z art. 25 Kodeksu cywilnego
uregulowań służyć ma wyłącznie potrzebom związa-
nym z rejestracją miejsca zamieszkania. Tak więc
w obrocie prawnym mogą funkcjonować dwie defini-
cje miejsca zamieszkania służące odmiennym celom.
W wyniku wniesionych w procesie legislacyjnym
uwag przyjęto, że miejsce zamieszkania w rozumie-
niu ewidencji ludności będzie podstawowym miej-
scem zamieszkania.
Definicja określona w art. 24 ww. projektu ustawy
zaakceptowana została przez resort sprawiedliwości.
Ponadto poszczególne resorty przedstawiły propozy-
cje zmian w aktach prawnych, które odwołują się do
miejsca zamieszkania osoby w ten sposób, aby nie
było wątpliwości interpretacyjnych, o jakie miejsce
zamieszkania chodzi, tj. czy w rozumieniu projekto-
wanej ustawy o ewidencji ludności, czy w rozumieniu
art. 25 K.c. Uwzględniając regulacje prawne związa-
ne m.in. z gospodarowaniem gminnymi zasobami
mieszkaniowymi oraz faktem, iż coraz szersza rzesza
obywateli, posiadając więcej niż jedną nieruchomość,
faktycznie zamieszkuje w różnych miejscach, w pro-
jekcie ustawy zdefiniowane zostało także dodatkowe
miejsce zamieszkania. Rejestrowanie dodatkowego
miejsca zamieszkania ma charakter fakultatywny
i całkowicie zależy od woli osoby zainteresowanej, nie
musi wiązać się wyłącznie z ograniczonym czasowo
zamieszkiwaniem, dlatego też instytucji tej nie nale-
ży utożsamiać z obecnym pobytem czasowym.
Projektodawca, mając świadomość, że zapropono-
wane rozwiązania mogą wywoływać wątpliwości,
zwłaszcza związane z prawem własności, podjął kro-
ki zmierzające do zapewnienia w projekcie ustawy
maksymalnej ochrony interesów właścicieli lokali
i osób posiadających spółdzielcze własnościowe prawo
do lokalu poprzez odpowiedzialność karną osób do-
konujących zgłoszenia miejsca zamieszkania za skła-
danie fałszywych oświadczeń, obowiązek organu
gminy dokonującego rejestracji powiadamiania wła-
ściciela lub osoby posiadającej spółdzielcze własno-
ściowe prawo do lokalu o tej rejestracji, uprawnienie
właściciela do wystąpienia do organu gminy o wyre-
1019
jestrowanie osoby w drodze decyzji administracyjnej.
Ponadto, w porozumieniu z resortem sprawiedliwo-
ści, w art. 28 ust. 6 projektu ustawy zawarto zapis,
że „rejestracja podstawowego oraz dodatkowego miej-
sca zamieszkania nie narusza praw osób posiadają-
cych tytuł prawny do lokalu, w którym dokonano
rejestracji”.
Trudno również uznać, aby przepisy projektu
ustawy były niezgodne z Konstytucją RP w zakresie
wolności wyboru miejsca zamieszkania. Należy pod-
kreślić, że rejestracja miejsca zamieszkania stanowi
konsekwencję dokonanego przez osobę wyboru co
do miejsca zamieszkania. Opracowując projekt usta-
wy, kierowano się rolą, jaką spełnia ewidencja lud-
ności. Rejestrowane dane o miejscu zamieszkania
osób winny, w sposób jednoznaczny, identyfikować
to miejsce i umożliwiać doręczanie korespondencji.
Służy temu adres stosowany do doręczania przesy-
łek pocztowych, do którego, jak wskazuje art. 35 pkt
2 projektu ustawy, stosuje się obowiązujące standar-
dy identyfikacji terytorialnej organów prowadzą-
cych urzędowe rejestry i systemy informacyjne ad-
ministracji publicznej, używane również w innych
ewidencjach i rejestrach odnoszących się do jedno-
stek terytorialnych.
Uznając jednakże za zasadną przywołaną przez
panią poseł uwagę Sądu Najwyższego, podjęto
– w porozumieniu z resortem infrastruktury – pra-
ce zmierzające do umożliwienia osobie prowadzącej
działalność gospodarczą na własny rachunek oraz
osobie niepozostającej w zatrudnieniu, zamieszku-
jącej stale na statku żeglugi morskiej oraz śródlą-
dowej, zarejestrowanie podstawowego miejsca za-
mieszkania.
W odniesieniu do kwestii ewentualnych kompli-
kacji w pracy wymiaru sprawiedliwości z zastosowa-
niem środka zapobiegawczego w postaci tymczaso-
wego aresztowania w przypadku ograniczenia moż-
liwości zarejestrowania miejsca zamieszkania wy-
łącznie w lokalu pod określonym adresem uprzejmie
informuję, iż obowiązujące przepisy ustawy z dnia
10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach
osobistych (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993,
z późn. zm.) przewidują, że zameldowanie osoby może
nastąpić jedynie w lokalu pod określonym adresem.
MSWiA nie posiada wiedzy odnośnie do utrudnień
w pracy wymiaru sprawiedliwości w wykonaniu
art. 258 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania karnego.
Ponadto informuję, iż w toku prowadzonych prac nad
projektem przedmiotowej ustawy resort sprawiedli-
wości nie zgłaszał uwag w tym zakresie.
Trudno jest natomiast odnieść się do zastrzeżeń
dotyczących likwidacji od 2011 r. rejestracji miejsca
zamieszkania jako odrębnej instytucji, ponieważ je-
dynie w uzasadnieniu do projektu przedmiotowej
ustawy wskazano, iż projekt ten zapewnia możliwość
funkcjonowania rejestru PESEL w całkowitym ode-
rwaniu od rejestracji miejsca zamieszkania dokona-
nej bezpośrednio przez osobę; nie oznacza to jednak
rezygnacji z gromadzenia danych dotyczących miej-
1020
sca zamieszkania. Jak wynika z uzasadnienia, jeśli
zostaną zapewnione warunki techniczne umożliwia-
jące od 2011 r. wprowadzanie do rejestru PESEL da-
nych (w tym dotyczących miejsca zamieszkania) bez-
pośrednio przez organy rejestrujące określone zda-
rzenia, tj. kierowników urzędów stanu cywilnego,
wojewodów, konsulów, organy gmin właściwych do
wydania dowodu osobistego, pozyskiwanie danych
o miejscu zamieszkania osoby będzie odbywało się na
nowych zasadach.
Przedstawiając powyższe, pragnę zauważyć, iż
obecnie przedmiotowy projekt ustawy znajduje się
w toku prac sejmowych, podczas których posłom na
Sejm RP przysługuje prawo zgłaszania poprawek do
projektu w celu wypracowania nowych rozwiązań.
Wobec powyższego na obecnym etapie prac trudno
jest przesądzać o ostatecznym kształcie ustawy
o ewidencji ludności, która będzie wynikiem prac Sej-
mu RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wysokości dodatku pielęgnacyjnego
(9591)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 20 kwietnia 2009 r. dotyczące interpelacji po-
seł Anny Sobeckiej w sprawie wysokości dodatku pie-
lęgnacyjnego, uprzejmie informuję:
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało projekt ustawy o zmianie ustawy o świadcze-
niach rodzinnych oraz ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (projekt
zamieszczony jest na stronie internetowej Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej), w którym m.in.
proponuje się zrównanie kwoty zasiłku pielęgnacyj-
nego przysługującego na podstawie ustawy z dnia 28 li-
stopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) z kwotą dodatku pie-
lęgnacyjnego wypłacanego przez ZUS i inne zakłady
emerytalno rentowe przy emeryturach i rentach.
Powyższy projekt 22 maja 2009 r. został skiero-
wany pod obrady Komitetu Rady Ministrów.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektów ustaw o świadczeniach
substytucyjnych dla sybiraków (9592)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 20 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9592/09, dotyczące interpelacji poseł Anny
Sobeckiej w sprawie projektów ustaw o świadcze-
niach substytucyjnych dla sybiraków, uprzejmie in-
formuję:
Z inicjatywy prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
powstał projekt ustawy o świadczeniu substytucyj-
nym przysługującym osobom represjonowanym w la-
tach 1939–1956 przez Związek Socjalistycznych Re-
publik Radzieckich (druk nr 1855). W dniu 3 kwiet-
nia 2009 r. projekt ten skierowano do pierwszego
czytania na posiedzeniu Sejmu.
Do wskazanego projektu ustawy w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej przygotowany został pro-
jekt stanowiska rządu.
Projekt stanowiska rządu wobec prezydenckiego
projektu ustawy o świadczeniu substytucyjnym przy-
sługującym osobom represjonowanym w latach 1939–
–1956 przez Związek Socjalistycznych Republik Ra-
dzieckich przyjęty został przez Komitet Rady Mini-
strów i skierowany pod obrady Rady Ministrów. Po
przyjęciu stanowiska przez Radę Ministrów zostanie
ono niezwłocznie przesłane do Sejmu RP.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
pracy i polityki społecznej nie przewiduje podjęcia
w najbliższym czasie inicjatywy legislacyjnej zmie-
rzającej do przyznania sybirakom dodatkowych
świadczeń.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie działania nowej ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów (9593)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
20 maja br., znak: SPS-023-9593/09, dotyczące inter-
pelacji poseł Anny Sobeckiej w sprawie działania no-

wej ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów, uprzejmie wyjaśniam.
Z dniem 1 października 2008 r. weszły w życie
nowe rozwiązania prawne określające zasady pomo-
cy przez państwo osobom mającym trudności w eg-
zekucji wierzytelności alimentacyjnych. Miejsce do-
tychczas obowiązującej ustawy z dnia 22 kwietnia
2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimenta-
cyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86,
poz. 732, z póź. zm.) zajęły przepisy ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7, z późn.
zm.). Ustawa ta określa zarówno zasady przyznawa-
nia osobom uprawnionym świadczeń wypłacanych
w zastępstwie niewyegzekwowanych alimentów, jak
też mechanizm prowadzenia postępowania wobec
dłużników alimentacyjnych mający na celu wzrost
ściągalności zasądzonych świadczeń alimentacyj-
nych. W obecnym stanie prawnym osoby mające za-
sądzone świadczenia alimentacyjne, których egzeku-
cja jest bezskuteczna, uprawnione są do finansowa-
nego z budżetu państwa świadczenia z funduszu
alimentacyjnego w wysokości bieżąco ustalonych ali-
mentów, jednakże nie więcej niż 500 zł miesięcznie
(poprzednio było to maksymalnie 380 zł miesięcznie),
przy kryterium dochodowym wynoszącym 725 zł
netto na osobę w rodzinie (poprzednio – 583 zł netto).
Zatem zarówno kwota warunkująca dostęp do
świadczenia z budżetu państwa wypłacanego w za-
stępstwie niewyegzekwowanych alimentów, jak
i maksymalna kwota tego świadczenia są znacznie
wyższe, niż miało to miejsce w przypadku ustawy
o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych
oraz zaliczce alimentacyjnej (kryterium dochodowe
wyższe o 24,3%, zaś maksymalna kwota świadczenia
o 31,6%). Należy również zaznaczyć, że ustawa o po-
mocy osobom uprawnionym do alimentów została
zgłoszona do prac parlamentarnych jako projekt po-
selski, a wiele szczegółowych rozwiązań w niej osta-
tecznie zawartych, w tym to dotyczące wysokości
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń z funduszu alimentacyjnego, zostało wprowa-
dzonych z inicjatywy przedstawicieli Obywatelskiego
Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej na rzecz Usta-
wy Fundusz Alimentacyjny. Ponadto trzeba zauwa-
żyć, że kwota kryterium dochodowego uprawniające-
go do otrzymania świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego jest aż o 43,8% wyższa niż w przypadku kryte-
rium warunkującego dostęp do świadczeń rodzinnych
dla rodziny ze zdrowym dzieckiem (504 zł netto na
osobę w rodzinie).
Przyznawanie i wypłata świadczeń z funduszu
alimentacyjnego są zadaniem z zakresu administra-
cji rządowej zleconym gminie, finansowanym w for-
mie dotacji celowej na świadczenia rodzinne. Zatem
świadczenia z funduszu alimentacyjnego finansowa-
ne są z tego samego rozdziału klasyfikacji budżeto-
wej co świadczenia rodzinne, tj. ze środków budże-
tu państwa określonych w rozdziale 85212 klasy-
fikacji budżetowej: Świadczenia rodzinne, świadcze-
1021
nia z funduszu alimentacyjnego oraz składki na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe z ubezpieczenia
społecznego. W związku z tym wszelkie kwestie do-
tyczące wydatków na świadczenia z funduszu ali-
mentacyjnego należy rozpatrywać łącznie z tymi po-
noszonymi na świadczenia rodzinne, które to stano-
wią główne źródło kosztów budżetu państwa z ww.
rozdziału klasyfikacji budżetowej. Mając to na wzglę-
dzie, wątpliwości budzi wysuwanie, zaledwie po kilku
miesiącach tego roku, wniosków o rzekomej nadwyż-
ce w budżecie państwa środków na świadczenia
z funduszu alimentacyjnego. Należy również pamię-
tać, że na bieżący rok przypada ustawowa weryfika-
cja kwot świadczeń rodzinnych oraz kryteriów do-
chodowych do nich uprawniających, która pociągnie
za sobą już w tym roku znaczny wzrost wydatków ze
środków budżetu państwa określonych w rozdziale
85212 klasyfikacji budżetowej.
W chwili obecnej resort pracy i polityki społecznej
dysponuje danymi statystycznymi dotyczącymi reali-
zacji zadań przewidzianych w ustawie o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów za IV kwartał 2008 r.
oraz I kwartał 2009 r. Pochodzą one z przekazywanej
przez gminy, za pośrednictwem wojewodów, sprawoz-
dawczości w tym zakresie. W ostatnim kwartale
ubiegłego roku na wypłaty świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego wydatkowano z budżetu państwa kwo-
tę 234,3 mln zł, zaś w pierwszym kwartale obecnego
roku kwotę 261,5 mln zł (wzrost wydatków na świad-
czenia o 11,6%). W analogicznym okresie wyegzekwo-
wano od dłużników alimentacyjnych następujące
kwoty należności z tytułu wypłaconych osobom
uprawnionym świadczeń z funduszu alimentacyjne-
go wraz z ustawowymi odsetkami – 14 mln w IV kwar-
tale 2008 r. (tj. 5,98% wydatków na świadczenia)
oraz 27,9 mln w I kwartale roku bieżącego (tj. 10,67%
wydatków na świadczenia), co oznacza prawie dwu-
krotny wzrost stopy zwrotu. W okresie styczeń–ma-
rzec 2009 r. świadczenia z funduszu alimentacyjne-
go były wypłacane przeciętnie miesięcznie dla 299,7
tys. osób uprawnionych, które wychowywały się
w 197 tys. rodzin.
Oprócz wyższej, niż w przypadku ustawy o postę-
powaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz za-
liczce alimentacyjnej, maksymalnej kwoty warunku-
jącej dostęp do świadczenia z budżetu państwa wy-
płacanego w zastępstwie niewyegzekwowanych ali-
mentów, jak i maksymalnej kwoty tego świadczenia,
o których wspomniano powyżej, ustawa o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów doprecyzowała
dotychczas istniejące przepisy dotyczące postępowa-
nia wobec dłużnika alimentacyjnego oraz dała moż-
liwość podejmowania nowych form działań mających
na celu zwiększenie skuteczności ściągalności należ-
ności od dłużników alimentacyjnych (np. możliwość
przeprowadzania wywiadów alimentacyjnych przez
organ właściwy dłużnika i odbierania od dłużników
alimentacyjnych oświadczeń majątkowych, przeka-
zywanie informacji o zaległościach alimentacyjnych
dłużnika do biura informacji gospodarczej). Zmianie
1022
uległa również kolejność zaspokajania wierzytelności
z kwot wyegzekwowanych od dłużnika alimentacyj-
nego. Obecnie, w okresie, kiedy płacone są świadcze-
nia z funduszu alimentacyjnego, wyegzekwowane
kwoty przekazywane są w pierwszej kolejności do
gminy na pokrycie należności powstałych w wyniku
wypłacanych świadczeń z funduszu alimentacyjnego
i zaliczek alimentacyjnych. Dopiero po zaspokojeniu
tych należności pozostałe kwoty przekazywane są
osobie uprawnionej do alimentów. W ostatniej zaś ko-
lejności są zaspokajane należności Skarbu Państwa
z tytułu świadczeń wypłaconych ze „starego” fundu-
szu alimentacyjnego. Zatem szereg rozwiązań praw-
nych odmiennych niż w ustawie o postępowaniu wo-
bec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimen-
tacyjnej spowodowało z jednej strony wzrost liczby
osób objętych pomocą materialną w związku z bra-
kiem skutecznej egzekucji zasądzonych alimentów
oraz wzrost wydatków budżetu państwa na ten cel,
zaś z drugiej – wzrost skali dokonywanych przez
dłużników zwrotów należności z tytułu wypłaconych
osobom uprawnionym świadczeń z funduszu alimen-
tacyjnego. Niemniej jednak, w opinii resortu pracy
i polityki społecznej, głębsza ocena funkcjonowania
ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów będzie możliwa dopiero po upływie pełnego okre-
su świadczeniowego, tj. nie wcześniej niż w ostatnim
kwartale bieżącego roku.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie udzielenia wsparcia działalności
klubów 4H, zmierzającej do wyrównywania
szans edukacyjnych młodych ludzi ze wsi
i obszarów wiejskich (9594)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Henryka Milcarza z dnia 27 kwietnia
2009 r. w sprawie udzielenia wsparcia działalności
klubów 4H uprzejmie informuję, że działania prowa-
dzone przez kluby 4H w całej Polsce są mi znane
i budzą mój szacunek, szczególnie dla liderów-wolon-
tariuszy. Pobudzanie aktywności i kreowanie przed-
siębiorczości wśród młodzieży jest inicjatywą stwa-
rzającą szanse nie tylko na rozwój intelektualny sa-
mej młodzieży, ale także na rozwój otoczenia, w któ-
rym młodzież dorasta i żyje.
Odpowiadając na pytanie 1 – czy widzę możliwość
zmiany istniejących przepisów ustawowych poprzez
dodanie w art. 4 ust. 2 ustawy o jednostkach doradz-
twa rolniczego, jako zadania realizowanego nieod-
płatnie pkt 12 w brzmieniu „Wspieranie działalności
ruchu klubów 4H”? – pragnę wyjaśnić, że:
1) działalność nieodpłatna ośrodków doradztwa
rolniczego realizowana jest w ramach dotacji podmio-
towej przeznaczonej na realizację takiej działalności,
a także utrzymanie jednostki i wynagrodzenia pra-
cowników doradztwa,
2) wprowadzenie takiego przepisu musiałoby
skutkować zwiększeniem dotacji o środki niezbędne
na utrzymanie Fundacji Edukacyjnej 4H oraz wyna-
grodzenia jej pracowników. Taki przepis nie jest moż-
liwy, tym bardziej że fundacja działa na podstawie
przepisów ustawy o fundacjach;
wstawienie takiego przepisu stworzyłoby prece-
dens do ubiegania się innych fundacji czy jednostek
posiadających osobowość prawną, prowadzących po-
dobną działalność o ubieganie się o takie same roz-
wiązanie.
Odnosząc się do pytania 2 interpelacji – czy prze-
widuję wdrożenie działań wspierających kondycję
finansową ODR-ów, np. poprzez programy wspiera-
nia doradztwa dla rolników? – informuję, że od
15 kwietnia 2008 r. wdrażane jest działanie: Korzy-
stanie z usług doradczych przez rolników i posiada-
czy lasów Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013. W bieżącym roku planuje się
uruchomienie działania: Szkolenia zawodowe dla
osób zatrudnionych w rolnictwie i leśnictwie, gdzie
beneficjentem mogą być różne podmioty szkolenio-
we, w tym ośrodki doradztwa rolniczego. Ponadto
ustawa o jednostkach doradztwa rolniczego daje
możliwość prowadzenia działalności gospodarczej,
a uzyskane z niej dodatkowe przychody ośrodki do-
radztwa mogą przeznaczać na dofinansowanie dzia-
łalności statutowej, w tym zwiększenie wynagro-
dzeń. Pragnę również uprzejmie poinformować, że
ośrodki doradztwa rolniczego podlegają właściwym
wojewodom, którzy odpowiedzialni są za realizację
ich planów finansowych.
W kwestii pytania 3 – jakie widzę możliwości po-
zyskania środków finansowych dla Fundacji Eduka-
cyjnej 4H? – pragnę poinformować, że ze względu na
zakres działania oraz cele ministrem właściwym dla
Fundacji Edukacyjnej 4H jest minister edukacji na-
rodowej. W świetle uzyskanej informacji z Minister-
stwa Edukacji Narodowej uprzejmie informuję, że
finansowanie zadań zleconych opiera się przede
wszystkim na podstawie art. 42 ust. 2 ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o jednostkach samorządu tery-
torialnego. Natomiast wspieranie finansowe inicja-
tyw organizacji pozarządowych przez organy admi-
nistracji publicznej odbywa się w trybie ustawy o dzia-
łalności pożytku publicznego i wolontariacie z dnia
24 kwietnia 2003 r., w otwartych konkursach ofert,
a więc rozpatrywanie wniosku poza konkursem nie
jest możliwe. Informacje o konkursach planowanych
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej znajdują się
na stronie internetowej MEN www.men.gov.pl, za-

kładka Społeczni Partnerzy Szkoły, link pod nazwą
„zadania publiczne”. Ponieważ większość konkursów
została już ogłoszona, w związku z powyższym ter-
miny nadsyłania zgłoszeń już upłynęły. W bieżącym
roku planowane jest jeszcze ogłoszenie konkursu:
„Polsko-koreańska wymiana młodzieży” w kwocie
80 000 zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Mariusza Błaszczaka
w sprawie zaangażowania prezesa
Rady Ministrów w agitację wyborczą
na rzecz kandydatów PO
do Parlamentu Europejskiego
oraz jego kosztów (9595)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w nawiązaniu do interpelacji
pana posła Mariusza Błaszczaka z dnia 11 maja 2009 r.,
przekazanego przy piśmie z dnia 20 maja br., znak:
SPS-02309595/06, w załączeniu uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Prezes Rady Ministrów upoważnił mnie do udzie-
lenia odpowiedzi na Pańską interpelację „w sprawie
zaangażowania prezesa Rady Ministrów w agitację
wyborczą na rzecz kandydatów PO do Parlamentu
Europejskiej oraz jego kosztów”. Jako przykłady po-
daje Pan 2 konwencje PO: w Poznaniu 9 maja 2009 r.
i w Krakowie 10 maja 2009 r.
Udział premiera w obu konwencjach wynikał wy-
łącznie w wcześniej zaplanowanych spotkań i wizyt
premiera. 9 maja br. w Poznaniu prezes Rady Mini-
strów brał udział w obchodach 90-lecia Uniwersytetu
im. Adama Mickiewicza. Zaś 10 maja br. w Krakowie
szef rządu spotkał się z młodzieżą w programie „Mło-
dzież kontra… czyli pod ostrzałem”. W tym przypad-
ku Komitet Wyborczy PO zapłacił za wszystkie prze-
loty związane z obecnością premiera na konwencji,
do transportu premiera na terenie Krakowa samo-
chodu użyczył szef regionu Andrzej Czerwiński.
Również na inne konwencje PO premier przemiesz-
czał się wynajętym samolotem. Odpowiednie rachun-
ki znajdą się w sprawozdaniu złożonym, zgodnie
z obowiązującym prawem, do Państwowej Komisji
Wyborczej.
1023
W swojej interpelacji pisze Pan, że jest „rzeczą
niedopuszczalną, aby publiczne środki, również sa-
mochody i samoloty, były wykorzystywane w kam-
panii wyborczej jakiejkolwiek partii”. Wyrażając
swoje oburzenie, powołuje się Pan na „standardy
demokratycznego państwa oraz szacunek dla podat-
ników i publicznych pieniędzy”. Podzielam Pańskie
oburzenie.
Tym większą konsternację wywołuje kilka wizyt
i wypowiedzi pana prezydenta z okresu kampanii
przed wyborami do europarlamentu. Poniżej kilka
przykładów z depesz Polskiej Agencji Prasowej.
25 maja 2009 r. w Olecku pan prezydent Lech
Kaczyński powiedział, że wybory 7 czerwca mają
znaczenie z dwóch powodów: po pierwsze, bo PE jest
już dość ważny, a będzie jeszcze ważniejszy, a po dru-
gie, dają możliwość oceny rządzących. A w szczegól-
ności relacji między tym, co było zapowiadane, a tym
co jest (PAP).
Dwa dni później pan prezydent Kaczyński prze-
bywał z wizytą na Mazowszu. Towarzyszył mu pan
Adam Bielan, wiceszef Parlamentu Europejskiego,
„jedynka” na mazowieckiej liście PiS w czerwcowych
eurowyborach (PSAP). Cytując depeszę Polskiej
Agencji Prasowej z Maciejowic, pan prezydent powie-
dział wówczas: musicie też odpowiedzieć na pytania,
czy obietnice składane przed niespełna dwoma laty
się sprawdziły, czy nie.
Dnia 31 maja 2009 r. w Płoniawach-Bramurze
prezydent RP powiedział: Skorzystajcie ze swojego
obywatelskiego prawa. Zastanówcie się, czy wszyst-
kie obietnice zostały zrealizowane, czy to, co mówio-
no tak głośno, było prawdą czy nieprawdą, i dokonaj-
cie wyboru. Lechowi Kaczyńskiemu towarzyszyli
wówczas m.in. Adam Bielan i były wiceminister rol-
nictwa, poseł PiS Henryk Kowalczyk (depesza
PAP).
W Dzień Dziecka mieszkańcy gminy Rewal usły-
szeli od Lecha Kaczyńskiego, że jako prezydent nie
opowiada się za żadnym ugrupowaniem, ale jest za
takimi politykami, jak na przykład pani Foltyn-Ku-
bicka, którzy są fachowcami i znają się na rzeczy oraz
potrafią twardo bronić polskich interesów. Hanna
Foltyn-Kubicka zajmowała pierwsze miejsce na po-
morskiej liście PiS w eurowyborach (PAP). Pani Fol-
tyn-Kubicka była bohaterką kolejnego wystąpienia
prezydenta wygłoszonego 1 czerwca.
W Świdwinie Lech Kaczyński powiedział (cytat
za PAP): „Ja jako prezydent nie opowiadam się za
żadnym ugrupowaniem, chociaż wiecie, z jakiego ge-
neralnie pochodzę, ale wymienię nazwisko tylko jed-
nej osoby, i to nie z tego okręgu, która powinna być
(w PE). Bo potrafiła polskich morskich interesów bro-
nić. Pani Hanna Foltyn-Kubicka z Gdańska. Potra-
fiła się poznać na tych sprawach i walczyć o to, aby
Polska pozostała krajem morskim, a powoli przesta-
je nim być”. Nawet 4 czerwca, wtedy kiedy premier
w Krakowie dziękował prezydentowi Kaczyńskiemu,
Lech Kaczyński w Gdańsku namawiał do udziału
w wyborach do Parlamentu Europejskiej i – jak po-
1024
daje PAP – do „dokonania oceny”. W depeszy Polskiej
Agencji Prasowej czytamy też, że prezydent wówczas
podkreślił, że cudów nie dokonują politycy, ale Pan
Bóg, i wezwał, by dokonać „uczciwej oceny, a już za
trzy dni mamy na to szansę, taka jest prawda”.
Wizyty te, jak sądzę, były częścią trwającego od
wielu miesięcy cyklu wizyt i spotkań Lecha Kaczyń-
skiego jako prezydenta Polski, który nie angażuje się
w agitację wyborczą na rzecz kandydatów jakiejkol-
wiek partii do Parlamentu Europejskiego i swoją agi-
tacją nie obciąża budżetu Kancelarii Prezydenta.
Niemniej jednak Pańska interpelacja uświadomi-
ła mi, jak łatwo jest – w ferworze walki wyborczej
– oskarżać i zostać oskarżonym o łamanie standar-
dów demokratycznego państwa oraz brak szacunku
dla podatników i publicznych pieniędzy. Jeśli – w tro-
sce o dobro publiczne – będzie Pan wnioskował o wy-
jaśnienia tych kwestii do pałacu prezydenckiego,
będę wdzięczny za informację, jakimi przesłankami
kierował się Pan Prezydent, wypowiadając cytowane
powyżej słowa w czasie wyjazdów opłacanych przez
budżet kancelarii.
Jednocześnie chciałbym podziękować za Pańską
interpelację. Wszyscy musimy pilnować, aby najważ-
niejsze osoby w państwie, takie jak prezydent czy
premier, przestrzegały standardów demokratycznego
państwa i szanowały publiczne pieniądze.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Paweł Graś
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie zobowiązań Skarbu Państwa wobec
obywateli Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu
przedwojennych obligacji i innych papierów
wartościowych emitowanych bądź
gwarantowanych przez Skarb Państwa (9596)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Krzysztofa Jakuba Putry, posła na
Sejm RP, z dnia 13 maja 2009 r. (SPS-023-9596/09),
dotyczącą spłaty zobowiązań zaciągniętych w ra-
mach emisji przedwojennych skarbowych papierów
wartościowych, uprzejmie wyjaśniam:
1. Przedwojenne obligacje Skarbu Państwa były
przedmiotem orzeczenia Trybunału Konstytucyjne-
go (TK) z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. akt SK
49/05 – Dz. U. Nr 812, poz. 554). W orzeczeniu tym
TK uznał jedynie za niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2,
w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, art. 12 ust. 1
ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy Ko-
deks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) w zakresie,
w jakim ogranicza dostęp do waloryzacji sądowej, za-
gwarantowanej w art. 3581 § 3 K.c., w odniesieniu do
zobowiązań pieniężnych powstałych przed dniem
30 października 1950 r., wynikających z obligacji
emitowanych przez Skarb Państwa.
TK odroczył utratę mocy tego przepisu na okres
12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku
Ustaw RP. Oznacza to, że posiadacze przedwojennych
obligacji skarbowych mogą od dnia 11 maja 2008 r.
dochodzić przed sądami powszechnymi swoich rosz-
czeń o zwaloryzowanie wartości obligacji przedwo-
jennych SP.
2. W świetle przepisów prawa roszczenia wynika-
jące z przedwojennych skarbowych papierów warto-
ściowych wyemitowanych przed 1939 r. należy uznać
co do zasady za przedawnione, ponieważ ostatni ter-
min zapadalności papierów wartościowych wyemito-
wanych przez Skarb Państwa przed II wojną świato-
wą przypadał na dzień 1 grudnia 1995 r.
Do roszczeń z tytułu obligacji przedwojennych za-
stosowanie znajdują odpowiednio:
1) art. XIX ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. Przepi-
sy wprowadzające przepisy ogólne prawa cywilnego,
stanowiący, iż do roszczeń nieprzedawnionych do
dnia wejścia w życie ustawy Przepisy ogólne prawa
cywilnego będą miały zastosowanie przepisy tej usta-
wy dotyczące przedawnienia, to jest jej art. 105, w myśl
którego roszczenia majątkowe przedawniają się
z upływem dziesięciu lat,
2) art. XXXV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny, stanowią-
cy, iż do roszczeń nieprzedawnionych do dnia wejścia
w życie Kodeksu cywilnego będą miały zastosowanie
przepisy tego kodeksu dotyczące przedawnienia,
tj. art. 118 K.c., w myśl którego roszczenia majątkowe
podlegają 10-letniemu terminowi przedawnienia.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 kwiet-
nia 2007 r. uznał za zgodne z Konstytucją RP ww.
przepisy dotyczące terminów przedawnienia rosz-
czeń. Fakt przedawnienia roszczeń wynikających
z przedwojennych skarbowych papierów wartościo-
wych potwierdził również Sąd Najwyższy w wyroku
z dnia 5 września 2008 r. (sygn. akt 41/08).
3. Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż w przed-
miotowym wyroku TK zaznaczył jedynie, iż decyzja
w kwestii ewentualnego ustawowego uregulowania
samej możliwości oraz zakresu (wysokości) zadość-
uczynienia osobom będącym posiadaczami przedwo-
jennych skarbowych papierów wartościowych należy
do ustawodawcy. Odraczając utratę mocy obowiązu-
jącej przepisu uznanego za niezgodny z konstytucją,
TK stworzył jedynie ustawodawcy możliwość ewen-
tualnego ustanowienia przepisów porządkujących
sytuację posiadaczy przedwojennych obligacji SP.
4. W obecnej sytuacji należy uznać, że nie istnieje
uzasadnienie dla tworzenia specjalnych przepisów

prawnych dotyczących przedwojennych obligacji
Skarbu Państwa. Posiadacze takich obligacji mogą
dochodzić swoich roszczeń przed sądami powszech-
nymi, które są właściwe do rozstrzygnięcia spraw
tego rodzaju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie terminu przedłożenia przez rząd
projektu nowelizacji ustawy budżetowej
na rok bieżący, jak też prognozowanych
przez rząd podstawowych wskaźników
makroekonomicznych na 2009 r. (9597)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 maja 2009 r., znak: SPS-023-9597/09,
w sprawie udzielenia odpowiedzi na interpelację pana
posła Bartosza Arłukowicza z dnia 13 maja 2009 r.,
dotyczącą ewentualnego terminu przedłożenia przez
rząd projektu nowelizacji ustawy budżetowej na rok
bieżący oraz prognozowanych przez rząd podstawo-
wych wskaźników makroekonomicznych, uprzejmie
informuję jak niżej.
Budżet na 2010 r. będzie jednym z najtrudniej-
szych budżetów przygotowywanych po 1989 r. Obok
dużej niepewności dotyczącej perspektyw wzrostu
gospodarczego w 2010 r. istnieje również znaczny
brak pewności dotyczący kształtowania się wskaźni-
ków makroekonomicznych w roku bieżącym. Do koń-
ca maja br. znaczna cześć analityków obniżała pro-
gnozy wzrostu gospodarczego dla Polski nawet do
minus 2,7%. Po publikacji danych GUS dotyczących
kształtowania się wzrostu gospodarczego w I kw.
2009 r. część analityków zdecydowała się na rewizję
prognoz w górę – z ujemnego szacowanego tempa
wzrostu PKB w 2009 r. na dodatnie tempo wzrostu.
Ta duża zmienność oczekiwań w stosunku do wy-
ników gospodarki w najbliższym okresie wskazuje,
że wśród ekonomistów istnieje niepewność dotycząca
prawdopodobnego poziomu i struktury PKB zarówno
w roku bieżącym, jak też i przyszłym. W związku
z takim kształtowaniem się rozkładu ryzyka rząd
zdecydował się na obecnym etapie przedstawić pro-
gnozę wariantową. Po pojawieniu się dodatkowych
informacji dotyczących sytuacji gospodarczej polski
i kondycji budżetu państwa, zgodnie z „Ramowym
harmonogramem prac Rady Ministrów nad noweli-
1025
zacją ustawy budżetowej na 2009 r.”, Ministerstwo
Finansów do dnia 22 czerwca br. przygotuje „Infor-
mację o sytuacji makroekonomicznej i stanie budże-
tu państwa w 2009 r.” Dokument ten umożliwi opra-
cowanie działań kierunkowych oraz określi warunki
i ograniczenia niezbędne do przygotowania noweli-
zacji budżetu państwa na 2009 r. Obecnie MF szacu-
je, że tempo wzrostu PKB w 2009 r. wyniesie między
0 a 1%.
Na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 27 stycz-
nia 2009 r. podjęta została decyzja o konieczności
redukcji wydatków budżetu państwa na rok 2009.
Członkowie Rady Ministrów zobowiązani zostali do
przygotowania propozycji redukcji o nie mniej niż
10% wydatków w kierowanych i podległych im urzę-
dach. Ograniczenia wydatków, które zostały przeka-
zane ministrowi finansów, stanowią jedynie propo-
zycję. Ponowna analiza realizacji dochodów i wydat-
ków budżetu państwa nastąpi w trakcie prac nad
nowelizacją budżetu. Jej wyniki pozwolą ocenić
wpływ kryzysu światowego na gospodarkę polską
w roku bieżącym. Wówczas też zostanie podjęta de-
cyzja, jak wykorzystać zgłoszone oszczędności, czy
istnieje konieczność szukania dalszych środków oraz
czy należy szukać innych potencjalnych kroków
zmierzających do zażegnania negatywnych skutków
kryzysu.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z „Ramowym
harmonogramem prac Rady Ministrów nad noweli-
zacją ustawy budżetowej na 2009 r.” przyjęcie przez
Radę Ministrów projektu nowelizacji ustawy budże-
towej na 2009 r. i przesłanie do Sejmu nastąpi do
dnia 7 lipca br.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Wojciecha Jasińskiego
w sprawie wysokości dywidendy
z banku PKO BP (9599)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Jasińskiego z dnia
11 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9599/09) w sprawie
wysokości dywidendy z banku PKO BP SA, przedsta-
wiam poniżej stanowisko ministra skarbu państwa
wobec kwestii poruszonych w przedmiotowej inter-
pelacji.
W związku z istotną rolą, jaką pełni PKO BP SA
w polskim systemie bankowym, Skarb Państwa jako
1026
większościowy akcjonariusz banku zamierza wspie-
rać działania zarządu zmierzające do rozwijania
działalności banku, w tym również akcji kredytowej.
Skarb Państwa jest jednym z akcjonariuszy PKO BP
SA. Decyzje dotyczące podziału zysku podejmuje
zwyczajne walne zgromadzenie. W chwili obecnej nie
jest możliwe określenie wysokości ewentualnej dywi-
dendy z PKO BP SA. Ministerstwo Skarbu Państwa
nie otrzymało jeszcze dokumentów na ZWZ, w tym
sprawozdań rocznych banku. Po analizie tych doku-
mentów w zależności od kondycji oraz planów inwe-
stycyjnych banku zostanie podjęta decyzja w sprawie
ewentualnej wypłaty dywidendy i jej wysokości. Przy
podejmowaniu tej decyzji zostaną uwzględnione za-
równo plany dotyczące dalszego rozwoju banku
w obecnych warunkach rynkowych, jak również
m.in. realizacji zakładanych wpływów budżetowych
z tytułu dywidend.
Odnosząc się do udziału PKP BP SA w aktywiza-
cji działalności polskich przedsiębiorców, należy pod-
kreślić, że PKO BP SA to bank komercyjny i spółka
giełdowa. Jego działalność powinna więc być trans-
parentna, bezpieczna, efektywna i opłacalna. Zarząd
PKP BP SA odpowiada za wyniki banku przed jego
akcjonariuszami. Wobec powyższego ewentualne
włączenie się PKO BP SA w działania mające na celu
zintensyfikowanie akcji kredytowej powinno nastą-
pić zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa,
przyjętymi przez bank zasadami bezpieczeństwa
i rachunkiem ekonomicznym.
Jednocześnie należy dodać, iż zostały ostatnio
przeprowadzone, również z inicjatywy Ministerstwa
Skarbu Państwa, zmiany legislacyjne mające na celu
ułatwienie polskim przedsiębiorcom dostosowania
się do zmian strukturalnych oraz wsparcie w spro-
staniu zwiększającym się wymaganiom stawianym
kredytobiorcom przez sektor bankowy w związku
z dodatkowym ryzykiem wynikającym z kryzysu fi-
nansowego. Przy czym niezwykle istotną rolę w tym
zakresie może odegrać Bank Gospodarstwa Krajo-
wego, który jako bank państwowy pełni rolę instru-
mentu polityki państwa i zapewnia obsługę progra-
mów rządowych.
Ponadto informuję, iż Zarząd PKO BP SA pracu-
je nad różnymi wariantami dotyczącymi podwyższe-
nia kapitału zakładowego banku celem wzmocnienia
bazy kapitałowej i kredytowej, przy założeniu utrzy-
mania pakietu kontrolnego przez Skarb Państwa.
Ostateczne decyzje w tym zakresie zostaną podjęte
na walnym zgromadzeniu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie likwidacji Wojskowego Biura
Emerytalnego w Białymstoku (9600)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Józefa Piotra Klima w spra-
wie likwidacji Wojskowego Biura Emerytalnego
w Białymstoku (SPS-023-9600/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na wstępie pozwolę sobie podkreślić, że głównym
powodem każdej reorganizacji struktur wojskowych,
w tym również wojskowych biur emerytalnych, jest
osiągnięcie oszczędności budżetowych i racjonaliza-
cja wydatków w tym zakresie.
Reorganizacja struktur wojskowych biur emery-
talnych jest ściśle związana z procesem profesjonali-
zacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i dyslo-
kacją jednostek wojskowych. Po ich zakończeniu
możliwe będzie ostateczne dostosowanie obecnej
struktury wojskowych biur emerytalnych do nowej
struktury organizacyjnej Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej.
Na obecnym etapie prac nie określono docelowego
kształtu reorganizacji działalności biur. Zostanie on
wypracowany na podstawie dalszych prac analitycz-
no-koncepcyjnych.
Reorganizacja dotyczyłaby przede wszystkim
najmniejszych wojskowych biur emerytalnych, tj.
w Białymstoku, Kielcach i Rzeszowie. Ich zadania
przejęłyby pozostałe biura. Wstępna analiza ekono-
miczna wykazała, iż ten wariant mógłby przynieść
najwięcej oszczędności ze względu na likwidację
aparatu administracyjnego każdego z tych biur (kie-
rownictwa, organu finansowego, audytora, radcy
prawnego, kadr itp.).
Ponadto, w opinii resortu obrony narodowej, li-
kwidacja wskazanych biur nie spowoduje istotnych
utrudnień dla emerytów i rencistów pobierających
świadczenia w ramach wojskowego systemu emery-
talnego. Osobista obecność emeryta (rencisty) woj-
skowego w biurze emerytalnym wymagana jest tylko
przy pierwszym ustaleniu prawa do świadczenia.
Podkreślenia również wymaga, iż po określeniu
prawa do świadczenia jest ono przekazywane na ra-
chunek bankowy świadczeniobiorcy lub za pośrednic-
twem poczty – identycznie jak w powszechnym sys-
temie emerytalnym. O wszelkich zmianach dotyczą-
cych świadczenia jest on powiadamiany drogą kore-
spondencyjną.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 26 maja 2009 r.
 1027

Odpowiedź nia 2004 r. przyznająca Cyprowi, Malcie i Polsce pew-

ne tymczasowe odstępstwa od dyrektywy 2002/96/
podsekretarza stanu WE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elek-
w Ministerstwie Środowiska tronicznego (Dz. U. L 162 z 30. 04. 2004, str. 114–
- z upoważnienia ministra - –115).
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego Poniżej przedstawiono dane dotyczące osiągnię-
tych poziomów zbierania, odzysku i recyklingu za
w sprawie niedostatecznych działań II półrocze 2006 r. i 2007 r. przygotowane na podsta-
Ministerstwa Środowiska i organów wie „Raportów o funkcjonowaniu systemu gospodar-
administracji publicznej związanych ki zużytym sprzętem elektrycznym i elektronicznym
z recyklingiem zużytego sprzętu technicznego w 2006 i 2007 r.” głównego inspektora ochrony śro-
(9601) dowiska.
Poziomy zbierania, odzysku i recyklingu zużytego
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi- sprzętu elektrycznego i elektronicznego:
sma z dnia 20 maja 2009 r., znak: SPS-023-96-1/09
przekazującego interpelację posła Jana Burego w spra- Numer
Poziom zbierania Poziom odzysku Poziom recyklingu
wie ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu grupy
kg/mieszkańca [%] [%]
2006 r. 2007 r. 2006 r. 2007 r.
pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25,
grupa 1 20,58 53,28 3,47 46,46
poz. 202, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 29 lipca grupa 2 6,43 48,29 3,99 40,24
2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektro- grupa 3 2006 r. 4,53 65,01 3,87 58,10
nicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495, z 2008 r. Nr 223, grupa 4
0,05
w II
2007 r. 10,26 46,22 4,64 41,81
poz. 1464 oraz z 2009 r. Nr 79, poz. 666), przedsta- grupa 5
półroczu
0,71 39,13 95,07 33,29 93,52

wiam następujące wyjaśnienia. grupa 6 2006 r. 1,12 36,72 0,33 30,78

W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady
2002/96/WE w sprawie zużytego sprzętu elektrycz-
nego i elektronicznego (Dz. Urz. UE L 37 z 13. 02.
2003 r., str. 24, z późn. zm.) został nałożony na pań-
stwa członkowskie obowiązek uzyskania poziomu
zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektro-
nicznego pochodzącego z gospodarstw domowych
w wysokości 4 kg/mieszkańca/rok oraz zostały okre-
ślone poziomy odzysku i recyklingu w wysokości:
a) dla zużytego sprzętu ujętego w grupie 1 i 10
załącznika IA do dyrektywy 2002/96/WE:
— odzysk – co najmniej 80% średniej wagi urzą-
dzenia,
— ponowne użycie i recykling części składowych,
materiału i substancji – co najmniej 75% średniej
wagi urządzenia;
b) dla WEEE ujętych w grupie 3 i 4 załącznika
IA:
— odzysk – co najmniej 75% średniej wagi urzą-
dzenia,
— ponowne użycie i recykling części składowych,
materiału i substancji – co najmniej 65% średniej
wagi urządzenia;
c) dla WEEE ujętych w grupie 2, 5, 6, 7 i 9 załącz-
nika IA:
— odzysk – co najmniej 70% średniej wagi urzą-
dzenia,
— ponowne użycie i recykling części składowych,
materiału i substancji – co najmniej 50% średniej
wagi urządzenia;
d) dla gazowych lamp wyładowczych wskaźnik
ponownego użycia i recyklingu części składowych,
materiału i substancji powinien osiągnąć co najmniej
80% wagi lamp.
Poziomy te Polska miała obowiązek osiągnąć do
dnia 31 grudnia 2008 r. ze względu na uzyskany
przez Polskę dwuletni okres przejściowy, o czym sta-
nowi decyzja Komisji 2004/486/WE z dnia 26 kwiet-
grupa 7 0,25 26,62 0,16 16,77
grupa 8 0 35,83 0 22,50
grupa 9 0,21 20,28 0 14,52
grupa 10 0 5,76 0 5,61
Natomiast dane za 2008 r. zgodnie z terminami
zawartymi w ustawie będą znane na początku lipca
2009 r.
Dostrzegając problemy związane z niewystarcza-
jącym zaangażowaniem wprowadzających sprzęt
i organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektro-
nicznego w zbieranie zużytego sprzętu elektrycznego
i elektronicznego, zanim wykazała to kontrola NIK,
stosowne działania już zostały przeze mnie podjęte.
Efektem tych działań jest opublikowana w dniu
18 grudnia 2008 r. ustawa z dnia 21 listopada 2008 r.
o zmianie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym
i elektronicznym oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 223, poz. 1464), która wprowadziła
szereg przepisów regulujących m.in. kwestie związa-
ne ze zbieraniem zużytego sprzętu elektrycznego
i elektronicznego pochodzącego z gospodarstw domo-
wych oraz prowadzenia edukacji ekologicznej. Usta-
wa, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.,
reguluje m.in. zasady wnoszenia zabezpieczeń finan-
sowych przez wprowadzających sprzęt oraz przezna-
czania przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej środków ze złożonych za-
bezpieczeń na sfinansowanie zagospodarowania zu-
żytego sprzętu.
Ustawa wprowadziła również zwiększenie obo-
wiązków wprowadzających sprzęt oraz organizacji
odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego
związanych z prowadzeniem publicznych kampanii
edukacyjnych. Przedsiębiorcy są obowiązani do prze-
znaczania na ww. kampanie edukacyjne co najmniej
0,1% swoich przychodów, a w przypadku organizacji
odzysku co najmniej 5% przychodów. Przewiduje się,
że ww. przepisy przyczynią się do zwiększenia świa-
1028
domości społeczeństwa w zakresie prawidłowego po-
stępowania ze zużytym sprzętem elektrycznym i elek-
tronicznym.
W ustawie zawarto przepisy obligujące ministra
środowiska do wydania w porozumieniu z ministrem
gospodarki rozporządzenia określającego poziomy
zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektro-
nicznego pochodzącego z gospodarstw domowych.
Rozporządzenie ministra środowiska z dnia 22 grud-
nia 2008 r. w sprawie minimalnych rocznych pozio-
mów zbierania zużytego sprzętu (Dz. U. Nr 235,
poz. 1615), które weszło w życie z dniem 1 stycznia
2009 r., określa obligatoryjne poziomy zbierania zu-
żytego sprzętu, które wprowadzający sprzęt powinni
osiągnąć w celu osiągnięcia, wyznaczonego dyrekty-
wą Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/96/WE
w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektro-
nicznego, poziomu zbierania w wysokości 4 kg/miesz-
kańca/rok.
W zakresie gospodarowania pojazdami wycofany-
mi z eksploatacji również zostały już podjęte odpo-
wiednie kroki legislacyjne w celu poprawy stanu go-
spodarowania tego rodzaju odpadami.
W projekcie ustawy o zmianie ustawy o odpadach
oraz niektórych innych ustaw, który został przeka-
zany do Sejmu RP w dniu 11 maja 2009 r., zostały
ujęte m.in. kwestie związane z kryteriami, według
których pojazd wycofany z eksploatacji będzie uzna-
ny za odpady oraz wprowadzeniem okresu rozlicze-
niowego w celu uwzględnienia w uzyskiwanych po-
ziomach odzysku i recyklingu mas odpadów przyję-
tych do stacji demontażu w końcu roku.
Projekt ten zakłada dodanie w ustawie o recyklin-
gu pojazdów wycofanych z eksploatacji artykułu 3a
zawierającego upoważnienie dla ministra właściwego
do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw środowiska do określenia w dro-
dze rozporządzenia wymagań technicznych dla po-
jazdów zapewniających ochronę środowiska lub zdro-
wia lub życia ludzi. Pojazdy, które nie spełniają tych
wymagań, będą uznane za odpady.
Ponadto zaproponowano, aby przedsiębiorca pro-
wadzący stację demontażu przy obliczaniu poziomów
odzysku i recyklingu mógł uwzględnić masę odpadów
pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji
poddanych odzyskowi lub recyklingowi do końca
stycznia następnego roku w przypadku, gdy pocho-
dzą z pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych
do stacji demontażu w okresie od dnia 1 stycznia do
dnia 31 grudnia danego roku.
Należy również zauważyć, że w resorcie środowi-
ska zostały już rozpoczęte prace nad transpozycję
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/
98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów
oraz uchylającej niektóre inne dyrektywy (Dz. Urz.
L 312 z 22. 11. 2008, str. 3). Przepisy dyrektywy
2008/98/WE zostaną transponowane nową ustawą
o odpadach, która będzie również wprowadzała sys-
temowe zmiany dotyczące prowadzonej przez przed-
siębiorców ewidencji odpadów oraz sprawozdawczo-
ści. Zmiany te będą również odpowiedzią na uwagi
NIK odnoszące się do przekazywania sprawozdań
przez prowadzących stacje demontażu jednocześnie
do 2 różnych organów. Właśnie ze względu na mno-
gość organów, do których obecnie przekazywane są
sprawozdania, zostanie w nowej ustawie o odpadach
zaproponowane, aby przedsiębiorcy zobligowani do
przekazywania sprawozdań, przekazywali je do jed-
nego organu, np. marszałka województwa, który
z kolei miałby obowiązek, po weryfikacji sprawozdań,
przekazywać je innym zainteresowanym organom
bądź wprowadzać dane do ogólnej bazy danych doty-
czącej gospodarowania odpadami.
Będę również miał na uwadze sugestię NIK od-
noszącą się do wzmożenia nadzoru nad NFOŚiGW
i GIOŚ. Należy przy tym zauważyć, że ustawowe gra-
nice nadzoru sprawowanego przez ministra środowi-
ska nad głównym inspektorem ochrony środowiska
określają przepisy ustawy z dnia 20 lipca 1991 r.
o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2007 r.
Nr 44, poz. 287, z późn. zm.). Zgodnie z jej art. 1 głów-
ny inspektor ochrony środowiska jest centralnym
organem administracji rządowej powołanym do kon-
troli przestrzegania przepisów o ochronie środowiska
oraz badania i oceny stanu środowiska, przy czym
minister właściwy do spraw środowiska sprawuje
nad nim zwierzchni nadzór.
W przypadku nadzoru nad działalnością Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej art. 419 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) daje mi uprawnienie do
sprawowania nadzoru nad tą instytucją, jednak
w ściśle określonych ramach.
Z tego względu moja ingerencja w działalność za-
równo głównego inspektora ochrony środowiska, jak
i NFOŚiGW, musi mieścić się w ustawowo określo-
nych ramach, o których mowa powyżej.
Ponadto odnosząc się do uwagi NIK nt. opracowa-
nia i wdrożenia skutecznego modelu działań eduka-
cyjnych skierowanych do społeczeństwa w zakresie
postępowania ze zużytym sprzętem i pojazdami wy-
cofanymi z eksploatacji, należy wskazać, że oprócz
nałożenia obowiązków prowadzenia publicznych
kampanii edukacyjnych na wprowadzających sprzęt
planuję w 2009 r. uruchomienie ogólnokrajowej kam-
panii informacyjno-edukacyjnej w mediach publicz-
nych w zakresie właściwego postępowania z odpada-
mi, w tym ze zużytym sprzętem elektrycznym i elek-
tronicznym oraz pojazdami wycofanymi z eksploata-
cji. W przyszłości będę w miarę możliwości finanso-
wych podejmował działania mające na celu edukację
społeczeństwa w zakresie prawidłowego postępowa-
nia ze zużytym sprzętem elektrycznym i elektronicz-
nym oraz pojazdami wycofanymi z eksploatacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie nieprawidłowości dotyczących
jakości żywienia pacjentów oraz wykonywania
procedur utrzymania czystości
w szpitalach publicznych (9602)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jana Burego, przesłanej przy
piśmie, znak: SPS-023-9602/09, z dnia 20 maja 2009 r.,
dotyczącej nieprawidłowości w zakresie żywienia
i utrzymania czystości w szpitalach publicznych uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Najwyższa Izba Kontroli w dokumencie pt. „In-
formacja o wynikach kontroli żywienia i utrzymania
czystości w szpitalach publicznych” skierowała pod
adresem ministra zdrowia rekomendacje wskazujące,
iż celowe byłoby opracowanie i wdrożenie standar-
dów żywienia i utrzymania czystości w szpitalach
oraz określenie jednolitych zasad ich kontroli, a tak-
że zapewnienie egzekwowania przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia właściwego standardu usług pozame-
dycznych od szpitali, z którymi zawiera kontrakty.
W odniesieniu do zagadnienia standardów żywie-
nia i utrzymania czystości w szpitalach uprzejmie
wyjaśniam, iż w obecnym stanie prawnym, zgodnie
z art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) szpital zapewnia pacjen-
towi pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do
stanu zdrowia. Kierownik zakładu opieki zdrowot-
nej powinien zatem zadbać o zatrudnienie wykwa-
lifikowanej osoby, której zadaniem byłoby opraco-
wywanie norm żywieniowych, z uwzględnieniem
odpowiedniej wartości kalorycznej i odżywczej po-
siłków dla pacjentów.
W opinii ministra zdrowia poddanie tych kwestii
regulacjom prawnym nie wydaje się uzasadnione
i celowe. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż niemal
każda choroba na kolejnych etapach jej przebiegu wy-
maga innego rodzaju żywienia. W związku z powyż-
szym nie jest możliwe opracowanie standardów dla
tak wielu przypadków. Jednocześnie nauka o żywie-
niu chorych wskazuje na konieczność opracowywa-
nia indywidualnego sposobu żywienia dla poszcze-
gólnych pacjentów. Istotną rolę pełnią w tym zakre-
sie towarzystwa naukowe zrzeszające specjalistów
z różnych dziedzin medycyny, którzy określają normy
żywieniowe dla osób z daną jednostką chorobową.
Podobne rozwiązania obowiązują również w innych
krajach Unii Europejskiej, gdzie standardy żywienio-
we dla placówek ochrony zdrowia opracowują wła-
śnie towarzystwa medyczne.
W odniesieniu do egzekwowania przez Narodowy
Fundusz Zdrowia właściwego standardu usług poza-
medycznych od szpitali, z którymi zawiera kontrakty,
1029
uprzejmie wyjaśniam, iż – zgodnie z ustawą z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) – zakwate-
rowanie i wyżywienie w szpitalu stanowi tzw. świad-
czenie towarzyszące, które jest częścią świadczenia
opieki zdrowotnej. Narodowy Fundusz Zdrowia
w ramach kontroli wykonania umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej ocenia również realiza-
cję jej postanowień w zakresie świadczeń towarzy-
szących.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie utrudnień komunikacyjnych
wynikających z nadmiernej liczby samochodów
nauki jazdy poruszających się w centrach
polskich miast, na przykładzie miasta Sieradza
(9603)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-9603/09 przekazujące interpelację
poseł Krystyny Grabickiej w sprawie utrudnień ko-
munikacyjnych wynikających z nadmiernej liczby
samochodów nauki jazdy poruszających się w cen-
trach polskich miast, na przykładzie miasta Siera-
dza, przedstawiam następujące wyjaśnienie.
W związku z propozycją określenia miejsca prze-
prowadzania egzaminów na prawo jazdy zgodnie
z właściwością miejscową miejsca zameldowania kan-
dydata na kierowcę należy zauważyć, że przyjęcie tej
propozycji oznaczałoby bezpośrednio konieczność
utworzenia nowych miejsc przeprowadzania egzami-
nów na prawo jazdy. Przy tworzeniu nowych miejsc
egzaminowania istotnym warunkiem jest posiadanie
przez miasto odpowiedniego układu komunikacyjne-
go zapewniającego wykonanie wszystkich określo-
nych przepisami zadań egzaminacyjnych. Stworzenie
porównywalnych warunków przebiegu egzaminu do
warunków występujących w miastach będących ak-
tualnie siedzibami wojewódzkich ośrodków ruchu
drogowego nie jest możliwe we wszystkich miastach.
Spowoduje to stworzenie fikcji prawnej, polegającej
na tym, że przepis pozwala utworzyć WORD, ale stan
faktyczny na to nie pozwala. Brak możliwości wyko-
nania w trakcie egzaminu na prawo jazdy wszystkich
1030
niezbędnych zadań egzaminacyjnych skutkował bę-
dzie pogorszeniem umiejętności potencjalnych kan-
dydatów na kierowców i kierowców, a tym samym
negatywnym wpływem na bezpieczeństwo w ruchu
drogowym.
Rozszerzenie możliwości przeprowadzania egza-
minów będzie także skutkowało tworzeniem nowych
kapitałochłonnych ośrodków ze względu na wyma-
ganą infrastrukturę. Koszty utworzenia wojewódz-
kiego ośrodka ruchu drogowego będzie musiał po-
kryć samorząd województwa, który jest dla niego
organem założycielskim. Należy zauważyć także, że
w przypadku przeprowadzania egzaminów w małych
miejscowościach, przy niewielkim nasileniu ruchu
i łatwym układzie komunikacyjnym miasta, natural-
nym zjawiskiem będzie przesunięcie ciężaru egzami-
nacyjnego z ośrodków większych do mniejszych, spo-
wodowane założeniem przez kandydatów na kierow-
ców możliwości łatwiejszego wykonania zadań egza-
minacyjnych. Ponadto spowoduje to zmniejszenie
rentowności istniejących ośrodków egzaminowania
i nie będzie stanowić gwarancji uzyskania samodziel-
ności finansowej przez nowo powstałe ośrodki. Kon-
sekwencją będą naciski na podniesienie opłaty za
przeprowadzenie egzaminu państwowego.
Jednocześnie pragnę poinformować, że 2 czerwca
2008 r. zostało przyjęte negatywne stanowisko rządu
odnoszące się do poselskiego projektu ustawy o zmia-
nie ustawy w zakresie możliwości przeprowadzania
egzaminów państwowych na prawo jazdy w miastach
będących siedzibą władz powiatu (druki sejmowe
nr 740 i 267).
Prawdą jest, że szkolenie kandydatów na kierow-
ców w dużej części prowadzone jest w miastach, w któ-
rych realizowany jest egzamin na prawo jazdy. Dla-
tego też w miejscowości, w której znajduje się siedzi-
ba wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego, zauwa-
ża się wzmożony ruchu samochodów, w których szko-
lą się przyszli kierowcy. Oczywiście w niektórych
miastach, takich jak np. Sieradz, ilość samochodów
szkoleniowych może wzbudzać niezadowolenie miesz-
kańców. Jednak należy zauważyć, że szkolenie kan-
dydatów na kierowców jest nieodłączną częścią ruchu
drogowego w większości miast. Tylko w realnym ru-
chu drogowym kandydat na kierowcę jest w stanie
właściwie przygotować się do bezpiecznego i samo-
dzielnego poruszania się w nim i tylko w tym ruchu
można obiektywnie ocenić jego umiejętności. Tak
więc konieczność uczestniczenia pojazdów do nauki
jazdy w ruchu drogowym to realia, których nie da się
uniknąć. W ocenie resortu wprowadzenie obowiązku
zdawania egzaminu w miejscowości, gdzie osoba jest
zameldowana, nie ograniczy ilości samochodów szko-
leniowych i egzaminacyjnych, które poruszają się po
drogach poszczególnych miast. Spowoduje jedynie
przeniesienie ruchu samochodów szkoleniowych z więk-
szych miejscowości – takich jak Sieradz – do mniej-
szych. Nie rozwiąże to podniesionego problemu,
a jedynie może przyczynić się do ograniczenia umie-
jętności przyszłych kierowców. Nauka i egzamin
w mniejszym ruchu drogowym oznaczają mniejsze
umiejętności przyszłego kierowcy. Dlatego też resort
infrastruktury nie jest zwolennikiem proponowa-
nych zmian.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w najbliż-
szym czasie zostanie przekazany pod obrady Sejmu
przygotowany przez Ministerstwo Infrastruktury
projekt ustawy o kierujących pojazdami. Przepisy
tego projektu kompleksowo reorganizują system uzy-
skiwania uprawnień do kierowania pojazdami. Pro-
jekt w najbliższym czasie będzie przekazany pod ob-
rady Sejmu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Józefa
w sprawie nowego modelu kariery
akademickiej (9604)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Jana Burego s. Józefa przesła-
nej przy piśmie znak SPS-023-9604/09 z dnia 20 maja
br. w sprawie nowego modelu kariery akademickiej,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Obecnie w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa
Wyższego trwają prace nad projektami założeń do
ustawy zmieniającej ustawę Prawo o szkolnictwie
wyższym i ustawy zmieniającej ustawę o stopniach
naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i ty-
tule w zakresie sztuki. Projekty te są równocześnie
uszczegółowieniem reformy systemu szkolnictwa wyż-
szego. Zmiany proponowane przez MNiSW w zakresie
nowego modelu kariery akademickiej zmierzają w kie-
runku likwidacji barier rozwojowych dla polskich
uczonych oraz przyspieszenia procedury awansu na-
ukowego, gwarantując jednocześnie wyższą jakość
polskiej nauce. Projektowane rozwiązania określają
przejrzyste warunki rozwoju naukowego z naciskiem
na zwiększenie aktywności polskich naukowców w mię-
dzynarodowej przestrzeni badawczej.
Proponowane zmiany będą prowadziły do:
— podniesienia jakości doktoratów,
— uproszczenia i skrócenia procedury habilita-
cyjnej,
— otwarcia uczelni publicznych dla wybitnych ba-
daczy z zagranicy,
— poprawy polityki kadrowej w uczelniach i in-
stytucjach naukowych,

— zwiększenia uprawnień wynikających z posia-
dania tytułu naukowego,
— zwiększenia przejrzystości w funkcjonowaniu
Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów.
Wieloetatowość jest jednym z poważnych manka-
mentów szkolnictwa wyższego, wpływającym na ja-
kość kształcenia i badań naukowych. Mając powyż-
sze na uwadze, reforma przewiduje ograniczenie wie-
loetatowości w uczelniach i jednostkach naukowych
na rzecz jednoetatowości. Dopuszczona będzie moż-
liwość pracy tylko na jednym dodatkowym etacie lub
prowadzenie działalności gospodarczej za zgodą rek-
tora (w przypadku uczelni) lub kierownika jednostki
naukowej (w przypadku instytutów naukowych).
Podjęcie dodatkowego zatrudnienia lub zmiana miej-
sca zatrudnienia samodzielnych pracowników na-
ukowych lub naukowo-dydaktycznych wymagać bę-
dzie poinformowania CK, PKA oraz ministra nauki
i szkolnictwa wyższego, pod rygorem niezaliczenia
do uprawnień naukowych i dydaktycznych. Wprowa-
dzenie przepisów w powyższym zakresie będzie zwią-
zane z dwuletnim vacatio legis, pozwalającym uczel-
niom na dostosowanie się do nowych warunków
funkcjonowania. Zgodnie z orzeczeniem Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 28 kwietnia 2009 r. ograni-
czenie swobody dodatkowego zatrudnienia lub pro-
wadzenia działalności gospodarczej jest zgodne z kon-
stytucją. Zdaniem trybunału służy to ograniczeniu
potencjalnej działalności konkurencyjnej wobec ma-
cierzystej uczelni i chronią ją przed obniżeniem po-
ziomu nauczania w wyniku podejmowania zbyt wie-
lu zobowiązań dydaktycznych przez nauczycieli aka-
demickich.
Pomimo prawie 4-krotnego wzrostu liczby dokto-
ratów nadawanych rocznie w porównaniu do począt-
ku lat dziewięćdziesiątych (1500 doktoratów w 1991 r.,
5616 w 2007 r.) liczba otrzymywanych stopni nauko-
wych doktora habilitowanego utrzymuje się od wielu
lat na zbliżonym poziomie (593 habilitacje w 1991 r.,
717 w 2007 r.). Problemem jest również późny wiek
osiągania samodzielności naukowej, której formal-
nym potwierdzeniem jest uzyskanie habilitacji. Pro-
ponowane w reformie zmiany procedury habilitacyj-
nej spowodują jej uproszczenie i skrócenie, zwiększe-
nie dostępu do wszczynania postępowania oraz ich
większą przejrzystość. Istotą proponowanych zmian
jest skoncentrowanie się w procedurze habilitacyjnej
na osiągnięciach naukowych kandydata, ocenianych
na podstawie przejrzystych i precyzyjnie określonych
oraz w dużej mierze mierzalnych kryteriów. Zgodnie
z nową procedurą kandydat samodzielnie będzie
składał wniosek do CK o wszczęcie procedury habi-
litacyjnej i wskazywał do udziału w postępowaniu
habilitacyjnym wybraną przez siebie, uprawnioną
radę wydziału (radę naukową), która na podstawie
oceny osiągnięć habilitanta przez doraźną komisję
będzie podejmowała uchwałę o nadaniu stopnia na-
ukowego doktora habilitowanego. Podkreślić należy,
że zachowując autonomię uczelni, zmieniona proce-
dura w większym stopniu pozwali na wypracowanie
1031
opinii w gronie osób o wysokich kompetencjach me-
rytorycznych zbliżonych do specjalności naukowej
habilitanta. W celu uproszczenia procedury proponu-
je się również odstąpienie od wykładu habilitacyjne-
go oraz obowiązku przedkładania odrębnej rozprawy
habilitacyjnej w dotychczasowej formie. Odbycie nie-
obligatoryjnej dyskusji habilitacyjnej, zalecanej zwłasz-
cza dla nauk humanistycznych i społecznych, będzie
uzależnione od decyzji komisji. Wprowadzenie precy-
zyjnie określonych terminów ukończenia poszczegól-
nych etapów procedury habilitacyjnej zapewni skró-
cenie czasu postępowania o nadanie stopnia doktora
habilitowanego z obecnych około 11 miesięcy (przy
założeniu 3-miesięcznego czasu na sporządzenie re-
cenzji) do 6 miesięcy po zmianach. Jawność osiągnięć
aplikanta, obowiązkowe uzasadnianie decyzji, publi-
kację harmonogramu przebiegu postępowania, a po
jego zakończeniu publikację decyzji rady naukowej
i składu doraźnej komisji zapewni przejrzystość
i umożliwi kontrolę środowiska naukowego nad ja-
kością i terminowością postępowań.
Wzrostowi liczby uzyskiwanych stopni nauko-
wych doktora powinna towarzyszyć szczególna dba-
łość o ich jakość, jako warunku przyspieszenia karie-
ry akademickiej, rozwoju nauki oraz odpowiedzi na
wyzwania nowoczesnej gospodarki. Celowi temu słu-
żyć będzie między innymi ustanowienie warunku do
otwarcia przewodu doktorskiego w postaci minimum
jednej publikacji w recenzowanym czasopiśmie na-
ukowym o zasięgu co najmniej krajowym. Wymóg
posiadania co najmniej jednej publikacji w czasopi-
śmie naukowym nie jest natomiast warunkiem wstę-
pu na studia doktoranckie.
Projekt założeń do wymienionych wyżej ustaw
będzie podlegał uzgodnieniom międzyresortowym
i społecznym, a ich wynik przesądzi o ostatecznym
kształcie zmian systemu szkolnictwa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie postępowania przed organami ZUS,
w sytuacji gdy dokumentacja przedstawiająca
wysokość osiąganych przez pracowników
zarobków zaginęła (9605)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 20 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9605/09, dotyczące interpelacji pana
1032
posła Jerzego Budnika w sprawie postępowania przed
organami ZUS w przypadku zaginięcia dokumentacji
potwierdzającej wysokość osiąganych przez pracow-
ników zarobków, przedstawiam, co następuje.
Z przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. 2004 r. Nr 39, poz.353, z późn.
zm.) wynika generalna zasada, zgodnie z którą wy-
sokość emerytury uzależniona jest od długości sta-
żu pracy i wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego
w czasie aktywności zawodowej, stanowiącego pod-
stawę wymiaru składki płaconej na ubezpieczenie
społeczne.
W myśl przepisów ww. ustawy okresy składkowe
oraz okresy nieskładkowe mogą być uwzględnione,
jeżeli zostały udowodnione dokumentami bądź uzna-
ne orzeczeniem sądu.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania
o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty
tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49, z późn. zm.)
dokumentem potwierdzającym wysokość wynagro-
dzeń w celu ustalenia podstawy wymiaru świadczeń
emerytalno-rentowych jest zaświadczenie wystawio-
ne przez pracodawcę na druku określonym przez
ZUS lub legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca
odpowiednie wpisy o okresach zatrudnienia i osiąga-
nych w tych okresach wynagrodzeniach.
Legitymacja ubezpieczeniowa powinna zawierać
następujące wpisy o osiąganych wynagrodzeniach:
datę rozpoczęcia i zakończenia pracy, rodzaj wyko-
nywanej pracy, kwotę wynagrodzenia, rok, w którym
to wynagrodzenie zostało osiągnięte, pieczątkę za-
kładu pracy, podpis oraz pieczątkę pracodawcy lub
upoważnionego pracownika i podpis oraz pieczątkę
służbową kierownika komórki finansowej lub upo-
ważnionego pracownika.
Jednakże brak pieczątki imiennej, szczególnie
w legitymacjach starego typu, nie eliminuje wpisu
o wysokości wynagrodzenia jako środka dowodowego,
jeżeli całość dokumentu oraz dokonane w nim wpisy
nie budzą zastrzeżeń co do ich autentyczności.
Pokreślić należy, że legitymacja ubezpieczeniowa
zawierająca odpowiednie wpisy stanowi samoistny
środek dowodowy. Pracodawca nie powinien zatem
wystawiać zaświadczenia na podstawie wcześniej-
szych wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej.
Ze względu na obowiązujące do końca 1990 r.
przepisy o archiwizacji, które zobowiązywały zakła-
dy pracy do przechowywania dokumentacji płacowej
pracowników przez 12 lat, w wielu zakładach pracy
nie zachowała się pełna dokumentacja płacowa.
Fakt ten nie przekreśla jednak możliwości udo-
wodnienia wysokości zarobków. Obowiązuje bowiem
zasada, że zaświadczenie stwierdzające wysokość
osiąganych wynagrodzeń może być wydane na pod-
stawie danych zawartych w aktach osobowych pra-
cownika, np. w umowie o pracę, pismach o powoła-
niu, mianowaniu oraz w innych dokumentach okre-
ślających wynagrodzenie danej osoby.
Przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń
z dokumentacji zastępczej obowiązuje ścisła zasada
uwzględniania tylko takich składników wynagrodze-
nia określonego w aktach osobowych, które przysłu-
giwały bezwarunkowo w czasie trwania zatrudnie-
nia, jako stałe składniki w określonej wysokości,
np. wynagrodzenie zasadnicze, stałe dodatki okre-
ślone kwotowo.
Inne składniki wynagrodzenia – premie, nagrody
czy dodatki – mogą być uwzględnione tylko wówczas,
gdy zachowana dokumentacja wskazuje niewątpliwie
na ich faktyczną wypłatę w określonej wysokości, od
której została odprowadzona składka na ubezpiecze-
nie społeczne. Nie można więc uwzględniać premii,
nagród czy dodatków określonych w dokumentacji
osobowej pracownika jako składników wynagrodze-
nia przysługujących warunkowo lub uznaniowo i wy-
płacanych w zmiennych wysokościach – w razie bra-
ku dokumentów potwierdzających ich wypłatę i wy-
sokość.
W przypadku gdy w aktach osobowych pracowni-
ka wynagrodzenie określone jest stawką godzinową,
dopuszczalne jest ustalenie wynagrodzenia stano-
wiącego podstawę wymiaru świadczenia tylko wów-
czas, jeżeli zachowały się dane dotyczące liczby go-
dzin, jaką pracownik faktycznie przepracował w da-
nym okresie na określonym stanowisku.
W razie gdy zainteresowany nie ma możliwości
uzyskania wymaganych dowodów, możliwe jest przy-
jęcie kopii dokumentacji płacowej sporządzonej przez
archiwum lub uwierzytelnionej kopii sporządzonej
przez inne instytucje przechowujące dokumentację
danego zakładu pracy bądź prywatną firmę przecho-
walniczą.
Do ustalenia podstawy wymiaru z takiej doku-
mentacji może być przyjęte wynagrodzenie i ewentu-
alne wykazane inne składniki, co do których nie ma
wątpliwości, iż były wypłacone i podlegały składce
na ubezpieczenie społeczne.
Dokumentacja potwierdzająca wysokość wyna-
grodzenia za przepracowane lata jest konieczna do
ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru
i tym samym do ustalenia podstawy wymiaru eme-
rytury.
Dopuszczenie możliwości dokumentowania zarob-
ków na podstawie wiarygodnej dokumentacji zastęp-
czej stanowi optymalne rozwiązanie problemu osób,
które nie są w stanie przedłożyć zaświadczenia wy-
stawionego przez pracodawcę na podstawie doku-
mentacji płacowej.
Mając powyższe na uwadze, należy nadmienić, iż
w przypadku odmowy przez ZUS uwzględnienia okre-
su zatrudnienia oraz wysokości zarobków i w braku
możliwości ich udokumentowania, pracownicy ubie-
gający się o świadczenie mogą odwołać się do sądu
okręgowego – sądu pracy i ubezpieczeń społecznych.
Sąd, w celu ustalenia wysokości zarobków odwo-
łującego, może, w ramach prowadzonego postępowa-
nia, dopuścić także inne dowody, w tym z zeznań

świadków. Wyroki sądu wiążą strony, jak również
wiążą wszystkie organy państwowe.
Ponadto pragnę dodać, iż z dniem 1 stycznia 2009 r.
weszły w życie przepisy, które pozwalają na uwzględ-
nienie w podstawie wymiaru świadczenia minimalne-
go wynagrodzenia za okresy pozostawania w stosun-
ku pracy, za które ubezpieczony nie mógł i/lub nie
może udowodnić osiąganego wynagrodzenia.
Dotyczy to osób, które udowodniły przebyty okres
zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, lecz nie
mogły udowodnić osiąganych zarobków z powodu
np.: niezachowania przez pracodawcę dokumentacji
płacowej, likwidacji zakładu pracy, zniszczenia doku-
mentacji płacowej.
Na wniosek ubezpieczonego, złożony we właści-
wym ze względu na miejsce zamieszkania oddziale
ZUS, organ rentowy obliczy wysokość emerytury,
przyjmując za okres, za który nie można ustalić pod-
stawy wymiaru składek, kwotę obowiązującego
w tym okresie, jednakowego dla wszystkich, mini-
malnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonal-
nie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru
czasu pracy.
Wyrażam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie podziału środków finansowych
pomiędzy centralę i poszczególne oddziały
wojewódzkie NFZ na świadczenia opieki
zdrowotnej (9606)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Henryka Milcarza, posła Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 8 maja 2009 r., w sprawie
„podziału środków pomiędzy centralę i poszczególne
oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdro-
wia na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej”,
przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia 20 maja
2009 r., znak: SPS-023-9606/09, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
1033
oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryte-
riów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały
wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z prze-
znaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdro-
wotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210).
Ostatnia zmiana w tym zakresie została przyjęta
w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych i niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww. rozporządzeniu
ministra zdrowia i weszła w życie na jesieni 2007 r.,
natomiast podział środków wynikający z ww. prze-
pisów został zastosowany po raz pierwszy do planu
finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestię obowiązujące przed jesienią 2007 r.
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw podkarpackiego, lubelskie-
go, warmińsko-mazurskiego, jak również ze strony
m.in. Pana Posła, oraz wnioskuje się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że po przeprowadzeniu analiz
funkcjonowania ww. algorytmu w obecnych warun-
kach w zakresie finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej ze środków publicznych, należy stwierdzić, iż
aktualny sposób podziału środków nie spełnia sta-
wianych oczekiwań, gdyż powoduje dysproporcje
w możliwościach finansowych poszczególnych od-
działów wojewódzkich funduszu. W Ministerstwie
Zdrowia opracowywany jest obecnie projekt zmian
legislacyjnych w ww. zakresie. Po przygotowaniu pro-
pozycji tych zmian możliwe będzie przedstawienie
szczegółowej informacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
1034
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie podatku VAT doliczanego
do honorariów wypłacanych biegłym sądowym
(9607)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 20 maja 2009 r., znak SPS-
-023-9607/09, przy którym przekazano interpelację
pana posła Jana Widackiego skierowaną do prezesa
Rady Ministrów w sprawie podatku VAT doliczanego
do honorariów wypłacanych biegłym sądowym,
uprzejmie informuję:
1. Ministerstwo Finansów od lat niezmiennie in-
formowało biegłych sądowych i organizacje ich repre-
zentujące o tym, że na gruncie przepisów ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.) oraz zgodnie z pra-
wem wspólnotowym biegli sądowi są podatnikami
tego podatku obowiązanymi do jego rozliczania. Kwe-
stia ta, jak słusznie zauważył pan poseł, została jed-
noznacznie wyjaśniona już w pierwszym okresie obo-
wiązywania ww. ustawy, co znalazło wyraz m.in.
w interpretacji dokonanej przez ministra finansów
w piśmie z dnia 29 kwietnia 2005 r. nr PP3-812-130/
2005/AK/864, wydanej w trybie przepisów ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Inter-
pretacja ta została opublikowana w Dzienniku Urzędo-
wym Ministra Finansów z 2005 r. Nr 6, pod pozycją 71,
jak również udostępniona zainteresowanym na stronie
internetowej Ministerstwa Finansów.
Również organy podatkowe wydające, w trybie
przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, indywidu-
alne interpretacje dla podatników w zakresie stoso-
wania przepisów prawa podatkowego niezmiennie
informowały o tym, że czynności biegłych podlegają
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług we-
dług ogólnych zasad.
Biegli sądowi, którzy wbrew przepisom oraz wbrew
otrzymywanym interpretacjom przepisów o podatku
od towarów i usług, zarówno indywidualnym z urzę-
dów skarbowych, jak i interpretacji tych przepisów
przez ministra finansów, nie uiszczali podatku VAT,
nie mogą obecnie uznawać tego faktu, jako argumen-
tu do zastosowania przez ministra finansów abolicji
podatkowej.
Konstytucyjność przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług, z którego m.in. wywodzona jest przyna-
leżność biegłych sądowych wykonujących czynności
zlecone przez organ władzy administracji państwo-
wej albo samorządowej, sąd lub prokuratora do po-
datników podatku od towarów i usług, została także
potwierdzona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. akt K 50/05. W uza-
sadnieniu ww. wyroku Trybunał Konstytucyjny
stwierdził, iż przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy
o podatku od towarów i usług zredagowany jest
w sposób nienaruszający zasad przyzwoitej legislacji
w rozumieniu art. 2 konstytucji. W ocenie trybunału
jego redakcja nie stanowi przeszkody w jego należy-
tym zrozumieniu.
Nie może być zatem mowy o braku jasności w za-
kresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług
czynności biegłych sądowych.
Mając na uwadze powyższe, jak również uchwałę
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycz-
nia 2009 r. (sygn. akt FPS 3/08), należy uznać, iż fakt
podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów
i usług czynności wykonywanych przez biegłych są-
dowych nie powinien budzić wątpliwości.
2. Odnosząc się do kwestii dotyczącej podatku do-
chodowego, uprzejmie informuję, co następuje:
Opodatkowanie podatkiem dochodowym docho-
dów osób fizycznych regulują przepisy ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.).
Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób
fizycznych jest powszechność opodatkowania, która
została wyrażona w art. 9 ust. 1 ww. ustawy. Przepis
ten stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem dochodo-
wym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjąt-
kiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c
oraz dochodów, od których na podstawie przepisów
Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Powołana ustawa w art. 10 ust. 1 określa źródła
przychodów, wśród których w pkt 2 wymieniona zo-
stała działalność wykonywana osobiście, natomiast
w pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza.
Stosownie do art. 13 pkt 6 ustawy za przychody
z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa
w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, któ-
rym organ władzy lub administracji państwowej albo
samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie wła-
ściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych
czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postę-
powaniu sądowym, dochodzeniowym i administra-
cyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2
pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych,
a także przychody z tytułu udziału w komisjach po-
woływanych przez organy władzy lub administracji
państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przy-
chodów, o których mowa w pkt 9.
Natomiast zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych pozarolniczą
działalność gospodarczą stanowi między innymi
działalność zarobkowa wytwórcza, budowlana, han-
dlowa, usługowa prowadzona we własnym imieniu
bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany
i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane
do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10
ust. 1 pkt 1, 2 i 4–9 ustawy.
Wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym
od osób fizycznych, w katalogu przychodów z działal-
ności wykonywanej osobiście, przychodów osób, któ-

rym organ władzy lub administracji państwowej albo
samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie wła-
ściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych
czynności, a zwłaszcza przychodów biegłych w postę-
powaniu sądowym, dochodzeniowym i administra-
cyjnym – przy jednoczesnym zdefiniowaniu na uży-
tek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności go-
spodarczej – nie pozostawia wątpliwości, że źródłem
tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność
gospodarcza, lecz działalność wykonywana osobiście,
o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy. Tym
samym przychody uzyskane z tych tytułów stanowią
przychody z działalności wykonywanej osobiście, na-
wet jeżeli tego rodzaju umowy zawierane są w ra-
mach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej
działalności gospodarczej.
Konsekwencją zakwalifikowania tych przycho-
dów do przychodów z działalności wykonywanej oso-
biście jest spoczywający na podmiotach dokonują-
cych wypłat przedmiotowych należności obowiązek
obliczenia, poboru i odprowadzenia na rachunek
właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek
dochodowy. Obowiązek ten wynika z art. 41 ust. 1
i art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych.
Zgodnie z powołanymi przepisami płatnik oblicza
zaliczkę, stosując 18-procentową stawkę podatku od
dochodu, ustalonego jako różnica pomiędzy przycho-
dem a kosztami uzyskania przychodów w wysokości
określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy oraz pomniej-
szonego o potrącone przez płatnika w danym miesią-
cu składki na ubezpieczenia społeczne, o których
mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy. Pobrane
zaliczki płatnik przekazuje w terminie do 20 dnia
następnego miesiąca do urzędu skarbowego, którym
kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy ze
względu na siedzibę płatnika. Nadmienić należy, iż
koszty uzyskania można przyjąć w wysokości kosz-
tów faktycznie poniesionych, jeżeli podatnik udowod-
ni, że były one wyższe niż wynikające z art. 22 ust. 9
pkt 4 ustawy.
Ponadto, stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, w termi-
nie do końca lutego roku następującego po roku po-
datkowym płatnik obowiązany jest przesłać podatni-
kowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje
naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miej-
sca zamieszkania podatnika, imienną informację
o wysokości dochodu, sporządzoną według ustalone-
go wzoru (formularz PIT-11).
Jednocześnie podatnicy osiągający dochody z dzia-
łalności wykonywanej osobiście są obowiązani wyka-
zać je, łącznie z dochodami uzyskanymi z innych
źródeł, w składanym w terminie do dnia 30 kwietnia
roku następującego po roku podatkowym zeznaniu
rocznym, według ustalonego wzoru, a także obliczyć
należny podatek dochodowy według skali podatkowej
określonej w art. 27 ust. 1 ustawy.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie wyja-
śniam, iż na gruncie przepisów ustawy o podatku
1035
dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu pod-
legają przychody w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy,
tj. otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika
w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pienięż-
ne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze
i innych nieodpłatnych świadczeń.
3. W postanowieniu sygnalizacyjnym Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. akt
S 3/08 (wydanym w związku z ww. wyrokiem Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r.)
Trybunał Konstytucyjny wskazał na istnienie luki
prawnej, polegającej na braku wyraźnego unormo-
wania dotyczącego kwestii wynagrodzenia za czyn-
ności wykonywane przez biegłych sądowych na zle-
cenie sądów. Przepisy w zakresie podatku od towa-
rów i usług, regulujące m.in. opodatkowanie ww.
czynności wykonywanych przez biegłych sądowych,
były poddane szczegółowej analizie, również w kon-
tekście przepisów prawa wspólnotowego, i nie wyma-
gają zmiany. Zmiany wymagają natomiast przepisy
będące w gestii ministra sprawiedliwości.
W celu realizacji treści zawartych w ww. wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r.
oraz w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 czerwca 2008 r. w Ministerstwie Sprawie-
dliwości prowadzone są prace legislacyjne nad nowe-
lizacją rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przeprowadza-
nia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądo-
wym (Dz. U. Nr 46, poz. 254, z późn. zm.). Zgodnie
z projektowanymi zmianami biegli sądowi, będący
podatnikami podatku od towarów i usług, otrzymają
wynagrodzenie powiększone o stawkę tego podatku.
Jednocześnie projektowane rozwiązanie nie będzie
miało zastosowania do ustalania wynagrodzenia bie-
głych sądowych, którzy zgodnie z art. 113 ustawy
o podatku od towarów i usług korzystają ze zwolnie-
nia podmiotowego. Proponowane rozwiązanie
uwzględnia również wyłączenie od opodatkowania
podatkiem od towarów i usług czynności biegłych
wykonywanych incydentalnie, przez osoby powoły-
wane spoza list biegłych sądowych, prowadzonych
przez prezesów sądów okręgowych – tzw. biegłych ad
hoc, którzy nie wypełniają definicji podatnika podat-
ku od towarów i usług. Resort sprawiedliwości zakła-
da, iż projektowana nowelizacja wejdzie w życie
w dniu 1 października 2009 r.
Problematyka dotycząca podwyższenia wyna-
grodzenia biegłych sądowych o stawkę podatku od
towarów i usług była również przedmiotem prac
legislacyjnych Senatu RP, który w dniu 22 kwiet-
nia br. podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sej-
mu projektu ustawy o zmianie dekretu o należno-
ściach świadków, biegłych i stron w postępowaniu
sądowym.
Tym samym prowadzone prace zmierzające do
znowelizowania uregulowań prawnych w przedmio-
towym zakresie powinny przyczynić się do rozwiąza-
nia problemu w zakresie możliwości odpowiedniego
kształtowania wynagrodzenia biegłych sądowych,
1036
a tym samym do zapewnienia równego traktowania
wszystkich biegłych sądowych, niezależnie od posia-
danego przez nich statusu podatkowego.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż w zaistniałej sytuacji brak jest podstaw do przyję-
cia zaproponowanego przez pan posła rozwiązania
polegającego na ogłoszeniu abolicji podatkowej w sto-
sunku do biegłych sądowych, którzy mimo ciążącego
na nich obowiązku podatkowego nie płacili podatku
od towarów i usług.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie negatywnej wyceny
z tytułu zaangażowania przedsiębiorstw
w opcje walutowe (9609)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 maja 2009 r., sygn. SPS-023-9609/
09, przekazującego interpelację pana Andrzeja Pały-
sa, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w spra-
wie negatywnej wyceny z tytułu zaangażowania
przedsiębiorstw w opcje walutowe Ministerstwo Fi-
nansów, na podstawie informacji uzyskanych z Urzę-
du Komisji Nadzoru Finansowego, uprzejmie przed-
stawia poniższe wyjaśnienia.
Podane w komunikacie Komisji Nadzoru Finan-
sowego z dnia 28 kwietnia 2009 r. liczby dotyczące
negatywnej wyceny opcji walutowych, podobnie jak
w komunikatach opublikowanych w dniach 17 grud-
nia 2008 r. i 11 marca 2009 r., oznaczają rynkową
wartość zobowiązań przedsiębiorstw z tytułu walu-
towych transakcji pochodnych, będącą sumą tzw.
wartości wewnętrznej i wartości czasowej. Wartość
ta odzwierciedla ekspozycję banku, co oznacza, że
taka byłaby jego strata, gdyby w tym dniu okazało
się, że klient nie będzie w stanie wykonać zobowią-
zania, a bank musiałby zamknąć swoją pozycję. Nie
jest to natomiast kwota, którą klienci będą zobowią-
zani zapłacić bankowi w dniu rozliczenia, ponieważ
jej wielkość będzie wynikała z wysokości kursów wa-
lutowych w dniu wygaśnięcia opcji. Informacja przed-
stawiona w dniu 28 kwietnia 2009 r. zawierała wyli-
czenia na dzień 17 kwietnia 2009 r., przy kursie EUR/
PLN na poziomie 4,2848 oraz USD/PLN na poziomie
3,2769.
W komunikatach Komisji Nadzoru Finansowego
z dnia 11 marca 2009 r. oraz z dnia 28 kwietnia
2009 r. zostały podane wartości odrębnie dla trzech
rodzajów kontraktów: opcji, forwardów i CIRS-ów,
w celu zaprezentowania pełnego stanu zaangażowa-
nia banków i ich kontrahentów w walutowe trans-
akcje pochodne.
Odnosząc się do kwestii określenia „wartości kre-
dytów restrukturyzacyjnych dotyczących przekształ-
cenia ujemnych rozliczeń w procesie restrukturyza-
cji”, należy wskazać, iż udostępnione przez Komisję
Nadzoru Finansowego dane nie uwzględniają powyż-
szej kategorii.
W odniesieniu do zagadnień dotyczących wielko-
ści zaangażowania polskich przedsiębiorców w walu-
towe transakcje pochodne należy wskazać, iż ani
minister finansów, ani Komisja Nadzoru Finansowe-
go nie mają uprawnień do pozyskiwania informacji
od przedsiębiorców, na podstawie których możliwe
byłoby oszacowanie ich strat z tytułu zaangażowania
w te transakcje. Dla pełnej analizy tzw. sprawy opcji
walutowych kluczowe jest odróżnienie negatywnej
wyceny z tytułu walutowych transakcji pochodnych
od rzeczywistych strat ponoszonych przez przedsię-
biorców z działalności gospodarczej. Z informacji
uzyskanych od banków przez Urząd Komisji Nadzo-
ru Finansowego wynika, że w zdecydowanej więk-
szości przypadków strategie opcyjne były przez
przedsiębiorców wykorzystywane do zabezpieczenia
się przed ryzykiem kursu walutowego – np. przed
spadkiem przychodów z eksportu wyrażonych w zło-
tych polskich. W sytuacji realizowania strategii za-
bezpieczających negatywna wycena z tytułu umów
opcyjnych jest równoważona przez odpowiednio wyż-
sze przychody z eksportu wyrażone w złotych pol-
skich, będące rezultatem korzystnej dla eksportera
zmiany kursu walutowego. Dlatego sumaryczny
wpływ zmian na rynku walutowym na wyniki finan-
sowe osiągane przez danego przedsiębiorcę jest moż-
liwy do określenia dopiero po porównaniu negatyw-
nej wyceny z tytułu umów opcyjnych ze zmianą war-
tości przychodów przedsiębiorcy wynikającą ze wzro-
stu kursów walutowych, szczególnie z tytułu wymia-
ny międzynarodowej. Komisja Nadzoru Finansowe-
go, działając w granicach prawem przewidzianych
kompetencji, była w stanie pozyskać informacje o za-
angażowaniu w walutowe transakcje pochodne nad-
zorowanych przez nią banków oraz spółek publicz-
nych nadzorowanych pod względem przestrzegania
przez te podmioty obowiązków informacyjnych. Nie-
stety, za pomocą dostępnych Komisji Nadzoru Finan-
sowego instrumentów prawnych nie ma możliwości
pozyskania informacji o sumarycznym wpływie zmian
kursu walutowego na kondycję finansową wszystkich
działających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
przedsiębiorców będących stronami walutowych
transakcji pochodnych. W celu dokonania takiej oce-
ny należałoby porównać zobowiązania wynikające
dla wskazanych przedsiębiorców z tytułu zawarcia

walutowych transakcji pochodnych z przychodami
osiąganymi z innych źródeł, ze szczególnym uwzględ-
nieniem handlu zagranicznego.
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Pawła Kowala i Jana Ołdakowskiego
w sprawie śmierci Polaka w Pakistanie (9610)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Pawła Kowala i Jana Ołda-
kowskiego (pismo nr SPS-023-9610/09 z dnia 20 maja
br.) w sprawie śmierci Polaka w Pakistanie pragnę
uprzejmie podziękować za zainteresowanie panów
posłów sprawą i wyrazić nadzieję, że biorąc pod uwa-
gę datę powstania interpelacji (4 marca 2009 r.), na
większość z postawionych pytań znaleźli już panowie
posłowie odpowiedź w „Raporcie o działaniach Mini-
sterstwa Spraw Zagranicznych ws. polskiego obywa-
tela porwanego w Pakistanie”, zamieszczonym w dniu
8 maja 2009 r. na stronie internetowej Ministerstwa
Spraw Zagranicznych, jak również w pełnej wersji
ww. raportu (materiał zastrzeżony), która w dniu
30 marca 2009 r. została przekazana przewodniczą-
cemu Komisji ds. Służb Specjalnych Sejmu RP Jaro-
sławowi Zielińskiemu.
Jednocześnie pozwalam sobie zaznaczyć, że odpo-
wiedzi udzielone poniżej dotyczą wyłącznie materii
znajdującej się w kompetencjach Ministerstwa Spraw
Zagranicznych i związanej z działaniami dyploma-
tycznymi. O pozostałe informacje powinni się pano-
wie posłowie zwrócić do ich bezpośrednich dysponen-
tów, którymi są poszczególne instytucje biorące
udział w spotkaniach zespołu koordynacyjnego pod-
czas całego okresu jego działania.
1. Kto kierował zespołem zajmującym się sprawą
porwania Polaka w Ministerstwie Spraw Zagranicz-
nych od momentu jego powołania? Kto nadzorował
pracę zespołu?
W dniu 29 września 2008 r. decyzją kierownictwa
Ministerstwa Spraw Zagranicznych powołany został
wewnętrzny sztab kryzysowy ds. Polaka porwanego
w Pakistanie. Tego samego dnia odbyło się pierwsze
spotkanie sztabu MSZ z udziałem zaproszonych
przedstawicieli instytucji zewnętrznych. Ze względu
na wyjątkowy charakter sytuacji kryzysowej sztab
przekształcony został w zespół koordynacyjny, a jego
skład ograniczony do przedstawicieli ściśle wybra-
1037
nych departamentów MSZ oraz instytucji zewnętrz-
nych. W ciągu pierwszego miesiąca zespół obradował
kilkanaście razy, przekazując sugestie ze swoich po-
siedzeń członkom kierownictwa reprezentowanych
instytucji, którzy z kolei poddawali je pod dyskusję
oraz decyzje na poziomie Rządowego Zespołu Zarzą-
dzania Kryzysowego (RZZK). W dniu 23 październi-
ka 2008 r. w liście skierowanym do członków RZZK
minister spraw zagranicznych poinformował o zasa-
dach działania zespołu koordynacyjnego, przekazując
relację z dotychczasowych jego prac. W dniu 27 paź-
dziernika 2008 r. minister spraw zagranicznych wy-
dał decyzję dotyczącą powołania specjalnego wysłan-
nika do spraw porwanego obywatela polskiego, a w dniu
4 listopada 2008 r. zaakceptował zasady współpracy
(wypracowane przez zespół) pomiędzy pełnomocni-
kiem a zespołem.
W skład zespołu weszli przedstawiciele następu-
jących komórek MSZ: Departamentu Konsularnego
i Polonii, Departamentu Azji i Pacyfiku, Biura Bez-
pieczeństwa Dyplomatycznego, Biura Rzecznika Pra-
sowego. W zespole reprezentowane były następujące
instytucje zewnętrzne: Agencja Wywiadu, Agencja
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Służba Wywiadu
Wojskowego, Ministerstwo Obrony Narodowej oraz
Rządowe Centrum Bezpieczeństwa.
W spotkaniach zespołu uczestniczyli także amba-
sadorowie RP w Islamabadzie oraz w Kabulu.
Z ramienia MSZ nadzór polityczny nad działa-
niami zespołu sprawował sekretarz stanu wspiera-
ny przez podsekretarza stanu odpowiedzialnego za
region Azji i Pacyfiku. Koordynację prac zespołu
prowadził dyrektor Departamentu Konsularnego
i Polonii.
2. Z jakimi ekspertami konsultowano się w trak-
cie prac zespołu MSZ, ile razy?
Z ramienia MSZ stałymi doradcami zespołu poza
ekspertami w centrali (DKiP, DAIP, BBD, DPB) byli
ambasadorowie RP w Islamabadzie oraz Kabulu. Po-
nadto na bieżąco wykorzystywano informacje uzy-
skiwane z następujących źródeł:
— ze strony pakistańskiej: głównie MSZ, MSW,
ISI, wojsko, policja, władze stanowe oraz przedstawi-
ciele parlamentu pakistańskiego,
— przedstawicielstw dyplomatycznych w Islama-
badzie: ChRL, Afganistanu, USA, Arabii Saudyjskiej,
ZEA, Francji, Czech,
— za pośrednictwem kontaktów dyplomatycznych
z ministerstw spraw zagranicznych oraz innych in-
stytucji Chin, Afganistanu, USA i Hiszpanii,
— komórek odpowiedzialnych za sprawy terrory-
zmu w NATO oraz w UE.
3. Jak wyglądały formalne działania wobec strony
amerykańskiej? Ile było kontaktów formalnych w tej
sprawie?
Współpraca ze służbami amerykańskimi prowa-
dzona była stale i na bieżąco przez upoważnione do
tego instytucje.
1038
Kontakty na szczeblu dyplomatycznym miały wy-
łącznie charakter formalnego wsparcia dla stałej
współpracy służb specjalnych.
Do najważniejszych tego typu kontaktów zaliczyć
można:
— wystąpienie Ambasady RP w Islamabadzie
w dniu 28 września 2008 r. do ambasadora USA
w Pakistanie z prośbą o pomoc służb amerykańskich
w ustaleniu miejsca pobytu porwanego,
— spotkania specjalnego wysłannika ministra SZ
amb. Z. Kuchciaka w dniach 28–30 listopada 2008 r.
w Kabulu z przedstawicielami służb specjalnych USA
– DIA, CIA, FBI i CJ2X,
— spotkanie w dniu 10 lutego 2009 r. wicemini-
stra SZ P. Grudzińskiego z asystentem sekretarza
stanu USA D. Friedem, który przedstawił wysoką
ocenę władz amerykańskich dla działań prowadzo-
nych przez Polskę na rzecz uwolnienia P. Stańczaka
oraz zadeklarował dalszą pomoc ze strony amery-
kańskiej.
4. Jakie czynności podjęto w ramach zespołu pod
kolejnymi kierownictwami, z wyszczególnieniem ko-
lejnych spotkań, czy je protokołowano?
Spotkania zespołu koordynacyjnego zwoływane
były ad hoc w zależności od rozwoju sytuacji, na
wniosek członków zespołu lub kierownictwa MSZ.
W okresie od 29 września 2008 r. do 9 marca 2009 r.
zespół koordynacyjny odbył ponad 30 spotkań. We
wcześniejszej fazie rezultaty obrad zespołu miały
formę notatek informacyjnych o realizowanych
działaniach. Od 21 października sporządzane były
formalne sprawozdania z posiedzeń, w formule do-
kumentu klasyfikowanego. Notatki ze spotkań są
dołączone do raportu przekazanego Komisji ds.
Służb Specjalnych.
Harmonogram działań podjętych m.in. w wyniku
decyzji zespołu znajduje się w raporcie, który przeka-
zujemy w załączeniu*).
5. Kiedy został powołany Zenon Kuchciak, kiedy
wyjechał?
W dniu 27 października 2008 r. minister spraw
zagranicznych wydał decyzję dotyczącą powołania
specjalnego wysłannika do spraw porwanego obywa-
tela polskiego. Pierwszy wyjazd wysłannika miał
miejsce w dniach 24 listopada – 4 grudnia 2008 r.
(Pakistan, Afganistan, Chiny), a drugi w dniach 2–17
lutego 2009 r. (Pakistan).
6. W jakich okresach w Islamabadzie przeby-
wał ambasador Kuchciak? W jakich ambasador
Dębnicki?
Ciężka choroba ambasadora RP w Islamabadzie
K. Dębnickiego zmusiła go do nieobecności w pracy
pomiędzy 13 listopada 2008 r. a 21 stycznia 2009 r.
Amb. Z. Kuchciak przebywał w Pakistanie w dniach
30 listopada – 4 grudnia 2008 r. i 2–17 lutego 2009 r.
Należy podkreślić, że w czasie nieobecności pana am-
basadora Dębnickiego jego obowiązki wykonywał
doświadczony w pracy w tym regionie świata charge
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
d’affaires. W tym czasie w żadnym wypadku nie osła-
bły działania na rzecz uwolnienia Polaka. Zrealizo-
wana została wówczas misja specjalnego wysłannika
ministra SZ ambasadora Z. Kuchciaka do Pakistanu,
podczas której miały miejsce jego spotkania w towa-
rzystwie charge d’affairs z prezydentem Pakistanu,
sekretarzem stanu w MSW, podsekretarzem stanu
w MSZ, sekretarzem ds. prawa i porządku w FATA,
przewodniczącym Stałego Komitetu ds. Religijnych
i Mniejszości Narodowych parlamentu, ambasadora-
mi Chin, Iranu, Afganistanu, Arabii Saudyjskiej oraz
ZEA. Zrealizowana została ponadto wizyta w Paki-
stanie wiceadmirała Andrzeja Karwety, dowódcy
Marynarki Wojennej. Temat porwanego Polaka był
poruszony podczas rozmów Gilesa de Kerchove, ko-
ordynatora UE ds. terroryzmu, oraz sekretarza ge-
neralnego NATO Jaapa de Hoop Scheffera w rozmo-
wach z najwyższymi przedstawicielami władz pod-
czas wizyt w Pakistanie. Zrealizowana została rów-
nież wizyta w Pakistanie szefa Sztabu WP gen.
F. Gągora.
7. Czy sprawdzono wyniki rozmów, jakich podjęli
się komisarze UE: minister Ferrero-Waldner i mini-
ster Javier Solana?
Sprawdzenie bezpośrednich rezultatów poszcze-
gólnych rozmów dyplomatycznych jest niezwykle
trudne. Przyjęta taktyka zakładała stałe utrzymy-
wanie presji na władze pakistańskie prowadzące
główne działania operacyjne przy wykorzystaniu za-
równo relacji dwustronnych, jak i wielostronnych.
W okresie od 29 września zrealizowanych zostało
w tym celu kilkadziesiąt działań dyplomatyczno-po-
litycznych, bilateralnych i międzynarodowych, łącz-
nie z rozmowami angażującymi autorytet najwyż-
szych władz Polski, Pakistanu, Unii Europejskiej
i NATO. Szczegółową relację zawiera znajdujący się
raporcie harmonogram działań.
8. Na jakiej podstawie informowano w sobotę
i niedzielę, że współpraca z władzami Pakistanu
przebiegała dobrze?
W okresie obowiązywania ultimatum utrzymy-
wane były niezwykle intensywne kontakty z władza-
mi pakistańskimi, które zapewniały o pozytywnym
rozwoju negocjacji, informacje te były także potwier-
dzone przez inne źródła. Ostateczne potwierdzenie
niepomyślnego rozwoju wydarzeń uzyskano dopiero
na podstawie filmu przedstawiającego egzekucję.
9. Jakie zmiany nastąpiły w wiedzy MSZ na ten
temat od poniedziałku, kiedy złożono notę protesta-
cyjną?
Noty wysłane z chwilą potwierdzenia śmierci Po-
laka zawierały żądania wyjaśnienia sprawy, odzyska-
nia ciała i ukarania sprawców. Nie były notami pro-
testacyjnymi.
10. Z jakiego źródła pochodziły informacje prze-
kazane opinii publicznej przez ministra sprawiedli-
wości? Jak je rozumieć w kontekście deklaracji o do-
brej współpracy z władzami Pakistanu? Jaka jest
w tej sprawie obecna ocena MSZ?

Pytanie to należy skierować do ministra sprawie-
dliwości. W ocenie MSZ posiadana przez władze pa-
kistańskie wiedza na temat autorów porwania w ak-
tualnej sytuacji wewnętrznej jest niewspółmiernie
większa od realnych możliwości działania w rejonie,
gdzie przetrzymywany był porwany. Związane jest to
z bardzo skomplikowaną sytuacją wewnętrzną Paki-
stanu. Szczegółowa analiza w tym zakresie znajduje
się w raporcie.
11. Czy marszałek Borusewicz konsultował w ja-
kiejkolwiek formie lub kontaktował się z MSZ w spra-
wie odwołania wizyty marszałka Senatu Pakistanu?
Konsultacje przedstawicieli Kancelarii Senatu
z MSZ miały charakter nieformalny. Należy jednak
podkreślić, iż decyzja marszałka w sprawie odwoła-
nia wizyty, która miała odbyć się na jego zaproszenie,
była decyzją suwerenną.
12. Kto i kiedy podjął decyzję o nieprowadzeniu
negocjacji z Talibanem? Jak to się ma do informacji
przekazanych przez ministra sprawiedliwości? Czy,
jeśli one są prawdziwe, znane były premierowi pod-
czas piątkowej wypowiedzi, że Polska nie będzie ne-
gocjować?
Działania na rzecz uwolnienia Piotra Stańczaka
prowadzone były wielotorowo. Na poziomie dyploma-
tycznym w oparciu o zrealizowane działania rozpo-
znawcze mające na celu zebranie maksymalnej ilości
informacji służących do podjęcia kierunkowej decy-
zji, dotyczących dalszego postępowania w sprawie,
na początku października podjęto decyzję o powie-
rzeniu stronie pakistańskiej prowadzenia działań na
rzecz uwolnienia Polaka jako tej, wobec której skie-
rowane zostały żądania porywaczy, oraz posiadającej
największą wiedzę i zdolność operacyjnego działania.
Jako że wysunięte przez porywaczy, czyli organizację
TTP, żądania wypuszczenia z więzień talibów oraz
zaprzestania prowadzenia operacji militarnych przez
pakistańską armię w rejonie Dera Adam Khel, Ba-
jaur i Swat kierowane były bezpośrednio do rządu
Pakistanu, strona polska nie miała żadnych możli-
wości spełnienia w jakiejkolwiek części wysuwanych
roszczeń. Dlatego wystąpiono do strony pakistań-
skiej o podjęcie wszelkich możliwych działań na rzecz
uwolnienia Polaka. Utrzymywano stały kontakt z przed-
stawicielami Pakistanu i wywierano nieustanny na-
cisk polityczno-dyplomatyczny zarówno w kontak-
tach dwustronnych, jak i w wymiarze międzynaro-
dowym, tak aby kwestia pozostawała w centrum
zainteresowania władz Pakistanu i traktowana była
jako bezwzględnie priorytetowa.
13. Czy informacja o powołaniu w MSZ zespołu
ds. ścigania sprawców pomaga w działaniach dyplo-
matycznych w regionie, czy przeszkadza? Na jakiej
formalnej podstawie będzie działał ten zespół?
MSZ sporządził analizę aspektów prawnych po-
rwania Polaka w Pakistanie w kontekście zidentyfi-
kowania, poszukiwania oraz ukarania sprawców,
która stanowi część raportu.
Śledztwo w sprawie wszczęła Prokuratura Krajo-
wa Oddział Zamiejscowy w Krakowie, a obecnie kon-
1039
tynuuje je Prokuratura Apelacyjna w Warszawie,
która wystąpiła do strony pakistańskiej z wnioskiem
o pomoc prawną. Przygotowywana jest wizyta pro-
kuratorów w Pakistanie. W MSZ nie został powołany
ani nie funkcjonował zespół ds. ścigania sprawców.
Takie informacje nie były przez MSZ podawane.
14. Czy wszystkie informacje podane podczas kon-
ferencji prasowych w sobotę i niedzielę należy trak-
tować jako miarodajne dla stanowiska rządu?
Z tekstu interpelacji należy się domyślać, że pa-
nom posłom przy odnoszeniu się do dni: piątek, so-
bota, niedziela i poniedziałek, chodzi o daty 7, 8, 9
i 10 lutego 2009 r.
Stanowisko podawane publicznie przez MSZ, któ-
ry zgodnie z podjętą decyzją prowadził całość polity-
ki informacyjnej w imieniu rządu, uzgadniane było
na forum zespołu, a zatem wszystkich instytucji rzą-
dowych zaangażowanych w działania. Instytucje te
wymienione są w raporcie.
15. Jeśli w poniedziałek zadano w nocie pytanie
do władz Pakistanu o to, co robiły w sprawie porwa-
nego Polaka, to czy to oznacza, że wcześniej władze
polskie nie posiadały takich informacji?
Nota skierowana do władz Pakistanu stanowiła
wystąpienie o formalny raport ze zrealizowanych
działań, m.in. w celu przeprowadzenia wnikliwej
analizy ich niepowodzenia. Działanie takie jest zwy-
czajowym krokiem mającym na celu pełne udoku-
mentowanie współpracy, w której – niezależnie od
faktu, że strona polska aktywnie uczestniczyła
w działaniach od samego początku – to strona paki-
stańska pełniła rolę wiodącą.
16. Czy w MSZ zatrudnieni są dyplomaci, którzy
władają miejscowymi językami?
W MSZ zatrudnione są osoby posługujące się ję-
zykiem urdu. Język, którym posługiwało się ugrupo-
wanie TTP, to język pasztu wschodni. W początkowej
fazie działań MSZ nawiązało kontakt z tłumaczami
tego języka w Polsce. Rozważano projekt skierowania
tłumacza do pomocy w ambasadzie. Niemniej jednak
w wyniku miejscowego rozeznania uznano, że eks-
perci w tej dziedzinie są dostępni w Islamabadzie za
pośrednictwem innych placówek dyplomatycznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
1040
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie braku odpowiednich przepisów
w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym
regulujących adopcję dziecka anonimowo
pozostawionego w „oknie życia” (9611)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Grzyba, przekaza-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 maja 2009 r.,
nr SPS-023-9611/09, w sprawie uproszczenia proce-
dury adopcji dzieci pozostawionych w „oknie życia”,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W przypadku pozostawienia dziecka w tzw. oknie
życia, o którym mowa w interpelacji, należy odróżnić
dwie sytuacje:
1. Pierwsza występuje w razie nieustaleni pocho-
dzenia dziecka. Wówczas dla dziecka pozostawionego
sporządza się akt urodzenia jako dla dziecka niezna-
nych rodziców. Następuje to w trybie określonym
w art. 52 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo
o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r. Nr 161,
poz. 1688, z późn. zm.). Zgodnie z ust. 1 powyższego
przepisu akt urodzenia dziecka nieznanych rodziców
sporządza się na podstawie orzeczenia sądu opiekuń-
czego. Sąd ten – stosownie do ust. 2 art. 52 – ustala
w miarę możliwości miejsce i datę urodzenia dziecka
po zasięgnięciu opinii osoby, pod której opieką dziec-
ko się znajduje, nadaje dziecku imię i nazwisko oraz
określa, jakie imiona rodziców i ich nazwiska rodowe
mają być wpisane do aktu urodzenia. Nazwisko
nadane dziecku wpisuje się jako nazwisko jego rodzi-
ców. W razie nieustalenia miejsca urodzenia dziecka
za miejsce urodzenia uważa się miejsce znalezienia
dziecka (art. 52 ust. 3 powołanej ustawy).
Jeżeli na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego
został sporządzony akt urodzenia dla dziecka niezna-
nych rodziców, to wówczas zgoda rodziców nie jest
wymagana do przysposobienia dziecka. Zgodnie bo-
wiem z przepisem art. 119 § 1 zdanie 1 Kodeksu ro-
dzinnego i opiekuńczego do przysposobienia potrzeb-
na jest zgoda rodziców przysposabianego, chyba że
zostali oni pozbawieni władzy rodzicielskiej lub są
nieznani albo porozumienie się z nimi napotyka
trudne do przezwyciężenia przeszkody.
2. Druga sytuacja zachodzi, gdy dziecko pozosta-
wione ma już ustalonych prawnie rodziców lub tylko
matkę. Wtedy w toku postępowania o przysposobie-
nie możliwe jest albo uzyskanie zgody rodziców na
przysposobienie, albo pozbawienie rodziców władzy
rodzicielskiej. Nie ulega wątpliwości, że pozostawie-
nie dziecka nie jest równoznaczne z oświadczeniem
rodziców o wyrażeniu zgody na przysposobienie, jed-
nakże może stanowić przesłankę uzasadniającą
ewentualne pozbawienie władzy rodzicielskiej.
Zauważyć należy, że sprawdzenie, czy dziecko
pozostawione w tzw. oknie życia nie ma już ustalo-
nego pochodzenia, jest konieczne z uwagi na ewen-
tualne postępowanie o przysposobienie, ale również
ze względu na oczywistą potrzebę wynikającą z uwa-
runkowań natury społecznej. W okresie dokonywa-
nia stosownych ustaleń dotyczących pochodzenia
dziecka oraz ewentualnego postępowania o przyspo-
sobienie dziecko może być umieszczone w rodzinie
zastępczej, którą może być rodzina zakwalifikowana
do adopcji dziecka. Pobyt dziecka w preadopcyjnej
rodzinie zastępczej ma również tę zaletę, że pozwala
sprawdzić, czy kandydaci do pełnienia funkcji rodzi-
ny zastępczej podołają wychowaniu tego dziecka.
Omówione powyżej rozwiązania prawne dotych-
czas nie budziły zastrzeżeń i do Ministerstwa Spra-
wiedliwości nie docierały sygnały wskazujące na po-
trzebę nowelizacji przepisów dotyczących procedury
adopcji.
Uprzejmie informuję, że kwestia czasu trwania
procedury adopcyjnej w przypadku dzieci pozosta-
wionych w tzw. oknie życia, liczby tego rodzaju
spraw w sądach oraz sposobu postępowania sądów
w przedmiotowych sprawach będzie przedmiotem
analizy właściwego departamentu Ministerstwa
Sprawiedliwości. W zależności od ustaleń poczynio-
nych w powyższym zakresie zostanie rozważona
potrzeba podjęcia inicjatywy legislacyjnej dotyczącej
procedury adopcyjnej dzieci pozostawionych w tzw.
oknie życia.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie programu zwalczania choroby
Aujeszkyego (9612)
Panie Marszałku! W związku z nadesłaną przy
piśmie z dnia 20 maja 2009 r., znak SPS-023-9612/
09, interpelacją posła Andrzeja Grzyba w sprawie
programu zwalczania choroby Aujeszkyego uprzej-
mie informuję, że aktualnie zwalczanie choroby Au-
jeszkyego u świń na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej jest realizowane zgodnie z zasadami okre-
ślonymi w programie stanowiącym załącznik do roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2009 r.
zmieniającego rozporządzenie w sprawie wprowadze-
nia programu zwalczania choroby Aujeszkyego
u świń (Dz. U. Nr 74, poz. 631).

W celu prawidłowej realizacji zadań ciążących na
Inspekcji Weterynaryjnej w zakresie zwalczania cho-
rób zakaźnych zwierząt (w tym finansowania progra-
mów zwalczania) w ustawie budżetowej na 2009 r.
(Dz. U. Nr 10, poz. 58) na ten cel określone zostały
środki budżetowe w kwocie ogółem 319 258 000 zł,
z tego w części 85 w budżetach wojewodów w rozdzia-
le 01022 w wysokości 53 958 000 zł oraz w części 83
w rezerwach celowych w wysokości 265 300 000 zł.
Należy podkreślić, że ponoszone przez powiatowe
i wojewódzkie inspektoraty weterynarii wydatki na
zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt są dofinanso-
wywane ze środków zaplanowanych na ten cel w re-
zerwach celowych budżetu państwa.
Na wniosek ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 20 marca 2009 r., znak Fbr.074-2/09, uzgod-
niony z wojewodami decyzjami ministra finansów,
znak FS2/4135/15/KDR/02-32/09, z dnia 26 marca
2009 r. w ramach I transzy na zwalczanie chorób
zakaźnych zwierząt uruchomione zostały dodatkowe
środki budżetowe w kwocie ogółem 131 064 187 zł,
tj. 49,4% rezerwy celowej na 2009 r., w tym dla wo-
jewództwa wielkopolskiego w kwocie 25 322 778 zł.
Zatem już zwiększone środki finansowe budżetów
wojewodów z przeznaczeniem dla Inspekcji Weteryna-
ryjnej na 2009 r., m.in. w województwie wielkopolskim,
dają możliwość prawidłowego, tj. zgodnego z obowiązu-
jącymi przepisami, zwalczania chorób zakaźnych zwie-
rząt, w tym choroby Aujeszkyego u świń.
Natomiast dalszy podział kwot pochodzących
z ww. rezerw celowych na zwalczanie chorób zakaź-
nych zwierząt będzie dokonywany zgodnie z określo-
nymi zasadami, w zależności od potrzeb i oceny sy-
tuacji epizootycznej województw, dopiero w oparciu
o uzasadnione wnioski zgłaszane przez wojewodów,
opracowane w porozumieniu z wojewódzkimi leka-
rzami weterynarii.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że w chwili obecnej nie są przewidziane ograni-
czenia wydatków z rezerw celowych przeznaczonych
na zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie programu zmian systemu edukacji
dotyczącego szkolnictwa zawodowego (9613)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Henryka Milcarza (SPS-023-9613/09)
1041
w sprawie programu zmian systemu edukacji doty-
czącego szkolnictwa zawodowego, uprzejmie wyja-
śniam.
Dążeniem Ministerstwa Edukacji Narodowej jest,
aby w modelu docelowym szkoła zawodowa była szko-
łą pozytywnego wyboru, innowacyjnej wiedzy, umie-
jętności i kompetencji, do czego zachęcają: Program
Edukacja i Szkolenie 2010, który został przyjęty
przez ministrów edukacji oraz Komisję Europejską
w 2002 r. oraz zalecenia Parlamentu Europejskiego
i Rady Unii Europejskiej z 14 lutego 2008 r. w spra-
wie ustanowienia Europejskich Ram Kwalifikacji dla
uczenia się przez całe życie. Istotą tego zalecenia jest
utworzenie wspólnych ram odniesienia, które będą
służyć jako mechanizm porównywania między róż-
nymi systemami kwalifikacji i ich poziomami, zarów-
no w kształceniu ogólnym i wyższym, jak i kształce-
niu i szkoleniu zawodowym. Dzięki temu poprawi się
przejrzystość, porównywalność i możliwość przeno-
szenia kwalifikacji obywateli, uzyskanych zgodnie
z praktykami stosowanymi w poszczególnych pań-
stwach członkowskich UE. Każdy poziom kwalifika-
cji zasadniczo powinien być możliwy do osiągnięcia
z wykorzystaniem różnych ścieżek kształcenia.
Pragnę podkreślić, iż koncepcja zmian systemie
edukacji, w tym planowane przez Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej zmiany programowe i organizacyjne
dotyczące szkolnictwa zawodowego, zostały ogólnie
zarysowane w dokumencie „Reforma programowa.
Opis zmian potrzebnych w systemie edukacji. Pro-
jekt do konsultacji. MEN, Warszawa, kwiecień 2008”.
Dokument ten stanowi punkt wyjścia do dyskusji
i konsultacji mających na celu wypracowanie jak naj-
korzystniejszych dla kształcenia zawodowego rozwią-
zań, przede wszystkim dla osób, które będą uczest-
nikami tego procesu, ale także dla rynku pracy
i szeroko rozumianych pracodawców. Rozpoczęcie
tego etapu reformy jest planowane, zgodnie z kalen-
darzem wdrażania zmian programowych, od roku
szkolnego 2012/2013. Etap ten poprzedza wprowa-
dzanie zmian w szkołach podstawowych i gimna-
zjach od roku szkolnego 2009/2010. Jedyną zmianą,
którą można uznać już za przesądzoną, jest nowa
podstawa programowa kształcenia ogólnego, która
dla gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych stanowić
będzie spójną całość. Dobre wykształcenie ogólne nie
tylko wspomaga wykonywanie wyuczonego zawodu,
ale także stanowi bazę do podnoszenia kwalifikacji
zawodowych oraz ewentualnej ich zmiany, zatem dla
zasadniczych szkół zawodowych przyjęto taki sam
katalog przedmiotów ogólnokształcących, jak dla li-
ceum ogólnokształcącego i technikum, jednakże bez
możliwości ich realizowania w zakresie rozszerzo-
nym oraz z wyłączeniem drugiego języka obcego, na-
tomiast dla języka polskiego i matematyki określono
w przypadku zasadniczych szkół zawodowych odręb-
ne wymagania.
Edukacja w szkole ponadgimnazjalnej, w tym
również zasadniczej szkoły zawodowej, będzie zamy-
kała rozpoczęty w gimnazjum cykl kształcenia ogól-
1042
nego, który zapewni wszystkim uczniom solidne pod-
stawy wykształcenia ogólnego. Kształcenie w zasad-
niczej szkole zawodowej będzie nawiązywać do obec-
nego modelu, co oznacza m.in., iż kształcenie prak-
tyczne powinno obejmować nie mniej niż 60% godzin
przewidzianych na kształcenie zawodowe (rozporzą-
dzenie ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów na-
uczania w szkołach publicznych – Dz. U. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.). Jest to zatem pewne minimum czasu
potrzebne na kształtowanie umiejętności praktycz-
nych (manualnych), których opanowanie i utrwalenie
wymaga wielu czasochłonnych ćwiczeń i treningów.
Na chwilę obecną nie ma jednak definitywnych roz-
strzygnięć, jak będzie ostatecznie wyglądał model
kształcenia w zasadniczej szkole zawodowej.
Powodzenie na rynku pracy nie zależy głównie od
posiadania kwalifikacji ściśle zawodowych, ale w du-
żej mierze od posiadania dodatkowych kompetencji
i umiejętności, w tym kompetencji matematycznych,
informatycznych, sprawnego posługiwania się języ-
kiem polskim i językiem obcym, rozumienia, porząd-
kowania, oceniania wartości i znaczenia informacji
oraz ich wykorzystywania w działaniu przez tworze-
nie informacji w języku właściwym dla danej dyscy-
pliny, wyciągania wniosków, planowania, przewidy-
wania skutków, w tym umiejętności rozwiązywania
problemów, po oczekiwane przez pracodawców cechy
osobowościowe, tj. aktywną postawę wobec otocze-
nia, samodzielne uczenie się i podejmowanie zadań
oraz przestrzeganie reguł życia społecznego. Współ-
czesny rynek pracy, a w szczególności pracodawcy
reprezentujący „nowe” sektory tego rynku oczekują,
że elastyczny system szkolnictwa zawodowego będzie
dostarczał absolwentów łatwo poddających się szko-
leniu, o szerszych raczej niż węższych zakresach
umiejętności, które nie zestarzeją się wraz ze zmia-
nami technologicznymi czy zmianami struktury
przemysłowej. Ludzie ci powinni posiadać zdolność
do samodzielnej pracy, do formułowania ocen kry-
tycznych, do rozwiązywania konfliktów, powinni być
zdolni do pracy zespołowej oraz być osobami kompe-
tentnymi społecznie i moralnie. Dlatego też przygo-
towywana reforma programowa zakłada m.in.
wzmocnienie kształcenia ogólnego w szkołach pro-
wadzących kształcenie zawodowe.
Dopełnieniem tak pojętego kształcenia ogólnego
jest modernizacja kształcenia zawodowego polegają-
ca m.in. na takich zmianach organizacyjno-progra-
mowych, które doprowadzą do zaangażowania pra-
codawców w kształcenie przyszłych pracowników,
szczególnie w sektorach poddanych szybkim zmia-
nom technologicznym lub zmianom w organizacji
produkcji i usług, a tym samym do trwałego zbliżania
edukacji i rynku pracy. Zatem celem zmian progra-
mowych jest integracja obu torów kształcenia – za-
wodowego i ogólnego – oraz spowodowanie rzetelne-
go, praktycznego przygotowania uczniów do radzenia
sobie w szybko zmieniającym się społeczeństwie i go-
spodarce.
Zmiany w kształceniu zawodowym muszą być
przygotowane szczególnie starannie, z uwzględnie-
niem opinii reprezentatywnych środowisk oraz w ko-
relacji z treściami kształcenia ogólnego. Aktualnie
Ministerstwo Edukacji Narodowej, przy współudzia-
le powołanego w czerwcu 2008 r. zespołu opiniodaw-
czo-doradczego do spraw kształcenia zawodowego,
zintensyfikowało działania zmierzające do wypraco-
wania do końca 2009 r. koncepcji zmian w systemie
kształcenia zawodowego. W skład zespołu weszli
przedstawiciele ministrów właściwych dla zawodów,
jak również organizacji pracodawców i organizacji
branżowych, w tym przedstawiciele rzemiosła, a tak-
że przedstawiciele związków zawodowych oraz śro-
dowisk samorządowych, oświatowych i naukowych.
Jest to zatem reprezentatywne forum konsultacyjne,
doradcze i dyskusyjne, które ma realny wpływ na
kształt i zakres planowanych zmian w systemie
kształcenia zawodowego. Należy przy tym zaznaczyć,
że zespół opiniodawczo-doradczy, w którego dotych-
czasowych spotkaniach zawsze uczestniczył przed-
stawiciel Związku Rzemiosła Polskiego oraz przed-
stawiciele innych organizacji zrzeszających praco-
dawców, nie zakończył jeszcze prac, zatem nie zosta-
ły jeszcze opracowane ostateczne założenia reformy
programowej kształcenia zawodowego – wszystkie
przekazywane w związku z pracami nad reformą ma-
teriały mają charakter projektów.
Odnosząc się bezpośrednio do kwestii uczniów,
których predyspozycje ukierunkowane są wyłącznie
na zdobycie zawodu, a więc potencjalnych młodocia-
nych pracowników, uprzejmie informuję, że będzie
ona jednym z głównych tematów najbliższego spotka-
nia zespołu opiniodawczo-doradczego, które odbędzie
się 25 czerwca br. Ministerstwo Edukacji Narodowej
zwróciło się do Związku Rzemiosła Polskiego z proś-
bą o przygotowanie materiału dotyczącego „Skutecz-
nych mechanizmów zachęcających pracodawców do
włączania się w proces planowania, realizacji i wali-
dacji kwalifikacji zawodowych”, z uwzględnieniem
problemów przygotowania zawodowego młodocia-
nych pracowników. Docelowo materiał ten zostanie
włączony do całościowej ekspertyzy, która będzie
przedmiotem dyskusji podczas spotkania zespołu opi-
niodawczo-doradczego do spraw kształcenia zawodo-
wego w dniu 25 czerwca br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie finansowania działalności placówek
służby zdrowia, na przykładzie
Szpitala Powiatowego w Kraśniku (9614)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Wojciecha Wilka, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 15 maja 2009 r. w spra-
wie finansowania działalności placówek służby zdro-
wia, na przykładzie Szpitala Powiatowego w Kraśni-
ku, która została przesłana przy piśmie Marszałka
Sejmu RP z dnia 20 maja 2009 r., (znak: SPS-023-
-9614/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryte-
riów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały
wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z prze-
znaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdro-
wotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210).
Ostatnia zmiana w tym zakresie została przyjęta
w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych i niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww. rozporządzeniu
ministra zdrowia i weszła w życie na jesieni 2007 r.,
natomiast podział środków wynikający z ww. prze-
pisów został zastosowany po raz pierwszy do planu
finansowego NFZ na 2008 r.
Kryteria podziału środków zostały określone
w art. 118 ust. 3 ww. ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej, zgodnie z którymi planowane środki na
pokrycie kosztów finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej przez oddziały wojewódzkie funduszu dla
ubezpieczonych dzielone są pomiędzy oddziały woje-
wódzkie funduszu, przy czym:
1) podstawą podziału środków jest liczba ubezpie-
czonych zarejestrowanych w oddziale wojewódzkim
funduszu, z uwzględnieniem ryzyka zdrowotnego
przypisanego ubezpieczonym należącym do danej
grupy wydzielonej według struktury wieku i płci,
w porównaniu z grupą odniesienia,
2) wysokość środków określonych w pkt 1 kory-
guje się przez uwzględnienie: wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej oraz wskaźnika wynikają-
cego z liczby i rodzaju świadczeń wysokospecjali-
stycznych wykonanych dla ubezpieczonych zareje-
strowanych w danym oddziale wojewódzkim fundu-
szu przez świadczeniodawców mających umowy
1043
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarte
z tym oddziałem wojewódzkim funduszu, w relacji do
liczby tych świadczeń ogółem w roku poprzedzającym
rok, w którym ten plan jest tworzony.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestię, obowiązujące przed jesienią 2007 r.,
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw:
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw: podkarpackiego, lubel-
skiego, warmińsko-mazurskiego, jak również ze stro-
ny m.in. pana posła, oraz wnosi się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że po przeprowadzeniu analiz
funkcjonowania ww. algorytmu w obecnych warun-
kach w zakresie finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej ze środków publicznych należy stwierdzić, iż
aktualny sposób podziału środków nie spełnia sta-
wianych oczekiwań, gdyż powoduje dysproporcje
w możliwościach finansowych poszczególnych od-
działów wojewódzkich funduszu. W Ministerstwie
Zdrowia opracowywany jest obecnie projekt zmian
legislacyjnych w ww. zakresie. Po przygotowaniu pro-
pozycji tych zmian możliwe będzie przedstawienie
szczegółowej informacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Stanisławy Prządki
w sprawie budowy drogi ekspresowej S17
na odcinku Warszawa (Zakręt) do granicy
państwa w Hrebennem (9615)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 maja 2009 r., znak: SPS-023-9615/09,
przy którym przekazano interpelację pani poseł Sta-
nisławy Prządki w sprawie budowy drogi S17 na od-
1044
cinku Warszawa (Zakręt) do granicy państwa w Hre-
bennem, uprzejmie informuję.
Aktualnie generalny dyrektor ochrony środowiska
rozpoczął konsultacje społeczne nowych obszarów
ochrony siedlisk Natura 2000 z właściwymi miejscowo
radami gmin oraz innymi właściwymi organami,
w tym z resortem infrastruktury oraz GDDKiA.
W resorcie infrastruktury trwa wnikliwa analiza
ww. dokumentu, w wyniku której przedstawione zo-
staną generalnemu dyrektorowi ochrony środowiska
stosowne uwagi i wnioski.
Zgodnie z przedstawionymi dokumentami nowym
obszarem Natura 2000 objęte zostały m.in. tereny
doliny środkowego Świdra.
Wyjaśniam, iż zgodnie z „Programem budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” budowa drogi
ekspresowej S17 na odcinku Warszawa (w. Zakręt)
– Garwolin przewidziana jest w latach 2008–2011.
Aktualnie dla pierwszego pododcinka: Warszawa
(węzeł Zakręt) – węzeł Lubelska (A2) uzyskano de-
cyzje o środowiskowych uwarunkowaniach, zaś dla
drugiego pododcinka: węzeł Lubelska – Garwolin
z obwodnicą Kołbieli powtórnie rozpatrywany jest
raport o oddziaływaniu na środowisko. Z kolei budo-
wa drogi S17 na odcinku Kurów – Lublin – Piaski
planowana jest na lata 2010–2013, zaś dla odcinka
Garwolin – Kurów w latach 2011–2013.
Jednocześnie informuję, iż obecnie prowadzona
jest analiza ww. programu, której efektem będzie
w szczególności dostosowanie terminów realizacji
inwestycji do stanu przygotowań oraz dostępności
środków finansowych. Zgodnie z obecnym harmono-
gramem program zostanie zaktualizowany w III kwar-
tale br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 29 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie rejestracji badania klinicznego
w Polsce (9616)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec z dnia
4 maja 2009 r., która została przekazana pismem
marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, SPS-
-023-9616/09, z dnia 20 maja 2009 r., uprzejmie in-
formuję, iż zgodnie z art. 37p ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r.
Nr 45, poz. 271), wydania pozwolenia na prowadzenie
badania klinicznego albo odmowy wydania takiego
pozwolenia minister zdrowia dokonuje w terminie
nie dłuższym niż 60 dni. Termin ten może zostać
przedłużony nie więcej niż o 30 dni, a w przypadku
zasięgania opinii eksperta o kolejne 90 dni w odnie-
sieniu do badań klinicznych dotyczących badanych
produktów leczniczych przeznaczonych do terapii ge-
nowej lub terapii komórkowej bądź badanych produk-
tów leczniczych zawierających organizmy genetycz-
nie zmodyfikowane. Dodatkowo, jeżeli dokumentacja
złożona wraz z wnioskiem o rozpoczęcie badania kli-
nicznego wymaga uzupełnień, minister zdrowia wy-
znacza sponsorowi albo badaczowi termin jej uzupeł-
nienia, z pouczeniem, że brak uzupełnienia spowo-
duje pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Jedno-
cześnie w trakcie postępowania o wydanie pozwole-
nia na prowadzenie badania klinicznego minister
zdrowia może jednorazowo żądać od sponsora albo
badacza dostarczenia informacji uzupełniających,
niezbędnych do wydania pozwolenia. Termin na
przekazanie informacji uzupełniających nie może
przekraczać 90 dni. Termin 60 dni na wydanie lub
odmowę wydania pozwolenia na prowadzenie bada-
nia klinicznego przez ministra zdrowia ulega wów-
czas zawieszeniu do czasu uzyskania ww. informacji,
nie dłużej jednak niż o 90 dni.
Od dnia złożenia wniosku o rozpoczęcie badania
klinicznego wraz z wymaganą dokumentacją do mi-
nistra zdrowia za pośrednictwem prezesa Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Me-
dycznych i Produktów Biobójczych liczy się termin
60 dni na wydanie lub odmowę wydania pozwolenia
na prowadzenie badania klinicznego przez ministra
zdrowia.
Komunikat prezesa Urzędu Rejestracji Produk-
tów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych w sprawie zmiany procedury oceny
wstępnej w CEBK stanowi powtórzenie zapisów usta-
wowych. Wniosek o rozpoczęcie badania klinicznego
oraz złożona wraz z nim dokumentacja na wstępie
podlegają ocenie formalnoprawnej. Ocena formalno-
prawna wniosku polega na sprawdzeniu, czy wniosek
spełnia ogólne kryteria formalne. Dokumentacja
podlega weryfikacji zgodnie z wymaganiami określo-
nymi ustawowo. Kompletny wniosek i dokumentacja
podlegają w dalszej kolejności ocenie merytorycznej.
Ocena merytoryczna prawidłowo złożonego wniosku
i dokumentacji polega na sprawdzeniu, czy wniosek
lub dokumentacja odpowiada wymaganiom określo-
nym w ustawie, czy założenia badania klinicznego są
zagrożeniem dla porządku publicznego, czy odpowia-
dają wymaganiom dobrej praktyki klinicznej lub są
zgodne z zasadami współżycia społecznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie decyzji ECOFIN
z dnia 10 marca 2009 r. o nieumieszczeniu
na liście produktów podlegających
preferencyjnej stawce podatku VAT,
w ramach rewizji dyrektywy 2006/112/EC,
jednorazowych pieluszek dla dzieci (9617)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak: SPS-023-9617/09 z dnia 20 maja 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację poseł na Sejm
RP pani Joanny Muchy w sprawie preferencyjnej
stawki VAT na pieluszki jednorazowe, uprzejmie in-
formuję:
System VAT w ramach UE podlega harmonizacji,
co oznacza, iż państwa członkowskie zobowiązane są
do przestrzegania zgodności krajowych przepisów
w zakresie VAT z regulacjami wynikającymi z prawa
wspólnotowego (podstawą obowiązującego w UE sys-
temu VAT są przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej). Zgodnie z zapi-
sami ww. dyrektywy dostawa towarów i świadczenie
usług podlegające opodatkowaniu VAT są co do zasa-
dy opodatkowane wg stawki podstawowej, natomiast
państwa członkowskie mogą stosować obniżoną staw-
kę VAT w odniesieniu do towarów i usług wymienio-
nych w zał. III do ww. dyrektywy. W poz. 3 załączni-
ka III ww. dyrektywy zostały wymienione produkty
farmaceutyczne zwykle stosowane dla ochrony zdro-
wia, zapobiegania chorobom oraz do celów medycz-
nych i weterynaryjnych, łącznie z produktami uży-
wanymi do celów antykoncepcyjnych oraz higieny
osobistej. Decyzją parlamentu RP wyrażoną w usta-
wie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm. – art. 41 ust. 2
w zw. z poz. 76 zał. nr 3 do ww. ustawy) dostawa
pieluszek, wkładek do pieluch oraz podobnych arty-
kułów sanitarnych dla niemowląt w Polsce oraz im-
port i wewnątrzwspólnotowe nabycie takich towa-
rów objęte są stawką obniżoną podatku od towarów
i usług.
Należy jednocześnie wyjaśnić, iż w wyniku pro-
wadzonych od lipca 2008 r. na forum UE prac doty-
czących stawek obniżonych VAT Rada Unii Europej-
skiej ds. Ekonomicznych i Finansowych (ECOFIN)
w trakcie posiedzenia w dniu 10 marca 2009 r. osią-
gnęła polityczne porozumienie, w ramach którego nie
doszło do wyraźnego doprecyzowania poz. 3 z załącz-
nika III do dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzez
wyraźne objęcie nim pieluszek dziecięcych, o co wnio-
skowała w lipcu ub.r. Komisja Europejska). Nie zmie-
nia to jednak stosowanej przez Polskę oraz kilka in-
nych państw członkowskich interpretacji ww. prze-
pisu (tj. że pieluszki już obecnie należy zakwalifiko-
1045
wać jako towary, o których mowa w obecnej poz. 3
załącznika III do ww. dyrektywy 2006/112/WE). Ar-
gumentacja ta pozostaje nadal aktualna.
Należy również zaznaczyć, iż w prowadzonej dys-
kusji na forum Unii Europejskiej Polska wyrażała
poparcie dla rozwiązań przyznających państwom
członkowskim większą elastyczność w zakresie sto-
sowania stawek obniżonych, w szczególności gdy pro-
ponowane rozwiązania nie mają negatywnego wpły-
wu na funkcjonowanie Wspólnego Rynku Unii Euro-
pejskiej (dotyczyło to również doprecyzowania prze-
pisów dyrektywy w zakresie pieluszek dziecięcych).
W przypadku podjęcia przez Komisję Europejską dal-
szych prac w zakresie doprecyzowania przepisów dy-
rektywy w odniesieniu do stawki VAT na pieluszki
dziecięce Polska poprze taką inicjatywę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Piechoty
i Stanisława Huskowskiego
w sprawie zapewnienia powszechnego
i obligatoryjnego kształcenia studentów
na kierunkach architektura,
planowanie przestrzenne i budownictwo
w zakresie rozwiązań zapewniających dostęp
do budynków osobom niepełnosprawnym,
a tym samym także osobom starszym, chorym
i rodzicom – w tym zwłaszcza młodym matkom
z małymi dziećmi (9618)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Klubu Parlamentarnego PO
pana Sławomira Piechoty i Stanisława Huskowskie-
go (SPS-023-9618/09) w sprawie zapewnienia po-
wszechnego i obligatoryjnego kształcenia studentów
na kierunku architektura i urbanistyka, gospodarka
przestrzenna i budownictwo w zakresie rozwiązań
zapewniających dostęp osobom niepełnosprawnym,
pragnę podziękować za przekazane sugestie i przed-
stawić poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie
standardów kształcenia dla poszczególnych kierun-
ków oraz poziomów kształcenia, a także trybu two-
rzenia i warunków, jakie musi spełniać uczelnia, by
prowadzić studia międzykierunkowe oraz makrokie-
1046
runki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166), standardy kształ-
cenia zarówno dla studiów pierwszego, jak i dru-
giego stopnia na kierunku architektura i urbani-
styka określają profil absolwenta i wskazują, iż
powinien on posiadać umiejętności gromadzenia
informacji, kształtowania środowiska człowieka
zgodnie z jego potrzebami użytkowymi, z uwzględ-
nieniem osób niepełnosprawnych, a także rozwią-
zywania problemów funkcjonalnych, użytkowych,
budowlanych, konstrukcyjnych, inżynierskich i tech-
nologicznych w stopniu zapewniającym bezpieczeń-
stwo i komfort użytkowania obiektów, w tym oso-
bom niepełnosprawnym.
Na pozostałych kierunkach studiów wymienio-
nych przez panów posłów, tj. gospodarka przestrzen-
na oraz budownictwo, istotnie brak jest zapisów
wprost nawiązujących do konieczności uwzględnie-
nia w procesie dydaktycznym treści o szczególnych
potrzebach osób niepełnosprawnych. Pragnę jednak
stwierdzić, że w zakresie treści – zarówno podstawo-
wych, jak i kierunkowych – uczelnie ujmują te kwe-
stie. Należy także dodać, iż standard kształcenia
ustalony w cytowanym rozporządzeniu określa jedy-
nie ok. 40% treści kształcenia, pozostałe 60% usta-
lają – zgodnie z przepisami ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym – same uczelnie. Trudno sobie wyobra-
zić, aby w dobie tworzenia warunków do aktywnego
uczestniczenia osób niepełnosprawnych w działalno-
ści zawodowej i życiu społecznym uczelnie nie do-
strzegały wagi i znaczenia edukacji w tym zakresie.
W związku z powyższym pragnę wyrazić nadzie-
ję, że zasadne jest stwierdzenie, iż zostały zapewnio-
ne podstawy do odpowiedniego kształcenia studen-
tów w tym zakresie.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż wszelkie kwe-
stie związane z projektowaniem i konstrukcją okre-
ślonych obiektów, w tym także ze szczególnym
uwzględnieniem potrzeb osób niepełnosprawnych,
wynikają z przepisów ustawy Prawo budowlane, któ-
ra normuje działalność obejmującą sprawy projekto-
wania, budowy, utrzymania i rozbiórki obiektów bu-
dowlanych oraz określa zasady działania organów
administracji publicznej w tych dziedzinach.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie planów wstrzymania waloryzacji
emerytur i rent (9619)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 20 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9619/09, dotyczące interpelacji posła
Wojciecha Szaramy w sprawie planów wstrzymania
waloryzacji emerytur uprzejmie informuję.
Waloryzacja świadczeń emerytalno-rentowych
stanowi bardzo ważny element konstrukcyjny syste-
mu ubezpieczeń społecznych. Zasady indeksacji okre-
ślają zakres ochrony realnej wartości emerytur i rent
oraz decydują o udziale populacji osób już nieaktyw-
nych zawodowo we wzroście gospodarczym i wzroście
poziomu życia całego społeczeństwa. Obecnie obo-
wiązujące zasady waloryzacji emerytur i rent, okre-
ślone w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.)
są wynikiem zmian wprowadzonych ustawą z dnia
7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
Nr 191, poz. 1368).
Ustawą tą przywrócono coroczną waloryzację
świadczeń emerytalno-rentowych oraz wprowadzono
wskaźnik waloryzacji odpowiadający średnioroczne-
mu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyj-
nych w poprzednim roku kalendarzowym, zwiększo-
nemu o co najmniej 20% realnego wzrostu przecięt-
nego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzo-
wym. Zwiększenie o co najmniej 20% realnego wzro-
stu przeciętnego wynagrodzenia jest corocznie przed-
miotem negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych.
W dniu 5 lutego 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 8, poz. 38), wprowadzająca zmia-
nę w zakresie terminu negocjacji wysokości wskaź-
nika waloryzacji emerytur i rent. Zgodnie z przyję-
tymi rozwiązaniami, negocjacje dotyczące zwiększe-
nia wskaźnika waloryzacji o co najmniej 20% realne-
go wzrostu przeciętnego wynagrodzenia będą rozpo-
czynały się już w czerwcu roku poprzedzającego rok
waloryzacji po przedstawieniu przez stronę rządową
partnerom społecznym informacji o prognozowanych
wielkościach makroekonomicznych wykorzystanych
do konstrukcji budżetu państwa na rok, w którym
nastąpi waloryzacja. W przypadku gdy strony nie
dojdą do porozumienia, strona rządowa podejmie de-
cyzję odnośnie do wysokości tego zwiększenia.

Proponowana zmiana pozwoli na przeprowadze-
nie z partnerami społecznymi dyskusji o prioryte-
tach i wielkościach środków, jakie powinny być za-
rezerwowane w planie finansowym państwa na
przeprowadzenie waloryzacji. Stworzone zostaną
lepsze warunki do osiągnięcia w Trójstronnej Ko-
misji do Spraw Społeczno-Gospodarczych porozu-
mienia adekwatnego do aktualnej sytuacji społecz-
no-gospodarczej.
Uprzejmie informuję, że negocjacje w zakresie
wielkości zwiększenia wskaźnika waloryzacji emery-
tur i rent w 2010 r. w części dotyczącej realnego wzro-
stu płac rozpoczną się już w bieżącym miesiącu. Pra-
gnę jednocześnie nadmienić, że ochrona stabilności
waloryzacji, poprzez zachowanie jej obowiązującego
mechanizmu, również w warunkach braku równo-
wagi gospodarczej, jest jednym z zadań resortu.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie nieprecyzyjnych przepisów
dotyczących ewentualnego opodatkowania
dotacji UE przeznaczonych dla osób
zwalnianych z pracy (9620)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją, nr SPS-023-9620/09,
pana posła Wojciecha Szaramy, przesłaną przy
piśmie z dnia 8 maja 2009 r., w sprawie nieprecyzyj-
nych przepisów dotyczących ewentualnego opodatko-
wania dotacji Unii Europejskiej przeznaczonych dla
osób zwalnianych z pracy uprzejmie informuję.
Z opinii wyrażonej przez ministra rozwoju regio-
nalnego, właściwego w sprawach związanych z reali-
zacją programów współfinansowanych z funduszy
europejskich, wynika, iż Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego (MRR), jako instytucja zarządzająca
Programem Operacyjnym „Kapitał ludzki” (IZ PO
KL), opracowało we współpracy z przedstawiciela-
mi partnerów społecznych i instytucji rynku pracy
rozwiązania łagodzące negatywne skutki spowol-
nienia gospodarczego w Polsce, zwłaszcza w kon-
tekście rozszerzenia zakresu wsparcia dla zwalnia-
nych pracowników i osób pozostających bez pracy.
W ramach pakietu działań antykryzysowych,
możliwych do realizacji z wykorzystaniem środków
Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach PO
1047
KL, znajdują się m.in. instrumenty, o których wspo-
mina w swej interpelacji pan poseł, tj.:
1. Jednorazowy dodatek relokacyjny (mobilnościo-
wy) dla osób pozostających bez zatrudnienia, podej-
mujących pracę poza miejscem zamieszkania (pod-
działanie 6.1.1 PO KL).
Proponowana forma wsparcia nie będzie miała
charakteru powszechnego, co oznacza, że mecha-
nizm ten będzie elementem projektu realizowanego
w ramach PO KL i będzie adresowany wyłącznie do
osób uczestniczących w projekcie. Z tego typu wspar-
cia będą mogły skorzystać osoby dotknięte negatyw-
nymi skutkami spowolnienia gospodarczego, które
utraciły pracę z przyczyn niedotyczących pracowni-
ków. Szczegółowe warunki dotyczące dodatku relo-
kacyjnego:
— kwota wypłacanego dodatku będzie jednolita,
bez różnicowania jej wysokości ze względu na odle-
głość nowej pracy od miejsca zamieszkania danej
osoby;
— dodatek będzie przysługiwał osobie, która pod-
jęła pracę w odległości powyżej 50 km od miejsca za-
mieszkania. Weryfikacja odległości będzie dokony-
wana na podstawie oświadczenia, składanego przez
uczestnika projektu, wraz z określeniem środka
transportu, w przypadku dojazdu do pracy;
— wartość wypłacanego dodatku będzie stanowić
równowartość sześciokrotności 100% zasiłku dla bez-
robotnych (obecnie 3310,80 zł), co będzie alternatywą
dla świadczenia finansowanego z Funduszu Pracy,
przysługującego osobie bezrobotnej;
— grupą docelową, która może otrzymać świad-
czenie, będą osoby, które utraciły zatrudnienie
z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie
nie dłuższym niż 6 miesięcy przed dniem przystą-
pienia do projektu;
— świadczenie będzie miało charakter bezzwrot-
ny. Osoba ubiegająca się o przyznanie dodatku będzie
zobligowana do przedstawienia dokumentu potwier-
dzającego minimum 3-miesięczny okres zatrudnienia
w nowej pracy, jednocześnie w tym okresie stosunek
pracy nie może zostać rozwiązany z przyczyn pra-
cownika.
Uruchomienie tego typu wsparcia będzie możliwe
w czerwcu br., po wejściu w życie zmienionego Szcze-
gółowego Opisu Priorytetów PO KL. Jednocześnie
IZ wprowadzi możliwość aneksowania już realizowa-
nych projektów w celu rozszerzenia wsparcia o nowe
formy pomocy.
2. Jednorazowy dodatek relokacyjny (mobilno-
ściowy) dla uczestników programów outplacementu
podejmujących nową pracę poza miejscem zamiesz-
kania (poddziałanie 8.1.2 PO KL).
Zasady realizacji ww. formy wsparcia będą ana-
logiczne jak w przypadku poddziałania 6.1.1, z wy-
jątkiem grupy docelowej, którą będą stanowiły osoby
uczestniczące w projektach PO KL (w ramach któ-
rych realizowany jest program outplacementu), po-
dejmujące nową pracę w odległości powyżej 50 km od
miejsca zamieszkania. Jednocześnie do objęcia wspar-
1048
ciem w formie dodatku będą kwalifikowały się osoby,
które utraciły zatrudnienie z przyczyn niedotyczą-
cych pracowników w okresie nie dłuższym niż 6 mie-
sięcy przed dniem przystąpienia do projektu.
Uruchomienie tego typu wsparcia będzie możliwe
w czerwcu br., po wejściu w życie zmienionego Szcze-
gółowego Opisu Priorytetów PO KL. Jednocześnie
IZ wprowadzi możliwość aneksowania już realizowa-
nych projektów w celu rozszerzenia wsparcia o nowe
formy pomocy.
3. Jednorazowy dodatek motywacyjny dla uczest-
ników programów outplacementu podejmujących
nową pracę za wynagrodzeniem niższym niż u po-
przedniego pracodawcy (poddziałanie 8.1.2).
Dodatek przysługiwałby osobie biorącej udział
w projekcie PO KL, w ramach którego realizowany
jest program outplacementu, która podjęła nową pra-
cę za wynagrodzeniem niższym niż u dotychczaso-
wego pracodawcy. Wysokość dodatku wypłacanego
jednorazowo będzie wynosić równowartość trzykrot-
ności różnicy pomiędzy poprzednim (wyższym) a no-
wym (niższym) wynagrodzeniem brutto, lecz nie
więcej niż 4000 zł. Warunkiem bezzwrotnego cha-
rakteru pomocy będzie przedstawienie dokumentu
potwierdzającego minimum 3-miesięczny okres za-
trudnienia w nowej pracy, jednocześnie w tym okre-
sie stosunek pracy nie może zostać rozwiązany
z przyczyn pracownika.
Uruchomienie tego typu wsparcia jest uzależnio-
ne od pozytywnej decyzji Komisji Europejskiej w tej
sprawie (wątpliwości dotyczące kwalifikowalności
przedmiotowego dodatku w ramach PO KL). W przy-
padku pozytywnej opinii Komisji Europejskiej roz-
poczęcie udzielania wsparcia w postaci dodatku mo-
tywacyjnego będzie możliwe w czerwcu br., po wej-
ściu w życie zmienionego Szczegółowego Opisu Prio-
rytetów PO KL. Jednocześnie IZ wprowadzi możli-
wość aneksowania już realizowanych projektów
w celu rozszerzenia wsparcia o nowe formy pomocy.
Dodatkowo, w ramach ww. pakietu rozwiązań,
przewiduje się:
4. Rozszerzenie zakresu wsparcia w ramach pod-
działania 8.1.2 PO KL o możliwość przyznawania
środków na rozpoczęcie działalności gospodarczej dla
pracowników objętych programem zwolnień monito-
rowanych.
Osoba uczestnicząca w projekcie dotyczącym pro-
gramu outplacementu będzie mogła uzyskać wspar-
cie na założenie działalności gospodarczej na warun-
kach analogicznych do stosowanych w ramach dzia-
łania 6.2.
Uruchomienie tego typu wsparcia będzie możliwe
w czerwcu br., po wejściu w życie zmienionego Szcze-
gółowego Opisu Priorytetów PO KL. Jednocześnie
IZ wprowadzi możliwość aneksowania już realizowa-
nych projektów w celu rozszerzenia wsparcia o nowe
formy pomocy.
Należy zauważyć, iż w latach 2007–2013 finanso-
wanie projektów z funduszy strukturalnych odbywa
się poprzez udzielanie dotacji rozwojowych w rozu-
mieniu art. 106 ust. 2 pkt 3a ustawy z dnia 30 maja
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.), które na podstawie art. 202 ust. 2 pkt 2
tej ustawy otrzymują:
1) jednostki sektora finansów publicznych oraz
2) inne podmioty będące beneficjentami tych
środków, oraz
3) podmioty, którym w ramach programu opera-
cyjnego została powierzona na podstawie porozumie-
nia lub umowy realizacja zadań odnoszących się bez-
pośrednio do beneficjentów (instytucje zarządzające,
instytucje pośredniczące i instytucje pośredniczące
II stopnia (instytucje wdrażające)).
Zgodnie z definicją zawartą w art. 5 pkt 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227, poz. 1658, z późn.
zm.) beneficjentem jest osoba fizyczna, osoba prawna
lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowo-
ści prawnej, której ustawa przyznaje zdolność praw-
ną, realizująca projekty finansowane z budżetu pań-
stwa lub ze źródeł zagranicznych na podstawie decy-
zji lub umowy o dofinansowanie projektu.
Przechodząc na grunt przepisów podatkowych,
należy zwrócić uwagę, iż u beneficjentów środków
pochodzących z funduszy strukturalnych, którym
przyznano środki na realizację projektów, uzyskane
przychody pochodzące z dotacji rozwojowych są wol-
ne od podatku dochodowego od osób prawnych na
podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 bądź art. 17 ust. 1
pkt 48 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku
dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 54, poz. 654, z późn. zm.). Analogiczne zwolnienie
przewidziane jest także w podatku dochodowym od
osób fizycznych (art. 21 ust. 1 pkt 47c oraz art. 21
ust. 1 pkt 129 ustawy z dnia 26 lipca o podatku do-
chodowym od osób fizycznych). Zatem w obecnym
stanie prawnym zwolnienie od podatku nie obejmuje
dochodów uczestników projektów, korzystających ze
wsparcia przekazywanego przez beneficjentów reali-
zujących projekt. Stąd instrumenty wparcia, o któ-
rych mowa wyżej, przeznaczone dla zwalnianych
pracowników i osób pozostających bez pracy, nie ko-
rzystają obecnie ze zwolnienia od podatku dochodo-
wego od osób fizycznych.
Zasada, o której wspomina pan poseł, iż środki
z funduszy UE, w tym przypadku funduszy struktu-
ralnych, nie powinny wpływać do budżetu państwa
w postaci podatków, była przedmiotem kontroli ze
strony Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
(ETS). W dniu 25 października 2007 r. ETS wydał
w trybie prejudycjalnym wyrok (C-427/05) w sprawie
Porto Antico di Genova SpA przeciwko Agenzia della
Entrate Ufficio di Genova. Wniosek dotyczył roz-
strzygnięcia kwestii, czy opodatkowanie dochodów
sfinansowanych ze środków strukturalnych przez
państwo członkowskie jest naruszeniem prawa wspól-
notowego, a konkretnie art. 21 ust. 3 akapit drugi
rozporządzenia Rady (EWG) nr 2082/93 (Dz.U. L 193
z 31.7.1993, str. 20), stanowiącego, że: „Płatności na
rzecz końcowych beneficjentów nie podlegają potrą-

ceniu lub wstrzymaniu, które mogłoby prowadzić
do zmniejszenia kwoty przysługującego im dofi-
nansowania”.
ETS w powołanym wyroku stwierdził, iż: „art. 21
ust. 3 akapit drugi rozporządzenia Rady (EWG)
nr 4253/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające-
go przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady
(EWG) nr 2052/88 w odniesieniu do koordynacji dzia-
łań różnych funduszy strukturalnych między nimi
oraz z operacjami Europejskiego Banku Inwestycyj-
nego i innymi istniejącymi instrumentami finanso-
wymi, zmienionego rozporządzeniem Rady (EWG)
nr 2082/93 z dnia 20 lipca 1993 r., należy interpreto-
wać w taki sposób, że krajowe przepisy podatkowe,
takie jak art. 55 ust. 3 lit. b dekretu prezydenta Re-
publiki nr 917 z dnia 22 grudnia 1986 r., zgodnie
z którym pomoc ze wspólnotowych funduszy struktu-
ralnych jest uwzględniana przy ustaleniu podstawy
opodatkowania, są zgodne z tym rozporządzeniem”.
Innymi słowy, ETS nie znalazł w przepisach
wspólnotowych regulacji zabraniających państwom
członkowskim opodatkowywania środków pochodzą-
cych z funduszy strukturalnych.
Niezależnie od powyższego pragnę zwrócić uwa-
gę, iż postulowane przez pana posła uregulowanie
kwestii zwolnienia dotacji wypłacanej osobom fizycz-
nym w ramach realizacji projektów współfinansowa-
nych z funduszy europejskich możliwe jest wyłącznie
poprzez nowelizację ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych. Tego rodzaju zmianę przewiduje
art. 11 pkt 2 rządowego projektu ustawy Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych
(druk sejmowy nr 1182), złożonego na ręce Marszał-
ka Sejmu RP w dniu 20 października 2008 r. Przy-
wołany przepis m.in. proponuje wprowadzenie do
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
zwolnienia od podatku środków finansowych otrzy-
mywanych przez uczestnika projektu.
Projektowana zmiana ma zatem na celu zwolnie-
nie od podatku środków finansowych otrzymywa-
nych nie tylko przez beneficjenta realizującego pro-
jekt, ale także przez uczestnika tego projektu będą-
cego ostatecznym odbiorcą pomocy. Ewentualne wej-
ście w życie tego rozwiązania uzależnione jest jednak
od zakończenia procesu legislacyjnego w parlamencie
i podpisania ustawy przez prezydenta RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
1049
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie możliwości dopuszczenia
do stałego użytkowania na potrzeby rolnictwa
stacji kontenerowych przeznaczonych
do zaopatrzenia w produkty naftowe
Sił Zbrojnych (9621)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną przy piśmie z 20 maja 2009 r., znak: SPS-
-023-9621/09, interpelację pana posła Wiesława
Wody w sprawie możliwości dopuszczenia do stałego
użytkowania na potrzeby rolnictwa stacji kontene-
rowych przeznaczonych do zaopatrzenia w produk-
ty naftowe Sił Zbrojnych uprzejmie informuję, co
następuje:
1. Zgodnie z definicją zawarta w § 1 pkt 2 rozpo-
rządzenia ministra gospodarki z 21 listopada 2005 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi
przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy
naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie
(Dz. U. Nr 243, poz. 2063, z późn. zm), stacją paliw
jest obiekt budowlany, w skład którego mogą wcho-
dzić: budynek, podziemne zbiorniki magazynowe pa-
liw płynnych, podziemne lub naziemne zbiorniki
gazu płynnego, odmierzacze paliw płynnych i gazu
płynnego, instalacje technologiczne, w tym urządze-
nia do magazynowania i załadunku paliw płynnych
oraz gazu płynnego, instalacje wodno-kanalizacyjne
i energetyczne, podjazdy i zadaszenia oraz inne urzą-
dzenia usługowe i pomieszczenia pomocnicze. Ponad-
to przepisy ww. rozporządzenia określają wymagania
techniczne, które stacja paliw powinna spełniać, co
zapewnia bezpieczeństwo użytkowania i użytkowni-
ków, a także właściwą ochronę środowiska oraz oto-
czenia tak wybudowanej stacji paliw.
2. Osoba prowadząca stację paliw, oprócz speł-
nienia wymagań określonych w ww. rozporządzeniu,
powinna spełniać także inne wymagania określone
m.in. w przepisach dotyczących ochrony środowiska,
ochrony przeciwpożarowej, bezpieczeństwa i higieny
pracy. Spełnienie obowiązujących przepisów wiąże
się z wysokimi kosztami, co zazwyczaj przekracza
możliwości finansowe drobnego przedsiębiorcy.
3. Kontenerowa stacja paliw jest obiektem budow-
lanym o charakterze tymczasowym, dlatego też czas
jej użytkowania jest ograniczony. Zmiana statusu sta-
cji kontenerowej na stałą stację paliw nie jest możliwa,
ponieważ stacja kontenerowa jest obiektem, który
może być przeniesiony. W przypadku związania na
stałe z gruntem zbiorników na paliwo, tzw. stacji kon-
tenerowej, nabiera ona charakteru stałej stacji paliw
ze zbiornikami o konstrukcji naziemnej, co z uwagi na
1050
potencjalne zagrożenia związane z eksploatacją zbior-
ników naziemnych nie jest dopuszczalne.
4. Istnieje natomiast możliwość stosowania zbior-
ników kontenerowych z dystrybutorami na potrzeby
własne przedsiębiorstw i rolników indywidualnych.
Tak więc rolnicy mają możliwość gromadzenia na
własne potrzeby niezbędnych ilości paliwa. Oczywi-
ście każdy zbiornik przeznaczony do gromadzenia
i przechowywania paliwa powinien – zgodnie z obo-
wiązującymi przepisami – podlegać nadzorowi ze
strony właściwych służb dozoru technicznego. Pod-
jęcie działalności gospodarczej w celu prowadzenia
usług w zakresie dystrybucji paliwa wiąże się z ko-
niecznością uzyskania w Urzędzie Regulacji Energe-
tyki koncesji na prowadzenie ww. działalności.
Doceniając znaczenie rozwijania przedsiębiorczo-
ści na terenach wiejskich, należy jednak przede
wszystkim mieć na uwadze potencjalne zagrożenia
dla bezpieczeństwa i środowiska, które byłyby zwią-
zane z prowadzeniem dystrybucji paliw ze zbiorni-
ków naziemnych. Dlatego też nie przewiduję noweli-
zacji przepisów pod kątem umożliwienia prowadze-
nia sprzedaży paliw z tzw. stacji kontenerowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie likwidacji polskiej szkoły
w miejscowości Połuknie w rejonie trockim
na Litwie (9622)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Lipińskiego (pismo
nr SPS-023-9622/09 z dnia 22 maja br.) w sprawie
likwidacji polskiej szkoły w miejscowości Połuknie
w rejonie trockim na Litwie uprzejmie informuję:
Niepokojąca pana posła decyzja trockiego samo-
rządu, na mocy której połączeniu uległy szkoły śred-
nie polska i litewska w miejscowości Połuknie, jest
dobrze znana Ministerstwu Spraw Zagranicznych.
Zapowiedzi takiego rozwiązania pojawiały się już od
dłuższego czasu, ale udział radnych AWPL w koalicji
rządzącej rejonem pozwalał na odwlekanie tego typu
niekorzystnych zmian w sieci szkół z polskim języ-
kiem nauczania.
W okresie przed posiedzeniem samorządu placów-
ka dyplomatyczno-konsularna w Wilnie nasiliła kon-
sultacje w tej sprawie, rozmawiając m.in. z liderami
polskiej społeczności na Litwie. Kierownik Wydziału
Konsularnego Ambasady RP Stanisław Kargul wy-
słał pismo do mera rejonu trockiego, wyrażające za-
niepokojenie perspektywą likwidacji polskiej placów-
ki oświatowej. Obserwatorem posiedzenia rady, na
którym zapadła decyzja o połączeniu szkół, był kon-
sul Marek Martinek. Zgodnie z jego zapowiedzią,
30 marca br., placówka zwróciła się do podsekretarza
stanu w Ministerstwie Oświaty i Nauki RL A. Pu-
odžiukasa z prośbą o wyjaśnienie sytuacji oraz o zmia-
nę decyzji niekorzystnej dla mniejszości polskiej.
Otrzymana 10 kwietnia br. odpowiedź, powołując się
na przepisy o kompletowaniu klas, nieuwzględniają-
ce – jak wiadomo – specyfiki szkół w rejonach za-
mieszkanych przez mniejszość oraz oferujące uczniom
11 klasy naukę w języku litewskim lub dojeżdżanie
do najbliższej szkoły z polskim językiem nauczania,
nie wnosiła niestety nic nowego do sprawy.
W wyniku sugestii MSZ temat szkoły w miejsco-
wości Połuknie został włączony do agendy spraw po-
ruszanych przez marszałka B. Komorowskiego pod-
czas jego spotkania z przewodniczącym Sejmu RL A.
Valinskasem. Problem ten znalazł się w propozycjach
tematów do omówienia dla udającego się dwukrotnie
na Litwę prezydenta L. Kaczyńskiego. O sprawie
z ambasadorem Litwy w Warszawie rozmawiał rów-
nież sekretarz stanu w MSZ J. Borkowski. Temat
szkoły w Połukniach, na szerszym tle całości proble-
mów szkolnictwa polskiego na Litwie, był także jed-
nym z ważniejszych tematów XIX Sesji Zgromadze-
nia Parlamentarnego Sejmu i Senatu RP oraz Sejmu
RL w Wilnie.
Jeśli chodzi o polską szkołę w Starych Trokach,
MSZ nie posiada żadnych informacji na temat decyzji
o jej likwidacji. Zaniepokojenie mieszkańców oraz
kadry pedagogicznej wywołała wizytacja władz rejo-
nu trockiego i niektóre wypowiedzi w trakcie prze-
prowadzonej wówczas dyskusji. Istnieje więc zagro-
żenie, ale nie jest ono większe niż w przypadku in-
nych szkół polskich w rejonach, którymi nie zarzą-
dzają radni z Akcji Wyborczej Polaków na Litwie
(choćby w koalicji, jak było do niedawna w rejonie
trockim), gdzie sprawy szkolnictwa mniejszości prze-
stają być priorytetem.
Czynnikiem dodatkowo komplikującym sytuację
polskiego szkolnictwa, a więc kolejnym dla niego za-
grożeniem, może stać się kryzys coraz bardziej doty-
kający Litwę. Ministerstwu Spraw Zagranicznych
znana jest skomplikowana sytuacja gospodarcza Li-
twy i niektóre rozwiązania, które dla pokonania kry-
zysu zaproponował rząd premiera A. Kubiliusa. Jest
niestety prawdopodobne, że ofiarami zapowiadanych
działań oszczędnościowych mogą stać się szkoły,
a także inne służące mniejszości instytucje i przed-
sięwzięcia (kulturalne, sportowe, socjalne). Można
mieć pewność, że w rejonach zarządzanych dotych-
czas przez radnych z AWPL zrobione zostanie wszyst-
ko, by skutki kryzysu w najmniejszym stopniu doty-
kały mieszkańców (nie tylko Polaków). Tej pewności,

co do uwzględnienia potrzeb mniejszości, nie ma już
w pozostałych rejonach zamieszkiwanych także przez
Polaków. Nie ma też niestety prostego sposobu, by
władze sąsiedniego państwa miały wpływ na popra-
wę takiej sytuacji.
Z całą pewnością nie wystarczy tu nawet najlep-
sza wola i starania polskiej dyplomacji, która poprzez
placówkę w Wilnie oraz działania wyspecjalizowa-
nych departamentów MSZ nieustannie zabiega o pol-
ską oświatę na Litwie.
O wszystkich głównych zagrożeniach dla szkol-
nictwa polskiego na Wileńszczyźnie, w tym o wyżej
opisanych, Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie-
ustannie informuje w materiałach tezowo-informa-
cyjnych, przesyłanych przed spotkaniami najwyż-
szych przedstawicieli polskich władz z litewskimi
odpowiednikami, przed posiedzeniami organów do-
radczych – Komitetu Doradczego Prezydentów RP
i RL oraz Zgromadzenia Parlamentarnego Sejmu
i Senatu RP i Sejmu RL, a także przed posiedzeniami
zainteresowanych komisji Sejmu i Senatu RP. W ra-
mach podejmowanych przez MSZ działań jest też
stała współpraca placówki dyplomatyczno-konsular-
nej w Wilnie z Polską Macierzą Szkolną i – na miarę
posiadanych środków – udzielanie jej i poszczegól-
nym szkołom pomocy finansowej, a także udział
w kształtowaniu polityki pomocowej dysponującego
znacznie większymi możliwościami Senatu RP.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych, wspierając działania przedstawicieli mniej-
szości polskiej na Litwie, w dalszym ciągu będzie
zabiegać o najkorzystniejsze dla niej rozwiązania,
zwłaszcza w kwestii oświaty, tak ważnej dla teraź-
niejszości i przyszłości polskiej społeczności.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie likwidacji polskich nazw ulic
i miejscowości w rejonie wileńskim
oraz solecznickim na Litwie (9623)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Lipińskiego (pismo
nr SPS-023-9623/09 z dnia 22 maja br.) w sprawie
likwidacji polskich nazw ulic i miejscowości w rejonie
1051
wileńskim oraz solecznickim na Litwie uprzejmie in-
formuję:
W opinii Ministerstwa Spraw Zagranicznych de-
cyzja Naczelnego Sądu Administracyjnego RL z 30 stycz-
nia br., kończąca wieloletnią walkę władz samorządu
rejonu wileńskiego z władzami powiatu wileńskiego
i kolejnymi instancjami sądowymi o prawo do po-
dwójnych (litewskich i polskich) nazw ulic w rejonach
zwarcie zamieszkiwanych przez polską mniejszość,
jest niezgodna nie tylko z postanowieniami Konwen-
cji Ramowej Rady Europy o Ochronie Praw Mniej-
szości Narodowych, ale nawet z prawem Republiki
Litewskiej, czyli z ustawą RL o mniejszościach naro-
dowych z 23 listopada 1989 r.
NSA RL, formułując orzeczenie, oparł się wyłącz-
nie na przepisach ustawy o języku państwowym, któ-
ra w art. 17 stwierdza, że „napisy publiczne w Repu-
blice Litewskiej są w języku państwowym”. Zignoro-
wał natomiast litewską ustawę o mniejszościach
narodowych, której art. 5 głosi: „W administracyj-
nych jednostkach terytorialnych, o których mowa
w art. 4 (to jest takich, w których zwarcie zamiesz-
kuje jakakolwiek mniejszość narodowa), obok języka
państwowego używany jest język tej mniejszości na-
rodowej (miejscowy)”.
Kolizja tych dwóch ustaw (o języku i o mniejszo-
ściach) jest odnotowywana od lat. Sądy i instytucje
litewskie zwykle jako podstawę orzekania wybierają
ustawę o języku państwowym. Na skutek stałych za-
strzeżeń strony polskiej na ten temat poprzedni mi-
nister spraw zagranicznych Petras Vaitiekunas dwu-
krotnie zwracał się do Sejmu RL poprzedniej kaden-
cji o podjęcie działań w celu usunięcia kolizji, ale
niestety bez rezultatu.
We wspomnianym orzeczeniu NSA RL zignoro-
wał również postanowienia Konwencji Ramowej
Rady Europy o Ochronie Praw Mniejszości Narodo-
wych ratyfikowanej przez Republikę Litewską w 2000 r.,
która w art. 11 pkt 3 stanowi: „W rejonach tradycyj-
nie zamieszkałych przez znaczącą liczbę osób nale-
żących do mniejszości narodowej strony będą starać
się zgodnie z obowiązującym prawem, w tym także
tam, gdzie to stosowne, umowami z innymi państwa-
mi oraz przy uwzględnieniu ich specyficznych warun-
ków umieszczać również w języku mniejszości trady-
cyjne nazwy lokalne, nazwy ulic i inne oznakowania
topograficzne o charakterze publicznym, o ile istnie-
je tam wystarczające zapotrzebowanie na takie ozna-
kowania”.
W tym wypadku nie może nawet być dyskusji na
temat jakiejkolwiek kolizji przepisów ustawy o języku
i konwencji ramowej, bowiem Konstytucja Republiki
Litewskiej w art. 138 głosi, iż umowa międzynarodo-
wa, którą ratyfikował Sejm RL, jest częścią składową
systemu prawnego RL, jak również że jako źródło
prawa międzynarodowego jest ona aktem prawnym
bezpośredniego zastosowania. Jeśli więc istnieje roz-
bieżność ustawowa między konwencją międzynaro-
dową a prawem wewnętrznym, to konwencja ma wyż-
szość nad ustawami krajowymi.
1052
Działania, jakie Ministerstwo Spraw Zagranicz-
nych podjęło w związku z przedstawionym powyżej
problemem, to między innymi:
— zwrócenie się 16 marca br. notą do Ambasady
Republiki Litewskiej z pytaniem o miejsce konwencji
ramowej w litewskim systemie prawnym (do dnia
dzisiejszego, mimo monitu, nie otrzymaliśmy odpo-
wiedzi);
— starania o odnotowanie w powstającym w Stras-
burgu drugim raporcie na temat implementacji przez
Litwę Konwencji Ramowej RE o Ochronie Praw
Mniejszości naszego niezadowolenia z braku postępu
na Litwie we wdrażaniu postanowień konwencji; na-
leży podkreślić, że Ministerstwo Spraw Zagranicz-
nych uznało, iż jest to właściwe miejsce i moment do
podkreślenia na forum międzynarodowym, że od cza-
su przyjęcia poprzedniej rekomendacji na Litwie
wciąż pozostają nierozwiązane te same problemy,
tj. m.in. kwestia posługiwania się językiem mniejszo-
ści narodowych w kontaktach z administracją pu-
bliczną, używania nazw miejsc i ulic w językach
mniejszości oraz zapisywania imion i nazwisk w do-
kumentach osobistych;
— włączenie kwestii nieprzestrzegania przez Re-
publikę Litewską postanowień konwencji ramowej
(z przykładem m.in. orzeczenia NSA RL w sprawie
podwójnej pisowni nazw ulic) do materiałów przygo-
towywanych przez MSZ dla wszystkich wysokich
przedstawicieli władz polskich spotykających się
z politykami litewskimi; w ostatnim okresie odbyło
się kilka spotkań, m.in. dwukroty pobyt na Litwie
prezydenta L. Kaczyńskiego, wizyta przewodniczą-
cego Sejmu RL A. Valinskasa w Warszawie, wizyta
wicemarszałka Sejmu RP i współprzewodniczącego
Zgromadzenia Parlamentarnego Sejmu i Senatu RP
i Sejmu RL J. Kalinowskiego w Wilnie, wizyta mini-
stra spraw zagranicznych RL V. Ušackasa w Warsza-
wie, posiedzenie Polsko-Litewskiego Zgromadzenia
Parlamentarnego w Wilnie; temat prawa do podwój-
nych nazw ulic był także poruszony w trakcie spo-
tkania premiera D. Tuska z liderami społeczności
polskiej na Litwie w dniu 27 maja br.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych nieustannie
monitoruje rozwój wydarzeń na Litwie, w tym reak-
cje na orzeczenie Naczelnego Sadu Administracyjne-
go i jego skutki, i nadal podejmować będzie wszystkie
niezbędne działania dla poprawienia sytuacji polskiej
mniejszości na Litwie i ochrony należnych jej praw.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wprowadzenia do szkół
podręczników w formie elektronicznej (9628)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Brejzy (SPS-023-9628/
09) w sprawie wprowadzenia do szkół podręczników
w formie elektronicznej uprzejmie wyjaśniam:
Projekt rozporządzenia ministra edukacji narodo-
wej w sprawie dopuszczania do użytku w szkole pro-
gramów wychowania przedszkolnego i programów
nauczania oraz dopuszczania do użytku szkolnego
podręczników przewiduje możliwość dopuszczania do
użytku szkolnego elektronicznej formy podręczników,
które mogą być zamieszczone na informatycznym no-
śniku danych lub w sieci Internet. Podręczniki muszą
spełniać wymagania określone w przepisach § 6–8
projektowanego rozporządzenia, a ponadto te w for-
mie elektronicznej powinny posiadać:
1) instrukcję pracy z podręcznikiem;
2) przejrzysty system nawigacyjny i wyszuki-
wawczy;
3) bardzo dobrą czytelność;
4) możliwość drukowania.
Warunkiem dopuszczenia do użytku szkolnego
podręcznika przeznaczonego do kształcenia jest i bę-
dzie uzyskanie trzech pozytywnych opinii sporządzo-
nych przez rzeczoznawców z listy ministra edukacji
narodowej właściwych dla danego przedmiotu, zajęć
edukacyjnych, bloku przedmiotowego lub modułu.
Pojęcie podręcznika elektronicznego nie jest jed-
noznaczne i definiowane jest obecnie na różne sposo-
by (książka elektroniczna /e-book/, podręcznik mul-
timedialny, hiperksiążka). Jest to treść zapisana
w formie elektronicznej, możliwa do odczytania za
pomocą komputera lub innych urządzeń przenośnych
oraz specjalnego oprogramowania. Różnica ujęć
ujawnia się w dołączaniu do tekstu elementów mul-
timedialnych oraz wyposażeniu w systemy nawigacji
i wyszukiwania. Powszechnie przyjmuje się, że e-bo-
ok jest prostym przeniesieniem klasycznej książki na
postać cyfrową. Podręcznik w postaci cyfrowej wzbo-
gacony o odsyłacze (pliki) multimedialne i proste
struktury hipertekstowe staje się podręcznikiem
multimedialnym. Z kolei termin hiperksiążka odno-
si się do książki elektronicznej o cechach hipertekstu
z wszystkimi tego konsekwencjami – bogactwem
i różnorodnością form linków nawigacyjnych i tema-
tycznych.
Z uwagi na niemożliwość określenia jednoznacz-
nej definicji podręcznika elektronicznego w projekcie
rozporządzenia określa się jedynie, że podręczniki
mogą mieć formę elektroniczną, czyli mogą być za-
mieszczone na informatycznym nośniku danych lub
w sieci Internet. Dopuszczeniu do użytku szkolnego

będą zatem podlegać zarówno podręczniki elektro-
niczne będące prostym przeniesieniem klasycznej
książki na postać cyfrową (e-book), jak i podręczniki
multimedialne, w tym także o cechach hipertekstu.
Projekt rozporządzenia stanowi, iż podręcznik
w formie elektronicznej powinien spełniać takie same
warunki jak podręcznik w formie tradycyjnej (papie-
rowej), a ponadto powinien spełniać podstawowe wy-
mogi oprogramowania edukacyjnego, tj. posiadać:
instrukcję pracy z podręcznikiem, przejrzysty system
nawigacyjny i wyszukiwawczy, bardzo dobrą czytel-
ność i możliwość drukowania. Spełnianie tych wa-
runków będą oceniać rzeczoznawcy z listy prowadzo-
nej przez ministra właściwego do spraw oświaty i wy-
chowania, oceniający podręcznik pod względem me-
rytoryczno-dydaktycznym.
Podręczniki w formie elektronicznej będą mogły
być dopuszczane do użytku szkolnego w 2009 r. po
wejściu w życie ww. rozporządzenia na wniosek oso-
by fizycznej lub prawnej lub jednostki organizacyjnej
nieposiadającej osobowości prawnej, zwanej w pro-
jekcie rozporządzenia „wnioskodawcą”.
Na wniosek wnioskodawcy zgodnie z wymagania-
mi określonymi w przepisach rozporządzenia pod-
ręczniki w formie elektronicznej mogą być przezna-
czone dla każdego etapu edukacyjnego.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 1 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie partnerstwa publiczno-prywatnego
(9630)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma, znak SPS-023-9630/09, z dnia 22 maja 2009 r.,
przy którym przekazana została interpelacja pana
posła Krzysztofa Brejzy w sprawie partnerstwa pu-
bliczno-prywatnego, przekazuję poniżej wyjaśnienia
w odniesieniu do przedstawionych w omawianym wy-
stąpieniu kwestii.
Ministerstwo Gospodarki dokonuje szczegółowej
analizy funkcjonowania ustawy z dnia 19 grudnia
2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym.
Z uwagi jednak na krótki czas obowiązywania
omawianych przepisów – ustawa weszła w życie
z dniem 27 lutego 2009 r. – w chwili obecnej nie moż-
na jednoznacznie wypowiedzieć się odnośnie do postę-
pu w realizacji inwestycji w formule PPP w porówna-
niu z poprzednią regulacją w omawianym zakresie.
Należy jednak podkreślić, że w ocenie Minister-
stwa Gospodarki uproszczenie rozwiązań oraz zwięk-
szenie wolności realizacji projektów w formule
p.p.p. przyczyni się do poprawy funkcjonowania
przedsiębiorstw, które są zainteresowane realizacją
1053
inwestycji finansowanych w ramach p.p.p. Partner-
stwo publiczno-prywatne dla przedsiębiorcy prywat-
nego oznacza udział w wykonywaniu przedsięwzię-
cia, które ze względu na udział strony publicznej
charakteryzuje się wysoką wiarygodnością, w szcze-
gólności dla instytucji finansujących np. banków.
Udział podmiotu publicznego zapewni również przed-
siębiorcom niezbędne wsparcie instytucjonalne i po-
lityczne.
Sytuacja ta wpłynie pozytywnie na ich pozycję
konkurencyjną. Wprowadzenie nowych rozwiązań
pośrednio przyczyni się do wzmocnienia uczciwej
konkurencji w obrocie gospodarczym oraz innowa-
cyjności przedsięwzięć. Liczymy na zwiększenie po-
ziomu inwestycji publicznych, w szczególności w ta-
kich obszarach, jak: drogi, autostrady, sieć kolejowa,
lotniska, infrastruktura lokalna, placówki służby
zdrowia itp.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, że
obecnie podejmowane są bardzo intensywne działa-
nia w zakresie promowania partnerstwa publiczno-
-prywatnego. Wśród działań promujących p.p.p. na-
leży wymienić zorganizowaną w listopadzie 2008 r.
konferencję o partnerstwie publiczno-prywatnym
przygotowaną przez Ministerstwo Gospodarki i Am-
basadę Francji w Warszawie, której celem było zapre-
zentowanie ram instytucjonalno-prawnych p.p.p.
w Polsce oraz wymiana doświadczeń w zakresie form
promowania p.p.p. W konferencji uczestniczyli za-
równo przedstawiciele krajowego samorządu, jak
również przedstawiciele biznesu, zainteresowani re-
alizacją p.p.p. w Polsce. W najbliższym czasie plano-
wane jest zorganizowanie następnych konferencji
w zakresie omawianej problematyki.
Ponadto przedstawiciele Ministerstwa Gospodar-
ki aktywnie uczestniczą w licznych spotkaniach i kon-
ferencjach promujących p.p.p., organizowanych m.in.
przez niezależną fundację Centrum PPP, której ce-
lem jest promocja inwestycji w tej formule, służących
rozwiązywaniu najbardziej palących potrzeb infra-
strukturalnych, jak: drogi, autostrady, sieć kolejowa,
lotniska, infrastruktura lokalna, placówki służby
zdrowia itp.
Niezależnie od powyższego Ministerstwo Gospo-
darki objęło patronatem organizowany cyklicznie
przez firmę Investment Support konkurs „Dobre
praktyki PPP”. Celem ww. inicjatywy jest upowszech-
nienie wiedzy i standardów dotyczących realizacji
przedsięwzięć za pomocą formuły p.p.p. oraz popula-
ryzację partnerstwa publiczno-prywatnego wśród
samorządów. W konkursie wybierane są modelowe
projekty przedsięwzięć publiczno-prywatnych, które
uzyskują wsparcie w dalszej realizacji poprzez sfi-
nansowanie lub przygotowanie wstępnych analiz
prawnych i finansowo-ekonomicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Szejnfeld
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
1054
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie budowy odcinka drogi
Syców – Kępno – Walichnowy w ciągu drogi S8
(9633)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 30 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-9633/09,
w sprawie interpelacji posła Józefa Rackiego odno-
śnie do budowy drogi ekspresowej S8 Syców – Kępno
– Sieradz – A1 (Łódź), uprzejmie informuję, że postu-
lowana przez pana posła inwestycja została ujęta
w Programie Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–
–2012, zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrów
nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r. Inwestycja
podzielona jest na trzy odcinki realizacyjne:
— Syców (w. Syców Wschód) – Kępno (S11) – Wie-
ruszów;
— Wieruszów – w. Walichnowy bez węzła;
— w. Walichnowy z węzłem – A1 (w. Wrocław).
Zgodnie z przyjętymi założeniami budowa drogi
ekspresowej S8 Syców – Kępno – Sieradz – A1 (Łódź)
przewidziana jest na lata 2011–2015.
Dla drogi ekspresowej S8 odcinek Syców (w. Syców
Wschód) – Kępno (S11) – Wieruszów oraz odcinek Wie-
ruszów – w. Walichnowy bez węzła, a także dla drogi
ekspresowej S11 jest opracowywana kompleksowa do-
kumentacja projektowo-kosztorysowa. W miesiącach
sierpniu i wrześniu 2008 r. przeprowadzono konsulta-
cje społeczne z mieszkańcami poszczególnych gmin.
Wynikiem tych konsultacji jest opracowanie raportu
o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko oraz
studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowego
– etap II (STEŚ II). Dokumenty te będą stanowiły
podstawę podejmowania dalszych działań, w tym wy-
stępowania o decyzje administracyjne niezbędne do
rozpoczęcia robót budowlanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 14
na odcinku Łódź – Zduńska Wola – Kalisz (9634)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Józefa Rackiego w sprawie moder-
nizacji linii kolejowej nr 14 na odcinku Łódź – Zduń-
ska Wola – Kalisz, uprzejmie informuję.
Projekt „Modernizacja linii kolejowej nr 14 Łódź
Kaliska – Tuplice na odcinku Łódź – Zduńska Wola
– Kalisz” umieszczony jest na liście rezerwowej dla
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” pod poz. 7.1-34, a okres realizacji tego projektu
przewidywany jest na lata 2012–2014. Linia kolejowa
nr 14 Łódź Kaliska – Tuplice na odcinku Łódź – Ka-
lisz jest linią kategorii pierwszorzędnej, dwutorową,
o długości 111,631 km linii i 223,202 km toru, zelek-
tryfikowaną i ujętą w wykazie linii o znaczeniu pań-
stwowym. Prędkość konstrukcyjna dla tej linii wy-
nosi od 100 do 120 km/h, a prędkość rozkładowa wy-
nosi od 60 do 120 km/h. Stan techniczny torów na
długości 119,217 km ocenia się jako dobry, na 43,766 km
jako dostateczny, zaś 60,219 km ocenia się jako nie-
zadowalający.
Obecnie dla przedmiotowej linii w związku z pla-
nowaną w przyszłości jej modernizacją opracowane
zostały poniższe materiały:
1) opis przedmiotu zamówienia na opracowanie
studium wykonalności dla projektu „Modernizacja
linii kolejowej nr 14 Łódź Kaliska – Tuplica na od-
cinku Łódź – Zduńska Wola – Kalisz”,
2) Opis przedmiotu zamówienia dla wykonania
dokumentacji geodezyjnej do celów projektowych,
niezbędnej do przygotowania i przeprowadzenia mo-
dernizacji linii kolejowej nr 14 na odcinku Łódź
– Zduńska Wola – Kalisz łącznie ze stacjami.
Niestety, ze względu na trudną sytuację finanso-
wą spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA nie jest
w stanie zrealizować wszystkich projektów, które
znajdują się na liście podstawowej PO IiŚ, nie mówiąc
o liście rezerwowej. PKP Polskie Linie Kolejowe SA
dysponują ograniczonymi w stosunku do potrzeb
środkami finansowymi na inwestycje, remonty i utrzy-
manie infrastruktury kolejowej. Zadania te finanso-
wane lub dofinansowywane są z różnych źródeł,
tj. z budżetu państwa, funduszy UE, Funduszu Ko-
lejowego oraz ze środków własnych spółki. Niemniej
jednak dotychczas wystarczało to na zapewnienie
wkładu krajowego dla inwestycji współfinansowa-
nych z funduszy UE oraz kontynuację inwestycji roz-
poczętych ze środków budżetu państwa. Nawet w okre-
sie lepszej koniunktury gospodarczej niemożliwe
byłoby zaspokojenie wszystkich potrzeb w zakresie
budowy, modernizacji, remontów i utrzymania infra-

struktury kolejowej. Efektów wieloletnich zaniedbań
w tej dziedzinie nie można przezwyciężyć w ciągu
krótkiego czasu. Konieczność wydatkowania zdecy-
dowanie większych środków finansowych z budżetu
państwa na infrastrukturę kolejową jest uzasadnio-
na, niemniej jednak niemożliwa w pełni do realizacji.
Z uwagi na obecną sytuację na rynkach finansowych
budżetowe wydatki inwestycyjne są ograniczane, aby
nie powiększać długu publicznego.
Ponadto w uzupełnieniu informuję, że „Program
budowy i uruchomienia przewozów kolejami dużych
prędkości w Polsce” dotyczy wybudowania nowej
dwutorowej linii kolejowej dużych prędkości o para-
metrach umożliwiających jazdę pociągów z prędko-
ścią do 350 km/h w układzie tzw. Y – połączenie War-
szawa – Poznań, Warszawa – Wrocław z rozgałęzie-
niem w rejonie Kalisza i obsługą Łodzi o szacunkowej
długości ok. 450 km. Z uwagi na założoną w progra-
mie intraoperacyjność pociągów KDP z siecią kolei
konwencjonalnych, które są obecnie i będą moderni-
zowane, możliwa będzie obsługa relacji wydłużonych
poza linię „Y”, np. Warszawa – Szczecin lub Wrocław
– Białystok.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie po-
wyższej odpowiedzi, a posłowi Józefowi Rackiemu
bardzo dziękuję za zainteresowanie się powyższą
sprawą.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie algorytmu podziału środków
pozostających w dyspozycji NFZ (9635)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Zbigniewa Babalskiego z dnia 19 maja 2009 r.,
w sprawie algorytmu podziału środków pozostają-
cych w dyspozycji NFZ, która została przesłana przy
piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 22 maja 2009 r.,
(znak: SPS-023-9635/09), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) oraz
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 września
2007 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów
podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wo-
1055
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przezna-
czeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowot-
nej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210).
Ostatnia zmiana w tym zakresie została przyjęta
w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych i niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww. rozporządzeniu
ministra zdrowia i weszła w życie na jesieni 2007 r.,
natomiast podział środków wynikający z ww. prze-
pisów został zastosowany po raz pierwszy do planu
finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestię, obowiązujące przed jesienią 2007 r.
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw podkarpackiego, lubelskie-
go, warmińsko-mazurskiego, jak również ze strony
m.in. pana posła, oraz wnioskuje się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że po przeprowadzeniu analiz
funkcjonowania ww. algorytmu w obecnych warun-
kach w zakresie finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej ze środków publicznych należy stwierdzić, iż
aktualny sposób podziału środków nie spełnia sta-
wianych oczekiwań, gdyż powoduje dysproporcje
w możliwościach finansowych poszczególnych od-
działów wojewódzkich funduszu. W Ministerstwie
Zdrowia opracowywany jest obecnie projekt zmian
legislacyjnych w ww. zakresie. Po przygotowaniu pro-
pozycji tych zmian możliwe będzie przedstawienie
szczegółowej informacji.
Odnośnie do kwestii możliwości dofinansowania
ochrony zdrowia w woj. warmińsko-mazurskim
uprzejmie informuję, że w ramach ostatnich zmian
planu finansowego NFZ na 2009 r., Warmińsko-Ma-
zurski OW NFZ otrzymał dodatkowe środki w kwocie
ok. 28,9 mln zł, (w ramach środków przekazanych
Narodowemu Funduszowi Zdrowia na podstawie
art. 43a i 119a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubez-
pieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym
Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpie-
czycieli Komunikacyjnych [Dz. U. Nr 124, poz. 1152,
z późn. zm.]). Kolejnym ewentualnym źródłem zwięk-
szenia planowanych środków na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej w 2009 r., w tym w Warmińsko-
-Mazurskim OW NFZ, mogą być środki pochodzące
z dodatniego wyniku finansowego NFZ za 2008 r. Ze
wstępnego sprawozdania z wykonania planu finan-
1056
sowego NFZ za 2008 r. wynika, iż NFZ w 2008 r.
odnotował dodatni wynik finansowy w wysokości
1152,1 mln zł. Dodatkowo oddział może partycypo-
wać w środkach określonych w rezerwie ogólnej fun-
duszu wynoszącej 542,7 mln zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie działań Ministerstwa Zdrowia
w stosunku do samorządu zawodowego
pielęgniarek i położnych (9636)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną interpelacją pana posła Zbigniewa Babalskie-
go, przekazaną przy piśmie z dnia 22 maja 2009 r.
(znak: SPS-023-9636/09), dotyczącą projektowanej
ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych,
uprzejmie przedkładam poniżej wyjaśnienia na py-
tania w niej zawarte.
Projektowana ustawa nie jest tylko jednostkową
nowelizacją istniejącej ustawy o samorządzie pielę-
gniarek i położnych, ale stanowi projekt zupełnie no-
wej regulacji ustawowej. Tak więc będący przedmio-
tem zainteresowania pana posła aspekt projektowa-
nej regulacji jest jednym z wielu elementów składa-
jących się na całość omawianej problematyki – nad-
mienię, że niezwykle istotny. Uzasadnieniem zmniej-
szenia liczby okręgowych izb pielęgniarek i położnych
z 45 do 16, a co za tym idzie – zwiększenia liczby
członków należących do poszczególnych izb, była
m.in. racjonalizacja wykonywania zadań przez samo-
rząd oraz związanych z tym wydatków. Ponadto pro-
ponowany podział wynikał z chęci dostosowania ob-
szaru funkcjonowania okręgowych izb do obowiązu-
jącego podziału administracyjnego kraju na woje-
wództwa. Jednocześnie projekt zakładał również
możliwość tworzenia delegatur na obszarze działania
danej izby. Tym samym mając na uwadze projekto-
wane rozwiązania, istniała możliwość elastycznego
uwzględniania w funkcjonowaniu nowych większych
okręgowych izb lokalnych potrzeb pielęgniarek i po-
łożnych.
Opracowany w Ministerstwie Zdrowia projekt
ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych został
w dniu 11 maja 2009 r. skierowany do uzgodnień ze-
wnętrznych oraz konsultacji społecznych. Należy
wskazać, że w przypadku omawianego projektu usta-
wy zakres konsultacji społecznych jest bardzo szero-
ki, gdyż oprócz Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położ-
nych przedmiotowy akt normatywny został skiero-
wany do konsultacji m.in. przez wszystkie okręgowe
rady pielęgniarek i położnych. Nadmienić należy, że
poza jednostkami organizacyjnymi samorządu pielę-
gniarek i położnych projekt ustawy został skierowa-
ny do konsultacji przez wiele innych podmiotów
(m.in. do związków zawodowych oraz organizacji spo-
łeczno-zawodowych związanych z ochroną zdrowia)
oraz umieszczony na stronie internetowej Biuletynu
Informacji Publicznej Ministerstwa Zdrowia. Biorąc
pod uwagę znaczenie omawianego projektu ustawy
dla środowiska pielęgniarek i położnych, na prośbę
Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych termin
przeprowadzenia konsultacji społecznych został prze-
dłużony do dnia 30 czerwca 2009 r.
Mając na względzie uwagi zgłaszane przez po-
szczególne jednostki organizacyjne samorządu pielę-
gniarek i położnych (m.in. Okręgową Izbę Pielęgnia-
rek i Położnych w Elblągu) w zakresie projektowa-
nych zmian ustawowych związanych z obszarem
funkcjonowania okręgowych izb pielęgniarek i położ-
nych, kierownictwo Ministerstwa Zdrowia, na etapie
uzgodnień zewnętrznych i konsultacji społecznych,
przychyliło się do zgłoszonych zastrzeżeń i podjęło
decyzję o pozostawieniu dotychczasowego obszaru
funkcjonowania okręgowych izb, odstępując tym sa-
mym od zamiaru wprowadzenia podziału na 16 okrę-
gowych izb.
Jednocześnie pragnę poinformować pan posła, że
w trakcie konsultacji społecznych zostały zgłoszone
również opinie odmienne, które pozytywnie odnosiły
się do zaproponowanych rozwiązań w zakresie zmia-
ny administracyjnego podziału okręgowych izb pie-
lęgniarek i położnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie refundacji kosztów szczepionki
przeciw HPV (9637)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Rojka z dnia 18 maja
2009 r., przekazaną przy piśmie z dnia 22 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9637/09, w sprawie refundacji kosz-

tów szczepionki przeciw HPV uprzejmie wyjaśniam
Panu Marszałkowi, co następuje.
Mając na względzie prowadzone od 2006 r. dzia-
łania w zakresie profilaktyki nowotworu szyjki ma-
cicy w ramach zadania pn. „Populacyjny program
profilaktyki i wczesnego wykrywania raka szyjki ma-
cicy” oraz biorąc pod uwagę wysokość środków finan-
sowych potrzebnych na pokrycie populacyjnych
szczepień p/HPV, minister zdrowia na chwilę obecną
nie przewiduje wprowadzenia szczepionki przeciwko
wirusowi brodawczaka ludzkiego jako szczepienia
obowiązkowego w ramach kalendarza szczepień
ochronnych ani dofinansowania programów samo-
rządowych realizujących akcję szczepień dziewczy-
nek p/HPV.
Na dzień dzisiejszy w Polsce podstawowym, istot-
nym elementem prowadzenia profilaktyki raka szyj-
ki macicy jest rzetelna edukacja, podkreślająca zna-
czenie cytologicznych badań przesiewowych jako
najważniejszej metody wczesnego wykrywania zmian
przedrakowych.
Ponadto nadmieniam, że Rada do Spraw Zwal-
czania Chorób Nowotworowych (powołana ustawą
z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu wie-
loletniego „Narodowy program zwalczania chorób
nowotworowych” – Dz. U. z 2005 r. Nr 143, poz. 1200,
z późn. zm.) rekomenduje bezpieczną, pewną i spraw-
dzoną formę profilaktyki raka szyjki macicy, jaką jest
prowadzenie skriningu populacyjnego, realizowane-
go w ramach „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych”.
Według Rady do Spraw Zwalczania Chorób Nowo-
tworowych hierarchia potrzeb w zakresie profilakty-
ki nowotworu szyjki macicy, jak również rozbieżne
opinie ekspertów na temat skuteczności szczepionki
w zakresie zwalczania chorób nowotworowych w Pol-
sce wskazują na celowość dalszego prowadzenia skri-
ningu populacyjnego, polegającego na wykonywaniu
w sposób zorganizowany i powtarzalny raz na trzy
lata badań cytologicznych u kobiet w wieku 25–59
lat, jako priorytetowej metody w zwalczaniu raka
szyjki macicy w Polsce.
Stanowisko w zakresie szczepienia przeciwko za-
każeniom HPV zajął również Zespół Ekspertów Pol-
skiego Towarzystwa Ginekologicznego. Zgodnie z re-
komendacją ww. zespołu w sprawie szczepienia p/
HPV opublikowaną w miesięczniku Polskiego Towa-
rzystwa Ginekologicznego „Ginekologia Polska”
(Nr 2/2009): „U wszystkich zaszczepionych kobiet
musi być nadal prowadzony skrining cytologiczny!
Szczepionki nie chronią przed wszystkimi typami
HPV, które mogą być przyczyną raka szyjki macicy”.
Zgodnie z opiniami ekspertów szczepionka p/HPV
obniża ryzyko zachorowania na raka szyjki macicy
o około 70% (jeżeli zostanie podana przed wiekiem
inicjacji seksualnej), nie chroni jednak przed rozwo-
jem nowotworu kobiet już zakażonych, a według sta-
nowiska Światowej Organizacji Zdrowia „istotne
efekty skuteczności szczepień populacyjnych będą
widoczne po upływie 30 lat”.
1057
Biorąc pod uwagę ocenę ekspertów, należy stwier-
dzić, że szczepienie p/HPV na dzień dzisiejszy jest
formą działania zapobiegawczego, która może zmniej-
szyć jedynie ryzyko zachorowania na raka szyjki ma-
cicy, a nie całkowicie je wyeliminować.
Jednocześnie uprzejmie nadmieniam, że w dniu
24 lutego 2009 r. minister zdrowia zwrócił się do
Agencji Oceny Technologii Medycznych z prośbą
o dokonanie analizy w zakresie oceny efektywności
klinicznej i kosztowej stosowania szczepionki przeciw
wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV). Efekty prac
agencji dadzą z pewnością szerszy pogląd na racjo-
nalność podejmowanych działań w zakresie zapobie-
gania nowotworowi szyjki macicy w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie planowanego zniesienia akcyzy
na samochody sprowadzane z zagranicy
i zastąpienia tego fiskalizmu kolejnym
– podatkiem ekologicznym (9643)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-9643/09 z dnia 22 maja br., przy którym
została przekazana interpelacja pana posła Dariusza
Seligi w sprawie zniesienia akcyzy na samochody
sprowadzane z zagranicy, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż obecnie prowadzo-
ne są jedynie prace w zakresie analiz założeń do
ewentualnych zmian systemu opodatkowania samo-
chodów. Minister finansów, jako odpowiedzialny za
finanse publiczne, jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie do nowych rozwiązań
podatkowych mających na celu zapewnienie wpły-
wów budżetowych przy jednoczesnym uwzględnieniu
oddziaływania opodatkowania na środowisko i go-
spodarkę. W związku z tym, iż Ministerstwo Finan-
sów prowadzi jedynie analizy założeń do zmiany sys-
temu opodatkowania samochodów, kwoty podatku,
jakimi obciążeni mogliby być posiadacze samocho-
dów, nie są na dzień dzisiejszy znane. Stąd też infor-
macje prasowe wskazujące, iż posiadacze najstar-
szych pojazdów będą obciążeni podatkiem w wysoko-
ści 3 tys. zł, nie wynikają z założeń rządu, mają cha-
rakter spekulacji medialnych i należy je zdemento-
1058
wać. Jednocześnie wskazać należy, iż mimo braku na
dzień dzisiejszy harmonizacji przedmiotowych prze-
pisów przez prawo wspólnotowe (jest jedynie projekt
dyrektywy w tym zakresie) zdaniem Komisji Euro-
pejskiej należy dążyć do zastępowania takich podat-
ków, jak polska akcyza, podatkiem pobieranym co-
rocznie z uwzględnieniem jego ekologicznego charak-
teru promującego kupno samochodów o niskim po-
ziomie emisji CO2 oraz stabilność i klarowność przed-
miotowego systemu. Informuję, iż państwa członkow-
skie tzw. starej Unii Europejskiej wprowadziły, a część
państw członkowskich, które ostatnio przystąpiły do
UE, rozważa możliwość wprowadzenia rozwiązania
uzależniającego kwotę opodatkowania samochodów
w zależności od ich szkodliwości na środowisko. Dla-
tego zasadne jest podejmowanie prac analitycznych,
aby być przygotowanym do dyskusji na forum unij-
nym w tym temacie.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną, ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd.
Reasumując, wyjaśniam, iż minister finansów,
ani tym bardziej rząd, nie podjął decyzji o zastąpie-
niu podatku akcyzowego nowym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie dofinansowania rozbudowy
Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych
w Głuchowie (9644)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na inter-
pelację pana posła Dariusza Seligi z 6 kwietnia br.
w sprawie możliwości dofinansowania rozbudowy Zespo-
łu Szkół Ponadgimnazjalnych w Głuchowie (nr SPS-
-023-9644/09), uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zgodnie z obowiązującymi przepisami Minister-
stwo Edukacji Narodowej nie ma możliwości przeka-
zania środków finansowych na dofinansowanie inwe-
stycji oświatowych będących zadaniem własnym
jednostek samorządu terytorialnego.
Sposób finansowania inwestycji oświatowych, bę-
dących, jak wspomniano wyżej, zadaniem własnym
jednostek samorządu terytorialnego, uległ zmianie
w 2002 r. i obecnie budżet państwa bezpośrednio nie
przeznacza żadnych środków na dofinansowywanie
poszczególnych inwestycji regionalnych.
Zgodnie z ustawą z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasa-
dach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227,
poz. 1658, z późn. zm) przedsięwzięcia (projekty) jed-
nostek samorządu terytorialnego (w tym inwestycje
oświatowe) mogą być realizowane w ramach tzw.
kontraktów wojewódzkich. Kontrakty wojewódzkie
– będące porozumieniem w sprawie dofinansowania
programu operacyjnego środkami pochodzącymi
z budżetu państwa, państwowych funduszy celowych
lub ze źródeł zagranicznych – zawierane są przez mi-
nistra właściwego do spraw rozwoju regionalnego
z zarządem województwa na warunkach określonych
przez Radę Ministrów. Projekt regionalnego progra-
mu operacyjnego, przewidującego dofinansowanie
pochodzące z budżetu państwa lub ze źródeł zagra-
nicznych uzyskanych za pośrednictwem rządu, przy-
gotowuje zarząd województwa we współpracy z mi-
nistrem właściwym do spraw rozwoju regionalnego.
Za prawidłową realizację programu operacyjnego od-
powiada instytucja zarządzająca. Instytucją zarzą-
dzającą w przypadku regionalnego programu opera-
cyjnego jest zarząd województwa.
W związku z powyższym wnioski o dofinansowa-
nie inwestycji oświatowych powinny być kierowane
bezpośrednio do marszałków województw.
Stosownie do przepisów wspomnianej wyżej ustawy
uchwałą nr 24 Rady Ministrów z dnia 5 lutego 2008 r.
w sprawie zakresu i warunków dofinansowania Regio-
nalnego Programu Operacyjnego Województwa Łódz-
kiego na lata 2007–2013 (M. P. Nr 13, poz. 132) na re-
alizację Regionalnego Programu Operacyjnego Woje-
wództwa Łódzkiego na lata 2007–2013 przeznaczone
zostały środki w wysokości 1 006 380 910 euro, co na
dzień powzięcia uchwały dawało 3 634 544 656,46 zł.
W ramach regionalnego programu operacyjnego,
którego środki pochodzą z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego, w woj. łódzkim możliwe jest
dofinansowanie infrastruktury edukacyjnej w zakre-
sie budowy i przebudowy szkół oraz ich bazy sporto-
wej, a także innych placówek prowadzących działal-
ność edukacyjną, zakupu wyposażenia i sprzętów do
tychże placówek.
Pragnę podkreślić, że za zasady przyznawania
środków odpowiada instytucja zarządzająca (Zarząd
Województwa Łódzkiego), natomiast Ministerstwo
Edukacji Narodowej nie ma wpływu na ocenę wnio-
sków oraz określanie poziomu dofinansowania.
Przedstawiając powyższe, z przykrością informu-
ję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej nie ma moż-
liwości dofinansowania rozbudowy obiektu Zespołu
Szkół Ponadgimnazjalnych w Głuchowie.
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie doposażenia Służby Leśnej
funkcjonującej na terenach
Lasów Państwowych w większą liczbę
pojazdów terenowych, w tym w motocykle
i quady, umożliwiających lepszy dozór
nad terenami leśnymi (9646)
Odpowiadając na interpelację posła Dariusza Se-
ligi z dnia 6 maja 2009 r., przekazaną pismem Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 maja
2009 r., znak SPS-023-9646, dotyczącą doposażenia
Służby Leśnej w większą liczbę pojazdów terenowych,
umożliwiających lepszy dozór nad terenami leśnymi,
uprzejmie informuję, co następuje:
Szkodnictwo leśne jest zjawiskiem, które w pol-
skich lasach niesie ze sobą znaczne straty w wymia-
rze rzeczowym i finansowym. Lasy Państwowe od-
notowują wielomilionowe straty z tego tytułu. Zwal-
czanie szkodnictwa leśnego ustawowo realizuje Straż
Leśna. W 2008 r. ogólna wartość szkód wyniosła ok.
5263 tys. zł przy 58 450 ujawnionych przypadkach
szkodnictwa (w 2007 r. szkody wniosły ok. 7073 tys. zł
przy 43 747 zarejestrowanych przypadkach szkodnic-
twa; w 2006 r. odpowiednio 6438 tys. zł strat przy
14 435 zarejestrowanych przypadkach). Wymienione
wielkości odnotowane zostały na terenie administro-
wanym przez Lasy Państwowe, jakkolwiek zjawiska
wymienione mają miejsce także poza terenami leśny-
mi będącymi w zarządzie PGL LP. Przeciwdziałanie
szkodnictwu powoduje, że nie obserwuje się istotne-
go wzrostu w tych statystykach, a raczej można mó-
wić o tendencji spadkowej, to generalnie trzeba
stwierdzić, iż szkodnictwo leśne w Polsce utrzymuje
się na relatywnie wysokim poziomie.
Tzw. turystyka off-road, czyli jazda po terenach
leśnych quadami, samochodami terenowymi czy mo-
tocyklami, stanowi coraz istotniejszy problem. Celem
przeciwstawienia się nowym wyzwaniom w zakresie
walki ze szkodnictwem realizowane są wspólne pa-
trole Straży Leśnej i innych służb, szczególnie Policji,
Straży Granicznej itp., które mają wpływ na zmniej-
szenie liczby przypadków szkodnictwa leśnego. Wpro-
wadzane są sukcesywnie bardziej funkcjonalne sa-
mochody terenowe. Aktualnie jest na wyposażeniu
Straży Leśnej ponad 1000 samochodów terenowych.
Lasy Państwowe rozważają wprowadzenie do celów
testowych motocykli terenowych crossowych i czte-
rokołowych, tzw. quadów. Jeżeli okaże się, że będą
spełniały one swoją rolę, to być może patrole Straży
Leśnej będą w takie pojazdy wyposażane. Wpływ na
powyższą decyzję ma także czynnik ekonomiczny,
lecz sam zakup quadów dla Straży Leśnej problemu
1059
nie rozwiąże. Wskazać należy, że obecnie obowiązu-
jące przepisy prawne przewidują możliwość nakłada-
nia sankcji za naruszanie przepisów niewłaściwego
poruszania się po gruntach leśnych pojazdami. Nie-
mniej jednak istnieje inny problem dotyczący niesto-
sowania się przez właścicieli tych pojazdów do obo-
wiązków wynikających z § 2 rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie re-
jestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2007 r.
Nr 186, poz. 1322, ze zm.) w zakresie obowiązku re-
jestracji pojazdu typu quad. W przypadku poruszania
się po drogach leśnych przez nieoznakowane quady
leśnicy mają trudności z identyfikacją sprawców wy-
korzeń. W tej sytuacji konieczne wydaje się wzmoc-
nienie skuteczności egzekwowania prawa w zakresie
obowiązkowej rejestracji tych pojazdów, co znajduje
się w gestii działania ministra infrastruktury.
Wejście w życie proponowanych rozwiązań spowo-
duje wzrost poziomu ochrony lasu i jego zasobów, jak
również poprawi efektywność działań w zakresie
ujawniania i zwalczania szkodnictwa w Lasach Pań-
stwowych.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie dofinansowania remontów dróg
powiatowych w powiecie skierniewickim (9647)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Seligi oraz grupy
posłów (pismo z dnia 22 maja br. znak SPS-023-9647/
09) w sprawie dofinansowania remontów dróg powia-
towych w powiecie skierniewickim, uprzejmie wyja-
śniam, iż minister infrastruktury dysponuje środka-
mi jedynie na drogi krajowe, zarządzane przez gene-
ralnego dyrektora dróg krajowych i autostrad.
Natomiast zarządcą dróg powiatowych jest zgod-
nie z art. 19 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115,
z późn. zm.) zarząd powiatu. Do jego zadań należy
budowa (w tym również nabywanie nieruchomości
pod pasy drogowe i gospodarowanie nimi w ramach
posiadanego prawa do tych nieruchomości), przebu-
dowa, remont, utrzymanie i ochrona dróg publicz-
nych, dla których jest zarządcą drogi. Na mocy art. 3
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finan-
sowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz. U.
1060
Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.) zadania w zakresie
finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzy-
mania, ochrony i zarządzania drogami powiatowymi
finansowane są przez samorząd powiatowy. Od dnia
1 stycznia 2004 r. zmianie uległy zasady finansowa-
nia jednostek samorządu terytorialnego, w tym tak-
że finansowania dróg publicznych zarządzanych
przez samorząd terytorialny. Zlikwidowano wówczas
część drogową subwencji ogólnej na rzecz zwiększe-
nia udziału jednostek samorządu terytorialnego we
wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych
i prawnych. Obecnie skala wydatków na drogi zarzą-
dzane przez zarząd powiatu zależy głównie od tego,
jaki jest poziom udziału dochodów budżetów samo-
rządów w podatkach dochodowym od osób fizycznych
i prawnych, oraz od tego, ile środków finansowych
powiat ze środków własnych przeznaczy na drogi.
Dodatkowym źródłem dofinansowania dla powiatów
na zadania drogowe jest rezerwa subwencji ogólnej
tworzona w budżecie państwa na mocy art. 26 ust. 1
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539, z późn. zm.). Corocznie wspieranych
dofinansowaniem było około 200 jednostek samorzą-
du terytorialnego szczebla wojewódzkiego, powiato-
wego oraz miast na prawach powiatu. W roku 2008
i 2009 preferencją objęte były zadania inwestycyjne
dotyczące budowy lub przebudowy obiektów mosto-
wych, w szczególności: mostów, wiaduktów, estakad,
kładek, posiadających ważną decyzję o pozwoleniu
na budowę. Ponadto powiaty mogą ubiegać się o do-
finansowanie inwestycji z funduszy Unii Europej-
skiej w ramach programów regionalnych oraz w ra-
mach „Narodowego programu przebudowy dróg lo-
kalnych na lata 2008–2011”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Józefa
w sprawie podziału środków pieniężnych
w ramach NFZ (9651)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jana Burego, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 11 maja 2009 r. w sprawie po-
działu środków pieniężnych w ramach NFZ, która zo-
stała przesłana przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia
22 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9651/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu
i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdro-
wia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171,
poz. 1210).
Ostatnia zmiana w tym zakresie została przyjęta
w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych i niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww. rozporządzeniu
ministra zdrowia i weszła w życie na jesieni 2007 r.,
natomiast podział środków wynikający z ww. prze-
pisów został zastosowany po raz pierwszy do planu
finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestię obowiązujące przed jesienią 2007 r.
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu woj. mazowiec-
kiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego, podkar-
packiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskiego, lu-
buskiego. W szczególności wiele kontrowersji było
związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczonych,
określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z woj. podkarpackiego, lubelskiego, war-
mińsko-mazurskiego, jak również ze strony m.in.
pana posła, i wnosi się o dokonanie zmian tych re-
gulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że po przeprowadzeniu analiz
funkcjonowania ww. algorytmu w obecnych warun-
kach w zakresie finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej ze środków publicznych, należy stwierdzić, iż
aktualny sposób podziału środków nie spełnia sta-
wianych oczekiwań, gdyż powoduje dysproporcje
w możliwościach finansowych poszczególnych od-
działów wojewódzkich funduszu. W Ministerstwie
Zdrowia opracowywany jest obecnie projekt zmian
legislacyjnych w ww. zakresie. Po przygotowaniu pro-
pozycji tych zmian możliwe będzie przedstawienie
szczegółowej informacji.
Odnośnie do kwestii możliwości dofinansowania
ochrony zdrowia w woj. podkarpackim uprzejmie in-
formuję, że w ramach ostatnich zmian planu finan-
sowego NFZ na 2009 r. Podkarpacki OW NFZ otrzy-
mał dodatkowe środki w kwocie ok. 40,3 mln zł
(w ramach środków przekazanych Narodowemu Fun-

duszowi Zdrowia na podstawie art. 43a i 119a ustawy
z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązko-
wych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
(Dz. U. Nr 124, poz. 1152, z późn. zm.).
Kolejnym ewentualnym źródłem zwiększenia pla-
nowanych środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej w 2009 r., w tym w Podkarpackim OW NFZ,
mogą być środki pochodzące z dodatniego wyniku fi-
nansowego NFZ za 2008 r. Ze wstępnego sprawozdania
z wykonania planu finansowego NFZ za 2008 r. wyni-
ka, iż NFZ w 2008 r. odnotował dodatni wynik finan-
sowy w wysokości 1152,1 mln zł. Dodatkowo oddział
może partycypować w środkach określonych w rezer-
wie ogólnej funduszu, wynoszącej 542,7 mln zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie decyzji Rady Ministrów Finansów UE
dotyczącej poziomu stawki VAT
na jednorazowe pieluszki dziecięce (9652)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak SPS-023-9652/09 z dnia 22 maja 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację posłów na Sejm
RP pani Bożeny Kotkowskiej, pana Bartosza Arłu-
kowicza oraz pana Grzegorza Pisalskiego w sprawie
stawki podatku VAT stosowanej do pieluch jednora-
zowych dla dzieci, uprzejmie informuję:
System podatku VAT w ramach UE podlega har-
monizacji, co oznacza, iż państwa członkowskie zo-
bowiązane są do przestrzegania zgodności krajowych
przepisów w zakresie podatku VAT z regulacjami wy-
nikającymi z prawa wspólnotowego (podstawą obo-
wiązującego w UE systemu podatku VAT są przepisy
dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej). Zgodnie z zapisami ww. dyrekty-
wy dostawa towarów i świadczenie usług podlegające
opodatkowaniu VAT są co do zasady opodatkowane
wg stawki podstawowej, natomiast państwa człon-
kowskie mogą stosować obniżoną stawkę podatku
VAT w odniesieniu do towarów i usług wymienionych
w zał. III do ww. dyrektywy. W poz. 3 załącznika III
ww. dyrektywy zostały wymienione produkty farma-
ceutyczne zwykle stosowane dla ochrony zdrowia,
zapobiegania chorobom oraz do celów medycznych
i weterynaryjnych, łącznie z produktami używanymi
1061
do celów antykoncepcyjnych oraz higieny osobistej.
Decyzją parlamentu RP wyrażoną w ustawie z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54 poz. 535, ze zm. – art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 76
zał. nr 3 do ww. ustawy) dostawa pieluszek, wkładek
do pieluch oraz podobnych artykułów sanitarnych
dla niemowląt w Polsce oraz import i wewnatrzw-
spólnotowe nabycie takich towarów objęte są stawką
obniżoną podatku od towarów i usług.
Należy jednocześnie wyjaśnić, iż w wyniku pro-
wadzonych od lipca 2008 r. na forum UE prac dot.
stawek obniżonych VAT Rada Unii Europejskiej ds. Eko-
nomicznych i Finansowych (ECOFIN) w trakcie po-
siedzenia w dniu 10 marca 2009 r. osiągnęła politycz-
ne porozumienie, w ramach którego nie doszło do
wyraźnego doprecyzowania poz. 3 z załącznika III do
dyrektywy Rady 2006/112/WE (poprzez wyraźne ob-
jęcie nim pieluszek dziecięcych, o co wnioskowała
w lipcu ub.r. Komisja Europejska). Nie zmienia to
jednak stosowanej przez Polskę oraz kilka innych
państw członkowskich interpretacji ww. przepisu
(tj. że pieluszki już obecnie należy zakwalifikować
jako towary, o których mowa w obecnej poz. 3 załącz-
nika III do ww. dyrektywy 2006/112/WE). Argumen-
tacja ta pozostaje nadal aktualna.
Należy również zaznaczyć, iż w prowadzonej dys-
kusji na forum Unii Europejskiej Polska wyrażała
poparcie dla rozwiązań przyznających państwom
członkowskim większą elastyczność w zakresie sto-
sowania stawek obniżonych, w szczególności, gdy
proponowane rozwiązania nie mają negatywnego
wpływu na funkcjonowanie wspólnego rynku Unii
Europejskiej (dotyczyło to również doprecyzowania
przepisów dyrektywy w zakresie pieluszek dziecię-
cych). W przypadku podjęcia przez Komisję Europej-
ską dalszych prac w zakresie doprecyzowania prze-
pisów dyrektywy w odniesieniu do stawki VAT na
pieluszki dziecięce Polska poprze taką inicjatywę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie praktyk koncernów
farmaceutycznych w Polsce podnoszących
koszty leczenia oraz niszczących apteki
rodzinne (9654)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
1062
Gabrieli Masłowskiej z dnia 12 maja 2009 r. nr SPS-
-023-9654/09 informuję, co następuje.
Zgodnie z ustaleniami kierownictwa Minister-
stwa Zdrowia z dnia 26 marca 2009 r. z planu prac
rządu na I półrocze 2009 r. wycofano projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo farmaceutyczne oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw, gdyż w trakcie uzgod-
nień zewnętrznych wpłynęła duża liczba uwag, które
wymagają kompleksowej zmiany projektu w przypad-
ku ich uwzględnienia.
Dlatego też minister zdrowia, świadomy powyż-
szych problemów, w tym także tych poruszonych
w ww. interpelacji, powołał, w drodze zarządzenia,
zespół do spraw opracowania projektu ustawy Prawo
farmaceutyczne. Z uwagi na fakt, iż projektowana
zmiana ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo far-
maceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn.
zm.) będzie miała kompleksowy i bardzo szczegółowy
charakter, zespół ten w swoim składzie zawiera
przedstawicieli nauk farmaceutycznych oraz praw-
nych, co pozwoli na wypracowanie projektu nowej
ustawy Prawo farmaceutyczne, biorąc pod uwagę
wszelkie zgłoszone ministrowi zdrowia propozycje.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, iż zgodnie z art. 9
ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97,
poz. 1050, z późn. zm.) ceny urzędowe i marże han-
dlowe urzędowe mają charakter cen i marż handlo-
wych maksymalnych, chyba że organ administracji
publicznej, w przepisach wydanych na podstawie tej
ustawy, ustali inaczej.
W powyższej sprawie warto także mieć na wzglę-
dzie to, iż minister zdrowia reguluje poprzez ceny
urzędowe jedynie ceny leków refundowanych, tym
samym pytania odnośnie do ceny leków, które nie są
refundowane w trybie określonym w obowiązujących
przepisach, należy kierować do właściwych przedsię-
biorców.
Poza tym leki dla pewnego kręgu osób uprawnio-
nych, np. jak to jest ujęte w art. 46 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), są refundowane bez
wyznaczania ceny urzędowej, a jedyne kryterium
stanowi kategoria dostępności danego leku.
Trudno także udzielić odpowiedzi na pytanie do-
tyczące limitów, gdyż nie wskazano, jakie limity
i jakich leków stanowią przedmiotowy problem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów likwidacji
tzw. szkolnych punktów konsultacyjnych (9656)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-023-9656/09), przekazuję niniejszym stanowisko
w sprawie planowanej likwidacji niektórych szkol-
nych punktów konsultacyjnych.
Informuję, że w Ministerstwie Edukacji Narodo-
wej nie prowadzi się działań mających na celu likwi-
dację szkolnych punktów konsultacyjnych przy pol-
skich placówkach dyplomatycznych. Prowadzone są
natomiast działania, których celem jest przekształ-
cenie niektórych szkolnych punktów konsultacyj-
nych. Ministerstwo Edukacji Narodowej prowadzi
kompleksowe prace nad opracowaniem programu
rozwoju oświaty polskiej za granicą i oświaty polonij-
nej. Działania te mają charakter zmian systemowych
i prowadzone są przy dużym zaangażowaniu jedno-
stek podległych MEN, tj. Centralnego Ośrodka Do-
skonalenia Nauczycieli, Polonijnego Centrum Na-
uczycielskiego i Zespołu Szkół dla Dzieci Obywateli
Polskich Czasowo Przebywających za Granicą.
Celem podjętych działań jest stworzenie efektyw-
nego i spójnego systemu wsparcia merytorycznego
wszystkich szkół, placówek i innych podmiotów (tak-
że tych działających w ramach obcych systemów edu-
kacji) prowadzących nauczanie języka polskiego i w ję-
zyku polskim za granicą. Jednocześnie, przy uwzględ-
nieniu ograniczeń wynikających z uszczuplonych
środków budżetowych, planuje się stworzenie nowo-
czesnego systemu ułatwiającego dzieciom przybywa-
jącym z zagranicy płynne włączanie się w polski sys-
tem edukacji, co wymaga wprowadzenia zmian o cha-
rakterze zarówno programowym, jak i organizacyj-
nym, przy wykorzystaniu najnowszych technologii
informatycznych. Równocześnie prowadzone są pra-
ce w celu uporządkowania systemu kształcenia dzie-
ci obywateli polskich czasowo przebywających za
granicą oraz stworzenia nowego systemu wsparcia
dla oświaty polskiej/polonijnej za granicą.
Przekształcenie, o którym mowa wyżej, nastąpi
z dniem 1 września 2009 r. Dotyczy ono 13 szkolnych
punktów konsultacyjnych (SPK), 2 filii SPK i 1 od-
działu SPK, będących jednostkami organizacyjnymi
Zespołu Szkół dla Dzieci Obywateli Polskich Czasowo
Przebywających za Granicą. Wyboru szkół planowa-
nych do tej zmiany dokonano, analizując jakość pro-
wadzonego tam kształcenia oraz uwzględniając speł-
nianie przez szkołę formalnych kryteriów:
— liczba uczniów poniżej 30 – jest to minimalna
liczba uczniów określona przepisami rozporządzenia
w sprawie organizacji kształcenia dzieci obywateli
polskich czasowo przebywających za granicą (Dz. U.
z 2004 r. Nr 194, poz. 1986).

— brak kwalifikacji pedagogicznych większości
zatrudnionej tam kadry nauczycielskiej.
Resort edukacji planuje, w porozumieniu z wła-
ściwymi placówkami dyplomatycznymi, zainicjowa-
nie licznych działań na rzecz kontynuowania naucza-
nia prowadzonego w tych szkołach, m.in.:
1) przeniesienie kształcenia wszystkich uczniów
z likwidowanych szkół do systemu kształcenia kore-
spondencyjnego, prowadzonego bezpośrednio przez
Zespół Szkół dla Dzieci Obywateli Polskich Czasowo
Przebywających za Granicą w Warszawie,
2) w krajach, w których nie istnieją żadne prze-
szkody prawne do swobodnej działalności organizacji
społecznych, zachęcenie rodziców uczniów do utwo-
rzenia podmiotu prawnego (fundacji, stowarzysze-
nia), który przejmie rolę organu prowadzącego dla
szkoły,
3) w krajach, w których legalna działalność orga-
nizacji społecznych jest niemożliwa, przejęcie funkcji
organizacyjnych związanych z funkcjonowaniem
szkoły przez polską ambasadę/konsulat w ramach
pomocy prawnej udzielanej obywatelom polskim lub
w ramach współpracy z Polonią,
4) wypracowanie w ramach grupy roboczej ds.
strategii oświaty polonijnej (w ramach Międzyresor-
towego Zespołu ds. Polonii i Polaków za Granicą)
spójnych zasad i ewentualnie nowych, dostosowa-
nych do potrzeb i możliwości, form wspierania oświa-
ty polskiej za granicą,
5) objęcie opieką merytoryczną wszystkich prze-
kształconych szkół, które nie zaprzestaną prowadze-
nia działalności dydaktycznej: zapewnienie nauczy-
cielom możliwości udziału w szkoleniach metodycz-
nych (Polonijne Centrum Nauczycielskie), wyposaża-
nie nauczycieli w podręczniki, materiały i pomoce
dydaktyczne, bieżąca współpraca z MEN za pośred-
nictwem portalu www.polska-szkola.pl,
6) zaproszenie nauczycieli z wszystkich likwido-
wanych szkół do udziału w realizowanym przez MEN
projekcie (finansowanym z EFS) w celu opracowania
innowacyjnych programów nauczania – zgodnych
z nową podstawą programową.
Przekształcane szkoły znajdują się w Zjednoczonych
Emiratach Arabskich (SPK w Dubaju), Turcji (SPK
w Ankarze), Rumunii (SPK w Bukareszcie), Finlandii
(SPK w Helsinkach), Egipcie (SPK w Kairze), Kuwejcie
(SPK w Kuwejcie), Francji (oddział SPK w Grenoble
i filia SPK w Orleanie), Meksyku (SPK w Meksyku),
Indiach (SPK w New Delhi), Chinach (SPK w Pekinie
i Szanghaju), Republice Południowej Afryki (SPK
w Pretorii), Maroku (SPK w Rabacie) i Libii (SPK
w Trypolisie i filia SPK w Bengazi).
W opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej
wszystkie zaplanowane działania mają służyć popra-
wie, a nie pogorszeniu szans edukacyjnych uczniów,
którzy w szkołach polskich/polonijnych za granicą
uzupełniają i poszerzają wiedzę. Przekształcenie ww.
szkół nie doprowadzi do opóźnień w nauce uczniów
ani nie jest sprzeczne z art. 70 ust. 1 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej ponieważ dzieci będące
obywatelami polskimi, przebywające poza granicami
1063
kraju, realizują obowiązek szkolny, lokalnie uczęsz-
czając do szkół w krajach pobytu.
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
oraz grupy posłów
w sprawie przywrócenia studiów magisterskich
na kierunku kosmetologia (9660)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Klubu Parlamentarnego PO:
pani Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz, pana Jakuba
Rutnickiego oraz pana Macieja Orzechowskiego
(SPS-023-9660/09), w sprawie nowelizacji rozporzą-
dzenia ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia
13 czerwca 2006 r. w sprawie nazw kierunków stu-
diów (Dz. U. Nr 121, poz. 838) i możliwości utworze-
nia studiów drugiego stopnia na kierunku kosmeto-
logia, pragnę podziękować za przekazane sugestie
i przedstawić poniższe wyjaśnienia.
W związku z napływającymi do ministerstwa opi-
niami i wnioskami dotyczącymi dokonania zmiany
ww. rozporządzenia w zakresie utworzenia studiów
drugiego stopnia na kierunku kosmetologia zostały
podjęte prace nad jego nowelizacją.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż wprowadzenie
zmian w katalogu kierunków studiów prowadzonych
jako studia pierwszego i drugiego stopnia poprzez
dodanie kierunku kosmetologia implikuje koniecz-
ność zmiany rozporządzenia ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie
standardów kształcenia dla poszczególnych kierun-
ków oraz poziomów kształcenia, a także trybu two-
rzenia i warunków, jakie musi spełniać uczelnia, by
prowadzić studia międzykierunkowe oraz makrokie-
runki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166), ze względu na wy-
móg wprowadzenia nowego standardu kształcenia
dla wspomnianego kierunku.
Pragnę zapewnić, iż wszelkie opinie dotyczące
rozszerzenia katalogu kierunków studiów prowadzo-
nych jako studia pierwszego i drugiego stopnia w kon-
tekście kierunku kosmetologia są przeze mnie wni-
kliwie analizowane i zostaną wzięte pod uwagę przy
nowelizacji omawianego aktu prawnego.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 28 maja 2009 r.
1064
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie zmian w zasadach opłacania składek
na ubezpieczenie społeczne (9663)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 22 maja 2009 r., znak:
SPS-023-9663/09 interpelację posła Zbigniewa Kon-
wińskiego w sprawie zmian w zasadach opłacania
składek na ubezpieczenie społeczne, pragnę uprzej-
mie wyjaśnić.
Kwestia obowiązku ubezpieczenia społecznego pra-
cowników została uregulowana w ustawie z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.).
Art. 6 ustawy mówi, że obowiązkowo ubezpiecze-
niom społecznym podlegają osoby fizyczne, które są
pracownikami. W przypadku pracowników obowią-
zek ubezpieczenia istnieje bez względu na rodzaj
umowy i wymiar czasu pracy. Z obowiązku tego nie
zwalnia również praca wykonywana na podstawie
umowy w dwóch lub więcej zakładach pracy. Przepis
ten nie wyłącza z ubezpieczenia pracowników, którzy
mają status emeryta lub rencisty.
Pragnę wyjaśnić, że obowiązek opłacania skład-
ki od wynagrodzenia za pracę od wszystkich pra-
cowników jest wyrazem jednej z podstawowych za-
sad ubezpieczeń społecznych – solidaryzmu społecz-
nego. Wszyscy pracownicy gromadzą środki w Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych na wypłatę świad-
czeń z tego funduszu. Żaden pracownik nie może
być zwolniony z tego obowiązku, mimo że nie wszy-
scy zatrudnieni w jednakowej przecież mierze sko-
rzystają z tych funduszy, a są i tacy, którzy nigdy
z nich nie skorzystają.
Należy również zauważyć, że do 1998 r. składki
na ubezpieczenia społeczne pracowników opłacali
w całości pracodawcy z własnych środków. Od 1999 r.
składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe po-
krywają pracodawca i pracownik; początkowo w czę-
ściach równych, później stopa procentowa składki na
ubezpieczenie rentowe była – od 1 lipca 2007 r. – stop-
niowo obniżana i od 1 stycznia 2008 r. wynosi 6%
podstawy wymiaru (w proporcjach, odpowiednio:
1,5% po stronie ubezpieczonego, a 4,5% po stronie
płatnika składek).
Należy pamiętać, że w związku z wprowadzeniem
od 1999 r. obciążenia pracowników częścią składek
na ubezpieczenia zostały wówczas podwyższone
wszystkie wynagrodzenia pracownicze, tak aby po-
trącenia należnych od pracowników składek nie spo-
wodowały zmniejszenia wypłat wynagrodzeń. Ubrut-
towienie objęło także wynagrodzenia zatrudnionych
emerytów i rencistów.
Zasady wynagradzania pracowników nie przewi-
dują stawek wynagrodzeń nieobejmujących składek
na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej
przez pracownika. Sugerowane zwolnienie niektó-
rych pracowników z obowiązku ubezpieczeń emery-
talnego i rentowych oznaczałoby zwolnienie z obcią-
żenia częścią składek wynagrodzeń tych pracowni-
ków i w konsekwencji – nieuzasadnionego zróżnico-
wania wynagrodzeń. Zgodnie bowiem z art. 78 Ko-
deksu pracy wynagrodzenie za pracę powinno odpo-
wiadać rodzajom pracy i wymaganym do niej kwali-
fikacjom z uwzględnieniem ilości i jakości pracy. Nie
powinno być więc różnicowane z innych pozazawo-
dowych względów. Ponadto wyłączenie emerytów
i rencistów z ubezpieczenia mogłoby stwarzać zachę-
tę dla pracodawcy do zatrudniania emerytów i ren-
cistów w miejsce osób, za które należy odprowadzać
składki, a co za tym idzie, prowadzić do nieuzasad-
nionego zróżnicowania szans na rynku pracy.
W związku z wyrażonym w interpelacji poglądem,
że osoby, które teraz są na emeryturze, z puli składek
nigdy nie skorzystają, pragnę poinformować, że
z funduszu rentowego są finansowane – oprócz rent
z tytułu niezdolności do pracy – także renty rodzinne
przysługujące uprawnionym członkom rodziny w ra-
zie śmierci emeryta lub rencisty, dodatek do renty
rodzinnej dla sieroty zupełnej, dodatek pielęgnacyjny
przysługujący emerytowi po ukończeniu 75 lat, zasi-
łek pogrzebowy przysługujący zarówno w razie
śmierci ubezpieczonego, jak i emeryta i rencisty lub
członka jego rodziny.
Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) przewiduje
możliwość podwyższenia emerytury dla osób, które
mają już ustalone prawo do tego świadczenia. Świad-
czeniobiorca, który pracował po przejściu na emery-
turę i osiągał korzystne zarobki, może zgłosić wnio-
sek o przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia,
z uwzględnieniem zarobków, które w całości lub w czę-
ści uzyskał po przyznaniu emerytury, o ile wskaźnik
wysokości przeliczonej podstawy wymiaru będzie
wyższy od poprzednio obliczonego. Nie muszą wyka-
zywać wyższych zarobków osoby, które po przyzna-
niu emerytury nie pobrały jej wskutek zawieszenia
prawa do tego świadczenia. Bez konieczności posia-
dania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wy-
miaru niż ustalony poprzednio zostanie przeliczona
podstawa wymiaru świadczenia przysługującego
emerytowi, który do ustalenia podstawy wymiaru
wskaże zarobki z okresu przypadającego w całości po
przyznaniu emerytury. Emeryt, który wykonuje pra-
cę zarobkową i z tego tytułu podlega obowiązkowi
ubezpieczenia emerytalnego i rentowych, może zgło-
sić wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadcze-
nia poprzez doliczenie nieuwzględnionych dotychczas
okresów składkowych i nieskładkowych.
Należy zaznaczyć, że obowiązkowe ubezpieczenie
emerytów i rencistów nie jest nową zasadą, ale po-
wtórzeniem wcześniejszych uregulowań. Uchylona

ustawa z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i fi-
nansowaniu ubezpieczeń społecznych przewidywała
w art. 4 ust. 1, że ubezpieczeniu społecznemu podle-
gają wszyscy pracownicy. Zatem już w świetle po-
przednio obowiązujących przepisów za emeryta i ren-
cistę, będącego jednocześnie pracownikiem praco-
dawca obowiązany był opłacać składkę na ubezpie-
czenie społeczne.
Poruszane kwestie były przedmiotem oceny Try-
bunału Konstytucyjnego, który wielokrotnie wyja-
śniał, że nie naruszają one zasad określonych w art. 2
i 32 konstytucji. W ocenie Trybunału Konstytucyj-
nego (wyrok z dnia 4 grudnia 2000 r. K 9/2000) obo-
wiązkowe ubezpieczenie emerytów i rencistów kon-
tynuujących określoną aktywność zawodową uspra-
wiedliwia także konieczność realizacji konstytucyj-
nego prawa do zabezpieczenia społecznego. Zapew-
nienie wszystkim emerytom należnych świadczeń,
wypracowanych w systemie ubezpieczeń społecznych
opartym na międzypokoleniowym porozumieniu po-
woduje, że utrzymanie równowagi finansowej FUS
ma doniosłe znaczenie dla stabilności obecnego sys-
temu. Cechą charakterystyczną ubezpieczenia spo-
łecznego jest rozłożenie ciężaru świadczeń na szerszą
zbiorowość osób objętych jego zakresem.
Usprawiedliwione jest zatem nałożenie obowiąz-
ku ubezpieczenia nawet w sytuacji, gdy dalsze opła-
canie składek nie zawsze znajdzie w pełni odzwier-
ciedlenie w zwiększonej wysokości przysługującego
świadczenia. Trybunał wskazał też, że nie ma powo-
du, dla którego osiągnięcie wieku emerytalnego i po-
bieranie świadczeń miałoby rodzić przywileje na ryn-
ku pracy i naruszenie zasady równej konkurencji na
tym rynku.
Dążenie do zapewnienia wszystkim jednakowego
dostępu do miejsc pracy może uzasadniać egzekwo-
wanie takich samych warunków zatrudnienia rów-
nież w stosunku do osób mających już ustalone prawo
do emerytury lub renty.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego regulacja
nakładająca obowiązek ubezpieczenia emerytów i ren-
cistów prowadzących działalność zarobkową w ra-
mach określonego stosunku prawnego niewątpliwie
skutkuje równomiernym obciążeniem finansowym
pracodawców, a tym samym stwarza potencjalnym
pracownikom równe szanse zatrudnienia. Z tego
punktu widzenia stanowi realizację zasady sprawie-
dliwości społecznej.
Żołnierze zawodowi i funkcjonariusze tzw. służb
mundurowych są objęci odrębnym systemem zaopa-
trzeniowym, w którym świadczenia emerytalno-ren-
towe wypłacane są ze środków budżetu państwa, bez
obowiązku opłacania składek. W tym systemie eme-
rytura przysługuje bez względu na wiek, pod warun-
kiem posiadania co najmniej 15 lat zawodowej służby
oraz jej podstawę wymiaru stanowi uposażenie na-
leżne funkcjonariuszowi na ostatnio zajmowanym
stanowisku.
Żołnierzowi, który pozostawał w służbie przed
dniem 2 stycznia 1999 r., oblicza się emeryturę zgod-
1065
nie z art. 15 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o za-
opatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz
ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, z późn. zm.).
Osobie uprawnionej do emerytury wojskowej, obliczo-
nej na tej podstawie, dolicza się na jej wniosek do
wysługi emerytalnej – na zasadach określonych
w art. 14 wymienionej ustawy – także okresy zatrud-
nienia przed dniem 1 stycznia 1999 r. i okresy opła-
cania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
po 31 grudnia 1998 r., przypadające po zwolnieniu ze
służby i przejściu na emeryturę.
Emeryt wojskowy, który podjął zatrudnienie lub
inną pracę, z tytułu której podlegał ubezpieczeniu
społecznemu, ma zatem okres tego ubezpieczenia
uwzględniany w wysokości emerytury wojskowej,
mimo że nie jest to okres zawodowej służby. Z tego
wynika, że w wymiarze emerytury wojskowej są
uwzględniane nie tylko okresy zawodowej służby, ale
także okresy składkowe i nieskładkowe wymienione
w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, z czego okresy składkowe po-
przedzające okres służby są liczone po 2,6% podstawy
wymiaru, a więc znacznie korzystniej niż w systemie
ubezpieczeń społecznych. Analogiczne regulacje obo-
wiązują w przypadku emerytury policyjnej. Każdy
system zabezpieczenia emerytalnego określa mini-
malną kwotę emerytury i maksymalną wysokość
świadczenia, która nie może być przekroczona, cho-
ciażby miało to oznaczać, że nie wszystkie udowod-
nione okresy będą uwzględnione w wymiarze świad-
czenia. Maksymalna wysokość emerytury wojskowej
lub policyjnej wynosi 75% podstawy wymiaru, czyli
kwoty ostatniego uposażenia. Ponadto emeryturę
wojskową podwyższa się o 15% podstawy wymiaru,
jeżeli emeryt jest inwalidą w związku ze służbą. Eme-
rytura podlega waloryzacji na zasadach określonych
w ustawie o emeryturach i rentach z FUS. Przepisy
określające maksymalną wysokość emerytury woj-
skowej (policyjnej) stosuje się również do osób, które
po raz pierwszy wstąpiły do zawodowej służby woj-
skowej po dniu 1 stycznia 1999 r. Sytuacja tych osób
jest jednak inna, ponieważ zgodnie z przepisami art. 15a
ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawo-
dowych oraz art. 15a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wy-
wiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu,
Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
(Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, z późn. zm.) – w wy-
miarze emerytury wojskowej lub policyjnej przyzna-
wanej takiej osobie – uwzględniane są wyłącznie
okresy służby. Podstawę wymiaru emerytury stano-
wi uposażenie należne funkcjonariuszowi na ostatnio
zajmowanym stanowisku. Jeżeli żołnierz zawodowy,
który uzyskał prawo do emerytury wojskowej bez
względu na wiek, obliczonej na podstawie art. 15a
wymienionej wyżej ustawy (a więc wyłącznie za okre-
sy służby) ma także okresy zatrudnienia (ubezpiecze-
nia), ma z tego tytułu prawo do drugiej emerytury,
która zostanie mu przyznana po osiągnięciu wieku
1066
emerytalnego (65 lat – mężczyzna, 60 lat – kobieta)
na zasadach i w wysokości określonych w ustawie
o emeryturach i rentach z FUS. Z kolei ta emerytura
zostanie obliczona wyłącznie za okresy ubezpieczenia
(zatrudnienia).
W opisanym przypadku wypłacane będą obie na-
leżne emerytury, ponieważ emerytura z FUS zosta-
nie obliczona tylko za „cywilne” okresy ubezpiecze-
nia, zaś emerytura „mundurowa” tylko za okresy
zawodowej służby. Jak z powyższego wynika, objęcie
obowiązkiem ubezpieczenia emerytalnego każdego
pracownika, niezależnie od tego, czy jest emerytem
oraz z jakiego systemu emerytura ta przysługuje
– zaopatrzeniowego czy też ubezpieczeniowego – jest
racjonalnie uzasadnione nie tylko z punktu widzenia
równości szans na rynku pracy ale także ze względu
na rozwiązania przyjęte w systemach zabezpieczenia
emerytalnego.
Jednocześnie informuję, że w dniu 5 grudnia 2008 r.
została uchwalona ustawa o zmianie ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. Nr 8, poz. 38), która wprowadziła dla
osób pobierających emeryturę „mundurową” możli-
wość wystąpienia o przyznanie emerytury z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych, jeśli osoby te spełnią
ogólne warunki do uzyskania emerytury z tego fun-
duszu. W razie przyznania tej emerytury, wypłata
emerytury „mundurowej” zostanie wstrzymana.
Jestem zatem zdania, że nie ma przesłanek do zmia-
ny obowiązującego w tej mierze stanu prawnego.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie możliwości przyznania
zadośćuczynienia od państwa polskiego
lub innego państwa dla rodzin osób,
które zginęły śmiercią męczeńską
w obozie pracy w Oświęcimiu (9666)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 22 maja 2009 r. dotyczą-
ce interpelacji posła Artura Dunina w sprawie moż-
liwości przyznania zadośćuczynienia od państwa
polskiego lub innego państwa dla rodzin osób, które
zginęły śmiercią męczeńską w obozie pracy w Oświę-
cimiu, uprzejmie informuję:
W obowiązującym prawie kombatanckim brak
jest regulacji, które przyznawałyby prawo do odszko-
dowań dla osób, które utraciły bliskich w czasie
II wojny światowej. Należy przy tym podkreślić, że
kwestie odszkodowań za krzywdy związane z okre-
sem II wojny światowej są podnoszone przez różne
grupy społeczne.
Widząc potrzebę rekompensaty i wsparcia ze stro-
ny państwa zarówno dla osób, które walczyły o wol-
ność i niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej, jak
i dla ofiar wojny i okresu powojennego w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej opracowane zostały
„Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego”.
W „Założeniach...” dokonano m.in. przeglądu i oceny
postulatów dotyczących zadośćuczynienia za krzyw-
dy doznane w okresie wojny i po wojnie, zgłaszanych
przez różne i bardzo liczne grupy społeczne. Realiza-
cja wszystkich postulatów byłaby bardzo kosztowna,
szacuje się, że byłby to koszt co najmniej 4,5 mld zł,
co oczywiście sprawia, że staje się to nierealne. Na
podstawie założeń opracowany został projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec dyk-
tatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji
systemów totalitarnych.
Biorąc jednakże pod uwagę fakt, że Polska, w po-
równaniu z innymi krajami o podobnych losach, ma
najbardziej rozbudowany katalog ustaw, mocą któ-
rych wypłacane są świadczenia pieniężne z tytułu
wydarzeń sprzed ponad półwiecza oraz z uwagi na
trudną sytuację gospodarczą i wynikającą z tego ko-
nieczność dokonania ograniczeń w wydatkach z bu-
dżetu państwa, a także biorąc pod uwagę bardzo licz-
nie zgłaszane postulaty dotyczące zadośćuczynienia
za krzywdy doznane w okresie wojny i po wojnie,
Rada Ministrów podjęła decyzję o przyznaniu upraw-
nień wyłącznie rodzinom osób, które poniosły śmierć
w trakcie wystąpień wolnościowych, mających miej-
sce w latach 1956–1983 w obronie wolności i godności
człowieka oraz praw obywatela.
W dniu 7 maja 2009 r. ustawa o zadośćuczynieniu
rodzinom ofiar wystąpień wolnościowych w latach
1956–1983 przyjęta została przez Sejm RP. Ustawę
przekazano do podpisu prezydentowi RP w dniu
11 maja 2009 r.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informu-
ję, że minister pracy i polityki społecznej nie prze-
widuje podjęcia w najbliższym czasie inicjatywy
legislacyjnej zmierzającej do przyznania odszkodo-
wań dla osób, które straciły bliskich w czasie II woj-
ny światowej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie odszkodowań
za utracone nieruchomości wypłacanych
na podstawie umów indemnizacyjnych
oraz informowania o tym jednostek
samorządu terytorialnego (9667)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Artura Dunina, posła na Sejm RP,
z dnia 18 maja 2009 r. w sprawie tzw. układów in-
demnizacyjnych przedstawiam wyjaśnienia dotyczą-
ce następujących kwestii poruszonych w piśmie:
1. Jakie były przyczyny, dla których Ministerstwo
Finansów z kilkudziesięcioletnim opóźnieniem za-
częło udzielać informacji gminom o fakcie wypłace-
nia odszkodowań przedwojennym właścicielom nie-
ruchomości przejętych na rzecz Skarbu Państwa?
2. Czy i kiedy informacji takich zaczęto udzielać
oraz jaka jest skala tego zjawiska?
3. W ilu przypadkach pomimo wypłacenia odszko-
dowań przedwojenni właściciele nieruchomości lub
ich następcy prawni odzyskali nieruchomości, za któ-
re otrzymali odszkodowania, zrzekając się jednocze-
śnie prawa własności?
4. Jakie działania podejmuje ministerstwo w celu
zapobieżenia takim sytuacjom w przyszłości?
Ad 1. W związku z zawarciem w latach 1948–1971
przez rząd Polski (PRL) umów z rządami Austrii,
Belgii i Wielkiego Księstwa Luksemburga, Danii,
Francji, Grecji, Holandii, Kanady, Norwegii, Szwaj-
carii i Księstwa Liechtenstein, Szwecji, Stanów Zjed-
noczonych Ameryki oraz Wielkiej Brytanii w sprawie
uregulowania roszczeń finansowych obywateli tych
państw, którzy utracili w Polsce mienie w wyniku
nacjonalizacji i innych rodzajów przejęcia dokonywa-
nego przez Skarb Państwa, została uchwalona usta-
wa z dnia 9 kwietnia 1968 r. o dokonywaniu w księ-
gach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa
w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu
roszczeń finansowych (Dz. U. Nr 12, poz. 65). Ustawa
ta określa sposób ujawniania praw Skarbu Państwa
do nieruchomości, za które przyznano odszkodowa-
nie w ramach wymienionych układów.
Przejście prawa własności nieruchomości na rzecz
Skarbu Państwa stwierdzane jest w decyzji deklara-
toryjnej wydawanej przez ministra finansów zgodnie
z ustawą z dnia 9 kwietnia 1968 r. oraz rozporządze-
niem ministra sprawiedliwości z dnia 9 maja 1968 r.
w sprawie trybu dokonywania w księgach wieczy-
stych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu
o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń
finansowych (Dz. U. Nr 17, poz. 109). Należy podkre-
ślić, że wpis do księgi wieczystej tytułu własności
nieruchomości, która przeszła na rzecz Skarbu Pań-
stwa na podstawie międzynarodowej umowy o ure-
1067
gulowaniu roszczeń finansowych, następuje na pod-
stawie decyzji ministra finansów na wniosek orga-
nów właściwych w zakresie gospodarowania nieru-
chomościami – obecnie starostów oraz prezydentów
miast.
Procedura określona wymienionymi przepisami
wymaga aktywnego współdziałania Ministerstwa
Finansów i organów wykonujących zadania w za-
kresie gospodarowania nieruchomościami Skarbu
Państwa. Współpraca ta przejawia się m.in. we wza-
jemnym informowaniu o stanie prawnym nierucho-
mości.
Obecnie trudno jest ustalić praktykę działania
organów zaangażowanych w prowadzanie spraw
związanych z wykonywaniem układów indemniza-
cyjnych i ustawy z 1968 r. w okresie przed 1989 r.
W tym okresie wydano kilkaset decyzji deklaratoryj-
nych, w związku z czym należy stwierdzić, że prze-
pisy regulujące postępowanie były faktycznie stoso-
wane i znana była – przynajmniej w ograniczonym
zakresie – problematyka układów odszkodowaw-
czych. Prawdopodobnie w tym okresie było niewiele
wystąpień o udzielenie informacji w sprawie układów
indemnizacyjnych.
Od lat 90. prowadzone były w Ministerstwie Fi-
nansów działania mające na celu uporządkowanie
dokumentacji stanowiącej podstawę regulacji spraw
majątkowych Skarbu Państwa w zakresie nierucho-
mości objętych odszkodowaniami.
W związku z tymi działaniami pismami znak:
SP 4-EI-36/96 z dnia 17 lutego 1996 r. i z dnia
11 kwietnia 1996 r. Ministerstwo Finansów poin-
formowało wszystkich wojewodów o niebezpieczeń-
stwie związanym z obrotem nieruchomościami ob-
jętymi układami indemnizacyjnymi przez byłych
właścicieli. W piśmie tym w szczególności zawarto
zalecenie dla urzędów rejonowych wyjaśniania
okoliczności zamierzonych transakcji na rynku
nieruchomości, prowadzonych przez osoby, które
w czasie realizacji procedur odszkodowawczych
w ramach umów międzypaństwowych posiadały
obywatelstwo jednego z 12 wymienionych państw.
W razie stwierdzenia próby sprzedaży takiej nie-
ruchomości lub wpisu poprzednich właścicieli do
ksiąg wieczystych polecono wystąpić do Minister-
stwa Finansów z pytaniem, czy nieruchomość ta
była objęta układem indemnizacyjnym.
Na zapytania kierowane w tak określonym trybie
udzielano odpowiedzi wszystkim uprawnionym jed-
nostkom, w tym również jednostkom samorządu te-
rytorialnego.
W toku dalszej korespondencji przekazywano
również zbiorcze wykazy nieruchomości objętych
układami odszkodowawczymi z danego obszaru, jed-
nakże zasadniczym sposobem udzielania informacji
są zapytania w indywidualnych sprawach, umożli-
wiające pełne zweryfikowanie danych dotyczących
konkretnej nieruchomości.
Taki sposób działania wynika przede wszystkim
ze znacznego skomplikowania dostępnych informacji.
1068
Dokumenty źródłowe zostały sporządzone przez or-
gany zagraniczne, działające na podstawie własnych
regulacji i w często odmiennej kulturze prawnej.
Wnioski o odszkodowanie zgłaszane były w latach
50., 60. i 70. na podstawie dokumentacji posiadanej
przez wnioskodawców, często wytworzonej przed
1939 r. Przedmiotowe dane w istocie mogą nie od-
zwierciedlać obecnego stanu prawnego nieruchomo-
ści w Polsce, mogą również zawierać różnego rodzaju
nieścisłości lub przeinaczenia. Niezgodności dotyczą
zarówno nieruchomości, osób występujących z wnio-
skami o odszkodowanie, jak również osób, które
otrzymały rekompensatę za pozostawione w Polsce
mienie (spadkobiercy). Złożyło się na to wiele czyn-
ników, np.:
— zmiana nazw miejscowości, numeracji i nazew-
nictwa ulic,
— zmiana granic nieruchomości bądź całkowita
zmiana podziałów geodezyjnych,
— zmiana nazwiska beneficjentów układu lub ich
przekształcenie (dotyczy to w szczególności wniosko-
dawców, którzy stali się obywatelami amerykański-
mi w wyniku naturalizacji i zmieniali brzmienie na-
zwiska),
— nieznajomości przez zagraniczne organy od-
szkodowawcze języka polskiego oraz regulacji obrotu
nieruchomościami, w szczególności oznaczania nie-
ruchomości.
W związku z zakończeniem części prac związa-
nych z tworzeniem elektronicznej bazy danych nie-
ruchomości objętych układami odszkodowawczymi
przekazano wojewodom kolejne wystąpienie w tej
sprawie w piśmie ministra finansów z dnia 14 stycz-
nia 2009 r., znak: FR6/065/1/MXB/09/220. Działanie
to stanowi kontynuację czynności prowadzonych od
lat 90. Należy podkreślić, że przekazane za pismem
wykazy stanowią jedynie pomoc w wyszukiwaniu
konkretnych nieruchomości i wiarygodne ustalenia
mogą być poczynione jedynie przez badanie doku-
mentów źródłowych.
Ad 2. Informacje o objęciu nieruchomości układa-
mi indemnizacyjnymi są udzielane w sposób stały.
Jak wspomniano powyżej, nie jest dokładnie zna-
na praktyka udzielania informacji przed 1989 r., jak-
kolwiek niewątpliwie również w tym okresie były
prowadzone postępowania regulacyjne.
W następnym okresie, poza udzielaniem odpowie-
dzi na zapytania dotyczące konkretnych nierucho-
mości, podjęto również opisane powyżej działania
informacyjne w celu przypomnienia organom tereno-
wym wykonującym zadania w zakresie gospodaro-
wania nieruchomościami Skarbu Państwa o ich obo-
wiązkach wynikających z ustawy z dnia 9 kwietnia
1968 r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpi-
sów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o między-
narodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finanso-
wych. W tym celu określono zalecenia dla wojewodów
i urzędów rejonowych (od reformy administracyjnej
wprowadzonej ustawą z dnia 5 czerwca 1998 r. o sa-
morządzie powiatowym – Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592
– zalecenia dla zarządów powiatów/starostów oraz
prezydentów miast na prawach powiatu), a także prze-
kazywane są zbiorcze zestawienia nieruchomości
i osób objętych układami indemnizacyjnymi.
Informacje udzielane są na zapytania jednostek
z całej Polski. Ilościowo jest to znaczna liczba spraw,
przykładowo w 2008 r. udzielono 110 informacji
w indywidualnych sprawach, w bieżącym roku do
końca maja zarejestrowano zapytania dotyczące
84 nieruchomości.
Ad 3. Zgodnie z przepisami regulującymi postę-
powanie w zakresie nieruchomości objętych układa-
mi indemnizacyjnymi, to jest ustawą z dnia 9 kwiet-
nia 1968 r. o dokonywaniu w księgach wieczystych
wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o mię-
dzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finan-
sowych (Dz. U. Nr 12, poz. 65), oraz rozporządzeniem
ministra sprawiedliwości z dnia 9 maja 1968 r.
w sprawie trybu dokonywania w księgach wieczy-
stych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu
o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń
finansowych (Dz. U. Nr 17, poz. 109) zadania wyko-
nywane są przez ministra finansów oraz organy wy-
konujące zadania w zakresie gospodarowania nieru-
chomościami Skarbu Państwa (starostowie i prezy-
denci miast).
Reprezentantem Skarbu Państwa w postępowa-
niach dotyczących ujawnienia uprawnień właściciel-
skich jest właściwy miejscowo starosta lub prezy-
dent miasta. Ponadto wydanie decyzji deklaratoryj-
nej przez ministra finansów nie jest uzależnione od
tego, jaki podmiot jest obecnie ujawniony w księdze
wieczystej jako właściciel. Dlatego też Ministerstwo
Finansów nie dysponuje informacjami o ilości przy-
padków, w których pomimo wypłacenia odszkodo-
wań przedwojenni właściciele nieruchomości lub ich
następcy prawni odzyskali nieruchomość, za które
otrzymali odszkodowania, zrzekając się jednocze-
śnie prawa własności. Przekazanie takich informa-
cji przez organy terenowe stanowi jednakże prze-
słankę dla pilnego wszczęcia postępowania na pod-
stawie ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r. o dokony-
waniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz
Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umo-
wy o uregulowaniu roszczeń finansowych (Dz. U.
Nr 12, poz. 65).
Jednocześnie należy podkreślić, że w zdecydowa-
nej większości wypadków uprawnienia właścicielskie
Skarbu Państwa wynikają z orzeczeń nacjonalizacyj-
nych wydanych w latach powojennych i w znacznej
części zostały ujawnione w księgach wieczystych. Do-
konanie wpisów do ksiąg wieczystych należy do kom-
petencji starostów i prezydentów miast. W konse-
kwencji podważenie prawa własności Skarbu Pań-
stwa jest możliwe dopiero w wyniku uchylenia tych
orzeczeń i wykreślenia wpisu na rzecz Skarbu Pań-
stwa w księdze wieczystej. Informacja o wszczęciu
działań zmierzających do uchylenia orzeczeń nacjo-
nalizacyjnych, zgodnie z wymienionymi wyżej zale-
ceniami, powinna zostać przekazana do ministra fi-

nansów w celu ustalenia kwestii odszkodowania oraz
zabezpieczenia praw Skarbu Państwa w postępowa-
niu opartym na ustawie z dnia 9 kwietnia 1968 r.
o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na
rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe
umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych (Dz. U.
Nr 12, poz. 65).
Ad 4. Z uwagi na nadal istniejące niebezpieczeń-
stwo obrotu nieruchomościami objętymi układami
indemnizacyjnymi, wynikające z niezakończonego
procesu regulacji stanu prawnego tych nieruchomo-
ści, prowadzone są w działania mające na celu
przede wszystkim wyjaśnienie statusu prawnego
nieruchomości. Oznacza to prowadzenie postępo-
wań, z urzędu lub na wniosek, w sprawie zastoso-
wania przepisów ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r.
o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na
rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe
umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych (Dz. U.
Nr 12, poz. 65).
Nadmienić należy, że minister finansów, wszczy-
nając postępowanie administracyjne w poszczegól-
nych sprawach, przesyła stosowne postanowienie do
stron postępowania, w tym do starostów lub prezy-
dentów miast, jako reprezentantów Skarbu Państwa,
oraz do właściwych sądów wieczystoksięgowych. Za-
wiadomienie o wszczęciu postępowania administra-
cyjnego kierowane jest do sądów w celu dołączenia
do akt księgi wieczystej, co wyłącza działanie rękojmi
wiary publicznej ksiąg wieczystych. W szczególności
oznacza to, że osoba dokonująca czynności prawnych
z podmiotem ujawnionym w księdze wieczystej jako
właściciel ponosi ryzyko bezskuteczności tych czyn-
ności, jeśli nieruchomość jest własnością Skarbu
Państwa, co zostanie stwierdzone w decyzji deklara-
toryjnej ministra finansów. W konsekwencji na przy-
kład próba sprzedaży lub darowizny nieruchomości
przez osobę wpisaną jako właściciel nie spowoduje
w takim wypadku przejścia własności nieruchomości
na nabywcę, lecz pozostanie ona własnością Skarbu
Państwa.
Ponadto kontynuowane są działania mające na
celu informowanie organów wykonujących zadania
w zakresie gospodarowania nieruchomościami Skar-
bu Państwa o nieruchomościach objętych układami,
zarówno w postaci odpowiedzi na indywidualne za-
pytania, jak i przez przekazywanie zbiorczych zesta-
wień oraz zaleceń co do sposobu prowadzenia czyn-
ności. W tym celu kolejne pismo zostało skierowane
do wojewodów 15 maja 2009 r., dotyczące metod iden-
tyfikacji nieruchomości.
Kolejnym działaniem jest systematyczne weryfi-
kowanie posiadanych zbiorów danych w celu ich uzu-
pełniania i wprowadzania do elektronicznych baz
danych. Ten sposób organizacji danych pozwala na
efektywniejsze udzielanie informacji oraz dokonywa-
nie zestawień dotyczących określonego obszaru lub
podmiotu.
Przekazując powyższe wyjaśnienia, dziękuję za
zainteresowanie problematyką uregulowania stanu
1069
prawnego nieruchomości objętych układami indem-
nizacyjnymi oraz pragnę zapewnić, że wszelkie in-
formacje o zagrożeniu dla interesów Skarbu Państwa
traktowane są z najwyższą uwagą, co przejawia się
m.in. we wszczęciu postępowania w odniesieniu do
wskazanych nieruchomości w Łodzi niezwłocznie po
uzyskaniu informacji od prezydenta miasta Łodzi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Borowskiego
w sprawie projektowanej nowelizacji ustawy
o samorządzie pielęgniarek i położnych (9671)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną interpelacją pana posła Marka Borowskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 22 maja 2009 r. (znak:
SPS-023-9671/09), dotyczącą projektowanej ustawy
o samorządzie pielęgniarek i położnych, uprzejmie
przedkładam poniżej wyjaśnienia na pytania w niej
zawarte.
Na wstępie należy podkreślić, że opracowany
w Ministerstwie Zdrowia projekt ustawy o samorzą-
dzie pielęgniarek i położnych oprócz zmiany admini-
stracyjnego podziału okręgowych izb pielęgniarek
i położnych (tj. ograniczenia do 16 okręgowych izb
zgodnie z podziałem administracyjnym kraju na wo-
jewództwa) zakładał również możliwość tworzenia
delegatur na obszarze działania danej izby. Tym sa-
mym przy uwzględnieniu projektowanych rozwiązań
istniała możliwość elastycznego uwzględnienia w funk-
cjonowaniu większych okręgowych izb lokalnych
potrzeb pielęgniarek i położnych przejawiająca się
np. w organizowaniu szkoleń czy też innych czyn-
nościach związanych z działalnością samorządu za-
wodowego (np. wydawanie zaświadczeń). Tak więc
uzasadnieniem zmniejszenia liczby okręgowych izb,
a co za tym idzie – zwiększenia liczby członków na-
leżących do poszczególnych izb, była racjonalizacja
wykonywania zadań przez samorząd oraz związa-
nych z tym wydatków.
Jednocześnie pragnę poinformować pana posła,
że samorząd pielęgniarek i położnych nie utrzymuje
się wyłącznie ze składek członkowskich, otrzymuje
bowiem corocznie z budżetu państwa dotację na wy-
konywanie niektórych zadań wynikających z obecnie
obowiązujących przepisów. W budżecie na 2009 r.
kwota środków finansowych przekazywanych na
1070
rzecz samorządu pielęgniarek i położnych wynosi
3 848 000 zł.
Opracowany w Ministerstwie Zdrowia projekt
ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych został
w dniu 11 maja 2009 r. skierowany do uzgodnień ze-
wnętrznych oraz konsultacji społecznych.
W przypadku omawianego projektu ustawy za-
kres konsultacji społecznych jest bardzo szeroki,
gdyż oprócz Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych
przedmiotowy akt normatywny został skierowany do
konsultacji m.in. przez wszystkie okręgowe rady pie-
lęgniarek i położnych. Nadmienić należy, że oprócz
jednostek organizacyjnych samorządu pielęgniarek
i położnych projekt ustawy został skierowany do wie-
lu innych podmiotów (m.in. do związków zawodo-
wych oraz organizacji społeczno-zawodowych zwią-
zanych z ochroną zdrowia) oraz umieszczony na stro-
nie internetowej Biuletynu Informacji Publicznej
Ministerstwa Zdrowia.
Biorąc pod uwagę znaczenie omawianego projek-
tu ustawy dla środowiska pielęgniarek i położnych,
na prośbę Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych
termin przeprowadzenia konsultacji społecznych zo-
stał przedłużony do dnia 30 czerwca 2009 r.
Mając na względzie uwagi zgłaszane przez poszcze-
gólne jednostki organizacyjne samorządu pielęgniarek
i położnych w zakresie projektowanych zmian ustawo-
wych związanych z obszarem funkcjonowania okrę-
gowych izb pielęgniarek i położnych, kierownictwo
Ministerstwa Zdrowia na etapie uzgodnień zewnętrz-
nych i konsultacji społecznych przychyliło się do zgła-
szanych zastrzeżeń i podjęło decyzję o pozostawieniu
dotychczasowego obszaru funkcjonowania okręgo-
wych izb, odstępując tym samym od zamiaru wprowa-
dzenia podziału na 16 okręgowych izb.
Jednocześnie pragnę poinformować pan posła, że
w trakcie konsultacji społecznych zostały zgłoszone
również opinie odmienne, które pozytywnie odnosiły
się do zaproponowanych rozwiązań w zakresie zmia-
ny administracyjnego podziału okręgowych izb pie-
lęgniarek i położnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie planowanego zamknięcia
niektórych składowisk odpadów
na terenie woj. warmińsko-mazurskiego (9672)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 22 maja 2009 r. (znak: SPS-023-9672/09)
przekazującego interpelację pana posła Tadeusza Na-
guszewskiego oraz grupy posłów w sprawie planowa-
nego zamknięcia niektórych składowisk odpadów na
terenie woj. warmińsko-mazurskiego, uprzejmie in-
formuję.
Na poziomie Unii Europejskiej sprawy dotyczące
składowisk odpadów regulowane są przepisami dy-
rektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r.
w sprawie składowania odpadów (Dz. Urz. L 182
z 16.7.1999, str. 1–19, Polskie wydanie specjalne, roz-
dział 15 tom 04 P. 228–246) oraz decyzji Rady z dnia
19 grudnia 2002 r. ustanawiającej kryteria i proce-
dury przyjęcia odpadów na składowiska, na podsta-
wie art. 16 i załącznika II do dyrektywy 1999/31/WE
(Dz. Urz. L 11 z 16.1.2003, str. 27–49, Polskie wyda-
nie specjalne, rozdział 15 tom 07 P. 314–336).
Powyższe regulacje zostały transponowane i wdro-
żone do polskiego prawa przepisami ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) wraz z wydanymi do niej
aktami wykonawczymi.
W stosunku do istniejących składowisk odpadów
w art. 33 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wprowa-
dzeniu ustawy Prawo ochrony środowiska, ustawy
o odpadach oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 100, poz. 1085, z późn. zm.), zwana dalej „ustawą
wprowadzającą”, została zawarta procedura związa-
na z dostosowywaniem istniejących składowisk od-
padów do wymogów nowych przepisów.
Zarządzający składowiskami zostali zobowiązani
do przedłożenia przeglądu ekologicznego istniejącego
składowiska odpadów w terminie do dnia 30 czerwca
2003 r. Jeżeli z tego przeglądu wynikała konieczność
dostosowania jego funkcjonowania do wymogów
przepisów o odpadach, organ ochrony środowiska,
w terminie do dnia 31 grudnia 2003 r., w zależności
od wyników przeglądu, wydawał następujące decyzje
administracyjne:
1) decyzja wydana na podstawie art. 33 ust. 2 pkt 1
ustawy wprowadzającej, określająca sposób dostoso-
wania składowiska odpadów do wymogów przepisów
o odpadach, a w szczególności określająca niezbędne
wyposażenie składowiska, konieczne do jego prawi-
dłowego funkcjonowania.
Zarządzający istniejącym składowiskiem odpa-
dów został zobowiązany do dostosowania funkcjono-

wania składowiska odpadów do wymagań określo-
nych w tej decyzji w terminie nie późniejszym niż do
dnia 31 grudnia 2005 r. Jeżeli mimo wykonania obo-
wiązków nałożonych tą decyzją na podstawie prowa-
dzonego monitoringu składowiska odpadów wynika-
ło, że dane składowisko negatywnie oddziałuje na
środowisko, organ ochrony środowiska z urzędu wy-
dawał decyzję o zamknięciu tego składowiska, okre-
ślając termin zamknięcia niemogący przekraczać
31 grudnia 2009 r.;
2) decyzja wydawana na podstawie art. 33 ust. 2
pkt 2 ustawy wprowadzającej, zobowiązująca zarzą-
dzającego składowiskiem do wystąpienia z wnio-
skiem o wydanie pozwolenia na budowę lub jego
zmianę, którego przedmiotem będzie przebudowa
składowiska odpadów, określając jednocześnie ter-
min złożenia tego wniosku.
Zarządzający istniejącym składowiskiem odpa-
dów został zobowiązany do dostosowania funkcjono-
wania składowiska odpadów do wymagań określo-
nych w decyzji o pozwoleniu na budowę lub jego zmia-
nę, w terminie nie późniejszym niż do dnia 31 grud-
nia 2009 r.
Natomiast w sytuacji, gdy z przeglądu ekologicz-
nego wynikał brak możliwości dostosowania funk-
cjonowania tego składowiska do wymogów przepisów
o odpadach, organ ochrony środowiska, z urzędu,
w terminie do dnia 31 grudnia 2003 r. wydawał de-
cyzję o zamknięciu składowiska odpadów, określając
termin zamknięcia składowiska oraz niezbędne dzia-
łania do wykonania w czasie eksploatacji składowi-
ska przed jego zamknięciem.
Zgodnie z art. 33 ust. 7 ustawy wprowadzającej,
jeżeli po dniu 31 grudnia 2009 r. istniejące składowi-
sko odpadów będzie eksploatowane niezgodnie z wy-
maganiami określonymi w ww. decyzjach, wojewódz-
ki inspektor ochrony środowiska wyda decyzję
o wstrzymaniu korzystania ze składowiska odpadów.
Procedura dostosowywania istniejących składo-
wisk odpadów do wymagań technicznych trwa w Pol-
sce już od kilku lat i dla składowisk odpadów, które
nie spełniały wymagań technicznych, został wyzna-
czony ostateczny termin na dostosowanie się upły-
wający z końcem 2009 r. Po tym terminie nie będą
mogły być eksploatowane składowiska niespełniające
wymagań technicznych. Podmioty zarządzające skła-
dowiskami odpadów niespełniającymi wymagań do
końca 2009 r. powinny uzyskać decyzje na zamknię-
cie tego obiektu i rozpocząć prace techniczne zwią-
zane z zabezpieczeniem obiektu oraz związane z re-
kultywacją tego obiektu.
Organy administracji publicznej w przygotowy-
wanych planach gospodarki odpadami są obowiązane
uwzględnić zadanie polegające na zamykaniu skła-
dowisk niespełniających wymagań technicznych.
Plany gospodarki odpadami są opracowywane dla
osiągnięcia celów założonych w polityce ekologicznej
państwa oraz realizacji zasad gospodarowania odpa-
dami, a także stworzenia w kraju zintegrowanej
i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do odzysku
i unieszkodliwiania odpadów spełniających wymaga-
1071
nia określone w przepisach o ochronie środowiska.
Plany te są opracowywane na każdym ze szczebli ad-
ministracyjnych, tj. krajowym, wojewódzkim, powia-
towym i gminnym. Zgodnie z Krajowym planem go-
spodarki odpadami 2010 (Kpgo 2010), przyjętym
uchwałą Rady Ministrów z dnia 29 grudnia 2006 r.,
wśród kierunków działań w zakresie zapobiegania
powstawaniu odpadów oraz kształtowania systemu
gospodarowania odpadami, dla odpadów komunal-
nych zawarty jest kierunek dotyczący uporządkowa-
nia składowisk odpadów innych niż niebezpieczne
i obojętne. W wojewódzkich planach gospodarki od-
padami zostały szczegółowo przedstawione działania
zmierzające do realizacji bezpiecznego składowania
odpadów oraz podane są harmonogramy budowy
składowisk odpadów komunalnych jako integralnych
elementów zakładów zagospodarowania odpadów lub
modernizacji części składowisk oraz zamykania skła-
dowisk niespełniających wymagań. Zgodnie z zapi-
sami Kpgo 2010 w poszczególnych województwach
winno dążyć się do zredukowania liczby małych nie-
efektywnych składowisk lokalnych i zapewnienia
funkcjonowania składowisk ponadgminnych w licz-
bie od 5 do 15 (maksymalnie) obiektów w skali woje-
wództwa do końca 2014 r. W przypadku składowisk
odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne prefe-
ruje się obiekty obsługujące obszar zamieszkiwany
co najmniej przez 150 tys. mieszkańców. Łączna
wielkość składowisk (ich pojemność chłonna) w wo-
jewództwie powinna być wystarczająca na co naj-
mniej 15-letni okres eksploatacji. Gospodarka odpa-
dami komunalnymi nie będzie obejmowała i zamy-
kała się w obrębie jednej gminy, ale w obrębie regio-
nu gospodarki odpadami komunalnymi. Regiony te
zostały określone w wojewódzkich planach gospo-
darki odpadami.
Należy także zwrócić uwagę na kwestię związaną
z ilością odpadów składowanych na składowiska od-
padów komunalnych. Ilość odpadów składowanych
na składowiskach odpadów komunalnych niespełnia-
jących wymogów dyrektywy 1999/31/WE systema-
tycznie maleje w związku z praktycznym wdraża-
niem procedury dostosowywania składowisk odpa-
dów do wymagań, określonej w ustawie z dnia 27 lip-
ca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy Prawo ochrony
środowiska, ustawy o odpadach oraz zmianie niektó-
rych ustaw. W 2008 r. składowanych było 8 947 193 Mg
odpadów na składowiskach odpadów komunalnych,
z tego prawie 85% (tj. 7 584 806 Mg) składowanych
było na składowiskach spełniających wymagania
techniczne, natomiast około 15% (tj. 1 362 386 Mg)
na składowiskach niespełniających wymagań.
Reasumując, chciałbym podkreślić, że proces do-
stosowywania składowisk odpadów komunalnych do
wymagań technicznych określonych przepisami pra-
wa został zapoczątkowany kilka lat temu i systema-
tycznie jest realizowany. Spada ilość odpadów skła-
dowanych na składowiskach odpadów niespełniają-
cych wymagań. Zasadnicza większość odpadów, pra-
wie 85%, składowana jest na składowiskach odpa-
dów, które dostosowały się i spełniają wymagania
1072
techniczne zapewniające ochronę środowiska przed
zdeponowanymi odpadami. Z uwagi na fakt, że około
15% odpadów składowanych jest na składowiskach
odpadów niespełniających wymagań, zasadne jest
kontynuowanie procesu dostosowywania składowi-
ska albo ich zamykanie. Wobec powyższego brak jest
uzasadnienia do przedłużania terminu funkcjonowa-
nia składowisk odpadów, które stanowią zagrożenie
zarówno dla środowiska, jak też zdrowia i życia ludzi.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że nie
jest przewidywane podjęcie kroków legislacyjnych
umożliwiających funkcjonowanie niedostosowanych
składowisk odpadów w okresie po dniu 31 grudnia
2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie opinii Ministerstwa Edukacji
Narodowej dotyczącej postępowań
prowadzonych przez kuratorów oświaty
w sprawach związanych z planowaną w 2009 r.
likwidacją (przekształceniem) szkół
lub placówek (9678)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Artura Ostrowskiego w spra-
wie opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej doty-
czącej postępowań prowadzonych przez kuratorów
oświaty w sprawach związanych z planowaną w 2009 r.
likwidacją (przekształceniem) szkół i placówek (SPS-
-023-9678/09), uprzejmie informuję, że:
Z dniem 22 kwietnia 2009 r., tj. z chwilą wejścia
w życie przepisów ustawy z dnia 19 marca 2009 r.
o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458),
utraciła moc przewidziana w art. 59 ust. 2b podstawa
prawna do wydania przez kuratora oświaty postano-
wienia wyrażającego opinię co do zamiaru likwidacji
(przekształcenia) szkoły publicznej. Jednocześnie
zgodnie z nowym brzmieniem art. 59 ust. 2 „szkoła
lub placówka publiczna prowadzona przez jednostkę
samorządu terytorialnego może zostać zlikwidowana
po zasięgnięciu opinii organu sprawującego nadzór pe-
dagogiczny”. Oznacza to, że w aktualnym stanie praw-
nym szkoła może zostać zlikwidowana niezależnie od
tego, czy opinia kuratora oświaty w sprawie zamiaru
likwidacji będzie negatywna, czy pozytywna.
Komunikat zamieszczony na stronie internetowej
Ministerstwa Edukacji Narodowej dotyczący postę-
powań prowadzonych przez kuratorów oświaty w spra-
wach związanych z planowaną w 2009 r. likwidacją
(przekształceniem) szkół lub placówek stwierdza,
iż negatywna opinia kuratora oświaty, wyrażona
w formie postanowienia przed dniem wejścia w życie
nowych przepisów, nie jest wiążąca dla organu pro-
wadzącego szkołę. Nowe przepisy przewidują możli-
wość zlikwidowania szkoły po zasięgnięciu opinii
organu sprawującego nadzór pedagogiczny, co ozna-
cza, że likwidacja może nastąpić bez względu na to,
czy opinia była pozytywna, czy negatywna. Przyjęto,
że opinie kuratora oświaty wyrażone w formie posta-
nowień, które stały się ostateczne przed dniem 22 kwiet-
nia br., są opiniami w rozumieniu nowego brzmienia
art. 59 ust. 2 ustawy o systemie oświaty.
Wprowadzone w ustawie o systemie oświaty zmia-
ny dają jednostkom samorządu terytorialnego będą-
cym organami prowadzącymi szkoły większe niż do-
tychczas kompetencje w zakresie planowania i usta-
lania sieci publicznych szkół, a także do podejmowa-
nia decyzji dotyczących zamiaru przekształcenia lub
likwidacji szkoły publicznej.
Minister edukacji narodowej, rozpatrując (po 22 kwiet-
nia 2009 r.) zażalenia organów prowadzących szkoły
na postanowienia kuratorów oświaty negatywnie
opiniujące zamiar likwidacji (przekształcenia) szkół
lub placówek, uchylił postanowienia kuratorów oświa-
ty i umorzył postępowania. Przyjęty tryb rozpatry-
wania zażaleń wynika z aktualnego brzmienia art. 59
ustawy o systemie oświaty i nie narusza zasady nie-
działania prawa wstecz.
Wszczęte w 2009 r. postępowania w sprawach li-
kwidacji (przekształceń) szkół lub placówek należy
ocenić jako sytuacje prawne składające się z wielu
zdarzeń, spośród których jedne nastąpiły w okresie
obowiązywania dawnego prawa, a inne po wejściu
w życie nowego prawa.
Minister edukacji narodowej, mając na względzie
zmianę przepisów art. 59 ustawy o systemie oświa-
ty z dniem 22 kwietnia 2009 r., tj. z chwilą wejścia
w życie przepisów ustawy z dnia 19 marca 2009 r.
o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458),
zobowiązany był przy ocenie zażaleń organów pro-
wadzących na postanowienia kuratorów oświaty
negatywnie opiniujące zamiar likwidacji/przekształ-
cenia szkół/placówek uwzględnić przepisy nowego
prawa.
Jednocześnie wyjaśniam, że uchylenie postano-
wienia kuratora oświaty i umorzenie postępowania
nie stanowi dla organu prowadzącego szkołę zobo-
wiązania do przeprowadzenia tej likwidacji.
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przyśpieszenia prac
nad sfinalizowaniem umowy o małym ruchu
granicznym z Republiką Białoruś (9680)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka (pismo
nr SPS-023-9680/09 z dnia 26 maja 2009 r.) w spra-
wie przyspieszenia prac nad sfinalizowaniem umowy
o małym ruchu granicznym z Republiką Białoruś,
uprzejmie informuję, co następuje:
1. Negocjacje projektu umowy między rządem Rze-
czypospolitej Polskiej a rządem Republiki Białoruś
o małym ruchu granicznym zostały ostatecznie za-
kończone w kwietniu 2009 r. Bezpośrednio po ich za-
kończeniu, tj. 14 kwietnia 2009 r., został przekazany
Komisji Europejskiej projekt umowy w celu uzyskania
opinii odnośnie do jego zgodności z przepisami rozpo-
rządzenia (WE) nr 1931/2006 z 20 grudnia 2006 r.
ustanawiającego przepisy dotyczące małego ruchu
granicznego. Według aktualnych ustaleń dokonanych
w Komisji Europejskiej opiniowanie tekstu tej umowy
przez instytucje europejskie jest nadal w toku.
2. Notyfikacja przez MSZ RP na temat zakończe-
nia po stronie polskiej procedury wewnętrznej, nie-
zbędnej do wejścia w życie umowy, będzie możliwa
z chwilą dokonania przez prezydenta RP ratyfikacji
za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie przyjętej
przez parlament. Umowa wejdzie w życie trzydzieste-
go dnia po dacie otrzymania drogą dyplomatyczną
późniejszej noty potwierdzającej zakończenie proce-
dur wewnętrznych w obu państwach.
3. Obszar, który obejmie strefa małego ruchu gra-
nicznego po obu stronach granicy, określa załącznik
do umowy. Przewiduje on, że po stronie polskiej zo-
stanie włączonych do strefy 1941 miejscowości, a po
stronie białoruskiej – 1313. Jako jednostki podziału
terytorialnego najpełniej odpowiadające postanowie-
niom Unii Europejskiej przyjęto po stronie polskiej
gminy, a po stronie białoruskiej odpowiadające im
jednostki – rady wiejskie. Obszar strefy przygranicz-
nej na terytorium Polski wyniesie 14 722 km2.
4. Dokumentem umożliwiającym przekraczanie
granicy oraz pobyt w strefie przygranicznej będzie
zezwolenie uprawniające do pobytu nieprzekraczają-
cego każdorazowo 30 dni, jednakże łącznie nie dłuż-
szego niż 90 dni liczonych w okresie 6 miesięcy od
dnia pierwszego przekroczenia granicy.
5. Opłata za przyjęcie i rozpatrzenie wniosku
o wydanie zezwolenia na przekraczanie granicy w ra-
mach małego ruchu granicznego wyniesie 20 euro.
Z opłaty tej będą zwolnione osoby niepełnosprawne,
emeryci, renciści oraz dzieci w wieku do 18 lat.
1073
6. Pierwsze zezwolenie na przekraczanie granicy
będzie wydawane mieszkańcom strefy na okres 2 lat,
lecz nie dłuższy niż okres ważności posiadanego do-
kumentu podróży. Kolejne zezwolenia będą wydawa-
ne na okres ważności 5 lat, pod warunkiem że osoba
wnioskująca korzystała z wcześniejszego zezwolenia
zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że Minister-
stwo Spraw Zagranicznych dokłada wszelkich sta-
rań, aby umowa między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a rządem Republiki Białoruś o małym ruchu
granicznym została podpisana i weszła w życie w moż-
liwie szybkim terminie, co przyniesie wymierne ko-
rzyści dla obu stron.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie funkcjonowania w ramach
Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego
w Wałbrzychu oddziału terenowego w Kłodzku
(9685)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-9685/09 przekazujące interpelację
posła Piotra Stanke w sprawie funkcjonowania w ra-
mach Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego
w Wałbrzychu oddziału terenowego w Kłodzku, przed-
stawiam następujące wyjaśnienie.
Zgodnie z przepisem art. 109 ust. 3 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) egzamin pań-
stwowy w zakresie wszystkich kategorii prawa jazdy
może być przeprowadzany w mieście wojewódzkim
lub w zależności od potrzeb w mieście na prawach
powiatu, albo w mieście, w którym do dnia 31 grud-
nia 1998 r. funkcjonował wojewódzki ośrodek ruchu
drogowego.
Zgodnie z danymi przekazanymi ministrowi in-
frastruktury przez Zarząd Województwa Dolnoślą-
skiego w 2003 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. w Kłodz-
ku funkcjonował wojewódzki ośrodek ruchu drogo-
wego. Taki stan faktyczny i prawny umożliwił zgod-
ne z obowiązującym prawem powołanie w tym mie-
ście oddziału terenowego Wojewódzkiego Ośrodka
Ruchu Drogowego w Wałbrzychu.
1074
Jednocześnie należy zaznaczyć, że w ocenie resor-
tu infrastruktury istotnym warunkiem przeprowa-
dzenia egzaminu państwowego na prawo jazdy jest
posiadanie przez miasto odpowiedniego układu ko-
munikacyjnego zapewniającego wykonanie wszyst-
kich określonych przepisami zadań egzaminacyj-
nych. Stworzenie porównywalnych warunków prze-
biegu egzaminu do warunków występujących w mia-
stach będących aktualnie siedzibami wojewódzkich
ośrodków ruchu drogowego nie będzie możliwe we
wszystkich miastach. Spowoduje to stworzenie fikcji
prawnej polegającej na tym, że przepis pozwala utwo-
rzyć WORD, ale stan faktyczny na to nie pozwala.
Brak możliwości wykonania w trakcie egzaminu na
prawo jazdy wszystkich niezbędnych zadań egzami-
nacyjnych skutkował będzie pogorszeniem umiejęt-
ności potencjalnych kandydatów na kierowców i kie-
rowców, a tym samym negatywnym wpływem na
bezpieczeństwo w ruchu drogowym.
Rozszerzenie możliwości przeprowadzania egza-
minów będzie także skutkowało tworzeniem nowych
kapitałochłonnych ośrodków ze względu na wyma-
ganą infrastrukturę. Koszty utworzenia wojewódz-
kiego ośrodka ruchu drogowego będzie musiał po-
kryć samorząd województwa, który jest dla niego
organem założycielskim. Należy zauważyć także, że
w przypadku przeprowadzania egzaminów w małych
miejscowościach, przy niewielkim nasileniu ruchu
i łatwym układzie komunikacyjnym miasta, natural-
nym zjawiskiem będzie przesunięcie ciężaru egzami-
nacyjnego z ośrodków większych do mniejszych spo-
wodowane założeniem przez kandydatów na kierow-
ców możliwości łatwiejszego wykonania zadań egza-
minacyjnych. Ponadto spowoduje to zmniejszenie
rentowności istniejących ośrodków egzaminowania
i nie będzie stanowić gwarancji uzyskania samodziel-
ności finansowej przez nowo powstałe ośrodki. Kon-
sekwencją będą naciski na podniesienie opłaty za
przeprowadzenie egzaminu państwowego.
Jednocześnie pragnę poinformować, że 2 czerwca
2008 r. zostało przyjęte negatywne stanowisko rządu
odnoszące się do poselskiego projektu ustawy o zmia-
nie ustawy w zakresie możliwości przeprowadzania
egzaminów państwowych na prawo jazdy w miastach
będących siedzibą władz powiatu (druki sejmowe
nr 740 i 267).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie rozliczania i organizacji pracy
nauczyciela w godzinach nadliczbowych (9686)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpela-
cją pana posła Piotra Stanke z dnia 26 maja 2009 r.,
nr SPS-023-9686/09, w sprawie rozliczania i organi-
zacji pracy nauczyciela w godzinach nadliczbowych,
uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.
W myśl art. 35 ust. 1–3 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) w szczególnych wypadkach,
podyktowanych wyłącznie koniecznością realizacji
programu nauczania lub zapewnienia opieki w pla-
cówkach opiekuńczo-wychowawczych, nauczyciel
może być obowiązany do odpłatnej pracy w godzi-
nach ponadwymiarowych zgodnie z posiadaną spe-
cjalnością, których liczba nie może przekroczyć 1/4
tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin za-
jęć. Przydzielenie nauczycielowi większej liczby go-
dzin ponadwymiarowych może nastąpić wyłącznie
za jego zgodą, jednak w wymiarze nieprzekraczają-
cym 1/2 tygodniowego obowiązkowego wymiaru go-
dzin zajęć.
Przez godzinę ponadwymiarową rozumie się przy-
dzieloną nauczycielowi godzinę zajęć dydaktycznych,
wychowawczych lub opiekuńczych powyżej tygodnio-
wego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć dydak-
tycznych, wychowawczych lub opiekuńczych. Przez
godzinę doraźnego zastępstwa rozumie się przydzie-
loną nauczycielowi godzinę zajęć dydaktycznych, wy-
chowawczych lub opiekuńczych powyżej tygodniowe-
go obowiązkowego wymiaru godzin zajęć dydaktycz-
nych, wychowawczych lub opiekuńczych, której re-
alizacja następuje w zastępstwie nieobecnego na-
uczyciela.
Wynagrodzenie za godziny ponadwymiarowe i za
godziny doraźnych zastępstw wypłaca się według
stawki osobistego zaszeregowania nauczyciela, z uwzględ-
nieniem dodatku za warunki pracy. Na podstawie
art. 30 ust. 6 pkt 2 ww. ustawy organ prowadzący
będący jednostką samorządu terytorialnego, uwzględ-
niając przewidywaną strukturę zatrudnienia, okre-
śla dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu
zawodowego, w drodze regulaminu, m.in. szczegó-
łowe warunki obliczania i wypłacania wynagrodze-
nia za godziny ponadwymiarowe i godziny doraź-
nych zastępstw. W myśl art. 30 ust. 6a ustawy Kar-
ta Nauczyciela powyższy regulamin podlega uzgod-
nieniu ze związkami zawodowymi zrzeszającymi
nauczycieli.
Zgodnie z ww. przepisami organ prowadzący szko-
łę określa w regulaminie wynagradzania nauczycie-
li między innymi szczegółowe warunki obliczania

i wypłacania wynagrodzenia za godziny ponadwy-
miarowe. Definicja godzin ponadwymiarowych zo-
stała ustalona ustawą. Są to godziny przydzielone
nauczycielowi i ujęte w planie organizacyjnym szko-
ły. Ustalanie przez dyrektora szkoły, za jakie godzi-
ny ponadwymiarowe nauczycielowi nie przysługuje
prawo do wynagrodzenia, jest przekroczeniem upraw-
nień ustawowych. Nauczycielowi przysługuje prawo
do wynagrodzenia za każdą przepracowaną godzinę
ponadwymiarową, natomiast w przypadku godzin
niezrealizowanych wynagrodzenie przysługuje na
mocy przepisów prawa pracy. Zgodnie z art. 91 ust. 1
ustawy Karta Nauczyciela w zakresie spraw wyni-
kających ze stosunku pracy nieuregulowanych prze-
pisami ustawy mają zastosowanie przepisy Kodeksu
pracy.
1. W przypadku nauczyciela korzystającego z urlo-
pu z tytułu opieki nad dzieckiem do 14 lat przy obli-
czeniu wynagrodzenia za ten dzień należy uwzględnić
godziny ponadwymiarowe.
W myśl art. 188 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.
Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn.
zm.) pracownikowi wychowującemu przynajmniej
jedno dziecko w wieku do 14 lat przysługuje w ciągu
roku kalendarzowego zwolnienie od pracy w wymia-
rze 2 dni, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.
Na podstawie § 5 rozporządzenia ministra pracy
i polityki socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie
sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewy-
konywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego
podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków
wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych na-
leżności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U.
Nr 62, poz. 289, z późn. zm.) przy ustalaniu wyna-
grodzenia za czas zwolnienia od pracy oraz za czas
niewykonywania pracy, gdy przepisy przewidują
zachowanie przez pracownika prawa do wynagro-
dzenia, stosuje się zasady obowiązujące przy usta-
laniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy,
z tym że składniki wynagrodzenia ustalane w wy-
sokości przeciętnej oblicza się z miesiąca, w którym
przypadło zwolnienie od pracy lub okres niewyko-
nywania pracy.
Zgodnie z § 5 ust. 1–2 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 26 czerwca 2001 r. w spra-
wie szczegółowych zasad ustalania wynagrodzenia
oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynko-
wy nauczycieli (Dz. U. Nr 71, poz. 737, z późn. zm.)
wynagrodzenie za jeden dzień urlopu nauczyciela
pracującego w szkole feryjnej ustala się, dzieląc mie-
sięczne wynagrodzenie obliczone według zasad okre-
ślonych w § 1–4 (a więc z uwzględnieniem godzin
ponadwymiarowych) przez liczbę 30. Natomiast wy-
nagrodzenie za jeden dzień urlopu nauczyciela pra-
cującego w placówce nieferyjnej ustala się, dzieląc
miesięczne wynagrodzenie, obliczone także według
zasad określonych w § 1–4, przez liczbę 21.
2. Wynagrodzenie nauczycieli za Dzień Edukacji
Narodowej oraz rekolekcje winno być naliczane z uwzględ-
nieniem godzin ponadwymiarowych.
1075
W myśl art. 74 ustawy Karta Nauczyciela w dniu
rocznicy utworzenia Komisji Edukacji Narodowej,
14 października każdego roku, obchodzony jest Dzień
Edukacji Narodowej. Dzień ten uznaje się za święto
wszystkich pracowników oświaty i jest on wolny od
zajęć lekcyjnych. Dzień Edukacji Narodowej nie jest
dla nauczyciela dniem wolnym od pracy.
Zgodnie z § 10 ust. 1 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 14 kwietnia 1992 r. w spra-
wie warunków i sposobu organizowania nauki religii
w przedszkolach publicznych i szkołach (Dz. U. Nr 36,
poz. 155, z późn. zm.) uczniowie uczęszczający na na-
ukę religii uzyskują trzy kolejne dni zwolnienia z za-
jęć szkolnych w celu odbycia rekolekcji wielkopost-
nych, jeśli religia lub wyznanie, do którego należą,
nakłada na swoich członków tego rodzaju obowiązek.
Dni rekolekcji nie są dniami wolnymi od pracy dla
nauczycieli, tym bardziej iż zgodnie z rozporządze-
niem ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higie-
ny w publicznych i niepublicznych szkołach i placów-
kach (Dz. U. z 2003 r. Nr 3, poz. 69) nauczyciel jest
zobowiązany do zapewnienia uczniom bezpiecznych
warunków w drodze z i na rekolekcje.
W obu podanych sytuacjach nauczyciel może być
pozbawiony możliwości przepracowania godzin po-
nadwymiarowych, ale korzysta z przepisów dotyczą-
cych pracowników pozostających w gotowości do pra-
cy. Na podstawie § 4 ust. 1 rozporządzenia ministra
pracy i polityki socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w spra-
wie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie nie-
wykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowią-
cego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, do-
datków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz in-
nych należności przewidzianych w Kodeksie pracy
przy ustalaniu wynagrodzenia określonego procen-
towo w celu obliczenia wynagrodzenia za czas niewy-
konywania pracy, jeżeli pracownik był gotów do jej
wykonania, oraz za czas niezawinionego przez pra-
cownika przestoju (art. 81 § 1 Kodeksu pracy), dodat-
ku za pracę w godzinach nadliczbowych (art. 151 § 3
Kodeksu pracy) oraz wynagrodzenia za czas dyżuru
(art. 151 § 3 Kodeksu pracy) stosuje się zasady obo-
wiązujące przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop
wypoczynkowy.
Analogicznie należy obliczać wynagrodzenie na-
uczyciela za dni rozpoczęcia i zakończenia roku
szkolnego.
Zgodnie z art. 42 ust. 2b w związku z art. 42 ust. 2
pkt 2 ustawy Karta Nauczyciela w ramach 40-go-
dzinnego tygodniowego czasu pracy oraz ustalonego
wynagrodzenia nauczyciel obowiązany jest uczestni-
czyć w przeprowadzaniu sprawdzianu w ostatnim
roku nauki w szkole podstawowej, egzaminu w ostat-
nim roku nauki w gimnazjum, egzaminu potwierdza-
jącego kwalifikacje zawodowe i egzaminu matural-
nego – z wyjątkiem części ustnej.
Nauczyciel zachowuje prawo do wynagrodzenia
za godziny ponadwymiarowe nieprzepracowane z po-
wodu uczestniczenia w przeprowadzeniu sprawdzia-
1076
nu. Jeżeli bowiem w arkuszu organizacyjnym szkoły
przewidziano godziny ponadwymiarowe w dniach,
w których przeprowadzany jest sprawdzian, to z całą
pewnością należy nauczycielowi wypłacić wynagro-
dzenie za te godziny.
3. Wycieczki szkolne są realizacją zadań statuto-
wych szkoły, a dla nauczyciela wypełnieniem obo-
wiązku wynikającego z art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy
Karta Nauczyciela. Wycieczki rzadko trwają krócej
niż przypadająca w danym dniu liczba godzin pracy
nauczyciela, często natomiast trwają o wiele dłużej.
Nie ma więc żadnych przesłanek, by nauczyciela opie-
kującego się dziećmi na wycieczce, a tym samym re-
alizującego zadania opiekuńczo-wychowawcze, po-
zbawiać wynagrodzenia za przydzielone mu godziny
ponadwymiarowe. Powinno być ono naliczone w ten
sam sposób, jakby nauczyciel pracował na terenie
szkoły.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Kazimierza Moskala
i Zbigniewa Chmielowca
w sprawie zmiany obowiązujących
przepisów prawa określających standard
w domach pomocy społecznej oraz zasady
odpłatności za pobyt mieszkańców (9687)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 26 maja br., znak: SPS-023-9687/09,
interpelację panów posłów Kazimierza Moskala i Zbi-
gniewa Chmielowca w sprawie zmiany obowiązują-
cych przepisów prawa określających standard świad-
czonych usług w domach pomocy społecznej uprzej-
mie informuję, że:
Dochodzenie do standardów świadczonych usług
w domach pomocy społecznej w ostatnim okresie sta-
ło się przedmiotem szczególnego zainteresowania.
Objawia się ono między innymi oddziaływaniem na
resort pracy przez niektórych organizatorów pomocy
społecznej, samorządowców, jak i parlamentarzy-
stów, aby zachować obecny poziom funkcjonowania
w poszczególnych domach, rezygnując z wyzwań, ja-
kie stawiają standardy świadczonych usług. Pomoc
społeczna wzięła na siebie między innymi ciężar bu-
dowania wsparcia dla osób starych, niepełnospraw-
nych, przewlekle chorych, które ze względu na po-
ziom swojej niesamodzielności wymagają całodobowej
opieki w placówce, jaką jest dom pomocy społecznej.
Osoby te w sposób szczególny uwrażliwione są na re-
spektowanie własnej godności, która wyraża się za-
chowaniem jak najwyższego poziomu własnej samo-
dzielności. Wymaga to od organizatorów systemu
szczególnej troski o poprawę jakości życia osób cięż-
ko doświadczonych przez los. Troska ta wyrażona
została poprzez normy prawne w zakresie wyma-
ganych standardów świadczonych usług rozłożonych
w czasie – w ramach procesu naprawczego, który zo-
stał przewidziany na okres 10 lat, a następnie wydłu-
żony do 14 lat wdrażania.
Warto przypomnieć, że proces standaryzacji
rozpoczął się w połowie lat dziewięćdziesiątych,
a formalnie został wprowadzony do rozwiązań praw-
nych na początku 1997 r. i miał się pierwotnie zakoń-
czyć w grudniu 2006 r., jednak został wydłużony do
końca 2010, co w praktyce oznacza, że nadal moż-
liwe są działania związane z dostosowywaniem
tych jednostek organizacyjnych do wymogów stan-
dardów świadczonych usług.
Standardy usług po raz pierwszy określono w roz-
porządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej z dnia
23 kwietnia 1997 r. w sprawie domów pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 44, poz. 277), były wielokrotnie
konsultowane z organizatorami pomocy społecznej.
Ich obecny kształt określa rozporządzenie ministra
polityki społecznej z dnia 19 października 2005 r.
w sprawie domów pomocy społecznej (Dz. U. Nr 153,
poz.1276), w którym dokonano pewnego wyłago-
dzenia poszczególnych norm standardów w zależ-
ności od typu niepełnosprawności osób przebywają-
cych w domach. Na przykład w typach domów dla
ludzi starych, przewlekle somatycznie chorych, windy
są wymagane, a w domach dla niepełnosprawnych
intelektualnie zalecane.
Standardy określają wymogi minimalne w zakre-
sie warunków bytowych, jakie musi spełniać obiekt,
oraz zakres i sposób sprawowanej opieki oparty o in-
dywidualny plan wspierania dla każdego mieszkań-
ca, uwzględniający w szczególności prawa podmioto-
we jednostki – na miarę możliwości psychofizycznych
mieszkańca.
Obecnie obowiązujące przepisy chronią na mi-
nimalnym poziomie prawa osób korzystających
z całodobowych usług przed pogarszaniem się ich
poziomu.
Nie można się również zgodzić z propozycją za-
miany przepisów w taki sposób, aby mieszkańcy
w jednych domach mieszkali w gorszych warunkach
niż mieszkańcy przebywający w innych domach.
Wydłużenie okresu dochodzenia do standardów
świadczonych usług do końca 2010 r. pozwala rów-
nież spóźnionym w tych działaniach podmiotom za-
kończyć programy naprawcze w swoich placówkach.
Konstrukcja przepisów przejściowych ma jednak za
zadanie mobilizowanie samorządów w taki sposób,
aby jak najszybciej kończyć programy naprawcze,

a nie zwlekać do końca 2010 r., czemu ma służyć za-
kaz kierowania nowych mieszkańców do domów sub-
standardowych.
Nie akceptuję myślenia prezentowanego przez
niektórych organizatorów pomocy społecznej, że
mieszkańcy mogą mieszkać „w gorszym” domu, po-
nosząc takie same opłaty jak osoby mieszkające
w domach, które osiągnęły w wyniku zrealizowane-
go programu naprawczego wymagany standard.
Na bieżąco resort monitoruje proces kończenia
programów naprawczych, aby możliwe było zakoń-
czenie procesu standaryzacji z jak najpełniejszym
sukcesem. Z zebranych w wydziałach polityki spo-
łecznej urzędów wojewódzkich miesiącu maju br. in-
formacji wynika, iż w chwili obecnej 570 domów po-
mocy społecznej spełnia wymagane standardy i po-
siada stałe zezwolenie na prowadzenie, wobec 52 do-
mów toczy się postępowanie o wydanie stałego ze-
zwolenia. Wydziały wskazują, iż jedynie w 46 domach
w skali kraju zagrożone jest zakończenie programów
naprawczych do końca 2010 r.
Zapewniam Pana Marszałka, iż nasz cel jest
wspólny, podnieść poziom jakości życia osób przeby-
wających w domach pomocy społecznej poprzez jak
największą ich partycypację w codziennych czynno-
ściach. Nie mogę się jednak zgodzić z pomysłem po-
nownego wydłużenia okresu dochodzenia do wy-
maganego poziomu usług, gdyż oznaczałoby to, iż
nagradza się zaniechanie działań i byłoby to krzyw-
dzące dla tych samorządów, które w trosce o dobro
swoich mieszkańców np. skorzystały z kredytów ko-
mercyjnych, aby dokończyć w wymaganym ustawowo
terminie programy naprawcze.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Kazimierza Moskala
i Zbigniewa Chmielowca
w sprawie zastąpienia obecnej akcyzy
podatkiem ekologicznym, liczonym
na podstawie wartości
i czynników ekologicznych (9688)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-9688/09 z dnia 26 maja br., przy którym
została przekazana interpelacja panów posłów Kazi-
mierza Moskala i Zbigniewa Chmielowca w sprawie
1077
zastąpienia obecnej akcyzy podatkiem ekologicznym,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż obecnie prowadzo-
ne są jedynie prace w zakresie analiz założeń do
ewentualnych zmian systemu opodatkowania samo-
chodów. Minister finansów jako odpowiedzialny za
finanse publiczne jest obowiązany do prowadzenia
prac koncepcyjnych odnośnie do nowych rozwiązań
podatkowych mających na celu zapewnienie wpły-
wów budżetowych przy jednoczesnym uwzględnieniu
oddziaływania opodatkowania na środowisko i go-
spodarkę. W związku z tym, iż Ministerstwo Finan-
sów prowadzi jedynie analizy założeń do zmiany sys-
temu opodatkowania samochodów, kwoty podatku,
jakimi obciążeni mogliby być posiadacze samocho-
dów, nie są na dzień dzisiejszy znane. Stąd też infor-
macje prasowe wskazujące, iż posiadacze najstar-
szych pojazdów będą obciążeni podatkiem w wysoko-
ści 3 tys. zł, nie wynikają z założeń rządu, mają cha-
rakter spekulacji medialnych i należy je zdemento-
wać. Jednocześnie wskazać należy, iż mimo braku na
dzień dzisiejszy harmonizacji przedmiotowych prze-
pisów przez prawo wspólnotowe (jest jedynie projekt
dyrektywy w tym zakresie), zdaniem Komisji Euro-
pejskiej należy dążyć do zastępowania takich podat-
ków jak polska akcyza podatkiem pobieranym corocz-
nie z uwzględnieniem jego ekologicznego charakteru
promującego kupno samochodów o niskim poziomie
emisji CO2 oraz stabilność i klarowność przedmioto-
wego systemu. Informuję, iż państwa członkowskie
tzw. starej Unii Europejskiej wprowadziły, a część
państw członkowskich, które ostatnio przystąpiły do
UE, rozważa możliwość wprowadzenia, rozwiązania
uzależniającego kwotę opodatkowania samochodów
od ich szkodliwości na środowisko. Dlatego zasadne
jest podejmowanie prac analitycznych, aby być przy-
gotowanym do dyskusji na forum unijnym w tym te-
macie.
Z formalnego punktu widzenia rząd nie rozpoczął
prac nad nowym systemem, ponieważ żaden doku-
ment nie uzyskał statusu projektu, który byłby skie-
rowany na ścieżkę legislacyjną, ani nie przyjęto też
założeń, nad którymi mógłby pracować rząd.
Reasumując, wyjaśniam, iż minister finansów ani
tym bardziej rząd nie podjęli decyzji o zastąpieniu
podatku akcyzowego nowym rozwiązaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 2 czerwca 2009 r.
1078
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie rządowego programu wsparcia
jednostek samorządu terytorialnego
w działaniach stabilizujących system
ochrony zdrowia (9699)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Marka Krząkały przekazaną przy
piśmie znak SPS-023-9699/09, dotyczącą wsparcia
dla jednostek samorządu terytorialnego, które pod-
jęły działania mające na celu poprawę funkcjonowa-
nia systemu ochrony zdrowia, przedstawiam nastę-
pującą informację.
Na podstawie programu „Wsparcie jednostek sa-
morządu terytorialnego w działaniach stabilizują-
cych system ochrony zdrowia” każda jednostka sa-
morządu terytorialnego, która jest podmiotem zało-
życielskim samodzielnego publicznego zakładu opie-
ki zdrowotnej, po spełnieniu określonych w progra-
mie warunków, m.in. zmiany formy organizacyjno-
-prawnej funkcjonowania samodzielnego publicznego
zakładu opieki zdrowotnej na niepubliczny zakład
opieki zdrowotnej, może skorzystać z pomocy finan-
sowej na wskazane w programie cele.
Program zakłada m.in. wsparcie finansowe jed-
nostek samorządu terytorialnego, które przeprowa-
dziły już proces likwidacji samodzielnych publicz-
nych zakładów opieki zdrowotnej i utworzyły spółki,
które prowadzą niepubliczne zakłady opieki zdrowot-
nej, tj. dotacja przekazywana byłaby na pokrycie
przejętych (na dzień likwidacji) zobowiązań publicz-
noprawnych.
Ponadto dotacja będzie przekazywana dla jedno-
stek samorządu terytorialnego z tytułu wniesienia
aportem majątku do spółki, która utworzy i będzie
prowadziła zakład opieki zdrowotnej, w wysokości
odpowiadającej kwocie uiszczonego podatku VAT.
Część wkładu do spółek może być wnoszona przez
jednostki samorządu terytorialnego w formie aportu.
W szczególności może to dotyczyć budynków, w które
do tej pory były wyposażone samodzielne publiczne
zakłady opieki zdrowotnej, jak również sprzętu i apa-
ratury medycznej, często bardzo dużej wartości.
Czynność ta opodatkowana jest podatkiem VAT.
Treść uchwały Rady Ministrów w sprawie usta-
nowienia programu wieloletniego pod nazwą „Wspar-
cie jednostek samorządu terytorialnego w działa-
niach stabilizujących system ochrony zdrowia” wraz
ze szczegółowym omówieniem problematyki związa-
nej z jego realizacją (m.in. pytania do grupy eksper-
tów, zasady uczestnictwa w programie, warunki
przekazania dotacji celowej jednostkom samorządu
terytorialnego) dostępne są na stronie internetowej:
www.ratujemyszpitale.pl.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie nowelizacji art. 33 ustawy
o doradztwie podatkowym (9702)
W odpowiedzi na przekazaną przy piśmie z dnia
26 maja 2009 r. (znak SPS-023-9702/09) interpelację
posła na Sejm RP pani Bożeny Szydłowskiej w spra-
wie art. 33 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie
podatkowym (Dz. U. z 2008 r. Nr 73, poz. 443, z późn.
zm.) uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z obowiązującym art. 33 ww. ustawy nie
może wykonywać zawodu doradca podatkowy, które-
go małżonek jest zatrudniony na stanowisku kierow-
niczym lub innym samodzielnym w organie podatko-
wym, organie kontroli skarbowej lub w Ministerstwie
Finansów, a także na stanowisku, na którym wyko-
nuje obowiązki w zakresie przygotowywania roz-
strzygnięć w sprawach związanych z ustalaniem lub
określaniem zobowiązań podatkowych lub poborem
podatków.
Odnosząc się zatem do podniesionej przez panią
poseł kwestii obowiązującego na mocy art. 33 ww.
ustawy ograniczenia w wykonywaniu zawodu dorad-
cy podatkowego dotyczącego osób pozostających
w związku małżeńskim, które nie ma zastosowania
w przypadku innego rodzaju związków rodzinnych,
uprzejmie wyjaśniam, iż powyższe rozwiązanie wy-
nika z faktu, iż relacja pomiędzy małżonkami stano-
wić może na tyle istotne zagrożenie dla obiektywi-
zmu i bezstronności, iż może uzasadniać wprowadze-
nie wyjątku od konstytucyjnej zasady wolności wy-
boru i wykonywania zawodu. Nie ulega wątpliwości,
że małżeństwo stanowi na tyle trwały związek mię-
dzy osobami, które związane są ekonomicznie i praw-
nie, że tłumaczy intencję ustawodawcy wyrażoną
w konstrukcji art. 33 ww. ustawy.
Ponadto należy mieć na uwadze fakt, iż obowią-
zujące przepisy prawa nie definiują instytucji konku-
binatu, w prawie podatkowym nie wyróżnia się tego
rodzaju instytucji, w związku z czym wprowadzanie
wyjątku od konstytucyjnej zasady wolności wyboru
i wykonywania zawodu odnoszącego się do niedo-
określonej instytucji mogłoby sprzyjać nadużyciom
związanym z wątpliwościami interpretacyjnymi.

Stąd też należy zauważyć, iż uregulowanie art. 33
ustawy o doradztwie podatkowym ma na celu wy-
łącznie wzmocnienie ochrony przed konfliktem inte-
resów, który powstałby w sytuacji, gdy na rozstrzy-
gnięcie sprawy zobowiązań podatkowych danego
podatnika miałby wpływ małżonek doradcy podat-
kowego reprezentującego go w tej samej sprawie.
Pragnę podkreślić, iż nie bez znaczenia jest bo-
wiem fakt, że nadanie pewnym zawodom charak-
teru zawodów zaufania publicznego oznacza de
facto zgodę na nakładanie pewnych ograniczeń
w zakresie wolności dostępu do zawodu i jego wy-
konywania. Podstawową ochroną jest tutaj bowiem
interes publiczny, który powinien być utożsamiany
z podatnikiem jako odbiorcą czynności doradztwa
podatkowego.
Odnosząc się do kwestii ograniczenia w wykony-
waniu zawodu doradcy podatkowego występującego
w art. 33 ustawy o doradztwie podatkowym, które
w przypadku zatrudnienia na stanowiskach kierow-
niczych i innych samodzielnych w organie podatko-
wym, organie kontroli skarbowej i Ministerstwie Fi-
nansów nie jest uzależnione od zakresu kompetencji
małżonka doradcy podatkowego, uprzejmie wyja-
śniam, iż problem został dostrzeżony i wątpliwość
powyższa została wyeliminowana w projekcie ustawy
o zmianie ustawy o doradztwie podatkowym oraz
niektórych innych ustaw. Uznano bowiem, iż do za-
pewnienia bezstronności i obiektywizmu przy wyko-
nywaniu zawodu doradcy podatkowego wystarczają-
ce jest wprowadzenie ograniczenia zakazującego do-
radcy podatkowemu nie w ogóle wykonywania zawo-
du, ale jedynie prowadzenia spraw podatnika, płat-
nika i inkasenta w sytuacji, gdy małżonek doradcy
podatkowego zatrudniony jest w organach podatko-
wych na stanowisku, na którym wykonuje obowiązki
w zakresie przygotowania rozstrzygnięć w sprawach
związanych z ustalaniem lub określaniem zobowią-
zań podatkowych lub celnych lub poborem podatków
lub ceł od tych podatników, płatników i inkasentów.
Projektowana zmiana pozwoli na rezygnację z do-
tychczasowego ograniczenia zakazującego wykony-
wania zawodu doradcy podatkowego osobie, której
małżonek jest zatrudniony w organie podatkowym,
organie kontroli skarbowej czy Ministerstwie Finan-
sów, bez względu na rodzaj czynności wykonywanych
w ramach tego rodzaju zatrudnienia.
Pragnę także nadmienić, iż projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o doradztwie podatkowym oraz niektó-
rych innych ustaw w dniu 29 maja 2009 r. został
przyjęty wraz z protokołem rozbieżności przez Komi-
tet Europejski Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
1079
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie sprawdzianów kompetencyjnych
dla szóstoklasistów szkół podstawowych (9716)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem /SPS-023-9716/09/ z dnia 30 kwiet-
nia 2009 r. interpelację złożoną przez Pana Posła
Tadeusza Motowidło w kwestii sprawdzianu dla
uczniów szkół podstawowych, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Sprawdzian na zakończenie szkoły podstawowej
jest diagnozą, w jakim stopniu uczeń opanował wie-
dzę i umiejętności pozwalające na rozumienie otacza-
jącej go rzeczywistości oraz czy jest przygotowany do
edukacji w gimnazjum. Diagnoza ta powinna dostar-
czyć istotnych informacji dla ucznia i jego rodziców,
szkoły podstawowej, której uczeń staje się absolwen-
tem, oraz dla gimnazjum, czyli szkoły będącej kolej-
nym etapem edukacyjnym, która będzie odpowiada-
ła za jego dalszą edukację.
Zgodnie z § 33 ust. 1 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w spra-
wie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania
i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowa-
dzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 83, poz. 562, z późn.
zm.) sprawdzian i egzamin gimnazjalny w szkołach
dla dzieci i młodzieży przeprowadza się w kwietniu,
w terminie ustalonym przez dyrektora Centralnej
Komisji Egzaminacyjnej.
Termin ogłaszania wyników dla uczniów jest
uwarunkowany przyjętym harmonogramem spraw-
dzianu i egzaminów oraz procedurami oceniania ar-
kuszy egzaminacyjnych.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem prace uczniów
sprawdzają i oceniają egzaminatorzy wpisani do ewi-
dencji egzaminatorów, powołani przez dyrektora
okręgowej komisji egzaminacyjnej. Wpisanie do reje-
stru egzaminatorów musi być poprzedzone szkolenia-
mi potwierdzającymi kwalifikacje do kryterialnego
oceniania prac egzaminacyjnych. W czasie każdej se-
sji egzaminatorzy są dodatkowo szkoleni, jak oceniać
rozwiązania zadań egzaminacyjnych, tak aby wszyst-
kim zdającym, w skali całego kraju, stawiane były
jednakowe wymagania, a oceny mogły być porówny-
walne niezależnie od komisji przeprowadzającej eg-
zamin. Nad jakością pracy zespołów sprawdzających
czuwa przewodniczący.
Po egzaminach grupy ekspertów przedmioto-
wych uszczegóławiają także schematy oceniania
prac, a następnie szkolą egzaminatorów. Wynik spraw-
dzianu lub egzaminu ustala komisja okręgowa na
podstawie liczby punktów przyznawanych przez eg-
zaminatorów.
1080
Egzaminatorami są nauczyciele, a w związku
z trwającym rokiem szkolnym sprawdzanie może od-
bywać się tylko w weekendy. Wydłuża to czas spraw-
dzania prac egzaminacyjnych. Po sprawdzeniu musi
nastąpić wprowadzenie wyników do systemu kompu-
terowego i ich staranna weryfikacja, a także wydru-
kowanie świadectw.
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie deficytu budżetowego (9719)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 29 maja 2009 r., znak: SPS-023-9719/09,
w sprawie udzielenia odpowiedzi na interpelację pani
poseł Anny Sobeckiej z dnia 14 maja 2009 r. w spra-
wie deficytu budżetowego oraz podjęcia przez rząd
działań w celu nowelizacji ustawy budżetowej uprzej-
mie informuję, że prace nad nowelizacją ustawy bu-
dżetowej na rok 2009 zostały już rozpoczęte. 1 czerw-
ca na stronie internetowej Ministerstwa Finansów
został zamieszczony harmonogram prac nad noweli-
zacją budżetu, zgodnie z którym do dnia 7 lipca pla-
nowane jest przyjęcie przez Radę Ministrów projektu
nowelizacji ustawy budżetowej na 2009 r. i przesłanie
go do Sejmu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Żalka
w sprawie określenia zakresu uprawnień
spółdzielców i obowiązków notariuszy
przy sporządzaniu umów przeniesienia
własności lokali (9725)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną za pośrednictwem Pana Marszałka inter-
pelację posła Platformy Obywatelskiej pana Jacka
Żalka, z dnia 15 maja 2009 r., w sprawie zakresu
uprawnień spółdzielców i obowiązków notariuszy
przy sporządzaniu umów przeniesienia własności lo-
kali oraz wysokości opłat notarialnych uprzejmie in-
formuję, co następuje:
Zgodnie z art. 2 ustawy Prawo o notariacie (Dz. U.
z 2008 r. Nr 189, poz. 1158, z późn. zm.) zawód nota-
riusza jest zawodem zaufania publicznego. Do obo-
wiązków notariusza należy sporządzanie aktów no-
tarialnych i innych czynności notarialnych zgodnie
z obowiązującymi przepisami prawa.
Stosownie do dyspozycji art. 80 § 1 i 2 wyżej wy-
mienionej ustawy akty notarialne (…) powinny być
sporządzone przez notariusza w sposób zrozumiały
i przejrzysty, natomiast przy dokonywaniu czynności
notarialnych notariusz jest obowiązany czuwać nad
należytym zabezpieczeniem praw i słusznych intere-
sów stron oraz innych osób, dla których czynność ta
może powodować skutki prawne.
Nadto notariusz jest obowiązany udzielać stro-
nom niezbędnych wyjaśnień dotyczących dokonywa-
nej czynności notarialnej (§ 3).
W zakresie swoich uprawnień notariusz korzysta
z ochrony przysługującej funkcjonariuszom publicz-
nym, a czynności notarialne dokonane przez niego
zgodnie z prawem mają charakter dokumentu urzę-
dowego i są dokonywane w języku polskim.
Notariusz winien czuwać nad treścią i formą spo-
rządzanych aktów notarialnych, bowiem zgodnie
z art. 50 ustawy Prawo o notariacie odpowiada dys-
cyplinarnie za przewinienia zawodowe, w tym za
oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawnych oraz
uchybienia powadze i godności zawodu (…).
Natomiast stosownie do dyspozycji art. 49 tejże
ustawy notariusz ponosi odpowiedzialność za szkodę
wyrządzoną przy wykonywaniu czynności notarial-
nych na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym,
z uwzględnieniem szczególnej staranności, do jakiej
jest obowiązany przy wykonywaniu tych czynności.
Odnosząc się do poszczególnych pytań zawartych
w interpelacji, wyjaśniam, co następuje:
Słuszny jest pogląd wyrażany w interpelacji, iż
brak podstaw prawnych do żądania przez notariusza
dodatkowej opłaty za udostępnienie do wglądu pro-
jektu umowy przeniesienia własności mieszkania na
podstawie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
Powoływanie się przez notariusza na uregulowanie
zawarte w § 7 ust. 1 rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie mak-
symalnych stawek taksy notarialnej (Dz. U. z 2004 r.
Nr 148, poz. 1564, z późn. zm.) jest niezasadne, albo-
wiem stosownie do jego brzmienia notariuszowi przy-
sługuje wynagrodzenie, ale za sporządzenie projektu
aktu notarialnego obejmującego umowę oraz za spo-
rządzenie aktu notarialnego dokumentującego m.in.
zakup domu mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego
(…). Również brak uregulowań prawnych uniemoż-
liwiających – spółdzielcom będącym stronami aktu
notarialnego – wgląd do projektów umów przeniesie-

nia własności, a także wnoszenie uwag i wniosków
do projektu aktu notarialnego.
Zgodnie z art. 80 § 2 ustawy Prawo o notariacie,
przy dokonywaniu czynności notarialnych notariusz
jest obowiązany czuwać nad należytym zabezpiecze-
niem praw i słusznych interesów stron oraz innych
osób, dla których czynność ta może powodować skut-
ki prawne. Natomiast stosownie do § 3 przywoływa-
nego przepisu notariusz jest obowiązany udzielać
stronom niezbędnych wyjaśnień dotyczących doko-
nywanej czynności notarialnej.
Odnosząc się do możliwości zamieszczania w akcie
notarialnym konkretnych zapisów zgodnie z wolą
stron, to jest to oczywiście możliwe, ale pod warun-
kiem że są one istotne i niezbędne dla dokonywanej
czynności prawnej, znajdują uzasadnienie w obowią-
zujących przepisach prawa i nie powodują, iż akt no-
tarialny staje się nieczytelny. Jednakże każdorazowo
notariusz decyduje, jakie zapisy winny się znaleźć
w akcie notarialnym, bowiem do jego obowiązków na-
leży czuwanie nad formą i treścią aktu notarialnego.
Nie może także budzić wątpliwości, iż obie strony
aktu notarialnego mogą dokonywać wyboru notariu-
sza, przed którym zostanie dokonana konkretna
czynność prawna, jak również zgłaszać własne pro-
pozycje zapisów, jakie winny się w nim znaleźć.
W myśl art. 92 § 1 ust. 5, 6 i 7 ustawy Prawo
o notariacie akt notarialny powinien m.in. zawierać
oświadczenia stron (z powołaniem się w razie potrze-
by na okazane przy akcie dokumenty); stwierdzenie
– na żądanie stron – faktów i istotnych okoliczności,
które zaszły przy spisywaniu aktu.
Zgodnie z § 3 wyżej cytowanego przepisu, jeżeli
akt notarialny dotyczy czynności prawnej, akt ten
powinien zawierać treści istotne dla tej czynności.
Ponadto powinien zawierać inne stwierdzenia, któ-
rych potrzeba umieszczenia w akcie wynika z usta-
wy, z przepisów szczególnych albo z woli stron.
Akt notarialny przed podpisaniem powinien być
odczytany przez notariusza lub przez inną osobę
w jego obecności. Przy odczytaniu aktu notariusz po-
winien się przekonać, że osoby biorące udział w czyn-
ności dokładnie rozumieją treść oraz znaczenie aktu,
a akt jest zgodny z ich wolą.
Reasumując, na podstawie wyżej przytoczonych
przepisów należy stwierdzić, że to notariusz czuwa
nad treścią i formą sporządzanych aktów notarial-
nych i czynności nimi objętych, ale z uwzględnieniem
woli stron aktu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 8 czerwca 2009 r.
1081
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wprowadzenia dodatkowej kategorii
prawa jazdy – A2 (9736)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-9736/09 przekazujące interpelację
posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie wpro-
wadzenia dodatkowej kategorii prawa jazdy – A2,
przedstawiam następujące wyjaśnienie.
Resort infrastruktury przygotował projekt usta-
wy o kierujących pojazdami, który kompleksowo re-
organizuje system uzyskiwania uprawnień do kiero-
wania pojazdami, w tym między innymi uprawnień
do kierowania motocyklami i motorowerami. Projekt
w najbliższym czasie będzie przekazany pod obrady
Sejmu.
Projekt przewiduje między innymi wprowadzenie
oprócz istniejących już kategorii prawa jazdy A1 i A
dodatkowej kategorii A2. Poszczególne kategorie pra-
wa jazdy będą upoważniać do prowadzenia:
1) kategoria A1:
— motocykli o pojemności skokowej silnika nie-
przekraczającej 125 cm3, mocy nieprzekraczającej
11 kW i stosunku mocy do masy nieprzekraczającym
0,1 kW/kg,
— motocykli trzykołowych o mocy nieprzekracza-
jącej 15 kW,
2) kategoria A2:
— motocykli o mocy nieprzekraczającej 35 kW
i stosunku mocy do masy nieprzekraczającym 0,2
kW/kg oraz niepochodzące od pojazdów o mocy prze-
kraczającej dwukrotność mocy takiego motocykla,
3) kategoria A:
— motocykli,
— motocykli trzykołowych o mocy powyżej 15 kW.
Nowego podział kategorii prawa jazdy niesie za
sobą także zmianę minimalnego wieku upoważnia-
jącego do ich uzyskania oraz wprowadzenie stopnio-
wego dostępu do poszczególnych kategorii. Wiek nie-
zbędny do uzyskania poszczególnych kategorii prawa
jazdy został ustalony następująco:
1) kategoria A1 – 16 lat,
2) kategoria A2 – 18 lat,
3) kategoria A:
a) 20 lat – w przypadku, jeżeli osoba od co naj-
mniej dwóch lat posiada prawo jazdy kategorii A2
(dla motocykli trzykołowych o mocy powyżej 15 kW
granica wieku wynosi 21 lat);
b) 24 lata – w przypadku, jeżeli osoba nie posiada
prawa jazdy kategorii A2.
Proponowane w projekcie przepisy przewidują za-
stąpienie karty motorowerowej obowiązkiem uzyska-
nia prawa jazdy kategorii AM. Osoba ubiegająca się
1082
o uzyskanie tej kategorii prawa jazdy będzie musiała
mieć ukończone 14 lat, odbyć kurs w ośrodku szko-
lenia kierowców, a następnie zdać egzamin teoretycz-
ny i praktyczny w wojewódzkim ośrodku ruchu dro-
gowego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie kredytu mieszkaniowego
„Rodzina na swoim” (9737)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mieczysława Marcina Łucza-
ka nadesłaną przy piśmie z dnia 29 maja 2009 r.,
znak: SPS-023-9737/09, w sprawie kredytu mieszka-
niowego „Rodzina na swoim”, uprzejmie informuję,
co następuje.
1. Ustawa budżetowa na rok 2009 (Dz. U. z 2009 r.
Nr 10, poz. 58) przewiduje przekazanie środków bu-
dżetowych na zasilenie Funduszu Dopłat, zarządza-
nego przez Bank Gospodarstwa Krajowego, w kwocie
55 mln zł. Wymieniona powyżej dotacja z budżetu
państwa przeznaczona jest na realizację programów
rządowych w zakresie:
— finansowego wsparcia udzielanego gminom,
związkom międzygminnym, powiatom oraz organi-
zacjom pożytku publicznego w tworzeniu lokali so-
cjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów
dla bezdomnych na podstawie ustawy z dnia 8 grud-
nia 2006 r. o finansowym wsparciu tworzenia lokali
socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i do-
mów dla bezdomnych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844),
— stosowania dopłat do oprocentowania kredy-
tów preferencyjnych udzielanych rodzinom i osobom
samotnie wychowującym dzieci na nabycie własnego
mieszkania w oparciu o przepisy ustawy z dnia 8 wrze-
śnia 2006 r. o finansowym wsparciu rodzin w naby-
waniu własnego mieszkania (Dz. U. Nr 183, poz. 1354
i z 2008 r. Nr 223, poz. 1465).
Mając na uwadze stopień wykorzystania środków
przeznaczonych na finansowe wsparcie programów
rządowych dotyczących budownictwa mieszkaniowe-
go, należy stwierdzić, iż na obecnym etapie nie wy-
stępuje konieczność przeznaczenia dodatkowych
środków z budżetu państwa na ich realizację. Wypa-
da zauważyć, że jeżeli w trakcie realizacji budżetu
zaistniałaby potrzeba dofinansowania któregokol-
wiek z programów, dysponent części 18: Budownic-
two, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa – mi-
nister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki
przestrzennej i mieszkaniowej, tj. minister infra-
struktury, posiada uprawnienia wynikające z art. 148
ustawy o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) do dokonywania prze-
niesień wydatków między rozdziałami i paragrafami
klasyfikacji budżetowej w ramach tej części i działu
budżetu państwa.
2. Odpowiadając na pytanie pana posła, czy osoby
przebywające w niesformalizowanych związkach
również będą mogły skorzystać z kredytu „Rodzina
na swoim”, pragnę poinformować, że aktualnie toczy
się dyskusja nad ewentualnymi zmianami do ustawy
z dnia 8 września 2006 r. o finansowym wsparciu
rodzin w nabywaniu własnego mieszkania, w tym
zmianami dotyczącymi zakresu podmiotowego usta-
wy poprzez poszerzenie zakresu beneficjentów pro-
gramu dopłat do oprocentowania kredytów mieszka-
niowych o jednoosobowe gospodarstwa domowe i okre-
ślenia warunków, jakie powinny być spełnione przez
tę grupę kredytobiorców.
Pragnę jednak podkreślić, iż propozycja tak zna-
czącego poszerzenia programu rozważana jest w kon-
tekście sytuacji finansów publicznych państwa, bo-
wiem już przy obecnym stanie prawnym wysokość
środków budżetowych przeznaczonych na realizację
programu w kolejnych latach będzie wykazywała
wzrost wynikający z tytułu już udzielonych preferen-
cyjnych kredytów mieszkaniowych (8-letni okres do-
płat do udzielonego kredytu), jak również kreowanej
na bieżąco akcji kredytowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie bezkarności użytkowników quadów
poruszających się nielegalnie
po niedostosowanym do tego celu terenie (9738)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (znak: SPS-023-9738/09) przesyłające interpe-
lacje posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
bezkarności użytkowników quadów poruszających

się nielegalnie po niedostosowanym do tego celu te-
renie, przedstawiam następujące stanowisko.
Aktualnie pojazdy czterokołowe (quady) podlega-
ją rejestracji celem dopuszczenia do ruchu drogowego
jako pojazdy rodzaju: samochodowe inne na podsta-
wie przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Pra-
wo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz.
908, z późn. zm.). W ocenie resortu zachodzi jednak
konieczność bardziej precyzyjnego unormowania sta-
tusu prawnego takich pojazdów. W konsekwencji
w projekcie nowej ustawy o dopuszczeniu pojazdów
do ruchu Ministerstwo Infrastruktury proponuje re-
gulacje rozróżniające dwie nowe kategorie pojazdów
odnoszące się do ww. pojazdów:
1) czterokołowiec – pojazd samochodowy przezna-
czony do przewozu osób lub ładunków, z wyłączeniem
samochodu osobowego, ciężarowego i motocykla, któ-
rego masa własna nie przekracza:
a) w przypadku przewozu rzeczy – 550 kg,
b) w przypadku przewozu osób – 400 kg;
2) czterokołowiec lekki – czterokołowiec, którego
masa własna nie przekracza 350 kg, którego kon-
strukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h.
W projekcie nowej ustawy zawarto również zapi-
sy nakładające na właścicieli pojazdów, również qu-
adów, obowiązek ich rejestracji. Ponadto w celu za-
pewnienia większego bezpieczeństwa na drogach
oraz zwiększenia ochrony środowiska naturalnego.
W projekcie ww. ustawy wyszczególniono także wy-
magania techniczne, jakie te pojazdy muszą speł-
niać, i określono terminy okresowych badań tech-
nicznych.
Odnośnie do nielegalnego poruszania się quadami
po terenach leśnych uprzejmie informuję, że ustawa
Prawo o ruchu drogowym nadaje strażnikom leśnym
i funkcjonariuszom straży parku uprawnienia do
kontroli kierujących pojazdami niestosujących się do
przepisów lub znaków drogowych obowiązujących na
terenach lasów lub parków narodowych dotyczących
zakazu wjazdu, zatrzymywania się lub postoju pojaz-
dów. W związku z tym właściwe służby posiadają
możliwość interwencji również w przypadku pojaz-
dów niepodlegających rejestracji lub niezarejestrowa-
nych poruszających się na terenach podlegających
kontroli tych służb.
Pragnę jednak wskazać, że resort nie posiada
kompetencji do zwiększenia określonych prawem kar
za powyższe wykroczenia. Poruszając kwestię upraw-
nień do kierowania quadami, informuję, że w projek-
cie ustawy o kierujących pojazdami określono, że dla
kierujących czterokołowcami wymagane będzie pra-
wo jazdy co najmniej kategorii B1, natomiast w przy-
padku czterokołowców lekkich – kategorii AM. Ka-
tegoria AM jest nową kategorią prawa jazdy wpro-
wadzoną dyrektywą 2006/126/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w spra-
wie praw jazdy. W związku z tym zgodnie z kierun-
kowymi założeniami zawartymi w ww. projekcie
ustawy minimalny wiek do kierowania czterokołow-
1083
cem lekkim będzie wynosił 14 lat, natomiast do kie-
rowania czterokołowcem – 16 lat.
Nowe regulacje i wymagania dla quadów i ich kie-
rowców zawarte w projektowanych ustawach o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu oraz o kierujących
pojazdami będą dotyczyć pojazdów poruszających się
na drogach publicznych oraz w strefach zamieszka-
nia, a także częściowo poza nimi, gdyż przepisy usta-
wy Prawo o ruchu drogowym stosuje się również do
ruchu odbywającego się poza drogami publicznymi,
jeżeli jest to konieczne dla uniknięcia zagrożenia bez-
pieczeństwa uczestników tego ruchu.
W mojej ocenie szereg proponowanych rozwiązań
będzie zapewniało odpowiednie uregulowanie statu-
su quadów, zmniejszając jednocześnie sygnalizowane
resortowi zagrożenia wynikające z ich użytkowania,
jak również ułatwiając właściwym służbom przeciw-
działanie łamaniu przepisów przez użytkowników
pojazdów czterokołowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 9 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Tuska
w sprawie waloryzacji wkładów wniesionych
do spółdzielni mieszkaniowych przed 1989 r.
(9740)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Łukasza Tuska w sprawie walo-
ryzacji wkładów mieszkaniowych wniesionych do
spółdzielni mieszkaniowych przed 1989 r., przekaza-
ną przy piśmie z dnia 29 maja 2008 r., znak: SPS-
-023-9740/09, uprzejmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że jedynie środki finansowe
gromadzone na imiennych książeczkach mieszkanio-
wych zarejestrowanych w banku PKO objęte były
gwarancjami waloryzacyjnymi na podstawie kolej-
nych przepisów prawnych regulujących zagadnienie
wypłaty premii gwarancyjnej i zapewniały wypłatę
zgromadzonych środków wraz z oprocentowaniem
i premią gwarancyjną, wypłacaną z budżetu państwa
i rekompensującą wzrost cen w budownictwie miesz-
kaniowym. Premie udzielane są w przypadkach, je-
żeli właściciel książeczki przeznaczy te środki na cele
mieszkaniowe. Zasady i warunki uzyskania premii
gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowych loko-
1084
wanych na tych książeczkach określają przepisy
ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa
w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych,
udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji
bankom wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, z późn. zm.).
Utrzymywanie wkładu mieszkaniowego (jego czę-
ści) bezpośrednio na koncie bankowym spółdzielni
mieszkaniowej wynikało najczęściej z faktu zacią-
gnięcia przez członka (kandydata) spółdzielni miesz-
kaniowej pożyczki z zakładowego funduszu mieszka-
niowego. Środki pochodzące z tych pożyczek, przeka-
zywane przez zakład pracy na rachunek bankowy
spółdzielni mieszkaniowej, nie podlegały waloryzacji.
Przekazanie środków bezpośrednio na rachunek
spółdzielni (i będących w jej dyspozycji) świadczyło
o przyjęciu właściciela książeczki mieszkaniowej
w poczet członków spółdzielni, a tym samym wska-
zywało na możliwość otrzymania mieszkania wcze-
śniej niż przez osoby posiadające tylko wkłady na
książeczkach PKO.
Pożyczki z zakładowego funduszu mieszkanio-
wego na uzupełnienie wkładów do spółdzielni miesz-
kaniowej były udzielane według zasad określonych
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 2 listopa-
da 1973 r. w sprawie zakładowego funduszu miesz-
kaniowego (Dz. U. Nr 43, poz. 26, z późn. zm.). Zgod-
nie z przepisami tego rozporządzenia zakłady pracy
były zobowiązane do bezpośredniego przekazywa-
nia udzielanych pożyczek na rachunek spółdzielni
mieszkaniowej. Zasada ta obowiązywała do końca
1980 r. Od 1981 r. – po nowelizacji rozporządzenia
RM (Dz. U. Nr 21, poz. 109) – pożyczki z ZFM za-
kład pracy powinien przekazać dopiero po zawiado-
mieniu członka – pożyczkobiorcy o terminie zasie-
dlenia mieszkania spółdzielczego, a więc w okresie,
gdy środki te mogły być zaangażowane zgodnie z ich
przeznaczeniem.
Od 1982 r. na podstawie uchwały nr 17 Rady Mi-
nistrów z dnia 20 stycznia 1982 r. w sprawie oprocen-
towania środków na rachunkach bankowych jedno-
stek gospodarki uspołecznionej (M.P. Nr 3, poz. 13)
spółdzielnie mieszkaniowe uzyskały możliwość loko-
wania środków wpłacanych na poczet przyszłego
mieszkania, a pochodzących z pożyczek ZFM, na wy-
odrębnionych rachunkach lokat terminowych. Loka-
ty te podlegały podwyższonemu oprocentowaniu na
warunkach określonych przez bank. Uzyskane kwo-
ty oprocentowania zaliczane były na zwiększenie
wkładów na mieszkania, stanowiąc tym samym czę-
ściową ich waloryzację. Ulokowanie omawianych
środków na oprocentowanych rachunkach należało
do kompetencji spółdzielni mieszkaniowej.
Od 1989 r. spółdzielnie mieszkaniowe, jeżeli nie
miały możliwości przydzielenia mieszkania w krót-
kim terminie, mogły przekazać oszczędności określo-
nych osób z własnych rachunków bankowych na
oszczędnościowe imienne książeczki mieszkaniowe
w banku PKO. Sprawa ta uregulowana została pi-
smem okólnym nr 5 Zarządu Centralnego Związku
Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego z 28 czerw-
ca 1989 r. (Informacje i Komunikaty nr 11, poz. 39).
W piśmie okólnym podano sposób załatwienia spra-
wy, tzn. spółdzielnia miała powiadamiać kandydatów
i członków oczekujących na przydział mieszkania
o potrzebie przedłożenia zaświadczenia o spłaceniu
pożyczki, a następnie – za zgodą osoby zainteresowa-
nej – przekazać te środki na mieszkaniową książecz-
kę PKO członka (kandydata). Bank PKO mógł od
dnia otrzymania tych środków uruchomić naliczanie
odpowiednich odsetek i premii gwarancyjnej. Pozo-
stawione oszczędności na rachunku spółdzielni nie
podlegały waloryzacji. Niestety, w wyniku wysokiej
inflacji przełomu lat 80. i 90. oraz w wyniku wzrostu
cen w budownictwie mieszkaniowym oszczędności te
utraciły wartość.
Z przykrością informuję, że zgodnie z obowiązu-
jącym prawem Ministerstwo Infrastruktury nie ma
żadnych możliwości udzielenia pomocy w odzyskaniu
utraconych środków finansowych. Rozliczenia z ty-
tułu pożyczek pochodzących z ZFM wchodzą w za-
kres rozrachunków między spółdzielnią mieszkanio-
wą, zakładem pracy i jego pracownikami. Z uwagi na
cywilnoprawny charakter tych stosunków organy
administracji rządowej nie dysponują danymi umoż-
liwiającymi określenie skali zjawiska ani nie są upo-
ważnione do ingerencji w sferę omawianych rozliczeń
oraz do wydawania spółdzielniom mieszkaniowym
dyspozycji co do sposobu lokowania omawianych
środków i ewentualnego dysponowania nimi. Dyspo-
nowanie środkami finansowymi pozostającymi na
rachunkach spółdzielni jest w wyłącznej gestii tych
jednostek, które działając w dobrze pojętym interesie
członków spółdzielni, powinny wybierać najkorzyst-
niejsze dla nich formy lokowania powierzonych poży-
czek z ZFM. W przeciwnym razie pozostaje ewentu-
alne dochodzenie roszczeń na drodze cywilnopraw-
nej, np. w oparciu o art. 3581 § 3 Kodeksu cywilnego,
przewidujący możliwość zmiany przez sąd wysokości
świadczenia w razie istotnej zmiany siły nabywczej
pieniądza.
Biorąc powyższe wyjaśnienia pod uwagę oraz
fakt, że wydatki budżetowe na waloryzację wkładów
zgromadzonych na książeczkach mieszkaniowych
stanowią w dalszym ciągu znaczne obciążenie dla
budżetu państwa – ok. 400 mln zł w 2009 r. – uprzej-
mie informuję, że Ministerstwo Infrastruktury nie
widzi możliwości podjęcia prac nad innymi niż obec-
nie funkcjonujące (ewentualne rozstrzygnięcie na
drodze sądowej) rozwiązaniami prawnymi niwelują-
cymi zgłoszony problem. Należy przy tym pamiętać,
że przedstawiona forma wspomagania ze środków
budżetowych budownictwa mieszkaniowego nie sta-
nowi w pełni efektywnego instrumentu polityki
mieszkaniowej państwa, bowiem tylko część środków
wydatkowanych na tę pomoc ma bezpośredni zwią-
zek ze wzrostem liczby wybudowanych mieszkań
i domów jednorodzinnych. Ponadto waloryzację wkła-
dów mieszkaniowych wniesionych do spółdzielni
mieszkaniowych przed 1989 r. należy zakwalifikować

do kategorii zobowiązań „historycznych”, które nie
powinny obciążać obecnych podatników.
Przekazując powyższe, pozostaję z wyrazami sza-
cunku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Leonarda Krasulskiego
i Zbigniewa Kozaka
w sprawie relacji minister Julii Pitery
z organizacją Transparency International
Polska (9752)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Leonarda Krasulskiego
i Zbigniewa Kozaka z dnia 29 maja 2009 r., upoważ-
niona przez prezesa Rady Ministrów, uprzejmie in-
formuję, że w lipcu 2005 r., w związku z zamiarem
kandydowania do Sejmu, zrezygnowałam z funkcji
prezesa Transparency International Polska, zaś po
wyborach zrezygnowałam z członkostwa w tej orga-
nizacji. Ostatni raz w jej siedzibie byłam w paździer-
niku 2005 r. na walnym zebraniu członków, wybie-
rającym nowe władze.
Informuję też, że żaden z moich asystentów nigdy
w swoim niedługim życiu nie był członkiem żadnej
partii politycznej. Nigdy również, nie tylko na prze-
strzeni ostatnich 6 lat, ale na przestrzeni 11 lat, czy-
li odkąd zostałam członkiem tej organizacji, nie po-
bierałam żadnych honorariów z żadnego tytułu.
Przeciwnie, honoraria, które otrzymywałam np.
z tytułu dorocznej publikacji Global Corruption Ra-
port, wydawanej przez Transparency International
w Berlinie, były na mój wniosek przekazywane na
zasilenie konta TI Polska na działalność statutową.
Wszystkie sprawozdania finansowe z czasów, gdy peł-
niłam funkcję prezesa (2001–2005), składane były
w terminie zgodnie z ustawą o stowarzyszeniach.
Uprzejmie informuję, że prawo do kontroli orga-
nizacji pozarządowych ma właściwy organ nadzoru,
a więc w tym wypadku (organizacji pożytku publicz-
nego) minister pracy i polityki społecznej. W przy-
padku stwierdzenia nieprawidłowości mogą zawsze
złożyć panowie posłowie zawiadomienie do prokura-
tury. Informuję, że nr KRS stowarzyszenie TI Polska
(ul. Ordynacka 9 Warszawa) to 0000094265 i pod
tym numerem w Krajowym Rejestrze Sądowym, z sie-
1085
dzibą przy ul. Czerniakowskiej 100 w Warszawie,
znajdą dokumenty, które pomogą zweryfikować po-
siadaną wiedzę, względnie ją uzupełnić, przed sfor-
mułowaniem uzasadnienia wniosku do właściwej
instytucji. W załączeniu przesyłam skrócony odpis
KRS, dostępny dla każdego użytkownika na stro-
nach internetowych*).
Odnosząc się do pytań dotyczących mojego syna,
pragnę zauważyć, że informacja na ten temat nigdy
nie zaistniała publicznie. Pojawiła się jeden jedyny
raz w pytaniach skierowanych przez dziennikarza do
kancelarii adwokackiej, w której syn jest zatrudnio-
ny. W następstwie odpowiedzi mającej charakter pi-
sma przedprocesowego informacja ta nie została opu-
blikowana. Mogę jedynie żywić (oby nie złudną) na-
dzieję, że niniejsza interpelacja nie ma z tamtym
niefortunnym zdarzeniem żadnego związku.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 3 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie wprowadzenia
do kalendarza szczepień zalecanych
przez głównego inspektora sanitarnego
szczepienia ochronnego przeciw wirusowi
brodawczaka ludzkiego (9772)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Stawiarskiego
z dnia 20 maja 2009 r., przekazaną przy piśmie
z dnia 29 maja 2009 r., znak: SPS-023-9772/09,
w sprawie wprowadzenia do kalendarza szczepień
zalecanych przez głównego inspektora sanitarnego
szczepienia ochronnego przeciw wirusowi brodaw-
czaka ludzkiego uprzejmie wyjaśniam Panu Marszał-
kowi, co następuje.
W świetle pytania pierwszego zawartego w inter-
pelacji uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
szczepionka p/HPV jest w kalendarzu szczepień
ochronnych szczepieniem zalecanym przez Ministra
Zdrowia od 2008 r.
Mając na względzie prowadzone od 2006 r. dzia-
łania w zakresie profilaktyki nowotworu szyjki ma-
cicy w ramach zadania pn. „Populacyjny program
profilaktyki i wczesnego wykrywania raka szyjki ma-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1086
cicy” oraz biorąc pod uwagę wysokość środków finan-
sowych potrzebnych na pokrycie populacyjnych
szczepień p/HPV, minister zdrowia na chwilę obecną
nie przewiduje wprowadzenia szczepionki przeciwko
wirusowi brodawczaka ludzkiego jako szczepienia
obowiązkowego w ramach kalendarza szczepień
ochronnych.
Na dzień dzisiejszy w Polsce podstawowym, istot-
nym elementem prowadzenia profilaktyki raka szyj-
ki macicy jest rzetelna edukacja, podkreślająca zna-
czenie cytologicznych badań przesiewowych jako
najważniejszej metody wczesnego wykrywania zmian
przedrakowych.
Ponadto nadmieniam, że Rada do Spraw Zwalcza-
nia Chorób Nowotworowych (powołana ustawą
z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu wie-
loletniego „Narodowy program zwalczania chorób
nowotworowych” – Dz. U. z 2005 r. Nr 143, poz. 1200,
z późn. zm.) rekomenduje bezpieczną, pewną i spraw-
dzoną formę profilaktyki raka szyjki macicy, jaką jest
prowadzenie skriningu populacyjnego, realizowane-
go w ramach „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych”.
Według Rady do Spraw Zwalczania Chorób Nowo-
tworowych hierarchia potrzeb w zakresie profilakty-
ki nowotworu szyjki macicy, jak również rozbieżne
opinie ekspertów na temat skuteczności szczepionki
w zakresie zwalczania chorób nowotworowych w Pol-
sce wskazują na celowość dalszego prowadzenia skri-
ningu populacyjnego, polegającego na wykonywaniu
w sposób zorganizowany i powtarzalny raz na trzy
lata badań cytologicznych u kobiet w wieku 25–59
lat jako priorytetowej metody w zwalczaniu raka
szyjki macicy w Polsce.
Stanowisko w zakresie szczepienia przeciwko za-
każeniom HPV zajął również Zespół Ekspertów Pol-
skiego Towarzystwa Ginekologicznego. Zgodnie z re-
komendacją ww. zespołu w sprawie szczepienia p/
HPV opublikowaną w miesięczniku Polskiego Towa-
rzystwa Ginekologicznego „Ginekologia Polska”
(Nr 2/2009): „U wszystkich zaszczepionych kobiet musi
być nadal prowadzony skrining cytologiczny! Szcze-
pionki nie chronią przed wszystkimi typami HPV, któ-
re mogą być przyczyną raka szyjki macicy”.
Zgodnie z opiniami ekspertów szczepionka p/HPV
obniża ryzyko zachorowania na raka szyjki macicy
o około 70% (jeżeli zostanie podana przed wiekiem
inicjacji seksualnej), nie chroni jednak przed rozwo-
jem nowotworu u kobiet już zakażonych, a według
stanowiska Światowej Organizacji Zdrowia „istotne
efekty skuteczności szczepień populacyjnych będą
widoczne po upływie 30 lat”.
Odnosząc się do aspektu „efektywności koszto-
wej” wprowadzenia obowiązkowych szczepień p/HPV
do PSO, uprzejmie informuję, że w dniu 24 lutego
2009 r. minister zdrowia zwrócił się do Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych z prośbą o dokonanie
analizy w zakresie oceny efektywności klinicznej
i kosztowej stosowania szczepionki przeciw wirusowi
brodawczaka ludzkiego (HPV). Efekty prac agencji
dadzą z pewnością szerszy pogląd na racjonalność
podejmowanych działań w zakresie zapobiegania no-
wotworowi szyjki macicy w Polsce.
Jednocześnie informuję, że szczepienie p/HPV na
dzień dzisiejszy jest formą działania zapobiegawcze-
go, która może zmniejszyć ryzyko zachorowania na
raka szyjki macicy, ale nie ochroni kobiet „przed
śmiercią”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie nieujawniania wyników
szkolnych egzaminów (9777)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-9777/09) pani poseł Marzeny
Okła-Drewnowicz w sprawie nieujawniania wyników
szkolnych egzaminów, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
Zgodnie z art. 9c ust. 4a ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (j.t. Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) do zadań okręgowych
komisji egzaminacyjnych należy opracowanie i prze-
kazanie dyrektorom szkół, organom prowadzącym,
kuratorom oświaty i Centralnej Komisji Egzamina-
cyjnej sprawozdań z przeprowadzonych sprawdzia-
nów i egzaminów przeprowadzonych w danym roku
szkolnym. Natomiast Centralna Komisja Egzamina-
cyjna zgodnie z art. 9a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy doko-
nuje analizy tych wyników oraz przedstawia mini-
strowi edukacji narodowej sprawozdania dotyczące
poziomu osiągnięć uczniów na poszczególnych eta-
pach kształcenia.
W myśl przytoczonych powyżej przepisów Cen-
tralna Komisja Egzaminacyjna oraz okręgowe komi-
sje egzaminacyjne opracowują wspomniane sprawoz-
dania, które są zamieszane na stronach interneto-
wych tych instytucji. Informacje zawarte w sprawoz-
daniach dają uczniom możliwość porównania własne-
go, indywidualnego wyniku ze średnim wynikiem
ustalonym dla kraju, województwa czy powiatu. Ist-
nieje więc możliwość skonfrontowania indywidual-
nego wyniku uzyskanego na egzaminie zewnętrznym
z wynikami całej populacji uczniów w danym roku
szkolnym.

Corocznie każdy uczeń otrzymuje swój indywidu-
alny wynik w postaci liczby uzyskanych punktów ze
sprawdzianu lub każdego egzaminu gimnazjalnego
przed zakończeniem roku szkolnego. Absolwenci
szkół ponadgimnazjalnych otrzymują świadectwo
dojrzałości, na którym wyniki zdanych egzaminów
maturalnych wyrażone są w skali procentowej. Indy-
widualny wynik ucznia nie podlega upublicznieniu.
Również szkoły, w których przeprowadzany był
sprawdzian lub egzaminy, otrzymują informację
o wynikach w postaci średniej liczby punktów uzyska-
nych przez uczniów biorących udział w sprawdzianie
bądź też egzaminach w danym roku szkolnym.
W myśl przytoczonego powyżej rozporządzenia
wyniki egzaminów zewnętrznych oprócz dyrektorów
szkół, otrzymują również kuratorzy oświaty oraz jed-
nostki samorządu terytorialnego. Każdy z tych
trzech podmiotów ma obowiązek udostępnić wyniki
z egzaminów zewnętrznych uzyskane przez poszcze-
gólne szkoły, ponieważ informacja o nich zaliczana
jest do informacji publicznych. Natomiast forma za-
prezentowania tych wyników należy do decyzji wska-
zanych podmiotów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie planowanych ograniczeń
zakresu modernizacji linii kolejowej nr 8
na odcinku Radom – Kielce (9790)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Pałysa, skierowaną
przy piśmie SPS-023-9790/09 z dnia 29 maja 2009 r.
do ministra infrastruktury pana Cezarego Grabar-
czyka w sprawie planowanych ograniczeń zakresu
modernizacji linii kolejowej nr 8 na odcinku Radom
– Kielce, przedstawiam informacje na poniższe py-
tania:
1. Czy ograniczenie modernizacji linii kolejowej
nr 8 nie spowoduje, że województwo świętokrzyskie
będzie pozbawione dostępności zarówno w komuni-
kacji lotniczej, jak i szybkiej komunikacji kolejowej?
2. Czy rezygnacja z poprawy stanu infrastruktu-
ry kolejowej nie zahamuje rozwoju gospodarczego
województwa świętokrzyskiego?
1087
3. Czy ministerstwo nie widzi potrzeby poprawy
stanu technicznego linii kolejowej nr 8, by skrócić
czas podróży z Warszawy do Kielc, Krakowa, Bielska-
-Białej czy Wrocławia?
W pełni podzielamy opinię Pana Posła, iż linia
kolejowa nr 8 na odcinku Warszawa – Kielce ma klu-
czowe znaczenie dla poprawy dostępności komunika-
cyjnej regionu.
Niestety w obecnej trudnej sytuacji gospodarczej
kraju, która dotknęła również spółkę Polskie Linie
Kolejowe, należy stwierdzić, iż nie jest ona w stanie
zrealizować wszystkich planowanych wcześniej inwe-
stycji związanych z modernizacją sieci kolejowej
w Polsce.
Projekt pod nazwą „Modernizacja linii kolejowej
nr 8, odcinek Warszawa-Okęcie – Radom – Kielce
– znajduje się na liście indywidualnej Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” pod
nr 7.1–19.
Całkowity koszt realizacji powyższego projektu
określono na 2 447,17 mln PLN, przy dofinansowa-
niu ze środków Unii Europejskiej na poziomie około
1 566,61 mln PLN.
Wykonane na zlecenie PKP Polskie Linie Kolejowe
SA studium wykonalności tego projektu uwzględnia-
jące obecne ceny na towary i usługi określa wartość
zadania na 3 664,61 mln PLN. Zgodnie z powyższym
potrzebna kwota do sfinansowania ze źródeł krajo-
wych całego przedsięwzięcia z kwoty 880,56 mln PLN
wzrosła do kwoty 2 098,00 mln PLN (przeszło dwu-
krotny wzrost).
Pomimo tak drastycznego wzrostu kosztów Mini-
sterstwo Infrastruktury wspólnie z PLK SA dokłada
wszelkich starań, aby przynajmniej na pewnym od-
cinku projekt był zrealizowany w całości, zgodnie
z założeniami zawartymi w studium wykonalności.
W wyniku wstępnie przeprowadzonych szacun-
ków, koszt realizacji projektu dla odcinka Warszawa-
-Okęcie – Radom wyniesie około 2 000,00 mln PLN.
Zakładane parametry linii przewidują prędkość
maksymalną 160 km/h, która pozwoli skrócić czas
przejazdu do około 1 godziny.
Na pozostałej części projektu, tj. na odcinku Ra-
dom – Kielce, rozważamy możliwość wykonania prac
naprawczych i remontowych w celu przywrócenia
pierwotnych parametrów technicznych linii, pozwa-
lających na prowadzenie ruchu pociągów z prędko-
ścią do 120 km/h, co przy obecnych miejscami ogra-
niczeniach prędkości jazdy nawet do 20 km/h przy-
czyni się do skrócenia czasu jazdy i zwiększenia prze-
pustowości linii.
Jeżeli chodzi o zagadnienie dotyczące komunika-
cji lotniczej, to informujemy, iż zgodnie z przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 8 maja 2007 r. „Pro-
gramem rozwoju sieci lotnisk i lotniczych urządzeń
naziemnych” w gestii ministra infrastruktury jako
gwaranta spójności transportowej kraju znajduje się
osiem największych pod względem liczby obsłużo-
nych pasażerów portów lotniczych należących do
Transeuropejskiej Sieci Transportowej (TEN-T), sta-
1088
nowiących podstawową infrastrukturę lotniskową
kraju. Program jednoznacznie zwraca uwagę na ko-
nieczność zwiększenia dostępności drogą lotniczą
w regionach pozbawionych dotąd możliwości korzy-
stania z transportu lotniczego, jednoznacznie przy
tym wskazując, że inicjatywa leży po stronie władz
samorządowych lub osób fizycznych (inwestor pry-
watny) na poziomie regionalnym.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Infrastruktu-
ry popiera inicjatywy służące zwiększeniu dostępno-
ści regionów i zdaje sobie sprawę ze znaczenia funk-
cjonowania lotnisk lokalnych w systemie transporto-
wym kraju oraz ich wagi dla likwidacji izolacji regio-
nów niedysponujących infrastrukturą lotniskową.
Minister infrastruktury jest jednym z sygnatariuszy
„Listu intencyjnego w sprawie utworzenia sieci in-
stytucji wspierających rozwój lotnisk lokalnych”, ini-
cjatywy służącej przygotowaniu koncepcji moderni-
zacji i rozwoju lotnisk lokalnych.
Tak jak zostało wspomniane, nie jest prawdą, że
na terenie województwa świętokrzyskiego nie będą
prowadzone działania mające poprawić stan infra-
struktury kolejowej. Jednak w chwili obecnej trudno
przewidzieć, czy poprawa infrastruktury kolejowej
na linii kolejowej nr 8 (nawet w ograniczonym zakre-
sie) będzie miała wpływ na rozwój gospodarczy wo-
jewództwa świętokrzyskiego. Niewątpliwie wpływ
taki będzie miał stan gospodarki kraju oraz warun-
ki, jakie stworzone zostaną przez władze wojewódz-
twa świętokrzyskiego.
Zrealizowanie modernizacji linii nr 8 na odcinku
Warszawa – Radom oraz prac naprawczo-remonto-
wych na odcinku Radom – Kielce z pewnością przy-
czyni się do poszerzenia oferty przewozowej i zwięk-
szenia dostępności komunikacyjnej regionu.
Powyższe działania również przyczynią się do
zwiększenia bezpieczeństwa prowadzenia ruchu ko-
lejowego i skrócenia czasu przejazdu pociągów na
całej długości linii.
Jednak realizacja powyższych zamierzeń, doty-
czących infrastruktury kolejowej będzie możliwa
pod warunkiem zabezpieczenia niezbędnych środ-
ków finansowych w budżecie państwa w latach na-
stępnych, co Ministerstwo Infrastruktury będzie
chciało uczynić.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie planowanego zaprzestania budowy
Centrum Ekspedycyjno-Rozdzielczego (CER)
p.p.u.p. Poczta Polska w Choroszczy (9825)
Szanowny Panie Marszałku! Zgodnie z upoważ-
nieniem prezesa Rady Ministrów przedstawiam po-
niższą odpowiedź na interpelację pana posła Krzysz-
tofa Jurgiela, nr SPS-023-9825/09, skierowaną do
prezesa Rady Ministrów w sprawie planowanego za-
przestania budowy Centrum Ekspedycyjno-Rozdziel-
czego (CER) p.p.u.p. Poczta Polska w Choroszczy.
Na wstępie pragnę poinformować, że stosowne
wyjaśnienia w sprawie budowy węzła ekspedycyjno-
-rozdzielczego (w pierwotnych planach inwestycyj-
nych – centrum) w Choroszczy przedstawione zosta-
ły panu posłowi w odpowiedzi z dnia 27 marca br.,
znak: ŁP-3mf-0701-06(01)/2009, na jego interwencję
oraz w odpowiedzi na pytanie w sprawach bieżących
zadane na 42. posiedzeniu Sejmu VI kadencji dnia
21 maja br. Wyjaśniłem, że Poczta Polska prowadzi
działalność operacyjną oraz inwestycyjną w oparciu
o własne plany rzeczowo-finansowe, zgodnie z zasadą
racjonalizacji kosztów i efektywności ekonomicznej
(art. 12 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r. o państwowym
przedsiębiorstwie użyteczności publicznej „Poczta
Polska”), zaś osobą zarządzającą i odpowiedzialną za
funkcjonowanie Poczty Polskiej jest jej dyrektor ge-
neralny. Poinformowałem także o aktualnym stanie
realizacji przedmiotowej inwestycji oraz o przyczy-
nach jej wstrzymania przez Pocztę Polską.
W związku z tym pragnę jeszcze raz wyjaśnić, że
aktualna sytuacja ekonomiczno-finansowa przedsię-
biorstwa będąca skutkiem m.in. ubiegłorocznej akcji
strajkowej, w wyniku której wzrosły wynagrodzenia,
a tym samym koszty działalności przedsiębiorstwa
(Poczta Polska w ubiegłym roku po raz pierwszy od
1998 r. poniosła stratę, która wyniosła około 140 mln
zł), zmusza Pocztę Polską do ograniczenia uprzednio
zaplanowanych nakładów inwestycyjnych na 2009 r.
Poczta Polska realizuje inwestycje wyłącznie w opar-
ciu o własne środki i kredyty komercyjne, gdyż wszel-
ka pomoc państwa w postaci poręczeń lub dotacji na
działalność inwestycyjną byłaby niezgodna z art. 87
traktatu WE. Stanowi on, że każda pomoc publiczna
preferująca jedno przedsiębiorstwo jest niedozwolo-
na, gdyż zakłóca konkurencję. W obecnej sytuacji
przedsiębiorstwo nie jest w stanie wygenerować od-
powiednich środków własnych na sfinansowanie in-
westycji, również pozyskanie kredytów komercyj-
nych jest utrudnione ze względu na ryzyko utraty
płynności finansowej, a tym samym kłopotów ze spła-
tą takiego kredytu.

Mając na uwadze ww. okoliczności, kierownictwo
Poczty Polskiej zadecydowało o ograniczeniu nakła-
dów inwestycyjnych na wszystkie pozycje przewidzia-
ne w planie inwestycyjnym na bieżący rok. Pragnę
podkreślić, iż Poczta Polska nie zamierza rezygno-
wać z budowy węzła w Choroszczy, jednakże zakres
realizacji tej inwestycji będzie uzależniony od bieżą-
cych możliwości przedsiębiorstwa. W związku z tym
należy się liczyć z opóźnieniami w budowie węzła.
Odnośnie do planów dotyczących zmian organi-
zacyjnych w Poczcie Polskiej informuję, iż Dyrekcja
Generalna przedsiębiorstwa przewiduje zmiany,
które będą polegać na zmniejszeniu hierarchii za-
rządzania o jeden szczebel. Zmiany te nie będą jed-
nak miały bezpośredniego wpływu na budowę węzła
w Choroszczy.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób wystarczający wyjaśniłem kwestie poruszo-
ne w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie nowelizacji ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
(9835)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 3 czerwca 2009 r. nr SPS-023-9835/09, przy
którym przekazana została interpelacja pana posła
Mariusza Grada w sprawie postulowanej nowelizacji
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
polegającej na „możliwości otrzymania zwrotu potrą-
conego podatku bez względu na wielkość wynagro-
dzenia w danym miesiącu”, uprzejmie informuję.
Dokonanie przedmiotowej zmiany stanowiłoby
zaprzeczenie istoty zryczałtowanych form opodatko-
wania, o których mowa w przepisach ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.), zwanej dalej „ustawą”, w tym w art. 30 ust. 1
pkt 5a.
Przepis ten stanowi, że od przychodów z działal-
ności wykonywanej osobiście wymienionej w art. 13
pkt 2 lub 5–9 ustawy, których suma należności okre-
ślonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą
niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego ty-
tułu (wyżej wymienionego) nie przekracza miesięcz-
1089
nie od tego samego płatnika kwoty 200 zł, pobiera się
zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18%
przychodu.
Podatek ten pobiera się bez pomniejszania przy-
chodu o koszty uzyskania (przychód równa się docho-
dowi). Jednocześnie dochodów tych nie łączy się z do-
chodami opodatkowanymi na zasadach określonych
w art. 27 ustawy (skala podatkowa), a to oznacza,
że nie wykazuje się ich w zeznaniu podatkowym
o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej stra-
ty) oraz przy obliczaniu podatku od tych przycho-
dów nie uwzględnia się kwoty zmniejszającej poda-
tek, o której mowa w pierwszym przedziale skali
podatkowej. W konsekwencji, inaczej niż w przypad-
ku dochodów podlegających opodatkowaniu według
progresywnej skali podatkowej, 18-procentowy zry-
czałtowany podatek pobrany przez płatnika jest po-
datkiem należnym.
Jego ostateczne rozliczenie następuje u źródła,
czyli w momencie poboru przez płatnika. Podatku
tego nie można utożsamiać z zaliczką na podatek. Ta
płacona jest w trakcie roku akonto ostatecznego roz-
liczenia, które w przypadku dochodów podlegających
opodatkowaniu według skali podatkowej następuje
po zakończeniu roku podatkowego w terminie do
30 kwietnia roku następnego w zeznaniu podatko-
wym PIT-37 albo PIT-36.
Te różnice w formach i zasadach opodatkowania
powodują, iż w sytuacji, gdy ostateczne rozliczenie
podatku zryczałtowanego, o którym mowa w art. 30
ust. 1 pkt 5a ustawy, następuje przy jego poborze,
brak jest uzasadnienia do zwracania tego podatku
po zakończeniu roku podatkowego. Przeczyłoby to
nie tylko idei (konstrukcji) podatku opłacanego
w formie ryczałtu, lecz również prowadziłoby w prak-
tyce do zwolnienia z opodatkowania tego rodzaju
przychodów (podatek płacony były w trakcie roku,
a następnie zwracany po jego zakończeniu).
Z tych też względów resort finansów nie planuje
zmian przepisów podatkowych w postulowanym za-
kresie. Pobór podatku u źródła jest najprostszą, naj-
mniej kosztowną oraz najmniej uciążliwą formą opo-
datkowania. Stanowi realizację najczęstszych postu-
latów podatników oraz płatników podatku dochodo-
wego od osób fizycznych, dotyczących uproszczenia
procedur poboru (rocznego obliczania) podatku do-
chodowego.
Dodatkowo uprzejmie wyjaśniam, iż po raz pierw-
szy przepis mówiący o tym, że od tzw. małych umów
nie pobiera się zaliczki na podatek, tylko zryczałto-
wany podatek dochodowy (czyli u źródła, bez możli-
wości zastosowania kosztów uzyskania przychodów,
bez obowiązku wykazywania tych przychodów w ze-
znaniu rocznym oraz bez możliwości ubiegania się
o zwrot podatku należnego od tych należności), zo-
stał wprowadzony do ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych z dniem 1 stycznia 1994 r. Po dzie-
sięciu latach obowiązywania został uchylony z dniem
1 stycznia 2004 r. przez art. 1 pkt 26 lit. a tiret trze-
cie ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie usta-
1090
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956,
z późn. zm.).
Nie spotkało się to z pozytywnym odbiorem po-
datników oraz płatników podatku dochodowego od
osób fizycznych, gdyż omawiana zmiana nałożyła na
nich dodatkowe obowiązki związane z rozliczeniem
rocznym. W latach 2004-2008 wszelkie przychody
uzyskane przez osoby mające miejsce zamieszkania
na terytorium RP z tytułu działalności wykonywanej
osobiście – bez względu na ich wysokość oraz stosu-
nek łączący świadczeniobiorcę ze świadczeniodawcą
– podlegały opodatkowaniu na ogólnych zasadach
przy zastosowaniu skali podatkowej. W ciągu roku
płatnik był obowiązany do poboru zaliczek na poda-
tek, a po zakończeniu roku do sporządzenia – odręb-
nie dla każdego podatnika – imiennej informacji
o wysokości uzyskanych dochodów. Z kolei na podat-
niku ciążył obowiązek rozliczenia przedmiotowych
dochodów w zeznaniu podatkowym składanym do
30 kwietnia roku następnego.
Z czasem zaczęły pojawiać się postulaty przywró-
cenia poprzednich rozwiązań. Ze stosownym wnio-
skiem zwrócił się między innymi minister spraw
wewnętrznych i administracji podczas trwających
w 2008 r. prac nad rządowym projektem ustawy
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych.
Jako przykład wypłat niewielkich kwot, które po
stronie płatnika generują olbrzymie koszty związane
z poborem zaliczek w trakcie roku oraz ze sporządza-
niem imiennych informacji podatkowych po zakoń-
czeniu roku, resort spraw wewnętrznych podał ry-
czałt dla osoby przybranej do osoby okazywanej,
o którym mowa w rozporządzeniu ministra sprawie-
dliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wyso-
kości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa
w postępowaniu karnym (Dz. U. Nr 108, poz. 1026,
z późn. zm.). Zgodnie z § 5 tego rozporządzenia ry-
czałt dla osoby przybranej do osoby okazywanej, pod-
czas okazania przeprowadzonego na podstawie art. 173
§ 1–3 Kodeksu postępowania karnego, za jednorazo-
wy udział w okazaniu wynosi 12 zł.
W świetle powyższego głównym motywem do-
dania pkt 5a w art. 30 ust. 1 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych było zlikwidowa-
nie obowiązku wystawiania przez płatnika infor-
macji podatkowych, które w skali roku u niektó-
rych płatników (np. Policji) sięgają nawet kilku-
dziesięciu tysięcy.
Jednocześnie Ministerstwo Finansów uprzejmie
informuje, iż podczas prac parlamentarnych kwestia
opodatkowania „małych umów” zryczałtowanym po-
datkiem dochodowym nie budziła wątpliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2009 r.